Ja gefeliciteerd nog!quote:
Dank Dit is wel een beetje waar ik bang voor ben en lang niet de noodzaak vond om hulp te vragen. Het ene komt (bij mij) voort uit het ander, en het voedt elkaar zodat het lastig is om tot een oplossing te komen als de hulpverlener zich vooral op één deel richt.quote:Op dinsdag 2 april 2019 08:45 schreef Koettie het volgende:
[..]
Ik lees soms mee en zag dit. Ik ervaar dat die combi hier heel lastig is. Vriend is meerdere keren kneiter depressief geweest, randje opname. Eerste ook in de kindertijd. Vorig jaar januari weer slechter dus meteen aan de bel getrokken. Doorverwezen maar nergens kon hij terecht. Hij had een pddnos diagnose. In Dec via psyq het traject in voor nieuwe diagnose want pddnos bestaat niet meer en ze wisten niet wat ze met hem aanmoeten qua behandeling. Uitkomst, autisme, add en begaafd maar geen stap dichter bij hulp, nu weer op een wachtlijst. Na 15 maanden. Gelukkig is de depressie weer geklaard maar als er niets veranderd blijft dat terugkeren natuurlijk.
Uiteindelijk heb ik zelf via de Wmo een soort levenscoach geregeld die ervaring heeft met autisme en dat is wel prettig. Ook omdat ze mij als partner een hoop dingen uit handen neemt.
Ik hoop dat jou ervaringen beter zijn! En hoor ze ook graag. Miss ook iets voor vriend.
Nou ja, ik ben er al ruim 20 jaar van bewust wat mijn beperkingen zijn, en daar leef ik ook naar. Ik kan in beperkte mate sociaal functioneren, maar niet 'fulltime' zodat ik maatschappelijk net niet mee kan draaien. Afgezien van het vrij typische niet goed om kunnen gaan met druk, onduidelijkheid en nieuwe situaties, ben ik ook heel slecht met emoties en andere mensen in het algemeen. Dat zorgt ervoor dat zodra ik veel sociaal moet functioneren, wat voor mij wezenlijk een constant spel is van omgaan met onduidelijkheden, ik snel door mijn energie en ook mijn vermogen om met mensen om te gaan heen ben. Dus het volgen van een opleiding lukte niet, het vinden van werk lukt niet (een cv-gat van zo'n 12 jaar en geen diploma helpt ook niet ) en het vormen van relaties gaat ook niet.quote:Op dinsdag 2 april 2019 10:58 schreef Nijna het volgende:
[..]
Ja, ervaring.
Ik kreeg mijn diagnose pas toen ik in de 30 was. De depressie was al veel eerder bekend (en ook nog wat andere niet kloppende diagnoses gehad onderweg). Ik denk dat ik vanaf een jaar of 16 in de hulpverlening heb gelopen.
Uiteindelijk zijn ze bij mij aan ass gaan denken, omdat mijn dochter die diagnose kreeg.
Er viel heel veel op zijn plek. Daar was mijn depressie niet mee weg. Dat is uiteindelijk (en na veel zoeken en proberen) met medicatie opgeklaard. (dit is een zeer korte versie van een heel lang verhaal )
En intussen doe ik het weer zonder medicatie.
Is Jonx/Lentis niet van Autisme Team Noord-Nederland?
Ik denk dat je daar dan prima op zijn plek zou zijn. Misschien staat de depressie op de voorgrond nu, maar dat zit toch verweven met je pdd-nos/ass. En ik denk dat het een voordeel kan zijn als het ass stukje ook in beeld is.
Als ik terugkijk dan denk ik dat ik oa depressief ben geworden door jarenlange overvraging.
En ik merk nog steeds dat ik in drukke perioden, veel wankeler ben qua stemming.
Maar als ik op tijd aan de rem trek, dan stabiliseert dat ook wel weer.
Ik vraag me af of je inzicht hebt in je pdd-nos. Wat betekent dat voor jou, waar loop je tegenaan?
Hoe gaat het, hoe functioneer je?
Want je kan het allemaal wel doen, maar als je daarvoor constant over je eigen grenzen gaat bijvoorbeeld, dan zou dat invloed kunnen hebben op je stemming. Waarmee ik niet wil zeggen dat het bij jou net zo werkt als bij mij hoor...
Weet je al wanneer je terecht kan?
Fijne autismedag allemaal!
Het is heel lastig. Het zou fijn zijn als de zorg wat holistischer was maarja. Helaas pindakaas. Het is ook ingewikkeld allemaal. Vriend heeft een enorm disharmonisch profiel. Hij wordt op het ene deel ondervraagt en tegelijk op een ander deel overvraagt. Daarnaast heeft hij zich sociaal gedrag heel goed aangeleerd dus mensen merken de moeite niet die hij moet doen om mee te komen, wat weer frustrerend is.quote:Op woensdag 3 april 2019 12:29 schreef Dingest het volgende:
[..]
