Het VBL-columnhoekje deel 6

quote:

GOD BESTAAT WEL

Mijn moeder en ik voerden tijdens de afwas gesprekken die een kind met
zijn ouders voert. Ik stelde vragen en zij vertelde. Hoe mijn grootouders
precies aan hun eind waren gekomen. Hoe ze er bij leven uit hadden gezien.
En hoe zij de periode na hun plotselinge dood had doorstaan. "Zonder God had
ik het niet overleefd".

Sommige zinnetjes of fragmenten uit die gesprekken tijdens het afwassen (in
gezinnen met pubers moet het verplicht worden de afwasmachine weg te doen en gezellig weer een half uurtje in de keuken door te brengen zodat er weer
eens gepraat wordt) zullen me altijd bijblijven. Over mijn opa en oma die ik
nooit heb gekend omdat de koolmonoxidedampen ze bereikten voordat ik het
levenslicht zag. Maar vooral over mijn moeder zelf. En dan met name over
haar onverwoestbare vertrouwen in een hogere macht. "Als ik God niet had
gehad dan weet ik het niet".

Ik begreep daar aanvankelijk weinig van, en nog steeds eigenlijk niet als ik
er goed over nadenk. Toch word ik op de één of andere manier rustig van die
zin en van die gedachte. Mijn moeder heeft het ongelooflijk zwaar gehad maar
gelukkig was er iets of iemand op wie ze terug kon vallen. Iets waar ze op
durfde te vertrouwen. Ze vertelde er over alsof het volkomen vanzelfsprekend
was en dat was het daardoor ook. Voor haar was er een hogere macht die haar
hand vasthield en haar door de duisternis leidde. Ja ja, ik schiet zelf ook
in de lach van zo'n zin maar het is wel ongeveer waar het op neerkomt.

En ik vind het prachtig. Dat die God van mijn moeder er voor haar was toen
ze het zo moeilijk had omdat haar ouderlijk huis was weggevallen en ze de
dagelijkse zorg had voor een paar kleine kinderen. Of die God echt bestaat
is voor mij geen relevante vraag. Hij bestaat want mijn moeder gelooft er in
en heeft er steun aan.

Misschien hebben die gesprekken tijdens de afwas me wel behoed voor het
atheïsme. Ik zal nooit met overtuiging zeggen dat er niets is en dat het
geloof volstrekte flauwekul is. Ik kan er tientallen theorieën op loslaten
en doe dat ook maar al te graag maar ten diepste is er die God van mijn
moeder. Mijn eenvoudige moeder die zonder poespas en ingewikkeldheden terug
kon vallen op haar eenvoudige God. Wat valt daar aan te betwisten of te
betwijfelen? Waarom zou ik dat groter of kleiner maken dan het is. Laat de
Robbie Muntzen van de wereld maar lekker hun gang gaan. En laat orthodoxe
christenen zich vooral gekwetst voelen. Of laat wetenschappers zich
uitputten in ingewikkelde uiteenzettingen over de onmogelijkheid van het
bestaan van een schepper en schepping. Of laat collega-wetenschappers juist
het tegenovergestelde doen, wat nu weer even in de mode is. Ik vind het
allemaal razend interessant en vermakelijk maar met de God van mijn moeder
heeft het weinig tot niets te maken.

Geloof is in mijn beleving ten diepste iets particuliers en dat moet vooral
ook zo blijven. Ik weet dat God bestaat omdat mijn moeder bestaat. Als
mensen dan ook vragen of ik in God geloof is mijn standaardantwoord: "Nee,
maar wel in de God van mijn moeder".

quote:

GEKKE BERTUS

Vroeger, in mijn jeugd, voetbalden we hele dagen op straat. Weer of geen weer, hoewel regen wel vervelend was. Desondanks stonden we er. We beeldden ons in dat we profvoetballers waren en speelden hele wereldkampioenschappen na met de buurt. Vrijwel iedereen kon meedoen, meisjes uitgezonderd. Die konden immers niet voetballen en liepen maar in de weg. Buiten die meisjes was er één jongen waar we een probleem mee hadden. Dit was Bertus. Gekke Bertus, zoals wij hem noemden, kon op school niet zo goed meekomen en zat dus op een speciale school. Elke dag werd hij gehaald met het busje. Nu beseft iedereen dat Bertus gewoon langzaam leerde, wat hinder had met lezen en niet gek was, maar toen waren we kinderen en dus keihard. Iedereen noemde hem dan ook Gekke Bertus.

Zoals gezegd hadden we problemen met hem. Wij speelden bloedserieus. Hoekschoppen, wissels, inwerpen, buitenspel, strafschoppen, directe en indirecte vrije trappen, alles zat er in. Bertus snapte dat niet. Dat wil zeggen, hij snapte vooral buitenspel niet. Bertus was net als elk ander jongetje en wilde dolgraag spits zijn. Lekker doelpunten proberen te maken, schieten uit alle standen, beetje dribbelen. Hard schieten kon hij wel, want het leek alsof de natuur hem als compensatie voor zijn leerproblemen wat extra spieren had meegegeven. Probleem was echter dat Bertus altijd buitenspel liep en we meer dan de helft van zijn goals moesten afkeuren. Dit was gevaarlijk, want dan werd Bertus boos en Bertus was dus sterk. We moesten dus iets verzinnen.

Slim als we meenden te zijn, maakten we Bertus wijs dat de toekomst achterin lag. We vergeleken hem met Ronald Koeman, die toen ook als laatste man speelde bij Barcelona. Bertus mocht de vrije trappen en strafschoppen nemen, net als Koeman. Dit leverde echter een nieuw probleem op. Bertus nam het verdedigen erg serieus en deelde de nodige beuken uit. Niet zelden kwam één van ons met bebloede benen en een gescheurde broek thuis, nadat we onzacht met Bertus in aanraking waren gekomen. Opnieuw stonden we voor de taak iets te verzinnen, voor onze veiligheid. Bertus niet mee laten doen was geen optie, dat mocht ook niet van onze ouders, want Bertus hoorde er net zo goed bij en je kent dat soort pedagogische verhalen wel. Bertus kon echter niet keepen, want hij durfde niet te duiken. Er was iets dat hem blokkeerde om naar de grond te duiken en bovendien had Bertus ook altijd van ons geleerd dat je geen ballen in je handen mocht pakken.

Na lang nadenken besloten we om Bertus scheidsrechter te maken. We gaven hem een fluit en knipten gele en rode kaarten voor hem uit. Het had succes. Bertus genoot van zijn rol, zo leek het. Hij floot veel en hard, deelde met plezier kaarten uit en niemand zag de trieste blik in zijn ogen als wij een rode kaart van hem terugdraaide. Bijkomend probleem was dat Bertus nog steeds niets van buitenspel snapte en dat is lastig voor een scheidsrechter. Hij leerde in die tijd echter snel, al bleef hij de buitenspelregel consequent fout hanteren.

Toen er in de zomer een toernooi werd georganiseerd voor straatvoetbalteams, had Bertus het via de organisator, wiens zoon ook met het busje naar school gebracht werd, tot scheidsrechter geschopt. Op het andere veld zagen wij hem in de weer met zijn fluit en kaarten, dit keer gehuld in officieel tenue. Wij voetbalden ondertussen onbezorgd door het toernooi heen en reikten tot de finale. Een finale die Bertus zou fluiten.

De finale was bloedstollend spannend. Kort voor het einde stond het nog altijd nul tegen nul, tot ons team een goal maakte. Het was zeker een meter buitenspel, maar wij vierden al. Gekke Bertus floot immers, die wist niets van buitenspel. Groot was onze verbazing toen een snerpend fluitje klonk en Bertus de goal wegens buitenspel afkeurde. Uit eigen beweging nog wel, geen tegenstander of toeschouwer had geprotesteerd. Grijnzend gaf Bertus de tegenpartij een vrije trap. Totaal beduusd lieten wij ons verrassen en verloren de finale.

Van Bertus vernamen we niet veel meer. Telkens liep hij in een andere buurt, waar de andere kinderen hem wel in de spits lieten spelen en niet wegmoffelden in een bijrol. Af en toe kom ik Bertus nog wel eens tegen en dan kijkt hij me, inmiddels ook halverwege de twintig en uitgegroeid tot een kolos, triomfantelijk aan. We hoeven niets te zeggen en denken dan hetzelfde. Excuses hoeven ook niet. Kinderen zijn nu éénmaal keihard, het ging gewoon zo.

Ik denk de laatste jaren echter vaak aan Bertus, als ik op televisie arbiters of grensrechters opzichtig zie falen bij de buitenspelregel. Ik zie Bertus in hen terug, een jongen die nooit mee mocht voetballen omdat hij of niet goed genoeg was of gewoon te dom werd bevonden. Ik weet bijna zeker dat daar de kiem voor een loopbaan in de arbitrage gelegd wordt en dat al die mannen ooit hun moment van wraak vinden en zo alsnog in de schijnwerpers komen te staan. Om na afloop, net als Bertus, als dank voor hun leiding ook een eremedaille in ontvangst te nemen. Zijn ze uiteindelijk toch winnaars...

quote:

Op zondag 3 juli 2005 14:20 schreef DutchGooner het volgende:

[..]

Maar normaal gesproken lees ik dit topic niet

quote:

Op zondag 3 juli 2005 14:21 schreef DutchGooner het volgende:

[..]

Omdat columns mij over het algemeen niet boeien

quote:

IK WAS MAKANAKY

Mooie verrassingen op voetbalgebied blijven de liefhebber doorgaans geruime tijd bij. Sterker nog, ze kunnen de aanleiding vormen van een bepaalde voorkeur. Hoeveel mensen zijn geen fan van een club geworden na een gewonnen beker of titel? Of soms juist na een schitterende wedstrijd, die jammerlijk verloren werd. Mijn liefde voor Afrikaans voetbal ontstond inmiddels vijftien jaar geleden en ontstond ook door een verrassing.

Destijds werd in Italië het wereldkampioenschap gehouden. Ik was negen en volgde het voetbal sinds door Nederland gewonnen EK van 1988 op de voet. Ik nam alle informatie tot me, voor zover mogelijk. Op die manier wist ik dat Diego Maradona voor velen veruit de beste voetballer in de wereld was, zeker na zijn magistrale prestaties vier jaar eerder. Met zijn land Argentinië mocht hij als titelverdediger aantreden tegen Kameroen. Dit Afrikaanse land werd door niemand ook maar enige kans toegedicht. Zowel in de media als in mijn omgeving, zodat mijn klasgenootjes, vriendjes en ik er van overtuigd waren dat de Argentijnen dik zouden gaan winnen. Nulletje of vier, hoor ik de trainer op de club nog tegen een andere trainer zeggen. Van die gesprekken tussen kenners waar je als negenjarige stiekem naar luisterde en kennis uit probeerde te vergaren.

Groot was dan ook mijn verbazing toen na negentig minuten voetbal de eerste sensatie van het WK 1990 een feit was. Ik zal niet de enige zijn geweest die verrast werd door de kopbal van François Omam-Biyik, die winstgevend bleek. Het verhaal mag bekend zijn, Kameroen bleef stunten dat toernooi en werd pas in de kwartfinale gestuit door Engeland. De Afrikanen hadden toen meer verdiend, maar zorgden wel voor de beste prestatie van een Afrikaans land ooit. Roger Milla, die makkelijk de vader van mijn vriendjes en mij had kunnen zijn, werd beroemd met zijn dansje na een doelpunt en ook de andere spelers van Kameroen schopten het tot de trapveldjes waar jongetjes partijen speelden en "een voetballer waren". Sommigen bleven volharden in grote namen en waren Van Basten, Gullit, Maradona, Lineker of Schillaci. Anderen gingen mee met de verering van de ontembare leeuwen en werden Milla, Omam-Biyik of M'Bouh-M'Bouh. Ik was Makanaky.

Cyrille Makanaky, een middenvelder die destijds actief was voor Kameroen. Lang niet de opvallendste speler, maar voor mij wel de meest aansprekende. Ik vond Makanaky geweldig, hij was snel en vaardig en had bovendien een bijzonder kapsel. Desondanks was het meest fascinerende voor mij zijn naam. Die combinatie van klanken, het exotische ervan. Bij mij op het dorp kwam je er geen tegen. Kon ook niet, wie heet er nu ook Klaas Makanaky, om maar wat te noemen.



Zo werd Makanaky een jeugdheld voor me, die overigens nooit meer iets bijzonders presteerde. Bij nader inzien zal hij niet eens zo goed zijn geweest, maar dat geeft niet. Hij dreef me richting Afrikaans voetbal, dat ik sindsdien extra goed volgde. Zo was ik niet verrast toen Nigeria in 1994 een goed team bleek te hebben, zo wist ik waarom het voor topspeler George Weah als Liberiaan vrijwel onmogelijk werd een WK te halen. De toernooien om de Afrika Cup volgde ik, evenals de verrichtingen van Afrikaanse spelers in Europa. Nutteloze kennis, die soms in voetbalquizjes van pas kan komen. Als je echt wilt winnen, vraag je naar de naam van de Gabonese steraanvaller van FC Nantes in hun kampioensjaar. Weinig mensen zullen met Japhet N'Doram op de proppen komen.

De combinatie van het onbekende, het avontuurlijke, het atletisch vermogen, de technische kwaliteiten en de bijkomende verhalen van straatarme jongens die dankzij het voetbal hun hele familie onderhouden; deze is me altijd blijven boeien. Ik hoop nog steeds op een Afrikaanse wereldkampioen, al zal het feit dat we in Europa tactisch altijd net wat slimmer zijn een grote drempel blijven. Toch blijf ik hopen en denk ik dat het kan.

In 2002 bijvoorbeeld, toen Senegal eigenlijk een kopie van Kameroen was. Ook zij begonnen tegen de titelverdediger en torenhoge favoriet, Frankrijk. Niemand gaf een cent voor Senegal, zelfs ik niet. Hoe anders liep het. Op de trapveldjes waren kinderen ineens ook El Hadji Diouf of Papé Bouba Diop. Tot Turkije in de kwartfinale de droom verstoorde en we dus hoogstens volgend jaar in Duitsland een Afrikaanse wereldkampioen kunnen krijgen. In 2010 in Zuid-Afrika, twintig jaar nadat mijn liefde voor Afrikaans voetbal ontstond, zou ik nog mooier vinden. Al is het maar om weer even weg te dromen en te denken aan de tijd van toen. Urenlange partijtjes na schooltijd, ondertussen pratend over het WK. En ik was Makanaky.

quote:

ZATERDAGMORGEN, TEGEN ZEVENEN

Het is zaterdagmorgen, tien voor zeven. Arne opent het roestige hek van het sportcomplex en luistert naar het vertrouwde gepiep bij het openen. Talloze keren heeft hij het hek geopend en gesloten. Arne is materialenman bij de plaatselijke voetbalvereniging. Terreinknecht, zo u wilt. Hij doet het al een jaar of dertig. De hele week is hij in de weer voor de club, maar de zaterdag is toch wel het summum. Het is zijn dag, iedere week weer.

Zuchtend bekijkt hij het schema met wedstrijdtijden en kleedkamerindeling, dat door een goedbedoeld bestuurslid is ingevuld, maar op dit moment vier teams tegelijkertijd in dezelfde kleedkamer laat herbergen. Arne ziet in een oogopslag wat er mis is en corrigeert de fout, waarna hij zich naar de bijvelden spoedt. Over pakweg een uur zullen de F-pupillen daar hun eerste wedstrijden afwerken en dient Arne de kleine doeltjes geplaatst te hebben. Zijn race tegen de klok is soms vergelijkbaar met een spoedoperatie in het ziekenhuis, zo snel moet hij denken en handelen. Om kwart voor acht zijn de velden gereed en kan hij de belijning van het hoofdveld weer zichtbaar gaan maken.

Terwijl de dauw onder zijn gympen opdroogt, vechten geluiden van de bijvelden om een plek op de voorgrond. Arne kent ze allemaal. Jengelende broertjes en zusjes die aandacht willen van de fanatiek schreeuwende vaders en moeders, die hun kleine Van Basten richting de wereldtop willen stuwen. Alles start immers op een bijveldje. Als Arne halverwege is, vliegt hij richting kleedkamers. Elk team dient genoeg bekertjes aanmaaklimonade te hebben voor in de rust. Het lukt Arne wederom, precies op tijd. De pupillen lopen stralend terug na hun eerste helft, druk napratend over de geslaagde en mislukte acties. Een enkeling ontsnapt aan de situatie en aan de tijd, door een fladderende vlinder te volgen en zich totaal niet om de wedstrijd te bekommeren. Tot ergernis van zijn fanatieke vader, overigens. Goedkeurend bekijkt Arne enkele passerende moeders van eind twintig. Ook een terreinknecht is een man van vlees en bloed.

Zo gaat het de hele dag door. Hoe meer de dag vordert, hoe ouder worden de spelers. Als de F en E-pupillen klaar zijn, moeten de doeltjes weg. Er wordt weer op het hele veld gevoetbald. Arne kan zowel horen als ruiken welke teams er spelen. Wanneer hij de brug naar de bijvelden overloopt en hem een geur van zoete parfum tegemoet komt, is het vrijwel zeker dat er C of B-junioren spelen. Giebelende bakvissen bekijken de verrichtingen van de door een teveel aan hormonen voortgestuwde showvoetballertjes. Veel gedoe en gezeur altijd, het is Arnes minst geliefde leeftijdsgroep. Ze maken een puinzooi van de kleedkamers, hebben een grote mond en voeren niets uit. Jongens die zich misdragen hebben in een wedstrijd, moeten hem voor straf wel eens helpen. Hij heeft het liever niet. Met een lang gezicht hangen ze dan rond hem heen en komen pas tot leven als het dameselftal de kleedkamer bevolkt. Dan willen ze ineens wel thee zetten en lopen per ongeluk binnen. Nee, doe Arne de A-junioren maar. Die worden ouder en waarderen hem meer. Helpen spontaan en maken eens een praatje.

Inmiddels nadert het moment van de dag. Het wordt drukker op het sportcomplex, het eerste elftal zal zo spelen. Arne heeft inmiddels alle velden minstens drie keer bijgewerkt, talloze bekers limonade en thee ingeschonken en flink wat ballen opgepompt. Terwijl de lucht zwanger is van spanning rond de wedstrijd van het vlaggenschip van de club, staat Arne op een afstandje te kijken. Zo hoog speelt de club niet, maar toch, ieder jaar weer hoopt men op promotie. Arne kent de druk die spelers en trainers kenden, kent de verhalen die elke dorpsclub heeft en houdt altijd zijn mond. Natuurlijk, het is heerlijk om het verhaal van de voormalige spits te vertellen, die een relatie had met een ietwat deftige echtgenote van een vooraanstaand bestuurslid en na de trainingen zijn cooling down op haar uitvoerde achter de tribune. Of die speler die na een promotiefeestje te dronken was om te fietsen en in de dugout heeft geslapen. Maar al wat Arne vertelt, gaat in anonieme vorm. Zoals hij eigenlijk anoniem zijn werkzaamheden doet.

Want heel af en toe knaagt er iets aan hem. Als na het seizoen mensen worden bedankt die drie keer achter de bar hebben gestaan. Als er cadeaubonnen zijn voor mensen die vijf keer een pupillenteam hebben gereden. Als het bestuur gaat eten met alle trainers en Arne niet mee mag. Nooit krijgt hij iets. Het is zo gegroeid. Hij is er altijd en men is het normaal gaan vinden. Niemand die hem vraagt of hij een volgend seizoen weer van de partij is, dat wordt gewoon als een feit aangenomen. Arne klaagt nooit, hij houdt van de club en van zijn onbetaalde bezigheden hier. Maar toch, heel soms doet het diep van binnen een beetje pijn, als hij rond kwart over elf in de avond het roestige hek afsluit en niemand hem bedankt heeft. Dan vloekt hij inwendig en neemt zich te voor te stoppen, om bij de eerste bocht richting huis al fietsend te bedenken dat hij nooit zal bedanken. Hij zal sterven in het ballenhok, tussen de theepot en de aanmaaklimonade. Volgende week is hij er weer, zaterdagmorgen tegen zevenen.

quote:

JOHAN SPREEKT

Maar Johan, zou je voor “hunnie” op FOK! dan nog één keer kunnen vertellen hoe het nou zit met Oranje, Van Basten, Van Bommel, Barcelona, PSV enzovoort?

Nou, dat ken ik best nog eens proberen, maar het is wel zo dat als hunnie het niet zien, hunnie het hierna ook niet zien. Proberen ken geen kwaad, dus vooruit. Je heb dus trainers, wie het grote geheel overzien. Wie verder kunnen kijken dan een voetbalveld lang is en wie dan iets zien in spelers in wie anderen nog nooit wat zagen. Of nooit zouden zien, omdat ze dus het geheel niet kennen doorgronden. Trainers wie dat kennen, kennen dus een beetje toveren in de ogen van hunnie wie het dus niet snappen. Ik ken dat, Wim Jansen, Van Basten en Harry Potter dus ook.

Goed voorbeeld is die Boulahrouz. Die jongen die speelde bij RKC Waalwijk toen Marco hem erbij haalde. Dat is dus een kleine club en dan zie je mensen denken van wat doet die Van Basten nou, maar die heb dat al lang in de smiezen en die stelt hem zo op. Blijkt dan een goede te zijn. Aan de andere kant heb je Van Bommel, wie dus niet ken omschakelen en niet ken verdedigen. Dat is slecht, voor een middenvelder. Want dat woord zegt het al, die staat in het midden van het veld en wie daar speelt, moet dus kennen verdedigen en aanvallen en vooral omschakelen. Maar hunnie wie dat niet zien, die zeggen dat Van Bommel PSV kampioen heb gemaakt en vinden dat dan raar. Maar Marco overziet dat dus.

Dan zeggen ze, dat is toch gek Johan, dat die Van Bommel dan wel naar Barcelona komt? Want jij ben daar toch trainer eigenlijk? Nou, niet in mij persoonlijk, maar wel geestelijk natuurlijk. Frenk is eigenlijk mij, of beter hij doet mij, en Henk is dan weer Frenk en Henk zelf is dan eigenlijk weer gewoon een soort bijfiguur met een goed salaris. Maar dan allemaal geestelijk natuurlijk, want ik zit dan weer op afstand. Nou komt die Van Bommel dus voor niks en dat is altijd goed. Hij ken dan op de bank en als er dan een blessure is voor Xavi of een schorsing voor Deco, dan ken ie meespelen. Als ie dan leert omschakelen, ken ie misschien wel in de basis, maar dat hoeft niet. Ondertussen heb Barcelona dan twee keer voorsprong genomen op een concurrent. Wij hebben namelijk gratis die Van Bommel en die clubs wie hem ook wilden, moeten dan een ander halen. Die is dan als ie gratis is meestal minder en anders is ie duurder, want dan moeten hunnie betalen en dan bespaart Barcelona dus dat geld en ken dan nog een andere speler kopen, wie die andere club dus niet meer ken halen. Plus dan hebben hunnie een mindere speler, wie dat team dus niet sterker maakt. Behalve als Wim Jansen, Harry Potter, Marco van Basten of ik ze dan adviseert, maar dat is logisch. Als die Van Bommel het dan niet redt, kopen die andere clubs, wie hem eerst wilden, hem in de winterstop dan alsnog en dat kost ze dan geld, plus hunnie hebben dan nog die andere speler gekocht die ze salaris kost.

Dat werkt dan over heel de wereld door, want ik heb overal wel een voet tussen de deur. Ik ben net een Jesaja-getuige, wat dat aangaat. Alleen voor mij duiken ze niet onder de bank, want ik overzie natuurlijk dat geheel en daar zijn ze blij mee. Bij Ajax heb ik nu Danny Blind binnen, wie ik ook al heb ontdekt bij Sparta destijds. Vonden ze ook niks, in eerste instantie. Net als met Menzo en nu willen al die clubs een keeper die ken voetballen. Ik had toen al doorzien dat een keeper dat moest kennen, omdat die terugspeelbalregel zou komen. Maar dat zie je alleen als je het begrijpt. Nu is die Van Bommel trouwens ook weer weg bij PSV en die zitten dan met mindere spelers, dan ken Ajax zo weer kampioen spelen en ken Marco simpelweg ook niet meer om die andere jongens van Ajax heen. Want Marco overziet het ook en dan staat straks gewoon weer Oranje vol met Ajacieden, zoals het hoort. Marco hoef ik trouwens geestelijk niet te zijn, dus Marco is Marco, maar Rob Wietsje is natuurlijk gewoon Hans Teeuwen, want je moet kennen lachen bij interlands. Dat begreep Van Gaal niet, maar die overziet het niet en dat is jammer, want AZ speelde best leuk voetbal.

En zo werkt het eigenlijk, allemaal heel simpel. Je moet het alleen wel zien en dat mis ik dus bij de meeste tegenwoordig. Dan moet Johan het weer uitleggen. Waarom ken bijvoorbeeld Liverpool wel de Champions League winnen van AC Milan, vragen ze dan. Zoals ze dan vergeten dat de haas vaak de koe ken vangen, als ie maar goed nadenkt. En Johan heb altijd gelijk, maar da’s logisch.

