Nieuw leven opbouwen in ander land

Hallo allemaal,

Ik heb besloten om mijn verhaal eens hier neer te plaatsen om te kijken of mensen mij wellicht nieuwe inzichten kunnen geven rondom mijn huidige leefsituatie.

7 Weken geleden ben ik (vrouw, 24 jaar oud) verhuisd naar Canada om bij mijn Canadese vriend te kunnen gaan wonen. We hebben nu ongeveer een jaar een relatie en het op-en-neer reizen brak ons nogal op. Na wikken en wegen besloten dat het het beste zou zijn als ik in Canada zou gaan wonen. Vanwege ingewikkelde immigratie procedures kun je niet zomaar langer dan 6 maanden in het land blijven. Hierdoor heb ik besloten terug naar school te gaan in Canada omdat ik op deze manier in ieder geval een jaar kan blijven. Ik mag hier helaas niet legaal werken: enige oplossing is zwart werken.

In Nederland had ik een perfect leventje: leuk werk, veel lieve vrienden, lieve familie, tig hobbies etc. Kortom: het enige wat in mijn leventje miste was mijn Canadese vriend die in Canada woonde.

Inmiddels woon ik nu 7 weken met mijn vriend samen en het blijkt toch allemaal niet zo makkelijk te zijn om een nieuw leven op te starten. Mijn leven ziet er op dit moment als volgt uit: ik ga 3 dagen ('s avonds) per week naar school en ga 3x per week hardlopen. Overdag zit ik alleen thuis en probeer ik wat te studeren, boodschappen te doen en een filmpje te kijken. Mijn vriend zie ik alleen op donderdag- en vrijdagavond en het hele weekend. Hij werkt fulltime. Andere hobbies of nieuwe vrienden heb ik hier nog niet en daar beginnen mijn problemen.

Allereerst is daar de taal: ze spreken hier frans (ik woon in Montreal). Wanneer ik mij dus in de sociale kring van mijn vriend begeef spreekt men frans en af en toe in het engels tegen mij. Mijn frans is duidelijk niet goed genoeg om gesprekken te kunnen voeren. Mijn engels is wel goed genoeg maar op de een of andere manier vind ik het erg moeilijk om mijn identiteit in het engels te kunnen behouden. Het is mij opgevallen dat ik in het engels toch een andere persoon ben: ik moet nog te veel nadenken over mijn zinsconstructies zodat grapjes maken bijvoorbeeld lastig is. Ook is het lastig om bepaalde gevoelens over te brengen omdat mijn woordenschat niet groot genoeg is. Ben dus heel erg zoekende naar mijn identiteit. In Nederland kon ik mijn identiteit afleiden uit contacten met vrienden, familie, mijn werk en mijn hobbies. Ik wist prima wie ik was en wat ik wel en niet kon. Hier heb ik weinig dingen waar ik al trots op kan zijn en mijn identiteit uit af kan leiden.

Een tweede probleem is dat ik veel te veel tijd heb om te moeten vullen. In Nederland had ik altijd iets te doen (werk, vrienden, sport etc.). Hier heb ik ineens helemaal niks meer van dat alles. Geen vrienden, geen familie, geen werk, geen echte hobbies. Het enige wat ik hier heb is mijn studie en het hardlopen wat ik 3x per week doe. Ik zou graag wat leuke vriendschappen met mensen willen opbouwen maar op de een of andere manier lukt het niet echt met de mensen van school. Allereerst zijn ze een stuk ouder en daarnaast lijkt het alsof ze allemaal een gesettled leventje hebben waardoor ze niet op zoek zijn naar uitbreiding van hun vriendenkring.

Mijn vriend neemt me wel mee naar zijn vrienden of familie maar ik voel me vaak een buitenbeentje omdat communiceren gewoon erg lastig is. Het kost me erg veel energie om toch opgewekt en optimistisch te blijven wanneer ik me in sociale settings begeef.
De relatie met mijn vriend gaat verder wel goed. Voel me wel af en toe onzeker maar denk dat dat komt omdat ik nogal zoekende ben naar mijn identiteit en dus even niet meer goed weet waarom ik ook al weer een leuke meid ben.

Krijg steeds vaker gedachtes dat ik ff een weekendje naar huis wil om al mijn familie en vrienden gauw weer te zien en vol positieve energie terug te kunnen keren naar Canada.

Resumerend: moet en wil een nieuw leven opbouwen maar vind dat erg moeilijk. Vanwege dat moeizame proces heb ik het gevoel mijn identiteit kwijt te zijn waardoor ik me vaak somber en onzeker voel.

De hamvraag: wie herkent deze situatie? Wie kan mij goede tips geven over hoe ik deze situatie kan veranderen? Wie kan een positieve wending aan mijn situatie geven?

Alvast bedankt

quote:

Op vrijdag 2 februari 2007 20:38 schreef sunshine het volgende:
Ik heb er geen ervaring mee, maar het lijkt mij dat als je tijd over hebt en de taal niet goed spreekt, een cursus Frans een goed begin is, zodat je makkelijker contacten kun maken.

Verder heel veel sterkte en geluk natuurlijk!

Vergeten te vermelden: ik volg een cursus frans op school (universiteit). Er zijn in totaal 6 niveau's en ik zit nu op niveau 3. Niveau 6 zou ik aan het eind van het jaar hebben. Echter, het niveau van die cursussen is me te laag. Het tempo is zo laag dat ik zeker weet dat ik over een jaar nog steeds geen fatsoenlijk gesprek kan voeren in het frans; laat staan het kunnen vinden van een baan waarvoor ik frans moet spreken.

Heb me al voorgenomen om maandag mijn lerares aan te spreken en haar te vragen naar middelen om sneller frans te leren.

quote:

Op vrijdag 2 februari 2007 20:39 schreef shifto het volgende:
Daar heb je toch al die rtl4 programma's over? Mss leer je daar iets van!

Ja maar we hebben geen RTL 4 op de canadese tv...

quote:

Op vrijdag 2 februari 2007 20:40 schreef existenz het volgende:
Als je al geen frans kan, klinkt het alsof je je echt niet voorbereid hebt....

Ik heb begin oktober besloten in december naar Canada te verhuizen. Op dat moment had ik al 6 jaar frans op de middelbare school gehad. Echter, dat niveau is echt te laag om een gesprek te kunnen voeren. Vanaf oktober tot december heb ik me helemaal de pleuris gewerkt om voldoende geld bij elkaar te kunnen krijgen en de rest van de tijd daarbuiten heb ik aan mijn familie en vrienden besteed. Ik dacht dat het gebrek aan frans me niet zo op zou breken maar nu realiseer ik me pas dat het me wel enorm stoort.

quote:

Op vrijdag 2 februari 2007 20:42 schreef sunshine het volgende:

[..]

Strak plan!
En verder denk ik dat heimwee ook mee zal spelen?
Toch maar ff doorbijten hoor, en joh, met internet en webcam zijn je familie en vrienden niet zo heel onbereikbaar toch?

Ik mail en skype heel veel met vrienden en familie maar ze kunnen de leegte die ik hier voel niet echt opvullen. Mijn identiteit krijg ik er hier ook niet mee terug. Het is wel fijn ze te spreken maar het is geen oplossing voor mijn problemen hier.

Heimwee heb ik voorheen nooit echt last van gehad. Ben wel langer van huis geweest maar heb niet eerder in de situatie gezeten waarin ik een jaar lang van huis zou zijn en een nieuw leven in een ander land moest opbouwen.

quote:

Op vrijdag 2 februari 2007 20:49 schreef Soul79 het volgende:
Ik zal maar niet zeggen dat je misschien iets beter na had moeten denken voor je hier aan begon. Dat zullen anderen wel gaan doen.

Ik heb er wel ervaring mee, ik heb inmiddels een soort van 'tweede vaderland' waar ik net zo makkelijk zou kunnen wonen (en ook heb gewoond) als hier. Maar ik ging er in mijn eentje heen en niet als aanhangsel aan een vriend(in), wat me jouw geval een stuk moeilijker lijkt te maken. Als je echt onafhankelijk bent kun je je eigen weg vinden, dat lijkt me beter dan als je aan iemand gebonden bent die daar in zijn eigen land woont en zich dus moeilijk in jou kan verplaatsen. Hoe dan ook, je sociaal opstellen is het allerbelangrijkst, dat hangt van je persoonlijkheid af maar ook van de taal.

Maar eerlijk gezegd vind ik 7 weken wel erg kort voor een 'tussenstand'. Dat is net iets langer dan een gewone vakantie. Je bent toch van plan er een groot deel van je leven te blijven? Wel, dan is zelfs 7 maanden nog een korte periode. Je zult nog te maken krijgen met ups en downs, maar dat hoort er gewoon bij. Of had je echt gedacht dat het allemaal op rolletjes zou gaan lopen?

Ik zeg niet dat ik spijt van mijn keuze heb of dat ik er langer over na had moeten denken. Sta er nog steeds voor de volle 100% achter en ben hartstikke blij weer bij mijn vriend te zijn. Verliefde mensen maken soms keuzes die rationeel niet goed te verklaren zijn.

Ik besef tevens dat ik inderdaad wat geduld zal moeten hebben. Had me van te voren ook al ingeprent dat ik het niet makkelijk zou gaan krijgen dus wat dat betreft ben ik niet heel erg verrast ofzo. Ik zou echter graag die periode van ups en downs zo draaglijk mogelijk en zo kort mogelijk willen maken. Daarom ben ik dus op zoek naar luisterende oren en frisse blikken op mijn situatie.

In principe ben ik wel een sociaal mens maar vanwege het gevoel dat ik niet meer zo goed weet wie ik ook al weer ben sluit ik me toch een beetje af voor anderen. Dat merk ik wel. In Nederland had ik geen enkel probleem om contacten met mensen te maken.

Mag ik vragen hoe het jou is gelukt om een nieuw leven op te bouwen in een ander land?

quote:

Op vrijdag 2 februari 2007 20:56 schreef Shira het volgende:
Zit in een vergelijkbaar schuitje

Ik zit in Amerika, mijn vriend reist erg veel voor zijn werk dus ik zit al sinds 14 december in een hotel in houston Ook niet echt een prettige situatie, gelukkig komt daar over 2 weken verandering in door een nieuwe baan waarbij hij niet meer reist. Dus een eigen plekje is een stapje vooruit.

Ik neem het nu puur van dag tot dag, helemaal om ergens te zitten waar je niemand kent, de taal toch anders is (ik begrijp je helemaal als je zegt "je eigen identiteit een beetje kwijtraken in een andere taal") en toch een land waar alles zo anders is is verrekte moeilijk. Het stukje heimwee is dan heel erg groot, ik ben hier eerder voor langere tijd geweest, maar op de een of andere manier is het nu heel anders, misschien omdat het zo definitief is?

Ik heb mijn studieboeken meegenomen en zodra we een eigen plekje hebben ga ik kijken of ik wat vrijwilligerswerk kan oppakken om op die manier er een beetje tussen te komen. Op dit moment trek ik veel op met de vrouw van een collega van mijn vriend en overdag ben ik bezig met mijn studie, fokken ( ) en uitzendinggemist.nl bijhouden.

Zijn er geen clubs bij je in de buurt, buurtverenigingen oid waar je jezelf een beetje nuttig kan maken en waardoor je je sociale leven wat kunt uitbreiden?

Bedankt voor het delen van jouw ervaring.

Denk dat het inderdaad anders is omdat het nu definitief is geworden. Ik ben ook eerder in Canada geweest maar had toen echt nergens last van. Was toen op vakantie...nu ben ik hier om er te blijven wonen.

Zijn familie en vrienden geven allemaal aan me een leuke meid te vinden dus het is niet zo dat niemand me hier leuk vindt. Echter, om nou gelijk die mensen op te bellen en te vragen of ze mee wat gaan drinken ofzo, los van de aanwezigheid van mijn vriend, is net ff wat te veel voor dit moment.

Vrijwilligerswerk heb ik ook aan zitten denken. Echter, dat wil ik pas gaan doen als ik een beetje structuur in mijn leven heb kunnen krijgen. Heb nu geen flauw idee of het wel naast mijn studie past. Merk dat alles me op dit moment erg veel energie kost en daarom probeer ik niet te grote stappen te nemen. Ben bang dat ik anders overspannen ofzo raak.

Mijn vriend gaat ons deze maandag samen registreren bij een tennisvereniging. Dat is weer een leuke activiteit erbij.

Verder ben ik op dit moment in contact met de internationale studenten vereniging en probeer ik een groepje nederlanders bij elkaar te krijgen. Hoop dat daar wat vruchtbaars uit voort komt.

quote:

Op vrijdag 2 februari 2007 21:14 schreef Shira het volgende:
Gewoon nog even toeristje uithangen
Misschien is het een id om voor een zaterdagavond samen met je vriend wat mensen bij jullie thuis uit te nodigen? Dan leer jij ze ook wat beter kennen en hoef je denk ik ook niet zo terughoudend te zijn later om op te bellen of ze misschien willen shoppen met je?

Ik zou dit hartstikke graag willen maar vanwege de taal en vanwege mijn onzekerheid voel ik me altijd erg opgelaten als ik in gezelschap ben van zijn vrienden. Kan mezelf dan ook niet zo goed zijn en durf dan al helemaal niet met leuke sociale voorstellen te komen. Weet dat ik het toch zou moeten doen maar op dit moment valt het me zwaar.

quote:

Op vrijdag 2 februari 2007 21:51 schreef Shira het volgende:
Ja kan ik me voorstellen, mijn engels is goed, maar ook als ik mensen net ontmoet voel ik me opgelaten en kijk ik eerst een beetje vanaf de zijlijn mee

Ik vind het echter wel een voordeel om gewoon thuis met vrienden van mijn vriend te zijn, mijn vriend kent ze en zij weten dat ik niet van hier kom, dus dat ik sommige woorden, opmerkingen, tv series, ed gewoon niet ken is geen enkel obstakel, en als zij er moeite mee hebben, is dat niet mijn probleem... ik doe mijn best, en meer kan ik niet doen
Het hoeft allemaal niet zo beladen, vandaar dat ik voorstelde gewoon een film met een klein groepje vrienden, in je eigen huisje, wat drinken erbij.
Excuseer je voor je frans, vertel dat je druk bezig bent met het leren ervan en dat je zal proberen om zo goed mogelijk te spreken.

Je hoeft niet zo'n druk op jezelf te leggen om perfect frans te spreken, dat komt vanzelf en sluipt erin voordat je het doorhebt... als je er maar niet teveel op gaat letten

Je hebt helemaal gelijk. Ik geef er ook duidelijk de voorkeur aan om in kleine gezelschappen te zijn. Zodra we met meer dan 6 personen zijn wordt het voor mij een stuk lastiger om deel te kunnen nemen in gesprekken omdat er dan kleine groepjes ontstaan.

quote:

Op vrijdag 2 februari 2007 21:56 schreef Shira het volgende:
heb jij trouwens ook van die "ik ben boos op vriendje" momenten dat je gewoon weigert om Frans te praten en eist dat hij maar Nederlands moet gaan leren?

Haha, uhm nee. Om eerlijk te zijn heb ik dat niet. Hij heeft een poging gedaan om Nederlands te leren maar het was echt dramatisch. Er is geen enkel woord wat hij kan onthouden en fatsoenlijk uit kan spreken. Tis echt geen beginnen aan voor hem.

Verder houdt hij ook echt ontzettend veel rekening met me dus wat dat betreft kan ik hem niks kwalijk nemen. We spreken samen in het engels en zodra er anderen bij zijn gaat hij vaak wel over in het frans. Ik kan hem dat niet echt kwalijk nemen want ik deed hetzelfde toen hij in Nederland was (in het nederlands praten tegen mijn vrienden).

quote:

Op vrijdag 2 februari 2007 22:20 schreef wonderer het volgende:
Wat jammer dat het zo lastig gaan Ik ben eind mei naar de VS verhuisd en ik voel me hier heerlijk. Scheelt waarschijnlijk wel dat ook in Nederland mijn sociale leven zich vooral online afspeelde, dus ik zit gewoon net als thuis overdag achter de computer en ik doe wat aan het huishouden enzo. Manlief werkt en 's avonds en in het weekend zitten thuis, doen we iets gezelligs (shoppen of zo) of gaan we naar zijn ouders. Hij heeft geen vrienden dus dat is ook wel makkelijk.

Soms vind ik het jammer dat ik hier amper mensen ken, maar eerlijk gezegd heb ik er weinig behoefte aan. Ik zou het wel leuk vinden om eens iets met een ander stel te gaan doen, maar ja, die ken ik verder niet en mijn partner is niet zo sociaal ook.

Ik onderhou contact met mijn familie/vrienden via MSN en forums, en hou een blog bij waar het thuisfront kan lezen wat ik meemaak.

Ik denk ook dat de winter er iets mee te maken heeft hoor. Het is koud en iedereen zit binnen... als je in de zomer naar buiten gaat, kom je toch makkelijker in contact met mensen. Da's een kwestie van afwachten denk ik.

Dat over identiteit verliezen snap ik eigenlijk niet zo goed. Je bent toch nog dezelfde persoon? Het komt alleen wat moeilijker naar buiten. Ben jij dan veranderd, van binnen?

