KAA Kaaskoppen in het Buitenland
Nee, geen oud-Hollands spel, maar een forum voor Nederlanders die in het buitenland wonen.
Dat is wel een groot probleem. Een taalbarriere is lastig maar niet onoverkomelijk. Ik sprak amper Duits toen ik mijn ex leerde kennen en ik ging toen met hem mee naar zijn familie in Oostenrijk. Dat was dan maar twee weken, maar niemand sprak daar Engels, ik moest gewoon praten in het Duits en dan nog hun dialect ook, want gewoon Duits spraken ze ook al niet. Als je die schaamte laat varen en gewoon wat zegt, dan komt het heus wel goed. En als ieamdn je uitlacht, dan vraag je maar even hoe hun Nederlands/Engels is. Die mensen daar spreken maar 1 taal, wij doen tenminste ons best om ons overal verstaanbaar te maken. Maar meestal waarderen ze het sowieso wel.quote:Op vrijdag 2 februari 2007 21:22 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Ik zou dit hartstikke graag willen maar vanwege de taal en vanwege mijn onzekerheid voel ik me altijd erg opgelaten als ik in gezelschap ben van zijn vrienden. Kan mezelf dan ook niet zo goed zijn en durf dan al helemaal niet met leuke sociale voorstellen te komen. Weet dat ik het toch zou moeten doen maar op dit moment valt het me zwaar.
En je leert een taal gewoon het beste als je 'm spreekt, daarnaast weten mensen niet wat je bedoelt als je niks zegt, zo simpel is het. Ze kunnen niet ruiken wat je wil.
Kun je niet samen met andere mensen bijv. een Franse film kijken met NL/EN ondertiteling?
Maar ik ben het eens met SeLang, als de taal je grootste probleem is heb je een duidelijk punt om aan te werken.
Sanity is (not) statistical
Nederlandse tv-zenders kunnen we hier helaas niet ontvangen...quote:Op zaterdag 3 februari 2007 22:54 schreef a-child-in-chains het volgende:
't is ook niet niks. Een halve wereld verwijdert van je geboorte plaats,
andere taal, nog geen vrienden, teveel tijd die je niet kunt opvullen.
Ik zou me ook dood vervelen. Maar ik denk niet dat je veel kunt verwachten van 7 weken.
Kun je daar Nederlandse Tv zenders ontvangen? Kun je op de hoogte blijven
Weetje wat mijzelf cool lijkt? Een soort Doorzend-service aanbieden voor Nederlanders die in
de US. spullen kopen (online dan)..
Of uberhaupt kleding verkopen op ebay. In Amerika kun je aan de meest exotische (goedkope, maar leuke)
kledingmerken komen in Bulk.
Als je winkeltje goed loopt, dat houdt je overdag echt wel bezig hoor.
Ik zou ook wel een jaartje willen vertrekken naar Amerika. Maar ik heb geen relatie of wat dan ook.
Wat betreft ben ik wel jaloers. Zou dat ook helpen? Wetende dat mensen hier jaloers zijn op je?
Dat e-bay winkel idee is niet echt iets voor mij. Dan zit ik alsnog hele dagen thuis.
Ik denk dat je nu wellicht jaloers op me bent omdat je het hele idee van huis weg te zijn nogal romantiseert. Als je hier echt zou zitten blijkt het toch niet alleen maar leuk en spannend en stoer te zijn.
Het is zeker niet ideaal. Mijn voorkeur gaat nog altijd uit naar een Nederlandse man die gewoon om de hoek woont in mijn eigen dorp. Maargoed, als je verliefd wordt verandert dat de situatie nogal...quote:Op zondag 4 februari 2007 00:35 schreef GotC het volgende:
Jezelf meer willen ontdekken, het land verkennen waar je heengaat.. algemene levenservaring? Ik zou niet naar het buitenland verhuizen om een relatie te vinden eerlijk gezegd, het is niet bepaald een ideale situatie als je weer teruggaat naar NL?
Uhm, normaal gesproken kun je als toerist op de meeste plaatsen 3 maanden blijven.quote:Op zondag 4 februari 2007 00:39 schreef a-child-in-chains het volgende:
Hoe kom je daar binnen?
Ik ben achter in de twintig, geen scholing, en heb een uitkering.
Geen geld om daar op vakantie te gaan laat staan blijven. Mischien is dat voor jou wellicht makkelijker.
Wil je langer blijven dan kom je al gauw uit bij het hebben van werk in het betreffende land, getrouwd zijn met iemand uit dat land of een studie gaan volgen.
Zonder geld lijkt het me vrijwel onmogelijk dus beginnen met sparen is stap 1 wanneer je geen relatie hebt.
Bedankt voor je tips!quote:Op zondag 4 februari 2007 01:02 schreef BushRanger het volgende:
Montreal heeft ook een groot Engels gedeelte, namelijk het westen. Ik heb aardig wat tijd doorgebracht in Montreal aan het begin van mijn reis en ik kon zelfs werk vinden zonder Frans te spreken. Geef het dus niet te snel op en ga in het Engelse gedeelte van Montreal werk zoeken! En als je je verveelt, dan ga je op een tripje naar Quebec City en dan verblijf je in een hostel en je ontmoet dan veel mensen en die kun je dan weer bij jou thuis uitnodigen als ze door Montreal reizen Quebec City is prachtig!
Quebec City is prachtig!Wat voor werk heb je kunnen vinden? Was het legaal? Mijn probleem is dat ik hier niet legaal mag werken omdat ik student ben. Dat heeft te maken met ingewikkelde immigratie-regeltjes.
Ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven maar ben gewoon even kwijt waarom ik ook al weer zo'n leuke meid was. Vanwege de taalbarriere ben ik minder goed in staat om gesprekken te voeren en daardoor kan ik dan ook weer minder goed waardering van andere mensen waarnemen waardoor ik dan weer onzeker ben over mezelf. Het hangt allemaal met elkaar samen.quote:Op zondag 4 februari 2007 14:38 schreef ScienceFriction het volgende:
[..]
Een vriend van mij hier in Dublin is Italiaans. Toen hij in Ierland kwam (een jaar geleden) sprak hij nauweljks Engels: Yes, No, I want work. Dat was alles. Hij heeft elke dag een paar uur Engels gestudeerd (en ng steeds) en kan nu gewoon gesprekken voeren op vrijwel normaal niveau. Uiteraard heeft hij een zwaar Italiaans accent, maar dat maakt niets uit.
Jeltje, in je OP spreek je over je identiteit... et lijkt mij echter meer een taalbarriere die ervoor zorgt dat je minder makkelijk je weg kunt vinden zoals je in Nederland kon.
Ik vond werk bij Wall Mart, ik wist niet precies wat Wall Mart inhield en ben dus ook na een dag weer vertrokken. Daarna ben ik naar Alberta gegaan en daar is zoveel werk dat het geen enkel probleem was om LEUK werk te vinden.quote:Op zondag 4 februari 2007 17:09 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Bedankt voor je tips!
Wat voor werk heb je kunnen vinden? Was het legaal? Mijn probleem is dat ik hier niet legaal mag werken omdat ik student ben. Dat heeft te maken met ingewikkelde immigratie-regeltjes.
En ja, ik kon een jaar lang legaal werken waar ik maar wilde. Je kan bij de Canadese Ambassade in Berlijn namelijk een Working Holiday Visa aanvragen. Dat is misschien wel iets voor jou, dan kun je in ieder geval een jaar lang werken en als je een dan een goede baas weet te vinden die je wil houden, dan kan hij je helpen via sponsorship om een langduriger visum te krijgen.
Ik mag helaas niet werken omdat ik een study permit heb. Kan wel na mijn studie een aanvraag indienen voor zo'n working holiday visa. Heb je enig idee vanaf wanneer je die aan moet vragen want volgens mij is er maar een beperkt aantal van die dingen toch?quote:Op zondag 4 februari 2007 23:08 schreef BushRanger het volgende:
[..]
Ik vond werk bij Wall Mart, ik wist niet precies wat Wall Mart inhield en ben dus ook na een dag weer vertrokken. Daarna ben ik naar Alberta gegaan en daar is zoveel werk dat het geen enkel probleem was om LEUK werk te vinden.
En ja, ik kon een jaar lang legaal werken waar ik maar wilde. Je kan bij de Canadese Ambassade in Berlijn namelijk een Working Holiday Visa aanvragen. Dat is misschien wel iets voor jou, dan kun je in ieder geval een jaar lang werken en als je een dan een goede baas weet te vinden die je wil houden, dan kan hij je helpen via sponsorship om een langduriger visum te krijgen.
@Mr-T: ik heb een tip voor je vriendin. www.taalklas.nl Hier heeft mijn schoonzusje heel veel aangehad toen ze naar NL kwam.
@Jeltje: Ik heb zelf ook altijd in het buitenland gewoond. Als het goed is kun je via de NL ambassade vragen of er ook een NL groepje is met mensen die daar ook zitten.
Dan heb je in iedergeval meer aanspraak en als je je NL netwerk uitbreid in een vreemd land, krijg je vanzelf steeds meer mensen om je heen.
Een van de users gaf net al aan dat het een idee is om naar de bieb te gaan. Pak dan kinderboeken, er zijn namelijk genoeg kinder (kleuter) boeken die een beetje encylopedie achtig aandoen. Zoals woorden met plaatjes. Daarna pak je steeds een hoger niveau van kinderboeken. Er zijn genoeg kinderboeken die ook in het Frans vertaald zijn die je misschien wel van vroeger kent.
