KAA Kaaskoppen in het Buitenland
Nee, geen oud-Hollands spel, maar een forum voor Nederlanders die in het buitenland wonen.
Hallo rupicola,quote:Op vrijdag 2 maart 2007 10:32 schreef rupicola het volgende:
Hey Jeltje,
Ik zie je topic nu pas - fijn om te horen dat het toch de goede richting met je opgaat
Ik wil ook graag mijn eigen ervaringen met je delen: ik ben verhuisd van Brussel naar Amersfoort om bij mijn vriend te wonen. En nee, dat is niet hetzelfde als naar Canada verhuizen, maar ik herken toch wel heel veel dingen in jouw verhaal.
De taal bijvoorbeeld: ik voel me nog steeds ontzettend onzeker als ik met een Nederlander praat, ik denk de hele tijd "Gebruiken ze die uitdrukking hier wel? Is dit geen typisch Vlaams woord?". En nog steeds zijn er van die botte harken die als ze mij horen, meteen Jambers proberen te imiteren. Alsof elke Vlaming praat als Jambers, Samson of Urbanus.
Toch pas ik ervoor om te gaan praten als Linda de Mol, want ik ben nu eenmaal een Vlaamse en ik ben daar trots op. Met de jaren zal het ook wel beter gaan met die onzekerheid (en weet ik beter welke volkomen Nederlandse woorden een Nederlander niet verstaat).
Het isolement is iets waar ik nu nog steeds last van heb (hoewel ik binnenkort hier 2 jaar woon). Ja, ik heb me ingeschreven bij de sportschool, maar ik leer op de crosstrainer echt geen mensen kennen. Me inschrijven voor andere cursussen is moeilijk ivm mijn werk (laat thuis) - vrienden heb ik hier dus nog steeds niet.
Het voordeel bij mij is dat ik hier wel snel een baan had (sterker nog: ik wilde pas hierheen verhuizen op het moment dat ik reeds een contract op zak had) en dus wel een manier om de week door te komen.
De laatste maanden is het niet zo goed gegaan met me (overspannen thuis gezeten), maar daarvan ligt de oorzaak ook zeker in mijn karakter (dat perfectionisme is werkelijk nergens goed voor).
Maar volgens mij hoef jij daar niet voor te vrezen, gezien je al van in het begin je er zo bewust bezig mee bent dat je een plekje in de maatschappij wil hebben.
Bonne chance (en nog een tip voor een taalcursus: www.bis.vlaanderen.be )
Bedankt voor je reactie.
Ik kan me voorstellen dat je je vaak toch wat opgelaten voelt tussen de nederlanders. We staan er toch een beetje om bekend dat we vaak erg direct kunnen zijn. Als ik jou was zou ik proberen toch mee te lachen in de urbanus en samson grappen; in principe bedoelen mensen dat niet persoonlijk naar jou toe.
Het is jammer dat ook jij dat perfectionisme hebt. Denk dat we allebei wel weten dat het veel beter is om schijt aan alles te hebben, maar toch is het lastig daar naar te handelen.
Wat ik me afvraag: heb je geen collega's waar je bijvoorbeeld na het werk een drankje mee kunt gaan drinken? En hoe zit het met de omgeving van je vriend? Heeft hij geen vrienden die je inmiddels ook hebt leren kennen en die nu jouw vrienden zijn geworden?
Je hebt gelijk dat een sportschool niet echt helpt in het krijgen van vrienden. Als mijn vriendin niet met me meegaat spreek ik ook echt niet met andere mensen. Iedereen is bezig met zijn/haar eigen training.
Bedankt voor de tip voor een taalcursus, zal de website zodadelijk eens gaan bestuderen.
Jij ook veel succes in Nederland
Zoals anderen ook al zeggen; probeer zoveel mogelijk Frans te praten. In het begin vind je het misschien eng wat iedereen volgens mij heeft... Een buitenlandse vriend wilde ook graag Nederlands leren en ja, dan zul je het toch moeten spreken. Als hij dan langs kwam gingen we eerst een of twee uur in het Nederlands en daarna de rest van de avond in het Engels verder. Aangezien zijn Nederlands nul was toen hij hier kwam was het erg zwaar dus hielden we het bij een of twee uur. Misschien een idee om dat met je vriend te doen? Dan is de schaamte wellicht al minder. En misschien ook een plan om een sport te gaan doen? Leer je gelijk wat mensen kennen en kun je ook je taal oefenen. Daarnaast is mijn ervaring dat mensen het alleen maar heel erg waarderen als je hun taal probeerd te spreken. Heel veel succes daar!
Se altid på livet från den ljusa sidan
Wat herkenbaar allemaal!
Zelf vertrok ik ruim 7 jaar geleden naar Australie om bij meneer Fiep te vertoeven. Het eerste jaar was ver-schrik-ke-lijk: van een opzichzelfwonende, werkende, sociale tante, naar een dozig aanhangseltje van de vent. Ik kende niemand (zijn familie en vrienden is toch zijn sociale kring en niet noodzakelijkerwijze de jouwe!), verdwaalde regelmatig in mijn eigen suburb, bepaalde uitdrukkingen gingen finaal aan mij voorbij en ik wist helemaal niets van de lokale current affairs. Bovendien werd ik (ik had nog geen Australisch accent) niet als volledig persoon gezien, althans zo voelde het, maar als een soort exotisch kippetje uit een ver klompenland (dat toch wel heel hard in haar handjes mocht knijpen dat ze in zo'n goddelijk oord mocht vertoeven....!).
Wat betreft tips: ga werken, het maakt niet uit of het vrijwillig, zwart, of onderbetaalde k*tbaantjes zijn, maar ga de deur uit, get involved en krijg je zelfvertrouwen terug! Musea en sportscholen bezoeken zijn leuke tijdverdrijvingen, maar het is toch lastiger om meaningful contact te leggen. Ik zou ook niet teveel blijven hangen aan Nederland of aan mede-migranten - alhoewel het af en toe wel eens lekker is om het nieuwe "vaderland" flink af te zeiken, is het belangrijk om niet door te slaan naar het negatieve. Want het uiteindelijke doel (tenzij je je vent mee terug kan sleuren naar klompenland) is toch dat je een geslaagde vrouw in den vreemde bent - met een volle sociale en zakelijke agenda, toch!?!
Zelf vertrok ik ruim 7 jaar geleden naar Australie om bij meneer Fiep te vertoeven. Het eerste jaar was ver-schrik-ke-lijk: van een opzichzelfwonende, werkende, sociale tante, naar een dozig aanhangseltje van de vent. Ik kende niemand (zijn familie en vrienden is toch zijn sociale kring en niet noodzakelijkerwijze de jouwe!), verdwaalde regelmatig in mijn eigen suburb, bepaalde uitdrukkingen gingen finaal aan mij voorbij en ik wist helemaal niets van de lokale current affairs. Bovendien werd ik (ik had nog geen Australisch accent) niet als volledig persoon gezien, althans zo voelde het, maar als een soort exotisch kippetje uit een ver klompenland (dat toch wel heel hard in haar handjes mocht knijpen dat ze in zo'n goddelijk oord mocht vertoeven....!).
Wat betreft tips: ga werken, het maakt niet uit of het vrijwillig, zwart, of onderbetaalde k*tbaantjes zijn, maar ga de deur uit, get involved en krijg je zelfvertrouwen terug! Musea en sportscholen bezoeken zijn leuke tijdverdrijvingen, maar het is toch lastiger om meaningful contact te leggen. Ik zou ook niet teveel blijven hangen aan Nederland of aan mede-migranten - alhoewel het af en toe wel eens lekker is om het nieuwe "vaderland" flink af te zeiken, is het belangrijk om niet door te slaan naar het negatieve. Want het uiteindelijke doel (tenzij je je vent mee terug kan sleuren naar klompenland) is toch dat je een geslaagde vrouw in den vreemde bent - met een volle sociale en zakelijke agenda, toch!?!
"Het is wel leuk hoor, al die avonturen, maar je krijgt er zo'n stijve nek van."
Bedankt voor je reactie. Goed om te lezen dat ik niet de enige ben die zich inderdaad een dozig aanhangsel van de kerel voelt. Je vertelt dat voor jou het eerste jaar vreselijk was...ik hoop toch eigenlijk wel dat ik eerder mijn leven opnieuw heb op kunnen bouwen hier. Moet er niet aan denken me nog 9 maanden zo te moeten voelen om eerlijk te zijn.quote:Op woensdag 7 maart 2007 05:30 schreef Fiep het volgende:
Wat herkenbaar allemaal!
Zelf vertrok ik ruim 7 jaar geleden naar Australie om bij meneer Fiep te vertoeven. Het eerste jaar was ver-schrik-ke-lijk: van een opzichzelfwonende, werkende, sociale tante, naar een dozig aanhangseltje van de vent. Ik kende niemand (zijn familie en vrienden is toch zijn sociale kring en niet noodzakelijkerwijze de jouwe!), verdwaalde regelmatig in mijn eigen suburb, bepaalde uitdrukkingen gingen finaal aan mij voorbij en ik wist helemaal niets van de lokale current affairs. Bovendien werd ik (ik had nog geen Australisch accent) niet als volledig persoon gezien, althans zo voelde het, maar als een soort exotisch kippetje uit een ver klompenland (dat toch wel heel hard in haar handjes mocht knijpen dat ze in zo'n goddelijk oord mocht vertoeven....!).
Wat betreft tips: ga werken, het maakt niet uit of het vrijwillig, zwart, of onderbetaalde k*tbaantjes zijn, maar ga de deur uit, get involved en krijg je zelfvertrouwen terug! Musea en sportscholen bezoeken zijn leuke tijdverdrijvingen, maar het is toch lastiger om meaningful contact te leggen. Ik zou ook niet teveel blijven hangen aan Nederland of aan mede-migranten - alhoewel het af en toe wel eens lekker is om het nieuwe "vaderland" flink af te zeiken, is het belangrijk om niet door te slaan naar het negatieve. Want het uiteindelijke doel (tenzij je je vent mee terug kan sleuren naar klompenland) is toch dat je een geslaagde vrouw in den vreemde bent - met een volle sociale en zakelijke agenda, toch!?!
Je hebt gelijk dat ik meer dingen moet ondernemen maar het is verdomde lastig wanneer je onzeker bent over alles wat je doet en je je overal minderwaardig voelt. Ik was, net als jij, een succesvol sociaal actief persoontje; dat ben ik nu op de een of andere manier kwijtgeraakt.
Wanneer is bij jou de omslag gekomen en waardoor precies? En hoe ben je er mee omgegaan toen je zijn vrienden en familie leerde kennen en daar telkens mee naar toe moest?
Een tijdje naar het buitenland is idd geweldig, maar alles achterlaten en een compleet nieuw leven opbouwen kost veel tijd en inzet... maar daar kom je nog wel achterquote:Op vrijdag 2 maart 2007 10:14 schreef sitting_elfling het volgende:
Ik kan het mezelf moeilijk voorstellen om het niet naar je zin te hebben in het buitenland na een lange periode nederland. Maarja, kben nog jong en hoop zo spoedig mogelijk te verhuizen naar engeland/amerika. Kheb eigenlijk wel bekenden over de hele wereld behalve in het aziatische/oost europa deel. Een vliegtuig reisje is zoooo gemaakt
Ik dacht juist dat mensen steeds minder dat principe hadden van oost west thuis best bij mamma in de buurt blijven wonen etc etc. Toen ik van mn middelbare school afging, en das nog niet zo lang geleden naar mijn mening dan Ging de ene naar equador, de ander naar australie de ander naar engeland lol, zelfs naar china en nepal. Grenzen vervagen nu eenmaal en 'as' gezegd... een vliegtuig reisje is zooo gemaakt
en hoop zo spoedig mogelijk te verhuizen naar engeland/amerika. Kheb eigenlijk wel bekenden over de hele wereld behalve in het aziatische/oost europa deel. Een vliegtuig reisje is zoooo gemaakt 
Jeltje, goed om te horen dat het beter met je gaat. Alles wat je doormaakt is volgens mij vrij standaard, dus niets om je zorgen over te maken. Blijf doorzetten, en gooi je frustraties maar op het forum neer! Over een jaar kijk je er lachend op terug.
Ik zoek niet, ik vind.
