Het VBL-columnhoekje deel 6

quote:

Op donderdag 22 september 2005 21:02 schreef Eilanden het volgende:
MM, leuke column.

Wat ik wel belachelijk vond tijdens de wedstrijd was het gedrag van de politie. Veel te opgefokt. En dat de fans van ASWH en Utrecht gescheiden moesten worden was ook raar. Een vrouwelijke Utreg-fan die achter me stond en tijdens de rust naar het enige damestoilet wilde, moest haar Utrecht-pet afdoen, anders wilde de politie haar niet doorlaten richting de WC's. Wat is dat? Staat die H in ASWH dan voor Hooligans?
Dus ja, zulke wedstrijden zijn leuk om te bezoeken, maar het gedrag van suppoosten en politie mag wat mij betreft wel wat minder opgefokt.

quote:

MET DE BAL OP DE SOFA

Aan de vooravond van het huidige voetbalseizoen waren veel kenners het er wel over eens: Ajax zou kampioen worden. Inmiddels hebben de Amsterdammers al acht punten verspeeld en ogen zij wisselvallig. Trainer Danny Blind liet dan ook optekenen dat hij er over dacht een psycholoog in dienst te nemen. Deze zogenaamde mental coach moet de spelers behoeden voor fouten en het nodige vertrouwen geven. De selectie van Ajax mag met de bal op de sofa.

In de uitwedstrijd bij AZ verloor de ploeg het hoofd na een in Amsterdamse ogen onterecht toegekende vrije trap, waar een goal uit voortvloeide. Tegen ADO Den Haag verzuimden de Amsterdammers de wedstrijd op slot te gooien en kreeg men in blessuretijd twee treffers tegen. Pijnlijk, natuurlijk, maar een ervaren man als Blind moet toch weten dat dit bij het voetbal hoort. Zoals ook fouten van spelers, arbiters en trainers bij het spel horen.

Een mental coach heeft in mijn ogen echter niets met voetbal te maken. Ruud Gullit zal vast wel wat gehad hebben aan Ted Troost en Marco van Basten zal zijn redenen gehad hebben om een psycholoog toe te voegen aan de staf van Oranje bij zijn aanstelling als bondscoach. Wat mij betreft is het echter onzinnig. Een voetballers wiens geest vatbaar is voor de knedende handen van zweverige motivatiebabbelaars, zal waarschijnlijk een gebrek aan persoonlijkheid hebben. Geschikt als waterdrager, maar volstrekt overbodig als het gaat om winnen. En winnen is toch wat de trainers willen.

Het heeft iets potsierlijks, een mental coach. Ze kruipen ineens te voorschijn op momenten dat een club een slechte periode doormaakt. Heeft u PSV vorig seizoen gehoord over een psycholoog? Denkt u dat Liverpool een psycholoog nodig had om een achterstand in de Champions League-finale om te buigen? Welnee. Deze heren vinden zichzelf dikwijls erg interessant en hebben een voetballer weinig tot niets te bieden.

Wat moet zo’n man dan zeggen tegen de hopeloos uit vorm zijnde John Heitinga? Als zelfs trainers met een groot verleden op zijn positie hem niet uit het dal weten te trekken, zal een man zonder voetbalkennis dit heus niet kunnen. Heitinga hervindt zichzelf niet door een praatje over het verleden, zijn onbezorgde jeugd als Ajax-pupil, zijn band met Alphen aan den Rijn en zijn passie voor koken. Heitinga moet een paar duels lekker spelen in het tweede en langzaam weer gebracht worden. Of bent u zo goedgelovig dat u denkt dat een mental coach Markus Rosenberg doelpunten laat maken of Julien Escudé sneller en meedogenlozer maakt?

Een topvoetballer is in mijn ogen ook iemand die met de enorme druk, die er wel degelijk is, om kan gaan. Die niet in de war raakt van een mindere periode en terugkomt. Elke speler, zeker de jeugdige en snel opgehemelde talenten, krijgt te maken met mindere tijden en een terugval. Wie daar zelf uitkomt, is geschikt voor het hoogste niveau. Zij die verlammen, haken af. Het is geen toeval dat Tom Soetaers niet meer bij Ajax speelt, dat Anthony Lurling weg mocht bij Feyenoord en dat PSV ook enkele jongens uit de subtop de deur gewezen heeft.

Trainers die teruggrijpen op zwammende psychologen, zijn de weg kwijt. Want wat moet Danny Blind als Ajax punten blijft morsen, zelfs met zielenknijper in de staf? Een Afrikaanse medicijnman over laten komen? Yogatraining volgen? Meedoen aan overlevingskampen onder leiding van Emiel Ratelband? Of net als Robert Maaskant zelf de psycholoog uit gaan hangen en briefjes voor zijn spelers met opbeurende en motiverende teksten achterlaten? “Een doel is bijna zeven meter breed Markus, je kunt haast niet missen!”

Ach, Danny. Natuurlijk is het een hard gelag dat je spelers zich in Alkmaar van de wijs lieten brengen door een discutabele arbitrale beslissing. Maar was jij het niet zelf die in de rust volledig buiten zichzelf de scheidsrechter en diens assistent van schandalige beslissingen betichtte? Het is te hopen voor Ajax dat je dit plan niet door gaat voeren. Ook voor je eigen bestwil, want ik vrees dat Ajax in wat je zelf een leerproces noemt, nog wel eens tegen een zeperd aan zal lopen. En dan lig je zelf wellicht als eerste op de sofa, te luisteren naar een man die je in gedachten wil laten terugkeren naar 1995, toen het allemaal nog zo zonnig was. Om drie nederlagen verder ontslagen te worden.

quote:

MARCO VERGEET IEMAND

Het selectiebeleid van Marco van Basten is ondoorgrondelijk en voor ons, gewone stervelingen, soms onbegrijpelijk. Vanavond speelt Oranje de cruciale match tegen de Tsjechen, hoewel ook bij een nederlaag kwalificatie nog nabij is. In dat geval dient Macedonië, altijd lastig, thuis verslagen te worden. Zo op de drempel van een mondiaal voetbaltoernooi, een perfect leermoment voor veel jonge spelers en piekmoment voor de gearriveerde sterren, zou Van Basten geen risico moeten nemen. Toch vergat hij weer om iemand te selecteren, waarvan ik al tijden vind dat die er bij hoort.

Nee, ik doel niet op Kalou, want die krijgt voorlopig geen Nederlands paspoort. Het gaat ook niet om Roy Makaay, Pierre van Hooijdonk of Patrick Kluivert. Nee, het gaat om een middenvelder. Zo één die met gif durft te voetballen, een venijnige jongen. Een pure winnaar, die het technisch verfijnde middenveld een beetje meer body kan geven.

Toch negeert Van Basten hem al een tijdje opzichtig. Het is te gek voor woorden. De voetballer heeft een zwak voor Eindhoven, wat ongetwijfeld tegen het zere been van de erg Amsterdams georiënteerde Marco is. San Marco zoekt eerst in Amsterdam, vervolgens in Alkmaar, om vervolgens via Rotterdam eens af te dalen richting Eindhoven en alles wat die stad lief heeft of had. Want inmiddels speelt deze speler al niet meer in Eindhoven.

Sinds de zomer is de speler in kwestie begonnen bij een nieuwe club. Die club begon de competitie toch best aardig en daar had deze speler absoluut een aandeel in. Misschien niet zo groot als bij zijn vorige clubs, maar hij heeft toch alles in zich om uit te groeien tot een speler van waarde. Zijn clubcoach heeft ook interlands gespeeld voor ons land en kan toch niet worden beschuldigd van een gebrek aan visie. Sterker nog, vorig jaar mocht deze trainer nog een kampioensfeestje vieren met de huidige club van de middenvelder die ik zo mis.

Ik zei het al, hij durft de beuk erin te gooien. Zijn grootste kwaliteiten liggen zelfs op het corrigerende gebied. Met honderden wedstrijden ervaringen in het profvoetbal, is hij de aangewezen persoon om een middenveld balans te geven. Het is zo iemand waarover medespelers zeggen dat ze blij zijn met hem in plaats van tegen hem te voetballen. Iemand die toch ervaring heeft met voetbal in de top, getuige zijn staatje met clubs. Iemand die Oranje goed kan gebruiken.

Ja, er zijn vast minpunten te bedenken. Hij laat allicht wel eens iemand uit zijn rug lopen en is op snelheid zeker te kloppen. Bovendien is het wel een speler met een eigen mening en zal hij niet schromen om die te geven. Maar was Marco zelf niet ook een eigenwijze jongen, die zijn trainers tot wanhoop kon drijven? Ik begin sterk het idee te krijgen dat Marco de strijd met deze speler niet aandurft. Dat hij iets tegen de mens achter de voetballer heeft en zich daar niet over heen kan zetten.

Want het is te gek voor woorden dat Marco voor zijn positie nu spelers heeft geselecteerd die bij ieder weldenkend mens de wenkbrauwen doen fronsen. Natuurlijk, Hedwiges Maduro is een fantastisch talent en mag er wel bij, maar wat heeft Olaf Lindenbergh in die drie duels voor Ajax nu meer laten zien dan de speler die nu thuisgelaten wordt? Waar komt George Boateng nu weer vandaan, een kuitenbijter waar je er zo twaalf van kunt vinden? Kiest Marco voor jongens die zonder mokken de Praagse tribune zullen bevolken, in plaats van een middenvelder met meer kwaliteiten die Oranje naar een hoger plan kan tillen?

Het lijkt er op. Ik vind dit een kwalijke zaak. Ik gun Marco van Basten het beste met Oranje, maar ik hoop dat hij eindelijk eens gaat inzien dat hij de beste spelers moet opstellen. Dan valt er nog veel meer uit te halen. Met dat gouden pikkie alleen zal Marco straks op de eindronde toch niet zulke hoge ogen gaan gooien? Hij kan ons, de serieuze voetballiefhebbers die een sterk Nederlands elftal willen zien, niet langer in de steek laten. Gooi die schroom voorbij Marco. Voor vanavond is het te laat, maar voor woensdag kan het nog. Grijp die telefoon en bel Rob Maas. Want dit slaat nergens op.

quote:

Op maandag 3 oktober 2005 19:10 schreef Noca het volgende:
Wel leuk, maar ik voelde de hele column lang al aankomen dat het over iemand anders zou gaan dan die speler waar echt discussie over is.

quote:

DE ECHTE VEDETTE VAN ORANJE

Toen Marco van Basten in de nazomer van 2004 werd aangesteld als opvolger van Dick Advocaat, was één van zijn taken het formeren van een nieuw elftal. Het volk was uitgekeken op enkele spelers en Van Basten moest fris bloed in de ingedutte nationale voetbalelf brengen. Iedereen met een beetje verstand van voetbal weet dat trainers in dat geval altijd terugvallen op enkele routiniers en rond die kern de groep vernieuwen. Dat was met Van Basten niet anders. Door omstandigheden viel Edgar Davids na een tijdje een flinke periode weg en moest Van Basten op zoek naar een andere aanvoerder. Dat werd Edwin van der Sar.

Van der Sar, gewezen goalie van Ajax en Juventus. Destijds keepend voor het Engelse Fulham. Geen topclub, maar wel uitkomend in een aansprekende competitie. Van der Sar, die zijn plek onder de lat in Oranje voor het eerst in nam in Minsk, tijdens één van de slechtste interlands van Oranje ooit. Groeide echter uit tot een vaste waarde, al sinds 1995. Slechts blessures konden hem aan de kant houden, de concurrentie nimmer. Zelfs niet toen er kortstondig werd getwijfeld aan zijn onaantastbare positie en mensen als Ronald Waterreus, Sander Westerveld en zelfs Maarten Stekelenburg voorzichtig naar voren geschoven werden.

