KAA Kaaskoppen in het Buitenland
Nee, geen oud-Hollands spel, maar een forum voor Nederlanders die in het buitenland wonen.
Dan wordt het tijd om een andere koers te kiezen. De huidige koers werkt duidelijk niet, dus moet je wat anders proberen. Waarom heb je bijv. voor een avondopleiding gekozen en niet voor een dagopleiding? Dan zou je je vriend wat vaker kunnen zien. Bovendien heb je toch studiegenoten op de uni (je gaat naar de uni toch?) met wie je contact kunt hebben, of zie ik dat te simpel?quote:Op maandag 2 juli 2007 17:15 schreef Jeltje het volgende:
Voor Hik: bedankt voor je advies. Je hebt gelijk in dat ik mezelf hier nu helemaal kan ontdekken en dat alles wat ik hier bereik mijn eigen verdienste is. Maar wat als ik van mening ben dat ik hier eigenlijk niks aan het bereiken ben en me daardoor een mislukkeling voel?
Ik kan me er zelf helemaal niks bij voorstellen dat ik ergens zou gaan wonen en er geen vrienden zou kunnen maken. Daarvoor moet je toch echt erop uit... bijvoorbeeld door lid te worden van een kerk, een tennisvereniging, een Nederlands genootschap (emigranten klitten toch ook bij elkaar in verenigingen?), een bridge-club, studentenvereniging... ik weet niet waar je hobbies/interesses liggen, maar zoiets moet wel te vinden zijn toch?
Ik ga inmiddels alleen nog overdag naar school zodat ik mijn vriend 's avonds kan zien. Mijn studiegenoten zijn echter allemaal stukken ouder dan ik (35+) en hebben vaak al een druk leventje met eigen vrienden, echtgenoot en kinderen. Verder komt daar ook gewoon bij dat ik een stuk verlegener ben in het engels dan in het nederlands. Ik heb soms moeite om mezelf uit te kunnen drukken in het engels en daardoor hou ik vaak mijn mond maar dicht ipv dat ik spreek en niet uit m'n woorden kan komen: niet goed, daar ben ik me van bewust.quote:Op maandag 2 juli 2007 17:28 schreef Burdie het volgende:
[..]
Dan wordt het tijd om een andere koers te kiezen. De huidige koers werkt duidelijk niet, dus moet je wat anders proberen. Waarom heb je bijv. voor een avondopleiding gekozen en niet voor een dagopleiding? Dan zou je je vriend wat vaker kunnen zien. Bovendien heb je toch studiegenoten op de uni (je gaat naar de uni toch?) met wie je contact kunt hebben, of zie ik dat te simpel?
Ik kan me er zelf helemaal niks bij voorstellen dat ik ergens zou gaan wonen en er geen vrienden zou kunnen maken. Daarvoor moet je toch echt erop uit... bijvoorbeeld door lid te worden van een kerk, een tennisvereniging, een Nederlands genootschap (emigranten klitten toch ook bij elkaar in verenigingen?), een bridge-club, studentenvereniging... ik weet niet waar je hobbies/interesses liggen, maar zoiets moet wel te vinden zijn toch?
Verder ga ik 1x per maand naar een meeting van een groep Nederlanders. De groep variert van 17 tot 76 jaar oud en er zitten zeker wel wat mensen tussen waar ik het leuk mee kan vinden; echter, het zijn nog geen goede vrienden geworden die ik kan bellen wanneer ik daar behoefte aan heb. Zoiets heeft iets meer tijd nodig.
Verder heb ik een hoop goede plannen zoals het vrijwilligerswerk en ik wil gaag vanaf september een teamsport beginnen.
Ik ben vooral zelf degene die mogelijkheden op contacten afremt puur omdat ik erg onzeker ben over mezelf. Het is dus een soort cirkeltje waarin ik vast zit en ik zal zelf degene moeten zijn die dat gaat doorbreken.
Goed dat je dat in elk geval inziet . Als je objectief naar de feiten kijkt, gaat het op zich best oké dus. Het opbouwen van vriendschappen kost echter tijd, dat moet je je ook beseffen. Ik woon zelf sinds september in een andere stad in NL en heb ook nog maar heel weinig echte vrienden. Daar gaat gewoon tijd overheen. Maar je moet inderdaad wel initiatief durven nemen, mensen mee uit vragen, mensen uitnodigen, wat gaan ondernemen... vrienden komen niet aanwaaien he .
Veel succes iig.
. Als je objectief naar de feiten kijkt, gaat het op zich best oké dus. Het opbouwen van vriendschappen kost echter tijd, dat moet je je ook beseffen. Ik woon zelf sinds september in een andere stad in NL en heb ook nog maar heel weinig echte vrienden. Daar gaat gewoon tijd overheen. Maar je moet inderdaad wel initiatief durven nemen, mensen mee uit vragen, mensen uitnodigen, wat gaan ondernemen... vrienden komen niet aanwaaien he 
.Veel succes iig.
Ik ben Hik wel niet, maar toch: dan zou ik zeggen dat je identiteit een beetje zoek is. Je bent niet niets aan het bereiken, maar wat je bereikt is veel minder meetbaar en heeft minder status dan bijvoorgeeld een reguliere baan.quote:Op maandag 2 juli 2007 17:15 schreef Jeltje het volgende:
Maar wat als ik van mening ben dat ik hier eigenlijk niks aan het bereiken ben en me daardoor een mislukkeling voel?
Ik geloof dat ik het eerder heb geschreven: wat je schrijft is heel erg herkenbaar, heel logisch, en ik vind dat je er geweldig goed mee omgaat. Ik weet ook dat het knap rot kan voelen, zeker als je het gevoel hebt dat je ergens begint te komen, en dingen vallen toch weer weg (school, vriendin...).
Nog even doorbijten. Ik denk dat je over een half jaar een heel eind bent.
Je zit er een half jaar! Het zou ook razendsnel zijn als je nu al een enorme vriendenkring had en een flitsende baan toch? Misschien zijn je verwachtingen wat dat betreft wat hooggespannen geweest? Er is geen enkele reden om je een mislukkeling te voelen, maar volgens mij moet je proberen iets meer te kijken naar de dingen die je al wel hebt ondernomen, in plaats van je leven steeds te vergelijken met de grote vriendenkring in Nederland waar je, neem ik aan, ook jaren over hebt gedaan om deze op te bouwen.
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
Dan ga je weer terug, met de gedachte dat je het hebt geprobeerd, maar het kennelijk niets voor jou is. No harm done.quote:Op maandag 2 juli 2007 17:15 schreef Jeltje het volgende:
Maar wat als ik van mening ben dat ik hier eigenlijk niks aan het bereiken ben en me daardoor een mislukkeling voel?
Verder vind ik het verhaal van Hik niet helemaal kloppen, want jezelf leren kennen kun je overal, dat ligt aan jezelf, en niet aan je verblijfplaats.
TS, ik gooi deze eens even naar ons nieuwe subforum KAA, voor alle kaaskoppen in het buitenland Misschien dat je daar nog goede tips krijgt
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Ik heb nergens beweerd dat je jezelf alléén zou kunnen leren kennen in het buitenland. Ik denk alleen dat het buitenland daar goede kansen toe biedt, omdat je (in het geval van de TS) redelijk op jezelf aangewezen kunt zijn. En dat kan heel leerzaam zijn.quote:Op dinsdag 3 juli 2007 11:29 schreef dawg het volgende:
Verder vind ik het verhaal van Hik niet helemaal kloppen, want jezelf leren kennen kun je overal, dat ligt aan jezelf, en niet aan je verblijfplaats.
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
Als ik de berichten lees denk ik dat je de doelstellingen voor jezelf wat moet verlagen. Vrienden maken heeft tijd nodig, hoeveel scheelt per persoon/per stad en ook per emigratie. Dat van die teamsport en het vrijwilligerswerk is heel belangrijk. Maar denk ook vooral aan jezelf. Als jij ongelukkig bent zul je niet makkelijk vrienden maken. Vooral omdat het toch heel veel "kracht kost".quote:Op maandag 2 juli 2007 18:47 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Ik ga inmiddels alleen nog overdag naar school zodat ik mijn vriend 's avonds kan zien. Mijn studiegenoten zijn echter allemaal stukken ouder dan ik (35+) en hebben vaak al een druk leventje met eigen vrienden, echtgenoot en kinderen. Verder komt daar ook gewoon bij dat ik een stuk verlegener ben in het engels dan in het nederlands. Ik heb soms moeite om mezelf uit te kunnen drukken in het engels en daardoor hou ik vaak mijn mond maar dicht ipv dat ik spreek en niet uit m'n woorden kan komen: niet goed, daar ben ik me van bewust.
Verder ga ik 1x per maand naar een meeting van een groep Nederlanders. De groep variert van 17 tot 76 jaar oud en er zitten zeker wel wat mensen tussen waar ik het leuk mee kan vinden; echter, het zijn nog geen goede vrienden geworden die ik kan bellen wanneer ik daar behoefte aan heb. Zoiets heeft iets meer tijd nodig.
Verder heb ik een hoop goede plannen zoals het vrijwilligerswerk en ik wil gaag vanaf september een teamsport beginnen.
Ik ben vooral zelf degene die mogelijkheden op contacten afremt puur omdat ik erg onzeker ben over mezelf. Het is dus een soort cirkeltje waarin ik vast zit en ik zal zelf degene moeten zijn die dat gaat doorbreken.
Wat ik bijvoorbeeld deed in het begin was veel fietsen, was soms op een vrije zaterdag 5/6 uur lang weg, van de natuur genieten. Wat belangrijk is is om een balans te vinden tussen jezelf vermaken en activiteiten doen om vrienden te zoeken.
"There is no dark side of the moon really. Matter of fact it's all dark."
Ohhww...ik zie jouw verhaal nu pas en wat is me dit bekend zeg! Ik heb in dezelfde situatie gezeten als jij en met mij een goede vriendin met wie ik een hoop heb gedeeld. Hoewel Aarhus (Denemarken) een stuk dichterbij NL is dan Canada denk ik dat de ervaringen niet al te veel verschillen.quote:
Ten eerste, hier was en is de taal een probleem. Maar je merkt dat zodra als je begint te praten, volk wel naar je wilt luisteren en ook hun best zullen doen om je te begrijpen. Dat het met hakkelen en stoten gaat en dat je de totaal verkeerde dingen zegt is niet meer dan logisch Zoals je zelf al aangeeft in dit topic: je boekt vooruitgang in de taal en je ziet dan dingen makkelijker gaan. M.n. die vriendin wilde eerst goed de taal spreken voordat ze aan haar netwerk begon. Ik deed het tegenovergestelde en bevond me al veel sneller op een hoger plan. Zeker als je werkt zal je zien dat jouw Frans vooruit schiet. Wel word ik een beetje moe van die lui die hier schrijven: "had je dat niet wat beter kunnen plannen?" Er zijn namelijk zo veel dingen waar je rekening mee moet houden en taal is een van die zaken die iedereen die naar het buitenland gaat, vergeet. Daarnaast zal het niveau wat je hier leert nooit en te nimmer genoeg zijn om daar direct te gebruiken.
Teamsport is belangrijk. Hier ben ik gaan handballen. En hoewel het me geen vrienden opleverde en ik er NIKS van kon, was het wel 2x het hoogtepunt van mijn week. Ik had het er naar m'n zin en ik had het idee dat ik onder de Denen kwam. De sportschool is inderdaad een verspilling van het geld! En waarom wachten tot september? Er zijn zat sporten die het hele jaar door trainen...
Waarom je een leuke meid bent? Tja, daarvoor hoeven we alleen in jouw fotoboek te kijken of niet? Het leuke en sociale zit er nog wel, alleen er moet veel water door de Rijn voordat dat er in een andere taal uit komt. Na 3 jaar Deens spreken kan ik nog geen enkel woordgrapje in het Deens maken. Mijn collegae moeten ook altijd woordgrapjes verklaren, tot grote hilariteit omdat ik ze niet snap Jezelf een beetje voor schut zetten en niet te serieus nemen helpt veel in het maken van vrienden en zorgen dat je wat aanspraak krijgt.
Vrienden is een laaaaang verhaal. Ik woon hier nu 3 jaar en heb welgeteld 3 vrienden hier, waarvan de dichtstbijzijnde 250km van me vandaan woont. Ben ook verhuisd van Aarhus naar Kopenhagen wat m'n vriendenkring geen goed deed. Mijn vriendin woont 450km bij me vandaan en ik werk 45 uur per werk en ben te moe s'avonds om nog wat te doen. Kortom: ik leun veel op mijn vrienden in Nederland en dat is ook prima. Heb het moeten accepteren. Echter dit komt ook erg aan op de cultuur. Denen zijn enorm gesloten en misschien heb je meer geluk met Canadazen. Ieder land heeft zo z'n voors en tegens maar ik vermoed dat je in het Engelse deel van Quebec wat beter er terecht kon. Maar voor ons duurde het meer dan 3 jaar om met een paar lokale in contact te komen, echter hadden wij meer vrienden die hier in hetzelfde schuitje als ons zaten. Want je bent echt niet de enige in Montrael die daar zit en denkt: wat doe ik hier?!
Een baantje, al is het zwart, is ook een perfecte ego-boost. Werken zorgt voor geld, ego en niet te vergeten aanspraak en toch weer een ander praatje. Het is helaas een feit dat het moeilijk is om een leuke baan te krijgen, maar houdt moed!
Het valt niet mee in het buitenland, en zoals je hier leest... iedereen gaat door hetzelfde patroon. Ooit komt het goed, maar het duurt even! Vanuit Denemarken wens ik je toch heel veel succes en vertrouw op je eigen kunnen!
Danmark: more usefull every day!
Je hebt gelijk; in Nederland heb ik mijn vriendschappen ook niet in 1 dag verkregen maar het contrast is toch wel erg groot. In Nederland had ik tenminste het gevoel binnen 6 maanden wel een connectie te hebben met nieuwe mensen maar hier heb ik helemaal niks opgebouwd met nieuwe mensen.quote:Op dinsdag 3 juli 2007 11:04 schreef Hik het volgende:
Je zit er een half jaar! Het zou ook razendsnel zijn als je nu al een enorme vriendenkring had en een flitsende baan toch? Misschien zijn je verwachtingen wat dat betreft wat hooggespannen geweest? Er is geen enkele reden om je een mislukkeling te voelen, maar volgens mij moet je proberen iets meer te kijken naar de dingen die je al wel hebt ondernomen, in plaats van je leven steeds te vergelijken met de grote vriendenkring in Nederland waar je, neem ik aan, ook jaren over hebt gedaan om deze op te bouwen.
Mijn verwachtingen zijn en waren kennelijk te hoog maar hoe laag zou ik ze dan moeten stellen? Ik word er een beetje moedeloos van om blij te moeten zijn met een praatje in de supermarkt of met iemand die me de weg vraagt. Ik wil gewoon fatsoenlijke contacten met mensen hebben en iemand kunnen bellen als ik me rot voel.
Heb mezelf al verschillende keren gezegd dat ik meer moet kijken naar wat ik wel heb dan naar wat ik niet heb maar op de een of andere manier is me dat nog niet voldoende gelukt; althans niet in de zin dat ik er mijn geluk uit kan halen.
Bedankt voor deze reactie; vind het fijn om te horen dat er toch mensen denken dat ik wel op de juiste manier bezig ben.quote:Op dinsdag 3 juli 2007 04:40 schreef Gaoxing het volgende:
[..]
Ik geloof dat ik het eerder heb geschreven: wat je schrijft is heel erg herkenbaar, heel logisch, en ik vind dat je er geweldig goed mee omgaat. Ik weet ook dat het knap rot kan voelen, zeker als je het gevoel hebt dat je ergens begint te komen, en dingen vallen toch weer weg (school, vriendin...).
Nog even doorbijten. Ik denk dat je over een half jaar een heel eind bent.
Zeer goed punt wat je daar maakt. Zolang ik mezelf een nutteloze muts vind en ik niet inzie waarom een ander met me om zou willen gaan zal ik ook weinig betekenisvolle contacten op kunnen bouwen. Dat is precies het dilemma waar ik in vast zit. Ik trek me terug omdat ik mezelf niet leuk vind in contacten met anderen en daardoor heb ik dus ook geen contacten.quote:Op dinsdag 3 juli 2007 12:33 schreef arrebar het volgende:
[..]
Als ik de berichten lees denk ik dat je de doelstellingen voor jezelf wat moet verlagen. Vrienden maken heeft tijd nodig, hoeveel scheelt per persoon/per stad en ook per emigratie. Dat van die teamsport en het vrijwilligerswerk is heel belangrijk. Maar denk ook vooral aan jezelf. Als jij ongelukkig bent zul je niet makkelijk vrienden maken. Vooral omdat het toch heel veel "kracht kost".
Wat ik bijvoorbeeld deed in het begin was veel fietsen, was soms op een vrije zaterdag 5/6 uur lang weg, van de natuur genieten. Wat belangrijk is is om een balans te vinden tussen jezelf vermaken en activiteiten doen om vrienden te zoeken.
Dat fietsen klinkt erg goed. Heb daar al 100x aan gedacht. Deze week ga ik de fiets uit de kelder halen en de banden oppompen om een tocht te gaan maken!
Helemaal waar! En laten we wel zijn: als je zo'n suffe muts was had je in Nederland ook geen massa's vrienden natuurlijk!quote:Op dinsdag 3 juli 2007 17:15 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Zeer goed punt wat je daar maakt. Zolang ik mezelf een nutteloze muts vind en ik niet inzie waarom een ander met me om zou willen gaan zal ik ook weinig betekenisvolle contacten op kunnen bouwen. Dat is precies het dilemma waar ik in vast zit. Ik trek me terug omdat ik mezelf niet leuk vind in contacten met anderen en daardoor heb ik dus ook geen contacten.
Fiets-ze!
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
... Tsja... vind het toch meer een R&P topic... (waar het ook stond). Maar goed.quote:Op dinsdag 3 juli 2007 13:13 schreef Bora-Bora het volgende:
Goed dat dit topic nu in KAAs staat!
Ja, heb je enerzijds ook wel gelijk in (ik heb het topic nu volledig gelezen).quote:Op dinsdag 3 juli 2007 18:05 schreef ScienceFriction het volgende:
... Tsja... vind het toch meer een R&P topic... (waar het ook stond). Maar goed.
Aan de andere kant zou het andere "wanhopenden" in verre of minder verre buitenlanden misschien ook kunnen helpen om wat meer over dit soort onderwerpen te lezen.
Is weer eens wat anders dan de vooral positieve verhalen van veel mensen. ( )
)Eén ding leer je hier in ieder geval wel uit:
je moet er in het begin gewoon best wel wat extra energie in steken om een nieuw leventje op te bouwen,
en een beetje wegwijs in land, taal en cultuur te worden.
(niet zeuren, gewoon doen!...)
Ik vind zelf echter dat die eerste periode nou juist zo gaaf is!
Dàt is de tijd waarin je alles nog voor het eerst ontdekt; van de ene verbazing in de andere terecht komt; de taal z'n geheimen druppelgewijs aan je ontsluiert, enz enz,...: heerlijk!
Daarna wordt alles meer routine,
en als je een paar jaar verder bent, zie je het verschil met Nederlandse sleur echt niet meer zo duidelijk.
...of deprimeer ik nu de mensen met een moeilijk begin alleen nog maar meer?
FR
Ik weet niet of je handig bent met internet maar misschien zijn er wel wat websites van ex-pats in Quebec waar je leuke contacten op kan doen. Zij zitten toch een beetje in het zelfde schuitjequote:Op vrijdag 2 februari 2007 20:34 schreef Jeltje het volgende:
Hallo allemaal,
Ik heb besloten om mijn verhaal eens hier neer te plaatsen om te kijken of mensen mij wellicht nieuwe inzichten kunnen geven rondom mijn huidige leefsituatie.
7 Weken geleden ben ik (vrouw, 24 jaar oud) verhuisd naar Canada om bij mijn Canadese vriend te kunnen gaan wonen. We hebben nu ongeveer een jaar een relatie en het op-en-neer reizen brak ons nogal op. Na wikken en wegen besloten dat het het beste zou zijn als ik in Canada zou gaan wonen. Vanwege ingewikkelde immigratie procedures kun je niet zomaar langer dan 6 maanden in het land blijven. Hierdoor heb ik besloten terug naar school te gaan in Canada omdat ik op deze manier in ieder geval een jaar kan blijven. Ik mag hier helaas niet legaal werken: enige oplossing is zwart werken.
In Nederland had ik een perfect leventje: leuk werk, veel lieve vrienden, lieve familie, tig hobbies etc. Kortom: het enige wat in mijn leventje miste was mijn Canadese vriend die in Canada woonde.
Inmiddels woon ik nu 7 weken met mijn vriend samen en het blijkt toch allemaal niet zo makkelijk te zijn om een nieuw leven op te starten. Mijn leven ziet er op dit moment als volgt uit: ik ga 3 dagen ('s avonds) per week naar school en ga 3x per week hardlopen. Overdag zit ik alleen thuis en probeer ik wat te studeren, boodschappen te doen en een filmpje te kijken. Mijn vriend zie ik alleen op donderdag- en vrijdagavond en het hele weekend. Hij werkt fulltime. Andere hobbies of nieuwe vrienden heb ik hier nog niet en daar beginnen mijn problemen.
Allereerst is daar de taal: ze spreken hier frans (ik woon in Montreal). Wanneer ik mij dus in de sociale kring van mijn vriend begeef spreekt men frans en af en toe in het engels tegen mij. Mijn frans is duidelijk niet goed genoeg om gesprekken te kunnen voeren. Mijn engels is wel goed genoeg maar op de een of andere manier vind ik het erg moeilijk om mijn identiteit in het engels te kunnen behouden. Het is mij opgevallen dat ik in het engels toch een andere persoon ben: ik moet nog te veel nadenken over mijn zinsconstructies zodat grapjes maken bijvoorbeeld lastig is. Ook is het lastig om bepaalde gevoelens over te brengen omdat mijn woordenschat niet groot genoeg is. Ben dus heel erg zoekende naar mijn identiteit. In Nederland kon ik mijn identiteit afleiden uit contacten met vrienden, familie, mijn werk en mijn hobbies. Ik wist prima wie ik was en wat ik wel en niet kon. Hier heb ik weinig dingen waar ik al trots op kan zijn en mijn identiteit uit af kan leiden.
Een tweede probleem is dat ik veel te veel tijd heb om te moeten vullen. In Nederland had ik altijd iets te doen (werk, vrienden, sport etc.). Hier heb ik ineens helemaal niks meer van dat alles. Geen vrienden, geen familie, geen werk, geen echte hobbies. Het enige wat ik hier heb is mijn studie en het hardlopen wat ik 3x per week doe. Ik zou graag wat leuke vriendschappen met mensen willen opbouwen maar op de een of andere manier lukt het niet echt met de mensen van school. Allereerst zijn ze een stuk ouder en daarnaast lijkt het alsof ze allemaal een gesettled leventje hebben waardoor ze niet op zoek zijn naar uitbreiding van hun vriendenkring.
Mijn vriend neemt me wel mee naar zijn vrienden of familie maar ik voel me vaak een buitenbeentje omdat communiceren gewoon erg lastig is. Het kost me erg veel energie om toch opgewekt en optimistisch te blijven wanneer ik me in sociale settings begeef.
De relatie met mijn vriend gaat verder wel goed. Voel me wel af en toe onzeker maar denk dat dat komt omdat ik nogal zoekende ben naar mijn identiteit en dus even niet meer goed weet waarom ik ook al weer een leuke meid ben.
Krijg steeds vaker gedachtes dat ik ff een weekendje naar huis wil om al mijn familie en vrienden gauw weer te zien en vol positieve energie terug te kunnen keren naar Canada.
Resumerend: moet en wil een nieuw leven opbouwen maar vind dat erg moeilijk. Vanwege dat moeizame proces heb ik het gevoel mijn identiteit kwijt te zijn waardoor ik me vaak somber en onzeker voel.
De hamvraag: wie herkent deze situatie? Wie kan mij goede tips geven over hoe ik deze situatie kan veranderen? Wie kan een positieve wending aan mijn situatie geven?
Alvast bedankt
Waarom ga je niet wat langer(maand, 2 maanden) naar Nederland. Als het goed is krijg je vanzelf weer zin om terug te gaan naar je vriend en aangezien je toch niet kan/mag werken houden weinig verplichtingen je in Quebec. Verder kan je in principe gewoon Frans leren in Nederland
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Expat, Canadees of exchange student, ik denk dat er in een tweetalig land als Canada plenty faciliteiten zijn om Frans te leren voor Engelstaligen. In de meest uiteenlopende vormen.quote:Op woensdag 4 juli 2007 05:48 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Ik weet niet of je handig bent met internet maar misschien zijn er wel wat websites van ex-pats in Quebec waar je leuke contacten op kan doen. Zij zitten toch een beetje in het zelfde schuitje
Dus ik zou zeker informeren wat er in de zomerperiode nog te doen is, op dat gebied, zodat je niet 2 maanden zit te wachten op je vervolgcursus.
En je volgde toch cursussen Frans aan de universiteit? Waarom hang je daar niet een advertentie'tje op de prikborden dat je graag mensen zou ontmoeten om je Frans op een ontspannen manier in de praktijk te brengen. Tussen studenten is het heel courant om elkaar te ontmoeten om elkaars taal te oefenen. Er is misschien niemand zo te vinden die ook Nederlands wil leren (maar misschien ook wel!!), maar wie weet zijn er plenty mensen die het leuk vinden om op zo'n manier iemand met een andere cultuur te ontmoeten.
En wie weet hou je er nog goede lokale vrienden aan over ook!
FR
Zo heb ik inderdaad Spaans onderhouden; in Nederland, met een Argentijnse uitwisselingsstudente.quote:Op woensdag 4 juli 2007 12:39 schreef Bora-Bora het volgende:
Waarom hang je daar niet een advertentie'tje op de prikborden dat je graag mensen zou ontmoeten om je Frans op een ontspannen manier in de praktijk te brengen. Tussen studenten is het heel courant om elkaar te ontmoeten om elkaars taal te oefenen.
Goed idee!
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
Er zijn vast genoeg Nederlanders in Quebec die in de jaren 50 en 60 zijn geemigreerd en graag Nederlands praten/onderwijzen
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Hartstikke bedankt voor je uitgebreide en opbeurende reactie!quote:
Het doet me echt goed te lezen dat ik niet de enige ben die tegen deze problemen aanloopt.
Het sporten kan ik pas in september beginnen omdat ik 30 juli voor 6 weken terug naar Nederland vertrek; niet de moeite om dus een nieuwe sport op te pakken en vervolgens 6 weken mijn team in de steek te laten.
