probleem met sociaal contact

quote:

Op donderdag 21 april 2005 19:08 schreef cyber_rebel het volgende:
...

Cyber_rebel; ik kan me echt voor 100% vinden in jou. Wat mij wel tof lijkt is misschien 'n keer ergens afspreken met meer mensen die hier last van hebben?

Meeting is best een goed idee. Kan niet beloven dat ik ook kom, maar zou het wel overwegen. Of we gaan gezellig naar de single meeting

tvp; moet hier toch weer eens reageren....geloof dat ik helemaal in het begin al eens gereageerd had en ik ben toch wel (positief) veranderd sinds die tijd moet ik zeggen, alleen val ik om het minste of geringste weer terug

maar daarover morgen meer....

Met een drankje op gaat het zoveel makkelijker

quote:

Het is een misvatting dat deze alleen toegediend worden aan mensen die werkelijk depressief zijn, sterker nog, ik vermoed dat het aantal mensen dat deze medicijnen slikt vanwege depressie kleiner is dan het aantal mensen die het slikt om andere redenen.

Misschien ben ik wel teveel anti pillen maar het lijkt me toch echt geen goede zaak als half Nederland aan de anti-depressiva gaat. Het lijkt me dat je daar heel kieskeurig op moet zijn

Alle tievus nog aan toe :/, het leek wel of ik naar geschreven verhalen van mezelf keek. Damn wat veel overeenkomsten :x. Ben zelf ook een kneus in sociale contacten, zo een 'stumperd' ;[ geen flauw idee wat ik er aan moet doen. GGZ enzo waar ik bij zit helpt soms wel, maar ja, niet altijd. Op school ben ik altijd mijn eigen gang gegaan, zelf gedaan waar ik zin in had en stond niet echt open voor sociaal contact, waarom? ik weet het niet. Vond het altijd zo jammer dat ik op bepaalde momenten me klep hield. En als iemand me vroeg om ergens heen te gaan dat weigerde want wist niet zeker of ik het leuk zou vinden, plus het feit om bij zoveel vreemde mensen plots te zijn. 'rilt al bij de gedachte' Het frapante is dat toen ik ging werken, ik weer zoals op school, makkelijk geaccepteerd word. Niet pispaal ofzo, ze respecteren me wel om keuzes dat ik net doe ik of savonds etc nooit weg wil terwijl ik dat wel wil, maar op 1 of andere manier durf ik dat niet.

Ik heb het ook lange tijd gehad, maar het gaat nu wel lekker de laatste tijd. Je moet gewoon op mensen afstappen en gewoon een opmerking maken over iets waaraan je zomaar denkt. Bij mij werkt het, en dan praten ze meestal wel mee als het leuke mensen zijn.

Ik heb nog steeds last van hetzelfde probleem,

quote:

Op maandag 27 juni 2005 16:10 schreef tokx3 het volgende:
Ik heb nog steeds last van hetzelfde probleem,

ach gut..., nog steeds ...?
en wat heb je er in de tussentijd dan zelf aan gedaan? Ben je al een keertje 'naar buiten gegaan' en heb je contact met anderen opgezocht, ook al voel je je er ongemakkelijk bij?

quote:

Op maandag 27 juni 2005 16:18 schreef RM-rf het volgende:

[..]

ach gut..., nog steeds ...?
en wat heb je er in de tussentijd dan zelf aan gedaan? Ben je al een keertje 'naar buiten gegaan' en heb je contact met anderen opgezocht, ook al voel je je er ongemakkelijk bij?

ja.. , ik ben er depressief van.

Ik zal later wel een uitgebreidere post maken

quote:

Op zaterdag 11 december 2004 23:59 schreef Sport_Life het volgende:
Ga sporten, ga een muziek instrument spelen, etc. Als je een leuke hobby hebt kun je daar vast uuuuuuuuren over praten met iedereen.. Anders wel met sportgenoten/teamgenoten (dat laatste zal wat lastig worden ivm groepsangst met een sport wat je met 2 mensen doet werkt dat wel).

