Ik denk niet dat het door controleverlies komt dat ik een hele tijd doorgesukkeld heb. Meer doordat ik (als oudste kind van een gehandicapte moeder) al heel lang gewend ben om het allemaal zelf op te lossen (en voor de rest te zorgen daarbovenop), en omdat ik slim ben en dus ook gewend ben dat het me wel lukt om een soort van oplossing te vinden. (Niet dat die oplossing dan altijd op de lange termijn het beste is, maar iets van een oplossing vind ik wel.)quote:Op zondag 5 mei 2019 21:23 schreef ParelDuiker het volgende:
[..]
Klinkt als een goede aanpak. Vind je het niet lastig dat je de controle verliest als je hulp vraagt? Dat is iets wat mij er vaak van weerhoudt om hulp te vragen. Wat betreft praktische problemen, bijvoorbeeld een wiskundig vraagstuk, vind ik het vaak ook gewoon fijn om door te worstelen totdat ik een oplossing gevonden heb. Ik leer daar zo enorm veel van.
Dat herken ik ook wel, dat ik op sommige gebieden achterloop, en bij mijn autistische vrienden herken ik het ook wel. Ik was zelf ongelofelijk naïef. Op meerdere momenten op de basis- en middelbare school hebben ze overwogen om me een of twee klassen over te laten slaan, maar mijn sociale vaardigheden waren altijd de reden om het niet te doen. Ik ging ook liefst met jongere kinderen om. Inmiddels is dat best wel veranderd, omdat de situatie me wel gedwongen heeft om heel snel op te groeien.quote:Oh, dan ben je al een heel stuk verder dan ik ooit gekomen ben. Ik had een prachtig databestand, zelf gebouwd op basis van eigen veldonderzoek. De wiskundige en statistische analysemethoden uitgewerkt. En alle analyses uitgevoerd. Maar een voor mijzelf acceptabel verhaal op papier krijgen lukte steeds niet. Dat kwam denk ik deels ook omdat het in Engels moest, terwijl ik mijn bachelorscriptie nog in het Nederlands mocht schrijven. En talen zijn niet mijn sterke kant.
[..]
Deze vetgemaakte zin is helemaal waar! Door mijn verhaal eerst aan een professionele hulpverlener te vertellen kan ik alvast oefenen en hoop ik dat het mij vervolgens ook makkelijker af gaat om tegen mijn moeder en zus hetzelfde verhaal te vertellen. Ik hoef dan immers alleen maar hetzelfde verhaal te vertellen in plaats van het verhaal nog te bedenken.
[..]
Ik heb daar een theorie over. Ik heb denk ik helemaal nooit een puberteit gehad zoals mensen zonder ASS dat wel hebben. Wel in fysiologische zin natuurlijk, maar niet in psychologische zin. Tijdens het ASS-diagnosetraject vertelde mijn moeder dat ook, dus dat is niet alleen mijn eigen observatie.
Een psychiater waar ik pakweg vijf jaar terug twee keer ben geweest vertelde dat vermoedelijk de hersenen bij mensen met ASS zich heel anders ontwikkelen dan bij mensen zonder ASS. Bij mensen met ASS ontwikkelen de hersenen zich nog tot hun veertigste, terwijl dat bij mensen zonder ASS al rond hun vijfentwintigste al helemaal afgerond is. Dat strookt ook met mijn gevoel dat ik altijd 10 tot 15 jaar achterloop op andere mensen. Dus wellicht dat mensen met ASS juist heel lang in hun puberteit zitten en dat daar ook de wispelturige gedachtegangen mee samenhangen. Om maar eens een hypothese op te werpen.
