Bevallingsverhalen deel 11

Nikkie, wat kun je mooi schrijven!


Plassen met 'schaafwondjes' doet trouwens ook zeer Goddank heb ik geen hechtingen gehad!

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 16:34 schreef Orea het volgende:

[..]

Omdat een arts het zegt denk jij dat het niet gebeurd?

jij niet dan
ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die niet naar een arts luisteren

Octo, er staat hier nergens dat het geen fictie mag zijn toch

*reactie op edit-post*

Ook ik snap dat mensen misschien niet heel gericht luisteren naar artsen, maar iedereen met enige mate van grijze massa in het hoofd weet dat 3 dagen na een bevalling en hechtingen je geen seks kunt hebben zonder dat er iets mis gaat...

[ Bericht 32% gewijzigd door BE op 11-05-2010 21:39:52 ]

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 19:16 schreef Orea het volgende:
Nou en toch zijn er genoeg waar er precies 9 maanden tussen de kinderen zit hoor!

t zal je gebeuren haha

In dit geval is de man er letterlijk gewoon overheen gegaan... de vrouw had niets te zeggen (had waarschijnlijk ook iets met cultuur te maken...). Opsluiten zo'n man, das toch gewoon verkrachting...

Was die kraamverzorgster daarbij dan dat ze dat zo precies wist?

Mijn vriendinnetje is kraamverzorgster en die zat gisteren te vertellen dat ze een cliente had die op de vraag 'hoe is je nacht geweest?' toch iets meer uit de doeken deed dan mijn vriendin wilde weten
Dus ja, ze bestaan echt

Ah, ze vragen ook elke dag of je al gepoept hebt en inspecteren elke dag je doos en eventueel je aambeien, dan moet een nachtelijke escapade ook niet TMI zijn toch?
En als je er in de kraamweek toch weer zin in hebt, dan is dat toch prima? Je weet zelf toch wel wat er mis kan gaan dan.

Ik ben er eens om half 12 voor wakker gebeld door een kraamvrouw, 8e dag post partum en ze had alweer zo'n zin, of t nou eigenlijk al wel weer mocht...

Wat snel! Ik kon toen nog niet eens zitten na 8 dagen. Wat was ik blij met onze verstelbare bedbodem, echt een uitvinding.

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 20:34 schreef YPPY het volgende:
Wat snel! Ik kon toen nog niet eens zitten na 8 dagen. Wat was ik blij met onze verstelbare bedbodem, echt een uitvinding.

jezus Yp, seksen hoeft toch ook niet zittend

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 20:29 schreef tessie het volgende:
Ah, ze vragen ook elke dag of je al gepoept hebt en inspecteren elke dag je doos en eventueel je aambeien, dan moet een nachtelijke escapade ook niet TMI zijn toch?
En als je er in de kraamweek toch weer zin in hebt, dan is dat toch prima? Je weet zelf toch wel wat er mis kan gaan dan.

nja t ligt er natuurlijk aan hoe t verteld wordt

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 20:34 schreef Groofsken het volgende:

[..]

jezus Yp, seksen hoeft toch ook niet zittend

niet?

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 20:51 schreef YPPY het volgende:

[..]

niet?

OMG, nou zolang die hechting er nog inzit ga ik echt niet sexen hoor...

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 21:07 schreef _NIKKI_ het volgende:
OMG, nou zolang die hechting er nog inzit ga ik echt niet sexen hoor...

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Nikki.

Onze kraam verteld dat het (hier) vaak gebeurt bij gereformeerden, dat die mannen er dan na een paar dagen alweer overheen willen.

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 21:18 schreef Ssserpente het volgende:

[..]

Nikki.

Onze kraam verteld dat het (hier) vaak gebeurt bij gereformeerden, dat die mannen er dan na een paar dagen alweer overheen willen.

De eerste 40 dagen gebeurt er hier niets ....

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 21:22 schreef Basboussa het volgende:

[..]

De eerste 40 dagen gebeurt er hier niets ....

Das binnen een hoop culturen ook onrein geloof ik toch? Bij moslims haram en bij surinamers is het geloof ik de eerste 60 dagen ofzo dat er niets 'mag'. Omdat het niet rein is.

Ach ze hebben een puntje... als ik terug denk aan die geur van de kraamzuivering dan kan ik me er weinig reins bij voorstellen inderdaad

Als je allebei zin hebt moet je vooral je gang gaan lijkt me. Ik moe(s)t er niet aan denken toen al. Maar goed, misschien scheelt het ook als je verder bijvoorbeeld niet geknipt of gescheurd bent ofzo.

Poppedein hahaha. Das pas een spelbreker je vk bellen om te vragen of het mag
wens je ze dan ook nog even veel plezier toe?

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 21:18 schreef Ssserpente het volgende:

[..]

Nikki.

Onze kraam verteld dat het (hier) vaak gebeurt bij gereformeerden, dat die mannen er dan na een paar dagen alweer overheen willen.

Och, je laat de ruggenprik gewoon een paar dagen langer aanstaan en dan merk je er niets van.

Even de bezem door het topic gehaald.

Oh, en dat van die 9 maanden tussen 2 kindjes... dat noemen ze volgens F. een 'Irish Twin'.

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 21:33 schreef huuphuup het volgende:

[..]

Ach ze hebben een puntje... als ik terug denk aan die geur van de kraamzuivering dan kan ik me er weinig reins bij voorstellen inderdaad

Puntje? Een rotte sloot is er niets bij.

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 21:40 schreef Ssserpente het volgende:

[..]

Puntje? Een rotte sloot is er niets bij.

hahaha okay okay, punt voor jou

Dat hoort ook bij die dingen die ze je niet van tevoren vertellen die geur. Manmanman ik dacht dat er wat aan t afsterven was joh jeumig

He gatver, dat kan ik me echt niet herinneren. Soms is het wel fijn om een slecht (selectief??) geheugen te hebben

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 21:42 schreef huuphuup het volgende:

[..]

hahaha okay okay, punt voor jou

Dat hoort ook bij die dingen die ze je niet van tevoren vertellen die geur. Manmanman ik dacht dat er wat aan t afsterven was joh jeumig

Je moet het kraamverband ook niet de hele kraamweek laten zitten

Haha, ik weet het nog, hoor. Maar ik ruik dan ook overal aan... Smerige gewoonte...

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 21:43 schreef tessie het volgende:
He gatver, dat kan ik me echt niet herinneren. Soms is het wel fijn om een slecht (selectief??) geheugen te hebben

whehehe
misschien stinken ssserpente en ik gewoon harder

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 21:44 schreef octopussy het volgende:

[..]

Je moet het kraamverband ook niet de hele kraamweek laten zitten

noh! 15 per dag ofzo gingen er doorheen hier hoor! Als het niet meer was.

Ik was redelijk neurotisch met verwisselen en schoonmaken enzo bang voor ontstekingen en infecties.
en wie krijgt er ontstoken hechtingen?
Juist.

ik geloof dat ik dit topic gewoon niet meer moet openen haha
nja t kan dan alleen maar meevallen toch (als ik op t ergste voorbereid ben)?

_{en ach, ik heb ook kanker op die plekken gezien, dus erger dan dat kan t niet zijn denk ik zo}

Daar zie ik trouwens wel een beetje tegen op hey voor een volgende.
On a serious note haha.

Mijn lijf reageert blijkbaar erg slecht op van dat oplosbare spul. Oplosbaar hechtdraad, oplosbare gaasjes enzo, mijn lijf doet daar allemaal rare dingen mee Ik vraag me af hoe dat een volgende keer zal gaan. T mooist zou zijn als ik geen hechtingen nodig had maar wat nou als ik weer zoveel hechtingen nodig heb als de eerste keer... dat ontsteken was echt heel naar.

Wehhehe die geur idd ik heb me op een gegeven moment afgevraagd of ik nu de rest van mijn leven zo zou ruiken

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik ook, Sindell. Ben er zelfs een beetje dwangneurotisch van geworden. Ik snuffel nog steeds regelmatig omdat ik bang ben om die geur weer te herkennen.

Bij mij lossen die zelf oplosbare hechtingen ook niet op. Na 6 weken heeft de vk ze er maar uitgehaald. Na mijn borstoperatie ben ik na maaaaanden ook nog een paar keer terug gekomen omdat er ineens stukjes hechting uit mn boobs staken
Volgende keer vraag ik denk ik gewoon normaal hechtdraad, of ik vraag vantevoren al een afspraak om ze er weer uit te laten halen. Hoe zit dat eigenlijk met diepere huidlagen dan, die ze hechten? Als dat daar niet oplost, blijft dat dan gewoon altijd zitten ofzo? (misschien komen ze die deze keer met bevallen weer tegen )

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 21:43 schreef tessie het volgende:
He gatver, dat kan ik me echt niet herinneren. Soms is het wel fijn om een slecht (selectief??) geheugen te hebben

Ik ook niet! maf?!

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 21:51 schreef Ssserpente het volgende:
Ik ook, Sindell. Ben er zelfs een beetje dwangneurotisch van geworden. Ik snuffel nog steeds regelmatig omdat ik bang ben om die geur weer te herkennen.

Mja en nog steeds elke dag douchen en uitspoelen enzo, ik snap het wel. Maar ik heb het niet weer geroken tot nu toe

Das volgens mij wel het nadeel van de kraamverbanden. Daar zit geen plastic in, maar het houdt niet zo goed de geurtjes binnen als het moderne maandverband. Overigens ga ik bij een volgende wel sneller over op maandverband. Zat veel prettiger dan die matrassen die tussen je benen opproppen en dan alsnog lekken.

Ik vond het herstel juist meevallen! Ik heb eens een buikoperatie gehad waarbij er geklooid is met mijn buikspieren. Dan kun je dus écht niets meer. Ik sliep op de bank en als ik me 's nachts om wilde draaien moest ik iemand bellen om me even te helpen.

Na de bevalling was mijn instinctieve reactie om krom te lopen zodat ik mijn buikspieren kon ontzien. Dat sloeg natuurlijk nergens op, want dáár was ik niet beurs.

Orea, ik heb een tienponder op de wereld gezet en het is allemaal goed gekomen. Ik keek ook erg uit naar de bevalling en ik zou ondanks de helse pijn die ik heb gehad wéér uitkijken naar een nieuwe bevalling. De ongemakken wegen wat mij betreft niet op tegen het grote geluk.

vwb de geur, bij eli meurde ik het huis door, bij aviva helemaal niks. kan dus ook een reden zijn waarom sommige dames zich de geur niet herinneren

en kotex!

Meiden!
Maar idd ja. Een heel vies luchtje vond ik ook. Brrr...

Dames dames,

Hoewel het natuurlijk niet allemaal over rozen gaat, die verhalen hier, ben ik echt blíj met dit forum als voorbereidend medium. Als ik dit soort verhalen niet zou lezen, zou ik me denk ik een hoedje schrikken als ik ineens geuren meedrag als die van een kadaver en zulks. Nu zal ik wat minder verbaasd zijn, denk ik, haha.

Jullie zijn eigenlijk gewoon mijn ´wat-ze-er-normaal-niet-bij-vertellen'-vertellers. Handig!

Nikki, wat een vlotte bevalling! Balen wel, dat dat hechten zo waardeloos was! Ook bij alle andere dames.. Ga steeds meer hopen op een scheurloze bevalling, niet voor tijdens de bevalling maar dus voor erna

Tessie voor zover ik begrepen heb is de nieuwe manier van hechten tegenwoordig met dat oplosbare hechtdraad dat ze onderin een knoopje leggen en dan een soort zigzaggend door de huidlagen heen werken. Dus met 1 draad zeg maar. Niet met allemaal kleine draadjes of knoopjes. En dan bovenin weer een knoopje.

Zoiets hoor, ik weet niet precies hoe het in elkaar zit maar zo vertelde mijn kraam het.

Maar het 'ouderwetse' hechtdraad schijnt weer lelijkere dikke en gevoeligere littekens te geven ofzo omdat het als een soort rolletje opgebonden wordt, en daar zit ik daar ook niet echt op te wachten

nouja goed, tzt maar eens navragen.

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 21:45 schreef huuphuup het volgende:

[..]

whehehe
misschien stinken ssserpente en ik gewoon harder

Nee hoor. Brrrrrr.

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 22:05 schreef Kimpossible het volgende:

Jullie zijn eigenlijk gewoon mijn ´wat-ze-er-normaal-niet-bij-vertellen'-vertellers. Handig!

Met die verhalen was ik ook altijd blij. Wellicht dan interessant leesvoer: Taboe op de bevalling?

Ik word bang van jullie, voor een tweede.
De eerste duurde één heel uur, geen hechtingen & geen geurtjes.
Hechtingen lijken me echt verschrikkelijk.

Ik zit wel van onder tot boven onder de striae.
Zelfs op m'n kuiten.
Na 2 jaar begon alles weg te trekken.

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 22:14 schreef YPPY het volgende:

[..]

Met die verhalen was ik ook altijd blij. Wellicht dan interessant leesvoer: Taboe op de bevalling?

Volgens mij heb ik die al eens doorgelezen, in mijn 'lurkperiode', hihi. Thanks anyway! Ik spit 'm nog een keer door, blijft interessant leesvoer.

_{Zo heb ik 'Krijg nou tieten!' van Claudia de Breij ook met veel plezier gelezen, toch net even een ander, minder zoet, perspectief, ofzo.}

Ze hebben ook niet-oplosbaar hechtdraad. Dat halen ze er na 6 dagen weer uit. Heeft toch echt mijn voorkeur gezien mijn ervaring met hechingen. Maar ik ga voor niet-scheuren...

En BE, wat is er nu ge-edit in mijn post? Heb ik iets gezegd dat niet kan binnen dit topic? Ik ben even kwijt wat ik nu gepost had maar zag dat ie ge-edit was.

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 22:17 schreef pessie het volgende:
Ze hebben ook niet-oplosbaar hechtdraad. Dat halen ze er na 6 dagen weer uit. Heeft toch echt mijn voorkeur gezien mijn ervaring met hechingen. Maar ik ga voor niet-scheuren...

En BE, wat is er nu ge-edit in mijn post? Heb ik iets gezegd dat niet kan binnen dit topic? Ik ben even kwijt wat ik nu gepost had maar zag dat ie ge-edit was.

Jij reageerde op die onzinpost die ik weggehaald heb. Je zei iets over 2 dagen persen enzo.

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 22:14 schreef YPPY het volgende:

[..]

Met die verhalen was ik ook altijd blij. Wellicht dan interessant leesvoer: Taboe op de bevalling?

Ik lees in dat topic dat sommigen moeite hebben met de uitspraak 'het was het waard'. Dat vind ik nou merkwaardig. Ik was al heel gauw over de zware bevalling heen. Dat kan toch ook gewoon? Net alsof vrouwen die positief terugkijken op hun bevalling erop uit zijn om anderen te bedotten.

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 22:24 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik lees in dat topic dat sommigen moeite hebben met de uitspraak 'het was het waard'. Dat vind ik nou merkwaardig. Ik was al heel gauw over de zware bevalling heen. Dat kan toch ook gewoon? Net alsof vrouwen die positief terugkijken op hun bevalling erop uit zijn om anderen te bedotten.

Dat vind ik ook onzin idd. Het is ook weer niet zo dat er alleen maar negatief over bevallen gesproken hoeft te worden om realistisch te zijn ofzo.

Ik kijk ook héél positief terug op mijn bevalling. Maar die stinksloot vergeet ik niet zomaar Net als die hechtingen en meer van dat. Beetje evenwicht mag wel.

Nou, ik wilde net posten in het rammelaarstopic maar ik kan oprecht zeggen dat het echt weer over is na het lezen in dit topic . Bedankt _{het zou voorlopig toch niet zo goed uitkomen namelijk...}

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 22:30 schreef miss_dynastie het volgende:
Nou, ik wilde net posten in het rammelaarstopic maar ik kan oprecht zeggen dat het echt weer over is na het lezen in dit topic . Bedankt _{het zou voorlopig toch niet zo goed uitkomen namelijk...}

Zelfs dit topic helpt hier niet . Ik wil het wel eens meemaken, hoewel het me ook wel beangstigt. Het motto 'er is er nog nooit 1 blijven zitten' is vooraf toch wel de beste insteek die ik voor mezelf kan hebben. Op het moment supreme zal elke beredenering toch wel te min zijn en hoop ik vooral rustig te blijven. Het hele zwanger-zijn lijkt me gewoon zo prachtig, dat ik dat bevallen voor lief neem. En het resultaat is natuurlijk (hoe cliché) een prachtig wonder.

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 22:24 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik lees in dat topic dat sommigen moeite hebben met de uitspraak 'het was het waard'. Dat vind ik nou merkwaardig. Ik was al heel gauw over de zware bevalling heen. Dat kan toch ook gewoon? Net alsof vrouwen die positief terugkijken op hun bevalling erop uit zijn om anderen te bedotten.

Ik was er ook zo overheen hoor. Althans, ik had wel pijn na afloop, maar heb nooit op de bevalling zelf terug gekeken als zwaar of traumatisch.
Maar ik krijg zelf wel de kriebels van dat 'het was het waard'. Valt voor mij in de categorie 'je krijgt er zo veel voor terug'.
Als het kan doe ik het liever zonder bevalling ze maar.

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 22:35 schreef Brighteyes het volgende:

Als het kan doe ik het liever zonder bevalling ze maar.

Ik ben daar toch anders over gaan denken. Ik was nooit zo van de bevalverheerlijking - ik wist meteen dat ik een ruggenprik wilde - en dat ben ik nog steeds niet. Maar pff, die dag (en nacht, en nog een dag... ) was toch wel zo ontzettend bijzonder. Het was spannend, het was intiem, het was zwaar. We hebben samen gewanhoopt vanwege niet vorderende ontsluiting en we hebben samen gelachen omdat ik het personeel maar onder bleef kotsen. Als Ivan er zomaar ineens was geweest hadden we dat allemaal niet meegemaakt. En ik ben ook trots op mezelf, dat ik het heb volgehouden, dat ik vriendelijk bleef, dat ik niet heb geschreeuwd, dat ik Ivan van meet af aan om de paar uur heb gevoed. Ik heb die gevoelens toch ook wel dankzij de zware bevalling.

Maar misschien is dit gewoon een truc van mijn brein om aan een negatieve ervaring een positieve wending te geven, hoor. Om van iets wat ik liever niet had meegemaakt een zinvolle ervaring te maken, zeg maar.

Uit de categorie: ik heb het gehoord, maar weet niet of het echt waar is:

Ik hoorde onlangs van een Israelisch onderzoek (in Israel worden vrij veel keizersnedes gedaan, gewoon omdat het kan), dat procentueel meer dames een postnatale depressie, of andere psychologische problemen krijgen na een keizersnede. Schijnt dat het hele natuurlijke bevallingsproces dus eigenlijk toch nog ergens een goed voor is....

Dat 'het was het waard', hangt er ook vanaf hoe het gebracht wordt. Ik heb wel heel lang gezeten met hoe mijn bevalling gelopen is, en ik kan er nog steeds niet echt lekker op terug kijken. En als je dat dan aan iemand verteld, en die komt vervolgens met: ah joh, het was het wel waard, kijk eens wat je ervoor terug hebt gekregen! dan voelt (of vooral voelde) dat voor mij alsof ik me er maar even overheen moest zetten en niet zo moest zeuren want ik had nu toch een leuk kind. Terwijl ik het toch meer als een losstaande gebeurtenis zag. Het een maakt het ander niet goed ofzo, maar daar bedoel ik niet mee dat ik er spijt van heb dat Graeme geboren is, absoluut niet, daar heb ik nog wel veel meer voor over, maar dat maakt het niet ineens goed.

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 22:44 schreef Basboussa het volgende:
Uit de categorie: ik heb het gehoord, maar weet niet of het echt waar is:

Ik hoorde onlangs van een Israelisch onderzoek (in Israel worden vrij veel keizersnedes gedaan, gewoon omdat het kan), dat procentueel meer dames een postnatale depressie, of andere psychologische problemen krijgen na een keizersnede. Schijnt dat het hele natuurlijke bevallingsproces dus eigenlijk toch nog ergens een goed voor is....

Klinkt interessant, en ergens wel plausibel ofzo.

Ik had het er een hele tijd terug over met B.
(rare gesprekken wel ) zo van joh, over 100 jaar dan kweken ze baby's in een soort bakjes met vruchtwater en alles, net als in de matrix zo, en dan mag je af en toe kijken ofzo en dan als ie af is mag je hem meenemen. En toen zei hij ook van ja, zou je dat niet liever hebben, gewoon geen gedoe, geen zwangerschapsklachten en vooral geen bevalling; maar ik zou het allemaal toch niet willen hebben missen zeg maar. Ik heb geen idee waarom, misschien toch een beetje het bijzondere ofzo.

Ik had ook heel erg zo'n 'jeetje mijn lijf is gemáákt om dit te doen' gevoel.
Terwijl dat helemaal nergens op slaat want jemig, mijn lijf is ook gemaakt om te eten en te poepen en daar verbaas ik me ook niet over ofzo

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 22:43 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik ben daar toch anders over gaan denken. Ik was nooit zo van de bevalverheerlijking - ik wist meteen dat ik een ruggenprik wilde - en dat ben ik nog steeds niet. Maar pff, die dag (en nacht, en nog een dag... ) was toch wel zo ontzettend bijzonder. Het was spannend, het was intiem, het was zwaar. We hebben samen gewanhoopt vanwege niet vorderende ontsluiting en we hebben samen gelachen omdat ik het personeel maar onder bleef kotsen. Als Ivan er zomaar ineens was geweest hadden we dat allemaal niet meegemaakt. En ik ben ook trots op mezelf, dat ik het heb volgehouden, dat ik vriendelijk bleef, dat ik niet heb geschreeuwd, dat ik Ivan van meet af aan om de paar uur heb gevoed. Ik heb die gevoelens toch ook wel dankzij de zware bevalling.

Maar misschien is dit gewoon een truc van mijn brein om aan een negatieve ervaring een positieve wending te geven, hoor. Om van iets wat ik liever niet had meegemaakt een zinvolle ervaring te maken, zeg maar.

Daar zit op zich wel wat in hoor. Ik was helemaal smoorverliefd weer ook op F. en voelde heel sterk een soort van 'wij horen bij elkaar, met z'n 2-en voor dit kindje zorgen'.
Had er niet bij stil gestaan dat dat mss wel door dat bevallingsproces komt. Zou kunnen.

Oh Huup, wat jij zegt, dat 'mijn lijf is hiervoor gemaakt' gevoel had ik wel over de zwangerschap (appeltje-eitje) maar die bevalling dus juist niet. 2 keer weeen die niet doorzetten, infuus nodig etc. Had iig niet het gevoel dat het vanzelf ging ofzo... Dat mijn lichaam overgenomen werd door iets.

Oh ja ik had het tijdens de zwangerschap en achteraf na de bevalling zo van jeetje jongens, hier is mn lijf dus voor gemaakt (traag van begrip ben ik wel een beetje ) Ik weet niet ik vond het een heel grappig besef.
Voelde mezelf heel stoer ook ineens
toen ik de keer erop ooit in mn eentje in de trein stond dacht ik echt van ha! ik heb een kind op de wereld gezet hoor! Ik kun je t je voorstellen?! ik kán dingen Ik vond het zo stom toen dat het niet op je voorhoofd gedrukt staat wat voor prestatie je wel niet geleverd hebt

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 22:24 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Jij reageerde op die onzinpost die ik weggehaald heb. Je zei iets over 2 dagen persen enzo.

Oh ja! Dank voor de herinnering!

Ohhh heerlijk Huups..jij omschrijft jezelf gewoon exact zoals ik mij toen ook voelde!

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 22:59 schreef huuphuup het volgende:
Oh ja ik had het tijdens de zwangerschap en achteraf na de bevalling zo van jeetje jongens, hier is mn lijf dus voor gemaakt (traag van begrip ben ik wel een beetje ) Ik weet niet ik vond het een heel grappig besef.
Voelde mezelf heel stoer ook ineens
toen ik de keer erop ooit in mn eentje in de trein stond dacht ik echt van ha! ik heb een kind op de wereld gezet hoor! Ik kun je t je voorstellen?! ik kán dingen Ik vond het zo stom toen dat het niet op je voorhoofd gedrukt staat wat voor prestatie je wel niet geleverd hebt

Ik had het dus precies andersom, omdat ik een keizersnede had, vond ik dat ik nogal gefaald had.... Zie ook veel meer op tegen een natuurlijke bevalling nu, dan tijdens de zwangerschap...

Ik moest t gewoon ff terugzoeken..maar dit is wat ik destijds schreef en zo voelde t ook écht echt!

quote:

Op de bevalling kijk ik verschrikkelijk goed terug; snel, bijzonder, maar ook heftig. 2 uur na het strippen kreeg ik weeën en 5 uur later lag Lena in mijn armen nadat ik op de kruk bevallen was, omdat ik werkelijk geen enkele andere houding meer aan kon nemen door helse rugpijn. Ik moest mezelf af en toe echt even bij de les roepen, maar was vervolgens tussen de weeën door ook steeds weer helemaal helder, wat maakt dat ik de hele bevalling heel bewust heb meegemaakt. Ondanks de pijn is het een van de meest geweldige ervaringen in mijn leven geweest… ik kón dat gewoon! En dat allesoverweldigende gevoel als je meisje voor t eerst in je armen ligt, het opgeluchte gevoel dat de pijn over is, het heerlijke gevoel dat ze er eindelijk is, haar natte breekbare lijfje, haar geur, haar kleine kraaloogjes die beduusd de wereld instaren…mn liefs armen om ons allebei heen.. ik dacht echt dat ik zou knappen van geluk!