Hoe deden wij dat altijd:
Gewoon doen of je gek bent en als je je niet goed wist uit te drukken, dan wezen we het aan.
En wij maakten er met "buitenlandse" vrienden altijd een sport van: Ik wees het aan zei het in het Nederlands en hun in hun taal. En dan de keer erop elkaar overhoren.
Wat heb ik een lol gehad.
Hebben ze bij de universiteit geen bestand met leerlingen die engels of nederlands zijn?
groetjes,
d-c
@Jeltje: Ik heb zelf ook altijd in het buitenland gewoond. Als het goed is kun je via de NL ambassade vragen of er ook een NL groepje is met mensen die daar ook zitten.
Dan heb je in iedergeval meer aanspraak en als je je NL netwerk uitbreid in een vreemd land, krijg je vanzelf steeds meer mensen om je heen.
Een van de users gaf net al aan dat het een idee is om naar de bieb te gaan. Pak dan kinderboeken, er zijn namelijk genoeg kinder (kleuter) boeken die een beetje encylopedie achtig aandoen. Zoals woorden met plaatjes. Daarna pak je steeds een hoger niveau van kinderboeken. Er zijn genoeg kinderboeken die ook in het Frans vertaald zijn die je misschien wel van vroeger kent.
Hoe deden wij dat altijd:
Gewoon doen of je gek bent en als je je niet goed wist uit te drukken, dan wezen we het aan.
En wij maakten er met "buitenlandse" vrienden altijd een sport van: Ik wees het aan zei het in het Nederlands en hun in hun taal. En dan de keer erop elkaar overhoren.
Wat heb ik een lol gehad.
Hebben ze bij de universiteit geen bestand met leerlingen die engels of nederlands zijn?
groetjes,
d-c
zondag 19 augustus 2007 00:00 schreef Renda het volgende: Je lijkt wel te slim voor je eigen gevoel. :D
Fokbijbel!
[b]Op zondag 28 oktober 2012 12:59 schreef kwiebuske het volgende:[/b] [me=kwiebuske]zegt 'je hebt gelijk dolfie'[/me]
Fokbijbel!
[b]Op zondag 28 oktober 2012 12:59 schreef kwiebuske het volgende:[/b] [me=kwiebuske]zegt 'je hebt gelijk dolfie'[/me]
Hoe kom je dan aan geld om te eten/woonvesting als je in je eentje bent in Canada én student bent?quote:Op zondag 4 februari 2007 17:09 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Bedankt voor je tips!
Wat voor werk heb je kunnen vinden? Was het legaal? Mijn probleem is dat ik hier niet legaal mag werken omdat ik student ben. Dat heeft te maken met ingewikkelde immigratie-regeltjes.
Wat ik me ok afvraag, als je in Nederland op jezelf woont. En een jaar naar Amerika gaat moet je je huidige woning
opzeggen,
Als je terrugkomt, heb je geen onderdak?
En hoe doe je het met je spullen/inboedel?
Alleen mensen met liefde in hun leven groeien voorspoedig en worden sterker.
No room for the unlucky.
No room for the unlucky.
Ik heb in Nederland keihard gewerkt om voldoende geld bij elkaar te kunnen krijgen om alles te kunnen betalen. Betaal zelf mijn studie, eten en kleding. Mijn vriend betaalt de huur, g/w/l en de uitstapjes die we ondernemen.quote:Op maandag 5 februari 2007 01:17 schreef a-child-in-chains het volgende:
[..]
Hoe kom je dan aan geld om te eten/woonvesting als je in je eentje bent in Canada én student bent?
Wat ik me ok afvraag, als je in Nederland op jezelf woont. En een jaar naar Amerika gaat moet je je huidige woning
opzeggen,
Als je terrugkomt, heb je geen onderdak?
En hoe doe je het met je spullen/inboedel?
Mijn appartement in Nederland heb ik opgezegd en al mijn spullen heb ik verpatst. Als ik terugkom in Nederland ga ik bij mijn ouders woon en zoek ik werk. Binnen no time heb ik dan weer geld genoeg om een eigen appartementje te kunnen betalen. Ik zorg er wel voor dat ik altijd ingeschreven blijf staan bij de woonstichting. Op die manier bouw je jaren op en zo kun je snel aan een huurappartementje komen.
Ik zou zeggen: donne-toi le temps. Het kost tijd om aan een nieuwe omgeving te wennen dus ik zou niet al te snel een balans op willen maken daar kwel je jezelf alleen maar mee.
Please Move The Deer Crossing Sign
Ja maak het jezelf zo veel mogeljijk thuis ofzo.
Zet André Hazes op en Blér mee met de sound van 'Normaal' 'k zeg maar wat
Zet André Hazes op en Blér mee met de sound van 'Normaal' 'k zeg maar wat
Alleen mensen met liefde in hun leven groeien voorspoedig en worden sterker.
No room for the unlucky.
No room for the unlucky.
Hoi Jeltje,quote:Op zondag 4 februari 2007 23:32 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Ik mag helaas niet werken omdat ik een study permit heb. Kan wel na mijn studie een aanvraag indienen voor zo'n working holiday visa. Heb je enig idee vanaf wanneer je die aan moet vragen want volgens mij is er maar een beperkt aantal van die dingen toch?
Working Holiday Visas kun je aanvragen vanaf 1 december voor het daaropvolgende jaar. Aanvraag via de Canadese Ambassade in Berlijn. Als je meer info wil, dan moet je het maar laten weten, ik zit in een internetcafe in Mexico en heb niet veel tijd nu.
Bedankt voor je tips!quote:Op maandag 5 februari 2007 00:32 schreef dolfina-chica het volgende:
@Mr-T: ik heb een tip voor je vriendin. www.taalklas.nl Hier heeft mijn schoonzusje heel veel aangehad toen ze naar NL kwam.
@Jeltje: Ik heb zelf ook altijd in het buitenland gewoond. Als het goed is kun je via de NL ambassade vragen of er ook een NL groepje is met mensen die daar ook zitten.
Dan heb je in iedergeval meer aanspraak en als je je NL netwerk uitbreid in een vreemd land, krijg je vanzelf steeds meer mensen om je heen.
Een van de users gaf net al aan dat het een idee is om naar de bieb te gaan. Pak dan kinderboeken, er zijn namelijk genoeg kinder (kleuter) boeken die een beetje encylopedie achtig aandoen. Zoals woorden met plaatjes. Daarna pak je steeds een hoger niveau van kinderboeken. Er zijn genoeg kinderboeken die ook in het Frans vertaald zijn die je misschien wel van vroeger kent.
Hoe deden wij dat altijd:
Gewoon doen of je gek bent en als je je niet goed wist uit te drukken, dan wezen we het aan.
En wij maakten er met "buitenlandse" vrienden altijd een sport van: Ik wees het aan zei het in het Nederlands en hun in hun taal. En dan de keer erop elkaar overhoren.
Wat heb ik een lol gehad.
Hebben ze bij de universiteit geen bestand met leerlingen die engels of nederlands zijn?
groetjes,
d-c
Ik heb er ook al eens aan gedacht om op school gewoon eens naar de internationale studentenvereniging te gaan en te vragen om een bestandje met nederlandse leerlingen. Weet niet of ze dat zomaar geven maar kan het natuurlijk wel altijd proberen. Heb deze donderdag een gesprek met iemand van die vereniging dus we zullen zien wat daar uit voort komt.
Zal ook eens gaan googlen op de Nederlandse Ambassade in Canada.
Dag BushRanger,quote:Op woensdag 7 februari 2007 01:54 schreef BushRanger het volgende:
[..]
Hoi Jeltje,
Working Holiday Visas kun je aanvragen vanaf 1 december voor het daaropvolgende jaar. Aanvraag via de Canadese Ambassade in Berlijn. Als je meer info wil, dan moet je het maar laten weten, ik zit in een internetcafe in Mexico en heb niet veel tijd nu.
Fijn dat je reageert. Ik vroeg me af of het mogelijk is om zo'n aanvraag in te dienen terwijl ik in Canada zit. Neem aan dat ik dan weer allerlei documenten in zal moeten sturen enzo? En weet je toevallig wat de kosten zijn en per wanneer het visum in kan gaan? Ik zit nog t/m maart 2008 'vast' aan mijn study permit.
idd, 7 weken is niks. je zit duidelijk in de bekende "cultuur-choc" periode en die kan behoorlijk lang duren. maar als je je erdoorheen slaat zul je alles veel positever bekijken.quote:Op maandag 5 februari 2007 01:51 schreef JimmyJames het volgende:
Ik zou zeggen: donne-toi le temps. Het kost tijd om aan een nieuwe omgeving te wennen dus ik zou niet al te snel een balans op willen maken daar kwel je jezelf alleen maar mee.
Oh ja, een taal leer je niet zomaar. ook al neem je les, om het egt te kunnen spreken moet je het in de praktijk brengen. ook al heb je het gevoel dat je helemaal voor gek staat. als mensen merken dat jij je best doet om hun taal te spreken zullen ze jou veel sneller willen helpen. en wat heel belangrijk is: laat je vriend frans met je praten, zo moet je gewoon de taal leren....
waarom ga je niet sporten? fitnessen of zo? dan kom je zowiezo onder de mensen en wie weet ontmoet je hele leuke mensen.
in ieder geval...prijs jezelf gelukkig! je bent verliefd en je hebt de mogelijkheid gehad om naar het buiteland te verhuizen. canada heef zo veel te bieden....ruilen? hahahah!
veel succes met "intergreren"
tu ne vis qu'une fois...profites-en!