Dat is grappig, ik ben bijna helemaal andersom. Ik vind fel licht het prettigste, want ik houd niet zo van schaduwen. Ik wil alle details kunnen zien. Als het niet licht genoeg is, krijg ik hoofdpijn. Ik woon aan een drukke straat, maar ik vind dat wel gezellig. Zolang het geen gepraat is of andere "menselijke" geluiden, raak ik niet zo overprikkeld.quote:Ik ben juist echt een avond/nachtmens hoor. Ik vind de rust van de avond en de nacht erg prettig. Er zijn minder mensen op straat, er is minder verkeerslawaai en het licht is 's avonds meer gedempt. 's Ochtends vind ik het licht vaak te fel (tenzij het bewolkt is of zelfs regent, drie keer raden wat mijn favoriete weer is 's ochtends ) en het verkeerslawaai veel te luid. Vaak voel ik mij 's avonds en 's nachts het sterkst, maar ook dan kan de somberheid zomaar intreden. Wat betreft het samenzijn met anderen kan ik ook dan naar aanleiding van iets kleins zomaar somber worden. Ik weet dat doorgaans wel goed te verbergen en ik hou het voor mij tot ik weer alleen ben.
Nee, maar ik ken ze wel heel goed. Ik weet bijvoorbeeld precies van al mijn planten en die van mijn ouders welke plant een stekje is van welke, en van wie we ze hebben gekregen, en van die ene keer dat mijn broertje alle blaadjes van mijn plant af plukte en dat de plant het alsnog overleefd heeftquote:Geef jij je planten ook namen? En begroet je ze? Knap in ieder geval dat je rationeel al zover bent dat is al een mooie stap vooruit.
quote:Op donderdag 9 mei 2019 03:22 schreef Michie_ het volgende:
Lange geleden dat ik hier gepost heb. Zowel geestelijk als fysiek ging het niet goed.Hoi!SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
quote:Op donderdag 9 mei 2019 03:22 schreef Michie_ het volgende:
Lange geleden dat ik hier gepost heb. Zowel geestelijk als fysiek ging het niet goed.Kerel die ik ken die ook autisme heeft is sinds 1987 niet naar de tandarts geweest.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Moet er niet aan denken.Children of the night. What music they make.
Van voorzeggen leer je ook niks. Mijn coach had altijd de aanpak waarbij ik voorafgaand aan een coachsessie een probleem beschreef dat ik wilde bespreken. Tijdens de sessie stelde ze dan vragen als waarom ik dat een probleem vond, of ik kon uitleggen waarom mensen iets zo vonden of zo reageerden en wat ik dacht dat er niet goed was gegaan. Ze liet mij daardoor als het ware de oplossing voor mijn eigen problemen formuleren en tekende dat dan, met de nodige correcties of toevoeging, uit in een schema. En dan komt het lastigste, het toepassen van het schema in de periode daarna. Ik vind het nog altijd merkwaardig dat die schema's de mensenwereld voor mij zo enorm veel beter te begrijpen gemaakt hebben, maar het werkt wel.quote:Op vrijdag 10 mei 2019 16:26 schreef Tele6 het volgende:
[..] Maar er zijn dingen in je leven waar je niet doorheen geworsteld komt, en dan mag iemand je wel een duwtje geven. En eerlijk gezegd is het niet echt dat m'n psycholoog me dingen voorzegt -- het is heel erg hard werken voor mij.
Haha, wat leuk. Dan kun je dus een soort stamboom tekenen. En wat een naar broertje. Ik geef niet al mijn planten namen, maar een aantal heb ik wel namen gegeven. Momenteel heb ik een dennenboom (die heet Dennis), een peperplant (die heet Peter) en een tomatenplant (die heet Tom). Ja, ze allitereren bewust. Als ik buiten zit op het terras groet ik Dennis, Peter en Tom ook altijd even.quote:[..] Nee, maar ik ken ze wel heel goed. Ik weet bijvoorbeeld precies van al mijn planten en die van mijn ouders welke plant een stekje is van welke, en van wie we ze hebben gekregen, en van die ene keer dat mijn broertje alle blaadjes van mijn plant af plukte en dat de plant het alsnog overleefd heeft
Jij wel?
Dat is wel heel lang geleden. Ben zelf ook al jaren niet naar de tandarts geweest vanwege tandartsangst en ook een beetje vanwege de kosten. En tegen het trekken van mijn verstandskiezen zie ik al helemaal op.quote:Op vrijdag 10 mei 2019 22:53 schreef DeHovenier het volgende:
[..]
Kerel die ik ken die ook autisme heeft is sinds 1987 niet naar de tandarts geweest.
Moet er niet aan denken.
heb geen autisme, maar had ooit wel tandartsangst. Jaren niet geweest.quote:Op zondag 12 mei 2019 22:07 schreef ParelDuiker het volgende:
[..]
Dat is wel heel lang geleden. Ben zelf ook al jaren niet naar de tandarts geweest vanwege tandartsangst en ook een beetje vanwege de kosten. En tegen het trekken van mijn verstandskiezen zie ik al helemaal op.
Als het 'draagbaar' is zou ik het eventjes aankijken. Meestal wordt het na een tijdje minder met bijwerkingen. Aanpassen van de dosering kan ook nog (bij voorkeur in overleg met de voorschrijvende arts ).quote:
Dosering is al minimaal (halve tablet) en voel me echt enorm verrot. Heb toch maar even de psychiater gemaild.quote:Op woensdag 14 augustus 2019 12:50 schreef Grrrrrrrr het volgende:
[..]
Als het 'draagbaar' is zou ik het eventjes aankijken. Meestal wordt het na een tijdje minder met bijwerkingen. Aanpassen van de dosering kan ook nog (bij voorkeur in overleg met de voorschrijvende arts ).
Lees ik het goed eb kost dat 175 euro aan entree?quote:Op woensdag 23 oktober 2019 18:53 schreef Meridiaan het volgende:
Kick. Ik ben maar weer eens moed aan het verzamelen om naar een autismemeeting te gaan. Ik denk er ook over om naar het NVA-congres te gaan volgende maand.
Ondanks dat ik gerust mensen om mij heen heb in het dagelijks leven, is dat gevoel van niet aan kunnen sluiten en eenzaamheid verrekte overheersend.
Hoe is het met iedereen?
Dat lees jij goed. Absurd hoge prijs.quote:Op woensdag 23 oktober 2019 19:03 schreef Grrrrrrrr het volgende:
[..]
Lees ik het goed eb kost dat 175 euro aan entree?
Helaas lees je dat goed. Het is iets van 65e als je lid bent.quote:Op woensdag 23 oktober 2019 19:03 schreef Grrrrrrrr het volgende:
[..]
Lees ik het goed eb kost dat 175 euro aan entree?
Dat is idd wel een 'beetje' te hoog om te zeggen:"Kom, ik ga eens kijken!" ja.quote:Op woensdag 23 oktober 2019 19:07 schreef bloempjuh het volgende:
[..]
Dat lees jij goed. Absurd hoge prijs.
Zeker ook omdat ik na een uurtje workshop twee uur moet bijkomen. Dan wordt het wel een heel duur uurtje.quote:Op woensdag 23 oktober 2019 19:08 schreef Grrrrrrrr het volgende:
[..]
Dat is idd wel een 'beetje' te hoog om te zeggen:"Kom, ik ga eens kijken!" ja.
Ik zat ook al te denken, is bijna een driedaags festivalticketquote:Op woensdag 23 oktober 2019 19:14 schreef bloempjuh het volgende:
X
[..]
Zeker ook omdat ik na een uurtje workshop twee uur moet bijkomen. Dan wordt het wel een heel duur uurtje.
Voor 175 euro kun je bijna een Lowlandsticket voor drie dagen (210 euro) kopen!
NVA congres lijkt mij ook wel interessant, maar ik woon echt een eind weg en ik weet niet of ik dat energietechnisch ga redden allemaal. Dat denk ik al een aantal jaar...quote:Op woensdag 23 oktober 2019 18:53 schreef Meridiaan het volgende:
Kick. Ik ben maar weer eens moed aan het verzamelen om naar een autismemeeting te gaan. Ik denk er ook over om naar het NVA-congres te gaan volgende maand.
Ondanks dat ik gerust mensen om mij heen heb in het dagelijks leven, is dat gevoel van niet aan kunnen sluiten en eenzaamheid verrekte overheersend.
Hoe is het met iedereen?
quote:Op zaterdag 23 november 2019 18:44 schreef naatje_1 het volgende:
Vuilnisman vindt brief aan Sint: 'Zou graag hebben dat je autisme wegtovert'
@:heywoodu misschien ook leuk voor FP?
