Jezelf helemaal verneukt hebben

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 12:23 schreef Sunshine2006 het volgende:
Kan je aanraden wel antidepressiva te slikken als het zo diep zit. Dat heet cognitieve therapie. Je slikt die medicijnen en praat tegelijkertijd regelmatig met een professional. Die medicijnen maken een bepaalde stof aan in je hersenen die je op dit moment mist of iig te weinig hebt aangemaakt. Daardoor gaat het een stuk beter met je en voel je je vrolijker. Tis geen wondermiddel, maar het werkt beter dan dat je het op eigen houtje doet (dan duurt het namelijk wat langer). Ook is het niet schadelijk en zodra jij op dat punt bent dat je je weer lekker in je vel voelt en voelt dat je weer wat om te leven hebt, kanje stoppen met die medicijnen want dan kun je het zelf weer aan. Ennuh, ik spreek uit ervaring, kheb bovenstaand uit eigen ervaring beschreven.

Ik had mezelf toendertijd echt bijna voor een auto gegooid maar net niet en zag uiteindelijk in dat ik die hulp nodig had. En ze pushen je niet, tis op eigen tempo. Ze zorgt ook dat je je rustig voelt en op je gemak. En alles blijft tussen jou en je psycholoog. Wens je veel suces!

Antidepressiva werken toch wel iets anders dan hoe jij nu hier omschrijft. Ze beinvloeden niet de productie van serotonine (want dat is het stofje waar het in 9 van de 10 gevallen om gaat), maar werken juist als serotonine heropname remmers.

En daarbij kunnen antidepressiva wel degelijk schadelijke gevolgen hebben voor je geestestoestand. Zo zijn er een hoop bijwerkingen (een klein percentage mensen wordt in eerste instantie juist suicidaal en labiel bij het gebruik van Prozac, om maar eens wat te noemen). Daarnaast schakelen antidepressiva niet alleen je negatieve emoties uit, maar ook je positieve.

Daarmee wil ik niet zeggen dat antidepressiva slecht of zinloos zouden zijn, integendeel. Ik vind wel dat men tegenwoordig wel heel snel naar de pillen grijpt, in plaats van eerst eens te kijken naar een psychologische oplossing. Dat is natuurlijk feest voor de medicijnindustrie, die hier bakken vol met geld aan verdient, maar of het ook altijd in het belang van de patient is waag ik te betwijfelen.

Zelf zou ik pas echt als een last resort anti-depressiva slikken.

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 12:24 schreef _Arual_ het volgende:

[..]

Het punt is, ik kan nu in feite doen wat ik leuk vind. Maar als ik dat doe, dan hoor ik mezelf gewoon de hele tijd denken: "als je nou wel gewoon werk had gevonden, dan had je dit niet kunnen doen."

Je wilt niet weten hoe demotiverend dát werkt. Het is echt belachelijk. Ik ga gewoon zitten piekeren omdat ik alle vrijheid heb... Tis belachelijk.

Dat is heel normaal. De meeste mensen kunnen niet omgaan met vrijheid. Sterker nog, de meeste mensen willen helemaal geen vrijheid. Het is veel makkelijker om voor een baas te moeten werken die jou vertelt wat je moet doen, dan wanneer je zelf je hele leven invulling moet geven. Ik zou daar een hele discussie over kunnen beginnen, maar daar is dit topic niet de plaats voor.

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 12:29 schreef Seneca het volgende:

[..]

Dat is heel normaal. De meeste mensen kunnen niet omgaan met vrijheid. Sterker nog, de meeste mensen willen helemaal geen vrijheid. Het is veel makkelijker om voor een baas te moeten werken die jou vertelt wat je moet doen, dan wanneer je zelf je hele leven invulling moet geven. Ik zou daar een hele discussie over kunnen beginnen, maar daar is dit topic niet de plaats voor.

Eén naam: Kierkegaard. Ik denk dat daarme de discussie al grotendeels verwoord is.

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 12:31 schreef _Arual_ het volgende:

[..]

Eén naam: Kierkegaard. Ik denk dat daarme de discussie al grotendeels verwoord is.

Existensialisme is erg interessant ja

Ik zou je ook zeker eens willen aanraden iets van Emma Goldman te lezen, met name haar essays over anarchisme.

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 12:33 schreef Seneca het volgende:

[..]

Existensialisme is erg interessant ja

Ik zou je ook zeker eens willen aanraden iets van Emma Goldman te lezen, met name haar essays over anarchisme.

Die naam noteer ik, dankjewel.

Kheb ook niet gezegd dat het een wondermiddel is maar had van mn psycholoog en dokter toendertijd gehoord dat dat die stof die je mist weer aanmaakt in je hersenen. Kzeg ook niet dat je heel snel naar de medicijnen moet grijpen maar als je het gevoel hebt er op eigen houtje niet uit te komen, dat het dus echt te diep zit, dan kan je de anti depressiva nemen.

En je hebt gelijk, voor iedereen werkt het anders, daarom zijn er ook verschillende soorten antidepressiva. De 1e kon ik ook niet tegen, werd ik raar van, maar de 2e werkte perfect. En dat was seroxat (paroxetine). Tis niet bij voorbaat schadelijk hoor, tligt er meer aan welke antidepressiva bij de betreffende persoon aanslaat. Persoonlijk heeft het mij heel goed geholpen, spreek ook uit eigen ervaring en van wat bekenden, niet over " iedereen".

Maar als het goed is, moet het geen averechts effect hebben, want je voelt aan of het aanslaat of juist niet lekker voelt. En in het 2e geval moet je ook gewoon ingrijpen en vragen naar een ander soort bij de dokter.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2006 14:34 schreef Copycat het volgende:

[..]

Ik denk dat het een enorme opluchting zal zijn als je eindelijk eens een keer open kaart speelt tegenover je vrienden. Ook daar zijn vrienden immers voor.

. Dan kom je er ook gelijk achter of het wel échte vrienden zijn. Aangezien je een uitgebreid sociaal leven hebt zullen er vast wel vrienden zijn die je steunen en ik kan je vertellen dat er ook "vrienden" kunnen zijn die je los laten.. maar als je goed nadenkt waren dat al nooit goede vrienden.
Als je problemen hebt en erover praat lucht het op, als je zwijgt voor de omstanders krop je het op en word je gek van jezelf. Praten helpt, echt .

Dus je vriendin is vrijgezel?

Goeie topic kick. Ik ben na het lezen van deze thread toch wel benieuwd hoe het met de TS (en de anderen) gaat.

Ik zit zelf in een enigzins vergelijkbare situatie, al heb ik aan de ene kant wat plusjes (heb een eigen bedrijf opgestart dat heel goed draait), maar aan de andere kant ook weer wat minnetjes (heb een chronische ziekte waardoor ik vrij matig zelfbeeld, toekomstbeeld heb eigenlijk). Maar verder komt het allemaal heel bekend voor. Beetje ontwijkgedrag, vrienden en kennissen afstoten, schamen over hoe kansloos je bent, denken dat je het gewoon niet kan. Maar tegelijkertijd ook weer niet genoegen willen nemen met een simpel baantje. Kan me ook goed voorstellen dat je niks meer boeiend vindt MAAR dat is juist een kenmerk van depressie en dus een symptoom, niet een oorzaak.

Nu gaat de universiteit mijn ass kicken omdat ik nog in het OUDE oude curriculum zit, en daar willen ze vanaf volgend jaar geen diploma meer voor geven. Als ik dit jaar mijn bachelor niet afrond word ik gekickt. En ik ben al 10 jaar bezig (eerst 2jaar een andere studie gedaan, paar jaar alleen maar in m'n bedrijf gewerkt, etc). Ik moet nog vijf vakken. Kortom gewoon kut, maar hopelijk is het nog niet te laatt.

Maar ik ga hier niet meer text neergooien, want ik ga nog ff een paar uur leren.

Succes aan alle andere mede-kansloze rukkers in deze topic

Minderwaardigheids complex? Misschien kun je professionele hulp zoeken.. kan helpen.
Op vakantie misschien? Even ertussen uit kan ook wel lekker zijn..
En hoe zit het met familie?

quote:

Ik ben bang voor de dood omdat er dan helemaal niets meer is. Ik ban bang voor het niets.

Ik ook. Maar alsjeblieft doe niets wat je nooit meer terug kan draaien.
Er komt wel weer een lichtpuntje, je moet gewoon goed kijken.
Dit klinkt allemaal wel heel makkelijk.. maar het is alles wat ik erover kan zeggen.
Het is nu aan jezelf wat je ermee doet, je hebt je eigen leven in de hand.

Ik heb ook last van een minderwaardigheidscomplex, maar er zijn veel mensen met dit. Dat komt ook door alle reclames en videoclips waar iedereen er perfect uitziet. Des te meer ga je over jezelf twijfelen.

quote:

Op zaterdag 3 juni 2006 10:55 schreef Badabingea het volgende:
Ik heb ook last van een minderwaardigheidscomplex, maar er zijn veel mensen met dit. Dat komt ook door alle reclames en videoclips waar iedereen er perfect uitziet. Des te meer ga je over jezelf twijfelen.

Dat heb ik nou totaal niet. Ik krijg er eerder een soort meerwaardigheidscomplex van. Iedereen die dat soort reclame's en videoclips serieus neemt, is in mijn ogen een idioot, en kan ik bij voorbaat al niet serieus meer nemen.

quote:

Op woensdag 12 juli 2006 11:35 schreef Seneca het volgende:

[..]

Dat heb ik nou totaal niet. Ik krijg er eerder een soort meerwaardigheidscomplex van. Iedereen die dat soort reclame's en videoclips serieus neemt, is in mijn ogen een idioot, en kan ik bij voorbaat al niet serieus meer nemen.

Ik zelf ook niet, maar er zijn mensen die daar onzeker van worden.

quote:

Op woensdag 12 juli 2006 13:19 schreef Badabingea het volgende:

[..]

Ik zelf ook niet, maar er zijn mensen die daar onzeker van worden.

Met alle respect, maar dat ligt dan aan die mensen zelf. Wake up and smell the coffee! Mensen zijn domme kuddedieren, en jouw zelfrespect is niet afhankelijk van de mening van anderen. Er is maar EEN iemand die met jou moet kunnen leven, en dat ben je zelf.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2006 13:17 schreef wegkwijt het volgende:

[..]

Het is ook niet uit te leggen denk ik. Vervelende is dat niemand maar dan ook echt niemand het begrijpt. Ik wil helemaal niet met een psycholoog praten. Ik wil mezelf ook helemaal niet beter voelen. Ik wil mezelf gewoon niet zijn. En dat kan niet. Waarom ik dit verhaal post? Ik zou zo graag willen dat er iemand is die een beetje hetzelfde heeft.

ik zou je i.i.g het advies willen geven niet hopeloos op zoek te gaan naar iemand die 'hetzelfde' heeft als jij, want als je die niet vind word je alleen maar teleurgesteld en is dat een bevestiging voor je dat echt de enige bent op de hele wereld, en uiteindelijk moet je het toch bij jezelf zoeken en niet bij anderen.

quote:

Op vrijdag 3 maart 2006 13:17 schreef wegkwijt het volgende:

[..]

Het is ook niet uit te leggen denk ik. Vervelende is dat niemand maar dan ook echt niemand het begrijpt. Ik wil helemaal niet met een psycholoog praten. Ik wil mezelf ook helemaal niet beter voelen. Ik wil mezelf gewoon niet zijn. En dat kan niet. Waarom ik dit verhaal post? Ik zou zo graag willen dat er iemand is die een beetje hetzelfde heeft.

Als je er niks aan wil doen en zo blijft denken dan kom je er niet nee.

tvp

download je veel porno? dan kunnen we misschien wat ruilen op msn

*wil ook later teruglezen-tvp*

quote:

Op vrijdag 3 maart 2006 13:32 schreef Polen het volgende:
"Het leven is hard en kut, zoek hulp."

Ik houd van simpele samenvattingen.

Prachtige opmerking

Maar zoals al eerder gezegd, dit krijg je in je uppie niet gefixt, zoek professionele hulp. Geloof me, die lui zijn niet uit op een nieuwe roddel, ze willen je helpen, en kunnen t ook!

Ik ken dit gevoel wel. Sinds de 2e klas middelbare school weinig tot niets uitgevoerd voor school. Mijn studie gaat nu dankzij mijn laatste inspanningen net wel of net niet lukken. Stel je eens voor dat je eens je best gaat doen en excelleert, die angst nekt je.

Ik schijn een enorm relativeringsvermogen te hebben, maar dat werkt ook tegen me. Soms als ik iets relativeer is dat schijn; ik wil niet de indruk wekken dat ik zenuwachtig over iets ben. Verder kick ik op procrastineren en de grens opzoeken van mezelf. Tot 4 uur zuipen en dan nog een tentamen leren voor de middag enzo. Dat gedrag ontstond op de middelbare school toen ik steeds later vertrok van huis met de fiets maar mezelf dwong die tijd fietsend in te halen. Dat werd nog leuker toen ik ging fietsen zonder remmen. Of een proefwerkje zonder te slapen leren. Dat lukte natuurlijk niet en ik kwam standaard vaak telaat. Wat betreft school en studie was het verhaal altijd dat ik niet dom was maar gewoon van mijn luie flikker moest komen. Alsof ik dat zelf niet wist. Ik heb nu voor het eerst een 8 gehaald voor een tentamen, ik ben aan de ene kant blij, aan de andere kant heb je ook zoiets van, en nu?

Die zelfkastijding heb je geen fluit aan, op de een of andere manier heb ik mijzelf ook vanalles niet gegund, gewoon omdat ik vond dat ik het niet verdiende. Ik schijn bijvoorbeeld knap te zijn, maar ik vertik het om daar mijn voordeel mee te doen omdat ik vind dat uiterlijk oneerlijk c.q. overrated is. Meiden op afstand houden door kutopmerkingen te maken, je kent het wel. Tijdens uitgaan meiden met interesse op cruciale momenten negeren etc.

Ik heb eerlijk gezegd geluk maar heel kort mogen proeven. Dat waren misschien mijn vroege jeugd en een tiental dagen daarna. Dat zou je niet zeggen als je mij zag met een innemende lach en vaak lachend. Als ik dan een enorme kuttdag heb en alles zit tegen en ik sta op een perron en zie een doorrijtrein keihard aankomen twijfel ik toch wel licht. Waarom zou ik niet springen, ik presteer toch weinig en gelukkig ben ik toch niet.

Mijn oude vriendengroep heb ik gedeeltelijk ook afgestoten, nu ging dat ook wel gepaard met het feit dat ik verhuisde naar de studiestad. Maar ik ken het idee, ik kan ook dagen alleen thuis zitten zonder iets uit te voeren. Dan lig ik in mijn bed tv te kijken, te eten en te slapen, ik kom er dan echt amper uit. Ik denk dat ik die tijd nu wel gehad heb.

Waar je sowieso mee moet kappen is dat gelieg over je P, heb je alleen maar jezelf mee. Ik weet niet hoe het bij jou zit maar mijn ouders vertel ik eerlijk hoe het er mee staat, dat helpt. Ik bedoel die zien op hun sloffen al aankomen hoe ik er voor sta.

Je vraagt je misschien af waarom jou dit moet overkomen, je bent toch een aardige kerel? Je vormt je eigen leven en je geluk bepaal je helemaal zelf. Je grootste vijand ben je zelf.

Je probeert door je omgeving af te stoten je vicieuze cirkel te doorbreken, dat gaat niet werken want dan ga je jezelf nog zieliger voelen etc etc. Mijn beste raad die ik je kan geven is dat je moet gaan doen wat je bevalt en je niet zo moet schikken aan je omgeving. Als ik even alles op een rijtje wil zetten pak ik weleens rond dit uur de racefiets en ga wat fietsen. Nu ga ik pitten.