Het is een beetje een heel lang verhaal geworden... maar ja...
Dinsdag 7 september had ik weer een afspraak bij de vk. Alles was goed, alleen omdat ik Anna de afgelopen dagen weer niet zoveel gevoeld had, moest ik net als de week ervoor weer door naar het ziekenhuis voor een CTG.
Ik baalde ervan, want vorige week gingen we eigenlijk ook voor niks, wat zodra het CTG werd aangesloten, werd Anna helemaal wild. En ik ben niet zo'n fan van het ziekenhuis, dus ik probeerde de vk nog even te overtuigen dat ik me toch echt niet zoveel zorgen maakte, en dat Anna gewoon vast een rustig kindje is. Maar de vk was streng, en ik moest toch naar het ziekenhuis.
Onderweg Jaap gebeld of hij ook kon komen, want ik had Graeme ook mee, en een dreumes entertainen terwijl je aan een CTG ligt is toch best wel een uitdaging. Gelukkig kon Jaap gelijk weg van zijn werk, dus besloot ik even in het ziekenhuisrestaurant te wachten tot hij er was, zodat we gelijk samen naar binnen konden voor de CTG.
Zoals gewoonlijk duurde het CTG maken langer dan vantevoren afgesproken. Eindelijk kwam de vk van het ziekenhuis dan de kamer in. Ze was alleen deze keer niet zo tevreden over de uitslag. Anna was inderdaad wel erg rustig, rustiger dan ze zou willen zien. Ze maakte gelijk even een echo om te kijken of er nog voldoende vruchtwater was. Maar voor zover ze kon zien, was er nog erg weinig vruchtwater. Dus ook daar was ze niet zo tevreden over. Dus toen moest ik nog een keer aan de CTG. Maar ook deze keer was Anna te rustig naar haar zin.
Toen ze ongeveer een uur later weer terug kwam, vroeg ik of we nu eindelijk naar huis mochten dan. En of we dan over een paar dagen terug moesten komen voor weer een echo om te kijken of er alweer meer vruchtwater was. Maar ze zei dat ze eigenlijk een ander plan had, namenlijk mij morgen inleiden. Zo! Dat was even schrikken. Weer ingeleid worden in dit ziekenhuis. De vorige keer was dat niet zo'n prettige ervaring.
Ik schakelde heel automatisch gelijk over in mijn hoofd, en zei haar dat ik dat best vond, maar dat ik dan wel dingen wou afspreken, omdat de vorige keer inleiden tot een hele klachtenprocedure geleid had. Daar schrok zij dan weer even van, maar ze zei dat ze het prima vond om afspraken te maken, en dat we dat het beste even op papier konden zetten zodat we dat later even konden bespreken. Jaap mocht in elk geval wel de hele tijd blijven slapen, dat hadden we gelijk geregeld. We mochten nog even naar huis om spullen te pakken en oppas te regelen voor Graeme, en dan moesten we om 20uur weer terug zijn in het ziekenhuis en dan zou het de volgende ochtend vroeg allemaal gaan beginnen. Ze zou me dan 's avonds toucheren om te kijken of er al ontsluiting was, als dat zo was konden de volgende ochtend gelijk mijn vliezen gebroken worden, anders zouden we eerst weer met die gel moeten primen net zoals de vorige keer, en dan zou het wel een aantal dagen kunnen duren.
Dus daar gingen we, zenuwachtig op weg naar huis. Gelukkig had ik mijn ziekenhuistas al zo goed als klaar, nog even wat extra spullen erin, want wie weet zou het wel een dag of 4 gaan duren weer. Druk rondgebeld, gesms't en gepingt om oppas voor Graeme te regelen. Nog snel een broodje eten, het geboorteplan aanpassen en weer in de taxi naar het ziekenhuis.
Daar aangekomen werden we eerst naar een zaal gebracht waar nog iemand lag. Er waren nog twee bedden vrij, ik mocht er eentje uitkiezen. Ik zei dat Jaap ook mocht blijven slapen, dus dat het dan allebei de bedden zouden worden. De verpleegster keek me even raar aan, en toen vertelden we dat we dat met de verloskundige hadden afgesproken. Een beetje in de war werden we naar de wachtkamer gestuurd, en zou zij even navragen hoe het precies zat. Al snel werden we naar een kraamsuite gebracht, en kregen we uitgebreide uitleg over de suite en hoe het allemaal zou gaan. Beetje het special treatment gevoel haha! Nadat we onze spullen hadden uitgepakt en er een keer of vier gevraagd werd of alles naar wens was en of alles wel duidelijk was, kwam de vk dan eindelijk toucheren. Hoera! Er was al een cm ontsluiting! Wel was de baarmoedermond nog niet helemaal verweekt of verstreken, er was nog een tuutje zei ze in elk geval. Ik had geen idee dat dat kon, terwijl er al ontsluiting was, maar goed, ik was al lang blij. Maar de vk vertelde dat het hierdoor wel langer zou duren, de eerste 4 cm ontsluiting zouden waarschijnlijk heel traag gaan. Pas na die eerste 4cm zou het ongeveer een cm per uur gaan. Nou ja, dat was dan maar zo. Niet alsof er verder wat aan te doen was ofzo.