Ik zit zelf aan softbal te denken.
Ik vind het trouwens wel opmerkelijk dat je vertelt dat Denen zo gesloten zijn. Mijn beste vriendin in Canada was Deens en ze is 2 weken geleden weer teruggegaan naar Kopenhagen waar ze samen met haar man woont. Ik vond haar, en haar man, echt ontzettend open voor andere mensen en andere culturen en ze spraken zelfs samen altijd in het engels. Maargoed, wellicht heb ik dan geluk gehad met deze vriendelijke Deense mensen.
Ook voor jou heeeel veel succes daarzo in het noorden!
[quote]Op woensdag 4 juli 2007 04:04 schreef Bora-Bora het volgende:
Wat jij beschrijft als de periode waarin je alles ontdekt en waarin alles nog leuk is komt overeen met een theorie die ik hier op school geleerd heb over de fases waar je doorheen gaat wanneer je in een andere cultuur komt.
De eerste fase is de fase van euforie, waarin je allemaal nieuwe dingen ontdekt en deze leuk vindt.
Daarna komt de fase van teleurstelling omdat je merkt dat het toch niet zo als thuis is en je begint thuis te missen.
Vervolgens krijg je de fase waarin je je gaat aanpassen en je je steeds meer kunt identificeren met de nieuwe cultuur en tot slot de laatste fase waarin je geintegreerd bent in de nieuwe cultuur.
Wat jij beschrijft als de periode waarin je alles ontdekt en waarin alles nog leuk is komt overeen met een theorie die ik hier op school geleerd heb over de fases waar je doorheen gaat wanneer je in een andere cultuur komt.
De eerste fase is de fase van euforie, waarin je allemaal nieuwe dingen ontdekt en deze leuk vindt.
Daarna komt de fase van teleurstelling omdat je merkt dat het toch niet zo als thuis is en je begint thuis te missen.
Vervolgens krijg je de fase waarin je je gaat aanpassen en je je steeds meer kunt identificeren met de nieuwe cultuur en tot slot de laatste fase waarin je geintegreerd bent in de nieuwe cultuur.
Ik ga 1x per maand naar een meeting met zo'n 25 nederlanders die allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Wat dat betreft heb ik nu dan ook meer contact met Nederlanders dan met Canadezen.quote:Op woensdag 4 juli 2007 05:48 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
[..]
Ik weet niet of je handig bent met internet maar misschien zijn er wel wat websites van ex-pats in Quebec waar je leuke contacten op kan doen. Zij zitten toch een beetje in het zelfde schuitje
Waarom ga je niet wat langer(maand, 2 maanden) naar Nederland. Als het goed is krijg je vanzelf weer zin om terug te gaan naar je vriend en aangezien je toch niet kan/mag werken houden weinig verplichtingen je in Quebec. Verder kan je in principe gewoon Frans leren in Nederland
Verder ga ik 6 weken terug naar Nederland en de laatste 3 weken daarvan zal mijn vriend ook in NL zijn. Ik denk echter niet dat ik er om zal zitten springen om terug te gaan omdat ik alles in NL weer achter moet gaan laten en terug moet gaan naar mijn kleine wereldje in Canada.
Ik ken iemand die in de jaren 60 naar Canada emigreerde met zijn Nederlandse vrouw en die zijn vrouw een ticket kado deed naar Nederland met de mededeling dat ze moest terug komen als ze weer terug wilde komen. Nu was die situatie wel wat anders omdat ze kinderen en dergelijke had in Canada maar het lijkt me dat je eerst afscheid moet nemen van Nederland voordat je uberhaubt naar Canada kan gaan. Anders blijf je met de what if vraag zitten.
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Ik zou meteen weer terugvliegen naar Canada omdat ik mijn vriend niet meer wil missen, zelfs al ben ik samen met hem in een omgeving waarin ik mij minder gelukkig voel. Ik heb er vertrouwen in dat dat geluk over een tijd vanzelf gaat komen.quote:Op woensdag 4 juli 2007 17:07 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Ik ken iemand die in de jaren 60 naar Canada emigreerde met zijn Nederlandse vrouw en die zijn vrouw een ticket kado deed naar Nederland met de mededeling dat ze moest terug komen als ze weer terug wilde komen. Nu was die situatie wel wat anders omdat ze kinderen en dergelijke had in Canada maar het lijkt me dat je eerst afscheid moet nemen van Nederland voordat je uberhaubt naar Canada kan gaan. Anders blijf je met de what if vraag zitten.
Mijn relatie is me dus meer waard dan het ongelukkig voelen op dit moment.
Dan kan je beter niet teruggaan.
Je hebt je keus toch al gemaakt
Je hebt je keus toch al gemaakt
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Jee, misschien moet ik m'n tickets voor zaterdag maar cancellen, want ik ga toch weer terugquote:Op woensdag 4 juli 2007 17:36 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Dan kan je beter niet teruggaan.
Je hebt je keus toch al gemaakt
Wat is dat nou voor een rare conclusie DAM? Ondanks het feit dat ze haar keuze heeft gemaakt, kan ze toch wel lekker even naar Nederland? Even bijtanken, en waarschijnlijk ook even het gevoel hebben dat de verhoudingen in de relatie niet al te scheef liggen.
Ze zegt zelf dat ze geen afstand kan/wil nemen van Nederland en dat ze persé in Canada wil zijn
Dan heeft het weinig nut om 6 weken naar Nederland te gaan
Dan heeft het weinig nut om 6 weken naar Nederland te gaan
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Nee dat zeg ik niet. Ik zeg dat ik verwacht dat het moeilijk zal zijn om na 6 weken NL weer terug naar Canada te moeten. Dat is wat anders dan dat ik niet terug wil/kan.quote:Op woensdag 4 juli 2007 17:47 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Ze zegt zelf dat ze geen afstand kan/wil nemen van Nederland en dat ze persé in Canada wil zijn
Dan heeft het weinig nut om 6 weken naar Nederland te gaan
Ik wil terug, ik moet terug en ik ga terug maar het zal niet makkelijk zijn na 6 weken NL.
Het nut van NL is dat ik idd even kan bijtanken zoals hierboven wordt gezegd.
Het nut is dat ze familie en vrienden kan bezoeken, nog een paar dagen werken bij haar oude werkgever, en en passant even kan voelen dat ze niet helemaal gek is geworden, maar gewoon in een moeilijke situatie zit, waar ze zich nog doorheen moet werken.
Gewoon een vakantie in het thuisland dus, zoals heel veel expats ieder jaar ondernemen.
Gewoon een vakantie in het thuisland dus, zoals heel veel expats ieder jaar ondernemen.
quote:Op woensdag 4 juli 2007 17:32 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Ik zou meteen weer terugvliegen naar Canada omdat ik mijn vriend niet meer wil missen, zelfs al ben ik samen met hem in een omgeving waarin ik mij minder gelukkig voel. Ik heb er vertrouwen in dat dat geluk over een tijd vanzelf gaat komen.
Mijn relatie is me dus meer waard dan het ongelukkig voelen op dit moment.
Hier zit wellicht een deel van het probleem.
Maar goed, ik heb makkelijk praten
"If you want to make God laugh, tell him about your plans"
Mijn reisverslagen
Mijn reisverslagen
Waarom maak je het dan niet een vakantie met een open einde?quote:Op woensdag 4 juli 2007 18:03 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Nee dat zeg ik niet. Ik zeg dat ik verwacht dat het moeilijk zal zijn om na 6 weken NL weer terug naar Canada te moeten. Dat is wat anders dan dat ik niet terug wil/kan.
Ik wil terug, ik moet terug en ik ga terug maar het zal niet makkelijk zijn na 6 weken NL.
Het nut van NL is dat ik idd even kan bijtanken zoals hierboven wordt gezegd.
Als je dan terug WIL, ga je terug
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Je ongelukkig voelen en je een loser voelen in een relatie.
Het zal wel aan mij liggen maar volgens mij is dat niet normaal
Het zal wel aan mij liggen maar volgens mij is dat niet normaal
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
God, die meid is gewoon nog ff aan het vechten voor haar eigen plekkie. Duurt altijd even, zit er zelf nu ook weer midden in.
Over een half jaar is ze helemaal toppie.
Over een half jaar is ze helemaal toppie.
Far better it is to dare mighty things, to win glorious triumphs even though checkered by failure, than to rank with those poor spirits who neither enjoy nor suffer much because they live in the gray twilight that knows neither victory nor defeat.
We hebben altijd gezegd dat we zo'n twee jaar uittrekken om hier te wennen en een beetje thuis te gaan voelen. Ik merk nu pas -nu we hier een jaar zitten- dat ik eindelijk het gevoel heb dat ik hier een beetje een plekje heb gevonden. Ik vond het van het begin af aan wel heerlijk om hier te zijn, maar het is nu pas echt een thuis aan het worden, met een (nog wel kleine) vriendenkring en een vertrouwd gevoel. Ook al gaat mijn Spaans nog moeilijk -ik kan wel een gesprek gaande houden, maar ik vind dat ontzettend vermoeiend. Ik merk dus dat ik soms de neiging heb gesprekken met Spanjaarden te vermijden omdat ik me zo moet inspannen, maar stukje bij beetje komen ze nu ook gewoon op mij af en móet ik wel. Verder moet ik er wel bijzeggen dat ik veel telefoneer met mijn zus en wat vriendinnen, en dat ik een hele actieve e-mail lijst heb met een grote groep vriendinnen waar we voortdurend met elkaar kletsen. Dat maakt dat ik me absoluut niet eenzaam voel, omdat ik gewoon veel aanspraak en sociale contacten heb op deze manier.
Mijn man heeft het in het begin heel moeilijk gevonden, die begint echt pas nu een beetje zijn plekje te vinden en ik hoor die termijn van +/- een jaar wel van meer mensen.
Ik denk dat een van de belangrijke punten die jij noemt is dat je je zo doelloos voelt. Dat is voor iedereen (ook mensen die niet zijn geëmigreerd) een reden om depressief te raken: een gebrek aan doel. Ik denk dat je daar echt aan moet gaan werken, het stellen van doelen aan jezelf. Ga er maar eens een paar weken over brainstormen met jezelf en met andere mensen (dat is dan gelijk je eerste doel ). Begin maar eens met wat korte termijn doelen. Ik merk dat ik er ook last van heb nu we nog zo aan het wachten zijn tot ons huis klaar is en ons bedrijf van start kan gaan. Dus dan maar richten op het Spaans leren, het Spaanse staatsexamen doen, en heb vorige maand auditie gedaan bij het Engelse theater hier om in het koor van Evita mee te zingen (ben ook aangenomen *cheerleaderding*), echt puur om gewoon weer even een doel te hebben. Het zijn allemaal geen supergrote belangrijke dingen, maar genoeg om af en toe tevreden over mezelf te zijn en hier een plekje te vinden. Stap voor stap, het is best veel allemaal.
sorry dat dit verhaal wat wazig overkomt, maar mijn dochtertje heeft vandaag de siësta overgeslagen en vraagt dus nu elke 5 seconden om aandacht. Dat maakt het wat lastig een coherent verhaal te typen)
Mijn man heeft het in het begin heel moeilijk gevonden, die begint echt pas nu een beetje zijn plekje te vinden en ik hoor die termijn van +/- een jaar wel van meer mensen.
Ik denk dat een van de belangrijke punten die jij noemt is dat je je zo doelloos voelt. Dat is voor iedereen (ook mensen die niet zijn geëmigreerd) een reden om depressief te raken: een gebrek aan doel. Ik denk dat je daar echt aan moet gaan werken, het stellen van doelen aan jezelf. Ga er maar eens een paar weken over brainstormen met jezelf en met andere mensen (dat is dan gelijk je eerste doel ). Begin maar eens met wat korte termijn doelen. Ik merk dat ik er ook last van heb nu we nog zo aan het wachten zijn tot ons huis klaar is en ons bedrijf van start kan gaan. Dus dan maar richten op het Spaans leren, het Spaanse staatsexamen doen, en heb vorige maand auditie gedaan bij het Engelse theater hier om in het koor van Evita mee te zingen (ben ook aangenomen *cheerleaderding*), echt puur om gewoon weer even een doel te hebben. Het zijn allemaal geen supergrote belangrijke dingen, maar genoeg om af en toe tevreden over mezelf te zijn en hier een plekje te vinden. Stap voor stap, het is best veel allemaal.
sorry dat dit verhaal wat wazig overkomt, maar mijn dochtertje heeft vandaag de siësta overgeslagen en vraagt dus nu elke 5 seconden om aandacht. Dat maakt het wat lastig een coherent verhaal te typen)
mooi he, alles
Je spreekt na een jaar nog niet goed Spaans? Dat lukte mij prima in 5 maanden.
P.S. Gaan trainen voor de marathon van Toronto, Montreal of New York is niks voor de TS?
P.S. Gaan trainen voor de marathon van Toronto, Montreal of New York is niks voor de TS?
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Ik kan me best redden in het Spaans, maar ik spreek het niet zo vloeiend zoals bijvoorbeeld Engels. Dus ik moet goed nadenken over alles wat ik wil zeggen en hóe ik het moet zeggen. Dat is vaak wel vermoeiend. Ik spreek natuurlijk thuis gewoon Nederlands en er gaan dagen voorbij dat ik nauwelijks een woord Spaans hoef te spreken, behalve in winkels. Daar gaat het natuurlijk niet sneller van....
mooi he, alles
Kun je dit verder toelichten?quote:Op woensdag 4 juli 2007 18:06 schreef SeLang het volgende:
[..]
