Jezelf helemaal verneukt hebben

quote:

Op vrijdag 3 maart 2006 13:17 schreef wegkwijt het volgende:

[..]

Het is ook niet uit te leggen denk ik. Vervelende is dat niemand maar dan ook echt niemand het begrijpt. Ik wil helemaal niet met een psycholoog praten. Ik wil mezelf ook helemaal niet beter voelen. Ik wil mezelf gewoon niet zijn. En dat kan niet. Waarom ik dit verhaal post? Ik zou zo graag willen dat er iemand is die een beetje hetzelfde heeft.

ik heb met ongeveer hetzelfde gezeten, ongeveer 2 jaar lang. Een soort onbewuste drang om je hele leven om zeep te helpen. Gelukkig ben ik met een hele goede psychiater in contact gekomen, en dat heeft alles veranderd. Ik heb nog wel te maken met enkele naweeen van dat destructieve gedrag, maar dat wordt steeds minder. en zelf ben ik gelukkiger dan ik ooit ben geweest. Achteraf ben ik blij dat het is gebeurd, want het heeft me gedwongen een hoop dingen te herzien, mijzelf beter te leren kennen, en mij sterker gemaakt. Voor hetzelfde geld was ik nog steeds door aan het sukkelen.

quote:

Op maandag 6 maart 2006 20:27 schreef wegkwijt het volgende:

[..]

Eerste 2 dagen sinds ik mij kan herinneren dat ik me gewoon fijn voel ookal loopt t niet zoals het moet. Het psychologencentrum heeft een wachttijd van 2 tot 3 weken dus ik word gebeld voor een afspraak. Ik heb er een goed gevoel over en zie eindelijk weer een toekomst. Mn beste vriend heb ik ook op de hoogte gesteld vandaag en heb hem gevraagd om binnenkort naar een opendag te gaan op een ander universiteit

Het feit dat je eindelijk actie hebt ondernomen is zeer positief te noemen.
Het begin is gemaakt. Succes!

Wegkwijt, jouw leven staat nog redelijk op de rails in verhouding tot mijn situatie. Net als jou heb ik 8/9 jaar niets gedaan. Ik had wat psychische probleempjes, maar vind het geen excuus. Ik heb zelfs niet eens lol gehad. En ik wilde dat ik maar 2/3 jaar heb verneukt, maar bij mij is het mijn hele leven. Mijn familie, niet mij ouders maar mijn ooms en tantes, pronken met hun kinderen die zo succesvol zijn omdat ze een moeilijke studie gedaan hebben en ook nog 's kindjes geproduceerd hebben en ze praten tegen mij alsof ik een simpele ziel ben. Dat is heel pijnlijk, zowel voor mijn moeder die het al vreselijk moeilijk heeft als voor mij. Vandaag was ik totaal geflipt, maar nu heb ik mezelf redelijk onder controle dankzij oxazepam wat de dokter mij vandaag had voorgeschreven. Het ergste vind ik dat ik mijn naasten het zo vreselijk moeilijk maak.

Maar goed, soms zie ik het ook rooskleuriger. Ik wordt over een paar weken 26, dus zo vreselijk oud ben ik nog niet. Hoewel ik me soms wel oud voel, o.a. als ik denk aan mensen die jonger zijn dan ik en al reeds 3 kinderen hebben. Mijn nichtje van 17 gaat dit jaar trouwen. Ze is Christen zoals de rest van mijn familie. Ze is er trots op dat ze als maagd het huwelijk ingaat. Vandaar dat ze ook nogal haast ermee maakt, dus ik verwacht over een jaar dat mijn grootouders overgrootouders gaan worden. Maar ik ben dus weer anders. Ik vind het moeilijk dat zoveel jaren vergooit zijn, maar wie weet kan ik dat allemaal de komende jaren goed gaan maken. Ik moet wat vakken HAVO halen voordat ik aan een HBO-studie kan beginnen. Ik wil het echt doen, dus ik heb al erg gepleit bij de hulpverlening waar ik nu zit dat ik een stok achter de deur nodig heb. Kan ik in 2007 beginnen en ben ik 31 als ik afgestudeerd ben.

Maar jij hebt dus dan een WO-diploma. Dus je hebt het dan toch beter geflikt dan ik.

quote:

Op maandag 6 maart 2006 22:09 schreef Netflier het volgende:
Wegkwijt, jouw leven staat nog redelijk op de rails in verhouding tot mijn situatie. Net als jou heb ik 8/9 jaar niets gedaan. Ik had wat psychische probleempjes, maar vind het geen excuus. Ik heb zelfs niet eens lol gehad. En ik wilde dat ik maar 2/3 jaar heb verneukt, maar bij mij is het mijn hele leven. Mijn familie, niet mij ouders maar mijn ooms en tantes, pronken met hun kinderen die zo succesvol zijn omdat ze een moeilijke studie gedaan hebben en ook nog 's kindjes geproduceerd hebben en ze praten tegen mij alsof ik een simpele ziel ben. Dat is heel pijnlijk, zowel voor mijn moeder die het al vreselijk moeilijk heeft als voor mij. Vandaag was ik totaal geflipt, maar nu heb ik mezelf redelijk onder controle dankzij oxazepam wat de dokter mij vandaag had voorgeschreven. Het ergste vind ik dat ik mijn naasten het zo vreselijk moeilijk maak.

Maar goed, soms zie ik het ook rooskleuriger. Ik wordt over een paar weken 26, dus zo vreselijk oud ben ik nog niet. Hoewel ik me soms wel oud voel, o.a. als ik denk aan mensen die jonger zijn dan ik en al reeds 3 kinderen hebben. Mijn nichtje van 17 gaat dit jaar trouwen. Ze is Christen zoals de rest van mijn familie. Ze is er trots op dat ze als maagd het huwelijk ingaat. Vandaar dat ze ook nogal haast ermee maakt, dus ik verwacht over een jaar dat mijn grootouders overgrootouders gaan worden. Maar ik ben dus weer anders. Ik vind het moeilijk dat zoveel jaren vergooit zijn, maar wie weet kan ik dat allemaal de komende jaren goed gaan maken. Ik moet wat vakken HAVO halen voordat ik aan een HBO-studie kan beginnen. Ik wil het echt doen, dus ik heb al erg gepleit bij de hulpverlening waar ik nu zit dat ik een stok achter de deur nodig heb. Kan ik in 2007 beginnen en ben ik 31 als ik afgestudeerd ben.

Maar jij hebt dus dan een WO-diploma. Dus je hebt het dan toch beter geflikt dan ik.

Misschien moet je leren je eigen leven te leiden, wat interesseert jouw het wat zij van jou vinden. Wellicht een goed boek eens te lezen is:
No More Mr Nice Guy van Robert Glover, geschreven voor mensen die te hard bezig zijn om andere tevreden houden terwijl ze zich zelf steeds verder achterop stellen. Hoe dan ook, zeker een interessant boek. Ik kan hem je overigens ook wel e-mailen als je intresse hebt.

Kijk, dat is nu waar ik in het proces van ben te voorkomen. Ik ga stoppen met mijn HBO opleiding omdat ik niet tot mijn 27ste zonder resultaat wil studeren, maar gelukkig is mijn HB al mijn derde beroepsopleiding dus ik heb al wat om op terug te vallen (ik weet niet of dit bij jouw het geval is).
Ik ben inmiddels op zoek naar een baan en probeer tevens mijn P alsnog te halen (gaat over 1 vak).
Daarlang werk ik (natuurlijk geen full-time, slechts een dag of 2) en heb ik mijn leefpatroon veranderd door te fitnessen e.d. Dat is een hoop op 1 keer en het is belangrijk dat je alles uitbalanceerd om niet eraan te gaan. Maar ik probeer mijn leven een positieve draai te geven ten koste van alles.

Je kunt wel lekker door blijven studeren zonder een zak uit te voeren, maar zoiets als de eeuwige student gaat niet op. Als je nu nog niet je P hebt is het duidelijk dat de opleiding je niet ligt. Zoek een baan en probeer ervan te maken wat kan. Als je wilt en de kans kunt grijpen kun je dan alsnog proberen HBO te halen. Slechts weinigen willen omgaan met een eeuwige student als ze zelf hun leven op rails hebben staan.

