Jezelf helemaal verneukt hebben

quote:

Op maandag 13 maart 2006 22:15 schreef Netflier het volgende:

[..]

Ik heb een reactie gehad en het komt erop neer dat ik een keer moet langskomen om te kijken of de behandeling bij me aansluit. Dus dat ga ik doen en dan hoor ik meer wat me te wachten kan staan en wat me dat zal opleveren.

Veel succes! Goed dat je in ieder geval iets doet, dan blijft de boel niet langer stilstaan. Kun je al snel langs komen daar?

quote:

Op dinsdag 14 maart 2006 00:13 schreef Mjam het volgende:

[..]

Ik weet niet hoor, ik ben geen psychiater, maar dit klinkt als een gewone, doordeweekse, ordinaire depressie. Dom dat je daar niks aan gaat / laat doen, depressies zijn vaak goed behandelbaar, o.a. met medicijnen. Nu laat je je leven gewoon door je vingers glippen.

Ik voel me al 4 jaar zo.... en het klopt wel wat je zegt, het kan een doordeweekse depressie zijn, want de ene dag voel ik me zo, en de volgende dag denk ik weer dat ik me aanstel. Maar het is niet 1 keer in de x maanden, maar elke week.

Ik bedoelde doordeweeks ironisch, niet letterlijk. Ik bedoel dat je psychische stoornissen hebt in alle soorten en maten en dat een depressie daarbij vergeleken een van de meest herkenbare en dus "gewone" aandoeningen is.
Ik ben echt niet zo'n voorstander van therapie, als het effe niet hoeft dan liever niet, maar in jouw geval gaat het al 4 jaar niet vanzelf over. Terwijl je bij een depressie soms gewoon een hormoon tekort komt en je flink kan opknappen van medicatie. Dat in combinatie met therapie om je leven weer op poten te zetten.
Zonde om het niet te proberen, nu gebeurt er helemaal niks, dus je kunt er alleen maar op vooruitgaan. Overigens zou ik je aanraden om naar een psychiater te gaan i.p.v. een psycholoog. Een psychiater is arts en mag medicijnen voorschrijven, een psycholoog niet.
Misschien is er wel meer aan de hand dan een "doordeweekse depressie", maar het lijkt me alleen maar goed om daar eens achter te komen dan. Het werd eens tijd. Als je weet wat je hebt ben je geen zielig slachtoffer meer, maar kun je je verantwoordelijkheid nemen.

quote:

Op maandag 13 maart 2006 22:22 schreef -Muse- het volgende:
He, zelfde situatie als hier, alleen ben je 6 jaar verder.
Ook mijn opleiding is een ramp, doe ICT, loop achter, en doe er waarschijnlijk een half jaar langer over. heb geen vriendin, simpel omdat ik "the balls" niet heb op er ook maar iets voor te doen. Uitgaan is eenr amp, aangezien ik niet kan dansen en als ik stil sta met een pilsje voel ik me al helemaal een loser.
Heb wel vrienden, aardig enzo, maar daarmee zit ik bijna elke dag in de coffeeshop, en daarnaast zie ik ze nooit.
Heb geen zin om te leven, heb geen zin in een toekomst van werken, eten, slapen, werken , eten, slapen etc etc, maar heb ook geen zin om mezelf voor de trein te gooien, want daar schiet ik ook nix mee op. Heb geen ambities, geen talent ergens voor, en heb ook geen hobbies. Ik werk niet, niet omdat ik niet wil, maar omdat het er niet van komt, en ik er vrij weinig mee opschiet.

Zucht... ik hoop dat ik hier goed zit, want dit moest ff eruit

Toekomst van werken, eten slapen, werken, eten, slapen, etc? Begin voor jezelf! Je doet ICT! Enig idee hoeveel mogelijkheden er nog in die sector zijn? Je hebt er talent voor, anders zou je het niet doen.

Niets opschieten met werk? Natuurlijk wel! Je moet het ook niet in de eerste plaats doen voor het geld. Werken geeft je leven structuur, zorgt voor sociale contacten en geeft je een gevoel van eigenwaarde, wat weer gunstig doorwerkt in allerlei andere gebieden in je leven.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2006 13:07 schreef wegkwijt het volgende:
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Het is allemaal zo raar. Mn hele leven slaat compleet nergens meer op. Ik kan totaal niet met mezelf leven en heb ook eigenlijk niets om voor te leven.

Ik ben 27 jaar sinds mijn 19e ben ik student aan een universiteit en heb mn 'P' nog niet. Sterker nog, ik sta ingeschreven maar that's it. Iedereen doet er beetje lacherig over in mn omgeving, denken door mn leugens dat ik bijna klaar ben maar ben helemaal nergens.

Overdag zit ik thuis. Ik wacht tot het avond is en iedereen met een normaal leven weer vrij is. Dan heb ik een 'leuke' avond en wacht ik weer tot de volgende avond. Enige ritme die ik heb is mn bijbaantje.

Dan vraag je jezelf natuurlijk af van waarom zou je het zo doen... Antwoord is raar. Ik ben gewoon niet tevreden met mezelf. Ik vind mezelf niet mooi genoeg. Als ik rationeel nadenk dan weet ik dat ik een leuke jongen ben,zie er bovengemiddeld uit, maar ik streef naar perfectie en dat zal nooit te behalen zijn Het is nu zelfs zo erg dat ik liever niet meer wegga. Dat als ik mezelf in de spiegel kijk ik van mezelf walg. Ik zit 8 jaar op school en ga gewoon niet omdat ik mezelf niet leuk vind.

Nu ben ik 27 jaar en heb ik niets. Absoluut geen toekomst, ik heb vandaag mn relatie verbroken met een meisje dat alles voor me is. Waarom ik dat heb gedaan? Zodat ik echt helemaal niets meer heb. Vrienden laat ik steeds meer links liggen, vriendin heb ik nu dus niet meer en ik probeer afscheid te nemen van mijn familie, iets dat mij heel veel pijn doet, maar in mijn hoofd is het noodzakelijk.

Ik weet het niet meer. Ik wil gewoon niet meer leven, maar dan denk ik bij mezelf als je dat echt niet wilt dan had je er wel een einde aan gemaakt. Maar ik wil ook niet geholpen worden, ik wil niet tevreden zijn met mezelf, ik wil mezelf gewoon niet. Ik leef niet per dag, ik leef per minuut. Ik weet niet wat ik vanavond moet doen, naar buiten wil ik niet, vriendin heb ik niet meer. Rare is dat ik me ontzettend alleen voel, maar ook echt niemand bij me wil hebben.

