Jezelf helemaal verneukt hebben

quote:

Op vrijdag 3 maart 2006 13:17 schreef wegkwijt het volgende:

[..]

Het is ook niet uit te leggen denk ik. Vervelende is dat niemand maar dan ook echt niemand het begrijpt. Ik wil helemaal niet met een psycholoog praten. Ik wil mezelf ook helemaal niet beter voelen. Ik wil mezelf gewoon niet zijn. En dat kan niet. Waarom ik dit verhaal post? Ik zou zo graag willen dat er iemand is die een beetje hetzelfde heeft.

ik heb met ongeveer hetzelfde gezeten, ongeveer 2 jaar lang. Een soort onbewuste drang om je hele leven om zeep te helpen. Gelukkig ben ik met een hele goede psychiater in contact gekomen, en dat heeft alles veranderd. Ik heb nog wel te maken met enkele naweeen van dat destructieve gedrag, maar dat wordt steeds minder. en zelf ben ik gelukkiger dan ik ooit ben geweest. Achteraf ben ik blij dat het is gebeurd, want het heeft me gedwongen een hoop dingen te herzien, mijzelf beter te leren kennen, en mij sterker gemaakt. Voor hetzelfde geld was ik nog steeds door aan het sukkelen.

quote:

Op maandag 6 maart 2006 20:27 schreef wegkwijt het volgende:

[..]

Eerste 2 dagen sinds ik mij kan herinneren dat ik me gewoon fijn voel ookal loopt t niet zoals het moet. Het psychologencentrum heeft een wachttijd van 2 tot 3 weken dus ik word gebeld voor een afspraak. Ik heb er een goed gevoel over en zie eindelijk weer een toekomst. Mn beste vriend heb ik ook op de hoogte gesteld vandaag en heb hem gevraagd om binnenkort naar een opendag te gaan op een ander universiteit

Het feit dat je eindelijk actie hebt ondernomen is zeer positief te noemen.
Het begin is gemaakt. Succes!

Wegkwijt, jouw leven staat nog redelijk op de rails in verhouding tot mijn situatie. Net als jou heb ik 8/9 jaar niets gedaan. Ik had wat psychische probleempjes, maar vind het geen excuus. Ik heb zelfs niet eens lol gehad. En ik wilde dat ik maar 2/3 jaar heb verneukt, maar bij mij is het mijn hele leven. Mijn familie, niet mij ouders maar mijn ooms en tantes, pronken met hun kinderen die zo succesvol zijn omdat ze een moeilijke studie gedaan hebben en ook nog 's kindjes geproduceerd hebben en ze praten tegen mij alsof ik een simpele ziel ben. Dat is heel pijnlijk, zowel voor mijn moeder die het al vreselijk moeilijk heeft als voor mij. Vandaag was ik totaal geflipt, maar nu heb ik mezelf redelijk onder controle dankzij oxazepam wat de dokter mij vandaag had voorgeschreven. Het ergste vind ik dat ik mijn naasten het zo vreselijk moeilijk maak.

Maar goed, soms zie ik het ook rooskleuriger. Ik wordt over een paar weken 26, dus zo vreselijk oud ben ik nog niet. Hoewel ik me soms wel oud voel, o.a. als ik denk aan mensen die jonger zijn dan ik en al reeds 3 kinderen hebben. Mijn nichtje van 17 gaat dit jaar trouwen. Ze is Christen zoals de rest van mijn familie. Ze is er trots op dat ze als maagd het huwelijk ingaat. Vandaar dat ze ook nogal haast ermee maakt, dus ik verwacht over een jaar dat mijn grootouders overgrootouders gaan worden. Maar ik ben dus weer anders. Ik vind het moeilijk dat zoveel jaren vergooit zijn, maar wie weet kan ik dat allemaal de komende jaren goed gaan maken. Ik moet wat vakken HAVO halen voordat ik aan een HBO-studie kan beginnen. Ik wil het echt doen, dus ik heb al erg gepleit bij de hulpverlening waar ik nu zit dat ik een stok achter de deur nodig heb. Kan ik in 2007 beginnen en ben ik 31 als ik afgestudeerd ben.

Maar jij hebt dus dan een WO-diploma. Dus je hebt het dan toch beter geflikt dan ik.

quote:

Op maandag 6 maart 2006 22:09 schreef Netflier het volgende:
Wegkwijt, jouw leven staat nog redelijk op de rails in verhouding tot mijn situatie. Net als jou heb ik 8/9 jaar niets gedaan. Ik had wat psychische probleempjes, maar vind het geen excuus. Ik heb zelfs niet eens lol gehad. En ik wilde dat ik maar 2/3 jaar heb verneukt, maar bij mij is het mijn hele leven. Mijn familie, niet mij ouders maar mijn ooms en tantes, pronken met hun kinderen die zo succesvol zijn omdat ze een moeilijke studie gedaan hebben en ook nog 's kindjes geproduceerd hebben en ze praten tegen mij alsof ik een simpele ziel ben. Dat is heel pijnlijk, zowel voor mijn moeder die het al vreselijk moeilijk heeft als voor mij. Vandaag was ik totaal geflipt, maar nu heb ik mezelf redelijk onder controle dankzij oxazepam wat de dokter mij vandaag had voorgeschreven. Het ergste vind ik dat ik mijn naasten het zo vreselijk moeilijk maak.

Maar goed, soms zie ik het ook rooskleuriger. Ik wordt over een paar weken 26, dus zo vreselijk oud ben ik nog niet. Hoewel ik me soms wel oud voel, o.a. als ik denk aan mensen die jonger zijn dan ik en al reeds 3 kinderen hebben. Mijn nichtje van 17 gaat dit jaar trouwen. Ze is Christen zoals de rest van mijn familie. Ze is er trots op dat ze als maagd het huwelijk ingaat. Vandaar dat ze ook nogal haast ermee maakt, dus ik verwacht over een jaar dat mijn grootouders overgrootouders gaan worden. Maar ik ben dus weer anders. Ik vind het moeilijk dat zoveel jaren vergooit zijn, maar wie weet kan ik dat allemaal de komende jaren goed gaan maken. Ik moet wat vakken HAVO halen voordat ik aan een HBO-studie kan beginnen. Ik wil het echt doen, dus ik heb al erg gepleit bij de hulpverlening waar ik nu zit dat ik een stok achter de deur nodig heb. Kan ik in 2007 beginnen en ben ik 31 als ik afgestudeerd ben.

Maar jij hebt dus dan een WO-diploma. Dus je hebt het dan toch beter geflikt dan ik.

Misschien moet je leren je eigen leven te leiden, wat interesseert jouw het wat zij van jou vinden. Wellicht een goed boek eens te lezen is:
No More Mr Nice Guy van Robert Glover, geschreven voor mensen die te hard bezig zijn om andere tevreden houden terwijl ze zich zelf steeds verder achterop stellen. Hoe dan ook, zeker een interessant boek. Ik kan hem je overigens ook wel e-mailen als je intresse hebt.

Kijk, dat is nu waar ik in het proces van ben te voorkomen. Ik ga stoppen met mijn HBO opleiding omdat ik niet tot mijn 27ste zonder resultaat wil studeren, maar gelukkig is mijn HB al mijn derde beroepsopleiding dus ik heb al wat om op terug te vallen (ik weet niet of dit bij jouw het geval is).
Ik ben inmiddels op zoek naar een baan en probeer tevens mijn P alsnog te halen (gaat over 1 vak).
Daarlang werk ik (natuurlijk geen full-time, slechts een dag of 2) en heb ik mijn leefpatroon veranderd door te fitnessen e.d. Dat is een hoop op 1 keer en het is belangrijk dat je alles uitbalanceerd om niet eraan te gaan. Maar ik probeer mijn leven een positieve draai te geven ten koste van alles.

Je kunt wel lekker door blijven studeren zonder een zak uit te voeren, maar zoiets als de eeuwige student gaat niet op. Als je nu nog niet je P hebt is het duidelijk dat de opleiding je niet ligt. Zoek een baan en probeer ervan te maken wat kan. Als je wilt en de kans kunt grijpen kun je dan alsnog proberen HBO te halen. Slechts weinigen willen omgaan met een eeuwige student als ze zelf hun leven op rails hebben staan.

Leerzaam topic. Nooit verwacht zo'n schok van herkenning aan te treffen. Lurkte wat mee maar wil toch even mijn verhaal kwijt.

Ook ik ben nu zo'n 2 a 3 jaar aan het vergooien. Ik doe niks, of af en toe een uitzendbaan, terwijl ik al 8 jaar aan de universiteit studeer. Het verschil met de TS is dat bij mij de studie bijna afgerond is, maar dat ik er niet toe kom om daadwerkelijk de studie af te ronden. Ik moet nog 3 tentamens en een halve scriptie afmaken (het onderzoek is al gedaan...). En dit moet ik al zo'n twee jaar. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan dat ik nog niet klaar ben.

Hoe dit zo gekomen is? Tijdens mijn afstudeeronderzoek kreeg ik een baan aangeboden. Hier ben ik op ingegaan, in de veronderstelling dat ik desnoods 's avonds of in het weekend mijn scriptie wel zou afronden. Niet dus. Mijn begeleider was niet tevreden over mijn scriptie, al was het niet reddeloos verloren. Ik gaf hem de vinger en ben aan het werk gegaan. Na een jaar werken werd mijn contract niet verlengd oa door bezuinigingen, maar ik voelde me ook niet helemaal op mijn plaats (zat in een branche die niet aansloot op mijn studie), dus dat was geen ramp. Ondertussen was er een jaar verstreken en moest ik dus alsnog afstuderen. Dit was begin 2004. En in die fase zit ik nu nog steeds...

Mijn vrienden en familie zijn wel op de hoogte van de situatie, al ben ik verre van open in gesprekken over deze situatie. Ik reageer kortaf, of zeg nietszeggende dingen als "tja we zien wel wat het wordt". Ultieme conversationkillers. Ik heb heel lang gelogen over de situatie, en steeds gezegd: "over twee maanden ben ik klaar met de studie". En na elke twee maanden weer een nieuw excuus verzinnen. Ik heb wel last van een schuldgevoel tegenover mijn ouders. Ik weet dat zij het er heel moeilijk mee hebben (slapeloze nachten etc...), maar zij leggen me in principe geen druk op. Elke keer benadrukken ze weer dat ik moet doen wat ik leuk vind, als ik maar iets ga doen... Probleem is dat ik zelf die studie ook gewoon wil afronden, maar dat ik er op één of andere manier absoluut de motivatie niet meer voor heb.

Ik vind mezelf overigens niet depressief, althans dat denk ik. Ik heb bijvoorbeeld absoluut geen zelfmoordneigingen, en haal voldoende plezier uit andere dingen. Heel herkenbaar is het 'wachten op de avond', om leuke dingen te gaan doen. Overdag doe ik echt niks. Lang in bed liggen, krant lezen, internetten. Om dit te doorbreken heb ik een klein jaar een kantoorbaan gehad. Dat had mijn ritme in principe moeten verbeteren, maar ik bleef laat naar bed gaan en kwam altijd verrot aan. Omdat het zo'n simpel data-entry uitzendbaantje was maakte dat niet uit. Ik presteerde daar echt niks en vloog er een paar keer bijna uit vanwege ondermaatse prestaties. Onbeperkt internet hielp daar ook niet echt bij. Toen dat project klaar was, en ik weer thuis zat, zat ik binnen 3 dagen weer in mijn oude nachtritme. En daar zit ik nu nog steeds in, gezien de tijd van posten.

Ik ben er inmiddels achter dat ik contact op moet nemen met een psycholoog, en heb inmiddels een verwijsbriefje van de dokter gehaald. Het lezen van dit topic heeft me in ieder geval wel een duw gegeven om ook de volgende stap te zetten.

Ik ben gisteren en vandaag naar hulpverlenersinstanties gegaan om te bespreken hoe ik behandeld moet worden. Ik heb er geen goed gevoel over. Ik heb het idee dat ik weer in het psychische cirquit terecht ga komen. Ik heb dat al meegemaakt; de hulpverleners kwamen continu dat mijn omgeving van invloed geweest moet zijn wat de situatie veroorzaakt heeft. Zal allemaal wel, maar ik merkte dat ik mezelf dan in een slachtofferrol plaatste. Iedereen maakt weleens moeilijke dingen mee, maar de tegenslagen van het leven maken je sterk. De hulpverleners die ik in het verleden bezocht konden me niet helpen en ik zie het helemaal niet zitten dat de situatie zich weer gaat herhalen. Ik ben godverdomme bijna 26. Als het zover is weet ik zeker dat ik in een enorme dip ga raken, want elke andere gozer van mijn leeftijd heeft al het één en ander bereikt en er zijn er ook al bij die al een gezin hebben. Ik zag vroeger al aankomen dat ik een laatbloeier ging worden. Ik vond het vreselijk en nu is het toch gebeurd. Het is mijn eigen schuld, maar halfzachte therapie zo van "oh wat ben je zielig je moet jezelf niet van die hoge eisen stellen" gaat er geen verandering in brengen.

Ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil mijn leven veranderen. Ik wil niet meer voor de weg met de minste weerstand kiezen. Er moet toch érgens wat zijn waar ik baat bij heb?

quote:

Op vrijdag 10 maart 2006 22:46 schreef Netflier het volgende:
Ik ben gisteren en vandaag naar hulpverlenersinstanties gegaan om te bespreken hoe ik behandeld moet worden. Ik heb er geen goed gevoel over. Ik heb het idee dat ik weer in het psychische cirquit terecht ga komen. Ik heb dat al meegemaakt; de hulpverleners kwamen continu dat mijn omgeving van invloed geweest moet zijn wat de situatie veroorzaakt heeft. Zal allemaal wel, maar ik merkte dat ik mezelf dan in een slachtofferrol plaatste. Iedereen maakt weleens moeilijke dingen mee, maar de tegenslagen van het leven maken je sterk. De hulpverleners die ik in het verleden bezocht konden me niet helpen en ik zie het helemaal niet zitten dat de situatie zich weer gaat herhalen. Ik ben godverdomme bijna 26. Als het zover is weet ik zeker dat ik in een enorme dip ga raken, want elke andere gozer van mijn leeftijd heeft al het één en ander bereikt en er zijn er ook al bij die al een gezin hebben. Ik zag vroeger al aankomen dat ik een laatbloeier ging worden. Ik vond het vreselijk en nu is het toch gebeurd. Het is mijn eigen schuld, maar halfzachte therapie zo van "oh wat ben je zielig je moet jezelf niet van die hoge eisen stellen" gaat er geen verandering in brengen.

Ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil mijn leven veranderen. Ik wil niet meer voor de weg met de minste weerstand kiezen. Er moet toch érgens wat zijn waar ik baat bij heb?

Nou, blijkbaar begrijp jij jezelf al beter dan al die hulpverleners. Je ziet in dat je situatie niet door je omgeving wordt bepaald maar door jezelf. Zijn van die zelfmotivatie boeken niks voor je?

quote:

Op vrijdag 10 maart 2006 22:51 schreef Seneca het volgende:
Nou, blijkbaar begrijp jij jezelf al beter dan al die hulpverleners. Je ziet in dat je situatie niet door je omgeving wordt bepaald maar door jezelf. Zijn van die zelfmotivatie boeken niks voor je?

Is dit soms sarcastisch bedoeld? Ik weet namelijk niet hoe ik die post moet interpreteren. Ik ben serieus en zit niet te wachten op grappenmakers of bijdehandjes.

Ik weet alleen dat er iets moet gebeuren wat effectief is. Soms denk ik: geen enkele therapie helpt, je moet alles zelf doen. En als je het niet kan ben je een slappe zak en niks anders. Dat dacht ik dus vandaag ook.

[ Bericht 10% gewijzigd door Netflier op 10-03-2006 23:34:58 ]

quote:

Op vrijdag 10 maart 2006 23:25 schreef Netflier het volgende:

[..]

Is dit soms sarcastisch bedoeld? Ik weet namelijk niet hoe ik die post moet interpreteren. Ik ben serieus en zit niet te wachten op grappenmakers of bijdehandjes.

Ik weet alleen dat er iets moet gebeuren wat effectief is. Soms denk ik: geen enkele therapie helpt, je moet alles zelf doen. En als je het niet kan ben je een slappe zak en niks anders. Dat dacht ik dus vandaag ook.

Voel je niet gelijk zo aangevallen joh. Ik ben bloedserieus. Je hebt niks aan hulpverleners die je vertellen dat het allemaal aan je omgeving ligt. Dat plaatst je inderdaad in de slachtofferrol. Dat jij zelf inziet dat niet je omgeving, maar jijzelf verantwoordelijk bent voor je situatie, is heel positief, en pleit voor je.

Het enige wat jij in mijn ogen nodig hebt is motivatie, passie, een bepaalde droom waar je naar toe wilt werken. Zonder passie geen motivatie, en zonder motivatie kom je nergens, hoe graag je ook uit dat dal wilt komen.

Hoe kom je dan uit dat dal? Geen idee. Wat mij heel erg helpt is dat ik mensen omga die ook heel gepassioneerd zijn, waar ik tegenop kijk, en waarvan ik denk, zo wil ik ook zijn! Dat motiveert mij enorm. Maar ook gewoon door dingen te doen. In het begin is het heel moeilijk om iets te ondernemen, maar als je nooit iets onderneemt, zul je ook nooit ontdekken wat je leuk vindt om te doen.

Zelf geloof ik niet zo in het nut van therapie. Hoe dan ook is het uiteindelijk niet meer dan een hulpmiddel. Je zegt het zelf al, JIJ bent uiteindelijk degene die het moet doen. Maar dat maakt je nog geen slappe zak als dat niet altijd lukt. Niemand is altijd alleen maar gemotiveerd. Je karakter wordt dan ook voor een belangrijk deel bepaald door de mensen met wie je omgaat, die je kunnen motiveren, en die je kunnen steunen als het even wat minder gaat.

Ik weet wat je meemaakt.

Sterkte ermee

Ik zou zeggen, zoek een gedragstherapeut. Een richting in de psychologie/psychiatrie waarbij gespit in het verleden niet centraal staat, maar vooral gekeken wordt naar het hier en nu. Wat zijn de problemen, ook wel hoe zijn ze ontstaan, maar vooral: welke doelen wil je stellen en welk plan maak je om die doelen te verwezenlijken. Daarbij word je begeleid. Gewoon concreet, praktisch en geen gezweef, als je een goeie hebt tenminste.
Linkje: http://www.riagg-rnw.nl/algemeen/rrnw_gedrag.htm

quote:

Op vrijdag 3 maart 2006 13:16 schreef nozem het volgende:
Je zwelgt in zelfmedelijden. Al 8/9 jaar student en nog steeds je P niet gehaald. Je gaat nooit naar de universiteit? En de reden daarvoor is dat je jezelf niet zo leuk en mooi vindt? Je moet je schamen. Andere mensen proberen er wel wat van te maken, hoe moeilijk het soms ook is. Het enige dat jij hebt gedaan is 8 jaar lang uit je neus zitten vreten, jezelf wentelend in je eigen tristesse, zonder er ook maar iets aan te doen.

Chapeau!

Dit is dus zo'n situatie waar dr. phil en de RET methode handig zou kunnen zijn. Laag zelfdunk, gevoel van falen en algehele melancholische depressieve neigingen brengen je idd helemaal in de put.

Maar goed, het wordt idd wel eesn een beetje tijd om wat te gaan doen met je leven, relatie verbroken? Wees blij, geen vrouw meer die je achter kan houden in wat je zelf wil doen.

stort je op je studie of ga desnoods een baan zoeken, denk je dat je met een opleding succesvol wordt? Er zijn genoeg andere manieren hoor.

