probleem met sociaal contact

quote:

Op dinsdag 14 december 2004 23:16 schreef -Muse- het volgende:

[..]

Hmm daar heb ik problemen mee....
Ik heb eigenlijk niets waar ik echt 'goed' in ben, en ik zou zo ook niets kunnen verzinnen waar ik goed in wil of kan worden.

het gaat er niet eens zozeer om, om iets te vinden waar je goed in bent. Het gaat erom dat je jezelf lekker voelt bij wat je doet en dat je jezelf kunt zijn. Wat vind je leuk om mee bezig te zijn? Sport, Muziek, ....? Ook al ga je gewoon fietsen of wandelen in de vrije natuur.

Je gaat er meteen van uit dat als je jezelf bloot geeft, dat een negatief effect zal hebben, waarom denk je dat? Zou het niet kunnen dat als jij meer van jezelf laat zien dat je dan niet meteen op je zwakke punten wordt gepakt maar dat mensen juist je goede kanten zien? Wat maakt dat jij denkt dat als mensen je leren kennen ze niet meer in je geinteresseerd zijn? Ik denk dat je daar eens over na moet denken

Dat is precies wat ik bedoel
Je gaat er nu al vanuit dat iedereen 'slecht' is en ze je neer zullen halen op wat je vertelt en dus je zwakke punten tegen je zullen gebruiken. Probeer dat los te laten. Anders kom je niet echt verder.
Door jezelf in bepaalde mate bloot te geven kom je dichter bij andere mensen. Als jij niks over jezelf verteld, vertellen zij ook niks. Op die manier blijft het contact altijd oppervlakkig.

dat voorbeeld van een rijbewijs maken ze maar even grapjes over. In mijn vriendenkring
zit ook iemand die pas na 3x geslaagd is. Heeft ie ook vaak zat te horen gehad maar
hij vond het niet erg. Na een tijdje houdt het wel op en anders zegt hij het ook wel tegen ons.

Bedoel niet iedereen die je zwaktes en sterktes kent wilt je meteen omlaag brengen. Je moet ook
leren vertrouwen te hebben in mensen. Net zoals legovogel al zegt, als je zo denkt kom je natuurlijk
nooit onder de mensen en maak je geen vrienden.

Ik kreeg een lekke rechterachterband toen ik net 2 minuten onderweg was (ongelooflijk maar waar). Gelukkig kon ik een dag later opnieuw op. Daar kun je (geloof me) veel meer grappen over maken dan over 10x je rijexamen af moeten leggen.

Als jij mensen durft te vertrouwen, durven mensen jou te vertrouwen.

quote:

Op dinsdag 14 december 2004 23:46 schreef toktoktok het volgende:

[..]

ik ben nu 18, en zit op school. Ik ben nu geen pispaaltje omdat ik me zo afstandelijk gedraag, en eigenlijk met niemand echt contact heb. Ben meer een buitenbeentje, maar geen pispaaltje.

Er zal vast op school wel iemand rondlopen die zich vertrouwenspersoon noemt, maar dat betekent niet dat ik hem vertrouw, En ik ga zulke dingen ook niet met hun bespreken, Dat getreiter was ook op me vorige school.

En over dat persoonlijke dingen",
Ik bedoel daarmee, als je heel oppervlakkig contact heb dan kan je niet echt geraakt worden, ookal wordt er kritiek op me geleverd.

Als mensen meer van je weten, dan leren ze je zwakke, en sterke kanten kennen, En weet je hoe je mensen "neer kunt halen".

bijv, als ik weet dat jij 10 keer gezakt ben voor je rijbewijs zal je dat liever niet aan andere vertellen omdat ze je er om kunnen uitlachen, en jij vindt het heust wel vervelend dat je 10 keer gezakt ben dus schaam je je er wel voor.

Zo ongeveer bedoel ik dat, dus daarom klap ik zeg maar dicht als mensen "persoonlijk"worden, en wordt nogal afstandelijk en dan verbreek ik ook liever het contact want ik wil niet mezelf weer beschamend, getreiterd, gekwetst voelen.
Maar ik merk nu dat je niet zo kan leven omdat je niet jezelf kan gaan afschermen voor mensen, dus nu heb ik eigenlijk een muur om me heen staan waardoor ik niemand toe laat.

Ik hoop dat ik het zo goed uitgelegd heb.

hey gosert!!! (je bent een man toch?)

Ik heb ook zoiets gehad denk ik, ben inmiddels 20 bijna 21 en ik ben dr overheen ik voel goed (nouja niet helemaal, maar dat komt door mn 3e studie waar ik al weer geen pest aan vind en geen motivatie voor kan vinden... magoed... ONTOPIC!

Op de middelbare school probeerde deze jongen vriendjes te maken in de nieuwe klas waar niemand in zat die ik kende. Dat lukte niet, ik werd gepest! De reden? Ik was naief en te aardig tegen iedereen. En dat kan niet in de brugklas.

Ik ben van mijn fiets afgetrapt voor lul gezet etc etc in de 2e 3e ging dat door, maar ergens besef ik dat ik altijd wel in mezelf bleef gelozen en niet vond dat er iets mis was met mij (ik ben een heel eigenwijs persoon en op dat punt was dat iets positiefs). 4e en 5e werd er normaal met me omgegaan en af en toe krijg je nog wel eens een kut opmerking, maar ik was idd ook buitenbeentje ik hoorde nergens echt bij.. en het beviel me! Ik wilde er niet bijhoren.

Toen mn 1e en 2e studie... 2 jaar op 2 verschillende scholen... en dat heeft me gered!

Met mn ervaringen die ik had van mn middelbare school loopbaan ging ik de 1e studie in! Ik beging weer fouten! En weer lag ik niet helemaal in de groep... en mensen deden lullig tegen me, maar er waren ook mensen waar ik het wel goed mee kon vinden! De studie beviel niet, dus ik stopte!

2e studie, ik had weer een aantal ervaringe meegenomen uit de vorige studie! Dit keer had ik veelal positieve contacten en leuke mensen om me heen die ook ergens weer nerd waren! Een aantal mensen konden me nog wel hebben, maar ik ging steeds meer van me af bijten!

Nu heb ik enkel positieve mensen op school en ik heb er misschien wel 2 echte vrienden aan over gehouden en zeker een stuk of 10 goeie kennissen! En ik voel me zeker niet meer de minste!

Ik snap heel erg waarom je niet te persoonlijk wilt worden! En dat is ook de kunst! Je moet proberen eerst die andere personen uit te horen en gewoon wel gezellig te praten over bullshit! Maar je moet een tikje arrogant blijven ze niet alles vertellen over jezelf. Je vertrouwen in de medemens is weg, dat moet je toch zien terug te krijgen. Als je laat zien dat ze je niet kunnen hebben en dat je beter weet en niet naief bent dan zal je sneller worden geaccepteerd!

En wat ook helpt is een sport doen, het hielp mij aan mn zelfvertrouwen en vooral een positief zelfbeeld! Een hele goede sport om mee te beginnen als je groepsangst hebt en je wilt toch mensen leren kennen is Taekwondo!

Dat doe ik nu een jaar! Martial arts hebben te maken met etiketten en wederzijds respect! Je word er sterker van je krijgt conditie en je voelt je prettiger is mijn ervaring, niet omdat je iemand op zn bek kunt rammen, maar omdat je een sport doet! Bij ons zit een heel dikke vrouw die weg gepest is van de sportschool en je hoeft bij ons geen negatief woord te zeggen over een ander want je kan oprotten!

Oh ik lees net dat je al een sport doet, hmm nouja denk er toch ff over na Enneh ik lees net iets over uitgaan, dat je daar totaal geen lol in hebt! Ik herken het! Zelf vond ik het ook niets, nu vind ik het wel steeds leuker worden!

Hoop dat het je iets helpt! Sterkte er mee iig!

Groeten,

Roland

Al goede vorderingen gemaakt TokTOk door onze adviezen?

quote:

Op dinsdag 14 december 2004 00:38 schreef toktoktok het volgende:

[..]

maar jij heb die vrienden en kennisen, Ik heb constant een rot gevoel met mensen om me heen(om het ff kortaf te zeggen). Maar ik heb toch de drang om sociaal te zijn.

Ik herken dat ook wel.
Ik ben altijd bezig mezelf af te vragen hoe ik overkom in mijn gedrag naar die ander toe.
Vooral als het om nieuwe contacten gaat, en dan vooral met vrouwen...
Die ander hoeft niet eens te zeggen hoe die over mij denkt, ik heb mijn eigen negatieve mening al klaar.Is bij mij ook kwestie van zelfvertrouwen, zit hierzelf erg mee in de maag.Om eens spontaan en vrolijk een leuke meid te ontmoeten is voor mij onmogelijk zoals ik me nu voel.Denk er zelf hard over na om zo'n cursus "zelfvertrouwen"te gaan volgen.Baat het niet, dan schaad het ook niet...Zou ook erg leuk zijn om een soort van "chatclubje" te organiseren voor lotgenoten.Chatten is laagdrempelig, je kan iemand ontmoeten, en ervaringen uitwisselen...

quote:

Op zondag 12 december 2004 00:50 schreef PanPan het volgende:
Ik herken dit ook heel erg, wat jij beschrijft heb ik 21 jaar van m'n leven gevoeld (ik ben nu 22)

MHUUUUUUHAAAAAAAAHAAAAAAH

Notoire_Gek, als jij niet anders kan reageren dan met domme uitroepen en smilies, doe dan de moeite svp niet...

quote:

Op zondag 19 december 2004 18:52 schreef Copycat het volgende:
Notoire_Gek, als jij niet anders kan reageren dan met domme uitroepen en smilies, doe dan de moeite svp niet...

Jij vindt het normaal dat een baby van 2 jaar last heeft met het leggen van sociale contacten

Het gaat mij er niet om of je iets wel of niet normaal vindt, het gaat er mij om dat je op een normale wijze probeert te reageren.
Zoals je bijvoorbeeld nu doet .

quote:

Op zondag 19 december 2004 18:59 schreef Copycat het volgende:
Het gaat mij er niet om of je iets wel of niet normaal vindt, het gaat er mij om dat je op een normale wijze probeert te reageren.
Zoals je bijvoorbeeld nu doet .

Ja sorry, ik raak m'n bewustzijn soms kwijt als ik zulke kolder lees. Het duurt dan een paar minuten tot ik m'n ademhaling weer onder controle heb.

quote:

Op zondag 19 december 2004 18:55 schreef Notoire_Gek het volgende:

[..]

Jij vindt het normaal dat een baby van 2 jaar last heeft met het leggen van sociale contacten

denk dat het belangrijk is dat je zelf ook intresse hebt in andere mensen. Ik heb een tijd gehad dat ik gewoon schijt had aan alles en iedereen en totaal niet geinteresseerd was in mensen. Niet dat ik dan onaardig was ofzo maar het intreseerde me gewoon niet.
Verder moet je jezelf denk ik ook wel open durven op te stellen, tja je kan dan op je bek gaan.

voor de rest oefening baart kunst en niet in die schulp blijven zitten.

Hmm, eindelijk een topic waar op niveau word gereageerd. TVP.

Je hebt wel een chatsite voor lotgenoten alleen ben ik de naam vergeten, weet iemand dit?

_tvp
ik zal vanavond ook een verhaal plaatsen over mij.
ik zelf ben ook vrij gesloten.

ik ben dan wel 16, maar ik zie wel wat dingen van herkenning. ik ga niet uit, omdat ik me niet prettig en ongemakkelijk voel bij zoveel mensen, in school loop ik nooit de grote trap af tussen alle leerlingen, ik loop veel liever de kleine gangetjes omweggetjes, ik voel me zo naar als ik van lokaal naar lokaal moet lopen! ik heb wel 1 beste vriendin, en wel wat vrienden, maar echt echt ga ik er niet mee om. ik voel me heel vaak super onzeker, en heb er altijd moeite mee om mezelf te zijn, en om mij op mijn gemak te voelen bij mensen.. heel naar. ik heb geen reden om onzeker te zijn zeggen ze als ze naar mij kijken. toch voel ik mij dik, en niet mooi. ik loop nu bij een spychiater onder andere door deze onzekerheid maar ook omdat ik thuis daardoor veel problemen heb. nu zegt mijn pschyiater dat ik adhd heb, heb er medicijnen voor gekregen, maar nu lijd ik aan slapeloosheid en ga ik al anderhalveweek niet naar school. wat zeer verkeerd is omdat ik dit jaar moet halen, ben vorig jaar ook blijven zitten. alles word alleen maar erger.
ik hoop dat alles op mijn 18e veranderd. ik wil dan meteen uit huis, als het goed heb ik dan mijn havo diploma, en dan wil ik reizen. mijn hele leven reizen en nieuwe mensen ontmoeten, want ik ben wel een sociaal persoon, lief tegen iedereen, en altijd een glimlach en er zijn voor anderen.
en toch, nu ben ik 16 en voel ik mij vandaag weer diep ongelukkig.. en niemand die het snapt!

ik weet niet of ik dit hier had moeten plaatsen, maar wou het gewoon ff kwijt!

quote:

Op maandag 20 december 2004 16:21 schreef kreeftje het volgende:
verhaal

Nou weet je, jij bent pas 16 dus nog niks aan de hand. Volgens mij loop je bij de verkeerde psycholoog. Ze gooien tegenwoordig alles op adhd, zou uit kijken met die medicijnen. Voor de rest heb je geen steun bij je familie?

quote:

Op maandag 20 december 2004 16:40 schreef ASroma het volgende:

[..]

Nou weet je, jij bent pas 16 dus nog niks aan de hand. Volgens mij loop je bij de verkeerde psycholoog. Ze gooien tegenwoordig alles op adhd, zou uit kijken met die medicijnen. Voor de rest heb je geen steun bij je familie?

ik voel mij eigenlijk wel fijn bij hem, ik kan goed met hem praten,
tja mijn familie wat moet k daar nou van zeggen. mijn pa houdt niet van mij, dat heeft hij gisteren wel gezegd (gister aan tafel gesprek waarom het zo fout ging) dat deed veel pijn om te horen, mijn eigen pa houdt niet meer van mij. mijn moe en ik zitten op 2 zeer verschillende golflengtes! zo erg, dat is niet normaal. over alles denken we alles. daar kan ik geen steun bij vinden. mijn andere familie leden ook niet zo, ik ben het buitenbeentje van de familie..

quote:

Op maandag 20 december 2004 16:47 schreef kreeftje het volgende:

[..]

ik voel mij eigenlijk wel fijn bij hem, ik kan goed met hem praten,
tja mijn familie wat moet k daar nou van zeggen. mijn pa houdt niet van mij, dat heeft hij gisteren wel gezegd (gister aan tafel gesprek waarom het zo fout ging) dat deed veel pijn om te horen, mijn eigen pa houdt niet meer van mij. mijn moe en ik zitten op 2 zeer verschillende golflengtes! zo erg, dat is niet normaal. over alles denken we alles. daar kan ik geen steun bij vinden. mijn andere familie leden ook niet zo, ik ben het buitenbeentje van de familie..

je bent dus enigs kind? stel dat je broers of zussen hebt misschien dat je daar wel steun bij kan vinden aangezien die waarschijnlijk meer op jou golflengte zitten. Hoevaak ga je naar die psycholoog? misschien moet je meer sessie doen. Mijn zus heeft bij een vrouwelijk psycholoog gelopen, eerst bij een man maar dat vond ze maar niks. En die vrouw heeft haar echt heel erg geholpen. Maar als je bij hem fijn voelt moet je natuurlijk daar blijven

mijn broer heeft dezelfde geestelijke ziekte als mijn vader pddnos, en hem zie ik toch bijna niet, hij is aan de drugs, rookt, en heeft nu al 2 strafbladen. nu lijkt het eindelijk de goede kant op te gaan! daar zoek ik het liever niet, en het is er ook niet te vinden.

mijn kleinere broertje, 14. zo'n lieverd! heeft nooit problemen gehad, word er nu heel erg de dupe van de ruzies die ik maak met mijn ouders en mijn depresiviteit. van hem hou ik super veel, en hij zit er onwijs mee, laat ik daar ook maar niet steun bij zoeken.

misschien moet je je hulp dan halen bij een hulp-organisatie voor als je problemen thuis hebt. Laat je leven niet verpesten doordat je nu een mindere tijd hebt. Bedoel er komen nog heel veel (positieve) jaren aan en die moet je wel goed benutten en die ga je nuttig benutten . Niet door bijvoorbeeld van school te gaan of wat dan ook.

we hebben de organisatie family first in huis gekregen, aangezien ik van huis weggelopen was en daarna niet meer thuis wou wonen. de conclusie: het gaat niet lekker thuis omdat het zo slecht met mij gaat,. ook ging het na die hulp wat beter, maar intussen gaat het weer helemaal verkeerd..

Ik herken heel veel van de problemen van de TS. Ik bleef zo tegen dezelfde problemen aanlopen dat ik ben moeten stoppen met mn studie/stage en bij een psycholoog ben terecht gekomen, deze stelde bij mij de diagnose: ontwijkende persoonlijkheidsstoornis.

Nu wil ik niemand hier iets aan praten maar voor de gene die zich aangesproken voelen; kijk hier eens http://www.moeilijkemensen.nl/info/OPS1.html

Bij deze stoornis is het geen kwestie van maar even bij een sport gaan of een cafe inlopen om meer sociaal contact te krijgen, hier komt meer bij kijken.

quote:

Op maandag 20 december 2004 17:19 schreef kreeftje het volgende:
we hebben de organisatie family first in huis gekregen, aangezien ik van huis weggelopen was en daarna niet meer thuis wou wonen. de conclusie: het gaat niet lekker thuis omdat het zo slecht met mij gaat,. ook ging het na die hulp wat beter, maar intussen gaat het weer helemaal verkeerd..

ondanks je problemen, probeer ze niet de rest van je leven te verprutsen. Er moet nog zoveel komen voor je!

quote:

Op maandag 20 december 2004 17:26 schreef ASroma het volgende:

[..]

ondanks je problemen, probeer ze niet de rest van je leven te verprutsen. Er moet nog zoveel komen voor je!

maar wat op dit moment doen?

Ik heb lang getwijfeld of ik hier iets zou posten, maar probeer het nu toch maar.

Ik herken in ieder geval bijna alles van de TS. Ik heb al heel lang een sociaal fobie/ sociale angst. Ik heb wel vrienden/vriendinnen gehad, maar die wilden op een gegeven moment niks meer met me te maken hebben. Toen ben ik helemaal alleen overgebleven vanaf m'n 13de ongeveer. Ik ben nu 18.

De angst is hierdoor ook erger geworden, en ook doordat ik nog een tijdje gepest ben. Ik heb geen vriendinnen meer, op school heb ik wel een beetje contact met mensen.. maar dat blijft heel oppervlakkig. Af en toe maak ik eens een praatje met iemand, maar daar blijft het ook bij. De meeste tijd zeg ik helemaal niks. En daarom vinden de meeste mensen me ook echt raar En dat helpt ook niet echt.

Ik ben nu al ongeveer een jaar in therapie hiervoor, maar dat schiet niet echt op. Ik begin steeds meer te beseffen dat eigenlijk niemand me hier goed mee kan helpen, ik moet het echt zelf doen. Maar de angst is gewoon te groot.
Toch wil ik echt dat het beter zal worden, want ik moet er niet aan denken om de rest van mijn leven zo eenzaam te zijn.
Maar nu ga ik toch bijna alle contacten met mensen uit de weg, omdat het gewoon echt niet lukt. Ik kom niet uit mijn woorden en ik weet helemaal niks te zeggen.

De meeste mensen zeggen altijd dat je het gewoon moet doen, bijvoorbeeld uitgaan, en dan zou het allemaal vanzelf gaan. Maar uitgaan vind ik echt vreselijk, dus als ik daar ben voel ik me harstikke ongemakkelijk, en het gaat dus ook niet vanzelf. Het is volgens mij ook niet goed om meteen in het diepe te springen want dan gaat het gegarandeerd mis. Dus zou het in kleine stapjes moeten gaan, maar zelfs dat is ontzettend moeilijk

quote:

Op maandag 20 december 2004 17:42 schreef toktoktok het volgende:

[..]

Ja dat herken ik helemaal, en iemand anders had het er al eens over dat het op een "ontwijkende persoonlijkheidsstoornis"leek.
Goed dat je het zegt eig!..

Maar wat nu? is het bij jou minder geworden?, of slechter? vertel aub wat.

[ Bericht 57% gewijzigd door morgaine21 op 21-12-2004 21:42:15 (verhaal weggehaald) ]

Ik kan me ook goed voorstellen dat je niet in therapie wil gaan. Ik heb het ook pas gedaan toen ik erg gepest werd en echt heel veel mensen op me hadden ingepraat dat het echt beter was.

Tot nu toe heb ik eigenlijk nog meer gehad aan de verhalen van anderen op internet, dan aan al die gesprekken in therapie.
Niet dat het al beter gaat, maar een hoop dingen worden wel duidelijk als ik er over lees.

Toch ga ik door met de therapie, baat het niet schaadt het niet. Want ik wil er echt iets aan proberen te doen, hoe ontzettend moeilijk het ook gaat worden. Want ik heb verhalen gelezen van mensen rond de 30 die het nog steeds hebben, en dat lijkt me echt vreselijk.
In mijn eentje lukt het me denk ik niet om dit op te lossen, ik vind het heel knap als mensen dat wel kunnen want het is echt moeilijk.

[ Bericht 4% gewijzigd door Santjuh op 20-12-2004 22:50:49 ]

quote:

Op maandag 20 december 2004 22:38 schreef Santjuh het volgende:
Ik kan me ook goed voorstellen dat je niet in therapie wil gaan. Ik heb het ook pas gedaan toen ik erg gepest werd en echt heel veel mensen op me hadden ingepraat dat het echt beter was.

Tot nu toe heb ik eigenlijk nog meer gehad aan de verhalen van anderen op internet, dan aan al die gesprekken in therapie.
Niet dat het al beter gaat, maar een hoop dingen worden wel duidelijk als ik er over lees.

Toch ga ik door met de therapie, baat het niet schaadt het niet. Want ik wil er echt iets aan proberen te doen, hoe ontzettend moeilijk het ook gaat worden. Want ik heb verhalen gelezen van mensen rond de 30 die het nog steeds hebben, en dat lijkt me echt vreselijk.
In mijn eentje lukt het me denk ik niet om dit op te lossen, ik vind het heel knap als mensen dat wel kunnen want het is echt moeilijk.

Wat je allemaal tot nu toe hebt gepost komt me wel bekend voor. Ik was/ben ook zo. Toen ik nog in VWO4 zat had ik één vriend waarmee ik goed kon opschieten, maar ook echt heel erg goed. We konden uren blijven praten over dingen die we allebei interessant vonden. Echter, hij zat op het VMBO en ging het volgende schooljaar dus weg. Gevolg: Ik sta nu bij de mensen van mijn klas iedere pauze, ik zeg zo goed als niks, laten we het gemiddeld zetten op 20 woorden per pauze. Dat kwam me ook nogal de keel uit, een oplossing had ik niet. Dat jaar (VWO 5) ben ik dus blijven zitten omdat ik zeg maar geen plek in de klas had, niet goed met de lessen kon meedoen, en ook nog eens een zwaar medicijn heb moeten nemen waardoor mijn punten nog verder omlaag waren gegaan. Nu, nog steeds VWO5, zit ik in een andere klas, weliswaar een wat betere, ik heb in principe mijn eigen positie in de klas, ik kan met degenen die evt. naast me zitten wel goed opschieten, en in principe heeft niemand iets tegen mij. Dit geeft (voor mij) een goed gevoel, ik volg nu heel goed lessen, en haal goede punten. Overigens begin ik nu steeds meer contact met mijn nieuwe klas te krijgen, waardoor het allemaal nog wat beter word.

Maar nou, wat (naar mijn mening) mijn grootste probleem was is dat ik teveel verwachtte van mezelf, ik wou graag zoals anderen zijn. Nu ben ik nog steeds zoals toen, heb toch een goed gevoel op school, ik zeg nog steeds bijna niks tegen anderen eigenlijk, ik luister nu altijd muziek in pauzes en lees een boek ofzo. Die vriend die ik vroeger had in VWO 4 heb ik nog steeds als beste vriend, we zien elkaar nog altijd minstens 1x in de 2 weken en we praten iedere dag wat over msn. Hoezo lukt het wel zo goed met het ene persoon en niet met het ander...? Wat ik vind is dat je mensen moet vinden met dezelfde interesses, de interesses van de meeste mensen op mijn school zijn alleen maar dingen, die mij in principe weinig tot niks interesseren: uitgaan, hopeloos meisjes versieren, zuipen, je kapotwerken, een zo druk mogelijk leven hebben, ed.

Nou kun je inderdaad zeggen: "ja, maar ik ken helemaal niemand met dezelfde interesses en die kom je ook niet zomaar tegen ", klopt. Daarom moet je eigenlijk snel je middelbare school afmaken, toch maar sommige negatieve dingen accepteren (ja dat kan heel lastig zijn) en dan een opleiding doen die jij ontzettend leuk vind, daar kom je wel mensen tegen waar je het goed mee kunt hebben, tenminste, hoor ik van heel veel anderen

_{nou post ik eigenlijk weer teveel over mezelf... iets wat ik liever niet doe...}

Edit: Overigens, geloof niet alles wat hier gezegd word, en vooral niet alles wat ik zeg, want je moet gewoon doen het beste is voor jezelf, wij hebben geen 100% beeld van jouw gedachtes/situatie, dus gebruik enig advies hier hoogstens als richtlijn (geld voor meerdere mensen in dit topic wel )

[ Bericht 6% gewijzigd door The-Sorcerer op 21-12-2004 00:06:32 ]

Even een tvp-tje.. Dit moet ik morgen eens helemaal doorlezen... Herkenbaar

quote:

Op zaterdag 11 december 2004 23:30 schreef toktoktok het volgende:
Dit topic is voor mensen die ook moeite hebben met sociaal contact, en omgaan met andere mensen.
Natuurlijk ook voor mensen die hier geen "last"van hebben , maar toch een nuttige bijdrage kunnen leveren, zonder al te veel af te wijken van het onderwerp

Ik zelf ben vanaf kleins af aan verlegen en een stil persoon.
Om alles kort samen te vatten, ben ik vrienden die ik had kwijt geraakt, en in een "dip"nu die af en toe op een echte depressie begint te lijken.