Dank Dit is wel een beetje waar ik bang voor ben en lang niet de noodzaak vond om hulp te vragen. Het ene komt (bij mij) voort uit het ander, en het voedt elkaar zodat het lastig is om tot een oplossing te komen als de hulpverlener zich vooral op één deel richt.
[..]
Dat doe ik zeker. Voordeel van deze aanpak is ook dat je dan op het papier kan richten en geen oogcontact hoeft te makenquote:Op vrijdag 5 april 2019 12:29 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb zelf geen autisme, maar mijn moeder waarschijnlijk wel. Die adviseerde mij om dingen te tekenen als ik haar iets wil uitleggen.
Misschien kunnen jullie met dit advies ook je voordeel doen. Als het jezelf niet lukt om van alle gedachten en indrukken in je hoofd een geheel plaatje te maken, kunnen andere mensen jullie misschien helpen door het visueel te maken met bijvoorbeeld foto's en tekeningen.
kan je hiermee ook zelf dingen visueel maken? Als je iets niet helemaal begrijpt, dat je dan foto's gaat zoeken of het probeert te tekenen en dat je zodoende het totaalplaatje wel in je hoofd kan zien?quote:Op vrijdag 5 april 2019 13:44 schreef bloempjuh het volgende:
[..]
Dat doe ik zeker. Voordeel van deze aanpak is ook dat je dan op het papier kan richten en geen oogcontact hoeft te maken
Ik gebruik het in gesprekken. Schemaatjes, veel pijlen en tekeningetjes.. en dan: "klopt het als ik denk dat A hier is, dan B daar..?" etcquote:Op vrijdag 5 april 2019 14:02 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
[..]
kan je hiermee ook zelf dingen visueel maken? Als je iets niet helemaal begrijpt, dat je dan foto's gaat zoeken of het probeert te tekenen en dat je zodoende het totaalplaatje wel in je hoofd kan zien?
Ik vind het een duidelijk en interessant verhaal. Dankjewel!quote:Op zaterdag 13 april 2019 10:56 schreef Tele6 het volgende:
Ik probeer het als volgt te zien (sorry als ik het wat wazig uitleg):
Aha, dat vind ik een interessant onderscheid. Ik merk dat ik daar de laatste dagen veel over heb nagedacht zonder dat ik eigenlijk wist dat je dit onderscheid kon maken. Ik vraag mij dan af of bepaald gedragskenmerk er altijd al was, of dat ik dat gedragskenmerk pas later ontwikkeld heb. Dat haakt dus eigenlijk aan op het onderscheid dat je beschrijft.quote:Iedereen is een mengsel van karaktereigenschappen en gewoontes en dingen waarvan hij houdt en niet houdt enzovoort. Een deel daarvan komt door hoe je brein in elkaar zit. Een deel komt door wat je in je opvoeding hebt meegekregen en wat je in je leven meegemaakt hebt. Je opvoeding en ervaringen kunnen sommige karaktereigenschappen versterken of verzwakken, bijvoorbeeld ben ik extra gehecht aan planning omdat m'n moeder super-gepland is en ben ik door gepest te zijn wat voorzichtiger in de omgang.
Nou kunnen er dingen in je leven zijn waar je tegenaan loopt. Het kan bijvoorbeeld zijn dat je zoals ik heel bang wordt van als dingen niet volgens planning lopen. Je reactie is anders dan die van de gemiddelde mens, en je hebt er last van. Dan kan een psychiater naar al die dingen waar je last van hebt kijken, en proberen uit te vinden in welk plaatje die passen. Misschien komen ze vooral doordat wat je in je leven hebt meegemaakt je onhandige karaktereigenschappen heeft versterkt: dat is een persoonlijkheidsstoornis. Misschien komt het doordat je brein wat anders bedraad is waardoor sommige dingen gewoon minder goed lukken (en andere veel beter): dat is bijvoorbeeld autisme, of ADHD.
Dus ik moet de huidige diagnose dan eigenlijk als een soort startpunt zien. Het is een soort best guess op basis van de gesprekken die tot nu toe met mij en met mensen uit mijn omgeving over mij gevoerd zijn. Echter, men kan later tijdens de behandeling nog tot andere inzichten komen waardoor de eerder getrokken conclusie weer kan worden aangepast of juist beter onderbouwd kan worden. Daar zit wat in, de psychologen en psychiaters zijn ook niet alziend en alwetend natuurlijk. Ik zou dat denk ik wel erg verwarrend vinden, want ik kan doorgaans niet zo goed met veranderende inzichten omgaan.quote:Zo'n diagnose is een verklaring voor wat er niet lekker loopt, en het is een handvat voor je behandelaars zodat ze weten waar te beginnen met helpen. Het is niet dat je nu een typische autist/ADHDer/borderliner/narcist/whatever bent ineens. Je bent altijd een uniek mengsel van karaktereigenschappen en opvoeding en ervaringen.
Het kan dat later tijdens de behandeling andere problemen naar boven komen die niet in je diagnose passen. Dan kunnen ze die diagnose altijd nog aanpassen. Bij mij werd bijvoorbeeld eerst gedacht aan autisme, toen aan een dwangstoornis, en nu weer aan autisme. De dwangstoornis-trekken bleken niet zo sterk, maar de autisme-trekken kregen ze er niet zomaar uit in therapie.
Dat is wel een pragmatische kijk op de zaak ja. Ik ga dat ook maar eens proberen. Rustig blijven en gewoon kijk naar de dingen die nu niet goed gaan en hoe die verbeterd kunnen worden.quote:Dus wat ik wil zeggen: niet al je dingen zijn autistendingen. Wellicht worden niet al je struikelblokken verklaard door autisme. Dat is niet erg. De grootste struikelblokken zullen wel door autisme komen, dus dan kun je die nu gaan aanpakken. De andere komen later wel. En de dingen die geen probleem zijn: wat maakt het uit waardoor ze komen? Het zijn dingen die bij jou horen, prima toch? Iedereen is anders.
Ik vind dat echt heel erg moeilijk. Ik heb wel eens geprobeerd om anderen te vragen hoe zij naar mij kijken of hoe zij met problemen om gaan, maar dan klap ik helemaal dicht. Het is nog nooit gelukt. Ik raak helemaal in paniek, kan geen samenhangende zinnen meer formuleren en kan alleen nog maar voor mij uit staren. In het stukje hierboven had je het over struikelblokken, dit is er duidelijk een.quote:Andere mensen zien jou altijd anders dan je jezelf ziet. Ik zie mezelf bijvoorbeeld als lomp, terwijl andere mensen zeggen dat ik heel voorzichtig ben. Het is wel interessant om het er met mensen over te hebben hoe zij jou zien, zodat je kunt uitvinden of jouw zelfbeeld klopt.
Waarschijnlijk werkt jouw hoofd anders dan dat van andere mensen, maar dat heb je niet zomaar door, omdat je niet in het hoofd van andere mensen kunt kijken. Maar je kunt er wel naar vragen. Dan kun je erachter komen welke van jouw gedachtepatronen misschien afwijken van die van andere mensen. En je kunt zelf beslissen welke (die van hen of die van jou) beter is, en trainen om het op die manier te doen als dat nuttig lijkt.
Aha, dat is wel heel herkenbaar, en het is dan vast ook verwarrend als het gesprek anders gaat dan je de avond van te voren had ingeschat?quote:Zo weet ik nu bijvoorbeeld dat niet iedereen 's nachts in bed gesprekken voor de volgende dag oefent, en ben ik aan het uitproberen of mijn dag net zo goed lukt als ik niet de halve avond met de gesprekken van morgen bezig ben
Ging prima.quote:Hoop dat dit enigszins te volgen was. Het zal wel een enorme lap tekst zijn
Dankjewel! Dat is denk ik inderdaad de manier hoe je tegenaan moet kijken. Ik merk dat dit al een stuk beter gaat nu ik van de eerste schrik bekomen ben.quote:
Schrijven geeft inderdaad prettig veel tijd om na te denken en om zinnen te formuleren. Geen mensen om je heen die je verwachtingsvol aankijken in aanloop naar het antwoord dat komen gaat, maar je kunt rustig de tijd nemen om je gedachten tot een coherente vorm te gieten. Internetforums zijn echt een uitvinding wat dat betreft.quote:Op zondag 14 april 2019 20:35 schreef Tele6 het volgende:
@:ParelDuiker wat fijn dat je wat aan mijn verhaal had!
Over het aan mensen vragen: wat ik wel eens doe is mensen appen of mailen erover. Dan kan ik wat makkelijker formuleren wat ik bedoel. Bijvoorbeeld heb ik m'n stagebegeleider gemaild over wat ik zou kunnen veranderen aan de manier waarop ik mensen dingen uitleg, en wat er nu al goed aan is. Dan kon ik een tijd nadenken over wat ik precies wilde weten, en werd het geen drama van gemompel en gestamel.
Dat is een hele prettige afspraak. Dat was ook ongeveer de aanpak van mijn coach toen ik daar nog bij liep.quote:Inderdaad brengt het me dan nogal van slag als het gesprek niet volgens verwachting gaat. M'n psycholoog vraagt inmiddels dus aan het begin van ieder gesprek wat ik vandaag verwacht te doen, en dan kan ze me op een iets kalmere manier naar een ander gespreksonderwerp krijgen als dat moet en ze vertelt vaak aan het eind van een afspraak over de plannen voor volgende keren. Superfijn het kan enorm helpen om dat soort dingen te durven uitspreken (heeft bij mij ook véél moeite gekost)
En wellicht dat ze het ass-deel wel meenemen... misschien scheelt het wachttijd als je via deze kant binnenkomt.quote:Op zondag 14 april 2019 21:34 schreef Dingest het volgende:
De praktijkondersteuner bij de huisarts heeft mij vrijdag maar doorverwezen naar Lentis; niet voor het autisme-deel, maar voor het depressie-deel (wachttijd is ook veel korter). De depressieklachten komen weliswaar voort uit (de beperkingen door) het ASS-deel, maar dat was wel altijd een niveau waar ik redelijk zelfstandig (binnen mijn eigen grenzen) op kon functioneren. En dat lukt nu niet meer. Er valt wat voor te zeggen dat het ook nuttig kan zijn om te kijken of het ASS-deel misschien toch eens behandeld moet worden - daar is alleen in mijn jeugd met matig succes wat aan gedaan - maar dat lijkt voor mij nu meer een 'rennen voordat je weer kunt lopen'-scenario.
Ik ben benieuwd wat je ervan vindt. Misschien koop ik het dan ook wel.quote:Op dinsdag 16 april 2019 20:21 schreef ParelDuiker het volgende:
Ik kan echt niet meer wachten tot ik met de psycho-educatie start, dus ik heb maar het volgende boek aangeschaft: Autismespectrumstoornissen bij volwassenen. Het boek heeft veel positieve recensies en heeft een solide wetenschappelijke onderbouwing, dus ik verwacht er het nodige uit te leren.
Dat weet ik nog niet, ik heb nog geen datum doorgekregen. Vandaar ook dat ik dat boek maar gekocht heb. Maar ik neem aan dat ik daar binnenkort wel een brief over krijg.quote:
Wel fijn dat je in ieder geval weet wanneer het gaat beginnen. Dan kan je er tenminste naar toe leven.quote:Ik ben doorverwezen naar een plek waar ze dat ook doen, en heb over ruim een week daar de intake. (Net nu mijn huidige psycholoog en ik elkaar een beetje door beginnen te krijgen maar ja)
Wat jammer dat je daar nog niks over hebt gehoordquote:Op woensdag 17 april 2019 13:37 schreef ParelDuiker het volgende:
[..]
Dat weet ik nog niet, ik heb nog geen datum doorgekregen. Vandaar ook dat ik dat boek maar gekocht heb. Maar ik neem aan dat ik daar binnenkort wel een brief over krijg.
[..]
Wel fijn dat je in ieder geval weet wanneer het gaat beginnen. Dan kan je er tenminste naar toe leven.
Wat betreft de wisselende hulpverleners, dat is denk ik iets waar je niet echt aan ontkomt. Iedere hulpverlener heeft weer zo zijn of haar specialisatie. Ik moet overigens zeggen dat ik daar nooit zo'n last van heb. Hulpverleners zijn voor mij mensen die ik een beetje op afstand weet te plaatsen; ik kan zelf bepalen wanneer ik afspreek en ik heb er verder geen echte persoonlijke band mee. Dat scheelt voor mij veel want dan durf ik veel meer te vertellen en te bespreken. Ik zie ze eigenlijk als een soort aanvulling op mijn eigen brein op terreinen waarop dat brein bij mij zelf niet helemaal goed functioneert. En tegen jezelf durf je natuurlijk wel veel te vertellen. Zo zie ik het een beetje.
Ik heb wel een eigen coach. Zij heeft mij in het verleden heel goed geholpen door bijvoorbeeld schema's te maken met hoe ik op mensen die zich wel in mijn eigen omgeving bevinden kan reageren. Haar eigen zoon is ook autistisch dus daarom wist ze ook veel praktische tips te geven. Zij was overigens ook de eerste met wie ik contact op heb durven nemen over de ASS-diagnose die ik vorige week had gekregen. Ik kan altijd bij haar terecht, dat is wel een fijn idee.
Dus misschien is dat een tip voor je? Dan ben je minder afhankelijk van de specialistische hulpverleners van de GGz-instelling. Als je haar naam wil hebben kan ik je die wel in een DM sturen.
Hmmm, daar zeg je wat, zo had ik er nog niet naar gekeken. Ik vind het zelf nog wel eens lastig om mijn eigen gevoel te identificeren. Niet dat ik mijn gevoel niet opmerk, maar ik kan er soms geen woord aan vastkoppelen. Het helpt dan wel als de hulpverlener veel doorvraagt en stap voor stap duidelijk probeert te krijgen wat mijn gevoel écht is, bijvoorbeeld door het in een schema uit te tekenen. Helaas doet niet iedereen dat en zelf denk ik er vaak pas aan om dat te vertellen als de sessie al voorbij is ( ). Als de hulpverlener je beter kent kan hij of zij er aan denken om dat te doen al voor dat ik er zelf aan denk om het te zeggen.quote:Op woensdag 17 april 2019 14:57 schreef Tele6 het volgende:
[..]
Het is vooral dat ik m'n eigen gebruiksaanwijzing slecht ken, en de psycholoog lijkt die wel wat door te gaan hebben. Te weten wat ze moet doen om te voorkomen dat ik de kluts kwijtraak in een gesprek, in te schatten wanneer ik me oprecht goed voel of wanneer ik me alleen heel graag goed wíl voelen. Met een nieuwe psych begint weer heel dat uitproberen, vastlopen, aftasten, gedoe met misverstanden, enzovoort.
Heel fijn! Hopelijk gaat hij of zij je goed bevallen.quote:Wat fijn van je coach!
Als het goed is krijg ik er binnenkort ook eentje, en ook een die raad weet met autisme dus dat is ook wel heel fijn.
Ja, dat met gevoel herkennen heb ik ook. Wat mij helpt is om te denken aan de vier basisemoties bang, boos, blij en bedroefd. Dan bepaal ik eerst bij welke van die vier mijn gevoel in de buurt zit. En aan de hand daarvan probeer ik het uit te leggen.quote:Op donderdag 18 april 2019 14:25 schreef ParelDuiker het volgende:
[..]
Hmmm, daar zeg je wat, zo had ik er nog niet naar gekeken. Ik vind het zelf nog wel eens lastig om mijn eigen gevoel te identificeren. Niet dat ik mijn gevoel niet opmerk, maar ik kan er soms geen woord aan vastkoppelen. Het helpt dan wel als de hulpverlener veel doorvraagt en stap voor stap duidelijk probeert te krijgen wat mijn gevoel écht is, bijvoorbeeld door het in een schema uit te tekenen. Helaas doet niet iedereen dat en zelf denk ik er vaak pas aan om dat te vertellen als de sessie al voorbij is ( ). Als de hulpverlener je beter kent kan hij of zij er aan denken om dat te doen al voor dat ik er zelf aan denk om het te zeggen.
[..]
Heel fijn! Hopelijk gaat hij of zij je goed bevallen.
Oh, maar dat met elkaar verband houdt staat buiten kijf; ik zit in een sociaal isolement, kan geen relaties vormen, en heb geen toekomstperspectieven als gevolg van mijn stoornis Dat leverde wel eens een dipje op, maar in de regel kon ik er mee leven en mijn dag mee doorkomen en mijzelf tot dingen te blijven motiveren.quote:Op maandag 15 april 2019 19:49 schreef Nijna het volgende:
[..]
En wellicht dat ze het ass-deel wel meenemen... misschien scheelt het wachttijd als je via deze kant binnenkomt.
Aan de ene kant goed denk ik om te kijken naar dat wat je nu belemmert, maar ik denk dat het ook goed is om te kijken of het een niet verband houdt met het ander.
Sterkte!
Soms realiseer je je ineens hoe ass je beperkt in bepaalde dingen... ik denk dat ik het me vorige week al realiseerde, maar dat vandaag iemand me heeft geholpen om de puzzelstukjes op zn plek te leggen. Ik snap nu waarom ik me zo verdrietig voelde vorige week en het was heel fijn dat iemand mij uit kon leggen waarom...
Met omgevingsfactoren wordt in dit geval gedoeld op de omstandigheden in de baarmoeder als het kind er in groeit. Heeft de moeder bijvoorbeeld veel last van stress of tekorten aan voedingsstoffen tijdens de zwangerschap, dan kan dat gevolgen hebben voor hoe het kind zich ontwikkeld.quote:Op donderdag 18 april 2019 16:54 schreef Tele6 het volgende:
Oh dat klinkt wel interessant @:ParelDuiker
Erfelijkheid en omgeving zijn natuurlijk ook lastig te onderscheiden, want mensen met dezelfde genen als jij zijn vaak dichtbij je dus dan deel je ook de omgeving
Niet de hele dag in de zin van dat men er de hele dag aan denkt of over praat. Maar als 'gewone mensen' met andere 'gewone mensen' praten is dat heel vaak wel een van de gespreksonderwerpen die passeren. Strookt overigens ook wel met ik zelf waarneem, bijvoorbeeld bij familiebezoek, tussen collega's of als ik met vrienden ben. Mijn gedachten dwalen dan doorgaans af; nog maar eens koffie of bier gaan halen, naar buiten kijken of afd(w)alen in eigen gedachtengangen. Totdat het weer over een onderwerp gaat waar ik wel over mee kan praten.quote:[..]
Doen mensen dat echt, de hele dag bezig zijn met relaties? Wat zijn ze dan aan het proberen te doorgronden? Ik geloof dat ik alleen met relaties bezig ben als ik ofwel blij erover zit te wezen ofwel als ik denk dat ik het verkloot heb en zit te bedenken hoe ik dat repareer
Dat klinkt wel als leuk en leerzaam. Ben wel benieuwd naar de strategieën die men heeft ontwikkeld om met sociale situaties om te gaan.quote:Op donderdag 18 april 2019 20:55 schreef Duveldrinker het volgende:
Psycho educatie vond ik echt geniaal. Heb echt dubbel gelegen om de overeenkomsten tussen ons , terwijl iedereen zo anders was qua uiterlijk, interesse, positie in de samenleving, leeftijd.
We liepen allemaal tegen dezelfde dingen aan in het leven.
Niet veel. Ik heb ook cursus plannen en organiseren gedaan. Daar val ik wel eens op terug wanneer grip op de realiteit kwijt raak. Door overmatig zuipen en dan ga ik overleven. Terug naar de basis met dag schema werken en weekplanning. Dat is mega zwaar maar na een week ben je weer terug op aarde. Sociaal zal ik nooit heel sterk worden. Dat heb ik geaccepteerd.quote:Op zondag 21 april 2019 13:39 schreef ParelDuiker het volgende:
[..]
Dat klinkt wel als leuk en leerzaam. Ben wel benieuwd naar de strategieën die men heeft ontwikkeld om met sociale situaties om te gaan.
Aha, dat valt weer tegen dan. Ik had wel gedacht dat, zeker de meer succesvolle mensen met autistische trekjes, daar mooie strategieën voor zouden hebben ontwikkeld. Plannen en organiseren vind ik zelf ook erg lastig. Ik heb wel eens met weekplanningen gewerkt, maar dat liep vaak binnen een dag alweer mis. Dat motiveert mij dan ook niet om met planningen te werken. Het helpt mij wel dat ik bij mijn moeder woon, zij kookt tenminste iedere dag op tijd.quote:Op zondag 21 april 2019 23:38 schreef Duveldrinker het volgende:
[..]
Niet veel. Ik heb ook cursus plannen en organiseren gedaan. Daar val ik wel eens op terug wanneer grip op de realiteit kwijt raak. Door overmatig zuipen en dan ga ik overleven. Terug naar de basis met dag schema werken en weekplanning. Dat is mega zwaar maar na een week ben je weer terug op aarde. Sociaal zal ik nooit heel sterk worden. Dat heb ik geaccepteerd.
Ja dat is wel lekker , ik kook alles zelf. Ik vind komen ook heerlijk. Maar het kost wel veel geld en energie.quote:Op maandag 22 april 2019 01:48 schreef ParelDuiker het volgende:
[..]
Aha, dat valt weer tegen dan. Ik had wel gedacht dat, zeker de meer succesvolle mensen met autistische trekjes, daar mooie strategieën voor zouden hebben ontwikkeld. Plannen en organiseren vind ik zelf ook erg lastig. Ik heb wel eens weekplanningen gewerkt, maar dat liep vaak binnen een dag alweer mis. Dat motiveert mij dan ook niet om met planningen te werken. Het helpt mij wel dat ik bij mijn moeder woon, zij kookt tenminste iedere dag op tijd.
Realistische planningen maken is ook gewoon heel erg moeilijk. Ik maak m'n planningen telkens weer te vol en dan ben ik na een paar dagen uitgeput.quote:Op maandag 22 april 2019 01:48 schreef ParelDuiker het volgende:
[..]
Aha, dat valt weer tegen dan. Ik had wel gedacht dat, zeker de meer succesvolle mensen met autistische trekjes, daar mooie strategieën voor zouden hebben ontwikkeld. Plannen en organiseren vind ik zelf ook erg lastig. Ik heb wel eens met weekplanningen gewerkt, maar dat liep vaak binnen een dag alweer mis. Dat motiveert mij dan ook niet om met planningen te werken. Het helpt mij wel dat ik bij mijn moeder woon, zij kookt tenminste iedere dag op tijd.
Ja, koken is wel fijn om te doen. Ik vind vooral alles snijden fijn, alles klaarleggen voordat het in de pan gaat. Groenten in allemaal kleurtjesquote:Op maandag 22 april 2019 01:54 schreef Duveldrinker het volgende:
[..]
Ja dat is wel lekker , ik kook alles zelf. Ik vind komen ook heerlijk. Maar het kost wel veel geld en energie.
Ik vind het vooral lastig om mij aan de planning te houden. Ik weet inmiddels aardig in te schatten hoeveel tijd dagelijkse activiteiten mij kosten; boodschappen doen, eten koken, schoonmaken, douchen/tandenpoetsen, enzovoort. Dat is denk ik de basis van plannen, correct inschatten hoe lang activiteiten duren. Maar als ik dan een planning gemaakt heb en ik moet deze inpassen naast werk en hobby's gaat het meestal mis. Dan ben ik zo intensief met een vraagstuk dat mij bezig houdt bezig dat ik het moeilijk vind dat te onderbreken voor de toch saaie praktische (maar noodzakelijke) taken in mijn planning, als ik er al aan denk om dat te doen.quote:Op maandag 22 april 2019 12:12 schreef Tele6 het volgende:
[..]
Realistische planningen maken is ook gewoon heel erg moeilijk. Ik maak m'n planningen telkens weer te vol en dan ben ik na een paar dagen uitgeput.
Ik hoop in m'n behandeling of van de begeleider die ik krijg nog te leren wat een goede planning is. Ik heb nu wel soort van geaccepteerd dat ik geen goede planningen maak, en dat het daardoor komt dat ik me er niet aan kan houden. Een goede planning geeft ook wat ruimte om rustiger aan te doen of om wat anders te gaan doen als dat beter uitkomt, en dan is het makkelijker om je aan de planning te houden.
Is in best veel landen heel gebruikelijk om dat zo te doen. Nederland is maar gek met 's avonds warm eten. Ik hou er ook van om te koken en ik ben sowieso dol op eten. Maar meestal eet ik gewoon brood en fruit als ik zelf voor mijn eten moet zorgen, dat is snel en makkelijk. En ik weet dan ook zeker dat ik er niet teveel tijd mee kwijt ben. Eigenlijk uit een soort zelfbescherming dus.quote:Op maandag 22 april 2019 12:15 schreef Tele6 het volgende:
[..]
Ja, koken is wel fijn om te doen. Ik vind vooral alles snijden fijn, alles klaarleggen voordat het in de pan gaat. Groenten in allemaal kleurtjes
Wat bij mij helpt is om voor tussen de middag te koken en dan 's avonds brood te eten. Helaas gaat dat niet echt met studie/werk, maar in vakanties en zo is dat wel mijn favoriete manier. Tussen de middag heb ik nog energie om lekker te koken, en je kunt vaak voor de middag ook wel een stevige maaltijd gebruiken.
Zou het helpen om wekkers te zetten? Ik vind was ophangen bijvoorbeeld vervelend, en het komt altijd slecht uit met de andere dingen die ik doe, want je kunt niet echt beïnvloeden hoe lang de wasmachine nodig heeft. Ik zet een timer voor iets langer dan dat de wasmachine waarschijnlijk bezig is, en spreek met mezelf af dat ik was ga ophangen als de timer gaat. Door het gepiep van de timer (vaak ook op een andere plek dan waar ik op dat moment ben) word ik toch al uit mijn bezigheid gehaald, dus dan kan ik maar net zo goed even was gaan ophangen.quote:Op woensdag 24 april 2019 14:57 schreef ParelDuiker het volgende:
[..]
Ik vind het vooral lastig om mij aan de planning te houden. Ik weet inmiddels aardig in te schatten hoeveel tijd dagelijkse activiteiten mij kosten; boodschappen doen, eten koken, schoonmaken, douchen/tandenpoetsen, enzovoort. Dat is denk ik de basis van plannen, correct inschatten hoe lang activiteiten duren. Maar als ik dan een planning gemaakt heb en ik moet deze inpassen naast werk en hobby's gaat het meestal mis. Dan ben ik zo intensief met een vraagstuk dat mij bezig houdt bezig dat ik het moeilijk vind dat te onderbreken voor de toch saaie praktische (maar noodzakelijke) taken in mijn planning, als ik er al aan denk om dat te doen.
[..]
Brood en fruit is ook best een prima maaltijd voor een keer toch?quote:Op woensdag 24 april 2019 14:57 schreef ParelDuiker het volgende:
[..]
Is in best veel landen heel gebruikelijk om dat zo te doen. Nederland is maar gek met 's avonds warm eten. Ik hou er ook van om te koken en ik ben sowieso dol op eten. Maar meestal eet ik gewoon brood en fruit als ik zelf voor mijn eten moet zorgen, dat is snel en makkelijk. En ik weet dan ook zeker dat ik er niet teveel tijd mee kwijt ben. Eigenlijk uit een soort zelfbescherming dus.
Haha, ja, goede. Ik ben zo'n autist die metal luistertquote:Op vrijdag 26 april 2019 18:30 schreef ParelDuiker het volgende:
Wat ik wel apart vind. Uit het boek van Annelies Spek begrijp dat ik dat autisme vermoedelijk deels voort komt uit een sterkere zintuiglijke prikkeling dan gemiddeld en doordat deze zintuiglijke informatie slechter gefilterd wordt. Doordat mensen met autisme dus meer informatie tot zich krijgen raken zij sneller overprikkeld waardoor bijvoorbeeld sociale situaties gedeeltelijk of geheel vermeden worden. Zo luidt de theorie.
Nu ben ik echter een best wel grote muziekfan. Ik kan de hele dag door muziek luisteren en luister ook graag naar muziek tijdens mijn werkzaamheden. Doorgaans is dat op laag volume, maar bij een goed nummer zet ik het volume ook graag hoger. Ik luister dan meestal naar elektronische muziek, en dat varieert dan van mainstream dancemuziek uit de jaren '90 tot aan de meer intense muziekstromingen als techno en gabber/hardcore. Ook lees ik op andere plekken op het internet dat heel wat mensen met autisme bijvoorbeeld naar stevige metalmuziek luisteren.
Hoe valt dat te rijmen met het verhaal van overprikkeling?
Ik ben overigens nooit naar een muziekevenement geweest, dat lijkt mij dan weer teveel drukte. Aan de andere kant voel ik mij af en toe wel eens eenzaam dat ik mijn muziek nooit met andere mensen kan delen. De mensen die ik ken vinden 'mijn muziek' niet leuk en de mensen die 'mijn muziek' wel leuk vinden ontmoet ik weer nooit omdat ik niet naar muziekevenementen ga.
