Natuurlijk ook voor mensen die hier geen "last"van hebben , maar toch een nuttige bijdrage kunnen leveren, zonder al te veel af te wijken van het onderwerp
Ik zelf ben vanaf kleins af aan verlegen en een stil persoon.
Om alles kort samen te vatten, ben ik vrienden die ik had kwijt geraakt, en in een "dip"nu die af en toe op een echte depressie begint te lijken.
En voel me erg "unhappy"als ik samen ben met andere mensen, omdat ik me zelf niet wil/durf bloot te geven tegenover anderen.
Toch wil ik wel een"vriendengroep" /vrienden krijgen. Om samen leuke dingen te doen, zoals je met vrienden doet.
Omdat ik me erg ongemakkelijk voel in gelegenheden als ; uitgaan, school,werk . kortom alles met veel mensen. Heb ik nu best wel een probleem.
Het liefst laat ik niet veel los over mezelf, om zo mezelf te beschermen tegen eventuele kwetsbare confrontaties, en/of gesprekken met anderen.
Ik moet dus mezelf meer bloot durven geven,en mezelf niet zo opsluiten. Daar ben ik me bewust van, Alleen hoe ik dit moet oplossen weet ik niet.
Vrienden ben ik kwijt geraakt,(als het ooit vrienden waren?) En zijn niet geinteresseerd meer in mij,
En vaak schuif ik al me problemen af om me uitelijk, terwijl ik weet dat ik niet lelijk ben, maar toch voelt het wel zo. Ik wil alles perfect hebben, en niet "mwoa gaat wel".
Dus misschien ben ik wel perfectionistisch?.
En voel me erg nutteloos en leeg, ik wil een nuttige invulling van me leven, en niet langzaam doorgaan, met eenzaam zijn..
Er hebben vast nog veel meer mensen moeite met sociale contacten, en graag wil ik van hun ervaringen/verhalen/tips horen.
Over hoe ik nu verder moet, en mezelf meer bloot durf te geven en me schaamtes aan de kant zet.
(dit is allemaal verkort op geschreven en mist veel informatie,om het topic een beetje "open"te houden)
Maar! wat eraan te doen...... het antwoord is jij! Er is geen medicijn voor wat je in kunt nemen waarna al deze problemen weg zijn. Je zult het stukje voor beetje moeten aanpakken. Echt advies kan ik (en ik denk meedere) dus niet echt gegeven.
"je ergste nachtmerrie is als een vloedgolf je probeert te ontsnappen maar uiteindelijk zul je worden verzwolgen." (ohw wat ben ik weer poetisch) Maar het zegt zoveel als stel niks uit maar ga ervoor, verander vroeg of laat moet het toch wel
is de ts toevallig ook enigskind? persoonlijk geef ik altijd het feit dat ik niet zoals de gemiddelde nederlander ben qua gewicht maar er enkele kilo's onderzit
het rare van mijn persoon is dat ik me meestal wel weer heel opvallend kleed, op mijn werk kom ik dus ook niet in de koffiekamer aangezien ik me daar zo ongemakkelijk voel dat ik meer gestressed uit de pauze kom dan dat ik voor de pauze was, dus drink ik maar koffie op een ander plaats waar geen of nauwelijks mensen komen
quote:dankje
, op verzoek van jou he Je zult vast een paar keer keihard op je bek gaan in een gesprek.. maar dat gebeurt iedereen en als het je gebeurt dan ben je dat de volgende dag toch weer vergeten.. en je gesprekspartner al helemaal.
Dus FUCK IT en its your life, doe wat je leuk vindt en trek niks aan van anderen. Gewoon jezelf zijn!
Succes!
[ Bericht 12% gewijzigd door Sport_Life op 12-12-2004 00:15:58 ]
quote:Ik zit dit echt vol verbazing te lezen.. Is het echt zo erg??Op zaterdag 11 december 2004 23:52 schreef politrix het volgende:
het rare van mijn persoon is dat ik me meestal wel weer heel opvallend kleed, op mijn werk kom ik dus ook niet in de koffiekamer aangezien ik me daar zo ongemakkelijk voel dat ik meer gestressed uit de pauze kom dan dat ik voor de pauze was, dus drink ik maar koffie op een ander plaats waar geen of nauwelijks mensen komen
. Ik ben nooit helemaal ervan af (verlegen, teruggetrokken), maar ik kan het nu bijna altijd wel. Het blijft alleen moeite kosten. De ene keer meer dan de andere keer.
Ga naar je huisarts en vertel hm over je gevoelens en zeg dat je hulp wil. Succes!
Maar goed, ik begrijp dat je er niet vanuit wil gaan dat het bij jou ook vanzelf overgaat, laat staan dat je er op wil wachten.
Het is te simpel en het is ook eerder genoemd, maar ga erop uit! Muziekschool, sportschool, een cursus, desnoods een café, het zijn allemaal plekken (ok, een cursus is geen plek...) waar je in ieder geval mensen ontmoet. Dan heb je alsnog maar een heel klein stapje gezet, want uiteindelijk moet je zelf contact zoeken én houden. Ik ga er vanuit dat je hier zelf ook wel op was gekomen, het uitvoeren is het moeilijkst.
Heb je geen broers of zussen die jou af en toe op sleeptouw kunnen nemen?
Ik begrijp dat je je in de steek gelaten voelt door vroegere vrienden, maar mijn ervaring is dat het soms heel prettig is om toch zelf weer contact te zoeken. Ik heb vaak meegemaakt dat de reden van de "contactverslapping" heel andere redenen had dan dat de mensen in kwestie me niet meer aardig vonden en soms ontstaat daar dan toch weer erg leuk contact uit.
Zelfvertrouwen is in deze ook heel erg belangrijk en daar kun je aan werken. Ook hier zijn cursussen voor. Nuchtere Hollanders vinden dit snel overdreven, maar hey, als het helpt tegen eenzaamheid, waarom niet?
Je hebt overal een eigen aandeel in, soms moet je er wat harder voor werken en heb je er ook hulp bij nodig. De één is heeft een talent voor muziekmaken, de ander voor wiskunde, de één is slecht in talen, de ander slecht in sociale contacten.
Iemand zonder wiskundeknobbel (een wiskundekuil) neemt bijles, waarom zou je geen "bijles" kunnen nemen voor andere zwakheden?
Ik wens je heel veel succes, ik hoop dat je beetje bij beetje wat makkelijker wordt in de sociale omgang. Leg de lat niet te hoog. Je bent er al aan het werken door het onder ogen te zien, maar verwacht niet dat je binnen een maand een toffe vriendenkring hebt en je nooit meer alleen zal voelen.
Ik wil hier overigens nog even op reageren:
quote:Dat is er wel... Ok, niet al je problemen zijn dan in één klap weg, maar er zijn wel degelijk medicijnen die ondersteuning kunnen bieden bij het oplossen van dit soort problemen. Namelijk anti-depressiva. Het is een misvatting dat deze alleen toegediend worden aan mensen die werkelijk depressief zijn, sterker nog, ik vermoed dat het aantal mensen dat deze medicijnen slikt vanwege depressie kleiner is dan het aantal mensen die het slikt om andere redenen.Op zaterdag 11 december 2004 23:40 schreef jouw_naam het volgende:
Er is geen medicijn voor wat je in kunt nemen waarna al deze problemen weg zijn.
Anti-depressiva zijn geen lolletje, dus ik zou zeggen: probeer het eerst op een andere manier. Maar het kan zeker helpen (natuurlijk wel onder psychiatrische begeleiding).
-edit- Ik zeg wel heel makkelijk: "ga erop uit!", maar dit is duidelijk ook een probleem.
Bekend is dat mensen met een bepaalde fobie of andere hindernis het vanuit een ander perspectief bekijken wanneer het beroepsdeformatie is. Bijvoorbeeld een barman die er normaal niet over peinst tussen twee vechtende kerels te gaan staan, zal dit sneller doen wanneer hij aan het werk is, omdat een van zijn taken nou eenmaal is om rust in de tent te houden.
Wat ik hiermee bedoel; gebruik je interesses. Ben je bijvoorbeeld wild van paarden, ga naar een manege en begin een gesprek over paarden. De kans is groot dat je zo opgaat in hetgeen waar je echt gek op bent, dat je je niet meer bewust bent van het feit dat je normaal gesproken moeite hebt om een conversatie voeren.
Ik wens je in elk geval heel veel succes!
quote:Ik herken best veel van TS in mijzelf. Maar bij mij is het niet echt een depressie. Ik heb niet veel vrienden. Ik heb er een paar sporten bij genomen (sinds ik ben gaan studeren in september), maar ik moet zeggen dat dat kwa sociale contacten (nog) niet veel heeft opgeleverd, maar ik ga er nu al wel meer opuit.Op zaterdag 11 december 2004 23:59 schreef Sport_Life het volgende:
Ga sporten, ga een muziek instrument spelen, etc. Als je een leuke hobby hebt kun je daar vast uuuuuuuuren over praten met iedereen.. Anders wel met sportgenoten/teamgenoten (dat laatste zal wat lastig worden ivm groepsangst met een sport wat je met 2 mensen doet werkt dat wel).
Je zult vast een paar keer keihard op je bek gaan in een gesprek.. maar dat gebeurt iedereen en als het je gebeurt dan ben je dat de volgende dag toch weer vergeten.. en je gesprekspartner al helemaal.
Dus FUCK IT en its your life, doe wat je leuk vindt en trek niks aan van anderen. Gewoon jezelf zijn!
Succes!
quote:Volgens mij heeft dit niet heel erg veel zin, want volgens mij is TS net als ik een stil type die niet snel een gesprek met een ander (onbekende) begint. Volgens mij kan het wel goed helpen als je daar al overheen bent en wel al uit jezelf met anderen een gesprek begint.Op zondag 12 december 2004 01:16 schreef Teese het volgende:
Je moet bij een studentenvereniging gaan, helpt echt. En je moet zoiets hebben van als je ergens binnenkomt ik kan iedereen aan. Gewoon met mensen praten en dan verder op het onderwerp ingaan. Vooral niet laten zien dat je je niet goed voelt, je mag best wat arrogant zijn.
quote:ja, nouja ik ben er ondertussen wel aan gewend maar je moet je elke keer weer verantwoorden ten opzichte van mijn baas tijdens functioneringsgesprekkenOp zondag 12 december 2004 00:03 schreef Sport_Life het volgende:
[..]
Ik zit dit echt vol verbazing te lezen.. Is het echt zo erg??
bij mij komt het volgens mij gedeeltelijk door het feit dat ik een aantal klote opmerkingen heb gehad van totaal onbekende mensen (collegas die erbij kwamen door een fusie) over mijn postuur
mensen die ik nog nooit had gezien en komen met een opmerking zonder zich zelfs eerst maar even voor te stellen
aangezien die opmerkingen me nog meer onzeker maken moet ik voor mezelf kiezen en me dan maar afzonderen
Ik zat altijd op een sport wat ik erg leuk vond (voetbal) maar op latere leeftijd werden de andere mensen gewoon weg irritant en niet leuk meer. Daardoor ben ik er ook afgegaan. In sport hoef je niet altijd leuke mensen te vinden.
Het is beter als je gaat kijken wat je interesse is en daarin verder zoekt. Je moet je eigen soort
ontdekken als het ware.
quote:Ligt eraan welke sport! Ik heb eerst 7 jaar gehockeyd en ben gestopt toen het team uit elkaar viel en niet meer leuk werd. Toen ben k gaan klimmen en daarbij ben je niet verplicht met bepaalde mensen om te gaan zegmaar. Zo heb ik nu een aardige kenissen kring daar (stuk of 20 mensen) waarvan het met het grootste deel altijd wel super gezellig isOp maandag 13 december 2004 21:46 schreef ThaStinger het volgende:
herken het een beetje. Ben ook heel erg verlegen tegen bepaalde personen. Ik heb nu wel een vriendenkring opgebouwd waar ik me ook goed in voel. Ik geef me ook nooit helemaal bloot aan hun, alleen maar aan een aantal zeer goede vrienden waar ik me echt lekker bij voel.
Ik zat altijd op een sport wat ik erg leuk vond (voetbal) maar op latere leeftijd werden de andere mensen gewoon weg irritant en niet leuk meer. Daardoor ben ik er ook afgegaan. In sport hoef je niet altijd leuke mensen te vinden.
Het is beter als je gaat kijken wat je interesse is en daarin verder zoekt. Je moet je eigen soort
ontdekken als het ware.
. Bij fitness bijvoorbeeld zou dit dus ook van toepassing kunnen zijn..
.quote:Waarschijnlijk zijn dat gewoon grapjes.Op zondag 12 december 2004 11:11 schreef politrix het volgende:
[..]
ja, nouja ik ben er ondertussen wel aan gewend maar je moet je elke keer weer verantwoorden ten opzichte van mijn baas tijdens functioneringsgesprekken
bij mij komt het volgens mij gedeeltelijk door het feit dat ik een aantal klote opmerkingen heb gehad van totaal onbekende mensen (collegas die erbij kwamen door een fusie) over mijn postuur
mensen die ik nog nooit had gezien en komen met een opmerking zonder zich zelfs eerst maar even voor te stellen
aangezien die opmerkingen me nog meer onzeker maken moet ik voor mezelf kiezen en me dan maar afzonderen
Niet zo serieus nemen dus
.Is gelukkig wel een heel stuk minder als vroeger .
quote:Bij mij lag het iets anders, voetbalde altijd redelijk hoog (selectie) maar ik kon gewoon niet met hetOp maandag 13 december 2004 21:52 schreef Sport_Life het volgende:
[..]
Ligt eraan welke sport! Ik heb eerst 7 jaar gehockeyd en ben gestopt toen het team uit elkaar viel en niet meer leuk werd. Toen ben k gaan klimmen en daarbij ben je niet verplicht met bepaalde mensen om te gaan zegmaar. Zo heb ik nu een aardige kenissen kring daar (stuk of 20 mensen) waarvan het met het grootste deel altijd wel super gezellig is
Bij fitness bijvoorbeeld zou dit dus ook van toepassing kunnen zijn..
overgrote deel opschieten en die moesten mij altijd hebben. Best wel wat mensen vonden het jammer dat ik er af was gegaan maar vond het gewoon niet leuk meer. Door die incidenten ben ik
daarna meer gesloten geweest, kon ook gewoon geen sporten beoefenen.
Nu is het gelukkig weer wat minder. Heb ook gefitnessed (incl andere sporten ) en leuke mensen ontmoet. Ook door werk en uitgaan.
Heb gewoon veel minder de angst op mn bek te gaan en ik heb gewoon betere vrienden. Voel me veel beter daardoor.
Maar hoe is dat goed gekomen dan?, ik ben echt helemaal radeloos nu , en zie echt geen oplossing.
quote:Je bent nou eenmaal wie je bent en dat zou je moeten accepteren. Ik voel me ook niet altijd even prettig met mensen om me heen. Ik heb een hoop vrienden en kennisen maar soms heb ik totaal geen zin om met ze af te spreken. Dan heb ik echt zo iets van: waarom niet? het is 9 van de 10 keer gezellig, maar soms voel ik me zeer ongemakkelijk. Je zou het echt moeten accepteren en jezelf voorop te stellen. Er is niemand die je er bij kan helpen.Op dinsdag 14 december 2004 00:29 schreef toktoktok het volgende:
Ik zie nu paar mensen die hetzelfde zeggen hebben meegemaakt, en waarbij het weer goed is gekomen.
Maar hoe is dat goed gekomen dan?, ik ben echt helemaal radeloos nu , en zie echt geen oplossing.
quote:maar jij heb die vrienden en kennisen, Ik heb constant een rot gevoel met mensen om me heen(om het ff kortaf te zeggen). Maar ik heb toch de drang om sociaal te zijn.Op dinsdag 14 december 2004 00:37 schreef Eliminator20 het volgende:
[..]
Je bent nou eenmaal wie je bent en dat zou je moeten accepteren. Ik voel me ook niet altijd even prettig met mensen om me heen. Ik heb een hoop vrienden en kennisen maar soms heb ik totaal geen zin om met ze af te spreken. Dan heb ik echt zo iets van: waarom niet? het is 9 van de 10 keer gezellig, maar soms voel ik me zeer ongemakkelijk. Je zou het echt moeten accepteren en jezelf voorop te stellen. Er is niemand die je er bij kan helpen.
. Gewoon ff wat gaan ondernemen waar je zelf trots op kan zijn ofzo. En andere ook.
)quote:ik ben nu op een punt dat ik nergens meer echt enthousiast van kan worden.Op dinsdag 14 december 2004 00:56 schreef krakkemieke het volgende:
Ik zou toch echt beginnen met zelfvertrouwen kweken. Dat kan als je iets gaat doe waar je echt enthousiast over bent. Dan kom je iig mensen tegen, met wie je over dat onderwerp kunt praten. Dat scheelt enorm veel. In zo'n groep durfde ik ook voor 200 man te praten....(slik,
Verder denk ik dat je moet bedenken waarom je het zo moeilijk vindt het contact aan te gaan. Waarom durf je je niet bloot te geven? Wat denk je dat er dan gebeurd en waarom denk je dat? Zou er ook iets anders kunnen gebeuren? En nu je niets aan de mensen vertelt over jezelf, denk je dat ze dan nu geen mening over je vormen?
En misschien kun je eens kijken hoe andere mensen sociaal contact hebben. Wat ze zeggen, hoe ze een gesprek aan de gang houden, enz. Een beetje afkijken kan nooit kwaad
quote:Nu hebben mensen vast wel een mening over me, maar kunnen me op niks echt afkraken, omdat ze weinig over me weten. En dat geeft weer een soort veilig gevoel.Op dinsdag 14 december 2004 18:04 schreef annabelle het volgende:
Volgens mij is in een keer in het diepe springen niet functineel. Het lijkt me slim om een soort van korte termijn doelen voor ogen te houden, bijvoorbeeld: de komende maand moet een keer in de kantine eten en het verdragen dat ik me daar ongemakkelijk bij voel, dat soort dingen.
Verder denk ik dat je moet bedenken waarom je het zo moeilijk vindt het contact aan te gaan. Waarom durf je je niet bloot te geven? Wat denk je dat er dan gebeurd en waarom denk je dat? Zou er ook iets anders kunnen gebeuren? En nu je niets aan de mensen vertelt over jezelf, denk je dat ze dan nu geen mening over je vormen?
En misschien kun je eens kijken hoe andere mensen sociaal contact hebben. Wat ze zeggen, hoe ze een gesprek aan de gang houden, enz. Een beetje afkijken kan nooit kwaad
Als ze me echt leren kennen, ben ik bang om gekwetst te worden, En ik trek me altijd heel erg aan als iemand kritiek op me levert en heb geen zin meer om daarover in te moeten zitten, dus trek ik me zo erg terug.