Je mag niet werken, maar mag je wel vrijwilligerswerk doen? Dat is een goede manier om je de taal eigen te maken. Als je nu engelstalige vrienden gaat opzoeken, duurt het alleen langer tot je in het frans jezelf kunt zijn.
Ik ken iemand met een vergelijkbare situatie, zij heeft de eerste maanden dat ze daar woonde meteen geprobeerd in de taal mee te komen. Na vier maanden ondergedompeld zijn in een vreemde taal ging (ze was bijna wanhopig geworden), klikte het en ging het opeens beter.
Als je het echt nodig hebt om engels- of nederlandstalige vrienden te hebben, dan moet je dat niet laten. Voor de beheersing van de taal lijkt het me minder goed. Je bent nog maar een paar weken daar. Als je bv. van Limburg naar Groningen verhuist, moet je de eerste tijd ook wennen aan de andere omgeving, andere gewoontes en nieuwe mensen. Die overgang moet je niet uitvlakken, behalve de taal heb je je al op tig punten moeten aanpassen. Houd nog even vol en sterkte!
Ik ken iemand met een vergelijkbare situatie, zij heeft de eerste maanden dat ze daar woonde meteen geprobeerd in de taal mee te komen. Na vier maanden ondergedompeld zijn in een vreemde taal ging (ze was bijna wanhopig geworden), klikte het en ging het opeens beter.
Als je het echt nodig hebt om engels- of nederlandstalige vrienden te hebben, dan moet je dat niet laten. Voor de beheersing van de taal lijkt het me minder goed. Je bent nog maar een paar weken daar. Als je bv. van Limburg naar Groningen verhuist, moet je de eerste tijd ook wennen aan de andere omgeving, andere gewoontes en nieuwe mensen. Die overgang moet je niet uitvlakken, behalve de taal heb je je al op tig punten moeten aanpassen. Houd nog even vol en sterkte!
crap in = crap out
Da's wel wat anders dan naar Canada verhuizen hoorquote:Op woensdag 7 februari 2007 13:28 schreef loveli het volgende:
Als je bv. van Limburg naar Groningen verhuist, moet je de eerste tijd ook wennen aan de andere omgeving, andere gewoontes en nieuwe mensen. D
Please Move The Deer Crossing Sign
Maar kan voor sommige mensen net zo ingrijpend zijn. Maar dat terzijde...quote:Op woensdag 7 februari 2007 15:07 schreef JimmyJames het volgende:
[..]
Da's wel wat anders dan naar Canada verhuizen hoor
TS, heb geduld! Het komt allemaal goed, maar niet binnen 7 weken. Behalve dat je te maken hebt met een culture shock, moet je immers ook nog wennen aan het feit dat je je eigen leven kwijt bent. Tegen de tijd dat je alles op de rit hebt, ben je waarschijnlijk al vlot een jaar verder.
Ik woon inmiddels bijna een jaar in m'n vijfde buitenland, en vind het nog steeds niet makkelijk, maar ik denk dat ik je een paar dingen aan kan raden. Ten eerste: zie je gewenning en integratie als een baan. Een groot deel daarvan is dus, zoals SeLang al schreef, het leren van de taal. Maak een schema. Besteed tijd aan je lessen, maar ook aan lezen (de krant geeft je meteen meer inzicht in je omgeving) en televisie kijken. Neem je voor om iedere dag minimaal twee keer iets tegen een onbekende te zeggen.
Neem er een keer per week ook een excursie in op: ga naar een museum, een bibliotheek.... wat dan ook. Opnieuw leer je zo iets over je omgeving, en het geeft je ook tijd om een beetje te genieten.
Het opzoeken van een Nederlandse vereniging of Nederlandse studiegenoten lijkt me best een goed idee. Juist omdat je vriend ook Canadees is, lijkt het me heerlijk om zo af en toe even te kunnen ontspannen. Het risico dat je 'erin blijft hangen' lijkt me niet zo heel erg groot.
Voor vakantie terug gaan naar Nederland zou ik gewoon even uit je hoofd zetten. Dat zal je echt niet helpen. Deze tijd van chaos moet je echt door. Op een gegeven moment wordt je omgeving meer 'eigen', ga je kleine succesjes behalen, en ga je je rustiger voelen. Maar het kost tijd. Succes!
Cursus frans en op een sport gaan of naar een sportvereniging gaan, daar ontmoet je meestal ook wel mensen.
Of anders is daar geen hyves of dergelijks dat je nederlanders kan zoeken, Montreal is zo'n grote stad dat moet bijna wel!
Of anders is daar geen hyves of dergelijks dat je nederlanders kan zoeken, Montreal is zo'n grote stad dat moet bijna wel!
Hoi Jeltje,
Ik ben vier maanden geleden naar Londen verhuisd. Weliswaar niet zo ver weg als Canada (of de VS) en ik ben verhuisd omdat hier al mijn vrienden wonen. Zelfs met een groot sociaal netwerk om me op te vangen viel het niet mee om hier te starten met een nieuw leven, want zo voelde het toch wel een beetje. Mijn flat in Nederland stond te koop, ik had mijn vaste baan opgezegd, terwijl het enige wat ik hier in Londen had was een flat die ik deelde met vriendinnen.
Ik had geen werk en na een paar weken was het vakantiegevoel er ook wel vanaf en ik viel in een gat. Ik ben wel naar huis gegaan, de afstand is niets vanaf hier. En dat deed me goed, hoe raar het ook klinkt. Ik besefte dat ik zo weinig meer had in Nederland en dat ik hier in Londen echt thuis ben. Maar goed, ik besef dat mijn situatie heel anders is dan die van jou.
Ik denk dat je op dit moment erg last hebt van de taalbarriere en de enige manier om hier overheen te komen is om in het diepe te springen. Je leert een taal het beste als je erin moet functioneren. Spreken jij en je vriend Engels? Misschien is het een plan om wat meer Frans te spreken, zodat je kunt oefenen. Zo'n cursus die je doet is natuurlijk prima, maar ik merk elke dag weer dat het Engels wat ik vroeger op school leerde weinig te maken heeft met wat er in het dagelijks leven wordt gesproken.
Probeer inderdaad wat sociale activiteiten te ondernemen, studieverenigingen, etc. Op een universiteit zijn er voldoende mogelijkheden en er is vast een internationale studentenvereniging of iets dergelijks.
En vooral, geef het tijd, geef het tijd.
Succes!
Ik ben vier maanden geleden naar Londen verhuisd. Weliswaar niet zo ver weg als Canada (of de VS) en ik ben verhuisd omdat hier al mijn vrienden wonen. Zelfs met een groot sociaal netwerk om me op te vangen viel het niet mee om hier te starten met een nieuw leven, want zo voelde het toch wel een beetje. Mijn flat in Nederland stond te koop, ik had mijn vaste baan opgezegd, terwijl het enige wat ik hier in Londen had was een flat die ik deelde met vriendinnen.
Ik had geen werk en na een paar weken was het vakantiegevoel er ook wel vanaf en ik viel in een gat. Ik ben wel naar huis gegaan, de afstand is niets vanaf hier. En dat deed me goed, hoe raar het ook klinkt. Ik besefte dat ik zo weinig meer had in Nederland en dat ik hier in Londen echt thuis ben. Maar goed, ik besef dat mijn situatie heel anders is dan die van jou.
Ik denk dat je op dit moment erg last hebt van de taalbarriere en de enige manier om hier overheen te komen is om in het diepe te springen. Je leert een taal het beste als je erin moet functioneren. Spreken jij en je vriend Engels? Misschien is het een plan om wat meer Frans te spreken, zodat je kunt oefenen. Zo'n cursus die je doet is natuurlijk prima, maar ik merk elke dag weer dat het Engels wat ik vroeger op school leerde weinig te maken heeft met wat er in het dagelijks leven wordt gesproken.
Probeer inderdaad wat sociale activiteiten te ondernemen, studieverenigingen, etc. Op een universiteit zijn er voldoende mogelijkheden en er is vast een internationale studentenvereniging of iets dergelijks.
En vooral, geef het tijd, geef het tijd.
Succes!
Zie ik daar toch plots mijn topic bovenaan staan!
Tijd voor een update dan maar!
Nog altijd heb ik het, met tussenpozen, niet erg makkelijk.
Met de taal gaat het gelukkig steeds beter. Inmiddels kan ik vrijwel alle normale gesprekken van frans-canadezen verstaan. Ik probeer dagelijks de krant (metro; die hebben ze hier ook!) in het frans te lezen en daarnaast probeer ik met mijn vriend wat vaker in het frans te praten. Het doet me in ieder geval goed te beseffen dat ik progressie heb gemaakt. Het frans spreken gaat helaas nog niet erg goed. Ik voel me niet zeker genoeg als ik frans spreek waardoor ik een soort van faalangst heb.