Hé, wat zeg je me nou Wie komt er dan alle jaren, weer uit Spanje gevarenquote:Op zaterdag 23 november 2019 18:49 schreef heywoodu het volgende:
[..]
Die vuilnisman gaat zeker gelijk uitleggen dat de Sint niet bestaat, autist dat het is.
Ooooh, dat is Sinterklaas! Ik dacht dat je Sint Drogo bedoelde, beschermheilige van lelijke mensen, koffiehuiseigenaren, galstenen en mensen met een geestelijke handicap.quote:Op zaterdag 23 november 2019 18:55 schreef naatje_1 het volgende:
[..]
Hé, wat zeg je me nou Wie komt er dan alle jaren, weer uit Spanje gevaren
Ik heb zelf ook veel moeite op dit vlak, dus weet niet of mijn antwoord veel gaat helpen, maar ik leg vrij snel op tafel dat ik autisme heb. Als het echt iemand is die ik leuk vind en er is de kans dat het wederzijds is, dan is autisme gewoon een onderdeel van mijn persoonlijkheid waar die ander ook mee te maken zal krijgen.quote:Op zaterdag 7 december 2019 15:33 schreef Kokoswater het volgende:
Hallo, ik ben een man van 28 met Asperger. Pas sinds mijn 20e ben ik mezelf echt aan het ontdekken en inmiddels ben ik zo sociaal dat mensen mij nooit zouden aanzien als iemand met autisme.
Wat niet betekent dat ik er geen last van heb. Ik heb een enorme achterstand met vrouwen. Ooit leren zoenen met behulp van een prostituee, dus die handeling opzich is niet eng meer voor me.
Ik ben nog een jaar student wat betekent dat ik tot september bij een studentenvereniging zit (niks groots, kleine hobbyvereniging voor studenten). Nu zijn er twee meisjes waarvan ik twijfel of ze me leuk vinden. Een meisje ken ik echt nog maar net maar blijf ik de komende weken wel wekelijks zien. Zij begon tegen me te praten bij een borrel en was opeens heel open en stond wel dicht tegen me aan, kon wel met haar lachen.
Nu moet ik altijd op volle toeren draaien tijdens zulke gesprekken, alles gaat niet zo vlot als normale personen. Mijn probleem is dat zulke situaties me angstig maken. Ik heb geen ervaring met vrouwen. Vind ze me echt leuk? Wat moet ik doen? Wanneer kan ik haar aanraken? En wat daarna? Dit is allemaal zo nieuw voor me en hierdoor slaat mijn hart behoorlijk op hol waardoor ik tot niks kom.
Wat moet ik doen? Hoe lossen jullie dit op? Grootste probleem is dus de angst, ik kan niet ontspannen en mezelf zijn als dit gebeurt.
Tja, aanraken is ook maar een ding en als je daar zelf niet goed in bent mag dat er ook gewoon zijn lijkt me, vrouwen doen het ook wel. Beter dan forceren in ieder geval. Vertellen over autisme is wel een goed idee, maar dat is meer als je al aan het daten bent denk ik ja.quote:Op zaterdag 7 december 2019 16:54 schreef naatje_1 het volgende:
[..]
Ik heb zelf ook veel moeite op dit vlak, dus weet niet of mijn antwoord veel gaat helpen, maar ik leg vrij snel op tafel dat ik autisme heb. Als het echt iemand is die ik leuk vind en er is de kans dat het wederzijds is, dan is autisme gewoon een onderdeel van mijn persoonlijkheid waar die ander ook mee te maken zal krijgen.
Of ze je echt leuk vindt, daar kom je alleen maar achter op het moment dat je haar een keer op de koffie vraagt ofzo. Qua fysieke aanrakingen heb ik echt geen flauw idee, ik doe maar wat maar laat meestal de ander op dat vlak het initiatief nemen (dat werkt niet per se in mijn voordeel volgens mij).
Lunko, het is hun kind, niet dat van jou...quote:Op vrijdag 3 januari 2020 22:16 schreef lunko1979 het volgende:
Goed, ik heb in een eerder topic al aangegeven dat ik struggle met een stiefzoon die PDDNOS heeft.
Hij is net 18, en weigert baantjes omdat hij niks 'leuk' vindt. Hij krijgt dan ook geld van zijn vader die hem in sigaretten voorziet. Iets wat ik totaal geschift vind overigens.
Na enige "akkefietjes" met dreigende situaties, schelden met enge ziektes icm een oud beroep (naar zijn moeder) in een gezin waar nog 2 kinderen van onder de 10 rondlopen. En het naar beneden gooien van zware spullen terwijl er iemand op de trap loopt. En dus het bewust in gevaar brengen van in dit geval zijn moeder.
Doodwensen van het gehele overige gezin, en het 2 jaar op rij niet halen van zijn school, en nu op een bedenkelijk niveau (1), terwijl dat 2 niveaus lager is dan hij daadwerkelijk aankan.
De crisishulp wordt ingeroepen, waar hoe bewonderingswaardig na bijna 5 weken eindelijk gaat aanvangen.
Wordt zoonlief omdat hij zich verveelde(geen baan dus/ kijkt wel 60 uur Netflix per maand), vanwege kerst een PS4 cadeau gedaan. Vervolgens is hij enkele dagen later jarig, krijgt hij zijn rijbewijs. En geeft zijn moeder hem een tatoeage.
Ik ben echt flabbergasted, we verfoeien zijn vader al heel lang dat hij hem altijd maar van alles geeft, en nu gaat zijn moeder, na zijn totale debiele wangedrag, dezelfde streken uithalen.
Ik begrijp hier echt niks van, sigaretten aan je kinderen geven, een tattoo voor zijn 18de verjaardag. Waarom zetten we hem niet bij de hoeren af?
Ben ik nou gek of zijn hun het?
Met wie heb jij een relatie? Met de vader of de moeder van die jongen?quote:Op vrijdag 3 januari 2020 22:16 schreef lunko1979 het volgende:
Goed, ik heb in een eerder topic al aangegeven dat ik struggle met een stiefzoon die PDDNOS heeft.
Hij is net 18, en weigert baantjes omdat hij niks 'leuk' vindt. Hij krijgt dan ook geld van zijn vader die hem in sigaretten voorziet. Iets wat ik totaal geschift vind overigens.
Na enige "akkefietjes" met dreigende situaties, schelden met enge ziektes icm een oud beroep (naar zijn moeder) in een gezin waar nog 2 kinderen van onder de 10 rondlopen. En het naar beneden gooien van zware spullen terwijl er iemand op de trap loopt. En dus het bewust in gevaar brengen van in dit geval zijn moeder.
Doodwensen van het gehele overige gezin, en het 2 jaar op rij niet halen van zijn school, en nu op een bedenkelijk niveau (1), terwijl dat 2 niveaus lager is dan hij daadwerkelijk aankan.
De crisishulp wordt ingeroepen, waar hoe bewonderingswaardig na bijna 5 weken eindelijk gaat aanvangen.
Wordt zoonlief omdat hij zich verveelde(geen baan dus/ kijkt wel 60 uur Netflix per maand), vanwege kerst een PS4 cadeau gedaan. Vervolgens is hij enkele dagen later jarig, krijgt hij zijn rijbewijs. En geeft zijn moeder hem een tatoeage.
Ik ben echt flabbergasted, we verfoeien zijn vader al heel lang dat hij hem altijd maar van alles geeft, en nu gaat zijn moeder, na zijn totale debiele wangedrag, dezelfde streken uithalen.
Ik begrijp hier echt niks van, sigaretten aan je kinderen geven, een tattoo voor zijn 18de verjaardag. Waarom zetten we hem niet bij de hoeren af?
Ben ik nou gek of zijn hun het?
Her-ken-baar!quote:Op dinsdag 17 maart 2020 23:03 schreef kuolema het volgende:
Dit is ook weer een moment waarop ik mezelf afvraag waarom ik al deze niet-noodzakelijke activiteiten moet doen van mezelf, terwijl het me zoveel stress oplevert dat ik enorm opgelucht ben dat het niet doorgaat ondanks het feit dat het mijn routine compleet door de war gooit.