"vroeger"Toen ik "mezelf"was toen was ik zo'n buitenbeentje, die alles maar pikte en en kreeg ik ook veel kritiek, en dat raakt me altijd erg, dus nu laat ik niemand me leren kennen, Dan kan ik ook niet gekwetst worden.
Maar doordat afstandelijke gedrag van me, mis ik mensen om me heen, dus zit nu in de knoop als het ware met mezelf.
tot zelfs een vriend zo erg ver ging dat ik gewoon buiten zin was en die gast in elkaar
geslagen heb. Heb hem daarna wel geholpen maar nadien hield ik me ook stil en liet niemand
mn wereldje binnen.
Later heb ik door nieuwe scholen wat mensen gevonden die me accepteerde en waarmee
ik lekker kon omgaan. Die vriendschap is alleen maar meer gegroeid. Ze interesseren zich in mij
en ik in hun.
Je moet je zelf zijn, gewoon proberen mee te praten met de anderen. De hoogte peilen wat hun leuk vinden en misschien stuit je wel op het zelfde onderwerp. Gewoon lachen en beetje geinen
met je collega's en vrienden.
Als je lacht helpt het veel en je voelt jezelf er ook beter door. Je geeft ook een positief signaal door
naar de anderen. Zo is het bij mij goed gekomen, ben ook nooit meer het doelwit geweest en heb gewoon goeie vrienden.
Ik luister graag muziek en hierdoor sleep ik me ook door een groot deel van het jaar in. Ik kan altijd bij mn vrienden terecht en voel me nu lekker en gelukkig.
Trouwens ik heb nog niet echt een mening over je
Die kan ik pas bouwen alsiemand ontmoet heb.
Ik kan bv op mijn werk goed met klanten omgaan, zeer goed eigenlijk, maar met uitgaan ofzo ben ik altijd erg stil en rustig.
School, uitgaan in de stad, of gewoon simpel overdag door de stad lopen.. ik voel me constant bedreigd en ongemakkelijk.
Gelukkig kan ik wel erg goed opschieten met mijn vrienden, dat is tenminste iets...
Maar ik heb ook vaak dat ik het gevoel heb van "als ik nu weg ga, zal niemand mij missen..." ik haat dit
Ik moet nu naar een kinder-psycholoog voor gesrpekken vanwegen mijn erg slechte concentratie en planning. Ik leef erg ongeregeld en kom bijna altijd en overal te laat.
Goed uit mijn woorden komen kan ik ook niet, niet dat ik niet durf, maar simpelweg omdat ik niet weet wat ik bv. tegen een meisje zou moeten zeggen als ik met haar alleen ben. Ik laat nooit mijn gevoelens vrij, als ik verliefd op iemand ben zal diegene het ook nooit te weten komen, terwijl ik al een paar keer heb gehad dat ik hierdoor echt leuke meisjes ben misgelopen.
Ik heb trouwens ook geen idee waar mijn leven naartoe gaat... ik weet geen beroep wat ik zou willen uitoefenen...nix
Kort gezegt, "I'm not living, I'm just killing time"
Sorry voor het ongemakkelijk lezen van deze text, maar het moest er ff uit.
quote:Die gedachten gang van jou herken ik echt heel erg!,Op dinsdag 14 december 2004 21:23 schreef -Muse- het volgende:
Ik zie veel punten uit je openingspost waarvan ik ook last heb, ofja last... eerst niet, maar nu begint het me echt in de weg te zitten.
Ik kan bv op mijn werk goed met klanten omgaan, zeer goed eigenlijk, maar met uitgaan ofzo ben ik altijd erg stil en rustig.
School, uitgaan in de stad, of gewoon simpel overdag door de stad lopen.. ik voel me constant bedreigd en ongemakkelijk.
Gelukkig kan ik wel erg goed opschieten met mijn vrienden, dat is tenminste iets...
Maar ik heb ook vaak dat ik het gevoel heb van "als ik nu weg ga, zal niemand mij missen..." ik haat dit
Ik moet nu naar een kinder-psycholoog voor gesrpekken vanwegen mijn erg slechte concentratie en planning. Ik leef erg ongeregeld en kom bijna altijd en overal te laat.
Goed uit mijn woorden komen kan ik ook niet, niet dat ik niet durf, maar simpelweg omdat ik niet weet wat ik bv. tegen een meisje zou moeten zeggen als ik met haar alleen ben. Ik laat nooit mijn gevoelens vrij, als ik verliefd op iemand ben zal diegene het ook nooit te weten komen, terwijl ik al een paar keer heb gehad dat ik hierdoor echt leuke meisjes ben misgelopen.
Ik heb trouwens ook geen idee waar mijn leven naartoe gaat... ik weet geen beroep wat ik zou willen uitoefenen...nix
Kort gezegt, "I'm not living, I'm just killing time"
Sorry voor het ongemakkelijk lezen van deze text, maar het moest er ff uit.
Ik snap alleen niet waarom je naar een kinder<-psycholoog gaat als je uit 1984 komt, maar dat zal wel goed zitten?
Vooral je stukje dat je tijdens uitgaan,school,stad constant bedreigd voelt dat herken ik ook erg!.
En doordat ik vroeger zo erg over me heen heb laten lopen heb ik ook best veel haat opgebouwd tegen bepaalde mensen.. terwijl hun zelf waarschijnlijk van niks weten.
quote:Ik weet ook niet wat ik wil/kan bereiken , en denk daar ook over na, En ja dan ben je eigenlijk doeloos bezig. Maar wat doe je eraan?Op dinsdag 14 december 2004 21:23 schreef heiden6 het volgende:
Het lijkt me verstandig om eerste te bedenken wat je nu eigenlik wilt bereiken voor je iets gaat doen. Mij is namelijk niet echt duidelijk wat je wilt, en als dat voor jou zelf ook geldt ben je simpelweg doelloos bezig..
quote:* -Xerxes- trekt een fles wijn open en zet Digital Analog Band opOp zaterdag 11 december 2004 23:59 schreef Sport_Life het volgende:
doe wat je leuk vindt
quote:Er iets aan doen? Waaraan? Je richt je op het probleem.Op dinsdag 14 december 2004 22:04 schreef toktoktok het volgende:
[..]
Ik weet ook niet wat ik wil/kan bereiken , en denk daar ook over na, En ja dan ben je eigenlijk doeloos bezig. Maar wat doe je eraan?
Probeer een doel te stellen waar je naartoe werkt.
quote:Ik ben 20, en een kinderpsycholoog is t/m 18 jaar. Maar als je naar een psychiater gaat, dan wordt daar een report van gemaakt, en kunnen bedrijven dat bij sollicitaties nazoeken. Het zou dus invloed "kunnen" hebben op mijn toekomstige werk.Op dinsdag 14 december 2004 21:57 schreef toktoktok het volgende:
[..]
Die gedachten gang van jou herken ik echt heel erg!,
Ik snap alleen niet waarom je naar een kinder<-psycholoog gaat als je uit 1984 komt, maar dat zal wel goed zitten?
Vooral je stukje dat je tijdens uitgaan,school,stad constant bedreigd voelt dat herken ik ook erg!.
En doordat ik vroeger zo erg over me heen heb laten lopen heb ik ook best veel haat opgebouwd tegen bepaalde mensen.. terwijl hun zelf waarschijnlijk van niks weten.
Daarom adviseerde mijn huisarts mij dus om naar een kinder-spycholoog te gaan ipv naar een psychiater.
quote:Als ik vragen mag, Wat vraagt en zegt zo'n psychiator precies tegen je?Op dinsdag 14 december 2004 22:15 schreef -Muse- het volgende:
[..]
Ik ben 20, en een kinderpsycholoog is t/m 18 jaar. Maar als je naar een psychiater gaat, dan wordt daar een report van gemaakt, en kunnen bedrijven dat bij sollicitaties nazoeken. Het zou dus invloed "kunnen" hebben op mijn toekomstige werk.
Daarom adviseerde mijn huisarts mij dus om naar een kinder-spycholoog te gaan ipv naar een psychiater.
En heb je al "resultaten" ?
Ik heb ook ADHD en ADD, en de psycholoog is meer daarvoor bedoeld, maar aangezien mijn adhd en add ervoor zorgen dat ik mijjn leven niet kan orderen, dingen vergeet en ik zegmaar in mijn "eigen wereldje" leef, moet de psycholoog mij daarmee helpen.
quote:Zou je na je 1e gesprek met die psycholoog weer wat willen posten?, ik ben wel benieuwd hoe dat nou precies gaat.Op dinsdag 14 december 2004 22:34 schreef -Muse- het volgende:
Nog niet, de eerste afspraken zijn gemaakt, en ik heb al een soort van intro-gesprek gehad.
Ik heb ook ADHD en ADD, en de psycholoog is meer daarvoor bedoeld, maar aangezien mijn adhd en add ervoor zorgen dat ik mijjn leven niet kan orderen, dingen vergeet en ik zegmaar in mijn "eigen wereldje" leef, moet de psycholoog mij daarmee helpen.
Je zou ook een topic kunnen openen hier en "verslag"geven over hoe het er nou echt aan toe gaat bij een psycholoog. Het lijkt mij in iedergeval best boeiend, en ik denk dat nog wel veel meer mensen het boeiend zullen vinden.
Maar dat moet je zelf weten hoor.
quote:Ik denk dat het belangrijk is om in te zien dat je jezelf zeker niet aan iedereen bloot moet geven. Jij bepaalt zelf wat andere mensen over/van jou te weten komen. Het aanleggen van sociale contacten kan (zoals al eerder genoemd) goed op sportclubs, studentenvereniging, etc etc. Maar de stap daartoe zetten is vrij groot. Misschien moet je eens met 1 persoon die je goed kent iets ondernemen (café, sporten). Dat lijkt me minder bedreigend dan met een grote groep. Heb je contact met iemand waarmee je zoiets kunt ondernemen?Op zaterdag 11 december 2004 23:30 schreef toktoktok het volgende:
En voel me erg "unhappy"als ik samen ben met andere mensen, omdat ik me zelf niet wil/durf bloot te geven tegenover anderen.
Toch wil ik wel een"vriendengroep" /vrienden krijgen. Om samen leuke dingen te doen, zoals je met vrienden doet.
Jouw 'probleem' is dat je jezelf ongemakkelijk voelt in veel gelegenheden. Waarom voel je jezelf ongemakkelijk? Omdat je het niet fijn vindt om daar te zijn of omdat je niet goed weet wat je moet zeggen tegen mensen die je kent? Probeer dat duidelijk te krijgen. In het eerste geval is een café op dit moment geen plek voor jou. In het tweede geval ligt het lastiger. Je wilt niet gekwetst worden, dus moet je het gewoon (qua gespreksstof) houden op gesprekken over het weer, nieuws van de dag, enz. enz. En het is niet alleen aan jou om een conversatie gaande te houden. Vraag me wel af wat voor mensen dat waren die je gekwetst hebben (iig geen vrienden). Collega's? Wat voor soort opmerkingen kreeg je dan te horen als ik vragen mag?
quote:Je neigt idd naar perfectionisme. Houd goed in het oog dat niemand perfect is. Wat andere mensen niet willen vertellen, houden zij ook verborgen. Vertel wat je wilt vertellen en meer niet. Het heeft geen zin om dingen af te schuiven op je uiterlijk (ook al weet je dat zelf ook). Daar ben je zelf niet mee gebaat. Probeer eens een oefening voor de spiegel te doen waarbij je naar jezelf kijkt en jezelf een compliment geeft. Dat zou kunnen helpen om jezelf te overtuigen en om jezelf sterker te maken (klinkt gek, i know)En vaak schuif ik al me problemen af om me uitelijk, terwijl ik weet dat ik niet lelijk ben, maar toch voelt het wel zo. Ik wil alles perfect hebben, en niet "mwoa gaat wel".
Dus misschien ben ik wel perfectionistisch?.
quote:Waar ben je goed in? Wat vind je leuk om te doen? Waar je goed in bent, kun je vaak ook over vertellen. In datzelfde 'veld' zijn meer mensen, dus een simpele opmerking is gauw gemaakt, waardoor er iig een begin gemaakt is.En voel me erg nutteloos en leeg, ik wil een nuttige invulling van me leven, en niet langzaam doorgaan, met eenzaam zijn..
quote:Hmm daar heb ik problemen mee....Op dinsdag 14 december 2004 23:01 schreef legovogel het volgende:
Waar ben je goed in? Wat vind je leuk om te doen? Waar je goed in bent, kun je vaak ook over vertellen. In datzelfde 'veld' zijn meer mensen, dus een simpele opmerking is gauw gemaakt, waardoor er iig een begin gemaakt is.
Ik heb eigenlijk niets waar ik echt 'goed' in ben, en ik zou zo ook niets kunnen verzinnen waar ik goed in wil of kan worden.
quote:Ik doe wel aan sport,en heb/had iemand met wie ik als het eens mee zat nog iets kon doen.Op dinsdag 14 december 2004 23:01 schreef legovogel het volgende:
[..]
Ik denk dat het belangrijk is om in te zien dat je jezelf zeker niet aan iedereen bloot moet geven. Jij bepaalt zelf wat andere mensen over/van jou te weten komen. Het aanleggen van sociale contacten kan (zoals al eerder genoemd) goed op sportclubs, studentenvereniging, etc etc. Maar de stap daartoe zetten is vrij groot. Misschien moet je eens met 1 persoon die je goed kent iets ondernemen (café, sporten). Dat lijkt me minder bedreigend dan met een grote groep. Heb je contact met iemand waarmee je zoiets kunt ondernemen?
Jouw 'probleem' is dat je jezelf ongemakkelijk voelt in veel gelegenheden. Waarom voel je jezelf ongemakkelijk? Omdat je het niet fijn vindt om daar te zijn of omdat je niet goed weet wat je moet zeggen tegen mensen die je kent? Probeer dat duidelijk te krijgen. In het eerste geval is een café op dit moment geen plek voor jou. In het tweede geval ligt het lastiger. Je wilt niet gekwetst worden, dus moet je het gewoon (qua gespreksstof) houden op gesprekken over het weer, nieuws van de dag, enz. enz. En het is niet alleen aan jou om een conversatie gaande te houden. Vraag me wel af wat voor mensen dat waren die je gekwetst hebben (iig geen vrienden). Collega's? Wat voor soort opmerkingen kreeg je dan te horen als ik vragen mag?
[..]
Je neigt idd naar perfectionisme. Houd goed in het oog dat niemand perfect is. Wat andere mensen niet willen vertellen, houden zij ook verborgen. Vertel wat je wilt vertellen en meer niet. Het heeft geen zin om dingen af te schuiven op je uiterlijk (ook al weet je dat zelf ook). Daar ben je zelf niet mee gebaat. Probeer eens een oefening voor de spiegel te doen waarbij je naar jezelf kijkt en jezelf een compliment geeft. Dat zou kunnen helpen om jezelf te overtuigen en om jezelf sterker te maken (klinkt gek, i know)
[..]
Waar ben je goed in? Wat vind je leuk om te doen? Waar je goed in bent, kun je vaak ook over vertellen. In datzelfde 'veld' zijn meer mensen, dus een simpele opmerking is gauw gemaakt, waardoor er iig een begin gemaakt is.
En ging dus ook heeel afentoe uit, omdat ik het wel proberen wou, en dacht dat ik gewoon even aan de sfeer zou moeten wennen. Maar ik voel me er echt ongemakkelijk, en vermaak me niet, maar ben aan het wachten tot ik weer kan gaan.
(dit lijdt trouwens al tot raare opmerkingen van andere zoals; Ga je nooit uit dan??!!, om zulke dingen kan ik al over in zitten)
Opzich durf ik ook wel een praatje te maken met iemand over onderwerpen als het weer enzo; maar als je het bij dat praatje voor zeker wil laten dan doe ik dat wel, maar het gaat op het laatst over meer persoonlijke dingen, en dan gaan mensen je beoordelen daarop, En dan loop ik vast zeg maar.
Op je vraag wat ik te horen kreeg van andere(dat waren glasgenoten).. Nou eigenljik wil ik het niet zeggen, maar het waren dingen over hoe ik eruit zag, dat ik niks was zeg maar. Of me proberen uit te dagen omdat ik geen grote bek had tegen andere. Getreiterd worden, op school continu om je heen zitten kijken, op te letten of andere weer rot gingen doen, opmerkingen maken, en ook slaan gingen , maar verder wil ik het er niet over hebben eigenlijk.
quote:Proberen meer van je af te bijten! Het is niet de bedoeling dat andere mensen jou als 'pispaal' gebruiken om zelf populair te willen zijn. Schijt aan die hufters!Op dinsdag 14 december 2004 23:19 schreef toktoktok het volgende:
Op je vraag wat ik te horen kreeg van andere(dat waren glasgenoten).. Nou eigenljik wil ik het niet zeggen, maar het waren dingen over hoe ik eruit zag, dat ik niks was zeg maar. Of me proberen uit te dagen omdat ik geen grote bek had tegen andere. Getreiterd worden, op school continu om je heen zitten kijken, op te letten of andere weer rot gingen doen, opmerkingen maken, en ook slaan gingen , maar verder wil ik het er niet over hebben eigenlijk.
quote:Als je jezelf er niet thuisvoelt, moet je er gewoon niet heen gaan. Ik sta in sommige cafés ook niet fijn een biertje te drinken. Maar dat heeft er meestal mee te maken dat ik in dat specifieke café niet thuishoor of gewoon een K-dag heb. Als jij je in wat voor café dan ook niet lekker voelt, moet je gewoon niet uitgaan. Waarom zou je uitgaan? Alleen om andere mensen te plezieren of omdat het sociaal wenselijk is? Waarom jezelf kwellen?Op dinsdag 14 december 2004 23:19 schreef toktoktok het volgende:
[quote]
Maar ik voel me er echt ongemakkelijk, en vermaak me niet, maar ben aan het wachten tot ik weer kan gaan.(dit lijdt trouwens al tot raare opmerkingen van andere zoals; Ga je nooit uit dan??!!, om zulke dingen kan ik al over in zitten)
Inzitten over opmerkingen van anderen is niet nodig. Mensen die zo triest zijn kun je het beste negeren. Soms is het goed om gewoon weg te lopen (als je niet meer weet wat je moet zeggen of doen). Een antwoord (als het over uitgaan gaat) in de trant van: " ik vind het geen leuk café" of "mag ik zelf bepalen wat ik leuk vind?" zet de toon en maakt ook voldoende duidelijk. Waarom moet je jezelf trouwens verantwoorden over wat je niet wil doen? Laat niet met je sollen en probeer dat soort mensen gewoon te negeren. Soms kun je mensen zelfs beter een grote mond geven, zodat ze weten waar ze thuishoren.
quote:Waarom zouden mensen je beoordelen als je persoonlijke dingen verteld? Ben je bang dat mensen je beoordelen, omdat het in het verleden gebeurd is of gebeurd het nog steeds? Ik heb een heel normaal beeld van je, dus ik snap niet goed waarom mensen je zouden beoordelen over wat je vertelt (als het persoonlijk wordt). Dat moet dan wel een speciaal type mens (lees: eng/raar) zijn. Vertellen ze dat ook heel direct tegen je? Heb je die vervelende ervaring met veel mensen? En zijn dat (on)bekende mensen? Anders ga je met de verkeerde mensen om denk ik zo. Jij moet mensen om je heen hebben die je in je waarde laten en respect hebben voor je individuele keuzes en voor de unieke persoon die je bent.Opzich durf ik ook wel een praatje te maken met iemand over onderwerpen als het weer enzo; maar als je het bij dat praatje voor zeker wil laten dan doe ik dat wel, maar het gaat op het laatst over meer persoonlijke dingen, en dan gaan mensen je beoordelen daarop, En dan loop ik vast zeg maar.
quote:Je hoeft niet in details te treden hoor. Ook hier geldt: je vertelt wat je wilt vertellen. Het zijn duidelijk de verkeerde klasgenoten. Ze zijn op zoek zijn naar een pispaal (zoals ik vroeger op de basisschool ook een pispaal was) en helaas ben jij dat. Gebeurd dat nu nog steeds? ik weet niet hoe oud je bent en wat je nu doet (school/werk), maar is er geen vertrouwenspersoon waarmee je dat kunt bepraten?Op je vraag wat ik te horen kreeg van andere(dat waren glasgenoten).. Nou eigenljik wil ik het niet zeggen, maar het waren dingen over hoe ik eruit zag, dat ik niks was zeg maar. Of me proberen uit te dagen omdat ik geen grote bek had tegen andere. Getreiterd worden, op school continu om je heen zitten kijken, op te letten of andere weer rot gingen doen, opmerkingen maken, en ook slaan gingen , maar verder wil ik het er niet over hebben eigenlijk.
quote:ik ben nu 18, en zit op school. Ik ben nu geen pispaaltje omdat ik me zo afstandelijk gedraag, en eigenlijk met niemand echt contact heb. Ben meer een buitenbeentje, maar geen pispaaltje.Op dinsdag 14 december 2004 23:39 schreef legovogel het volgende:
[..]
Als je jezelf er niet thuisvoelt, moet je er gewoon niet heen gaan. Ik sta in sommige cafés ook niet fijn een biertje te drinken. Maar dat heeft er meestal mee te maken dat ik in dat specifieke café niet thuishoor of gewoon een K-dag heb. Als jij je in wat voor café dan ook niet lekker voelt, moet je gewoon niet uitgaan. Waarom zou je uitgaan? Alleen om andere mensen te plezieren of omdat het sociaal wenselijk is? Waarom jezelf kwellen?
Inzitten over opmerkingen van anderen is niet nodig. Mensen die zo triest zijn kun je het beste negeren. Soms is het goed om gewoon weg te lopen (als je niet meer weet wat je moet zeggen of doen). Een antwoord (als het over uitgaan gaat) in de trant van: " ik vind het geen leuk café" of "mag ik zelf bepalen wat ik leuk vind?" zet de toon en maakt ook voldoende duidelijk. Waarom moet je jezelf trouwens verantwoorden over wat je niet wil doen? Laat niet met je sollen en probeer dat soort mensen gewoon te negeren. Soms kun je mensen zelfs beter een grote mond geven, zodat ze weten waar ze thuishoren.
[..]
Waarom zouden mensen je beoordelen als je persoonlijke dingen verteld? Ben je bang dat mensen je beoordelen, omdat het in het verleden gebeurd is of gebeurd het nog steeds? Ik heb een heel normaal beeld van je, dus ik snap niet goed waarom mensen je zouden beoordelen over wat je vertelt (als het persoonlijk wordt). Dat moet dan wel een speciaal type mens (lees: eng/raar) zijn. Vertellen ze dat ook heel direct tegen je? Heb je die vervelende ervaring met veel mensen? En zijn dat (on)bekende mensen? Anders ga je met de verkeerde mensen om denk ik zo. Jij moet mensen om je heen hebben die je in je waarde laten en respect hebben voor je individuele keuzes en voor de unieke persoon die je bent.
[..]
Je hoeft niet in details te treden hoor. Ook hier geldt: je vertelt wat je wilt vertellen. Het zijn duidelijk de verkeerde klasgenoten. Ze zijn op zoek zijn naar een pispaal (zoals ik vroeger op de basisschool ook een pispaal was) en helaas ben jij dat. Gebeurd dat nu nog steeds? ik weet niet hoe oud je bent en wat je nu doet (school/werk), maar is er geen vertrouwenspersoon waarmee je dat kunt bepraten?
Er zal vast op school wel iemand rondlopen die zich vertrouwenspersoon noemt, maar dat betekent niet dat ik hem vertrouw, En ik ga zulke dingen ook niet met hun bespreken, Dat getreiter was ook op me vorige school.
En over dat persoonlijke dingen",
Ik bedoel daarmee, als je heel oppervlakkig contact heb dan kan je niet echt geraakt worden, ookal wordt er kritiek op me geleverd.
Als mensen meer van je weten, dan leren ze je zwakke, en sterke kanten kennen, En weet je hoe je mensen "neer kunt halen".
bijv, als ik weet dat jij 10 keer gezakt ben voor je rijbewijs zal je dat liever niet aan andere vertellen omdat ze je er om kunnen uitlachen, en jij vindt het heust wel vervelend dat je 10 keer gezakt ben dus schaam je je er wel voor.
Zo ongeveer bedoel ik dat, dus daarom klap ik zeg maar dicht als mensen "persoonlijk"worden, en wordt nogal afstandelijk en dan verbreek ik ook liever het contact want ik wil niet mezelf weer beschamend, getreiterd, gekwetst voelen.
Maar ik merk nu dat je niet zo kan leven omdat je niet jezelf kan gaan afschermen voor mensen, dus nu heb ik eigenlijk een muur om me heen staan waardoor ik niemand toe laat.
Ik hoop dat ik het zo goed uitgelegd heb.
[ Bericht 15% gewijzigd door toktoktok op 14-12-2004 23:53:10 ]
Als je buitenbeentje bent, is het lastig om zomaar in contact te komen met klasgenoten. Maar een deel ligt toch bij jezelf. Als je jezelf vreemd/apart gedraagt (wat ik niet kan beoordelen), kunnen mensen daar vreemd op reageren. Als je gewoon niks over jezelf vertelt, hebben mensen ook weinig om over te oordelen (behalve dan dat je nergens bijhoort). Probleem is dat je in een cirkel zit en er op deze manier ook moeilijk uit komt.
Ik heb er geen problemen mee om te vertellen dat ik iets lomps gedaan heb. Als mensen daar grappig over willen doen, moeten ze dat zelf weten. Een gezonde dosis zelfspot biedt uitkomst in veel situaties.
Ik snap wat je bedoelt als je zegt dat je niet geraakt kan worden als je oppervlakkig contact hebt. Als ik je verhaal lees, ben je meerdere malen door mensen gekwetst. Dat maakt het moeilijk om weer in de goedheid van mensen te geloven. Maar daar zul je toch enigzins open voor moeten staan.
Niet alle mensen proberen je neer te halen als ze meer van je weten. Je bent in aanraking met teveel verkeerde mensen geweest en dat is een deel van het probleem. Wel eens gedacht om over te stappen naar een andere school?
quote:het gaat er niet eens zozeer om, om iets te vinden waar je goed in bent. Het gaat erom dat je jezelf lekker voelt bij wat je doet en dat je jezelf kunt zijn. Wat vind je leuk om mee bezig te zijn? Sport, Muziek, ....? Ook al ga je gewoon fietsen of wandelen in de vrije natuur.Op dinsdag 14 december 2004 23:16 schreef -Muse- het volgende:
[..]
Hmm daar heb ik problemen mee....
Ik heb eigenlijk niets waar ik echt 'goed' in ben, en ik zou zo ook niets kunnen verzinnen waar ik goed in wil of kan worden.
Je gaat er nu al vanuit dat iedereen 'slecht' is en ze je neer zullen halen op wat je vertelt en dus je zwakke punten tegen je zullen gebruiken. Probeer dat los te laten. Anders kom je niet echt verder.
Door jezelf in bepaalde mate bloot te geven kom je dichter bij andere mensen. Als jij niks over jezelf verteld, vertellen zij ook niks. Op die manier blijft het contact altijd oppervlakkig.
zit ook iemand die pas na 3x geslaagd is. Heeft ie ook vaak zat te horen gehad maar
hij vond het niet erg. Na een tijdje houdt het wel op en anders zegt hij het ook wel tegen ons.
Bedoel niet iedereen die je zwaktes en sterktes kent wilt je meteen omlaag brengen. Je moet ook
leren vertrouwen te hebben in mensen. Net zoals legovogel al zegt, als je zo denkt kom je natuurlijk
nooit onder de mensen en maak je geen vrienden.
Als jij mensen durft te vertrouwen, durven mensen jou te vertrouwen.
quote:hey gosert!!! (je bent een man toch?)Op dinsdag 14 december 2004 23:46 schreef toktoktok het volgende:
[..]
ik ben nu 18, en zit op school. Ik ben nu geen pispaaltje omdat ik me zo afstandelijk gedraag, en eigenlijk met niemand echt contact heb. Ben meer een buitenbeentje, maar geen pispaaltje.
Er zal vast op school wel iemand rondlopen die zich vertrouwenspersoon noemt, maar dat betekent niet dat ik hem vertrouw, En ik ga zulke dingen ook niet met hun bespreken, Dat getreiter was ook op me vorige school.
En over dat persoonlijke dingen",
Ik bedoel daarmee, als je heel oppervlakkig contact heb dan kan je niet echt geraakt worden, ookal wordt er kritiek op me geleverd.
Als mensen meer van je weten, dan leren ze je zwakke, en sterke kanten kennen, En weet je hoe je mensen "neer kunt halen".
bijv, als ik weet dat jij 10 keer gezakt ben voor je rijbewijs zal je dat liever niet aan andere vertellen omdat ze je er om kunnen uitlachen, en jij vindt het heust wel vervelend dat je 10 keer gezakt ben dus schaam je je er wel voor.
Zo ongeveer bedoel ik dat, dus daarom klap ik zeg maar dicht als mensen "persoonlijk"worden, en wordt nogal afstandelijk en dan verbreek ik ook liever het contact want ik wil niet mezelf weer beschamend, getreiterd, gekwetst voelen.
Maar ik merk nu dat je niet zo kan leven omdat je niet jezelf kan gaan afschermen voor mensen, dus nu heb ik eigenlijk een muur om me heen staan waardoor ik niemand toe laat.
Ik hoop dat ik het zo goed uitgelegd heb.
Ik heb ook zoiets gehad denk ik, ben inmiddels 20 bijna 21 en ik ben dr overheen ik voel goed (nouja niet helemaal, maar dat komt door mn 3e studie waar ik al weer geen pest aan vind en geen motivatie voor kan vinden... magoed... ONTOPIC!
Op de middelbare school probeerde deze jongen vriendjes te maken in de nieuwe klas waar niemand in zat die ik kende. Dat lukte niet, ik werd gepest! De reden? Ik was naief en te aardig tegen iedereen. En dat kan niet in de brugklas.
Ik ben van mijn fiets afgetrapt voor lul gezet etc etc in de 2e 3e ging dat door, maar ergens besef ik dat ik altijd wel in mezelf bleef gelozen en niet vond dat er iets mis was met mij (ik ben een heel eigenwijs persoon en op dat punt was dat iets positiefs). 4e en 5e werd er normaal met me omgegaan en af en toe krijg je nog wel eens een kut opmerking, maar ik was idd ook buitenbeentje ik hoorde nergens echt bij.. en het beviel me! Ik wilde er niet bijhoren.
Toen mn 1e en 2e studie... 2 jaar op 2 verschillende scholen... en dat heeft me gered!
Met mn ervaringen die ik had van mn middelbare school loopbaan ging ik de 1e studie in! Ik beging weer fouten! En weer lag ik niet helemaal in de groep... en mensen deden lullig tegen me, maar er waren ook mensen waar ik het wel goed mee kon vinden! De studie beviel niet, dus ik stopte!
2e studie, ik had weer een aantal ervaringe meegenomen uit de vorige studie! Dit keer had ik veelal positieve contacten en leuke mensen om me heen die ook ergens weer nerd waren! Een aantal mensen konden me nog wel hebben, maar ik ging steeds meer van me af bijten!
Nu heb ik enkel positieve mensen op school en ik heb er misschien wel 2 echte vrienden aan over gehouden en zeker een stuk of 10 goeie kennissen! En ik voel me zeker niet meer de minste!
Ik snap heel erg waarom je niet te persoonlijk wilt worden! En dat is ook de kunst! Je moet proberen eerst die andere personen uit te horen en gewoon wel gezellig te praten over bullshit! Maar je moet een tikje arrogant blijven ze niet alles vertellen over jezelf. Je vertrouwen in de medemens is weg, dat moet je toch zien terug te krijgen. Als je laat zien dat ze je niet kunnen hebben en dat je beter weet en niet naief bent dan zal je sneller worden geaccepteerd!
En wat ook helpt is een sport doen, het hielp mij aan mn zelfvertrouwen en vooral een positief zelfbeeld! Een hele goede sport om mee te beginnen als je groepsangst hebt en je wilt toch mensen leren kennen is Taekwondo!
Dat doe ik nu een jaar! Martial arts hebben te maken met etiketten en wederzijds respect! Je word er sterker van je krijgt conditie en je voelt je prettiger is mijn ervaring, niet omdat je iemand op zn bek kunt rammen, maar omdat je een sport doet! Bij ons zit een heel dikke vrouw die weg gepest is van de sportschool en je hoeft bij ons geen negatief woord te zeggen over een ander want je kan oprotten!
Oh ik lees net dat je al een sport doet, hmm nouja denk er toch ff over na
Enneh ik lees net iets over uitgaan, dat je daar totaal geen lol in hebt! Ik herken het! Zelf vond ik het ook niets, nu vind ik het wel steeds leuker worden!Hoop dat het je iets helpt! Sterkte er mee iig!
Groeten,
Roland
quote:nee, het gaat niet.Op zaterdag 18 december 2004 23:51 schreef Teese het volgende:
Al goede vorderingen gemaakt TokTOk door onze adviezen?
en meer kan ik er eigenlijk niet van maken nu.
quote:Ik herken dat ook wel.Op dinsdag 14 december 2004 00:38 schreef toktoktok het volgende:
[..]
maar jij heb die vrienden en kennisen, Ik heb constant een rot gevoel met mensen om me heen(om het ff kortaf te zeggen). Maar ik heb toch de drang om sociaal te zijn.
Ik ben altijd bezig mezelf af te vragen hoe ik overkom in mijn gedrag naar die ander toe.
Vooral als het om nieuwe contacten gaat, en dan vooral met vrouwen...
Die ander hoeft niet eens te zeggen hoe die over mij denkt, ik heb mijn eigen negatieve mening al klaar.Is bij mij ook kwestie van zelfvertrouwen, zit hierzelf erg mee in de maag.Om eens spontaan en vrolijk een leuke meid te ontmoeten is voor mij onmogelijk zoals ik me nu voel.Denk er zelf hard over na om zo'n cursus "zelfvertrouwen"te gaan volgen.Baat het niet, dan schaad het ook niet...Zou ook erg leuk zijn om een soort van "chatclubje" te organiseren voor lotgenoten.Chatten is laagdrempelig, je kan iemand ontmoeten, en ervaringen uitwisselen...
quote:MHUUUUUUHAAAAAAAAHAAAAAAHOp zondag 12 december 2004 00:50 schreef PanPan het volgende:
Ik herken dit ook heel erg, wat jij beschrijft heb ik 21 jaar van m'n leven gevoeld (ik ben nu 22)
quote:Jij vindt het normaal dat een baby van 2 jaar last heeft met het leggen van sociale contactenOp zondag 19 december 2004 18:52 schreef Copycat het volgende:
Notoire_Gek, als jij niet anders kan reageren dan met domme uitroepen en smilies, doe dan de moeite svp niet...
Zoals je bijvoorbeeld nu doet
. quote:Ja sorry, ik raak m'n bewustzijn soms kwijt als ik zulke kolder lees. Het duurt dan een paar minuten tot ik m'n ademhaling weer onder controle heb.Op zondag 19 december 2004 18:59 schreef Copycat het volgende:
Het gaat mij er niet om of je iets wel of niet normaal vindt, het gaat er mij om dat je op een normale wijze probeert te reageren.
Zoals je bijvoorbeeld nu doet
quote:Op zondag 19 december 2004 18:55 schreef Notoire_Gek het volgende:
[..]
Jij vindt het normaal dat een baby van 2 jaar last heeft met het leggen van sociale contacten
Verder moet je jezelf denk ik ook wel open durven op te stellen, tja je kan dan op je bek gaan.
voor de rest oefening baart kunst en niet in die schulp blijven zitten.
ik zal vanavond ook een verhaal plaatsen over mij.
ik zelf ben ook vrij gesloten.
ik hoop dat alles op mijn 18e veranderd. ik wil dan meteen uit huis, als het goed heb ik dan mijn havo diploma, en dan wil ik reizen. mijn hele leven reizen en nieuwe mensen ontmoeten, want ik ben wel een sociaal persoon, lief tegen iedereen, en altijd een glimlach en er zijn voor anderen.
en toch, nu ben ik 16 en voel ik mij vandaag weer diep ongelukkig.. en niemand die het snapt!
ik weet niet of ik dit hier had moeten plaatsen, maar wou het gewoon ff kwijt!
quote:Nou weet je, jij bent pas 16 dus nog niks aan de hand. Volgens mij loop je bij de verkeerde psycholoog. Ze gooien tegenwoordig alles op adhd, zou uit kijken met die medicijnen. Voor de rest heb je geen steun bij je familie?Op maandag 20 december 2004 16:21 schreef kreeftje het volgende:
verhaal
quote:ik voel mij eigenlijk wel fijn bij hem, ik kan goed met hem praten,Op maandag 20 december 2004 16:40 schreef ASroma het volgende:
[..]
Nou weet je, jij bent pas 16 dus nog niks aan de hand. Volgens mij loop je bij de verkeerde psycholoog. Ze gooien tegenwoordig alles op adhd, zou uit kijken met die medicijnen. Voor de rest heb je geen steun bij je familie?
tja mijn familie wat moet k daar nou van zeggen. mijn pa houdt niet van mij, dat heeft hij gisteren wel gezegd (gister aan tafel gesprek waarom het zo fout ging) dat deed veel pijn om te horen, mijn eigen pa houdt niet meer van mij. mijn moe en ik zitten op 2 zeer verschillende golflengtes! zo erg, dat is niet normaal. over alles denken we alles. daar kan ik geen steun bij vinden. mijn andere familie leden ook niet zo, ik ben het buitenbeentje van de familie..
quote:je bent dus enigs kind? stel dat je broers of zussen hebt misschien dat je daar wel steun bij kan vinden aangezien die waarschijnlijk meer op jou golflengte zitten. Hoevaak ga je naar die psycholoog? misschien moet je meer sessie doen. Mijn zus heeft bij een vrouwelijk psycholoog gelopen, eerst bij een man maar dat vond ze maar niks. En die vrouw heeft haar echt heel erg geholpen. Maar als je bij hem fijn voelt moet je natuurlijk daar blijvenOp maandag 20 december 2004 16:47 schreef kreeftje het volgende:
[..]
ik voel mij eigenlijk wel fijn bij hem, ik kan goed met hem praten,
tja mijn familie wat moet k daar nou van zeggen. mijn pa houdt niet van mij, dat heeft hij gisteren wel gezegd (gister aan tafel gesprek waarom het zo fout ging) dat deed veel pijn om te horen, mijn eigen pa houdt niet meer van mij. mijn moe en ik zitten op 2 zeer verschillende golflengtes! zo erg, dat is niet normaal. over alles denken we alles. daar kan ik geen steun bij vinden. mijn andere familie leden ook niet zo, ik ben het buitenbeentje van de familie..
mijn kleinere broertje, 14. zo'n lieverd! heeft nooit problemen gehad, word er nu heel erg de dupe van de ruzies die ik maak met mijn ouders en mijn depresiviteit. van hem hou ik super veel, en hij zit er onwijs mee, laat ik daar ook maar niet steun bij zoeken.
Nu wil ik niemand hier iets aan praten maar voor de gene die zich aangesproken voelen; kijk hier eens http://www.moeilijkemensen.nl/info/OPS1.html
Bij deze stoornis is het geen kwestie van maar even bij een sport gaan of een cafe inlopen om meer sociaal contact te krijgen, hier komt meer bij kijken.
quote:ondanks je problemen, probeer ze niet de rest van je leven te verprutsen. Er moet nog zoveel komen voor je!Op maandag 20 december 2004 17:19 schreef kreeftje het volgende:
we hebben de organisatie family first in huis gekregen, aangezien ik van huis weggelopen was en daarna niet meer thuis wou wonen. de conclusie: het gaat niet lekker thuis omdat het zo slecht met mij gaat,. ook ging het na die hulp wat beter, maar intussen gaat het weer helemaal verkeerd..
quote:maar wat op dit moment doen?Op maandag 20 december 2004 17:26 schreef ASroma het volgende:
[..]
ondanks je problemen, probeer ze niet de rest van je leven te verprutsen. Er moet nog zoveel komen voor je!
quote:Ja dat herken ik helemaal, en iemand anders had het er al eens over dat het op een "ontwijkende persoonlijkheidsstoornis"leek.Op maandag 20 december 2004 17:24 schreef morgaine21 het volgende:
Ik herken heel veel van de problemen van de TS. Ik bleef zo tegen dezelfde problemen aanlopen dat ik ben moeten stoppen met mn studie/stage en bij een psycholoog ben terecht gekomen, deze stelde bij mij de diagnose: ontwijkende persoonlijkheidsstoornis.
Nu wil ik niemand hier iets aan praten maar voor de gene die zich aangesproken voelen; kijk hier eens http://www.moeilijkemensen.nl/info/OPS1.html
Bij deze stoornis is het geen kwestie van maar even bij een sport gaan of een cafe inlopen om meer sociaal contact te krijgen, hier komt meer bij kijken.
Goed dat je het zegt eig!..
Maar wat nu? is het bij jou minder geworden?, of slechter? vertel aub wat.
quote:ik ben "benieuwd"Op maandag 20 december 2004 14:55 schreef JPM01 het volgende:
tvp
ik zal vanavond ook een verhaal plaatsen over mij.
ik zelf ben ook vrij gesloten.
Ik herken in ieder geval bijna alles van de TS. Ik heb al heel lang een sociaal fobie/ sociale angst. Ik heb wel vrienden/vriendinnen gehad, maar die wilden op een gegeven moment niks meer met me te maken hebben. Toen ben ik helemaal alleen overgebleven vanaf m'n 13de ongeveer. Ik ben nu 18.
De angst is hierdoor ook erger geworden, en ook doordat ik nog een tijdje gepest ben. Ik heb geen vriendinnen meer, op school heb ik wel een beetje contact met mensen.. maar dat blijft heel oppervlakkig. Af en toe maak ik eens een praatje met iemand, maar daar blijft het ook bij. De meeste tijd zeg ik helemaal niks. En daarom vinden de meeste mensen me ook echt raar
En dat helpt ook niet echt.Ik ben nu al ongeveer een jaar in therapie hiervoor, maar dat schiet niet echt op. Ik begin steeds meer te beseffen dat eigenlijk niemand me hier goed mee kan helpen, ik moet het echt zelf doen. Maar de angst is gewoon te groot.
Toch wil ik echt dat het beter zal worden, want ik moet er niet aan denken om de rest van mijn leven zo eenzaam te zijn.
Maar nu ga ik toch bijna alle contacten met mensen uit de weg, omdat het gewoon echt niet lukt. Ik kom niet uit mijn woorden en ik weet helemaal niks te zeggen.
De meeste mensen zeggen altijd dat je het gewoon moet doen, bijvoorbeeld uitgaan, en dan zou het allemaal vanzelf gaan. Maar uitgaan vind ik echt vreselijk, dus als ik daar ben voel ik me harstikke ongemakkelijk, en het gaat dus ook niet vanzelf. Het is volgens mij ook niet goed om meteen in het diepe te springen want dan gaat het gegarandeerd mis. Dus zou het in kleine stapjes moeten gaan, maar zelfs dat is ontzettend moeilijk
quote:Op maandag 20 december 2004 17:42 schreef toktoktok het volgende:
[..]
Ja dat herken ik helemaal, en iemand anders had het er al eens over dat het op een "ontwijkende persoonlijkheidsstoornis"leek.
Goed dat je het zegt eig!..
Maar wat nu? is het bij jou minder geworden?, of slechter? vertel aub wat.
[ Bericht 57% gewijzigd door morgaine21 op 21-12-2004 21:42:15 (verhaal weggehaald) ]
quote:ik ben blij dat je het toch maar gepost heb, ik herken echt alles gewoon wat je zegt, ik had het ook zelf wel kunnen typen.Op maandag 20 december 2004 21:14 schreef Santjuh het volgende:
Ik heb lang getwijfeld of ik hier iets zou posten, maar probeer het nu toch maar.
Ik herken in ieder geval bijna alles van de TS. Ik heb al heel lang een sociaal fobie/ sociale angst. Ik heb wel vrienden/vriendinnen gehad, maar die wilden op een gegeven moment niks meer met me te maken hebben. Toen ben ik helemaal alleen overgebleven vanaf m'n 13de ongeveer. Ik ben nu 18.
De angst is hierdoor ook erger geworden, en ook doordat ik nog een tijdje gepest ben. Ik heb geen vriendinnen meer, op school heb ik wel een beetje contact met mensen.. maar dat blijft heel oppervlakkig. Af en toe maak ik eens een praatje met iemand, maar daar blijft het ook bij. De meeste tijd zeg ik helemaal niks. En daarom vinden de meeste mensen me ook echt raar
Ik ben nu al ongeveer een jaar in therapie hiervoor, maar dat schiet niet echt op. Ik begin steeds meer te beseffen dat eigenlijk niemand me hier goed mee kan helpen, ik moet het echt zelf doen. Maar de angst is gewoon te groot.
Toch wil ik echt dat het beter zal worden, want ik moet er niet aan denken om de rest van mijn leven zo eenzaam te zijn.
Maar nu ga ik toch bijna alle contacten met mensen uit de weg, omdat het gewoon echt niet lukt. Ik kom niet uit mijn woorden en ik weet helemaal niks te zeggen.
De meeste mensen zeggen altijd dat je het gewoon moet doen, bijvoorbeeld uitgaan, en dan zou het allemaal vanzelf gaan. Maar uitgaan vind ik echt vreselijk, dus als ik daar ben voel ik me harstikke ongemakkelijk, en het gaat dus ook niet vanzelf. Het is volgens mij ook niet goed om meteen in het diepe te springen want dan gaat het gegarandeerd mis. Dus zou het in kleine stapjes moeten gaan, maar zelfs dat is ontzettend moeilijk
En ik heb ook lang getwijfels of ik dit topic wel zou openen, omdat ik al zo een gesloten iemand ben, en dan ga ik hier me hart luchten
Als ik mensen hier zie posten en ze zeggen dat je ze ook "dat" hebben, dan geloof ik het nooit zo erg, en denk ik , ja maar het is niet zoals ik het heb. Maar bij jouw post heb ik wel het idee dat je toch wel erg lijkt te hebben waar ik ook last van heb. , Behalve dat ik nu niet in een theraphie zit, en ik dat waarschijnlijk ook nooit zal doen.
Ik weet zelf ook niet hoe ik het moet oplossen, en eigenlijk zie ik het ook nooit goed komen(ja klinkt dramatisch) ,maar het wordt juist steeds erger.
Toen die link gepost werd over "ontwijkende persoonlijkheidsstoornis" herkende ik ook alles, en voel voormezelf eigenlijk wel dat "dat" het gewoon is waar ik last van heb.
Maar daar schiet ik nog niks mee op natuurlijk, het gaat er niet over door.
Maar nu zit ik echt me tijd te verdoen, en voel me radeloos, maar dan ook echt radeloos.
De dagen vliegen ook voorbij, ik snap er gewoon niks meer van. Hoe moet ik dit nou aanpakken, kan ik dit wel aanpakken?
Tot nu toe heb ik eigenlijk nog meer gehad aan de verhalen van anderen op internet, dan aan al die gesprekken in therapie.
Niet dat het al beter gaat, maar een hoop dingen worden wel duidelijk als ik er over lees.
Toch ga ik door met de therapie, baat het niet schaadt het niet. Want ik wil er echt iets aan proberen te doen, hoe ontzettend moeilijk het ook gaat worden. Want ik heb verhalen gelezen van mensen rond de 30 die het nog steeds hebben, en dat lijkt me echt vreselijk.
In mijn eentje lukt het me denk ik niet om dit op te lossen, ik vind het heel knap als mensen dat wel kunnen want het is echt moeilijk.
[ Bericht 4% gewijzigd door Santjuh op 20-12-2004 22:50:49 ]
quote:Wat je allemaal tot nu toe hebt gepost komt me wel bekend voor. Ik was/ben ook zo. Toen ik nog in VWO4 zat had ik één vriend waarmee ik goed kon opschieten, maar ook echt heel erg goed. We konden uren blijven praten over dingen die we allebei interessant vonden. Echter, hij zat op het VMBO en ging het volgende schooljaar dus weg. Gevolg: Ik sta nu bij de mensen van mijn klas iedere pauze, ik zeg zo goed als niks, laten we het gemiddeld zetten op 20 woorden per pauze. Dat kwam me ook nogal de keel uit, een oplossing had ik niet. Dat jaar (VWO 5) ben ik dus blijven zitten omdat ik zeg maar geen plek in de klas had, niet goed met de lessen kon meedoen, en ook nog eens een zwaar medicijn heb moeten nemen waardoor mijn punten nog verder omlaag waren gegaan. Nu, nog steeds VWO5, zit ik in een andere klas, weliswaar een wat betere, ik heb in principe mijn eigen positie in de klas, ik kan met degenen die evt. naast me zitten wel goed opschieten, en in principe heeft niemand iets tegen mij. Dit geeft (voor mij) een goed gevoel, ik volg nu heel goed lessen, en haal goede punten. Overigens begin ik nu steeds meer contact met mijn nieuwe klas te krijgen, waardoor het allemaal nog wat beter word.Op maandag 20 december 2004 22:38 schreef Santjuh het volgende:
Ik kan me ook goed voorstellen dat je niet in therapie wil gaan. Ik heb het ook pas gedaan toen ik erg gepest werd en echt heel veel mensen op me hadden ingepraat dat het echt beter was.
Tot nu toe heb ik eigenlijk nog meer gehad aan de verhalen van anderen op internet, dan aan al die gesprekken in therapie.
Niet dat het al beter gaat, maar een hoop dingen worden wel duidelijk als ik er over lees.
Toch ga ik door met de therapie, baat het niet schaadt het niet. Want ik wil er echt iets aan proberen te doen, hoe ontzettend moeilijk het ook gaat worden. Want ik heb verhalen gelezen van mensen rond de 30 die het nog steeds hebben, en dat lijkt me echt vreselijk.
In mijn eentje lukt het me denk ik niet om dit op te lossen, ik vind het heel knap als mensen dat wel kunnen want het is echt moeilijk.
Maar nou, wat (naar mijn mening) mijn grootste probleem was is dat ik teveel verwachtte van mezelf, ik wou graag zoals anderen zijn. Nu ben ik nog steeds zoals toen, heb toch een goed gevoel op school, ik zeg nog steeds bijna niks tegen anderen eigenlijk, ik luister nu altijd muziek in pauzes en lees een boek ofzo.
Die vriend die ik vroeger had in VWO 4 heb ik nog steeds als beste vriend, we zien elkaar nog altijd minstens 1x in de 2 weken en we praten iedere dag wat over msn. Hoezo lukt het wel zo goed met het ene persoon en niet met het ander...? Wat ik vind is dat je mensen moet vinden met dezelfde interesses, de interesses van de meeste mensen op mijn school zijn alleen maar dingen, die mij in principe weinig tot niks interesseren: uitgaan, hopeloos meisjes versieren, zuipen, je kapotwerken, een zo druk mogelijk leven hebben, ed.Nou kun je inderdaad zeggen: "ja, maar ik ken helemaal niemand met dezelfde interesses en die kom je ook niet zomaar tegen
", klopt. Daarom moet je eigenlijk snel je middelbare school afmaken, toch maar sommige negatieve dingen accepteren (ja dat kan heel lastig zijn) en dan een opleiding doen die jij ontzettend leuk vind, daar kom je wel mensen tegen waar je het goed mee kunt hebben, tenminste, hoor ik van heel veel anderen nou post ik eigenlijk weer teveel over mezelf... iets wat ik liever niet doe...
Edit: Overigens, geloof niet alles wat hier gezegd word, en vooral niet alles wat ik zeg, want je moet gewoon doen het beste is voor jezelf, wij hebben geen 100% beeld van jouw gedachtes/situatie, dus gebruik enig advies hier hoogstens als richtlijn
(geld voor meerdere mensen in dit topic wel )[ Bericht 6% gewijzigd door The-Sorcerer op 21-12-2004 00:06:32 ]
quote:Dan ben je hier aan goeie adres man! Ik denk dat 75% van de fokkers hier ook last van hebbenOp zaterdag 11 december 2004 23:30 schreef toktoktok het volgende:
Dit topic is voor mensen die ook moeite hebben met sociaal contact, en omgaan met andere mensen.
Natuurlijk ook voor mensen die hier geen "last"van hebben , maar toch een nuttige bijdrage kunnen leveren, zonder al te veel af te wijken van het onderwerp
Ik zelf ben vanaf kleins af aan verlegen en een stil persoon.
Om alles kort samen te vatten, ben ik vrienden die ik had kwijt geraakt, en in een "dip"nu die af en toe op een echte depressie begint te lijken.
En voel me erg "unhappy"als ik samen ben met andere mensen, omdat ik me zelf niet wil/durf bloot te geven tegenover anderen.
Toch wil ik wel een"vriendengroep" /vrienden krijgen. Om samen leuke dingen te doen, zoals je met vrienden doet.
Omdat ik me erg ongemakkelijk voel in gelegenheden als ; uitgaan, school,werk . kortom alles met veel mensen. Heb ik nu best wel een probleem.
Het liefst laat ik niet veel los over mezelf, om zo mezelf te beschermen tegen eventuele kwetsbare confrontaties, en/of gesprekken met anderen.
Ik moet dus mezelf meer bloot durven geven,en mezelf niet zo opsluiten. Daar ben ik me bewust van, Alleen hoe ik dit moet oplossen weet ik niet.
Vrienden ben ik kwijt geraakt,(als het ooit vrienden waren?) En zijn niet geinteresseerd meer in mij,
En vaak schuif ik al me problemen af om me uitelijk, terwijl ik weet dat ik niet lelijk ben, maar toch voelt het wel zo. Ik wil alles perfect hebben, en niet "mwoa gaat wel".
Dus misschien ben ik wel perfectionistisch?.
En voel me erg nutteloos en leeg, ik wil een nuttige invulling van me leven, en niet langzaam doorgaan, met eenzaam zijn..
Er hebben vast nog veel meer mensen moeite met sociale contacten, en graag wil ik van hun ervaringen/verhalen/tips horen.
Over hoe ik nu verder moet, en mezelf meer bloot durf te geven en me schaamtes aan de kant zet.
(dit is allemaal verkort op geschreven en mist veel informatie,om het topic een beetje "open"te houden)
quote:nou wat een feest ,Op dinsdag 21 december 2004 14:34 schreef Tecpin het volgende:
[..]
Dan ben je hier aan goeie adres man! Ik denk dat 75% van de fokkers hier ook last van hebben
m.a.w natuurlijk niet
quote:ik zal met de kerstdagen wel even mijn verhaal kwijt, tis een behoorlijk drukke week
quote:Volgens mij is dat ook een probleem van mij. Ik ben altijd een verlegen en stil persoon geweest, maar heb wel behoeft aan sociaal contact. Veel van de punten van dat OPS herken ik wel in mezelf. Ik ben in september met mijn studie begonnen, maar behalve wat mensen met wie ik samen projecten heb gedaan, ken ik eigenlijk niemand van mij studie. Maar voor een college in de hal, staan altijd wel wat mensen, maar ik stap nooit op iemand af om een praatje te maken. Hetzelfde heb ik ook met de sportverenigingen waar ik lid van ben, ik ga nooit gewoon effe een praatje met iemand maken.Op zondag 19 december 2004 22:38 schreef ASroma het volgende:
denk dat het belangrijk is dat je zelf ook intresse hebt in andere mensen. Ik heb een tijd gehad dat ik gewoon schijt had aan alles en iedereen en totaal niet geinteresseerd was in mensen. Niet dat ik dan onaardig was ofzo maar het intreseerde me gewoon niet.
Verder moet je jezelf denk ik ook wel open durven op te stellen, tja je kan dan op je bek gaan.
voor de rest oefening baart kunst en niet in die schulp blijven zitten.
quote:Uit niks doenOp woensdag 22 december 2004 01:15 schreef Apekoek het volgende:
als ik vragen mag, hoe ziet je weekend invulling eruit(op dit moment)?
quote:beter dat ze daar iets aan willen gaan doen, dan zo verder te gaan.Op woensdag 22 december 2004 02:08 schreef The-Sorcerer het volgende:
Best wel veel mensen die dit soort problemen hebben.
quote:nee eigenlijk niet.Op donderdag 23 december 2004 01:07 schreef The-Sorcerer het volgende:
Heb je nou hélemaal geen vrienden?
Er zitten heel veel jongeren daar.
quote:Bestaat dat echt? Niet om de lolbroek uit te hangen, maar mensen die heel erg verlegen zijn zullen toch niet zomaar gezellig een uitje organiseren met de club, of wel?Op donderdag 23 december 2004 23:08 schreef sakrepietje het volgende:
Misschien heb je wat aan de Vereniging van Verlegen Mensen.
Er zitten heel veel jongeren daar.
Je moet je zo voorstellen dat er ook mensen zitten die eigenlijk helemaal niet verlegen zijn maar met andere dingen zitten, zoals ik met mijn uiterlijk. Je gaat dan groepen zoeken waar mensen zitten die ook met iets zitten om ergens herkenning te vinden of mensen die je wel accepteren.
Die club organiseerd dan verschillende uitjes, maar je kan daar dan mensen tegenkomen die heel andere interesses hebben en dus vrienden vinden om dingen mee te doen die je niet zou verwachten van verlegen mensen.
quote:dit doet me denken aan dat liedje wat door van die kindertjes gezongen wordt.Op vrijdag 24 december 2004 14:57 schreef sakrepietje het volgende:
Er zitten echt heel verschillende mensen daar.
Je moet je zo voorstellen dat er ook mensen zitten die eigenlijk helemaal niet verlegen zijn maar met andere dingen zitten, zoals ik met mijn uiterlijk. Je gaat dan groepen zoeken waar mensen zitten die ook met iets zitten om ergens herkenning te vinden of mensen die je wel accepteren.
Die club organiseerd dan verschillende uitjes, maar je kan daar dan mensen tegenkomen die heel andere interesses hebben en dus vrienden vinden om dingen mee te doen die je niet zou verwachten van verlegen mensen.
We hebben een clubje opgericht voor mensen met een lelijk gezicht
Je bent erbij!!!
Je bent erbij!!!
m.a.w, als ik de TS zo hoor dan is dat niet echt iets voor hem.
quote:Op vrijdag 24 december 2004 18:22 schreef surferr het volgende:
[..]
We hebben een clubje opgericht voor mensen met een lelijk gezicht
Je bent erbij!!!
Je bent erbij!!!
Mooi was dat
Ook ik was een stil en verlegen persoon. Op school kon ik moeilijk aansluiting vinden bij andere mensen, en ik had daar ook niet echt behoefte aan. In de tweede klas van het VWO had ik wel twee vrienden waarmee ik regelmatig heb afgesproken, maar in de klas bleef ik een buitenbeentje.
Op de leeftijd van 17 jaar ben ik bij mezelf te rade gegaan. Aanleiding was een driedaagse cursus voor de Medezeggenschapsraad, en in die cursus - met nieuwe mensen uit heel Nederland - vond ik het moeilijk om contact te maken. 's Avonds hadden we namelijk vrij. Een van de teamleden heeft mij geholpen, en zo ben ik alsnog op plezierige wijze bij de groep betrokken.
De laatste maanden van 5VWO waren slecht. Mijn medeleerlingen kon ik niet volgen (en omgekeerd); ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen. Ik ben gaan praten met een schooldocent en sindsdien is het steeds beter gegaan. Het examenjaar werd een behoorlijk goed jaar, waarin ik ook heb kennisgemaakt met het uitgaansleven. Op de universiteit tenslotte heb ik een redelijk goede tijd gehad, veel beter dan op de middelbare school.
Toktoktok heeft al de eerste stap gezet door het probleem te verwoorden. Zeker op jongere leeftijd is er nog veel aan te doen en de eerste stap is: praten met iemand die je erbij kan helpen! Ook op het Fok!forum is een en ander te lezen over dit soort problemen.
Tips als: ga op een sport en dergelijke zijn wel hoogdrempelig. Het is eerst de bedoeling dat je zelfvertrouwen ontwikkelt en leert dat de positie waar je je nu bevindt, niet voor niets is. Dat je ook daar lessen uit kunt trekken.
Ik hoor niet super en dat is vaak een groot nadeel als je in een sportkantine zit. Je kan geen gesprek goed volgen en je voelt je dan al vrij snel buitengesloten. Het zelfde heb je in uitgaansgelegenheid veel lawaai op de achtergrond je praat dan automatisch niet zo echt mee alleen 1 op 1 gesprekken kan ik goed volgen.
Ik maak ook wat minder snel vrienden door dat ik me te teruggetrokken ben door de problemen met me gehoor. Het is misschien raar voor sommigen die zich dat niet voor kunnen stellen. Mensen die mij niet goed kennen weten niet hoe ik ben, ik kan misschien op internet wel een grote bek hebben, maar dat is zo anoniem en levert dat ook geen problemen op.
Ik ben vroeger veel gepest, en ik hoor soms mensen gewoon achter mij rug om praten van “kijk daar is die dove ook weer” en dat soort woorden krijg ik nog steeds naar m’n hoofd geslingerd. Ik ben daar ondertussen wel mee leren leven maar raakt me nog altijd wel als sommigen het niet kunnen begrijpen wat je door maakt en dat maakt me gewoon onzeker en maak je minder snel contact met anderen.
Ik heb alleen maar op de peuterschool gezeten in het dorp daarna ben ik naar een school gegaan voor slechthorende en moeilijk lerende kinderen. Vanaf daarna ben ik eigenlijk naar een gewone school gegaan en heb examen gedaan met vakken op grotendeels C niveau (alleen engels is wat minder door de handycap). Soms denk ik wel eens dat mensen mij niet serieus nemen.
Zo dat is er uit.
quote:Ik kan me voorstellen dat het vervelend is als je in de sportkantine of iets dergelijks zit en je kan een gesprek niet goed volgen. Kan me ook heel goed voorstellen dat het bijvoorbeeld heel erg irri kan zijn om telkens te vragen of iemand de zin kan herhalen ofzo. Maar de mensen die je kent die weten toch dat je gehoor niet perfect is, die houden daar wel rekening mee lijkt me.Op woensdag 29 december 2004 12:49 schreef JPM01 het volgende:
Ik ben zelf ook vrij gesloten en maak wat minder snel contact met mensen.., zo durf ik bijvoorbeeld niet een telefoon aan te nemen als het een vreemde is.
Ik hoor niet super en dat is vaak een groot nadeel als je in een sportkantine zit. Je kan geen gesprek goed volgen en je voelt je dan al vrij snel buitengesloten. Het zelfde heb je in uitgaansgelegenheid veel lawaai op de achtergrond je praat dan automatisch niet zo echt mee alleen 1 op 1 gesprekken kan ik goed volgen.
Ik maak ook wat minder snel vrienden door dat ik me te teruggetrokken ben door de problemen met me gehoor. Het is misschien raar voor sommigen die zich dat niet voor kunnen stellen. Mensen die mij niet goed kennen weten niet hoe ik ben, ik kan misschien op internet wel een grote bek hebben, maar dat is zo anoniem en levert dat ook geen problemen op.
Ik ben vroeger veel gepest, en ik hoor soms mensen gewoon achter mij rug om praten van “kijk daar is die dove ook weer” en dat soort woorden krijg ik nog steeds naar m’n hoofd geslingerd. Ik ben daar ondertussen wel mee leren leven maar raakt me nog altijd wel als sommigen het niet kunnen begrijpen wat je door maakt en dat maakt me gewoon onzeker en maak je minder snel contact met anderen.
Ik heb alleen maar op de peuterschool gezeten in het dorp daarna ben ik naar een school gegaan voor slechthorende en moeilijk lerende kinderen. Vanaf daarna ben ik eigenlijk naar een gewone school gegaan en heb examen gedaan met vakken op grotendeels C niveau (alleen engels is wat minder door de handycap). Soms denk ik wel eens dat mensen mij niet serieus nemen.
Zo dat is er uit.
Ik kan best begrijpen dat de problemen met je gehoor jou belemmeren in het maken van nieuwe contacten. Maar daar valt toch overheen te komen lijkt me? Is dat niet gewoon een soort van onzekerheid omdat jij van te voren niet weet hoe er gereageerd zal worden op jouw slechthorendheid?
Dat je gepest werd vroeger is natuurlijk erg, maar dat het nu nog steeds gezegd word vind ik erg triest van die mensen.
quote:De mensen die me kennen houden daar rekening mee.Op woensdag 29 december 2004 13:26 schreef Shreever het volgende:
[..]
Ik kan me voorstellen dat het vervelend is als je in de sportkantine of iets dergelijks zit en je kan een gesprek niet goed volgen. Kan me ook heel goed voorstellen dat het bijvoorbeeld heel erg irri kan zijn om telkens te vragen of iemand de zin kan herhalen ofzo. Maar de mensen die je kent die weten toch dat je gehoor niet perfect is, die houden daar wel rekening mee lijkt me.
Ik kan best begrijpen dat de problemen met je gehoor jou belemmeren in het maken van nieuwe contacten. Maar daar valt toch overheen te komen lijkt me? Is dat niet gewoon een soort van onzekerheid omdat jij van te voren niet weet hoe er gereageerd zal worden op jouw slechthorendheid?
Dat je gepest werd vroeger is natuurlijk erg, maar dat het nu nog steeds gezegd word vind ik erg triest van die mensen.
sommige mensen reageren bot hoor, als buitenstaander kun je dat niet voorstellen maar tis wel zo.
quote:Met de mensen die zo bot reageren wil je niet eens contact lijkt me. De partner van mijn tante heeft ook een tijd problemen met zijn gehoor gehad en die werd toen ongelovelijk pissig om het feit dat er heel veel mensen zijn die niet eens de moeite schijnen te willen doen om een gesprek met iemand te hebben die slechthorend is. Mensen die er op hun buurt weer aan irriteren om dingen te herhalen of harder te praten. Lijkt mij een kleine moeite mja...Op woensdag 29 december 2004 14:37 schreef JPM01 het volgende:
[..]
De mensen die me kennen houden daar rekening mee.
sommige mensen reageren bot hoor, als buitenstaander kun je dat niet voorstellen maar tis wel zo.
quote:hier houden ze er geen rekening mee, ben ook blij als ik hier weg benOp woensdag 29 december 2004 16:00 schreef Shreever het volgende:
[..]
Met de mensen die zo bot reageren wil je niet eens contact lijkt me. De partner van mijn tante heeft ook een tijd problemen met zijn gehoor gehad en die werd toen ongelovelijk pissig om het feit dat er heel veel mensen zijn die niet eens de moeite schijnen te willen doen om een gesprek met iemand te hebben die slechthorend is. Mensen die er op hun buurt weer aan irriteren om dingen te herhalen of harder te praten. Lijkt mij een kleine moeite mja...
Daarna wilde ik een mbo-opleiding doen, maar dat ging erg slecht door de grote hoeveelheid leerlingen. Dus stopte ik daar mee. Toen ben ik een baan gaan zoeken. Nadat ik een baan had gevonden ging het langzaam maar zeker erg goed met me en voelde me daar erg op mijn plek(had 5 collega's). Alleen had ik geen sociaal leven. Ik werkte alleen maar. Na 7 jaar ben ik daar gestopt en ben iets anders gaan zoeken. Nu werk ik ergens met ongeveer 50 collega's en in het begin kwam ik moeilijk op gang, maar nu gaat het weer erg goed. Maar weer heb ik geen sociaal leven.
Ik heb zo een moeite met grote groep mensen. Zit wel bij een sportschool, maar daar doe ik mijn dingen en ben weer weg. Ik sluit me dan helemaal af van de buitenwereld. Het is zo een drempel om weer te gaan.
Eigenlijk moet ik echt een sport gaan doen met een groepje, maar ja ik weet dan ook niet was precies. Ik weet wel wat mijn problemen zijn en ik kan er redelijk goed mee omgaan. Of ik ontwijk gewoon heleboel dingen eigenlijk...
Ik zou meer willen doen... Erg lastig om iedere keer weer een drempel over te moeten.
Als ik werk is er niks aan de hand, maar als ik vrij ben dan merk ik pas hoe lastig ik het ermee heb.
Ik heb eigenlijk mijn hele leven al moeite gehad en nog steeds met omgaan met andere mensen. Ik ben nogal verlegen en praat heel weinig en wanneer ik iets zeg dan praat ik ook heel zachtjes. Ik loop nu bij een specialist om m'n spraak weer beetje op orde te krijgen.
Maar al van kleins af was ik een buitenbeentje. Terwijl de anderen samen speelden in de pauzes zat ik dan op een bankje helemaal alleen. Op de middelbare school ging het iets beter. Ik maakte een paar vrienden met wie ik kon praten niet te diep maar ik was in ieder geval niet alleen. Maar na de middelbare school gingen we ieder onze eigen weg en moest ik weer opnieuw beginnen. Ik probeerde nog een beetje contact met hen te onderhouden daarna maar na een jaar was er gauw geen contact meer. Daar ben ik ook mede verantwoordelijk van. Ik weet dat een vriendschap van twee kanten moet komen en elke keer was het zij die mij opbelde en afspraak maakte. Misschien omdat ik nooit vrienden had dus nooit geleerd had om vriendschappen te onderhouden? Ik weet ook vaak niet wat ik moet zeggen. Ik ben ook niet iemand die initiatief neemt. Ik ben ook altijd bang en denk teveel aan wat als de ander me niet aardig vind, wat ik zeg ze niet interessant vinden...
De vervolgopleiding ging opzich in het begin wel ok. Maar ik voelde steeds meer een buitenbeentje. Ik liep vaak achter hen aan. Zij kenden al van hun vorige opleiding en praatte over dingen die ik niet interesseerde. Maar ik raakte steeds meer en meer geisoleerde, op een gegeven moment zat ik weer alleen in de pauzes. Ik had dan geen zin om in de kantine alleen te zitten tussen zoveel mensen, word er oncomfortabel van. Maar dan ging ik naar een parkje toe. Van tijd tot tijd hou ik om alleen te zijn maar eens in de zoveel tijd voel ik het gemis van vrienden om bv samen te gaan winkelen, naar film te gaan etc. In het laaste jaar was het zo erg dat ik mede daardoor met de opleiding bent gestopt. Ik kon me niet concentreren, het liep ook niet met de schoolprojecten, cijfers werden alsmaar lager, ik ging steeds vaker niet naar school. Daarna heb ik een hele moeilijke periode gehad. Had 3 weken alleen maar geslapen en een jaar in mijn kamer gebleven vaak achter de pc. Ik sliep overdag en leefde 's nachts. Ik viel eerst zo'n 6 kilos af waarna weer 14 kilos bijgekomen, allemaal in 1,5 jaar tijd. Ik ging alleen naar buiten als het echt nodig was en voor mijn moeder om boodschappen te halen. Dankzij het internet, muziek, tv en tijd is het nu beter, maar heb nog steeds momenten dat ik alleen voel.
Nu heb ik aantal mensen leren kennen via internet. Maar voor mij is het ook stuk makkelijker om via internet te praten dan oog in oog. En laast was ik naar een forumontmoeting gegaan. Na afloop was ik erg droevig en teleurgesteld op mezelf. Ik kende niemand terwijl de anderen elkaar al kenden. Ik probeerde gesprekken aan te gaan maar de meeste eindigen in een paar minuten tijd. Het kost mij ook veel energie en moed de hele dag. Na afloop was ik ook erg moe. Ik liep ook steeds achter of voor hen. 's Avond kreeg ik tranen toen ik op bed lag. Niemand weet van mijn probleem af. Zelfs mijn familie niet. En ik kan dit aan niemand vertellen en wil het ook niet omdat ik me daarvoor schaam. Het geknaag begint steeds luider te worden. Ik word namelijk ook steeds ouder, ik ben nu mid twintig en ik zie het niet zitten de rest van mijn leven zo door te gaan als nu
.het ergste vind ik altijd de mensen die zelf een diagnose gaan stellen zoals : "je hebt last van faalangst geloof ik" terwijl ik van mezelf weet dat dat het niet is. wat het wel is kan ik ook niet zeggen.
van de zomer is het onderzocht en hebben ze dislexy(geen id of het goed geschreven is) geconstateerd in het lezen, spreken en schrijven. hiermee was voor de meese mensen de kous af. het probleem was gevonden. klaar.
niemand had ook een idee wat je er aan kan doen. het er niet bij laten zitten en samen met mijn ouders besloten een specialist in te schakkelen en te kijken of we samen het probleem kunnen oplossen.
opdrachten die ik van hem kreeg waren o.a.: het voor mezelf hard op beschrijven van dingen, leren gewent te raken an eigen stem. gedachten opschrijven voor mezelf, omdat dit het misschien makkelijker maakt het later te verwoorden. Meestal zijn het gewoon woorden/kreeten waarbij ik mezelf moet dwingen het op te schrijven. van de 100.000 gedachten schrijf ik er misschien 1 op. Dit onzamenhangend verhaal is het eerste dat ik aan andere mensen dan mezelf laat lezen en daar voel ik me niet echt gerust bij voel me een zeurkous, maar aan de andere kant wil ik er alles aan doen om er van af te komen het is zo lastig.
Ik kan best een praatje met iemand maken, maar het houd dan ook snel op. Ik ben vaak stil en dat word je afgerekend. Tegenwoordig is de maatschappij zo dat je niet meer stil mag zijn, want dan ben je saai, je moet zoveel mogelijk drinken, want dat is stoer en gezellig, je moet spontaan zijn, je moet voor jezelf op durven komen, je moet er knap uit zien. Als je een paar van dit niet hebt overleef je het zowat niet. Ik kan dus ook niet voor mezelf opkomen en iedereen loopt over mij heen. Daarom volg ik op dit moment een assertiviteitscursus. Ik hoop dat ik hierdoor meer zelfvertrouwen krijg en dan ook makkelijker sociale contacten maak.
Ik ga volgende week voor het eerst op kamers in een druk studentenhuis. Ik denk dat dat ook wel heel erg goed voor mij is. Ik kon ook nog bij een hospita op kamers, maar dat was iets verder van het centrum en dan zat ik alleen met 1 vrouw in huis. Dan ga je je al snel eenzaam voelen. Dus nu zit ik in een gezellig kamertje in een studentenhuis en ik denk echt dat ik hier veel zelfvertrouwen van ga krijgen. Zelfstanding leven, alles zelf doen, niet meer achter de schouders van je ouders staan.
Ook heb ik besloten om naar een studentenvereniging te gaan. Ik had ze even gemailt of ik nog lid kon worden en ze zeiden dat ik tijdens een open week daar wel kon komen eten en bekijken of ik lid wilde worden. Maar ik dacht: Ja hallo! Zit ik helemaal in mijn eentje bij vreemde mensen, dus ik mailde haar hoe ik dat moest doen en dat ik in mijn eentje kwam en ze mailde heel lieff terug dat ze mij op de lijst zou zetten en dat ze me dan wel zou herkennen en mij wel zou opvangen. Ze begreep dat het moeilijk voor mij zou zijn om helemaal alleen te komen. Ze zei ook dat de vereniging zo makkelijk is dat iedereen wel een praatje met je komt maken. Ik vind het nog steeds heel eng om erheen te gaan, maar ik denk dat dit een hele goede stap voor mij zou zijn. Dus ik heb zoiets: Ik moet dit doen, of ik het nou eng vind of niet! Ik wil niet mijn hele leven eenzaam blijven.
Ik heb wel vrienden, maar beetje vage vrienden. Er zijn maar weinig mensen die echt in mij gëïnteresseerd zijn.
Nog even voor de jongen 'alleen_op_de_wereld'. Ik denk dus echt wel dat je erover moet praten. Dat is zo belangrijk! Want nu krop je alles op en dat is echt niet goed. En als je familie het weet kunnnen ze er rekening meehouden. Ze kunnen je ermee helpen.
Ik zat de laatste weken al echt niet lekker in mijn vel. Ik had ontzettend het gevoel van: 'Ik kan net zo goed onzichtbaar zijn. Niemand mist mij toch.' Dat gevoel is echt verschrikkelijk. In mijn gezin voel ik me wel thuis, maar mijn broer en zus zijn beiden al bezet en zij hebben iemand waar ze alles tegen kunnen vertellen en dat heb ik dus niet. Dat geeft ook een eenzaam gevoel. Ik ben een soort van 5e wiel in ons gezin. In gesprekken kom ik er gewoon nooit doorheen. Ik had het gevoel dat, omdat ik zo weinig zei ze me saai vonden. Ik kon echt gewoon net zo goed onzichtbaar zijn. En toen opeens op de eerste kerstnacht knapte de bom. Ik heb ontzettend zitten huilen en alles verteld aan mijn familie. Ze vonden het heel goed dat ik het verteld heb. Ze wisten hier namelijk helemaal niks van. Ze houden er nu rekening mee en ze willen me ook echt helpen om dit beter te krijgen. Op oudjaarsavond had ik niks te doen en nu ga ik samen met mijn broer en zijn vriendin naar een feestje. Dus moet ik proberen sociale contacten te maken. Heel spannend, maar ook een goede oefening voor mij. Het zijn ook mensen die veel met muziek bezig zijn. Net als ik, dus ik heb tenminste in ieder geval iets over te praten. Ik voel me nu stukken beter nu ik op kamers ga en nu ik naar de vereniging ga. Maar het blijft toch nog een probleem voor mij.
quote:Hoi,Op donderdag 30 december 2004 02:57 schreef alleen_op_de_wereld het volgende:
lang verhaal
ik herken je verhaal echt erg goed,
Dat je zo stil was op school, het buitenbeentje op de lagere school en eigenlijk daarna ook nog , dat heb ik ook.Ook ik sprak op de lagere school heel weinig en vooral zacht, nu praat ik wel hardop.
Ook dat je liever niet in de kantine gaat zitten herken ik ook, maar ik doe het toch wel. Maar ik heb nog wel paar mensen op school met wie ik praat, en in de kantine zit.
Dat je heel moe ben van sociale activiteiten ,dat heb ik ook. Dus ook na een dag school heb ik dat, omdat je dan met zo veel mensen om je heen zit. Eigenlijk zou ik je iets willen vertellen waardoor je je beter kan voelen, maar dat kan ik niet..
Maar je verhaal raakt me wel erg. Ik kan alleen maar over me eigen ervaringen vertellen. Door uren achter elkaar opgesloten op je kamer achter de pc te zitten versterkt het depressieven gevoel wel enorm, dat merk ik ook/heb ik germerkt.
Ik heb ook (extreme) periodes gehad, dat het enigste wat ik deed , computeren, muziek, klein beetje tv . was.
Toch is het beter om te stoppen met computeren, en eigenlijk nog beter om gewoon je hele kamer te vermijden. zodat je je iniedergeval niet opsluit van iedereen.
Als je dat doet zal je vaak met zo'n gevoel zitten van ; Wat nu....?
Ik weet niet of je werkt? of dat je nu nog op school zit?, Als dat alle 2 niet zo is, probeer dan werk te vinden, hoe moeilijk je het ook vind. Je kan nu kiezen, je hele leven zo door gaan, of een mogelijkheid dat jeje beter gaat voelen. Je ben nu op het punt 0 gekomen, verder kan je niet zakken het kan alleen nog maar positief uitpakken(zo moet je dan maar een beetje denken)
Verder kan ik je niks meer zeggen eig.. sterkte!, en je mag altijd nog meer posten hier hoor, ookal schaam je je er nog zo voor.
quote:Ik herken je verhaal, En vind het juist wel "fijn"om met andere mensen zoals jouw hierover te kunnen praten, En je zeurt ook niet hoor!, en je moet je ook niet schamen, In iedergeval niet hier, Je kan hier alles kwijt eigenlijk wat je normaal nergens kwijt kan.Op donderdag 30 december 2004 08:40 schreef eSteve het volgende:
ik heb het zelfde als toktoktok. ik heb het van jongs af aan al. toen was het geen probleem ik hoefde niks te zeggen en mij werd niks gevraagd. nu ik 19 ben is het allemaal anders school, stage en mensen om me heen vragen steeds meer van je social skills. bijvoorbeeld een presentatie: beter voorbereid dan je mede scholieren het lokaal in te lopen en er zonder een woord gezegt te hebben weer uit te lopen. of een sollicitatie gesprek oefenen en het hele gesrek alleen maar ja of nee kunnen zeggen.
het ergste vind ik altijd de mensen die zelf een diagnose gaan stellen zoals : "je hebt last van faalangst geloof ik" terwijl ik van mezelf weet dat dat het niet is. wat het wel is kan ik ook niet zeggen.
van de zomer is het onderzocht en hebben ze dislexy(geen id of het goed geschreven is) geconstateerd in het lezen, spreken en schrijven. hiermee was voor de meese mensen de kous af. het probleem was gevonden. klaar.
niemand had ook een idee wat je er aan kan doen. het er niet bij laten zitten en samen met mijn ouders besloten een specialist in te schakkelen en te kijken of we samen het probleem kunnen oplossen.
opdrachten die ik van hem kreeg waren o.a.: het voor mezelf hard op beschrijven van dingen, leren gewent te raken an eigen stem. gedachten opschrijven voor mezelf, omdat dit het misschien makkelijker maakt het later te verwoorden. Meestal zijn het gewoon woorden/kreeten waarbij ik mezelf moet dwingen het op te schrijven. van de 100.000 gedachten schrijf ik er misschien 1 op. Dit onzamenhangend verhaal is het eerste dat ik aan andere mensen dan mezelf laat lezen en daar voel ik me niet echt gerust bij voel me een zeurkous, maar aan de andere kant wil ik er alles aan doen om er van af te komen het is zo lastig.
Volgens mij is je dyslecxie ook niet je probleem dat je verlegen,onzeker, en niet zo sociaal bent.
Dat komt gewoon doordat je niet sociaal bent.
Ik voel me nu wel een heel klein beetje beter dan ik me voelde , en dat komt omdat ik met een "vriend" die ik al maanden niet gezien had, en die eindelijk weer eens met me wou afspreken.
Ik was echt blij, ik had het al zovaak geprobeerd, hij was eigenlijk me enige hoop. En eindelijk had hij tijd,en gingen we samen uit. (ookal houdt ik helemaal niet van uitgaan) Maar dit keer had ik nieuwe kleren gekocht, was ik net naar de kapper geweest. En zag ik er eigenlijk toch "op me best" uit. Dus achteraf viel het allemaal best wel mee, En voelde ik me ook iets meer op me gemak tussen al die mensen. Ik had dus eigenlijk een best wel positief gevoel die dag daarna. En die dag daarna zijn we samen naar de stad gegaan. Ik was echt heel blij eigenlijk omdat ik eindelijk eens iets leuks te doen had, En voelde me ook een (stuk) beter. En voelde me ook niet meer zo deprissief. Nu ben ik dus bezig met proberen om bezig te blijven, zodat je niet weer terug valt in je oude ritme, En ik probeer ook niet meer negatief te denken, ookal voel ik het soms opkomen dan Schreuw ik gewoon in mezelf dat ik positief moet blijven denken en vanaf nu nergens anders meer aan denk, want ik was altijd zo goed in mezelf in de put praten.
Dus wat ik nu gemerkt heb is dat je moet proberen bezig te blijven, en probeer je negatieven gevoelens te blokkeren, En eigenlijk komt dit allemaal door die "oude"vriend , gewoon omdat ik ook eens iets leuks te doen had. Dus daar heb ik wel geluk mee gehad natuurlijk.
Nu ga ik met oud en nieuw ook uit, en ik denk ook (met positief gevoel) alleen nog maar aan dat, En verheug me er ook op, En het kan me ff niks meer schelen wat er in de tijd tot oud en nieuw gebeurt , IK ga met oud en nieuw uit. PUNT. En ik ga niet meer negatief denken. Maar meteen proberen om misschien wel nieuwe contacten op te doen, of aftespreken voor volgende week.
Ik ben ook niet goed in iets vertellen of uitleggen dat merk je misschien al aan me onzamenhangend verhaal. Maar misschien kan je er iets mee.
En het is ook weer niet zo dat nu alles goed met me gaat hoor, maar het gaat in iedergeval beter, en ik probeer dat betergaande gevoel nu nog beter te laten worden, Ik zat in een vicuele negatieve spiraal en probeer nu positief omhoog te gaan.
Dat was mijn verhaal fftjes..
Punt bij mij is, omdat ik vroeger niet echt de behoefte had aan sociale contacten ging ik ze ook veel uit de weg, waardoor ik nu heel moeilijk contact maak met anderen. Ik heb al enkele stappen genomen om dit te verbeteren, ik ben bij twee sportverenigingen gegaan (om mezelf meer tot sociaal contact te dwingen en omdat het leuke sporten zijn natuurlijk), maar ik heb het gevoel dat ik daar ook niet echt contact maak met anderen.
Volgens mij is het minder erg dan bij jullie, ik wordt niet moe van sociale activiteiten, maar ik heb wel de neiging ze uit de weg te gaan, maar ik heb wel behoefte aan sociaal contact. Vroeger miste ik het niet echt, maar ik voel me de laatste tijd toch vaak enigsinds eenzaam. Iemand tips om dit te verbeteren?
Is op kamers gaan misschien een goed idee (ik woon nu nog thuis), volgens mij maak je vanzelf dan wel wat meer contact met anderen (je moet ook wel), ik ben in princiepe van plan om rond augustus op kamers te gaan (als ik een kamer kan vinden), maar misschien kan ik nu al op zoek gaan en misschien over een paar maanden al op kamers gaan?
[ Bericht 12% gewijzigd door Martydekale op 31-12-2004 00:14:20 ]
Maar ik dacht jeetje, is het dan niet eens tijd dat we met zijn allen een feestje bouwen dan komt het sociaal contact vanzelf. Iemand nog voorkeur voor een dag?
quote:Goed bezig.Op zondag 2 januari 2005 01:51 schreef JPM01 het volgende:
Ik moet eerlijk zeggen ik heb gister de moed bij elkaar geschraapt en eens alleen naar de disco geweest en het was gezelig
Hoe ben je de avond doorgekomen? Mensen leren kennen, beetje staan dansen, of wat..?
quote:ik ben er gewoon heen gelopen, geld gepint, er waren wat collega's daar mee staan praten en zo is het balletje verder gaan rollen.Op zondag 2 januari 2005 15:17 schreef BrauN het volgende:
[..]
Goed bezig.
Hoe ben je de avond doorgekomen? Mensen leren kennen, beetje staan dansen, of wat..?
dus ik moet het keihard forceren en mezelf openbreken en niet van 100% confirmation hebben
maar ik weet wel wat dingetjes en heb er goed over nagedacht,
het lijkt mij supercool om hier met 2 tot 4 mensen wat af te spreken een keertje onder een hapje eten
dat praat makkelijk, de waarheid zit van binnen en het moet zelf naar buiten komen, misschien kunnen we mekaar erbij helpen , want ik heb daar ook een beetje hulp bij nodig!
mvg Rene
quote:Mjah leuk idee, niet realiseerbaar.Op zondag 2 januari 2005 13:17 schreef flipster het volgende:
Maar ik dacht jeetje, is het dan niet eens tijd dat we met zijn allen een feestje bouwen dan komt het sociaal contact vanzelf. Iemand nog voorkeur voor een dag?
quote:Voor mij helpt het redelijk tot nu toe. Ik ben sinds een week op kamers gegaan puur om er vanaf te komen. Time will tell..Op donderdag 30 december 2004 23:18 schreef Martydekale het volgende:
Is op kamers gaan misschien een goed idee (ik woon nu nog thuis), volgens mij maak je vanzelf dan wel wat meer contact met anderen (je moet ook wel), ik ben in princiepe van plan om rond augustus op kamers te gaan (als ik een kamer kan vinden), maar misschien kan ik nu al op zoek gaan en misschien over een paar maanden al op kamers gaan?
quote:* Heel erg mee eens!Op zondag 2 januari 2005 23:59 schreef RaGNaRoK-GoaT het volgende:
maar ik weet wel wat dingetjes en heb er goed over nagedacht,
het lijkt mij supercool om hier met 2 tot 4 mensen wat af te spreken een keertje onder een hapje eten
dat praat makkelijk, de waarheid zit van binnen en het moet zelf naar buiten komen, misschien kunnen we mekaar erbij helpen , want ik heb daar ook een beetje hulp bij nodig!
Praten over msn o.i.d. vind ik ook veel gemakklelijker dan in het echt. Maar door dat meer te doen zonder je jezelf ook meer af merk ik. Zoals jij je beleveniswereld beschrijft in je verhaal, zo zie ik ook de mijne.
Iedereen zou mensen met deze problemen gewoon meer aandacht moeten geven, TE vaak denkt men aan zichzelf aan niet aan anderen die het moeilijk (met zichzelf evt) hebben.
-Stijn
quote:bijdeze herinner ik je er even aan.Op zondag 2 januari 2005 22:57 schreef MaZz_ het volgende:
toktoktok, ik herken me 100% in jou. Als ik morgen thuis ben zal ik ook ff reageren als k t nie vergeet :$
Sinds ik paar keer ben uitgegaan met een oude "vriend"waar ik nu weer goed contact mee heb, gaat alles een stuk beter met me
En voel ik me ook iets gemakkelijker tussen een groep andere mensen, En ik ben nu ook echt van plan er iets aan te doen, opeens heb ik nog hoop, en gaat het beter
Ookal voel ik wel op veel momenten dat ik weer de neiging heb om heel negatief te gaan denken, maar nu kan ik het nog onderdrukken.
Nu voel ik dat ik langzaam aan , stapje voor stapje weer beter ga voelen en me probleem met "sociaal contact"minder wordt.
En ik dacht echt dat het NOOIT meer "over"zal gaan, dus wel..
Daarom, alle mensen die hier ook last van hebben. Je kan het wel veranderen, ik dacht ook altijd dat ik toch nog nét ff erger was dan anderen, en ik ECHT niet meer te redden viel. Maar dus toch,merk ik nu.
En bij mij komt dat door eigenlijk maar heel simpele dingen, zoals dat ik met een "oude"vriend, bij wie ik ooit in de klas heb gezeten ;heb gevraagd om samen uit te gaan(terwijl ik daar helemaal niet van hou/hield ), maar doordat ik nu weer ff op me gemak "sociaal"kon zijn. Voel ik me stukken beter.
En die jongen heeft ook niet super veel vrienden ofzo, en we konden elkaar eigenlijk al heel lang.
En voor het eerst kan ik toch wel zeggen dat het met kerst en oud en nieuw , best wel gezellig was. Natuurlijk ging niet alles even makkelijk maar nu gaat het in iedergeval ;beter, en dat is al heel wat, voor de mensen die hier ook gepost hebben; probeer met iemand samen uittegaan, (oude klasgenoot, je neef/nicht, collega) Als je eenmaal in het "ritme"zit dan gaat het vanzelf de goede kant op.
Maar reken ook weer niet op een 1+1=2 en klaar,
veel succes allemaal! , en post ook nog meer van jullie zelf,En probeer 2005 als een goed begin te zien.
Het enige probleem is het aanspreken van iemand IRL, op MSN klik je op iemand en kan je beginnen, IRL ben je waarschijnlijk te verlegen om iemand aan te spreken of die iemand is al met iemand anders aan het praten/met iets bezig, dan wordt het lastig.
quote:Over msn gaat het wel iets makkelijker, maar ik geef toe dat inderdaad het grootste probleem is iemand aanspreken. Ik doe dat heel weinig (te weinig naar mijn mening), ik ken daardoor ook weinig mensen en heb niet echt een sociaal leven. Iemand tips om daar over heen te komen.Op dinsdag 4 januari 2005 03:43 schreef The-Sorcerer het volgende:
Als je wel over MSN ofzo makkelijk praat... dan praat je eigenlijk net zo makkelijk IRL.
Het enige probleem is het aanspreken van iemand IRL, op MSN klik je op iemand en kan je beginnen, IRL ben je waarschijnlijk te verlegen om iemand aan te spreken of die iemand is al met iemand anders aan het praten/met iets bezig, dan wordt het lastig.
