probleem met sociaal contact

Misschien heb je wat aan de Vereniging van Verlegen Mensen.
Er zitten heel veel jongeren daar.

quote:

Op donderdag 23 december 2004 23:08 schreef sakrepietje het volgende:
Misschien heb je wat aan de Vereniging van Verlegen Mensen.
Er zitten heel veel jongeren daar.

Bestaat dat echt? Niet om de lolbroek uit te hangen, maar mensen die heel erg verlegen zijn zullen toch niet zomaar gezellig een uitje organiseren met de club, of wel?

Er zitten echt heel verschillende mensen daar.
Je moet je zo voorstellen dat er ook mensen zitten die eigenlijk helemaal niet verlegen zijn maar met andere dingen zitten, zoals ik met mijn uiterlijk. Je gaat dan groepen zoeken waar mensen zitten die ook met iets zitten om ergens herkenning te vinden of mensen die je wel accepteren.
Die club organiseerd dan verschillende uitjes, maar je kan daar dan mensen tegenkomen die heel andere interesses hebben en dus vrienden vinden om dingen mee te doen die je niet zou verwachten van verlegen mensen.

quote:

Op vrijdag 24 december 2004 14:57 schreef sakrepietje het volgende:
Er zitten echt heel verschillende mensen daar.
Je moet je zo voorstellen dat er ook mensen zitten die eigenlijk helemaal niet verlegen zijn maar met andere dingen zitten, zoals ik met mijn uiterlijk. Je gaat dan groepen zoeken waar mensen zitten die ook met iets zitten om ergens herkenning te vinden of mensen die je wel accepteren.
Die club organiseerd dan verschillende uitjes, maar je kan daar dan mensen tegenkomen die heel andere interesses hebben en dus vrienden vinden om dingen mee te doen die je niet zou verwachten van verlegen mensen.

dit doet me denken aan dat liedje wat door van die kindertjes gezongen wordt.


We hebben een clubje opgericht voor mensen met een lelijk gezicht
Je bent erbij!!!
Je bent erbij!!!



m.a.w, als ik de TS zo hoor dan is dat niet echt iets voor hem.

quote:

Op vrijdag 24 december 2004 18:22 schreef surferr het volgende:

[..]

We hebben een clubje opgericht voor mensen met een lelijk gezicht
Je bent erbij!!!
Je bent erbij!!!

Mooi was dat

tvp, zal binnenkort ff uitgebreid reageren.

Ik heb in grote lijnen hetzelfde meegemaakt. Dat begon al op de basisschool, en de situatie verbeterde zich in de tijd erna.

Ook ik was een stil en verlegen persoon. Op school kon ik moeilijk aansluiting vinden bij andere mensen, en ik had daar ook niet echt behoefte aan. In de tweede klas van het VWO had ik wel twee vrienden waarmee ik regelmatig heb afgesproken, maar in de klas bleef ik een buitenbeentje.

Op de leeftijd van 17 jaar ben ik bij mezelf te rade gegaan. Aanleiding was een driedaagse cursus voor de Medezeggenschapsraad, en in die cursus - met nieuwe mensen uit heel Nederland - vond ik het moeilijk om contact te maken. 's Avonds hadden we namelijk vrij. Een van de teamleden heeft mij geholpen, en zo ben ik alsnog op plezierige wijze bij de groep betrokken.

De laatste maanden van 5VWO waren slecht. Mijn medeleerlingen kon ik niet volgen (en omgekeerd); ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen. Ik ben gaan praten met een schooldocent en sindsdien is het steeds beter gegaan. Het examenjaar werd een behoorlijk goed jaar, waarin ik ook heb kennisgemaakt met het uitgaansleven. Op de universiteit tenslotte heb ik een redelijk goede tijd gehad, veel beter dan op de middelbare school.

Toktoktok heeft al de eerste stap gezet door het probleem te verwoorden. Zeker op jongere leeftijd is er nog veel aan te doen en de eerste stap is: praten met iemand die je erbij kan helpen! Ook op het Fok!forum is een en ander te lezen over dit soort problemen.

