ASS [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #151 Autisme S*cks

Heh, jammer, geen autismedag TT

quote:

Op dinsdag 2 april 2019 14:25 schreef naatje_1 het volgende:
Heh, jammer, geen autismedag TT

Ja gefeliciteerd nog!

Heb mezelf op een thuiswerkdag getracteerd, kan ik er tenminste van genieten

quote:

Op dinsdag 2 april 2019 08:45 schreef Koettie het volgende:

[..]

Ik lees soms mee en zag dit. Ik ervaar dat die combi hier heel lastig is. Vriend is meerdere keren kneiter depressief geweest, randje opname. Eerste ook in de kindertijd. Vorig jaar januari weer slechter dus meteen aan de bel getrokken. Doorverwezen maar nergens kon hij terecht. Hij had een pddnos diagnose. In Dec via psyq het traject in voor nieuwe diagnose want pddnos bestaat niet meer en ze wisten niet wat ze met hem aanmoeten qua behandeling. Uitkomst, autisme, add en begaafd maar geen stap dichter bij hulp, nu weer op een wachtlijst. Na 15 maanden. Gelukkig is de depressie weer geklaard maar als er niets veranderd blijft dat terugkeren natuurlijk.

Uiteindelijk heb ik zelf via de Wmo een soort levenscoach geregeld die ervaring heeft met autisme en dat is wel prettig. Ook omdat ze mij als partner een hoop dingen uit handen neemt.

Ik hoop dat jou ervaringen beter zijn! En hoor ze ook graag. Miss ook iets voor vriend.

Dank Dit is wel een beetje waar ik bang voor ben en lang niet de noodzaak vond om hulp te vragen. Het ene komt (bij mij) voort uit het ander, en het voedt elkaar zodat het lastig is om tot een oplossing te komen als de hulpverlener zich vooral op één deel richt.

quote:

Op dinsdag 2 april 2019 10:58 schreef Nijna het volgende:

[..]

Ja, ervaring.
Ik kreeg mijn diagnose pas toen ik in de 30 was. De depressie was al veel eerder bekend (en ook nog wat andere niet kloppende diagnoses gehad onderweg). Ik denk dat ik vanaf een jaar of 16 in de hulpverlening heb gelopen.
Uiteindelijk zijn ze bij mij aan ass gaan denken, omdat mijn dochter die diagnose kreeg.

Er viel heel veel op zijn plek. Daar was mijn depressie niet mee weg. Dat is uiteindelijk (en na veel zoeken en proberen) met medicatie opgeklaard. (dit is een zeer korte versie van een heel lang verhaal )
En intussen doe ik het weer zonder medicatie.

Is Jonx/Lentis niet van Autisme Team Noord-Nederland?
Ik denk dat je daar dan prima op zijn plek zou zijn. Misschien staat de depressie op de voorgrond nu, maar dat zit toch verweven met je pdd-nos/ass. En ik denk dat het een voordeel kan zijn als het ass stukje ook in beeld is.

Als ik terugkijk dan denk ik dat ik oa depressief ben geworden door jarenlange overvraging.
En ik merk nog steeds dat ik in drukke perioden, veel wankeler ben qua stemming.
Maar als ik op tijd aan de rem trek, dan stabiliseert dat ook wel weer.

Ik vraag me af of je inzicht hebt in je pdd-nos. Wat betekent dat voor jou, waar loop je tegenaan?
Hoe gaat het, hoe functioneer je?
Want je kan het allemaal wel doen, maar als je daarvoor constant over je eigen grenzen gaat bijvoorbeeld, dan zou dat invloed kunnen hebben op je stemming. Waarmee ik niet wil zeggen dat het bij jou net zo werkt als bij mij hoor...
Weet je al wanneer je terecht kan?

Fijne autismedag allemaal!

Nou ja, ik ben er al ruim 20 jaar van bewust wat mijn beperkingen zijn, en daar leef ik ook naar. Ik kan in beperkte mate sociaal functioneren, maar niet 'fulltime' zodat ik maatschappelijk net niet mee kan draaien. Afgezien van het vrij typische niet goed om kunnen gaan met druk, onduidelijkheid en nieuwe situaties, ben ik ook heel slecht met emoties en andere mensen in het algemeen. Dat zorgt ervoor dat zodra ik veel sociaal moet functioneren, wat voor mij wezenlijk een constant spel is van omgaan met onduidelijkheden, ik snel door mijn energie en ook mijn vermogen om met mensen om te gaan heen ben. Dus het volgen van een opleiding lukte niet, het vinden van werk lukt niet (een cv-gat van zo'n 12 jaar en geen diploma helpt ook niet ) en het vormen van relaties gaat ook niet.
In het begin was dit niet zo'n probleem (ik zit sinds 2006 of zo in de WAJONG en woon sinds 2007 alleen/zelfstandig), maar het gebrek aan (vermogen tot) die dingen is gaandeweg erg demotiverend gaan werken en leidt tot steeds lastiger wordende periodes van depressie en frustratie. Voor mijn gevoel is wat ik nu doe, mijn uiterste kunnen; daar kan ik in fluctueren maar dat kan ik zelf regelen omdat ik heel weinig verplichtingen heb. Dus zodra ik een poging tot werken doe, zit ik al heel snel aan die grens (en die komt dan heel abrupt) waardoor ik onderhand ook geen motivatie meer heb om opnieuw ergens proberen te beginnen. Om soortgelijke redenen zit ik ook niet bij een club of zo. Bijna alles doe ik (al jaren) alleen. Het probleem is dus dat mijn grenzen dusdanig laag zijn dat het botst met het hebben van een enigszins bevredigend bestaan; gaandeweg zijn mijn ambities en motivaties erdoor ook verdwenen. En als ik wel meer probeer te doen, loop ik inderdaad tegen 'overvraging' aan met hetzelfde effect.

Jonx/Lentis is inderdaad van Autisme Team Noord-nederland. Wachttijd is nu 230 dagen of zo

quote:

Op woensdag 3 april 2019 12:29 schreef Dingest het volgende:

[..]

Dank Dit is wel een beetje waar ik bang voor ben en lang niet de noodzaak vond om hulp te vragen. Het ene komt (bij mij) voort uit het ander, en het voedt elkaar zodat het lastig is om tot een oplossing te komen als de hulpverlener zich vooral op één deel richt.
[..]

Het is heel lastig. Het zou fijn zijn als de zorg wat holistischer was maarja. Helaas pindakaas. Het is ook ingewikkeld allemaal. Vriend heeft een enorm disharmonisch profiel. Hij wordt op het ene deel ondervraagt en tegelijk op een ander deel overvraagt. Daarnaast heeft hij zich sociaal gedrag heel goed aangeleerd dus mensen merken de moeite niet die hij moet doen om mee te komen, wat weer frustrerend is.

Die coach doet dat wel trouwens, die gaat gewoon met hem mee ipv een plan op te leggen oid.

quote:

Op vrijdag 5 april 2019 12:29 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb zelf geen autisme, maar mijn moeder waarschijnlijk wel. Die adviseerde mij om dingen te tekenen als ik haar iets wil uitleggen.

Misschien kunnen jullie met dit advies ook je voordeel doen. Als het jezelf niet lukt om van alle gedachten en indrukken in je hoofd een geheel plaatje te maken, kunnen andere mensen jullie misschien helpen door het visueel te maken met bijvoorbeeld foto's en tekeningen.

Dat doe ik zeker. Voordeel van deze aanpak is ook dat je dan op het papier kan richten en geen oogcontact hoeft te maken

quote:

Op vrijdag 5 april 2019 14:02 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

kan je hiermee ook zelf dingen visueel maken? Als je iets niet helemaal begrijpt, dat je dan foto's gaat zoeken of het probeert te tekenen en dat je zodoende het totaalplaatje wel in je hoofd kan zien?

Ik gebruik het in gesprekken. Schemaatjes, veel pijlen en tekeningetjes.. en dan: "klopt het als ik denk dat A hier is, dan B daar..?" etc

Op aandringen van mijn omgeving ben ik vorig jaar oktober naar de huisarts gegaan voor een verwijzing naar een diagnostisch traject betreffende ASS. Na een lange wachtijd ben ik in februari aan een reeks gesprekken begonnen, over mijzelf van kindertijd tot het heden. Daaruit is deze week de conclusie getrokken dat ik inderdaad ASS heb. Ik was zelf best wel verrast door deze conclusie. Ik herken in de omschrijving van ASS een aantal punten, maar een aantal punten ook niet. De GZ-psycholoog geeft echter aan dat er in mijn geval duidelijk sprake is van ASS.

Ik ben 35 jaar, woon bij mijn moeder, altijd al gedaan, en sinds enige jaren probeer ik aan een vaste baan te komen. Dat lukt helaas steeds maar niet. Mijn ASS belemmert mij daar behoorlijk in.

Al vanaf de kleutertijd ben ik erg op mijzelf gericht. Zo vertelde mijn moeder dat ik op de kleuterschool altijd alleen zat te spelen achter de stoel van de juf, en dat ik nooit met andere kinderen speelde. In de rest van mijn schooltijd heeft zich dat voortgezet. Niet dat ik nooit met leeftijdsgenoten omging, maar ik ontwikkelde geen vriendschapsband zoals NT mensen die wel schijnen te hebben. Uit de verhalen van mijn moeder begrijp ik dat leeftijdsgenoten wel geprobeerd hebben mij tot vriend te maken, maar ik heb die signalen simpelweg zelden opgepikt. En pikte ik die signalen wel op, dan wist ik niet wat ik er mee moest doen.

Dan zijn er mijn fascinaties. Al sinds mijn kindertijd kan ik uren bezig zijn met het bestuderen van landkaarten, encyclopedieen en meteorologische fenomenen. Uit mijn hoofd kan ik het volledige Nederlandse spoorwegen- en snelwegennetwerk uittekenen, vaak inclusief stations en knooppunten. Ik graas stelselmatig Wikipedia af. En van meteorologische fenomenen als stormen, onweerssituaties en vorstperiodes weet ik vaak precies wanneer en met welke karakteristieken deze in de afgelopen eeuw plaats hebben gevonden. Als het even kan vertel ik daar aan andere mensen enthousiast over, ook als deze mensen daar eigenlijk helemaal niet naar luisteren of impliciete signalen afgeven dat zij daar geen behoefte aan hebben.

Om terug te komen op mijn zoektocht naar een vaste baan. Na het VWO heb ik een aantal studies gevolgd. Ik heb daar een niet-afgeronde bachelorstudie, een afgeronde bachelorstudie en een niet-afgeronde masterstudie aan overgehouden. Bij mijn masterstudie heb ik alle vakken afgerond met een 8,7 gemiddeld, maar het is mij nooit gelukt de scriptie af te ronden. Ik kan intensief met de details bezig zijn maar daardoor het bredere doel uit het oog verliezen. Ook lukt het mij niet om zelfstandig en gestructureerd te werken. Beide punten hebben er voor gezorgd dat ik jarenlang met mijn scriptie bezig ben geweest zonder eindresultaat.

Het zijn deze punten die mij ook belemmeren in het vinden van een vaste baan. Ik heb een werkgever nodig die veel structuur biedt, maar waarbij het werk intellectueel uitdagend genoeg is om mij te blijven boeien. Veel organisaties zijn hier helaas niet op ingericht. Zo heb ik bij een vrij grote werkgever, met zo'n 3000 personen aan personeel, een stage gedaan als data-analist. De stage paste inhoudelijk erg goed bij mij, maar vanwege de flexibele werkplekken (Wie heeft dat bedacht? ), de onduidelijke stageopdacht en de grote organisatie, is het toch helemaal mis gegaan. Ik vermoed dat dit een gevolg is van mijn ASS.

Ik heb mij nu aangemeld bij een stichting die zich specifiek richt op mensen met ASS. Het idee is dat ik bij deze stichting een opleiding ga volgen als ICT'er en datawetenschapper. Na het afronden van deze opleiding word ik gedetacheerd bij werkgevers die zich bij de stichting hebben aangemeld. Ik hoef dan nooit meer zelf te solliciteren, de stichting geeft begeleiding aan de werkgever over hoe om te gaan met mensen met ASS en ik krijg van de stichting begeleiding over hoe om te gaan met ASS in een werksituatie. Ik ben benieuwd.

Nog een toevoeging. Ik heb tot halverwege vorig jaar ongeveer 1,5 jaar lang een coach gehad, nog voordat ik dus de diagnose ASS had. Zij kon mij veel uitleggen over hoe NT mensen functioneren. Ze heeft mij bijvoorbeeld uitgelegd wat mensen zoeken in een vriendschap, waarom mensen praten over hun gevoelens, hoe ik kan reageren op mensen als zij een vraag stellen waar ik geen antwoord op wil geven of als mensen bijvoorbeeld boos op mij worden. Voor al deze situaties heeft zij schema's uitgetekend waardoor er mij veel dingen duidelijk zijn geworden over NT mensen. Voordat ik deze schema's had kon ik in huilen uitbarsten of zomaar weglopen als mensen boos op mij werden of vragen wilden stellen waar ik geen antwoord op wilde geven. Het gaat nu steeds iets beter om daar mee om te gaan omdat ik op die schema's terug kan vallen.

Welkom ParelDuiker!

Dankjewel, Nijnja.

Nu, een paar dagen na de diagnose ASS, begin ik steeds meer aan mijzelf te twijfelen. Ik vraag mij af of ik bepaalde kenmerken van ASS niet zie bij mijzelf terwijl andere mensen die wel bij mij zien. Dat vind ik een beangstigende gedachte. Binnenkort krijg ik nog een verslag van de GZ-psycholoog waarin ze gedetailleerder uitlegt hoe zij in het team tot hun conclusies gekomen zijn. Hopelijk levert dat meer duidelijkheid op.

Ik kan niet slapen en zit nu over ASS te lezen. Ik heb wat vragen waar ik geen antwoord op kan vinden. Ik wil ze daarom even hier stellen:

• Ik fotografeer graag. Ik maak dan graag foto’s van industriële objecten, vervoersmiddelen, meteorologische fenomenen, steden en architectuur. Mensen aan wie ik de foto’s laat zien valt het dan wel eens op dat er bijna nooit mensen op mijn foto’s staan. Ook op mijn vakantiefoto’s staan bijna nooit mensen. Ik zie mensen als storende factoren in mijn foto’s, al komt misschien ook door de onderwerpen die ik doorgaans fotografeer.

• Een ander punt is mijn taalgebruik. In gesprekken met andere mensen, of als ik weet dat er andere mensen in de buurt zijn, gebruik ik altijd nette en correcte woorden. Als ik alleen ben kan ik soms echter flinke scheldbuien hebben. Dat geeft dan een gevoel van opluchting, ook al weet ik dat het niet netjes is. Bijvoorbeeld als er iets mis gaat tijdens activiteiten die ik verricht, als ik in de auto zit en iemand gebruikt geen richtingaanwijzer, of als sommige spullen op een andere plek staan dan waar ik ze eerder had gezet.

Herkennen jullie of enkelen van jullie zich hierin?

@ParelDuiker
Niet al je karaktereigenschappen en je hobby's komen door ASS hè. Ook niet-ASS mensen kunnen van het fotograferen van objecten houden, en ik denk dat niet schelden in het openbaar iets is wat veel mensen er in hun opvoeding wel ingeramd krijgen

Ik probeer het als volgt te zien (sorry als ik het wat wazig uitleg):

Iedereen is een mengsel van karaktereigenschappen en gewoontes en dingen waarvan hij houdt en niet houdt enzovoort. Een deel daarvan komt door hoe je brein in elkaar zit. Een deel komt door wat je in je opvoeding hebt meegekregen en wat je in je leven meegemaakt hebt. Je opvoeding en ervaringen kunnen sommige karaktereigenschappen versterken of verzwakken, bijvoorbeeld ben ik extra gehecht aan planning omdat m'n moeder super-gepland is en ben ik door gepest te zijn wat voorzichtiger in de omgang.

Nou kunnen er dingen in je leven zijn waar je tegenaan loopt. Het kan bijvoorbeeld zijn dat je zoals ik heel bang wordt van als dingen niet volgens planning lopen. Je reactie is anders dan die van de gemiddelde mens, en je hebt er last van. Dan kan een psychiater naar al die dingen waar je last van hebt kijken, en proberen uit te vinden in welk plaatje die passen. Misschien komen ze vooral doordat wat je in je leven hebt meegemaakt je onhandige karaktereigenschappen heeft versterkt: dat is een persoonlijkheidsstoornis. Misschien komt het doordat je brein wat anders bedraad is waardoor sommige dingen gewoon minder goed lukken (en andere veel beter): dat is bijvoorbeeld autisme, of ADHD.

Zo'n diagnose is een verklaring voor wat er niet lekker loopt, en het is een handvat voor je behandelaars zodat ze weten waar te beginnen met helpen. Het is niet dat je nu een typische autist/ADHDer/borderliner/narcist/whatever bent ineens. Je bent altijd een uniek mengsel van karaktereigenschappen en opvoeding en ervaringen.

Het kan dat later tijdens de behandeling andere problemen naar boven komen die niet in je diagnose passen. Dan kunnen ze die diagnose altijd nog aanpassen. Bij mij werd bijvoorbeeld eerst gedacht aan autisme, toen aan een dwangstoornis, en nu weer aan autisme. De dwangstoornis-trekken bleken niet zo sterk, maar de autisme-trekken kregen ze er niet zomaar uit in therapie.

Dus wat ik wil zeggen: niet al je dingen zijn autistendingen. Wellicht worden niet al je struikelblokken verklaard door autisme. Dat is niet erg. De grootste struikelblokken zullen wel door autisme komen, dus dan kun je die nu gaan aanpakken. De andere komen later wel. En de dingen die geen probleem zijn: wat maakt het uit waardoor ze komen? Het zijn dingen die bij jou horen, prima toch? Iedereen is anders.

Andere mensen zien jou altijd anders dan je jezelf ziet. Ik zie mezelf bijvoorbeeld als lomp, terwijl andere mensen zeggen dat ik heel voorzichtig ben. Het is wel interessant om het er met mensen over te hebben hoe zij jou zien, zodat je kunt uitvinden of jouw zelfbeeld klopt.

Waarschijnlijk werkt jouw hoofd anders dan dat van andere mensen, maar dat heb je niet zomaar door, omdat je niet in het hoofd van andere mensen kunt kijken. Maar je kunt er wel naar vragen. Dan kun je erachter komen welke van jouw gedachtepatronen misschien afwijken van die van andere mensen. En je kunt zelf beslissen welke (die van hen of die van jou) beter is, en trainen om het op die manier te doen als dat nuttig lijkt. Zo weet ik nu bijvoorbeeld dat niet iedereen 's nachts in bed gesprekken voor de volgende dag oefent, en ben ik aan het uitproberen of mijn dag net zo goed lukt als ik niet de halve avond met de gesprekken van morgen bezig ben

Hoop dat dit enigszins te volgen was. Het zal wel een enorme lap tekst zijn

quote:

Op zaterdag 13 april 2019 10:56 schreef Tele6 het volgende:
Ik probeer het als volgt te zien (sorry als ik het wat wazig uitleg):

Ik vind het een duidelijk en interessant verhaal. Dankjewel!

quote:

Iedereen is een mengsel van karaktereigenschappen en gewoontes en dingen waarvan hij houdt en niet houdt enzovoort. Een deel daarvan komt door hoe je brein in elkaar zit. Een deel komt door wat je in je opvoeding hebt meegekregen en wat je in je leven meegemaakt hebt. Je opvoeding en ervaringen kunnen sommige karaktereigenschappen versterken of verzwakken, bijvoorbeeld ben ik extra gehecht aan planning omdat m'n moeder super-gepland is en ben ik door gepest te zijn wat voorzichtiger in de omgang.

Nou kunnen er dingen in je leven zijn waar je tegenaan loopt. Het kan bijvoorbeeld zijn dat je zoals ik heel bang wordt van als dingen niet volgens planning lopen. Je reactie is anders dan die van de gemiddelde mens, en je hebt er last van. Dan kan een psychiater naar al die dingen waar je last van hebt kijken, en proberen uit te vinden in welk plaatje die passen. Misschien komen ze vooral doordat wat je in je leven hebt meegemaakt je onhandige karaktereigenschappen heeft versterkt: dat is een persoonlijkheidsstoornis. Misschien komt het doordat je brein wat anders bedraad is waardoor sommige dingen gewoon minder goed lukken (en andere veel beter): dat is bijvoorbeeld autisme, of ADHD.

Aha, dat vind ik een interessant onderscheid. Ik merk dat ik daar de laatste dagen veel over heb nagedacht zonder dat ik eigenlijk wist dat je dit onderscheid kon maken. Ik vraag mij dan af of bepaald gedragskenmerk er altijd al was, of dat ik dat gedragskenmerk pas later ontwikkeld heb. Dat haakt dus eigenlijk aan op het onderscheid dat je beschrijft.

quote:

Zo'n diagnose is een verklaring voor wat er niet lekker loopt, en het is een handvat voor je behandelaars zodat ze weten waar te beginnen met helpen. Het is niet dat je nu een typische autist/ADHDer/borderliner/narcist/whatever bent ineens. Je bent altijd een uniek mengsel van karaktereigenschappen en opvoeding en ervaringen.

Het kan dat later tijdens de behandeling andere problemen naar boven komen die niet in je diagnose passen. Dan kunnen ze die diagnose altijd nog aanpassen. Bij mij werd bijvoorbeeld eerst gedacht aan autisme, toen aan een dwangstoornis, en nu weer aan autisme. De dwangstoornis-trekken bleken niet zo sterk, maar de autisme-trekken kregen ze er niet zomaar uit in therapie.

Dus ik moet de huidige diagnose dan eigenlijk als een soort startpunt zien. Het is een soort best guess op basis van de gesprekken die tot nu toe met mij en met mensen uit mijn omgeving over mij gevoerd zijn. Echter, men kan later tijdens de behandeling nog tot andere inzichten komen waardoor de eerder getrokken conclusie weer kan worden aangepast of juist beter onderbouwd kan worden. Daar zit wat in, de psychologen en psychiaters zijn ook niet alziend en alwetend natuurlijk. Ik zou dat denk ik wel erg verwarrend vinden, want ik kan doorgaans niet zo goed met veranderende inzichten omgaan.

quote:

Dus wat ik wil zeggen: niet al je dingen zijn autistendingen. Wellicht worden niet al je struikelblokken verklaard door autisme. Dat is niet erg. De grootste struikelblokken zullen wel door autisme komen, dus dan kun je die nu gaan aanpakken. De andere komen later wel. En de dingen die geen probleem zijn: wat maakt het uit waardoor ze komen? Het zijn dingen die bij jou horen, prima toch? Iedereen is anders.

Dat is wel een pragmatische kijk op de zaak ja. Ik ga dat ook maar eens proberen. Rustig blijven en gewoon kijk naar de dingen die nu niet goed gaan en hoe die verbeterd kunnen worden.

quote:

Andere mensen zien jou altijd anders dan je jezelf ziet. Ik zie mezelf bijvoorbeeld als lomp, terwijl andere mensen zeggen dat ik heel voorzichtig ben. Het is wel interessant om het er met mensen over te hebben hoe zij jou zien, zodat je kunt uitvinden of jouw zelfbeeld klopt.

Waarschijnlijk werkt jouw hoofd anders dan dat van andere mensen, maar dat heb je niet zomaar door, omdat je niet in het hoofd van andere mensen kunt kijken. Maar je kunt er wel naar vragen. Dan kun je erachter komen welke van jouw gedachtepatronen misschien afwijken van die van andere mensen. En je kunt zelf beslissen welke (die van hen of die van jou) beter is, en trainen om het op die manier te doen als dat nuttig lijkt.

Ik vind dat echt heel erg moeilijk. Ik heb wel eens geprobeerd om anderen te vragen hoe zij naar mij kijken of hoe zij met problemen om gaan, maar dan klap ik helemaal dicht. Het is nog nooit gelukt. Ik raak helemaal in paniek, kan geen samenhangende zinnen meer formuleren en kan alleen nog maar voor mij uit staren. In het stukje hierboven had je het over struikelblokken, dit is er duidelijk een.

quote:

Zo weet ik nu bijvoorbeeld dat niet iedereen 's nachts in bed gesprekken voor de volgende dag oefent, en ben ik aan het uitproberen of mijn dag net zo goed lukt als ik niet de halve avond met de gesprekken van morgen bezig ben

Aha, dat is wel heel herkenbaar, en het is dan vast ook verwarrend als het gesprek anders gaat dan je de avond van te voren had ingeschat?

quote:

Hoop dat dit enigszins te volgen was. Het zal wel een enorme lap tekst zijn

Ging prima.

@ParelDuiker je zit in die onderzoeken omdat je een probleem hebt dat je graag opgelost wilt hebben, niet om te checken of je een voorbeeldige autist bent. Die diagnose is niet voor jóu bedoelt, maar voor degenen die gaan helpen. Die moeten immers zo goed mogelijk weten hoe jij in elkaar zit, alleen dan kunnen ze je het beste helpen.

Bij de chirurg krijg je ook een diagnose en ook die kan bijgesteld worden na nauwkeurig onderzoek en zelfs na de operatie (denk aan "een tumor" en na onderzoek "een goedardige tumor - u heeft geen kanker".)

Het idee is dat autisten gewone mensen zijn die gewoon hun ding kunnen blijven doen na de diagnose, maar op bepaalde punten bijgestuurd worden zodat hun problemen verminderen. En voor dat bijsturen is het handig te weten of het stuur links of rechts zit bij jou, zeg maar.

@ParelDuiker wat fijn dat je wat aan mijn verhaal had!

Over het aan mensen vragen: wat ik wel eens doe is mensen appen of mailen erover. Dan kan ik wat makkelijker formuleren wat ik bedoel. Bijvoorbeeld heb ik m'n stagebegeleider gemaild over wat ik zou kunnen veranderen aan de manier waarop ik mensen dingen uitleg, en wat er nu al goed aan is. Dan kon ik een tijd nadenken over wat ik precies wilde weten, en werd het geen drama van gemompel en gestamel.

Inderdaad brengt het me dan nogal van slag als het gesprek niet volgens verwachting gaat. M'n psycholoog vraagt inmiddels dus aan het begin van ieder gesprek wat ik vandaag verwacht te doen, en dan kan ze me op een iets kalmere manier naar een ander gespreksonderwerp krijgen als dat moet en ze vertelt vaak aan het eind van een afspraak over de plannen voor volgende keren. Superfijn het kan enorm helpen om dat soort dingen te durven uitspreken (heeft bij mij ook véél moeite gekost)

De praktijkondersteuner bij de huisarts heeft mij vrijdag maar doorverwezen naar Lentis; niet voor het autisme-deel, maar voor het depressie-deel (wachttijd is ook veel korter). De depressieklachten komen weliswaar voort uit (de beperkingen door) het ASS-deel, maar dat was wel altijd een niveau waar ik redelijk zelfstandig (binnen mijn eigen grenzen) op kon functioneren. En dat lukt nu niet meer. Er valt wat voor te zeggen dat het ook nuttig kan zijn om te kijken of het ASS-deel misschien toch eens behandeld moet worden - daar is alleen in mijn jeugd met matig succes wat aan gedaan - maar dat lijkt voor mij nu meer een 'rennen voordat je weer kunt lopen'-scenario.

quote:

Op zaterdag 13 april 2019 23:46 schreef Lunatiek het volgende:
-verhaal-

Dankjewel! Dat is denk ik inderdaad de manier hoe je tegenaan moet kijken. Ik merk dat dit al een stuk beter gaat nu ik van de eerste schrik bekomen ben.

quote:

Op zondag 14 april 2019 20:35 schreef Tele6 het volgende:
@:ParelDuiker wat fijn dat je wat aan mijn verhaal had!

Over het aan mensen vragen: wat ik wel eens doe is mensen appen of mailen erover. Dan kan ik wat makkelijker formuleren wat ik bedoel. Bijvoorbeeld heb ik m'n stagebegeleider gemaild over wat ik zou kunnen veranderen aan de manier waarop ik mensen dingen uitleg, en wat er nu al goed aan is. Dan kon ik een tijd nadenken over wat ik precies wilde weten, en werd het geen drama van gemompel en gestamel.

Schrijven geeft inderdaad prettig veel tijd om na te denken en om zinnen te formuleren. Geen mensen om je heen die je verwachtingsvol aankijken in aanloop naar het antwoord dat komen gaat, maar je kunt rustig de tijd nemen om je gedachten tot een coherente vorm te gieten. Internetforums zijn echt een uitvinding wat dat betreft.

Ik vind het wel wat raar om in brieven en mails met mijn nabije omgeving te communiceren over mijn gevoel en persoon. Andere mensen kunnen dat zo makkelijk, gewoon in een gesprek. Aan de andere kant, beter iets dan helemaal niets natuurlijk. Ik ga het proberen.

quote:

Inderdaad brengt het me dan nogal van slag als het gesprek niet volgens verwachting gaat. M'n psycholoog vraagt inmiddels dus aan het begin van ieder gesprek wat ik vandaag verwacht te doen, en dan kan ze me op een iets kalmere manier naar een ander gespreksonderwerp krijgen als dat moet en ze vertelt vaak aan het eind van een afspraak over de plannen voor volgende keren. Superfijn het kan enorm helpen om dat soort dingen te durven uitspreken (heeft bij mij ook véél moeite gekost)

Dat is een hele prettige afspraak. Dat was ook ongeveer de aanpak van mijn coach toen ik daar nog bij liep.

quote:

Op zondag 14 april 2019 21:34 schreef Dingest het volgende:
De praktijkondersteuner bij de huisarts heeft mij vrijdag maar doorverwezen naar Lentis; niet voor het autisme-deel, maar voor het depressie-deel (wachttijd is ook veel korter). De depressieklachten komen weliswaar voort uit (de beperkingen door) het ASS-deel, maar dat was wel altijd een niveau waar ik redelijk zelfstandig (binnen mijn eigen grenzen) op kon functioneren. En dat lukt nu niet meer. Er valt wat voor te zeggen dat het ook nuttig kan zijn om te kijken of het ASS-deel misschien toch eens behandeld moet worden - daar is alleen in mijn jeugd met matig succes wat aan gedaan - maar dat lijkt voor mij nu meer een 'rennen voordat je weer kunt lopen'-scenario.

En wellicht dat ze het ass-deel wel meenemen... misschien scheelt het wachttijd als je via deze kant binnenkomt.
Aan de ene kant goed denk ik om te kijken naar dat wat je nu belemmert, maar ik denk dat het ook goed is om te kijken of het een niet verband houdt met het ander.
Sterkte!

Soms realiseer je je ineens hoe ass je beperkt in bepaalde dingen... ik denk dat ik het me vorige week al realiseerde, maar dat vandaag iemand me heeft geholpen om de puzzelstukjes op zn plek te leggen. Ik snap nu waarom ik me zo verdrietig voelde vorige week en het was heel fijn dat iemand mij uit kon leggen waarom...

Ik kan echt niet meer wachten tot ik met de psycho-educatie start, dus ik heb maar het volgende boek aangeschaft: Autismespectrumstoornissen bij volwassenen. Het boek heeft veel positieve recensies en heeft een solide wetenschappelijke onderbouwing, dus ik verwacht er het nodige uit te leren.

[ Bericht 0% gewijzigd door ParelDuiker op 16-04-2019 20:28:42 ]

quote:

Op dinsdag 16 april 2019 20:21 schreef ParelDuiker het volgende:
Ik kan echt niet meer wachten tot ik met de psycho-educatie start, dus ik heb maar het volgende boek aangeschaft: Autismespectrumstoornissen bij volwassenen. Het boek heeft veel positieve recensies en heeft een solide wetenschappelijke onderbouwing, dus ik verwacht er het nodige uit te leren.

Ik ben benieuwd wat je ervan vindt. Misschien koop ik het dan ook wel.

Wanneer start jouw psycho-educatie?

Ik ben doorverwezen naar een plek waar ze dat ook doen, en heb over ruim een week daar de intake. (Net nu mijn huidige psycholoog en ik elkaar een beetje door beginnen te krijgen maar ja)

quote:

Op dinsdag 16 april 2019 21:43 schreef Tele6 het volgende:
Wanneer start jouw psycho-educatie?

Dat weet ik nog niet, ik heb nog geen datum doorgekregen. Vandaar ook dat ik dat boek maar gekocht heb. Maar ik neem aan dat ik daar binnenkort wel een brief over krijg.

quote:

Ik ben doorverwezen naar een plek waar ze dat ook doen, en heb over ruim een week daar de intake. (Net nu mijn huidige psycholoog en ik elkaar een beetje door beginnen te krijgen maar ja)

Wel fijn dat je in ieder geval weet wanneer het gaat beginnen. Dan kan je er tenminste naar toe leven.

Wat betreft de wisselende hulpverleners, dat is denk ik iets waar je niet echt aan ontkomt. Iedere hulpverlener heeft weer zo zijn of haar specialisatie. Ik moet overigens zeggen dat ik daar nooit zo'n last van heb. Hulpverleners zijn voor mij mensen die ik een beetje op afstand weet te plaatsen; ik kan zelf bepalen wanneer ik afspreek en ik heb er verder geen echte persoonlijke band mee. Dat scheelt voor mij veel want dan durf ik veel meer te vertellen en te bespreken. Ik zie ze eigenlijk als een soort aanvulling op mijn eigen brein op terreinen waarop dat brein bij mij zelf niet helemaal goed functioneert. En tegen jezelf durf je natuurlijk wel veel te vertellen. Zo zie ik het een beetje.

Ik heb wel een eigen coach. Zij heeft mij in het verleden heel goed geholpen door bijvoorbeeld schema's te maken met hoe ik op mensen die zich wel in mijn eigen omgeving bevinden kan reageren. Haar eigen zoon is ook autistisch dus daarom wist ze ook veel praktische tips te geven. Zij was overigens ook de eerste met wie ik contact op heb durven nemen over de ASS-diagnose die ik vorige week had gekregen. Ik kan altijd bij haar terecht, dat is wel een fijn idee.

Dus misschien is dat een tip voor je? Dan ben je minder afhankelijk van de specialistische hulpverleners van de GGz-instelling. Als je haar naam wil hebben kan ik je die wel in een DM sturen.

Over wisselende hulpverleners: Ik dacht hier niet over te hoeven meepraten, omdat ik nu al een jaar een mooi groepje hulpverleners om me heen heb. Tot vandaag, dus. Mijn psychiater gaat weg. En dat vind ik echt heel stom. Natuurlijk mag hij dat zelf beslissen, maar ik heb na een jaar eindelijk een redelijke band met die kerel.

Niet tof.

quote:

Op woensdag 17 april 2019 13:37 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

Dat weet ik nog niet, ik heb nog geen datum doorgekregen. Vandaar ook dat ik dat boek maar gekocht heb. Maar ik neem aan dat ik daar binnenkort wel een brief over krijg.
[..]

Wel fijn dat je in ieder geval weet wanneer het gaat beginnen. Dan kan je er tenminste naar toe leven.

Wat betreft de wisselende hulpverleners, dat is denk ik iets waar je niet echt aan ontkomt. Iedere hulpverlener heeft weer zo zijn of haar specialisatie. Ik moet overigens zeggen dat ik daar nooit zo'n last van heb. Hulpverleners zijn voor mij mensen die ik een beetje op afstand weet te plaatsen; ik kan zelf bepalen wanneer ik afspreek en ik heb er verder geen echte persoonlijke band mee. Dat scheelt voor mij veel want dan durf ik veel meer te vertellen en te bespreken. Ik zie ze eigenlijk als een soort aanvulling op mijn eigen brein op terreinen waarop dat brein bij mij zelf niet helemaal goed functioneert. En tegen jezelf durf je natuurlijk wel veel te vertellen. Zo zie ik het een beetje.

Ik heb wel een eigen coach. Zij heeft mij in het verleden heel goed geholpen door bijvoorbeeld schema's te maken met hoe ik op mensen die zich wel in mijn eigen omgeving bevinden kan reageren. Haar eigen zoon is ook autistisch dus daarom wist ze ook veel praktische tips te geven. Zij was overigens ook de eerste met wie ik contact op heb durven nemen over de ASS-diagnose die ik vorige week had gekregen. Ik kan altijd bij haar terecht, dat is wel een fijn idee.

Dus misschien is dat een tip voor je? Dan ben je minder afhankelijk van de specialistische hulpverleners van de GGz-instelling. Als je haar naam wil hebben kan ik je die wel in een DM sturen.

Wat jammer dat je daar nog niks over hebt gehoord

Het is vooral dat ik m'n eigen gebruiksaanwijzing slecht ken, en de psycholoog lijkt die wel wat door te gaan hebben. Te weten wat ze moet doen om te voorkomen dat ik de kluts kwijtraak in een gesprek, in te schatten wanneer ik me oprecht goed voel of wanneer ik me alleen heel graag goed wíl voelen. Met een nieuwe psych begint weer heel dat uitproberen, vastlopen, aftasten, gedoe met misverstanden, enzovoort.

Ik heb ook geen persoonlijke band met haar, dat niet. Ze is gewoon iemand die me helpt als ik er niet uitkom, inderdaad.

Wat fijn van je coach!
Als het goed is krijg ik er binnenkort ook eentje, en ook een die raad weet met autisme dus dat is ook wel heel fijn.

quote:

Op woensdag 17 april 2019 14:57 schreef Tele6 het volgende:

[..]

Het is vooral dat ik m'n eigen gebruiksaanwijzing slecht ken, en de psycholoog lijkt die wel wat door te gaan hebben. Te weten wat ze moet doen om te voorkomen dat ik de kluts kwijtraak in een gesprek, in te schatten wanneer ik me oprecht goed voel of wanneer ik me alleen heel graag goed wíl voelen. Met een nieuwe psych begint weer heel dat uitproberen, vastlopen, aftasten, gedoe met misverstanden, enzovoort.

Hmmm, daar zeg je wat, zo had ik er nog niet naar gekeken. Ik vind het zelf nog wel eens lastig om mijn eigen gevoel te identificeren. Niet dat ik mijn gevoel niet opmerk, maar ik kan er soms geen woord aan vastkoppelen. Het helpt dan wel als de hulpverlener veel doorvraagt en stap voor stap duidelijk probeert te krijgen wat mijn gevoel écht is, bijvoorbeeld door het in een schema uit te tekenen. Helaas doet niet iedereen dat en zelf denk ik er vaak pas aan om dat te vertellen als de sessie al voorbij is ( ). Als de hulpverlener je beter kent kan hij of zij er aan denken om dat te doen al voor dat ik er zelf aan denk om het te zeggen.

quote:

Wat fijn van je coach!
Als het goed is krijg ik er binnenkort ook eentje, en ook een die raad weet met autisme dus dat is ook wel heel fijn.

Heel fijn! Hopelijk gaat hij of zij je goed bevallen.

Ik heb dit boek inmiddels uit: Autismespectrumstoornissen bij volwassenen. Ik vond het een interessant boek. Eerst volgt een uitleg over waar autisme vermoedelijk vandaan komt. Men dacht altijd dat het in grote mate erfelijk was, maar inmiddels blijkt toch dat omgevingsfactoren waarschijnlijk ook een belangrijke rol spelen. Daarna volgt een overzicht van de theorieën over wat autisme is en waarom het belemmerend kan werken in het dagelijks leven. Daarna volgt aan de hand van de DSM-V een uitleg over hoe autisme geïdentificeerd kan worden. Ten slotte volgt een aantal hoofdstukken over de uitwerking van autisme in de praktijk.

Wat ik fijn vond is dat alles onderbouwd is met wetenschappelijke bronnen. Ik ben zelf nogal sceptisch en met wetenschappelijke brongebruik ben ik eerder overtuigd. Ook heb ik door het boek wel geleerd dat autisme bij mijzelf nog wel meevalt in vergelijking met ernstiger gevallen en dat het soms misschien zelfs wel prettig is autisme te hebben. Ik heb zelf vooral problemen met wederkerigheid, het doorgronden van relaties (Wil ik dat eigenlijk wel? In het boek las ik dat mensen zonder autisme daar de hele dag mee bezig zijn. Ik moet er niet aan denken!), het uiten van emoties en perfectionisme. Maar er zijn ook gevallen waarin mensen bijvoorbeeld alle taal letterlijk nemen, heel snel overprikkeld raken en bijna niks meer kunnen doen. En wat ik ook fijn vind is dat je het boek door andere mensen kunt laten lezen zodat je zelf die uitleg niet hoeft te geven.

Oh dat klinkt wel interessant @ParelDuiker

Erfelijkheid en omgeving zijn natuurlijk ook lastig te onderscheiden, want mensen met dezelfde genen als jij zijn vaak dichtbij je dus dan deel je ook de omgeving

Die overprikkeling merk ik helaas wel, hoewel ik het niet zo erg heb dat ik niks meer kan. Relaties ben ik dan weer iets beter in, al kan dat ook zijn omdat m'n halve omgeving in meer of mindere mate autistisch is
Doen mensen dat echt, de hele dag bezig zijn met relaties? Wat zijn ze dan aan het proberen te doorgronden? Ik geloof dat ik alleen met relaties bezig ben als ik ofwel blij erover zit te wezen ofwel als ik denk dat ik het verkloot heb en zit te bedenken hoe ik dat repareer

quote:

Op donderdag 18 april 2019 14:25 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

Hmmm, daar zeg je wat, zo had ik er nog niet naar gekeken. Ik vind het zelf nog wel eens lastig om mijn eigen gevoel te identificeren. Niet dat ik mijn gevoel niet opmerk, maar ik kan er soms geen woord aan vastkoppelen. Het helpt dan wel als de hulpverlener veel doorvraagt en stap voor stap duidelijk probeert te krijgen wat mijn gevoel écht is, bijvoorbeeld door het in een schema uit te tekenen. Helaas doet niet iedereen dat en zelf denk ik er vaak pas aan om dat te vertellen als de sessie al voorbij is ( ). Als de hulpverlener je beter kent kan hij of zij er aan denken om dat te doen al voor dat ik er zelf aan denk om het te zeggen.
[..]

Heel fijn! Hopelijk gaat hij of zij je goed bevallen.

Ja, dat met gevoel herkennen heb ik ook. Wat mij helpt is om te denken aan de vier basisemoties bang, boos, blij en bedroefd. Dan bepaal ik eerst bij welke van die vier mijn gevoel in de buurt zit. En aan de hand daarvan probeer ik het uit te leggen.
Bijvoorbeeld: ik ben boos en bedroefd omdat ik had verwacht dat a zou gebeuren en er gebeurde b. Okee, misschien heet dat teleurstelling. Misschien ergernis. Misschien gewoon een vaag mengsel

Psycho educatie vond ik echt geniaal. Heb echt dubbel gelegen om de overeenkomsten tussen ons , terwijl iedereen zo anders was qua uiterlijk, interesse, positie in de samenleving, leeftijd.
We liepen allemaal tegen dezelfde dingen aan in het leven.

quote:

Op maandag 15 april 2019 19:49 schreef Nijna het volgende:

[..]

En wellicht dat ze het ass-deel wel meenemen... misschien scheelt het wachttijd als je via deze kant binnenkomt.
Aan de ene kant goed denk ik om te kijken naar dat wat je nu belemmert, maar ik denk dat het ook goed is om te kijken of het een niet verband houdt met het ander.
Sterkte!

Soms realiseer je je ineens hoe ass je beperkt in bepaalde dingen... ik denk dat ik het me vorige week al realiseerde, maar dat vandaag iemand me heeft geholpen om de puzzelstukjes op zn plek te leggen. Ik snap nu waarom ik me zo verdrietig voelde vorige week en het was heel fijn dat iemand mij uit kon leggen waarom...

Oh, maar dat met elkaar verband houdt staat buiten kijf; ik zit in een sociaal isolement, kan geen relaties vormen, en heb geen toekomstperspectieven als gevolg van mijn stoornis Dat leverde wel eens een dipje op, maar in de regel kon ik er mee leven en mijn dag mee doorkomen en mijzelf tot dingen te blijven motiveren.
Die dipjes zijn echter frequenter, langer en zwaarder geworden; enige motivatie en de meeste energie voor dingen is onderhand volledig verdwenen, en de rest wordt overheerst door sombere gedachten of leegte. Nu doe ik nog wel dingen, maar dat is puur om ergens mee bezig te zijn - plezier is eruit en het kost enorme moeite en energie om mij ertoe te zetten. Daar weet ik niet hoe ermee om te gaan, en dat zijn toch echt depressie-klachten en geen ASS-klachten

Op zich niet vreemd dat je daar pas later achterkomt. Op het moment dat je iets overkomt dat bij anderen als 'gewoon' werkt en min of meer passief/automatisch herkent en verwerkt wordt, maar bij jou 'actief' verwerkt moet worden ben je vooral bezig met hoe om te gaan met de emotie of situatie en niet meteen met waarom je die situatie zo ervaart of er zo op reageert. Vooral als het iets betreft dat klein of niet zo belangrijk lijkt - en voor de meeste mensen dat vaak ook zo is - maar voor jou toch een grotere impact in verwerking blijkt te hebben. Soms kost het wat tijd om de grootte van die impact te achterhalen.

quote:

Op donderdag 18 april 2019 16:54 schreef Tele6 het volgende:
Oh dat klinkt wel interessant @:ParelDuiker

Erfelijkheid en omgeving zijn natuurlijk ook lastig te onderscheiden, want mensen met dezelfde genen als jij zijn vaak dichtbij je dus dan deel je ook de omgeving

Met omgevingsfactoren wordt in dit geval gedoeld op de omstandigheden in de baarmoeder als het kind er in groeit. Heeft de moeder bijvoorbeeld veel last van stress of tekorten aan voedingsstoffen tijdens de zwangerschap, dan kan dat gevolgen hebben voor hoe het kind zich ontwikkeld.

quote:

[..]

Doen mensen dat echt, de hele dag bezig zijn met relaties? Wat zijn ze dan aan het proberen te doorgronden? Ik geloof dat ik alleen met relaties bezig ben als ik ofwel blij erover zit te wezen ofwel als ik denk dat ik het verkloot heb en zit te bedenken hoe ik dat repareer

Niet de hele dag in de zin van dat men er de hele dag aan denkt of over praat. Maar als 'gewone mensen' met andere 'gewone mensen' praten is dat heel vaak wel een van de gespreksonderwerpen die passeren. Strookt overigens ook wel met ik zelf waarneem, bijvoorbeeld bij familiebezoek, tussen collega's of als ik met vrienden ben. Mijn gedachten dwalen dan doorgaans af; nog maar eens koffie of bier gaan halen, naar buiten kijken of afd(w)alen in eigen gedachtengangen. Totdat het weer over een onderwerp gaat waar ik wel over mee kan praten.

[ Bericht 0% gewijzigd door ParelDuiker op 21-04-2019 13:43:52 ]

quote:

Op donderdag 18 april 2019 20:55 schreef Duveldrinker het volgende:
Psycho educatie vond ik echt geniaal. Heb echt dubbel gelegen om de overeenkomsten tussen ons , terwijl iedereen zo anders was qua uiterlijk, interesse, positie in de samenleving, leeftijd.
We liepen allemaal tegen dezelfde dingen aan in het leven.

Dat klinkt wel als leuk en leerzaam. Ben wel benieuwd naar de strategieën die men heeft ontwikkeld om met sociale situaties om te gaan.

quote:

Op zondag 21 april 2019 13:39 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

Dat klinkt wel als leuk en leerzaam. Ben wel benieuwd naar de strategieën die men heeft ontwikkeld om met sociale situaties om te gaan.

Niet veel. Ik heb ook cursus plannen en organiseren gedaan. Daar val ik wel eens op terug wanneer grip op de realiteit kwijt raak. Door overmatig zuipen en dan ga ik overleven. Terug naar de basis met dag schema werken en weekplanning. Dat is mega zwaar maar na een week ben je weer terug op aarde. Sociaal zal ik nooit heel sterk worden. Dat heb ik geaccepteerd.

quote:

Op zondag 21 april 2019 23:38 schreef Duveldrinker het volgende:

[..]

Niet veel. Ik heb ook cursus plannen en organiseren gedaan. Daar val ik wel eens op terug wanneer grip op de realiteit kwijt raak. Door overmatig zuipen en dan ga ik overleven. Terug naar de basis met dag schema werken en weekplanning. Dat is mega zwaar maar na een week ben je weer terug op aarde. Sociaal zal ik nooit heel sterk worden. Dat heb ik geaccepteerd.

Aha, dat valt weer tegen dan. Ik had wel gedacht dat, zeker de meer succesvolle mensen met autistische trekjes, daar mooie strategieën voor zouden hebben ontwikkeld. Plannen en organiseren vind ik zelf ook erg lastig. Ik heb wel eens met weekplanningen gewerkt, maar dat liep vaak binnen een dag alweer mis. Dat motiveert mij dan ook niet om met planningen te werken. Het helpt mij wel dat ik bij mijn moeder woon, zij kookt tenminste iedere dag op tijd.

quote:

Op maandag 22 april 2019 01:48 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

Aha, dat valt weer tegen dan. Ik had wel gedacht dat, zeker de meer succesvolle mensen met autistische trekjes, daar mooie strategieën voor zouden hebben ontwikkeld. Plannen en organiseren vind ik zelf ook erg lastig. Ik heb wel eens weekplanningen gewerkt, maar dat liep vaak binnen een dag alweer mis. Dat motiveert mij dan ook niet om met planningen te werken. Het helpt mij wel dat ik bij mijn moeder woon, zij kookt tenminste iedere dag op tijd.

Ja dat is wel lekker , ik kook alles zelf. Ik vind komen ook heerlijk. Maar het kost wel veel geld en energie.

quote:

Op maandag 22 april 2019 01:48 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

Aha, dat valt weer tegen dan. Ik had wel gedacht dat, zeker de meer succesvolle mensen met autistische trekjes, daar mooie strategieën voor zouden hebben ontwikkeld. Plannen en organiseren vind ik zelf ook erg lastig. Ik heb wel eens met weekplanningen gewerkt, maar dat liep vaak binnen een dag alweer mis. Dat motiveert mij dan ook niet om met planningen te werken. Het helpt mij wel dat ik bij mijn moeder woon, zij kookt tenminste iedere dag op tijd.

Realistische planningen maken is ook gewoon heel erg moeilijk. Ik maak m'n planningen telkens weer te vol en dan ben ik na een paar dagen uitgeput.
Ik hoop in m'n behandeling of van de begeleider die ik krijg nog te leren wat een goede planning is. Ik heb nu wel soort van geaccepteerd dat ik geen goede planningen maak, en dat het daardoor komt dat ik me er niet aan kan houden. Een goede planning geeft ook wat ruimte om rustiger aan te doen of om wat anders te gaan doen als dat beter uitkomt, en dan is het makkelijker om je aan de planning te houden.

quote:

Op maandag 22 april 2019 01:54 schreef Duveldrinker het volgende:

[..]

Ja dat is wel lekker , ik kook alles zelf. Ik vind komen ook heerlijk. Maar het kost wel veel geld en energie.

Ja, koken is wel fijn om te doen. Ik vind vooral alles snijden fijn, alles klaarleggen voordat het in de pan gaat. Groenten in allemaal kleurtjes
Wat bij mij helpt is om voor tussen de middag te koken en dan 's avonds brood te eten. Helaas gaat dat niet echt met studie/werk, maar in vakanties en zo is dat wel mijn favoriete manier. Tussen de middag heb ik nog energie om lekker te koken, en je kunt vaak voor de middag ook wel een stevige maaltijd gebruiken.

quote:

Op maandag 22 april 2019 12:12 schreef Tele6 het volgende:

[..]

Realistische planningen maken is ook gewoon heel erg moeilijk. Ik maak m'n planningen telkens weer te vol en dan ben ik na een paar dagen uitgeput.
Ik hoop in m'n behandeling of van de begeleider die ik krijg nog te leren wat een goede planning is. Ik heb nu wel soort van geaccepteerd dat ik geen goede planningen maak, en dat het daardoor komt dat ik me er niet aan kan houden. Een goede planning geeft ook wat ruimte om rustiger aan te doen of om wat anders te gaan doen als dat beter uitkomt, en dan is het makkelijker om je aan de planning te houden.

Ik vind het vooral lastig om mij aan de planning te houden. Ik weet inmiddels aardig in te schatten hoeveel tijd dagelijkse activiteiten mij kosten; boodschappen doen, eten koken, schoonmaken, douchen/tandenpoetsen, enzovoort. Dat is denk ik de basis van plannen, correct inschatten hoe lang activiteiten duren. Maar als ik dan een planning gemaakt heb en ik moet deze inpassen naast werk en hobby's gaat het meestal mis. Dan ben ik zo intensief met een vraagstuk dat mij bezig houdt bezig dat ik het moeilijk vind dat te onderbreken voor de toch saaie praktische (maar noodzakelijke) taken in mijn planning, als ik er al aan denk om dat te doen.

quote:

Op maandag 22 april 2019 12:15 schreef Tele6 het volgende:

[..]

Ja, koken is wel fijn om te doen. Ik vind vooral alles snijden fijn, alles klaarleggen voordat het in de pan gaat. Groenten in allemaal kleurtjes
Wat bij mij helpt is om voor tussen de middag te koken en dan 's avonds brood te eten. Helaas gaat dat niet echt met studie/werk, maar in vakanties en zo is dat wel mijn favoriete manier. Tussen de middag heb ik nog energie om lekker te koken, en je kunt vaak voor de middag ook wel een stevige maaltijd gebruiken.

Is in best veel landen heel gebruikelijk om dat zo te doen. Nederland is maar gek met 's avonds warm eten. Ik hou er ook van om te koken en ik ben sowieso dol op eten. Maar meestal eet ik gewoon brood en fruit als ik zelf voor mijn eten moet zorgen, dat is snel en makkelijk. En ik weet dan ook zeker dat ik er niet teveel tijd mee kwijt ben. Eigenlijk uit een soort zelfbescherming dus.

quote:

Op woensdag 24 april 2019 14:57 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

Ik vind het vooral lastig om mij aan de planning te houden. Ik weet inmiddels aardig in te schatten hoeveel tijd dagelijkse activiteiten mij kosten; boodschappen doen, eten koken, schoonmaken, douchen/tandenpoetsen, enzovoort. Dat is denk ik de basis van plannen, correct inschatten hoe lang activiteiten duren. Maar als ik dan een planning gemaakt heb en ik moet deze inpassen naast werk en hobby's gaat het meestal mis. Dan ben ik zo intensief met een vraagstuk dat mij bezig houdt bezig dat ik het moeilijk vind dat te onderbreken voor de toch saaie praktische (maar noodzakelijke) taken in mijn planning, als ik er al aan denk om dat te doen.
[..]

Zou het helpen om wekkers te zetten? Ik vind was ophangen bijvoorbeeld vervelend, en het komt altijd slecht uit met de andere dingen die ik doe, want je kunt niet echt beïnvloeden hoe lang de wasmachine nodig heeft. Ik zet een timer voor iets langer dan dat de wasmachine waarschijnlijk bezig is, en spreek met mezelf af dat ik was ga ophangen als de timer gaat. Door het gepiep van de timer (vaak ook op een andere plek dan waar ik op dat moment ben) word ik toch al uit mijn bezigheid gehaald, dus dan kan ik maar net zo goed even was gaan ophangen.

quote:

Op woensdag 24 april 2019 14:57 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

Is in best veel landen heel gebruikelijk om dat zo te doen. Nederland is maar gek met 's avonds warm eten. Ik hou er ook van om te koken en ik ben sowieso dol op eten. Maar meestal eet ik gewoon brood en fruit als ik zelf voor mijn eten moet zorgen, dat is snel en makkelijk. En ik weet dan ook zeker dat ik er niet teveel tijd mee kwijt ben. Eigenlijk uit een soort zelfbescherming dus.

Brood en fruit is ook best een prima maaltijd voor een keer toch?

Ik reken altijd ruim de tijd voor koken, eten en afwassen/opruimen. Meestal van 17:00 tot 19:00. Omdat ik vaak kook en vaak dezelfde gerechten maak, lukt het wel om in een halfuur of zo iets bereid te hebben. Als ik tijd overhoud, ga ik de keuken wat beter schoonmaken nadat ik de afwas heb gedaan
Ik kan je aanraden om gewoon ruim tijd in te plannen en het dan maar te proberen. En maak het jezelf makkelijk

@Tele6 , dat zijn goede tips en het laatste stukje komt natuurlijk aan op mijn zelfdiscipline. Dus niet de wekker uitzetten en weer verder gaan waar ik mee bezig was, maar ook werkelijk de taak op de planning uit gaan voeren.

Ik hoop dat de GGz alhier snel weer contact opneemt, want ik doe dat soort dingen wel graag in samenspraak met begeleiding. Ik had eind vorige week gebeld of er al schot in de zaak zit voor wat betreft het op het papier zetten van de diagnose en de planning van het vervolgtraject. Ze zijn er mee bezig, aldus de secretaresse. Hmmm. Ik merk ondertussen dat mijn perfectionisme en dwangmatige handelingen ook weer toenemen (eigenlijk heb ik daar nu meer last van dan van de typisch 'autistische dingen', als zal het daar wel mee samenhangen), dus hopelijk komt er toch snel een plekje in een behandeltraject beschikbaar komt. Ik heb niet voor de lol die diagnose aangevraagd.

Wat ik wel apart vind. Uit het boek van Annelies Spek begrijp dat ik dat autisme vermoedelijk deels voort komt uit een sterkere zintuiglijke prikkeling dan gemiddeld en doordat deze zintuiglijke informatie slechter gefilterd wordt. Doordat mensen met autisme dus meer informatie tot zich krijgen raken zij sneller overprikkeld waardoor bijvoorbeeld sociale situaties gedeeltelijk of geheel vermeden worden. Zo luidt de theorie.

Nu ben ik echter een best wel grote muziekfan. Ik kan de hele dag door muziek luisteren en luister ook graag naar muziek tijdens mijn werkzaamheden. Doorgaans is dat op laag volume, maar bij een goed nummer zet ik het volume ook graag hoger. Ik luister dan meestal naar elektronische muziek, en dat varieert dan van mainstream dancemuziek uit de jaren '90 tot aan de meer intense muziekstromingen als techno en gabber/hardcore. Ook lees ik op andere plekken op het internet dat heel wat mensen met autisme bijvoorbeeld naar stevige metalmuziek luisteren.

Hoe valt dat te rijmen met het verhaal van overprikkeling?

Ik ben overigens nooit naar een muziekevenement geweest, dat lijkt mij dan weer teveel drukte. Aan de andere kant voel ik mij af en toe wel eens eenzaam dat ik mijn muziek nooit met andere mensen kan delen. De mensen die ik ken vinden 'mijn muziek' niet leuk en de mensen die 'mijn muziek' wel leuk vinden ontmoet ik weer nooit omdat ik niet naar muziekevenementen ga.

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 18:30 schreef ParelDuiker het volgende:
Wat ik wel apart vind. Uit het boek van Annelies Spek begrijp dat ik dat autisme vermoedelijk deels voort komt uit een sterkere zintuiglijke prikkeling dan gemiddeld en doordat deze zintuiglijke informatie slechter gefilterd wordt. Doordat mensen met autisme dus meer informatie tot zich krijgen raken zij sneller overprikkeld waardoor bijvoorbeeld sociale situaties gedeeltelijk of geheel vermeden worden. Zo luidt de theorie.

Nu ben ik echter een best wel grote muziekfan. Ik kan de hele dag door muziek luisteren en luister ook graag naar muziek tijdens mijn werkzaamheden. Doorgaans is dat op laag volume, maar bij een goed nummer zet ik het volume ook graag hoger. Ik luister dan meestal naar elektronische muziek, en dat varieert dan van mainstream dancemuziek uit de jaren '90 tot aan de meer intense muziekstromingen als techno en gabber/hardcore. Ook lees ik op andere plekken op het internet dat heel wat mensen met autisme bijvoorbeeld naar stevige metalmuziek luisteren.

Hoe valt dat te rijmen met het verhaal van overprikkeling?

Ik ben overigens nooit naar een muziekevenement geweest, dat lijkt mij dan weer teveel drukte. Aan de andere kant voel ik mij af en toe wel eens eenzaam dat ik mijn muziek nooit met andere mensen kan delen. De mensen die ik ken vinden 'mijn muziek' niet leuk en de mensen die 'mijn muziek' wel leuk vinden ontmoet ik weer nooit omdat ik niet naar muziekevenementen ga.

Haha, ja, goede. Ik ben zo'n autist die metal luistert

Je hoeft natuurlijk niet alle kenmerken te hebben om autisme te hebben. Ik heb zelf bijvoorbeeld vooral last van prikkels van dingen die ik aanraak (ik ben heel kritisch op het materiaal van m'n kleding) en van warmte/kou (douchen). Maar smaak, geluid, zicht, geur gaan allemaal wel. Zo zal het bij iedereen anders zijn

Edit over concerten: mijn ervaring is dat concerten (in tegenstelling tot festivals) best goed te doen zijn als je je een beetje voorbereidt. Ik ben nu een paar keer naar een concert geweest en dan houd ik rekening met:
- oordoppen mee
- van tevoren navragen hoe het daar gaat, wat er gaat gebeuren, hoe het er ongeveer uitziet, wat ik aan zal doen, wanneer dingen gebeuren
- samen met iemand gaan (ik heb het geluk dat m'n smaak deels overlapt met die van m'n broer)
- dag erna niks plannen

[ Bericht 9% gewijzigd door Tele6 op 26-04-2019 18:43:04 ]

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 13:01 schreef ParelDuiker het volgende:
@:Tele6 , dat zijn goede tips en het laatste stukje komt natuurlijk aan op mijn zelfdiscipline. Dus niet de wekker uitzetten en weer verder gaan waar ik mee bezig was, maar ook werkelijk de taak op de planning uit gaan voeren.

Ik hoop dat de GGz alhier snel weer contact opneemt, want ik doe dat soort dingen wel graag in samenspraak met begeleiding. Ik had eind vorige week gebeld of er al schot in de zaak zit voor wat betreft het op het papier zetten van de diagnose en de planning van het vervolgtraject. Ze zijn er mee bezig, aldus de secretaresse. Hmmm. Ik merk ondertussen dat mijn perfectionisme en dwangmatige handelingen ook weer toenemen (eigenlijk heb ik daar nu meer last van dan van de typisch 'autistische dingen', als zal het daar wel mee samenhangen), dus hopelijk komt er toch snel een plekje in een behandeltraject beschikbaar komt. Ik heb niet voor de lol die diagnose aangevraagd.

Ik hoop het ook voor je. Sowieso mogen ze wel wat duidelijker communiceren over dat soort dingen, juist de mensen die naar de GGZ toekomen hebben dat nodig

Mag ik vragen wat voor dwangmatige handelingen jij hebt?

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 18:30 schreef ParelDuiker het volgende:
Wat ik wel apart vind. Uit het boek van Annelies Spek begrijp dat ik dat autisme vermoedelijk deels voort komt uit een sterkere zintuiglijke prikkeling dan gemiddeld en doordat deze zintuiglijke informatie slechter gefilterd wordt. Doordat mensen met autisme dus meer informatie tot zich krijgen raken zij sneller overprikkeld waardoor bijvoorbeeld sociale situaties gedeeltelijk of geheel vermeden worden. Zo luidt de theorie.

Nu ben ik echter een best wel grote muziekfan. Ik kan de hele dag door muziek luisteren en luister ook graag naar muziek tijdens mijn werkzaamheden. Doorgaans is dat op laag volume, maar bij een goed nummer zet ik het volume ook graag hoger. Ik luister dan meestal naar elektronische muziek, en dat varieert dan van mainstream dancemuziek uit de jaren '90 tot aan de meer intense muziekstromingen als techno en gabber/hardcore. Ook lees ik op andere plekken op het internet dat heel wat mensen met autisme bijvoorbeeld naar stevige metalmuziek luisteren.

Hoe valt dat te rijmen met het verhaal van overprikkeling?

Ik ben overigens nooit naar een muziekevenement geweest, dat lijkt mij dan weer teveel drukte. Aan de andere kant voel ik mij af en toe wel eens eenzaam dat ik mijn muziek nooit met andere mensen kan delen. De mensen die ik ken vinden 'mijn muziek' niet leuk en de mensen die 'mijn muziek' wel leuk vinden ontmoet ik weer nooit omdat ik niet naar muziekevenementen ga.

Misschien omdat je dat bewust opzoekt en 1 ding is want een evenement lijkt je te druk

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 18:30 schreef ParelDuiker het volgende:
Wat ik wel apart vind. Uit het boek van Annelies Spek begrijp dat ik dat autisme vermoedelijk deels voort komt uit een sterkere zintuiglijke prikkeling dan gemiddeld en doordat deze zintuiglijke informatie slechter gefilterd wordt. Doordat mensen met autisme dus meer informatie tot zich krijgen raken zij sneller overprikkeld waardoor bijvoorbeeld sociale situaties gedeeltelijk of geheel vermeden worden. Zo luidt de theorie.

Nu ben ik echter een best wel grote muziekfan. Ik kan de hele dag door muziek luisteren en luister ook graag naar muziek tijdens mijn werkzaamheden. Doorgaans is dat op laag volume, maar bij een goed nummer zet ik het volume ook graag hoger. Ik luister dan meestal naar elektronische muziek, en dat varieert dan van mainstream dancemuziek uit de jaren '90 tot aan de meer intense muziekstromingen als techno en gabber/hardcore. Ook lees ik op andere plekken op het internet dat heel wat mensen met autisme bijvoorbeeld naar stevige metalmuziek luisteren.

Hoe valt dat te rijmen met het verhaal van overprikkeling?

Ik ben overigens nooit naar een muziekevenement geweest, dat lijkt mij dan weer teveel drukte. Aan de andere kant voel ik mij af en toe wel eens eenzaam dat ik mijn muziek nooit met andere mensen kan delen. De mensen die ik ken vinden 'mijn muziek' niet leuk en de mensen die 'mijn muziek' wel leuk vinden ontmoet ik weer nooit omdat ik niet naar muziekevenementen ga.

Wat ik denk:
Zelfgekozen prikkels zijn heel veel beter te verdragen of verwerken dan niet zelfgekozen prikkels.
En soms zijn prikkels misschien wel veel, maar is het de overprikkeling wel waard.
Stel dat je naar een concert gaat van een artiest die je tof vindt, dan heb je plezier en is de drukte misschien beter te verdragen. En anders is het het wellicht ook gewoon waard om er dan een dag of meerdere dagen moe/uitgeteld van te zijn. Want je hebt plezier gehad.
Maar als je je door een overvolle supermarkt moet manoeuvreren, dan levert dat je veel minder op. Goed, je voorraadkast is weer gevuld, maar (als ik voor mijzelf spreek) leuk is het niet.

Haha, herkenbaar. Vriend, autistisch, luistert ook metal en prog rock. Zo progressief dat ik het af en toe niet aan te horen vind, zo zenuwachtig. Maar als ik dan een liedje aan zet dan is het vaak te hard of te druk. Denk dat kiezen key is met zulke dingen. Concerten doet hij alleen als hij het echt echt wil zien en liefst achteraan of zitten als het kan.

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 18:30 schreef ParelDuiker het volgende:
Wat ik wel apart vind. Uit het boek van Annelies Spek begrijp dat ik dat autisme vermoedelijk deels voort komt uit een sterkere zintuiglijke prikkeling dan gemiddeld en doordat deze zintuiglijke informatie slechter gefilterd wordt. Doordat mensen met autisme dus meer informatie tot zich krijgen raken zij sneller overprikkeld waardoor bijvoorbeeld sociale situaties gedeeltelijk of geheel vermeden worden. Zo luidt de theorie.

Nu ben ik echter een best wel grote muziekfan. Ik kan de hele dag door muziek luisteren en luister ook graag naar muziek tijdens mijn werkzaamheden. Doorgaans is dat op laag volume, maar bij een goed nummer zet ik het volume ook graag hoger. Ik luister dan meestal naar elektronische muziek, en dat varieert dan van mainstream dancemuziek uit de jaren '90 tot aan de meer intense muziekstromingen als techno en gabber/hardcore. Ook lees ik op andere plekken op het internet dat heel wat mensen met autisme bijvoorbeeld naar stevige metalmuziek luisteren.

Hoe valt dat te rijmen met het verhaal van overprikkeling?

Ik ben overigens nooit naar een muziekevenement geweest, dat lijkt mij dan weer teveel drukte. Aan de andere kant voel ik mij af en toe wel eens eenzaam dat ik mijn muziek nooit met andere mensen kan delen. De mensen die ik ken vinden 'mijn muziek' niet leuk en de mensen die 'mijn muziek' wel leuk vinden ontmoet ik weer nooit omdat ik niet naar muziekevenementen ga.

Ik heb me altijd aangetrokken gevoeld tot 'niet-mainstream'-muziek ook. Vroeger gabber, techno, acid en metal. Maar ik luister thuis maar mondjesmaat muziek. Als ik het luister staat het ook altijd relatief zacht, dat vind ik ook ergens anders het meest prettig.

Maar ik ging wel naar housetenten/feesten en bezoek tegenwoordig nog regelmatig metalconcerten en kleinere optredens. Hoe ik dat prikkelsgewijs volhoud is door alcohol (dat dempt zo lekker) en door in de rookruimte/buiten te vertoeven met enige regelmaat. Ook op feestjes bij vrienden is dat een geijkte methode. Als het dan buiten gezellig is blijf ik ook 10 keer liever daar dan dat ik weer naar binnen ga.

Op festivals zie je me ook niet van tent naar tent en van optreden naar optreden lopen. Op één dag pak ik er het liefst één of twee optredens uit en lig ik de rest van de dag het liefst zo ver mogelijk van de herrie op het gras.

Zo beperk ik voor mezelf de overprikkeling een beetje.

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 20:00 schreef Koettie het volgende:
Haha, herkenbaar. Vriend, autistisch, luistert ook metal en prog rock. Zo progressief dat ik het af en toe niet aan te horen vind, zo zenuwachtig. Maar als ik dan een liedje aan zet dan is het vaak te hard of te druk. Denk dat kiezen key is met zulke dingen. Concerten doet hij alleen als hij het echt echt wil zien en liefst achteraan of zitten als het kan.

Zelf kiezen voor prikkels die je leuk vindt scheelt nogal ja . Bij concerten ook idd het liefste achteraan of ergens aan de zijkant. Ik moet niet hutjemutje staan of dicht bij de geluidsinstallatie.

@Tele6, @Vimbavimba, @nijnja, @Koettie en @Grrrrrrrr

Wow, veel reacties op dit onderwerp. Leuk dat velen zich er in herkennen. Het beter verdragen prikkels als deze zelf opgezocht worden en als er een grote beloning tegenover staat lijken mij inderdaad wel goede verklaringen.

Ik merk zelf inderdaad dat als de prikkels onverwacht komen, dat ik mij doorgaans zo snel mogelijk uit de voeten probeer te maken. Een straatmuzikant, een evenement op een plein, een boot met zingende studenten, dan been/fiets ik snel verder. Een feest of borrel waarvoor ik uitgenodigd wordt is daarentegen weer veel minder een probleem. De dag erna heb ik wel helemaal genoeg van alle mensen en trek ik mij weer terug in een heerlijke stilte thuis. Het tikken van de klok en door het raam naar de wolken kijken vind ik dan erg prettig.

Wat ik zelf altijd heel raar gevonden heb is dat ik een drukke omgeving mensen zo slecht kan verstaan terwijl zij mij wel goed verstaan. Ik herinner mij dat al van de schoolfeesten op de middelbare school en dat is eigenlijk altijd zo geweest. Ik moet soms drie keer vragen wat iemand zegt, en dan versta ik het vaak nog niet. Dus lach of knik dan maar in de hoop dat dat de juiste reactie is, levert soms rare blikken op . Ik heb vaak gedacht dat ik een of ander gehoorprobleem had ook al bleek daar bij gehooronderzoek niks van, maar nu begrijp ik dat dat met autisme te maken kan hebben omdat je geluiden minder goed kunt filteren.

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 20:01 schreef Grrrrrrrr het volgende:

[..]

Hoe ik dat prikkelsgewijs volhoud is door alcohol (dat dempt zo lekker) en door in de rookruimte/buiten te vertoeven met enige regelmaat. Ook op feestjes bij vrienden is dat een geijkte methode. Als het dan buiten gezellig is blijf ik ook 10 keer liever daar dan dat ik weer naar binnen ga.

Herkenbare tactieken.

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 22:51 schreef ParelDuiker het volgende:
@:Tele6, @:Vimbavimba, @:Nijnja, @:Koettie en @:Grrrrrrrr

Wat ik zelf altijd heel raar gevonden heb is dat ik een drukke omgeving mensen zo slecht kan verstaan terwijl zij mij wel goed verstaan. Ik herinner mij dat al van de schoolfeesten op de middelbare school en dat is eigenlijk altijd zo geweest. Ik moet soms drie keer vragen wat iemand zegt, en dan versta ik het vaak nog niet. Dus lach of knik dan maar in de hoop dat dat de juiste reactie is, levert soms rare blikken op . Ik heb vaak gedacht dat ik een of ander gehoorprobleem had ook al bleek daar bij gehooronderzoek niks van, maar nu begrijp ik dat dat met autisme te maken kan hebben omdat je geluiden minder goed kunt filteren.

Heel herkenbaar, ik kan ook niet bellen in een rumoerige omgeving. Ik zie dan altijd mensen uitgebreid telefoneren maar bij mij werkt dat niet. "App maar even, versta er geen zak van!"

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 18:40 schreef Tele6 het volgende:

[..]

Ik hoop het ook voor je. Sowieso mogen ze wel wat duidelijker communiceren over dat soort dingen, juist de mensen die naar de GGZ toekomen hebben dat nodig

Mag ik vragen wat voor dwangmatige handelingen jij hebt?

Dat vind ik wel een moeilijk onderwerp, ik heb het ook nog niet met de hulpverlening besproken. Ik schaam mij er echt voor, maar het is soms echt onbedwingbaar en er kan veel tijd in gaan zitten. Het gaat dan doorgaans om het ordenen van spullen. Stapels met artikelen die ik gelezen heb sorteren op datum en tot op de millimeter nauwkeurig opstapelen, stapels met tijdschriften op datum en omvang sorteren, alle flessen in de drankenkast recht zetten, stofzuigen of ramen zemen (klinkt handig, maar het meerdere keren per week doen is overdreven) en opbergdozen met daarin bouten, moeren en schroeven (ik haal graag elektrische apparaten uit elkaar) sorteren.

Ik doe dit vaak als ik mij onrustig voel en het kan erg rustgevend zijn. Ik heb gedacht dat dit een dwangstoornis is, maar ik mis de gedachte dat er iets onheilspellends gaat gebeuren als ik het niet doe. Het is vooral vanwege de rustgevendheid en het prettige gevoel dat perfectie mij geeft. Soms schrik ik de dag er na van hoe volslagen perfect alles geordend is. Als ik mij daarentegen rustig voel en goed geslapen heb kan ik mij er doorgaans prima overheen zetten (dan heb ik de dwangmatige drang tot ordening dus nagenoeg niet).

Dit is de laatste jaren sterk toegenomen, zeker dankzij de stress die ik in combinatie met werk ervaren heb. En nu ik in september met een opleiding/werktraject ga beginnen komt het ook weer vaker naar voren.

[ Bericht 3% gewijzigd door ParelDuiker op 26-04-2019 23:48:29 (Tekst duidelijker gemaakt) ]

Haha, dit is wel raar. Ik kan de slaap niet vatten, lag weer eens eindeloos na te denken, en nu kom ik dit testje voor kinderen tegen:


Wat is jullie antwoord hierop?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 22:51 schreef ParelDuiker het volgende:

Wat ik zelf altijd heel raar gevonden heb is dat ik een drukke omgeving mensen zo slecht kan verstaan terwijl zij mij wel goed verstaan.

Het zijn niet alleen autisten die daar last van kunnen hebben. Wist je dat er speciale hoortoestellen zijn voor dat soort situaties? Die werken met een soort richtmicrofoon, zodat het geluid van wie je aankijkt wordt versterkt en de rest niet. Op die manier kun je een redelijk gesprek voeren, wat natuurlijk vooral zakelijk belangrijk is (denk aan beurzen en netwerkborrels).

quote:

Op zaterdag 27 april 2019 05:08 schreef Lunatiek het volgende:

[..]

Het zijn niet alleen autisten die daar last van kunnen hebben. Wist je dat er speciale hoortoestellen zijn voor dat soort situaties? Die werken met een soort richtmicrofoon, zodat het geluid van wie je aankijkt wordt versterkt en de rest niet. Op die manier kun je een redelijk gesprek voeren, wat natuurlijk vooral zakelijk belangrijk is (denk aan beurzen en netwerkborrels).

Wel een praktische tip in ieder geval. Maar ik denk niet dat het iets voor mij is. Ik heb er eigenlijk vooral last van bij drukke borrels/feesten/uitgaansgelegenheden, dus het belemmert mij niet zo zeer in een zakelijke omgeving. Ik vind het ook geen probleem eigenlijk, het valt mij alleen wel vaak op. En als ik echt een gesprek wil voeren vraag ik wel of iemand op een rustiger plek wel komen staan.

quote:

Op zondag 28 april 2019 00:34 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

Wel een praktische tip in ieder geval. Maar ik denk niet dat het iets voor mij is. Ik heb er eigenlijk vooral last van bij drukke borrels/feesten/uitgaansgelegenheden, dus het belemmert mij niet zo zeer in een zakelijke omgeving. Ik vind het ook geen probleem eigenlijk, het valt mij alleen wel vaak op. En als ik echt een gesprek wil voeren vraag ik wel of iemand op een rustiger plek wel komen staan.

Ik dacht meer aan zakelijke borrels, op café met een klant, bedrijfsuitjes waarbij je in alle drukte gezellig moet doen.

quote:

Op zaterdag 27 april 2019 02:25 schreef ParelDuiker het volgende:
Haha, dit is wel raar. Ik kan de slaap niet vatten, lag weer eens eindeloos na te denken, en nu kom ik dit testje voor kinderen tegen:
[ afbeelding ]

Wat is jullie antwoord hierop?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Het juiste antwoord
#ziemijeensneurotypischzijn

Het plaatje staat ook in de OP.

Ik heb tijdens koningsdag door Amsterdam gelopen en dan is het natuurlijk enorm druk, maar ik ben gewoon blijven lopen (met m'n maten) en op momenten dat ik enigszins een rust ervoer ben ik stil gaan staan en zo heb ik mijn prikkelontvangst beperkt. En tijdens uitgaan word ik meegezogen door de muziek, sluit ik mijn ogen en kan ik zo lang doorgaan als ik wil. En in bepaalde situaties zijn er middelen in het spel en dan maakt het ook weer minder uit

quote:

Op maandag 29 april 2019 20:08 schreef kuolema het volgende:

[..]

Het juiste antwoord
#ziemijeensneurotypischzijn

Het plaatje staat ook in de OP.

Zowaar, ik ook, maar dat vond ik dan weer logisch.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik wil een gehoorbeschermer kopen, van die oorkappen. Heb op internet gekeken maar nog geen keuze kunnen maken. Wie heeft er ervaring mee en tips? Welke SNR-waarde heb je minimaal nodig?
Ik wil het thuis gebruiken als ik behoefte heb aan stilte en mee kunnen nemen als noodhulpmiddel om altijd bij me te hebben. Maar ik ben bang dat een opvouwbare ten koste gaat van mijn eisen. Voor mij is comfort het belangrijkst maar ik wil er ook niet als een bouwvakker uitzien.

Wat is SNR?

Je bedoelt zo'n noise canceller headphone?

quote:

Op maandag 29 april 2019 21:48 schreef Meridiaan het volgende:
Wat is SNR?

Je bedoelt zo'n noise canceller headphone?

Dat staat voor hoeveel dB het dempt. Nee dat bedoel ik niet, ik heb al een hoofdtelefoon voor muziek die enigszins geluid dempt, ik bedoel echt gehoorbeschermers.

[ Bericht 4% gewijzigd door kuolema op 29-04-2019 22:02:53 ]

quote:

Op maandag 29 april 2019 21:30 schreef kuolema het volgende:
Ik wil een gehoorbeschermer kopen, van die oorkappen. Heb op internet gekeken maar nog geen keuze kunnen maken. Wie heeft er ervaring mee en tips? Welke SNR-waarde heb je minimaal nodig?

Ik heb geen idee. Maar ik denk dat dat een kwestie van proberen is. Koop gehoorbescherming met demping van een gemiddeld niveau, daarna kun je altijd nog een model met lichtere of sterkere demping kopen.

quote:

Ik wil het thuis gebruiken als ik behoefte heb aan stilte en mee kunnen nemen als noodhulpmiddel om altijd bij me te hebben. Maar ik ben bang dat een opvouwbare ten koste gaat van mijn eisen. Voor mij is comfort het belangrijkst maar ik wil er ook niet als een bouwvakker uitzien.

Ik heb wel ervaring met koptelefoons. Wat naar mijn mening van belang is is de klemkracht op je hoofd en de verstelbaarheid. De klemkracht moet goed zijn maar zeker niet te hoog omdat je oren andere zeer gaan doen na verloop van tijd. De verstelbaarheid is belang omdat goed gepositioneerde oorschelpen geluid beter isoleren. Ik heb bij koptelefoon verder nooit gemerkt dat een opvouwbaar model minder is dan een niet opvouwbaar model, ik denk niet dat het wat uit maakt.

quote:

Op maandag 29 april 2019 20:08 schreef kuolema het volgende:

[..]

Het juiste antwoord
#ziemijeensneurotypischzijn

Het plaatje staat ook in de OP.

quote:

Op maandag 29 april 2019 20:40 schreef naatje_1 het volgende:

[..]

Zowaar, ik ook, maar dat vond ik dan weer logisch.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Misschien ben ik gewoon dom.

quote:

Op maandag 29 april 2019 21:30 schreef kuolema het volgende:
Ik wil een gehoorbeschermer kopen, van die oorkappen. Heb op internet gekeken maar nog geen keuze kunnen maken. Wie heeft er ervaring mee en tips? Welke SNR-waarde heb je minimaal nodig?
Ik wil het thuis gebruiken als ik behoefte heb aan stilte en mee kunnen nemen als noodhulpmiddel om altijd bij me te hebben. Maar ik ben bang dat een opvouwbare ten koste gaat van mijn eisen. Voor mij is comfort het belangrijkst maar ik wil er ook niet als een bouwvakker uitzien.

Oordopjes op maat gemaakt misschien nog een optie? Dan zie je er niet uit als een bouwvakker... en ze zitten wel comfortabeler dan die universele dingen. Volgens mij ook in verschillende waarden verkrijgbaar.
Ik weet niet hoeveel db ik heb, ik hoor nog wel dingen, kan bv best een gesprek voeren, maar het is allemaal wat gedempt.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 08:25 schreef Nijna het volgende:

[..]

Oordopjes op maat gemaakt misschien nog een optie? Dan zie je er niet uit als een bouwvakker... en ze zitten wel comfortabeler dan die universele dingen. Volgens mij ook in verschillende waarden verkrijgbaar.
Ik weet niet hoeveel db ik heb, ik hoor nog wel dingen, kan bv best een gesprek voeren, maar het is allemaal wat gedempt.

Op maat gemaakte oordoppen zijn wel duur. Helaas.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 09:02 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Op maat gemaakte oordoppen zijn wel duur. Helaas.

Dat klopt...

Zoiets?

Dempt alles net wat meer maar je kan wel gesprekken voeren.

https://www.alpine.nl/gehoorbescherming/partyplug-pro-natural/

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 09:41 schreef Koettie het volgende:
Zoiets?

Dempt alles net wat meer maar je kan wel gesprekken voeren.

https://www.alpine.nl/gehoorbescherming/partyplug-pro-natural/

Die zijn dus totaal niet comfortabel, vind ik althans. Na een paar minuten doen mijn oren al flink pijn.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 10:02 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Die zijn dus totaal niet comfortabel, vind ik althans. Na een paar minuten doen mijn oren al flink pijn.

Oh, dat herken ik helemaal niet. Draag ze op festivals dagen achter elkaar zonder last.

Het hangt heel erg af van de vorm van je oor. Voor die prijs lijkt het me dat je ze gewoon kunt proberen. Ik ben ook heel tevreden met die alpine oordopjes. Ik heb sleepsoft oordoppen voor slapen en als ik echt niks wil horen, en partyplug oordoppen voor festivals enzo. M'n broer past ze perfect, hij raadde me ze aan. Bij mij floepen ze soms uit m'n oor, maar het gaat wel.

Ik heb die van noizezz ook wel eens geprobeerd, kreeg er oorpijn van.
Daarom heb ik uiteindelijk wel op maat laten maken en daar ben ik blijer mee.

@Tele6 , waarom wilde je meer weten over die dwangmatige handelingen van mij?

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 10:02 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Die zijn dus totaal niet comfortabel, vind ik althans. Na een paar minuten doen mijn oren al flink pijn.

Heb je misschien kleine gehoorgangen? Waarschijnlijk zijn de dopjes dan te groot voor je oren geweest, waardoor ze niet pasten.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 20:56 schreef Meridiaan het volgende:

[..]

Heb je misschien kleine gehoorgangen? Waarschijnlijk zijn de dopjes dan te groot voor je oren geweest, waardoor ze niet pasten.

Geen idee. Alle 'over the counter' doppen die ik tot nu toe heb uitgetest (eigenlijk alle grote merken plus Hema en Kruidvat) doen pijn.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 21:04 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Geen idee. Alle 'over the counter' doppen die ik tot nu toe heb uitgetest (eigenlijk alle grote merken plus Hema en Kruidvat) doen pijn.

Ik heb wel eens oordoppen moeten verkopen en we raadden dan de kindervarianten aan als dames pijn hadden door oordoppen. Meestal was dat omdat het dus niet goed paste. Met de kleinere maat ging het dan vaak een pak beter.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 21:26 schreef Meridiaan het volgende:

[..]

Ik heb wel eens oordoppen moeten verkopen en we raadden dan de kindervarianten aan als dames pijn hadden door oordoppen. Meestal was dat omdat het dus niet goed paste. Met de kleinere maat ging het dan vaak een pak beter.

Dat zal vast wel, maat ik heb nu al bijna honderdvijftig euro aan oordoppen in mijn tas, die allemaal niet lekker passen. Mijn budget is op en mijn zin om verder te shoppen voorlopig ook.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 20:51 schreef ParelDuiker het volgende:
@:Tele6 , waarom wilde je meer weten over die dwangmatige handelingen van mij?

Omdat er bij mij nog steeds twijfel is of ik autisme of een dwangstoornis heb, en daarom ben ik best wel geïnteresseerd geraakt in hoe dwang/autisme zich uit bij mensen.
Niet dat ik vervolgens dan iets wijzer word over hoe het zit met mijn belachelijke rituelen -- waarschijnlijk komen we er pas achter als m'n behandeling een eind onderweg is en ik wat stabieler ben en er minder verwarrende symptomen over zijn.

Edit:
Ik hoop dat dit het antwoord is op wat je vroeg. Zo niet, sorry en vraag gerust door. Hoe specifieker hoe beter.
Sorry dat ik niet gereageerd had op je post over de dwang. Ik ben weer eens nogal in de war en ik weet niet precies wat ik allemaal denk of wil zeggen allemaal. Sorry dus.

[ Bericht 15% gewijzigd door Tele6 op 30-04-2019 23:55:20 ]

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 23:48 schreef Tele6 het volgende:

[..]

Omdat er bij mij nog steeds twijfel is of ik autisme of een dwangstoornis heb, en daarom ben ik best wel geïnteresseerd geraakt in hoe dwang/autisme zich uit bij mensen.
Niet dat ik vervolgens dan iets wijzer word over hoe het zit met mijn belachelijke rituelen -- waarschijnlijk komen we er pas achter als m'n behandeling een eind onderweg is en ik wat stabieler ben en er minder verwarrende symptomen over zijn.

Edit:
Ik hoop dat dit het antwoord is op wat je vroeg. Zo niet, sorry en vraag gerust door. Hoe specifieker hoe beter.
Sorry dat ik niet gereageerd had op je post over de dwang. Ik ben weer eens nogal in de war en ik weet niet precies wat ik allemaal denk of wil zeggen allemaal. Sorry dus.

Geen probleem hoor! Ik was gewoon benieuwd waarom je er meer over wilde weten. Ik herken je twijfel over autisme (ASS) of een dwangstoornis (OCS). In mijn geval kan ik mij daarnaast ook nog redelijk herkennen in de kenmerken van een obsessieve-compulsieve persoonlijkheidsstoornis (OCPS). Welke rituelen heb jij dan? Als je dat wil vertellen.

Ik vermoed dat de diagnose ASS bij mij wel op zijn plaats is. Zo vertelde mijn moeder dat ik altijd een grote weerstand tegen veranderingen heb gehad. Het heeft bijvoorbeeld maanden gekost om mij in een groter bed te laten slapen terwijl mijn zus daar juist trots op was. Ook de overstap naar een andere slaapkamer heeft maanden gekost. Eveneens was dit het geval bij een andere leerkracht, een andere auto en het wisselen van vakantie naar school/werk. Om maar wat voorbeelden te noemen. De overstap van de middelbare school naar studeren vond ik ook helemaal niet leuk, terwijl mijn leeftijdsgenoten enthousiast waren om aan hun studie te beginnen.

Ook heb ik altijd weinig (vonden anderen ) interactie met andere mensen gehad. Niet zo zeer omdat ik dat niet durf omdat ik hen niet begrijp ofzo, maar gewoon omdat zij mij niet zo lijken te interesseren. Ik speelde vroeger het liefst alleen en leeftijdsgenoten mochten zich daar doorgaans niet mee bemoeien. Wederkerigheid is ook op andere terreinen niet zo aan mij besteed. Ik vertelde thuis bijvoorbeeld nooit iets over school, sport, werk of andere bezigheden. En pas sinds een paar jaar denk ik er aan om andere mensen ook te vragen hoe het met hen gaat als zij mij vragen hoe het met mij gaat. Ook al vind ik dat nog steeds moeilijk en vergeet ik het nog af en toe.

Verder ben ik doorgaans een langzame prater. In een gesprek luister ik vaak eerst geduldig naar wat alle andere deelnemers te vertellen hebben. Ik analyseer ondertussen wat zij zeggen en probeer alvast een theoretisch kader en conclusies die ik daaruit trek te formuleren. Nadat alle deelnemers hun zegje gedaan hebben neem ik vervolgens het woord en volgt een systematische uitleg van mijn visie op de kwestie die voor ligt. Gelukkig vinden de andere gespreksdeelnemers dat doorgaans wel interessant. Het gevolg is wel dat ik moeilijk een kort gesprek kan voeren en dat ik slecht een gesprek kan voeren met haastig ingesteld mensen. Dat soort gesprekken gaat simpelweg te snel voor mij.

Wat ik vanuit mijn ASS moeilijk vind zijn de vragen van mensen of ik wel gevoel heb en of ik niet eenzaam ben. Mijn vader vond wel eens dat ik geen gevoel had omdat ik altijd op een logische wijze redeneer, ook als het om kwesties gaat waarin mensen doorgaans hun gevoel laten spreken. Een meisje waarmee ik ooit twee maanden een relatie heb gehad vroeg zich dat ook af. Ik vind dat een vreselijke vraag, want ik heb het idee dat ik wel degelijk gevoel heb maar dat zich dat anders uit.

Ook heb ik een hekel aan de vragen over eenzaamheid. Ik vind het prettig en gezellig om per dag pakweg 2 tot 3 uur sociaal contact te hebben met andere mensen (en dan doel ik op andere mensen in mijn nabije omgeving hebben, samen eten, of het voeren van een gesprek). Daarna ben ik echter wel weer verzadigd en ben ik blij als ik weer alleen ben. Ik vermaak mijzelf dan uitstekend door encyclopedische lemma's, artikelen of leerboeken te lezen. Ook ga ik graag alleen fietsen om zodoende van het landschap en het weer te genieten. Maar dat lijkt voor andere mensen maar moeilijk te bevatten. Dát geeft overigens wel weer een gevoel van eenzaamheid.

Het gekke vind ik echter wel dat ik maar heel beperkt problemen lijk te ondervinden van mijn ASS. Toegegeven, in een werkomgeving waarin samenwerking gevraagd wordt of waarin het druk is heb ik er last van. Maar daarbuiten eigenlijk niet. Zo herken ik de problemen met zintuiglijke overprikkeling maar heel beperkt en heb ik het idee dat ik gezichten aardig goed kan lezen.

Wat ik vreemd vind van de dwanghandelingen die ik naar aanleiding van jouw vraag heb opgesomd is dat ik daar vroeger nooit last van had. Het is eigenlijk pas begonnen nadat ik ging studeren en werken. Dat vind ik juist kenmerkend voor OCS en niet voor ASS. Kijk ik weer vanuit ASS perspectief dan zou je het echter ook kunnen verklaren vanuit de toegenomen stress vanuit de omgeving. Tijdens studie en werk wordt er immers meer zelfstandigheid gevraagd dan op school. Dat is ook iets wat denk ik strookt met dat de dwanghandelingen bij mij toenemen als ik mij gestrest voel. Daar staat tegenover dat het ordenen van objecten en schoonmaken juist weer typisch OCS dingen zijn, maar ik heb wel weer het idee dat het bij mij niet voort komt uit angst. Het beeld is bij mij dus ambigue, al denk ik dat de ASS wel redelijk zeker is.

Wat ik vanuit OCPS herken is mijn perfectionisme, mijn vaak kritische houding en het niet kunnen delegeren van taken. Ik kan mijzelf echt uitputten met mijn perfectionisme, dan heb ik twee dagen nodig om te herstellen. Enerzijds werkt een geslaagd resultaat van mijn perfectionisme echt verslavend. Het geeft een euforisch gevoel als ik een taak, werkstuk of verslag tot in de puntjes perfect heb. Anderzijds kan ik kritisch zijn als het niet tot in de puntjes perfect is. Andere mensen zijn dan al ruim tevreden, ik som doorgaans nog wat verbeterpunten op. Het is ook een reden dat ik taken doorgaans slecht kan delegeren. Er zijn maar weinig mensen die aan mijn standaarden kunnen voldoen, en dan doe ik het liever zelf.

Wat overigens ook nog kan is dat er sprake is van comorbiditeit. ASS hoeft OCS en/of OCPS niet uit te sluiten. Sterker nog, het blijkt er vaak juist vaak samenhang mee te vertonen. Mensen met ASS hebben bovengemiddeld vaak last van OCS en/of OCPS. Ik vraag mij wel af in hoeverre het onderscheid nou echt relevant is voor een behandeling (dat was ook de reden dat ik met mijn klachten eerst naar een particuliere coach ben gestapt en niet naar een GGz-instelling). Vanuit klinisch perspectief snap ik dat men daar nieuwsgierig naar is, maar omdat fysiek meetbare criteria ontbreken is het denk ik soms lastig om onderscheid te maken.

Sorry voor de enorme lap tekst, de rust van de nachtelijke uren geeft mij nog wel eens inspiratie.

quote:

Op donderdag 2 mei 2019 03:30 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

Geen probleem hoor! Ik was gewoon benieuwd waarom je er meer over wilde weten. Ik herken je twijfel over autisme (ASS) of een dwangstoornis (OCS). In mijn geval kan ik mij daarnaast ook nog redelijk herkennen in de kenmerken van een obsessieve-compulsieve persoonlijkheidsstoornis (OCPS). Welke rituelen heb jij dan? Als je dat wil vertellen.

Ik ben niet heel erg thuis in wat OCS en OCPS inhouden en in hoeverre dat bij me past. Kan best dat ik ook kenmerken van beide heb.

Ik heb vooral veel rituelen als ik naar buiten ga. Dan moet ik op een bepaalde manier ergens heen wandelen. Ik denk goed na als ik voor de eerste keer ergens heenga, want de tweede keer moet het op dezelfde manier als de vorige keer. Ik kan het ook wel anders, maar dat kost heel veel moeite en het maakt me onrustig. Fietsroutes staan ook redelijk vast. Je kunt me wel overtuigen om een andere weg te nemen dan wat ik altijd doe, maar ik word er wederom onrustig en onzeker van. Kan deels in m'n opvoeding zitten, want mijn moeder is ook heel specifiek in de routes die ze loopt of fietst (denk deels trauma door aanrijdingen). Soms moet ik om ergens heen te gaan eerst naar huis fietsen en dan pas naar het andere ding toe, terwijl dat veel verder is.

Ik heb veel moeite met douchen. Ik kan het alleen zelf als het op een specifieke manier gaat en op mijn eigen plek (een douche waar ik gewend aan ben). Ik was mijn haar, dan was ik mijzelf met een washandje in een specifieke volgorde en sommige delen met zeep en sommige zonder, daarna spoel ik de zeep af, wring het washandje op een specifieke manier uit, dan doe ik de kraan uit en pak mijn handdoek. Ik gebruik een ruwe handdoek en droog mezelf in een specifieke volgorde af. Die volgorde is al zo lang ik weet hetzelfde en ik moet hem eigenlijk veranderen, want ik heb tegenwoordig een ander lijf dan toen ik klein was, en nu droog ik mezelf rond mijn borsten bijvoorbeeld niet fatsoenlijk af

Ik ben ontzettend precies met stofzuigen. Ik kan het zo opnieuw doen als ik een stukje ben vergeten en er zijn allerlei dingen waar ik op moet letten met stofzuigen.

Met afwassen moet het bestek in een bepaalde richting in het afdruiprek. Als iemand anders afwast, doe ik het voor diegene. (Maar ik probeer me in te houden.)

Sorteren heb ik ook, maar dat heb ik nooit als een dwang/ritueel gezien, meer als een hobby. Ik heb op de middelbare school echt een paar maanden of zo besteed aan het op kleur sorteren van minuscule glazen kraaltjes. Ik bouwde niet met Lego, ik sorteerde het alleen.

quote:

Ik vermoed dat de diagnose ASS bij mij wel op zijn plaats is. Zo vertelde mijn moeder dat ik altijd een grote weerstand tegen veranderingen heb gehad. Het heeft bijvoorbeeld maanden gekost om mij in een groter bed te laten slapen terwijl mijn zus daar juist trots op was. Ook de overstap naar een andere slaapkamer heeft maanden gekost. Eveneens was dit het geval bij een andere leerkracht, een andere auto en het wisselen van vakantie naar school/werk. Om maar wat voorbeelden te noemen. De overstap van de middelbare school naar studeren vond ik ook helemaal niet leuk, terwijl mijn leeftijdsgenoten enthousiast waren om aan hun studie te beginnen.

Ja die overstap was naar hè? Ik keek er op zich wel naar uit omdat ik stiknieuwsgierig ben en nieuwe dingen op die manier wel interessant zijn, maar oh, wat was het moeilijk om te beginnen met studeren en wat was ik bang en in de war. En mijn ouders natuurlijk "Maar je was zo enthousiast, waarom ben je nu ineens bang en in de war?" Natuurlijk kun je enthousiast en bang tegelijk zijn

quote:

Ook heb ik altijd weinig (vonden anderen ) interactie met andere mensen gehad. Niet zo zeer omdat ik dat niet durf omdat ik hen niet begrijp ofzo, maar gewoon omdat zij mij niet zo lijken te interesseren. Ik speelde vroeger het liefst alleen en leeftijdsgenoten mochten zich daar doorgaans niet mee bemoeien. Wederkerigheid is ook op andere terreinen niet zo aan mij besteed. Ik vertelde thuis bijvoorbeeld nooit iets over school, sport, werk of andere bezigheden. En pas sinds een paar jaar denk ik er aan om andere mensen ook te vragen hoe het met hen gaat als zij mij vragen hoe het met mij gaat. Ook al vind ik dat nog steeds moeilijk en vergeet ik het nog af en toe.

Daarom heb ik allemaal autistische vrienden. Die vertellen gewoon zelf als ze iets willen vertellen in plaats van dat je wordt geacht ernaar te vragen Geen vage hints enzo, heerlijk.

quote:

Verder ben ik doorgaans een langzame prater. In een gesprek luister ik vaak eerst geduldig naar wat alle andere deelnemers te vertellen hebben. Ik analyseer ondertussen wat zij zeggen en probeer alvast een theoretisch kader en conclusies die ik daaruit trek te formuleren. Nadat alle deelnemers hun zegje gedaan hebben neem ik vervolgens het woord en volgt een systematische uitleg van mijn visie op de kwestie die voor ligt. Gelukkig vinden de andere gespreksdeelnemers dat doorgaans wel interessant. Het gevolg is wel dat ik moeilijk een kort gesprek kan voeren en dat ik slecht een gesprek kan voeren met haastig ingesteld mensen. Dat soort gesprekken gaat simpelweg te snel voor mij.

Wat ik vanuit mijn ASS moeilijk vind zijn de vragen van mensen of ik wel gevoel heb en of ik niet eenzaam ben. Mijn vader vond wel eens dat ik geen gevoel had omdat ik altijd op een logische wijze redeneer, ook als het om kwesties gaat waarin mensen doorgaans hun gevoel laten spreken. Een meisje waarmee ik ooit twee maanden een relatie heb gehad vroeg zich dat ook af. Ik vind dat een vreselijke vraag, want ik heb het idee dat ik wel degelijk gevoel heb maar dat zich dat anders uit.

Ook heb ik een hekel aan de vragen over eenzaamheid. Ik vind het prettig en gezellig om per dag pakweg 2 tot 3 uur sociaal contact te hebben met andere mensen (en dan doel ik op andere mensen in mijn nabije omgeving hebben, samen eten, of het voeren van een gesprek). Daarna ben ik echter wel weer verzadigd en ben ik blij als ik weer alleen ben. Ik vermaak mijzelf dan uitstekend door encyclopedische lemma's, artikelen of leerboeken te lezen. Ook ga ik graag alleen fietsen om zodoende van het landschap en het weer te genieten. Maar dat lijkt voor andere mensen maar moeilijk te bevatten. Dát geeft overigens wel weer een gevoel van eenzaamheid.

Het gekke vind ik echter wel dat ik maar heel beperkt problemen lijk te ondervinden van mijn ASS. Toegegeven, in een werkomgeving waarin samenwerking gevraagd wordt of waarin het druk is heb ik er last van. Maar daarbuiten eigenlijk niet. Zo herken ik de problemen met zintuiglijke overprikkeling maar heel beperkt en heb ik het idee dat ik gezichten aardig goed kan lezen.

Wat ik vreemd vind van de dwanghandelingen die ik naar aanleiding van jouw vraag heb opgesomd is dat ik daar vroeger nooit last van had. Het is eigenlijk pas begonnen nadat ik ging studeren en werken. Dat vind ik juist kenmerkend voor OCS en niet voor ASS. Kijk ik weer vanuit ASS perspectief dan zou je het echter ook kunnen verklaren vanuit de toegenomen stress vanuit de omgeving. Tijdens studie en werk wordt er immers meer zelfstandigheid gevraagd dan op school. Dat is ook iets wat denk ik strookt met dat de dwanghandelingen bij mij toenemen als ik mij gestrest voel. Daar staat tegenover dat het ordenen van objecten en schoonmaken juist weer typisch OCS dingen zijn, maar ik heb wel weer het idee dat het bij mij niet voort komt uit angst. Het beeld is bij mij dus ambigue, al denk ik dat de ASS wel redelijk zeker is.

Dat is ook waarom ze bij mij twijfelen of het autisme is of dwang: dat de meeste handelingen ontstaan zijn later in m'n leven en dat wijst meer op OCS. Aan de andere kant was mijn opvoeding nogal fucked up en kun je niet echt zeggen dat m'n moeder autistisch gedrag kon herkennen van toen, dus tja, wie weet deed ik het wel maar kan niemand het vertellen. Óf andersom dat m'n rare opvoeding juist de dwanghandelingen heeft versterkt en het toch OCS of OCPS is. Ingewikkeld.

quote:

Wat ik vanuit OCPS herken is mijn perfectionisme, mijn vaak kritische houding en het niet kunnen delegeren van taken. Ik kan mijzelf echt uitputten met mijn perfectionisme, dan heb ik twee dagen nodig om te herstellen. Enerzijds werkt een geslaagd resultaat van mijn perfectionisme echt verslavend. Het geeft een euforisch gevoel als ik een taak, werkstuk of verslag tot in de puntjes perfect heb. Anderzijds kan ik kritisch zijn als het niet tot in de puntjes perfect is. Andere mensen zijn dan al ruim tevreden, ik som doorgaans nog wat verbeterpunten op. Het is ook een reden dat ik taken doorgaans slecht kan delegeren. Er zijn maar weinig mensen die aan mijn standaarden kunnen voldoen, en dan doe ik het liever zelf.

Wat overigens ook nog kan is dat er sprake is van comorbiditeit. ASS hoeft OCS en/of OCPS niet uit te sluiten. Sterker nog, het blijkt er vaak juist vaak samenhang mee te vertonen. Mensen met ASS hebben bovengemiddeld vaak last van OCS en/of OCPS. Ik vraag mij wel af in hoeverre het onderscheid nou echt relevant is voor een behandeling (dat was ook de reden dat ik met mijn klachten eerst naar een particuliere coach ben gestapt en niet naar een GGz-instelling). Vanuit klinisch perspectief snap ik dat men daar nieuwsgierig naar is, maar omdat fysiek meetbare criteria ontbreken is het denk ik soms lastig om onderscheid te maken.

Sorry voor de enorme lap tekst, de rust van de nachtelijke uren geeft mij nog wel eens inspiratie.

Het onderscheid tussen autisme en OCS/OCPS voor behandeling is belangrijk, omdat de behandeling van een ontwikkelingsstoornis (je bent ermee geboren) of een persoonlijkheidsstoornis (ermee opgevoed) heel verschillend is. In het eerste geval moet je ermee leren omgaan, in het tweede moet je nieuwe patronen aanleren zodat de oude verdwijnen.

Bij mij hebben ze nu geconcludeerd dat ik hoe dan ook baat kan hebben bij psycho-educatie voor autisme, omdat ook als ik OCS/OCPS zou hebben, ik een aantal vaardigheden mis zoals realistisch plannen en omgaan met spanning. Dus die vaardigheden ga ik oefenen met een coach en met educatie.

Ik vind het wel leuk dat je zo uitgebreid antwoordt -- dan schrijf ik lekker net zoiets terug, zonder me druk te maken of het te lang is. Ik vind het leuk om te merken dat jouw manier van doen best wel op de mijne lijkt.

quote:

Op donderdag 2 mei 2019 10:40 schreef Tele6 het volgende:
Ik heb vooral veel rituelen als ik naar buiten ga. Dan moet ik op een bepaalde manier ergens heen wandelen. Ik denk goed na als ik voor de eerste keer ergens heenga, want de tweede keer moet het op dezelfde manier als de vorige keer. Ik kan het ook wel anders, maar dat kost heel veel moeite en het maakt me onrustig. Fietsroutes staan ook redelijk vast. Je kunt me wel overtuigen om een andere weg te nemen dan wat ik altijd doe, maar ik word er wederom onrustig en onzeker van. Kan deels in m'n opvoeding zitten, want mijn moeder is ook heel specifiek in de routes die ze loopt of fietst (denk deels trauma door aanrijdingen). Soms moet ik om ergens heen te gaan eerst naar huis fietsen en dan pas naar het andere ding toe, terwijl dat veel verder is.

In het boek van Annelies Spek staat een soortgelijk voorbeeld. Een man ging verhuizen binnen de stad waar hij al woonde. Maar hij was zo gewend aan de oude fietsroute naar zijn werk, dat hij altijd eerst naar zijn oude huis fietste om vanaf daar de oorspronkelijke fietsroute naar zijn werk te kunnen oppakken. Bij hem kwam dat voort uit de onzekerheid die hij ervoer als hij een andere route fietste. Hij vroeg zich dan af of hij wel de juiste route fietste. Maar kennelijk vormde de extra route tussen zijn nieuwe huis en zijn oude huis dan weer geen probleem.

quote:

Ik heb veel moeite met douchen. Ik kan het alleen zelf als het op een specifieke manier gaat en op mijn eigen plek (een douche waar ik gewend aan ben). Ik was mijn haar, dan was ik mijzelf met een washandje in een specifieke volgorde en sommige delen met zeep en sommige zonder, daarna spoel ik de zeep af, wring het washandje op een specifieke manier uit, dan doe ik de kraan uit en pak mijn handdoek. Ik gebruik een ruwe handdoek en droog mezelf in een specifieke volgorde af. Die volgorde is al zo lang ik weet hetzelfde en ik moet hem eigenlijk veranderen, want ik heb tegenwoordig een ander lijf dan toen ik klein was, en nu droog ik mezelf rond mijn borsten bijvoorbeeld niet fatsoenlijk af

Nou heeft denk ik iedereen wel een bepaald ritueel onder de douche, gewoon omdat dat handig en snel werkt. Ik werk bijvoorbeeld altijd van boven naar beneden, om het zo maar te zeggen, zowel bij douchen als afdrogen. En ik heb ook favoriete handdoeken. Maar zo te lezen gaat het bij jou duidelijk een stuk verder, dan wordt het ritueel onpraktisch en werkt het belemmerend.

quote:

Ik ben ontzettend precies met stofzuigen. Ik kan het zo opnieuw doen als ik een stukje ben vergeten en er zijn allerlei dingen waar ik op moet letten met stofzuigen.

Dat herken ik wel. Ik heb sterk het vermoeden dat het bij mij voort komt uit mijn perfectionisme, want ik heb dat ook bij het uitvoeren van veel andere taken. Als ik half werk aflever heb ik het gevoel dat ik nutteloos bezig ben en dan kan ik het net zo goed niet doen vind ik. (Een belangrijke reden waarom ik mij in OCPS herken.)

quote:

[..]

Sorteren heb ik ook, maar dat heb ik nooit als een dwang/ritueel gezien, meer als een hobby. Ik heb op de middelbare school echt een paar maanden of zo besteed aan het op kleur sorteren van minuscule glazen kraaltjes. Ik bouwde niet met Lego, ik sorteerde het alleen.

Haha, dat is wel een aparte manier om met Lego te spelen. Ik weet ook niet of dwanghandeling wel een juiste term is voor mijn gedrag in dat opzicht, want het is eigenlijk niet zo zeer dwangmatig in de zin van dat ik het moet doen om iets te voorkomen. Ik zie echter wel in dat het niet zo zinvol is om alles perfect te sorteren.

Ik denk zelf dat ik wellicht een soort fascinatie heb voor voorraden. Denk aan net gespiegelde vakken in de supermarkt; een wand met schroeven, bouten en moeren gesorteerd op omvang, DIN-type en materiaalsoort bij de ijzerwarenhandel; of een goed geordende muziekcollectie. Prachtig! Een van de leukste baantjes die ik gehad heb vond ik ook order picken, hoewel dat toch vrij dom werk is. Lekker alleen door zo'n enorm magazijn lopen, en ontdekken welke ordeningssystemen er in dat magazijn zitten. Ik zou best mijn hele leven order picker willen zijn, maar ergens zou ik dat ook stom vinden want ik ben daar veel te slim en nieuwsgierig voor.

quote:

Ja die overstap was naar hè? Ik keek er op zich wel naar uit omdat ik stiknieuwsgierig ben en nieuwe dingen op die manier wel interessant zijn, maar oh, wat was het moeilijk om te beginnen met studeren en wat was ik bang en in de war. En mijn ouders natuurlijk "Maar je was zo enthousiast, waarom ben je nu ineens bang en in de war?" Natuurlijk kun je enthousiast en bang tegelijk zijn

Wat mij betreft was er gewoon zoiets als VWO 7, 8, 9, 10 en 11 geweest na VWO 1 tot en met 6. Zelfde school, zelfde docenten, zelfde mensen, maar mét nieuwe, interessante leerstof.

quote:

Daarom heb ik allemaal autistische vrienden. Die vertellen gewoon zelf als ze iets willen vertellen in plaats van dat je wordt geacht ernaar te vragen Geen vage hints enzo, heerlijk.

Ik heb helemaal geen vrienden eigenlijk (ik vind dat zo stom om het zo te noemen, maar feitelijk is het wel zo). De mensen waar ik wel eens mee om ga ken ik van diverse internetfora, gericht op verschillende onderwerpen. Gemiddeld spreek ik zo eens in de twee maanden af. Een groot voordeel is dat er altijd gedeelde interesses zijn, waardoor inhoudelijke gespreksstof altijd voor handen is. Ik vind dat ik hierin een reuze prettig systeem heb ontwikkeld.

Er is hier in de stad een spellenwinkel (met bordspellen, niet met computerspellen), die ook af en toe speelavonden organiseert. Daar zou ik nog wel eens naar toe willen omdat ik bordspellen erg leuk vind (en doorgaans is het lastig om die alleen te spelen), maar helaas durf ik dat niet. Ik weet niet zo goed hoe ik dat aan moet pakken.

quote:

Dat is ook waarom ze bij mij twijfelen of het autisme is of dwang: dat de meeste handelingen ontstaan zijn later in m'n leven en dat wijst meer op OCS. Aan de andere kant was mijn opvoeding nogal fucked up en kun je niet echt zeggen dat m'n moeder autistisch gedrag kon herkennen van toen, dus tja, wie weet deed ik het wel maar kan niemand het vertellen. Óf andersom dat m'n rare opvoeding juist de dwanghandelingen heeft versterkt en het toch OCS of OCPS is. Ingewikkeld.

Ik heb een hele stabiele opvoeding gehad, vader werkte, moeder was huisvrouw en verzorgde mij en mijn zus. Ook was er in die tijd nog niet zoveel aandacht voor ASS, dat is volgens mij pas iets wat in de jaren '00 is ontstaan, maar toen was ik al door de hele schoolperiode heen.

Mijn moeder heeft mij overigens wel eens willen laten onderzoeken, met name vanwege mijn moeite met schrijven en beperkte omgang met leeftijdsgenoten. Ook mijn mentor in de lagere klassen van de middelbare school heeft dat een keer aangeraden. Mijn vader zag daar echter helemaal niks in waardoor het er nooit van gekomen is. Nu vind ik dat wel jammer, want het had mij denk ik veel geholpen als ik eerder begeleiding had gekregen.

quote:

Het onderscheid tussen autisme en OCS/OCPS voor behandeling is belangrijk, omdat de behandeling van een ontwikkelingsstoornis (je bent ermee geboren) of een persoonlijkheidsstoornis (ermee opgevoed) heel verschillend is. In het eerste geval moet je ermee leren omgaan, in het tweede moet je nieuwe patronen aanleren zodat de oude verdwijnen.

Maar waarom zou iemand met ASS bijvoorbeeld geen nieuwe patronen kunnen leren? Als je veel last hebt van ASS en een lage intelligentie hebt snap ik dat dat lastig is. Maar er zijn ook veel mensen met ASS die een normale of hoge intelligentie hebben. Die intelligentie kan je denk ik gebruiken om niet zinvolle patronen te herkennen en in te perken of zinvol te maken.

quote:

Bij mij hebben ze nu geconcludeerd dat ik hoe dan ook baat kan hebben bij psycho-educatie voor autisme, omdat ook als ik OCS/OCPS zou hebben, ik een aantal vaardigheden mis zoals realistisch plannen en omgaan met spanning. Dus die vaardigheden ga ik oefenen met een coach en met educatie.

Bij mij heeft de GGz-instelling nog steeds niks van zich laten horen. Ze zijn er nog steeds mee bezig aldus de secretaresse. Als het nog veel langer duurt ga ik denk ik weer naar mijn particuliere coach, maar helaas wordt zij niet vergoed door de ziektekostenverzekering. Misschien zou ik eens met mijn ziektekostenverzekeraar contact op kunnen nemen om te kijken of er misschien toch iets mogelijk is want ik heb wel veel voordeel van mijn eigen coach gehad.

quote:

Ik vind het wel leuk dat je zo uitgebreid antwoordt -- dan schrijf ik lekker net zoiets terug, zonder me druk te maken of het te lang is. Ik vind het leuk om te merken dat jouw manier van doen best wel op de mijne lijkt.

Dat vind ik ook wel leuk ja. Soms denk ik (half gekscherend, half serieus) wel eens dat ik rijp ben voor het gekkenhuis (er zit hier vlakbij een prachtige locatie wat dat betreft ), met name als ik wat somber ben, dus ik vind het leuk om te lezen dat er mensen zijn die met dezelfde kwesties worstelen als ik.

[ Bericht 0% gewijzigd door ParelDuiker op 02-05-2019 14:02:56 ]

quote:

Op donderdag 2 mei 2019 13:44 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

In het boek van Annelies Spek staat een soortgelijk voorbeeld. Een man ging verhuizen binnen de stad waar hij al woonde. Maar hij was zo gewend aan de oude fietsroute naar zijn werk, dat hij altijd eerst naar zijn oude huis fietste om vanaf daar de oorspronkelijke fietsroute naar zijn werk te kunnen oppakken. Bij hem kwam dat voort uit de onzekerheid die hij ervoer als hij een andere route fietste. Hij vroeg zich dan af of hij wel de juiste route fietste. Maar kennelijk vormde de extra route tussen zijn nieuwe huis en zijn oude huis dan weer geen probleem.
[..]

Nou heeft denk ik iedereen wel een bepaald ritueel onder de douche, gewoon omdat dat handig en snel werkt. Ik werk bijvoorbeeld altijd van boven naar beneden, om het zo maar te zeggen, zowel bij douchen als afdrogen. En ik heb ook favoriete handdoeken. Maar zo te lezen gaat het bij jou duidelijk een stuk verder, dan wordt het ritueel onpraktisch en werkt het belemmerend.

Het is vooral belemmerend omdat ik alleen in bekende douches kan douchen. Het kost erg veel moeite om op vakantie vaak genoeg onder de douche te gaan. Afgelopen Pasen was ik vier dagen weg, en toen heeft mijn vriend me uiteindelijk maar soort van onder de douche gecommandeerd (als in: pak nu je handdoek, trek nu je kleren uit, hij zette het water aan, ...)

quote:

Dat herken ik wel. Ik heb sterk het vermoeden dat het bij mij voort komt uit mijn perfectionisme, want ik heb dat ook bij het uitvoeren van veel andere taken. Als ik half werk aflever heb ik het gevoel dat ik nutteloos bezig ben en dan kan ik het net zo goed niet doen vind ik. (Een belangrijke reden waarom ik mij in OCPS herken.)

Ja precies. En als ik half werk doe, dan vallen me de stukjes die niet goed genoeg zijn ook extra erg op. Zoals dat als je slordig stofzuigt, je oog meteen valt op dat ene pluisje dat nog midden op de vloer ligt

quote:

Haha, dat is wel een aparte manier om met Lego te spelen. Ik weet ook niet of dwanghandeling wel een juiste term is voor mijn gedrag in dat opzicht, want het is eigenlijk niet zo zeer dwangmatig in de zin van dat ik het moet doen om iets te voorkomen. Ik zie echter wel in dat het niet zo zinvol is om alles perfect te sorteren.

Ik denk zelf dat ik wellicht een soort fascinatie heb voor voorraden. Denk aan net gespiegelde vakken in de supermarkt; een wand met schroeven, bouten en moeren gesorteerd op omvang, DIN-type en materiaalsoort bij de ijzerwarenhandel; of een goed geordende muziekcollectie. Prachtig! Een van de leukste baantjes die ik gehad heb vond ik ook order picken, hoewel dat toch vrij dom werk is. Lekker alleen door zo'n enorm magazijn lopen, en ontdekken welke ordeningssystemen er in dat magazijn zitten. Ik zou best mijn hele leven order picker willen zijn, maar ergens zou ik dat ook stom vinden want ik ben daar veel te slim en nieuwsgierig voor.
[..]

Oh ja, dat is prachtig
Wat ik ook mooi vind (een beetje in dezelfde categorie) zijn dingen die op elkaar lijken, bijvoorbeeld wanneer een groep mensen dezelfde kleding aan heeft of wanneer mensen op dezelfde fietsen rijden. Ik ben dol op de Swapfietsen nu, want m'n halve stad rijdt nu op dezelfde fietsen en in andere steden ook ineens. Ik vind het bijvoorbeeld ook prachtig als er twee auto's met hetzelfde uiterlijk naast elkaar staan geparkeerd of voor een stoplicht. Bij de Batavierenrace allemaal dezelfde busjes.

quote:

Wat mij betreft was er gewoon zoiets als VWO 7, 8, 9, 10 en 11 geweest na VWO 1 tot en met 6. Zelfde school, zelfde docenten, zelfde mensen, maar mét nieuwe, interessante leerstof.
[..]

Ik heb helemaal geen vrienden eigenlijk (ik vind dat zo stom om het zo te noemen, maar feitelijk is het wel zo). De mensen waar ik wel eens mee om ga ken ik van diverse internetfora, gericht op verschillende onderwerpen. Gemiddeld spreek ik zo eens in de twee maanden af. Een groot voordeel is dat er altijd gedeelde interesses zijn, waardoor inhoudelijke gespreksstof altijd voor handen is. Ik vind dat ik hierin een reuze prettig systeem heb ontwikkeld.

Er is hier in de stad een spellenwinkel (met bordspellen, niet met computerspellen), die ook af en toe speelavonden organiseert. Daar zou ik nog wel eens naar toe willen omdat ik bordspellen erg leuk vind (en doorgaans is het lastig om die alleen te spelen), maar helaas durf ik dat niet. Ik weet niet zo goed hoe ik dat aan moet pakken.

Ah, wat jammer dat je niet durft! Misschien kunnen ze je daar bij de Ggz of bij de coach mee helpen, want ik denk dat het enorm mee zou vallen en heel leuk zou kunnen zijn. Zo'n speelavond kan vast superleuk worden.
Je zou je waarschijnlijk ook prima thuis voelen in mijn vriendengroep, want wij spelen ook veel spellen. Ik heb ze leren kennen door een nationaal evenement voor getalenteerde scholieren. Dat wordt georganiseerd door oud-deelnemers van hetzelfde evenement, en die mensen vormen allemaal een soort grote nerdy vriendengroep met elkaar. De meeste mensen ben ik niet heel close mee, maar ik kan ze wel mijn vrienden noemen. M'n vriend is ook deel van die groep (heb ik ook daar leren kennen) en sinds ik een relatie heb met hem zie ik de rest van de vriendengroep ook wat meer. Daarvoor vooral op een paar spelletjesdagen/feestjes gedurende het jaar.

quote:

Ik heb een hele stabiele opvoeding gehad, vader werkte, moeder was huisvrouw en verzorgde mij en mijn zus. Ook was er in die tijd nog niet zoveel aandacht voor ASS, dat is volgens mij pas iets wat in de jaren '00 is ontstaan, maar toen was ik al door de hele schoolperiode heen.

Mijn moeder heeft mij overigens wel eens willen laten onderzoeken, met name vanwege mijn moeite met schrijven en beperkte omgang met leeftijdsgenoten. Ook mijn mentor in de lagere klassen van de middelbare school heeft dat een keer aangeraden. Mijn vader zag daar echter helemaal niks in waardoor het er nooit van gekomen is. Nu vind ik dat wel jammer, want het had mij denk ik veel geholpen als ik eerder begeleiding had gekregen.

Wat was je probleem met schrijven? Het handschrift bedoel je? Want ik heb de indruk dat het je prima lukt om van alles op papier te krijgen

quote:

Maar waarom zou iemand met ASS bijvoorbeeld geen nieuwe patronen kunnen leren? Als je veel last hebt van ASS en een lage intelligentie hebt snap ik dat dat lastig is. Maar er zijn ook veel mensen met ASS die een normale of hoge intelligentie hebben. Die intelligentie kan je denk ik gebruiken om niet zinvolle patronen te herkennen en in te perken of zinvol te maken.

Hmm, ik denk dat er een aantal dingen zijn die je toch nooit op dezelfde manier als de "neurotypische" mensen kunt doen als je ASS hebt. Je kan ze wel leren, maar dan kosten ze meer moeite.

Een voorbeeld is dat het me heel veel energie kost om met nieuwe mensen gesprekjes te voeren. Ik heb het gevoel dat ik tekort schiet, en ben dus enorm aan het opletten en mijn best aan het doen. Dat kost me bakken met energie en ik vind het helemaal niet leuk.
Dat kan komen omdat ik ASS heb en inderdaad gewoon moeilijk met mensen klets, omdat de signalen niet zo goed doorkomen en als ik niet goed oplet sla ik de plank mis. Ik kan een hoop dingen aanleren om niks van ASS te laten merken als ik met mensen klets, maar dat zal altijd veel energie kosten.
Aan de andere kant kan het ook komen doordat ik sociale angst heb en dus onterecht heel erg gespannen en op mijn hoede ben als ik met mensen klets. Als ik dat afleer, zouden gesprekjes heel ontspannen en simpel kunnen worden.

Volg je dit een beetje? Ik weet niet of ik het zo duidelijk uitleg en of het ergens op slaat

quote:

Bij mij heeft de GGz-instelling nog steeds niks van zich laten horen. Ze zijn er nog steeds mee bezig aldus de secretaresse. Als het nog veel langer duurt ga ik denk ik weer naar mijn particuliere coach, maar helaas wordt zij niet vergoed door de ziektekostenverzekering. Misschien zou ik eens met mijn ziektekostenverzekeraar contact op kunnen nemen om te kijken of er misschien toch iets mogelijk is want ik heb wel veel voordeel van mijn eigen coach gehad.

Oh suffe GGZ-instelling ik hoop dat ze opschieten. Wat jammer dat je coach niet vergoed wordt. Ik heb geen verstand van ziektekostenverzekeringen, maar je zou het altijd kunnen proberen. Misschien ook proberen of er een GGZ-instelling is die meer plek heeft? Ik weet niet waar je woont, maar mijn vriend kon bijvoorbeeld heel snel terecht bij Autisme Kenniscentrum in A.foort, maar niet in Utr.

quote:

Dat vind ik ook wel leuk ja. Soms denk ik (half gekscherend, half serieus) wel eens dat ik rijp ben voor het gekkenhuis (er zit hier vlakbij een prachtige locatie wat dat betreft ), met name als ik wat somber ben, dus ik vind het leuk om te lezen dat er mensen zijn die met dezelfde kwesties worstelen als ik.

DM me ook gerust!
Ik denk ook regelmatig "dit komt echt niet meer in orde met dat hoofd van mij", dus ik snap je gevoel. Goed om te horen inderdaad dat ik niet de enige ben (en dat jij niet de enige bent).

quote:

Op donderdag 2 mei 2019 15:20 schreef Tele6 het volgende:
Het is vooral belemmerend omdat ik alleen in bekende douches kan douchen. Het kost erg veel moeite om op vakantie vaak genoeg onder de douche te gaan. Afgelopen Pasen was ik vier dagen weg, en toen heeft mijn vriend me uiteindelijk maar soort van onder de douche gecommandeerd (als in: pak nu je handdoek, trek nu je kleren uit, hij zette het water aan, ...)

Ik moet er om lachen, maar het is natuurlijk niet fijn dat je dat zo moeilijk af gaat! Hopelijk kan je geholpen worden om wat meer flexibiliteit daarin te ontwikkelen.

Zelf ben ik ook geen fan van een vreemde douche (en keuken, slaapkamer, toilet, etc.). Alles is dan anders ingedeeld waardoor ik mijn systemen van thuis niet meer kan gebruiken. Dat kan met name vooraf nog wel eens wat stress geven. Ik ben dan dagen van te voren al bezig om mij er in mijn gedachten op voor te bereiden dat ik mijn systemen van thuis niet meer kan gebruiken. Ik merk wel dat ik na pakweg vijf keer gebruik te hebben gemaakt van een nieuwe ruimte er aan begin te wennen en nieuwe systemen ga ontwikkelen. Maar ik ben weer blij als ik thuis ben na een aantal dagen weg te zijn geweest.

quote:

Ja precies. En als ik half werk doe, dan vallen me de stukjes die niet goed genoeg zijn ook extra erg op. Zoals dat als je slordig stofzuigt, je oog meteen valt op dat ene pluisje dat nog midden op de vloer ligt

Ja, dat ene pluisje! Je blijft er aan denken.

quote:

Oh ja, dat is prachtig
Wat ik ook mooi vind (een beetje in dezelfde categorie) zijn dingen die op elkaar lijken, bijvoorbeeld wanneer een groep mensen dezelfde kleding aan heeft of wanneer mensen op dezelfde fietsen rijden. Ik ben dol op de Swapfietsen nu, want m'n halve stad rijdt nu op dezelfde fietsen en in andere steden ook ineens. Ik vind het bijvoorbeeld ook prachtig als er twee auto's met hetzelfde uiterlijk naast elkaar staan geparkeerd of voor een stoplicht. Bij de Batavierenrace allemaal dezelfde busjes.

Ik kwam deze foto laatst tegen :


Al had er nog wel wat beter gesorteerd kunnen worden, van groot naar klein bijvoorbeeld.

quote:

Ah, wat jammer dat je niet durft! Misschien kunnen ze je daar bij de Ggz of bij de coach mee helpen, want ik denk dat het enorm mee zou vallen en heel leuk zou kunnen zijn. Zo'n speelavond kan vast superleuk worden.

Wat ik het lastigst vind is het eerste contact. Hoe kan ik mij aanmelden? Hoe kom ik te weten hoeveel mensen er zijn? Wat ga ik zeggen als ik mij voorstel? Vinden ze het wel leuk dat ik mee wil doen? Vinden ze de spellen die ik leuk vind ook leuk? En is mijn speelniveau wel goed genoeg? Ik denk wel dat het heel leuk is, maar de stap zetten lukt niet. Het zou inderdaad fijn zijn als mijn coach en/of de GGz daar een schema van zou kunnen maken.

quote:

Je zou je waarschijnlijk ook prima thuis voelen in mijn vriendengroep, want wij spelen ook veel spellen. Ik heb ze leren kennen door een nationaal evenement voor getalenteerde scholieren. Dat wordt georganiseerd door oud-deelnemers van hetzelfde evenement, en die mensen vormen allemaal een soort grote nerdy vriendengroep met elkaar. De meeste mensen ben ik niet heel close mee, maar ik kan ze wel mijn vrienden noemen. M'n vriend is ook deel van die groep (heb ik ook daar leren kennen) en sinds ik een relatie heb met hem zie ik de rest van de vriendengroep ook wat meer. Daarvoor vooral op een paar spelletjesdagen/feestjes gedurende het jaar.

Dat heb je goed voor elkaar! Welke spellen spelen jullie zoal? En vind je het niet druk om met zo'n grote groep mensen te spelen?

quote:

Wat was je probleem met schrijven? Het handschrift bedoel je? Want ik heb de indruk dat het je prima lukt om van alles op papier te krijgen

Haha, als ik kan typen gaat het prima ja! Maar ik bedoel schrijven op papier, mijn handschrift dus. Mijn moeder was vroeger echt wanhopig over mijn handschrift. Ze kocht allerlei soorten pennen en hulpjes om pennen beter vast te kunnen houden. Ook kreeg ik vaak toetsen terug met de aanmoedigende tekst "Onleesbaar!".

Mijn letters zijn heel wisselend van grootte, soms staan ze andersom of ondersteboven, lijken heel soms heel erg op elkaar en ik gebruik blokletters en aan-elkaar-schrijfletters door elkaar. Tegenwoordig gaat het iets beter doordat ik alles in blokletters ben gaan schrijven, maar de problemen met letters die andersom of ondersteboven staan zijn gebleven. Ook druk ik heel hard op mijn pen (met een enkel vel papier kun je naderhand soms in het tafelblad lezen wat ik geschreven heb ). Dit heeft ook weer tot gevolg dat ik langzaam schrijf. En dat zorgt er weer voor dat er soms halve zinnen missen omdat ik in gedachten al meerdere zin verder ben. Ook krijg ik snel een pijnlijke hand.

Gelukkig zijn er nu toetsenborden. Ik schrijf alleen nog als ik korte aantekeningen maak als ik iets lees.

quote:

Hmm, ik denk dat er een aantal dingen zijn die je toch nooit op dezelfde manier als de "neurotypische" mensen kunt doen als je ASS hebt. Je kan ze wel leren, maar dan kosten ze meer moeite.

Een voorbeeld is dat het me heel veel energie kost om met nieuwe mensen gesprekjes te voeren. Ik heb het gevoel dat ik tekort schiet, en ben dus enorm aan het opletten en mijn best aan het doen. Dat kost me bakken met energie en ik vind het helemaal niet leuk.
Dat kan komen omdat ik ASS heb en inderdaad gewoon moeilijk met mensen klets, omdat de signalen niet zo goed doorkomen en als ik niet goed oplet sla ik de plank mis. Ik kan een hoop dingen aanleren om niks van ASS te laten merken als ik met mensen klets, maar dat zal altijd veel energie kosten.
Aan de andere kant kan het ook komen doordat ik sociale angst heb en dus onterecht heel erg gespannen en op mijn hoede ben als ik met mensen klets. Als ik dat afleer, zouden gesprekjes heel ontspannen en simpel kunnen worden.

Volg je dit een beetje? Ik weet niet of ik het zo duidelijk uitleg en of het ergens op slaat

Ik vind het goed te volgen hoor. Ik vind dat je een goed punt maakt met je redenatie dat mensen met ASS dingen op een andere manier aangeleerd moeten krijgen en dat het daarom belangrijk is om die diagnose helder te krijgen. Daar had ik nog niet aan gedacht! Ik denk dat dat wel klopt.

quote:

Oh suffe GGZ-instelling ik hoop dat ze opschieten. Wat jammer dat je coach niet vergoed wordt. Ik heb geen verstand van ziektekostenverzekeringen, maar je zou het altijd kunnen proberen. Misschien ook proberen of er een GGZ-instelling is die meer plek heeft? Ik weet niet waar je woont, maar mijn vriend kon bijvoorbeeld heel snel terecht bij Autisme Kenniscentrum in A.foort, maar niet in Utr.

Dat vind ik een goede. Er zijn hier in de buurt van oudsher veel GGz instellingen (omdat het hier een bosrijke omgeving is denk ik), dus als het nog langer gaat duren zou ik eens bij een ander kunnen gaan kijken.

quote:

DM me ook gerust!
Ik denk ook regelmatig "dit komt echt niet meer in orde met dat hoofd van mij", dus ik snap je gevoel. Goed om te horen inderdaad dat ik niet de enige ben (en dat jij niet de enige bent).

De DM functie op FOK! is wel heel beperkt voor mensen die lang van stof zijn, ik stuur wel een PM. Ik weet overigens niet of ik perse af wil van mijn chaotische, wispulturige, rechtlijnige en soms bizarre gedachtegangen. Ik ben er inmiddels al zo aan gewend dat ik bang ben mijzelf niet meer te herkennen als dat heel erg gaat veranderen. Ik wil er vooral beter mee leren omgaan en dat mijn omgeving wat meer begrip voor mij krijgt.

quote:

Op maandag 29 april 2019 23:08 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

[..]

Misschien ben ik gewoon dom.

Dat zal wel meevallen

Ik denk meestal dat ik nog wel redelijk scoor op het lezen van ogen, dus ik heb maar eens een test gemaakt (ik heb de woorden die ik niet wist in het woordenboek opgezocht):
https://socialintelligence.labinthewild.org/mite/

Hier staan de antwoorden en een frequentietabel met de behaalde scores:
https://www.scribd.com/do(...)-in-the-Eyes-Answers

Mijn score:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op vrijdag 3 mei 2019 16:47 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

Ik moet er om lachen, maar het is natuurlijk niet fijn dat je dat zo moeilijk af gaat! Hopelijk kan je geholpen worden om wat meer flexibiliteit daarin te ontwikkelen.

Zelf ben ik ook geen fan van een vreemde douche (en keuken, slaapkamer, toilet, etc.). Alles is dan anders ingedeeld waardoor ik mijn systemen van thuis niet meer kan gebruiken. Dat kan met name vooraf nog wel eens wat stress geven. Ik ben dan dagen van te voren al bezig om mij er in mijn gedachten op voor te bereiden dat ik mijn systemen van thuis niet meer kan gebruiken. Ik merk wel dat ik na pakweg vijf keer gebruik te hebben gemaakt van een nieuwe ruimte er aan begin te wennen en nieuwe systemen ga ontwikkelen. Maar ik ben weer blij als ik thuis ben na een aantal dagen weg te zijn geweest.
[..]

Ja, dat ene pluisje! Je blijft er aan denken.
[..]

Ik kwam deze foto laatst tegen :
[ afbeelding ]

Al had er nog wel wat beter gesorteerd kunnen worden, van groot naar klein bijvoorbeeld.
[..]

Wat ik het lastigst vind is het eerste contact. Hoe kan ik mij aanmelden? Hoe kom ik te weten hoeveel mensen er zijn? Wat ga ik zeggen als ik mij voorstel? Vinden ze het wel leuk dat ik mee wil doen? Vinden ze de spellen die ik leuk vind ook leuk? En is mijn speelniveau wel goed genoeg? Ik denk wel dat het heel leuk is, maar de stap zetten lukt niet. Het zou inderdaad fijn zijn als mijn coach en/of de GGz daar een schema van zou kunnen maken.

Je bent wel heel onzeker over jezelf ook Dat helpt natuurlijk niet echt mee. Ik hoop dat je een begeleider vindt die je daarin kan steunen. Ik weet niet of je per se een schema nodig hebt, misschien vooral aanmoediging op de juiste punten.
Dit soort dingen gaan mij nog best redelijk af. Ik vind het wel eng, maar ik begin gewoon ergens. Mensen in winkels gaan vaak wel, want het is hun werk om je te helpen. Dus ik zou het waarschijnlijk (op een goede dag, dat wel) wel aankunnen om naar die spellenwinkel toe te gaan en aan de persoon achter de toonbank te vragen naar de spellenavond. Diegene weet wel hoe veel mensen er gewoonlijk komen en of je je moet aanmelden en wat er zoal gespeeld wordt. Kans is groot dat je zelf kunt kiezen welke spellen je gaat doen, dus dan kun je samen iets uitzoeken wat je leuk vindt en kunt. Kans is ook dat het een heel gemengd gezelschap is en dat ze niet opkijken van wat awkward types (die lopen er wel meer rond in spellenwinkels, geloof ik )

quote:

Dat heb je goed voor elkaar! Welke spellen spelen jullie zoal? En vind je het niet druk om met zo'n grote groep mensen te spelen?

We spelen bijvoorbeeld Hanabi, Boonanza, klaverjassen, eenendertigen, Carcassonne, Concept, Code Names (die laatste twee zijn raadspelletjes).
Tussen kerst en oud en nieuw komen we echt met bijna veertig man samen, en dat is wel erg intens, maar we splitsen eigenlijk telkens op in kleinere clubjes en dan is het prima. Voordeel is dat bijna iedereen wel ergens op het autismespectrum zit, dus we gunnen elkaar onze rustmomenten en onze eigen dingetjes.
De andere dingen zijn vaak met minder mensen. Mijn directe vriendengroepje is denk ik maximaal acht man. Met oud en nieuw waren we met zijn zevenen en dat was niet te druk. Ik vind spelletjes spelen altijd veel minder druk dan wanneer je aan het kletsen of zo bent, want bij een spelletje hoef je niet zo na te denken over hoe je je moet gedragen.

quote:

Haha, als ik kan typen gaat het prima ja! Maar ik bedoel schrijven op papier, mijn handschrift dus. Mijn moeder was vroeger echt wanhopig over mijn handschrift. Ze kocht allerlei soorten pennen en hulpjes om pennen beter vast te kunnen houden. Ook kreeg ik vaak toetsen terug met de aanmoedigende tekst "Onleesbaar!".

Mijn letters zijn heel wisselend van grootte, soms staan ze andersom of ondersteboven, lijken heel soms heel erg op elkaar en ik gebruik blokletters en aan-elkaar-schrijfletters door elkaar. Tegenwoordig gaat het iets beter doordat ik alles in blokletters ben gaan schrijven, maar de problemen met letters die andersom of ondersteboven staan zijn gebleven. Ook druk ik heel hard op mijn pen (met een enkel vel papier kun je naderhand soms in het tafelblad lezen wat ik geschreven heb ). Dit heeft ook weer tot gevolg dat ik langzaam schrijf. En dat zorgt er weer voor dat er soms halve zinnen missen omdat ik in gedachten al meerdere zin verder ben. Ook krijg ik snel een pijnlijke hand.

Gelukkig zijn er nu toetsenborden. Ik schrijf alleen nog als ik korte aantekeningen maak als ik iets lees.
[..]

Ik vind het goed te volgen hoor. Ik vind dat je een goed punt maakt met je redenatie dat mensen met ASS dingen op een andere manier aangeleerd moeten krijgen en dat het daarom belangrijk is om die diagnose helder te krijgen. Daar had ik nog niet aan gedacht! Ik denk dat dat wel klopt.
[..]

Dat vind ik een goede. Er zijn hier in de buurt van oudsher veel GGz instellingen (omdat het hier een bosrijke omgeving is denk ik), dus als het nog langer gaat duren zou ik eens bij een ander kunnen gaan kijken.
[..]

De DM functie op FOK! is wel heel beperkt voor mensen die lang van stof zijn, ik stuur wel een PM. Ik weet overigens niet of ik perse af wil van mijn chaotische, wispelturige, rechtlijnige en soms bizarre gedachtegangen. Ik ben er inmiddels al zo aan gewend dat ik bang ben mijzelf niet meer te herkennen als dat heel erg gaat veranderen. Ik wil er vooral beter mee leren omgaan en dat mijn omgeving wat meer begrip voor mij krijgt.

Ik denk dat ik ook PM bedoelde inderdaad DM zou wel een uitdaging zijn.
Ik denk dat dat inderdaad niet de dingen zijn waar je vanaf zou moeten willen. Dat zijn dingen die jou jou maken. Maar ik denk dat dat soort gedachten ook niet verdwijnen. De manier waarop je met ze omgaat misschien wel. Maar ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat de manier waarop je denkt heel sterk te beïnvloeden is. (beetje wazig, maar okee. Ik bedoel bijvoorbeeld dat ik nog steeds op een rare manier mijn grapjes zal maken, maar me daar niet meer voor zal schamen. Dus de gedachtegang is nog hetzelfde, maar de gedachtegang die erop volgt zal ik afleren. Toch soort van andere paadjes maken door mijn hoofd heen...)

Ik denk dat als je jezelf goed begrijpt, en dat kan laten merken, dat dan je omgeving je ook makkelijker zal begrijpen.

quote:

Op vrijdag 3 mei 2019 22:05 schreef Tele6 het volgende:
Je bent wel heel onzeker over jezelf ook Dat helpt natuurlijk niet echt mee. Ik hoop dat je een begeleider vindt die je daarin kan steunen. Ik weet niet of je per se een schema nodig hebt, misschien vooral aanmoediging op de juiste punten.

Het is dan ook echt dramatisch gesteld met mijn zelfvertrouwen momenteel. Ik lig de afgelopen week zelfs bijna de hele dag op bed, zo enorm waardeloos voel ik mij.

Sinds mijn masterscriptie 7 jaar terug de mist in is gegaan en ik niet meer werk bij de universiteit is het eigenlijk permanent bergafwaarts gegaan met mijn zelfvertrouwen. Mijn vader is 5 jaar terug overleden na een naar ziekbed. Een stage die ik 2 jaar terug heb gedaan is mislukt doordat ik enorme paniekaanvallen kreeg in het weekend. Het werk dat ik verleden jaar deed bij een huiswerkinstituut is op ontslag uitgelopen omdat ik als gevolg van een bedrijfsovername ruzie kreeg met mijn leidinggevende. En nu gaat het ook al mis met de GGz en zie ik als een berg op tegen het leer-werktraject dat in september start.

Wat ik persoonlijk nog het aller ergste vind is dat ik de laatste jaren, en zeker de laatste tijd, geen plezier meer kan vinden in de interesses die ik altijd heb gehad en de hobbyprojecten waar ik altijd mee bezig was. En ondertussen worden mijn moeder en zus boos op mij omdat ze vinden dat ik niet goed bezig ben. En ze hebben nog gelijk ook vind ik, maar ik weet echt niet meer hoe ik de problemen op moet lossen. Ik durf echter ook niet weg te gaan uit de omgeving van mijn moeder en zus omdat ik serieus bang ben dan dakloos te worden of dat ik mijzelf iets aan doe. Zij zijn de enige twee personen die nog een beetje zicht op mij hebben.

Sorry dat ik dit allemaal opschrijf, maar ik word momenteel helemaal gek van mijzelf. Schrijven geeft nu tenminste nog wat verlichting. Ik schrik er eigenlijk van wat ik nu allemaal opschrijf, de situatie is ernstiger dan ik zelf overzie denk ik. Ik vind het ook heel erg moeilijk andere mensen met mijn problemen te belasten. Er zijn nog zoveel lieve mensen die om mijn geven, maar ik kan niet met deze mensen over mijn gevoel praten. Zelfs met mijn eigen coach heb ik nooit alles kunnen bespreken omdat ik dan volledig blokkeer.

quote:

Dit soort dingen gaan mij nog best redelijk af. Ik vind het wel eng, maar ik begin gewoon ergens. Mensen in winkels gaan vaak wel, want het is hun werk om je te helpen. Dus ik zou het waarschijnlijk (op een goede dag, dat wel) wel aankunnen om naar die spellenwinkel toe te gaan en aan de persoon achter de toonbank te vragen naar de spellenavond. Diegene weet wel hoe veel mensen er gewoonlijk komen en of je je moet aanmelden en wat er zoal gespeeld wordt. Kans is groot dat je zelf kunt kiezen welke spellen je gaat doen, dus dan kun je samen iets uitzoeken wat je leuk vindt en kunt. Kans is ook dat het een heel gemengd gezelschap is en dat ze niet opkijken van wat awkward types (die lopen er wel meer rond in spellenwinkels, geloof ik )

5 jaar geleden had ik er ook nog zo over gedacht. Nu zie ik er als een berg tegenop, ook al zegt mijn verstand dat het mij juist nu veel zou kunnen brengen om vaker onder de mensen te komen.

quote:

We spelen bijvoorbeeld Hanabi, Boonanza, klaverjassen, eenendertigen, Carcassonne, Concept, Code Names (die laatste twee zijn raadspelletjes).
Tussen kerst en oud en nieuw komen we echt met bijna veertig man samen, en dat is wel erg intens, maar we splitsen eigenlijk telkens op in kleinere clubjes en dan is het prima. Voordeel is dat bijna iedereen wel ergens op het autismespectrum zit, dus we gunnen elkaar onze rustmomenten en onze eigen dingetjes.
De andere dingen zijn vaak met minder mensen. Mijn directe vriendengroepje is denk ik maximaal acht man. Met oud en nieuw waren we met zijn zevenen en dat was niet te druk. Ik vind spelletjes spelen altijd veel minder druk dan wanneer je aan het kletsen of zo bent, want bij een spelletje hoef je niet zo na te denken over hoe je je moet gedragen.

Leuk hoor! Carcassonne en Code Names, dat vind ik heel erg leuke spellen. Spelen jullie dan ook toernooitjes?

quote:

Ik denk dat ik ook PM bedoelde inderdaad DM zou wel een uitdaging zijn.
Ik denk dat dat inderdaad niet de dingen zijn waar je vanaf zou moeten willen. Dat zijn dingen die jou jou maken. Maar ik denk dat dat soort gedachten ook niet verdwijnen. De manier waarop je met ze omgaat misschien wel. Maar ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat de manier waarop je denkt heel sterk te beïnvloeden is. (beetje wazig, maar okee. Ik bedoel bijvoorbeeld dat ik nog steeds op een rare manier mijn grapjes zal maken, maar me daar niet meer voor zal schamen. Dus de gedachtegang is nog hetzelfde, maar de gedachtegang die erop volgt zal ik afleren. Toch soort van andere paadjes maken door mijn hoofd heen...)

Ik denk dat als je jezelf goed begrijpt, en dat kan laten merken, dat dan je omgeving je ook makkelijker zal begrijpen.

Ik weet nu eigenlijk niet meer wat ik hierop moet schrijven. Er razen zoveel gedachten door mijn hoofd. Maar ik vind het hele zinnige woorden. Het is niet omdat mijn antwoorden nu wat summier zijn, dat ik je antwoorden niet waardeer.

quote:

Op zaterdag 4 mei 2019 02:45 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

Het is dan ook echt dramatisch gesteld met mijn zelfvertrouwen momenteel. Ik lig de afgelopen week zelfs bijna de hele dag op bed, zo enorm waardeloos voel ik mij.

Sinds mijn masterscriptie 7 jaar terug de mist in is gegaan en ik niet meer werk bij de universiteit is het eigenlijk permanent bergafwaarts gegaan met mijn zelfvertrouwen. Mijn vader is 5 jaar terug overleden na een naar ziekbed. Een stage die ik 2 jaar terug heb gedaan is mislukt doordat ik enorme paniekaanvallen kreeg in het weekend. Het werk dat ik verleden jaar deed bij een huiswerkinstituut is op ontslag uitgelopen omdat ik als gevolg van een bedrijfsovername ruzie kreeg met mijn leidinggevende. En nu gaat het ook al mis met de GGz en zie ik als een berg op tegen het leer-werktraject dat in september start.

Wat ik persoonlijk nog het aller ergste vind is dat ik de laatste jaren, en zeker de laatste tijd, geen plezier meer kan vinden in de interesses die ik altijd heb gehad en de hobbyprojecten waar ik altijd mee bezig was. En ondertussen worden mijn moeder en zus boos op mij omdat ze vinden dat ik niet goed bezig ben. En ze hebben nog gelijk ook vind ik, maar ik weet echt niet meer hoe ik de problemen op moet lossen. Ik durf echter ook niet weg te gaan uit de omgeving van mijn moeder en zus omdat ik serieus bang ben dan dakloos te worden of dat ik mijzelf iets aan doe. Zij zijn de enige twee personen die nog een beetje zicht op mij hebben.

Sorry dat ik dit allemaal opschrijf, maar ik word momenteel helemaal gek van mijzelf. Schrijven geeft nu tenminste nog wat verlichting. Ik schrik er eigenlijk van wat ik nu allemaal opschrijf, de situatie is ernstiger dan ik zelf overzie denk ik. Ik vind het ook heel erg moeilijk andere mensen met mijn problemen te belasten. Er zijn nog zoveel lieve mensen die om mijn geven, maar ik kan niet met deze mensen over mijn gevoel praten. Zelfs met mijn eigen coach heb ik nooit alles kunnen bespreken omdat ik dan volledig blokkeer.

Allereerst: je hoeft geen sorry te zeggen dat je dit allemaal opschrijft. Ik ben trots dat je het durft op te schrijven!

Ik denk dat het een heel goede stap van je is om nu hulp te zoeken. Dat had je al veel eerder mogen doen, maar dat is achteraf gezegd

Bijna alle mensen die ik ken die ergens op het autismespectrum zitten, liepen enorm vast op hun scriptie trouwens. Ik ken iemand die uiteindelijk 10 jaar gestudeerd heeft, een ander die een half jaar op bed heeft gelegen tijdens zijn masterscriptie, en mijn vriend is nu gestrand in zijn bachelorscriptie... Ik ben nu ook tegen een gigantische muur opgelopen tijdens mijn masterscriptie. Het zijn nare dingen, want je moet ineens veel zelfstandiger dingen doen en het is veel minder duidelijk wat je dan moet doen, en het is helemaal niet duidelijk hoe veel hulp je mag verwachten en van wie.