Hier zit wellicht een deel van het probleem.
Maar goed, ik heb makkelijk praten
Omdat ik al weet dat ik terug wil.quote:Op woensdag 4 juli 2007 18:09 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
[..]
Waarom maak je het dan niet een vakantie met een open einde?
Als je dan terug WIL, ga je terug
Dat ongelukkig voelen en mezelf als de loser in de relatie zien beschouw ik als iets tijdelijks. Mocht ik over een jaar mezelf nog altijd zo voelen dan zal ik de hele situatie nog eens opnieuw bekijken en wellicht besluiten om terug te gaan. Ik ga daar echter niet van uit.quote:Op woensdag 4 juli 2007 18:11 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Je ongelukkig voelen en je een loser voelen in een relatie.
Het zal wel aan mij liggen maar volgens mij is dat niet normaal
Bedankt voor het delen van jouw ervaring. Ik verwacht ook wel dat het bij mij een jaar of zelfs langer kan gaan duren. Gelukkig merk ik wel langzaam wat verbeteringen wat me helpt geloven dat het wel goed gaat komen.quote:Op woensdag 4 juli 2007 19:01 schreef phileine het volgende:
Het mezelf doelloos voelen herken ik zeker. Mijn vriend is op dit moment toch een beetje mijn referentiekader en hij behaalt het ene succes na het andere waardoor ik me soms knap stom kan voelen.
Daarom ben ik sinds 2 weken ook heel bewust bezig om eigen dingen op te gaan zetten en een daarvan is het vrijwilligerswerk. Ben inmiddels door 3 organisaties teruggebeld voor vervolgafspraken en hoop dat er tenminste 1 is waarmee ik een match kan vinden.
Ik ga geen jaar van mijn leven opgeven(in de kracht van mijn leven) en al helemaal niet voor een partner, maar dat moet iedereen voor zichzelf uitmaken
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Haha, op zich een goede tip en heb daar ook zeker aan gedacht maar dan komt er weer bij kijken dat ik eigenlijk helemaal niet zo kapot ben van hardlopen. Ik doe het nu ook puur om mezelf bezig te houden maar echt lol heb ik er niet in helaas.quote:Op woensdag 4 juli 2007 20:43 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Je spreekt na een jaar nog niet goed Spaans? Dat lukte mij prima in 5 maanden.
P.S. Gaan trainen voor de marathon van Toronto, Montreal of New York is niks voor de TS?
Ik kan natuurlijk wel zelf uitstapjes maken naar museums, tentoonstellingen, bioscoop, winkelen etc. etc. maar ik leef tevens van een vrij beperkt budget waardoor ik toch activiteiten probeer te zoeken die me niet constant geld kosten.
En mijn antwoord is dan: wat is 1 jaar als je vervolgens met die persoon samen (gelukkig) 100 jaar oud kunt worden?quote:Op woensdag 4 juli 2007 22:28 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Ik ga geen jaar van mijn leven opgeven(in de kracht van mijn leven) en al helemaal niet voor een partner, maar dat moet iedereen voor zichzelf uitmaken
Probeer het een maand om je grenzen te verleggen. Wat ik van hardlopers hoor is dat het verslavend werkt om steeds verder en harder te gaan lopen.
Bovendien zou je een doel in je leven hebben
Bovendien zou je een doel in je leven hebben
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Er is ook nogal een verschil tussen iemand die alleen op vakantie gaat naar Argentinië, en iemand die zijn/haar Nederlandse familie meeneemt en thuis alleen maar Nederlands spreekt. Iemand die met het volledige gezin thuis een andere taal en cultuur hanteert, integreert veel moeilijker.quote:Op woensdag 4 juli 2007 20:43 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Je spreekt na een jaar nog niet goed Spaans? Dat lukte mij prima in 5 maanden.
Proud to be American. Hier woon ik.
"Beer is proof that God loves us" - Benjamin Franklin.
-
"Those who would give up Essential Liberty to purchase a little Temporary Safety deserve neither Liberty nor Safety" - Benjamin Franklin
"Beer is proof that God loves us" - Benjamin Franklin.
-
"Those who would give up Essential Liberty to purchase a little Temporary Safety deserve neither Liberty nor Safety" - Benjamin Franklin
Jeltje, in jouw positie is het zelfs nog lastiger dan de mijne denk ik. Een goede vriendin van mij verhuisde jaren geleden naar Ierland om bij haar vriend te gaan wonen. Zij sprak de taal prima, had daar een baantje etc, maar zij bleef zich ook een "loser" voelen in die relatie omdat het nu eenmaal zíjn land, zíjn leven was en niet het hare. En zij hing daar voor haar gevoel toch altijd een beetje bij, ook al deed hij alles om haar overal in te betrekken.
Na twee jaar zijn ze toen met zijn tweetjes naar Nederland verhuisd, en daar gebeurde precies het omgekeerde. Hij sprak overigens maar een heel klein beetje Nederlands en kon moeilijk hier aan het werk komen (kunstenaar) dus dat maakte het al moeilijker, maar hij werd dus opeens de afhankelijke, de "kleine" in de relatie, terwijl zij daar veel meer een eigen leven en eigen vrienden had. Ook al probeerde ook zij hem daar juist zoveel mogelijk bij te betrekken.
Dát aspect hebben wij natuurlijk niet. We zijn allebei nieuw hier, kennen allebei niemand, moeten allebei wennen. Die ongelijkheid lijkt me wel extra lastig, voor de ene omdat je je inderdaad zo afhankelijk en zo'n loser gaat voelen, voor de ander omdat je zo verantwoordelijk blijft voor het levensgeluk van je partner.
Het stel uit dit verhaal is trouwens uiteindelijk samen naar Argentinië geëmigreerd, daar waren ze allebei nieuw, spraken allebei de taal niet en dat was voor hun relatie in ieder geval erg goed. Maar goed, da's wel radicaal. Het toont wel aan hoe belangrijk het is dat je ook je eigen leven, je eigen vriendenkring daar opbouwt. Maar wat je erover vertelt ben je daar ook hard mee bezig. En tja, het neemt gewoon echt veel tijd.
Leg overigens niet de suggestie van Diego te snel terzijde. Het is best een mooi doel (zwaar, maar haalbaar) waar je echt trots op kunt zijn (zelfs al loop je een halve marathon) en hardlopen heeft als gunstige bijkomstigheid dat je serotonine-balans er een enorme duw in de goede richting van krijgt, iets dat vaak verstoord is bij mensen die zich niet zo lekker voelen na een erg grote verandering in hun leven en waar je je extra ongelukkig, lusteloos en nietsnutterig door kunt gaan voelen.
Na twee jaar zijn ze toen met zijn tweetjes naar Nederland verhuisd, en daar gebeurde precies het omgekeerde. Hij sprak overigens maar een heel klein beetje Nederlands en kon moeilijk hier aan het werk komen (kunstenaar) dus dat maakte het al moeilijker, maar hij werd dus opeens de afhankelijke, de "kleine" in de relatie, terwijl zij daar veel meer een eigen leven en eigen vrienden had. Ook al probeerde ook zij hem daar juist zoveel mogelijk bij te betrekken.
Dát aspect hebben wij natuurlijk niet. We zijn allebei nieuw hier, kennen allebei niemand, moeten allebei wennen. Die ongelijkheid lijkt me wel extra lastig, voor de ene omdat je je inderdaad zo afhankelijk en zo'n loser gaat voelen, voor de ander omdat je zo verantwoordelijk blijft voor het levensgeluk van je partner.
Het stel uit dit verhaal is trouwens uiteindelijk samen naar Argentinië geëmigreerd, daar waren ze allebei nieuw, spraken allebei de taal niet en dat was voor hun relatie in ieder geval erg goed. Maar goed, da's wel radicaal. Het toont wel aan hoe belangrijk het is dat je ook je eigen leven, je eigen vriendenkring daar opbouwt. Maar wat je erover vertelt ben je daar ook hard mee bezig. En tja, het neemt gewoon echt veel tijd.
Leg overigens niet de suggestie van Diego te snel terzijde. Het is best een mooi doel (zwaar, maar haalbaar) waar je echt trots op kunt zijn (zelfs al loop je een halve marathon) en hardlopen heeft als gunstige bijkomstigheid dat je serotonine-balans er een enorme duw in de goede richting van krijgt, iets dat vaak verstoord is bij mensen die zich niet zo lekker voelen na een erg grote verandering in hun leven en waar je je extra ongelukkig, lusteloos en nietsnutterig door kunt gaan voelen.
mooi he, alles
Het is niet mijn bedoeling om goede ideeen meteen af te ketsen want ik waardeer het enorm dat mensen met me meedenken. Echter, een marathon lopen lijkt me echt helemaal niks voor mij.quote:Op woensdag 4 juli 2007 22:33 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Probeer het een maand om je grenzen te verleggen. Wat ik van hardlopers hoor is dat het verslavend werkt om steeds verder en harder te gaan lopen.
Bovendien zou je een doel in je leven hebben
Ik moet die fiets nog steeds uit de kelder halen en dan ga ik een keer rondfietsen in Montreal.
Wij hebben het er ook al over gehad wat we zouden moeten doen als ik het hier niet zou trekken en mijn vriend heeft ook gezegd dat hij dan mee naar Nederland zou verhuizen. Echter, ik wil hem helemaal niet in die situatie brengen want ik geloof er in dat ik me uiteindelijk wel gelukkig ga voelen hier.quote:Op woensdag 4 juli 2007 23:19 schreef phileine het volgende:
Jeltje, in jouw positie is het zelfs nog lastiger dan de mijne denk ik. Een goede vriendin van mij verhuisde jaren geleden naar Ierland om bij haar vriend te gaan wonen. Zij sprak de taal prima, had daar een baantje etc, maar zij bleef zich ook een "loser" voelen in die relatie omdat het nu eenmaal zíjn land, zíjn leven was en niet het hare. En zij hing daar voor haar gevoel toch altijd een beetje bij, ook al deed hij alles om haar overal in te betrekken.
Na twee jaar zijn ze toen met zijn tweetjes naar Nederland verhuisd, en daar gebeurde precies het omgekeerde. Hij sprak overigens maar een heel klein beetje Nederlands en kon moeilijk hier aan het werk komen (kunstenaar) dus dat maakte het al moeilijker, maar hij werd dus opeens de afhankelijke, de "kleine" in de relatie, terwijl zij daar veel meer een eigen leven en eigen vrienden had. Ook al probeerde ook zij hem daar juist zoveel mogelijk bij te betrekken.
Dát aspect hebben wij natuurlijk niet. We zijn allebei nieuw hier, kennen allebei niemand, moeten allebei wennen. Die ongelijkheid lijkt me wel extra lastig, voor de ene omdat je je inderdaad zo afhankelijk en zo'n loser gaat voelen, voor de ander omdat je zo verantwoordelijk blijft voor het levensgeluk van je partner.
Het stel uit dit verhaal is trouwens uiteindelijk samen naar Argentinië geëmigreerd, daar waren ze allebei nieuw, spraken allebei de taal niet en dat was voor hun relatie in ieder geval erg goed. Maar goed, da's wel radicaal. Het toont wel aan hoe belangrijk het is dat je ook je eigen leven, je eigen vriendenkring daar opbouwt. Maar wat je erover vertelt ben je daar ook hard mee bezig. En tja, het neemt gewoon echt veel tijd.
Leg overigens niet de suggestie van Diego te snel terzijde. Het is best een mooi doel (zwaar, maar haalbaar) waar je echt trots op kunt zijn (zelfs al loop je een halve marathon) en hardlopen heeft als gunstige bijkomstigheid dat je serotonine-balans er een enorme duw in de goede richting van krijgt, iets dat vaak verstoord is bij mensen die zich niet zo lekker voelen na een erg grote verandering in hun leven en waar je je extra ongelukkig, lusteloos en nietsnutterig door kunt gaan voelen.
Ook het emigreren naar een land wat voor beiden nieuw is, is onze revue gepasseerd. We hebben het al over belgie gehad omdat je daar EN het Nederlands EN het frans hebt en daarbuiten is het ook nog eens dichtbij mijn thuisland. Verder hebben we het nog over italie gehad omdat dat een beetje ons land is.
Allemaal leuk en aardig maar ik wil niet nog meer problemen veroorzaken door weer te gaan verhuizen dus voorlopig blijf ik het hier proberen.
Ik kan me trouwens ook goed indenken hoe moeilijk het voor mijn vriend moet zijn om continu rekening met mij te moeten houden. Hij doet zo enorm zijn best om me in alles te betrekken maar soms lukt het hem gewoon niet en ben ik dus toch verdrietig. Niet alleen mijn leven is veranderd maar het zijne ook sinds ik bij hem ingetrokken ben. Hoe vaak ik hem ook zeg dat ik niet wil dat ie afspraken voor me afzegt, hij doet het toch.
Ik weet wat hardlopen doet voor lichaam en geest en daarom ga ik ook zo'n 4x per week iig even een half uur rennen. Helaas ben ik iedere keer ook weer blij als het erop zit en ik niet meer 'hoef' dus die marathon staat me nog veel meer tegen.
