KAA Kaaskoppen in het Buitenland
Nee, geen oud-Hollands spel, maar een forum voor Nederlanders die in het buitenland wonen.
Hallo allemaal,
Ik heb besloten om mijn verhaal eens hier neer te plaatsen om te kijken of mensen mij wellicht nieuwe inzichten kunnen geven rondom mijn huidige leefsituatie.
7 Weken geleden ben ik (vrouw, 24 jaar oud) verhuisd naar Canada om bij mijn Canadese vriend te kunnen gaan wonen. We hebben nu ongeveer een jaar een relatie en het op-en-neer reizen brak ons nogal op. Na wikken en wegen besloten dat het het beste zou zijn als ik in Canada zou gaan wonen. Vanwege ingewikkelde immigratie procedures kun je niet zomaar langer dan 6 maanden in het land blijven. Hierdoor heb ik besloten terug naar school te gaan in Canada omdat ik op deze manier in ieder geval een jaar kan blijven. Ik mag hier helaas niet legaal werken: enige oplossing is zwart werken.
In Nederland had ik een perfect leventje: leuk werk, veel lieve vrienden, lieve familie, tig hobbies etc. Kortom: het enige wat in mijn leventje miste was mijn Canadese vriend die in Canada woonde.
Inmiddels woon ik nu 7 weken met mijn vriend samen en het blijkt toch allemaal niet zo makkelijk te zijn om een nieuw leven op te starten. Mijn leven ziet er op dit moment als volgt uit: ik ga 3 dagen ('s avonds) per week naar school en ga 3x per week hardlopen. Overdag zit ik alleen thuis en probeer ik wat te studeren, boodschappen te doen en een filmpje te kijken. Mijn vriend zie ik alleen op donderdag- en vrijdagavond en het hele weekend. Hij werkt fulltime. Andere hobbies of nieuwe vrienden heb ik hier nog niet en daar beginnen mijn problemen.
Allereerst is daar de taal: ze spreken hier frans (ik woon in Montreal). Wanneer ik mij dus in de sociale kring van mijn vriend begeef spreekt men frans en af en toe in het engels tegen mij. Mijn frans is duidelijk niet goed genoeg om gesprekken te kunnen voeren. Mijn engels is wel goed genoeg maar op de een of andere manier vind ik het erg moeilijk om mijn identiteit in het engels te kunnen behouden. Het is mij opgevallen dat ik in het engels toch een andere persoon ben: ik moet nog te veel nadenken over mijn zinsconstructies zodat grapjes maken bijvoorbeeld lastig is. Ook is het lastig om bepaalde gevoelens over te brengen omdat mijn woordenschat niet groot genoeg is. Ben dus heel erg zoekende naar mijn identiteit. In Nederland kon ik mijn identiteit afleiden uit contacten met vrienden, familie, mijn werk en mijn hobbies. Ik wist prima wie ik was en wat ik wel en niet kon. Hier heb ik weinig dingen waar ik al trots op kan zijn en mijn identiteit uit af kan leiden.
Een tweede probleem is dat ik veel te veel tijd heb om te moeten vullen. In Nederland had ik altijd iets te doen (werk, vrienden, sport etc.). Hier heb ik ineens helemaal niks meer van dat alles. Geen vrienden, geen familie, geen werk, geen echte hobbies. Het enige wat ik hier heb is mijn studie en het hardlopen wat ik 3x per week doe. Ik zou graag wat leuke vriendschappen met mensen willen opbouwen maar op de een of andere manier lukt het niet echt met de mensen van school. Allereerst zijn ze een stuk ouder en daarnaast lijkt het alsof ze allemaal een gesettled leventje hebben waardoor ze niet op zoek zijn naar uitbreiding van hun vriendenkring.
Mijn vriend neemt me wel mee naar zijn vrienden of familie maar ik voel me vaak een buitenbeentje omdat communiceren gewoon erg lastig is. Het kost me erg veel energie om toch opgewekt en optimistisch te blijven wanneer ik me in sociale settings begeef.
De relatie met mijn vriend gaat verder wel goed. Voel me wel af en toe onzeker maar denk dat dat komt omdat ik nogal zoekende ben naar mijn identiteit en dus even niet meer goed weet waarom ik ook al weer een leuke meid ben.
Krijg steeds vaker gedachtes dat ik ff een weekendje naar huis wil om al mijn familie en vrienden gauw weer te zien en vol positieve energie terug te kunnen keren naar Canada.
Resumerend: moet en wil een nieuw leven opbouwen maar vind dat erg moeilijk. Vanwege dat moeizame proces heb ik het gevoel mijn identiteit kwijt te zijn waardoor ik me vaak somber en onzeker voel.
De hamvraag: wie herkent deze situatie? Wie kan mij goede tips geven over hoe ik deze situatie kan veranderen? Wie kan een positieve wending aan mijn situatie geven?
Alvast bedankt
Ik heb besloten om mijn verhaal eens hier neer te plaatsen om te kijken of mensen mij wellicht nieuwe inzichten kunnen geven rondom mijn huidige leefsituatie.
7 Weken geleden ben ik (vrouw, 24 jaar oud) verhuisd naar Canada om bij mijn Canadese vriend te kunnen gaan wonen. We hebben nu ongeveer een jaar een relatie en het op-en-neer reizen brak ons nogal op. Na wikken en wegen besloten dat het het beste zou zijn als ik in Canada zou gaan wonen. Vanwege ingewikkelde immigratie procedures kun je niet zomaar langer dan 6 maanden in het land blijven. Hierdoor heb ik besloten terug naar school te gaan in Canada omdat ik op deze manier in ieder geval een jaar kan blijven. Ik mag hier helaas niet legaal werken: enige oplossing is zwart werken.
In Nederland had ik een perfect leventje: leuk werk, veel lieve vrienden, lieve familie, tig hobbies etc. Kortom: het enige wat in mijn leventje miste was mijn Canadese vriend die in Canada woonde.
Inmiddels woon ik nu 7 weken met mijn vriend samen en het blijkt toch allemaal niet zo makkelijk te zijn om een nieuw leven op te starten. Mijn leven ziet er op dit moment als volgt uit: ik ga 3 dagen ('s avonds) per week naar school en ga 3x per week hardlopen. Overdag zit ik alleen thuis en probeer ik wat te studeren, boodschappen te doen en een filmpje te kijken. Mijn vriend zie ik alleen op donderdag- en vrijdagavond en het hele weekend. Hij werkt fulltime. Andere hobbies of nieuwe vrienden heb ik hier nog niet en daar beginnen mijn problemen.
Allereerst is daar de taal: ze spreken hier frans (ik woon in Montreal). Wanneer ik mij dus in de sociale kring van mijn vriend begeef spreekt men frans en af en toe in het engels tegen mij. Mijn frans is duidelijk niet goed genoeg om gesprekken te kunnen voeren. Mijn engels is wel goed genoeg maar op de een of andere manier vind ik het erg moeilijk om mijn identiteit in het engels te kunnen behouden. Het is mij opgevallen dat ik in het engels toch een andere persoon ben: ik moet nog te veel nadenken over mijn zinsconstructies zodat grapjes maken bijvoorbeeld lastig is. Ook is het lastig om bepaalde gevoelens over te brengen omdat mijn woordenschat niet groot genoeg is. Ben dus heel erg zoekende naar mijn identiteit. In Nederland kon ik mijn identiteit afleiden uit contacten met vrienden, familie, mijn werk en mijn hobbies. Ik wist prima wie ik was en wat ik wel en niet kon. Hier heb ik weinig dingen waar ik al trots op kan zijn en mijn identiteit uit af kan leiden.
Een tweede probleem is dat ik veel te veel tijd heb om te moeten vullen. In Nederland had ik altijd iets te doen (werk, vrienden, sport etc.). Hier heb ik ineens helemaal niks meer van dat alles. Geen vrienden, geen familie, geen werk, geen echte hobbies. Het enige wat ik hier heb is mijn studie en het hardlopen wat ik 3x per week doe. Ik zou graag wat leuke vriendschappen met mensen willen opbouwen maar op de een of andere manier lukt het niet echt met de mensen van school. Allereerst zijn ze een stuk ouder en daarnaast lijkt het alsof ze allemaal een gesettled leventje hebben waardoor ze niet op zoek zijn naar uitbreiding van hun vriendenkring.
Mijn vriend neemt me wel mee naar zijn vrienden of familie maar ik voel me vaak een buitenbeentje omdat communiceren gewoon erg lastig is. Het kost me erg veel energie om toch opgewekt en optimistisch te blijven wanneer ik me in sociale settings begeef.
De relatie met mijn vriend gaat verder wel goed. Voel me wel af en toe onzeker maar denk dat dat komt omdat ik nogal zoekende ben naar mijn identiteit en dus even niet meer goed weet waarom ik ook al weer een leuke meid ben.
Krijg steeds vaker gedachtes dat ik ff een weekendje naar huis wil om al mijn familie en vrienden gauw weer te zien en vol positieve energie terug te kunnen keren naar Canada.
Resumerend: moet en wil een nieuw leven opbouwen maar vind dat erg moeilijk. Vanwege dat moeizame proces heb ik het gevoel mijn identiteit kwijt te zijn waardoor ik me vaak somber en onzeker voel.
De hamvraag: wie herkent deze situatie? Wie kan mij goede tips geven over hoe ik deze situatie kan veranderen? Wie kan een positieve wending aan mijn situatie geven?
Alvast bedankt
Ik heb er geen ervaring mee, maar het lijkt mij dat als je tijd over hebt en de taal niet goed spreekt, een cursus Frans een goed begin is, zodat je makkelijker contacten kun maken.
Verder heel veel sterkte en geluk natuurlijk!
Verder heel veel sterkte en geluk natuurlijk!
Pleun, B'Elana, Isama bin Poesie, Floppie, Speedy, Miep, Linux en Flip!
Daar heb je toch al die rtl4 programma's over? Mss leer je daar iets van!
Thinking about thinking of you. ♫
Als je al geen frans kan, klinkt het alsof je je echt niet voorbereid hebt....
This message is intended for the addressee shown. It contains information that is confidential and protected from disclosure. The contents of this message do not necessarily represent the views or policies of myself.
Vergeten te vermelden: ik volg een cursus frans op school (universiteit). Er zijn in totaal 6 niveau's en ik zit nu op niveau 3. Niveau 6 zou ik aan het eind van het jaar hebben. Echter, het niveau van die cursussen is me te laag. Het tempo is zo laag dat ik zeker weet dat ik over een jaar nog steeds geen fatsoenlijk gesprek kan voeren in het frans; laat staan het kunnen vinden van een baan waarvoor ik frans moet spreken.quote:Op vrijdag 2 februari 2007 20:38 schreef sunshine het volgende:
Ik heb er geen ervaring mee, maar het lijkt mij dat als je tijd over hebt en de taal niet goed spreekt, een cursus Frans een goed begin is, zodat je makkelijker contacten kun maken.
Verder heel veel sterkte en geluk natuurlijk!
Heb me al voorgenomen om maandag mijn lerares aan te spreken en haar te vragen naar middelen om sneller frans te leren.
Ja maar we hebben geen RTL 4 op de canadese tv...quote:Op vrijdag 2 februari 2007 20:39 schreef shifto het volgende:
Daar heb je toch al die rtl4 programma's over? Mss leer je daar iets van!
Strak plan!quote:Op vrijdag 2 februari 2007 20:40 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Vergeten te vermelden: ik volg een cursus frans op school (universiteit). Er zijn in totaal 6 niveau's en ik zit nu op niveau 3. Niveau 6 zou ik aan het eind van het jaar hebben. Echter, het niveau van die cursussen is me te laag. Het tempo is zo laag dat ik zeker weet dat ik over een jaar nog steeds geen fatsoenlijk gesprek kan voeren in het frans; laat staan het kunnen vinden van een baan waarvoor ik frans moet spreken.
Heb me al voorgenomen om maandag mijn lerares aan te spreken en haar te vragen naar middelen om sneller frans te leren.
En verder denk ik dat heimwee ook mee zal spelen?
Toch maar ff doorbijten hoor, en joh, met internet en webcam zijn je familie en vrienden niet zo heel onbereikbaar toch?
Pleun, B'Elana, Isama bin Poesie, Floppie, Speedy, Miep, Linux en Flip!
Ik heb begin oktober besloten in december naar Canada te verhuizen. Op dat moment had ik al 6 jaar frans op de middelbare school gehad. Echter, dat niveau is echt te laag om een gesprek te kunnen voeren. Vanaf oktober tot december heb ik me helemaal de pleuris gewerkt om voldoende geld bij elkaar te kunnen krijgen en de rest van de tijd daarbuiten heb ik aan mijn familie en vrienden besteed. Ik dacht dat het gebrek aan frans me niet zo op zou breken maar nu realiseer ik me pas dat het me wel enorm stoort.quote:Op vrijdag 2 februari 2007 20:40 schreef existenz het volgende:
Als je al geen frans kan, klinkt het alsof je je echt niet voorbereid hebt....
Ik mail en skype heel veel met vrienden en familie maar ze kunnen de leegte die ik hier voel niet echt opvullen. Mijn identiteit krijg ik er hier ook niet mee terug. Het is wel fijn ze te spreken maar het is geen oplossing voor mijn problemen hier.quote:Op vrijdag 2 februari 2007 20:42 schreef sunshine het volgende:
[..]
Strak plan!
En verder denk ik dat heimwee ook mee zal spelen?
Toch maar ff doorbijten hoor, en joh, met internet en webcam zijn je familie en vrienden niet zo heel onbereikbaar toch?
Heimwee heb ik voorheen nooit echt last van gehad. Ben wel langer van huis geweest maar heb niet eerder in de situatie gezeten waarin ik een jaar lang van huis zou zijn en een nieuw leven in een ander land moest opbouwen.
Ik zal maar niet zeggen dat je misschien iets beter na had moeten denken voor je hier aan begon. Dat zullen anderen wel gaan doen.
Ik heb er wel ervaring mee, ik heb inmiddels een soort van 'tweede vaderland' waar ik net zo makkelijk zou kunnen wonen (en ook heb gewoond) als hier. Maar ik ging er in mijn eentje heen en niet als aanhangsel aan een vriend(in), wat me jouw geval een stuk moeilijker lijkt te maken. Als je echt onafhankelijk bent kun je je eigen weg vinden, dat lijkt me beter dan als je aan iemand gebonden bent die daar in zijn eigen land woont en zich dus moeilijk in jou kan verplaatsen. Hoe dan ook, je sociaal opstellen is het allerbelangrijkst, dat hangt van je persoonlijkheid af maar ook van de taal.
Maar eerlijk gezegd vind ik 7 weken wel erg kort voor een 'tussenstand'. Dat is net iets langer dan een gewone vakantie. Je bent toch van plan er een groot deel van je leven te blijven? Wel, dan is zelfs 7 maanden nog een korte periode. Je zult nog te maken krijgen met ups en downs, maar dat hoort er gewoon bij. Of had je echt gedacht dat het allemaal op rolletjes zou gaan lopen?
Ik heb er wel ervaring mee, ik heb inmiddels een soort van 'tweede vaderland' waar ik net zo makkelijk zou kunnen wonen (en ook heb gewoond) als hier. Maar ik ging er in mijn eentje heen en niet als aanhangsel aan een vriend(in), wat me jouw geval een stuk moeilijker lijkt te maken. Als je echt onafhankelijk bent kun je je eigen weg vinden, dat lijkt me beter dan als je aan iemand gebonden bent die daar in zijn eigen land woont en zich dus moeilijk in jou kan verplaatsen. Hoe dan ook, je sociaal opstellen is het allerbelangrijkst, dat hangt van je persoonlijkheid af maar ook van de taal.
Maar eerlijk gezegd vind ik 7 weken wel erg kort voor een 'tussenstand'. Dat is net iets langer dan een gewone vakantie. Je bent toch van plan er een groot deel van je leven te blijven? Wel, dan is zelfs 7 maanden nog een korte periode. Je zult nog te maken krijgen met ups en downs, maar dat hoort er gewoon bij. Of had je echt gedacht dat het allemaal op rolletjes zou gaan lopen?
Je moet gesprekken gaan voeren met mensen in het Frans. Niet in het Engels. Van het jezelf onderdompelen in de taal leer je het vreselijk snel. Ook met je vriend Frans spreken dus.
En hobby's gaan zoeken. Naar de sportschool, bij een sportschool, er is vast genoeg te doen in een stad als Montreal.
Mijn "tip" dus
En hobby's gaan zoeken. Naar de sportschool, bij een sportschool, er is vast genoeg te doen in een stad als Montreal.
Mijn "tip" dus
Zit in een vergelijkbaar schuitje
Ik zit in Amerika, mijn vriend reist erg veel voor zijn werk dus ik zit al sinds 14 december in een hotel in houston Ook niet echt een prettige situatie, gelukkig komt daar over 2 weken verandering in door een nieuwe baan waarbij hij niet meer reist. Dus een eigen plekje is een stapje vooruit.
Ik neem het nu puur van dag tot dag, helemaal om ergens te zitten waar je niemand kent, de taal toch anders is (ik begrijp je helemaal als je zegt "je eigen identiteit een beetje kwijtraken in een andere taal") en toch een land waar alles zo anders is is verrekte moeilijk. Het stukje heimwee is dan heel erg groot, ik ben hier eerder voor langere tijd geweest, maar op de een of andere manier is het nu heel anders, misschien omdat het zo definitief is?
Ik heb mijn studieboeken meegenomen en zodra we een eigen plekje hebben ga ik kijken of ik wat vrijwilligerswerk kan oppakken om op die manier er een beetje tussen te komen. Op dit moment trek ik veel op met de vrouw van een collega van mijn vriend en overdag ben ik bezig met mijn studie, fokken ( ) en uitzendinggemist.nl bijhouden.
Zijn er geen clubs bij je in de buurt, buurtverenigingen oid waar je jezelf een beetje nuttig kan maken en waardoor je je sociale leven wat kunt uitbreiden?
Ik zit in Amerika, mijn vriend reist erg veel voor zijn werk dus ik zit al sinds 14 december in een hotel in houston Ook niet echt een prettige situatie, gelukkig komt daar over 2 weken verandering in door een nieuwe baan waarbij hij niet meer reist. Dus een eigen plekje is een stapje vooruit.
Ook niet echt een prettige situatie, gelukkig komt daar over 2 weken verandering in door een nieuwe baan waarbij hij niet meer reist. Dus een eigen plekje is een stapje vooruit. Ik neem het nu puur van dag tot dag, helemaal om ergens te zitten waar je niemand kent, de taal toch anders is (ik begrijp je helemaal als je zegt "je eigen identiteit een beetje kwijtraken in een andere taal") en toch een land waar alles zo anders is is verrekte moeilijk. Het stukje heimwee is dan heel erg groot, ik ben hier eerder voor langere tijd geweest, maar op de een of andere manier is het nu heel anders, misschien omdat het zo definitief is?
Ik heb mijn studieboeken meegenomen en zodra we een eigen plekje hebben ga ik kijken of ik wat vrijwilligerswerk kan oppakken om op die manier er een beetje tussen te komen. Op dit moment trek ik veel op met de vrouw van een collega van mijn vriend en overdag ben ik bezig met mijn studie, fokken ( ) en uitzendinggemist.nl bijhouden.
Zijn er geen clubs bij je in de buurt, buurtverenigingen oid waar je jezelf een beetje nuttig kan maken en waardoor je je sociale leven wat kunt uitbreiden?
Ik zeg niet dat ik spijt van mijn keuze heb of dat ik er langer over na had moeten denken. Sta er nog steeds voor de volle 100% achter en ben hartstikke blij weer bij mijn vriend te zijn. Verliefde mensen maken soms keuzes die rationeel niet goed te verklaren zijn.quote:Op vrijdag 2 februari 2007 20:49 schreef Soul79 het volgende:
Ik zal maar niet zeggen dat je misschien iets beter na had moeten denken voor je hier aan begon. Dat zullen anderen wel gaan doen.
Ik heb er wel ervaring mee, ik heb inmiddels een soort van 'tweede vaderland' waar ik net zo makkelijk zou kunnen wonen (en ook heb gewoond) als hier. Maar ik ging er in mijn eentje heen en niet als aanhangsel aan een vriend(in), wat me jouw geval een stuk moeilijker lijkt te maken. Als je echt onafhankelijk bent kun je je eigen weg vinden, dat lijkt me beter dan als je aan iemand gebonden bent die daar in zijn eigen land woont en zich dus moeilijk in jou kan verplaatsen. Hoe dan ook, je sociaal opstellen is het allerbelangrijkst, dat hangt van je persoonlijkheid af maar ook van de taal.
Maar eerlijk gezegd vind ik 7 weken wel erg kort voor een 'tussenstand'. Dat is net iets langer dan een gewone vakantie. Je bent toch van plan er een groot deel van je leven te blijven? Wel, dan is zelfs 7 maanden nog een korte periode. Je zult nog te maken krijgen met ups en downs, maar dat hoort er gewoon bij. Of had je echt gedacht dat het allemaal op rolletjes zou gaan lopen?
Ik besef tevens dat ik inderdaad wat geduld zal moeten hebben. Had me van te voren ook al ingeprent dat ik het niet makkelijk zou gaan krijgen dus wat dat betreft ben ik niet heel erg verrast ofzo. Ik zou echter graag die periode van ups en downs zo draaglijk mogelijk en zo kort mogelijk willen maken. Daarom ben ik dus op zoek naar luisterende oren en frisse blikken op mijn situatie.
In principe ben ik wel een sociaal mens maar vanwege het gevoel dat ik niet meer zo goed weet wie ik ook al weer ben sluit ik me toch een beetje af voor anderen. Dat merk ik wel. In Nederland had ik geen enkel probleem om contacten met mensen te maken.
Mag ik vragen hoe het jou is gelukt om een nieuw leven op te bouwen in een ander land?
Bedankt voor het delen van jouw ervaring.quote:Op vrijdag 2 februari 2007 20:56 schreef Shira het volgende:
Zit in een vergelijkbaar schuitje
Ik zit in Amerika, mijn vriend reist erg veel voor zijn werk dus ik zit al sinds 14 december in een hotel in houston Ook niet echt een prettige situatie, gelukkig komt daar over 2 weken verandering in door een nieuwe baan waarbij hij niet meer reist. Dus een eigen plekje is een stapje vooruit.
Ik neem het nu puur van dag tot dag, helemaal om ergens te zitten waar je niemand kent, de taal toch anders is (ik begrijp je helemaal als je zegt "je eigen identiteit een beetje kwijtraken in een andere taal") en toch een land waar alles zo anders is is verrekte moeilijk. Het stukje heimwee is dan heel erg groot, ik ben hier eerder voor langere tijd geweest, maar op de een of andere manier is het nu heel anders, misschien omdat het zo definitief is?
Ik heb mijn studieboeken meegenomen en zodra we een eigen plekje hebben ga ik kijken of ik wat vrijwilligerswerk kan oppakken om op die manier er een beetje tussen te komen. Op dit moment trek ik veel op met de vrouw van een collega van mijn vriend en overdag ben ik bezig met mijn studie, fokken ( ) en uitzendinggemist.nl bijhouden.
Zijn er geen clubs bij je in de buurt, buurtverenigingen oid waar je jezelf een beetje nuttig kan maken en waardoor je je sociale leven wat kunt uitbreiden?
Denk dat het inderdaad anders is omdat het nu definitief is geworden. Ik ben ook eerder in Canada geweest maar had toen echt nergens last van. Was toen op vakantie...nu ben ik hier om er te blijven wonen.
Zijn familie en vrienden geven allemaal aan me een leuke meid te vinden dus het is niet zo dat niemand me hier leuk vindt. Echter, om nou gelijk die mensen op te bellen en te vragen of ze mee wat gaan drinken ofzo, los van de aanwezigheid van mijn vriend, is net ff wat te veel voor dit moment.
Vrijwilligerswerk heb ik ook aan zitten denken. Echter, dat wil ik pas gaan doen als ik een beetje structuur in mijn leven heb kunnen krijgen. Heb nu geen flauw idee of het wel naast mijn studie past. Merk dat alles me op dit moment erg veel energie kost en daarom probeer ik niet te grote stappen te nemen. Ben bang dat ik anders overspannen ofzo raak.
Mijn vriend gaat ons deze maandag samen registreren bij een tennisvereniging. Dat is weer een leuke activiteit erbij.
Verder ben ik op dit moment in contact met de internationale studenten vereniging en probeer ik een groepje nederlanders bij elkaar te krijgen. Hoop dat daar wat vruchtbaars uit voort komt.
Gewoon nog even toeristje uithangen
Misschien is het een id om voor een zaterdagavond samen met je vriend wat mensen bij jullie thuis uit te nodigen? Dan leer jij ze ook wat beter kennen en hoef je denk ik ook niet zo terughoudend te zijn later om op te bellen of ze misschien willen shoppen met je?
Misschien is het een id om voor een zaterdagavond samen met je vriend wat mensen bij jullie thuis uit te nodigen? Dan leer jij ze ook wat beter kennen en hoef je denk ik ook niet zo terughoudend te zijn later om op te bellen of ze misschien willen shoppen met je?
Ik zou dit hartstikke graag willen maar vanwege de taal en vanwege mijn onzekerheid voel ik me altijd erg opgelaten als ik in gezelschap ben van zijn vrienden. Kan mezelf dan ook niet zo goed zijn en durf dan al helemaal niet met leuke sociale voorstellen te komen. Weet dat ik het toch zou moeten doen maar op dit moment valt het me zwaar.quote:Op vrijdag 2 februari 2007 21:14 schreef Shira het volgende:
Gewoon nog even toeristje uithangen
Misschien is het een id om voor een zaterdagavond samen met je vriend wat mensen bij jullie thuis uit te nodigen? Dan leer jij ze ook wat beter kennen en hoef je denk ik ook niet zo terughoudend te zijn later om op te bellen of ze misschien willen shoppen met je?
Ja kan ik me voorstellen, mijn engels is goed, maar ook als ik mensen net ontmoet voel ik me opgelaten en kijk ik eerst een beetje vanaf de zijlijn mee
Ik vind het echter wel een voordeel om gewoon thuis met vrienden van mijn vriend te zijn, mijn vriend kent ze en zij weten dat ik niet van hier kom, dus dat ik sommige woorden, opmerkingen, tv series, ed gewoon niet ken is geen enkel obstakel, en als zij er moeite mee hebben, is dat niet mijn probleem... ik doe mijn best, en meer kan ik niet doen
Het hoeft allemaal niet zo beladen, vandaar dat ik voorstelde gewoon een film met een klein groepje vrienden, in je eigen huisje, wat drinken erbij.
Excuseer je voor je frans, vertel dat je druk bezig bent met het leren ervan en dat je zal proberen om zo goed mogelijk te spreken.
Je hoeft niet zo'n druk op jezelf te leggen om perfect frans te spreken, dat komt vanzelf en sluipt erin voordat je het doorhebt... als je er maar niet teveel op gaat letten
Ik vind het echter wel een voordeel om gewoon thuis met vrienden van mijn vriend te zijn, mijn vriend kent ze en zij weten dat ik niet van hier kom, dus dat ik sommige woorden, opmerkingen, tv series, ed gewoon niet ken is geen enkel obstakel, en als zij er moeite mee hebben, is dat niet mijn probleem... ik doe mijn best, en meer kan ik niet doen
Het hoeft allemaal niet zo beladen, vandaar dat ik voorstelde gewoon een film met een klein groepje vrienden, in je eigen huisje, wat drinken erbij.
Excuseer je voor je frans, vertel dat je druk bezig bent met het leren ervan en dat je zal proberen om zo goed mogelijk te spreken.
Je hoeft niet zo'n druk op jezelf te leggen om perfect frans te spreken, dat komt vanzelf en sluipt erin voordat je het doorhebt... als je er maar niet teveel op gaat letten
heb jij trouwens ook van die "ik ben boos op vriendje" momenten dat je gewoon weigert om Frans te praten en eist dat hij maar Nederlands moet gaan leren?
Wat jammer dat het zo lastig gaan Ik ben eind mei naar de VS verhuisd en ik voel me hier heerlijk. Scheelt waarschijnlijk wel dat ook in Nederland mijn sociale leven zich vooral online afspeelde, dus ik zit gewoon net als thuis overdag achter de computer en ik doe wat aan het huishouden enzo. Manlief werkt en 's avonds en in het weekend zitten thuis, doen we iets gezelligs (shoppen of zo) of gaan we naar zijn ouders. Hij heeft geen vrienden dus dat is ook wel makkelijk.
Soms vind ik het jammer dat ik hier amper mensen ken, maar eerlijk gezegd heb ik er weinig behoefte aan. Ik zou het wel leuk vinden om eens iets met een ander stel te gaan doen, maar ja, die ken ik verder niet en mijn partner is niet zo sociaal ook.
Ik onderhou contact met mijn familie/vrienden via MSN en forums, en hou een blog bij waar het thuisfront kan lezen wat ik meemaak.
Ik denk ook dat de winter er iets mee te maken heeft hoor. Het is koud en iedereen zit binnen... als je in de zomer naar buiten gaat, kom je toch makkelijker in contact met mensen. Da's een kwestie van afwachten denk ik.
Dat over identiteit verliezen snap ik eigenlijk niet zo goed. Je bent toch nog dezelfde persoon? Het komt alleen wat moeilijker naar buiten. Ben jij dan veranderd, van binnen?
Nou ja, ik heb verder ook niet zoveel tips, behalve je niet te sappel maken want als je depri wordt, heb je er ook weinig aan. Leer je vriend Nederlands, weet hij ook hoe het voelt
Ik ben eind mei naar de VS verhuisd en ik voel me hier heerlijk. Scheelt waarschijnlijk wel dat ook in Nederland mijn sociale leven zich vooral online afspeelde, dus ik zit gewoon net als thuis overdag achter de computer en ik doe wat aan het huishouden enzo. Manlief werkt en 's avonds en in het weekend zitten thuis, doen we iets gezelligs (shoppen of zo) of gaan we naar zijn ouders. Hij heeft geen vrienden dus dat is ook wel makkelijk.Soms vind ik het jammer dat ik hier amper mensen ken, maar eerlijk gezegd heb ik er weinig behoefte aan. Ik zou het wel leuk vinden om eens iets met een ander stel te gaan doen, maar ja, die ken ik verder niet en mijn partner is niet zo sociaal ook.
Ik onderhou contact met mijn familie/vrienden via MSN en forums, en hou een blog bij waar het thuisfront kan lezen wat ik meemaak.
Ik denk ook dat de winter er iets mee te maken heeft hoor. Het is koud en iedereen zit binnen... als je in de zomer naar buiten gaat, kom je toch makkelijker in contact met mensen. Da's een kwestie van afwachten denk ik.
Dat over identiteit verliezen snap ik eigenlijk niet zo goed. Je bent toch nog dezelfde persoon? Het komt alleen wat moeilijker naar buiten. Ben jij dan veranderd, van binnen?
Nou ja, ik heb verder ook niet zoveel tips, behalve je niet te sappel maken want als je depri wordt, heb je er ook weinig aan. Leer je vriend Nederlands, weet hij ook hoe het voelt
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ik heb een tijd stage gelopen (is anders, heel anders, ik weet het) in Schotland. Het is m'n 2e land, voel me er volkomen thuis..totdat ik er alleen was. M'n identiteit daar is compleet anders, zoals jij ook al zei. Hier in Nederland een complete sarcast, lekker los en prettig gestoord, daar in Schotland een rustig, stil, verlegen meisje.
De 1e paar weken zijn echt moeilijk, dat had ik ook..wilde zo snel mogelijk naar huis, weer even terug naar het vertrouwde. Het is denk ik een kwestie van doorzetten, zorg dat je die taal onder de knie krijgt, vraag of iemand die je vriend kent (des noods met behulp van je vriend) je een beetje helpt met de taal. Ga alleen maar franse films kijken van mij part met engelse ondertiteling .
Je kan het echt wel, heb vertrouwen in jezelf . Over een tijdje wil je niet eens meer weg!
En anders, als het echt niet meer gaat, je weet iig dat je altijd nog terug kan . Vind het iig wel een hele dappere beslissing, heb echt wel respect voor mensen die voor hun liefde naar de andere kant van de oceaan verhuizen!
De 1e paar weken zijn echt moeilijk, dat had ik ook..wilde zo snel mogelijk naar huis, weer even terug naar het vertrouwde. Het is denk ik een kwestie van doorzetten, zorg dat je die taal onder de knie krijgt, vraag of iemand die je vriend kent (des noods met behulp van je vriend) je een beetje helpt met de taal. Ga alleen maar franse films kijken van mij part met engelse ondertiteling .
.Je kan het echt wel, heb vertrouwen in jezelf . Over een tijdje wil je niet eens meer weg!
En anders, als het echt niet meer gaat, je weet iig dat je altijd nog terug kan . Vind het iig wel een hele dappere beslissing, heb echt wel respect voor mensen die voor hun liefde naar de andere kant van de oceaan verhuizen!
. Vind het iig wel een hele dappere beslissing, heb echt wel respect voor mensen die voor hun liefde naar de andere kant van de oceaan verhuizen!
Je hebt helemaal gelijk. Ik geef er ook duidelijk de voorkeur aan om in kleine gezelschappen te zijn. Zodra we met meer dan 6 personen zijn wordt het voor mij een stuk lastiger om deel te kunnen nemen in gesprekken omdat er dan kleine groepjes ontstaan.quote:Op vrijdag 2 februari 2007 21:51 schreef Shira het volgende:
Ja kan ik me voorstellen, mijn engels is goed, maar ook als ik mensen net ontmoet voel ik me opgelaten en kijk ik eerst een beetje vanaf de zijlijn mee
Ik vind het echter wel een voordeel om gewoon thuis met vrienden van mijn vriend te zijn, mijn vriend kent ze en zij weten dat ik niet van hier kom, dus dat ik sommige woorden, opmerkingen, tv series, ed gewoon niet ken is geen enkel obstakel, en als zij er moeite mee hebben, is dat niet mijn probleem... ik doe mijn best, en meer kan ik niet doen
Het hoeft allemaal niet zo beladen, vandaar dat ik voorstelde gewoon een film met een klein groepje vrienden, in je eigen huisje, wat drinken erbij.
Excuseer je voor je frans, vertel dat je druk bezig bent met het leren ervan en dat je zal proberen om zo goed mogelijk te spreken.
Je hoeft niet zo'n druk op jezelf te leggen om perfect frans te spreken, dat komt vanzelf en sluipt erin voordat je het doorhebt... als je er maar niet teveel op gaat letten
Haha, uhm nee. Om eerlijk te zijn heb ik dat niet. Hij heeft een poging gedaan om Nederlands te leren maar het was echt dramatisch. Er is geen enkel woord wat hij kan onthouden en fatsoenlijk uit kan spreken. Tis echt geen beginnen aan voor hem.quote:Op vrijdag 2 februari 2007 21:56 schreef Shira het volgende:
heb jij trouwens ook van die "ik ben boos op vriendje" momenten dat je gewoon weigert om Frans te praten en eist dat hij maar Nederlands moet gaan leren?
Verder houdt hij ook echt ontzettend veel rekening met me dus wat dat betreft kan ik hem niks kwalijk nemen. We spreken samen in het engels en zodra er anderen bij zijn gaat hij vaak wel over in het frans. Ik kan hem dat niet echt kwalijk nemen want ik deed hetzelfde toen hij in Nederland was (in het nederlands praten tegen mijn vrienden).
Voor mij is de situatie sociaal gezien behoorlijk veranderd. Ik had altijd mensen om me heen. Vond het in Nederland heerlijk als ik eens een avondje voor mezelf had. Hier heb ik niemand op mijn vriend na. Van nature ben ik wel een sociaal mens dus ik heb daar toch wel behoefte aan. Mijn vriend is zelf ook erg sociaal en wil ook graag dat ik kan deelnemen in sociale activiteiten.quote:Op vrijdag 2 februari 2007 22:20 schreef wonderer het volgende:
Wat jammer dat het zo lastig gaan Ik ben eind mei naar de VS verhuisd en ik voel me hier heerlijk. Scheelt waarschijnlijk wel dat ook in Nederland mijn sociale leven zich vooral online afspeelde, dus ik zit gewoon net als thuis overdag achter de computer en ik doe wat aan het huishouden enzo. Manlief werkt en 's avonds en in het weekend zitten thuis, doen we iets gezelligs (shoppen of zo) of gaan we naar zijn ouders. Hij heeft geen vrienden dus dat is ook wel makkelijk.
Soms vind ik het jammer dat ik hier amper mensen ken, maar eerlijk gezegd heb ik er weinig behoefte aan. Ik zou het wel leuk vinden om eens iets met een ander stel te gaan doen, maar ja, die ken ik verder niet en mijn partner is niet zo sociaal ook.
Ik onderhou contact met mijn familie/vrienden via MSN en forums, en hou een blog bij waar het thuisfront kan lezen wat ik meemaak.
Ik denk ook dat de winter er iets mee te maken heeft hoor. Het is koud en iedereen zit binnen... als je in de zomer naar buiten gaat, kom je toch makkelijker in contact met mensen. Da's een kwestie van afwachten denk ik.
Dat over identiteit verliezen snap ik eigenlijk niet zo goed. Je bent toch nog dezelfde persoon? Het komt alleen wat moeilijker naar buiten. Ben jij dan veranderd, van binnen?
Nou ja, ik heb verder ook niet zoveel tips, behalve je niet te sappel maken want als je depri wordt, heb je er ook weinig aan. Leer je vriend Nederlands, weet hij ook hoe het voelt
De winter is inderdaad wel onderdeel van het feit dat ik weinig om handen heb. Er ligt hier 4 maanden lang sneeuw en de temperatuur varieert van 0 tot -30. In Nederland vertikte ik het om naar buiten te gaan zodra de temperatuur onder 0 graden kwam; hier heb ik geen keus. Kan slechts 4 maanden binnen zitten. Ik zie de zomer ook een stuk positiever in. Vind het namelijk heerlijk om buiten dingen te ondernemen; zelfs al zou ik dat alleen moeten doen.
Het gevoel dat ik mijn identiteit kwijt bent komt omdat ik geen dingen meer heb waaraan ik mijn identiteit kan ontlenen. Thuis had ik mijn vrienden, familie, werk en andere activiteiten die mij een bepaalde waarde gaven. Ik was trots op de mensen die ik om me heen had en voelde me daardoor goed over mezelf. Mijn gevoel van eigenwaarde leidde ik af uit de wereld die ik om mezelf heen had gecreerd in de vorm van goede vrienden en leuke hobbies. Hier heb ik geen dingen die ik zelf door de jaren heen heb opgebouwd en waar ik trots op kan zijn. Dus in die zin ben ik mezelf even kwijt. Ik weet wel dat ik dezelfde meid ben maar ik kan nergens die bevestiging uit halen omdat ik voor mijn gevoel hier nog niks bereikt heb. Is dit zo duidelijker omschreven?
Probeer me niet al te druk te maken en optimistisch te blijven maar af en toe kan ik dipjes helaas niet voorkomen of uitsluiten.
Tja emigraties verlopen niet altijd soepel. Jammer dat er in je omgeving voornamelijk Frans gesproken wordt, ik moet er niet aan denken, zou me dan ook rot voelen.
Een goede raad heb ik eigenlijk niet, die heb ik zelf eigenlijk ook nooit gehad. 't Was meer een kwestie van 'we zien wel'.
Kun je niet in 't zuiden van Ontario gaan wonen ? Stuk mildere winters, heerlijke zomers en ze spreken er Engels.
Succes in ieder geval, voor wat 't waard is.
Een goede raad heb ik eigenlijk niet, die heb ik zelf eigenlijk ook nooit gehad. 't Was meer een kwestie van 'we zien wel'.
Kun je niet in 't zuiden van Ontario gaan wonen ? Stuk mildere winters, heerlijke zomers en ze spreken er Engels.
Succes in ieder geval, voor wat 't waard is.
Patience is not one of my virtues, neither is memory. Or patience for that matter.
Ik heb dit vroeger op vakanties in Frankrijk wel gehad, het probleem was dan niet zozeer dat ik me niet kon uitdrukken, maar gewoon dat ze veel te snel praatten om het te kunnen volgen. Dan zei ik 'lentement s'il vous plait', en meestal nog een paar keer 'non non, encore plus lentement', en dan hadden we het tempo te pakken waarop er wel met ze te praten viel. En gaandeweg word je dan zelf wat sneller.quote:Op vrijdag 2 februari 2007 20:43 schreef Jeltje het volgende:
Op dat moment had ik al 6 jaar frans op de middelbare school gehad. Echter, dat niveau is echt te laag om een gesprek te kunnen voeren.
Dat je een identiteitscrisisje ondergaat kan ik me goed voorstellen, je zult inderdaad nieuwe bezigheden moeten vinden, ook omdat je van stilzitten sowieso tobberig kunt worden. Misschien kun je wat terugvallen op hobbies die je ook in NL al leuk vond? Of het maar accepteren als een logische, tijdelijke omstandigheid en je er niet te druk over te maken?
Iedereen om MIJ heen spreekt Chinees, dat is nog veel erger
Maar uit je post maak ik op dat je door de week eigenlijk niks te doen hebt. Waarom ga je dan niet fulltime Frans studeren? Je kunt jezelf als target stellen dat je over een jaar wel 90% van alle gesprekken kunt begrijpen.
(ik zou het wel weten als ik zoveel vrije tijd had...)
Gewoon net doen alsof het een baan is: Elke dag om 9:00u beginnen met leren, stoppen om 17:30. Ik zou op zoek gaan naar een wat hoger niveau 'school'. 3x per week is waarschijnlijk best wel genoeg en de rest van de tijd ga je in de praktijk oefenen, woordjes leren, etc. Omdat iedereen om je heen Frans spreekt heb je veel gelegenheid om te oefenen. Bijv gewoon naar een winkel gaan en uitgebreid uitleg vragen en discusseren over een bepaald product, in musea uitleg vragen, etc. En passant leer je op die manier ook nieuwe mensen kennen. Je vriend staat over een paar maanden versteld hoe goed je Frans dan is en over het feit dat je opeens overal mensen kent.
Elke verandering is in het begin moeilijk. Dat moet je gewoon accepteren. Maar focus je niet teveel op de situatie vandaag (die verre van ideaal is) maar op de situatie die je over 6-12 maanden kunt bereiken. Dat kost even veel inspanning, maar dan...
Succes !
Maar uit je post maak ik op dat je door de week eigenlijk niks te doen hebt. Waarom ga je dan niet fulltime Frans studeren? Je kunt jezelf als target stellen dat je over een jaar wel 90% van alle gesprekken kunt begrijpen.
(ik zou het wel weten als ik zoveel vrije tijd had...)
Gewoon net doen alsof het een baan is: Elke dag om 9:00u beginnen met leren, stoppen om 17:30. Ik zou op zoek gaan naar een wat hoger niveau 'school'. 3x per week is waarschijnlijk best wel genoeg en de rest van de tijd ga je in de praktijk oefenen, woordjes leren, etc. Omdat iedereen om je heen Frans spreekt heb je veel gelegenheid om te oefenen. Bijv gewoon naar een winkel gaan en uitgebreid uitleg vragen en discusseren over een bepaald product, in musea uitleg vragen, etc. En passant leer je op die manier ook nieuwe mensen kennen. Je vriend staat over een paar maanden versteld hoe goed je Frans dan is en over het feit dat je opeens overal mensen kent.
Elke verandering is in het begin moeilijk. Dat moet je gewoon accepteren. Maar focus je niet teveel op de situatie vandaag (die verre van ideaal is) maar op de situatie die je over 6-12 maanden kunt bereiken. Dat kost even veel inspanning, maar dan...
Succes !
"If you want to make God laugh, tell him about your plans"
Mijn reisverslagen
Mijn reisverslagen
Best een lastige situatie inderdaad. Je zal ook wel hebben dat je nu gesprekken gaat mijden of dat niet? Ik bedoel, als je moeite hebt om een gesprek tussen bij te houden en je daarin te mengen zou ik ook steeds onzekerder worden en het ook niet meer proberen. Erg vervelend allemaal.
Mijn moeder komt uit Italie en ik was van de zomer met haar naar haar familie toe gegaan. Zelf spreek ik (bijna) geen Italiaans, en vooral niet met de snelheid waarmee hun praten snap je er al helemaal niets meer van. Alleen één neef een tante en een oom konden redelijk engels, maar je gaat je wel steeds buitengesloter voelen.
Succes met je cursus frans dan maar!
Mijn moeder komt uit Italie en ik was van de zomer met haar naar haar familie toe gegaan. Zelf spreek ik (bijna) geen Italiaans, en vooral niet met de snelheid waarmee hun praten snap je er al helemaal niets meer van. Alleen één neef een tante en een oom konden redelijk engels, maar je gaat je wel steeds buitengesloter voelen.
Succes met je cursus frans dan maar!
Interessant topic, mijn vriendin herkent veel in jullie verhalen:
Ik woon zelf in Nederland, maar mijn vriendin is vanuit Rusland hier naar toe verhuisd. Zij is vorig jaar in juni aangekomen. Daar voor had zij al eens 4 maanden in de VS gewoond, maar ook zij vindt dat haar huidige situatie anders is, omdat het zo definitief is.
Zij kan ook nog niet werken, omdat zij nog geen Nederlands spreekt en heeft dus ook veel tijd om te vullen. Dit doet ze nu met internetten (Russische versies van FOK!), TV kijken (Russische uitzendinggemist.nl) en proberen wat te studeren. Volgende week zal ze met inburgering beginnen en dus wat meer activiteiten op een dag hebben.
Net zoals jou staat ze 100% achter haar beslissing om hier naar toe te komen en is het onze relatie ook heel goed. Ik denk echter dat ze dezelfde moeilijkheden heeft haar identiteit hier te vinden als jij.
Mijn familie heeft haar een aantal keren ontmoet en vinden haar een erg aardige meid, zelf heeft ze, net als jij, soms wat onzekerheden over waarom ze nou ook alweer zo'n leuke meid was.
In het begin had ik 3 weken vakantie genomen en hebben we de toerist uitgehangen hier, maar daarna moest ik toch echt weer aan het werk en was ze aan zichzelf overgeleverd voor haar dagindeling. Dat valt haar in een vreemd land toch zwaar.
Recent zijn we weer terug geweest naar haar familie en vrienden, maar nu ze weer terug is in Nederland heeft ze het in begin toch dubbel zo zwaar om weer op gang te komen hier in Nederland. Ik zou je dus in ieder geval willen adviseren niet te snel alweer terug te gaan naar Nederland, maar toch eerst wat dingen op te starten in Canada.
Verder vind ik het opvallend dat de ervaringen hier wel redelijk gelijk zijn, is voor mij als 'vriend van' wel een eye opener.
Ik denk/hoop dat het een kwestie van tijd is voordat je je daar thuis gaat voelen, maar zoals iemand in dit topic al zei is het voor mij als 'vriend van' en dus voor jouw vriend waarschijnlijk ook heel moeilijk om ons in de situatie van de ander te verplaatsen.
Ik woon zelf in Nederland, maar mijn vriendin is vanuit Rusland hier naar toe verhuisd. Zij is vorig jaar in juni aangekomen. Daar voor had zij al eens 4 maanden in de VS gewoond, maar ook zij vindt dat haar huidige situatie anders is, omdat het zo definitief is.
Zij kan ook nog niet werken, omdat zij nog geen Nederlands spreekt en heeft dus ook veel tijd om te vullen. Dit doet ze nu met internetten (Russische versies van FOK!), TV kijken (Russische uitzendinggemist.nl) en proberen wat te studeren. Volgende week zal ze met inburgering beginnen en dus wat meer activiteiten op een dag hebben.
Net zoals jou staat ze 100% achter haar beslissing om hier naar toe te komen en is het onze relatie ook heel goed. Ik denk echter dat ze dezelfde moeilijkheden heeft haar identiteit hier te vinden als jij.
Mijn familie heeft haar een aantal keren ontmoet en vinden haar een erg aardige meid, zelf heeft ze, net als jij, soms wat onzekerheden over waarom ze nou ook alweer zo'n leuke meid was.
In het begin had ik 3 weken vakantie genomen en hebben we de toerist uitgehangen hier, maar daarna moest ik toch echt weer aan het werk en was ze aan zichzelf overgeleverd voor haar dagindeling. Dat valt haar in een vreemd land toch zwaar.
Recent zijn we weer terug geweest naar haar familie en vrienden, maar nu ze weer terug is in Nederland heeft ze het in begin toch dubbel zo zwaar om weer op gang te komen hier in Nederland. Ik zou je dus in ieder geval willen adviseren niet te snel alweer terug te gaan naar Nederland, maar toch eerst wat dingen op te starten in Canada.
Verder vind ik het opvallend dat de ervaringen hier wel redelijk gelijk zijn, is voor mij als 'vriend van' wel een eye opener.
Ik denk/hoop dat het een kwestie van tijd is voordat je je daar thuis gaat voelen, maar zoals iemand in dit topic al zei is het voor mij als 'vriend van' en dus voor jouw vriend waarschijnlijk ook heel moeilijk om ons in de situatie van de ander te verplaatsen.
Mijn vriendin wil hier nog wel reageren: op zich is het goed advies, maar het hangt van je persoonlijkheid af. Mijn vriendin wil een aardig meisje zijn, die mensen niet teveel lastig valt (misschien zit Jeltje hetzelfde in elkaar) en dan is het moeilijk om zo de aandacht op jezelf te krijgen van mensen die je niet kent.quote:Op zaterdag 3 februari 2007 06:05 schreef SeLang het volgende:
Iedereen om MIJ heen spreekt Chinees, dat is nog veel erger
Omdat iedereen om je heen Frans spreekt heb je veel gelegenheid om te oefenen. Bijv gewoon naar een winkel gaan en uitgebreid uitleg vragen en discusseren over een bepaald product, in musea uitleg vragen, etc. En passant leer je op die manier ook nieuwe mensen kennen. Je vriend staat over een paar maanden versteld hoe goed je Frans dan is en over het feit dat je opeens overal mensen kent.
Daarnaast is mijn vriendin best perfectionistisch en het idee dat ze in gebrekkig Nederlands gesprekken moet voeren wetende dat ze fouten maakt, trekt haar niet zo aan.
Oh, dit is zó herkenbaar!quote:Op vrijdag 2 februari 2007 20:34 schreef Jeltje het volgende:
Mijn engels is wel goed genoeg maar op de een of andere manier vind ik het erg moeilijk om mijn identiteit in het engels te kunnen behouden. Het is mij opgevallen dat ik in het engels toch een andere persoon ben: ik moet nog te veel nadenken over mijn zinsconstructies zodat grapjes maken bijvoorbeeld lastig is. Ook is het lastig om bepaalde gevoelens over te brengen omdat mijn woordenschat niet groot genoeg is.
Ik had een keer een vriendje uit Wales en ik probeerde hem dit uit te leggen, maar hij snapte het probleem niet. Ik praatte toch gewoon goed Engels?
Maar ik ben juist iemand die dol is op woordgrapjes en dergelijke. Je wordt gewoon een stuk minder spontaan als je in een andere taal moet communiceren.
Ik vind die tip van SeLang om vanaf nu 'fulltime' Frans te gaan leren wel een goede eigenlijk.
Kijk naar Franse programma's, luister naar Franse liedjes, haal simpele Franse boekjes uit een bibliotheek, ga gewoon sneller door je lesboeken heen, op je eigen tempo.
Misschien kun je een boek dat je in het Nederlands of Engels goed kent eens in het Frans gaan lezen.
En films die je al een paar keer hebt gezien nu in het Frans gaan kijken. Met Franse ondertiteling erbij.
Dat soort dingen.
Ja, die met de ballen in de bek.
Duidelijker omschreven en ik snap het nu, maar ik begrijp het niet, zeg maar. Waarschijnlijk een fundamenteel verschil tussen onze karakters. Ik vind het wel heel vervelend voor je dat je je zo voelt, maar ik ben bang dat ik niks zinnigs kan bijdragen. Ik kan je alleen maar veel sterkte wensen en hopen dat het over een tijdje beter gaat.quote:Op zaterdag 3 februari 2007 05:07 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Het gevoel dat ik mijn identiteit kwijt bent komt omdat ik geen dingen meer heb waaraan ik mijn identiteit kan ontlenen. Thuis had ik mijn vrienden, familie, werk en andere activiteiten die mij een bepaalde waarde gaven. Ik was trots op de mensen die ik om me heen had en voelde me daardoor goed over mezelf. Mijn gevoel van eigenwaarde leidde ik af uit de wereld die ik om mezelf heen had gecreerd in de vorm van goede vrienden en leuke hobbies. Hier heb ik geen dingen die ik zelf door de jaren heen heb opgebouwd en waar ik trots op kan zijn. Dus in die zin ben ik mezelf even kwijt. Ik weet wel dat ik dezelfde meid ben maar ik kan nergens die bevestiging uit halen omdat ik voor mijn gevoel hier nog niks bereikt heb. Is dit zo duidelijker omschreven?
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ontario zou wellicht een optie zijn over 1 of 2 jaar. Mijn vriend werkt nu in Montreal en het is gebruikelijk bij zijn bedrijf dat je na 1 of 2 jaar naar Toronto verhuist. Echter, ik hoop dat ik tegen die tijd toch wel wat heb op kunnen bouwen in Montreal en waarschijnlijk zou ik dan niet meer willen verhuizen.quote:Op zaterdag 3 februari 2007 05:19 schreef popolon het volgende:
Tja emigraties verlopen niet altijd soepel. Jammer dat er in je omgeving voornamelijk Frans gesproken wordt, ik moet er niet aan denken, zou me dan ook rot voelen.
Een goede raad heb ik eigenlijk niet, die heb ik zelf eigenlijk ook nooit gehad. 't Was meer een kwestie van 'we zien wel'.
Kun je niet in 't zuiden van Ontario gaan wonen ? Stuk mildere winters, heerlijke zomers en ze spreken er Engels.
Succes in ieder geval, voor wat 't waard is.
Ik probeer het wel te accepteren maar ik wil daarnaast wel zo actief mogelijk zijn op de overgangsperiode zo kort en makkelijk mogelijk te maken. Wil dus niet thuis weg zitten kwijnen omdat het er nu eenmaal bij hoort.quote:Op zaterdag 3 februari 2007 05:33 schreef dvr het volgende:
[..]
Ik heb dit vroeger op vakanties in Frankrijk wel gehad, het probleem was dan niet zozeer dat ik me niet kon uitdrukken, maar gewoon dat ze veel te snel praatten om het te kunnen volgen. Dan zei ik 'lentement s'il vous plait', en meestal nog een paar keer 'non non, encore plus lentement', en dan hadden we het tempo te pakken waarop er wel met ze te praten viel. En gaandeweg word je dan zelf wat sneller.
Dat je een identiteitscrisisje ondergaat kan ik me goed voorstellen, je zult inderdaad nieuwe bezigheden moeten vinden, ook omdat je van stilzitten sowieso tobberig kunt worden. Misschien kun je wat terugvallen op hobbies die je ook in NL al leuk vond? Of het maar accepteren als een logische, tijdelijke omstandigheid en je er niet te druk over te maken?
Hobbies die ik in Nederland had waren voornamelijk toch dingen die ik samen met anderen ondernam. Ik ga hier wel zo af en toe in m'n uppie naar de film en sporten maar dat was het toch wel. Ben niet het type dat alleen naar een bar gaat.
Jawel, dat wil je dan wel.quote:Op zaterdag 3 februari 2007 19:35 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Ontario zou wellicht een optie zijn over 1 of 2 jaar. Mijn vriend werkt nu in Montreal en het is gebruikelijk bij zijn bedrijf dat je na 1 of 2 jaar naar Toronto verhuist. Echter, ik hoop dat ik tegen die tijd toch wel wat heb op kunnen bouwen in Montreal en waarschijnlijk zou ik dan niet meer willen verhuizen.
Omgeving Toronto is echt prachtig. familie van me woont in Hamilton, zo'n 20 km van Toronto.
Patience is not one of my virtues, neither is memory. Or patience for that matter.
Wow. Hoe doe jij dat dan met al die chinees pratende mensen? Kun je de taal inmiddels zelf? En hoe heb jij je nieuwe leventje daar opgebouwd als ik mag vragen?quote:Op zaterdag 3 februari 2007 06:05 schreef SeLang het volgende:
Iedereen om MIJ heen spreekt Chinees, dat is nog veel erger
Maar uit je post maak ik op dat je door de week eigenlijk niks te doen hebt. Waarom ga je dan niet fulltime Frans studeren? Je kunt jezelf als target stellen dat je over een jaar wel 90% van alle gesprekken kunt begrijpen.
(ik zou het wel weten als ik zoveel vrije tijd had...)
Gewoon net doen alsof het een baan is: Elke dag om 9:00u beginnen met leren, stoppen om 17:30. Ik zou op zoek gaan naar een wat hoger niveau 'school'. 3x per week is waarschijnlijk best wel genoeg en de rest van de tijd ga je in de praktijk oefenen, woordjes leren, etc. Omdat iedereen om je heen Frans spreekt heb je veel gelegenheid om te oefenen. Bijv gewoon naar een winkel gaan en uitgebreid uitleg vragen en discusseren over een bepaald product, in musea uitleg vragen, etc. En passant leer je op die manier ook nieuwe mensen kennen. Je vriend staat over een paar maanden versteld hoe goed je Frans dan is en over het feit dat je opeens overal mensen kent.
Elke verandering is in het begin moeilijk. Dat moet je gewoon accepteren. Maar focus je niet teveel op de situatie vandaag (die verre van ideaal is) maar op de situatie die je over 6-12 maanden kunt bereiken. Dat kost even veel inspanning, maar dan...
Succes !
Het is zeker een goed idee om me flink op het frans te storten. Ga sowieso maandag aan mijn lerares vragen hoe ik het leerproces kan versnellen. Moet ook eigenlijk wat meer in het frans spreken met mijn vriend maar het maakt het communiceren erg vermoeiend en traag.
Als ze langer dan 10 minuten in het frans gaan praten krijg ik inderdaad wel de neiging om me terug te trekken. Hoe langer ze in het frans praten, hoe lastiger ik het ook vind om in het engels er wat tussendoor te zeggen. Ben dan altijd bang een gespreksonderwerp plotseling te doorbreken.quote:Op zaterdag 3 februari 2007 10:14 schreef Gebleekte het volgende:
Best een lastige situatie inderdaad. Je zal ook wel hebben dat je nu gesprekken gaat mijden of dat niet? Ik bedoel, als je moeite hebt om een gesprek tussen bij te houden en je daarin te mengen zou ik ook steeds onzekerder worden en het ook niet meer proberen. Erg vervelend allemaal.
Mijn moeder komt uit Italie en ik was van de zomer met haar naar haar familie toe gegaan. Zelf spreek ik (bijna) geen Italiaans, en vooral niet met de snelheid waarmee hun praten snap je er al helemaal niets meer van. Alleen één neef een tante en een oom konden redelijk engels, maar je gaat je wel steeds buitengesloter voelen.
Succes met je cursus frans dan maar!
Bedankt voor het delen van jullie ervaring. Fijn om te weten dat meer mensen in dezelfde situatie zitten.quote:Op zaterdag 3 februari 2007 11:39 schreef Mr-T het volgende:
[..]
Mijn vriendin wil hier nog wel reageren: op zich is het goed advies, maar het hangt van je persoonlijkheid af. Mijn vriendin wil een aardig meisje zijn, die mensen niet teveel lastig valt (misschien zit Jeltje hetzelfde in elkaar) en dan is het moeilijk om zo de aandacht op jezelf te krijgen van mensen die je niet kent.
Daarnaast is mijn vriendin best perfectionistisch en het idee dat ze in gebrekkig Nederlands gesprekken moet voeren wetende dat ze fouten maakt, trekt haar niet zo aan.
Herken het ook dat je vriendin perfectionistisch is in haar nederlands. Ben precies hetzelfde in het frans. Ik kan op zich wel een leuk woordje frans spreken maar het zit boordevol fouten en dat irriteert me gewoon enorm. Daardoor oefen ik het dus eigenlijk minder. Niet slim maar zo werkt het helaas wel een beetje voor me.
't is ook niet niks. Een halve wereld verwijdert van je geboorte plaats,
andere taal, nog geen vrienden, teveel tijd die je niet kunt opvullen.
Ik zou me ook dood vervelen. Maar ik denk niet dat je veel kunt verwachten van 7 weken.
Kun je daar Nederlandse Tv zenders ontvangen? Kun je op de hoogte blijven
Weetje wat mijzelf cool lijkt? Een soort Doorzend-service aanbieden voor Nederlanders die in
de US. spullen kopen (online dan)..
Of uberhaupt kleding verkopen op ebay. In Amerika kun je aan de meest exotische (goedkope, maar leuke)
kledingmerken komen in Bulk.
Als je winkeltje goed loopt, dat houdt je overdag echt wel bezig hoor.
Ik zou ook wel een jaartje willen vertrekken naar Amerika. Maar ik heb geen relatie of wat dan ook.
Wat betreft ben ik wel jaloers. Zou dat ook helpen? Wetende dat mensen hier jaloers zijn op je?
andere taal, nog geen vrienden, teveel tijd die je niet kunt opvullen.
Ik zou me ook dood vervelen. Maar ik denk niet dat je veel kunt verwachten van 7 weken.
Kun je daar Nederlandse Tv zenders ontvangen? Kun je op de hoogte blijven
Weetje wat mijzelf cool lijkt? Een soort Doorzend-service aanbieden voor Nederlanders die in
de US. spullen kopen (online dan)..
Of uberhaupt kleding verkopen op ebay. In Amerika kun je aan de meest exotische (goedkope, maar leuke)
kledingmerken komen in Bulk.
Als je winkeltje goed loopt, dat houdt je overdag echt wel bezig hoor.
Ik zou ook wel een jaartje willen vertrekken naar Amerika. Maar ik heb geen relatie of wat dan ook.
Wat betreft ben ik wel jaloers. Zou dat ook helpen? Wetende dat mensen hier jaloers zijn op je?
Alleen mensen met liefde in hun leven groeien voorspoedig en worden sterker.
No room for the unlucky.
No room for the unlucky.
Geen relatie hebben is juist een voordeel. Je kunt beter helemaal je eigen gang gaan dan gebonden zijn aan iemand die daar thuis is. Dat beperkt je alleen maar, bovendien zal die ander zich moeilijk in jou kunnen verplaatsen.quote:Op zaterdag 3 februari 2007 22:54 schreef a-child-in-chains het volgende:
Ik zou ook wel een jaartje willen vertrekken naar Amerika. Maar ik heb geen relatie of wat dan ook.
Als je naar het buitenland wil, dan om het land zelf en als je er werk of studie hebt.
Ja Ok. Ik bedoelde meer dat ik geen goed excuus heb om daar en jaar te kunnen zijn.
Ook geen verblijfplaats, nog het geld. Toch wel belangrijk denk ik zo.
Maar als ik de kans had zou ik zelfs willen emigreren.
Ook geen verblijfplaats, nog het geld. Toch wel belangrijk denk ik zo.
Maar als ik de kans had zou ik zelfs willen emigreren.
Alleen mensen met liefde in hun leven groeien voorspoedig en worden sterker.
No room for the unlucky.
No room for the unlucky.
Er zijn toch wel betere excuses dan een relatie te vinden om naar het buitenland te vertrekken?quote:Op zaterdag 3 februari 2007 23:12 schreef a-child-in-chains het volgende:
Ja Ok. Ik bedoelde meer dat ik geen goed excuus heb om daar en jaar te kunnen zijn.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Zoals?
Alleen mensen met liefde in hun leven groeien voorspoedig en worden sterker.
No room for the unlucky.
No room for the unlucky.
Jezelf meer willen ontdekken, het land verkennen waar je heengaat.. algemene levenservaring? Ik zou niet naar het buitenland verhuizen om een relatie te vinden eerlijk gezegd, het is niet bepaald een ideale situatie als je weer teruggaat naar NL?
Hoe kom je daar binnen?
Ik ben achter in de twintig, geen scholing, en heb een uitkering.
Geen geld om daar op vakantie te gaan laat staan blijven. Mischien is dat voor jou wellicht makkelijker.
Ik ben achter in de twintig, geen scholing, en heb een uitkering.
Geen geld om daar op vakantie te gaan laat staan blijven. Mischien is dat voor jou wellicht makkelijker.
Alleen mensen met liefde in hun leven groeien voorspoedig en worden sterker.
No room for the unlucky.
No room for the unlucky.
Montreal heeft ook een groot Engels gedeelte, namelijk het westen. Ik heb aardig wat tijd doorgebracht in Montreal aan het begin van mijn reis en ik kon zelfs werk vinden zonder Frans te spreken. Geef het dus niet te snel op en ga in het Engelse gedeelte van Montreal werk zoeken! En als je je verveelt, dan ga je op een tripje naar Quebec City en dan verblijf je in een hostel en je ontmoet dan veel mensen en die kun je dan weer bij jou thuis uitnodigen als ze door Montreal reizen Quebec City is prachtig!
Er is vast ook wel een Nederlandse gemeenschap daar in Canada/Montreal (zoals overal)
Alleen mensen met liefde in hun leven groeien voorspoedig en worden sterker.
No room for the unlucky.
No room for the unlucky.
Ik herken de problemen die je met de taal hebt. Het probleem met het spreken van een tweede taal is dat je altijd een soort vertraging in je spraak hebt, hoe miniscuul ook. En juist bij dingen als humor is timing heel belangrijk. Als je dan ook nog eens je eigen grap moet gaan vertalen is het moment vaak alweer voorbij.
Een vriend van mij hier in Dublin is Italiaans. Toen hij in Ierland kwam (een jaar geleden) sprak hij nauweljks Engels: Yes, No, I want work. Dat was alles. Hij heeft elke dag een paar uur Engels gestudeerd (en ng steeds) en kan nu gewoon gesprekken voeren op vrijwel normaal niveau. Uiteraard heeft hij een zwaar Italiaans accent, maar dat maakt niets uit.quote:Op zaterdag 3 februari 2007 06:05 schreef SeLang het volgende:
Iedereen om MIJ heen spreekt Chinees, dat is nog veel erger
Maar uit je post maak ik op dat je door de week eigenlijk niks te doen hebt. Waarom ga je dan niet fulltime Frans studeren? Je kunt jezelf als target stellen dat je over een jaar wel 90% van alle gesprekken kunt begrijpen.
(ik zou het wel weten als ik zoveel vrije tijd had...)
Jeltje, in je OP spreek je over je identiteit... et lijkt mij echter meer een taalbarriere die ervoor zorgt dat je minder makkelijk je weg kunt vinden zoals je in Nederland kon.
Je gaat toch niet naar een ander land om je weer tussen de Nederlanders te mengen?quote:Op zondag 4 februari 2007 01:20 schreef a-child-in-chains het volgende:
Er is vast ook wel een Nederlandse gemeenschap daar in Canada/Montreal (zoals overal)
Herkenbaar verhaal, heb al in veel landen gewoond maar emigreren went volgens mij nooit en het is allesbehalve leuk (interessant, dat wel). Op het moment dat je in een nieuw land komt waarvan je de taal niet 100% beheerst kun je je aardig verloren voelen. Die taalbarriere zorgt ervoor dat je niet meer 'jezelf' kunt zijn waardoor je nog depressiever wordt...
In dit topic worden veel goede adviezen gegeven, maar ik zou er aan toe willen voegen: zet door en ga voorlopig NIET terug naar NL voor vakantie, dat maakt de heimwee alleen maar erger. Zodra je je draai gevonden hebt (na 6-12 mnd) kun je wel even naar NL, en als het goed is ben je dan blij wanneer je weer naar Canada kunt, want dan heb je daar je eigen leven.
NLers opzoeken in Canada kan een goed idee zijn omdat je dan lekker in je moedertaal kunt kletsen met 'lotgenoten', maar je moet oppassen dat je niet in dat kringetje blijft hangen. Integreren gaat het snelst als je omgaat met de lokale bevolking.
Kortom: emigreren is niet zo leuk en makkelijk als het lijkt, en vereist vooral doorzettingsvermogen. Studeer en spreek Frans, ook al kun je t voor jouw gevoel niet - mensen zullen het waarderen en binnen no-time heb je 't onder de knie. Je moet er niet teveel bij stil staan, uiteindelijk leer je vanzelf mensen kennen maar je moet wel beseffen dat het tijd nodig heeft. Succes!
In dit topic worden veel goede adviezen gegeven, maar ik zou er aan toe willen voegen: zet door en ga voorlopig NIET terug naar NL voor vakantie, dat maakt de heimwee alleen maar erger. Zodra je je draai gevonden hebt (na 6-12 mnd) kun je wel even naar NL, en als het goed is ben je dan blij wanneer je weer naar Canada kunt, want dan heb je daar je eigen leven.
NLers opzoeken in Canada kan een goed idee zijn omdat je dan lekker in je moedertaal kunt kletsen met 'lotgenoten', maar je moet oppassen dat je niet in dat kringetje blijft hangen. Integreren gaat het snelst als je omgaat met de lokale bevolking.
Kortom: emigreren is niet zo leuk en makkelijk als het lijkt, en vereist vooral doorzettingsvermogen. Studeer en spreek Frans, ook al kun je t voor jouw gevoel niet - mensen zullen het waarderen en binnen no-time heb je 't onder de knie. Je moet er niet teveel bij stil staan, uiteindelijk leer je vanzelf mensen kennen maar je moet wel beseffen dat het tijd nodig heeft. Succes!
Ik zoek niet, ik vind.
Dat is wel een groot probleem. Een taalbarriere is lastig maar niet onoverkomelijk. Ik sprak amper Duits toen ik mijn ex leerde kennen en ik ging toen met hem mee naar zijn familie in Oostenrijk. Dat was dan maar twee weken, maar niemand sprak daar Engels, ik moest gewoon praten in het Duits en dan nog hun dialect ook, want gewoon Duits spraken ze ook al niet. Als je die schaamte laat varen en gewoon wat zegt, dan komt het heus wel goed. En als ieamdn je uitlacht, dan vraag je maar even hoe hun Nederlands/Engels is. Die mensen daar spreken maar 1 taal, wij doen tenminste ons best om ons overal verstaanbaar te maken. Maar meestal waarderen ze het sowieso wel.quote:Op vrijdag 2 februari 2007 21:22 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Ik zou dit hartstikke graag willen maar vanwege de taal en vanwege mijn onzekerheid voel ik me altijd erg opgelaten als ik in gezelschap ben van zijn vrienden. Kan mezelf dan ook niet zo goed zijn en durf dan al helemaal niet met leuke sociale voorstellen te komen. Weet dat ik het toch zou moeten doen maar op dit moment valt het me zwaar.
En je leert een taal gewoon het beste als je 'm spreekt, daarnaast weten mensen niet wat je bedoelt als je niks zegt, zo simpel is het. Ze kunnen niet ruiken wat je wil.
Kun je niet samen met andere mensen bijv. een Franse film kijken met NL/EN ondertiteling?
Maar ik ben het eens met SeLang, als de taal je grootste probleem is heb je een duidelijk punt om aan te werken.
Sanity is (not) statistical
Nederlandse tv-zenders kunnen we hier helaas niet ontvangen...quote:Op zaterdag 3 februari 2007 22:54 schreef a-child-in-chains het volgende:
't is ook niet niks. Een halve wereld verwijdert van je geboorte plaats,
andere taal, nog geen vrienden, teveel tijd die je niet kunt opvullen.
Ik zou me ook dood vervelen. Maar ik denk niet dat je veel kunt verwachten van 7 weken.
Kun je daar Nederlandse Tv zenders ontvangen? Kun je op de hoogte blijven
Weetje wat mijzelf cool lijkt? Een soort Doorzend-service aanbieden voor Nederlanders die in
de US. spullen kopen (online dan)..
Of uberhaupt kleding verkopen op ebay. In Amerika kun je aan de meest exotische (goedkope, maar leuke)
kledingmerken komen in Bulk.
Als je winkeltje goed loopt, dat houdt je overdag echt wel bezig hoor.
Ik zou ook wel een jaartje willen vertrekken naar Amerika. Maar ik heb geen relatie of wat dan ook.
Wat betreft ben ik wel jaloers. Zou dat ook helpen? Wetende dat mensen hier jaloers zijn op je?
Dat e-bay winkel idee is niet echt iets voor mij. Dan zit ik alsnog hele dagen thuis.
Ik denk dat je nu wellicht jaloers op me bent omdat je het hele idee van huis weg te zijn nogal romantiseert. Als je hier echt zou zitten blijkt het toch niet alleen maar leuk en spannend en stoer te zijn.
Het is zeker niet ideaal. Mijn voorkeur gaat nog altijd uit naar een Nederlandse man die gewoon om de hoek woont in mijn eigen dorp. Maargoed, als je verliefd wordt verandert dat de situatie nogal...quote:Op zondag 4 februari 2007 00:35 schreef GotC het volgende:
Jezelf meer willen ontdekken, het land verkennen waar je heengaat.. algemene levenservaring? Ik zou niet naar het buitenland verhuizen om een relatie te vinden eerlijk gezegd, het is niet bepaald een ideale situatie als je weer teruggaat naar NL?
Uhm, normaal gesproken kun je als toerist op de meeste plaatsen 3 maanden blijven.quote:Op zondag 4 februari 2007 00:39 schreef a-child-in-chains het volgende:
Hoe kom je daar binnen?
Ik ben achter in de twintig, geen scholing, en heb een uitkering.
Geen geld om daar op vakantie te gaan laat staan blijven. Mischien is dat voor jou wellicht makkelijker.
Wil je langer blijven dan kom je al gauw uit bij het hebben van werk in het betreffende land, getrouwd zijn met iemand uit dat land of een studie gaan volgen.
Zonder geld lijkt het me vrijwel onmogelijk dus beginnen met sparen is stap 1 wanneer je geen relatie hebt.
Bedankt voor je tips!quote:Op zondag 4 februari 2007 01:02 schreef BushRanger het volgende:
Montreal heeft ook een groot Engels gedeelte, namelijk het westen. Ik heb aardig wat tijd doorgebracht in Montreal aan het begin van mijn reis en ik kon zelfs werk vinden zonder Frans te spreken. Geef het dus niet te snel op en ga in het Engelse gedeelte van Montreal werk zoeken! En als je je verveelt, dan ga je op een tripje naar Quebec City en dan verblijf je in een hostel en je ontmoet dan veel mensen en die kun je dan weer bij jou thuis uitnodigen als ze door Montreal reizen Quebec City is prachtig!
Wat voor werk heb je kunnen vinden? Was het legaal? Mijn probleem is dat ik hier niet legaal mag werken omdat ik student ben. Dat heeft te maken met ingewikkelde immigratie-regeltjes.
Ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven maar ben gewoon even kwijt waarom ik ook al weer zo'n leuke meid was. Vanwege de taalbarriere ben ik minder goed in staat om gesprekken te voeren en daardoor kan ik dan ook weer minder goed waardering van andere mensen waarnemen waardoor ik dan weer onzeker ben over mezelf. Het hangt allemaal met elkaar samen.quote:Op zondag 4 februari 2007 14:38 schreef ScienceFriction het volgende:
[..]
Een vriend van mij hier in Dublin is Italiaans. Toen hij in Ierland kwam (een jaar geleden) sprak hij nauweljks Engels: Yes, No, I want work. Dat was alles. Hij heeft elke dag een paar uur Engels gestudeerd (en ng steeds) en kan nu gewoon gesprekken voeren op vrijwel normaal niveau. Uiteraard heeft hij een zwaar Italiaans accent, maar dat maakt niets uit.
Jeltje, in je OP spreek je over je identiteit... et lijkt mij echter meer een taalbarriere die ervoor zorgt dat je minder makkelijk je weg kunt vinden zoals je in Nederland kon.
Ik vond werk bij Wall Mart, ik wist niet precies wat Wall Mart inhield en ben dus ook na een dag weer vertrokken. Daarna ben ik naar Alberta gegaan en daar is zoveel werk dat het geen enkel probleem was om LEUK werk te vinden.quote:Op zondag 4 februari 2007 17:09 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Bedankt voor je tips!
Wat voor werk heb je kunnen vinden? Was het legaal? Mijn probleem is dat ik hier niet legaal mag werken omdat ik student ben. Dat heeft te maken met ingewikkelde immigratie-regeltjes.
En ja, ik kon een jaar lang legaal werken waar ik maar wilde. Je kan bij de Canadese Ambassade in Berlijn namelijk een Working Holiday Visa aanvragen. Dat is misschien wel iets voor jou, dan kun je in ieder geval een jaar lang werken en als je een dan een goede baas weet te vinden die je wil houden, dan kan hij je helpen via sponsorship om een langduriger visum te krijgen.
Ik mag helaas niet werken omdat ik een study permit heb. Kan wel na mijn studie een aanvraag indienen voor zo'n working holiday visa. Heb je enig idee vanaf wanneer je die aan moet vragen want volgens mij is er maar een beperkt aantal van die dingen toch?quote:Op zondag 4 februari 2007 23:08 schreef BushRanger het volgende:
[..]
Ik vond werk bij Wall Mart, ik wist niet precies wat Wall Mart inhield en ben dus ook na een dag weer vertrokken. Daarna ben ik naar Alberta gegaan en daar is zoveel werk dat het geen enkel probleem was om LEUK werk te vinden.
En ja, ik kon een jaar lang legaal werken waar ik maar wilde. Je kan bij de Canadese Ambassade in Berlijn namelijk een Working Holiday Visa aanvragen. Dat is misschien wel iets voor jou, dan kun je in ieder geval een jaar lang werken en als je een dan een goede baas weet te vinden die je wil houden, dan kan hij je helpen via sponsorship om een langduriger visum te krijgen.
@Mr-T: ik heb een tip voor je vriendin. www.taalklas.nl Hier heeft mijn schoonzusje heel veel aangehad toen ze naar NL kwam.
@Jeltje: Ik heb zelf ook altijd in het buitenland gewoond. Als het goed is kun je via de NL ambassade vragen of er ook een NL groepje is met mensen die daar ook zitten.
Dan heb je in iedergeval meer aanspraak en als je je NL netwerk uitbreid in een vreemd land, krijg je vanzelf steeds meer mensen om je heen.
Een van de users gaf net al aan dat het een idee is om naar de bieb te gaan. Pak dan kinderboeken, er zijn namelijk genoeg kinder (kleuter) boeken die een beetje encylopedie achtig aandoen. Zoals woorden met plaatjes. Daarna pak je steeds een hoger niveau van kinderboeken. Er zijn genoeg kinderboeken die ook in het Frans vertaald zijn die je misschien wel van vroeger kent.
Hoe deden wij dat altijd:
Gewoon doen of je gek bent en als je je niet goed wist uit te drukken, dan wezen we het aan.
En wij maakten er met "buitenlandse" vrienden altijd een sport van: Ik wees het aan zei het in het Nederlands en hun in hun taal. En dan de keer erop elkaar overhoren.
Wat heb ik een lol gehad.
Hebben ze bij de universiteit geen bestand met leerlingen die engels of nederlands zijn?
groetjes,
d-c
@Jeltje: Ik heb zelf ook altijd in het buitenland gewoond. Als het goed is kun je via de NL ambassade vragen of er ook een NL groepje is met mensen die daar ook zitten.
Dan heb je in iedergeval meer aanspraak en als je je NL netwerk uitbreid in een vreemd land, krijg je vanzelf steeds meer mensen om je heen.
Een van de users gaf net al aan dat het een idee is om naar de bieb te gaan. Pak dan kinderboeken, er zijn namelijk genoeg kinder (kleuter) boeken die een beetje encylopedie achtig aandoen. Zoals woorden met plaatjes. Daarna pak je steeds een hoger niveau van kinderboeken. Er zijn genoeg kinderboeken die ook in het Frans vertaald zijn die je misschien wel van vroeger kent.
Hoe deden wij dat altijd:
Gewoon doen of je gek bent en als je je niet goed wist uit te drukken, dan wezen we het aan.
En wij maakten er met "buitenlandse" vrienden altijd een sport van: Ik wees het aan zei het in het Nederlands en hun in hun taal. En dan de keer erop elkaar overhoren.
Wat heb ik een lol gehad.
Hebben ze bij de universiteit geen bestand met leerlingen die engels of nederlands zijn?
groetjes,
d-c
zondag 19 augustus 2007 00:00 schreef Renda het volgende: Je lijkt wel te slim voor je eigen gevoel. :D
Fokbijbel!
[b]Op zondag 28 oktober 2012 12:59 schreef kwiebuske het volgende:[/b] [me=kwiebuske]zegt 'je hebt gelijk dolfie'[/me]
Fokbijbel!
[b]Op zondag 28 oktober 2012 12:59 schreef kwiebuske het volgende:[/b] [me=kwiebuske]zegt 'je hebt gelijk dolfie'[/me]
Hoe kom je dan aan geld om te eten/woonvesting als je in je eentje bent in Canada én student bent?quote:Op zondag 4 februari 2007 17:09 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Bedankt voor je tips!
Wat voor werk heb je kunnen vinden? Was het legaal? Mijn probleem is dat ik hier niet legaal mag werken omdat ik student ben. Dat heeft te maken met ingewikkelde immigratie-regeltjes.
Wat ik me ok afvraag, als je in Nederland op jezelf woont. En een jaar naar Amerika gaat moet je je huidige woning
opzeggen,
Als je terrugkomt, heb je geen onderdak?
En hoe doe je het met je spullen/inboedel?
Alleen mensen met liefde in hun leven groeien voorspoedig en worden sterker.
No room for the unlucky.
No room for the unlucky.
Ik heb in Nederland keihard gewerkt om voldoende geld bij elkaar te kunnen krijgen om alles te kunnen betalen. Betaal zelf mijn studie, eten en kleding. Mijn vriend betaalt de huur, g/w/l en de uitstapjes die we ondernemen.quote:Op maandag 5 februari 2007 01:17 schreef a-child-in-chains het volgende:
[..]
Hoe kom je dan aan geld om te eten/woonvesting als je in je eentje bent in Canada én student bent?
Wat ik me ok afvraag, als je in Nederland op jezelf woont. En een jaar naar Amerika gaat moet je je huidige woning
opzeggen,
Als je terrugkomt, heb je geen onderdak?
En hoe doe je het met je spullen/inboedel?
Mijn appartement in Nederland heb ik opgezegd en al mijn spullen heb ik verpatst. Als ik terugkom in Nederland ga ik bij mijn ouders woon en zoek ik werk. Binnen no time heb ik dan weer geld genoeg om een eigen appartementje te kunnen betalen. Ik zorg er wel voor dat ik altijd ingeschreven blijf staan bij de woonstichting. Op die manier bouw je jaren op en zo kun je snel aan een huurappartementje komen.
Ik zou zeggen: donne-toi le temps. Het kost tijd om aan een nieuwe omgeving te wennen dus ik zou niet al te snel een balans op willen maken daar kwel je jezelf alleen maar mee.
Please Move The Deer Crossing Sign
Ja maak het jezelf zo veel mogeljijk thuis ofzo.
Zet André Hazes op en Blér mee met de sound van 'Normaal' 'k zeg maar wat
Zet André Hazes op en Blér mee met de sound van 'Normaal' 'k zeg maar wat
Alleen mensen met liefde in hun leven groeien voorspoedig en worden sterker.
No room for the unlucky.
No room for the unlucky.
Hoi Jeltje,quote:Op zondag 4 februari 2007 23:32 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Ik mag helaas niet werken omdat ik een study permit heb. Kan wel na mijn studie een aanvraag indienen voor zo'n working holiday visa. Heb je enig idee vanaf wanneer je die aan moet vragen want volgens mij is er maar een beperkt aantal van die dingen toch?
Working Holiday Visas kun je aanvragen vanaf 1 december voor het daaropvolgende jaar. Aanvraag via de Canadese Ambassade in Berlijn. Als je meer info wil, dan moet je het maar laten weten, ik zit in een internetcafe in Mexico en heb niet veel tijd nu.
Bedankt voor je tips!quote:Op maandag 5 februari 2007 00:32 schreef dolfina-chica het volgende:
@Mr-T: ik heb een tip voor je vriendin. www.taalklas.nl Hier heeft mijn schoonzusje heel veel aangehad toen ze naar NL kwam.
@Jeltje: Ik heb zelf ook altijd in het buitenland gewoond. Als het goed is kun je via de NL ambassade vragen of er ook een NL groepje is met mensen die daar ook zitten.
Dan heb je in iedergeval meer aanspraak en als je je NL netwerk uitbreid in een vreemd land, krijg je vanzelf steeds meer mensen om je heen.
Een van de users gaf net al aan dat het een idee is om naar de bieb te gaan. Pak dan kinderboeken, er zijn namelijk genoeg kinder (kleuter) boeken die een beetje encylopedie achtig aandoen. Zoals woorden met plaatjes. Daarna pak je steeds een hoger niveau van kinderboeken. Er zijn genoeg kinderboeken die ook in het Frans vertaald zijn die je misschien wel van vroeger kent.
Hoe deden wij dat altijd:
Gewoon doen of je gek bent en als je je niet goed wist uit te drukken, dan wezen we het aan.
En wij maakten er met "buitenlandse" vrienden altijd een sport van: Ik wees het aan zei het in het Nederlands en hun in hun taal. En dan de keer erop elkaar overhoren.
Wat heb ik een lol gehad.
Hebben ze bij de universiteit geen bestand met leerlingen die engels of nederlands zijn?
groetjes,
d-c
Ik heb er ook al eens aan gedacht om op school gewoon eens naar de internationale studentenvereniging te gaan en te vragen om een bestandje met nederlandse leerlingen. Weet niet of ze dat zomaar geven maar kan het natuurlijk wel altijd proberen. Heb deze donderdag een gesprek met iemand van die vereniging dus we zullen zien wat daar uit voort komt.
Zal ook eens gaan googlen op de Nederlandse Ambassade in Canada.
Dag BushRanger,quote:Op woensdag 7 februari 2007 01:54 schreef BushRanger het volgende:
[..]
Hoi Jeltje,
Working Holiday Visas kun je aanvragen vanaf 1 december voor het daaropvolgende jaar. Aanvraag via de Canadese Ambassade in Berlijn. Als je meer info wil, dan moet je het maar laten weten, ik zit in een internetcafe in Mexico en heb niet veel tijd nu.
Fijn dat je reageert. Ik vroeg me af of het mogelijk is om zo'n aanvraag in te dienen terwijl ik in Canada zit. Neem aan dat ik dan weer allerlei documenten in zal moeten sturen enzo? En weet je toevallig wat de kosten zijn en per wanneer het visum in kan gaan? Ik zit nog t/m maart 2008 'vast' aan mijn study permit.
idd, 7 weken is niks. je zit duidelijk in de bekende "cultuur-choc" periode en die kan behoorlijk lang duren. maar als je je erdoorheen slaat zul je alles veel positever bekijken.quote:Op maandag 5 februari 2007 01:51 schreef JimmyJames het volgende:
Ik zou zeggen: donne-toi le temps. Het kost tijd om aan een nieuwe omgeving te wennen dus ik zou niet al te snel een balans op willen maken daar kwel je jezelf alleen maar mee.
Oh ja, een taal leer je niet zomaar. ook al neem je les, om het egt te kunnen spreken moet je het in de praktijk brengen. ook al heb je het gevoel dat je helemaal voor gek staat. als mensen merken dat jij je best doet om hun taal te spreken zullen ze jou veel sneller willen helpen. en wat heel belangrijk is: laat je vriend frans met je praten, zo moet je gewoon de taal leren....
waarom ga je niet sporten? fitnessen of zo? dan kom je zowiezo onder de mensen en wie weet ontmoet je hele leuke mensen.
in ieder geval...prijs jezelf gelukkig! je bent verliefd en je hebt de mogelijkheid gehad om naar het buiteland te verhuizen. canada heef zo veel te bieden....ruilen? hahahah!
veel succes met "intergreren"
tu ne vis qu'une fois...profites-en!
Je mag niet werken, maar mag je wel vrijwilligerswerk doen? Dat is een goede manier om je de taal eigen te maken. Als je nu engelstalige vrienden gaat opzoeken, duurt het alleen langer tot je in het frans jezelf kunt zijn.
Ik ken iemand met een vergelijkbare situatie, zij heeft de eerste maanden dat ze daar woonde meteen geprobeerd in de taal mee te komen. Na vier maanden ondergedompeld zijn in een vreemde taal ging (ze was bijna wanhopig geworden), klikte het en ging het opeens beter.
Als je het echt nodig hebt om engels- of nederlandstalige vrienden te hebben, dan moet je dat niet laten. Voor de beheersing van de taal lijkt het me minder goed. Je bent nog maar een paar weken daar. Als je bv. van Limburg naar Groningen verhuist, moet je de eerste tijd ook wennen aan de andere omgeving, andere gewoontes en nieuwe mensen. Die overgang moet je niet uitvlakken, behalve de taal heb je je al op tig punten moeten aanpassen. Houd nog even vol en sterkte!
Ik ken iemand met een vergelijkbare situatie, zij heeft de eerste maanden dat ze daar woonde meteen geprobeerd in de taal mee te komen. Na vier maanden ondergedompeld zijn in een vreemde taal ging (ze was bijna wanhopig geworden), klikte het en ging het opeens beter.
Als je het echt nodig hebt om engels- of nederlandstalige vrienden te hebben, dan moet je dat niet laten. Voor de beheersing van de taal lijkt het me minder goed. Je bent nog maar een paar weken daar. Als je bv. van Limburg naar Groningen verhuist, moet je de eerste tijd ook wennen aan de andere omgeving, andere gewoontes en nieuwe mensen. Die overgang moet je niet uitvlakken, behalve de taal heb je je al op tig punten moeten aanpassen. Houd nog even vol en sterkte!
crap in = crap out
Da's wel wat anders dan naar Canada verhuizen hoorquote:Op woensdag 7 februari 2007 13:28 schreef loveli het volgende:
Als je bv. van Limburg naar Groningen verhuist, moet je de eerste tijd ook wennen aan de andere omgeving, andere gewoontes en nieuwe mensen. D
Please Move The Deer Crossing Sign
Maar kan voor sommige mensen net zo ingrijpend zijn. Maar dat terzijde...quote:Op woensdag 7 februari 2007 15:07 schreef JimmyJames het volgende:
[..]
Da's wel wat anders dan naar Canada verhuizen hoor
TS, heb geduld! Het komt allemaal goed, maar niet binnen 7 weken. Behalve dat je te maken hebt met een culture shock, moet je immers ook nog wennen aan het feit dat je je eigen leven kwijt bent. Tegen de tijd dat je alles op de rit hebt, ben je waarschijnlijk al vlot een jaar verder.
Ik woon inmiddels bijna een jaar in m'n vijfde buitenland, en vind het nog steeds niet makkelijk, maar ik denk dat ik je een paar dingen aan kan raden. Ten eerste: zie je gewenning en integratie als een baan. Een groot deel daarvan is dus, zoals SeLang al schreef, het leren van de taal. Maak een schema. Besteed tijd aan je lessen, maar ook aan lezen (de krant geeft je meteen meer inzicht in je omgeving) en televisie kijken. Neem je voor om iedere dag minimaal twee keer iets tegen een onbekende te zeggen.
Neem er een keer per week ook een excursie in op: ga naar een museum, een bibliotheek.... wat dan ook. Opnieuw leer je zo iets over je omgeving, en het geeft je ook tijd om een beetje te genieten.
Het opzoeken van een Nederlandse vereniging of Nederlandse studiegenoten lijkt me best een goed idee. Juist omdat je vriend ook Canadees is, lijkt het me heerlijk om zo af en toe even te kunnen ontspannen. Het risico dat je 'erin blijft hangen' lijkt me niet zo heel erg groot.
Voor vakantie terug gaan naar Nederland zou ik gewoon even uit je hoofd zetten. Dat zal je echt niet helpen. Deze tijd van chaos moet je echt door. Op een gegeven moment wordt je omgeving meer 'eigen', ga je kleine succesjes behalen, en ga je je rustiger voelen. Maar het kost tijd. Succes!
Cursus frans en op een sport gaan of naar een sportvereniging gaan, daar ontmoet je meestal ook wel mensen.
Of anders is daar geen hyves of dergelijks dat je nederlanders kan zoeken, Montreal is zo'n grote stad dat moet bijna wel!
Of anders is daar geen hyves of dergelijks dat je nederlanders kan zoeken, Montreal is zo'n grote stad dat moet bijna wel!
Hoi Jeltje,
Ik ben vier maanden geleden naar Londen verhuisd. Weliswaar niet zo ver weg als Canada (of de VS) en ik ben verhuisd omdat hier al mijn vrienden wonen. Zelfs met een groot sociaal netwerk om me op te vangen viel het niet mee om hier te starten met een nieuw leven, want zo voelde het toch wel een beetje. Mijn flat in Nederland stond te koop, ik had mijn vaste baan opgezegd, terwijl het enige wat ik hier in Londen had was een flat die ik deelde met vriendinnen.
Ik had geen werk en na een paar weken was het vakantiegevoel er ook wel vanaf en ik viel in een gat. Ik ben wel naar huis gegaan, de afstand is niets vanaf hier. En dat deed me goed, hoe raar het ook klinkt. Ik besefte dat ik zo weinig meer had in Nederland en dat ik hier in Londen echt thuis ben. Maar goed, ik besef dat mijn situatie heel anders is dan die van jou.
Ik denk dat je op dit moment erg last hebt van de taalbarriere en de enige manier om hier overheen te komen is om in het diepe te springen. Je leert een taal het beste als je erin moet functioneren. Spreken jij en je vriend Engels? Misschien is het een plan om wat meer Frans te spreken, zodat je kunt oefenen. Zo'n cursus die je doet is natuurlijk prima, maar ik merk elke dag weer dat het Engels wat ik vroeger op school leerde weinig te maken heeft met wat er in het dagelijks leven wordt gesproken.
Probeer inderdaad wat sociale activiteiten te ondernemen, studieverenigingen, etc. Op een universiteit zijn er voldoende mogelijkheden en er is vast een internationale studentenvereniging of iets dergelijks.
En vooral, geef het tijd, geef het tijd.
Succes!
Ik ben vier maanden geleden naar Londen verhuisd. Weliswaar niet zo ver weg als Canada (of de VS) en ik ben verhuisd omdat hier al mijn vrienden wonen. Zelfs met een groot sociaal netwerk om me op te vangen viel het niet mee om hier te starten met een nieuw leven, want zo voelde het toch wel een beetje. Mijn flat in Nederland stond te koop, ik had mijn vaste baan opgezegd, terwijl het enige wat ik hier in Londen had was een flat die ik deelde met vriendinnen.
Ik had geen werk en na een paar weken was het vakantiegevoel er ook wel vanaf en ik viel in een gat. Ik ben wel naar huis gegaan, de afstand is niets vanaf hier. En dat deed me goed, hoe raar het ook klinkt. Ik besefte dat ik zo weinig meer had in Nederland en dat ik hier in Londen echt thuis ben. Maar goed, ik besef dat mijn situatie heel anders is dan die van jou.
Ik denk dat je op dit moment erg last hebt van de taalbarriere en de enige manier om hier overheen te komen is om in het diepe te springen. Je leert een taal het beste als je erin moet functioneren. Spreken jij en je vriend Engels? Misschien is het een plan om wat meer Frans te spreken, zodat je kunt oefenen. Zo'n cursus die je doet is natuurlijk prima, maar ik merk elke dag weer dat het Engels wat ik vroeger op school leerde weinig te maken heeft met wat er in het dagelijks leven wordt gesproken.
Probeer inderdaad wat sociale activiteiten te ondernemen, studieverenigingen, etc. Op een universiteit zijn er voldoende mogelijkheden en er is vast een internationale studentenvereniging of iets dergelijks.
En vooral, geef het tijd, geef het tijd.
Succes!
Zie ik daar toch plots mijn topic bovenaan staan!
Tijd voor een update dan maar!
Nog altijd heb ik het, met tussenpozen, niet erg makkelijk.
Met de taal gaat het gelukkig steeds beter. Inmiddels kan ik vrijwel alle normale gesprekken van frans-canadezen verstaan. Ik probeer dagelijks de krant (metro; die hebben ze hier ook!) in het frans te lezen en daarnaast probeer ik met mijn vriend wat vaker in het frans te praten. Het doet me in ieder geval goed te beseffen dat ik progressie heb gemaakt. Het frans spreken gaat helaas nog niet erg goed. Ik voel me niet zeker genoeg als ik frans spreek waardoor ik een soort van faalangst heb.
Sociaal gezien gaat het ook iets beter. Inmiddels heb ik een vriendin gevonden waarmee ik nu veel optrek. Heb haar op school leren kennen en we hebben ons samen geregistreerd voor de sportschool. Het enige jammere is dat ze over 4 maanden terug naar haar thuisland zal gaan (Denemarken).
Verder heb ik nog steeds contact met de internationale studentenvereniging om een evenement op te zetten. Het plan is om een keer smoked meat (typisch canadees) te gaan eten met een groepje mensen. Of dat er ook echt van gaat komen durf ik niet te zeggen; voel me niet zeker genoeg om er zelf flink achteraan te gaan vangen.
Tevens ben ik bezig om vrijwilligerswerk te gaan doen. Ik mag geen betaald werk doen hier, dus vrijwilligerswerk is een goed alternatief. Ben nu aan het wachten op de reactie van de betreffende organisatie. Het zal gaan om vrijwilligerswerk waarbij ik veel moet communiceren (in het engels) dus dat zie ik als een mooie uitdaging.
Feit blijft echter wel dat mijn wereldje nog altijd miniscuul klein is vergeleken met hoe het in Nederland was. Ik probeer me er aan vast te houden dat ik in Nederland ook niet alles in een paar maanden tijd op heb kunnen bouwen en dat het daarom normaal is dat ik hier niet gelijk tig nieuwe vrienden weet te maken. De drang om in contact te komen met Nederlanders is weg; vind het wel best om met anderstaligen te spreken.
Wat me de laatste tijd meer en meer frustreert is het succes van mijn vriend. Ben echt blij voor hem dat het alles hem zo goed afgaat maar het benadrukt voor mij wel mijn 'falen'.
Qua karakter is hij het tegenovergestelde van mij. Hij is mega zelfverzekerd, super sociaal en kan de hele wereld aan. Hij is net een nieuwe baan begonnen en wordt nu al de hemel in geprezen door zijn baas en collega's. Vriendschappen sluiten is voor hem een eitje. Ik voel me, vergeleken met hem, af en toe echt een mislukkeling. Voel me afhankelijk van hem, terwijl hij mij in geen enkel opzicht nodig zou hebben.
De drang om terug te gaan naar Nederland is zo goed als verdwenen. Denk dat de terugkeer naar Canada alleen maar moeilijker zal worden als ik al zo snel Nederland op ga zoeken.
Oja, nog een laatste ontwikkeling: ik ga een aanvraag indienen om een permanent resident van Canada te worden. Het klinkt wellicht gek, omdat ik aangeef het erg moeilijk te hebben in Canada. Desondanks, wil ik niet terug naar Nederland en heb ik er vertrouwen in dat ik me hier in de toekomst thuis ga voelen.
Tijd voor een update dan maar!
Nog altijd heb ik het, met tussenpozen, niet erg makkelijk.
Met de taal gaat het gelukkig steeds beter. Inmiddels kan ik vrijwel alle normale gesprekken van frans-canadezen verstaan. Ik probeer dagelijks de krant (metro; die hebben ze hier ook!) in het frans te lezen en daarnaast probeer ik met mijn vriend wat vaker in het frans te praten. Het doet me in ieder geval goed te beseffen dat ik progressie heb gemaakt. Het frans spreken gaat helaas nog niet erg goed. Ik voel me niet zeker genoeg als ik frans spreek waardoor ik een soort van faalangst heb.
Sociaal gezien gaat het ook iets beter. Inmiddels heb ik een vriendin gevonden waarmee ik nu veel optrek. Heb haar op school leren kennen en we hebben ons samen geregistreerd voor de sportschool. Het enige jammere is dat ze over 4 maanden terug naar haar thuisland zal gaan (Denemarken).
Verder heb ik nog steeds contact met de internationale studentenvereniging om een evenement op te zetten. Het plan is om een keer smoked meat (typisch canadees) te gaan eten met een groepje mensen. Of dat er ook echt van gaat komen durf ik niet te zeggen; voel me niet zeker genoeg om er zelf flink achteraan te gaan vangen.
Tevens ben ik bezig om vrijwilligerswerk te gaan doen. Ik mag geen betaald werk doen hier, dus vrijwilligerswerk is een goed alternatief. Ben nu aan het wachten op de reactie van de betreffende organisatie. Het zal gaan om vrijwilligerswerk waarbij ik veel moet communiceren (in het engels) dus dat zie ik als een mooie uitdaging.
Feit blijft echter wel dat mijn wereldje nog altijd miniscuul klein is vergeleken met hoe het in Nederland was. Ik probeer me er aan vast te houden dat ik in Nederland ook niet alles in een paar maanden tijd op heb kunnen bouwen en dat het daarom normaal is dat ik hier niet gelijk tig nieuwe vrienden weet te maken. De drang om in contact te komen met Nederlanders is weg; vind het wel best om met anderstaligen te spreken.
Wat me de laatste tijd meer en meer frustreert is het succes van mijn vriend. Ben echt blij voor hem dat het alles hem zo goed afgaat maar het benadrukt voor mij wel mijn 'falen'.
Qua karakter is hij het tegenovergestelde van mij. Hij is mega zelfverzekerd, super sociaal en kan de hele wereld aan. Hij is net een nieuwe baan begonnen en wordt nu al de hemel in geprezen door zijn baas en collega's. Vriendschappen sluiten is voor hem een eitje. Ik voel me, vergeleken met hem, af en toe echt een mislukkeling. Voel me afhankelijk van hem, terwijl hij mij in geen enkel opzicht nodig zou hebben.
De drang om terug te gaan naar Nederland is zo goed als verdwenen. Denk dat de terugkeer naar Canada alleen maar moeilijker zal worden als ik al zo snel Nederland op ga zoeken.
Oja, nog een laatste ontwikkeling: ik ga een aanvraag indienen om een permanent resident van Canada te worden. Het klinkt wellicht gek, omdat ik aangeef het erg moeilijk te hebben in Canada. Desondanks, wil ik niet terug naar Nederland en heb ik er vertrouwen in dat ik me hier in de toekomst thuis ga voelen.
Ik kan het mezelf moeilijk voorstellen om het niet naar je zin te hebben in het buitenland na een lange periode nederland. Maarja, kben nog jong en hoop zo spoedig mogelijk te verhuizen naar engeland/amerika. Kheb eigenlijk wel bekenden over de hele wereld behalve in het aziatische/oost europa deel. Een vliegtuig reisje is zoooo gemaakt
Ik dacht juist dat mensen steeds minder dat principe hadden van oost west thuis best bij mamma in de buurt blijven wonen etc etc. Toen ik van mn middelbare school afging, en das nog niet zo lang geleden naar mijn mening dan Ging de ene naar equador, de ander naar australie de ander naar engeland lol, zelfs naar china en nepal. Grenzen vervagen nu eenmaal en 'as' gezegd... een vliegtuig reisje is zooo gemaakt
Ik dacht juist dat mensen steeds minder dat principe hadden van oost west thuis best bij mamma in de buurt blijven wonen etc etc. Toen ik van mn middelbare school afging, en das nog niet zo lang geleden naar mijn mening dan Ging de ene naar equador, de ander naar australie de ander naar engeland lol, zelfs naar china en nepal. Grenzen vervagen nu eenmaal en 'as' gezegd... een vliegtuig reisje is zooo gemaakt
People once tried to make Chuck Norris toilet paper. He said no because Chuck Norris takes crap from NOBODY!!!!
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Hey Jeltje,
Ik zie je topic nu pas - fijn om te horen dat het toch de goede richting met je opgaat
Ik wil ook graag mijn eigen ervaringen met je delen: ik ben verhuisd van Brussel naar Amersfoort om bij mijn vriend te wonen. En nee, dat is niet hetzelfde als naar Canada verhuizen, maar ik herken toch wel heel veel dingen in jouw verhaal.
De taal bijvoorbeeld: ik voel me nog steeds ontzettend onzeker als ik met een Nederlander praat, ik denk de hele tijd "Gebruiken ze die uitdrukking hier wel? Is dit geen typisch Vlaams woord?". En nog steeds zijn er van die botte harken die als ze mij horen, meteen Jambers proberen te imiteren. Alsof elke Vlaming praat als Jambers, Samson of Urbanus.
Toch pas ik ervoor om te gaan praten als Linda de Mol, want ik ben nu eenmaal een Vlaamse en ik ben daar trots op. Met de jaren zal het ook wel beter gaan met die onzekerheid (en weet ik beter welke volkomen Nederlandse woorden een Nederlander niet verstaat).
Het isolement is iets waar ik nu nog steeds last van heb (hoewel ik binnenkort hier 2 jaar woon). Ja, ik heb me ingeschreven bij de sportschool, maar ik leer op de crosstrainer echt geen mensen kennen. Me inschrijven voor andere cursussen is moeilijk ivm mijn werk (laat thuis) - vrienden heb ik hier dus nog steeds niet.
Het voordeel bij mij is dat ik hier wel snel een baan had (sterker nog: ik wilde pas hierheen verhuizen op het moment dat ik reeds een contract op zak had) en dus wel een manier om de week door te komen.
De laatste maanden is het niet zo goed gegaan met me (overspannen thuis gezeten), maar daarvan ligt de oorzaak ook zeker in mijn karakter (dat perfectionisme is werkelijk nergens goed voor).
Maar volgens mij hoef jij daar niet voor te vrezen, gezien je al van in het begin je er zo bewust bezig mee bent dat je een plekje in de maatschappij wil hebben.
Bonne chance (en nog een tip voor een taalcursus: www.bis.vlaanderen.be )
Ik zie je topic nu pas - fijn om te horen dat het toch de goede richting met je opgaat
Ik wil ook graag mijn eigen ervaringen met je delen: ik ben verhuisd van Brussel naar Amersfoort om bij mijn vriend te wonen. En nee, dat is niet hetzelfde als naar Canada verhuizen, maar ik herken toch wel heel veel dingen in jouw verhaal.
De taal bijvoorbeeld: ik voel me nog steeds ontzettend onzeker als ik met een Nederlander praat, ik denk de hele tijd "Gebruiken ze die uitdrukking hier wel? Is dit geen typisch Vlaams woord?". En nog steeds zijn er van die botte harken die als ze mij horen, meteen Jambers proberen te imiteren. Alsof elke Vlaming praat als Jambers, Samson of Urbanus.
Toch pas ik ervoor om te gaan praten als Linda de Mol, want ik ben nu eenmaal een Vlaamse en ik ben daar trots op. Met de jaren zal het ook wel beter gaan met die onzekerheid (en weet ik beter welke volkomen Nederlandse woorden een Nederlander niet verstaat).
Het isolement is iets waar ik nu nog steeds last van heb (hoewel ik binnenkort hier 2 jaar woon). Ja, ik heb me ingeschreven bij de sportschool, maar ik leer op de crosstrainer echt geen mensen kennen. Me inschrijven voor andere cursussen is moeilijk ivm mijn werk (laat thuis) - vrienden heb ik hier dus nog steeds niet.
Het voordeel bij mij is dat ik hier wel snel een baan had (sterker nog: ik wilde pas hierheen verhuizen op het moment dat ik reeds een contract op zak had) en dus wel een manier om de week door te komen.
De laatste maanden is het niet zo goed gegaan met me (overspannen thuis gezeten), maar daarvan ligt de oorzaak ook zeker in mijn karakter (dat perfectionisme is werkelijk nergens goed voor).
Maar volgens mij hoef jij daar niet voor te vrezen, gezien je al van in het begin je er zo bewust bezig mee bent dat je een plekje in de maatschappij wil hebben.
Bonne chance (en nog een tip voor een taalcursus: www.bis.vlaanderen.be )
Hey een andere perfectionist En belgen zijn ok! Ben er al vaak geweest kan me niet voorstellen dat mensen nog zo treiterig doen omdat jij wel fatsoenlijk nederlands kan.quote:Op vrijdag 2 maart 2007 10:32 schreef rupicola het volgende:
Hey Jeltje,
Ik zie je topic nu pas - fijn om te horen dat het toch de goede richting met je opgaat
Ik wil ook graag mijn eigen ervaringen met je delen: ik ben verhuisd van Brussel naar Amersfoort om bij mijn vriend te wonen. En nee, dat is niet hetzelfde als naar Canada verhuizen, maar ik herken toch wel heel veel dingen in jouw verhaal.
De taal bijvoorbeeld: ik voel me nog steeds ontzettend onzeker als ik met een Nederlander praat, ik denk de hele tijd "Gebruiken ze die uitdrukking hier wel? Is dit geen typisch Vlaams woord?". En nog steeds zijn er van die botte harken die als ze mij horen, meteen Jambers proberen te imiteren. Alsof elke Vlaming praat als Jambers, Samson of Urbanus.
Toch pas ik ervoor om te gaan praten als Linda de Mol, want ik ben nu eenmaal een Vlaamse en ik ben daar trots op. Met de jaren zal het ook wel beter gaan met die onzekerheid (en weet ik beter welke volkomen Nederlandse woorden een Nederlander niet verstaat).
Het isolement is iets waar ik nu nog steeds last van heb (hoewel ik binnenkort hier 2 jaar woon). Ja, ik heb me ingeschreven bij de sportschool, maar ik leer op de crosstrainer echt geen mensen kennen. Me inschrijven voor andere cursussen is moeilijk ivm mijn werk (laat thuis) - vrienden heb ik hier dus nog steeds niet.
Het voordeel bij mij is dat ik hier wel snel een baan had (sterker nog: ik wilde pas hierheen verhuizen op het moment dat ik reeds een contract op zak had) en dus wel een manier om de week door te komen.
De laatste maanden is het niet zo goed gegaan met me (overspannen thuis gezeten), maar daarvan ligt de oorzaak ook zeker in mijn karakter (dat perfectionisme is werkelijk nergens goed voor).
Maar volgens mij hoef jij daar niet voor te vrezen, gezien je al van in het begin je er zo bewust bezig mee bent dat je een plekje in de maatschappij wil hebben.
Bonne chance (en nog een tip voor een taalcursus: www.bis.vlaanderen.be )
En belgen zijn ok! Ben er al vaak geweest kan me niet voorstellen dat mensen nog zo treiterig doen omdat jij wel fatsoenlijk nederlands kan.
People once tried to make Chuck Norris toilet paper. He said no because Chuck Norris takes crap from NOBODY!!!!
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Voor sommige mensen zal het zeker een stuk makkelijker zijn dan voor anderen. Denk dat het erg afhankelijk is van je persoonlijkheid.quote:Op vrijdag 2 maart 2007 10:14 schreef sitting_elfling het volgende:
Ik kan het mezelf moeilijk voorstellen om het niet naar je zin te hebben in het buitenland na een lange periode nederland. Maarja, kben nog jong en hoop zo spoedig mogelijk te verhuizen naar engeland/amerika. Kheb eigenlijk wel bekenden over de hele wereld behalve in het aziatische/oost europa deel. Een vliegtuig reisje is zoooo gemaakt
Ik dacht juist dat mensen steeds minder dat principe hadden van oost west thuis best bij mamma in de buurt blijven wonen etc etc. Toen ik van mn middelbare school afging, en das nog niet zo lang geleden naar mijn mening dan Ging de ene naar equador, de ander naar australie de ander naar engeland lol, zelfs naar china en nepal. Grenzen vervagen nu eenmaal en 'as' gezegd... een vliegtuig reisje is zooo gemaakt
Hallo rupicola,quote:Op vrijdag 2 maart 2007 10:32 schreef rupicola het volgende:
Hey Jeltje,
Ik zie je topic nu pas - fijn om te horen dat het toch de goede richting met je opgaat
Ik wil ook graag mijn eigen ervaringen met je delen: ik ben verhuisd van Brussel naar Amersfoort om bij mijn vriend te wonen. En nee, dat is niet hetzelfde als naar Canada verhuizen, maar ik herken toch wel heel veel dingen in jouw verhaal.
De taal bijvoorbeeld: ik voel me nog steeds ontzettend onzeker als ik met een Nederlander praat, ik denk de hele tijd "Gebruiken ze die uitdrukking hier wel? Is dit geen typisch Vlaams woord?". En nog steeds zijn er van die botte harken die als ze mij horen, meteen Jambers proberen te imiteren. Alsof elke Vlaming praat als Jambers, Samson of Urbanus.
Toch pas ik ervoor om te gaan praten als Linda de Mol, want ik ben nu eenmaal een Vlaamse en ik ben daar trots op. Met de jaren zal het ook wel beter gaan met die onzekerheid (en weet ik beter welke volkomen Nederlandse woorden een Nederlander niet verstaat).
Het isolement is iets waar ik nu nog steeds last van heb (hoewel ik binnenkort hier 2 jaar woon). Ja, ik heb me ingeschreven bij de sportschool, maar ik leer op de crosstrainer echt geen mensen kennen. Me inschrijven voor andere cursussen is moeilijk ivm mijn werk (laat thuis) - vrienden heb ik hier dus nog steeds niet.
Het voordeel bij mij is dat ik hier wel snel een baan had (sterker nog: ik wilde pas hierheen verhuizen op het moment dat ik reeds een contract op zak had) en dus wel een manier om de week door te komen.
De laatste maanden is het niet zo goed gegaan met me (overspannen thuis gezeten), maar daarvan ligt de oorzaak ook zeker in mijn karakter (dat perfectionisme is werkelijk nergens goed voor).
Maar volgens mij hoef jij daar niet voor te vrezen, gezien je al van in het begin je er zo bewust bezig mee bent dat je een plekje in de maatschappij wil hebben.
Bonne chance (en nog een tip voor een taalcursus: www.bis.vlaanderen.be )
Bedankt voor je reactie.
Ik kan me voorstellen dat je je vaak toch wat opgelaten voelt tussen de nederlanders. We staan er toch een beetje om bekend dat we vaak erg direct kunnen zijn. Als ik jou was zou ik proberen toch mee te lachen in de urbanus en samson grappen; in principe bedoelen mensen dat niet persoonlijk naar jou toe.
Het is jammer dat ook jij dat perfectionisme hebt. Denk dat we allebei wel weten dat het veel beter is om schijt aan alles te hebben, maar toch is het lastig daar naar te handelen.
Wat ik me afvraag: heb je geen collega's waar je bijvoorbeeld na het werk een drankje mee kunt gaan drinken? En hoe zit het met de omgeving van je vriend? Heeft hij geen vrienden die je inmiddels ook hebt leren kennen en die nu jouw vrienden zijn geworden?
Je hebt gelijk dat een sportschool niet echt helpt in het krijgen van vrienden. Als mijn vriendin niet met me meegaat spreek ik ook echt niet met andere mensen. Iedereen is bezig met zijn/haar eigen training.
Bedankt voor de tip voor een taalcursus, zal de website zodadelijk eens gaan bestuderen.
Jij ook veel succes in Nederland
Zoals anderen ook al zeggen; probeer zoveel mogelijk Frans te praten. In het begin vind je het misschien eng wat iedereen volgens mij heeft... Een buitenlandse vriend wilde ook graag Nederlands leren en ja, dan zul je het toch moeten spreken. Als hij dan langs kwam gingen we eerst een of twee uur in het Nederlands en daarna de rest van de avond in het Engels verder. Aangezien zijn Nederlands nul was toen hij hier kwam was het erg zwaar dus hielden we het bij een of twee uur. Misschien een idee om dat met je vriend te doen? Dan is de schaamte wellicht al minder. En misschien ook een plan om een sport te gaan doen? Leer je gelijk wat mensen kennen en kun je ook je taal oefenen. Daarnaast is mijn ervaring dat mensen het alleen maar heel erg waarderen als je hun taal probeerd te spreken. Heel veel succes daar!
Se altid på livet från den ljusa sidan
Wat herkenbaar allemaal!
Zelf vertrok ik ruim 7 jaar geleden naar Australie om bij meneer Fiep te vertoeven. Het eerste jaar was ver-schrik-ke-lijk: van een opzichzelfwonende, werkende, sociale tante, naar een dozig aanhangseltje van de vent. Ik kende niemand (zijn familie en vrienden is toch zijn sociale kring en niet noodzakelijkerwijze de jouwe!), verdwaalde regelmatig in mijn eigen suburb, bepaalde uitdrukkingen gingen finaal aan mij voorbij en ik wist helemaal niets van de lokale current affairs. Bovendien werd ik (ik had nog geen Australisch accent) niet als volledig persoon gezien, althans zo voelde het, maar als een soort exotisch kippetje uit een ver klompenland (dat toch wel heel hard in haar handjes mocht knijpen dat ze in zo'n goddelijk oord mocht vertoeven....!).
Wat betreft tips: ga werken, het maakt niet uit of het vrijwillig, zwart, of onderbetaalde k*tbaantjes zijn, maar ga de deur uit, get involved en krijg je zelfvertrouwen terug! Musea en sportscholen bezoeken zijn leuke tijdverdrijvingen, maar het is toch lastiger om meaningful contact te leggen. Ik zou ook niet teveel blijven hangen aan Nederland of aan mede-migranten - alhoewel het af en toe wel eens lekker is om het nieuwe "vaderland" flink af te zeiken, is het belangrijk om niet door te slaan naar het negatieve. Want het uiteindelijke doel (tenzij je je vent mee terug kan sleuren naar klompenland) is toch dat je een geslaagde vrouw in den vreemde bent - met een volle sociale en zakelijke agenda, toch!?!
Zelf vertrok ik ruim 7 jaar geleden naar Australie om bij meneer Fiep te vertoeven. Het eerste jaar was ver-schrik-ke-lijk: van een opzichzelfwonende, werkende, sociale tante, naar een dozig aanhangseltje van de vent. Ik kende niemand (zijn familie en vrienden is toch zijn sociale kring en niet noodzakelijkerwijze de jouwe!), verdwaalde regelmatig in mijn eigen suburb, bepaalde uitdrukkingen gingen finaal aan mij voorbij en ik wist helemaal niets van de lokale current affairs. Bovendien werd ik (ik had nog geen Australisch accent) niet als volledig persoon gezien, althans zo voelde het, maar als een soort exotisch kippetje uit een ver klompenland (dat toch wel heel hard in haar handjes mocht knijpen dat ze in zo'n goddelijk oord mocht vertoeven....!).
Wat betreft tips: ga werken, het maakt niet uit of het vrijwillig, zwart, of onderbetaalde k*tbaantjes zijn, maar ga de deur uit, get involved en krijg je zelfvertrouwen terug! Musea en sportscholen bezoeken zijn leuke tijdverdrijvingen, maar het is toch lastiger om meaningful contact te leggen. Ik zou ook niet teveel blijven hangen aan Nederland of aan mede-migranten - alhoewel het af en toe wel eens lekker is om het nieuwe "vaderland" flink af te zeiken, is het belangrijk om niet door te slaan naar het negatieve. Want het uiteindelijke doel (tenzij je je vent mee terug kan sleuren naar klompenland) is toch dat je een geslaagde vrouw in den vreemde bent - met een volle sociale en zakelijke agenda, toch!?!
"Het is wel leuk hoor, al die avonturen, maar je krijgt er zo'n stijve nek van."
Bedankt voor je reactie. Goed om te lezen dat ik niet de enige ben die zich inderdaad een dozig aanhangsel van de kerel voelt. Je vertelt dat voor jou het eerste jaar vreselijk was...ik hoop toch eigenlijk wel dat ik eerder mijn leven opnieuw heb op kunnen bouwen hier. Moet er niet aan denken me nog 9 maanden zo te moeten voelen om eerlijk te zijn.quote:Op woensdag 7 maart 2007 05:30 schreef Fiep het volgende:
Wat herkenbaar allemaal!
Zelf vertrok ik ruim 7 jaar geleden naar Australie om bij meneer Fiep te vertoeven. Het eerste jaar was ver-schrik-ke-lijk: van een opzichzelfwonende, werkende, sociale tante, naar een dozig aanhangseltje van de vent. Ik kende niemand (zijn familie en vrienden is toch zijn sociale kring en niet noodzakelijkerwijze de jouwe!), verdwaalde regelmatig in mijn eigen suburb, bepaalde uitdrukkingen gingen finaal aan mij voorbij en ik wist helemaal niets van de lokale current affairs. Bovendien werd ik (ik had nog geen Australisch accent) niet als volledig persoon gezien, althans zo voelde het, maar als een soort exotisch kippetje uit een ver klompenland (dat toch wel heel hard in haar handjes mocht knijpen dat ze in zo'n goddelijk oord mocht vertoeven....!).
Wat betreft tips: ga werken, het maakt niet uit of het vrijwillig, zwart, of onderbetaalde k*tbaantjes zijn, maar ga de deur uit, get involved en krijg je zelfvertrouwen terug! Musea en sportscholen bezoeken zijn leuke tijdverdrijvingen, maar het is toch lastiger om meaningful contact te leggen. Ik zou ook niet teveel blijven hangen aan Nederland of aan mede-migranten - alhoewel het af en toe wel eens lekker is om het nieuwe "vaderland" flink af te zeiken, is het belangrijk om niet door te slaan naar het negatieve. Want het uiteindelijke doel (tenzij je je vent mee terug kan sleuren naar klompenland) is toch dat je een geslaagde vrouw in den vreemde bent - met een volle sociale en zakelijke agenda, toch!?!
Je hebt gelijk dat ik meer dingen moet ondernemen maar het is verdomde lastig wanneer je onzeker bent over alles wat je doet en je je overal minderwaardig voelt. Ik was, net als jij, een succesvol sociaal actief persoontje; dat ben ik nu op de een of andere manier kwijtgeraakt.
Wanneer is bij jou de omslag gekomen en waardoor precies? En hoe ben je er mee omgegaan toen je zijn vrienden en familie leerde kennen en daar telkens mee naar toe moest?
Een tijdje naar het buitenland is idd geweldig, maar alles achterlaten en een compleet nieuw leven opbouwen kost veel tijd en inzet... maar daar kom je nog wel achterquote:Op vrijdag 2 maart 2007 10:14 schreef sitting_elfling het volgende:
Ik kan het mezelf moeilijk voorstellen om het niet naar je zin te hebben in het buitenland na een lange periode nederland. Maarja, kben nog jong en hoop zo spoedig mogelijk te verhuizen naar engeland/amerika. Kheb eigenlijk wel bekenden over de hele wereld behalve in het aziatische/oost europa deel. Een vliegtuig reisje is zoooo gemaakt
Ik dacht juist dat mensen steeds minder dat principe hadden van oost west thuis best bij mamma in de buurt blijven wonen etc etc. Toen ik van mn middelbare school afging, en das nog niet zo lang geleden naar mijn mening dan Ging de ene naar equador, de ander naar australie de ander naar engeland lol, zelfs naar china en nepal. Grenzen vervagen nu eenmaal en 'as' gezegd... een vliegtuig reisje is zooo gemaakt
Jeltje, goed om te horen dat het beter met je gaat. Alles wat je doormaakt is volgens mij vrij standaard, dus niets om je zorgen over te maken. Blijf doorzetten, en gooi je frustraties maar op het forum neer! Over een jaar kijk je er lachend op terug.
Ik zoek niet, ik vind.
Misschien dat ik wat moet nuanceren: zijn familie zijn hardstikke leuke mensen en ik heb er dus geen enkele moeite mee om met hen af te spreken, maar zitten wat betreft bepaalde zaken gewoon op een hele andere golflengte. Zijn zussen bijvoorbeeld zien vrouwen voornamelijk als moeders / homemakers en niet echt als volwaardige carriere-vrouwen. Niet dat ik een probleem heb met hun mening, maar meer dat ik in het begin geen vrouwen kende die een andere (meer met mijn overtuiging overeenstemmende) mening waren toegedaan en dan voel je je behoorlijk alleen. Nu had meneer Fiep natuurlijk wel vriendinnen die wat vooruitstrevender dachten over de rol van de vrouw (om maar een zijstraat te noemen!), maar ik wilde zelf dingen discussieren en ondernemen (als individu, niet als helft van een "stelletje") met mijn eigen vriendjens!quote:Op woensdag 7 maart 2007 19:07 schreef Jeltje het volgende:
<KNIP>
Wanneer is bij jou de omslag gekomen en waardoor precies? En hoe ben je er mee omgegaan toen je zijn vrienden en familie leerde kennen en daar telkens mee naar toe moest?
Die omslag kwam toen ik ging werken - via werk heb ik een stel leuke (en gelijkgestemde!) collega's en andere aanhangers leren kennen waarbij we regelmatig de kroeg in duiken of de bbq aangooien. Ik ben helemaal de ouwe Fiep, maar met extras: bedenk namelijk dat je als migrant vaak humble pie moet eten (niemand zit op je te wachten!) - daar word je alleen maar sterker en gemotiveerder van. En bedenk ook dat je als migrant een truckload unieke ervaringen en levensbeschouwingen met je meebrengt, wat soms goed van pas komt in je nieuwe bestaan.
"Het is wel leuk hoor, al die avonturen, maar je krijgt er zo'n stijve nek van."
Dat taalprobleem hoor je echt bij iedereen die naar een franstalig land is verhuisd... Misschien had je je vantevoren beter in kunnen lezen in het emigreren naar een franstalig land? Een collega van mij kwam ook huilend terug nadat ze naar frankrijk was ge-emigreerd, puur omdat ze net zoals jij 6 jaar frans had gehad, maar in frankrijk zelf geen gesprekken kon voeren.. Mijn conclusie is dan ook : emigreer niet naar een franstalig land!quote:Op vrijdag 2 februari 2007 20:43 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Ik heb begin oktober besloten in december naar Canada te verhuizen. Op dat moment had ik al 6 jaar frans op de middelbare school gehad. Echter, dat niveau is echt te laag om een gesprek te kunnen voeren. Vanaf oktober tot december heb ik me helemaal de pleuris gewerkt om voldoende geld bij elkaar te kunnen krijgen en de rest van de tijd daarbuiten heb ik aan mijn familie en vrienden besteed. Ik dacht dat het gebrek aan frans me niet zo op zou breken maar nu realiseer ik me pas dat het me wel enorm stoort.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Haha, mooie conclusie.quote:Op donderdag 8 maart 2007 03:37 schreef Maanvis het volgende:
[..]
Dat taalprobleem hoor je echt bij iedereen die naar een franstalig land is verhuisd... Misschien had je je vantevoren beter in kunnen lezen in het emigreren naar een franstalig land? Een collega van mij kwam ook huilend terug nadat ze naar frankrijk was ge-emigreerd, puur omdat ze net zoals jij 6 jaar frans had gehad, maar in frankrijk zelf geen gesprekken kon voeren.. Mijn conclusie is dan ook : emigreer niet naar een franstalig land!
Gelukkig, voor mij en mijn vriend, ren ik niet huilend terug naar Nederland omdat ik de taal niet kan spreken. Ik probeer de taal me zo vlug en goed mogelijk eigen te maken en tot die tijd red ik me gewoon in het engels...OF...ik red me mbv lief lachen en niet praten. Zo simpel is het voor mij.
Het zal ook vast wel een kwestie van geluk hebben zijn. Hoop dat ik op een bepaald moment ook de juiste mensen tegenkom waarmee ik mijn eigen 'ding' op kan gaan bouwen.quote:Op donderdag 8 maart 2007 03:08 schreef Fiep het volgende:
[..]
Misschien dat ik wat moet nuanceren: zijn familie zijn hardstikke leuke mensen en ik heb er dus geen enkele moeite mee om met hen af te spreken, maar zitten wat betreft bepaalde zaken gewoon op een hele andere golflengte. Zijn zussen bijvoorbeeld zien vrouwen voornamelijk als moeders / homemakers en niet echt als volwaardige carriere-vrouwen. Niet dat ik een probleem heb met hun mening, maar meer dat ik in het begin geen vrouwen kende die een andere (meer met mijn overtuiging overeenstemmende) mening waren toegedaan en dan voel je je behoorlijk alleen. Nu had meneer Fiep natuurlijk wel vriendinnen die wat vooruitstrevender dachten over de rol van de vrouw (om maar een zijstraat te noemen!), maar ik wilde zelf dingen discussieren en ondernemen (als individu, niet als helft van een "stelletje") met mijn eigen vriendjens!
Die omslag kwam toen ik ging werken - via werk heb ik een stel leuke (en gelijkgestemde!) collega's en andere aanhangers leren kennen waarbij we regelmatig de kroeg in duiken of de bbq aangooien. Ik ben helemaal de ouwe Fiep, maar met extras: bedenk namelijk dat je als migrant vaak humble pie moet eten (niemand zit op je te wachten!) - daar word je alleen maar sterker en gemotiveerder van. En bedenk ook dat je als migrant een truckload unieke ervaringen en levensbeschouwingen met je meebrengt, wat soms goed van pas komt in je nieuwe bestaan.
Net als jij, wil ik ook graag mijn eigen dingetjes hebben waar ik trots op kan zijn. Dit heb ik in Nederland ook altijd gehad en dit bepaalde toch wel een groot gedeelte van mijn eigenwaarde.
En daar gaat het bij heel veel vrouwen fout. Realiseer je je niet dat die wereld een illusie was?quote:Op zaterdag 3 februari 2007 05:07 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Mijn gevoel van eigenwaarde leidde ik af uit de wereld die ik om mezelf heen had gecreerd in de vorm van goede vrienden en leuke hobbies.
tvp gloof wel 3 uur bezig gweest met lezen maar wel interesant
op tv was laatst een gezin die met 2 kinderen naar noorwegen ging verhuizen die vrouw begon een eigen kappers zaak ook best knap asl je dat allemaal op kunt zetten
op tv was laatst een gezin die met 2 kinderen naar noorwegen ging verhuizen die vrouw begon een eigen kappers zaak ook best knap asl je dat allemaal op kunt zetten
Hoezo is die wereld een illusie?quote:Op donderdag 8 maart 2007 19:42 schreef brooklynzoo het volgende:
[..]
En daar gaat het bij heel veel vrouwen fout. Realiseer je je niet dat die wereld een illusie was?
Als die wereld mij eigenwaarde geeft, wat is dan het probleem?
Interessant topic... TVP ook...
Lijkt me ooit nog wel eens wat om voor langere tijd in andere landen te vertoeven, dus ik volg dit maar even.
Lijkt me ooit nog wel eens wat om voor langere tijd in andere landen te vertoeven, dus ik volg dit maar even.
De lauwe ochtenddauw schijnt vanaf de hemel ook op jou.
Kleine update:
Ik heb een 'soort' van baantje gevonden voor 2 dagen per week.
Begin deze week als huishoudelijke hulp bij een ouder Nederlands echtpaar dat ongeveer een half uur hier vandaan woont. Aangezien ik niet legaal mag werken, is zoiets de enige manier waarop ik wat kan bijverdienen.
Het leuke is: ik heb het wat drukker, ik moet de deur uit, ik kan Nederlands praten en tot slot, ik verdien er een leuke cent mee!
Ik heb een 'soort' van baantje gevonden voor 2 dagen per week.
Begin deze week als huishoudelijke hulp bij een ouder Nederlands echtpaar dat ongeveer een half uur hier vandaan woont. Aangezien ik niet legaal mag werken, is zoiets de enige manier waarop ik wat kan bijverdienen.
Het leuke is: ik heb het wat drukker, ik moet de deur uit, ik kan Nederlands praten en tot slot, ik verdien er een leuke cent mee!
Het gaat je vast en zeker wel lukken om een nieuw leven op te bouwen. Ik weet precies in wat voor een positie je zit. Ben zelf 3 jaar geleden verhuisd (tegen mn wil met mn familie) naar nieuw-zeeland, waar ik dus ook helemaal niemand kende.
Het beste is inderdaad om bij clubs te gaan of om cursussen te gaan doen, zolang het maar iets is waardoor je andere mensen ontmoet. Probeer je zelf in het begin niet te veel met nederlandse dingen te bemoeien, want dan wordt je alleen maar verdrietig (hoewel zo'n gezin wel handig is als je daarmee nederlands kan praten inderdaad)
Heel veel succes met alles!
Het beste is inderdaad om bij clubs te gaan of om cursussen te gaan doen, zolang het maar iets is waardoor je andere mensen ontmoet. Probeer je zelf in het begin niet te veel met nederlandse dingen te bemoeien, want dan wordt je alleen maar verdrietig (hoewel zo'n gezin wel handig is als je daarmee nederlands kan praten inderdaad)
Heel veel succes met alles!
Wat een interessant topic.
Kan niet uit ervaring meepraten, ik woon gewoon in Nederland.
De laatste tijd hebben mijn vriend en ik de neiging om uit de stad weg te gaan. We willen ruimte, groen, rust. Heel burgelijk, I know. Maar dat ligt misschien aan de leeftijd (halverwege de dertig).
Nu zijn we aan het kijken naar huizen in de Betuwe.
We zijn ook fanatieke Amerika-reizigers. En elke keer als we in Amerika zijn, kijken we naar huizen. En dagdromen we hardop over emigreren. Huizen (mét een flink stuk grond) zijn zo veel meer betaalbaar daar!
Toch blijft het bij dagdromen. Want we beseffen dat we niet genoeg durf hebben om de oversteek te maken. Als ik zo lees hoe jullie alles beleven, besef ik dat je flink wat moed en incasseringsvermogen nodig hebt. Petje af!
Misschien dat het er bij ons ooit van gaat komen. Zal mij benieuwen of we ooit werkelijk het lef hebben..!
Kan niet uit ervaring meepraten, ik woon gewoon in Nederland.
De laatste tijd hebben mijn vriend en ik de neiging om uit de stad weg te gaan. We willen ruimte, groen, rust. Heel burgelijk, I know. Maar dat ligt misschien aan de leeftijd (halverwege de dertig).
Nu zijn we aan het kijken naar huizen in de Betuwe.
We zijn ook fanatieke Amerika-reizigers. En elke keer als we in Amerika zijn, kijken we naar huizen. En dagdromen we hardop over emigreren. Huizen (mét een flink stuk grond) zijn zo veel meer betaalbaar daar!
Toch blijft het bij dagdromen. Want we beseffen dat we niet genoeg durf hebben om de oversteek te maken. Als ik zo lees hoe jullie alles beleven, besef ik dat je flink wat moed en incasseringsvermogen nodig hebt. Petje af!
Misschien dat het er bij ons ooit van gaat komen. Zal mij benieuwen of we ooit werkelijk het lef hebben..!
Heel veel dingen zijn al gezegd. Ik ben nooit zover gekomen dat ik daar ben gaan wonen voor de ander, maar het zoeken van jezelf en de gevechten met de taal herken ik wel.
Hoewel ik snap dat je de situatie in Nederland op dit moment erg idealiseert, zou ik proberen niet te vergeten dat dit ook een enorme kans is om jezelf echt te ontdekken. Ik was in Nederland ook altijd omringd door vrienden en familie, maar pas als je zonder zo'n vaste kring om je heen ergens anders gaat zitten heb je de kans om echt te zien wie je zelf bent, zonder alle ideeën, verwachtingen en goedbedoelde adviezen!
Vrienden en familie hebben vaak een goed idee van wie jij bent en hoe heerlijk dat ook is: af en toe kan het ook remmend werken. In Latijns Amerika, zonder bekenden om me heen, kon ik "iedereen zijn die ik wilde" zonder opgetrokken wenkbrauwen of commentaar ("zo ken ik je helemaal niet"). (Even voor alle duidelijkheid: mijn vrienden en familie zijn geen saaie, moeilijke mensen hoor! ).
Na een aantal maanden waren er voor mij duidelijk dingen veranderd in mijn leven: hoe ik tegen dingen aankeek, wat ik belangrijk vond, etc. En ik denk dat dat niet was gebeurd als ik in mijn reguliere, veilige leventje in Nederland was gebleven.
Wat ook heel belangrijk was, was dat gevoel dat ik het helemaal zelf had gedaan. Als je in Nederland een week niets van je laat horen komen mensen vanzelf naar jou toe. Als je niet zoveel mensen om je heen hebt moet je wel! Dat kun je een deprimerend idee vinden, maar het betekent ook dat als je die mensen om je heen verzamelt, dingen regelt en oplost, het wel geheel jouw verdienste is... en dat is best iets om trots op te zijn toch?
Ik denk dat er al heel veel goede ideeën in dit topic staan: geef het tijd, bouw je eigen leven op, werk aan je Frans... wat ik je vooral mee wil geven is dat je hier over een poosje wellicht op terugkijkt met een heel voldaan gevoel! Sterkte!
Hoewel ik snap dat je de situatie in Nederland op dit moment erg idealiseert, zou ik proberen niet te vergeten dat dit ook een enorme kans is om jezelf echt te ontdekken. Ik was in Nederland ook altijd omringd door vrienden en familie, maar pas als je zonder zo'n vaste kring om je heen ergens anders gaat zitten heb je de kans om echt te zien wie je zelf bent, zonder alle ideeën, verwachtingen en goedbedoelde adviezen!
Vrienden en familie hebben vaak een goed idee van wie jij bent en hoe heerlijk dat ook is: af en toe kan het ook remmend werken. In Latijns Amerika, zonder bekenden om me heen, kon ik "iedereen zijn die ik wilde" zonder opgetrokken wenkbrauwen of commentaar ("zo ken ik je helemaal niet"). (Even voor alle duidelijkheid: mijn vrienden en familie zijn geen saaie, moeilijke mensen hoor! ).
). Na een aantal maanden waren er voor mij duidelijk dingen veranderd in mijn leven: hoe ik tegen dingen aankeek, wat ik belangrijk vond, etc. En ik denk dat dat niet was gebeurd als ik in mijn reguliere, veilige leventje in Nederland was gebleven.
Wat ook heel belangrijk was, was dat gevoel dat ik het helemaal zelf had gedaan. Als je in Nederland een week niets van je laat horen komen mensen vanzelf naar jou toe. Als je niet zoveel mensen om je heen hebt moet je wel! Dat kun je een deprimerend idee vinden, maar het betekent ook dat als je die mensen om je heen verzamelt, dingen regelt en oplost, het wel geheel jouw verdienste is... en dat is best iets om trots op te zijn toch?
