Bevallingsverhalen deel 11

Donderdag 20 mei, ik sta op met rugpijn. Doe die hele dag gewoon wat in op de planning had staan, ik heb tenslotte niet anders geroepen dan dat ze pas na Pinksteren geboren zou worden! Tussen de middag de hond van m'n moeder uitlaten, 's middags oppassen op de 4 kinderen van een vriendin. 's Avonds besluit ik met Ravage mee te gaan, er wordt bij scouting ingepakt voor het kamp van dat weekend, ik wil niet alleen thuis zitten. Tegen 21.00 uur trek ik de rugpijn niet meer en zeg dat ik graag naar huis wil. Vriendin (die van die 4 kinderen) zegt: rugpijn? Met golven ook? En ik ontken uit volle overtuiging, echt niet!
Maar, als we tegen half 10 op de bank zitten, begin ik er een regelmaat in te herkennen, en vraag Ravage om een kruik voor me te maken.

Dat post ik ook nog in het Zwangerschapstopic, waarop er gereageerd wordt alsof ik begonnen ben. In mijn hoofd is dat nog niet zo..
Tegen half 11 gaan we naar bed, maar ik kan mijn draai niet vinden, blijf ook zuchten tijdens de rugpijn, die wel degelijk met vlagen komt. Tegen half 2 vertrek ik naar beneden en zeg tegen Ravage dat ik niet weet of dit door zet, voor hetzelfde geldt dat het voorweeën zijn.
Echter, tegen 3 uur begin ik het eens te timen, en om 4 uur bel ik de verloskundige dat ik al een uur lang regelmatig weeën heb. Ze komen om de 2 á 3 minuten en duren zeker 1 minuut. Ze komt er zo aan zegt ze, ze is in het ziekenhuis, dus in de buurt. Als ze er om half 5 is, pakt ze m'n boekje erbij en begint te schrijven, terwijl ik ondertussen een paar weeën wegzucht. Dat doe ik goed zegt ze, al voelt het voor mij niet zo. Ze probeert te kijken hoeveel ontsluiting ik heb, blijkbaar is m'n baarmoedermond nog ver naar achteren want dat doet behoorlijk pijn. Maar, ik heb al 2 cm! Ze zegt me wel te blijven eten en drinken, dit kost energie. Dan zegt ze dat ze tussen 7 en 8 uur terug zal zijn, er is in het ziekenhuis blijkbaar een heftige bevalling gaande, en ze gaat weer.
Dan beginnen achteraf, de zwaarste momenten. Tussen half 5 en 8 uur weet ik niet meer hoe ik de weeën op moet vangen, ik zit onder de douche, hang op het bed en heb het koud. Ik trek een badjas over m'n nachthemd aan, en sokken, onderbroek laat ik zitten. Zinloos in mijn ogen Ondertussen moet ik na elke wee overgeven, eten en drinken heeft geen zin.
Als de verloskundige om 8 uur aanbelt, zit ik midden in een wee op handen en knieën op het bed en kan dus niet opendoen. Ravage hoort de bel en schrikt wakker, die heeft nog niets meegekregen. De verloskundige ziet dat ik er nu meer moeite mee heb, en dat zeg ik ook: Als ik dit nog uren moet doen trek ik dat niet. En ik zeg nog tegen haar dat het me niet gelukt is om te eten, ik bleef maar overgeven. Ze zegt dat dat niet erg is, en ik voel me niet zo schuldig meer..
De verloskundige kijkt naar de ontsluiting, ik zit op 5 cm. Ze gaat de vliezen breken, en helaas is het niet mooi helder. We gaan dus alsnog naar het ziekenhuis. Ik heb nog geen vluchttas klaar staan (het was immers nog lang zo ver niet) en Ravage en de verloskundige pakken de tas zelf in. Ondertussen komen de weeën sneller op elkaar, en doen ze nog meer pijn. Om kwart voor 9 vertrekken we naar het ziekenhuis, gelukkig maar op 2 minuten afstand. Voordat we gaan kijkt de vk nog even snel hoeveel ontsluiting ik nu heb, er is een 1cm bij in een half uur. Onderweg heb ik m'n ogen dicht om me te concentreren, af en toe kijk waar we nu zijn. Dan duren 2 minuten lang zeg! Als we op de parkeerplaats zijn van het ziekenhuis, zie ik mijn schoonmoeder lopen, die gelukkig niets in de gaten heeft. Ravage is zo geconcentreerd, dat hij haar niet eens ziet.
In het ziekenhuis wordt ik in een rolstoel geparkeerd en de vk en ik gaan met de lift. Ravage moet de auto wegzetten en komt achter ons aan.
Op de verloskamer aangekomen, herken ik de verpleegkundige, ook zij is lid geweest van scouting. De gynaecoloog komt langs om zich voor te stellen, en ik zeg dat ik haar herken van de info-avond. Ze zegt dat alles er goed uitziet, kijkt ook nog even naar m'n ontsluiting en zegt gelukkig dat mijn vk de bevalling mag doen. Als ik geïnstalleerd ben, inclusief elektrode op haar hoofdje om haar hartslag te meten, zegt de vk nog dat ik moet bellen als ik poepdrang krijg, en gaat een kopje thee voor zichzelf halen. Ik ben de 2e bevalling van haar in het ziekenhuis die ochtend. (Wat een stom ding trouwens, die elektrode, ik raak een aantal keer tijdens het persen bijna in paniek omdat het ritme van haar hartslag anders werd of minder hard. Gelukkig leek de vk zich daarom geen zorgen te maken, daar hield ik me maar aan vast) De verpleegkundige is bezig mij in te schrijven. Ze zijn allemaal nog geen 2 minuten bezig of ik zeg Ravage te bellen, ik heb poepdrang.
De verloskundige is er meteen, maar reageert niet op de bel, ze is er toevallig nu. De gyn komt ook, die reageerde wel op de bel, maar gaat weer als ze de vk ziet. Vanaf nu heb ik geen tijdsbesef meer, ik heb het hele persen met m'n ogen dicht gedaan. Blijkbaar kon ik me zo beter concentreren. Volgens de vk ben ik om 9.42 begonnen met persen, eerst moest ik nog op m'n zij liggen. ergens tussendoor heb ik nog geroepen dat ik nu niet meer wilde (hoe klassiek ). Ik vergeet de ademhaling rustig te maken tussen de weeën en het persen door, maar gelukkig helpt de vk me. Op een gegeven moment zegt de vk me niet te persen, als ik nu pers lanceer ik m'n dochter tegen de muur. Ik heb absoluut niet het idee dat het persen zo veel effect heeft.. Dan moet ik persen zonder wee, zodat ik haar inderdaad niet lanceer, en dan is het hoofdje er en glibbert haar lijfje er zo achteraan.

Daar is ze dan, Isabel. Het is 10.04, vrijdag 21 mei.

Ze wordt op mijn lijf gelegd en is meteen weer stil, en ik ben verdwaasd. Kan niet meer uitbrengen dan: kijk nou, oh kijk nou toch, én: oh, dit doe ik zo nog een keer..
Ravage wil toch de navelstreng doorknippen, eerder had hij al eens geroepen dat niet zo nodig te vinden. Navelstreng is kort, ik voel em strak staan terwijl ze op m'n borst ligt. Dan moet ik nog een paar keer persen om de nageboorte kwijt te raken. Stom gedoe, m'n kind is er al hoor!
Ergens word ik ook nog gehecht, geen idee of dat meteen is. Het lijkt in eerste instantie ernstig hoor ik van de verpleegkundige en de vk, maar na wat gepoetst blijkt dat ik maar 4 hechtingen nodig heb. Maar die verdovingsprikken :S! Ik vraag Ravage om zijn hand, zodat ik niet in Isabel knijp..
Dan zijn we een dik half uur alleen, met z'n 3en.. Vanaf nu zijn we geen duo meer, maar een gezin!
We bellen onze ouders en broers en zussen, mijn moeder kreeg het beste verjaardagscadeau ooit: een kleindochter op haar verjaardag

Oh, en mijn vluchttas was zeeeeer zorgvuldig ingepakt door Ravage en de vk: 4 pyjama's, 2 bh's die ik al een half jaar niet meer aankon, geen schoenen..