Toen wij hier pas kwamen had ik het ook heel erg moeilijk. Ik had mezelf wel duidelijk een doel gesteld, 5 jaar wil ik het proberen, en mocht het niets zijn dan weer terug naar huis. Ik zie me nog staan in de tuin de eerste keer toen de kids naar school waren, hublief aan het werk, en ik was thuis... Ik stond achter in de tuin, en probeerde geluiden te herkennen, maar niets wat ik hoorde was ook maar vertrouwd.quote:
Oei wat vond ik het moelijk die eerste tijd, todat ik mezelf wat meer gaf in de community. Zo leer je mensen kennen, en langzamerhand rol je er vanzelf in. Ik denk dat het heel belangrijk is dat je jezelf geeft. Ik las al eerder het advies voor vrijwilligers werk, of een cursus volgen wat je leuk vind, en ik denk dat dit heel belangrijk is. Niet alles met je vriend samen doen, maar gewoon dingen gaan ontdekken voor jezelf.
Misschien kun je inderdaad naar het engelstalige gedeelte van Canada verhuizen, gelijk een stukkie makkelijker om te communiceren.
Voor mezelf heb ik me echt moeten geven, en dat vond ik echt niet altijd makkelijk, maar leerde wel steeds meer mensen kennen, en ach via via via kreeg ik een baantje, toen een ander baantje, noem maar op. Nu na 9 jaar zou ik echt niet meer weg willen, heb nog steeds een vakantie gevoel als ik rondkijk, en vind alles nog steeds prachtig.
Ik ben blij dat ik me nooit toe heb gegeven aan het gevoel van "ik wil hier weg".. anders had ik al het mooie wat ik nu zie voel en ontdek in mijn leven ook nooit gehad.
Succes ermee
Screw the future...
We're cold now!
Canadians for global warming
We're cold now!
Canadians for global warming
Wat ik me nu ook bedenk.... Seizoenen kunnen ook een grote invloed hebben op het humeur!
Nu is het zomer hier en hoewel het grauw en grijs is en het regent, het is i.i.g. lang licht! Als ik op sta is het licht en als ik naar bed ga nog steeds... Maar in de winter is het anders, dan is het donker als ik op sta en nog donkerder als ik naar bed ga. Dat is echt niet goed voor het humeur dat kan ik je wel vertellen...
Een bijkomende ervaring is dat mensen in de winter moeilijker de deur uitkomen. Maak daarom gebruik van de zomer om zoveel mogelijk mensen te leren kennen. Want als het sneeuwt zit bijna iedereen hier binnen, en God weet dat ik door de sneeuw heb moeten fietsen om wat mensen te leren kennen (waaronder mijn huidige lief... )
Nu is het zomer hier en hoewel het grauw en grijs is en het regent, het is i.i.g. lang licht! Als ik op sta is het licht en als ik naar bed ga nog steeds... Maar in de winter is het anders, dan is het donker als ik op sta en nog donkerder als ik naar bed ga. Dat is echt niet goed voor het humeur dat kan ik je wel vertellen...
Een bijkomende ervaring is dat mensen in de winter moeilijker de deur uitkomen. Maak daarom gebruik van de zomer om zoveel mogelijk mensen te leren kennen. Want als het sneeuwt zit bijna iedereen hier binnen, en God weet dat ik door de sneeuw heb moeten fietsen om wat mensen te leren kennen (waaronder mijn huidige lief... )
)
Danmark: more usefull every day!
Wat doe je meestal de avonden met je vriend? Wil je dan juist het huis uit?
Als ik een (drukke) baan zou hebben zou ik er in elk geval weinig behoefte aan hebben, maar jij waarschijnlijk des te meer
Als ik een (drukke) baan zou hebben zou ik er in elk geval weinig behoefte aan hebben, maar jij waarschijnlijk des te meer
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Mijn vrouw werkt veel met "expats" die naar Nederland verhuizen, voornamelijk Amerikanen. Ook heeft ze wel eens Nederlanders die naar de VS kwamen als klant gehad. Voor iedereen is er een aanpassingsproces aan de nieuwe cultuur. Voor sommigen gaat dat heel makkelijk, voor anderen gaat dat erg moeilijk.
In een notedop, heel summier, is het eerste jaar het jaar waar alles nieuw is. Alles is mooi, alles is goed, en je zit goed in je vel. Het tweede jaar komt pas de cultuurshock. Je begint je nu te realiseren dat dit geen tijdelijke reis is, maar dat de omgeving je nieuwe nieuwe woonomgeving is, en hoe Nederlands je zelf nog bent in je denkwijze. De meeste Nederlanders die het niet zien zitten en weer terug keren, keren terug in het tweede jaar, het jaar dat de mooiheid er wel vanaf is, de heimwee het grootst is, en de realiteit je in de ogen staart. Pas in het 3e en 4e jaar pas je je echt aan aan de omgeving, en ga je je echt "thuis" voelen in je nieuwe land, en wil je niet meer terug naar Nederland.
Nogmaals, dat is voor iedereen anders, maar mij mijn ervaring met mensen die in een ander land zijn gaan wonen volgt zo ongeveer die trend. Voor sommigen gaat het allemaal veel sneller, voor sommigen langzamer. Maar er is vrijwel altijd sprake van een "wen"periode waar alles mooi is, een "cultuurschok" periode met "wat doe ik hier eigenlijk", en een "nieuw thuis" periode waar je je pas echt thuis voelt waar je woont.
Inukshuk, ik herken jouw verhaal een beetje, maar dan voor mijn vrouw. Zij sprak weinig tot geen Nederlands toen ze in 1998 naar Nederland kwam (nu spreekt ze "redelijk" Nederlands, genoeg om een goed gesprek te kunnen voeren, wel zet ze de woorden soms in Engelse volgorde, en is haar spelling in geschreven Nederlands niet goed), en ik vertrok naar mijn werk..... en daar zat ze dan, thuis. Wat nu? Maar ze vond al heel snel haar draai. We woonden vlak bij een busstation, dus ze nam de bus naar Utrecht om zelf te gaan winkelen, en ze werd lid van de International Women's Club waar ze ontdekte dat er in IJsselstein ZELF een Amerikaanse en een Britse woonde, en in Nieuwegein (een stad verderop) nog twee Amerikanen. Ze had eigenlijk binnen een paar maanden al een vriendenkring opgebouwd.
Ikzelf heb niet zo'n enorme cultuurschok gehad, maar ik was 4 jaar lang voorbereid op Amerika en Amerikaanse gewoonten door mijn vrouw, en had in Nederland ook al veel Amerikaanse vrienden (expats), en een gemiddeld feestje in mijn huis was altijd 50% Amerikaans/Brits/Canadees zo ongeveer....
Maar ik ken wel mensen waarbij de cultuurschok wel degelijk aanwezig was. Ik ken in ieder geval 1 Nederlander die het na 2 jaar in de VS niet meer zag zitten, en terug migreerde naar Nederland. Als je het 5 jaar volhoudt, dan ben je de cultuurschok allang voorbij, en zit je echt in je vel in je nieuwe thuisland.
In een notedop, heel summier, is het eerste jaar het jaar waar alles nieuw is. Alles is mooi, alles is goed, en je zit goed in je vel. Het tweede jaar komt pas de cultuurshock. Je begint je nu te realiseren dat dit geen tijdelijke reis is, maar dat de omgeving je nieuwe nieuwe woonomgeving is, en hoe Nederlands je zelf nog bent in je denkwijze. De meeste Nederlanders die het niet zien zitten en weer terug keren, keren terug in het tweede jaar, het jaar dat de mooiheid er wel vanaf is, de heimwee het grootst is, en de realiteit je in de ogen staart. Pas in het 3e en 4e jaar pas je je echt aan aan de omgeving, en ga je je echt "thuis" voelen in je nieuwe land, en wil je niet meer terug naar Nederland.
Nogmaals, dat is voor iedereen anders, maar mij mijn ervaring met mensen die in een ander land zijn gaan wonen volgt zo ongeveer die trend. Voor sommigen gaat het allemaal veel sneller, voor sommigen langzamer. Maar er is vrijwel altijd sprake van een "wen"periode waar alles mooi is, een "cultuurschok" periode met "wat doe ik hier eigenlijk", en een "nieuw thuis" periode waar je je pas echt thuis voelt waar je woont.
Inukshuk, ik herken jouw verhaal een beetje, maar dan voor mijn vrouw. Zij sprak weinig tot geen Nederlands toen ze in 1998 naar Nederland kwam (nu spreekt ze "redelijk" Nederlands, genoeg om een goed gesprek te kunnen voeren, wel zet ze de woorden soms in Engelse volgorde, en is haar spelling in geschreven Nederlands niet goed), en ik vertrok naar mijn werk..... en daar zat ze dan, thuis. Wat nu? Maar ze vond al heel snel haar draai. We woonden vlak bij een busstation, dus ze nam de bus naar Utrecht om zelf te gaan winkelen, en ze werd lid van de International Women's Club waar ze ontdekte dat er in IJsselstein ZELF een Amerikaanse en een Britse woonde, en in Nieuwegein (een stad verderop) nog twee Amerikanen. Ze had eigenlijk binnen een paar maanden al een vriendenkring opgebouwd.
Ikzelf heb niet zo'n enorme cultuurschok gehad, maar ik was 4 jaar lang voorbereid op Amerika en Amerikaanse gewoonten door mijn vrouw, en had in Nederland ook al veel Amerikaanse vrienden (expats), en een gemiddeld feestje in mijn huis was altijd 50% Amerikaans/Brits/Canadees zo ongeveer....
Maar ik ken wel mensen waarbij de cultuurschok wel degelijk aanwezig was. Ik ken in ieder geval 1 Nederlander die het na 2 jaar in de VS niet meer zag zitten, en terug migreerde naar Nederland. Als je het 5 jaar volhoudt, dan ben je de cultuurschok allang voorbij, en zit je echt in je vel in je nieuwe thuisland.
Proud to be American. Hier woon ik.
"Beer is proof that God loves us" - Benjamin Franklin.
-
"Those who would give up Essential Liberty to purchase a little Temporary Safety deserve neither Liberty nor Safety" - Benjamin Franklin
"Beer is proof that God loves us" - Benjamin Franklin.
-
"Those who would give up Essential Liberty to purchase a little Temporary Safety deserve neither Liberty nor Safety" - Benjamin Franklin
Bij de TS is naar eigen zeggen in elk geval totaal anders als wat Maartena zegt
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Thanks for pointing that out captain obviousquote:Op donderdag 5 juli 2007 18:12 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Bij de TS is naar eigen zeggen in elk geval totaal anders als wat Maartena zegt
"There is no dark side of the moon really. Matter of fact it's all dark."
Bedankt voor je reactie.quote:
Kan mij zelf ook nog de eerste dag herinneren dat mijn vriend aan zijn nieuwe baan begon; 8 januari 2007. Vanaf toen begonnen voor mij ook een beetje de 'problemen'. Hele dagen alleen thuis en niemand om langs te gaan of te kunnen bellen.
Ik moet zeggen dat ik het contact via e-mail en skype met Nederland wel heel fijn vind maar ik haal daar niet mijn voldoening uit. Die zal ik denk ik pas halen uit nieuwe contacten hier.
Er zit voor ons een grote kans in dat wij naar Toronto (engelstalig) gaan verhuizen in 2008. Ik hoop dat ik dan ook makkelijker aan werk kan komen.
Mijn vrijwilligerswerk is nu echt aan het lopen gegaan. Vandaag weer een afspraak kunnen maken voor een gesprek.
Ben in ieder geval weer gemotiveerd om wat aan mijn situatie te doen.
Wanneer mag je gaan werken en hoe lang ben je inmiddels in Canada?
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Onze avonden zijn eigenlijk altijd wel vol met het een of ander. 2 Weken geleden zaten we eigenlijk voor het eerst 's avonds op de bank voor de tv.quote:Op donderdag 5 juli 2007 17:02 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Wat doe je meestal de avonden met je vriend? Wil je dan juist het huis uit?
Als ik een (drukke) baan zou hebben zou ik er in elk geval weinig behoefte aan hebben, maar jij waarschijnlijk des te meer
We eten sowieso vrij laat omdat mijn vriend meestal pas rond een uur of 7 thuis is. We gaan ook vrijwel iedere avond een wandeling maken van minimaal een half uur. Daarbuiten is het visites hier en daar (hij heeft nogal een grote familie die vrij hecht met elkaar omgaan).
Ik wil zelf idd het liefst 's avonds de deur uit aangezien ik al de hele dag thuis heb gezeten. Mijn vriend is over het algemeen toch wel te porren om de deur uit te gaan. De vrijdag is daarop de uitzondering, dan heeft ie de hele week gewerkt en wil ie thuis blijven.
Grappig, ik heb dezelfde theorie op school gehad maar de periodes waren compleet anders.quote:Op donderdag 5 juli 2007 17:50 schreef maartena het volgende:
De eerste blije periode was ongeveer 2 weken en daarna begon dat af te nemen en kwam er het besef dat je er alleen voor stond in een land waar dingen anders waren. Die tweede periode kon erg lang duren en soms komen mensen er zelfs niet uit waardoor ze besluiten terug te gaan naar NL.
Ik vind het echt knap van je vrouw dat ze zo snel al een eigen kringetje wist op te bouwen. Het blijkt echt de sleutel te zijn: jezelf dwingen de deur uit te gaan en onder de mensen te komen.
Dan heb je geluk, want ik kan me voorstellen dat tot spanningen leidt.
Maar doet je vriend niet vaak iets wat jij leuk vindt? (wat drinken, filmpje pakken, etc, etc)
Maar doet je vriend niet vaak iets wat jij leuk vindt? (wat drinken, filmpje pakken, etc, etc)
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Ben nu bijna 7 maanden hier.quote:Op donderdag 5 juli 2007 23:29 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Wanneer mag je gaan werken en hoe lang ben je inmiddels in Canada?
Ik hoop dat ik vanaf januari 2008 mijn tijdelijke work permit heb (working holiday program). Dan zou ik een jaar via dat papiertje kunnen werken en in dat jaar wil ik dan mijn permanente verblijfsvergunning regelen (ben niet getrouwd dus we moeten een jaar samenwonen voordat ik een verblijfsvergunning aan kan vragen).
[
Dat had ik dus niet, ik vond het afschuwlijk het eerste jaar, en miste mijn familie en vrienden heel erg.quote:Op donderdag 5 juli 2007 17:50 schreef maartena het volgende:
In een notedop, heel summier, is het eerste jaar het jaar waar alles nieuw is. Alles is mooi, alles is goed, en je zit goed in je vel.
Dat klopt na ongeveer twee/drie jaar voelde ik me meer en meer thuisquote:Pas in het 3e en 4e jaar pas je je echt aan aan de omgeving, en ga je je echt "thuis" voelen in je nieuwe land, en wil je niet meer terug naar Nederland.
Fijn dat ze zich in ieder geval in ging zetten om iets te doen, ik geloof echt dat dit de sleutel is naar een succesvol transitionquote:Inukshuk, ik herken jouw verhaal een beetje, maar dan voor mijn vrouw.....
Absoluutquote:Als je het 5 jaar volhoudt, dan ben je de cultuurschok allang voorbij, en zit je echt in je vel in je nieuwe thuisland.
Zeker weten, echt waar het komt echt allemaal wel in orde, en je zult zien mocht je gaan verhuizen naar Toronto, dan zal je ook wel een beetje in je hart heimwee hebben naar Quebec, wat zit een mens toch raar in elkaar he?quote:Op donderdag 5 juli 2007 23:28 schreef Jeltje het volgende:
Bedankt voor je reactie.
Kan mij zelf ook nog de eerste dag herinneren dat mijn vriend aan zijn nieuwe baan begon; 8 januari 2007. Vanaf toen begonnen voor mij ook een beetje de 'problemen'. Hele dagen alleen thuis en niemand om langs te gaan of te kunnen bellen.
Ik moet zeggen dat ik het contact via e-mail en skype met Nederland wel heel fijn vind maar ik haal daar niet mijn voldoening uit. Die zal ik denk ik pas halen uit nieuwe contacten hier.
Good for you! En je zult zien als je eenmaal iets onderneemt zonder je vriend dat je relatie nog leuker wordt, want nu heb jij ook verhalen om te delen.quote:Mijn vrijwilligerswerk is nu echt aan het lopen gegaan. Vandaag weer een afspraak kunnen maken voor een gesprek. Ben in ieder geval weer gemotiveerd om wat aan mijn situatie te doen.
Screw the future...
We're cold now!
Canadians for global warming
We're cold now!
Canadians for global warming
Is dat nog gelukt, die work permit en/of baantje?quote:Op donderdag 5 juli 2007 23:34 schreef Jeltje het volgende:
Ben nu bijna 7 maanden hier.
Ik hoop dat ik vanaf januari 2008 mijn tijdelijke work permit heb (working holiday program). Dan zou ik een jaar via dat papiertje kunnen werken en in dat jaar wil ik dan mijn permanente verblijfsvergunning regelen (ben niet getrouwd dus we moeten een jaar samenwonen voordat ik een verblijfsvergunning aan kan vragen).
Ben best wel benieuwd hoe het je nou verder vergaan is, daarginder!
Ik hoop dat je je nu een stuk prettiger voelt en je draai ondertussen een beetje hebt gevonden!
FR
Bedankt voor de belangstelling!quote:Op zaterdag 8 maart 2008 03:29 schreef Bora-Bora het volgende:
[..]
Is dat nog gelukt, die work permit en/of baantje?
Ben best wel benieuwd hoe het je nou verder vergaan is, daarginder!
Ik hoop dat je je nu een stuk prettiger voelt en je draai ondertussen een beetje hebt gevonden!
Inmiddels zit ik nu ruim 15 maanden in Montreal. Over 2 weken gaan we verhuizen naar Toronto. Mijn vriend heeft een promotie aangeboden gekregen en die geaccepteerd. Voor mij zal het ook voordeliger gaan zijn om in een engelstalige omgeving te zitten.
Ik heb vanaf maand 1 t/m maand 11 een studie gevolgd die weinig uitdagend was. Daarnaast heb ik vanaf maand 3 t/m nu 1x per week bij een oud nederlands echtpaar in de huishouding gewerkt. Vanaf maand 7 t/m nu ben ik vrijwilligerswerk gaan doen, 2 dagen per week. Ik heb franse lessen gevolgd en ben inmiddels op het punt aangekomen waarop ik alle gesprekken wel kan volgen maar ik heb nog moeite met me uit te drukken in het frans.
Met de familie van mijn vriend gaat het inmiddels stukken beter. Ik zit minder stil in een hoekje en ze hebben me allemaal goed geaccepteerd.
Sociaal gezien heb ik beetje bij beetje een klein groepje mensen om me heen vergaard. Nu we 2 weken voor onze verhuizing zitten merk ik dat ik stiekem toch best een aantal vrienden heb gevonden. 1 Vriendin via mijn franse les, 1 vriendin via vrijwilligerswerk, 2 vriendinnen via school.
Tot nu toe heb ik nooit mogen werken. Een werkvergunning krijgen is een vrij ingewikkeld immigratieproces waar ik jullie niet mee zal vermoeien.
Er is echter een andere manier om een tijdelijke werkvergunning te krijgen en via die manier heb ik nu een werkvergunning gekregen. Deze ga ik begin april activeren en dan mag ik een jaar werken voor een werkgever naar keuze.
Mijn officiele immigratie-aanvraag heb ik in december de deur uitgedaan. Dit gaat ongeveer een jaar in beslag nemen dus hopelijk kan ik van mijn tijdelijke werkvergunning overgaan in de permanente verblijfsvergunning.
In Toronto ga ik dus op zoek naar werk. Ben al bij een uitzendbureau geweest en daar hebben ze me gezegd dat het niet moeilijk zou zijn om werk te vinden. Ga in toronto ook in het bestuur zitten van de nederlandse vereniging daar.
Mijn relatie is nog altijd erg goed en dat houdt me in dit land. Het kost erg veel tijd maar langzaam maar zeker begin ik mijn plekje hier wel te vinden.
Mooi. En het Engelstalige Toronto zal je je zeker sneller thuisvoelen. En als je het toch eens even helemaal gehad hebt rijd je gewoon 'even' naar de Niagara Falls om bij te komen.
Patience is not one of my virtues, neither is memory. Or patience for that matter.
quote:Op zondag 9 maart 2008 00:01 schreef popolon het volgende:
Mooi. En het Engelstalige Toronto zal je je zeker sneller thuisvoelen. En als je het toch eens even helemaal gehad hebt rijd je gewoon 'even' naar de Viagara Falls om bij te komen.
Maak er dan Viagara Rises vanquote:
Jeltje, fijn dat je je beter thuisvoelt. Anders zou het toch wel heel jammer zijn.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Niagara falls is een beetje zoals de VS is. Veel woorden weinig daden
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Ach, het overgrote deel van Canada is gelijk aan de VS eigenlijk..... zelfde opzet in steden, 80% van de winkels zijn gelijk aan de winkelketens in de VS (goed, je hebt zaken als FutureShop, Canadian Tire en Tim Hortons, maar de grote Amerikaanse ketens zijn allemaal vertegenwoordigd.), de auto's zijn hetzelfde, de mentaliteit is voor een groot deel ook hetzelfde.quote:Op maandag 10 maart 2008 03:07 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Niagara falls is een beetje zoals de VS is. Veel woorden weinig daden
Het enige echte verschil is dat de Canadees niet hetzelfde WIL zijn dan een Amerikaan, en dit dan ook glashard zal blijven ontkennen..... In de praktijk zijn de gebruiken en gewoonten voor een groot deel gelijk. Als je in Toronto rondloopt merk je nauwelijks verschil met andere steden aan de oostkust van Amerika.
Het mooiste vind ik nog de mensen die zeggen dat Amerikanen "geen cultuur" zouden hebben, en de Canadezen op miraculeuze wijze wel....
Proud to be American. Hier woon ik.
"Beer is proof that God loves us" - Benjamin Franklin.
-
"Those who would give up Essential Liberty to purchase a little Temporary Safety deserve neither Liberty nor Safety" - Benjamin Franklin
"Beer is proof that God loves us" - Benjamin Franklin.
-
"Those who would give up Essential Liberty to purchase a little Temporary Safety deserve neither Liberty nor Safety" - Benjamin Franklin
Fijn dat het nu op alle fronten veel beter gaat en dat je je een beetje op je gemak begint te voelen, daar! 
Het mooiste is natuurlijk dat je relatie zo goed is gebleven!
Bedankt voor je update hier, en veel succes bij het verhuizen en het opnieuw settelen hè!!
Dat gaat vast lukken.
En hou ons op de hoogte hè!
Het mooiste is natuurlijk dat je relatie zo goed is gebleven!
Bedankt voor je update hier, en veel succes bij het verhuizen en het opnieuw settelen hè!!
Dat gaat vast lukken.
En hou ons op de hoogte hè!
FR
Canadezen zijn in elk geval een stuk minder nep en daar reageerde ik ook op.
Niagara falls is net als de VS overschat
Niagara falls is net als de VS overschat
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Victoria Falls zijn me meer bijgebleven...quote:Op maandag 10 maart 2008 23:38 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Canadezen zijn in elk geval een stuk minder nep en daar reageerde ik ook op.
Niagara falls is net als de VS overschat
http://www.ccjonesphotos.(...)Victoria%20Falls.htm
Kijk dat is een waterval, Niagara falls is een stroompje dat 20 meter omlaag valt
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
En ut was er koud ook daar bij niagara, herinner me wel de lekkere ribsteaks ernaquote:Op woensdag 12 maart 2008 23:55 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Kijk dat is een waterval, Niagara falls is een stroompje dat 20 meter omlaag valt
Nou stroompje zou ik het niet echt willen noemen en er is altijd baas boven baas maar goed, we kunnen weer verder zonder al teveel in te gaan op de Viagra Falls.
Patience is not one of my virtues, neither is memory. Or patience for that matter.
quote:Op donderdag 13 maart 2008 00:14 schreef popolon het volgende:
[ afbeelding ]
Nou stroompje zou ik het niet echt willen noemen en er is altijd baas boven baas maar goed, we kunnen weer verder zonder al teveel in te gaan op de Viagra Falls.
Ik zou er best een keer naartoe willen!
FR
Kun je beter naar BA vliegen en Igazu bezoeken of naar Kaapstad en naar de Victoria falls gaan
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Heb je je aanvraag binnen Canada gedaan, of 'vanuit' Nederland? Ik heb het toendertijd via Nederland gedaan, terwijl ik eigenlijk de gehele tijd van de aanvraag,en op het moment van aanvraag gewoon in Canada was. Ik was binnen 6 maanden door de procedure, ook al was ik wat vergeten op te sturen (anders was het waarschijnlijk een maand of 4 geweest). Veel korter dan vanuit Canada dus. Ik ben wel getrouwd, dus zit niet met het minimum van een jaar enzo...quote:Op zaterdag 8 maart 2008 22:21 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Sociaal gezien heb ik beetje bij beetje een klein groepje mensen om me heen vergaard. Nu we 2 weken voor onze verhuizing zitten merk ik dat ik stiekem toch best een aantal vrienden heb gevonden. 1 Vriendin via mijn franse les, 1 vriendin via vrijwilligerswerk, 2 vriendinnen via school.
Tot nu toe heb ik nooit mogen werken. Een werkvergunning krijgen is een vrij ingewikkeld immigratieproces waar ik jullie niet mee zal vermoeien.
Er is echter een andere manier om een tijdelijke werkvergunning te krijgen en via die manier heb ik nu een werkvergunning gekregen. Deze ga ik begin april activeren en dan mag ik een jaar werken voor een werkgever naar keuze.
Mijn officiele immigratie-aanvraag heb ik in december de deur uitgedaan. Dit gaat ongeveer een jaar in beslag nemen dus hopelijk kan ik van mijn tijdelijke werkvergunning overgaan in de permanente verblijfsvergunning.
Die tijd heb ik zwart (ahum) gewerkt in een Macs, niet echt uitdagend, maar het hield me wel bezig. Dat was in Winnipeg, het is hier (Greater Toronto Area) wel moeilijker om zwart te werken als je niet bij een grote minderheid behoord.
Waar ga je wonen? Toronto zelf of ergens anders in de GTA? Wel saaier, maar minder hectisch.
Ik vind het zelf erg lastig om sociale contacten op te doen hier, ik werk wel, maar heb met geen van mijn collega's de behoefte om dit contact 'uit te breiden' . Mijn man heeft hetzelfde. Maar in het bestuur van de Nederlandse vereniging gaat dat vast wel lukken.... Heb nog steeds het plan om een activiteit te bezoeken, maar met onze levensovertuiging is het toch wel lastig om de man te overtuigen dat het bijwonen van een borrel nog niet betekent dat we zelf geheel dronken de bar komen uitrollen.
We bezoeken de activiteiten van zijn gemeenschap overigens ook niet, op 1 saaie bbq na dan.....
C'est la vie, et la vie est belle!
Hey boerinnetje,quote:Op vrijdag 14 maart 2008 19:31 schreef boerinnetje het volgende:
[..]