Maar goed, het begint allemaal bij jezelf en je wil om te changen...

Ik zit me zo es wat af te vragen heh.
Waar is het in hemelsnaam fout gegaan?
Foute ouders? Gepest op school? Foute jeugd? Wou je pindakaas, maar kreeg je chocopasta?
Streven naar perfectie, en niet kunnen accepteren dat wat je gepresteerd heb omdat het beter kan lijkt er op als of je vroeger nogal in de steek ben gelaten ofzoiets
Iedereen in de kleuterklas je tekening uitlachen, jij deed alles fout en kon niks goed doen? Ik gis maar wat, maar vertel es..

Waar is het fout gegaan?

quote:

Op zaterdag 11 maart 2006 02:01 schreef MOD het volgende:
Ik zit me zo es wat af te vragen heh.
Waar is het in hemelsnaam fout gegaan?

Klopt - en dit is nu de hamvraag bij zowel wegkwijt chinpira en netflier. Dit is waar een psycholoog samen met de "patient" naar op zoek zal gaan, om vervolgens samen er aan te gaan werken.

Ik heb in een vergelijkbaren situatie gezeten, en had ook zoiets van "ik heb geen hulp nodig.. ik ken mezelf goed genoeg... ondertussen bleef ik in mijn slachtoffersrol m'n tijd te verdoen"

Je moet het wel een kans geven - dat gesprek met de psycholoog, en klikt het niet, vraag dan een ander. Sceptisch er tegenover staan is OK, maar je moet weel willen en open zijn, en opdrachten uit voeren. Het gaat meestal om zogeheten denkpatronen te herkennen die door wat dan ook ontstaan zijn - vaak onschuldige dingen-. Dit kunnen zelfs gedachten zijn waar je zelf altijd trots op bent geweest en wat je uniek maakte tov de rest

Mocht de stap naar de psycholoog nog te ver zijn, kijk dan eens in de witte boekenmarkt of iets dergelijks naar een klein boekje dat ik kan adviseren. Het is er meestal wel beschikbaar en kost maar een paar euro. Het boek heet "Leer gelukkig zijn" van Andrew Matthews. Een makkelijk te lezen boekje, maar oh zo herkenbaar voor mensen die het gevoel hebben geleefd te worden ipv te leven...

quote:

Op zaterdag 11 maart 2006 02:01 schreef MOD het volgende:
Streven naar perfectie, en niet kunnen accepteren dat wat je gepresteerd heb omdat het beter kan lijkt er op als of je vroeger nogal in de steek ben gelaten ofzoiets

Waar slaat dat op? Baseer je dat op iets wat je zelf heb meegemaakt of heb je dit zomaar ff bij elkaar gefilosofeerd?

quote:

Op zaterdag 11 maart 2006 00:01 schreef Seneca het volgende:
Het enige wat jij in mijn ogen nodig hebt is motivatie, passie, een bepaalde droom waar je naar toe wilt werken. Zonder passie geen motivatie, en zonder motivatie kom je nergens, hoe graag je ook uit dat dal wilt komen.

Zo denk ik er ook over. Ik geloof dat als een mens iets wilt hij/zij in staat is het te bereiken. Ik weet heel goed wat ik wil en ik weet dat er veel meer in me zit dan ik tot nu toe heb laten zien. Maar ik moet er iets voor doen. Ik wil er ook iets voor doen. Ik zit niet te wachten op halfzachte therapieën. Ik zal me er in het beste geval tijdelijk beter door voelen, maar over een paar jaar zal ik dan wéér in een enorme dip raken.

Ik wil er niet te diep op ingaan, maar ik zit nu idd in een situatie die niet erg motiverend is. Daarom keek ik zo ook uit naar een intensieve behandeling, omdat ik dan de kans heb om álles achter me te laten en iets nieuws op te bouwen. Maar als die behandeling zieleknijperij is en inhoudt dat ik 'moet inzien dat ik al die dingen niet hoef te bereiken omdat ik nu al goed genoeg ben' raak ik erdoor ontmoedigd. Maar goed, ik wacht maar af wat ze gaan voorstellen. Alleen baart hun houding die ze tegenover mij aannemen mij onrust. Zo van: "Goh, je hebt nu werk en 2 jaar geleden niet en daar mag je best trots op zijn." Fuck off! Ik ben niet verstandelijk beperkt en werk alleen is niet zaligmakend.

Ja... die droom...

Ik zie om me heen vrienden van me aan het werk gaan in banen en traineeships. Ook ik was voorbestemd om die kant op te gaan. Maar misschien ligt daar het probleem wel. Ik heb niet die droom om een traineeship te doen, en over twee jaar regiomanager te zijn, elk jaar 5% opslag, en zo doorgaan tot je 65e. Goed beschouwd heb ik mijn hele leven nog geen ultieme droom gehad waar ik naartoe wilde werken. Ik vond alle vakken op de middelbare school leuk, lastig om een keuze te maken etc. Ik heb nooit geweten wat ik wilde 'worden' enzo. En dat weet ik nu nog steeds niet... pfff.

Ik had altijd een hele brede interesse, maar nu het erop aankomt vind ik zo ontzettend weinig dingen leuk om te doen, qua werk.

quote:

Op zaterdag 11 maart 2006 22:49 schreef Netflier het volgende:

[..]

Waar slaat dat op? Baseer je dat op iets wat je zelf heb meegemaakt of heb je dit zomaar ff bij elkaar gefilosofeerd?

Misschien, maar ik wil wel eens de oorzaak weten, maar daar heb ik niks over gelezen in dit topic, dus om maar wat te noemen, misschien is het wat, misschien niet, maar elk oorzaak heeft zn gevolg en ouders dragen het grootste deel bij aan de opvoeding en de uiteindelijke resultaten die daar aan te pas komen.

Been there, done that...

Gaat wel weer over, voor je een meisje wordt. Enne, doe anderen en vooral de machinist een plezier, gooi jezelf aub niet voor de trein?

Maar goed, ik heb niet het hele topic gevolgd (veel te laat man), maar ik lees dat het inmiddels beter gaat? Nice Keep it up. Uiteindelijk is het 'zelfs' met mij allemaal goed gekomen, dus blijf hopen

quote:

Op maandag 6 maart 2006 22:33 schreef narcissist het volgende:
No More Mr Nice Guy van Robert Glover, geschreven voor mensen die te hard bezig zijn om andere tevreden houden terwijl ze zich zelf steeds verder achterop stellen. Hoe dan ook, zeker een interessant boek. Ik kan hem je overigens ook wel e-mailen als je intresse hebt.

Interessant, ik ben zeergeinteresseerd in dat boek, kan je het mij mailen? spemadresje apeding hete mail puntje com... Thanks!