Ik denk dat er al heel veel goede ideeën in dit topic staan: geef het tijd, bouw je eigen leven op, werk aan je Frans... wat ik je vooral mee wil geven is dat je hier over een poosje wellicht op terugkijkt met een heel voldaan gevoel! Sterkte!
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
Hallo allemaal,
Een korte update vanuit Canada.
Over een kleine maand zal ik weer even terugvliegen naar Nederland om mijn vrienden en familie te kunnen zien. Kan niet wachten totdat het zover is. Heb al tig leuke dingen gepland om te gaan doen. Ga zelfs 2 dagen weer werken bij mijn oude werkgever.
Hier in Canada gaat het helaas toch weer even wat minder met me. Ik denk dat daar 2 redenen voor zijn: allereerst het feit dat Nederland weer zo dichtbij is. Denk steeds vaker aan thuis en droom er 's nachts ook over. Daarnaast ook het feit dat ik me meer en meer verveel nu mijn school tijdelijk gestopt is. Nog altijd heb ik geen grote vriendengroep om me heen verzameld en overdag heb ik dan toch net wat te veel tijd om na te denken en me te gaan vervelen.
Ik werk nu 1 dag per week bij een Nederlands echtpaar in de huishouding. Niet leuk maar het levert wel wat extra geld op.
Verder heb ik op dit moment op 6 verschillende plekken een aanvraag voor vrijwilligerswerk lopen en ik hoop van harte dat hier iets nuttigs uitkomt.
Mijn beste vriendin hier is helaas 2 weken geleden voorgoed teruggegaan naar haar eigen land en ik mis haar toch wel.
Deze week begint mijn school weer en dat gaat me weer wat meer bezighouden.
Feit blijft dat mijn wereldje hier klein is en dat ik regelmatig mezelf toch weer even kwijt ben en me onzeker voel. Gelukkig is de frequentie van dat gevoel wel verminderd tov het begin.
Voor Hik: bedankt voor je advies. Je hebt gelijk in dat ik mezelf hier nu helemaal kan ontdekken en dat alles wat ik hier bereik mijn eigen verdienste is. Maar wat als ik van mening ben dat ik hier eigenlijk niks aan het bereiken ben en me daardoor een mislukkeling voel?
Een korte update vanuit Canada.
Over een kleine maand zal ik weer even terugvliegen naar Nederland om mijn vrienden en familie te kunnen zien. Kan niet wachten totdat het zover is. Heb al tig leuke dingen gepland om te gaan doen. Ga zelfs 2 dagen weer werken bij mijn oude werkgever.
Hier in Canada gaat het helaas toch weer even wat minder met me. Ik denk dat daar 2 redenen voor zijn: allereerst het feit dat Nederland weer zo dichtbij is. Denk steeds vaker aan thuis en droom er 's nachts ook over. Daarnaast ook het feit dat ik me meer en meer verveel nu mijn school tijdelijk gestopt is. Nog altijd heb ik geen grote vriendengroep om me heen verzameld en overdag heb ik dan toch net wat te veel tijd om na te denken en me te gaan vervelen.
Ik werk nu 1 dag per week bij een Nederlands echtpaar in de huishouding. Niet leuk maar het levert wel wat extra geld op.
Verder heb ik op dit moment op 6 verschillende plekken een aanvraag voor vrijwilligerswerk lopen en ik hoop van harte dat hier iets nuttigs uitkomt.
Mijn beste vriendin hier is helaas 2 weken geleden voorgoed teruggegaan naar haar eigen land en ik mis haar toch wel.
Deze week begint mijn school weer en dat gaat me weer wat meer bezighouden.
Feit blijft dat mijn wereldje hier klein is en dat ik regelmatig mezelf toch weer even kwijt ben en me onzeker voel. Gelukkig is de frequentie van dat gevoel wel verminderd tov het begin.
Voor Hik: bedankt voor je advies. Je hebt gelijk in dat ik mezelf hier nu helemaal kan ontdekken en dat alles wat ik hier bereik mijn eigen verdienste is. Maar wat als ik van mening ben dat ik hier eigenlijk niks aan het bereiken ben en me daardoor een mislukkeling voel?
Dan wordt het tijd om een andere koers te kiezen. De huidige koers werkt duidelijk niet, dus moet je wat anders proberen. Waarom heb je bijv. voor een avondopleiding gekozen en niet voor een dagopleiding? Dan zou je je vriend wat vaker kunnen zien. Bovendien heb je toch studiegenoten op de uni (je gaat naar de uni toch?) met wie je contact kunt hebben, of zie ik dat te simpel?quote:Op maandag 2 juli 2007 17:15 schreef Jeltje het volgende:
Voor Hik: bedankt voor je advies. Je hebt gelijk in dat ik mezelf hier nu helemaal kan ontdekken en dat alles wat ik hier bereik mijn eigen verdienste is. Maar wat als ik van mening ben dat ik hier eigenlijk niks aan het bereiken ben en me daardoor een mislukkeling voel?
Ik kan me er zelf helemaal niks bij voorstellen dat ik ergens zou gaan wonen en er geen vrienden zou kunnen maken. Daarvoor moet je toch echt erop uit... bijvoorbeeld door lid te worden van een kerk, een tennisvereniging, een Nederlands genootschap (emigranten klitten toch ook bij elkaar in verenigingen?), een bridge-club, studentenvereniging... ik weet niet waar je hobbies/interesses liggen, maar zoiets moet wel te vinden zijn toch?
Ik ga inmiddels alleen nog overdag naar school zodat ik mijn vriend 's avonds kan zien. Mijn studiegenoten zijn echter allemaal stukken ouder dan ik (35+) en hebben vaak al een druk leventje met eigen vrienden, echtgenoot en kinderen. Verder komt daar ook gewoon bij dat ik een stuk verlegener ben in het engels dan in het nederlands. Ik heb soms moeite om mezelf uit te kunnen drukken in het engels en daardoor hou ik vaak mijn mond maar dicht ipv dat ik spreek en niet uit m'n woorden kan komen: niet goed, daar ben ik me van bewust.quote:Op maandag 2 juli 2007 17:28 schreef Burdie het volgende:
[..]
Dan wordt het tijd om een andere koers te kiezen. De huidige koers werkt duidelijk niet, dus moet je wat anders proberen. Waarom heb je bijv. voor een avondopleiding gekozen en niet voor een dagopleiding? Dan zou je je vriend wat vaker kunnen zien. Bovendien heb je toch studiegenoten op de uni (je gaat naar de uni toch?) met wie je contact kunt hebben, of zie ik dat te simpel?
Ik kan me er zelf helemaal niks bij voorstellen dat ik ergens zou gaan wonen en er geen vrienden zou kunnen maken. Daarvoor moet je toch echt erop uit... bijvoorbeeld door lid te worden van een kerk, een tennisvereniging, een Nederlands genootschap (emigranten klitten toch ook bij elkaar in verenigingen?), een bridge-club, studentenvereniging... ik weet niet waar je hobbies/interesses liggen, maar zoiets moet wel te vinden zijn toch?
Verder ga ik 1x per maand naar een meeting van een groep Nederlanders. De groep variert van 17 tot 76 jaar oud en er zitten zeker wel wat mensen tussen waar ik het leuk mee kan vinden; echter, het zijn nog geen goede vrienden geworden die ik kan bellen wanneer ik daar behoefte aan heb. Zoiets heeft iets meer tijd nodig.
Verder heb ik een hoop goede plannen zoals het vrijwilligerswerk en ik wil gaag vanaf september een teamsport beginnen.
Ik ben vooral zelf degene die mogelijkheden op contacten afremt puur omdat ik erg onzeker ben over mezelf. Het is dus een soort cirkeltje waarin ik vast zit en ik zal zelf degene moeten zijn die dat gaat doorbreken.
Goed dat je dat in elk geval inziet . Als je objectief naar de feiten kijkt, gaat het op zich best oké dus. Het opbouwen van vriendschappen kost echter tijd, dat moet je je ook beseffen. Ik woon zelf sinds september in een andere stad in NL en heb ook nog maar heel weinig echte vrienden. Daar gaat gewoon tijd overheen. Maar je moet inderdaad wel initiatief durven nemen, mensen mee uit vragen, mensen uitnodigen, wat gaan ondernemen... vrienden komen niet aanwaaien he .
Veel succes iig.
Veel succes iig.
Ik ben Hik wel niet, maar toch: dan zou ik zeggen dat je identiteit een beetje zoek is. Je bent niet niets aan het bereiken, maar wat je bereikt is veel minder meetbaar en heeft minder status dan bijvoorgeeld een reguliere baan.quote:Op maandag 2 juli 2007 17:15 schreef Jeltje het volgende:
Maar wat als ik van mening ben dat ik hier eigenlijk niks aan het bereiken ben en me daardoor een mislukkeling voel?
Ik geloof dat ik het eerder heb geschreven: wat je schrijft is heel erg herkenbaar, heel logisch, en ik vind dat je er geweldig goed mee omgaat. Ik weet ook dat het knap rot kan voelen, zeker als je het gevoel hebt dat je ergens begint te komen, en dingen vallen toch weer weg (school, vriendin...).
Nog even doorbijten. Ik denk dat je over een half jaar een heel eind bent.
Je zit er een half jaar! Het zou ook razendsnel zijn als je nu al een enorme vriendenkring had en een flitsende baan toch? Misschien zijn je verwachtingen wat dat betreft wat hooggespannen geweest? Er is geen enkele reden om je een mislukkeling te voelen, maar volgens mij moet je proberen iets meer te kijken naar de dingen die je al wel hebt ondernomen, in plaats van je leven steeds te vergelijken met de grote vriendenkring in Nederland waar je, neem ik aan, ook jaren over hebt gedaan om deze op te bouwen.
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
Dan ga je weer terug, met de gedachte dat je het hebt geprobeerd, maar het kennelijk niets voor jou is. No harm done.quote:Op maandag 2 juli 2007 17:15 schreef Jeltje het volgende:
Maar wat als ik van mening ben dat ik hier eigenlijk niks aan het bereiken ben en me daardoor een mislukkeling voel?
Verder vind ik het verhaal van Hik niet helemaal kloppen, want jezelf leren kennen kun je overal, dat ligt aan jezelf, en niet aan je verblijfplaats.
TS, ik gooi deze eens even naar ons nieuwe subforum KAA, voor alle kaaskoppen in het buitenland Misschien dat je daar nog goede tips krijgt
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Ik heb nergens beweerd dat je jezelf alléén zou kunnen leren kennen in het buitenland. Ik denk alleen dat het buitenland daar goede kansen toe biedt, omdat je (in het geval van de TS) redelijk op jezelf aangewezen kunt zijn. En dat kan heel leerzaam zijn.quote:Op dinsdag 3 juli 2007 11:29 schreef dawg het volgende:
Verder vind ik het verhaal van Hik niet helemaal kloppen, want jezelf leren kennen kun je overal, dat ligt aan jezelf, en niet aan je verblijfplaats.
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
Als ik de berichten lees denk ik dat je de doelstellingen voor jezelf wat moet verlagen. Vrienden maken heeft tijd nodig, hoeveel scheelt per persoon/per stad en ook per emigratie. Dat van die teamsport en het vrijwilligerswerk is heel belangrijk. Maar denk ook vooral aan jezelf. Als jij ongelukkig bent zul je niet makkelijk vrienden maken. Vooral omdat het toch heel veel "kracht kost".quote:Op maandag 2 juli 2007 18:47 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Ik ga inmiddels alleen nog overdag naar school zodat ik mijn vriend 's avonds kan zien. Mijn studiegenoten zijn echter allemaal stukken ouder dan ik (35+) en hebben vaak al een druk leventje met eigen vrienden, echtgenoot en kinderen. Verder komt daar ook gewoon bij dat ik een stuk verlegener ben in het engels dan in het nederlands. Ik heb soms moeite om mezelf uit te kunnen drukken in het engels en daardoor hou ik vaak mijn mond maar dicht ipv dat ik spreek en niet uit m'n woorden kan komen: niet goed, daar ben ik me van bewust.
Verder ga ik 1x per maand naar een meeting van een groep Nederlanders. De groep variert van 17 tot 76 jaar oud en er zitten zeker wel wat mensen tussen waar ik het leuk mee kan vinden; echter, het zijn nog geen goede vrienden geworden die ik kan bellen wanneer ik daar behoefte aan heb. Zoiets heeft iets meer tijd nodig.
Verder heb ik een hoop goede plannen zoals het vrijwilligerswerk en ik wil gaag vanaf september een teamsport beginnen.
Ik ben vooral zelf degene die mogelijkheden op contacten afremt puur omdat ik erg onzeker ben over mezelf. Het is dus een soort cirkeltje waarin ik vast zit en ik zal zelf degene moeten zijn die dat gaat doorbreken.
Wat ik bijvoorbeeld deed in het begin was veel fietsen, was soms op een vrije zaterdag 5/6 uur lang weg, van de natuur genieten. Wat belangrijk is is om een balans te vinden tussen jezelf vermaken en activiteiten doen om vrienden te zoeken.
"There is no dark side of the moon really. Matter of fact it's all dark."
Ohhww...ik zie jouw verhaal nu pas en wat is me dit bekend zeg! Ik heb in dezelfde situatie gezeten als jij en met mij een goede vriendin met wie ik een hoop heb gedeeld. Hoewel Aarhus (Denemarken) een stuk dichterbij NL is dan Canada denk ik dat de ervaringen niet al te veel verschillen.quote:
Ten eerste, hier was en is de taal een probleem. Maar je merkt dat zodra als je begint te praten, volk wel naar je wilt luisteren en ook hun best zullen doen om je te begrijpen. Dat het met hakkelen en stoten gaat en dat je de totaal verkeerde dingen zegt is niet meer dan logisch Zoals je zelf al aangeeft in dit topic: je boekt vooruitgang in de taal en je ziet dan dingen makkelijker gaan. M.n. die vriendin wilde eerst goed de taal spreken voordat ze aan haar netwerk begon. Ik deed het tegenovergestelde en bevond me al veel sneller op een hoger plan. Zeker als je werkt zal je zien dat jouw Frans vooruit schiet. Wel word ik een beetje moe van die lui die hier schrijven: "had je dat niet wat beter kunnen plannen?" Er zijn namelijk zo veel dingen waar je rekening mee moet houden en taal is een van die zaken die iedereen die naar het buitenland gaat, vergeet. Daarnaast zal het niveau wat je hier leert nooit en te nimmer genoeg zijn om daar direct te gebruiken.
Teamsport is belangrijk. Hier ben ik gaan handballen. En hoewel het me geen vrienden opleverde en ik er NIKS van kon, was het wel 2x het hoogtepunt van mijn week. Ik had het er naar m'n zin en ik had het idee dat ik onder de Denen kwam. De sportschool is inderdaad een verspilling van het geld! En waarom wachten tot september? Er zijn zat sporten die het hele jaar door trainen...
Waarom je een leuke meid bent? Tja, daarvoor hoeven we alleen in jouw fotoboek te kijken of niet? Het leuke en sociale zit er nog wel, alleen er moet veel water door de Rijn voordat dat er in een andere taal uit komt. Na 3 jaar Deens spreken kan ik nog geen enkel woordgrapje in het Deens maken. Mijn collegae moeten ook altijd woordgrapjes verklaren, tot grote hilariteit omdat ik ze niet snap Jezelf een beetje voor schut zetten en niet te serieus nemen helpt veel in het maken van vrienden en zorgen dat je wat aanspraak krijgt.
Vrienden is een laaaaang verhaal. Ik woon hier nu 3 jaar en heb welgeteld 3 vrienden hier, waarvan de dichtstbijzijnde 250km van me vandaan woont. Ben ook verhuisd van Aarhus naar Kopenhagen wat m'n vriendenkring geen goed deed. Mijn vriendin woont 450km bij me vandaan en ik werk 45 uur per werk en ben te moe s'avonds om nog wat te doen. Kortom: ik leun veel op mijn vrienden in Nederland en dat is ook prima. Heb het moeten accepteren. Echter dit komt ook erg aan op de cultuur. Denen zijn enorm gesloten en misschien heb je meer geluk met Canadazen. Ieder land heeft zo z'n voors en tegens maar ik vermoed dat je in het Engelse deel van Quebec wat beter er terecht kon. Maar voor ons duurde het meer dan 3 jaar om met een paar lokale in contact te komen, echter hadden wij meer vrienden die hier in hetzelfde schuitje als ons zaten. Want je bent echt niet de enige in Montrael die daar zit en denkt: wat doe ik hier?!
Een baantje, al is het zwart, is ook een perfecte ego-boost. Werken zorgt voor geld, ego en niet te vergeten aanspraak en toch weer een ander praatje. Het is helaas een feit dat het moeilijk is om een leuke baan te krijgen, maar houdt moed!
Het valt niet mee in het buitenland, en zoals je hier leest... iedereen gaat door hetzelfde patroon. Ooit komt het goed, maar het duurt even! Vanuit Denemarken wens ik je toch heel veel succes en vertrouw op je eigen kunnen!
Danmark: more usefull every day!
Je hebt gelijk; in Nederland heb ik mijn vriendschappen ook niet in 1 dag verkregen maar het contrast is toch wel erg groot. In Nederland had ik tenminste het gevoel binnen 6 maanden wel een connectie te hebben met nieuwe mensen maar hier heb ik helemaal niks opgebouwd met nieuwe mensen.quote:Op dinsdag 3 juli 2007 11:04 schreef Hik het volgende:
Je zit er een half jaar! Het zou ook razendsnel zijn als je nu al een enorme vriendenkring had en een flitsende baan toch? Misschien zijn je verwachtingen wat dat betreft wat hooggespannen geweest? Er is geen enkele reden om je een mislukkeling te voelen, maar volgens mij moet je proberen iets meer te kijken naar de dingen die je al wel hebt ondernomen, in plaats van je leven steeds te vergelijken met de grote vriendenkring in Nederland waar je, neem ik aan, ook jaren over hebt gedaan om deze op te bouwen.
Mijn verwachtingen zijn en waren kennelijk te hoog maar hoe laag zou ik ze dan moeten stellen? Ik word er een beetje moedeloos van om blij te moeten zijn met een praatje in de supermarkt of met iemand die me de weg vraagt. Ik wil gewoon fatsoenlijke contacten met mensen hebben en iemand kunnen bellen als ik me rot voel.
Heb mezelf al verschillende keren gezegd dat ik meer moet kijken naar wat ik wel heb dan naar wat ik niet heb maar op de een of andere manier is me dat nog niet voldoende gelukt; althans niet in de zin dat ik er mijn geluk uit kan halen.
Bedankt voor deze reactie; vind het fijn om te horen dat er toch mensen denken dat ik wel op de juiste manier bezig ben.quote:Op dinsdag 3 juli 2007 04:40 schreef Gaoxing het volgende:
[..]
Ik geloof dat ik het eerder heb geschreven: wat je schrijft is heel erg herkenbaar, heel logisch, en ik vind dat je er geweldig goed mee omgaat. Ik weet ook dat het knap rot kan voelen, zeker als je het gevoel hebt dat je ergens begint te komen, en dingen vallen toch weer weg (school, vriendin...).
Nog even doorbijten. Ik denk dat je over een half jaar een heel eind bent.
Zeer goed punt wat je daar maakt. Zolang ik mezelf een nutteloze muts vind en ik niet inzie waarom een ander met me om zou willen gaan zal ik ook weinig betekenisvolle contacten op kunnen bouwen. Dat is precies het dilemma waar ik in vast zit. Ik trek me terug omdat ik mezelf niet leuk vind in contacten met anderen en daardoor heb ik dus ook geen contacten.quote:Op dinsdag 3 juli 2007 12:33 schreef arrebar het volgende:
[..]
Als ik de berichten lees denk ik dat je de doelstellingen voor jezelf wat moet verlagen. Vrienden maken heeft tijd nodig, hoeveel scheelt per persoon/per stad en ook per emigratie. Dat van die teamsport en het vrijwilligerswerk is heel belangrijk. Maar denk ook vooral aan jezelf. Als jij ongelukkig bent zul je niet makkelijk vrienden maken. Vooral omdat het toch heel veel "kracht kost".
Wat ik bijvoorbeeld deed in het begin was veel fietsen, was soms op een vrije zaterdag 5/6 uur lang weg, van de natuur genieten. Wat belangrijk is is om een balans te vinden tussen jezelf vermaken en activiteiten doen om vrienden te zoeken.
Dat fietsen klinkt erg goed. Heb daar al 100x aan gedacht. Deze week ga ik de fiets uit de kelder halen en de banden oppompen om een tocht te gaan maken!
Helemaal waar! En laten we wel zijn: als je zo'n suffe muts was had je in Nederland ook geen massa's vrienden natuurlijk!quote:Op dinsdag 3 juli 2007 17:15 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Zeer goed punt wat je daar maakt. Zolang ik mezelf een nutteloze muts vind en ik niet inzie waarom een ander met me om zou willen gaan zal ik ook weinig betekenisvolle contacten op kunnen bouwen. Dat is precies het dilemma waar ik in vast zit. Ik trek me terug omdat ik mezelf niet leuk vind in contacten met anderen en daardoor heb ik dus ook geen contacten.
Fiets-ze!
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
... Tsja... vind het toch meer een R&P topic... (waar het ook stond). Maar goed.quote:Op dinsdag 3 juli 2007 13:13 schreef Bora-Bora het volgende:
Goed dat dit topic nu in KAAs staat!
Ja, heb je enerzijds ook wel gelijk in (ik heb het topic nu volledig gelezen).quote:Op dinsdag 3 juli 2007 18:05 schreef ScienceFriction het volgende:
... Tsja... vind het toch meer een R&P topic... (waar het ook stond). Maar goed.
Aan de andere kant zou het andere "wanhopenden" in verre of minder verre buitenlanden misschien ook kunnen helpen om wat meer over dit soort onderwerpen te lezen.
Is weer eens wat anders dan de vooral positieve verhalen van veel mensen. ( )
)Eén ding leer je hier in ieder geval wel uit:
je moet er in het begin gewoon best wel wat extra energie in steken om een nieuw leventje op te bouwen,
en een beetje wegwijs in land, taal en cultuur te worden.
(niet zeuren, gewoon doen!...)
Ik vind zelf echter dat die eerste periode nou juist zo gaaf is!
Dàt is de tijd waarin je alles nog voor het eerst ontdekt; van de ene verbazing in de andere terecht komt; de taal z'n geheimen druppelgewijs aan je ontsluiert, enz enz,...: heerlijk!
Daarna wordt alles meer routine,
en als je een paar jaar verder bent, zie je het verschil met Nederlandse sleur echt niet meer zo duidelijk.
...of deprimeer ik nu de mensen met een moeilijk begin alleen nog maar meer?
FR
Ik weet niet of je handig bent met internet maar misschien zijn er wel wat websites van ex-pats in Quebec waar je leuke contacten op kan doen. Zij zitten toch een beetje in het zelfde schuitjequote:Op vrijdag 2 februari 2007 20:34 schreef Jeltje het volgende:
Hallo allemaal,
Ik heb besloten om mijn verhaal eens hier neer te plaatsen om te kijken of mensen mij wellicht nieuwe inzichten kunnen geven rondom mijn huidige leefsituatie.
7 Weken geleden ben ik (vrouw, 24 jaar oud) verhuisd naar Canada om bij mijn Canadese vriend te kunnen gaan wonen. We hebben nu ongeveer een jaar een relatie en het op-en-neer reizen brak ons nogal op. Na wikken en wegen besloten dat het het beste zou zijn als ik in Canada zou gaan wonen. Vanwege ingewikkelde immigratie procedures kun je niet zomaar langer dan 6 maanden in het land blijven. Hierdoor heb ik besloten terug naar school te gaan in Canada omdat ik op deze manier in ieder geval een jaar kan blijven. Ik mag hier helaas niet legaal werken: enige oplossing is zwart werken.
In Nederland had ik een perfect leventje: leuk werk, veel lieve vrienden, lieve familie, tig hobbies etc. Kortom: het enige wat in mijn leventje miste was mijn Canadese vriend die in Canada woonde.
Inmiddels woon ik nu 7 weken met mijn vriend samen en het blijkt toch allemaal niet zo makkelijk te zijn om een nieuw leven op te starten. Mijn leven ziet er op dit moment als volgt uit: ik ga 3 dagen ('s avonds) per week naar school en ga 3x per week hardlopen. Overdag zit ik alleen thuis en probeer ik wat te studeren, boodschappen te doen en een filmpje te kijken. Mijn vriend zie ik alleen op donderdag- en vrijdagavond en het hele weekend. Hij werkt fulltime. Andere hobbies of nieuwe vrienden heb ik hier nog niet en daar beginnen mijn problemen.
Allereerst is daar de taal: ze spreken hier frans (ik woon in Montreal). Wanneer ik mij dus in de sociale kring van mijn vriend begeef spreekt men frans en af en toe in het engels tegen mij. Mijn frans is duidelijk niet goed genoeg om gesprekken te kunnen voeren. Mijn engels is wel goed genoeg maar op de een of andere manier vind ik het erg moeilijk om mijn identiteit in het engels te kunnen behouden. Het is mij opgevallen dat ik in het engels toch een andere persoon ben: ik moet nog te veel nadenken over mijn zinsconstructies zodat grapjes maken bijvoorbeeld lastig is. Ook is het lastig om bepaalde gevoelens over te brengen omdat mijn woordenschat niet groot genoeg is. Ben dus heel erg zoekende naar mijn identiteit. In Nederland kon ik mijn identiteit afleiden uit contacten met vrienden, familie, mijn werk en mijn hobbies. Ik wist prima wie ik was en wat ik wel en niet kon. Hier heb ik weinig dingen waar ik al trots op kan zijn en mijn identiteit uit af kan leiden.
Een tweede probleem is dat ik veel te veel tijd heb om te moeten vullen. In Nederland had ik altijd iets te doen (werk, vrienden, sport etc.). Hier heb ik ineens helemaal niks meer van dat alles. Geen vrienden, geen familie, geen werk, geen echte hobbies. Het enige wat ik hier heb is mijn studie en het hardlopen wat ik 3x per week doe. Ik zou graag wat leuke vriendschappen met mensen willen opbouwen maar op de een of andere manier lukt het niet echt met de mensen van school. Allereerst zijn ze een stuk ouder en daarnaast lijkt het alsof ze allemaal een gesettled leventje hebben waardoor ze niet op zoek zijn naar uitbreiding van hun vriendenkring.
Mijn vriend neemt me wel mee naar zijn vrienden of familie maar ik voel me vaak een buitenbeentje omdat communiceren gewoon erg lastig is. Het kost me erg veel energie om toch opgewekt en optimistisch te blijven wanneer ik me in sociale settings begeef.
De relatie met mijn vriend gaat verder wel goed. Voel me wel af en toe onzeker maar denk dat dat komt omdat ik nogal zoekende ben naar mijn identiteit en dus even niet meer goed weet waarom ik ook al weer een leuke meid ben.
Krijg steeds vaker gedachtes dat ik ff een weekendje naar huis wil om al mijn familie en vrienden gauw weer te zien en vol positieve energie terug te kunnen keren naar Canada.
Resumerend: moet en wil een nieuw leven opbouwen maar vind dat erg moeilijk. Vanwege dat moeizame proces heb ik het gevoel mijn identiteit kwijt te zijn waardoor ik me vaak somber en onzeker voel.
De hamvraag: wie herkent deze situatie? Wie kan mij goede tips geven over hoe ik deze situatie kan veranderen? Wie kan een positieve wending aan mijn situatie geven?
Alvast bedankt
Waarom ga je niet wat langer(maand, 2 maanden) naar Nederland. Als het goed is krijg je vanzelf weer zin om terug te gaan naar je vriend en aangezien je toch niet kan/mag werken houden weinig verplichtingen je in Quebec. Verder kan je in principe gewoon Frans leren in Nederland
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Expat, Canadees of exchange student, ik denk dat er in een tweetalig land als Canada plenty faciliteiten zijn om Frans te leren voor Engelstaligen. In de meest uiteenlopende vormen.quote:Op woensdag 4 juli 2007 05:48 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Ik weet niet of je handig bent met internet maar misschien zijn er wel wat websites van ex-pats in Quebec waar je leuke contacten op kan doen. Zij zitten toch een beetje in het zelfde schuitje
Dus ik zou zeker informeren wat er in de zomerperiode nog te doen is, op dat gebied, zodat je niet 2 maanden zit te wachten op je vervolgcursus.
En je volgde toch cursussen Frans aan de universiteit? Waarom hang je daar niet een advertentie'tje op de prikborden dat je graag mensen zou ontmoeten om je Frans op een ontspannen manier in de praktijk te brengen. Tussen studenten is het heel courant om elkaar te ontmoeten om elkaars taal te oefenen. Er is misschien niemand zo te vinden die ook Nederlands wil leren (maar misschien ook wel!!), maar wie weet zijn er plenty mensen die het leuk vinden om op zo'n manier iemand met een andere cultuur te ontmoeten.
En wie weet hou je er nog goede lokale vrienden aan over ook!
FR
Zo heb ik inderdaad Spaans onderhouden; in Nederland, met een Argentijnse uitwisselingsstudente.quote:Op woensdag 4 juli 2007 12:39 schreef Bora-Bora het volgende:
Waarom hang je daar niet een advertentie'tje op de prikborden dat je graag mensen zou ontmoeten om je Frans op een ontspannen manier in de praktijk te brengen. Tussen studenten is het heel courant om elkaar te ontmoeten om elkaars taal te oefenen.
Goed idee!
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
Er zijn vast genoeg Nederlanders in Quebec die in de jaren 50 en 60 zijn geemigreerd en graag Nederlands praten/onderwijzen
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Hartstikke bedankt voor je uitgebreide en opbeurende reactie!quote:
Het doet me echt goed te lezen dat ik niet de enige ben die tegen deze problemen aanloopt.
Het sporten kan ik pas in september beginnen omdat ik 30 juli voor 6 weken terug naar Nederland vertrek; niet de moeite om dus een nieuwe sport op te pakken en vervolgens 6 weken mijn team in de steek te laten.
Ik zit zelf aan softbal te denken.
Ik vind het trouwens wel opmerkelijk dat je vertelt dat Denen zo gesloten zijn. Mijn beste vriendin in Canada was Deens en ze is 2 weken geleden weer teruggegaan naar Kopenhagen waar ze samen met haar man woont. Ik vond haar, en haar man, echt ontzettend open voor andere mensen en andere culturen en ze spraken zelfs samen altijd in het engels. Maargoed, wellicht heb ik dan geluk gehad met deze vriendelijke Deense mensen.
Ook voor jou heeeel veel succes daarzo in het noorden!
[quote]Op woensdag 4 juli 2007 04:04 schreef Bora-Bora het volgende:
Wat jij beschrijft als de periode waarin je alles ontdekt en waarin alles nog leuk is komt overeen met een theorie die ik hier op school geleerd heb over de fases waar je doorheen gaat wanneer je in een andere cultuur komt.
De eerste fase is de fase van euforie, waarin je allemaal nieuwe dingen ontdekt en deze leuk vindt.
Daarna komt de fase van teleurstelling omdat je merkt dat het toch niet zo als thuis is en je begint thuis te missen.
Vervolgens krijg je de fase waarin je je gaat aanpassen en je je steeds meer kunt identificeren met de nieuwe cultuur en tot slot de laatste fase waarin je geintegreerd bent in de nieuwe cultuur.
Wat jij beschrijft als de periode waarin je alles ontdekt en waarin alles nog leuk is komt overeen met een theorie die ik hier op school geleerd heb over de fases waar je doorheen gaat wanneer je in een andere cultuur komt.
De eerste fase is de fase van euforie, waarin je allemaal nieuwe dingen ontdekt en deze leuk vindt.
Daarna komt de fase van teleurstelling omdat je merkt dat het toch niet zo als thuis is en je begint thuis te missen.
Vervolgens krijg je de fase waarin je je gaat aanpassen en je je steeds meer kunt identificeren met de nieuwe cultuur en tot slot de laatste fase waarin je geintegreerd bent in de nieuwe cultuur.
Ik ga 1x per maand naar een meeting met zo'n 25 nederlanders die allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Wat dat betreft heb ik nu dan ook meer contact met Nederlanders dan met Canadezen.quote:Op woensdag 4 juli 2007 05:48 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
[..]
Ik weet niet of je handig bent met internet maar misschien zijn er wel wat websites van ex-pats in Quebec waar je leuke contacten op kan doen. Zij zitten toch een beetje in het zelfde schuitje
Waarom ga je niet wat langer(maand, 2 maanden) naar Nederland. Als het goed is krijg je vanzelf weer zin om terug te gaan naar je vriend en aangezien je toch niet kan/mag werken houden weinig verplichtingen je in Quebec. Verder kan je in principe gewoon Frans leren in Nederland
Verder ga ik 6 weken terug naar Nederland en de laatste 3 weken daarvan zal mijn vriend ook in NL zijn. Ik denk echter niet dat ik er om zal zitten springen om terug te gaan omdat ik alles in NL weer achter moet gaan laten en terug moet gaan naar mijn kleine wereldje in Canada.
Ik ken iemand die in de jaren 60 naar Canada emigreerde met zijn Nederlandse vrouw en die zijn vrouw een ticket kado deed naar Nederland met de mededeling dat ze moest terug komen als ze weer terug wilde komen. Nu was die situatie wel wat anders omdat ze kinderen en dergelijke had in Canada maar het lijkt me dat je eerst afscheid moet nemen van Nederland voordat je uberhaubt naar Canada kan gaan. Anders blijf je met de what if vraag zitten.
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Ik zou meteen weer terugvliegen naar Canada omdat ik mijn vriend niet meer wil missen, zelfs al ben ik samen met hem in een omgeving waarin ik mij minder gelukkig voel. Ik heb er vertrouwen in dat dat geluk over een tijd vanzelf gaat komen.quote:Op woensdag 4 juli 2007 17:07 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Ik ken iemand die in de jaren 60 naar Canada emigreerde met zijn Nederlandse vrouw en die zijn vrouw een ticket kado deed naar Nederland met de mededeling dat ze moest terug komen als ze weer terug wilde komen. Nu was die situatie wel wat anders omdat ze kinderen en dergelijke had in Canada maar het lijkt me dat je eerst afscheid moet nemen van Nederland voordat je uberhaubt naar Canada kan gaan. Anders blijf je met de what if vraag zitten.
Mijn relatie is me dus meer waard dan het ongelukkig voelen op dit moment.
Dan kan je beter niet teruggaan.
Je hebt je keus toch al gemaakt
Je hebt je keus toch al gemaakt
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Jee, misschien moet ik m'n tickets voor zaterdag maar cancellen, want ik ga toch weer terugquote:Op woensdag 4 juli 2007 17:36 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Dan kan je beter niet teruggaan.
