Bevallingsverhalen deel 11

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 22:14 schreef YPPY het volgende:

[..]

Met die verhalen was ik ook altijd blij. Wellicht dan interessant leesvoer: Taboe op de bevalling?

Ik lees in dat topic dat sommigen moeite hebben met de uitspraak 'het was het waard'. Dat vind ik nou merkwaardig. Ik was al heel gauw over de zware bevalling heen. Dat kan toch ook gewoon? Net alsof vrouwen die positief terugkijken op hun bevalling erop uit zijn om anderen te bedotten.

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 22:24 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik lees in dat topic dat sommigen moeite hebben met de uitspraak 'het was het waard'. Dat vind ik nou merkwaardig. Ik was al heel gauw over de zware bevalling heen. Dat kan toch ook gewoon? Net alsof vrouwen die positief terugkijken op hun bevalling erop uit zijn om anderen te bedotten.

Dat vind ik ook onzin idd. Het is ook weer niet zo dat er alleen maar negatief over bevallen gesproken hoeft te worden om realistisch te zijn ofzo.

Ik kijk ook héél positief terug op mijn bevalling. Maar die stinksloot vergeet ik niet zomaar Net als die hechtingen en meer van dat. Beetje evenwicht mag wel.

Nou, ik wilde net posten in het rammelaarstopic maar ik kan oprecht zeggen dat het echt weer over is na het lezen in dit topic . Bedankt _{het zou voorlopig toch niet zo goed uitkomen namelijk...}

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 22:30 schreef miss_dynastie het volgende:
Nou, ik wilde net posten in het rammelaarstopic maar ik kan oprecht zeggen dat het echt weer over is na het lezen in dit topic . Bedankt _{het zou voorlopig toch niet zo goed uitkomen namelijk...}

Zelfs dit topic helpt hier niet . Ik wil het wel eens meemaken, hoewel het me ook wel beangstigt. Het motto 'er is er nog nooit 1 blijven zitten' is vooraf toch wel de beste insteek die ik voor mezelf kan hebben. Op het moment supreme zal elke beredenering toch wel te min zijn en hoop ik vooral rustig te blijven. Het hele zwanger-zijn lijkt me gewoon zo prachtig, dat ik dat bevallen voor lief neem. En het resultaat is natuurlijk (hoe cliché) een prachtig wonder.

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 22:24 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik lees in dat topic dat sommigen moeite hebben met de uitspraak 'het was het waard'. Dat vind ik nou merkwaardig. Ik was al heel gauw over de zware bevalling heen. Dat kan toch ook gewoon? Net alsof vrouwen die positief terugkijken op hun bevalling erop uit zijn om anderen te bedotten.

Ik was er ook zo overheen hoor. Althans, ik had wel pijn na afloop, maar heb nooit op de bevalling zelf terug gekeken als zwaar of traumatisch.
Maar ik krijg zelf wel de kriebels van dat 'het was het waard'. Valt voor mij in de categorie 'je krijgt er zo veel voor terug'.
Als het kan doe ik het liever zonder bevalling ze maar.

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 22:35 schreef Brighteyes het volgende:

Als het kan doe ik het liever zonder bevalling ze maar.

Ik ben daar toch anders over gaan denken. Ik was nooit zo van de bevalverheerlijking - ik wist meteen dat ik een ruggenprik wilde - en dat ben ik nog steeds niet. Maar pff, die dag (en nacht, en nog een dag... ) was toch wel zo ontzettend bijzonder. Het was spannend, het was intiem, het was zwaar. We hebben samen gewanhoopt vanwege niet vorderende ontsluiting en we hebben samen gelachen omdat ik het personeel maar onder bleef kotsen. Als Ivan er zomaar ineens was geweest hadden we dat allemaal niet meegemaakt. En ik ben ook trots op mezelf, dat ik het heb volgehouden, dat ik vriendelijk bleef, dat ik niet heb geschreeuwd, dat ik Ivan van meet af aan om de paar uur heb gevoed. Ik heb die gevoelens toch ook wel dankzij de zware bevalling.

Maar misschien is dit gewoon een truc van mijn brein om aan een negatieve ervaring een positieve wending te geven, hoor. Om van iets wat ik liever niet had meegemaakt een zinvolle ervaring te maken, zeg maar.