Tips als gewoon iemand aanspreken, heb ik niets aan.
quote:MSN is toch wel veel makkelijker. Ik spreek mensen op msn waar ik IRL toch niet zomaar een gesprekje mee aanknoopOp dinsdag 4 januari 2005 03:43 schreef The-Sorcerer het volgende:
Als je wel over MSN ofzo makkelijk praat... dan praat je eigenlijk net zo makkelijk IRL.
Het enige probleem is het aanspreken van iemand IRL, op MSN klik je op iemand en kan je beginnen, IRL ben je waarschijnlijk te verlegen om iemand aan te spreken of die iemand is al met iemand anders aan het praten/met iets bezig, dan wordt het lastig.
quote:Ben ik het niet mee eens. op msn praat ik wel makkelijk. ik kan rustig nadenken over een antwoord en geef ik gewoon 5 min later antwoord als dat nodig is.Op dinsdag 4 januari 2005 03:43 schreef The-Sorcerer het volgende:
Als je wel over MSN ofzo makkelijk praat... dan praat je eigenlijk net zo makkelijk IRL.
Het enige probleem is het aanspreken van iemand IRL, op MSN klik je op iemand en kan je beginnen, IRL ben je waarschijnlijk te verlegen om iemand aan te spreken of die iemand is al met iemand anders aan het praten/met iets bezig, dan wordt het lastig.
In irl is het zo dat ik dan het gevoel heb dat er op me gewacht word, dat mensen het irritant vinden als ik niet weet wat ik moet zeggen. nee ik heb geen faalangst of iets dergelijks. eerlijk gezegd weet ik ook wel wat ik moet zeggen ik weet 100.000 dingen die ik kan zeggen, maar welke van die 100.000 moet ik kiezen? Het komt er gewoon niet uit. ingewikkeld en irritant voor mij en mijn omgeving.
Is een tip: Mocht je er dus mee willen leren omgaan, toneelspelen of acteertrainingen helpen je veel verlegenheid te overwinnen.
Ik ben 16. En op de middelbare school had ik een vertrouwens persoon waar ik goed mee kon praten. En dat hielp wel redelijk goed. En nu ik die niet meer heb. Weer verkeerd gaat.
1ste en 2de jaar waren niet zulke leuke jaren. Vanaf het 3de jaar kreeg ik een klein vrienden groep. En daar zat een meisje in waar ik goed mee kon opschieten, karakter enzo. Maar op het moment heb ik ook geen vrienden meer eigenlijk. Ik zit veel op msn, en heb daar dan wel één goeie vriend. Maar die woont redelijk ver weg enzo. En daarbij komt ook nog eens dat ik erg verlegen ben. En als ik dus bij iemand ben geweest. Waar ik dus niet veel heb gezegt, ga ik me down voelen.
En nu op mijn nieuwe school gaat het weer van begin af aan. Weer buitengesloten worden.
Terwijl ik wel vaak probeeer om meer te zeggen enzo.
Maar dat het toch niet helemaal wil. In een groep waar veel mensen zijn die ik niet ken, voel ik me ook niet op mijn gemak.
quote:Vaak moet je ook niet denken als je praat. Gewoon wat je te binnen schiet zeg je. Al zeg je 100.000 dingen, dat is iig beter dan niksOp vrijdag 7 januari 2005 11:56 schreef eSteve het volgende:
[..]
Ben ik het niet mee eens. op msn praat ik wel makkelijk. ik kan rustig nadenken over een antwoord en geef ik gewoon 5 min later antwoord als dat nodig is.
In irl is het zo dat ik dan het gevoel heb dat er op me gewacht word, dat mensen het irritant vinden als ik niet weet wat ik moet zeggen. nee ik heb geen faalangst of iets dergelijks. eerlijk gezegd weet ik ook wel wat ik moet zeggen ik weet 100.000 dingen die ik kan zeggen, maar welke van die 100.000 moet ik kiezen? Het komt er gewoon niet uit. ingewikkeld en irritant voor mij en mijn omgeving.
. En misschien zeg je een keer wat doms, dan lach je erbij alsof het als een slechte grap bedoeld is. 2e probleem is dat ik graag m'n vriendenclub wil uitbreiden. op zich geen probleem, zolang er dingen zijn waardoor ik nieuwe mensen ontmoet. Maar de laatste tijd heb ik dat niet echt. en ik zou weleens uit willen gaan (dat doe ik vrij weinig..), maar om alleen te gaan.. tja.. ik weet niet wat ik daar mee aan moet...
quote:Bensel, dit had mijn tekst kunnen zijn!Op zondag 9 januari 2005 21:55 schreef Bensel het volgende:
Ik heb vaak problemen om mensen aan te spreken.. vooral als het in een groepje is, dan kom ik er vaak moeizaam tussen (of erg geforceerd). over MSN heb ik een hele grote sociale kring op zich, en mensen die ik wat beter ken kan ik op zich ook wel goed mee praten, maar echt vrienden maak ik de laatste tijd niet.. Tis een beetje dat ik door wat problemen met m'n vorige vriendenclubje, ik wat paranoia ben geworden.. Alsof iemand zo maar achter om rug lelijke dingen over me zou willen zeggen enzo.. Wat op zich inhoudt dat als ik in bijv een klaslokaal, of andere gelegenheen zit, ik letterlijk bijna alle gesprekken volg, en vervolgens raar word aangekeken, als ik me meng (bijv omdat er iets ergens gezegd word wat mij aanspreekt).
2e probleem is dat ik graag m'n vriendenclub wil uitbreiden. op zich geen probleem, zolang er dingen zijn waardoor ik nieuwe mensen ontmoet. Maar de laatste tijd heb ik dat niet echt. en ik zou weleens uit willen gaan (dat doe ik vrij weinig..), maar om alleen te gaan.. tja.. ik weet niet wat ik daar mee aan moet...
I know what it's like... En dan nog drummen in vrije tijd.. das dan weer wat positiefs he? quote:Nee! De TS verdient het écht niet om kakker te worden.Op zondag 12 december 2004 01:16 schreef Teese het volgende:
Je moet bij een studentenvereniging gaan, helpt echt.
quote:dat wens ik idd /niemand/ toe.Op donderdag 13 januari 2005 09:52 schreef VOLVOMEISTER het volgende:
[..]
Nee! De TS verdient het écht niet om kakker te worden.
het gekke is dat ik op het werk wel heel sociaal ben, ik kan hier goed met iedereen opschieten en praatjes maken. het probleem zit er vaak in om dit soort praatjes naar een persoonlijker niveau te brengen en dus niet maar steeds op de oppervlakte te blijven.
pas geleden een hele mooie meid op het werk ontmoet, en hier kan ik om een of andere reden wel heel makkelijk over persoonlijke dingen mee praten. echter, zij vond mij ook wel leuk maar vond dat ik te veel problemen had om een echte vriendschap mee te beginnen.
het lijkt dus een vicieuze cirkel. moeilijk contact kunnen maken en dan ook nog mensen afschrikken met je eenzaamheid.
als ik kijk naar leeftijdsgenoten, die zijn of getrouwd of zelfs kinderen en anders wonen ze wel samen. ik kan alleen maar met weemoed terug kijken op die ene vriendin die ik ooit heb gehad.
quote:Koop een dikke sportwagen (persoonlijk voorkeur: Honda s2000Op maandag 18 april 2005 14:56 schreef Interpol-Maastricht- het volgende:
Ik herken deze verhalen ook heel goed. vroeger was ik ook altijd een stille die heel moeilijk mensen aansprak maar toch had ik wel redelijk wat vrienden. echter op mijn 23e kreeg ik voor het eerst van mijn leven een vriendin (die toevallig de ex van mijn beste vriend was). Hier waren mijn vrienden niet blij mee en die ben ik allemaal kwijt geraakt. Na 3 jaar raakte het uit met mijn vriendin. Inmiddels ben ik 30 en zit ik inmiddels al meer dan 3 jaar opgesloten in een wereldje van overdag werken en savonds alleen achter de computer zitten. de weekenden zijn helemaal een hel. niet door te komen als je helemaal alleen bent.
het gekke is dat ik op het werk wel heel sociaal ben, ik kan hier goed met iedereen opschieten en praatjes maken. het probleem zit er vaak in om dit soort praatjes naar een persoonlijker niveau te brengen en dus niet maar steeds op de oppervlakte te blijven.
pas geleden een hele mooie meid op het werk ontmoet, en hier kan ik om een of andere reden wel heel makkelijk over persoonlijke dingen mee praten. echter, zij vond mij ook wel leuk maar vond dat ik te veel problemen had om een echte vriendschap mee te beginnen.
het lijkt dus een vicieuze cirkel. moeilijk contact kunnen maken en dan ook nog mensen afschrikken met je eenzaamheid.
als ik kijk naar leeftijdsgenoten, die zijn of getrouwd of zelfs kinderen en anders wonen ze wel samen. ik kan alleen maar met weemoed terug kijken op die ene vriendin die ik ooit heb gehad.
), zodat je in de weekeinde wat te doen hebt. tevens kom je op plaatsen waar je nooit geweest bent en mogelijkheden hebt om mensen te ontmoeten. achter je computer doe je dat sowieso niet, en met een leuke auto kan je nog lol hebben ook. ALs je enthausiast raakt over iets, hier bv je auto, hoef je niet meer te denken aan je problemen en raak je automatisch niet zo verbitterd. kijk eens terug in je leven wanneer je het voor het eerst helemaal enthausiast over iets was. had je toen meer of minder problemen dan nu?
En enthausiame toevoegen in je omgeving kan ook positief effect hebben. mensen denken dan;
A) je blaat te veel over je auto, maar iedereen weet je bent. andere mensen praten over jou en af en toe komen ze naar je toevan; hey, jij bent toch die gozer met die auto?
B) andere mensen worden ook enthausiast van jouw enthausiasme, je bent opeens minder saai.
Natuurlijk hoef je liefde niet voor een auto te zijn, kan ook een sport zijn, iig iets wat je leuk vindt. Iets met dieren ? Doe dan vrijwillgers werk in een asiel of zo.
quote:Je kunt voornamelijk blijven kijken naar anderen en jezelf beklagen om wat je niet hebt, maar dat is meestal gewoon een vorm van 'jezelf gemakkelijk voelen in je onvrede' ...Op maandag 18 april 2005 14:56 schreef Interpol-Maastricht- het volgende:
het lijkt dus een vicieuze cirkel. moeilijk contact kunnen maken en dan ook nog mensen afschrikken met je eenzaamheid.
als ik kijk naar leeftijdsgenoten, die zijn of getrouwd of zelfs kinderen en anders wonen ze wel samen. ik kan alleen maar met weemoed terug kijken op die ene vriendin die ik ooit heb gehad.
oftewel je eigen ongelukkigheid biedt je een zekerheid en veiligheid, daar uit te breken zou dan opeens ook betekenen dat je misschien ook met je eigen onzekerheid geconfronteerd kunt worden ...
Neem voor jezelf heel duidelik de keuze wat je wilt, ben je met je eenzame leven gelukkig (wat best kan zijn, een eenzaam leven heeft ook wel degelijk voordelen: het irrationalisme van sociale contacten kan soms een kwelling zijn) of wil je er wel aan ontvluchten, en als je die laatste keuze neemt, dan moet jij zelf ook gericht actie daarop ondernemen: niet wachten op iemand anders die je zou moeten komen 'redden' uit je eenzaamheid (wat juist velen zal afschrikken)
Echter door mijn onzekerheid is het nooit gelukt om me bij 1 van de groepjes aan te sluiten. Ben met 2 gozers bevriend en de rest zijn hooguit kennisen. Goede vriendschappen zijn er niet ontstaan. Nu ik aan het afstuderen ben en doordeweeks op een kamertje zit met iemand waar het ook niet echt lukt om contact mee te leggen wordt ik redelijk depri. Ik baal ervan dat ik tot nu toe nog alleen 1 goede vriend heb, en daarnaast een iets van 4 vrienden die ik slechts af en toe zie als we gaan poolen oid en niet makkelijk mee praat.
Daarnaast heb ik de erg storende neiging om al snel het idee te hebben dat mensen me niet mogen of iig geen zin hebben in een gesprek met me. Vooral bij degenen die een sterk karakter hebben en die ik een tijd niet gezien heb. Maar ik heb het zelfs bij mijn vrienden in lichte mate. Van te voren maak ik me vaak druk of het wel gezellig zal zijn.
Het liefste zou ik een groep goede vrienden willen hebben waar ik makkelijk mee kan praten. Maar ik heb mijn kans op de universiteit verknald
quote:Cyber_rebel; ik kan me echt voor 100% vinden in jou. Wat mij wel tof lijkt is misschien 'n keer ergens afspreken met meer mensen die hier last van hebben?Op donderdag 21 april 2005 19:08 schreef cyber_rebel het volgende:
...
maar daarover morgen meer....
quote:Misschien ben ik wel teveel anti pillen maar het lijkt me toch echt geen goede zaak als half Nederland aan de anti-depressiva gaat. Het lijkt me dat je daar heel kieskeurig op moet zijnHet is een misvatting dat deze alleen toegediend worden aan mensen die werkelijk depressief zijn, sterker nog, ik vermoed dat het aantal mensen dat deze medicijnen slikt vanwege depressie kleiner is dan het aantal mensen die het slikt om andere redenen.
quote:ach gut..., nog steeds ...?Op maandag 27 juni 2005 16:10 schreef tokx3 het volgende:
Ik heb nog steeds last van hetzelfde probleem,
en wat heb je er in de tussentijd dan zelf aan gedaan? Ben je al een keertje 'naar buiten gegaan' en heb je contact met anderen opgezocht, ook al voel je je er ongemakkelijk bij?
quote:ja..Op maandag 27 juni 2005 16:18 schreef RM-rf het volgende:
[..]
ach gut..., nog steeds ...?
en wat heb je er in de tussentijd dan zelf aan gedaan? Ben je al een keertje 'naar buiten gegaan' en heb je contact met anderen opgezocht, ook al voel je je er ongemakkelijk bij?
, ik ben er depressief van.Ik zal later wel een uitgebreidere post maken
quote:Ik denk niet dat het zo simpel is. TS houdt niet van mensen, en ik vermoed dat hij ook niet van zichzelf houdt.Op zaterdag 11 december 2004 23:59 schreef Sport_Life het volgende:
Ga sporten, ga een muziek instrument spelen, etc. Als je een leuke hobby hebt kun je daar vast uuuuuuuuren over praten met iedereen.. Anders wel met sportgenoten/teamgenoten (dat laatste zal wat lastig worden ivm groepsangst met een sport wat je met 2 mensen doet werkt dat wel).
Je zult vast een paar keer keihard op je bek gaan in een gesprek.. maar dat gebeurt iedereen en als het je gebeurt dan ben je dat de volgende dag toch weer vergeten.. en je gesprekspartner al helemaal.
Dus FUCK IT en its your life, doe wat je leuk vindt en trek niks aan van anderen. Gewoon jezelf zijn!
Succes!
Dan kun je proberen om jezelf te veranderen, maar je kunt ook proberen jezelf te accepteren, en van jezelf te houden. Al dan niet met professionele hulp. Want dat kun je zeker wel leren, en de juiste persoon kan je misschien dat inzicht geven.
De laatste tijd is het steeds wat erger geworden, ik werd steeds zenuwachtiger en nerveuzer in sociale situaties.
Zo erg dat ik echt alles vermijden ging. Ik heb wel geprobeerd om mezelf te dwingen "sociale activiteiten"te ondernemen, zoals uitgaan etc.
Maar toch blijf ik dat heel erg ongemakkelijk vinden, en vind ik het echt eng.
Door dit hele gedoe heb ik geen studie meer en geen werk meer, en daardoor heb ik totaal geen 'toekomst beeld" meer, wat me weer erg depressief maakt
Want hoe kom ik hier uit?
Soms voel ik me eventjes beter,maar ookal krijg ik maar een klein beetje kritiek van mensen stort ik weer helemaal in.
Ook wordt ik ontzettend zenuwachtig voor dagelijkse dingen als booschappen doen ofzo, ik heb daar geen probleem mee maar toch heb ik een soort spanning die niet normaal is.
Ik weet ook niet of ik ooit nog wel naar school ga, puur omdat ik dan elke dag met een groep mensen in een lokaal moet zitten, en me dat enorm veel stress oplevert.
Van de ene kant denk ik , Het komt goed, het gaat allemaal langzaam beter.
Maar eigenlijk is dat niet zo.. ik blijf "hangen"in een pebaalde angst, me leven staat stil
En dat duurt al te lang eigenlijk, Ik wil een soort plan voormezelf hebben hoe ik dit ga oplossen/overwinnen , Het is echt zonde van me tijd! Maar ik kom er niet uit,
En des te langer dit duurt , des te erger het allemaal wordt. Ik wordt steeds minder sociaal en steeds meer dingen gaan problemen voor me worden.
Het moet nu echt stoppen!
Ik wil me gewoon ontspannen kunnen voelen in bijzijn van andere mensen, Ik weet ook niet meer hoe ik nou precies moet omgaan met andere, of wat ik op een bepaald moment slim is om te zeggen.
Ik denk ook geheel met me verstand, alles weeg ik af , ik bekijk alles vanuit elk opzicht voordat ik iets onderneem of zeg.
Misschien dat andere mensen dit herkennen en hun verhaal kunnen vertellen,
Zelf ga ik volgend schooljaar aan een studie beginnen, en ik zie er echt tegenop. Ik ben bang dat wanneer het niet goed gaat in het begin, ik het al verpest heb voor de rest van die tijd daar, qua sociale contacten dan. Maar toch ga ik mezelf dwingen om er echt naar toe te gaan, want ik moet er niet aan denken om thuis te moeten zitten. Wat jij nu dus wel hebt
Zelf heb ik ook nog geen werk hierdoor, heb wel gezocht en laatst een sollicitatiegesprek gehad, maar dat ging niet bepaald goed. Toch zou ik echt willen gaan werken, dan doe ik tenminste iets, en ja ik moet natuurlijk ook geld hebben voor mijn studie.Maar ook ik heb eigenlijk geen beeld meer van de toekomst.... ik hoop zo dat ik mensen tegenkom met wie het klikt en die niet gelijk hun oordeel klaar hebben (omdat ik bijvoorbeeld niet hou van uitgaan, en de mensen die ik nu ken lijken uitgaan wel het belangrijkste te vinden wat er is (in een discotheek))
Maar jij bent dus gestopt met je studie en werk vanwege je problemen? Dat lijkt me echt erg, maar ik kan het me ook wel ergens voorstellen.. als het echt niet meer gaat.
Maar dan zou ik je toch echt aanraden professionele hulp te gaan zoeken.... Ik kan me nog herinneren dat je een keer zei dat je dit niet wilde of waarschijnlijk nooit zou doen, maar als je er zelf echt niet meer uitkomt lijkt het me toch best goed om het toch eens te proberen. Je hebt immers niets te verliezen. Je wilt toch niet voor altijd op deze manier blijven leven?
Maar goed, de keus is natuurlijk aan jou, je kunt er ook wel alleen uitkomen natuurlijk maar je zegt zelf dat het steeds slechter met je gaat en dat is natuurlijk ook niet de bedoeling.
Zelf ben ik nog steeds in therapie. Het heeft nog niet echt veel geholpen, maar ik merk wel dat ik er steeds beter over kan praten en dat is tenminste een begin denk ik maar
Je start-post dateert van december vorig jaar. Als ik in die periode ook een topic geopend zou hebben, zou die voor 95% dezelfde tekst bevatten als jou post. Want dat was precies de maand waarin ik zelf naar de dokter ging met vrijwel hetzelfde probleem. Die dokter stuurde mij naar maatschappelijk werk en uiteindelijk kwam ik bij altrecht(riag) terecht.
Een van de dingen die een hulpverlener (psycholoog e.d.) niet heeft is een toverstafje waarmee hij al je wensen kan vervullen. Hij kan je hooguit helpen en ondersteunen. Dus verwacht geen wonderen. Maar hulp + steun + 100% inzet van jezelf kan mischien leiden tot...
En zoals anderen al zeiden, het kan mischien wel 5 jaar duren voordat je je doel hebt bereikt. (en dan nog is mischien niet alles 100% perfect) Maar zonder die 100% inzet en motivatie kom je er zeker niet.
Weetje wat overigens ook een hele goede is. Probeer eens te glimlachen naar iemand waar je perongelijk oogcontact mee hebt. Je zal zien, dat als diegene dan ook terug glimlacht, dat je jezelf weer helemaal vrolijk voelt worden. En eigenlijk moet je dan maar bedenken dat alles wbt het sociale gebeuren zo simpel werkt. Anderen zijn eigenlijk een spiegel van jezelf.
Ik denk dat het iig heel belangrijk is om eerlijk tegenover jezelf te zijn en te accepteren dat je nou eenmaal moeite met bepaalde dingen hebt. Het maakt jou echt niet minder als mens. Afhankelijk van de situatie waar ik me in bevind (werk/uitje met vrienden etc ) geef ik wanneer de situatie zich voordoet meteen aan dat ik moeite heb daarmee. Dat werkt voor mij behoorlijk bevrijdend, dan blijf ik er iig niet mee rondlopen en me druk maken wat ''anderen'' wel niet over mij denken, want zoals je weet...daar wordt je echt niet beter van. Als men mij niet wil accepteren zoals ik ben, dan donderen ze maar op!. Zij hebben dan toch ook lak aan mij?! Dan maak ik me echt niet meer druk om wat zij denken, zonde van m'n tijd en energie. Bovendien zegt dat dan meer over hun dan over mij, of jou in dit geval.
Als ik jou was zou ik het iig niet proberen te verbergen, meestal merkt men het toch wel op, en jij wordt er zeker niet beter van. Maar goed, hoe dan ook wens ik je veel sterkte toe, en als je wat wilt vragen of en/of mijn ervaringen wilt weten vraag het gerust!
Bedenk wel: nobody is perfect, iedereen heeft wel iets, dus niemand heeft het recht om jou ( of ieder ander ) af te zeiken! Anyways, dat is mijn mening. grt
Ik heb een contactstoornis.. dus dat zegt al genoeg
gelabeld met pdd-nos maar dat boeit me op het moment niet. Ik heb een heel erg slecht inlevingsvermogen in anderen en dat is iets wat me heel erg dwars zit.
Daarmee bedoel ik dus dat ik niet goed consequent kan denken. Als ik iets zo zeg kan ik niet dus niet inschatten hoe de ander dan over me denkt..
Ik kan natuurlijk wel alles gaan vertellen maar daar heb ik om dit tijdstip geen zin in
"He man alles goed, drukke dag?"
"blablabla"
"ok tof blabla"
"ok"
"mazzel"
Als jij dit elke dag gaat doen, dus echt overal terassjes, supermarkt en winkels dan ben je er echt zo van af. Plus dat je veel positieve respons krijgt.
Dit zijn gewoon MUST HAVE dingen, die je nodig hebt, zowel in je carierre als in je prive leven. Doe het gewoon en het komt goed
Succes.
Dit komt waarschijnlijk omdat ik 2x voor geruime tijd in een ziekenhuis heb gelegen, en ook in de eerste 2 jaar van het VWO ben gepest, hierdoor ben ik een beetje pessimistisch geworden, en heb ik last van vooroordelen die vaak nergens op slaan. Ook ben ik hierdoor stiller geworden, en ook al wil ik wel met mensen praten, weet ik vaak totaal geen onderwerpen om over te beginnen.
Nu heb ik het hier uiteindelijk over gehad met mijn mentor omdat het me toch wel dwars zat, en ga ik nu een cursus volgen met behulp van school, in de hoop dat het beter gaat en ik weet waar ik aan kan werken.
quote:Heb ik ook een tijdje gehad. Had ook geen zin om ergens heen te gaan bang dat ik het niet leuk vond, altijd wel een uitvlugt zoals verjaardagsfeest=saai, ken niemand of terrasje/disco ja druk en die harde muziek etc. Maar als ik dan toch een keer mee ging dan had ik meestal wel de avond van mijn leven. Je had dan wel altijd een groepje mensen die ergens over aan het praten waren waarover je kon meepraten en naargelang de avond vorderde groeide de gesprekken. Je hoeft niet de eerste te zijn die wat zegt, wacht je tijd een beetje af als je echt zo verlegen ben of niet weet wat je moet zeggen.Op vrijdag 22 april 2005 14:45 schreef sitting_elfling het volgende:
Alle tievus nog aan toe :/, het leek wel of ik naar geschreven verhalen van mezelf keek. Damn wat veel overeenkomsten :x. Ben zelf ook een kneus in sociale contacten, zo een 'stumperd' ;[ geen flauw idee wat ik er aan moet doen. GGZ enzo waar ik bij zit helpt soms wel, maar ja, niet altijd. Op school ben ik altijd mijn eigen gang gegaan, zelf gedaan waar ik zin in had en stond niet echt open voor sociaal contact, waarom? ik weet het niet. Vond het altijd zo jammer dat ik op bepaalde momenten me klep hield. En als iemand me vroeg om ergens heen te gaan dat weigerde want wist niet zeker of ik het leuk zou vinden, plus het feit om bij zoveel vreemde mensen plots te zijn. 'rilt al bij de gedachte' Het frapante is dat toen ik ging werken, ik weer zoals op school, makkelijk geaccepteerd word. Niet pispaal ofzo, ze respecteren me wel om keuzes dat ik net doe ik of savonds etc nooit weg wil terwijl ik dat wel wil, maar op 1 of andere manier durf ik dat niet.
Het zijn nu je collega's en geen volledige vreemde dus, daar weet je zeker het een en ander wel van zoals hobbies etc. vraag daar gewoon eens wat over (ook al interesseert het je niet) je bent wel een gesprek op gang aan het brengen.
Ga gewoon eens gezellig mee ook al denk je dat het saai wordt je zou nog wel eens verrast kunnen zijn en als het echt niet bevalt dan laat je het de volgende keer gewoon.
We maken ook wel eens vaker uitstapjes met collega's en daar zijn ook meestal een paar mensen bij die een stiller en meer op de achtergrond zijn, meestal ga ik gewoon een gesprekje aan met die mensen om ze wat losser te krijgen en als de dag/nacht vordert dan zie je dat ze met meer collega's aan het praten zijn.
[ Bericht 7% gewijzigd door whacky op 04-07-2006 00:19:15 ]
Is goed voor je en ook voor je zelfvertrouwen, en op de portclub/fitnessclub kan je ook vast wel spontaan een praatje aanknopen met iemand.
Begin met jezelf kleine doelen te stellen; zoals toch boodschappen doen ookal heb je helemaal geen zin.
Goed, ik ben nu 28, vind dergelijke sociale bezigheden nog steeds erg moeilijk, maar omdat ik het in de jaren ervoor zo vaak vermeden heb voel ik dat ik zo-ontzettend-veel gemist heb, en de drang om dat in te halen wordt steeds sterker.
De tips van het "ga sporten, ga op een vereniging" kreeg ik ook veelvuldig te horen- ook op therapie- en er gehoor aan gegeven. Maar dat bleek het niet te zijn voor me. Aansluiting wilde niet zo, contact bleef oppervlakkig of gewoon beroerd. Ik vind het ook meer een soort forcering ipv de oplossing. Een duik in het diepe als je nog niet weet hoe je moet zwemmen.
Wat ik nu bij mezelf merk is dat mijn opstelling veranderd is. Waar ik me vroeger druk maakte om elk klein dingentje van mezelf ben ik er nu een stuk losser in geworden. Ipv focussen op de negatieve aspecten ben ik nu veel meer gefocussed op de positieve dingen. Ik weet niet wat voor mij de verandering in gang heeft gezet, het kostte me in het begin ook veel moeite, maar het begint een tweede natuur te worden. Ik merk dat ik er ook veel opener van word. En de uitstraling van onzekerheid wordt ook minder zodat mensen ook eerder geneigd zijn een gesprek met je te beginnen. Ik zou alleen willen dat me dit zo'n 10 jaar eerder was overkomen, en dat terwijl ik er nog lang niet ben.
Echt een praktische oplossing heb ik dus niet
, maar til niet te zwaar aan jezelf. Het klinkt natuurlijk enorm cliche, maar take life easy. ). Ik zal het jullie verwittigen wanneer ik me beter (begin) te voelen.Groetjes,
Ltd.
quote:Verstand? Je laat je juist leiden door en lijden onder irreëele angsten, die je verlammen. Je gaat hier niet zonder professionele hulp uitkomen, maar volgens mij heb ik dat ooit al eens gezegd in een soortgelijk topic van jeOp dinsdag 28 juni 2005 01:02 schreef tokx3 het volgende:
Ik denk ook geheel met me verstand, alles weeg ik af , ik bekijk alles vanuit elk opzicht voordat ik iets onderneem of zeg.
Met mate natuurlijk
quote:IDd, na 2-3 biertjes word ik heel wat losser, minder stijf in de omgang.. Ik durf meer grapjes te maken, en loop ook veel sneller op mensen af.Op woensdag 5 juli 2006 10:50 schreef Snurk het volgende:
Zoals Christine zei: ALCOHOL
Met mate natuurlijk
Zoals Sigmund Freud zou zeggen: m'n superego is veels te sterk voor m'n ego
(voor de mensen die niet weten wat ik hiermee bedoel: freud had een theorie, dat je persoonlijkhed in 3 delen op te splitsen was, waaronder je ego (die staat voor je dierlijke driften ed) en je superego (die je ego in bedwang houdt)
Als ik bijv droom, valt m'n superego weg, en doe ik dingen die ik helemaal niet zou doen in het echte leven... and I love it
Heb zelf een hele grote afkeer van sociale situaties. Probleem is dat ik vrij hoge eisen stel aan mijn omgeving. Ik verwacht gewoon constant geprikkeld te worden, en dan ook nog eens op een manier die mij aanstaat en waar ik me goed bij voel.
Oppervlakkige relaties kan ik bijvoorbeeld niet onderhouden. Ik heb een grafhekel aan smalltalk, en heb dan al snel de neiging om weg te gaan, en mezelf te vermaken. Heb daardoor ook amper vrienden, en de paar mensen bij wie ik me wel daadwerkelijk goed voel, spreek ik dan weer weinig.
Kan het prima 'verbergen' (gewoon meepraten, doen alsof ik het naar mn zin heb), maar ondertussen zijn die oppervlakkige relaties zo vervangbaar als de pest. Mensen die mij als 'goede vriend' beschouwen, herken ik amper als ik ze later tegenkom, doordat ik naar mijn gevoel over helemaal niks met ze heb gepraat.
Doordat ik soms vrij 'vaag' overkom (gedachtengangen die in mijn hoofd perfect logisch klinken, maar er totaal niet zinnig uitkomen), moet ik dingen meerdere keren uitleggen, wat zorgt voor flink wat irritatie en alles ook niet veel relaxeter maakt.
Maar ja, heb al min of meer geaccepteerd dat ik een einzelgänger ben. Uiteindelijk kom je vanzelf wel iemand tegen die aansluit op jou verwachtingen, hoe bizar die ook mogen zijn. En dan maakt het weinig uit of je één hele goede vriend hebt, of 20 vrienden met wie je alleen over bier, wijven en voetbal praat, en die je niet terugziet als het minder gaat.
quote:Nee, zelfkennis.Op woensdag 5 juli 2006 14:43 schreef Snurk het volgende:
klinkt arrogant.....
Ik zou het niet bepaald een positieve eigenschap willen noemen.
(zie ook mn sig)
Probleem is dat ik vrij hoge eisen stel aan mijn omgeving. Ik verwacht gewoon constant geprikkeld te worden, en dan ook nog eens op een manier die mij aanstaat en waar ik me goed bij voel.
het is inderdaad zelfkennis. Constant geprikkeld te worden, als je dat zonodig acht, waarom doe je dat zelf dan niet?
Zelf ben ik helemaal niet verlegen. Wel een einzelganger. Ik vind het prima om veel dingen alleen te doen en er zijn maar weinig mensen waarmee ik het echt prettig vind om samen te zijn. Meestal interesseren mensen en gespreken me weinig. Dan zit je dus maar een beetje dom te praten om het praten en dan ben ik veel liever alleen. De enige mensen die me echt interesseren zijn mensen die of echt iets bijzonders te melden hebben, mensen die heel grappig zijn of mensen die heel erg zijn zoals ik zelf en waarmee ik dus heel erg op hetzelfde level zit. O ja, en praten met mooie vrouwen vind ik ook altijd mooi, ook al gaat het nergens over.
Ik vind het zelf eigenlijk best wel een nare eigenschap van mezelf. Ik probeer het wel te veranderen, maar weet niet of het echt kan. Ik wil me namelijk eigenlijk wel met meer mensen kunnen vermaken dan nu het geval is. Af en toe probeer ik dat soort situaties meer naar mijn hand te zetten door hele suffe gespreken zelf "up te spices" met onverwachte vragen of anekdotes. Dat gaat met wisselend succes.
Ik denk trouwens dat bijna iedereen dit heeft in meer of minder mate. Alleen als je wat meer een mainstream en extravert persoon bent, dan is het veel makkelijker om mensen te vinden waarmee je het goed kunt vinden.
Ik ben sinds jaar en dag ben ik al een buitenstaander geweest, en dat is alleen maar erger geworden. Aansluiting maken met anderen van m`n leeftijd is niet voor mij weg gelegd. Ik kan nooit vrienden maken, vaak omdat ze vaak andere interesses hebben dan mij. Ik hou bijvoorbeeld heel erg van muziek, en dan vooral alternatieve en punk en pop muziek. In die hoek zijn er gewoon veel te weinig mensen in m`n omgeving. En diegene die ik ontmoet die van hetzelfde houd als mij, die woont in andere plaatsen.
Sinds een maand of 8 werk ik 4 dagen op kantoor en 1 dag in de week vrij/school. Ik voel me sindsdien meer depressief dan ooit. Omdat ik elke dag van half 9 tot 5 uur met 35+-ers zit en gewoon elke dag hetzelfde is. Op school had ik vaak de grootste lol, maar op een gegeven moment had ik maar een paar uurtjes per week school en werd ik ongelofelijk lui en zat de hele dag online. Ik kan niet tegen dit soort ritmes en voel mezelf dan ook zwaar kudt aan het einde van de dag. Maar tja, om nou zo`n mooie baan op te zeggen...
Maar ik ga heel vaak naar concerten toe, en dan ga ik ook vaak alleen. Aan de ene kant prettig, maar ja het is toch eenzaam. En ook daar vind ik nooit aansluiting met iemand. Ik ben nu 18 jaar, en mijn vriendenkring die is online op msn. Meer niet...
Ik ben ook sinds een maand begonnen met roken om toch een beetje rust te krijgen in m`n hoofd, en dat helpt wel. En zit er dus ook over te denken om eens te blowen ofzo...
Maar ik kan sowieso echt nooit enthousiast zijn, sommige mensen die kunnen overal blij om zijn. Maar dat ben ik echt nooit, lijkt wel botox ofzo
Edit: Ik speel overigens ook al een tijdje gitaar, zelfs daarvoor heb ik tot nog toe niet in een band gespeeld.
Die uiterlijke kwestie... ik heb ook heel erg dat ik geen zin heb om sociale dingen te ondernemen omdat ik mezelf niet 'perfect' genoeg vind. Ik weet dat ik eigenlijk wel mooi schijn te zijn en dat ik zelfs meer aandacht krijg dan het gemiddelde meisje maar het is niet goed genoeg of zo. Ik schuif het hier dan ook constant op: als ik nog vijf kilo afgevallen ben komt alles goed en ga ik weer sociaal zijn, zulke gedachten.
Ik denk trouwens wel dat je einzelgängers hebt, mensen voor wie het niet zo nodig hoeft allemaal dus en die liever alleen zijn en mensen die het juist wel erg graag willen allemaal. Ik heb het persoonlijk niet per sé nodig om mensen om me heen te hebben en zo gaat het al lang. Als ik dan een avondje naar de kroeg of iets dergelijks ga, gaat alles prima en heb ik het leuk. Maar het hóeft niet voor mij.
Als je het dus graag wilt, zoals jij, denk ik, dan zou ik zoals hier al gezegd wordt inderdaad gaan sporten, naar een café gaan met mensen die je kent en waar je nu wel een beetje mee omgaat, etc.. Ook kan het helpen contact op Internet te maken, zodat je je al een beetje zekerder voelt wellicht en diegene al een beetje 'kent'. Dan kun je daarna IRL afspreken als je dat wilt. Online contacten maken komt ook erg vaak voor tegenwoordig.
Nu vond ik dat lang eigenlijk helemaal geen probleem. Ben toch wel een beetje een einzelganger, en vind het fijn om alles in eigen hand te hebben. Toch begint de laatste tijd steeds meer een gevoel te ontstaan dat ik veel dingen mis op sociaal gebied zoals met een groepje uitgaan ofzo. Probleem is alleen dat het contact met al die kennissen niet dusdanig is dat ik kan zeggen "Zullen we daarheen gaan". Wat je dan kan doen is alleen ergens naar toe gaan. Maar de gedachte om alleen ergens naar toe te gaan in de hoop een bekende tegen te komen, maakt me nu ook niet bepaald gelukkig. Waardoor die bekende cirkel inderdaad niet gemakkelijk is om te doorbreken.