In Nederland zien we Van der Sar als lid van het groepje beste doelverdedigers in de wereld. Hij is een echte Nederlandse keeper, die perfect kan meevoetballen en niet schrikt van een terugspeelbal. Wereldwijd werd onze visie echter niet direct gedeeld. Van der Sar werd gezien als leuke subtopper, die toch echt achter mannen als Kahn, Buffon en Cech kwam, om er maar een paar te noemen. Dit stak Van der Sar zelf nog het meest.

De keeper ging jaren gebukt onder een eigen frustratie. Nooit was hij er in geslaagd cruciale reddingen te verrichten voor Oranje op een groot toernooi. Natuurlijk, tussen al die duels op Europese en wereldkampioenschappen zaten best goede. Soms zelfs fantastische. Maar nooit was er één die de historie in zou gaan. Die je voor altijd aan Van der Sar deed denken. De verloren strafschoppenseries werkten ook op hem door en vormden een onterechte extra ballast, die hij zichzelf oplegde.

Wie herinnert zich niet de vreugde van Van der Sar, toen hij op het EK van 2004 wel beslissend was in een strafschoppenserie? Nederland rekende af met een trauma en Van der Sar misschien nog wel het meest. Het lijkt nu, ruim een jaar later, een keerpunt. De keeper speelde als herboren. Weg was die penaltyduivel met die loden rugzak, die hem treiterde tijdens wedstrijden. Weg was het gevoel dat hij nooit beslissend was geweest.

Van der Sar werd onklopbaar. De stoïcijnse goalie haalde zijn schouders op voor de vele doelpogingen die spelers van Armenië tot Roemenië ondernamen. Zette een recordserie zonder tegengoals neer in Oranje, is nu ook al lang niet gepasseerd in kwalificatieduels en stilaan uitgegroeid tot de echte vedette van het nieuwe Nederlands elftal. Het maakt Van der Sar niet uit welke vier verdedigers er voor hem staan. Geen probleem voor hem, die vele wisselingen van de bondscoach. Laat ze maar komen, hij klaart de klus wel. Moedeloos worden ze ervan, de spitsen die weer een poging zien stranden op de vuisten van Van der Sar. Of op zijn been, zijn vinger, zijn hoofd, zijn grote teen wellicht, maar er ligt altijd iets in de weg. Van der Sar heeft acht armen, zo lijkt het wel. Het viel niet alleen ons op. Op respectabele leeftijd werd Van der Sar door Manchester United uitverkoren om het daar heersende keepersprobleem op te lossen. Ook daar kent Van der Sar een goede periode en krijgt veel lovende kritieken. Het ijskonijn is helemaal terug tussen de toppers en heeft dat helemaal zelf gedaan.

Nu Oranje zich heeft geplaatst voor het wereldkampioenschap, kan Van der Sar toewerken naar wat wellicht zijn laatste grote toernooi in Oranje gaat worden. Dit zal een extra stimulans zijn. Van der Sar zal op zoek gaan naar die ultieme redding, zoals die strafschop in Praag al een voorbode was. Hij wil de boeken in, met een foutloze wedstrijd waarin Oranje wel onder druk staat, maar dankzij hem een ronde doorgaat. Niet de dribbels van Robben, niet de meedogenloze ingrepen van Boulahrouz, niet de brille van Van der Vaart, niet de goals van Van Nistelrooij, nee, de reddingen van Van der Sar zullen straks van doorslaggevende waarde worden. Bescheiden als hij is, weet Edwin natuurlijk wel waar legendes geboren worden. Op grote toernooien. Het gaat hem vast lukken, ergens in juni 2006 gaat hij met een brede grijns als winnaar van het veld. In een groepsduel wellicht, liever nog verderop in het toernooi en als het even kan in de finale. Dan zullen de mensen, over de hele wereld, niet meer twijfelen in hun rijtje beste keepers. Buffon, Kahn, Cech, Van der Sar. Staat mooi, vindt u ook niet?

quote:

Op dinsdag 11 oktober 2005 18:00 schreef cultheld het volgende:

[..]

Wat heeft dit met voetbal te maken?

quote:

TROTSE JONGENS

Je zou maar profvoetballer zijn in Egypte. Een hele goede, die voor de nationale ploeg mag spelen. Zo goed zelfs dat je in een Europese competitie uit mag komen. Dan heb je het goed. Je bent een soort filmster. Tienermeisjes vinden je lief, jonge jongens bewonderen je kwaliteiten. Nee, dan kan je niet stuk. Je zou er haast van gaan zweven. Je bent trots en onschendbaar. Lang leve de cultuurverschillen.

Want wat zal Hossam Ghali opgekeken hebben toen hij in de zomer van 2003 een contract bij Feyenoord tekende. Hij mocht een tijdje wennen, had het toen ook moeilijk, maar toen hij na de winterstop eenmaal basisspeler was, liep de weg recht omhoog voor Hossam. Hij was voorbestemd om een belangrijke pion in het nieuwe Feyenoord te worden, waaraan in dit tussenjaar gebouwd werd. Feyenoord zou op hem gaan verdienen, iedereen was lyrisch.

Arme Hossam. Van de eerlijke en nuchtere trainer Bert van Marwijk, met afstand de beste trainer van Feyenoord in de laatste tien jaar, belandde hij in de onnavolgbare grillen van Ruud Gullit. Gullit wisselde van spelers als van golfstok en loog en draaide zich een weg door de tegenvallende prestaties van Feyenoord. Ruud schroomde niet spelers de schuld van een nederlaag te geven en Hossam werd een makkelijk slachtoffer. Door te wijzen op diens minpunt, namelijk het soms onverantwoorde risico dat hij in zijn spel legt, kon zijn eigen tactisch falen lang buiten schot blijven. Hossam kreeg ook, samen met Karim Saïdi, vaak de schuld van tegengoals uit corners. Ze spraken immers geen Nederlands.

Hossam klaagde, want Gullit nam nooit de moeite eens lekker met hem te praten. Een trotse jongen als Hossam wil graag uitleg en ook liefst onder vier ogen. Maar nee, heel Nederland sprak over zijn gevaarlijke capriolen. Hossam snapte het niet. Natuurlijk niet. Als hij in Egypte zo uitverdedigde, gingen hele stadions op de banken. Dan nam zijn status alleen maar toe, zwol zijn borst en paradeerde hij over het gras als een veldheer. Hossam was op die momenten de topvoetballer die men in Rotterdam in hem zag, mede omdat de tegenstanders daar zijn slordigheden niet afstraften. Want eerlijk is eerlijk, soms doet Hossam dingen waar trainers en fans van gruwen.

Maar het helpt dan niet als je trainer dat vertelt en de Nederlandse napraatcultuur dit overneemt. Want we vinden hier ook allemaal dat Van Bommel zijn man laat lopen, omdat dit ooit eens is gezegd. Hossam verloor zijn basisplaats, terwijl hij wel degelijk goede wedstrijden speelde. De zwalkende Gullit wist het echter ook allemaal niet meer, koos dan weer wel en dan weer niet voor Ghali, en koerste af op zijn eigen einde.

Onder Erwin Koeman is sindsdien op het communicatieve vlak het nodige veranderd, als we de spelers mogen geloven. Ook Ghali leek er baat bij te hebben. Hij begon vrij aardig aan het seizoen. Toch heeft hij inmiddels ook een aanvaring met Erwin Koeman gehad. Sterker nog, Ghali is bezig aan zijn laatste kans. In Boekarest deed hij weer iets links en werd daar voor gestraft. Openlijk uitgescholden door sommige medespelers zelfs, een schande voor de trotse Hossam.

Zijn probleem is duidelijk. Hij kan te goed voetballen voor de plek die trainers voor hem in gedachten hebben. Kort voor de defensie moet een middenvelder soms geen risico nemen. Eigenlijk moet je niet meer kunnen dan slim lopen. Je moet een beetje Vogel zijn, of Galásek. Een speler waarvan iedereen zich afvraagt op basis waarvan je in hemelsnaam mee mag doen, want voetballend pas je er niet tussen. Hossam is veel beter. Hij wil het ook te graag tonen. Logisch, dat werd in Egypte gewaardeerd en deed hem groeien. Wanneer hij iets meer naar voren zou spelen, komen zijn kwaliteiten er ongetwijfeld meer uit.

Nu zit hij echter in een bepalende fase. Daar zat hij dan, op de kamer met Wotte en Koeman. Ze vertelden hem dat hij zijn laatste kans kreeg. Natuurlijk knikte hij gedwee en beloofde hij beterschap. Hij zou wel gek zijn om het niet te doen, hij zit immers minstens tot januari aan Feyenoord vast. De komende tijd zal blijken of Ghali daadwerkelijk nog een laatste keer wil aantonen dat hij misschien wel de beste middenvelder in de Rotterdamse selectie is of dat hij in zijn hart al afscheid heeft genomen van De Kuip.

In zijn trotse, gekrenkte hart. Je ziet het hem denken in het veld. Balletjes breed, geen trucjes. Alleen maar hameren op de dingen die je fout doet. Het wordt misschien tijd dat we in Nederland anders om gaan met voetballers. Want Ghali is geen uitzondering. Vroeger, in volledig Nederlandse teams, was de onderlinge hardheid een wapen. Menig speler is er beter van geworden. Maar jongens uit Afrika, Oost-Europa, Zuid-Amerika, Azië en noem de andere windstreken waar ze tegenwoordig vandaan gehaald worden maar op, kunnen hier maar moeilijk tegen. Trotse jongens vereisen een andere aanpak. Het wordt tijd dat de erkende kneedmeesters Guus Hiddink en Leo Beenhakker hier op de trainerscursus eens een masterclass in gaan geven. Al is het maar om eventuele kapitaalvernietiging te voorkomen, mocht Ghali straks voor weinig geld vertrekken en elders uitgroeien tot topper. Een speler die met de borst vooruit fouten mag maken, maar ondertussen bepalend is. Je zal maar een Egyptische profvoetballer zijn, ver weg en onbegrepen. Arme Hossam.

quote:

EEN STOERE STOPPER ZWAAIT AF

Sommige jongens worden geboren om voorstopper te worden. Een bal achter het standbeen, een rij scharen, dribbels; het interesseert ze geen zier. Ze willen blubber aan de poten en met een vieze broek het veld af. Ze hopen in hun hart op regen, lekker slidings maken. Ze doen nooit gekke dingen, maar schakelen de spits uit. Desnoods met venijn, maar scoren zal hij nooit, niet tegen hen. Jongens die uiterst bruikbaar zijn in de eredivisie en in een goed klimaat zelfs Oranje kunnen halen. Types als Adri van Tiggelen en als Tieme Klompe.

Klompe debuteerde als Groningse student in het eerste elftal van Heerenveen. Waarom die toevoeging op Studio Sport in het begin altijd achter zijn naam werd geplakt, is eigenlijk vreemd. Was het omdat voetballers vaak niet studeren? Of wellicht omdat hij als Groninger voor de Friese topclub speelde? Dit werd nooit echt duidelijk. Wel werd al snel duidelijk dat Tieme Klompe een ouderwetse verdediger in hart en nieren was.

Vijf seizoenen lang was Tieme basisspeler in Heerenveen. Onbetwist, mogen we wel zeggen. Hij miste her en der eens een wedstrijdje, door een blessure of een schorsing, maar anders was hij van de partij. Doorgaans samen met Johan Hansma. Klompe paste prima bij Heerenveen. Een jongen zonder poeha, die gewoon een lekker potje kwam voetballen. Hij reikte met zijn club zelfs tot in de Champions League. Nuchtere Tieme in de wereld van de glitter en glamour, waar tegenstanders van dure ploegen hun gelakte haren met bandjes in model houden.

Het zal hem niet uitgemaakt hebben. Na de wedstrijd kan je wel weer douchen en je coupe fatsoeneren, zoiets. Tieme ging het veld in en speelde zijn wedstrijd. Hij was niet iemand die je een berg opdrachten gaf. Nee, Tieme ging met slechts één enkel doel het veld in: zijn directe tegenstander moest van scoren afgehouden worden. Hoe maakte hem weinig uit. Ik verdenk Foppe de Haan ervan zijn besprekingen standaard beëindigd te hebben met de woorden “Tieme, voorstopper”. Waarop Tieme alleen maar knikte. Zo’n kort knikje, nauwelijks zichtbaar voor hen die er niet op letten.

Mon Dieu, Tieme Klompe? Dat was toch geen voetballen! Tieme danste niet over het veld, als een prima ballerina. Tieme waagde zich zelfs niet aan de tango. Ja, misschien de tango der defensiespecialisten. Voetbal is in wezen een simpel spel en dat moest het maar blijven. Voor de man komen, de weg naar de goal afsnijden. Dansen kan dan wel in de kleedkamer, als de punten binnen zijn. Tieme marcheerde over het veld en maakte als een mineur in een Stratego-spel vijandelijke bommen onschadelijk.

Helaas voor Tieme kwam de klad erin. Zijn grootste tegenstander werd niet meer die spits van de tegenpartij, die hij in bedwang moest houden, maar het blessurespook. Keer op keer dook het op. Vanaf de zomer van 2002 speelde Klompe nog slechts dertien wedstrijden in de eredivisie. Dit seizoen ging hij het nog één keer proberen. Als amateur verbond hij zich aan FC Groningen. Het ging niet meer. Zijn laatste actie in het betaald voetbal is een venijnige schop bij een cornervlag. Een laatste keer liet Klompe zien dat hij niet met zich laat sollen. De tijdrekkende tegenstander ging kermend neer, Tieme kreeg rood en verliet het veld. Om nooit meer terug te keren, blijkt nu. Dat is jammer en een onwaardig afscheid voor deze speler. Afgekeurd. Hij zal het aangehoord hebben en wellicht kort geknikt hebben. De dokter zal het niet hebben gezien.

Hoewel de voetballerij nauwelijks tijd heeft om stil te staan bij zijn slachtoffers, verdient hij meer dan een afscheid in stilte. Een groot feest zal heus niet hoeven. Bloemen en een toespraakje, geen poespas, maar een blijk van waardering. Waarna hij met een nauwelijks merkbaar knikje afscheid kan nemen. “Tieme, voorstopper.” Het zal een eeuwige echo in zijn hoofd blijven, die hij zal aanhoren met een tevreden glimlach, maar evengoed een beetje weemoed. Voorstoppers breken echter zelfs tranen. Geen doorkomen aan. Vaarwel Tieme Klompe, stoere stopper.

quote:

DE LACH ALS WAPEN

Het is wat met die voetbaltrainers van tegenwoordig. Ruud Gullit die zijn spelers altijd de schuld gaf van zijn eigen falen, Ronald Koeman die van relletje naar relletje rolde bij Ajax, zijn broer Erwin die nu bij Feyenoord strijdt tegen het egoïsme van enkele van zijn aanvallers, Co Adriaanse die bij FC Porto alweer met vrijwel elke speler in aanvaring is geweest, Foeke Booy die zijn halve elftal inruilt, inclusief een keeper uit Frankrijk die hij zelf gehaald heeft.

Niet zelden zien we trainers als briesende stieren langs de lijn staan, kokend van woede om het falen van de spelers of een scheidsrechterlijke dwaling. Zeker als de resultaten even wat minder zijn, is het zwaar. De heren trainers verliezen zich dan in drastische maatregelen. Zo worden er boetes uitgedeeld, in de hoop nog een zuchtje aanzien of gezag te houden, met slechts de zucht van de voetballer die de knip trekt als gevolg. In de media klinken uitspraken over collectieve wanprestaties, forse maatregelen, de maat die vol is en meer van dit soort clichés. Eigen aankopen wordt de hand boven het hoofd gehouden, vedettes worden opzichtig gespaard en er wordt rigoureus gewisseld onder de nummers zeven tot en met vijftien in de selectie. Lekker veilig.