Misschien dat ik wat moet nuanceren: zijn familie zijn hardstikke leuke mensen en ik heb er dus geen enkele moeite mee om met hen af te spreken, maar zitten wat betreft bepaalde zaken gewoon op een hele andere golflengte. Zijn zussen bijvoorbeeld zien vrouwen voornamelijk als moeders / homemakers en niet echt als volwaardige carriere-vrouwen. Niet dat ik een probleem heb met hun mening, maar meer dat ik in het begin geen vrouwen kende die een andere (meer met mijn overtuiging overeenstemmende) mening waren toegedaan en dan voel je je behoorlijk alleen. Nu had meneer Fiep natuurlijk wel vriendinnen die wat vooruitstrevender dachten over de rol van de vrouw (om maar een zijstraat te noemen!), maar ik wilde zelf dingen discussieren en ondernemen (als individu, niet als helft van een "stelletje") met mijn eigen vriendjens!quote:Op woensdag 7 maart 2007 19:07 schreef Jeltje het volgende:
<KNIP>
Wanneer is bij jou de omslag gekomen en waardoor precies? En hoe ben je er mee omgegaan toen je zijn vrienden en familie leerde kennen en daar telkens mee naar toe moest?
Die omslag kwam toen ik ging werken - via werk heb ik een stel leuke (en gelijkgestemde!) collega's en andere aanhangers leren kennen waarbij we regelmatig de kroeg in duiken of de bbq aangooien. Ik ben helemaal de ouwe Fiep, maar met extras: bedenk namelijk dat je als migrant vaak humble pie moet eten (niemand zit op je te wachten!) - daar word je alleen maar sterker en gemotiveerder van. En bedenk ook dat je als migrant een truckload unieke ervaringen en levensbeschouwingen met je meebrengt, wat soms goed van pas komt in je nieuwe bestaan.
"Het is wel leuk hoor, al die avonturen, maar je krijgt er zo'n stijve nek van."
Dat taalprobleem hoor je echt bij iedereen die naar een franstalig land is verhuisd... Misschien had je je vantevoren beter in kunnen lezen in het emigreren naar een franstalig land? Een collega van mij kwam ook huilend terug nadat ze naar frankrijk was ge-emigreerd, puur omdat ze net zoals jij 6 jaar frans had gehad, maar in frankrijk zelf geen gesprekken kon voeren.. Mijn conclusie is dan ook : emigreer niet naar een franstalig land!quote:Op vrijdag 2 februari 2007 20:43 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Ik heb begin oktober besloten in december naar Canada te verhuizen. Op dat moment had ik al 6 jaar frans op de middelbare school gehad. Echter, dat niveau is echt te laag om een gesprek te kunnen voeren. Vanaf oktober tot december heb ik me helemaal de pleuris gewerkt om voldoende geld bij elkaar te kunnen krijgen en de rest van de tijd daarbuiten heb ik aan mijn familie en vrienden besteed. Ik dacht dat het gebrek aan frans me niet zo op zou breken maar nu realiseer ik me pas dat het me wel enorm stoort.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Haha, mooie conclusie.quote:Op donderdag 8 maart 2007 03:37 schreef Maanvis het volgende:
[..]
Dat taalprobleem hoor je echt bij iedereen die naar een franstalig land is verhuisd... Misschien had je je vantevoren beter in kunnen lezen in het emigreren naar een franstalig land? Een collega van mij kwam ook huilend terug nadat ze naar frankrijk was ge-emigreerd, puur omdat ze net zoals jij 6 jaar frans had gehad, maar in frankrijk zelf geen gesprekken kon voeren.. Mijn conclusie is dan ook : emigreer niet naar een franstalig land!
Gelukkig, voor mij en mijn vriend, ren ik niet huilend terug naar Nederland omdat ik de taal niet kan spreken. Ik probeer de taal me zo vlug en goed mogelijk eigen te maken en tot die tijd red ik me gewoon in het engels...OF...ik red me mbv lief lachen en niet praten. Zo simpel is het voor mij.
Het zal ook vast wel een kwestie van geluk hebben zijn. Hoop dat ik op een bepaald moment ook de juiste mensen tegenkom waarmee ik mijn eigen 'ding' op kan gaan bouwen.quote:Op donderdag 8 maart 2007 03:08 schreef Fiep het volgende:
[..]
Misschien dat ik wat moet nuanceren: zijn familie zijn hardstikke leuke mensen en ik heb er dus geen enkele moeite mee om met hen af te spreken, maar zitten wat betreft bepaalde zaken gewoon op een hele andere golflengte. Zijn zussen bijvoorbeeld zien vrouwen voornamelijk als moeders / homemakers en niet echt als volwaardige carriere-vrouwen. Niet dat ik een probleem heb met hun mening, maar meer dat ik in het begin geen vrouwen kende die een andere (meer met mijn overtuiging overeenstemmende) mening waren toegedaan en dan voel je je behoorlijk alleen. Nu had meneer Fiep natuurlijk wel vriendinnen die wat vooruitstrevender dachten over de rol van de vrouw (om maar een zijstraat te noemen!), maar ik wilde zelf dingen discussieren en ondernemen (als individu, niet als helft van een "stelletje") met mijn eigen vriendjens!
Die omslag kwam toen ik ging werken - via werk heb ik een stel leuke (en gelijkgestemde!) collega's en andere aanhangers leren kennen waarbij we regelmatig de kroeg in duiken of de bbq aangooien. Ik ben helemaal de ouwe Fiep, maar met extras: bedenk namelijk dat je als migrant vaak humble pie moet eten (niemand zit op je te wachten!) - daar word je alleen maar sterker en gemotiveerder van. En bedenk ook dat je als migrant een truckload unieke ervaringen en levensbeschouwingen met je meebrengt, wat soms goed van pas komt in je nieuwe bestaan.
Net als jij, wil ik ook graag mijn eigen dingetjes hebben waar ik trots op kan zijn. Dit heb ik in Nederland ook altijd gehad en dit bepaalde toch wel een groot gedeelte van mijn eigenwaarde.
En daar gaat het bij heel veel vrouwen fout. Realiseer je je niet dat die wereld een illusie was?quote:Op zaterdag 3 februari 2007 05:07 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Mijn gevoel van eigenwaarde leidde ik af uit de wereld die ik om mezelf heen had gecreerd in de vorm van goede vrienden en leuke hobbies.
tvp gloof wel 3 uur bezig gweest met lezen maar wel interesant
op tv was laatst een gezin die met 2 kinderen naar noorwegen ging verhuizen die vrouw begon een eigen kappers zaak ook best knap asl je dat allemaal op kunt zetten
op tv was laatst een gezin die met 2 kinderen naar noorwegen ging verhuizen die vrouw begon een eigen kappers zaak ook best knap asl je dat allemaal op kunt zetten
Hoezo is die wereld een illusie?quote:Op donderdag 8 maart 2007 19:42 schreef brooklynzoo het volgende:
[..]
En daar gaat het bij heel veel vrouwen fout. Realiseer je je niet dat die wereld een illusie was?
Als die wereld mij eigenwaarde geeft, wat is dan het probleem?
Interessant topic... TVP ook...
Lijkt me ooit nog wel eens wat om voor langere tijd in andere landen te vertoeven, dus ik volg dit maar even.
Lijkt me ooit nog wel eens wat om voor langere tijd in andere landen te vertoeven, dus ik volg dit maar even.
De lauwe ochtenddauw schijnt vanaf de hemel ook op jou.
Kleine update:
Ik heb een 'soort' van baantje gevonden voor 2 dagen per week.
Begin deze week als huishoudelijke hulp bij een ouder Nederlands echtpaar dat ongeveer een half uur hier vandaan woont. Aangezien ik niet legaal mag werken, is zoiets de enige manier waarop ik wat kan bijverdienen.
Het leuke is: ik heb het wat drukker, ik moet de deur uit, ik kan Nederlands praten en tot slot, ik verdien er een leuke cent mee!
Ik heb een 'soort' van baantje gevonden voor 2 dagen per week.
Begin deze week als huishoudelijke hulp bij een ouder Nederlands echtpaar dat ongeveer een half uur hier vandaan woont. Aangezien ik niet legaal mag werken, is zoiets de enige manier waarop ik wat kan bijverdienen.
Het leuke is: ik heb het wat drukker, ik moet de deur uit, ik kan Nederlands praten en tot slot, ik verdien er een leuke cent mee!
Het gaat je vast en zeker wel lukken om een nieuw leven op te bouwen. Ik weet precies in wat voor een positie je zit. Ben zelf 3 jaar geleden verhuisd (tegen mn wil met mn familie) naar nieuw-zeeland, waar ik dus ook helemaal niemand kende.
Het beste is inderdaad om bij clubs te gaan of om cursussen te gaan doen, zolang het maar iets is waardoor je andere mensen ontmoet. Probeer je zelf in het begin niet te veel met nederlandse dingen te bemoeien, want dan wordt je alleen maar verdrietig (hoewel zo'n gezin wel handig is als je daarmee nederlands kan praten inderdaad)
Heel veel succes met alles!
Het beste is inderdaad om bij clubs te gaan of om cursussen te gaan doen, zolang het maar iets is waardoor je andere mensen ontmoet. Probeer je zelf in het begin niet te veel met nederlandse dingen te bemoeien, want dan wordt je alleen maar verdrietig (hoewel zo'n gezin wel handig is als je daarmee nederlands kan praten inderdaad)
Heel veel succes met alles!
Wat een interessant topic.
Kan niet uit ervaring meepraten, ik woon gewoon in Nederland.
De laatste tijd hebben mijn vriend en ik de neiging om uit de stad weg te gaan. We willen ruimte, groen, rust. Heel burgelijk, I know. Maar dat ligt misschien aan de leeftijd (halverwege de dertig).
Nu zijn we aan het kijken naar huizen in de Betuwe.
We zijn ook fanatieke Amerika-reizigers. En elke keer als we in Amerika zijn, kijken we naar huizen. En dagdromen we hardop over emigreren. Huizen (mét een flink stuk grond) zijn zo veel meer betaalbaar daar!
Toch blijft het bij dagdromen. Want we beseffen dat we niet genoeg durf hebben om de oversteek te maken. Als ik zo lees hoe jullie alles beleven, besef ik dat je flink wat moed en incasseringsvermogen nodig hebt. Petje af!
Misschien dat het er bij ons ooit van gaat komen. Zal mij benieuwen of we ooit werkelijk het lef hebben..!
Kan niet uit ervaring meepraten, ik woon gewoon in Nederland.
De laatste tijd hebben mijn vriend en ik de neiging om uit de stad weg te gaan. We willen ruimte, groen, rust. Heel burgelijk, I know. Maar dat ligt misschien aan de leeftijd (halverwege de dertig).
Nu zijn we aan het kijken naar huizen in de Betuwe.
We zijn ook fanatieke Amerika-reizigers. En elke keer als we in Amerika zijn, kijken we naar huizen. En dagdromen we hardop over emigreren. Huizen (mét een flink stuk grond) zijn zo veel meer betaalbaar daar!
Toch blijft het bij dagdromen. Want we beseffen dat we niet genoeg durf hebben om de oversteek te maken. Als ik zo lees hoe jullie alles beleven, besef ik dat je flink wat moed en incasseringsvermogen nodig hebt. Petje af!
Misschien dat het er bij ons ooit van gaat komen. Zal mij benieuwen of we ooit werkelijk het lef hebben..!
Heel veel dingen zijn al gezegd. Ik ben nooit zover gekomen dat ik daar ben gaan wonen voor de ander, maar het zoeken van jezelf en de gevechten met de taal herken ik wel.
Hoewel ik snap dat je de situatie in Nederland op dit moment erg idealiseert, zou ik proberen niet te vergeten dat dit ook een enorme kans is om jezelf echt te ontdekken. Ik was in Nederland ook altijd omringd door vrienden en familie, maar pas als je zonder zo'n vaste kring om je heen ergens anders gaat zitten heb je de kans om echt te zien wie je zelf bent, zonder alle ideeën, verwachtingen en goedbedoelde adviezen!