Je hebt je keus toch al gemaakt
Wat is dat nou voor een rare conclusie DAM? Ondanks het feit dat ze haar keuze heeft gemaakt, kan ze toch wel lekker even naar Nederland? Even bijtanken, en waarschijnlijk ook even het gevoel hebben dat de verhoudingen in de relatie niet al te scheef liggen.
Ze zegt zelf dat ze geen afstand kan/wil nemen van Nederland en dat ze persé in Canada wil zijn
Dan heeft het weinig nut om 6 weken naar Nederland te gaan
Dan heeft het weinig nut om 6 weken naar Nederland te gaan
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Nee dat zeg ik niet. Ik zeg dat ik verwacht dat het moeilijk zal zijn om na 6 weken NL weer terug naar Canada te moeten. Dat is wat anders dan dat ik niet terug wil/kan.quote:Op woensdag 4 juli 2007 17:47 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Ze zegt zelf dat ze geen afstand kan/wil nemen van Nederland en dat ze persé in Canada wil zijn
Dan heeft het weinig nut om 6 weken naar Nederland te gaan
Ik wil terug, ik moet terug en ik ga terug maar het zal niet makkelijk zijn na 6 weken NL.
Het nut van NL is dat ik idd even kan bijtanken zoals hierboven wordt gezegd.
Het nut is dat ze familie en vrienden kan bezoeken, nog een paar dagen werken bij haar oude werkgever, en en passant even kan voelen dat ze niet helemaal gek is geworden, maar gewoon in een moeilijke situatie zit, waar ze zich nog doorheen moet werken.
Gewoon een vakantie in het thuisland dus, zoals heel veel expats ieder jaar ondernemen.
Gewoon een vakantie in het thuisland dus, zoals heel veel expats ieder jaar ondernemen.
quote:Op woensdag 4 juli 2007 17:32 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Ik zou meteen weer terugvliegen naar Canada omdat ik mijn vriend niet meer wil missen, zelfs al ben ik samen met hem in een omgeving waarin ik mij minder gelukkig voel. Ik heb er vertrouwen in dat dat geluk over een tijd vanzelf gaat komen.
Mijn relatie is me dus meer waard dan het ongelukkig voelen op dit moment.
Hier zit wellicht een deel van het probleem.
Maar goed, ik heb makkelijk praten
"If you want to make God laugh, tell him about your plans"
Mijn reisverslagen
Mijn reisverslagen
Waarom maak je het dan niet een vakantie met een open einde?quote:Op woensdag 4 juli 2007 18:03 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Nee dat zeg ik niet. Ik zeg dat ik verwacht dat het moeilijk zal zijn om na 6 weken NL weer terug naar Canada te moeten. Dat is wat anders dan dat ik niet terug wil/kan.
Ik wil terug, ik moet terug en ik ga terug maar het zal niet makkelijk zijn na 6 weken NL.
Het nut van NL is dat ik idd even kan bijtanken zoals hierboven wordt gezegd.
Als je dan terug WIL, ga je terug
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Je ongelukkig voelen en je een loser voelen in een relatie.
Het zal wel aan mij liggen maar volgens mij is dat niet normaal
Het zal wel aan mij liggen maar volgens mij is dat niet normaal
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
God, die meid is gewoon nog ff aan het vechten voor haar eigen plekkie. Duurt altijd even, zit er zelf nu ook weer midden in.
Over een half jaar is ze helemaal toppie.
Over een half jaar is ze helemaal toppie.
Far better it is to dare mighty things, to win glorious triumphs even though checkered by failure, than to rank with those poor spirits who neither enjoy nor suffer much because they live in the gray twilight that knows neither victory nor defeat.
We hebben altijd gezegd dat we zo'n twee jaar uittrekken om hier te wennen en een beetje thuis te gaan voelen. Ik merk nu pas -nu we hier een jaar zitten- dat ik eindelijk het gevoel heb dat ik hier een beetje een plekje heb gevonden. Ik vond het van het begin af aan wel heerlijk om hier te zijn, maar het is nu pas echt een thuis aan het worden, met een (nog wel kleine) vriendenkring en een vertrouwd gevoel. Ook al gaat mijn Spaans nog moeilijk -ik kan wel een gesprek gaande houden, maar ik vind dat ontzettend vermoeiend. Ik merk dus dat ik soms de neiging heb gesprekken met Spanjaarden te vermijden omdat ik me zo moet inspannen, maar stukje bij beetje komen ze nu ook gewoon op mij af en móet ik wel. Verder moet ik er wel bijzeggen dat ik veel telefoneer met mijn zus en wat vriendinnen, en dat ik een hele actieve e-mail lijst heb met een grote groep vriendinnen waar we voortdurend met elkaar kletsen. Dat maakt dat ik me absoluut niet eenzaam voel, omdat ik gewoon veel aanspraak en sociale contacten heb op deze manier.
Mijn man heeft het in het begin heel moeilijk gevonden, die begint echt pas nu een beetje zijn plekje te vinden en ik hoor die termijn van +/- een jaar wel van meer mensen.
Ik denk dat een van de belangrijke punten die jij noemt is dat je je zo doelloos voelt. Dat is voor iedereen (ook mensen die niet zijn geëmigreerd) een reden om depressief te raken: een gebrek aan doel. Ik denk dat je daar echt aan moet gaan werken, het stellen van doelen aan jezelf. Ga er maar eens een paar weken over brainstormen met jezelf en met andere mensen (dat is dan gelijk je eerste doel ). Begin maar eens met wat korte termijn doelen. Ik merk dat ik er ook last van heb nu we nog zo aan het wachten zijn tot ons huis klaar is en ons bedrijf van start kan gaan. Dus dan maar richten op het Spaans leren, het Spaanse staatsexamen doen, en heb vorige maand auditie gedaan bij het Engelse theater hier om in het koor van Evita mee te zingen (ben ook aangenomen *cheerleaderding*), echt puur om gewoon weer even een doel te hebben. Het zijn allemaal geen supergrote belangrijke dingen, maar genoeg om af en toe tevreden over mezelf te zijn en hier een plekje te vinden. Stap voor stap, het is best veel allemaal.
sorry dat dit verhaal wat wazig overkomt, maar mijn dochtertje heeft vandaag de siësta overgeslagen en vraagt dus nu elke 5 seconden om aandacht. Dat maakt het wat lastig een coherent verhaal te typen)
Mijn man heeft het in het begin heel moeilijk gevonden, die begint echt pas nu een beetje zijn plekje te vinden en ik hoor die termijn van +/- een jaar wel van meer mensen.
Ik denk dat een van de belangrijke punten die jij noemt is dat je je zo doelloos voelt. Dat is voor iedereen (ook mensen die niet zijn geëmigreerd) een reden om depressief te raken: een gebrek aan doel. Ik denk dat je daar echt aan moet gaan werken, het stellen van doelen aan jezelf. Ga er maar eens een paar weken over brainstormen met jezelf en met andere mensen (dat is dan gelijk je eerste doel ). Begin maar eens met wat korte termijn doelen. Ik merk dat ik er ook last van heb nu we nog zo aan het wachten zijn tot ons huis klaar is en ons bedrijf van start kan gaan. Dus dan maar richten op het Spaans leren, het Spaanse staatsexamen doen, en heb vorige maand auditie gedaan bij het Engelse theater hier om in het koor van Evita mee te zingen (ben ook aangenomen *cheerleaderding*), echt puur om gewoon weer even een doel te hebben. Het zijn allemaal geen supergrote belangrijke dingen, maar genoeg om af en toe tevreden over mezelf te zijn en hier een plekje te vinden. Stap voor stap, het is best veel allemaal.
sorry dat dit verhaal wat wazig overkomt, maar mijn dochtertje heeft vandaag de siësta overgeslagen en vraagt dus nu elke 5 seconden om aandacht. Dat maakt het wat lastig een coherent verhaal te typen)
mooi he, alles
Je spreekt na een jaar nog niet goed Spaans? Dat lukte mij prima in 5 maanden.
P.S. Gaan trainen voor de marathon van Toronto, Montreal of New York is niks voor de TS?
P.S. Gaan trainen voor de marathon van Toronto, Montreal of New York is niks voor de TS?
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Ik kan me best redden in het Spaans, maar ik spreek het niet zo vloeiend zoals bijvoorbeeld Engels. Dus ik moet goed nadenken over alles wat ik wil zeggen en hóe ik het moet zeggen. Dat is vaak wel vermoeiend. Ik spreek natuurlijk thuis gewoon Nederlands en er gaan dagen voorbij dat ik nauwelijks een woord Spaans hoef te spreken, behalve in winkels. Daar gaat het natuurlijk niet sneller van....
mooi he, alles
Kun je dit verder toelichten?quote:Op woensdag 4 juli 2007 18:06 schreef SeLang het volgende:
[..]
Hier zit wellicht een deel van het probleem.
Maar goed, ik heb makkelijk praten
Omdat ik al weet dat ik terug wil.quote:Op woensdag 4 juli 2007 18:09 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
[..]
Waarom maak je het dan niet een vakantie met een open einde?
Als je dan terug WIL, ga je terug
Dat ongelukkig voelen en mezelf als de loser in de relatie zien beschouw ik als iets tijdelijks. Mocht ik over een jaar mezelf nog altijd zo voelen dan zal ik de hele situatie nog eens opnieuw bekijken en wellicht besluiten om terug te gaan. Ik ga daar echter niet van uit.quote:Op woensdag 4 juli 2007 18:11 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Je ongelukkig voelen en je een loser voelen in een relatie.
Het zal wel aan mij liggen maar volgens mij is dat niet normaal
Bedankt voor het delen van jouw ervaring. Ik verwacht ook wel dat het bij mij een jaar of zelfs langer kan gaan duren. Gelukkig merk ik wel langzaam wat verbeteringen wat me helpt geloven dat het wel goed gaat komen.quote:Op woensdag 4 juli 2007 19:01 schreef phileine het volgende:
Het mezelf doelloos voelen herken ik zeker. Mijn vriend is op dit moment toch een beetje mijn referentiekader en hij behaalt het ene succes na het andere waardoor ik me soms knap stom kan voelen.
Daarom ben ik sinds 2 weken ook heel bewust bezig om eigen dingen op te gaan zetten en een daarvan is het vrijwilligerswerk. Ben inmiddels door 3 organisaties teruggebeld voor vervolgafspraken en hoop dat er tenminste 1 is waarmee ik een match kan vinden.
Ik ga geen jaar van mijn leven opgeven(in de kracht van mijn leven) en al helemaal niet voor een partner, maar dat moet iedereen voor zichzelf uitmaken
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Haha, op zich een goede tip en heb daar ook zeker aan gedacht maar dan komt er weer bij kijken dat ik eigenlijk helemaal niet zo kapot ben van hardlopen. Ik doe het nu ook puur om mezelf bezig te houden maar echt lol heb ik er niet in helaas.quote:Op woensdag 4 juli 2007 20:43 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Je spreekt na een jaar nog niet goed Spaans? Dat lukte mij prima in 5 maanden.
P.S. Gaan trainen voor de marathon van Toronto, Montreal of New York is niks voor de TS?
Ik kan natuurlijk wel zelf uitstapjes maken naar museums, tentoonstellingen, bioscoop, winkelen etc. etc. maar ik leef tevens van een vrij beperkt budget waardoor ik toch activiteiten probeer te zoeken die me niet constant geld kosten.
En mijn antwoord is dan: wat is 1 jaar als je vervolgens met die persoon samen (gelukkig) 100 jaar oud kunt worden?quote:Op woensdag 4 juli 2007 22:28 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Ik ga geen jaar van mijn leven opgeven(in de kracht van mijn leven) en al helemaal niet voor een partner, maar dat moet iedereen voor zichzelf uitmaken
Probeer het een maand om je grenzen te verleggen. Wat ik van hardlopers hoor is dat het verslavend werkt om steeds verder en harder te gaan lopen.
Bovendien zou je een doel in je leven hebben
Bovendien zou je een doel in je leven hebben
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Er is ook nogal een verschil tussen iemand die alleen op vakantie gaat naar Argentinië, en iemand die zijn/haar Nederlandse familie meeneemt en thuis alleen maar Nederlands spreekt. Iemand die met het volledige gezin thuis een andere taal en cultuur hanteert, integreert veel moeilijker.quote:Op woensdag 4 juli 2007 20:43 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Je spreekt na een jaar nog niet goed Spaans? Dat lukte mij prima in 5 maanden.
Proud to be American. Hier woon ik.
"Beer is proof that God loves us" - Benjamin Franklin.
-
"Those who would give up Essential Liberty to purchase a little Temporary Safety deserve neither Liberty nor Safety" - Benjamin Franklin
"Beer is proof that God loves us" - Benjamin Franklin.
-
"Those who would give up Essential Liberty to purchase a little Temporary Safety deserve neither Liberty nor Safety" - Benjamin Franklin
Jeltje, in jouw positie is het zelfs nog lastiger dan de mijne denk ik. Een goede vriendin van mij verhuisde jaren geleden naar Ierland om bij haar vriend te gaan wonen. Zij sprak de taal prima, had daar een baantje etc, maar zij bleef zich ook een "loser" voelen in die relatie omdat het nu eenmaal zíjn land, zíjn leven was en niet het hare. En zij hing daar voor haar gevoel toch altijd een beetje bij, ook al deed hij alles om haar overal in te betrekken.
Na twee jaar zijn ze toen met zijn tweetjes naar Nederland verhuisd, en daar gebeurde precies het omgekeerde. Hij sprak overigens maar een heel klein beetje Nederlands en kon moeilijk hier aan het werk komen (kunstenaar) dus dat maakte het al moeilijker, maar hij werd dus opeens de afhankelijke, de "kleine" in de relatie, terwijl zij daar veel meer een eigen leven en eigen vrienden had. Ook al probeerde ook zij hem daar juist zoveel mogelijk bij te betrekken.
Dát aspect hebben wij natuurlijk niet. We zijn allebei nieuw hier, kennen allebei niemand, moeten allebei wennen. Die ongelijkheid lijkt me wel extra lastig, voor de ene omdat je je inderdaad zo afhankelijk en zo'n loser gaat voelen, voor de ander omdat je zo verantwoordelijk blijft voor het levensgeluk van je partner.
Het stel uit dit verhaal is trouwens uiteindelijk samen naar Argentinië geëmigreerd, daar waren ze allebei nieuw, spraken allebei de taal niet en dat was voor hun relatie in ieder geval erg goed. Maar goed, da's wel radicaal. Het toont wel aan hoe belangrijk het is dat je ook je eigen leven, je eigen vriendenkring daar opbouwt. Maar wat je erover vertelt ben je daar ook hard mee bezig. En tja, het neemt gewoon echt veel tijd.
Leg overigens niet de suggestie van Diego te snel terzijde. Het is best een mooi doel (zwaar, maar haalbaar) waar je echt trots op kunt zijn (zelfs al loop je een halve marathon) en hardlopen heeft als gunstige bijkomstigheid dat je serotonine-balans er een enorme duw in de goede richting van krijgt, iets dat vaak verstoord is bij mensen die zich niet zo lekker voelen na een erg grote verandering in hun leven en waar je je extra ongelukkig, lusteloos en nietsnutterig door kunt gaan voelen.
Na twee jaar zijn ze toen met zijn tweetjes naar Nederland verhuisd, en daar gebeurde precies het omgekeerde. Hij sprak overigens maar een heel klein beetje Nederlands en kon moeilijk hier aan het werk komen (kunstenaar) dus dat maakte het al moeilijker, maar hij werd dus opeens de afhankelijke, de "kleine" in de relatie, terwijl zij daar veel meer een eigen leven en eigen vrienden had. Ook al probeerde ook zij hem daar juist zoveel mogelijk bij te betrekken.
Dát aspect hebben wij natuurlijk niet. We zijn allebei nieuw hier, kennen allebei niemand, moeten allebei wennen. Die ongelijkheid lijkt me wel extra lastig, voor de ene omdat je je inderdaad zo afhankelijk en zo'n loser gaat voelen, voor de ander omdat je zo verantwoordelijk blijft voor het levensgeluk van je partner.
Het stel uit dit verhaal is trouwens uiteindelijk samen naar Argentinië geëmigreerd, daar waren ze allebei nieuw, spraken allebei de taal niet en dat was voor hun relatie in ieder geval erg goed. Maar goed, da's wel radicaal. Het toont wel aan hoe belangrijk het is dat je ook je eigen leven, je eigen vriendenkring daar opbouwt. Maar wat je erover vertelt ben je daar ook hard mee bezig. En tja, het neemt gewoon echt veel tijd.
Leg overigens niet de suggestie van Diego te snel terzijde. Het is best een mooi doel (zwaar, maar haalbaar) waar je echt trots op kunt zijn (zelfs al loop je een halve marathon) en hardlopen heeft als gunstige bijkomstigheid dat je serotonine-balans er een enorme duw in de goede richting van krijgt, iets dat vaak verstoord is bij mensen die zich niet zo lekker voelen na een erg grote verandering in hun leven en waar je je extra ongelukkig, lusteloos en nietsnutterig door kunt gaan voelen.
mooi he, alles
Het is niet mijn bedoeling om goede ideeen meteen af te ketsen want ik waardeer het enorm dat mensen met me meedenken. Echter, een marathon lopen lijkt me echt helemaal niks voor mij.quote:Op woensdag 4 juli 2007 22:33 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Probeer het een maand om je grenzen te verleggen. Wat ik van hardlopers hoor is dat het verslavend werkt om steeds verder en harder te gaan lopen.
Bovendien zou je een doel in je leven hebben
Ik moet die fiets nog steeds uit de kelder halen en dan ga ik een keer rondfietsen in Montreal.
Wij hebben het er ook al over gehad wat we zouden moeten doen als ik het hier niet zou trekken en mijn vriend heeft ook gezegd dat hij dan mee naar Nederland zou verhuizen. Echter, ik wil hem helemaal niet in die situatie brengen want ik geloof er in dat ik me uiteindelijk wel gelukkig ga voelen hier.quote:Op woensdag 4 juli 2007 23:19 schreef phileine het volgende:
Jeltje, in jouw positie is het zelfs nog lastiger dan de mijne denk ik. Een goede vriendin van mij verhuisde jaren geleden naar Ierland om bij haar vriend te gaan wonen. Zij sprak de taal prima, had daar een baantje etc, maar zij bleef zich ook een "loser" voelen in die relatie omdat het nu eenmaal zíjn land, zíjn leven was en niet het hare. En zij hing daar voor haar gevoel toch altijd een beetje bij, ook al deed hij alles om haar overal in te betrekken.
Na twee jaar zijn ze toen met zijn tweetjes naar Nederland verhuisd, en daar gebeurde precies het omgekeerde. Hij sprak overigens maar een heel klein beetje Nederlands en kon moeilijk hier aan het werk komen (kunstenaar) dus dat maakte het al moeilijker, maar hij werd dus opeens de afhankelijke, de "kleine" in de relatie, terwijl zij daar veel meer een eigen leven en eigen vrienden had. Ook al probeerde ook zij hem daar juist zoveel mogelijk bij te betrekken.
Dát aspect hebben wij natuurlijk niet. We zijn allebei nieuw hier, kennen allebei niemand, moeten allebei wennen. Die ongelijkheid lijkt me wel extra lastig, voor de ene omdat je je inderdaad zo afhankelijk en zo'n loser gaat voelen, voor de ander omdat je zo verantwoordelijk blijft voor het levensgeluk van je partner.
Het stel uit dit verhaal is trouwens uiteindelijk samen naar Argentinië geëmigreerd, daar waren ze allebei nieuw, spraken allebei de taal niet en dat was voor hun relatie in ieder geval erg goed. Maar goed, da's wel radicaal. Het toont wel aan hoe belangrijk het is dat je ook je eigen leven, je eigen vriendenkring daar opbouwt. Maar wat je erover vertelt ben je daar ook hard mee bezig. En tja, het neemt gewoon echt veel tijd.
Leg overigens niet de suggestie van Diego te snel terzijde. Het is best een mooi doel (zwaar, maar haalbaar) waar je echt trots op kunt zijn (zelfs al loop je een halve marathon) en hardlopen heeft als gunstige bijkomstigheid dat je serotonine-balans er een enorme duw in de goede richting van krijgt, iets dat vaak verstoord is bij mensen die zich niet zo lekker voelen na een erg grote verandering in hun leven en waar je je extra ongelukkig, lusteloos en nietsnutterig door kunt gaan voelen.
Ook het emigreren naar een land wat voor beiden nieuw is, is onze revue gepasseerd. We hebben het al over belgie gehad omdat je daar EN het Nederlands EN het frans hebt en daarbuiten is het ook nog eens dichtbij mijn thuisland. Verder hebben we het nog over italie gehad omdat dat een beetje ons land is.
Allemaal leuk en aardig maar ik wil niet nog meer problemen veroorzaken door weer te gaan verhuizen dus voorlopig blijf ik het hier proberen.
Ik kan me trouwens ook goed indenken hoe moeilijk het voor mijn vriend moet zijn om continu rekening met mij te moeten houden. Hij doet zo enorm zijn best om me in alles te betrekken maar soms lukt het hem gewoon niet en ben ik dus toch verdrietig. Niet alleen mijn leven is veranderd maar het zijne ook sinds ik bij hem ingetrokken ben. Hoe vaak ik hem ook zeg dat ik niet wil dat ie afspraken voor me afzegt, hij doet het toch.
Ik weet wat hardlopen doet voor lichaam en geest en daarom ga ik ook zo'n 4x per week iig even een half uur rennen. Helaas ben ik iedere keer ook weer blij als het erop zit en ik niet meer 'hoef' dus die marathon staat me nog veel meer tegen.
Toen wij hier pas kwamen had ik het ook heel erg moeilijk. Ik had mezelf wel duidelijk een doel gesteld, 5 jaar wil ik het proberen, en mocht het niets zijn dan weer terug naar huis. Ik zie me nog staan in de tuin de eerste keer toen de kids naar school waren, hublief aan het werk, en ik was thuis... Ik stond achter in de tuin, en probeerde geluiden te herkennen, maar niets wat ik hoorde was ook maar vertrouwd.quote:
Oei wat vond ik het moelijk die eerste tijd, todat ik mezelf wat meer gaf in de community. Zo leer je mensen kennen, en langzamerhand rol je er vanzelf in. Ik denk dat het heel belangrijk is dat je jezelf geeft. Ik las al eerder het advies voor vrijwilligers werk, of een cursus volgen wat je leuk vind, en ik denk dat dit heel belangrijk is. Niet alles met je vriend samen doen, maar gewoon dingen gaan ontdekken voor jezelf.
Misschien kun je inderdaad naar het engelstalige gedeelte van Canada verhuizen, gelijk een stukkie makkelijker om te communiceren.
Voor mezelf heb ik me echt moeten geven, en dat vond ik echt niet altijd makkelijk, maar leerde wel steeds meer mensen kennen, en ach via via via kreeg ik een baantje, toen een ander baantje, noem maar op. Nu na 9 jaar zou ik echt niet meer weg willen, heb nog steeds een vakantie gevoel als ik rondkijk, en vind alles nog steeds prachtig.
Ik ben blij dat ik me nooit toe heb gegeven aan het gevoel van "ik wil hier weg".. anders had ik al het mooie wat ik nu zie voel en ontdek in mijn leven ook nooit gehad.
Succes ermee
Screw the future...
We're cold now!
Canadians for global warming
We're cold now!
Canadians for global warming
Wat ik me nu ook bedenk.... Seizoenen kunnen ook een grote invloed hebben op het humeur!
Nu is het zomer hier en hoewel het grauw en grijs is en het regent, het is i.i.g. lang licht! Als ik op sta is het licht en als ik naar bed ga nog steeds... Maar in de winter is het anders, dan is het donker als ik op sta en nog donkerder als ik naar bed ga. Dat is echt niet goed voor het humeur dat kan ik je wel vertellen...
Een bijkomende ervaring is dat mensen in de winter moeilijker de deur uitkomen. Maak daarom gebruik van de zomer om zoveel mogelijk mensen te leren kennen. Want als het sneeuwt zit bijna iedereen hier binnen, en God weet dat ik door de sneeuw heb moeten fietsen om wat mensen te leren kennen (waaronder mijn huidige lief... )
Nu is het zomer hier en hoewel het grauw en grijs is en het regent, het is i.i.g. lang licht! Als ik op sta is het licht en als ik naar bed ga nog steeds... Maar in de winter is het anders, dan is het donker als ik op sta en nog donkerder als ik naar bed ga. Dat is echt niet goed voor het humeur dat kan ik je wel vertellen...
Een bijkomende ervaring is dat mensen in de winter moeilijker de deur uitkomen. Maak daarom gebruik van de zomer om zoveel mogelijk mensen te leren kennen. Want als het sneeuwt zit bijna iedereen hier binnen, en God weet dat ik door de sneeuw heb moeten fietsen om wat mensen te leren kennen (waaronder mijn huidige lief... )
)
Danmark: more usefull every day!
Wat doe je meestal de avonden met je vriend? Wil je dan juist het huis uit?
Als ik een (drukke) baan zou hebben zou ik er in elk geval weinig behoefte aan hebben, maar jij waarschijnlijk des te meer
Als ik een (drukke) baan zou hebben zou ik er in elk geval weinig behoefte aan hebben, maar jij waarschijnlijk des te meer
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Mijn vrouw werkt veel met "expats" die naar Nederland verhuizen, voornamelijk Amerikanen. Ook heeft ze wel eens Nederlanders die naar de VS kwamen als klant gehad. Voor iedereen is er een aanpassingsproces aan de nieuwe cultuur. Voor sommigen gaat dat heel makkelijk, voor anderen gaat dat erg moeilijk.
In een notedop, heel summier, is het eerste jaar het jaar waar alles nieuw is. Alles is mooi, alles is goed, en je zit goed in je vel. Het tweede jaar komt pas de cultuurshock. Je begint je nu te realiseren dat dit geen tijdelijke reis is, maar dat de omgeving je nieuwe nieuwe woonomgeving is, en hoe Nederlands je zelf nog bent in je denkwijze. De meeste Nederlanders die het niet zien zitten en weer terug keren, keren terug in het tweede jaar, het jaar dat de mooiheid er wel vanaf is, de heimwee het grootst is, en de realiteit je in de ogen staart. Pas in het 3e en 4e jaar pas je je echt aan aan de omgeving, en ga je je echt "thuis" voelen in je nieuwe land, en wil je niet meer terug naar Nederland.
Nogmaals, dat is voor iedereen anders, maar mij mijn ervaring met mensen die in een ander land zijn gaan wonen volgt zo ongeveer die trend. Voor sommigen gaat het allemaal veel sneller, voor sommigen langzamer. Maar er is vrijwel altijd sprake van een "wen"periode waar alles mooi is, een "cultuurschok" periode met "wat doe ik hier eigenlijk", en een "nieuw thuis" periode waar je je pas echt thuis voelt waar je woont.
Inukshuk, ik herken jouw verhaal een beetje, maar dan voor mijn vrouw. Zij sprak weinig tot geen Nederlands toen ze in 1998 naar Nederland kwam (nu spreekt ze "redelijk" Nederlands, genoeg om een goed gesprek te kunnen voeren, wel zet ze de woorden soms in Engelse volgorde, en is haar spelling in geschreven Nederlands niet goed), en ik vertrok naar mijn werk..... en daar zat ze dan, thuis. Wat nu? Maar ze vond al heel snel haar draai. We woonden vlak bij een busstation, dus ze nam de bus naar Utrecht om zelf te gaan winkelen, en ze werd lid van de International Women's Club waar ze ontdekte dat er in IJsselstein ZELF een Amerikaanse en een Britse woonde, en in Nieuwegein (een stad verderop) nog twee Amerikanen. Ze had eigenlijk binnen een paar maanden al een vriendenkring opgebouwd.
Ikzelf heb niet zo'n enorme cultuurschok gehad, maar ik was 4 jaar lang voorbereid op Amerika en Amerikaanse gewoonten door mijn vrouw, en had in Nederland ook al veel Amerikaanse vrienden (expats), en een gemiddeld feestje in mijn huis was altijd 50% Amerikaans/Brits/Canadees zo ongeveer....
Maar ik ken wel mensen waarbij de cultuurschok wel degelijk aanwezig was. Ik ken in ieder geval 1 Nederlander die het na 2 jaar in de VS niet meer zag zitten, en terug migreerde naar Nederland. Als je het 5 jaar volhoudt, dan ben je de cultuurschok allang voorbij, en zit je echt in je vel in je nieuwe thuisland.
In een notedop, heel summier, is het eerste jaar het jaar waar alles nieuw is. Alles is mooi, alles is goed, en je zit goed in je vel. Het tweede jaar komt pas de cultuurshock. Je begint je nu te realiseren dat dit geen tijdelijke reis is, maar dat de omgeving je nieuwe nieuwe woonomgeving is, en hoe Nederlands je zelf nog bent in je denkwijze. De meeste Nederlanders die het niet zien zitten en weer terug keren, keren terug in het tweede jaar, het jaar dat de mooiheid er wel vanaf is, de heimwee het grootst is, en de realiteit je in de ogen staart. Pas in het 3e en 4e jaar pas je je echt aan aan de omgeving, en ga je je echt "thuis" voelen in je nieuwe land, en wil je niet meer terug naar Nederland.
Nogmaals, dat is voor iedereen anders, maar mij mijn ervaring met mensen die in een ander land zijn gaan wonen volgt zo ongeveer die trend. Voor sommigen gaat het allemaal veel sneller, voor sommigen langzamer. Maar er is vrijwel altijd sprake van een "wen"periode waar alles mooi is, een "cultuurschok" periode met "wat doe ik hier eigenlijk", en een "nieuw thuis" periode waar je je pas echt thuis voelt waar je woont.
Inukshuk, ik herken jouw verhaal een beetje, maar dan voor mijn vrouw. Zij sprak weinig tot geen Nederlands toen ze in 1998 naar Nederland kwam (nu spreekt ze "redelijk" Nederlands, genoeg om een goed gesprek te kunnen voeren, wel zet ze de woorden soms in Engelse volgorde, en is haar spelling in geschreven Nederlands niet goed), en ik vertrok naar mijn werk..... en daar zat ze dan, thuis. Wat nu? Maar ze vond al heel snel haar draai. We woonden vlak bij een busstation, dus ze nam de bus naar Utrecht om zelf te gaan winkelen, en ze werd lid van de International Women's Club waar ze ontdekte dat er in IJsselstein ZELF een Amerikaanse en een Britse woonde, en in Nieuwegein (een stad verderop) nog twee Amerikanen. Ze had eigenlijk binnen een paar maanden al een vriendenkring opgebouwd.
Ikzelf heb niet zo'n enorme cultuurschok gehad, maar ik was 4 jaar lang voorbereid op Amerika en Amerikaanse gewoonten door mijn vrouw, en had in Nederland ook al veel Amerikaanse vrienden (expats), en een gemiddeld feestje in mijn huis was altijd 50% Amerikaans/Brits/Canadees zo ongeveer....
Maar ik ken wel mensen waarbij de cultuurschok wel degelijk aanwezig was. Ik ken in ieder geval 1 Nederlander die het na 2 jaar in de VS niet meer zag zitten, en terug migreerde naar Nederland. Als je het 5 jaar volhoudt, dan ben je de cultuurschok allang voorbij, en zit je echt in je vel in je nieuwe thuisland.
Proud to be American. Hier woon ik.
"Beer is proof that God loves us" - Benjamin Franklin.
-
"Those who would give up Essential Liberty to purchase a little Temporary Safety deserve neither Liberty nor Safety" - Benjamin Franklin
"Beer is proof that God loves us" - Benjamin Franklin.
-
"Those who would give up Essential Liberty to purchase a little Temporary Safety deserve neither Liberty nor Safety" - Benjamin Franklin
Bij de TS is naar eigen zeggen in elk geval totaal anders als wat Maartena zegt
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Thanks for pointing that out captain obviousquote:Op donderdag 5 juli 2007 18:12 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Bij de TS is naar eigen zeggen in elk geval totaal anders als wat Maartena zegt
"There is no dark side of the moon really. Matter of fact it's all dark."
Bedankt voor je reactie.quote:
Kan mij zelf ook nog de eerste dag herinneren dat mijn vriend aan zijn nieuwe baan begon; 8 januari 2007. Vanaf toen begonnen voor mij ook een beetje de 'problemen'. Hele dagen alleen thuis en niemand om langs te gaan of te kunnen bellen.
Ik moet zeggen dat ik het contact via e-mail en skype met Nederland wel heel fijn vind maar ik haal daar niet mijn voldoening uit. Die zal ik denk ik pas halen uit nieuwe contacten hier.
Er zit voor ons een grote kans in dat wij naar Toronto (engelstalig) gaan verhuizen in 2008. Ik hoop dat ik dan ook makkelijker aan werk kan komen.
Mijn vrijwilligerswerk is nu echt aan het lopen gegaan. Vandaag weer een afspraak kunnen maken voor een gesprek.
Ben in ieder geval weer gemotiveerd om wat aan mijn situatie te doen.
Wanneer mag je gaan werken en hoe lang ben je inmiddels in Canada?
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Onze avonden zijn eigenlijk altijd wel vol met het een of ander. 2 Weken geleden zaten we eigenlijk voor het eerst 's avonds op de bank voor de tv.quote:Op donderdag 5 juli 2007 17:02 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Wat doe je meestal de avonden met je vriend? Wil je dan juist het huis uit?
Als ik een (drukke) baan zou hebben zou ik er in elk geval weinig behoefte aan hebben, maar jij waarschijnlijk des te meer
We eten sowieso vrij laat omdat mijn vriend meestal pas rond een uur of 7 thuis is. We gaan ook vrijwel iedere avond een wandeling maken van minimaal een half uur. Daarbuiten is het visites hier en daar (hij heeft nogal een grote familie die vrij hecht met elkaar omgaan).
Ik wil zelf idd het liefst 's avonds de deur uit aangezien ik al de hele dag thuis heb gezeten. Mijn vriend is over het algemeen toch wel te porren om de deur uit te gaan. De vrijdag is daarop de uitzondering, dan heeft ie de hele week gewerkt en wil ie thuis blijven.
Grappig, ik heb dezelfde theorie op school gehad maar de periodes waren compleet anders.quote:Op donderdag 5 juli 2007 17:50 schreef maartena het volgende:
De eerste blije periode was ongeveer 2 weken en daarna begon dat af te nemen en kwam er het besef dat je er alleen voor stond in een land waar dingen anders waren. Die tweede periode kon erg lang duren en soms komen mensen er zelfs niet uit waardoor ze besluiten terug te gaan naar NL.
Ik vind het echt knap van je vrouw dat ze zo snel al een eigen kringetje wist op te bouwen. Het blijkt echt de sleutel te zijn: jezelf dwingen de deur uit te gaan en onder de mensen te komen.