Ik ben bang voor de dood omdat er dan helemaal niets meer is. Ik ban bang voor het niets. Maar doorgaan wil ik al helemaal niet. Ik was gisteren weg met vrienden en mn vriendin , die het allemaal ontzettend gezellig hadden. Enige wat ik dacht was: Als ik thuis ben dan zuip ik me klem en spring ik voor een trein.

Ik kan zo wel doorgaan, maar dat is niet gewenst in R&P.

Ik weet het gewoon niet meer.

Weet je wat jij zou moeten doen? Fuck your brains out!

quote:

Op dinsdag 14 maart 2006 10:28 schreef Developersrus het volgende:
Weet je wat jij zou moeten doen? Fuck your brains out!

Spreek voor jezelf!

TS gaat gewoon een nieuwe start maken, in het begin met psychische hulpverlening maar later zonder, zijn opleiding verloopt dan zonder problemen omdat hij supergemotiveerd en gelukkig is en gaat 't helemaal maken in de toekomst.

quote:

Op dinsdag 14 maart 2006 10:28 schreef Developersrus het volgende:

Weet je wat jij zou moeten doen? Fuck your brains out!

Hij heeft nu (als het goed is) zijn vriendin weer terug, dus dat gaat wel lukken dan.

You go ts

quote:

Op dinsdag 14 maart 2006 13:17 schreef sweetgirly het volgende:

[..]

Hij heeft nu (als het goed is) zijn vriendin weer terug, dus dat gaat wel lukken dan.

You go ts

Precies, feromonen is wat die gast nodig heeft, neuken zeg ik je!!

quote:

Op dinsdag 14 maart 2006 13:19 schreef Developersrus het volgende:

Precies, feromonen is wat die gast nodig heeft, neuken zeg ik je!!

Beide

Neuken kan bijdragen tot een goede gezondheid, ontspanning etc.
Dus idd ts, neuken zal je oa ook..

quote:

Op dinsdag 14 maart 2006 13:22 schreef sweetgirly het volgende:
Beide

Neuken kan bijdragen tot een goede gezondheid, ontspanning etc.
Dus idd ts, neuken zal je oa ook..

Maar succes iig

Ga tot de mier, gij luiaard! Zie haar wegen, en word wijs.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2006 14:20 schreef wegkwijt het volgende:

[..]

Dat weet ik Salvador. Na zoveel jaar snap ik dat zelfs

Ja.
Suf.
Maar je leeft in Nederland, iedereen heeft hier altijd een kans, hoe verneukt de situatie ook.
Kan je geen lening afsluiten om je studie te vervolgen?
Beter een toekomstperspectief met schulden dan geen toekomstperspectief at all ?

quote:

Op dinsdag 14 maart 2006 00:16 schreef Mjam het volgende:
Veel succes! Goed dat je in ieder geval iets doet, dan blijft de boel niet langer stilstaan. Kun je al snel langs komen daar?

Er volgt eerst een intakegesprek om te kijken of ik in aanmerking kom voor een behandeling en voor welke (klinische of dagklinische). Zo ja, dan zou ik op een wachtlijst kunnen komen omdat de kliniek vol is, maar dat duurt niet langer dan een paak weken.

Ik vind het heel spannend. Ik denk er de hele dag aan. Het is één grote warboel in mijn hoofd. Leuk is misschien anders, maar ik heb hierbij het gevoel dat dit de grote ommekeer in mijn leven kan maken. Het is mijn kans en die moet ik grijpen. Ik zou het heel jammer vinden als ik het laat lopen en weer verder klooi wat ik nu doe. Wat ook een probleem is, is de grote reisafstand. Je moet weten dat ik gedurende 4 jaar zelfstandig niet verder dan een paar kilometer van mijn huis kom. Maar volgens hun zijn er nog meer van dit soort klinieken in Nederland. Maar hoe dan ook, ik wil dit soort behandeling hebben, want ik heb het absoluut nodig. Ik ben bang dat ik anders over een paar jaar zo over de rooie ga dat ik er een eind aan ga maken en als er geen leven is, is er ook geen hoop meer.

Gewoon je uit laten schrijven bij je universiteit en op zoek gaan naar werk.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2006 13:26 schreef zwartedoos het volgende:

[..]

daar is een naam voor...

Manisch depressief.

topicstarter: zoek hulp, niet meer zwelgen, gewoon DOEN. klaar

quote:

Op maandag 27 maart 2006 18:37 schreef wegkwijt het volgende:
Ben iig blij dat ik de stap heb genomen

Mooi!
Succes!

quote:

Op maandag 27 maart 2006 18:37 schreef wegkwijt het volgende:

Ook vond ze dat ik aan anti-depressiva moest denken, maar dat heb ik liever niet.Enige waar ik laaste jaren plezier uit haal is mn lichaam en sporten, dus ben heel bang dat t daar een negatief effect op zal hebben.

Wat voor effect denk je dan dat dat zal hebben?

Ik slik die troep zelf ook, en heb niet het idee dat het mijn zin om te sporten vermindert. Ik ga denk ik drie keer per week... Ik had wel last van bijwerkingen aan het begin, en als ik ze nu 2 dagen achter elkaar vergeet heb ik onttrekkingsverschijnselen, die zijn vergelijkbaar met de bijwerkingen wanneer je begint. Maar hiermee is prima te sporten...

quote:

Op maandag 27 maart 2006 18:37 schreef wegkwijt het volgende:
Ff een 'updatetje'...

Gaat de laatste tijd iets beter, iig heb ik meer periodes dat t lekker gaat. Vandaag voor het eerst naar de psycholoog geweest, voelde wel goed aan. Zit toch wat dieper dan ik zelf gedacht had. Ook vond ze dat ik aan anti-depressiva moest denken, maar dat heb ik liever niet.Enige waar ik laaste jaren plezier uit haal is mn lichaam en sporten, dus ben heel bang dat t daar een negatief effect op zal hebben. Verder denkt ze dat theraphie bij de GGZ ook iets kan zijn waar ik over moet nadenken. Ook heb ik me flink georienteerd op studies en ben er zo goed als uit. Ben iig blij dat ik de stap heb genomen

Groetjes en de rest ook succes

Goed om te horen! Succes

Ik gebruik het wel. Het heeft geen invloed gehad op mijn zin in het sporten.