Vrienden en familie hebben vaak een goed idee van wie jij bent en hoe heerlijk dat ook is: af en toe kan het ook remmend werken. In Latijns Amerika, zonder bekenden om me heen, kon ik "iedereen zijn die ik wilde" zonder opgetrokken wenkbrauwen of commentaar ("zo ken ik je helemaal niet"). (Even voor alle duidelijkheid: mijn vrienden en familie zijn geen saaie, moeilijke mensen hoor! ).
Na een aantal maanden waren er voor mij duidelijk dingen veranderd in mijn leven: hoe ik tegen dingen aankeek, wat ik belangrijk vond, etc. En ik denk dat dat niet was gebeurd als ik in mijn reguliere, veilige leventje in Nederland was gebleven.
Wat ook heel belangrijk was, was dat gevoel dat ik het helemaal zelf had gedaan. Als je in Nederland een week niets van je laat horen komen mensen vanzelf naar jou toe. Als je niet zoveel mensen om je heen hebt moet je wel! Dat kun je een deprimerend idee vinden, maar het betekent ook dat als je die mensen om je heen verzamelt, dingen regelt en oplost, het wel geheel jouw verdienste is... en dat is best iets om trots op te zijn toch?
Ik denk dat er al heel veel goede ideeën in dit topic staan: geef het tijd, bouw je eigen leven op, werk aan je Frans... wat ik je vooral mee wil geven is dat je hier over een poosje wellicht op terugkijkt met een heel voldaan gevoel! Sterkte!
Hoewel ik snap dat je de situatie in Nederland op dit moment erg idealiseert, zou ik proberen niet te vergeten dat dit ook een enorme kans is om jezelf echt te ontdekken. Ik was in Nederland ook altijd omringd door vrienden en familie, maar pas als je zonder zo'n vaste kring om je heen ergens anders gaat zitten heb je de kans om echt te zien wie je zelf bent, zonder alle ideeën, verwachtingen en goedbedoelde adviezen!
Vrienden en familie hebben vaak een goed idee van wie jij bent en hoe heerlijk dat ook is: af en toe kan het ook remmend werken. In Latijns Amerika, zonder bekenden om me heen, kon ik "iedereen zijn die ik wilde" zonder opgetrokken wenkbrauwen of commentaar ("zo ken ik je helemaal niet"). (Even voor alle duidelijkheid: mijn vrienden en familie zijn geen saaie, moeilijke mensen hoor! ).
). Na een aantal maanden waren er voor mij duidelijk dingen veranderd in mijn leven: hoe ik tegen dingen aankeek, wat ik belangrijk vond, etc. En ik denk dat dat niet was gebeurd als ik in mijn reguliere, veilige leventje in Nederland was gebleven.
Wat ook heel belangrijk was, was dat gevoel dat ik het helemaal zelf had gedaan. Als je in Nederland een week niets van je laat horen komen mensen vanzelf naar jou toe. Als je niet zoveel mensen om je heen hebt moet je wel! Dat kun je een deprimerend idee vinden, maar het betekent ook dat als je die mensen om je heen verzamelt, dingen regelt en oplost, het wel geheel jouw verdienste is... en dat is best iets om trots op te zijn toch?
Ik denk dat er al heel veel goede ideeën in dit topic staan: geef het tijd, bouw je eigen leven op, werk aan je Frans... wat ik je vooral mee wil geven is dat je hier over een poosje wellicht op terugkijkt met een heel voldaan gevoel! Sterkte!
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
Hallo allemaal,
Een korte update vanuit Canada.
Over een kleine maand zal ik weer even terugvliegen naar Nederland om mijn vrienden en familie te kunnen zien. Kan niet wachten totdat het zover is. Heb al tig leuke dingen gepland om te gaan doen. Ga zelfs 2 dagen weer werken bij mijn oude werkgever.
Hier in Canada gaat het helaas toch weer even wat minder met me. Ik denk dat daar 2 redenen voor zijn: allereerst het feit dat Nederland weer zo dichtbij is. Denk steeds vaker aan thuis en droom er 's nachts ook over. Daarnaast ook het feit dat ik me meer en meer verveel nu mijn school tijdelijk gestopt is. Nog altijd heb ik geen grote vriendengroep om me heen verzameld en overdag heb ik dan toch net wat te veel tijd om na te denken en me te gaan vervelen.
Ik werk nu 1 dag per week bij een Nederlands echtpaar in de huishouding. Niet leuk maar het levert wel wat extra geld op.
Verder heb ik op dit moment op 6 verschillende plekken een aanvraag voor vrijwilligerswerk lopen en ik hoop van harte dat hier iets nuttigs uitkomt.
Mijn beste vriendin hier is helaas 2 weken geleden voorgoed teruggegaan naar haar eigen land en ik mis haar toch wel.
Deze week begint mijn school weer en dat gaat me weer wat meer bezighouden.
Feit blijft dat mijn wereldje hier klein is en dat ik regelmatig mezelf toch weer even kwijt ben en me onzeker voel. Gelukkig is de frequentie van dat gevoel wel verminderd tov het begin.
Voor Hik: bedankt voor je advies. Je hebt gelijk in dat ik mezelf hier nu helemaal kan ontdekken en dat alles wat ik hier bereik mijn eigen verdienste is. Maar wat als ik van mening ben dat ik hier eigenlijk niks aan het bereiken ben en me daardoor een mislukkeling voel?
Een korte update vanuit Canada.
Over een kleine maand zal ik weer even terugvliegen naar Nederland om mijn vrienden en familie te kunnen zien. Kan niet wachten totdat het zover is. Heb al tig leuke dingen gepland om te gaan doen. Ga zelfs 2 dagen weer werken bij mijn oude werkgever.
Hier in Canada gaat het helaas toch weer even wat minder met me. Ik denk dat daar 2 redenen voor zijn: allereerst het feit dat Nederland weer zo dichtbij is. Denk steeds vaker aan thuis en droom er 's nachts ook over. Daarnaast ook het feit dat ik me meer en meer verveel nu mijn school tijdelijk gestopt is. Nog altijd heb ik geen grote vriendengroep om me heen verzameld en overdag heb ik dan toch net wat te veel tijd om na te denken en me te gaan vervelen.
Ik werk nu 1 dag per week bij een Nederlands echtpaar in de huishouding. Niet leuk maar het levert wel wat extra geld op.
Verder heb ik op dit moment op 6 verschillende plekken een aanvraag voor vrijwilligerswerk lopen en ik hoop van harte dat hier iets nuttigs uitkomt.
Mijn beste vriendin hier is helaas 2 weken geleden voorgoed teruggegaan naar haar eigen land en ik mis haar toch wel.
Deze week begint mijn school weer en dat gaat me weer wat meer bezighouden.
Feit blijft dat mijn wereldje hier klein is en dat ik regelmatig mezelf toch weer even kwijt ben en me onzeker voel. Gelukkig is de frequentie van dat gevoel wel verminderd tov het begin.
Voor Hik: bedankt voor je advies. Je hebt gelijk in dat ik mezelf hier nu helemaal kan ontdekken en dat alles wat ik hier bereik mijn eigen verdienste is. Maar wat als ik van mening ben dat ik hier eigenlijk niks aan het bereiken ben en me daardoor een mislukkeling voel?
Dan wordt het tijd om een andere koers te kiezen. De huidige koers werkt duidelijk niet, dus moet je wat anders proberen. Waarom heb je bijv. voor een avondopleiding gekozen en niet voor een dagopleiding? Dan zou je je vriend wat vaker kunnen zien. Bovendien heb je toch studiegenoten op de uni (je gaat naar de uni toch?) met wie je contact kunt hebben, of zie ik dat te simpel?quote:Op maandag 2 juli 2007 17:15 schreef Jeltje het volgende:
Voor Hik: bedankt voor je advies. Je hebt gelijk in dat ik mezelf hier nu helemaal kan ontdekken en dat alles wat ik hier bereik mijn eigen verdienste is. Maar wat als ik van mening ben dat ik hier eigenlijk niks aan het bereiken ben en me daardoor een mislukkeling voel?
Ik kan me er zelf helemaal niks bij voorstellen dat ik ergens zou gaan wonen en er geen vrienden zou kunnen maken. Daarvoor moet je toch echt erop uit... bijvoorbeeld door lid te worden van een kerk, een tennisvereniging, een Nederlands genootschap (emigranten klitten toch ook bij elkaar in verenigingen?), een bridge-club, studentenvereniging... ik weet niet waar je hobbies/interesses liggen, maar zoiets moet wel te vinden zijn toch?
Ik ga inmiddels alleen nog overdag naar school zodat ik mijn vriend 's avonds kan zien. Mijn studiegenoten zijn echter allemaal stukken ouder dan ik (35+) en hebben vaak al een druk leventje met eigen vrienden, echtgenoot en kinderen. Verder komt daar ook gewoon bij dat ik een stuk verlegener ben in het engels dan in het nederlands. Ik heb soms moeite om mezelf uit te kunnen drukken in het engels en daardoor hou ik vaak mijn mond maar dicht ipv dat ik spreek en niet uit m'n woorden kan komen: niet goed, daar ben ik me van bewust.quote:Op maandag 2 juli 2007 17:28 schreef Burdie het volgende:
[..]
Dan wordt het tijd om een andere koers te kiezen. De huidige koers werkt duidelijk niet, dus moet je wat anders proberen. Waarom heb je bijv. voor een avondopleiding gekozen en niet voor een dagopleiding? Dan zou je je vriend wat vaker kunnen zien. Bovendien heb je toch studiegenoten op de uni (je gaat naar de uni toch?) met wie je contact kunt hebben, of zie ik dat te simpel?
Ik kan me er zelf helemaal niks bij voorstellen dat ik ergens zou gaan wonen en er geen vrienden zou kunnen maken. Daarvoor moet je toch echt erop uit... bijvoorbeeld door lid te worden van een kerk, een tennisvereniging, een Nederlands genootschap (emigranten klitten toch ook bij elkaar in verenigingen?), een bridge-club, studentenvereniging... ik weet niet waar je hobbies/interesses liggen, maar zoiets moet wel te vinden zijn toch?
Verder ga ik 1x per maand naar een meeting van een groep Nederlanders. De groep variert van 17 tot 76 jaar oud en er zitten zeker wel wat mensen tussen waar ik het leuk mee kan vinden; echter, het zijn nog geen goede vrienden geworden die ik kan bellen wanneer ik daar behoefte aan heb. Zoiets heeft iets meer tijd nodig.
Verder heb ik een hoop goede plannen zoals het vrijwilligerswerk en ik wil gaag vanaf september een teamsport beginnen.
Ik ben vooral zelf degene die mogelijkheden op contacten afremt puur omdat ik erg onzeker ben over mezelf. Het is dus een soort cirkeltje waarin ik vast zit en ik zal zelf degene moeten zijn die dat gaat doorbreken.
Goed dat je dat in elk geval inziet . Als je objectief naar de feiten kijkt, gaat het op zich best oké dus. Het opbouwen van vriendschappen kost echter tijd, dat moet je je ook beseffen. Ik woon zelf sinds september in een andere stad in NL en heb ook nog maar heel weinig echte vrienden. Daar gaat gewoon tijd overheen. Maar je moet inderdaad wel initiatief durven nemen, mensen mee uit vragen, mensen uitnodigen, wat gaan ondernemen... vrienden komen niet aanwaaien he .
Veel succes iig.
Veel succes iig.
Ik ben Hik wel niet, maar toch: dan zou ik zeggen dat je identiteit een beetje zoek is. Je bent niet niets aan het bereiken, maar wat je bereikt is veel minder meetbaar en heeft minder status dan bijvoorgeeld een reguliere baan.quote:Op maandag 2 juli 2007 17:15 schreef Jeltje het volgende:
Maar wat als ik van mening ben dat ik hier eigenlijk niks aan het bereiken ben en me daardoor een mislukkeling voel?
Ik geloof dat ik het eerder heb geschreven: wat je schrijft is heel erg herkenbaar, heel logisch, en ik vind dat je er geweldig goed mee omgaat. Ik weet ook dat het knap rot kan voelen, zeker als je het gevoel hebt dat je ergens begint te komen, en dingen vallen toch weer weg (school, vriendin...).
Nog even doorbijten. Ik denk dat je over een half jaar een heel eind bent.
Je zit er een half jaar! Het zou ook razendsnel zijn als je nu al een enorme vriendenkring had en een flitsende baan toch? Misschien zijn je verwachtingen wat dat betreft wat hooggespannen geweest? Er is geen enkele reden om je een mislukkeling te voelen, maar volgens mij moet je proberen iets meer te kijken naar de dingen die je al wel hebt ondernomen, in plaats van je leven steeds te vergelijken met de grote vriendenkring in Nederland waar je, neem ik aan, ook jaren over hebt gedaan om deze op te bouwen.
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
Dan ga je weer terug, met de gedachte dat je het hebt geprobeerd, maar het kennelijk niets voor jou is. No harm done.quote:Op maandag 2 juli 2007 17:15 schreef Jeltje het volgende:
Maar wat als ik van mening ben dat ik hier eigenlijk niks aan het bereiken ben en me daardoor een mislukkeling voel?
Verder vind ik het verhaal van Hik niet helemaal kloppen, want jezelf leren kennen kun je overal, dat ligt aan jezelf, en niet aan je verblijfplaats.
TS, ik gooi deze eens even naar ons nieuwe subforum KAA, voor alle kaaskoppen in het buitenland Misschien dat je daar nog goede tips krijgt
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Ik heb nergens beweerd dat je jezelf alléén zou kunnen leren kennen in het buitenland. Ik denk alleen dat het buitenland daar goede kansen toe biedt, omdat je (in het geval van de TS) redelijk op jezelf aangewezen kunt zijn. En dat kan heel leerzaam zijn.quote:Op dinsdag 3 juli 2007 11:29 schreef dawg het volgende:
Verder vind ik het verhaal van Hik niet helemaal kloppen, want jezelf leren kennen kun je overal, dat ligt aan jezelf, en niet aan je verblijfplaats.
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
Als ik de berichten lees denk ik dat je de doelstellingen voor jezelf wat moet verlagen. Vrienden maken heeft tijd nodig, hoeveel scheelt per persoon/per stad en ook per emigratie. Dat van die teamsport en het vrijwilligerswerk is heel belangrijk. Maar denk ook vooral aan jezelf. Als jij ongelukkig bent zul je niet makkelijk vrienden maken. Vooral omdat het toch heel veel "kracht kost".quote:Op maandag 2 juli 2007 18:47 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Ik ga inmiddels alleen nog overdag naar school zodat ik mijn vriend 's avonds kan zien. Mijn studiegenoten zijn echter allemaal stukken ouder dan ik (35+) en hebben vaak al een druk leventje met eigen vrienden, echtgenoot en kinderen. Verder komt daar ook gewoon bij dat ik een stuk verlegener ben in het engels dan in het nederlands. Ik heb soms moeite om mezelf uit te kunnen drukken in het engels en daardoor hou ik vaak mijn mond maar dicht ipv dat ik spreek en niet uit m'n woorden kan komen: niet goed, daar ben ik me van bewust.
Verder ga ik 1x per maand naar een meeting van een groep Nederlanders. De groep variert van 17 tot 76 jaar oud en er zitten zeker wel wat mensen tussen waar ik het leuk mee kan vinden; echter, het zijn nog geen goede vrienden geworden die ik kan bellen wanneer ik daar behoefte aan heb. Zoiets heeft iets meer tijd nodig.
Verder heb ik een hoop goede plannen zoals het vrijwilligerswerk en ik wil gaag vanaf september een teamsport beginnen.
Ik ben vooral zelf degene die mogelijkheden op contacten afremt puur omdat ik erg onzeker ben over mezelf. Het is dus een soort cirkeltje waarin ik vast zit en ik zal zelf degene moeten zijn die dat gaat doorbreken.
Wat ik bijvoorbeeld deed in het begin was veel fietsen, was soms op een vrije zaterdag 5/6 uur lang weg, van de natuur genieten. Wat belangrijk is is om een balans te vinden tussen jezelf vermaken en activiteiten doen om vrienden te zoeken.
"There is no dark side of the moon really. Matter of fact it's all dark."
Ohhww...ik zie jouw verhaal nu pas en wat is me dit bekend zeg! Ik heb in dezelfde situatie gezeten als jij en met mij een goede vriendin met wie ik een hoop heb gedeeld. Hoewel Aarhus (Denemarken) een stuk dichterbij NL is dan Canada denk ik dat de ervaringen niet al te veel verschillen.quote:
Ten eerste, hier was en is de taal een probleem. Maar je merkt dat zodra als je begint te praten, volk wel naar je wilt luisteren en ook hun best zullen doen om je te begrijpen. Dat het met hakkelen en stoten gaat en dat je de totaal verkeerde dingen zegt is niet meer dan logisch Zoals je zelf al aangeeft in dit topic: je boekt vooruitgang in de taal en je ziet dan dingen makkelijker gaan. M.n. die vriendin wilde eerst goed de taal spreken voordat ze aan haar netwerk begon. Ik deed het tegenovergestelde en bevond me al veel sneller op een hoger plan. Zeker als je werkt zal je zien dat jouw Frans vooruit schiet. Wel word ik een beetje moe van die lui die hier schrijven: "had je dat niet wat beter kunnen plannen?" Er zijn namelijk zo veel dingen waar je rekening mee moet houden en taal is een van die zaken die iedereen die naar het buitenland gaat, vergeet. Daarnaast zal het niveau wat je hier leert nooit en te nimmer genoeg zijn om daar direct te gebruiken.
Teamsport is belangrijk. Hier ben ik gaan handballen. En hoewel het me geen vrienden opleverde en ik er NIKS van kon, was het wel 2x het hoogtepunt van mijn week. Ik had het er naar m'n zin en ik had het idee dat ik onder de Denen kwam. De sportschool is inderdaad een verspilling van het geld! En waarom wachten tot september? Er zijn zat sporten die het hele jaar door trainen...
Waarom je een leuke meid bent? Tja, daarvoor hoeven we alleen in jouw fotoboek te kijken of niet? Het leuke en sociale zit er nog wel, alleen er moet veel water door de Rijn voordat dat er in een andere taal uit komt. Na 3 jaar Deens spreken kan ik nog geen enkel woordgrapje in het Deens maken. Mijn collegae moeten ook altijd woordgrapjes verklaren, tot grote hilariteit omdat ik ze niet snap Jezelf een beetje voor schut zetten en niet te serieus nemen helpt veel in het maken van vrienden en zorgen dat je wat aanspraak krijgt.
Vrienden is een laaaaang verhaal. Ik woon hier nu 3 jaar en heb welgeteld 3 vrienden hier, waarvan de dichtstbijzijnde 250km van me vandaan woont. Ben ook verhuisd van Aarhus naar Kopenhagen wat m'n vriendenkring geen goed deed. Mijn vriendin woont 450km bij me vandaan en ik werk 45 uur per werk en ben te moe s'avonds om nog wat te doen. Kortom: ik leun veel op mijn vrienden in Nederland en dat is ook prima. Heb het moeten accepteren. Echter dit komt ook erg aan op de cultuur. Denen zijn enorm gesloten en misschien heb je meer geluk met Canadazen. Ieder land heeft zo z'n voors en tegens maar ik vermoed dat je in het Engelse deel van Quebec wat beter er terecht kon. Maar voor ons duurde het meer dan 3 jaar om met een paar lokale in contact te komen, echter hadden wij meer vrienden die hier in hetzelfde schuitje als ons zaten. Want je bent echt niet de enige in Montrael die daar zit en denkt: wat doe ik hier?!
Een baantje, al is het zwart, is ook een perfecte ego-boost. Werken zorgt voor geld, ego en niet te vergeten aanspraak en toch weer een ander praatje. Het is helaas een feit dat het moeilijk is om een leuke baan te krijgen, maar houdt moed!
Het valt niet mee in het buitenland, en zoals je hier leest... iedereen gaat door hetzelfde patroon. Ooit komt het goed, maar het duurt even! Vanuit Denemarken wens ik je toch heel veel succes en vertrouw op je eigen kunnen!
Danmark: more usefull every day!
Je hebt gelijk; in Nederland heb ik mijn vriendschappen ook niet in 1 dag verkregen maar het contrast is toch wel erg groot. In Nederland had ik tenminste het gevoel binnen 6 maanden wel een connectie te hebben met nieuwe mensen maar hier heb ik helemaal niks opgebouwd met nieuwe mensen.quote:Op dinsdag 3 juli 2007 11:04 schreef Hik het volgende:
Je zit er een half jaar! Het zou ook razendsnel zijn als je nu al een enorme vriendenkring had en een flitsende baan toch? Misschien zijn je verwachtingen wat dat betreft wat hooggespannen geweest? Er is geen enkele reden om je een mislukkeling te voelen, maar volgens mij moet je proberen iets meer te kijken naar de dingen die je al wel hebt ondernomen, in plaats van je leven steeds te vergelijken met de grote vriendenkring in Nederland waar je, neem ik aan, ook jaren over hebt gedaan om deze op te bouwen.
Mijn verwachtingen zijn en waren kennelijk te hoog maar hoe laag zou ik ze dan moeten stellen? Ik word er een beetje moedeloos van om blij te moeten zijn met een praatje in de supermarkt of met iemand die me de weg vraagt. Ik wil gewoon fatsoenlijke contacten met mensen hebben en iemand kunnen bellen als ik me rot voel.
Heb mezelf al verschillende keren gezegd dat ik meer moet kijken naar wat ik wel heb dan naar wat ik niet heb maar op de een of andere manier is me dat nog niet voldoende gelukt; althans niet in de zin dat ik er mijn geluk uit kan halen.
Bedankt voor deze reactie; vind het fijn om te horen dat er toch mensen denken dat ik wel op de juiste manier bezig ben.quote:Op dinsdag 3 juli 2007 04:40 schreef Gaoxing het volgende:
[..]
Ik geloof dat ik het eerder heb geschreven: wat je schrijft is heel erg herkenbaar, heel logisch, en ik vind dat je er geweldig goed mee omgaat. Ik weet ook dat het knap rot kan voelen, zeker als je het gevoel hebt dat je ergens begint te komen, en dingen vallen toch weer weg (school, vriendin...).
Nog even doorbijten. Ik denk dat je over een half jaar een heel eind bent.
Zeer goed punt wat je daar maakt. Zolang ik mezelf een nutteloze muts vind en ik niet inzie waarom een ander met me om zou willen gaan zal ik ook weinig betekenisvolle contacten op kunnen bouwen. Dat is precies het dilemma waar ik in vast zit. Ik trek me terug omdat ik mezelf niet leuk vind in contacten met anderen en daardoor heb ik dus ook geen contacten.quote:Op dinsdag 3 juli 2007 12:33 schreef arrebar het volgende:
[..]
Als ik de berichten lees denk ik dat je de doelstellingen voor jezelf wat moet verlagen. Vrienden maken heeft tijd nodig, hoeveel scheelt per persoon/per stad en ook per emigratie. Dat van die teamsport en het vrijwilligerswerk is heel belangrijk. Maar denk ook vooral aan jezelf. Als jij ongelukkig bent zul je niet makkelijk vrienden maken. Vooral omdat het toch heel veel "kracht kost".
Wat ik bijvoorbeeld deed in het begin was veel fietsen, was soms op een vrije zaterdag 5/6 uur lang weg, van de natuur genieten. Wat belangrijk is is om een balans te vinden tussen jezelf vermaken en activiteiten doen om vrienden te zoeken.
Dat fietsen klinkt erg goed. Heb daar al 100x aan gedacht. Deze week ga ik de fiets uit de kelder halen en de banden oppompen om een tocht te gaan maken!
Helemaal waar! En laten we wel zijn: als je zo'n suffe muts was had je in Nederland ook geen massa's vrienden natuurlijk!quote:Op dinsdag 3 juli 2007 17:15 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Zeer goed punt wat je daar maakt. Zolang ik mezelf een nutteloze muts vind en ik niet inzie waarom een ander met me om zou willen gaan zal ik ook weinig betekenisvolle contacten op kunnen bouwen. Dat is precies het dilemma waar ik in vast zit. Ik trek me terug omdat ik mezelf niet leuk vind in contacten met anderen en daardoor heb ik dus ook geen contacten.
Fiets-ze!
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
... Tsja... vind het toch meer een R&P topic... (waar het ook stond). Maar goed.quote:Op dinsdag 3 juli 2007 13:13 schreef Bora-Bora het volgende:
Goed dat dit topic nu in KAAs staat!
Ja, heb je enerzijds ook wel gelijk in (ik heb het topic nu volledig gelezen).quote:Op dinsdag 3 juli 2007 18:05 schreef ScienceFriction het volgende:
... Tsja... vind het toch meer een R&P topic... (waar het ook stond). Maar goed.
Aan de andere kant zou het andere "wanhopenden" in verre of minder verre buitenlanden misschien ook kunnen helpen om wat meer over dit soort onderwerpen te lezen.
Is weer eens wat anders dan de vooral positieve verhalen van veel mensen. ( )
)Eén ding leer je hier in ieder geval wel uit:
je moet er in het begin gewoon best wel wat extra energie in steken om een nieuw leventje op te bouwen,
en een beetje wegwijs in land, taal en cultuur te worden.
(niet zeuren, gewoon doen!...)
Ik vind zelf echter dat die eerste periode nou juist zo gaaf is!
Dàt is de tijd waarin je alles nog voor het eerst ontdekt; van de ene verbazing in de andere terecht komt; de taal z'n geheimen druppelgewijs aan je ontsluiert, enz enz,...: heerlijk!
Daarna wordt alles meer routine,
en als je een paar jaar verder bent, zie je het verschil met Nederlandse sleur echt niet meer zo duidelijk.
...of deprimeer ik nu de mensen met een moeilijk begin alleen nog maar meer?
FR
Ik weet niet of je handig bent met internet maar misschien zijn er wel wat websites van ex-pats in Quebec waar je leuke contacten op kan doen. Zij zitten toch een beetje in het zelfde schuitjequote:Op vrijdag 2 februari 2007 20:34 schreef Jeltje het volgende:
Hallo allemaal,
Ik heb besloten om mijn verhaal eens hier neer te plaatsen om te kijken of mensen mij wellicht nieuwe inzichten kunnen geven rondom mijn huidige leefsituatie.
7 Weken geleden ben ik (vrouw, 24 jaar oud) verhuisd naar Canada om bij mijn Canadese vriend te kunnen gaan wonen. We hebben nu ongeveer een jaar een relatie en het op-en-neer reizen brak ons nogal op. Na wikken en wegen besloten dat het het beste zou zijn als ik in Canada zou gaan wonen. Vanwege ingewikkelde immigratie procedures kun je niet zomaar langer dan 6 maanden in het land blijven. Hierdoor heb ik besloten terug naar school te gaan in Canada omdat ik op deze manier in ieder geval een jaar kan blijven. Ik mag hier helaas niet legaal werken: enige oplossing is zwart werken.
In Nederland had ik een perfect leventje: leuk werk, veel lieve vrienden, lieve familie, tig hobbies etc. Kortom: het enige wat in mijn leventje miste was mijn Canadese vriend die in Canada woonde.
Inmiddels woon ik nu 7 weken met mijn vriend samen en het blijkt toch allemaal niet zo makkelijk te zijn om een nieuw leven op te starten. Mijn leven ziet er op dit moment als volgt uit: ik ga 3 dagen ('s avonds) per week naar school en ga 3x per week hardlopen. Overdag zit ik alleen thuis en probeer ik wat te studeren, boodschappen te doen en een filmpje te kijken. Mijn vriend zie ik alleen op donderdag- en vrijdagavond en het hele weekend. Hij werkt fulltime. Andere hobbies of nieuwe vrienden heb ik hier nog niet en daar beginnen mijn problemen.
Allereerst is daar de taal: ze spreken hier frans (ik woon in Montreal). Wanneer ik mij dus in de sociale kring van mijn vriend begeef spreekt men frans en af en toe in het engels tegen mij. Mijn frans is duidelijk niet goed genoeg om gesprekken te kunnen voeren. Mijn engels is wel goed genoeg maar op de een of andere manier vind ik het erg moeilijk om mijn identiteit in het engels te kunnen behouden. Het is mij opgevallen dat ik in het engels toch een andere persoon ben: ik moet nog te veel nadenken over mijn zinsconstructies zodat grapjes maken bijvoorbeeld lastig is. Ook is het lastig om bepaalde gevoelens over te brengen omdat mijn woordenschat niet groot genoeg is. Ben dus heel erg zoekende naar mijn identiteit. In Nederland kon ik mijn identiteit afleiden uit contacten met vrienden, familie, mijn werk en mijn hobbies. Ik wist prima wie ik was en wat ik wel en niet kon. Hier heb ik weinig dingen waar ik al trots op kan zijn en mijn identiteit uit af kan leiden.
Een tweede probleem is dat ik veel te veel tijd heb om te moeten vullen. In Nederland had ik altijd iets te doen (werk, vrienden, sport etc.). Hier heb ik ineens helemaal niks meer van dat alles. Geen vrienden, geen familie, geen werk, geen echte hobbies. Het enige wat ik hier heb is mijn studie en het hardlopen wat ik 3x per week doe. Ik zou graag wat leuke vriendschappen met mensen willen opbouwen maar op de een of andere manier lukt het niet echt met de mensen van school. Allereerst zijn ze een stuk ouder en daarnaast lijkt het alsof ze allemaal een gesettled leventje hebben waardoor ze niet op zoek zijn naar uitbreiding van hun vriendenkring.
Mijn vriend neemt me wel mee naar zijn vrienden of familie maar ik voel me vaak een buitenbeentje omdat communiceren gewoon erg lastig is. Het kost me erg veel energie om toch opgewekt en optimistisch te blijven wanneer ik me in sociale settings begeef.
De relatie met mijn vriend gaat verder wel goed. Voel me wel af en toe onzeker maar denk dat dat komt omdat ik nogal zoekende ben naar mijn identiteit en dus even niet meer goed weet waarom ik ook al weer een leuke meid ben.
Krijg steeds vaker gedachtes dat ik ff een weekendje naar huis wil om al mijn familie en vrienden gauw weer te zien en vol positieve energie terug te kunnen keren naar Canada.
Resumerend: moet en wil een nieuw leven opbouwen maar vind dat erg moeilijk. Vanwege dat moeizame proces heb ik het gevoel mijn identiteit kwijt te zijn waardoor ik me vaak somber en onzeker voel.
De hamvraag: wie herkent deze situatie? Wie kan mij goede tips geven over hoe ik deze situatie kan veranderen? Wie kan een positieve wending aan mijn situatie geven?
Alvast bedankt
Waarom ga je niet wat langer(maand, 2 maanden) naar Nederland. Als het goed is krijg je vanzelf weer zin om terug te gaan naar je vriend en aangezien je toch niet kan/mag werken houden weinig verplichtingen je in Quebec. Verder kan je in principe gewoon Frans leren in Nederland
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Expat, Canadees of exchange student, ik denk dat er in een tweetalig land als Canada plenty faciliteiten zijn om Frans te leren voor Engelstaligen. In de meest uiteenlopende vormen.quote:Op woensdag 4 juli 2007 05:48 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Ik weet niet of je handig bent met internet maar misschien zijn er wel wat websites van ex-pats in Quebec waar je leuke contacten op kan doen. Zij zitten toch een beetje in het zelfde schuitje
Dus ik zou zeker informeren wat er in de zomerperiode nog te doen is, op dat gebied, zodat je niet 2 maanden zit te wachten op je vervolgcursus.
En je volgde toch cursussen Frans aan de universiteit? Waarom hang je daar niet een advertentie'tje op de prikborden dat je graag mensen zou ontmoeten om je Frans op een ontspannen manier in de praktijk te brengen. Tussen studenten is het heel courant om elkaar te ontmoeten om elkaars taal te oefenen. Er is misschien niemand zo te vinden die ook Nederlands wil leren (maar misschien ook wel!!), maar wie weet zijn er plenty mensen die het leuk vinden om op zo'n manier iemand met een andere cultuur te ontmoeten.
En wie weet hou je er nog goede lokale vrienden aan over ook!
FR
Zo heb ik inderdaad Spaans onderhouden; in Nederland, met een Argentijnse uitwisselingsstudente.quote:Op woensdag 4 juli 2007 12:39 schreef Bora-Bora het volgende:
Waarom hang je daar niet een advertentie'tje op de prikborden dat je graag mensen zou ontmoeten om je Frans op een ontspannen manier in de praktijk te brengen. Tussen studenten is het heel courant om elkaar te ontmoeten om elkaars taal te oefenen.
Goed idee!
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
Er zijn vast genoeg Nederlanders in Quebec die in de jaren 50 en 60 zijn geemigreerd en graag Nederlands praten/onderwijzen
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Hartstikke bedankt voor je uitgebreide en opbeurende reactie!quote:
Het doet me echt goed te lezen dat ik niet de enige ben die tegen deze problemen aanloopt.
Het sporten kan ik pas in september beginnen omdat ik 30 juli voor 6 weken terug naar Nederland vertrek; niet de moeite om dus een nieuwe sport op te pakken en vervolgens 6 weken mijn team in de steek te laten.
Ik zit zelf aan softbal te denken.
Ik vind het trouwens wel opmerkelijk dat je vertelt dat Denen zo gesloten zijn. Mijn beste vriendin in Canada was Deens en ze is 2 weken geleden weer teruggegaan naar Kopenhagen waar ze samen met haar man woont. Ik vond haar, en haar man, echt ontzettend open voor andere mensen en andere culturen en ze spraken zelfs samen altijd in het engels. Maargoed, wellicht heb ik dan geluk gehad met deze vriendelijke Deense mensen.
Ook voor jou heeeel veel succes daarzo in het noorden!
[quote]Op woensdag 4 juli 2007 04:04 schreef Bora-Bora het volgende:
Wat jij beschrijft als de periode waarin je alles ontdekt en waarin alles nog leuk is komt overeen met een theorie die ik hier op school geleerd heb over de fases waar je doorheen gaat wanneer je in een andere cultuur komt.
De eerste fase is de fase van euforie, waarin je allemaal nieuwe dingen ontdekt en deze leuk vindt.
Daarna komt de fase van teleurstelling omdat je merkt dat het toch niet zo als thuis is en je begint thuis te missen.
Vervolgens krijg je de fase waarin je je gaat aanpassen en je je steeds meer kunt identificeren met de nieuwe cultuur en tot slot de laatste fase waarin je geintegreerd bent in de nieuwe cultuur.
Wat jij beschrijft als de periode waarin je alles ontdekt en waarin alles nog leuk is komt overeen met een theorie die ik hier op school geleerd heb over de fases waar je doorheen gaat wanneer je in een andere cultuur komt.
De eerste fase is de fase van euforie, waarin je allemaal nieuwe dingen ontdekt en deze leuk vindt.
Daarna komt de fase van teleurstelling omdat je merkt dat het toch niet zo als thuis is en je begint thuis te missen.
Vervolgens krijg je de fase waarin je je gaat aanpassen en je je steeds meer kunt identificeren met de nieuwe cultuur en tot slot de laatste fase waarin je geintegreerd bent in de nieuwe cultuur.
Ik ga 1x per maand naar een meeting met zo'n 25 nederlanders die allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Wat dat betreft heb ik nu dan ook meer contact met Nederlanders dan met Canadezen.quote:Op woensdag 4 juli 2007 05:48 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
[..]
Ik weet niet of je handig bent met internet maar misschien zijn er wel wat websites van ex-pats in Quebec waar je leuke contacten op kan doen. Zij zitten toch een beetje in het zelfde schuitje
Waarom ga je niet wat langer(maand, 2 maanden) naar Nederland. Als het goed is krijg je vanzelf weer zin om terug te gaan naar je vriend en aangezien je toch niet kan/mag werken houden weinig verplichtingen je in Quebec. Verder kan je in principe gewoon Frans leren in Nederland
Verder ga ik 6 weken terug naar Nederland en de laatste 3 weken daarvan zal mijn vriend ook in NL zijn. Ik denk echter niet dat ik er om zal zitten springen om terug te gaan omdat ik alles in NL weer achter moet gaan laten en terug moet gaan naar mijn kleine wereldje in Canada.
Ik ken iemand die in de jaren 60 naar Canada emigreerde met zijn Nederlandse vrouw en die zijn vrouw een ticket kado deed naar Nederland met de mededeling dat ze moest terug komen als ze weer terug wilde komen. Nu was die situatie wel wat anders omdat ze kinderen en dergelijke had in Canada maar het lijkt me dat je eerst afscheid moet nemen van Nederland voordat je uberhaubt naar Canada kan gaan. Anders blijf je met de what if vraag zitten.
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Ik zou meteen weer terugvliegen naar Canada omdat ik mijn vriend niet meer wil missen, zelfs al ben ik samen met hem in een omgeving waarin ik mij minder gelukkig voel. Ik heb er vertrouwen in dat dat geluk over een tijd vanzelf gaat komen.quote:Op woensdag 4 juli 2007 17:07 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Ik ken iemand die in de jaren 60 naar Canada emigreerde met zijn Nederlandse vrouw en die zijn vrouw een ticket kado deed naar Nederland met de mededeling dat ze moest terug komen als ze weer terug wilde komen. Nu was die situatie wel wat anders omdat ze kinderen en dergelijke had in Canada maar het lijkt me dat je eerst afscheid moet nemen van Nederland voordat je uberhaubt naar Canada kan gaan. Anders blijf je met de what if vraag zitten.
Mijn relatie is me dus meer waard dan het ongelukkig voelen op dit moment.
Dan kan je beter niet teruggaan.
Je hebt je keus toch al gemaakt
Je hebt je keus toch al gemaakt
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Jee, misschien moet ik m'n tickets voor zaterdag maar cancellen, want ik ga toch weer terugquote:Op woensdag 4 juli 2007 17:36 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Dan kan je beter niet teruggaan.
Je hebt je keus toch al gemaakt
Wat is dat nou voor een rare conclusie DAM? Ondanks het feit dat ze haar keuze heeft gemaakt, kan ze toch wel lekker even naar Nederland? Even bijtanken, en waarschijnlijk ook even het gevoel hebben dat de verhoudingen in de relatie niet al te scheef liggen.
Ze zegt zelf dat ze geen afstand kan/wil nemen van Nederland en dat ze persé in Canada wil zijn
Dan heeft het weinig nut om 6 weken naar Nederland te gaan
Dan heeft het weinig nut om 6 weken naar Nederland te gaan
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Nee dat zeg ik niet. Ik zeg dat ik verwacht dat het moeilijk zal zijn om na 6 weken NL weer terug naar Canada te moeten. Dat is wat anders dan dat ik niet terug wil/kan.quote:Op woensdag 4 juli 2007 17:47 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Ze zegt zelf dat ze geen afstand kan/wil nemen van Nederland en dat ze persé in Canada wil zijn
Dan heeft het weinig nut om 6 weken naar Nederland te gaan
Ik wil terug, ik moet terug en ik ga terug maar het zal niet makkelijk zijn na 6 weken NL.
Het nut van NL is dat ik idd even kan bijtanken zoals hierboven wordt gezegd.
Het nut is dat ze familie en vrienden kan bezoeken, nog een paar dagen werken bij haar oude werkgever, en en passant even kan voelen dat ze niet helemaal gek is geworden, maar gewoon in een moeilijke situatie zit, waar ze zich nog doorheen moet werken.
Gewoon een vakantie in het thuisland dus, zoals heel veel expats ieder jaar ondernemen.
Gewoon een vakantie in het thuisland dus, zoals heel veel expats ieder jaar ondernemen.
quote:Op woensdag 4 juli 2007 17:32 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Ik zou meteen weer terugvliegen naar Canada omdat ik mijn vriend niet meer wil missen, zelfs al ben ik samen met hem in een omgeving waarin ik mij minder gelukkig voel. Ik heb er vertrouwen in dat dat geluk over een tijd vanzelf gaat komen.
Mijn relatie is me dus meer waard dan het ongelukkig voelen op dit moment.
Hier zit wellicht een deel van het probleem.
Maar goed, ik heb makkelijk praten
"If you want to make God laugh, tell him about your plans"
Mijn reisverslagen
Mijn reisverslagen
Waarom maak je het dan niet een vakantie met een open einde?quote:Op woensdag 4 juli 2007 18:03 schreef Jeltje het volgende:
[..]
Nee dat zeg ik niet. Ik zeg dat ik verwacht dat het moeilijk zal zijn om na 6 weken NL weer terug naar Canada te moeten. Dat is wat anders dan dat ik niet terug wil/kan.
Ik wil terug, ik moet terug en ik ga terug maar het zal niet makkelijk zijn na 6 weken NL.
Het nut van NL is dat ik idd even kan bijtanken zoals hierboven wordt gezegd.
Als je dan terug WIL, ga je terug
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Je ongelukkig voelen en je een loser voelen in een relatie.
Het zal wel aan mij liggen maar volgens mij is dat niet normaal
Het zal wel aan mij liggen maar volgens mij is dat niet normaal
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
God, die meid is gewoon nog ff aan het vechten voor haar eigen plekkie. Duurt altijd even, zit er zelf nu ook weer midden in.
Over een half jaar is ze helemaal toppie.
Over een half jaar is ze helemaal toppie.
Far better it is to dare mighty things, to win glorious triumphs even though checkered by failure, than to rank with those poor spirits who neither enjoy nor suffer much because they live in the gray twilight that knows neither victory nor defeat.
We hebben altijd gezegd dat we zo'n twee jaar uittrekken om hier te wennen en een beetje thuis te gaan voelen. Ik merk nu pas -nu we hier een jaar zitten- dat ik eindelijk het gevoel heb dat ik hier een beetje een plekje heb gevonden. Ik vond het van het begin af aan wel heerlijk om hier te zijn, maar het is nu pas echt een thuis aan het worden, met een (nog wel kleine) vriendenkring en een vertrouwd gevoel. Ook al gaat mijn Spaans nog moeilijk -ik kan wel een gesprek gaande houden, maar ik vind dat ontzettend vermoeiend. Ik merk dus dat ik soms de neiging heb gesprekken met Spanjaarden te vermijden omdat ik me zo moet inspannen, maar stukje bij beetje komen ze nu ook gewoon op mij af en móet ik wel. Verder moet ik er wel bijzeggen dat ik veel telefoneer met mijn zus en wat vriendinnen, en dat ik een hele actieve e-mail lijst heb met een grote groep vriendinnen waar we voortdurend met elkaar kletsen. Dat maakt dat ik me absoluut niet eenzaam voel, omdat ik gewoon veel aanspraak en sociale contacten heb op deze manier.
Mijn man heeft het in het begin heel moeilijk gevonden, die begint echt pas nu een beetje zijn plekje te vinden en ik hoor die termijn van +/- een jaar wel van meer mensen.
Ik denk dat een van de belangrijke punten die jij noemt is dat je je zo doelloos voelt. Dat is voor iedereen (ook mensen die niet zijn geëmigreerd) een reden om depressief te raken: een gebrek aan doel. Ik denk dat je daar echt aan moet gaan werken, het stellen van doelen aan jezelf. Ga er maar eens een paar weken over brainstormen met jezelf en met andere mensen (dat is dan gelijk je eerste doel ). Begin maar eens met wat korte termijn doelen. Ik merk dat ik er ook last van heb nu we nog zo aan het wachten zijn tot ons huis klaar is en ons bedrijf van start kan gaan. Dus dan maar richten op het Spaans leren, het Spaanse staatsexamen doen, en heb vorige maand auditie gedaan bij het Engelse theater hier om in het koor van Evita mee te zingen (ben ook aangenomen *cheerleaderding*), echt puur om gewoon weer even een doel te hebben. Het zijn allemaal geen supergrote belangrijke dingen, maar genoeg om af en toe tevreden over mezelf te zijn en hier een plekje te vinden. Stap voor stap, het is best veel allemaal.
sorry dat dit verhaal wat wazig overkomt, maar mijn dochtertje heeft vandaag de siësta overgeslagen en vraagt dus nu elke 5 seconden om aandacht. Dat maakt het wat lastig een coherent verhaal te typen)
Mijn man heeft het in het begin heel moeilijk gevonden, die begint echt pas nu een beetje zijn plekje te vinden en ik hoor die termijn van +/- een jaar wel van meer mensen.
Ik denk dat een van de belangrijke punten die jij noemt is dat je je zo doelloos voelt. Dat is voor iedereen (ook mensen die niet zijn geëmigreerd) een reden om depressief te raken: een gebrek aan doel. Ik denk dat je daar echt aan moet gaan werken, het stellen van doelen aan jezelf. Ga er maar eens een paar weken over brainstormen met jezelf en met andere mensen (dat is dan gelijk je eerste doel ). Begin maar eens met wat korte termijn doelen. Ik merk dat ik er ook last van heb nu we nog zo aan het wachten zijn tot ons huis klaar is en ons bedrijf van start kan gaan. Dus dan maar richten op het Spaans leren, het Spaanse staatsexamen doen, en heb vorige maand auditie gedaan bij het Engelse theater hier om in het koor van Evita mee te zingen (ben ook aangenomen *cheerleaderding*), echt puur om gewoon weer even een doel te hebben. Het zijn allemaal geen supergrote belangrijke dingen, maar genoeg om af en toe tevreden over mezelf te zijn en hier een plekje te vinden. Stap voor stap, het is best veel allemaal.
sorry dat dit verhaal wat wazig overkomt, maar mijn dochtertje heeft vandaag de siësta overgeslagen en vraagt dus nu elke 5 seconden om aandacht. Dat maakt het wat lastig een coherent verhaal te typen)
mooi he, alles
Je spreekt na een jaar nog niet goed Spaans? Dat lukte mij prima in 5 maanden.
P.S. Gaan trainen voor de marathon van Toronto, Montreal of New York is niks voor de TS?
P.S. Gaan trainen voor de marathon van Toronto, Montreal of New York is niks voor de TS?
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Ik kan me best redden in het Spaans, maar ik spreek het niet zo vloeiend zoals bijvoorbeeld Engels. Dus ik moet goed nadenken over alles wat ik wil zeggen en hóe ik het moet zeggen. Dat is vaak wel vermoeiend. Ik spreek natuurlijk thuis gewoon Nederlands en er gaan dagen voorbij dat ik nauwelijks een woord Spaans hoef te spreken, behalve in winkels. Daar gaat het natuurlijk niet sneller van....
mooi he, alles
Kun je dit verder toelichten?quote:Op woensdag 4 juli 2007 18:06 schreef SeLang het volgende:
[..]
Hier zit wellicht een deel van het probleem.
Maar goed, ik heb makkelijk praten
Omdat ik al weet dat ik terug wil.quote:Op woensdag 4 juli 2007 18:09 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
[..]
Waarom maak je het dan niet een vakantie met een open einde?
Als je dan terug WIL, ga je terug
Dat ongelukkig voelen en mezelf als de loser in de relatie zien beschouw ik als iets tijdelijks. Mocht ik over een jaar mezelf nog altijd zo voelen dan zal ik de hele situatie nog eens opnieuw bekijken en wellicht besluiten om terug te gaan. Ik ga daar echter niet van uit.quote:Op woensdag 4 juli 2007 18:11 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Je ongelukkig voelen en je een loser voelen in een relatie.
Het zal wel aan mij liggen maar volgens mij is dat niet normaal
Bedankt voor het delen van jouw ervaring. Ik verwacht ook wel dat het bij mij een jaar of zelfs langer kan gaan duren. Gelukkig merk ik wel langzaam wat verbeteringen wat me helpt geloven dat het wel goed gaat komen.quote:Op woensdag 4 juli 2007 19:01 schreef phileine het volgende:
Het mezelf doelloos voelen herken ik zeker. Mijn vriend is op dit moment toch een beetje mijn referentiekader en hij behaalt het ene succes na het andere waardoor ik me soms knap stom kan voelen.
Daarom ben ik sinds 2 weken ook heel bewust bezig om eigen dingen op te gaan zetten en een daarvan is het vrijwilligerswerk. Ben inmiddels door 3 organisaties teruggebeld voor vervolgafspraken en hoop dat er tenminste 1 is waarmee ik een match kan vinden.
Ik ga geen jaar van mijn leven opgeven(in de kracht van mijn leven) en al helemaal niet voor een partner, maar dat moet iedereen voor zichzelf uitmaken
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Haha, op zich een goede tip en heb daar ook zeker aan gedacht maar dan komt er weer bij kijken dat ik eigenlijk helemaal niet zo kapot ben van hardlopen. Ik doe het nu ook puur om mezelf bezig te houden maar echt lol heb ik er niet in helaas.quote:Op woensdag 4 juli 2007 20:43 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Je spreekt na een jaar nog niet goed Spaans? Dat lukte mij prima in 5 maanden.
P.S. Gaan trainen voor de marathon van Toronto, Montreal of New York is niks voor de TS?
Ik kan natuurlijk wel zelf uitstapjes maken naar museums, tentoonstellingen, bioscoop, winkelen etc. etc. maar ik leef tevens van een vrij beperkt budget waardoor ik toch activiteiten probeer te zoeken die me niet constant geld kosten.
En mijn antwoord is dan: wat is 1 jaar als je vervolgens met die persoon samen (gelukkig) 100 jaar oud kunt worden?quote:Op woensdag 4 juli 2007 22:28 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Ik ga geen jaar van mijn leven opgeven(in de kracht van mijn leven) en al helemaal niet voor een partner, maar dat moet iedereen voor zichzelf uitmaken
Probeer het een maand om je grenzen te verleggen. Wat ik van hardlopers hoor is dat het verslavend werkt om steeds verder en harder te gaan lopen.
Bovendien zou je een doel in je leven hebben
Bovendien zou je een doel in je leven hebben
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Er is ook nogal een verschil tussen iemand die alleen op vakantie gaat naar Argentinië, en iemand die zijn/haar Nederlandse familie meeneemt en thuis alleen maar Nederlands spreekt. Iemand die met het volledige gezin thuis een andere taal en cultuur hanteert, integreert veel moeilijker.quote:Op woensdag 4 juli 2007 20:43 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Je spreekt na een jaar nog niet goed Spaans? Dat lukte mij prima in 5 maanden.
Proud to be American. Hier woon ik.
"Beer is proof that God loves us" - Benjamin Franklin.
-
"Those who would give up Essential Liberty to purchase a little Temporary Safety deserve neither Liberty nor Safety" - Benjamin Franklin
"Beer is proof that God loves us" - Benjamin Franklin.
-
"Those who would give up Essential Liberty to purchase a little Temporary Safety deserve neither Liberty nor Safety" - Benjamin Franklin
Jeltje, in jouw positie is het zelfs nog lastiger dan de mijne denk ik. Een goede vriendin van mij verhuisde jaren geleden naar Ierland om bij haar vriend te gaan wonen. Zij sprak de taal prima, had daar een baantje etc, maar zij bleef zich ook een "loser" voelen in die relatie omdat het nu eenmaal zíjn land, zíjn leven was en niet het hare. En zij hing daar voor haar gevoel toch altijd een beetje bij, ook al deed hij alles om haar overal in te betrekken.
Na twee jaar zijn ze toen met zijn tweetjes naar Nederland verhuisd, en daar gebeurde precies het omgekeerde. Hij sprak overigens maar een heel klein beetje Nederlands en kon moeilijk hier aan het werk komen (kunstenaar) dus dat maakte het al moeilijker, maar hij werd dus opeens de afhankelijke, de "kleine" in de relatie, terwijl zij daar veel meer een eigen leven en eigen vrienden had. Ook al probeerde ook zij hem daar juist zoveel mogelijk bij te betrekken.
Dát aspect hebben wij natuurlijk niet. We zijn allebei nieuw hier, kennen allebei niemand, moeten allebei wennen. Die ongelijkheid lijkt me wel extra lastig, voor de ene omdat je je inderdaad zo afhankelijk en zo'n loser gaat voelen, voor de ander omdat je zo verantwoordelijk blijft voor het levensgeluk van je partner.
Het stel uit dit verhaal is trouwens uiteindelijk samen naar Argentinië geëmigreerd, daar waren ze allebei nieuw, spraken allebei de taal niet en dat was voor hun relatie in ieder geval erg goed. Maar goed, da's wel radicaal. Het toont wel aan hoe belangrijk het is dat je ook je eigen leven, je eigen vriendenkring daar opbouwt. Maar wat je erover vertelt ben je daar ook hard mee bezig. En tja, het neemt gewoon echt veel tijd.
Leg overigens niet de suggestie van Diego te snel terzijde. Het is best een mooi doel (zwaar, maar haalbaar) waar je echt trots op kunt zijn (zelfs al loop je een halve marathon) en hardlopen heeft als gunstige bijkomstigheid dat je serotonine-balans er een enorme duw in de goede richting van krijgt, iets dat vaak verstoord is bij mensen die zich niet zo lekker voelen na een erg grote verandering in hun leven en waar je je extra ongelukkig, lusteloos en nietsnutterig door kunt gaan voelen.
Na twee jaar zijn ze toen met zijn tweetjes naar Nederland verhuisd, en daar gebeurde precies het omgekeerde. Hij sprak overigens maar een heel klein beetje Nederlands en kon moeilijk hier aan het werk komen (kunstenaar) dus dat maakte het al moeilijker, maar hij werd dus opeens de afhankelijke, de "kleine" in de relatie, terwijl zij daar veel meer een eigen leven en eigen vrienden had. Ook al probeerde ook zij hem daar juist zoveel mogelijk bij te betrekken.
Dát aspect hebben wij natuurlijk niet. We zijn allebei nieuw hier, kennen allebei niemand, moeten allebei wennen. Die ongelijkheid lijkt me wel extra lastig, voor de ene omdat je je inderdaad zo afhankelijk en zo'n loser gaat voelen, voor de ander omdat je zo verantwoordelijk blijft voor het levensgeluk van je partner.
Het stel uit dit verhaal is trouwens uiteindelijk samen naar Argentinië geëmigreerd, daar waren ze allebei nieuw, spraken allebei de taal niet en dat was voor hun relatie in ieder geval erg goed. Maar goed, da's wel radicaal. Het toont wel aan hoe belangrijk het is dat je ook je eigen leven, je eigen vriendenkring daar opbouwt. Maar wat je erover vertelt ben je daar ook hard mee bezig. En tja, het neemt gewoon echt veel tijd.
Leg overigens niet de suggestie van Diego te snel terzijde. Het is best een mooi doel (zwaar, maar haalbaar) waar je echt trots op kunt zijn (zelfs al loop je een halve marathon) en hardlopen heeft als gunstige bijkomstigheid dat je serotonine-balans er een enorme duw in de goede richting van krijgt, iets dat vaak verstoord is bij mensen die zich niet zo lekker voelen na een erg grote verandering in hun leven en waar je je extra ongelukkig, lusteloos en nietsnutterig door kunt gaan voelen.
mooi he, alles
Het is niet mijn bedoeling om goede ideeen meteen af te ketsen want ik waardeer het enorm dat mensen met me meedenken. Echter, een marathon lopen lijkt me echt helemaal niks voor mij.quote:Op woensdag 4 juli 2007 22:33 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Probeer het een maand om je grenzen te verleggen. Wat ik van hardlopers hoor is dat het verslavend werkt om steeds verder en harder te gaan lopen.
Bovendien zou je een doel in je leven hebben
Ik moet die fiets nog steeds uit de kelder halen en dan ga ik een keer rondfietsen in Montreal.
Wij hebben het er ook al over gehad wat we zouden moeten doen als ik het hier niet zou trekken en mijn vriend heeft ook gezegd dat hij dan mee naar Nederland zou verhuizen. Echter, ik wil hem helemaal niet in die situatie brengen want ik geloof er in dat ik me uiteindelijk wel gelukkig ga voelen hier.quote:Op woensdag 4 juli 2007 23:19 schreef phileine het volgende:
Jeltje, in jouw positie is het zelfs nog lastiger dan de mijne denk ik. Een goede vriendin van mij verhuisde jaren geleden naar Ierland om bij haar vriend te gaan wonen. Zij sprak de taal prima, had daar een baantje etc, maar zij bleef zich ook een "loser" voelen in die relatie omdat het nu eenmaal zíjn land, zíjn leven was en niet het hare. En zij hing daar voor haar gevoel toch altijd een beetje bij, ook al deed hij alles om haar overal in te betrekken.
Na twee jaar zijn ze toen met zijn tweetjes naar Nederland verhuisd, en daar gebeurde precies het omgekeerde. Hij sprak overigens maar een heel klein beetje Nederlands en kon moeilijk hier aan het werk komen (kunstenaar) dus dat maakte het al moeilijker, maar hij werd dus opeens de afhankelijke, de "kleine" in de relatie, terwijl zij daar veel meer een eigen leven en eigen vrienden had. Ook al probeerde ook zij hem daar juist zoveel mogelijk bij te betrekken.
Dát aspect hebben wij natuurlijk niet. We zijn allebei nieuw hier, kennen allebei niemand, moeten allebei wennen. Die ongelijkheid lijkt me wel extra lastig, voor de ene omdat je je inderdaad zo afhankelijk en zo'n loser gaat voelen, voor de ander omdat je zo verantwoordelijk blijft voor het levensgeluk van je partner.
Het stel uit dit verhaal is trouwens uiteindelijk samen naar Argentinië geëmigreerd, daar waren ze allebei nieuw, spraken allebei de taal niet en dat was voor hun relatie in ieder geval erg goed. Maar goed, da's wel radicaal. Het toont wel aan hoe belangrijk het is dat je ook je eigen leven, je eigen vriendenkring daar opbouwt. Maar wat je erover vertelt ben je daar ook hard mee bezig. En tja, het neemt gewoon echt veel tijd.
Leg overigens niet de suggestie van Diego te snel terzijde. Het is best een mooi doel (zwaar, maar haalbaar) waar je echt trots op kunt zijn (zelfs al loop je een halve marathon) en hardlopen heeft als gunstige bijkomstigheid dat je serotonine-balans er een enorme duw in de goede richting van krijgt, iets dat vaak verstoord is bij mensen die zich niet zo lekker voelen na een erg grote verandering in hun leven en waar je je extra ongelukkig, lusteloos en nietsnutterig door kunt gaan voelen.
Ook het emigreren naar een land wat voor beiden nieuw is, is onze revue gepasseerd. We hebben het al over belgie gehad omdat je daar EN het Nederlands EN het frans hebt en daarbuiten is het ook nog eens dichtbij mijn thuisland. Verder hebben we het nog over italie gehad omdat dat een beetje ons land is.
Allemaal leuk en aardig maar ik wil niet nog meer problemen veroorzaken door weer te gaan verhuizen dus voorlopig blijf ik het hier proberen.
Ik kan me trouwens ook goed indenken hoe moeilijk het voor mijn vriend moet zijn om continu rekening met mij te moeten houden. Hij doet zo enorm zijn best om me in alles te betrekken maar soms lukt het hem gewoon niet en ben ik dus toch verdrietig. Niet alleen mijn leven is veranderd maar het zijne ook sinds ik bij hem ingetrokken ben. Hoe vaak ik hem ook zeg dat ik niet wil dat ie afspraken voor me afzegt, hij doet het toch.
Ik weet wat hardlopen doet voor lichaam en geest en daarom ga ik ook zo'n 4x per week iig even een half uur rennen. Helaas ben ik iedere keer ook weer blij als het erop zit en ik niet meer 'hoef' dus die marathon staat me nog veel meer tegen.
Toen wij hier pas kwamen had ik het ook heel erg moeilijk. Ik had mezelf wel duidelijk een doel gesteld, 5 jaar wil ik het proberen, en mocht het niets zijn dan weer terug naar huis. Ik zie me nog staan in de tuin de eerste keer toen de kids naar school waren, hublief aan het werk, en ik was thuis... Ik stond achter in de tuin, en probeerde geluiden te herkennen, maar niets wat ik hoorde was ook maar vertrouwd.quote:
Oei wat vond ik het moelijk die eerste tijd, todat ik mezelf wat meer gaf in de community. Zo leer je mensen kennen, en langzamerhand rol je er vanzelf in. Ik denk dat het heel belangrijk is dat je jezelf geeft. Ik las al eerder het advies voor vrijwilligers werk, of een cursus volgen wat je leuk vind, en ik denk dat dit heel belangrijk is. Niet alles met je vriend samen doen, maar gewoon dingen gaan ontdekken voor jezelf.
Misschien kun je inderdaad naar het engelstalige gedeelte van Canada verhuizen, gelijk een stukkie makkelijker om te communiceren.
Voor mezelf heb ik me echt moeten geven, en dat vond ik echt niet altijd makkelijk, maar leerde wel steeds meer mensen kennen, en ach via via via kreeg ik een baantje, toen een ander baantje, noem maar op. Nu na 9 jaar zou ik echt niet meer weg willen, heb nog steeds een vakantie gevoel als ik rondkijk, en vind alles nog steeds prachtig.
Ik ben blij dat ik me nooit toe heb gegeven aan het gevoel van "ik wil hier weg".. anders had ik al het mooie wat ik nu zie voel en ontdek in mijn leven ook nooit gehad.
Succes ermee
Screw the future...
We're cold now!
Canadians for global warming
We're cold now!
Canadians for global warming
Wat ik me nu ook bedenk.... Seizoenen kunnen ook een grote invloed hebben op het humeur!
Nu is het zomer hier en hoewel het grauw en grijs is en het regent, het is i.i.g. lang licht! Als ik op sta is het licht en als ik naar bed ga nog steeds... Maar in de winter is het anders, dan is het donker als ik op sta en nog donkerder als ik naar bed ga. Dat is echt niet goed voor het humeur dat kan ik je wel vertellen...
Een bijkomende ervaring is dat mensen in de winter moeilijker de deur uitkomen. Maak daarom gebruik van de zomer om zoveel mogelijk mensen te leren kennen. Want als het sneeuwt zit bijna iedereen hier binnen, en God weet dat ik door de sneeuw heb moeten fietsen om wat mensen te leren kennen (waaronder mijn huidige lief... )
Nu is het zomer hier en hoewel het grauw en grijs is en het regent, het is i.i.g. lang licht! Als ik op sta is het licht en als ik naar bed ga nog steeds... Maar in de winter is het anders, dan is het donker als ik op sta en nog donkerder als ik naar bed ga. Dat is echt niet goed voor het humeur dat kan ik je wel vertellen...
Een bijkomende ervaring is dat mensen in de winter moeilijker de deur uitkomen. Maak daarom gebruik van de zomer om zoveel mogelijk mensen te leren kennen. Want als het sneeuwt zit bijna iedereen hier binnen, en God weet dat ik door de sneeuw heb moeten fietsen om wat mensen te leren kennen (waaronder mijn huidige lief... )
)
Danmark: more usefull every day!
Wat doe je meestal de avonden met je vriend? Wil je dan juist het huis uit?
Als ik een (drukke) baan zou hebben zou ik er in elk geval weinig behoefte aan hebben, maar jij waarschijnlijk des te meer
Als ik een (drukke) baan zou hebben zou ik er in elk geval weinig behoefte aan hebben, maar jij waarschijnlijk des te meer
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Mijn vrouw werkt veel met "expats" die naar Nederland verhuizen, voornamelijk Amerikanen. Ook heeft ze wel eens Nederlanders die naar de VS kwamen als klant gehad. Voor iedereen is er een aanpassingsproces aan de nieuwe cultuur. Voor sommigen gaat dat heel makkelijk, voor anderen gaat dat erg moeilijk.
In een notedop, heel summier, is het eerste jaar het jaar waar alles nieuw is. Alles is mooi, alles is goed, en je zit goed in je vel. Het tweede jaar komt pas de cultuurshock. Je begint je nu te realiseren dat dit geen tijdelijke reis is, maar dat de omgeving je nieuwe nieuwe woonomgeving is, en hoe Nederlands je zelf nog bent in je denkwijze. De meeste Nederlanders die het niet zien zitten en weer terug keren, keren terug in het tweede jaar, het jaar dat de mooiheid er wel vanaf is, de heimwee het grootst is, en de realiteit je in de ogen staart. Pas in het 3e en 4e jaar pas je je echt aan aan de omgeving, en ga je je echt "thuis" voelen in je nieuwe land, en wil je niet meer terug naar Nederland.
Nogmaals, dat is voor iedereen anders, maar mij mijn ervaring met mensen die in een ander land zijn gaan wonen volgt zo ongeveer die trend. Voor sommigen gaat het allemaal veel sneller, voor sommigen langzamer. Maar er is vrijwel altijd sprake van een "wen"periode waar alles mooi is, een "cultuurschok" periode met "wat doe ik hier eigenlijk", en een "nieuw thuis" periode waar je je pas echt thuis voelt waar je woont.
Inukshuk, ik herken jouw verhaal een beetje, maar dan voor mijn vrouw. Zij sprak weinig tot geen Nederlands toen ze in 1998 naar Nederland kwam (nu spreekt ze "redelijk" Nederlands, genoeg om een goed gesprek te kunnen voeren, wel zet ze de woorden soms in Engelse volgorde, en is haar spelling in geschreven Nederlands niet goed), en ik vertrok naar mijn werk..... en daar zat ze dan, thuis. Wat nu? Maar ze vond al heel snel haar draai. We woonden vlak bij een busstation, dus ze nam de bus naar Utrecht om zelf te gaan winkelen, en ze werd lid van de International Women's Club waar ze ontdekte dat er in IJsselstein ZELF een Amerikaanse en een Britse woonde, en in Nieuwegein (een stad verderop) nog twee Amerikanen. Ze had eigenlijk binnen een paar maanden al een vriendenkring opgebouwd.
Ikzelf heb niet zo'n enorme cultuurschok gehad, maar ik was 4 jaar lang voorbereid op Amerika en Amerikaanse gewoonten door mijn vrouw, en had in Nederland ook al veel Amerikaanse vrienden (expats), en een gemiddeld feestje in mijn huis was altijd 50% Amerikaans/Brits/Canadees zo ongeveer....
Maar ik ken wel mensen waarbij de cultuurschok wel degelijk aanwezig was. Ik ken in ieder geval 1 Nederlander die het na 2 jaar in de VS niet meer zag zitten, en terug migreerde naar Nederland. Als je het 5 jaar volhoudt, dan ben je de cultuurschok allang voorbij, en zit je echt in je vel in je nieuwe thuisland.
In een notedop, heel summier, is het eerste jaar het jaar waar alles nieuw is. Alles is mooi, alles is goed, en je zit goed in je vel. Het tweede jaar komt pas de cultuurshock. Je begint je nu te realiseren dat dit geen tijdelijke reis is, maar dat de omgeving je nieuwe nieuwe woonomgeving is, en hoe Nederlands je zelf nog bent in je denkwijze. De meeste Nederlanders die het niet zien zitten en weer terug keren, keren terug in het tweede jaar, het jaar dat de mooiheid er wel vanaf is, de heimwee het grootst is, en de realiteit je in de ogen staart. Pas in het 3e en 4e jaar pas je je echt aan aan de omgeving, en ga je je echt "thuis" voelen in je nieuwe land, en wil je niet meer terug naar Nederland.
Nogmaals, dat is voor iedereen anders, maar mij mijn ervaring met mensen die in een ander land zijn gaan wonen volgt zo ongeveer die trend. Voor sommigen gaat het allemaal veel sneller, voor sommigen langzamer. Maar er is vrijwel altijd sprake van een "wen"periode waar alles mooi is, een "cultuurschok" periode met "wat doe ik hier eigenlijk", en een "nieuw thuis" periode waar je je pas echt thuis voelt waar je woont.
Inukshuk, ik herken jouw verhaal een beetje, maar dan voor mijn vrouw. Zij sprak weinig tot geen Nederlands toen ze in 1998 naar Nederland kwam (nu spreekt ze "redelijk" Nederlands, genoeg om een goed gesprek te kunnen voeren, wel zet ze de woorden soms in Engelse volgorde, en is haar spelling in geschreven Nederlands niet goed), en ik vertrok naar mijn werk..... en daar zat ze dan, thuis. Wat nu? Maar ze vond al heel snel haar draai. We woonden vlak bij een busstation, dus ze nam de bus naar Utrecht om zelf te gaan winkelen, en ze werd lid van de International Women's Club waar ze ontdekte dat er in IJsselstein ZELF een Amerikaanse en een Britse woonde, en in Nieuwegein (een stad verderop) nog twee Amerikanen. Ze had eigenlijk binnen een paar maanden al een vriendenkring opgebouwd.
Ikzelf heb niet zo'n enorme cultuurschok gehad, maar ik was 4 jaar lang voorbereid op Amerika en Amerikaanse gewoonten door mijn vrouw, en had in Nederland ook al veel Amerikaanse vrienden (expats), en een gemiddeld feestje in mijn huis was altijd 50% Amerikaans/Brits/Canadees zo ongeveer....
Maar ik ken wel mensen waarbij de cultuurschok wel degelijk aanwezig was. Ik ken in ieder geval 1 Nederlander die het na 2 jaar in de VS niet meer zag zitten, en terug migreerde naar Nederland. Als je het 5 jaar volhoudt, dan ben je de cultuurschok allang voorbij, en zit je echt in je vel in je nieuwe thuisland.
Proud to be American. Hier woon ik.
"Beer is proof that God loves us" - Benjamin Franklin.
-
"Those who would give up Essential Liberty to purchase a little Temporary Safety deserve neither Liberty nor Safety" - Benjamin Franklin
"Beer is proof that God loves us" - Benjamin Franklin.
-
"Those who would give up Essential Liberty to purchase a little Temporary Safety deserve neither Liberty nor Safety" - Benjamin Franklin
Bij de TS is naar eigen zeggen in elk geval totaal anders als wat Maartena zegt
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Thanks for pointing that out captain obviousquote:Op donderdag 5 juli 2007 18:12 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Bij de TS is naar eigen zeggen in elk geval totaal anders als wat Maartena zegt
"There is no dark side of the moon really. Matter of fact it's all dark."
Bedankt voor je reactie.quote:
Kan mij zelf ook nog de eerste dag herinneren dat mijn vriend aan zijn nieuwe baan begon; 8 januari 2007. Vanaf toen begonnen voor mij ook een beetje de 'problemen'. Hele dagen alleen thuis en niemand om langs te gaan of te kunnen bellen.
Ik moet zeggen dat ik het contact via e-mail en skype met Nederland wel heel fijn vind maar ik haal daar niet mijn voldoening uit. Die zal ik denk ik pas halen uit nieuwe contacten hier.
Er zit voor ons een grote kans in dat wij naar Toronto (engelstalig) gaan verhuizen in 2008. Ik hoop dat ik dan ook makkelijker aan werk kan komen.
Mijn vrijwilligerswerk is nu echt aan het lopen gegaan. Vandaag weer een afspraak kunnen maken voor een gesprek.
Ben in ieder geval weer gemotiveerd om wat aan mijn situatie te doen.
Wanneer mag je gaan werken en hoe lang ben je inmiddels in Canada?
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Onze avonden zijn eigenlijk altijd wel vol met het een of ander. 2 Weken geleden zaten we eigenlijk voor het eerst 's avonds op de bank voor de tv.quote:Op donderdag 5 juli 2007 17:02 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
Wat doe je meestal de avonden met je vriend? Wil je dan juist het huis uit?
Als ik een (drukke) baan zou hebben zou ik er in elk geval weinig behoefte aan hebben, maar jij waarschijnlijk des te meer
We eten sowieso vrij laat omdat mijn vriend meestal pas rond een uur of 7 thuis is. We gaan ook vrijwel iedere avond een wandeling maken van minimaal een half uur. Daarbuiten is het visites hier en daar (hij heeft nogal een grote familie die vrij hecht met elkaar omgaan).
Ik wil zelf idd het liefst 's avonds de deur uit aangezien ik al de hele dag thuis heb gezeten. Mijn vriend is over het algemeen toch wel te porren om de deur uit te gaan. De vrijdag is daarop de uitzondering, dan heeft ie de hele week gewerkt en wil ie thuis blijven.
Grappig, ik heb dezelfde theorie op school gehad maar de periodes waren compleet anders.quote:Op donderdag 5 juli 2007 17:50 schreef maartena het volgende:
De eerste blije periode was ongeveer 2 weken en daarna begon dat af te nemen en kwam er het besef dat je er alleen voor stond in een land waar dingen anders waren. Die tweede periode kon erg lang duren en soms komen mensen er zelfs niet uit waardoor ze besluiten terug te gaan naar NL.
Ik vind het echt knap van je vrouw dat ze zo snel al een eigen kringetje wist op te bouwen. Het blijkt echt de sleutel te zijn: jezelf dwingen de deur uit te gaan en onder de mensen te komen.
|
|