Sociaal gezien gaat het ook iets beter. Inmiddels heb ik een vriendin gevonden waarmee ik nu veel optrek. Heb haar op school leren kennen en we hebben ons samen geregistreerd voor de sportschool. Het enige jammere is dat ze over 4 maanden terug naar haar thuisland zal gaan (Denemarken).
Verder heb ik nog steeds contact met de internationale studentenvereniging om een evenement op te zetten. Het plan is om een keer smoked meat (typisch canadees) te gaan eten met een groepje mensen. Of dat er ook echt van gaat komen durf ik niet te zeggen; voel me niet zeker genoeg om er zelf flink achteraan te gaan vangen.
Tevens ben ik bezig om vrijwilligerswerk te gaan doen. Ik mag geen betaald werk doen hier, dus vrijwilligerswerk is een goed alternatief. Ben nu aan het wachten op de reactie van de betreffende organisatie. Het zal gaan om vrijwilligerswerk waarbij ik veel moet communiceren (in het engels) dus dat zie ik als een mooie uitdaging.
Feit blijft echter wel dat mijn wereldje nog altijd miniscuul klein is vergeleken met hoe het in Nederland was. Ik probeer me er aan vast te houden dat ik in Nederland ook niet alles in een paar maanden tijd op heb kunnen bouwen en dat het daarom normaal is dat ik hier niet gelijk tig nieuwe vrienden weet te maken. De drang om in contact te komen met Nederlanders is weg; vind het wel best om met anderstaligen te spreken.
Wat me de laatste tijd meer en meer frustreert is het succes van mijn vriend. Ben echt blij voor hem dat het alles hem zo goed afgaat maar het benadrukt voor mij wel mijn 'falen'.
Qua karakter is hij het tegenovergestelde van mij. Hij is mega zelfverzekerd, super sociaal en kan de hele wereld aan. Hij is net een nieuwe baan begonnen en wordt nu al de hemel in geprezen door zijn baas en collega's. Vriendschappen sluiten is voor hem een eitje. Ik voel me, vergeleken met hem, af en toe echt een mislukkeling. Voel me afhankelijk van hem, terwijl hij mij in geen enkel opzicht nodig zou hebben.
De drang om terug te gaan naar Nederland is zo goed als verdwenen. Denk dat de terugkeer naar Canada alleen maar moeilijker zal worden als ik al zo snel Nederland op ga zoeken.
Oja, nog een laatste ontwikkeling: ik ga een aanvraag indienen om een permanent resident van Canada te worden. Het klinkt wellicht gek, omdat ik aangeef het erg moeilijk te hebben in Canada. Desondanks, wil ik niet terug naar Nederland en heb ik er vertrouwen in dat ik me hier in de toekomst thuis ga voelen.
Tijd voor een update dan maar!
Nog altijd heb ik het, met tussenpozen, niet erg makkelijk.
Met de taal gaat het gelukkig steeds beter. Inmiddels kan ik vrijwel alle normale gesprekken van frans-canadezen verstaan. Ik probeer dagelijks de krant (metro; die hebben ze hier ook!) in het frans te lezen en daarnaast probeer ik met mijn vriend wat vaker in het frans te praten. Het doet me in ieder geval goed te beseffen dat ik progressie heb gemaakt. Het frans spreken gaat helaas nog niet erg goed. Ik voel me niet zeker genoeg als ik frans spreek waardoor ik een soort van faalangst heb.
Sociaal gezien gaat het ook iets beter. Inmiddels heb ik een vriendin gevonden waarmee ik nu veel optrek. Heb haar op school leren kennen en we hebben ons samen geregistreerd voor de sportschool. Het enige jammere is dat ze over 4 maanden terug naar haar thuisland zal gaan (Denemarken).
Verder heb ik nog steeds contact met de internationale studentenvereniging om een evenement op te zetten. Het plan is om een keer smoked meat (typisch canadees) te gaan eten met een groepje mensen. Of dat er ook echt van gaat komen durf ik niet te zeggen; voel me niet zeker genoeg om er zelf flink achteraan te gaan vangen.
Tevens ben ik bezig om vrijwilligerswerk te gaan doen. Ik mag geen betaald werk doen hier, dus vrijwilligerswerk is een goed alternatief. Ben nu aan het wachten op de reactie van de betreffende organisatie. Het zal gaan om vrijwilligerswerk waarbij ik veel moet communiceren (in het engels) dus dat zie ik als een mooie uitdaging.
Feit blijft echter wel dat mijn wereldje nog altijd miniscuul klein is vergeleken met hoe het in Nederland was. Ik probeer me er aan vast te houden dat ik in Nederland ook niet alles in een paar maanden tijd op heb kunnen bouwen en dat het daarom normaal is dat ik hier niet gelijk tig nieuwe vrienden weet te maken. De drang om in contact te komen met Nederlanders is weg; vind het wel best om met anderstaligen te spreken.
Wat me de laatste tijd meer en meer frustreert is het succes van mijn vriend. Ben echt blij voor hem dat het alles hem zo goed afgaat maar het benadrukt voor mij wel mijn 'falen'.
Qua karakter is hij het tegenovergestelde van mij. Hij is mega zelfverzekerd, super sociaal en kan de hele wereld aan. Hij is net een nieuwe baan begonnen en wordt nu al de hemel in geprezen door zijn baas en collega's. Vriendschappen sluiten is voor hem een eitje. Ik voel me, vergeleken met hem, af en toe echt een mislukkeling. Voel me afhankelijk van hem, terwijl hij mij in geen enkel opzicht nodig zou hebben.
De drang om terug te gaan naar Nederland is zo goed als verdwenen. Denk dat de terugkeer naar Canada alleen maar moeilijker zal worden als ik al zo snel Nederland op ga zoeken.
Oja, nog een laatste ontwikkeling: ik ga een aanvraag indienen om een permanent resident van Canada te worden. Het klinkt wellicht gek, omdat ik aangeef het erg moeilijk te hebben in Canada. Desondanks, wil ik niet terug naar Nederland en heb ik er vertrouwen in dat ik me hier in de toekomst thuis ga voelen.
Ik kan het mezelf moeilijk voorstellen om het niet naar je zin te hebben in het buitenland na een lange periode nederland. Maarja, kben nog jong en hoop zo spoedig mogelijk te verhuizen naar engeland/amerika. Kheb eigenlijk wel bekenden over de hele wereld behalve in het aziatische/oost europa deel. Een vliegtuig reisje is zoooo gemaakt
Ik dacht juist dat mensen steeds minder dat principe hadden van oost west thuis best bij mamma in de buurt blijven wonen etc etc. Toen ik van mn middelbare school afging, en das nog niet zo lang geleden naar mijn mening dan Ging de ene naar equador, de ander naar australie de ander naar engeland lol, zelfs naar china en nepal. Grenzen vervagen nu eenmaal en 'as' gezegd... een vliegtuig reisje is zooo gemaakt
Ik dacht juist dat mensen steeds minder dat principe hadden van oost west thuis best bij mamma in de buurt blijven wonen etc etc. Toen ik van mn middelbare school afging, en das nog niet zo lang geleden naar mijn mening dan Ging de ene naar equador, de ander naar australie de ander naar engeland lol, zelfs naar china en nepal. Grenzen vervagen nu eenmaal en 'as' gezegd... een vliegtuig reisje is zooo gemaakt
People once tried to make Chuck Norris toilet paper. He said no because Chuck Norris takes crap from NOBODY!!!!
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Hey Jeltje,
Ik zie je topic nu pas - fijn om te horen dat het toch de goede richting met je opgaat
Ik wil ook graag mijn eigen ervaringen met je delen: ik ben verhuisd van Brussel naar Amersfoort om bij mijn vriend te wonen. En nee, dat is niet hetzelfde als naar Canada verhuizen, maar ik herken toch wel heel veel dingen in jouw verhaal.
De taal bijvoorbeeld: ik voel me nog steeds ontzettend onzeker als ik met een Nederlander praat, ik denk de hele tijd "Gebruiken ze die uitdrukking hier wel? Is dit geen typisch Vlaams woord?". En nog steeds zijn er van die botte harken die als ze mij horen, meteen Jambers proberen te imiteren. Alsof elke Vlaming praat als Jambers, Samson of Urbanus.
Toch pas ik ervoor om te gaan praten als Linda de Mol, want ik ben nu eenmaal een Vlaamse en ik ben daar trots op. Met de jaren zal het ook wel beter gaan met die onzekerheid (en weet ik beter welke volkomen Nederlandse woorden een Nederlander niet verstaat).
Het isolement is iets waar ik nu nog steeds last van heb (hoewel ik binnenkort hier 2 jaar woon). Ja, ik heb me ingeschreven bij de sportschool, maar ik leer op de crosstrainer echt geen mensen kennen. Me inschrijven voor andere cursussen is moeilijk ivm mijn werk (laat thuis) - vrienden heb ik hier dus nog steeds niet.
Het voordeel bij mij is dat ik hier wel snel een baan had (sterker nog: ik wilde pas hierheen verhuizen op het moment dat ik reeds een contract op zak had) en dus wel een manier om de week door te komen.
De laatste maanden is het niet zo goed gegaan met me (overspannen thuis gezeten), maar daarvan ligt de oorzaak ook zeker in mijn karakter (dat perfectionisme is werkelijk nergens goed voor).
Maar volgens mij hoef jij daar niet voor te vrezen, gezien je al van in het begin je er zo bewust bezig mee bent dat je een plekje in de maatschappij wil hebben.