Ik hoop het ook voor je. Sowieso mogen ze wel wat duidelijker communiceren over dat soort dingen, juist de mensen die naar de GGZ toekomen hebben dat nodigquote:Op vrijdag 26 april 2019 13:01 schreef ParelDuiker het volgende:
@:Tele6 , dat zijn goede tips en het laatste stukje komt natuurlijk aan op mijn zelfdiscipline. Dus niet de wekker uitzetten en weer verder gaan waar ik mee bezig was, maar ook werkelijk de taak op de planning uit gaan voeren.
Ik hoop dat de GGz alhier snel weer contact opneemt, want ik doe dat soort dingen wel graag in samenspraak met begeleiding. Ik had eind vorige week gebeld of er al schot in de zaak zit voor wat betreft het op het papier zetten van de diagnose en de planning van het vervolgtraject. Ze zijn er mee bezig, aldus de secretaresse. Hmmm. Ik merk ondertussen dat mijn perfectionisme en dwangmatige handelingen ook weer toenemen (eigenlijk heb ik daar nu meer last van dan van de typisch 'autistische dingen', als zal het daar wel mee samenhangen), dus hopelijk komt er toch snel een plekje in een behandeltraject beschikbaar komt. Ik heb niet voor de lol die diagnose aangevraagd.
Misschien omdat je dat bewust opzoekt en 1 ding is want een evenement lijkt je te drukquote:Op vrijdag 26 april 2019 18:30 schreef ParelDuiker het volgende:
Wat ik wel apart vind. Uit het boek van Annelies Spek begrijp dat ik dat autisme vermoedelijk deels voort komt uit een sterkere zintuiglijke prikkeling dan gemiddeld en doordat deze zintuiglijke informatie slechter gefilterd wordt. Doordat mensen met autisme dus meer informatie tot zich krijgen raken zij sneller overprikkeld waardoor bijvoorbeeld sociale situaties gedeeltelijk of geheel vermeden worden. Zo luidt de theorie.
Nu ben ik echter een best wel grote muziekfan. Ik kan de hele dag door muziek luisteren en luister ook graag naar muziek tijdens mijn werkzaamheden. Doorgaans is dat op laag volume, maar bij een goed nummer zet ik het volume ook graag hoger. Ik luister dan meestal naar elektronische muziek, en dat varieert dan van mainstream dancemuziek uit de jaren '90 tot aan de meer intense muziekstromingen als techno en gabber/hardcore. Ook lees ik op andere plekken op het internet dat heel wat mensen met autisme bijvoorbeeld naar stevige metalmuziek luisteren.
Hoe valt dat te rijmen met het verhaal van overprikkeling?
Ik ben overigens nooit naar een muziekevenement geweest, dat lijkt mij dan weer teveel drukte. Aan de andere kant voel ik mij af en toe wel eens eenzaam dat ik mijn muziek nooit met andere mensen kan delen. De mensen die ik ken vinden 'mijn muziek' niet leuk en de mensen die 'mijn muziek' wel leuk vinden ontmoet ik weer nooit omdat ik niet naar muziekevenementen ga.
Wat ik denk:quote:Op vrijdag 26 april 2019 18:30 schreef ParelDuiker het volgende:
Wat ik wel apart vind. Uit het boek van Annelies Spek begrijp dat ik dat autisme vermoedelijk deels voort komt uit een sterkere zintuiglijke prikkeling dan gemiddeld en doordat deze zintuiglijke informatie slechter gefilterd wordt. Doordat mensen met autisme dus meer informatie tot zich krijgen raken zij sneller overprikkeld waardoor bijvoorbeeld sociale situaties gedeeltelijk of geheel vermeden worden. Zo luidt de theorie.
Nu ben ik echter een best wel grote muziekfan. Ik kan de hele dag door muziek luisteren en luister ook graag naar muziek tijdens mijn werkzaamheden. Doorgaans is dat op laag volume, maar bij een goed nummer zet ik het volume ook graag hoger. Ik luister dan meestal naar elektronische muziek, en dat varieert dan van mainstream dancemuziek uit de jaren '90 tot aan de meer intense muziekstromingen als techno en gabber/hardcore. Ook lees ik op andere plekken op het internet dat heel wat mensen met autisme bijvoorbeeld naar stevige metalmuziek luisteren.
Hoe valt dat te rijmen met het verhaal van overprikkeling?
Ik ben overigens nooit naar een muziekevenement geweest, dat lijkt mij dan weer teveel drukte. Aan de andere kant voel ik mij af en toe wel eens eenzaam dat ik mijn muziek nooit met andere mensen kan delen. De mensen die ik ken vinden 'mijn muziek' niet leuk en de mensen die 'mijn muziek' wel leuk vinden ontmoet ik weer nooit omdat ik niet naar muziekevenementen ga.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |