probleem met sociaal contact

quote:

Op donderdag 23 december 2004 23:08 schreef sakrepietje het volgende:
Misschien heb je wat aan de Vereniging van Verlegen Mensen.
Er zitten heel veel jongeren daar.

Bestaat dat echt? Niet om de lolbroek uit te hangen, maar mensen die heel erg verlegen zijn zullen toch niet zomaar gezellig een uitje organiseren met de club, of wel?

Er zitten echt heel verschillende mensen daar.
Je moet je zo voorstellen dat er ook mensen zitten die eigenlijk helemaal niet verlegen zijn maar met andere dingen zitten, zoals ik met mijn uiterlijk. Je gaat dan groepen zoeken waar mensen zitten die ook met iets zitten om ergens herkenning te vinden of mensen die je wel accepteren.
Die club organiseerd dan verschillende uitjes, maar je kan daar dan mensen tegenkomen die heel andere interesses hebben en dus vrienden vinden om dingen mee te doen die je niet zou verwachten van verlegen mensen.

quote:

Op vrijdag 24 december 2004 14:57 schreef sakrepietje het volgende:
Er zitten echt heel verschillende mensen daar.
Je moet je zo voorstellen dat er ook mensen zitten die eigenlijk helemaal niet verlegen zijn maar met andere dingen zitten, zoals ik met mijn uiterlijk. Je gaat dan groepen zoeken waar mensen zitten die ook met iets zitten om ergens herkenning te vinden of mensen die je wel accepteren.
Die club organiseerd dan verschillende uitjes, maar je kan daar dan mensen tegenkomen die heel andere interesses hebben en dus vrienden vinden om dingen mee te doen die je niet zou verwachten van verlegen mensen.

dit doet me denken aan dat liedje wat door van die kindertjes gezongen wordt.


We hebben een clubje opgericht voor mensen met een lelijk gezicht
Je bent erbij!!!
Je bent erbij!!!



m.a.w, als ik de TS zo hoor dan is dat niet echt iets voor hem.

quote:

Op vrijdag 24 december 2004 18:22 schreef surferr het volgende:

[..]

We hebben een clubje opgericht voor mensen met een lelijk gezicht
Je bent erbij!!!
Je bent erbij!!!

Mooi was dat

tvp, zal binnenkort ff uitgebreid reageren.

Ik heb in grote lijnen hetzelfde meegemaakt. Dat begon al op de basisschool, en de situatie verbeterde zich in de tijd erna.

Ook ik was een stil en verlegen persoon. Op school kon ik moeilijk aansluiting vinden bij andere mensen, en ik had daar ook niet echt behoefte aan. In de tweede klas van het VWO had ik wel twee vrienden waarmee ik regelmatig heb afgesproken, maar in de klas bleef ik een buitenbeentje.

Op de leeftijd van 17 jaar ben ik bij mezelf te rade gegaan. Aanleiding was een driedaagse cursus voor de Medezeggenschapsraad, en in die cursus - met nieuwe mensen uit heel Nederland - vond ik het moeilijk om contact te maken. 's Avonds hadden we namelijk vrij. Een van de teamleden heeft mij geholpen, en zo ben ik alsnog op plezierige wijze bij de groep betrokken.

De laatste maanden van 5VWO waren slecht. Mijn medeleerlingen kon ik niet volgen (en omgekeerd); ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen. Ik ben gaan praten met een schooldocent en sindsdien is het steeds beter gegaan. Het examenjaar werd een behoorlijk goed jaar, waarin ik ook heb kennisgemaakt met het uitgaansleven. Op de universiteit tenslotte heb ik een redelijk goede tijd gehad, veel beter dan op de middelbare school.

Toktoktok heeft al de eerste stap gezet door het probleem te verwoorden. Zeker op jongere leeftijd is er nog veel aan te doen en de eerste stap is: praten met iemand die je erbij kan helpen! Ook op het Fok!forum is een en ander te lezen over dit soort problemen.

Tips als: ga op een sport en dergelijke zijn wel hoogdrempelig. Het is eerst de bedoeling dat je zelfvertrouwen ontwikkelt en leert dat de positie waar je je nu bevindt, niet voor niets is. Dat je ook daar lessen uit kunt trekken.

Ik ben zelf ook vrij gesloten en maak wat minder snel contact met mensen.., zo durf ik bijvoorbeeld niet een telefoon aan te nemen als het een vreemde is.

Ik hoor niet super en dat is vaak een groot nadeel als je in een sportkantine zit. Je kan geen gesprek goed volgen en je voelt je dan al vrij snel buitengesloten. Het zelfde heb je in uitgaansgelegenheid veel lawaai op de achtergrond je praat dan automatisch niet zo echt mee alleen 1 op 1 gesprekken kan ik goed volgen.

Ik maak ook wat minder snel vrienden door dat ik me te teruggetrokken ben door de problemen met me gehoor. Het is misschien raar voor sommigen die zich dat niet voor kunnen stellen. Mensen die mij niet goed kennen weten niet hoe ik ben, ik kan misschien op internet wel een grote bek hebben, maar dat is zo anoniem en levert dat ook geen problemen op.

Ik ben vroeger veel gepest, en ik hoor soms mensen gewoon achter mij rug om praten van “kijk daar is die dove ook weer” en dat soort woorden krijg ik nog steeds naar m’n hoofd geslingerd. Ik ben daar ondertussen wel mee leren leven maar raakt me nog altijd wel als sommigen het niet kunnen begrijpen wat je door maakt en dat maakt me gewoon onzeker en maak je minder snel contact met anderen.

Ik heb alleen maar op de peuterschool gezeten in het dorp daarna ben ik naar een school gegaan voor slechthorende en moeilijk lerende kinderen. Vanaf daarna ben ik eigenlijk naar een gewone school gegaan en heb examen gedaan met vakken op grotendeels C niveau (alleen engels is wat minder door de handycap). Soms denk ik wel eens dat mensen mij niet serieus nemen.

Zo dat is er uit.

quote:

Op woensdag 29 december 2004 12:49 schreef JPM01 het volgende:
Ik ben zelf ook vrij gesloten en maak wat minder snel contact met mensen.., zo durf ik bijvoorbeeld niet een telefoon aan te nemen als het een vreemde is.

Ik hoor niet super en dat is vaak een groot nadeel als je in een sportkantine zit. Je kan geen gesprek goed volgen en je voelt je dan al vrij snel buitengesloten. Het zelfde heb je in uitgaansgelegenheid veel lawaai op de achtergrond je praat dan automatisch niet zo echt mee alleen 1 op 1 gesprekken kan ik goed volgen.

Ik maak ook wat minder snel vrienden door dat ik me te teruggetrokken ben door de problemen met me gehoor. Het is misschien raar voor sommigen die zich dat niet voor kunnen stellen. Mensen die mij niet goed kennen weten niet hoe ik ben, ik kan misschien op internet wel een grote bek hebben, maar dat is zo anoniem en levert dat ook geen problemen op.

Ik ben vroeger veel gepest, en ik hoor soms mensen gewoon achter mij rug om praten van “kijk daar is die dove ook weer” en dat soort woorden krijg ik nog steeds naar m’n hoofd geslingerd. Ik ben daar ondertussen wel mee leren leven maar raakt me nog altijd wel als sommigen het niet kunnen begrijpen wat je door maakt en dat maakt me gewoon onzeker en maak je minder snel contact met anderen.

Ik heb alleen maar op de peuterschool gezeten in het dorp daarna ben ik naar een school gegaan voor slechthorende en moeilijk lerende kinderen. Vanaf daarna ben ik eigenlijk naar een gewone school gegaan en heb examen gedaan met vakken op grotendeels C niveau (alleen engels is wat minder door de handycap). Soms denk ik wel eens dat mensen mij niet serieus nemen.

Zo dat is er uit.

Ik kan me voorstellen dat het vervelend is als je in de sportkantine of iets dergelijks zit en je kan een gesprek niet goed volgen. Kan me ook heel goed voorstellen dat het bijvoorbeeld heel erg irri kan zijn om telkens te vragen of iemand de zin kan herhalen ofzo. Maar de mensen die je kent die weten toch dat je gehoor niet perfect is, die houden daar wel rekening mee lijkt me.

Ik kan best begrijpen dat de problemen met je gehoor jou belemmeren in het maken van nieuwe contacten. Maar daar valt toch overheen te komen lijkt me? Is dat niet gewoon een soort van onzekerheid omdat jij van te voren niet weet hoe er gereageerd zal worden op jouw slechthorendheid?

Dat je gepest werd vroeger is natuurlijk erg, maar dat het nu nog steeds gezegd word vind ik erg triest van die mensen.

quote:

Op woensdag 29 december 2004 13:26 schreef Shreever het volgende:

[..]

Ik kan me voorstellen dat het vervelend is als je in de sportkantine of iets dergelijks zit en je kan een gesprek niet goed volgen. Kan me ook heel goed voorstellen dat het bijvoorbeeld heel erg irri kan zijn om telkens te vragen of iemand de zin kan herhalen ofzo. Maar de mensen die je kent die weten toch dat je gehoor niet perfect is, die houden daar wel rekening mee lijkt me.

Ik kan best begrijpen dat de problemen met je gehoor jou belemmeren in het maken van nieuwe contacten. Maar daar valt toch overheen te komen lijkt me? Is dat niet gewoon een soort van onzekerheid omdat jij van te voren niet weet hoe er gereageerd zal worden op jouw slechthorendheid?

Dat je gepest werd vroeger is natuurlijk erg, maar dat het nu nog steeds gezegd word vind ik erg triest van die mensen.

De mensen die me kennen houden daar rekening mee.
sommige mensen reageren bot hoor, als buitenstaander kun je dat niet voorstellen maar tis wel zo.

quote:

Op woensdag 29 december 2004 14:37 schreef JPM01 het volgende:

[..]