Heb je je aanvraag binnen Canada gedaan, of 'vanuit' Nederland? Ik heb het toendertijd via Nederland gedaan, terwijl ik eigenlijk de gehele tijd van de aanvraag,en op het moment van aanvraag gewoon in Canada was. Ik was binnen 6 maanden door de procedure, ook al was ik wat vergeten op te sturen (anders was het waarschijnlijk een maand of 4 geweest). Veel korter dan vanuit Canada dus. Ik ben wel getrouwd, dus zit niet met het minimum van een jaar enzo...
Die tijd heb ik zwart (ahum) gewerkt in een Macs, niet echt uitdagend, maar het hield me wel bezig. Dat was in Winnipeg, het is hier (Greater Toronto Area) wel moeilijker om zwart te werken als je niet bij een grote minderheid behoord.
Waar ga je wonen? Toronto zelf of ergens anders in de GTA? Wel saaier, maar minder hectisch.
Ik vind het zelf erg lastig om sociale contacten op te doen hier, ik werk wel, maar heb met geen van mijn collega's de behoefte om dit contact 'uit te breiden' . Mijn man heeft hetzelfde. Maar in het bestuur van de Nederlandse vereniging gaat dat vast wel lukken.... Heb nog steeds het plan om een activiteit te bezoeken, maar met onze levensovertuiging is het toch wel lastig om de man te overtuigen dat het bijwonen van een borrel nog niet betekent dat we zelf geheel dronken de bar komen uitrollen.
Ik heb de aanvraag vanuit Canada gedaan. Er staat iets van 9 maanden op de website van immigratie dus ik hoop dat het binnen die tijd geregeld kan zijn. Wacht nu inmiddels 3 maanden en weet alleen dat mijn immigratie aanvraag in process is. Gelukkig kan ik met mijn tijdelijke werkvergunning een jaar werken.
Afgelopen weekend zijn we overgehuisd naar Toronto. We wonen op Yonge en St-Claire.
Op dit moment bevind ik me voor een vakantie van 2 weken in NL. Daarna begint mijn nieuwe leventje in Toronto.
Nieuwe contacten vinden is voor mij ook lastig geweest in Montreal maar uiteindelijk is dat goedgekomen nadat ik beter in mijn vel kwam te zitten. Jammer dat jullie levensovertuiging de activiteiten die jullie ondernemen beperkt. Ik ga dus in het bestuur van de NLse vereniging in Toronto zitten en ik hoop op die manier toch in contact te komen met mensen die in hetzelfde schuitje zitten.
Veel succes met alles en wellicht tot ziens!
Tijd voor een update (voor de geinteresseerden)!
Er is ontzettend veel veranderd in mijn situatie.
Even een terugblik: ik ben op 18 december 2006 verhuisd naar Canada. Tot aan April 2008 heb ik in Montreal gewoond samen met mijn Canadese vriend. Moeilijkheden waar ik tegenaan liep waren o.a. de franse taal, de afwezigheid van vrienden, geen hobbies kunnen vinden, mezelf kwijt zijn, niet mogen werken en simpelweg NL missen.
Uiteindelijk heeft het ongeveer 9 maanden geduurd voordat ik me een beetje op m'n gemak begon te voelen in Montreal. Dingen die daar aan hebben bijgedragen waren mijn vrijwilligerswerk wat me weer een gevoel van eigenwaarde gaf, de franse lessen die ik volgde waardoor ik plots kon communiceren met de schoonfamilie, en de enkele vriendinnen die ik kreeg.
De laatste paar maanden in Montreal waren prima. Ik sprak wekelijks af met vriendinnen en hield mezelf bezig met mijn vrijwilligerswerk. Ik had een aanvraag ingediend voor een werkvergunning en die was in process dus ik kon niks anders doen dan wachten. Uiteindelijk kreeg ik mijn werkvergunning ergens in februari 2008.
In april 2008 zijn we verhuisd naar Toronto. Mijn vriend kreeg een andere functie aangeboden en ik heb niet hard geprotesteerd om het franstalige Montreal te verlaten. Ik was stiekem wel opgelucht aangezien ik twijfelde of ik wel een baan zou kunnen vinden in het Frans.
Voordat we verhuisden ben ik eerst nog 2 weken naar NL geweest. Dit maal besefte ik dat Canada echt mijn thuis was geworden. Ik irriteerde me aan sommige NLse gewoontes en vond het eten helemaal niet meer lekker. Ook miste ik mijn vriend die nog wel in Canada zat.
De verhuizing was dus in April. Vanaf toen ben ik full-time gaan solliciteren. Ik heb ongeveer 150 brieven de deur uit gedaan en heb zo'n 10 sollicitatigesprekken gehad. In totaal heeft het me twee maanden gekost voordat ik mijn huidige functie heb gevonden als recruiter. Ik heb zelfs een ander aanbod af moeten slaan om deze functie te accepteren.
Inmiddels werk ik nu full-time en het bevalt prima. Ik heb een studie in HR gedaan dus deze functie sluit prima aan. Tevens speel ik nu softball en tennis en zit ik in het bestuur van de NLse vereniging. Ik heb mezelf helemaal terug gevonden en zit tegenwoordig stukken beter in m'n vel. Nog altijd heb ik niet hetzelfde sociale leven als dat ik in NL had maar ik ben toch zeker 2 à 3 avonden per week onder de mensen en kan goed opschieten met mijn collega's. Ik heb geaccepteerd dat ik hier niet heb wat ik in NL had en dat maakt het allemaal stukken makkelijker.
Verder is mijn immigratie succesvol verlopen. Ik ben inmiddels een permanente resident waardoor ik altijd zal mogen werken in Canada. Mijn huidige functie gaat een goede opstap zijn voor mijn toekomstige carriere.
Wat nu echt heeft bijgedragen aan het aanpassingsproces is dat ik me realizeerde dat ik zelf de deur uit moest om dingen te veranderen. Ik heb geleerd dat thuis blijven zitten en zeuren over de situatie helemaal niks helpt. Het was eng om nieuwe dingen te ondernemen maar alleen daardoor is mijn leven een stuk prettiger geworden.
Kortom: ik voel me zeker wel gelukkig en heb niet meer de drang terug naar NL te willen.
Er is ontzettend veel veranderd in mijn situatie.
Even een terugblik: ik ben op 18 december 2006 verhuisd naar Canada. Tot aan April 2008 heb ik in Montreal gewoond samen met mijn Canadese vriend. Moeilijkheden waar ik tegenaan liep waren o.a. de franse taal, de afwezigheid van vrienden, geen hobbies kunnen vinden, mezelf kwijt zijn, niet mogen werken en simpelweg NL missen.
Uiteindelijk heeft het ongeveer 9 maanden geduurd voordat ik me een beetje op m'n gemak begon te voelen in Montreal. Dingen die daar aan hebben bijgedragen waren mijn vrijwilligerswerk wat me weer een gevoel van eigenwaarde gaf, de franse lessen die ik volgde waardoor ik plots kon communiceren met de schoonfamilie, en de enkele vriendinnen die ik kreeg.
De laatste paar maanden in Montreal waren prima. Ik sprak wekelijks af met vriendinnen en hield mezelf bezig met mijn vrijwilligerswerk. Ik had een aanvraag ingediend voor een werkvergunning en die was in process dus ik kon niks anders doen dan wachten. Uiteindelijk kreeg ik mijn werkvergunning ergens in februari 2008.
In april 2008 zijn we verhuisd naar Toronto. Mijn vriend kreeg een andere functie aangeboden en ik heb niet hard geprotesteerd om het franstalige Montreal te verlaten. Ik was stiekem wel opgelucht aangezien ik twijfelde of ik wel een baan zou kunnen vinden in het Frans.
Voordat we verhuisden ben ik eerst nog 2 weken naar NL geweest. Dit maal besefte ik dat Canada echt mijn thuis was geworden. Ik irriteerde me aan sommige NLse gewoontes en vond het eten helemaal niet meer lekker. Ook miste ik mijn vriend die nog wel in Canada zat.
De verhuizing was dus in April. Vanaf toen ben ik full-time gaan solliciteren. Ik heb ongeveer 150 brieven de deur uit gedaan en heb zo'n 10 sollicitatigesprekken gehad. In totaal heeft het me twee maanden gekost voordat ik mijn huidige functie heb gevonden als recruiter. Ik heb zelfs een ander aanbod af moeten slaan om deze functie te accepteren.
Inmiddels werk ik nu full-time en het bevalt prima. Ik heb een studie in HR gedaan dus deze functie sluit prima aan. Tevens speel ik nu softball en tennis en zit ik in het bestuur van de NLse vereniging. Ik heb mezelf helemaal terug gevonden en zit tegenwoordig stukken beter in m'n vel. Nog altijd heb ik niet hetzelfde sociale leven als dat ik in NL had maar ik ben toch zeker 2 à 3 avonden per week onder de mensen en kan goed opschieten met mijn collega's. Ik heb geaccepteerd dat ik hier niet heb wat ik in NL had en dat maakt het allemaal stukken makkelijker.
Verder is mijn immigratie succesvol verlopen. Ik ben inmiddels een permanente resident waardoor ik altijd zal mogen werken in Canada. Mijn huidige functie gaat een goede opstap zijn voor mijn toekomstige carriere.
Wat nu echt heeft bijgedragen aan het aanpassingsproces is dat ik me realizeerde dat ik zelf de deur uit moest om dingen te veranderen. Ik heb geleerd dat thuis blijven zitten en zeuren over de situatie helemaal niks helpt. Het was eng om nieuwe dingen te ondernemen maar alleen daardoor is mijn leven een stuk prettiger geworden.
Kortom: ik voel me zeker wel gelukkig en heb niet meer de drang terug naar NL te willen.
Leuk om eens een update te lezen. Mooi dat 't zo goed gaat.
Patience is not one of my virtues, neither is memory. Or patience for that matter.
7 weken
Ik heb een half jaartje in Frankrijk gewoond, en ik kon (naast mijn frans van de middelbare school) amper Frans praten. Doordat die mensen waar ik bij woonde geen engels konden was ik genoodzaakt ook frans te praten. En dan is 7 weken inderdaad te kort. Na dat half jaar kon ik mij wel aardig redden, en jij hebt natuurlijk het voordeel dat je ook nog les krijgt en in een engels/franse omgeving woont die jou veel kunnen uitleggen. Maak mij dan ook een beetje zorgen om het feit dat je al zo snel met deze gedachten komt. Wat had je anders verwacht, en waarom was je niet voorbereidt op het feit dat het allemaal frans was?
Daarbij lijkt het mij heel normaal dat je nog geen nieuwe vrienden hebt na zo'n korte tijd. Of je moet helemaal niet kieskeurig zijn, maar vrienden met iemand zijn moet groeien. En natuurlijk hebben zij hun eigen leven, die gekke hollander hebben zij niet nodig. Je zult dus voor je plekje moeten vechten. Maar buiten de taalbarrière om had je je andere problemen natuurlijk ook gehad als je in nederland ergens anders was gaan wonen. Ik zie het aan mijn vriendin die bij mij is ingetrokken, ook zij heeft de ervaringen die jij ook hebt. Dat is heel normaal en kost tijd. Alleen jonge kinderen pak je op en zet je ergens neer waarna ze binnen notime acclimatiseren en vriendjes en vriendinnetjes vinden. Maar ik hoop dat jij kieskeuriger bent
Als het goed is, is deze verandering voor het leven. Dan is 7 weken natuurlijk helemaal niets..
Ik heb een half jaartje in Frankrijk gewoond, en ik kon (naast mijn frans van de middelbare school) amper Frans praten. Doordat die mensen waar ik bij woonde geen engels konden was ik genoodzaakt ook frans te praten. En dan is 7 weken inderdaad te kort. Na dat half jaar kon ik mij wel aardig redden, en jij hebt natuurlijk het voordeel dat je ook nog les krijgt en in een engels/franse omgeving woont die jou veel kunnen uitleggen. Maak mij dan ook een beetje zorgen om het feit dat je al zo snel met deze gedachten komt. Wat had je anders verwacht, en waarom was je niet voorbereidt op het feit dat het allemaal frans was?
Daarbij lijkt het mij heel normaal dat je nog geen nieuwe vrienden hebt na zo'n korte tijd. Of je moet helemaal niet kieskeurig zijn, maar vrienden met iemand zijn moet groeien. En natuurlijk hebben zij hun eigen leven, die gekke hollander hebben zij niet nodig. Je zult dus voor je plekje moeten vechten. Maar buiten de taalbarrière om had je je andere problemen natuurlijk ook gehad als je in nederland ergens anders was gaan wonen. Ik zie het aan mijn vriendin die bij mij is ingetrokken, ook zij heeft de ervaringen die jij ook hebt. Dat is heel normaal en kost tijd. Alleen jonge kinderen pak je op en zet je ergens neer waarna ze binnen notime acclimatiseren en vriendjes en vriendinnetjes vinden. Maar ik hoop dat jij kieskeuriger bent
Als het goed is, is deze verandering voor het leven. Dan is 7 weken natuurlijk helemaal niets..
En als je nu de update even leest, dan zie je dat het allemaal supergoed is gekomen!quote:Op zaterdag 2 augustus 2008 20:33 schreef Tarabass het volgende:
7 weken
Ik heb een half jaartje in Frankrijk gewoond, en ik kon (naast mijn frans van de middelbare school) amper Frans praten. Doordat die mensen waar ik bij woonde geen engels konden was ik genoodzaakt ook frans te praten. En dan is 7 weken inderdaad te kort. Na dat half jaar kon ik mij wel aardig redden, en jij hebt natuurlijk het voordeel dat je ook nog les krijgt en in een engels/franse omgeving woont die jou veel kunnen uitleggen. Maak mij dan ook een beetje zorgen om het feit dat je al zo snel met deze gedachten komt. Wat had je anders verwacht, en waarom was je niet voorbereidt op het feit dat het allemaal frans was?
Daarbij lijkt het mij heel normaal dat je nog geen nieuwe vrienden hebt na zo'n korte tijd. Of je moet helemaal niet kieskeurig zijn, maar vrienden met iemand zijn moet groeien. En natuurlijk hebben zij hun eigen leven, die gekke hollander hebben zij niet nodig. Je zult dus voor je plekje moeten vechten. Maar buiten de taalbarrière om had je je andere problemen natuurlijk ook gehad als je in nederland ergens anders was gaan wonen. Ik zie het aan mijn vriendin die bij mij is ingetrokken, ook zij heeft de ervaringen die jij ook hebt. Dat is heel normaal en kost tijd. Alleen jonge kinderen pak je op en zet je ergens neer waarna ze binnen notime acclimatiseren en vriendjes en vriendinnetjes vinden. Maar ik hoop dat jij kieskeuriger bent
Als het goed is, is deze verandering voor het leven. Dan is 7 weken natuurlijk helemaal niets..
Goed van Jeltje om het niet op te geven, maar om er juist voor te gaan.
Zo zie je maar dat je in een jaar tijd echt wel een hoop op kunt bouwen.
Ja, die met de ballen in de bek.
Twee posts boven mequote:Op zaterdag 2 augustus 2008 22:19 schreef Biancavia het volgende:
[..]
En als je nu de update even leest, dan zie je dat het allemaal supergoed is gekomen!
Goed van Jeltje om het niet op te geven, maar om er juist voor te gaan.
Zo zie je maar dat je in een jaar tijd echt wel een hoop op kunt bouwen.
Nouja, gelukkig maar! Al het beste natuurlijk..
Victoria Falls, game parks, Durban, Swaziland, Sin City (Botswana), de Kaap, etc. etc.quote:Op donderdag 13 maart 2008 16:32 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Kun je beter naar BA vliegen en Igazu bezoeken of naar Kaapstad en naar de Victoria falls gaan
Hoi Jeltje,
Ik zie je topic nu pas voor het eerst, maar vond het erg leuk en interessant dit allemaal te lezen doordat ik er veel in herken bij mezelf en omdat het gewoon boeiend is.
Heel knap van je dat je zo hebt doorgezet !
Ik zie je topic nu pas voor het eerst, maar vond het erg leuk en interessant dit allemaal te lezen doordat ik er veel in herken bij mezelf en omdat het gewoon boeiend is.
Heel knap van je dat je zo hebt doorgezet !
Rien ne sert de penser. Il faut réfléchir avant.
Zeer herkenbaar allemaal. Al voel ik me hier (in Laos) wel thuis...met de taal heb ik nog wel moeite. Laotiaans is gewoon zo compleet anders plus dat ik ook nog opnieuw moet leren lezen en schrijven, dat duurt gewoon een tijdje. Ook zijn mijn vrouw en ik zo gewend om in het engels te communiceren dat het gewoon raar is om het haar Lao te spreken.
Mijn kennisen kring bestaat nu voor het grootste deel uit expats. Dan merk je toch dat er een groot verschil tussen Laotianen en expats bestaat. Overigens is dat met Thai dat verschil gewoon kleiner omdat dat een veel meer ontwikkeld land is.
Het helpt dat de Laotianen zulke vreselijk aardige mensen trouwens.
Anyway...ik heb ooit 8 jaar geleden Toronto bezocht. Leuke stad..heel aardige mensen...nog staan griezelen op glazen vloer in de CN Tower en uiteraard de Niagra Falls bezichtigd. Goed om te horen dat je nu ingeburgerd bent in Canada.
Mijn kennisen kring bestaat nu voor het grootste deel uit expats. Dan merk je toch dat er een groot verschil tussen Laotianen en expats bestaat. Overigens is dat met Thai dat verschil gewoon kleiner omdat dat een veel meer ontwikkeld land is.
Het helpt dat de Laotianen zulke vreselijk aardige mensen trouwens.
Anyway...ik heb ooit 8 jaar geleden Toronto bezocht. Leuke stad..heel aardige mensen...nog staan griezelen op glazen vloer in de CN Tower en uiteraard de Niagra Falls bezichtigd. Goed om te horen dat je nu ingeburgerd bent in Canada.
Modus Vivendi!
Beetje aan het werk @ Lao P.D.R.
Soda water en Earl Grey :-)
Beetje aan het werk @ Lao P.D.R.
Soda water en Earl Grey :-)
Ja Jeltje, inderdaad ben ik ook blij voor je dat je het uiteindelijk toch allemaal zo'n positieve draai hebt weten te geven en dat je weer helemaal de oude bent!!
En hoe gaat het nu als je bij de Franstalige familie/vrienden van je vriend bent? Voel je je niet meer buitengesloten, nu -of liever: sluit je jezelf nu niet meer zo buiten als in het begin?
Heel veel geluk daar, in ieder geval!
En hoe gaat het nu als je bij de Franstalige familie/vrienden van je vriend bent? Voel je je niet meer buitengesloten, nu -of liever: sluit je jezelf nu niet meer zo buiten als in het begin?
Heel veel geluk daar, in ieder geval!
FR
En, nog steeds niet?quote:Op zaterdag 2 augustus 2008 19:33 schreef Jeltje het volgende:
Tijd voor een update (voor de geinteresseerden)!
[knip]
Verder is mijn immigratie succesvol verlopen. Ik ben inmiddels een permanente resident waardoor ik altijd zal mogen werken in Canada. Mijn huidige functie gaat een goede opstap zijn voor mijn toekomstige carriere.
Wat nu echt heeft bijgedragen aan het aanpassingsproces is dat ik me realizeerde dat ik zelf de deur uit moest om dingen te veranderen. Ik heb geleerd dat thuis blijven zitten en zeuren over de situatie helemaal niks helpt. Het was eng om nieuwe dingen te ondernemen maar alleen daardoor is mijn leven een stuk prettiger geworden.
Kortom: ik voel me zeker wel gelukkig en heb niet meer de drang terug naar NL te willen.
Ben benieuwd hoe het nu met je gaat!
FR
Inmiddels woon ik nu al weer 3 jaar in Canada...de tijd gaat vlug!
Het is leuk om te lezen hoe ik me toendertijd heb gevoeld en dat te vergelijken met hoe ik me nu voel.
Ik woon nog steeds in Toronto en ben inmiddels van werkgever gewisseld. Ik werk nu voor een van de grootste retail bedrijven (Canadian Tire voor degenen die het kennen) in Canada als staffing specialist. Mijn eerste baan heeft mij duidelijk geholpen in het vinden van mijn huidige functie. Mbt mijn werk heb ik echt een gevoel van 'finally justice'. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik extra hard moest werken om erkenning te krijgen in Canada, puur en alleen omdat ik een immigrant ben. Mijn huidige werkgever is een werkgever waar veel Canadezen jaloers op zijn en waar ze graag zouden willen werken dus ik voel eindelijk dat ik op gelijke lijn sta met de Canadezen.
Mijn vriend en ik zijn ook nog altijd samen en we hebben inmiddels nieuwe toekomstplannen ontwikkeld: we verhuizen over ongeveer 1 jaar naar Brussel om daar vervolgens een jaar of 2 a 3 te gaan wonen voordat we ons ergens permanent willen gaan settelen. Van de ene kant heb ik er zin in (familie en vrienden dichtbij) maar van de andere kant vind ik het toch ook wel weer eng aangezien ik veel op moet geven. Met name op professioneel vlak vind ik het moeilijk. Ik ben in Canada onderweg naar het hebben van een goede carriere en in Belgie heb ik natuurlijk nog geen enkele ervaring...
Sociaal gezien gaat het op zich prima al is het nog steeds niet zoals het in NL was. Wat ik het meeste mis is het hebben van die ene goede vriendin die ik ten alle tijden kan bellen. Ik heb wel een hoop mensen om me heen verzameld waar ik leuke dingen mee doe dus ik verveel me in principe niet. Ik heb zelf een softbal team samengesteld van collega's en speel nu inmiddels twee keer per week met een vaste groep mensen. Na het sporten gaan we vaak wat drinken.
Mijn engels is inmiddels near-perfect. Ik voel me vaak meer op mijn gemak in het engels dan in het NLs. Wie had dat gedacht?! Mijn frans is ook erg goed geworden al blijf ik fouten maken. Ik heb inmiddels geleerd om met mijn fouten te leven en brabbel dus gewoon een eind weg in mijn gebrekkige frans.
Dat was het weer voor de komende tijd! Tot over een jaar...ofzo..
Het is leuk om te lezen hoe ik me toendertijd heb gevoeld en dat te vergelijken met hoe ik me nu voel.
Ik woon nog steeds in Toronto en ben inmiddels van werkgever gewisseld. Ik werk nu voor een van de grootste retail bedrijven (Canadian Tire voor degenen die het kennen) in Canada als staffing specialist. Mijn eerste baan heeft mij duidelijk geholpen in het vinden van mijn huidige functie. Mbt mijn werk heb ik echt een gevoel van 'finally justice'. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik extra hard moest werken om erkenning te krijgen in Canada, puur en alleen omdat ik een immigrant ben. Mijn huidige werkgever is een werkgever waar veel Canadezen jaloers op zijn en waar ze graag zouden willen werken dus ik voel eindelijk dat ik op gelijke lijn sta met de Canadezen.
Mijn vriend en ik zijn ook nog altijd samen en we hebben inmiddels nieuwe toekomstplannen ontwikkeld: we verhuizen over ongeveer 1 jaar naar Brussel om daar vervolgens een jaar of 2 a 3 te gaan wonen voordat we ons ergens permanent willen gaan settelen. Van de ene kant heb ik er zin in (familie en vrienden dichtbij) maar van de andere kant vind ik het toch ook wel weer eng aangezien ik veel op moet geven. Met name op professioneel vlak vind ik het moeilijk. Ik ben in Canada onderweg naar het hebben van een goede carriere en in Belgie heb ik natuurlijk nog geen enkele ervaring...
Sociaal gezien gaat het op zich prima al is het nog steeds niet zoals het in NL was. Wat ik het meeste mis is het hebben van die ene goede vriendin die ik ten alle tijden kan bellen. Ik heb wel een hoop mensen om me heen verzameld waar ik leuke dingen mee doe dus ik verveel me in principe niet. Ik heb zelf een softbal team samengesteld van collega's en speel nu inmiddels twee keer per week met een vaste groep mensen. Na het sporten gaan we vaak wat drinken.
Mijn engels is inmiddels near-perfect. Ik voel me vaak meer op mijn gemak in het engels dan in het NLs. Wie had dat gedacht?! Mijn frans is ook erg goed geworden al blijf ik fouten maken. Ik heb inmiddels geleerd om met mijn fouten te leven en brabbel dus gewoon een eind weg in mijn gebrekkige frans.
Dat was het weer voor de komende tijd! Tot over een jaar...ofzo..
Heeft je vriend/man gekozen voor een baan in Brussel?
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Nee, we gaan er beide mogelijk zonder baan heen en zullen daar dan opnieuw moeten beginnen. Mijn vriend werkt wel voor een groot internationaal bedrijf met een kantoor in Brussel en is bezig om overgeplaatst te worden maar niks is nog zeker.quote:Op zaterdag 5 december 2009 00:42 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Heeft je vriend/man gekozen voor een baan in Brussel?
We hebben voor Brussel gekozen vanwege de taal. Mijn vriend spreekt vloeiend engels en frans en ik spreek daarnaast ook nog Nederlands dus in principe zouden we daar vrij gemakkelijk werk moeten kunnen vinden.
Raar dat je dan teruggaat naar Brussel of Europa. Dan kan je toch net zo goed blijven?
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Ik begrijp je reactie maar nee. Brussel is zo goed als thuis voor mijzelf. Mijn familie woont allemaal in het zuiden van NL dus dat is voor mij de grootste beweegreden. Een andere beweegreden is het feit dat we soms moeilijkheden hebben met mijn vriend zijn familie. Hij heeft 3 verschillende families die allemaal in Montreal wonen (6 uur rijden) en voortdurend aan ons 'trekken' mbt langskomen. Een laatste beweegreden en tevens belangrijke beweegreden is dat ik wil weten hoe het is om aan mijn kant van de wereld te wonen. Ik heb mijn laatste drie jaar volledig geschikt naar mijn vriend en zijn familie en nu gaan we het dus andersom proberen.quote:Op zaterdag 5 december 2009 09:17 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Raar dat je dan teruggaat naar Brussel of Europa. Dan kan je toch net zo goed blijven?
Mijn vriend is trouwens degene die met dit plan kwam en die het liefst al over een half jaar daar zit.
Wij weten inmiddels dat we in principe ons vrij eenvoudig kunnen settelen in een nieuwe omgeving en zien dit dus als een volgende uitdaging totdat we willen beginnen aan kinderen.
Op het moment dat we ons willen gaan settelen kunnen we dan een weloverwogen beslissing nemen aangezien we beide landen hebben 'uitgetest'.
Trekt Nederland je dan toch of is het meer, try and error?
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
|
|