En wat me nu ook gewoon blij maakt is t feit dat ik zo gelukkig ben met mn lijf… dat is zo vaak anders geweest.. Natuurlijk zit daar nog die flubberbuik, maar mn huid is striemvrij en elastisch gebleven, ik heb echte moederheupen gekregen, maar mn benen passen in ieder geval alweer in al mn broeken.. en het meest bijzondere aan alles vind ik; mijn lijf kan zwanger zijn! mijn lijf kan bevallen! En dat allemaal zonder problemen! Met nu nog maar een kilo tot mn startgewicht durf ik al hardop te zeggen dat ik goed in mn vel zit, ook al mag dat velletje dan nog wel weer wat strakker… daar kan aan gewerkt worden! Werken aan gelukkig zijn met je lijf is veel lastiger, dus die heb ik dan maar mooi vast in the pocket!

_{Helaas zat ik fysiek dan weer direct na de bevalling beter in mn vel dan nu}

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 22:05 schreef Kimpossible het volgende:
Dames dames,

Hoewel het natuurlijk niet allemaal over rozen gaat, die verhalen hier, ben ik echt blíj met dit forum als voorbereidend medium. Als ik dit soort verhalen niet zou lezen, zou ik me denk ik een hoedje schrikken als ik ineens geuren meedrag als die van een kadaver en zulks. Nu zal ik wat minder verbaasd zijn, denk ik, haha.

Jullie zijn eigenlijk gewoon mijn ´wat-ze-er-normaal-niet-bij-vertellen'-vertellers. Handig!

Nah... dan heb ik ook nog iets voor je...
Schrik niet als je in de eerste dagen na de bevalling denkt dat je ineens je 'lever' verliest... dat is maar een bloedpropje..

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 23:48 schreef Mammietje het volgende:

[..]

Nah... dan heb ik ook nog iets voor je...
Schrik niet als je in de eerste dagen na de bevalling denkt dat je ineens je 'lever' verliest... dat is maar een bloedpropje..

So i've read, ja. .Maar dames, even serieus. Wordt het OOIT weer als voorheen? Qua formaat enzo

Nee. Nu na 3 kids schuift hij er altijd eerst een uitgeholde komkommer omheen, dan hebben we er allebei wat aan.

Hahaha... natuurlijk welll! Het veert gewoon weer terug na het onmogelijk te grote kind er doorheen! En zo niet, naaien ze het meteen wat krapper!

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 23:13 schreef Poppedein het volgende:
Ik moest t gewoon ff terugzoeken..maar dit is wat ik destijds schreef en zo voelde t ook écht echt!
[..]

_{Helaas zat ik fysiek dan weer direct na de bevalling beter in mn vel dan nu}

Herkenbaar
_{en herkenbaar}

Je bevallingsverhaal was zo mooi <3

Ik heb op de 2e dag mijn eigen lunch verzorgd in het ziekenhuis
Ik gaf mijn man de baby en ik zei: wil je wat koffie en hoppa daar ging ik. Ook zat ik op de 2e dag al bovenop mijn hechtingen. Niet op bed, dat deed zeer maar gewoon op een harde stoel.
Ik was dan ook verbaasd dat ik thuis van de kraamverzorgster (meer) in bed moest blijven

Ik ben geen levers verloren (daar had ik me wel op ingesteld) en ook plassen met hechtingen deed geen zeer. Poepen ging me ook prima af (ook al meteen de ochtend na de bevalling). Alleen thuis op de wc vond ik iets naarder, waarschijnlijk door de vorm van de bril.
Wat wel zeer deed, was ongeveer een week na de bevalling. Toen begonnen de hechtingen te trekken. Ik heb spijt dat ik ze er toen niet heb laten uithalen want daarna is er spanning op komen te staan en dát deed zeer. Dus tip: als je geen last hebt van je hechtingen en opeens begint het te trekken na een weekje ofzo, laat je hechtingen eruit halen. Dat is in elk geval iets wat ik ga doen bij en volgende (maar dan krijg ik natuurlijk geen knip )

Overigens de knip heb ik niet gevoeld (verdoving die in een wee is gezet), het staartje van het hechten wel. Toen begon de verdoving uit te werken, ik was hypergevoelig door vermoeidheid (2 nachten niet geslapen) en ik was er gewoon klaar mee. Ik had een bevalling gedaan en nu is het afgelopen met dat gepruts aan mijn preut.

Ow en met seksen hebben wij keurig gewacht tot het vloeien gestopt was (na week 4 of 5 ofzo) en na de 6-controle bij de vroedvrouw. Het was nog een beetje gevoelig en ik wilde eerst zeker weten dat het goed zat daar beneden. Tot over 9 maanden zei de vroedvrouw (mijn man )
Ow en voor mijn man voelt het precies hetzelfde als voorheen. Voor mij ook, behalve dan dat mijn litteken van de knip nog wat gevoelig is en mijn bekkenbodemspier nog niet altijd mee wil werken (in de zin van wat beurs voelt).

Kraamzuivering vond ik niet meer stinken dan gewoon ongesteld zijn hoor
Maar ik kon dan ook de 3e dag al toe met 1 kraam/maandverband per keer.

Ik doe liever nog eens de bevalling dan mijn zwangerschap
En dat gevoel van: hallo, hallo, weten jullie wel dat ik een kind op de wereld heb gezet!! Dat herken ik wel

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 23:51 schreef Kimpossible het volgende:

[..]

So i've read, ja. .Maar dames, even serieus. Wordt het OOIT weer als voorheen? Qua formaat enzo

Laat ik het zo zeggen: er is een reden dat ze tampons in verschillende maten verkopen.

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 23:48 schreef Mammietje het volgende:

[..]

Nah... dan heb ik ook nog iets voor je...
Schrik niet als je in de eerste dagen na de bevalling denkt dat je ineens je 'lever' verliest... dat is maar een bloedpropje..

Ik redde het nét niet tot de wc. Hij rolde zo m'n broekspijp uit. En kon het niet laten om het de volgende dag aan de kraam te vertellen.

Claudia.

Of je een komkommer de gang in smijt na nummer 3. Echt

Heb je het nou over seks met je lief, TF? Dat hij dan de komkommer is en jij de gang zeg maar..?

. Ik hou gewoon hoop, haha.

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 22:44 schreef Basboussa het volgende:
Uit de categorie: ik heb het gehoord, maar weet niet of het echt waar is:

Ik hoorde onlangs van een Israelisch onderzoek (in Israel worden vrij veel keizersnedes gedaan, gewoon omdat het kan), dat procentueel meer dames een postnatale depressie, of andere psychologische problemen krijgen na een keizersnede. Schijnt dat het hele natuurlijke bevallingsproces dus eigenlijk toch nog ergens een goed voor is....

Hier wil ik eigenlijk wel even op reageren.
Ik heb ook een keizersnede gehad vanwege een stuitligging. Ik durfde een natuurlijke stuitbevalling niet aan, en mijn gynaecologe ontraadde mij dat ook vanwege mijn twijfel.

Ik heb de eerste dagen enigzins moeite gehad met de 'bonding'. Ik denk dat ik me zo voelde zoals mannen zich normaal na een bevalling voelen, een beetje langs de zijlijn. Ik heb niks hoeven doen, geen pijn gehad (nouja 1 dag dan). Omdat mijn vliezen braken werd de keizersnede 1,5 week eerder uitgevoerd dan de geplande datum. Om 4.00 braken mijn vliezen, om 6.00 was hij er. Dit ging zo snel dat het een beetje onwerkelijk is.

Ik kijk er trouwens wel heel positief op terug. Ik sta ook 100% achter mijn beslissing voor een keizersnede. Mijn genezingsproces was dan ook meer dan voorspoedig. Maar de 'bonding' was er dus niet meteen (gebrek aan hormonen?). Maar ach, ook geen garantie dat als ik natuurlijk was bevallen dat dat wel zo was geweest.

Hm, snap je twijfel Aoraki. Maar ik had ook geen bonding, hoor. Totaal niet. Terwijl mijn bevalling bijna 30 uur duurde. Genoeg hormonen dus, zou je denken. Maar ik voelde me ook best langs ze zijlijn staan. Had meer het idee dat ze van de kraam was dan van mij (en dat lag niet aan de kraam). Er was dan ook echt geen sprake van een allesoverweldigend liefdesgevoel. 't Is helemaal goedgekomen, hoor, maar ik vind het wel jammer. Had het graag ervaren.

quote:

Op woensdag 12 mei 2010 22:16 schreef Ssserpente het volgende:
Heb je het nou over seks met je lief, TF? Dat hij dan de komkommer is en jij de gang zeg maar..?

Ja. Dat raakt kant nog wal zeg maar

Nee in alle eerlijkheid kan ik zeggen dat dat niet waar is. Alles rekt gewoon treug, daar is het tenslotte voor gemaakt

quote:

Op woensdag 12 mei 2010 21:58 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Laat ik het zo zeggen: er is een reden dat ze tampons in verschillende maten verkopen.

Ze kunnen ook overdwars, na een bevalling of drie

quote:

Op woensdag 12 mei 2010 22:22 schreef De_Taartjesfee het volgende:

[..]

Ja. Dat raakt kant nog wal zeg maar

Nee in alle eerlijkheid kan ik zeggen dat dat niet waar is. Alles rekt gewoon treug, daar is het tenslotte voor gemaakt

Haha, letterlijk dus.

Ik was daar serieus bang voor. Vraag no steeds wel eens aan N. of ie echt echt echt geen verschil voelt.

quote:

Op woensdag 12 mei 2010 22:23 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

Ze kunnen ook overdwars, na een bevalling of drie

Ja joh? Goh....

toch nog een voordeel van een keizersnede

Dus toch.

quote:

Op woensdag 12 mei 2010 22:26 schreef Aoraki het volgende:
toch nog een voordeel van een keizersnede

Ik ben dan "gewoon" bevallen (vaginaal klinkt zo ieks!) maar had ook een weekje nodig om aan m'n kind te wennen. Had ook verwacht overspoeld te worden door weet ik wat maar ik was vooral op zoek naar de gebruiksaanwijzing. Heel dubbel en raar. Maar wel waar.

Bij mij is het formaat niet veranderd. Tot mijn grote verbazing, eigenlijk. Zelfs grotere tampons zijn (waren, die ene keer dat ik ongesteld was ) echt niet nodig. Ik had ze wel gekocht maar maat normaal past nog prima.
Dus daar zou ik het niet om laten.

Ik heb trouwens geen enorme stolsels gehad, en één hechtinkje omdat mijn maagdenvlies er een beetje zieligjes bijhing, zo van: de hoop is nu echt verloren. Die hebben ze afgeknipt in overleg en gehecht. Daar heb ik niks van gemerkt eigenlijk, de hechting zat inwendig en ik voelde er ook in de kraamtijd helemaal niets van.

quote:

Op woensdag 12 mei 2010 22:26 schreef Ssserpente het volgende:
Dus toch.

Zware kinderen jeweetz

_{Maar isse grapje natuurlijk. alles weer teruggeplooid no problemo verder. al had ik wel echt drie zware kinderen}

Ik dacht bij de eerste, na een bevalling via de normale uitgang, 'jezus waar komt die ineens vandaan?'
Was niet echt bezig met het krijgen van een kind namelijk..alleen met het hoofd bieden aan die pijn.
Het bonden heeft wel een week of zes geduurd. Pas daarna kwam in 1x 'bam' het gevoel binnendreunen.
Bij de 2 die daarna kwamen was dat gevoel er wel in 1x. Blijkbaar wist mijn hoofd al gewoon wat de bedoeling was

quote:

Op woensdag 12 mei 2010 22:30 schreef Jore het volgende:
Bij mij is het formaat niet veranderd. Tot mijn grote verbazing, eigenlijk. Zelfs grotere tampons zijn (waren, die ene keer dat ik ongesteld was ) echt niet nodig. Ik had ze wel gekocht maar maat normaal past nog prima.
Dus daar zou ik het niet om laten.

Ik heb trouwens geen enorme stolsels gehad, en één hechtinkje omdat mijn maagdenvlies er een beetje zieligjes bijhing, zo van: de hoop is nu echt verloren. Die hebben ze afgeknipt in overleg en gehecht. Daar heb ik niks van gemerkt eigenlijk, de hechting zat inwendig en ik voelde er ook in de kraamtijd helemaal niets van.

Onbevlekt ontvangen dus.

quote:

Op woensdag 12 mei 2010 22:23 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

Ze kunnen ook overdwars, na een bevalling of drie

Oh, hier na 1 bevalling al .

Zou het er mee te maken kunnen hebben hoelang het persen heeft geduurd? Kan me zo voorstellen dat de boel daar onherstelbaarder beschadigt naarmate het hoofdje daar langer op die plek heeft gezeten...

Ikzelf heb het idee dat het komt door de vacuümpomp. Dat er ineens iemand in één keer dat hele kind eruit rukt terwijl het technisch misschien nog wel helemaal niet mogelijk was om het kind zover naar buiten te krijgen.

quote:

Op woensdag 12 mei 2010 21:58 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Laat ik het zo zeggen: er is een reden dat ze tampons in verschillende maten verkopen.

Ik heb dezelfde maat als ik voorheen gebruikte

eeeks Kim
Hier duurde het persen 1,5 uur ofzo en tampons doen veel te veel pijn nog om te gebruiken, dus misschien klopt die theorie wel Serpente

quote:

Op woensdag 12 mei 2010 22:22 schreef De_Taartjesfee het volgende:

Nee in alle eerlijkheid kan ik zeggen dat dat niet waar is. Alles rekt gewoon treug, daar is het tenslotte voor gemaakt

Dat laatste is niet helemaal waar. Het vrouwelijk lichaam is er niet op gebouwd om kinderen met zulke grote hoofden eruit te persen. In de evolutie is ergens iets misgegaan.