Uit de categorie: ik heb het gehoord, maar weet niet of het echt waar is:

Ik hoorde onlangs van een Israelisch onderzoek (in Israel worden vrij veel keizersnedes gedaan, gewoon omdat het kan), dat procentueel meer dames een postnatale depressie, of andere psychologische problemen krijgen na een keizersnede. Schijnt dat het hele natuurlijke bevallingsproces dus eigenlijk toch nog ergens een goed voor is....

Dat 'het was het waard', hangt er ook vanaf hoe het gebracht wordt. Ik heb wel heel lang gezeten met hoe mijn bevalling gelopen is, en ik kan er nog steeds niet echt lekker op terug kijken. En als je dat dan aan iemand verteld, en die komt vervolgens met: ah joh, het was het wel waard, kijk eens wat je ervoor terug hebt gekregen! dan voelt (of vooral voelde) dat voor mij alsof ik me er maar even overheen moest zetten en niet zo moest zeuren want ik had nu toch een leuk kind. Terwijl ik het toch meer als een losstaande gebeurtenis zag. Het een maakt het ander niet goed ofzo, maar daar bedoel ik niet mee dat ik er spijt van heb dat Graeme geboren is, absoluut niet, daar heb ik nog wel veel meer voor over, maar dat maakt het niet ineens goed.

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 22:44 schreef Basboussa het volgende:
Uit de categorie: ik heb het gehoord, maar weet niet of het echt waar is:

Ik hoorde onlangs van een Israelisch onderzoek (in Israel worden vrij veel keizersnedes gedaan, gewoon omdat het kan), dat procentueel meer dames een postnatale depressie, of andere psychologische problemen krijgen na een keizersnede. Schijnt dat het hele natuurlijke bevallingsproces dus eigenlijk toch nog ergens een goed voor is....

Klinkt interessant, en ergens wel plausibel ofzo.

Ik had het er een hele tijd terug over met B.
(rare gesprekken wel ) zo van joh, over 100 jaar dan kweken ze baby's in een soort bakjes met vruchtwater en alles, net als in de matrix zo, en dan mag je af en toe kijken ofzo en dan als ie af is mag je hem meenemen. En toen zei hij ook van ja, zou je dat niet liever hebben, gewoon geen gedoe, geen zwangerschapsklachten en vooral geen bevalling; maar ik zou het allemaal toch niet willen hebben missen zeg maar. Ik heb geen idee waarom, misschien toch een beetje het bijzondere ofzo.

Ik had ook heel erg zo'n 'jeetje mijn lijf is gemáákt om dit te doen' gevoel.
Terwijl dat helemaal nergens op slaat want jemig, mijn lijf is ook gemaakt om te eten en te poepen en daar verbaas ik me ook niet over ofzo

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 22:43 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik ben daar toch anders over gaan denken. Ik was nooit zo van de bevalverheerlijking - ik wist meteen dat ik een ruggenprik wilde - en dat ben ik nog steeds niet. Maar pff, die dag (en nacht, en nog een dag... ) was toch wel zo ontzettend bijzonder. Het was spannend, het was intiem, het was zwaar. We hebben samen gewanhoopt vanwege niet vorderende ontsluiting en we hebben samen gelachen omdat ik het personeel maar onder bleef kotsen. Als Ivan er zomaar ineens was geweest hadden we dat allemaal niet meegemaakt. En ik ben ook trots op mezelf, dat ik het heb volgehouden, dat ik vriendelijk bleef, dat ik niet heb geschreeuwd, dat ik Ivan van meet af aan om de paar uur heb gevoed. Ik heb die gevoelens toch ook wel dankzij de zware bevalling.

Maar misschien is dit gewoon een truc van mijn brein om aan een negatieve ervaring een positieve wending te geven, hoor. Om van iets wat ik liever niet had meegemaakt een zinvolle ervaring te maken, zeg maar.

Daar zit op zich wel wat in hoor. Ik was helemaal smoorverliefd weer ook op F. en voelde heel sterk een soort van 'wij horen bij elkaar, met z'n 2-en voor dit kindje zorgen'.
Had er niet bij stil gestaan dat dat mss wel door dat bevallingsproces komt. Zou kunnen.