Nou ja, ik heb verder ook niet zoveel tips, behalve je niet te sappel maken want als je depri wordt, heb je er ook weinig aan. Leer je vriend Nederlands, weet hij ook hoe het voelt

Voor mij is de situatie sociaal gezien behoorlijk veranderd. Ik had altijd mensen om me heen. Vond het in Nederland heerlijk als ik eens een avondje voor mezelf had. Hier heb ik niemand op mijn vriend na. Van nature ben ik wel een sociaal mens dus ik heb daar toch wel behoefte aan. Mijn vriend is zelf ook erg sociaal en wil ook graag dat ik kan deelnemen in sociale activiteiten.

De winter is inderdaad wel onderdeel van het feit dat ik weinig om handen heb. Er ligt hier 4 maanden lang sneeuw en de temperatuur varieert van 0 tot -30. In Nederland vertikte ik het om naar buiten te gaan zodra de temperatuur onder 0 graden kwam; hier heb ik geen keus. Kan slechts 4 maanden binnen zitten. Ik zie de zomer ook een stuk positiever in. Vind het namelijk heerlijk om buiten dingen te ondernemen; zelfs al zou ik dat alleen moeten doen.

Het gevoel dat ik mijn identiteit kwijt bent komt omdat ik geen dingen meer heb waaraan ik mijn identiteit kan ontlenen. Thuis had ik mijn vrienden, familie, werk en andere activiteiten die mij een bepaalde waarde gaven. Ik was trots op de mensen die ik om me heen had en voelde me daardoor goed over mezelf. Mijn gevoel van eigenwaarde leidde ik af uit de wereld die ik om mezelf heen had gecreerd in de vorm van goede vrienden en leuke hobbies. Hier heb ik geen dingen die ik zelf door de jaren heen heb opgebouwd en waar ik trots op kan zijn. Dus in die zin ben ik mezelf even kwijt. Ik weet wel dat ik dezelfde meid ben maar ik kan nergens die bevestiging uit halen omdat ik voor mijn gevoel hier nog niks bereikt heb. Is dit zo duidelijker omschreven?

Probeer me niet al te druk te maken en optimistisch te blijven maar af en toe kan ik dipjes helaas niet voorkomen of uitsluiten.

quote:

Op zaterdag 3 februari 2007 05:19 schreef popolon het volgende:
Tja emigraties verlopen niet altijd soepel. Jammer dat er in je omgeving voornamelijk Frans gesproken wordt, ik moet er niet aan denken, zou me dan ook rot voelen.

Een goede raad heb ik eigenlijk niet, die heb ik zelf eigenlijk ook nooit gehad. 't Was meer een kwestie van 'we zien wel'.

Kun je niet in 't zuiden van Ontario gaan wonen ? Stuk mildere winters, heerlijke zomers en ze spreken er Engels.

Succes in ieder geval, voor wat 't waard is.

Ontario zou wellicht een optie zijn over 1 of 2 jaar. Mijn vriend werkt nu in Montreal en het is gebruikelijk bij zijn bedrijf dat je na 1 of 2 jaar naar Toronto verhuist. Echter, ik hoop dat ik tegen die tijd toch wel wat heb op kunnen bouwen in Montreal en waarschijnlijk zou ik dan niet meer willen verhuizen.

quote:

Op zaterdag 3 februari 2007 05:33 schreef dvr het volgende:

[..]

Ik heb dit vroeger op vakanties in Frankrijk wel gehad, het probleem was dan niet zozeer dat ik me niet kon uitdrukken, maar gewoon dat ze veel te snel praatten om het te kunnen volgen. Dan zei ik 'lentement s'il vous plait', en meestal nog een paar keer 'non non, encore plus lentement', en dan hadden we het tempo te pakken waarop er wel met ze te praten viel. En gaandeweg word je dan zelf wat sneller.

Dat je een identiteitscrisisje ondergaat kan ik me goed voorstellen, je zult inderdaad nieuwe bezigheden moeten vinden, ook omdat je van stilzitten sowieso tobberig kunt worden. Misschien kun je wat terugvallen op hobbies die je ook in NL al leuk vond? Of het maar accepteren als een logische, tijdelijke omstandigheid en je er niet te druk over te maken?

Ik probeer het wel te accepteren maar ik wil daarnaast wel zo actief mogelijk zijn op de overgangsperiode zo kort en makkelijk mogelijk te maken. Wil dus niet thuis weg zitten kwijnen omdat het er nu eenmaal bij hoort.