Bij veel vrouwen rekt niet alles gewoon terug. Als je een anonieme enquete zou houden vermoed ik dat dat bij het merendeel van de vrouwen het geval is, in min of meerdere mate. Overigens vermoed ik ook dat als je eenzelfde enquete bij hun mannen af zou nemen die zich niet van enig verschil bewust zijn.

Heeft het ook nog iets te maken met het doen van de bekkenbodemoefeningen na afloop? Ik begreep namelijk altijd dat je geboortekanaal net een elastiek is, rekt uit en rekt weer terug. (Sorry voor de rare benaming, maar dit is wat ik ervan begreep).

quote:

Op donderdag 13 mei 2010 10:44 schreef pessie het volgende:
Heeft het ook nog iets te maken met het doen van de bekkenbodemoefeningen na afloop? Ik begreep namelijk altijd dat je geboortekanaal net een elastiek is, rekt uit en rekt weer terug. (Sorry voor de rare benaming, maar dit is wat ik ervan begreep).

Ik heb van mijn verloskundige begrepen dat het voor een groot deel gewoon mazzel hebben is. Zelf zie ik niet echt een verband met mijn bekkenbodem. Ik heb een prima bekkenbodem, altijd al gehad en dat is nog steeds zo. Ik kan gerust een dag m'n plas ophouden.

Nou mijn bekkenbodemspier is wel behoorlijk verslapt hoor..kan geen stukje rennen met volle blaas bijvoorbeeld..maar het kanaal zelf is wel weer van dezelfde afmeting geworden als het was.
Ik hoef geen opgerolde maandverband als tampon te gebruiken ofzo

Ik kan ook de boel nog wel ophouden tot knappen aan toe, maar dan kan ik niet meer onverwachts niezen. Maar waar je vroeger de tampon echt naar binnen moest duwen, glijden er nu twee te gelijk naar binnen .

Bij deze mijn verhaal, ik hoop dat het allemaal nog een beetje klopt want ik ben het zelf ook nog aan het verwerken:

Ik heb altijd gedacht dat ik in ieder geval over tijd zou gaan, ik had ook helemaal nog geen voortekenen of gerommel in de buik.
Dus toen ik zaterdagnacht rond 04.00 uur wat ongesteldheidsachtige krampjes voelde dacht ik: AH dit is het gerommel waar iedereen het over heeft. Maar dacht ook meteen dat dit wel een tijd kon terug keren en ik kon ook gewoon weer lekker slapen.
Rond 10.00 uur werd ik me weer bewust van de krampjes en dat ze niet om het half uur kwamen, maar wisselend rond de 10 a 15 min.
Ik moest en zou nog een draagdoek voor in huis hebben dus zijn we naar de stad gegaan.
Ook nog even langs de prenetal een broek ruilen en nieuwe schoenen voor mn lief gekeken toen ik het ineens niet meer hield.
In de auto getimed en ik voelde om de 2 a 3 min een heftige kramp die max 20 a 30 sec aanhield.

Thuis aangekomen (rond 14.00) maar wat proberen te eten, maar daar had ik geen trek in en ben dan ook alles weer gaan uitspugen.
Dan maar even onder de douche want het ziekenhuis kon ik bellen wanneer ik om de 5 min weeeen had die 1 min aanhielden.
Nou bleef het wel om de 2 a 3 min komen maar lang geen min.
Onder de douche veranderende er niks, en het werd wel steeds pijnlijker dus toch maar overleg met het ziekenhuis.
Ik kon altijd nog weer terug naar huis zeiden ze.

Rond 16.00 kwamen we in het ziekenhuis aan en werd ik aan de ctg geinstalleerd .
En ja hoor wat ik voelde klopte, om de 2 a 3 min een heftige wee die niet langer aanhield dan 20 a 30 sec.
Rond 17.30 kwam de gyn even kijken hoe het ging, en ze besloot om te kijken of deze weeeen wel wat deden en anders mocht ik naar huis.
Ik bleek 2 cm ontsluiting te hebben en mocht blijven. Mn vliezen waren nog niet gebroken maar ze besloot ook dat zo te laten zodat ik kon doen en laten wat ik wilde. Ik voelde steeds heel veel druk in mn buik en ook mn been bleef naar kramp schieten dus ik wilde graag in bad.
Eerst moest ik nog even 15 min aan de ctg, lief maakte ondertussen het bad in orde. de gyn zou om 19.30 weer komen kijken of ik inmiddels 3 cm onstsluiting zou hebben bereikt. Nog besefte ik niet helemaal dat we nu echt aan het bevallen waren en dat de baby nu echt zou komen.

Rond 18.00 ging ik in bad, na een kwartiertje voelde ik ineens enorme persdwang. maar bedacht me meteen dat dit niet kon, had toch pas 2 cm ontsluiting.We dachten dat dit dan misschien het moment was dat vrouwen de ontlasting kwijt zouden willen dus we hebben me naar de toilet gesleept. Maar ook daar bleef ik persdwang hebben. Dus toch maar op het belletje gedrukt.
De verpleegkundige kwam en we vertelden dat ik dacht dat ik persdwang had, maar ik bleef maar herhalen dat kan niet want ik ben nog lang niet zover!
Ik moest terug op bed en de gyn werd gebeld, ondertussen bleef ik enorme druk voelen en dacht nog ik zou nu wel een ruggenprik willen! ik vond het echt heel zwaar. Qua weeen bleef het steeds om de 2 a 3 min trouwens en steeds wel rond de 30 a 40 max 50 sec.
eindelijk na 20 min ofzo kwam de gyn en ze voelde, ik bleek 7 cm te hebben en terwijl ze dat zei melde ze en nu 8!
Mijn vliezen werden gebroken en ik zat binnen no time op de 10 cm.

Maar het hoofdje was nog niet genoeg ingedaald dus ik moest een uur lang de persweeen weg puffen, en als het echt niet ging mocht ik het laatste wel persen. Ik raakte een beetje in paniek want ik besefte nu pas dat ik echt aan het bevallen was, dat ik geen ruggenprik meer mocht, ik niet meer op de baarkruk kon en ik niet wist hoe ik moest persen, maar ook dat ik dus mn benen moest gaan optrekken en dat zag ik niet zitten.
Maar goed de natuur drang overheersde en ik kreeg duidelijk goede aanwijzingen van zowel gyn als verpleegkundige.
Na een uurtje kon ik echt niet meer, maar kreeg ook de mededeling nu actief te mogen persen en als er met een half uur nog niks was ze konden kijken of ze me konden helpen. Wel bleek dat ons kleintje een sterrenkijkertje was.wat de enorme druk die ik steeds voelde verklaarde.
De gyn werd weg geroepen, maar zei ook dat het goed ging en ze er snel weer zou zijn.
Ze was de deur nog niet uit of de verpleegkundige ging haar terug bellen omdat ze dacht dat bij de volgende wee het hoofdje zou staan en juist op dat moment werd dan ook het hoofd al geboren, doordat niemand dat in de gaten had en ze niet was gedraaid ben ik behoorlijk ingescheurd.nog net niet totaal ruptuur
de gyn kwam meteen terug en kon net haar lichaam mee laten geboren.
Ons kleintje is dus uiteindelijk om 21.28 uur geboren, na een voor mijzelf te snelle bevalling.

Daarna brak de paniek uit, ik bleef maar bloedde, omdat rechts al 2 keer infuus misgeprikt werd moest men nu in links gaan prikken dus werd mn kleintje bij me weggepakt en ging naar mn leif, helaas konden we elkaar niet meer zien en ik voelde me enorm licht in mn hoofd worden.
net op het moment dat ze me klaar wilde maken voor OK bleek ik net zo abrupt te stoppen met bloedden als dat het begonnen was.
Ik mocht dus gelukkig op de verloskamer blijven. Uiteindelijk heb ik tegen een liter bloed verloren.
Ze hebben ons lekker lang laten bijkomen, mij gedoucht, liszie gebadderd en toen kwamen we rond 01.00 uur op de normale kamer.
Na een nachtje ziekenhuis mochten we zondag weer lekker naar huis.


Tis een heel verhaal geworden mijn excuus!

Draakje, mooi verhaal

quote:

Op vrijdag 21 mei 2010 22:38 schreef draculettetje het volgende:


Tis een heel verhaal geworden mijn excuus!

Excuus lijkt me niet nodig
bevallen IS een heel verhaal en dat gedoe over vergeten.... echnie. Na bijna 17 jaar ben ik het nog niet vergeten. Maar heerlijk, he! Verliefd gevoel of niet? Het is een zeer geslaagd exemplaar
Nog twee nachtjes en dan komen we cadeautjes brengen

Draakje klinkt toch best heftig. En met weeen nog even shoppen, hoe kom je er op. Ik ben met weeen direct op bed gaan liggen om ze weg te puffen.

Draakje, klinkt als een heftige bevalling! Gelukkig kun je nu gaan bijkomen en genieten van jullie dochter!

Draakje dat klinkt heel heftig! Wel een mooi verhaal geworden.
Weeën hoeven dus niet een minuut aan te houden.

Draakje een mooi en heftig verhaal

quote:

Op vrijdag 21 mei 2010 22:38 schreef draculettetje het volgende:
Bij deze mijn verhaal, ik hoop dat het allemaal nog een beetje klopt want ik ben het zelf ook nog aan het verwerken:

<knip>
Tis een heel verhaal geworden mijn excuus!

Ben je al bevallen? Heeft dat niet in hrt update topic gestaan dan? Of heb ik het gemist?
Van harte gefeliciteerd in elk geval!
Dat van de druk door je sterrenkijkertje herken ik wel. Maar bij mij voelde het echt als druk en niet als persdrang...
Wat naar dat je er een behoorlijke ruptuur (en zulks) aan over hebt gehouden. Hopelijk herstel je net zo vlot als je bevalling was

Draakje, mooi verhaal!
Mag ik vragen waarom je de bevalling te snel vond gaan? Ik kan me daar niets bij voorstellen eigenlijk. Je wilt je kleintje dan toch zo snel mogelijk in je armen hebben liggen, of heeft het een andere reden?

quote:

Op zaterdag 22 mei 2010 09:18 schreef pessie het volgende:
Draakje dat klinkt heel heftig! Wel een mooi verhaal geworden.
Weeën hoeven dus niet een minuut aan te houden.

idd bij eli ben ik nooit verder gekomen dan 40sec, (en daarna non-stop een half uur )

draakje, is ze op het laatst uit zichzelf gedraaid? iig heel veel succes met herstellen en verwerken! ben je verder wel al wat opgeknapt? ik zag in z&g iets over sondevoeding wegens excessief braken, meen ik mij te herinneren. is dat weg nu?

bedankt allemaal voor de mooie en lieve reacties

@ nok, ja het verliefd zijn is heerlijk

@ faja ik had nog niet door dat dit nou echte weeen waren en dat het ook werkelijk zou doorzetten, ik was er echt van overtuigd dat het het begin van voorwerk was

@ asy, dank! In het begin was het ook echt puur die druk, maar dus vrij snel persdrang

@ Nikki, tuurlijk wilde ik ook zo snel mogelijk ons kleintje zien, maar zoals eerder gezegd was ik hoe dan ook overvallen dat ik uberhaupt echt aan het bevallen was, daarnaast kon ik met mn gevoel de boel niet volgen en wilde mn been ook niet meewerken, ik denk dus alles bij elkaar

@ Davina, ze is niet gerdraaid zo ver ik weet, maar ik weet niet of dat kan
klopt dat ik aan de sonde moest, maar zo gauw ik bevallen was kon en kan ik nog steeds weer al mn eten binnen houden! Da's wel zo fijn met aansterken

Ah Draakjes verhaal Heftig ook hoor, en dat gevoel van nog niet beseffen dat het zover is herken ik wel..

Eigenlijk heel raar. Bijna een jaar geleden ben ik bevallen. En toen heb ik mijn verhaal niet geplaatst.
Ik weet eigenlijk niet precies waarom.
Ik vind het zo bijzonder om ieders verhaal te lezen.
En ik ben er deze week zo intens mee bezig, dat ik het nu graag wil plaatsen.

