![autism_mystery.jpg?w=239&h=383]afbeelding](http://quietrage.files.wordpress.com/2009/03/autism_mystery.jpg?w=239&h=383]afbeelding)
Hier verder...
Algemeen
• http://www.ggz.nl - Algemene hulpverlening
• De Nederlandse Vereniging voor Autisme (NVA) maakt zich al 30 jaar sterk voor mensen met autisme en hun ouders.
Ons doel is de maatschappelijke positie van kinderen en volwassenen met autisme te versterken. Wij proberen een bijdrage te leveren aan de vermindering of de oplossing van de problemen waar kinderen en volwassenen met autisme mee te maken hebben: www.autisme.nl
• Het LNA stimuleert aangepast onderwijs en goede ondersteuning voor leerlingen met autisme in het regulier en speciaal basisonderwijs, voorgezet onderwijs en beroepsonderwijs door deskundigheidsbevordering en uitwisseling van kennis en ervaring.
In iedere regio zijn steunpunten autisme ingericht, die scholen ondersteuning bieden in de vorm van consultatie, voorlichting, scholing en regionale samenwerking. Inmiddels zijn er 64 van deze regionale steunpunten autisme. De regionale steunpunten autisme worden gecoördineerd door het LNA en komen regelmatig bijeen om expertise en innovatie op het gebied van autisme uit te wisselen: www.landelijknetwerkautisme.nl
• Het convenant Autisme is een landelijke afspraak met als doel vanuit een gezamenlijk aanpak van convenantpartners de zorg en ondersteuning aan mensen met autisme te verbeteren. Op de website
staan de samenwerkingsverbanden per regio met een contactpersoon en interessante links naar andere websites: www.convenantautisme.nl
• MEE is een organisatie voor mensen met een beperking. De organisatie is verspreid over heel Nederland. MEE adviseert, ondersteunt en wijst de weg. U kunt hier terecht met vragen op het gebied van onderwijs, opvoeding, wonen, werken, sociale voorzieningen, inkomen, vervoer en vrije tijd: www.mee.nl
• PAS Nederland is een belangenvereniging voor normaal begaafde volwassenen met autisme: www.pasnederland.nl
• Het Autisme Info Centrum is een informatie- en documentatiecentrum voor (ouders en partners van) mensen met autisme. De centra worden bemand door vrijwilligers: www.autismeinfocentrum.nl
• Doel van het ’Hoofdkwartier’ is het vergroten van begrip voor mensen met autisme. Het is daarom van groot belang veel mensen in de gelegenheid worden gesteld het hoofd te bezoeken: www.stapindewereldvan.nl
• Amerikaanse site over steun aan familie en vrienden van mensen met Asperger: www.faaas.org
• Amerikaanse site met wetenschappelijk nieuws rond autisme: www.sciencedaily.com/news/mind_brain/autism
• Engelstalige site met een overzicht van de specifieke kenmerken van autisme bij vrouwen:
http://www.help4aspergers.com/pb/wp_a58d4f6a/wp_a58d4f6a.html
Regionale sites/initiatieven
• De Sarr (expertise centrum autisme zhz) is een specialistisch autismeteam, onderdeel van Parnassia Bavo Groep, een instelling voor geestelijke gezondheidszorg (GGZ). De Sarr is HKZ gecertificeerd.
De Sarr houdt zich specifiek bezig met hulpverlening aan personen met een autisme spectrum stoornis en hun omgeving: www.sarr.nl/
• REC Oost Nederland is een samenwerkingsverband van een aantal scholen voor Speciaal Onderwijs en Voortgezet Speciaal Onderwijs voor kinderen met gedragsproblemen- of psychiatrische problemen, ontwikkelingsstoornissen (autisme-spectrum-stoornissen e.d.), veelal in samenhang met andere problemen. Voor plaatsing op één van de REC-scholen of voor een rugzakje heeft u een indicatie nodig: www.recoost.nl
• Het Dr Leo Kannerhuis (www.leokannerhuis.nl) heeft samen met de RINO groep, Rivierduinen (Centrum Autisme Leiden), Amarant Tilburg, de Nederlandse Vereniging voor Autisme (NVA) en Sint Marie Eindhoven het initiatief genomen tot de oprichting van het KAN (Kenniscentrum Autisme Nederland). Dit initiatief heeft geleid tot een samenwerkingsovereenkomst. Doel van de samenwerking binnen het KAN is Kennisontwikkeling, netwerkontwikkeling, kennisoverdracht en zorgvernieuwing op het gebied van Autisme in Nederland: www.kcan.nl
• Inhaut is een bedrijf gespecialiseerd in informatieverwerking bij mensen met autisme. Er is ook een forum waar mensen samen met anderen over van alles kunnen praten. Geschikt voor mensen met autisme, ouders met een kind met autisme, hulpverleners, kortom, voor iedereen die met autisme te maken heeft: http://forum.inhaut.nl
Een paar sites om eens te bekijken
http://www.autivision.nl
http://autisme-pdd-nos.startpagina.nl/
http://autisme.startpagina.nl/
http://www.pdd-nos.nl/
http://www.autsider.net Online community, met informatie over autismestoornissen en PDD-NOS
http://www.autismecentraal.nl
Wil je een site of iets plaatsen in de OP? Doe het door de OP via de wiki aan te passen.
Geen idee hoe dat moet, vragen mag altijd. En we helpen graag!
Geen zin om serieus te zijn en gewoon ff lekker te kletsen met lotgenoten ga dan naar ons IRC kanaal: http://irc.tweakers.net/pdd
Snap je niet hoe je erin komt..vraag maar raak!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De Verenigde Naties hebben 2 april uitgeroepen tot Wereld Autisme Dag (World Autism Awareness Day), een dag waarop autisme wereldwijd in de schijnwerpers staat. Deze dag is bedoeld om iedereen bewust te maken van wat autisme eigenlijk is.
[ Bericht 2% gewijzigd door PabstBlueRibbon op 03-04-2019 10:07:19 ]
Oh, is het dat? Ga ik de OP aanpassenquote:
Ja gefeliciteerd nog!quote:
Heb mezelf op een thuiswerkdag getracteerd, kan ik er tenminste van genieten
Dankquote:Op dinsdag 2 april 2019 08:45 schreef Koettie het volgende:
[..]
Ik lees soms mee en zag dit. Ik ervaar dat die combi hier heel lastig is. Vriend is meerdere keren kneiter depressief geweest, randje opname. Eerste ook in de kindertijd. Vorig jaar januari weer slechter dus meteen aan de bel getrokken. Doorverwezen maar nergens kon hij terecht. Hij had een pddnos diagnose. In Dec via psyq het traject in voor nieuwe diagnose want pddnos bestaat niet meer en ze wisten niet wat ze met hem aanmoeten qua behandeling. Uitkomst, autisme, add en begaafd maar geen stap dichter bij hulp, nu weer op een wachtlijst. Na 15 maanden. Gelukkig is de depressie weer geklaard maar als er niets veranderd blijft dat terugkeren natuurlijk.
Uiteindelijk heb ik zelf via de Wmo een soort levenscoach geregeld die ervaring heeft met autisme en dat is wel prettig. Ook omdat ze mij als partner een hoop dingen uit handen neemt.
Ik hoop dat jou ervaringen beter zijn! En hoor ze ook graag. Miss ook iets voor vriend.
Dit is wel een beetje waar ik bang voor ben en lang niet de noodzaak vond om hulp te vragen. Het ene komt (bij mij) voort uit het ander, en het voedt elkaar zodat het lastig is om tot een oplossing te komen als de hulpverlener zich vooral op één deel richt. Nou ja, ik ben er al ruim 20 jaar van bewust wat mijn beperkingen zijn, en daar leef ik ook naar. Ik kan in beperkte mate sociaal functioneren, maar niet 'fulltime' zodat ik maatschappelijk net niet mee kan draaien. Afgezien van het vrij typische niet goed om kunnen gaan met druk, onduidelijkheid en nieuwe situaties, ben ik ook heel slecht met emoties en andere mensen in het algemeen. Dat zorgt ervoor dat zodra ik veel sociaal moet functioneren, wat voor mij wezenlijk een constant spel is van omgaan met onduidelijkheden, ik snel door mijn energie en ook mijn vermogen om met mensen om te gaan heen ben. Dus het volgen van een opleiding lukte niet, het vinden van werk lukt niet (een cv-gat van zo'n 12 jaar en geen diploma helpt ook nietquote:
[..]
Ja, ervaring.
Ik kreeg mijn diagnose pas toen ik in de 30 was. De depressie was al veel eerder bekend (en ook nog wat andere niet kloppende diagnoses gehad onderweg). Ik denk dat ik vanaf een jaar of 16 in de hulpverlening heb gelopen.
Uiteindelijk zijn ze bij mij aan ass gaan denken, omdat mijn dochter die diagnose kreeg.
Er viel heel veel op zijn plek. Daar was mijn depressie niet mee weg. Dat is uiteindelijk (en na veel zoeken en proberen) met medicatie opgeklaard. (dit is een zeer korte versie van een heel lang verhaal)
En intussen doe ik het weer zonder medicatie.
Is Jonx/Lentis niet van Autisme Team Noord-Nederland?
Ik denk dat je daar dan prima op zijn plek zou zijn. Misschien staat de depressie op de voorgrond nu, maar dat zit toch verweven met je pdd-nos/ass. En ik denk dat het een voordeel kan zijn als het ass stukje ook in beeld is.
Als ik terugkijk dan denk ik dat ik oa depressief ben geworden door jarenlange overvraging.
En ik merk nog steeds dat ik in drukke perioden, veel wankeler ben qua stemming.
Maar als ik op tijd aan de rem trek, dan stabiliseert dat ook wel weer.
Ik vraag me af of je inzicht hebt in je pdd-nos. Wat betekent dat voor jou, waar loop je tegenaan?
Hoe gaat het, hoe functioneer je?
Want je kan het allemaal wel doen, maar als je daarvoor constant over je eigen grenzen gaat bijvoorbeeld, dan zou dat invloed kunnen hebben op je stemming. Waarmee ik niet wil zeggen dat het bij jou net zo werkt als bij mij hoor...
Weet je al wanneer je terecht kan?
Fijne autismedag allemaal!
) en het vormen van relaties gaat ook niet.In het begin was dit niet zo'n probleem (ik zit sinds 2006 of zo in de WAJONG en woon sinds 2007 alleen/zelfstandig), maar het gebrek aan (vermogen tot) die dingen is gaandeweg erg demotiverend gaan werken en leidt tot steeds lastiger wordende periodes van depressie en frustratie. Voor mijn gevoel is wat ik nu doe, mijn uiterste kunnen; daar kan ik in fluctueren maar dat kan ik zelf regelen omdat ik heel weinig verplichtingen heb. Dus zodra ik een poging tot werken doe, zit ik al heel snel aan die grens (en die komt dan heel abrupt) waardoor ik onderhand ook geen motivatie meer heb om opnieuw ergens proberen te beginnen. Om soortgelijke redenen zit ik ook niet bij een club of zo. Bijna alles doe ik (al jaren) alleen. Het probleem is dus dat mijn grenzen dusdanig laag zijn dat het botst met het hebben van een enigszins bevredigend bestaan; gaandeweg zijn mijn ambities en motivaties erdoor ook verdwenen. En als ik wel meer probeer te doen, loop ik inderdaad tegen 'overvraging' aan met hetzelfde effect.
Jonx/Lentis is inderdaad van Autisme Team Noord-nederland. Wachttijd is nu 230 dagen of zo
Het is heel lastig. Het zou fijn zijn als de zorg wat holistischer was maarja. Helaas pindakaas. Het is ook ingewikkeld allemaal. Vriend heeft een enorm disharmonisch profiel. Hij wordt op het ene deel ondervraagt en tegelijk op een ander deel overvraagt. Daarnaast heeft hij zich sociaal gedrag heel goed aangeleerd dus mensen merken de moeite niet die hij moet doen om mee te komen, wat weer frustrerend is.quote:
[..]
Dank
[..]
Die coach doet dat wel trouwens, die gaat gewoon met hem mee ipv een plan op te leggen oid.
Misschien kunnen jullie met dit advies ook je voordeel doen. Als het jezelf niet lukt om van alle gedachten en indrukken in je hoofd een geheel plaatje te maken, kunnen andere mensen jullie misschien helpen door het visueel te maken met bijvoorbeeld foto's en tekeningen.
Dat doe ik zeker. Voordeel van deze aanpak is ook dat je dan op het papier kan richten en geen oogcontact hoeft te makenquote:
Ik heb zelf geen autisme, maar mijn moeder waarschijnlijk wel. Die adviseerde mij om dingen te tekenen als ik haar iets wil uitleggen.
Misschien kunnen jullie met dit advies ook je voordeel doen. Als het jezelf niet lukt om van alle gedachten en indrukken in je hoofd een geheel plaatje te maken, kunnen andere mensen jullie misschien helpen door het visueel te maken met bijvoorbeeld foto's en tekeningen.
kan je hiermee ook zelf dingen visueel maken? Als je iets niet helemaal begrijpt, dat je dan foto's gaat zoeken of het probeert te tekenen en dat je zodoende het totaalplaatje wel in je hoofd kan zien?quote:
[..]
Dat doe ik zeker. Voordeel van deze aanpak is ook dat je dan op het papier kan richten en geen oogcontact hoeft te maken
Ik gebruik het in gesprekken. Schemaatjes, veel pijlen en tekeningetjes.. en dan: "klopt het als ik denk dat A hier is, dan B daar..?" etcquote:
[..]
kan je hiermee ook zelf dingen visueel maken? Als je iets niet helemaal begrijpt, dat je dan foto's gaat zoeken of het probeert te tekenen en dat je zodoende het totaalplaatje wel in je hoofd kan zien?
Ik ben 35 jaar, woon bij mijn moeder, altijd al gedaan, en sinds enige jaren probeer ik aan een vaste baan te komen. Dat lukt helaas steeds maar niet.
Mijn ASS belemmert mij daar behoorlijk in.Al vanaf de kleutertijd ben ik erg op mijzelf gericht. Zo vertelde mijn moeder dat ik op de kleuterschool altijd alleen zat te spelen achter de stoel van de juf, en dat ik nooit met andere kinderen speelde. In de rest van mijn schooltijd heeft zich dat voortgezet. Niet dat ik nooit met leeftijdsgenoten omging, maar ik ontwikkelde geen vriendschapsband zoals NT mensen die wel schijnen te hebben. Uit de verhalen van mijn moeder begrijp ik dat leeftijdsgenoten wel geprobeerd hebben mij tot vriend te maken, maar ik heb die signalen simpelweg zelden opgepikt. En pikte ik die signalen wel op, dan wist ik niet wat ik er mee moest doen.
Dan zijn er mijn fascinaties. Al sinds mijn kindertijd kan ik uren bezig zijn met het bestuderen van landkaarten, encyclopedieen en meteorologische fenomenen. Uit mijn hoofd kan ik het volledige Nederlandse spoorwegen- en snelwegennetwerk uittekenen, vaak inclusief stations en knooppunten. Ik graas stelselmatig Wikipedia af. En van meteorologische fenomenen als stormen, onweerssituaties en vorstperiodes weet ik vaak precies wanneer en met welke karakteristieken deze in de afgelopen eeuw plaats hebben gevonden. Als het even kan vertel ik daar aan andere mensen enthousiast over, ook als deze mensen daar eigenlijk helemaal niet naar luisteren of impliciete signalen afgeven dat zij daar geen behoefte aan hebben.
Om terug te komen op mijn zoektocht naar een vaste baan. Na het VWO heb ik een aantal studies gevolgd. Ik heb daar een niet-afgeronde bachelorstudie, een afgeronde bachelorstudie en een niet-afgeronde masterstudie aan overgehouden. Bij mijn masterstudie heb ik alle vakken afgerond met een 8,7 gemiddeld, maar het is mij nooit gelukt de scriptie af te ronden. Ik kan intensief met de details bezig zijn maar daardoor het bredere doel uit het oog verliezen. Ook lukt het mij niet om zelfstandig en gestructureerd te werken. Beide punten hebben er voor gezorgd dat ik jarenlang met mijn scriptie bezig ben geweest zonder eindresultaat.
Het zijn deze punten die mij ook belemmeren in het vinden van een vaste baan. Ik heb een werkgever nodig die veel structuur biedt, maar waarbij het werk intellectueel uitdagend genoeg is om mij te blijven boeien. Veel organisaties zijn hier helaas niet op ingericht. Zo heb ik bij een vrij grote werkgever, met zo'n 3000 personen aan personeel, een stage gedaan als data-analist. De stage paste inhoudelijk erg goed bij mij, maar vanwege de flexibele werkplekken (Wie heeft dat bedacht?
), de onduidelijke stageopdacht en de grote organisatie, is het toch helemaal mis gegaan. Ik vermoed dat dit een gevolg is van mijn ASS.Ik heb mij nu aangemeld bij een stichting die zich specifiek richt op mensen met ASS. Het idee is dat ik bij deze stichting een opleiding ga volgen als ICT'er en datawetenschapper. Na het afronden van deze opleiding word ik gedetacheerd bij werkgevers die zich bij de stichting hebben aangemeld. Ik hoef dan nooit meer zelf te solliciteren, de stichting geeft begeleiding aan de werkgever over hoe om te gaan met mensen met ASS en ik krijg van de stichting begeleiding over hoe om te gaan met ASS in een werksituatie. Ik ben benieuwd.
• Ik fotografeer graag. Ik maak dan graag foto’s van industriële objecten, vervoersmiddelen, meteorologische fenomenen, steden en architectuur. Mensen aan wie ik de foto’s laat zien valt het dan wel eens op dat er bijna nooit mensen op mijn foto’s staan. Ook op mijn vakantiefoto’s staan bijna nooit mensen. Ik zie mensen als storende factoren in mijn foto’s, al komt misschien ook door de onderwerpen die ik doorgaans fotografeer.
• Een ander punt is mijn taalgebruik. In gesprekken met andere mensen, of als ik weet dat er andere mensen in de buurt zijn, gebruik ik altijd nette en correcte woorden. Als ik alleen ben kan ik soms echter flinke scheldbuien hebben. Dat geeft dan een gevoel van opluchting, ook al weet ik dat het niet netjes is. Bijvoorbeeld als er iets mis gaat tijdens activiteiten die ik verricht, als ik in de auto zit en iemand gebruikt geen richtingaanwijzer, of als sommige spullen op een andere plek staan dan waar ik ze eerder had gezet.
Herkennen jullie of enkelen van jullie zich hierin?
Niet al je karaktereigenschappen en je hobby's komen door ASS hè. Ook niet-ASS mensen kunnen van het fotograferen van objecten houden, en ik denk dat niet schelden in het openbaar iets is wat veel mensen er in hun opvoeding wel ingeramd krijgen
Ik probeer het als volgt te zien (sorry als ik het wat wazig uitleg):
Iedereen is een mengsel van karaktereigenschappen en gewoontes en dingen waarvan hij houdt en niet houdt enzovoort. Een deel daarvan komt door hoe je brein in elkaar zit. Een deel komt door wat je in je opvoeding hebt meegekregen en wat je in je leven meegemaakt hebt. Je opvoeding en ervaringen kunnen sommige karaktereigenschappen versterken of verzwakken, bijvoorbeeld ben ik extra gehecht aan planning omdat m'n moeder super-gepland is en ben ik door gepest te zijn wat voorzichtiger in de omgang.
Nou kunnen er dingen in je leven zijn waar je tegenaan loopt. Het kan bijvoorbeeld zijn dat je zoals ik heel bang wordt van als dingen niet volgens planning lopen. Je reactie is anders dan die van de gemiddelde mens, en je hebt er last van. Dan kan een psychiater naar al die dingen waar je last van hebt kijken, en proberen uit te vinden in welk plaatje die passen. Misschien komen ze vooral doordat wat je in je leven hebt meegemaakt je onhandige karaktereigenschappen heeft versterkt: dat is een persoonlijkheidsstoornis. Misschien komt het doordat je brein wat anders bedraad is waardoor sommige dingen gewoon minder goed lukken (en andere veel beter): dat is bijvoorbeeld autisme, of ADHD.
Zo'n diagnose is een verklaring voor wat er niet lekker loopt, en het is een handvat voor je behandelaars zodat ze weten waar te beginnen met helpen. Het is niet dat je nu een typische autist/ADHDer/borderliner/narcist/whatever bent ineens. Je bent altijd een uniek mengsel van karaktereigenschappen en opvoeding en ervaringen.
Het kan dat later tijdens de behandeling andere problemen naar boven komen die niet in je diagnose passen. Dan kunnen ze die diagnose altijd nog aanpassen. Bij mij werd bijvoorbeeld eerst gedacht aan autisme, toen aan een dwangstoornis, en nu weer aan autisme. De dwangstoornis-trekken bleken niet zo sterk, maar de autisme-trekken kregen ze er niet zomaar uit in therapie.
Dus wat ik wil zeggen: niet al je dingen zijn autistendingen. Wellicht worden niet al je struikelblokken verklaard door autisme. Dat is niet erg. De grootste struikelblokken zullen wel door autisme komen, dus dan kun je die nu gaan aanpakken. De andere komen later wel. En de dingen die geen probleem zijn: wat maakt het uit waardoor ze komen? Het zijn dingen die bij jou horen, prima toch? Iedereen is anders.
Andere mensen zien jou altijd anders dan je jezelf ziet. Ik zie mezelf bijvoorbeeld als lomp, terwijl andere mensen zeggen dat ik heel voorzichtig ben. Het is wel interessant om het er met mensen over te hebben hoe zij jou zien, zodat je kunt uitvinden of jouw zelfbeeld klopt.
Waarschijnlijk werkt jouw hoofd anders dan dat van andere mensen, maar dat heb je niet zomaar door, omdat je niet in het hoofd van andere mensen kunt kijken. Maar je kunt er wel naar vragen. Dan kun je erachter komen welke van jouw gedachtepatronen misschien afwijken van die van andere mensen. En je kunt zelf beslissen welke (die van hen of die van jou) beter is, en trainen om het op die manier te doen als dat nuttig lijkt. Zo weet ik nu bijvoorbeeld dat niet iedereen 's nachts in bed gesprekken voor de volgende dag oefent, en ben ik aan het uitproberen of mijn dag net zo goed lukt als ik niet de halve avond met de gesprekken van morgen bezig ben
Hoop dat dit enigszins te volgen was. Het zal wel een enorme lap tekst zijn
Ik vind het een duidelijk en interessant verhaal. Dankjewel!quote:Op zaterdag 13 april 2019 10:56 schreef Tele6 het volgende:
Ik probeer het als volgt te zien (sorry als ik het wat wazig uitleg):
Aha, dat vind ik een interessant onderscheid. Ik merk dat ik daar de laatste dagen veel over heb nagedacht zonder dat ik eigenlijk wist dat je dit onderscheid kon maken. Ik vraag mij dan af of bepaald gedragskenmerk er altijd al was, of dat ik dat gedragskenmerk pas later ontwikkeld heb. Dat haakt dus eigenlijk aan op het onderscheid dat je beschrijft.quote:Iedereen is een mengsel van karaktereigenschappen en gewoontes en dingen waarvan hij houdt en niet houdt enzovoort. Een deel daarvan komt door hoe je brein in elkaar zit. Een deel komt door wat je in je opvoeding hebt meegekregen en wat je in je leven meegemaakt hebt. Je opvoeding en ervaringen kunnen sommige karaktereigenschappen versterken of verzwakken, bijvoorbeeld ben ik extra gehecht aan planning omdat m'n moeder super-gepland is en ben ik door gepest te zijn wat voorzichtiger in de omgang.
Nou kunnen er dingen in je leven zijn waar je tegenaan loopt. Het kan bijvoorbeeld zijn dat je zoals ik heel bang wordt van als dingen niet volgens planning lopen. Je reactie is anders dan die van de gemiddelde mens, en je hebt er last van. Dan kan een psychiater naar al die dingen waar je last van hebt kijken, en proberen uit te vinden in welk plaatje die passen. Misschien komen ze vooral doordat wat je in je leven hebt meegemaakt je onhandige karaktereigenschappen heeft versterkt: dat is een persoonlijkheidsstoornis. Misschien komt het doordat je brein wat anders bedraad is waardoor sommige dingen gewoon minder goed lukken (en andere veel beter): dat is bijvoorbeeld autisme, of ADHD.
Dus ik moet de huidige diagnose dan eigenlijk als een soort startpunt zien. Het is een soort best guess op basis van de gesprekken die tot nu toe met mij en met mensen uit mijn omgeving over mij gevoerd zijn. Echter, men kan later tijdens de behandeling nog tot andere inzichten komen waardoor de eerder getrokken conclusie weer kan worden aangepast of juist beter onderbouwd kan worden. Daar zit wat in, de psychologen en psychiaters zijn ook niet alziend en alwetend natuurlijk. Ik zou dat denk ik wel erg verwarrend vinden, want ik kan doorgaans niet zo goed met veranderende inzichten omgaan.quote:Zo'n diagnose is een verklaring voor wat er niet lekker loopt, en het is een handvat voor je behandelaars zodat ze weten waar te beginnen met helpen. Het is niet dat je nu een typische autist/ADHDer/borderliner/narcist/whatever bent ineens. Je bent altijd een uniek mengsel van karaktereigenschappen en opvoeding en ervaringen.
Het kan dat later tijdens de behandeling andere problemen naar boven komen die niet in je diagnose passen. Dan kunnen ze die diagnose altijd nog aanpassen. Bij mij werd bijvoorbeeld eerst gedacht aan autisme, toen aan een dwangstoornis, en nu weer aan autisme. De dwangstoornis-trekken bleken niet zo sterk, maar de autisme-trekken kregen ze er niet zomaar uit in therapie.
Dat is wel een pragmatische kijk op de zaak ja. Ik ga dat ook maar eens proberen. Rustig blijven en gewoon kijk naar de dingen die nu niet goed gaan en hoe die verbeterd kunnen worden.quote:Dus wat ik wil zeggen: niet al je dingen zijn autistendingen. Wellicht worden niet al je struikelblokken verklaard door autisme. Dat is niet erg. De grootste struikelblokken zullen wel door autisme komen, dus dan kun je die nu gaan aanpakken. De andere komen later wel. En de dingen die geen probleem zijn: wat maakt het uit waardoor ze komen? Het zijn dingen die bij jou horen, prima toch? Iedereen is anders.
Ik vind dat echt heel erg moeilijk. Ik heb wel eens geprobeerd om anderen te vragen hoe zij naar mij kijken of hoe zij met problemen om gaan, maar dan klap ik helemaal dicht. Het is nog nooit gelukt. Ik raak helemaal in paniek, kan geen samenhangende zinnen meer formuleren en kan alleen nog maar voor mij uit staren. In het stukje hierboven had je het over struikelblokken, dit is er duidelijk een.quote:Andere mensen zien jou altijd anders dan je jezelf ziet. Ik zie mezelf bijvoorbeeld als lomp, terwijl andere mensen zeggen dat ik heel voorzichtig ben. Het is wel interessant om het er met mensen over te hebben hoe zij jou zien, zodat je kunt uitvinden of jouw zelfbeeld klopt.
Waarschijnlijk werkt jouw hoofd anders dan dat van andere mensen, maar dat heb je niet zomaar door, omdat je niet in het hoofd van andere mensen kunt kijken. Maar je kunt er wel naar vragen. Dan kun je erachter komen welke van jouw gedachtepatronen misschien afwijken van die van andere mensen. En je kunt zelf beslissen welke (die van hen of die van jou) beter is, en trainen om het op die manier te doen als dat nuttig lijkt.
Aha, dat is wel heel herkenbaar, en het is dan vast ook verwarrend als het gesprek anders gaat dan je de avond van te voren had ingeschat?quote:Zo weet ik nu bijvoorbeeld dat niet iedereen 's nachts in bed gesprekken voor de volgende dag oefent, en ben ik aan het uitproberen of mijn dag net zo goed lukt als ik niet de halve avond met de gesprekken van morgen bezig ben
Ging prima.quote:Hoop dat dit enigszins te volgen was. Het zal wel een enorme lap tekst zijn
Bij de chirurg krijg je ook een diagnose en ook die kan bijgesteld worden na nauwkeurig onderzoek en zelfs na de operatie (denk aan "een tumor" en na onderzoek "een goedardige tumor - u heeft geen kanker".)
Het idee is dat autisten gewone mensen zijn die gewoon hun ding kunnen blijven doen na de diagnose, maar op bepaalde punten bijgestuurd worden zodat hun problemen verminderen. En voor dat bijsturen is het handig te weten of het stuur links of rechts zit bij jou, zeg maar.
Over het aan mensen vragen: wat ik wel eens doe is mensen appen of mailen erover. Dan kan ik wat makkelijker formuleren wat ik bedoel. Bijvoorbeeld heb ik m'n stagebegeleider gemaild over wat ik zou kunnen veranderen aan de manier waarop ik mensen dingen uitleg, en wat er nu al goed aan is. Dan kon ik een tijd nadenken over wat ik precies wilde weten, en werd het geen drama van gemompel en gestamel.
Inderdaad brengt het me dan nogal van slag als het gesprek niet volgens verwachting gaat. M'n psycholoog vraagt inmiddels dus aan het begin van ieder gesprek wat ik vandaag verwacht te doen, en dan kan ze me op een iets kalmere manier naar een ander gespreksonderwerp krijgen als dat moet
en ze vertelt vaak aan het eind van een afspraak over de plannen voor volgende keren. Superfijn 
het kan enorm helpen om dat soort dingen te durven uitspreken (heeft bij mij ook véél moeite gekost)Dankjewel! Dat is denk ik inderdaad de manier hoe je tegenaan moet kijken. Ik merk dat dit al een stuk beter gaat nu ik van de eerste schrik bekomen ben.quote:
Schrijven geeft inderdaad prettig veel tijd om na te denken en om zinnen te formuleren. Geen mensen om je heen die je verwachtingsvol aankijken in aanloop naar het antwoord dat komen gaat, maar je kunt rustig de tijd nemen om je gedachten tot een coherente vorm te gieten. Internetforums zijn echt een uitvinding wat dat betreft.quote:
@:ParelDuiker wat fijn dat je wat aan mijn verhaal had!
Over het aan mensen vragen: wat ik wel eens doe is mensen appen of mailen erover. Dan kan ik wat makkelijker formuleren wat ik bedoel. Bijvoorbeeld heb ik m'n stagebegeleider gemaild over wat ik zou kunnen veranderen aan de manier waarop ik mensen dingen uitleg, en wat er nu al goed aan is. Dan kon ik een tijd nadenken over wat ik precies wilde weten, en werd het geen drama van gemompel en gestamel.
Ik vind het wel wat raar om in brieven en mails met mijn nabije omgeving te communiceren over mijn gevoel en persoon. Andere mensen kunnen dat zo makkelijk, gewoon in een gesprek.
Aan de andere kant, beter iets dan helemaal niets natuurlijk. Ik ga het proberen.Dat is een hele prettige afspraak. Dat was ook ongeveer de aanpak van mijn coach toen ik daar nog bij liep.quote:Inderdaad brengt het me dan nogal van slag als het gesprek niet volgens verwachting gaat. M'n psycholoog vraagt inmiddels dus aan het begin van ieder gesprek wat ik vandaag verwacht te doen, en dan kan ze me op een iets kalmere manier naar een ander gespreksonderwerp krijgen als dat moet
En wellicht dat ze het ass-deel wel meenemen... misschien scheelt het wachttijd als je via deze kant binnenkomt.quote:
De praktijkondersteuner bij de huisarts heeft mij vrijdag maar doorverwezen naar Lentis; niet voor het autisme-deel, maar voor het depressie-deel (wachttijd is ook veel korter). De depressieklachten komen weliswaar voort uit (de beperkingen door) het ASS-deel, maar dat was wel altijd een niveau waar ik redelijk zelfstandig (binnen mijn eigen grenzen) op kon functioneren. En dat lukt nu niet meer. Er valt wat voor te zeggen dat het ook nuttig kan zijn om te kijken of het ASS-deel misschien toch eens behandeld moet worden - daar is alleen in mijn jeugd met matig succes wat aan gedaan - maar dat lijkt voor mij nu meer een 'rennen voordat je weer kunt lopen'-scenario.
Aan de ene kant goed denk ik om te kijken naar dat wat je nu belemmert, maar ik denk dat het ook goed is om te kijken of het een niet verband houdt met het ander.
Sterkte!
Soms realiseer je je ineens hoe ass je beperkt in bepaalde dingen... ik denk dat ik het me vorige week al realiseerde, maar dat vandaag iemand me heeft geholpen om de puzzelstukjes op zn plek te leggen. Ik snap nu waarom ik me zo verdrietig voelde vorige week en het was heel fijn dat iemand mij uit kon leggen waarom...
[ Bericht 0% gewijzigd door ParelDuiker op 16-04-2019 20:28:42 ]
Ik ben benieuwd wat je ervan vindt. Misschien koop ik het dan ook wel.quote:Op dinsdag 16 april 2019 20:21 schreef ParelDuiker het volgende:
Ik kan echt niet meer wachten tot ik met de psycho-educatie start, dus ik heb maar het volgende boek aangeschaft: Autismespectrumstoornissen bij volwassenen. Het boek heeft veel positieve recensies en heeft een solide wetenschappelijke onderbouwing, dus ik verwacht er het nodige uit te leren.
Wanneer start jouw psycho-educatie?
Ik ben doorverwezen naar een plek waar ze dat ook doen, en heb over ruim een week daar de intake. (Net nu mijn huidige psycholoog en ik elkaar een beetje door beginnen te krijgen
maar ja)Dat weet ik nog niet, ik heb nog geen datum doorgekregen. Vandaar ook dat ik dat boek maar gekocht heb. Maar ik neem aan dat ik daar binnenkort wel een brief over krijg.quote:
Wel fijn dat je in ieder geval weet wanneer het gaat beginnen. Dan kan je er tenminste naar toe leven.quote:Ik ben doorverwezen naar een plek waar ze dat ook doen, en heb over ruim een week daar de intake. (Net nu mijn huidige psycholoog en ik elkaar een beetje door beginnen te krijgen
Wat betreft de wisselende hulpverleners, dat is denk ik iets waar je niet echt aan ontkomt. Iedere hulpverlener heeft weer zo zijn of haar specialisatie. Ik moet overigens zeggen dat ik daar nooit zo'n last van heb. Hulpverleners zijn voor mij mensen die ik een beetje op afstand weet te plaatsen; ik kan zelf bepalen wanneer ik afspreek en ik heb er verder geen echte persoonlijke band mee. Dat scheelt voor mij veel want dan durf ik veel meer te vertellen en te bespreken. Ik zie ze eigenlijk als een soort aanvulling op mijn eigen brein op terreinen waarop dat brein bij mij zelf niet helemaal goed functioneert. En tegen jezelf durf je natuurlijk wel veel te vertellen. Zo zie ik het een beetje.
Ik heb wel een eigen coach. Zij heeft mij in het verleden heel goed geholpen door bijvoorbeeld schema's te maken met hoe ik op mensen die zich wel in mijn eigen omgeving bevinden kan reageren. Haar eigen zoon is ook autistisch dus daarom wist ze ook veel praktische tips te geven. Zij was overigens ook de eerste met wie ik contact op heb durven nemen over de ASS-diagnose die ik vorige week had gekregen. Ik kan altijd bij haar terecht, dat is wel een fijn idee.
Dus misschien is dat een tip voor je? Dan ben je minder afhankelijk van de specialistische hulpverleners van de GGz-instelling. Als je haar naam wil hebben kan ik je die wel in een DM sturen.
Niet tof.
Wat jammer dat je daar nog niks over hebt gehoordquote:
[..]
Dat weet ik nog niet, ik heb nog geen datum doorgekregen. Vandaar ook dat ik dat boek maar gekocht heb. Maar ik neem aan dat ik daar binnenkort wel een brief over krijg.
[..]
Wel fijn dat je in ieder geval weet wanneer het gaat beginnen. Dan kan je er tenminste naar toe leven.
Wat betreft de wisselende hulpverleners, dat is denk ik iets waar je niet echt aan ontkomt. Iedere hulpverlener heeft weer zo zijn of haar specialisatie. Ik moet overigens zeggen dat ik daar nooit zo'n last van heb. Hulpverleners zijn voor mij mensen die ik een beetje op afstand weet te plaatsen; ik kan zelf bepalen wanneer ik afspreek en ik heb er verder geen echte persoonlijke band mee. Dat scheelt voor mij veel want dan durf ik veel meer te vertellen en te bespreken. Ik zie ze eigenlijk als een soort aanvulling op mijn eigen brein op terreinen waarop dat brein bij mij zelf niet helemaal goed functioneert. En tegen jezelf durf je natuurlijk wel veel te vertellen. Zo zie ik het een beetje.
Ik heb wel een eigen coach. Zij heeft mij in het verleden heel goed geholpen door bijvoorbeeld schema's te maken met hoe ik op mensen die zich wel in mijn eigen omgeving bevinden kan reageren. Haar eigen zoon is ook autistisch dus daarom wist ze ook veel praktische tips te geven. Zij was overigens ook de eerste met wie ik contact op heb durven nemen over de ASS-diagnose die ik vorige week had gekregen. Ik kan altijd bij haar terecht, dat is wel een fijn idee.
Dus misschien is dat een tip voor je? Dan ben je minder afhankelijk van de specialistische hulpverleners van de GGz-instelling. Als je haar naam wil hebben kan ik je die wel in een DM sturen.
Het is vooral dat ik m'n eigen gebruiksaanwijzing slecht ken, en de psycholoog lijkt die wel wat door te gaan hebben. Te weten wat ze moet doen om te voorkomen dat ik de kluts kwijtraak in een gesprek, in te schatten wanneer ik me oprecht goed voel of wanneer ik me alleen heel graag goed wíl voelen. Met een nieuwe psych begint weer heel dat uitproberen, vastlopen, aftasten, gedoe met misverstanden, enzovoort.
Ik heb ook geen persoonlijke band met haar, dat niet. Ze is gewoon iemand die me helpt als ik er niet uitkom, inderdaad.
Wat fijn van je coach!
Als het goed is krijg ik er binnenkort ook eentje, en ook een die raad weet met autisme
dus dat is ook wel heel fijn.Hmmm, daar zeg je wat, zo had ik er nog niet naar gekeken. Ik vind het zelf nog wel eens lastig om mijn eigen gevoel te identificeren. Niet dat ik mijn gevoel niet opmerk, maar ik kan er soms geen woord aan vastkoppelen. Het helpt dan wel als de hulpverlener veel doorvraagt en stap voor stap duidelijk probeert te krijgen wat mijn gevoel écht is, bijvoorbeeld door het in een schema uit te tekenen. Helaas doet niet iedereen dat en zelf denk ik er vaak pas aan om dat te vertellen als de sessie al voorbij is (quote:
[..]
Het is vooral dat ik m'n eigen gebruiksaanwijzing slecht ken, en de psycholoog lijkt die wel wat door te gaan hebben. Te weten wat ze moet doen om te voorkomen dat ik de kluts kwijtraak in een gesprek, in te schatten wanneer ik me oprecht goed voel of wanneer ik me alleen heel graag goed wíl voelen. Met een nieuwe psych begint weer heel dat uitproberen, vastlopen, aftasten, gedoe met misverstanden, enzovoort.
). Als de hulpverlener je beter kent kan hij of zij er aan denken om dat te doen al voor dat ik er zelf aan denk om het te zeggen.Heel fijn! Hopelijk gaat hij of zij je goed bevallen.quote:Wat fijn van je coach!
Als het goed is krijg ik er binnenkort ook eentje, en ook een die raad weet met autisme
Wat ik fijn vond is dat alles onderbouwd is met wetenschappelijke bronnen. Ik ben zelf nogal sceptisch en met wetenschappelijke brongebruik ben ik eerder overtuigd. Ook heb ik door het boek wel geleerd dat autisme bij mijzelf nog wel meevalt in vergelijking met ernstiger gevallen en dat het soms misschien zelfs wel prettig is autisme te hebben. Ik heb zelf vooral problemen met wederkerigheid, het doorgronden van relaties (Wil ik dat eigenlijk wel?
In het boek las ik dat mensen zonder autisme daar de hele dag mee bezig zijn. Ik moet er niet aan denken!), het uiten van emoties en perfectionisme. Maar er zijn ook gevallen waarin mensen bijvoorbeeld alle taal letterlijk nemen, heel snel overprikkeld raken en bijna niks meer kunnen doen. En wat ik ook fijn vind is dat je het boek door andere mensen kunt laten lezen zodat je zelf die uitleg niet hoeft te geven.Erfelijkheid en omgeving zijn natuurlijk ook lastig te onderscheiden, want mensen met dezelfde genen als jij zijn vaak dichtbij je dus dan deel je ook de omgeving
Die overprikkeling merk ik helaas wel, hoewel ik het niet zo erg heb dat ik niks meer kan. Relaties ben ik dan weer iets beter in, al kan dat ook zijn omdat m'n halve omgeving in meer of mindere mate autistisch is
Doen mensen dat echt, de hele dag bezig zijn met relaties? Wat zijn ze dan aan het proberen te doorgronden? Ik geloof dat ik alleen met relaties bezig ben als ik ofwel blij erover zit te wezen ofwel als ik denk dat ik het verkloot heb en zit te bedenken hoe ik dat repareer
Ja, dat met gevoel herkennen heb ik ook. Wat mij helpt is om te denken aan de vier basisemoties bang, boos, blij en bedroefd. Dan bepaal ik eerst bij welke van die vier mijn gevoel in de buurt zit. En aan de hand daarvan probeer ik het uit te leggen.quote:
[..]
Hmmm, daar zeg je wat, zo had ik er nog niet naar gekeken. Ik vind het zelf nog wel eens lastig om mijn eigen gevoel te identificeren. Niet dat ik mijn gevoel niet opmerk, maar ik kan er soms geen woord aan vastkoppelen. Het helpt dan wel als de hulpverlener veel doorvraagt en stap voor stap duidelijk probeert te krijgen wat mijn gevoel écht is, bijvoorbeeld door het in een schema uit te tekenen. Helaas doet niet iedereen dat en zelf denk ik er vaak pas aan om dat te vertellen als de sessie al voorbij is (
[..]
Heel fijn! Hopelijk gaat hij of zij je goed bevallen.
Bijvoorbeeld: ik ben boos en bedroefd omdat ik had verwacht dat a zou gebeuren en er gebeurde b. Okee, misschien heet dat teleurstelling. Misschien ergernis. Misschien gewoon een vaag mengsel
We liepen allemaal tegen dezelfde dingen aan in het leven.
Oh, maar dat met elkaar verband houdt staat buiten kijf; ik zit in een sociaal isolement, kan geen relaties vormen, en heb geen toekomstperspectieven als gevolg van mijn stoornisquote:
[..]
En wellicht dat ze het ass-deel wel meenemen... misschien scheelt het wachttijd als je via deze kant binnenkomt.
Aan de ene kant goed denk ik om te kijken naar dat wat je nu belemmert, maar ik denk dat het ook goed is om te kijken of het een niet verband houdt met het ander.
Sterkte!
Soms realiseer je je ineens hoe ass je beperkt in bepaalde dingen... ik denk dat ik het me vorige week al realiseerde, maar dat vandaag iemand me heeft geholpen om de puzzelstukjes op zn plek te leggen. Ik snap nu waarom ik me zo verdrietig voelde vorige week en het was heel fijn dat iemand mij uit kon leggen waarom...
Dat leverde wel eens een dipje op, maar in de regel kon ik er mee leven en mijn dag mee doorkomen en mijzelf tot dingen te blijven motiveren.Die dipjes zijn echter frequenter, langer en zwaarder geworden; enige motivatie en de meeste energie voor dingen is onderhand volledig verdwenen, en de rest wordt overheerst door sombere gedachten of leegte. Nu doe ik nog wel dingen, maar dat is puur om ergens mee bezig te zijn - plezier is eruit en het kost enorme moeite en energie om mij ertoe te zetten. Daar weet ik niet hoe ermee om te gaan, en dat zijn toch echt depressie-klachten en geen ASS-klachten
Op zich niet vreemd dat je daar pas later achterkomt. Op het moment dat je iets overkomt dat bij anderen als 'gewoon' werkt en min of meer passief/automatisch herkent en verwerkt wordt, maar bij jou 'actief' verwerkt moet worden ben je vooral bezig met hoe om te gaan met de emotie of situatie en niet meteen met waarom je die situatie zo ervaart of er zo op reageert. Vooral als het iets betreft dat klein of niet zo belangrijk lijkt - en voor de meeste mensen dat vaak ook zo is - maar voor jou toch een grotere impact in verwerking blijkt te hebben. Soms kost het wat tijd om de grootte van die impact te achterhalen.
Met omgevingsfactoren wordt in dit geval gedoeld op de omstandigheden in de baarmoeder als het kind er in groeit. Heeft de moeder bijvoorbeeld veel last van stress of tekorten aan voedingsstoffen tijdens de zwangerschap, dan kan dat gevolgen hebben voor hoe het kind zich ontwikkeld.quote:
Oh dat klinkt wel interessant @:ParelDuiker
Erfelijkheid en omgeving zijn natuurlijk ook lastig te onderscheiden, want mensen met dezelfde genen als jij zijn vaak dichtbij je dus dan deel je ook de omgeving
Niet de hele dag in de zin van dat men er de hele dag aan denkt of over praat. Maar als 'gewone mensen' met andere 'gewone mensen' praten is dat heel vaak wel een van de gespreksonderwerpen die passeren. Strookt overigens ook wel met ik zelf waarneem, bijvoorbeeld bij familiebezoek, tussen collega's of als ik met vrienden ben. Mijn gedachten dwalen dan doorgaans af; nog maar eens koffie of bier gaan halen, naar buiten kijken of afd(w)alen in eigen gedachtengangen. Totdat het weer over een onderwerp gaat waar ik wel over mee kan praten.quote:[..]
Doen mensen dat echt, de hele dag bezig zijn met relaties? Wat zijn ze dan aan het proberen te doorgronden? Ik geloof dat ik alleen met relaties bezig ben als ik ofwel blij erover zit te wezen ofwel als ik denk dat ik het verkloot heb en zit te bedenken hoe ik dat repareer
[ Bericht 0% gewijzigd door ParelDuiker op 21-04-2019 13:43:52 ]
Dat klinkt wel als leuk en leerzaam. Ben wel benieuwd naar de strategieën die men heeft ontwikkeld om met sociale situaties om te gaan.quote:
Psycho educatie vond ik echt geniaal. Heb echt dubbel gelegen om de overeenkomsten tussen ons , terwijl iedereen zo anders was qua uiterlijk, interesse, positie in de samenleving, leeftijd.