Je zult vast een paar keer keihard op je bek gaan in een gesprek.. maar dat gebeurt iedereen en als het je gebeurt dan ben je dat de volgende dag toch weer vergeten.. en je gesprekspartner al helemaal.
Dus FUCK IT en its your life, doe wat je leuk vindt en trek niks aan van anderen. Gewoon jezelf zijn!

Succes!

Ik denk niet dat het zo simpel is. TS houdt niet van mensen, en ik vermoed dat hij ook niet van zichzelf houdt.

Dan kun je proberen om jezelf te veranderen, maar je kunt ook proberen jezelf te accepteren, en van jezelf te houden. Al dan niet met professionele hulp. Want dat kun je zeker wel leren, en de juiste persoon kan je misschien dat inzicht geven.

Niet op jezelf letten, de aandacht vestigen op de ander zou misschien uitkomst kunnen bieden. Inplaats van introvert, extravert worden. De aandacht vestigen naar buiten dus en niet naar binnen.

even een update van mezelf

De laatste tijd is het steeds wat erger geworden, ik werd steeds zenuwachtiger en nerveuzer in sociale situaties.
Zo erg dat ik echt alles vermijden ging. Ik heb wel geprobeerd om mezelf te dwingen "sociale activiteiten"te ondernemen, zoals uitgaan etc.
Maar toch blijf ik dat heel erg ongemakkelijk vinden, en vind ik het echt eng.
Door dit hele gedoe heb ik geen studie meer en geen werk meer, en daardoor heb ik totaal geen 'toekomst beeld" meer, wat me weer erg depressief maakt
Want hoe kom ik hier uit?
Soms voel ik me eventjes beter,maar ookal krijg ik maar een klein beetje kritiek van mensen stort ik weer helemaal in.

Ook wordt ik ontzettend zenuwachtig voor dagelijkse dingen als booschappen doen ofzo, ik heb daar geen probleem mee maar toch heb ik een soort spanning die niet normaal is.
Ik weet ook niet of ik ooit nog wel naar school ga, puur omdat ik dan elke dag met een groep mensen in een lokaal moet zitten, en me dat enorm veel stress oplevert.

Van de ene kant denk ik , Het komt goed, het gaat allemaal langzaam beter.
Maar eigenlijk is dat niet zo.. ik blijf "hangen"in een pebaalde angst, me leven staat stil
En dat duurt al te lang eigenlijk, Ik wil een soort plan voormezelf hebben hoe ik dit ga oplossen/overwinnen , Het is echt zonde van me tijd! Maar ik kom er niet uit,
En des te langer dit duurt , des te erger het allemaal wordt. Ik wordt steeds minder sociaal en steeds meer dingen gaan problemen voor me worden.
Het moet nu echt stoppen!
Ik wil me gewoon ontspannen kunnen voelen in bijzijn van andere mensen, Ik weet ook niet meer hoe ik nou precies moet omgaan met andere, of wat ik op een bepaald moment slim is om te zeggen.
Ik denk ook geheel met me verstand, alles weeg ik af , ik bekijk alles vanuit elk opzicht voordat ik iets onderneem of zeg.

Misschien dat andere mensen dit herkennen en hun verhaal kunnen vertellen,

Hoi! Ik heb hier al eens eerder gereageerd, en ik herken dus heel veel van wat je verteld!

Zelf ga ik volgend schooljaar aan een studie beginnen, en ik zie er echt tegenop. Ik ben bang dat wanneer het niet goed gaat in het begin, ik het al verpest heb voor de rest van die tijd daar, qua sociale contacten dan. Maar toch ga ik mezelf dwingen om er echt naar toe te gaan, want ik moet er niet aan denken om thuis te moeten zitten. Wat jij nu dus wel hebt Zelf heb ik ook nog geen werk hierdoor, heb wel gezocht en laatst een sollicitatiegesprek gehad, maar dat ging niet bepaald goed. Toch zou ik echt willen gaan werken, dan doe ik tenminste iets, en ja ik moet natuurlijk ook geld hebben voor mijn studie.