De mensen die me kennen houden daar rekening mee.
sommige mensen reageren bot hoor, als buitenstaander kun je dat niet voorstellen maar tis wel zo.

Met de mensen die zo bot reageren wil je niet eens contact lijkt me. De partner van mijn tante heeft ook een tijd problemen met zijn gehoor gehad en die werd toen ongelovelijk pissig om het feit dat er heel veel mensen zijn die niet eens de moeite schijnen te willen doen om een gesprek met iemand te hebben die slechthorend is. Mensen die er op hun buurt weer aan irriteren om dingen te herhalen of harder te praten. Lijkt mij een kleine moeite mja...

quote:

Op woensdag 29 december 2004 16:00 schreef Shreever het volgende:

[..]

Met de mensen die zo bot reageren wil je niet eens contact lijkt me. De partner van mijn tante heeft ook een tijd problemen met zijn gehoor gehad en die werd toen ongelovelijk pissig om het feit dat er heel veel mensen zijn die niet eens de moeite schijnen te willen doen om een gesprek met iemand te hebben die slechthorend is. Mensen die er op hun buurt weer aan irriteren om dingen te herhalen of harder te praten. Lijkt mij een kleine moeite mja...

hier houden ze er geen rekening mee, ben ook blij als ik hier weg ben

Ik heb dit topic nu helemaal doorgelezen en ik moet zeggen dat ik heel veel herken. Het duurt bij mij heel lang voordat ik een beetje "mezelf" ben. Vroeger op school was het zo erg dat ik gewoon niet meer ging. Iedereen deed best aardig, maar ik kon niet tegen al die mensen. Teveel informatie ofzo. Ben naar een school gegaan met kleine klassen (ongeveer 6 per klas) en dat zorgde ervoor dat ik na 2 jaar redelijk open was. Daar had ik de mavo gedaan en dat haalde ik makkelijk. Had makkelijk havo of vwo kunnen doen zeiden ze achteraf. Terwijl mijn school daarvoor dacht dat ik lbo wel zou moeten kunnen halen. Maar ja dat zegt ook niks.
Daarna wilde ik een mbo-opleiding doen, maar dat ging erg slecht door de grote hoeveelheid leerlingen. Dus stopte ik daar mee. Toen ben ik een baan gaan zoeken. Nadat ik een baan had gevonden ging het langzaam maar zeker erg goed met me en voelde me daar erg op mijn plek(had 5 collega's). Alleen had ik geen sociaal leven. Ik werkte alleen maar. Na 7 jaar ben ik daar gestopt en ben iets anders gaan zoeken. Nu werk ik ergens met ongeveer 50 collega's en in het begin kwam ik moeilijk op gang, maar nu gaat het weer erg goed. Maar weer heb ik geen sociaal leven.
Ik heb zo een moeite met grote groep mensen. Zit wel bij een sportschool, maar daar doe ik mijn dingen en ben weer weg. Ik sluit me dan helemaal af van de buitenwereld. Het is zo een drempel om weer te gaan.
Eigenlijk moet ik echt een sport gaan doen met een groepje, maar ja ik weet dan ook niet was precies. Ik weet wel wat mijn problemen zijn en ik kan er redelijk goed mee omgaan. Of ik ontwijk gewoon heleboel dingen eigenlijk...
Ik zou meer willen doen... Erg lastig om iedere keer weer een drempel over te moeten.

Als ik werk is er niks aan de hand, maar als ik vrij ben dan merk ik pas hoe lastig ik het ermee heb.

hi,

Ik heb eigenlijk mijn hele leven al moeite gehad en nog steeds met omgaan met andere mensen. Ik ben nogal verlegen en praat heel weinig en wanneer ik iets zeg dan praat ik ook heel zachtjes. Ik loop nu bij een specialist om m'n spraak weer beetje op orde te krijgen.
Maar al van kleins af was ik een buitenbeentje. Terwijl de anderen samen speelden in de pauzes zat ik dan op een bankje helemaal alleen. Op de middelbare school ging het iets beter. Ik maakte een paar vrienden met wie ik kon praten niet te diep maar ik was in ieder geval niet alleen. Maar na de middelbare school gingen we ieder onze eigen weg en moest ik weer opnieuw beginnen. Ik probeerde nog een beetje contact met hen te onderhouden daarna maar na een jaar was er gauw geen contact meer. Daar ben ik ook mede verantwoordelijk van. Ik weet dat een vriendschap van twee kanten moet komen en elke keer was het zij die mij opbelde en afspraak maakte. Misschien omdat ik nooit vrienden had dus nooit geleerd had om vriendschappen te onderhouden? Ik weet ook vaak niet wat ik moet zeggen. Ik ben ook niet iemand die initiatief neemt. Ik ben ook altijd bang en denk teveel aan wat als de ander me niet aardig vind, wat ik zeg ze niet interessant vinden...

De vervolgopleiding ging opzich in het begin wel ok. Maar ik voelde steeds meer een buitenbeentje. Ik liep vaak achter hen aan. Zij kenden al van hun vorige opleiding en praatte over dingen die ik niet interesseerde. Maar ik raakte steeds meer en meer geisoleerde, op een gegeven moment zat ik weer alleen in de pauzes. Ik had dan geen zin om in de kantine alleen te zitten tussen zoveel mensen, word er oncomfortabel van. Maar dan ging ik naar een parkje toe. Van tijd tot tijd hou ik om alleen te zijn maar eens in de zoveel tijd voel ik het gemis van vrienden om bv samen te gaan winkelen, naar film te gaan etc. In het laaste jaar was het zo erg dat ik mede daardoor met de opleiding bent gestopt. Ik kon me niet concentreren, het liep ook niet met de schoolprojecten, cijfers werden alsmaar lager, ik ging steeds vaker niet naar school. Daarna heb ik een hele moeilijke periode gehad. Had 3 weken alleen maar geslapen en een jaar in mijn kamer gebleven vaak achter de pc. Ik sliep overdag en leefde 's nachts. Ik viel eerst zo'n 6 kilos af waarna weer 14 kilos bijgekomen, allemaal in 1,5 jaar tijd. Ik ging alleen naar buiten als het echt nodig was en voor mijn moeder om boodschappen te halen. Dankzij het internet, muziek, tv en tijd is het nu beter, maar heb nog steeds momenten dat ik alleen voel.

Nu heb ik aantal mensen leren kennen via internet. Maar voor mij is het ook stuk makkelijker om via internet te praten dan oog in oog. En laast was ik naar een forumontmoeting gegaan. Na afloop was ik erg droevig en teleurgesteld op mezelf. Ik kende niemand terwijl de anderen elkaar al kenden. Ik probeerde gesprekken aan te gaan maar de meeste eindigen in een paar minuten tijd. Het kost mij ook veel energie en moed de hele dag. Na afloop was ik ook erg moe. Ik liep ook steeds achter of voor hen. 's Avond kreeg ik tranen toen ik op bed lag. Niemand weet van mijn probleem af. Zelfs mijn familie niet. En ik kan dit aan niemand vertellen en wil het ook niet omdat ik me daarvoor schaam. Het geknaag begint steeds luider te worden. Ik word namelijk ook steeds ouder, ik ben nu mid twintig en ik zie het niet zitten de rest van mijn leven zo door te gaan als nu .

ik heb het zelfde als toktoktok. ik heb het van jongs af aan al. toen was het geen probleem ik hoefde niks te zeggen en mij werd niks gevraagd. nu ik 19 ben is het allemaal anders school, stage en mensen om me heen vragen steeds meer van je social skills. bijvoorbeeld een presentatie: beter voorbereid dan je mede scholieren het lokaal in te lopen en er zonder een woord gezegt te hebben weer uit te lopen. of een sollicitatie gesprek oefenen en het hele gesrek alleen maar ja of nee kunnen zeggen.
het ergste vind ik altijd de mensen die zelf een diagnose gaan stellen zoals : "je hebt last van faalangst geloof ik" terwijl ik van mezelf weet dat dat het niet is. wat het wel is kan ik ook niet zeggen.
van de zomer is het onderzocht en hebben ze dislexy(geen id of het goed geschreven is) geconstateerd in het lezen, spreken en schrijven. hiermee was voor de meese mensen de kous af. het probleem was gevonden. klaar.
niemand had ook een idee wat je er aan kan doen. het er niet bij laten zitten en samen met mijn ouders besloten een specialist in te schakkelen en te kijken of we samen het probleem kunnen oplossen.
opdrachten die ik van hem kreeg waren o.a.: het voor mezelf hard op beschrijven van dingen, leren gewent te raken an eigen stem. gedachten opschrijven voor mezelf, omdat dit het misschien makkelijker maakt het later te verwoorden. Meestal zijn het gewoon woorden/kreeten waarbij ik mezelf moet dwingen het op te schrijven. van de 100.000 gedachten schrijf ik er misschien 1 op. Dit onzamenhangend verhaal is het eerste dat ik aan andere mensen dan mezelf laat lezen en daar voel ik me niet echt gerust bij voel me een zeurkous, maar aan de andere kant wil ik er alles aan doen om er van af te komen het is zo lastig.

Als ik zo al jullie verhalen lees, herken ik veel. Maar het begint wel al echt beter te worden bij mij. Bellen naar vreemden vond ik eng, maar ik pakte het probleem aan door gelijk te bellen. Dan ben je er ten eerste vanaf, dan zit je er dus niet zo tegen aan te hikken en ten tweede zag ik dan dat het helemaal niet erg was om een vreemde te bellen.
Ik kan best een praatje met iemand maken, maar het houd dan ook snel op. Ik ben vaak stil en dat word je afgerekend. Tegenwoordig is de maatschappij zo dat je niet meer stil mag zijn, want dan ben je saai, je moet zoveel mogelijk drinken, want dat is stoer en gezellig, je moet spontaan zijn, je moet voor jezelf op durven komen, je moet er knap uit zien. Als je een paar van dit niet hebt overleef je het zowat niet. Ik kan dus ook niet voor mezelf opkomen en iedereen loopt over mij heen. Daarom volg ik op dit moment een assertiviteitscursus. Ik hoop dat ik hierdoor meer zelfvertrouwen krijg en dan ook makkelijker sociale contacten maak.
Ik ga volgende week voor het eerst op kamers in een druk studentenhuis. Ik denk dat dat ook wel heel erg goed voor mij is. Ik kon ook nog bij een hospita op kamers, maar dat was iets verder van het centrum en dan zat ik alleen met 1 vrouw in huis. Dan ga je je al snel eenzaam voelen. Dus nu zit ik in een gezellig kamertje in een studentenhuis en ik denk echt dat ik hier veel zelfvertrouwen van ga krijgen. Zelfstanding leven, alles zelf doen, niet meer achter de schouders van je ouders staan.
Ook heb ik besloten om naar een studentenvereniging te gaan. Ik had ze even gemailt of ik nog lid kon worden en ze zeiden dat ik tijdens een open week daar wel kon komen eten en bekijken of ik lid wilde worden. Maar ik dacht: Ja hallo! Zit ik helemaal in mijn eentje bij vreemde mensen, dus ik mailde haar hoe ik dat moest doen en dat ik in mijn eentje kwam en ze mailde heel lieff terug dat ze mij op de lijst zou zetten en dat ze me dan wel zou herkennen en mij wel zou opvangen. Ze begreep dat het moeilijk voor mij zou zijn om helemaal alleen te komen. Ze zei ook dat de vereniging zo makkelijk is dat iedereen wel een praatje met je komt maken. Ik vind het nog steeds heel eng om erheen te gaan, maar ik denk dat dit een hele goede stap voor mij zou zijn. Dus ik heb zoiets: Ik moet dit doen, of ik het nou eng vind of niet! Ik wil niet mijn hele leven eenzaam blijven.
Ik heb wel vrienden, maar beetje vage vrienden. Er zijn maar weinig mensen die echt in mij gëïnteresseerd zijn.

Nog even voor de jongen 'alleen_op_de_wereld'. Ik denk dus echt wel dat je erover moet praten. Dat is zo belangrijk! Want nu krop je alles op en dat is echt niet goed. En als je familie het weet kunnnen ze er rekening meehouden. Ze kunnen je ermee helpen.
Ik zat de laatste weken al echt niet lekker in mijn vel. Ik had ontzettend het gevoel van: 'Ik kan net zo goed onzichtbaar zijn. Niemand mist mij toch.' Dat gevoel is echt verschrikkelijk. In mijn gezin voel ik me wel thuis, maar mijn broer en zus zijn beiden al bezet en zij hebben iemand waar ze alles tegen kunnen vertellen en dat heb ik dus niet. Dat geeft ook een eenzaam gevoel. Ik ben een soort van 5e wiel in ons gezin. In gesprekken kom ik er gewoon nooit doorheen. Ik had het gevoel dat, omdat ik zo weinig zei ze me saai vonden. Ik kon echt gewoon net zo goed onzichtbaar zijn. En toen opeens op de eerste kerstnacht knapte de bom. Ik heb ontzettend zitten huilen en alles verteld aan mijn familie. Ze vonden het heel goed dat ik het verteld heb. Ze wisten hier namelijk helemaal niks van. Ze houden er nu rekening mee en ze willen me ook echt helpen om dit beter te krijgen. Op oudjaarsavond had ik niks te doen en nu ga ik samen met mijn broer en zijn vriendin naar een feestje. Dus moet ik proberen sociale contacten te maken. Heel spannend, maar ook een goede oefening voor mij. Het zijn ook mensen die veel met muziek bezig zijn. Net als ik, dus ik heb tenminste in ieder geval iets over te praten. Ik voel me nu stukken beter nu ik op kamers ga en nu ik naar de vereniging ga. Maar het blijft toch nog een probleem voor mij.

Mijn probleem lijkt redelijk veel op dat van jullie, het is misschien iets minder erg. Maar sociaal contact loopt bij mij zeker zeer moeizaam. Ik heb niet veel vrienden. Vroeger zat ik er niet erg mee, maar sinds ongeveer een half jaar heb zeker het gevoel dat ik veel dingen mis. Ik ben sinds september aan mijn studie begonnen, dat gaat wel goed, maar ik heb daar nog niet echt iemand leren kennen.
Punt bij mij is, omdat ik vroeger niet echt de behoefte had aan sociale contacten ging ik ze ook veel uit de weg, waardoor ik nu heel moeilijk contact maak met anderen. Ik heb al enkele stappen genomen om dit te verbeteren, ik ben bij twee sportverenigingen gegaan (om mezelf meer tot sociaal contact te dwingen en omdat het leuke sporten zijn natuurlijk), maar ik heb het gevoel dat ik daar ook niet echt contact maak met anderen.
Volgens mij is het minder erg dan bij jullie, ik wordt niet moe van sociale activiteiten, maar ik heb wel de neiging ze uit de weg te gaan, maar ik heb wel behoefte aan sociaal contact. Vroeger miste ik het niet echt, maar ik voel me de laatste tijd toch vaak enigsinds eenzaam. Iemand tips om dit te verbeteren?
Is op kamers gaan misschien een goed idee (ik woon nu nog thuis), volgens mij maak je vanzelf dan wel wat meer contact met anderen (je moet ook wel), ik ben in princiepe van plan om rond augustus op kamers te gaan (als ik een kamer kan vinden), maar misschien kan ik nu al op zoek gaan en misschien over een paar maanden al op kamers gaan?

[ Bericht 12% gewijzigd door Martydekale op 31-12-2004 00:14:20 ]

Ik moet eerlijk zeggen ik heb gister de moed bij elkaar geschraapt en eens alleen naar de disco geweest en het was gezelig

Ik moet zeggen dat ik ook zo'n verlegen persoon ben.

Maar ik dacht jeetje, is het dan niet eens tijd dat we met zijn allen een feestje bouwen dan komt het sociaal contact vanzelf. Iemand nog voorkeur voor een dag?

quote:

Op zondag 2 januari 2005 01:51 schreef JPM01 het volgende:
Ik moet eerlijk zeggen ik heb gister de moed bij elkaar geschraapt en eens alleen naar de disco geweest en het was gezelig

Goed bezig.

Hoe ben je de avond doorgekomen? Mensen leren kennen, beetje staan dansen, of wat..?

quote:

Op zondag 2 januari 2005 15:17 schreef BrauN het volgende:

[..]

Goed bezig.

Hoe ben je de avond doorgekomen? Mensen leren kennen, beetje staan dansen, of wat..?

ik ben er gewoon heen gelopen, geld gepint, er waren wat collega's daar mee staan praten en zo is het balletje verder gaan rollen.

toktoktok, ik herken me 100% in jou. Als ik morgen thuis ben zal ik ook ff reageren als k t nie vergeet :$

He heb dit topic aandachtig doorgelezen en dit is gewoon voor mij het enige waarom ik me niet zo gelukkig voel, (de rest gaat allemaal super behalve dat ik een beetje geisoleerd leef - werk voor mezelf , woon in een gehucht van ons kent ons en we willen geen vreemden kennen)
dus ik moet het keihard forceren en mezelf openbreken en niet van 100% confirmation hebben

maar ik weet wel wat dingetjes en heb er goed over nagedacht,
het lijkt mij supercool om hier met 2 tot 4 mensen wat af te spreken een keertje onder een hapje eten
dat praat makkelijk, de waarheid zit van binnen en het moet zelf naar buiten komen, misschien kunnen we mekaar erbij helpen , want ik heb daar ook een beetje hulp bij nodig!

mvg Rene

quote:

Op zondag 2 januari 2005 13:17 schreef flipster het volgende:
Maar ik dacht jeetje, is het dan niet eens tijd dat we met zijn allen een feestje bouwen dan komt het sociaal contact vanzelf. Iemand nog voorkeur voor een dag?

Mjah leuk idee, niet realiseerbaar.

quote:

Op donderdag 30 december 2004 23:18 schreef Martydekale het volgende:
Is op kamers gaan misschien een goed idee (ik woon nu nog thuis), volgens mij maak je vanzelf dan wel wat meer contact met anderen (je moet ook wel), ik ben in princiepe van plan om rond augustus op kamers te gaan (als ik een kamer kan vinden), maar misschien kan ik nu al op zoek gaan en misschien over een paar maanden al op kamers gaan?

Voor mij helpt het redelijk tot nu toe. Ik ben sinds een week op kamers gegaan puur om er vanaf te komen. Time will tell..

quote:

Op zondag 2 januari 2005 23:59 schreef RaGNaRoK-GoaT het volgende:
maar ik weet wel wat dingetjes en heb er goed over nagedacht,
het lijkt mij supercool om hier met 2 tot 4 mensen wat af te spreken een keertje onder een hapje eten
dat praat makkelijk, de waarheid zit van binnen en het moet zelf naar buiten komen, misschien kunnen we mekaar erbij helpen , want ik heb daar ook een beetje hulp bij nodig!

* Heel erg mee eens!

Alleen_op_de_wereld, jij bent echt NIET alleen op de wereld. Er zijn ZO veel mensen die met hetzelfde probleem zitten als jij. Ik zelf ook. Misschien wel in wat mindere mate, maar toch. Er over praten met bijv. een psycholoog helpt. Ik heb dat zelf ook net een half jaar gedaan en het heeft mij erg veel geholpen in de zin van: Ik heb een goed beeld gekregen van de realiteit en wat anderen -daadwerkelijk- van mij vinden. Ook heb ik kunnen leren hoe je jezelf goed kunt afleiden van het piekeren e.d.

Praten over msn o.i.d. vind ik ook veel gemakklelijker dan in het echt. Maar door dat meer te doen zonder je jezelf ook meer af merk ik. Zoals jij je beleveniswereld beschrijft in je verhaal, zo zie ik ook de mijne.

Iedereen zou mensen met deze problemen gewoon meer aandacht moeten geven, TE vaak denkt men aan zichzelf aan niet aan anderen die het moeilijk (met zichzelf evt) hebben.

-Stijn

Als je wel over MSN ofzo makkelijk praat... dan praat je eigenlijk net zo makkelijk IRL.

Het enige probleem is het aanspreken van iemand IRL, op MSN klik je op iemand en kan je beginnen, IRL ben je waarschijnlijk te verlegen om iemand aan te spreken of die iemand is al met iemand anders aan het praten/met iets bezig, dan wordt het lastig.

quote:

Op dinsdag 4 januari 2005 03:43 schreef The-Sorcerer het volgende:
Als je wel over MSN ofzo makkelijk praat... dan praat je eigenlijk net zo makkelijk IRL.

Het enige probleem is het aanspreken van iemand IRL, op MSN klik je op iemand en kan je beginnen, IRL ben je waarschijnlijk te verlegen om iemand aan te spreken of die iemand is al met iemand anders aan het praten/met iets bezig, dan wordt het lastig.

Over msn gaat het wel iets makkelijker, maar ik geef toe dat inderdaad het grootste probleem is iemand aanspreken. Ik doe dat heel weinig (te weinig naar mijn mening), ik ken daardoor ook weinig mensen en heb niet echt een sociaal leven. Iemand tips om daar over heen te komen.

Tips als gewoon iemand aanspreken, heb ik niets aan.

quote:

Op dinsdag 4 januari 2005 03:43 schreef The-Sorcerer het volgende:
Als je wel over MSN ofzo makkelijk praat... dan praat je eigenlijk net zo makkelijk IRL.

Het enige probleem is het aanspreken van iemand IRL, op MSN klik je op iemand en kan je beginnen, IRL ben je waarschijnlijk te verlegen om iemand aan te spreken of die iemand is al met iemand anders aan het praten/met iets bezig, dan wordt het lastig.

MSN is toch wel veel makkelijker. Ik spreek mensen op msn waar ik IRL toch niet zomaar een gesprekje mee aanknoop

quote:

Op dinsdag 4 januari 2005 03:43 schreef The-Sorcerer het volgende:
Als je wel over MSN ofzo makkelijk praat... dan praat je eigenlijk net zo makkelijk IRL.

Het enige probleem is het aanspreken van iemand IRL, op MSN klik je op iemand en kan je beginnen, IRL ben je waarschijnlijk te verlegen om iemand aan te spreken of die iemand is al met iemand anders aan het praten/met iets bezig, dan wordt het lastig.

Ben ik het niet mee eens. op msn praat ik wel makkelijk. ik kan rustig nadenken over een antwoord en geef ik gewoon 5 min later antwoord als dat nodig is.

In irl is het zo dat ik dan het gevoel heb dat er op me gewacht word, dat mensen het irritant vinden als ik niet weet wat ik moet zeggen. nee ik heb geen faalangst of iets dergelijks. eerlijk gezegd weet ik ook wel wat ik moet zeggen ik weet 100.000 dingen die ik kan zeggen, maar welke van die 100.000 moet ik kiezen? Het komt er gewoon niet uit. ingewikkeld en irritant voor mij en mijn omgeving.

Ik was (en gedeeltelijk ben ik dat nog steeds) ook een verlegen figuur. Dat is een beetje veranderd toen ik toneel ben gaan spelen. Ik kreeg meer zelfvertrouwen, meer schijt aan anderen en soms ook een grotere bek. Werd wat vlotter in contact maken en opzich zit het nu helemaal goed met me op dat gebied.

Is een tip: Mocht je er dus mee willen leren omgaan, toneelspelen of acteertrainingen helpen je veel verlegenheid te overwinnen.

Ik ken je probleem.
Ik ben 16. En op de middelbare school had ik een vertrouwens persoon waar ik goed mee kon praten. En dat hielp wel redelijk goed. En nu ik die niet meer heb. Weer verkeerd gaat.

1ste en 2de jaar waren niet zulke leuke jaren. Vanaf het 3de jaar kreeg ik een klein vrienden groep. En daar zat een meisje in waar ik goed mee kon opschieten, karakter enzo. Maar op het moment heb ik ook geen vrienden meer eigenlijk. Ik zit veel op msn, en heb daar dan wel één goeie vriend. Maar die woont redelijk ver weg enzo. En daarbij komt ook nog eens dat ik erg verlegen ben. En als ik dus bij iemand ben geweest. Waar ik dus niet veel heb gezegt, ga ik me down voelen.

En nu op mijn nieuwe school gaat het weer van begin af aan. Weer buitengesloten worden.
Terwijl ik wel vaak probeeer om meer te zeggen enzo.
Maar dat het toch niet helemaal wil. In een groep waar veel mensen zijn die ik niet ken, voel ik me ook niet op mijn gemak.

quote:

Op vrijdag 7 januari 2005 11:56 schreef eSteve het volgende:

[..]

Ben ik het niet mee eens. op msn praat ik wel makkelijk. ik kan rustig nadenken over een antwoord en geef ik gewoon 5 min later antwoord als dat nodig is.

In irl is het zo dat ik dan het gevoel heb dat er op me gewacht word, dat mensen het irritant vinden als ik niet weet wat ik moet zeggen. nee ik heb geen faalangst of iets dergelijks. eerlijk gezegd weet ik ook wel wat ik moet zeggen ik weet 100.000 dingen die ik kan zeggen, maar welke van die 100.000 moet ik kiezen? Het komt er gewoon niet uit. ingewikkeld en irritant voor mij en mijn omgeving.

Vaak moet je ook niet denken als je praat. Gewoon wat je te binnen schiet zeg je. Al zeg je 100.000 dingen, dat is iig beter dan niks . En misschien zeg je een keer wat doms, dan lach je erbij alsof het als een slechte grap bedoeld is.

Ik heb vaak problemen om mensen aan te spreken.. vooral als het in een groepje is, dan kom ik er vaak moeizaam tussen (of erg geforceerd). over MSN heb ik een hele grote sociale kring op zich, en mensen die ik wat beter ken kan ik op zich ook wel goed mee praten, maar echt vrienden maak ik de laatste tijd niet.. Tis een beetje dat ik door wat problemen met m'n vorige vriendenclubje, ik wat paranoia ben geworden.. Alsof iemand zo maar achter om rug lelijke dingen over me zou willen zeggen enzo.. Wat op zich inhoudt dat als ik in bijv een klaslokaal, of andere gelegenheen zit, ik letterlijk bijna alle gesprekken volg, en vervolgens raar word aangekeken, als ik me meng (bijv omdat er iets ergens gezegd word wat mij aanspreekt).

2e probleem is dat ik graag m'n vriendenclub wil uitbreiden. op zich geen probleem, zolang er dingen zijn waardoor ik nieuwe mensen ontmoet. Maar de laatste tijd heb ik dat niet echt. en ik zou weleens uit willen gaan (dat doe ik vrij weinig..), maar om alleen te gaan.. tja.. ik weet niet wat ik daar mee aan moet...

quote:

Op zondag 9 januari 2005 21:55 schreef Bensel het volgende:
Ik heb vaak problemen om mensen aan te spreken.. vooral als het in een groepje is, dan kom ik er vaak moeizaam tussen (of erg geforceerd). over MSN heb ik een hele grote sociale kring op zich, en mensen die ik wat beter ken kan ik op zich ook wel goed mee praten, maar echt vrienden maak ik de laatste tijd niet.. Tis een beetje dat ik door wat problemen met m'n vorige vriendenclubje, ik wat paranoia ben geworden.. Alsof iemand zo maar achter om rug lelijke dingen over me zou willen zeggen enzo.. Wat op zich inhoudt dat als ik in bijv een klaslokaal, of andere gelegenheen zit, ik letterlijk bijna alle gesprekken volg, en vervolgens raar word aangekeken, als ik me meng (bijv omdat er iets ergens gezegd word wat mij aanspreekt).

2e probleem is dat ik graag m'n vriendenclub wil uitbreiden. op zich geen probleem, zolang er dingen zijn waardoor ik nieuwe mensen ontmoet. Maar de laatste tijd heb ik dat niet echt. en ik zou weleens uit willen gaan (dat doe ik vrij weinig..), maar om alleen te gaan.. tja.. ik weet niet wat ik daar mee aan moet...

Bensel, dit had mijn tekst kunnen zijn! I know what it's like... En dan nog drummen in vrije tijd.. das dan weer wat positiefs he?

word lid van www.verlegenmensen.nl misschien helpt het ?

Dat zei ik ook al...maja dat is toch alleen maar lachwekkend...tja dan kom je ook nergens, negatief denken..

Tis n ou ook weer meteen zo dat ik hlp zoek.. ht gaat de laatste tijd al weer beter, al zijn er nog steeds van die pijnlijke momenten

quote:

Op zondag 12 december 2004 01:16 schreef Teese het volgende:
Je moet bij een studentenvereniging gaan, helpt echt.

Nee! De TS verdient het écht niet om kakker te worden.

quote:

Op donderdag 13 januari 2005 09:52 schreef VOLVOMEISTER het volgende:

[..]

Nee! De TS verdient het écht niet om kakker te worden.

dat wens ik idd /niemand/ toe.

Ik herken deze verhalen ook heel goed. vroeger was ik ook altijd een stille die heel moeilijk mensen aansprak maar toch had ik wel redelijk wat vrienden. echter op mijn 23e kreeg ik voor het eerst van mijn leven een vriendin (die toevallig de ex van mijn beste vriend was). Hier waren mijn vrienden niet blij mee en die ben ik allemaal kwijt geraakt. Na 3 jaar raakte het uit met mijn vriendin. Inmiddels ben ik 30 en zit ik inmiddels al meer dan 3 jaar opgesloten in een wereldje van overdag werken en savonds alleen achter de computer zitten. de weekenden zijn helemaal een hel. niet door te komen als je helemaal alleen bent.
het gekke is dat ik op het werk wel heel sociaal ben, ik kan hier goed met iedereen opschieten en praatjes maken. het probleem zit er vaak in om dit soort praatjes naar een persoonlijker niveau te brengen en dus niet maar steeds op de oppervlakte te blijven.
pas geleden een hele mooie meid op het werk ontmoet, en hier kan ik om een of andere reden wel heel makkelijk over persoonlijke dingen mee praten. echter, zij vond mij ook wel leuk maar vond dat ik te veel problemen had om een echte vriendschap mee te beginnen.
het lijkt dus een vicieuze cirkel. moeilijk contact kunnen maken en dan ook nog mensen afschrikken met je eenzaamheid.
als ik kijk naar leeftijdsgenoten, die zijn of getrouwd of zelfs kinderen en anders wonen ze wel samen. ik kan alleen maar met weemoed terug kijken op die ene vriendin die ik ooit heb gehad.

quote:

Op maandag 18 april 2005 14:56 schreef Interpol-Maastricht- het volgende:
Ik herken deze verhalen ook heel goed. vroeger was ik ook altijd een stille die heel moeilijk mensen aansprak maar toch had ik wel redelijk wat vrienden. echter op mijn 23e kreeg ik voor het eerst van mijn leven een vriendin (die toevallig de ex van mijn beste vriend was). Hier waren mijn vrienden niet blij mee en die ben ik allemaal kwijt geraakt. Na 3 jaar raakte het uit met mijn vriendin. Inmiddels ben ik 30 en zit ik inmiddels al meer dan 3 jaar opgesloten in een wereldje van overdag werken en savonds alleen achter de computer zitten. de weekenden zijn helemaal een hel. niet door te komen als je helemaal alleen bent.
het gekke is dat ik op het werk wel heel sociaal ben, ik kan hier goed met iedereen opschieten en praatjes maken. het probleem zit er vaak in om dit soort praatjes naar een persoonlijker niveau te brengen en dus niet maar steeds op de oppervlakte te blijven.
pas geleden een hele mooie meid op het werk ontmoet, en hier kan ik om een of andere reden wel heel makkelijk over persoonlijke dingen mee praten. echter, zij vond mij ook wel leuk maar vond dat ik te veel problemen had om een echte vriendschap mee te beginnen.
het lijkt dus een vicieuze cirkel. moeilijk contact kunnen maken en dan ook nog mensen afschrikken met je eenzaamheid.
als ik kijk naar leeftijdsgenoten, die zijn of getrouwd of zelfs kinderen en anders wonen ze wel samen. ik kan alleen maar met weemoed terug kijken op die ene vriendin die ik ooit heb gehad.

Koop een dikke sportwagen (persoonlijk voorkeur: Honda s2000 ), zodat je in de weekeinde wat te doen hebt. tevens kom je op plaatsen waar je nooit geweest bent en mogelijkheden hebt om mensen te ontmoeten. achter je computer doe je dat sowieso niet, en met een leuke auto kan je nog lol hebben ook.

ALs je enthausiast raakt over iets, hier bv je auto, hoef je niet meer te denken aan je problemen en raak je automatisch niet zo verbitterd. kijk eens terug in je leven wanneer je het voor het eerst helemaal enthausiast over iets was. had je toen meer of minder problemen dan nu?
En enthausiame toevoegen in je omgeving kan ook positief effect hebben. mensen denken dan;

A) je blaat te veel over je auto, maar iedereen weet je bent. andere mensen praten over jou en af en toe komen ze naar je toevan; hey, jij bent toch die gozer met die auto?

B) andere mensen worden ook enthausiast van jouw enthausiasme, je bent opeens minder saai.

Natuurlijk hoef je liefde niet voor een auto te zijn, kan ook een sport zijn, iig iets wat je leuk vindt. Iets met dieren ? Doe dan vrijwillgers werk in een asiel of zo.

ik ga nu via school een cursus volgen

quote:

Op maandag 18 april 2005 14:56 schreef Interpol-Maastricht- het volgende:

het lijkt dus een vicieuze cirkel. moeilijk contact kunnen maken en dan ook nog mensen afschrikken met je eenzaamheid.
als ik kijk naar leeftijdsgenoten, die zijn of getrouwd of zelfs kinderen en anders wonen ze wel samen. ik kan alleen maar met weemoed terug kijken op die ene vriendin die ik ooit heb gehad.

Je kunt voornamelijk blijven kijken naar anderen en jezelf beklagen om wat je niet hebt, maar dat is meestal gewoon een vorm van 'jezelf gemakkelijk voelen in je onvrede' ...
oftewel je eigen ongelukkigheid biedt je een zekerheid en veiligheid, daar uit te breken zou dan opeens ook betekenen dat je misschien ook met je eigen onzekerheid geconfronteerd kunt worden ...

Neem voor jezelf heel duidelik de keuze wat je wilt, ben je met je eenzame leven gelukkig (wat best kan zijn, een eenzaam leven heeft ook wel degelijk voordelen: het irrationalisme van sociale contacten kan soms een kwelling zijn) of wil je er wel aan ontvluchten, en als je die laatste keuze neemt, dan moet jij zelf ook gericht actie daarop ondernemen: niet wachten op iemand anders die je zou moeten komen 'redden' uit je eenzaamheid (wat juist velen zal afschrikken)

Ik wilde toen ik naar de universiteit ging beter worden in de sociale omgang en meer vrienden maken. Tot dan toe had ik maar 1 vriend waarmee ik omging .Voor de rest zat ik vooral achter de computer binnen.
Echter door mijn onzekerheid is het nooit gelukt om me bij 1 van de groepjes aan te sluiten. Ben met 2 gozers bevriend en de rest zijn hooguit kennisen. Goede vriendschappen zijn er niet ontstaan. Nu ik aan het afstuderen ben en doordeweeks op een kamertje zit met iemand waar het ook niet echt lukt om contact mee te leggen wordt ik redelijk depri. Ik baal ervan dat ik tot nu toe nog alleen 1 goede vriend heb, en daarnaast een iets van 4 vrienden die ik slechts af en toe zie als we gaan poolen oid en niet makkelijk mee praat.
Daarnaast heb ik de erg storende neiging om al snel het idee te hebben dat mensen me niet mogen of iig geen zin hebben in een gesprek met me. Vooral bij degenen die een sterk karakter hebben en die ik een tijd niet gezien heb. Maar ik heb het zelfs bij mijn vrienden in lichte mate. Van te voren maak ik me vaak druk of het wel gezellig zal zijn.
Het liefste zou ik een groep goede vrienden willen hebben waar ik makkelijk mee kan praten. Maar ik heb mijn kans op de universiteit verknald

quote:

Op donderdag 21 april 2005 19:08 schreef cyber_rebel het volgende:
...

Cyber_rebel; ik kan me echt voor 100% vinden in jou. Wat mij wel tof lijkt is misschien 'n keer ergens afspreken met meer mensen die hier last van hebben?

Meeting is best een goed idee. Kan niet beloven dat ik ook kom, maar zou het wel overwegen. Of we gaan gezellig naar de single meeting

tvp; moet hier toch weer eens reageren....geloof dat ik helemaal in het begin al eens gereageerd had en ik ben toch wel (positief) veranderd sinds die tijd moet ik zeggen, alleen val ik om het minste of geringste weer terug

maar daarover morgen meer....

Met een drankje op gaat het zoveel makkelijker

quote:

Het is een misvatting dat deze alleen toegediend worden aan mensen die werkelijk depressief zijn, sterker nog, ik vermoed dat het aantal mensen dat deze medicijnen slikt vanwege depressie kleiner is dan het aantal mensen die het slikt om andere redenen.

Misschien ben ik wel teveel anti pillen maar het lijkt me toch echt geen goede zaak als half Nederland aan de anti-depressiva gaat. Het lijkt me dat je daar heel kieskeurig op moet zijn

Alle tievus nog aan toe :/, het leek wel of ik naar geschreven verhalen van mezelf keek. Damn wat veel overeenkomsten :x. Ben zelf ook een kneus in sociale contacten, zo een 'stumperd' ;[ geen flauw idee wat ik er aan moet doen. GGZ enzo waar ik bij zit helpt soms wel, maar ja, niet altijd. Op school ben ik altijd mijn eigen gang gegaan, zelf gedaan waar ik zin in had en stond niet echt open voor sociaal contact, waarom? ik weet het niet. Vond het altijd zo jammer dat ik op bepaalde momenten me klep hield. En als iemand me vroeg om ergens heen te gaan dat weigerde want wist niet zeker of ik het leuk zou vinden, plus het feit om bij zoveel vreemde mensen plots te zijn. 'rilt al bij de gedachte' Het frapante is dat toen ik ging werken, ik weer zoals op school, makkelijk geaccepteerd word. Niet pispaal ofzo, ze respecteren me wel om keuzes dat ik net doe ik of savonds etc nooit weg wil terwijl ik dat wel wil, maar op 1 of andere manier durf ik dat niet.

Ik heb het ook lange tijd gehad, maar het gaat nu wel lekker de laatste tijd. Je moet gewoon op mensen afstappen en gewoon een opmerking maken over iets waaraan je zomaar denkt. Bij mij werkt het, en dan praten ze meestal wel mee als het leuke mensen zijn.

Ik heb nog steeds last van hetzelfde probleem,

quote:

Op maandag 27 juni 2005 16:10 schreef tokx3 het volgende:
Ik heb nog steeds last van hetzelfde probleem,

ach gut..., nog steeds ...?
en wat heb je er in de tussentijd dan zelf aan gedaan? Ben je al een keertje 'naar buiten gegaan' en heb je contact met anderen opgezocht, ook al voel je je er ongemakkelijk bij?

quote:

Op maandag 27 juni 2005 16:18 schreef RM-rf het volgende:

[..]

ach gut..., nog steeds ...?
en wat heb je er in de tussentijd dan zelf aan gedaan? Ben je al een keertje 'naar buiten gegaan' en heb je contact met anderen opgezocht, ook al voel je je er ongemakkelijk bij?

ja.. , ik ben er depressief van.

Ik zal later wel een uitgebreidere post maken

quote:

Op zaterdag 11 december 2004 23:59 schreef Sport_Life het volgende:
Ga sporten, ga een muziek instrument spelen, etc. Als je een leuke hobby hebt kun je daar vast uuuuuuuuren over praten met iedereen.. Anders wel met sportgenoten/teamgenoten (dat laatste zal wat lastig worden ivm groepsangst met een sport wat je met 2 mensen doet werkt dat wel).

Je zult vast een paar keer keihard op je bek gaan in een gesprek.. maar dat gebeurt iedereen en als het je gebeurt dan ben je dat de volgende dag toch weer vergeten.. en je gesprekspartner al helemaal.
Dus FUCK IT en its your life, doe wat je leuk vindt en trek niks aan van anderen. Gewoon jezelf zijn!

Succes!

Ik denk niet dat het zo simpel is. TS houdt niet van mensen, en ik vermoed dat hij ook niet van zichzelf houdt.

Dan kun je proberen om jezelf te veranderen, maar je kunt ook proberen jezelf te accepteren, en van jezelf te houden. Al dan niet met professionele hulp. Want dat kun je zeker wel leren, en de juiste persoon kan je misschien dat inzicht geven.

Niet op jezelf letten, de aandacht vestigen op de ander zou misschien uitkomst kunnen bieden. Inplaats van introvert, extravert worden. De aandacht vestigen naar buiten dus en niet naar binnen.

even een update van mezelf

De laatste tijd is het steeds wat erger geworden, ik werd steeds zenuwachtiger en nerveuzer in sociale situaties.
Zo erg dat ik echt alles vermijden ging. Ik heb wel geprobeerd om mezelf te dwingen "sociale activiteiten"te ondernemen, zoals uitgaan etc.
Maar toch blijf ik dat heel erg ongemakkelijk vinden, en vind ik het echt eng.
Door dit hele gedoe heb ik geen studie meer en geen werk meer, en daardoor heb ik totaal geen 'toekomst beeld" meer, wat me weer erg depressief maakt
Want hoe kom ik hier uit?
Soms voel ik me eventjes beter,maar ookal krijg ik maar een klein beetje kritiek van mensen stort ik weer helemaal in.

Ook wordt ik ontzettend zenuwachtig voor dagelijkse dingen als booschappen doen ofzo, ik heb daar geen probleem mee maar toch heb ik een soort spanning die niet normaal is.
Ik weet ook niet of ik ooit nog wel naar school ga, puur omdat ik dan elke dag met een groep mensen in een lokaal moet zitten, en me dat enorm veel stress oplevert.

Van de ene kant denk ik , Het komt goed, het gaat allemaal langzaam beter.
Maar eigenlijk is dat niet zo.. ik blijf "hangen"in een pebaalde angst, me leven staat stil
En dat duurt al te lang eigenlijk, Ik wil een soort plan voormezelf hebben hoe ik dit ga oplossen/overwinnen , Het is echt zonde van me tijd! Maar ik kom er niet uit,
En des te langer dit duurt , des te erger het allemaal wordt. Ik wordt steeds minder sociaal en steeds meer dingen gaan problemen voor me worden.
Het moet nu echt stoppen!
Ik wil me gewoon ontspannen kunnen voelen in bijzijn van andere mensen, Ik weet ook niet meer hoe ik nou precies moet omgaan met andere, of wat ik op een bepaald moment slim is om te zeggen.
Ik denk ook geheel met me verstand, alles weeg ik af , ik bekijk alles vanuit elk opzicht voordat ik iets onderneem of zeg.

Misschien dat andere mensen dit herkennen en hun verhaal kunnen vertellen,

Hoi! Ik heb hier al eens eerder gereageerd, en ik herken dus heel veel van wat je verteld!

Zelf ga ik volgend schooljaar aan een studie beginnen, en ik zie er echt tegenop. Ik ben bang dat wanneer het niet goed gaat in het begin, ik het al verpest heb voor de rest van die tijd daar, qua sociale contacten dan. Maar toch ga ik mezelf dwingen om er echt naar toe te gaan, want ik moet er niet aan denken om thuis te moeten zitten. Wat jij nu dus wel hebt Zelf heb ik ook nog geen werk hierdoor, heb wel gezocht en laatst een sollicitatiegesprek gehad, maar dat ging niet bepaald goed. Toch zou ik echt willen gaan werken, dan doe ik tenminste iets, en ja ik moet natuurlijk ook geld hebben voor mijn studie.

Maar ook ik heb eigenlijk geen beeld meer van de toekomst.... ik hoop zo dat ik mensen tegenkom met wie het klikt en die niet gelijk hun oordeel klaar hebben (omdat ik bijvoorbeeld niet hou van uitgaan, en de mensen die ik nu ken lijken uitgaan wel het belangrijkste te vinden wat er is (in een discotheek))

Maar jij bent dus gestopt met je studie en werk vanwege je problemen? Dat lijkt me echt erg, maar ik kan het me ook wel ergens voorstellen.. als het echt niet meer gaat.
Maar dan zou ik je toch echt aanraden professionele hulp te gaan zoeken.... Ik kan me nog herinneren dat je een keer zei dat je dit niet wilde of waarschijnlijk nooit zou doen, maar als je er zelf echt niet meer uitkomt lijkt het me toch best goed om het toch eens te proberen. Je hebt immers niets te verliezen. Je wilt toch niet voor altijd op deze manier blijven leven?
Maar goed, de keus is natuurlijk aan jou, je kunt er ook wel alleen uitkomen natuurlijk maar je zegt zelf dat het steeds slechter met je gaat en dat is natuurlijk ook niet de bedoeling.

Zelf ben ik nog steeds in therapie. Het heeft nog niet echt veel geholpen, maar ik merk wel dat ik er steeds beter over kan praten en dat is tenminste een begin denk ik maar

Zoals Santjuh als een beetje duidelijk maakt: je moet het zelf wel willen. Dus jezelf er 100% voor inzetten is zeker nodig anders heeft het totaal geen nut om ook maar te hopen dat het ooit goed gaat komen.

Je start-post dateert van december vorig jaar. Als ik in die periode ook een topic geopend zou hebben, zou die voor 95% dezelfde tekst bevatten als jou post. Want dat was precies de maand waarin ik zelf naar de dokter ging met vrijwel hetzelfde probleem. Die dokter stuurde mij naar maatschappelijk werk en uiteindelijk kwam ik bij altrecht(riag) terecht.

Een van de dingen die een hulpverlener (psycholoog e.d.) niet heeft is een toverstafje waarmee hij al je wensen kan vervullen. Hij kan je hooguit helpen en ondersteunen. Dus verwacht geen wonderen. Maar hulp + steun + 100% inzet van jezelf kan mischien leiden tot...

En zoals anderen al zeiden, het kan mischien wel 5 jaar duren voordat je je doel hebt bereikt. (en dan nog is mischien niet alles 100% perfect) Maar zonder die 100% inzet en motivatie kom je er zeker niet.

Weetje wat overigens ook een hele goede is. Probeer eens te glimlachen naar iemand waar je perongelijk oogcontact mee hebt. Je zal zien, dat als diegene dan ook terug glimlacht, dat je jezelf weer helemaal vrolijk voelt worden. En eigenlijk moet je dan maar bedenken dat alles wbt het sociale gebeuren zo simpel werkt. Anderen zijn eigenlijk een spiegel van jezelf.

Ik herken grotendeels mezelf terug in jouw verhaal,bijna alles waar jij moeite mee hebt, en de gevoelens die je uitspreekt. Mijns insziens ben je al op de goede weg door het uit te spreken, ook al is dat dan op het forum. Heb ik zelf ook gedaan, op deze manier, maar ook direct naar mensen toe, en ja, dat was/is in mijn geval ook zeer moeilijk.
Ik denk dat het iig heel belangrijk is om eerlijk tegenover jezelf te zijn en te accepteren dat je nou eenmaal moeite met bepaalde dingen hebt. Het maakt jou echt niet minder als mens. Afhankelijk van de situatie waar ik me in bevind (werk/uitje met vrienden etc ) geef ik wanneer de situatie zich voordoet meteen aan dat ik moeite heb daarmee. Dat werkt voor mij behoorlijk bevrijdend, dan blijf ik er iig niet mee rondlopen en me druk maken wat ''anderen'' wel niet over mij denken, want zoals je weet...daar wordt je echt niet beter van. Als men mij niet wil accepteren zoals ik ben, dan donderen ze maar op!. Zij hebben dan toch ook lak aan mij?! Dan maak ik me echt niet meer druk om wat zij denken, zonde van m'n tijd en energie. Bovendien zegt dat dan meer over hun dan over mij, of jou in dit geval.
Als ik jou was zou ik het iig niet proberen te verbergen, meestal merkt men het toch wel op, en jij wordt er zeker niet beter van. Maar goed, hoe dan ook wens ik je veel sterkte toe, en als je wat wilt vragen of en/of mijn ervaringen wilt weten vraag het gerust!
Bedenk wel: nobody is perfect, iedereen heeft wel iets, dus niemand heeft het recht om jou ( of ieder ander ) af te zeiken! Anyways, dat is mijn mening. grt

Okee mijn beurt..

Ik heb een contactstoornis.. dus dat zegt al genoeg

gelabeld met pdd-nos maar dat boeit me op het moment niet. Ik heb een heel erg slecht inlevingsvermogen in anderen en dat is iets wat me heel erg dwars zit.
Daarmee bedoel ik dus dat ik niet goed consequent kan denken. Als ik iets zo zeg kan ik niet dus niet inschatten hoe de ander dan over me denkt..

Ik kan natuurlijk wel alles gaan vertellen maar daar heb ik om dit tijdstip geen zin in

Ga vanaf nu elke keer als je naar een winkel gaat met een blij gezicht. Kom binnen lopen, beetje achterover geleund en ga dingen doen als:

"He man alles goed, drukke dag?"
"blablabla"
"ok tof blabla"
"ok"
"mazzel"

Als jij dit elke dag gaat doen, dus echt overal terassjes, supermarkt en winkels dan ben je er echt zo van af. Plus dat je veel positieve respons krijgt.

Dit zijn gewoon MUST HAVE dingen, die je nodig hebt, zowel in je carierre als in je prive leven. Doe het gewoon en het komt goed

Succes.

Ik heb eigenlijk een beetje hetzelfde. Ik ben ook stil en terug getrokken.
Dit komt waarschijnlijk omdat ik 2x voor geruime tijd in een ziekenhuis heb gelegen, en ook in de eerste 2 jaar van het VWO ben gepest, hierdoor ben ik een beetje pessimistisch geworden, en heb ik last van vooroordelen die vaak nergens op slaan. Ook ben ik hierdoor stiller geworden, en ook al wil ik wel met mensen praten, weet ik vaak totaal geen onderwerpen om over te beginnen.
Nu heb ik het hier uiteindelijk over gehad met mijn mentor omdat het me toch wel dwars zat, en ga ik nu een cursus volgen met behulp van school, in de hoop dat het beter gaat en ik weet waar ik aan kan werken.

quote:

Op vrijdag 22 april 2005 14:45 schreef sitting_elfling het volgende:
Alle tievus nog aan toe :/, het leek wel of ik naar geschreven verhalen van mezelf keek. Damn wat veel overeenkomsten :x. Ben zelf ook een kneus in sociale contacten, zo een 'stumperd' ;[ geen flauw idee wat ik er aan moet doen. GGZ enzo waar ik bij zit helpt soms wel, maar ja, niet altijd. Op school ben ik altijd mijn eigen gang gegaan, zelf gedaan waar ik zin in had en stond niet echt open voor sociaal contact, waarom? ik weet het niet. Vond het altijd zo jammer dat ik op bepaalde momenten me klep hield. En als iemand me vroeg om ergens heen te gaan dat weigerde want wist niet zeker of ik het leuk zou vinden, plus het feit om bij zoveel vreemde mensen plots te zijn. 'rilt al bij de gedachte' Het frapante is dat toen ik ging werken, ik weer zoals op school, makkelijk geaccepteerd word. Niet pispaal ofzo, ze respecteren me wel om keuzes dat ik net doe ik of savonds etc nooit weg wil terwijl ik dat wel wil, maar op 1 of andere manier durf ik dat niet.

Heb ik ook een tijdje gehad. Had ook geen zin om ergens heen te gaan bang dat ik het niet leuk vond, altijd wel een uitvlugt zoals verjaardagsfeest=saai, ken niemand of terrasje/disco ja druk en die harde muziek etc. Maar als ik dan toch een keer mee ging dan had ik meestal wel de avond van mijn leven. Je had dan wel altijd een groepje mensen die ergens over aan het praten waren waarover je kon meepraten en naargelang de avond vorderde groeide de gesprekken. Je hoeft niet de eerste te zijn die wat zegt, wacht je tijd een beetje af als je echt zo verlegen ben of niet weet wat je moet zeggen.

Het zijn nu je collega's en geen volledige vreemde dus, daar weet je zeker het een en ander wel van zoals hobbies etc. vraag daar gewoon eens wat over (ook al interesseert het je niet) je bent wel een gesprek op gang aan het brengen.
Ga gewoon eens gezellig mee ook al denk je dat het saai wordt je zou nog wel eens verrast kunnen zijn en als het echt niet bevalt dan laat je het de volgende keer gewoon.

We maken ook wel eens vaker uitstapjes met collega's en daar zijn ook meestal een paar mensen bij die een stiller en meer op de achtergrond zijn, meestal ga ik gewoon een gesprekje aan met die mensen om ze wat losser te krijgen en als de dag/nacht vordert dan zie je dat ze met meer collega's aan het praten zijn.

[ Bericht 7% gewijzigd door whacky op 04-07-2006 00:19:15 ]

Ga sporten.
Is goed voor je en ook voor je zelfvertrouwen, en op de portclub/fitnessclub kan je ook vast wel spontaan een praatje aanknopen met iemand.

Begin met jezelf kleine doelen te stellen; zoals toch boodschappen doen ookal heb je helemaal geen zin.

Ik herken het wel. Ik ben ook voor een groot deel van mijn schooltijd gepest en psychisch afgebroken, wat begon op de basisschool, en zich voortzette tot ver in de middelbare school. De bagage had ik meegenomen van de basisschooltijd waarin in psychisch en lichamelijk afgebeuld werd, waarna ik een makkelijk slachtoffer werd op een vervolgopleiding. Raakte alle zelfvertrouwen en vertrouwen in anderen kwijt; conclusie: in mezelf gekeerd en sociaal een nul.

Goed, ik ben nu 28, vind dergelijke sociale bezigheden nog steeds erg moeilijk, maar omdat ik het in de jaren ervoor zo vaak vermeden heb voel ik dat ik zo-ontzettend-veel gemist heb, en de drang om dat in te halen wordt steeds sterker.

De tips van het "ga sporten, ga op een vereniging" kreeg ik ook veelvuldig te horen- ook op therapie- en er gehoor aan gegeven. Maar dat bleek het niet te zijn voor me. Aansluiting wilde niet zo, contact bleef oppervlakkig of gewoon beroerd. Ik vind het ook meer een soort forcering ipv de oplossing. Een duik in het diepe als je nog niet weet hoe je moet zwemmen.

Wat ik nu bij mezelf merk is dat mijn opstelling veranderd is. Waar ik me vroeger druk maakte om elk klein dingentje van mezelf ben ik er nu een stuk losser in geworden. Ipv focussen op de negatieve aspecten ben ik nu veel meer gefocussed op de positieve dingen. Ik weet niet wat voor mij de verandering in gang heeft gezet, het kostte me in het begin ook veel moeite, maar het begint een tweede natuur te worden. Ik merk dat ik er ook veel opener van word. En de uitstraling van onzekerheid wordt ook minder zodat mensen ook eerder geneigd zijn een gesprek met je te beginnen. Ik zou alleen willen dat me dit zo'n 10 jaar eerder was overkomen, en dat terwijl ik er nog lang niet ben.

Echt een praktische oplossing heb ik dus niet , maar til niet te zwaar aan jezelf. Het klinkt natuurlijk enorm cliche, maar take life easy.

Waarom heb ik dit topic nooit eerder gezien !? In wat toktoktok schrijft kan ik me 98% in terugvinden. Na hier alles doorgelezen te hebben ga ik enkele dingen proberen. Zoals neg. gevoelens te onderdrukken en mezelf dwingen sociaal contact op te zoeken. Ook ga ik aan sport beginnen doen en vakantiewerk zoeken (als dat nog te vinden is ). Ik zal het jullie verwittigen wanneer ik me beter (begin) te voelen.

Groetjes,

Ltd.

quote:

Op dinsdag 28 juni 2005 01:02 schreef tokx3 het volgende:
Ik denk ook geheel met me verstand, alles weeg ik af , ik bekijk alles vanuit elk opzicht voordat ik iets onderneem of zeg.

Verstand? Je laat je juist leiden door en lijden onder irreëele angsten, die je verlammen. Je gaat hier niet zonder professionele hulp uitkomen, maar volgens mij heb ik dat ooit al eens gezegd in een soortgelijk topic van je

Zoals Christine zei: ALCOHOL
Met mate natuurlijk

quote:

Op woensdag 5 juli 2006 10:50 schreef Snurk het volgende:
Zoals Christine zei: ALCOHOL
Met mate natuurlijk

IDd, na 2-3 biertjes word ik heel wat losser, minder stijf in de omgang.. Ik durf meer grapjes te maken, en loop ook veel sneller op mensen af.

Zoals Sigmund Freud zou zeggen: m'n superego is veels te sterk voor m'n ego

(voor de mensen die niet weten wat ik hiermee bedoel: freud had een theorie, dat je persoonlijkhed in 3 delen op te splitsen was, waaronder je ego (die staat voor je dierlijke driften ed) en je superego (die je ego in bedwang houdt)
Als ik bijv droom, valt m'n superego weg, en doe ik dingen die ik helemaal niet zou doen in het echte leven... and I love it

Heel herkenbaar topic.

Heb zelf een hele grote afkeer van sociale situaties. Probleem is dat ik vrij hoge eisen stel aan mijn omgeving. Ik verwacht gewoon constant geprikkeld te worden, en dan ook nog eens op een manier die mij aanstaat en waar ik me goed bij voel.
Oppervlakkige relaties kan ik bijvoorbeeld niet onderhouden. Ik heb een grafhekel aan smalltalk, en heb dan al snel de neiging om weg te gaan, en mezelf te vermaken. Heb daardoor ook amper vrienden, en de paar mensen bij wie ik me wel daadwerkelijk goed voel, spreek ik dan weer weinig.

Kan het prima 'verbergen' (gewoon meepraten, doen alsof ik het naar mn zin heb), maar ondertussen zijn die oppervlakkige relaties zo vervangbaar als de pest. Mensen die mij als 'goede vriend' beschouwen, herken ik amper als ik ze later tegenkom, doordat ik naar mijn gevoel over helemaal niks met ze heb gepraat.
Doordat ik soms vrij 'vaag' overkom (gedachtengangen die in mijn hoofd perfect logisch klinken, maar er totaal niet zinnig uitkomen), moet ik dingen meerdere keren uitleggen, wat zorgt voor flink wat irritatie en alles ook niet veel relaxeter maakt.

Maar ja, heb al min of meer geaccepteerd dat ik een einzelgänger ben. Uiteindelijk kom je vanzelf wel iemand tegen die aansluit op jou verwachtingen, hoe bizar die ook mogen zijn. En dan maakt het weinig uit of je één hele goede vriend hebt, of 20 vrienden met wie je alleen over bier, wijven en voetbal praat, en die je niet terugziet als het minder gaat.

klinkt arrogant.....

quote:

Op woensdag 5 juli 2006 14:43 schreef Snurk het volgende:
klinkt arrogant.....

Nee, zelfkennis.

Ik zou het niet bepaald een positieve eigenschap willen noemen.

ik vraag me af in hoeverre internet nou helpt bij dit soort problemen (of maakt het t erger juist)
(zie ook mn sig)

ik bedoelde met arrogant:

Probleem is dat ik vrij hoge eisen stel aan mijn omgeving. Ik verwacht gewoon constant geprikkeld te worden, en dan ook nog eens op een manier die mij aanstaat en waar ik me goed bij voel.

het is inderdaad zelfkennis. Constant geprikkeld te worden, als je dat zonodig acht, waarom doe je dat zelf dan niet?

Ik herken het veraal van Nosh wel goed. Ik heb het alleen niet geaccepteerd.

Zelf ben ik helemaal niet verlegen. Wel een einzelganger. Ik vind het prima om veel dingen alleen te doen en er zijn maar weinig mensen waarmee ik het echt prettig vind om samen te zijn. Meestal interesseren mensen en gespreken me weinig. Dan zit je dus maar een beetje dom te praten om het praten en dan ben ik veel liever alleen. De enige mensen die me echt interesseren zijn mensen die of echt iets bijzonders te melden hebben, mensen die heel grappig zijn of mensen die heel erg zijn zoals ik zelf en waarmee ik dus heel erg op hetzelfde level zit. O ja, en praten met mooie vrouwen vind ik ook altijd mooi, ook al gaat het nergens over.

Ik vind het zelf eigenlijk best wel een nare eigenschap van mezelf. Ik probeer het wel te veranderen, maar weet niet of het echt kan. Ik wil me namelijk eigenlijk wel met meer mensen kunnen vermaken dan nu het geval is. Af en toe probeer ik dat soort situaties meer naar mijn hand te zetten door hele suffe gespreken zelf "up te spices" met onverwachte vragen of anekdotes. Dat gaat met wisselend succes.

Ik denk trouwens dat bijna iedereen dit heeft in meer of minder mate. Alleen als je wat meer een mainstream en extravert persoon bent, dan is het veel makkelijker om mensen te vinden waarmee je het goed kunt vinden.

En hoe gaat het nu?

Herkenbaar. Ik heb een sociale fobie en heb dus ook moeite met sociaal contact en omgaan met andere mensen. Ik heb in de loop der tijd zoveel mensen van me ''weggepest''.

Sociale contacten zijn sowieso overrated, als je fok maar hebt toch.

in onze maatschappij is het voor iedere jongen en man relatief moeilijk, omdat we oncapabele grondleggers hebben gehad. Van onze religie voornamelijk. Zoals je in m'n sig ziet is daar het grootste deel van mijn opinie in wat we missen en wat we moeten missen. Als je dat doet, en ook nog een paar trucs van de Islam overneemt, dat is wel zo handig want dat is gemaakt om het perfecte sociale systeem te zijn (niet dat dat het is, maar het heeft goeie eigenschappen), dan leef je voorzover ik weet in je potentie, en zal je op een nieuw level leven, en je huidige set problemen redelijk oplossen. Maargoed, dat is als je heel wat stappen hebt gezet in het snappen van de multiculturele samenleving, neem je tijd, en weet dat ik probeer mensen te helpen die wat meer van hun leven proberen te maken, dus je mag vragen stellen per mail. Ik weet wel wat meer dan deze dingen die ik nu zeg hoor, maar dit zijn de belangrijkste (en misschien de minst geloofbare).

Om ook maar mee te praten in dit topic, ik herken me ook in ts en reaguurders hier.

Ik ben sinds jaar en dag ben ik al een buitenstaander geweest, en dat is alleen maar erger geworden. Aansluiting maken met anderen van m`n leeftijd is niet voor mij weg gelegd. Ik kan nooit vrienden maken, vaak omdat ze vaak andere interesses hebben dan mij. Ik hou bijvoorbeeld heel erg van muziek, en dan vooral alternatieve en punk en pop muziek. In die hoek zijn er gewoon veel te weinig mensen in m`n omgeving. En diegene die ik ontmoet die van hetzelfde houd als mij, die woont in andere plaatsen.

Sinds een maand of 8 werk ik 4 dagen op kantoor en 1 dag in de week vrij/school. Ik voel me sindsdien meer depressief dan ooit. Omdat ik elke dag van half 9 tot 5 uur met 35+-ers zit en gewoon elke dag hetzelfde is. Op school had ik vaak de grootste lol, maar op een gegeven moment had ik maar een paar uurtjes per week school en werd ik ongelofelijk lui en zat de hele dag online. Ik kan niet tegen dit soort ritmes en voel mezelf dan ook zwaar kudt aan het einde van de dag. Maar tja, om nou zo`n mooie baan op te zeggen...

Maar ik ga heel vaak naar concerten toe, en dan ga ik ook vaak alleen. Aan de ene kant prettig, maar ja het is toch eenzaam. En ook daar vind ik nooit aansluiting met iemand. Ik ben nu 18 jaar, en mijn vriendenkring die is online op msn. Meer niet...
Ik ben ook sinds een maand begonnen met roken om toch een beetje rust te krijgen in m`n hoofd, en dat helpt wel. En zit er dus ook over te denken om eens te blowen ofzo...
Maar ik kan sowieso echt nooit enthousiast zijn, sommige mensen die kunnen overal blij om zijn. Maar dat ben ik echt nooit, lijkt wel botox ofzo

Edit: Ik speel overigens ook al een tijdje gitaar, zelfs daarvoor heb ik tot nog toe niet in een band gespeeld.

tvp

Hmmm, ik herken me hier wel engiszins in. Ik moet wel zeggen dat ik erg makkelijk contacten leg, maar vriendschappen 'volhouden' gaat over het algmeen niet.

Die uiterlijke kwestie... ik heb ook heel erg dat ik geen zin heb om sociale dingen te ondernemen omdat ik mezelf niet 'perfect' genoeg vind. Ik weet dat ik eigenlijk wel mooi schijn te zijn en dat ik zelfs meer aandacht krijg dan het gemiddelde meisje maar het is niet goed genoeg of zo. Ik schuif het hier dan ook constant op: als ik nog vijf kilo afgevallen ben komt alles goed en ga ik weer sociaal zijn, zulke gedachten.

Ik denk trouwens wel dat je einzelgängers hebt, mensen voor wie het niet zo nodig hoeft allemaal dus en die liever alleen zijn en mensen die het juist wel erg graag willen allemaal. Ik heb het persoonlijk niet per sé nodig om mensen om me heen te hebben en zo gaat het al lang. Als ik dan een avondje naar de kroeg of iets dergelijks ga, gaat alles prima en heb ik het leuk. Maar het hóeft niet voor mij.

Als je het dus graag wilt, zoals jij, denk ik, dan zou ik zoals hier al gezegd wordt inderdaad gaan sporten, naar een café gaan met mensen die je kent en waar je nu wel een beetje mee omgaat, etc.. Ook kan het helpen contact op Internet te maken, zodat je je al een beetje zekerder voelt wellicht en diegene al een beetje 'kent'. Dan kun je daarna IRL afspreken als je dat wilt. Online contacten maken komt ook erg vaak voor tegenwoordig.

Ik herken me hier ook wel enigzins in. Ik heb het idee dat ik ook geen echte vriendengroep heb. Sociaal contact maken is nooit zo een probleem, ik maak altijd wel snel een praatje met iemand van school of werk bijvoorbeeld. Toch blijft dit vrij oppervlakkig en blijft het beperkt tot gesprekken op school of werk. Ik heb niet echt een groepje vrienden waar ik daar buiten mee optrek, en veel dingen onderneem, zoals dat vroeger wel was. Een grote groep oppervlakkige kennissen, dat is min of meer mijn sociale leven.

Nu vond ik dat lang eigenlijk helemaal geen probleem. Ben toch wel een beetje een einzelganger, en vind het fijn om alles in eigen hand te hebben. Toch begint de laatste tijd steeds meer een gevoel te ontstaan dat ik veel dingen mis op sociaal gebied zoals met een groepje uitgaan ofzo. Probleem is alleen dat het contact met al die kennissen niet dusdanig is dat ik kan zeggen "Zullen we daarheen gaan". Wat je dan kan doen is alleen ergens naar toe gaan. Maar de gedachte om alleen ergens naar toe te gaan in de hoop een bekende tegen te komen, maakt me nu ook niet bepaald gelukkig. Waardoor die bekende cirkel inderdaad niet gemakkelijk is om te doorbreken.