Daarna hebben we het geboorteplan en de bevalling van Graeme besproken. Ze zou haar best doen om zoveel mogelijk aan onze wensen te voldoen. Ze had zelf de volgende dag vanaf 16uur weer dienst, dus hoogstwaarschijnlijk zou ze zelf mijn bevalling doen.
De nacht duurde erg lang. Ik lag in het 'bevalbed', wat duidelijk gemaakt was om op te bevallen maar niet om in te slapen, en Jaap lag op het opklapbedje. Vond het niet zo leuk, want hij lag best wel ver weg, en ik was toch wel ineens heel zenuwachtig. Dus al snel bij hem in bed gekropen. Twee grote lijven in een klein opklapbedje haha! Het was wel knus in elk geval
Na een paar uur zo gelegen te hebben, vond Jaap het toch iets te knus, en ging hij maar in het bevalbed liggen. Weer een paar uur later wegens maagzuur wéér gewisseld van bed, zodat ik wat hoger kon liggen. En thank god for rennies! Beetje weggedoezeld en uren afgeteld tot het eindelijk ochtend was. Om 6 uur stond ik al onder de douchen, want om 7 uur zouden de vliezen gebroken gaan worden! Spannend!!
Een zure verpleegster kwam ons vertellen dat het wat later zou worden. Ze vroeg of we lekker geslapen hadden. Nou nee dus. Ja, dan had ik ook maar een slaapmiddel moeten nemen zei ze. Ik vertelde haar dat ik dat niet wou. Ja, maar nu had ik bijna niet geslapen, en vandaag was de grote dag, dus ik had toch echt beter slaapmiddel kunnen nemen snauwde ze. Toen snauwde ik maar terug dat ik door dat geweldige slaapmiddel van hun mijn vorige bevalling eigenlijk helemaal gemist had. Nou, het was helemaal niet erg om nog wat na te doezelen hoor, als de bevalling nog niet helemaal begonnen was zei ze. Ik was blij toen ze weer weg ging, wat een wijf zeg. Gelukkig zat haar dienst er bijna op.
Natuurlijk liep het allemaal wat uit, en iets voor 8 uur kwam dan eindelijk de vk de kamer in. Het was dezelfde vk die de bevalling van Graeme gedaan had. Leuk! Gelukkig niet die andere zuurpruim-vk die we eerder een keer hadden, wat een opluchting! De verpleegster die erbij was, was ook erg aardig. Maar toen we hoorden dat zuster Bartha er ook was, zij was ook bij de bevalling van Graeme, werd er speciaal voor ons geruild en werd Bartha 'onze' verpleegster. Om 8 uur werden dan de vliezen gebroken. Wat voelt dat raar! Net of je aan het plassen bent, maar dan zonder plas gevoel. Eerst kwam er niet zoveel uit, maar al snel gutste het vruchtwater eruit. Hoezo weinig vruchtwater? Niet veel later spoot het vruchtwater zo over Bartha's (nep)crockjes heen. Daarom had ze een variant zonder gaatjes vertelde ze lachend. Ik had ondertussen 1,5 cm ontsluiting.
De zure verpleegster was toch nog niet naar huis, maar kwam nog speciaal even mijn infuus prikken. Oh joy. Ze wou gelijk het infuus ook aanzetten, terwijl er afgesproken was dat we eerst een half uur zouden wachten om te kijken of ik misschien vanzelf weeen zou krijgen. Nou, dat deden ze nooit hoor, zei ze zuur. Nou, het was toch echt afgesproken hoor, zei ik zuur. Na wat aandringen van onze kant ging ze het dan toch maar eerst navragen. En goh, hadden wij nog gelijk ook. Gelukkig was het toen dan écht tijd voor haar om naar huis te gaan.
Na een half uur was er nog niks aan de hand, dus werd het infuus alsnog aangezet. Helaas moest ik wel de hele tijd aan de CTG liggen, dus weinig bewegingsvrijheid.