Leerzaam topic. Nooit verwacht zo'n schok van herkenning aan te treffen. Lurkte wat mee maar wil toch even mijn verhaal kwijt.

Ook ik ben nu zo'n 2 a 3 jaar aan het vergooien. Ik doe niks, of af en toe een uitzendbaan, terwijl ik al 8 jaar aan de universiteit studeer. Het verschil met de TS is dat bij mij de studie bijna afgerond is, maar dat ik er niet toe kom om daadwerkelijk de studie af te ronden. Ik moet nog 3 tentamens en een halve scriptie afmaken (het onderzoek is al gedaan...). En dit moet ik al zo'n twee jaar. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan dat ik nog niet klaar ben.

Hoe dit zo gekomen is? Tijdens mijn afstudeeronderzoek kreeg ik een baan aangeboden. Hier ben ik op ingegaan, in de veronderstelling dat ik desnoods 's avonds of in het weekend mijn scriptie wel zou afronden. Niet dus. Mijn begeleider was niet tevreden over mijn scriptie, al was het niet reddeloos verloren. Ik gaf hem de vinger en ben aan het werk gegaan. Na een jaar werken werd mijn contract niet verlengd oa door bezuinigingen, maar ik voelde me ook niet helemaal op mijn plaats (zat in een branche die niet aansloot op mijn studie), dus dat was geen ramp. Ondertussen was er een jaar verstreken en moest ik dus alsnog afstuderen. Dit was begin 2004. En in die fase zit ik nu nog steeds...

Mijn vrienden en familie zijn wel op de hoogte van de situatie, al ben ik verre van open in gesprekken over deze situatie. Ik reageer kortaf, of zeg nietszeggende dingen als "tja we zien wel wat het wordt". Ultieme conversationkillers. Ik heb heel lang gelogen over de situatie, en steeds gezegd: "over twee maanden ben ik klaar met de studie". En na elke twee maanden weer een nieuw excuus verzinnen. Ik heb wel last van een schuldgevoel tegenover mijn ouders. Ik weet dat zij het er heel moeilijk mee hebben (slapeloze nachten etc...), maar zij leggen me in principe geen druk op. Elke keer benadrukken ze weer dat ik moet doen wat ik leuk vind, als ik maar iets ga doen... Probleem is dat ik zelf die studie ook gewoon wil afronden, maar dat ik er op één of andere manier absoluut de motivatie niet meer voor heb.

Ik vind mezelf overigens niet depressief, althans dat denk ik. Ik heb bijvoorbeeld absoluut geen zelfmoordneigingen, en haal voldoende plezier uit andere dingen. Heel herkenbaar is het 'wachten op de avond', om leuke dingen te gaan doen. Overdag doe ik echt niks. Lang in bed liggen, krant lezen, internetten. Om dit te doorbreken heb ik een klein jaar een kantoorbaan gehad. Dat had mijn ritme in principe moeten verbeteren, maar ik bleef laat naar bed gaan en kwam altijd verrot aan. Omdat het zo'n simpel data-entry uitzendbaantje was maakte dat niet uit. Ik presteerde daar echt niks en vloog er een paar keer bijna uit vanwege ondermaatse prestaties. Onbeperkt internet hielp daar ook niet echt bij. Toen dat project klaar was, en ik weer thuis zat, zat ik binnen 3 dagen weer in mijn oude nachtritme. En daar zit ik nu nog steeds in, gezien de tijd van posten.

Ik ben er inmiddels achter dat ik contact op moet nemen met een psycholoog, en heb inmiddels een verwijsbriefje van de dokter gehaald. Het lezen van dit topic heeft me in ieder geval wel een duw gegeven om ook de volgende stap te zetten.