Mezelf wel of niet dwingen om activiteiten te doen blijft een dilemma.
Vinden jullie het ook zo moeilijk om te bepalen wat goed voor je is? Hoe je weet of je iets juist wel moet doen omdat je anders alles gaat vermijden en daardoor ook potentieel leuke ervaringen misloopt, of juist niet omdat het veel stress oplevert?
Ik snap wat je zegt.quote:Op dinsdag 17 maart 2020 23:03 schreef kuolema het volgende:
Ik ben op dit moment opgenomen maar vind het juist een geruststelling dat er ineens veel minder 'verplichtingen' zullen zijn als ik weer thuis ben. Als intrinsiek kluizenaar ben ik opgelucht dat ik straks thuis door kan gaan met mezelf isoleren zonder dat ik me schuldig hoef te voelen over het missen van vaste afspraken en afwijzen van mensen die contact willen.
Dagbesteding, koorrepetities- en optredens, sport, sociale afspraken zijn allemaal van de baan. Wat mij betreft mogen die maatregelen nog wel wat langer duren . Voordat deze maatregelen er waren maakte ik me druk om de chaos thuis en hoe alles meteen weer overweldigend zou zijn als ik met ontslag zou gaan, omdat ik heb gemerkt dat ik tijdens deze opname over het algemeen wel tot rust ben gekomen door het wegvallen van veel dagelijkse stressoren. Thuis heb ik wel nog steeds het probleem dat ik samenwoon met mensen waarvan alleen al het idee van hun nabijheid ergernis opwekt.
Dit is ook weer een moment waarop ik mezelf afvraag waarom ik al deze niet-noodzakelijke activiteiten moet doen van mezelf, terwijl het me zoveel stress oplevert dat ik enorm opgelucht ben dat het niet doorgaat ondanks het feit dat het mijn routine compleet door de war gooit.
Mezelf wel of niet dwingen om activiteiten te doen blijft een dilemma.
Vinden jullie het ook zo moeilijk om te bepalen wat goed voor je is? Hoe je weet of je iets juist wel moet doen omdat je anders alles gaat vermijden en daardoor ook potentieel leuke ervaringen misloopt, of juist niet omdat het veel stress oplevert?
Er zijn zat mensen die na hun pensioen verstarren, los van autisme. Ik zie dat heel vaak, sommige mensen gaan er goed mee om andere raken in een depressie.quote:Op zaterdag 30 mei 2020 15:16 schreef Eightyone het volgende:
Een vraagje over ouderen en eventueel autisme.
Een oudere in de omgeving (een jaar of 70, al een paar decennia weduwnaar, zo'n 10 jaar gepensioneerd, ik ken hem ook al heel lang) zie ik verstarren. Hele verhalen kunnen verteld worden over de bloemen in zijn tuin, de vissen in zijn vijver, enzovoort. Dat neemt steeds meer toe. Ondertussen moet het in zijn wereld vooral gaan zoals híj dat wil, en wordt een bepaalde manier om iets op te lossen ook aan zijn inmiddels ruim volwassen zoon opgedrongen. Heeft de zoon daar heel andere ideeën over, dan kan een nogal verongelijkste reactie volgen in de trant van 'ik zeg al niks meer, jij doet maar wat je zelf wil. Je luistert toch niet naar me. Reken niet meer op mijn hulp.' Of 'reken er maar op dat ik veel slimmer bent dan jij denkt.'
Een zelfde soort reactie kan volgen bij discussies over politiek/stemgedrag. Er is maar één goede route.
Is dit standaard verstarring die bij ouderen past? Of moet ik hier meer achter zoeken, zoals een eventuele autistische stoornis, die zich jaren na pensionering opeens openbaart door een semi-kluizenaarsbestaan? Vroeger was er nog input van collega's. En door in een groot gezin opgevoed te zijn, zijn mogelijk op jonge leeftijd vaardigheden aangeleerd, die eventueel autisme wegmoffelden. Nu is het wereldje heel klein.
