Jezelf helemaal verneukt hebben

quote:

Op donderdag 30 maart 2006 13:17 schreef wegkwijt het volgende:
Heb geen zin in troep in mn lichaam. Ik ga er vanuit dat ik t zonder medicijnen kan.

Goeie beslissing. Depressief ben je niet zomaar. Ik zie het als een signaal dat je iets verkeerds doet. Wanneer je datgene wat het probleem veroorzaakt oplost of (indien niet mogelijk) leert ermee om te gaan, gaat de depressie weg.

Ik zie het niet als een ziekte waar je zomaar eventjes wat pilletjes tegen slikt. Het kan best zijn dat de samenstelling aan bepaalde stoffen in je hersenen een andere verhouding hebben als je depressief bent. Maar dat is misschien ook als je verliefd bent, of in de rouw, of gewoon een bepaald humeur hebt. Misschien lul ik wel uit mijn nek. Er zijn absoluut mensen die medicijnen nodig hebben. Maar als ik voor mezelf spreek moet ik geen medicijnen slikken, maar de confrontatie aangaan zoals die is en het voor eens en altijd oplossen. Want de weg van de minste weerstand levert het minste op.

Maar ik denk weleens dat zoveel mensen kampen met depressies omdat de samenleving dat toelaat. Ben je ergens niet goed in, nou dan heb je één of ander syndroom en moet je jarenlang in therapie om er iets mee te doen of whatever. Maar in minder welvarende landen kan men zich zo'n houding niet veroorloven. Depressies daar zijn voor zover ik weet ook niet ter sprake. En hier heeft men het er voortdurend over. Misschien zijn depressies er omdat mensen pas kunnen leven als ze de klappen van de zweep kennen. Er zijn immers geen pieken zonder dalen.

Morgen ga ik naar de psycholoog. Ik was daarvoor al geweest, maar dat waren eerder intake-gesprekken. Ik moest ook testen invullen. Aan de hand van die testen merkte ik ook dat het nogal diep zit. Maar dat rechtvaardigt niet de fouten die ik heb gemaakt. Ik ben zelf degene die verantwoordelijk is voor mijn daden. Stel dat iedereen die zich een tijdje wat onzeker voelt het bijltje erbij neergooit; dan zou er een behoorlijk chaotische maatschappij ontstaan. Maar goed, ik krijg morgen een soort rapport te horen en er wordt besproken wat er nu moet gaan gebeuren. Hopelijk kom ik in aanmerking voor klinische therapie, want zo heb ik de kans een nieuw leven op te bouwen en alles en iedereen te overdenken en vanuit een ander perspectief te zien. Ik heb gelukkig geen dingen waaraan ik gebonden ben, dus ik heb niets wat me weerhoudt om mijn leven een ommezwaai te geven. Behalve mijn werk helaas; ik sta onder contract en ben een goedkope kracht daar. Ik heb het niet over een ontslag gehad, maar voorzie dat ze me niet zomaar willen laten gaan. Een arbeidsdeskundige echter helpt me om uit te zoeken hoe ik dat op ga lossen en tot nu toe zijn de kansen positief.

Ik heb op dit moment geen tijd om het hele topic met alle reacties te bekijken maar ik moést gewoon reageren. Ik herken veel van je problemen, ik heb zelf precies hetzelfde. Ik ben op dit moment wel met school bezig en vecht er heel hard tegen maar over het algemeen voel ik me gewoon waardeloos, iedere dag. Alsof ik de enige op deze wereld ben die niet meetelt, nooit goed genoeg zal zijn.
Bij mij is er een paar jaar geleden body dysmorphic disorder vastgesteld, een stoornis waarbij je jezelf 'verkeerd' ziet. Ik weet van mezelf dat ik niet lelijk ben, en foto's vind ik vaak best ok. Toch vind ik mezelf er vreselijk uitzien als ik in de spiegel kijk, een monster, vooral één kant van m'n gezicht vind ik walgelijk en weet niet eens waarom.
Ik weet niet of je nog wat hieraan hebt, je zei dat je gelijkgestemden zocht dus vandaar. Ik hoor het wel.

quote:

Op woensdag 31 mei 2006 17:24 schreef Millabelle het volgende:
Ik heb op dit moment geen tijd om het hele topic met alle reacties te bekijken maar ik moést gewoon reageren. Ik herken veel van je problemen, ik heb zelf precies hetzelfde. Ik ben op dit moment wel met school bezig en vecht er heel hard tegen maar over het algemeen voel ik me gewoon waardeloos, iedere dag. Alsof ik de enige op deze wereld ben die niet meetelt, nooit goed genoeg zal zijn.
Bij mij is er een paar jaar geleden body dysmorphic disorder vastgesteld, een stoornis waarbij je jezelf 'verkeerd' ziet. Ik weet van mezelf dat ik niet lelijk ben, en foto's vind ik vaak best ok. Toch vind ik mezelf er vreselijk uitzien als ik in de spiegel kijk, een monster, vooral één kant van m'n gezicht vind ik walgelijk en weet niet eens waarom.
Ik weet niet of je nog wat hieraan hebt, je zei dat je gelijkgestemden zocht dus vandaar. Ik hoor het wel.

Kun je me iets meer vertellen van dit syndroom, want het slaat in als een bom. Ik heb exact hetzelfde.

quote:

Op maandag 6 maart 2006 22:33 schreef narcissist het volgende:

[..]

Misschien moet je leren je eigen leven te leiden, wat interesseert jouw het wat zij van jou vinden. Wellicht een goed boek eens te lezen is:
No More Mr Nice Guy van Robert Glover, geschreven voor mensen die te hard bezig zijn om andere tevreden houden terwijl ze zich zelf steeds verder achterop stellen. Hoe dan ook, zeker een interessant boek. Ik kan hem je overigens ook wel e-mailen als je intresse hebt.

Heel late reactie, omdat ik verbazingwekkend genoeg niet eerder in dit topic ben geweest: kun je dat boek ook naar mij mailen?

quote:

Op woensdag 31 mei 2006 17:54 schreef Badabingea het volgende:

[..]

Kun je me iets meer vertellen van dit syndroom, want het slaat in als een bom. Ik heb exact hetzelfde.

De stoornis zelf heeft veel verschillende gradaties, ik kan alleen over mijn eigen symptomen vertellen. In het kort gezegd houdt deze stoornis in dat je je abnormaal veel zorgen maakt over je uiterlijk. Het is alsof de dingen die je niet mooi vindt aan jezelf zo'n 10 keer vergroot worden als je in de spiegel kijkt, je ziet alleen maar die dingen. Het uit zich meestal in uren voor de spiegel zitten, lagen make-up op doen en continu aan het de 'foute' lichaamsdelen zitten. Op slechte dagen is het onmogelijk om naar buiten te gaan omdat je bang bent dat iedereen op je let en over je praat. Je vind jezelf vaak te lelijk om dingen te ondernemen. School, baantjes, uitgaan, vrienden opzoeken, alles is een verschrikkelijk moeilijke opgave omdat mensen je zien.
Ik hoop dat je hier iets mee kan, ik weet dat ik me al een stuk beter voelde toen ik eindelijk wist wat ik had. Vooral ook omdat je dan ook concrete hulp kan zoeken. Al met al is het een nog redelijk onbekende stoornis en ik stuit nog op veel onbegrip in mijn omgeving.
Voor meer informatie:

http://bdd-info.nl/

quote:

Op woensdag 31 mei 2006 19:27 schreef Millabelle het volgende:

[..]

De stoornis zelf heeft veel verschillende gradaties, ik kan alleen over mijn eigen symptomen vertellen. In het kort gezegd houdt deze stoornis in dat je je abnormaal veel zorgen maakt over je uiterlijk. Het is alsof de dingen die je niet mooi vindt aan jezelf zo'n 10 keer vergroot worden als je in de spiegel kijkt, je ziet alleen maar die dingen. Het uit zich meestal in uren voor de spiegel zitten, lagen make-up op doen en continu aan het de 'foute' lichaamsdelen zitten. Op slechte dagen is het onmogelijk om naar buiten te gaan omdat je bang bent dat iedereen op je let en over je praat. Je vind jezelf vaak te lelijk om dingen te ondernemen. School, baantjes, uitgaan, vrienden opzoeken, alles is een verschrikkelijk moeilijke opgave omdat mensen je zien.
Ik hoop dat je hier iets mee kan, ik weet dat ik me al een stuk beter voelde toen ik eindelijk wist wat ik had. Vooral ook omdat je dan ook concrete hulp kan zoeken. Al met al is het een nog redelijk onbekende stoornis en ik stuit nog op veel onbegrip in mijn omgeving.
Voor meer informatie:

http://bdd-info.nl/

Bedankt.
Ik heb hier vrij veel aan. Ik heb al hulp van Jeugdzorg, maar dat schiet echt niet op!