Ik herken hier wel iets in. Jarenlang ben ik gepest. Ik begon te geloven wat de pesters riepen. Ik vond mezelf ook echt lelijk, durfde niet echt meer in de spiegel te kijken, vond dat ik niet echt veel waard was, enz. Ook heb ik wel een gedacht aan zelfmoord, maar dat is maar even geweest. Nog altijd ben ik best wel onzeker over mezelf. Gelukkig niet meer zo erg als vroeger. Ben nu 23. Mijn uiterlijk blijft een zwakke plek voor mij. Het is dan wel niet hezelfde als bij jou, maar ik weet ongeveer hoe je je moet voelen. Ik wil hier niet mijn leven bloot leggen, dus niet alles wil ik kwijt. Maar het is meer dan alleen maar onzeker zijn over mijn uiterlijk. Maar als je erover wilt praten.........

En voor een leuke baan hoef je echt geen studie afgerond te hebben. .

quote:

Op donderdag 30 maart 2006 20:10 schreef Big_Ize het volgende:
Ik herken hier wel iets in. Jarenlang ben ik gepest. Ik begon te geloven wat de pesters riepen. Ik vond mezelf ook echt lelijk, durfde niet echt meer in de spiegel te kijken, vond dat ik niet echt veel waard was, enz. Ook heb ik wel een gedacht aan zelfmoord, maar dat is maar even geweest. Nog altijd ben ik best wel onzeker over mezelf. Gelukkig niet meer zo erg als vroeger. Ben nu 23. Mijn uiterlijk blijft een zwakke plek voor mij. Het is dan wel niet hezelfde als bij jou, maar ik weet ongeveer hoe je je moet voelen. Ik wil hier niet mijn leven bloot leggen, dus niet alles wil ik kwijt. Maar het is meer dan alleen maar onzeker zijn over mijn uiterlijk. Maar als je erover wilt praten.........

Filmaanrader: bang bang you're dead! Over iemand die inderdaad gepest wordt, maar ook anderen in de school. Hij filmt dit, maakt er 'home videos' van, met eigen commentaar. Hij zegt letterlijk wat jij hier zei.

quote:

Op donderdag 30 maart 2006 13:17 schreef wegkwijt het volgende:
Heb geen zin in troep in mn lichaam. Ik ga er vanuit dat ik t zonder medicijnen kan.

Goeie beslissing. Depressief ben je niet zomaar. Ik zie het als een signaal dat je iets verkeerds doet. Wanneer je datgene wat het probleem veroorzaakt oplost of (indien niet mogelijk) leert ermee om te gaan, gaat de depressie weg.

Ik zie het niet als een ziekte waar je zomaar eventjes wat pilletjes tegen slikt. Het kan best zijn dat de samenstelling aan bepaalde stoffen in je hersenen een andere verhouding hebben als je depressief bent. Maar dat is misschien ook als je verliefd bent, of in de rouw, of gewoon een bepaald humeur hebt. Misschien lul ik wel uit mijn nek. Er zijn absoluut mensen die medicijnen nodig hebben. Maar als ik voor mezelf spreek moet ik geen medicijnen slikken, maar de confrontatie aangaan zoals die is en het voor eens en altijd oplossen. Want de weg van de minste weerstand levert het minste op.

Maar ik denk weleens dat zoveel mensen kampen met depressies omdat de samenleving dat toelaat. Ben je ergens niet goed in, nou dan heb je één of ander syndroom en moet je jarenlang in therapie om er iets mee te doen of whatever. Maar in minder welvarende landen kan men zich zo'n houding niet veroorloven. Depressies daar zijn voor zover ik weet ook niet ter sprake. En hier heeft men het er voortdurend over. Misschien zijn depressies er omdat mensen pas kunnen leven als ze de klappen van de zweep kennen. Er zijn immers geen pieken zonder dalen.

Morgen ga ik naar de psycholoog. Ik was daarvoor al geweest, maar dat waren eerder intake-gesprekken. Ik moest ook testen invullen. Aan de hand van die testen merkte ik ook dat het nogal diep zit. Maar dat rechtvaardigt niet de fouten die ik heb gemaakt. Ik ben zelf degene die verantwoordelijk is voor mijn daden. Stel dat iedereen die zich een tijdje wat onzeker voelt het bijltje erbij neergooit; dan zou er een behoorlijk chaotische maatschappij ontstaan. Maar goed, ik krijg morgen een soort rapport te horen en er wordt besproken wat er nu moet gaan gebeuren. Hopelijk kom ik in aanmerking voor klinische therapie, want zo heb ik de kans een nieuw leven op te bouwen en alles en iedereen te overdenken en vanuit een ander perspectief te zien. Ik heb gelukkig geen dingen waaraan ik gebonden ben, dus ik heb niets wat me weerhoudt om mijn leven een ommezwaai te geven. Behalve mijn werk helaas; ik sta onder contract en ben een goedkope kracht daar. Ik heb het niet over een ontslag gehad, maar voorzie dat ze me niet zomaar willen laten gaan. Een arbeidsdeskundige echter helpt me om uit te zoeken hoe ik dat op ga lossen en tot nu toe zijn de kansen positief.

Ik heb op dit moment geen tijd om het hele topic met alle reacties te bekijken maar ik moést gewoon reageren. Ik herken veel van je problemen, ik heb zelf precies hetzelfde. Ik ben op dit moment wel met school bezig en vecht er heel hard tegen maar over het algemeen voel ik me gewoon waardeloos, iedere dag. Alsof ik de enige op deze wereld ben die niet meetelt, nooit goed genoeg zal zijn.
Bij mij is er een paar jaar geleden body dysmorphic disorder vastgesteld, een stoornis waarbij je jezelf 'verkeerd' ziet. Ik weet van mezelf dat ik niet lelijk ben, en foto's vind ik vaak best ok. Toch vind ik mezelf er vreselijk uitzien als ik in de spiegel kijk, een monster, vooral één kant van m'n gezicht vind ik walgelijk en weet niet eens waarom.
Ik weet niet of je nog wat hieraan hebt, je zei dat je gelijkgestemden zocht dus vandaar. Ik hoor het wel.

quote:

Op woensdag 31 mei 2006 17:24 schreef Millabelle het volgende:
Ik heb op dit moment geen tijd om het hele topic met alle reacties te bekijken maar ik moést gewoon reageren. Ik herken veel van je problemen, ik heb zelf precies hetzelfde. Ik ben op dit moment wel met school bezig en vecht er heel hard tegen maar over het algemeen voel ik me gewoon waardeloos, iedere dag. Alsof ik de enige op deze wereld ben die niet meetelt, nooit goed genoeg zal zijn.
Bij mij is er een paar jaar geleden body dysmorphic disorder vastgesteld, een stoornis waarbij je jezelf 'verkeerd' ziet. Ik weet van mezelf dat ik niet lelijk ben, en foto's vind ik vaak best ok. Toch vind ik mezelf er vreselijk uitzien als ik in de spiegel kijk, een monster, vooral één kant van m'n gezicht vind ik walgelijk en weet niet eens waarom.
Ik weet niet of je nog wat hieraan hebt, je zei dat je gelijkgestemden zocht dus vandaar. Ik hoor het wel.

Kun je me iets meer vertellen van dit syndroom, want het slaat in als een bom. Ik heb exact hetzelfde.

quote:

Op maandag 6 maart 2006 22:33 schreef narcissist het volgende:

[..]

Misschien moet je leren je eigen leven te leiden, wat interesseert jouw het wat zij van jou vinden. Wellicht een goed boek eens te lezen is:
No More Mr Nice Guy van Robert Glover, geschreven voor mensen die te hard bezig zijn om andere tevreden houden terwijl ze zich zelf steeds verder achterop stellen. Hoe dan ook, zeker een interessant boek. Ik kan hem je overigens ook wel e-mailen als je intresse hebt.

Heel late reactie, omdat ik verbazingwekkend genoeg niet eerder in dit topic ben geweest: kun je dat boek ook naar mij mailen?

quote:

Op woensdag 31 mei 2006 17:54 schreef Badabingea het volgende:

[..]

Kun je me iets meer vertellen van dit syndroom, want het slaat in als een bom. Ik heb exact hetzelfde.

De stoornis zelf heeft veel verschillende gradaties, ik kan alleen over mijn eigen symptomen vertellen. In het kort gezegd houdt deze stoornis in dat je je abnormaal veel zorgen maakt over je uiterlijk. Het is alsof de dingen die je niet mooi vindt aan jezelf zo'n 10 keer vergroot worden als je in de spiegel kijkt, je ziet alleen maar die dingen. Het uit zich meestal in uren voor de spiegel zitten, lagen make-up op doen en continu aan het de 'foute' lichaamsdelen zitten. Op slechte dagen is het onmogelijk om naar buiten te gaan omdat je bang bent dat iedereen op je let en over je praat. Je vind jezelf vaak te lelijk om dingen te ondernemen. School, baantjes, uitgaan, vrienden opzoeken, alles is een verschrikkelijk moeilijke opgave omdat mensen je zien.
Ik hoop dat je hier iets mee kan, ik weet dat ik me al een stuk beter voelde toen ik eindelijk wist wat ik had. Vooral ook omdat je dan ook concrete hulp kan zoeken. Al met al is het een nog redelijk onbekende stoornis en ik stuit nog op veel onbegrip in mijn omgeving.
Voor meer informatie:

http://bdd-info.nl/

quote:

Op woensdag 31 mei 2006 19:27 schreef Millabelle het volgende:

[..]

De stoornis zelf heeft veel verschillende gradaties, ik kan alleen over mijn eigen symptomen vertellen. In het kort gezegd houdt deze stoornis in dat je je abnormaal veel zorgen maakt over je uiterlijk. Het is alsof de dingen die je niet mooi vindt aan jezelf zo'n 10 keer vergroot worden als je in de spiegel kijkt, je ziet alleen maar die dingen. Het uit zich meestal in uren voor de spiegel zitten, lagen make-up op doen en continu aan het de 'foute' lichaamsdelen zitten. Op slechte dagen is het onmogelijk om naar buiten te gaan omdat je bang bent dat iedereen op je let en over je praat. Je vind jezelf vaak te lelijk om dingen te ondernemen. School, baantjes, uitgaan, vrienden opzoeken, alles is een verschrikkelijk moeilijke opgave omdat mensen je zien.
Ik hoop dat je hier iets mee kan, ik weet dat ik me al een stuk beter voelde toen ik eindelijk wist wat ik had. Vooral ook omdat je dan ook concrete hulp kan zoeken. Al met al is het een nog redelijk onbekende stoornis en ik stuit nog op veel onbegrip in mijn omgeving.
Voor meer informatie:

http://bdd-info.nl/

Bedankt.
Ik heb hier vrij veel aan. Ik heb al hulp van Jeugdzorg, maar dat schiet echt niet op!

Ik heb alleen het stuk van de TS gelezen:
bij ex-6 vind je veel herkenning.

quote:

Niets opschieten met werk? Natuurlijk wel! Je moet het ook niet in de eerste plaats doen voor het geld. Werken geeft je leven structuur, zorgt voor sociale contacten en geeft je een gevoel van eigenwaarde, wat weer gunstig doorwerkt in allerlei andere gebieden in je leven.

zo is iedereen geherssenspoeld

quote:

Maar jij hebt dus dan een WO-diploma. Dus je hebt het dan toch beter geflikt dan ik.

iedereen laat zich aardig gek maken, door deze prestatie gerichte maatschappij

quote:

Je zwelgt in zelfmedelijden. Al 8/9 jaar student en nog steeds je P niet gehaald. Je gaat nooit naar de universiteit? En de reden daarvoor is dat je jezelf niet zo leuk en mooi vindt? Je moet je schamen. Andere mensen proberen er wel wat van te maken, hoe moeilijk het soms ook is. Het enige dat jij hebt gedaan is 8 jaar lang uit je neus zitten vreten, jezelf wentelend in je eigen tristesse, zonder er ook maar iets aan te doen.

Chapeau!

mensen...

quote:

Het is ook niet uit te leggen denk ik. Vervelende is dat niemand maar dan ook echt niemand het begrijpt. Ik wil helemaal niet met een psycholoog praten. Ik wil mezelf ook helemaal niet beter voelen. Ik wil mezelf gewoon niet zijn. En dat kan niet. Waarom ik dit verhaal post? Ik zou zo graag willen dat er iemand is die een beetje hetzelfde heeft.

misschien ben je niet zo'n blind kuddedier als de meeste

Je kunt ook in één post op meerdere berichten tegelijkertijd reageren, nikkie ...

ik zou aan het bier gaan, dan wordt het vanzelf gezellig

quote:

Je moet nl. 's morgens op tijd je nest uit, en 's avonds er weer in.
Dat heet ritme. En dat is goed ook voor je hoofd.

kuddedieren.....

quote:

Je kunt ook in één post op meerdere berichten tegelijkertijd reageren, nikkie ...

o.k zal 't proberen

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 11:47 schreef nikkie het volgende:

[..]

kuddedieren.....

Tuurlijk joh. Het enige alternatief is: niet werken. Ik raad je aan dat eens een tijdje te proberen. Ik werd er knap depressief van. En dat terwijl ik het geld toen echt niet nodig had. Heb je ooit eens stil gestaan bij het idee dat er misschien een REDEN is dat iedereen graag lijkt te werken?

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 11:50 schreef Seneca het volgende:

[..]

Tuurlijk joh. Het enige alternatief is: niet werken. Ik raad je aan dat eens een tijdje te proberen. Ik werd er knap depressief van. En dat terwijl ik het geld toen echt niet nodig had. Heb je ooit eens stil gestaan bij het idee dat er misschien een REDEN is dat iedereen graag lijkt te werken?

Oh jee, nu moet ik, de veelbelovende student die helaas niet verder kwam dan dat stadium, ook weer happen.

quote:

REDEN

Juist, laten we daar eens over na gaan denken.

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 11:53 schreef _Arual_ het volgende:

[..]

Oh jee, nu moet ik, de veelbelovende student die helaas niet verder kwam dan dat stadium, ook weer happen.

Ik kan me gewoon heel erg ergeren aan mensen die beweren dat mensen die graag werken gehersenspoeld zijn. Mensen willen nu eenmaal iets doen met hun leven, dat wordt niet van bovenaf opgelegd, dat is gewoon een natuurlijke drang. Als je niet werkt, en je op geen enkele andere manier ontwikkelt, dan word je depressief, door gebrek aan impulsen.

Ik vraag me af wat nikkie dan als het alternatief ziet. Niet werken? En dan teren op kosten van mensen die wel werken zeker? We leven nu eenmaal in een samenleving die erg complex is, en waar iedereen afhankelijk is van elkaar. Dan moet je dus wel werken om aan je eten te komen.

Hier heb je dus je reden.

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 12:00 schreef Seneca het volgende:

[..]

Ik kan me gewoon heel erg ergeren aan mensen die beweren dat mensen die graag werken gehersenspoeld zijn. Mensen willen nu eenmaal iets doen met hun leven, dat wordt niet van bovenaf opgelegd, dat is gewoon een natuurlijke drang. Als je niet werkt, en je op geen enkele andere manier ontwikkelt, dan word je depressief, door gebrek aan impulsen.

Ik vraag me af wat nikkie dan als het alternatief ziet. Niet werken? En dan teren op kosten van mensen die wel werken zeker? We leven nu eenmaal in een samenleving die erg complex is, en waar iedereen afhankelijk is van elkaar. Dan moet je dus wel werken om aan je eten te komen.

Ik heb veel over deze kwestie nagedacht, omdat ik sinds het afronden van mijn studie zo goed als werkeloos thuis zit. En ja, dat is frustrerend, deprimerend, noem het allemaal maar op. Ik word er een beetje door verscheurd. Aan de ene kant: liever vandaag dan morgen nog aan het werk. Aan de andere kant: je kunt in principe voldoende idealen ontwikkelen die niet in een van 9 tot 5 baan passen - maar die dingen worden op een of andere manier minder gewaardeerd, en waardering, daar draait het toch om. Dus dan ben je weer terug bij punt 1.

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 12:03 schreef _Arual_ het volgende:

[..]

Ik heb veel over deze kwestie nagedacht, omdat ik sinds het afronden van mijn studie zo goed als werkeloos thuis zit. En ja, dat is frustrerend, deprimerend, noem het allemaal maar op. Ik word er een beetje door verscheurd. Aan de ene kant: liever vandaag dan morgen nog aan het werk. Aan de andere kant: je kunt in principe voldoende idealen ontwikkelen die niet in een van 9 tot 5 baan passen - maar die dingen worden op een of andere manier minder gewaardeerd, en waardering, daar draait het toch om.

Ik vind je idealen achtervolgen ook een vorm van werken. En dat hoeft niet per se in een 9 tot 5 baan te passen. Als dat werk echter niet gewaardeerd wordt, dan betekent dat simpelweg dat daar geen vraag naar is. En zoals ik in m'n vorige post al zei, je leeft in een samenleving waarin iedereen afhankelijk is van elkaar. De welvaart die wij hebben hadden we nooit kunnen bereiken als iedereen alleen maar zou doen waar hij in in zou hebben. In die zin gaat welvaart ten koste van een stukje vrijheid. Je zult toch op een of andere manier in je eigen levensonderhoud moeten voorzien, zonder te parasiteren op anderen.

Ik zie niet in wat daar mis mee is. Je HOEFT namelijk niet 5 dagen in de week van 9 tot 5 te werken, alleen voor het geld. Ja, als je de nieuwste auto en tv wil, maar dat is een bewuste keus die je moet maken. Ga je voor materialistische dingen, of besteed je liever meer tijd aan je idealen? Je kunt nu eenmaal niet alles doen in het leven. Dat is geen indoctrinatie, dat is simpel de tijd die ons allemaal vroeg of laat een keer inhaalt. Het is best mogelijk om wat minder te werken, en je vrije tijd te besteden aan de dingen die JOU interesseren.

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 12:06 schreef Seneca het volgende:

[..]

Je zult toch op een of andere manier in je eigen levensonderhoud moeten voorzien, zonder te parasiteren op anderen.

Dat vind ik dus ook het vervelende. Ik hoef niet te werken voor het geld, maar dat voelt zo "uitvreterig". Plan A was gewoon carrière maken in mijn vakgebied. Ik ben er alleen nog niet over uit wat plan B is. Of ik ieder baantje aan moet gaan nemen, of dat ik iets doe wat ik zelf wil, en waar anderen misschien ooit ook wat aan zullen hebben - maar nu misschien nog niet. En dat "nu", dat is natuurlijk wel waar de mensen je op beoordelen.

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 12:13 schreef _Arual_ het volgende:

[..]

Dat vind ik dus ook het vervelende. Ik hoef niet te werken voor het geld, maar dat voelt zo "uitvreterig". Plan A was gewoon carrière maken in mijn vakgebied. Ik ben er alleen nog niet over uit wat plan B is. Of ik ieder baantje aan moet gaan nemen, of dat ik iets doe wat ik zelf wil, en waar anderen misschien ooit ook wat aan zullen hebben - maar nu misschien nog niet. En dat "nu", dat is natuurlijk wel waar de mensen je op beoordelen.