Hobbies die ik in Nederland had waren voornamelijk toch dingen die ik samen met anderen ondernam. Ik ga hier wel zo af en toe in m'n uppie naar de film en sporten maar dat was het toch wel. Ben niet het type dat alleen naar een bar gaat.

quote:

Op zaterdag 3 februari 2007 06:05 schreef SeLang het volgende:
Iedereen om MIJ heen spreekt Chinees, dat is nog veel erger

Maar uit je post maak ik op dat je door de week eigenlijk niks te doen hebt. Waarom ga je dan niet fulltime Frans studeren? Je kunt jezelf als target stellen dat je over een jaar wel 90% van alle gesprekken kunt begrijpen.
(ik zou het wel weten als ik zoveel vrije tijd had...)

Gewoon net doen alsof het een baan is: Elke dag om 9:00u beginnen met leren, stoppen om 17:30. Ik zou op zoek gaan naar een wat hoger niveau 'school'. 3x per week is waarschijnlijk best wel genoeg en de rest van de tijd ga je in de praktijk oefenen, woordjes leren, etc. Omdat iedereen om je heen Frans spreekt heb je veel gelegenheid om te oefenen. Bijv gewoon naar een winkel gaan en uitgebreid uitleg vragen en discusseren over een bepaald product, in musea uitleg vragen, etc. En passant leer je op die manier ook nieuwe mensen kennen. Je vriend staat over een paar maanden versteld hoe goed je Frans dan is en over het feit dat je opeens overal mensen kent.

Elke verandering is in het begin moeilijk. Dat moet je gewoon accepteren. Maar focus je niet teveel op de situatie vandaag (die verre van ideaal is) maar op de situatie die je over 6-12 maanden kunt bereiken. Dat kost even veel inspanning, maar dan...

Succes !

Wow. Hoe doe jij dat dan met al die chinees pratende mensen? Kun je de taal inmiddels zelf? En hoe heb jij je nieuwe leventje daar opgebouwd als ik mag vragen?

Het is zeker een goed idee om me flink op het frans te storten. Ga sowieso maandag aan mijn lerares vragen hoe ik het leerproces kan versnellen. Moet ook eigenlijk wat meer in het frans spreken met mijn vriend maar het maakt het communiceren erg vermoeiend en traag.

quote:

Op zaterdag 3 februari 2007 10:14 schreef Gebleekte het volgende:
Best een lastige situatie inderdaad. Je zal ook wel hebben dat je nu gesprekken gaat mijden of dat niet? Ik bedoel, als je moeite hebt om een gesprek tussen bij te houden en je daarin te mengen zou ik ook steeds onzekerder worden en het ook niet meer proberen. Erg vervelend allemaal.

Mijn moeder komt uit Italie en ik was van de zomer met haar naar haar familie toe gegaan. Zelf spreek ik (bijna) geen Italiaans, en vooral niet met de snelheid waarmee hun praten snap je er al helemaal niets meer van. Alleen één neef een tante en een oom konden redelijk engels, maar je gaat je wel steeds buitengesloter voelen.

Succes met je cursus frans dan maar!

Als ze langer dan 10 minuten in het frans gaan praten krijg ik inderdaad wel de neiging om me terug te trekken. Hoe langer ze in het frans praten, hoe lastiger ik het ook vind om in het engels er wat tussendoor te zeggen. Ben dan altijd bang een gespreksonderwerp plotseling te doorbreken.

quote:

Op zaterdag 3 februari 2007 11:39 schreef Mr-T het volgende:

[..]

Mijn vriendin wil hier nog wel reageren: op zich is het goed advies, maar het hangt van je persoonlijkheid af. Mijn vriendin wil een aardig meisje zijn, die mensen niet teveel lastig valt (misschien zit Jeltje hetzelfde in elkaar) en dan is het moeilijk om zo de aandacht op jezelf te krijgen van mensen die je niet kent.

Daarnaast is mijn vriendin best perfectionistisch en het idee dat ze in gebrekkig Nederlands gesprekken moet voeren wetende dat ze fouten maakt, trekt haar niet zo aan.

Bedankt voor het delen van jullie ervaring. Fijn om te weten dat meer mensen in dezelfde situatie zitten.

Herken het ook dat je vriendin perfectionistisch is in haar nederlands. Ben precies hetzelfde in het frans. Ik kan op zich wel een leuk woordje frans spreken maar het zit boordevol fouten en dat irriteert me gewoon enorm. Daardoor oefen ik het dus eigenlijk minder. Niet slim maar zo werkt het helaas wel een beetje voor me.