probleem met sociaal contact

Misschien heb je wat aan de Vereniging van Verlegen Mensen.
Er zitten heel veel jongeren daar.

quote:

Op donderdag 23 december 2004 23:08 schreef sakrepietje het volgende:
Misschien heb je wat aan de Vereniging van Verlegen Mensen.
Er zitten heel veel jongeren daar.

Bestaat dat echt? Niet om de lolbroek uit te hangen, maar mensen die heel erg verlegen zijn zullen toch niet zomaar gezellig een uitje organiseren met de club, of wel?

Er zitten echt heel verschillende mensen daar.
Je moet je zo voorstellen dat er ook mensen zitten die eigenlijk helemaal niet verlegen zijn maar met andere dingen zitten, zoals ik met mijn uiterlijk. Je gaat dan groepen zoeken waar mensen zitten die ook met iets zitten om ergens herkenning te vinden of mensen die je wel accepteren.
Die club organiseerd dan verschillende uitjes, maar je kan daar dan mensen tegenkomen die heel andere interesses hebben en dus vrienden vinden om dingen mee te doen die je niet zou verwachten van verlegen mensen.

quote:

Op vrijdag 24 december 2004 14:57 schreef sakrepietje het volgende:
Er zitten echt heel verschillende mensen daar.
Je moet je zo voorstellen dat er ook mensen zitten die eigenlijk helemaal niet verlegen zijn maar met andere dingen zitten, zoals ik met mijn uiterlijk. Je gaat dan groepen zoeken waar mensen zitten die ook met iets zitten om ergens herkenning te vinden of mensen die je wel accepteren.
Die club organiseerd dan verschillende uitjes, maar je kan daar dan mensen tegenkomen die heel andere interesses hebben en dus vrienden vinden om dingen mee te doen die je niet zou verwachten van verlegen mensen.

dit doet me denken aan dat liedje wat door van die kindertjes gezongen wordt.


We hebben een clubje opgericht voor mensen met een lelijk gezicht
Je bent erbij!!!
Je bent erbij!!!



m.a.w, als ik de TS zo hoor dan is dat niet echt iets voor hem.

quote:

Op vrijdag 24 december 2004 18:22 schreef surferr het volgende:

[..]

We hebben een clubje opgericht voor mensen met een lelijk gezicht
Je bent erbij!!!
Je bent erbij!!!

Mooi was dat

tvp, zal binnenkort ff uitgebreid reageren.

Ik heb in grote lijnen hetzelfde meegemaakt. Dat begon al op de basisschool, en de situatie verbeterde zich in de tijd erna.

Ook ik was een stil en verlegen persoon. Op school kon ik moeilijk aansluiting vinden bij andere mensen, en ik had daar ook niet echt behoefte aan. In de tweede klas van het VWO had ik wel twee vrienden waarmee ik regelmatig heb afgesproken, maar in de klas bleef ik een buitenbeentje.

Op de leeftijd van 17 jaar ben ik bij mezelf te rade gegaan. Aanleiding was een driedaagse cursus voor de Medezeggenschapsraad, en in die cursus - met nieuwe mensen uit heel Nederland - vond ik het moeilijk om contact te maken. 's Avonds hadden we namelijk vrij. Een van de teamleden heeft mij geholpen, en zo ben ik alsnog op plezierige wijze bij de groep betrokken.

De laatste maanden van 5VWO waren slecht. Mijn medeleerlingen kon ik niet volgen (en omgekeerd); ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen. Ik ben gaan praten met een schooldocent en sindsdien is het steeds beter gegaan. Het examenjaar werd een behoorlijk goed jaar, waarin ik ook heb kennisgemaakt met het uitgaansleven. Op de universiteit tenslotte heb ik een redelijk goede tijd gehad, veel beter dan op de middelbare school.

Toktoktok heeft al de eerste stap gezet door het probleem te verwoorden. Zeker op jongere leeftijd is er nog veel aan te doen en de eerste stap is: praten met iemand die je erbij kan helpen! Ook op het Fok!forum is een en ander te lezen over dit soort problemen.

Tips als: ga op een sport en dergelijke zijn wel hoogdrempelig. Het is eerst de bedoeling dat je zelfvertrouwen ontwikkelt en leert dat de positie waar je je nu bevindt, niet voor niets is. Dat je ook daar lessen uit kunt trekken.

Ik ben zelf ook vrij gesloten en maak wat minder snel contact met mensen.., zo durf ik bijvoorbeeld niet een telefoon aan te nemen als het een vreemde is.

Ik hoor niet super en dat is vaak een groot nadeel als je in een sportkantine zit. Je kan geen gesprek goed volgen en je voelt je dan al vrij snel buitengesloten. Het zelfde heb je in uitgaansgelegenheid veel lawaai op de achtergrond je praat dan automatisch niet zo echt mee alleen 1 op 1 gesprekken kan ik goed volgen.

Ik maak ook wat minder snel vrienden door dat ik me te teruggetrokken ben door de problemen met me gehoor. Het is misschien raar voor sommigen die zich dat niet voor kunnen stellen. Mensen die mij niet goed kennen weten niet hoe ik ben, ik kan misschien op internet wel een grote bek hebben, maar dat is zo anoniem en levert dat ook geen problemen op.

Ik ben vroeger veel gepest, en ik hoor soms mensen gewoon achter mij rug om praten van “kijk daar is die dove ook weer” en dat soort woorden krijg ik nog steeds naar m’n hoofd geslingerd. Ik ben daar ondertussen wel mee leren leven maar raakt me nog altijd wel als sommigen het niet kunnen begrijpen wat je door maakt en dat maakt me gewoon onzeker en maak je minder snel contact met anderen.

Ik heb alleen maar op de peuterschool gezeten in het dorp daarna ben ik naar een school gegaan voor slechthorende en moeilijk lerende kinderen. Vanaf daarna ben ik eigenlijk naar een gewone school gegaan en heb examen gedaan met vakken op grotendeels C niveau (alleen engels is wat minder door de handycap). Soms denk ik wel eens dat mensen mij niet serieus nemen.

Zo dat is er uit.

quote:

Op woensdag 29 december 2004 12:49 schreef JPM01 het volgende:
Ik ben zelf ook vrij gesloten en maak wat minder snel contact met mensen.., zo durf ik bijvoorbeeld niet een telefoon aan te nemen als het een vreemde is.

Ik hoor niet super en dat is vaak een groot nadeel als je in een sportkantine zit. Je kan geen gesprek goed volgen en je voelt je dan al vrij snel buitengesloten. Het zelfde heb je in uitgaansgelegenheid veel lawaai op de achtergrond je praat dan automatisch niet zo echt mee alleen 1 op 1 gesprekken kan ik goed volgen.

Ik maak ook wat minder snel vrienden door dat ik me te teruggetrokken ben door de problemen met me gehoor. Het is misschien raar voor sommigen die zich dat niet voor kunnen stellen. Mensen die mij niet goed kennen weten niet hoe ik ben, ik kan misschien op internet wel een grote bek hebben, maar dat is zo anoniem en levert dat ook geen problemen op.

Ik ben vroeger veel gepest, en ik hoor soms mensen gewoon achter mij rug om praten van “kijk daar is die dove ook weer” en dat soort woorden krijg ik nog steeds naar m’n hoofd geslingerd. Ik ben daar ondertussen wel mee leren leven maar raakt me nog altijd wel als sommigen het niet kunnen begrijpen wat je door maakt en dat maakt me gewoon onzeker en maak je minder snel contact met anderen.

Ik heb alleen maar op de peuterschool gezeten in het dorp daarna ben ik naar een school gegaan voor slechthorende en moeilijk lerende kinderen. Vanaf daarna ben ik eigenlijk naar een gewone school gegaan en heb examen gedaan met vakken op grotendeels C niveau (alleen engels is wat minder door de handycap). Soms denk ik wel eens dat mensen mij niet serieus nemen.

Zo dat is er uit.

Ik kan me voorstellen dat het vervelend is als je in de sportkantine of iets dergelijks zit en je kan een gesprek niet goed volgen. Kan me ook heel goed voorstellen dat het bijvoorbeeld heel erg irri kan zijn om telkens te vragen of iemand de zin kan herhalen ofzo. Maar de mensen die je kent die weten toch dat je gehoor niet perfect is, die houden daar wel rekening mee lijkt me.

Ik kan best begrijpen dat de problemen met je gehoor jou belemmeren in het maken van nieuwe contacten. Maar daar valt toch overheen te komen lijkt me? Is dat niet gewoon een soort van onzekerheid omdat jij van te voren niet weet hoe er gereageerd zal worden op jouw slechthorendheid?

Dat je gepest werd vroeger is natuurlijk erg, maar dat het nu nog steeds gezegd word vind ik erg triest van die mensen.

quote:

Op woensdag 29 december 2004 13:26 schreef Shreever het volgende:

[..]

Ik kan me voorstellen dat het vervelend is als je in de sportkantine of iets dergelijks zit en je kan een gesprek niet goed volgen. Kan me ook heel goed voorstellen dat het bijvoorbeeld heel erg irri kan zijn om telkens te vragen of iemand de zin kan herhalen ofzo. Maar de mensen die je kent die weten toch dat je gehoor niet perfect is, die houden daar wel rekening mee lijkt me.

Ik kan best begrijpen dat de problemen met je gehoor jou belemmeren in het maken van nieuwe contacten. Maar daar valt toch overheen te komen lijkt me? Is dat niet gewoon een soort van onzekerheid omdat jij van te voren niet weet hoe er gereageerd zal worden op jouw slechthorendheid?

Dat je gepest werd vroeger is natuurlijk erg, maar dat het nu nog steeds gezegd word vind ik erg triest van die mensen.

De mensen die me kennen houden daar rekening mee.
sommige mensen reageren bot hoor, als buitenstaander kun je dat niet voorstellen maar tis wel zo.

quote:

Op woensdag 29 december 2004 14:37 schreef JPM01 het volgende:

[..]

De mensen die me kennen houden daar rekening mee.
sommige mensen reageren bot hoor, als buitenstaander kun je dat niet voorstellen maar tis wel zo.

Met de mensen die zo bot reageren wil je niet eens contact lijkt me. De partner van mijn tante heeft ook een tijd problemen met zijn gehoor gehad en die werd toen ongelovelijk pissig om het feit dat er heel veel mensen zijn die niet eens de moeite schijnen te willen doen om een gesprek met iemand te hebben die slechthorend is. Mensen die er op hun buurt weer aan irriteren om dingen te herhalen of harder te praten. Lijkt mij een kleine moeite mja...

quote:

Op woensdag 29 december 2004 16:00 schreef Shreever het volgende:

[..]

Met de mensen die zo bot reageren wil je niet eens contact lijkt me. De partner van mijn tante heeft ook een tijd problemen met zijn gehoor gehad en die werd toen ongelovelijk pissig om het feit dat er heel veel mensen zijn die niet eens de moeite schijnen te willen doen om een gesprek met iemand te hebben die slechthorend is. Mensen die er op hun buurt weer aan irriteren om dingen te herhalen of harder te praten. Lijkt mij een kleine moeite mja...

hier houden ze er geen rekening mee, ben ook blij als ik hier weg ben

Ik heb dit topic nu helemaal doorgelezen en ik moet zeggen dat ik heel veel herken. Het duurt bij mij heel lang voordat ik een beetje "mezelf" ben. Vroeger op school was het zo erg dat ik gewoon niet meer ging. Iedereen deed best aardig, maar ik kon niet tegen al die mensen. Teveel informatie ofzo. Ben naar een school gegaan met kleine klassen (ongeveer 6 per klas) en dat zorgde ervoor dat ik na 2 jaar redelijk open was. Daar had ik de mavo gedaan en dat haalde ik makkelijk. Had makkelijk havo of vwo kunnen doen zeiden ze achteraf. Terwijl mijn school daarvoor dacht dat ik lbo wel zou moeten kunnen halen. Maar ja dat zegt ook niks.
Daarna wilde ik een mbo-opleiding doen, maar dat ging erg slecht door de grote hoeveelheid leerlingen. Dus stopte ik daar mee. Toen ben ik een baan gaan zoeken. Nadat ik een baan had gevonden ging het langzaam maar zeker erg goed met me en voelde me daar erg op mijn plek(had 5 collega's). Alleen had ik geen sociaal leven. Ik werkte alleen maar. Na 7 jaar ben ik daar gestopt en ben iets anders gaan zoeken. Nu werk ik ergens met ongeveer 50 collega's en in het begin kwam ik moeilijk op gang, maar nu gaat het weer erg goed. Maar weer heb ik geen sociaal leven.
Ik heb zo een moeite met grote groep mensen. Zit wel bij een sportschool, maar daar doe ik mijn dingen en ben weer weg. Ik sluit me dan helemaal af van de buitenwereld. Het is zo een drempel om weer te gaan.
Eigenlijk moet ik echt een sport gaan doen met een groepje, maar ja ik weet dan ook niet was precies. Ik weet wel wat mijn problemen zijn en ik kan er redelijk goed mee omgaan. Of ik ontwijk gewoon heleboel dingen eigenlijk...
Ik zou meer willen doen... Erg lastig om iedere keer weer een drempel over te moeten.

Als ik werk is er niks aan de hand, maar als ik vrij ben dan merk ik pas hoe lastig ik het ermee heb.

hi,

Ik heb eigenlijk mijn hele leven al moeite gehad en nog steeds met omgaan met andere mensen. Ik ben nogal verlegen en praat heel weinig en wanneer ik iets zeg dan praat ik ook heel zachtjes. Ik loop nu bij een specialist om m'n spraak weer beetje op orde te krijgen.
Maar al van kleins af was ik een buitenbeentje. Terwijl de anderen samen speelden in de pauzes zat ik dan op een bankje helemaal alleen. Op de middelbare school ging het iets beter. Ik maakte een paar vrienden met wie ik kon praten niet te diep maar ik was in ieder geval niet alleen. Maar na de middelbare school gingen we ieder onze eigen weg en moest ik weer opnieuw beginnen. Ik probeerde nog een beetje contact met hen te onderhouden daarna maar na een jaar was er gauw geen contact meer. Daar ben ik ook mede verantwoordelijk van. Ik weet dat een vriendschap van twee kanten moet komen en elke keer was het zij die mij opbelde en afspraak maakte. Misschien omdat ik nooit vrienden had dus nooit geleerd had om vriendschappen te onderhouden? Ik weet ook vaak niet wat ik moet zeggen. Ik ben ook niet iemand die initiatief neemt. Ik ben ook altijd bang en denk teveel aan wat als de ander me niet aardig vind, wat ik zeg ze niet interessant vinden...

De vervolgopleiding ging opzich in het begin wel ok. Maar ik voelde steeds meer een buitenbeentje. Ik liep vaak achter hen aan. Zij kenden al van hun vorige opleiding en praatte over dingen die ik niet interesseerde. Maar ik raakte steeds meer en meer geisoleerde, op een gegeven moment zat ik weer alleen in de pauzes. Ik had dan geen zin om in de kantine alleen te zitten tussen zoveel mensen, word er oncomfortabel van. Maar dan ging ik naar een parkje toe. Van tijd tot tijd hou ik om alleen te zijn maar eens in de zoveel tijd voel ik het gemis van vrienden om bv samen te gaan winkelen, naar film te gaan etc. In het laaste jaar was het zo erg dat ik mede daardoor met de opleiding bent gestopt. Ik kon me niet concentreren, het liep ook niet met de schoolprojecten, cijfers werden alsmaar lager, ik ging steeds vaker niet naar school. Daarna heb ik een hele moeilijke periode gehad. Had 3 weken alleen maar geslapen en een jaar in mijn kamer gebleven vaak achter de pc. Ik sliep overdag en leefde 's nachts. Ik viel eerst zo'n 6 kilos af waarna weer 14 kilos bijgekomen, allemaal in 1,5 jaar tijd. Ik ging alleen naar buiten als het echt nodig was en voor mijn moeder om boodschappen te halen. Dankzij het internet, muziek, tv en tijd is het nu beter, maar heb nog steeds momenten dat ik alleen voel.

Nu heb ik aantal mensen leren kennen via internet. Maar voor mij is het ook stuk makkelijker om via internet te praten dan oog in oog. En laast was ik naar een forumontmoeting gegaan. Na afloop was ik erg droevig en teleurgesteld op mezelf. Ik kende niemand terwijl de anderen elkaar al kenden. Ik probeerde gesprekken aan te gaan maar de meeste eindigen in een paar minuten tijd. Het kost mij ook veel energie en moed de hele dag. Na afloop was ik ook erg moe. Ik liep ook steeds achter of voor hen. 's Avond kreeg ik tranen toen ik op bed lag. Niemand weet van mijn probleem af. Zelfs mijn familie niet. En ik kan dit aan niemand vertellen en wil het ook niet omdat ik me daarvoor schaam. Het geknaag begint steeds luider te worden. Ik word namelijk ook steeds ouder, ik ben nu mid twintig en ik zie het niet zitten de rest van mijn leven zo door te gaan als nu .

ik heb het zelfde als toktoktok. ik heb het van jongs af aan al. toen was het geen probleem ik hoefde niks te zeggen en mij werd niks gevraagd. nu ik 19 ben is het allemaal anders school, stage en mensen om me heen vragen steeds meer van je social skills. bijvoorbeeld een presentatie: beter voorbereid dan je mede scholieren het lokaal in te lopen en er zonder een woord gezegt te hebben weer uit te lopen. of een sollicitatie gesprek oefenen en het hele gesrek alleen maar ja of nee kunnen zeggen.
het ergste vind ik altijd de mensen die zelf een diagnose gaan stellen zoals : "je hebt last van faalangst geloof ik" terwijl ik van mezelf weet dat dat het niet is. wat het wel is kan ik ook niet zeggen.
van de zomer is het onderzocht en hebben ze dislexy(geen id of het goed geschreven is) geconstateerd in het lezen, spreken en schrijven. hiermee was voor de meese mensen de kous af. het probleem was gevonden. klaar.
niemand had ook een idee wat je er aan kan doen. het er niet bij laten zitten en samen met mijn ouders besloten een specialist in te schakkelen en te kijken of we samen het probleem kunnen oplossen.
opdrachten die ik van hem kreeg waren o.a.: het voor mezelf hard op beschrijven van dingen, leren gewent te raken an eigen stem. gedachten opschrijven voor mezelf, omdat dit het misschien makkelijker maakt het later te verwoorden. Meestal zijn het gewoon woorden/kreeten waarbij ik mezelf moet dwingen het op te schrijven. van de 100.000 gedachten schrijf ik er misschien 1 op. Dit onzamenhangend verhaal is het eerste dat ik aan andere mensen dan mezelf laat lezen en daar voel ik me niet echt gerust bij voel me een zeurkous, maar aan de andere kant wil ik er alles aan doen om er van af te komen het is zo lastig.

Als ik zo al jullie verhalen lees, herken ik veel. Maar het begint wel al echt beter te worden bij mij. Bellen naar vreemden vond ik eng, maar ik pakte het probleem aan door gelijk te bellen. Dan ben je er ten eerste vanaf, dan zit je er dus niet zo tegen aan te hikken en ten tweede zag ik dan dat het helemaal niet erg was om een vreemde te bellen.
Ik kan best een praatje met iemand maken, maar het houd dan ook snel op. Ik ben vaak stil en dat word je afgerekend. Tegenwoordig is de maatschappij zo dat je niet meer stil mag zijn, want dan ben je saai, je moet zoveel mogelijk drinken, want dat is stoer en gezellig, je moet spontaan zijn, je moet voor jezelf op durven komen, je moet er knap uit zien. Als je een paar van dit niet hebt overleef je het zowat niet. Ik kan dus ook niet voor mezelf opkomen en iedereen loopt over mij heen. Daarom volg ik op dit moment een assertiviteitscursus. Ik hoop dat ik hierdoor meer zelfvertrouwen krijg en dan ook makkelijker sociale contacten maak.
Ik ga volgende week voor het eerst op kamers in een druk studentenhuis. Ik denk dat dat ook wel heel erg goed voor mij is. Ik kon ook nog bij een hospita op kamers, maar dat was iets verder van het centrum en dan zat ik alleen met 1 vrouw in huis. Dan ga je je al snel eenzaam voelen. Dus nu zit ik in een gezellig kamertje in een studentenhuis en ik denk echt dat ik hier veel zelfvertrouwen van ga krijgen. Zelfstanding leven, alles zelf doen, niet meer achter de schouders van je ouders staan.
Ook heb ik besloten om naar een studentenvereniging te gaan. Ik had ze even gemailt of ik nog lid kon worden en ze zeiden dat ik tijdens een open week daar wel kon komen eten en bekijken of ik lid wilde worden. Maar ik dacht: Ja hallo! Zit ik helemaal in mijn eentje bij vreemde mensen, dus ik mailde haar hoe ik dat moest doen en dat ik in mijn eentje kwam en ze mailde heel lieff terug dat ze mij op de lijst zou zetten en dat ze me dan wel zou herkennen en mij wel zou opvangen. Ze begreep dat het moeilijk voor mij zou zijn om helemaal alleen te komen. Ze zei ook dat de vereniging zo makkelijk is dat iedereen wel een praatje met je komt maken. Ik vind het nog steeds heel eng om erheen te gaan, maar ik denk dat dit een hele goede stap voor mij zou zijn. Dus ik heb zoiets: Ik moet dit doen, of ik het nou eng vind of niet! Ik wil niet mijn hele leven eenzaam blijven.
Ik heb wel vrienden, maar beetje vage vrienden. Er zijn maar weinig mensen die echt in mij gëďnteresseerd zijn.

Nog even voor de jongen 'alleen_op_de_wereld'. Ik denk dus echt wel dat je erover moet praten. Dat is zo belangrijk! Want nu krop je alles op en dat is echt niet goed. En als je familie het weet kunnnen ze er rekening meehouden. Ze kunnen je ermee helpen.
Ik zat de laatste weken al echt niet lekker in mijn vel. Ik had ontzettend het gevoel van: 'Ik kan net zo goed onzichtbaar zijn. Niemand mist mij toch.' Dat gevoel is echt verschrikkelijk. In mijn gezin voel ik me wel thuis, maar mijn broer en zus zijn beiden al bezet en zij hebben iemand waar ze alles tegen kunnen vertellen en dat heb ik dus niet. Dat geeft ook een eenzaam gevoel. Ik ben een soort van 5e wiel in ons gezin. In gesprekken kom ik er gewoon nooit doorheen. Ik had het gevoel dat, omdat ik zo weinig zei ze me saai vonden. Ik kon echt gewoon net zo goed onzichtbaar zijn. En toen opeens op de eerste kerstnacht knapte de bom. Ik heb ontzettend zitten huilen en alles verteld aan mijn familie. Ze vonden het heel goed dat ik het verteld heb. Ze wisten hier namelijk helemaal niks van. Ze houden er nu rekening mee en ze willen me ook echt helpen om dit beter te krijgen. Op oudjaarsavond had ik niks te doen en nu ga ik samen met mijn broer en zijn vriendin naar een feestje. Dus moet ik proberen sociale contacten te maken. Heel spannend, maar ook een goede oefening voor mij. Het zijn ook mensen die veel met muziek bezig zijn. Net als ik, dus ik heb tenminste in ieder geval iets over te praten. Ik voel me nu stukken beter nu ik op kamers ga en nu ik naar de vereniging ga. Maar het blijft toch nog een probleem voor mij.

Mijn probleem lijkt redelijk veel op dat van jullie, het is misschien iets minder erg. Maar sociaal contact loopt bij mij zeker zeer moeizaam. Ik heb niet veel vrienden. Vroeger zat ik er niet erg mee, maar sinds ongeveer een half jaar heb zeker het gevoel dat ik veel dingen mis. Ik ben sinds september aan mijn studie begonnen, dat gaat wel goed, maar ik heb daar nog niet echt iemand leren kennen.
Punt bij mij is, omdat ik vroeger niet echt de behoefte had aan sociale contacten ging ik ze ook veel uit de weg, waardoor ik nu heel moeilijk contact maak met anderen. Ik heb al enkele stappen genomen om dit te verbeteren, ik ben bij twee sportverenigingen gegaan (om mezelf meer tot sociaal contact te dwingen en omdat het leuke sporten zijn natuurlijk), maar ik heb het gevoel dat ik daar ook niet echt contact maak met anderen.
Volgens mij is het minder erg dan bij jullie, ik wordt niet moe van sociale activiteiten, maar ik heb wel de neiging ze uit de weg te gaan, maar ik heb wel behoefte aan sociaal contact. Vroeger miste ik het niet echt, maar ik voel me de laatste tijd toch vaak enigsinds eenzaam. Iemand tips om dit te verbeteren?
Is op kamers gaan misschien een goed idee (ik woon nu nog thuis), volgens mij maak je vanzelf dan wel wat meer contact met anderen (je moet ook wel), ik ben in princiepe van plan om rond augustus op kamers te gaan (als ik een kamer kan vinden), maar misschien kan ik nu al op zoek gaan en misschien over een paar maanden al op kamers gaan?

[ Bericht 12% gewijzigd door Martydekale op 31-12-2004 00:14:20 ]

Ik moet eerlijk zeggen ik heb gister de moed bij elkaar geschraapt en eens alleen naar de disco geweest en het was gezelig

Ik moet zeggen dat ik ook zo'n verlegen persoon ben.

Maar ik dacht jeetje, is het dan niet eens tijd dat we met zijn allen een feestje bouwen dan komt het sociaal contact vanzelf. Iemand nog voorkeur voor een dag?

quote:

Op zondag 2 januari 2005 01:51 schreef JPM01 het volgende:
Ik moet eerlijk zeggen ik heb gister de moed bij elkaar geschraapt en eens alleen naar de disco geweest en het was gezelig

Goed bezig.

Hoe ben je de avond doorgekomen? Mensen leren kennen, beetje staan dansen, of wat..?

quote:

Op zondag 2 januari 2005 15:17 schreef BrauN het volgende:

[..]

Goed bezig.

Hoe ben je de avond doorgekomen? Mensen leren kennen, beetje staan dansen, of wat..?

ik ben er gewoon heen gelopen, geld gepint, er waren wat collega's daar mee staan praten en zo is het balletje verder gaan rollen.

toktoktok, ik herken me 100% in jou. Als ik morgen thuis ben zal ik ook ff reageren als k t nie vergeet :$

He heb dit topic aandachtig doorgelezen en dit is gewoon voor mij het enige waarom ik me niet zo gelukkig voel, (de rest gaat allemaal super behalve dat ik een beetje geisoleerd leef - werk voor mezelf , woon in een gehucht van ons kent ons en we willen geen vreemden kennen)
dus ik moet het keihard forceren en mezelf openbreken en niet van 100% confirmation hebben

maar ik weet wel wat dingetjes en heb er goed over nagedacht,
het lijkt mij supercool om hier met 2 tot 4 mensen wat af te spreken een keertje onder een hapje eten
dat praat makkelijk, de waarheid zit van binnen en het moet zelf naar buiten komen, misschien kunnen we mekaar erbij helpen , want ik heb daar ook een beetje hulp bij nodig!

mvg Rene

quote:

Op zondag 2 januari 2005 13:17 schreef flipster het volgende:
Maar ik dacht jeetje, is het dan niet eens tijd dat we met zijn allen een feestje bouwen dan komt het sociaal contact vanzelf. Iemand nog voorkeur voor een dag?

Mjah leuk idee, niet realiseerbaar.

quote:

Op donderdag 30 december 2004 23:18 schreef Martydekale het volgende:
Is op kamers gaan misschien een goed idee (ik woon nu nog thuis), volgens mij maak je vanzelf dan wel wat meer contact met anderen (je moet ook wel), ik ben in princiepe van plan om rond augustus op kamers te gaan (als ik een kamer kan vinden), maar misschien kan ik nu al op zoek gaan en misschien over een paar maanden al op kamers gaan?

Voor mij helpt het redelijk tot nu toe. Ik ben sinds een week op kamers gegaan puur om er vanaf te komen. Time will tell..

quote:

Op zondag 2 januari 2005 23:59 schreef RaGNaRoK-GoaT het volgende:
maar ik weet wel wat dingetjes en heb er goed over nagedacht,
het lijkt mij supercool om hier met 2 tot 4 mensen wat af te spreken een keertje onder een hapje eten
dat praat makkelijk, de waarheid zit van binnen en het moet zelf naar buiten komen, misschien kunnen we mekaar erbij helpen , want ik heb daar ook een beetje hulp bij nodig!

* Heel erg mee eens!

Alleen_op_de_wereld, jij bent echt NIET alleen op de wereld. Er zijn ZO veel mensen die met hetzelfde probleem zitten als jij. Ik zelf ook. Misschien wel in wat mindere mate, maar toch. Er over praten met bijv. een psycholoog helpt. Ik heb dat zelf ook net een half jaar gedaan en het heeft mij erg veel geholpen in de zin van: Ik heb een goed beeld gekregen van de realiteit en wat anderen -daadwerkelijk- van mij vinden. Ook heb ik kunnen leren hoe je jezelf goed kunt afleiden van het piekeren e.d.

Praten over msn o.i.d. vind ik ook veel gemakklelijker dan in het echt. Maar door dat meer te doen zonder je jezelf ook meer af merk ik. Zoals jij je beleveniswereld beschrijft in je verhaal, zo zie ik ook de mijne.

Iedereen zou mensen met deze problemen gewoon meer aandacht moeten geven, TE vaak denkt men aan zichzelf aan niet aan anderen die het moeilijk (met zichzelf evt) hebben.

-Stijn

Als je wel over MSN ofzo makkelijk praat... dan praat je eigenlijk net zo makkelijk IRL.

Het enige probleem is het aanspreken van iemand IRL, op MSN klik je op iemand en kan je beginnen, IRL ben je waarschijnlijk te verlegen om iemand aan te spreken of die iemand is al met iemand anders aan het praten/met iets bezig, dan wordt het lastig.

quote:

Op dinsdag 4 januari 2005 03:43 schreef The-Sorcerer het volgende:
Als je wel over MSN ofzo makkelijk praat... dan praat je eigenlijk net zo makkelijk IRL.

Het enige probleem is het aanspreken van iemand IRL, op MSN klik je op iemand en kan je beginnen, IRL ben je waarschijnlijk te verlegen om iemand aan te spreken of die iemand is al met iemand anders aan het praten/met iets bezig, dan wordt het lastig.

Over msn gaat het wel iets makkelijker, maar ik geef toe dat inderdaad het grootste probleem is iemand aanspreken. Ik doe dat heel weinig (te weinig naar mijn mening), ik ken daardoor ook weinig mensen en heb niet echt een sociaal leven. Iemand tips om daar over heen te komen.

Tips als gewoon iemand aanspreken, heb ik niets aan.

quote:

Op dinsdag 4 januari 2005 03:43 schreef The-Sorcerer het volgende:
Als je wel over MSN ofzo makkelijk praat... dan praat je eigenlijk net zo makkelijk IRL.

Het enige probleem is het aanspreken van iemand IRL, op MSN klik je op iemand en kan je beginnen, IRL ben je waarschijnlijk te verlegen om iemand aan te spreken of die iemand is al met iemand anders aan het praten/met iets bezig, dan wordt het lastig.

MSN is toch wel veel makkelijker. Ik spreek mensen op msn waar ik IRL toch niet zomaar een gesprekje mee aanknoop

quote:

Op dinsdag 4 januari 2005 03:43 schreef The-Sorcerer het volgende:
Als je wel over MSN ofzo makkelijk praat... dan praat je eigenlijk net zo makkelijk IRL.

Het enige probleem is het aanspreken van iemand IRL, op MSN klik je op iemand en kan je beginnen, IRL ben je waarschijnlijk te verlegen om iemand aan te spreken of die iemand is al met iemand anders aan het praten/met iets bezig, dan wordt het lastig.

Ben ik het niet mee eens. op msn praat ik wel makkelijk. ik kan rustig nadenken over een antwoord en geef ik gewoon 5 min later antwoord als dat nodig is.

In irl is het zo dat ik dan het gevoel heb dat er op me gewacht word, dat mensen het irritant vinden als ik niet weet wat ik moet zeggen. nee ik heb geen faalangst of iets dergelijks. eerlijk gezegd weet ik ook wel wat ik moet zeggen ik weet 100.000 dingen die ik kan zeggen, maar welke van die 100.000 moet ik kiezen? Het komt er gewoon niet uit. ingewikkeld en irritant voor mij en mijn omgeving.

Ik was (en gedeeltelijk ben ik dat nog steeds) ook een verlegen figuur. Dat is een beetje veranderd toen ik toneel ben gaan spelen. Ik kreeg meer zelfvertrouwen, meer schijt aan anderen en soms ook een grotere bek. Werd wat vlotter in contact maken en opzich zit het nu helemaal goed met me op dat gebied.

Is een tip: Mocht je er dus mee willen leren omgaan, toneelspelen of acteertrainingen helpen je veel verlegenheid te overwinnen.

Ik ken je probleem.
Ik ben 16. En op de middelbare school had ik een vertrouwens persoon waar ik goed mee kon praten. En dat hielp wel redelijk goed. En nu ik die niet meer heb. Weer verkeerd gaat.

1ste en 2de jaar waren niet zulke leuke jaren. Vanaf het 3de jaar kreeg ik een klein vrienden groep. En daar zat een meisje in waar ik goed mee kon opschieten, karakter enzo. Maar op het moment heb ik ook geen vrienden meer eigenlijk. Ik zit veel op msn, en heb daar dan wel één goeie vriend. Maar die woont redelijk ver weg enzo. En daarbij komt ook nog eens dat ik erg verlegen ben. En als ik dus bij iemand ben geweest. Waar ik dus niet veel heb gezegt, ga ik me down voelen.

En nu op mijn nieuwe school gaat het weer van begin af aan. Weer buitengesloten worden.
Terwijl ik wel vaak probeeer om meer te zeggen enzo.
Maar dat het toch niet helemaal wil. In een groep waar veel mensen zijn die ik niet ken, voel ik me ook niet op mijn gemak.

quote:

Op vrijdag 7 januari 2005 11:56 schreef eSteve het volgende:

[..]

Ben ik het niet mee eens. op msn praat ik wel makkelijk. ik kan rustig nadenken over een antwoord en geef ik gewoon 5 min later antwoord als dat nodig is.

In irl is het zo dat ik dan het gevoel heb dat er op me gewacht word, dat mensen het irritant vinden als ik niet weet wat ik moet zeggen. nee ik heb geen faalangst of iets dergelijks. eerlijk gezegd weet ik ook wel wat ik moet zeggen ik weet 100.000 dingen die ik kan zeggen, maar welke van die 100.000 moet ik kiezen? Het komt er gewoon niet uit. ingewikkeld en irritant voor mij en mijn omgeving.

Vaak moet je ook niet denken als je praat. Gewoon wat je te binnen schiet zeg je. Al zeg je 100.000 dingen, dat is iig beter dan niks . En misschien zeg je een keer wat doms, dan lach je erbij alsof het als een slechte grap bedoeld is.

Ik heb vaak problemen om mensen aan te spreken.. vooral als het in een groepje is, dan kom ik er vaak moeizaam tussen (of erg geforceerd). over MSN heb ik een hele grote sociale kring op zich, en mensen die ik wat beter ken kan ik op zich ook wel goed mee praten, maar echt vrienden maak ik de laatste tijd niet.. Tis een beetje dat ik door wat problemen met m'n vorige vriendenclubje, ik wat paranoia ben geworden.. Alsof iemand zo maar achter om rug lelijke dingen over me zou willen zeggen enzo.. Wat op zich inhoudt dat als ik in bijv een klaslokaal, of andere gelegenheen zit, ik letterlijk bijna alle gesprekken volg, en vervolgens raar word aangekeken, als ik me meng (bijv omdat er iets ergens gezegd word wat mij aanspreekt).

2e probleem is dat ik graag m'n vriendenclub wil uitbreiden. op zich geen probleem, zolang er dingen zijn waardoor ik nieuwe mensen ontmoet. Maar de laatste tijd heb ik dat niet echt. en ik zou weleens uit willen gaan (dat doe ik vrij weinig..), maar om alleen te gaan.. tja.. ik weet niet wat ik daar mee aan moet...

quote:

Op zondag 9 januari 2005 21:55 schreef Bensel het volgende:
Ik heb vaak problemen om mensen aan te spreken.. vooral als het in een groepje is, dan kom ik er vaak moeizaam tussen (of erg geforceerd). over MSN heb ik een hele grote sociale kring op zich, en mensen die ik wat beter ken kan ik op zich ook wel goed mee praten, maar echt vrienden maak ik de laatste tijd niet.. Tis een beetje dat ik door wat problemen met m'n vorige vriendenclubje, ik wat paranoia ben geworden.. Alsof iemand zo maar achter om rug lelijke dingen over me zou willen zeggen enzo.. Wat op zich inhoudt dat als ik in bijv een klaslokaal, of andere gelegenheen zit, ik letterlijk bijna alle gesprekken volg, en vervolgens raar word aangekeken, als ik me meng (bijv omdat er iets ergens gezegd word wat mij aanspreekt).

2e probleem is dat ik graag m'n vriendenclub wil uitbreiden. op zich geen probleem, zolang er dingen zijn waardoor ik nieuwe mensen ontmoet. Maar de laatste tijd heb ik dat niet echt. en ik zou weleens uit willen gaan (dat doe ik vrij weinig..), maar om alleen te gaan.. tja.. ik weet niet wat ik daar mee aan moet...

Bensel, dit had mijn tekst kunnen zijn! I know what it's like... En dan nog drummen in vrije tijd.. das dan weer wat positiefs he?

word lid van www.verlegenmensen.nl misschien helpt het ?

Dat zei ik ook al...maja dat is toch alleen maar lachwekkend...tja dan kom je ook nergens, negatief denken..

Tis n ou ook weer meteen zo dat ik hlp zoek.. ht gaat de laatste tijd al weer beter, al zijn er nog steeds van die pijnlijke momenten

quote:

Op zondag 12 december 2004 01:16 schreef Teese het volgende:
Je moet bij een studentenvereniging gaan, helpt echt.

Nee! De TS verdient het écht niet om kakker te worden.

quote:

Op donderdag 13 januari 2005 09:52 schreef VOLVOMEISTER het volgende:

[..]

Nee! De TS verdient het écht niet om kakker te worden.

dat wens ik idd /niemand/ toe.

Ik herken deze verhalen ook heel goed. vroeger was ik ook altijd een stille die heel moeilijk mensen aansprak maar toch had ik wel redelijk wat vrienden. echter op mijn 23e kreeg ik voor het eerst van mijn leven een vriendin (die toevallig de ex van mijn beste vriend was). Hier waren mijn vrienden niet blij mee en die ben ik allemaal kwijt geraakt. Na 3 jaar raakte het uit met mijn vriendin. Inmiddels ben ik 30 en zit ik inmiddels al meer dan 3 jaar opgesloten in een wereldje van overdag werken en savonds alleen achter de computer zitten. de weekenden zijn helemaal een hel. niet door te komen als je helemaal alleen bent.
het gekke is dat ik op het werk wel heel sociaal ben, ik kan hier goed met iedereen opschieten en praatjes maken. het probleem zit er vaak in om dit soort praatjes naar een persoonlijker niveau te brengen en dus niet maar steeds op de oppervlakte te blijven.
pas geleden een hele mooie meid op het werk ontmoet, en hier kan ik om een of andere reden wel heel makkelijk over persoonlijke dingen mee praten. echter, zij vond mij ook wel leuk maar vond dat ik te veel problemen had om een echte vriendschap mee te beginnen.
het lijkt dus een vicieuze cirkel. moeilijk contact kunnen maken en dan ook nog mensen afschrikken met je eenzaamheid.
als ik kijk naar leeftijdsgenoten, die zijn of getrouwd of zelfs kinderen en anders wonen ze wel samen. ik kan alleen maar met weemoed terug kijken op die ene vriendin die ik ooit heb gehad.

quote:

Op maandag 18 april 2005 14:56 schreef Interpol-Maastricht- het volgende:
Ik herken deze verhalen ook heel goed. vroeger was ik ook altijd een stille die heel moeilijk mensen aansprak maar toch had ik wel redelijk wat vrienden. echter op mijn 23e kreeg ik voor het eerst van mijn leven een vriendin (die toevallig de ex van mijn beste vriend was). Hier waren mijn vrienden niet blij mee en die ben ik allemaal kwijt geraakt. Na 3 jaar raakte het uit met mijn vriendin. Inmiddels ben ik 30 en zit ik inmiddels al meer dan 3 jaar opgesloten in een wereldje van overdag werken en savonds alleen achter de computer zitten. de weekenden zijn helemaal een hel. niet door te komen als je helemaal alleen bent.
het gekke is dat ik op het werk wel heel sociaal ben, ik kan hier goed met iedereen opschieten en praatjes maken. het probleem zit er vaak in om dit soort praatjes naar een persoonlijker niveau te brengen en dus niet maar steeds op de oppervlakte te blijven.
pas geleden een hele mooie meid op het werk ontmoet, en hier kan ik om een of andere reden wel heel makkelijk over persoonlijke dingen mee praten. echter, zij vond mij ook wel leuk maar vond dat ik te veel problemen had om een echte vriendschap mee te beginnen.
het lijkt dus een vicieuze cirkel. moeilijk contact kunnen maken en dan ook nog mensen afschrikken met je eenzaamheid.
als ik kijk naar leeftijdsgenoten, die zijn of getrouwd of zelfs kinderen en anders wonen ze wel samen. ik kan alleen maar met weemoed terug kijken op die ene vriendin die ik ooit heb gehad.

Koop een dikke sportwagen (persoonlijk voorkeur: Honda s2000 ), zodat je in de weekeinde wat te doen hebt. tevens kom je op plaatsen waar je nooit geweest bent en mogelijkheden hebt om mensen te ontmoeten. achter je computer doe je dat sowieso niet, en met een leuke auto kan je nog lol hebben ook.

ALs je enthausiast raakt over iets, hier bv je auto, hoef je niet meer te denken aan je problemen en raak je automatisch niet zo verbitterd. kijk eens terug in je leven wanneer je het voor het eerst helemaal enthausiast over iets was. had je toen meer of minder problemen dan nu?
En enthausiame toevoegen in je omgeving kan ook positief effect hebben. mensen denken dan;

A) je blaat te veel over je auto, maar iedereen weet je bent. andere mensen praten over jou en af en toe komen ze naar je toevan; hey, jij bent toch die gozer met die auto?

B) andere mensen worden ook enthausiast van jouw enthausiasme, je bent opeens minder saai.

Natuurlijk hoef je liefde niet voor een auto te zijn, kan ook een sport zijn, iig iets wat je leuk vindt. Iets met dieren ? Doe dan vrijwillgers werk in een asiel of zo.

ik ga nu via school een cursus volgen

quote:

Op maandag 18 april 2005 14:56 schreef Interpol-Maastricht- het volgende:

het lijkt dus een vicieuze cirkel. moeilijk contact kunnen maken en dan ook nog mensen afschrikken met je eenzaamheid.
als ik kijk naar leeftijdsgenoten, die zijn of getrouwd of zelfs kinderen en anders wonen ze wel samen. ik kan alleen maar met weemoed terug kijken op die ene vriendin die ik ooit heb gehad.

Je kunt voornamelijk blijven kijken naar anderen en jezelf beklagen om wat je niet hebt, maar dat is meestal gewoon een vorm van 'jezelf gemakkelijk voelen in je onvrede' ...
oftewel je eigen ongelukkigheid biedt je een zekerheid en veiligheid, daar uit te breken zou dan opeens ook betekenen dat je misschien ook met je eigen onzekerheid geconfronteerd kunt worden ...

Neem voor jezelf heel duidelik de keuze wat je wilt, ben je met je eenzame leven gelukkig (wat best kan zijn, een eenzaam leven heeft ook wel degelijk voordelen: het irrationalisme van sociale contacten kan soms een kwelling zijn) of wil je er wel aan ontvluchten, en als je die laatste keuze neemt, dan moet jij zelf ook gericht actie daarop ondernemen: niet wachten op iemand anders die je zou moeten komen 'redden' uit je eenzaamheid (wat juist velen zal afschrikken)

Ik wilde toen ik naar de universiteit ging beter worden in de sociale omgang en meer vrienden maken. Tot dan toe had ik maar 1 vriend waarmee ik omging .Voor de rest zat ik vooral achter de computer binnen.
Echter door mijn onzekerheid is het nooit gelukt om me bij 1 van de groepjes aan te sluiten. Ben met 2 gozers bevriend en de rest zijn hooguit kennisen. Goede vriendschappen zijn er niet ontstaan. Nu ik aan het afstuderen ben en doordeweeks op een kamertje zit met iemand waar het ook niet echt lukt om contact mee te leggen wordt ik redelijk depri. Ik baal ervan dat ik tot nu toe nog alleen 1 goede vriend heb, en daarnaast een iets van 4 vrienden die ik slechts af en toe zie als we gaan poolen oid en niet makkelijk mee praat.
Daarnaast heb ik de erg storende neiging om al snel het idee te hebben dat mensen me niet mogen of iig geen zin hebben in een gesprek met me. Vooral bij degenen die een sterk karakter hebben en die ik een tijd niet gezien heb. Maar ik heb het zelfs bij mijn vrienden in lichte mate. Van te voren maak ik me vaak druk of het wel gezellig zal zijn.
Het liefste zou ik een groep goede vrienden willen hebben waar ik makkelijk mee kan praten. Maar ik heb mijn kans op de universiteit verknald