Een gesprek wordt iig weleens wat lastig.
Grappig dat je erover begint, ik heb gisteren zitten kijken, bijna af.quote:Op maandag 3 augustus 2020 13:20 schreef 01100101 het volgende:
Iemand hier ook Love on te Spectrum gezien ? Dat was aardig teleurstellend. Ik vond dat er nogal een behoorlijk cliché beeld werd neergezet van de autist die helemaal opgaat in zijn eigen wereldje/obsessies en het gedateerde woordgebruik van sommige mensen in de serie. Daarnaast hadden ze bijna allemaal stereotype interesses zoals anime, treintjes en games. Geen wonder dat mensen dat rainmenbeeld blijven houden.
Allereerst welkom!quote:Op woensdag 5 augustus 2020 16:29 schreef Sneakie het volgende:
Na een tijdje rondkijken ook maar besloten om een post de maken.
Sinds de diagnose (ASS/ADHD) van mijn zoontje is bij mijzelf ook het balletje gaan rollen. Hierdoor heb ik op 32 jarige leeftijd (nu bijna 35) de diagnose ASS gekregen. Uiteraard heb ik altijd 'gemerkt' dat ik buiten de boot viel en 'anders' was. Altijd heb ik mijzelf goed kunnen redden (zelfstandigheid, hoog opgeleid, redelijk sociaal leven) tot nu.
Ik werk nu bijna 4 jaar fulltime als software engineer en ben 5 jaar geleden vader geworden van een tweeling. Het afgelopen jaar is er ontzettend veel gebeurd. Mijn vrouw met bipolaire stoornis maakte een behoorlijke manische episode door (waardoor ze voor de derde keer in onze relatie een affaire had) , kort daarna mijn zoontje 2 weken in het ziekenhuis met een heftige longontsteking rond de kerst, 2 maanden later een verhuizing..
Dit terwijl het op het werk ook behoorlijk aanpoten is en zaken gigantisch ad-hoc en ongestructureerd gepland worden. Uiteindelijk heeft deze opeenstapeling ervoor gezorgd dat ik helemaal op ben en voor een gedeelte thuis zit.
En ik kan je vertellen dat dat zwaar weegt. Zeker omdat ik altijd sterk ben gebleven en mij altijd wel door tegenslagen heen heb kunnen slaan. Momenteel kan ik erg weinig verdragen en heb ik bij het minste geringste het gevoel dat ik op ontploffen sta (vooral hard geluid, drukke kinderen, onverwachte gebeurtenissen). Gelukkig heb ik wel sinds kort weer een therapeut maar het voelt nog niet alsof het beter gaat .
Ik weet niet of er mensen zijn met een soortgelijke ervaring maar graag wilde ik mijn verhaal delen en wellicht zijn er mensen die tips hebben?
De nadruk op beperkingen stoorde mij ook wel erg. De documentaire die Matijs van Nieuwkerk liet zien was juist weer heel leuk gedaan. De focus lag daar ook op de obsessies, maar het werd meer als een interesse gepresenteerd en liet zien hoe leuk het kind in kwestie het vond daar in op te gaan. Ook waren de interesses diverser. Als je al volwassene of kinderen laat zien met een ernstigere vorm of waar het redelijk duidelijk is dat ze autisme hebben, zie ik liever meer het menselijke erachter dan een stereotype.quote:Op dinsdag 4 augustus 2020 08:32 schreef Nijna het volgende:
[..]
Grappig dat je erover begint, ik heb gisteren zitten kijken, bijna af.
Ik ben het helemaal met je eens. Ze hebben weer de mensen uitgekozen waar het autisme vrij uitgesproken is.
Niks mis mee, maar houdt wel het beeld in stand dat mensen toch al hebben van ass na rainman.
En dan laten ze al die mensen daten met mensen met ass...
Ik snap wel dat je iets wilt laten zien en hier is het ass wel zichtbaar, vrij duidelijk.
Ik vind dat de nadruk wel erg ligt op de beperkingen zeg maar.
Misschien is het minder interessant om er een documentaire over te maken als het minder zichtbaar is.