Maar ook ik heb eigenlijk geen beeld meer van de toekomst.... ik hoop zo dat ik mensen tegenkom met wie het klikt en die niet gelijk hun oordeel klaar hebben (omdat ik bijvoorbeeld niet hou van uitgaan, en de mensen die ik nu ken lijken uitgaan wel het belangrijkste te vinden wat er is (in een discotheek))

Maar jij bent dus gestopt met je studie en werk vanwege je problemen? Dat lijkt me echt erg, maar ik kan het me ook wel ergens voorstellen.. als het echt niet meer gaat.
Maar dan zou ik je toch echt aanraden professionele hulp te gaan zoeken.... Ik kan me nog herinneren dat je een keer zei dat je dit niet wilde of waarschijnlijk nooit zou doen, maar als je er zelf echt niet meer uitkomt lijkt het me toch best goed om het toch eens te proberen. Je hebt immers niets te verliezen. Je wilt toch niet voor altijd op deze manier blijven leven?
Maar goed, de keus is natuurlijk aan jou, je kunt er ook wel alleen uitkomen natuurlijk maar je zegt zelf dat het steeds slechter met je gaat en dat is natuurlijk ook niet de bedoeling.

Zelf ben ik nog steeds in therapie. Het heeft nog niet echt veel geholpen, maar ik merk wel dat ik er steeds beter over kan praten en dat is tenminste een begin denk ik maar

Zoals Santjuh als een beetje duidelijk maakt: je moet het zelf wel willen. Dus jezelf er 100% voor inzetten is zeker nodig anders heeft het totaal geen nut om ook maar te hopen dat het ooit goed gaat komen.

Je start-post dateert van december vorig jaar. Als ik in die periode ook een topic geopend zou hebben, zou die voor 95% dezelfde tekst bevatten als jou post. Want dat was precies de maand waarin ik zelf naar de dokter ging met vrijwel hetzelfde probleem. Die dokter stuurde mij naar maatschappelijk werk en uiteindelijk kwam ik bij altrecht(riag) terecht.

Een van de dingen die een hulpverlener (psycholoog e.d.) niet heeft is een toverstafje waarmee hij al je wensen kan vervullen. Hij kan je hooguit helpen en ondersteunen. Dus verwacht geen wonderen. Maar hulp + steun + 100% inzet van jezelf kan mischien leiden tot...

En zoals anderen al zeiden, het kan mischien wel 5 jaar duren voordat je je doel hebt bereikt. (en dan nog is mischien niet alles 100% perfect) Maar zonder die 100% inzet en motivatie kom je er zeker niet.

Weetje wat overigens ook een hele goede is. Probeer eens te glimlachen naar iemand waar je perongelijk oogcontact mee hebt. Je zal zien, dat als diegene dan ook terug glimlacht, dat je jezelf weer helemaal vrolijk voelt worden. En eigenlijk moet je dan maar bedenken dat alles wbt het sociale gebeuren zo simpel werkt. Anderen zijn eigenlijk een spiegel van jezelf.

Ik herken grotendeels mezelf terug in jouw verhaal,bijna alles waar jij moeite mee hebt, en de gevoelens die je uitspreekt. Mijns insziens ben je al op de goede weg door het uit te spreken, ook al is dat dan op het forum. Heb ik zelf ook gedaan, op deze manier, maar ook direct naar mensen toe, en ja, dat was/is in mijn geval ook zeer moeilijk.
Ik denk dat het iig heel belangrijk is om eerlijk tegenover jezelf te zijn en te accepteren dat je nou eenmaal moeite met bepaalde dingen hebt. Het maakt jou echt niet minder als mens. Afhankelijk van de situatie waar ik me in bevind (werk/uitje met vrienden etc ) geef ik wanneer de situatie zich voordoet meteen aan dat ik moeite heb daarmee. Dat werkt voor mij behoorlijk bevrijdend, dan blijf ik er iig niet mee rondlopen en me druk maken wat ''anderen'' wel niet over mij denken, want zoals je weet...daar wordt je echt niet beter van. Als men mij niet wil accepteren zoals ik ben, dan donderen ze maar op!. Zij hebben dan toch ook lak aan mij?! Dan maak ik me echt niet meer druk om wat zij denken, zonde van m'n tijd en energie. Bovendien zegt dat dan meer over hun dan over mij, of jou in dit geval.
Als ik jou was zou ik het iig niet proberen te verbergen, meestal merkt men het toch wel op, en jij wordt er zeker niet beter van. Maar goed, hoe dan ook wens ik je veel sterkte toe, en als je wat wilt vragen of en/of mijn ervaringen wilt weten vraag het gerust!
Bedenk wel: nobody is perfect, iedereen heeft wel iets, dus niemand heeft het recht om jou ( of ieder ander ) af te zeiken! Anyways, dat is mijn mening. grt

Okee mijn beurt..

Ik heb een contactstoornis.. dus dat zegt al genoeg

gelabeld met pdd-nos maar dat boeit me op het moment niet. Ik heb een heel erg slecht inlevingsvermogen in anderen en dat is iets wat me heel erg dwars zit.
Daarmee bedoel ik dus dat ik niet goed consequent kan denken. Als ik iets zo zeg kan ik niet dus niet inschatten hoe de ander dan over me denkt..

Ik kan natuurlijk wel alles gaan vertellen maar daar heb ik om dit tijdstip geen zin in

Ga vanaf nu elke keer als je naar een winkel gaat met een blij gezicht. Kom binnen lopen, beetje achterover geleund en ga dingen doen als:

"He man alles goed, drukke dag?"
"blablabla"
"ok tof blabla"
"ok"
"mazzel"

Als jij dit elke dag gaat doen, dus echt overal terassjes, supermarkt en winkels dan ben je er echt zo van af. Plus dat je veel positieve respons krijgt.

Dit zijn gewoon MUST HAVE dingen, die je nodig hebt, zowel in je carierre als in je prive leven. Doe het gewoon en het komt goed

Succes.

Ik heb eigenlijk een beetje hetzelfde. Ik ben ook stil en terug getrokken.
Dit komt waarschijnlijk omdat ik 2x voor geruime tijd in een ziekenhuis heb gelegen, en ook in de eerste 2 jaar van het VWO ben gepest, hierdoor ben ik een beetje pessimistisch geworden, en heb ik last van vooroordelen die vaak nergens op slaan. Ook ben ik hierdoor stiller geworden, en ook al wil ik wel met mensen praten, weet ik vaak totaal geen onderwerpen om over te beginnen.
Nu heb ik het hier uiteindelijk over gehad met mijn mentor omdat het me toch wel dwars zat, en ga ik nu een cursus volgen met behulp van school, in de hoop dat het beter gaat en ik weet waar ik aan kan werken.

quote:

Op vrijdag 22 april 2005 14:45 schreef sitting_elfling het volgende:
Alle tievus nog aan toe :/, het leek wel of ik naar geschreven verhalen van mezelf keek. Damn wat veel overeenkomsten :x. Ben zelf ook een kneus in sociale contacten, zo een 'stumperd' ;[ geen flauw idee wat ik er aan moet doen. GGZ enzo waar ik bij zit helpt soms wel, maar ja, niet altijd. Op school ben ik altijd mijn eigen gang gegaan, zelf gedaan waar ik zin in had en stond niet echt open voor sociaal contact, waarom? ik weet het niet. Vond het altijd zo jammer dat ik op bepaalde momenten me klep hield. En als iemand me vroeg om ergens heen te gaan dat weigerde want wist niet zeker of ik het leuk zou vinden, plus het feit om bij zoveel vreemde mensen plots te zijn. 'rilt al bij de gedachte' Het frapante is dat toen ik ging werken, ik weer zoals op school, makkelijk geaccepteerd word. Niet pispaal ofzo, ze respecteren me wel om keuzes dat ik net doe ik of savonds etc nooit weg wil terwijl ik dat wel wil, maar op 1 of andere manier durf ik dat niet.

Heb ik ook een tijdje gehad. Had ook geen zin om ergens heen te gaan bang dat ik het niet leuk vond, altijd wel een uitvlugt zoals verjaardagsfeest=saai, ken niemand of terrasje/disco ja druk en die harde muziek etc. Maar als ik dan toch een keer mee ging dan had ik meestal wel de avond van mijn leven. Je had dan wel altijd een groepje mensen die ergens over aan het praten waren waarover je kon meepraten en naargelang de avond vorderde groeide de gesprekken. Je hoeft niet de eerste te zijn die wat zegt, wacht je tijd een beetje af als je echt zo verlegen ben of niet weet wat je moet zeggen.

Het zijn nu je collega's en geen volledige vreemde dus, daar weet je zeker het een en ander wel van zoals hobbies etc. vraag daar gewoon eens wat over (ook al interesseert het je niet) je bent wel een gesprek op gang aan het brengen.
Ga gewoon eens gezellig mee ook al denk je dat het saai wordt je zou nog wel eens verrast kunnen zijn en als het echt niet bevalt dan laat je het de volgende keer gewoon.

We maken ook wel eens vaker uitstapjes met collega's en daar zijn ook meestal een paar mensen bij die een stiller en meer op de achtergrond zijn, meestal ga ik gewoon een gesprekje aan met die mensen om ze wat losser te krijgen en als de dag/nacht vordert dan zie je dat ze met meer collega's aan het praten zijn.

[ Bericht 7% gewijzigd door whacky op 04-07-2006 00:19:15 ]

Ga sporten.
Is goed voor je en ook voor je zelfvertrouwen, en op de portclub/fitnessclub kan je ook vast wel spontaan een praatje aanknopen met iemand.

Begin met jezelf kleine doelen te stellen; zoals toch boodschappen doen ookal heb je helemaal geen zin.

Ik herken het wel. Ik ben ook voor een groot deel van mijn schooltijd gepest en psychisch afgebroken, wat begon op de basisschool, en zich voortzette tot ver in de middelbare school. De bagage had ik meegenomen van de basisschooltijd waarin in psychisch en lichamelijk afgebeuld werd, waarna ik een makkelijk slachtoffer werd op een vervolgopleiding. Raakte alle zelfvertrouwen en vertrouwen in anderen kwijt; conclusie: in mezelf gekeerd en sociaal een nul.

Goed, ik ben nu 28, vind dergelijke sociale bezigheden nog steeds erg moeilijk, maar omdat ik het in de jaren ervoor zo vaak vermeden heb voel ik dat ik zo-ontzettend-veel gemist heb, en de drang om dat in te halen wordt steeds sterker.

De tips van het "ga sporten, ga op een vereniging" kreeg ik ook veelvuldig te horen- ook op therapie- en er gehoor aan gegeven. Maar dat bleek het niet te zijn voor me. Aansluiting wilde niet zo, contact bleef oppervlakkig of gewoon beroerd. Ik vind het ook meer een soort forcering ipv de oplossing. Een duik in het diepe als je nog niet weet hoe je moet zwemmen.

Wat ik nu bij mezelf merk is dat mijn opstelling veranderd is. Waar ik me vroeger druk maakte om elk klein dingentje van mezelf ben ik er nu een stuk losser in geworden. Ipv focussen op de negatieve aspecten ben ik nu veel meer gefocussed op de positieve dingen. Ik weet niet wat voor mij de verandering in gang heeft gezet, het kostte me in het begin ook veel moeite, maar het begint een tweede natuur te worden. Ik merk dat ik er ook veel opener van word. En de uitstraling van onzekerheid wordt ook minder zodat mensen ook eerder geneigd zijn een gesprek met je te beginnen. Ik zou alleen willen dat me dit zo'n 10 jaar eerder was overkomen, en dat terwijl ik er nog lang niet ben.

Echt een praktische oplossing heb ik dus niet , maar til niet te zwaar aan jezelf. Het klinkt natuurlijk enorm cliche, maar take life easy.

Waarom heb ik dit topic nooit eerder gezien !? In wat toktoktok schrijft kan ik me 98% in terugvinden. Na hier alles doorgelezen te hebben ga ik enkele dingen proberen. Zoals neg. gevoelens te onderdrukken en mezelf dwingen sociaal contact op te zoeken. Ook ga ik aan sport beginnen doen en vakantiewerk zoeken (als dat nog te vinden is ). Ik zal het jullie verwittigen wanneer ik me beter (begin) te voelen.

Groetjes,

Ltd.

quote:

Op dinsdag 28 juni 2005 01:02 schreef tokx3 het volgende:
Ik denk ook geheel met me verstand, alles weeg ik af , ik bekijk alles vanuit elk opzicht voordat ik iets onderneem of zeg.

Verstand? Je laat je juist leiden door en lijden onder irreëele angsten, die je verlammen. Je gaat hier niet zonder professionele hulp uitkomen, maar volgens mij heb ik dat ooit al eens gezegd in een soortgelijk topic van je

Zoals Christine zei: ALCOHOL
Met mate natuurlijk

quote:

Op woensdag 5 juli 2006 10:50 schreef Snurk het volgende:
Zoals Christine zei: ALCOHOL
Met mate natuurlijk

IDd, na 2-3 biertjes word ik heel wat losser, minder stijf in de omgang.. Ik durf meer grapjes te maken, en loop ook veel sneller op mensen af.

Zoals Sigmund Freud zou zeggen: m'n superego is veels te sterk voor m'n ego

(voor de mensen die niet weten wat ik hiermee bedoel: freud had een theorie, dat je persoonlijkhed in 3 delen op te splitsen was, waaronder je ego (die staat voor je dierlijke driften ed) en je superego (die je ego in bedwang houdt)
Als ik bijv droom, valt m'n superego weg, en doe ik dingen die ik helemaal niet zou doen in het echte leven... and I love it

Heel herkenbaar topic.

Heb zelf een hele grote afkeer van sociale situaties. Probleem is dat ik vrij hoge eisen stel aan mijn omgeving. Ik verwacht gewoon constant geprikkeld te worden, en dan ook nog eens op een manier die mij aanstaat en waar ik me goed bij voel.
Oppervlakkige relaties kan ik bijvoorbeeld niet onderhouden. Ik heb een grafhekel aan smalltalk, en heb dan al snel de neiging om weg te gaan, en mezelf te vermaken. Heb daardoor ook amper vrienden, en de paar mensen bij wie ik me wel daadwerkelijk goed voel, spreek ik dan weer weinig.

Kan het prima 'verbergen' (gewoon meepraten, doen alsof ik het naar mn zin heb), maar ondertussen zijn die oppervlakkige relaties zo vervangbaar als de pest. Mensen die mij als 'goede vriend' beschouwen, herken ik amper als ik ze later tegenkom, doordat ik naar mijn gevoel over helemaal niks met ze heb gepraat.
Doordat ik soms vrij 'vaag' overkom (gedachtengangen die in mijn hoofd perfect logisch klinken, maar er totaal niet zinnig uitkomen), moet ik dingen meerdere keren uitleggen, wat zorgt voor flink wat irritatie en alles ook niet veel relaxeter maakt.

Maar ja, heb al min of meer geaccepteerd dat ik een einzelgänger ben. Uiteindelijk kom je vanzelf wel iemand tegen die aansluit op jou verwachtingen, hoe bizar die ook mogen zijn. En dan maakt het weinig uit of je één hele goede vriend hebt, of 20 vrienden met wie je alleen over bier, wijven en voetbal praat, en die je niet terugziet als het minder gaat.

klinkt arrogant.....

quote:

Op woensdag 5 juli 2006 14:43 schreef Snurk het volgende:
klinkt arrogant.....

Nee, zelfkennis.

Ik zou het niet bepaald een positieve eigenschap willen noemen.

ik vraag me af in hoeverre internet nou helpt bij dit soort problemen (of maakt het t erger juist)
(zie ook mn sig)

ik bedoelde met arrogant:

Probleem is dat ik vrij hoge eisen stel aan mijn omgeving. Ik verwacht gewoon constant geprikkeld te worden, en dan ook nog eens op een manier die mij aanstaat en waar ik me goed bij voel.

het is inderdaad zelfkennis. Constant geprikkeld te worden, als je dat zonodig acht, waarom doe je dat zelf dan niet?

Ik herken het veraal van Nosh wel goed. Ik heb het alleen niet geaccepteerd.

Zelf ben ik helemaal niet verlegen. Wel een einzelganger. Ik vind het prima om veel dingen alleen te doen en er zijn maar weinig mensen waarmee ik het echt prettig vind om samen te zijn. Meestal interesseren mensen en gespreken me weinig. Dan zit je dus maar een beetje dom te praten om het praten en dan ben ik veel liever alleen. De enige mensen die me echt interesseren zijn mensen die of echt iets bijzonders te melden hebben, mensen die heel grappig zijn of mensen die heel erg zijn zoals ik zelf en waarmee ik dus heel erg op hetzelfde level zit. O ja, en praten met mooie vrouwen vind ik ook altijd mooi, ook al gaat het nergens over.

Ik vind het zelf eigenlijk best wel een nare eigenschap van mezelf. Ik probeer het wel te veranderen, maar weet niet of het echt kan. Ik wil me namelijk eigenlijk wel met meer mensen kunnen vermaken dan nu het geval is. Af en toe probeer ik dat soort situaties meer naar mijn hand te zetten door hele suffe gespreken zelf "up te spices" met onverwachte vragen of anekdotes. Dat gaat met wisselend succes.

Ik denk trouwens dat bijna iedereen dit heeft in meer of minder mate. Alleen als je wat meer een mainstream en extravert persoon bent, dan is het veel makkelijker om mensen te vinden waarmee je het goed kunt vinden.

En hoe gaat het nu?

Herkenbaar. Ik heb een sociale fobie en heb dus ook moeite met sociaal contact en omgaan met andere mensen. Ik heb in de loop der tijd zoveel mensen van me ''weggepest''.

Sociale contacten zijn sowieso overrated, als je fok maar hebt toch.

in onze maatschappij is het voor iedere jongen en man relatief moeilijk, omdat we oncapabele grondleggers hebben gehad. Van onze religie voornamelijk. Zoals je in m'n sig ziet is daar het grootste deel van mijn opinie in wat we missen en wat we moeten missen. Als je dat doet, en ook nog een paar trucs van de Islam overneemt, dat is wel zo handig want dat is gemaakt om het perfecte sociale systeem te zijn (niet dat dat het is, maar het heeft goeie eigenschappen), dan leef je voorzover ik weet in je potentie, en zal je op een nieuw level leven, en je huidige set problemen redelijk oplossen. Maargoed, dat is als je heel wat stappen hebt gezet in het snappen van de multiculturele samenleving, neem je tijd, en weet dat ik probeer mensen te helpen die wat meer van hun leven proberen te maken, dus je mag vragen stellen per mail. Ik weet wel wat meer dan deze dingen die ik nu zeg hoor, maar dit zijn de belangrijkste (en misschien de minst geloofbare).

Om ook maar mee te praten in dit topic, ik herken me ook in ts en reaguurders hier.

Ik ben sinds jaar en dag ben ik al een buitenstaander geweest, en dat is alleen maar erger geworden. Aansluiting maken met anderen van m`n leeftijd is niet voor mij weg gelegd. Ik kan nooit vrienden maken, vaak omdat ze vaak andere interesses hebben dan mij. Ik hou bijvoorbeeld heel erg van muziek, en dan vooral alternatieve en punk en pop muziek. In die hoek zijn er gewoon veel te weinig mensen in m`n omgeving. En diegene die ik ontmoet die van hetzelfde houd als mij, die woont in andere plaatsen.

Sinds een maand of 8 werk ik 4 dagen op kantoor en 1 dag in de week vrij/school. Ik voel me sindsdien meer depressief dan ooit. Omdat ik elke dag van half 9 tot 5 uur met 35+-ers zit en gewoon elke dag hetzelfde is. Op school had ik vaak de grootste lol, maar op een gegeven moment had ik maar een paar uurtjes per week school en werd ik ongelofelijk lui en zat de hele dag online. Ik kan niet tegen dit soort ritmes en voel mezelf dan ook zwaar kudt aan het einde van de dag. Maar tja, om nou zo`n mooie baan op te zeggen...

Maar ik ga heel vaak naar concerten toe, en dan ga ik ook vaak alleen. Aan de ene kant prettig, maar ja het is toch eenzaam. En ook daar vind ik nooit aansluiting met iemand. Ik ben nu 18 jaar, en mijn vriendenkring die is online op msn. Meer niet...
Ik ben ook sinds een maand begonnen met roken om toch een beetje rust te krijgen in m`n hoofd, en dat helpt wel. En zit er dus ook over te denken om eens te blowen ofzo...
Maar ik kan sowieso echt nooit enthousiast zijn, sommige mensen die kunnen overal blij om zijn. Maar dat ben ik echt nooit, lijkt wel botox ofzo

Edit: Ik speel overigens ook al een tijdje gitaar, zelfs daarvoor heb ik tot nog toe niet in een band gespeeld.

tvp

Hmmm, ik herken me hier wel engiszins in. Ik moet wel zeggen dat ik erg makkelijk contacten leg, maar vriendschappen 'volhouden' gaat over het algmeen niet.

Die uiterlijke kwestie... ik heb ook heel erg dat ik geen zin heb om sociale dingen te ondernemen omdat ik mezelf niet 'perfect' genoeg vind. Ik weet dat ik eigenlijk wel mooi schijn te zijn en dat ik zelfs meer aandacht krijg dan het gemiddelde meisje maar het is niet goed genoeg of zo. Ik schuif het hier dan ook constant op: als ik nog vijf kilo afgevallen ben komt alles goed en ga ik weer sociaal zijn, zulke gedachten.

Ik denk trouwens wel dat je einzelgängers hebt, mensen voor wie het niet zo nodig hoeft allemaal dus en die liever alleen zijn en mensen die het juist wel erg graag willen allemaal. Ik heb het persoonlijk niet per sé nodig om mensen om me heen te hebben en zo gaat het al lang. Als ik dan een avondje naar de kroeg of iets dergelijks ga, gaat alles prima en heb ik het leuk. Maar het hóeft niet voor mij.

Als je het dus graag wilt, zoals jij, denk ik, dan zou ik zoals hier al gezegd wordt inderdaad gaan sporten, naar een café gaan met mensen die je kent en waar je nu wel een beetje mee omgaat, etc.. Ook kan het helpen contact op Internet te maken, zodat je je al een beetje zekerder voelt wellicht en diegene al een beetje 'kent'. Dan kun je daarna IRL afspreken als je dat wilt. Online contacten maken komt ook erg vaak voor tegenwoordig.

Ik herken me hier ook wel enigzins in. Ik heb het idee dat ik ook geen echte vriendengroep heb. Sociaal contact maken is nooit zo een probleem, ik maak altijd wel snel een praatje met iemand van school of werk bijvoorbeeld. Toch blijft dit vrij oppervlakkig en blijft het beperkt tot gesprekken op school of werk. Ik heb niet echt een groepje vrienden waar ik daar buiten mee optrek, en veel dingen onderneem, zoals dat vroeger wel was. Een grote groep oppervlakkige kennissen, dat is min of meer mijn sociale leven.

Nu vond ik dat lang eigenlijk helemaal geen probleem. Ben toch wel een beetje een einzelganger, en vind het fijn om alles in eigen hand te hebben. Toch begint de laatste tijd steeds meer een gevoel te ontstaan dat ik veel dingen mis op sociaal gebied zoals met een groepje uitgaan ofzo. Probleem is alleen dat het contact met al die kennissen niet dusdanig is dat ik kan zeggen "Zullen we daarheen gaan". Wat je dan kan doen is alleen ergens naar toe gaan. Maar de gedachte om alleen ergens naar toe te gaan in de hoop een bekende tegen te komen, maakt me nu ook niet bepaald gelukkig. Waardoor die bekende cirkel inderdaad niet gemakkelijk is om te doorbreken.