Ik ben 27 jaar sinds mijn 19e ben ik student aan een universiteit en heb mn 'P' nog niet. Sterker nog, ik sta ingeschreven maar that's it. Iedereen doet er beetje lacherig over in mn omgeving, denken door mn leugens dat ik bijna klaar ben maar ben helemaal nergens.
Overdag zit ik thuis. Ik wacht tot het avond is en iedereen met een normaal leven weer vrij is. Dan heb ik een 'leuke' avond en wacht ik weer tot de volgende avond. Enige ritme die ik heb is mn bijbaantje.
Dan vraag je jezelf natuurlijk af van waarom zou je het zo doen... Antwoord is raar. Ik ben gewoon niet tevreden met mezelf. Ik vind mezelf niet mooi genoeg. Als ik rationeel nadenk dan weet ik dat ik een leuke jongen ben,zie er bovengemiddeld uit, maar ik streef naar perfectie en dat zal nooit te behalen zijn Het is nu zelfs zo erg dat ik liever niet meer wegga. Dat als ik mezelf in de spiegel kijk ik van mezelf walg. Ik zit 8 jaar op school en ga gewoon niet omdat ik mezelf niet leuk vind.
Nu ben ik 27 jaar en heb ik niets. Absoluut geen toekomst, ik heb vandaag mn relatie verbroken met een meisje dat alles voor me is. Waarom ik dat heb gedaan? Zodat ik echt helemaal niets meer heb. Vrienden laat ik steeds meer links liggen, vriendin heb ik nu dus niet meer en ik probeer afscheid te nemen van mijn familie, iets dat mij heel veel pijn doet, maar in mijn hoofd is het noodzakelijk.
Ik weet het niet meer. Ik wil gewoon niet meer leven, maar dan denk ik bij mezelf als je dat echt niet wilt dan had je er wel een einde aan gemaakt. Maar ik wil ook niet geholpen worden, ik wil niet tevreden zijn met mezelf, ik wil mezelf gewoon niet. Ik leef niet per dag, ik leef per minuut. Ik weet niet wat ik vanavond moet doen, naar buiten wil ik niet, vriendin heb ik niet meer. Rare is dat ik me ontzettend alleen voel, maar ook echt niemand bij me wil hebben.
Ik ben bang voor de dood omdat er dan helemaal niets meer is. Ik ban bang voor het niets. Maar doorgaan wil ik al helemaal niet. Ik was gisteren weg met vrienden en mn vriendin , die het allemaal ontzettend gezellig hadden. Enige wat ik dacht was: Als ik thuis ben dan zuip ik me klem en spring ik voor een trein.
Ik kan zo wel doorgaan, maar dat is niet gewenst in R&P.
Ik weet het gewoon niet meer.
Serieus.
quote:Dat lijkt me het enige juiste advies in deze situatie.Op vrijdag 3 maart 2006 13:12 schreef Tomek het volgende:
MIsschien toch maar eens overwegen om met een psycholoog te gaan praten?
Zijn er overigens ook dingen die je wél heel leuk vind om te doen?
Chapeau!
quote:Op vrijdag 3 maart 2006 13:13 schreef addictivebeat het volgende:
Ik denk dat je een gesprek met de studieadviseur en de studentenpsycholoog moet aanvragen en daarna een afspraak bij het RIAGG.
Serieus.
quote:Het is ook niet uit te leggen denk ik. Vervelende is dat niemand maar dan ook echt niemand het begrijpt. Ik wil helemaal niet met een psycholoog praten. Ik wil mezelf ook helemaal niet beter voelen. Ik wil mezelf gewoon niet zijn. En dat kan niet. Waarom ik dit verhaal post? Ik zou zo graag willen dat er iemand is die een beetje hetzelfde heeft.Op vrijdag 3 maart 2006 13:12 schreef Tomek het volgende:
MIsschien toch maar eens overwegen om met een psycholoog te gaan praten?
quote:die mensen zijn uiteindelijk WEL voor de trein gesprongen of hebben het lef gehad om hulp te zoeken.Op vrijdag 3 maart 2006 13:17 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Het is ook niet uit te leggen denk ik. Vervelende is dat niemand maar dan ook echt niemand het begrijpt. Ik wil helemaal niet met een psycholoog praten. Ik wil mezelf ook helemaal niet beter voelen. Ik wil mezelf gewoon niet zijn. En dat kan niet. Waarom ik dit verhaal post? Ik zou zo graag willen dat er iemand is die een beetje hetzelfde heeft.
quote:Ik herken dit, niet van mezelf, maar van iemand in m'n omgeving. Neem dus van me aan dat een psycholoog een goeie weg is om te bewandelen.Op vrijdag 3 maart 2006 13:17 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Het is ook niet uit te leggen denk ik. Vervelende is dat niemand maar dan ook echt niemand het begrijpt. Ik wil helemaal niet met een psycholoog praten. Ik wil mezelf ook helemaal niet beter voelen. Ik wil mezelf gewoon niet zijn. En dat kan niet. Waarom ik dit verhaal post? Ik zou zo graag willen dat er iemand is die een beetje hetzelfde heeft.
En dat je geen hulp wilt is ook niet helemaal waar natuurlijk, je hele OP is een schreeuw om hulp. Goed zo dus, je wilt er wél iets mee...
quote:Willen is volgens mij niet meer de issue, is meer een kwestie van moeten. Want zo doorleven schiet ook voor geen sodeflikker op. Je bent jezelf nu eenmaal en zwelgen in het feit dat je jezelf bent en iemand anders wilt zijn helpt niets.Op vrijdag 3 maart 2006 13:17 schreef wegkwijt het volgende:
Het is ook niet uit te leggen denk ik. Vervelende is dat niemand maar dan ook echt niemand het begrijpt. Ik wil helemaal niet met een psycholoog praten. Ik wil mezelf ook helemaal niet beter voelen. Ik wil mezelf gewoon niet zijn. En dat kan niet. Waarom ik dit verhaal post? Ik zou zo graag willen dat er iemand is die een beetje hetzelfde heeft.
quote:Ik denk dat je niet veel hoeft uit te leggen om begrepen te worden.Op vrijdag 3 maart 2006 13:17 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Het is ook niet uit te leggen denk ik.
quote:En dan? Dan kun je samen de zielepiet uit gaan hangen? Steek je kop nou niet in het zand en doe iets met de reacties in dit topic. Zoek hulp en maak iets van je leven.Op vrijdag 3 maart 2006 13:17 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Het is ook niet uit te leggen denk ik. Vervelende is dat niemand maar dan ook echt niemand het begrijpt. Ik wil helemaal niet met een psycholoog praten. Ik wil mezelf ook helemaal niet beter voelen. Ik wil mezelf gewoon niet zijn. En dat kan niet. Waarom ik dit verhaal post? Ik zou zo graag willen dat er iemand is die een beetje hetzelfde heeft.
Kap met die studie en zoek een leuke baan, misschien dat je jezelf dan weer wat waardevoller gaat voelen.
mijn advies is een andere studie te kiezen, bepaal wat je leuk vindt en zoek nieuwe hobby's. Ga jezelf wat aan leren en ga bijvoorbeeld een weblog bijhouden. Kortom, zoek naar nieuwe dingen in het leven en blijf niet hangen bij wat je nu hebt! je hebt uitdaging nodig en als jij weer dingen gaat ondernemen zul je vanzelf gelukkiger worden met jezelf! Ik denk niet dat je ontevreden ben met hoe je zelf uitziet, maar met hoe je leven er nu uitziet!
Nogmaals je bent 27 en er zijn er genoeg die op die leeftijd nog met een nieuwe studie beginnen!
Denk na over wat je wilt met je leven, misschien kun je nog heel veel betekenen voor anderen en daar je voldoening uithalen!?
Succes ermee en een psycholoog klinkt misschien eng en overdreven maar die kan je wel helpen je leven weer te gaan leven!
quote:En waarom denk je dat hij zich kut voelt?Op vrijdag 3 maart 2006 13:16 schreef nozem het volgende:
Je zwelgt in zelfmedelijden. Al 8/9 jaar student en nog steeds je P niet gehaald. Je gaat nooit naar de universiteit? En de reden daarvoor is dat je jezelf niet zo leuk en mooi vindt? Je moet je schamen. Andere mensen proberen er wel wat van te maken, hoe moeilijk het soms ook is. Het enige dat jij hebt gedaan is 8 jaar lang uit je neus zitten vreten, jezelf wentelend in je eigen tristesse, zonder er ook maar iets aan te doen.
Chapeau!
quote:Ja ik vind het leven gewoon echt niet leuk. Is het zelfmedelijden zolas Nozem zegt? Misschien wel, feit is wel dat ik echt lichamelijk pijn heb door mn geestelijke toestand. Ik zou zo graag willen dat iemand mn hand had vastgepakt en me had geholpen. Makkelijk he dat afschuiven.Op vrijdag 3 maart 2006 13:15 schreef flugeltje het volgende:
Iets in me wil jou een schop onder je hol geven om je te laten zien hoe leuk het leven is, maar dat zal vast verspilde moeite zijn... Wat Tomek zegt kan ik alleen maar onderschrijven, ga eens met een psycholoog praten en als je dat "gepur" in je verleden maar niets vind kan een haptonoom ook een optie zijn. Dan word je jezelf bewuster van je omgevings en lichaamssignalen...
Zijn er overigens ook dingen die je wél heel leuk vind om te doen?
Of ik iets echt leuk vind? Ik denk het eigenlijk niet. Ik voel me vaak wel leuk/goed als ik met dingen bezig ben, maar het is geen constante factor. Ik voel me bv nooit langer dan een paar uur echt goed. Ik heb altijd dat ik me een paar uur helemaal fantastisch voel, compleet geweldig en dan stort ik keihard naar beneden. Ertussen zit niets. Altijd al gehad maar vroeger was het denk ik 50/50. Nu misschien 3 dagen in een maand dat ik me geweldig voel.
quote:En er dan vervolgens niks aan willen doen. Dat gaat er bij mij niet in.Op vrijdag 3 maart 2006 13:23 schreef MrBean het volgende:
[..]
En waarom denk je dat hij zich kut voelt?
quote:Bèn je al eens bij een psycholoog geweest? Er is vast een reden dat je dit topic opent en ik vermoed dat de reden is dat je je klote voelt en eigenlijk wel wilt dat je je beter gaat voelen...Op vrijdag 3 maart 2006 13:17 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Het is ook niet uit te leggen denk ik. Vervelende is dat niemand maar dan ook echt niemand het begrijpt. Ik wil helemaal niet met een psycholoog praten. Ik wil mezelf ook helemaal niet beter voelen. Ik wil mezelf gewoon niet zijn. En dat kan niet. Waarom ik dit verhaal post? Ik zou zo graag willen dat er iemand is die een beetje hetzelfde heeft.
Bij voorbaat al zeggen dat je geen hulp wilt en dat niemand je begrijpt is natuurlijk geen optie. PROBEER het eerst eens.
quote:Omdat hij denkt dat het hopeloos is.Op vrijdag 3 maart 2006 13:24 schreef nozem het volgende:
[..]
En er dan vervolgens niks aan willen doen. Dat gaat er bij mij niet in.
En dan moet jij als drill seargant tegen hem in schreeuwen zeker.
Hoop het.
En je zult zien dat het vervolgens stukken beter gaat. Met jou, met je leven en met je relaties met anderen.
En het hoeft helemaal geen hoogdravend werk te zijn. Zelfs al is het klotewerk, je hebt aan het eind van de week wel iets gedaan. En dat heeft een raar effect op je hoofd. Die vindt je leven plots niet meer uitzichtloos. Je moet nl. 's morgens op tijd je nest uit, en 's avonds er weer in.
Dat heet ritme. En dat is goed ook voor je hoofd.
quote:daar is een naam voor...Op vrijdag 3 maart 2006 13:24 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Ja ik vind het leven gewoon echt niet leuk. Is het zelfmedelijden zolas Nozem zegt? Misschien wel, feit is wel dat ik echt lichamelijk pijn heb door mn geestelijke toestand. Ik zou zo graag willen dat iemand mn hand had vastgepakt en me had geholpen. Makkelijk he dat afschuiven.
Of ik iets echt leuk vind? Ik denk het eigenlijk niet. Ik voel me vaak wel leuk/goed als ik met dingen bezig ben, maar het is geen constante factor. Ik voel me bv nooit langer dan een paar uur echt goed. Ik heb altijd dat ik me een paar uur helemaal fantastisch voel, compleet geweldig en dan stort ik keihard naar beneden. Ertussen zit niets. Altijd al gehad maar vroeger was het denk ik 50/50. Nu misschien 3 dagen in een maand dat ik me geweldig voel.
quote:Niets is zwart/wit lieve TS. Niemand is 24/7 gelukkig. In jouw geval is het wat extremer en ik denk dat een psycholoog veel voor je zal kunnen betekenen. Waar ben je bang voor? Niet geschoten is altijd mis...Op vrijdag 3 maart 2006 13:24 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Ja ik vind het leven gewoon echt niet leuk. Is het zelfmedelijden zolas Nozem zegt? Misschien wel, feit is wel dat ik echt lichamelijk pijn heb door mn geestelijke toestand. Ik zou zo graag willen dat iemand mn hand had vastgepakt en me had geholpen. Makkelijk he dat afschuiven.
Of ik iets echt leuk vind? Ik denk het eigenlijk niet. Ik voel me vaak wel leuk/goed als ik met dingen bezig ben, maar het is geen constante factor. Ik voel me bv nooit langer dan een paar uur echt goed. Ik heb altijd dat ik me een paar uur helemaal fantastisch voel, compleet geweldig en dan stort ik keihard naar beneden. Ertussen zit niets. Altijd al gehad maar vroeger was het denk ik 50/50. Nu misschien 3 dagen in een maand dat ik me geweldig voel.
quote:Inderdaad.Op vrijdag 3 maart 2006 13:24 schreef Tomek het volgende:
Bij voorbaat al zeggen dat je geen hulp wilt en dat niemand je begrijpt is natuurlijk geen optie. PROBEER het eerst eens.
Blijven volharden in 'Ik voel me klote, niemand begrijpt me en kan me helpen', is alleen maar een self fulfilling prophecy.
quote:Inderdaad, praten met zo iemand kan altijd helpen of in ieder geval duidelijkheid scheppen.Op vrijdag 3 maart 2006 13:26 schreef flugeltje het volgende:
[..]
Niets is zwart/wit lieve TS. Niemand is 24/7 gelukkig. In jouw geval is het wat extremer en ik denk dat een psycholoog veel voor je zal kunnen betekenen. Waar ben je bang voor? Niet geschoten is altijd mis...
quote:Ik volg een studie aan de universiteit en ik heb het ook niet altijd even makkelijk gehad tijdens de jaren dat ik studeer. Sterker nog, het ging soms gewoon ronduit kut. Wat ik echter niet heb gedaan is mezelf wentelen in zelfmedelijden, ik heb wat aan mijn problemen gedaan en daar had ik ook af en toe een enorme trap onder mijn hol voor nodig. TS heeft niks aan medeleven. TS heeft ook die trap nodig, en wel heel snel, anders eindigt hij als een zielig, werkloos hoopje mens waar de maatschappij geen fuck mee aan kan vangen.Op vrijdag 3 maart 2006 13:25 schreef MrBean het volgende:
[..]
Omdat hij denkt dat het hopeloos is.
En dan moet jij als drill seargant tegen hem in schreeuwen zeker.
Maar goed, ik moet me hier niet mee bemoeien.
Maar post gerust begripvolle reacties, ik denk dat hij daar erg bij gebaat zal zijn.
Ik houd van simpele samenvattingen.
quote:ThxOp vrijdag 3 maart 2006 13:23 schreef kletskop het volgende:
Je bent 27 en hebt dus nog een heel leven voor je!
mijn advies is een andere studie te kiezen, bepaal wat je leuk vindt en zoek nieuwe hobby's. Ga jezelf wat aan leren en ga bijvoorbeeld een weblog bijhouden. Kortom, zoek naar nieuwe dingen in het leven en blijf niet hangen bij wat je nu hebt! je hebt uitdaging nodig en als jij weer dingen gaat ondernemen zul je vanzelf gelukkiger worden met jezelf! Ik denk niet dat je ontevreden ben met hoe je zelf uitziet, maar met hoe je leven er nu uitziet!
Nogmaals je bent 27 en er zijn er genoeg die op die leeftijd nog met een nieuwe studie beginnen!
Denk na over wat je wilt met je leven, misschien kun je nog heel veel betekenen voor anderen en daar je voldoening uithalen!?
Succes ermee en een psycholoog klinkt misschien eng en overdreven maar die kan je wel helpen je leven weer te gaan leven!
Ik voel me zo verschrikkelijk oud. Niet in de lichamelijke zin, maar meer van ik ben 27 en heb gewoon geen toekomst meer. Iemand hierboven zei van: Zoek een baan. Dat kan ik niet. Waarom niet? Omdat je zonder papiertje nergens komt. nIk kan niet simpel werk doen, ik zou willen dat ik het kon, maar dat zit er niet in. Ik vind een psycholoog helemaal niet eng klinken, sterker nog ik vind het heel zinvol klinken. Maar ik moeite om de stap te nemen. Om het echt te doen. Ik weet niet waar ik moet kijken, ik weet niet hoe t zit met vergoeding etc.
Ik denk dat bv school wel heel erg op mij drukt omdat mn leven nu gewoon zinloos is, maar ik haat mezelf gewoon echt. En dat was ookal toen ik nog succesvol met school bezig was.
Hobby's zijn overigens niet het probleem. Heb ik er vrij veel van. Ik heb op zich ook een heel uitgebreid sociaal leven alleen het doet me gewoon niets. Echt 0,0 Enige wat ik heb is pijn. En dan valt het overdag nog mee, maar als ik vanavond laat thuis ben dan wordt het ondragelijk.
Maar ik kijk nu wel meteen voor een psycholoog.
quote:Als ik mij kut zou voelen, en ik zou jou horen, dan zou ik je totaal negeren en je nooit meer in vertrouwen wat kunnen zeggen.Op vrijdag 3 maart 2006 13:29 schreef nozem het volgende:
[..]
Ik volg een studie aan de universiteit en ik heb het ook niet altijd even makkelijk gehad tijdens de jaren dat ik studeer. Sterker nog, het ging soms gewoon ronduit kut. Wat ik echter niet heb gedaan is mezelf wentelen in zelfmedelijden, ik heb wat aan mijn problemen gedaan en daar had ik ook af en toe een enorme trap onder mijn hol voor nodig. TS heeft niks aan medeleven. TS heeft ook die trap nodig, en wel heel snel, anders eindigt hij als een zielig, werkloos hoopje mens waar de maatschappij geen fuck mee aan kan vangen.
Maar post gerust begripvolle reacties, ik denk dat hij daar erg bij gebaat zal zijn.
Begripvolle knuf-kroel-reacties zit hij ook niet op te wachten idd, maar wel praktische oplossingen zoals die kerel met z'n "ritme in je hoofd" een paar posts hier boven.
En de meest praktische oplossing: Zoek hulp.
quote:dat kan je verwachten als je een beetje aandacht gaat lopen trekken op een forum. Een trap onder zn kont moet ie hebben--->>richting psycholoog weliswaarOp vrijdag 3 maart 2006 13:30 schreef Copycat het volgende:
Diagnoses stellen op basis van de OP lijkt mij een beetje natte vinger werk...
En anders moet ie maar fijn onder die trein springen, want hier wordt niemand gelukkig van, TS niet en anderen ook niet...
Niet langer uitstellen maar doen!
Vandaag is het begin van de rest van je leven, en op je 27ste heb je heus nog een heel leven voor de boeg!
quote:Als je voor de trein springt kom je daarna genoeg entiteiten tegen die zich ooit hetzelfde gevoeld hebben. Ik heb echt geen medelijden met je. Ik ben het dan ook helemaal eens met nozem.Op vrijdag 3 maart 2006 13:17 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Het is ook niet uit te leggen denk ik. Vervelende is dat niemand maar dan ook echt niemand het begrijpt. Ik wil helemaal niet met een psycholoog praten. Ik wil mezelf ook helemaal niet beter voelen. Ik wil mezelf gewoon niet zijn. En dat kan niet. Waarom ik dit verhaal post? Ik zou zo graag willen dat er iemand is die een beetje hetzelfde heeft.
Wat wil je eigenlijk met dit topic bereiken? Je wilt geen hulp, geen gezelschap, je wilt niets. Moet je ook niet zeuren, want dan krijg je wel iets: goedbedoelde raad die je niet wilt. Dussss.
[ Bericht 95% gewijzigd door Copycat op 03-03-2006 13:38:10 ]
quote:Als je voor een trein springt, voorbehouden hij rijdt hard, ben je dood. Dan kom je helemaal niemand meer tegen.Op vrijdag 3 maart 2006 13:35 schreef dawg het volgende:
[..]
Als je voor de trein springt kom je daarna genoeg entiteiten tegen die zich ooit hetzelfde gevoeld hebben. Ik heb echt geen medelijden met je. Ik ben het dan ook helemaal eens met nozem.
quote:Dát staat in de OP: lotgenotencontact.Wat wil je eigenlijk met dit topic bereiken? Je wilt geen hulp, geen gezelschap, je wilt niets. Moet je ook niet zeuren, want dan krijg je wel iets: goedbedoelde raad die je niet wilt. Dussss.
quote:Aangezien hij eigenlijk geen contact wil, zijn er geen lotgenoten.
Conclusie, je bent gewoon echt te veel met jezelf bezig in de letterlijke betekenis ervan.
Ga naar een psycholoog.
quote:Die periodes heb ik ook gehad. Ik had samen met mn studieadviseur een planning opgezet. Zou na elke periode verantwoording moeten afleggen. Eerste periode had ik 3 vakken, alle 3 scoorde ik het hoogste uit mijn jaar, daarna hoefde ik geen verantwoording meer af te leggen en deed ik niets meer. Tuurlijk is dat mn eigen schuld.Op vrijdag 3 maart 2006 13:26 schreef stijgende_ster het volgende:
Ik ben ook geen groot denker hoor, maar misschien dat als je je vol op je studie stort, je resultaten ziet, geprezen wordt om wat je bereikt, je je misschien al beter voelt?
Hoop het.
Maar mn studie is ook niet HET probleem. Ik heb gewoon zoveel moeite met mezelf, schaam me voor mezelf. Wil niet dat mensen naar me kijken.
quote:Dat heb ik uiteraard niet gezegd.Op vrijdag 3 maart 2006 13:34 schreef MrBean het volgende:
En de meest praktische oplossing: Zoek hulp.
Kerel, lees eens wat beter.
quote:voel je je te goed voor simpel werk ofzo?? Want je studeert immers aan de uni?? In mijn ogen ben je nog te min om bij de mc drek te werken. Lui varkenOp vrijdag 3 maart 2006 13:34 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Thx
[ Bericht 1% gewijzigd door zwartedoos op 03-03-2006 13:46:17 ]
quote:Heb ik gezegd dat jij dat niet hebt gezegd?Op vrijdag 3 maart 2006 13:39 schreef nozem het volgende:
[..]
Dat heb ik uiteraard niet gezegd.
Kerel, lees eens wat beter.
Maar inderdaad, wat je quote in je post is misschien ook wel het gedeelte van m'n post wat je gelezen hebt ...
quote:Je insinueerde dat ik geen praktische oplossingen aandroeg, maar alleen maar als een 'drilll-sergeant' tegen hem tekeer ging.Op vrijdag 3 maart 2006 13:40 schreef MrBean het volgende:
[..]
Heb ik gezegd dat jij dat niet hebt gezegd?
En nu ben ik weg. Ik lees het vanavond allemaal wel.
quote:Dat was snelOp vrijdag 3 maart 2006 13:36 schreef Diederik_Duck het volgende:
Onzin is elders.
.Verder raad ik de TS aan om snel eens een praatje te maken met een ter zake deskundige, volgens mij heb je last van een enorme depressie, en daar kom je niet een twee drie vanaf. Komop kerel, het is nu misschien uitzichtloos, maar dat komt alleen maar door je depressie, die je perceptie verstoort.
quote:Ik las m-cdrek.Op vrijdag 3 maart 2006 13:39 schreef zwartedoos het volgende:
[..]
voel je je te goed voor simpel werk ofzo?? Want je studeert immers aan de uni?? In mijn ogen ben je nog te min om bij de mcdrek te werken. Lui varken
quote:Je scheldt hem alleen maar uit voor "luie zak". Dan kun je nog wel net zo veel waarheid om dat soort spierballenvertoon heen posten, maar dat komt dan niet aan.Op vrijdag 3 maart 2006 13:42 schreef nozem het volgende:
[..]
Je insinueerde dat ik geen praktische oplossingen aandroeg, maar alleen maar als een 'drilll-sergeant' tegen hem tekeer ging.
En nu ben ik weg. Ik lees het vanavond allemaal wel.
Doei nozem.
quote:Daar zou ik ook depressief van worden
quote:Ja ik voel me inderdaad te goed voor simpel werk.Op vrijdag 3 maart 2006 13:39 schreef zwartedoos het volgende:
[..]
voel je je te goed voor simpel werk ofzo?? Want je studeert immers aan de uni?? In mijn ogen ben je nog te min om bij de mcdrek te werken. Lui varken
Laat wel duidelijk zijn dat ik gewoon een eigen huisje heb (huur) en werk om mn dingetjes te betalen, dus dat simpele werk doe ik al...
PS: Geen kunstmatige zoetstoffen in die thee doen, dan ben je weer terug bij af!
quote:Nou dan voel je je zeker ook te goed om te studeren, want daar zit je immers ook al 8jaar...Op vrijdag 3 maart 2006 13:47 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Ja ik voel me inderdaad te goed voor simpel werk.
Laat wel duidelijk zijn dat ik gewoon een eigen huisje heb (huur) en werk om mn dingetjes te betalen, dus dat simpele werk doe ik al...
quote:Dat is ook in 99% van de gevallen het probleem.Op vrijdag 3 maart 2006 13:38 schreef Robar het volgende:
Iets valt me op in je verhaal: ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik.
Conclusie, je bent gewoon echt te veel met jezelf bezig in de letterlijke betekenis ervan.
Ga naar een psycholoog.
quote:Dus je voelt jezelf té goed om simpel werk te doen.... Dat klinkt nogal tegenstrijdig met het feit dat je jezelf nergens goed genoeg voor voelt. Overigens zul je tóch iets moeten gaan doen om te voorkomen dat je simpel werk moet blijven doen de rest van je leven...Op vrijdag 3 maart 2006 13:47 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Ja ik voel me inderdaad te goed voor simpel werk.
Laat wel duidelijk zijn dat ik gewoon een eigen huisje heb (huur) en werk om mn dingetjes te betalen, dus dat simpele werk doe ik al...
Ergo: virtuele schop onder je hol, stap uit de cirkel van zelfmedelijden en ga iets dóen!!
quote:Ik wil dit topic niet meer.Op vrijdag 3 maart 2006 13:38 schreef dawg het volgende:
[..]
Aangezien hij eigenlijk geen contact wil, zijn er geen lotgenoten.
je vindt jezelf niks, want in jou zit een stemmetje die jou plaagt.
Waarom zit je jezelf zo op je kop?
Vaak plaagt die stem in je omdat je iets niet doet, wat je graag zou willen.
Je komt op het stukje ouder-kind-volwassene in jezelf.
Wat ik zo proef uit je woorden is dat hier wat hiaten in zitten.
Je kunt die delen niet goed samenbrengen. Hier is een techniek voor die heet de stoeltechniek oid.
Kan heel behulpzaam zijn in jouw geval. Hierbij praat je met bv de volwassene in jezelf, of het kind of de volwassene.
Vaak met verrassende resultaten.
Je bent lekker down aan het zijn en je vindt het wel best allemaal.
Je wilt jezelf pijn doen met opzet, zodat het duidelijk is voor jezelf dat je gestraft bent. Waarom moet je gestraft worden?
Verdiep je eens in de psychologie?! Is heel interessant allemaal. Tis of alles uitzichtloos lijkt voor je. Jij moet hier iets aan doen, wil je dit niet is het ook prima!
Het is jouw leven nml. Ieder mens komt op aarde met een reden. Zoek eens naar die reden?
Je bent hier echt niet voor niets ook al lijkt het soms wel zo.
Heel veel sterkte ermee.
Als je een psychiater to much vindt kun je ook eens gaan praten met een telefonische hulplijn oid al is het alleen maar om eens tegen zomaar iemand aan te kletsen oke?
quote:Dat je niet goed in je vel zit wil nog niet zeggen dat je je niet te goed voelt voor productiewerk (als er iets afschuwelijk is voor mensen met wat meer hersens is het dat wel). TS weet ook wel dat hij beter kan, maar het komt er nog niet uit.Op vrijdag 3 maart 2006 13:50 schreef flugeltje het volgende:
[..]
Dus je voelt jezelf té goed om simpel werk te doen.... Dat klinkt nogal tegenstrijdig met het feit dat je jezelf nergens goed genoeg voor voelt. Overigens zul je tóch iets moeten gaan doen om te voorkomen dat je simpel werk moet blijven doen de rest van je leven...
Ergo: virtuele schop onder je hol, stap uit de cirkel van zelfmedelijden en ga iets dóen!!
quote:het is idd waarschijnlijk zelfdiscpline ... je bent eraan gewend dat alles je 'makkelijk' afgaat, zeker wat betreft school, maar dat betekent ook dat je nooit geleerd hebt ergens voor te 'werken' ....Op vrijdag 3 maart 2006 13:39 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Die periodes heb ik ook gehad. Ik had samen met mn studieadviseur een planning opgezet. Zou na elke periode verantwoording moeten afleggen. Eerste periode had ik 3 vakken, alle 3 scoorde ik het hoogste uit mijn jaar, daarna hoefde ik geen verantwoording meer af te leggen en deed ik niets meer. Tuurlijk is dat mn eigen schuld.
Maar mn studie is ook niet HET probleem. Ik heb gewoon zoveel moeite met mezelf, schaam me voor mezelf. Wil niet dat mensen naar me kijken.
Een persoon zonder enig talent, intellect of kwaliteiten houd dat niet lanbg vol, die moeten wel aan de slag om niet gelijk door de mand te vallen ...
jouw 'begaafdheid' betekent waarschijnlijk dat je ook makkelijk een 'schijn' kon ophouden...
De enieg manier om dat te veranderen is utieindelijk een kwestie van de confrontatie aangaan, en in te zien dat bepaalde vormen van 'vastheid' en het aanhouden van regels en vaste schema's noodzakelijk is om je ook staande te houden in de wereld ...
waarschijnlijk kun je dat niet allen, maar vraag dan ook de hulp, blijf niet in je ivoren torentje zitten en doe zelf moeite om begeleiding te krijgen ....
Wat waarschijnlijk belangrijk is dat je weer vastigheid in je leven krijgt, gewoon vaste momenten in je leven, een vast moment om op te staan (niet tot het middaguur in je bed blijven liggen), vaste momenten om te eten, en bv ook vaste momenten voor bepaalde sociale activiteiten (bv een sportclub oid)
quote:offtopic:eej hoe issie
waar is je fb??ontopic: TS:ga bellen en kom dan nog maar eens terug
quote:Ik snap die conclusie niet zo. Je kan toch niet voldoening halen uit werken bij de mac als dat je totaal niet uitdaagt? Verder is die uitdaging het hele probleem niet. Eigenlijk hoopte ik gewoon iemand die ook iets in deze geest heeft meegemaakt en me er iets over kan vertellen. En ja ik moet naar een psycholoog. En ik weet dat dit alles trietst klinkt. Ik vind mezelf ook een zielig persoon. Ik snap mezelf ook echt niet. Alles heeft zo'n hoge drempel. Psychisch hoge drempel.Op vrijdag 3 maart 2006 13:48 schreef zwartedoos het volgende:
[..]
Nou dan voel je je zeker ook te goed om te studeren, want daar zit je immers ook al 8jaar...
Dat ik dit nu opeens op FOK! gooi is omdat ik nu echt al mn glazen heb ingegooid. Ben er helemaal ondersteboven van dat ik echt de enige met wie ik praatte zo mn leven uit heb geflikkerd
quote:Zoals ik al aangaf heb ik het van nabij meegemaakt. En geloof me een 'leek' kan je hierbij écht niet helpen. Je zit in een cirkeltje waar je zélf niet zult komen vóór je actie onderneemt. Je bent geen zielig persoon, je laat de zaken alleen versloffen. En dit soort luiheid is eeuwig zonde. Het leven is te mooi om achterover te gaan hangen en alles maar te laten gebeuren. Je moet zélf een vinger in de pap steken en beoordelen of je meer suiker en/of zout erin wilt hebben....Op vrijdag 3 maart 2006 13:54 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Ik snap die conclusie niet zo. Je kan toch niet voldoening halen uit werken bij de mac als dat je totaal niet uitdaagt? Verder is die uitdaging het hele probleem niet. Eigenlijk hoopte ik gewoon iemand die ook iets in deze geest heeft meegemaakt en me er iets over kan vertellen. En ja ik moet naar een psycholoog. En ik weet dat dit alles trietst klinkt. Ik vind mezelf ook een zielig persoon. Ik snap mezelf ook echt niet. Alles heeft zo'n hoge drempel. Psychisch hoge drempel.
Dat ik dit nu opeens op FOK! gooi is omdat ik nu echt al mn glazen heb ingegooid. Ben er helemaal ondersteboven van dat ik echt de enige met wie ik praatte zo mn leven uit heb geflikkerd
Ik wil er zelfs wel speciaal een account voor aanmaken, omdat wat jij (TS) zegt, behoorlijk overeenkomt met wat ik heb meegemaakt.
Ik had een relatie van 7 jaar met mijn vriendin, maar het ging al 4 jaar niet goed.
Ik ging niet meer naar school (universiteit) en ik moest zelfs nog mijn propdaedeuse halen - niemand wist dat ik eigenlijk nog niks bereikt had.
Op een gegeven moment ging het uit met mijn vriendin: ik ging vreemd want wat wij hadden, was niks meer. Er was constant spanning en ruzie.
Ik ging vreemd om de situatie waarin ik verkeerde te ontkennen.
Ik nam afstand van mijn vrienden.
Pas toen het met het meisje daarna uit ging, realiseerde ik me in wat voor situatie ik zat.
Ik had er dan ook alle tijd voor om er over na te denken.
De liefde van mijn leven heb ik misschien wel weggegooid, geen werk meer, mijn studie weggegooid en in die tijd heb ik ook nog eens een schuld gemaakt van ca. ¤ 30000,-.
Ik had deurwaarders achter me aan en veel mensen die me haatten om wie ik was, maar ik haatte vooral mezelf om wie ik was.
Op dat moment ben ik terug gegaan naar mijn ouders, ik heb ze alles verteld en ze hebben me geheel terecht uitgemaakt voor slappe lul en klootzak. Maar ze hebben me ook geholpen.
Ik heb toen veel gepraat en ben naar een psycholoog geweest.
Heel langzaamaan heb ik de draad weer opgepakt.
Ik heb een baantje gezocht, het is weliswaar geen wereldbaan, maar ik heb leuke collega's en ik heb wat te doen.
Een tijdje geleden ben ik met een vriend op vakantie geweest, en toen heb ik een geweldige vrouw ontmoet.
Inmiddels denk ik er over na om weer met een nieuwe studie te beginnen.
Beste TS, het is nooit te laat om je leven op te pakken en ik weet hoeveel moeite het kost (het heeft mij ook jaren gekost) maar zet je zelf ertoe.
Ik weet dat het kan, en jij kan het ook. Dat weet je best, anders zou je allang gesprongen zijn ofzo.
Probeer de positieve dingen in het leven te zien, kijk niet alleen naar je slechte kanten maar ook naar je goede.
Ieder mens heeft die.
Jij ook. Ga gerust met een psychotherapeut of psycholoog praten, wat heb je te verliezen?
Je kan er alleen maar beter van worden.
En wat studie betreft: mijn vriendin is 32, heeft een topstudie gedaan en een loodzware baan (meer dan 70 uur per week).
En weet je wat? ze is er niet blij mee en ze stopt ermee, gaat wat anders doen.
Iedereen heeft zo z'n problemen, perfect zijn bestaat niet (realiseer ik me inmiddels) maar tevreden zijn met jezelf wel.
Het is nooit te laat: waar een wil is, is een weg...
Dus gaan met die banaan! Kom van die bank af en maak er wat van, zodat je over een paar jaar trots tegen jezelf kunt zeggen dat je inderdaad geen nietsnut bent.
PS: zorg dat je iemand hebt waarmee je er over kan praten! dat is het allerbelangrijkste.
quote:Nou die studie van je is blijkbaar ook niet bepaald een uitdaging meer...wat ik probeer te zeggen is dat je er echt niet komt met alleen maar zelfmedelijden...Op vrijdag 3 maart 2006 13:54 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Ik snap die conclusie niet zo. Je kan toch niet voldoening halen uit werken bij de mac als dat je totaal niet uitdaagt? Verder is die uitdaging het hele probleem niet. Eigenlijk hoopte ik gewoon iemand die ook iets in deze geest heeft meegemaakt en me er iets over kan vertellen. En ja ik moet naar een psycholoog. En ik weet dat dit alles trietst klinkt. Ik vind mezelf ook een zielig persoon. Ik snap mezelf ook echt niet. Alles heeft zo'n hoge drempel. Psychisch hoge drempel.
Dat ik dit nu opeens op FOK! gooi is omdat ik nu echt al mn glazen heb ingegooid. Ben er helemaal ondersteboven van dat ik echt de enige met wie ik praatte zo mn leven uit heb geflikkerd
Je moet er ZELF wat aan doen. En aan overdag een beetje uit je neus lopen vreten helpt dan ook niet echt. Ga overdag een bij de mcdrek werken, heb je meteen geld voor die psycholoog van je, aangezien dit maar gedeeltelijk vergoed wordt. En als je Mc Drek te min vindt dan zoek je toch lekker een baan die bij je studie past. Eentje die wel waardig genoeg is....
ben alleen bang dat je dan uitgelachten wordt....
Als je zo doorgaat KRIJG je straks alleen maar een baan dij de MC Drek!!!
quote:Kijk, hier kan TS een voorbeeld aan nemenOp vrijdag 3 maart 2006 14:00 schreef douweegberts het volgende:
ja, hier wil ik dan als semi-ervaringsdeskundige wel ff op reageren.
Ik wil er zelfs wel speciaal een account voor aanmaken, omdat wat jij (TS) zegt, behoorlijk overeenkomt met wat ik heb meegemaakt.
Ik had een relatie van 7 jaar met mijn vriendin, maar het ging al 4 jaar niet goed.
Ik ging niet meer naar school (universiteit) en ik moest zelfs nog mijn propdaedeuse halen - niemand wist dat ik eigenlijk nog niks bereikt had.
Op een gegeven moment ging het uit met mijn vriendin: ik ging vreemd want wat wij hadden, was niks meer. Er was constant spanning en ruzie.
Ik ging vreemd om de situatie waarin ik verkeerde te ontkennen.
Ik nam afstand van mijn vrienden.
Pas toen het met het meisje daarna uit ging, realiseerde ik me in wat voor situatie ik zat.
Ik had er dan ook alle tijd voor om er over na te denken.
De liefde van mijn leven heb ik misschien wel weggegooid, geen werk meer, mijn studie weggegooid en in die tijd heb ik ook nog eens een schuld gemaakt van ca. ¤ 30000,-.
Ik had deurwaarders achter me aan en veel mensen die me haatten om wie ik was, maar ik haatte vooral mezelf om wie ik was.
Op dat moment ben ik terug gegaan naar mijn ouders, ik heb ze alles verteld en ze hebben me geheel terecht uitgemaakt voor slappe lul en klootzak. Maar ze hebben me ook geholpen.
Ik heb toen veel gepraat en ben naar een psycholoog geweest.
Heel langzaamaan heb ik de draad weer opgepakt.
Ik heb een baantje gezocht, het is weliswaar geen wereldbaan, maar ik heb leuke collega's en ik heb wat te doen.
Een tijdje geleden ben ik met een vriend op vakantie geweest, en toen heb ik een geweldige vrouw ontmoet.
Inmiddels denk ik er over na om weer met een nieuwe studie te beginnen.
Beste TS, het is nooit te laat om je leven op te pakken en ik weet hoeveel moeite het kost (het heeft mij ook jaren gekost) maar zet je zelf ertoe.
Ik weet dat het kan, en jij kan het ook. Dat weet je best, anders zou je allang gesprongen zijn ofzo.
Probeer de positieve dingen in het leven te zien, kijk niet alleen naar je slechte kanten maar ook naar je goede.
Ieder mens heeft die.
Jij ook. Ga gerust met een psychotherapeut of psycholoog praten, wat heb je te verliezen?
Je kan er alleen maar beter van worden.
En wat studie betreft: mijn vriendin is 32, heeft een topstudie gedaan en een loodzware baan (meer dan 70 uur per week).
En weet je wat? ze is er niet blij mee en ze stopt ermee, gaat wat anders doen.
Iedereen heeft zo z'n problemen, perfect zijn bestaat niet (realiseer ik me inmiddels) maar tevreden zijn met jezelf wel.
Het is nooit te laat: waar een wil is, is een weg...
Dus gaan met die banaan! Kom van die bank af en maak er wat van, zodat je over een paar jaar trots tegen jezelf kunt zeggen dat je inderdaad geen nietsnut bent.
PS: zorg dat je iemand hebt waarmee je er over kan praten! dat is het allerbelangrijkste.
quote:als die jongen dat werk nu niet leuk vind wie ben jij dan om hem te verachten als hij dat zo vindt?Op vrijdag 3 maart 2006 14:01 schreef zwartedoos het volgende:
[..]
Nou die studie van je is blijkbaar ook niet bepaald een uitdaging meer...wat ik probeer te zeggen is dat je er echt niet komt met alleen maar zelfmedelijden...
Je moet er ZELF wat aan doen. En aan overdag een beetje uit je neus lopen vreten helpt dan ook niet echt. Ga overdag een bij de mcdrek werken, heb je meteen geld voor die psycholoog van je, aangezien dit maar gedeeltelijk vergoed wordt. En als je Mc Drek te min vindt dan zoek je toch lekker een baan die bij je studie past. Eentje die wel waardig genoeg is....
ben alleen bang dat je dan uitgelachten wordt....
Als je zo doorgaat KRIJG je straks alleen maar een baan dij de MC Drek!!!
het is zijn leven en hij mag zelf weten wat hij wel en geen leuk werk vindt, wat een ander daar ook van vind klaar
quote:Het gaat hier niet zo zeer om Mc drek maar gewoon om het feit dat meneer zich te goed voelt voor een 'minder' baantje. Dat is prima, maar dan moet hij niet lopen klagen als hij straks niks anders kan krijgen. Hij doet immers totaal geen moeite meer voor zijn studie. Ik zou zelf ook niet bij Mc Drek willen werken maar ik ben wel gegaan voor iets andersOp vrijdag 3 maart 2006 14:04 schreef zhe-devilll het volgende:
[..]
als die jongen dat werk nu niet leuk vind wie ben jij dan om hem te verachten als hij dat zo vindt?
het is zijn leven en hij mag zelf weten wat hij wel en geen leuk werk vindt, wat een ander daar ook van vind klaar
quote:Inderdaad, hier herken ik me in. Ik heb nooit ergens voor moeten werken. VWO deed ik met 2 vingers in mn neus. En als ik dan eens een vak deed op de Uni dan zat ik sowieso bij de top 5. Dan was ik altijd een dag blij met het resultaat en dan dacht ik van: Ok wat nu. De volgende keer dat ik weer zo hoog scoorde was er geen moer meer aan.Op vrijdag 3 maart 2006 13:53 schreef RM-rf het volgende:
[..]
het is idd waarschijnlijk zelfdiscpline ... je bent eraan gewend dat alles je 'makkelijk' afgaat, zeker wat betreft school, maar dat betekent ook dat je nooit geleerd hebt ergens voor te 'werken' ....
Een persoon zonder enig talent, intellect of kwaliteiten houd dat niet lanbg vol, die moeten wel aan de slag om niet gelijk door de mand te vallen ...
jouw 'begaafdheid' betekent waarschijnlijk dat je ook makkelijk een 'schijn' kon ophouden...
De enieg manier om dat te veranderen is utieindelijk een kwestie van de confrontatie aangaan, en in te zien dat bepaalde vormen van 'vastheid' en het aanhouden van regels en vaste schema's noodzakelijk is om je ook staande te houden in de wereld ...
waarschijnlijk kun je dat niet allen, maar vraag dan ook de hulp, blijf niet in je ivoren torentje zitten en doe zelf moeite om begeleiding te krijgen ....
Wat waarschijnlijk belangrijk is dat je weer vastigheid in je leven krijgt, gewoon vaste momenten in je leven, een vast moment om op te staan (niet tot het middaguur in je bed blijven liggen), vaste momenten om te eten, en bv ook vaste momenten voor bepaalde sociale activiteiten (bv een sportclub oid)
Verder houd ik al 8 jaar de schijn voor, niemand maar dan ook niemand in deze wereld kent mij. Sociaal ben ik heel sterk, en ik heb best leuke baantjes maar het boeit me gewoon niet.
Weet je waarom ik me zo triest vindt? School, carriere ed kunnen me helemaal geen ene moer schelen. T is lastig maar niet het belangrijkst. Belangrijkst is mn uiterlijk
Ik ga om met mensen die er geweldig uitzien en het enige waar ik mij druk om maak is mn eigen uiterlijk Maar ik ga sowieso nu kijken voor hulp. Heb mn ex gevraagd of ze me wilt helpen en hoop dat ze dat wilt doen... Probleem is dat ik het zelf gewoon niet kan. Ik doe het gewoon niet. Ik heb iemand nodig die achter me aan zit. Die me 'çontroleert'. Ik weet dat dit niet hoort op je 27e, maar heb dat nodig.
quote:Vind het heel prettig om dit te lezen. Hoe oud ben je als ik vragen mag? En wat doe je op dit moment. Ik weet dat ik er tegenaan moet gaan maar omdat het zoveel jaar heeft geduurd voel ik me zooo oud en idd ook die studieschuld vind ik verschrikkelijk. Ik denk dan letterlijk bij mezelf: Als je jezelf nu dood maakt heb je gewoon geen zorgen meer. En het erge is dat ik het ook ga doen als ik zo doorga. Zo goed ken ik mezelf. Ik kan niet nog een jaar op deze manier verder.Op vrijdag 3 maart 2006 14:00 schreef douweegberts het volgende:
ja, hier wil ik dan als semi-ervaringsdeskundige wel ff op reageren.
Ik wil er zelfs wel speciaal een account voor aanmaken, omdat wat jij (TS) zegt, behoorlijk overeenkomt met wat ik heb meegemaakt.
Ik had een relatie van 7 jaar met mijn vriendin, maar het ging al 4 jaar niet goed.
Ik ging niet meer naar school (universiteit) en ik moest zelfs nog mijn propdaedeuse halen - niemand wist dat ik eigenlijk nog niks bereikt had.
Op een gegeven moment ging het uit met mijn vriendin: ik ging vreemd want wat wij hadden, was niks meer. Er was constant spanning en ruzie.
Ik ging vreemd om de situatie waarin ik verkeerde te ontkennen.
Ik nam afstand van mijn vrienden.
Pas toen het met het meisje daarna uit ging, realiseerde ik me in wat voor situatie ik zat.
Ik had er dan ook alle tijd voor om er over na te denken.
De liefde van mijn leven heb ik misschien wel weggegooid, geen werk meer, mijn studie weggegooid en in die tijd heb ik ook nog eens een schuld gemaakt van ca. ¤ 30000,-.
Ik had deurwaarders achter me aan en veel mensen die me haatten om wie ik was, maar ik haatte vooral mezelf om wie ik was.
Op dat moment ben ik terug gegaan naar mijn ouders, ik heb ze alles verteld en ze hebben me geheel terecht uitgemaakt voor slappe lul en klootzak. Maar ze hebben me ook geholpen.
Ik heb toen veel gepraat en ben naar een psycholoog geweest.
Heel langzaamaan heb ik de draad weer opgepakt.
Ik heb een baantje gezocht, het is weliswaar geen wereldbaan, maar ik heb leuke collega's en ik heb wat te doen.
Een tijdje geleden ben ik met een vriend op vakantie geweest, en toen heb ik een geweldige vrouw ontmoet.
Inmiddels denk ik er over na om weer met een nieuwe studie te beginnen.
Beste TS, het is nooit te laat om je leven op te pakken en ik weet hoeveel moeite het kost (het heeft mij ook jaren gekost) maar zet je zelf ertoe.
Ik weet dat het kan, en jij kan het ook. Dat weet je best, anders zou je allang gesprongen zijn ofzo.
Probeer de positieve dingen in het leven te zien, kijk niet alleen naar je slechte kanten maar ook naar je goede.
Ieder mens heeft die.
Jij ook. Ga gerust met een psychotherapeut of psycholoog praten, wat heb je te verliezen?
Je kan er alleen maar beter van worden.
En wat studie betreft: mijn vriendin is 32, heeft een topstudie gedaan en een loodzware baan (meer dan 70 uur per week).
En weet je wat? ze is er niet blij mee en ze stopt ermee, gaat wat anders doen.
Iedereen heeft zo z'n problemen, perfect zijn bestaat niet (realiseer ik me inmiddels) maar tevreden zijn met jezelf wel.
Het is nooit te laat: waar een wil is, is een weg...
Dus gaan met die banaan! Kom van die bank af en maak er wat van, zodat je over een paar jaar trots tegen jezelf kunt zeggen dat je inderdaad geen nietsnut bent.
PS: zorg dat je iemand hebt waarmee je er over kan praten! dat is het allerbelangrijkste.
Maar ik ga het wel proberen. Ik zit nu te kijken voor psychologen in mijn buurt. Weet iemand miss waar ik op moet letten? Waar ik ook heel bang voor ben is de tijd die ik nog over heb om te studeren. Ik sta aan het eind van dit jaar 6 jaar ingeschreven(heb me 2 keer niet ingeschreven gelukkig). Kan ik dan nog wel een studie doen? Ik wil inderdaad een hele andere studie doen, omdat ik nooit had nagedacht over mn keuze. Ik dacht alleen maar aan het vele geld dat ik kon verdienen.
Verder hoop ik heel erg dat het niet te laat is voor mn ex.
quote:Dat weet ik Salvador. Na zoveel jaar snap ik dat zelfsOp vrijdag 3 maart 2006 14:11 schreef Salvad0R het volgende:
je bent iig een luie kutkneus dat je je studie verneukt .
quote:Al die zooi is ook niet echt boeiend, hoogstens vermakelijk. Zijn er dingen die je wel echt boeiend vind?Op vrijdag 3 maart 2006 14:09 schreef wegkwijt het volgende:
[quote]
Verder houd ik al 8 jaar de schijn voor, niemand maar dan ook niemand in deze wereld kent mij. Sociaal ben ik heel sterk, en ik heb best leuke baantjes maar het boeit me gewoon niet.
Als je er blijkbaar zo ver in bent weggezakt dat je jezelf niet meer tot actie kunt manen is hulp zoeken echt de enige optie. Voor het oppakken van de telefoon en een fietstocht naar de huisarts is ook enige activiteit vereist, maar dat is er voor het openen van dit topic ook: kennelijk baal je er zelf toch ook wel van. Dus hup, ze zijn nog tot 17:00 bereikbaar
Los van hulp zoeken zijn er ook wel dingetjes die je zelf kunt doen: een vast ritme is echt belangrijk. Dat betekent niet elke dag stipt om 8 uur opstaan, maar wel in elk geval in de ochtend opstaan (
) Verzin wat dingen waarvoor je je bed uit zult moeten, liefst leuke dingen, waarvoor je ook je bed uit WILT. Ik zou in elk geval een baantje zoeken. Dat kost je wel studietijd, maar die studietijd verpruts je nu ook. Met een baantje word je gedwongen in elk geval een paar dagen op een bepaald tijdstip ergens te verschijnen, en je komt onder de mensen, ziet wat die allemaal van hun leven (proberen te) maken, wordt wellicht uitgenodigd voor dingen....en je verdient je eigen geld. Hoeft niet fulltime, je kunt er best parttime naast studeren. Dit gaat ongetwijfeld voor een stijgende lijn zorgen in hoe je je voelt en als dat niet genoeg is, is er de mogelijkheid van prof. hulp.
quote:Normaal gesproken kan je 4 jaar studeren met berus, waarna nog drie jaar lenen. Verder mag je in principe onbeperkt studeren, alleen zul je de kosten zelf moeten dragen (maar zo hoog is dat nu ook weer niet).Op vrijdag 3 maart 2006 14:17 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Vind het heel prettig om dit te lezen. Hoe oud ben je als ik vragen mag? En wat doe je op dit moment. Ik weet dat ik er tegenaan moet gaan maar omdat het zoveel jaar heeft geduurd voel ik me zooo oud en idd ook die studieschuld vind ik verschrikkelijk. Ik denk dan letterlijk bij mezelf: Als je jezelf nu dood maakt heb je gewoon geen zorgen meer. En het erge is dat ik het ook ga doen als ik zo doorga. Zo goed ken ik mezelf. Ik kan niet nog een jaar op deze manier verder.
Maar ik ga het wel proberen. Ik zit nu te kijken voor psychologen in mijn buurt. Weet iemand miss waar ik op moet letten? Waar ik ook heel bang voor ben is de tijd die ik nog over heb om te studeren. Ik sta aan het eind van dit jaar 6 jaar ingeschreven(heb me 2 keer niet ingeschreven gelukkig). Kan ik dan nog wel een studie doen? Ik wil inderdaad een hele andere studie doen, omdat ik nooit had nagedacht over mn keuze. Ik dacht alleen maar aan het vele geld dat ik kon verdienen.
Verder hoop ik heel erg dat het niet te laat is voor mn ex.
quote:Ik had mn vriendin maar tegen haar heb ik gister gezegd dat ik niets meer met haar te maken wilde hebben. Terwijl ik echt stapel gek op haar bent. Verder heb ik heel veel vrienden maar niemand weet er ook maar iets van. Ik heb zogenaamd een heel normaal leven. Doe wat lang over mn studie maar voor de rest ben ik degene met een geweldige toekomst...Op vrijdag 3 maart 2006 14:15 schreef phunter het volgende:
TS, heb je echt niemand in je omgeving om te praten? En direct bellen voor een afspraak bij de Psycho !! Doen !! Want meestal hebben deze specialisten nog een wachtlijst ook.
Denkt iedereen dus...
Moraal van dit verhaal: vertel het je vrienden. En als je verwacht er niet op eigen kracht met wat steun van hen uit te kunnen komen, neem er dan ook therapie bij.
roepen dat je problemen hebt schiet niet op daar gaan ze niet van weg en zo kom je niet waar je wil zijn.
ga voor jezelf doelenstellen! dat is DE oplossing.
quote:Niet echt eigenlijk. Ik weet niet of dat komt omdat ik me echt depressief voel of dat er gewoon niets is dat mij boeit. Laatste keer dat ik echt gelukkig was was denk ik tot mn 12e... Maar dat komt waarschijnlijk doordat ik nog kind was. Nu kan ik ook nergens meer van genieten.Op vrijdag 3 maart 2006 14:21 schreef HassieBassie het volgende:
[..]
Al die zooi is ook niet echt boeiend, hoogstens vermakelijk. Zijn er dingen die je wel echt boeiend vind?
quote:Ok thx, dus het is wel haalbaar om zelf te bekostigen... ThxOp vrijdag 3 maart 2006 14:23 schreef Diederik_Duck het volgende:
[..]
Normaal gesproken kan je 4 jaar studeren met berus, waarna nog drie jaar lenen. Verder mag je in principe onbeperkt studeren, alleen zul je de kosten zelf moeten dragen (maar zo hoog is dat nu ook weer niet).
quote:nounounou ..... dat is wel een hele makkelijke open-deur die je daar intrapt ... ik denk dat de TS ook wel jouw antwoord doorhebt en dat 'als ik het wat grof zeg en wat scheldwoorden toevoeg' komt het lekker hard over, zie je wel vaker ....Op vrijdag 3 maart 2006 14:28 schreef BarraCupraCuda het volgende:
Je moet eens ophouden met een fucking huilie te zijn en er eens wat aan gaan doen!
roepen dat je problemen hebt schiet niet op daar gaan ze niet van weg en zo kom je niet waar je wil zijn.
ga voor jezelf doelenstellen! dat is DE oplossing.
De TS weet iig dat hij een probleem heeft en zal er id wat aan moeten doen ... je kunt dit Topic iig als een voorzichtige eerste stap zien om die hulp te gaan zoeken en toe te geven dat hij zware problemen heeft ...
Dat kan ook wel zonder schelden....
quote:Ok dat ga ik proberen. Alhoewel ik erg bang ben voor de reacties. Iedereen vindt het ook altijd geweldig met me. Alhoewel sommigen mij de laatste tijd wel vreemd vinden doen. Zoals gisteravond.Op vrijdag 3 maart 2006 14:28 schreef thaleia het volgende:
Je bent trouwens niet de enige hoor, ik ken ook wel een jongen van wie toen zo langzamerhand iedereen aan afstuderen toe was ineens bleek dat hij nog geen studiepunt gehaald had, en gebukt ging onder torenhoge schulden. Die had nooit iemand daar iets van verteld, ging altijd gezellig mee naar de kroeg, niemand had enig idee. Toen we het wel wisten, konden we met ideeen komen en 'm af en toe tot activiteit manen als ie het zelf liet versloffen. Het gaat nu een stuk beter met hem, hij werkt nu, heeft er qua studie in elk geval nog een bachelor uit weten te slepen, en voelt zich een stuk beter nu ie niet meer zijn tijd verdeelt tussen slechts kroeg en bed.
Moraal van dit verhaal: vertel het je vrienden. En als je verwacht er niet op eigen kracht met wat steun van hen uit te kunnen komen, neem er dan ook therapie bij.
quote:Je zult wel een baantje nodig hebben, maar dat lijkt me sowieso verstandig. Beetje sober leven en het lukt allemaal best.Op vrijdag 3 maart 2006 14:31 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Ok thx, dus het is wel haalbaar om zelf te bekostigen... Thx
quote:Enig idee wat de kosten zijn?Op vrijdag 3 maart 2006 14:33 schreef Diederik_Duck het volgende:
[..]
Je zult wel een baantje nodig hebben, maar dat lijkt me sowieso verstandig. Beetje sober leven en het lukt allemaal best.
quote:Ik denk dat het een enorme opluchting zal zijn als je eindelijk eens een keer open kaart speelt tegenover je vrienden. Ook daar zijn vrienden immers voor.Op vrijdag 3 maart 2006 14:33 schreef wegkwijt het volgende:
Ok dat ga ik proberen. Alhoewel ik erg bang ben voor de reacties. Iedereen vindt het ook altijd geweldig met me. Alhoewel sommigen mij de laatste tijd wel vreemd vinden doen. Zoals gisteravond.
quote:Ik ben 27 en ben programmeur/projectleider. Misschien is het een idee om het gewoon eens te vergeten van je studie, want al die tijd dat jij al in die "shit" zit, is ook het element studie aanwezig.Op vrijdag 3 maart 2006 14:17 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Vind het heel prettig om dit te lezen. Hoe oud ben je als ik vragen mag? En wat doe je op dit moment. Ik weet dat ik er tegenaan moet gaan maar omdat het zoveel jaar heeft geduurd voel ik me zooo oud en idd ook die studieschuld vind ik verschrikkelijk. Ik denk dan letterlijk bij mezelf: Als je jezelf nu dood maakt heb je gewoon geen zorgen meer. En het erge is dat ik het ook ga doen als ik zo doorga. Zo goed ken ik mezelf. Ik kan niet nog een jaar op deze manier verder.
Maar ik ga het wel proberen. Ik zit nu te kijken voor psychologen in mijn buurt. Weet iemand miss waar ik op moet letten? Waar ik ook heel bang voor ben is de tijd die ik nog over heb om te studeren. Ik sta aan het eind van dit jaar 6 jaar ingeschreven(heb me 2 keer niet ingeschreven gelukkig). Kan ik dan nog wel een studie doen? Ik wil inderdaad een hele andere studie doen, omdat ik nooit had nagedacht over mn keuze. Ik dacht alleen maar aan het vele geld dat ik kon verdienen.
Verder hoop ik heel erg dat het niet te laat is voor mn ex.
Als je geen dingen loslaat, kan je ook niet verder.
Je studie kan je altijd nog oppakken. Kijk wat je kwaliteiten zijn en of je daar wat mee kan doen qua werk bijvoorbeeld.
In ieder geval ben je slim (en ja, je bent ook dom tegelijkertijd :p) - dat blijkt ondermeer uit het zelfbesef dat je hebt.
Die studieschuld komt wel goed, al gaat de IBG moeilijk doen, je kan altijd draagkrachtmeting aanvragen en de tijd nemen om het af te betalen.
Het was alleen niet zo slim van je om zes jaar te lamballen, maar dat terzijde.
Kijk eens naar wat anders, misschien een duaal traject? Kan je geld verdienen en studeren tegelijk.
Ik denk dat voor jou het belangrijkste is dat je voortgang boekt en dat je het uit je hoofd zet dat je perfect moet zijn - niemand is dat, ook al zijn er mensen die beweren van wel.
En het is misschien ook een idee om naar je huisarts te gaan. Die is het eerste aanspreekpunt en kan je doorverwijzen naar een psychotherepeut, psycholoog of andere geschikte instantie.
Maar alsjeblieft: praat er met iemand over!
quote:Gewoon, je betaalt het collegegeld, net zoals je nu doet. Verder niks bijzonders.
quote:Is het misschien goed dat ik hier afentoe wat dingen neerzet. Het voelt nl een beetje als sociale controle. Het voelt zelfs prettig als mensen zeggen van 'wat ben je een huilie' of 'je bent gewoon een luie flikker' Omdat niemand dat in het dagelijks leven tegen me zegt maar ik het toch ook zelf vind is het prettig om van een ander te horen. Klinkt dat een beetje logisch?Op vrijdag 3 maart 2006 14:34 schreef Copycat het volgende:
[..]
Ik denk dat het een enorme opluchting zal zijn als je eindelijk eens een keer open kaart speelt tegenover je vrienden. Ook daar zijn vrienden immers voor.
quote:Klinkt logisch en van mij mag je. Maar zie dit svp niet als substituut waardoor je in het echte leven niets hoeft te ondernemenOp vrijdag 3 maart 2006 14:39 schreef wegkwijt het volgende:
Is het misschien goed dat ik hier afentoe wat dingen neerzet. Het voelt nl een beetje als sociale controle. Het voelt zelfs prettig als mensen zeggen van 'wat ben je een huilie' of 'je bent gewoon een luie flikker' Omdat niemand dat in het dagelijks leven tegen me zegt maar ik het toch ook zelf vind is het prettig om van een ander te horen. Klinkt dat een beetje logisch?
. [ Bericht 96% gewijzigd door Copycat op 03-03-2006 14:41:47 ]
quote:Ok, het is dus niet zo dat de staat een deel subsideert?Op vrijdag 3 maart 2006 14:39 schreef Frollo het volgende:
[..]
Gewoon, je betaalt het collegegeld, net zoals je nu doet. Verder niks bijzonders.
quote:Collegegeld onder de 30 jaar is 1519 euro bij voltijdopleiding, boven de 30 is 1800 euro. Deeltijd is 1212/1519. Verder moet je nog aan boekengeld e.d. denken, afhankelijk van de studie, zo'n 500/jaar schat ik. In de zomer kun je echter twee maanden voltijd werken, zelfs nog ruimte voor vakantie dan (moet je wel nemen! af en toe de zinnen verzetten is ook belangrijk), met een beetje baantje heb je dan al je studiekosten al verdiend.
quote:ik heb het probleem zelf ook gehad. en wat je dan gewoon niet moet gaan doen is zielig medelijden met jezelf gaan zitten hebben want daar schiet je nog niets mee op.Op vrijdag 3 maart 2006 14:31 schreef RM-rf het volgende:
[..]
nounounou ..... dat is wel een hele makkelijke open-deur die je daar intrapt ... ik denk dat de TS ook wel jouw antwoord doorhebt en dat 'als ik het wat grof zeg en wat scheldwoorden toevoeg' komt het lekker hard over, zie je wel vaker ....
De TS weet iig dat hij een probleem heeft en zal er id wat aan moeten doen ... je kunt dit Topic iig als een voorzichtige eerste stap zien om die hulp te gaan zoeken en toe te geven dat hij zware problemen heeft ...
Dat kan ook wel zonder schelden....
quote:egt wel..Op vrijdag 3 maart 2006 14:41 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Ok, het is dus niet zo dat de staat een deel subsideert?
quote:De staat subsidieert gigantisch, echter die rekening krijg je alleen via de belastingen.Op vrijdag 3 maart 2006 14:41 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Ok, het is dus niet zo dat de staat een deel subsideert?
quote:Ja, de staat subsidieert een heel groot deel van je studie. Het gedeelte dat de student zelf betaalt, noemen we het collegegeld.Op vrijdag 3 maart 2006 14:41 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Ok, het is dus niet zo dat de staat een deel subsideert?
quote:Ok die 1519 die betaal ik nu ookal elk jaar dus valt 1800 ook wel mee. Dit is idd wel te bolwerken.Op vrijdag 3 maart 2006 14:42 schreef Diederik_Duck het volgende:
[..]
Collegegeld onder de 30 jaar is 1519 euro bij voltijdopleiding, boven de 30 is 1800 euro. Deeltijd is 1212/1519. Verder moet je nog aan boekengeld e.d. denken, afhankelijk van de studie, zo'n 500/jaar schat ik. In de zomer kun je echter twee maanden voltijd werken, zelfs nog ruimte voor vakantie dan (moet je wel nemen! af en toe de zinnen verzetten is ook belangrijk), met een beetje baantje heb je dan al je studiekosten al verdiend.
quote:Ok maar t is dus niet zo dat ik na bv 10 jaar alles zelf moet gaan betalen?Op vrijdag 3 maart 2006 14:44 schreef Frollo het volgende:
[..]
Ja, de staat subsidieert een heel groot deel van je studie. Het gedeelte dat de student zelf betaalt, noemen we het collegegeld.
quote:Nee, dat hoeft niet.Op vrijdag 3 maart 2006 14:45 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Ok maar t is dus niet zo dat ik na bv 10 jaar alles zelf moet gaan betalen?
quote:Wat je terug moet betalen zijn de ontvangen gelden (studiefinanciering). Echter hoef je echt niet opeens al je totale studiekosten terug te betalen, dat zou ook niet erg haalbaar zijn of wel?Op vrijdag 3 maart 2006 14:54 schreef zwartedoos het volgende:
Ik heb ooit gehoord dat je binnen 10 jaar je diploma moet halen anders moet je alles terugbetalen. Maar dit ging over HBO. Die regeling was toen ik op HBO zat en je bent even oud als mij. Na die tijd is er weer een hoop veranderd. Effe contact opnemen met de IBG?
quote:Je studiefinanciering ja. Maar het ging eigenlijk over het geld dat je aan de uni moet betalen om te kunnen studeren. De student zelf betaalt collegegeld, maar het werkelijke bedrag is veel hoger. TS informeerde of hij dan niet op een gegeven moment het hele bedrag moest gaan betalen, maar dat is niet zo. Als student betaal je altijd alleen het collegegeld.Op vrijdag 3 maart 2006 14:54 schreef zwartedoos het volgende:
Ik heb ooit gehoord dat je binnen 10 jaar je diploma moet halen anders moet je alles terugbetalen.
edit: D_D was me voor, ik moet toch eens sneller leren typen
quote:Mij heb je niet horen zeggen dat je alles in 1x moet terugbetalenOp vrijdag 3 maart 2006 14:58 schreef Diederik_Duck het volgende:
[..]
Wat je terug moet betalen zijn de ontvangen gelden (studiefinanciering). Echter hoef je echt niet opeens al je totale studiekosten terug te betalen, dat zou ook niet erg haalbaar zijn of wel?
Heb zelf nl ook een mooie afbetalingsregeling. 75 euro per maand
quote:Wat ik bedoel is álle kosten die gemaakt worden voor de studie (of denk jij dat de studie gefinancierd kan worden met alleen het collegegeld?).Op vrijdag 3 maart 2006 15:03 schreef zwartedoos het volgende:
[..]
Mij heb je niet horen zeggen dat je alles in 1x moet terugbetalen
Heb zelf nl ook een mooie afbetalingsregeling. 75 euro per maand
Dank
. quote:nee tuurlijk niet, maarOp vrijdag 3 maart 2006 15:08 schreef Diederik_Duck het volgende:
[..]
Wat ik bedoel is álle kosten die gemaakt worden voor de studie (of denk jij dat de studie gefinancierd kan worden met alleen het collegegeld?).
[ Bericht 1% gewijzigd door zwartedoos op 03-03-2006 15:37:09 ]
Je bent het waard.
quote:Hij hoeft helemaal geen collegegeld terug te betalen, dat heeft hij immers al betaald. Wat hij wel moet terugbetalen uiteraard ook niet in een keer, en je hebt altijd de draagkrachtmeting nog.Op vrijdag 3 maart 2006 15:11 schreef zwartedoos het volgende:
[..]
nee tuurlijk niet, maar het collegegeld wat hij WEL moet terugbetalen hoeft echt niet in 1x. Maar nu genoeg offtopic geneuzel
quote:Och of je het waard bent is niet zo relevant, het gaat er vooral om dat je alleen maar jezelf naait als je het niet doet; het is onverstandig.Op vrijdag 3 maart 2006 15:20 schreef Oblivion het volgende:
Leer eerst van jezelf te houden.
Je bent het waard.
quote:Ik krijg tranen in mijn ogen van deze mooie, stichtelijke woorden.Op vrijdag 3 maart 2006 15:20 schreef Oblivion het volgende:
Leer eerst van jezelf te houden.
Je bent het waard.
Het punt is, hij is de samenleving tot last. Hij kost alleen maar studiegeld en presteert op dat gebied nog minder dan niets en heeft zijn P nog niet eens na 8 jaar. Als hij zichzelf niet voor een trein gooit, zijn er vast genoeg welwillenden beschikbaar. HIj zwelgt in zelfmedelijden, wil geen hulp, wil geen actie ondernemen en wil niets doen aan zichzelf?
Wat moeten we uberhaupt met zo iemand op deze aardkloot? We kunnen prima leven zonder hem.
Daarvoor is wel een analyse van jezelf nodig en soms kun je het zelf en soms heb je er hulp bij nodig. Ik denk dat veel mensen welleens met een soort identiteitscrisis zitten. De een wat meer dan de ander. Als je 's avonds een leuke jongen bent, waarom de rest van de dag dan niet? Je kan jezelf programmeren om je goed te voelen. Voedsel werkt daar ook goed aan mee.
Je kan ook nu een baan zoeken en dan eventueel later nog gaan studeren. Zelf ben ik 28 en ga nu pas beginnen. Moet toch ook verder.
Maareh, ga eerst maar eens bellen met het maatschappelijk werk. Da's veelal gratis goede hulp!
quote:Jij hebt in elk geval een toffe avatar, zo ver is dat stukje doffe ellende nog niet eens gekomen.Op vrijdag 3 maart 2006 15:28 schreef Kreupelhout het volgende:
Je kan ook nu een baan zoeken en dan eventueel later nog gaan studeren. Zelf ben ik 28 en ga nu pas beginnen. Moet toch ook verder.
quote:Zo, jij bent stoer zeg!Op vrijdag 3 maart 2006 15:28 schreef Tranceptor het volgende:
[..]
Ik krijg tranen in mijn ogen van deze mooie, stichtelijke woorden.
Het punt is, hij is de samenleving tot last. Hij kost alleen maar studiegeld en presteert op dat gebied nog minder dan niets en heeft zijn P nog niet eens na 8 jaar. Als hij zichzelf niet voor een trein gooit, zijn er vast genoeg welwillenden beschikbaar. HIj zwelgt in zelfmedelijden, wil geen hulp, wil geen actie ondernemen en wil niets doen aan zichzelf?
Wat moeten we uberhaupt met zo iemand op deze aardkloot? We kunnen prima leven zonder hem.
quote:Ik vind het wel grappig hoeveel x per minuut er in dit topic "zefmedelijden" wordt gezegd, terwijl hij dit al op pagina 1 heeft bevestigd dat hij daar last van heeft.
quote:Op vrijdag 3 maart 2006 15:28 schreef Tranceptor het volgende:
Ik krijg tranen in mijn ogen van deze mooie, stichtelijke woorden.
Toch....als hij meer van zichzelf gehouden had was dit (pijltje naar beneden) niet in zo'n erge mate uit de hand gelopen.
quote:Het punt is, hij is de samenleving tot last. Hij kost alleen maar studiegeld en presteert op dat gebied nog minder dan niets en heeft zijn P nog niet eens na 8 jaar. Als hij zichzelf niet voor een trein gooit, zijn er vast genoeg welwillenden beschikbaar. HIj zwelgt in zelfmedelijden, wil geen hulp, wil geen actie ondernemen en wil niets doen aan zichzelf?
De samenleving laat dit soort dingen ook toe.
quote:Ik kan ook prima zonder hem leven, terwijl hij doorademt.
Wat moeten we uberhaupt met zo iemand op deze aardkloot? We kunnen prima leven zonder hem.
Goede trap onder zijn hol in de goede richting kan hier goed van pas komen.
Het vertellen is dus een eerste stap, je moet daarna ook wel de volgende stappen zetten, anders kun je stap 1 beter ook achterwege laten.
quote:Op vrijdag 3 maart 2006 15:32 schreef Copycat het volgende:
Tranceptor, kap eens met dat gezuig!
quote:Ah, maatjes?
Het is toch zo. Wat moeten we hier nu mee? Ik vind hem niet zielig. Hij maakt er een zootje van en er moeten anderen onder lijden. Dan is hij vervolgens zielig. Nou dat is hij dus niet. Zijn vriendin is de dupe, hij neemt zn studiebegeleiding in de zeik, het leven en vooral zichzelf. Dat is dan pech voor hem, laat hem zichzelf uit de stront trekken. Ik steek hier geen poot uit voor zo iemand.
EDIT: Slotjes roepen doe je maar bij je moeder. En je hoeft ook geen poot uit te steken voor TS, maar continu pootje haken gaat ook vervelen.
[ Bericht 6% gewijzigd door Copycat op 03-03-2006 16:36:07 ]
quote:Op vrijdag 3 maart 2006 16:28 schreef Tranceptor het volgende:
[..]
[..]
Ah, maatjes?
Het is toch zo. Wat moeten we hier nu mee? Ik vind hem niet zielig. Hij maakt er een zootje van en er moeten anderen onder lijden. Dan is hij vervolgens zielig. Nou dat is hij dus niet. Zijn vriendin is de dupe, hij neemt zn studiebegeleiding in de zeik, het leven en vooral zichzelf. Dat is dan pech voor hem. Slotje.
Jij moet een schop onder je hol hebben, met je huilverhaal. Ik ga niet naar school want ik vind mezelf niet mooi genoeg. Flikker toch op man. Je hebt gewoon geen zelfdiscipline. Je hebt ontzettend veel energie gestoken in leugens en weet ik veel wat allemaal, als je die energie had gestoken in je opleiding, of in een andere opleiding zoeken en daaraan beginnen dan was je nu een stuk verder geweest.
Wat jij nu wil is dat alles vanzelf maar op zijn pootjes terecht komt, en je wil ook vooral door iedereen zielig gevonden worden, en je zelf zielig vinden. Vooral maar hier op t forum je verhaal plaatsen en dan hopen dat iedereen zegt dat t wel meevalt want naar mijn mening ben je DAAR naar op zoek, en niet naar suggesties wat je kunt doen om iets te veranderen, want als je dat echt wilde dan had je dat al lang zelf gedaan. Hier zijn echt geen suggesties voorbij gekomen die je niet ook al lang zelf meerdere keren bedacht hebt.
Jij vind jezelf zielig, maar in plaats van jezelf bij elkaar te rapen en wat aan de situatie te doen zit je alleen maar passief te klagen, en volgens mij heb je jezelf ook nog een probleem aangepraat om je hele situatie waar je nu inzit daar aan te wijten, terwijl het gewoon laksheid is geweest dat je in deze situatie heeft gekregen.
Get a grip. De problemen die jij hebt heeft iedereen. Het verschil is dat anderen wat proberen te doen om hun situatie te verbeteren, terwijl jij thuis zit te zwelgen in zelfmedelijden.
Je weet wat je wilt: je goed voelen. Je weet wat de oorzaak is dat je je niet goed voelt: de situatie waar je in zit. Je weet wat je moet doen om uit die situatie te komen: actie ondernemen.
Je probleem inzien, de oplossing weten, maar die vervolgens niet uitvoeren, sorry, maar dan ben je imho echt een luie zak hooi.
Je hebt/had een studie maar doet er niks aan....
Je ziet er bovengemiddeld uit, dat weet je en je ontkent het vervolgens...
Als je een echte perfectionist was dan streef je om bovenstaande zaken beter te krijgen.
Ik vraag me af waarom je er nu pas over begint terwijl je "het gevoel" al langer hebt ?
Ook nooit een woord met je vriendin over gehad ?
Was je dan wel naar een psycholoog gegaan? Doe dat dan nu ook
Die weg waar jij tegenaan loopt te hikken wordt op deze manier alleen maar langer en langer...
quote:HIj heeft geen psych nodig, hij moet gewoon een schop onder zn hol hebben.Op vrijdag 3 maart 2006 18:34 schreef Tomek het volgende:
Wat zou je gedaan hebben als er geen internet was geweest?
Was je dan wel naar een psycholoog gegaan? Doe dat dan nu ook
Die weg waar jij tegenaan loopt te hikken wordt op deze manier alleen maar langer en langer...
quote:nou laat die psych dat even doen danOp vrijdag 3 maart 2006 18:39 schreef CoolGuy het volgende:
[..]
HIj heeft geen psych nodig, hij moet gewoon een schop onder zn hol hebben.
quote:Dus je wil eigenlijk een lotgenoot vinden om samen in zelfmedelijden te zwelgen? Je zou dit verhaal eens aan je ouders moeten laten lezen, of andere mensen die nog wel om je geven. Misschien dat zij iets kunnen regelen in de trant van gedwongen opname ofzo. Ik heb al veel mensen om me heen gezien die niet goed in hun vel zaten, inclusief mezelf. Maar het enige waar die mensen (en ik zelf dus ook) aan denken is om zichzelf zo snel mogelijk weer beter te willen voelen, maar zelfs dat wil je niet. Ik kan voor een hoop dingen begrip op brengen, maar dit is niks anders als onwil. Doe wat aan jezelf! En dan bedoel ik niet aan je uiterlijk, wat blijkbaar al genoeg reden is om niet naar de uni te gaan. Er zijn zoveel mensen die elke dag moeten knokken om wat leuks en zinvols van hun leven te maken, maar jij bent niet eens bereid om er ook maar iets voor te doen. Gemakzucht lijkt het mij (en onwil zoals ik eerder zei).Op vrijdag 3 maart 2006 13:17 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Het is ook niet uit te leggen denk ik. Vervelende is dat niemand maar dan ook echt niemand het begrijpt. Ik wil helemaal niet met een psycholoog praten. Ik wil mezelf ook helemaal niet beter voelen. Ik wil mezelf gewoon niet zijn. En dat kan niet. Waarom ik dit verhaal post? Ik zou zo graag willen dat er iemand is die een beetje hetzelfde heeft.
Ook ik denk, wat wil ik nou eigenlijk, is dit het nou, men kan best zonder mij en waarom zou ik om te beginnen nog m'n nest uit komen?!
8 jaar is lang, het zal je wat moeite kosten erop te kruipen, maar geloof mij, het is de moeite waard.
Toch moet je zelf die eerste stap nemen, zoals je die ook hebt gezet door hier te posten.
quote:geniet jij nou maar, binnenkort heb jij ook geen leven meerOp vrijdag 3 maart 2006 15:01 schreef Frollo het volgende:
[..]
Je studiefinanciering ja. Maar het ging eigenlijk over het geld dat je aan de uni moet betalen om te kunnen studeren. De student zelf betaalt collegegeld, maar het werkelijke bedrag is veel hoger. TS informeerde of hij dan niet op een gegeven moment het hele bedrag moest gaan betalen, maar dat is niet zo. Als student betaal je altijd alleen het collegegeld.
edit: D_D was me voor, ik moet toch eens sneller leren typen
Ik ben zelf vandaag bij een instantie langsgeweest. Ik heb daar mijn situatie uitgelegd, heb alle dingen opgesomt die ik wil bereiken en heb ook mijn zwakheden toegegeven. Ik heb vertelt dat discipline niet mijn sterkste kant is en dat ik dat graag anders wil zien. Want discipline is immers de sleutel tot succes. Ik wil dingen bereiken en daar moet ik wat voor doen. Ik moet misschien als een klein kind een stok achter de deur hebben, maar als dat leidt dat ik dingen kan bereiken is dat alleen maar een goede zaak. Op den duur kan ik het zelf, als ik meer zelfvertrouwen heb. Ik ken het gevoel van oud zijn. Ik ben niet oud, maar onder normale omstandigheden had ik meer levenservaring gehad dan dat ik nu heb. Ik wil van dat gevoel af en om het in ieder geval niet erger te maken wil ik nú actie ondernemen.
Ik had altijd gedacht dat ik lui en gemakzuchtig was. Voor een deel is dat misschien ook zo, maar ik had ergens een artikel gelezen over persoonlijkheidsstoornissen en herkende veel van mezelf. Een persoonlijkheidsstoornis is dat er iets is wat je remt om je persoonlijkheid te ontwikkelen. Faalangst bijvoorbeeld. Ik deed namelijk ook weinig leuke dingen, omdat ik vond dat ik dat niet verdiende. Een persoonlijkheidsstoornis kan wel behandeld worden; het is niet zoals bij een gedragsstoornis dat je je hele leven eraan vastzit.
Hier is een stichting die je kan helpen. Stuur een mailtje. Doe het, want slechter kan je er in ieder geval niet van worden. En zodra het verzonden is zit je eraan vast.
Normaal gesproken lurk ik alleen, maar bij deze een uitzondering. Ik heb hetzelfde meegemaakt als jij alleen heeft het bij mij minder lang geduurd (3 jaar). VWO ging ook mij makkelijk af, daarna gaan studeren in een stad waar ik niks mee heb en een studie die tegenviel (niet interessant genoeg en misschien ook wel te hoog gegrepen). In het eerste jaar vooral veel gefeest en van het studentenleven genoten, weinig punten gehaald. Voor het tweede jaar met goede voornemens begonnen en dat maar kort vol gehouden. Langzamerhand steeds verder weggezakt in een negatieve spiraal: geen motivatie, geen ritme, geen discipline, steeds minder contact met mede-studenten etc. Van kwaad tot erger dus. Het ontwikkelen van een nachtleven vind ik ook heel herkenbaar (ook weinig buiten de deur komen buiten de leuke sociale dingen als feesten). Na 3 jaar had ik dus pas de helft van de punten gehaald voor mijn P. Het ergste van dit alles was dat niemand het wist op huisgenoten na die wel vermoedens hadden. Dus altijd mooi weer gespeeld naar buiten toe want het is naturlijk niet zo leuk om eigenlijk een mislukking te zijn...
Uiteindelijk heb ik door een nieuwe decaan een keer een goede trap onder me kont gehad (zoals anderen hier al suggereerden). Het allerbelangrijkste is dat je eerlijk gaat worden en iedereen de waarheid verteld! Dat is natuurlijk behoorlijk dramatisch (bij mij wel), maar een enorme opluchting en de eerste stap naar een nieuw leven. Ook ik ben met (studenten)psychologen gaan praten en dat helpt echt... Het is natuurlijk mogelijk dat mensen zich van je af zullen keren en dat je vrienden verliest (weet je gelijk wie wel je vrienden zijn). Ook is het realistisch onder ogen zien van je (studie)schuld niet echt prettig. MAAR deze dingen zijn oplosbaar!!! Het kost alleen wel tijd, je moet niet verwachten dat het 123 gedaan is. Jezelf onder een trein gooien is mijn insziens geen oplossing, je creeert alleen maar meer ellende voor iedereen om je heen.
Wat voor mij in ieder geval belangrijk was: helemaal met een schone lei beginnen! Weg uit die stad en van die studie want daar kon ik niet meer opnieuw beginnen. So what als je dat diploma niet hebt... begin een nieuwe studie, zoek een baan (ook al is 'ie kut), ga vrijwilligerswerk doen, maar maak een plan en begin dan weer met iets te doen! Zorg ervoor dat je weer een ritme krijgt in het leven!
Wat mij betreft: Ik ben nu 3,5 jaar verder en mijn leven ziet er helemaal anders uit. Ik ben aan een nieuwe studie begonnen en die rond ik over 1,5 jaar af (binnen de tijd die ervoor staat). Het thuisfront had het er erg moeilijk mee in het begin, maar ze hebben me nooit laten vallen. Ook de vrienden zijn niet vertrokken. De studieschuld en het idee dat ik 3 jaar van mijn leven verprutst heb zijn erg vervelend, maar beiden overkomelijk. Ik betaal de studie nu helemaal zelf en dat helpt me om niet in oude gewoontes terug te vallen. Dus hak die knoop door ook al voel je je nog zo'n loser, over 1 jaar en zeker over 5 of 10 jaar ziet je wereld er helemaal anders (en waarschijnlijk beter) uit.
Succes met het omgooien van je leven! Het is zwaar, maar hee je hebt het er zelf naar gemaakt. NU is het tijd om je verantwoordelijkheden wèl te nemen!!!
quote:Dank je wel voor je reactie.Op vrijdag 3 maart 2006 20:08 schreef Netflier het volgende:
TS, ik heb alleen de eerste posts gelezen van dit topic, maar toen ik jou openingspost las was het alsof ik mijn eigen gedachten las. Ik ben alleen 2 jaar jonger en heb er misschien een klein beetje een reden voor dat ik mijn leven tot zover verneukt heb. Ik lijd nogal aan paniekstoornissen. Maar ik vind het absoluut geen excuus, omdat andere mensen het veel moeilijker hebben dan ik maar toch alles uit het leven kunnen halen.
Ik ben zelf vandaag bij een instantie langsgeweest. Ik heb daar mijn situatie uitgelegd, heb alle dingen opgesomt die ik wil bereiken en heb ook mijn zwakheden toegegeven. Ik heb vertelt dat discipline niet mijn sterkste kant is en dat ik dat graag anders wil zien. Want discipline is immers de sleutel tot succes. Ik wil dingen bereiken en daar moet ik wat voor doen. Ik moet misschien als een klein kind een stok achter de deur hebben, maar als dat leidt dat ik dingen kan bereiken is dat alleen maar een goede zaak. Op den duur kan ik het zelf, als ik meer zelfvertrouwen heb. Ik ken het gevoel van oud zijn. Ik ben niet oud, maar onder normale omstandigheden had ik meer levenservaring gehad dan dat ik nu heb. Ik wil van dat gevoel af en om het in ieder geval niet erger te maken wil ik nú actie ondernemen.
Ik had altijd gedacht dat ik lui en gemakzuchtig was. Voor een deel is dat misschien ook zo, maar ik had ergens een artikel gelezen over persoonlijkheidsstoornissen en herkende veel van mezelf. Een persoonlijkheidsstoornis is dat er iets is wat je remt om je persoonlijkheid te ontwikkelen. Faalangst bijvoorbeeld. Ik deed namelijk ook weinig leuke dingen, omdat ik vond dat ik dat niet verdiende. Een persoonlijkheidsstoornis kan wel behandeld worden; het is niet zoals bij een gedragsstoornis dat je je hele leven eraan vastzit.
Hier is een stichting die je kan helpen. Stuur een mailtje. Doe het, want slechter kan je er in ieder geval niet van worden. En zodra het verzonden is zit je eraan vast.
Ik ben rondgaan bellen en informatie gaan zoeken over waar ik hulp kan vinden. Maandag maak ik een afspraak bij een psychologen praktijk in mijn woonplaats. Verder heb ik gezocht naar een nieuwe studie in een nieuwe stad. Ik heb wat heel leuks gevonden en zal mij aankomende week inschrijven als ik me helemaal ingelezen heb.
Ook heb ik mijn (ex) vriendin gebeld en heb ik vandaag de hele dag gezien. Ik heb haar beloofd om er keihard aan te gaan werken en ze geeft me nog 1 kans. Ookal zie ik aan haar dat ze niet in mij gelooft (wat heel logisch is) zal ik haar het tegendeel bewijzen.
Overigens is er op internet een website waar je je kan inschrijven en dan met 6 andere jongeren 8 begeleidde chat sessies gaat doen van 1,5 uur. Hiervoor heb ik mij ook aangemeld.
Ik ga er iig heel erg mn best voor doen en geloof er eindelijk ook weer in. Ik houd jullie op de hoogte.
quote:Ook jij bedankt voor je reactie. Heel knap dat je er zo bent uitgekomen. Ik ga het ook doen! Ik moet inderdaad stoppen met al dat liegen en de waarheid gaan vertellen.Op zaterdag 4 maart 2006 18:43 schreef DaCrash het volgende:
Hey TS,
Normaal gesproken lurk ik alleen, maar bij deze een uitzondering. Ik heb hetzelfde meegemaakt als jij alleen heeft het bij mij minder lang geduurd (3 jaar). VWO ging ook mij makkelijk af, daarna gaan studeren in een stad waar ik niks mee heb en een studie die tegenviel (niet interessant genoeg en misschien ook wel te hoog gegrepen). In het eerste jaar vooral veel gefeest en van het studentenleven genoten, weinig punten gehaald. Voor het tweede jaar met goede voornemens begonnen en dat maar kort vol gehouden. Langzamerhand steeds verder weggezakt in een negatieve spiraal: geen motivatie, geen ritme, geen discipline, steeds minder contact met mede-studenten etc. Van kwaad tot erger dus. Het ontwikkelen van een nachtleven vind ik ook heel herkenbaar (ook weinig buiten de deur komen buiten de leuke sociale dingen als feesten). Na 3 jaar had ik dus pas de helft van de punten gehaald voor mijn P. Het ergste van dit alles was dat niemand het wist op huisgenoten na die wel vermoedens hadden. Dus altijd mooi weer gespeeld naar buiten toe want het is naturlijk niet zo leuk om eigenlijk een mislukking te zijn...
Uiteindelijk heb ik door een nieuwe decaan een keer een goede trap onder me kont gehad (zoals anderen hier al suggereerden). Het allerbelangrijkste is dat je eerlijk gaat worden en iedereen de waarheid verteld! Dat is natuurlijk behoorlijk dramatisch (bij mij wel), maar een enorme opluchting en de eerste stap naar een nieuw leven. Ook ik ben met (studenten)psychologen gaan praten en dat helpt echt... Het is natuurlijk mogelijk dat mensen zich van je af zullen keren en dat je vrienden verliest (weet je gelijk wie wel je vrienden zijn). Ook is het realistisch onder ogen zien van je (studie)schuld niet echt prettig. MAAR deze dingen zijn oplosbaar!!! Het kost alleen wel tijd, je moet niet verwachten dat het 123 gedaan is. Jezelf onder een trein gooien is mijn insziens geen oplossing, je creeert alleen maar meer ellende voor iedereen om je heen.
Wat voor mij in ieder geval belangrijk was: helemaal met een schone lei beginnen! Weg uit die stad en van die studie want daar kon ik niet meer opnieuw beginnen. So what als je dat diploma niet hebt... begin een nieuwe studie, zoek een baan (ook al is 'ie kut), ga vrijwilligerswerk doen, maar maak een plan en begin dan weer met iets te doen! Zorg ervoor dat je weer een ritme krijgt in het leven!
Wat mij betreft: Ik ben nu 3,5 jaar verder en mijn leven ziet er helemaal anders uit. Ik ben aan een nieuwe studie begonnen en die rond ik over 1,5 jaar af (binnen de tijd die ervoor staat). Het thuisfront had het er erg moeilijk mee in het begin, maar ze hebben me nooit laten vallen. Ook de vrienden zijn niet vertrokken. De studieschuld en het idee dat ik 3 jaar van mijn leven verprutst heb zijn erg vervelend, maar beiden overkomelijk. Ik betaal de studie nu helemaal zelf en dat helpt me om niet in oude gewoontes terug te vallen. Dus hak die knoop door ook al voel je je nog zo'n loser, over 1 jaar en zeker over 5 of 10 jaar ziet je wereld er helemaal anders (en waarschijnlijk beter) uit.
Succes met het omgooien van je leven! Het is zwaar, maar hee je hebt het er zelf naar gemaakt. NU is het tijd om je verantwoordelijkheden wèl te nemen!!!
Maar ik heb er nu het beter gaat (nog steeds niet 24/7 perfect, maar ik kan de knop omzetten als het ware) echt iets van geleerd. Het is misschien wel het beste wat me ooit is overkomen, al die ellende.
Ik zie het leven nu voor wat het is... een volledig leeg vel papier. Je mag er helemaal zelf invulling aan geven. Bijna alles kan. Jij maakt de keuzes en kunt (bijna) van de een op de andere dag het roer omgooien. Ik probeer het leven als een avontuur te zien en ben vreselijk benieuwd naar wat er allemaal nog op m'n pad gaat komen. Wat er ook aan de hand is, alleen de dood is het einde.
Hoe jij jezelf en het leven ziet heeft te maken met instelling, het plaatje dat je jezelf voorhoudt. Ik was vorig jaar in de zomer een ellendig hoopje onzekerheid. We zijn nog geen jaar verder en ik barst van het zelfvertrouwen. Ik heb mezelf anders leren zien. Ik vind mezelf deels geweldig en accepteer mijn onvolkomenheden. Maar ik ben goed genoeg.
Je zult het zelf moeten doen. Niemand anders kan het voor je doen. Alleen jij. Maar je kunt dan ook (bijna) alles doen en zelf bepalen. Hoe mooi wil je het hebben pik?
Maar het klinkt alsof jouw probleem iets is waar wellicht ook medicatie aan te pas moet komen. Ik ben geen psycho wat dan ook. Maar over een uitzichtloos bestaan kan ik meepraten. Het bestaan is zinloos en uitzichtloos, totaal leeg. Daarom moet JIJ er invulling aan geven.
Nogmaals, denk er eens goed over na. Iets mooiers kun je je haast niet wensen.
Muziek (vooral Tupac) heeft mij erg geholpen en het gaat stukken beter met me
ik zou je wel willen helpen, maar zou niet weten hoe. succes in ieder geval
[ Bericht 100% gewijzigd door Netflier op 05-03-2006 21:42:39 (niet relevant) ]
quote:Dus daarom post ik wat op Fok!Op vrijdag 3 maart 2006 13:07 schreef wegkwijt het volgende:
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Het is allemaal zo raar. Mn hele leven slaat compleet nergens meer op. Ik kan totaal niet met mezelf leven en heb ook eigenlijk niets om voor te leven.
quote:Zoals iedereen hier
Aan de TS, weest optimistisch! (bron: optimistisch.nl)
ik ben te goed voor deze wereld..[ Bericht 52% gewijzigd door Copycat op 06-03-2006 08:54:41 ]
[ Bericht 95% gewijzigd door Copycat op 06-03-2006 08:54:56 ]
quote:Dat vind ik nu mooi, om dat in de kleine uurtjes te lezen. Ik kom hier normaal gesproken zelden of nooit, maar ik vind het bemoedigend dat jij jezelf ertoe hebt gebracht om het bij de wortels aan te pakken.Op zaterdag 4 maart 2006 19:12 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Dank je wel voor je reactie.
Ik ben rondgaan bellen en informatie gaan zoeken over waar ik hulp kan vinden. Maandag maak ik een afspraak bij een psychologen praktijk in mijn woonplaats. Verder heb ik gezocht naar een nieuwe studie in een nieuwe stad. Ik heb wat heel leuks gevonden en zal mij aankomende week inschrijven als ik me helemaal ingelezen heb.
Ook heb ik mijn (ex) vriendin gebeld en heb ik vandaag de hele dag gezien. Ik heb haar beloofd om er keihard aan te gaan werken en ze geeft me nog 1 kans. Ookal zie ik aan haar dat ze niet in mij gelooft (wat heel logisch is) zal ik haar het tegendeel bewijzen.
Overigens is er op internet een website waar je je kan inschrijven en dan met 6 andere jongeren 8 begeleidde chat sessies gaat doen van 1,5 uur. Hiervoor heb ik mij ook aangemeld.
Ik ga er iig heel erg mn best voor doen en geloof er eindelijk ook weer in. Ik houd jullie op de hoogte.
Een welgemeend advies; je hebt nu alles gedaan wat maar mogelijk is (een psycholoog gezocht, een nieuwe studie gekozen, je vriendin benaderd en je opgegeven voor een soort groepsgesprek), laat het hoofd niet hangen als het op een of meerdere fronten wat trager gaat dan je misschien verwacht had.
[ Bericht 88% gewijzigd door Copycat op 06-03-2006 09:06:04 ]
[ Bericht 93% gewijzigd door Copycat op 06-03-2006 10:12:46 ]
quote:ik heb met ongeveer hetzelfde gezeten, ongeveer 2 jaar lang. Een soort onbewuste drang om je hele leven om zeep te helpen. Gelukkig ben ik met een hele goede psychiater in contact gekomen, en dat heeft alles veranderd. Ik heb nog wel te maken met enkele naweeen van dat destructieve gedrag, maar dat wordt steeds minder. en zelf ben ik gelukkiger dan ik ooit ben geweest. Achteraf ben ik blij dat het is gebeurd, want het heeft me gedwongen een hoop dingen te herzien, mijzelf beter te leren kennen, en mij sterker gemaakt. Voor hetzelfde geld was ik nog steeds door aan het sukkelen.Op vrijdag 3 maart 2006 13:17 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Het is ook niet uit te leggen denk ik. Vervelende is dat niemand maar dan ook echt niemand het begrijpt. Ik wil helemaal niet met een psycholoog praten. Ik wil mezelf ook helemaal niet beter voelen. Ik wil mezelf gewoon niet zijn. En dat kan niet. Waarom ik dit verhaal post? Ik zou zo graag willen dat er iemand is die een beetje hetzelfde heeft.
quote:Eerste 2 dagen sinds ik mij kan herinneren dat ik me gewoon fijn voel ookal loopt t niet zoals het moet. Het psychologencentrum heeft een wachttijd van 2 tot 3 weken dus ik word gebeld voor een afspraak. Ik heb er een goed gevoel over en zie eindelijk weer een toekomst. Mn beste vriend heb ik ook op de hoogte gesteld vandaag en heb hem gevraagd om binnenkort naar een opendag te gaan op een ander universiteitOp maandag 6 maart 2006 05:31 schreef Johan_de_With het volgende:
[..]
Dat vind ik nu mooi, om dat in de kleine uurtjes te lezen. Ik kom hier normaal gesproken zelden of nooit, maar ik vind het bemoedigend dat jij jezelf ertoe hebt gebracht om het bij de wortels aan te pakken.
Een welgemeend advies; je hebt nu alles gedaan wat maar mogelijk is (een psycholoog gezocht, een nieuwe studie gekozen, je vriendin benaderd en je opgegeven voor een soort groepsgesprek), laat het hoofd niet hangen als het op een of meerdere fronten wat trager gaat dan je misschien verwacht had.
quote:Dat destruictieve is nog het meest vervelende inderdaad. Als ik eerlijk naar mezelf ben wilde ik mezelf stuk maken, heb ik het express gedaan. Iedereen verwachtte dat ik het hoogste zou bereiken. Wegkwijt doet t allemaal wel even dachten ze... Ik deed het op een gegeven moment niet meer voor mezelf maar voor anderen en toen hoefte het van mij niet meer...Op maandag 6 maart 2006 10:25 schreef Byte_Me het volgende:
[..]
ik heb met ongeveer hetzelfde gezeten, ongeveer 2 jaar lang. Een soort onbewuste drang om je hele leven om zeep te helpen. Gelukkig ben ik met een hele goede psychiater in contact gekomen, en dat heeft alles veranderd. Ik heb nog wel te maken met enkele naweeen van dat destructieve gedrag, maar dat wordt steeds minder. en zelf ben ik gelukkiger dan ik ooit ben geweest. Achteraf ben ik blij dat het is gebeurd, want het heeft me gedwongen een hoop dingen te herzien, mijzelf beter te leren kennen, en mij sterker gemaakt. Voor hetzelfde geld was ik nog steeds door aan het sukkelen.
Nu zie ik in hoe achterlijk mijn gedrag was/is. Kga er gewoon tegenaan en ookal voel ik mij nu vrij lekker probeer ik mezelf elk moment van de dag te laten zien hoe het leven ook kan zijn.
quote:Het feit dat je eindelijk actie hebt ondernomen is zeer positief te noemen.Op maandag 6 maart 2006 20:27 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Eerste 2 dagen sinds ik mij kan herinneren dat ik me gewoon fijn voel ookal loopt t niet zoals het moet. Het psychologencentrum heeft een wachttijd van 2 tot 3 weken dus ik word gebeld voor een afspraak. Ik heb er een goed gevoel over en zie eindelijk weer een toekomst. Mn beste vriend heb ik ook op de hoogte gesteld vandaag en heb hem gevraagd om binnenkort naar een opendag te gaan op een ander universiteit
Het begin is gemaakt. Succes!
Maar goed, soms zie ik het ook rooskleuriger. Ik wordt over een paar weken 26, dus zo vreselijk oud ben ik nog niet. Hoewel ik me soms wel oud voel, o.a. als ik denk aan mensen die jonger zijn dan ik en al reeds 3 kinderen hebben. Mijn nichtje van 17 gaat dit jaar trouwen. Ze is Christen zoals de rest van mijn familie. Ze is er trots op dat ze als maagd het huwelijk ingaat. Vandaar dat ze ook nogal haast ermee maakt, dus ik verwacht over een jaar dat mijn grootouders overgrootouders gaan worden. Maar ik ben dus weer anders. Ik vind het moeilijk dat zoveel jaren vergooit zijn, maar wie weet kan ik dat allemaal de komende jaren goed gaan maken. Ik moet wat vakken HAVO halen voordat ik aan een HBO-studie kan beginnen. Ik wil het echt doen, dus ik heb al erg gepleit bij de hulpverlening waar ik nu zit dat ik een stok achter de deur nodig heb. Kan ik in 2007 beginnen en ben ik 31 als ik afgestudeerd ben.
Maar jij hebt dus dan een WO-diploma. Dus je hebt het dan toch beter geflikt dan ik.
quote:Misschien moet je leren je eigen leven te leiden, wat interesseert jouw het wat zij van jou vinden. Wellicht een goed boek eens te lezen is:Op maandag 6 maart 2006 22:09 schreef Netflier het volgende:
Wegkwijt, jouw leven staat nog redelijk op de rails in verhouding tot mijn situatie. Net als jou heb ik 8/9 jaar niets gedaan. Ik had wat psychische probleempjes, maar vind het geen excuus. Ik heb zelfs niet eens lol gehad. En ik wilde dat ik maar 2/3 jaar heb verneukt, maar bij mij is het mijn hele leven. Mijn familie, niet mij ouders maar mijn ooms en tantes, pronken met hun kinderen die zo succesvol zijn omdat ze een moeilijke studie gedaan hebben en ook nog 's kindjes geproduceerd hebben en ze praten tegen mij alsof ik een simpele ziel ben. Dat is heel pijnlijk, zowel voor mijn moeder die het al vreselijk moeilijk heeft als voor mij. Vandaag was ik totaal geflipt, maar nu heb ik mezelf redelijk onder controle dankzij oxazepam wat de dokter mij vandaag had voorgeschreven. Het ergste vind ik dat ik mijn naasten het zo vreselijk moeilijk maak.
Maar goed, soms zie ik het ook rooskleuriger. Ik wordt over een paar weken 26, dus zo vreselijk oud ben ik nog niet. Hoewel ik me soms wel oud voel, o.a. als ik denk aan mensen die jonger zijn dan ik en al reeds 3 kinderen hebben. Mijn nichtje van 17 gaat dit jaar trouwen. Ze is Christen zoals de rest van mijn familie. Ze is er trots op dat ze als maagd het huwelijk ingaat. Vandaar dat ze ook nogal haast ermee maakt, dus ik verwacht over een jaar dat mijn grootouders overgrootouders gaan worden. Maar ik ben dus weer anders. Ik vind het moeilijk dat zoveel jaren vergooit zijn, maar wie weet kan ik dat allemaal de komende jaren goed gaan maken. Ik moet wat vakken HAVO halen voordat ik aan een HBO-studie kan beginnen. Ik wil het echt doen, dus ik heb al erg gepleit bij de hulpverlening waar ik nu zit dat ik een stok achter de deur nodig heb. Kan ik in 2007 beginnen en ben ik 31 als ik afgestudeerd ben.
Maar jij hebt dus dan een WO-diploma. Dus je hebt het dan toch beter geflikt dan ik.
No More Mr Nice Guy van Robert Glover, geschreven voor mensen die te hard bezig zijn om andere tevreden houden terwijl ze zich zelf steeds verder achterop stellen. Hoe dan ook, zeker een interessant boek. Ik kan hem je overigens ook wel e-mailen als je intresse hebt.
Ik ben inmiddels op zoek naar een baan en probeer tevens mijn P alsnog te halen (gaat over 1 vak).
Daarlang werk ik (natuurlijk geen full-time, slechts een dag of 2) en heb ik mijn leefpatroon veranderd door te fitnessen e.d. Dat is een hoop op 1 keer en het is belangrijk dat je alles uitbalanceerd om niet eraan te gaan. Maar ik probeer mijn leven een positieve draai te geven ten koste van alles.
Je kunt wel lekker door blijven studeren zonder een zak uit te voeren, maar zoiets als de eeuwige student gaat niet op. Als je nu nog niet je P hebt is het duidelijk dat de opleiding je niet ligt. Zoek een baan en probeer ervan te maken wat kan. Als je wilt en de kans kunt grijpen kun je dan alsnog proberen HBO te halen. Slechts weinigen willen omgaan met een eeuwige student als ze zelf hun leven op rails hebben staan.
Ook ik ben nu zo'n 2 a 3 jaar aan het vergooien. Ik doe niks, of af en toe een uitzendbaan, terwijl ik al 8 jaar aan de universiteit studeer. Het verschil met de TS is dat bij mij de studie bijna afgerond is, maar dat ik er niet toe kom om daadwerkelijk de studie af te ronden. Ik moet nog 3 tentamens en een halve scriptie afmaken (het onderzoek is al gedaan...). En dit moet ik al zo'n twee jaar. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan dat ik nog niet klaar ben.
Hoe dit zo gekomen is? Tijdens mijn afstudeeronderzoek kreeg ik een baan aangeboden. Hier ben ik op ingegaan, in de veronderstelling dat ik desnoods 's avonds of in het weekend mijn scriptie wel zou afronden. Niet dus. Mijn begeleider was niet tevreden over mijn scriptie, al was het niet reddeloos verloren. Ik gaf hem de vinger en ben aan het werk gegaan. Na een jaar werken werd mijn contract niet verlengd oa door bezuinigingen, maar ik voelde me ook niet helemaal op mijn plaats (zat in een branche die niet aansloot op mijn studie), dus dat was geen ramp. Ondertussen was er een jaar verstreken en moest ik dus alsnog afstuderen. Dit was begin 2004. En in die fase zit ik nu nog steeds...
Mijn vrienden en familie zijn wel op de hoogte van de situatie, al ben ik verre van open in gesprekken over deze situatie. Ik reageer kortaf, of zeg nietszeggende dingen als "tja we zien wel wat het wordt". Ultieme conversationkillers. Ik heb heel lang gelogen over de situatie, en steeds gezegd: "over twee maanden ben ik klaar met de studie". En na elke twee maanden weer een nieuw excuus verzinnen. Ik heb wel last van een schuldgevoel tegenover mijn ouders. Ik weet dat zij het er heel moeilijk mee hebben (slapeloze nachten etc...), maar zij leggen me in principe geen druk op. Elke keer benadrukken ze weer dat ik moet doen wat ik leuk vind, als ik maar iets ga doen... Probleem is dat ik zelf die studie ook gewoon wil afronden, maar dat ik er op één of andere manier absoluut de motivatie niet meer voor heb.
Ik vind mezelf overigens niet depressief, althans dat denk ik. Ik heb bijvoorbeeld absoluut geen zelfmoordneigingen, en haal voldoende plezier uit andere dingen. Heel herkenbaar is het 'wachten op de avond', om leuke dingen te gaan doen. Overdag doe ik echt niks. Lang in bed liggen, krant lezen, internetten. Om dit te doorbreken heb ik een klein jaar een kantoorbaan gehad. Dat had mijn ritme in principe moeten verbeteren, maar ik bleef laat naar bed gaan en kwam altijd verrot aan. Omdat het zo'n simpel data-entry uitzendbaantje was maakte dat niet uit. Ik presteerde daar echt niks en vloog er een paar keer bijna uit vanwege ondermaatse prestaties. Onbeperkt internet hielp daar ook niet echt bij.
Toen dat project klaar was, en ik weer thuis zat, zat ik binnen 3 dagen weer in mijn oude nachtritme. En daar zit ik nu nog steeds in, gezien de tijd van posten. Ik ben er inmiddels achter dat ik contact op moet nemen met een psycholoog, en heb inmiddels een verwijsbriefje van de dokter gehaald. Het lezen van dit topic heeft me in ieder geval wel een duw gegeven om ook de volgende stap te zetten.
Ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil mijn leven veranderen. Ik wil niet meer voor de weg met de minste weerstand kiezen. Er moet toch érgens wat zijn waar ik baat bij heb?
quote:Nou, blijkbaar begrijp jij jezelf al beter dan al die hulpverleners. Je ziet in dat je situatie niet door je omgeving wordt bepaald maar door jezelf. Zijn van die zelfmotivatie boeken niks voor je?Op vrijdag 10 maart 2006 22:46 schreef Netflier het volgende:
Ik ben gisteren en vandaag naar hulpverlenersinstanties gegaan om te bespreken hoe ik behandeld moet worden. Ik heb er geen goed gevoel over. Ik heb het idee dat ik weer in het psychische cirquit terecht ga komen. Ik heb dat al meegemaakt; de hulpverleners kwamen continu dat mijn omgeving van invloed geweest moet zijn wat de situatie veroorzaakt heeft. Zal allemaal wel, maar ik merkte dat ik mezelf dan in een slachtofferrol plaatste. Iedereen maakt weleens moeilijke dingen mee, maar de tegenslagen van het leven maken je sterk. De hulpverleners die ik in het verleden bezocht konden me niet helpen en ik zie het helemaal niet zitten dat de situatie zich weer gaat herhalen. Ik ben godverdomme bijna 26. Als het zover is weet ik zeker dat ik in een enorme dip ga raken, want elke andere gozer van mijn leeftijd heeft al het één en ander bereikt en er zijn er ook al bij die al een gezin hebben. Ik zag vroeger al aankomen dat ik een laatbloeier ging worden. Ik vond het vreselijk en nu is het toch gebeurd. Het is mijn eigen schuld, maar halfzachte therapie zo van "oh wat ben je zielig je moet jezelf niet van die hoge eisen stellen" gaat er geen verandering in brengen.
Ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil mijn leven veranderen. Ik wil niet meer voor de weg met de minste weerstand kiezen. Er moet toch érgens wat zijn waar ik baat bij heb?
quote:Is dit soms sarcastisch bedoeld? Ik weet namelijk niet hoe ik die post moet interpreteren. Ik ben serieus en zit niet te wachten op grappenmakers of bijdehandjes.Op vrijdag 10 maart 2006 22:51 schreef Seneca het volgende:
Nou, blijkbaar begrijp jij jezelf al beter dan al die hulpverleners. Je ziet in dat je situatie niet door je omgeving wordt bepaald maar door jezelf. Zijn van die zelfmotivatie boeken niks voor je?
Ik weet alleen dat er iets moet gebeuren wat effectief is. Soms denk ik: geen enkele therapie helpt, je moet alles zelf doen. En als je het niet kan ben je een slappe zak en niks anders. Dat dacht ik dus vandaag ook.
[ Bericht 10% gewijzigd door Netflier op 10-03-2006 23:34:58 ]
quote:Voel je niet gelijk zo aangevallen joh. Ik ben bloedserieus. Je hebt niks aan hulpverleners die je vertellen dat het allemaal aan je omgeving ligt. Dat plaatst je inderdaad in de slachtofferrol. Dat jij zelf inziet dat niet je omgeving, maar jijzelf verantwoordelijk bent voor je situatie, is heel positief, en pleit voor je.Op vrijdag 10 maart 2006 23:25 schreef Netflier het volgende:
[..]
Is dit soms sarcastisch bedoeld? Ik weet namelijk niet hoe ik die post moet interpreteren. Ik ben serieus en zit niet te wachten op grappenmakers of bijdehandjes.
Ik weet alleen dat er iets moet gebeuren wat effectief is. Soms denk ik: geen enkele therapie helpt, je moet alles zelf doen. En als je het niet kan ben je een slappe zak en niks anders. Dat dacht ik dus vandaag ook.
Het enige wat jij in mijn ogen nodig hebt is motivatie, passie, een bepaalde droom waar je naar toe wilt werken. Zonder passie geen motivatie, en zonder motivatie kom je nergens, hoe graag je ook uit dat dal wilt komen.
Hoe kom je dan uit dat dal? Geen idee. Wat mij heel erg helpt is dat ik mensen omga die ook heel gepassioneerd zijn, waar ik tegenop kijk, en waarvan ik denk, zo wil ik ook zijn! Dat motiveert mij enorm. Maar ook gewoon door dingen te doen. In het begin is het heel moeilijk om iets te ondernemen, maar als je nooit iets onderneemt, zul je ook nooit ontdekken wat je leuk vindt om te doen.
Zelf geloof ik niet zo in het nut van therapie. Hoe dan ook is het uiteindelijk niet meer dan een hulpmiddel. Je zegt het zelf al, JIJ bent uiteindelijk degene die het moet doen. Maar dat maakt je nog geen slappe zak als dat niet altijd lukt. Niemand is altijd alleen maar gemotiveerd. Je karakter wordt dan ook voor een belangrijk deel bepaald door de mensen met wie je omgaat, die je kunnen motiveren, en die je kunnen steunen als het even wat minder gaat.
Sterkte ermee
Linkje: http://www.riagg-rnw.nl/algemeen/rrnw_gedrag.htm
quote:Dit is dus zo'n situatie waar dr. phil en de RET methode handig zou kunnen zijn. Laag zelfdunk, gevoel van falen en algehele melancholische depressieve neigingen brengen je idd helemaal in de put.Op vrijdag 3 maart 2006 13:16 schreef nozem het volgende:
Je zwelgt in zelfmedelijden. Al 8/9 jaar student en nog steeds je P niet gehaald. Je gaat nooit naar de universiteit? En de reden daarvoor is dat je jezelf niet zo leuk en mooi vindt? Je moet je schamen. Andere mensen proberen er wel wat van te maken, hoe moeilijk het soms ook is. Het enige dat jij hebt gedaan is 8 jaar lang uit je neus zitten vreten, jezelf wentelend in je eigen tristesse, zonder er ook maar iets aan te doen.
Chapeau!
Maar goed, het wordt idd wel eesn een beetje tijd om wat te gaan doen met je leven, relatie verbroken? Wees blij, geen vrouw meer die je achter kan houden in wat je zelf wil doen.
stort je op je studie of ga desnoods een baan zoeken, denk je dat je met een opleding succesvol wordt? Er zijn genoeg andere manieren hoor.
Maar goed, het begint allemaal bij jezelf en je wil om te changen...
Waar is het in hemelsnaam fout gegaan?
Foute ouders? Gepest op school? Foute jeugd? Wou je pindakaas, maar kreeg je chocopasta?
Streven naar perfectie, en niet kunnen accepteren dat wat je gepresteerd heb omdat het beter kan lijkt er op als of je vroeger nogal in de steek ben gelaten ofzoiets
Iedereen in de kleuterklas je tekening uitlachen, jij deed alles fout en kon niks goed doen? Ik gis maar wat, maar vertel es..
Waar is het fout gegaan?
quote:Klopt - en dit is nu de hamvraag bij zowel wegkwijt chinpira en netflier. Dit is waar een psycholoog samen met de "patient" naar op zoek zal gaan, om vervolgens samen er aan te gaan werken.Op zaterdag 11 maart 2006 02:01 schreef MOD het volgende:
Ik zit me zo es wat af te vragen heh.
Waar is het in hemelsnaam fout gegaan?
Ik heb in een vergelijkbaren situatie gezeten, en had ook zoiets van "ik heb geen hulp nodig.. ik ken mezelf goed genoeg... ondertussen bleef ik in mijn slachtoffersrol m'n tijd te verdoen"
Je moet het wel een kans geven - dat gesprek met de psycholoog, en klikt het niet, vraag dan een ander. Sceptisch er tegenover staan is OK, maar je moet weel willen en open zijn, en opdrachten uit voeren. Het gaat meestal om zogeheten denkpatronen te herkennen die door wat dan ook ontstaan zijn - vaak onschuldige dingen-. Dit kunnen zelfs gedachten zijn waar je zelf altijd trots op bent geweest en wat je uniek maakte tov de rest
Mocht de stap naar de psycholoog nog te ver zijn, kijk dan eens in de witte boekenmarkt of iets dergelijks naar een klein boekje dat ik kan adviseren. Het is er meestal wel beschikbaar en kost maar een paar euro. Het boek heet "Leer gelukkig zijn" van Andrew Matthews. Een makkelijk te lezen boekje, maar oh zo herkenbaar voor mensen die het gevoel hebben geleefd te worden ipv te leven...
quote:Waar slaat dat op? Baseer je dat op iets wat je zelf heb meegemaakt of heb je dit zomaar ff bij elkaar gefilosofeerd?Op zaterdag 11 maart 2006 02:01 schreef MOD het volgende:
Streven naar perfectie, en niet kunnen accepteren dat wat je gepresteerd heb omdat het beter kan lijkt er op als of je vroeger nogal in de steek ben gelaten ofzoiets
quote:Zo denk ik er ook over. Ik geloof dat als een mens iets wilt hij/zij in staat is het te bereiken. Ik weet heel goed wat ik wil en ik weet dat er veel meer in me zit dan ik tot nu toe heb laten zien. Maar ik moet er iets voor doen. Ik wil er ook iets voor doen. Ik zit niet te wachten op halfzachte therapieën. Ik zal me er in het beste geval tijdelijk beter door voelen, maar over een paar jaar zal ik dan wéér in een enorme dip raken.Op zaterdag 11 maart 2006 00:01 schreef Seneca het volgende:
Het enige wat jij in mijn ogen nodig hebt is motivatie, passie, een bepaalde droom waar je naar toe wilt werken. Zonder passie geen motivatie, en zonder motivatie kom je nergens, hoe graag je ook uit dat dal wilt komen.
Ik wil er niet te diep op ingaan, maar ik zit nu idd in een situatie die niet erg motiverend is. Daarom keek ik zo ook uit naar een intensieve behandeling, omdat ik dan de kans heb om álles achter me te laten en iets nieuws op te bouwen. Maar als die behandeling zieleknijperij is en inhoudt dat ik 'moet inzien dat ik al die dingen niet hoef te bereiken omdat ik nu al goed genoeg ben' raak ik erdoor ontmoedigd. Maar goed, ik wacht maar af wat ze gaan voorstellen. Alleen baart hun houding die ze tegenover mij aannemen mij onrust. Zo van: "Goh, je hebt nu werk en 2 jaar geleden niet en daar mag je best trots op zijn." Fuck off! Ik ben niet verstandelijk beperkt en werk alleen is niet zaligmakend.
Ik zie om me heen vrienden van me aan het werk gaan in banen en traineeships. Ook ik was voorbestemd om die kant op te gaan. Maar misschien ligt daar het probleem wel. Ik heb niet die droom om een traineeship te doen, en over twee jaar regiomanager te zijn, elk jaar 5% opslag, en zo doorgaan tot je 65e. Goed beschouwd heb ik mijn hele leven nog geen ultieme droom gehad waar ik naartoe wilde werken. Ik vond alle vakken op de middelbare school leuk, lastig om een keuze te maken etc. Ik heb nooit geweten wat ik wilde 'worden' enzo. En dat weet ik nu nog steeds niet... pfff.
Ik had altijd een hele brede interesse, maar nu het erop aankomt vind ik zo ontzettend weinig dingen leuk om te doen, qua werk.
quote:Misschien, maar ik wil wel eens de oorzaak weten, maar daar heb ik niks over gelezen in dit topic, dus om maar wat te noemen, misschien is het wat, misschien niet, maar elk oorzaak heeft zn gevolg en ouders dragen het grootste deel bij aan de opvoeding en de uiteindelijke resultaten die daar aan te pas komen.Op zaterdag 11 maart 2006 22:49 schreef Netflier het volgende:
[..]
Waar slaat dat op? Baseer je dat op iets wat je zelf heb meegemaakt of heb je dit zomaar ff bij elkaar gefilosofeerd?
Gaat wel weer over, voor je een meisje wordt. Enne, doe anderen en vooral de machinist een plezier, gooi jezelf aub niet voor de trein?
Maar goed, ik heb niet het hele topic gevolgd (veel te laat man), maar ik lees dat het inmiddels beter gaat? Nice
Keep it up. Uiteindelijk is het 'zelfs' met mij allemaal goed gekomen, dus blijf hopen quote:Interessant, ik ben zeergeinteresseerd in dat boek, kan je het mij mailen? spemadresje apeding hete mail puntje com... Thanks!Op maandag 6 maart 2006 22:33 schreef narcissist het volgende:
No More Mr Nice Guy van Robert Glover, geschreven voor mensen die te hard bezig zijn om andere tevreden houden terwijl ze zich zelf steeds verder achterop stellen. Hoe dan ook, zeker een interessant boek. Ik kan hem je overigens ook wel e-mailen als je intresse hebt.
En nu ga ik naar bed, tis weer mooi geweest voor vandaag...
Is er iemand die weet of kan indenken wat ik voel en denkt hij/zij mij serieus te kunnen helpen?
By the way, dat boek van narcissist. Tof van je dat je hiermee komt. Maar ik ben niet bepaald een persoon die geen nee kan zeggen tegen anderen. Het is niet zo dat ik moet leren aan mezelf te denken i.p.v. anderen. Ik denk eerder zoveel aan mezelf dat ik aan anderen niet toekom. Niet dat andere mensen me niks kunnen schelen, want als anderen in de problemen zitten vind ik dat natuurlijk niet leuk en als ik kan helpen probeer ik dat ook. Maar misschien ligt dat boek geen betrekken op deze context?
quote:Geen idee... Ik heb zelfs hele lieve ouders (misschien te lief?) Hele leuke jeugd gehad, heb nergens om te klagen gehad. Zie er goed uit, ben slim, maar weet niet wat t is.Op zaterdag 11 maart 2006 02:01 schreef MOD het volgende:
Ik zit me zo es wat af te vragen heh.
Waar is het in hemelsnaam fout gegaan?
Foute ouders? Gepest op school? Foute jeugd? Wou je pindakaas, maar kreeg je chocopasta?
Streven naar perfectie, en niet kunnen accepteren dat wat je gepresteerd heb omdat het beter kan lijkt er op als of je vroeger nogal in de steek ben gelaten ofzoiets
Iedereen in de kleuterklas je tekening uitlachen, jij deed alles fout en kon niks goed doen? Ik gis maar wat, maar vertel es..
Waar is het fout gegaan?
Ik weet wel wanneer het fout is gegaan. Op de VWO moest ik naar school anders kreeg je 'straf'. Deze 'schijndiscipline' nam ik het eerste jaar uni nog redelijk mee, totdat ik merkte dat het niet boeide of ik nou wel of niet ging. Hiermee begon het en ging het van kwaad naar erger.
Maar uiteindelijk ga je van kwaad tot erger, tenzij je het goed doet
Het is klassiek dat mensen die wel georganiseerd in elkaar zitten gaan roepen: die moet een schop onder z'n reet hebben. Gedeeltelijk hebben ze gelijk, omdat je veel van je wilskracht moet hebben, maar aan de andere kant hebben ze geen flauw idee hoe het is om zo in elkaar te zitten. Je mist gewoon elke vorm van discipline van binnenuit en dan sta je totaal anders in de wereld.
Therapie kan heel zinvol zijn, maar dan een praktische variant: plan maken, stapsgewijs plan uitvoeren, leren over je persoonlijkheid en hoe je jezelf in de toekomst kunt handhaven.
Ik heb zelf ook totaal geen discipline en dat is behoorlijk kut, maar ik vecht keihard om me te handhaven en dat lukt me inmiddels goed. Pas toen ik mezelf een beetje snapte kon ik mijn plan gaan trekken en mijn leven werd pas echt leuk rond m'n dertigste. Die hele twintiger jaren waren een gevecht tegen me verliezen in ledigheid.
Die schop onder je reet geef je jezelf voortdurend, maar daar red je het niet mee. Je gaat jezelf haten dat het je niet lukt. Maar uiteindelijk het is wel te doen, ik heb nu mijn leven voor elkaar zoals ik het hebben wil en ik ben daar eerlijk gezegd heel trots op.
Sterkte er mee TS, je bent goed op weg zo te zien en als het je lukt is dat een enorme kick!
quote:Hier ben ik naar op zoek. Ik kan me trouwens helemaal vinden in jouw verhaal. Weet je misschien waar ik zo'n therapie moet zoeken? Ik kom er niet uit? Ik ga nu naar een psycholoog en een bemiddelingsorganisatie. Ik ga er nog maar kort heen, maar het voelt niet goed. Ze beginnen nu al te roepen dat 'ik niet zo hard moet zijn voor mezelf' en dat staat me gewoon tegen. Ik zit niet meer te wachten op medelijden. Ik wil geen gesprekken zo van "je ouders hebben dit gedaan en zodoende ben je nu zo geworden". Ik hoop dat ik iets aan kan aangrijpen om mijn hele leven opnieuw te ordenen. Een soort van intensieve therapie waarbij je voortdurend gecoached wordt om de ambities tot daden om te zetten en ook wil ik gesprekken hebben om mij zelfverzekerder te voelen. Het oude leven kan ik vrijwel volledig achter me laten, want ik heb met niemand meer een speciale band. Men wil me wel helpen, maar alleen als ik erom vraag, dus is dat voor mij een reden om op zoek te gaan naar nieuwe mensen. Maar toch blijf ik steken in de situatie waarin ik nu zit. Als ik naar de dokter ga voor een verwijzing kom ik weer terecht in het 'psychische cirquit' en dat wil ik niet meer. Ik ben bijna 26 en ik wil niet nog meer kostbare jaren vergallen.Op zondag 12 maart 2006 15:55 schreef Mjam het volgende:
Therapie kan heel zinvol zijn, maar dan een praktische variant: plan maken, stapsgewijs plan uitvoeren, leren over je persoonlijkheid en hoe je jezelf in de toekomst kunt handhaven.
quote:Het lijkt erop dat jij niets, maar dan ook níets een kans geeft. Ik lees al weken in diverse topics hetzelfde negatieve gezeur van je.Op zondag 12 maart 2006 16:20 schreef Netflier het volgende:
Maar toch blijf ik steken in de situatie waarin ik nu zit.
"Ik wil niet dit."
"Ik wil niet dat."
"Het is hun schuld."
Je lijkt wel een zeurend kind.
Je wil alleen iemand/ een instantie die je intensief en voortdurend coacht, zeg je in de post hierboven. Oftewel, iemand die je gedurende de rest van je leven aan het handje neemt.
Nee, dáár zal je van groeien!
Je kunt er ook voor kiezen eens te gaan onderzoeken hoe je nou eigenlijk in elkaar steekt en waarom jij bepaalde dingen doet of juist niet doet. En tja, dan zul je toch een stukje verleden erbij moeten pakken.
Maar als je liever blijft zeuren is dat natuurlijk ook je goed recht.
quote:Je wilt zo snel mogelijk stappen ondernemen, zeg je.Op zondag 12 maart 2006 16:20 schreef Netflier het volgende:
[..]
Hier ben ik naar op zoek. Ik kan me trouwens helemaal vinden in jouw verhaal. Weet je misschien waar ik zo'n therapie moet zoeken? Ik kom er niet uit? Ik ga nu naar een psycholoog en een bemiddelingsorganisatie. Ik ga er nog maar kort heen, maar het voelt niet goed. Ze beginnen nu al te roepen dat 'ik niet zo hard moet zijn voor mezelf' en dat staat me gewoon tegen. Ik zit niet meer te wachten op medelijden. Ik wil geen gesprekken zo van "je ouders hebben dit gedaan en zodoende ben je nu zo geworden". Ik hoop dat ik iets aan kan aangrijpen om mijn hele leven opnieuw te ordenen. Een soort van intensieve therapie waarbij je voortdurend gecoached wordt om de ambities tot daden om te zetten en ook wil ik gesprekken hebben om mij zelfverzekerder te voelen. Het oude leven kan ik vrijwel volledig achter me laten, want ik heb met niemand meer een speciale band. Men wil me wel helpen, maar alleen als ik erom vraag, dus is dat voor mij een reden om op zoek te gaan naar nieuwe mensen. Maar toch blijf ik steken in de situatie waarin ik nu zit. Als ik naar de dokter ga voor een verwijzing kom ik weer terecht in het 'psychische cirquit' en dat wil ik niet meer. Ik ben bijna 26 en ik wil niet nog meer kostbare jaren vergallen.
Dat impliceert ergens dat je nog even wacht dus.
Wat is er mis met nu en gewoon doen?
Je wilt constante begeleiding, zeg je.
Ik neem aan dat je wel begrijpt dat dat niet kan.
Had je bij je moeder moeten blijven en had je moeten stoppen met groeien toen je 4 was.
Therapie wil je niet, je zit er net, en nu al voelt het niet goed.
Je wilt geen smoesjes of excuses aangedragen krijgen waarom je bent wie je bent nu.
Maar tegelijkertijd wil je niets meer met het verleden te maken hebben.
Daarmee wijs je toch met een vinger naar dat verleden.
Ze willen je helpen, maar alleen als ik daarom vraag, zeg je.
Wat is daar mis mee?
Wil je het voorgekauwd krijgen?
Wil je een chronische bemoeienis?
Wil je dat ieder initiatief van jou meteen uit handen genomen wordt?
Weet je wat jij mist?
Volwassenheid.
Je wilt een hoop, maar wil er weinig voor doen, écht doen.
Morgen begin je, zeg je, vandaag nog niet.
En het waarom daarvan, leg je bij anderen.
Grow up.
quote:tip : niet wachten op het moment dat alle voorwaarden daar zijn om te kúnnen beginnen.Op zondag 12 maart 2006 17:33 schreef Netflier het volgende:
Ik denk dat ik hier niets wijzer ga worden. Je kent de situatie maar voor een klein deel en ik ga de rest ook niet publiekelijk aan de grote klok hangen. Ik merkte via dit forum dat er meer is dan alleen maar een psycholoog of een psychiater waartegen je je verhaal moet houden. Ik heb het al meegemaakt en het gaat niet helpen, dat weet ik zeker. Er is meer, maar waar ik moet beginnen weet ik niet. Ik weet nu ook dat ik niet de enige ben met dit probleem, iets wat ik wel altijd had gedacht. Ik had gehoopt dat iemand met een tip komt waarmee ik zelf een begin kan maken om het op te lossen. Maar ik denk dat het beter is hier niet meer te posten. Het is nl niet mijn topic.
begin nu, en schep de voorwaarden zelf, stap voor stap.
Ik voelde me een paar uur geleden ongelooflijk kut en zag het niet meer zitten. Mijn oog viel op een artikel in een oud tijdschrift. (Ik ben thuis aan het opruimen.) Het kan bijna geen toeval meer zijn, want ik had 't echt nodig. Ik zie het nu wat positiever in. Ik heb zojuist een mailtje gestuurd, dus nu is het afwachten wat er gaat komen. Maar ik voel me hier heel goed bij.
Maar ik ga er verder niet op in, zoals ik al zei. Wat Mjam zei, de meesten kunnen het niet begrijpen.
quote:omg 1 artikeltje en ..... nee, ga er vooral maar niet op inOp zondag 12 maart 2006 21:18 schreef Netflier het volgende:
Ik ga er verder niet op in... blababla zeg dan niets.
Ik zie het nu wat positiever in blabla bla
Maar ik ga er verder niet op in, zoals ik al zei. Wat Mjam zei, de meesten kunnen het niet begrijpen.
hoeven wij het ook niet te doen
Met een aantal collega's geeft hij ook therapie via internet. Klinkt in eerste instantie bizar, maar hij heeft een goede naam en reputatie te verliezen, dus wie weet. Het geeft al aan dat het niet om gespit gaat in de omstandigheden, je maakt onder begeleiding zelf een programma en daar word je bij ondersteund. Site: http://info.interapy.nl/template_home.php?id=0
[ Bericht 0% gewijzigd door Mjam op 12-03-2006 23:04:52 ]
Ik denk dat dit me de kans biedt om alles anders te doen.
Omdat jij duidelijk voor je hebt wat je wel en niet wilt in een behandeling, moet je dat wel even goed checken denk ik. Ik vraag me nl. af of dit wel zo "anders" is dan wat "gewone" psych.'s kunnen bieden (zoals je hierboven zei). Symfora is zo te zien een gewone instelling voor geestelijke gezondheidszorg, vergelijkbaar met bijv. het RIAGG.
Nog eens wat, je zegt dat je alles anders wil gaan doen, een nieuw leven beginnen eigenlijk, met nieuwe contacten. Ik snap die wens heel goed, maar ik geloof niet dat het een realistische oplossing is. Je hebt wellicht gewoon een stoornisje in je persoonlijkheid onder de leden, net als ik, en dat sleep je overal mee naar toe, al ga je naar de Stille Zuidzee. Het gaat er juist om dat je helemaal niet zo dramatisch hoeft te veranderen. Ik ben nog precies zo als 10 jaar geleden, maar nu snap ik hoe het zit, ik kan de lol er wel van inzien en ik heb vooral heel veel gedaan aan mijn levensomstandigheden. Als het niet in je zit, dan maar structureren en ordenen van buitenaf. Werkt goed. Goed genoeg in ieder geval. En ik vind "ons soort mensen" altijd leuk in de omgang, lekker chaotisch en onvoorspelbaar. Ik heb niks met controlfreaks, die zou ík nou weleens een trap onder hun reet willen geven.
je kan niet wat gaan verzinnen natuurlijk neem ik aan...
succes met de draad weer oppakken.
, ik ben het volledig eens met onderstaande quote van Mjam:quote:En mag ik je attenderen op een specifiek genoemde contra-indicatie :Op zondag 12 maart 2006 23:36 schreef Mjam het volgende:
Kan geschikt zijn, al staat er op deze site niet zo veel informatie dat je een beeld krijgt van de behandeling. Er staan vooral voorbeelden op van problemen die je kunt hebben. Het feit dat je veel herkent geeft al aan dat het reëel is dat je hulp zoekt. Ze geven aan dat ze intensieve behandeling en groepsgewijze intensieve behandeling bieden.
Omdat jij duidelijk voor je hebt wat je wel en niet wilt in een behandeling, moet je dat wel even goed checken denk ik. Ik vraag me nl. af of dit wel zo "anders" is dan wat "gewone" psych.'s kunnen bieden (zoals je hierboven zei). Symfora is zo te zien een gewone instelling voor geestelijke gezondheidszorg, vergelijkbaar met bijv. het RIAGG.
quote:Het komt er dus op neer dat je hoe dan ook in de spiegel zult moeten kijken, je zelf zult moeten analyseren, waarom jij bepaald gedrag vertoont, hoe dat zo gekomen is en hoe je dat anders zou kunnen gaan doen. Ik zeg dit niet om je te ontmoedigen, maar wees erop voorbereid dat je de hand in eigen boezem moet steken.het ontkennen van een eigen aandeel in de problemen en alle oorzaken buiten jezelf leggen
En in het geval dat je denkt, wat lult dat mens toch, ik heb een vergelijkbare 'behandeling' gevolgd. Dus ja, ik weet waar ik over lul.
quote:Maar realiseer je je dat 'het verleden' een belangrijke rol speelt bij de behandeling op De Enk of De Zwaluw (of welk psychotherapeutisch centrum dan ook)?Op zondag 12 maart 2006 12:48 schreef Netflier het volgende:
Opnieuw in het psychisch cirquit komen en dat gewroet in mijn verleden zie ik niet meer zitten. I've been there already.
quote:Samen met groepsgenoten gaat u vervolgens na op welke manier u in uw huidige leven tegen conflicten en problemen aanloopt en leert u verband te leggen met gebeurtenissen uit uw levensgeschiedenis. U probeert deze gebeurtenissen een plaats te geven in uw leven en u onderzoekt manieren waarop u anders tegen situaties aan kunt kijken.
quote:Als je je problemen echt grondig wil aanpakken, kom je er niet onderuit Netflier.het bespreken en verhelderen van ervaringen en herinneringen van u en uw familieleden
Ik hoop oprecht dat je je er niet door laat afschrikken. Intensieve psychotherapie (al dan niet klinisch) kan een ommekeer in je leven betekenen. Maar het is heel hard werken.
[ Bericht 1% gewijzigd door Moonah op 13-03-2006 19:41:27 ]
tevens tvp
quote:Ja, dat realiseer ik me. Ze moeten immers erachter komen waar de oorzaak ligt. Ik ben niet achterlijk.Op maandag 13 maart 2006 19:36 schreef Moonah het volgende:
Maar realiseer je je dat 'het verleden' een belangrijke rol speelt bij de behandeling op De Enk of De Zwaluw (of welk psychotherapeutisch centrum dan ook)?
Maar realiseer jij je dat het niet zo makkelijk is als jij verwoordt? Je kent maar een heel klein deel van de situatie en je pikt het waarschijnlijk heel anders op dan ik bedoel. Ik ga ook niet alles hier op het forum gooien omdat dat te persoonlijk en pijnlijk is en waarbij andere mensen zijn betrokken.
Ik heb een reactie gehad en het komt erop neer dat ik een keer moet langskomen om te kijken of de behandeling bij me aansluit. Dus dat ga ik doen en dan hoor ik meer wat me te wachten kan staan en wat me dat zal opleveren.
Ook mijn opleiding is een ramp, doe ICT, loop achter, en doe er waarschijnlijk een half jaar langer over. heb geen vriendin, simpel omdat ik "the balls" niet heb op er ook maar iets voor te doen. Uitgaan is eenr amp, aangezien ik niet kan dansen en als ik stil sta met een pilsje voel ik me al helemaal een loser.
Heb wel vrienden, aardig enzo, maar daarmee zit ik bijna elke dag in de coffeeshop, en daarnaast zie ik ze nooit.
Heb geen zin om te leven, heb geen zin in een toekomst van werken, eten, slapen, werken , eten, slapen etc etc, maar heb ook geen zin om mezelf voor de trein te gooien, want daar schiet ik ook nix mee op. Heb geen ambities, geen talent ergens voor, en heb ook geen hobbies. Ik werk niet, niet omdat ik niet wil, maar omdat het er niet van komt, en ik er vrij weinig mee opschiet.
Zucht... ik hoop dat ik hier goed zit, want dit moest ff eruit
quote:Vroeg of laat zullen die komen, daar ben ik van overtuigd. Ik geloof dat ieder mens een roeping heeft. Het is natuurlijk wel zo dat de één er meer mee bezig is dan de ander. Sommigen leven 'carpe diem' terwijl anderen zich beter voelen als ze doelen in het vooruitzicht hebben. Wat het beste is, is voor iedereen anders.Op maandag 13 maart 2006 22:22 schreef -Muse- het volgende:
Heb geen ambities, geen talent ergens voor, en heb ook geen hobbies.
Talent heb je zeker wel. Iemand in mijn omgeving roept altijd dat ze nergens goed in is, terwijl ze echt een persoon is waar je naar toe gaat voor raad en peptalk. Dus mensen helpen is haar talent en dat moet je zéker niet achteropstellen met bijvoorbeeld iets als een creatieve gave of intelligentie.
quote:Dat hoor ik ook van mensen in mijn omgeveing, maar wat nou als je er niets mee wilt doen? Werken in de verpleging zou goed voor mij zijn, maar laat ik daar nou echt geen interresse in hebben.Op maandag 13 maart 2006 22:34 schreef Netflier het volgende:
[..]
Talent heb je zeker wel. Iemand in mijn omgeving roept altijd dat ze nergens goed in is, terwijl ze echt een persoon is waar je naar toe gaat voor raad en peptalk. Dus mensen helpen is haar talent en dat moet je zéker niet achteropstellen met bijvoorbeeld iets als een creatieve gave of intelligentie.
Heb al een aantal "emotional sinkdowns" gehad waarbij ik oa mn kaper aan stukken heb geslagen. Daarna wouden mn ouders mij naar een psycholoog sturen, maar daar is uiteindelijk niets van gekomen....
Zelf heb ik geen zin om naar een psycholoog te gaan, omdat ik niets persoonlijks los wil laten, niet aan mn vrienden, niet aan mn ouders, en dus ook niet aan een psycholoog.
Je weet zelf immers donders goed wat je wel en niet moet doen.
Goed, eentje dan:
Zorg dat je elke dag iets doet waar je trots op kan zijn.
Dat je aan het eind van de dag in de spiegel kan kijken en tegen jezelf kan zeggen:
'Je bent weer een stap vooruit, jongen.'
Je wil niet voor een trein springen.
Niemand wil voor een trein springen.
Het leven is die kant op.
Wandel ze.
quote:Ieder mens heeft verbeteringsdrang. Ieder mens wil zich ontwikkelen. Het feit dat je je er geen voorstelling van kan maken betekent dat je je er niet bewust van bent. Maar onbewust weet je wel waar je goed in bent. Misschien is het wel datgene wat je altijd graag deed - ik noem maar wat, klussen in huis - maar heeft je omgeving je aangespoord om iets anders te doen.Op maandag 13 maart 2006 22:45 schreef -Muse- het volgende:
maar wat nou als je er niets mee wilt doen?
Als het je werkelijk niets zou interesseren zou je hier ook niet posten.
quote:Dat moet je toch niet willen kerel... verman jezelf en maak je studie af, je bent gewoon lui.Klachten en problemen
Als u van een of meer van onderstaande problemen last heeft, kan Zwaluw & Enk mogelijk iets voor u betekenen:
*
depressiviteit
*
spanningen
*
eetproblemen
*
zelfbeschadiging of suïcidegedachten
*
identiteitsproblemen
*
minderwaardigheidsgevoelens of een negatief zelfbeeld
*
problemen met sexualiteit
*
gevolgen van traumatische ervaringen als mishandeling of misbruik
*
contactproblemen; geen vrienden/vriendinnen hebben, je onbegrepen of eenzaam voelen
*
studie- of werkproblemen, bijvoorbeeld door het niet kunnen hanteren van kritiek of conflicten.
Heeft u één specifiek probleem en bent u tevreden over uw functioneren op de meeste levensterreinen, zoals relaties, familiecontacten, studie, werk of hobbies, dan is een (dag)klinische behandeling meestal niet nodig. Wanneer u vastloopt op meer terreinen en/of eerdere (ambulante) hulp onvoldoende resultaat heeft geboden, is het zinvol om een intensieve behandeling te overwegen.
Wanneer bij u persoonlijkheidsproblematiek is vastgesteld, kan behandeling bij Zwaluw & Enk een goede optie zijn.
quote:Ik weet niet hoor, ik ben geen psychiater, maar dit klinkt als een gewone, doordeweekse, ordinaire depressie. Dom dat je daar niks aan gaat / laat doen, depressies zijn vaak goed behandelbaar, o.a. met medicijnen. Nu laat je je leven gewoon door je vingers glippen.Op maandag 13 maart 2006 22:22 schreef -Muse- het volgende:
He, zelfde situatie als hier, alleen ben je 6 jaar verder.
Ook mijn opleiding is een ramp, doe ICT, loop achter, en doe er waarschijnlijk een half jaar langer over. heb geen vriendin, simpel omdat ik "the balls" niet heb op er ook maar iets voor te doen. Uitgaan is eenr amp, aangezien ik niet kan dansen en als ik stil sta met een pilsje voel ik me al helemaal een loser.
Heb wel vrienden, aardig enzo, maar daarmee zit ik bijna elke dag in de coffeeshop, en daarnaast zie ik ze nooit.
Heb geen zin om te leven, heb geen zin in een toekomst van werken, eten, slapen, werken , eten, slapen etc etc, maar heb ook geen zin om mezelf voor de trein te gooien, want daar schiet ik ook nix mee op. Heb geen ambities, geen talent ergens voor, en heb ook geen hobbies. Ik werk niet, niet omdat ik niet wil, maar omdat het er niet van komt, en ik er vrij weinig mee opschiet.
Zucht... ik hoop dat ik hier goed zit, want dit moest ff eruit
quote:Veel succes! Goed dat je in ieder geval iets doet, dan blijft de boel niet langer stilstaan. Kun je al snel langs komen daar?Op maandag 13 maart 2006 22:15 schreef Netflier het volgende:
[..]
Ik heb een reactie gehad en het komt erop neer dat ik een keer moet langskomen om te kijken of de behandeling bij me aansluit. Dus dat ga ik doen en dan hoor ik meer wat me te wachten kan staan en wat me dat zal opleveren.
quote:Ik voel me al 4 jaar zo.... en het klopt wel wat je zegt, het kan een doordeweekse depressie zijn, want de ene dag voel ik me zo, en de volgende dag denk ik weer dat ik me aanstel. Maar het is niet 1 keer in de x maanden, maar elke week.Op dinsdag 14 maart 2006 00:13 schreef Mjam het volgende:
[..]
Ik weet niet hoor, ik ben geen psychiater, maar dit klinkt als een gewone, doordeweekse, ordinaire depressie. Dom dat je daar niks aan gaat / laat doen, depressies zijn vaak goed behandelbaar, o.a. met medicijnen. Nu laat je je leven gewoon door je vingers glippen.
Ik ben echt niet zo'n voorstander van therapie, als het effe niet hoeft dan liever niet, maar in jouw geval gaat het al 4 jaar niet vanzelf over. Terwijl je bij een depressie soms gewoon een hormoon tekort komt en je flink kan opknappen van medicatie. Dat in combinatie met therapie om je leven weer op poten te zetten.
Zonde om het niet te proberen, nu gebeurt er helemaal niks, dus je kunt er alleen maar op vooruitgaan. Overigens zou ik je aanraden om naar een psychiater te gaan i.p.v. een psycholoog. Een psychiater is arts en mag medicijnen voorschrijven, een psycholoog niet.
Misschien is er wel meer aan de hand dan een "doordeweekse depressie", maar het lijkt me alleen maar goed om daar eens achter te komen dan. Het werd eens tijd. Als je weet wat je hebt ben je geen zielig slachtoffer meer, maar kun je je verantwoordelijkheid nemen.
quote:Toekomst van werken, eten slapen, werken, eten, slapen, etc? Begin voor jezelf! Je doet ICT! Enig idee hoeveel mogelijkheden er nog in die sector zijn? Je hebt er talent voor, anders zou je het niet doen.Op maandag 13 maart 2006 22:22 schreef -Muse- het volgende:
He, zelfde situatie als hier, alleen ben je 6 jaar verder.
Ook mijn opleiding is een ramp, doe ICT, loop achter, en doe er waarschijnlijk een half jaar langer over. heb geen vriendin, simpel omdat ik "the balls" niet heb op er ook maar iets voor te doen. Uitgaan is eenr amp, aangezien ik niet kan dansen en als ik stil sta met een pilsje voel ik me al helemaal een loser.
Heb wel vrienden, aardig enzo, maar daarmee zit ik bijna elke dag in de coffeeshop, en daarnaast zie ik ze nooit.
Heb geen zin om te leven, heb geen zin in een toekomst van werken, eten, slapen, werken , eten, slapen etc etc, maar heb ook geen zin om mezelf voor de trein te gooien, want daar schiet ik ook nix mee op. Heb geen ambities, geen talent ergens voor, en heb ook geen hobbies. Ik werk niet, niet omdat ik niet wil, maar omdat het er niet van komt, en ik er vrij weinig mee opschiet.
Zucht... ik hoop dat ik hier goed zit, want dit moest ff eruit
Niets opschieten met werk? Natuurlijk wel! Je moet het ook niet in de eerste plaats doen voor het geld. Werken geeft je leven structuur, zorgt voor sociale contacten en geeft je een gevoel van eigenwaarde, wat weer gunstig doorwerkt in allerlei andere gebieden in je leven.
quote:Weet je wat jij zou moeten doen? Fuck your brains out!Op vrijdag 3 maart 2006 13:07 schreef wegkwijt het volgende:
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Het is allemaal zo raar. Mn hele leven slaat compleet nergens meer op. Ik kan totaal niet met mezelf leven en heb ook eigenlijk niets om voor te leven.
Ik ben 27 jaar sinds mijn 19e ben ik student aan een universiteit en heb mn 'P' nog niet. Sterker nog, ik sta ingeschreven maar that's it. Iedereen doet er beetje lacherig over in mn omgeving, denken door mn leugens dat ik bijna klaar ben maar ben helemaal nergens.
Overdag zit ik thuis. Ik wacht tot het avond is en iedereen met een normaal leven weer vrij is. Dan heb ik een 'leuke' avond en wacht ik weer tot de volgende avond. Enige ritme die ik heb is mn bijbaantje.
Dan vraag je jezelf natuurlijk af van waarom zou je het zo doen... Antwoord is raar. Ik ben gewoon niet tevreden met mezelf. Ik vind mezelf niet mooi genoeg. Als ik rationeel nadenk dan weet ik dat ik een leuke jongen ben,zie er bovengemiddeld uit, maar ik streef naar perfectie en dat zal nooit te behalen zijn Het is nu zelfs zo erg dat ik liever niet meer wegga. Dat als ik mezelf in de spiegel kijk ik van mezelf walg. Ik zit 8 jaar op school en ga gewoon niet omdat ik mezelf niet leuk vind.
Nu ben ik 27 jaar en heb ik niets. Absoluut geen toekomst, ik heb vandaag mn relatie verbroken met een meisje dat alles voor me is. Waarom ik dat heb gedaan? Zodat ik echt helemaal niets meer heb. Vrienden laat ik steeds meer links liggen, vriendin heb ik nu dus niet meer en ik probeer afscheid te nemen van mijn familie, iets dat mij heel veel pijn doet, maar in mijn hoofd is het noodzakelijk.
Ik weet het niet meer. Ik wil gewoon niet meer leven, maar dan denk ik bij mezelf als je dat echt niet wilt dan had je er wel een einde aan gemaakt. Maar ik wil ook niet geholpen worden, ik wil niet tevreden zijn met mezelf, ik wil mezelf gewoon niet. Ik leef niet per dag, ik leef per minuut. Ik weet niet wat ik vanavond moet doen, naar buiten wil ik niet, vriendin heb ik niet meer. Rare is dat ik me ontzettend alleen voel, maar ook echt niemand bij me wil hebben.
Ik ben bang voor de dood omdat er dan helemaal niets meer is. Ik ban bang voor het niets. Maar doorgaan wil ik al helemaal niet. Ik was gisteren weg met vrienden en mn vriendin , die het allemaal ontzettend gezellig hadden. Enige wat ik dacht was: Als ik thuis ben dan zuip ik me klem en spring ik voor een trein.
Ik kan zo wel doorgaan, maar dat is niet gewenst in R&P.
Ik weet het gewoon niet meer.
quote:Spreek voor jezelf!Op dinsdag 14 maart 2006 10:28 schreef Developersrus het volgende:
Weet je wat jij zou moeten doen? Fuck your brains out!
TS gaat gewoon een nieuwe start maken, in het begin met psychische hulpverlening maar later zonder, zijn opleiding verloopt dan zonder problemen omdat hij supergemotiveerd en gelukkig is en gaat 't helemaal maken in de toekomst.
quote:Hij heeft nu (als het goed is) zijn vriendin weer terug, dus dat gaat wel lukken dan.Op dinsdag 14 maart 2006 10:28 schreef Developersrus het volgende:
Weet je wat jij zou moeten doen? Fuck your brains out!
You go ts
quote:Precies, feromonen is wat die gast nodig heeft, neuken zeg ik je!!Op dinsdag 14 maart 2006 13:17 schreef sweetgirly het volgende:
[..]
Hij heeft nu (als het goed is) zijn vriendin weer terug, dus dat gaat wel lukken dan.
You go ts
quote:BeideOp dinsdag 14 maart 2006 13:19 schreef Developersrus het volgende:
Precies, feromonen is wat die gast nodig heeft, neuken zeg ik je!!
Neuken kan bijdragen tot een goede gezondheid, ontspanning etc.
Dus idd ts, neuken zal je oa ook..
quote:Op dinsdag 14 maart 2006 13:22 schreef sweetgirly het volgende:
Beide
Neuken kan bijdragen tot een goede gezondheid, ontspanning etc.
Dus idd ts, neuken zal je oa ook..
Maar succes iig
quote:Ja.Op vrijdag 3 maart 2006 14:20 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Dat weet ik Salvador. Na zoveel jaar snap ik dat zelfs
Suf.
Maar je leeft in Nederland, iedereen heeft hier altijd een kans, hoe verneukt de situatie ook.
Kan je geen lening afsluiten om je studie te vervolgen?
Beter een toekomstperspectief met schulden dan geen toekomstperspectief at all ?
quote:Er volgt eerst een intakegesprek om te kijken of ik in aanmerking kom voor een behandeling en voor welke (klinische of dagklinische). Zo ja, dan zou ik op een wachtlijst kunnen komen omdat de kliniek vol is, maar dat duurt niet langer dan een paak weken.Op dinsdag 14 maart 2006 00:16 schreef Mjam het volgende:
Veel succes! Goed dat je in ieder geval iets doet, dan blijft de boel niet langer stilstaan. Kun je al snel langs komen daar?
Ik vind het heel spannend. Ik denk er de hele dag aan. Het is één grote warboel in mijn hoofd. Leuk is misschien anders, maar ik heb hierbij het gevoel dat dit de grote ommekeer in mijn leven kan maken. Het is mijn kans en die moet ik grijpen. Ik zou het heel jammer vinden als ik het laat lopen en weer verder klooi wat ik nu doe. Wat ook een probleem is, is de grote reisafstand. Je moet weten dat ik gedurende 4 jaar zelfstandig niet verder dan een paar kilometer van mijn huis kom. Maar volgens hun zijn er nog meer van dit soort klinieken in Nederland. Maar hoe dan ook, ik wil dit soort behandeling hebben, want ik heb het absoluut nodig. Ik ben bang dat ik anders over een paar jaar zo over de rooie ga dat ik er een eind aan ga maken en als er geen leven is, is er ook geen hoop meer.
quote:Manisch depressief.
topicstarter: zoek hulp, niet meer zwelgen, gewoon DOEN. klaar
Gaat de laatste tijd iets beter, iig heb ik meer periodes dat t lekker gaat. Vandaag voor het eerst naar de psycholoog geweest, voelde wel goed aan. Zit toch wat dieper dan ik zelf gedacht had. Ook vond ze dat ik aan anti-depressiva moest denken, maar dat heb ik liever niet.Enige waar ik laaste jaren plezier uit haal is mn lichaam en sporten, dus ben heel bang dat t daar een negatief effect op zal hebben. Verder denkt ze dat theraphie bij de GGZ ook iets kan zijn waar ik over moet nadenken. Ook heb ik me flink georienteerd op studies en ben er zo goed als uit. Ben iig blij dat ik de stap heb genomen
Groetjes en de rest ook succes
quote:Sex is nou iets waar ik me geen zorgen om maakOp dinsdag 14 maart 2006 10:28 schreef Developersrus het volgende:
[..]
Weet je wat jij zou moeten doen? Fuck your brains out!
quote:Mooi!Op maandag 27 maart 2006 18:37 schreef wegkwijt het volgende:
Ben iig blij dat ik de stap heb genomen
Succes!
quote:Wat voor effect denk je dan dat dat zal hebben?Op maandag 27 maart 2006 18:37 schreef wegkwijt het volgende:
Ook vond ze dat ik aan anti-depressiva moest denken, maar dat heb ik liever niet.Enige waar ik laaste jaren plezier uit haal is mn lichaam en sporten, dus ben heel bang dat t daar een negatief effect op zal hebben.
Ik slik die troep zelf ook, en heb niet het idee dat het mijn zin om te sporten vermindert. Ik ga denk ik drie keer per week... Ik had wel last van bijwerkingen aan het begin, en als ik ze nu 2 dagen achter elkaar vergeet heb ik onttrekkingsverschijnselen, die zijn vergelijkbaar met de bijwerkingen wanneer je begint. Maar hiermee is prima te sporten...
quote:Goed om te horen! SuccesOp maandag 27 maart 2006 18:37 schreef wegkwijt het volgende:
Ff een 'updatetje'...
Gaat de laatste tijd iets beter, iig heb ik meer periodes dat t lekker gaat. Vandaag voor het eerst naar de psycholoog geweest, voelde wel goed aan. Zit toch wat dieper dan ik zelf gedacht had. Ook vond ze dat ik aan anti-depressiva moest denken, maar dat heb ik liever niet.Enige waar ik laaste jaren plezier uit haal is mn lichaam en sporten, dus ben heel bang dat t daar een negatief effect op zal hebben. Verder denkt ze dat theraphie bij de GGZ ook iets kan zijn waar ik over moet nadenken. Ook heb ik me flink georienteerd op studies en ben er zo goed als uit. Ben iig blij dat ik de stap heb genomen
Groetjes en de rest ook succes
quote:Sporten op hoog niveau? Ik sport dus heel wat meer dan de gemiddelde mens. Ik zie bij mensen die AD gebruiken dat ze vaak veel drang naar slapen hebben. Ik heb nu ook besloten om er ook echt niet aan te beginnen. Heb geen zin in troep in mn lichaam. Ik ga er vanuit dat ik t zonder medicijnen kan.Op dinsdag 28 maart 2006 23:38 schreef Omnifacer het volgende:
[..]
Wat voor effect denk je dan dat dat zal hebben?
Ik slik die troep zelf ook, en heb niet het idee dat het mijn zin om te sporten vermindert. Ik ga denk ik drie keer per week... Ik had wel last van bijwerkingen aan het begin, en als ik ze nu 2 dagen achter elkaar vergeet heb ik onttrekkingsverschijnselen, die zijn vergelijkbaar met de bijwerkingen wanneer je begint. Maar hiermee is prima te sporten...
.quote:Filmaanrader: bang bang you're dead! Over iemand die inderdaad gepest wordt, maar ook anderen in de school. Hij filmt dit, maakt er 'home videos' van, met eigen commentaar. Hij zegt letterlijk wat jij hier zei.Op donderdag 30 maart 2006 20:10 schreef Big_Ize het volgende:
Ik herken hier wel iets in. Jarenlang ben ik gepest. Ik begon te geloven wat de pesters riepen. Ik vond mezelf ook echt lelijk, durfde niet echt meer in de spiegel te kijken, vond dat ik niet echt veel waard was, enz. Ook heb ik wel een gedacht aan zelfmoord, maar dat is maar even geweest. Nog altijd ben ik best wel onzeker over mezelf. Gelukkig niet meer zo erg als vroeger. Ben nu 23. Mijn uiterlijk blijft een zwakke plek voor mij. Het is dan wel niet hezelfde als bij jou, maar ik weet ongeveer hoe je je moet voelen. Ik wil hier niet mijn leven bloot leggen, dus niet alles wil ik kwijt. Maar het is meer dan alleen maar onzeker zijn over mijn uiterlijk. Maar als je erover wilt praten.........
quote:Goeie beslissing. Depressief ben je niet zomaar. Ik zie het als een signaal dat je iets verkeerds doet. Wanneer je datgene wat het probleem veroorzaakt oplost of (indien niet mogelijk) leert ermee om te gaan, gaat de depressie weg.Op donderdag 30 maart 2006 13:17 schreef wegkwijt het volgende:
Heb geen zin in troep in mn lichaam. Ik ga er vanuit dat ik t zonder medicijnen kan.
Ik zie het niet als een ziekte waar je zomaar eventjes wat pilletjes tegen slikt. Het kan best zijn dat de samenstelling aan bepaalde stoffen in je hersenen een andere verhouding hebben als je depressief bent. Maar dat is misschien ook als je verliefd bent, of in de rouw, of gewoon een bepaald humeur hebt. Misschien lul ik wel uit mijn nek. Er zijn absoluut mensen die medicijnen nodig hebben. Maar als ik voor mezelf spreek moet ik geen medicijnen slikken, maar de confrontatie aangaan zoals die is en het voor eens en altijd oplossen. Want de weg van de minste weerstand levert het minste op.
Maar ik denk weleens dat zoveel mensen kampen met depressies omdat de samenleving dat toelaat. Ben je ergens niet goed in, nou dan heb je één of ander syndroom en moet je jarenlang in therapie om er iets mee te doen of whatever. Maar in minder welvarende landen kan men zich zo'n houding niet veroorloven. Depressies daar zijn voor zover ik weet ook niet ter sprake. En hier heeft men het er voortdurend over. Misschien zijn depressies er omdat mensen pas kunnen leven als ze de klappen van de zweep kennen. Er zijn immers geen pieken zonder dalen.
Morgen ga ik naar de psycholoog. Ik was daarvoor al geweest, maar dat waren eerder intake-gesprekken. Ik moest ook testen invullen. Aan de hand van die testen merkte ik ook dat het nogal diep zit. Maar dat rechtvaardigt niet de fouten die ik heb gemaakt. Ik ben zelf degene die verantwoordelijk is voor mijn daden. Stel dat iedereen die zich een tijdje wat onzeker voelt het bijltje erbij neergooit; dan zou er een behoorlijk chaotische maatschappij ontstaan. Maar goed, ik krijg morgen een soort rapport te horen en er wordt besproken wat er nu moet gaan gebeuren. Hopelijk kom ik in aanmerking voor klinische therapie, want zo heb ik de kans een nieuw leven op te bouwen en alles en iedereen te overdenken en vanuit een ander perspectief te zien. Ik heb gelukkig geen dingen waaraan ik gebonden ben, dus ik heb niets wat me weerhoudt om mijn leven een ommezwaai te geven. Behalve mijn werk helaas; ik sta onder contract en ben een goedkope kracht daar. Ik heb het niet over een ontslag gehad, maar voorzie dat ze me niet zomaar willen laten gaan. Een arbeidsdeskundige echter helpt me om uit te zoeken hoe ik dat op ga lossen en tot nu toe zijn de kansen positief.
Bij mij is er een paar jaar geleden body dysmorphic disorder vastgesteld, een stoornis waarbij je jezelf 'verkeerd' ziet. Ik weet van mezelf dat ik niet lelijk ben, en foto's vind ik vaak best ok. Toch vind ik mezelf er vreselijk uitzien als ik in de spiegel kijk, een monster, vooral één kant van m'n gezicht vind ik walgelijk en weet niet eens waarom.
Ik weet niet of je nog wat hieraan hebt, je zei dat je gelijkgestemden zocht dus vandaar. Ik hoor het wel.
quote:Kun je me iets meer vertellen van dit syndroom, want het slaat in als een bom. Ik heb exact hetzelfde.Op woensdag 31 mei 2006 17:24 schreef Millabelle het volgende:
Ik heb op dit moment geen tijd om het hele topic met alle reacties te bekijken maar ik moést gewoon reageren. Ik herken veel van je problemen, ik heb zelf precies hetzelfde. Ik ben op dit moment wel met school bezig en vecht er heel hard tegen maar over het algemeen voel ik me gewoon waardeloos, iedere dag. Alsof ik de enige op deze wereld ben die niet meetelt, nooit goed genoeg zal zijn.
Bij mij is er een paar jaar geleden body dysmorphic disorder vastgesteld, een stoornis waarbij je jezelf 'verkeerd' ziet. Ik weet van mezelf dat ik niet lelijk ben, en foto's vind ik vaak best ok. Toch vind ik mezelf er vreselijk uitzien als ik in de spiegel kijk, een monster, vooral één kant van m'n gezicht vind ik walgelijk en weet niet eens waarom.
Ik weet niet of je nog wat hieraan hebt, je zei dat je gelijkgestemden zocht dus vandaar. Ik hoor het wel.
quote:Heel late reactie, omdat ik verbazingwekkend genoeg niet eerder in dit topic ben geweest: kun je dat boek ook naar mij mailen?Op maandag 6 maart 2006 22:33 schreef narcissist het volgende:
[..]
Misschien moet je leren je eigen leven te leiden, wat interesseert jouw het wat zij van jou vinden. Wellicht een goed boek eens te lezen is:
No More Mr Nice Guy van Robert Glover, geschreven voor mensen die te hard bezig zijn om andere tevreden houden terwijl ze zich zelf steeds verder achterop stellen. Hoe dan ook, zeker een interessant boek. Ik kan hem je overigens ook wel e-mailen als je intresse hebt.
quote:De stoornis zelf heeft veel verschillende gradaties, ik kan alleen over mijn eigen symptomen vertellen. In het kort gezegd houdt deze stoornis in dat je je abnormaal veel zorgen maakt over je uiterlijk. Het is alsof de dingen die je niet mooi vindt aan jezelf zo'n 10 keer vergroot worden als je in de spiegel kijkt, je ziet alleen maar die dingen. Het uit zich meestal in uren voor de spiegel zitten, lagen make-up op doen en continu aan het de 'foute' lichaamsdelen zitten. Op slechte dagen is het onmogelijk om naar buiten te gaan omdat je bang bent dat iedereen op je let en over je praat. Je vind jezelf vaak te lelijk om dingen te ondernemen. School, baantjes, uitgaan, vrienden opzoeken, alles is een verschrikkelijk moeilijke opgave omdat mensen je zien.Op woensdag 31 mei 2006 17:54 schreef Badabingea het volgende:
[..]
Kun je me iets meer vertellen van dit syndroom, want het slaat in als een bom. Ik heb exact hetzelfde.
Ik hoop dat je hier iets mee kan, ik weet dat ik me al een stuk beter voelde toen ik eindelijk wist wat ik had. Vooral ook omdat je dan ook concrete hulp kan zoeken. Al met al is het een nog redelijk onbekende stoornis en ik stuit nog op veel onbegrip in mijn omgeving.
Voor meer informatie:
http://bdd-info.nl/
quote:Bedankt.Op woensdag 31 mei 2006 19:27 schreef Millabelle het volgende:
[..]
De stoornis zelf heeft veel verschillende gradaties, ik kan alleen over mijn eigen symptomen vertellen. In het kort gezegd houdt deze stoornis in dat je je abnormaal veel zorgen maakt over je uiterlijk. Het is alsof de dingen die je niet mooi vindt aan jezelf zo'n 10 keer vergroot worden als je in de spiegel kijkt, je ziet alleen maar die dingen. Het uit zich meestal in uren voor de spiegel zitten, lagen make-up op doen en continu aan het de 'foute' lichaamsdelen zitten. Op slechte dagen is het onmogelijk om naar buiten te gaan omdat je bang bent dat iedereen op je let en over je praat. Je vind jezelf vaak te lelijk om dingen te ondernemen. School, baantjes, uitgaan, vrienden opzoeken, alles is een verschrikkelijk moeilijke opgave omdat mensen je zien.
Ik hoop dat je hier iets mee kan, ik weet dat ik me al een stuk beter voelde toen ik eindelijk wist wat ik had. Vooral ook omdat je dan ook concrete hulp kan zoeken. Al met al is het een nog redelijk onbekende stoornis en ik stuit nog op veel onbegrip in mijn omgeving.
Voor meer informatie:
http://bdd-info.nl/
Ik heb hier vrij veel aan. Ik heb al hulp van Jeugdzorg, maar dat schiet echt niet op!
bij ex-6 vind je veel herkenning.
quote:zo is iedereen geherssenspoeldNiets opschieten met werk? Natuurlijk wel! Je moet het ook niet in de eerste plaats doen voor het geld. Werken geeft je leven structuur, zorgt voor sociale contacten en geeft je een gevoel van eigenwaarde, wat weer gunstig doorwerkt in allerlei andere gebieden in je leven.
quote:iedereen laat zich aardig gek maken, door deze prestatie gerichte maatschappijMaar jij hebt dus dan een WO-diploma. Dus je hebt het dan toch beter geflikt dan ik.
quote:mensen...Je zwelgt in zelfmedelijden. Al 8/9 jaar student en nog steeds je P niet gehaald. Je gaat nooit naar de universiteit? En de reden daarvoor is dat je jezelf niet zo leuk en mooi vindt? Je moet je schamen. Andere mensen proberen er wel wat van te maken, hoe moeilijk het soms ook is. Het enige dat jij hebt gedaan is 8 jaar lang uit je neus zitten vreten, jezelf wentelend in je eigen tristesse, zonder er ook maar iets aan te doen.
Chapeau!
quote:misschien ben je niet zo'n blind kuddedier als de meesteHet is ook niet uit te leggen denk ik. Vervelende is dat niemand maar dan ook echt niemand het begrijpt. Ik wil helemaal niet met een psycholoog praten. Ik wil mezelf ook helemaal niet beter voelen. Ik wil mezelf gewoon niet zijn. En dat kan niet. Waarom ik dit verhaal post? Ik zou zo graag willen dat er iemand is die een beetje hetzelfde heeft.
quote:kuddedieren.....Je moet nl. 's morgens op tijd je nest uit, en 's avonds er weer in.
Dat heet ritme. En dat is goed ook voor je hoofd.
quote:o.k zal 't proberenJe kunt ook in één post op meerdere berichten tegelijkertijd reageren, nikkie ...
quote:Tuurlijk joh. Het enige alternatief is: niet werken. Ik raad je aan dat eens een tijdje te proberen. Ik werd er knap depressief van. En dat terwijl ik het geld toen echt niet nodig had. Heb je ooit eens stil gestaan bij het idee dat er misschien een REDEN is dat iedereen graag lijkt te werken?
quote:Oh jee, nu moet ik, de veelbelovende student die helaas niet verder kwam dan dat stadium, ook weer happen.Op vrijdag 2 juni 2006 11:50 schreef Seneca het volgende:
[..]
Tuurlijk joh. Het enige alternatief is: niet werken. Ik raad je aan dat eens een tijdje te proberen. Ik werd er knap depressief van. En dat terwijl ik het geld toen echt niet nodig had. Heb je ooit eens stil gestaan bij het idee dat er misschien een REDEN is dat iedereen graag lijkt te werken?
quote:Juist, laten we daar eens over na gaan denken.REDEN
quote:Ik kan me gewoon heel erg ergeren aan mensen die beweren dat mensen die graag werken gehersenspoeld zijn. Mensen willen nu eenmaal iets doen met hun leven, dat wordt niet van bovenaf opgelegd, dat is gewoon een natuurlijke drang. Als je niet werkt, en je op geen enkele andere manier ontwikkelt, dan word je depressief, door gebrek aan impulsen.Op vrijdag 2 juni 2006 11:53 schreef _Arual_ het volgende:
[..]
Oh jee, nu moet ik, de veelbelovende student die helaas niet verder kwam dan dat stadium, ook weer happen.
Ik vraag me af wat nikkie dan als het alternatief ziet. Niet werken? En dan teren op kosten van mensen die wel werken zeker? We leven nu eenmaal in een samenleving die erg complex is, en waar iedereen afhankelijk is van elkaar. Dan moet je dus wel werken om aan je eten te komen.
Hier heb je dus je reden.
quote:Ik heb veel over deze kwestie nagedacht, omdat ik sinds het afronden van mijn studie zo goed als werkeloos thuis zit. En ja, dat is frustrerend, deprimerend, noem het allemaal maar op. Ik word er een beetje door verscheurd. Aan de ene kant: liever vandaag dan morgen nog aan het werk. Aan de andere kant: je kunt in principe voldoende idealen ontwikkelen die niet in een van 9 tot 5 baan passen - maar die dingen worden op een of andere manier minder gewaardeerd, en waardering, daar draait het toch om. Dus dan ben je weer terug bij punt 1.Op vrijdag 2 juni 2006 12:00 schreef Seneca het volgende:
[..]
Ik kan me gewoon heel erg ergeren aan mensen die beweren dat mensen die graag werken gehersenspoeld zijn. Mensen willen nu eenmaal iets doen met hun leven, dat wordt niet van bovenaf opgelegd, dat is gewoon een natuurlijke drang. Als je niet werkt, en je op geen enkele andere manier ontwikkelt, dan word je depressief, door gebrek aan impulsen.
Ik vraag me af wat nikkie dan als het alternatief ziet. Niet werken? En dan teren op kosten van mensen die wel werken zeker? We leven nu eenmaal in een samenleving die erg complex is, en waar iedereen afhankelijk is van elkaar. Dan moet je dus wel werken om aan je eten te komen.
quote:Ik vind je idealen achtervolgen ook een vorm van werken. En dat hoeft niet per se in een 9 tot 5 baan te passen. Als dat werk echter niet gewaardeerd wordt, dan betekent dat simpelweg dat daar geen vraag naar is. En zoals ik in m'n vorige post al zei, je leeft in een samenleving waarin iedereen afhankelijk is van elkaar. De welvaart die wij hebben hadden we nooit kunnen bereiken als iedereen alleen maar zou doen waar hij in in zou hebben. In die zin gaat welvaart ten koste van een stukje vrijheid. Je zult toch op een of andere manier in je eigen levensonderhoud moeten voorzien, zonder te parasiteren op anderen.Op vrijdag 2 juni 2006 12:03 schreef _Arual_ het volgende:
[..]
Ik heb veel over deze kwestie nagedacht, omdat ik sinds het afronden van mijn studie zo goed als werkeloos thuis zit. En ja, dat is frustrerend, deprimerend, noem het allemaal maar op. Ik word er een beetje door verscheurd. Aan de ene kant: liever vandaag dan morgen nog aan het werk. Aan de andere kant: je kunt in principe voldoende idealen ontwikkelen die niet in een van 9 tot 5 baan passen - maar die dingen worden op een of andere manier minder gewaardeerd, en waardering, daar draait het toch om.
Ik zie niet in wat daar mis mee is. Je HOEFT namelijk niet 5 dagen in de week van 9 tot 5 te werken, alleen voor het geld. Ja, als je de nieuwste auto en tv wil, maar dat is een bewuste keus die je moet maken. Ga je voor materialistische dingen, of besteed je liever meer tijd aan je idealen? Je kunt nu eenmaal niet alles doen in het leven. Dat is geen indoctrinatie, dat is simpel de tijd die ons allemaal vroeg of laat een keer inhaalt. Het is best mogelijk om wat minder te werken, en je vrije tijd te besteden aan de dingen die JOU interesseren.
quote:Dat vind ik dus ook het vervelende. Ik hoef niet te werken voor het geld, maar dat voelt zo "uitvreterig". Plan A was gewoon carrière maken in mijn vakgebied. Ik ben er alleen nog niet over uit wat plan B is. Of ik ieder baantje aan moet gaan nemen, of dat ik iets doe wat ik zelf wil, en waar anderen misschien ooit ook wat aan zullen hebben - maar nu misschien nog niet. En dat "nu", dat is natuurlijk wel waar de mensen je op beoordelen.Op vrijdag 2 juni 2006 12:06 schreef Seneca het volgende:
[..]
Je zult toch op een of andere manier in je eigen levensonderhoud moeten voorzien, zonder te parasiteren op anderen.
quote:Als jij niet teert op mijn belastingcenten dan vind ik niks uitvreterigs aan het feit dat jij niet hoeft te werken voor het geld. Het punt is alleen, en dat werd hierboven ook al eens gezegd, dat je hersenen een soort van ritme nodig hebben. Als je niet HOEFT te werken, is het ontzettend moeilijk om jezelf te motiveren datgene te doen wat je eigenlijk wil doen, omdat je geen structuur hebt. Je komt gewoon heel makkelijk in een spiraal waarin je laat opstaat, laat naar bed gaat, eigenlijk de hele dag achter de computer hangt, etc. Wederom, geen indoctrinatie, maar gewoon de manier waarop jou hersenen werken.Op vrijdag 2 juni 2006 12:13 schreef _Arual_ het volgende:
[..]
Dat vind ik dus ook het vervelende. Ik hoef niet te werken voor het geld, maar dat voelt zo "uitvreterig". Plan A was gewoon carrière maken in mijn vakgebied. Ik ben er alleen nog niet over uit wat plan B is. Of ik ieder baantje aan moet gaan nemen, of dat ik iets doe wat ik zelf wil, en waar anderen misschien ooit ook wat aan zullen hebben - maar nu misschien nog niet. En dat "nu", dat is natuurlijk wel waar de mensen je op beoordelen.
Daarom is het ook zo goed voor je om iets om handen te hebben. Als het niet om het geld gaat, ga dan vrijwilligerswerk doen. Als is het maar twee avonden in de week. Je hebt in ieder geval weer een beetje STRUCTUUR. En dat maakt het ook veel makkelijker om jezelf er toe te zetten om die dingen te doen die je eigenlijk wil doen.
Ik had mezelf toendertijd echt bijna voor een auto gegooid maar net niet en zag uiteindelijk in dat ik die hulp nodig had. En ze pushen je niet, tis op eigen tempo. Ze zorgt ook dat je je rustig voelt en op je gemak. En alles blijft tussen jou en je psycholoog. Wens je veel suces!
quote:Het punt is, ik kan nu in feite doen wat ik leuk vind. Maar als ik dat doe, dan hoor ik mezelf gewoon de hele tijd denken: "als je nou wel gewoon werk had gevonden, dan had je dit niet kunnen doen."Op vrijdag 2 juni 2006 12:18 schreef Seneca het volgende:
[..]
Als jij niet teert op mijn belastingcenten dan vind ik niks uitvreterigs aan het feit dat jij niet hoeft te werken voor het geld. Het punt is alleen, en dat werd hierboven ook al eens gezegd, dat je hersenen een soort van ritme nodig hebben. Als je niet HOEFT te werken, is het ontzettend moeilijk om jezelf te motiveren datgene te doen wat je eigenlijk wil doen, omdat je geen structuur hebt. Je komt gewoon heel makkelijk in een spiraal waarin je laat opstaat, laat naar bed gaat, eigenlijk de hele dag achter de computer hangt, etc. Wederom, geen indoctrinatie, maar gewoon de manier waarop jou hersenen werken.
Daarom is het ook zo goed voor je om iets om handen te hebben. Als het niet om het geld gaat, ga dan vrijwilligerswerk doen. Als is het maar twee avonden in de week. Je hebt in ieder geval weer een beetje STRUCTUUR. En dat maakt het ook veel makkelijker om jezelf er toe te zetten om die dingen te doen die je eigenlijk wil doen.
Je wilt niet weten hoe demotiverend dát werkt. Het is echt belachelijk. Ik ga gewoon zitten piekeren omdat ik alle vrijheid heb...
Tis belachelijk.quote:Antidepressiva werken toch wel iets anders dan hoe jij nu hier omschrijft. Ze beinvloeden niet de productie van serotonine (want dat is het stofje waar het in 9 van de 10 gevallen om gaat), maar werken juist als serotonine heropname remmers.Op vrijdag 2 juni 2006 12:23 schreef Sunshine2006 het volgende:
Kan je aanraden wel antidepressiva te slikken als het zo diep zit. Dat heet cognitieve therapie. Je slikt die medicijnen en praat tegelijkertijd regelmatig met een professional. Die medicijnen maken een bepaalde stof aan in je hersenen die je op dit moment mist of iig te weinig hebt aangemaakt. Daardoor gaat het een stuk beter met je en voel je je vrolijker. Tis geen wondermiddel, maar het werkt beter dan dat je het op eigen houtje doet (dan duurt het namelijk wat langer). Ook is het niet schadelijk en zodra jij op dat punt bent dat je je weer lekker in je vel voelt en voelt dat je weer wat om te leven hebt, kanje stoppen met die medicijnen want dan kun je het zelf weer aan. Ennuh, ik spreek uit ervaring, kheb bovenstaand uit eigen ervaring beschreven.
Ik had mezelf toendertijd echt bijna voor een auto gegooid maar net niet en zag uiteindelijk in dat ik die hulp nodig had. En ze pushen je niet, tis op eigen tempo. Ze zorgt ook dat je je rustig voelt en op je gemak. En alles blijft tussen jou en je psycholoog. Wens je veel suces!
En daarbij kunnen antidepressiva wel degelijk schadelijke gevolgen hebben voor je geestestoestand. Zo zijn er een hoop bijwerkingen (een klein percentage mensen wordt in eerste instantie juist suicidaal en labiel bij het gebruik van Prozac, om maar eens wat te noemen). Daarnaast schakelen antidepressiva niet alleen je negatieve emoties uit, maar ook je positieve.
Daarmee wil ik niet zeggen dat antidepressiva slecht of zinloos zouden zijn, integendeel. Ik vind wel dat men tegenwoordig wel heel snel naar de pillen grijpt, in plaats van eerst eens te kijken naar een psychologische oplossing. Dat is natuurlijk feest voor de medicijnindustrie, die hier bakken vol met geld aan verdient, maar of het ook altijd in het belang van de patient is waag ik te betwijfelen.
Zelf zou ik pas echt als een last resort anti-depressiva slikken.
quote:Dat is heel normaal. De meeste mensen kunnen niet omgaan met vrijheid. Sterker nog, de meeste mensen willen helemaal geen vrijheid. Het is veel makkelijker om voor een baas te moeten werken die jou vertelt wat je moet doen, dan wanneer je zelf je hele leven invulling moet geven. Ik zou daar een hele discussie over kunnen beginnen, maar daar is dit topic niet de plaats voor.Op vrijdag 2 juni 2006 12:24 schreef _Arual_ het volgende:
[..]
Het punt is, ik kan nu in feite doen wat ik leuk vind. Maar als ik dat doe, dan hoor ik mezelf gewoon de hele tijd denken: "als je nou wel gewoon werk had gevonden, dan had je dit niet kunnen doen."
Je wilt niet weten hoe demotiverend dát werkt. Het is echt belachelijk. Ik ga gewoon zitten piekeren omdat ik alle vrijheid heb...
quote:Eén naam: Kierkegaard. Ik denk dat daarme de discussie al grotendeels verwoord is.Op vrijdag 2 juni 2006 12:29 schreef Seneca het volgende:
[..]
Dat is heel normaal. De meeste mensen kunnen niet omgaan met vrijheid. Sterker nog, de meeste mensen willen helemaal geen vrijheid. Het is veel makkelijker om voor een baas te moeten werken die jou vertelt wat je moet doen, dan wanneer je zelf je hele leven invulling moet geven. Ik zou daar een hele discussie over kunnen beginnen, maar daar is dit topic niet de plaats voor.
quote:Existensialisme is erg interessant jaOp vrijdag 2 juni 2006 12:31 schreef _Arual_ het volgende:
[..]
Eén naam: Kierkegaard. Ik denk dat daarme de discussie al grotendeels verwoord is.
Ik zou je ook zeker eens willen aanraden iets van Emma Goldman te lezen, met name haar essays over anarchisme.
quote:Die naam noteer ik, dankjewel.Op vrijdag 2 juni 2006 12:33 schreef Seneca het volgende:
[..]
Existensialisme is erg interessant ja
Ik zou je ook zeker eens willen aanraden iets van Emma Goldman te lezen, met name haar essays over anarchisme.
En je hebt gelijk, voor iedereen werkt het anders, daarom zijn er ook verschillende soorten antidepressiva. De 1e kon ik ook niet tegen, werd ik raar van, maar de 2e werkte perfect. En dat was seroxat (paroxetine). Tis niet bij voorbaat schadelijk hoor, tligt er meer aan welke antidepressiva bij de betreffende persoon aanslaat. Persoonlijk heeft het mij heel goed geholpen, spreek ook uit eigen ervaring en van wat bekenden, niet over " iedereen".
Maar als het goed is, moet het geen averechts effect hebben, want je voelt aan of het aanslaat of juist niet lekker voelt. En in het 2e geval moet je ook gewoon ingrijpen en vragen naar een ander soort bij de dokter.
quote:Op vrijdag 3 maart 2006 14:34 schreef Copycat het volgende:
[..]
Ik denk dat het een enorme opluchting zal zijn als je eindelijk eens een keer open kaart speelt tegenover je vrienden. Ook daar zijn vrienden immers voor.
. Dan kom je er ook gelijk achter of het wel échte vrienden zijn. Aangezien je een uitgebreid sociaal leven hebt zullen er vast wel vrienden zijn die je steunen en ik kan je vertellen dat er ook "vrienden" kunnen zijn die je los laten.. maar als je goed nadenkt waren dat al nooit goede vrienden. Als je problemen hebt en erover praat lucht het op, als je zwijgt voor de omstanders krop je het op en word je gek van jezelf. Praten helpt, echt
.Ik zit zelf in een enigzins vergelijkbare situatie, al heb ik aan de ene kant wat plusjes (heb een eigen bedrijf opgestart dat heel goed draait), maar aan de andere kant ook weer wat minnetjes (heb een chronische ziekte waardoor ik vrij matig zelfbeeld, toekomstbeeld heb eigenlijk). Maar verder komt het allemaal heel bekend voor. Beetje ontwijkgedrag, vrienden en kennissen afstoten, schamen over hoe kansloos je bent, denken dat je het gewoon niet kan. Maar tegelijkertijd ook weer niet genoegen willen nemen met een simpel baantje. Kan me ook goed voorstellen dat je niks meer boeiend vindt MAAR dat is juist een kenmerk van depressie en dus een symptoom, niet een oorzaak.
Nu gaat de universiteit mijn ass kicken omdat ik nog in het OUDE oude curriculum zit, en daar willen ze vanaf volgend jaar geen diploma meer voor geven. Als ik dit jaar mijn bachelor niet afrond word ik gekickt. En ik ben al 10 jaar bezig (eerst 2jaar een andere studie gedaan, paar jaar alleen maar in m'n bedrijf gewerkt, etc). Ik moet nog vijf vakken. Kortom gewoon kut, maar hopelijk is het nog niet te laatt.
Maar ik ga hier niet meer text neergooien, want ik ga nog ff een paar uur leren.
Succes aan alle andere mede-kansloze rukkers in deze topic
Op vakantie misschien? Even ertussen uit kan ook wel lekker zijn..
En hoe zit het met familie?
quote:Ik ook.Ik ben bang voor de dood omdat er dan helemaal niets meer is. Ik ban bang voor het niets.
Maar alsjeblieft doe niets wat je nooit meer terug kan draaien.Er komt wel weer een lichtpuntje, je moet gewoon goed kijken.
Dit klinkt allemaal wel heel makkelijk.. maar het is alles wat ik erover kan zeggen.
Het is nu aan jezelf wat je ermee doet, je hebt je eigen leven in de hand.
quote:Het gaat eigenlijk wel redelijk met me... Ik begin september weer met mn opleiding aan de Uni en heb er zelfs ontzettend veel zin in. Het begint me ook steeds minder te boeien dat ik 'al 26 jaar oud' ben. Mn relatie houdt nog steeds stand en gaat ook steeds beter.Op vrijdag 2 juni 2006 14:24 schreef soylent het volgende:
Goeie topic kick. Ik ben na het lezen van deze thread toch wel benieuwd hoe het met de TS (en de anderen) gaat.
Ik zit zelf in een enigzins vergelijkbare situatie, al heb ik aan de ene kant wat plusjes (heb een eigen bedrijf opgestart dat heel goed draait), maar aan de andere kant ook weer wat minnetjes (heb een chronische ziekte waardoor ik vrij matig zelfbeeld, toekomstbeeld heb eigenlijk). Maar verder komt het allemaal heel bekend voor. Beetje ontwijkgedrag, vrienden en kennissen afstoten, schamen over hoe kansloos je bent, denken dat je het gewoon niet kan. Maar tegelijkertijd ook weer niet genoegen willen nemen met een simpel baantje. Kan me ook goed voorstellen dat je niks meer boeiend vindt MAAR dat is juist een kenmerk van depressie en dus een symptoom, niet een oorzaak.
Nu gaat de universiteit mijn ass kicken omdat ik nog in het OUDE oude curriculum zit, en daar willen ze vanaf volgend jaar geen diploma meer voor geven. Als ik dit jaar mijn bachelor niet afrond word ik gekickt. En ik ben al 10 jaar bezig (eerst 2jaar een andere studie gedaan, paar jaar alleen maar in m'n bedrijf gewerkt, etc). Ik moet nog vijf vakken. Kortom gewoon kut, maar hopelijk is het nog niet te laatt.
Maar ik ga hier niet meer text neergooien, want ik ga nog ff een paar uur leren.
Succes aan alle andere mede-kansloze rukkers in deze topic
Deze positieve lijn kan eigenlijk volledig worden toegeschreven aan het lopen bij een psychotherapeut en het geloven van mn omgeving in mij.
Het gaat nog niet helemaal zoals het normaal zou moeten gaan, maar dat komt wel
De rest ook veel succes
quote:Dat heb ik nou totaal niet. Ik krijg er eerder een soort meerwaardigheidscomplex van. Iedereen die dat soort reclame's en videoclips serieus neemt, is in mijn ogen een idioot, en kan ik bij voorbaat al niet serieus meer nemen.Op zaterdag 3 juni 2006 10:55 schreef Badabingea het volgende:
Ik heb ook last van een minderwaardigheidscomplex, maar er zijn veel mensen met dit. Dat komt ook door alle reclames en videoclips waar iedereen er perfect uitziet. Des te meer ga je over jezelf twijfelen.
quote:Ik zelf ook niet, maar er zijn mensen die daar onzeker van worden.Op woensdag 12 juli 2006 11:35 schreef Seneca het volgende:
[..]
Dat heb ik nou totaal niet. Ik krijg er eerder een soort meerwaardigheidscomplex van. Iedereen die dat soort reclame's en videoclips serieus neemt, is in mijn ogen een idioot, en kan ik bij voorbaat al niet serieus meer nemen.
quote:Met alle respect, maar dat ligt dan aan die mensen zelf. Wake up and smell the coffee! Mensen zijn domme kuddedieren, en jouw zelfrespect is niet afhankelijk van de mening van anderen. Er is maar EEN iemand die met jou moet kunnen leven, en dat ben je zelf.Op woensdag 12 juli 2006 13:19 schreef Badabingea het volgende:
[..]
Ik zelf ook niet, maar er zijn mensen die daar onzeker van worden.
quote:ik zou je i.i.g het advies willen geven niet hopeloos op zoek te gaan naar iemand die 'hetzelfde' heeft als jij, want als je die niet vind word je alleen maar teleurgesteld en is dat een bevestiging voor je dat echt de enige bent op de hele wereld, en uiteindelijk moet je het toch bij jezelf zoeken en niet bij anderen.Op vrijdag 3 maart 2006 13:17 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Het is ook niet uit te leggen denk ik. Vervelende is dat niemand maar dan ook echt niemand het begrijpt. Ik wil helemaal niet met een psycholoog praten. Ik wil mezelf ook helemaal niet beter voelen. Ik wil mezelf gewoon niet zijn. En dat kan niet. Waarom ik dit verhaal post? Ik zou zo graag willen dat er iemand is die een beetje hetzelfde heeft.
quote:Als je er niks aan wil doen en zo blijft denken dan kom je er niet nee.Op vrijdag 3 maart 2006 13:17 schreef wegkwijt het volgende:
[..]
Het is ook niet uit te leggen denk ik. Vervelende is dat niemand maar dan ook echt niemand het begrijpt. Ik wil helemaal niet met een psycholoog praten. Ik wil mezelf ook helemaal niet beter voelen. Ik wil mezelf gewoon niet zijn. En dat kan niet. Waarom ik dit verhaal post? Ik zou zo graag willen dat er iemand is die een beetje hetzelfde heeft.
quote:Prachtige opmerkingOp vrijdag 3 maart 2006 13:32 schreef Polen het volgende:
"Het leven is hard en kut, zoek hulp."
Ik houd van simpele samenvattingen.
Maar zoals al eerder gezegd, dit krijg je in je uppie niet gefixt, zoek professionele hulp. Geloof me, die lui zijn niet uit op een nieuwe roddel, ze willen je helpen, en kunnen t ook!
quote:Die lui hebben ook gewoon een baan en en hun eigen shit dus rekenen op hulp lijkt me niet de beste optie.Op maandag 17 juli 2006 08:34 schreef DeeCruise het volgende:
[..]
Prachtige opmerking
Maar zoals al eerder gezegd, dit krijg je in je uppie niet gefixt, zoek professionele hulp. Geloof me, die lui zijn niet uit op een nieuwe roddel, ze willen je helpen, en kunnen t ook!
Leven zul je zelf moeten doen.
Ik schijn een enorm relativeringsvermogen te hebben, maar dat werkt ook tegen me. Soms als ik iets relativeer is dat schijn; ik wil niet de indruk wekken dat ik zenuwachtig over iets ben. Verder kick ik op procrastineren en de grens opzoeken van mezelf. Tot 4 uur zuipen en dan nog een tentamen leren voor de middag enzo. Dat gedrag ontstond op de middelbare school toen ik steeds later vertrok van huis met de fiets maar mezelf dwong die tijd fietsend in te halen. Dat werd nog leuker toen ik ging fietsen zonder remmen. Of een proefwerkje zonder te slapen leren. Dat lukte natuurlijk niet en ik kwam standaard vaak telaat. Wat betreft school en studie was het verhaal altijd dat ik niet dom was maar gewoon van mijn luie flikker moest komen. Alsof ik dat zelf niet wist. Ik heb nu voor het eerst een 8 gehaald voor een tentamen, ik ben aan de ene kant blij, aan de andere kant heb je ook zoiets van, en nu?
Die zelfkastijding heb je geen fluit aan, op de een of andere manier heb ik mijzelf ook vanalles niet gegund, gewoon omdat ik vond dat ik het niet verdiende. Ik schijn bijvoorbeeld knap te zijn, maar ik vertik het om daar mijn voordeel mee te doen omdat ik vind dat uiterlijk oneerlijk c.q. overrated is. Meiden op afstand houden door kutopmerkingen te maken, je kent het wel. Tijdens uitgaan meiden met interesse op cruciale momenten negeren etc.
Ik heb eerlijk gezegd geluk maar heel kort mogen proeven. Dat waren misschien mijn vroege jeugd en een tiental dagen daarna. Dat zou je niet zeggen als je mij zag met een innemende lach en vaak lachend. Als ik dan een enorme kuttdag heb en alles zit tegen en ik sta op een perron en zie een doorrijtrein keihard aankomen twijfel ik toch wel licht. Waarom zou ik niet springen, ik presteer toch weinig en gelukkig ben ik toch niet.
Mijn oude vriendengroep heb ik gedeeltelijk ook afgestoten, nu ging dat ook wel gepaard met het feit dat ik verhuisde naar de studiestad. Maar ik ken het idee, ik kan ook dagen alleen thuis zitten zonder iets uit te voeren. Dan lig ik in mijn bed tv te kijken, te eten en te slapen, ik kom er dan echt amper uit. Ik denk dat ik die tijd nu wel gehad heb.
Waar je sowieso mee moet kappen is dat gelieg over je P, heb je alleen maar jezelf mee. Ik weet niet hoe het bij jou zit maar mijn ouders vertel ik eerlijk hoe het er mee staat, dat helpt. Ik bedoel die zien op hun sloffen al aankomen hoe ik er voor sta.
Je vraagt je misschien af waarom jou dit moet overkomen, je bent toch een aardige kerel? Je vormt je eigen leven en je geluk bepaal je helemaal zelf. Je grootste vijand ben je zelf.
Je probeert door je omgeving af te stoten je vicieuze cirkel te doorbreken, dat gaat niet werken want dan ga je jezelf nog zieliger voelen etc etc. Mijn beste raad die ik je kan geven is dat je moet gaan doen wat je bevalt en je niet zo moet schikken aan je omgeving. Als ik even alles op een rijtje wil zetten pak ik weleens rond dit uur de racefiets en ga wat fietsen. Nu ga ik pitten.