We liepen allemaal tegen dezelfde dingen aan in het leven.
Niet veel. Ik heb ook cursus plannen en organiseren gedaan. Daar val ik wel eens op terug wanneer grip op de realiteit kwijt raak. Door overmatig zuipen en dan ga ik overleven. Terug naar de basis met dag schema werken en weekplanning. Dat is mega zwaar maar na een week ben je weer terug op aarde. Sociaal zal ik nooit heel sterk worden. Dat heb ik geaccepteerd.quote:Op zondag 21 april 2019 13:39 schreef ParelDuiker het volgende:
[..]
Dat klinkt wel als leuk en leerzaam. Ben wel benieuwd naar de strategieën die men heeft ontwikkeld om met sociale situaties om te gaan.
Aha, dat valt weer tegen dan. Ik had wel gedacht dat, zeker de meer succesvolle mensen met autistische trekjes, daar mooie strategieën voor zouden hebben ontwikkeld. Plannen en organiseren vind ik zelf ook erg lastig. Ik heb wel eens met weekplanningen gewerkt, maar dat liep vaak binnen een dag alweer mis. Dat motiveert mij dan ook niet om met planningen te werken.quote:
[..]
Niet veel. Ik heb ook cursus plannen en organiseren gedaan. Daar val ik wel eens op terug wanneer grip op de realiteit kwijt raak. Door overmatig zuipen en dan ga ik overleven. Terug naar de basis met dag schema werken en weekplanning. Dat is mega zwaar maar na een week ben je weer terug op aarde. Sociaal zal ik nooit heel sterk worden. Dat heb ik geaccepteerd.
Het helpt mij wel dat ik bij mijn moeder woon, zij kookt tenminste iedere dag op tijd. 
Ja dat is wel lekker , ik kook alles zelf. Ik vind komen ook heerlijk. Maar het kost wel veel geld en energie.quote:
[..]
Aha, dat valt weer tegen dan. Ik had wel gedacht dat, zeker de meer succesvolle mensen met autistische trekjes, daar mooie strategieën voor zouden hebben ontwikkeld. Plannen en organiseren vind ik zelf ook erg lastig. Ik heb wel eens weekplanningen gewerkt, maar dat liep vaak binnen een dag alweer mis. Dat motiveert mij dan ook niet om met planningen te werken.
Realistische planningen maken is ook gewoon heel erg moeilijk. Ik maak m'n planningen telkens weer te vol en dan ben ik na een paar dagen uitgeput.quote:
[..]
Aha, dat valt weer tegen dan. Ik had wel gedacht dat, zeker de meer succesvolle mensen met autistische trekjes, daar mooie strategieën voor zouden hebben ontwikkeld. Plannen en organiseren vind ik zelf ook erg lastig. Ik heb wel eens met weekplanningen gewerkt, maar dat liep vaak binnen een dag alweer mis. Dat motiveert mij dan ook niet om met planningen te werken.
Ik hoop in m'n behandeling of van de begeleider die ik krijg nog te leren wat een goede planning is. Ik heb nu wel soort van geaccepteerd dat ik geen goede planningen maak, en dat het daardoor komt dat ik me er niet aan kan houden. Een goede planning geeft ook wat ruimte om rustiger aan te doen of om wat anders te gaan doen als dat beter uitkomt, en dan is het makkelijker om je aan de planning te houden.
Ja, koken is wel fijn om te doen. Ik vind vooral alles snijden fijn, alles klaarleggen voordat het in de pan gaat. Groenten in allemaal kleurtjesquote:
[..]
Ja dat is wel lekker , ik kook alles zelf. Ik vind komen ook heerlijk. Maar het kost wel veel geld en energie.
Wat bij mij helpt is om voor tussen de middag te koken en dan 's avonds brood te eten. Helaas gaat dat niet echt met studie/werk, maar in vakanties en zo is dat wel mijn favoriete manier. Tussen de middag heb ik nog energie om lekker te koken, en je kunt vaak voor de middag ook wel een stevige maaltijd gebruiken.
Ik vind het vooral lastig om mij aan de planning te houden. Ik weet inmiddels aardig in te schatten hoeveel tijd dagelijkse activiteiten mij kosten; boodschappen doen, eten koken, schoonmaken, douchen/tandenpoetsen, enzovoort. Dat is denk ik de basis van plannen, correct inschatten hoe lang activiteiten duren. Maar als ik dan een planning gemaakt heb en ik moet deze inpassen naast werk en hobby's gaat het meestal mis. Dan ben ik zo intensief met een vraagstuk dat mij bezig houdt bezig dat ik het moeilijk vind dat te onderbreken voor de toch saaie praktische (maar noodzakelijke) taken in mijn planning, als ik er al aan denk om dat te doen.quote:
[..]
Realistische planningen maken is ook gewoon heel erg moeilijk. Ik maak m'n planningen telkens weer te vol en dan ben ik na een paar dagen uitgeput.
Ik hoop in m'n behandeling of van de begeleider die ik krijg nog te leren wat een goede planning is. Ik heb nu wel soort van geaccepteerd dat ik geen goede planningen maak, en dat het daardoor komt dat ik me er niet aan kan houden. Een goede planning geeft ook wat ruimte om rustiger aan te doen of om wat anders te gaan doen als dat beter uitkomt, en dan is het makkelijker om je aan de planning te houden.
Is in best veel landen heel gebruikelijk om dat zo te doen. Nederland is maar gek met 's avonds warm eten.quote:
[..]
Ja, koken is wel fijn om te doen. Ik vind vooral alles snijden fijn, alles klaarleggen voordat het in de pan gaat. Groenten in allemaal kleurtjes
Wat bij mij helpt is om voor tussen de middag te koken en dan 's avonds brood te eten. Helaas gaat dat niet echt met studie/werk, maar in vakanties en zo is dat wel mijn favoriete manier. Tussen de middag heb ik nog energie om lekker te koken, en je kunt vaak voor de middag ook wel een stevige maaltijd gebruiken.
Ik hou er ook van om te koken en ik ben sowieso dol op eten. Maar meestal eet ik gewoon brood en fruit als ik zelf voor mijn eten moet zorgen, dat is snel en makkelijk. En ik weet dan ook zeker dat ik er niet teveel tijd mee kwijt ben. Eigenlijk uit een soort zelfbescherming dus.Zou het helpen om wekkers te zetten? Ik vind was ophangen bijvoorbeeld vervelend, en het komt altijd slecht uit met de andere dingen die ik doe, want je kunt niet echt beïnvloeden hoe lang de wasmachine nodig heeft. Ik zet een timer voor iets langer dan dat de wasmachine waarschijnlijk bezig is, en spreek met mezelf af dat ik was ga ophangen als de timer gaat. Door het gepiep van de timer (vaak ook op een andere plek dan waar ik op dat moment ben) word ik toch al uit mijn bezigheid gehaald, dus dan kan ik maar net zo goed even was gaan ophangen.quote:
[..]
Ik vind het vooral lastig om mij aan de planning te houden. Ik weet inmiddels aardig in te schatten hoeveel tijd dagelijkse activiteiten mij kosten; boodschappen doen, eten koken, schoonmaken, douchen/tandenpoetsen, enzovoort. Dat is denk ik de basis van plannen, correct inschatten hoe lang activiteiten duren. Maar als ik dan een planning gemaakt heb en ik moet deze inpassen naast werk en hobby's gaat het meestal mis. Dan ben ik zo intensief met een vraagstuk dat mij bezig houdt bezig dat ik het moeilijk vind dat te onderbreken voor de toch saaie praktische (maar noodzakelijke) taken in mijn planning, als ik er al aan denk om dat te doen.
[..]
Brood en fruit is ook best een prima maaltijd voor een keer toch?quote:
[..]
Is in best veel landen heel gebruikelijk om dat zo te doen. Nederland is maar gek met 's avonds warm eten.
Ik reken altijd ruim de tijd voor koken, eten en afwassen/opruimen. Meestal van 17:00 tot 19:00. Omdat ik vaak kook en vaak dezelfde gerechten maak, lukt het wel om in een halfuur of zo iets bereid te hebben. Als ik tijd overhoud, ga ik de keuken wat beter schoonmaken nadat ik de afwas heb gedaan
Ik kan je aanraden om gewoon ruim tijd in te plannen en het dan maar te proberen. En maak het jezelf makkelijk
en het laatste stukje komt natuurlijk aan op mijn zelfdiscipline. Dus niet de wekker uitzetten en weer verder gaan waar ik mee bezig was, maar ook werkelijk de taak op de planning uit gaan voeren.Ik hoop dat de GGz alhier snel weer contact opneemt, want ik doe dat soort dingen wel graag in samenspraak met begeleiding. Ik had eind vorige week gebeld of er al schot in de zaak zit voor wat betreft het op het papier zetten van de diagnose en de planning van het vervolgtraject. Ze zijn er mee bezig, aldus de secretaresse. Hmmm.
Ik merk ondertussen dat mijn perfectionisme en dwangmatige handelingen ook weer toenemen (eigenlijk heb ik daar nu meer last van dan van de typisch 'autistische dingen', als zal het daar wel mee samenhangen), dus hopelijk komt er toch snel een plekje in een behandeltraject beschikbaar komt. Ik heb niet voor de lol die diagnose aangevraagd.Nu ben ik echter een best wel grote muziekfan. Ik kan de hele dag door muziek luisteren en luister ook graag naar muziek tijdens mijn werkzaamheden. Doorgaans is dat op laag volume, maar bij een goed nummer zet ik het volume ook graag hoger. Ik luister dan meestal naar elektronische muziek, en dat varieert dan van mainstream dancemuziek uit de jaren '90 tot aan de meer intense muziekstromingen als techno en gabber/hardcore. Ook lees ik op andere plekken op het internet dat heel wat mensen met autisme bijvoorbeeld naar stevige metalmuziek luisteren.
Hoe valt dat te rijmen met het verhaal van overprikkeling?
Ik ben overigens nooit naar een muziekevenement geweest, dat lijkt mij dan weer teveel drukte. Aan de andere kant voel ik mij af en toe wel eens eenzaam dat ik mijn muziek nooit met andere mensen kan delen. De mensen die ik ken vinden 'mijn muziek' niet leuk en de mensen die 'mijn muziek' wel leuk vinden ontmoet ik weer nooit omdat ik niet naar muziekevenementen ga.
Haha, ja, goede. Ik ben zo'n autist die metal luistertquote:Op vrijdag 26 april 2019 18:30 schreef ParelDuiker het volgende:
Wat ik wel apart vind. Uit het boek van Annelies Spek begrijp dat ik dat autisme vermoedelijk deels voort komt uit een sterkere zintuiglijke prikkeling dan gemiddeld en doordat deze zintuiglijke informatie slechter gefilterd wordt. Doordat mensen met autisme dus meer informatie tot zich krijgen raken zij sneller overprikkeld waardoor bijvoorbeeld sociale situaties gedeeltelijk of geheel vermeden worden. Zo luidt de theorie.
Nu ben ik echter een best wel grote muziekfan. Ik kan de hele dag door muziek luisteren en luister ook graag naar muziek tijdens mijn werkzaamheden. Doorgaans is dat op laag volume, maar bij een goed nummer zet ik het volume ook graag hoger. Ik luister dan meestal naar elektronische muziek, en dat varieert dan van mainstream dancemuziek uit de jaren '90 tot aan de meer intense muziekstromingen als techno en gabber/hardcore. Ook lees ik op andere plekken op het internet dat heel wat mensen met autisme bijvoorbeeld naar stevige metalmuziek luisteren.
Hoe valt dat te rijmen met het verhaal van overprikkeling?
Ik ben overigens nooit naar een muziekevenement geweest, dat lijkt mij dan weer teveel drukte. Aan de andere kant voel ik mij af en toe wel eens eenzaam dat ik mijn muziek nooit met andere mensen kan delen. De mensen die ik ken vinden 'mijn muziek' niet leuk en de mensen die 'mijn muziek' wel leuk vinden ontmoet ik weer nooit omdat ik niet naar muziekevenementen ga.
Je hoeft natuurlijk niet alle kenmerken te hebben om autisme te hebben. Ik heb zelf bijvoorbeeld vooral last van prikkels van dingen die ik aanraak (ik ben heel kritisch op het materiaal van m'n kleding) en van warmte/kou (douchen). Maar smaak, geluid, zicht, geur gaan allemaal wel. Zo zal het bij iedereen anders zijn
Edit over concerten: mijn ervaring is dat concerten (in tegenstelling tot festivals) best goed te doen zijn als je je een beetje voorbereidt. Ik ben nu een paar keer naar een concert geweest en dan houd ik rekening met:
- oordoppen mee
- van tevoren navragen hoe het daar gaat, wat er gaat gebeuren, hoe het er ongeveer uitziet, wat ik aan zal doen, wanneer dingen gebeuren
- samen met iemand gaan (ik heb het geluk dat m'n smaak deels overlapt met die van m'n broer)
- dag erna niks plannen
[ Bericht 9% gewijzigd door Tele6 op 26-04-2019 18:43:04 ]
Ik hoop het ook voor je. Sowieso mogen ze wel wat duidelijker communiceren over dat soort dingen, juist de mensen die naar de GGZ toekomen hebben dat nodigquote:
@:Tele6 , dat zijn goede tips
Ik hoop dat de GGz alhier snel weer contact opneemt, want ik doe dat soort dingen wel graag in samenspraak met begeleiding. Ik had eind vorige week gebeld of er al schot in de zaak zit voor wat betreft het op het papier zetten van de diagnose en de planning van het vervolgtraject. Ze zijn er mee bezig, aldus de secretaresse. Hmmm.
Mag ik vragen wat voor dwangmatige handelingen jij hebt?
Misschien omdat je dat bewust opzoekt en 1 ding is want een evenement lijkt je te drukquote:
Wat ik wel apart vind. Uit het boek van Annelies Spek begrijp dat ik dat autisme vermoedelijk deels voort komt uit een sterkere zintuiglijke prikkeling dan gemiddeld en doordat deze zintuiglijke informatie slechter gefilterd wordt. Doordat mensen met autisme dus meer informatie tot zich krijgen raken zij sneller overprikkeld waardoor bijvoorbeeld sociale situaties gedeeltelijk of geheel vermeden worden. Zo luidt de theorie.
Nu ben ik echter een best wel grote muziekfan. Ik kan de hele dag door muziek luisteren en luister ook graag naar muziek tijdens mijn werkzaamheden. Doorgaans is dat op laag volume, maar bij een goed nummer zet ik het volume ook graag hoger. Ik luister dan meestal naar elektronische muziek, en dat varieert dan van mainstream dancemuziek uit de jaren '90 tot aan de meer intense muziekstromingen als techno en gabber/hardcore. Ook lees ik op andere plekken op het internet dat heel wat mensen met autisme bijvoorbeeld naar stevige metalmuziek luisteren.
Hoe valt dat te rijmen met het verhaal van overprikkeling?
Ik ben overigens nooit naar een muziekevenement geweest, dat lijkt mij dan weer teveel drukte. Aan de andere kant voel ik mij af en toe wel eens eenzaam dat ik mijn muziek nooit met andere mensen kan delen. De mensen die ik ken vinden 'mijn muziek' niet leuk en de mensen die 'mijn muziek' wel leuk vinden ontmoet ik weer nooit omdat ik niet naar muziekevenementen ga.
Wat ik denk:quote:
Wat ik wel apart vind. Uit het boek van Annelies Spek begrijp dat ik dat autisme vermoedelijk deels voort komt uit een sterkere zintuiglijke prikkeling dan gemiddeld en doordat deze zintuiglijke informatie slechter gefilterd wordt. Doordat mensen met autisme dus meer informatie tot zich krijgen raken zij sneller overprikkeld waardoor bijvoorbeeld sociale situaties gedeeltelijk of geheel vermeden worden. Zo luidt de theorie.
Nu ben ik echter een best wel grote muziekfan. Ik kan de hele dag door muziek luisteren en luister ook graag naar muziek tijdens mijn werkzaamheden. Doorgaans is dat op laag volume, maar bij een goed nummer zet ik het volume ook graag hoger. Ik luister dan meestal naar elektronische muziek, en dat varieert dan van mainstream dancemuziek uit de jaren '90 tot aan de meer intense muziekstromingen als techno en gabber/hardcore. Ook lees ik op andere plekken op het internet dat heel wat mensen met autisme bijvoorbeeld naar stevige metalmuziek luisteren.
Hoe valt dat te rijmen met het verhaal van overprikkeling?
Ik ben overigens nooit naar een muziekevenement geweest, dat lijkt mij dan weer teveel drukte. Aan de andere kant voel ik mij af en toe wel eens eenzaam dat ik mijn muziek nooit met andere mensen kan delen. De mensen die ik ken vinden 'mijn muziek' niet leuk en de mensen die 'mijn muziek' wel leuk vinden ontmoet ik weer nooit omdat ik niet naar muziekevenementen ga.
Zelfgekozen prikkels zijn heel veel beter te verdragen of verwerken dan niet zelfgekozen prikkels.
En soms zijn prikkels misschien wel veel, maar is het de overprikkeling wel waard.
Stel dat je naar een concert gaat van een artiest die je tof vindt, dan heb je plezier en is de drukte misschien beter te verdragen. En anders is het het wellicht ook gewoon waard om er dan een dag of meerdere dagen moe/uitgeteld van te zijn. Want je hebt plezier gehad.
Maar als je je door een overvolle supermarkt moet manoeuvreren, dan levert dat je veel minder op. Goed, je voorraadkast is weer gevuld, maar (als ik voor mijzelf spreek) leuk is het niet.
Denk dat kiezen key is met zulke dingen. Concerten doet hij alleen als hij het echt echt wil zien en liefst achteraan of zitten als het kan.Ik heb me altijd aangetrokken gevoeld tot 'niet-mainstream'-muziek ook. Vroeger gabber, techno, acid en metal. Maar ik luister thuis maar mondjesmaat muziek. Als ik het luister staat het ook altijd relatief zacht, dat vind ik ook ergens anders het meest prettig.quote:
Wat ik wel apart vind. Uit het boek van Annelies Spek begrijp dat ik dat autisme vermoedelijk deels voort komt uit een sterkere zintuiglijke prikkeling dan gemiddeld en doordat deze zintuiglijke informatie slechter gefilterd wordt. Doordat mensen met autisme dus meer informatie tot zich krijgen raken zij sneller overprikkeld waardoor bijvoorbeeld sociale situaties gedeeltelijk of geheel vermeden worden. Zo luidt de theorie.
Nu ben ik echter een best wel grote muziekfan. Ik kan de hele dag door muziek luisteren en luister ook graag naar muziek tijdens mijn werkzaamheden. Doorgaans is dat op laag volume, maar bij een goed nummer zet ik het volume ook graag hoger. Ik luister dan meestal naar elektronische muziek, en dat varieert dan van mainstream dancemuziek uit de jaren '90 tot aan de meer intense muziekstromingen als techno en gabber/hardcore. Ook lees ik op andere plekken op het internet dat heel wat mensen met autisme bijvoorbeeld naar stevige metalmuziek luisteren.
Hoe valt dat te rijmen met het verhaal van overprikkeling?
Ik ben overigens nooit naar een muziekevenement geweest, dat lijkt mij dan weer teveel drukte. Aan de andere kant voel ik mij af en toe wel eens eenzaam dat ik mijn muziek nooit met andere mensen kan delen. De mensen die ik ken vinden 'mijn muziek' niet leuk en de mensen die 'mijn muziek' wel leuk vinden ontmoet ik weer nooit omdat ik niet naar muziekevenementen ga.
Maar ik ging wel naar housetenten/feesten en bezoek tegenwoordig nog regelmatig metalconcerten en kleinere optredens. Hoe ik dat prikkelsgewijs volhoud is door alcohol (dat dempt zo lekker) en door in de rookruimte/buiten te vertoeven met enige regelmaat. Ook op feestjes bij vrienden is dat een geijkte methode. Als het dan buiten gezellig is blijf ik ook 10 keer liever daar dan dat ik weer naar binnen ga.
Op festivals zie je me ook niet van tent naar tent en van optreden naar optreden lopen. Op één dag pak ik er het liefst één of twee optredens uit en lig ik de rest van de dag het liefst zo ver mogelijk van de herrie op het gras.
Zo beperk ik voor mezelf de overprikkeling een beetje.
Zelf kiezen voor prikkels die je leuk vindt scheelt nogal jaquote:
Haha, herkenbaar. Vriend, autistisch, luistert ook metal en prog rock. Zo progressief dat ik het af en toe niet aan te horen vind, zo zenuwachtig. Maar als ik dan een liedje aan zet dan is het vaak te hard of te druk.
. Bij concerten ook idd het liefste achteraan of ergens aan de zijkant. Ik moet niet hutjemutje staan of dicht bij de geluidsinstallatie.Wow, veel reacties op dit onderwerp. Leuk dat velen zich er in herkennen.
Het beter verdragen prikkels als deze zelf opgezocht worden en als er een grote beloning tegenover staat lijken mij inderdaad wel goede verklaringen.Ik merk zelf inderdaad dat als de prikkels onverwacht komen, dat ik mij doorgaans zo snel mogelijk uit de voeten probeer te maken. Een straatmuzikant, een evenement op een plein, een boot met zingende studenten, dan been/fiets ik snel verder. Een feest of borrel waarvoor ik uitgenodigd wordt is daarentegen weer veel minder een probleem. De dag erna heb ik wel helemaal genoeg van alle mensen en trek ik mij weer terug in een heerlijke stilte thuis. Het tikken van de klok en door het raam naar de wolken kijken vind ik dan erg prettig.
Wat ik zelf altijd heel raar gevonden heb is dat ik een drukke omgeving mensen zo slecht kan verstaan terwijl zij mij wel goed verstaan. Ik herinner mij dat al van de schoolfeesten op de middelbare school en dat is eigenlijk altijd zo geweest. Ik moet soms drie keer vragen wat iemand zegt, en dan versta ik het vaak nog niet. Dus lach of knik dan maar in de hoop dat dat de juiste reactie is, levert soms rare blikken op
. Ik heb vaak gedacht dat ik een of ander gehoorprobleem had ook al bleek daar bij gehooronderzoek niks van, maar nu begrijp ik dat dat met autisme te maken kan hebben omdat je geluiden minder goed kunt filteren.Herkenbare tactieken.quote:
[..]
Hoe ik dat prikkelsgewijs volhoud is door alcohol (dat dempt zo lekker) en door in de rookruimte/buiten te vertoeven met enige regelmaat. Ook op feestjes bij vrienden is dat een geijkte methode. Als het dan buiten gezellig is blijf ik ook 10 keer liever daar dan dat ik weer naar binnen ga.
Heel herkenbaar, ik kan ook niet bellen in een rumoerige omgeving. Ik zie dan altijd mensen uitgebreid telefoneren maar bij mij werkt dat niet. "App maar even, versta er geen zak van!"quote:
@:Tele6, @:Vimbavimba, @:Nijnja, @:Koettie en @:Grrrrrrrr
Wat ik zelf altijd heel raar gevonden heb is dat ik een drukke omgeving mensen zo slecht kan verstaan terwijl zij mij wel goed verstaan. Ik herinner mij dat al van de schoolfeesten op de middelbare school en dat is eigenlijk altijd zo geweest. Ik moet soms drie keer vragen wat iemand zegt, en dan versta ik het vaak nog niet. Dus lach of knik dan maar in de hoop dat dat de juiste reactie is, levert soms rare blikken op
Dat vind ik wel een moeilijk onderwerp, ik heb het ook nog niet met de hulpverlening besproken. Ik schaam mij er echt voor, maar het is soms echt onbedwingbaar en er kan veel tijd in gaan zitten. Het gaat dan doorgaans om het ordenen van spullen. Stapels met artikelen die ik gelezen heb sorteren op datum en tot op de millimeter nauwkeurig opstapelen, stapels met tijdschriften op datum en omvang sorteren, alle flessen in de drankenkast recht zetten, stofzuigen of ramen zemen (klinkt handig, maar het meerdere keren per week doen is overdreven) en opbergdozen met daarin bouten, moeren en schroeven (ik haal graag elektrische apparaten uit elkaar) sorteren.quote:
[..]
Ik hoop het ook voor je. Sowieso mogen ze wel wat duidelijker communiceren over dat soort dingen, juist de mensen die naar de GGZ toekomen hebben dat nodig
Mag ik vragen wat voor dwangmatige handelingen jij hebt?
Ik doe dit vaak als ik mij onrustig voel en het kan erg rustgevend zijn. Ik heb gedacht dat dit een dwangstoornis is, maar ik mis de gedachte dat er iets onheilspellends gaat gebeuren als ik het niet doe. Het is vooral vanwege de rustgevendheid en het prettige gevoel dat perfectie mij geeft. Soms schrik ik de dag er na van hoe volslagen perfect alles geordend is. Als ik mij daarentegen rustig voel en goed geslapen heb kan ik mij er doorgaans prima overheen zetten (dan heb ik de dwangmatige drang tot ordening dus nagenoeg niet).
Dit is de laatste jaren sterk toegenomen, zeker dankzij de stress die ik in combinatie met werk ervaren heb. En nu ik in september met een opleiding/werktraject ga beginnen komt het ook weer vaker naar voren.
[ Bericht 3% gewijzigd door ParelDuiker op 26-04-2019 23:48:29 (Tekst duidelijker gemaakt) ]
Wat is jullie antwoord hierop?
SPOILERIk was er écht van overtuigd dat Sally natuurlijk in de doos zou kijken. Daar was de bal immers in gestopt door Anne. Ik heb het verhaaltje wel drie keer gelezen omdat ik er niks vreemds aan kon ontdekken en was er echt van overtuigd dat dat logisch was. Maar het juiste antwoord is dus blijkbaar dat Sally niet weet dat de bal door Anne verplaatst is, en dus in de mand kijkt. Kennelijk heb ik mij onvoldoende verplaatst in Sally.
Het zijn niet alleen autisten die daar last van kunnen hebben. Wist je dat er speciale hoortoestellen zijn voor dat soort situaties? Die werken met een soort richtmicrofoon, zodat het geluid van wie je aankijkt wordt versterkt en de rest niet. Op die manier kun je een redelijk gesprek voeren, wat natuurlijk vooral zakelijk belangrijk is (denk aan beurzen en netwerkborrels).quote:
Wat ik zelf altijd heel raar gevonden heb is dat ik een drukke omgeving mensen zo slecht kan verstaan terwijl zij mij wel goed verstaan.
Wel een praktische tip in ieder geval.quote:
[..]
Het zijn niet alleen autisten die daar last van kunnen hebben. Wist je dat er speciale hoortoestellen zijn voor dat soort situaties? Die werken met een soort richtmicrofoon, zodat het geluid van wie je aankijkt wordt versterkt en de rest niet. Op die manier kun je een redelijk gesprek voeren, wat natuurlijk vooral zakelijk belangrijk is (denk aan beurzen en netwerkborrels).
Maar ik denk niet dat het iets voor mij is. Ik heb er eigenlijk vooral last van bij drukke borrels/feesten/uitgaansgelegenheden, dus het belemmert mij niet zo zeer in een zakelijke omgeving. Ik vind het ook geen probleem eigenlijk, het valt mij alleen wel vaak op. En als ik echt een gesprek wil voeren vraag ik wel of iemand op een rustiger plek wel komen staan.Ik dacht meer aan zakelijke borrels, op café met een klant, bedrijfsuitjes waarbij je in alle drukte gezellig moet doen.quote:
[..]
Wel een praktische tip in ieder geval.
Het juiste antwoordquote:Op zaterdag 27 april 2019 02:25 schreef ParelDuiker het volgende:
Haha, dit is wel raar. Ik kan de slaap niet vatten, lag weer eens eindeloos na te denken, en nu kom ik dit testje voor kinderen tegen:
[ afbeelding ]
Wat is jullie antwoord hierop?SPOILERIk was er écht van overtuigd dat Sally natuurlijk in de doos zou kijken. Daar was de bal immers in gestopt door Anne. Ik heb het verhaaltje wel drie keer gelezen omdat ik er niks vreemds aan kon ontdekken en was er echt van overtuigd dat dat logisch was. Maar het juiste antwoord is dus blijkbaar dat Sally niet weet dat de bal door Anne verplaatst is, en dus in de mand kijkt. Kennelijk heb ik mij onvoldoende verplaatst in Sally.
#ziemijeensneurotypischzijn
Het plaatje staat ook in de OP.
Zowaar, ik ook, maar dat vond ik dan weer logisch.quote:
[..]
Het juiste antwoord
#ziemijeensneurotypischzijn
Het plaatje staat ook in de OP.
SPOILEREr zijn immers 2 personen die interacteren met 3 verschillende objecten en er veranderd een variabele, maar een van de personen is daarvan niet op de hoogte, dus die doet gewoon hetzelfde. Logisch toch.
Ik wil het thuis gebruiken als ik behoefte heb aan stilte en mee kunnen nemen als noodhulpmiddel om altijd bij me te hebben. Maar ik ben bang dat een opvouwbare ten koste gaat van mijn eisen. Voor mij is comfort het belangrijkst maar ik wil er ook niet als een bouwvakker uitzien.
Je bedoelt zo'n noise canceller headphone?
Dat staat voor hoeveel dB het dempt. Nee dat bedoel ik niet, ik heb al een hoofdtelefoon voor muziek die enigszins geluid dempt, ik bedoel echt gehoorbeschermers.quote:
Wat is SNR?
Je bedoelt zo'n noise canceller headphone?
[ Bericht 4% gewijzigd door kuolema op 29-04-2019 22:02:53 ]
Ik heb geen idee. Maar ik denk dat dat een kwestie van proberen is. Koop gehoorbescherming met demping van een gemiddeld niveau, daarna kun je altijd nog een model met lichtere of sterkere demping kopen.quote:
Ik wil een gehoorbeschermer kopen, van die oorkappen. Heb op internet gekeken maar nog geen keuze kunnen maken. Wie heeft er ervaring mee en tips? Welke SNR-waarde heb je minimaal nodig?
Ik heb wel ervaring met koptelefoons. Wat naar mijn mening van belang is is de klemkracht op je hoofd en de verstelbaarheid. De klemkracht moet goed zijn maar zeker niet te hoog omdat je oren andere zeer gaan doen na verloop van tijd. De verstelbaarheid is belang omdat goed gepositioneerde oorschelpen geluid beter isoleren. Ik heb bij koptelefoon verder nooit gemerkt dat een opvouwbaar model minder is dan een niet opvouwbaar model, ik denk niet dat het wat uit maakt.quote:Ik wil het thuis gebruiken als ik behoefte heb aan stilte en mee kunnen nemen als noodhulpmiddel om altijd bij me te hebben. Maar ik ben bang dat een opvouwbare ten koste gaat van mijn eisen. Voor mij is comfort het belangrijkst maar ik wil er ook niet als een bouwvakker uitzien.
quote:
[..]
Het juiste antwoord
#ziemijeensneurotypischzijn
Het plaatje staat ook in de OP.
Misschien ben ik gewoon dom.quote:Op maandag 29 april 2019 20:40 schreef naatje_1 het volgende:
[..]
Zowaar, ik ook, maar dat vond ik dan weer logisch.SPOILEREr zijn immers 2 personen die interacteren met 3 verschillende objecten en er veranderd een variabele, maar een van de personen is daarvan niet op de hoogte, dus die doet gewoon hetzelfde. Logisch toch.
Oordopjes op maat gemaakt misschien nog een optie? Dan zie je er niet uit als een bouwvakker... en ze zitten wel comfortabeler dan die universele dingen. Volgens mij ook in verschillende waarden verkrijgbaar.quote:
Ik wil een gehoorbeschermer kopen, van die oorkappen. Heb op internet gekeken maar nog geen keuze kunnen maken. Wie heeft er ervaring mee en tips? Welke SNR-waarde heb je minimaal nodig?
Ik wil het thuis gebruiken als ik behoefte heb aan stilte en mee kunnen nemen als noodhulpmiddel om altijd bij me te hebben. Maar ik ben bang dat een opvouwbare ten koste gaat van mijn eisen. Voor mij is comfort het belangrijkst maar ik wil er ook niet als een bouwvakker uitzien.
Ik weet niet hoeveel db ik heb, ik hoor nog wel dingen, kan bv best een gesprek voeren, maar het is allemaal wat gedempt.
Op maat gemaakte oordoppen zijn wel duur. Helaas.quote:
[..]
Oordopjes op maat gemaakt misschien nog een optie? Dan zie je er niet uit als een bouwvakker... en ze zitten wel comfortabeler dan die universele dingen. Volgens mij ook in verschillende waarden verkrijgbaar.
Ik weet niet hoeveel db ik heb, ik hoor nog wel dingen, kan bv best een gesprek voeren, maar het is allemaal wat gedempt.
Dat klopt...quote:
[..]
Op maat gemaakte oordoppen zijn wel duur. Helaas.
Dempt alles net wat meer maar je kan wel gesprekken voeren.
https://www.alpine.nl/gehoorbescherming/partyplug-pro-natural/
Die zijn dus totaal niet comfortabel, vind ik althans. Na een paar minuten doen mijn oren al flink pijn.quote:
Zoiets?
Dempt alles net wat meer maar je kan wel gesprekken voeren.
https://www.alpine.nl/gehoorbescherming/partyplug-pro-natural/
Oh, dat herken ik helemaal niet. Draag ze op festivals dagen achter elkaar zonder last.quote:
[..]
Die zijn dus totaal niet comfortabel, vind ik althans. Na een paar minuten doen mijn oren al flink pijn.
Daarom heb ik uiteindelijk wel op maat laten maken en daar ben ik blijer mee.
Heb je misschien kleine gehoorgangen? Waarschijnlijk zijn de dopjes dan te groot voor je oren geweest, waardoor ze niet pasten.quote:
[..]
Die zijn dus totaal niet comfortabel, vind ik althans. Na een paar minuten doen mijn oren al flink pijn.
Geen idee. Alle 'over the counter' doppen die ik tot nu toe heb uitgetest (eigenlijk alle grote merken plus Hema en Kruidvat) doen pijn.quote:
[..]
Heb je misschien kleine gehoorgangen? Waarschijnlijk zijn de dopjes dan te groot voor je oren geweest, waardoor ze niet pasten.
Ik heb wel eens oordoppen moeten verkopen en we raadden dan de kindervarianten aan als dames pijn hadden door oordoppen. Meestal was dat omdat het dus niet goed paste. Met de kleinere maat ging het dan vaak een pak beter.quote:
[..]
Geen idee. Alle 'over the counter' doppen die ik tot nu toe heb uitgetest (eigenlijk alle grote merken plus Hema en Kruidvat) doen pijn.
Dat zal vast wel, maat ik heb nu al bijna honderdvijftig euro aan oordoppen in mijn tas, die allemaal niet lekker passen. Mijn budget is op en mijn zin om verder te shoppen voorlopig ook.quote:
[..]
Ik heb wel eens oordoppen moeten verkopen en we raadden dan de kindervarianten aan als dames pijn hadden door oordoppen. Meestal was dat omdat het dus niet goed paste. Met de kleinere maat ging het dan vaak een pak beter.
Omdat er bij mij nog steeds twijfel is of ik autisme of een dwangstoornis heb, en daarom ben ik best wel geïnteresseerd geraakt in hoe dwang/autisme zich uit bij mensen.quote:
@:Tele6 , waarom wilde je meer weten over die dwangmatige handelingen van mij?
Niet dat ik vervolgens dan iets wijzer word over hoe het zit met mijn belachelijke rituelen -- waarschijnlijk komen we er pas achter als m'n behandeling een eind onderweg is en ik wat stabieler ben en er minder verwarrende symptomen over zijn.
Edit:
Ik hoop dat dit het antwoord is op wat je vroeg. Zo niet, sorry
en vraag gerust door. Hoe specifieker hoe beter.Sorry dat ik niet gereageerd had op je post over de dwang. Ik ben weer eens nogal in de war en ik weet niet precies wat ik allemaal denk of wil zeggen allemaal. Sorry dus.
[ Bericht 15% gewijzigd door Tele6 op 30-04-2019 23:55:20 ]
Geen probleem hoor! Ik was gewoon benieuwd waarom je er meer over wilde weten.quote:
[..]
Omdat er bij mij nog steeds twijfel is of ik autisme of een dwangstoornis heb, en daarom ben ik best wel geïnteresseerd geraakt in hoe dwang/autisme zich uit bij mensen.
Niet dat ik vervolgens dan iets wijzer word over hoe het zit met mijn belachelijke rituelen -- waarschijnlijk komen we er pas achter als m'n behandeling een eind onderweg is en ik wat stabieler ben en er minder verwarrende symptomen over zijn.
Edit:
Ik hoop dat dit het antwoord is op wat je vroeg. Zo niet, sorry
Sorry dat ik niet gereageerd had op je post over de dwang. Ik ben weer eens nogal in de war en ik weet niet precies wat ik allemaal denk of wil zeggen allemaal. Sorry dus.
Ik herken je twijfel over autisme (ASS) of een dwangstoornis (OCS). In mijn geval kan ik mij daarnaast ook nog redelijk herkennen in de kenmerken van een obsessieve-compulsieve persoonlijkheidsstoornis (OCPS). Welke rituelen heb jij dan? Als je dat wil vertellen.Ik vermoed dat de diagnose ASS bij mij wel op zijn plaats is. Zo vertelde mijn moeder dat ik altijd een grote weerstand tegen veranderingen heb gehad. Het heeft bijvoorbeeld maanden gekost om mij in een groter bed te laten slapen terwijl mijn zus daar juist trots op was. Ook de overstap naar een andere slaapkamer heeft maanden gekost. Eveneens was dit het geval bij een andere leerkracht, een andere auto en het wisselen van vakantie naar school/werk. Om maar wat voorbeelden te noemen. De overstap van de middelbare school naar studeren vond ik ook helemaal niet leuk, terwijl mijn leeftijdsgenoten enthousiast waren om aan hun studie te beginnen.
Ook heb ik altijd weinig (vonden anderen
) interactie met andere mensen gehad. Niet zo zeer omdat ik dat niet durf omdat ik hen niet begrijp ofzo, maar gewoon omdat zij mij niet zo lijken te interesseren. Ik speelde vroeger het liefst alleen en leeftijdsgenoten mochten zich daar doorgaans niet mee bemoeien. Wederkerigheid is ook op andere terreinen niet zo aan mij besteed. Ik vertelde thuis bijvoorbeeld nooit iets over school, sport, werk of andere bezigheden. En pas sinds een paar jaar denk ik er aan om andere mensen ook te vragen hoe het met hen gaat als zij mij vragen hoe het met mij gaat. Ook al vind ik dat nog steeds moeilijk en vergeet ik het nog af en toe.Verder ben ik doorgaans een langzame prater. In een gesprek luister ik vaak eerst geduldig naar wat alle andere deelnemers te vertellen hebben. Ik analyseer ondertussen wat zij zeggen en probeer alvast een theoretisch kader en conclusies die ik daaruit trek te formuleren. Nadat alle deelnemers hun zegje gedaan hebben neem ik vervolgens het woord en volgt een systematische uitleg van mijn visie op de kwestie die voor ligt. Gelukkig vinden de andere gespreksdeelnemers dat doorgaans wel interessant. Het gevolg is wel dat ik moeilijk een kort gesprek kan voeren en dat ik slecht een gesprek kan voeren met haastig ingesteld mensen. Dat soort gesprekken gaat simpelweg te snel voor mij.
Wat ik vanuit mijn ASS moeilijk vind zijn de vragen van mensen of ik wel gevoel heb en of ik niet eenzaam ben. Mijn vader vond wel eens dat ik geen gevoel had omdat ik altijd op een logische wijze redeneer, ook als het om kwesties gaat waarin mensen doorgaans hun gevoel laten spreken. Een meisje waarmee ik ooit twee maanden een relatie heb gehad vroeg zich dat ook af. Ik vind dat een vreselijke vraag, want ik heb het idee dat ik wel degelijk gevoel heb maar dat zich dat anders uit.
Ook heb ik een hekel aan de vragen over eenzaamheid. Ik vind het prettig en gezellig om per dag pakweg 2 tot 3 uur sociaal contact te hebben met andere mensen (en dan doel ik op andere mensen in mijn nabije omgeving hebben, samen eten, of het voeren van een gesprek). Daarna ben ik echter wel weer verzadigd en ben ik blij als ik weer alleen ben. Ik vermaak mijzelf dan uitstekend door encyclopedische lemma's, artikelen of leerboeken te lezen. Ook ga ik graag alleen fietsen om zodoende van het landschap en het weer te genieten. Maar dat lijkt voor andere mensen maar moeilijk te bevatten. Dát geeft overigens wel weer een gevoel van eenzaamheid.
Het gekke vind ik echter wel dat ik maar heel beperkt problemen lijk te ondervinden van mijn ASS. Toegegeven, in een werkomgeving waarin samenwerking gevraagd wordt of waarin het druk is heb ik er last van. Maar daarbuiten eigenlijk niet. Zo herken ik de problemen met zintuiglijke overprikkeling maar heel beperkt en heb ik het idee dat ik gezichten aardig goed kan lezen.
Wat ik vreemd vind van de dwanghandelingen die ik naar aanleiding van jouw vraag heb opgesomd is dat ik daar vroeger nooit last van had. Het is eigenlijk pas begonnen nadat ik ging studeren en werken. Dat vind ik juist kenmerkend voor OCS en niet voor ASS. Kijk ik weer vanuit ASS perspectief dan zou je het echter ook kunnen verklaren vanuit de toegenomen stress vanuit de omgeving. Tijdens studie en werk wordt er immers meer zelfstandigheid gevraagd dan op school. Dat is ook iets wat denk ik strookt met dat de dwanghandelingen bij mij toenemen als ik mij gestrest voel. Daar staat tegenover dat het ordenen van objecten en schoonmaken juist weer typisch OCS dingen zijn, maar ik heb wel weer het idee dat het bij mij niet voort komt uit angst. Het beeld is bij mij dus ambigue, al denk ik dat de ASS wel redelijk zeker is.
Wat ik vanuit OCPS herken is mijn perfectionisme, mijn vaak kritische houding en het niet kunnen delegeren van taken. Ik kan mijzelf echt uitputten met mijn perfectionisme, dan heb ik twee dagen nodig om te herstellen. Enerzijds werkt een geslaagd resultaat van mijn perfectionisme echt verslavend. Het geeft een euforisch gevoel als ik een taak, werkstuk of verslag tot in de puntjes perfect heb. Anderzijds kan ik kritisch zijn als het niet tot in de puntjes perfect is. Andere mensen zijn dan al ruim tevreden, ik som doorgaans nog wat verbeterpunten op. Het is ook een reden dat ik taken doorgaans slecht kan delegeren. Er zijn maar weinig mensen die aan mijn standaarden kunnen voldoen, en dan doe ik het liever zelf.
Wat overigens ook nog kan is dat er sprake is van comorbiditeit. ASS hoeft OCS en/of OCPS niet uit te sluiten. Sterker nog, het blijkt er vaak juist vaak samenhang mee te vertonen. Mensen met ASS hebben bovengemiddeld vaak last van OCS en/of OCPS. Ik vraag mij wel af in hoeverre het onderscheid nou echt relevant is voor een behandeling (dat was ook de reden dat ik met mijn klachten eerst naar een particuliere coach ben gestapt en niet naar een GGz-instelling). Vanuit klinisch perspectief snap ik dat men daar nieuwsgierig naar is, maar omdat fysiek meetbare criteria ontbreken is het denk ik soms lastig om onderscheid te maken.
Sorry voor de enorme lap tekst, de rust van de nachtelijke uren geeft mij nog wel eens inspiratie.
Ik ben niet heel erg thuis in wat OCS en OCPS inhouden en in hoeverre dat bij me past. Kan best dat ik ook kenmerken van beide heb.quote:
[..]
Geen probleem hoor! Ik was gewoon benieuwd waarom je er meer over wilde weten.
Ik heb vooral veel rituelen als ik naar buiten ga. Dan moet ik op een bepaalde manier ergens heen wandelen. Ik denk goed na als ik voor de eerste keer ergens heenga, want de tweede keer moet het op dezelfde manier als de vorige keer. Ik kan het ook wel anders, maar dat kost heel veel moeite en het maakt me onrustig. Fietsroutes staan ook redelijk vast. Je kunt me wel overtuigen om een andere weg te nemen dan wat ik altijd doe, maar ik word er wederom onrustig en onzeker van. Kan deels in m'n opvoeding zitten, want mijn moeder is ook heel specifiek in de routes die ze loopt of fietst (denk deels trauma door aanrijdingen). Soms moet ik om ergens heen te gaan eerst naar huis fietsen en dan pas naar het andere ding toe, terwijl dat veel verder is.
Ik heb veel moeite met douchen. Ik kan het alleen zelf als het op een specifieke manier gaat en op mijn eigen plek (een douche waar ik gewend aan ben). Ik was mijn haar, dan was ik mijzelf met een washandje in een specifieke volgorde en sommige delen met zeep en sommige zonder, daarna spoel ik de zeep af, wring het washandje op een specifieke manier uit, dan doe ik de kraan uit en pak mijn handdoek. Ik gebruik een ruwe handdoek en droog mezelf in een specifieke volgorde af. Die volgorde is al zo lang ik weet hetzelfde en ik moet hem eigenlijk veranderen, want ik heb tegenwoordig een ander lijf dan toen ik klein was, en nu droog ik mezelf rond mijn borsten bijvoorbeeld niet fatsoenlijk af
Ik ben ontzettend precies met stofzuigen. Ik kan het zo opnieuw doen als ik een stukje ben vergeten en er zijn allerlei dingen waar ik op moet letten met stofzuigen.
Met afwassen moet het bestek in een bepaalde richting in het afdruiprek. Als iemand anders afwast, doe ik het voor diegene. (Maar ik probeer me in te houden.)
Sorteren heb ik ook, maar dat heb ik nooit als een dwang/ritueel gezien, meer als een hobby. Ik heb op de middelbare school echt een paar maanden of zo besteed aan het op kleur sorteren van minuscule glazen kraaltjes. Ik bouwde niet met Lego, ik sorteerde het alleen.
Ja die overstap was naar hè? Ik keek er op zich wel naar uit omdat ik stiknieuwsgierig ben en nieuwe dingen op die manier wel interessant zijn, maar oh, wat was het moeilijk om te beginnen met studeren en wat was ik bang en in de war. En mijn ouders natuurlijk "Maar je was zo enthousiast, waarom ben je nu ineens bang en in de war?" Natuurlijk kun je enthousiast en bang tegelijk zijnquote:Ik vermoed dat de diagnose ASS bij mij wel op zijn plaats is. Zo vertelde mijn moeder dat ik altijd een grote weerstand tegen veranderingen heb gehad. Het heeft bijvoorbeeld maanden gekost om mij in een groter bed te laten slapen terwijl mijn zus daar juist trots op was. Ook de overstap naar een andere slaapkamer heeft maanden gekost. Eveneens was dit het geval bij een andere leerkracht, een andere auto en het wisselen van vakantie naar school/werk. Om maar wat voorbeelden te noemen. De overstap van de middelbare school naar studeren vond ik ook helemaal niet leuk, terwijl mijn leeftijdsgenoten enthousiast waren om aan hun studie te beginnen.
Daarom heb ik allemaal autistische vrienden. Die vertellen gewoon zelf als ze iets willen vertellen in plaats van dat je wordt geacht ernaar te vragenquote:Ook heb ik altijd weinig (vonden anderen
Geen vage hints enzo, heerlijk.Dat is ook waarom ze bij mij twijfelen of het autisme is of dwang: dat de meeste handelingen ontstaan zijn later in m'n leven en dat wijst meer op OCS. Aan de andere kant was mijn opvoeding nogal fucked up en kun je niet echt zeggen dat m'n moeder autistisch gedrag kon herkennen van toen, dus tja, wie weet deed ik het wel maar kan niemand het vertellen. Óf andersom dat m'n rare opvoeding juist de dwanghandelingen heeft versterkt en het toch OCS of OCPS is. Ingewikkeld.quote:Verder ben ik doorgaans een langzame prater. In een gesprek luister ik vaak eerst geduldig naar wat alle andere deelnemers te vertellen hebben. Ik analyseer ondertussen wat zij zeggen en probeer alvast een theoretisch kader en conclusies die ik daaruit trek te formuleren. Nadat alle deelnemers hun zegje gedaan hebben neem ik vervolgens het woord en volgt een systematische uitleg van mijn visie op de kwestie die voor ligt. Gelukkig vinden de andere gespreksdeelnemers dat doorgaans wel interessant. Het gevolg is wel dat ik moeilijk een kort gesprek kan voeren en dat ik slecht een gesprek kan voeren met haastig ingesteld mensen. Dat soort gesprekken gaat simpelweg te snel voor mij.
Wat ik vanuit mijn ASS moeilijk vind zijn de vragen van mensen of ik wel gevoel heb en of ik niet eenzaam ben. Mijn vader vond wel eens dat ik geen gevoel had omdat ik altijd op een logische wijze redeneer, ook als het om kwesties gaat waarin mensen doorgaans hun gevoel laten spreken. Een meisje waarmee ik ooit twee maanden een relatie heb gehad vroeg zich dat ook af. Ik vind dat een vreselijke vraag, want ik heb het idee dat ik wel degelijk gevoel heb maar dat zich dat anders uit.
Ook heb ik een hekel aan de vragen over eenzaamheid. Ik vind het prettig en gezellig om per dag pakweg 2 tot 3 uur sociaal contact te hebben met andere mensen (en dan doel ik op andere mensen in mijn nabije omgeving hebben, samen eten, of het voeren van een gesprek). Daarna ben ik echter wel weer verzadigd en ben ik blij als ik weer alleen ben. Ik vermaak mijzelf dan uitstekend door encyclopedische lemma's, artikelen of leerboeken te lezen. Ook ga ik graag alleen fietsen om zodoende van het landschap en het weer te genieten. Maar dat lijkt voor andere mensen maar moeilijk te bevatten. Dát geeft overigens wel weer een gevoel van eenzaamheid.
Het gekke vind ik echter wel dat ik maar heel beperkt problemen lijk te ondervinden van mijn ASS. Toegegeven, in een werkomgeving waarin samenwerking gevraagd wordt of waarin het druk is heb ik er last van. Maar daarbuiten eigenlijk niet. Zo herken ik de problemen met zintuiglijke overprikkeling maar heel beperkt en heb ik het idee dat ik gezichten aardig goed kan lezen.
Wat ik vreemd vind van de dwanghandelingen die ik naar aanleiding van jouw vraag heb opgesomd is dat ik daar vroeger nooit last van had. Het is eigenlijk pas begonnen nadat ik ging studeren en werken. Dat vind ik juist kenmerkend voor OCS en niet voor ASS. Kijk ik weer vanuit ASS perspectief dan zou je het echter ook kunnen verklaren vanuit de toegenomen stress vanuit de omgeving. Tijdens studie en werk wordt er immers meer zelfstandigheid gevraagd dan op school. Dat is ook iets wat denk ik strookt met dat de dwanghandelingen bij mij toenemen als ik mij gestrest voel. Daar staat tegenover dat het ordenen van objecten en schoonmaken juist weer typisch OCS dingen zijn, maar ik heb wel weer het idee dat het bij mij niet voort komt uit angst. Het beeld is bij mij dus ambigue, al denk ik dat de ASS wel redelijk zeker is.
Het onderscheid tussen autisme en OCS/OCPS voor behandeling is belangrijk, omdat de behandeling van een ontwikkelingsstoornis (je bent ermee geboren) of een persoonlijkheidsstoornis (ermee opgevoed) heel verschillend is. In het eerste geval moet je ermee leren omgaan, in het tweede moet je nieuwe patronen aanleren zodat de oude verdwijnen.quote:Wat ik vanuit OCPS herken is mijn perfectionisme, mijn vaak kritische houding en het niet kunnen delegeren van taken. Ik kan mijzelf echt uitputten met mijn perfectionisme, dan heb ik twee dagen nodig om te herstellen. Enerzijds werkt een geslaagd resultaat van mijn perfectionisme echt verslavend. Het geeft een euforisch gevoel als ik een taak, werkstuk of verslag tot in de puntjes perfect heb. Anderzijds kan ik kritisch zijn als het niet tot in de puntjes perfect is. Andere mensen zijn dan al ruim tevreden, ik som doorgaans nog wat verbeterpunten op. Het is ook een reden dat ik taken doorgaans slecht kan delegeren. Er zijn maar weinig mensen die aan mijn standaarden kunnen voldoen, en dan doe ik het liever zelf.
Wat overigens ook nog kan is dat er sprake is van comorbiditeit. ASS hoeft OCS en/of OCPS niet uit te sluiten. Sterker nog, het blijkt er vaak juist vaak samenhang mee te vertonen. Mensen met ASS hebben bovengemiddeld vaak last van OCS en/of OCPS. Ik vraag mij wel af in hoeverre het onderscheid nou echt relevant is voor een behandeling (dat was ook de reden dat ik met mijn klachten eerst naar een particuliere coach ben gestapt en niet naar een GGz-instelling). Vanuit klinisch perspectief snap ik dat men daar nieuwsgierig naar is, maar omdat fysiek meetbare criteria ontbreken is het denk ik soms lastig om onderscheid te maken.
Sorry voor de enorme lap tekst, de rust van de nachtelijke uren geeft mij nog wel eens inspiratie.
Bij mij hebben ze nu geconcludeerd dat ik hoe dan ook baat kan hebben bij psycho-educatie voor autisme, omdat ook als ik OCS/OCPS zou hebben, ik een aantal vaardigheden mis zoals realistisch plannen en omgaan met spanning. Dus die vaardigheden ga ik oefenen met een coach en met educatie.
Ik vind het wel leuk dat je zo uitgebreid antwoordt -- dan schrijf ik lekker net zoiets terug, zonder me druk te maken of het te lang is. Ik vind het leuk om te merken dat jouw manier van doen best wel op de mijne lijkt.
In het boek van Annelies Spek staat een soortgelijk voorbeeld. Een man ging verhuizen binnen de stad waar hij al woonde. Maar hij was zo gewend aan de oude fietsroute naar zijn werk, dat hij altijd eerst naar zijn oude huis fietste om vanaf daar de oorspronkelijke fietsroute naar zijn werk te kunnen oppakken. Bij hem kwam dat voort uit de onzekerheid die hij ervoer als hij een andere route fietste. Hij vroeg zich dan af of hij wel de juiste route fietste. Maar kennelijk vormde de extra route tussen zijn nieuwe huis en zijn oude huis dan weer geen probleem.quote:
Ik heb vooral veel rituelen als ik naar buiten ga. Dan moet ik op een bepaalde manier ergens heen wandelen. Ik denk goed na als ik voor de eerste keer ergens heenga, want de tweede keer moet het op dezelfde manier als de vorige keer. Ik kan het ook wel anders, maar dat kost heel veel moeite en het maakt me onrustig. Fietsroutes staan ook redelijk vast. Je kunt me wel overtuigen om een andere weg te nemen dan wat ik altijd doe, maar ik word er wederom onrustig en onzeker van. Kan deels in m'n opvoeding zitten, want mijn moeder is ook heel specifiek in de routes die ze loopt of fietst (denk deels trauma door aanrijdingen). Soms moet ik om ergens heen te gaan eerst naar huis fietsen en dan pas naar het andere ding toe, terwijl dat veel verder is.
Nou heeft denk ik iedereen wel een bepaald ritueel onder de douche, gewoon omdat dat handig en snel werkt. Ik werk bijvoorbeeld altijd van boven naar beneden, om het zo maar te zeggen, zowel bij douchen als afdrogen. En ik heb ook favoriete handdoeken.quote:Ik heb veel moeite met douchen. Ik kan het alleen zelf als het op een specifieke manier gaat en op mijn eigen plek (een douche waar ik gewend aan ben). Ik was mijn haar, dan was ik mijzelf met een washandje in een specifieke volgorde en sommige delen met zeep en sommige zonder, daarna spoel ik de zeep af, wring het washandje op een specifieke manier uit, dan doe ik de kraan uit en pak mijn handdoek. Ik gebruik een ruwe handdoek en droog mezelf in een specifieke volgorde af. Die volgorde is al zo lang ik weet hetzelfde en ik moet hem eigenlijk veranderen, want ik heb tegenwoordig een ander lijf dan toen ik klein was, en nu droog ik mezelf rond mijn borsten bijvoorbeeld niet fatsoenlijk af
Maar zo te lezen gaat het bij jou duidelijk een stuk verder, dan wordt het ritueel onpraktisch en werkt het belemmerend.Dat herken ik wel. Ik heb sterk het vermoeden dat het bij mij voort komt uit mijn perfectionisme, want ik heb dat ook bij het uitvoeren van veel andere taken. Als ik half werk aflever heb ik het gevoel dat ik nutteloos bezig ben en dan kan ik het net zo goed niet doen vind ik. (Een belangrijke reden waarom ik mij in OCPS herken.)quote:Ik ben ontzettend precies met stofzuigen. Ik kan het zo opnieuw doen als ik een stukje ben vergeten en er zijn allerlei dingen waar ik op moet letten met stofzuigen.
Haha, dat is wel een aparte manier om met Lego te spelen.quote:[..]
Sorteren heb ik ook, maar dat heb ik nooit als een dwang/ritueel gezien, meer als een hobby. Ik heb op de middelbare school echt een paar maanden of zo besteed aan het op kleur sorteren van minuscule glazen kraaltjes. Ik bouwde niet met Lego, ik sorteerde het alleen.
Ik weet ook niet of dwanghandeling wel een juiste term is voor mijn gedrag in dat opzicht, want het is eigenlijk niet zo zeer dwangmatig in de zin van dat ik het moet doen om iets te voorkomen. Ik zie echter wel in dat het niet zo zinvol is om alles perfect te sorteren.Ik denk zelf dat ik wellicht een soort fascinatie heb voor voorraden. Denk aan net gespiegelde vakken in de supermarkt; een wand met schroeven, bouten en moeren gesorteerd op omvang, DIN-type en materiaalsoort bij de ijzerwarenhandel; of een goed geordende muziekcollectie. Prachtig! Een van de leukste baantjes die ik gehad heb vond ik ook order picken, hoewel dat toch vrij dom werk is. Lekker alleen door zo'n enorm magazijn lopen, en ontdekken welke ordeningssystemen er in dat magazijn zitten.
Ik zou best mijn hele leven order picker willen zijn, maar ergens zou ik dat ook stom vinden want ik ben daar veel te slim en nieuwsgierig voor.Wat mij betreft was er gewoon zoiets als VWO 7, 8, 9, 10 en 11 geweest na VWO 1 tot en met 6.quote:Ja die overstap was naar hè? Ik keek er op zich wel naar uit omdat ik stiknieuwsgierig ben en nieuwe dingen op die manier wel interessant zijn, maar oh, wat was het moeilijk om te beginnen met studeren en wat was ik bang en in de war. En mijn ouders natuurlijk "Maar je was zo enthousiast, waarom ben je nu ineens bang en in de war?" Natuurlijk kun je enthousiast en bang tegelijk zijn
Zelfde school, zelfde docenten, zelfde mensen, maar mét nieuwe, interessante leerstof.Ik heb helemaal geen vrienden eigenlijk (ik vind dat zo stom om het zo te noemen, maar feitelijk is het wel zo). De mensen waar ik wel eens mee om ga ken ik van diverse internetfora, gericht op verschillende onderwerpen. Gemiddeld spreek ik zo eens in de twee maanden af. Een groot voordeel is dat er altijd gedeelde interesses zijn, waardoor inhoudelijke gespreksstof altijd voor handen is. Ik vind dat ik hierin een reuze prettig systeem heb ontwikkeld.quote:Daarom heb ik allemaal autistische vrienden. Die vertellen gewoon zelf als ze iets willen vertellen in plaats van dat je wordt geacht ernaar te vragen
Er is hier in de stad een spellenwinkel (met bordspellen, niet met computerspellen), die ook af en toe speelavonden organiseert. Daar zou ik nog wel eens naar toe willen omdat ik bordspellen erg leuk vind (en doorgaans is het lastig om die alleen te spelen), maar helaas durf ik dat niet. Ik weet niet zo goed hoe ik dat aan moet pakken.
Ik heb een hele stabiele opvoeding gehad, vader werkte, moeder was huisvrouw en verzorgde mij en mijn zus. Ook was er in die tijd nog niet zoveel aandacht voor ASS, dat is volgens mij pas iets wat in de jaren '00 is ontstaan, maar toen was ik al door de hele schoolperiode heen.quote:Dat is ook waarom ze bij mij twijfelen of het autisme is of dwang: dat de meeste handelingen ontstaan zijn later in m'n leven en dat wijst meer op OCS. Aan de andere kant was mijn opvoeding nogal fucked up en kun je niet echt zeggen dat m'n moeder autistisch gedrag kon herkennen van toen, dus tja, wie weet deed ik het wel maar kan niemand het vertellen. Óf andersom dat m'n rare opvoeding juist de dwanghandelingen heeft versterkt en het toch OCS of OCPS is. Ingewikkeld.
Mijn moeder heeft mij overigens wel eens willen laten onderzoeken, met name vanwege mijn moeite met schrijven en beperkte omgang met leeftijdsgenoten. Ook mijn mentor in de lagere klassen van de middelbare school heeft dat een keer aangeraden. Mijn vader zag daar echter helemaal niks in waardoor het er nooit van gekomen is. Nu vind ik dat wel jammer, want het had mij denk ik veel geholpen als ik eerder begeleiding had gekregen.
Maar waarom zou iemand met ASS bijvoorbeeld geen nieuwe patronen kunnen leren? Als je veel last hebt van ASS en een lage intelligentie hebt snap ik dat dat lastig is. Maar er zijn ook veel mensen met ASS die een normale of hoge intelligentie hebben. Die intelligentie kan je denk ik gebruiken om niet zinvolle patronen te herkennen en in te perken of zinvol te maken.quote:Het onderscheid tussen autisme en OCS/OCPS voor behandeling is belangrijk, omdat de behandeling van een ontwikkelingsstoornis (je bent ermee geboren) of een persoonlijkheidsstoornis (ermee opgevoed) heel verschillend is. In het eerste geval moet je ermee leren omgaan, in het tweede moet je nieuwe patronen aanleren zodat de oude verdwijnen.
Bij mij heeft de GGz-instelling nog steeds niks van zich laten horen. Ze zijn er nog steeds mee bezig aldus de secretaresse.quote:Bij mij hebben ze nu geconcludeerd dat ik hoe dan ook baat kan hebben bij psycho-educatie voor autisme, omdat ook als ik OCS/OCPS zou hebben, ik een aantal vaardigheden mis zoals realistisch plannen en omgaan met spanning. Dus die vaardigheden ga ik oefenen met een coach en met educatie.
Als het nog veel langer duurt ga ik denk ik weer naar mijn particuliere coach, maar helaas wordt zij niet vergoed door de ziektekostenverzekering. Misschien zou ik eens met mijn ziektekostenverzekeraar contact op kunnen nemen om te kijken of er misschien toch iets mogelijk is want ik heb wel veel voordeel van mijn eigen coach gehad.Dat vind ik ook wel leuk ja. Soms denk ik (half gekscherend, half serieus) wel eens dat ik rijp ben voor het gekkenhuis (er zit hier vlakbij een prachtige locatie wat dat betreftquote:Ik vind het wel leuk dat je zo uitgebreid antwoordt -- dan schrijf ik lekker net zoiets terug, zonder me druk te maken of het te lang is. Ik vind het leuk om te merken dat jouw manier van doen best wel op de mijne lijkt.
), met name als ik wat somber ben, dus ik vind het leuk om te lezen dat er mensen zijn die met dezelfde kwesties worstelen als ik. [ Bericht 0% gewijzigd door ParelDuiker op 02-05-2019 14:02:56 ]
Het is vooral belemmerend omdat ik alleen in bekende douches kan douchen. Het kost erg veel moeite om op vakantie vaak genoeg onder de douche te gaan. Afgelopen Pasen was ik vier dagen weg, en toen heeft mijn vriend me uiteindelijk maar soort van onder de douche gecommandeerd (als in: pak nu je handdoek, trek nu je kleren uit, hij zette het water aan, ...)quote:
[..]
In het boek van Annelies Spek staat een soortgelijk voorbeeld. Een man ging verhuizen binnen de stad waar hij al woonde. Maar hij was zo gewend aan de oude fietsroute naar zijn werk, dat hij altijd eerst naar zijn oude huis fietste om vanaf daar de oorspronkelijke fietsroute naar zijn werk te kunnen oppakken. Bij hem kwam dat voort uit de onzekerheid die hij ervoer als hij een andere route fietste. Hij vroeg zich dan af of hij wel de juiste route fietste. Maar kennelijk vormde de extra route tussen zijn nieuwe huis en zijn oude huis dan weer geen probleem.
[..]
Nou heeft denk ik iedereen wel een bepaald ritueel onder de douche, gewoon omdat dat handig en snel werkt. Ik werk bijvoorbeeld altijd van boven naar beneden, om het zo maar te zeggen, zowel bij douchen als afdrogen. En ik heb ook favoriete handdoeken.
Ja precies. En als ik half werk doe, dan vallen me de stukjes die niet goed genoeg zijn ook extra erg op. Zoals dat als je slordig stofzuigt, je oog meteen valt op dat ene pluisje dat nog midden op de vloer ligtquote:Dat herken ik wel. Ik heb sterk het vermoeden dat het bij mij voort komt uit mijn perfectionisme, want ik heb dat ook bij het uitvoeren van veel andere taken. Als ik half werk aflever heb ik het gevoel dat ik nutteloos bezig ben en dan kan ik het net zo goed niet doen vind ik. (Een belangrijke reden waarom ik mij in OCPS herken.)
Oh ja, dat is prachtigquote:Haha, dat is wel een aparte manier om met Lego te spelen.
Ik denk zelf dat ik wellicht een soort fascinatie heb voor voorraden. Denk aan net gespiegelde vakken in de supermarkt; een wand met schroeven, bouten en moeren gesorteerd op omvang, DIN-type en materiaalsoort bij de ijzerwarenhandel; of een goed geordende muziekcollectie. Prachtig! Een van de leukste baantjes die ik gehad heb vond ik ook order picken, hoewel dat toch vrij dom werk is. Lekker alleen door zo'n enorm magazijn lopen, en ontdekken welke ordeningssystemen er in dat magazijn zitten.
[..]
Wat ik ook mooi vind (een beetje in dezelfde categorie) zijn dingen die op elkaar lijken, bijvoorbeeld wanneer een groep mensen dezelfde kleding aan heeft of wanneer mensen op dezelfde fietsen rijden. Ik ben dol op de Swapfietsen nu, want m'n halve stad rijdt nu op dezelfde fietsen en in andere steden ook ineens. Ik vind het bijvoorbeeld ook prachtig als er twee auto's met hetzelfde uiterlijk naast elkaar staan geparkeerd of voor een stoplicht. Bij de Batavierenrace allemaal dezelfde busjes.
Ah, wat jammer dat je niet durft! Misschien kunnen ze je daar bij de Ggz of bij de coach mee helpen, want ik denk dat het enorm mee zou vallen en heel leuk zou kunnen zijn. Zo'n speelavond kan vast superleuk worden.quote:Wat mij betreft was er gewoon zoiets als VWO 7, 8, 9, 10 en 11 geweest na VWO 1 tot en met 6.
[..]
Ik heb helemaal geen vrienden eigenlijk (ik vind dat zo stom om het zo te noemen, maar feitelijk is het wel zo). De mensen waar ik wel eens mee om ga ken ik van diverse internetfora, gericht op verschillende onderwerpen. Gemiddeld spreek ik zo eens in de twee maanden af. Een groot voordeel is dat er altijd gedeelde interesses zijn, waardoor inhoudelijke gespreksstof altijd voor handen is. Ik vind dat ik hierin een reuze prettig systeem heb ontwikkeld.
Er is hier in de stad een spellenwinkel (met bordspellen, niet met computerspellen), die ook af en toe speelavonden organiseert. Daar zou ik nog wel eens naar toe willen omdat ik bordspellen erg leuk vind (en doorgaans is het lastig om die alleen te spelen), maar helaas durf ik dat niet. Ik weet niet zo goed hoe ik dat aan moet pakken.
Je zou je waarschijnlijk ook prima thuis voelen in mijn vriendengroep, want wij spelen ook veel spellen. Ik heb ze leren kennen door een nationaal evenement voor getalenteerde scholieren. Dat wordt georganiseerd door oud-deelnemers van hetzelfde evenement, en die mensen vormen allemaal een soort grote nerdy vriendengroep met elkaar. De meeste mensen ben ik niet heel close mee, maar ik kan ze wel mijn vrienden noemen. M'n vriend is ook deel van die groep (heb ik ook daar leren kennen) en sinds ik een relatie heb met hem zie ik de rest van de vriendengroep ook wat meer. Daarvoor vooral op een paar spelletjesdagen/feestjes gedurende het jaar.
Wat was je probleem met schrijven? Het handschrift bedoel je? Want ik heb de indruk dat het je prima lukt om van alles op papier te krijgenquote:Ik heb een hele stabiele opvoeding gehad, vader werkte, moeder was huisvrouw en verzorgde mij en mijn zus. Ook was er in die tijd nog niet zoveel aandacht voor ASS, dat is volgens mij pas iets wat in de jaren '00 is ontstaan, maar toen was ik al door de hele schoolperiode heen.
Mijn moeder heeft mij overigens wel eens willen laten onderzoeken, met name vanwege mijn moeite met schrijven en beperkte omgang met leeftijdsgenoten. Ook mijn mentor in de lagere klassen van de middelbare school heeft dat een keer aangeraden. Mijn vader zag daar echter helemaal niks in waardoor het er nooit van gekomen is. Nu vind ik dat wel jammer, want het had mij denk ik veel geholpen als ik eerder begeleiding had gekregen.
Hmm, ik denk dat er een aantal dingen zijn die je toch nooit op dezelfde manier als de "neurotypische" mensen kunt doen als je ASS hebt. Je kan ze wel leren, maar dan kosten ze meer moeite.quote:Maar waarom zou iemand met ASS bijvoorbeeld geen nieuwe patronen kunnen leren? Als je veel last hebt van ASS en een lage intelligentie hebt snap ik dat dat lastig is. Maar er zijn ook veel mensen met ASS die een normale of hoge intelligentie hebben. Die intelligentie kan je denk ik gebruiken om niet zinvolle patronen te herkennen en in te perken of zinvol te maken.
Een voorbeeld is dat het me heel veel energie kost om met nieuwe mensen gesprekjes te voeren. Ik heb het gevoel dat ik tekort schiet, en ben dus enorm aan het opletten en mijn best aan het doen. Dat kost me bakken met energie en ik vind het helemaal niet leuk.
Dat kan komen omdat ik ASS heb en inderdaad gewoon moeilijk met mensen klets, omdat de signalen niet zo goed doorkomen en als ik niet goed oplet sla ik de plank mis. Ik kan een hoop dingen aanleren om niks van ASS te laten merken als ik met mensen klets, maar dat zal altijd veel energie kosten.
Aan de andere kant kan het ook komen doordat ik sociale angst heb en dus onterecht heel erg gespannen en op mijn hoede ben als ik met mensen klets. Als ik dat afleer, zouden gesprekjes heel ontspannen en simpel kunnen worden.
Volg je dit een beetje? Ik weet niet of ik het zo duidelijk uitleg en of het ergens op slaat
Oh suffe GGZ-instellingquote:Bij mij heeft de GGz-instelling nog steeds niks van zich laten horen. Ze zijn er nog steeds mee bezig aldus de secretaresse.
ik hoop dat ze opschieten. Wat jammer dat je coach niet vergoed wordt. Ik heb geen verstand van ziektekostenverzekeringen, maar je zou het altijd kunnen proberen. Misschien ook proberen of er een GGZ-instelling is die meer plek heeft? Ik weet niet waar je woont, maar mijn vriend kon bijvoorbeeld heel snel terecht bij Autisme Kenniscentrum in A.foort, maar niet in Utr. DM me ook gerust!quote:Dat vind ik ook wel leuk ja. Soms denk ik (half gekscherend, half serieus) wel eens dat ik rijp ben voor het gekkenhuis (er zit hier vlakbij een prachtige locatie wat dat betreft
Ik denk ook regelmatig "dit komt echt niet meer in orde met dat hoofd van mij", dus ik snap je gevoel. Goed om te horen inderdaad dat ik niet de enige ben (en dat jij niet de enige bent).
Ik moet er om lachen, maar het is natuurlijk niet fijn dat je dat zo moeilijk af gaat! Hopelijk kan je geholpen worden om wat meer flexibiliteit daarin te ontwikkelen.quote:
Het is vooral belemmerend omdat ik alleen in bekende douches kan douchen. Het kost erg veel moeite om op vakantie vaak genoeg onder de douche te gaan. Afgelopen Pasen was ik vier dagen weg, en toen heeft mijn vriend me uiteindelijk maar soort van onder de douche gecommandeerd (als in: pak nu je handdoek, trek nu je kleren uit, hij zette het water aan, ...)
Zelf ben ik ook geen fan van een vreemde douche (en keuken, slaapkamer, toilet, etc.). Alles is dan anders ingedeeld waardoor ik mijn systemen van thuis niet meer kan gebruiken. Dat kan met name vooraf nog wel eens wat stress geven. Ik ben dan dagen van te voren al bezig om mij er in mijn gedachten op voor te bereiden dat ik mijn systemen van thuis niet meer kan gebruiken. Ik merk wel dat ik na pakweg vijf keer gebruik te hebben gemaakt van een nieuwe ruimte er aan begin te wennen en nieuwe systemen ga ontwikkelen. Maar ik ben weer blij als ik thuis ben na een aantal dagen weg te zijn geweest.
Ja, dat ene pluisje! Je blijft er aan denken.quote:Ja precies. En als ik half werk doe, dan vallen me de stukjes die niet goed genoeg zijn ook extra erg op. Zoals dat als je slordig stofzuigt, je oog meteen valt op dat ene pluisje dat nog midden op de vloer ligt
Ik kwam deze foto laatst tegenquote:Oh ja, dat is prachtig
Wat ik ook mooi vind (een beetje in dezelfde categorie) zijn dingen die op elkaar lijken, bijvoorbeeld wanneer een groep mensen dezelfde kleding aan heeft of wanneer mensen op dezelfde fietsen rijden. Ik ben dol op de Swapfietsen nu, want m'n halve stad rijdt nu op dezelfde fietsen en in andere steden ook ineens. Ik vind het bijvoorbeeld ook prachtig als er twee auto's met hetzelfde uiterlijk naast elkaar staan geparkeerd of voor een stoplicht. Bij de Batavierenrace allemaal dezelfde busjes.
:
Al had er nog wel wat beter gesorteerd kunnen worden, van groot naar klein bijvoorbeeld.
Wat ik het lastigst vind is het eerste contact. Hoe kan ik mij aanmelden? Hoe kom ik te weten hoeveel mensen er zijn? Wat ga ik zeggen als ik mij voorstel? Vinden ze het wel leuk dat ik mee wil doen? Vinden ze de spellen die ik leuk vind ook leuk? En is mijn speelniveau wel goed genoeg? Ik denk wel dat het heel leuk is, maar de stap zetten lukt niet. Het zou inderdaad fijn zijn als mijn coach en/of de GGz daar een schema van zou kunnen maken.quote:Ah, wat jammer dat je niet durft! Misschien kunnen ze je daar bij de Ggz of bij de coach mee helpen, want ik denk dat het enorm mee zou vallen en heel leuk zou kunnen zijn. Zo'n speelavond kan vast superleuk worden.
Dat heb je goed voor elkaar! Welke spellen spelen jullie zoal? En vind je het niet druk om met zo'n grote groep mensen te spelen?quote:Je zou je waarschijnlijk ook prima thuis voelen in mijn vriendengroep, want wij spelen ook veel spellen. Ik heb ze leren kennen door een nationaal evenement voor getalenteerde scholieren. Dat wordt georganiseerd door oud-deelnemers van hetzelfde evenement, en die mensen vormen allemaal een soort grote nerdy vriendengroep met elkaar. De meeste mensen ben ik niet heel close mee, maar ik kan ze wel mijn vrienden noemen. M'n vriend is ook deel van die groep (heb ik ook daar leren kennen) en sinds ik een relatie heb met hem zie ik de rest van de vriendengroep ook wat meer. Daarvoor vooral op een paar spelletjesdagen/feestjes gedurende het jaar.
Haha, als ik kan typen gaat het prima ja! Maar ik bedoel schrijven op papier, mijn handschrift dus. Mijn moeder was vroeger echt wanhopig over mijn handschrift. Ze kocht allerlei soorten pennen en hulpjes om pennen beter vast te kunnen houden. Ook kreeg ik vaak toetsen terug met de aanmoedigende tekst "Onleesbaar!".quote:Wat was je probleem met schrijven? Het handschrift bedoel je? Want ik heb de indruk dat het je prima lukt om van alles op papier te krijgen
Mijn letters zijn heel wisselend van grootte, soms staan ze andersom of ondersteboven, lijken heel soms heel erg op elkaar en ik gebruik blokletters en aan-elkaar-schrijfletters door elkaar. Tegenwoordig gaat het iets beter doordat ik alles in blokletters ben gaan schrijven, maar de problemen met letters die andersom of ondersteboven staan zijn gebleven. Ook druk ik heel hard op mijn pen (met een enkel vel papier kun je naderhand soms in het tafelblad lezen wat ik geschreven heb
). Dit heeft ook weer tot gevolg dat ik langzaam schrijf. En dat zorgt er weer voor dat er soms halve zinnen missen omdat ik in gedachten al meerdere zin verder ben. Ook krijg ik snel een pijnlijke hand.Gelukkig zijn er nu toetsenborden.
Ik schrijf alleen nog als ik korte aantekeningen maak als ik iets lees.Ik vind het goed te volgen hoor.quote:Hmm, ik denk dat er een aantal dingen zijn die je toch nooit op dezelfde manier als de "neurotypische" mensen kunt doen als je ASS hebt. Je kan ze wel leren, maar dan kosten ze meer moeite.
Een voorbeeld is dat het me heel veel energie kost om met nieuwe mensen gesprekjes te voeren. Ik heb het gevoel dat ik tekort schiet, en ben dus enorm aan het opletten en mijn best aan het doen. Dat kost me bakken met energie en ik vind het helemaal niet leuk.
Dat kan komen omdat ik ASS heb en inderdaad gewoon moeilijk met mensen klets, omdat de signalen niet zo goed doorkomen en als ik niet goed oplet sla ik de plank mis. Ik kan een hoop dingen aanleren om niks van ASS te laten merken als ik met mensen klets, maar dat zal altijd veel energie kosten.
Aan de andere kant kan het ook komen doordat ik sociale angst heb en dus onterecht heel erg gespannen en op mijn hoede ben als ik met mensen klets. Als ik dat afleer, zouden gesprekjes heel ontspannen en simpel kunnen worden.
Volg je dit een beetje? Ik weet niet of ik het zo duidelijk uitleg en of het ergens op slaat
Ik vind dat je een goed punt maakt met je redenatie dat mensen met ASS dingen op een andere manier aangeleerd moeten krijgen en dat het daarom belangrijk is om die diagnose helder te krijgen. Daar had ik nog niet aan gedacht! Ik denk dat dat wel klopt.Dat vind ik een goede. Er zijn hier in de buurt van oudsher veel GGz instellingen (omdat het hier een bosrijke omgeving is denk ik), dus als het nog langer gaat duren zou ik eens bij een ander kunnen gaan kijken.quote:Oh suffe GGZ-instelling
De DM functie op FOK! is wel heel beperkt voor mensen die lang van stof zijn, ik stuur wel een PM.quote:DM me ook gerust!
Ik denk ook regelmatig "dit komt echt niet meer in orde met dat hoofd van mij", dus ik snap je gevoel. Goed om te horen inderdaad dat ik niet de enige ben (en dat jij niet de enige bent).
Ik weet overigens niet of ik perse af wil van mijn chaotische, wispulturige, rechtlijnige en soms bizarre gedachtegangen. Ik ben er inmiddels al zo aan gewend dat ik bang ben mijzelf niet meer te herkennen als dat heel erg gaat veranderen. Ik wil er vooral beter mee leren omgaan en dat mijn omgeving wat meer begrip voor mij krijgt.Dat zal wel meevallenquote:Op maandag 29 april 2019 23:08 schreef ParelDuiker het volgende:
[..]
[..]
Misschien ben ik gewoon dom.
https://socialintelligence.labinthewild.org/mite/
Hier staan de antwoorden en een frequentietabel met de behaalde scores:
https://www.scribd.com/do(...)-in-the-Eyes-Answers
Mijn score:
SPOILER
Dat valt mij nog best wel tegen, 72 % van de mensen weet hoger te scoren.
Je bent wel heel onzeker over jezelf ookquote:
[..]
Ik moet er om lachen, maar het is natuurlijk niet fijn dat je dat zo moeilijk af gaat! Hopelijk kan je geholpen worden om wat meer flexibiliteit daarin te ontwikkelen.
Zelf ben ik ook geen fan van een vreemde douche (en keuken, slaapkamer, toilet, etc.). Alles is dan anders ingedeeld waardoor ik mijn systemen van thuis niet meer kan gebruiken. Dat kan met name vooraf nog wel eens wat stress geven. Ik ben dan dagen van te voren al bezig om mij er in mijn gedachten op voor te bereiden dat ik mijn systemen van thuis niet meer kan gebruiken. Ik merk wel dat ik na pakweg vijf keer gebruik te hebben gemaakt van een nieuwe ruimte er aan begin te wennen en nieuwe systemen ga ontwikkelen. Maar ik ben weer blij als ik thuis ben na een aantal dagen weg te zijn geweest.
[..]
Ja, dat ene pluisje! Je blijft er aan denken.
[..]
Ik kwam deze foto laatst tegen
[ afbeelding ]
Al had er nog wel wat beter gesorteerd kunnen worden, van groot naar klein bijvoorbeeld.
[..]
Wat ik het lastigst vind is het eerste contact. Hoe kan ik mij aanmelden? Hoe kom ik te weten hoeveel mensen er zijn? Wat ga ik zeggen als ik mij voorstel? Vinden ze het wel leuk dat ik mee wil doen? Vinden ze de spellen die ik leuk vind ook leuk? En is mijn speelniveau wel goed genoeg? Ik denk wel dat het heel leuk is, maar de stap zetten lukt niet. Het zou inderdaad fijn zijn als mijn coach en/of de GGz daar een schema van zou kunnen maken.
Dat helpt natuurlijk niet echt mee. Ik hoop dat je een begeleider vindt die je daarin kan steunen. Ik weet niet of je per se een schema nodig hebt, misschien vooral aanmoediging op de juiste punten. Dit soort dingen gaan mij nog best redelijk af. Ik vind het wel eng, maar ik begin gewoon ergens. Mensen in winkels gaan vaak wel, want het is hun werk om je te helpen. Dus ik zou het waarschijnlijk (op een goede dag, dat wel) wel aankunnen om naar die spellenwinkel toe te gaan en aan de persoon achter de toonbank te vragen naar de spellenavond. Diegene weet wel hoe veel mensen er gewoonlijk komen en of je je moet aanmelden en wat er zoal gespeeld wordt. Kans is groot dat je zelf kunt kiezen welke spellen je gaat doen, dus dan kun je samen iets uitzoeken wat je leuk vindt en kunt. Kans is ook dat het een heel gemengd gezelschap is en dat ze niet opkijken van wat awkward types (die lopen er wel meer rond in spellenwinkels, geloof ik
)We spelen bijvoorbeeld Hanabi, Boonanza, klaverjassen, eenendertigen, Carcassonne, Concept, Code Names (die laatste twee zijn raadspelletjes).quote:Dat heb je goed voor elkaar! Welke spellen spelen jullie zoal? En vind je het niet druk om met zo'n grote groep mensen te spelen?
Tussen kerst en oud en nieuw komen we echt met bijna veertig man samen, en dat is wel erg intens, maar we splitsen eigenlijk telkens op in kleinere clubjes en dan is het prima. Voordeel is dat bijna iedereen wel ergens op het autismespectrum zit, dus we gunnen elkaar onze rustmomenten en onze eigen dingetjes.
De andere dingen zijn vaak met minder mensen. Mijn directe vriendengroepje is denk ik maximaal acht man. Met oud en nieuw waren we met zijn zevenen en dat was niet te druk. Ik vind spelletjes spelen altijd veel minder druk dan wanneer je aan het kletsen of zo bent, want bij een spelletje hoef je niet zo na te denken over hoe je je moet gedragen.
Ik denk dat ik ook PM bedoelde inderdaadquote:Haha, als ik kan typen gaat het prima ja! Maar ik bedoel schrijven op papier, mijn handschrift dus. Mijn moeder was vroeger echt wanhopig over mijn handschrift. Ze kocht allerlei soorten pennen en hulpjes om pennen beter vast te kunnen houden. Ook kreeg ik vaak toetsen terug met de aanmoedigende tekst "Onleesbaar!".
Mijn letters zijn heel wisselend van grootte, soms staan ze andersom of ondersteboven, lijken heel soms heel erg op elkaar en ik gebruik blokletters en aan-elkaar-schrijfletters door elkaar. Tegenwoordig gaat het iets beter doordat ik alles in blokletters ben gaan schrijven, maar de problemen met letters die andersom of ondersteboven staan zijn gebleven. Ook druk ik heel hard op mijn pen (met een enkel vel papier kun je naderhand soms in het tafelblad lezen wat ik geschreven heb
Gelukkig zijn er nu toetsenborden.
[..]
Ik vind het goed te volgen hoor.
[..]
Dat vind ik een goede. Er zijn hier in de buurt van oudsher veel GGz instellingen (omdat het hier een bosrijke omgeving is denk ik), dus als het nog langer gaat duren zou ik eens bij een ander kunnen gaan kijken.
[..]
De DM functie op FOK! is wel heel beperkt voor mensen die lang van stof zijn, ik stuur wel een PM.
DM zou wel een uitdaging zijn. Ik denk dat dat inderdaad niet de dingen zijn waar je vanaf zou moeten willen. Dat zijn dingen die jou jou maken. Maar ik denk dat dat soort gedachten ook niet verdwijnen. De manier waarop je met ze omgaat misschien wel. Maar ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat de manier waarop je denkt heel sterk te beïnvloeden is. (beetje wazig, maar okee. Ik bedoel bijvoorbeeld dat ik nog steeds op een rare manier mijn grapjes zal maken, maar me daar niet meer voor zal schamen. Dus de gedachtegang is nog hetzelfde, maar de gedachtegang die erop volgt zal ik afleren. Toch soort van andere paadjes maken door mijn hoofd heen...)
Ik denk dat als je jezelf goed begrijpt, en dat kan laten merken, dat dan je omgeving je ook makkelijker zal begrijpen.
Het is dan ook echt dramatisch gesteld met mijn zelfvertrouwen momenteel. Ik lig de afgelopen week zelfs bijna de hele dag op bed, zo enorm waardeloos voel ik mij.quote:
Je bent wel heel onzeker over jezelf ook
Sinds mijn masterscriptie 7 jaar terug de mist in is gegaan en ik niet meer werk bij de universiteit is het eigenlijk permanent bergafwaarts gegaan met mijn zelfvertrouwen. Mijn vader is 5 jaar terug overleden na een naar ziekbed. Een stage die ik 2 jaar terug heb gedaan is mislukt doordat ik enorme paniekaanvallen kreeg in het weekend. Het werk dat ik verleden jaar deed bij een huiswerkinstituut is op ontslag uitgelopen omdat ik als gevolg van een bedrijfsovername ruzie kreeg met mijn leidinggevende. En nu gaat het ook al mis met de GGz en zie ik als een berg op tegen het leer-werktraject dat in september start.
Wat ik persoonlijk nog het aller ergste vind is dat ik de laatste jaren, en zeker de laatste tijd, geen plezier meer kan vinden in de interesses die ik altijd heb gehad en de hobbyprojecten waar ik altijd mee bezig was. En ondertussen worden mijn moeder en zus boos op mij omdat ze vinden dat ik niet goed bezig ben. En ze hebben nog gelijk ook vind ik, maar ik weet echt niet meer hoe ik de problemen op moet lossen. Ik durf echter ook niet weg te gaan uit de omgeving van mijn moeder en zus omdat ik serieus bang ben dan dakloos te worden of dat ik mijzelf iets aan doe. Zij zijn de enige twee personen die nog een beetje zicht op mij hebben.
Sorry dat ik dit allemaal opschrijf, maar ik word momenteel helemaal gek van mijzelf. Schrijven geeft nu tenminste nog wat verlichting. Ik schrik er eigenlijk van wat ik nu allemaal opschrijf, de situatie is ernstiger dan ik zelf overzie denk ik. Ik vind het ook heel erg moeilijk andere mensen met mijn problemen te belasten. Er zijn nog zoveel lieve mensen die om mijn geven, maar ik kan niet met deze mensen over mijn gevoel praten. Zelfs met mijn eigen coach heb ik nooit alles kunnen bespreken omdat ik dan volledig blokkeer.
5 jaar geleden had ik er ook nog zo over gedacht. Nu zie ik er als een berg tegenop, ook al zegt mijn verstand dat het mij juist nu veel zou kunnen brengen om vaker onder de mensen te komen.quote:Dit soort dingen gaan mij nog best redelijk af. Ik vind het wel eng, maar ik begin gewoon ergens. Mensen in winkels gaan vaak wel, want het is hun werk om je te helpen. Dus ik zou het waarschijnlijk (op een goede dag, dat wel) wel aankunnen om naar die spellenwinkel toe te gaan en aan de persoon achter de toonbank te vragen naar de spellenavond. Diegene weet wel hoe veel mensen er gewoonlijk komen en of je je moet aanmelden en wat er zoal gespeeld wordt. Kans is groot dat je zelf kunt kiezen welke spellen je gaat doen, dus dan kun je samen iets uitzoeken wat je leuk vindt en kunt. Kans is ook dat het een heel gemengd gezelschap is en dat ze niet opkijken van wat awkward types (die lopen er wel meer rond in spellenwinkels, geloof ik
Leuk hoor! Carcassonne en Code Names, dat vind ik heel erg leuke spellen. Spelen jullie dan ook toernooitjes?quote:We spelen bijvoorbeeld Hanabi, Boonanza, klaverjassen, eenendertigen, Carcassonne, Concept, Code Names (die laatste twee zijn raadspelletjes).
Tussen kerst en oud en nieuw komen we echt met bijna veertig man samen, en dat is wel erg intens, maar we splitsen eigenlijk telkens op in kleinere clubjes en dan is het prima. Voordeel is dat bijna iedereen wel ergens op het autismespectrum zit, dus we gunnen elkaar onze rustmomenten en onze eigen dingetjes.
De andere dingen zijn vaak met minder mensen. Mijn directe vriendengroepje is denk ik maximaal acht man. Met oud en nieuw waren we met zijn zevenen en dat was niet te druk. Ik vind spelletjes spelen altijd veel minder druk dan wanneer je aan het kletsen of zo bent, want bij een spelletje hoef je niet zo na te denken over hoe je je moet gedragen.
Ik weet nu eigenlijk niet meer wat ik hierop moet schrijven. Er razen zoveel gedachten door mijn hoofd. Maar ik vind het hele zinnige woorden. Het is niet omdat mijn antwoorden nu wat summier zijn, dat ik je antwoorden niet waardeer.quote:Ik denk dat ik ook PM bedoelde inderdaad
Ik denk dat dat inderdaad niet de dingen zijn waar je vanaf zou moeten willen. Dat zijn dingen die jou jou maken. Maar ik denk dat dat soort gedachten ook niet verdwijnen. De manier waarop je met ze omgaat misschien wel. Maar ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat de manier waarop je denkt heel sterk te beïnvloeden is. (beetje wazig, maar okee. Ik bedoel bijvoorbeeld dat ik nog steeds op een rare manier mijn grapjes zal maken, maar me daar niet meer voor zal schamen. Dus de gedachtegang is nog hetzelfde, maar de gedachtegang die erop volgt zal ik afleren. Toch soort van andere paadjes maken door mijn hoofd heen...)
Ik denk dat als je jezelf goed begrijpt, en dat kan laten merken, dat dan je omgeving je ook makkelijker zal begrijpen.
Allereerst: je hoeft geen sorry te zeggen dat je dit allemaal opschrijft. Ik ben trots dat je het durft op te schrijven!quote:Op zaterdag 4 mei 2019 02:45 schreef ParelDuiker het volgende:
[..]
Het is dan ook echt dramatisch gesteld met mijn zelfvertrouwen momenteel. Ik lig de afgelopen week zelfs bijna de hele dag op bed, zo enorm waardeloos voel ik mij.
Sinds mijn masterscriptie 7 jaar terug de mist in is gegaan en ik niet meer werk bij de universiteit is het eigenlijk permanent bergafwaarts gegaan met mijn zelfvertrouwen. Mijn vader is 5 jaar terug overleden na een naar ziekbed. Een stage die ik 2 jaar terug heb gedaan is mislukt doordat ik enorme paniekaanvallen kreeg in het weekend. Het werk dat ik verleden jaar deed bij een huiswerkinstituut is op ontslag uitgelopen omdat ik als gevolg van een bedrijfsovername ruzie kreeg met mijn leidinggevende. En nu gaat het ook al mis met de GGz en zie ik als een berg op tegen het leer-werktraject dat in september start.
Wat ik persoonlijk nog het aller ergste vind is dat ik de laatste jaren, en zeker de laatste tijd, geen plezier meer kan vinden in de interesses die ik altijd heb gehad en de hobbyprojecten waar ik altijd mee bezig was. En ondertussen worden mijn moeder en zus boos op mij omdat ze vinden dat ik niet goed bezig ben. En ze hebben nog gelijk ook vind ik, maar ik weet echt niet meer hoe ik de problemen op moet lossen. Ik durf echter ook niet weg te gaan uit de omgeving van mijn moeder en zus omdat ik serieus bang ben dan dakloos te worden of dat ik mijzelf iets aan doe. Zij zijn de enige twee personen die nog een beetje zicht op mij hebben.
Sorry dat ik dit allemaal opschrijf, maar ik word momenteel helemaal gek van mijzelf. Schrijven geeft nu tenminste nog wat verlichting. Ik schrik er eigenlijk van wat ik nu allemaal opschrijf, de situatie is ernstiger dan ik zelf overzie denk ik. Ik vind het ook heel erg moeilijk andere mensen met mijn problemen te belasten. Er zijn nog zoveel lieve mensen die om mijn geven, maar ik kan niet met deze mensen over mijn gevoel praten. Zelfs met mijn eigen coach heb ik nooit alles kunnen bespreken omdat ik dan volledig blokkeer.
Ik denk dat het een heel goede stap van je is om nu hulp te zoeken. Dat had je al veel eerder mogen doen, maar dat is achteraf gezegd
Bijna alle mensen die ik ken die ergens op het autismespectrum zitten, liepen enorm vast op hun scriptie trouwens. Ik ken iemand die uiteindelijk 10 jaar gestudeerd heeft, een ander die een half jaar op bed heeft gelegen tijdens zijn masterscriptie, en mijn vriend is nu gestrand in zijn bachelorscriptie... Ik ben nu ook tegen een gigantische muur opgelopen tijdens mijn masterscriptie. Het zijn nare dingen, want je moet ineens veel zelfstandiger dingen doen en het is veel minder duidelijk wat je dan moet doen, en het is helemaal niet duidelijk hoe veel hulp je mag verwachten en van wie.
Schrijven is ook een prima manier om te laten weten wat er met je aan de hand is. Je kunt dit verhaal printen en meenemen naar de mensen die je kunnen helpen. Ik heb woensdag een afspraak waar ik enorm tegenop zie, en dan schrijf ik ook van tevoren op wat ik moet zeggen en als ik blokkeer zal ik dat aan die psychiater laten lezen.
Zou het je lukken om je moeder en zus deze post te laten lezen? Ik denk dat ze dan een stuk beter begrijpen waar je mee worstelt
Neem het jezelf niet te veel kwalijk dat je er zo tegenop kijkt. Dat mag nu.quote:5 jaar geleden had ik er ook nog zo over gedacht. Nu zie ik er als een berg tegenop, ook al zegt mijn verstand dat het mij juist nu veel zou kunnen brengen om vaker onder de mensen te komen.
Er zijn grotere dingen die je in de weg zitten dan het niet zo veel meer onder de mensen komen, en dat betekent dat je het onder de mensen komen best even mag laten zitten om die grotere dingen op te lossen. Zo kijk ik nu in ieder geval tegen veel dingen aan. Ik ben gestopt om me schuldig te voelen omdat ik nauwelijks meer naar mijn familie ga, omdat naar hen gaan geen oplossing is voor hoe ik me nu voel en ik moet me eerst beter voelen om op een prettige manier met familie te kunnen zijn. Carcassonne is ook een van mijn grootste favorietenquote:Leuk hoor! Carcassonne en Code Names, dat vind ik heel erg leuke spellen. Spelen jullie dan ook toernooitjes?
een vriendin van me heeft alle uitbreidingssets, dan kun je een hele avond spelen en de hele tafel vol leggen We doen eigenlijk nooit toernooitjes... de meesten van ons boeit het erg weinig of we winnen of niet. Code Names en Concept speelden we ook in teams van wisselende samenstelling en we hielden helemaal geen scores bij
quote:Ik weet nu eigenlijk niet meer wat ik hierop moet schrijven. Er razen zoveel gedachten door mijn hoofd. Maar ik vind het hele zinnige woorden. Het is niet omdat mijn antwoorden nu wat summier zijn, dat ik je antwoorden niet waardeer.
Lastig hè, als je hoofd zo vol zit met gedachten. Ik ken het. Het is niet erg. Ik weet vaak ook niet goed wat ik moet schrijven -- er zullen ook dingen van jou zijn waar ik heel summier op reageer. Als ik iets echt oversla, kunnen we het er altijd later weer over hebben Dat heeft te maken met dat ik heel streng en hard voor mijzelf ben. Ik weet niet waar dat vandaan komt, maar het vormt altijd een groot probleem bij het zoeken van hulp. Ik zoek pas hulp als het echt niet meer anders kan en de problemen al enorm zijn.quote:
[..]
Allereerst: je hoeft geen sorry te zeggen dat je dit allemaal opschrijft. Ik ben trots dat je het durft op te schrijven!
Ik denk dat het een heel goede stap van je is om nu hulp te zoeken. Dat had je al veel eerder mogen doen, maar dat is achteraf gezegd
Hmmm, dat heb ik nooit geweten, dat zoveel mensen met autisme vastlopen in een scriptie. Ik wist uberhaupt niet eens dat ik autisme had, maar dat verklaard wel waarom het een en ander zo gelopen is. Ik hoop dat jij en je vriend jullie scripties wél goed weten af te ronden.quote:Bijna alle mensen die ik ken die ergens op het autismespectrum zitten, liepen enorm vast op hun scriptie trouwens. Ik ken iemand die uiteindelijk 10 jaar gestudeerd heeft, een ander die een half jaar op bed heeft gelegen tijdens zijn masterscriptie, en mijn vriend is nu gestrand in zijn bachelorscriptie... Ik ben nu ook tegen een gigantische muur opgelopen tijdens mijn masterscriptie. Het zijn nare dingen, want je moet ineens veel zelfstandiger dingen doen en het is veel minder duidelijk wat je dan moet doen, en het is helemaal niet duidelijk hoe veel hulp je mag verwachten en van wie.
Het is een goed idee, maar ik zie daar erg tegenop. De band met hen is te sterk en heeft teveel historie. Ik bedoel daarmee dat er de afgelopen jaren vrijwel ieder half jaar wel een moment was waarop mijn moeder en zus mijn problemen met het vinden van werk en zelfstandig wonen aangekaart hebben. Ik heb het idee dat professionele hulpverlening mij nu beter kan helpen omdat ik geen relatiebagage met hen heb en omdat zij geheimhoudingsplicht hebben.quote:Schrijven is ook een prima manier om te laten weten wat er met je aan de hand is. Je kunt dit verhaal printen en meenemen naar de mensen die je kunnen helpen. Ik heb woensdag een afspraak waar ik enorm tegenop zie, en dan schrijf ik ook van tevoren op wat ik moet zeggen en als ik blokkeer zal ik dat aan die psychiater laten lezen.
Zou het je lukken om je moeder en zus deze post te laten lezen? Ik denk dat ze dan een stuk beter begrijpen waar je mee worstelt
Wat ik zo raar vind is dat het zo grillig is. Vannacht was ik zeer somber. Nu ben ik een uurtje wakker en voel ik mij weer veel sterker. Ook mede omdat het nu mijn favoriete weertype is (koud, veel wind en buien afgewisseld met felle zonneschijn). Het weer heeft altijd grote invloed op mijn gemoedstoestand. Echter, over een paar uur of een paar dagen kan ik weer moedeloos en somber zijn. Ook kleine dingen, die op zich helemaal niet op mij slaan (denk aan een kamerplant die doodgegaan is bijvoorbeeld), kunnen weer een aanleiding vormen voor somber en uitzichtloze gedachten. Nadat ik geslapen heb knapt mijn gemoedstoestand dan vaak weer op. Die onvoorspelbaarheid vind ik een lastig gegeven. Ik herinner mij dat ik dit als kind ook al had, dus eigenlijk heb ik dat altijd al gehad.quote:Neem het jezelf niet te veel kwalijk dat je er zo tegenop kijkt. Dat mag nu.
Ja, dat is waar!quote:[..]
Ik heb een mooi plaatje voor je opgezocht. Het heet The art of clean-up:
Dat heb ik ook, en ik ben aan het proberen om dat af te leren. Het grootste deel van de tijd bij mijn psycholoog besteed ik aan het maken van lijstjes met "als ... gebeurt, mag ik hulp vragen". (Komt erop neer: ik mag eigenlijk praktisch altijd hulp vragen. Vaak heb ik niet eens echt hulp nodig, maar gewoon iemand om tegenaan te praten, en dat is ook goed! Ik denk dat het bij mij deels in mijn karakter zit en deels door mijn opvoeding komt. Maar hoe dan ook is het mogelijk om te leren er beter mee om te gaan. Jij leert dat ook nog welquote:
[..]
Dat heeft te maken met dat ik heel streng en hard voor mijzelf ben. Ik weet niet waar dat vandaan komt, maar het vormt altijd een groot probleem bij het zoeken van hulp. Ik zoek pas hulp als het echt niet meer anders kan en de problemen al enorm zijn.
Ik kan niet voor mijn vriend spreken, maar van mezelf denk ik dat het wel in orde komt met die scriptie. Ik ben echt al bijna bijna klaar: ik moet alleen nog wat taalfouten eruit halen (ik weet welke: ik heb feedback gehad) en dan kan ik het verslag inleveren. Dat is eng (is het goed genoeg? dat weet je nooit), maar ik denk dat ik mezelf wel een schop onder de kont kan geven en het doen.quote:Hmmm, dat heb ik nooit geweten, dat zoveel mensen met autisme vastlopen in een scriptie. Ik wist uberhaupt niet eens dat ik autisme had, maar dat verklaard wel waarom het een en ander zo gelopen is. Ik hoop dat jij en je vriend jullie scripties wél goed weten af te ronden.
Dan wacht je daarmee tot je hulp hebtquote:Het is een goed idee, maar ik zie daar erg tegenop. De band met hen is te sterk en heeft teveel historie. Ik bedoel daarmee dat er de afgelopen jaren vrijwel ieder half jaar wel een moment was waarop mijn moeder en zus mijn problemen met het vinden van werk en zelfstandig wonen aangekaart hebben. Ik heb het idee dat professionele hulpverlening mij nu beter kan helpen omdat ik geen relatiebagage met hen heb en omdat zij geheimhoudingsplicht hebben.
Je behandelaar kan je dan helpen met hoe je het het beste met je moeder en zus kunt bespreken. Ik denk wel dat het belangrijk is dat ze uiteindelijk weten wat er in je omgaat. Je zegt zelf dat je pas heel erg laat hulp vraagt en het zelf wilt oplossen -- ik kan me voorstellen dat je zus en moeder niet genoeg informatie hebben en daarom moeilijk doen. Dat ze je beter met rust kunnen laten als ze weten wat er aan de hand is en dat je ermee aan de slag gaat. Maar ik weet natuurlijk niet hoe ze zijn, dus ik kan ernaast zitten.Ik denk dat de meeste mensen dat hebben, en dat de meeste mensen het minder ingewikkeld vinden om ermee om te gaan. Ik vind het ook heel lastig om te begrijpen dat mijn emoties heel erg kunnen fluctueren. Toen ik in de puberteit was, was dat nog erger, en dat was al helemaal ingewikkeld. Toen loste ik het op door maar gewoon alles te bedekken onder een laag kwaadheid, want ik wist niet wat ik aanmoest met verdriet of angst. Nu wil en kan ik niet meer zo kwaad zijn, en moet ik iets met verdriet of angst die ineens op komen zetten met een voor mij onduidelijke reden.quote:Wat ik zo raar vind is dat het zo grillig is. Vannacht was ik zeer somber. Nu ben ik een uurtje wakker en voel ik mij weer veel sterker. Ook mede omdat het nu mijn favoriete weertype is (koud, veel wind en buien afgewisseld met felle zonneschijn). Het weer heeft altijd grote invloed op mijn gemoedstoestand. Echter, over een paar uur of een paar dagen kan ik weer moedeloos en somber zijn. Ook kleine dingen, die op zich helemaal niet op mij slaan (denk aan een kamerplant die doodgegaan is bijvoorbeeld), kunnen weer een aanleiding vormen voor somber en uitzichtloze gedachten. Nadat ik geslapen heb knapt mijn gemoedstoestand dan vaak weer op. Die onvoorspelbaarheid vind ik een lastig gegeven. Ik herinner mij dat ik dit als kind ook al had, dus eigenlijk heb ik dat altijd al gehad.
[..]
Ja, dat is waar!
Er zitten wel wat patronen in: net zoals jij ben ik 's ochtends beter en 's nachts voel ik me het rotst. Als ik moe ben, word ik eerder overweldigd door verdriet of angst. Als ik samen ben met mensen die ik vertrouw, zijn de angst en verdriet minder sterk.
Ik ben met mijn psycholoog aan het oefenen om kleine dingen die "mis gaan" niet meer te zien als een falen van mijn kant. Ik heb een hele tijd geen plantjes durven kweken, ondanks dat ik daar heel veel van houd, omdat ik het niet kon aanzien als het niet zo goed met ze ging, en dat gebeurt gewoon soms. Nu weet ik dat het niet mijn schuld is, dat ik het gewoon opnieuw kan proberen, en dat niemand het me kwalijk neemt of teleurgesteld in me is. Zo voelt het nog niet, maar rationeel is het nu wel op orde.
Dus net zoals ik hierboven had gezegd, ze kunnen je helpen om met dat soort dingen om te gaan. Ik denk eigenlijk dat het ook een onderdeel is van autisme dat je het lastig vindt om emoties te uiten en te begrijpen, want de meeste mensen met autisme die ik ken hebben daar problemen mee. Maar je kunt er van alles over leren.
Er is een boek van, zo te zien:quote:
@:ParelDuiker
Ik heb een mooi plaatje voor je opgezocht. Het heet The art of clean-up:
[ afbeelding ]
https://www.amazon.com/Art-Clean-Up-Life-Made/dp/1452114161/
Maar dit is lang niet zo leuk als het zelf doen.
Klinkt als een goede aanpak. Vind je het niet lastig dat je de controle verliest als je hulp vraagt? Dat is iets wat mij er vaak van weerhoudt om hulp te vragen. Wat betreft praktische problemen, bijvoorbeeld een wiskundig vraagstuk, vind ik het vaak ook gewoon fijn om door te worstelen totdat ik een oplossing gevonden heb. Ik leer daar zo enorm veel van.quote:
Dat heb ik ook, en ik ben aan het proberen om dat af te leren. Het grootste deel van de tijd bij mijn psycholoog besteed ik aan het maken van lijstjes met "als ... gebeurt, mag ik hulp vragen". (Komt erop neer: ik mag eigenlijk praktisch altijd hulp vragen. Vaak heb ik niet eens echt hulp nodig, maar gewoon iemand om tegenaan te praten, en dat is ook goed! Ik denk dat het bij mij deels in mijn karakter zit en deels door mijn opvoeding komt. Maar hoe dan ook is het mogelijk om te leren er beter mee om te gaan. Jij leert dat ook nog wel
Oh, dan ben je al een heel stuk verder dan ik ooit gekomen ben.quote:Ik kan niet voor mijn vriend spreken, maar van mezelf denk ik dat het wel in orde komt met die scriptie. Ik ben echt al bijna bijna klaar: ik moet alleen nog wat taalfouten eruit halen (ik weet welke: ik heb feedback gehad) en dan kan ik het verslag inleveren. Dat is eng (is het goed genoeg? dat weet je nooit), maar ik denk dat ik mezelf wel een schop onder de kont kan geven en het doen.
Ik had een prachtig databestand, zelf gebouwd op basis van eigen veldonderzoek. De wiskundige en statistische analysemethoden uitgewerkt. En alle analyses uitgevoerd. Maar een voor mijzelf acceptabel verhaal op papier krijgen lukte steeds niet. Dat kwam denk ik deels ook omdat het in Engels moest, terwijl ik mijn bachelorscriptie nog in het Nederlands mocht schrijven. En talen zijn niet mijn sterke kant.Deze vetgemaakte zin is helemaal waar! Door mijn verhaal eerst aan een professionele hulpverlener te vertellen kan ik alvast oefenen en hoop ik dat het mij vervolgens ook makkelijker af gaat om tegen mijn moeder en zus hetzelfde verhaal te vertellen. Ik hoef dan immers alleen maar hetzelfde verhaal te vertellen in plaats van het verhaal nog te bedenken.quote:Dan wacht je daarmee tot je hulp hebt
Ik heb daar een theorie over. Ik heb denk ik helemaal nooit een puberteit gehad zoals mensen zonder ASS dat wel hebben. Wel in fysiologische zin natuurlijk, maar niet in psychologische zin. Tijdens het ASS-diagnosetraject vertelde mijn moeder dat ook, dus dat is niet alleen mijn eigen observatie.quote:Ik denk dat de meeste mensen dat hebben, en dat de meeste mensen het minder ingewikkeld vinden om ermee om te gaan. Ik vind het ook heel lastig om te begrijpen dat mijn emoties heel erg kunnen fluctueren. Toen ik in de puberteit was, was dat nog erger, en dat was al helemaal ingewikkeld. Toen loste ik het op door maar gewoon alles te bedekken onder een laag kwaadheid, want ik wist niet wat ik aanmoest met verdriet of angst. Nu wil en kan ik niet meer zo kwaad zijn, en moet ik iets met verdriet of angst die ineens op komen zetten met een voor mij onduidelijke reden. [..]
Een psychiater waar ik pakweg vijf jaar terug twee keer ben geweest vertelde dat vermoedelijk de hersenen bij mensen met ASS zich heel anders ontwikkelen dan bij mensen zonder ASS. Bij mensen met ASS ontwikkelen de hersenen zich nog tot hun veertigste, terwijl dat bij mensen zonder ASS al rond hun vijfentwintigste al helemaal afgerond is. Dat strookt ook met mijn gevoel dat ik altijd 10 tot 15 jaar achterloop op andere mensen. Dus wellicht dat mensen met ASS juist heel lang in hun puberteit zitten en dat daar ook de wispelturige gedachtegangen mee samenhangen. Om maar eens een hypothese op te werpen.
Ik ben juist echt een avond/nachtmens hoor. Ik vind de rust van de avond en de nacht erg prettig. Er zijn minder mensen op straat, er is minder verkeerslawaai en het licht is 's avonds meer gedempt. 's Ochtends vind ik het licht vaak te fel (tenzij het bewolkt is of zelfs regent, drie keer raden wat mijn favoriete weer is 's ochtendsquote:[..] Er zitten wel wat patronen in: net zoals jij ben ik 's ochtends beter en 's nachts voel ik me het rotst. Als ik moe ben, word ik eerder overweldigd door verdriet of angst. Als ik samen ben met mensen die ik vertrouw, zijn de angst en verdriet minder sterk. [..]
) en het verkeerslawaai veel te luid. Vaak voel ik mij 's avonds en 's nachts het sterkst, maar ook dan kan de somberheid zomaar intreden. Wat betreft het samenzijn met anderen kan ik ook dan naar aanleiding van iets kleins zomaar somber worden. Ik weet dat doorgaans wel goed te verbergen en ik hou het voor mij tot ik weer alleen ben.Geef jij je planten ook namen? En begroet je ze? Knap in ieder geval dat je rationeel al zover bent dat is al een mooie stap vooruit.quote:[..] Ik ben met mijn psycholoog aan het oefenen om kleine dingen die "mis gaan" niet meer te zien als een falen van mijn kant. Ik heb een hele tijd geen plantjes durven kweken, ondanks dat ik daar heel veel van houd, omdat ik het niet kon aanzien als het niet zo goed met ze ging, en dat gebeurt gewoon soms. Nu weet ik dat het niet mijn schuld is, dat ik het gewoon opnieuw kan proberen, en dat niemand het me kwalijk neemt of teleurgesteld in me is. Zo voelt het nog niet, maar rationeel is het nu wel op orde.
SPOILERIn april ben ik eindelijk voor het eerst in 3 jaar naar de tandarts geweest. Mijn gebit is in zo'n slechte staat dat een kunstgebit de goedkoopste optie is. 4 juli is de afspraak om het gebit te plaatsen, kiespijn wordt steeds erger dus ik hoop dat dat eerder kan. Linksboven heb ik nog maar 1 halve kies en rechtsboven zijn ze allemaal aan het rotten.
Zaterdag lag er een brief in de brievenbus van het uwv. Normaal gesproken schrik ik mij rot van die brieven. Vorige week woensdag ontving ik een mail van het uwv dat ik gekregen toeslag moest terugbetalen. Snapte niet waarom tot ik vrijdag een mail kreeg dat mijn wajong weer naar 75% was gestegen.
Ik ging er vanuit dat de brief daar over zou gaan. Echter, in die brief stond dat mijn situatie opnieuw is bekeken en ik "Duurzaam geen arbeidsvermogen" heb.
Ben in lange tijd niet zo gelukkig geweest toen ik die brief las. Zoveel zorgen, stres en angst zijn een stuk minder. Het voelt alsof ik weer mag genieten van de toekomst zonder een grote dosis onzekerheid.
Ik heb inmiddels deze besteld:quote:
[..]
Ik heb geen idee. Maar ik denk dat dat een kwestie van proberen is. Koop gehoorbescherming met demping van een gemiddeld niveau, daarna kun je altijd nog een model met lichtere of sterkere demping kopen.
[..]
Ik heb wel ervaring met koptelefoons. Wat naar mijn mening van belang is is de klemkracht op je hoofd en de verstelbaarheid. De klemkracht moet goed zijn maar zeker niet te hoog omdat je oren andere zeer gaan doen na verloop van tijd. De verstelbaarheid is belang omdat goed gepositioneerde oorschelpen geluid beter isoleren. Ik heb bij koptelefoon verder nooit gemerkt dat een opvouwbaar model minder is dan een niet opvouwbaar model, ik denk niet dat het wat uit maakt.
Echt mooi zijn ze niet maar ze hebben een SNR-waarde van 33 dB, dat is vrij hoog en ze zijn niet zo bulky, daarom heb ik ze gekozen. Helaas niet opvouwbaar, maar misschien koop ik later alsnog opvouwbare erbij.
In sommige reviews staat wel dat ze te hard klemmen, maar dat hoeft voor mij niet te gelden.
Ik heb zelf ook veel ervaring met koptelefoons maar die ik heb gekocht zaten allemaal comfortabel, ook als er in sommige reviews stond dat ze te strak zitten. Heb er al heel wat versleten.
Nee, ik wil geen dingen in mijn oren, dat vind ik niet prettig. Heb wel thunderplugs voor als ik naar concerten ga, maar voor andere gelegenheden heb ik liever iets op mijn oren. Dat vind ik veel comfortabeler en ben ik ook gewend (ik heb heel vaak mijn koptelefoon op).quote:
[..]
Oordopjes op maat gemaakt misschien nog een optie? Dan zie je er niet uit als een bouwvakker... en ze zitten wel comfortabeler dan die universele dingen. Volgens mij ook in verschillende waarden verkrijgbaar.
Ik weet niet hoeveel db ik heb, ik hoor nog wel dingen, kan bv best een gesprek voeren, maar het is allemaal wat gedempt.
Alpine partyplugs heb ik ook maar die blijven niet goed zitten.
Ik denk niet dat het door controleverlies komt dat ik een hele tijd doorgesukkeld heb. Meer doordat ik (als oudste kind van een gehandicapte moeder) al heel lang gewend ben om het allemaal zelf op te lossen (en voor de rest te zorgen daarbovenop), en omdat ik slim ben en dus ook gewend ben dat het me wel lukt om een soort van oplossing te vinden. (Niet dat die oplossing dan altijd op de lange termijn het beste is, maar iets van een oplossing vind ik wel.)quote:
[..]
Klinkt als een goede aanpak. Vind je het niet lastig dat je de controle verliest als je hulp vraagt? Dat is iets wat mij er vaak van weerhoudt om hulp te vragen. Wat betreft praktische problemen, bijvoorbeeld een wiskundig vraagstuk, vind ik het vaak ook gewoon fijn om door te worstelen totdat ik een oplossing gevonden heb. Ik leer daar zo enorm veel van.
Het is inderdaad heel leerzaam om gewoon door een praktisch probleem heen te worstelen. Dan leer je veel meer dan wanneer iemand je het voorzegt. Maar er zijn dingen in je leven waar je niet doorheen geworsteld komt, en dan mag iemand je wel een duwtje geven. En eerlijk gezegd is het niet echt dat m'n psycholoog me dingen voorzegt -- het is heel erg hard werken voor mij.
Dat herken ik ook wel, dat ik op sommige gebieden achterloop, en bij mijn autistische vrienden herken ik het ook wel. Ik was zelf ongelofelijk naïef. Op meerdere momenten op de basis- en middelbare school hebben ze overwogen om me een of twee klassen over te laten slaan, maar mijn sociale vaardigheden waren altijd de reden om het niet te doen. Ik ging ook liefst met jongere kinderen om. Inmiddels is dat best wel veranderd, omdat de situatie me wel gedwongen heeft om heel snel op te groeien.quote:Oh, dan ben je al een heel stuk verder dan ik ooit gekomen ben.
[..]
Deze vetgemaakte zin is helemaal waar! Door mijn verhaal eerst aan een professionele hulpverlener te vertellen kan ik alvast oefenen en hoop ik dat het mij vervolgens ook makkelijker af gaat om tegen mijn moeder en zus hetzelfde verhaal te vertellen. Ik hoef dan immers alleen maar hetzelfde verhaal te vertellen in plaats van het verhaal nog te bedenken.
[..]
Ik heb daar een theorie over. Ik heb denk ik helemaal nooit een puberteit gehad zoals mensen zonder ASS dat wel hebben. Wel in fysiologische zin natuurlijk, maar niet in psychologische zin. Tijdens het ASS-diagnosetraject vertelde mijn moeder dat ook, dus dat is niet alleen mijn eigen observatie.
Een psychiater waar ik pakweg vijf jaar terug twee keer ben geweest vertelde dat vermoedelijk de hersenen bij mensen met ASS zich heel anders ontwikkelen dan bij mensen zonder ASS. Bij mensen met ASS ontwikkelen de hersenen zich nog tot hun veertigste, terwijl dat bij mensen zonder ASS al rond hun vijfentwintigste al helemaal afgerond is. Dat strookt ook met mijn gevoel dat ik altijd 10 tot 15 jaar achterloop op andere mensen. Dus wellicht dat mensen met ASS juist heel lang in hun puberteit zitten en dat daar ook de wispelturige gedachtegangen mee samenhangen. Om maar eens een hypothese op te werpen.
Dat is grappig, ik ben bijna helemaal andersom. Ik vind fel licht het prettigste, want ik houd niet zo van schaduwen. Ik wil alle details kunnen zien. Als het niet licht genoeg is, krijg ik hoofdpijn. Ik woon aan een drukke straat, maar ik vind dat wel gezellig. Zolang het geen gepraat is of andere "menselijke" geluiden, raak ik niet zo overprikkeld.quote:Ik ben juist echt een avond/nachtmens hoor. Ik vind de rust van de avond en de nacht erg prettig. Er zijn minder mensen op straat, er is minder verkeerslawaai en het licht is 's avonds meer gedempt. 's Ochtends vind ik het licht vaak te fel (tenzij het bewolkt is of zelfs regent, drie keer raden wat mijn favoriete weer is 's ochtends
Nee, maar ik ken ze wel heel goed. Ik weet bijvoorbeeld precies van al mijn planten en die van mijn ouders welke plant een stekje is van welke, en van wie we ze hebben gekregen, en van die ene keer dat mijn broertje alle blaadjes van mijn plant af plukte en dat de plant het alsnog overleefd heeftquote:Geef jij je planten ook namen? En begroet je ze? Knap in ieder geval dat je rationeel al zover bent dat is al een mooie stap vooruit.
Jij wel?
Hoi!quote:
Lange geleden dat ik hier gepost heb. Zowel geestelijk als fysiek ging het niet goed.SPOILERIn april ben ik eindelijk voor het eerst in 3 jaar naar de tandarts geweest. Mijn gebit is in zo'n slechte staat dat een kunstgebit de goedkoopste optie is. 4 juli is de afspraak om het gebit te plaatsen, kiespijn wordt steeds erger dus ik hoop dat dat eerder kan. Linksboven heb ik nog maar 1 halve kies en rechtsboven zijn ze allemaal aan het rotten.
Zaterdag lag er een brief in de brievenbus van het uwv. Normaal gesproken schrik ik mij rot van die brieven. Vorige week woensdag ontving ik een mail van het uwv dat ik gekregen toeslag moest terugbetalen. Snapte niet waarom tot ik vrijdag een mail kreeg dat mijn wajong weer naar 75% was gestegen.
Ik ging er vanuit dat de brief daar over zou gaan. Echter, in die brief stond dat mijn situatie opnieuw is bekeken en ik "Duurzaam geen arbeidsvermogen" heb.
Ben in lange tijd niet zo gelukkig geweest toen ik die brief las. Zoveel zorgen, stres en angst zijn een stuk minder. Het voelt alsof ik weer mag genieten van de toekomst zonder een grote dosis onzekerheid.
SPOILERWat goed dat je naar de tandarts bent gegaan dan!
En wat fijn dat je de brief kreeg met een goede boodschap. Ik hoop inderdaad dat je mag genieten van een fijne toekomst
Kerel die ik ken die ook autisme heeft is sinds 1987 niet naar de tandarts geweest.quote:
Lange geleden dat ik hier gepost heb. Zowel geestelijk als fysiek ging het niet goed.SPOILERIn april ben ik eindelijk voor het eerst in 3 jaar naar de tandarts geweest. Mijn gebit is in zo'n slechte staat dat een kunstgebit de goedkoopste optie is. 4 juli is de afspraak om het gebit te plaatsen, kiespijn wordt steeds erger dus ik hoop dat dat eerder kan. Linksboven heb ik nog maar 1 halve kies en rechtsboven zijn ze allemaal aan het rotten.
Zaterdag lag er een brief in de brievenbus van het uwv. Normaal gesproken schrik ik mij rot van die brieven. Vorige week woensdag ontving ik een mail van het uwv dat ik gekregen toeslag moest terugbetalen. Snapte niet waarom tot ik vrijdag een mail kreeg dat mijn wajong weer naar 75% was gestegen.
Ik ging er vanuit dat de brief daar over zou gaan. Echter, in die brief stond dat mijn situatie opnieuw is bekeken en ik "Duurzaam geen arbeidsvermogen" heb.
Ben in lange tijd niet zo gelukkig geweest toen ik die brief las. Zoveel zorgen, stres en angst zijn een stuk minder. Het voelt alsof ik weer mag genieten van de toekomst zonder een grote dosis onzekerheid.
Moet er niet aan denken.
Ik bemerk bij mijzelf dat ik steeds minder rumoerige omgevingen kan verdragen. Misschien heeft het met vermoeidheid te maken. Vrijdagavond was ik in Amsterdam en ik ging uit eten. Ik heb tijdens etentjes altijd moeite mijn gesprekspartner te verstaan door de vele geluiden, maar dit was een nieuw niveau. Daarna gingen we naar een concert en ik merk dat ik steeds meer de feeling ermee verlies. Ik vind het geluid te hard, iedereen om mij heen staat maar te lullen. Jammer
Het gevolg is dat ik niks meer kan bedenken om te vertellen aan degene met wie ik ben, het lukt mij dan niet zo goed meer om oprechte interesse te tonen. Ik ben alleen maar bezig met de anderen te verstaan, andere mensen te ontwijken en keer enorm in mijzelf.
Van voorzeggen leer je ook niks. Mijn coach had altijd de aanpak waarbij ik voorafgaand aan een coachsessie een probleem beschreef dat ik wilde bespreken. Tijdens de sessie stelde ze dan vragen als waarom ik dat een probleem vond, of ik kon uitleggen waarom mensen iets zo vonden of zo reageerden en wat ik dacht dat er niet goed was gegaan. Ze liet mij daardoor als het ware de oplossing voor mijn eigen problemen formuleren en tekende dat dan, met de nodige correcties of toevoeging, uit in een schema. En dan komt het lastigste, het toepassen van het schema in de periode daarna. Ik vind het nog altijd merkwaardig dat die schema's de mensenwereld voor mij zo enorm veel beter te begrijpen gemaakt hebben, maar het werkt wel.quote:
[..] Maar er zijn dingen in je leven waar je niet doorheen geworsteld komt, en dan mag iemand je wel een duwtje geven. En eerlijk gezegd is het niet echt dat m'n psycholoog me dingen voorzegt -- het is heel erg hard werken voor mij.
Haha, wat leuk. Dan kun je dus een soort stamboom tekenen. En wat een naar broertje.quote:[..] Nee, maar ik ken ze wel heel goed. Ik weet bijvoorbeeld precies van al mijn planten en die van mijn ouders welke plant een stekje is van welke, en van wie we ze hebben gekregen, en van die ene keer dat mijn broertje alle blaadjes van mijn plant af plukte en dat de plant het alsnog overleefd heeft
Jij wel?
Ik geef niet al mijn planten namen, maar een aantal heb ik wel namen gegeven. Momenteel heb ik een dennenboom (die heet Dennis), een peperplant (die heet Peter) en een tomatenplant (die heet Tom). Ja, ze allitereren bewust. Als ik buiten zit op het terras groet ik Dennis, Peter en Tom ook altijd even. Ik ben een tijdje enorm geïnteresseerd geweest in hydrocultuur (een kweekmethode met een biologisch inert substraat waarbij voedingsstoffen direct in het water worden opgelost). Bij mij uit zich dat in het uren lezen van websites en boeken over het onderwerp, het analyseren van diverse relevante biologische/scheikundige/natuurkundige processen, het maken van een technisch ontwerp en ten slotte het uitvoeren van het technisch ontwerp. In dit geval resulteerde het in een soort tunnelkas met een geautomatiseerd irrigatiesysteem waarmee ik een aantal soorten peperplanten heb gekweekt.
Nooit meer gedaan daarna, want als ik het gevoel heb dat ik een proces of techniek helemaal begrijp heb ik er geen lol meer van en stort ik mij in een nieuw project.
Edit: Dit is overigens ronduit fascinerend. Planten uit de nachtschade-familie kun je op elkaar enten. Dat kan bijvoorbeeld leiden tot een plant die in de bodem aardappelknollen laat groeien, en bovengronds tomaten laat groeien, zie ook Wikipedia.
[ Bericht 4% gewijzigd door ParelDuiker op 12-05-2019 22:10:47 ]
Dat is wel heel lang geleden. Ben zelf ook al jaren niet naar de tandarts geweest vanwege tandartsangst en ook een beetje vanwege de kosten. En tegen het trekken van mijn verstandskiezen zie ik al helemaal op.quote:
[..]
Kerel die ik ken die ook autisme heeft is sinds 1987 niet naar de tandarts geweest.
Moet er niet aan denken.
heb geen autisme, maar had ooit wel tandartsangst. Jaren niet geweest.quote:
[..]
Dat is wel heel lang geleden. Ben zelf ook al jaren niet naar de tandarts geweest vanwege tandartsangst en ook een beetje vanwege de kosten. En tegen het trekken van mijn verstandskiezen zie ik al helemaal op.
Toen ik eerst ging spoten ze de verdoving in en dat deed pijn. Tegenwoordig nu ik wel weer ga doet zelfs de verdoving geen pijn meer. Later las ik op internet dat het een angsttandarts is. Ik zou er zo 1 zoeken. Het maakt wel echt verschil of ze je geruststellen of niet.
Verstandskiezen erg bang voor omdat ik hier op het forum had gelezen dat het 3 uur kon duren en sommigen geen verdoving voelden enz. Was gewoon een lachertje want binnen 1 seconde was het bijna klaar. Maar goed ik heb er zelf maar 3 routinematig laten trekken en als er bijzondere omstandigheden zijn dan kan het natuurlijk afwijken.
Ben bij een angsttandarts geweest, dat was een heks. Gelukkig wilde mijn eigen tandarts het toen zelf wel proberen, hele kleine stapjes. Maar wat een engelengeduld.
Daarnaast ging ik naar een psycholoog.
Ik ben nu niet meer bang voor de tandarts, ivm verhuizing nu bij een andere tandarts, maar wel een prettige. Controle ga ik gerust naar toe. Als ik een gaatje heb dan maak ik een nieuwe afspraak en ben ik wel een beetje gespannen, maar het lukt wel.
Ik moet wel zeggen dat ik tot nu toe weinig gedoe heb gehad aan mijn gebit, gelukkig.
Deze komt wel even goed dichtbij
Ik ben nou echt zo stoned als een garnaal. Na twaalf uur slaap.
Nog een paar dagen volhouden? Of wat?
Als het 'draagbaar' is zou ik het eventjes aankijken. Meestal wordt het na een tijdje minder met bijwerkingen. Aanpassen van de dosering kan ook nog (bij voorkeur in overleg met de voorschrijvende artsquote:
).Dosering is al minimaal (halve tablet) en voel me echt enorm verrot. Heb toch maar even de psychiater gemaild.quote:
[..]
Als het 'draagbaar' is zou ik het eventjes aankijken. Meestal wordt het na een tijdje minder met bijwerkingen. Aanpassen van de dosering kan ook nog (bij voorkeur in overleg met de voorschrijvende arts
Hopelijk heb je snel bericht terug
Ondanks dat ik gerust mensen om mij heen heb in het dagelijks leven, is dat gevoel van niet aan kunnen sluiten en eenzaamheid verrekte overheersend.
Hoe is het met iedereen?
Lees ik het goed eb kost dat 175 euro aan entree?quote:Op woensdag 23 oktober 2019 18:53 schreef Meridiaan het volgende:
Kick. Ik ben maar weer eens moed aan het verzamelen om naar een autismemeeting te gaan. Ik denk er ook over om naar het NVA-congres te gaan volgende maand.
Ondanks dat ik gerust mensen om mij heen heb in het dagelijks leven, is dat gevoel van niet aan kunnen sluiten en eenzaamheid verrekte overheersend.
Hoe is het met iedereen?
Dat lees jij goed. Absurd hoge prijs.quote:
[..]
Lees ik het goed eb kost dat 175 euro aan entree?
Helaas lees je dat goed. Het is iets van 65e als je lid bent.quote:
[..]
Lees ik het goed eb kost dat 175 euro aan entree?
Het werpt wel een enorm hoge drempel op voor het publiek. Ik vermoed niet dat de doelgroep zwemt in het geld.
Dat is idd wel een 'beetje' te hoog om te zeggen:"Kom, ik ga eens kijken!" ja.quote:
[..]
Dat lees jij goed. Absurd hoge prijs.
Zeker ook omdat ik na een uurtje workshop twee uur moet bijkomen. Dan wordt het wel een heel duur uurtje.quote:
[..]
Dat is idd wel een 'beetje' te hoog om te zeggen:"Kom, ik ga eens kijken!" ja.
Voor 175 euro kun je bijna een Lowlandsticket voor drie dagen (210 euro) kopen!
Ik zat ook al te denken, is bijna een driedaags festivalticketquote:
X
[..]
Zeker ook omdat ik na een uurtje workshop twee uur moet bijkomen. Dan wordt het wel een heel duur uurtje.
Voor 175 euro kun je bijna een Lowlandsticket voor drie dagen (210 euro) kopen!
NVA congres lijkt mij ook wel interessant, maar ik woon echt een eind weg en ik weet niet of ik dat energietechnisch ga redden allemaal. Dat denk ik al een aantal jaar...quote:
Kick. Ik ben maar weer eens moed aan het verzamelen om naar een autismemeeting te gaan. Ik denk er ook over om naar het NVA-congres te gaan volgende maand.
Ondanks dat ik gerust mensen om mij heen heb in het dagelijks leven, is dat gevoel van niet aan kunnen sluiten en eenzaamheid verrekte overheersend.
Hoe is het met iedereen?
Het gaat niet zo lekker, weinig energie, kort lontje. Een wachtlijst voor hulp waar je u tegen zegt, ergens volgend jaar tegen de zomer... we zijn op de helft.
@heywoodu misschien ook leuk voor FP?
quote:Op zaterdag 23 november 2019 18:44 schreef naatje_1 het volgende:
Vuilnisman vindt brief aan Sint: 'Zou graag hebben dat je autisme wegtovert'
@:heywoodu misschien ook leuk voor FP?
Die vuilnisman gaat zeker gelijk uitleggen dat de Sint niet bestaat, autist dat het is.
Hé, wat zeg je me nouquote:
[..]
Die vuilnisman gaat zeker gelijk uitleggen dat de Sint niet bestaat, autist dat het is.
Wie komt er dan alle jaren, weer uit Spanje gevaren 
Ooooh, dat is Sinterklaas! Ik dacht dat je Sint Drogo bedoelde, beschermheilige van lelijke mensen, koffiehuiseigenaren, galstenen en mensen met een geestelijke handicap.quote:
[..]
Hé, wat zeg je me nou
https://en.wikipedia.org/wiki/Saint_Drogo
Wat niet betekent dat ik er geen last van heb. Ik heb een enorme achterstand met vrouwen. Ooit leren zoenen met behulp van een prostituee, dus die handeling opzich is niet eng meer voor me.
Ik ben nog een jaar student wat betekent dat ik tot september bij een studentenvereniging zit (niks groots, kleine hobbyvereniging voor studenten). Nu zijn er twee meisjes waarvan ik twijfel of ze me leuk vinden. Een meisje ken ik echt nog maar net maar blijf ik de komende weken wel wekelijks zien. Zij begon tegen me te praten bij een borrel en was opeens heel open en stond wel dicht tegen me aan, kon wel met haar lachen.
Nu moet ik altijd op volle toeren draaien tijdens zulke gesprekken, alles gaat niet zo vlot als normale personen. Mijn probleem is dat zulke situaties me angstig maken. Ik heb geen ervaring met vrouwen. Vind ze me echt leuk? Wat moet ik doen? Wanneer kan ik haar aanraken? En wat daarna? Dit is allemaal zo nieuw voor me en hierdoor slaat mijn hart behoorlijk op hol waardoor ik tot niks kom.
Wat moet ik doen? Hoe lossen jullie dit op? Grootste probleem is dus de angst, ik kan niet ontspannen en mezelf zijn als dit gebeurt.
Ik heb zelf ook veel moeite op dit vlak, dus weet niet of mijn antwoord veel gaat helpen, maar ik leg vrij snel op tafel dat ik autisme heb. Als het echt iemand is die ik leuk vind en er is de kans dat het wederzijds is, dan is autisme gewoon een onderdeel van mijn persoonlijkheid waar die ander ook mee te maken zal krijgen.quote:
Hallo, ik ben een man van 28 met Asperger. Pas sinds mijn 20e ben ik mezelf echt aan het ontdekken en inmiddels ben ik zo sociaal dat mensen mij nooit zouden aanzien als iemand met autisme.
Wat niet betekent dat ik er geen last van heb. Ik heb een enorme achterstand met vrouwen. Ooit leren zoenen met behulp van een prostituee, dus die handeling opzich is niet eng meer voor me.
Ik ben nog een jaar student wat betekent dat ik tot september bij een studentenvereniging zit (niks groots, kleine hobbyvereniging voor studenten). Nu zijn er twee meisjes waarvan ik twijfel of ze me leuk vinden. Een meisje ken ik echt nog maar net maar blijf ik de komende weken wel wekelijks zien. Zij begon tegen me te praten bij een borrel en was opeens heel open en stond wel dicht tegen me aan, kon wel met haar lachen.
Nu moet ik altijd op volle toeren draaien tijdens zulke gesprekken, alles gaat niet zo vlot als normale personen. Mijn probleem is dat zulke situaties me angstig maken. Ik heb geen ervaring met vrouwen. Vind ze me echt leuk? Wat moet ik doen? Wanneer kan ik haar aanraken? En wat daarna? Dit is allemaal zo nieuw voor me en hierdoor slaat mijn hart behoorlijk op hol waardoor ik tot niks kom.
Wat moet ik doen? Hoe lossen jullie dit op? Grootste probleem is dus de angst, ik kan niet ontspannen en mezelf zijn als dit gebeurt.
Of ze je echt leuk vindt, daar kom je alleen maar achter op het moment dat je haar een keer op de koffie vraagt ofzo. Qua fysieke aanrakingen heb ik echt geen flauw idee, ik doe maar wat maar laat meestal de ander op dat vlak het initiatief nemen (dat werkt niet per se in mijn voordeel volgens mij).
Tja, aanraken is ook maar een ding en als je daar zelf niet goed in bent mag dat er ook gewoon zijn lijkt me, vrouwen doen het ook wel. Beter dan forceren in ieder geval. Vertellen over autisme is wel een goed idee, maar dat is meer als je al aan het daten bent denk ik ja.quote:
[..]
Ik heb zelf ook veel moeite op dit vlak, dus weet niet of mijn antwoord veel gaat helpen, maar ik leg vrij snel op tafel dat ik autisme heb. Als het echt iemand is die ik leuk vind en er is de kans dat het wederzijds is, dan is autisme gewoon een onderdeel van mijn persoonlijkheid waar die ander ook mee te maken zal krijgen.
Of ze je echt leuk vindt, daar kom je alleen maar achter op het moment dat je haar een keer op de koffie vraagt ofzo. Qua fysieke aanrakingen heb ik echt geen flauw idee, ik doe maar wat maar laat meestal de ander op dat vlak het initiatief nemen (dat werkt niet per se in mijn voordeel volgens mij).
Vragen op koffie oid kan altijd. Het flirten ben ik zo slecht in, en dat is nu net wat je tegenkomt als je naar groepsborrels gaat, de sfeer is dan toch wat losser dan gewone dates. Niet dat ik dan wel weet hoe ik moves moet maken. Ik wou dat dat me niet zo zenuwachtig maakte.
Hij is net 18, en weigert baantjes omdat hij niks 'leuk' vindt. Hij krijgt dan ook geld van zijn vader die hem in sigaretten voorziet. Iets wat ik totaal geschift vind overigens.
Na enige "akkefietjes" met dreigende situaties, schelden met enge ziektes icm een oud beroep (naar zijn moeder) in een gezin waar nog 2 kinderen van onder de 10 rondlopen. En het naar beneden gooien van zware spullen terwijl er iemand op de trap loopt. En dus het bewust in gevaar brengen van in dit geval zijn moeder.
Doodwensen van het gehele overige gezin, en het 2 jaar op rij niet halen van zijn school, en nu op een bedenkelijk niveau (1), terwijl dat 2 niveaus lager is dan hij daadwerkelijk aankan.
De crisishulp wordt ingeroepen, waar hoe bewonderingswaardig na bijna 5 weken eindelijk gaat aanvangen.
Wordt zoonlief omdat hij zich verveelde(geen baan dus/ kijkt wel 60 uur Netflix per maand), vanwege kerst een PS4 cadeau gedaan. Vervolgens is hij enkele dagen later jarig, krijgt hij zijn rijbewijs. En geeft zijn moeder hem een tatoeage.
Ik ben echt flabbergasted, we verfoeien zijn vader al heel lang dat hij hem altijd maar van alles geeft, en nu gaat zijn moeder, na zijn totale debiele wangedrag, dezelfde streken uithalen.
Ik begrijp hier echt niks van, sigaretten aan je kinderen geven, een tattoo voor zijn 18de verjaardag. Waarom zetten we hem niet bij de hoeren af?
Ben ik nou gek of zijn hun het?
Als je kind een tattoo wil en deze zelf betaald, prima.
Maar je gaat je kind toch niet opzettelijk ziek/verslaafd maken aan kankerverwekkend spul?
Ik geef mijn dochter van 9 toch ook geen breezer?
Wat je zou kunnen doen is tips/adviezen lezen op Captain Awkward. Dat is een adviesblog vooral over relaties en best wel gericht op nerdy/autistische mensen. Ik heb er een hoop van geleerd. (Het in de praktijk brengen is een tweede, maar oké.)
@lunko1979: Ik weet niet of je veel advies gaat krijgen in dit topic, want mijn indruk is dat de meeste mensen die hier schrijven zelf autistisch zijn en niet per se ervaring hebben met het opvoeden van een autistische puber. Ik wens je veel succes/sterkte.
Lunko, het is hun kind, niet dat van jou...quote:
Goed, ik heb in een eerder topic al aangegeven dat ik struggle met een stiefzoon die PDDNOS heeft.
Hij is net 18, en weigert baantjes omdat hij niks 'leuk' vindt. Hij krijgt dan ook geld van zijn vader die hem in sigaretten voorziet. Iets wat ik totaal geschift vind overigens.
Na enige "akkefietjes" met dreigende situaties, schelden met enge ziektes icm een oud beroep (naar zijn moeder) in een gezin waar nog 2 kinderen van onder de 10 rondlopen. En het naar beneden gooien van zware spullen terwijl er iemand op de trap loopt. En dus het bewust in gevaar brengen van in dit geval zijn moeder.
Doodwensen van het gehele overige gezin, en het 2 jaar op rij niet halen van zijn school, en nu op een bedenkelijk niveau (1), terwijl dat 2 niveaus lager is dan hij daadwerkelijk aankan.
De crisishulp wordt ingeroepen, waar hoe bewonderingswaardig na bijna 5 weken eindelijk gaat aanvangen.
Wordt zoonlief omdat hij zich verveelde(geen baan dus/ kijkt wel 60 uur Netflix per maand), vanwege kerst een PS4 cadeau gedaan. Vervolgens is hij enkele dagen later jarig, krijgt hij zijn rijbewijs. En geeft zijn moeder hem een tatoeage.
Ik ben echt flabbergasted, we verfoeien zijn vader al heel lang dat hij hem altijd maar van alles geeft, en nu gaat zijn moeder, na zijn totale debiele wangedrag, dezelfde streken uithalen.
Ik begrijp hier echt niks van, sigaretten aan je kinderen geven, een tattoo voor zijn 18de verjaardag. Waarom zetten we hem niet bij de hoeren af?
Ben ik nou gek of zijn hun het?
Maar verder kan ik me aardig vinden in wat je schrijft... probeer het te bespreken met je partner.
Verder geen idee, sterkte.
Met wie heb jij een relatie? Met de vader of de moeder van die jongen?quote:
Goed, ik heb in een eerder topic al aangegeven dat ik struggle met een stiefzoon die PDDNOS heeft.
Hij is net 18, en weigert baantjes omdat hij niks 'leuk' vindt. Hij krijgt dan ook geld van zijn vader die hem in sigaretten voorziet. Iets wat ik totaal geschift vind overigens.
Na enige "akkefietjes" met dreigende situaties, schelden met enge ziektes icm een oud beroep (naar zijn moeder) in een gezin waar nog 2 kinderen van onder de 10 rondlopen. En het naar beneden gooien van zware spullen terwijl er iemand op de trap loopt. En dus het bewust in gevaar brengen van in dit geval zijn moeder.
Doodwensen van het gehele overige gezin, en het 2 jaar op rij niet halen van zijn school, en nu op een bedenkelijk niveau (1), terwijl dat 2 niveaus lager is dan hij daadwerkelijk aankan.
De crisishulp wordt ingeroepen, waar hoe bewonderingswaardig na bijna 5 weken eindelijk gaat aanvangen.
Wordt zoonlief omdat hij zich verveelde(geen baan dus/ kijkt wel 60 uur Netflix per maand), vanwege kerst een PS4 cadeau gedaan. Vervolgens is hij enkele dagen later jarig, krijgt hij zijn rijbewijs. En geeft zijn moeder hem een tatoeage.
Ik ben echt flabbergasted, we verfoeien zijn vader al heel lang dat hij hem altijd maar van alles geeft, en nu gaat zijn moeder, na zijn totale debiele wangedrag, dezelfde streken uithalen.
Ik begrijp hier echt niks van, sigaretten aan je kinderen geven, een tattoo voor zijn 18de verjaardag. Waarom zetten we hem niet bij de hoeren af?
Ben ik nou gek of zijn hun het?
Ik denk dat dit probleem namelijk bij de ouders ligt. Als een kind autisme heeft, dan is het nog meer van belang dat de ouders hem op een goede manier opvoeden met duidelijkheid van o.a. wat goed en fout is, wat fatsoenlijk en wat niet. En bij wat jij beschrijft zie ik juist het tegenovergestelde: die jongen wordt helemaal verpest.
Als je zonder autisme op zo'n manier wordt opgevoed, dan is het al moeilijk genoeg om op volwassen leeftijd jouw gedrag en denkbeelden aan te passen. Mét autisme wordt het nog veel moeilijker.
Hij is jouw zoon niet. Je kan hier helaas niets mee, tenzij die jongen jou vertrouwt en zelf naar jou toekomt om hulp te vragen. Maar dat lijkt me niet het geval.
Dit zegt eerder iets over jouw relatie.
En ik had een mooi rooster gemaakt voor de door de weekse dagen, maar nu blijkt dat voor de oudste vanuit school toch anders te worden. Die krijgt (is de opzet) gewoon een hele dag les via internet.
Waar ik gisteren weer een beetje rust voelde terugkomen na mn rooster enzo, is mn puzzel nu weer door de war gegooid... dus opnieuw beginnen...
Dagbesteding, koorrepetities- en optredens, sport, sociale afspraken zijn allemaal van de baan. Wat mij betreft mogen die maatregelen nog wel wat langer duren
. Voordat deze maatregelen er waren maakte ik me druk om de chaos thuis en hoe alles meteen weer overweldigend zou zijn als ik met ontslag zou gaan, omdat ik heb gemerkt dat ik tijdens deze opname over het algemeen wel tot rust ben gekomen door het wegvallen van veel dagelijkse stressoren. Thuis heb ik wel nog steeds het probleem dat ik samenwoon met mensen waarvan alleen al het idee van hun nabijheid ergernis opwekt.Dit is ook weer een moment waarop ik mezelf afvraag waarom ik al deze niet-noodzakelijke activiteiten moet doen van mezelf, terwijl het me zoveel stress oplevert dat ik enorm opgelucht ben dat het niet doorgaat ondanks het feit dat het mijn routine compleet door de war gooit.
Mezelf wel of niet dwingen om activiteiten te doen blijft een dilemma.
Vinden jullie het ook zo moeilijk om te bepalen wat goed voor je is? Hoe je weet of je iets juist wel moet doen omdat je anders alles gaat vermijden en daardoor ook potentieel leuke ervaringen misloopt, of juist niet omdat het veel stress oplevert?
Daarom waren de clubjes die ik doe altijd erg fijn. Een vaste tijd, en daarna gewoon weer naar huis. En dat valt nu voor onbepaalde tijd weg.
Want hoe moeilijk sociaal zijn is en het er bij willen horen, ook al weet ik dat mij dat nooit gaat lukken en mijn hele leven pas ik al niet in de hokjes, ik heb het wel nodig.
Wekenlang alleen met mijzelf zijn thuis :x
[ Bericht 14% gewijzigd door Meridiaan op 17-03-2020 23:43:50 ]
Her-ken-baar!quote:
Dit is ook weer een moment waarop ik mezelf afvraag waarom ik al deze niet-noodzakelijke activiteiten moet doen van mezelf, terwijl het me zoveel stress oplevert dat ik enorm opgelucht ben dat het niet doorgaat ondanks het feit dat het mijn routine compleet door de war gooit.
Mezelf wel of niet dwingen om activiteiten te doen blijft een dilemma.
Vinden jullie het ook zo moeilijk om te bepalen wat goed voor je is? Hoe je weet of je iets juist wel moet doen omdat je anders alles gaat vermijden en daardoor ook potentieel leuke ervaringen misloopt, of juist niet omdat het veel stress oplevert?
Ik ben al ruim vier jaar bezig met 'langzamerhand weer wat socialer worden', maar ik vind dat helemaal niet leuk. Of nuttig. Of fijn.
Ik vind mensen pas leuk als ik een halve krat bier of een fles wijn achter de kiezen heb. #truefacts
Sinds ik ben gestopt met zuipen, zie ik in dat ik zo'n beetje alle vormen van interpersoonlijk contact (behalve met mijn lief, met wie ik samen woon) stom vind. Schriftelijk gaat het nog wel.
Dat al mijn afspraken zijn afgezegd is een irritante verandering, maar ik mis de buitenwereld totaal niet. #brutalhonesty
Ik snap wat je zegt.quote:
Ik ben op dit moment opgenomen maar vind het juist een geruststelling dat er ineens veel minder 'verplichtingen' zullen zijn als ik weer thuis ben. Als intrinsiek kluizenaar ben ik opgelucht dat ik straks thuis door kan gaan met mezelf isoleren zonder dat ik me schuldig hoef te voelen over het missen van vaste afspraken en afwijzen van mensen die contact willen.
Dagbesteding, koorrepetities- en optredens, sport, sociale afspraken zijn allemaal van de baan. Wat mij betreft mogen die maatregelen nog wel wat langer duren
Dit is ook weer een moment waarop ik mezelf afvraag waarom ik al deze niet-noodzakelijke activiteiten moet doen van mezelf, terwijl het me zoveel stress oplevert dat ik enorm opgelucht ben dat het niet doorgaat ondanks het feit dat het mijn routine compleet door de war gooit.
Mezelf wel of niet dwingen om activiteiten te doen blijft een dilemma.
Vinden jullie het ook zo moeilijk om te bepalen wat goed voor je is? Hoe je weet of je iets juist wel moet doen omdat je anders alles gaat vermijden en daardoor ook potentieel leuke ervaringen misloopt, of juist niet omdat het veel stress oplevert?
Ik heb van de zomer twee maanden opgenomen gezeten, en toen hoefde ik ineens ook alles niet meer wat ik voor die opname wel van mezelf moest. In het begin van de opname was dat een enorme verademing. Ik heb uiteindelijk wel een punt bereikt waarop ik me ging vervelen en waarop ik sommige activiteiten ging missen. Toen ik weer thuis was, ben ik langzaam gaan kijken of ik die activiteiten die ik gemist had weer kon gaan doen. Mijn ambulante begeleiders hebben me geholpen om voor te bespreken en te evalueren, om te kijken welke dingen me daadwerkelijk goed doen.
Het is nu ruim een halfjaar later, en ik ben nog steeds niet terug bij mijn sportclub. 's Avonds in het donker trainen met 40 man op een klein terrein is te veel voor me. Ik ga nu in mijn eentje 's ochtends even hardlopen. Ik ga eens in de 1-2 maanden een keertje een dag(deel) bij familie langs, maar verder niet, want dat kost me ook veel te veel. Over beide dingen voel ik me nog wel soms rot, maar ik weet ook dat het beter voor me is. Ik heb nu in ieder geval een soort balans.
Ook de huisgenoten-ergernis ken ik. Ik had een huisgenoot die zich vooral heel demonstratief aan mij ergerde, en ik kon er maar niet achter komen wat ik verkeerd deed. Daar kreeg ik enorm de zenuwen van, waardoor ik me geforceerd ging gedragen, waardoor zij zich nog meer ergerde. Inmiddels woon ik daar gelukkig niet meer. Verhuizen is stom, maar dit keer was het het waard.
Heb je begeleiding als je weer thuis komt? Kunnen die met je werken aan een haalbaar dagschema? Het is goed om actief te blijven, maar in je eentje dingen doen is ook actief blijven. Ik heb bijvoorbeeld laatst een dag met de naaimachine zitten werken, ik maak puzzels, ik houd een dagboekje bij. Misschien zijn dat soort activiteiten voor jou fijner.
Een oudere in de omgeving (een jaar of 70, al een paar decennia weduwnaar, zo'n 10 jaar gepensioneerd, ik ken hem ook al heel lang) zie ik verstarren. Hele verhalen kunnen verteld worden over de bloemen in zijn tuin, de vissen in zijn vijver, enzovoort. Dat neemt steeds meer toe. Ondertussen moet het in zijn wereld vooral gaan zoals híj dat wil, en wordt een bepaalde manier om iets op te lossen ook aan zijn inmiddels ruim volwassen zoon opgedrongen. Heeft de zoon daar heel andere ideeën over, dan kan een nogal verongelijkste reactie volgen in de trant van 'ik zeg al niks meer, jij doet maar wat je zelf wil. Je luistert toch niet naar me. Reken niet meer op mijn hulp.' Of 'reken er maar op dat ik veel slimmer bent dan jij denkt.' Maar natuurlijk mag je best een eigen mening over iets hebben. Zegt hij.
Een zelfde soort reactie kan volgen bij discussies over politiek/stemgedrag. Er is maar één goede route.
Is dit standaard verstarring die bij ouderen past? Of moet ik hier meer achter zoeken, zoals een eventuele autistische stoornis, die zich jaren na pensionering opeens openbaart door een semi-kluizenaarsbestaan? Vroeger was er nog input van collega's. En door in een groot gezin opgevoed te zijn, zijn mogelijk op jonge leeftijd vaardigheden aangeleerd, die eventueel autisme wegmoffelden. Nu is het wereldje heel klein.
Een gesprek wordt iig weleens wat lastig. Er volgt al snel een ontkennende snauw als voorzichtig het gevoelsleven of gezondheidszaken (rochelhoestje, zonnecreme niet heel serieus nemen) aangesneden worden.
[ Bericht 1% gewijzigd door Eightyone op 30-05-2020 15:47:04 ]
Er zijn zat mensen die na hun pensioen verstarren, los van autisme. Ik zie dat heel vaak, sommige mensen gaan er goed mee om andere raken in een depressie.quote:
Een vraagje over ouderen en eventueel autisme.
Een oudere in de omgeving (een jaar of 70, al een paar decennia weduwnaar, zo'n 10 jaar gepensioneerd, ik ken hem ook al heel lang) zie ik verstarren. Hele verhalen kunnen verteld worden over de bloemen in zijn tuin, de vissen in zijn vijver, enzovoort. Dat neemt steeds meer toe. Ondertussen moet het in zijn wereld vooral gaan zoals híj dat wil, en wordt een bepaalde manier om iets op te lossen ook aan zijn inmiddels ruim volwassen zoon opgedrongen. Heeft de zoon daar heel andere ideeën over, dan kan een nogal verongelijkste reactie volgen in de trant van 'ik zeg al niks meer, jij doet maar wat je zelf wil. Je luistert toch niet naar me. Reken niet meer op mijn hulp.' Of 'reken er maar op dat ik veel slimmer bent dan jij denkt.'
Een zelfde soort reactie kan volgen bij discussies over politiek/stemgedrag. Er is maar één goede route.
Is dit standaard verstarring die bij ouderen past? Of moet ik hier meer achter zoeken, zoals een eventuele autistische stoornis, die zich jaren na pensionering opeens openbaart door een semi-kluizenaarsbestaan? Vroeger was er nog input van collega's. En door in een groot gezin opgevoed te zijn, zijn mogelijk op jonge leeftijd vaardigheden aangeleerd, die eventueel autisme wegmoffelden. Nu is het wereldje heel klein.
Een gesprek wordt iig weleens wat lastig.
Grappig dat je erover begint, ik heb gisteren zitten kijken, bijna af.quote:
Iemand hier ook Love on te Spectrum gezien ? Dat was aardig teleurstellend. Ik vond dat er nogal een behoorlijk cliché beeld werd neergezet van de autist die helemaal opgaat in zijn eigen wereldje/obsessies en het gedateerde woordgebruik van sommige mensen in de serie. Daarnaast hadden ze bijna allemaal stereotype interesses zoals anime, treintjes en games. Geen wonder dat mensen dat rainmenbeeld blijven houden.
Ik ben het helemaal met je eens. Ze hebben weer de mensen uitgekozen waar het autisme vrij uitgesproken is.
Niks mis mee, maar houdt wel het beeld in stand dat mensen toch al hebben van ass na rainman.
En dan laten ze al die mensen daten met mensen met ass...
Ik snap wel dat je iets wilt laten zien en hier is het ass wel zichtbaar, vrij duidelijk.
Ik vind dat de nadruk wel erg ligt op de beperkingen zeg maar.
Misschien is het minder interessant om er een documentaire over te maken als het minder zichtbaar is.
Ik zou het interessant vinden als ze zouden kunnen laten zien hoe het er dan van binnen uitziet, een beetje als die korte film: mind my mind. Daar zouden ze wel een serie van mogen maken
.Sinds de diagnose (ASS/ADHD) van mijn zoontje is bij mijzelf ook het balletje gaan rollen. Hierdoor heb ik op 32 jarige leeftijd (nu bijna 35) de diagnose ASS gekregen. Uiteraard heb ik altijd 'gemerkt' dat ik buiten de boot viel en 'anders' was. Altijd heb ik mijzelf goed kunnen redden (zelfstandigheid, hoog opgeleid, redelijk sociaal leven) tot nu.
Ik werk nu bijna 4 jaar fulltime als software engineer en ben 5 jaar geleden vader geworden van een tweeling. Het afgelopen jaar is er ontzettend veel gebeurd. Mijn vrouw met bipolaire stoornis maakte een behoorlijke manische episode door (waardoor ze voor de derde keer in onze relatie een affaire had) , kort daarna mijn zoontje 2 weken in het ziekenhuis met een heftige longontsteking rond de kerst, 2 maanden later een verhuizing..
Dit terwijl het op het werk ook behoorlijk aanpoten is en zaken gigantisch ad-hoc en ongestructureerd gepland worden. Uiteindelijk heeft deze opeenstapeling ervoor gezorgd dat ik helemaal op ben en voor een gedeelte thuis zit.
En ik kan je vertellen dat dat zwaar weegt. Zeker omdat ik altijd sterk ben gebleven en mij altijd wel door tegenslagen heen heb kunnen slaan. Momenteel kan ik erg weinig verdragen en heb ik bij het minste geringste het gevoel dat ik op ontploffen sta (vooral hard geluid, drukke kinderen, onverwachte gebeurtenissen). Gelukkig heb ik wel sinds kort weer een therapeut maar het voelt nog niet alsof het beter gaat
.Ik weet niet of er mensen zijn met een soortgelijke ervaring maar graag wilde ik mijn verhaal delen en wellicht zijn er mensen die tips hebben?
Allereerst welkom!quote:
Na een tijdje rondkijken ook maar besloten om een post de maken.
Sinds de diagnose (ASS/ADHD) van mijn zoontje is bij mijzelf ook het balletje gaan rollen. Hierdoor heb ik op 32 jarige leeftijd (nu bijna 35) de diagnose ASS gekregen. Uiteraard heb ik altijd 'gemerkt' dat ik buiten de boot viel en 'anders' was. Altijd heb ik mijzelf goed kunnen redden (zelfstandigheid, hoog opgeleid, redelijk sociaal leven) tot nu.
Ik werk nu bijna 4 jaar fulltime als software engineer en ben 5 jaar geleden vader geworden van een tweeling. Het afgelopen jaar is er ontzettend veel gebeurd. Mijn vrouw met bipolaire stoornis maakte een behoorlijke manische episode door (waardoor ze voor de derde keer in onze relatie een affaire had) , kort daarna mijn zoontje 2 weken in het ziekenhuis met een heftige longontsteking rond de kerst, 2 maanden later een verhuizing..
Dit terwijl het op het werk ook behoorlijk aanpoten is en zaken gigantisch ad-hoc en ongestructureerd gepland worden. Uiteindelijk heeft deze opeenstapeling ervoor gezorgd dat ik helemaal op ben en voor een gedeelte thuis zit.
En ik kan je vertellen dat dat zwaar weegt. Zeker omdat ik altijd sterk ben gebleven en mij altijd wel door tegenslagen heen heb kunnen slaan. Momenteel kan ik erg weinig verdragen en heb ik bij het minste geringste het gevoel dat ik op ontploffen sta (vooral hard geluid, drukke kinderen, onverwachte gebeurtenissen). Gelukkig heb ik wel sinds kort weer een therapeut maar het voelt nog niet alsof het beter gaat
Ik weet niet of er mensen zijn met een soortgelijke ervaring maar graag wilde ik mijn verhaal delen en wellicht zijn er mensen die tips hebben?
Een heleboel gebeurd zo het afgelopen jaar. Niet heel vreemd dat je op bent. En dan lijkt het me niet zo vreemd dat je weinig kan hebben.
Ik herken het wel, dat weinig kunnen hebben.
Echt tips heb ik niet nog, ik ben met mijn therapeut bezig om een signaleringsplan te maken en nu is het zaak om te herkennen waar ik zit en dan is vast de volgende stap om daar ook naar te handelen...
Ik merk dat ik vrij weinig reserve heb, ik ben fulltime moeder, gelukkig zijn de kinderen intussen wel wat groter (de jongste is 11), maar ik vind het een hele klus.
Misschien moet je ook niet te snel willen... je schrijft dat je sinds kort een therapeut hebt, je kan niet verwachten dat die even hupsakee alles oplost. Dat zal tijd kosten, net zoals je niet ineens op was, maar dat geleidelijk is gegaan...
Is je vrouw weer stabiel(er) inmiddels?
Misschien kan je kijken wat jou rust/energie geeft, een dutje of sporten, een boek lezen, ik noem maar wat. Heb je een idee wat prettig is voor jou en heb je tijd/ruimte om zoiets voor jezelf te doen of is dat te organiseren?
Sterkte, ik heb het ei van columbus nog niet gevonden helaas...
De nadruk op beperkingen stoorde mij ook wel erg. De documentaire die Matijs van Nieuwkerk liet zien was juist weer heel leuk gedaan. De focus lag daar ook op de obsessies, maar het werd meer als een interesse gepresenteerd en liet zien hoe leuk het kind in kwestie het vond daar in op te gaan. Ook waren de interesses diverser. Als je al volwassene of kinderen laat zien met een ernstigere vorm of waar het redelijk duidelijk is dat ze autisme hebben, zie ik liever meer het menselijke erachter dan een stereotype.quote:
[..]
Grappig dat je erover begint, ik heb gisteren zitten kijken, bijna af.
Ik ben het helemaal met je eens. Ze hebben weer de mensen uitgekozen waar het autisme vrij uitgesproken is.
Niks mis mee, maar houdt wel het beeld in stand dat mensen toch al hebben van ass na rainman.
En dan laten ze al die mensen daten met mensen met ass...
Ik snap wel dat je iets wilt laten zien en hier is het ass wel zichtbaar, vrij duidelijk.
Ik vind dat de nadruk wel erg ligt op de beperkingen zeg maar.
Misschien is het minder interessant om er een documentaire over te maken als het minder zichtbaar is.
Ik zou het interessant vinden als ze zouden kunnen laten zien hoe het er dan van binnen uitziet, een beetje als die korte film: mind my mind. Daar zouden ze wel een serie van mogen maken
Dank voor de reactie. Ik verwacht ook niet dat mijn therapeut dit even zo 1,2,3 gaat fixen, daar ben ik mij bewust van.quote:
[..]
Allereerst welkom!
Een heleboel gebeurd zo het afgelopen jaar. Niet heel vreemd dat je op bent. En dan lijkt het me niet zo vreemd dat je weinig kan hebben.
Ik herken het wel, dat weinig kunnen hebben.
Echt tips heb ik niet nog, ik ben met mijn therapeut bezig om een signaleringsplan te maken en nu is het zaak om te herkennen waar ik zit en dan is vast de volgende stap om daar ook naar te handelen...
Ik merk dat ik vrij weinig reserve heb, ik ben fulltime moeder, gelukkig zijn de kinderen intussen wel wat groter (de jongste is 11), maar ik vind het een hele klus.
Misschien moet je ook niet te snel willen... je schrijft dat je sinds kort een therapeut hebt, je kan niet verwachten dat die even hupsakee alles oplost. Dat zal tijd kosten, net zoals je niet ineens op was, maar dat geleidelijk is gegaan...
Is je vrouw weer stabiel(er) inmiddels?
Misschien kan je kijken wat jou rust/energie geeft, een dutje of sporten, een boek lezen, ik noem maar wat. Heb je een idee wat prettig is voor jou en heb je tijd/ruimte om zoiets voor jezelf te doen of is dat te organiseren?
Sterkte, ik heb het ei van columbus nog niet gevonden helaas...
Ik denk dat het er ook mee te maken heeft dat deze periode veel zwaarder weegt dan alle andere 'dipjes.
Gelukkig is mijn vrouw nu redelijk stabiel maar truth to be told zou ik geen vierde affaire meer kunnen verkroppen gezien hoe ik er nu al aan toe ben.
Ik probeer nu wel de rust te nemen waar het kan. Gelukkig krijg ik daar nu een beetje de ruimte voor door mijn gedeeltelijke ziekmelding en hoop dan ook dat ik stilaan mijn accu weer kan bijladen.
De combinatie bipolair met autisme lijkt me niet echt ideaal. Sowieso is een aandoening geen excuus voor slecht gedrag. Ik zou bij jezelf te raden gaan wat jij bereid bent te accepteren voor jezelf.quote:
Na een tijdje rondkijken ook maar besloten om een post de maken.
Sinds de diagnose (ASS/ADHD) van mijn zoontje is bij mijzelf ook het balletje gaan rollen. Hierdoor heb ik op 32 jarige leeftijd (nu bijna 35) de diagnose ASS gekregen. Uiteraard heb ik altijd 'gemerkt' dat ik buiten de boot viel en 'anders' was. Altijd heb ik mijzelf goed kunnen redden (zelfstandigheid, hoog opgeleid, redelijk sociaal leven) tot nu.
Ik werk nu bijna 4 jaar fulltime als software engineer en ben 5 jaar geleden vader geworden van een tweeling. Het afgelopen jaar is er ontzettend veel gebeurd. Mijn vrouw met bipolaire stoornis maakte een behoorlijke manische episode door (waardoor ze voor de derde keer in onze relatie een affaire had) , kort daarna mijn zoontje 2 weken in het ziekenhuis met een heftige longontsteking rond de kerst, 2 maanden later een verhuizing..
Dit terwijl het op het werk ook behoorlijk aanpoten is en zaken gigantisch ad-hoc en ongestructureerd gepland worden. Uiteindelijk heeft deze opeenstapeling ervoor gezorgd dat ik helemaal op ben en voor een gedeelte thuis zit.
En ik kan je vertellen dat dat zwaar weegt. Zeker omdat ik altijd sterk ben gebleven en mij altijd wel door tegenslagen heen heb kunnen slaan. Momenteel kan ik erg weinig verdragen en heb ik bij het minste geringste het gevoel dat ik op ontploffen sta (vooral hard geluid, drukke kinderen, onverwachte gebeurtenissen). Gelukkig heb ik wel sinds kort weer een therapeut maar het voelt nog niet alsof het beter gaat
Ik weet niet of er mensen zijn met een soortgelijke ervaring maar graag wilde ik mijn verhaal delen en wellicht zijn er mensen die tips hebben?
Verschrikkelijk! Ik háát ASMR. Maar vind 'live' regen wel fijn klinken, gek genoeg.quote:
Blijkbaar vinden veel mensen het geluid van regen rustgevend aan dit soort filmpjes te zien. Ik zelf word er juist zenuwachtig van. Zou dat met overprikkeldheid te maken hebben?
Ik vind live regen ook irritantquote:
[..]
Verschrikkelijk! Ik háát ASMR. Maar vind 'live' regen wel fijn klinken, gek genoeg.
Eerder moeite met 'menselijk' lawaai.
ASMR, gruwelijk. Dat regenfilmpje kan me ook niet bekoren, hoewel ik live regen prima vindt (behalve als ik erin loop of fiets...).quote:
[..]
Verschrikkelijk! Ik háát ASMR. Maar vind 'live' regen wel fijn klinken, gek genoeg.
Maar eetgeluiden...
ik zou voor minder iemand zn nek om kunnen draaien bij wijze van spreken.Rustgevend, doe me dan maar muziek, liefst instrumentaal. Op het moment heb ik een voorkeur voor de pianoguys
Same her.quote:
Ik vind dat soort filmpjes met openhaard, regen of bosgeluiden, wel rustgevend. Zeker tijdens het lezen.
Eerder moeite met 'menselijk' lawaai.
Geritsel van papier vind ik ook fijn.
Al weet ik nog steeds niet zeker of ik hier wel hoor. Ze zijn het al zolang als ik bij een psycholoog loop oneens over mijn diagnose. Officieel heb ik nu autisme en ik ben nu afgewezen voor een behandeling voor de persoonlijkheidsstoornis die ik ook heb omdat ik eerst voor dat autisme behandeld moet worden, terwijl ik zelf de meeste last heb van de symptomen/eigenschappen die bij de persoonlijkheidsstoornis horen (zo weinig last van autismekenmerken dat het dus maar de vraag is of ik het heb).
Leuk joh, de GGZ.Oh lekker dan, zo ertussenin zeg maar...quote:
Ik houd niet zo van subtiele geluiden. Ofwel het moet stil zijn ofwel ik luister metal.
Al weet ik nog steeds niet zeker of ik hier wel hoor. Ze zijn het al zolang als ik bij een psycholoog loop oneens over mijn diagnose. Officieel heb ik nu autisme en ik ben nu afgewezen voor een behandeling voor de persoonlijkheidsstoornis die ik ook heb omdat ik eerst voor dat autisme behandeld moet worden, terwijl ik zelf de meeste last heb van de symptomen/eigenschappen die bij de persoonlijkheidsstoornis horen (zo weinig last van autismekenmerken dat het dus maar de vraag is of ik het heb).
Maar waarom willen ze het autisme behandelen als je daar weinig last van hebt (als ik het goed lees).
Ik heb sinds kort gesprekken, was lang wachten maar ik heb het idee dat ik een goede getroffen heb...
Dit vind ik zo walgelijk irritant, vooral als ik iets aan het kijken ben en iemand zit om de haverklap een pagina van een folder ofzo om te slaanquote:
[..]
Same her.
Geritsel van papier vind ik ook fijn.
Omdat ze denken dat ik niet voor de persoonlijkheidsstoornis behandeld kan worden vanwege het autisme. Sommige behandelingen werken minder goed als je autistisch bent en nog weinig daarvoor geholpen bent, kennelijk. Bijvoorbeeld als je slecht bent in het verwoorden van emoties in psychotherapie. Een eerdere behandeling lukte niet goed, en mijn behandelaar van toen wijt dat aan mijn autisme. Maar ik wijt het aan dat ik hem eng vond - het is heel moeilijk om je open te stellen bij iemand die je eng vindt.quote:
[..]
Oh lekker dan, zo ertussenin zeg maar...
Maar waarom willen ze het autisme behandelen als je daar weinig last van hebt (als ik het goed lees).
Ik heb sinds kort gesprekken, was lang wachten maar ik heb het idee dat ik een goede getroffen heb...
Ik heb ook al PMT gehad voor het uiten van emoties en ik heb met mijn ambulante begeleiders psycho-educatie gedaan. Mijn begeleiders zien ook dat ik al best wat van die vaardigheden geleerd heb inmiddels. Dus zou ik nu willen werken aan de persoonlijkheidsstoornis, want op dat gebied (bv zelfbeeld) heb ik nog niks gedaan en ik denk wel dat ik in staat zou zijn om bijvoorbeeld schematherapie te doen. Maar de plek waar ik schematherapie zou kunnen krijgen, ziet dat niet zitten.
Fijn dat je kon beginnen met gesprekken en ook een goede hebt
ik hoop dat je er een heleboel aan hebt Daar kan ik wel inkomenquote:
[..]
Dit vind ik zo walgelijk irritant, vooral als ik iets aan het kijken ben en iemand zit om de haverklap een pagina van een folder ofzo om te slaan
Vooral als het dan ook nog zo'n agressieve manier van omslaan is.Ik vind het fijn als achtergrond geluid, zeker omdat thuis werk. Alsof er nog een collega ergens bezig is ofzo, beetje 'ruis' op de achtergrond.
Dat je hem eng vond zal vast niet meehelpen... dat heeft denk ik weinig met ass te maken.quote:
[..]
Omdat ze denken dat ik niet voor de persoonlijkheidsstoornis behandeld kan worden vanwege het autisme. Sommige behandelingen werken minder goed als je autistisch bent en nog weinig daarvoor geholpen bent, kennelijk. Bijvoorbeeld als je slecht bent in het verwoorden van emoties in psychotherapie. Een eerdere behandeling lukte niet goed, en mijn behandelaar van toen wijt dat aan mijn autisme. Maar ik wijt het aan dat ik hem eng vond - het is heel moeilijk om je open te stellen bij iemand die je eng vindt.
Ik merk nu dat de psychologe die ik nu heb ook de juiste vragen stelt.
Of ze net even ander formuleert, dat helpt ook nog wel eens
. Ik voel me ook wel aardig op mijn gemak intussen, dat heb ik nog niet vaak zo gehad. Dus ik hoop dat ze blijft voorlopig.Dat is beroerd...quote:Ik heb ook al PMT gehad voor het uiten van emoties en ik heb met mijn ambulante begeleiders psycho-educatie gedaan. Mijn begeleiders zien ook dat ik al best wat van die vaardigheden geleerd heb inmiddels. Dus zou ik nu willen werken aan de persoonlijkheidsstoornis, want op dat gebied (bv zelfbeeld) heb ik nog niks gedaan en ik denk wel dat ik in staat zou zijn om bijvoorbeeld schematherapie te doen. Maar de plek waar ik schematherapie zou kunnen krijgen, ziet dat niet zitten.
Wel lastig als je naar een restaurant gaat.quote:
[..]
ASMR, gruwelijk. Dat regenfilmpje kan me ook niet bekoren, hoewel ik live regen prima vindt (behalve als ik erin loop of fiets...).
Maar eetgeluiden...
Rustgevend, doe me dan maar muziek, liefst instrumentaal. Op het moment heb ik een voorkeur voor de pianoguys
Instrumentale muziek is ook fijn. Genoeg opties daarin ook. Had een mooie playlist van fantasy games, vooral de muziek vam Skyrim van Jeremy Soule.
Helaas is het van youtube verwijderd.
Papier wel. Maar niet klikken met een pen. Of als iemand anders achter het toetsenbord aan het typen is, niet te harden.quote:
[..]
Same her.
Geritsel van papier vind ik ook fijn.
Metal is ook goed zo nu en dan. Bepaalde genre?quote:
Ik houd niet zo van subtiele geluiden. Ofwel het moet stil zijn ofwel ik luister metal.
Al weet ik nog steeds niet zeker of ik hier wel hoor. Ze zijn het al zolang als ik bij een psycholoog loop oneens over mijn diagnose. Officieel heb ik nu autisme en ik ben nu afgewezen voor een behandeling voor de persoonlijkheidsstoornis die ik ook heb omdat ik eerst voor dat autisme behandeld moet worden, terwijl ik zelf de meeste last heb van de symptomen/eigenschappen die bij de persoonlijkheidsstoornis horen (zo weinig last van autismekenmerken dat het dus maar de vraag is of ik het heb).
Vroeger wel meer in de metal. Nu meer van de Grunge bands uit de jaren 90.
En tja de GGZ...., het is goed dat het er is, maar het kan wel beter.
Toch allemaal iets anders waar we geprikkeld door raken.quote:
[..]
Dit vind ik zo walgelijk irritant, vooral als ik iets aan het kijken ben en iemand zit om de haverklap een pagina van een folder ofzo om te slaan
Heb dat wel met mensen die in een chipszak aan het graaien zijn.
Of Motor rijders die vol gas langs komen met een bak herrie. Snap niet echt waarom iemand zoveel lawaai moet maken.
Of volk dat muziek op stand 100 hebben in de auto. Vaak ook best wel van die bonk muziek.
Metalcore (Bullet for my Valentine, Sleeping with Sirens) / heavy metal (Sabaton, Volbeat) / glam metal (Black Veil Brides) / power metal (Visions of Atlantis, Dragonforce)quote:
[..]
Metal is ook goed zo nu en dan. Bepaalde genre?
Ik heb de genres ook maar een beetje bij elkaar gegoogeld, want ik houd me weinig bezig met welk genre het is en luister over het algemeen playlists van van alles door elkaar heen. Bijvoorbeeld deze playlist.
Ik ben naar concerten geweest van Bullet for my Valentine en Black Veil Brides, en ik zou in april naar een concert van Visions of Atlantis gaan maar dat wordt 2021 nu.
quote:Vroeger wel meer in de metal. Nu meer van de Grunge bands uit de jaren 90.
En tja de GGZ...., het is goed dat het er is, maar het kan wel beter.
Dat laatste heb ik dus ook gehad. Had zelf last van problemen die leken op een persoonlijkheidsstoornis, maar alleen autisme mocht serieus onderzocht worden, de rest concludeerden ze al van dat ik niet genoeg in die categorie viel. Maar autisme had ik uiteindelijk ook niet , of iig uit alle tests die zij konden doen bleek dat ik dat niet had maar die uitslag geloofden zij niet maar ik kon dus uiteindelijk geen individuele behandeling krijgen bij hen voor een persoonlijkheidsstoornis maar ook niet voor autisme.quote:
Ik houd niet zo van subtiele geluiden. Ofwel het moet stil zijn ofwel ik luister metal.
Al weet ik nog steeds niet zeker of ik hier wel hoor. Ze zijn het al zolang als ik bij een psycholoog loop oneens over mijn diagnose. Officieel heb ik nu autisme en ik ben nu afgewezen voor een behandeling voor de persoonlijkheidsstoornis die ik ook heb omdat ik eerst voor dat autisme behandeld moet worden, terwijl ik zelf de meeste last heb van de symptomen/eigenschappen die bij de persoonlijkheidsstoornis horen (zo weinig last van autismekenmerken dat het dus maar de vraag is of ik het heb).
Ik vond het inderdaad heel erg frustrerend, maar zodra ik dat hier uit word ik afgezeken dus verder schrijf ik er niets meer over.
Waarom vond je hem eng? Wat voor dingen deed/zei hij die hem eng maakten?quote:Sommige behandelingen werken minder goed als je autistisch bent en nog weinig daarvoor geholpen bent, kennelijk. Bijvoorbeeld als je slecht bent in het verwoorden van emoties in psychotherapie. Een eerdere behandeling lukte niet goed, en mijn behandelaar van toen wijt dat aan mijn autisme. Maar ik wijt het aan dat ik hem eng vond - het is heel moeilijk om je open te stellen bij iemand die je eng vindt.
Ja dat van die motorrijders herken ikquote:
Toch allemaal iets anders waar we geprikkeld door raken.
Heb dat wel met mensen die in een chipszak aan het graaien zijn.
Of Motor rijders die vol gas langs komen met een bak herrie. Snap niet echt waarom iemand zoveel lawaai moet maken.
Of volk dat muziek op stand 100 hebben in de auto. Vaak ook best wel van die bonk muziek.
.SPOILERomdat ik vlakbij een weg woon
Heb er niet heel veel last van maar ik denk wel altijd waarom moeten ze zoveel lawaai maken. Maar op gegeven moment raak je eraan gewend.
[ Bericht 5% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 11-09-2020 19:32:13 ]
In een restaurant is er vaak wel wat omgevingsgeluid, dan hoor je anderen minder kauwen. En zolang ik zelf kauw, hoor ik anderen ook minder goed kauwen, dat scheelt ook.quote:
[..]
Wel lastig als je naar een restaurant gaat.
We zijn ook allemaal anders, dus dat is niet zo gekquote:
[..]
Toch allemaal iets anders waar we geprikkeld door raken.
Heb dat wel met mensen die in een chipszak aan het graaien zijn.
Of Motor rijders die vol gas langs komen met een bak herrie. Snap niet echt waarom iemand zoveel lawaai moet maken.
Of volk dat muziek op stand 100 hebben in de auto. Vaak ook best wel van die bonk muziek.
. Oh ja muziek op stand 100 in de auto (genre is ook vaak niet mijn favoriet, ik moet toegeven dat ik op de snelweg wel eens heel hard mee heb zitten zingen met een cd, ook standje veel... ik denk dat er weinig mensen zijn die dat gehoord hebben...).
Of zo'n boxje in je krat voorop je fiets zodat de hele wereld kan meegenieten van jouw herrie
[ Bericht 99% gewijzigd door steelhead op 11-09-2020 23:57:47 (dubbel) ]
Veel bands op deze playlist live gezien. Was wel vet, concerten afgaan en veel festivals bezocht.quote:
[..]
Metalcore (Bullet for my Valentine, Sleeping with Sirens) / heavy metal (Sabaton, Volbeat) / glam metal (Black Veil Brides) / power metal (Visions of Atlantis, Dragonforce)
Ik heb de genres ook maar een beetje bij elkaar gegoogeld, want ik houd me weinig bezig met welk genre het is en luister over het algemeen playlists van van alles door elkaar heen. Bijvoorbeeld deze playlist.
Ik ben naar concerten geweest van Bullet for my Valentine en Black Veil Brides, en ik zou in april naar een concert van Visions of Atlantis gaan maar dat wordt 2021 nu.
[..]
Bullet for my valentine gezien als voorprogramma van Metallica in de Gelderdome in 2006.
Nu wat minder naar concerten dan toen.
Corona is wel vervelend. Hoop dat het medio 2021 toch wel opgelost is. Zou veel schelen.
Bij mijn vriendin willen ze nu voornamelijk op de ADD focussen inplaats van op haar angsten, terwijl ze van dat laatste veel meer last heeft. Al is dat via PsyQ en niet de GGZ.quote:
[..]
Dat laatste heb ik dus ook gehad. Had zelf last van problemen die leken op een persoonlijkheidsstoornis, maar alleen autisme mocht serieus onderzocht worden, de rest concludeerden ze al van dat ik niet genoeg in die categorie viel. Maar autisme had ik uiteindelijk ook niet , of iig uit alle tests die zij konden doen bleek dat ik dat niet had maar die uitslag geloofden zij niet maar ik kon dus uiteindelijk geen individuele behandeling krijgen bij hen voor een persoonlijkheidsstoornis maar ook niet voor autisme.
Ik vond het inderdaad heel erg frustrerend, maar zodra ik dat hier uit word ik afgezeken dus verder schrijf ik er niets meer over.
[..]
Waarom vond je hem eng? Wat voor dingen deed/zei hij die hem eng maakten?
[..]
Ja dat van die motorrijders herken ik.SPOILERomdat ik vlakbij een weg woon
Heb er niet heel veel last van maar ik denk wel altijd waarom moeten ze zoveel lawaai maken. Maar op gegeven moment raak je eraan gewend.
Wat ik lastig vond was dat je bij de ggz een intake persoon had en tegen de tijd dat ik aan die persoon gewend was, kreeg je iemand anders voor de rest van de behandeling.
Is het nu wel meer duidelijk wat je nu precies hebt? Lijkt me helemaal lastig.
Ik woon ook langs een drukke weg en het meeste hoor ik ook niet. Maar in de zomer met de deur van het balkon open, valt juist de meest extreme herry op.
Het valt dus meer op als iemand naast je zit te kauwen?quote:
[..]
In een restaurant is er vaak wel wat omgevingsgeluid, dan hoor je anderen minder kauwen. En zolang ik zelf kauw, hoor ik anderen ook minder goed kauwen, dat scheelt ook.
[..]
We zijn ook allemaal anders, dus dat is niet zo gek
Oh ja muziek op stand 100 in de auto (genre is ook vaak niet mijn favoriet, ik moet toegeven dat ik op de snelweg wel eens heel hard mee heb zitten zingen met een cd, ook standje veel... ik denk dat er weinig mensen zijn die dat gehoord hebben...).
Of zo'n boxje in je krat voorop je fiets zodat de hele wereld kan meegenieten van jouw herrie
Gelukkig zijn we allemaal anders. Dat houdt het leuk.
Op de snelweg zal iemand het niet snel horen. Goede zang kwaliteiten?
Maar in de bebouwde kom is een ander verhaal. Vaak ook met het raam open. De muziek is ook vaak iets hardcore achtigs, hiphop of NL talig.
Nooit meegemaakt dat iemand Mozart heeft opstaan en dat je dat 2 straten verder al hoort aankomen.
Dat op de fiets is ook irritant. Droeg altijd oordopjes. Eerst met de walkman, daarna discman, waarbij de cd oversloeg bij iedere hobbel. Anti shock was daarna erg nice. Maar nooit anderen mee laten genieten iig.
Een keer wel een box in de fiets, dat was een speciaal georganiseerde fietstocht, waar de fietsen vol met lampjes zaten.
Gaven ze mij een fiets met een box in de mand. En ik ben zo iemand, dat alstie knopjes ziet....
Mevrouw van de organisatie helemaal boos.
Voor de rest was het wel leuk.
Dat ook iddquote:
Wat ik echt gekmakend vind: mensen die filmpjes op hun telefoon met geluid af gaan zitten spelen. Daar raak ik echt helemaal getriggered van dus.
.Ja, dat toont aan dat hetgeen wat er op nr1 gezet wordt niet de client is. Maar ja. De heersende mening in de maatschappij en op fok is toch: clienten hebben niets in te brengen, ze hebben een probleem dus ze hebben niets te willen behalve alles opvolgen wat de psychiater/psycholoog zegt.quote:
Veel bands op deze playlist live gezien. Was wel vet, concerten afgaan en veel festivals bezocht.
Bullet for my valentine gezien als voorprogramma van Metallica in de Gelderdome in 2006.
Nu wat minder naar concerten dan toen.
Corona is wel vervelend. Hoop dat het medio 2021 toch wel opgelost is. Zou veel schelen.
Bij mijn vriendin willen ze nu voornamelijk op de ADD focussen inplaats van op haar angsten, terwijl ze van dat laatste veel meer last heeft. Al is dat via PsyQ en niet de GGZ.
Wat ik lastig vond was dat je bij de ggz een intake persoon had en tegen de tijd dat ik aan die persoon gewend was, kreeg je iemand anders voor de rest van de behandeling.
Is het nu wel meer duidelijk wat je nu precies hebt? Lijkt me helemaal lastig.
Ik woon ook langs een drukke weg en het meeste hoor ik ook niet. Maar in de zomer met de deur van het balkon open, valt juist de meest extreme herry op.
Wisseling van mensen heb ik gelukkig nooit gehad, maar ik heb idd van anderen gehoord dat dit vaker voorkomt. Tot de inzet van stagiairs aan toe.
Nee, niks was duidelijk, behalve dat ik van alle kenmerken niet (meer) genoeg had voor een stoornis. Dus het was uiteindelijk gewoon doei veel succes ermee. Aan de ene kant ben ik daar blij mee, want het is ook niks om afhankelijk te zijn van de GGz. Aan de andere kant baal ik ervan dat ik nu al jaren probeer om mijn psychologische problemen zelf op te lossen, zonder veel succes. Maar ik heb er wel vertrouwen in dat het uiteindelijk gaat lukken en anders heb ik pech, deels verspild leven maar niemands leven is nou eenmaal zo goed als het in theorie had kunnen zijn thats life.
Haha ja dan valt de herry op 🤪kun je geen oordoppen indoen of is het nog wel te verdragen?
Ik heb er veel meer last van thuis aan tafel (met zn 4-en is stiller dan in een restaurant door alle omgevingsgeluid). Soms is omgevingsgeluid zo slecht nog niet.quote:
[..]
Het valt dus meer op als iemand naast je zit te kauwen?
Het hangt er overigens ook erg vanaf hoe geprikkeld ik ben, hoe overprikkelder, hoe meer last, maar dat lijkt mij wel logisch.
Nee, ik kan niet goed zingen, maar vindt het soms wel leuk (als niemand het hoort).quote:Op de snelweg zal iemand het niet snel horen. Goede zang kwaliteiten?
Mozart heb ik ook nog nooit uit een auto horen komenquote:Nooit meegemaakt dat iemand Mozart heeft opstaan en dat je dat 2 straten verder al hoort aankomen.
Dat op de fiets is ook irritant. Droeg altijd oordopjes. Eerst met de walkman, daarna discman, waarbij de cd oversloeg bij iedere hobbel. Anti shock was daarna erg nice. Maar nooit anderen mee laten genieten iig.
Een keer wel een box in de fiets, dat was een speciaal georganiseerde fietstocht, waar de fietsen vol met lampjes zaten.
Gaven ze mij een fiets met een box in de mand. En ik ben zo iemand, dat alstie knopjes ziet....
Mevrouw van de organisatie helemaal boos.
Voor de rest was het wel leuk.
. Hahaha, ik zie het voor me, jij op die fiets
Iemand enig idee in welke richting we dan moeten?
Goed om naar het hele plaatje te kijken, dat zijn wij ook aan het proberen nu.
Ik heb geen idee in wat voor richting je het moet zoeken, maar zoek in elk geval een plek waar ze ervaring hebben met ass. Helaas vaak wel lange wachtlijsten...
Ja het op zich al apart dat mensen die zich bezighouden met het verminderen van psychologische tekortkomingen mensen op het hebben van psychologische tekortkomingen gaan afrekenen.quote:
Ja, overal die rottige lijsten. Het is nu een goed moment omdat het nu wel oké gaat. Maar gezien de winter er weer aan komt en hij binnenkort stage moet gaan lopen is dat weer een spannend moment qua depressie en merk dat ik me alweer schrap aan het zetten ben. Zodra de depressie op de voorgrond staat gaan ze zeggen dat hij geen ondersteuning kan krijgen voor ass omdat hij depressief ik. Word er zoo moe van. Al jaren bezig voor hulp maar grootste deel is idd wachten en behandelaars zonder kennis van ass, wat het vaak erger maakt. Dan komen ze met dingen als hij doet z'n best niet, hij werkt niet mee, hij doet z'n huiswerk niet enz terwijl dat het punt niet is. Hij verwerkt dingen gewoon anders en huiswerk/faalangst is een van de grootste struikelpunten.
Ook vind ik het vrij bizar dat ze geen kennis hebben van ASS. ASS staat gewoon in de DSM, wat hebben ze dan geleerd tijdens hun opleiding als ze daar niet eens kennis van hebben? Dat het geen Specialisatie is oke, maar als je er zonder specialisatie echt helemaal nul komma niks of iig niet genoeg vanaf weet om iemand vooruit in plaats van achteruit te helpen dat klopt er naar mijn mening iets niet met of je gevolgde opleiding of je werkhouding.
Eigenlijk gek... Mij konden ze wel helpen toen ik zwaar depressief was en net een diagnose ASS had. Wat betreft Leo Kannerhuis: indirect wel goede verhalen gehoord, ik ben er zelf niet geweest. Wel inderdaad wachtlijsten...quote:
Ja, overal die rottige lijsten. Het is nu een goed moment omdat het nu wel oké gaat. Maar gezien de winter er weer aan komt en hij binnenkort stage moet gaan lopen is dat weer een spannend moment qua depressie en merk dat ik me alweer schrap aan het zetten ben. Zodra de depressie op de voorgrond staat gaan ze zeggen dat hij geen ondersteuning kan krijgen voor ass omdat hij depressief ik. Word er zoo moe van. Al jaren bezig voor hulp maar grootste deel is idd wachten en behandelaars zonder kennis van ass, wat het vaak erger maakt. Dan komen ze met dingen als hij doet z'n best niet, hij werkt niet mee, hij doet z'n huiswerk niet enz terwijl dat het punt niet is. Hij verwerkt dingen gewoon anders en huiswerk/faalangst is een van de grootste struikelpunten.
Is misschien een levenscoachingsidee iets? Ik ben niet goed op de hoogte van de huidige status, maar er wordt voor gepleit om bij mensen met autisme een soort levenscoachplan op te zetten. Zodat je elke keer bij grote veranderingen (school, studie, verhuizen, ziekte etc.) je aantal keer met een coach hierover kan praten.
Je komt alleen als je het nodig hebt en je blijft ondertussen wel in hun dossiers staan, zodat je niet steeds opnieuw kennis hoeft te maken. Meer info: https://www.autisme.nl/ov(...)vensloopbegeleiding/
Klinkt heel ideaal in de perfecte wereld, daar
Naja, je kan er globaal wel weet van hebben, maar dat betekent nog niet dat je direct alle omgangsvormen en juiste benaderingen aanvoel. In de somatische zorg heb ik ook liever geen traumachirurg die mijn longprobleem behandelt, ook al heeft hij dat tijdens zijn studie behandeld gekregen.quote:
[..]
Ja het op zich al apart dat mensen die zich bezighouden met het verminderen van psychologische tekortkomingen mensen op het hebben van psychologische tekortkomingen gaan afrekenen.
Ook vind ik het vrij bizar dat ze geen kennis hebben van ASS. ASS staat gewoon in de DSM, wat hebben ze dan geleerd tijdens hun opleiding als ze daar niet eens kennis van hebben? Dat het geen Specialisatie is oke, maar als je er zonder specialisatie echt helemaal nul komma niks of iig niet genoeg vanaf weet om iemand vooruit in plaats van achteruit te helpen dat klopt er naar mijn mening iets niet met of je gevolgde opleiding of je werkhouding.
Ze zullen de basis wel gehad hebben maar niet genoeg kennis/ervaring om echt tot de kern te komen of ermee te kunnen werken. Het is ook best complex.quote:
[..]
Ja het op zich al apart dat mensen die zich bezighouden met het verminderen van psychologische tekortkomingen mensen op het hebben van psychologische tekortkomingen gaan afrekenen.
Ook vind ik het vrij bizar dat ze geen kennis hebben van ASS. ASS staat gewoon in de DSM, wat hebben ze dan geleerd tijdens hun opleiding als ze daar niet eens kennis van hebben? Dat het geen Specialisatie is oke, maar als je er zonder specialisatie echt helemaal nul komma niks of iig niet genoeg vanaf weet om iemand vooruit in plaats van achteruit te helpen dat klopt er naar mijn mening iets niet met of je gevolgde opleiding of je werkhouding.
Waar was dat toen? Hier bij psyq, vooral ctg maar dat slaat niet aan. Te abstract denk ik. De depressie daarna gaven ze aan niets anders te kunnen bieden dan dat. In plaats daarvan verwezen ze door voor verdere diagnostiek want de ass diagnose was al oud. Half jaar gewacht, onderzoek en idd Ass, begaafd en disharmonisch profiel, geen nieuwe info. Maar daarna geen behandeling want daarna ging het weer ff oké. Maar we blijven elke keer in dezelfde cirkel zitten nu en het wordt steeds zwaarder.quote:
[..]
Eigenlijk gek... Mij konden ze wel helpen toen ik zwaar depressief was en net een diagnose ASS had. Wat betreft Leo Kannerhuis: indirect wel goede verhalen gehoord, ik ben er zelf niet geweest. Wel inderdaad wachtlijsten...
Is misschien een levenscoachingsidee iets? Ik ben niet goed op de hoogte van de huidige status, maar er wordt voor gepleit om bij mensen met autisme een soort levenscoachplan op te zetten. Zodat je elke keer bij grote veranderingen (school, studie, verhuizen, ziekte etc.) je aantal keer met een coach hierover kan praten.
Je komt alleen als je het nodig hebt en je blijft ondertussen wel in hun dossiers staan, zodat je niet steeds opnieuw kennis hoeft te maken. Meer info: https://www.autisme.nl/ov(...)vensloopbegeleiding/
Klinkt heel ideaal in de perfecte wereld, daar
[..]
Naja, je kan er globaal wel weet van hebben, maar dat betekent nog niet dat je direct alle omgangsvormen en juiste benaderingen aanvoel. In de somatische zorg heb ik ook liever geen traumachirurg die mijn longprobleem behandelt, ook al heeft hij dat tijdens zijn studie behandeld gekregen.
Een coach heeft hij een tijdje gehad via de wmo, hemel en aarde voor moeten bewegen maar toen vriend een opleiding is gaan doen was dat afgerond. Heeft toen wel flink geholpen dus zeker een optie. We gaan vrijdag naar de huisarts om aan te geven dat het gewoon niet gaat nu want het is echt wachten op de volgende keer dat het misgaat.
Met als verschil in deze vergelijking dat 1. Een traumachirurg snel en concreet een probleem oplost (als het goed is ten minste, maar voor iedereen is het in ieder geval WEL duidelijk wanneer de traumachirurg zijn werk goed heeft gedaan en wanneer hij het probleem erger heeft gemaakt) 2. Koettie niet schreef dat het een kwestie was van globaal weet van hebben-gespecialiseerd zijn, maar van helemaal geen weet van hebben-gespecialiseerd zijn.quote:
Eigenlijk gek... Mij konden ze wel helpen toen ik zwaar depressief was en net een diagnose ASS had. Wat betreft Leo Kannerhuis: indirect wel goede verhalen gehoord, ik ben er zelf niet geweest. Wel inderdaad wachtlijsten...
Is misschien een levenscoachingsidee iets? Ik ben niet goed op de hoogte van de huidige status, maar er wordt voor gepleit om bij mensen met autisme een soort levenscoachplan op te zetten. Zodat je elke keer bij grote veranderingen (school, studie, verhuizen, ziekte etc.) je aantal keer met een coach hierover kan praten.
Je komt alleen als je het nodig hebt en je blijft ondertussen wel in hun dossiers staan, zodat je niet steeds opnieuw kennis hoeft te maken. Meer info: https://www.autisme.nl/ov(...)vensloopbegeleiding/
Klinkt heel ideaal in de perfecte wereld, daar
Naja, je kan er globaal wel weet van hebben, maar dat betekent nog niet dat je direct alle omgangsvormen en juiste benaderingen aanvoel. In de somatische zorg heb ik ook liever geen traumachirurg die mijn longprobleem behandelt, ook al heeft hij dat tijdens zijn studie behandeld gekregen.
Zie PM.quote:
Klopt, dat schreef ze inderdaad. Maar toch zal een traumachirurg geen longadviezen geven en zeggen 'dat ie er niets/te weinig van weet'.quote:
[..]
Met als verschil in deze vergelijking dat 1. Een traumachirurg snel en concreet een probleem oplost (als het goed is ten minste, maar voor iedereen is het in ieder geval WEL duidelijk wanneer de traumachirurg zijn werk goed heeft gedaan en wanneer hij het probleem erger heeft gemaakt) 2. Koettie niet schreef dat het een kwestie was van globaal weet van hebben-gespecialiseerd zijn, maar van helemaal geen weet van hebben-gespecialiseerd zijn.
En toch is ook in de chirurgie niet altijd duidelijk of een probleem is verholpen, niet verholpen is of erger geworden is.
Die wachtlijsten zijn lang, helaas.quote:
Ja, overal die rottige lijsten. Het is nu een goed moment omdat het nu wel oké gaat. Maar gezien de winter er weer aan komt en hij binnenkort stage moet gaan lopen is dat weer een spannend moment qua depressie en merk dat ik me alweer schrap aan het zetten ben. Zodra de depressie op de voorgrond staat gaan ze zeggen dat hij geen ondersteuning kan krijgen voor ass omdat hij depressief ik. Word er zoo moe van. Al jaren bezig voor hulp maar grootste deel is idd wachten en behandelaars zonder kennis van ass, wat het vaak erger maakt. Dan komen ze met dingen als hij doet z'n best niet, hij werkt niet mee, hij doet z'n huiswerk niet enz terwijl dat het punt niet is. Hij verwerkt dingen gewoon anders en huiswerk/faalangst is een van de grootste struikelpunten.
Voor mijn oudste hadden we een beetje in het vooruit aangemeld, maar daar ben ik nu wel blij mee.
9 mnd wachtlijst. Voor mijzelf was er een wachtlijst van 12 maanden, zelfde plek alleen dan niet jeugd.
Dat ze met een depressie op de voorgrond zeggen dat ze niks met de ass kunnen heb ik vaker gehoord.
Eigenlijk raar...
Ik denk dat je het meeste hebt aan een behandelaar met echt ervaring met ass.
En ik denk dat je daarop de meeste kans hebt bij een plek die ass als specialiteit heeft en niet geen random algemene ggz.
Die levensloopbegeleiding zouden ze echt wel meer mogen inzetten bij mensen met ass.quote:
[..]
Eigenlijk gek... Mij konden ze wel helpen toen ik zwaar depressief was en net een diagnose ASS had. Wat betreft Leo Kannerhuis: indirect wel goede verhalen gehoord, ik ben er zelf niet geweest. Wel inderdaad wachtlijsten...
Is misschien een levenscoachingsidee iets? Ik ben niet goed op de hoogte van de huidige status, maar er wordt voor gepleit om bij mensen met autisme een soort levenscoachplan op te zetten. Zodat je elke keer bij grote veranderingen (school, studie, verhuizen, ziekte etc.) je aantal keer met een coach hierover kan praten.
Je komt alleen als je het nodig hebt en je blijft ondertussen wel in hun dossiers staan, zodat je niet steeds opnieuw kennis hoeft te maken. Meer info: https://www.autisme.nl/ov(...)vensloopbegeleiding/
Klinkt heel ideaal in de perfecte wereld, daar
[..]
Naja, je kan er globaal wel weet van hebben, maar dat betekent nog niet dat je direct alle omgangsvormen en juiste benaderingen aanvoel. In de somatische zorg heb ik ook liever geen traumachirurg die mijn longprobleem behandelt, ook al heeft hij dat tijdens zijn studie behandeld gekregen.
Intenser in periodes dat het nodig is en heel laag frequent als het wel loopt. Maar niet zo dat je steeds weer opnieuw de hele molen door moet met wachtlijsten enzovoort.
Ik denk dat dat uiteindelijk mogelijk duurdere behandeling kan schelen, maar dat is langetermijndenken en de mensen die over de centen gaan die denken alleen aan de korte termijn en dat moet zo goedkoop mogelijk.
Daar kan echt nog wel een slag in denken gemaakt worden denk ik.
Maar goed, er lopen wel proeven met levensloopbegeleiding... hopen dat de uitkomst daarvan meer duidelijkheid geeft.
Misschien een psycholoog buiten het GGZ om? Al kost dat waarschijnlijk wel een hoop meer.quote:
[..]
Ja, dat toont aan dat hetgeen wat er op nr1 gezet wordt niet de client is. Maar ja. De heersende mening in de maatschappij en op fok is toch: clienten hebben niets in te brengen, ze hebben een probleem dus ze hebben niets te willen behalve alles opvolgen wat de psychiater/psycholoog zegt.
Wisseling van mensen heb ik gelukkig nooit gehad, maar ik heb idd van anderen gehoord dat dit vaker voorkomt. Tot de inzet van stagiairs aan toe.
Nee, niks was duidelijk, behalve dat ik van alle kenmerken niet (meer) genoeg had voor een stoornis. Dus het was uiteindelijk gewoon doei veel succes ermee. Aan de ene kant ben ik daar blij mee, want het is ook niks om afhankelijk te zijn van de GGz. Aan de andere kant baal ik ervan dat ik nu al jaren probeer om mijn psychologische problemen zelf op te lossen, zonder veel succes. Maar ik heb er wel vertrouwen in dat het uiteindelijk gaat lukken en anders heb ik pech, deels verspild leven maar niemands leven is nou eenmaal zo goed als het in theorie had kunnen zijn thats life.
Haha ja dan valt de herry op 🤪kun je geen oordoppen indoen of is het nog wel te verdragen?
Tja de GGZ was zo goed om na heel wat testen rond mijn 18/19de, totaal vergeten te melden dat ik ASS heb. Dat kwam pas boven water op mijn 27ste, omdat stichting MEE papieren opvroeg. Dus ben nog niet altijd positief over het GGZ.
Oordoppen zonder muziek, gaat mij niet lukken. Voel dat heel de tijd te zitten. Horloges, polsbandjes, ringen en kettingen ook.
Kleding ook het liefst baggy en los. Geen skinny jeans voor mij.
Zojuist ook een dufflecoat gekocht. Zit lekker ruim.
In dat geval is omgevingsgeluid wel handig.quote:
[..]
Ik heb er veel meer last van thuis aan tafel (met zn 4-en is stiller dan in een restaurant door alle omgevingsgeluid). Soms is omgevingsgeluid zo slecht nog niet.
Het hangt er overigens ook erg vanaf hoe geprikkeld ik ben, hoe overprikkelder, hoe meer last, maar dat lijkt mij wel logisch.
[..]
Nee, ik kan niet goed zingen, maar vindt het soms wel leuk (als niemand het hoort).
[..]
Mozart heb ik ook nog nooit uit een auto horen komen
Hahaha, ik zie het voor me, jij op die fiets
[ afbeelding ]
Och als je het fijn vind om te zingen en niemand hoort het, dan is het toch prima.
Ik zou ook niet voor karaoke gaan, om meerdere redenen.
En Dexter's lab
.Terry Pratchet schreef al, als je ergens een 'end of the world button' neer zet, dan zijn er altijd mensen die dat even uit moeten proberen. Om te zien of het klopt.
Ken de naam wel maar nooit geweest. Ook met de andere berichten die je schreef lijkt het een erg van het kastje naar de muur en terug.quote:
Is er iemand met ervaring bij het Leo Kannerhuis? Vriend heeft autisme, is begaafd en heeft een disharmonisch profiel en regelmatig terugkerende depressies. Tot nu toe was er steeds pleister-plak-hulpverlening na een lange wachttijd, alleen gericht op huidige depressie. Maar dat is geen lange termijn oplossing. Hij is zo leuk en die onzekerheid en depressies steeds zijn zo naar en staan hem zo in de weg. Dus wederom op zoek naar hulp, nu voor het grote plaatje en niet enkel de zaken op de voorgrond.
Iemand enig idee in welke richting we dan moeten?
Af en toe wel het idee dat je echt op je strepen moet staan om ergens te komen hier. De grap dat de huisarts je overal paracetamol voor geeft en na 3 dagen terug komen is natuurlijk overdreven, met een soort van waarheid erin.
Die lijsten zijn er ook niet beter op geworden met allerlei bezuinigingen op de geestelijke gezondheids zorg.
Gebruikt je vriend ook medicatie? Ik moest er zelf achteraan om van 20 mg naar 30 mg te gaan. Dat helpt enigzins.
En dan nog een POH, die denkt dat ze zelf alles kan oplossen. Dus mindfullnes gehad en licht therapie met een een tablet met fel led licht erin. Deed allebei dus niks. Ja het licht gaf me hoofdpijn.
Dus ga er echt voor knokken. Alsvast veel sterkte, hoop dat er snel iets gebeurd voor je vriend.
Thanks. LKhuis heeft ook lange wachtlijst maarja, dat is overal zo nu dus dat is dan maar zo. Alvast aanmelden kan geen kwaad.quote:
[..]
Die wachtlijsten zijn lang, helaas.
Voor mijn oudste hadden we een beetje in het vooruit aangemeld, maar daar ben ik nu wel blij mee.
9 mnd wachtlijst. Voor mijzelf was er een wachtlijst van 12 maanden, zelfde plek alleen dan niet jeugd.
Dat ze met een depressie op de voorgrond zeggen dat ze niks met de ass kunnen heb ik vaker gehoord.
Eigenlijk raar...
Ik denk dat je het meeste hebt aan een behandelaar met echt ervaring met ass.
En ik denk dat je daarop de meeste kans hebt bij een plek die ass als specialiteit heeft en niet geen random algemene ggz.
[..]
Die levensloopbegeleiding zouden ze echt wel meer mogen inzetten bij mensen met ass.
Intenser in periodes dat het nodig is en heel laag frequent als het wel loopt. Maar niet zo dat je steeds weer opnieuw de hele molen door moet met wachtlijsten enzovoort.
Ik denk dat dat uiteindelijk mogelijk duurdere behandeling kan schelen, maar dat is langetermijndenken en de mensen die over de centen gaan die denken alleen aan de korte termijn en dat moet zo goedkoop mogelijk.
Daar kan echt nog wel een slag in denken gemaakt worden denk ik.
Maar goed, er lopen wel proeven met levensloopbegeleiding... hopen dat de uitkomst daarvan meer duidelijkheid geeft.
Ja, moet zeggen dat we een prima huisarts hebben maar die snapt de kern ook niet helemaal. Vrijdag weer afspraak en nu is er geen depressie dus kunnen we hopelijk duidelijk op tafel leggen hoe ingewikkeld het allemaal is. Hij had medicatie voor zn add maar blijkbaar is daar allemaal ingewikkelde post over geweest wat ik niet wist en moest hij wat doen om het te behouden. Te ingewikkeld dus kop in het zand methode en nu is 't op (en de brieven lang gone). Ook voor op het lijstje vrijdag, hij had er wel baat bij namelijk.quote:
[..]
Ken de naam wel maar nooit geweest. Ook met de andere berichten die je schreef lijkt het een erg van het kastje naar de muur en terug.
Af en toe wel het idee dat je echt op je strepen moet staan om ergens te komen hier. De grap dat de huisarts je overal paracetamol voor geeft en na 3 dagen terug komen is natuurlijk overdreven, met een soort van waarheid erin.
Die lijsten zijn er ook niet beter op geworden met allerlei bezuinigingen op de geestelijke gezondheids zorg.
Gebruikt je vriend ook medicatie? Ik moest er zelf achteraan om van 20 mg naar 30 mg te gaan. Dat helpt enigzins.
En dan nog een POH, die denkt dat ze zelf alles kan oplossen. Dus mindfullnes gehad en licht therapie met een een tablet met fel led licht erin. Deed allebei dus niks. Ja het licht gaf me hoofdpijn.
Dus ga er echt voor knokken. Alsvast veel sterkte, hoop dat er snel iets gebeurd voor je vriend.
Enigzins herkenbaar, sokkennaadjes en schoenen moeten gelijk goed zitten en dingen die wat strakker zitten vind ik ook niet fijn. Al draag ik inmiddels wel iets aansluitendere kleding dan alleen maar flodderspulquote:
Dat met dingen zoals ringen en bandjes vervelend vinden, hebben andere dat ook?
Kleding ook het liefst baggy en los. Geen skinny jeans voor mij.
Zojuist ook een dufflecoat gekocht. Zit lekker ruim.
Helaas wel herkenbaar wat je schrijft. Kop in het zand enz.quote:
[..]
Thanks. LKhuis heeft ook lange wachtlijst maarja, dat is overal zo nu dus dat is dan maar zo. Alvast aanmelden kan geen kwaad.
[..]
Ja, moet zeggen dat we een prima huisarts hebben maar die snapt de kern ook niet helemaal. Vrijdag weer afspraak en nu is er geen depressie dus kunnen we hopelijk duidelijk op tafel leggen hoe ingewikkeld het allemaal is. Hij had medicatie voor zn add maar blijkbaar is daar allemaal ingewikkelde post over geweest wat ik niet wist en moest hij wat doen om het te behouden. Te ingewikkeld dus kop in het zand methode en nu is 't op (en de brieven lang gone). Ook voor op het lijstje vrijdag, hij had er wel baat bij namelijk.
De kennis van een huisarts is ook vrij algemeen. Dat gaat nooit echt de diepte in. Al is een goede huisarts wel fijn natuurlijk.
Je vriend heeft ASS en ADD?
Natuurlijk ook wel meer dan flodder spul. Moet er wel enigzins toonbaar eruit zien. Anders krijg ik klachten van mijn wederhelft.quote:
[..]
Enigzins herkenbaar, sokkennaadjes en schoenen moeten gelijk goed zitten en dingen die wat strakker zitten vind ik ook niet fijn. Al draag ik inmiddels wel iets aansluitendere kleding dan alleen maar flodderspul
Of een telefoontje van het jaar 2000, dat ze hun Overzeas broek terug willen.
Dat is ook weer zo. Lijkt me een vreselijke baanquote:
[..]
Helaas wel herkenbaar wat je schrijft. Kop in het zand enz.
De kennis van een huisarts is ook vrij algemeen. Dat gaat nooit echt de diepte in. Al is een goede huisarts wel fijn natuurlijk.
Je vriend heeft ASS en ADD?
En yes
quote:
[..]
Natuurlijk ook wel meer dan flodder spul. Moet er wel enigzins toonbaar eruit zien. Anders krijg ik klachten van mijn wederhelft.
Of een telefoontje van het jaar 2000, dat ze hun Overzeas broek terug willen.
Ik vind het juist weer fijn als broeken strak zitten en stevig zijn. Vroeger meerdere riemen gesloopt door ze te strak te doen
en ik heb het liefst stof die geen stretch heeft. Shirts dan weer wel los, maar vooral omdat ik het nog steeds lastig vind dat ik het een en ander aan uitsteeksels en rondingen en zo heb gekregen in de puberteit
Ik herken je armbandjes/oordoppen/etc verhaal wel. Ik heb dat ook met haar in m'n gezicht, superirritant. Horloges snoer ik zo strak aan dat ze kapot gaan, of ik friemel er continu aan en dan gaan ze kapot
In sommige opzichten lijkt het me wel een leuke baan met voldoening. Aan de andere kant komen er ook veel schrijnende dingen langs, waar ze ook mee om moeten kunnen gaan. Ik zou het niet kunnen, mensen moeten teleustellen of slecht nieuws brengen.quote:
[..]
Dat is ook weer zo. Lijkt me een vreselijke baan
En yes
Wat bedoel je eigenlijk met
? Gaat compleet over me heen. Een vriend van me heeft ook beiden. Aardige jongen, die na redelijk wat problemen nu een baan heeft waar hij zich thuis voelt. Dat was financieel, een vriendin die hem misbruikte en psychisch. Ben blij dat het goed gaat met hem nu.
Stretch stof is ook niks, maar het word nu wel redelijk vaak gebruikt. Stevig is altijd goed. Bij dat primark spul altijd het idee dat het na 2 wasbeurten uit elkaar valt.quote:
[..]
Ik vind het juist weer fijn als broeken strak zitten en stevig zijn. Vroeger meerdere riemen gesloopt door ze te strak te doen
Shirts dan weer wel los, maar vooral omdat ik het nog steeds lastig vind dat ik het een en ander aan uitsteeksels en rondingen en zo heb gekregen in de puberteit
Ik herken je armbandjes/oordoppen/etc verhaal wel. Ik heb dat ook met haar in m'n gezicht, superirritant. Horloges snoer ik zo strak aan dat ze kapot gaan, of ik friemel er continu aan en dan gaan ze kapot
Tja, kleding word naar bepaalde maten gemaakt. Als uitsteeksels en rondingen daar niet precies inpassen kan dat lastig zijn.
Zelf brede schouders en een flinke borstkas, niet van sporten overigens. Met als resultaat dat ik een grotere maat nodig heb en dat de mouwen te lang zijn in combinatie dat het vaak te lang is.
Dat friemelen is herkenbaar. Kapot spul ook.
Veel schrijnende dingen maar ook veel dingen waar je net niet echt wat aan kan doen. Je bent vooral de doorverwijzer en voor veel dingen mis je de specialiteit. Lijkt me echt heel moeilijk, juist omdat je niet altijd zoveel kan als je zou willen.quote:
[..]
In sommige opzichten lijkt het me wel een leuke baan met voldoening. Aan de andere kant komen er ook veel schrijnende dingen langs, waar ze ook mee om moeten kunnen gaan. Ik zou het niet kunnen, mensen moeten teleustellen of slecht nieuws brengen.
Wat bedoel je eigenlijk met
Een vriend van me heeft ook beiden. Aardige jongen, die na redelijk wat problemen nu een baan heeft waar hij zich thuis voelt. Dat was financieel, een vriendin die hem misbruikte en psychisch. Ben blij dat het goed gaat met hem nu.
En die uitleg moet ik je schuldig blijven, ik krijg die emoticon niet uitgelegd in woorden
Herkenbaar, ik vond het vreselijk toen ik borsten kreeg en toen bleek ik ook nog eens niet al te zuinig bedeeldquote:
omdat ik het nog steeds lastig vind dat ik het een en ander aan uitsteeksels en rondingen en zo heb gekregen in de puberteit
. Paar jaar geleden heb ik ze laten verkleinen, nog meer dan genoeg over, maar dit is beter.En mijn oudste heeft er ook erg veel moeite mee dat er van alles begint te groeien
Friemelen doen ik ook, papieren zakdoekjes als ik ze in handen heb, ik stop vaak een klein stekelballetje in mn zak als ik een gesprek heb, dan kan ik daarmee friemelen. Theezakjeshoesjes
, soort origami wordt dat dan en ze eindigen altijd in kleine snippertjes... maar echt dingen slopen met mn gefriemel valt nog wel mee.Dat is zeker waar, het helpt denk ik ook niet dat de huisarts als eerste lijn, de patienten vaak beter op een persoonlijke basis kent.quote:
[..]
Veel schrijnende dingen maar ook veel dingen waar je net niet echt wat aan kan doen. Je bent vooral de doorverwijzer en voor veel dingen mis je de specialiteit. Lijkt me echt heel moeilijk, juist omdat je niet altijd zoveel kan als je zou willen.
En die uitleg moet ik je schuldig blijven, ik krijg die emoticon niet uitgelegd in woorden
Ik accepteer ook uitleg in tekening.
Beter voor je rug lijkt mij.quote:
[..]
Herkenbaar, ik vond het vreselijk toen ik borsten kreeg en toen bleek ik ook nog eens niet al te zuinig bedeeld
En mijn oudste heeft er ook erg veel moeite mee dat er van alles begint te groeien
Friemelen doen ik ook, papieren zakdoekjes als ik ze in handen heb, ik stop vaak een klein stekelballetje in mn zak als ik een gesprek heb, dan kan ik daarmee friemelen. Theezakjeshoesjes
Friemelen is met alles in handbereik; papier, pennen, paperclips, doosjes, nietjes, de nietmachine. En klepjes en knopjes uiteraard.
Altijd wel de wens gehad.
Mijn vriendin wil geen kinderen, want ze is bang om haar ADD en mijn ASS door te geven.
Ik word er ook niet jonger op, nu al een tijdje 40.
Mijn neefje en nichtje vinden het altijd leuk als ik er ben. Maar altijd wel kapot tegen de avond.
En het zit ook in mijn achterhoofd dat als ik een mindere periode heb, dat ik er niet 100% voor kinderen er kan zijn.
Zoals ik het al zeg, dit is in mijn hoofd. Maar wat is de werkelijkheid?
Ps: wel 2 cavia's die het goed doen.
Zeker beter voor mijn rug en nekquote:
[..]
Beter voor je rug lijkt mij.
Friemelen is met alles in handbereik; papier, pennen, paperclips, doosjes, nietjes, de nietmachine. En klepjes en knopjes uiteraard.
.Oh ja paperclips die sloop ik wel als ik ze in handen krijg
. Kinderen als je ass hebt... ik wist niet dat ik ass had toen we kinderen kregen.quote:
Hoe is ASS eigenlijk in combinatie met kinderen.
Altijd wel de wens gehad.
Mijn vriendin wil geen kinderen, want ze is bang om haar ADD en mijn ASS door te geven.
Ik word er ook niet jonger op, nu al een tijdje 40.
Mijn neefje en nichtje vinden het altijd leuk als ik er ben. Maar altijd wel kapot tegen de avond.
En het zit ook in mijn achterhoofd dat als ik een mindere periode heb, dat ik er niet 100% voor kinderen er kan zijn.
Zoals ik het al zeg, dit is in mijn hoofd. Maar wat is de werkelijkheid?
Ps: wel 2 cavia's die het goed doen.
Als ze baby zijn dan heb je steeds net een ritme gevonden en dan veranderd het weer, dat vond ik wel lastig.
Ook dat er niet een kant en klare handleiding is, die had ik er graag bij gehad (en nog wel eens zou ik die willen hebben).
Ik voel me best wel eens schuldig omdat ik het gevoel heb dat ik te kort schiet.
Als ik overprikkeld ben en loop te snauwen of gewoon de puf niet heb om geduld op te brengen.
Het is uitdagend wel, een balans vinden tussen er zijn voor je gezin en genoeg tijd om zelf op te laden.
Ik denk dat het ook verschilt per persoon hoe iemand het ervaart, ook daar is geen standaard antwoord op te vinden.
Ik heb een soort talent heb om beren op de weg te zien
, dat heeft als voordeel dat als we ergens heen gaan, ik alle doemscenario's al heb bedacht en erop voorbereid ben. Ik had altijd een goed gevulde luiertas mee, dus als ze zich onderpoepten of kotsten had ik altijd reserve bij me.En nog steeds ben ik wel vrij georganiseerd.
En ik heb een dochter met ass, ik kan sommige dingen wel beter invoelen vanuit mijn eigen ervaring dan bijvoorbeeld mijn man of de juf op school.
Dat scheelt dan ook weer.
En ik ben blij dat we het voor haar eerder weten (zij was 4 en aan de hand van haar diagnose werd bij mij ook die kant op gekeken en kreeg ik mijn diagnose met 32 jaar). Ik hoop dat we de uitdagingen voor haar iets minder groot kunnen maken omdat we weten wat er aan de hand is.
En ik hoop dat zij een iets minder hobbelige weg zal hebben naar volwassenheid, dan die van mij was.
Ik vind kinderen leuker dan cavia's
. Wij hebben er nog 1 (dat was de 3e die we kochten) en besloten dat we er nu toch echt geen meer bij kopen, want dan blijven we bezig.Of paperclips in elkaar breien tot een lang ketting en dan ermee ninja-en. Zou verwachten dat, dat soort dingen minder werd met leeftijd.quote:
[..]
Zeker beter voor mijn rug en nek
Oh ja paperclips die sloop ik wel als ik ze in handen krijg
[..]
Kinderen als je ass hebt... ik wist niet dat ik ass had toen we kinderen kregen.
Als ze baby zijn dan heb je steeds net een ritme gevonden en dan veranderd het weer, dat vond ik wel lastig.
Ook dat er niet een kant en klare handleiding is, die had ik er graag bij gehad (en nog wel eens zou ik die willen hebben).
Ik voel me best wel eens schuldig omdat ik het gevoel heb dat ik te kort schiet.
Als ik overprikkeld ben en loop te snauwen of gewoon de puf niet heb om geduld op te brengen.
Het is uitdagend wel, een balans vinden tussen er zijn voor je gezin en genoeg tijd om zelf op te laden.
Ik denk dat het ook verschilt per persoon hoe iemand het ervaart, ook daar is geen standaard antwoord op te vinden.
Ik heb een soort talent heb om beren op de weg te zien
En nog steeds ben ik wel vrij georganiseerd.
En ik heb een dochter met ass, ik kan sommige dingen wel beter invoelen vanuit mijn eigen ervaring dan bijvoorbeeld mijn man of de juf op school.
Dat scheelt dan ook weer.
En ik ben blij dat we het voor haar eerder weten (zij was 4 en aan de hand van haar diagnose werd bij mij ook die kant op gekeken en kreeg ik mijn diagnose met 32 jaar). Ik hoop dat we de uitdagingen voor haar iets minder groot kunnen maken omdat we weten wat er aan de hand is.
En ik hoop dat zij een iets minder hobbelige weg zal hebben naar volwassenheid, dan die van mij was.
Ik vind kinderen leuker dan cavia's
.Bedankt voor je mooie verhaal. Wat ik eruit opmaak is dat het lastig kan zijn, omdat onverwachte dingen gebeuren met kinderen. Maar dat je daardoor ook wel erg goed ging organiseren.
Het zal ook wel erg verschillen ook binnen de groep met ASS.
Wel fijn voor je dochter dat jij de klappen van de zweep kent. Het zal niet altijd makkelijk zijn. Maar beter dat het bekend is bij 4 jaar, dan bij 32 of 27 bij mij. Ik hoop ook dat die weg minder hobbelig is.
Als ik soms in mijn omgeving kijk, naar mijn familie en vrienden die nu allemaal kinderen hebben/krijgen, mis ik het soms wel.
Niet dat het me deprimeerd, ben over het algemeen toch wel happy go lucky, maar het zit toch in mijn achterhoofd.
Het verschil met cavia's is dat je kinderen niet kunt kopen en in een hokje doen. Ja kan wel, maar ik geloof dat ik dan heel snel mensen in blauw aan de deur krijg.
Ach mijn 2 mennekes zijn gezond, 6 geworden in Augustus en ik vind het fijn om toch iets te hebben waar ik zorg aan kan dragen.
.Haha, volgens mij is het niet automatisch zo dat je "volwassener" wordt al naar gelang je leeftijd, gelukkig maarquote:
[..]
Of paperclips in elkaar breien tot een lang ketting en dan ermee ninja-en. Zou verwachten dat, dat soort dingen minder werd met leeftijd.
. Lekker blijven klooien met je paperclips hoor Graag gedaan.quote:Bedankt voor je mooie verhaal. Wat ik eruit opmaak is dat het lastig kan zijn, omdat onverwachte dingen gebeuren met kinderen. Maar dat je daardoor ook wel erg goed ging organiseren.
Het zal ook wel erg verschillen ook binnen de groep met ASS.
Wel fijn voor je dochter dat jij de klappen van de zweep kent. Het zal niet altijd makkelijk zijn. Maar beter dat het bekend is bij 4 jaar, dan bij 32 of 27 bij mij. Ik hoop ook dat die weg minder hobbelig is.
Als ik soms in mijn omgeving kijk, naar mijn familie en vrienden die nu allemaal kinderen hebben/krijgen, mis ik het soms wel.
Niet dat het me deprimeerd, ben over het algemeen toch wel happy go lucky, maar het zit toch in mijn achterhoofd.
Het verschil met cavia's is dat je kinderen niet kunt kopen en in een hokje doen. Ja kan wel, maar ik geloof dat ik dan heel snel mensen in blauw aan de deur krijg.
Ach mijn 2 mennekes zijn gezond, 6 geworden in Augustus en ik vind het fijn om toch iets te hebben waar ik zorg aan kan dragen.
Wauw 6, mooie leeftijd voor een cavia! Doe je goed!
Wij begonnen met 2, de ene werd maar 2 jaar. De ander is ruim 6 geworden en nu hebben we er nog 1 over, die is intussen 5 ongeveer.
Zijn jouw cavia's van die goed getrainde beestjes waar je echt wat mee kan zeg maar?
Onze cavia "roept" wel als we kraken met een zakje sla of als ik eten sta te koken in de hoop op komkommer of wortelschilletjes. Maar verder is ze niet zo'n heldin zeg maar
.Ze zijn tam, maar vrij eenkennig. Mijn partner is nog wel ok, maar daarbuiten geen kans. Het zijn van nature toch prooidieren.quote:
[..]
Haha, volgens mij is het niet automatisch zo dat je "volwassener" wordt al naar gelang je leeftijd, gelukkig maar
[..]
Graag gedaan.
Wauw 6, mooie leeftijd voor een cavia! Doe je goed!
Wij begonnen met 2, de ene werd maar 2 jaar. De ander is ruim 6 geworden en nu hebben we er nog 1 over, die is intussen 5 ongeveer.
Zijn jouw cavia's van die goed getrainde beestjes waar je echt wat mee kan zeg maar?
Onze cavia "roept" wel als we kraken met een zakje sla of als ik eten sta te koken in de hoop op komkommer of wortelschilletjes. Maar verder is ze niet zo'n heldin zeg maar
Ze komen naar me toe, liggen wel eens tegen me aan. Of gebruiken me als spring kussen.
En in de ochtend voor het werken staan ze klaar om groentes te krijgen. En bij het thuiskomen gaan ze helemaal tekeer. Maar dat is ook wel leuk.
Luke is dapperder dan Frodo, dus er is wel een verschil daarin. Luke, als hij de kans krijgt likt ook mijn vingers en hand af. Frodo is daar heel wat voorzichtiger in, dat is 1 of 2 likjes en weg.
Ach tis gezellig. Ik woon alleen dus bij binnenkomst van die vrolijke dotten is leuk.
Altijd gezellig als je toch niet helemaal alleen thuis komtquote:
[..]
Ze zijn tam, maar vrij eenkennig. Mijn partner is nog wel ok, maar daarbuiten geen kans. Het zijn van nature toch prooidieren.
Ze komen naar me toe, liggen wel eens tegen me aan. Of gebruiken me als spring kussen.
En in de ochtend voor het werken staan ze klaar om groentes te krijgen. En bij het thuiskomen gaan ze helemaal tekeer. Maar dat is ook wel leuk.
Luke is dapperder dan Frodo, dus er is wel een verschil daarin. Luke, als hij de kans krijgt likt ook mijn vingers en hand af. Frodo is daar heel wat voorzichtiger in, dat is 1 of 2 likjes en weg.
Ach tis gezellig. Ik woon alleen dus bij binnenkomst van die vrolijke dotten is leuk.
.Huisarts bericht gestuurd, die gaf aan dat hij tot januari best af en toe naar de praktijkondersteuner kan voor de soberheid maar ze zei erbij dat ze geen ervaring heeft met autisme. Ik word hier zo moedeloos van.
Volgende week maar rondje praktijken in de buurt bellen en eventueel toch weer een coach via pgb, voel m'n maagzweer alweer opkomen.
Ik heb ook niet altijd het idee dat huisartsen heel veel weten over autisme... Voorzet is wel een goede, maar die wachttijd
Daar kun je echt niets mee.Zouden ze maar wat minder inzoomen op de stemming alleen.
Zijn er geen andere organisaties die begeleiding doen en verstand hebben van ass?
De NVA heeft een informatie en advieslijn, misschien kunnen die meedenken waar je anders eventueel terecht kan?
Mijn stemming zakt flink naarmate ik meer overprikkeld ben en ik zit eigenlijk nagenoeg nooit in standje ontspannen, werd ook vandaag tijdens gesprek weer eens heel duidelijk.
En terug naar ontspannen lijkt nagenoeg onmogelijk... en ik merk eerlijk gezegd dat al die corona onrust me ook geen goed doet...
Soms zou ik willen dat ik gewoon mezelf op pauze kon zetten, de tijd door laten lopen en als alles weer rustiger is ga ik wel weer verder, winterslaap ofzo... Maar dat kan zeker niet.
De NVA ga ik eens bellen, bedankt voor de tip! De dingen die ik verder gevonden heb zitten vol of lange wachtlijst. Dus kom je snel op van die coaches uit met pgb vanuit de wmo. Opzich prima maar dat regelen is zo'n gedoe, de gemeente loopt heel erg achter. Twee jaar terug ook gedaan en dat koste echt weken en weken, tot een ingebrekestelling aan toe want ze gingen vol over de termijn en toen was ik dusdanig wanhopig dat ik helemaal ingestort ben toen die vrouw zei dat ze geen indicatie zag. Na m'n breakdown opeens wel trouwens.quote:
Oh Koettie wat naar.
Zouden ze maar wat minder inzoomen op de stemming alleen.
Zijn er geen andere organisaties die begeleiding doen en verstand hebben van ass?
De NVA heeft een informatie en advieslijn, misschien kunnen die meedenken waar je anders eventueel terecht kan?
Mijn stemming zakt flink naarmate ik meer overprikkeld ben en ik zit eigenlijk nagenoeg nooit in standje ontspannen, werd ook vandaag tijdens gesprek weer eens heel duidelijk.
En terug naar ontspannen lijkt nagenoeg onmogelijk... en ik merk eerlijk gezegd dat al die corona onrust me ook geen goed doet...
Soms zou ik willen dat ik gewoon mezelf op pauze kon zetten, de tijd door laten lopen en als alles weer rustiger is ga ik wel weer verder, winterslaap ofzo... Maar dat kan zeker niet.
Die coach was helaas tijdelijk maar zoiets zou fijn zijn.Kan me voorstellen dat de corona er extra inhakt. Kon winterslaap maar. Waar komt de onrust vandaan, angst voor corona of de maatregelen?
Ik heb zo'n signaleringsplan moeten maken (ken je vast wel) en ik zou ook wel vaker in 'standje groen' willen zitten. Meestal zit ik in 'geel' (enigszins overprikkeld).quote:
Mijn stemming zakt flink naarmate ik meer overprikkeld ben en ik zit eigenlijk nagenoeg nooit in standje ontspannen, werd ook vandaag tijdens gesprek weer eens heel duidelijk.
Heb jij ook het idee dat je 'autistischer' wordt naarmate je overprikkelingsniveau stijgt? Alsof de filter, die de boel een beetje in toom houdt, verdampt ofzo.
Alsof we nog meer stress nodig hebben, hè.quote:En terug naar ontspannen lijkt nagenoeg onmogelijk... en ik merk eerlijk gezegd dat al die corona onrust me ook geen goed doet...
Soms zou ik willen dat ik gewoon mezelf op pauze kon zetten, de tijd door laten lopen en als alles weer rustiger is ga ik wel weer verder, winterslaap ofzo... Maar dat kan zeker niet.
Maar laten we proberen het doel voor ogen te houden: volgend jaar is het, als het goed is, op z'n retour & vervalt die bron van spanning.
Hier ligt gemeente ook achter, indicatie van oudste voor begeleiding moet verlengd en ze gaven al aan achter te liggen dus als ze eindelijk zo ver zijn dan kunnen we ook gelijk verlenging behandeling besprekenquote:
[..]
De NVA ga ik eens bellen, bedankt voor de tip! De dingen die ik verder gevonden heb zitten vol of lange wachtlijst. Dus kom je snel op van die coaches uit met pgb vanuit de wmo. Opzich prima maar dat regelen is zo'n gedoe, de gemeente loopt heel erg achter. Twee jaar terug ook gedaan en dat koste echt weken en weken, tot een ingebrekestelling aan toe want ze gingen vol over de termijn en toen was ik dusdanig wanhopig dat ik helemaal ingestort ben toen die vrouw zei dat ze geen indicatie zag. Na m'n breakdown opeens wel trouwens.
Kan me voorstellen dat de corona er extra inhakt. Kon winterslaap maar. Waar komt de onrust vandaan, angst voor corona of de maatregelen?
.Ooit hadden we voor mij zelf pgb aangevraagd, in het gesprek werd geconcludeerd dat het nodig was, vervolgens kregen we een brief dat het afgewezen was en toen we het gespreksverslag opvroegen werd het ineens toch toegekend, heel apart.
Hopelijk kunnen jullie toch iets vinden op de korte termijn... sterkte
De onrust komt bij mij denk ik voort uit dat ik de getallen zie oplopen, maatregelen verwacht en dat het dan maar weer afwachten is wat die maatregelen zijn. Ik zou het niet heel prettig vinden als de kinderen weer thuis moeten blijven van school, omdat dat vorige keer toch best veel energie kostte en er eigenlijk geen rust meer over was voor mijn gevoel. Maar ik vrees dat dat er wel weer aan gaat komen.
Ook dat ik een soort in tweestrijd sta over een verjaardagsfeestje, wel of niet door laten gaan.
Of een afsluiting van het seizoen van sport, inclusief etentje. Op zich wel leuk in de zin van dat het er een beetje bij hoort, maar het voelt niet goed.
Ik wil er wel bij zijn, maar toch ook niet want dat op elkaar zitten vind ik eigenlijk niks nu.
En daar kan ik dan echt in blijven hangen, nog een week om over te dubben...
En het gevoel dat als iemand van ons ziek wordt, alles omvalt. Geen begeleiding voor de oudste, geen behandeling of via beeldbellen en dat vind ik het toch echt niet halen bij face to face.
Beetje doemdenken zeg maar. Ook dat een afspraak maken om te testen een soort gebed zonder eind schijnt te zijn. Nou ja... zo kan ik nog wel even doorgaan.
Signaleringsplan, check... is under construction, maar er zijn nog wat hordes die genomen moeten worden voordat ik er ook wat mee kan. Hier ook vaak geel/oranje.quote:Op zaterdag 26 september 2020 10:47 schreef Natalie het volgende:
[..]
Ik heb zo'n signaleringsplan moeten maken (ken je vast wel) en ik zou ook wel vaker in 'standje groen' willen zitten. Meestal zit ik in 'geel' (enigszins overprikkeld).
Ja, ik denk ook niet helemaal onlogisch. Hoe meer geprikkeld, hoe minder je over hebt om ook nog in de pas te lopen.quote:Heb jij ook het idee dat je 'autistischer' wordt naarmate je overprikkelingsniveau stijgt? Alsof de filter, die de boel een beetje in toom houdt, verdampt ofzo.
Ik pin mezelf niet vast op volgend jaar, zou heel mooi zijn, maar ik moet het nog maar zien.quote:Alsof we nog meer stress nodig hebben, hè.
Maar laten we proberen het doel voor ogen te houden: volgend jaar is het, als het goed is, op z'n retour & vervalt die bron van spanning.
Hoorde vanmorgen op de radio dat een vaccin nog wel een jaar kan duren voordat het wijd beschikbaar is...
Hopelijk rollen we de winter een beetje door zo met zn allen eerst maar eens.
Ik zit in de WSW en werk ook via een SW bedrijf. Werd meestal uitbesteed aan een andere werkgever.
Sinds Juni zonder werk thuis gezeten, mijn loon werd wel door betaald via het SW bedrijf.
Sinds eind September weer aan de slag voor 20 uur bij het SW bedrijf zelf.
Heb mijn eigen kantoortje en doe daar administratief werk.
Maar ik merk dat ik ondanks dat zwaar vermoeid raak. De eerste week na thuis komst gelijk iedere dag in slaap gevallen en de laatste dag zware migraine.
De 2de week ging beter, viel in ieder geval niet in slaap meer na een halve dag. Wel goed moe. Ik was in Juni gestopt met het drinken van cola, maar daar afgelopen week weer mee begonnen. Cola zero iig. Einde van de week weer zware migraine.
Bij de laatste werkgever moeten stoppen vanwege teveel ziekmelden, iedere keer door oververmoeidheid. Wat erg jammer was. Had het voor de rest wel naar mijn zin. Dit ging om 32 uur.
Het is geestelijk, want ik loop ieder weekend minimaal 10000 stappen en dat is geen probleem.
Ik baal er wel van dat ik 20 uur werk net trek en weer cola gebruik voor energie. Wel 8kg afgevallen.
2 jaar geleden al een depressie gehad vanwege het SW werk en dat ik nooit carriere kan maken in combinatie met dat vrienden allemaal een koophuis hebben en sommige ook kinderen.
Andere hier ook mee bekend en eventueel tips?
Iets doen (of werken in een omgeving) wat niet bij je past, dat kan vreselijk vermoeiend zijn, nog eens bovenop je evt. prikkelgevoeligheid. Wat voor administratief werk doe je precies op kantoor & heb je hier op zich plezier in?quote:
Zitten hier meer mensen in de WSW of Wajong?
Ik zit in de WSW en werk ook via een SW bedrijf. Werd meestal uitbesteed aan een andere werkgever.
Sinds Juni zonder werk thuis gezeten, mijn loon werd wel door betaald via het SW bedrijf.
Sinds eind September weer aan de slag voor 20 uur bij het SW bedrijf zelf.
Heb mijn eigen kantoortje en doe daar administratief werk.
Maar ik merk dat ik ondanks dat zwaar vermoeid raak. De eerste week na thuis komst gelijk iedere dag in slaap gevallen en de laatste dag zware migraine.
De 2de week ging beter, viel in ieder geval niet in slaap meer na een halve dag. Wel goed moe. Ik was in Juni gestopt met het drinken van cola, maar daar afgelopen week weer mee begonnen. Cola zero iig. Einde van de week weer zware migraine.
Bij de laatste werkgever moeten stoppen vanwege teveel ziekmelden, iedere keer door oververmoeidheid. Wat erg jammer was. Had het voor de rest wel naar mijn zin. Dit ging om 32 uur.
Het is geestelijk, want ik loop ieder weekend minimaal 10000 stappen en dat is geen probleem.
Ik baal er wel van dat ik 20 uur werk net trek en weer cola gebruik voor energie. Wel 8kg afgevallen.
2 jaar geleden al een depressie gehad vanwege het SW werk en dat ik nooit carriere kan maken in combinatie met dat vrienden allemaal een koophuis hebben en sommige ook kinderen.
Andere hier ook mee bekend en eventueel tips?
Kan me je depressie wel voorstellen, hoor. Je ziet mensen om je heen zich omhoog werken op de carrière ladder, een huis kopen en een gezin krijgen en vergelijkt dat met je eigen situatie. Kan me voorstellen dat dat niet altijd een prettige uitkomst heeft.
[ Bericht 0% gewijzigd door Celestien op 12-10-2020 09:06:57 ]
Ik werk niet, heb een partner met een fatsoenlijk inkomen, waardoor ik nu deze keuze kan maken.
Ik zou wel weer iets willen, maar ik weet niet zo goed wat en hoe. Als ik al zie hoe ik nu de dagen soms niet eens lekker doorkom qua energie...
Maar goed.
Het werk is wel te doen en prikkelarm wat dat betreft. Op het moment bezig met bouwdocumenten archiveren. Niks te moeilijk uiteraard. 4 uur per dag. Ik vind het niet perse erg, did worse. Maar plezier erin is het ook niet helemaal.quote:
[..]
Iets doen (of werken in een omgeving) wat niet bij je past, dat kan vreselijk vermoeiend zijn, nog eens bovenop je evt. prikkelgevoeligheid. Wat voor administratief werk doe je precies op kantoor & heb je hier op zich plezier in?
Kan me voorstellen me je depressie wel voorstellen, hoor. Je ziet mensen om je heen zich omhoog werken op de carrière ladder, een huis kopen en een gezin krijgen en vergelijkt dat met je eigen situatie. Kan me voorstellen dat dat niet altijd een prettige uitkomst heeft.
Op het moment niet meer depressief gelukkig, maar daar wel een tijd mee rond gelopen. Wat niet mee hielp bij mijn vorige baan. Gelukkig wsw, salaris word wel door betaald. Maar ja handig is het niet bij lang thuis zitten. Voel me dan wel schuldig, omdat ze iedere maand over maken voor niks doen.
Vriendin studeert psychologie (heeft zelf ADD), maar die zegt dat ze het allemaal prima vind wat ik doe, wanneer ik aangeef dat ik niet veel verdien en geen carrière maak.
Maar op het moment baal ik er een beetje van dat bij 20 uur werken ik al moe ben.
Dat is wel fijn voor de kinderen lijkt me. Mijn moeder was ook altijd thuis, als kind was dat erg fijn. Ze ging weer werken toen wij naar het voortgezet onderwijs gingen. Als ik nu kijk bij mijn broer en zijn vrouw, die moeten echt dingen regelen om de kinderen op te vangen en te kunnen werken.quote:
Geen WSW of Wajong.
Ik werk niet, heb een partner met een fatsoenlijk inkomen, waardoor ik nu deze keuze kan maken.
Ik zou wel weer iets willen, maar ik weet niet zo goed wat en hoe. Als ik al zie hoe ik nu de dagen soms niet eens lekker doorkom qua energie...
Maar goed.
Dat energie dingetje is echt een probleem soms. Merkte ook wel dat zelfs op het SW bedrijf ze niet precies wisten hoe en wat met Autisme. Mijn begeleider zei dat ook. Ze begrepen er niks van in eerste instantie, nu nemen ze het gelukkig wat serieuzer.
Het zou fijn zijn als er iets van uitdaging in zou zitten, denk ik? Maar niet zodat het teveel (negatieve) prikkels geeft. Zodat er iets van voldoening voor terug komt en daarmee wellicht ook energie.quote:
Het werk is wel te doen en prikkelarm wat dat betreft. Op het moment bezig met bouwdocumenten archiveren. Niks te moeilijk uiteraard. 4 uur per dag. Ik vind het niet perse erg, did worse. Maar plezier erin is het ook niet helemaal.
Begrijpelijkquote:Op het moment niet meer depressief gelukkig, maar daar wel een tijd mee rond gelopen. Wat niet mee hielp bij mijn vorige baan. Gelukkig wsw, salaris word wel door betaald. Maar ja handig is het niet bij lang thuis zitten. Voel me dan wel schuldig, omdat ze iedere maand over maken voor niks doen.
Wederom herkenbaar. Ik was bij 16 uur (reguliere kantoorbaan) ook altijd moe, chagrijnig en prikkelbaar.quote:Vriendin studeert psychologie (heeft zelf ADD), maar die zegt dat ze het allemaal prima vind wat ik doe, wanneer ik aangeef dat ik niet veel verdien en geen carrière maak.
Maar op het moment baal ik er een beetje van dat bij 20 uur werken ik al moe ben.
Hier ook geen WSW of Wajong.quote:
Geen WSW of Wajong.
Ik werk niet, heb een partner met een fatsoenlijk inkomen, waardoor ik nu deze keuze kan maken.
Ik zou wel weer iets willen, maar ik weet niet zo goed wat en hoe. Als ik al zie hoe ik nu de dagen soms niet eens lekker doorkom qua energie...
Maar goed.
Dat herken ik wel, ook ik zit in een situatie die enigszins vergelijkbaar is, al studeer ik er nog wel bij.
Energie & overprikkeling is een dagelijks terugkomend probleem. Zou ook niet goed weten hoe ik werk & gezin moet combineren, tezamen met mijn opleiding & de tijd die ik nodig heb om te ontprikkelen. Mijn dagen zitten eigenlijk al vol
Wat studeer je? Momenteel bezig met cultuurwetenschappen aan de OU. Wel als hobby.quote:
[..]
Hier ook geen WSW of Wajong.
Dat herken ik wel, ook ik zit in een situatie die enigszins vergelijkbaar is, al studeer ik er nog wel bij.
Energie & overprikkeling is een dagelijks terugkomend probleem. Zou ook niet goed weten hoe ik werk & gezin moet combineren, tezamen met mijn opleiding & de tijd die ik nodig heb om te ontprikkelen. Mijn dagen zitten eigenlijk al vol
Hok zuiver gemaakt, lichaampje naar de dierenarts gebracht. Hij was 6 afgelopen augustus.
Andere cavia is een beetje in de war. En mijn hoofd zwemt het momenteel.
Mijn vriendin is gelukkig meteen hierheen gekomen.
Psychologiequote:
[..]
Wat studeer je? Momenteel bezig met cultuurwetenschappen aan de OU. Wel als hobby.
Sterkte.quote:
Bij thuiskomst toenstraks was een van mijn cavia's overleden.
Hok zuiver gemaakt, lichaampje naar de dierenarts gebracht. Hij was 6 afgelopen augustus.
Andere cavia is een beetje in de war. En mijn hoofd zwemt het momenteel.
Mijn vriendin is gelukkig meteen hierheen gekomen.
Mijn vriendin ook. Wel een interressant vak. Ze is al in de 30. Ze wilde wat anders doen.quote:
Dank je.quote:
Even heavy muziek op nu en een beetje fokken. Gedachten verzetten.
Je bent nooit te oud om te leren. Soms weet je pas op latere leeftijd wat je wil.quote:
[..]
Mijn vriendin ook. Wel een interressant vak. Ze is al in de 30. Ze wilde wat anders doen.
Dat is ook. Nu 40 en ook bezig bij de Open Universiteit. Als hobby, maar wil het wel afmaken.quote:
[..]
Je bent nooit te oud om te leren. Soms weet je pas op latere leeftijd wat je wil.
Bezig met de inleiding, dat gaat over Europa van 1900 tot 1914. Het is onderverdeeld in cultuur en kunst geschiedenis, filosophie en letterkunde.
Hoewel ik die studie inmiddels haat vanwege mn ervaring met het resultaat vind ik het wel erg mooi als mensen op latere leeftijd nog gewoon zoiets gaan doen. Ben zelf in mn vrije tijd voor de lol aan het lezen.quote:
Mijn vriendin ook. Wel een interressant vak. Ze is al in de 30. Ze wilde wat anders doen.
Valt het mee of tegen, studeren?quote:
[..]
Hier ook geen WSW of Wajong.
Dat herken ik wel, ook ik zit in een situatie die enigszins vergelijkbaar is, al studeer ik er nog wel bij.
Energie & overprikkeling is een dagelijks terugkomend probleem. Zou ook niet goed weten hoe ik werk & gezin moet combineren, tezamen met mijn opleiding & de tijd die ik nodig heb om te ontprikkelen. Mijn dagen zitten eigenlijk al vol
Ik ben bang dat ik weer iets niet afmaak en durf eigenlijk nergens aan te beginnen.
Ik heb de neiging om dan mn hele pad al uit te stippelen, zo moet het gaan. Dat weet je niet van tevoren natuurlijk. Ik zie miljoenen beren op de weg.
Ik denk regelmatig na over iets van ervaringsdeskundige, ik heb al een paar keer teruggekregen van hulpverleners dat ze denken dat dat wel iets voor mij zou kunnen zijn. Maar de stap maken om ergens aan te beginnen lijkt niet te overzien.
De kinderen worden ook groter, straks kunnen ze zichzelf aardig redden, misschien zou het goed zijn als ik dan ook iets voor mijzelf heb. En ik zou wel financieel onafhankelijker willen zijn.
Sterktequote:
Bij thuiskomst toenstraks was een van mijn cavia's overleden.
Hok zuiver gemaakt, lichaampje naar de dierenarts gebracht. Hij was 6 afgelopen augustus.
Andere cavia is een beetje in de war. En mijn hoofd zwemt het momenteel.
Mijn vriendin is gelukkig meteen hierheen gekomen.
Wel blij dat we 4x9 uur werken per week, in mijn geval de woensdag als vrije dag. Dat werkt echt perfect, voor ik het weet is het alweer dinsdag- of vrijdagavond.
Eigenlijk gaat voor het eerst in jaren nagenoeg alles goed in mijn leven. Het enige dat echt balen is is dat de huidige COVID-19-situatie voor onduidelijkheid zorgt rondom wanneer ik mijn vriendin (uit Brazilië) weer zie, maar die is hier tot en met september zeven weken geweest, dus dat is dan weer prima.
Klinkt goed!quote:
Als ik dit allemaal zo lees prijs ik me nog eens extra gelukkig dat ik sinds juni voor het eerst in een jaar of acht een baan heb...wat ook nog eens mijn eerste 'serieuze' baan ooit is, waar ik veel leer, het erg goed gaat en ik het bijzonder naar mijn zin heb wat collega's betreft (ook de sporadische dag op kantoor is vaak erg leuk, veel lachen tussen het werk door)
Wel blij dat we 4x9 uur werken per week, in mijn geval de woensdag als vrije dag. Dat werkt echt perfect, voor ik het weet is het alweer dinsdag- of vrijdagavond.
Eigenlijk gaat voor het eerst in jaren nagenoeg alles goed in mijn leven. Het enige dat echt balen is is dat de huidige COVID-19-situatie voor onduidelijkheid zorgt rondom wanneer ik mijn vriendin (uit Brazilië) weer zie, maar die is hier tot en met september zeven weken geweest, dus dat is dan weer prima.
Het valt mee. Het is een interessant onderwerp & op normale dagen zit het in m'n vaste routine om te leren. Wat mij helpt om het overzicht te bewaren is om niet te ver vooruit te kijken, maar het op te delen in korte en overzichtelijke brokken. Ik heb namelijk ook de neiging om het hele pad - de studie in dit geval - al te willen uitstippelen, overal op voorbereid te willen zijn. Dat lukt natuurlijk niet, en omdat het niet lukt gaat dat ten koste van mijn motivatie. Mijn keuze is dan ook geweest om het per module (of modules) te bekijken & me daarop te focussen. Deze kan ik op korte termijn afronden en geven mij het overzicht dat ik nodig heb. Na afronding begin ik aan de volgende. Ik heb me dan ook niet vastgelegd voor een jarenlange studie, dat geeft teveel stress.quote:
[..]
Valt het mee of tegen, studeren?
Ik ben bang dat ik weer iets niet afmaak en durf eigenlijk nergens aan te beginnen.
Ik heb de neiging om dan mn hele pad al uit te stippelen, zo moet het gaan. Dat weet je niet van tevoren natuurlijk. Ik zie miljoenen beren op de weg.
Misschien kan je, zonder je vast te leggen, informatie inwinnen over wat zo'n functie precies in houdt. Wat zouden je taken precies zijn? Moet je ervoor aan de studie? Hoe zit het met aantal uren per week? Hoeveel flexibiliteit wordt er van je verwacht? Ga je als ervaringsdeskundige een groep 'leiden' of is er sprake van 1 op 1 contact? Probeer eerst de feiten te krijgen, dan kun je bepalen of het past van je waarden. Hulpverleners kunnen immers wel zeggen dat het goed bij je past, maar 'ergens vaardig in zijn' betekent niet dat het ook een kracht van je is. En alleen van de laatste krijg je echt energie.quote:Ik denk regelmatig na over iets van ervaringsdeskundige, ik heb al een paar keer teruggekregen van hulpverleners dat ze denken dat dat wel iets voor mij zou kunnen zijn. Maar de stap maken om ergens aan te beginnen lijkt niet te overzien.
Dat laatste heb ik ook heel sterk. ik heb altijd gewerkt totdat ik zwanger werd van onze dochter. Sindsdien heb ik het nog één keer geprobeerd, maar de combinatie is - op dit moment - niet mogelijk. Betekent niet dat ik niets doe, maar niet meer op vaste basis in loondienst bij een werkgever.quote:De kinderen worden ook groter, straks kunnen ze zichzelf aardig redden, misschien zou het goed zijn als ik dan ook iets voor mijzelf heb. En ik zou wel financieel onafhankelijker willen zijn.
Dat klinkt inderdaad behapbaarder. Waar doe je die studie, open universiteit of iets soortgelijks?quote:
[..]
Het valt mee. Het is een interessant onderwerp & op normale dagen zit het in m'n vaste routine om te leren. Wat mij helpt om het overzicht te bewaren is om niet te ver vooruit te kijken, maar het op te delen in korte en overzichtelijke brokken. Ik heb namelijk ook de neiging om het hele pad - de studie in dit geval - al te willen uitstippelen, overal op voorbereid te willen zijn. Dat lukt natuurlijk niet, en omdat het niet lukt gaat dat ten koste van mijn motivatie. Mijn keuze is dan ook geweest om het per module (of modules) te bekijken & me daarop te focussen. Deze kan ik op korte termijn afronden en geven mij het overzicht dat ik nodig heb. Na afronding begin ik aan de volgende. Ik heb me dan ook niet vastgelegd voor een jarenlange studie, dat geeft teveel stress.
Goede tips!quote:Misschien kan je, zonder je vast te leggen, informatie inwinnen over wat zo'n functie precies in houdt. Wat zouden je taken precies zijn? Moet je ervoor aan de studie? Hoe zit het met aantal uren per week? Hoeveel flexibiliteit wordt er van je verwacht? Ga je als ervaringsdeskundige een groep 'leiden' of is er sprake van 1 op 1 contact? Probeer eerst de feiten te krijgen, dan kun je bepalen of het past van je waarden. Hulpverleners kunnen immers wel zeggen dat het goed bij je past, maar 'ergens vaardig in zijn' betekent niet dat het ook een kracht van je is. En alleen van de laatste krijg je echt energie.
En voor wat betreft dat laatste, dat zou ik graag willen, iets doen wat me ook energie geeft.
Ben je nu zzp-er dan oid?quote:Dat laatste heb ik ook heel sterk. ik heb altijd gewerkt totdat ik zwanger werd van onze dochter. Sindsdien heb ik het nog één keer geprobeerd, maar de combinatie is - op dit moment - niet mogelijk. Betekent niet dat ik niets doe, maar niet meer op vaste basis in loondienst bij een werkgever.
Ik heb gewerkt toen ik zwanger was van de eerste tot ze iets ouder was dan 1 jaar, 16 uur/week was prima.
Dat contract liep af en we gingen verhuizen en intussen zwanger van de 2e, in onze nieuwe woonplaats niet meer aan het werk gegaan. Later nog wel een ochtend per week vrijwilligerswerk gedaan, maar daar ben ik na een aantal jaar mee gestopt omdat het me meer kostte dan het me opleverde energietechnisch.
Nu ben ik fulltime moeder en alle bijkomende dingen...
Psychologie op de uni zou niets voor mij zijn. Ik ben meer het uitvoerende type, niet zozeer het onderzoekende type, qua dit onderwerp. Dus voor mij HBO. En ik doe mijn modules o.a. bij de LOI Hogeschool. Erkend en goed te combineren met gezin & covid-19quote:
Dat klinkt inderdaad behapbaarder. Waar doe je die studie, open universiteit of iets soortgelijks?
Een gezin, en zeker met twee kinderen + je huishouden kost je bakken energie, stel ik me zo voor. Als je dan toch weer gaat werken, zorg dan in ieder geval dat je er energie voor terug krijgt. Zou je 't volhouden als het je alleen maar energie kostte om aan het werk te gaan?quote:Goede tips!
En voor wat betreft dat laatste, dat zou ik graag willen, iets doen wat me ook energie geeft.
Ik maak familiestambomen & ben onlangs gevraagd om een cursus op te zetten. Erg leuk om te doen, maar dat zijn korte projectmatige dingen, dus dat is overzichtelijk & past goed bij me.quote:Ben je nu zzp-er dan oid?
Ik heb gewerkt toen ik zwanger was van de eerste tot ze iets ouder was dan 1 jaar, 16 uur/week was prima.
Dat contract liep af en we gingen verhuizen en intussen zwanger van de 2e, in onze nieuwe woonplaats niet meer aan het werk gegaan. Later nog wel een ochtend per week vrijwilligerswerk gedaan, maar daar ben ik na een aantal jaar mee gestopt omdat het me meer kostte dan het me opleverde energietechnisch.
Nu ben ik fulltime moeder en alle bijkomende dingen...
Via de LOI is inderdaad wel handig in deze tijd. Moet je dan ook iets van stage gaan doen tzt of is dat optioneel? (als ik teveel vraag moet je het zeggen hoor!)quote:
[..]
Psychologie op de uni zou niets voor mij zijn. Ik ben meer het uitvoerende type, niet zozeer het onderzoekende type, qua dit onderwerp. Dus voor mij HBO. En ik doe mijn modules o.a. bij de LOI Hogeschool. Erkend en goed te combineren met gezin & covid-19
[..]
Een gezin, en zeker met twee kinderen + je huishouden kost je bakken energie, stel ik me zo voor. Als je dan toch weer gaat werken, zorg dan in ieder geval dat je er energie voor terug krijgt. Zou je 't volhouden als het je alleen maar energie kostte om aan het werk te gaan?
[..]
Ik maak familiestambomen & ben onlangs gevraagd om een cursus op te zetten. Erg leuk om te doen, maar dat zijn korte projectmatige dingen, dus dat is overzichtelijk & past goed bij me.
Ik denk dat werk dat me vooral energie kost, niet vol te houden is. Denk ik voor iedereen lastig...
Wat mooi dat je iets hebt gevonden wat zo goed bij je past.
Als ik je zo zie schrijven erover is dat wel iets waar je energie van krijgt ook!
Hoe oud zijn jouw kinderen als ik vragen mag? (mijne 11 en 13)
Als je teveel vraagt, dan brul ik wel.quote:
Via de LOI is inderdaad wel handig in deze tijd. Moet je dan ook iets van stage gaan doen tzt of is dat optioneel? (als ik teveel vraag moet je het zeggen hoor!)
Stage hoort bij een volledige HBO, dus als het zover komt dan zal ik dat inderdaad moeten doen. Ik kan niet zeggen dat het idee me vult met veel enthousiasme.
Ik vind het héérlijk om te creëren, dus een cursus opzetten is wel aan me besteed. Zou 't best vaker willen doen.quote:Ik denk dat werk dat me vooral energie kost, niet vol te houden is. Denk ik voor iedereen lastig...
Wat mooi dat je iets hebt gevonden wat zo goed bij je past.
Als ik je zo zie schrijven erover is dat wel iets waar je energie van krijgt ook!
En de familiestambomen: da's pure 'flow' voor mij. Het tikt zoveel van de juiste boxjes: het is interessant, ik mag ergens in duiken, graven, spitten, het is heel gefocust werk (daar is de hyperfocus) & als ik dan vind waar ik naar op zoek was, dan vervuld dat me met een gevoel van 'YES, hier deed ik 't voor!' en daar teer ik zo een paar dagen op.
Ik heb er een: een drukke kleuter van bijna 5quote:Hoe oud zijn jouw kinderen als ik vragen mag? (mijne 11 en 13)
Dat is wel mooi dat het goed gaat. Woensdag is ook de beste dag om vrij te zijn idd. Fijn om weer even op te laden.quote:
Als ik dit allemaal zo lees prijs ik me nog eens extra gelukkig dat ik sinds juni voor het eerst in een jaar of acht een baan heb...wat ook nog eens mijn eerste 'serieuze' baan ooit is, waar ik veel leer, het erg goed gaat en ik het bijzonder naar mijn zin heb wat collega's betreft (ook de sporadische dag op kantoor is vaak erg leuk, veel lachen tussen het werk door)
Wel blij dat we 4x9 uur werken per week, in mijn geval de woensdag als vrije dag. Dat werkt echt perfect, voor ik het weet is het alweer dinsdag- of vrijdagavond.
Eigenlijk gaat voor het eerst in jaren nagenoeg alles goed in mijn leven. Het enige dat echt balen is is dat de huidige COVID-19-situatie voor onduidelijkheid zorgt rondom wanneer ik mijn vriendin (uit Brazilië) weer zie, maar die is hier tot en met september zeven weken geweest, dus dat is dan weer prima.
Wat voor werk doe je?
Het zou sowieso mooi zijn als de corona weer voorbij is. Ik heb het geluk dat mijn vriendin in dezelfde flat woont. Hoop dat je elkaar weer snel kan zien
.Bij welke school studeer je? Wel mooi dat je zelf het goed in beeld hebt hoe en wat.quote:
[..]
Het valt mee. Het is een interessant onderwerp & op normale dagen zit het in m'n vaste routine om te leren. Wat mij helpt om het overzicht te bewaren is om niet te ver vooruit te kijken, maar het op te delen in korte en overzichtelijke brokken. Ik heb namelijk ook de neiging om het hele pad - de studie in dit geval - al te willen uitstippelen, overal op voorbereid te willen zijn. Dat lukt natuurlijk niet, en omdat het niet lukt gaat dat ten koste van mijn motivatie. Mijn keuze is dan ook geweest om het per module (of modules) te bekijken & me daarop te focussen. Deze kan ik op korte termijn afronden en geven mij het overzicht dat ik nodig heb. Na afronding begin ik aan de volgende. Ik heb me dan ook niet vastgelegd voor een jarenlange studie, dat geeft teveel stress.
[..]
Misschien kan je, zonder je vast te leggen, informatie inwinnen over wat zo'n functie precies in houdt. Wat zouden je taken precies zijn? Moet je ervoor aan de studie? Hoe zit het met aantal uren per week? Hoeveel flexibiliteit wordt er van je verwacht? Ga je als ervaringsdeskundige een groep 'leiden' of is er sprake van 1 op 1 contact? Probeer eerst de feiten te krijgen, dan kun je bepalen of het past van je waarden. Hulpverleners kunnen immers wel zeggen dat het goed bij je past, maar 'ergens vaardig in zijn' betekent niet dat het ook een kracht van je is. En alleen van de laatste krijg je echt energie.
[..]
Dat laatste heb ik ook heel sterk. ik heb altijd gewerkt totdat ik zwanger werd van onze dochter. Sindsdien heb ik het nog één keer geprobeerd, maar de combinatie is - op dit moment - niet mogelijk. Betekent niet dat ik niets doe, maar niet meer op vaste basis in loondienst bij een werkgever.
.Als jij het niet vroeg deed ik het welquote:
[..]
Via de LOI is inderdaad wel handig in deze tijd. Moet je dan ook iets van stage gaan doen tzt of is dat optioneel? (als ik teveel vraag moet je het zeggen hoor!)
Ik denk dat werk dat me vooral energie kost, niet vol te houden is. Denk ik voor iedereen lastig...
Wat mooi dat je iets hebt gevonden wat zo goed bij je past.
Als ik je zo zie schrijven erover is dat wel iets waar je energie van krijgt ook!
Hoe oud zijn jouw kinderen als ik vragen mag? (mijne 11 en 13)
.Werk kost idd energie. Het blijft een balans vinden.
Zelfs zonder stage is het al heel goed wat je doet.quote:
[..]
Als je teveel vraagt, dan brul ik wel.
Stage hoort bij een volledige HBO, dus als het zover komt dan zal ik dat inderdaad moeten doen. Ik kan niet zeggen dat het idee me vult met veel enthousiasme.
[..]
Ik vind het héérlijk om te creëren, dus een cursus opzetten is wel aan me besteed. Zou 't best vaker willen doen.
En de familiestambomen: da's pure 'flow' voor mij. Het tikt zoveel van de juiste boxjes: het is interessant, ik mag ergens in duiken, graven, spitten, het is heel gefocust werk (daar is de hyperfocus) & als ik dan vind waar ik naar op zoek was, dan vervuld dat me met een gevoel van 'YES, hier deed ik 't voor!' en daar teer ik zo een paar dagen op.
[..]
Ik heb er een: een drukke kleuter van bijna 5
In het archief duiken voor onderzoek is ook leuk.
Heb daar bv een mooie foto uit 1903 van mijn overgrootouders gevonden. Mijn overgrootvader in huzarenuniform, hij was militair en beheerde de paarden voor prins Hendrik.
Hoe ver ben je gekomen?
Heb ze gekoppeld bij mijn vriendin thuis (neutraal terrein). Dat ging erg goed. Luke leefde helemaal op.
Ben ik wel blij mee. Het doet nog zeer dat de andere overleden is, maar dus wel blij dat het wel beter met Luke gaat. En de nieuwe is ook een dotje.
Het is een voortdurend proces, dat herken je wel, denk ikquote:
Bij welke school studeer je? Wel mooi dat je zelf het goed in beeld hebt hoe en wat.
Bedanktquote:
[..]
Zelfs zonder stage is het al heel goed wat je doet.
Het is niet altijd gemakkelijk om het allemaal te combineren, hoor. Maar het is het allemaal waard.
Wat wat super! Ja, foto's maken het extra bijzonder, hè? Vooral als ze in uniform zijn. Je kunt er zoveel uithalen.quote:In het archief duiken voor onderzoek is ook leuk.
Heb daar bv een mooie foto uit 1903 van mijn overgrootouders gevonden. Mijn overgrootvader in huzarenuniform, hij was militair en beheerde de paarden voor prins Hendrik.
Hoe ver ben je gekomen?
Mijn stamreeks heb ik terug kunnen zoeken tot in de 16e eeuw. Momenteel ben ik bezig met de Indische kant van m'n familie & dan heb ik ook nog wortels in Scandinavië.
Wat goed van jequote:
Deze middag een klein caafje gehaald, want mijn oude lobbes zat echt zielig in een hoekje.
Heb ze gekoppeld bij mijn vriendin thuis (neutraal terrein). Dat ging erg goed. Luke leefde helemaal op.
Ben ik wel blij mee. Het doet nog zeer dat de andere overleden is, maar dus wel blij dat het wel beter met Luke gaat. En de nieuwe is ook een dotje.
Nee, caafjes alleen, da's niet fijn. Ze hebben een maatje nodig. Blij dat Luke weer opgeleefd is. Kan ie 'moederen' over 't nieuwe kleintje.
Ik werk in de IT, dus nagenoeg elke dag thuis. Dat maakt het ook perfect autismevriendelijk, aangezien ik in juni begon: ik heb mijn collega's eigenlijk bijna één voor één leren kennen ipv iedereen tegelijk, waardoor ik op de eerste dag na nooit tussen alleen maar vreemden heb gezeten daar.quote:
[..]
Dat is wel mooi dat het goed gaat. Woensdag is ook de beste dag om vrij te zijn idd. Fijn om weer even op te laden.
Wat voor werk doe je?
Het zou sowieso mooi zijn als de corona weer voorbij is. Ik heb het geluk dat mijn vriendin in dezelfde flat woont. Hoop dat je elkaar weer snel kan zien
In de eerste plaats natuurlijk voor haar, dat moge duidelijk zijn, maar je wilt haar op z'n minst toch even kunnen troosten met je armen er omheen of iets dergelijks, en dat kan niet. Geen idee wanneer wel, maar eerder dan twee maanden zal het niet zijn.
Wat enorm naarquote:
En dat ik haar snel weer kan zien hoop ik altijd, maar nu nog meer: ze belde net totaal overstuur...aangekomen bij het ziekenhuis (oma op de intensive care) hoorde ze dat haar oma is overleden. Ik heb in tien minuten geen woord gezegd tijdens het videobellen, haar gewoon laten huilen en praten en daar tussenin want je kunt toch niks toevoegen of überhaupt iets anders doen dan er voor haar zijn...maar dat laatste gaat fysiek dus niet en dat is juist nu gigantisch kut
In de eerste plaats natuurlijk voor haar, dat moge duidelijk zijn, maar je wilt haar op z'n minst toch even kunnen troosten met je armen er omheen of iets dergelijks, en dat kan niet. Geen idee wanneer wel, maar eerder dan twee maanden zal het niet zijn.
Klinkt echt heel fijn als je zo enthousiast verteld (ik denk dat het mijn ding niet zou zijnquote:
[..]
Als je teveel vraagt, dan brul ik wel.
Stage hoort bij een volledige HBO, dus als het zover komt dan zal ik dat inderdaad moeten doen. Ik kan niet zeggen dat het idee me vult met veel enthousiasme.
[..]
Ik vind het héérlijk om te creëren, dus een cursus opzetten is wel aan me besteed. Zou 't best vaker willen doen.
En de familiestambomen: da's pure 'flow' voor mij. Het tikt zoveel van de juiste boxjes: het is interessant, ik mag ergens in duiken, graven, spitten, het is heel gefocust werk (daar is de hyperfocus) & als ik dan vind waar ik naar op zoek was, dan vervuld dat me met een gevoel van 'YES, hier deed ik 't voor!' en daar teer ik zo een paar dagen op.
[..]
Ik heb er een: een drukke kleuter van bijna 5
), die familiestambomen, heeft die cursus daar ook mee te maken?Die van mij zijn het kleutertijdperk wel voorbij, zo ongeveer
. Als is mijn oudste (met ass) iets jonger qua ontwikkeling dan haar werkelijke leeftijd, maar ook nog steeds de kleuterleeftijd voorbij .Ahw, een klein caafje. 2 mannetjes?quote:
Deze middag een klein caafje gehaald, want mijn oude lobbes zat echt zielig in een hoekje.
Heb ze gekoppeld bij mijn vriendin thuis (neutraal terrein). Dat ging erg goed. Luke leefde helemaal op.
Ben ik wel blij mee. Het doet nog zeer dat de andere overleden is, maar dus wel blij dat het wel beter met Luke gaat. En de nieuwe is ook een dotje.
Dan lijkt zo'n afstand nog eens extra ver, wat naar...quote:
En dat ik haar snel weer kan zien hoop ik altijd, maar nu nog meer: ze belde net totaal overstuur...aangekomen bij het ziekenhuis (oma op de intensive care) hoorde ze dat haar oma is overleden. Ik heb in tien minuten geen woord gezegd tijdens het videobellen, haar gewoon laten huilen en praten en daar tussenin want je kunt toch niks toevoegen of überhaupt iets anders doen dan er voor haar zijn...maar dat laatste gaat fysiek dus niet en dat is juist nu gigantisch kut
In de eerste plaats natuurlijk voor haar, dat moge duidelijk zijn, maar je wilt haar op z'n minst toch even kunnen troosten met je armen er omheen of iets dergelijks, en dat kan niet. Geen idee wanneer wel, maar eerder dan twee maanden zal het niet zijn.
sterkte voor haar en voor jou.Het voortdurende proces is zeer herkenbaar. Als we er maar komenquote:
[..]
Het is een voortdurend proces, dat herken je wel, denk ik
[..]
Bedankt
Het is niet altijd gemakkelijk om het allemaal te combineren, hoor. Maar het is het allemaal waard.
[..]
Wat wat super! Ja, foto's maken het extra bijzonder, hè? Vooral als ze in uniform zijn. Je kunt er zoveel uithalen.
Mijn stamreeks heb ik terug kunnen zoeken tot in de 16e eeuw. Momenteel ben ik bezig met de Indische kant van m'n familie & dan heb ik ook nog wortels in Scandinavië.
[..]
Wat goed van je
Nee, caafjes alleen, da's niet fijn. Ze hebben een maatje nodig. Blij dat Luke weer opgeleefd is. Kan ie 'moederen' over 't nieuwe kleintje.
.Zo tot de 16de eeuw, dat is al een eindje terug. In Nederland duik je dan kerkboeken in, als ik het goed heb, om de periode voor de burgerlijke stand te doorgronden. Hoe gaat dat via de Indische kant? Mijn vriendin komt uit Surabaya. Haar hier leren kennen 3,5 jaar geleden.
En ook een Scandinavische kant, leuk
. Hoeveel voorouders zit je nu op? Want per generatie verdubbelt het.2 ouders
4 grootouders
8 overgrootouders.
etc.
Een DNA test lijkt me ook wel een keer leuk om te doen, 23andme bv. Altijd een kans dat voorouders stiekem gesjoemeld hebben met een ander natuurlijk. Maar dat geeft het ook wel een menselijke kant.
Cavia's alleen is niks idd. Luke is 6 jaar lang nooit alleen geweest. Ben blij dat het goed werkt. Het is ook wel humor om te zien, dat kleine brokje energie en dan die oude goedzak er naast. Luke vind samen rennen en ontdekken wel leuk, maar na een tijdje heeft hij ook zoiets van 'het zal wel', en gaat dan eten of liggen. En die kleine klautert wel door.
Dat is wel echt fijn. Altijd een vertrouwde omgeving en je krijgt nooit iedereen tegelijk over de vloer.quote:
[..]
Ik werk in de IT, dus nagenoeg elke dag thuis. Dat maakt het ook perfect autismevriendelijk, aangezien ik in juni begon: ik heb mijn collega's eigenlijk bijna één voor één leren kennen ipv iedereen tegelijk, waardoor ik op de eerste dag na nooit tussen alleen maar vreemden heb gezeten daar.
Gecondoleerd. Dat is wel sneu om te horen. Je kunt dan inderdaad niet veel zeggen en doen, behalve er voor haar zijn. Kan me voorstellen dat je je arm om haar heen wil slaan en dat het kut is dat die mogelijkheid er niet is.quote:
En dat ik haar snel weer kan zien hoop ik altijd, maar nu nog meer: ze belde net totaal overstuur...aangekomen bij het ziekenhuis (oma op de intensive care) hoorde ze dat haar oma is overleden. Ik heb in tien minuten geen woord gezegd tijdens het videobellen, haar gewoon laten huilen en praten en daar tussenin want je kunt toch niks toevoegen of überhaupt iets anders doen dan er voor haar zijn...maar dat laatste gaat fysiek dus niet en dat is juist nu gigantisch kut
In de eerste plaats natuurlijk voor haar, dat moge duidelijk zijn, maar je wilt haar op z'n minst toch even kunnen troosten met je armen er omheen of iets dergelijks, en dat kan niet. Geen idee wanneer wel, maar eerder dan twee maanden zal het niet zijn.
Kan me voorstellen dat jullie, als het goed gaat ook samen willen gaan wonen. Daar enig zicht op hoe en wat? Ik weet niet of je het buitenlandse partner forum kent? Daar geven ze veel advies en is er een advocaat die in zijn vrije tijd ook antwoord geeft op vragen.
Ja 2 mannetjes. Ik pak bijna altijd mannetjes, omdat dames altijd het eerst verkocht worden of geadopteerd. Mannetje hebben een beetje een onterechte reputatie dat ze gaan vechten als ze samen zitten.quote:
[..]
Klinkt echt heel fijn als je zo enthousiast verteld (ik denk dat het mijn ding niet zou zijn
Die van mij zijn het kleutertijdperk wel voorbij, zo ongeveer
[..]
Ahw, een klein caafje. 2 mannetjes?
[..]
Dan lijkt zo'n afstand nog eens extra ver, wat naar...
Bij de dierenwinkel afgelopen dinsdag, had hij alleen maar mannetjes zelfs. Wat dan vaak gebeurd is dat een beertje dan alleen komt te zitten. Castratie kost ook geld, dus dat helpt bij mensen ook niet mee in de keuze.
Luke en Frodo kwamen bij mij samen binnen, 2 broertjes. Altijd goed gegaan. En wat vaak ook werkt is een klein beertje aan een oudere beer koppelen. Doen ze vaak bij de opvang, daar ook genoeg cavia's gehaald en een plekje gegeven.
Ze zoeken vrijwilligers bij de cavia opvang. Zit er aan te denken, maar moet eerst mijn energie problemen oplossen.
Vanochtend met de arts gebeld voor consult, hoop daar wel iets uit te halen dit keer, want het voelt iedere keer weer als tegen een muur oplopen. Ook niet het idee dat ze veel kennis over autisme hebben. De POH ook niet.
En zo dadelijk een gesprek met mijn werkbegeleider.
Moet ergens komende tijd ook thuishulp krijgen van Zintri zorg, maar geloof dat, dat wat achter loopt ivm corona.
Er zijn allerlei regels en dingen waar je aan moet voldoen, maar daar wordt aan gewerkt. Onlangs hebben we de hele procedure eens langsgelopen en in principe moet alles wel goed kunnen komen.quote:
[..]
Gecondoleerd. Dat is wel sneu om te horen. Je kunt dan inderdaad niet veel zeggen en doen, behalve er voor haar zijn. Kan me voorstellen dat je je arm om haar heen wil slaan en dat het kut is dat die mogelijkheid er niet is.
Kan me voorstellen dat jullie, als het goed gaat ook samen willen gaan wonen. Daar enig zicht op hoe en wat? Ik weet niet of je het buitenlandse partner forum kent? Daar geven ze veel advies en is er een advocaat die in zijn vrije tijd ook antwoord geeft op vragen.
En inderdaad, je kunt niks doen. Gisteren was ook de begrafenis al, dat gaat hard.
Het is zeker interessant. Doe het al 20 jaar intussen, dus de info was me bekendquote:
[..]
Het voortdurende proces is zeer herkenbaar. Als we er maar komen
Zo tot de 16de eeuw, dat is al een eindje terug. In Nederland duik je dan kerkboeken in, als ik het goed heb, om de periode voor de burgerlijke stand te doorgronden. Hoe gaat dat via de Indische kant? Mijn vriendin komt uit Surabaya. Haar hier leren kennen 3,5 jaar geleden.
En ook een Scandinavische kant, leuk
2 ouders
4 grootouders
8 overgrootouders.
etc.
Indische kant is vindbaar als je wat aanknopingspunten hebt. Bijv. een voorouder die werkzaam was als ambtenaar of bij het KNIL. Van inlandse voorouders zal je niets veel meer vinden dan evt. een naam.
En dat maakt het alleen nog maar interessanter!quote:Een DNA test lijkt me ook wel een keer leuk om te doen, 23andme bv. Altijd een kans dat voorouders stiekem gesjoemeld hebben met een ander natuurlijk. Maar dat geeft het ook wel een menselijke kant.
Ik heb er twee gedaan, waaronder bij 23andme.
Klautert de kleine hummel ook over Luke heen? Altijd zo leuk om te zien. Blij dat je weer twee blije huisdieren hebt nu.quote:Cavia's alleen is niks idd. Luke is 6 jaar lang nooit alleen geweest. Ben blij dat het goed werkt. Het is ook wel humor om te zien, dat kleine brokje energie en dan die oude goedzak er naast. Luke vind samen rennen en ontdekken wel leuk, maar na een tijdje heeft hij ook zoiets van 'het zal wel', en gaat dan eten of liggen. En die kleine klautert wel door.
Wij hadden 2 zusjes cavia's.quote:
[..]
Ja 2 mannetjes. Ik pak bijna altijd mannetjes, omdat dames altijd het eerst verkocht worden of geadopteerd. Mannetje hebben een beetje een onterechte reputatie dat ze gaan vechten als ze samen zitten.
Bij de dierenwinkel afgelopen dinsdag, had hij alleen maar mannetjes zelfs. Wat dan vaak gebeurd is dat een beertje dan alleen komt te zitten. Castratie kost ook geld, dus dat helpt bij mensen ook niet mee in de keuze.
Luke en Frodo kwamen bij mij samen binnen, 2 broertjes. Altijd goed gegaan. En wat vaak ook werkt is een klein beertje aan een oudere beer koppelen. Doen ze vaak bij de opvang, daar ook genoeg cavia's gehaald en een plekje gegeven.
Ze zoeken vrijwilligers bij de cavia opvang. Zit er aan te denken, maar moet eerst mijn energie problemen oplossen.
Vanochtend met de arts gebeld voor consult, hoop daar wel iets uit te halen dit keer, want het voelt iedere keer weer als tegen een muur oplopen. Ook niet het idee dat ze veel kennis over autisme hebben. De POH ook niet.
En zo dadelijk een gesprek met mijn werkbegeleider.
Moet ergens komende tijd ook thuishulp krijgen van Zintri zorg, maar geloof dat, dat wat achter loopt ivm corona.
Lastig als je met de (huis?)arts het gevoel hebt tegen een muur op te lopen.
Hoe was het gesprek met je werkbegeleider?
Hopelijk kan die thuishulp snel starten.
Zelf geen ervaring mee, wij hebben op het moment begeleiding voor de oudste, maar dat is wekelijks, maar het zou mooi zijn als er zo'n levenslooptraject zou zijn, dat je niet elke keer weer hoeft te leuren voor die indicatie, maar dat je het naar behoefte kan inzetten en daarmee hopelijk vastlopen voorkomen.
Ik zou het voor mijzelf ook wel prettig vinden, ik zie toch elke keer weer dat ik na een x aantal jaren vastloop en dan nog even door blijf lopen voordat ik aan de bel trek, dan nog een wachtlijst (die was de laatste keer een jaar) en dan hulp. Terwijl eerder hulp, echt wel verschil zou kunnen maken.
Inlandse voorouders lijken me inderdaad moeilijk terug te vinden. Geloof ook wel dat het KNIL wel alles goed bijhield.quote:
[..]
Het is zeker interessant. Doe het al 20 jaar intussen, dus de info was me bekend
Indische kant is vindbaar als je wat aanknopingspunten hebt. Bijv. een voorouder die werkzaam was als ambtenaar of bij het KNIL. Van inlandse voorouders zal je niets veel meer vinden dan evt. een naam.
[..]
En dat maakt het alleen nog maar interessanter!
Ik heb er twee gedaan, waaronder bij 23andme.
[..]
Klautert de kleine hummel ook over Luke heen? Altijd zo leuk om te zien. Blij dat je weer twee blije huisdieren hebt nu.
Welke andere test heb je gedaan naast 23andme? 23andme lijkt me leuk, omdat ook het percentage Neanderthaler DNA word gegeven.
Ow ja Pippin klimt en staat op hem van tijd tot tijd. Hij vind het prima, zolang het naar geen rijden is. Dat is namelijk een teken van dominantie.
Dat deed hij gisteren nog wel, maar zo te merken is de rangorde bepaald.
Dametjes zijn ook lief. Als ze wat ouder zijn, zijn het net van die theemutsen. Had er vroeger 6, plus 1 beer. De dames zaten ook regelmatig tegen mij of mijn ex geparkeerd. En die beer deed erg zijn best om indruk te maken, maar werd gewoon genegeerd.quote:
[..]
Wij hadden 2 zusjes cavia's.
Lastig als je met de (huis?)arts het gevoel hebt tegen een muur op te lopen.
Hoe was het gesprek met je werkbegeleider?
Hopelijk kan die thuishulp snel starten.
Contact gehad met de arts, een nieuwe, want mijn vorige arts is met pensioen. Maar ik heb de verwijzing naar een psycholoog. Heel blij mee.
Gesprek met mijn werkbegeleider ging ook goed. Voorlopig 20 uur blijven werken en ook een afspraak met de bedrijfsarts.
Wil wel terug naar 32 uur uiteindelijk, maar mocht dat er niet lukken geestelijk gezien, dan kan het zijn dat ze me afkeuren voor halve dagen. Dus permanent 20 uur werken. Maar liever 32 uur.
Wel blij dat er eindelijk schot in de zaak zit.
Betekent dat je dan levens lang begeleiding krijgt, wanneer nodig en dan zonder wachtlijst?quote:
Ik weet dat er pilots lopen met levensloopbegeleiding en dat men zegt dat het waardevol zou kunnen zijn.
Zelf geen ervaring mee, wij hebben op het moment begeleiding voor de oudste, maar dat is wekelijks, maar het zou mooi zijn als er zo'n levenslooptraject zou zijn, dat je niet elke keer weer hoeft te leuren voor die indicatie, maar dat je het naar behoefte kan inzetten en daarmee hopelijk vastlopen voorkomen.
Ik zou het voor mijzelf ook wel prettig vinden, ik zie toch elke keer weer dat ik na een x aantal jaren vastloop en dan nog even door blijf lopen voordat ik aan de bel trek, dan nog een wachtlijst (die was de laatste keer een jaar) en dan hulp. Terwijl eerder hulp, echt wel verschil zou kunnen maken.
Dat ermee blijven doorlopen ken ik. Niet handig af en toe. Eerder hulp maakt zeker verschil. Waar loop je precies op vast?
Ik zie het zo voor mequote:
[..]
Dametjes zijn ook lief. Als ze wat ouder zijn, zijn het net van die theemutsen. Had er vroeger 6, plus 1 beer. De dames zaten ook regelmatig tegen mij of mijn ex geparkeerd. En die beer deed erg zijn best om indruk te maken, maar werd gewoon genegeerd.
.Klinkt goed, verwijzing naar psycholoog en goed gesprek met werkbegeleider.quote:Contact gehad met de arts, een nieuwe, want mijn vorige arts is met pensioen. Maar ik heb de verwijzing naar een psycholoog. Heel blij mee.
Gesprek met mijn werkbegeleider ging ook goed. Voorlopig 20 uur blijven werken en ook een afspraak met de bedrijfsarts.
Wil wel terug naar 32 uur uiteindelijk, maar mocht dat er niet lukken geestelijk gezien, dan kan het zijn dat ze me afkeuren voor halve dagen. Dus permanent 20 uur werken. Maar liever 32 uur.
Wel blij dat er eindelijk schot in de zaak zit.
Succes! Ik hoop dat je het aantal uren gaat vinden wat goed bij jou past!
Hier staat uitleg over levensloopbegeleiding.quote:
[..]
Betekent dat je dan levens lang begeleiding krijgt, wanneer nodig en dan zonder wachtlijst?
Dat ermee blijven doorlopen ken ik. Niet handig af en toe. Eerder hulp maakt zeker verschil. Waar loop je precies op vast?
Ik loop vast op dat ik geen goede balans heb tussen inspanning en ontspanning. Ik doe veel omdat ik denk dat het moet of hoort. En daarbij zet ik mijzelf ergens op de laatste plek. Maar dat breekt me steeds op (logisch denk ik).
Dan gaat het weer een aantal jaar goed en op een gegeven moment gaat dat niet goed.
Ik hoop dat het bij 32 uur blijft. Vooral inkomens technisch gezien. Maar mocht het beter voor mijn gezondheid zijn om minder te werken, so be it. Aanmelding binnen voor psycholoog, wachttijd 9 maanden. Maar het loopt iig.quote:
[..]
Ik zie het zo voor me
[..]
Klinkt goed, verwijzing naar psycholoog en goed gesprek met werkbegeleider.
Succes! Ik hoop dat je het aantal uren gaat vinden wat goed bij jou past!
[..]
Hier staat uitleg over levensloopbegeleiding.
Ik loop vast op dat ik geen goede balans heb tussen inspanning en ontspanning. Ik doe veel omdat ik denk dat het moet of hoort. En daarbij zet ik mijzelf ergens op de laatste plek. Maar dat breekt me steeds op (logisch denk ik).
Dan gaat het weer een aantal jaar goed en op een gegeven moment gaat dat niet goed.
Dat klinkt inderdaad niet goed, jezelf op de laatste plek zetten. Maar ik denk dat veel mensen dingen doen, omdat het 'zo hoort'. Ook al is het niet altijd goed voor ze.
Pieken en dalen zijn me wel bekend. Ik hoop dat je de balans kan vinden. Heb je daar ook hulp bij?
Ik zal de link straks even lezen op mijn gemak
.AncestryDNA.quote:
[..]
Inlandse voorouders lijken me inderdaad moeilijk terug te vinden. Geloof ook wel dat het KNIL wel alles goed bijhield.
Welke andere test heb je gedaan naast 23andme? 23andme lijkt me leuk, omdat ook het percentage Neanderthaler DNA word gegeven.
Erg interessant allemaal!
Op vrijdag 16 oktober 2020 11:39 schreef steelhead het volgende:[..]
Ik hoop dat het bij 32 uur blijft. Vooral inkomens technisch gezien. Maar mocht het beter voor mijn gezondheid zijn om minder te werken, so be it. Aanmelding binnen voor psycholoog, wachttijd 9 maanden. Maar het loopt iig.
Ik heb sinds een paar maanden hulp (wachtlijst van een jaar gehad), gesprekken met een psycholoog en ook systeemtherapie.
Da's heel herkenbaar, Nijna.quote:
Ik loop vast op dat ik geen goede balans heb tussen inspanning en ontspanning. Ik doe veel omdat ik denk dat het moet of hoort. En daarbij zet ik mijzelf ergens op de laatste plek. Maar dat breekt me steeds op (logisch denk ik).
Dan gaat het weer een aantal jaar goed en op een gegeven moment gaat dat niet goed.
Daar heb ik bij tijd en wijle ook veel last van.
Voor mij zijn het de familiestambomen, voor jou zijn het andere dingen. En soms duurt het ook een tijdje voordat je, soms bij toeval, iets ontdekt wat heel goed past bij jezelf als persoon.quote:
[..]
Klinkt echt heel fijn als je zo enthousiast verteld (ik denk dat het mijn ding niet zou zijn
De cursus heeft er inderdaad mee te maken. Heb eerder zelf een cursusidee naar voren gebracht, die is opgepakt en op basis daarvan mocht ik hem gaan ontwikkelen. En er is vraag naar een vervolgcursus, maar tot nu toe heb ik dat afgehouden. Maar nu toch maar eens gaan kijken of dat iets is voor de periode na covid.
Lijkt me best fijn, van die grote kinderen. Al stel ik me voor dat dat ook zo zijn eigen uitdagingen heeft.quote:Die van mij zijn het kleutertijdperk wel voorbij, zo ongeveer
Red je het een beetje? Twee kinderen lijkt me sowieso best pittig, hoor. Petje af.
Ik heb niet echt iets waar ik zo helemaal in op ga, of ik heb het nog niet ontdekt dat kan ookquote:
[..]
Voor mij zijn het de familiestambomen, voor jou zijn het andere dingen. En soms duurt het ook een tijdje voordat je, soms bij toeval, iets ontdekt wat heel goed past bij jezelf als persoon.
De cursus heeft er inderdaad mee te maken. Heb eerder zelf een cursusidee naar voren gebracht, die is opgepakt en op basis daarvan mocht ik hem gaan ontwikkelen. En er is vraag naar een vervolgcursus, maar tot nu toe heb ik dat afgehouden. Maar nu toch maar eens gaan kijken of dat iets is voor de periode na covid.
[..]
Lijkt me best fijn, van die grote kinderen. Al stel ik me voor dat dat ook zo zijn eigen uitdagingen heeft.
Red je het een beetje? Twee kinderen lijkt me sowieso best pittig, hoor. Petje af.
.Grote kinderen hebben weer andere uitdagingen dan kleinere kinderen. Maar dat ze toch wat meer zelfstandig zijn en ik ook best even een boodschap kan gaan doen en ze thuis kan laten, is best fijn.
Dat ze zelf van en naar school kunnen en intussen een eigen huissleutel hebben is ook wel prettig.
De oudste heeft ook ass en die heeft best behoorlijk sturing nodig na schooltijd om huiswerk te plannen en te gaan maken. Ze is aardig intelligent, talen lijkt ze zo uit haar mouw te schudden (dat heeft ze toch echt niet van haar ouders...), maar als we haar laten gaan dan verzuipt ze, omdat ze het niet overziet.
We lijken voor nu een modus te hebben gevonden die aardig werkt, vorig jaar hebben we gezien hoe ze aan het verzuipen was, hebben we mede door corona en het thuiszitten, nog een en ander vlot kunnen trekken waardoor ze wel over kon naar de 2e.
Maar nu andere manier van werken, die beter past bij haar en waardoor het voor ons ook makkelijker is om te helpen met plannen e.d.
Ik moet zeggen dat ik 1 kind makkelijker vond, nu was de oudste ook als baby echt heel voorbeeldig. Die kon rustig een tijd in de box liggen en zichzelf vermaken.
Toen kwam de jongste en dat was (en is) een heel ander kind. Dus alles wat bij de eerste werkte, werkte bij de 2e net even anders. Ze was ongeduriger, wilde veel meer aandacht, huilde veel als baby.
Dat vond ik heftig. Ze is veel meer aanwezig, nog steeds wel. Wil graag samen, samen, samen. Dat botst wel eens, maar tegelijkertijd is het ook een scheet die graag wil helpen en waar je meer contact mee hebt dan met de oudste.
Ik vind het een uitdaging en soms maakt dat me aardig aan het wankelen.
Het moet wel, andere keuze is er niet.
Levensloopbegeleiding heb ik een tijdje terug gehad. Ik had net zoals jou moeite om een goede balans te vinden. Heb er veel aan gehad in die korte tijd, maar uiteindelijk mee gestopt vanwege de bureacratie die er bij komt kijken. Dat gaf mij ironisch genoeg meer stress dan waarr ik tegenaan liep.quote:
[..]
Ik zie het zo voor me
[..]
Klinkt goed, verwijzing naar psycholoog en goed gesprek met werkbegeleider.
Succes! Ik hoop dat je het aantal uren gaat vinden wat goed bij jou past!
[..]
Hier staat uitleg over levensloopbegeleiding.
Ik loop vast op dat ik geen goede balans heb tussen inspanning en ontspanning. Ik doe veel omdat ik denk dat het moet of hoort. En daarbij zet ik mijzelf ergens op de laatste plek. Maar dat breekt me steeds op (logisch denk ik).
Dan gaat het weer een aantal jaar goed en op een gegeven moment gaat dat niet goed.
Nu moet ik ook erbij vermelden dat het een samenloop van ongunstige omstandigheden was. Pas uit met mijn vriend, net op jezelf gaan wonen in de coronatijd en de daarbijhorende verder inperkende maatregelen wat betreft sociale contacten. De afgelopen maanden waren zeker geen pretje, maar ik begin langzaam aan een draai te vinden en had voor het eerst deze week dat ik niet aan mijn vriend dacht.
Ik wist niet meer of het inderdaad een pilot was of al definitief, ik wist de status ervan niet.quote:
Ik weet dat er pilots lopen met levensloopbegeleiding en dat men zegt dat het waardevol zou kunnen zijn.
Zelf geen ervaring mee, wij hebben op het moment begeleiding voor de oudste, maar dat is wekelijks, maar het zou mooi zijn als er zo'n levenslooptraject zou zijn, dat je niet elke keer weer hoeft te leuren voor die indicatie, maar dat je het naar behoefte kan inzetten en daarmee hopelijk vastlopen voorkomen.
Ik zou het voor mijzelf ook wel prettig vinden, ik zie toch elke keer weer dat ik na een x aantal jaren vastloop en dan nog even door blijf lopen voordat ik aan de bel trek, dan nog een wachtlijst (die was de laatste keer een jaar) en dan hulp. Terwijl eerder hulp, echt wel verschil zou kunnen maken.
Zou het fijn vinden, want ik merk dat ik mijn ei over mijn twijfels over ‘grotere dingen’ niet kwijt kan in mijn minisociale kring, die mij niet zo goed kan laten nadenken als een professional dat soms kan.
Nu met Covid merk ik dat ik behoorlijk uit balans ben geweest. Binnenkort begin ik aan een nieuwe baan, daar heb ik ook wel externe richting soms bij nodig omdat ik niet zo goed ben in dingen overzien. Ik moet een hoop nieuwe dingen gaan leren en het is lastig om te doseren.
Op die site is ook meer informatie te vinden.
En je voor het eerst in je hele "carriëre in de hulpverlening" het gevoel hebt dat er geluisterd wordt en meegedacht.
Na een paar weken waarin het alleen maar donkerder om me heen leek te worden, piepte er weer even een klein zonnestraaltje, een klein beetje hoop door de duisternis.
Ik hoop dat ik dat een beetje vast kan houden...
Werkgever zag mijn paniek als boosheid, waardoor het alleen erger werd.
Nu thuis maar gaat niet zo goed.
Ik vraag me echt af of ik ooit nog een normaal leven zal hebben of een fijne werkplek. Ik ben bang dat het nooit wat zal worden met mij. Ik kan nooit normaal doen of normale reacties hebben.
Nou ja, dat je het nu normaal kunt beschrijven is op zich alvast een goed teken, hoewel je daar verder weinig aan zult hebben. Is het geen baas waar je wat normaal mee kunt praten en aan kunt vertellen hoe sommige dingen nou eenmaal in elkaar steken bij je? Of een goede collega die je daarbij kan helpen of iets?quote:
Vandaag weer eens misgegaan op werk. Dikke paniekaanval nadat er een verandering was die ik niet had aan zien komen.
Werkgever zag mijn paniek als boosheid, waardoor het alleen erger werd.
Nu thuis maar gaat niet zo goed.
Ik vraag me echt af of ik ooit nog een normaal leven zal hebben of een fijne werkplek. Ik ben bang dat het nooit wat zal worden met mij. Ik kan nooit normaal doen of normale reacties hebben.
Wat voor werk doe je als ik vragen mag?quote:
Vandaag weer eens misgegaan op werk. Dikke paniekaanval nadat er een verandering was die ik niet had aan zien komen.
Werkgever zag mijn paniek als boosheid, waardoor het alleen erger werd.
Nu thuis maar gaat niet zo goed.
Ik vraag me echt af of ik ooit nog een normaal leven zal hebben of een fijne werkplek. Ik ben bang dat het nooit wat zal worden met mij. Ik kan nooit normaal doen of normale reacties hebben.
Oh, wat ontzettend naar dat je dit hebt meegemaakt, summer2bird.quote:
Vandaag weer eens misgegaan op werk. Dikke paniekaanval nadat er een verandering was die ik niet had aan zien komen.
Werkgever zag mijn paniek als boosheid, waardoor het alleen erger werd.
Nu thuis maar gaat niet zo goed.
Ik vraag me echt af of ik ooit nog een normaal leven zal hebben of een fijne werkplek. Ik ben bang dat het nooit wat zal worden met mij. Ik kan nooit normaal doen of normale reacties hebben.
Weet je werkgever van je autisme? Hij heeft je reactie op de verandering verkeerd gelezen en op basis van wat hij dacht te zien, gereageerd. Heb je het uit kunnen leggen? Ga het jezelf niets verwijten, hoor. Het is heel vervelend, maar niemands schuld.
Ik snap dat de wereld even somber is, maar probeer het niet te ver door te trekken: ja, het ging even mis, maar het zegt niets over hoe je leven verder gaat zijn.
quote:
[..]
Nou ja, dat je het nu normaal kunt beschrijven is op zich alvast een goed teken, hoewel je daar verder weinig aan zult hebben. Is het geen baas waar je wat normaal mee kunt praten en aan kunt vertellen hoe sommige dingen nou eenmaal in elkaar steken bij je? Of een goede collega die je daarbij kan helpen of iets?
quote:
[..]
Oh, wat ontzettend naar dat je dit hebt meegemaakt, summer2bird.
Weet je werkgever van je autisme? Hij heeft je reactie op de verandering verkeerd gelezen en op basis van wat hij dacht te zien, gereageerd. Heb je het uit kunnen leggen? Ga het jezelf niets verwijten, hoor. Het is heel vervelend, maar niemands schuld.
Ik snap dat de wereld even somber is, maar probeer het niet te ver door te trekken: ja, het ging even mis, maar het zegt niets over hoe je leven verder gaat zijn.
Spoiler voor herkenbaarheid.quote:
[..]
Wat voor werk doe je als ik vragen mag?
SPOILERIk heb eigenlijk geen normaal werk, ik ga een paar keer per weer naar de dagbesteding. Ik kom uit een erg lange opname en de afstand tot de arbeidsmarkt is enorm groot.
De plek waar ik naartoe ga is best leuk alleen zijn ze vooral gericht op mensen met een verstandelijke handicap, geen autisme. Dus ze begrijpen mij niet altijd en ik hun niet altijd.
Ik woon begeleid dus als het nodig is kunnen die mij altijd nog helpen om mij uit te leggen.
Ik vind het gewoon moeilijk soms omdat ik heel graag normaal werk wil gaan doen zodat ik meer geld heb maar ik ben best vaak emotioneel/paniek. En dat krijg ik maar niet onder de knie. En tijdens zo'n moment kan ik mezelf niet eens uitleggen omdat ik het dan helemaal niet meer snap.
Maar op de dagbesteding komt het goed
quote:Op maandag 26 oktober 2020 16:53 schreef summer2bird het volgende:
[..]
[..]
[..]
Spoiler voor herkenbaarheid.SPOILERIk heb eigenlijk geen normaal werk, ik ga een paar keer per weer naar de dagbesteding. Ik kom uit een erg lange opname en de afstand tot de arbeidsmarkt is enorm groot.
De plek waar ik naartoe ga is best leuk alleen zijn ze vooral gericht op mensen met een verstandelijke handicap, geen autisme. Dus ze begrijpen mij niet altijd en ik hun niet altijd.
Ik woon begeleid dus als het nodig is kunnen die mij altijd nog helpen om mij uit te leggen.
Ik vind het gewoon moeilijk soms omdat ik heel graag normaal werk wil gaan doen zodat ik meer geld heb maar ik ben best vaak emotioneel/paniek. En dat krijg ik maar niet onder de knie. En tijdens zo'n moment kan ik mezelf niet eens uitleggen omdat ik het dan helemaal niet meer snap.
Maar op de dagbesteding komt het goed
SPOILERZou er niet een passendere vorm van dagbesteding of een soort werk zijn?
Autisme is niet per definitie een verstandelijke beperking, dus ik snap het elkaar niet begrijpen in die zin wel. Er zou toch iets moeten zijn wat beter past... (ok ideale wereld enzo, maar toch...)
Kunnen ze op je woonplek niet nog eens met je mee kunnen denken of er niet iets anders is, of zou dat je teveel onrust geven.
Ik zou het je enorm gunnen om een plek te hebben waar meer oog is voor jouw problematiek, die beter past, maar ik heb weinig kennis op dat gebied...
quote:
[..]SPOILERZou er niet een passendere vorm van dagbesteding of een soort werk zijn?
Autisme is niet per definitie een verstandelijke beperking, dus ik snap het elkaar niet begrijpen in die zin wel. Er zou toch iets moeten zijn wat beter past... (ok ideale wereld enzo, maar toch...)
Kunnen ze op je woonplek niet nog eens met je mee kunnen denken of er niet iets anders is, of zou dat je teveel onrust geven.
Ik zou het je enorm gunnen om een plek te hebben waar meer oog is voor jouw problematiek, die beter past, maar ik heb weinig kennis op dat gebied...
SPOILERIk woon in een klein kutdorpje dat niet heel veel aanbied. Ik zou eventueel wel met het OV elke dag naar een grotere stad kunnen maar daar heb ik geen geld voor
Ik ben verhuisd van een plek waar ik kut woonde en wel een hele fijne dagbesteding had en nu is het andersom
Ik kan ook niet terug daar aant werk omdat ze geen PGB accepteren
Het is of met de verstandelijke gehandicapten, of vrijwilligerswerk of gedeeltelijk normaal aan het werk.
Vrijwilligerswerk doe ik ook, en gedeeltelijk normaal aan het werk wou ik mee aan de slag maar toen kwam corona en mijn begeleider lijkt het verstandig om ff te blijven waar ik zit nu gezien er nog veel meer mensen werkeloos worden
quote:
[..]SPOILERIk woon in een klein kutdorpje dat niet heel veel aanbied. Ik zou eventueel wel met het OV elke dag naar een grotere stad kunnen maar daar heb ik geen geld voor
Ik ben verhuisd van een plek waar ik kut woonde en wel een hele fijne dagbesteding had en nu is het andersom
Ik kan ook niet terug daar aant werk omdat ze geen PGB accepteren
Het is of met de verstandelijke gehandicapten, of vrijwilligerswerk of gedeeltelijk normaal aan het werk.
Vrijwilligerswerk doe ik ook, en gedeeltelijk normaal aan het werk wou ik mee aan de slag maar toen kwam corona en mijn begeleider lijkt het verstandig om ff te blijven waar ik zit nu gezien er nog veel meer mensen werkeloos worden
SPOILERBalen dat je niet allebei fijn hebt, maar 1 van beide fijn is in elk geval al iets...
Wie weet wat er nog op je pad komt, misschien is in de huidige tijd blijven zitten waar je nu zit wel verstandig. Nadenken over later kan altijd en er komt vast een moment dat er weer meer kan ook.
Sterkte
Dankjequote:
[..]SPOILERBalen dat je niet allebei fijn hebt, maar 1 van beide fijn is in elk geval al iets...
Wie weet wat er nog op je pad komt, misschien is in de huidige tijd blijven zitten waar je nu zit wel verstandig. Nadenken over later kan altijd en er komt vast een moment dat er weer meer kan ook.
Sterkte
Ik ben door een module psycho-educatie heen gewerkt en nu raadt m'n begeleider (die de module met me gedaan heeft) me aan om boeken te lezen over autisme en specifiek vrouwen met autisme. Ze heeft me een hele lijst gestuurd, maar het gaat m'n budget te boven om alles te kopen en ik kan ze via de bieb niet krijgen (heb alleen e-boeken in mijn abonnement, beperkte collectie).
• Toeps, Bianca. Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit.
• Visser, Judith. Zondagskind.
• Visser, Judith Zondagsleven.
• Cordaro, Elise. Anders gaat ook.
Iemand ervaring met een van deze? Dat zou me helpen met kiezen.
Of andere boeken waar je veel aan gehad hebt?
Ja, ik heb het boek van Bianca Toeps en die van Elise Cordaro in de kast staan.quote:
@:summer2bird sterkte. Balen dat het niet allemaal gaat zoals het beste zou zijn. Ik hoop dat er beters op je pad komt.
Ik ben door een module psycho-educatie heen gewerkt en nu raadt m'n begeleider (die de module met me gedaan heeft) me aan om boeken te lezen over autisme en specifiek vrouwen met autisme. Ze heeft me een hele lijst gestuurd, maar het gaat m'n budget te boven om alles te kopen en ik kan ze via de bieb niet krijgen (heb alleen e-boeken in mijn abonnement, beperkte collectie).
• Toeps, Bianca. Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit.
• Visser, Judith. Zondagskind.
• Visser, Judith Zondagsleven.
• Cordaro, Elise. Anders gaat ook.
Iemand ervaring met een van deze? Dat zou me helpen met kiezen.
Of andere boeken waar je veel aan gehad hebt?
Het zijn heel verschillende boeken. Die van Bianca Toeps heeft humor: ze is heel direct en heeft - mijn inziens - een prettige droge humor. 't Houd je vast. De situaties die ze omschrijft zijn herkenbaar en zet je ertoe om dingen anders te bekijken.
Het boek van Elise Cordaro heeft ook herkenbare passages, maar het kon mij niet vasthouden. Het kabbelde voort zonder opvallende nieuwe inzichten.
In beide gevallen zal het persoonlijk zijn: er zijn ongetwijfeld mensen die Elise's boek geweldig vinden, dus pin je niet vast op mijn oordeel. Wat ik sowieso prettig vond is beide boeken geschreven zijn door vrouwen die zelf ASS hebben, en niet door experts die er jaren voor geleerd hebben en er ongetwijfeld veel vanaf weten, maar de persoonlijke ervaring missen.
Zondagskind vind ik zeer sterk herkenbaar voor vrouwen met autisme. Erg goed boek.quote:
@:summer2bird sterkte. Balen dat het niet allemaal gaat zoals het beste zou zijn. Ik hoop dat er beters op je pad komt.
Ik ben door een module psycho-educatie heen gewerkt en nu raadt m'n begeleider (die de module met me gedaan heeft) me aan om boeken te lezen over autisme en specifiek vrouwen met autisme. Ze heeft me een hele lijst gestuurd, maar het gaat m'n budget te boven om alles te kopen en ik kan ze via de bieb niet krijgen (heb alleen e-boeken in mijn abonnement, beperkte collectie).
• Toeps, Bianca. Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit.
• Visser, Judith. Zondagskind.
• Visser, Judith Zondagsleven.
• Cordaro, Elise. Anders gaat ook.
Iemand ervaring met een van deze? Dat zou me helpen met kiezen.
Of andere boeken waar je veel aan gehad hebt?
Dan ga ik er ook eens naar kijkenquote:
[..]
Zondagskind vind ik zeer sterk herkenbaar voor vrouwen met autisme. Erg goed boek.
Ik begreep van mijn coach dat ze een nieuw boek in handen heeft gekregen die ingaat op vrouwen met autisme, en dan met name ook moeders met autisme (al dan niet met een kind dat 't ook heeft). Weet nog niet welk boek dat precies is, maar 't maakt me wel nieuwsgierig.
* Natalie is ook moeder & heeft een dochter zonder diagnose.
Ik heb de eerste 2 gelezen, nummer 3 ligt naast mijn bed, maar ik wil eerst mijn andere boek uitlezen.quote:
@:summer2bird sterkte. Balen dat het niet allemaal gaat zoals het beste zou zijn. Ik hoop dat er beters op je pad komt.
Ik ben door een module psycho-educatie heen gewerkt en nu raadt m'n begeleider (die de module met me gedaan heeft) me aan om boeken te lezen over autisme en specifiek vrouwen met autisme. Ze heeft me een hele lijst gestuurd, maar het gaat m'n budget te boven om alles te kopen en ik kan ze via de bieb niet krijgen (heb alleen e-boeken in mijn abonnement, beperkte collectie).
• Toeps, Bianca. Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit.
• Visser, Judith. Zondagskind.
• Visser, Judith Zondagsleven.
• Cordaro, Elise. Anders gaat ook.
Iemand ervaring met een van deze? Dat zou me helpen met kiezen.
Of andere boeken waar je veel aan gehad hebt?
Eerste 2, absolute aanraders, de 4e ken ik niet.
quote:
[..]
Zondagskind vind ik zeer sterk herkenbaar voor vrouwen met autisme. Erg goed boek.
Bedankt iedereen voor de boekentips.quote:
[..]
Ik heb de eerste 2 gelezen, nummer 3 ligt naast mijn bed, maar ik wil eerst mijn andere boek uitlezen.
Eerste 2, absolute aanraders, de 4e ken ik niet.
Scheelt een hoop gepieker en keuzeproblemen. Zondagskind kon ik lenen van een ambulante begeleider, en inmiddels heb ik het boek uit. Aangrijpend verhaal en ik weet niet goed wat ik ermee moet. Ik heb de neiging om het verhaal te registreren als een verhaal en ik weet niet goed hoe ik zou moeten bedenken waar ik me in herken. Dan zou ik overlap moeten kunnen vinden tussen het boek en mezelf? Maar ik ben degene in het boek niet.
Heeft iemand daar een tip voor?
Je hoeft je niet te herkennen in het boek toch?quote:
[..]
[..]
Bedankt iedereen voor de boekentips.
Zondagskind kon ik lenen van een ambulante begeleider, en inmiddels heb ik het boek uit. Aangrijpend verhaal en ik weet niet goed wat ik ermee moet. Ik heb de neiging om het verhaal te registreren als een verhaal en ik weet niet goed hoe ik zou moeten bedenken waar ik me in herken. Dan zou ik overlap moeten kunnen vinden tussen het boek en mezelf? Maar ik ben degene in het boek niet.
Heeft iemand daar een tip voor?
Je kan het ook lezen als verhaal.
Ass is bij iedereen anders, dus het is niet zo dat dat wat de een ervaart, jij ook op die manier ervaart.
Over ervaren gesproken... de supermarkt was een ware beproeving vandaag... muziek stond erg hard, volgens mij ben ik nog nooit zo snel door die toko heen gesneld.
Bij de kassa wel gezegd dat het erg hard was. Volgens keer maar eerder iemand aan zn mouw trekken, want ze gingen het wel gelijk zachter zetten.
Had werk voor 20 uur zolang gekregen, maar hield het door vermoeidheid niet vol. Dus weer thuis voorheen werkte ik 32 uur.
Voel me depressief, lastig om naar buiten te gaan. Alles voelt zinloos. Nergens zin meer in.
Ondertussen aangemeld bij de psycholoog. Wachtijd 9 maanden. 1x in de week begeleiding thuis. Dat is iig iets. En ze zijn bij de wsw gelukkig meegaand.
De corona helpt niet mee, ondanks ik een introvert ben lijkt het ondertussen wel een gevangenis. Constant andere in de gaten houden en alles is dicht.
Dan word waarschijnlijk president dumbass herkozen, aanslagen in Europa, klimaat kapot. Mis eigenlijk het optimisme van de jaren 90. Kan me no goed herinneren dat de muur viel in 89.
Het helpt iig allemaal niet mee. Vannochtend ontzettend kwaad, zonder enige reden. Kon het keukenkastje nog in elkaar zetten. Maar fijn was het niet.
De arts gebeld om te vragen of ik tijdelijk wat Oxezapam mag. Dit al eerder gehad. Heb al citalopram.
Hoop dat, dat kan. Heb rust nodig.
Tja, ik weet niet wat ik nu van het boek leer. Het werd me toch aangeraden voor psycho-educatie, en als het enige wat ik leer 'goed boek' is, schiet het met de psycho-educatie niet zo op. Ik ga er morgenochtend wel even op zitten peinzen of zo.quote:
[..]
Je hoeft je niet te herkennen in het boek toch?
Je kan het ook lezen als verhaal.
Ass is bij iedereen anders, dus het is niet zo dat dat wat de een ervaart, jij ook op die manier ervaart.
Over ervaren gesproken... de supermarkt was een ware beproeving vandaag... muziek stond erg hard, volgens mij ben ik nog nooit zo snel door die toko heen gesneld.
Bij de kassa wel gezegd dat het erg hard was. Volgens keer maar eerder iemand aan zn mouw trekken, want ze gingen het wel gelijk zachter zetten.
Wat goed dat je hebt gevraagd of het zachter kon!
Ik ben als ik aan de kassa sta meestal zo druk bezig met niet vergeten Jumbo-pas te scannen, oh wat was mijn pincode ook alweer, nee ik hoef geen koopzegels, oh ja die andere zegels wel, oh geen bonnetje, ...... en dan heb ik mijn statiegeldbon weer niet ingeleverd
en staat nog steeds iedereen achter me te duwen en mopperen. Wat rot johquote:
Het gaat niet goed loop al een tijd mezelf in de weg.
Had werk voor 20 uur zolang gekregen, maar hield het door vermoeidheid niet vol. Dus weer thuis voorheen werkte ik 32 uur.
Voel me depressief, lastig om naar buiten te gaan. Alles voelt zinloos. Nergens zin meer in.
Ondertussen aangemeld bij de psycholoog. Wachtijd 9 maanden. 1x in de week begeleiding thuis. Dat is iig iets. En ze zijn bij de wsw gelukkig meegaand.
De corona helpt niet mee, ondanks ik een introvert ben lijkt het ondertussen wel een gevangenis. Constant andere in de gaten houden en alles is dicht.
Dan word waarschijnlijk president dumbass herkozen, aanslagen in Europa, klimaat kapot. Mis eigenlijk het optimisme van de jaren 90. Kan me no goed herinneren dat de muur viel in 89.
Het helpt iig allemaal niet mee. Vannochtend ontzettend kwaad, zonder enige reden. Kon het keukenkastje nog in elkaar zetten. Maar fijn was het niet.
De arts gebeld om te vragen of ik tijdelijk wat Oxezapam mag. Dit al eerder gehad. Heb al citalopram.
Hoop dat, dat kan. Heb rust nodig.
Ik herken het wel, ook als introvert voelen de regels beklemmend. Rare sfeer overal, veel dingen waar je op moet letten, mensen lijken kortere lontjes te hebben. (Je bent niet de enige die sneller kwaad is.)
Ik hoop dat je je rust kunt vinden. Misschien is er iets waar je in op kunt gaan waar corona niet bestaat? Een game, boek, knuffelen met huisdieren, lange wandeling in het bos.
Maar dat het boek is aangeraden voor psycho-educatie zegt nog steeds niet dat het op jouw situatie van toepassing hoeft te zijn. Ik denk niet dat je uit alle macht moet proberen er iets uit te leren, maar dat je dingen kan tegenkomen die je herkent, of niet.quote:
[..]
Tja, ik weet niet wat ik nu van het boek leer. Het werd me toch aangeraden voor psycho-educatie, en als het enige wat ik leer 'goed boek' is, schiet het met de psycho-educatie niet zo op. Ik ga er morgenochtend wel even op zitten peinzen of zo.
Wat goed dat je hebt gevraagd of het zachter kon!
Ik ben als ik aan de kassa sta meestal zo druk bezig met niet vergeten Jumbo-pas te scannen, oh wat was mijn pincode ook alweer, nee ik hoef geen koopzegels, oh ja die andere zegels wel, oh geen bonnetje, ...... en dan heb ik mijn statiegeldbon weer niet ingeleverd
Ik vermoed dat peinzen dat niet ineens anders gaat maken.
Dank je, ik sta dan wel bij de kassa enorm een goede timing te zoeken waardoor de vraag of ik nog zegeltjes spaar echt veel langer duurde om te beantwoorden...
Ik ga vaak gelijk om 8 uur, dan is het nog niet zo druk over het algemeen.
Want ik heb wel eens dat ik me overprikkeld gedraag (hyperactief, zeer onrustig, alle 'tics' komen eruit) terwijl ik juist heel weinig heb gedaan. Ik vraag me dan af of dat onderprikkeling is of dat het bijvoorbeeld te veel informatie is van internet.
[ Bericht 4% gewijzigd door kuolema op 21-11-2020 01:03:00 ]
- overprikkeling van binnenuit door m'n eigen gepieker en gedoe
- een kleine hoeveelheid overprikkeling over meerdere dagen heen die geen probleem lijkt totdat het bij elkaar toch te veel is
Juist bij weinig prikkels van buiten gaat m'n hoofd veel prikkels van binnen maken, dan ga ik malen en piekeren over van alles. Dus voor mij is het belangrijk om genoeg te blijven doen dat m'n hoofd er niet met me vandoor kan.
Hoop dat dit ergens op slaat.
Raar dat je zo kunt balen van het krijgen van een andere tandarts. Aan de andere kant, zo'n tandarts weet dus al vele jaren hoe hij je moet behandelen, je kunt er tussendoor een beetje luchtig mee praten want hij kent je ook al zo goed als je hele leven, etc.
Nou ja, balen dus, de nieuwe heeft ongetwijfeld ook nog eens een assistent(e), wat mijn huidige nooit heeft gehad, waardoor er ook nog eens twee mensen bezig zijn
Toevallig klikte ik op je bericht.quote:
Mijn tandarts stopt er (zo goed als volledig) mee, daar zit ik al sinds ik een jaar of 5 ben denk ik, misschien nog wel langer, maar dus zeker 25 jaar. Dat is kut
Raar dat je zo kunt balen van het krijgen van een andere tandarts. Aan de andere kant, zo'n tandarts weet dus al vele jaren hoe hij je moet behandelen, je kunt er tussendoor een beetje luchtig mee praten want hij kent je ook al zo goed als je hele leven, etc.
Nou ja, balen dus, de nieuwe heeft ongetwijfeld ook nog eens een assistent(e), wat mijn huidige nooit heeft gehad, waardoor er ook nog eens twee mensen bezig zijn
Met een andere ta...Daar had ik al moeite mee als zg. “normaal” persoon.
Heeft je ta (al) een opvolger(s). Of moet jezelf op zoek naar een andere praktijk?
Uiteindelijk mócht ik terecht bij de ta van een familielid.
Dan kun je hem na al die tijd best vragen of hij je wil adviseren en overdragen om het ietsjes minder lastig te maken voor je. Succes.
Mij viel het uiteindelijk mee, na ook 25 jaar.
Hij gaat zijn hele bestand overdragen aan een andere praktijk in het dorp. Heel veel keuze is er hier verder ook niet denk ikquote:
[..]
Toevallig klikte ik op je bericht.
Met een andere ta...Daar had ik al moeite mee als zg. “normaal” persoon.
Heeft je ta (al) een opvolger(s). Of moet jezelf op zoek naar een andere praktijk?
Uiteindelijk mócht ik terecht bij de ta van een familielid.
Dan kun je hem na al die tijd best vragen of hij je wil adviseren en overdragen om het ietsjes minder lastig te maken voor je. Succes.
Mij viel het uiteindelijk mee, na ook 25 jaar.
Nou ja, ik zal er sowieso heen moeten, want hij stopt er voor reguliere zaken mee (teveel last van zijn hand ivm een ongeluk of iets), dus we gaan het zien. Komt vast wel goed en ik maak me er ook niet veel zorgen om, ik vind het vooral erg jammer om niet meer naar degene te gaan die ik al letterlijk mijn hele bewuste leven ken.
Bedoel je gesprekken in het algemeen of met hulpverleners?quote:
Volgens mij ken ik alleen maar overprikkeling bij mijzelf... dat onrustige gedrag wat je beschrijft herken ik wel, na bijvoorbeeld een gesprek, alsof ik alles dan nog moet verwerken. Komen flarden steeds weer terug en ben ik hyper/onrustig ook in hoe ik doe.
Ik heb het inderdaad ook vaak na contact met mensen maar dan kan ik het voor mezelf dus wel verklaren.
Overprikkeling door eigen gedachten/gepieker klinkt wel aannemelijk. Dat zou het bij mij ook wel kunnen zijn.quote:
Als ik geen recente/directe oorzaak zie voor dat gevoel/gedrag:
- overprikkeling van binnenuit door m'n eigen gepieker en gedoe
- een kleine hoeveelheid overprikkeling over meerdere dagen heen die geen probleem lijkt totdat het bij elkaar toch te veel is
Juist bij weinig prikkels van buiten gaat m'n hoofd veel prikkels van binnen maken, dan ga ik malen en piekeren over van alles. Dus voor mij is het belangrijk om genoeg te blijven doen dat m'n hoofd er niet met me vandoor kan.
Hoop dat dit ergens op slaat.
Hoe vaak kom je bij de tandarts? Alleen de halfjaarlijkse controles of vaker?quote:
Mijn tandarts stopt er (zo goed als volledig) mee, daar zit ik al sinds ik een jaar of 5 ben denk ik, misschien nog wel langer, maar dus zeker 25 jaar. Dat is kut
Raar dat je zo kunt balen van het krijgen van een andere tandarts. Aan de andere kant, zo'n tandarts weet dus al vele jaren hoe hij je moet behandelen, je kunt er tussendoor een beetje luchtig mee praten want hij kent je ook al zo goed als je hele leven, etc.
Nou ja, balen dus, de nieuwe heeft ongetwijfeld ook nog eens een assistent(e), wat mijn huidige nooit heeft gehad, waardoor er ook nog eens twee mensen bezig zijn
Ik vind het niet raar, maar zelf zou ik het een opluchting vinden als mijn tandarts ermee zou stoppen. Ik vind het een enge man, vertrouw hem niet. Maar overstappen heb ik toch nooit gedaan, enkel omdat ik daar mijn hele leven al kom en ik de verandering niet zie zitten. Heel stom eigenlijk.
Ik snapte niet waarom je het woord tandarts steeds niet afmaakt..quote:
[..]
Toevallig klikte ik op je bericht.
Met een andere ta...Daar had ik al moeite mee als zg. “normaal” persoon.
Heeft je ta (al) een opvolger(s). Of moet jezelf op zoek naar een andere praktijk?
Uiteindelijk mócht ik terecht bij de ta van een familielid.
Dan kun je hem na al die tijd best vragen of hij je wil adviseren en overdragen om het ietsjes minder lastig te maken voor je. Succes.
Mij viel het uiteindelijk mee, na ook 25 jaar.
Het duurde even voordat ik besefte dat het een afkorting is
Niet 'tah' maar 'tee-aa '.Alleen de halfjaarlijkse controles, in principe, hopelijk blijft dat zoquote:
Hoe vaak kom je bij de tandarts? Alleen de halfjaarlijkse controles of vaker?
Ik vind het niet raar, maar zelf zou ik het een opluchting vinden als mijn tandarts ermee zou stoppen. Ik vind het een enge man, vertrouw hem niet. Maar overstappen heb ik toch nooit gedaan.
Ik kan het gelukkig erg goed vinden met mijn inmiddels dus voormalige tandarts, altijd wel even een kort doch leuk praatje voor, tijdens en na de controles.
Dan zal het wennen ook langer duren, dus misschien moet je een tijdje je tanden niet poetsenquote:
[..]
Alleen de halfjaarlijkse controles, in principe, hopelijk blijft dat zo
Ik kan het gelukkig erg goed vinden met mijn inmiddels dus voormalige tandarts, altijd wel even een kort doch leuk praatje voor, tijdens en na de controles.