Als jij niet teert op mijn belastingcenten dan vind ik niks uitvreterigs aan het feit dat jij niet hoeft te werken voor het geld. Het punt is alleen, en dat werd hierboven ook al eens gezegd, dat je hersenen een soort van ritme nodig hebben. Als je niet HOEFT te werken, is het ontzettend moeilijk om jezelf te motiveren datgene te doen wat je eigenlijk wil doen, omdat je geen structuur hebt. Je komt gewoon heel makkelijk in een spiraal waarin je laat opstaat, laat naar bed gaat, eigenlijk de hele dag achter de computer hangt, etc. Wederom, geen indoctrinatie, maar gewoon de manier waarop jou hersenen werken.

Daarom is het ook zo goed voor je om iets om handen te hebben. Als het niet om het geld gaat, ga dan vrijwilligerswerk doen. Als is het maar twee avonden in de week. Je hebt in ieder geval weer een beetje STRUCTUUR. En dat maakt het ook veel makkelijker om jezelf er toe te zetten om die dingen te doen die je eigenlijk wil doen.

Kan je aanraden wel antidepressiva te slikken als het zo diep zit. Dat heet cognitieve therapie. Je slikt die medicijnen en praat tegelijkertijd regelmatig met een professional. Die medicijnen maken een bepaalde stof aan in je hersenen die je op dit moment mist of iig te weinig hebt aangemaakt. Daardoor gaat het een stuk beter met je en voel je je vrolijker. Tis geen wondermiddel, maar het werkt beter dan dat je het op eigen houtje doet (dan duurt het namelijk wat langer). Ook is het niet schadelijk en zodra jij op dat punt bent dat je je weer lekker in je vel voelt en voelt dat je weer wat om te leven hebt, kanje stoppen met die medicijnen want dan kun je het zelf weer aan. Ennuh, ik spreek uit ervaring, kheb bovenstaand uit eigen ervaring beschreven.

Ik had mezelf toendertijd echt bijna voor een auto gegooid maar net niet en zag uiteindelijk in dat ik die hulp nodig had. En ze pushen je niet, tis op eigen tempo. Ze zorgt ook dat je je rustig voelt en op je gemak. En alles blijft tussen jou en je psycholoog. Wens je veel suces!

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 12:18 schreef Seneca het volgende:

[..]

Als jij niet teert op mijn belastingcenten dan vind ik niks uitvreterigs aan het feit dat jij niet hoeft te werken voor het geld. Het punt is alleen, en dat werd hierboven ook al eens gezegd, dat je hersenen een soort van ritme nodig hebben. Als je niet HOEFT te werken, is het ontzettend moeilijk om jezelf te motiveren datgene te doen wat je eigenlijk wil doen, omdat je geen structuur hebt. Je komt gewoon heel makkelijk in een spiraal waarin je laat opstaat, laat naar bed gaat, eigenlijk de hele dag achter de computer hangt, etc. Wederom, geen indoctrinatie, maar gewoon de manier waarop jou hersenen werken.

Daarom is het ook zo goed voor je om iets om handen te hebben. Als het niet om het geld gaat, ga dan vrijwilligerswerk doen. Als is het maar twee avonden in de week. Je hebt in ieder geval weer een beetje STRUCTUUR. En dat maakt het ook veel makkelijker om jezelf er toe te zetten om die dingen te doen die je eigenlijk wil doen.

Het punt is, ik kan nu in feite doen wat ik leuk vind. Maar als ik dat doe, dan hoor ik mezelf gewoon de hele tijd denken: "als je nou wel gewoon werk had gevonden, dan had je dit niet kunnen doen."

Je wilt niet weten hoe demotiverend dát werkt. Het is echt belachelijk. Ik ga gewoon zitten piekeren omdat ik alle vrijheid heb... Tis belachelijk.

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 12:23 schreef Sunshine2006 het volgende:
Kan je aanraden wel antidepressiva te slikken als het zo diep zit. Dat heet cognitieve therapie. Je slikt die medicijnen en praat tegelijkertijd regelmatig met een professional. Die medicijnen maken een bepaalde stof aan in je hersenen die je op dit moment mist of iig te weinig hebt aangemaakt. Daardoor gaat het een stuk beter met je en voel je je vrolijker. Tis geen wondermiddel, maar het werkt beter dan dat je het op eigen houtje doet (dan duurt het namelijk wat langer). Ook is het niet schadelijk en zodra jij op dat punt bent dat je je weer lekker in je vel voelt en voelt dat je weer wat om te leven hebt, kanje stoppen met die medicijnen want dan kun je het zelf weer aan. Ennuh, ik spreek uit ervaring, kheb bovenstaand uit eigen ervaring beschreven.

Ik had mezelf toendertijd echt bijna voor een auto gegooid maar net niet en zag uiteindelijk in dat ik die hulp nodig had. En ze pushen je niet, tis op eigen tempo. Ze zorgt ook dat je je rustig voelt en op je gemak. En alles blijft tussen jou en je psycholoog. Wens je veel suces!

Antidepressiva werken toch wel iets anders dan hoe jij nu hier omschrijft. Ze beinvloeden niet de productie van serotonine (want dat is het stofje waar het in 9 van de 10 gevallen om gaat), maar werken juist als serotonine heropname remmers.

En daarbij kunnen antidepressiva wel degelijk schadelijke gevolgen hebben voor je geestestoestand. Zo zijn er een hoop bijwerkingen (een klein percentage mensen wordt in eerste instantie juist suicidaal en labiel bij het gebruik van Prozac, om maar eens wat te noemen). Daarnaast schakelen antidepressiva niet alleen je negatieve emoties uit, maar ook je positieve.

Daarmee wil ik niet zeggen dat antidepressiva slecht of zinloos zouden zijn, integendeel. Ik vind wel dat men tegenwoordig wel heel snel naar de pillen grijpt, in plaats van eerst eens te kijken naar een psychologische oplossing. Dat is natuurlijk feest voor de medicijnindustrie, die hier bakken vol met geld aan verdient, maar of het ook altijd in het belang van de patient is waag ik te betwijfelen.

Zelf zou ik pas echt als een last resort anti-depressiva slikken.

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 12:24 schreef _Arual_ het volgende:

[..]

Het punt is, ik kan nu in feite doen wat ik leuk vind. Maar als ik dat doe, dan hoor ik mezelf gewoon de hele tijd denken: "als je nou wel gewoon werk had gevonden, dan had je dit niet kunnen doen."

Je wilt niet weten hoe demotiverend dát werkt. Het is echt belachelijk. Ik ga gewoon zitten piekeren omdat ik alle vrijheid heb... Tis belachelijk.

