Het VBL-columnhoekje deel 6

quote:

JOHAN SPREEKT

Maar Johan, zou je voor “hunnie” op FOK! dan nog één keer kunnen vertellen hoe het nou zit met Oranje, Van Basten, Van Bommel, Barcelona, PSV enzovoort?

Nou, dat ken ik best nog eens proberen, maar het is wel zo dat als hunnie het niet zien, hunnie het hierna ook niet zien. Proberen ken geen kwaad, dus vooruit. Je heb dus trainers, wie het grote geheel overzien. Wie verder kunnen kijken dan een voetbalveld lang is en wie dan iets zien in spelers in wie anderen nog nooit wat zagen. Of nooit zouden zien, omdat ze dus het geheel niet kennen doorgronden. Trainers wie dat kennen, kennen dus een beetje toveren in de ogen van hunnie wie het dus niet snappen. Ik ken dat, Wim Jansen, Van Basten en Harry Potter dus ook.

Goed voorbeeld is die Boulahrouz. Die jongen die speelde bij RKC Waalwijk toen Marco hem erbij haalde. Dat is dus een kleine club en dan zie je mensen denken van wat doet die Van Basten nou, maar die heb dat al lang in de smiezen en die stelt hem zo op. Blijkt dan een goede te zijn. Aan de andere kant heb je Van Bommel, wie dus niet ken omschakelen en niet ken verdedigen. Dat is slecht, voor een middenvelder. Want dat woord zegt het al, die staat in het midden van het veld en wie daar speelt, moet dus kennen verdedigen en aanvallen en vooral omschakelen. Maar hunnie wie dat niet zien, die zeggen dat Van Bommel PSV kampioen heb gemaakt en vinden dat dan raar. Maar Marco overziet dat dus.

Dan zeggen ze, dat is toch gek Johan, dat die Van Bommel dan wel naar Barcelona komt? Want jij ben daar toch trainer eigenlijk? Nou, niet in mij persoonlijk, maar wel geestelijk natuurlijk. Frenk is eigenlijk mij, of beter hij doet mij, en Henk is dan weer Frenk en Henk zelf is dan eigenlijk weer gewoon een soort bijfiguur met een goed salaris. Maar dan allemaal geestelijk natuurlijk, want ik zit dan weer op afstand. Nou komt die Van Bommel dus voor niks en dat is altijd goed. Hij ken dan op de bank en als er dan een blessure is voor Xavi of een schorsing voor Deco, dan ken ie meespelen. Als ie dan leert omschakelen, ken ie misschien wel in de basis, maar dat hoeft niet. Ondertussen heb Barcelona dan twee keer voorsprong genomen op een concurrent. Wij hebben namelijk gratis die Van Bommel en die clubs wie hem ook wilden, moeten dan een ander halen. Die is dan als ie gratis is meestal minder en anders is ie duurder, want dan moeten hunnie betalen en dan bespaart Barcelona dus dat geld en ken dan nog een andere speler kopen, wie die andere club dus niet meer ken halen. Plus dan hebben hunnie een mindere speler, wie dat team dus niet sterker maakt. Behalve als Wim Jansen, Harry Potter, Marco van Basten of ik ze dan adviseert, maar dat is logisch. Als die Van Bommel het dan niet redt, kopen die andere clubs, wie hem eerst wilden, hem in de winterstop dan alsnog en dat kost ze dan geld, plus hunnie hebben dan nog die andere speler gekocht die ze salaris kost.

Dat werkt dan over heel de wereld door, want ik heb overal wel een voet tussen de deur. Ik ben net een Jesaja-getuige, wat dat aangaat. Alleen voor mij duiken ze niet onder de bank, want ik overzie natuurlijk dat geheel en daar zijn ze blij mee. Bij Ajax heb ik nu Danny Blind binnen, wie ik ook al heb ontdekt bij Sparta destijds. Vonden ze ook niks, in eerste instantie. Net als met Menzo en nu willen al die clubs een keeper die ken voetballen. Ik had toen al doorzien dat een keeper dat moest kennen, omdat die terugspeelbalregel zou komen. Maar dat zie je alleen als je het begrijpt. Nu is die Van Bommel trouwens ook weer weg bij PSV en die zitten dan met mindere spelers, dan ken Ajax zo weer kampioen spelen en ken Marco simpelweg ook niet meer om die andere jongens van Ajax heen. Want Marco overziet het ook en dan staat straks gewoon weer Oranje vol met Ajacieden, zoals het hoort. Marco hoef ik trouwens geestelijk niet te zijn, dus Marco is Marco, maar Rob Wietsje is natuurlijk gewoon Hans Teeuwen, want je moet kennen lachen bij interlands. Dat begreep Van Gaal niet, maar die overziet het niet en dat is jammer, want AZ speelde best leuk voetbal.

En zo werkt het eigenlijk, allemaal heel simpel. Je moet het alleen wel zien en dat mis ik dus bij de meeste tegenwoordig. Dan moet Johan het weer uitleggen. Waarom ken bijvoorbeeld Liverpool wel de Champions League winnen van AC Milan, vragen ze dan. Zoals ze dan vergeten dat de haas vaak de koe ken vangen, als ie maar goed nadenkt. En Johan heb altijd gelijk, maar da’s logisch.

Juist… Dank je wel Johan, net als al die kritiekloze journalisten doen we of we je snappen. Moet dat soms?

quote:

DEGRADATIE

Het was op een willekeurig sportcomplex, ergens eind mei. Ik weet eigenlijk niet meer hoe en waarom ik er belandde. Wellicht was het de wind die me er heen dreef, het geluid misschien. Want eenmaal binnen besefte ik dat ik niet op zomaar een terrein was aangekomen. Nee, hier stond iets op het spel. Lijfsbehoud. De thuisclub stond op het punt de laatste wedstrijd van het seizoen af te werken en stond slechts twee punten onder de bezoekers. Bij winst zou degradatie naar, zo bleek bij navraag, de vierde klasse zaterdag afgewend worden.

De fanatieke supporters hadden hun plaatsen ingenomen, terwijl ook de bezoekers de nodige aanhangers hadden. Een mooi voetbalmiddagje, was het vooruitzicht. Qua niveau moest ik er niets van verwachten, bleek uit de woorden van de mensen naast me. Zeker niet ik, die gewend was aan de top van de hoofdklasse. Het mocht de pret niet drukken, want er zat spanning op de wedstrijd en spanning kan zelfs van een wedstrijdje tussen stevige veteranen nog een mooi schouwspel maken.

De lucht was zwanger van verwachtingen, die middag. Van hoop misschien ook wel. Meer van hoop, eigenlijk, want als de thuisclub het hele seizoen al zo zwak speelde, zou het dan nu ineens wel gaan lukken? Behalve hoop was er ook vrees. Vrees voor de hobbels in het doelgebied, die ballen onbedoeld een vreemd effect mee kunnen geven. Na pakweg een kwartier leek dat ook het geval. Ik zag fans van de thuisclub letterlijk het voorportaal van de hel betreden, toen een zwakke schuiver van de bezoekende spits een stuiter meekreeg. Gelukkig, naast de goal.

Uit wat gesprekken merkte ik al dat degradatie hier extra hard aan zou komen, omdat de concurrent een paar dorpen verderop zat en er dus ook nog eens sprake was van een derby. Zo zag men het althans. Over het niveau bleek ook niets gelogen, want een fatsoenlijke aanval werd er niet op de mat gelegd. Het zou van het lot afhangen vanmiddag, zoveel was me al duidelijk. Dat lot bleek de thuisploeg goed gezind, want na iets meer dan een half uur spelen vloog er een bal van grote afstand het doel in. Een orkaan van geluid gleed over het veld, waar de spelers van gekkigheid niet wisten hoe ze de goal moesten vieren.

Met deze tussenstand werd de rust bereikt en langzaam zag en hoorde je hoe de mensen in een klein wonder gingen geloven. Zou het dan toch? Ondertussen kietelde de zon de hoofden van hen die de pas verworven hoop op lijfsbehoud omzetten in extatisch gebrul. Want zingen kon je het niet noemen. De gele rakkers gingen van hand tot hand en de sfeer deed bijna Engels aan. Zeker omdat de tegenpartij zich ook niet onberoerd liet.

Sommige dingen zijn echter al bepaald. De poging tot handhaving was gedoemd te mislukken en ondanks de voorsprong voelde je direct aan het begin van de tweede helft al dat het er niet in zou zitten. De keeper wilde het vonnis nog even uitstellen en verrichtte enkele miraculeuze reddingen, maar na pakweg twintig minuten moest ook hij het hoofd buigen voor een harde kopbal. Het feest verplaatste zich naar de overkant van het veld, terwijl een ijzige stilte bezit nam van de moe gezongen kelen van de thuisfans. Nog hooguit een krap half uur, blessuretijd meegerekend.

Dan weet je: nu moet er een wonder gebeuren. Zeker omdat de klok voortsnelde richting het einde. In een jongensboek zou er, met nu nog twee minuten te gaan, een penalty gegeven worden. Een mislukte voorzet zou eventueel binnen kunnen waaien. Dat laatste leek, gezien de kwaliteiten van de spelers, niet eens ondenkbaar. Maar nee, zelfs een poging een penalty mee te krijgen werd door de arbiter weggewuifd. Niet eens een gele kaart voor de moeite. Er ontstond zowel binnen als buiten de lijnen een soort berusting. Dit hoorde erbij, dit moest gebeuren. Het was een passend slot van een vreselijk seizoen. Zodat men in stilte het laatste fluitsignaal aanhoorde.

Stilte. Knarsetandende mannen die niet wilden huilen, kinderen en vrouwen die dit rolbevestigend wel mochten en deden. Bemoedigende armen om schouders en her en der toch een traag rollend straaltje vocht in een ooghoek. Ze gingen allemaal een beetje dood daar, die middag. Niet alleen de club was gedegradeerd, heel het dorp zakte een klasse. Ik voelde met ze mee, hoewel ik geen enkele band met de club had. Het was het resultaat van een meeslepende degradatiestrijd.

Niet alleen de mensen waren stil, ook de tijd leek stil te staan. Er gebeurde even helemaal niets. Weg was de liefde van de zon, wiens straling nu slechts nog een gesel was die in de betraande ogen prikte. Natuurlijk, ook dit hoort bij de sport. Zonder verlies kan je zelfs niet echt van een zege genieten, het is allemaal waar. Alleen dacht niemand er die middag zo over. Degraderen doet pijn. Het ergste is bovendien dat jouw club aankomend seizoen ook aan de beurt zou kunnen komen. Eerlijk waar, je moet er niet aan denken.