ASS [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #151 Autisme S*cks

Haha, herkenbaar. Vriend, autistisch, luistert ook metal en prog rock. Zo progressief dat ik het af en toe niet aan te horen vind, zo zenuwachtig. Maar als ik dan een liedje aan zet dan is het vaak te hard of te druk. Denk dat kiezen key is met zulke dingen. Concerten doet hij alleen als hij het echt echt wil zien en liefst achteraan of zitten als het kan.

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 18:30 schreef ParelDuiker het volgende:
Wat ik wel apart vind. Uit het boek van Annelies Spek begrijp dat ik dat autisme vermoedelijk deels voort komt uit een sterkere zintuiglijke prikkeling dan gemiddeld en doordat deze zintuiglijke informatie slechter gefilterd wordt. Doordat mensen met autisme dus meer informatie tot zich krijgen raken zij sneller overprikkeld waardoor bijvoorbeeld sociale situaties gedeeltelijk of geheel vermeden worden. Zo luidt de theorie.

Nu ben ik echter een best wel grote muziekfan. Ik kan de hele dag door muziek luisteren en luister ook graag naar muziek tijdens mijn werkzaamheden. Doorgaans is dat op laag volume, maar bij een goed nummer zet ik het volume ook graag hoger. Ik luister dan meestal naar elektronische muziek, en dat varieert dan van mainstream dancemuziek uit de jaren '90 tot aan de meer intense muziekstromingen als techno en gabber/hardcore. Ook lees ik op andere plekken op het internet dat heel wat mensen met autisme bijvoorbeeld naar stevige metalmuziek luisteren.

Hoe valt dat te rijmen met het verhaal van overprikkeling?

Ik ben overigens nooit naar een muziekevenement geweest, dat lijkt mij dan weer teveel drukte. Aan de andere kant voel ik mij af en toe wel eens eenzaam dat ik mijn muziek nooit met andere mensen kan delen. De mensen die ik ken vinden 'mijn muziek' niet leuk en de mensen die 'mijn muziek' wel leuk vinden ontmoet ik weer nooit omdat ik niet naar muziekevenementen ga.

Ik heb me altijd aangetrokken gevoeld tot 'niet-mainstream'-muziek ook. Vroeger gabber, techno, acid en metal. Maar ik luister thuis maar mondjesmaat muziek. Als ik het luister staat het ook altijd relatief zacht, dat vind ik ook ergens anders het meest prettig.

Maar ik ging wel naar housetenten/feesten en bezoek tegenwoordig nog regelmatig metalconcerten en kleinere optredens. Hoe ik dat prikkelsgewijs volhoud is door alcohol (dat dempt zo lekker) en door in de rookruimte/buiten te vertoeven met enige regelmaat. Ook op feestjes bij vrienden is dat een geijkte methode. Als het dan buiten gezellig is blijf ik ook 10 keer liever daar dan dat ik weer naar binnen ga.

Op festivals zie je me ook niet van tent naar tent en van optreden naar optreden lopen. Op één dag pak ik er het liefst één of twee optredens uit en lig ik de rest van de dag het liefst zo ver mogelijk van de herrie op het gras.

Zo beperk ik voor mezelf de overprikkeling een beetje.

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 20:00 schreef Koettie het volgende:
Haha, herkenbaar. Vriend, autistisch, luistert ook metal en prog rock. Zo progressief dat ik het af en toe niet aan te horen vind, zo zenuwachtig. Maar als ik dan een liedje aan zet dan is het vaak te hard of te druk. Denk dat kiezen key is met zulke dingen. Concerten doet hij alleen als hij het echt echt wil zien en liefst achteraan of zitten als het kan.

Zelf kiezen voor prikkels die je leuk vindt scheelt nogal ja . Bij concerten ook idd het liefste achteraan of ergens aan de zijkant. Ik moet niet hutjemutje staan of dicht bij de geluidsinstallatie.

@Tele6, @Vimbavimba, @nijnja, @Koettie en @Grrrrrrrr

Wow, veel reacties op dit onderwerp. Leuk dat velen zich er in herkennen. Het beter verdragen prikkels als deze zelf opgezocht worden en als er een grote beloning tegenover staat lijken mij inderdaad wel goede verklaringen.

Ik merk zelf inderdaad dat als de prikkels onverwacht komen, dat ik mij doorgaans zo snel mogelijk uit de voeten probeer te maken. Een straatmuzikant, een evenement op een plein, een boot met zingende studenten, dan been/fiets ik snel verder. Een feest of borrel waarvoor ik uitgenodigd wordt is daarentegen weer veel minder een probleem. De dag erna heb ik wel helemaal genoeg van alle mensen en trek ik mij weer terug in een heerlijke stilte thuis. Het tikken van de klok en door het raam naar de wolken kijken vind ik dan erg prettig.

Wat ik zelf altijd heel raar gevonden heb is dat ik een drukke omgeving mensen zo slecht kan verstaan terwijl zij mij wel goed verstaan. Ik herinner mij dat al van de schoolfeesten op de middelbare school en dat is eigenlijk altijd zo geweest. Ik moet soms drie keer vragen wat iemand zegt, en dan versta ik het vaak nog niet. Dus lach of knik dan maar in de hoop dat dat de juiste reactie is, levert soms rare blikken op . Ik heb vaak gedacht dat ik een of ander gehoorprobleem had ook al bleek daar bij gehooronderzoek niks van, maar nu begrijp ik dat dat met autisme te maken kan hebben omdat je geluiden minder goed kunt filteren.

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 20:01 schreef Grrrrrrrr het volgende:

[..]

Hoe ik dat prikkelsgewijs volhoud is door alcohol (dat dempt zo lekker) en door in de rookruimte/buiten te vertoeven met enige regelmaat. Ook op feestjes bij vrienden is dat een geijkte methode. Als het dan buiten gezellig is blijf ik ook 10 keer liever daar dan dat ik weer naar binnen ga.

Herkenbare tactieken.

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 22:51 schreef ParelDuiker het volgende:
@:Tele6, @:Vimbavimba, @:Nijnja, @:Koettie en @:Grrrrrrrr

Wat ik zelf altijd heel raar gevonden heb is dat ik een drukke omgeving mensen zo slecht kan verstaan terwijl zij mij wel goed verstaan. Ik herinner mij dat al van de schoolfeesten op de middelbare school en dat is eigenlijk altijd zo geweest. Ik moet soms drie keer vragen wat iemand zegt, en dan versta ik het vaak nog niet. Dus lach of knik dan maar in de hoop dat dat de juiste reactie is, levert soms rare blikken op . Ik heb vaak gedacht dat ik een of ander gehoorprobleem had ook al bleek daar bij gehooronderzoek niks van, maar nu begrijp ik dat dat met autisme te maken kan hebben omdat je geluiden minder goed kunt filteren.

Heel herkenbaar, ik kan ook niet bellen in een rumoerige omgeving. Ik zie dan altijd mensen uitgebreid telefoneren maar bij mij werkt dat niet. "App maar even, versta er geen zak van!"

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 18:40 schreef Tele6 het volgende:

[..]

Ik hoop het ook voor je. Sowieso mogen ze wel wat duidelijker communiceren over dat soort dingen, juist de mensen die naar de GGZ toekomen hebben dat nodig

Mag ik vragen wat voor dwangmatige handelingen jij hebt?

Dat vind ik wel een moeilijk onderwerp, ik heb het ook nog niet met de hulpverlening besproken. Ik schaam mij er echt voor, maar het is soms echt onbedwingbaar en er kan veel tijd in gaan zitten. Het gaat dan doorgaans om het ordenen van spullen. Stapels met artikelen die ik gelezen heb sorteren op datum en tot op de millimeter nauwkeurig opstapelen, stapels met tijdschriften op datum en omvang sorteren, alle flessen in de drankenkast recht zetten, stofzuigen of ramen zemen (klinkt handig, maar het meerdere keren per week doen is overdreven) en opbergdozen met daarin bouten, moeren en schroeven (ik haal graag elektrische apparaten uit elkaar) sorteren.

Ik doe dit vaak als ik mij onrustig voel en het kan erg rustgevend zijn. Ik heb gedacht dat dit een dwangstoornis is, maar ik mis de gedachte dat er iets onheilspellends gaat gebeuren als ik het niet doe. Het is vooral vanwege de rustgevendheid en het prettige gevoel dat perfectie mij geeft. Soms schrik ik de dag er na van hoe volslagen perfect alles geordend is. Als ik mij daarentegen rustig voel en goed geslapen heb kan ik mij er doorgaans prima overheen zetten (dan heb ik de dwangmatige drang tot ordening dus nagenoeg niet).

Dit is de laatste jaren sterk toegenomen, zeker dankzij de stress die ik in combinatie met werk ervaren heb. En nu ik in september met een opleiding/werktraject ga beginnen komt het ook weer vaker naar voren.

[ Bericht 3% gewijzigd door ParelDuiker op 26-04-2019 23:48:29 (Tekst duidelijker gemaakt) ]

Haha, dit is wel raar. Ik kan de slaap niet vatten, lag weer eens eindeloos na te denken, en nu kom ik dit testje voor kinderen tegen:


Wat is jullie antwoord hierop?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op vrijdag 26 april 2019 22:51 schreef ParelDuiker het volgende:

Wat ik zelf altijd heel raar gevonden heb is dat ik een drukke omgeving mensen zo slecht kan verstaan terwijl zij mij wel goed verstaan.

Het zijn niet alleen autisten die daar last van kunnen hebben. Wist je dat er speciale hoortoestellen zijn voor dat soort situaties? Die werken met een soort richtmicrofoon, zodat het geluid van wie je aankijkt wordt versterkt en de rest niet. Op die manier kun je een redelijk gesprek voeren, wat natuurlijk vooral zakelijk belangrijk is (denk aan beurzen en netwerkborrels).

quote:

Op zaterdag 27 april 2019 05:08 schreef Lunatiek het volgende:

[..]

Het zijn niet alleen autisten die daar last van kunnen hebben. Wist je dat er speciale hoortoestellen zijn voor dat soort situaties? Die werken met een soort richtmicrofoon, zodat het geluid van wie je aankijkt wordt versterkt en de rest niet. Op die manier kun je een redelijk gesprek voeren, wat natuurlijk vooral zakelijk belangrijk is (denk aan beurzen en netwerkborrels).

Wel een praktische tip in ieder geval. Maar ik denk niet dat het iets voor mij is. Ik heb er eigenlijk vooral last van bij drukke borrels/feesten/uitgaansgelegenheden, dus het belemmert mij niet zo zeer in een zakelijke omgeving. Ik vind het ook geen probleem eigenlijk, het valt mij alleen wel vaak op. En als ik echt een gesprek wil voeren vraag ik wel of iemand op een rustiger plek wel komen staan.

quote:

Op zondag 28 april 2019 00:34 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

Wel een praktische tip in ieder geval. Maar ik denk niet dat het iets voor mij is. Ik heb er eigenlijk vooral last van bij drukke borrels/feesten/uitgaansgelegenheden, dus het belemmert mij niet zo zeer in een zakelijke omgeving. Ik vind het ook geen probleem eigenlijk, het valt mij alleen wel vaak op. En als ik echt een gesprek wil voeren vraag ik wel of iemand op een rustiger plek wel komen staan.

Ik dacht meer aan zakelijke borrels, op café met een klant, bedrijfsuitjes waarbij je in alle drukte gezellig moet doen.

quote:

Op zaterdag 27 april 2019 02:25 schreef ParelDuiker het volgende:
Haha, dit is wel raar. Ik kan de slaap niet vatten, lag weer eens eindeloos na te denken, en nu kom ik dit testje voor kinderen tegen:
[ afbeelding ]

Wat is jullie antwoord hierop?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Het juiste antwoord
#ziemijeensneurotypischzijn

Het plaatje staat ook in de OP.

Ik heb tijdens koningsdag door Amsterdam gelopen en dan is het natuurlijk enorm druk, maar ik ben gewoon blijven lopen (met m'n maten) en op momenten dat ik enigszins een rust ervoer ben ik stil gaan staan en zo heb ik mijn prikkelontvangst beperkt. En tijdens uitgaan word ik meegezogen door de muziek, sluit ik mijn ogen en kan ik zo lang doorgaan als ik wil. En in bepaalde situaties zijn er middelen in het spel en dan maakt het ook weer minder uit

quote:

Op maandag 29 april 2019 20:08 schreef kuolema het volgende:

[..]

Het juiste antwoord
#ziemijeensneurotypischzijn

Het plaatje staat ook in de OP.

Zowaar, ik ook, maar dat vond ik dan weer logisch.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik wil een gehoorbeschermer kopen, van die oorkappen. Heb op internet gekeken maar nog geen keuze kunnen maken. Wie heeft er ervaring mee en tips? Welke SNR-waarde heb je minimaal nodig?
Ik wil het thuis gebruiken als ik behoefte heb aan stilte en mee kunnen nemen als noodhulpmiddel om altijd bij me te hebben. Maar ik ben bang dat een opvouwbare ten koste gaat van mijn eisen. Voor mij is comfort het belangrijkst maar ik wil er ook niet als een bouwvakker uitzien.

Wat is SNR?

Je bedoelt zo'n noise canceller headphone?

quote:

Op maandag 29 april 2019 21:48 schreef Meridiaan het volgende:
Wat is SNR?

Je bedoelt zo'n noise canceller headphone?

Dat staat voor hoeveel dB het dempt. Nee dat bedoel ik niet, ik heb al een hoofdtelefoon voor muziek die enigszins geluid dempt, ik bedoel echt gehoorbeschermers.

[ Bericht 4% gewijzigd door kuolema op 29-04-2019 22:02:53 ]

quote:

Op maandag 29 april 2019 21:30 schreef kuolema het volgende:
Ik wil een gehoorbeschermer kopen, van die oorkappen. Heb op internet gekeken maar nog geen keuze kunnen maken. Wie heeft er ervaring mee en tips? Welke SNR-waarde heb je minimaal nodig?

Ik heb geen idee. Maar ik denk dat dat een kwestie van proberen is. Koop gehoorbescherming met demping van een gemiddeld niveau, daarna kun je altijd nog een model met lichtere of sterkere demping kopen.

quote:

Ik wil het thuis gebruiken als ik behoefte heb aan stilte en mee kunnen nemen als noodhulpmiddel om altijd bij me te hebben. Maar ik ben bang dat een opvouwbare ten koste gaat van mijn eisen. Voor mij is comfort het belangrijkst maar ik wil er ook niet als een bouwvakker uitzien.

Ik heb wel ervaring met koptelefoons. Wat naar mijn mening van belang is is de klemkracht op je hoofd en de verstelbaarheid. De klemkracht moet goed zijn maar zeker niet te hoog omdat je oren andere zeer gaan doen na verloop van tijd. De verstelbaarheid is belang omdat goed gepositioneerde oorschelpen geluid beter isoleren. Ik heb bij koptelefoon verder nooit gemerkt dat een opvouwbaar model minder is dan een niet opvouwbaar model, ik denk niet dat het wat uit maakt.

quote:

Op maandag 29 april 2019 20:08 schreef kuolema het volgende:

[..]

Het juiste antwoord
#ziemijeensneurotypischzijn

Het plaatje staat ook in de OP.

quote:

Op maandag 29 april 2019 20:40 schreef naatje_1 het volgende:

[..]

Zowaar, ik ook, maar dat vond ik dan weer logisch.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Misschien ben ik gewoon dom.

quote:

Op maandag 29 april 2019 21:30 schreef kuolema het volgende:
Ik wil een gehoorbeschermer kopen, van die oorkappen. Heb op internet gekeken maar nog geen keuze kunnen maken. Wie heeft er ervaring mee en tips? Welke SNR-waarde heb je minimaal nodig?
Ik wil het thuis gebruiken als ik behoefte heb aan stilte en mee kunnen nemen als noodhulpmiddel om altijd bij me te hebben. Maar ik ben bang dat een opvouwbare ten koste gaat van mijn eisen. Voor mij is comfort het belangrijkst maar ik wil er ook niet als een bouwvakker uitzien.

Oordopjes op maat gemaakt misschien nog een optie? Dan zie je er niet uit als een bouwvakker... en ze zitten wel comfortabeler dan die universele dingen. Volgens mij ook in verschillende waarden verkrijgbaar.
Ik weet niet hoeveel db ik heb, ik hoor nog wel dingen, kan bv best een gesprek voeren, maar het is allemaal wat gedempt.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 08:25 schreef Nijna het volgende:

[..]

Oordopjes op maat gemaakt misschien nog een optie? Dan zie je er niet uit als een bouwvakker... en ze zitten wel comfortabeler dan die universele dingen. Volgens mij ook in verschillende waarden verkrijgbaar.
Ik weet niet hoeveel db ik heb, ik hoor nog wel dingen, kan bv best een gesprek voeren, maar het is allemaal wat gedempt.

Op maat gemaakte oordoppen zijn wel duur. Helaas.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 09:02 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Op maat gemaakte oordoppen zijn wel duur. Helaas.

Dat klopt...

Zoiets?

Dempt alles net wat meer maar je kan wel gesprekken voeren.

https://www.alpine.nl/gehoorbescherming/partyplug-pro-natural/

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 09:41 schreef Koettie het volgende:
Zoiets?

Dempt alles net wat meer maar je kan wel gesprekken voeren.

https://www.alpine.nl/gehoorbescherming/partyplug-pro-natural/

Die zijn dus totaal niet comfortabel, vind ik althans. Na een paar minuten doen mijn oren al flink pijn.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 10:02 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Die zijn dus totaal niet comfortabel, vind ik althans. Na een paar minuten doen mijn oren al flink pijn.

Oh, dat herken ik helemaal niet. Draag ze op festivals dagen achter elkaar zonder last.

Het hangt heel erg af van de vorm van je oor. Voor die prijs lijkt het me dat je ze gewoon kunt proberen. Ik ben ook heel tevreden met die alpine oordopjes. Ik heb sleepsoft oordoppen voor slapen en als ik echt niks wil horen, en partyplug oordoppen voor festivals enzo. M'n broer past ze perfect, hij raadde me ze aan. Bij mij floepen ze soms uit m'n oor, maar het gaat wel.

Ik heb die van noizezz ook wel eens geprobeerd, kreeg er oorpijn van.
Daarom heb ik uiteindelijk wel op maat laten maken en daar ben ik blijer mee.

@Tele6 , waarom wilde je meer weten over die dwangmatige handelingen van mij?

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 10:02 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Die zijn dus totaal niet comfortabel, vind ik althans. Na een paar minuten doen mijn oren al flink pijn.

Heb je misschien kleine gehoorgangen? Waarschijnlijk zijn de dopjes dan te groot voor je oren geweest, waardoor ze niet pasten.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 20:56 schreef Meridiaan het volgende:

[..]

Heb je misschien kleine gehoorgangen? Waarschijnlijk zijn de dopjes dan te groot voor je oren geweest, waardoor ze niet pasten.

Geen idee. Alle 'over the counter' doppen die ik tot nu toe heb uitgetest (eigenlijk alle grote merken plus Hema en Kruidvat) doen pijn.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 21:04 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Geen idee. Alle 'over the counter' doppen die ik tot nu toe heb uitgetest (eigenlijk alle grote merken plus Hema en Kruidvat) doen pijn.

Ik heb wel eens oordoppen moeten verkopen en we raadden dan de kindervarianten aan als dames pijn hadden door oordoppen. Meestal was dat omdat het dus niet goed paste. Met de kleinere maat ging het dan vaak een pak beter.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 21:26 schreef Meridiaan het volgende:

[..]

Ik heb wel eens oordoppen moeten verkopen en we raadden dan de kindervarianten aan als dames pijn hadden door oordoppen. Meestal was dat omdat het dus niet goed paste. Met de kleinere maat ging het dan vaak een pak beter.

Dat zal vast wel, maat ik heb nu al bijna honderdvijftig euro aan oordoppen in mijn tas, die allemaal niet lekker passen. Mijn budget is op en mijn zin om verder te shoppen voorlopig ook.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 20:51 schreef ParelDuiker het volgende:
@:Tele6 , waarom wilde je meer weten over die dwangmatige handelingen van mij?

Omdat er bij mij nog steeds twijfel is of ik autisme of een dwangstoornis heb, en daarom ben ik best wel geïnteresseerd geraakt in hoe dwang/autisme zich uit bij mensen.
Niet dat ik vervolgens dan iets wijzer word over hoe het zit met mijn belachelijke rituelen -- waarschijnlijk komen we er pas achter als m'n behandeling een eind onderweg is en ik wat stabieler ben en er minder verwarrende symptomen over zijn.

Edit:
Ik hoop dat dit het antwoord is op wat je vroeg. Zo niet, sorry en vraag gerust door. Hoe specifieker hoe beter.
Sorry dat ik niet gereageerd had op je post over de dwang. Ik ben weer eens nogal in de war en ik weet niet precies wat ik allemaal denk of wil zeggen allemaal. Sorry dus.

[ Bericht 15% gewijzigd door Tele6 op 30-04-2019 23:55:20 ]

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 23:48 schreef Tele6 het volgende:

[..]

Omdat er bij mij nog steeds twijfel is of ik autisme of een dwangstoornis heb, en daarom ben ik best wel geïnteresseerd geraakt in hoe dwang/autisme zich uit bij mensen.
Niet dat ik vervolgens dan iets wijzer word over hoe het zit met mijn belachelijke rituelen -- waarschijnlijk komen we er pas achter als m'n behandeling een eind onderweg is en ik wat stabieler ben en er minder verwarrende symptomen over zijn.

Edit:
Ik hoop dat dit het antwoord is op wat je vroeg. Zo niet, sorry en vraag gerust door. Hoe specifieker hoe beter.
Sorry dat ik niet gereageerd had op je post over de dwang. Ik ben weer eens nogal in de war en ik weet niet precies wat ik allemaal denk of wil zeggen allemaal. Sorry dus.

Geen probleem hoor! Ik was gewoon benieuwd waarom je er meer over wilde weten. Ik herken je twijfel over autisme (ASS) of een dwangstoornis (OCS). In mijn geval kan ik mij daarnaast ook nog redelijk herkennen in de kenmerken van een obsessieve-compulsieve persoonlijkheidsstoornis (OCPS). Welke rituelen heb jij dan? Als je dat wil vertellen.

Ik vermoed dat de diagnose ASS bij mij wel op zijn plaats is. Zo vertelde mijn moeder dat ik altijd een grote weerstand tegen veranderingen heb gehad. Het heeft bijvoorbeeld maanden gekost om mij in een groter bed te laten slapen terwijl mijn zus daar juist trots op was. Ook de overstap naar een andere slaapkamer heeft maanden gekost. Eveneens was dit het geval bij een andere leerkracht, een andere auto en het wisselen van vakantie naar school/werk. Om maar wat voorbeelden te noemen. De overstap van de middelbare school naar studeren vond ik ook helemaal niet leuk, terwijl mijn leeftijdsgenoten enthousiast waren om aan hun studie te beginnen.

Ook heb ik altijd weinig (vonden anderen ) interactie met andere mensen gehad. Niet zo zeer omdat ik dat niet durf omdat ik hen niet begrijp ofzo, maar gewoon omdat zij mij niet zo lijken te interesseren. Ik speelde vroeger het liefst alleen en leeftijdsgenoten mochten zich daar doorgaans niet mee bemoeien. Wederkerigheid is ook op andere terreinen niet zo aan mij besteed. Ik vertelde thuis bijvoorbeeld nooit iets over school, sport, werk of andere bezigheden. En pas sinds een paar jaar denk ik er aan om andere mensen ook te vragen hoe het met hen gaat als zij mij vragen hoe het met mij gaat. Ook al vind ik dat nog steeds moeilijk en vergeet ik het nog af en toe.

Verder ben ik doorgaans een langzame prater. In een gesprek luister ik vaak eerst geduldig naar wat alle andere deelnemers te vertellen hebben. Ik analyseer ondertussen wat zij zeggen en probeer alvast een theoretisch kader en conclusies die ik daaruit trek te formuleren. Nadat alle deelnemers hun zegje gedaan hebben neem ik vervolgens het woord en volgt een systematische uitleg van mijn visie op de kwestie die voor ligt. Gelukkig vinden de andere gespreksdeelnemers dat doorgaans wel interessant. Het gevolg is wel dat ik moeilijk een kort gesprek kan voeren en dat ik slecht een gesprek kan voeren met haastig ingesteld mensen. Dat soort gesprekken gaat simpelweg te snel voor mij.

Wat ik vanuit mijn ASS moeilijk vind zijn de vragen van mensen of ik wel gevoel heb en of ik niet eenzaam ben. Mijn vader vond wel eens dat ik geen gevoel had omdat ik altijd op een logische wijze redeneer, ook als het om kwesties gaat waarin mensen doorgaans hun gevoel laten spreken. Een meisje waarmee ik ooit twee maanden een relatie heb gehad vroeg zich dat ook af. Ik vind dat een vreselijke vraag, want ik heb het idee dat ik wel degelijk gevoel heb maar dat zich dat anders uit.

Ook heb ik een hekel aan de vragen over eenzaamheid. Ik vind het prettig en gezellig om per dag pakweg 2 tot 3 uur sociaal contact te hebben met andere mensen (en dan doel ik op andere mensen in mijn nabije omgeving hebben, samen eten, of het voeren van een gesprek). Daarna ben ik echter wel weer verzadigd en ben ik blij als ik weer alleen ben. Ik vermaak mijzelf dan uitstekend door encyclopedische lemma's, artikelen of leerboeken te lezen. Ook ga ik graag alleen fietsen om zodoende van het landschap en het weer te genieten. Maar dat lijkt voor andere mensen maar moeilijk te bevatten. Dát geeft overigens wel weer een gevoel van eenzaamheid.

Het gekke vind ik echter wel dat ik maar heel beperkt problemen lijk te ondervinden van mijn ASS. Toegegeven, in een werkomgeving waarin samenwerking gevraagd wordt of waarin het druk is heb ik er last van. Maar daarbuiten eigenlijk niet. Zo herken ik de problemen met zintuiglijke overprikkeling maar heel beperkt en heb ik het idee dat ik gezichten aardig goed kan lezen.

Wat ik vreemd vind van de dwanghandelingen die ik naar aanleiding van jouw vraag heb opgesomd is dat ik daar vroeger nooit last van had. Het is eigenlijk pas begonnen nadat ik ging studeren en werken. Dat vind ik juist kenmerkend voor OCS en niet voor ASS. Kijk ik weer vanuit ASS perspectief dan zou je het echter ook kunnen verklaren vanuit de toegenomen stress vanuit de omgeving. Tijdens studie en werk wordt er immers meer zelfstandigheid gevraagd dan op school. Dat is ook iets wat denk ik strookt met dat de dwanghandelingen bij mij toenemen als ik mij gestrest voel. Daar staat tegenover dat het ordenen van objecten en schoonmaken juist weer typisch OCS dingen zijn, maar ik heb wel weer het idee dat het bij mij niet voort komt uit angst. Het beeld is bij mij dus ambigue, al denk ik dat de ASS wel redelijk zeker is.

Wat ik vanuit OCPS herken is mijn perfectionisme, mijn vaak kritische houding en het niet kunnen delegeren van taken. Ik kan mijzelf echt uitputten met mijn perfectionisme, dan heb ik twee dagen nodig om te herstellen. Enerzijds werkt een geslaagd resultaat van mijn perfectionisme echt verslavend. Het geeft een euforisch gevoel als ik een taak, werkstuk of verslag tot in de puntjes perfect heb. Anderzijds kan ik kritisch zijn als het niet tot in de puntjes perfect is. Andere mensen zijn dan al ruim tevreden, ik som doorgaans nog wat verbeterpunten op. Het is ook een reden dat ik taken doorgaans slecht kan delegeren. Er zijn maar weinig mensen die aan mijn standaarden kunnen voldoen, en dan doe ik het liever zelf.

Wat overigens ook nog kan is dat er sprake is van comorbiditeit. ASS hoeft OCS en/of OCPS niet uit te sluiten. Sterker nog, het blijkt er vaak juist vaak samenhang mee te vertonen. Mensen met ASS hebben bovengemiddeld vaak last van OCS en/of OCPS. Ik vraag mij wel af in hoeverre het onderscheid nou echt relevant is voor een behandeling (dat was ook de reden dat ik met mijn klachten eerst naar een particuliere coach ben gestapt en niet naar een GGz-instelling). Vanuit klinisch perspectief snap ik dat men daar nieuwsgierig naar is, maar omdat fysiek meetbare criteria ontbreken is het denk ik soms lastig om onderscheid te maken.

Sorry voor de enorme lap tekst, de rust van de nachtelijke uren geeft mij nog wel eens inspiratie.

quote:

Op donderdag 2 mei 2019 03:30 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

Geen probleem hoor! Ik was gewoon benieuwd waarom je er meer over wilde weten. Ik herken je twijfel over autisme (ASS) of een dwangstoornis (OCS). In mijn geval kan ik mij daarnaast ook nog redelijk herkennen in de kenmerken van een obsessieve-compulsieve persoonlijkheidsstoornis (OCPS). Welke rituelen heb jij dan? Als je dat wil vertellen.

Ik ben niet heel erg thuis in wat OCS en OCPS inhouden en in hoeverre dat bij me past. Kan best dat ik ook kenmerken van beide heb.

Ik heb vooral veel rituelen als ik naar buiten ga. Dan moet ik op een bepaalde manier ergens heen wandelen. Ik denk goed na als ik voor de eerste keer ergens heenga, want de tweede keer moet het op dezelfde manier als de vorige keer. Ik kan het ook wel anders, maar dat kost heel veel moeite en het maakt me onrustig. Fietsroutes staan ook redelijk vast. Je kunt me wel overtuigen om een andere weg te nemen dan wat ik altijd doe, maar ik word er wederom onrustig en onzeker van. Kan deels in m'n opvoeding zitten, want mijn moeder is ook heel specifiek in de routes die ze loopt of fietst (denk deels trauma door aanrijdingen). Soms moet ik om ergens heen te gaan eerst naar huis fietsen en dan pas naar het andere ding toe, terwijl dat veel verder is.

Ik heb veel moeite met douchen. Ik kan het alleen zelf als het op een specifieke manier gaat en op mijn eigen plek (een douche waar ik gewend aan ben). Ik was mijn haar, dan was ik mijzelf met een washandje in een specifieke volgorde en sommige delen met zeep en sommige zonder, daarna spoel ik de zeep af, wring het washandje op een specifieke manier uit, dan doe ik de kraan uit en pak mijn handdoek. Ik gebruik een ruwe handdoek en droog mezelf in een specifieke volgorde af. Die volgorde is al zo lang ik weet hetzelfde en ik moet hem eigenlijk veranderen, want ik heb tegenwoordig een ander lijf dan toen ik klein was, en nu droog ik mezelf rond mijn borsten bijvoorbeeld niet fatsoenlijk af

Ik ben ontzettend precies met stofzuigen. Ik kan het zo opnieuw doen als ik een stukje ben vergeten en er zijn allerlei dingen waar ik op moet letten met stofzuigen.

Met afwassen moet het bestek in een bepaalde richting in het afdruiprek. Als iemand anders afwast, doe ik het voor diegene. (Maar ik probeer me in te houden.)

Sorteren heb ik ook, maar dat heb ik nooit als een dwang/ritueel gezien, meer als een hobby. Ik heb op de middelbare school echt een paar maanden of zo besteed aan het op kleur sorteren van minuscule glazen kraaltjes. Ik bouwde niet met Lego, ik sorteerde het alleen.

quote:

Ik vermoed dat de diagnose ASS bij mij wel op zijn plaats is. Zo vertelde mijn moeder dat ik altijd een grote weerstand tegen veranderingen heb gehad. Het heeft bijvoorbeeld maanden gekost om mij in een groter bed te laten slapen terwijl mijn zus daar juist trots op was. Ook de overstap naar een andere slaapkamer heeft maanden gekost. Eveneens was dit het geval bij een andere leerkracht, een andere auto en het wisselen van vakantie naar school/werk. Om maar wat voorbeelden te noemen. De overstap van de middelbare school naar studeren vond ik ook helemaal niet leuk, terwijl mijn leeftijdsgenoten enthousiast waren om aan hun studie te beginnen.

Ja die overstap was naar hè? Ik keek er op zich wel naar uit omdat ik stiknieuwsgierig ben en nieuwe dingen op die manier wel interessant zijn, maar oh, wat was het moeilijk om te beginnen met studeren en wat was ik bang en in de war. En mijn ouders natuurlijk "Maar je was zo enthousiast, waarom ben je nu ineens bang en in de war?" Natuurlijk kun je enthousiast en bang tegelijk zijn

quote:

Ook heb ik altijd weinig (vonden anderen ) interactie met andere mensen gehad. Niet zo zeer omdat ik dat niet durf omdat ik hen niet begrijp ofzo, maar gewoon omdat zij mij niet zo lijken te interesseren. Ik speelde vroeger het liefst alleen en leeftijdsgenoten mochten zich daar doorgaans niet mee bemoeien. Wederkerigheid is ook op andere terreinen niet zo aan mij besteed. Ik vertelde thuis bijvoorbeeld nooit iets over school, sport, werk of andere bezigheden. En pas sinds een paar jaar denk ik er aan om andere mensen ook te vragen hoe het met hen gaat als zij mij vragen hoe het met mij gaat. Ook al vind ik dat nog steeds moeilijk en vergeet ik het nog af en toe.

Daarom heb ik allemaal autistische vrienden. Die vertellen gewoon zelf als ze iets willen vertellen in plaats van dat je wordt geacht ernaar te vragen Geen vage hints enzo, heerlijk.

quote:

Verder ben ik doorgaans een langzame prater. In een gesprek luister ik vaak eerst geduldig naar wat alle andere deelnemers te vertellen hebben. Ik analyseer ondertussen wat zij zeggen en probeer alvast een theoretisch kader en conclusies die ik daaruit trek te formuleren. Nadat alle deelnemers hun zegje gedaan hebben neem ik vervolgens het woord en volgt een systematische uitleg van mijn visie op de kwestie die voor ligt. Gelukkig vinden de andere gespreksdeelnemers dat doorgaans wel interessant. Het gevolg is wel dat ik moeilijk een kort gesprek kan voeren en dat ik slecht een gesprek kan voeren met haastig ingesteld mensen. Dat soort gesprekken gaat simpelweg te snel voor mij.

Wat ik vanuit mijn ASS moeilijk vind zijn de vragen van mensen of ik wel gevoel heb en of ik niet eenzaam ben. Mijn vader vond wel eens dat ik geen gevoel had omdat ik altijd op een logische wijze redeneer, ook als het om kwesties gaat waarin mensen doorgaans hun gevoel laten spreken. Een meisje waarmee ik ooit twee maanden een relatie heb gehad vroeg zich dat ook af. Ik vind dat een vreselijke vraag, want ik heb het idee dat ik wel degelijk gevoel heb maar dat zich dat anders uit.

Ook heb ik een hekel aan de vragen over eenzaamheid. Ik vind het prettig en gezellig om per dag pakweg 2 tot 3 uur sociaal contact te hebben met andere mensen (en dan doel ik op andere mensen in mijn nabije omgeving hebben, samen eten, of het voeren van een gesprek). Daarna ben ik echter wel weer verzadigd en ben ik blij als ik weer alleen ben. Ik vermaak mijzelf dan uitstekend door encyclopedische lemma's, artikelen of leerboeken te lezen. Ook ga ik graag alleen fietsen om zodoende van het landschap en het weer te genieten. Maar dat lijkt voor andere mensen maar moeilijk te bevatten. Dát geeft overigens wel weer een gevoel van eenzaamheid.

Het gekke vind ik echter wel dat ik maar heel beperkt problemen lijk te ondervinden van mijn ASS. Toegegeven, in een werkomgeving waarin samenwerking gevraagd wordt of waarin het druk is heb ik er last van. Maar daarbuiten eigenlijk niet. Zo herken ik de problemen met zintuiglijke overprikkeling maar heel beperkt en heb ik het idee dat ik gezichten aardig goed kan lezen.

Wat ik vreemd vind van de dwanghandelingen die ik naar aanleiding van jouw vraag heb opgesomd is dat ik daar vroeger nooit last van had. Het is eigenlijk pas begonnen nadat ik ging studeren en werken. Dat vind ik juist kenmerkend voor OCS en niet voor ASS. Kijk ik weer vanuit ASS perspectief dan zou je het echter ook kunnen verklaren vanuit de toegenomen stress vanuit de omgeving. Tijdens studie en werk wordt er immers meer zelfstandigheid gevraagd dan op school. Dat is ook iets wat denk ik strookt met dat de dwanghandelingen bij mij toenemen als ik mij gestrest voel. Daar staat tegenover dat het ordenen van objecten en schoonmaken juist weer typisch OCS dingen zijn, maar ik heb wel weer het idee dat het bij mij niet voort komt uit angst. Het beeld is bij mij dus ambigue, al denk ik dat de ASS wel redelijk zeker is.

Dat is ook waarom ze bij mij twijfelen of het autisme is of dwang: dat de meeste handelingen ontstaan zijn later in m'n leven en dat wijst meer op OCS. Aan de andere kant was mijn opvoeding nogal fucked up en kun je niet echt zeggen dat m'n moeder autistisch gedrag kon herkennen van toen, dus tja, wie weet deed ik het wel maar kan niemand het vertellen. Óf andersom dat m'n rare opvoeding juist de dwanghandelingen heeft versterkt en het toch OCS of OCPS is. Ingewikkeld.

quote:

Wat ik vanuit OCPS herken is mijn perfectionisme, mijn vaak kritische houding en het niet kunnen delegeren van taken. Ik kan mijzelf echt uitputten met mijn perfectionisme, dan heb ik twee dagen nodig om te herstellen. Enerzijds werkt een geslaagd resultaat van mijn perfectionisme echt verslavend. Het geeft een euforisch gevoel als ik een taak, werkstuk of verslag tot in de puntjes perfect heb. Anderzijds kan ik kritisch zijn als het niet tot in de puntjes perfect is. Andere mensen zijn dan al ruim tevreden, ik som doorgaans nog wat verbeterpunten op. Het is ook een reden dat ik taken doorgaans slecht kan delegeren. Er zijn maar weinig mensen die aan mijn standaarden kunnen voldoen, en dan doe ik het liever zelf.

Wat overigens ook nog kan is dat er sprake is van comorbiditeit. ASS hoeft OCS en/of OCPS niet uit te sluiten. Sterker nog, het blijkt er vaak juist vaak samenhang mee te vertonen. Mensen met ASS hebben bovengemiddeld vaak last van OCS en/of OCPS. Ik vraag mij wel af in hoeverre het onderscheid nou echt relevant is voor een behandeling (dat was ook de reden dat ik met mijn klachten eerst naar een particuliere coach ben gestapt en niet naar een GGz-instelling). Vanuit klinisch perspectief snap ik dat men daar nieuwsgierig naar is, maar omdat fysiek meetbare criteria ontbreken is het denk ik soms lastig om onderscheid te maken.

Sorry voor de enorme lap tekst, de rust van de nachtelijke uren geeft mij nog wel eens inspiratie.

Het onderscheid tussen autisme en OCS/OCPS voor behandeling is belangrijk, omdat de behandeling van een ontwikkelingsstoornis (je bent ermee geboren) of een persoonlijkheidsstoornis (ermee opgevoed) heel verschillend is. In het eerste geval moet je ermee leren omgaan, in het tweede moet je nieuwe patronen aanleren zodat de oude verdwijnen.

Bij mij hebben ze nu geconcludeerd dat ik hoe dan ook baat kan hebben bij psycho-educatie voor autisme, omdat ook als ik OCS/OCPS zou hebben, ik een aantal vaardigheden mis zoals realistisch plannen en omgaan met spanning. Dus die vaardigheden ga ik oefenen met een coach en met educatie.

Ik vind het wel leuk dat je zo uitgebreid antwoordt -- dan schrijf ik lekker net zoiets terug, zonder me druk te maken of het te lang is. Ik vind het leuk om te merken dat jouw manier van doen best wel op de mijne lijkt.

quote:

Op donderdag 2 mei 2019 10:40 schreef Tele6 het volgende:
Ik heb vooral veel rituelen als ik naar buiten ga. Dan moet ik op een bepaalde manier ergens heen wandelen. Ik denk goed na als ik voor de eerste keer ergens heenga, want de tweede keer moet het op dezelfde manier als de vorige keer. Ik kan het ook wel anders, maar dat kost heel veel moeite en het maakt me onrustig. Fietsroutes staan ook redelijk vast. Je kunt me wel overtuigen om een andere weg te nemen dan wat ik altijd doe, maar ik word er wederom onrustig en onzeker van. Kan deels in m'n opvoeding zitten, want mijn moeder is ook heel specifiek in de routes die ze loopt of fietst (denk deels trauma door aanrijdingen). Soms moet ik om ergens heen te gaan eerst naar huis fietsen en dan pas naar het andere ding toe, terwijl dat veel verder is.

In het boek van Annelies Spek staat een soortgelijk voorbeeld. Een man ging verhuizen binnen de stad waar hij al woonde. Maar hij was zo gewend aan de oude fietsroute naar zijn werk, dat hij altijd eerst naar zijn oude huis fietste om vanaf daar de oorspronkelijke fietsroute naar zijn werk te kunnen oppakken. Bij hem kwam dat voort uit de onzekerheid die hij ervoer als hij een andere route fietste. Hij vroeg zich dan af of hij wel de juiste route fietste. Maar kennelijk vormde de extra route tussen zijn nieuwe huis en zijn oude huis dan weer geen probleem.

quote:

Ik heb veel moeite met douchen. Ik kan het alleen zelf als het op een specifieke manier gaat en op mijn eigen plek (een douche waar ik gewend aan ben). Ik was mijn haar, dan was ik mijzelf met een washandje in een specifieke volgorde en sommige delen met zeep en sommige zonder, daarna spoel ik de zeep af, wring het washandje op een specifieke manier uit, dan doe ik de kraan uit en pak mijn handdoek. Ik gebruik een ruwe handdoek en droog mezelf in een specifieke volgorde af. Die volgorde is al zo lang ik weet hetzelfde en ik moet hem eigenlijk veranderen, want ik heb tegenwoordig een ander lijf dan toen ik klein was, en nu droog ik mezelf rond mijn borsten bijvoorbeeld niet fatsoenlijk af

Nou heeft denk ik iedereen wel een bepaald ritueel onder de douche, gewoon omdat dat handig en snel werkt. Ik werk bijvoorbeeld altijd van boven naar beneden, om het zo maar te zeggen, zowel bij douchen als afdrogen. En ik heb ook favoriete handdoeken. Maar zo te lezen gaat het bij jou duidelijk een stuk verder, dan wordt het ritueel onpraktisch en werkt het belemmerend.

quote:

Ik ben ontzettend precies met stofzuigen. Ik kan het zo opnieuw doen als ik een stukje ben vergeten en er zijn allerlei dingen waar ik op moet letten met stofzuigen.

Dat herken ik wel. Ik heb sterk het vermoeden dat het bij mij voort komt uit mijn perfectionisme, want ik heb dat ook bij het uitvoeren van veel andere taken. Als ik half werk aflever heb ik het gevoel dat ik nutteloos bezig ben en dan kan ik het net zo goed niet doen vind ik. (Een belangrijke reden waarom ik mij in OCPS herken.)

quote:

[..]

Sorteren heb ik ook, maar dat heb ik nooit als een dwang/ritueel gezien, meer als een hobby. Ik heb op de middelbare school echt een paar maanden of zo besteed aan het op kleur sorteren van minuscule glazen kraaltjes. Ik bouwde niet met Lego, ik sorteerde het alleen.

Haha, dat is wel een aparte manier om met Lego te spelen. Ik weet ook niet of dwanghandeling wel een juiste term is voor mijn gedrag in dat opzicht, want het is eigenlijk niet zo zeer dwangmatig in de zin van dat ik het moet doen om iets te voorkomen. Ik zie echter wel in dat het niet zo zinvol is om alles perfect te sorteren.

Ik denk zelf dat ik wellicht een soort fascinatie heb voor voorraden. Denk aan net gespiegelde vakken in de supermarkt; een wand met schroeven, bouten en moeren gesorteerd op omvang, DIN-type en materiaalsoort bij de ijzerwarenhandel; of een goed geordende muziekcollectie. Prachtig! Een van de leukste baantjes die ik gehad heb vond ik ook order picken, hoewel dat toch vrij dom werk is. Lekker alleen door zo'n enorm magazijn lopen, en ontdekken welke ordeningssystemen er in dat magazijn zitten. Ik zou best mijn hele leven order picker willen zijn, maar ergens zou ik dat ook stom vinden want ik ben daar veel te slim en nieuwsgierig voor.

quote:

Ja die overstap was naar hè? Ik keek er op zich wel naar uit omdat ik stiknieuwsgierig ben en nieuwe dingen op die manier wel interessant zijn, maar oh, wat was het moeilijk om te beginnen met studeren en wat was ik bang en in de war. En mijn ouders natuurlijk "Maar je was zo enthousiast, waarom ben je nu ineens bang en in de war?" Natuurlijk kun je enthousiast en bang tegelijk zijn

Wat mij betreft was er gewoon zoiets als VWO 7, 8, 9, 10 en 11 geweest na VWO 1 tot en met 6. Zelfde school, zelfde docenten, zelfde mensen, maar mét nieuwe, interessante leerstof.

quote:

Daarom heb ik allemaal autistische vrienden. Die vertellen gewoon zelf als ze iets willen vertellen in plaats van dat je wordt geacht ernaar te vragen Geen vage hints enzo, heerlijk.

Ik heb helemaal geen vrienden eigenlijk (ik vind dat zo stom om het zo te noemen, maar feitelijk is het wel zo). De mensen waar ik wel eens mee om ga ken ik van diverse internetfora, gericht op verschillende onderwerpen. Gemiddeld spreek ik zo eens in de twee maanden af. Een groot voordeel is dat er altijd gedeelde interesses zijn, waardoor inhoudelijke gespreksstof altijd voor handen is. Ik vind dat ik hierin een reuze prettig systeem heb ontwikkeld.

Er is hier in de stad een spellenwinkel (met bordspellen, niet met computerspellen), die ook af en toe speelavonden organiseert. Daar zou ik nog wel eens naar toe willen omdat ik bordspellen erg leuk vind (en doorgaans is het lastig om die alleen te spelen), maar helaas durf ik dat niet. Ik weet niet zo goed hoe ik dat aan moet pakken.

quote:

Dat is ook waarom ze bij mij twijfelen of het autisme is of dwang: dat de meeste handelingen ontstaan zijn later in m'n leven en dat wijst meer op OCS. Aan de andere kant was mijn opvoeding nogal fucked up en kun je niet echt zeggen dat m'n moeder autistisch gedrag kon herkennen van toen, dus tja, wie weet deed ik het wel maar kan niemand het vertellen. Óf andersom dat m'n rare opvoeding juist de dwanghandelingen heeft versterkt en het toch OCS of OCPS is. Ingewikkeld.

Ik heb een hele stabiele opvoeding gehad, vader werkte, moeder was huisvrouw en verzorgde mij en mijn zus. Ook was er in die tijd nog niet zoveel aandacht voor ASS, dat is volgens mij pas iets wat in de jaren '00 is ontstaan, maar toen was ik al door de hele schoolperiode heen.

Mijn moeder heeft mij overigens wel eens willen laten onderzoeken, met name vanwege mijn moeite met schrijven en beperkte omgang met leeftijdsgenoten. Ook mijn mentor in de lagere klassen van de middelbare school heeft dat een keer aangeraden. Mijn vader zag daar echter helemaal niks in waardoor het er nooit van gekomen is. Nu vind ik dat wel jammer, want het had mij denk ik veel geholpen als ik eerder begeleiding had gekregen.

quote:

Het onderscheid tussen autisme en OCS/OCPS voor behandeling is belangrijk, omdat de behandeling van een ontwikkelingsstoornis (je bent ermee geboren) of een persoonlijkheidsstoornis (ermee opgevoed) heel verschillend is. In het eerste geval moet je ermee leren omgaan, in het tweede moet je nieuwe patronen aanleren zodat de oude verdwijnen.

Maar waarom zou iemand met ASS bijvoorbeeld geen nieuwe patronen kunnen leren? Als je veel last hebt van ASS en een lage intelligentie hebt snap ik dat dat lastig is. Maar er zijn ook veel mensen met ASS die een normale of hoge intelligentie hebben. Die intelligentie kan je denk ik gebruiken om niet zinvolle patronen te herkennen en in te perken of zinvol te maken.

quote:

Bij mij hebben ze nu geconcludeerd dat ik hoe dan ook baat kan hebben bij psycho-educatie voor autisme, omdat ook als ik OCS/OCPS zou hebben, ik een aantal vaardigheden mis zoals realistisch plannen en omgaan met spanning. Dus die vaardigheden ga ik oefenen met een coach en met educatie.

Bij mij heeft de GGz-instelling nog steeds niks van zich laten horen. Ze zijn er nog steeds mee bezig aldus de secretaresse. Als het nog veel langer duurt ga ik denk ik weer naar mijn particuliere coach, maar helaas wordt zij niet vergoed door de ziektekostenverzekering. Misschien zou ik eens met mijn ziektekostenverzekeraar contact op kunnen nemen om te kijken of er misschien toch iets mogelijk is want ik heb wel veel voordeel van mijn eigen coach gehad.

quote:

Ik vind het wel leuk dat je zo uitgebreid antwoordt -- dan schrijf ik lekker net zoiets terug, zonder me druk te maken of het te lang is. Ik vind het leuk om te merken dat jouw manier van doen best wel op de mijne lijkt.

Dat vind ik ook wel leuk ja. Soms denk ik (half gekscherend, half serieus) wel eens dat ik rijp ben voor het gekkenhuis (er zit hier vlakbij een prachtige locatie wat dat betreft ), met name als ik wat somber ben, dus ik vind het leuk om te lezen dat er mensen zijn die met dezelfde kwesties worstelen als ik.

[ Bericht 0% gewijzigd door ParelDuiker op 02-05-2019 14:02:56 ]

quote:

Op donderdag 2 mei 2019 13:44 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

In het boek van Annelies Spek staat een soortgelijk voorbeeld. Een man ging verhuizen binnen de stad waar hij al woonde. Maar hij was zo gewend aan de oude fietsroute naar zijn werk, dat hij altijd eerst naar zijn oude huis fietste om vanaf daar de oorspronkelijke fietsroute naar zijn werk te kunnen oppakken. Bij hem kwam dat voort uit de onzekerheid die hij ervoer als hij een andere route fietste. Hij vroeg zich dan af of hij wel de juiste route fietste. Maar kennelijk vormde de extra route tussen zijn nieuwe huis en zijn oude huis dan weer geen probleem.
[..]

Nou heeft denk ik iedereen wel een bepaald ritueel onder de douche, gewoon omdat dat handig en snel werkt. Ik werk bijvoorbeeld altijd van boven naar beneden, om het zo maar te zeggen, zowel bij douchen als afdrogen. En ik heb ook favoriete handdoeken. Maar zo te lezen gaat het bij jou duidelijk een stuk verder, dan wordt het ritueel onpraktisch en werkt het belemmerend.

Het is vooral belemmerend omdat ik alleen in bekende douches kan douchen. Het kost erg veel moeite om op vakantie vaak genoeg onder de douche te gaan. Afgelopen Pasen was ik vier dagen weg, en toen heeft mijn vriend me uiteindelijk maar soort van onder de douche gecommandeerd (als in: pak nu je handdoek, trek nu je kleren uit, hij zette het water aan, ...)

quote:

Dat herken ik wel. Ik heb sterk het vermoeden dat het bij mij voort komt uit mijn perfectionisme, want ik heb dat ook bij het uitvoeren van veel andere taken. Als ik half werk aflever heb ik het gevoel dat ik nutteloos bezig ben en dan kan ik het net zo goed niet doen vind ik. (Een belangrijke reden waarom ik mij in OCPS herken.)

Ja precies. En als ik half werk doe, dan vallen me de stukjes die niet goed genoeg zijn ook extra erg op. Zoals dat als je slordig stofzuigt, je oog meteen valt op dat ene pluisje dat nog midden op de vloer ligt

quote:

Haha, dat is wel een aparte manier om met Lego te spelen. Ik weet ook niet of dwanghandeling wel een juiste term is voor mijn gedrag in dat opzicht, want het is eigenlijk niet zo zeer dwangmatig in de zin van dat ik het moet doen om iets te voorkomen. Ik zie echter wel in dat het niet zo zinvol is om alles perfect te sorteren.

Ik denk zelf dat ik wellicht een soort fascinatie heb voor voorraden. Denk aan net gespiegelde vakken in de supermarkt; een wand met schroeven, bouten en moeren gesorteerd op omvang, DIN-type en materiaalsoort bij de ijzerwarenhandel; of een goed geordende muziekcollectie. Prachtig! Een van de leukste baantjes die ik gehad heb vond ik ook order picken, hoewel dat toch vrij dom werk is. Lekker alleen door zo'n enorm magazijn lopen, en ontdekken welke ordeningssystemen er in dat magazijn zitten. Ik zou best mijn hele leven order picker willen zijn, maar ergens zou ik dat ook stom vinden want ik ben daar veel te slim en nieuwsgierig voor.
[..]

Oh ja, dat is prachtig
Wat ik ook mooi vind (een beetje in dezelfde categorie) zijn dingen die op elkaar lijken, bijvoorbeeld wanneer een groep mensen dezelfde kleding aan heeft of wanneer mensen op dezelfde fietsen rijden. Ik ben dol op de Swapfietsen nu, want m'n halve stad rijdt nu op dezelfde fietsen en in andere steden ook ineens. Ik vind het bijvoorbeeld ook prachtig als er twee auto's met hetzelfde uiterlijk naast elkaar staan geparkeerd of voor een stoplicht. Bij de Batavierenrace allemaal dezelfde busjes.

quote:

Wat mij betreft was er gewoon zoiets als VWO 7, 8, 9, 10 en 11 geweest na VWO 1 tot en met 6. Zelfde school, zelfde docenten, zelfde mensen, maar mét nieuwe, interessante leerstof.
[..]

Ik heb helemaal geen vrienden eigenlijk (ik vind dat zo stom om het zo te noemen, maar feitelijk is het wel zo). De mensen waar ik wel eens mee om ga ken ik van diverse internetfora, gericht op verschillende onderwerpen. Gemiddeld spreek ik zo eens in de twee maanden af. Een groot voordeel is dat er altijd gedeelde interesses zijn, waardoor inhoudelijke gespreksstof altijd voor handen is. Ik vind dat ik hierin een reuze prettig systeem heb ontwikkeld.

Er is hier in de stad een spellenwinkel (met bordspellen, niet met computerspellen), die ook af en toe speelavonden organiseert. Daar zou ik nog wel eens naar toe willen omdat ik bordspellen erg leuk vind (en doorgaans is het lastig om die alleen te spelen), maar helaas durf ik dat niet. Ik weet niet zo goed hoe ik dat aan moet pakken.

Ah, wat jammer dat je niet durft! Misschien kunnen ze je daar bij de Ggz of bij de coach mee helpen, want ik denk dat het enorm mee zou vallen en heel leuk zou kunnen zijn. Zo'n speelavond kan vast superleuk worden.
Je zou je waarschijnlijk ook prima thuis voelen in mijn vriendengroep, want wij spelen ook veel spellen. Ik heb ze leren kennen door een nationaal evenement voor getalenteerde scholieren. Dat wordt georganiseerd door oud-deelnemers van hetzelfde evenement, en die mensen vormen allemaal een soort grote nerdy vriendengroep met elkaar. De meeste mensen ben ik niet heel close mee, maar ik kan ze wel mijn vrienden noemen. M'n vriend is ook deel van die groep (heb ik ook daar leren kennen) en sinds ik een relatie heb met hem zie ik de rest van de vriendengroep ook wat meer. Daarvoor vooral op een paar spelletjesdagen/feestjes gedurende het jaar.

quote:

Ik heb een hele stabiele opvoeding gehad, vader werkte, moeder was huisvrouw en verzorgde mij en mijn zus. Ook was er in die tijd nog niet zoveel aandacht voor ASS, dat is volgens mij pas iets wat in de jaren '00 is ontstaan, maar toen was ik al door de hele schoolperiode heen.

Mijn moeder heeft mij overigens wel eens willen laten onderzoeken, met name vanwege mijn moeite met schrijven en beperkte omgang met leeftijdsgenoten. Ook mijn mentor in de lagere klassen van de middelbare school heeft dat een keer aangeraden. Mijn vader zag daar echter helemaal niks in waardoor het er nooit van gekomen is. Nu vind ik dat wel jammer, want het had mij denk ik veel geholpen als ik eerder begeleiding had gekregen.

Wat was je probleem met schrijven? Het handschrift bedoel je? Want ik heb de indruk dat het je prima lukt om van alles op papier te krijgen

quote:

Maar waarom zou iemand met ASS bijvoorbeeld geen nieuwe patronen kunnen leren? Als je veel last hebt van ASS en een lage intelligentie hebt snap ik dat dat lastig is. Maar er zijn ook veel mensen met ASS die een normale of hoge intelligentie hebben. Die intelligentie kan je denk ik gebruiken om niet zinvolle patronen te herkennen en in te perken of zinvol te maken.

Hmm, ik denk dat er een aantal dingen zijn die je toch nooit op dezelfde manier als de "neurotypische" mensen kunt doen als je ASS hebt. Je kan ze wel leren, maar dan kosten ze meer moeite.

Een voorbeeld is dat het me heel veel energie kost om met nieuwe mensen gesprekjes te voeren. Ik heb het gevoel dat ik tekort schiet, en ben dus enorm aan het opletten en mijn best aan het doen. Dat kost me bakken met energie en ik vind het helemaal niet leuk.
Dat kan komen omdat ik ASS heb en inderdaad gewoon moeilijk met mensen klets, omdat de signalen niet zo goed doorkomen en als ik niet goed oplet sla ik de plank mis. Ik kan een hoop dingen aanleren om niks van ASS te laten merken als ik met mensen klets, maar dat zal altijd veel energie kosten.
Aan de andere kant kan het ook komen doordat ik sociale angst heb en dus onterecht heel erg gespannen en op mijn hoede ben als ik met mensen klets. Als ik dat afleer, zouden gesprekjes heel ontspannen en simpel kunnen worden.

Volg je dit een beetje? Ik weet niet of ik het zo duidelijk uitleg en of het ergens op slaat

quote:

Bij mij heeft de GGz-instelling nog steeds niks van zich laten horen. Ze zijn er nog steeds mee bezig aldus de secretaresse. Als het nog veel langer duurt ga ik denk ik weer naar mijn particuliere coach, maar helaas wordt zij niet vergoed door de ziektekostenverzekering. Misschien zou ik eens met mijn ziektekostenverzekeraar contact op kunnen nemen om te kijken of er misschien toch iets mogelijk is want ik heb wel veel voordeel van mijn eigen coach gehad.

Oh suffe GGZ-instelling ik hoop dat ze opschieten. Wat jammer dat je coach niet vergoed wordt. Ik heb geen verstand van ziektekostenverzekeringen, maar je zou het altijd kunnen proberen. Misschien ook proberen of er een GGZ-instelling is die meer plek heeft? Ik weet niet waar je woont, maar mijn vriend kon bijvoorbeeld heel snel terecht bij Autisme Kenniscentrum in A.foort, maar niet in Utr.

quote:

Dat vind ik ook wel leuk ja. Soms denk ik (half gekscherend, half serieus) wel eens dat ik rijp ben voor het gekkenhuis (er zit hier vlakbij een prachtige locatie wat dat betreft ), met name als ik wat somber ben, dus ik vind het leuk om te lezen dat er mensen zijn die met dezelfde kwesties worstelen als ik.

DM me ook gerust!
Ik denk ook regelmatig "dit komt echt niet meer in orde met dat hoofd van mij", dus ik snap je gevoel. Goed om te horen inderdaad dat ik niet de enige ben (en dat jij niet de enige bent).

quote:

Op donderdag 2 mei 2019 15:20 schreef Tele6 het volgende:
Het is vooral belemmerend omdat ik alleen in bekende douches kan douchen. Het kost erg veel moeite om op vakantie vaak genoeg onder de douche te gaan. Afgelopen Pasen was ik vier dagen weg, en toen heeft mijn vriend me uiteindelijk maar soort van onder de douche gecommandeerd (als in: pak nu je handdoek, trek nu je kleren uit, hij zette het water aan, ...)

Ik moet er om lachen, maar het is natuurlijk niet fijn dat je dat zo moeilijk af gaat! Hopelijk kan je geholpen worden om wat meer flexibiliteit daarin te ontwikkelen.

Zelf ben ik ook geen fan van een vreemde douche (en keuken, slaapkamer, toilet, etc.). Alles is dan anders ingedeeld waardoor ik mijn systemen van thuis niet meer kan gebruiken. Dat kan met name vooraf nog wel eens wat stress geven. Ik ben dan dagen van te voren al bezig om mij er in mijn gedachten op voor te bereiden dat ik mijn systemen van thuis niet meer kan gebruiken. Ik merk wel dat ik na pakweg vijf keer gebruik te hebben gemaakt van een nieuwe ruimte er aan begin te wennen en nieuwe systemen ga ontwikkelen. Maar ik ben weer blij als ik thuis ben na een aantal dagen weg te zijn geweest.

quote:

Ja precies. En als ik half werk doe, dan vallen me de stukjes die niet goed genoeg zijn ook extra erg op. Zoals dat als je slordig stofzuigt, je oog meteen valt op dat ene pluisje dat nog midden op de vloer ligt

Ja, dat ene pluisje! Je blijft er aan denken.

quote:

Oh ja, dat is prachtig
Wat ik ook mooi vind (een beetje in dezelfde categorie) zijn dingen die op elkaar lijken, bijvoorbeeld wanneer een groep mensen dezelfde kleding aan heeft of wanneer mensen op dezelfde fietsen rijden. Ik ben dol op de Swapfietsen nu, want m'n halve stad rijdt nu op dezelfde fietsen en in andere steden ook ineens. Ik vind het bijvoorbeeld ook prachtig als er twee auto's met hetzelfde uiterlijk naast elkaar staan geparkeerd of voor een stoplicht. Bij de Batavierenrace allemaal dezelfde busjes.

Ik kwam deze foto laatst tegen :


Al had er nog wel wat beter gesorteerd kunnen worden, van groot naar klein bijvoorbeeld.

quote:

Ah, wat jammer dat je niet durft! Misschien kunnen ze je daar bij de Ggz of bij de coach mee helpen, want ik denk dat het enorm mee zou vallen en heel leuk zou kunnen zijn. Zo'n speelavond kan vast superleuk worden.

Wat ik het lastigst vind is het eerste contact. Hoe kan ik mij aanmelden? Hoe kom ik te weten hoeveel mensen er zijn? Wat ga ik zeggen als ik mij voorstel? Vinden ze het wel leuk dat ik mee wil doen? Vinden ze de spellen die ik leuk vind ook leuk? En is mijn speelniveau wel goed genoeg? Ik denk wel dat het heel leuk is, maar de stap zetten lukt niet. Het zou inderdaad fijn zijn als mijn coach en/of de GGz daar een schema van zou kunnen maken.

quote:

Je zou je waarschijnlijk ook prima thuis voelen in mijn vriendengroep, want wij spelen ook veel spellen. Ik heb ze leren kennen door een nationaal evenement voor getalenteerde scholieren. Dat wordt georganiseerd door oud-deelnemers van hetzelfde evenement, en die mensen vormen allemaal een soort grote nerdy vriendengroep met elkaar. De meeste mensen ben ik niet heel close mee, maar ik kan ze wel mijn vrienden noemen. M'n vriend is ook deel van die groep (heb ik ook daar leren kennen) en sinds ik een relatie heb met hem zie ik de rest van de vriendengroep ook wat meer. Daarvoor vooral op een paar spelletjesdagen/feestjes gedurende het jaar.

Dat heb je goed voor elkaar! Welke spellen spelen jullie zoal? En vind je het niet druk om met zo'n grote groep mensen te spelen?

quote:

Wat was je probleem met schrijven? Het handschrift bedoel je? Want ik heb de indruk dat het je prima lukt om van alles op papier te krijgen

Haha, als ik kan typen gaat het prima ja! Maar ik bedoel schrijven op papier, mijn handschrift dus. Mijn moeder was vroeger echt wanhopig over mijn handschrift. Ze kocht allerlei soorten pennen en hulpjes om pennen beter vast te kunnen houden. Ook kreeg ik vaak toetsen terug met de aanmoedigende tekst "Onleesbaar!".

Mijn letters zijn heel wisselend van grootte, soms staan ze andersom of ondersteboven, lijken heel soms heel erg op elkaar en ik gebruik blokletters en aan-elkaar-schrijfletters door elkaar. Tegenwoordig gaat het iets beter doordat ik alles in blokletters ben gaan schrijven, maar de problemen met letters die andersom of ondersteboven staan zijn gebleven. Ook druk ik heel hard op mijn pen (met een enkel vel papier kun je naderhand soms in het tafelblad lezen wat ik geschreven heb ). Dit heeft ook weer tot gevolg dat ik langzaam schrijf. En dat zorgt er weer voor dat er soms halve zinnen missen omdat ik in gedachten al meerdere zin verder ben. Ook krijg ik snel een pijnlijke hand.

Gelukkig zijn er nu toetsenborden. Ik schrijf alleen nog als ik korte aantekeningen maak als ik iets lees.

quote:

Hmm, ik denk dat er een aantal dingen zijn die je toch nooit op dezelfde manier als de "neurotypische" mensen kunt doen als je ASS hebt. Je kan ze wel leren, maar dan kosten ze meer moeite.

Een voorbeeld is dat het me heel veel energie kost om met nieuwe mensen gesprekjes te voeren. Ik heb het gevoel dat ik tekort schiet, en ben dus enorm aan het opletten en mijn best aan het doen. Dat kost me bakken met energie en ik vind het helemaal niet leuk.
Dat kan komen omdat ik ASS heb en inderdaad gewoon moeilijk met mensen klets, omdat de signalen niet zo goed doorkomen en als ik niet goed oplet sla ik de plank mis. Ik kan een hoop dingen aanleren om niks van ASS te laten merken als ik met mensen klets, maar dat zal altijd veel energie kosten.
Aan de andere kant kan het ook komen doordat ik sociale angst heb en dus onterecht heel erg gespannen en op mijn hoede ben als ik met mensen klets. Als ik dat afleer, zouden gesprekjes heel ontspannen en simpel kunnen worden.

Volg je dit een beetje? Ik weet niet of ik het zo duidelijk uitleg en of het ergens op slaat

Ik vind het goed te volgen hoor. Ik vind dat je een goed punt maakt met je redenatie dat mensen met ASS dingen op een andere manier aangeleerd moeten krijgen en dat het daarom belangrijk is om die diagnose helder te krijgen. Daar had ik nog niet aan gedacht! Ik denk dat dat wel klopt.

quote:

Oh suffe GGZ-instelling ik hoop dat ze opschieten. Wat jammer dat je coach niet vergoed wordt. Ik heb geen verstand van ziektekostenverzekeringen, maar je zou het altijd kunnen proberen. Misschien ook proberen of er een GGZ-instelling is die meer plek heeft? Ik weet niet waar je woont, maar mijn vriend kon bijvoorbeeld heel snel terecht bij Autisme Kenniscentrum in A.foort, maar niet in Utr.

Dat vind ik een goede. Er zijn hier in de buurt van oudsher veel GGz instellingen (omdat het hier een bosrijke omgeving is denk ik), dus als het nog langer gaat duren zou ik eens bij een ander kunnen gaan kijken.

quote:

DM me ook gerust!
Ik denk ook regelmatig "dit komt echt niet meer in orde met dat hoofd van mij", dus ik snap je gevoel. Goed om te horen inderdaad dat ik niet de enige ben (en dat jij niet de enige bent).

De DM functie op FOK! is wel heel beperkt voor mensen die lang van stof zijn, ik stuur wel een PM. Ik weet overigens niet of ik perse af wil van mijn chaotische, wispulturige, rechtlijnige en soms bizarre gedachtegangen. Ik ben er inmiddels al zo aan gewend dat ik bang ben mijzelf niet meer te herkennen als dat heel erg gaat veranderen. Ik wil er vooral beter mee leren omgaan en dat mijn omgeving wat meer begrip voor mij krijgt.

quote:

Op maandag 29 april 2019 23:08 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

[..]

Misschien ben ik gewoon dom.

Dat zal wel meevallen

Ik denk meestal dat ik nog wel redelijk scoor op het lezen van ogen, dus ik heb maar eens een test gemaakt (ik heb de woorden die ik niet wist in het woordenboek opgezocht):
https://socialintelligence.labinthewild.org/mite/

Hier staan de antwoorden en een frequentietabel met de behaalde scores:
https://www.scribd.com/do(...)-in-the-Eyes-Answers

Mijn score:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op vrijdag 3 mei 2019 16:47 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

Ik moet er om lachen, maar het is natuurlijk niet fijn dat je dat zo moeilijk af gaat! Hopelijk kan je geholpen worden om wat meer flexibiliteit daarin te ontwikkelen.

Zelf ben ik ook geen fan van een vreemde douche (en keuken, slaapkamer, toilet, etc.). Alles is dan anders ingedeeld waardoor ik mijn systemen van thuis niet meer kan gebruiken. Dat kan met name vooraf nog wel eens wat stress geven. Ik ben dan dagen van te voren al bezig om mij er in mijn gedachten op voor te bereiden dat ik mijn systemen van thuis niet meer kan gebruiken. Ik merk wel dat ik na pakweg vijf keer gebruik te hebben gemaakt van een nieuwe ruimte er aan begin te wennen en nieuwe systemen ga ontwikkelen. Maar ik ben weer blij als ik thuis ben na een aantal dagen weg te zijn geweest.
[..]

Ja, dat ene pluisje! Je blijft er aan denken.
[..]

Ik kwam deze foto laatst tegen :
[ afbeelding ]

Al had er nog wel wat beter gesorteerd kunnen worden, van groot naar klein bijvoorbeeld.
[..]

Wat ik het lastigst vind is het eerste contact. Hoe kan ik mij aanmelden? Hoe kom ik te weten hoeveel mensen er zijn? Wat ga ik zeggen als ik mij voorstel? Vinden ze het wel leuk dat ik mee wil doen? Vinden ze de spellen die ik leuk vind ook leuk? En is mijn speelniveau wel goed genoeg? Ik denk wel dat het heel leuk is, maar de stap zetten lukt niet. Het zou inderdaad fijn zijn als mijn coach en/of de GGz daar een schema van zou kunnen maken.

Je bent wel heel onzeker over jezelf ook Dat helpt natuurlijk niet echt mee. Ik hoop dat je een begeleider vindt die je daarin kan steunen. Ik weet niet of je per se een schema nodig hebt, misschien vooral aanmoediging op de juiste punten.
Dit soort dingen gaan mij nog best redelijk af. Ik vind het wel eng, maar ik begin gewoon ergens. Mensen in winkels gaan vaak wel, want het is hun werk om je te helpen. Dus ik zou het waarschijnlijk (op een goede dag, dat wel) wel aankunnen om naar die spellenwinkel toe te gaan en aan de persoon achter de toonbank te vragen naar de spellenavond. Diegene weet wel hoe veel mensen er gewoonlijk komen en of je je moet aanmelden en wat er zoal gespeeld wordt. Kans is groot dat je zelf kunt kiezen welke spellen je gaat doen, dus dan kun je samen iets uitzoeken wat je leuk vindt en kunt. Kans is ook dat het een heel gemengd gezelschap is en dat ze niet opkijken van wat awkward types (die lopen er wel meer rond in spellenwinkels, geloof ik )

quote:

Dat heb je goed voor elkaar! Welke spellen spelen jullie zoal? En vind je het niet druk om met zo'n grote groep mensen te spelen?

We spelen bijvoorbeeld Hanabi, Boonanza, klaverjassen, eenendertigen, Carcassonne, Concept, Code Names (die laatste twee zijn raadspelletjes).
Tussen kerst en oud en nieuw komen we echt met bijna veertig man samen, en dat is wel erg intens, maar we splitsen eigenlijk telkens op in kleinere clubjes en dan is het prima. Voordeel is dat bijna iedereen wel ergens op het autismespectrum zit, dus we gunnen elkaar onze rustmomenten en onze eigen dingetjes.
De andere dingen zijn vaak met minder mensen. Mijn directe vriendengroepje is denk ik maximaal acht man. Met oud en nieuw waren we met zijn zevenen en dat was niet te druk. Ik vind spelletjes spelen altijd veel minder druk dan wanneer je aan het kletsen of zo bent, want bij een spelletje hoef je niet zo na te denken over hoe je je moet gedragen.

quote:

Haha, als ik kan typen gaat het prima ja! Maar ik bedoel schrijven op papier, mijn handschrift dus. Mijn moeder was vroeger echt wanhopig over mijn handschrift. Ze kocht allerlei soorten pennen en hulpjes om pennen beter vast te kunnen houden. Ook kreeg ik vaak toetsen terug met de aanmoedigende tekst "Onleesbaar!".

Mijn letters zijn heel wisselend van grootte, soms staan ze andersom of ondersteboven, lijken heel soms heel erg op elkaar en ik gebruik blokletters en aan-elkaar-schrijfletters door elkaar. Tegenwoordig gaat het iets beter doordat ik alles in blokletters ben gaan schrijven, maar de problemen met letters die andersom of ondersteboven staan zijn gebleven. Ook druk ik heel hard op mijn pen (met een enkel vel papier kun je naderhand soms in het tafelblad lezen wat ik geschreven heb ). Dit heeft ook weer tot gevolg dat ik langzaam schrijf. En dat zorgt er weer voor dat er soms halve zinnen missen omdat ik in gedachten al meerdere zin verder ben. Ook krijg ik snel een pijnlijke hand.

Gelukkig zijn er nu toetsenborden. Ik schrijf alleen nog als ik korte aantekeningen maak als ik iets lees.
[..]

Ik vind het goed te volgen hoor. Ik vind dat je een goed punt maakt met je redenatie dat mensen met ASS dingen op een andere manier aangeleerd moeten krijgen en dat het daarom belangrijk is om die diagnose helder te krijgen. Daar had ik nog niet aan gedacht! Ik denk dat dat wel klopt.
[..]

Dat vind ik een goede. Er zijn hier in de buurt van oudsher veel GGz instellingen (omdat het hier een bosrijke omgeving is denk ik), dus als het nog langer gaat duren zou ik eens bij een ander kunnen gaan kijken.
[..]

De DM functie op FOK! is wel heel beperkt voor mensen die lang van stof zijn, ik stuur wel een PM. Ik weet overigens niet of ik perse af wil van mijn chaotische, wispelturige, rechtlijnige en soms bizarre gedachtegangen. Ik ben er inmiddels al zo aan gewend dat ik bang ben mijzelf niet meer te herkennen als dat heel erg gaat veranderen. Ik wil er vooral beter mee leren omgaan en dat mijn omgeving wat meer begrip voor mij krijgt.

Ik denk dat ik ook PM bedoelde inderdaad DM zou wel een uitdaging zijn.
Ik denk dat dat inderdaad niet de dingen zijn waar je vanaf zou moeten willen. Dat zijn dingen die jou jou maken. Maar ik denk dat dat soort gedachten ook niet verdwijnen. De manier waarop je met ze omgaat misschien wel. Maar ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat de manier waarop je denkt heel sterk te beïnvloeden is. (beetje wazig, maar okee. Ik bedoel bijvoorbeeld dat ik nog steeds op een rare manier mijn grapjes zal maken, maar me daar niet meer voor zal schamen. Dus de gedachtegang is nog hetzelfde, maar de gedachtegang die erop volgt zal ik afleren. Toch soort van andere paadjes maken door mijn hoofd heen...)

Ik denk dat als je jezelf goed begrijpt, en dat kan laten merken, dat dan je omgeving je ook makkelijker zal begrijpen.

quote:

Op vrijdag 3 mei 2019 22:05 schreef Tele6 het volgende:
Je bent wel heel onzeker over jezelf ook Dat helpt natuurlijk niet echt mee. Ik hoop dat je een begeleider vindt die je daarin kan steunen. Ik weet niet of je per se een schema nodig hebt, misschien vooral aanmoediging op de juiste punten.

Het is dan ook echt dramatisch gesteld met mijn zelfvertrouwen momenteel. Ik lig de afgelopen week zelfs bijna de hele dag op bed, zo enorm waardeloos voel ik mij.

Sinds mijn masterscriptie 7 jaar terug de mist in is gegaan en ik niet meer werk bij de universiteit is het eigenlijk permanent bergafwaarts gegaan met mijn zelfvertrouwen. Mijn vader is 5 jaar terug overleden na een naar ziekbed. Een stage die ik 2 jaar terug heb gedaan is mislukt doordat ik enorme paniekaanvallen kreeg in het weekend. Het werk dat ik verleden jaar deed bij een huiswerkinstituut is op ontslag uitgelopen omdat ik als gevolg van een bedrijfsovername ruzie kreeg met mijn leidinggevende. En nu gaat het ook al mis met de GGz en zie ik als een berg op tegen het leer-werktraject dat in september start.

Wat ik persoonlijk nog het aller ergste vind is dat ik de laatste jaren, en zeker de laatste tijd, geen plezier meer kan vinden in de interesses die ik altijd heb gehad en de hobbyprojecten waar ik altijd mee bezig was. En ondertussen worden mijn moeder en zus boos op mij omdat ze vinden dat ik niet goed bezig ben. En ze hebben nog gelijk ook vind ik, maar ik weet echt niet meer hoe ik de problemen op moet lossen. Ik durf echter ook niet weg te gaan uit de omgeving van mijn moeder en zus omdat ik serieus bang ben dan dakloos te worden of dat ik mijzelf iets aan doe. Zij zijn de enige twee personen die nog een beetje zicht op mij hebben.

Sorry dat ik dit allemaal opschrijf, maar ik word momenteel helemaal gek van mijzelf. Schrijven geeft nu tenminste nog wat verlichting. Ik schrik er eigenlijk van wat ik nu allemaal opschrijf, de situatie is ernstiger dan ik zelf overzie denk ik. Ik vind het ook heel erg moeilijk andere mensen met mijn problemen te belasten. Er zijn nog zoveel lieve mensen die om mijn geven, maar ik kan niet met deze mensen over mijn gevoel praten. Zelfs met mijn eigen coach heb ik nooit alles kunnen bespreken omdat ik dan volledig blokkeer.

quote:

Dit soort dingen gaan mij nog best redelijk af. Ik vind het wel eng, maar ik begin gewoon ergens. Mensen in winkels gaan vaak wel, want het is hun werk om je te helpen. Dus ik zou het waarschijnlijk (op een goede dag, dat wel) wel aankunnen om naar die spellenwinkel toe te gaan en aan de persoon achter de toonbank te vragen naar de spellenavond. Diegene weet wel hoe veel mensen er gewoonlijk komen en of je je moet aanmelden en wat er zoal gespeeld wordt. Kans is groot dat je zelf kunt kiezen welke spellen je gaat doen, dus dan kun je samen iets uitzoeken wat je leuk vindt en kunt. Kans is ook dat het een heel gemengd gezelschap is en dat ze niet opkijken van wat awkward types (die lopen er wel meer rond in spellenwinkels, geloof ik )

5 jaar geleden had ik er ook nog zo over gedacht. Nu zie ik er als een berg tegenop, ook al zegt mijn verstand dat het mij juist nu veel zou kunnen brengen om vaker onder de mensen te komen.

quote:

We spelen bijvoorbeeld Hanabi, Boonanza, klaverjassen, eenendertigen, Carcassonne, Concept, Code Names (die laatste twee zijn raadspelletjes).
Tussen kerst en oud en nieuw komen we echt met bijna veertig man samen, en dat is wel erg intens, maar we splitsen eigenlijk telkens op in kleinere clubjes en dan is het prima. Voordeel is dat bijna iedereen wel ergens op het autismespectrum zit, dus we gunnen elkaar onze rustmomenten en onze eigen dingetjes.
De andere dingen zijn vaak met minder mensen. Mijn directe vriendengroepje is denk ik maximaal acht man. Met oud en nieuw waren we met zijn zevenen en dat was niet te druk. Ik vind spelletjes spelen altijd veel minder druk dan wanneer je aan het kletsen of zo bent, want bij een spelletje hoef je niet zo na te denken over hoe je je moet gedragen.

Leuk hoor! Carcassonne en Code Names, dat vind ik heel erg leuke spellen. Spelen jullie dan ook toernooitjes?

quote:

Ik denk dat ik ook PM bedoelde inderdaad DM zou wel een uitdaging zijn.
Ik denk dat dat inderdaad niet de dingen zijn waar je vanaf zou moeten willen. Dat zijn dingen die jou jou maken. Maar ik denk dat dat soort gedachten ook niet verdwijnen. De manier waarop je met ze omgaat misschien wel. Maar ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat de manier waarop je denkt heel sterk te beïnvloeden is. (beetje wazig, maar okee. Ik bedoel bijvoorbeeld dat ik nog steeds op een rare manier mijn grapjes zal maken, maar me daar niet meer voor zal schamen. Dus de gedachtegang is nog hetzelfde, maar de gedachtegang die erop volgt zal ik afleren. Toch soort van andere paadjes maken door mijn hoofd heen...)

Ik denk dat als je jezelf goed begrijpt, en dat kan laten merken, dat dan je omgeving je ook makkelijker zal begrijpen.

Ik weet nu eigenlijk niet meer wat ik hierop moet schrijven. Er razen zoveel gedachten door mijn hoofd. Maar ik vind het hele zinnige woorden. Het is niet omdat mijn antwoorden nu wat summier zijn, dat ik je antwoorden niet waardeer.

quote:

Op zaterdag 4 mei 2019 02:45 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

Het is dan ook echt dramatisch gesteld met mijn zelfvertrouwen momenteel. Ik lig de afgelopen week zelfs bijna de hele dag op bed, zo enorm waardeloos voel ik mij.

Sinds mijn masterscriptie 7 jaar terug de mist in is gegaan en ik niet meer werk bij de universiteit is het eigenlijk permanent bergafwaarts gegaan met mijn zelfvertrouwen. Mijn vader is 5 jaar terug overleden na een naar ziekbed. Een stage die ik 2 jaar terug heb gedaan is mislukt doordat ik enorme paniekaanvallen kreeg in het weekend. Het werk dat ik verleden jaar deed bij een huiswerkinstituut is op ontslag uitgelopen omdat ik als gevolg van een bedrijfsovername ruzie kreeg met mijn leidinggevende. En nu gaat het ook al mis met de GGz en zie ik als een berg op tegen het leer-werktraject dat in september start.

Wat ik persoonlijk nog het aller ergste vind is dat ik de laatste jaren, en zeker de laatste tijd, geen plezier meer kan vinden in de interesses die ik altijd heb gehad en de hobbyprojecten waar ik altijd mee bezig was. En ondertussen worden mijn moeder en zus boos op mij omdat ze vinden dat ik niet goed bezig ben. En ze hebben nog gelijk ook vind ik, maar ik weet echt niet meer hoe ik de problemen op moet lossen. Ik durf echter ook niet weg te gaan uit de omgeving van mijn moeder en zus omdat ik serieus bang ben dan dakloos te worden of dat ik mijzelf iets aan doe. Zij zijn de enige twee personen die nog een beetje zicht op mij hebben.

Sorry dat ik dit allemaal opschrijf, maar ik word momenteel helemaal gek van mijzelf. Schrijven geeft nu tenminste nog wat verlichting. Ik schrik er eigenlijk van wat ik nu allemaal opschrijf, de situatie is ernstiger dan ik zelf overzie denk ik. Ik vind het ook heel erg moeilijk andere mensen met mijn problemen te belasten. Er zijn nog zoveel lieve mensen die om mijn geven, maar ik kan niet met deze mensen over mijn gevoel praten. Zelfs met mijn eigen coach heb ik nooit alles kunnen bespreken omdat ik dan volledig blokkeer.

Allereerst: je hoeft geen sorry te zeggen dat je dit allemaal opschrijft. Ik ben trots dat je het durft op te schrijven!

Ik denk dat het een heel goede stap van je is om nu hulp te zoeken. Dat had je al veel eerder mogen doen, maar dat is achteraf gezegd

Bijna alle mensen die ik ken die ergens op het autismespectrum zitten, liepen enorm vast op hun scriptie trouwens. Ik ken iemand die uiteindelijk 10 jaar gestudeerd heeft, een ander die een half jaar op bed heeft gelegen tijdens zijn masterscriptie, en mijn vriend is nu gestrand in zijn bachelorscriptie... Ik ben nu ook tegen een gigantische muur opgelopen tijdens mijn masterscriptie. Het zijn nare dingen, want je moet ineens veel zelfstandiger dingen doen en het is veel minder duidelijk wat je dan moet doen, en het is helemaal niet duidelijk hoe veel hulp je mag verwachten en van wie.

Schrijven is ook een prima manier om te laten weten wat er met je aan de hand is. Je kunt dit verhaal printen en meenemen naar de mensen die je kunnen helpen. Ik heb woensdag een afspraak waar ik enorm tegenop zie, en dan schrijf ik ook van tevoren op wat ik moet zeggen en als ik blokkeer zal ik dat aan die psychiater laten lezen.

Zou het je lukken om je moeder en zus deze post te laten lezen? Ik denk dat ze dan een stuk beter begrijpen waar je mee worstelt

quote:

5 jaar geleden had ik er ook nog zo over gedacht. Nu zie ik er als een berg tegenop, ook al zegt mijn verstand dat het mij juist nu veel zou kunnen brengen om vaker onder de mensen te komen.

Neem het jezelf niet te veel kwalijk dat je er zo tegenop kijkt. Dat mag nu. Er zijn grotere dingen die je in de weg zitten dan het niet zo veel meer onder de mensen komen, en dat betekent dat je het onder de mensen komen best even mag laten zitten om die grotere dingen op te lossen. Zo kijk ik nu in ieder geval tegen veel dingen aan. Ik ben gestopt om me schuldig te voelen omdat ik nauwelijks meer naar mijn familie ga, omdat naar hen gaan geen oplossing is voor hoe ik me nu voel en ik moet me eerst beter voelen om op een prettige manier met familie te kunnen zijn.

quote:

Leuk hoor! Carcassonne en Code Names, dat vind ik heel erg leuke spellen. Spelen jullie dan ook toernooitjes?

Carcassonne is ook een van mijn grootste favorieten een vriendin van me heeft alle uitbreidingssets, dan kun je een hele avond spelen en de hele tafel vol leggen
We doen eigenlijk nooit toernooitjes... de meesten van ons boeit het erg weinig of we winnen of niet. Code Names en Concept speelden we ook in teams van wisselende samenstelling en we hielden helemaal geen scores bij

quote:

Ik weet nu eigenlijk niet meer wat ik hierop moet schrijven. Er razen zoveel gedachten door mijn hoofd. Maar ik vind het hele zinnige woorden. Het is niet omdat mijn antwoorden nu wat summier zijn, dat ik je antwoorden niet waardeer.

Lastig hè, als je hoofd zo vol zit met gedachten. Ik ken het. Het is niet erg. Ik weet vaak ook niet goed wat ik moet schrijven -- er zullen ook dingen van jou zijn waar ik heel summier op reageer. Als ik iets echt oversla, kunnen we het er altijd later weer over hebben

quote:

Op zaterdag 4 mei 2019 09:26 schreef Tele6 het volgende:

[..]

Allereerst: je hoeft geen sorry te zeggen dat je dit allemaal opschrijft. Ik ben trots dat je het durft op te schrijven!

Ik denk dat het een heel goede stap van je is om nu hulp te zoeken. Dat had je al veel eerder mogen doen, maar dat is achteraf gezegd

Dat heeft te maken met dat ik heel streng en hard voor mijzelf ben. Ik weet niet waar dat vandaan komt, maar het vormt altijd een groot probleem bij het zoeken van hulp. Ik zoek pas hulp als het echt niet meer anders kan en de problemen al enorm zijn.

quote:

Bijna alle mensen die ik ken die ergens op het autismespectrum zitten, liepen enorm vast op hun scriptie trouwens. Ik ken iemand die uiteindelijk 10 jaar gestudeerd heeft, een ander die een half jaar op bed heeft gelegen tijdens zijn masterscriptie, en mijn vriend is nu gestrand in zijn bachelorscriptie... Ik ben nu ook tegen een gigantische muur opgelopen tijdens mijn masterscriptie. Het zijn nare dingen, want je moet ineens veel zelfstandiger dingen doen en het is veel minder duidelijk wat je dan moet doen, en het is helemaal niet duidelijk hoe veel hulp je mag verwachten en van wie.

Hmmm, dat heb ik nooit geweten, dat zoveel mensen met autisme vastlopen in een scriptie. Ik wist uberhaupt niet eens dat ik autisme had, maar dat verklaard wel waarom het een en ander zo gelopen is. Ik hoop dat jij en je vriend jullie scripties wél goed weten af te ronden.

quote:

Schrijven is ook een prima manier om te laten weten wat er met je aan de hand is. Je kunt dit verhaal printen en meenemen naar de mensen die je kunnen helpen. Ik heb woensdag een afspraak waar ik enorm tegenop zie, en dan schrijf ik ook van tevoren op wat ik moet zeggen en als ik blokkeer zal ik dat aan die psychiater laten lezen.

Zou het je lukken om je moeder en zus deze post te laten lezen? Ik denk dat ze dan een stuk beter begrijpen waar je mee worstelt

Het is een goed idee, maar ik zie daar erg tegenop. De band met hen is te sterk en heeft teveel historie. Ik bedoel daarmee dat er de afgelopen jaren vrijwel ieder half jaar wel een moment was waarop mijn moeder en zus mijn problemen met het vinden van werk en zelfstandig wonen aangekaart hebben. Ik heb het idee dat professionele hulpverlening mij nu beter kan helpen omdat ik geen relatiebagage met hen heb en omdat zij geheimhoudingsplicht hebben.

quote:

Neem het jezelf niet te veel kwalijk dat je er zo tegenop kijkt. Dat mag nu. Er zijn grotere dingen die je in de weg zitten dan het niet zo veel meer onder de mensen komen, en dat betekent dat je het onder de mensen komen best even mag laten zitten om die grotere dingen op te lossen. Zo kijk ik nu in ieder geval tegen veel dingen aan. Ik ben gestopt om me schuldig te voelen omdat ik nauwelijks meer naar mijn familie ga, omdat naar hen gaan geen oplossing is voor hoe ik me nu voel en ik moet me eerst beter voelen om op een prettige manier met familie te kunnen zijn.

Wat ik zo raar vind is dat het zo grillig is. Vannacht was ik zeer somber. Nu ben ik een uurtje wakker en voel ik mij weer veel sterker. Ook mede omdat het nu mijn favoriete weertype is (koud, veel wind en buien afgewisseld met felle zonneschijn). Het weer heeft altijd grote invloed op mijn gemoedstoestand. Echter, over een paar uur of een paar dagen kan ik weer moedeloos en somber zijn. Ook kleine dingen, die op zich helemaal niet op mij slaan (denk aan een kamerplant die doodgegaan is bijvoorbeeld), kunnen weer een aanleiding vormen voor somber en uitzichtloze gedachten. Nadat ik geslapen heb knapt mijn gemoedstoestand dan vaak weer op. Die onvoorspelbaarheid vind ik een lastig gegeven. Ik herinner mij dat ik dit als kind ook al had, dus eigenlijk heb ik dat altijd al gehad.

quote:

[..]

Lastig hè, als je hoofd zo vol zit met gedachten. Ik ken het. Het is niet erg. Ik weet vaak ook niet goed wat ik moet schrijven -- er zullen ook dingen van jou zijn waar ik heel summier op reageer. Als ik iets echt oversla, kunnen we het er altijd later weer over hebben

Ja, dat is waar!

@ParelDuiker
Ik heb een mooi plaatje voor je opgezocht. Het heet The art of clean-up:

quote:

Op zaterdag 4 mei 2019 14:53 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

Dat heeft te maken met dat ik heel streng en hard voor mijzelf ben. Ik weet niet waar dat vandaan komt, maar het vormt altijd een groot probleem bij het zoeken van hulp. Ik zoek pas hulp als het echt niet meer anders kan en de problemen al enorm zijn.

Dat heb ik ook, en ik ben aan het proberen om dat af te leren. Het grootste deel van de tijd bij mijn psycholoog besteed ik aan het maken van lijstjes met "als ... gebeurt, mag ik hulp vragen". (Komt erop neer: ik mag eigenlijk praktisch altijd hulp vragen. Vaak heb ik niet eens echt hulp nodig, maar gewoon iemand om tegenaan te praten, en dat is ook goed! Ik denk dat het bij mij deels in mijn karakter zit en deels door mijn opvoeding komt. Maar hoe dan ook is het mogelijk om te leren er beter mee om te gaan. Jij leert dat ook nog wel

quote:

Hmmm, dat heb ik nooit geweten, dat zoveel mensen met autisme vastlopen in een scriptie. Ik wist uberhaupt niet eens dat ik autisme had, maar dat verklaard wel waarom het een en ander zo gelopen is. Ik hoop dat jij en je vriend jullie scripties wél goed weten af te ronden.

Ik kan niet voor mijn vriend spreken, maar van mezelf denk ik dat het wel in orde komt met die scriptie. Ik ben echt al bijna bijna klaar: ik moet alleen nog wat taalfouten eruit halen (ik weet welke: ik heb feedback gehad) en dan kan ik het verslag inleveren. Dat is eng (is het goed genoeg? dat weet je nooit), maar ik denk dat ik mezelf wel een schop onder de kont kan geven en het doen.

quote:

Het is een goed idee, maar ik zie daar erg tegenop. De band met hen is te sterk en heeft teveel historie. Ik bedoel daarmee dat er de afgelopen jaren vrijwel ieder half jaar wel een moment was waarop mijn moeder en zus mijn problemen met het vinden van werk en zelfstandig wonen aangekaart hebben. Ik heb het idee dat professionele hulpverlening mij nu beter kan helpen omdat ik geen relatiebagage met hen heb en omdat zij geheimhoudingsplicht hebben.

Dan wacht je daarmee tot je hulp hebt Je behandelaar kan je dan helpen met hoe je het het beste met je moeder en zus kunt bespreken. Ik denk wel dat het belangrijk is dat ze uiteindelijk weten wat er in je omgaat. Je zegt zelf dat je pas heel erg laat hulp vraagt en het zelf wilt oplossen -- ik kan me voorstellen dat je zus en moeder niet genoeg informatie hebben en daarom moeilijk doen. Dat ze je beter met rust kunnen laten als ze weten wat er aan de hand is en dat je ermee aan de slag gaat. Maar ik weet natuurlijk niet hoe ze zijn, dus ik kan ernaast zitten.

quote:

Wat ik zo raar vind is dat het zo grillig is. Vannacht was ik zeer somber. Nu ben ik een uurtje wakker en voel ik mij weer veel sterker. Ook mede omdat het nu mijn favoriete weertype is (koud, veel wind en buien afgewisseld met felle zonneschijn). Het weer heeft altijd grote invloed op mijn gemoedstoestand. Echter, over een paar uur of een paar dagen kan ik weer moedeloos en somber zijn. Ook kleine dingen, die op zich helemaal niet op mij slaan (denk aan een kamerplant die doodgegaan is bijvoorbeeld), kunnen weer een aanleiding vormen voor somber en uitzichtloze gedachten. Nadat ik geslapen heb knapt mijn gemoedstoestand dan vaak weer op. Die onvoorspelbaarheid vind ik een lastig gegeven. Ik herinner mij dat ik dit als kind ook al had, dus eigenlijk heb ik dat altijd al gehad.
[..]

Ja, dat is waar!

Ik denk dat de meeste mensen dat hebben, en dat de meeste mensen het minder ingewikkeld vinden om ermee om te gaan. Ik vind het ook heel lastig om te begrijpen dat mijn emoties heel erg kunnen fluctueren. Toen ik in de puberteit was, was dat nog erger, en dat was al helemaal ingewikkeld. Toen loste ik het op door maar gewoon alles te bedekken onder een laag kwaadheid, want ik wist niet wat ik aanmoest met verdriet of angst. Nu wil en kan ik niet meer zo kwaad zijn, en moet ik iets met verdriet of angst die ineens op komen zetten met een voor mij onduidelijke reden.

Er zitten wel wat patronen in: net zoals jij ben ik 's ochtends beter en 's nachts voel ik me het rotst. Als ik moe ben, word ik eerder overweldigd door verdriet of angst. Als ik samen ben met mensen die ik vertrouw, zijn de angst en verdriet minder sterk.

Ik ben met mijn psycholoog aan het oefenen om kleine dingen die "mis gaan" niet meer te zien als een falen van mijn kant. Ik heb een hele tijd geen plantjes durven kweken, ondanks dat ik daar heel veel van houd, omdat ik het niet kon aanzien als het niet zo goed met ze ging, en dat gebeurt gewoon soms. Nu weet ik dat het niet mijn schuld is, dat ik het gewoon opnieuw kan proberen, en dat niemand het me kwalijk neemt of teleurgesteld in me is. Zo voelt het nog niet, maar rationeel is het nu wel op orde.

Dus net zoals ik hierboven had gezegd, ze kunnen je helpen om met dat soort dingen om te gaan. Ik denk eigenlijk dat het ook een onderdeel is van autisme dat je het lastig vindt om emoties te uiten en te begrijpen, want de meeste mensen met autisme die ik ken hebben daar problemen mee. Maar je kunt er van alles over leren.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 10:09 schreef Tele6 het volgende:
@:ParelDuiker
Ik heb een mooi plaatje voor je opgezocht. Het heet The art of clean-up:
[ afbeelding ]

Er is een boek van, zo te zien:
https://www.amazon.com/Art-Clean-Up-Life-Made/dp/1452114161/

Maar dit is lang niet zo leuk als het zelf doen.

quote:

Op zondag 5 mei 2019 10:25 schreef Tele6 het volgende:
Dat heb ik ook, en ik ben aan het proberen om dat af te leren. Het grootste deel van de tijd bij mijn psycholoog besteed ik aan het maken van lijstjes met "als ... gebeurt, mag ik hulp vragen". (Komt erop neer: ik mag eigenlijk praktisch altijd hulp vragen. Vaak heb ik niet eens echt hulp nodig, maar gewoon iemand om tegenaan te praten, en dat is ook goed! Ik denk dat het bij mij deels in mijn karakter zit en deels door mijn opvoeding komt. Maar hoe dan ook is het mogelijk om te leren er beter mee om te gaan. Jij leert dat ook nog wel

Klinkt als een goede aanpak. Vind je het niet lastig dat je de controle verliest als je hulp vraagt? Dat is iets wat mij er vaak van weerhoudt om hulp te vragen. Wat betreft praktische problemen, bijvoorbeeld een wiskundig vraagstuk, vind ik het vaak ook gewoon fijn om door te worstelen totdat ik een oplossing gevonden heb. Ik leer daar zo enorm veel van.

quote:

Ik kan niet voor mijn vriend spreken, maar van mezelf denk ik dat het wel in orde komt met die scriptie. Ik ben echt al bijna bijna klaar: ik moet alleen nog wat taalfouten eruit halen (ik weet welke: ik heb feedback gehad) en dan kan ik het verslag inleveren. Dat is eng (is het goed genoeg? dat weet je nooit), maar ik denk dat ik mezelf wel een schop onder de kont kan geven en het doen.

Oh, dan ben je al een heel stuk verder dan ik ooit gekomen ben. Ik had een prachtig databestand, zelf gebouwd op basis van eigen veldonderzoek. De wiskundige en statistische analysemethoden uitgewerkt. En alle analyses uitgevoerd. Maar een voor mijzelf acceptabel verhaal op papier krijgen lukte steeds niet. Dat kwam denk ik deels ook omdat het in Engels moest, terwijl ik mijn bachelorscriptie nog in het Nederlands mocht schrijven. En talen zijn niet mijn sterke kant.

quote:

Dan wacht je daarmee tot je hulp hebt Je behandelaar kan je dan helpen met hoe je het het beste met je moeder en zus kunt bespreken. Ik denk wel dat het belangrijk is dat ze uiteindelijk weten wat er in je omgaat. Je zegt zelf dat je pas heel erg laat hulp vraagt en het zelf wilt oplossen -- ik kan me voorstellen dat je zus en moeder niet genoeg informatie hebben en daarom moeilijk doen. Dat ze je beter met rust kunnen laten als ze weten wat er aan de hand is en dat je ermee aan de slag gaat. Maar ik weet natuurlijk niet hoe ze zijn, dus ik kan ernaast zitten.

Deze vetgemaakte zin is helemaal waar! Door mijn verhaal eerst aan een professionele hulpverlener te vertellen kan ik alvast oefenen en hoop ik dat het mij vervolgens ook makkelijker af gaat om tegen mijn moeder en zus hetzelfde verhaal te vertellen. Ik hoef dan immers alleen maar hetzelfde verhaal te vertellen in plaats van het verhaal nog te bedenken.

quote:

Ik denk dat de meeste mensen dat hebben, en dat de meeste mensen het minder ingewikkeld vinden om ermee om te gaan. Ik vind het ook heel lastig om te begrijpen dat mijn emoties heel erg kunnen fluctueren. Toen ik in de puberteit was, was dat nog erger, en dat was al helemaal ingewikkeld. Toen loste ik het op door maar gewoon alles te bedekken onder een laag kwaadheid, want ik wist niet wat ik aanmoest met verdriet of angst. Nu wil en kan ik niet meer zo kwaad zijn, en moet ik iets met verdriet of angst die ineens op komen zetten met een voor mij onduidelijke reden. [..]

Ik heb daar een theorie over. Ik heb denk ik helemaal nooit een puberteit gehad zoals mensen zonder ASS dat wel hebben. Wel in fysiologische zin natuurlijk, maar niet in psychologische zin. Tijdens het ASS-diagnosetraject vertelde mijn moeder dat ook, dus dat is niet alleen mijn eigen observatie.

Een psychiater waar ik pakweg vijf jaar terug twee keer ben geweest vertelde dat vermoedelijk de hersenen bij mensen met ASS zich heel anders ontwikkelen dan bij mensen zonder ASS. Bij mensen met ASS ontwikkelen de hersenen zich nog tot hun veertigste, terwijl dat bij mensen zonder ASS al rond hun vijfentwintigste al helemaal afgerond is. Dat strookt ook met mijn gevoel dat ik altijd 10 tot 15 jaar achterloop op andere mensen. Dus wellicht dat mensen met ASS juist heel lang in hun puberteit zitten en dat daar ook de wispelturige gedachtegangen mee samenhangen. Om maar eens een hypothese op te werpen.

quote:

[..] Er zitten wel wat patronen in: net zoals jij ben ik 's ochtends beter en 's nachts voel ik me het rotst. Als ik moe ben, word ik eerder overweldigd door verdriet of angst. Als ik samen ben met mensen die ik vertrouw, zijn de angst en verdriet minder sterk. [..]

Ik ben juist echt een avond/nachtmens hoor. Ik vind de rust van de avond en de nacht erg prettig. Er zijn minder mensen op straat, er is minder verkeerslawaai en het licht is 's avonds meer gedempt. 's Ochtends vind ik het licht vaak te fel (tenzij het bewolkt is of zelfs regent, drie keer raden wat mijn favoriete weer is 's ochtends ) en het verkeerslawaai veel te luid. Vaak voel ik mij 's avonds en 's nachts het sterkst, maar ook dan kan de somberheid zomaar intreden. Wat betreft het samenzijn met anderen kan ik ook dan naar aanleiding van iets kleins zomaar somber worden. Ik weet dat doorgaans wel goed te verbergen en ik hou het voor mij tot ik weer alleen ben.

quote:

[..] Ik ben met mijn psycholoog aan het oefenen om kleine dingen die "mis gaan" niet meer te zien als een falen van mijn kant. Ik heb een hele tijd geen plantjes durven kweken, ondanks dat ik daar heel veel van houd, omdat ik het niet kon aanzien als het niet zo goed met ze ging, en dat gebeurt gewoon soms. Nu weet ik dat het niet mijn schuld is, dat ik het gewoon opnieuw kan proberen, en dat niemand het me kwalijk neemt of teleurgesteld in me is. Zo voelt het nog niet, maar rationeel is het nu wel op orde.

Geef jij je planten ook namen? En begroet je ze? Knap in ieder geval dat je rationeel al zover bent dat is al een mooie stap vooruit.

Lange geleden dat ik hier gepost heb. Zowel geestelijk als fysiek ging het niet goed.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op maandag 29 april 2019 23:07 schreef ParelDuiker het volgende:

[..]

Ik heb geen idee. Maar ik denk dat dat een kwestie van proberen is. Koop gehoorbescherming met demping van een gemiddeld niveau, daarna kun je altijd nog een model met lichtere of sterkere demping kopen.
[..]

Ik heb wel ervaring met koptelefoons. Wat naar mijn mening van belang is is de klemkracht op je hoofd en de verstelbaarheid. De klemkracht moet goed zijn maar zeker niet te hoog omdat je oren andere zeer gaan doen na verloop van tijd. De verstelbaarheid is belang omdat goed gepositioneerde oorschelpen geluid beter isoleren. Ik heb bij koptelefoon verder nooit gemerkt dat een opvouwbaar model minder is dan een niet opvouwbaar model, ik denk niet dat het wat uit maakt.

Ik heb inmiddels deze besteld:

Echt mooi zijn ze niet maar ze hebben een SNR-waarde van 33 dB, dat is vrij hoog en ze zijn niet zo bulky, daarom heb ik ze gekozen. Helaas niet opvouwbaar, maar misschien koop ik later alsnog opvouwbare erbij.
In sommige reviews staat wel dat ze te hard klemmen, maar dat hoeft voor mij niet te gelden.
Ik heb zelf ook veel ervaring met koptelefoons maar die ik heb gekocht zaten allemaal comfortabel, ook als er in sommige reviews stond dat ze te strak zitten. Heb er al heel wat versleten.

quote:

Op dinsdag 30 april 2019 08:25 schreef Nijna het volgende:

[..]

Oordopjes op maat gemaakt misschien nog een optie? Dan zie je er niet uit als een bouwvakker... en ze zitten wel comfortabeler dan die universele dingen. Volgens mij ook in verschillende waarden verkrijgbaar.
Ik weet niet hoeveel db ik heb, ik hoor nog wel dingen, kan bv best een gesprek voeren, maar het is allemaal wat gedempt.

Nee, ik wil geen dingen in mijn oren, dat vind ik niet prettig. Heb wel thunderplugs voor als ik naar concerten ga, maar voor andere gelegenheden heb ik liever iets op mijn oren. Dat vind ik veel comfortabeler en ben ik ook gewend (ik heb heel vaak mijn koptelefoon op).
Alpine partyplugs heb ik ook maar die blijven niet goed zitten.