Dat is heel normaal. De meeste mensen kunnen niet omgaan met vrijheid. Sterker nog, de meeste mensen willen helemaal geen vrijheid. Het is veel makkelijker om voor een baas te moeten werken die jou vertelt wat je moet doen, dan wanneer je zelf je hele leven invulling moet geven. Ik zou daar een hele discussie over kunnen beginnen, maar daar is dit topic niet de plaats voor.

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 12:29 schreef Seneca het volgende:

[..]

Dat is heel normaal. De meeste mensen kunnen niet omgaan met vrijheid. Sterker nog, de meeste mensen willen helemaal geen vrijheid. Het is veel makkelijker om voor een baas te moeten werken die jou vertelt wat je moet doen, dan wanneer je zelf je hele leven invulling moet geven. Ik zou daar een hele discussie over kunnen beginnen, maar daar is dit topic niet de plaats voor.

Eén naam: Kierkegaard. Ik denk dat daarme de discussie al grotendeels verwoord is.

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 12:31 schreef _Arual_ het volgende:

[..]

Eén naam: Kierkegaard. Ik denk dat daarme de discussie al grotendeels verwoord is.

Existensialisme is erg interessant ja

Ik zou je ook zeker eens willen aanraden iets van Emma Goldman te lezen, met name haar essays over anarchisme.

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 12:33 schreef Seneca het volgende:

[..]

Existensialisme is erg interessant ja

Ik zou je ook zeker eens willen aanraden iets van Emma Goldman te lezen, met name haar essays over anarchisme.

Die naam noteer ik, dankjewel.

Kheb ook niet gezegd dat het een wondermiddel is maar had van mn psycholoog en dokter toendertijd gehoord dat dat die stof die je mist weer aanmaakt in je hersenen. Kzeg ook niet dat je heel snel naar de medicijnen moet grijpen maar als je het gevoel hebt er op eigen houtje niet uit te komen, dat het dus echt te diep zit, dan kan je de anti depressiva nemen.

En je hebt gelijk, voor iedereen werkt het anders, daarom zijn er ook verschillende soorten antidepressiva. De 1e kon ik ook niet tegen, werd ik raar van, maar de 2e werkte perfect. En dat was seroxat (paroxetine). Tis niet bij voorbaat schadelijk hoor, tligt er meer aan welke antidepressiva bij de betreffende persoon aanslaat. Persoonlijk heeft het mij heel goed geholpen, spreek ook uit eigen ervaring en van wat bekenden, niet over " iedereen".

Maar als het goed is, moet het geen averechts effect hebben, want je voelt aan of het aanslaat of juist niet lekker voelt. En in het 2e geval moet je ook gewoon ingrijpen en vragen naar een ander soort bij de dokter.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2006 14:34 schreef Copycat het volgende:

[..]

Ik denk dat het een enorme opluchting zal zijn als je eindelijk eens een keer open kaart speelt tegenover je vrienden. Ook daar zijn vrienden immers voor.

. Dan kom je er ook gelijk achter of het wel échte vrienden zijn. Aangezien je een uitgebreid sociaal leven hebt zullen er vast wel vrienden zijn die je steunen en ik kan je vertellen dat er ook "vrienden" kunnen zijn die je los laten.. maar als je goed nadenkt waren dat al nooit goede vrienden.
Als je problemen hebt en erover praat lucht het op, als je zwijgt voor de omstanders krop je het op en word je gek van jezelf. Praten helpt, echt .

Dus je vriendin is vrijgezel?

Goeie topic kick. Ik ben na het lezen van deze thread toch wel benieuwd hoe het met de TS (en de anderen) gaat.

Ik zit zelf in een enigzins vergelijkbare situatie, al heb ik aan de ene kant wat plusjes (heb een eigen bedrijf opgestart dat heel goed draait), maar aan de andere kant ook weer wat minnetjes (heb een chronische ziekte waardoor ik vrij matig zelfbeeld, toekomstbeeld heb eigenlijk). Maar verder komt het allemaal heel bekend voor. Beetje ontwijkgedrag, vrienden en kennissen afstoten, schamen over hoe kansloos je bent, denken dat je het gewoon niet kan. Maar tegelijkertijd ook weer niet genoegen willen nemen met een simpel baantje. Kan me ook goed voorstellen dat je niks meer boeiend vindt MAAR dat is juist een kenmerk van depressie en dus een symptoom, niet een oorzaak.

Nu gaat de universiteit mijn ass kicken omdat ik nog in het OUDE oude curriculum zit, en daar willen ze vanaf volgend jaar geen diploma meer voor geven. Als ik dit jaar mijn bachelor niet afrond word ik gekickt. En ik ben al 10 jaar bezig (eerst 2jaar een andere studie gedaan, paar jaar alleen maar in m'n bedrijf gewerkt, etc). Ik moet nog vijf vakken. Kortom gewoon kut, maar hopelijk is het nog niet te laatt.

Maar ik ga hier niet meer text neergooien, want ik ga nog ff een paar uur leren.

Succes aan alle andere mede-kansloze rukkers in deze topic

Minderwaardigheids complex? Misschien kun je professionele hulp zoeken.. kan helpen.
Op vakantie misschien? Even ertussen uit kan ook wel lekker zijn..
En hoe zit het met familie?

quote:

Ik ben bang voor de dood omdat er dan helemaal niets meer is. Ik ban bang voor het niets.

Ik ook. Maar alsjeblieft doe niets wat je nooit meer terug kan draaien.
Er komt wel weer een lichtpuntje, je moet gewoon goed kijken.
Dit klinkt allemaal wel heel makkelijk.. maar het is alles wat ik erover kan zeggen.
Het is nu aan jezelf wat je ermee doet, je hebt je eigen leven in de hand.

Ik heb ook last van een minderwaardigheidscomplex, maar er zijn veel mensen met dit. Dat komt ook door alle reclames en videoclips waar iedereen er perfect uitziet. Des te meer ga je over jezelf twijfelen.

quote:

Op zaterdag 3 juni 2006 10:55 schreef Badabingea het volgende:
Ik heb ook last van een minderwaardigheidscomplex, maar er zijn veel mensen met dit. Dat komt ook door alle reclames en videoclips waar iedereen er perfect uitziet. Des te meer ga je over jezelf twijfelen.

Dat heb ik nou totaal niet. Ik krijg er eerder een soort meerwaardigheidscomplex van. Iedereen die dat soort reclame's en videoclips serieus neemt, is in mijn ogen een idioot, en kan ik bij voorbaat al niet serieus meer nemen.

quote:

Op woensdag 12 juli 2006 11:35 schreef Seneca het volgende:

[..]