Oh Huup, wat jij zegt, dat 'mijn lijf is hiervoor gemaakt' gevoel had ik wel over de zwangerschap (appeltje-eitje) maar die bevalling dus juist niet. 2 keer weeen die niet doorzetten, infuus nodig etc. Had iig niet het gevoel dat het vanzelf ging ofzo... Dat mijn lichaam overgenomen werd door iets.

Oh ja ik had het tijdens de zwangerschap en achteraf na de bevalling zo van jeetje jongens, hier is mn lijf dus voor gemaakt (traag van begrip ben ik wel een beetje ) Ik weet niet ik vond het een heel grappig besef.
Voelde mezelf heel stoer ook ineens
toen ik de keer erop ooit in mn eentje in de trein stond dacht ik echt van ha! ik heb een kind op de wereld gezet hoor! Ik kun je t je voorstellen?! ik kán dingen Ik vond het zo stom toen dat het niet op je voorhoofd gedrukt staat wat voor prestatie je wel niet geleverd hebt

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 22:24 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Jij reageerde op die onzinpost die ik weggehaald heb. Je zei iets over 2 dagen persen enzo.

Oh ja! Dank voor de herinnering!

Ohhh heerlijk Huups..jij omschrijft jezelf gewoon exact zoals ik mij toen ook voelde!

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 22:59 schreef huuphuup het volgende:
Oh ja ik had het tijdens de zwangerschap en achteraf na de bevalling zo van jeetje jongens, hier is mn lijf dus voor gemaakt (traag van begrip ben ik wel een beetje ) Ik weet niet ik vond het een heel grappig besef.
Voelde mezelf heel stoer ook ineens
toen ik de keer erop ooit in mn eentje in de trein stond dacht ik echt van ha! ik heb een kind op de wereld gezet hoor! Ik kun je t je voorstellen?! ik kán dingen Ik vond het zo stom toen dat het niet op je voorhoofd gedrukt staat wat voor prestatie je wel niet geleverd hebt

Ik had het dus precies andersom, omdat ik een keizersnede had, vond ik dat ik nogal gefaald had.... Zie ook veel meer op tegen een natuurlijke bevalling nu, dan tijdens de zwangerschap...

Ik moest t gewoon ff terugzoeken..maar dit is wat ik destijds schreef en zo voelde t ook écht echt!

quote:

Op de bevalling kijk ik verschrikkelijk goed terug; snel, bijzonder, maar ook heftig. 2 uur na het strippen kreeg ik weeën en 5 uur later lag Lena in mijn armen nadat ik op de kruk bevallen was, omdat ik werkelijk geen enkele andere houding meer aan kon nemen door helse rugpijn. Ik moest mezelf af en toe echt even bij de les roepen, maar was vervolgens tussen de weeën door ook steeds weer helemaal helder, wat maakt dat ik de hele bevalling heel bewust heb meegemaakt. Ondanks de pijn is het een van de meest geweldige ervaringen in mijn leven geweest… ik kón dat gewoon! En dat allesoverweldigende gevoel als je meisje voor t eerst in je armen ligt, het opgeluchte gevoel dat de pijn over is, het heerlijke gevoel dat ze er eindelijk is, haar natte breekbare lijfje, haar geur, haar kleine kraaloogjes die beduusd de wereld instaren…mn liefs armen om ons allebei heen.. ik dacht echt dat ik zou knappen van geluk!

En wat me nu ook gewoon blij maakt is t feit dat ik zo gelukkig ben met mn lijf… dat is zo vaak anders geweest.. Natuurlijk zit daar nog die flubberbuik, maar mn huid is striemvrij en elastisch gebleven, ik heb echte moederheupen gekregen, maar mn benen passen in ieder geval alweer in al mn broeken.. en het meest bijzondere aan alles vind ik; mijn lijf kan zwanger zijn! mijn lijf kan bevallen! En dat allemaal zonder problemen! Met nu nog maar een kilo tot mn startgewicht durf ik al hardop te zeggen dat ik goed in mn vel zit, ook al mag dat velletje dan nog wel weer wat strakker… daar kan aan gewerkt worden! Werken aan gelukkig zijn met je lijf is veel lastiger, dus die heb ik dan maar mooi vast in the pocket!

_{Helaas zat ik fysiek dan weer direct na de bevalling beter in mn vel dan nu}

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 22:05 schreef Kimpossible het volgende:
Dames dames,

Hoewel het natuurlijk niet allemaal over rozen gaat, die verhalen hier, ben ik echt blíj met dit forum als voorbereidend medium. Als ik dit soort verhalen niet zou lezen, zou ik me denk ik een hoedje schrikken als ik ineens geuren meedrag als die van een kadaver en zulks. Nu zal ik wat minder verbaasd zijn, denk ik, haha.

Jullie zijn eigenlijk gewoon mijn ´wat-ze-er-normaal-niet-bij-vertellen'-vertellers. Handig!

Nah... dan heb ik ook nog iets voor je...
Schrik niet als je in de eerste dagen na de bevalling denkt dat je ineens je 'lever' verliest... dat is maar een bloedpropje..

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 23:48 schreef Mammietje het volgende:

[..]

Nah... dan heb ik ook nog iets voor je...
Schrik niet als je in de eerste dagen na de bevalling denkt dat je ineens je 'lever' verliest... dat is maar een bloedpropje..

So i've read, ja. .Maar dames, even serieus. Wordt het OOIT weer als voorheen? Qua formaat enzo

Nee. Nu na 3 kids schuift hij er altijd eerst een uitgeholde komkommer omheen, dan hebben we er allebei wat aan.

Hahaha... natuurlijk welll! Het veert gewoon weer terug na het onmogelijk te grote kind er doorheen! En zo niet, naaien ze het meteen wat krapper!

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 23:13 schreef Poppedein het volgende:
Ik moest t gewoon ff terugzoeken..maar dit is wat ik destijds schreef en zo voelde t ook écht echt!
[..]

_{Helaas zat ik fysiek dan weer direct na de bevalling beter in mn vel dan nu}

Herkenbaar
_{en herkenbaar}

Je bevallingsverhaal was zo mooi <3

Ik heb op de 2e dag mijn eigen lunch verzorgd in het ziekenhuis
Ik gaf mijn man de baby en ik zei: wil je wat koffie en hoppa daar ging ik. Ook zat ik op de 2e dag al bovenop mijn hechtingen. Niet op bed, dat deed zeer maar gewoon op een harde stoel.
Ik was dan ook verbaasd dat ik thuis van de kraamverzorgster (meer) in bed moest blijven

Ik ben geen levers verloren (daar had ik me wel op ingesteld) en ook plassen met hechtingen deed geen zeer. Poepen ging me ook prima af (ook al meteen de ochtend na de bevalling). Alleen thuis op de wc vond ik iets naarder, waarschijnlijk door de vorm van de bril.
Wat wel zeer deed, was ongeveer een week na de bevalling. Toen begonnen de hechtingen te trekken. Ik heb spijt dat ik ze er toen niet heb laten uithalen want daarna is er spanning op komen te staan en dát deed zeer. Dus tip: als je geen last hebt van je hechtingen en opeens begint het te trekken na een weekje ofzo, laat je hechtingen eruit halen. Dat is in elk geval iets wat ik ga doen bij en volgende (maar dan krijg ik natuurlijk geen knip )

Overigens de knip heb ik niet gevoeld (verdoving die in een wee is gezet), het staartje van het hechten wel. Toen begon de verdoving uit te werken, ik was hypergevoelig door vermoeidheid (2 nachten niet geslapen) en ik was er gewoon klaar mee. Ik had een bevalling gedaan en nu is het afgelopen met dat gepruts aan mijn preut.

Ow en met seksen hebben wij keurig gewacht tot het vloeien gestopt was (na week 4 of 5 ofzo) en na de 6-controle bij de vroedvrouw. Het was nog een beetje gevoelig en ik wilde eerst zeker weten dat het goed zat daar beneden. Tot over 9 maanden zei de vroedvrouw (mijn man )
Ow en voor mijn man voelt het precies hetzelfde als voorheen. Voor mij ook, behalve dan dat mijn litteken van de knip nog wat gevoelig is en mijn bekkenbodemspier nog niet altijd mee wil werken (in de zin van wat beurs voelt).

Kraamzuivering vond ik niet meer stinken dan gewoon ongesteld zijn hoor
Maar ik kon dan ook de 3e dag al toe met 1 kraam/maandverband per keer.