Juist… Dank je wel Johan, net als al die kritiekloze journalisten doen we of we je snappen. Moet dat soms?

quote:

DEGRADATIE

Het was op een willekeurig sportcomplex, ergens eind mei. Ik weet eigenlijk niet meer hoe en waarom ik er belandde. Wellicht was het de wind die me er heen dreef, het geluid misschien. Want eenmaal binnen besefte ik dat ik niet op zomaar een terrein was aangekomen. Nee, hier stond iets op het spel. Lijfsbehoud. De thuisclub stond op het punt de laatste wedstrijd van het seizoen af te werken en stond slechts twee punten onder de bezoekers. Bij winst zou degradatie naar, zo bleek bij navraag, de vierde klasse zaterdag afgewend worden.

De fanatieke supporters hadden hun plaatsen ingenomen, terwijl ook de bezoekers de nodige aanhangers hadden. Een mooi voetbalmiddagje, was het vooruitzicht. Qua niveau moest ik er niets van verwachten, bleek uit de woorden van de mensen naast me. Zeker niet ik, die gewend was aan de top van de hoofdklasse. Het mocht de pret niet drukken, want er zat spanning op de wedstrijd en spanning kan zelfs van een wedstrijdje tussen stevige veteranen nog een mooi schouwspel maken.

De lucht was zwanger van verwachtingen, die middag. Van hoop misschien ook wel. Meer van hoop, eigenlijk, want als de thuisclub het hele seizoen al zo zwak speelde, zou het dan nu ineens wel gaan lukken? Behalve hoop was er ook vrees. Vrees voor de hobbels in het doelgebied, die ballen onbedoeld een vreemd effect mee kunnen geven. Na pakweg een kwartier leek dat ook het geval. Ik zag fans van de thuisclub letterlijk het voorportaal van de hel betreden, toen een zwakke schuiver van de bezoekende spits een stuiter meekreeg. Gelukkig, naast de goal.

Uit wat gesprekken merkte ik al dat degradatie hier extra hard aan zou komen, omdat de concurrent een paar dorpen verderop zat en er dus ook nog eens sprake was van een derby. Zo zag men het althans. Over het niveau bleek ook niets gelogen, want een fatsoenlijke aanval werd er niet op de mat gelegd. Het zou van het lot afhangen vanmiddag, zoveel was me al duidelijk. Dat lot bleek de thuisploeg goed gezind, want na iets meer dan een half uur spelen vloog er een bal van grote afstand het doel in. Een orkaan van geluid gleed over het veld, waar de spelers van gekkigheid niet wisten hoe ze de goal moesten vieren.

Met deze tussenstand werd de rust bereikt en langzaam zag en hoorde je hoe de mensen in een klein wonder gingen geloven. Zou het dan toch? Ondertussen kietelde de zon de hoofden van hen die de pas verworven hoop op lijfsbehoud omzetten in extatisch gebrul. Want zingen kon je het niet noemen. De gele rakkers gingen van hand tot hand en de sfeer deed bijna Engels aan. Zeker omdat de tegenpartij zich ook niet onberoerd liet.

Sommige dingen zijn echter al bepaald. De poging tot handhaving was gedoemd te mislukken en ondanks de voorsprong voelde je direct aan het begin van de tweede helft al dat het er niet in zou zitten. De keeper wilde het vonnis nog even uitstellen en verrichtte enkele miraculeuze reddingen, maar na pakweg twintig minuten moest ook hij het hoofd buigen voor een harde kopbal. Het feest verplaatste zich naar de overkant van het veld, terwijl een ijzige stilte bezit nam van de moe gezongen kelen van de thuisfans. Nog hooguit een krap half uur, blessuretijd meegerekend.

Dan weet je: nu moet er een wonder gebeuren. Zeker omdat de klok voortsnelde richting het einde. In een jongensboek zou er, met nu nog twee minuten te gaan, een penalty gegeven worden. Een mislukte voorzet zou eventueel binnen kunnen waaien. Dat laatste leek, gezien de kwaliteiten van de spelers, niet eens ondenkbaar. Maar nee, zelfs een poging een penalty mee te krijgen werd door de arbiter weggewuifd. Niet eens een gele kaart voor de moeite. Er ontstond zowel binnen als buiten de lijnen een soort berusting. Dit hoorde erbij, dit moest gebeuren. Het was een passend slot van een vreselijk seizoen. Zodat men in stilte het laatste fluitsignaal aanhoorde.

Stilte. Knarsetandende mannen die niet wilden huilen, kinderen en vrouwen die dit rolbevestigend wel mochten en deden. Bemoedigende armen om schouders en her en der toch een traag rollend straaltje vocht in een ooghoek. Ze gingen allemaal een beetje dood daar, die middag. Niet alleen de club was gedegradeerd, heel het dorp zakte een klasse. Ik voelde met ze mee, hoewel ik geen enkele band met de club had. Het was het resultaat van een meeslepende degradatiestrijd.

Niet alleen de mensen waren stil, ook de tijd leek stil te staan. Er gebeurde even helemaal niets. Weg was de liefde van de zon, wiens straling nu slechts nog een gesel was die in de betraande ogen prikte. Natuurlijk, ook dit hoort bij de sport. Zonder verlies kan je zelfs niet echt van een zege genieten, het is allemaal waar. Alleen dacht niemand er die middag zo over. Degraderen doet pijn. Het ergste is bovendien dat jouw club aankomend seizoen ook aan de beurt zou kunnen komen. Eerlijk waar, je moet er niet aan denken.

quote:

Op maandag 25 juli 2005 08:51 schreef SCH het volgende:
Leuk van Bjoor - snap niet waarom hij niet op de FP zou kunnen.

quote:

TONDE N’KOTTO

We waren behoorlijk goed, al zeg ik het zelf. Wij, ons voetbalelftal, bestaande uit wat je als nuchtere polderjongens zou kunnen betitelen, ware het niet dat we niet in de polder woonden. Een dozijn jonge mannen, die een gedeelde voorliefde hadden voor het voetbal. Jaren speelden we samen, op de zaterdag. Op die dag vergaten we even onze doordeweekse bezigheden, die varieerden van het oeroude en keiharde bestaan van stratenmaker tot het in grappen vaak tot minieme bezigheid teruggebrachte werk als ambtenaar. In ouderwetse romans had men ons misschien wel blozende oerhollandse knapen wensen te noemen. We waren behoorlijk goed, ik zei het al.

Ons geheim viel niet echt te verklaren. We genoten van die zaterdagen, mannen onder elkaar. Hoewel we stuk voor stuk van onze echtgenotes of vriendinnen hielden, op zaterdag hadden we ze enkele uren niet nodig. Saai, ik weet het, van die mannen die geen slippertjes maken in de liefde. Maar we waren nu eenmaal zo. Lekker voetballen, vooraf en na afloop ouwehoeren over seks, auto’s, voetbal en in erg zware buien ook nog wel eens de politiek. Maar toch vooral de kameraadschap van het groene gras en de gele jongens.

Vaak speelden we mee om de titel, soms wonnen we die. Ik zei het al, ons geheim liet zich moeilijk verklaren. We waren nuchter, maar kenden toch kleine rituelen die je best als bijgeloof mocht betitelen. Spits Aldo bijvoorbeeld, die zijn rode elastiekje waarmee hij zijn haar tot paardenstaart bond, exact twintig minuten voor de wedstrijd verwisselde met een blauw exemplaar. Keeper Diederik, die als laatste het veld opging en dan een tikje op zijn kont wilde ontvangen van linksbuiten Roy, die zwoer bij nummer negentien. Linksback Gerrit strikte immer eerst zijn linkerveter en middenvelder Manus moest en zou bij de kleedkamerdeur zitten. Ikzelf liet mijn vriendin altijd mijn shirt met de hand wassen, nooit in de machine.

Onze rechtsbuiten was Tonde. Tonde N’Kotto, voluit. Een naam die doet denken aan een jongen uit de diepste binnenlanden van Afrika, zo zwart dat kinderen hem het hele jaar voor de knecht van Sinterklaas aan zouden zien. Dan moet ik je teleurstellen. Tonde had weliswaar wortels in Afrika liggen, maar was nog bleker dan wij, jongens die zelden zon zagen in ons regenachtig landje. De overgrootvader van Tonde scheen in het voormalig Zaïre gestreden te hebben met Belgische soldaten en via een nooit verklaarde speling van het lot in Maldegem geland te zijn, België dus. Daar ontmoette hij een schone Vlaamse, die hem de grootvader van Tonde schonk. Uiteraard een halfbloed. Grootvader werd door de liefde naar het Zeeuwse Vlissingen gedreven en verwekte de vader van Tonde bij een struis Zeeuws meisje. Vader kreeg de niet echt Afrikaans aandoende naam Douwe en was weer een slag lichter geworden. Douwe trouwde een meisje uit ons dorp en Tonde werd geboren, zoals gezegd witter dan welke Nederlander ook.

Jaren terug was het echter mode om op zoek te gaan naar je roots, zoals men dat zei. Tonde ging op reis naar wat inmiddels de Democratische Republiek Congo heet en kwam terug met schitterende verhalen en kennis van voodoo. Deze Afrikaanse toverkunst moest ons de titel brengen. We baalden nog immer dat we die op de laatste speeldag hadden verspeeld en dus waren we bereid ver te gaan. Een rondedans in de kleedkamer, waarin we onverstaanbare strijdliederen brulden als een dronken studentenkoor? Geen probleem. Het werd onderdeel van onze voorbereiding en langzaamaan werd het gewoon.

Het hele seizoen gingen we zo door en tegen de tijd dat de beslissende fase in de competitie aanbrak, besloten we om het ultieme plan in uitvoering te brengen. We moesten op het veld een kip slachten, in de nacht voor de wedstrijd. Nu zou het toeval zijn als we een slager in de gelederen hadden en die hadden we dus ook niet. Door middel van loting werd bepaald dat Tonde de man was die dit Afrikaanse gebruik, erg in zwang op de Afrika Cup, moest uitvoeren. Wel zo fijn, eigenlijk. Tonde slachtte de kip en er kon niets misgaan. Wij werden kampioen.

Groot was de volgende dag echter onze frustratie en verbazing, want we verloren de wedstrijd. De kip was een garantie voor succes, ons strijdlied had geklonken, waar was het fout gegaan? Dat bleek in de kleedkamer. Nooit zal ik de verbazing op onze gezichten vergeten, toen Manus ietwat sip opmerkte dat hij nooit en dan ook nooit naast de douche had moeten gaan zitten in plaats van naast de kleedkamerdeur. In al die jaren hebben we nimmer meer zo hard gelachen, toen bleek dat wij het hele jaar Afrikaanse liederen hadden gebruld en zelfs een kip geslacht hadden, terwijl ons ware geheim dus in de positie van Manus school. Alleen Tonde lachte niet. Hij stopte abrupt met voetballen en houdt tegenwoordig exposities over Afrikaanse toverkunst op zijn zolderkamer. Mijn shirt is sinds die dag altijd met de wasmachine meegegaan. Nuchtere polderjongens, dat moesten we maar blijven.

quote:

DE GLAZEN BOL

Ooit kocht ik een glazen bol bij zigeunerin Socceria, speciaal om te kunnen zien hoe het in nieuwe voetbalseizoenen zou vergaan. Het was een koopje en de bol bleek niet altijd even betrouwbaar. Zo tipte die toch echt Ajax als kampioen vorig seizoen en Frankrijk als winnaar van het EK 2004. Desondanks wil ik je de beelden die ik in mijn glazen bol zag omtrent het nieuwe eredivisieseizoen niet onthouden. Want dit is wat ik zag:

De titel gaat uiteindelijk nog heel verrassend naar Ajax. De ploeg van Danny Blind heeft in het begin van het seizoen tijd nodig om ingespeeld te raken en de juiste formatie te zoeken. Snelle Europese uitschakeling en enkele malen verrassend puntverlies zijn het gevolg, maar eind oktober komt de ploeg in haar ritme en speelt zich uiteindelijk naar de titel. In de winterstop leek die nog gewoon in Eindhoven te blijven, maar daar gebeurt ineens een hoop. Mika Väyrynen verliest zijn basisplaats aan Ibrahim Afellay en de in januari gecontracteerde Salomon Kalou blijkt eigenlijk al drieëntwintig te zijn. Bovendien sleept Feyenoord er via de handige huisadvocaten van Jorien van den Herik een tijdelijk speelverbod en een hogere transfersom voor de voormalige publiekslieveling uit. Tel daarbij op dat Guus Hiddink vaak de wereld over reist om spelers voor zijn zijprojectje als adviseur van de Australische bond te scouten en de verklaring voor het verspelen van een voorsprong van zeven punten in de winterstop is gevonden.

Feyenoord speelt zich zonder problemen naar de derde plaats, aan de hand van Dirk Kuijt en Alfred Schreuder, terwijl de som voor Kalou geïnvesteerd wordt in twee nieuwe verdedigers. Bij AZ is de komst van Louis van Gaal geen succes. Al snel hebben alle betrokkenen spijt. In een emotionele persconferentie begin december meldt Van Gaal zijn vertrek, om vervolgens in Rotterdam een cirkeltje rond te maken. Hij wordt technisch directeur van Sparta en stelt onmiddellijk Andries Jonker en Frans Hoek als trainersduo aan, in een gedicht. Opvolger bij AZ wordt Foeke Booy, wiens vrijgekomen positie in Utrecht na de winterstop door Co Adriaanse wordt ingenomen. Co brengt Utrecht nog naar de tiende plaats.

Degradatie is onvermijdelijk voor Heracles Almelo, ondanks het soms aardige voetbal dat de ploeg van Peter Bosz laat zien. De technisch vaardigere eredivisieclubs blijken echter prima te gedijen op het kunstgrasveld. Kevin Bobson, dribbelaar van Willem II, wordt zelfs de officieuze kunstgraskoning als hij in Almelo bij de eclatante 1-9 overwinning van de Tilburgers zes maal doel treft. RBC Roosendaal en Sparta redden zich nipt en moeten de nacompetitie in. De selectie van RBC blijkt zo krap dat in maart de schorsingen en blessures zo zijn opgestapeld, dat Erik Hellemons een rentree maakt.

De terugkeer van oude vedetten verloopt wisselend. Paul Bosvelt zwoegt een jaar lang op het middenveld van Heerenveen en eindigt fraai als vierde. De middenvelder met het gegroefde gelaat maakt ook buiten de lijnen indruk met rake striptekeningen voor de fansite van de Friezen. De mooiste is zijn tekening over Pierre van Hooijdonk, als die weer eens geblesseerd is bij NAC en steeds meer de coachende rol van Ton Lokhoff overneemt. Uiteindelijk kan hij NAC nog net redden, maar de hoge verwachtingen worden geen moment waargemaakt.

Clubs als FC Twente en Vitesse kun je onmogelijk grauw noemen, maar hun seizoen verloopt wel wat kleurloos. Keurig halen ze de play-offs, door als zevende en zesde te eindigen, maar meer zit er niet in. Daniel Majstorovic baart in april opzien, als hij van de KNVB een sportiviteitsonderscheiding krijgt uitgereikt. De Zweed verricht namelijk op het veld eerste hulp bij een door hem zelf neergemepte opponent.

De revelatie van het seizoen heet FC Groningen. De noorderlingen worden achtste en zien Erik Nevland gedeeld topscorer van Nederland worden. Bovendien zorgt de definitief doorbrekende jeugdspeler Marcel Pannekoek voor een ware golf van creativiteit bij de Talpa-commentatoren, die hun verslag doordrenken van woordspelingen rond het oerhollandse gerecht. Zoals men bij Talpa het voetbal toch al definitief verandert. Spraakmakend zijn de items over de honden, moeders, buurmannen en oud-klasgenoten van de eredivisiespelers en niemand denkt ooit nog aan Studio Sport.

Tot slot laat Marco van Basten de volgende spelers debuteren voor Oranje: Urby Emanuelson, Daniël de Ridder, Kew Jaliens, Alfred Schreuder, Serginho Greene, Marcel Pannekoek, Klaas-Jan Huntelaar, Arie Jonker, Ibrahim Afellay en Bernard Hofstede.

Nu ben ik wel benieuwd in hoeverre mijn bolletje het onvoorspelbare voetbal goed voorspeld heeft. Maar meer nog ben ik benieuwd naar uw glazen bol. Laat het weten, want vele glazen bollen samen maken vast een juiste.

quote:

DE CRAZY GANG VAN NEDERLAND

Eind jaren tachtig was het voor Engelse voetbalclubs geen pretje om tegen Wimbledon te moeten spelen. De Londense club kreeg de bijnaam “the crazy gang”, vooral vanwege het opvallend harde spel van de spelers. De fans gingen ook regelmatig over de schreef, terwijl men ook een opvallende voorzitter had. Vinnie Jones, één van de leden van dit beruchte team, maakte later zelfs nog een video met daarop zijn hardste overtredingen. De grootste stunt van dit elftal was het winnen van de FA Cup, waarna Wimbledon langzaam wegzakte. Inmiddels heet de club Milton Keynes Dons en speelt men in de betrekkelijk anonimiteit van de lagere Engelse profdivisies.

In Nederland is inmiddels een club opgestaan waarvan het elftal met de nodige fantasie ook als “crazy gang” door het leven zou kunnen gaan. Ik doel hierbij uiteraard op Vitesse, uit Arnhem. De geelzwarten legden vorig jaar beslag op de zevende plaats, voor veel mensen best een verrassing. Het was dat men tegen het einde van het seizoen te maken kreeg met schorsingen en blessures, die door de kleine selectie niet goed opgevangen konden worden. Anders had Vitesse wellicht nog meer kunnen verrassen. Een verrassing die er dit jaar best in zit. Het team van Edward Sturing bevat namelijk de nodige karakteristieke figuren, tegen wie het kwaad kersen eten is.

De opvallend geblondeerde doelman Harald Wapenaar bijvoorbeeld, die twee keer een buitenlands avontuur zag mislukken en zich in januari getergd in Arnhem meldde. Hij verving de doorgaans wat onzeker overkomende Jevric in het doel en werd ook een bepalende figuur in de spelersgroep. Naar Wapenaar luister je als jong talent wel. De imponerende keeper is bloedfanatiek en is niet bang zijn mond open te doen.

Of neem Stijn Vreven. De naar eigen zeggen buiten de lijnen doodgoede en uiterst aimabele Belgische indianenliefhebber is de schrik van de Nederlandse linkerflankspelers. Vreven knalt negentig minuten over het veld, als een stier door de straten van Pamplona. Nooit te beroerd om een tegenstander in een heupzwaai te nemen, supporters van de opponent te provoceren, corrigerende tikjes en vermanende keelgrepen uit te voeren. De adrenaline komt als rooksignalen door zijn oren naar buiten en stelt Vreven zelfs in staat om in de catacomben al wat voorwerk op het intimidatievlak te verrichten.

Al even angstaanjagend zijn de middenvelders Abubakari Yakubu en Remco van der Schaaf. Yakubu, Ghanees van geboorte, beheerst de Afrikaanse tackle tot in de puntjes. Altijd voor de bal gaan, maar niet bang om indien noodzakelijk een mannetje mee te vegen. Van der Schaaf, die zijn naam eer aan doet en op het middenveld schaaft en bikkelt. Het leverde hem een transfer naar PSV op, maar daar kwam de inmiddels kaalgeschoren middenvelder nooit in de basis. Net te weinig voetbalkwaliteit, maar dat wel compenserend door een fikse portie agressie. Hoogtepunt was het naar Pierre van Hooijdonk geworpen kluitje modder. Die Van der Schaaf is terug en heeft een missie: laten zien dat PSV hem meer kansen had moeten geven.

Wat te denken van oer Arnhemmer Theo Janssen? Uitgerust met een stevig lichaam, inktversieringen, een slecht gebit en bij tijd en wijle een matje, beweegt hij zich over de velden. Hierbij een spoor van vernieling achterlatend, het zij door een fikse beuk, het zij door een briljante penseelstreek van zijn fraaie linkerbeen. Janssen geniet net zo van negentig minuten schoppen als van een binnen gekrulde vrije trap.

Tel daar nog de voetballende muzikant Peter van den Berg bij op, wiens lange manen hem een indrukwekkende verschijning in het hart van de Arnhemse defensie maken, Gill Swerts, een Belgische gifkikker op rechts, en de met Argentijns kapsel getooide Richard Knopper, die gemener is dan je op grond van zijn positie en spel zou denken.

Dit Vitesse moet in staat worden geacht om misschien wel een Amstel Cup te pakken of zich voor de play-offs om de Champions League plaats te kwalificeren. Ze zeiden het zelf al, het wordt lastig van ze te winnen dit jaar. Slechts schorsingen en blessures kunnen een bedreiging vormen, anders moeten we serieus rekening houden met een bijzonder goed seizoen voor één van de kleurrijkste elftallen van onze eredivisie. Het zou de vergelijking met Wimbledon alleen maar meer rechtvaardigen.

quote:

Voorbeeldje: Bij Ajax werd Zlatan na drie competitiewedstrijden voor 19 miljoen verkocht. Fantastische deal, juichten de supporters.

quote:

HET BORD OP SCHOOT

Het was jarenlang vaste prik op zondagavond. Om zeven uur begon Studio Sport. De introducerende riedel was landelijk bekend en presentatoren als Mart Smeets, Humberto Tan en Ton Egbers werden bekende Nederlanders. Het verhaal is bekend: begin dit jaar kocht John de Mol de rechten op het uitzenden van samenvattingen uit onze eredivisie op en sinds vorige week is het voetbal niet meer te zien bij de NOS maar bij Talpa. Het zogenaamde bord op schoot is zijn vaste kok kwijt en de vraag was dan ook of de nieuweling even sterk of nog sterker zou kunnen zijn.

Want liefhebber of niet, NOS Studio Sport was een instituut. Door fans van Feyenoord en PSV wel eens beticht van het voortrekken van Ajax, maar dat had allemaal zijn charme. De formule werd af en toe aangepast, analytici kwamen en gingen en iedereen keek. Kwalitatief is Studio Sport altijd top geweest, vandaar dat ik de wenkbrauwen even fronste toen De Mol verkondigde dat op Talpa alles beter zou worden. De kranten vertelden het schreeuwerige verhaal op zaterdagochtend al. Er zouden 22 camera’s staan, het voetbal zou centraal komen te staan en iedereen moest uitstralen van het voetbal te genieten. Wij houden van het spelletje, werd het motto.

Na twee dagen eredivisievoetbal op Talpa is het trekken van een conclusie inderdaad erg snel. Toch zijn de voortekenen niet echt hoopgevend. Erg leuk, die 22 camerastandpunten, maar ze vielen mij minder op dan de verborgen reclame bij herhalingen. Bovendien zaten er toch wel erg veel storende elementen in het programma, dat men “De Wedstrijden” heeft gedoopt.

De korte gesprekjes met een fan van de thuisclub vond ik op zaterdag in eerste instantie nog aardig, maar ik vrees dat dit op den deur zal verzanden in tenenkrommend gezwam. Alle clubs gaan immers voor het linkerrijtje, als je de optimistische heren mag geloven. Zoals Talpa wel erg zijn best doet om er een grote goed nieuws show van te maken. Commentatoren die uit hun dak gaan op beelden van Willem II – RKC bij een aardige goal van Hoogendorp, dat moet van bovenaf zijn opgelegd. Zoals ook alle wedstrijden zogenaamd de moeite waard waren geweest, zelfs een bloedeloze 0-0.

Wilfred Genee is een deskundige presentator, maar wat de analytici weer terug bij het programma doen is een raadsel. De NOS liet deze terecht vallen om slechts beelden uit te zenden en later op de avond in Studio Voetbal achtergronden te belichten. Ik denk dat er maar weinig mensen op een analyse zitten te wachten en al helemaal niet van Ruud Gullit. De beste man mocht met Feyenoord een recordaantal aan nederlagen boeken vorig seizoen en gaat dan nu vertellen hoe het allemaal moet. Dat komt vreemd over.

Net zo vreemd als de volgorde van uitzending. Heracles, kampioen van de eerste divisie, ontving PSV, kampioen van vorig jaar. Dat is zowel sportief als journalistiek gezien altijd de eerste wedstrijd die je in samenvatting moet uitzenden. Maar nee, Talpa is bang voor kritiek en speelt op safe. Men gaat rouleren, zodat straks een volkomen nutteloze ontmoeting rond de dertiende plek best eens als eerste in de uitzending kan komen. Vrij onzinnig, wat mij betreft. Ajax, PSV en Feyenoord dienen altijd als eersten te komen, die trekken nu eenmaal de meeste kijkers. Wat dat betreft sloeg zondag alles, toen Feyenoord – NAC pas na de twee andere duels, een kort item over het uitgestelde duel van Ajax en ADO en een herhaling van PSV kwam. Ik snap het wel, men wil de kijker vasthouden, want anders kijkt er niemand naar een programma van anderhalf uur als er slechts drie duels zijn geweest. Een groter zwaktebod kan je echter niet afgeven, want indirect stel je dan eigenlijk dat je programma niet interessant genoeg is voor mensen die in eerste instantie Feyenoord willen kijken.