Dat heb ik nou totaal niet. Ik krijg er eerder een soort meerwaardigheidscomplex van. Iedereen die dat soort reclame's en videoclips serieus neemt, is in mijn ogen een idioot, en kan ik bij voorbaat al niet serieus meer nemen.

Ik zelf ook niet, maar er zijn mensen die daar onzeker van worden.

quote:

Op woensdag 12 juli 2006 13:19 schreef Badabingea het volgende:

[..]

Ik zelf ook niet, maar er zijn mensen die daar onzeker van worden.

Met alle respect, maar dat ligt dan aan die mensen zelf. Wake up and smell the coffee! Mensen zijn domme kuddedieren, en jouw zelfrespect is niet afhankelijk van de mening van anderen. Er is maar EEN iemand die met jou moet kunnen leven, en dat ben je zelf.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2006 13:17 schreef wegkwijt het volgende:

[..]

Het is ook niet uit te leggen denk ik. Vervelende is dat niemand maar dan ook echt niemand het begrijpt. Ik wil helemaal niet met een psycholoog praten. Ik wil mezelf ook helemaal niet beter voelen. Ik wil mezelf gewoon niet zijn. En dat kan niet. Waarom ik dit verhaal post? Ik zou zo graag willen dat er iemand is die een beetje hetzelfde heeft.

ik zou je i.i.g het advies willen geven niet hopeloos op zoek te gaan naar iemand die 'hetzelfde' heeft als jij, want als je die niet vind word je alleen maar teleurgesteld en is dat een bevestiging voor je dat echt de enige bent op de hele wereld, en uiteindelijk moet je het toch bij jezelf zoeken en niet bij anderen.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2006 13:17 schreef wegkwijt het volgende:

[..]

Het is ook niet uit te leggen denk ik. Vervelende is dat niemand maar dan ook echt niemand het begrijpt. Ik wil helemaal niet met een psycholoog praten. Ik wil mezelf ook helemaal niet beter voelen. Ik wil mezelf gewoon niet zijn. En dat kan niet. Waarom ik dit verhaal post? Ik zou zo graag willen dat er iemand is die een beetje hetzelfde heeft.

Als je er niks aan wil doen en zo blijft denken dan kom je er niet nee.

tvp

download je veel porno? dan kunnen we misschien wat ruilen op msn

*wil ook later teruglezen-tvp*

quote:

Op vrijdag 3 maart 2006 13:32 schreef Polen het volgende:
"Het leven is hard en kut, zoek hulp."

Ik houd van simpele samenvattingen.

Prachtige opmerking

Maar zoals al eerder gezegd, dit krijg je in je uppie niet gefixt, zoek professionele hulp. Geloof me, die lui zijn niet uit op een nieuwe roddel, ze willen je helpen, en kunnen t ook!

Ik ken dit gevoel wel. Sinds de 2e klas middelbare school weinig tot niets uitgevoerd voor school. Mijn studie gaat nu dankzij mijn laatste inspanningen net wel of net niet lukken. Stel je eens voor dat je eens je best gaat doen en excelleert, die angst nekt je.

Ik schijn een enorm relativeringsvermogen te hebben, maar dat werkt ook tegen me. Soms als ik iets relativeer is dat schijn; ik wil niet de indruk wekken dat ik zenuwachtig over iets ben. Verder kick ik op procrastineren en de grens opzoeken van mezelf. Tot 4 uur zuipen en dan nog een tentamen leren voor de middag enzo. Dat gedrag ontstond op de middelbare school toen ik steeds later vertrok van huis met de fiets maar mezelf dwong die tijd fietsend in te halen. Dat werd nog leuker toen ik ging fietsen zonder remmen. Of een proefwerkje zonder te slapen leren. Dat lukte natuurlijk niet en ik kwam standaard vaak telaat. Wat betreft school en studie was het verhaal altijd dat ik niet dom was maar gewoon van mijn luie flikker moest komen. Alsof ik dat zelf niet wist. Ik heb nu voor het eerst een 8 gehaald voor een tentamen, ik ben aan de ene kant blij, aan de andere kant heb je ook zoiets van, en nu?

Die zelfkastijding heb je geen fluit aan, op de een of andere manier heb ik mijzelf ook vanalles niet gegund, gewoon omdat ik vond dat ik het niet verdiende. Ik schijn bijvoorbeeld knap te zijn, maar ik vertik het om daar mijn voordeel mee te doen omdat ik vind dat uiterlijk oneerlijk c.q. overrated is. Meiden op afstand houden door kutopmerkingen te maken, je kent het wel. Tijdens uitgaan meiden met interesse op cruciale momenten negeren etc.

Ik heb eerlijk gezegd geluk maar heel kort mogen proeven. Dat waren misschien mijn vroege jeugd en een tiental dagen daarna. Dat zou je niet zeggen als je mij zag met een innemende lach en vaak lachend. Als ik dan een enorme kuttdag heb en alles zit tegen en ik sta op een perron en zie een doorrijtrein keihard aankomen twijfel ik toch wel licht. Waarom zou ik niet springen, ik presteer toch weinig en gelukkig ben ik toch niet.

Mijn oude vriendengroep heb ik gedeeltelijk ook afgestoten, nu ging dat ook wel gepaard met het feit dat ik verhuisde naar de studiestad. Maar ik ken het idee, ik kan ook dagen alleen thuis zitten zonder iets uit te voeren. Dan lig ik in mijn bed tv te kijken, te eten en te slapen, ik kom er dan echt amper uit. Ik denk dat ik die tijd nu wel gehad heb.

Waar je sowieso mee moet kappen is dat gelieg over je P, heb je alleen maar jezelf mee. Ik weet niet hoe het bij jou zit maar mijn ouders vertel ik eerlijk hoe het er mee staat, dat helpt. Ik bedoel die zien op hun sloffen al aankomen hoe ik er voor sta.

Je vraagt je misschien af waarom jou dit moet overkomen, je bent toch een aardige kerel? Je vormt je eigen leven en je geluk bepaal je helemaal zelf. Je grootste vijand ben je zelf.

Je probeert door je omgeving af te stoten je vicieuze cirkel te doorbreken, dat gaat niet werken want dan ga je jezelf nog zieliger voelen etc etc. Mijn beste raad die ik je kan geven is dat je moet gaan doen wat je bevalt en je niet zo moet schikken aan je omgeving. Als ik even alles op een rijtje wil zetten pak ik weleens rond dit uur de racefiets en ga wat fietsen. Nu ga ik pitten.