Bonne chance (en nog een tip voor een taalcursus: www.bis.vlaanderen.be )
Ik zie je topic nu pas - fijn om te horen dat het toch de goede richting met je opgaat
Ik wil ook graag mijn eigen ervaringen met je delen: ik ben verhuisd van Brussel naar Amersfoort om bij mijn vriend te wonen. En nee, dat is niet hetzelfde als naar Canada verhuizen, maar ik herken toch wel heel veel dingen in jouw verhaal.
De taal bijvoorbeeld: ik voel me nog steeds ontzettend onzeker als ik met een Nederlander praat, ik denk de hele tijd "Gebruiken ze die uitdrukking hier wel? Is dit geen typisch Vlaams woord?". En nog steeds zijn er van die botte harken die als ze mij horen, meteen Jambers proberen te imiteren. Alsof elke Vlaming praat als Jambers, Samson of Urbanus.
Toch pas ik ervoor om te gaan praten als Linda de Mol, want ik ben nu eenmaal een Vlaamse en ik ben daar trots op. Met de jaren zal het ook wel beter gaan met die onzekerheid (en weet ik beter welke volkomen Nederlandse woorden een Nederlander niet verstaat).
Het isolement is iets waar ik nu nog steeds last van heb (hoewel ik binnenkort hier 2 jaar woon). Ja, ik heb me ingeschreven bij de sportschool, maar ik leer op de crosstrainer echt geen mensen kennen. Me inschrijven voor andere cursussen is moeilijk ivm mijn werk (laat thuis) - vrienden heb ik hier dus nog steeds niet.
Het voordeel bij mij is dat ik hier wel snel een baan had (sterker nog: ik wilde pas hierheen verhuizen op het moment dat ik reeds een contract op zak had) en dus wel een manier om de week door te komen.
De laatste maanden is het niet zo goed gegaan met me (overspannen thuis gezeten), maar daarvan ligt de oorzaak ook zeker in mijn karakter (dat perfectionisme is werkelijk nergens goed voor).
Maar volgens mij hoef jij daar niet voor te vrezen, gezien je al van in het begin je er zo bewust bezig mee bent dat je een plekje in de maatschappij wil hebben.
Bonne chance (en nog een tip voor een taalcursus: www.bis.vlaanderen.be )
Hey een andere perfectionist En belgen zijn ok! Ben er al vaak geweest kan me niet voorstellen dat mensen nog zo treiterig doen omdat jij wel fatsoenlijk nederlands kan.quote:Op vrijdag 2 maart 2007 10:32 schreef rupicola het volgende:
Hey Jeltje,
Ik zie je topic nu pas - fijn om te horen dat het toch de goede richting met je opgaat
Ik wil ook graag mijn eigen ervaringen met je delen: ik ben verhuisd van Brussel naar Amersfoort om bij mijn vriend te wonen. En nee, dat is niet hetzelfde als naar Canada verhuizen, maar ik herken toch wel heel veel dingen in jouw verhaal.
De taal bijvoorbeeld: ik voel me nog steeds ontzettend onzeker als ik met een Nederlander praat, ik denk de hele tijd "Gebruiken ze die uitdrukking hier wel? Is dit geen typisch Vlaams woord?". En nog steeds zijn er van die botte harken die als ze mij horen, meteen Jambers proberen te imiteren. Alsof elke Vlaming praat als Jambers, Samson of Urbanus.
Toch pas ik ervoor om te gaan praten als Linda de Mol, want ik ben nu eenmaal een Vlaamse en ik ben daar trots op. Met de jaren zal het ook wel beter gaan met die onzekerheid (en weet ik beter welke volkomen Nederlandse woorden een Nederlander niet verstaat).
Het isolement is iets waar ik nu nog steeds last van heb (hoewel ik binnenkort hier 2 jaar woon). Ja, ik heb me ingeschreven bij de sportschool, maar ik leer op de crosstrainer echt geen mensen kennen. Me inschrijven voor andere cursussen is moeilijk ivm mijn werk (laat thuis) - vrienden heb ik hier dus nog steeds niet.
Het voordeel bij mij is dat ik hier wel snel een baan had (sterker nog: ik wilde pas hierheen verhuizen op het moment dat ik reeds een contract op zak had) en dus wel een manier om de week door te komen.
De laatste maanden is het niet zo goed gegaan met me (overspannen thuis gezeten), maar daarvan ligt de oorzaak ook zeker in mijn karakter (dat perfectionisme is werkelijk nergens goed voor).
Maar volgens mij hoef jij daar niet voor te vrezen, gezien je al van in het begin je er zo bewust bezig mee bent dat je een plekje in de maatschappij wil hebben.
Bonne chance (en nog een tip voor een taalcursus: www.bis.vlaanderen.be )
En belgen zijn ok! Ben er al vaak geweest kan me niet voorstellen dat mensen nog zo treiterig doen omdat jij wel fatsoenlijk nederlands kan.
People once tried to make Chuck Norris toilet paper. He said no because Chuck Norris takes crap from NOBODY!!!!
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Voor sommige mensen zal het zeker een stuk makkelijker zijn dan voor anderen. Denk dat het erg afhankelijk is van je persoonlijkheid.quote:Op vrijdag 2 maart 2007 10:14 schreef sitting_elfling het volgende:
Ik kan het mezelf moeilijk voorstellen om het niet naar je zin te hebben in het buitenland na een lange periode nederland. Maarja, kben nog jong en hoop zo spoedig mogelijk te verhuizen naar engeland/amerika. Kheb eigenlijk wel bekenden over de hele wereld behalve in het aziatische/oost europa deel. Een vliegtuig reisje is zoooo gemaakt
Ik dacht juist dat mensen steeds minder dat principe hadden van oost west thuis best bij mamma in de buurt blijven wonen etc etc. Toen ik van mn middelbare school afging, en das nog niet zo lang geleden naar mijn mening dan Ging de ene naar equador, de ander naar australie de ander naar engeland lol, zelfs naar china en nepal. Grenzen vervagen nu eenmaal en 'as' gezegd... een vliegtuig reisje is zooo gemaakt
Hallo rupicola,quote:Op vrijdag 2 maart 2007 10:32 schreef rupicola het volgende:
Hey Jeltje,
Ik zie je topic nu pas - fijn om te horen dat het toch de goede richting met je opgaat
Ik wil ook graag mijn eigen ervaringen met je delen: ik ben verhuisd van Brussel naar Amersfoort om bij mijn vriend te wonen. En nee, dat is niet hetzelfde als naar Canada verhuizen, maar ik herken toch wel heel veel dingen in jouw verhaal.
De taal bijvoorbeeld: ik voel me nog steeds ontzettend onzeker als ik met een Nederlander praat, ik denk de hele tijd "Gebruiken ze die uitdrukking hier wel? Is dit geen typisch Vlaams woord?". En nog steeds zijn er van die botte harken die als ze mij horen, meteen Jambers proberen te imiteren. Alsof elke Vlaming praat als Jambers, Samson of Urbanus.
Toch pas ik ervoor om te gaan praten als Linda de Mol, want ik ben nu eenmaal een Vlaamse en ik ben daar trots op. Met de jaren zal het ook wel beter gaan met die onzekerheid (en weet ik beter welke volkomen Nederlandse woorden een Nederlander niet verstaat).
Het isolement is iets waar ik nu nog steeds last van heb (hoewel ik binnenkort hier 2 jaar woon). Ja, ik heb me ingeschreven bij de sportschool, maar ik leer op de crosstrainer echt geen mensen kennen. Me inschrijven voor andere cursussen is moeilijk ivm mijn werk (laat thuis) - vrienden heb ik hier dus nog steeds niet.
Het voordeel bij mij is dat ik hier wel snel een baan had (sterker nog: ik wilde pas hierheen verhuizen op het moment dat ik reeds een contract op zak had) en dus wel een manier om de week door te komen.
De laatste maanden is het niet zo goed gegaan met me (overspannen thuis gezeten), maar daarvan ligt de oorzaak ook zeker in mijn karakter (dat perfectionisme is werkelijk nergens goed voor).
Maar volgens mij hoef jij daar niet voor te vrezen, gezien je al van in het begin je er zo bewust bezig mee bent dat je een plekje in de maatschappij wil hebben.
Bonne chance (en nog een tip voor een taalcursus: www.bis.vlaanderen.be )
Bedankt voor je reactie.
Ik kan me voorstellen dat je je vaak toch wat opgelaten voelt tussen de nederlanders. We staan er toch een beetje om bekend dat we vaak erg direct kunnen zijn. Als ik jou was zou ik proberen toch mee te lachen in de urbanus en samson grappen; in principe bedoelen mensen dat niet persoonlijk naar jou toe.
Het is jammer dat ook jij dat perfectionisme hebt. Denk dat we allebei wel weten dat het veel beter is om schijt aan alles te hebben, maar toch is het lastig daar naar te handelen.
Wat ik me afvraag: heb je geen collega's waar je bijvoorbeeld na het werk een drankje mee kunt gaan drinken? En hoe zit het met de omgeving van je vriend? Heeft hij geen vrienden die je inmiddels ook hebt leren kennen en die nu jouw vrienden zijn geworden?
Je hebt gelijk dat een sportschool niet echt helpt in het krijgen van vrienden. Als mijn vriendin niet met me meegaat spreek ik ook echt niet met andere mensen. Iedereen is bezig met zijn/haar eigen training.
Bedankt voor de tip voor een taalcursus, zal de website zodadelijk eens gaan bestuderen.
Jij ook veel succes in Nederland
Zoals anderen ook al zeggen; probeer zoveel mogelijk Frans te praten. In het begin vind je het misschien eng wat iedereen volgens mij heeft... Een buitenlandse vriend wilde ook graag Nederlands leren en ja, dan zul je het toch moeten spreken. Als hij dan langs kwam gingen we eerst een of twee uur in het Nederlands en daarna de rest van de avond in het Engels verder. Aangezien zijn Nederlands nul was toen hij hier kwam was het erg zwaar dus hielden we het bij een of twee uur. Misschien een idee om dat met je vriend te doen? Dan is de schaamte wellicht al minder. En misschien ook een plan om een sport te gaan doen? Leer je gelijk wat mensen kennen en kun je ook je taal oefenen. Daarnaast is mijn ervaring dat mensen het alleen maar heel erg waarderen als je hun taal probeerd te spreken. Heel veel succes daar!
Se altid på livet från den ljusa sidan
Wat herkenbaar allemaal!
Zelf vertrok ik ruim 7 jaar geleden naar Australie om bij meneer Fiep te vertoeven. Het eerste jaar was ver-schrik-ke-lijk: van een opzichzelfwonende, werkende, sociale tante, naar een dozig aanhangseltje van de vent. Ik kende niemand (zijn familie en vrienden is toch zijn sociale kring en niet noodzakelijkerwijze de jouwe!), verdwaalde regelmatig in mijn eigen suburb, bepaalde uitdrukkingen gingen finaal aan mij voorbij en ik wist helemaal niets van de lokale current affairs. Bovendien werd ik (ik had nog geen Australisch accent) niet als volledig persoon gezien, althans zo voelde het, maar als een soort exotisch kippetje uit een ver klompenland (dat toch wel heel hard in haar handjes mocht knijpen dat ze in zo'n goddelijk oord mocht vertoeven....!).
Wat betreft tips: ga werken, het maakt niet uit of het vrijwillig, zwart, of onderbetaalde k*tbaantjes zijn, maar ga de deur uit, get involved en krijg je zelfvertrouwen terug! Musea en sportscholen bezoeken zijn leuke tijdverdrijvingen, maar het is toch lastiger om meaningful contact te leggen. Ik zou ook niet teveel blijven hangen aan Nederland of aan mede-migranten - alhoewel het af en toe wel eens lekker is om het nieuwe "vaderland" flink af te zeiken, is het belangrijk om niet door te slaan naar het negatieve. Want het uiteindelijke doel (tenzij je je vent mee terug kan sleuren naar klompenland) is toch dat je een geslaagde vrouw in den vreemde bent - met een volle sociale en zakelijke agenda, toch!?!
Zelf vertrok ik ruim 7 jaar geleden naar Australie om bij meneer Fiep te vertoeven. Het eerste jaar was ver-schrik-ke-lijk: van een opzichzelfwonende, werkende, sociale tante, naar een dozig aanhangseltje van de vent. Ik kende niemand (zijn familie en vrienden is toch zijn sociale kring en niet noodzakelijkerwijze de jouwe!), verdwaalde regelmatig in mijn eigen suburb, bepaalde uitdrukkingen gingen finaal aan mij voorbij en ik wist helemaal niets van de lokale current affairs. Bovendien werd ik (ik had nog geen Australisch accent) niet als volledig persoon gezien, althans zo voelde het, maar als een soort exotisch kippetje uit een ver klompenland (dat toch wel heel hard in haar handjes mocht knijpen dat ze in zo'n goddelijk oord mocht vertoeven....!).
Wat betreft tips: ga werken, het maakt niet uit of het vrijwillig, zwart, of onderbetaalde k*tbaantjes zijn, maar ga de deur uit, get involved en krijg je zelfvertrouwen terug! Musea en sportscholen bezoeken zijn leuke tijdverdrijvingen, maar het is toch lastiger om meaningful contact te leggen. Ik zou ook niet teveel blijven hangen aan Nederland of aan mede-migranten - alhoewel het af en toe wel eens lekker is om het nieuwe "vaderland" flink af te zeiken, is het belangrijk om niet door te slaan naar het negatieve. Want het uiteindelijke doel (tenzij je je vent mee terug kan sleuren naar klompenland) is toch dat je een geslaagde vrouw in den vreemde bent - met een volle sociale en zakelijke agenda, toch!?!
"Het is wel leuk hoor, al die avonturen, maar je krijgt er zo'n stijve nek van."
Bedankt voor je reactie. Goed om te lezen dat ik niet de enige ben die zich inderdaad een dozig aanhangsel van de kerel voelt. Je vertelt dat voor jou het eerste jaar vreselijk was...ik hoop toch eigenlijk wel dat ik eerder mijn leven opnieuw heb op kunnen bouwen hier. Moet er niet aan denken me nog 9 maanden zo te moeten voelen om eerlijk te zijn.quote:Op woensdag 7 maart 2007 05:30 schreef Fiep het volgende:
Wat herkenbaar allemaal!
Zelf vertrok ik ruim 7 jaar geleden naar Australie om bij meneer Fiep te vertoeven. Het eerste jaar was ver-schrik-ke-lijk: van een opzichzelfwonende, werkende, sociale tante, naar een dozig aanhangseltje van de vent. Ik kende niemand (zijn familie en vrienden is toch zijn sociale kring en niet noodzakelijkerwijze de jouwe!), verdwaalde regelmatig in mijn eigen suburb, bepaalde uitdrukkingen gingen finaal aan mij voorbij en ik wist helemaal niets van de lokale current affairs. Bovendien werd ik (ik had nog geen Australisch accent) niet als volledig persoon gezien, althans zo voelde het, maar als een soort exotisch kippetje uit een ver klompenland (dat toch wel heel hard in haar handjes mocht knijpen dat ze in zo'n goddelijk oord mocht vertoeven....!).
Wat betreft tips: ga werken, het maakt niet uit of het vrijwillig, zwart, of onderbetaalde k*tbaantjes zijn, maar ga de deur uit, get involved en krijg je zelfvertrouwen terug! Musea en sportscholen bezoeken zijn leuke tijdverdrijvingen, maar het is toch lastiger om meaningful contact te leggen. Ik zou ook niet teveel blijven hangen aan Nederland of aan mede-migranten - alhoewel het af en toe wel eens lekker is om het nieuwe "vaderland" flink af te zeiken, is het belangrijk om niet door te slaan naar het negatieve. Want het uiteindelijke doel (tenzij je je vent mee terug kan sleuren naar klompenland) is toch dat je een geslaagde vrouw in den vreemde bent - met een volle sociale en zakelijke agenda, toch!?!
Je hebt gelijk dat ik meer dingen moet ondernemen maar het is verdomde lastig wanneer je onzeker bent over alles wat je doet en je je overal minderwaardig voelt. Ik was, net als jij, een succesvol sociaal actief persoontje; dat ben ik nu op de een of andere manier kwijtgeraakt.
Wanneer is bij jou de omslag gekomen en waardoor precies? En hoe ben je er mee omgegaan toen je zijn vrienden en familie leerde kennen en daar telkens mee naar toe moest?
Een tijdje naar het buitenland is idd geweldig, maar alles achterlaten en een compleet nieuw leven opbouwen kost veel tijd en inzet... maar daar kom je nog wel achterquote:Op vrijdag 2 maart 2007 10:14 schreef sitting_elfling het volgende:
Ik kan het mezelf moeilijk voorstellen om het niet naar je zin te hebben in het buitenland na een lange periode nederland. Maarja, kben nog jong en hoop zo spoedig mogelijk te verhuizen naar engeland/amerika. Kheb eigenlijk wel bekenden over de hele wereld behalve in het aziatische/oost europa deel. Een vliegtuig reisje is zoooo gemaakt
Ik dacht juist dat mensen steeds minder dat principe hadden van oost west thuis best bij mamma in de buurt blijven wonen etc etc. Toen ik van mn middelbare school afging, en das nog niet zo lang geleden naar mijn mening dan Ging de ene naar equador, de ander naar australie de ander naar engeland lol, zelfs naar china en nepal. Grenzen vervagen nu eenmaal en 'as' gezegd... een vliegtuig reisje is zooo gemaakt
Jeltje, goed om te horen dat het beter met je gaat. Alles wat je doormaakt is volgens mij vrij standaard, dus niets om je zorgen over te maken. Blijf doorzetten, en gooi je frustraties maar op het forum neer! Over een jaar kijk je er lachend op terug.
Ik zoek niet, ik vind.
Misschien dat ik wat moet nuanceren: zijn familie zijn hardstikke leuke mensen en ik heb er dus geen enkele moeite mee om met hen af te spreken, maar zitten wat betreft bepaalde zaken gewoon op een hele andere golflengte. Zijn zussen bijvoorbeeld zien vrouwen voornamelijk als moeders / homemakers en niet echt als volwaardige carriere-vrouwen. Niet dat ik een probleem heb met hun mening, maar meer dat ik in het begin geen vrouwen kende die een andere (meer met mijn overtuiging overeenstemmende) mening waren toegedaan en dan voel je je behoorlijk alleen. Nu had meneer Fiep natuurlijk wel vriendinnen die wat vooruitstrevender dachten over de rol van de vrouw (om maar een zijstraat te noemen!), maar ik wilde zelf dingen discussieren en ondernemen (als individu, niet als helft van een "stelletje") met mijn eigen vriendjens!quote:Op woensdag 7 maart 2007 19:07 schreef Jeltje het volgende:
<KNIP>
Wanneer is bij jou de omslag gekomen en waardoor precies? En hoe ben je er mee omgegaan toen je zijn vrienden en familie leerde kennen en daar telkens mee naar toe moest?