Natuurlijk, we moeten nog wennen. Maar ik weet nu al dat ik aan de reclame tussendoor nooit zal wennen. Samenvattingen zend je in één blok uit, punt. Maar nee, er moet geld in de lade komen. Als straks de Champions League bij de NOS te zien zal zijn, zullen we het verschil nog wel eens extra goed kunnen gaan merken. Ik verlang nu al terug, tenzij Talpa alsnog besluit om de reclame te schrappen, het programma qua tijdsduur ongeveer te halveren, de analytici weg te sturen en die fans lekker laat voor wat het is. Want het is dat ik geen alternatief had, zoals destijds bij Sport 7 wel, toen de NOS later op de avond ook mocht uitzenden, anders had ik nu al besloten niet meer naar Talpa te kijken. Maar misschien ben ik de enige en is John de Mol wel de man die het allemaal goed ziet en zit heel voetbalminnend Nederland hier op te wachten. Dan hoor ik het graag.

quote:

HULP VAN BOVEN

Vorige week zag ik Sérgio scoren. Sérgio is een begaafd technicus van Roda JC, geboren in Brazilië. Sérgio is zeer gelovig en wees dus naar de hemel, na het maken van zijn prachtige goal. Alsof hij ons wilde tonen dat hij hiervoor hulp van boven had ontvangen. Vroeger wilde hij nog wel eens een boodschap onder zijn wedstrijdshirt dragen, op een wit shirt geschreven met een viltstift. Soms zelfs echt laten drukken. Dan lazen we een boodschap die er vaak op neer kwam dat Jezus van ons houdt.

Er wordt in de voetballerij vaak besmuikt om gelachen. Het zijn stoere mannen, de helden op noppen. Geloof is niet stoer, wat men op EO jongerendagen ook wil beweren. Dat is niet erg, geloof hoort niet stoer of interessant te zijn. Het is iets persoonlijks, wat ieder op zijn manier kan beleven. Ook binnen het voetbal. Want er moet, als alle statistieken over religie kloppen, ook een groot aantal gelovige voetballers zijn. Feit is dat we er vaak weinig kunnen opnoemen. Ja, de Brazilianen als Sérgio, de moslims uit Arabische landen, de katholieken uit Zuid-Europa en de Afrikanen, die zijn duidelijk herkenbaar. Maar verder?

Vroeger had je Folkert Velten. Folkert speelde voor Heracles en was een standvastig man. Hij weigerde op zondag te voetballen en kwam dus nooit hogerop. Hij vond dat het geloof hem verbood op de bijbelse rustdag uit te komen en is daar nimmer op teruggekomen. Velten was overtuigd van zijn visie en al zouden Ajax, Feyenoord of PSV hem een miljoenensalaris geboden hadden, dan nog had hij dit contractueel vast laten leggen. Geert den Ouden van ADO Den Haag begon ook zo, maar koos op gegeven moment voor zijn loopbaan en sindsdien jaagt hij op de zondagen over de velden. Leon van Dalen van TOP Oss doet dit weer niet, maar heeft het als eerste divisiespeler weer iets makkelijker, aangezien de meeste duels daar op vrijdag worden gespeeld.

Wat Velten deed zou nu vermoedelijk ook moeilijker gaan. Stel je voor dat een absolute wereldster als David Beckham niet op zondag zou willen spelen. Zou hij dan interessant geweest zijn voor allerlei bedrijven die reclame maken met hem? Zou Real Madrid hem wel hebben aangetrokken? Wat heb je aan een topper die niet altijd kan spelen? En hoe zouden tegenstanders erop reageren? Zouden zij bereid zijn om op zaterdag te spelen of juist proberen duels met Beckham zoveel mogelijk op zondag te laten plaatsvinden? Waarschijnlijk is onder de immense druk van het huidige voetbal zoiets onmogelijk geworden, hoe goed je ook bent.

Het zou dus best kunnen dat er wel voetballers zijn die op deze manier hun geloof willen uiten, wat je daar ook van mag vinden, maar dus de mogelijkheid niet mogen benutten. Of ze durven niet, want openlijk uitkomen voor geloof is in de voetbalwereld toch een behoorlijke stap. Hoeveel mensen zullen niet gniffelen als PSV-verdediger Lee op het veld zit te bidden? Hoeveel grappen worden er niet gemaakt over het elftal van zaterdaghoofdklasser Urk? Wie praat er met oprechte bedoelingen over de stichting van Bert Konterman?

Ook over Sérgio wordt gegniffeld. Ploegmaats zeggen hem te respecteren en zullen dat ook best wel doen, maar wanneer de kerkdiensten ter sprake komen die hij door heel Nederland bij medestanders thuis bijwoont, zijn er slechts weinigen die zich daar in kunnen verplaatsen. Lee zei ooit in een interview dat hij met zijn teamgenoten over God wilde praten, maar weinig respons kreeg. Het lijkt dus een bijna een taboe.

Het zou misschien tijd worden voor een nieuwe Folkert Velten, die door een duidelijke stellingname de aandacht voor geloof in het voetbal weer doet toenemen. Dat er misschien openlijk over kan worden gesproken zonder dat het al snel in grappen maken, vaak uit een ongemakkelijk gevoel, verzandt. Dan krijgen we weer eens iets anders dan boodschappen op shirts en ten hemel geheven vingers. Want hoewel geloof wat mij betreft vooral een persoonlijk iets is, moet er wel degelijk een plaats voor zijn in de voetbalwereld. Niet alleen voor wanhopige supporters, die om een late gelijkmaker bidden, maar voor de spelers zelf. Ze hebben er recht op.

quote:

HET PLAN VAN BOMMEL

Vandaag speelt het Nederlands elftal in het kader van de kwalificatie voor het WK van volgend jaar in Duitsland een interland tegen Armenië. Aanstaande woensdag volgt ook nog Andorra. Het zijn twee duels waaruit Oranje zes punten moet halen en er is eigenlijk niemand die er aan twijfelt of dit ook gaat lukken. Vandaar dat we ons momenteel vooral over de selectie buigen en ons licht laten schijnen over de afwezigheid van Mark van Bommel, afgelopen maandag nog winnaar van de Gouden Schoen in Nederland. Wat echter weinigen weten is dat er een plan Van Bommel bestaat, kort na zijn aantreden ontworpen door Marco van Basten. Ik heb het gelezen en ik ben onder de indruk.

Want het lijkt allemaal zo vreemd voor ons, doodgewone volgers. Zoals Van Basten toch al eens spelers selecteerde waar wij met zijn allen nog niet aan dachten. Aangezien wij best wel kijk op het spelletje menen te hebben, konden we gniffelen om de keuzes van Marco, de wenkbrauwen fronsen of zelfs ronduit woedend en gefrustreerd reageren. Hoe kan Van Basten zo opzichtig PSV negeren, vorig seizoen toch een klasse apart in Nederland, hoe pijnlijk ook voor hen die Ajax en Feyenoord een warm hart toedragen? Het duurde tijden voor Van Basten besloot dat Ooijer, Bouma en Vennegoor of Hesselink eventueel van waarde konden zijn, terwijl wel jongens als Denneboom en Van den Bergh mochten opdraven. Later verbaasde Marco zelfs de PSV-fans met het selecteren van Theo Lucius.

We spraken er schande van. Wat is Mark van Bommel toch gepiepeld door Van Basten. Het duurde al een tijd voor hij eens in de basis mocht aantreden, want Van Basten koos liever voor de toen nog veel te dikke Van der Vaart, voor laatbloeier Landzaat, voor de toen tussen basis en bank pendelende Sneijder of voor een nimmer spelende Davids. Zelfs John Heitinga kreeg na anderhalve wedstrijd als verdedigende middenvelder eens de voorkeur boven de het gehele seizoen excellerende Van Bommel. Niet veel later kwam Hedwiges Maduro, na twee duels voor Ajax, bij de selectie en raakte Van Bommel achtereenvolgens zijn juist weer verworven basisplaats alsmede zijn plek in de selectie kwijt. Mark kon de taken die hij meekreeg niet goed uitvoeren. Weg ermee!

Het hoorde allemaal bij het plan Van Bommel. We mogen niet vergeten dat Van Basten het niet zo op PSV heeft. Sterker nog, hij plaagt die Eindhovenaren graag een beetje. Guus Hiddink dacht nog wel serieus dat Marco wel eens zijn assistent zou willen worden, maar Marco dacht er niet aan. Om PSV dwars te zitten was het ultieme plan snel bedacht. Pest de beste speler van de Eindhovenaren. Selecteer eerst een hele rij anderen en geef hem het gevoel dat zijn plaats altijd ter discussie staat. Zeg misschien verdekt iets over omschakelen, want dan praat half Nederland je wel na. Vervolgens zal heel Eindhoven je vervloeken en gniffelen ze in Amsterdam en omstreken als je een kersverse parel uit de Ajax-opleiding selecteert.

Want dat was deel twee van het plan. Van Bommel moet gebroken worden, door jongens te selecteren van Ajax, de club die hij haat. Maduro, Babel, straks wellicht Emanuelson en dan ook nog Vurnon Anita, onlangs al in het landsbelang door Danny Blind op de A-lijst van de Amsterdammers voor de Champions League gezet. Probeer wellicht ook nog om Lindgren een Nederlands paspoort te verschaffen en selecteer die ook nog een keer. Zeg dat Van Bommel het maar moet laten zien bij zijn nieuwe club. Doe net of die nieuwe club niet de wereldclub Barcelona is, maar een plaatselijk boerenelftal.

Vervolgens neem je hem consequent op in je voorselectie, om hem nooit daadwerkelijk te selecteren. Drijf Van Bommel tot op het randje van bedanken voor Oranje en laat af en toe horen dat hij weliswaar vooruit gaat, maar nog wat meer moet laten zien. Misschien is er in die periode nog wel een Ajacied uit de B1 die je vervroegd kunt doorschuiven in het kader van een leerproces. Laat het volk lijnrecht tegenover elkaar staan, laat de pers woedende stukken en columns schrijven en laat ze op televisie roepen hoe schandalig het allemaal is.

Dan komt de finale van het ingenieuze plan pas in beeld. De tot op het bot getergde en gemotiveerde Van Bommel wordt eerst op de reservelijst voor het WK gezet en komt in de laatste week van de voorbereiding bij de groep, voor een ineens geblesseerde speler. Drijvend op rancune en barstend van eerzucht zal Van Bommel het toernooi van zijn leven spelen en ineens de ontbrekende schakel richting wereldtitel volgen. Marco weet uit ervaring dat het werkt. Begon hij in 1988 niet ook als reserve? Dat we daar niet aan gedacht hebben! Marco is onnavolgbaar geniaal, getuige dit plan. Wij spelen er ook allemaal een rol in. Ga dus vooral door met het verdedigen of afkraken van Mark van Bommel, we krijgen er de wereldbeker voor terug.

quote:

EINDELIJK SHEVA

Misschien is hij wel de beste spits van de wereld, op dit moment. De Oekraïner Andriy Shevchenko, uitkomend voor het Italiaanse AC Milan. Shevchenko is een complete aanvaller, die vanuit elke positie en elke situatie een doelpunt lijkt te kunnen maken. Schijnbaar hopeloze voorzetten promoveert hij tot een goal en als hij alleen op de keeper af gaat, staat die bij voorbaat al bibberend te wachten op wat komen gaat.

Shevchenko werd gevormd bij de beroemde club Dynamo Kiev. Dit bolwerk stond jaren onder de bezielende leiding van de inmiddels overleden voetbalprofessor Valeriy Lobanovskiy. Die vierde met verschillende generaties successen, een teken dat zijn aanpak tijdloos was. Lobanovskiy leidde Shevchenko op tot de complete spits die hij nu is. Samen met Serhiy Rebrov vormde hij een gevaarlijk duo, dat schitterde in de Champions League. Het leverde beiden een lucratieve overgang naar het westen op. Vaak was het zo dat spelers uit de voormalige Sovjetunie daar buiten zelden tot grootse daden kwamen. Rebrov voldeed aan dat beeld, hij verpieterde min of meer in Engeland en Turkije en is inmiddels weer teruggekeerd op het oude nest.

Hoe anders verging het Shevchenko. AC Milan betaalde een fikse som voor de aanvaller, wat lang niet door iedereen even goed werd begrepen. Al in zijn eerste jaar nam hij de twijfels weg, door direct topscorer te worden in de Serie A. In de jaren die volgden was zijn doelpuntengemiddelde immer hoog en speelde hij met zijn ploegmaats een aanzienlijke erelijst bij elkaar. Hoogtepunt was de zege in de Champions League van 2003, toen Shevchenko zelf de beslissende strafschop benutte tegen Juventus. Ook werd hij inmiddels verkozen tot Europees voetballer van het jaar, een fantastische bekroning voor de teamspeler pur sang.

Want dat maakt Shevchenko nog unieker. Hij parasiteert niet op zijn talent, maar speelt ook altijd in dienst van de ploeg. Zijn achtergrond is daar uiteraard bepalend in geweest, want Kiev was altijd de gesmeerde machine die afhankelijk was van de wijze waarop spelers hun taak uitvoerden. Hij is geen spits als bijvoorbeeld Inzaghi, die de hele wedstrijd loert op die ene kans. Shevchenko is altijd in beweging en levert ook assists.

Jarenlang leek het echter bij clubprestaties te blijven voor Sheva, zoals zijn bijnaam luidt. Geboren in het verkeerde land. Had hij nou maar Rus geweest of gekozen voor de Russische nationale ploeg, dan had hij al eens op een groot internationaal landentoernooi kunnen schitteren. Zijn eigen Oekraïne kwam daarvoor steeds net tekort. Het leek hem te vergaan zoals bijvoorbeeld Ryan Giggs uit Wales, Jari Litmanen uit Finland en George Weah uit Liberia. Internationaal erkende sterren, die echter in hun land op eenzame hoogte staan en te weinig teammaats van niveau hadden om hun enorme kwaliteiten beslissend te laten zijn.

Oekraïne had nooit echt slechte teams. Een paar keer was het team erg dichtbij kwalificatie, maar telkens lukte het dus net niet. Tegelijk zag men het veel nietigere Letland wel plaatsing voor het EK van 2004 afdwingen. Het moet hebben gestoken bij Shevchenko en zijn landgenoten. Ze hebben er vast de motivatie uitgehaald die nodig was om vorige week als eerste Europees land zeker te zijn van deelname aan het WK van 2006 in Duitsland. In een poule die zwaarder leek dan ooit, met Turkije, Denemarken en Europees kampioen Griekenland als voornaamste belagers. Sheva en zijn kornuiten hielden ze echter allemaal achter zich en staan er volgend jaar.

Het werd tijd. De bij vlagen briljante Shevchenko hoort te mogen stralen op het grootste internationale podium. Zijn loopacties, zijn schoten, zijn makkelijk ogende acties, het is het neusje van de zalm. Wat is een Oscar-uitreiking zonder de aanwezigheid van de beste acteurs? Precies, niets. Zoals een WK zonder Shevchenko ook aan glans had ingeleverd. Zeker als je beseft dat er andere landen met mindere spelers voor in de plaats zouden zijn gekomen.

Gelukkig is het nu allemaal wel gelukt, gelukkig kan Sheva zijn kwaliteiten meten met de andere aanwezige vedetten. Misschien kan hij nog stunten ook. Als je er toch bent, waarom dan niet? Slechts een blessure zou nog roet in het eten kunnen gooien. Ik moet er niet aan denken. Ik denk liever aan die straks ongetwijfeld fantastische acties van de beste spits ter wereld. Hij die nu eindelijk echt legendarisch kan worden. Want we weten allemaal dat echte legendes ontstaan op internationale landentoernooien. Dat hij maar meteen topscorer wordt en het WK van 2006 gekenmerkt wordt door smullen van Sheva. Eindelijk.

quote:

MISSION IMPOSSIBLE IN ROOSENDAAL

RBC Roosendaal verbaasde de voetbalvolgers in 2000, door na de nacompetitie te promoveren naar de eredivisie. Deze primeur in het bestaan van de club werd bereikt onder Robert Maaskant, die zijn team in de eredivisie ook fris voetbal liet spelen. Het gevolg was dat men veel complimenten kreeg voor de spelopvatting, maar dat er nauwelijks punten werden behaald en RBC direct weer degradeerde. Maaskant herhaalde in het daaropvolgende seizoen echter het kunstje van 2000 en promoveerde opnieuw via de nacompetitie. Sindsdien bleven de Roosendalers in de eredivisie, hetgeen een prestatie op zich genoemd mag worden.

Om zich te handhaven had men wel eerst de terugkeer van Robert Maaskant, vertrokken naar Go Ahead Eagles, nodig. Met bescheiden middelen bereikte Maaskant een dertiende en twaalfde plaats in de eindrangschikking, ongekend hoog voor een kleine club als RBC. Door dit soort prestaties verkreeg RBC de nodige sympathie in het land. Iedereen had toch ergens wel respect voor deze wat kleurloze club, die eigenlijk niet eredivisiewaardig is. Niet op basis van de historie, niet op basis van het stadion, niet op basis van de toeschouwersaantallen en niet op basis van de uitstraling. Vorig seizoen degradeerde RBC bijna, maar via de nacompetitie wist Dolf Roks de ploeg toch te redden. Roks had de plaats van de ontslagen Jan van Dijk ingenomen.

Het lijkt echter dat RBC de dans dit seizoen niet gaat ontspringen. De sympathieke Roks, die vorig seizoen nog met Kloetinge naar de hoofdklasse promoveerde, is natuurlijk geen tovenaar en zijn selectie is dusdanig uit balans dat handhaving een utopie lijkt. Het is overigens de vraag of een andere trainer het beter zou doen met deze spelers. Waar RBC voorheen altijd met een zeer kleine selectie begon aan het seizoen en die aanvulde met huurlingen, heeft Roks nu die mogelijkheid eigenlijk niet. Dit zijn de spelers waar hij het mee moet doen.

Met Mark Volders heeft hij een waardig vervanger van Maikel Aerts. De Belg, vorig seizoen kortstondig een bezienswaardigheid als enige blanke tussen de Ivorianen van Beveren, is een degelijke eredivisiekeeper. Volders werd vorig jaar zelfs richting Belgische ploeg geschreven, maar hij is ook afhankelijk van zijn verdedigers. Daar wringt de schoen al behoorlijk. Sidney Lammens heeft een mooie trap, maar is defensief kwetsbaar. In het centrum heeft Roks met Arjan Ebbinge en José Fortes Rodriquez twee erkend kaartenverzamelaars staan, die elk seizoen de nodige duels moeten missen vanwege schorsingen. Robert Molenaar, in Leeds nog tot terminator gedoopt, lijkt nu echt versleten en oogt met zijn postuur als een volwaardig lid van een veteranenelftal, terwijl de van Genk gehuurde linksback Akrim Roumani wedstrijdritme mist en nerveus oogt.

Op het middenveld heeft Roks met Jorge Acuña en Tyrone Loran twee ietwat lompe middenvelders lopen, die onbeholpen wat beuken uitdelen en zelden aansluiten bij de spitsen. De ideale speler hiervoor is Tim Smolders, maar de wat weke Belg lijkt naar het tweede plan verwezen. De ruige Danny Guijt lijkt dan een typische eerste divisie speler, zodat slechts Paul de Lange als volwaardig eredivisiespeler overblijft. Hij kan het echter ook niet alleen.

Voorin is de Portugese jeugdinternational Edgar Marcelino, van wie wat verwacht mag worden, voorlopig uitgeschakeld, terwijl Ali Elkhattabi nu noodgedwongen vanaf een flank moet komen, waar zijn kwaliteiten centraal liggen. De Afrikaanse huurling Paul Kpaka mist ritme en moet wennen aan de eredivisie, terwijl de vorig seizoen nog belangrijke Donny de Groot inmiddels mag vertrekken. Van Björn Daelemans verwacht niemand meer wat in Roosendaal en Nyron Wau moet nog maar aantonen dat hij ook in de eredivisie goed uit de voeten kan.

Roks heeft dus nauwelijks zekerheden in zijn team en zal dus punten moeten gaan sprokkelen. Ondertussen heeft gedoodverfd degradatiekandidaat Heracles Almelo al tien punten verzameld en is al flink uit het zicht verdwenen. Zodoende dreigt een mission impossible in Roosendaal. De sympathie voor de underdog is nationaal inmiddels verschoven richting Almelo, terwijl ook Sparta op basis van de historie voor velen een welkome gast in de eredivisie is. RBC is leuk geweest, petje af voor die drie seizoenen, maar nu hoeft het niet meer, zo lijkt het. Als ze dat in Roosendaal ook maar beseffen en Roks niet onnodig gaan slachtofferen. Degradatie is dit seizoen geen schande en welhaast onvermijdelijk. Of men moet Robert Maaskant opnieuw tot een rentree kunnen bewegen.

quote:

EEN AVONDJE BEKER

Niets is in Nederland, afgezien van het weer, zo veranderlijk als het nationale bekertoernooi. De KNVB experimenteert al jaren met allerlei vormen en lijkt de juiste maar niet te vinden. Zo is er een tijdje gewerkt met een poulesysteem, wat doorgaans als gevolg had dat alle amateurclubs al snel uitgevoetbald waren. Sinds enige jaren wordt er weer gevoetbald in knock-out wedstrijden, waarbij de ploegen die Europees voetbal spelen pas vrij laat instromen. Het gevolg is dat die ploegen in enkele duels al in de finale kunnen staan en dat er nauwelijks aan traditie gewerkt kan worden. Dat is juist wat de KNVB graag wil. Dit terwijl het zo mooi kan zijn.

Neem nu afgelopen woensdag, toen mijn favoriete club ASWH het thuis mocht opnemen in de tweede ronde tegen FC Utrecht. Amateurs, wel de landskampioen, tegen een eredivisieclub. Dat zijn de affiches die aanslaan, zeker bij hen die de amateurclub steunen. Vanaf het moment dat HSC ’21-speler Dennis van Dijk via het lot ASWH aan Utrecht koppelde, begon het hier al te leven. De voorbereidingen begonnen, via het eigen forum blikten we vooruit en ook de krant kwam deze week met artikelen. Dat FC Utrecht de boel serieus nam, bleek ook wel uit het feit dat John van Loen kwam scouten en met kladblok en al op de tribune plaatsnam bij een competitieduel met Deltasport. Dat de Utrecht-aanhang op diverse forums al over een tweede 0-10 en een makkie sprak, mocht de pret niet drukken.


Die voorpret was er niet minder om. Voorspellende dromen, vleugjes hoop op een stuntje, sfeeracties. Alles kwam uit de kast. We stelden ons allemaal voor dat Utrecht ASWH zou onderschatten, juist dan een slechte dag zou hebben en wij een hele goede. Het hoort erbij en maakt het leuk, want iedereen wist ook wel dat je normaliter nooit kon winnen. Denk alleen al aan de verschillen in trainingsuren tussen beide teams.

Toen de wedstrijd dan eindelijk begon, na een fraai welkom, konden we eindelijk zien of alles uit zou komen. Er gebeurde veel. Utrecht, dat na een goed kwartier de score opende en de stunt dus moeilijker maakte. ASWH, dat zich niet liet verleiden tot een Andorrese loopgraventactiek en er waar mogelijk uit kwam. Dat zelfs kansen kreeg, waarbij Ferry van Lare zijn best deed de samenvatting te halen met een schitterende knal. Want er waren ook cameraploegen, van SBS6. Ik zei het al, het was voor ons een bijzondere avond en daar kon de 0-2 kort voor rust ook niet veel aan veranderen.

Na de drankjes en de analyse in de rust, waren we het er over eens dat het best goed verliep. Dat FC Utrecht 0-3 maakte en later via een ongelukkige eigen goal ook een vierde treffer achter de uitstekende doelman Willem-Jan Barendregt kreeg, was jammer. Dat routinier Verhoeven een strafschop op de lat schoot, was eigenlijk de enige smet op de avond. De specialist, die eerder al de landstitel vanaf de stip naar Hendrik-Ido-Ambacht schoot, had wellicht last van de zenuwen. Zonde, want een eretreffer had een toch al geslaagde avond helemaal perfect gemaakt. Verliezen van Utrecht met 0-4, dat is geen schande.

Tijdens de voettocht naar huis, bedacht ik me dat wij lang niet de enigen waren die een avond als deze meemaakten. Het was bij andere clubs ook gebeurd en ook voor hen was het ongetwijfeld een belevenis. Ik doel nu op de fans van amateurclubs, die hun helden zien strijden tegen profs. Hier moet veel meer in zitten. De KNVB zou alle ploegen moeten laten instromen, zodat ook Ajax, Feyenoord en PSV naar amateurvelden dienen te reizen voor een wedstrijd. Vaste speelronden inlassen, af en toe in het weekend zoals in Engeland of Duitsland. Natuurlijk heb je daarmee nog lang niet alles wat de FA Cup zo sterk maakt, maar het zou wel een stap in de goede richting zijn. Zeker als er dan ook nog eens wat stunts te noteren vallen. Dan zullen vermoedelijk ook de fans van profclubs, die de beker nu soms als tussendoortje beschouwen, er achter komen dat een avondje bekervoetbal heel mooi kan zijn. Ik kijk nu al uit naar vorig jaar en hoop dat de KNVB de beker de zorg geeft, die deze verdient.

quote:

Op donderdag 22 september 2005 21:02 schreef Eilanden het volgende:
MM, leuke column.

Wat ik wel belachelijk vond tijdens de wedstrijd was het gedrag van de politie. Veel te opgefokt. En dat de fans van ASWH en Utrecht gescheiden moesten worden was ook raar. Een vrouwelijke Utreg-fan die achter me stond en tijdens de rust naar het enige damestoilet wilde, moest haar Utrecht-pet afdoen, anders wilde de politie haar niet doorlaten richting de WC's. Wat is dat? Staat die H in ASWH dan voor Hooligans?
Dus ja, zulke wedstrijden zijn leuk om te bezoeken, maar het gedrag van suppoosten en politie mag wat mij betreft wel wat minder opgefokt.

quote:

MET DE BAL OP DE SOFA

Aan de vooravond van het huidige voetbalseizoen waren veel kenners het er wel over eens: Ajax zou kampioen worden. Inmiddels hebben de Amsterdammers al acht punten verspeeld en ogen zij wisselvallig. Trainer Danny Blind liet dan ook optekenen dat hij er over dacht een psycholoog in dienst te nemen. Deze zogenaamde mental coach moet de spelers behoeden voor fouten en het nodige vertrouwen geven. De selectie van Ajax mag met de bal op de sofa.

In de uitwedstrijd bij AZ verloor de ploeg het hoofd na een in Amsterdamse ogen onterecht toegekende vrije trap, waar een goal uit voortvloeide. Tegen ADO Den Haag verzuimden de Amsterdammers de wedstrijd op slot te gooien en kreeg men in blessuretijd twee treffers tegen. Pijnlijk, natuurlijk, maar een ervaren man als Blind moet toch weten dat dit bij het voetbal hoort. Zoals ook fouten van spelers, arbiters en trainers bij het spel horen.

Een mental coach heeft in mijn ogen echter niets met voetbal te maken. Ruud Gullit zal vast wel wat gehad hebben aan Ted Troost en Marco van Basten zal zijn redenen gehad hebben om een psycholoog toe te voegen aan de staf van Oranje bij zijn aanstelling als bondscoach. Wat mij betreft is het echter onzinnig. Een voetballers wiens geest vatbaar is voor de knedende handen van zweverige motivatiebabbelaars, zal waarschijnlijk een gebrek aan persoonlijkheid hebben. Geschikt als waterdrager, maar volstrekt overbodig als het gaat om winnen. En winnen is toch wat de trainers willen.

Het heeft iets potsierlijks, een mental coach. Ze kruipen ineens te voorschijn op momenten dat een club een slechte periode doormaakt. Heeft u PSV vorig seizoen gehoord over een psycholoog? Denkt u dat Liverpool een psycholoog nodig had om een achterstand in de Champions League-finale om te buigen? Welnee. Deze heren vinden zichzelf dikwijls erg interessant en hebben een voetballer weinig tot niets te bieden.

Wat moet zo’n man dan zeggen tegen de hopeloos uit vorm zijnde John Heitinga? Als zelfs trainers met een groot verleden op zijn positie hem niet uit het dal weten te trekken, zal een man zonder voetbalkennis dit heus niet kunnen. Heitinga hervindt zichzelf niet door een praatje over het verleden, zijn onbezorgde jeugd als Ajax-pupil, zijn band met Alphen aan den Rijn en zijn passie voor koken. Heitinga moet een paar duels lekker spelen in het tweede en langzaam weer gebracht worden. Of bent u zo goedgelovig dat u denkt dat een mental coach Markus Rosenberg doelpunten laat maken of Julien Escudé sneller en meedogenlozer maakt?

Een topvoetballer is in mijn ogen ook iemand die met de enorme druk, die er wel degelijk is, om kan gaan. Die niet in de war raakt van een mindere periode en terugkomt. Elke speler, zeker de jeugdige en snel opgehemelde talenten, krijgt te maken met mindere tijden en een terugval. Wie daar zelf uitkomt, is geschikt voor het hoogste niveau. Zij die verlammen, haken af. Het is geen toeval dat Tom Soetaers niet meer bij Ajax speelt, dat Anthony Lurling weg mocht bij Feyenoord en dat PSV ook enkele jongens uit de subtop de deur gewezen heeft.

Trainers die teruggrijpen op zwammende psychologen, zijn de weg kwijt. Want wat moet Danny Blind als Ajax punten blijft morsen, zelfs met zielenknijper in de staf? Een Afrikaanse medicijnman over laten komen? Yogatraining volgen? Meedoen aan overlevingskampen onder leiding van Emiel Ratelband? Of net als Robert Maaskant zelf de psycholoog uit gaan hangen en briefjes voor zijn spelers met opbeurende en motiverende teksten achterlaten? “Een doel is bijna zeven meter breed Markus, je kunt haast niet missen!”

Ach, Danny. Natuurlijk is het een hard gelag dat je spelers zich in Alkmaar van de wijs lieten brengen door een discutabele arbitrale beslissing. Maar was jij het niet zelf die in de rust volledig buiten zichzelf de scheidsrechter en diens assistent van schandalige beslissingen betichtte? Het is te hopen voor Ajax dat je dit plan niet door gaat voeren. Ook voor je eigen bestwil, want ik vrees dat Ajax in wat je zelf een leerproces noemt, nog wel eens tegen een zeperd aan zal lopen. En dan lig je zelf wellicht als eerste op de sofa, te luisteren naar een man die je in gedachten wil laten terugkeren naar 1995, toen het allemaal nog zo zonnig was. Om drie nederlagen verder ontslagen te worden.

quote:

MARCO VERGEET IEMAND

Het selectiebeleid van Marco van Basten is ondoorgrondelijk en voor ons, gewone stervelingen, soms onbegrijpelijk. Vanavond speelt Oranje de cruciale match tegen de Tsjechen, hoewel ook bij een nederlaag kwalificatie nog nabij is. In dat geval dient Macedonië, altijd lastig, thuis verslagen te worden. Zo op de drempel van een mondiaal voetbaltoernooi, een perfect leermoment voor veel jonge spelers en piekmoment voor de gearriveerde sterren, zou Van Basten geen risico moeten nemen. Toch vergat hij weer om iemand te selecteren, waarvan ik al tijden vind dat die er bij hoort.

Nee, ik doel niet op Kalou, want die krijgt voorlopig geen Nederlands paspoort. Het gaat ook niet om Roy Makaay, Pierre van Hooijdonk of Patrick Kluivert. Nee, het gaat om een middenvelder. Zo één die met gif durft te voetballen, een venijnige jongen. Een pure winnaar, die het technisch verfijnde middenveld een beetje meer body kan geven.

Toch negeert Van Basten hem al een tijdje opzichtig. Het is te gek voor woorden. De voetballer heeft een zwak voor Eindhoven, wat ongetwijfeld tegen het zere been van de erg Amsterdams georiënteerde Marco is. San Marco zoekt eerst in Amsterdam, vervolgens in Alkmaar, om vervolgens via Rotterdam eens af te dalen richting Eindhoven en alles wat die stad lief heeft of had. Want inmiddels speelt deze speler al niet meer in Eindhoven.

Sinds de zomer is de speler in kwestie begonnen bij een nieuwe club. Die club begon de competitie toch best aardig en daar had deze speler absoluut een aandeel in. Misschien niet zo groot als bij zijn vorige clubs, maar hij heeft toch alles in zich om uit te groeien tot een speler van waarde. Zijn clubcoach heeft ook interlands gespeeld voor ons land en kan toch niet worden beschuldigd van een gebrek aan visie. Sterker nog, vorig jaar mocht deze trainer nog een kampioensfeestje vieren met de huidige club van de middenvelder die ik zo mis.

Ik zei het al, hij durft de beuk erin te gooien. Zijn grootste kwaliteiten liggen zelfs op het corrigerende gebied. Met honderden wedstrijden ervaringen in het profvoetbal, is hij de aangewezen persoon om een middenveld balans te geven. Het is zo iemand waarover medespelers zeggen dat ze blij zijn met hem in plaats van tegen hem te voetballen. Iemand die toch ervaring heeft met voetbal in de top, getuige zijn staatje met clubs. Iemand die Oranje goed kan gebruiken.

Ja, er zijn vast minpunten te bedenken. Hij laat allicht wel eens iemand uit zijn rug lopen en is op snelheid zeker te kloppen. Bovendien is het wel een speler met een eigen mening en zal hij niet schromen om die te geven. Maar was Marco zelf niet ook een eigenwijze jongen, die zijn trainers tot wanhoop kon drijven? Ik begin sterk het idee te krijgen dat Marco de strijd met deze speler niet aandurft. Dat hij iets tegen de mens achter de voetballer heeft en zich daar niet over heen kan zetten.

Want het is te gek voor woorden dat Marco voor zijn positie nu spelers heeft geselecteerd die bij ieder weldenkend mens de wenkbrauwen doen fronsen. Natuurlijk, Hedwiges Maduro is een fantastisch talent en mag er wel bij, maar wat heeft Olaf Lindenbergh in die drie duels voor Ajax nu meer laten zien dan de speler die nu thuisgelaten wordt? Waar komt George Boateng nu weer vandaan, een kuitenbijter waar je er zo twaalf van kunt vinden? Kiest Marco voor jongens die zonder mokken de Praagse tribune zullen bevolken, in plaats van een middenvelder met meer kwaliteiten die Oranje naar een hoger plan kan tillen?

Het lijkt er op. Ik vind dit een kwalijke zaak. Ik gun Marco van Basten het beste met Oranje, maar ik hoop dat hij eindelijk eens gaat inzien dat hij de beste spelers moet opstellen. Dan valt er nog veel meer uit te halen. Met dat gouden pikkie alleen zal Marco straks op de eindronde toch niet zulke hoge ogen gaan gooien? Hij kan ons, de serieuze voetballiefhebbers die een sterk Nederlands elftal willen zien, niet langer in de steek laten. Gooi die schroom voorbij Marco. Voor vanavond is het te laat, maar voor woensdag kan het nog. Grijp die telefoon en bel Rob Maas. Want dit slaat nergens op.

quote:

Op maandag 3 oktober 2005 19:10 schreef Noca het volgende:
Wel leuk, maar ik voelde de hele column lang al aankomen dat het over iemand anders zou gaan dan die speler waar echt discussie over is.

quote:

DE ECHTE VEDETTE VAN ORANJE

Toen Marco van Basten in de nazomer van 2004 werd aangesteld als opvolger van Dick Advocaat, was één van zijn taken het formeren van een nieuw elftal. Het volk was uitgekeken op enkele spelers en Van Basten moest fris bloed in de ingedutte nationale voetbalelf brengen. Iedereen met een beetje verstand van voetbal weet dat trainers in dat geval altijd terugvallen op enkele routiniers en rond die kern de groep vernieuwen. Dat was met Van Basten niet anders. Door omstandigheden viel Edgar Davids na een tijdje een flinke periode weg en moest Van Basten op zoek naar een andere aanvoerder. Dat werd Edwin van der Sar.

Van der Sar, gewezen goalie van Ajax en Juventus. Destijds keepend voor het Engelse Fulham. Geen topclub, maar wel uitkomend in een aansprekende competitie. Van der Sar, die zijn plek onder de lat in Oranje voor het eerst in nam in Minsk, tijdens één van de slechtste interlands van Oranje ooit. Groeide echter uit tot een vaste waarde, al sinds 1995. Slechts blessures konden hem aan de kant houden, de concurrentie nimmer. Zelfs niet toen er kortstondig werd getwijfeld aan zijn onaantastbare positie en mensen als Ronald Waterreus, Sander Westerveld en zelfs Maarten Stekelenburg voorzichtig naar voren geschoven werden.

In Nederland zien we Van der Sar als lid van het groepje beste doelverdedigers in de wereld. Hij is een echte Nederlandse keeper, die perfect kan meevoetballen en niet schrikt van een terugspeelbal. Wereldwijd werd onze visie echter niet direct gedeeld. Van der Sar werd gezien als leuke subtopper, die toch echt achter mannen als Kahn, Buffon en Cech kwam, om er maar een paar te noemen. Dit stak Van der Sar zelf nog het meest.

De keeper ging jaren gebukt onder een eigen frustratie. Nooit was hij er in geslaagd cruciale reddingen te verrichten voor Oranje op een groot toernooi. Natuurlijk, tussen al die duels op Europese en wereldkampioenschappen zaten best goede. Soms zelfs fantastische. Maar nooit was er één die de historie in zou gaan. Die je voor altijd aan Van der Sar deed denken. De verloren strafschoppenseries werkten ook op hem door en vormden een onterechte extra ballast, die hij zichzelf oplegde.

Wie herinnert zich niet de vreugde van Van der Sar, toen hij op het EK van 2004 wel beslissend was in een strafschoppenserie? Nederland rekende af met een trauma en Van der Sar misschien nog wel het meest. Het lijkt nu, ruim een jaar later, een keerpunt. De keeper speelde als herboren. Weg was die penaltyduivel met die loden rugzak, die hem treiterde tijdens wedstrijden. Weg was het gevoel dat hij nooit beslissend was geweest.