Dan heb je geluk, want ik kan me voorstellen dat tot spanningen leidt.
Maar doet je vriend niet vaak iets wat jij leuk vindt? (wat drinken, filmpje pakken, etc, etc)
Maar doet je vriend niet vaak iets wat jij leuk vindt? (wat drinken, filmpje pakken, etc, etc)
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Ben nu bijna 7 maanden hier.quote:Op donderdag 5 juli 2007 23:29 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Wanneer mag je gaan werken en hoe lang ben je inmiddels in Canada?
Ik hoop dat ik vanaf januari 2008 mijn tijdelijke work permit heb (working holiday program). Dan zou ik een jaar via dat papiertje kunnen werken en in dat jaar wil ik dan mijn permanente verblijfsvergunning regelen (ben niet getrouwd dus we moeten een jaar samenwonen voordat ik een verblijfsvergunning aan kan vragen).
[
Dat had ik dus niet, ik vond het afschuwlijk het eerste jaar, en miste mijn familie en vrienden heel erg.quote:Op donderdag 5 juli 2007 17:50 schreef maartena het volgende:
In een notedop, heel summier, is het eerste jaar het jaar waar alles nieuw is. Alles is mooi, alles is goed, en je zit goed in je vel.
Dat klopt na ongeveer twee/drie jaar voelde ik me meer en meer thuisquote:Pas in het 3e en 4e jaar pas je je echt aan aan de omgeving, en ga je je echt "thuis" voelen in je nieuwe land, en wil je niet meer terug naar Nederland.
Fijn dat ze zich in ieder geval in ging zetten om iets te doen, ik geloof echt dat dit de sleutel is naar een succesvol transitionquote:Inukshuk, ik herken jouw verhaal een beetje, maar dan voor mijn vrouw.....
Absoluutquote:Als je het 5 jaar volhoudt, dan ben je de cultuurschok allang voorbij, en zit je echt in je vel in je nieuwe thuisland.
Zeker weten, echt waar het komt echt allemaal wel in orde, en je zult zien mocht je gaan verhuizen naar Toronto, dan zal je ook wel een beetje in je hart heimwee hebben naar Quebec, wat zit een mens toch raar in elkaar he?quote:Op donderdag 5 juli 2007 23:28 schreef Jeltje het volgende:
Bedankt voor je reactie.
Kan mij zelf ook nog de eerste dag herinneren dat mijn vriend aan zijn nieuwe baan begon; 8 januari 2007. Vanaf toen begonnen voor mij ook een beetje de 'problemen'. Hele dagen alleen thuis en niemand om langs te gaan of te kunnen bellen.
Ik moet zeggen dat ik het contact via e-mail en skype met Nederland wel heel fijn vind maar ik haal daar niet mijn voldoening uit. Die zal ik denk ik pas halen uit nieuwe contacten hier.
Good for you! En je zult zien als je eenmaal iets onderneemt zonder je vriend dat je relatie nog leuker wordt, want nu heb jij ook verhalen om te delen.quote:Mijn vrijwilligerswerk is nu echt aan het lopen gegaan. Vandaag weer een afspraak kunnen maken voor een gesprek. Ben in ieder geval weer gemotiveerd om wat aan mijn situatie te doen.
Screw the future...
We're cold now!
Canadians for global warming
We're cold now!
Canadians for global warming
Is dat nog gelukt, die work permit en/of baantje?quote:Op donderdag 5 juli 2007 23:34 schreef Jeltje het volgende:
Ben nu bijna 7 maanden hier.
Ik hoop dat ik vanaf januari 2008 mijn tijdelijke work permit heb (working holiday program). Dan zou ik een jaar via dat papiertje kunnen werken en in dat jaar wil ik dan mijn permanente verblijfsvergunning regelen (ben niet getrouwd dus we moeten een jaar samenwonen voordat ik een verblijfsvergunning aan kan vragen).
Ben best wel benieuwd hoe het je nou verder vergaan is, daarginder!
Ik hoop dat je je nu een stuk prettiger voelt en je draai ondertussen een beetje hebt gevonden!
FR
Bedankt voor de belangstelling!quote:Op zaterdag 8 maart 2008 03:29 schreef Bora-Bora het volgende:
[..]
Is dat nog gelukt, die work permit en/of baantje?
Ben best wel benieuwd hoe het je nou verder vergaan is, daarginder!
Ik hoop dat je je nu een stuk prettiger voelt en je draai ondertussen een beetje hebt gevonden!
Inmiddels zit ik nu ruim 15 maanden in Montreal. Over 2 weken gaan we verhuizen naar Toronto. Mijn vriend heeft een promotie aangeboden gekregen en die geaccepteerd. Voor mij zal het ook voordeliger gaan zijn om in een engelstalige omgeving te zitten.
Ik heb vanaf maand 1 t/m maand 11 een studie gevolgd die weinig uitdagend was. Daarnaast heb ik vanaf maand 3 t/m nu 1x per week bij een oud nederlands echtpaar in de huishouding gewerkt. Vanaf maand 7 t/m nu ben ik vrijwilligerswerk gaan doen, 2 dagen per week. Ik heb franse lessen gevolgd en ben inmiddels op het punt aangekomen waarop ik alle gesprekken wel kan volgen maar ik heb nog moeite met me uit te drukken in het frans.
Met de familie van mijn vriend gaat het inmiddels stukken beter. Ik zit minder stil in een hoekje en ze hebben me allemaal goed geaccepteerd.
Sociaal gezien heb ik beetje bij beetje een klein groepje mensen om me heen vergaard. Nu we 2 weken voor onze verhuizing zitten merk ik dat ik stiekem toch best een aantal vrienden heb gevonden. 1 Vriendin via mijn franse les, 1 vriendin via vrijwilligerswerk, 2 vriendinnen via school.
Tot nu toe heb ik nooit mogen werken. Een werkvergunning krijgen is een vrij ingewikkeld immigratieproces waar ik jullie niet mee zal vermoeien.
Er is echter een andere manier om een tijdelijke werkvergunning te krijgen en via die manier heb ik nu een werkvergunning gekregen. Deze ga ik begin april activeren en dan mag ik een jaar werken voor een werkgever naar keuze.
Mijn officiele immigratie-aanvraag heb ik in december de deur uitgedaan. Dit gaat ongeveer een jaar in beslag nemen dus hopelijk kan ik van mijn tijdelijke werkvergunning overgaan in de permanente verblijfsvergunning.
In Toronto ga ik dus op zoek naar werk. Ben al bij een uitzendbureau geweest en daar hebben ze me gezegd dat het niet moeilijk zou zijn om werk te vinden. Ga in toronto ook in het bestuur zitten van de nederlandse vereniging daar.
Mijn relatie is nog altijd erg goed en dat houdt me in dit land. Het kost erg veel tijd maar langzaam maar zeker begin ik mijn plekje hier wel te vinden.
Mooi. En het Engelstalige Toronto zal je je zeker sneller thuisvoelen. En als je het toch eens even helemaal gehad hebt rijd je gewoon 'even' naar de Niagara Falls om bij te komen.
Patience is not one of my virtues, neither is memory. Or patience for that matter.
quote:Op zondag 9 maart 2008 00:01 schreef popolon het volgende:
Mooi. En het Engelstalige Toronto zal je je zeker sneller thuisvoelen. En als je het toch eens even helemaal gehad hebt rijd je gewoon 'even' naar de Viagara Falls om bij te komen.
Maak er dan Viagara Rises vanquote:
Jeltje, fijn dat je je beter thuisvoelt. Anders zou het toch wel heel jammer zijn.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Niagara falls is een beetje zoals de VS is. Veel woorden weinig daden
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Ach, het overgrote deel van Canada is gelijk aan de VS eigenlijk..... zelfde opzet in steden, 80% van de winkels zijn gelijk aan de winkelketens in de VS (goed, je hebt zaken als FutureShop, Canadian Tire en Tim Hortons, maar de grote Amerikaanse ketens zijn allemaal vertegenwoordigd.), de auto's zijn hetzelfde, de mentaliteit is voor een groot deel ook hetzelfde.quote:Op maandag 10 maart 2008 03:07 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Niagara falls is een beetje zoals de VS is. Veel woorden weinig daden
Het enige echte verschil is dat de Canadees niet hetzelfde WIL zijn dan een Amerikaan, en dit dan ook glashard zal blijven ontkennen..... In de praktijk zijn de gebruiken en gewoonten voor een groot deel gelijk. Als je in Toronto rondloopt merk je nauwelijks verschil met andere steden aan de oostkust van Amerika.
Het mooiste vind ik nog de mensen die zeggen dat Amerikanen "geen cultuur" zouden hebben, en de Canadezen op miraculeuze wijze wel....
Proud to be American. Hier woon ik.
"Beer is proof that God loves us" - Benjamin Franklin.
-
"Those who would give up Essential Liberty to purchase a little Temporary Safety deserve neither Liberty nor Safety" - Benjamin Franklin
"Beer is proof that God loves us" - Benjamin Franklin.
-
"Those who would give up Essential Liberty to purchase a little Temporary Safety deserve neither Liberty nor Safety" - Benjamin Franklin
Fijn dat het nu op alle fronten veel beter gaat en dat je je een beetje op je gemak begint te voelen, daar! 
Het mooiste is natuurlijk dat je relatie zo goed is gebleven!
Bedankt voor je update hier, en veel succes bij het verhuizen en het opnieuw settelen hè!!
Dat gaat vast lukken.
En hou ons op de hoogte hè!
Het mooiste is natuurlijk dat je relatie zo goed is gebleven!
Bedankt voor je update hier, en veel succes bij het verhuizen en het opnieuw settelen hè!!
Dat gaat vast lukken.
En hou ons op de hoogte hè!
FR
Canadezen zijn in elk geval een stuk minder nep en daar reageerde ik ook op.
Niagara falls is net als de VS overschat
Niagara falls is net als de VS overschat
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Victoria Falls zijn me meer bijgebleven...quote:Op maandag 10 maart 2008 23:38 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Canadezen zijn in elk geval een stuk minder nep en daar reageerde ik ook op.
Niagara falls is net als de VS overschat
http://www.ccjonesphotos.(...)Victoria%20Falls.htm
Kijk dat is een waterval, Niagara falls is een stroompje dat 20 meter omlaag valt
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
En ut was er koud ook daar bij niagara, herinner me wel de lekkere ribsteaks ernaquote:Op woensdag 12 maart 2008 23:55 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Kijk dat is een waterval, Niagara falls is een stroompje dat 20 meter omlaag valt
Nou stroompje zou ik het niet echt willen noemen en er is altijd baas boven baas maar goed, we kunnen weer verder zonder al teveel in te gaan op de Viagra Falls.
Patience is not one of my virtues, neither is memory. Or patience for that matter.
quote:Op donderdag 13 maart 2008 00:14 schreef popolon het volgende:
[ afbeelding ]
Nou stroompje zou ik het niet echt willen noemen en er is altijd baas boven baas maar goed, we kunnen weer verder zonder al teveel in te gaan op de Viagra Falls.
Ik zou er best een keer naartoe willen!
FR
Kun je beter naar BA vliegen en Igazu bezoeken of naar Kaapstad en naar de Victoria falls gaan
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Heb je je aanvraag binnen Canada gedaan, of 'vanuit' Nederland? Ik heb het toendertijd via Nederland gedaan, terwijl ik eigenlijk de gehele tijd van de aanvraag,en op het moment van aanvraag gewoon in Canada was. Ik was binnen 6 maanden door de procedure, ook al was ik wat vergeten op te sturen (anders was het waarschijnlijk een maand of 4 geweest). Veel korter dan vanuit Canada dus. Ik ben wel getrouwd, dus zit niet met het minimum van een jaar enzo...quote:Op zaterdag 8 maart 2008 22:21 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Sociaal gezien heb ik beetje bij beetje een klein groepje mensen om me heen vergaard. Nu we 2 weken voor onze verhuizing zitten merk ik dat ik stiekem toch best een aantal vrienden heb gevonden. 1 Vriendin via mijn franse les, 1 vriendin via vrijwilligerswerk, 2 vriendinnen via school.
Tot nu toe heb ik nooit mogen werken. Een werkvergunning krijgen is een vrij ingewikkeld immigratieproces waar ik jullie niet mee zal vermoeien.
Er is echter een andere manier om een tijdelijke werkvergunning te krijgen en via die manier heb ik nu een werkvergunning gekregen. Deze ga ik begin april activeren en dan mag ik een jaar werken voor een werkgever naar keuze.
Mijn officiele immigratie-aanvraag heb ik in december de deur uitgedaan. Dit gaat ongeveer een jaar in beslag nemen dus hopelijk kan ik van mijn tijdelijke werkvergunning overgaan in de permanente verblijfsvergunning.
Die tijd heb ik zwart (ahum) gewerkt in een Macs, niet echt uitdagend, maar het hield me wel bezig. Dat was in Winnipeg, het is hier (Greater Toronto Area) wel moeilijker om zwart te werken als je niet bij een grote minderheid behoord.
Waar ga je wonen? Toronto zelf of ergens anders in de GTA? Wel saaier, maar minder hectisch.
Ik vind het zelf erg lastig om sociale contacten op te doen hier, ik werk wel, maar heb met geen van mijn collega's de behoefte om dit contact 'uit te breiden' . Mijn man heeft hetzelfde. Maar in het bestuur van de Nederlandse vereniging gaat dat vast wel lukken.... Heb nog steeds het plan om een activiteit te bezoeken, maar met onze levensovertuiging is het toch wel lastig om de man te overtuigen dat het bijwonen van een borrel nog niet betekent dat we zelf geheel dronken de bar komen uitrollen.
We bezoeken de activiteiten van zijn gemeenschap overigens ook niet, op 1 saaie bbq na dan.....
C'est la vie, et la vie est belle!
Hey boerinnetje,quote:Op vrijdag 14 maart 2008 19:31 schreef boerinnetje het volgende:
[..]
Heb je je aanvraag binnen Canada gedaan, of 'vanuit' Nederland? Ik heb het toendertijd via Nederland gedaan, terwijl ik eigenlijk de gehele tijd van de aanvraag,en op het moment van aanvraag gewoon in Canada was. Ik was binnen 6 maanden door de procedure, ook al was ik wat vergeten op te sturen (anders was het waarschijnlijk een maand of 4 geweest). Veel korter dan vanuit Canada dus. Ik ben wel getrouwd, dus zit niet met het minimum van een jaar enzo...
Die tijd heb ik zwart (ahum) gewerkt in een Macs, niet echt uitdagend, maar het hield me wel bezig. Dat was in Winnipeg, het is hier (Greater Toronto Area) wel moeilijker om zwart te werken als je niet bij een grote minderheid behoord.
Waar ga je wonen? Toronto zelf of ergens anders in de GTA? Wel saaier, maar minder hectisch.
Ik vind het zelf erg lastig om sociale contacten op te doen hier, ik werk wel, maar heb met geen van mijn collega's de behoefte om dit contact 'uit te breiden' . Mijn man heeft hetzelfde. Maar in het bestuur van de Nederlandse vereniging gaat dat vast wel lukken.... Heb nog steeds het plan om een activiteit te bezoeken, maar met onze levensovertuiging is het toch wel lastig om de man te overtuigen dat het bijwonen van een borrel nog niet betekent dat we zelf geheel dronken de bar komen uitrollen.
Ik heb de aanvraag vanuit Canada gedaan. Er staat iets van 9 maanden op de website van immigratie dus ik hoop dat het binnen die tijd geregeld kan zijn. Wacht nu inmiddels 3 maanden en weet alleen dat mijn immigratie aanvraag in process is. Gelukkig kan ik met mijn tijdelijke werkvergunning een jaar werken.
Afgelopen weekend zijn we overgehuisd naar Toronto. We wonen op Yonge en St-Claire.
Op dit moment bevind ik me voor een vakantie van 2 weken in NL. Daarna begint mijn nieuwe leventje in Toronto.
Nieuwe contacten vinden is voor mij ook lastig geweest in Montreal maar uiteindelijk is dat goedgekomen nadat ik beter in mijn vel kwam te zitten. Jammer dat jullie levensovertuiging de activiteiten die jullie ondernemen beperkt. Ik ga dus in het bestuur van de NLse vereniging in Toronto zitten en ik hoop op die manier toch in contact te komen met mensen die in hetzelfde schuitje zitten.
Veel succes met alles en wellicht tot ziens!
Tijd voor een update (voor de geinteresseerden)!
Er is ontzettend veel veranderd in mijn situatie.
Even een terugblik: ik ben op 18 december 2006 verhuisd naar Canada. Tot aan April 2008 heb ik in Montreal gewoond samen met mijn Canadese vriend. Moeilijkheden waar ik tegenaan liep waren o.a. de franse taal, de afwezigheid van vrienden, geen hobbies kunnen vinden, mezelf kwijt zijn, niet mogen werken en simpelweg NL missen.
Uiteindelijk heeft het ongeveer 9 maanden geduurd voordat ik me een beetje op m'n gemak begon te voelen in Montreal. Dingen die daar aan hebben bijgedragen waren mijn vrijwilligerswerk wat me weer een gevoel van eigenwaarde gaf, de franse lessen die ik volgde waardoor ik plots kon communiceren met de schoonfamilie, en de enkele vriendinnen die ik kreeg.
De laatste paar maanden in Montreal waren prima. Ik sprak wekelijks af met vriendinnen en hield mezelf bezig met mijn vrijwilligerswerk. Ik had een aanvraag ingediend voor een werkvergunning en die was in process dus ik kon niks anders doen dan wachten. Uiteindelijk kreeg ik mijn werkvergunning ergens in februari 2008.
In april 2008 zijn we verhuisd naar Toronto. Mijn vriend kreeg een andere functie aangeboden en ik heb niet hard geprotesteerd om het franstalige Montreal te verlaten. Ik was stiekem wel opgelucht aangezien ik twijfelde of ik wel een baan zou kunnen vinden in het Frans.
Voordat we verhuisden ben ik eerst nog 2 weken naar NL geweest. Dit maal besefte ik dat Canada echt mijn thuis was geworden. Ik irriteerde me aan sommige NLse gewoontes en vond het eten helemaal niet meer lekker. Ook miste ik mijn vriend die nog wel in Canada zat.
De verhuizing was dus in April. Vanaf toen ben ik full-time gaan solliciteren. Ik heb ongeveer 150 brieven de deur uit gedaan en heb zo'n 10 sollicitatigesprekken gehad. In totaal heeft het me twee maanden gekost voordat ik mijn huidige functie heb gevonden als recruiter. Ik heb zelfs een ander aanbod af moeten slaan om deze functie te accepteren.
Inmiddels werk ik nu full-time en het bevalt prima. Ik heb een studie in HR gedaan dus deze functie sluit prima aan. Tevens speel ik nu softball en tennis en zit ik in het bestuur van de NLse vereniging. Ik heb mezelf helemaal terug gevonden en zit tegenwoordig stukken beter in m'n vel. Nog altijd heb ik niet hetzelfde sociale leven als dat ik in NL had maar ik ben toch zeker 2 à 3 avonden per week onder de mensen en kan goed opschieten met mijn collega's. Ik heb geaccepteerd dat ik hier niet heb wat ik in NL had en dat maakt het allemaal stukken makkelijker.
Verder is mijn immigratie succesvol verlopen. Ik ben inmiddels een permanente resident waardoor ik altijd zal mogen werken in Canada. Mijn huidige functie gaat een goede opstap zijn voor mijn toekomstige carriere.
Wat nu echt heeft bijgedragen aan het aanpassingsproces is dat ik me realizeerde dat ik zelf de deur uit moest om dingen te veranderen. Ik heb geleerd dat thuis blijven zitten en zeuren over de situatie helemaal niks helpt. Het was eng om nieuwe dingen te ondernemen maar alleen daardoor is mijn leven een stuk prettiger geworden.
Kortom: ik voel me zeker wel gelukkig en heb niet meer de drang terug naar NL te willen.
Er is ontzettend veel veranderd in mijn situatie.
Even een terugblik: ik ben op 18 december 2006 verhuisd naar Canada. Tot aan April 2008 heb ik in Montreal gewoond samen met mijn Canadese vriend. Moeilijkheden waar ik tegenaan liep waren o.a. de franse taal, de afwezigheid van vrienden, geen hobbies kunnen vinden, mezelf kwijt zijn, niet mogen werken en simpelweg NL missen.
Uiteindelijk heeft het ongeveer 9 maanden geduurd voordat ik me een beetje op m'n gemak begon te voelen in Montreal. Dingen die daar aan hebben bijgedragen waren mijn vrijwilligerswerk wat me weer een gevoel van eigenwaarde gaf, de franse lessen die ik volgde waardoor ik plots kon communiceren met de schoonfamilie, en de enkele vriendinnen die ik kreeg.
De laatste paar maanden in Montreal waren prima. Ik sprak wekelijks af met vriendinnen en hield mezelf bezig met mijn vrijwilligerswerk. Ik had een aanvraag ingediend voor een werkvergunning en die was in process dus ik kon niks anders doen dan wachten. Uiteindelijk kreeg ik mijn werkvergunning ergens in februari 2008.
In april 2008 zijn we verhuisd naar Toronto. Mijn vriend kreeg een andere functie aangeboden en ik heb niet hard geprotesteerd om het franstalige Montreal te verlaten. Ik was stiekem wel opgelucht aangezien ik twijfelde of ik wel een baan zou kunnen vinden in het Frans.
Voordat we verhuisden ben ik eerst nog 2 weken naar NL geweest. Dit maal besefte ik dat Canada echt mijn thuis was geworden. Ik irriteerde me aan sommige NLse gewoontes en vond het eten helemaal niet meer lekker. Ook miste ik mijn vriend die nog wel in Canada zat.
De verhuizing was dus in April. Vanaf toen ben ik full-time gaan solliciteren. Ik heb ongeveer 150 brieven de deur uit gedaan en heb zo'n 10 sollicitatigesprekken gehad. In totaal heeft het me twee maanden gekost voordat ik mijn huidige functie heb gevonden als recruiter. Ik heb zelfs een ander aanbod af moeten slaan om deze functie te accepteren.
Inmiddels werk ik nu full-time en het bevalt prima. Ik heb een studie in HR gedaan dus deze functie sluit prima aan. Tevens speel ik nu softball en tennis en zit ik in het bestuur van de NLse vereniging. Ik heb mezelf helemaal terug gevonden en zit tegenwoordig stukken beter in m'n vel. Nog altijd heb ik niet hetzelfde sociale leven als dat ik in NL had maar ik ben toch zeker 2 à 3 avonden per week onder de mensen en kan goed opschieten met mijn collega's. Ik heb geaccepteerd dat ik hier niet heb wat ik in NL had en dat maakt het allemaal stukken makkelijker.
Verder is mijn immigratie succesvol verlopen. Ik ben inmiddels een permanente resident waardoor ik altijd zal mogen werken in Canada. Mijn huidige functie gaat een goede opstap zijn voor mijn toekomstige carriere.
Wat nu echt heeft bijgedragen aan het aanpassingsproces is dat ik me realizeerde dat ik zelf de deur uit moest om dingen te veranderen. Ik heb geleerd dat thuis blijven zitten en zeuren over de situatie helemaal niks helpt. Het was eng om nieuwe dingen te ondernemen maar alleen daardoor is mijn leven een stuk prettiger geworden.
Kortom: ik voel me zeker wel gelukkig en heb niet meer de drang terug naar NL te willen.
Leuk om eens een update te lezen. Mooi dat 't zo goed gaat.
Patience is not one of my virtues, neither is memory. Or patience for that matter.
7 weken
Ik heb een half jaartje in Frankrijk gewoond, en ik kon (naast mijn frans van de middelbare school) amper Frans praten. Doordat die mensen waar ik bij woonde geen engels konden was ik genoodzaakt ook frans te praten. En dan is 7 weken inderdaad te kort. Na dat half jaar kon ik mij wel aardig redden, en jij hebt natuurlijk het voordeel dat je ook nog les krijgt en in een engels/franse omgeving woont die jou veel kunnen uitleggen. Maak mij dan ook een beetje zorgen om het feit dat je al zo snel met deze gedachten komt. Wat had je anders verwacht, en waarom was je niet voorbereidt op het feit dat het allemaal frans was?
Daarbij lijkt het mij heel normaal dat je nog geen nieuwe vrienden hebt na zo'n korte tijd. Of je moet helemaal niet kieskeurig zijn, maar vrienden met iemand zijn moet groeien. En natuurlijk hebben zij hun eigen leven, die gekke hollander hebben zij niet nodig. Je zult dus voor je plekje moeten vechten. Maar buiten de taalbarrière om had je je andere problemen natuurlijk ook gehad als je in nederland ergens anders was gaan wonen. Ik zie het aan mijn vriendin die bij mij is ingetrokken, ook zij heeft de ervaringen die jij ook hebt. Dat is heel normaal en kost tijd. Alleen jonge kinderen pak je op en zet je ergens neer waarna ze binnen notime acclimatiseren en vriendjes en vriendinnetjes vinden. Maar ik hoop dat jij kieskeuriger bent
Als het goed is, is deze verandering voor het leven. Dan is 7 weken natuurlijk helemaal niets..
Ik heb een half jaartje in Frankrijk gewoond, en ik kon (naast mijn frans van de middelbare school) amper Frans praten. Doordat die mensen waar ik bij woonde geen engels konden was ik genoodzaakt ook frans te praten. En dan is 7 weken inderdaad te kort. Na dat half jaar kon ik mij wel aardig redden, en jij hebt natuurlijk het voordeel dat je ook nog les krijgt en in een engels/franse omgeving woont die jou veel kunnen uitleggen. Maak mij dan ook een beetje zorgen om het feit dat je al zo snel met deze gedachten komt. Wat had je anders verwacht, en waarom was je niet voorbereidt op het feit dat het allemaal frans was?
Daarbij lijkt het mij heel normaal dat je nog geen nieuwe vrienden hebt na zo'n korte tijd. Of je moet helemaal niet kieskeurig zijn, maar vrienden met iemand zijn moet groeien. En natuurlijk hebben zij hun eigen leven, die gekke hollander hebben zij niet nodig. Je zult dus voor je plekje moeten vechten. Maar buiten de taalbarrière om had je je andere problemen natuurlijk ook gehad als je in nederland ergens anders was gaan wonen. Ik zie het aan mijn vriendin die bij mij is ingetrokken, ook zij heeft de ervaringen die jij ook hebt. Dat is heel normaal en kost tijd. Alleen jonge kinderen pak je op en zet je ergens neer waarna ze binnen notime acclimatiseren en vriendjes en vriendinnetjes vinden. Maar ik hoop dat jij kieskeuriger bent
Als het goed is, is deze verandering voor het leven. Dan is 7 weken natuurlijk helemaal niets..
En als je nu de update even leest, dan zie je dat het allemaal supergoed is gekomen!quote:Op zaterdag 2 augustus 2008 20:33 schreef Tarabass het volgende:
7 weken
Ik heb een half jaartje in Frankrijk gewoond, en ik kon (naast mijn frans van de middelbare school) amper Frans praten. Doordat die mensen waar ik bij woonde geen engels konden was ik genoodzaakt ook frans te praten. En dan is 7 weken inderdaad te kort. Na dat half jaar kon ik mij wel aardig redden, en jij hebt natuurlijk het voordeel dat je ook nog les krijgt en in een engels/franse omgeving woont die jou veel kunnen uitleggen. Maak mij dan ook een beetje zorgen om het feit dat je al zo snel met deze gedachten komt. Wat had je anders verwacht, en waarom was je niet voorbereidt op het feit dat het allemaal frans was?
Daarbij lijkt het mij heel normaal dat je nog geen nieuwe vrienden hebt na zo'n korte tijd. Of je moet helemaal niet kieskeurig zijn, maar vrienden met iemand zijn moet groeien. En natuurlijk hebben zij hun eigen leven, die gekke hollander hebben zij niet nodig. Je zult dus voor je plekje moeten vechten. Maar buiten de taalbarrière om had je je andere problemen natuurlijk ook gehad als je in nederland ergens anders was gaan wonen. Ik zie het aan mijn vriendin die bij mij is ingetrokken, ook zij heeft de ervaringen die jij ook hebt. Dat is heel normaal en kost tijd. Alleen jonge kinderen pak je op en zet je ergens neer waarna ze binnen notime acclimatiseren en vriendjes en vriendinnetjes vinden. Maar ik hoop dat jij kieskeuriger bent
Als het goed is, is deze verandering voor het leven. Dan is 7 weken natuurlijk helemaal niets..
Goed van Jeltje om het niet op te geven, maar om er juist voor te gaan.
Zo zie je maar dat je in een jaar tijd echt wel een hoop op kunt bouwen.
Ja, die met de ballen in de bek.
Twee posts boven mequote:Op zaterdag 2 augustus 2008 22:19 schreef Biancavia het volgende:
[..]
En als je nu de update even leest, dan zie je dat het allemaal supergoed is gekomen!
Goed van Jeltje om het niet op te geven, maar om er juist voor te gaan.
Zo zie je maar dat je in een jaar tijd echt wel een hoop op kunt bouwen.
Nouja, gelukkig maar! Al het beste natuurlijk..
Victoria Falls, game parks, Durban, Swaziland, Sin City (Botswana), de Kaap, etc. etc.quote:Op donderdag 13 maart 2008 16:32 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Kun je beter naar BA vliegen en Igazu bezoeken of naar Kaapstad en naar de Victoria falls gaan
Hoi Jeltje,
Ik zie je topic nu pas voor het eerst, maar vond het erg leuk en interessant dit allemaal te lezen doordat ik er veel in herken bij mezelf en omdat het gewoon boeiend is.
Heel knap van je dat je zo hebt doorgezet !
Ik zie je topic nu pas voor het eerst, maar vond het erg leuk en interessant dit allemaal te lezen doordat ik er veel in herken bij mezelf en omdat het gewoon boeiend is.
Heel knap van je dat je zo hebt doorgezet !
Rien ne sert de penser. Il faut réfléchir avant.
Zeer herkenbaar allemaal. Al voel ik me hier (in Laos) wel thuis...met de taal heb ik nog wel moeite. Laotiaans is gewoon zo compleet anders plus dat ik ook nog opnieuw moet leren lezen en schrijven, dat duurt gewoon een tijdje. Ook zijn mijn vrouw en ik zo gewend om in het engels te communiceren dat het gewoon raar is om het haar Lao te spreken.
Mijn kennisen kring bestaat nu voor het grootste deel uit expats. Dan merk je toch dat er een groot verschil tussen Laotianen en expats bestaat. Overigens is dat met Thai dat verschil gewoon kleiner omdat dat een veel meer ontwikkeld land is.
Het helpt dat de Laotianen zulke vreselijk aardige mensen trouwens.
Anyway...ik heb ooit 8 jaar geleden Toronto bezocht. Leuke stad..heel aardige mensen...nog staan griezelen op glazen vloer in de CN Tower en uiteraard de Niagra Falls bezichtigd. Goed om te horen dat je nu ingeburgerd bent in Canada.
Mijn kennisen kring bestaat nu voor het grootste deel uit expats. Dan merk je toch dat er een groot verschil tussen Laotianen en expats bestaat. Overigens is dat met Thai dat verschil gewoon kleiner omdat dat een veel meer ontwikkeld land is.
Het helpt dat de Laotianen zulke vreselijk aardige mensen trouwens.
Anyway...ik heb ooit 8 jaar geleden Toronto bezocht. Leuke stad..heel aardige mensen...nog staan griezelen op glazen vloer in de CN Tower en uiteraard de Niagra Falls bezichtigd. Goed om te horen dat je nu ingeburgerd bent in Canada.
Modus Vivendi!
Beetje aan het werk @ Lao P.D.R.
Soda water en Earl Grey :-)
Beetje aan het werk @ Lao P.D.R.
Soda water en Earl Grey :-)
Ja Jeltje, inderdaad ben ik ook blij voor je dat je het uiteindelijk toch allemaal zo'n positieve draai hebt weten te geven en dat je weer helemaal de oude bent!!
En hoe gaat het nu als je bij de Franstalige familie/vrienden van je vriend bent? Voel je je niet meer buitengesloten, nu -of liever: sluit je jezelf nu niet meer zo buiten als in het begin?
Heel veel geluk daar, in ieder geval!
En hoe gaat het nu als je bij de Franstalige familie/vrienden van je vriend bent? Voel je je niet meer buitengesloten, nu -of liever: sluit je jezelf nu niet meer zo buiten als in het begin?
Heel veel geluk daar, in ieder geval!
FR
En, nog steeds niet?quote:Op zaterdag 2 augustus 2008 19:33 schreef Jeltje het volgende:
Tijd voor een update (voor de geinteresseerden)!
[knip]
Verder is mijn immigratie succesvol verlopen. Ik ben inmiddels een permanente resident waardoor ik altijd zal mogen werken in Canada. Mijn huidige functie gaat een goede opstap zijn voor mijn toekomstige carriere.
Wat nu echt heeft bijgedragen aan het aanpassingsproces is dat ik me realizeerde dat ik zelf de deur uit moest om dingen te veranderen. Ik heb geleerd dat thuis blijven zitten en zeuren over de situatie helemaal niks helpt. Het was eng om nieuwe dingen te ondernemen maar alleen daardoor is mijn leven een stuk prettiger geworden.
Kortom: ik voel me zeker wel gelukkig en heb niet meer de drang terug naar NL te willen.
Ben benieuwd hoe het nu met je gaat!
FR
Inmiddels woon ik nu al weer 3 jaar in Canada...de tijd gaat vlug!
Het is leuk om te lezen hoe ik me toendertijd heb gevoeld en dat te vergelijken met hoe ik me nu voel.
Ik woon nog steeds in Toronto en ben inmiddels van werkgever gewisseld. Ik werk nu voor een van de grootste retail bedrijven (Canadian Tire voor degenen die het kennen) in Canada als staffing specialist. Mijn eerste baan heeft mij duidelijk geholpen in het vinden van mijn huidige functie. Mbt mijn werk heb ik echt een gevoel van 'finally justice'. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik extra hard moest werken om erkenning te krijgen in Canada, puur en alleen omdat ik een immigrant ben. Mijn huidige werkgever is een werkgever waar veel Canadezen jaloers op zijn en waar ze graag zouden willen werken dus ik voel eindelijk dat ik op gelijke lijn sta met de Canadezen.
Mijn vriend en ik zijn ook nog altijd samen en we hebben inmiddels nieuwe toekomstplannen ontwikkeld: we verhuizen over ongeveer 1 jaar naar Brussel om daar vervolgens een jaar of 2 a 3 te gaan wonen voordat we ons ergens permanent willen gaan settelen. Van de ene kant heb ik er zin in (familie en vrienden dichtbij) maar van de andere kant vind ik het toch ook wel weer eng aangezien ik veel op moet geven. Met name op professioneel vlak vind ik het moeilijk. Ik ben in Canada onderweg naar het hebben van een goede carriere en in Belgie heb ik natuurlijk nog geen enkele ervaring...
Sociaal gezien gaat het op zich prima al is het nog steeds niet zoals het in NL was. Wat ik het meeste mis is het hebben van die ene goede vriendin die ik ten alle tijden kan bellen. Ik heb wel een hoop mensen om me heen verzameld waar ik leuke dingen mee doe dus ik verveel me in principe niet. Ik heb zelf een softbal team samengesteld van collega's en speel nu inmiddels twee keer per week met een vaste groep mensen. Na het sporten gaan we vaak wat drinken.
Mijn engels is inmiddels near-perfect. Ik voel me vaak meer op mijn gemak in het engels dan in het NLs. Wie had dat gedacht?! Mijn frans is ook erg goed geworden al blijf ik fouten maken. Ik heb inmiddels geleerd om met mijn fouten te leven en brabbel dus gewoon een eind weg in mijn gebrekkige frans.
Dat was het weer voor de komende tijd! Tot over een jaar...ofzo..
Het is leuk om te lezen hoe ik me toendertijd heb gevoeld en dat te vergelijken met hoe ik me nu voel.
Ik woon nog steeds in Toronto en ben inmiddels van werkgever gewisseld. Ik werk nu voor een van de grootste retail bedrijven (Canadian Tire voor degenen die het kennen) in Canada als staffing specialist. Mijn eerste baan heeft mij duidelijk geholpen in het vinden van mijn huidige functie. Mbt mijn werk heb ik echt een gevoel van 'finally justice'. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik extra hard moest werken om erkenning te krijgen in Canada, puur en alleen omdat ik een immigrant ben. Mijn huidige werkgever is een werkgever waar veel Canadezen jaloers op zijn en waar ze graag zouden willen werken dus ik voel eindelijk dat ik op gelijke lijn sta met de Canadezen.
Mijn vriend en ik zijn ook nog altijd samen en we hebben inmiddels nieuwe toekomstplannen ontwikkeld: we verhuizen over ongeveer 1 jaar naar Brussel om daar vervolgens een jaar of 2 a 3 te gaan wonen voordat we ons ergens permanent willen gaan settelen. Van de ene kant heb ik er zin in (familie en vrienden dichtbij) maar van de andere kant vind ik het toch ook wel weer eng aangezien ik veel op moet geven. Met name op professioneel vlak vind ik het moeilijk. Ik ben in Canada onderweg naar het hebben van een goede carriere en in Belgie heb ik natuurlijk nog geen enkele ervaring...
Sociaal gezien gaat het op zich prima al is het nog steeds niet zoals het in NL was. Wat ik het meeste mis is het hebben van die ene goede vriendin die ik ten alle tijden kan bellen. Ik heb wel een hoop mensen om me heen verzameld waar ik leuke dingen mee doe dus ik verveel me in principe niet. Ik heb zelf een softbal team samengesteld van collega's en speel nu inmiddels twee keer per week met een vaste groep mensen. Na het sporten gaan we vaak wat drinken.
Mijn engels is inmiddels near-perfect. Ik voel me vaak meer op mijn gemak in het engels dan in het NLs. Wie had dat gedacht?! Mijn frans is ook erg goed geworden al blijf ik fouten maken. Ik heb inmiddels geleerd om met mijn fouten te leven en brabbel dus gewoon een eind weg in mijn gebrekkige frans.
Dat was het weer voor de komende tijd! Tot over een jaar...ofzo..
Heeft je vriend/man gekozen voor een baan in Brussel?
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Nee, we gaan er beide mogelijk zonder baan heen en zullen daar dan opnieuw moeten beginnen. Mijn vriend werkt wel voor een groot internationaal bedrijf met een kantoor in Brussel en is bezig om overgeplaatst te worden maar niks is nog zeker.quote:Op zaterdag 5 december 2009 00:42 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Heeft je vriend/man gekozen voor een baan in Brussel?
We hebben voor Brussel gekozen vanwege de taal. Mijn vriend spreekt vloeiend engels en frans en ik spreek daarnaast ook nog Nederlands dus in principe zouden we daar vrij gemakkelijk werk moeten kunnen vinden.
Raar dat je dan teruggaat naar Brussel of Europa. Dan kan je toch net zo goed blijven?
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Ik begrijp je reactie maar nee. Brussel is zo goed als thuis voor mijzelf. Mijn familie woont allemaal in het zuiden van NL dus dat is voor mij de grootste beweegreden. Een andere beweegreden is het feit dat we soms moeilijkheden hebben met mijn vriend zijn familie. Hij heeft 3 verschillende families die allemaal in Montreal wonen (6 uur rijden) en voortdurend aan ons 'trekken' mbt langskomen. Een laatste beweegreden en tevens belangrijke beweegreden is dat ik wil weten hoe het is om aan mijn kant van de wereld te wonen. Ik heb mijn laatste drie jaar volledig geschikt naar mijn vriend en zijn familie en nu gaan we het dus andersom proberen.quote:Op zaterdag 5 december 2009 09:17 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Raar dat je dan teruggaat naar Brussel of Europa. Dan kan je toch net zo goed blijven?
Mijn vriend is trouwens degene die met dit plan kwam en die het liefst al over een half jaar daar zit.
Wij weten inmiddels dat we in principe ons vrij eenvoudig kunnen settelen in een nieuwe omgeving en zien dit dus als een volgende uitdaging totdat we willen beginnen aan kinderen.
Op het moment dat we ons willen gaan settelen kunnen we dan een weloverwogen beslissing nemen aangezien we beide landen hebben 'uitgetest'.
Trekt Nederland je dan toch of is het meer, try and error?
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Nederland trekt mij wel meer maar ik heb ernstige twijfels of mijn vriend zich er wel kan aarden vanwege de taal. Na bijna 4 jaar met mij samen te zijn spreekt hij nog altijd een handjevol NLs en die woordenschat heeft zich nooit uitgebreid naar twee handjesvol ondanks verwoede pogingen.quote:Op zondag 6 december 2009 00:08 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Trekt Nederland je dan toch of is het meer, try and error?
Bovendien zie ik het ook niet zitten als hij eerst een jaar NLs moet gaan leren omdat hij anders geen baan kan krijgen...
Brussel is dus de meest logische keus.
Ja, en daar kan hij misschien ook wat gemakkelijker in aanraking komen met de Nederlandse taal.
FR
En het is weer een jaar later en tijd voor een update (weet niet of er nog interesse naar is maargoed)! Het afgelopen jaar is goed verlopen. We hebben echt onze routine gevonden en een leuk sociaal leven opgebouwd. Op professioneel vlak is alles ook prima gegaan.
Over ongeveer 2 maanden verhuizen mijn vriend en ik terug naar Belgie of Nederland. We zijn nu allebei vanuit Canada aan het solliciteren en krijgen enorm positieve reacties vanuit beide landen. Zo hadden we het er een paar maanden geleden nog over dat het best zou kunnen dat we in een supermarkt of restaurant moeten gaan werken en nu blijken er grote internationale bedrijven interesse in ons te hebben.
Mijn vriend heeft inmiddels al een mondeling aanbod gehad in Nederland en is in afwachting van de papieren. Hij heeft ook nog een procedure lopen in Belgie. Ik heb zelf ook in Nederland en Belgie een procedure lopen.
Het is een erg spannende tijd voor ons aangezien we geen vaste datum hebben waarop we willen vertrekken maar vanzelfsprekend zal een baan op zak die keuze een stuk makkelijker maken.
[ Bericht 0% gewijzigd door Jeltje op 12-12-2010 05:22:24 ]
Over ongeveer 2 maanden verhuizen mijn vriend en ik terug naar Belgie of Nederland. We zijn nu allebei vanuit Canada aan het solliciteren en krijgen enorm positieve reacties vanuit beide landen. Zo hadden we het er een paar maanden geleden nog over dat het best zou kunnen dat we in een supermarkt of restaurant moeten gaan werken en nu blijken er grote internationale bedrijven interesse in ons te hebben.
Mijn vriend heeft inmiddels al een mondeling aanbod gehad in Nederland en is in afwachting van de papieren. Hij heeft ook nog een procedure lopen in Belgie. Ik heb zelf ook in Nederland en Belgie een procedure lopen.
Het is een erg spannende tijd voor ons aangezien we geen vaste datum hebben waarop we willen vertrekken maar vanzelfsprekend zal een baan op zak die keuze een stuk makkelijker maken.
[ Bericht 0% gewijzigd door Jeltje op 12-12-2010 05:22:24 ]
Wat spannend Jeltje. Wat heeft jullie doen besluiten om terug naar Europa te gaan? Spreekt je vriend NLs?
We gaan terug naar Nederland om dichter bij mijn familie en vrienden te zijn. Ik heb nu vier jaar in Canada gewoond en ons leventje is prima maar toch heb ik altijd iets gemist. Nu is het dus mijn vriend zijn beurt om zich aan te passen. Ons plan is om het een jaar of 2 a 3 aan te kijken en dan te beslissen waar we ons het gelukkigste voelen.quote:Op zondag 12 december 2010 03:53 schreef Gaoxing het volgende:
Wat spannend Jeltje. Wat heeft jullie doen besluiten om terug naar Europa te gaan? Spreekt je vriend NLs?
Mijn vriend spreekt geen Nederlands. Hij heeft zojuist een cursus Nederlands hier gevolgd maar kan nog steeds niet in het Nederlands zeggen hoe oud hij is, laat staan werken. De baan die hem mondeling is aangeboden is een functie waarbij hij in het Engels kan werken. Tevens gaan ze hem dan ook op een spoedcursus Nederlands sturen dus wellicht dat dat wat vruchten afwerpt.
Anders leer je toch frans? Heb je meteen een reden er bij om Frans te leren en het is gewoon goed om een extra taal te leren En dan meteen naar buiten om het uit te testen 
Hoe verder je komt hoe leuker het gaat worden
edit: oh je bent weer terug :p
Heb je meteen een reden er bij om Frans te leren en het is gewoon goed om een extra taal te leren En dan meteen naar buiten om het uit te testen Hoe verder je komt hoe leuker het gaat worden edit: oh je bent weer terug :p
Ja zeker. Goed te lezen.quote:
En het is weer een jaar later en tijd voor een update (weet niet of er nog interesse naar is maargoed)!
Engels wordt steeds meer een pre. Hopen dat 't lukt.quote:Mijn vriend spreekt geen Nederlands. Hij heeft zojuist een cursus Nederlands hier gevolgd maar kan nog steeds niet in het Nederlands zeggen hoe oud hij is, laat staan werken. De baan die hem mondeling is aangeboden is een functie waarbij hij in het Engels kan werken. Tevens gaan ze hem dan ook op een spoedcursus Nederlands sturen dus wellicht dat dat wat vruchten afwerpt.
Patience is not one of my virtues, neither is memory. Or patience for that matter.
Nadeel van Engelstaligen in NL is dat je ze moet dwingen NL te leren, anders doen ze het nooit... iedereen schakelt over in het Engels tegen ze en dat is funest voor je NL...
beter een knipoog dan een blauw oog
Dat is het lastige van een taal leren in het buitenland. Natuurlijk is het 1000x zo efficient als leren in een klaslokaal maar toch zul je soms terugslag krijgen omdat mensen zien dat je niet "een van hun bent" en dan maar lekker in het Engels tegen je gaan lullen.. daar heb je dus echt niks aan als je van plan bent HUN taal te leren.quote:
Nadeel van Engelstaligen in NL is dat je ze moet dwingen NL te leren, anders doen ze het nooit... iedereen schakelt over in het Engels tegen ze en dat is funest voor je NL...
Een goede tip: Doe alsof je geen engels spreekt, dat helpt enorm
Zodra die gast wat Nederlands kent (goed genoeg om mee rond te komen) maar toch niet Nederlands klinkt is het een goed idee om deze zin te leren"Ik spreek geen Engels sorry"
Dat zal ontzettend helpen
ach weet je: Ik zeg altijd dat alles zo zijn voor en nadelen heeft en het er maar aan ligt hoe snel je jezelf weet aan te passen aan je omgeving. Alles valt of staat daarmee.
Yvonne schreef op maandag 31 oktober 2011 @
13:59:43 in DEF SC #282 aan AchJa & Co
Vanaf hier en nu stopt het in DEF én op FOK!
Ik wil hier een normale SC zonder gebitch!
13:59:43 in DEF SC #282 aan AchJa & Co
Vanaf hier en nu stopt het in DEF én op FOK!
Ik wil hier een normale SC zonder gebitch!
Ten eerste:quote:
We gaan terug naar Nederland om dichter bij mijn familie en vrienden te zijn. Ik heb nu vier jaar in Canada gewoond en ons leventje is prima maar toch heb ik altijd iets gemist. Nu is het dus mijn vriend zijn beurt om zich aan te passen. Ons plan is om het een jaar of 2 a 3 aan te kijken en dan te beslissen waar we ons het gelukkigste voelen.
Mijn vriend spreekt geen Nederlands. Hij heeft zojuist een cursus Nederlands hier gevolgd maar kan nog steeds niet in het Nederlands zeggen hoe oud hij is, laat staan werken. De baan die hem mondeling is aangeboden is een functie waarbij hij in het Engels kan werken. Tevens gaan ze hem dan ook op een spoedcursus Nederlands sturen dus wellicht dat dat wat vruchten afwerpt.
Geweldig dat je ons hier zo op de hoogte houdt! Heb de afgelopen jaren meegelezen en gereageerd, en vind het erg leuk dat je weer eens wat laat weten.
Nu het tweede punt.... Ik ken nogal wat Amerikanen (En Canadezen) die nog in Nederland wonen, of in Nederland hebben gewoond en zijn vertrokken. Mijn vrouw heeft meer dan 4 jaar in NL gewoond bijvoorbeeld, en heeft ook voor een Nederlandse baas gewerkt.... maar dan echt puur in het Engels.
Ik zou niet verwachten dat je man snel aan de bak komt voor een functie waarvoor Nederlands vereist is.... het kan jaren duren voordat men genoeg Nederlands spreekt. De meeste Amerikanen die ik ken, hebben dan ook gewerkt in organisaties waar Engels de gangbare taal is op de kantoorvloer, en dat betekend meestal bij een grote stad als Amsterdam, Den Haag, Rotterdam, Antwerpen of Brussel. En eigenlijk denk ik dat Amsterdam en Brussel echt de beste mogelijkheden biedt voor Engels-sprekenden, en ik wil Belgen niet beledigen verder, maar Amsterdam is denk ik nog beter, omdat men daar sowieso al niet de Frans is beter/Vlaams is beter strijd heeft binnen een internationale organisatie, wat zeker in het Frans-overheersende Brussel nog wel eens een probleem kan zijn.
Je hebt gelukkig al een goed aanbod blijkbaar, dus dat zit al wel weer goed..... maar houd er dus rekening mee dat wij Nederlanders door onze scholing, televisie, en import-culturen veel gemakkelijker "zo goed als vloeiend" Engels spreken, dan iemand dat doet met Nederlands. Dus het zou heel goed kunnen dat over 2 a 3 jaar.... je man nog steeds moeite heeft met zakelijk Nederlands, dus houdt daar rekening mee.
Dat gezegd, er zijn inderdaad mogelijkheden bij internationale bedrijven....met name dus in de groot-stedelijke regio's.
Zelf denk ik dat jullie als een KOPPEL, gelukkiger zullen zijn in Canada. Het klinkt vreemd, maar de Engels-talige kant zal door het taalgebrek VEEL MEER moeten opgeven dan jij als Nederlander in Canada.
Proud to be American. Hier woon ik.
"Beer is proof that God loves us" - Benjamin Franklin.
-
"Those who would give up Essential Liberty to purchase a little Temporary Safety deserve neither Liberty nor Safety" - Benjamin Franklin
"Beer is proof that God loves us" - Benjamin Franklin.
-
"Those who would give up Essential Liberty to purchase a little Temporary Safety deserve neither Liberty nor Safety" - Benjamin Franklin
Leuk topic om door te lezen. Erg herkenbaar, ik had dat ook toen ik net verhuisd was naar Duitsland. Sprak wel Duits maar niet goed/snel genoeg om echt gesprekken te voeren, laat staan mee te praten over onderwerpen waar ik niks van wist. Als ik bv naar mijn schoonouders ging, verstond ik wel alles maar ik kon nooit meepraten. Het ging gewoon te snel. Nadat mijn vriend een gesprek met zijn ouders heeft gehad erover, zien ze in dat het voor mij veel moeilijker is dan voor hun (zij kunnen best Engels spreken, maar deden dat niet echt) en nu doen ze wel harder hun best. En ik doe ook steeds harder mijn best om meer en meer Duits te spreken. Het is inderdaar maar net hoe hard je probeert... Nothing is impossible!
Geek is the new Chique
Ik weet niet hoe lief jou vriend is en weet ik veel wat, maar ik denk dat als ik jou was, dat ik ervoor had gekozen om toch hier in Nederland te blijven want zoals je opnoemt, Je vrienden, famillie, werk.
Dat geef je allemaal op voor je vriend, ik snap dat het moeilijk is, maar ik zou toch kiezen om hier te blijven!
Dat geef je allemaal op voor je vriend, ik snap dat het moeilijk is, maar ik zou toch kiezen om hier te blijven!
''Het is maar een vogelbekdier, die doen niet veel''
Volgens mij spreekt haar vriend vloeiend Frans, dus dat zou geen probleem moeten zijn.quote:
En eigenlijk denk ik dat Amsterdam en Brussel echt de beste mogelijkheden biedt voor Engels-sprekenden, en ik wil Belgen niet beledigen verder, maar Amsterdam is denk ik nog beter, omdat men daar sowieso al niet de Frans is beter/Vlaams is beter strijd heeft binnen een internationale organisatie, wat zeker in het Frans-overheersende Brussel nog wel eens een probleem kan zijn.
Mijn vriend spreekt idd Frans, het is zijn moedertaal. Wat dat betreft zou Brussel hem dus betere kansen bieden. Een groot geluk is dat hij momenteel al voor n groot internationaal bedrijf werkt met een kantoor in Brussel en Rotterdam en zijn huidige baas is vanuit Canada aan t pushen. Hij heeft twee sollicitaties ingestuurd en bij beide meteen n uitnodiging gehad voor n gesprek en beide keren is hem verteld dat hij in principe zonder Nederlands aan de slag zou kunnen. Mijn grootste zorg is meer zijn emigratie aangezien het bedrijf hem zal moeten sponsoren om in NL te kunnen werken.quote:Op woensdag 15 december 2010 04:11 schreef Kontiki het volgende:
[..]
Volgens mij spreekt haar vriend vloeiend Frans, dus dat zou geen probleem moeten zijn.
Te laat! Echter, na vier jaar in Canada te hebben gewoond kan ik vol overtuiging zeggen dat ik geen spijt heb van mijn besluit en dat ik er echt n sterkere persoon door ben geworden.quote:Op dinsdag 14 december 2010 21:05 schreef Panasonic het volgende:
Ik weet niet hoe lief jou vriend is en weet ik veel wat, maar ik denk dat als ik jou was, dat ik ervoor had gekozen om toch hier in Nederland te blijven want zoals je opnoemt, Je vrienden, famillie, werk.
Dat geef je allemaal op voor je vriend, ik snap dat het moeilijk is, maar ik zou toch kiezen om hier te blijven!
Hallo Maarten. Bedankt voor je reactie. Het is leuk om te weten dat er nog steeds mensen meelezen.
Zou je je laatste alinea kunnen toelichten? Ik weet niet zeker of ik t goed begrijp...
Zou je je laatste alinea kunnen toelichten? Ik weet niet zeker of ik t goed begrijp...
quote:Op dinsdag 14 december 2010 02:30 schreef maartena het volgende:
[..]
Ten eerste:
Geweldig dat je ons hier zo op de hoogte houdt! Heb de afgelopen jaren meegelezen en gereageerd, en vind het erg leuk dat je weer eens wat laat weten.
Nu het tweede punt.... Ik ken nogal wat Amerikanen (En Canadezen) die nog in Nederland wonen, of in Nederland hebben gewoond en zijn vertrokken. Mijn vrouw heeft meer dan 4 jaar in NL gewoond bijvoorbeeld, en heeft ook voor een Nederlandse baas gewerkt.... maar dan echt puur in het Engels.
Ik zou niet verwachten dat je man snel aan de bak komt voor een functie waarvoor Nederlands vereist is.... het kan jaren duren voordat men genoeg Nederlands spreekt. De meeste Amerikanen die ik ken, hebben dan ook gewerkt in organisaties waar Engels de gangbare taal is op de kantoorvloer, en dat betekend meestal bij een grote stad als Amsterdam, Den Haag, Rotterdam, Antwerpen of Brussel. En eigenlijk denk ik dat Amsterdam en Brussel echt de beste mogelijkheden biedt voor Engels-sprekenden, en ik wil Belgen niet beledigen verder, maar Amsterdam is denk ik nog beter, omdat men daar sowieso al niet de Frans is beter/Vlaams is beter strijd heeft binnen een internationale organisatie, wat zeker in het Frans-overheersende Brussel nog wel eens een probleem kan zijn.
Je hebt gelukkig al een goed aanbod blijkbaar, dus dat zit al wel weer goed..... maar houd er dus rekening mee dat wij Nederlanders door onze scholing, televisie, en import-culturen veel gemakkelijker "zo goed als vloeiend" Engels spreken, dan iemand dat doet met Nederlands. Dus het zou heel goed kunnen dat over 2 a 3 jaar.... je man nog steeds moeite heeft met zakelijk Nederlands, dus houdt daar rekening mee.
Dat gezegd, er zijn inderdaad mogelijkheden bij internationale bedrijven....met name dus in de groot-stedelijke regio's.
Zelf denk ik dat jullie als een KOPPEL, gelukkiger zullen zijn in Canada. Het klinkt vreemd, maar de Engels-talige kant zal door het taalgebrek VEEL MEER moeten opgeven dan jij als Nederlander in Canada.
Dat zou kloppen als ze ook inderdaad Engels zouden spreken en niet Fransquote:
[..]
Zelf denk ik dat jullie als een KOPPEL, gelukkiger zullen zijn in Canada. Het klinkt vreemd, maar de Engels-talige kant zal door het taalgebrek VEEL MEER moeten opgeven dan jij als Nederlander in Canada.
Volgens mij heeft Jeltje in Canada meer op moeten geven qua taal en cultuur dan haar vriend zou moeten doen in Brussel.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ben je niet bang dat hij nu dezelfde problemen krijgt als jij in Canada? Ik begrijp eigenlijk niet goed waarom jullie nu weer voor Europa kiezen, terwijl je aangeeft dat het in Canada nu op rolletjes loopt. Vind ik best wel knap.
Verder moet je je denk ik ook bewust zijn dat jezelf niet daar kan aansluiten in je vriendenkring en deels ook bij familie waar je jaren geleden bent gestopt, want ten eerste ben jezelf veranderd door het leven in het buitenland, maar ook bij hun is het leven verder gegaan. Het zou kunnen zijn dat jullie niet meer dezelfde klik voelen.
Ik denk het probleem van in een vreemd land leven is dat je altijd een buitenstander bent, niet uit het eigen nest komt, misschien de taal alleen met accent spreekt. Je kunt alleen proberen het voor jezelf te accepteren, je zult altijd een bijzondere status hebben. Je kunt je daar ook niet op voorbereiden voordat je in het buitenland gaat wonen. Ok, je kunt wel proberen de taal te leren, maar opeens zijn gevoelens in een andere taal te uiten is iets anders dan een praatje over het weer te maken. Het is misschien makkelijker wanneer je nog heel jong bent of in een internationale omgeving terecht komt, waar veel mensen in dezelfde situatie zitten, maar ik blijf naar jaren nog steeds vooral de verschillen zien.
[ Bericht 38% gewijzigd door Zana op 15-12-2010 08:03:42 ]
Verder moet je je denk ik ook bewust zijn dat jezelf niet daar kan aansluiten in je vriendenkring en deels ook bij familie waar je jaren geleden bent gestopt, want ten eerste ben jezelf veranderd door het leven in het buitenland, maar ook bij hun is het leven verder gegaan. Het zou kunnen zijn dat jullie niet meer dezelfde klik voelen.
Ik denk het probleem van in een vreemd land leven is dat je altijd een buitenstander bent, niet uit het eigen nest komt, misschien de taal alleen met accent spreekt. Je kunt alleen proberen het voor jezelf te accepteren, je zult altijd een bijzondere status hebben. Je kunt je daar ook niet op voorbereiden voordat je in het buitenland gaat wonen. Ok, je kunt wel proberen de taal te leren, maar opeens zijn gevoelens in een andere taal te uiten is iets anders dan een praatje over het weer te maken. Het is misschien makkelijker wanneer je nog heel jong bent of in een internationale omgeving terecht komt, waar veel mensen in dezelfde situatie zitten, maar ik blijf naar jaren nog steeds vooral de verschillen zien.
[ Bericht 38% gewijzigd door Zana op 15-12-2010 08:03:42 ]
Dat is iets wat natuurlijk nog moet blijken maar feit is wel dat ie zijn eigen taal kan behouden alhoewel Engels voor mij inmiddels net zo makkelijk is als Nederlands.quote:
[..]
Dat zou kloppen als ze ook inderdaad Engels zouden spreken en niet Frans
Ik heb er vertrouwen in omdat ik weet wat voor netwerk ik in Nederland heb. Als ik nu terugkijk op zijn netwerk in Canada, dan moet ik eerlijk zeggen dat wij weinig ondersteuning hebben gehad van dat netwerk. Zijn familie bestaat uit wat aparte lui die altijd weinig begrip heb getoond voor onze situatie en zijn vrienden waren naar mijn mening meer kennissen en die contacten zijn verwaterd.
Om maar even een klein voorbeeldje te geven: in de 4 jaar dat ik in Canada heb gewoond, heb ik 9 keer visite uit Nederland gehad. In de 2,5 jaar dat we in Toronto wonen, hebben we 3 keer visite gehad van zijn netwerk (en die wonen dus op 6 uur rijden ipv 8 uur vliegen).
Goed punt. Kijk, we zouden Canada ook niet verlaten als alles hier perfect was. Dat is het dus niet. Ik mis mijn familie en vrienden en vind tevens de 'pace of life' niet prettig.quote:
Ben je niet bang dat hij nu dezelfde problemen krijgt als jij in Canada? Ik begrijp eigenlijk niet goed waarom jullie nu weer voor Europa kiezen, terwijl je aangeeft dat het in Canada nu op rolletjes loopt. Vind ik best wel knap.
Verder moet je je denk ik ook bewust zijn dat jezelf niet daar kan aansluiten in je vriendenkring en deels ook bij familie waar je jaren geleden bent gestopt, want ten eerste ben jezelf veranderd door het leven in het buitenland, maar ook bij hun is het leven verder gegaan. Het zou kunnen zijn dat jullie niet meer dezelfde klik voelen.
Ik denk het probleem van in een vreemd land leven is dat je altijd een buitenstander bent, niet uit het eigen nest komt, misschien de taal alleen met accent spreekt. Je kunt alleen proberen het voor jezelf te accepteren, je zult altijd een bijzondere status hebben. Je kunt je daar ook niet op voorbereiden voordat je in het buitenland gaat wonen. Ok, je kunt wel proberen de taal te leren, maar opeens zijn gevoelens in een andere taal te uiten is iets anders dan een praatje over het weer te maken. Het is misschien makkelijker wanneer je nog heel jong bent of in een internationale omgeving terecht komt, waar veel mensen in dezelfde situatie zitten, maar ik blijf naar jaren nog steeds vooral de verschillen zien.
Ik ben eigenlijk niet bang om dezelfde problemen in Europa te krijgen. Op de eerste plaats weet ik nu hoe ik moet handelen als ik in een soorgelijke situatie kom. Daarnaast past mijn vriend zich een stuk makkelijker aan dan ik. Hij is een beetje het type 'allemansvriend' en ik ben dat niet. Tevens is mijn sociale wereldje in NL stukken beter dan zijn sociale wereldje in Canada. Ik heb nog altijd hele hechte contacten met mijn vriendengroep en behalve dat er nu ineens wat baby's rondlopen, komt de groep nog altijd samen en bel ik nu nog steeds vrijwel iedere 2 weken met mijn beste vriendin. Daarnaast zijn mijn ouders ook een stuk behulpzamer dan de zijne. Zijn hele familie ligt in scheiding en ze hebben allemaal ruzie met elkaar en geen tijd/zin om zich om ons te bekommeren. Het klopt dat ik ben veranderd en dat mijn vrienden/familie waarschijnlijk ook zijn veranderd maar ik geloof er heilig in dat de klik er nog altijd is.
Op dit moment voel ik me niet meer een echte buitenstaander in Canada. Dat komt deels doordat ik in Toronto woon en 50% van de inwoners Engels als 2e taal heeft. Maar het is ook doordat ik een 'normale' baan heb en alleen maar Canadezen in mijn sociale wereldje heb. Echter, ik kan me voorstellen dat dat niet overal hetzelfde zou zijn geweest dus ik begrijp je punt.
Hiermee bedoel ik dat doordat wij in Nederland een vrij grote vloed aan Engelstalige cultuur over ons heen krijgen het voor iemand in de jongere generatie (geboren na 1970 zegmaar) een heel stuk eenvoudiger is om al zo goed als vloeiend Engels te spreken. Als jij in Canada een feestje binnenloopt, dan kun je binnen 5 minuten begrijpen waar iedere hoek van de woonkamer over praat, en je heel gemakkelijk voegen bij een gesprek. Als jij in Nederland naar een feestje gaat, praat het grootste deel Nederlands, en iemand die de taal nauwelijks kent zal hier de eerste JAREN moeite mee hebben.... en dat gebrek aan sociaal leven, en/of sociaal contact zal een probleem zijn, en kan effect hebben op de relatie, en dus het koppel.quote:
Zou je je laatste alinea kunnen toelichten? Ik weet niet zeker of ik t goed begrijp...
Aangezien ik verkeerd begrepen heb dat jouw vriend FRANS spreekt in plaats van Engels, is het wellicht iets makkelijker voor hem, aangezien er Frans gesproken wordt in België. Zelf zou ik dan kiezen voor Brussel en omgeving moet ik eerlijk zeggen..... Wellicht op de taalgrens zodat jij in Nederlandstalig gebied kan werken, en hij in Franstalig gebied.
Nu weet ik dat de cultuur in Frans Canada eigenlijk uniek is, zowel voor Noord Amerika als Europa, maar ik ben er toch van overtuigd dat jij beter in je vel zal blijven zitten in Canada, dan hij in België. Ook in Canada is het makkelijker om te wonen op de taalgrens..... je zou bijvoorbeeld in de Ottawa regio kunnen gaan wonen, waar je een Franstalige, en een Engelstalige baan kan vinden.... en er zitten ook nog eens behoorlijk wat gemigreerde NL-ers daar. Ik ken er in ieder geval 1
Proud to be American. Hier woon ik.
"Beer is proof that God loves us" - Benjamin Franklin.
-
"Those who would give up Essential Liberty to purchase a little Temporary Safety deserve neither Liberty nor Safety" - Benjamin Franklin
"Beer is proof that God loves us" - Benjamin Franklin.
-
"Those who would give up Essential Liberty to purchase a little Temporary Safety deserve neither Liberty nor Safety" - Benjamin Franklin
Persoonlijk heb ik gemerkt dat dat per land erg kan verschillen. Ik heb een paar jaar in Noord-Ierland gewoond, en daar was mijn buitenlandse status juist een voordeel. De mensen zijn daar erg bescheiden en vriendelijk, en zijn daarom heel erg open. Ze vonden het bijzonder dat je naar hun land bent verhuisd, en waren altijd benieuwd naar je afkomst en cultuur, en de reden waarom je in NI wilde wonen. Meestal hadden ze zelf namelijk niet zo'n hoge pet op van hun eigen land en waren daarom verbaasd.quote:
Ik denk het probleem van in een vreemd land leven is dat je altijd een buitenstander bent, niet uit het eigen nest komt, misschien de taal alleen met accent spreekt. Je kunt alleen proberen het voor jezelf te accepteren, je zult altijd een bijzondere status hebben. Je kunt je daar ook niet op voorbereiden voordat je in het buitenland gaat wonen. Ok, je kunt wel proberen de taal te leren, maar opeens zijn gevoelens in een andere taal te uiten is iets anders dan een praatje over het weer te maken. Het is misschien makkelijker wanneer je nog heel jong bent of in een internationale omgeving terecht komt, waar veel mensen in dezelfde situatie zitten, maar ik blijf naar jaren nog steeds vooral de verschillen zien.
Nu zit ik in Australie, en in de stedelijke gebieden ben je als buitenlander 13 in een dozijn. Mensen vragen zelden naar mijn achtergrond, en de mentaliteit is meer 'doe je ding, als het niet bevalt, het vliegveld is die kant op'. Niet onvriendelijk, maar meer onpersoonlijk. Je wordt gelukkig niet afgerekend op je accent of afkomst. Op het platteland is de mentaliteit meer vergelijkbaar met Noord-Ierland.
Grote steden hoeft echt niet perse. Bij Kuhne+Nagel in Veghel wordt ook alleen Engels gesproken.quote:
[..]
Ik zou niet verwachten dat je man snel aan de bak komt voor een functie waarvoor Nederlands vereist is.... het kan jaren duren voordat men genoeg Nederlands spreekt. De meeste Amerikanen die ik ken, hebben dan ook gewerkt in organisaties waar Engels de gangbare taal is op de kantoorvloer, en dat betekend meestal bij een grote stad als Amsterdam, Den Haag, Rotterdam, Antwerpen of Brussel. En eigenlijk denk ik dat Amsterdam en Brussel echt de beste mogelijkheden biedt voor Engels-sprekenden, en ik wil Belgen niet beledigen verder, maar Amsterdam is denk ik nog beter, omdat men daar sowieso al niet de Frans is beter/Vlaams is beter strijd heeft binnen een internationale organisatie, wat zeker in het Frans-overheersende Brussel nog wel eens een probleem kan zijn.
En inmiddels heeft vriendlief nog een contract aangeboden gekregen! Nu heeft hij dus een aanbod in Rotterdam en Brussel.
Ik heb zelf morgen een laatste gesprek voor een functie in Brussel.
Spannend!!!
Ik heb zelf morgen een laatste gesprek voor een functie in Brussel.
Spannend!!!
Inderdaad spannend. En ik ben ook wel een beetje jaloers Hopelijk gaat het allemaal voorspoedig.
Hopelijk gaat het allemaal voorspoedig.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
|
|