En nu ga ik naar bed, tis weer mooi geweest voor vandaag...

Ik zou deze discussie graag voort willen zetten via MSN. Ik heb serieus problemen en wil zo snel mogelijk stappen ondernemen om ze op te lossen. Opnieuw in het psychisch cirquit komen en dat gewroet in mijn verleden zie ik niet meer zitten. I've been there already. En het had geen fuck geholpen. Nou ja, gebeurd is gebeurd en er is vast iets anders waar ik meer baat bij heb. Het verleden doet er minder toe dan het heden en de toekomst.

Is er iemand die weet of kan indenken wat ik voel en denkt hij/zij mij serieus te kunnen helpen?

By the way, dat boek van narcissist. Tof van je dat je hiermee komt. Maar ik ben niet bepaald een persoon die geen nee kan zeggen tegen anderen. Het is niet zo dat ik moet leren aan mezelf te denken i.p.v. anderen. Ik denk eerder zoveel aan mezelf dat ik aan anderen niet toekom. Niet dat andere mensen me niks kunnen schelen, want als anderen in de problemen zitten vind ik dat natuurlijk niet leuk en als ik kan helpen probeer ik dat ook. Maar misschien ligt dat boek geen betrekken op deze context?

Je bent gewoon lui, net als ik. Misschien zou je het eens in de criminele sector moeten proberen. Veel mensen die in het echte leven niet slagen, slagen wel in de criminaliteit.

Maar uiteindelijk ga je van kwaad tot erger, tenzij je het goed doet

TS zei zelf al, zo heel interessant is het nou ook weer niet hoe het allemaal zo gekomen is. Sommige mensen hebben jeugdtrauma's en dan is het zinvol om daarover te praten, maar je kan ook in de problemen komen omdat je persoonlijkheid niet zo stabiel is. So what.
Het is klassiek dat mensen die wel georganiseerd in elkaar zitten gaan roepen: die moet een schop onder z'n reet hebben. Gedeeltelijk hebben ze gelijk, omdat je veel van je wilskracht moet hebben, maar aan de andere kant hebben ze geen flauw idee hoe het is om zo in elkaar te zitten. Je mist gewoon elke vorm van discipline van binnenuit en dan sta je totaal anders in de wereld.
Therapie kan heel zinvol zijn, maar dan een praktische variant: plan maken, stapsgewijs plan uitvoeren, leren over je persoonlijkheid en hoe je jezelf in de toekomst kunt handhaven.

Ik heb zelf ook totaal geen discipline en dat is behoorlijk kut, maar ik vecht keihard om me te handhaven en dat lukt me inmiddels goed. Pas toen ik mezelf een beetje snapte kon ik mijn plan gaan trekken en mijn leven werd pas echt leuk rond m'n dertigste. Die hele twintiger jaren waren een gevecht tegen me verliezen in ledigheid.
Die schop onder je reet geef je jezelf voortdurend, maar daar red je het niet mee. Je gaat jezelf haten dat het je niet lukt. Maar uiteindelijk het is wel te doen, ik heb nu mijn leven voor elkaar zoals ik het hebben wil en ik ben daar eerlijk gezegd heel trots op.
Sterkte er mee TS, je bent goed op weg zo te zien en als het je lukt is dat een enorme kick!

quote:

Op zondag 12 maart 2006 15:55 schreef Mjam het volgende:
Therapie kan heel zinvol zijn, maar dan een praktische variant: plan maken, stapsgewijs plan uitvoeren, leren over je persoonlijkheid en hoe je jezelf in de toekomst kunt handhaven.

Hier ben ik naar op zoek. Ik kan me trouwens helemaal vinden in jouw verhaal. Weet je misschien waar ik zo'n therapie moet zoeken? Ik kom er niet uit? Ik ga nu naar een psycholoog en een bemiddelingsorganisatie. Ik ga er nog maar kort heen, maar het voelt niet goed. Ze beginnen nu al te roepen dat 'ik niet zo hard moet zijn voor mezelf' en dat staat me gewoon tegen. Ik zit niet meer te wachten op medelijden. Ik wil geen gesprekken zo van "je ouders hebben dit gedaan en zodoende ben je nu zo geworden". Ik hoop dat ik iets aan kan aangrijpen om mijn hele leven opnieuw te ordenen. Een soort van intensieve therapie waarbij je voortdurend gecoached wordt om de ambities tot daden om te zetten en ook wil ik gesprekken hebben om mij zelfverzekerder te voelen. Het oude leven kan ik vrijwel volledig achter me laten, want ik heb met niemand meer een speciale band. Men wil me wel helpen, maar alleen als ik erom vraag, dus is dat voor mij een reden om op zoek te gaan naar nieuwe mensen. Maar toch blijf ik steken in de situatie waarin ik nu zit. Als ik naar de dokter ga voor een verwijzing kom ik weer terecht in het 'psychische cirquit' en dat wil ik niet meer. Ik ben bijna 26 en ik wil niet nog meer kostbare jaren vergallen.

quote:

Op zondag 12 maart 2006 16:20 schreef Netflier het volgende:
Maar toch blijf ik steken in de situatie waarin ik nu zit.

Het lijkt erop dat jij niets, maar dan ook níets een kans geeft. Ik lees al weken in diverse topics hetzelfde negatieve gezeur van je.
"Ik wil niet dit."
"Ik wil niet dat."
"Het is hun schuld."
Je lijkt wel een zeurend kind.
Je wil alleen iemand/ een instantie die je intensief en voortdurend coacht, zeg je in de post hierboven. Oftewel, iemand die je gedurende de rest van je leven aan het handje neemt.
Nee, dáár zal je van groeien!
Je kunt er ook voor kiezen eens te gaan onderzoeken hoe je nou eigenlijk in elkaar steekt en waarom jij bepaalde dingen doet of juist niet doet. En tja, dan zul je toch een stukje verleden erbij moeten pakken.
Maar als je liever blijft zeuren is dat natuurlijk ook je goed recht.

quote:

Op zondag 12 maart 2006 16:20 schreef Netflier het volgende:

[..]

Hier ben ik naar op zoek. Ik kan me trouwens helemaal vinden in jouw verhaal. Weet je misschien waar ik zo'n therapie moet zoeken? Ik kom er niet uit? Ik ga nu naar een psycholoog en een bemiddelingsorganisatie. Ik ga er nog maar kort heen, maar het voelt niet goed. Ze beginnen nu al te roepen dat 'ik niet zo hard moet zijn voor mezelf' en dat staat me gewoon tegen. Ik zit niet meer te wachten op medelijden. Ik wil geen gesprekken zo van "je ouders hebben dit gedaan en zodoende ben je nu zo geworden". Ik hoop dat ik iets aan kan aangrijpen om mijn hele leven opnieuw te ordenen. Een soort van intensieve therapie waarbij je voortdurend gecoached wordt om de ambities tot daden om te zetten en ook wil ik gesprekken hebben om mij zelfverzekerder te voelen. Het oude leven kan ik vrijwel volledig achter me laten, want ik heb met niemand meer een speciale band. Men wil me wel helpen, maar alleen als ik erom vraag, dus is dat voor mij een reden om op zoek te gaan naar nieuwe mensen. Maar toch blijf ik steken in de situatie waarin ik nu zit. Als ik naar de dokter ga voor een verwijzing kom ik weer terecht in het 'psychische cirquit' en dat wil ik niet meer. Ik ben bijna 26 en ik wil niet nog meer kostbare jaren vergallen.

Je wilt zo snel mogelijk stappen ondernemen, zeg je.
Dat impliceert ergens dat je nog even wacht dus.
Wat is er mis met nu en gewoon doen?

Je wilt constante begeleiding, zeg je.
Ik neem aan dat je wel begrijpt dat dat niet kan.
Had je bij je moeder moeten blijven en had je moeten stoppen met groeien toen je 4 was.


Therapie wil je niet, je zit er net, en nu al voelt het niet goed.
Je wilt geen smoesjes of excuses aangedragen krijgen waarom je bent wie je bent nu.
Maar tegelijkertijd wil je niets meer met het verleden te maken hebben.
Daarmee wijs je toch met een vinger naar dat verleden.

Ze willen je helpen, maar alleen als ik daarom vraag, zeg je.
Wat is daar mis mee?
Wil je het voorgekauwd krijgen?
Wil je een chronische bemoeienis?
Wil je dat ieder initiatief van jou meteen uit handen genomen wordt?

Weet je wat jij mist?
Volwassenheid.
Je wilt een hoop, maar wil er weinig voor doen, écht doen.
Morgen begin je, zeg je, vandaag nog niet.
En het waarom daarvan, leg je bij anderen.

Grow up.

Ik denk dat ik hier niets wijzer ga worden. Je kent de situatie maar voor een klein deel en ik ga de rest ook niet publiekelijk aan de grote klok hangen. Ik merkte via dit forum dat er meer is dan alleen maar een psycholoog of een psychiater waartegen je je verhaal moet houden. Ik heb het al meegemaakt en het gaat niet helpen, dat weet ik zeker. Er is meer, maar waar ik moet beginnen weet ik niet. Ik weet nu ook dat ik niet de enige ben met dit probleem, iets wat ik wel altijd had gedacht. Ik had gehoopt dat iemand met een tip komt waarmee ik zelf een begin kan maken om het op te lossen. Maar ik denk dat het beter is hier niet meer te posten. Het is nl niet mijn topic.

quote:

Op zondag 12 maart 2006 17:33 schreef Netflier het volgende:
Ik denk dat ik hier niets wijzer ga worden. Je kent de situatie maar voor een klein deel en ik ga de rest ook niet publiekelijk aan de grote klok hangen. Ik merkte via dit forum dat er meer is dan alleen maar een psycholoog of een psychiater waartegen je je verhaal moet houden. Ik heb het al meegemaakt en het gaat niet helpen, dat weet ik zeker. Er is meer, maar waar ik moet beginnen weet ik niet. Ik weet nu ook dat ik niet de enige ben met dit probleem, iets wat ik wel altijd had gedacht. Ik had gehoopt dat iemand met een tip komt waarmee ik zelf een begin kan maken om het op te lossen. Maar ik denk dat het beter is hier niet meer te posten. Het is nl niet mijn topic.

tip : niet wachten op het moment dat alle voorwaarden daar zijn om te kúnnen beginnen.

begin nu, en schep de voorwaarden zelf, stap voor stap.

Ik ga er verder niet op in, maar ik heb zojuist ergens gevonden wat ik zocht. Een behandeling die heel praktijkgericht is en absoluut niet lijkt op datgene wat 'gewone' psychologen en psychiaters kunnen bieden. Het is een erkende behandeling; ik kom bijvoorbeeld niet bij Emiel Ratelband terecht of iemand die me vertelt wie ik in mijn vorige leven was of weet ik wat. Toen ik las voor wie de behandeling is herkende ik daar 100% mezelf in.

Ik voelde me een paar uur geleden ongelooflijk kut en zag het niet meer zitten. Mijn oog viel op een artikel in een oud tijdschrift. (Ik ben thuis aan het opruimen.) Het kan bijna geen toeval meer zijn, want ik had 't echt nodig. Ik zie het nu wat positiever in. Ik heb zojuist een mailtje gestuurd, dus nu is het afwachten wat er gaat komen. Maar ik voel me hier heel goed bij.

Maar ik ga er verder niet op in, zoals ik al zei. Wat Mjam zei, de meesten kunnen het niet begrijpen.

quote:

Op zondag 12 maart 2006 21:18 schreef Netflier het volgende:
Ik ga er verder niet op in... blababla zeg dan niets.
Ik zie het nu wat positiever in blabla bla
Maar ik ga er verder niet op in, zoals ik al zei. Wat Mjam zei, de meesten kunnen het niet begrijpen.

omg 1 artikeltje en ..... nee, ga er vooral maar niet op in

hoeven wij het ook niet te doen

Ik ben heel benieuwd wat je gevonden hebt! Ik moest zelf denken aan een columnist die een tijd voor de Volkskrant schreef, Jean-Pierre van de Ven. Hij werkt als psychotherapeut bij de Universiteit van Amsterdam. Ik vond zijn columns leuk om te lezen, hij was niet zweverig en ik dacht: "Als ik therapie nodig zou hebben zou ik hem opzoeken". Hij is cognitief gedragstherapeut, dus kort gezegd is het uitgangspunt dat je met zelfinzicht en wilskracht tot gedragsverandering kan komen.
Met een aantal collega's geeft hij ook therapie via internet. Klinkt in eerste instantie bizar, maar hij heeft een goede naam en reputatie te verliezen, dus wie weet. Het geeft al aan dat het niet om gespit gaat in de omstandigheden, je maakt onder begeleiding zelf een programma en daar word je bij ondersteund. Site: http://info.interapy.nl/template_home.php?id=0

[ Bericht 0% gewijzigd door Mjam op 12-03-2006 23:04:52 ]

Ik ben uiteindelijk uitgekomen op dit. Met name deze pagina is heel interessant.

Ik denk dat dit me de kans biedt om alles anders te doen.

Kan geschikt zijn, al staat er op deze site niet zo veel informatie dat je een beeld krijgt van de behandeling. Er staan vooral voorbeelden op van problemen die je kunt hebben. Het feit dat je veel herkent geeft al aan dat het reëel is dat je hulp zoekt. Ze geven aan dat ze intensieve behandeling en groepsgewijze intensieve behandeling bieden.
Omdat jij duidelijk voor je hebt wat je wel en niet wilt in een behandeling, moet je dat wel even goed checken denk ik. Ik vraag me nl. af of dit wel zo "anders" is dan wat "gewone" psych.'s kunnen bieden (zoals je hierboven zei). Symfora is zo te zien een gewone instelling voor geestelijke gezondheidszorg, vergelijkbaar met bijv. het RIAGG.

Nog eens wat, je zegt dat je alles anders wil gaan doen, een nieuw leven beginnen eigenlijk, met nieuwe contacten. Ik snap die wens heel goed, maar ik geloof niet dat het een realistische oplossing is. Je hebt wellicht gewoon een stoornisje in je persoonlijkheid onder de leden, net als ik, en dat sleep je overal mee naar toe, al ga je naar de Stille Zuidzee. Het gaat er juist om dat je helemaal niet zo dramatisch hoeft te veranderen. Ik ben nog precies zo als 10 jaar geleden, maar nu snap ik hoe het zit, ik kan de lol er wel van inzien en ik heb vooral heel veel gedaan aan mijn levensomstandigheden. Als het niet in je zit, dan maar structureren en ordenen van buitenaf. Werkt goed. Goed genoeg in ieder geval. En ik vind "ons soort mensen" altijd leuk in de omgang, lekker chaotisch en onvoorspelbaar. Ik heb niks met controlfreaks, die zou ík nou weleens een trap onder hun reet willen geven.

vraag ik me af wat je op je CV gaat zetten als je zoveel jaar niets gedaan hebt?
je kan niet wat gaan verzinnen natuurlijk neem ik aan...

succes met de draad weer oppakken.

Tja Netflier, ook al zal ik volgens jou behoren tot de mensen 'die het wel niet zullen snappen' , ik ben het volledig eens met onderstaande quote van Mjam:

quote:

Op zondag 12 maart 2006 23:36 schreef Mjam het volgende:
Kan geschikt zijn, al staat er op deze site niet zo veel informatie dat je een beeld krijgt van de behandeling. Er staan vooral voorbeelden op van problemen die je kunt hebben. Het feit dat je veel herkent geeft al aan dat het reëel is dat je hulp zoekt. Ze geven aan dat ze intensieve behandeling en groepsgewijze intensieve behandeling bieden.
Omdat jij duidelijk voor je hebt wat je wel en niet wilt in een behandeling, moet je dat wel even goed checken denk ik. Ik vraag me nl. af of dit wel zo "anders" is dan wat "gewone" psych.'s kunnen bieden (zoals je hierboven zei). Symfora is zo te zien een gewone instelling voor geestelijke gezondheidszorg, vergelijkbaar met bijv. het RIAGG.

En mag ik je attenderen op een specifiek genoemde contra-indicatie :

quote:

het ontkennen van een eigen aandeel in de problemen en alle oorzaken buiten jezelf leggen

Het komt er dus op neer dat je hoe dan ook in de spiegel zult moeten kijken, je zelf zult moeten analyseren, waarom jij bepaald gedrag vertoont, hoe dat zo gekomen is en hoe je dat anders zou kunnen gaan doen. Ik zeg dit niet om je te ontmoedigen, maar wees erop voorbereid dat je de hand in eigen boezem moet steken.
_{En in het geval dat je denkt, wat lult dat mens toch, ik heb een vergelijkbare 'behandeling' gevolgd. Dus ja, ik weet waar ik over lul.}

Je zegt dit:

quote:

Op zondag 12 maart 2006 12:48 schreef Netflier het volgende:
Opnieuw in het psychisch cirquit komen en dat gewroet in mijn verleden zie ik niet meer zitten. I've been there already.

Maar realiseer je je dat 'het verleden' een belangrijke rol speelt bij de behandeling op De Enk of De Zwaluw (of welk psychotherapeutisch centrum dan ook)?

quote:

Samen met groepsgenoten gaat u vervolgens na op welke manier u in uw huidige leven tegen conflicten en problemen aanloopt en leert u verband te leggen met gebeurtenissen uit uw levensgeschiedenis. U probeert deze gebeurtenissen een plaats te geven in uw leven en u onderzoekt manieren waarop u anders tegen situaties aan kunt kijken.

quote:

het bespreken en verhelderen van ervaringen en herinneringen van u en uw familieleden

Als je je problemen echt grondig wil aanpakken, kom je er niet onderuit Netflier.
Ik hoop oprecht dat je je er niet door laat afschrikken. Intensieve psychotherapie (al dan niet klinisch) kan een ommekeer in je leven betekenen. Maar het is heel hard werken.

[ Bericht 1% gewijzigd door Moonah op 13-03-2006 19:41:27 ]

Je word hier nogal hard aangepakt (is ook wel eens nodig, daar niet van) maar ik kan me er wel in vinden. En ik begrijp ook dat je niet staat te springen om psychische hulp als ze je in het verleden ook geen steek verder konden helpen.
_{tevens tvp}

wie betaalt dan alles voor je. en je vriendin en vrienden zeggen ook niks. als je echt jezelf zo bezig bent te verneuken ga dan naar een psycholoog of zoek een full-time baan ofzo.

quote:

Op maandag 13 maart 2006 19:36 schreef Moonah het volgende:
Maar realiseer je je dat 'het verleden' een belangrijke rol speelt bij de behandeling op De Enk of De Zwaluw (of welk psychotherapeutisch centrum dan ook)?

Ja, dat realiseer ik me. Ze moeten immers erachter komen waar de oorzaak ligt. Ik ben niet achterlijk.

Maar realiseer jij je dat het niet zo makkelijk is als jij verwoordt? Je kent maar een heel klein deel van de situatie en je pikt het waarschijnlijk heel anders op dan ik bedoel. Ik ga ook niet alles hier op het forum gooien omdat dat te persoonlijk en pijnlijk is en waarbij andere mensen zijn betrokken.

Ik heb een reactie gehad en het komt erop neer dat ik een keer moet langskomen om te kijken of de behandeling bij me aansluit. Dus dat ga ik doen en dan hoor ik meer wat me te wachten kan staan en wat me dat zal opleveren.

He, zelfde situatie als hier, alleen ben je 6 jaar verder.
Ook mijn opleiding is een ramp, doe ICT, loop achter, en doe er waarschijnlijk een half jaar langer over. heb geen vriendin, simpel omdat ik "the balls" niet heb op er ook maar iets voor te doen. Uitgaan is eenr amp, aangezien ik niet kan dansen en als ik stil sta met een pilsje voel ik me al helemaal een loser.
Heb wel vrienden, aardig enzo, maar daarmee zit ik bijna elke dag in de coffeeshop, en daarnaast zie ik ze nooit.
Heb geen zin om te leven, heb geen zin in een toekomst van werken, eten, slapen, werken , eten, slapen etc etc, maar heb ook geen zin om mezelf voor de trein te gooien, want daar schiet ik ook nix mee op. Heb geen ambities, geen talent ergens voor, en heb ook geen hobbies. Ik werk niet, niet omdat ik niet wil, maar omdat het er niet van komt, en ik er vrij weinig mee opschiet.

Zucht... ik hoop dat ik hier goed zit, want dit moest ff eruit

quote:

Op maandag 13 maart 2006 22:22 schreef -Muse- het volgende:
Heb geen ambities, geen talent ergens voor, en heb ook geen hobbies.

Vroeg of laat zullen die komen, daar ben ik van overtuigd. Ik geloof dat ieder mens een roeping heeft. Het is natuurlijk wel zo dat de één er meer mee bezig is dan de ander. Sommigen leven 'carpe diem' terwijl anderen zich beter voelen als ze doelen in het vooruitzicht hebben. Wat het beste is, is voor iedereen anders.

Talent heb je zeker wel. Iemand in mijn omgeving roept altijd dat ze nergens goed in is, terwijl ze echt een persoon is waar je naar toe gaat voor raad en peptalk. Dus mensen helpen is haar talent en dat moet je zéker niet achteropstellen met bijvoorbeeld iets als een creatieve gave of intelligentie.

quote:

Op maandag 13 maart 2006 22:34 schreef Netflier het volgende:

[..]

Talent heb je zeker wel. Iemand in mijn omgeving roept altijd dat ze nergens goed in is, terwijl ze echt een persoon is waar je naar toe gaat voor raad en peptalk. Dus mensen helpen is haar talent en dat moet je zéker niet achteropstellen met bijvoorbeeld iets als een creatieve gave of intelligentie.

Dat hoor ik ook van mensen in mijn omgeveing, maar wat nou als je er niets mee wilt doen? Werken in de verpleging zou goed voor mij zijn, maar laat ik daar nou echt geen interresse in hebben.

Heb al een aantal "emotional sinkdowns" gehad waarbij ik oa mn kaper aan stukken heb geslagen. Daarna wouden mn ouders mij naar een psycholoog sturen, maar daar is uiteindelijk niets van gekomen....
Zelf heb ik geen zin om naar een psycholoog te gaan, omdat ik niets persoonlijks los wil laten, niet aan mn vrienden, niet aan mn ouders, en dus ook niet aan een psycholoog.

Ik herken me er wel in. Maar ik ga hier geen goedbedoelde adviezen geven.
Je weet zelf immers donders goed wat je wel en niet moet doen.

Goed, eentje dan:

Zorg dat je elke dag iets doet waar je trots op kan zijn.
Dat je aan het eind van de dag in de spiegel kan kijken en tegen jezelf kan zeggen:
'Je bent weer een stap vooruit, jongen.'

Je wil niet voor een trein springen.
Niemand wil voor een trein springen.

Het leven is die kant op.
Wandel ze.

quote:

Op maandag 13 maart 2006 22:45 schreef -Muse- het volgende:
maar wat nou als je er niets mee wilt doen?

Ieder mens heeft verbeteringsdrang. Ieder mens wil zich ontwikkelen. Het feit dat je je er geen voorstelling van kan maken betekent dat je je er niet bewust van bent. Maar onbewust weet je wel waar je goed in bent. Misschien is het wel datgene wat je altijd graag deed - ik noem maar wat, klussen in huis - maar heeft je omgeving je aangespoord om iets anders te doen.

Als het je werkelijk niets zou interesseren zou je hier ook niet posten.

Waar is ts?

quote:

Klachten en problemen

Als u van een of meer van onderstaande problemen last heeft, kan Zwaluw & Enk mogelijk iets voor u betekenen:

*

depressiviteit
*

spanningen
*

eetproblemen
*

zelfbeschadiging of suïcidegedachten
*

identiteitsproblemen
*

minderwaardigheidsgevoelens of een negatief zelfbeeld
*

problemen met sexualiteit
*

gevolgen van traumatische ervaringen als mishandeling of misbruik
*

contactproblemen; geen vrienden/vriendinnen hebben, je onbegrepen of eenzaam voelen
*

studie- of werkproblemen, bijvoorbeeld door het niet kunnen hanteren van kritiek of conflicten.

Heeft u één specifiek probleem en bent u tevreden over uw functioneren op de meeste levensterreinen, zoals relaties, familiecontacten, studie, werk of hobbies, dan is een (dag)klinische behandeling meestal niet nodig. Wanneer u vastloopt op meer terreinen en/of eerdere (ambulante) hulp onvoldoende resultaat heeft geboden, is het zinvol om een intensieve behandeling te overwegen.

Wanneer bij u persoonlijkheidsproblematiek is vastgesteld, kan behandeling bij Zwaluw & Enk een goede optie zijn.

Dat moet je toch niet willen kerel... verman jezelf en maak je studie af, je bent gewoon lui.

quote:

Op maandag 13 maart 2006 22:22 schreef -Muse- het volgende:
He, zelfde situatie als hier, alleen ben je 6 jaar verder.
Ook mijn opleiding is een ramp, doe ICT, loop achter, en doe er waarschijnlijk een half jaar langer over. heb geen vriendin, simpel omdat ik "the balls" niet heb op er ook maar iets voor te doen. Uitgaan is eenr amp, aangezien ik niet kan dansen en als ik stil sta met een pilsje voel ik me al helemaal een loser.
Heb wel vrienden, aardig enzo, maar daarmee zit ik bijna elke dag in de coffeeshop, en daarnaast zie ik ze nooit.
Heb geen zin om te leven, heb geen zin in een toekomst van werken, eten, slapen, werken , eten, slapen etc etc, maar heb ook geen zin om mezelf voor de trein te gooien, want daar schiet ik ook nix mee op. Heb geen ambities, geen talent ergens voor, en heb ook geen hobbies. Ik werk niet, niet omdat ik niet wil, maar omdat het er niet van komt, en ik er vrij weinig mee opschiet.


Zucht... ik hoop dat ik hier goed zit, want dit moest ff eruit

Ik weet niet hoor, ik ben geen psychiater, maar dit klinkt als een gewone, doordeweekse, ordinaire depressie. Dom dat je daar niks aan gaat / laat doen, depressies zijn vaak goed behandelbaar, o.a. met medicijnen. Nu laat je je leven gewoon door je vingers glippen.