Schrijven is ook een prima manier om te laten weten wat er met je aan de hand is. Je kunt dit verhaal printen en meenemen naar de mensen die je kunnen helpen. Ik heb woensdag een afspraak waar ik enorm tegenop zie, en dan schrijf ik ook van tevoren op wat ik moet zeggen en als ik blokkeer zal ik dat aan die psychiater laten lezen.

Zou het je lukken om je moeder en zus deze post te laten lezen? Ik denk dat ze dan een stuk beter begrijpen waar je mee worstelt

quote:

5 jaar geleden had ik er ook nog zo over gedacht. Nu zie ik er als een berg tegenop, ook al zegt mijn verstand dat het mij juist nu veel zou kunnen brengen om vaker onder de mensen te komen.

Neem het jezelf niet te veel kwalijk dat je er zo tegenop kijkt. Dat mag nu. Er zijn grotere dingen die je in de weg zitten dan het niet zo veel meer onder de mensen komen, en dat betekent dat je het onder de mensen komen best even mag laten zitten om die grotere dingen op te lossen. Zo kijk ik nu in ieder geval tegen veel dingen aan. Ik ben gestopt om me schuldig te voelen omdat ik nauwelijks meer naar mijn familie ga, omdat naar hen gaan geen oplossing is voor hoe ik me nu voel en ik moet me eerst beter voelen om op een prettige manier met familie te kunnen zijn.

quote:

Leuk hoor! Carcassonne en Code Names, dat vind ik heel erg leuke spellen. Spelen jullie dan ook toernooitjes?

Carcassonne is ook een van mijn grootste favorieten een vriendin van me heeft alle uitbreidingssets, dan kun je een hele avond spelen en de hele tafel vol leggen
We doen eigenlijk nooit toernooitjes... de meesten van ons boeit het erg weinig of we winnen of niet. Code Names en Concept speelden we ook in teams van wisselende samenstelling en we hielden helemaal geen scores bij

quote:

Ik weet nu eigenlijk niet meer wat ik hierop moet schrijven. Er razen zoveel gedachten door mijn hoofd. Maar ik vind het hele zinnige woorden. Het is niet omdat mijn antwoorden nu wat summier zijn, dat ik je antwoorden niet waardeer.

Lastig hè, als je hoofd zo vol zit met gedachten. Ik ken het. Het is niet erg. Ik weet vaak ook niet goed wat ik moet schrijven -- er zullen ook dingen van jou zijn waar ik heel summier op reageer. Als ik iets echt oversla, kunnen we het er altijd later weer over hebben

quote:

Op zaterdag 4 mei 2019 09:26 schreef Tele6 het volgende:

[..]

Allereerst: je hoeft geen sorry te zeggen dat je dit allemaal opschrijft. Ik ben trots dat je het durft op te schrijven!

Ik denk dat het een heel goede stap van je is om nu hulp te zoeken. Dat had je al veel eerder mogen doen, maar dat is achteraf gezegd

Dat heeft te maken met dat ik heel streng en hard voor mijzelf ben. Ik weet niet waar dat vandaan komt, maar het vormt altijd een groot probleem bij het zoeken van hulp. Ik zoek pas hulp als het echt niet meer anders kan en de problemen al enorm zijn.

quote:

Bijna alle mensen die ik ken die ergens op het autismespectrum zitten, liepen enorm vast op hun scriptie trouwens. Ik ken iemand die uiteindelijk 10 jaar gestudeerd heeft, een ander die een half jaar op bed heeft gelegen tijdens zijn masterscriptie, en mijn vriend is nu gestrand in zijn bachelorscriptie... Ik ben nu ook tegen een gigantische muur opgelopen tijdens mijn masterscriptie. Het zijn nare dingen, want je moet ineens veel zelfstandiger dingen doen en het is veel minder duidelijk wat je dan moet doen, en het is helemaal niet duidelijk hoe veel hulp je mag verwachten en van wie.

Hmmm, dat heb ik nooit geweten, dat zoveel mensen met autisme vastlopen in een scriptie. Ik wist uberhaupt niet eens dat ik autisme had, maar dat verklaard wel waarom het een en ander zo gelopen is. Ik hoop dat jij en je vriend jullie scripties wél goed weten af te ronden.

quote:

Schrijven is ook een prima manier om te laten weten wat er met je aan de hand is. Je kunt dit verhaal printen en meenemen naar de mensen die je kunnen helpen. Ik heb woensdag een afspraak waar ik enorm tegenop zie, en dan schrijf ik ook van tevoren op wat ik moet zeggen en als ik blokkeer zal ik dat aan die psychiater laten lezen.

Zou het je lukken om je moeder en zus deze post te laten lezen? Ik denk dat ze dan een stuk beter begrijpen waar je mee worstelt

Het is een goed idee, maar ik zie daar erg tegenop. De band met hen is te sterk en heeft teveel historie. Ik bedoel daarmee dat er de afgelopen jaren vrijwel ieder half jaar wel een moment was waarop mijn moeder en zus mijn problemen met het vinden van werk en zelfstandig wonen aangekaart hebben. Ik heb het idee dat professionele hulpverlening mij nu beter kan helpen omdat ik geen relatiebagage met hen heb en omdat zij geheimhoudingsplicht hebben.

quote:

Neem het jezelf niet te veel kwalijk dat je er zo tegenop kijkt. Dat mag nu. Er zijn grotere dingen die je in de weg zitten dan het niet zo veel meer onder de mensen komen, en dat betekent dat je het onder de mensen komen best even mag laten zitten om die grotere dingen op te lossen. Zo kijk ik nu in ieder geval tegen veel dingen aan. Ik ben gestopt om me schuldig te voelen omdat ik nauwelijks meer naar mijn familie ga, omdat naar hen gaan geen oplossing is voor hoe ik me nu voel en ik moet me eerst beter voelen om op een prettige manier met familie te kunnen zijn.

Wat ik zo raar vind is dat het zo grillig is. Vannacht was ik zeer somber. Nu ben ik een uurtje wakker en voel ik mij weer veel sterker. Ook mede omdat het nu mijn favoriete weertype is (koud, veel wind en buien afgewisseld met felle zonneschijn). Het weer heeft altijd grote invloed op mijn gemoedstoestand. Echter, over een paar uur of een paar dagen kan ik weer moedeloos en somber zijn. Ook kleine dingen, die op zich helemaal niet op mij slaan (denk aan een kamerplant die doodgegaan is bijvoorbeeld), kunnen weer een aanleiding vormen voor somber en uitzichtloze gedachten. Nadat ik geslapen heb knapt mijn gemoedstoestand dan vaak weer op. Die onvoorspelbaarheid vind ik een lastig gegeven. Ik herinner mij dat ik dit als kind ook al had, dus eigenlijk heb ik dat altijd al gehad.

quote:

[..]

Lastig hè, als je hoofd zo vol zit met gedachten. Ik ken het. Het is niet erg. Ik weet vaak ook niet goed wat ik moet schrijven -- er zullen ook dingen van jou zijn waar ik heel summier op reageer. Als ik iets echt oversla, kunnen we het er altijd later weer over hebben

Ja, dat is waar!

@ParelDuiker
Ik heb een mooi plaatje voor je opgezocht. Het heet The art of clean-up:

quote:

Op zaterdag 4 mei 2019 14:53 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

Dat heeft te maken met dat ik heel streng en hard voor mijzelf ben. Ik weet niet waar dat vandaan komt, maar het vormt altijd een groot probleem bij het zoeken van hulp. Ik zoek pas hulp als het echt niet meer anders kan en de problemen al enorm zijn.

Dat heb ik ook, en ik ben aan het proberen om dat af te leren. Het grootste deel van de tijd bij mijn psycholoog besteed ik aan het maken van lijstjes met "als ... gebeurt, mag ik hulp vragen". (Komt erop neer: ik mag eigenlijk praktisch altijd hulp vragen. Vaak heb ik niet eens echt hulp nodig, maar gewoon iemand om tegenaan te praten, en dat is ook goed! Ik denk dat het bij mij deels in mijn karakter zit en deels door mijn opvoeding komt. Maar hoe dan ook is het mogelijk om te leren er beter mee om te gaan. Jij leert dat ook nog wel

quote:

Hmmm, dat heb ik nooit geweten, dat zoveel mensen met autisme vastlopen in een scriptie. Ik wist uberhaupt niet eens dat ik autisme had, maar dat verklaard wel waarom het een en ander zo gelopen is. Ik hoop dat jij en je vriend jullie scripties wél goed weten af te ronden.

Ik kan niet voor mijn vriend spreken, maar van mezelf denk ik dat het wel in orde komt met die scriptie. Ik ben echt al bijna bijna klaar: ik moet alleen nog wat taalfouten eruit halen (ik weet welke: ik heb feedback gehad) en dan kan ik het verslag inleveren. Dat is eng (is het goed genoeg? dat weet je nooit), maar ik denk dat ik mezelf wel een schop onder de kont kan geven en het doen.

quote:

Het is een goed idee, maar ik zie daar erg tegenop. De band met hen is te sterk en heeft teveel historie. Ik bedoel daarmee dat er de afgelopen jaren vrijwel ieder half jaar wel een moment was waarop mijn moeder en zus mijn problemen met het vinden van werk en zelfstandig wonen aangekaart hebben. Ik heb het idee dat professionele hulpverlening mij nu beter kan helpen omdat ik geen relatiebagage met hen heb en omdat zij geheimhoudingsplicht hebben.

Dan wacht je daarmee tot je hulp hebt Je behandelaar kan je dan helpen met hoe je het het beste met je moeder en zus kunt bespreken. Ik denk wel dat het belangrijk is dat ze uiteindelijk weten wat er in je omgaat. Je zegt zelf dat je pas heel erg laat hulp vraagt en het zelf wilt oplossen -- ik kan me voorstellen dat je zus en moeder niet genoeg informatie hebben en daarom moeilijk doen. Dat ze je beter met rust kunnen laten als ze weten wat er aan de hand is en dat je ermee aan de slag gaat. Maar ik weet natuurlijk niet hoe ze zijn, dus ik kan ernaast zitten.

quote:

Wat ik zo raar vind is dat het zo grillig is. Vannacht was ik zeer somber. Nu ben ik een uurtje wakker en voel ik mij weer veel sterker. Ook mede omdat het nu mijn favoriete weertype is (koud, veel wind en buien afgewisseld met felle zonneschijn). Het weer heeft altijd grote invloed op mijn gemoedstoestand. Echter, over een paar uur of een paar dagen kan ik weer moedeloos en somber zijn. Ook kleine dingen, die op zich helemaal niet op mij slaan (denk aan een kamerplant die doodgegaan is bijvoorbeeld), kunnen weer een aanleiding vormen voor somber en uitzichtloze gedachten. Nadat ik geslapen heb knapt mijn gemoedstoestand dan vaak weer op. Die onvoorspelbaarheid vind ik een lastig gegeven. Ik herinner mij dat ik dit als kind ook al had, dus eigenlijk heb ik dat altijd al gehad.
[..]

Ja, dat is waar!

Ik denk dat de meeste mensen dat hebben, en dat de meeste mensen het minder ingewikkeld vinden om ermee om te gaan. Ik vind het ook heel lastig om te begrijpen dat mijn emoties heel erg kunnen fluctueren. Toen ik in de puberteit was, was dat nog erger, en dat was al helemaal ingewikkeld. Toen loste ik het op door maar gewoon alles te bedekken onder een laag kwaadheid, want ik wist niet wat ik aanmoest met verdriet of angst. Nu wil en kan ik niet meer zo kwaad zijn, en moet ik iets met verdriet of angst die ineens op komen zetten met een voor mij onduidelijke reden.

Er zitten wel wat patronen in: net zoals jij ben ik 's ochtends beter en 's nachts voel ik me het rotst. Als ik moe ben, word ik eerder overweldigd door verdriet of angst. Als ik samen ben met mensen die ik vertrouw, zijn de angst en verdriet minder sterk.

Ik ben met mijn psycholoog aan het oefenen om kleine dingen die "mis gaan" niet meer te zien als een falen van mijn kant. Ik heb een hele tijd geen plantjes durven kweken, ondanks dat ik daar heel veel van houd, omdat ik het niet kon aanzien als het niet zo goed met ze ging, en dat gebeurt gewoon soms. Nu weet ik dat het niet mijn schuld is, dat ik het gewoon opnieuw kan proberen, en dat niemand het me kwalijk neemt of teleurgesteld in me is. Zo voelt het nog niet, maar rationeel is het nu wel op orde.

Dus net zoals ik hierboven had gezegd, ze kunnen je helpen om met dat soort dingen om te gaan. Ik denk eigenlijk dat het ook een onderdeel is van autisme dat je het lastig vindt om emoties te uiten en te begrijpen, want de meeste mensen met autisme die ik ken hebben daar problemen mee. Maar je kunt er van alles over leren.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 10:09 schreef Tele6 het volgende:
@:ParelDuiker
Ik heb een mooi plaatje voor je opgezocht. Het heet The art of clean-up:
[ afbeelding ]

Er is een boek van, zo te zien:
https://www.amazon.com/Art-Clean-Up-Life-Made/dp/1452114161/

Maar dit is lang niet zo leuk als het zelf doen.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 10:25 schreef Tele6 het volgende:
Dat heb ik ook, en ik ben aan het proberen om dat af te leren. Het grootste deel van de tijd bij mijn psycholoog besteed ik aan het maken van lijstjes met "als ... gebeurt, mag ik hulp vragen". (Komt erop neer: ik mag eigenlijk praktisch altijd hulp vragen. Vaak heb ik niet eens echt hulp nodig, maar gewoon iemand om tegenaan te praten, en dat is ook goed! Ik denk dat het bij mij deels in mijn karakter zit en deels door mijn opvoeding komt. Maar hoe dan ook is het mogelijk om te leren er beter mee om te gaan. Jij leert dat ook nog wel

Klinkt als een goede aanpak. Vind je het niet lastig dat je de controle verliest als je hulp vraagt? Dat is iets wat mij er vaak van weerhoudt om hulp te vragen. Wat betreft praktische problemen, bijvoorbeeld een wiskundig vraagstuk, vind ik het vaak ook gewoon fijn om door te worstelen totdat ik een oplossing gevonden heb. Ik leer daar zo enorm veel van.

quote:

Ik kan niet voor mijn vriend spreken, maar van mezelf denk ik dat het wel in orde komt met die scriptie. Ik ben echt al bijna bijna klaar: ik moet alleen nog wat taalfouten eruit halen (ik weet welke: ik heb feedback gehad) en dan kan ik het verslag inleveren. Dat is eng (is het goed genoeg? dat weet je nooit), maar ik denk dat ik mezelf wel een schop onder de kont kan geven en het doen.

Oh, dan ben je al een heel stuk verder dan ik ooit gekomen ben. Ik had een prachtig databestand, zelf gebouwd op basis van eigen veldonderzoek. De wiskundige en statistische analysemethoden uitgewerkt. En alle analyses uitgevoerd. Maar een voor mijzelf acceptabel verhaal op papier krijgen lukte steeds niet. Dat kwam denk ik deels ook omdat het in Engels moest, terwijl ik mijn bachelorscriptie nog in het Nederlands mocht schrijven. En talen zijn niet mijn sterke kant.

quote:

Dan wacht je daarmee tot je hulp hebt Je behandelaar kan je dan helpen met hoe je het het beste met je moeder en zus kunt bespreken. Ik denk wel dat het belangrijk is dat ze uiteindelijk weten wat er in je omgaat. Je zegt zelf dat je pas heel erg laat hulp vraagt en het zelf wilt oplossen -- ik kan me voorstellen dat je zus en moeder niet genoeg informatie hebben en daarom moeilijk doen. Dat ze je beter met rust kunnen laten als ze weten wat er aan de hand is en dat je ermee aan de slag gaat. Maar ik weet natuurlijk niet hoe ze zijn, dus ik kan ernaast zitten.

Deze vetgemaakte zin is helemaal waar! Door mijn verhaal eerst aan een professionele hulpverlener te vertellen kan ik alvast oefenen en hoop ik dat het mij vervolgens ook makkelijker af gaat om tegen mijn moeder en zus hetzelfde verhaal te vertellen. Ik hoef dan immers alleen maar hetzelfde verhaal te vertellen in plaats van het verhaal nog te bedenken.

quote:

Ik denk dat de meeste mensen dat hebben, en dat de meeste mensen het minder ingewikkeld vinden om ermee om te gaan. Ik vind het ook heel lastig om te begrijpen dat mijn emoties heel erg kunnen fluctueren. Toen ik in de puberteit was, was dat nog erger, en dat was al helemaal ingewikkeld. Toen loste ik het op door maar gewoon alles te bedekken onder een laag kwaadheid, want ik wist niet wat ik aanmoest met verdriet of angst. Nu wil en kan ik niet meer zo kwaad zijn, en moet ik iets met verdriet of angst die ineens op komen zetten met een voor mij onduidelijke reden. [..]

Ik heb daar een theorie over. Ik heb denk ik helemaal nooit een puberteit gehad zoals mensen zonder ASS dat wel hebben. Wel in fysiologische zin natuurlijk, maar niet in psychologische zin. Tijdens het ASS-diagnosetraject vertelde mijn moeder dat ook, dus dat is niet alleen mijn eigen observatie.

Een psychiater waar ik pakweg vijf jaar terug twee keer ben geweest vertelde dat vermoedelijk de hersenen bij mensen met ASS zich heel anders ontwikkelen dan bij mensen zonder ASS. Bij mensen met ASS ontwikkelen de hersenen zich nog tot hun veertigste, terwijl dat bij mensen zonder ASS al rond hun vijfentwintigste al helemaal afgerond is. Dat strookt ook met mijn gevoel dat ik altijd 10 tot 15 jaar achterloop op andere mensen. Dus wellicht dat mensen met ASS juist heel lang in hun puberteit zitten en dat daar ook de wispelturige gedachtegangen mee samenhangen. Om maar eens een hypothese op te werpen.

quote:

[..] Er zitten wel wat patronen in: net zoals jij ben ik 's ochtends beter en 's nachts voel ik me het rotst. Als ik moe ben, word ik eerder overweldigd door verdriet of angst. Als ik samen ben met mensen die ik vertrouw, zijn de angst en verdriet minder sterk. [..]

Ik ben juist echt een avond/nachtmens hoor. Ik vind de rust van de avond en de nacht erg prettig. Er zijn minder mensen op straat, er is minder verkeerslawaai en het licht is 's avonds meer gedempt. 's Ochtends vind ik het licht vaak te fel (tenzij het bewolkt is of zelfs regent, drie keer raden wat mijn favoriete weer is 's ochtends ) en het verkeerslawaai veel te luid. Vaak voel ik mij 's avonds en 's nachts het sterkst, maar ook dan kan de somberheid zomaar intreden. Wat betreft het samenzijn met anderen kan ik ook dan naar aanleiding van iets kleins zomaar somber worden. Ik weet dat doorgaans wel goed te verbergen en ik hou het voor mij tot ik weer alleen ben.

quote:

[..] Ik ben met mijn psycholoog aan het oefenen om kleine dingen die "mis gaan" niet meer te zien als een falen van mijn kant. Ik heb een hele tijd geen plantjes durven kweken, ondanks dat ik daar heel veel van houd, omdat ik het niet kon aanzien als het niet zo goed met ze ging, en dat gebeurt gewoon soms. Nu weet ik dat het niet mijn schuld is, dat ik het gewoon opnieuw kan proberen, en dat niemand het me kwalijk neemt of teleurgesteld in me is. Zo voelt het nog niet, maar rationeel is het nu wel op orde.

Geef jij je planten ook namen? En begroet je ze? Knap in ieder geval dat je rationeel al zover bent dat is al een mooie stap vooruit.

Lange geleden dat ik hier gepost heb. Zowel geestelijk als fysiek ging het niet goed.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op maandag 29 april 2019 23:07 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

Ik heb geen idee. Maar ik denk dat dat een kwestie van proberen is. Koop gehoorbescherming met demping van een gemiddeld niveau, daarna kun je altijd nog een model met lichtere of sterkere demping kopen.
[..]

Ik heb wel ervaring met koptelefoons. Wat naar mijn mening van belang is is de klemkracht op je hoofd en de verstelbaarheid. De klemkracht moet goed zijn maar zeker niet te hoog omdat je oren andere zeer gaan doen na verloop van tijd. De verstelbaarheid is belang omdat goed gepositioneerde oorschelpen geluid beter isoleren. Ik heb bij koptelefoon verder nooit gemerkt dat een opvouwbaar model minder is dan een niet opvouwbaar model, ik denk niet dat het wat uit maakt.

Ik heb inmiddels deze besteld:

Echt mooi zijn ze niet maar ze hebben een SNR-waarde van 33 dB, dat is vrij hoog en ze zijn niet zo bulky, daarom heb ik ze gekozen. Helaas niet opvouwbaar, maar misschien koop ik later alsnog opvouwbare erbij.
In sommige reviews staat wel dat ze te hard klemmen, maar dat hoeft voor mij niet te gelden.
Ik heb zelf ook veel ervaring met koptelefoons maar die ik heb gekocht zaten allemaal comfortabel, ook als er in sommige reviews stond dat ze te strak zitten. Heb er al heel wat versleten.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 08:25 schreef Nijna het volgende:

[..]

Oordopjes op maat gemaakt misschien nog een optie? Dan zie je er niet uit als een bouwvakker... en ze zitten wel comfortabeler dan die universele dingen. Volgens mij ook in verschillende waarden verkrijgbaar.
Ik weet niet hoeveel db ik heb, ik hoor nog wel dingen, kan bv best een gesprek voeren, maar het is allemaal wat gedempt.

Nee, ik wil geen dingen in mijn oren, dat vind ik niet prettig. Heb wel thunderplugs voor als ik naar concerten ga, maar voor andere gelegenheden heb ik liever iets op mijn oren. Dat vind ik veel comfortabeler en ben ik ook gewend (ik heb heel vaak mijn koptelefoon op).
Alpine partyplugs heb ik ook maar die blijven niet goed zitten.