Ik doe liever nog eens de bevalling dan mijn zwangerschap
En dat gevoel van: hallo, hallo, weten jullie wel dat ik een kind op de wereld heb gezet!! Dat herken ik wel

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 23:51 schreef Kimpossible het volgende:

[..]

So i've read, ja. .Maar dames, even serieus. Wordt het OOIT weer als voorheen? Qua formaat enzo

Laat ik het zo zeggen: er is een reden dat ze tampons in verschillende maten verkopen.

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 23:48 schreef Mammietje het volgende:

[..]

Nah... dan heb ik ook nog iets voor je...
Schrik niet als je in de eerste dagen na de bevalling denkt dat je ineens je 'lever' verliest... dat is maar een bloedpropje..

Ik redde het nét niet tot de wc. Hij rolde zo m'n broekspijp uit. En kon het niet laten om het de volgende dag aan de kraam te vertellen.

Claudia.

Of je een komkommer de gang in smijt na nummer 3. Echt

Heb je het nou over seks met je lief, TF? Dat hij dan de komkommer is en jij de gang zeg maar..?

. Ik hou gewoon hoop, haha.

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 22:44 schreef Basboussa het volgende:
Uit de categorie: ik heb het gehoord, maar weet niet of het echt waar is:

Ik hoorde onlangs van een Israelisch onderzoek (in Israel worden vrij veel keizersnedes gedaan, gewoon omdat het kan), dat procentueel meer dames een postnatale depressie, of andere psychologische problemen krijgen na een keizersnede. Schijnt dat het hele natuurlijke bevallingsproces dus eigenlijk toch nog ergens een goed voor is....

Hier wil ik eigenlijk wel even op reageren.
Ik heb ook een keizersnede gehad vanwege een stuitligging. Ik durfde een natuurlijke stuitbevalling niet aan, en mijn gynaecologe ontraadde mij dat ook vanwege mijn twijfel.

Ik heb de eerste dagen enigzins moeite gehad met de 'bonding'. Ik denk dat ik me zo voelde zoals mannen zich normaal na een bevalling voelen, een beetje langs de zijlijn. Ik heb niks hoeven doen, geen pijn gehad (nouja 1 dag dan). Omdat mijn vliezen braken werd de keizersnede 1,5 week eerder uitgevoerd dan de geplande datum. Om 4.00 braken mijn vliezen, om 6.00 was hij er. Dit ging zo snel dat het een beetje onwerkelijk is.

Ik kijk er trouwens wel heel positief op terug. Ik sta ook 100% achter mijn beslissing voor een keizersnede. Mijn genezingsproces was dan ook meer dan voorspoedig. Maar de 'bonding' was er dus niet meteen (gebrek aan hormonen?). Maar ach, ook geen garantie dat als ik natuurlijk was bevallen dat dat wel zo was geweest.

Hm, snap je twijfel Aoraki. Maar ik had ook geen bonding, hoor. Totaal niet. Terwijl mijn bevalling bijna 30 uur duurde. Genoeg hormonen dus, zou je denken. Maar ik voelde me ook best langs ze zijlijn staan. Had meer het idee dat ze van de kraam was dan van mij (en dat lag niet aan de kraam). Er was dan ook echt geen sprake van een allesoverweldigend liefdesgevoel. 't Is helemaal goedgekomen, hoor, maar ik vind het wel jammer. Had het graag ervaren.

quote:

Op woensdag 12 mei 2010 22:16 schreef Ssserpente het volgende:
Heb je het nou over seks met je lief, TF? Dat hij dan de komkommer is en jij de gang zeg maar..?

Ja. Dat raakt kant nog wal zeg maar

Nee in alle eerlijkheid kan ik zeggen dat dat niet waar is. Alles rekt gewoon treug, daar is het tenslotte voor gemaakt

quote:

Op woensdag 12 mei 2010 21:58 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Laat ik het zo zeggen: er is een reden dat ze tampons in verschillende maten verkopen.

Ze kunnen ook overdwars, na een bevalling of drie

quote:

Op woensdag 12 mei 2010 22:22 schreef De_Taartjesfee het volgende:

[..]

Ja. Dat raakt kant nog wal zeg maar

Nee in alle eerlijkheid kan ik zeggen dat dat niet waar is. Alles rekt gewoon treug, daar is het tenslotte voor gemaakt

Haha, letterlijk dus.

Ik was daar serieus bang voor. Vraag no steeds wel eens aan N. of ie echt echt echt geen verschil voelt.

quote:

Op woensdag 12 mei 2010 22:23 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

Ze kunnen ook overdwars, na een bevalling of drie

Ja joh? Goh....

toch nog een voordeel van een keizersnede

Dus toch.

quote:

Op woensdag 12 mei 2010 22:26 schreef Aoraki het volgende:
toch nog een voordeel van een keizersnede

Ik ben dan "gewoon" bevallen (vaginaal klinkt zo ieks!) maar had ook een weekje nodig om aan m'n kind te wennen. Had ook verwacht overspoeld te worden door weet ik wat maar ik was vooral op zoek naar de gebruiksaanwijzing. Heel dubbel en raar. Maar wel waar.

Bij mij is het formaat niet veranderd. Tot mijn grote verbazing, eigenlijk. Zelfs grotere tampons zijn (waren, die ene keer dat ik ongesteld was ) echt niet nodig. Ik had ze wel gekocht maar maat normaal past nog prima.
Dus daar zou ik het niet om laten.

Ik heb trouwens geen enorme stolsels gehad, en één hechtinkje omdat mijn maagdenvlies er een beetje zieligjes bijhing, zo van: de hoop is nu echt verloren. Die hebben ze afgeknipt in overleg en gehecht. Daar heb ik niks van gemerkt eigenlijk, de hechting zat inwendig en ik voelde er ook in de kraamtijd helemaal niets van.

quote:

Op woensdag 12 mei 2010 22:26 schreef Ssserpente het volgende:
Dus toch.

Zware kinderen jeweetz

_{Maar isse grapje natuurlijk. alles weer teruggeplooid no problemo verder. al had ik wel echt drie zware kinderen}

Ik dacht bij de eerste, na een bevalling via de normale uitgang, 'jezus waar komt die ineens vandaan?'
Was niet echt bezig met het krijgen van een kind namelijk..alleen met het hoofd bieden aan die pijn.
Het bonden heeft wel een week of zes geduurd. Pas daarna kwam in 1x 'bam' het gevoel binnendreunen.
Bij de 2 die daarna kwamen was dat gevoel er wel in 1x. Blijkbaar wist mijn hoofd al gewoon wat de bedoeling was

quote:

Op woensdag 12 mei 2010 22:30 schreef Jore het volgende:
Bij mij is het formaat niet veranderd. Tot mijn grote verbazing, eigenlijk. Zelfs grotere tampons zijn (waren, die ene keer dat ik ongesteld was ) echt niet nodig. Ik had ze wel gekocht maar maat normaal past nog prima.
Dus daar zou ik het niet om laten.

Ik heb trouwens geen enorme stolsels gehad, en één hechtinkje omdat mijn maagdenvlies er een beetje zieligjes bijhing, zo van: de hoop is nu echt verloren. Die hebben ze afgeknipt in overleg en gehecht. Daar heb ik niks van gemerkt eigenlijk, de hechting zat inwendig en ik voelde er ook in de kraamtijd helemaal niets van.

Onbevlekt ontvangen dus.

quote:

Op woensdag 12 mei 2010 22:23 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

Ze kunnen ook overdwars, na een bevalling of drie

Oh, hier na 1 bevalling al .

Zou het er mee te maken kunnen hebben hoelang het persen heeft geduurd? Kan me zo voorstellen dat de boel daar onherstelbaarder beschadigt naarmate het hoofdje daar langer op die plek heeft gezeten...

Ikzelf heb het idee dat het komt door de vacuümpomp. Dat er ineens iemand in één keer dat hele kind eruit rukt terwijl het technisch misschien nog wel helemaal niet mogelijk was om het kind zover naar buiten te krijgen.

quote:

Op woensdag 12 mei 2010 21:58 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Laat ik het zo zeggen: er is een reden dat ze tampons in verschillende maten verkopen.

Ik heb dezelfde maat als ik voorheen gebruikte

eeeks Kim
Hier duurde het persen 1,5 uur ofzo en tampons doen veel te veel pijn nog om te gebruiken, dus misschien klopt die theorie wel Serpente

quote:

Op woensdag 12 mei 2010 22:22 schreef De_Taartjesfee het volgende:

Nee in alle eerlijkheid kan ik zeggen dat dat niet waar is. Alles rekt gewoon treug, daar is het tenslotte voor gemaakt

Dat laatste is niet helemaal waar. Het vrouwelijk lichaam is er niet op gebouwd om kinderen met zulke grote hoofden eruit te persen. In de evolutie is ergens iets misgegaan.

Bij veel vrouwen rekt niet alles gewoon terug. Als je een anonieme enquete zou houden vermoed ik dat dat bij het merendeel van de vrouwen het geval is, in min of meerdere mate. Overigens vermoed ik ook dat als je eenzelfde enquete bij hun mannen af zou nemen die zich niet van enig verschil bewust zijn.

Heeft het ook nog iets te maken met het doen van de bekkenbodemoefeningen na afloop? Ik begreep namelijk altijd dat je geboortekanaal net een elastiek is, rekt uit en rekt weer terug. (Sorry voor de rare benaming, maar dit is wat ik ervan begreep).

quote:

Op donderdag 13 mei 2010 10:44 schreef pessie het volgende:
Heeft het ook nog iets te maken met het doen van de bekkenbodemoefeningen na afloop? Ik begreep namelijk altijd dat je geboortekanaal net een elastiek is, rekt uit en rekt weer terug. (Sorry voor de rare benaming, maar dit is wat ik ervan begreep).

Ik heb van mijn verloskundige begrepen dat het voor een groot deel gewoon mazzel hebben is. Zelf zie ik niet echt een verband met mijn bekkenbodem. Ik heb een prima bekkenbodem, altijd al gehad en dat is nog steeds zo. Ik kan gerust een dag m'n plas ophouden.

Nou mijn bekkenbodemspier is wel behoorlijk verslapt hoor..kan geen stukje rennen met volle blaas bijvoorbeeld..maar het kanaal zelf is wel weer van dezelfde afmeting geworden als het was.
Ik hoef geen opgerolde maandverband als tampon te gebruiken ofzo

Ik kan ook de boel nog wel ophouden tot knappen aan toe, maar dan kan ik niet meer onverwachts niezen. Maar waar je vroeger de tampon echt naar binnen moest duwen, glijden er nu twee te gelijk naar binnen .

Bij deze mijn verhaal, ik hoop dat het allemaal nog een beetje klopt want ik ben het zelf ook nog aan het verwerken:

Ik heb altijd gedacht dat ik in ieder geval over tijd zou gaan, ik had ook helemaal nog geen voortekenen of gerommel in de buik.
Dus toen ik zaterdagnacht rond 04.00 uur wat ongesteldheidsachtige krampjes voelde dacht ik: AH dit is het gerommel waar iedereen het over heeft. Maar dacht ook meteen dat dit wel een tijd kon terug keren en ik kon ook gewoon weer lekker slapen.
Rond 10.00 uur werd ik me weer bewust van de krampjes en dat ze niet om het half uur kwamen, maar wisselend rond de 10 a 15 min.
Ik moest en zou nog een draagdoek voor in huis hebben dus zijn we naar de stad gegaan.
Ook nog even langs de prenetal een broek ruilen en nieuwe schoenen voor mn lief gekeken toen ik het ineens niet meer hield.
In de auto getimed en ik voelde om de 2 a 3 min een heftige kramp die max 20 a 30 sec aanhield.

Thuis aangekomen (rond 14.00) maar wat proberen te eten, maar daar had ik geen trek in en ben dan ook alles weer gaan uitspugen.
Dan maar even onder de douche want het ziekenhuis kon ik bellen wanneer ik om de 5 min weeeen had die 1 min aanhielden.
Nou bleef het wel om de 2 a 3 min komen maar lang geen min.
Onder de douche veranderende er niks, en het werd wel steeds pijnlijker dus toch maar overleg met het ziekenhuis.
Ik kon altijd nog weer terug naar huis zeiden ze.