Ik ben gisteren en vandaag naar hulpverlenersinstanties gegaan om te bespreken hoe ik behandeld moet worden. Ik heb er geen goed gevoel over. Ik heb het idee dat ik weer in het psychische cirquit terecht ga komen. Ik heb dat al meegemaakt; de hulpverleners kwamen continu dat mijn omgeving van invloed geweest moet zijn wat de situatie veroorzaakt heeft. Zal allemaal wel, maar ik merkte dat ik mezelf dan in een slachtofferrol plaatste. Iedereen maakt weleens moeilijke dingen mee, maar de tegenslagen van het leven maken je sterk. De hulpverleners die ik in het verleden bezocht konden me niet helpen en ik zie het helemaal niet zitten dat de situatie zich weer gaat herhalen. Ik ben godverdomme bijna 26. Als het zover is weet ik zeker dat ik in een enorme dip ga raken, want elke andere gozer van mijn leeftijd heeft al het één en ander bereikt en er zijn er ook al bij die al een gezin hebben. Ik zag vroeger al aankomen dat ik een laatbloeier ging worden. Ik vond het vreselijk en nu is het toch gebeurd. Het is mijn eigen schuld, maar halfzachte therapie zo van "oh wat ben je zielig je moet jezelf niet van die hoge eisen stellen" gaat er geen verandering in brengen.

Ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil mijn leven veranderen. Ik wil niet meer voor de weg met de minste weerstand kiezen. Er moet toch érgens wat zijn waar ik baat bij heb?

quote:

Op vrijdag 10 maart 2006 22:46 schreef Netflier het volgende:
Ik ben gisteren en vandaag naar hulpverlenersinstanties gegaan om te bespreken hoe ik behandeld moet worden. Ik heb er geen goed gevoel over. Ik heb het idee dat ik weer in het psychische cirquit terecht ga komen. Ik heb dat al meegemaakt; de hulpverleners kwamen continu dat mijn omgeving van invloed geweest moet zijn wat de situatie veroorzaakt heeft. Zal allemaal wel, maar ik merkte dat ik mezelf dan in een slachtofferrol plaatste. Iedereen maakt weleens moeilijke dingen mee, maar de tegenslagen van het leven maken je sterk. De hulpverleners die ik in het verleden bezocht konden me niet helpen en ik zie het helemaal niet zitten dat de situatie zich weer gaat herhalen. Ik ben godverdomme bijna 26. Als het zover is weet ik zeker dat ik in een enorme dip ga raken, want elke andere gozer van mijn leeftijd heeft al het één en ander bereikt en er zijn er ook al bij die al een gezin hebben. Ik zag vroeger al aankomen dat ik een laatbloeier ging worden. Ik vond het vreselijk en nu is het toch gebeurd. Het is mijn eigen schuld, maar halfzachte therapie zo van "oh wat ben je zielig je moet jezelf niet van die hoge eisen stellen" gaat er geen verandering in brengen.

Ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil mijn leven veranderen. Ik wil niet meer voor de weg met de minste weerstand kiezen. Er moet toch érgens wat zijn waar ik baat bij heb?

Nou, blijkbaar begrijp jij jezelf al beter dan al die hulpverleners. Je ziet in dat je situatie niet door je omgeving wordt bepaald maar door jezelf. Zijn van die zelfmotivatie boeken niks voor je?

quote:

Op vrijdag 10 maart 2006 22:51 schreef Seneca het volgende:
Nou, blijkbaar begrijp jij jezelf al beter dan al die hulpverleners. Je ziet in dat je situatie niet door je omgeving wordt bepaald maar door jezelf. Zijn van die zelfmotivatie boeken niks voor je?

Is dit soms sarcastisch bedoeld? Ik weet namelijk niet hoe ik die post moet interpreteren. Ik ben serieus en zit niet te wachten op grappenmakers of bijdehandjes.

Ik weet alleen dat er iets moet gebeuren wat effectief is. Soms denk ik: geen enkele therapie helpt, je moet alles zelf doen. En als je het niet kan ben je een slappe zak en niks anders. Dat dacht ik dus vandaag ook.

[ Bericht 10% gewijzigd door Netflier op 10-03-2006 23:34:58 ]

quote:

Op vrijdag 10 maart 2006 23:25 schreef Netflier het volgende:

[..]

Is dit soms sarcastisch bedoeld? Ik weet namelijk niet hoe ik die post moet interpreteren. Ik ben serieus en zit niet te wachten op grappenmakers of bijdehandjes.

Ik weet alleen dat er iets moet gebeuren wat effectief is. Soms denk ik: geen enkele therapie helpt, je moet alles zelf doen. En als je het niet kan ben je een slappe zak en niks anders. Dat dacht ik dus vandaag ook.

Voel je niet gelijk zo aangevallen joh. Ik ben bloedserieus. Je hebt niks aan hulpverleners die je vertellen dat het allemaal aan je omgeving ligt. Dat plaatst je inderdaad in de slachtofferrol. Dat jij zelf inziet dat niet je omgeving, maar jijzelf verantwoordelijk bent voor je situatie, is heel positief, en pleit voor je.

Het enige wat jij in mijn ogen nodig hebt is motivatie, passie, een bepaalde droom waar je naar toe wilt werken. Zonder passie geen motivatie, en zonder motivatie kom je nergens, hoe graag je ook uit dat dal wilt komen.

Hoe kom je dan uit dat dal? Geen idee. Wat mij heel erg helpt is dat ik mensen omga die ook heel gepassioneerd zijn, waar ik tegenop kijk, en waarvan ik denk, zo wil ik ook zijn! Dat motiveert mij enorm. Maar ook gewoon door dingen te doen. In het begin is het heel moeilijk om iets te ondernemen, maar als je nooit iets onderneemt, zul je ook nooit ontdekken wat je leuk vindt om te doen.

Zelf geloof ik niet zo in het nut van therapie. Hoe dan ook is het uiteindelijk niet meer dan een hulpmiddel. Je zegt het zelf al, JIJ bent uiteindelijk degene die het moet doen. Maar dat maakt je nog geen slappe zak als dat niet altijd lukt. Niemand is altijd alleen maar gemotiveerd. Je karakter wordt dan ook voor een belangrijk deel bepaald door de mensen met wie je omgaat, die je kunnen motiveren, en die je kunnen steunen als het even wat minder gaat.

Ik weet wat je meemaakt.

Sterkte ermee

Ik zou zeggen, zoek een gedragstherapeut. Een richting in de psychologie/psychiatrie waarbij gespit in het verleden niet centraal staat, maar vooral gekeken wordt naar het hier en nu. Wat zijn de problemen, ook wel hoe zijn ze ontstaan, maar vooral: welke doelen wil je stellen en welk plan maak je om die doelen te verwezenlijken. Daarbij word je begeleid. Gewoon concreet, praktisch en geen gezweef, als je een goeie hebt tenminste.
Linkje: http://www.riagg-rnw.nl/algemeen/rrnw_gedrag.htm

quote:

Op vrijdag 3 maart 2006 13:16 schreef nozem het volgende:
Je zwelgt in zelfmedelijden. Al 8/9 jaar student en nog steeds je P niet gehaald. Je gaat nooit naar de universiteit? En de reden daarvoor is dat je jezelf niet zo leuk en mooi vindt? Je moet je schamen. Andere mensen proberen er wel wat van te maken, hoe moeilijk het soms ook is. Het enige dat jij hebt gedaan is 8 jaar lang uit je neus zitten vreten, jezelf wentelend in je eigen tristesse, zonder er ook maar iets aan te doen.

Chapeau!

Dit is dus zo'n situatie waar dr. phil en de RET methode handig zou kunnen zijn. Laag zelfdunk, gevoel van falen en algehele melancholische depressieve neigingen brengen je idd helemaal in de put.

Maar goed, het wordt idd wel eesn een beetje tijd om wat te gaan doen met je leven, relatie verbroken? Wees blij, geen vrouw meer die je achter kan houden in wat je zelf wil doen.

stort je op je studie of ga desnoods een baan zoeken, denk je dat je met een opleding succesvol wordt? Er zijn genoeg andere manieren hoor.

Maar goed, het begint allemaal bij jezelf en je wil om te changen...

Ik zit me zo es wat af te vragen heh.
Waar is het in hemelsnaam fout gegaan?
Foute ouders? Gepest op school? Foute jeugd? Wou je pindakaas, maar kreeg je chocopasta?
Streven naar perfectie, en niet kunnen accepteren dat wat je gepresteerd heb omdat het beter kan lijkt er op als of je vroeger nogal in de steek ben gelaten ofzoiets
Iedereen in de kleuterklas je tekening uitlachen, jij deed alles fout en kon niks goed doen? Ik gis maar wat, maar vertel es..

Waar is het fout gegaan?

quote:

Op zaterdag 11 maart 2006 02:01 schreef MOD het volgende:
Ik zit me zo es wat af te vragen heh.
Waar is het in hemelsnaam fout gegaan?

Klopt - en dit is nu de hamvraag bij zowel wegkwijt chinpira en netflier. Dit is waar een psycholoog samen met de "patient" naar op zoek zal gaan, om vervolgens samen er aan te gaan werken.

Ik heb in een vergelijkbaren situatie gezeten, en had ook zoiets van "ik heb geen hulp nodig.. ik ken mezelf goed genoeg... ondertussen bleef ik in mijn slachtoffersrol m'n tijd te verdoen"

Je moet het wel een kans geven - dat gesprek met de psycholoog, en klikt het niet, vraag dan een ander. Sceptisch er tegenover staan is OK, maar je moet weel willen en open zijn, en opdrachten uit voeren. Het gaat meestal om zogeheten denkpatronen te herkennen die door wat dan ook ontstaan zijn - vaak onschuldige dingen-. Dit kunnen zelfs gedachten zijn waar je zelf altijd trots op bent geweest en wat je uniek maakte tov de rest

Mocht de stap naar de psycholoog nog te ver zijn, kijk dan eens in de witte boekenmarkt of iets dergelijks naar een klein boekje dat ik kan adviseren. Het is er meestal wel beschikbaar en kost maar een paar euro. Het boek heet "Leer gelukkig zijn" van Andrew Matthews. Een makkelijk te lezen boekje, maar oh zo herkenbaar voor mensen die het gevoel hebben geleefd te worden ipv te leven...

quote:

Op zaterdag 11 maart 2006 02:01 schreef MOD het volgende:
Streven naar perfectie, en niet kunnen accepteren dat wat je gepresteerd heb omdat het beter kan lijkt er op als of je vroeger nogal in de steek ben gelaten ofzoiets

Waar slaat dat op? Baseer je dat op iets wat je zelf heb meegemaakt of heb je dit zomaar ff bij elkaar gefilosofeerd?

quote:

Op zaterdag 11 maart 2006 00:01 schreef Seneca het volgende:
Het enige wat jij in mijn ogen nodig hebt is motivatie, passie, een bepaalde droom waar je naar toe wilt werken. Zonder passie geen motivatie, en zonder motivatie kom je nergens, hoe graag je ook uit dat dal wilt komen.

Zo denk ik er ook over. Ik geloof dat als een mens iets wilt hij/zij in staat is het te bereiken. Ik weet heel goed wat ik wil en ik weet dat er veel meer in me zit dan ik tot nu toe heb laten zien. Maar ik moet er iets voor doen. Ik wil er ook iets voor doen. Ik zit niet te wachten op halfzachte therapieën. Ik zal me er in het beste geval tijdelijk beter door voelen, maar over een paar jaar zal ik dan wéér in een enorme dip raken.

Ik wil er niet te diep op ingaan, maar ik zit nu idd in een situatie die niet erg motiverend is. Daarom keek ik zo ook uit naar een intensieve behandeling, omdat ik dan de kans heb om álles achter me te laten en iets nieuws op te bouwen. Maar als die behandeling zieleknijperij is en inhoudt dat ik 'moet inzien dat ik al die dingen niet hoef te bereiken omdat ik nu al goed genoeg ben' raak ik erdoor ontmoedigd. Maar goed, ik wacht maar af wat ze gaan voorstellen. Alleen baart hun houding die ze tegenover mij aannemen mij onrust. Zo van: "Goh, je hebt nu werk en 2 jaar geleden niet en daar mag je best trots op zijn." Fuck off! Ik ben niet verstandelijk beperkt en werk alleen is niet zaligmakend.

Ja... die droom...

Ik zie om me heen vrienden van me aan het werk gaan in banen en traineeships. Ook ik was voorbestemd om die kant op te gaan. Maar misschien ligt daar het probleem wel. Ik heb niet die droom om een traineeship te doen, en over twee jaar regiomanager te zijn, elk jaar 5% opslag, en zo doorgaan tot je 65e. Goed beschouwd heb ik mijn hele leven nog geen ultieme droom gehad waar ik naartoe wilde werken. Ik vond alle vakken op de middelbare school leuk, lastig om een keuze te maken etc. Ik heb nooit geweten wat ik wilde 'worden' enzo. En dat weet ik nu nog steeds niet... pfff.

Ik had altijd een hele brede interesse, maar nu het erop aankomt vind ik zo ontzettend weinig dingen leuk om te doen, qua werk.

quote:

Op zaterdag 11 maart 2006 22:49 schreef Netflier het volgende:

[..]

Waar slaat dat op? Baseer je dat op iets wat je zelf heb meegemaakt of heb je dit zomaar ff bij elkaar gefilosofeerd?

Misschien, maar ik wil wel eens de oorzaak weten, maar daar heb ik niks over gelezen in dit topic, dus om maar wat te noemen, misschien is het wat, misschien niet, maar elk oorzaak heeft zn gevolg en ouders dragen het grootste deel bij aan de opvoeding en de uiteindelijke resultaten die daar aan te pas komen.

Been there, done that...

Gaat wel weer over, voor je een meisje wordt. Enne, doe anderen en vooral de machinist een plezier, gooi jezelf aub niet voor de trein?

Maar goed, ik heb niet het hele topic gevolgd (veel te laat man), maar ik lees dat het inmiddels beter gaat? Nice Keep it up. Uiteindelijk is het 'zelfs' met mij allemaal goed gekomen, dus blijf hopen

quote:

Op maandag 6 maart 2006 22:33 schreef narcissist het volgende:
No More Mr Nice Guy van Robert Glover, geschreven voor mensen die te hard bezig zijn om andere tevreden houden terwijl ze zich zelf steeds verder achterop stellen. Hoe dan ook, zeker een interessant boek. Ik kan hem je overigens ook wel e-mailen als je intresse hebt.

Interessant, ik ben zeergeinteresseerd in dat boek, kan je het mij mailen? spemadresje apeding hete mail puntje com... Thanks!

En nu ga ik naar bed, tis weer mooi geweest voor vandaag...

Ik zou deze discussie graag voort willen zetten via MSN. Ik heb serieus problemen en wil zo snel mogelijk stappen ondernemen om ze op te lossen. Opnieuw in het psychisch cirquit komen en dat gewroet in mijn verleden zie ik niet meer zitten. I've been there already. En het had geen fuck geholpen. Nou ja, gebeurd is gebeurd en er is vast iets anders waar ik meer baat bij heb. Het verleden doet er minder toe dan het heden en de toekomst.

Is er iemand die weet of kan indenken wat ik voel en denkt hij/zij mij serieus te kunnen helpen?

By the way, dat boek van narcissist. Tof van je dat je hiermee komt. Maar ik ben niet bepaald een persoon die geen nee kan zeggen tegen anderen. Het is niet zo dat ik moet leren aan mezelf te denken i.p.v. anderen. Ik denk eerder zoveel aan mezelf dat ik aan anderen niet toekom. Niet dat andere mensen me niks kunnen schelen, want als anderen in de problemen zitten vind ik dat natuurlijk niet leuk en als ik kan helpen probeer ik dat ook. Maar misschien ligt dat boek geen betrekken op deze context?

Je bent gewoon lui, net als ik. Misschien zou je het eens in de criminele sector moeten proberen. Veel mensen die in het echte leven niet slagen, slagen wel in de criminaliteit.

Maar uiteindelijk ga je van kwaad tot erger, tenzij je het goed doet