En m'n schoonmoeder had ons echt niet gezien, die was daar toevallig voor een checkup..

Mooi pessie
Fijn dat je er zo goed op terugkijkt Het klinkt ook wel als een perfecte bevalling, behalve dan de scheuren

Morretje wow! Wat een prachtige gebeurtenis eigenlijk he, bevallen (als alles goed gaat en er geen extra ingrepen nodig zijn). Maar dat stukje van "zo wil ik er nog wel 1" herken ik zelf niet. Ik lag 's nachts wakker en dacht na of ik nog een keer wilde, op dat moment niet en kan me op dit moment ook nog niet voorstellen een tweede kindje te krijgen.
Wel jammer dat ze in het vruchtwater heeft gepoept. Heeft ze er nog last van gehad?

quote:

Op dinsdag 17 augustus 2010 14:25 schreef pessie het volgende:
In totaal ben ik volgens mezelf 6 uur bezig geweest waaronder een half uurtje persen. Volgens het bevallingsverslag van de verloskundige was het 5.5 uur waaronder 33 minuten persen.
Het ging dus vlot.

Ik kan in mijn verslag niet terugvinden hoe lang het officieel geduurd heeft bij mij. Wel 19 min persen.
_{ik heb alleen de overdracht naar de kraamzorg hier, verder niks}
Ik weet wel dat ik om 6 uur 3 cm ontsluiting had (om 8:45u nog maar 4 cm) en om 12:04u een baby
Ik vond het niet snel gaan, maar ik was verbaasd dat het al zo laat was. Wat dat betreft is de tijd gevlogen.

Morretje, mooi verhaal ook!
En dat 'ooh, dit doe ik nog eens' heel herkenbaar

quote:

Op dinsdag 17 augustus 2010 14:49 schreef pessie het volgende:
Morretje wow! Wat een prachtige gebeurtenis eigenlijk he, bevallen (als alles goed gaat en er geen extra ingrepen nodig zijn). Maar dat stukje van "zo wil ik er nog wel 1" herken ik zelf niet. Ik lag 's nachts wakker en dacht na of ik nog een keer wilde, op dat moment niet en kan me op dit moment ook nog niet voorstellen een tweede kindje te krijgen.
Wel jammer dat ze in het vruchtwater heeft gepoept. Heeft ze er nog last van gehad?

Hm, alleen de eerste nacht, toen is ze heel erg misselijk geweest..

Ja, ik vond het toen meteen al zo snel gaan, dat ik achteraf inderdaad het zo nog een keer zou doen.. Of dat dan meteen de hormonen zijn die ingrijpen, geen idee.

quote:

Op dinsdag 17 augustus 2010 15:07 schreef Morretje het volgende:

[..]

Hm, alleen de eerste nacht, toen is ze heel erg misselijk geweest..

Ja, ik vond het toen meteen al zo snel gaan, dat ik achteraf inderdaad het zo nog een keer zou doen.. Of dat dan meteen de hormonen zijn die ingrijpen, geen idee.

Misschien dat hier meespeelt dat het meer over de zwangerschap gaat dan over de bevalling. Op de bevalling kijk ik echt heel goed terug, op de rest van de zwangerschap niet, ik ben nog steeds heel negatief over mijn zwangerschap. Daarnaast begint nu eindelijk mn schuldgevoel over Nathan's gewicht en lengte weg te ebben. Daar heb ik het soms nog steeds wel moeilijk mee, maar leer het te accepteren.
Ik vind zelf dat ik kennelijk rampzalig zwanger ben maar dat bevallen me makkelijk af gaat.
Hoe groot was ze eigenlijk?

quote:

Op dinsdag 17 augustus 2010 15:52 schreef pessie het volgende:

[..]

Misschien dat hier meespeelt dat het meer over de zwangerschap gaat dan over de bevalling. Op de bevalling kijk ik echt heel goed terug, op de rest van de zwangerschap niet, ik ben nog steeds heel negatief over mijn zwangerschap. Daarnaast begint nu eindelijk mn schuldgevoel over Nathan's gewicht en lengte weg te ebben. Daar heb ik het soms nog steeds wel moeilijk mee, maar leer het te accepteren.
Ik vind zelf dat ik kennelijk rampzalig zwanger ben maar dat bevallen me makkelijk af gaat.
Hoe groot was ze eigenlijk?

Ik kan me er wel iets bij voorstellen. En toch, ook kleintjes redden zich uiteindelijk prima. Wat dat betreft mogen we tegenwoordig blij zijn dat er kunstvoeding is!

Ze was 3700 gram, 700 gram meer dan de vk een week eerder schatte.. Lengte was met 1 maand 55 cm, eerder is ze niet gewogen gemeten.. .

[ Bericht 4% gewijzigd door Morretje op 17-08-2010 16:06:05 ]

Dan ook hier mijn verhaal nadat ik het eindelijk ruim een week later een plaatsje heb kunnen geven

Het is vrijdag 13 augustus 2uur midden in de nacht.... Lief was naar de wc, ik werd wakker en moest uiteraard ook op hetzelfde moment (gebeurde wel vaker afgelopen weken ) Ik kom overeind en dankte mezelf voor de handdoek tussen mijn benen... dat waren mijn vliezen dus denk ik nuchter. De handdoek bleek echter niet genoeg en naarstig grijp ik een kraammatras van de plank om die de rest op te laten vangen terwijl lief nog steeds op de wc zit. Blij ben ik als ik zie dat het geen afwijkende kleur heeft, en nadat ik vaststel dat het meeste er onderhand wel uitgelopen is grijp ik naar de noodvoorraad tekleine luiers van R om te gebruiken (hoger absorptievermogen en prettiger zitten en zo)
Uiteindelijk is lief klaar, dit duurde voor mijn gevoel eeuwig trouwens. We besluiten om volgens de instructie de VK maar op de hoogte te stellen en de kraamzorg op stand-by, ook al zijn de weeën op dat moment niet van de categorie ernstig tot serieus, ik voel nog wel 'iets', we spreken af dat als ik het gevoel heb dat het erger wordt of anders word dat ik bel, en dat we tussendoor telefonisch contact houden tot in de ochtend uren. Veel veranderd er niet, weeen zijn nog steeds in de categorie menstruatiekrampen, en samen met lief hebben we de laatste dingen in huis nog maar even gedaan... speelgoed opgeruimd vaatwasser etc etc etc.
Toch nog maar wat proberen te slapen/tv-kijken dan is het 4:00 nog steeds de krampjes, de vk besluit dat ze toch maar even langs komt om te checken, geen ontsluiting.. baarmoeder erg hoog nog, wel wil ze rond 6en nog eens langskomen.
Rond 6en zijn we nog steeds net zover, ik wordt overgedragen aan de volgende VK (wel mn favo'tje) en die zal langs komen na de overdracht.
8:30 Vk komt gezellig langs, we babbelen wat, ze checked nog eens... nog steeds idem, we spreken af telefonisch contact te onderhouden.
Rond 16:00 weer contact met de vk, weeen/krampen zijn sinds 13:00 volledig doodgevallen, kleine voel ik nog prima, verlies zo tussendoor nog een slootje vruchtwater maar verder niets.
Dan bespreken we hoe we de nacht in zullen gaan.. Ik krijg tot 3:00 om zelfstandig en thuis te bevallen, vanaf 3:00 en later zal het medische indicatie zijn en onder begeleiding van mijn eigen VK in het ziekenhuis en 24uurs observatie ivm de 24u+ gebroken vliezen, na 8:00 volledig medisch inclusief inleiden +48uurs observatie voor beiden
Dit kwam als een behoorlijke klap in mijn gezicht, maar ondanks alles bleef ik optimistisch en zette toen tussendoor nog maar mn vluchttas klaar met verdere uitbreiding.
We hebben nog het eten bereid en wat je meer kan doen op zo'n rare dag en bleef hopen op spontane vooruitgang.
Slapen op bed lukt me niet, dus ik ga maar op de bank liggen, hier val ik uiteindelijk in slaap.
Om 2:00 wordt ik wakker en kijk op de klok en zie dat als er nu nog wat moet gaan gebeuren het toch ziekenhuis zal worden.. laat een traan drink nog maar wat melk en duik weer trug op de bank.
De volgende ochtend konden we ons dus gaan melden in het ziekenhuis.
na de intake en een lange ctg wordt er getoucheerd, joepie 1 a 2 cm, genoeg om aan het infuus te kunnen
om 10:00 wordt dan eindelijk het infuus aangesloten, en mag ik niet meer van het ctg af.. per halfuur wordt de dosis verhoogd en uiteindelijk ergens tussen 12 en 1 komt de gyn weer eens checken, ik heb op dat moment 4 cm en persdrang toch kan het infuus niet uit en moet ik blijven zuchten
Uiteindelijk na lang wachten, heftige uren, komt rond 17:00 de gyn weer eens langs om te checken _{(ondertussen dus persweeen weg blijven puffen, en op de ctg waarnemen dat je kindje het telkens zwaarder krijgt)}
Bij het toucheren barst de hel los en is er geen houden meer aan... complete weeënstorm/persweeën de gyn krijgt nog net tijd om haar schort om te krijgen die de verpleegkundige in alle haast van de haak gegrist had.
Kleine man blijkt te blijven steken door dat hij zijn handje mee gewurmd had, maar desondanks na een kleine 3 minuten en 7cm ontsluiting zag Diego dan eindelijk met zijn 48cm en 2590 gram het daglicht. Lief en ik sloeg de schrik om het hart toen we hem voor t eerst zagen, blauw stilletjes en slapjes en we vreesden het ergste _{(we hebben dan ook de 1e 2 foto's van dat moment verwijderd van de camera )} maar na 1 minuut begon hij te huilen, en trok het blauw weg, en scoorde hij een apgar van 9.
De rest volgde in notime.
Daarna nog tot 19:00 op de verloskamer bij liggen komen, aangelegd en wachten tot de rest van het infuus doorgelopen was en ik gehecht werd met 3 mini hechtingen, zodat ik kon gaan douchen en overgebracht worden naar de moeder-kind unit voor de 48uurs observatie.
Maandagmiddag mochten we eindelijk naar huis, en echt er slaapt niets zo fijn als je eigen bedje.
dag 2 thuis liep helaas anders dan de bedoeling door aambeien zo groot als druiven, zitten liggen staan lopen niets lukte. Gelijk Curanol besteld aangezien dit nog niet overal verkrijgbaar is moest hier dus een hele dag op gewacht worden de volgende dag kwam uiteindelijk de postbode mijn o zo gewenste pakketje bezorgen, en kon ik Vrijdag eindelijk weer zitten...
Al met al een vrij heftige bevalling van in totaal 40 uur, en ik merk dat dit me behoorlijk zwaar, zowel lichamelijk als geestelijk, gevallen is en ook tijd nodig heeft om te 'rusten' vandaar de stilte hier op Fok, en alle andere media dus
Bedankt voor alle lieve felicitatie's

O maffe, wat een schrik zeg!

Dat zal zeker even schrikken zijn geweest, maar gelukkig doet hij het nu goed!

dit gebeurt me niet vaak, maar bij het lezen van Maffe dr verhaal moest ik toch echt huilen stomme hormonen .. *sterk spul he die fishermans friend*

Maffe ik zie jullie woensdag !

da's geen bevalling voor in het boekje nee

ik hoop dat je je nu beter voelt

Maffe dat is inderdaad zwaar!

Vorig jaar heb ik een tijdje meegepost in 'Wachten op het tweede streepje'. Al vrij snel ben ik afgehaakt, omdat ik er veel te veel mee bezig was voor mijn gevoel. Augustus vorig jaar kwam ik er achter dat ik zwanger was! Ik heb toen niet mee gepraat in Z&G. Ik voel me nu dus een beetje een 'verstekeling', maar ik heb wel ineens de behoefte om mijn bevallingsverhaal op te schrijven. Dit heb ik dus gedaan . Alleen... het is echt veeeeel te lang geworden. Dus hieronder probeer ik een ingekorte versie neer te zetten. Mijn excuus als het nog steeds te lang is, hihi.

Komt 'ie:

Ik liep overtijd. In week 41 besloten de Vk en ik een poging tot strippen te doen. Dit lukte niet: er was nog geen ontsluiting en mijn baarmoedermond was nog heel stug. Een paar dagen later (2 of 3 dagen, ik weet het niet meer precies) heeft ze het nog eens geprobeerd en toen heeft ze een hele krappe cm ontsluiting geforceerd. Geen fijn gevoel, maar ik dacht: hé, het is toch een centimeter waar ik niks voor heb hoeven doen!

Donderdag 29 april moest ik naar het ziekenhuis voor een CTG. De volgende dag zou ik precies 42 weken zwanger zijn. Er werd besloten dat ik dan zou bevallen. Op Koninginnedag!

Die donderdagavond was heel surrealistisch: ik voelde nog helemaal niks (qua ‘gerommel’), maar toch zou het morgen dan eindelijk zover zijn! De volgende ochtend werd ik toch ook wel erg zenuwachtig. Ik ging nu gewoon naar het ziekenhuis om vrijwillig pijn te gaan lijden.

We (mijn man en ik dus) moesten ons om 7 uur die ochtend al melden. Er was een grote kamer voor mij alleen. Een bed, medische apparatuur, een badkamertje en… een klein glazen bedje op wielen, al helemaal opgemaakt. Wat een raar idee dat daar straks mijn kind in zou liggen!

We installeerden ons in de kamer, ik was er klaar voor! De verpleegster legde me weer aan de CTG en deed zo’n ‘clip’ om mijn wijsvinger voor mijn eigen hartslag. Wat irritant zijn die dingen zeg! Verder sloot ze ook het infuus met de weeënopwekkers aan (rond half acht ’s ochtends). Daarna kwam de verloskundige om mijn vliezen door te prikken en een elektrode op het hoofdje van de baby te plaatsen. Toen zei ze al: nou, dit is wel een erg krappe centimeter zeg! En het is ook nog ontzettend stug. Ze kreeg alles maar net voor elkaar.

Al heel snel voelde ik wel ‘iets’. Soort menstruatiekrampen. Oh, als dit het is kan ik het wel dacht ik nog. Toen moest ik poepen. Ja echt, het was geen persdrang, ik wist het zeker. Het was namelijk geen overweldigend gevoel, zoals persweeën worden beschreven. Maar ik dacht: ik zeg maar niet dat ik moet poepen, want dan willen ze natuurlijk gelijk toucheren. Ik zei dus dat ik even naar de wc moest. Hele onderneming nog, met zo’n infuus en de verpleegster bleef naast de deur wachten (die dus niet dicht kon!) Op een gegeven moment zei ze: wat duurt het lang, je bent toch niet aan het poepen he? En ik: jawel, maar ik ben al klaar! Haha.

Weer terug op bed kwamen de weeën nog wat meer op gang. Ze voelden best vervelend en er zat ook bijna geen pauze tussen, maar het was wel te doen. Toen zei de verpleegster dat de heuveltjes van mijn weeëngrafiek nog minstens twee keer zo hoog moesten worden. Oeps! Nu deden de weeën nog niks.

Ik kreeg toen op een gegeven moment (ik denk rond kwart over elf, half twaalf) het advies om op mijn zij te gaan liggen, kijken wat dat met de weeën deed. Nou! Toen kwamen ze hoor! Nu echt duidelijk met begin, piek en eind en een rustpauze. Ze duurden wel nog te kort (ik heb het niet bijgehouden, maar ik schat een halve minuut…), maar daar stond dan tegenover dat er amper pauze tussen zat. Als ik een keertje een volle minuut rust had, zeiden de verpleegsters al: ‘ah, je hebt even pauze!’. En wat waren ze scherp! Ik pufte me helemaal suf, klampte me steeds vast aan de arm van mijn man. Maar de zuster was nu tenminste tevreden. Ze zei: ‘Nu maak je mooie grafiekjes!’. Uhmmm dank je?

Qua tijden heb ik het niet allemaal meer goed in mijn hoofd, maar volgens mij kreeg ik na ongeveer een kwartier/half uur het advies om uit bed te komen en de weeën staand, voorovergeleund op bed op te vangen. Tussendoor kon ik dan op een stoel zitten. Wat een advies! Ik had geen idee hoe ik uit bed moest komen, ik was veel te druk bezig en had al die slangen en banden om mij heen. Op een of andere manier is het me toch gelukt, met wat hulp. Maarja, toen zat ik in die stoel en daar kwam een wee: oké, opstaan dus en voorover leunen op bed. Dan weer zitten. Meteen weer een wee! Ik was dus alleen maar aan het opstaan, op bed leunen en weer gaan zitten. Ik werd er doodmoe van! Ik heb iets gemompeld van ‘dit trek ik niet’ en ben gauw weer op bed gekropen.

De ontsluiting werd rond een uur of twee ’s middags gecheckt. Volgens mij was er ook al wel eerder gecheckt, maar dat weet ik niet meer zo goed. Ik denk dat ze toen hadden gezegd dat de krappe centimeter nu een echte centimeter was geworden en dat er wat verweking was. Om twee uur had ik krap twee centimeter ontsluiting. Dat ontmoedigde me heel erg. Ik had immers al een paar uur flinke weeën zonder noemenswaardige rustpauze. En dan zo weinig resultaat! En toen ging de verloskundige ook nog voelen wat een wee ‘deed’. Dus toucheren tijdens een wee. Wat een marteling! Ik had echt zin om haar een schop te verkopen en smeekte ondertussen of ze op wilde houden. Het leek wel of ze mijn baarmoedermond aan het oprekken was. Dat moment speelde na de bevalling nog regelmatig als een soort ‘film’ in mijn hoofd, waar ik steeds weer om moest huilen.

De conclusie was dus dat mijn weeën heel weinig deden. Ze adviseerden me een ruggeprik. Omdat dit nog wel eens heel lang zou kunnen gaan duren en door de ruggeprik zou ik wat rust krijgen en misschien zou door die ontspanning de ontsluiting ook wel meer vorderen. Graag!

Er werd meteen met de anesthesist gebeld. Helaas was het erg druk op de O.K. Ze zouden bellen als ik mocht komen. Wat een hel. Nu had ik me er helemaal op ingesteld dat ik verdoving zou krijgen en was elke wee er eigenlijk eentje teveel… Maar ik moest afwachten en had geen idee wanneer ik aan de beurt was. Uiteindelijk was dat pas anderhalf uur later. Gelukkig was de verpleging ontzettend lief en bleef iedereen maar zeggen hoe stoer en sterk ik was en hoe goed ik het deed. Dat sleepte me er doorheen. Plus natuurlijk mijn man die geen moment van mijn zijde is geweken. Bij elke wee putte ik kracht uit zijn aanwezigheid. Ik moest hem voelen, dus ik omklemde ook steeds zijn arm.

Om half vier mocht ik dus naar de O.K. Eenmaal daar moest ik rechtop gaan zitten. En ook nog zo stil mogelijk zitten. Wat een opgave. Ik was helemaal kapot, maar deed braaf wat me gevraagd werd. Ondertussen pufte ik bij elke wee nog steeds de longen uit mijn lijf (de enige manier waarop ik er mee om kon gaan), waardoor de anesthesist zich blijkbaar geroepen voelde hier een opmerking over te maken. ‘Je moet wel wat langzamer puffen hoor’… Ja hallo zeg! Doe het zelf, dacht ik.

Nou de prik was gezet (het viel me 100% mee, ik voelde er niks van. Ik wist alleen niet dat er ook nog een infuus in je rug achterbleef) en we gingen terug naar ‘mijn’ kamer. Daar bleek al snel dat de prik niet helemaal goed werkte. Ook dat nog… (Achteraf bleek het buisje te ver of niet ver genoeg in mijn rug te zitten.) De linkerhelft van mijn buik was verdoofd en de rechterhelft een klein beetje. Hierdoor voelde ik rechts dus nog steeds weeënactiviteit. Alleen waren het geen pieken meer, maar een constante pijn. Ik hoefde niet meer te puffen, maar het was evengoed nog uitputtend en irritant.

Rond half zeven werd ik opnieuw getoucheerd. Vol spanning keek ik naar de verloskundige. Ik hoopte zo dat ze zou zeggen dat er nu goede vooruitgang was. Dat niet alles voor niets was. Ze keek bedenkelijk. Het was krap 3 cm. Dat was echt een klap voor mij. Nog steeds schoot het voor geen meter op. En ik was al zo ontzettend moe, had al zoveel pijn geleden. Ik kon gewoon niet meer. Als ze nou had gezegd dat het 5 centimeter was, dan had ik misschien nog wel ergens de kracht gevonden om verder te gaan. Maar nu stortte ik even in. Alle spanning van de dag kwam er uit en ik moest heel hard huilen. De verloskundige ging de kamer uit om te overleggen met de gynaecoloog.

Even later kwam de gynaecoloog binnen, keek naar mijn betraande gezicht en sprak de legendarische woorden: ‘wat is er?’. Ik vond het een vreselijk stomme vraag, maar bleef beleefd en zei zoiets als: ‘ik kan niet meer, ik ben kapot’.

Mijn man en ik hadden, toen de verloskundige aan het overleggen was, tegen elkaar al de hoop uitgesproken dat het een keizersnee zou worden. Dit bleek ook zo te zijn. Ik was ontzettend opgelucht en bang tegelijk. Bang omdat ik wist dat een keizersnede toch een grote buikoperatie is. Ik was nog nooit geopereerd. Maarja, wat moest dat moest. En ik wilde dit ook niet meer, ik wilde gewoon dat alles klaar was. Aan de baby dacht ik al bijna niet meer. Ik was puur aan het overleven.

De gynaecoloog was ook al niet geruststellend. Hij zei ‘er zijn natuurlijk wel risico’s verbonden aan een keizersnee. Voor jou dan, niet voor de baby’. En bedankt. Nu ging ik helemaal met een fijn gevoel de operatie in.

Er werd een katheter geprikt. Ik kreeg een operatie-hemd aan, een ‘muts’ op en werd op een operatiebed gelegd. Voor de tweede keer die dag werd ik toen naar de O.K. gereden. Daar aangekomen kreeg ik via het infuus van mijn ruggeprik extra verdoving toegediend. Het moet wel een paardenmiddel zijn, want nu voelde ik echt niks meer, terwijl de prik dus niet echt goed gezet was. Mijn buik werd ontsmet. Ze testten mijn gevoel nog met een flesje met iets kouds erin. Ik voelde niks kouds, dus was klaar voor de operatie.
Er hing een doek tussen mijn hoofd en mijn buik, dus ik kon niks zien gelukkig. Wel voelde ik wat druk. Mijn man (ook in operatie-outfit) stond naast me. Hij heeft er niet direct naar gekeken, maar kon in het glimmende oppervlak van de enorme lamp boven mijn bed toch heel veel zien.

Ik was alleen maar moe, moe en nog eens moe. Ik wilde slapen. Ik was blij dat de pijn eindelijk voorbij was. Toen ging de operatie-assistente met haar volle gewicht op mijn buik hangen. Ik voelde er niks van, behalve de druk, maar dacht wel: ‘oeh, hier ga ik morgen last van krijgen’. Maar het schijnt de enige manier te zijn waarop ze de baby door het kleine sneetje krijgen.