Rond 16.00 kwamen we in het ziekenhuis aan en werd ik aan de ctg geinstalleerd .
En ja hoor wat ik voelde klopte, om de 2 a 3 min een heftige wee die niet langer aanhield dan 20 a 30 sec.
Rond 17.30 kwam de gyn even kijken hoe het ging, en ze besloot om te kijken of deze weeeen wel wat deden en anders mocht ik naar huis.
Ik bleek 2 cm ontsluiting te hebben en mocht blijven. Mn vliezen waren nog niet gebroken maar ze besloot ook dat zo te laten zodat ik kon doen en laten wat ik wilde. Ik voelde steeds heel veel druk in mn buik en ook mn been bleef naar kramp schieten dus ik wilde graag in bad.
Eerst moest ik nog even 15 min aan de ctg, lief maakte ondertussen het bad in orde. de gyn zou om 19.30 weer komen kijken of ik inmiddels 3 cm onstsluiting zou hebben bereikt. Nog besefte ik niet helemaal dat we nu echt aan het bevallen waren en dat de baby nu echt zou komen.

Rond 18.00 ging ik in bad, na een kwartiertje voelde ik ineens enorme persdwang. maar bedacht me meteen dat dit niet kon, had toch pas 2 cm ontsluiting.We dachten dat dit dan misschien het moment was dat vrouwen de ontlasting kwijt zouden willen dus we hebben me naar de toilet gesleept. Maar ook daar bleef ik persdwang hebben. Dus toch maar op het belletje gedrukt.
De verpleegkundige kwam en we vertelden dat ik dacht dat ik persdwang had, maar ik bleef maar herhalen dat kan niet want ik ben nog lang niet zover!
Ik moest terug op bed en de gyn werd gebeld, ondertussen bleef ik enorme druk voelen en dacht nog ik zou nu wel een ruggenprik willen! ik vond het echt heel zwaar. Qua weeen bleef het steeds om de 2 a 3 min trouwens en steeds wel rond de 30 a 40 max 50 sec.
eindelijk na 20 min ofzo kwam de gyn en ze voelde, ik bleek 7 cm te hebben en terwijl ze dat zei melde ze en nu 8!
Mijn vliezen werden gebroken en ik zat binnen no time op de 10 cm.

Maar het hoofdje was nog niet genoeg ingedaald dus ik moest een uur lang de persweeen weg puffen, en als het echt niet ging mocht ik het laatste wel persen. Ik raakte een beetje in paniek want ik besefte nu pas dat ik echt aan het bevallen was, dat ik geen ruggenprik meer mocht, ik niet meer op de baarkruk kon en ik niet wist hoe ik moest persen, maar ook dat ik dus mn benen moest gaan optrekken en dat zag ik niet zitten.
Maar goed de natuur drang overheersde en ik kreeg duidelijk goede aanwijzingen van zowel gyn als verpleegkundige.
Na een uurtje kon ik echt niet meer, maar kreeg ook de mededeling nu actief te mogen persen en als er met een half uur nog niks was ze konden kijken of ze me konden helpen. Wel bleek dat ons kleintje een sterrenkijkertje was.wat de enorme druk die ik steeds voelde verklaarde.
De gyn werd weg geroepen, maar zei ook dat het goed ging en ze er snel weer zou zijn.
Ze was de deur nog niet uit of de verpleegkundige ging haar terug bellen omdat ze dacht dat bij de volgende wee het hoofdje zou staan en juist op dat moment werd dan ook het hoofd al geboren, doordat niemand dat in de gaten had en ze niet was gedraaid ben ik behoorlijk ingescheurd.nog net niet totaal ruptuur
de gyn kwam meteen terug en kon net haar lichaam mee laten geboren.
Ons kleintje is dus uiteindelijk om 21.28 uur geboren, na een voor mijzelf te snelle bevalling.

Daarna brak de paniek uit, ik bleef maar bloedde, omdat rechts al 2 keer infuus misgeprikt werd moest men nu in links gaan prikken dus werd mn kleintje bij me weggepakt en ging naar mn leif, helaas konden we elkaar niet meer zien en ik voelde me enorm licht in mn hoofd worden.
net op het moment dat ze me klaar wilde maken voor OK bleek ik net zo abrupt te stoppen met bloedden als dat het begonnen was.
Ik mocht dus gelukkig op de verloskamer blijven. Uiteindelijk heb ik tegen een liter bloed verloren.
Ze hebben ons lekker lang laten bijkomen, mij gedoucht, liszie gebadderd en toen kwamen we rond 01.00 uur op de normale kamer.
Na een nachtje ziekenhuis mochten we zondag weer lekker naar huis.


Tis een heel verhaal geworden mijn excuus!

Draakje, mooi verhaal