Van der Sar werd onklopbaar. De stoïcijnse goalie haalde zijn schouders op voor de vele doelpogingen die spelers van Armenië tot Roemenië ondernamen. Zette een recordserie zonder tegengoals neer in Oranje, is nu ook al lang niet gepasseerd in kwalificatieduels en stilaan uitgegroeid tot de echte vedette van het nieuwe Nederlands elftal. Het maakt Van der Sar niet uit welke vier verdedigers er voor hem staan. Geen probleem voor hem, die vele wisselingen van de bondscoach. Laat ze maar komen, hij klaart de klus wel. Moedeloos worden ze ervan, de spitsen die weer een poging zien stranden op de vuisten van Van der Sar. Of op zijn been, zijn vinger, zijn hoofd, zijn grote teen wellicht, maar er ligt altijd iets in de weg. Van der Sar heeft acht armen, zo lijkt het wel. Het viel niet alleen ons op. Op respectabele leeftijd werd Van der Sar door Manchester United uitverkoren om het daar heersende keepersprobleem op te lossen. Ook daar kent Van der Sar een goede periode en krijgt veel lovende kritieken. Het ijskonijn is helemaal terug tussen de toppers en heeft dat helemaal zelf gedaan.

Nu Oranje zich heeft geplaatst voor het wereldkampioenschap, kan Van der Sar toewerken naar wat wellicht zijn laatste grote toernooi in Oranje gaat worden. Dit zal een extra stimulans zijn. Van der Sar zal op zoek gaan naar die ultieme redding, zoals die strafschop in Praag al een voorbode was. Hij wil de boeken in, met een foutloze wedstrijd waarin Oranje wel onder druk staat, maar dankzij hem een ronde doorgaat. Niet de dribbels van Robben, niet de meedogenloze ingrepen van Boulahrouz, niet de brille van Van der Vaart, niet de goals van Van Nistelrooij, nee, de reddingen van Van der Sar zullen straks van doorslaggevende waarde worden. Bescheiden als hij is, weet Edwin natuurlijk wel waar legendes geboren worden. Op grote toernooien. Het gaat hem vast lukken, ergens in juni 2006 gaat hij met een brede grijns als winnaar van het veld. In een groepsduel wellicht, liever nog verderop in het toernooi en als het even kan in de finale. Dan zullen de mensen, over de hele wereld, niet meer twijfelen in hun rijtje beste keepers. Buffon, Kahn, Cech, Van der Sar. Staat mooi, vindt u ook niet?

quote:

Op dinsdag 11 oktober 2005 18:00 schreef cultheld het volgende:

[..]

Wat heeft dit met voetbal te maken?

quote:

TROTSE JONGENS

Je zou maar profvoetballer zijn in Egypte. Een hele goede, die voor de nationale ploeg mag spelen. Zo goed zelfs dat je in een Europese competitie uit mag komen. Dan heb je het goed. Je bent een soort filmster. Tienermeisjes vinden je lief, jonge jongens bewonderen je kwaliteiten. Nee, dan kan je niet stuk. Je zou er haast van gaan zweven. Je bent trots en onschendbaar. Lang leve de cultuurverschillen.

Want wat zal Hossam Ghali opgekeken hebben toen hij in de zomer van 2003 een contract bij Feyenoord tekende. Hij mocht een tijdje wennen, had het toen ook moeilijk, maar toen hij na de winterstop eenmaal basisspeler was, liep de weg recht omhoog voor Hossam. Hij was voorbestemd om een belangrijke pion in het nieuwe Feyenoord te worden, waaraan in dit tussenjaar gebouwd werd. Feyenoord zou op hem gaan verdienen, iedereen was lyrisch.

Arme Hossam. Van de eerlijke en nuchtere trainer Bert van Marwijk, met afstand de beste trainer van Feyenoord in de laatste tien jaar, belandde hij in de onnavolgbare grillen van Ruud Gullit. Gullit wisselde van spelers als van golfstok en loog en draaide zich een weg door de tegenvallende prestaties van Feyenoord. Ruud schroomde niet spelers de schuld van een nederlaag te geven en Hossam werd een makkelijk slachtoffer. Door te wijzen op diens minpunt, namelijk het soms onverantwoorde risico dat hij in zijn spel legt, kon zijn eigen tactisch falen lang buiten schot blijven. Hossam kreeg ook, samen met Karim Saïdi, vaak de schuld van tegengoals uit corners. Ze spraken immers geen Nederlands.

Hossam klaagde, want Gullit nam nooit de moeite eens lekker met hem te praten. Een trotse jongen als Hossam wil graag uitleg en ook liefst onder vier ogen. Maar nee, heel Nederland sprak over zijn gevaarlijke capriolen. Hossam snapte het niet. Natuurlijk niet. Als hij in Egypte zo uitverdedigde, gingen hele stadions op de banken. Dan nam zijn status alleen maar toe, zwol zijn borst en paradeerde hij over het gras als een veldheer. Hossam was op die momenten de topvoetballer die men in Rotterdam in hem zag, mede omdat de tegenstanders daar zijn slordigheden niet afstraften. Want eerlijk is eerlijk, soms doet Hossam dingen waar trainers en fans van gruwen.

Maar het helpt dan niet als je trainer dat vertelt en de Nederlandse napraatcultuur dit overneemt. Want we vinden hier ook allemaal dat Van Bommel zijn man laat lopen, omdat dit ooit eens is gezegd. Hossam verloor zijn basisplaats, terwijl hij wel degelijk goede wedstrijden speelde. De zwalkende Gullit wist het echter ook allemaal niet meer, koos dan weer wel en dan weer niet voor Ghali, en koerste af op zijn eigen einde.

Onder Erwin Koeman is sindsdien op het communicatieve vlak het nodige veranderd, als we de spelers mogen geloven. Ook Ghali leek er baat bij te hebben. Hij begon vrij aardig aan het seizoen. Toch heeft hij inmiddels ook een aanvaring met Erwin Koeman gehad. Sterker nog, Ghali is bezig aan zijn laatste kans. In Boekarest deed hij weer iets links en werd daar voor gestraft. Openlijk uitgescholden door sommige medespelers zelfs, een schande voor de trotse Hossam.

Zijn probleem is duidelijk. Hij kan te goed voetballen voor de plek die trainers voor hem in gedachten hebben. Kort voor de defensie moet een middenvelder soms geen risico nemen. Eigenlijk moet je niet meer kunnen dan slim lopen. Je moet een beetje Vogel zijn, of Galásek. Een speler waarvan iedereen zich afvraagt op basis waarvan je in hemelsnaam mee mag doen, want voetballend pas je er niet tussen. Hossam is veel beter. Hij wil het ook te graag tonen. Logisch, dat werd in Egypte gewaardeerd en deed hem groeien. Wanneer hij iets meer naar voren zou spelen, komen zijn kwaliteiten er ongetwijfeld meer uit.

Nu zit hij echter in een bepalende fase. Daar zat hij dan, op de kamer met Wotte en Koeman. Ze vertelden hem dat hij zijn laatste kans kreeg. Natuurlijk knikte hij gedwee en beloofde hij beterschap. Hij zou wel gek zijn om het niet te doen, hij zit immers minstens tot januari aan Feyenoord vast. De komende tijd zal blijken of Ghali daadwerkelijk nog een laatste keer wil aantonen dat hij misschien wel de beste middenvelder in de Rotterdamse selectie is of dat hij in zijn hart al afscheid heeft genomen van De Kuip.

In zijn trotse, gekrenkte hart. Je ziet het hem denken in het veld. Balletjes breed, geen trucjes. Alleen maar hameren op de dingen die je fout doet. Het wordt misschien tijd dat we in Nederland anders om gaan met voetballers. Want Ghali is geen uitzondering. Vroeger, in volledig Nederlandse teams, was de onderlinge hardheid een wapen. Menig speler is er beter van geworden. Maar jongens uit Afrika, Oost-Europa, Zuid-Amerika, Azië en noem de andere windstreken waar ze tegenwoordig vandaan gehaald worden maar op, kunnen hier maar moeilijk tegen. Trotse jongens vereisen een andere aanpak. Het wordt tijd dat de erkende kneedmeesters Guus Hiddink en Leo Beenhakker hier op de trainerscursus eens een masterclass in gaan geven. Al is het maar om eventuele kapitaalvernietiging te voorkomen, mocht Ghali straks voor weinig geld vertrekken en elders uitgroeien tot topper. Een speler die met de borst vooruit fouten mag maken, maar ondertussen bepalend is. Je zal maar een Egyptische profvoetballer zijn, ver weg en onbegrepen. Arme Hossam.

quote:

EEN STOERE STOPPER ZWAAIT AF

Sommige jongens worden geboren om voorstopper te worden. Een bal achter het standbeen, een rij scharen, dribbels; het interesseert ze geen zier. Ze willen blubber aan de poten en met een vieze broek het veld af. Ze hopen in hun hart op regen, lekker slidings maken. Ze doen nooit gekke dingen, maar schakelen de spits uit. Desnoods met venijn, maar scoren zal hij nooit, niet tegen hen. Jongens die uiterst bruikbaar zijn in de eredivisie en in een goed klimaat zelfs Oranje kunnen halen. Types als Adri van Tiggelen en als Tieme Klompe.

Klompe debuteerde als Groningse student in het eerste elftal van Heerenveen. Waarom die toevoeging op Studio Sport in het begin altijd achter zijn naam werd geplakt, is eigenlijk vreemd. Was het omdat voetballers vaak niet studeren? Of wellicht omdat hij als Groninger voor de Friese topclub speelde? Dit werd nooit echt duidelijk. Wel werd al snel duidelijk dat Tieme Klompe een ouderwetse verdediger in hart en nieren was.

Vijf seizoenen lang was Tieme basisspeler in Heerenveen. Onbetwist, mogen we wel zeggen. Hij miste her en der eens een wedstrijdje, door een blessure of een schorsing, maar anders was hij van de partij. Doorgaans samen met Johan Hansma. Klompe paste prima bij Heerenveen. Een jongen zonder poeha, die gewoon een lekker potje kwam voetballen. Hij reikte met zijn club zelfs tot in de Champions League. Nuchtere Tieme in de wereld van de glitter en glamour, waar tegenstanders van dure ploegen hun gelakte haren met bandjes in model houden.

Het zal hem niet uitgemaakt hebben. Na de wedstrijd kan je wel weer douchen en je coupe fatsoeneren, zoiets. Tieme ging het veld in en speelde zijn wedstrijd. Hij was niet iemand die je een berg opdrachten gaf. Nee, Tieme ging met slechts één enkel doel het veld in: zijn directe tegenstander moest van scoren afgehouden worden. Hoe maakte hem weinig uit. Ik verdenk Foppe de Haan ervan zijn besprekingen standaard beëindigd te hebben met de woorden “Tieme, voorstopper”. Waarop Tieme alleen maar knikte. Zo’n kort knikje, nauwelijks zichtbaar voor hen die er niet op letten.

Mon Dieu, Tieme Klompe? Dat was toch geen voetballen! Tieme danste niet over het veld, als een prima ballerina. Tieme waagde zich zelfs niet aan de tango. Ja, misschien de tango der defensiespecialisten. Voetbal is in wezen een simpel spel en dat moest het maar blijven. Voor de man komen, de weg naar de goal afsnijden. Dansen kan dan wel in de kleedkamer, als de punten binnen zijn. Tieme marcheerde over het veld en maakte als een mineur in een Stratego-spel vijandelijke bommen onschadelijk.

Helaas voor Tieme kwam de klad erin. Zijn grootste tegenstander werd niet meer die spits van de tegenpartij, die hij in bedwang moest houden, maar het blessurespook. Keer op keer dook het op. Vanaf de zomer van 2002 speelde Klompe nog slechts dertien wedstrijden in de eredivisie. Dit seizoen ging hij het nog één keer proberen. Als amateur verbond hij zich aan FC Groningen. Het ging niet meer. Zijn laatste actie in het betaald voetbal is een venijnige schop bij een cornervlag. Een laatste keer liet Klompe zien dat hij niet met zich laat sollen. De tijdrekkende tegenstander ging kermend neer, Tieme kreeg rood en verliet het veld. Om nooit meer terug te keren, blijkt nu. Dat is jammer en een onwaardig afscheid voor deze speler. Afgekeurd. Hij zal het aangehoord hebben en wellicht kort geknikt hebben. De dokter zal het niet hebben gezien.

Hoewel de voetballerij nauwelijks tijd heeft om stil te staan bij zijn slachtoffers, verdient hij meer dan een afscheid in stilte. Een groot feest zal heus niet hoeven. Bloemen en een toespraakje, geen poespas, maar een blijk van waardering. Waarna hij met een nauwelijks merkbaar knikje afscheid kan nemen. “Tieme, voorstopper.” Het zal een eeuwige echo in zijn hoofd blijven, die hij zal aanhoren met een tevreden glimlach, maar evengoed een beetje weemoed. Voorstoppers breken echter zelfs tranen. Geen doorkomen aan. Vaarwel Tieme Klompe, stoere stopper.