Dus met een jaar vertraging:

Op de uitgerekende datum 5 juni 2009 gebeurt er de hele dag niets.
Als ik dan 's avonds in bed wil kruipen voel ik ineens iets. Naar de toilet en het lijkt de slijmprop te zijn. Althans dat is wat ik ervan kan maken. Verder gebeurt er niets dus ik ga lekker slapen met kriebeltjes in mijn buik.
Om een uur of 2 word ik wakker van een keiharde plop, tenminste dat vind ik maar vriendlief slaapt gewoon door. Ik sta op en voel vocht langs mijn benen lopen. Ik ga snel naar het toilet en probeer wat vocht op te vangen in een glazen potje. Het is roze met witte fliebertjes. Dat is goed.
Ik stop een maandverbandje in mijn onderbroek en ga weer naar het bed. Maak vriendje wakker en laat hem enthousiast mijn vruchtwater zien: Kijk, het is goed en het gaat beginnen! Dus we wachten samen op de weeen.
Ik krijg lichte krampjes, en dat word steds sterker en om de 5 minuten. Vriend timed alles met zijn telefoon. Maar het zet niet echt door en om half 5 valt vriendje weer in slaap. En dan besluit ik ook maar een poging tot slapen te doen.
Om 8 uur ben ik weer klaarwakker. Ik ga bevallen!
Ik bel om 9 uur de verloskundige om te zeggen dat mijn vliezen gebroken zijn. Ze neemt op en zegt zo snel haar naam dat ik haar niet versta. Ik vertel wat er aan de hand is en ze zegt in de loop van de dag langs te komen. Als de weeen beginnen moeten we bellen en verder moeten we gewoon genieten van deze bijzondere dag.
Ik ga douchen en wiebel als een zenuwachtig kind door het huis. Wat spannend is het. Wel gek dat ik nu niet weet welke verloskundige straks zal komen. Was het Marieke? Of toch Elly? Of Eva? Geen idee. Er schijnt ook een inval verloskundige te zijn die we nog nooit gezien hebben, misschien hebben we haar. Maar dat kan toch niet? We hebben zo ons best gedaan om ze alledrie te leren kennen.
Om 4 uur is er nog geen teken van de verloskundige dus ik bel haar weer op. Ik wil weten waar ik aan toe ben en of alles goed gaat met ons kindje. Ze komt eraan, over een uurtje zal ze er zijn. Ondertussen hebben we de dag doorgebracht met het maken van een mislukte kwarktaart, te kort gebakken amandelkoekjes en het half bekijken van Dirty Dancing. De film waar ik atijd heel vrolijk van word.
De bel gaat en ik ben zo benieuwd wie er boven komt. Aan de telefoon zegt ze haar naam steeds zo snel dat ik geen idee heb. Dan is ze boven, een donkere schone, een Turkse filmster met stiletto's en een skinny jeans. De invalster.
Ze stelt zich voor en zegt dat ze het heel druk heeft. Er is nog een andere vrouw wiens vliezen ook gebroken zijn om 2 uur vannacht. En ze heeft ook nog haar gewone bezoeken af te leggen.
Ze legt uit dat we haar vanavond om 9 uur moeten bellen als er geen weeen komen. Met gebroken vliezen mag je maar 24 uur rondlopen dus dan moet ze met het ziekenhuis overleggen of ik daarheen moet.
Daarna gaat ze er weer vandoor.
Ik wil niet in het ziekenhuis bevallen dus ik huil een beetje. Bovendien ging ze wel heel snel weer weg.

Om 9 uur bellen we haar, er is nog steeds geen activiteit. Ze belt met het ziekenhuis en die zeggen dat ik thuis mag blijven en morgenochtend om 8 uur weer moet bellen. Als er nog steeds geen actie is moet ik dan naar het ziekenhuis.
We zijn moe dus we gaan vroeg naar bed. Om half 2 begint het weer te krampen. En na een tijdje maak ik vriendje wakker. Vanaf 4 uur voelen ze regelmatiger en pijnlijker dus lief gaat weer timen en ik loop een beetje rond en puf.
Ik maak op een kast een plekje met een kussen waar ik lekker op kan steunen met mijn bovenlichaam en mijn hoofd. Om 8 uur bellen we haar weer. Ik heb om de 5 minuten een wee van 1 minuut. En het voelt alsof ik goed op weg ben.
Ze komt eraan. Om 9 uur is ze er. Ze voelt en ik heb 4 cm ontsluiting. Ze belt weer met het ziekenhuis en ik mag thuis blijven!
Ze zegt dat het de goede kant opgaat en dat ze denkt dat ik om 3 uur zal bevallen.
Of we het bed intussen een stuk kunnen verplaatsen want ze kan er nu niet goed bij.
Ze belooft tussen 12 en 1 weer even langs te komen.

En dan begint het. De weeen worden steeds sterker. Ik ga onder de douche en gebukt laat ik heet water over mijn onderrug lopen. Als er een wee komt leun ik tegen de muur. Na een tijd stap ik weer uit de douche en ga ik weer aan mijn kast hangen. Zo gaat dat door. Het doet steeds meer pijn en vriendlief zegt me nog een keer onder de douche te gaan staan. Goh, ik had niet bedacht dat dat kon. En ik sta weer lekker onder de douche. Dat helpt echt.
De weeen worden steeds sterker en de douche voelt niet goed meer. Ik ga eruit en hang op de kast. Ik vind het niet zo leuk meer. Ik wil dat de verloskundige komt. Het gaat te snel voor mijn gevoel. Ik bel haar op en ze vraagt hoe het met me gaat. Dan zegt ze om 12 uur te komen. Het is nu 11 uur. Nog een uur wachten. En de weeen worden nog steeds heftiger.
Vriend belt weer. Kan ze niet iets eerder komen? Ze zegt dat ik wel in bad mag als de weeen zo snel achter elkaar aan komen. Lief timed 1 minuut op en 1 minuut af. Dus ik ga in bad. Het helpt.
Ik ga er weer uit. 5 minuten later wil ik weer in bad. We laten het weer vollopen en ik stap erin. Ik ben wel bang dat ik de weeen niet goed op kan vangen liggend in bad, maar ik wil toch weer erin.
Ik ben alleen zo moe. Lief geeft me ijsthee te drinken, misschien dat ik wakker word van de zwarte thee en de suiker.
Ik lig in bad en val in slaap tussen de weeen door. Lief maakt me steeds na een minuut wakker zodat ik niet overvallen word door de volgende wee. Ik vraag hem mijn buik vast te houden bij elke wee.
Het word nog maar weer erger. Ik moet overgeven. Omdat ik niets gegeten heb is het alleen maar thee. Ik verlies wat bloed. Ik wil meteen uit bad. Misschien schaad ik de baby wel omdat ik in bad heb gespuugd.
Ik blijf kokhalzen tussen de weeen door. Ik leun op de kast en lief staat achter me en houdt mijn buik vast en we wiebelen samen de weeen weg.
Ik kan het niet meer alleen. Bij elke wee moet hij mijn buik vasthouden. Steeds sneller komen ze.
Lief belt de VK, ze moet nu komen. Ze komt eraan, nog even. Hij belt 5 minuten later weer. Ik roep dat ze nu moet komen. Maar ze komt nog niet. Ik krijg persdrang. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil persen maar volgens mij mag dat niet. Maar lief zegt doe maar, pers naar achter. Ik kan het niet tegen houden en ik pers een beetje. Er loopt bloed langs mijn benen.
Lief belt weer. Ze komt eraan. Lief vraagt of ik op bed wil gaan liggen. Dat doe ik. Ik weet niet meer waar ik ben. Lief kijkt tussen mijn benen of het al zover is.
Hij belt weer. Ze staat in de straat. Ze komt naar boven. En ze kalmeert me. Ze laat me langzamer ademen en ik mag niet meer persen. Ze voelt, 8 cm ontsluiting nog maar.
Ze luistert het hartje. Ze luistert heel lang.
Ik vecht tegen die persweeen. Dan zegt ze dat we naar het ziekenhuis moeten. Het hartje gaat te langzaam. Het dringt niet echt tot me door. Ik vraag hoe dat kan, ik heb immers 8 cm ontsluiting en persween ik kan nu niet naar het ziekenhuis toch? Ja het moet. Ik sta op en trek een broek aan en een trui. Ik ren drie trappen af en sta op de stoep, het is een mooie zondagochtend, 12.30.
Er staat een stel naar me te kijken. Ik puf de wee weg en gimlach naar ze. Niks aan de hand. Lief en VK zijn nog boven, tassen en maxicosi enzo bij elkaar verzamelen.
Ze komen naar beneden en ik mag voor in de auto van de VK gaan zitten. Gelukkig maar want we hebben zelf geen auto en dan had ik met de taxi gemoeten. Ik knijp mijn ogen stijf dicht, Ze scheurt door de bochten. Lief vraagt of ze wat rustiger wil rijden. Ik bevecht een perswee.
In de parkeergarage stappen we uit. Ik ga in een rolstoel zitten en we rijden naar de lift. Die niet komt. De VK vraagt of ik de trap op kan. De lift is blijkbaar stuk. Ik sta op en ren bijna de trap op.
Dan moet ik nog een ellenlange gang door en halverwege word ik weer overvallen door zo'n perswee. Ik klink als een barende zeekoe. Mensen kijken om het hoekje en ik loop hard door. Ik moet zelfs iets langzamer lopen van de VK.
Ik kom een kamer binnen waar een bed staat. Er komen mensen binnen die banden om mijn buik doen en een dingetje op de baby zijn hoofd plaatsen. Ik knijp mijn ogen stijf dicht. Ik concentreer me op mijn lichaam. De Gyn zegt dat ik mag gaan persen. Het hartje is goed. het is 1 uur.
Ik pers uit alle macht. Ik roep om mijn liefje omdat ik mijn ogen dicht heb weet ik niet waar hij is. Hij houd me vast. Ik pers weer. Ze zeggen dat ze het hoofdje zien, Ik vraag of ie haar heeft. Ja dat heeft ie. Ik pers weer. ik duw hem eruit. Dan voel ik dat ik over dat punt heen heb geperst en het lijfje glibbert uit mij.
Ze leggen hem op mijn borst. Ik sluit mijn hand om zijn kontje en ik herken hem. Onze zoon.
Lief komt erbij en we bekijken ons jongetje dat heel rustig terug kijkt.
Ons lieve kindje Kobus. Geboren na 13 minuten persen, op zondagmiddag 7 juni 2009 om 13.13 uur.

[ Bericht 0% gewijzigd door oeke op 27-05-2010 08:55:08 ]

Zo mooi, oeks, ik herken hem....
Mooie geschreven!

Oeke

Wat een mooi verhaal, oeke! Jammer dat je zo overhaast naar het ziekenhuis moest. Maar je klinkt alsof je er heel kranig onder bleef.

Ik kan me goed voorstellen dat je deze week zo vaak terugdenkt. Laat maar lekker over je heen komen, de weemoed.

Oh Oeke, je zondagskind ik heb de tranen in mn ogen van het laatste stuk. Wat heftig zeg.
Mooi <3

Oeke... wat prachtig !

_{en wat een hork van een verloskundige...}

Draculettetje.. wat ging het snel en wat mooi !
Geniet van je kleine purkie !

Kippevel oeke!

Oeke wat een mooi verhaal!
Welke Vk was er uiteindelijk bij (we zaten bij dezelfde praktijk ), wij hadden Eva.

Ohh Oeke Wat naar dat jullie niet wisten waar jullie aan toe waren omdat de VK zo druk was, maar gelukkig vormden jij en je lief een heel goed team! Wat heb je kort geperst joh! En hihi dat je al barende de trappen op en af rende!

quote:

Op donderdag 27 mei 2010 08:42 schreef Fruppel het volgende:
Oeke wat een mooi verhaal!
Welke Vk was er uiteindelijk bij (we zaten bij dezelfde praktijk ), wij hadden Eva.

Eva is leuk! We hadden Samira. Nooit gezien of over gehoord, maar ze werkt blijkbaar erg veel voor hen.

Echt, zonder mijn lief had ik het niet gered. Later bleek dat ze zo druk was omdat de vrouw van het andere stel enorm bang was en heel veel aandacht nodig had. Omdat ik inderdaad wat kraniger was, herkende ze mijn paniek niet als zodanig.
Ze zei later ook dat ze spijt had dat ze niet even wat langer was gebleven bij de eerste kennismaking omdat we elkaar helemaal niet kenden, daardoor was er bij mij weinig vertrouwen.

Ik kende Eva het miste van de dames maar het ging prima met haar erbij. Samira ken ik ook niet, balen dat je dan net een vreemde hebt tijdens je bevalling.

Je lief was inderdaad super als ik het zo lees, kan me voorstellen dat je er heel veel aan gehad hebt!

Wow wat een verhaal! Dat het je nog gelukt is met persweeën trappen af en op de rennen!

wat een mooi verhaal, oeke!

maar wat heb je allemaal moeten doen met persweeën!
trappen lopen en alles! gij sterke vrouw!

wow!

Oeke, wat heb je jullie verhaal mooi opgeschreven! En zo herkenbaar! Die spanning en soort van zin in. En de herkenning van je kind, mooi!
Je verloskundige klinkt niet zo heel erg leuk. En die trapscene's !

Oeke wauw wat een verhaal zeg

oeke, die gang welke debiel verzonnen heeft dat een bevallende vrouw eerst die gang nog door moet

mooi verhaal!!

Mooie verhalen Draakje en Oeks

Oeke, ik moest huilen. Wat mooi opgeschreven.

Ik wilde m'n verhaal ook al een tijdje opschrijven. Ik bleef namelijk het idee houden dat ik het moest blijven herhalen in m'n hoofd omdat ik bang was dat ik het anders zou vergeten. Hopelijk ben ik daar nu vanaf.

Komt ie dan he.

In de nacht van 21 op 22 september, twee dagen na de uitgerekende datum, word ik rond een uur of één ’s nachts wakker van een vreemd gevoel. Echt krampen zijn het niet en zeer doet het ook niet, maar ik denk er wel weeën in te herkennen. Ze komen aangerold, bereiken een hoogtepunt en ebben weer weg. Omdat ik geen zin heb in gedoe en het liefst nog even ga slapen, besluit ik N. niet wakker te maken. Maar slapen lukt niet meer. N. wordt toch wakker en ik vertel hem dat ie morgen misschien niet naar z'n werk hoeft. "Heb je weeën?" vraagt ie. "Ik denk het", antwoord ik, "maar het kunnen ook voorweeën zijn en die kunnen wel dagen duren." We proberen te timen, maar enige regelmaat is er niet in te ontdekken. De volgende ochtend heb ik om 10:00 uur een afspraak met de verloskundige, dus dat besluiten we af te wachten. De rest van de nacht lig ik wakker. De weeën worden niet heftiger of regelmatiger, maar ze zijn krachtig genoeg om me uit m'n slaap te houden.

Als we ’s ochtends naar de verloskundige rijden, lijken ze wat af te zwakken. "Hoe voel je je?" vraagt de vk. Ik vertel dat ik wat krampen heb, maar hoor het mezelf meteen bagatelliseren met de woorden: "Maar dat kan natuurlijk best voorwerk zijn." Ik ben namelijk bang dat ik me aanstel; dat andere vrouwen dit dagen achtereen hebben en ik na een nachtje al roep dat ik het niet meer trek. De vk beaamt mijn vermoeden en zegt dat het inderdaad voorwerk lijkt te zijn. Ze raadt me aan een paracetamolletje te nemen en lekker terug naar bed te gaan en ze plant een vervolgafspraak.

Terug thuis zeg ik tegen N. dat ie maar gewoon moet gaan werken. Ik ben moe en heb pijn; laat me maar lekker in m'n eigen sop gaarkoken. Als ie net de deur uit is, voel ik wat in m'n broek glijden. De slijmprop! Hij is precies zoals ik gelezen heb: dik, taai slijm met minuscule rode sliertjes. Ik vind 'm best mooi en ben trots op m'n lichaam.

Ik ga naar bed en probeer te slapen, maar de weeën houden me wakker. Van regelmaat is nog steeds geen sprake, maar ze worden wel scherper. M'n moeder belt maar ik besluit niet op te nemen. Die denkt natuurlijk meteen dat ik ga bevallen maar dat duurt natuurlijk nog dagen. Daarnaast heb ik geen zin in haar gestres. M'n moeder heeft voordat ik geboren werd een doodgeboren kindje gekregen en is daarom nogal bezorgd. Begrijpelijk, maar ik zit er niet op te wachten. Dan staat ze ineens in de slaapkamer. Ze vertrouwde het niet en heeft besloten om langs te komen. Ik vertel dan maar eerlijk hoe ik me voel en stuur haar vervolgens weer weg: "Laat me maar, je hoort het wel als er iets is." Ze doet braaf wat ik haar vraag.

Inmiddels begin in behoorlijk moe te worden, maar de krampen worden pittiger. Dan slaat de nesteldrang weer toe. Ik móet stofzuigen, nu! Maar N. heeft de vorige dag de stofzuiger uit elkaar gehaald. Dan maar naar de buren om daar de stofzuiger te lenen. We zitten in de achtertuin en drinken wat. De weeën kan ik inmiddels alleen nog maar op handen en knieën opvangen. Maar nog steeds lach ik ze weg: "Het valt wel mee, je zal zien dat ik twee weken over tijd ga lopen!"; Als ik de buurvrouw vraag om de stofzuiger, verslijt ze me voor gek. Dus verzin ik de smoes dat ik een pak Brinta heb laten vallen. Ze biedt meteen aan om het even voor me op te zuigen. Oeps! Ik zeg dat ik zelf wel even doe met stoffer en blik.

Als N. rond 17.30 uur thuiskomt begin ik een beetje in te storten. De weeën zijn zo pittig dat ik tijdens een wee niet meer aanspreekbaar ben, maar juist dan begint N. vragen te stellen. Ik bonjour ´m de slaapkamer uit en smijt de deur achter ´m dicht. Hij komt terug om te zeggen dat we één afspraak maken: er wordt hier níet met deuren gesmeten! Ik roep terug dat ik dat zelf wel uitmaak.

Rond een uur of 19:00 bel ik de vk. Voordat ik de nacht inga, wil ik weten of de weeën hun werk doen, of ik ontsluiting heb. Als dat namelijk niet het geval is, wil ik naar het ziekenhuis om een pijnstiller te krijgen zodat ik kan slapen. Heb ik wel ontsluiting, dan wil ik weten hoeveel en eventueel weeopwekkers. Ik ben op twee uurtjes slaap na al 36 uur wakker en zo vreselijk moe dat ik het niet zie zitten om nog een hele bevalling tegemoet te gaan. Kortom, ik wil weten waar ik aan toe ben. Mattie, m'n favoriete vk sust me. De weeën komen niet regelmatig, dus het duurt nog wel even. Ik moet in mezelf geloven en de kracht uit mezelf halen. Het komt allemaal goed. Ik ben nog steeds bang dat overdrijf en durf niets te zeggen, dus hang maar weer op.

Rond 23:00 uur kán ik niet meer. Ik bel de vk om te zeggen dat ze nú moet komen. Tijdens het bellen krijg ik een wee en kan ik niet meer praten. Ik geef haar aan N. en ze besluit naar ons toe te komen. Het lukt me inmiddels niet meer om de weeën op bed op te vangen. Bij elke wee ga ik uit bed om ´m op de grond op handen en knieën op te vangen.

Sylvia , de vk, is er al snel. Te toucheert en constateert 6 centimeter ontsluiting! Wat ben ik blij en opgelucht! Het is niet voor niks! Bovendien voelt het als bewijs dat ik me niet aanstel en echte weeën heb! Sylvia vindt het leuk dat ze dienst heeft. Ze heeft namelijk nog nooit een badbevalling gedaan.

Het bevalbad staat al twee weken in de slaapkamer. N. besluit het te vullen en Sylvia belt een collega. Een badbevalling doen ze namelijk altijd met z'n tweeën. Ook Mattie is er snel, mét de kraamhulp! Jemig, nu wordt het wel heel echt! Ze denken toch niet echt dat ik een kind krijg? Terwijl ik in bad zit en de weeën pijnlijker worden, hoor ik de kraamhulp de vaatwasser leegruimen. Vreemde gewaarwording.

Als ik 7 cm ontsluiting heb, besluit de vk m'n vliezen door te prikken. Het doet geen zeer gelukkig. "Is het vruchtwater helder?" vraag ik meteen. De vk blijft lang stil. Ze ziet geen vruchtwater, want het hoofdje houdt het tegen. Eindelijk sijpelt er wat langs. Het is helder, gelukkig!

Terug in bad zijn de weeën inmiddels zo heftig dat ik in een soort roes beland. Het badwater is bovendien zo warm (constant 38 graden) dat ik me oververhit begin te voelen. Mattie koelt me met koude washandjes. Zij heeft in Engeland gewerkt en daar al tig badbevallingen gedaan. Ondertussen gaan de weeën met me aan de haal. Ik weet niet mee hoe ik ze op moet vangen. Ze komen zo snel achter elkaar dat ze volledig bezit van me lijken te nemen.

Dan moet ik van de vk plassen. Ze hijsen me uit band en zetten me op de wc. Maar ik moet helemaal niet plassen! Om me te stimuleren laten ze het kraantje lopen, maar dat helpt natuurlijk voor geen meter. Koud, nat en bibberig zit ik op de bril. Bij elke wee glij ik er vanaf om ´m op handen en knieën op te vangen. De vk zegt dat ik ze op de wc moet opvangen, maar dat lukt me niet. Bovendien moet ik echt niet plassen, écht niet! Eindelijk begrijpen ze me en mag ik weer terug het bad in.

Tijdens m´n zwangerschap heb ik me suf gelezen. Ik weet alles over bevallen. Dus ik heb ook gelezen dat persdrang voelt als poepen. Daar tuin ik dus mooi niet in, heb ik me voorgenomen. Maar ineens moet ik toch écht poepen, ik ben niet gek! "Ik moet poepen!" roep ik. "Dat is je kindje!" zegt Sylvia. Nog even en dan is ze er! Dan plots lijkt de hele ernst van de situatie tot me door te dringen. Ik krijg een kind! Nu! En dan kan ik niet meer terug! Als Mattie dan ook nog zegt dat ze haartjes ziet, krijg ik helemaal plankenkoorts. Mattie heeft dit snel in de gaten gelukkig. Ze grapt ze dat ze nog nooit iemand heeft gezien die zoveel energie steekt in het tegenhouden van de persweeën. Ik ben me ervan bewust, maar voel dat ze gelijk heeft. Ik kan me niet overgeven aan weeën en houd ze tegen. Ik denk dat ik er te rationeel voor ben.

Het persen lukt ook voor geen meter. Ik kan me in het bad nergens aan afzetten en m'n benen glijden weg. Ik sla m'n armen rond de badrand, dat is de enige manier om kracht te kunnen zetten, maar dat mag niet. Dat kost me teveel energie. Inmiddels is het zo'n half vier 's nachts. Ik kan niet meer. Tussen de persweeën door val ik in slaap. Ik ben al te lang wakker en het water is te warm. Als Sylvia even naar de wc is, fluistert Mattie in m'n oor: "Je hóeft niet in bad te bevallen, he?" Die opmerking is ineens zo'n eyeopener!

Ik vraag om de baarkruk. Maar dat is me veel te heftig. Door de zwaartekracht lijkt het of ik helemaal geen controle meer heb.

Op bed kan ik beter persen. Ik moet drie keer persen op een wee. Het lukt me maar maximaal twee keer en volgens Sylvia maak ik teveel geluid. Er komt inderdaad een gek geluid uit m´n keel, maar ik kan het niet tegenhouden. En ik heb wel wat anders aan m'n hoofd. Tussendoor steekt ze regelmatig haar vingers naar binnen. Wat een onwijs k*tgevoel is dat, zeg. Ik heb zin om 'r te schoppen.

Dan zegt Sylvia: "Je mag nog één keertje zelf persen, en dan ga ik je helpen." En ze pakt een rammelend etuitje. Dat nooit, denk ik, en ik pers met alle kracht die ik heb. Zonder resultaat. "Mag ik nog één keer, alsjeblieft?" vraag ik. Dat mag, maar weer lukt het me niet. Sylvia pakt een spuit en een schaar. De verdoving doet zeer, maar de knip zelf nog veel meer. Dat had ik niet verwacht. Maar dan, tijdens het persen, zie ik ineens een puntig, harig bolletje tussen m'n benen. Ik pers, voel bloed en het meest venijnige gevoel ooit en dan, om 04:41 uur, krijg ik ineens een nat, glibberig mensje op m'n buik. N. pinkt een traantje weg en ik heb de kracht niet meer om haar te bekijken. Ik ben zo moe dat ik bang ben dat ik haar laat vallen van vermoeidheid en hoop stiekem dat ze haar bij me wegnemen zodat ik even kan slapen. N. knipt de navelstreng door en ik word gehecht; Wat duurt dát lang, zeg. Sylvia zet een extra spuit met verdoving, maar ik voel alles nog. Dan bedenk ik me dat ik bij de tandarts ook altijd extra verdoving krijg. Na ruim een half uur hechten, mag ik eindelijk gaan slapen, denk ik. Maar de kraamzorg sleept me onder de douche: het vruchtwater zit tot in m'n nek.

Terwijl N. het bad opruimt, val ik in slaap. Eindelijk.

Achteraf vind ik het jammer dat ik niet heb kunnen genieten van het moment waarop Lente op m'n buik werd gelegd. Ik was op die twee uurtjes slaap na al meer dan 40 uur wakker waarvan ik meer dan 20 uur weeën had. In tegenstelling tot wat ze voorspeld hadden, was ik niet ineens weer klaarwakker zodra ik haar op m'n buik kreeg; ik kon alleen maar aan slapen denken. Het gevoel van herkenning zoals Oeke dat zo mooi omschrijft, heb ik dan ook niet gehad. Zo jammer, want daar had ik me erg op verheugd. Had er zelf al een paar keer over gedroomd. En hoewel Sylvia een schat is, heeft ze me te lang in het bad laten aanmodderen. Mattie vertrouwde me later toe dat ze me niet voor niets influisterde dat ik er ook uit mocht, toen Sylvia op de wc zat. Het was 'officieel'Sylvia d'r bevalling en zij leidde 'm ook. Maar Sylvia had nog nooit een badbevalling meegemaakt en verheugde zich daar erg op. Mattie zag dat het niet ging, maar vond dat ze het niet kon maken om openlijk de leiding te nemen. Dus fluisterde ze me toe dat ik ook best op bed mocht bevallen.

Maar goed, ze is er! En ik geniet nu dubbel en dwars van 'r!