En ineens voelde ik een gewicht uit mijn buik verdwijnen. Hij was er! (Het was 19.26 uur.) Gespannen wachtte ik op het huiltje en dat kwam gelukkig ook snel. Ik kon nog niets zien, hij werd meteen meegenomen voor wat tests, om de navelstreng verder af te knippen (dat mocht mijn man doen) en om hem een muts op te zetten en in een doek te wikkelen. Mijn man ging dus mee met onze zoon en ik lag daar nog. Ik voelde me eenzaam. De artsen begonnen met hechten. Ineens ging mijn hartslag heel erg omhoog. Ik hoorde een apparaat piepen en voelde me licht in mijn hoofd. Nou, dit is het dan, dacht ik. Ik raakte lichtelijk in paniek. Ik lag daar helemaal alleen, ik wilde mijn man! Ik vroeg waarom mijn hart zo raar deed, maar niemand gaf antwoord. (Achteraf bleek dat er niks aan de hand was geweest, heel raar dus dat niemand mij even gerust kon stellen).

Gelukkig zakte het al snel weer af en daar kwam mijn man alweer. En een verpleegster met onze zoon Jesper. Ik keek naar hem en zei zoiets als ‘hallo, ben je daar dan’. Ik gaf hem mijn vinger in zijn handje. Maar ik voelde niks. Ik was alleen maar moe. Ik wilde ook eigenlijk niemand meer om me heen, ik wilde rust. Slapen. Had nergens meer kracht voor.

We mochten naar de kraamafdeling. Ik lag ontzettend te trillen. Schijnt heel normaal te zijn na een keizersnee. Ik kon echt niet meer stoppen. Klappertanden en ook huilen. Alles was zo anders gegaan dan ik had gedacht. Ik had het gevoel alsof mijn bevalling me ontnomen was. Mijn lijf was voor een bevalling gebruikt, terwijl het er nog niet klaar voor was. Het was geforceerd, eerst door het infuus: mijn lijf moest weeën gaan maken. Daarna door de keizersnee: mijn lijf moest de baby in mij loslaten. Daarbij had ik zo graag dat moment meegemaakt dat er een baby op je buik wordt gelegd. Maar bij mij liepen ze meteen met hem weg. Toen ze terugkwamen met hem had ik echt het gevoel dat ze ook een willekeurige baby van de kraamafdeling gepakt konden hebben.

Het heeft wel een tijd geduurd voordat ik echt een beetje van hem kon genieten. Eerst moest ik voor mezelf zorgen. Er was zoveel gebeurd, lichamelijk en geestelijk, dat ik al mijn krachten nodig had om mezelf weer bij elkaar te rapen. Ik was die eerste paar dagen dan ook blij als ik hem uit handen kon geven. En het deed me ook ontzettend goed om te zien hoe gek mijn man op hem was. Uit zijn liefde kon ik ook weer liefde halen. En natuurlijk ging het stukje bij beetje weer beter met mij. En hoe beter ik me voelde, hoe meer ik kon genieten van mijn zoon. En nu wil ik niet meer zonder hem.

[ Bericht 0% gewijzigd door Fee-nix op 26-08-2010 13:19:40 ]

Fee wat en nare ervaring. Ik begrijp echt wel dat je de behoefte had om dit even van je af te schrijven!

Dank je pessie... Ik vond het al heel knap van mezelf dat ik er dit keer zo tot in detail over na kon denken zonder tranen in mijn ogen te krijgen. Maarja, het is dan ook alweer 4 maanden geleden. En de herinnering wordt dus echt minder 'levendig'.

Het verhaal en je gevoel en gedachten. Ik herken het zo. Net of ik mijn verhaal terug lees.

Je hebt het goed gedaan! En fijn dat je nu zo kunt genieten van je zoon!

Ik ben nu wel benieuwd naar jouw verhaal, Ymme... kan ik dat ook ergens lezen?

En het doet me trouwens goed dat je zegt dat ik het goed gedaan heb . Dat is toch altijd weer fijn om te horen.

Soms heb ik namelijk zo'n irritant klein stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat ik me misschien wel aanstel. Dat het allemaal heus niet zo vreselijk was. Dat er heel veel vrouwen zijn met langere, zwaardere bevallingen. En dat ik er met mijn keizersnee nog 'makkelijk' vanaf gekomen ben. Alsof ik niet tot het einde heb doorgezet.

Ik weet eigenlijk wel dat dat allemaal onzin in, maar toch spookt dat soms door mijn hoofd.

[ Bericht 80% gewijzigd door Fee-nix op 25-08-2010 21:02:33 ]

Het is een beetje een heel lang verhaal geworden... maar ja...

Dinsdag 7 september had ik weer een afspraak bij de vk. Alles was goed, alleen omdat ik Anna de afgelopen dagen weer niet zoveel gevoeld had, moest ik net als de week ervoor weer door naar het ziekenhuis voor een CTG.
Ik baalde ervan, want vorige week gingen we eigenlijk ook voor niks, wat zodra het CTG werd aangesloten, werd Anna helemaal wild. En ik ben niet zo'n fan van het ziekenhuis, dus ik probeerde de vk nog even te overtuigen dat ik me toch echt niet zoveel zorgen maakte, en dat Anna gewoon vast een rustig kindje is. Maar de vk was streng, en ik moest toch naar het ziekenhuis.

Onderweg Jaap gebeld of hij ook kon komen, want ik had Graeme ook mee, en een dreumes entertainen terwijl je aan een CTG ligt is toch best wel een uitdaging. Gelukkig kon Jaap gelijk weg van zijn werk, dus besloot ik even in het ziekenhuisrestaurant te wachten tot hij er was, zodat we gelijk samen naar binnen konden voor de CTG.

Zoals gewoonlijk duurde het CTG maken langer dan vantevoren afgesproken. Eindelijk kwam de vk van het ziekenhuis dan de kamer in. Ze was alleen deze keer niet zo tevreden over de uitslag. Anna was inderdaad wel erg rustig, rustiger dan ze zou willen zien. Ze maakte gelijk even een echo om te kijken of er nog voldoende vruchtwater was. Maar voor zover ze kon zien, was er nog erg weinig vruchtwater. Dus ook daar was ze niet zo tevreden over. Dus toen moest ik nog een keer aan de CTG. Maar ook deze keer was Anna te rustig naar haar zin.

Toen ze ongeveer een uur later weer terug kwam, vroeg ik of we nu eindelijk naar huis mochten dan. En of we dan over een paar dagen terug moesten komen voor weer een echo om te kijken of er alweer meer vruchtwater was. Maar ze zei dat ze eigenlijk een ander plan had, namenlijk mij morgen inleiden. Zo! Dat was even schrikken. Weer ingeleid worden in dit ziekenhuis. De vorige keer was dat niet zo'n prettige ervaring.
Ik schakelde heel automatisch gelijk over in mijn hoofd, en zei haar dat ik dat best vond, maar dat ik dan wel dingen wou afspreken, omdat de vorige keer inleiden tot een hele klachtenprocedure geleid had. Daar schrok zij dan weer even van, maar ze zei dat ze het prima vond om afspraken te maken, en dat we dat het beste even op papier konden zetten zodat we dat later even konden bespreken. Jaap mocht in elk geval wel de hele tijd blijven slapen, dat hadden we gelijk geregeld. We mochten nog even naar huis om spullen te pakken en oppas te regelen voor Graeme, en dan moesten we om 20uur weer terug zijn in het ziekenhuis en dan zou het de volgende ochtend vroeg allemaal gaan beginnen. Ze zou me dan 's avonds toucheren om te kijken of er al ontsluiting was, als dat zo was konden de volgende ochtend gelijk mijn vliezen gebroken worden, anders zouden we eerst weer met die gel moeten primen net zoals de vorige keer, en dan zou het wel een aantal dagen kunnen duren.

Dus daar gingen we, zenuwachtig op weg naar huis. Gelukkig had ik mijn ziekenhuistas al zo goed als klaar, nog even wat extra spullen erin, want wie weet zou het wel een dag of 4 gaan duren weer. Druk rondgebeld, gesms't en gepingt om oppas voor Graeme te regelen. Nog snel een broodje eten, het geboorteplan aanpassen en weer in de taxi naar het ziekenhuis.

Daar aangekomen werden we eerst naar een zaal gebracht waar nog iemand lag. Er waren nog twee bedden vrij, ik mocht er eentje uitkiezen. Ik zei dat Jaap ook mocht blijven slapen, dus dat het dan allebei de bedden zouden worden. De verpleegster keek me even raar aan, en toen vertelden we dat we dat met de verloskundige hadden afgesproken. Een beetje in de war werden we naar de wachtkamer gestuurd, en zou zij even navragen hoe het precies zat. Al snel werden we naar een kraamsuite gebracht, en kregen we uitgebreide uitleg over de suite en hoe het allemaal zou gaan. Beetje het special treatment gevoel haha! Nadat we onze spullen hadden uitgepakt en er een keer of vier gevraagd werd of alles naar wens was en of alles wel duidelijk was, kwam de vk dan eindelijk toucheren. Hoera! Er was al een cm ontsluiting! Wel was de baarmoedermond nog niet helemaal verweekt of verstreken, er was nog een tuutje zei ze in elk geval. Ik had geen idee dat dat kon, terwijl er al ontsluiting was, maar goed, ik was al lang blij. Maar de vk vertelde dat het hierdoor wel langer zou duren, de eerste 4 cm ontsluiting zouden waarschijnlijk heel traag gaan. Pas na die eerste 4cm zou het ongeveer een cm per uur gaan. Nou ja, dat was dan maar zo. Niet alsof er verder wat aan te doen was ofzo.
Daarna hebben we het geboorteplan en de bevalling van Graeme besproken. Ze zou haar best doen om zoveel mogelijk aan onze wensen te voldoen. Ze had zelf de volgende dag vanaf 16uur weer dienst, dus hoogstwaarschijnlijk zou ze zelf mijn bevalling doen.

De nacht duurde erg lang. Ik lag in het 'bevalbed', wat duidelijk gemaakt was om op te bevallen maar niet om in te slapen, en Jaap lag op het opklapbedje. Vond het niet zo leuk, want hij lag best wel ver weg, en ik was toch wel ineens heel zenuwachtig. Dus al snel bij hem in bed gekropen. Twee grote lijven in een klein opklapbedje haha! Het was wel knus in elk geval Na een paar uur zo gelegen te hebben, vond Jaap het toch iets te knus, en ging hij maar in het bevalbed liggen. Weer een paar uur later wegens maagzuur wéér gewisseld van bed, zodat ik wat hoger kon liggen. En thank god for rennies! Beetje weggedoezeld en uren afgeteld tot het eindelijk ochtend was. Om 6 uur stond ik al onder de douchen, want om 7 uur zouden de vliezen gebroken gaan worden! Spannend!!
Een zure verpleegster kwam ons vertellen dat het wat later zou worden. Ze vroeg of we lekker geslapen hadden. Nou nee dus. Ja, dan had ik ook maar een slaapmiddel moeten nemen zei ze. Ik vertelde haar dat ik dat niet wou. Ja, maar nu had ik bijna niet geslapen, en vandaag was de grote dag, dus ik had toch echt beter slaapmiddel kunnen nemen snauwde ze. Toen snauwde ik maar terug dat ik door dat geweldige slaapmiddel van hun mijn vorige bevalling eigenlijk helemaal gemist had. Nou, het was helemaal niet erg om nog wat na te doezelen hoor, als de bevalling nog niet helemaal begonnen was zei ze. Ik was blij toen ze weer weg ging, wat een wijf zeg. Gelukkig zat haar dienst er bijna op.

Natuurlijk liep het allemaal wat uit, en iets voor 8 uur kwam dan eindelijk de vk de kamer in. Het was dezelfde vk die de bevalling van Graeme gedaan had. Leuk! Gelukkig niet die andere zuurpruim-vk die we eerder een keer hadden, wat een opluchting! De verpleegster die erbij was, was ook erg aardig. Maar toen we hoorden dat zuster Bartha er ook was, zij was ook bij de bevalling van Graeme, werd er speciaal voor ons geruild en werd Bartha 'onze' verpleegster. Om 8 uur werden dan de vliezen gebroken. Wat voelt dat raar! Net of je aan het plassen bent, maar dan zonder plas gevoel. Eerst kwam er niet zoveel uit, maar al snel gutste het vruchtwater eruit. Hoezo weinig vruchtwater? Niet veel later spoot het vruchtwater zo over Bartha's (nep)crockjes heen. Daarom had ze een variant zonder gaatjes vertelde ze lachend. Ik had ondertussen 1,5 cm ontsluiting.

De zure verpleegster was toch nog niet naar huis, maar kwam nog speciaal even mijn infuus prikken. Oh joy. Ze wou gelijk het infuus ook aanzetten, terwijl er afgesproken was dat we eerst een half uur zouden wachten om te kijken of ik misschien vanzelf weeen zou krijgen. Nou, dat deden ze nooit hoor, zei ze zuur. Nou, het was toch echt afgesproken hoor, zei ik zuur. Na wat aandringen van onze kant ging ze het dan toch maar eerst navragen. En goh, hadden wij nog gelijk ook. Gelukkig was het toen dan écht tijd voor haar om naar huis te gaan.
Na een half uur was er nog niks aan de hand, dus werd het infuus alsnog aangezet. Helaas moest ik wel de hele tijd aan de CTG liggen, dus weinig bewegingsvrijheid.
En aan het CTG liggen was nou net iets wat ik niet wou, maar helaas kon het niet veel anders. Ik werd er in elk geval flink chagarijnig van, en onzeker ook, omdat ik bang was dat ik straks als de echte weeen kwamen, het heel vervelend zou vinden om zo aan bed gebonden te zijn. Elke keer als ik naar de wc moest, moest ik ook eerst bellen zodat ik losgekoppeld kon worden en moest ik met infuus (met enorme infuuspaal ook) naar de wc. Erg onhandig en vervelend allemaal. En vanaf de gang klonk regelmatig geschreeuw en gegil, erg sfeervol

Gelukkig verdween mijn slechte humeur in de loop van de ochtend. De harden buiken kwamen steeds regelmatiger en het infuus werd een paar keer omghoog gezet. Om elf uur zou de vk weer komen om te toucheren, maar toen ze er eenmaal was, vond ze me nog veel te vrolijk. Er zou nog wel niet zoveel gebeurd zijn, aangezien het ook allemaal nog geen pijn deed. Ze zou een uurtje later terug komen, en ze hoopte dat ik dan toch wel weeen zou hebben. Een uur later was ze er inderdaad weer, maar ik had nog steeds geen pijn. En ik bleek dan ook pas 2 cm ontsluiting te hebben. Nou ja, weer een halve cm erbij, zonder pijn.

Ondertussen waren we ons best aan het vervelen. De tv deed het niet, we hadden een van de weinige kamers waar uberhaupt nog een tv stond, de meeste waren gejat, maar in onze kamer was het UPC kaartje gejat, dus konden we alsnog niks kijken. Af en toe even een spelletje op de DS of wat bladeren door een tijdschrift wat nog op de kamer lag. Af en toe even naar de wc, zodat ik even lekker losgekoppeld was. En dan extra lang wachten met weer op het belletje drukken om weer aangesloten te worden

Later die middag kwam onze eigen vk, Angela, nog even langs. Ze had verwacht dat Anna er al zou zijn, of dat ik in elk geval al aan het persen zou zijn. Maar dat was nog helemaal niet het geval, dus we hebben gewoon even gezellig zitten kletsen. Ze zei nog dat als ze zo die CTG bekeek, dat ze zou denken dat die van iemand anders was, omdat ze toch wel regelmatige weeen zag, maar ik nog zo vrolijk aan het kletsen was. Maar het kletsen bood me juist lekker wat afleiding, en het was allemaal nog erg goed te doen.