En aan het CTG liggen was nou net iets wat ik niet wou, maar helaas kon het niet veel anders. Ik werd er in elk geval flink chagarijnig van, en onzeker ook, omdat ik bang was dat ik straks als de echte weeen kwamen, het heel vervelend zou vinden om zo aan bed gebonden te zijn. Elke keer als ik naar de wc moest, moest ik ook eerst bellen zodat ik losgekoppeld kon worden en moest ik met infuus (met enorme infuuspaal ook) naar de wc. Erg onhandig en vervelend allemaal. En vanaf de gang klonk regelmatig geschreeuw en gegil, erg sfeervol
Gelukkig verdween mijn slechte humeur in de loop van de ochtend. De harden buiken kwamen steeds regelmatiger en het infuus werd een paar keer omghoog gezet. Om elf uur zou de vk weer komen om te toucheren, maar toen ze er eenmaal was, vond ze me nog veel te vrolijk. Er zou nog wel niet zoveel gebeurd zijn, aangezien het ook allemaal nog geen pijn deed. Ze zou een uurtje later terug komen, en ze hoopte dat ik dan toch wel weeen zou hebben. Een uur later was ze er inderdaad weer, maar ik had nog steeds geen pijn. En ik bleek dan ook pas 2 cm ontsluiting te hebben. Nou ja, weer een halve cm erbij, zonder pijn.
Ondertussen waren we ons best aan het vervelen. De tv deed het niet, we hadden een van de weinige kamers waar uberhaupt nog een tv stond, de meeste waren gejat, maar in onze kamer was het UPC kaartje gejat, dus konden we alsnog niks kijken. Af en toe even een spelletje op de DS of wat bladeren door een tijdschrift wat nog op de kamer lag. Af en toe even naar de wc, zodat ik even lekker losgekoppeld was. En dan extra lang wachten met weer op het belletje drukken om weer aangesloten te worden
Later die middag kwam onze eigen vk, Angela, nog even langs. Ze had verwacht dat Anna er al zou zijn, of dat ik in elk geval al aan het persen zou zijn. Maar dat was nog helemaal niet het geval, dus we hebben gewoon even gezellig zitten kletsen. Ze zei nog dat als ze zo die CTG bekeek, dat ze zou denken dat die van iemand anders was, omdat ze toch wel regelmatige weeen zag, maar ik nog zo vrolijk aan het kletsen was. Maar het kletsen bood me juist lekker wat afleiding, en het was allemaal nog erg goed te doen.
Voordat ze weg ging, zei ze nog dat ze verwachtte dat het straks ineens wel heel hard zou gaan, en dat het niet lang meer zou duren voordat Anna er was. Ik hoopte dat ze gelijk had, want het begon allemaal wel erg lang te duren zo. En inderdaad, niet lang nadat ze vertrokken was, begon het allemaal een stuk pijnlijker te worden. De vk kwam weer toucheren, en ik zat op 3 a 4 cm. Het was inmiddels half 5, en ze begon over een ruggenprik, en dat dat voor 5 uur altijd een stuk sneller geregeld kan worden dan na 5 uur. Daar raakte ik een beetje van in de stress, had het idee dat ik voor 5 uur moest beslissen of ik een ruggenprik wou. Want na de 4 cm zou het nog een cm per uur duren, dus het zou nog zo'n 7 uur gaan duren. En deze pijn zou ik niet nog 7 uur volhouden.
Zuster Bartha stelde voor dat ik onder de douche zou gaan. Dat was echt een super goed idee, heerlijk los van dat apparaat en lekker op het stoeltje onder de warme straal. Onder de douche met Jaap overlegd over pijnstilling. Ruggenprik vond ik toch echt te eng en naar, dus besloten om toch maar remifentanil te proberen. Ik zou het gewoon even proberen, en als ik er naar van werd, zou ik het gewoon weer los laten koppelen. Het kon snel gergeld worden zei zuster Jeanne (Bartha's dienst zat er inmiddels alweer op) en ze zou het overleggen met de vk. Het was gelukkig goed, en zou binnen zo'n 10 minuten geregeld zijn. Dus ik verwachtte dat ik gelijk als ik uit de douche kwam, aan de remifentanil kon. Geduld is ook niet mijn sterkste kant
, dus het viel nog best tegen dat ik nog even moest wachten. Tijdens het aansluiting ging een paar keer Jeanne's telefoon, en ik werd gewoon echt pissig op haar. Volgens mij heb ik wel 10 keer gevraagd hoe lang het nog duurde, en waarom het zo lang duurde. Volgens Jaap duurde het helemaal niet zo lang, maar de weeen kwamen inmiddels elke minuut, en deden echt teveel zeer. Ik was zo blij toen ze de remifentanil eindelijk had aangesloten. Ze vertelde nog dat ik elke 3 minuten op een knopje kon drukken voor een extra 'shot'. Dan moest ik het beste na een wee drukken, dan werkte het voor de volgende wee. Daar werd ik ook weer pissig van, want de weeen kwamen immers elke minuut, en niet om de 3 minuten. Ik vond het maar oneerlijk.
Maar oh, wat was dat fijn spul zeg. Ik kon lekker mijn ogen dichtdoen en een beetje wegzweven. De weeen waren nog wel pijnlijk, maar weer net uit te houden. En als ik mijn ogen open deed, werd ik weer wat helderder, en ik kon nog gewoon praten en voelde me niet helemaal van de wereld zoals met die pethidine de vorige keer. Ik lag dus 'lekker' met mijn ogen dicht op bed, probeerde me zo goed mogelijk te ontspannen en had Jaap opdracht gegeven om wel echt elke 3 minuten op het knopje te drukken. Een keer deed ik mijn ogen open, en blijkbaar was het lampje van het knopje net weer gaan branden, en werd ik pissig op Jaap omdat hij nog niet gedrukt had
. Ik leek wel een junk haha! Jaap heeft ondertussen nog stiekem mijn ziekenhuismaaltijd naar binnen gewerkt, ik heb er werkelijk niks van gemerkt.
Na een tijdje had ik het idee dat ik moest poepen, dus Jaap wilde gelijk op het knopje drukken, want dat zou wel persdrang zijn zei hij! Maar ik had helemaal niet het idee dat het al zo ver was, bovendien zou het nog uren duren. Dus ik zei dat ik gewoon écht moest poepen en dat ik niet wou dat hij daarvoor op het knopje ging drukken. Een paar weeen later voelde het toch echt als persdrang, dus toch maar op het belletje gedrukt. Jeanne kwam kijken en terwijl Jaap vertelde wat er aan de hand was, begon ik allemaal rare geluiden te maken door die persdrang. Rare geluiden zijn blijkbaar een soort codetaal, want Jeanne belde gelijk de vk op dat het hier toch wel serieus aan het worden was, en dat ze maar snel moest komen. Binnen no time stond ze dan ook aan mijn bed om me te toucheren. Ik had verwacht dat ik 7 cm zou hebben, dat was ook het moment waarop ik bij Graeme persweeen kreeg. Maar ze zei dat ik al volledige ontsluiting had!
Wow, dat was even super snel gegaan. De remifentanil werd snel uitgezet, en de vk zei dat ik bij de volgende perswee mijn knieeen op mocht trekken en al zachtjes mee mocht persen. Ik was echt even in shock dat het ineens al zo ver was, maar vond het ook wel fijn, want het persen was de vorige keer het enige wat eigenlijk wel goed ging naar mijn idee.
Maar toen de volgende perswee kwam, en ik dus begon te persen, schrok ik me eigenlijk rot. Wat was dit heftig! Bij Graeme's bevalling verdwenen de persweeen op het moment dat ik mocht gaan persen, en bovendien was ik helemaal van de wereld van die pethidine. Nu was ik er gewoon helemaal bij, en die persweeen waren heftig! Het voelde zo ongecontroleerd allemaal, en ik voelde Anna echt steeds wat verder zakken. En dat paste helemaal niet! Ze moest terug, of eruit, maar dat deed pijn! Ik had echt een beetje zo'n paniek gevoel, dit kan ik niet! De vk was gelukkig heel rustig en heel duidelijk. En heel lief met warme washandjes in de weer tegen het branderige gevoel. Op een gegeven moment, toen ik echt dacht dat ik niet meer kon, zei ze dat als ik heel goed mijn best zou doen, het nog 3 persweeen zou duren. Teleurgesteld en jammerend zei ik dat ik op 1 gehoopt had. Ze moest er een beetje om lachen en zei dat ik het echt wel kon. Ze zei dat ik heel goed naar haar instructies moest luisteren, wanneer ik moest persen en wanneer ik moest puffen. Ik vroeg haar om het wel allemaal heel hard en duidelijk te zeggen, omdat ik bang was dat ik haar niet zou horen of begrijpen. Gelukkig deed ze dit ook, het voelde als een chaotische boel. Persen! Puffen! Zachtjes persen! Weer puffen nu! Persen! Ze riep haar instructies en ik volgde ze precies op, en ineens was Anna daar dan!
Ze werd op mijn buik gelegd, hoger kon niet, want de navelstreng was heel kort. Ik zag een prachtig koppie met een hele bos donkere haartjes. Wat is ze mooi, mijn dochter! De navelstreng werd door Jaap doorgeknipt, en zo kon ze lekker op mijn borst liggen. Zo klein! Ze werd lekker toegedekt, en nadat de placenta ook geboren was, hebben ze ons even alleen gelaten. Anna heeft bijna een uur lekker bloot op mijn borst gelegen. En zo konden wij genieten van ons mooie kleine wondertje. Nog steeds vol ongeloof, zomaar ineens was ik zwanger van haar, en zomaar ineens lag ze daar dan, op mijn buik! Mijn kleine lieve Anna
Ze is geboren op 08-09-10 om 20 uur precies. Dat is precies 24 uur nadat we in het ziekenhuis aankwamen en 12 uur nadat de vliezen gebroken werden