[ Bericht 0% gewijzigd door Ssserpente op 30-05-2010 20:18:14 ]

Oh Ssserpente
ik moest er om lachen en kreeg een brok in mn keel. Mooi opgeschreven! En heel herkenbaar op sommige punten, de opluchting dat je niet gek bent en dat er heus wel iets gebeurt bijv.

en mijn vk zei ook dat ze me ging 'helpen' volgens mij leren ze dat om het zo te zeggen op de vk-school
_{klinkt natuurlijk allicht aangenamer dan ik ga je doos in stukken knippen}

Jammer dat je zo uitgeput was uiteindelijk, en jammer dat de leidende vk je door heeft laten modderen. Is dat later nog besproken? Of vond je het de moeite niet waard?

quote:

Op zondag 30 mei 2010 19:29 schreef Ssserpente het volgende:
Oeke, ik moest huilen. Wat mooi opgeschreven.

Ik wilde m'n verhaal ook al een tijdje opschrijven. Ik bleef namelijk het idee houden dat ik het moest blijven herhalen in m'n hoofd omdat ik bang was dat ik het anders zou vergeten. Hopelijk ben ik dara nu vanaf.
<<

>>Achteraf vind ik het jammer dat ik niet heb kunnen genieten van het moment waarop Lente op m’n buik werd gelegd. Ik was op die twee uurtjes slaap na al meer dan 40 uur wakker waarvan ik meer dan 20 uur weeën had. In tegenstelling tot wat ze voorspeld hadden, was ik niet ineens weer klaarwakker zodra ik ‘r op m’n buik kreeg; ik kon alleen maar aan slapen denken. Het gevoel van herkenning zoals Oeke dat zo mooi omschrijft, heb ik dan ook niet gehad. Zo jammer, want daar had ik me erg op verheugd. Had er zelf al een paar keer over gedroomd. En hoewel Sylvia een schat is, heeft ze me te lang in het bad laten aanmodderen. Mattie vertrouwde me later toe dat ze me niet voor niets influisterde dat ik er ook uit mocht, toen Sylvia op de wc zat. Het was ‘officieel’ Sylvia d’r bevalling en zij leidde ‘m ook. Maar Sylvia had nog nooit een badbevalling meegemaakt en verheugde zich daar erg op. Mattie zag dat het niet ging, maar vond dat ze het niet kon maken om openlijk de leiding te nemen. Dus fluisterde ze me toe dat ik ook best op bed mocht bevallen.

Maar goed, ze is er! En ik geniet nu dubbel en dwars van d’r!

Poeh wat een verhaal! Toch vind ik het jammer dat ze niet eerder heeft ingegrepen. Ze had ook haar collega apart kunnen nemen en kunnen zeggen dat het zo niet meer ging...
Ik vind niet dat je iemand (een barende vrouw) moet laten 'lijden' om je collega te sparen. Zeker als deze bepaalde ervaring mist.

Mijn VK heeft de stagiaire VK van het ziekenhuis 'weggestuurd'. Deze zat mijn rug te masseren en mijn VK wilde juist dat mijn man het deed. Zo heeft ze ook de arts-assistent aangesproken op bepaalde zaken. Ze heeft het echt voor mij opgenomen wat een heel fijn gevoel was. Officieel had ze helemaal niks te zeggen, want ik was overgedragen aan het ziekenhuis.

quote:

Op zondag 30 mei 2010 20:00 schreef huuphuup het volgende:
en mijn vk zei ook dat ze me ging 'helpen' volgens mij leren ze dat om het zo te zeggen op de vk-school
_{klinkt natuurlijk allicht aangenamer dan ik ga je doos in stukken knippen}

Mij gingen ze ook helpen, maar dat werd gezegd zowel door de gyn en als door de arts-assistent als door mijn eigen VK
Het klinkt inderdaad een stuk beter als 'je doos aan stukken knippen' hoewel mijn VK er wel bij zei dat ze gingen knippen.
In tegenstelling tot de info die mijn man kreeg: die zag een grote spuit voorbij komen en vroeg 'wat gaan ze daar mee doen?'. Als antwoord kreeg hij dus: verdoven voor de knip. Waarop hij zei: ow, dan ga ik even aan deze kant weg

quote:

Op zondag 30 mei 2010 20:05 schreef Asyniur het volgende:

[..]

Mij gingen ze ook helpen, maar dat werd gezegd zowel door de gyn en als door de arts-assistent als door mijn eigen VK
Het klinkt inderdaad een stuk beter als 'je doos aan stukken knippen' hoewel mijn VK er wel bij zei dat ze gingen knippen.
In tegenstelling tot de info die mijn man kreeg: die zag een grote spuit voorbij komen en vroeg 'wat gaan ze daar mee doen?'. Als antwoord kreeg hij dus: verdoven voor de knip. Waarop hij zei: ow, dan ga ik even aan deze kant weg

hahaha ja dat vroeg de kraam aan ons. Of B. had gekeken naar hoe de knip gezet werd en het hoofdje geboren werd? B. zei heel opgelucht dat ie het niet gezien had, begon het mens gelijk enthousiast te praten van 'oh nou gelukkig maar want het is geen fijn gezicht hoor zo'n grote gapende wond met blablabla en anus blablabla en hoofdje blabla ... ' je zag hem ter plekke alsnog een rolberoerte krijgen

Sserpente, ook alweer zo'n mooi verhaal! Jammer dat die ene vk zo graag een badbevalling mee wou maken dat ze een beetje uit het oog verloor dat het niet werkte.

Haha, het woord ‘helpen’ vond ik er ook al zo dik bovenop liggen.

Had trouwens ook het idee dat ze nogal haast hadden. Omdat ze bij mij met z’n tweeën waren, was er een vk te weinig. En er lag nog een vrouw in het ziekenhuis te bevallen. Dus er werd nogal wat heen en weer gebeld over wie er hoe laat daarheen zou gaan. Om 03:15 begonnen de persweeën en om 04:41 uur is ze geboren. Na nog geen anderhalfuur persen dus. Wmb hadden ze nog wel ff mogen wachten met die knip. Dat had me een hoop ellende bespaard. Vooral omdat ze me tijdens het persen regelmatig van overtuigden dat “het kindje me precies zou passen” en uiteindelijk dus toch knipten. Maar toen ik hier later op terugkwam en vertelde dat ik het zonde vond van die knip, zeiden ze dat ze zich hierop verkeken hadden. Lente was groter dan verwacht, ik droeg nogal naar binnen. Die knip was echt nodig geweest dus, zeiden ze.

Ach ja, het is ook wel makkelijk om achteraf commentaar te leveren. Je weet nooit hoe het andere scenario was verlopen natuurlijk.

Ik heb niet meer echt een evaluatiegesprek met Sylvia gevoerd. Wel is ze nav m’n ‘flubber’ nog twee keer thuis wezen kijken. Maar toen ontkende ze dat het een gevolg was van die knip. Terwijl een blinde kon zien dat dat wel degelijk zo was. Mattie en een andere collega zagen het wel direct en spraken het ook uit zichzelf uit. Maar Sylvia bleef ontkennen. Dus toen had ik het een beetje met ‘r gehad. Ben dus niet meer op gesprek geweest. Ze heeft nog wel gebeld en toen heb ik ook gezegd dat ik het jammer vond dat ze het ontkende. Dat vond zij weer jammer, maar ze bleef volhouden dat ze er ws niet doorheen geknipt had. Ik had namelijk ‘knap’ gevoeld toen ik ging zitten. Ik had dus zelf de hechting er doorheen getrokken: ze had er niet doorheen geknipt. Onzin, want je ziet het litteken gewoon lopen, dwars door m’n schaamlip en dan verder richting m’n been. Het is een rechte lijn.

Wat lief, Asy, van je vk. Kan me voorstellen dat je je dan ook echt gesteund voelt.

Sylvia was tijdens de bevalling ook heel lief hoor, voel me ook een beetje lullig om d’r hier publiekelijk af te vallen. Ik ben alleen nadien ik nogal teleurgesteld in d’r geraakt. Had het gevoel dat ze d’r verantwoordelijkheid niet nam. En ik baal van die flubber natuurlijk.

Huup! Arme B! Dat die mensen dan niet over voldoende inlevingsvermogen beschikken, hè? Ze moeten toch wel kunnen begrijpen dat het voor hen inmiddels heel normaal is, maar voor zo’n arme man niet.

Trouwens, nu je me weer herinnert aan de origamikunsten van je vk, kijk ik ineens met heel andere ogen naar je icoon.

[ Bericht 0% gewijzigd door Ssserpente op 30-05-2010 21:37:41 ]

whahahha Ssserpente
t lijkt er wel een beetje op ja soort van.

Ik moest lachen over dat slaan met die deur!

En wat jammer dat het in bad tegenviel zeg, het lijkt mij ergens ook zo enorm lekker, maar als ik dat lees van dat afzetten kan ik me voorstellen dat het niet comfortabel is.

En wat rot dat de moeheid overheerste.

Huup, ik heb jou van de week nog aangehaald. Een collega beweerde zeer stellig dat ze echt maar 1 keer knipte. Dus ik vertelde van jouw driehoekje.

is het nog ergens goed voor

_{maar k heb niet echt een driehoekje hoor ze hebben steeds dezelfde plaats geknipt maar dan dus steeds verder ik ben bijna totaal-geknipt}

Ik kan het me zo goed voorstellen dat je het niks vond om in bad te bevallen, Ssserpente! Ik had verwacht dat ik graag onder de douche zou willen, maar toen het eenmaal zover was wilde ik alleen maar op de rand van het bed zitten en heen en weer wiegen als een autist.

Als ik je verhaal voor mijn bevalling had gelezen had ik denk ik verwacht dat ik net als jij op de persweeën zou reageren, dat ik er te veel over na zou denken. Dat bleek helemaal niet het geval te zijn, ik ging er vol in. Het verbaast me dat je verzet ondanks je moeheid nog zo groot was. Mijn moeheid heeft denk ik wel een rol gespeeld in mijn overgave, maar jij hebt waarschijnlijk een erg sterke wil.

Ik vond het een mooi verhaal om te lezen, een rauw bevallingsverhaal, met angsten en onzekerheden en niet meer kunnen en het toch allemaal maar voor elkaar krijgen. Je hebt je er doorheen geslagen en je hebt er een prachtige dochter voor teruggekregen.

Oeke en Ssserpente, wat een mooie verhalen!
En als jullie het nu nog posten, dan wordt het misschien maar eens tijd dat ik mijn verhaal ook aftyp en misschien zelfs post.

11 juni
Om half 8 ’s morgens melden we ons in het ziekenhuis bij de afdeling Verloskunde. We krijgen een eigen kamer toegewezen en ik word aan het ctg-apparaat gehangen. Een half uur later blijkt de ctg prima en ik krijg een eerste tablet ingebracht. De ontsluiting is dan nog steeds 0. Ik moet weer een half uur aan het ctg-apparaat en daarna nog een half uur blijven liggen. Na dat half uur mag ik weer lekker rondlopen en afwachten. We maken een wandelingetje door de buurt achter het ziekenhuis (wat eigenlijk niet mag, maar vooruit, het is zulk mooi weer) en doden de tijd met wat lezen en puzzelen.

Na 4 uur wordt het hele ctg/pil/wachtenverhaal herhaald en na nog eens 4 uur weer. Het resultaat na dag 1 is een rommelende buik, maar nog steeds geen ontsluiting. Met een beetje pech kan dit nog wel een paar dagen gaan duren. Mijn man vertrekt rond een uur of 8 naar huis om nog wat te relaxen en thuis te slapen en ik blijf in het ziekenhuis. De avondverpleegster vind het maar vreemd dat hij al rond een uur of 8 naar huis vertrekt. De meeste mannen schijnen niet weg te slaan te zijn bij hun vrouw. Maar we wonen dichtbij het ziekenhuis en ik heb liever de volgende dag een relaxte en uitgeslapen man dan een gebroken man omdat hij op een stretcher heeft moeten slapen en mentaal niet tot rust heeft kunnen komen.

12 juni
Ik heb prima geslapen in het ziekenhuisbed en begin uitgerust aan dag 2. Mijn man is ook al weer bij me als blijkt dat ik ondertussen richting de 2 cm ontsluiting heb (joepie, vooruitgang!) en ronde 4 gestart wordt. We doen na een uurtje maar weer even een rondje in de buurt wandelen aangezien het mooi weer is. ’s Ochtends heb ik nog tegen mijn man gezegd dat het een mooie dag is om geboren te worden dus ik heb goede hoop.