Ik zou het interessant vinden als ze zouden kunnen laten zien hoe het er dan van binnen uitziet, een beetje als die korte film: mind my mind. Daar zouden ze wel een serie van mogen maken .
Dank voor de reactie. Ik verwacht ook niet dat mijn therapeut dit even zo 1,2,3 gaat fixen, daar ben ik mij bewust van.quote:Op woensdag 5 augustus 2020 20:29 schreef Nijna het volgende:
[..]
Allereerst welkom!
Een heleboel gebeurd zo het afgelopen jaar. Niet heel vreemd dat je op bent. En dan lijkt het me niet zo vreemd dat je weinig kan hebben.
Ik herken het wel, dat weinig kunnen hebben.
Echt tips heb ik niet nog, ik ben met mijn therapeut bezig om een signaleringsplan te maken en nu is het zaak om te herkennen waar ik zit en dan is vast de volgende stap om daar ook naar te handelen...
Ik merk dat ik vrij weinig reserve heb, ik ben fulltime moeder, gelukkig zijn de kinderen intussen wel wat groter (de jongste is 11), maar ik vind het een hele klus.
Misschien moet je ook niet te snel willen... je schrijft dat je sinds kort een therapeut hebt, je kan niet verwachten dat die even hupsakee alles oplost. Dat zal tijd kosten, net zoals je niet ineens op was, maar dat geleidelijk is gegaan...
Is je vrouw weer stabiel(er) inmiddels?
Misschien kan je kijken wat jou rust/energie geeft, een dutje of sporten, een boek lezen, ik noem maar wat. Heb je een idee wat prettig is voor jou en heb je tijd/ruimte om zoiets voor jezelf te doen of is dat te organiseren?
Sterkte, ik heb het ei van columbus nog niet gevonden helaas...
De combinatie bipolair met autisme lijkt me niet echt ideaal. Sowieso is een aandoening geen excuus voor slecht gedrag. Ik zou bij jezelf te raden gaan wat jij bereid bent te accepteren voor jezelf.quote:Op woensdag 5 augustus 2020 16:29 schreef Sneakie het volgende:
Na een tijdje rondkijken ook maar besloten om een post de maken.
Sinds de diagnose (ASS/ADHD) van mijn zoontje is bij mijzelf ook het balletje gaan rollen. Hierdoor heb ik op 32 jarige leeftijd (nu bijna 35) de diagnose ASS gekregen. Uiteraard heb ik altijd 'gemerkt' dat ik buiten de boot viel en 'anders' was. Altijd heb ik mijzelf goed kunnen redden (zelfstandigheid, hoog opgeleid, redelijk sociaal leven) tot nu.
Ik werk nu bijna 4 jaar fulltime als software engineer en ben 5 jaar geleden vader geworden van een tweeling. Het afgelopen jaar is er ontzettend veel gebeurd. Mijn vrouw met bipolaire stoornis maakte een behoorlijke manische episode door (waardoor ze voor de derde keer in onze relatie een affaire had) , kort daarna mijn zoontje 2 weken in het ziekenhuis met een heftige longontsteking rond de kerst, 2 maanden later een verhuizing..
Dit terwijl het op het werk ook behoorlijk aanpoten is en zaken gigantisch ad-hoc en ongestructureerd gepland worden. Uiteindelijk heeft deze opeenstapeling ervoor gezorgd dat ik helemaal op ben en voor een gedeelte thuis zit.
En ik kan je vertellen dat dat zwaar weegt. Zeker omdat ik altijd sterk ben gebleven en mij altijd wel door tegenslagen heen heb kunnen slaan. Momenteel kan ik erg weinig verdragen en heb ik bij het minste geringste het gevoel dat ik op ontploffen sta (vooral hard geluid, drukke kinderen, onverwachte gebeurtenissen). Gelukkig heb ik wel sinds kort weer een therapeut maar het voelt nog niet alsof het beter gaat .
Ik weet niet of er mensen zijn met een soortgelijke ervaring maar graag wilde ik mijn verhaal delen en wellicht zijn er mensen die tips hebben?
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |