probleem met sociaal contact

we hebben de organisatie family first in huis gekregen, aangezien ik van huis weggelopen was en daarna niet meer thuis wou wonen. de conclusie: het gaat niet lekker thuis omdat het zo slecht met mij gaat,. ook ging het na die hulp wat beter, maar intussen gaat het weer helemaal verkeerd..

Ik herken heel veel van de problemen van de TS. Ik bleef zo tegen dezelfde problemen aanlopen dat ik ben moeten stoppen met mn studie/stage en bij een psycholoog ben terecht gekomen, deze stelde bij mij de diagnose: ontwijkende persoonlijkheidsstoornis.

Nu wil ik niemand hier iets aan praten maar voor de gene die zich aangesproken voelen; kijk hier eens http://www.moeilijkemensen.nl/info/OPS1.html

Bij deze stoornis is het geen kwestie van maar even bij een sport gaan of een cafe inlopen om meer sociaal contact te krijgen, hier komt meer bij kijken.

quote:

Op maandag 20 december 2004 17:19 schreef kreeftje het volgende:
we hebben de organisatie family first in huis gekregen, aangezien ik van huis weggelopen was en daarna niet meer thuis wou wonen. de conclusie: het gaat niet lekker thuis omdat het zo slecht met mij gaat,. ook ging het na die hulp wat beter, maar intussen gaat het weer helemaal verkeerd..

ondanks je problemen, probeer ze niet de rest van je leven te verprutsen. Er moet nog zoveel komen voor je!

quote:

Op maandag 20 december 2004 17:26 schreef ASroma het volgende:

[..]

ondanks je problemen, probeer ze niet de rest van je leven te verprutsen. Er moet nog zoveel komen voor je!

maar wat op dit moment doen?

Ik heb lang getwijfeld of ik hier iets zou posten, maar probeer het nu toch maar.

Ik herken in ieder geval bijna alles van de TS. Ik heb al heel lang een sociaal fobie/ sociale angst. Ik heb wel vrienden/vriendinnen gehad, maar die wilden op een gegeven moment niks meer met me te maken hebben. Toen ben ik helemaal alleen overgebleven vanaf m'n 13de ongeveer. Ik ben nu 18.

De angst is hierdoor ook erger geworden, en ook doordat ik nog een tijdje gepest ben. Ik heb geen vriendinnen meer, op school heb ik wel een beetje contact met mensen.. maar dat blijft heel oppervlakkig. Af en toe maak ik eens een praatje met iemand, maar daar blijft het ook bij. De meeste tijd zeg ik helemaal niks. En daarom vinden de meeste mensen me ook echt raar En dat helpt ook niet echt.

Ik ben nu al ongeveer een jaar in therapie hiervoor, maar dat schiet niet echt op. Ik begin steeds meer te beseffen dat eigenlijk niemand me hier goed mee kan helpen, ik moet het echt zelf doen. Maar de angst is gewoon te groot.
Toch wil ik echt dat het beter zal worden, want ik moet er niet aan denken om de rest van mijn leven zo eenzaam te zijn.
Maar nu ga ik toch bijna alle contacten met mensen uit de weg, omdat het gewoon echt niet lukt. Ik kom niet uit mijn woorden en ik weet helemaal niks te zeggen.

De meeste mensen zeggen altijd dat je het gewoon moet doen, bijvoorbeeld uitgaan, en dan zou het allemaal vanzelf gaan. Maar uitgaan vind ik echt vreselijk, dus als ik daar ben voel ik me harstikke ongemakkelijk, en het gaat dus ook niet vanzelf. Het is volgens mij ook niet goed om meteen in het diepe te springen want dan gaat het gegarandeerd mis. Dus zou het in kleine stapjes moeten gaan, maar zelfs dat is ontzettend moeilijk

quote:

Op maandag 20 december 2004 17:42 schreef toktoktok het volgende:

[..]

Ja dat herken ik helemaal, en iemand anders had het er al eens over dat het op een "ontwijkende persoonlijkheidsstoornis"leek.
Goed dat je het zegt eig!..

Maar wat nu? is het bij jou minder geworden?, of slechter? vertel aub wat.

[ Bericht 57% gewijzigd door morgaine21 op 21-12-2004 21:42:15 (verhaal weggehaald) ]

Ik kan me ook goed voorstellen dat je niet in therapie wil gaan. Ik heb het ook pas gedaan toen ik erg gepest werd en echt heel veel mensen op me hadden ingepraat dat het echt beter was.

Tot nu toe heb ik eigenlijk nog meer gehad aan de verhalen van anderen op internet, dan aan al die gesprekken in therapie.
Niet dat het al beter gaat, maar een hoop dingen worden wel duidelijk als ik er over lees.

Toch ga ik door met de therapie, baat het niet schaadt het niet. Want ik wil er echt iets aan proberen te doen, hoe ontzettend moeilijk het ook gaat worden. Want ik heb verhalen gelezen van mensen rond de 30 die het nog steeds hebben, en dat lijkt me echt vreselijk.
In mijn eentje lukt het me denk ik niet om dit op te lossen, ik vind het heel knap als mensen dat wel kunnen want het is echt moeilijk.

[ Bericht 4% gewijzigd door Santjuh op 20-12-2004 22:50:49 ]

quote:

Op maandag 20 december 2004 22:38 schreef Santjuh het volgende:
Ik kan me ook goed voorstellen dat je niet in therapie wil gaan. Ik heb het ook pas gedaan toen ik erg gepest werd en echt heel veel mensen op me hadden ingepraat dat het echt beter was.

Tot nu toe heb ik eigenlijk nog meer gehad aan de verhalen van anderen op internet, dan aan al die gesprekken in therapie.
Niet dat het al beter gaat, maar een hoop dingen worden wel duidelijk als ik er over lees.

Toch ga ik door met de therapie, baat het niet schaadt het niet. Want ik wil er echt iets aan proberen te doen, hoe ontzettend moeilijk het ook gaat worden. Want ik heb verhalen gelezen van mensen rond de 30 die het nog steeds hebben, en dat lijkt me echt vreselijk.
In mijn eentje lukt het me denk ik niet om dit op te lossen, ik vind het heel knap als mensen dat wel kunnen want het is echt moeilijk.

Wat je allemaal tot nu toe hebt gepost komt me wel bekend voor. Ik was/ben ook zo. Toen ik nog in VWO4 zat had ik één vriend waarmee ik goed kon opschieten, maar ook echt heel erg goed. We konden uren blijven praten over dingen die we allebei interessant vonden. Echter, hij zat op het VMBO en ging het volgende schooljaar dus weg. Gevolg: Ik sta nu bij de mensen van mijn klas iedere pauze, ik zeg zo goed als niks, laten we het gemiddeld zetten op 20 woorden per pauze. Dat kwam me ook nogal de keel uit, een oplossing had ik niet. Dat jaar (VWO 5) ben ik dus blijven zitten omdat ik zeg maar geen plek in de klas had, niet goed met de lessen kon meedoen, en ook nog eens een zwaar medicijn heb moeten nemen waardoor mijn punten nog verder omlaag waren gegaan. Nu, nog steeds VWO5, zit ik in een andere klas, weliswaar een wat betere, ik heb in principe mijn eigen positie in de klas, ik kan met degenen die evt. naast me zitten wel goed opschieten, en in principe heeft niemand iets tegen mij. Dit geeft (voor mij) een goed gevoel, ik volg nu heel goed lessen, en haal goede punten. Overigens begin ik nu steeds meer contact met mijn nieuwe klas te krijgen, waardoor het allemaal nog wat beter word.

Maar nou, wat (naar mijn mening) mijn grootste probleem was is dat ik teveel verwachtte van mezelf, ik wou graag zoals anderen zijn. Nu ben ik nog steeds zoals toen, heb toch een goed gevoel op school, ik zeg nog steeds bijna niks tegen anderen eigenlijk, ik luister nu altijd muziek in pauzes en lees een boek ofzo. Die vriend die ik vroeger had in VWO 4 heb ik nog steeds als beste vriend, we zien elkaar nog altijd minstens 1x in de 2 weken en we praten iedere dag wat over msn. Hoezo lukt het wel zo goed met het ene persoon en niet met het ander...? Wat ik vind is dat je mensen moet vinden met dezelfde interesses, de interesses van de meeste mensen op mijn school zijn alleen maar dingen, die mij in principe weinig tot niks interesseren: uitgaan, hopeloos meisjes versieren, zuipen, je kapotwerken, een zo druk mogelijk leven hebben, ed.

Nou kun je inderdaad zeggen: "ja, maar ik ken helemaal niemand met dezelfde interesses en die kom je ook niet zomaar tegen ", klopt. Daarom moet je eigenlijk snel je middelbare school afmaken, toch maar sommige negatieve dingen accepteren (ja dat kan heel lastig zijn) en dan een opleiding doen die jij ontzettend leuk vind, daar kom je wel mensen tegen waar je het goed mee kunt hebben, tenminste, hoor ik van heel veel anderen

_{nou post ik eigenlijk weer teveel over mezelf... iets wat ik liever niet doe...}

Edit: Overigens, geloof niet alles wat hier gezegd word, en vooral niet alles wat ik zeg, want je moet gewoon doen het beste is voor jezelf, wij hebben geen 100% beeld van jouw gedachtes/situatie, dus gebruik enig advies hier hoogstens als richtlijn (geld voor meerdere mensen in dit topic wel )

[ Bericht 6% gewijzigd door The-Sorcerer op 21-12-2004 00:06:32 ]

Even een tvp-tje.. Dit moet ik morgen eens helemaal doorlezen... Herkenbaar

quote:

Op zaterdag 11 december 2004 23:30 schreef toktoktok het volgende:
Dit topic is voor mensen die ook moeite hebben met sociaal contact, en omgaan met andere mensen.
Natuurlijk ook voor mensen die hier geen "last"van hebben , maar toch een nuttige bijdrage kunnen leveren, zonder al te veel af te wijken van het onderwerp

Ik zelf ben vanaf kleins af aan verlegen en een stil persoon.
Om alles kort samen te vatten, ben ik vrienden die ik had kwijt geraakt, en in een "dip"nu die af en toe op een echte depressie begint te lijken.

En voel me erg "unhappy"als ik samen ben met andere mensen, omdat ik me zelf niet wil/durf bloot te geven tegenover anderen.
Toch wil ik wel een"vriendengroep" /vrienden krijgen. Om samen leuke dingen te doen, zoals je met vrienden doet.

Omdat ik me erg ongemakkelijk voel in gelegenheden als ; uitgaan, school,werk . kortom alles met veel mensen. Heb ik nu best wel een probleem.
Het liefst laat ik niet veel los over mezelf, om zo mezelf te beschermen tegen eventuele kwetsbare confrontaties, en/of gesprekken met anderen.

Ik moet dus mezelf meer bloot durven geven,en mezelf niet zo opsluiten. Daar ben ik me bewust van, Alleen hoe ik dit moet oplossen weet ik niet.
Vrienden ben ik kwijt geraakt,(als het ooit vrienden waren?) En zijn niet geinteresseerd meer in mij,

En vaak schuif ik al me problemen af om me uitelijk, terwijl ik weet dat ik niet lelijk ben, maar toch voelt het wel zo. Ik wil alles perfect hebben, en niet "mwoa gaat wel".
Dus misschien ben ik wel perfectionistisch?.

En voel me erg nutteloos en leeg, ik wil een nuttige invulling van me leven, en niet langzaam doorgaan, met eenzaam zijn..

Er hebben vast nog veel meer mensen moeite met sociale contacten, en graag wil ik van hun ervaringen/verhalen/tips horen.

Over hoe ik nu verder moet, en mezelf meer bloot durf te geven en me schaamtes aan de kant zet.

(dit is allemaal verkort op geschreven en mist veel informatie,om het topic een beetje "open"te houden)

Dan ben je hier aan goeie adres man! Ik denk dat 75% van de fokkers hier ook last van hebben

quote:

Op maandag 20 december 2004 21:00 schreef toktoktok het volgende:
d
[..]

ik ben "benieuwd"

ik zal met de kerstdagen wel even mijn verhaal kwijt, tis een behoorlijk drukke week

quote:

Op zondag 19 december 2004 22:38 schreef ASroma het volgende:
denk dat het belangrijk is dat je zelf ook intresse hebt in andere mensen. Ik heb een tijd gehad dat ik gewoon schijt had aan alles en iedereen en totaal niet geinteresseerd was in mensen. Niet dat ik dan onaardig was ofzo maar het intreseerde me gewoon niet.
Verder moet je jezelf denk ik ook wel open durven op te stellen, tja je kan dan op je bek gaan.

voor de rest oefening baart kunst en niet in die schulp blijven zitten.

Volgens mij is dat ook een probleem van mij. Ik ben altijd een verlegen en stil persoon geweest, maar heb wel behoeft aan sociaal contact. Veel van de punten van dat OPS herken ik wel in mezelf. Ik ben in september met mijn studie begonnen, maar behalve wat mensen met wie ik samen projecten heb gedaan, ken ik eigenlijk niemand van mij studie. Maar voor een college in de hal, staan altijd wel wat mensen, maar ik stap nooit op iemand af om een praatje te maken. Hetzelfde heb ik ook met de sportverenigingen waar ik lid van ben, ik ga nooit gewoon effe een praatje met iemand maken.

Zelfvertouwen is de sleutel tot succes.

als ik vragen mag, hoe ziet je weekend invulling eruit(op dit moment)?

Best wel veel mensen die dit soort problemen hebben.

Heb je nou hélemaal geen vrienden?

OP leest als een kloon van mezelf. Niet dat ik onzeker ben of zo maar wat moet ik in godsnaam met andere mensen?