We zijn net een kwartier terug op de kamer als ik een plop in mijn buik voel en hoor. Een soort interne scheet. Hmmm, wat is dat nou? Een beetje geschrokken voel ik aan mijn buik of ik nog wat voel bewegen. Als ik na een paar minuten een verpleegster erbij wil halen voel ik ineens vocht m’n broek in lopen. M’n vliezen zijn gebroken! Nooit geweten dat dat met een plop gebeurt Ik spring uit bed en ren naar het toilet terwijl ik het gevoel heb half leeg te lopen. Ik roep een verpleegster en ze helpt me aan twee kraamverbanden. Dat lijkt me wat overdreven, want ik voel al niets meer lopen. Zodra ik opsta van het toilet loop ik echter weer leeg en begrijp ik waarom ze er twee gaf :’)

Vlak nadat mijn vliezen gebroken zijn beginnen de weeen. De verpleegster adviseert me nog lekker een douche te pakken en vertrekt dan weer. Het is verschrikkelijk druk met bevallingen in het ziekenhuis deze dag, dus ze rent d’r benen uit d’r lijf, maar drukt me op het hart te bellen als er wat is. De douche is inderdaad heerlijk en in voel de weeen amper. Na een tijdje krijg ik het te warm onder de douche en ga er onder vandaan. De weeen die ik dan voel zijn nog intenser dan de vorige en na een tijdje besluit ik toch weer onder de douche te kruipen, omdat het zo goed hielp. Helaas helpt het douchen nu niet meer en ik begin me af te vragen waarom ik ook alweer zo graag een kind wilde...

Rond twee uur komt de gynaecoloog kijken hoe het gaat. Ik blijk nog steeds maar 2 cm ontsluiting te hebben en de moed zakt me in de schoenen. Mentaal knapt er iets in me en ik besluit om een ruggeprik te vragen. De weeen zijn zo heftig en ook nog eens zonder enig resultaat. Helaas duurt het nog bijna drie uur voordat ik de prik daadwerkelijk krijg. Ik ben ondertussen verhuisd naar een bevalkamer en wordt aan de ctg gehangen. De piek van elke wee past niet meer op de grafiek zo heftig zijn ze. Mijn weeen gaan letterlijk off the chart. Als dan eindelijk de ruggeprik gezet is kom ik weer tot rust. Ik voel de weeen nog maar net. Wat een genot.

De blijdschap neemt echter snel af, want door de ruggeprik nemen mijn weeen ook af. Er blijft bijna niets van over. Ik krijg dus weeenopwekkers toegediend. Na een tijdje blijk ik ook nog eens koorts te hebben ontwikkeld en de gynaecoloog deelt ons mede dat ons kindje na de bevaling naar het kinderziekenhuis zal moeten worden gebracht ter controle. De koorts kan namelijk veroorzaakt worden door de ruggeprik, maar kan ook wijzen op een infectie bij mij. Het kindje zou die infectie dan ook kunnen hebben. Geen leuk nieuws, maar ik ben blij dat ze het zekere voor het onzekere nemen.

De komende uren wordt ik goed in de gaten gehouden en de weeenopwekker wordt steeds wat verder opgeschroefd, omdat de weeen steeds weer afzakken. Rond een uur of 10 ’s avonds lijken er eindelijk goede weeen te zijn en te blijven. De gynaecoloog controleert mijn ontsluiting en die blijkt inmiddels zo’n 3 cm te zijn. Vooruitgang dus, maar veel te weinig voor de tijd die verstreken is. Ze gaat overleggen met haar collega en als ze terugkomt meldt ze dat ze besloten hebben dat de ontsluiting veel te langzaam gaat, dat de hartslag van de baby onregelmatig is geworden, dat ze niet willen wachten op complicaties met alle gevolgen van dien en dat ze het kindje nu met een keizersnee willen gaan halen. Het nieuws komt als een harde klap bij me aan en ik barst in tranen uit. Dit is zo anders dan ik me had voorgesteld. Ik heb zo’n voorbeeldige zwangerschap gehad. Ik zou een even voorbeeldige bevalling gaan hebben. En dan nu dit...

Ondertussen is de gynaecoloog met wie overleg gepleegd is gearriveerd. Zij zal de keizersnee gaan uitvoeren. Ik lig nog te snotteren en de gynaecoloog besluit om de kleertjes uit te zoeken die het kindje na de bevalling aangetrokken zullen worden. Ik had nogal veel in de ziekenhuiskoffer gestopt en daar moet ze om lachen. Ze roept twee zusters erbij en samen zoeken ze al kwebbelend een mooie combinatie uit. Het lijkt wel een dameskransje en ik moet lachen. Missie geslaagd! Lang leve de vrouwelijke gynaecoloog

Rond kwart over elf word ik de OK ingereden en klaargemaakt voor de keizersnee. Mijn man is ondertussen in operatiekleding gehesen en heeft een prachtig rode operatiemuts op. Dan begint de operatie en ik verbaas me hoe snel zoiets voor elkaar is. Om 23:46 wordt onze dochter uit mijn buik gehaald. Ze wordt gewogen en gecontroleerd en klaargemaakt om naar het kinderziekenhuis gebracht te worden. Gelukkig zit dit vast aan het ziekenhuis en mijn man kan zo met haar mee. Dat had ik liever dan dat hij bij mij bleef. Ze wordt even langs me gereden in een couveuse zodat ik haar kan zien en aanraken. Ondertussen wordt ik weer dichtgenaaid. Ik heb over het algemeen niets van de operatie gevoeld, maar aan linkerkant was het af en toe wel behoorlijk gevoelig. Ik heb niet alleen de hand van mijn man vastgehouden, maar uiteindelijk ook die van de anesthesist Drie kwartier na de geboorte ben ik weer terug naar de verloskamer gebracht.

Daar moet ik nog een uur a anderhalf uur onder controle blijven en dan mag ik ook naar het kinderziekenhuis toe. Daar baal ik van, maar het is niet anders. Ik vraag een magazine om de tijd te doden en de gynaecoloog komt langs om de operatie te bespreken. Ze moet lachen als ze me heel nuchter een blaadje ziet liggen lezen en meldt dat alles keurig verlopen is. Mijn man komt ondertussen ook terug uit het kinderziekenhuis met wat foto’s van ons meisje. Zo ga ik die anderhalf uur wel volhouden 

Wat er daarna gebeurd is is in een roes gebeurd. Ik krijg ineens een soort weeen en veel bloedverlies. Mijn baarmoeder zou braaf moeten samentrekken, kleiner worden en de bloedvaten zouden dicht moeten gaan, maar dit gebeurt niet. Hij blijft bloedproppen aanmaken en hele celstofmatjes vol bloedproppen worden op de weegschaal gegooid. Er wordt gewogen en gerekend en opeens staan er vier man rond mijn bed vanalles te regelen aan medicatie enzo. En hup, weer 450 gram bloed op de weegschaal. En nog een keer. En nog een keer. Ik heb vreselijk veel pijn van de weeen in mijn rug en benen. Na elke berg bloedproppen die ik naar buiten werk heb ik even geen pijn, maar al snel zwelt de pijn aan en blijft lang hangen tot de volgende lozing. Ik vraag steeds om pijnstilling, maar krijg te horen dat ze eerst andere prioriteiten hebben. Ik leef zo in mijn eigen wereldje dat ik me amper kan voorstellen dat er iets belangrijker is dan mijn pijn verlichten. Ik realiseer me totaal niet dat er iets echt goed mis is. Maar uiteindelijk komt er dan toch een spuit morfine. Helaas werkt die niet meteen en ik blijf pijn houden. Er wordt een spoedoperatie geregeld en ik kan alleen nog maar vragen of ik onder narcose ga. Ik wil zo graag van de pijn af. Ik wil niets meer voelen. Ik zal inderdaad onder narcose gaan en dat idee in combinatie met de morfine die ondertussen langzaam zijn werk lijkt te zijn gaan doen geeft me wat rust. Ik zie mijn man zich op een afstandje opvreten. Bij mij begint ook door te dringen dat het echt heel ernstig is. Even ben ik bang dat ik hier niet levend uit ga komen en wil tegen mijn zeggen dat hij goed voor ons kleine meisje moet zorgen. Ik besluit toch maar niets te zeggen, behalve dat ik van hem hou.

Als ik eindelijk bijkom uit de narcose ben ik zo duf als een konijn, maar de operatie is goed gegaan. Ik ben in totaal ruim 4,5 liter bloed verloren en dat is d.m.v. transfusie aangevuld. Daarnaast is er een ballonetje in mijn baarmoeder ingebracht om het bloeden te laten stoppen en de rest van m’n buik is opgevuld met een soort megatampon. Als deze er later die dag wordt uitgehaald lijkt het wel een truc van een goochelaar met zo’n lint met vlaggetjes. Er lijkt geen eind aan te komen Dan wordt ook het ballonnetje eruit gehaald en gelukkig blijkt het geholpen te hebben. Het bloeden is echt gestopt.

Rond 10 uur ’s morgens kan ik dan eindelijk naar ons meisje toe. Ik heb haar bloot op m’n borst gehad, maar kan me er niets meer van herinneren door de nawerkingen van de narcose en ik denk ook door alle emoties. Gelukkig hebben we de foto’s nog. De dagen daarna lig ik bij te komen op een andere afdeling dan zij. Dinsdagochtend wacht me een verrassing: Ze mag de ochtend bij me liggen en s’ avonds ook. En als klap op de vuurpijl staat mijn tante die in het buitenland woont ’s avonds ineens in mijn ziekenhuiskamer. Die is alleen voor dit bezoekje op en neer gevlogen. De tranen schieten in m’n ogen. Woensdag is er nog weer een verrassing: de uitslag van ons meisjes bloedonderzoek is binnen. Er blijkt geen infectie dus ze mag van de antibiotica af en naar huis. En aangezien het met mij ook goed gaat mag ik ook naar huis!

De eerste dagen ben ik doodmoe geweest en mijn buik deed behoorlijk pijn, maar thuis heb ik amper nog paracetamol genomen. Zo goed ging het. Ook de borstvoeding, die ik in het ziekenhuis niet heb kunnen geven, bleek direct goed te gaan. Het is nu bijna vier weken na de bevalling en op een gevoelige buik na gaat alles goed. Ik heb wel een groot uitroepteken op mijn dossier gekregen. Bij een eventuele volgende bevalling zetten ze de zakken bloed vast klaar. En ik heb nu de twijfelachtige eer om twee keer in een jaar tijd het gesprek van de dag/week te zijn in het ziekenhuis. Ik hoop dat mijn afspraak voor volgend jaar niet doorgaat Maar daar ga ik voorlopig niet aan denken. Eerst maar eens alle aandacht hebben voor ons meisje

Jeumig CP, wat een verhaal... dat is toch niet hoe je je eigen bevalling van tevoren voorstelt. Hoe kwam het dat je zoveel bloed verloor?

Jemig CP!

quote:

Even ben ik bang dat ik hier niet levend uit ga komen en wil tegen mijn zeggen dat hij goed voor ons kleine meisje moet zorgen. Ik besluit toch maar niets te zeggen, behalve dat ik van hem hou.

Tranen in mijn ogen.
Brrr...

Och CP, wat heftig.
Maar wat fijn dat het nu zo ontzettend goed gaat.

quote:

Even ben ik bang dat ik hier niet levend uit ga komen en wil tegen mijn zeggen dat hij goed voor ons kleine meisje moet zorgen. Ik besluit toch maar niets te zeggen, behalve dat ik van hem hou.

Tranen over mijn wangen, wat heftig zeg!
Uit je verhaal te horen kijk je er zelf wel goed op terug gelukkig

Het bloedverlies kwam omdat m'n baarmoeder niet samengeknepen bleef, maar steeds weer ontspande, zodat er weer bloedtoevoer kwam.

Die gedachte over doodgaan was me zelfs op dat moment iets te heftig. Die heb ik maar snel weggeduwd. Ik voelde me gelukkig ook wel in goede handen. Al het personeel was zo lief en zorgzaam. Ook de dagen erna. Heb veel bezoekjes gehad van personeel

Ik lijk een makkelijk doelwit voor allerlei extreme complicaties, maar als het dan weer goedgaat gaat het ook snel weer heel goed. Als ik verhalen hoor van vrouwen die na een keizersnee een week niet uit bed kunnen komen...

CP, dat stukje dat je dacht dat je doodging moest ik ook wel ff slikken hoor..

Heftige bevalling!

Jeetje CP! Wat een ontzettend heftig verhaal! Hier ook tranen in mijn ogen.

quote:

Op donderdag 8 juli 2010 11:17 schreef CrazyPrincess het volgende:
... en de rest van m’n buik is opgevuld met een soort megatampon. Als deze er later die dag wordt uitgehaald lijkt het wel een truc van een goochelaar met zo’n lint met vlaggetjes. Er lijkt geen eind aan te komen

Tranen hier ook, van ontroering door het hele verhaal, maar ook van het lachen om dit stukje. Ik heb een veel te levendige verbeelding voor dit soort dingen

Ik moest ook even slikken bij het stukje wat BE aanhaalde...

CP, wow, wat heftig!

Fijn dat het nu goed gaat en dat de borstvoeding wel meteen lukte!

jeetje cp wat een verhaal. en idd tranen bij dat ene stukje!!
fijn dat je wel zo snel opgeknapt ben!

Pfff CP heftig hoor! Lijkt me heel eng als je zoiets bedenkt!
fijn dat het nu allemaal weer beter gaat!

ik had de verhalen van oeke en Ssserpente ook nog niet gelezen
oeke wat heb je het mooi omschreven, gewoon echt zoals het was met alle gevoel erbij!
en Ssserpente wat stom dat de vk je zolang in het bad even laten doormodderen terwijl het eigenlijk voor jou niet ging (en dan nog zo'n vervelende nageschiedenis)

dames allemaal hulde hoor!