Tips als: ga op een sport en dergelijke zijn wel hoogdrempelig. Het is eerst de bedoeling dat je zelfvertrouwen ontwikkelt en leert dat de positie waar je je nu bevindt, niet voor niets is. Dat je ook daar lessen uit kunt trekken.

Ik ben zelf ook vrij gesloten en maak wat minder snel contact met mensen.., zo durf ik bijvoorbeeld niet een telefoon aan te nemen als het een vreemde is.

Ik hoor niet super en dat is vaak een groot nadeel als je in een sportkantine zit. Je kan geen gesprek goed volgen en je voelt je dan al vrij snel buitengesloten. Het zelfde heb je in uitgaansgelegenheid veel lawaai op de achtergrond je praat dan automatisch niet zo echt mee alleen 1 op 1 gesprekken kan ik goed volgen.

Ik maak ook wat minder snel vrienden door dat ik me te teruggetrokken ben door de problemen met me gehoor. Het is misschien raar voor sommigen die zich dat niet voor kunnen stellen. Mensen die mij niet goed kennen weten niet hoe ik ben, ik kan misschien op internet wel een grote bek hebben, maar dat is zo anoniem en levert dat ook geen problemen op.

Ik ben vroeger veel gepest, en ik hoor soms mensen gewoon achter mij rug om praten van “kijk daar is die dove ook weer” en dat soort woorden krijg ik nog steeds naar m’n hoofd geslingerd. Ik ben daar ondertussen wel mee leren leven maar raakt me nog altijd wel als sommigen het niet kunnen begrijpen wat je door maakt en dat maakt me gewoon onzeker en maak je minder snel contact met anderen.

Ik heb alleen maar op de peuterschool gezeten in het dorp daarna ben ik naar een school gegaan voor slechthorende en moeilijk lerende kinderen. Vanaf daarna ben ik eigenlijk naar een gewone school gegaan en heb examen gedaan met vakken op grotendeels C niveau (alleen engels is wat minder door de handycap). Soms denk ik wel eens dat mensen mij niet serieus nemen.

Zo dat is er uit.

quote:

Op woensdag 29 december 2004 12:49 schreef JPM01 het volgende:
Ik ben zelf ook vrij gesloten en maak wat minder snel contact met mensen.., zo durf ik bijvoorbeeld niet een telefoon aan te nemen als het een vreemde is.

Ik hoor niet super en dat is vaak een groot nadeel als je in een sportkantine zit. Je kan geen gesprek goed volgen en je voelt je dan al vrij snel buitengesloten. Het zelfde heb je in uitgaansgelegenheid veel lawaai op de achtergrond je praat dan automatisch niet zo echt mee alleen 1 op 1 gesprekken kan ik goed volgen.

Ik maak ook wat minder snel vrienden door dat ik me te teruggetrokken ben door de problemen met me gehoor. Het is misschien raar voor sommigen die zich dat niet voor kunnen stellen. Mensen die mij niet goed kennen weten niet hoe ik ben, ik kan misschien op internet wel een grote bek hebben, maar dat is zo anoniem en levert dat ook geen problemen op.

Ik ben vroeger veel gepest, en ik hoor soms mensen gewoon achter mij rug om praten van “kijk daar is die dove ook weer” en dat soort woorden krijg ik nog steeds naar m’n hoofd geslingerd. Ik ben daar ondertussen wel mee leren leven maar raakt me nog altijd wel als sommigen het niet kunnen begrijpen wat je door maakt en dat maakt me gewoon onzeker en maak je minder snel contact met anderen.

Ik heb alleen maar op de peuterschool gezeten in het dorp daarna ben ik naar een school gegaan voor slechthorende en moeilijk lerende kinderen. Vanaf daarna ben ik eigenlijk naar een gewone school gegaan en heb examen gedaan met vakken op grotendeels C niveau (alleen engels is wat minder door de handycap). Soms denk ik wel eens dat mensen mij niet serieus nemen.

Zo dat is er uit.

Ik kan me voorstellen dat het vervelend is als je in de sportkantine of iets dergelijks zit en je kan een gesprek niet goed volgen. Kan me ook heel goed voorstellen dat het bijvoorbeeld heel erg irri kan zijn om telkens te vragen of iemand de zin kan herhalen ofzo. Maar de mensen die je kent die weten toch dat je gehoor niet perfect is, die houden daar wel rekening mee lijkt me.

Ik kan best begrijpen dat de problemen met je gehoor jou belemmeren in het maken van nieuwe contacten. Maar daar valt toch overheen te komen lijkt me? Is dat niet gewoon een soort van onzekerheid omdat jij van te voren niet weet hoe er gereageerd zal worden op jouw slechthorendheid?

Dat je gepest werd vroeger is natuurlijk erg, maar dat het nu nog steeds gezegd word vind ik erg triest van die mensen.

quote:

Op woensdag 29 december 2004 13:26 schreef Shreever het volgende:

[..]

Ik kan me voorstellen dat het vervelend is als je in de sportkantine of iets dergelijks zit en je kan een gesprek niet goed volgen. Kan me ook heel goed voorstellen dat het bijvoorbeeld heel erg irri kan zijn om telkens te vragen of iemand de zin kan herhalen ofzo. Maar de mensen die je kent die weten toch dat je gehoor niet perfect is, die houden daar wel rekening mee lijkt me.

Ik kan best begrijpen dat de problemen met je gehoor jou belemmeren in het maken van nieuwe contacten. Maar daar valt toch overheen te komen lijkt me? Is dat niet gewoon een soort van onzekerheid omdat jij van te voren niet weet hoe er gereageerd zal worden op jouw slechthorendheid?

Dat je gepest werd vroeger is natuurlijk erg, maar dat het nu nog steeds gezegd word vind ik erg triest van die mensen.

De mensen die me kennen houden daar rekening mee.
sommige mensen reageren bot hoor, als buitenstaander kun je dat niet voorstellen maar tis wel zo.

quote:

Op woensdag 29 december 2004 14:37 schreef JPM01 het volgende:

[..]

De mensen die me kennen houden daar rekening mee.
sommige mensen reageren bot hoor, als buitenstaander kun je dat niet voorstellen maar tis wel zo.

Met de mensen die zo bot reageren wil je niet eens contact lijkt me. De partner van mijn tante heeft ook een tijd problemen met zijn gehoor gehad en die werd toen ongelovelijk pissig om het feit dat er heel veel mensen zijn die niet eens de moeite schijnen te willen doen om een gesprek met iemand te hebben die slechthorend is. Mensen die er op hun buurt weer aan irriteren om dingen te herhalen of harder te praten. Lijkt mij een kleine moeite mja...

quote:

Op woensdag 29 december 2004 16:00 schreef Shreever het volgende:

[..]

Met de mensen die zo bot reageren wil je niet eens contact lijkt me. De partner van mijn tante heeft ook een tijd problemen met zijn gehoor gehad en die werd toen ongelovelijk pissig om het feit dat er heel veel mensen zijn die niet eens de moeite schijnen te willen doen om een gesprek met iemand te hebben die slechthorend is. Mensen die er op hun buurt weer aan irriteren om dingen te herhalen of harder te praten. Lijkt mij een kleine moeite mja...

hier houden ze er geen rekening mee, ben ook blij als ik hier weg ben

Ik heb dit topic nu helemaal doorgelezen en ik moet zeggen dat ik heel veel herken. Het duurt bij mij heel lang voordat ik een beetje "mezelf" ben. Vroeger op school was het zo erg dat ik gewoon niet meer ging. Iedereen deed best aardig, maar ik kon niet tegen al die mensen. Teveel informatie ofzo. Ben naar een school gegaan met kleine klassen (ongeveer 6 per klas) en dat zorgde ervoor dat ik na 2 jaar redelijk open was. Daar had ik de mavo gedaan en dat haalde ik makkelijk. Had makkelijk havo of vwo kunnen doen zeiden ze achteraf. Terwijl mijn school daarvoor dacht dat ik lbo wel zou moeten kunnen halen. Maar ja dat zegt ook niks.
Daarna wilde ik een mbo-opleiding doen, maar dat ging erg slecht door de grote hoeveelheid leerlingen. Dus stopte ik daar mee. Toen ben ik een baan gaan zoeken. Nadat ik een baan had gevonden ging het langzaam maar zeker erg goed met me en voelde me daar erg op mijn plek(had 5 collega's). Alleen had ik geen sociaal leven. Ik werkte alleen maar. Na 7 jaar ben ik daar gestopt en ben iets anders gaan zoeken. Nu werk ik ergens met ongeveer 50 collega's en in het begin kwam ik moeilijk op gang, maar nu gaat het weer erg goed. Maar weer heb ik geen sociaal leven.
Ik heb zo een moeite met grote groep mensen. Zit wel bij een sportschool, maar daar doe ik mijn dingen en ben weer weg. Ik sluit me dan helemaal af van de buitenwereld. Het is zo een drempel om weer te gaan.
Eigenlijk moet ik echt een sport gaan doen met een groepje, maar ja ik weet dan ook niet was precies. Ik weet wel wat mijn problemen zijn en ik kan er redelijk goed mee omgaan. Of ik ontwijk gewoon heleboel dingen eigenlijk...
Ik zou meer willen doen... Erg lastig om iedere keer weer een drempel over te moeten.

Als ik werk is er niks aan de hand, maar als ik vrij ben dan merk ik pas hoe lastig ik het ermee heb.

hi,

Ik heb eigenlijk mijn hele leven al moeite gehad en nog steeds met omgaan met andere mensen. Ik ben nogal verlegen en praat heel weinig en wanneer ik iets zeg dan praat ik ook heel zachtjes. Ik loop nu bij een specialist om m'n spraak weer beetje op orde te krijgen.
Maar al van kleins af was ik een buitenbeentje. Terwijl de anderen samen speelden in de pauzes zat ik dan op een bankje helemaal alleen. Op de middelbare school ging het iets beter. Ik maakte een paar vrienden met wie ik kon praten niet te diep maar ik was in ieder geval niet alleen. Maar na de middelbare school gingen we ieder onze eigen weg en moest ik weer opnieuw beginnen. Ik probeerde nog een beetje contact met hen te onderhouden daarna maar na een jaar was er gauw geen contact meer. Daar ben ik ook mede verantwoordelijk van. Ik weet dat een vriendschap van twee kanten moet komen en elke keer was het zij die mij opbelde en afspraak maakte. Misschien omdat ik nooit vrienden had dus nooit geleerd had om vriendschappen te onderhouden? Ik weet ook vaak niet wat ik moet zeggen. Ik ben ook niet iemand die initiatief neemt. Ik ben ook altijd bang en denk teveel aan wat als de ander me niet aardig vind, wat ik zeg ze niet interessant vinden...

De vervolgopleiding ging opzich in het begin wel ok. Maar ik voelde steeds meer een buitenbeentje. Ik liep vaak achter hen aan. Zij kenden al van hun vorige opleiding en praatte over dingen die ik niet interesseerde. Maar ik raakte steeds meer en meer geisoleerde, op een gegeven moment zat ik weer alleen in de pauzes. Ik had dan geen zin om in de kantine alleen te zitten tussen zoveel mensen, word er oncomfortabel van. Maar dan ging ik naar een parkje toe. Van tijd tot tijd hou ik om alleen te zijn maar eens in de zoveel tijd voel ik het gemis van vrienden om bv samen te gaan winkelen, naar film te gaan etc. In het laaste jaar was het zo erg dat ik mede daardoor met de opleiding bent gestopt. Ik kon me niet concentreren, het liep ook niet met de schoolprojecten, cijfers werden alsmaar lager, ik ging steeds vaker niet naar school. Daarna heb ik een hele moeilijke periode gehad. Had 3 weken alleen maar geslapen en een jaar in mijn kamer gebleven vaak achter de pc. Ik sliep overdag en leefde 's nachts. Ik viel eerst zo'n 6 kilos af waarna weer 14 kilos bijgekomen, allemaal in 1,5 jaar tijd. Ik ging alleen naar buiten als het echt nodig was en voor mijn moeder om boodschappen te halen. Dankzij het internet, muziek, tv en tijd is het nu beter, maar heb nog steeds momenten dat ik alleen voel.

Nu heb ik aantal mensen leren kennen via internet. Maar voor mij is het ook stuk makkelijker om via internet te praten dan oog in oog. En laast was ik naar een forumontmoeting gegaan. Na afloop was ik erg droevig en teleurgesteld op mezelf. Ik kende niemand terwijl de anderen elkaar al kenden. Ik probeerde gesprekken aan te gaan maar de meeste eindigen in een paar minuten tijd. Het kost mij ook veel energie en moed de hele dag. Na afloop was ik ook erg moe. Ik liep ook steeds achter of voor hen. 's Avond kreeg ik tranen toen ik op bed lag. Niemand weet van mijn probleem af. Zelfs mijn familie niet. En ik kan dit aan niemand vertellen en wil het ook niet omdat ik me daarvoor schaam. Het geknaag begint steeds luider te worden. Ik word namelijk ook steeds ouder, ik ben nu mid twintig en ik zie het niet zitten de rest van mijn leven zo door te gaan als nu .

ik heb het zelfde als toktoktok. ik heb het van jongs af aan al. toen was het geen probleem ik hoefde niks te zeggen en mij werd niks gevraagd. nu ik 19 ben is het allemaal anders school, stage en mensen om me heen vragen steeds meer van je social skills. bijvoorbeeld een presentatie: beter voorbereid dan je mede scholieren het lokaal in te lopen en er zonder een woord gezegt te hebben weer uit te lopen. of een sollicitatie gesprek oefenen en het hele gesrek alleen maar ja of nee kunnen zeggen.
het ergste vind ik altijd de mensen die zelf een diagnose gaan stellen zoals : "je hebt last van faalangst geloof ik" terwijl ik van mezelf weet dat dat het niet is. wat het wel is kan ik ook niet zeggen.
van de zomer is het onderzocht en hebben ze dislexy(geen id of het goed geschreven is) geconstateerd in het lezen, spreken en schrijven. hiermee was voor de meese mensen de kous af. het probleem was gevonden. klaar.
niemand had ook een idee wat je er aan kan doen. het er niet bij laten zitten en samen met mijn ouders besloten een specialist in te schakkelen en te kijken of we samen het probleem kunnen oplossen.
opdrachten die ik van hem kreeg waren o.a.: het voor mezelf hard op beschrijven van dingen, leren gewent te raken an eigen stem. gedachten opschrijven voor mezelf, omdat dit het misschien makkelijker maakt het later te verwoorden. Meestal zijn het gewoon woorden/kreeten waarbij ik mezelf moet dwingen het op te schrijven. van de 100.000 gedachten schrijf ik er misschien 1 op. Dit onzamenhangend verhaal is het eerste dat ik aan andere mensen dan mezelf laat lezen en daar voel ik me niet echt gerust bij voel me een zeurkous, maar aan de andere kant wil ik er alles aan doen om er van af te komen het is zo lastig.

Als ik zo al jullie verhalen lees, herken ik veel. Maar het begint wel al echt beter te worden bij mij. Bellen naar vreemden vond ik eng, maar ik pakte het probleem aan door gelijk te bellen. Dan ben je er ten eerste vanaf, dan zit je er dus niet zo tegen aan te hikken en ten tweede zag ik dan dat het helemaal niet erg was om een vreemde te bellen.
Ik kan best een praatje met iemand maken, maar het houd dan ook snel op. Ik ben vaak stil en dat word je afgerekend. Tegenwoordig is de maatschappij zo dat je niet meer stil mag zijn, want dan ben je saai, je moet zoveel mogelijk drinken, want dat is stoer en gezellig, je moet spontaan zijn, je moet voor jezelf op durven komen, je moet er knap uit zien. Als je een paar van dit niet hebt overleef je het zowat niet. Ik kan dus ook niet voor mezelf opkomen en iedereen loopt over mij heen. Daarom volg ik op dit moment een assertiviteitscursus. Ik hoop dat ik hierdoor meer zelfvertrouwen krijg en dan ook makkelijker sociale contacten maak.
Ik ga volgende week voor het eerst op kamers in een druk studentenhuis. Ik denk dat dat ook wel heel erg goed voor mij is. Ik kon ook nog bij een hospita op kamers, maar dat was iets verder van het centrum en dan zat ik alleen met 1 vrouw in huis. Dan ga je je al snel eenzaam voelen. Dus nu zit ik in een gezellig kamertje in een studentenhuis en ik denk echt dat ik hier veel zelfvertrouwen van ga krijgen. Zelfstanding leven, alles zelf doen, niet meer achter de schouders van je ouders staan.
Ook heb ik besloten om naar een studentenvereniging te gaan. Ik had ze even gemailt of ik nog lid kon worden en ze zeiden dat ik tijdens een open week daar wel kon komen eten en bekijken of ik lid wilde worden. Maar ik dacht: Ja hallo! Zit ik helemaal in mijn eentje bij vreemde mensen, dus ik mailde haar hoe ik dat moest doen en dat ik in mijn eentje kwam en ze mailde heel lieff terug dat ze mij op de lijst zou zetten en dat ze me dan wel zou herkennen en mij wel zou opvangen. Ze begreep dat het moeilijk voor mij zou zijn om helemaal alleen te komen. Ze zei ook dat de vereniging zo makkelijk is dat iedereen wel een praatje met je komt maken. Ik vind het nog steeds heel eng om erheen te gaan, maar ik denk dat dit een hele goede stap voor mij zou zijn. Dus ik heb zoiets: Ik moet dit doen, of ik het nou eng vind of niet! Ik wil niet mijn hele leven eenzaam blijven.
Ik heb wel vrienden, maar beetje vage vrienden. Er zijn maar weinig mensen die echt in mij gëïnteresseerd zijn.

Nog even voor de jongen 'alleen_op_de_wereld'. Ik denk dus echt wel dat je erover moet praten. Dat is zo belangrijk! Want nu krop je alles op en dat is echt niet goed. En als je familie het weet kunnnen ze er rekening meehouden. Ze kunnen je ermee helpen.
Ik zat de laatste weken al echt niet lekker in mijn vel. Ik had ontzettend het gevoel van: 'Ik kan net zo goed onzichtbaar zijn. Niemand mist mij toch.' Dat gevoel is echt verschrikkelijk. In mijn gezin voel ik me wel thuis, maar mijn broer en zus zijn beiden al bezet en zij hebben iemand waar ze alles tegen kunnen vertellen en dat heb ik dus niet. Dat geeft ook een eenzaam gevoel. Ik ben een soort van 5e wiel in ons gezin. In gesprekken kom ik er gewoon nooit doorheen. Ik had het gevoel dat, omdat ik zo weinig zei ze me saai vonden. Ik kon echt gewoon net zo goed onzichtbaar zijn. En toen opeens op de eerste kerstnacht knapte de bom. Ik heb ontzettend zitten huilen en alles verteld aan mijn familie. Ze vonden het heel goed dat ik het verteld heb. Ze wisten hier namelijk helemaal niks van. Ze houden er nu rekening mee en ze willen me ook echt helpen om dit beter te krijgen. Op oudjaarsavond had ik niks te doen en nu ga ik samen met mijn broer en zijn vriendin naar een feestje. Dus moet ik proberen sociale contacten te maken. Heel spannend, maar ook een goede oefening voor mij. Het zijn ook mensen die veel met muziek bezig zijn. Net als ik, dus ik heb tenminste in ieder geval iets over te praten. Ik voel me nu stukken beter nu ik op kamers ga en nu ik naar de vereniging ga. Maar het blijft toch nog een probleem voor mij.