Ik heb alleen het stuk van de TS gelezen:
bij ex-6 vind je veel herkenning.

quote:

Niets opschieten met werk? Natuurlijk wel! Je moet het ook niet in de eerste plaats doen voor het geld. Werken geeft je leven structuur, zorgt voor sociale contacten en geeft je een gevoel van eigenwaarde, wat weer gunstig doorwerkt in allerlei andere gebieden in je leven.

zo is iedereen geherssenspoeld

quote:

Maar jij hebt dus dan een WO-diploma. Dus je hebt het dan toch beter geflikt dan ik.

iedereen laat zich aardig gek maken, door deze prestatie gerichte maatschappij

quote:

Je zwelgt in zelfmedelijden. Al 8/9 jaar student en nog steeds je P niet gehaald. Je gaat nooit naar de universiteit? En de reden daarvoor is dat je jezelf niet zo leuk en mooi vindt? Je moet je schamen. Andere mensen proberen er wel wat van te maken, hoe moeilijk het soms ook is. Het enige dat jij hebt gedaan is 8 jaar lang uit je neus zitten vreten, jezelf wentelend in je eigen tristesse, zonder er ook maar iets aan te doen.

Chapeau!

mensen...

quote:

Het is ook niet uit te leggen denk ik. Vervelende is dat niemand maar dan ook echt niemand het begrijpt. Ik wil helemaal niet met een psycholoog praten. Ik wil mezelf ook helemaal niet beter voelen. Ik wil mezelf gewoon niet zijn. En dat kan niet. Waarom ik dit verhaal post? Ik zou zo graag willen dat er iemand is die een beetje hetzelfde heeft.

misschien ben je niet zo'n blind kuddedier als de meeste

Je kunt ook in één post op meerdere berichten tegelijkertijd reageren, nikkie ...

ik zou aan het bier gaan, dan wordt het vanzelf gezellig

quote:

Je moet nl. 's morgens op tijd je nest uit, en 's avonds er weer in.
Dat heet ritme. En dat is goed ook voor je hoofd.

kuddedieren.....

quote:

Je kunt ook in één post op meerdere berichten tegelijkertijd reageren, nikkie ...

o.k zal 't proberen

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 11:47 schreef nikkie het volgende:

[..]

kuddedieren.....

Tuurlijk joh. Het enige alternatief is: niet werken. Ik raad je aan dat eens een tijdje te proberen. Ik werd er knap depressief van. En dat terwijl ik het geld toen echt niet nodig had. Heb je ooit eens stil gestaan bij het idee dat er misschien een REDEN is dat iedereen graag lijkt te werken?

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 11:50 schreef Seneca het volgende:

[..]

Tuurlijk joh. Het enige alternatief is: niet werken. Ik raad je aan dat eens een tijdje te proberen. Ik werd er knap depressief van. En dat terwijl ik het geld toen echt niet nodig had. Heb je ooit eens stil gestaan bij het idee dat er misschien een REDEN is dat iedereen graag lijkt te werken?

Oh jee, nu moet ik, de veelbelovende student die helaas niet verder kwam dan dat stadium, ook weer happen.

quote:

REDEN

Juist, laten we daar eens over na gaan denken.

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 11:53 schreef _Arual_ het volgende:

[..]

Oh jee, nu moet ik, de veelbelovende student die helaas niet verder kwam dan dat stadium, ook weer happen.

Ik kan me gewoon heel erg ergeren aan mensen die beweren dat mensen die graag werken gehersenspoeld zijn. Mensen willen nu eenmaal iets doen met hun leven, dat wordt niet van bovenaf opgelegd, dat is gewoon een natuurlijke drang. Als je niet werkt, en je op geen enkele andere manier ontwikkelt, dan word je depressief, door gebrek aan impulsen.

Ik vraag me af wat nikkie dan als het alternatief ziet. Niet werken? En dan teren op kosten van mensen die wel werken zeker? We leven nu eenmaal in een samenleving die erg complex is, en waar iedereen afhankelijk is van elkaar. Dan moet je dus wel werken om aan je eten te komen.

Hier heb je dus je reden.

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 12:00 schreef Seneca het volgende:

[..]

Ik kan me gewoon heel erg ergeren aan mensen die beweren dat mensen die graag werken gehersenspoeld zijn. Mensen willen nu eenmaal iets doen met hun leven, dat wordt niet van bovenaf opgelegd, dat is gewoon een natuurlijke drang. Als je niet werkt, en je op geen enkele andere manier ontwikkelt, dan word je depressief, door gebrek aan impulsen.

Ik vraag me af wat nikkie dan als het alternatief ziet. Niet werken? En dan teren op kosten van mensen die wel werken zeker? We leven nu eenmaal in een samenleving die erg complex is, en waar iedereen afhankelijk is van elkaar. Dan moet je dus wel werken om aan je eten te komen.

Ik heb veel over deze kwestie nagedacht, omdat ik sinds het afronden van mijn studie zo goed als werkeloos thuis zit. En ja, dat is frustrerend, deprimerend, noem het allemaal maar op. Ik word er een beetje door verscheurd. Aan de ene kant: liever vandaag dan morgen nog aan het werk. Aan de andere kant: je kunt in principe voldoende idealen ontwikkelen die niet in een van 9 tot 5 baan passen - maar die dingen worden op een of andere manier minder gewaardeerd, en waardering, daar draait het toch om. Dus dan ben je weer terug bij punt 1.

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 12:03 schreef _Arual_ het volgende:

[..]

Ik heb veel over deze kwestie nagedacht, omdat ik sinds het afronden van mijn studie zo goed als werkeloos thuis zit. En ja, dat is frustrerend, deprimerend, noem het allemaal maar op. Ik word er een beetje door verscheurd. Aan de ene kant: liever vandaag dan morgen nog aan het werk. Aan de andere kant: je kunt in principe voldoende idealen ontwikkelen die niet in een van 9 tot 5 baan passen - maar die dingen worden op een of andere manier minder gewaardeerd, en waardering, daar draait het toch om.

Ik vind je idealen achtervolgen ook een vorm van werken. En dat hoeft niet per se in een 9 tot 5 baan te passen. Als dat werk echter niet gewaardeerd wordt, dan betekent dat simpelweg dat daar geen vraag naar is. En zoals ik in m'n vorige post al zei, je leeft in een samenleving waarin iedereen afhankelijk is van elkaar. De welvaart die wij hebben hadden we nooit kunnen bereiken als iedereen alleen maar zou doen waar hij in in zou hebben. In die zin gaat welvaart ten koste van een stukje vrijheid. Je zult toch op een of andere manier in je eigen levensonderhoud moeten voorzien, zonder te parasiteren op anderen.

Ik zie niet in wat daar mis mee is. Je HOEFT namelijk niet 5 dagen in de week van 9 tot 5 te werken, alleen voor het geld. Ja, als je de nieuwste auto en tv wil, maar dat is een bewuste keus die je moet maken. Ga je voor materialistische dingen, of besteed je liever meer tijd aan je idealen? Je kunt nu eenmaal niet alles doen in het leven. Dat is geen indoctrinatie, dat is simpel de tijd die ons allemaal vroeg of laat een keer inhaalt. Het is best mogelijk om wat minder te werken, en je vrije tijd te besteden aan de dingen die JOU interesseren.

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 12:06 schreef Seneca het volgende:

[..]

Je zult toch op een of andere manier in je eigen levensonderhoud moeten voorzien, zonder te parasiteren op anderen.

Dat vind ik dus ook het vervelende. Ik hoef niet te werken voor het geld, maar dat voelt zo "uitvreterig". Plan A was gewoon carrière maken in mijn vakgebied. Ik ben er alleen nog niet over uit wat plan B is. Of ik ieder baantje aan moet gaan nemen, of dat ik iets doe wat ik zelf wil, en waar anderen misschien ooit ook wat aan zullen hebben - maar nu misschien nog niet. En dat "nu", dat is natuurlijk wel waar de mensen je op beoordelen.

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 12:13 schreef _Arual_ het volgende:

[..]

Dat vind ik dus ook het vervelende. Ik hoef niet te werken voor het geld, maar dat voelt zo "uitvreterig". Plan A was gewoon carrière maken in mijn vakgebied. Ik ben er alleen nog niet over uit wat plan B is. Of ik ieder baantje aan moet gaan nemen, of dat ik iets doe wat ik zelf wil, en waar anderen misschien ooit ook wat aan zullen hebben - maar nu misschien nog niet. En dat "nu", dat is natuurlijk wel waar de mensen je op beoordelen.

Als jij niet teert op mijn belastingcenten dan vind ik niks uitvreterigs aan het feit dat jij niet hoeft te werken voor het geld. Het punt is alleen, en dat werd hierboven ook al eens gezegd, dat je hersenen een soort van ritme nodig hebben. Als je niet HOEFT te werken, is het ontzettend moeilijk om jezelf te motiveren datgene te doen wat je eigenlijk wil doen, omdat je geen structuur hebt. Je komt gewoon heel makkelijk in een spiraal waarin je laat opstaat, laat naar bed gaat, eigenlijk de hele dag achter de computer hangt, etc. Wederom, geen indoctrinatie, maar gewoon de manier waarop jou hersenen werken.

Daarom is het ook zo goed voor je om iets om handen te hebben. Als het niet om het geld gaat, ga dan vrijwilligerswerk doen. Als is het maar twee avonden in de week. Je hebt in ieder geval weer een beetje STRUCTUUR. En dat maakt het ook veel makkelijker om jezelf er toe te zetten om die dingen te doen die je eigenlijk wil doen.

Kan je aanraden wel antidepressiva te slikken als het zo diep zit. Dat heet cognitieve therapie. Je slikt die medicijnen en praat tegelijkertijd regelmatig met een professional. Die medicijnen maken een bepaalde stof aan in je hersenen die je op dit moment mist of iig te weinig hebt aangemaakt. Daardoor gaat het een stuk beter met je en voel je je vrolijker. Tis geen wondermiddel, maar het werkt beter dan dat je het op eigen houtje doet (dan duurt het namelijk wat langer). Ook is het niet schadelijk en zodra jij op dat punt bent dat je je weer lekker in je vel voelt en voelt dat je weer wat om te leven hebt, kanje stoppen met die medicijnen want dan kun je het zelf weer aan. Ennuh, ik spreek uit ervaring, kheb bovenstaand uit eigen ervaring beschreven.

Ik had mezelf toendertijd echt bijna voor een auto gegooid maar net niet en zag uiteindelijk in dat ik die hulp nodig had. En ze pushen je niet, tis op eigen tempo. Ze zorgt ook dat je je rustig voelt en op je gemak. En alles blijft tussen jou en je psycholoog. Wens je veel suces!

quote:

Op vrijdag 2 juni 2006 12:18 schreef Seneca het volgende:

[..]

Als jij niet teert op mijn belastingcenten dan vind ik niks uitvreterigs aan het feit dat jij niet hoeft te werken voor het geld. Het punt is alleen, en dat werd hierboven ook al eens gezegd, dat je hersenen een soort van ritme nodig hebben. Als je niet HOEFT te werken, is het ontzettend moeilijk om jezelf te motiveren datgene te doen wat je eigenlijk wil doen, omdat je geen structuur hebt. Je komt gewoon heel makkelijk in een spiraal waarin je laat opstaat, laat naar bed gaat, eigenlijk de hele dag achter de computer hangt, etc. Wederom, geen indoctrinatie, maar gewoon de manier waarop jou hersenen werken.

Daarom is het ook zo goed voor je om iets om handen te hebben. Als het niet om het geld gaat, ga dan vrijwilligerswerk doen. Als is het maar twee avonden in de week. Je hebt in ieder geval weer een beetje STRUCTUUR. En dat maakt het ook veel makkelijker om jezelf er toe te zetten om die dingen te doen die je eigenlijk wil doen.

Het punt is, ik kan nu in feite doen wat ik leuk vind. Maar als ik dat doe, dan hoor ik mezelf gewoon de hele tijd denken: "als je nou wel gewoon werk had gevonden, dan had je dit niet kunnen doen."

Je wilt niet weten hoe demotiverend dát werkt. Het is echt belachelijk. Ik ga gewoon zitten piekeren omdat ik alle vrijheid heb... Tis belachelijk.