Die omslag kwam toen ik ging werken - via werk heb ik een stel leuke (en gelijkgestemde!) collega's en andere aanhangers leren kennen waarbij we regelmatig de kroeg in duiken of de bbq aangooien. Ik ben helemaal de ouwe Fiep, maar met extras: bedenk namelijk dat je als migrant vaak humble pie moet eten (niemand zit op je te wachten!) - daar word je alleen maar sterker en gemotiveerder van. En bedenk ook dat je als migrant een truckload unieke ervaringen en levensbeschouwingen met je meebrengt, wat soms goed van pas komt in je nieuwe bestaan.
"Het is wel leuk hoor, al die avonturen, maar je krijgt er zo'n stijve nek van."
Dat taalprobleem hoor je echt bij iedereen die naar een franstalig land is verhuisd... Misschien had je je vantevoren beter in kunnen lezen in het emigreren naar een franstalig land? Een collega van mij kwam ook huilend terug nadat ze naar frankrijk was ge-emigreerd, puur omdat ze net zoals jij 6 jaar frans had gehad, maar in frankrijk zelf geen gesprekken kon voeren.. Mijn conclusie is dan ook : emigreer niet naar een franstalig land!quote:Op vrijdag 2 februari 2007 20:43 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Ik heb begin oktober besloten in december naar Canada te verhuizen. Op dat moment had ik al 6 jaar frans op de middelbare school gehad. Echter, dat niveau is echt te laag om een gesprek te kunnen voeren. Vanaf oktober tot december heb ik me helemaal de pleuris gewerkt om voldoende geld bij elkaar te kunnen krijgen en de rest van de tijd daarbuiten heb ik aan mijn familie en vrienden besteed. Ik dacht dat het gebrek aan frans me niet zo op zou breken maar nu realiseer ik me pas dat het me wel enorm stoort.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Haha, mooie conclusie.quote:Op donderdag 8 maart 2007 03:37 schreef Maanvis het volgende:
[..]
Dat taalprobleem hoor je echt bij iedereen die naar een franstalig land is verhuisd... Misschien had je je vantevoren beter in kunnen lezen in het emigreren naar een franstalig land? Een collega van mij kwam ook huilend terug nadat ze naar frankrijk was ge-emigreerd, puur omdat ze net zoals jij 6 jaar frans had gehad, maar in frankrijk zelf geen gesprekken kon voeren.. Mijn conclusie is dan ook : emigreer niet naar een franstalig land!
Gelukkig, voor mij en mijn vriend, ren ik niet huilend terug naar Nederland omdat ik de taal niet kan spreken. Ik probeer de taal me zo vlug en goed mogelijk eigen te maken en tot die tijd red ik me gewoon in het engels...OF...ik red me mbv lief lachen en niet praten. Zo simpel is het voor mij.
Het zal ook vast wel een kwestie van geluk hebben zijn. Hoop dat ik op een bepaald moment ook de juiste mensen tegenkom waarmee ik mijn eigen 'ding' op kan gaan bouwen.quote:Op donderdag 8 maart 2007 03:08 schreef Fiep het volgende:
[..]
Misschien dat ik wat moet nuanceren: zijn familie zijn hardstikke leuke mensen en ik heb er dus geen enkele moeite mee om met hen af te spreken, maar zitten wat betreft bepaalde zaken gewoon op een hele andere golflengte. Zijn zussen bijvoorbeeld zien vrouwen voornamelijk als moeders / homemakers en niet echt als volwaardige carriere-vrouwen. Niet dat ik een probleem heb met hun mening, maar meer dat ik in het begin geen vrouwen kende die een andere (meer met mijn overtuiging overeenstemmende) mening waren toegedaan en dan voel je je behoorlijk alleen. Nu had meneer Fiep natuurlijk wel vriendinnen die wat vooruitstrevender dachten over de rol van de vrouw (om maar een zijstraat te noemen!), maar ik wilde zelf dingen discussieren en ondernemen (als individu, niet als helft van een "stelletje") met mijn eigen vriendjens!
Die omslag kwam toen ik ging werken - via werk heb ik een stel leuke (en gelijkgestemde!) collega's en andere aanhangers leren kennen waarbij we regelmatig de kroeg in duiken of de bbq aangooien. Ik ben helemaal de ouwe Fiep, maar met extras: bedenk namelijk dat je als migrant vaak humble pie moet eten (niemand zit op je te wachten!) - daar word je alleen maar sterker en gemotiveerder van. En bedenk ook dat je als migrant een truckload unieke ervaringen en levensbeschouwingen met je meebrengt, wat soms goed van pas komt in je nieuwe bestaan.
Net als jij, wil ik ook graag mijn eigen dingetjes hebben waar ik trots op kan zijn. Dit heb ik in Nederland ook altijd gehad en dit bepaalde toch wel een groot gedeelte van mijn eigenwaarde.
En daar gaat het bij heel veel vrouwen fout. Realiseer je je niet dat die wereld een illusie was?quote:Op zaterdag 3 februari 2007 05:07 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Mijn gevoel van eigenwaarde leidde ik af uit de wereld die ik om mezelf heen had gecreerd in de vorm van goede vrienden en leuke hobbies.
tvp gloof wel 3 uur bezig gweest met lezen maar wel interesant
op tv was laatst een gezin die met 2 kinderen naar noorwegen ging verhuizen die vrouw begon een eigen kappers zaak ook best knap asl je dat allemaal op kunt zetten
op tv was laatst een gezin die met 2 kinderen naar noorwegen ging verhuizen die vrouw begon een eigen kappers zaak ook best knap asl je dat allemaal op kunt zetten
Hoezo is die wereld een illusie?quote:Op donderdag 8 maart 2007 19:42 schreef brooklynzoo het volgende:
[..]
En daar gaat het bij heel veel vrouwen fout. Realiseer je je niet dat die wereld een illusie was?
Als die wereld mij eigenwaarde geeft, wat is dan het probleem?
Interessant topic... TVP ook...
Lijkt me ooit nog wel eens wat om voor langere tijd in andere landen te vertoeven, dus ik volg dit maar even.
Lijkt me ooit nog wel eens wat om voor langere tijd in andere landen te vertoeven, dus ik volg dit maar even.
De lauwe ochtenddauw schijnt vanaf de hemel ook op jou.
Kleine update:
Ik heb een 'soort' van baantje gevonden voor 2 dagen per week.
Begin deze week als huishoudelijke hulp bij een ouder Nederlands echtpaar dat ongeveer een half uur hier vandaan woont. Aangezien ik niet legaal mag werken, is zoiets de enige manier waarop ik wat kan bijverdienen.
Het leuke is: ik heb het wat drukker, ik moet de deur uit, ik kan Nederlands praten en tot slot, ik verdien er een leuke cent mee!
Ik heb een 'soort' van baantje gevonden voor 2 dagen per week.
Begin deze week als huishoudelijke hulp bij een ouder Nederlands echtpaar dat ongeveer een half uur hier vandaan woont. Aangezien ik niet legaal mag werken, is zoiets de enige manier waarop ik wat kan bijverdienen.
Het leuke is: ik heb het wat drukker, ik moet de deur uit, ik kan Nederlands praten en tot slot, ik verdien er een leuke cent mee!
Het gaat je vast en zeker wel lukken om een nieuw leven op te bouwen. Ik weet precies in wat voor een positie je zit. Ben zelf 3 jaar geleden verhuisd (tegen mn wil met mn familie) naar nieuw-zeeland, waar ik dus ook helemaal niemand kende.
Het beste is inderdaad om bij clubs te gaan of om cursussen te gaan doen, zolang het maar iets is waardoor je andere mensen ontmoet. Probeer je zelf in het begin niet te veel met nederlandse dingen te bemoeien, want dan wordt je alleen maar verdrietig (hoewel zo'n gezin wel handig is als je daarmee nederlands kan praten inderdaad)
Heel veel succes met alles!
Het beste is inderdaad om bij clubs te gaan of om cursussen te gaan doen, zolang het maar iets is waardoor je andere mensen ontmoet. Probeer je zelf in het begin niet te veel met nederlandse dingen te bemoeien, want dan wordt je alleen maar verdrietig (hoewel zo'n gezin wel handig is als je daarmee nederlands kan praten inderdaad)
Heel veel succes met alles!
Wat een interessant topic.
Kan niet uit ervaring meepraten, ik woon gewoon in Nederland.
De laatste tijd hebben mijn vriend en ik de neiging om uit de stad weg te gaan. We willen ruimte, groen, rust. Heel burgelijk, I know. Maar dat ligt misschien aan de leeftijd (halverwege de dertig).
Nu zijn we aan het kijken naar huizen in de Betuwe.
We zijn ook fanatieke Amerika-reizigers. En elke keer als we in Amerika zijn, kijken we naar huizen. En dagdromen we hardop over emigreren. Huizen (mét een flink stuk grond) zijn zo veel meer betaalbaar daar!