Voordat ze weg ging, zei ze nog dat ze verwachtte dat het straks ineens wel heel hard zou gaan, en dat het niet lang meer zou duren voordat Anna er was. Ik hoopte dat ze gelijk had, want het begon allemaal wel erg lang te duren zo. En inderdaad, niet lang nadat ze vertrokken was, begon het allemaal een stuk pijnlijker te worden. De vk kwam weer toucheren, en ik zat op 3 a 4 cm. Het was inmiddels half 5, en ze begon over een ruggenprik, en dat dat voor 5 uur altijd een stuk sneller geregeld kan worden dan na 5 uur. Daar raakte ik een beetje van in de stress, had het idee dat ik voor 5 uur moest beslissen of ik een ruggenprik wou. Want na de 4 cm zou het nog een cm per uur duren, dus het zou nog zo'n 7 uur gaan duren. En deze pijn zou ik niet nog 7 uur volhouden.

Zuster Bartha stelde voor dat ik onder de douche zou gaan. Dat was echt een super goed idee, heerlijk los van dat apparaat en lekker op het stoeltje onder de warme straal. Onder de douche met Jaap overlegd over pijnstilling. Ruggenprik vond ik toch echt te eng en naar, dus besloten om toch maar remifentanil te proberen. Ik zou het gewoon even proberen, en als ik er naar van werd, zou ik het gewoon weer los laten koppelen. Het kon snel gergeld worden zei zuster Jeanne (Bartha's dienst zat er inmiddels alweer op) en ze zou het overleggen met de vk. Het was gelukkig goed, en zou binnen zo'n 10 minuten geregeld zijn. Dus ik verwachtte dat ik gelijk als ik uit de douche kwam, aan de remifentanil kon. Geduld is ook niet mijn sterkste kant , dus het viel nog best tegen dat ik nog even moest wachten. Tijdens het aansluiting ging een paar keer Jeanne's telefoon, en ik werd gewoon echt pissig op haar. Volgens mij heb ik wel 10 keer gevraagd hoe lang het nog duurde, en waarom het zo lang duurde. Volgens Jaap duurde het helemaal niet zo lang, maar de weeen kwamen inmiddels elke minuut, en deden echt teveel zeer. Ik was zo blij toen ze de remifentanil eindelijk had aangesloten. Ze vertelde nog dat ik elke 3 minuten op een knopje kon drukken voor een extra 'shot'. Dan moest ik het beste na een wee drukken, dan werkte het voor de volgende wee. Daar werd ik ook weer pissig van, want de weeen kwamen immers elke minuut, en niet om de 3 minuten. Ik vond het maar oneerlijk.

Maar oh, wat was dat fijn spul zeg. Ik kon lekker mijn ogen dichtdoen en een beetje wegzweven. De weeen waren nog wel pijnlijk, maar weer net uit te houden. En als ik mijn ogen open deed, werd ik weer wat helderder, en ik kon nog gewoon praten en voelde me niet helemaal van de wereld zoals met die pethidine de vorige keer. Ik lag dus 'lekker' met mijn ogen dicht op bed, probeerde me zo goed mogelijk te ontspannen en had Jaap opdracht gegeven om wel echt elke 3 minuten op het knopje te drukken. Een keer deed ik mijn ogen open, en blijkbaar was het lampje van het knopje net weer gaan branden, en werd ik pissig op Jaap omdat hij nog niet gedrukt had . Ik leek wel een junk haha! Jaap heeft ondertussen nog stiekem mijn ziekenhuismaaltijd naar binnen gewerkt, ik heb er werkelijk niks van gemerkt.

Na een tijdje had ik het idee dat ik moest poepen, dus Jaap wilde gelijk op het knopje drukken, want dat zou wel persdrang zijn zei hij! Maar ik had helemaal niet het idee dat het al zo ver was, bovendien zou het nog uren duren. Dus ik zei dat ik gewoon écht moest poepen en dat ik niet wou dat hij daarvoor op het knopje ging drukken. Een paar weeen later voelde het toch echt als persdrang, dus toch maar op het belletje gedrukt. Jeanne kwam kijken en terwijl Jaap vertelde wat er aan de hand was, begon ik allemaal rare geluiden te maken door die persdrang. Rare geluiden zijn blijkbaar een soort codetaal, want Jeanne belde gelijk de vk op dat het hier toch wel serieus aan het worden was, en dat ze maar snel moest komen. Binnen no time stond ze dan ook aan mijn bed om me te toucheren. Ik had verwacht dat ik 7 cm zou hebben, dat was ook het moment waarop ik bij Graeme persweeen kreeg. Maar ze zei dat ik al volledige ontsluiting had! Wow, dat was even super snel gegaan. De remifentanil werd snel uitgezet, en de vk zei dat ik bij de volgende perswee mijn knieeen op mocht trekken en al zachtjes mee mocht persen. Ik was echt even in shock dat het ineens al zo ver was, maar vond het ook wel fijn, want het persen was de vorige keer het enige wat eigenlijk wel goed ging naar mijn idee.

Maar toen de volgende perswee kwam, en ik dus begon te persen, schrok ik me eigenlijk rot. Wat was dit heftig! Bij Graeme's bevalling verdwenen de persweeen op het moment dat ik mocht gaan persen, en bovendien was ik helemaal van de wereld van die pethidine. Nu was ik er gewoon helemaal bij, en die persweeen waren heftig! Het voelde zo ongecontroleerd allemaal, en ik voelde Anna echt steeds wat verder zakken. En dat paste helemaal niet! Ze moest terug, of eruit, maar dat deed pijn! Ik had echt een beetje zo'n paniek gevoel, dit kan ik niet! De vk was gelukkig heel rustig en heel duidelijk. En heel lief met warme washandjes in de weer tegen het branderige gevoel. Op een gegeven moment, toen ik echt dacht dat ik niet meer kon, zei ze dat als ik heel goed mijn best zou doen, het nog 3 persweeen zou duren. Teleurgesteld en jammerend zei ik dat ik op 1 gehoopt had. Ze moest er een beetje om lachen en zei dat ik het echt wel kon. Ze zei dat ik heel goed naar haar instructies moest luisteren, wanneer ik moest persen en wanneer ik moest puffen. Ik vroeg haar om het wel allemaal heel hard en duidelijk te zeggen, omdat ik bang was dat ik haar niet zou horen of begrijpen. Gelukkig deed ze dit ook, het voelde als een chaotische boel. Persen! Puffen! Zachtjes persen! Weer puffen nu! Persen! Ze riep haar instructies en ik volgde ze precies op, en ineens was Anna daar dan!


Ze werd op mijn buik gelegd, hoger kon niet, want de navelstreng was heel kort. Ik zag een prachtig koppie met een hele bos donkere haartjes. Wat is ze mooi, mijn dochter! De navelstreng werd door Jaap doorgeknipt, en zo kon ze lekker op mijn borst liggen. Zo klein! Ze werd lekker toegedekt, en nadat de placenta ook geboren was, hebben ze ons even alleen gelaten. Anna heeft bijna een uur lekker bloot op mijn borst gelegen. En zo konden wij genieten van ons mooie kleine wondertje. Nog steeds vol ongeloof, zomaar ineens was ik zwanger van haar, en zomaar ineens lag ze daar dan, op mijn buik! Mijn kleine lieve Anna

Ze is geboren op 08-09-10 om 20 uur precies. Dat is precies 24 uur nadat we in het ziekenhuis aankwamen en 12 uur nadat de vliezen gebroken werden

Mooi verhaal Tessie!

prachtig verhaal tessie! ben er even emo van.

maar wat een horken van verpleegsters zijn er vaak bij.
wel een mooie datum voor een mooi meiske!

mooi je verhaal tessie!
klinkt allemaal fijner dan de vorige keer of niet?

en de tijden grappig!