Mijn probleem lijkt redelijk veel op dat van jullie, het is misschien iets minder erg. Maar sociaal contact loopt bij mij zeker zeer moeizaam. Ik heb niet veel vrienden. Vroeger zat ik er niet erg mee, maar sinds ongeveer een half jaar heb zeker het gevoel dat ik veel dingen mis. Ik ben sinds september aan mijn studie begonnen, dat gaat wel goed, maar ik heb daar nog niet echt iemand leren kennen.
Punt bij mij is, omdat ik vroeger niet echt de behoefte had aan sociale contacten ging ik ze ook veel uit de weg, waardoor ik nu heel moeilijk contact maak met anderen. Ik heb al enkele stappen genomen om dit te verbeteren, ik ben bij twee sportverenigingen gegaan (om mezelf meer tot sociaal contact te dwingen en omdat het leuke sporten zijn natuurlijk), maar ik heb het gevoel dat ik daar ook niet echt contact maak met anderen.
Volgens mij is het minder erg dan bij jullie, ik wordt niet moe van sociale activiteiten, maar ik heb wel de neiging ze uit de weg te gaan, maar ik heb wel behoefte aan sociaal contact. Vroeger miste ik het niet echt, maar ik voel me de laatste tijd toch vaak enigsinds eenzaam. Iemand tips om dit te verbeteren?
Is op kamers gaan misschien een goed idee (ik woon nu nog thuis), volgens mij maak je vanzelf dan wel wat meer contact met anderen (je moet ook wel), ik ben in princiepe van plan om rond augustus op kamers te gaan (als ik een kamer kan vinden), maar misschien kan ik nu al op zoek gaan en misschien over een paar maanden al op kamers gaan?

[ Bericht 12% gewijzigd door Martydekale op 31-12-2004 00:14:20 ]

Ik moet eerlijk zeggen ik heb gister de moed bij elkaar geschraapt en eens alleen naar de disco geweest en het was gezelig

Ik moet zeggen dat ik ook zo'n verlegen persoon ben.

Maar ik dacht jeetje, is het dan niet eens tijd dat we met zijn allen een feestje bouwen dan komt het sociaal contact vanzelf. Iemand nog voorkeur voor een dag?

quote:

Op zondag 2 januari 2005 01:51 schreef JPM01 het volgende:
Ik moet eerlijk zeggen ik heb gister de moed bij elkaar geschraapt en eens alleen naar de disco geweest en het was gezelig

Goed bezig.

Hoe ben je de avond doorgekomen? Mensen leren kennen, beetje staan dansen, of wat..?

quote:

Op zondag 2 januari 2005 15:17 schreef BrauN het volgende:

[..]

Goed bezig.

Hoe ben je de avond doorgekomen? Mensen leren kennen, beetje staan dansen, of wat..?

ik ben er gewoon heen gelopen, geld gepint, er waren wat collega's daar mee staan praten en zo is het balletje verder gaan rollen.

toktoktok, ik herken me 100% in jou. Als ik morgen thuis ben zal ik ook ff reageren als k t nie vergeet :$

He heb dit topic aandachtig doorgelezen en dit is gewoon voor mij het enige waarom ik me niet zo gelukkig voel, (de rest gaat allemaal super behalve dat ik een beetje geisoleerd leef - werk voor mezelf , woon in een gehucht van ons kent ons en we willen geen vreemden kennen)
dus ik moet het keihard forceren en mezelf openbreken en niet van 100% confirmation hebben

maar ik weet wel wat dingetjes en heb er goed over nagedacht,
het lijkt mij supercool om hier met 2 tot 4 mensen wat af te spreken een keertje onder een hapje eten
dat praat makkelijk, de waarheid zit van binnen en het moet zelf naar buiten komen, misschien kunnen we mekaar erbij helpen , want ik heb daar ook een beetje hulp bij nodig!

mvg Rene