Toch blijft het bij dagdromen. Want we beseffen dat we niet genoeg durf hebben om de oversteek te maken. Als ik zo lees hoe jullie alles beleven, besef ik dat je flink wat moed en incasseringsvermogen nodig hebt. Petje af!
Misschien dat het er bij ons ooit van gaat komen. Zal mij benieuwen of we ooit werkelijk het lef hebben..!
Kan niet uit ervaring meepraten, ik woon gewoon in Nederland.
De laatste tijd hebben mijn vriend en ik de neiging om uit de stad weg te gaan. We willen ruimte, groen, rust. Heel burgelijk, I know. Maar dat ligt misschien aan de leeftijd (halverwege de dertig).
Nu zijn we aan het kijken naar huizen in de Betuwe.
We zijn ook fanatieke Amerika-reizigers. En elke keer als we in Amerika zijn, kijken we naar huizen. En dagdromen we hardop over emigreren. Huizen (mét een flink stuk grond) zijn zo veel meer betaalbaar daar!
Toch blijft het bij dagdromen. Want we beseffen dat we niet genoeg durf hebben om de oversteek te maken. Als ik zo lees hoe jullie alles beleven, besef ik dat je flink wat moed en incasseringsvermogen nodig hebt. Petje af!
Misschien dat het er bij ons ooit van gaat komen. Zal mij benieuwen of we ooit werkelijk het lef hebben..!
Heel veel dingen zijn al gezegd. Ik ben nooit zover gekomen dat ik daar ben gaan wonen voor de ander, maar het zoeken van jezelf en de gevechten met de taal herken ik wel.
Hoewel ik snap dat je de situatie in Nederland op dit moment erg idealiseert, zou ik proberen niet te vergeten dat dit ook een enorme kans is om jezelf echt te ontdekken. Ik was in Nederland ook altijd omringd door vrienden en familie, maar pas als je zonder zo'n vaste kring om je heen ergens anders gaat zitten heb je de kans om echt te zien wie je zelf bent, zonder alle ideeën, verwachtingen en goedbedoelde adviezen!
Vrienden en familie hebben vaak een goed idee van wie jij bent en hoe heerlijk dat ook is: af en toe kan het ook remmend werken. In Latijns Amerika, zonder bekenden om me heen, kon ik "iedereen zijn die ik wilde" zonder opgetrokken wenkbrauwen of commentaar ("zo ken ik je helemaal niet"). (Even voor alle duidelijkheid: mijn vrienden en familie zijn geen saaie, moeilijke mensen hoor! ).
Na een aantal maanden waren er voor mij duidelijk dingen veranderd in mijn leven: hoe ik tegen dingen aankeek, wat ik belangrijk vond, etc. En ik denk dat dat niet was gebeurd als ik in mijn reguliere, veilige leventje in Nederland was gebleven.
Wat ook heel belangrijk was, was dat gevoel dat ik het helemaal zelf had gedaan. Als je in Nederland een week niets van je laat horen komen mensen vanzelf naar jou toe. Als je niet zoveel mensen om je heen hebt moet je wel! Dat kun je een deprimerend idee vinden, maar het betekent ook dat als je die mensen om je heen verzamelt, dingen regelt en oplost, het wel geheel jouw verdienste is... en dat is best iets om trots op te zijn toch?
Ik denk dat er al heel veel goede ideeën in dit topic staan: geef het tijd, bouw je eigen leven op, werk aan je Frans... wat ik je vooral mee wil geven is dat je hier over een poosje wellicht op terugkijkt met een heel voldaan gevoel! Sterkte!
Hoewel ik snap dat je de situatie in Nederland op dit moment erg idealiseert, zou ik proberen niet te vergeten dat dit ook een enorme kans is om jezelf echt te ontdekken. Ik was in Nederland ook altijd omringd door vrienden en familie, maar pas als je zonder zo'n vaste kring om je heen ergens anders gaat zitten heb je de kans om echt te zien wie je zelf bent, zonder alle ideeën, verwachtingen en goedbedoelde adviezen!
Vrienden en familie hebben vaak een goed idee van wie jij bent en hoe heerlijk dat ook is: af en toe kan het ook remmend werken. In Latijns Amerika, zonder bekenden om me heen, kon ik "iedereen zijn die ik wilde" zonder opgetrokken wenkbrauwen of commentaar ("zo ken ik je helemaal niet"). (Even voor alle duidelijkheid: mijn vrienden en familie zijn geen saaie, moeilijke mensen hoor! ).
). Na een aantal maanden waren er voor mij duidelijk dingen veranderd in mijn leven: hoe ik tegen dingen aankeek, wat ik belangrijk vond, etc. En ik denk dat dat niet was gebeurd als ik in mijn reguliere, veilige leventje in Nederland was gebleven.
Wat ook heel belangrijk was, was dat gevoel dat ik het helemaal zelf had gedaan. Als je in Nederland een week niets van je laat horen komen mensen vanzelf naar jou toe. Als je niet zoveel mensen om je heen hebt moet je wel! Dat kun je een deprimerend idee vinden, maar het betekent ook dat als je die mensen om je heen verzamelt, dingen regelt en oplost, het wel geheel jouw verdienste is... en dat is best iets om trots op te zijn toch?
Ik denk dat er al heel veel goede ideeën in dit topic staan: geef het tijd, bouw je eigen leven op, werk aan je Frans... wat ik je vooral mee wil geven is dat je hier over een poosje wellicht op terugkijkt met een heel voldaan gevoel! Sterkte!
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
Hallo allemaal,
Een korte update vanuit Canada.
Over een kleine maand zal ik weer even terugvliegen naar Nederland om mijn vrienden en familie te kunnen zien. Kan niet wachten totdat het zover is. Heb al tig leuke dingen gepland om te gaan doen. Ga zelfs 2 dagen weer werken bij mijn oude werkgever.
Hier in Canada gaat het helaas toch weer even wat minder met me. Ik denk dat daar 2 redenen voor zijn: allereerst het feit dat Nederland weer zo dichtbij is. Denk steeds vaker aan thuis en droom er 's nachts ook over. Daarnaast ook het feit dat ik me meer en meer verveel nu mijn school tijdelijk gestopt is. Nog altijd heb ik geen grote vriendengroep om me heen verzameld en overdag heb ik dan toch net wat te veel tijd om na te denken en me te gaan vervelen.
Ik werk nu 1 dag per week bij een Nederlands echtpaar in de huishouding. Niet leuk maar het levert wel wat extra geld op.
Verder heb ik op dit moment op 6 verschillende plekken een aanvraag voor vrijwilligerswerk lopen en ik hoop van harte dat hier iets nuttigs uitkomt.
Mijn beste vriendin hier is helaas 2 weken geleden voorgoed teruggegaan naar haar eigen land en ik mis haar toch wel.
Deze week begint mijn school weer en dat gaat me weer wat meer bezighouden.
Feit blijft dat mijn wereldje hier klein is en dat ik regelmatig mezelf toch weer even kwijt ben en me onzeker voel. Gelukkig is de frequentie van dat gevoel wel verminderd tov het begin.
Voor Hik: bedankt voor je advies. Je hebt gelijk in dat ik mezelf hier nu helemaal kan ontdekken en dat alles wat ik hier bereik mijn eigen verdienste is. Maar wat als ik van mening ben dat ik hier eigenlijk niks aan het bereiken ben en me daardoor een mislukkeling voel?
Een korte update vanuit Canada.
Over een kleine maand zal ik weer even terugvliegen naar Nederland om mijn vrienden en familie te kunnen zien. Kan niet wachten totdat het zover is. Heb al tig leuke dingen gepland om te gaan doen. Ga zelfs 2 dagen weer werken bij mijn oude werkgever.
Hier in Canada gaat het helaas toch weer even wat minder met me. Ik denk dat daar 2 redenen voor zijn: allereerst het feit dat Nederland weer zo dichtbij is. Denk steeds vaker aan thuis en droom er 's nachts ook over. Daarnaast ook het feit dat ik me meer en meer verveel nu mijn school tijdelijk gestopt is. Nog altijd heb ik geen grote vriendengroep om me heen verzameld en overdag heb ik dan toch net wat te veel tijd om na te denken en me te gaan vervelen.
Ik werk nu 1 dag per week bij een Nederlands echtpaar in de huishouding. Niet leuk maar het levert wel wat extra geld op.
Verder heb ik op dit moment op 6 verschillende plekken een aanvraag voor vrijwilligerswerk lopen en ik hoop van harte dat hier iets nuttigs uitkomt.
Mijn beste vriendin hier is helaas 2 weken geleden voorgoed teruggegaan naar haar eigen land en ik mis haar toch wel.
Deze week begint mijn school weer en dat gaat me weer wat meer bezighouden.
Feit blijft dat mijn wereldje hier klein is en dat ik regelmatig mezelf toch weer even kwijt ben en me onzeker voel. Gelukkig is de frequentie van dat gevoel wel verminderd tov het begin.
Voor Hik: bedankt voor je advies. Je hebt gelijk in dat ik mezelf hier nu helemaal kan ontdekken en dat alles wat ik hier bereik mijn eigen verdienste is. Maar wat als ik van mening ben dat ik hier eigenlijk niks aan het bereiken ben en me daardoor een mislukkeling voel?
|
|
