OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Tranen hier ook, van ontroering door het hele verhaal, maar ook van het lachen om dit stukje. Ik heb een veel te levendige verbeelding voor dit soort dingenquote:Op donderdag 8 juli 2010 11:17 schreef CrazyPrincess het volgende:
... en de rest van m’n buik is opgevuld met een soort megatampon. Als deze er later die dag wordt uitgehaald lijkt het wel een truc van een goochelaar met zo’n lint met vlaggetjes. Er lijkt geen eind aan te komen
Mama van Lars & Femke
Pfff CP heftig hoor! Lijkt me heel eng als je zoiets bedenkt!
fijn dat het nu allemaal weer beter gaat!
ik had de verhalen van oeke en Ssserpente ook nog niet gelezen
oeke wat heb je het mooi omschreven, gewoon echt zoals het was met alle gevoel erbij!
en Ssserpente wat stom dat de vk je zolang in het bad even laten doormodderen terwijl het eigenlijk voor jou niet ging (en dan nog zo'n vervelende nageschiedenis)
dames allemaal hulde hoor!
fijn dat het nu allemaal weer beter gaat!
ik had de verhalen van oeke en Ssserpente ook nog niet gelezen
oeke wat heb je het mooi omschreven, gewoon echt zoals het was met alle gevoel erbij!
en Ssserpente wat stom dat de vk je zolang in het bad even laten doormodderen terwijl het eigenlijk voor jou niet ging (en dan nog zo'n vervelende nageschiedenis)
dames allemaal hulde hoor!
Ik heb vanaf deel 9 alle verhalen gelezen en ineens durf ik geen kind meer.
(Ik heb trouwens nog nooit zoveel (bijna) moeten huilen op 1 dag
)
xoxo
Ik had alle verhalen gelezen en ik had steeds meer zin in de bevallingquote:Op vrijdag 9 juli 2010 10:26 schreef djenn het volgende:
Ik heb vanaf deel 9 alle verhalen gelezen en ineens durf ik geen kind meer.
(Ik heb trouwens nog nooit zoveel (bijna) moeten huilen op 1 dag
En ik wil best nog een paar keer!
de bevalling dan, kinderen wil ik maar 2
Poeh CP, wat leest dat als een onwijs heftig verhaal zeg. Hoe kijken jullie er inmiddels op terug en hoe denk je dat jullie in een volgende bevalling staan? Wat geweldig overigens dat de borstvoeding zo goed gaat!
overigens werd ik door mijn eigen post boven de jouwe even herinnerd dat ik m'n eigen verhaal nog zou plaatsen... komt eraan!
haha asy, dat heb ik ook: ik wil best nog eens bevallen, maar ja, je houdt er gelijk weer een kind aan over he
overigens werd ik door mijn eigen post boven de jouwe even herinnerd dat ik m'n eigen verhaal nog zou plaatsen... komt eraan!
haha asy, dat heb ik ook: ik wil best nog eens bevallen, maar ja, je houdt er gelijk weer een kind aan over he
nou ja, ik zou alleen daarom al best draagmoeder willen zijn
Alleen dan moet ik ook weer die zwangerschap en die verliep bij mij de 1e keer al niet zonder problemen
Alleen dan moet ik ook weer die zwangerschap en die verliep bij mij de 1e keer al niet zonder problemen
Zwangerschap sla ik voor het gemak ook maar even over. Tenzij ik 'm een keer zonder ischias mag doormaken, dan is het super!
Lijkt me echt verdraaid lastig om voor een baby/dreumes/peuter te moeten zorgen, terwijl ik zelf geen kant op kan
Lijkt me echt verdraaid lastig om voor een baby/dreumes/peuter te moeten zorgen, terwijl ik zelf geen kant op kan
oeke, ik zie nu je verhaal pas. Wat heb je het mooi geschreven 
Zo herkenbaar, zowel wat betreft de steun van je lief als het herkennen van je zoon
En nu...nu is hij al 1. Wat een rare tijd is dat, een jaar later.
Zo herkenbaar, zowel wat betreft de steun van je lief als het herkennen van je zoon En nu...nu is hij al 1. Wat een rare tijd is dat, een jaar later.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Van CP lees ik dadelijk maar Sserpente's verhaal heb ik inmiddels gelezen. Wat heb je dat mooi geschreven, Sserpente, ook echt zoals ik je heb leren 'kennen' door je posts: krachtdadig, niet zeuren, helder en duidelijk. En ook zo liefdevol. Wat jammer dat je te moe was voor de eerste kennismaking.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Daar gaan we...
Zondag 22 november
Ik heb wat menstruatie-achtige krampen die komen en gaan. Het lijkt in de loop van de dag wat meer zeer te gaan doen. We besluiten aan het einde van de middag even een rondje te gaan wandelen, misschien zet het wel zoden aan de dijk. Ik heb immers al zoveel binnen gezeten de laatste tijd met die bekkenklachten. Nú voel ik me goed, dus laten we het ervan nemen! We nemen de snackbar mee in het rondje en halen een gegrilde kip. Zodra we weer thuis zijn, begint het te regenen, te bliksemen en te stormen. De kip smaakt me erg goed. 's Avonds kijken we lekker naar de televisie en we gaan op tijd naar bed... voor het geval dát. Rond 23.00 uur liggen we erin en R leest nog wat in het borstvoedingsboek.
Maandag 23 november
Iets na enen word ik wakker van een venijnige pijn. Zou het? R was niet ver weg, want hij heeft gelijk door dat ik niet meer slaap. Na een minuut of vier komt er nog zo'n kramp. En dan weer, en weer, en weer. Ik vraag aan R hoe lang ze duren en hij antwoordt dat ik ongeveer een minuut bezig ben met zuchten. Nou, dat klinkt toch alsof het begonnen is! Ik lig op bed en ga gewoon in het ritme mee. We merken vanzelf wel waar we eindigen. R zorgt voor water en dextro binnen handbereik en kleedt zich aan. Ik heb zijn hand nodig bij iedere wee. Ik lig inmiddels op mijn zij aan de linkerkant van het bed, want volgens mij ligt de baby ook met haar rug links. De weeën doen erg pijn en ik vraag me af wie dat zuchten bedacht heeft. Daar wordt die pijn toch niet minder van? Maar het leidt wel af, dus ik doe het toch maar. Ik voel me sterk genoeg om deze bevalling te doorstaan. Dit kan ik best wel!
R vraagt of hij de verloskundige moet bellen. Hoe laat is het dan? 05.00 uur. Nu al? Ik moet hard nadenken. Het gaat toch goed? De weeën komen nu zo'n drie uur om de 3-4 minuten, soms sneller. Ik heb geen persdrang, dus de baby valt er toch niet uit. En ik wil zó níet horen dat ik pas 2cm ontsluiting heb! Maar dan wil ik ineens wel heel erg graag weten hoe het eigenlijk met de baby gaat. Dat stukje kan ik dan net niet zelf beantwoorden. Dus ja, bel de verloskundige maar.
Als R de telefoon ophangt, vertelt hij dat hij minder goed nieuws heeft: C, de waarneemster, heeft dienst. Op dat moment zal het me een worst wezen al heeft Sinterklaas dienst, als ze maar komt vertellen dat het goed gaat met de baby.
Na ongeveer een half uur gaat de bel. Ik ben inmiddels weer heen en weer geweest om te plassen, dus ik sta naast het bed. C gaat op bed zitten en leest mijn papieren. R geeft haar ook het geboorteplan, wat ze gelijk goed doorneemt. Ze observeert ondertussen hoe ik de weeën opvang. Het gaat me iets te traag op deze manier: doe iets of ga weer naar huis toe! Om haar aan te sporen vraag ik of ze rechtshandig is en ik begin de kussens naar de andere kant van het bed te gooien. Ze snapt de hint en vraagt me wat ik verwacht. Ik kan alleen maar zeggen dat ik niet hoop dat ik 2cm heb. Als ze me toucheert, zegt ze dat het in ieder geval geen twee centimeter is. Ik antwoord dat ze ook niet moet zeggen dat het er drie zijn. C moet lachen en zegt dat ik vijf centimeter ontsluiting heb en ze vertelt de stand van het hoofdje. Ze voegt eraan toe dat het heel week voelt. Ik vraag of ze nog hoog zit en dat is nog wel het geval. De harttonen zijn goed. Ik moet weer plassen, dus ik vertrek naar de wc. Ondertussen hoor ik dat C's telefoon afgaat. R gaat met me mee, want ik krijg gegarandeerd weer een wee. Na het plassen is het inderdaad raak en ik hang met mijn volle gewicht aan Rs onderarmen om de pijn weg te blazen. Ik hoor C ondertussen een gesprek voeren met iemand met gebroken vliezen en geen weeën. R en ik verplaatsen ons weer naar de raamkant van het bed. C vraagt wanneer ze terug moet komen, het is nu 06.00 uur. Ik antwoord dat ik 10.00 uur wel best vind. C lacht een beetje en vraagt of ik dat zeker weet. Ik zeg dat ze het wel hoort als we haar eerder nodig hebben. Het is m'n eerste kind en die valt er toch niet zomaar uit. Nee, dat is ook weer zo. Ze gaat akkoord met 10.00 uur en ondertussen vang ik weer een wee op in Rs armen. Ik zeg zachtjes tegen hem dat we 10.00 uur niet gaan redden.
Als C weg is, ga ik weer op mijn linkerzij liggen. Ik lig me af te vragen hoe drukgevoel zal aanvoelen, ik kan me er echt niks bij voorstellen. En dan perst mijn lijf ineens tijdens een wee mee en maak ik een soort overgeefgeluid. Nu al? Het is 7.00 uur. Ik geloof het nog niet. Maar de volgende wee gebeurt het weer en ik kan er helemaal niks tegenin brengen. Na een aantal keren persdrang, dringt het besef door dat dit echt reflectoir is. Ik zeg tegen R dat hij C moet bellen dat ik persdrang heb. Terwijl hij aan de telefoon is, gaan mijn weeën door en het kan niet anders dan dat C dat ook gehoord heeft. R vertelt me dat ze nog even dubbel staat, maar er zo snel mogelijk aankomt. Geen probleem. Hij moest wel gelijk ook de kraamzorg bellen en doet dat dus ook. Ik zeg hem alvast emmers en vuilniszakken klaar te zetten en dat blijkt hij al te hebben gedaan. Dan kan hij wel water opzetten voor de kruiken.
...
C toucheert 8-9cm. Ze zegt dat ze beseft dat ik in mijn geboorteplan heb gezet dat ik niet wil dat de vliezen worden gebroken, maar dat ze dat nu toch wel een optie vindt. Ze vraagt mij het te overwegen. Ik antwoord dat ik het echt niet meer weet en C beslist daarop gelijk om het gewoon maar te doen. Gelukkig, want ik heb nu geen ruimte meer in mijn hoofd om verloskundige te zijn. Als ze de vliezen heeft gebroken, zegt ze niks. Ik vraag of het toch wel helder is? O ja, dat is het zeker! Pfff, zeg dat dan!
C gaat een beschuitje smeren en een kop thee zetten voor zichzelf.
Ik hang over de rechterhelft van het bed heen, trekkend aan Rs armen tijdens een wee. Iedere perswee voelt als zo'n oerkracht dat ik wel geluid móet maken. Ik verontschuldig me naar de buren toe, maar bedenk me dan dat ze gewoon pech hebben. Het is immers al een uur of half 9 op deze maandagochtend.
De kraamverzorgster komt ook binnen. Ze stelt zich voor, ik neem haar naam niet eens in me op. Geeft niet, ze draagt toch een naamplaatje. 'A' lees ik later.
C vraagt of ze nog eens zal toucheren. Ja graag, laten we nou maar eens echt aan de slag gaan. Om tien voor 9 heb ik volledige ontsluiting en start ik officieel met persen. Totaal tegen mijn eigen verwachting in: op m'n rug in bed, met m'n handen in mijn knieholtes. Ik kan gewoon geen kant meer op met dat stomme bekken, al zou ik het willen. R zit links van me op het bed, A staat rechts naast het bed en C zit aan het voeteneind.
Ik pers op iedere wee zo goed als ik kan. Drie keer op een wee. Hap lucht nemen, maak je rond, kin op de borst en persen naar onder. Hoe vaak ik dat wel niet tegen een ander heb gezegd en nu tegen mezelf. C zegt niks. Ik vraag af en toe of ze even wil luisteren naar de harttonen en beoordeel ze zelf mee. Ik pers vanuit m'n tenen, zo hard. Af en toe ben ik gewoon compleet de wereld kwijt, met zo'n kracht voel ik dit door mijn lijf. No way dat ze mij nog naar een ziekenhuis krijgen. Dit kan ik! Let maar op!
Ineens zegt C dat ze haartjes kan zien. Ik sla er niet zoveel acht op. Ik pers en pers en pers. En dan vraagt C of ik ook wil voelen. Voelen? Wat voelen? Nou, het hoofdje wat staat. Het hoofdje? Ben ik al zó ver? Ik voel... een warm, nat, gerimpeld en behaard koppie. Ik kijk: donkere haartjes. Oh mijn god, ik ben al zo ver!
...
Dit doet echt pijn. Dit brandt en schrijnt en eigenlijk dekt dat de lading totaal niet. Jemig, wat doet dit zeer. In mijn hoofd roep ik mezelf tot de orde en maan mezelf tot persen. Zo hard mogelijk -- harder nog -- hardst. En nog een keer op die wee. En ik weet niet waar ik het vandaan haal, maar nog een derde keer lukt zelfs. Dit-hoofd-moet-er-uit! Niet persen is geen optie, ik moet door! En dan ineens wordt het hoofdje geboren en zegt C dat ik moet zuchten. Het lukt niet! Ik roep dat het niet gaat, mijn lijf blijft maar persen. R zegt me ook te zuchten en ik probeer... en plots lukt het toch. Ik zie dat C de navelstreng afwikkelt en daar is ze, met nog een lus navelstreng om haar lijf heen. Daar is ze! Een baby! Mijn baby! Onze baby! Ze wordt op m'n buik gelegd, er worden doeken overheen gelegd en ik omarm haar. Het is 09.27 uur, 37 minuten geperst. Ik krijg een kus van R. Emma is er!
Ik zeg dat ik voel dat ik vloei en krijg syntocinon ingespoten. De navelstreng is bijzonder lang en achteraf hoor ik dat Emma drie keer omwikkeld was; één keer om d'r nek en twee keer om d'r lijf.
Na het hechten ligt Emma naast me. Ik laat haar zelf aanhappen en ze drinkt een half uur lang.
Ik vind het jammer dat C zo weinig heeft gezegd tijdens de bevalling. Ik had geen flauw idee hoe ver ik was en schrok echt dat het hoofd al stond. Aan de andere kant ben ik wel blij met haar rust. Ze heeft op geen enkel moment staan hyperen of geroepen, ze was er gewoon. Ik ben trots op mezelf dat ik het heb geflikt en trots op R dat hij het vertrouwen in mij en Emma had dat wij dit gewoon konden. Zonder R had ik dit niet gekund.
Zondag 22 november
Ik heb wat menstruatie-achtige krampen die komen en gaan. Het lijkt in de loop van de dag wat meer zeer te gaan doen. We besluiten aan het einde van de middag even een rondje te gaan wandelen, misschien zet het wel zoden aan de dijk. Ik heb immers al zoveel binnen gezeten de laatste tijd met die bekkenklachten. Nú voel ik me goed, dus laten we het ervan nemen! We nemen de snackbar mee in het rondje en halen een gegrilde kip. Zodra we weer thuis zijn, begint het te regenen, te bliksemen en te stormen. De kip smaakt me erg goed. 's Avonds kijken we lekker naar de televisie en we gaan op tijd naar bed... voor het geval dát. Rond 23.00 uur liggen we erin en R leest nog wat in het borstvoedingsboek.
Maandag 23 november
Iets na enen word ik wakker van een venijnige pijn. Zou het? R was niet ver weg, want hij heeft gelijk door dat ik niet meer slaap. Na een minuut of vier komt er nog zo'n kramp. En dan weer, en weer, en weer. Ik vraag aan R hoe lang ze duren en hij antwoordt dat ik ongeveer een minuut bezig ben met zuchten. Nou, dat klinkt toch alsof het begonnen is! Ik lig op bed en ga gewoon in het ritme mee. We merken vanzelf wel waar we eindigen. R zorgt voor water en dextro binnen handbereik en kleedt zich aan. Ik heb zijn hand nodig bij iedere wee. Ik lig inmiddels op mijn zij aan de linkerkant van het bed, want volgens mij ligt de baby ook met haar rug links. De weeën doen erg pijn en ik vraag me af wie dat zuchten bedacht heeft. Daar wordt die pijn toch niet minder van? Maar het leidt wel af, dus ik doe het toch maar. Ik voel me sterk genoeg om deze bevalling te doorstaan. Dit kan ik best wel!
R vraagt of hij de verloskundige moet bellen. Hoe laat is het dan? 05.00 uur. Nu al? Ik moet hard nadenken. Het gaat toch goed? De weeën komen nu zo'n drie uur om de 3-4 minuten, soms sneller. Ik heb geen persdrang, dus de baby valt er toch niet uit. En ik wil zó níet horen dat ik pas 2cm ontsluiting heb! Maar dan wil ik ineens wel heel erg graag weten hoe het eigenlijk met de baby gaat. Dat stukje kan ik dan net niet zelf beantwoorden. Dus ja, bel de verloskundige maar.
Als R de telefoon ophangt, vertelt hij dat hij minder goed nieuws heeft: C, de waarneemster, heeft dienst. Op dat moment zal het me een worst wezen al heeft Sinterklaas dienst, als ze maar komt vertellen dat het goed gaat met de baby.
Na ongeveer een half uur gaat de bel. Ik ben inmiddels weer heen en weer geweest om te plassen, dus ik sta naast het bed. C gaat op bed zitten en leest mijn papieren. R geeft haar ook het geboorteplan, wat ze gelijk goed doorneemt. Ze observeert ondertussen hoe ik de weeën opvang. Het gaat me iets te traag op deze manier: doe iets of ga weer naar huis toe! Om haar aan te sporen vraag ik of ze rechtshandig is en ik begin de kussens naar de andere kant van het bed te gooien. Ze snapt de hint en vraagt me wat ik verwacht. Ik kan alleen maar zeggen dat ik niet hoop dat ik 2cm heb. Als ze me toucheert, zegt ze dat het in ieder geval geen twee centimeter is. Ik antwoord dat ze ook niet moet zeggen dat het er drie zijn. C moet lachen en zegt dat ik vijf centimeter ontsluiting heb en ze vertelt de stand van het hoofdje. Ze voegt eraan toe dat het heel week voelt. Ik vraag of ze nog hoog zit en dat is nog wel het geval. De harttonen zijn goed. Ik moet weer plassen, dus ik vertrek naar de wc. Ondertussen hoor ik dat C's telefoon afgaat. R gaat met me mee, want ik krijg gegarandeerd weer een wee. Na het plassen is het inderdaad raak en ik hang met mijn volle gewicht aan Rs onderarmen om de pijn weg te blazen. Ik hoor C ondertussen een gesprek voeren met iemand met gebroken vliezen en geen weeën. R en ik verplaatsen ons weer naar de raamkant van het bed. C vraagt wanneer ze terug moet komen, het is nu 06.00 uur. Ik antwoord dat ik 10.00 uur wel best vind. C lacht een beetje en vraagt of ik dat zeker weet. Ik zeg dat ze het wel hoort als we haar eerder nodig hebben. Het is m'n eerste kind en die valt er toch niet zomaar uit. Nee, dat is ook weer zo. Ze gaat akkoord met 10.00 uur en ondertussen vang ik weer een wee op in Rs armen. Ik zeg zachtjes tegen hem dat we 10.00 uur niet gaan redden.
Als C weg is, ga ik weer op mijn linkerzij liggen. Ik lig me af te vragen hoe drukgevoel zal aanvoelen, ik kan me er echt niks bij voorstellen. En dan perst mijn lijf ineens tijdens een wee mee en maak ik een soort overgeefgeluid. Nu al? Het is 7.00 uur. Ik geloof het nog niet. Maar de volgende wee gebeurt het weer en ik kan er helemaal niks tegenin brengen. Na een aantal keren persdrang, dringt het besef door dat dit echt reflectoir is. Ik zeg tegen R dat hij C moet bellen dat ik persdrang heb. Terwijl hij aan de telefoon is, gaan mijn weeën door en het kan niet anders dan dat C dat ook gehoord heeft. R vertelt me dat ze nog even dubbel staat, maar er zo snel mogelijk aankomt. Geen probleem. Hij moest wel gelijk ook de kraamzorg bellen en doet dat dus ook. Ik zeg hem alvast emmers en vuilniszakken klaar te zetten en dat blijkt hij al te hebben gedaan. Dan kan hij wel water opzetten voor de kruiken.
...
C toucheert 8-9cm. Ze zegt dat ze beseft dat ik in mijn geboorteplan heb gezet dat ik niet wil dat de vliezen worden gebroken, maar dat ze dat nu toch wel een optie vindt. Ze vraagt mij het te overwegen. Ik antwoord dat ik het echt niet meer weet en C beslist daarop gelijk om het gewoon maar te doen. Gelukkig, want ik heb nu geen ruimte meer in mijn hoofd om verloskundige te zijn. Als ze de vliezen heeft gebroken, zegt ze niks. Ik vraag of het toch wel helder is? O ja, dat is het zeker! Pfff, zeg dat dan!
C gaat een beschuitje smeren en een kop thee zetten voor zichzelf.
Ik hang over de rechterhelft van het bed heen, trekkend aan Rs armen tijdens een wee. Iedere perswee voelt als zo'n oerkracht dat ik wel geluid móet maken. Ik verontschuldig me naar de buren toe, maar bedenk me dan dat ze gewoon pech hebben. Het is immers al een uur of half 9 op deze maandagochtend.
De kraamverzorgster komt ook binnen. Ze stelt zich voor, ik neem haar naam niet eens in me op. Geeft niet, ze draagt toch een naamplaatje. 'A' lees ik later.
C vraagt of ze nog eens zal toucheren. Ja graag, laten we nou maar eens echt aan de slag gaan. Om tien voor 9 heb ik volledige ontsluiting en start ik officieel met persen. Totaal tegen mijn eigen verwachting in: op m'n rug in bed, met m'n handen in mijn knieholtes. Ik kan gewoon geen kant meer op met dat stomme bekken, al zou ik het willen. R zit links van me op het bed, A staat rechts naast het bed en C zit aan het voeteneind.