Het valt ook niet mee, een groep lastige voetballers met een groot ego trainen. Het salaris is goed, maar dat mag ook wel. Je zou het maar moeten doen zeg. Die jongens lopen gelijk naar de pers of willen naar een andere club. Snotjongens van nog geen twintig. Dan is het toch wel logisch dat je af en toe eens naar een boete grijpt? Het kan zelfs nog gekker. Neem Hans Maus, trainer van zaterdaghoofdklasser Heerjansdam. Hij is in een felle strijd verwikkeld met een naar het tweede verbannen tweeling. Over en weer wordt er met modder gegooid en volgens de laatste berichten heeft Maus zelfs een reep chocolade verstopt van één van de twee. Die moest vet eten voor de wedstrijd, vanwege een spastische darm. Dat kan bij zwak presteren natuurlijk een doorn in het oog zijn en dan doe je dus rare dingen. Nee, trainer zijn is niet aan te raden.

Toch kiezen sommigen er zelf voor. Ron Jans bijvoorbeeld. Jans verkoos het vak van voetbaltrainer boven zijn veilige baan als leraar Duits. Bij zijn aanstelling in Groningen, inmiddels al weer enkele seizoenen terug, zei hij dat de lach terug moest keren. De lach kwam terug. FC Groningen presteert heel behoorlijk en in het hoge noorden, waar trainers sneller sneuvelen dan je de Martinitoren kunt beklimmen, is Jans inmiddels één van de langstzittende eredivisietrainers. Voorwaar een hele prestatie.

Jans vindt trainen blijkbaar niet vervelend. Met dezelfde passie waarmee hij pubers warm wilde maken voor de werken van Goethe, Boll en Hesse, doceert hij nu het hoogste van het hoogste: voetbal. Jans verliest zich niet langer in naamvallen en dichtregels, maar in de buitenspelval en looplijnen. Dat alles gedrenkt in een portie humor.

Poeh, er moet daar in Groningen wat gelachen worden. Erik Nevland, die als een moderne viking overkwam uit Noorwegen, met een potje bij Manchester United achter zijn naam. Wie durft het aan om iemand die direct daarna weer in Noorwegen gaat spelen te contracteren? Jans dus. Lachend knalde Nevland vorig seizoen zestien goals binnen, drijvend op de binnenpretjes die de trainer veroorzaakt. Aanvaller met het beste doelpuntengemiddelde, werd hij. Hij wordt nog regelmatig gierend van de lach wakker.

Ondertussen is Jans zichzelf. Een vreemde eend in de bijt. Geen trainer die luistert naar André Hazes en Frans Bauer, maar een man die de Drive-By Truckers in zijn platenkast heeft staan. Iemand die op persconferenties altijd iets leuks te melden heeft en zich niet verliest in standaardteksten, die men op de cursus heeft geleerd. Zo had Ron onlangs nog een Triviantvraag in petto voor de heren journalisten. Helaas kon de vraag na de wedstrijd bij Feyenoord weer in de kast, maar het zegt al genoeg dat Ron Jans dit verzint.

Dan mag hij best eens verliezen. Dan mag hij best eens van de training weglopen en zich daar misschien wel wat belachelijk mee maken. Dan mag hij zich ook wel eens verliezen in teveel nadruk op het lachen. Maar dat de lach wel degelijk een wapen kan zijn, naast een gezonde dosis vakmanschap, bewijst Ron Jans al een tijdje. Een kleurrijke trainer tussen de grijze massa. Laat hem alsjeblieft geen kroonprins worden. Maak hem de Foppe de Haan van FC Groningen. Maak hem een antwoord op een vraag in de nieuwe editie van Triviant. Trainen is zo moeilijk niet, als je de juiste snaar kunt raken.

quote:

Op dinsdag 1 november 2005 20:02 schreef The_Verve het volgende:
Ja, Jans is geweldig...