Fee-nix, ik heb je verhaal net pas gelezen. Wat een ellendige ervaring. Ik ben er echt door geraakt. Je schrijft ook zo treffend dat alles geforceerd wordt, je lijf moet van alles, terwijl het er blijkbaar nog niet klaar vor was.
En no way dat je je aanstelt!!! je hebt verdorie gedacht dat je dood ging, dat is me nogal wat.
Fijn dat je nu wel kunt genieten van Jesper. Hoe gaat het inmiddels met je?

Ik vond mijn bevalling echt heel goed te doen. Allemaal lieve mensen om me heen. Echt samen met M. En eigenlijk alleen het persen vond ik zwaar, maar he 7 minuten afzien... Zo wil ik nog wel 10 bevallingen.

Maar goed, verhaal.

Maandag 30 augustus, 41 weken zwanger. Controle bij de verloskundige. Ze vraagt of ik gestript wil worden, maar ik vind dat de kleine zich gewoon zelf moet aandienen. Meer ook omdat ik geen zin heb in vals gerommel, ik ben het wel zat, maar nog niet zo vreselijk zat dat ik perse het kind eruit wil hebben. Ik krijg een afspraak mee voor het ziekenhuis voor een overtijdscontrole en geen afspraak meer bij de verloskundige. Of het begint deze week vanzelf of inleiden. De controle is dan donderdag in het reinier de graaf, daar werd van verschillende kanten druk op gelegd dat ik in Delft het beste af was. Prima dacht ik nog, misschien beval ik wel in dezelfde kamer als Huup of Son.... So far so Good, ik ging ervan uit dat ik nog voor het weekend een kindje zou hebben, aangezien die 42 weken grens volgende week zou zijn en 42 weken is echt wel een grens, qua veilig enzo...

Donderdag 2 sept.
Controle in het reinier de graaf. Ik mocht aan de ctg om te kijken hoe de baby het deed. De kleine deed het prima. Ook de echo liet nog voldoende vruchtwater zien, mn bloeddruk was prima... Al met al... Inleiden op dinsdag.. DINSDAG?!?! Dat is niet eens 42 weken, nee dat is er overheen... Zaterdag zou niet kunnen, omdat in het weekend alleen spoedgevallen was.. En vrijdag wilde meneer de arts-assistent niet, de baby deed het prima. (JA NOG WEL LUL!) Ik kreeg verder geen afspraak meer, dus geen checkup in het weekend of alles goed bleef gaan... Nee... Blijkbaar moet een kindje echt in nood zitten wil reinier de graaf beginnen met inleiden. Opzich prima, te vroeg inleiden is niet goed, maar te laat ook niet. Ik had echt het gevoel dat ze met het leven van mijn kindje speelde, omdat ze zich aan hun protocollen wilden houden.

Vrijdag 3 sept.
Huilend bel ik de verloskundige en doe mijn verhaal. Ik ben het er echt niet mee eens dat ik pas dinsdag wordt ingeleid en vraag me nog hardop af of mn kindje soms echt in de problemen moet komen.. De verloskundige wilt me graag die middag nog zien, ook zij is blijkbaar niet te spreken over het late ingrijpen en heeft, achteraf, het ziekenhuis gebeld en ook haar commentaar gegeven. Zeker ook omdat er tussen donderdag en dinsdag geen controle meer zou plaatsvinden, en dat vond ook zij een groot risico.
Ze zou me strippen om te kijken of we inleiden kunnen voorkomen. Strippen lukt erg goed, 3 cm ontsluiting al.
Verder wil ik niet meer in het reinier de graaf bevallen, mijn vertrouwen is weg en ik sterf nog liever dan dat ik terug moet. De verloskundige zorgt voor een afspraak in het MCH en alle gegevens worden doorgestuurd, ik moet nog deze dag langskomen voor een controle.

Aangekomen in het ziekenhuis heb ik elke 7 minuten weeen en doet de kleine het nog steeds heel goed. Er wordt afgesproken dat ik de volgende dag om 8 uur me mag komen melden voor het inleiden. Geen probleem, hier gaan we niet over de 42 weken heen.

We kunnen nog even terug naar huis, snel regelen dat Jen gaat logeren en Priscil ook ergens anders slaapt. De weeen komen wel wat vaker nu, maar goed nog niet pijnlijk ofzo. We gaan lekker patat eten en ik bel de verloskundige maar, omdat ik heel optijd moest zijn voor een ruggeprik. Ze zegt nog dat ik niet klink alsof ik aan het bevallen ben en ik zeg nog doe maar rustig aan.

Verloskundige controleert en inderdaad 4 cm, ziekenhuis maar weer bellen, we komen eraan. In het ziekenhuis worden we naar een verloskamer begeleid, ik wordt weer aan de ctg gelegd en ondertussen ben ik heerlijk aan het babbelen met de verloskundige, leuk mens! Ook de verpleging is superaardig, alleen jammer dat er een jong grietje zo eigenwijs was om een infuus te proberen prikken, na waarschuwen van de andere verpleegkundige dat prikken heel moeilijk ging. En inderdaad, het lukte haar ook niet.
De arts assisent kwam langs om me te controleren voor een ruggeprik, ik lag er toen net een half uurtje.. Vrij vlot dus. (Waarom was het een man? En zo jong? En ook nog eens niet lelijk!... Damn... Heel fijn...) Dus hij voelen.... Nee hij ging geen ruggeprik meer aanvragen, ik zat al op 7 cm. Toch te laat dus. Nou ja jammer dan, het was nog steeds erg goed te doen.
Weer alleen met de verloskundige dus. We hadden het over Jennifer en hoe we zwanger waren geworden, de moeite die we ervoor hebben moeten doen... En ondertussen zuchtte ik gewoon even rustig weeen weg en ging weer verder met het gesprek. Opeens werden de weeen anders.
De verloskundige hoefde niet te voelen, ze zei dat het lichaam het zelf wel aangaf als het klaar was om te persen... Nou dat was nu dus. Ze drukte op het knopje voor de verpleging en ondertussen kon ik dus persen. Zuchten als ze dat zei... En dat ik terug kon zeggen dat wegzuchten niet lukte.. Prima, pers dan maar mee. De verpleging liet nogal op zich wachten, het hoofdje was er al uit toen ze binnen kwam stormen... Leyla zat een beetje klem achter mn schaambot en ik zei dat het niet lukte... De verpleging greep mn been trok me omhoog JEZUS!!! Hup persen nu... uuuuuh ok... En na nog eens flink persen was Leyla er. 7 minuutjes. Huppa.

Leyla vond het blijkbaar niet fijn om geboren te worden en begint heel sneu te huilen... Ze mag lekker bij me blijven en ik verbaas me erover hoe makkelijk de bevalling ging.
Ik krijg wel een prik om de placenta los te maken, ik verlies toch wel te veel bloed om het vanzelf te laten gaan. Prima dan.. Het ding flubberde er best vlot uit. En dan nog een vervelend stuk... Hechten.. Moet het echt? Ja, 3 kleine steekjes, anders zou ik steeds aan haar denken als ik op de fiets zat. Mijn commentaar dat ik nooit fiets hielp niet, er moest gehecht worden..

Nou ja prima, na het hechten wordt Leyla lekker aangekleed, krijgt ze haar eerste rapportcijfers en mag ze proberen te drinken. Dat gaat allemaal prima. Eenmaal klaar vraag ik of ik mag douchen, en ook dat mag, heerlijk een wisseldouche... Steeds warm koud.. Maar dat hinderde niet. Lekker soppen, lekker schoon.. Leyla had me namelijk al teruggepakt door me onder te poepen en te plassen. Naar huis mocht niet van de verloskundige en M. wilde ook dat ik bleef.

En de volgende morgen kwamen M. en de kinderen me heerlijk halen.