Ik pers op iedere wee zo goed als ik kan. Drie keer op een wee. Hap lucht nemen, maak je rond, kin op de borst en persen naar onder. Hoe vaak ik dat wel niet tegen een ander heb gezegd en nu tegen mezelf. C zegt niks. Ik vraag af en toe of ze even wil luisteren naar de harttonen en beoordeel ze zelf mee. Ik pers vanuit m'n tenen, zo hard. Af en toe ben ik gewoon compleet de wereld kwijt, met zo'n kracht voel ik dit door mijn lijf. No way dat ze mij nog naar een ziekenhuis krijgen. Dit kan ik! Let maar op!
Ineens zegt C dat ze haartjes kan zien. Ik sla er niet zoveel acht op. Ik pers en pers en pers. En dan vraagt C of ik ook wil voelen. Voelen? Wat voelen? Nou, het hoofdje wat staat. Het hoofdje? Ben ik al zó ver? Ik voel... een warm, nat, gerimpeld en behaard koppie. Ik kijk: donkere haartjes. Oh mijn god, ik ben al zo ver!
...
Dit doet echt pijn. Dit brandt en schrijnt en eigenlijk dekt dat de lading totaal niet. Jemig, wat doet dit zeer. In mijn hoofd roep ik mezelf tot de orde en maan mezelf tot persen. Zo hard mogelijk -- harder nog -- hardst. En nog een keer op die wee. En ik weet niet waar ik het vandaan haal, maar nog een derde keer lukt zelfs. Dit-hoofd-moet-er-uit! Niet persen is geen optie, ik moet door! En dan ineens wordt het hoofdje geboren en zegt C dat ik moet zuchten. Het lukt niet! Ik roep dat het niet gaat, mijn lijf blijft maar persen. R zegt me ook te zuchten en ik probeer... en plots lukt het toch. Ik zie dat C de navelstreng afwikkelt en daar is ze, met nog een lus navelstreng om haar lijf heen. Daar is ze! Een baby! Mijn baby! Onze baby! Ze wordt op m'n buik gelegd, er worden doeken overheen gelegd en ik omarm haar. Het is 09.27 uur, 37 minuten geperst. Ik krijg een kus van R. Emma is er!
Ik zeg dat ik voel dat ik vloei en krijg syntocinon ingespoten. De navelstreng is bijzonder lang en achteraf hoor ik dat Emma drie keer omwikkeld was; één keer om d'r nek en twee keer om d'r lijf.
Na het hechten ligt Emma naast me. Ik laat haar zelf aanhappen en ze drinkt een half uur lang.
Ik vind het jammer dat C zo weinig heeft gezegd tijdens de bevalling. Ik had geen flauw idee hoe ver ik was en schrok echt dat het hoofd al stond. Aan de andere kant ben ik wel blij met haar rust. Ze heeft op geen enkel moment staan hyperen of geroepen, ze was er gewoon. Ik ben trots op mezelf dat ik het heb geflikt en trots op R dat hij het vertrouwen in mij en Emma had dat wij dit gewoon konden. Zonder R had ik dit niet gekund.
CP, wat heftig verhaal. Zo totaal anders dan de voorbeeldige bevalling die je na je voorbeeldige zwangerschap had gedacht. Ik kreeg ook kippenvel en tranen in mijn ogen bij dat stukje. Wat een geluk dat het goed is gekomen en het ook zo goed gaat!
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Wup, ook al zo'n prachtig verhaal. Lastig lijkt me, om vk te zijn en zelf te bevallen. Je verhaal ademt wel rust uit, ondanks de heftigheid van alles.
Wat is het toch mooi om uit al die verhalen die woorden die de verrassing, de opluchting, de liefde te lezen voor dat kleintje dat er dan ineens is. zoveel maanden bereiden we ons erop voor, en ineens is het dan zover. Ongelofelijk.
Wat is het toch mooi om uit al die verhalen die woorden die de verrassing, de opluchting, de liefde te lezen voor dat kleintje dat er dan ineens is. zoveel maanden bereiden we ons erop voor, en ineens is het dan zover. Ongelofelijk.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Dit klinkt erg bekendquote:Op vrijdag 9 juli 2010 21:15 schreef WupWup het volgende:
Daar gaan we...
Zondag 22 november
De weeën doen erg pijn en ik vraag me af wie dat zuchten bedacht heeft. Daar wordt die pijn toch niet minder van?
Mooi verhaal. Lijkt me zo apart om met de kennis die je hebt zelf te bevallen.
Klinkt als een hele mooie ervaring voor je
Mooi Wup!
Bijzondere ervaring, voor iedereen die bevalt sowieso; maar voor jou zeker om het ook van de andere kant mee te mogen maken.
En voor jou ook de vraag die Poppedein zo graag wilde, hoeveel hechtingen had je nou?
Bijzondere ervaring, voor iedereen die bevalt sowieso; maar voor jou zeker om het ook van de andere kant mee te mogen maken.
En voor jou ook de vraag die Poppedein zo graag wilde, hoeveel hechtingen had je nou?
Jemig CP...wat een heftigheid is t voor jullie geweest zeg, wat een achtbaan van emoties is een bevalling toch!
Wup, heel bijzonder om jouw verhaal te mogen lezen, alles is zo herkenbaar! Fijn dat het overgrote deel gewoon gegaan is zoals je het jezelf voorgespiegeld had!
Wup, heel bijzonder om jouw verhaal te mogen lezen, alles is zo herkenbaar! Fijn dat het overgrote deel gewoon gegaan is zoals je het jezelf voorgespiegeld had!
* Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje...*
Wow Wup, mooi geschreven!
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Haha, dat stukje had ik er juist uitgehaaldquote:Op zondag 11 juli 2010 01:00 schreef huuphuup het volgende:
Mooi Wup!
Bijzondere ervaring, voor iedereen die bevalt sowieso; maar voor jou zeker om het ook van de andere kant mee te mogen maken.
En voor jou ook de vraag die Poppedein zo graag wilde, hoeveel hechtingen had je nou?
Voor de statistieken dan: eentje.
Nou vooruit hier ook maar mijn verhaal.
Ik wil even vooraf waarschuwen als je nou zwanger bent en je bent een tikje onzeker skip dit dan lekker. Niet mijn bedoeling om iemand bang te maken ofzo.
Ik ben klein en vrij tenger gebouwd. Verloskundige zei dan ook met een maand of 8 dat het een kleine 6 ponder zou worden. Eigenlijk is heel de zwangerschap best redelijk gegaan ondanks heeel veel stress maar kleine problemen. Was wel vanaf 15 weken al als de dood voor de bevalling. Kindje leek kerngezond en zou een jongen worden.
Met 40 weken werd wel duidelijk dat de kleine man het wel best vond. Ik merkte wel dat hij totaal geen ruimte meer had en je zag iedere beweging duidelijk zichtbaar. Met 42 weken werd ik zondagmorgen gestript zonder verweekte baarmoedermond omdat de hartslag wat onregelmatig werd. Auw! Ik kreeg wel diezelfde dag al wat voorweeen, behoorlijk pijnlijk maar te doen. Zondag was afgesproken dat ze maandag gingen inleiden met gel en dat dinsdag de bevalling zou zijn.
Maandagochtend 9 uur meldde ik me in het ziekenhuis met het idee dat ik alleen gel zou krijgen en eventueel nachtje in het ziekenhuis moest blijven. Echter werd ik om half 10 getoucheerd en bleek ik al 3cm ontsluiting te hebben. Vliezen werden geprikt en ik kreeg direct een weeenstorm. Vreselijk was het. Kon me geen houding geven en wist niet waar ik het moest zoeken. Had zo verwacht dat er tijd tussen zou zitten! Het was een uitputtingsslag ook omdat het zo onverwacht was. Ik zou echt gaan bevallen vandaag! Ik kon niets was volledig uitgeschakeld door de pijn kon alleen maar in bed liggen. Ik vroeg een ruggenprik aan en 3 uur later kreeg ik die. Ik zat er toen al helemaal doorheen en er zat nog geen paar seconde tussen de weeen. Ruggeprik gezet ik zou er snel wat van merken maar het deed gewoon vrij weinig. Voelde iedere wee nog steeds maar er werd gezegd dat ze er niets meer aan konden doen verder. Ik kreeg een infuus. Heb heel duidelijk gevraagd wat het was en er werd gezegd dat het vocht was wat ik kreeg toegediend.
Persweeen. Ik had nog geen volledige ontsluitign dus mocht nog niet gaan persen. Een half uur moest ik ze wegzuchten. Eindelijk volledige ontsluiting inmiddels ruim 7 uur verder dan het moment van vliezen breken. Ik merkte al heel snel dat het niet ging lukken. Het kindje was gewoon te groot en ik deed hard mn best maar het lukte gewoon niet. Ik zag de dienstdoende verloskundige al paniekerig kijken en ze riep de gynacoloog op. Het kindje zat vast. De gyn kwam maar niet. De verloskundige liep de kamer uit en trok letterlijk de gyn aan dr armen naar binnen. De hartslag daalde in raptempo en een keizersnede was al geen optie meer. Ze waren te laat. Hadden te lang gewacht. Hij zat vast en moest er NU uit. Omdat de gyn zo lang had gewacht en omdat ze te laat waren met beoordelen dat het gewoon niet uit eigen kracht ging lukken moesten ze overgaan tot een grote knip. Er stond ruim 6 man op mn bed en de onderste helft van mn bed werd naar beneden geklapt. Ze zette een vacuumpomp op zn hoofdje en binnen 1 wee trok ze het hele babytje eruit. Gelukkig huilde hij maar ik was een groot slagveld. Het hechten duurde ruim een uur en de meest ervaring verloskundige werd erbij geroepen. Ze nam een blik en zei 'Jezus wat hebben ze hier gedaan'. Ze liep weg en begon een discussie met de gyn op de gang waarin niet aardige woorden vielen. Zal dat nooit vergeten. Mn kleintje was bijna 4 kilo en woog veel meer dan ze dachten. Het had nooit gepast.
Met mij was het foute boel. Omdat ze zo hard getrokken had konden mn spieren in mn bekken niet snel genoeg meegeven en waren volledig verstijfd geraakt. Ik was 21 jaar en kon niet eens mn bed uit komen. Heb een week lang in bed gelegen. Kon niets. Ik kon me niet douchen, ik kon niet lopen, niet opstaan. Ik kon met volledige ondersteuning na 4 dagen net de 3 meter afleggen naar mn douche en was daarna afgedraaid. Alles was kapot. Iedere dag met rolstoel naar t ziekenhuis gebracht voor controles. Heb 9 gynacologen aan mn bed gehad en kreeg daarboven op nog eens een baarmoederontsteking. Omdat het zo lang zo gezwollen en kapot getrokken was heb ik ruim een week met een catheter moeten lopen omdat ik niet in staat was zelf naar de wc te gaan. Mijn kraamtijd werd een hel. Ik kon niet eens mn eigen baby verschonen. Ik kon niet eens de visite begroeten of ze mn kind tonen. Ik moest alles overlaten aan anderen.
Na een week overleg tussen verschillende gynacologes werd mij duidelijk dat er mogelijk permanente schade zou zijn. De catheter was eruit ik liep nog met krukken maar ik voelde geen aandrang. Na een maand incontinentie terug. Ze vreesden het ergste. Wonder boven wonder heeft mn lijf zich toch uit zichzelf hesteld en is mij het leven als incontinente op je 21ste bespaard gebleven.
Uiteindelijk heeft het een maand geduurd voor ik mn eerste voet buiten de deur zette om een rondje te kunnen wandelen. Zoiets simpels. Ik vind kinderen prachtig en zou ooit nog wel een tweede willen maar ik weet nu al dat ik dat noooit meer aan zal durven. Uiteindelijk bleek dat het infuus vol zat met weeenopwekkers die ik dus kreeg tijdens een weeenstorm met een slecht werkende ruggeprik. Foutje.
Ik wil even vooraf waarschuwen als je nou zwanger bent en je bent een tikje onzeker skip dit dan lekker. Niet mijn bedoeling om iemand bang te maken ofzo.
Ik ben klein en vrij tenger gebouwd. Verloskundige zei dan ook met een maand of 8 dat het een kleine 6 ponder zou worden. Eigenlijk is heel de zwangerschap best redelijk gegaan ondanks heeel veel stress maar kleine problemen. Was wel vanaf 15 weken al als de dood voor de bevalling. Kindje leek kerngezond en zou een jongen worden.
Met 40 weken werd wel duidelijk dat de kleine man het wel best vond. Ik merkte wel dat hij totaal geen ruimte meer had en je zag iedere beweging duidelijk zichtbaar. Met 42 weken werd ik zondagmorgen gestript zonder verweekte baarmoedermond omdat de hartslag wat onregelmatig werd. Auw! Ik kreeg wel diezelfde dag al wat voorweeen, behoorlijk pijnlijk maar te doen. Zondag was afgesproken dat ze maandag gingen inleiden met gel en dat dinsdag de bevalling zou zijn.
Maandagochtend 9 uur meldde ik me in het ziekenhuis met het idee dat ik alleen gel zou krijgen en eventueel nachtje in het ziekenhuis moest blijven. Echter werd ik om half 10 getoucheerd en bleek ik al 3cm ontsluiting te hebben. Vliezen werden geprikt en ik kreeg direct een weeenstorm. Vreselijk was het. Kon me geen houding geven en wist niet waar ik het moest zoeken. Had zo verwacht dat er tijd tussen zou zitten! Het was een uitputtingsslag ook omdat het zo onverwacht was. Ik zou echt gaan bevallen vandaag! Ik kon niets was volledig uitgeschakeld door de pijn kon alleen maar in bed liggen. Ik vroeg een ruggenprik aan en 3 uur later kreeg ik die. Ik zat er toen al helemaal doorheen en er zat nog geen paar seconde tussen de weeen. Ruggeprik gezet ik zou er snel wat van merken maar het deed gewoon vrij weinig. Voelde iedere wee nog steeds maar er werd gezegd dat ze er niets meer aan konden doen verder. Ik kreeg een infuus. Heb heel duidelijk gevraagd wat het was en er werd gezegd dat het vocht was wat ik kreeg toegediend.
Persweeen. Ik had nog geen volledige ontsluitign dus mocht nog niet gaan persen. Een half uur moest ik ze wegzuchten. Eindelijk volledige ontsluiting inmiddels ruim 7 uur verder dan het moment van vliezen breken. Ik merkte al heel snel dat het niet ging lukken. Het kindje was gewoon te groot en ik deed hard mn best maar het lukte gewoon niet. Ik zag de dienstdoende verloskundige al paniekerig kijken en ze riep de gynacoloog op. Het kindje zat vast. De gyn kwam maar niet. De verloskundige liep de kamer uit en trok letterlijk de gyn aan dr armen naar binnen. De hartslag daalde in raptempo en een keizersnede was al geen optie meer. Ze waren te laat. Hadden te lang gewacht. Hij zat vast en moest er NU uit. Omdat de gyn zo lang had gewacht en omdat ze te laat waren met beoordelen dat het gewoon niet uit eigen kracht ging lukken moesten ze overgaan tot een grote knip. Er stond ruim 6 man op mn bed en de onderste helft van mn bed werd naar beneden geklapt. Ze zette een vacuumpomp op zn hoofdje en binnen 1 wee trok ze het hele babytje eruit. Gelukkig huilde hij maar ik was een groot slagveld. Het hechten duurde ruim een uur en de meest ervaring verloskundige werd erbij geroepen. Ze nam een blik en zei 'Jezus wat hebben ze hier gedaan'. Ze liep weg en begon een discussie met de gyn op de gang waarin niet aardige woorden vielen. Zal dat nooit vergeten. Mn kleintje was bijna 4 kilo en woog veel meer dan ze dachten. Het had nooit gepast.
Met mij was het foute boel. Omdat ze zo hard getrokken had konden mn spieren in mn bekken niet snel genoeg meegeven en waren volledig verstijfd geraakt. Ik was 21 jaar en kon niet eens mn bed uit komen. Heb een week lang in bed gelegen. Kon niets. Ik kon me niet douchen, ik kon niet lopen, niet opstaan. Ik kon met volledige ondersteuning na 4 dagen net de 3 meter afleggen naar mn douche en was daarna afgedraaid. Alles was kapot. Iedere dag met rolstoel naar t ziekenhuis gebracht voor controles. Heb 9 gynacologen aan mn bed gehad en kreeg daarboven op nog eens een baarmoederontsteking. Omdat het zo lang zo gezwollen en kapot getrokken was heb ik ruim een week met een catheter moeten lopen omdat ik niet in staat was zelf naar de wc te gaan. Mijn kraamtijd werd een hel. Ik kon niet eens mn eigen baby verschonen. Ik kon niet eens de visite begroeten of ze mn kind tonen. Ik moest alles overlaten aan anderen.
Na een week overleg tussen verschillende gynacologes werd mij duidelijk dat er mogelijk permanente schade zou zijn. De catheter was eruit ik liep nog met krukken maar ik voelde geen aandrang. Na een maand incontinentie terug. Ze vreesden het ergste. Wonder boven wonder heeft mn lijf zich toch uit zichzelf hesteld en is mij het leven als incontinente op je 21ste bespaard gebleven.
Uiteindelijk heeft het een maand geduurd voor ik mn eerste voet buiten de deur zette om een rondje te kunnen wandelen. Zoiets simpels. Ik vind kinderen prachtig en zou ooit nog wel een tweede willen maar ik weet nu al dat ik dat noooit meer aan zal durven. Uiteindelijk bleek dat het infuus vol zat met weeenopwekkers die ik dus kreeg tijdens een weeenstorm met een slecht werkende ruggeprik. Foutje.
Jolene je verhaal is een beetje hetzelfde als mijn eerste bevalling. Welk topic precies weet ik niet meer maar ergens op 16 november 2006 heb ik het gepost en ja ik ben dus nog steeds na bijna vier jaar half incontinent en dat zal niet beter meer worden. En ja, wij hebben ook een tweede en die is gehaald met een keizersnede omdat ik na de eerste mislukte bevalling niet meer mocht bevallen op de natuurlijke manier. Dus laat je gewoon goed voorlichten bij je eigen gyn en geef heel duidelijk je grenzen aan. En die van mij zat ook overigens ook vast en te diep inmiddels voor een keizersnede.
Respect voor je dat je dan ooit nog de keuze hebt gemaakt voor een tweede te gaan. Echt waar. Vooral nu jij wel permanente beschadiging aan je lijf hebt opgelopen.quote:Op donderdag 15 juli 2010 16:51 schreef Books het volgende:
Jolene je verhaal is een beetje hetzelfde als mijn eerste bevalling. Welk topic precies weet ik niet meer maar ergens op 16 november 2006 heb ik het gepost en ja ik ben dus nog steeds na bijna vier jaar half incontinent en dat zal niet beter meer worden. En ja, wij hebben ook een tweede en die is gehaald met een keizersnede omdat ik na de eerste mislukte bevalling niet meer mocht bevallen op de natuurlijke manier. Dus laat je gewoon goed voorlichten bij je eigen gyn en geef heel duidelijk je grenzen aan. En die van mij zat ook overigens ook vast en te diep inmiddels voor een keizersnede.
Er wordt vaak zo cliche gezegd dat als je je kindje in je armen hebt het allemaal niet meer zo uitmaakt en er wordt heel snel geroepen dat je je niet zo moet aanstellen en dat bevallen nu eenmaal pijn doet maar het kan gewoon echt een traumatische ervaring zijn. En om dan zo'n kinderwens te hebben dat je het risico neemt weer zoiets te doorstaan vindt ik echt bewonderenswaardig. Denk niet dat ik daar de moed nog voor kan opbrengen.
Het staat in deel 5. Er staat een linkje op de eerste pagina van dit topic (weet niet hoe ik een linkje hier moet krijgen) en Moonah heeft het doorgepost volgens mij op pagina 3 ergens.
In het eerste jaar was mijn incontinentie 80/20 op een dag en nu is dat bijgetrokken tot 60/40 procent. Op vier jaar tijd is het 20 procent verbeterd en om de twee jaar heb ik een blaasfunctieonderzoek bij de uroloog en een mri-scan om de zenuw in mijn rug te controleren die ze stukgeprikt hebben met de ruggenprik en mede daardoor is mijn blaas ook niet meer goed en alles spier waren zwaar uitgerekt. Het verbetert maar ik heb een lange adem nodig. Mijn tweede is dus onder algehele narcose geboren na heel goed overleg. Ruggenprikken mogen niet meer en die zou ik ook echt niet meer willen na dit leuke cadeautje na de mislukte prik. En ik heb me uit voorzorg ook meteen (we waren compleet en wilde het bij twee laten heel zeker) tijdens de ks laten steriliseren.
Dus schrijf een tweede als je die zo graag wilt niet meteen af. Met een paar goede gesprekken kom je een heel eind en schrijf gewoon alles op. Dan weet je zeker dat je ook niets vergeet en mijn man is ook bij twee van die gesprekken geweest en zei ook wat hij dacht en die zag het ook echt niet zitten nog een bevalling. Gyn begreep het echt heel goed en er speelde ook nog wat andere dingen op gezondheidsgebied maar dat is een heel lang verhaal en was hij het dus helemaal met een ks eens. Uiteindelijk werd deze uitgevoerd op 34/6 weken omdat het niet meer zo goed ging maar dat is ook deel van het andere verhaal.
In het eerste jaar was mijn incontinentie 80/20 op een dag en nu is dat bijgetrokken tot 60/40 procent. Op vier jaar tijd is het 20 procent verbeterd en om de twee jaar heb ik een blaasfunctieonderzoek bij de uroloog en een mri-scan om de zenuw in mijn rug te controleren die ze stukgeprikt hebben met de ruggenprik en mede daardoor is mijn blaas ook niet meer goed en alles spier waren zwaar uitgerekt. Het verbetert maar ik heb een lange adem nodig. Mijn tweede is dus onder algehele narcose geboren na heel goed overleg. Ruggenprikken mogen niet meer en die zou ik ook echt niet meer willen na dit leuke cadeautje na de mislukte prik. En ik heb me uit voorzorg ook meteen (we waren compleet en wilde het bij twee laten heel zeker) tijdens de ks laten steriliseren.
Dus schrijf een tweede als je die zo graag wilt niet meteen af. Met een paar goede gesprekken kom je een heel eind en schrijf gewoon alles op. Dan weet je zeker dat je ook niets vergeet en mijn man is ook bij twee van die gesprekken geweest en zei ook wat hij dacht en die zag het ook echt niet zitten nog een bevalling. Gyn begreep het echt heel goed en er speelde ook nog wat andere dingen op gezondheidsgebied maar dat is een heel lang verhaal en was hij het dus helemaal met een ks eens. Uiteindelijk werd deze uitgevoerd op 34/6 weken omdat het niet meer zo goed ging maar dat is ook deel van het andere verhaal.