En voel me erg "unhappy"als ik samen ben met andere mensen, omdat ik me zelf niet wil/durf bloot te geven tegenover anderen.
Toch wil ik wel een"vriendengroep" /vrienden krijgen. Om samen leuke dingen te doen, zoals je met vrienden doet.

Omdat ik me erg ongemakkelijk voel in gelegenheden als ; uitgaan, school,werk . kortom alles met veel mensen. Heb ik nu best wel een probleem.
Het liefst laat ik niet veel los over mezelf, om zo mezelf te beschermen tegen eventuele kwetsbare confrontaties, en/of gesprekken met anderen.

Ik moet dus mezelf meer bloot durven geven,en mezelf niet zo opsluiten. Daar ben ik me bewust van, Alleen hoe ik dit moet oplossen weet ik niet.
Vrienden ben ik kwijt geraakt,(als het ooit vrienden waren?) En zijn niet geinteresseerd meer in mij,

En vaak schuif ik al me problemen af om me uitelijk, terwijl ik weet dat ik niet lelijk ben, maar toch voelt het wel zo. Ik wil alles perfect hebben, en niet "mwoa gaat wel".
Dus misschien ben ik wel perfectionistisch?.

En voel me erg nutteloos en leeg, ik wil een nuttige invulling van me leven, en niet langzaam doorgaan, met eenzaam zijn..

Er hebben vast nog veel meer mensen moeite met sociale contacten, en graag wil ik van hun ervaringen/verhalen/tips horen.

Over hoe ik nu verder moet, en mezelf meer bloot durf te geven en me schaamtes aan de kant zet.

(dit is allemaal verkort op geschreven en mist veel informatie,om het topic een beetje "open"te houden)

Dan ben je hier aan goeie adres man! Ik denk dat 75% van de fokkers hier ook last van hebben

quote:

Op maandag 20 december 2004 21:00 schreef toktoktok het volgende:
d
[..]

ik ben "benieuwd"

ik zal met de kerstdagen wel even mijn verhaal kwijt, tis een behoorlijk drukke week

quote:

Op zondag 19 december 2004 22:38 schreef ASroma het volgende:
denk dat het belangrijk is dat je zelf ook intresse hebt in andere mensen. Ik heb een tijd gehad dat ik gewoon schijt had aan alles en iedereen en totaal niet geinteresseerd was in mensen. Niet dat ik dan onaardig was ofzo maar het intreseerde me gewoon niet.
Verder moet je jezelf denk ik ook wel open durven op te stellen, tja je kan dan op je bek gaan.

voor de rest oefening baart kunst en niet in die schulp blijven zitten.

Volgens mij is dat ook een probleem van mij. Ik ben altijd een verlegen en stil persoon geweest, maar heb wel behoeft aan sociaal contact. Veel van de punten van dat OPS herken ik wel in mezelf. Ik ben in september met mijn studie begonnen, maar behalve wat mensen met wie ik samen projecten heb gedaan, ken ik eigenlijk niemand van mij studie. Maar voor een college in de hal, staan altijd wel wat mensen, maar ik stap nooit op iemand af om een praatje te maken. Hetzelfde heb ik ook met de sportverenigingen waar ik lid van ben, ik ga nooit gewoon effe een praatje met iemand maken.

Zelfvertouwen is de sleutel tot succes.

als ik vragen mag, hoe ziet je weekend invulling eruit(op dit moment)?

Best wel veel mensen die dit soort problemen hebben.

Heb je nou hélemaal geen vrienden?

OP leest als een kloon van mezelf. Niet dat ik onzeker ben of zo maar wat moet ik in godsnaam met andere mensen?