Over thuisblijfmoeders, carrierevrouwen, uitgestelde kinderwensen en wat er maar mee te maken heeft.
DAT vind ik dat wel een beetje apart..quote:Op zaterdag 24 november 2012 20:58 schreef XXXX het volgende:
[..]
Dat verwijt krijg ik bijna elke dag. van
je kiest er toch met z'n tweeen voor om die rolverdeling te hebben? en als puntje bij het paaltje is , dan is het uiteindelijk ook weer niet goed?
Ik heb er eigenlijk een enorme hekel aan. Echt.quote:Op zaterdag 24 november 2012 20:55 schreef Ticootje het volgende:
[..]
Dat denk ik gelukkig helemaal niet. Maar ik heb er geen tijd voor en ik vind dat soort dingen ook echt niet leuk. Ik heb m'n handen vol aan mijn kinderen, ik haat echt groepen met kinderen. Ik vind het echt niet leuk.
Maar als ik zou moeten stoppen met werken, dan zou ik inderdaad wel het beste ervan maken en er gewoon zin voor maken om me voor dat soort dingen in te zetten.
maar ja, als ik het al niet doe? wie dan?
Helemaal als ik dan door een 8 jarige (!!) krijg toegevoegd: jij doet dit hè? mijn moeder doet lekker heel belangrijk werruuuuuuk. *insert uitdagende blik*
Daarom hebben wij zoveel 'gèèèèèld.
really.
my, pik jij dat?quote:
[..]
Dat verwijt krijg ik bijna elke dag. van
Wel hoor, maar dan heeft hij weer een rotdag, of ik. En dan zegt ie dus zulke dingen ...quote:Op zaterdag 24 november 2012 21:00 schreef Barreltje het volgende:
[..]
DAT vind ik dat wel een beetje apart..
je kiest er toch met z'n tweeen voor om die rolverdeling te hebben? en als puntje bij het paaltje is , dan is het uiteindelijk ook weer niet goed?
En 't gebeurt niet elke dag dat hij dat zegt natuurlijk..en ja, af en toe is t hier gewoon een teringzooi. maar boeiend?
quote:
[..]
Nou ja, dat is ook niet waar hoor. Ik voel juist heel erg dat ik door mijn werk minder kan betekenen dan ik zou willen voor de school. We komen pas net kijken, maar ik neem alles op me wat ik dan nog wel kan doen. Vóór de zomer heb ik zakken verkleedskleren meegenomen om te wassen, en nu heb ik mee geholpen na schooltijd om de school te versieren voor de sinterklaastijd...
Kon ik maar meer doen, ik zou het met liefde en plezier doen.
quote:
[..]
Ik heb er eigenlijk een enorme hekel aan. Echt.
maar ja, als ik het al niet doe? wie dan?
Helemaal als ik dan door een 8 jarige (!!) krijg toegevoegd: jij doet dit hè? mijn moeder doet lekker heel belangrijk werruuuuuuk. *insert uitdagende blik*
Daarom hebben wij zoveel 'gèèèèèld.
really.
Wat denk je zelfquote:
Dan is je man echt eikel zeg, als hij dat echt denkt. Krijg je ook kleed- en zakgeld van hem?
NEEquote:
ok, gevoelsmatige post op dit:
[..]
my, pik jij dat?
Buuf, als je er zo'n hekel aan hebt, moet je het echt niet doen hoor. iemand doet het heus wel, als jij het niet doet.quote:
[..]
Ik heb er eigenlijk een enorme hekel aan. Echt.
maar ja, als ik het al niet doe? wie dan?
Helemaal als ik dan door een 8 jarige (!!) krijg toegevoegd: jij doet dit hè? mijn moeder doet lekker heel belangrijk werruuuuuuk. *insert uitdagende blik*
Daarom hebben wij zoveel 'gèèèèèld.
really.
Ik vind het altijd een enorme geruststelling dat de wereld gewoon doordraait als ik er even uitlig, dat ik misbaarder ben dan ik van te voren denk
, heerlijk!ja, dat snap ik wel Oeke, dat het voor iedereen anders is. En er zitten ook echt wel dames met een baan in de ouderraad (ik ben er nu gelukkig uit) maar ik merk toch echt wel dat neerkijken. De moeder van betreffende 8 jarige leende me een boek.quote:
Oh, het is wel in het Engels, Red je je daarmee???
Echt?!
dat lijkt mij ook..quote:
Ik merk trouwens aan mijn dochter en ook aan andere kindjes bij haar in de klas dat ze het alleen maar heel erg leuk vinden als hun eigen mama komt helpen.
ik zou mijn kinderen gewoon leren dat ze zeggen : " ja maar ik weet hoe mijn mama eruit ziet
"SPOILERwie is toch die vrouw die op zondag in de keuken staat ...
en we zijn gewoon verwendquote:
Ik zie thuisblijven van een van de ouders juist als een teken van welstand. De ander verdient dan kennelijk genoeg voor een heel gezin. Dat was vroeger normaal, maar tegenwoordig toch echt niet. Zeker niet wanneer je in de 'derrtigers trap' zit. Begonnen met werken in economisch hoogtij en een huis gekocht tijdens het allerhoogste prijsniveau...en nu te kampen hebben met tijdelijke contracten, ontslag, niet makkelijk meer aan de bak komen en een huis dat in waarde is gekelderd. Voor mij en man helaas de realiteit. Er valt weinig te kiezen.
mijn man en ik verdienen allebei boven modaal, vvan 1 salaris zou ruim moeten kunnen..
maar willen...
Wij trouwen in mei 2013 en we hadden afgesproken dat de pil er dan uit zou gaan, en toen verloor ik mijn baan!! Bijna een jaar werkloos inmiddels dus de financien zijn niet denderend maar mijn hart verlangt naar een kindje en heeft schijt aan het geld! Maar mijn verstand houdt daar wel rekening mee!
Mijn zus heeft problemen met vruchtbaarheid en ik denk dan vaak ook tja wat als dat bij mij ook zo is???
Als ik mijn zorgen met vriend deel snapt hij ze natuurlijk, maar hij zegt ook dat het kan en dat we het redden!
Ik wil niet wachten tot de crisis over is want dat kan nog 10 jaar duren, een groter huis zit er ook niet in (maar Oeke is mijn voorbeeld wat ruimte betreft)
Maar ik kan ook niet voorspellen wanneer ik weer werk heb ( ondanks talloze mailtjes ed per mnd).
Ik wil de trein niet missen omdat mijn verstand de strijd wint! Van rammelen kunnen we niet eens meer spreken het is meer een soort oergevoel!!
als je dat niet wilt doe je het toch lekker niet!quote:
[..]
en we zijn gewoon verwend
mijn man en ik verdienen allebei boven modaal, vvan 1 salaris zou ruim moeten kunnen..
maar willen...
ik ben juist opgegroeid met een werkende moeder en dat heeft mij getekend in die zin dat ik dat nu juist niet wil. ik was 8 toen ik als enige kind overbleef op school (ik werd alleen in een lokaal gezet), alleen van en naar huis ging (gezien het idee dat dit school nr 4 was, waren er ook wel wat pest-issues wat niet lekker ging. ik moest mijn haar maar leuker doen, dan zouden ze me niet meer pesten
niemand die er bij stilstond dat ik vanaf half 8 's ochtends alleen was en zelf mijn haar deed). hell; ik maakte mijn eigen avondeten!Wij verdienen samen drie keer modaal maar toch kan het niet goed uit met 1 salaris. Ten eerste is er gewoon die grote hypotheek i.c.m een onverkoopbaar huis. Verder kan het denk ik ook wel, maar dan moeten we het doen zonder vakantie, uitjes, etentjes etc. En ook zonder sparen, en dat vind ik juist zo belangrijk in deze tijd, waarin je vanalles hoort over pensioentekorten, afschaffen studiefinanciering etc. Je zal later toch je eigen broek op moeten houden.quote:
[..]
en we zijn gewoon verwend
mijn man en ik verdienen allebei boven modaal, vvan 1 salaris zou ruim moeten kunnen..
maar willen...
Mijn hemel wat een arrogante opmerking...quote:
[..]
ja, dat snap ik wel Oeke, dat het voor iedereen anders is. En er zitten ook echt wel dames met een baan in de ouderraad (ik ben er nu gelukkig uit) maar ik merk toch echt wel dat neerkijken. De moeder van betreffende 8 jarige leende me een boek.
Oh, het is wel in het Engels, Red je je daarmee???
Echt?!
quote:
[..]
ja, dat snap ik wel Oeke, dat het voor iedereen anders is. En er zitten ook echt wel dames met een baan in de ouderraad (ik ben er nu gelukkig uit) maar ik merk toch echt wel dat neerkijken. De moeder van betreffende 8 jarige leende me een boek.
Oh, het is wel in het Engels, Red je je daarmee???
Echt?!
nou speak ik ook niet zo very good foreignquote:
'Dit zeggen ze me nog in m'n bakkes. ik wil niet helemaal weten hoe ze achter m'n rug over me kletst.quote:
Eigk moet je dan zeggen, nee heb je de vertaling?
Alleen wel blij dat we nu nog een tandje kunnen bijzetten en niet al aan max uren enzo zitten.
Ik betaal nog voor 1 kind opvang nu, 5 dagdelen p.w. De andere twee zitten op school en Bso is nu niet meer nodig.
och, als ik zo eens van de andere moeders soms wat hoor over hoe ze dan 'helpen' met huiswerk kan ik het ergens wel begrijpen ookquote:
[..]
'Dit zeggen ze me nog in m'n bakkes. ik wil niet helemaal weten hoe ze achter m'n rug over me kletst.
maar niet tof voor jou 
zoals gezegd; niet elke thuisblijfmoeder is een dom mokkel wat geeneens achter de kassa kan
Maar waarom nog opvang als je ft ouderschapsverlof hebt?quote:
Ik heb altijd fulltime gewerkt en vanaf dat we kinderen kregen, parttime. Eerst 24 uur, later 20 uur. Nu heb ik sinds een maandje voltijds onbetaald ouderschapsverlof. De bedoeling is voor 6 maanden, maar we zien wel waar het financiële schip strandt.
Ik betaal nog voor 1 kind opvang nu, 5 dagdelen p.w. De andere twee zitten op school en Bso is nu niet meer nodig.
Omdat ik wel ouderschapsverlof heb van mijn huidige baan, maar niet thuis zit.quote:
[..]
Maar waarom nog opvang als je ft ouderschapsverlof hebt?
Ik werk nu halve dagen in ons eigen bedrijf.
Ah, okay.quote:
[..]
Omdat ik wel ouderschapsverlof heb van mijn huidige baan, maar niet thuis zit.
Ik werk nu halve dagen in ons eigen bedrijf.
Dat klinkt rot...quote:
ik ben juist opgegroeid met een werkende moeder en dat heeft mij getekend in die zin dat ik dat nu juist niet wil. ik was 8 toen ik als enige kind overbleef op school (ik werd alleen in een lokaal gezet), alleen van en naar huis ging (gezien het idee dat dit school nr 4 was, waren er ook wel wat pest-issues wat niet lekker ging. ik moest mijn haar maar leuker doen, dan zouden ze me niet meer pesten
In mijn basisschooltijd (15 jaar terug) was het ook nog niet echt normaal om over te blijven. Er is sindsdien wel heel veel veranderd, je bent haast een uitzondering als je níet overblijft. De enige (denk ik nu) reden voor mij om te stoppen met werken zou zijn dat mijn kinderen ongelukkiger zouden worden van het feit dat ik werk.
Verder vind ik mijn werk fijn en belangrijk en vinden we het prettig om het wat breder te hebben dan op één salaris, al redden we het dan ook meer dan prima. Ik werk nu 24 uur "gewoon" + 1 avond als dirigent en dat vind ik prima.
Wat ik wel graag zou willen als de kinderen naar school gaan:
-betrokken zijn bij school (ik zie nu in de oudercommissie van het KDV, zoiets zou ik daar ook wel willen)
-zoveel mogelijk werken onder schooltijd, zodat we zo min mogelijk BSO nodig hebben
Maar goed, da's nog niet aan de orde dus daar ben ik nog niet erg mee bezig geweest.
Zelf ben ik net van 4x8 naar 4x9 gegaan. Niet omdat ik graag meer werk, maar omdat ik in mijn nieuwe functie de uren moet draaien om het werk af te krijgen en er dan ook wel graag voor betaald krijg.
Ben benieuwd hoeveel ik ervan overhoud met kdvkosten..
Wij werken allebei 4 dagen trouwens, dus kind zit 3 dagen per week op het kdv. Precies genoeg wat mij betreft.
Nu gaat de oudste drie keer naar de bso en ze vindt het op zich heel gezellig daar, maar als ik haar op de andere twee dagen stralend uit de klas zie komen rennen met speelvriendjes en -vriendinnetjes aan de hand dan vind ik het toch jammer dat dat maar zo weinig kan door mijn werk.
je hebt toch de tijd om het lekker rustig te laten bezinken allemaal? toch?quote:
Qua hart vs. verstand: mijn hart zegt dat ik nog wel een kind wil, mijn verstand dat het helemaal prima is zo. Mijn hart zegt dat... omdat het dat zegt. Mijn verstand zegt dat omdat ik het nu prima te behappen vind en dat wil ik zo houden. Ik word geen leukere moeder, vrouw, vriendin, dochter, etc. van teveel stress en drukte. En van een nieuwe zwangerschap. Maar we zijn er nog niet definitief uit.
quote:
als ik echt heelheelheel eerlijk ben, denk ik dat we de juiste keuze gemaakt hebben. ravi zou het allemaal prima aankunnen, maar selene niet. natuurlijk is dat een beetje gevoel mijnerzijds, maar anderszijds (is dat een woord? en goed gespeld?) is ze ook erg prikkergevoelig.
Anderzijds zonder s.
Mijn verstand zegt hier zeker dat er niet meer moeten komen geestelijk ben ik eindelijk weer wat op de rit met al die hormonen daar word ik niet echt gezelliger van. Ik vind het prima zo maar als ik dan met Geert aan het knuffelen ben kan ik er best verdrietig van worden dat er niet meer komen maar voor ons allemaal is het beter zo. Ik volg dan ook mijn verstand.
quote:
thanx
edit; irrationeel mijnerzijds ook weer, want dat deed ik dan wel weer goed
hier was de kinderwens (vooral bij de tweede) zo sterk dat mn verstand ondergesneeuwd werd door mn hart/gevoel
en het mooiste dat me is overkomen toen hij (lucas) er eindelijk was.
financieel een enorme teruggang, emotioneel een mega-rijkdom die me alles waard is!
Financieël hoef ik niet te werken, maar vind het wel fijn niet heel erg op te hoeven letten wat ik uitgeef.
Ik denk,dat daarom 2 kinderen ook goed is. Tis prima te behappen zo (tot nu toe
jongste is nog klein ).Ik kwam van de week een heel leuk boekje met 20 toptips voor ouders tegen bij het cb en dit was een ervan idd. Het geeft je de mogelijkheid om eens op de eerste rang te zitten bij de dingen die je kind doet terwijl je er over het algemeen niet bij bent.quote:
Ik merk trouwens aan mijn dochter en ook aan andere kindjes bij haar in de klas dat ze het alleen maar heel erg leuk vinden als hun eigen mama komt helpen.
En idd, kinderen vinden het over het algemeen fantastisch dat papa of mama komt helpen/kijken/meedoen op school.
Ik vond een dame in het rammelaarstopic zo ontzettend naïef.
Ze werkt dan zelf 12 uur en haar man is net werkloos en ze vinden dat het nu perfect is om kinderen te krijgen. Ik kan er gewoon met mijn verstand niet bij dat iemand zo kan denken.
In deze tijden zo even een baan vinden is niet zo makkelijk, ook als je goede papieren hebt.
Jij scheert nu wel iedereen over één kam.quote:
[..]
daar voel ik me niet "fijn" bij. Dat doe ik om mijn tijd nuttig te vullen nu ik niet aan de slag kom. ik ben geen filantropische instelling ofzo.
Maar de zgn "carrieremoeders"denken blijkbaar dat zulks zich zelf regelt op school.
Hoezo? Waar doe ik dat dan?quote:
[..]
dat is andersom gelukkig nooit zo.
Sarcast!quote:
Waar ik al zei: dat is andersom gelukkig nooit zo.
Waarom enigszins intelligent?quote:
Als je een kinderwens hebt, is het vooral van belang dat het kind in een gelukkig en enigszins intelligent gezin kan opgroeien.
Omdat intelligentie voor een groot deel erfelijk/aangeboren is. En men moet het niet promoten, dat Tokkies kinderen krijgen.quote:
Met enigszins intelligent, bedoel ik gewoon een gemiddelde intelligentie.
zijn genoeg mannen die zo denken hoor, en niet alleen mannenquote:
Dan is je man echt eikel zeg, als hij dat echt denkt. Krijg je ook kleed- en zakgeld van hem?
Zo sprak ik eens een stel na de geboorte van hun eerste kindje. Ze vertelde over de beslissing om samen voor een kindje te gaan, en dat kort daarop haar man zijn baan kwijtraakte. Zij had zelf ook geen werk. Ik dacht dat ze het daardoor nog even uitgesteld hadden, maar nee: "dat kwam goed uit, nou kan hij me thuis helpen met de baby".quote:Op zaterdag 24 november 2012 23:55 schreef Jojoortje het volgende:
Ze werkt dan zelf 12 uur en haar man is net werkloos en ze vinden dat het nu perfect is om kinderen te krijgen. Ik kan er gewoon met mijn verstand niet bij dat iemand zo kan denken.
"Ohhh zal ik dan eens even jouw huisje leeg komen rovennn???"quote:
[..]
Ik heb er eigenlijk een enorme hekel aan. Echt.
maar ja, als ik het al niet doe? wie dan?
Helemaal als ik dan door een 8 jarige (!!) krijg toegevoegd: jij doet dit hè? mijn moeder doet lekker heel belangrijk werruuuuuuk. *insert uitdagende blik*
Daarom hebben wij zoveel 'gèèèèèld.
really.
Ik vond dat niet leuk, maar kan me voorstellen dat anderen dat wel leuk vonden. Ik zie de meerwaarde er ook wel van in maar ik zal altijd kijken naar hoe mijn kind het vindt. Mijn moeder begon zich overal mee te bemoeien, daar zat ik nou net niet op te wachten. Ze was wel favoriet bij de andere kinderen.quote:
Ik merk trouwens aan mijn dochter en ook aan andere kindjes bij haar in de klas dat ze het alleen maar heel erg leuk vinden als hun eigen mama komt helpen.
Ik ben het trouwens ook eens met /care geld! Zolang je onderdak hebt en eten op tafel, care geld!
[ Bericht 14% gewijzigd door Wumb op 25-11-2012 07:14:04 ]
Maar wanneer komt het dan wel uit? Als haar man straks wel aan het werk gaat met een half jaar of een jaarcontract? Zodat hij op straat staat vlak voor of vlak nadat er een kindje geboren wordt?quote:
Oke ik zet het er hier ook even neer.
Ik vond een dame in het rammelaarstopic zo ontzettend naïef.
Ze werkt dan zelf 12 uur en haar man is net werkloos en ze vinden dat het nu perfect is om kinderen te krijgen. Ik kan er gewoon met mijn verstand niet bij dat iemand zo kan denken.
In deze tijden zo even een baan vinden is niet zo makkelijk, ook als je goede papieren hebt.
En nu kun je het als je jong bent en het je eerste kindje wordt misschien nog wat uitstellen, maar wat als je redelijk zeker weet dat het niet meer wordt dan een half jaar contract, en je wilt graag een tweede?
Als je dan moet wachten tot het zekerder is, is je eerste misschien alweer zo oud dat je niet echt meer zit te wachten op de poepluiers en de gebroken nachten.
Nou zo'n vervelende vraag is het toch niet? Sommige mensen lezen nou eenmaal niet makkelijk een heel boek in een andere taal. Duits zou mij bijvoorbeeld niet lekker liggen.quote:
[..]
ja, dat snap ik wel Oeke, dat het voor iedereen anders is. En er zitten ook echt wel dames met een baan in de ouderraad (ik ben er nu gelukkig uit) maar ik merk toch echt wel dat neerkijken. De moeder van betreffende 8 jarige leende me een boek.
Oh, het is wel in het Engels, Red je je daarmee???
Echt?!
En dan nog klinkt de vraag anders geformuleerd een stuk aardiger.
Ik zie echt niet in wat er toch zo erg aan een paar maanden wachten om te zien of de situatie beter kan worden.
Maar het is me duidelijk dat daar nou eenmaal verschillend over gedacht wordt.
Maar totdat mijn vriend ook kinderen wil, hebben zowel mijn hart als verstand vrij weinig in te brengen.
.[ Bericht 0% gewijzigd door DevilsAndDust op 25-11-2012 09:35:34 ]
Er kwam een nieuwbouw huis bij binnenkort volgens mij?
Ik heb iig niet het gevoel dat Soneal het zoveel beter heeft dan dat B het als bijstandspeuter had.
En terugkijkend op zijn jeugd heeft vooral B er weinig moeite mee dat het wel eens behoorlijk krap was.
Als je volwassen kind tegen je zegt dat het ondanks financiële krapte meestal wel gezellig was, dan heb ik geen klagen.
Natuurlijk is het mooi als een kind een ruime kamer met fantastisch speelgoed heeft, en alles wat het maar wensen kan, maar dat wil niet zeggen dat een kind het beter heeft, want in de meeste gevallen zal daar ook iets tegenover moeten staan wat het kind graag anders zou zien.
En denk eens wat je eigen mooiste herinneringen aan je jeugd zijn, grote kans dat het niet die vakanties en dure kleren zijn.
Maar ik gok dat het er geen 2 of 3 per jaar waren?quote:
Nou de vakanties waren wel een van de geweldige ervaringen uit mijn jeugd hoor als we het er toch over hebben
Wij hadden een caravan en gingen twee keer in eigen land en zomers naar het buitenland.quote:
[..]
Maar ik gok dat het er geen 2 of 3 per jaar waren?
Het hoeven er geen twee of drie te zijn maar 1x vind ik wel iets toevoegen voor je kind maar ik realiseer me dat daar ook de meningen over verdeeld zijn.
) je kind geen gezellige en liefdevolle opvoeding kunt geven. 'Ja, we zaten in de bijstand, maar we hebben ons kind heel veel liefde gegeven!' Alsof je dat niet kan als je wel allebei werkt.
Mijn ouders werkten altijd allebei fulltime en ik kan niet anders zeggen dan dat ik zéér warme gevoelens heb aan mijn jeugd.
En de jaarlijkse vakanties waren onwijs tof.
De deurwaarder komt bij financieel wanbeleid, ik vind de suggestie dat een situatie met beperkte financien daaraan gelijk zou staan behoorlijk triest.quote:Op zondag 25 november 2012 09:56 schreef Kyara het volgende:
Zoals Leandra het beschrijft is het natuurlijk fijn. Maar ik denk dat een kind wel degelijk wat mee krijgt van financiele zorgen van de ouders, onrust in huis of een deurwaarder die beslag komt leggen. Dat wil niet zeggen dat het zo zal gaan maar dat is natuurlijk ook een van de mogelijkheden.
Er zijn mensen die met minder dan modaal nooit in de problemen komen, en er zijn mensen die met 3 keer modaal financieel altijd moeilijk zitten.
Ah, weer iemand die het niet snapt en het omdraaitquote:
Ik krijg het idee dat hier geïmpliceerd wordt dat je als werkende moeder ('carrièrevrouw'
Alsof je dat niet kan als je wel allebei werkt.
Mijn ouders werkten altijd allebei fulltime en ik kan niet anders zeggen dan dat ik zéér warme gevoelens heb aan mijn jeugd.
En de jaarlijkse vakanties waren onwijs tof.
Je zal genoeg andere mooie herinneringen hebben maar een vriendje ging nooit op vakantie en hij en zijn zusje hebben daar altijd toch wel moeite mee gehad.quote:
Ik heb trouwens ook veel mooie herinneringen aan vakanties maar ik denk dat als je het niet hebt, je het ook niet mist. Dan heb je fijne herinneringen aan andere dingen.
Net als dat ze wel degelijk mee kregen hoe zwaar hun ouders het hadden als vader weer eens zijn baan kwijt raakte wegens erg moeilijke branch met veel reorganisaties.
Oh, zo bedoel ik het helemaal niet. Het klopt trouwens wel dat de deurwaarder meestal daar op de stoep staat bij mensen die een goed inkomen hadden en door omstandigheden e/o financieel wanbeleid in de problemen komen.quote:
[..]
De deurwaarder komt bij financieel wanbeleid, ik vind de suggestie dat een situatie met beperkte financien daaraan gelijk zou staan behoorlijk triest.
Er zijn mensen die met minder dan modaal nooit in de problemen komen, en er zijn mensen die met 3 keer modaal financieel altijd moeilijk zitten.
Ik bedoelde het eigenlijk meer in het hele kader van financiele zekerheid (en wat je dan dus ook niet hebt want ik weerspreek mijzelf hier boven ook weer). Misschien niet handig om jou te quote.
Whaa, ik praat mezelf klem geloof ik maar ik bedoelde het in elk geval niet zo.
dat bedoelde ik dus eigenlijk.quote:
[..]
Je zal genoeg andere mooie herinneringen hebben maar een vriendje ging nooit op vakantie en hij en zijn zusje hebben daar altijd toch wel moeite mee gehad.
Net als dat ze wel degelijk mee kregen hoe zwaar hun ouders het hadden als vader weer eens zijn baan kwijt raakte wegens erg moeilijke branch met veel reorganisaties.
Ja, maar als je je kind die mogelijke ellende wilt besparen dan moet je er sowieso niet aan beginnen, tenzij er een familiekapitaal is van een paar miljoen en een kleine familie.quote:
[..]
Je zal genoeg andere mooie herinneringen hebben maar een vriendje ging nooit op vakantie en hij en zijn zusje hebben daar altijd toch wel moeite mee gehad.
Net als dat ze wel degelijk mee kregen hoe zwaar hun ouders het hadden als vader weer eens zijn baan kwijt raakte wegens erg moeilijke branch met veel reorganisaties.
Dat heeft natuurlijk ook deels met de puberleeftijd te maken. Ik heb alleen nog herinneringen van de kampeervakanties en niet van de vliegvakanties.
Wat ik wil zeggen: her verschilt per kind. Ook per tijd, dus op die leeftijd kon je het leuk vinden maar later bedenk je je dat die bepaalde periode niet zo goed was. Of andersom natuurlijk. Je kunt het nooit voorzien.
Gelukkig leg jij het me even uit.quote:
[..]
Ah, weer iemand die het niet snapt en het omdraait
Als er beweerd wordt dat het niet automatisch slecht is voor een kind om onder die omstandigheden op te groeien dan is dat niet hetzelfde als wat jij daar kennelijk in ziet; dat de werkende moeder haar kind tekort doet.quote:
[..]
Gelukkig leg jij het me even uit.
Maar je moet je misschien wel eens afvragen waarom je dat er zo graag in ziet.
Nee veel hier lijken niet te snappen dat er mensen zijn die niet de wens voor alles laten gaan en een jaartje uitstel verkiezen boven jaren van net rond komen omdat je er uitgeknikkerd bent op je tijdelijke contract wegens zwanger terwijl je dicht bij dat vaste contract was.quote:
[..]
Ah, weer iemand die het niet snapt en het omdraait
Ik ben verbaasd hoe hier gepromoot wordt spring er maar in want pietje redt het ook dus jij ook wel.
En dan redt je het niet (ww rechten versoberen nogal binnenkort) en dan zijn we weer verbaasd dat men in de schuldsanering zit etc?
Ja vakanties etc zijn ondergeschikt maar als je het nu net redt vraag ik me af of de kosten van een kindje je niet over de rand pushen en wel degelijk dat dak boven je hoofd niet in het geding komt.
En ik zie wel dat de huidige tendens toch is dat het leven eerst helemaal perfect moet zijn voor mensen aan kinderen beginnen, en dat het dan voor sommigen wat laat is, is kennelijk het bijbehorende risico.
Het is mooi als je alles voor elkaar hebt voor je eraan begint, maar ik denk niet dat het voor een kind automatisch drama betekent als de start minder ideaal is.
Als jij voor jezelf op papier hebt staan dat je ook met ww nog makkelijk rondkomt, daarna het nog even uit kan zingen met spaargeld, ook als daar extra kosten bijkomen door nog een kindje, moet je dan perse wachten tot er weer een baan is? Of spring je er dan in, en als de partner/jijzelf weer een baan krijgt, dan is het mooi meegenomen..
hier wil ik graag even op reageren.quote:
Natuurlijk is het mooi als een kind een ruime kamer met fantastisch speelgoed heeft, en alles wat het maar wensen kan, maar dat wil niet zeggen dat een kind het beter heeft, want in de meeste gevallen zal daar ook iets tegenover moeten staan wat het kind graag anders zou zien.
bij ons was het vroeger ook niet breed.. uit noodzaak maakte moeders de kleding zelf.. daar had ik zelf nioet zo veel problemen mee, maar de schoolvriendjes en vriendinnetjes wel.. ook het feit dat wij niet hetzelfde speelgoed hadden was reden voor een flink aantal treiterijen..
je hoort er dan niet bij.. DAT zijn de herrinerringen die ik heb uit mijn jeugd..
Nou ik en wat anderen waren het niet eens met de situatie van Risu om er dan vol voor te gaan.quote:
Waar lees je spring er maar in? Ik lees alleen dat de (schijn) veiligheid van de vaste baan en t goede huis enzo ter discussie word gesteld. Ik zou eerst mijzelf op orde willen hebben en zeker wanneer onder 30 nog even wachten. Maar als je al een kind hebt en je wilt heel graag een tweede zou ' het onjuiste huis' of de verkeerde baan me niet tegenhouden. Of als je 38 bent ofzo.
Ik had het enkel over hen situatie maar toen kreeg ik ook om mijn oren een baan is slechts schijnveiligheid.
Ik kreeg de indruk dat velen vonden dat die specifieke situatie ook geen probleem vormt en ze er gewoon maar voor moeten gaan.
Ik ben helemaal niet van mening dat je op een vast contract moet wachten perse. Ik had het nog steeds echt enkel over de 12 uur werk en ww als basis voor een kind.
Maar ik denk ook dat het komt omdat ik op het platteland woonde, en daar denk ik wel meer kinderen in dezelfde situatie zaten. Pas later besefte ik mij eigenlijk dat wij het best krap hadden..
Ik (man 52) heb altijd gezegd c.q. de overtuiging gehad geen kinderen te willen.
Dit door de vooruitzichten van toen al verslechterende economie, scheidingsverhalen en er zijn er immers genoeg kinderen die ouderloos zijn en iemand nodig hebben.
Inmiddels mijn ex had echter een kinderwens en mijn hart zij dit gaat nooit voorbij heb bewust gekozen om toen kinderen te nemen.
Gewild en heel geliefd. Ik hou echt van mijn kinderen, heb de wereld voor ze over.. maar enerzijds zitten zij nu in de missere waar ik "bang" voor was.
Gescheiden ouders, slechte economie (heb geen nagel om mijn kont te krabben), en ver uiteen.
Een zoon 14 woont bij mij en de jongere andere bij mijn ex ruim 200km hier vandaan.
voor de kids echt geen ideale situatie.
Ik, maar eigenlijk mijn kinderen zitten dus nu in de situatie waarvan ik ooit dacht.. Daarom neem ik nooit geen kinderen.
Het was een ingeving van het hart.
Maar voor de zekerheid.. kwijt wil ik ze voor geen goud, maar heb er enigszins wel spijt van dat ik niet naar mijn eigen verstand heb geluisterd.
Ik weet niet of je het nou ook precies over mij had, maar ik heb het weer breder getrokken, in hun situatie zou ik het ook niet zo snel aanraden...quote:
[..]
Nou ik en wat anderen waren het niet eens met de situatie van Risu om er dan vol voor te gaan.
Ik had het enkel over hen situatie maar toen kreeg ik ook om mijn oren een baan is slechts schijnveiligheid.
Ik kreeg de indruk dat velen vonden dat die specifieke situatie ook geen probleem vormt en ze er gewoon maar voor moeten gaan.
Ik ben helemaal niet van mening dat je op een vast contract moet wachten perse. Ik had het nog steeds echt enkel over de 12 uur werk en ww als basis voor een kind.
ik vrees dat ik nu meer met mijn eigen situatie in mijn achterhoofd post. Dit is op dit moment wel actueel bij ons
Dat is niet hoe de situatie is bij Risu wat de hele discussie aanzwengelde meen ik te proeven uit haar woorden en op basis van enkel die situatie heb ik een aantal keer geroepen dat ik het onverstandig vind.quote:
Ik denk dat je best je gevoel kan volgen, mits je er wel verstandig naar gekeken hebt.
Als jij voor jezelf op papier hebt staan dat je ook met ww nog makkelijk rondkomt, daarna het nog even uit kan zingen met spaargeld, ook als daar extra kosten bijkomen door nog een kindje, moet je dan perse wachten tot er weer een baan is? Of spring je er dan in, en als de partner/jijzelf weer een baan krijgt, dan is het mooi meegenomen..
Dat dure kleren en vakanties en de hele ram bam niet belangrijk zijn ben ik het mee eens maar als je nu al net aan rond komt waarom nu direct een kind er bij?
Dat is wat ik steeds geroepen heb.
Het probleem zit hem dat een aantal van ons specifiek op die situatie hun mening gaven en dat iedereen dat breder trok terwijl ik in een andere situatie een andere mening ben aan gedaan.quote:
[..]
Ik weet niet of je het nou ook precies over mij had, maar ik heb het weer breder getrokken, in hun situatie zou ik het ook niet zo snel aanraden...
ik vrees dat ik nu meer met mijn eigen situatie in mijn achterhoofd post. Dit is op dit moment wel actueel bij ons
Die mening deel ik niet.
En het is heel anders of je al weet dat je de molen in moet of 25 bent met naar je aan mag nemen een normale vruchtbaarheid. Die paar maanden wachten om te kijken of je uit de ww kunt komen zijn dan echt niet direct het einde van je kinderwens.
Of je het vervelend vindt om er niet bij te horen ligt aan het kind zelf en de opvoeding. Zo heb ik het altijd wel vervelend gevonden er niet bij te horen. In zekere zin dan, ik hoefde ook weer niet bij de popijopies. Ik werd ook gepest, ik kreeg bijv. veel te vaak nieuwe kleding waar ik zelf helemaal niet zo blij mee was en mijn klasgenootjes alleen jaloers.quote:
[..]
hier wil ik graag even op reageren.
bij ons was het vroeger ook niet breed.. uit noodzaak maakte moeders de kleding zelf.. daar had ik zelf nioet zo veel problemen mee, maar de schoolvriendjes en vriendinnetjes wel.. ook het feit dat wij niet hetzelfde speelgoed hadden was reden voor een flink aantal treiterijen..
je hoort er dan niet bij.. DAT zijn de herrinerringen die ik heb uit mijn jeugd..
Ook is mij niet geleerd om met gevoelens en meningen van mezelf en anderen om te gaan. Dus dat is een stukje opvoeding of dat een probleem is. Uiteindelijk heb ik mezelf er wel uitgevochten en care iik niet meer zo maar dat kostte jaren.
Mijn vriend hoorde er vroeger ook totaal niet bij maar dat deed hem niks. En nog steeds trekt hij niks aan van wat anderen vinden of zouden denken. Hij is dus nooit gepest.
Een kind wordt niet gepest omdat hij niet merk X draagt of speeltje Y heeft, een kind wordt gepest omdat pesters het kind als target zien, als je wel het juiste speelgoed had was je waarschijnlijk getreiterd om iets anders.quote:
[..]
hier wil ik graag even op reageren.
bij ons was het vroeger ook niet breed.. uit noodzaak maakte moeders de kleding zelf.. daar had ik zelf nioet zo veel problemen mee, maar de schoolvriendjes en vriendinnetjes wel.. ook het feit dat wij niet hetzelfde speelgoed hadden was reden voor een flink aantal treiterijen..
je hoort er dan niet bij.. DAT zijn de herrinerringen die ik heb uit mijn jeugd..
Ik snap je koppeling wel, maar ik denk dat het behoorlijk naïef is te denken dat je met het juiste speeltje niet gepest zou zijn.
Pesters pesten om het pesten, en pakken je daarbij op jouw zwakke punt.
Niet dat je kind niet groot krijgt als je in de bijstand zit. Maar man en ik komen beide uit een gezin waar ieder dubbeltje 10x moest worden omgedraaid. We zijn er niet slechter van geworden en de leuke herinneringen blijven, maar er zijn momenten geweest dat we het beide vreselijk vonden, dat je niet die leuke schoenen of die leuke trui kon hebben. En dat je gepest werd omdat je schoenen van de scapino droeg (wat ik nu dus echt niet snap, maar toen oeioei dat kon toch echt niet) We hopen ons kind dat enigszins te besparen. En nee het gaat niet alles krijgen wat z'n hartje begeerd maar iets van financiële vrijheid is wel lekker
Ik zie mijn gepestheid als een aanvulling op de opvoeding. Daarmee keur ik pesten niet goed, maar het heeft me wel degelijk sterker gemaakt. Het is alleen uiterst klote voor zij die zich er niet mee weten te redden.
Dwaal ik af?
De andere twee zijn nooit gepest .. En toch zelfde achtergrond
En je kan ook memorabele uitstapjes maken zonder veel geld! Arwen vond de paddestoelen en schatten jacht wandelingen leuker dan de Efteling
Oliver kwam ongepland , ik had zo de wens om het wat beter voor elkaar te hebben , en scheelt dat D. een baan had dat het makkelijker maakte.. Toch kocht ik bijna niks want vond het onzin of onnodig
ik denk ook dat scheelt wat je eisen/wensen zijn qua materialistische spullen ?En zo is het mischien wel net zo naief om te denken dat het kind niks mist voor zijn of haar gevoel als hij maar genoeg liefde krijgt.quote:
[..]
Een kind wordt niet gepest omdat hij niet merk X draagt of speeltje Y heeft, een kind wordt gepest omdat pesters het kind als target zien, als je wel het juiste speelgoed had was je waarschijnlijk getreiterd om iets anders.
Ik snap je koppeling wel, maar ik denk dat het behoorlijk naïef is te denken dat je met het juiste speeltje niet gepest zou zijn.
Pesters pesten om het pesten, en pakken je daarbij op jouw zwakke punt.
Wij hadden vroeger toen ik kleiner was niet zo veel geld thuis. En nu was ik geen kind dat over dingen zeurde of zo. Maar wat had ik toch graag die mooie pratende pop gehad, of wat was ik graag op paardrijles gegaan, of dat merk schoenen wat de hele klas droeg. Kinderen willen nu eenmaal graag dingen...
En nee ik ben er niet slechter van geworden en toen we ouder werden was er meer geld te besteden.
dus nee, ook al zou het mischien kunnen...wij blijven beide werken, juist om die extra luxe dingetjes.
Het maakt mij een betere mama voor mijn gevoel, ik wordt ook helemaal niet gelukkig van thuisblijf mama zijn...en ja dat heb ik geprobeerd
En nee, mijn ouders hadden geen cent te makken vroeger, jaren 80 crisis helemaal doorgemaakt. Daarvan heb ik geleerd dat je een hoop materialistische dingen best kunt missen. En natuurlijk had ik die pratende pop ook wel gewild. Maar hadden ze die voor me kunnen kopen had ikiets anders graag gewild.
dat is des kinderen.Als wij (mijn zusje, broertje en ik) dat echt wilden, konden we op vakantie, maar dan zou dat allemaal veel minder worden. Aan ons de keus....
Daar hoefden we niet lang over na te denken, want we wilden geen 50 weken op een houtje bijten om 2 weken op vakantie te gaan.
Het draait uiteindelijk niet om veel of weinig geld, het draait om wat werkt voor jouw gezin.
Een werkende alleenstaande moeder met amper minimumloon doet het misschien beter dan de thuisblijfmoeder wiens man 3 keer modaal verdient, en andersom zijn er ook legio mogelijkheden.
Hoeveel geld er binnenkomt, en of dat door 1 of 2 personen verdiend wordt zegt niets.
Ik vind het veel belangrijker dat aankomende ouders mentaal en relationeel stabiel zijn. Levenservaring hebben opgebouwd, weten wat er in de wereld speelt/ te halen valt, beetje hebben geëxperimenteerd met eea, geleerd hebben op te krabbelen uit moeilijke periodes, weten hoe het er aan toe gaat in het leven.
En over 'carrièreouders': Ik denk wel degelijk dat twee fulltime werkende ouders hun kind(eren) tekort doen.
dit was ook precies wat ik uit Risu haar post proefde. Ze had het over sparen en eerst een buffer opbouwen, want een kind kost zoveel en ze trokken het nu maar net. Op het moment dat je dan jong bent en verwacht dat je man zo weer werk heeft, zou ik ook zeggen wacht dan effe. Gewoon ook voor je eigen gemoedsrust, want het kwam op mij over of ze het wel lastig vond om in te schatten of ze het zouden redden.quote:
[..]
Dat is niet hoe de situatie is bij Risu wat de hele discussie aanzwengelde meen ik te proeven uit haar woorden en op basis van enkel die situatie heb ik een aantal keer geroepen dat ik het onverstandig vind.
Dat dure kleren en vakanties en de hele ram bam niet belangrijk zijn ben ik het mee eens maar als je nu al net aan rond komt waarom nu direct een kind er bij?
Dat is wat ik steeds geroepen heb.
Wat ik me ook afvraag, als er werkelijk snel weer werk te vinden is in haar/zijn werkgebied, waarom gaat zij dan zelf niet, eventueel tijdelijk, wat meer werken? Dan spaar je dat bedrag ook wat sneller bij elkaar.
En voor de rest, ieder zijn mening. Ik heb mijn redenen gehad om het op dat moment aan te durven, die zullen anderen vast belachelijk gevonden hebben, maar ik voelde me er fijn bij. Prima toch? Ik heb respect voor hoe bijvoorbeeld Mignonne en Oeke leven, dat ze hun dromen naleven en zich er goed bij voelen, maar het zou mijn leven niet zijn. Ik zou er ook niet gelukkig mee zijn. Andersom geldt voor hen waarschijnlijk precies hetzelfde.
Ongetwijfeld. Mijn vriend heeft ook prachtige verhalen over Indonesië bijvoorbeeld. Ik kwam uit een gezin waarin het vakantiegeld naar een nieuwe wasmachine ging, en er was altijd wel iets. Er was immers niet veel geld. Het familiebedrijf ging failliet toen mijn moeder zwanger bleek en mijn vader heeft er tot mijn 16e over gedaan om de schulden die daaruit voortvloeiden af te betalen.quote:
Nou de vakanties waren wel een van de geweldige ervaringen uit mijn jeugd hoor als we het er toch over hebben
En weet je, ik heb een geweldige jeugd gehad. Ik heb alle mooie plekjes in Nederland gezien en mijn vader maakte van elk uitje een feest. Ik ben dolblij met die tijd die we samen hebben gehad. Indonesië was ook mooi geweest, maar dat was niet echt waar het voor mij om draaide. Dat is nog steeds niet waar het voor mij om draait. Ik bezoek nu met mijn gezin alsnog alle mooie plekken, maar het samen zijn blijft waar het om draait.
En dat is al wat ik en enkelen met mij hebben geprobeerd over te brengen: het is maar net hoe je in het leven staat. Sommige mensen kunnen slecht met onzekere factoren omgaan, anderen hebben vooral vertrouwen in hun eigen kunnen en vermogen om het beste te maken van een rotsituatie. Gek genoeg heeft mijn vader nooit zo geleden onder zijn schulden. Wat al die jaren veel zwaarder voor hem is geweest is zijn vaste baan die voortdurend op de tocht stond vanwege een reorganisatie en nog een reorganisatie en nog een...
Precies... want wat het leven je materialistisch brengt in de toekomst kan niemand overzien.quote:
Wat me zo opvalt in deze discussie (maar ik heb het begin in het andere topic gemist...), is dat er zo gefocust wordt op het materiële aspect.
Ik vind het veel belangrijker dat aankomende ouders mentaal en relationeel stabiel zijn. Levenservaring hebben opgebouwd, weten wat er in de wereld speelt/ te halen valt, beetje hebben geëxperimenteerd met eea, geleerd hebben op te krabbelen uit moeilijke periodes, weten hoe het er aan toe gaat in het leven.
Helemaal waar!dit is wat ik probeerde te zeggen maar dewoorden niet voor vond!quote:
Wat me zo opvalt in deze discussie (maar ik heb het begin in het andere topic gemist...), is dat er zo gefocust wordt op het materiële aspect.
Ik vind het veel belangrijker dat aankomende ouders mentaal en relationeel stabiel zijn. Levenservaring hebben opgebouwd, weten wat er in de wereld speelt/ te halen valt, beetje hebben geëxperimenteerd met eea, geleerd hebben op te krabbelen uit moeilijke periodes, weten hoe het er aan toe gaat in het leven.
En over 'carrièreouders': Ik denk wel degelijk dat twee fulltime werkende ouders hun kind(eren) tekort doen.
Je eigen shit een beetje opruimen voordat er kindjes zijn hoort daar ook bij voor mij. Voor je het weet probeer je je eigen gemis te compenseren via de kinderen.
(Ik maak me daar natuurlijk net zo goed schuldig aan. Persoonlijk heeft het gevoel ballast te zijn, bij elk gezin teveel, mij echt geschaad. Niet het feit dat we soms een week rode kool aten wegens geld op.)
Dan begrijp je het toch echt verkeerd want dat is helemaal niet wat er gezegd wordt.quote:
Nou, het vervelende aan dat zogenaamde "met weinig geld doe je je kind tekort" mantra, is dat je een heleboel werkende alleenstaande moeders ook al neerzet als vrouwen wiens kinderen dus wel tekort zullen komen.
Het draait uiteindelijk niet om veel of weinig geld, het draait om wat werkt voor jouw gezin.
Een werkende alleenstaande moeder met amper minimumloon doet het misschien beter dan de thuisblijfmoeder wiens man 3 keer modaal verdient, en andersom zijn er ook legio mogelijkheden.
Hoeveel geld er binnenkomt, en of dat door 1 of 2 personen verdiend wordt zegt niets.
Er wordt gezegd dat sommigen het fijn vinden dat als je de mogelijkheid hebt dat zij het dan fijn vinden om aan te kijken of je een bepaald uitgangspunt kunt creeeren. Dat dit punt voor iedereen anders ligt lijkt me duidelijk.
Maar dat ik bepaalde omstandigheden wil hebben voordat ik er aan begin betekent niet dat ik zeg dat jij je kind tekort doet als je die omstandigheden niet hebt.
Ik vind het hooguit als je de mogelijkheid hebt om nog even af te wachten dat je het jezelf voortijdig extra moeilijk maakt maar ook dat is ieder zijn keuze.
Maar net zo wordt iemand die wel een beetje zekerheid probeert in te bouwen weg gezet als stom want hoe lang blijf je nog wachten er bestaat geen zekerheid.
Dat vind ik net zo storend.
Wees blij dat men eerst hun zaken op orde heeft ipv dat de samenleving de shit straks op mag ruimen.
En dan heb ik het niet over , te weinig geld om elk jaar op vakantie te gaan. Maar te weinig geld, om fatsoenlijk eten voor iedereen op tafel te zetten.
Ik denk dat ieder normaal mens, zowel instinctief als rationeel weet dat dat niet goed is voor het kind.
Hier ben ik het heel erg mee eens!quote:
Wat me zo opvalt in deze discussie (maar ik heb het begin in het andere topic gemist...), is dat er zo gefocust wordt op het materiële aspect.
Ik vind het veel belangrijker dat aankomende ouders mentaal en relationeel stabiel zijn. Levenservaring hebben opgebouwd, weten wat er in de wereld speelt/ te halen valt, beetje hebben geëxperimenteerd met eea, geleerd hebben op te krabbelen uit moeilijke periodes, weten hoe het er aan toe gaat in het leven.
En over 'carrièreouders': Ik denk wel degelijk dat twee fulltime werkende ouders hun kind(eren) tekort doen.
Hoewel ik heel graag veel eerder moeder zou zijn geworden, weet ik dat ik nu een veel fijnere, betere moeder ben dan ik destijdsgeweest zou zijn. Gewoonweg omdat ik mezelf beter ken, levenservaring heb opgedaan en weet wat ik waard ben.
Dit hoeft niet leeftijdsafhankelijk te zijn, denk ik, dus ik bedoel hiermee niet te zeggen dat jonge ouders per definitie hun zaakjes nog niet voldoende voor elkaar zouden kunnen hebben.
Ik vind het niet stom maar irrationeel. Het geeft een fijn gevoel om een baan en een financiële buffer te hebben, een gevoel van veiligheid. In die zin zou je dat juist 'je hart volgen' kunnen noemen.quote:
Maar net zo wordt iemand die wel een beetje zekerheid probeert in te bouwen weg gezet als stom want hoe lang blijf je nog wachten er bestaat geen zekerheid.
Dat vind ik net zo storend.
Aan de andere kant: een zwangerschap duurt 9 maanden. Wie weet wat er dan ( met de druk van kindje op komst) allemaal in gang gezet wordt.
'Niets is vanzelfsprekend' is mijn levensmotto.
Terwijl er weinig irrationeler is dan de wens voor een kindquote:Op zondag 25 november 2012 13:09 schreef Claudia_x het volgende:
[..]
Ik vind het niet stom maar irrationeel.
Ha, die vind ik mooi.quote:
[..]
Ik vind het niet stom maar irrationeel. Het geeft een fijn gevoel om een baan en een financiële buffer te hebben, een gevoel van veiligheid. In die zin zou je dat juist 'je hart volgen' kunnen noemen.
Net als dus je 'duur van vruchtbaarheid' mee laten wegen een hele rationele keuze is.
quote:
[..]
Ha, die vind ik mooi.
Net als dus je 'duur van vruchtbaarheid' mee laten wegen een hele rationele keuze is.
Ja precies. Dat is dus de reden dat ik ondanks mijn gerammel enorm twijfel of ik überhaupt wel aan kinderen moet beginnen. Ik ben nu nog jong, maar echt nog niet stabiel genoeg om een kind te krijgen. Misschien dat dat over 5 jaar anders is (dan ben ik 30) maar voorlopig is het gewoon echt niet verstandig om aan kinderen te beginnen. En misschien is het vanwege mijn persoonlijkheidsproblematiek maar beter om er helemaal niet aan te beginnen, hoe moeilijk ik dat ook zal vinden, want mijn hart wil het wel heel graag. Maar gelukkig ben ik dus pas 25 en heb ik nog genoeg tijd als het goed is om aan mezelf te werken en dan eventueel aan kinderen te beginnen.quote:
Wat me zo opvalt in deze discussie (maar ik heb het begin in het andere topic gemist...), is dat er zo gefocust wordt op het materiële aspect.
Ik vind het veel belangrijker dat aankomende ouders mentaal en relationeel stabiel zijn. Levenservaring hebben opgebouwd, weten wat er in de wereld speelt/ te halen valt, beetje hebben geëxperimenteerd met eea, geleerd hebben op te krabbelen uit moeilijke periodes, weten hoe het er aan toe gaat in het leven.
En over 'carrièreouders': Ik denk wel degelijk dat twee fulltime werkende ouders hun kind(eren) tekort doen.
Ja dat is wat ik al de hele discussie enkel probeer te zeggen.quote:
Je kan problemen ook opzoeken bedoel je te zeggen Laziness? Mja, zeker met een paar maanden wachten zou ik dat wel doen. Ben ook niet zwanger geworden toen ik nog studeerde.
Aan de andere kant: een zwangerschap duurt 9 maanden. Wie weet wat er dan ( met de druk van kindje op komst) allemaal in gang gezet wordt.
'Niets is vanzelfsprekend' is mijn levensmotto.
Ik vind het onnodig de problemen opzoeken en snap heel goed dat sommigen juist bepaalde omstandigheden juist eerst proberen te creeeren.
Over tekort doen en dat vakanties belangrijk zijn etc had ik het an sich eigenlijk helemaal niet.
Het komt uit als het financieel te behappen is lijkt me. En met 12 uur werk in de week lijkt me dat niet. Ik snap je punt echt wel hoor, maar haar man heeft nog niet eens een half jaar contract. Bovendien denkt ze ook naïef van: maar m'n man vindt wel snel weer wat weer hoor!! Dus komt goed!quote:
[..]
Maar wanneer komt het dan wel uit? Als haar man straks wel aan het werk gaat met een half jaar of een jaarcontract? Zodat hij op straat staat vlak voor of vlak nadat er een kindje geboren wordt?
En nu kun je het als je jong bent en het je eerste kindje wordt misschien nog wat uitstellen, maar wat als je redelijk zeker weet dat het niet meer wordt dan een half jaar contract, en je wilt graag een tweede?
Als je dan moet wachten tot het zekerder is, is je eerste misschien alweer zo oud dat je niet echt meer zit te wachten op de poepluiers en de gebroken nachten.
Hmmf...quote:
[..]
Zo sprak ik eens een stel na de geboorte van hun eerste kindje. Ze vertelde over de beslissing om samen voor een kindje te gaan, en dat kort daarop haar man zijn baan kwijtraakte. Zij had zelf ook geen werk. Ik dacht dat ze het daardoor nog even uitgesteld hadden, maar nee: "dat kwam goed uit, nou kan hij me thuis helpen met de baby".
Wat deed zij dan voor de zwangerschap? Niks doen en thuis zitten dus?
Ik snap ook heel goed dat sommigen dat juist willen proberen, maar ik vind het zo naar om iemand af te branden die er anders in staat. Ik weet niet hoe lang jij gerammeld hebt en geprobeerd hebt alles op orde te krijgen voor je zwanger werd, maar toen ik B leerde kennen zijn we er al heel snel voor gegaan. Sommigen zullen het misschien te snel gevonden hebben, maar ik kon en wilde niet langer wachten. En waar dan het schip strandt, strandt het dan maar....quote:
[..]
Ja dat is wat ik al de hele discussie enkel probeer te zeggen.
Ik vind het onnodig de problemen opzoeken en snap heel goed dat sommigen juist bepaalde omstandigheden juist eerst proberen te creeeren.
Over tekort doen en dat vakanties belangrijk zijn etc had ik het an sich eigenlijk helemaal niet.
Het ging in het vorige topic eigenlijk voortdurend over gevoel, over wat het bij iemand losmaakt om met onzekerheid te moeten leven. Dat is ook niet iets om te onderschatten. Ik ben zelf heel sterk zo en daarom is mijn lief geen freelancer meer maar is hij nu in loondienst, daarom hebben we een huis gekocht onder onze stand, en daarom hebben we altijd netjes gespaard. Maar rationeel is het juist om in te zien dat de beste basis voor een voorspoedige toekomst jijzelf bent, en je partner, en jullie onderlinge relatie.quote:
[..]
Ha, die vind ik mooi.
Net als dus je 'duur van vruchtbaarheid' mee laten wegen een hele rationele keuze is.
Ik meende bij Risu te proeven dat het echt nu al net aan is. Dat vind ik dan niet een situatie om maar te kijken waar het schip strandt.
En die keuze staat dan zover van het gedachtengoed van sommigen dat ze die keuze moeilijk kunnen begrijpen.
Precies! Jij domoor.quote:
Financieel wel, maar onze relatie was nog maar heel pril. Eigenlijk een veel slechtere basis, wat mij betreft, dan omgedraaid: financieel misschien niet top, maar wel een goede, stabiele relatie. Die van ons voelde wel zo, maar wat kun je daar nu van zeggen in zo'n korte tijd?
Ach, het schip is nog steeds niet gestrandquote:
En als het schip zou stranden, dan zou je het toch ook prima voor je kind kunnen regelen?quote:
[..]
Ach, het schip is nog steeds niet gestrand
In mijn geval werd het ongetwijfeld door anderen onverstandig gevonden dat ik zo snel na het overlijden van mijn vader aan een kind begon.quote:
[..]
Ach, het schip is nog steeds niet gestrand
Ik kan heel slecht tegen zogenaamde vuistregels voor succesvol ouderschap.
Dat ja! En kunnen omgaan met omstandigheden, jezelf zijn en je niet laten leiden door "de buitenwereld" ...quote:
Gewenst zijn, aandacht krijgen en jezelf kunnen zijn zijn voor mij de dingen die ik mijn kinderen wil geven.
en dat! een houding waarin je in staat bent om om te gaan met wat er op je pad komt ... dat vind ik voor mijn kinderen belangrijk...quote:
Ik vind het veel belangrijker dat aankomende ouders mentaal en relationeel stabiel zijn. Levenservaring hebben opgebouwd, weten wat er in de wereld speelt/ te halen valt, beetje hebben geëxperimenteerd met eea, geleerd hebben op te krabbelen uit moeilijke periodes, weten hoe het er aan toe gaat in het leven.
iets met "innerlijke sturing/invloed"... makkelijker gezegd dan gedaan, dat wel .
Zeker, geen twijfel over. Dat is natuurlijk wel iets waar ik over had nagedacht.quote:
[..]
En als het schip zou stranden, dan zou je het toch ook prima voor je kind kunnen regelen?
Vuistregels voor succesvol ouderschap, je zou er een boek over kunnen schrijven, of een cursus over kunne geven. Een certificaat aan hangen dat toestemming geeft voor de start!quote:
[..]
In mijn geval werd het ongetwijfeld door anderen onverstandig gevonden dat ik zo snel na het overlijden van mijn vader aan een kind begon.
Ik kan heel slecht tegen zogenaamde vuistregels voor succesvol ouderschap.
Nou, dat!quote:
[..]
En als het schip zou stranden, dan zou je het toch ook prima voor je kind kunnen regelen?
Ik wilde pas 'aan een kind beginnen' als ik ervan overtuigd was dat ik het ook zou kunnen opvoeden als ik onverhoopt alleen zou komen te staan.
En dan bedoel ik dus niet zozeer financieel....
Aan de andere kant denk ik dat de toename van het aantal echtscheidingen juist te wijten is aan het feit dat vrouwen (financieel) wel voor zichzelf kunnen zorgen, en mannen tegenwoordig ook net zo makkelijk een luier verschonen.quote:
Wat verrassend genoeg nog niet naar voren is gekomen in deze discussie is ongelijkheid tussen partners. Dat is namelijk iets waar ik wel een gevaar in zie, dat de ene partner het inkomen garandeert en daarmee afhankelijkheid van de andere partner in de hand werkt. Vroeger gingen vrouwen veel minder eenvoudig van hun man af simpelweg omdat ze daartoe de financiële middelen niet hadden. Dat laatste is een succesrecept voor een hoop ellende binnen een gezin.
Edit: waarmee ik niet zeg dat ik voorstander ben van financiële afhankelijkheid trouwens
Ik ben wel benieuwd naar wat voorbeelden hiervan, eigenlijk.quote:
Toch vind ik dat het heel mooi is om enkel van het innerlijke uit te gaan maar dat onze huidige maatschappij meer verwacht en dat je er niet aan ontkomt dat andere zaken wel degelijk ook van belang zijn tegenwoordig, hoe graag we het enkel op liefde en aandacht zouden willen baseren.
wat vind jij dat de maatschappij dan verwacht?quote:
Toch vind ik dat het heel mooi is om enkel van het innerlijke uit te gaan maar dat onze huidige maatschappij meer verwacht en dat je er niet aan ontkomt dat andere zaken wel degelijk ook van belang zijn tegenwoordig, hoe graag we het enkel op liefde en aandacht zouden willen baseren.
daar ben je toch zelf bij of niet (de maatschappij dat ben jij)
de maatschappij, als zijnde IK verwacht dat je zelf financieel voor je kind kan zorgen.. en dan bedoel ik eigenlijk dat Ik dan als belastingbetaler niet financieel voor jouw kind hoef te zorgenquote:
[..]
wat vind jij dat de maatschappij dan verwacht?
daar ben je toch zelf bij of niet (de maatschappij dat ben jij)
En dat is iets slechts?quote:
[..]
Aan de andere kant denk ik dat de toename van het aantal echtscheidingen juist te wijten is aan het feit dat vrouwen (financieel) wel voor zichzelf kunnen zorgen, en mannen tegenwoordig ook net zo makkelijk een luier verschonen.
Maar alle gekheid op een stokje: ik vermoed wel eens dat het een onderschat hedendaags probleem is. Het komt nog steeds vaak voor dat een vrouw volledig thuisblijft. Daar valt denk ik wel een mouw aan te passen, namelijk bijvoorbeeld dat beide partners een individuele bankrekening hebben met daarop een aanzienlijk geldbedrag om op terug te vallen. Maar dan zit je nog wel met het probleem van lange tijd afwezig geweest zijn van de arbeidsmarkt. In zekere mate bestaat dit probleem ook voor vrouwen die veel minder zijn gaan werken, maar voor hen is het minder groot en acuut, vermoed ik.
Nou ja, zomaar een gedachte, hoor. Het is voor mij wel een reden om bijvoorbeeld die bankrekeningen te hebben en om niet minder dan vier dagen te willen werken.
ghehe.. ik vroeg ooit eens in het KAA forum hoe anderen het deden mbt een soort van financiele compensatie bij scheiding als je met je partner naar het buitenland gaat en een van de partners, om die reden, niet zou kunnen blijven werken.. nou mijn "partner"werd echt verwenst, want je vraagt toh niet zomaar een tegemoetkoming ??quote:
[..]
En dat is iets slechts?
Maar alle gekheid op een stokje: ik vermoed wel eens dat het een onderschat hedendaags probleem is. Het komt nog steeds vaak voor dat een vrouw volledig thuisblijft. Daar valt denk ik wel een mouw aan te passen, namelijk bijvoorbeeld dat beide partners een individuele bankrekening hebben met daarop een aanzienlijk geldbedrag om op terug te vallen. Maar dan zit je nog wel met het probleem van lange tijd afwezig geweest zijn van de arbeidsmarkt. In zekere mate bestaat dit probleem ook voor vrouwen die veel minder zijn gaan werken, maar voor hen is het minder groot en acuut, vermoed ik.
Nou ja, zomaar een gedachte, hoor. Het is voor mij wel een reden om bijvoorbeeld die bankrekeningen te hebben en om niet minder dan vier dagen te willen werken.
ik vind eigenlijk wel dat die tegemoetkoming er moet zijn.. want een partner doet toch een stapje terug in zijn/haar financiele onafhankelijkheid..
Geld is hoe je het went of keert wel een hele grote rol in het leven wat betreft enkel alleen al maar eten en onderdak.
En hoe lang is de sociale zekerheid er nog dat je bijstand krijgt en daar van het wel redt?
Ja, dat vind ik wel een logische gedachtegang. Wij hebben toen we onze financiën nog gescheiden hadden bijvoorbeeld een compensatieregeling getroffen voor mijn reiskosten omdat mijn lief niet naar de plek wilde verhuizen waar ik mijn baan vond. Er moeten soms compromissen worden gesloten die in het nadeel zijn van één partner.quote:
[..]
ghehe.. ik vroeg ooit eens in het KAA forum hoe anderen het deden mbt een soort van financiele compensatie bij scheiding als je met je partner naar het buitenland gaat en een van de partners, om die reden, niet zou kunnen blijven werken.. nou mijn "partner"werd echt verwenst, want je vraagt toh niet zomaar een tegemoetkoming ??
ik vind eigenlijk wel dat die tegemoetkoming er moet zijn.. want een partner doet toch een stapje terug in zijn/haar financiele onafhankelijkheid..
Pensioenregelingen fungeren op een soortgelijke manier. Toen mijn vader overleed kreeg mijn moeder een grote som geld om in haar pensioen te kunnen voorzien. Ze waren allang gescheiden, maar het ging om al die jaren dat zij getrouwd waren geweest (waarin hij wel werkte en zij veelal niet).
Ha, grappig dit, ik was het alweer vergeten, maar toen B en ik gingen samenwonen, vond een vriend van hem dat dat niet goed was, omdat B een koopwoning met wat overwaarde had. Hij vergat even dat ik alles wat ik had (huis, meubels, leven in het zuiden en zelfs mijn baan) op moest geven om in Amsterdam te gaan wonen.quote:
[..]
Ja, dat vind ik wel een logische gedachtegang. Wij hebben toen we onze financiën nog gescheiden hadden bijvoorbeeld een compensatieregeling getroffen voor mijn reiskosten omdat mijn lief niet naar de plek wilde verhuizen waar ik mijn baan vond. Er moeten soms compromissen worden gesloten die in het nadeel zijn van één partner.
Pensioenregelingen fungeren op een soortgelijke manier. Toen mijn vader overleed kreeg mijn moeder een grote som geld om in haar pensioen te kunnen voorzien. Ze waren allang gescheiden, maar het ging om al die jaren dat zij getrouwd waren geweest (waarin hij wel werkte en zij veelal niet).
ohja.. zo had ik ook ooit een vriendje die vond dat ik maar naar een ander land moest verhuizen voor onze relatie, want hij had na zijn afstuderen in dat land daar een baan aangeboden gekregen... en die baan aannemen was toch veel belangrijker dan mijn leven in NL ..quote:
[..]
Ha, grappig dit, ik was het alweer vergeten, maar toen B en ik gingen samenwonen, vond een vriend van hem dat dat niet goed was, omdat B een koopwoning met wat overwaarde had. Hij vergat even dat ik alles wat ik had (huis, meubels, leven in het zuiden en zelfs mijn baan) op moest geven om in Amsterdam te gaan wonen.
ehm
Waarbij het vaak niet alleen de buitenstaanders (en toetsenbordhelden op FOK! natuurlijk) zijn die er zo op reageren, maar vaak ook degene die nu alimentatie moet gaan betalen, alsof die het er nooit mee eens is geweest dat de thuisblijvende partner ook idd thuis bleef voor de kinderen.
Mijn vriendje vond het allemaal prima, hoor maar met de vriend in kwestie heb ik nog wel even een stevige discussie gevoerdquote:
[..]
ohja.. zo had ik ook ooit een vriendje die vond dat ik maar naar een ander land moest verhuizen voor onze relatie, want hij had na zijn afstuderen in dat land daar een baan aangeboden gekregen... en die baan aannemen was toch veel belangrijker dan mijn leven in NL ..
ehm
Grappige is dat hij inmiddels met zijn vriendin en hun dochtertje verhuisd is naar Turkije omdat hij daar aan de bak kon als piloot en zij dus alles hier in Nederland, inclusief goede baan die ze graag deed, achter heeft gaten. Geen idee hoe ze dam gecompenseerd hebben.
En om dit soort redenen heb je natuurlijk zoiets als alimentatie, dat besef ik ook. Maar daarmee worden niet echt die jaren van afwezigheid van de arbeidsmarkt gecompenseerd. En bovendien zie ik het grootste deel van het probleem niet in de tijd na een eventuele scheiding maar meer in de periode die eraan vooraf gaat, namelijk dat het een enorm besluit moet zijn voor iemand om te scheiden als diegene geen financiële middelen daartoe heeft.quote:
[..]
Ha, grappig dit, ik was het alweer vergeten, maar toen B en ik gingen samenwonen, vond een vriend van hem dat dat niet goed was, omdat B een koopwoning met wat overwaarde had. Hij vergat even dat ik alles wat ik had (huis, meubels, leven in het zuiden en zelfs mijn baan) op moest geven om in Amsterdam te gaan wonen.
Uiteindelijk zou t een ' kleine pauze zijn'
We hebben wel eea op papier, voor mocht het 'mis' gaan. In harmonie besloten enzo.
Vooralsnog niet nodig.
Ze mag dagelijks van zijn sprankelende aanwezigheid genieten, wie heeft dan nog compensatie nodig?quote:
[..]
Mijn vriendje vond het allemaal prima, hoor maar met de vriend in kwestie heb ik nog wel even een stevige discussie gevoerd
Grappige is dat hij inmiddels met zijn vriendin en hun dochtertje verhuisd is naar Turkije omdat hij daar aan de bak kon als piloot en zij dus alles hier in Nederland, inclusief goede baan die ze graag deed, achter heeft gaten. Geen idee hoe ze dam gecompenseerd hebben.
Nou, kan ik me voorstellen! Maar heb jij niet recht op een deel van zijn pensioen of zo? Weet je hoe dat werkt?quote:
Ja, dat is nog het grootste strijdpunt hier geweest. Mijn zelfstandigheid. We hebben ook verschillende opties bekeken, ook met mijn man die mij salaris zou betalen. ( wat te denken van het pensioengat dat ik heb gecreëerd )
Absoluut! En daar komt dan weer m de hoek kijken wat Moonah postte: ik ken mezelf, en ik weet dat ik voor mezelf kan zorgen. Met veel of weinig geld. Ik heb mijn zelfstandigheid en onafhankelijkheid in het verleden vaak genoeg aan mezelf bewezen, om me daarover geen zorgen te maken. Mede daardoor vind ik het dus nu geen probleem meer om wel afhankelijk(er) te zijn van B dan ik ooit van een vorig vriendje ben geweest.quote:
[..]
En om dit soort redenen heb je natuurlijk zoiets als alimentatie, dat besef ik ook. Maar daarmee worden niet echt die jaren van afwezigheid van de arbeidsmarkt gecompenseerd. En bovendien zie ik het grootste deel van het probleem niet in de tijd na een eventuele scheiding maar meer in de periode die eraan vooraf gaat, namelijk dat het een enorm besluit moet zijn voor iemand om te scheiden als diegene geen financiële middelen daartoe heeft.
Ondertussen zitten we nog steeds in ons appartement en nog steeds bezig met verbouwen van het andere huis. De wens is dat we K zijn 2e verjaardag daar kunnen vieren, maar mijn verstand zegt nu al dat dat niet lukt.
Financieel redden we het hoor, wees daar niet bang voor. En ik houd met heel mn hart en ziel van mijn zoon. Maar achteraf kan ik wel bedenken dat we toen wat meer hadden moeten denken aan de praktische kanten en de planning van de verbouwing (maar ja toen we besloten om ook de garage plat te gooien en weer opnieuw neer te zetten bleek ik achteraf al zwanger).
Het is wel dat we gezegd hebben zolang we nog op het appartement wonen hoeven we uberhaupt niet te denken over een tweede. Geeft onszelf duidelijke grenzen en zorgt ervoor dat we nog door kunnen verbouwen en we straks met zijn drietjes over gaan naar ons nieuwe huis.
En we weten nog niet eens of er wel een tweede komt. Voorlopig hebben we het super met zijn drietjes. Maar ach zoals afgesproken; daar hoef ik pas over na te denken als we gaan verhuizen naar het andere huis (wat dan nog niet klaar zijn zal, maar bewoonbaar is
)wij hebben om die reden huwelijkse voorwaarden waarin we op papier een gescheiden financiele administratie hebben.. met de mogelijkheid om alleen over het laatste jaar te vereffenen..quote:
Ja, dat is nog het grootste strijdpunt hier geweest. Mijn zelfstandigheid. We hebben ook verschillende opties bekeken, ook met mijn man die mij salaris zou betalen. ( wat te denken van het pensioengat dat ik heb gecreëerd )
Uiteindelijk zou t een ' kleine pauze zijn'
We hebben wel eea op papier, voor mocht het 'mis' gaan. In harmonie besloten enzo.
Vooralsnog niet nodig.
en jah.. we zijn nu wel aan het kijken hoe we onze pensieonsvoorzieningen op kunnen zetten om te zorgen dat we het allebei goed hebben tegen de tijd dat we met pensioen gaan ( want ook die zijn in de hv gescheiden
)De knappe pilootquote:
[..]
Ze mag dagelijks van zijn sprankelende aanwezigheid genieten, wie heeft dan nog compensatie nodig?
wat kan een vrouw nog meer wensen? Helemaal mee eens. En dat komt ook weer neer op dat vertrouwen in jezelf. Maar het valt me wel op hoeveel accent er ligt op (financiële) garanties terwijl veel vrouwen (ja, het zijn nog steeds meestal vrouwen) veel minder nadenken over de consequenties (op korte en lange termijn) van het opgeven of op een lager pitje zetten van hun carrière.quote:
[..]
Absoluut! En daar komt dan weer m de hoek kijken wat Moonah postte: ik ken mezelf, en ik weet dat ik voor mezelf kan zorgen. Met veel of weinig geld. Ik heb mijn zelfstandigheid en onafhankelijkheid in het verleden vaak genoeg aan mezelf bewezen, om me daarover geen zorgen te maken. Mede daardoor vind ik het dus nu geen probleem meer om wel afhankelijk(er) te zijn van B dan ik ooit van een vorig vriendje ben geweest.
die vrouwen denken waarschijnlijk nog steeds dat :quote:
[..]
Helemaal mee eens. En dat komt ook weer neer op dat vertrouwen in jezelf. Maar het valt me wel op hoeveel accent er ligt op (financiële) garanties terwijl veel vrouwen (ja, het zijn nog steeds meestal vrouwen) veel minder nadenken over de consequenties (op korte en lange termijn) van het opgeven of op een lager pitje zetten van hun carrière.
1. een baas het "thuiszitten"als ervaring ziet -->
2. de banen nog steeds voor het opscheppen liggen want na een half jaarcontract krijg je vast wel een vast contract .... -->
het is wel zuur voor de vrouwen die nu in de crisis terecht komen en ineens merken dat de situatie niet meer is zoals 10 jaar geleden toen ze de keuze maakten om een stapje "achteruit" te zetten..
als vrouw zou ik toch altijd wel proberen om een part-time baan te behouden, dan hou je nog een beetje aansluiting op een financiele onafhankelijkheid..
Welnee, dat is veel te cynisch. Ze willen graag (zoveel mogelijk) thuis zijn bij hun kind. Dat begrijp ik wel. Ik heb niks tegen werkverdeling: doe waar je goed in bent en waar je hart ligt. Maar vanuit het garantiedenken is het misschien niet de slimste zet.quote:
[..]
die vrouwen denken waarschijnlijk nog steeds dat :
1. een baas het "thuiszitten"als ervaring ziet -->
2. de banen nog steeds voor het opscheppen liggen want na een half jaarcontract krijg je vast wel een vast contract .... -->
Zijn de eerste (2?) jaren niet dermate intensief dat je eigenlijk geen part-time baan zou moeten willen hebben?quote:
ohja.. ik bedoelde het ook vooral vanuit het oogpunt van financiele onafhankelijkheid..
ohh crap! hoe ga ik dat dan met mijn fulltime baan regelenquote:
[..]
Zijn de eerste (2?) jaren niet dermate intensief dat je eigenlijk geen part-time baan zou moeten willen hebben?
Ik stel een vraag.quote:
[..]
ohh crap! hoe ga ik dat dan met mijn fulltime baan regelen
Ik ben een leek, zou je misschien antwoord willen geven?
Nou nee, ik geloof helemaal niet dat vrouwen dat denken, ik wist 21 jaar geleden (zwanger en alleenstaand met een uitzendbaan, dus automatisch in de bijstand kwam na mijn zwangerschapsverlof) al dat het onderbreken van mijn loopbaaan mijn mogelijkheden mijn gezin alleen te onderhouden behoorlijk zouden beperken, en dan hebben we het over een tijd waarin men het bij sociale dienst een rare vraag vond of er iets geregeld kon worden qua kinderopvang, want destijds DUUR, en alleen beschikbaar als je een baan had, had je een kind en geen opvang dan kreeg je dus geen baan, en zo bleef je rondgaan en kwam je geen stap vooruit.quote:
[..]
die vrouwen denken waarschijnlijk nog steeds dat :
1. een baas het "thuiszitten"als ervaring ziet -->
2. de banen nog steeds voor het opscheppen liggen want na een half jaarcontract krijg je vast wel een vast contract .... -->
het is wel zuur voor de vrouwen die nu in de crisis terecht komen en ineens merken dat de situatie niet meer is zoals 10 jaar geleden toen ze de keuze maakten om een stapje "achteruit" te zetten..
als vrouw zou ik toch altijd wel proberen om een part-time baan te behouden, dan hou je nog een beetje aansluiting op een financiele onafhankelijkheid..
De meeste vrouwen weten prima dat het onderbreken van hun loopbaan ten behoeve van hun gezin geen voordeel gaat opleveren op hun CV, sterker nog; ze zijn van het type dat hun baan opgeeft om te kunnen moederen, dus god verhoede dat een van hun kinderen eens ziek naar huis komt terwijl zij moet werken, dan zal ze wel weer vrij willen.... ze heeft immers al eens de prioriteiten bij haar gezin gelegd.
Aan de andere kant zul je ook gewoon moeten accepteren dat er vrouwen zijn voor wie het idd een keuze is de prioriteit bij haar gezin te leggen, ongeacht wat ze daarmee aan financiële zelfstandigheid opgeven.
Is dat dom? Naïef? Nee, dat denk ik niet, het is een keuze, net als anderen andere keuzes maken.
En soms is het een luxepositie, omdat het makkelijk kan.
Nee, vind ik niet.quote:
[..]
Zijn de eerste (2?) jaren niet dermate intensief dat je eigenlijk geen part-time baan zou moeten willen hebben?
[ Bericht 37% gewijzigd door Clubsoda op 25-11-2012 22:17:24 ]
Ik denk wel dat het goed zou zijn als het zwangerschapsverlof in NL verruimd zou worden naar Scandinavische maatstaven.quote:
[..]
Ik stel een vraag.
Ik ben een leek, zou je misschien antwoord willen geven?
Hoe ruim is het nu en hoe ruim is het daar?quote:
[..]
Ik denk wel dat het goed zou zijn als het zwangerschapsverlof in NL verruimd zou worden naar Scandinavische maatstaven.
Ik heb wel eens gehoord dat in andere landen de man ook 1 maand zwangerschaps verlof krijgt oid..
Of was dat ook in NL?
Daar heb je ook wel gelijk in.quote:
[..]
Nee, vind ik niet.
Wat betreft financiële (on)afhankelijkheid na een scheiding bijvoorbeeld: voor mij is het een voorwaarde dat ik voor ons kan zorgen. Maar verder is het wat Moonah al aanhaalde: als je er alleen voor komt te staan, is het ten eerste heel belangrijk dat je het hoofd boven water kunt houden, maar verder merk moet je het ook hebben van een soort innerlijke kracht en zelfvertrouwen, hoe suf dat misschien ook klinkt. Weten dat je het wel gaat redden alleen, dat je ook los van elkaar goede ouders bent. En interessant genoeg is voor mij ook een baan daarin heel bepalend. Iets doen waar je plezier in hebt, sociale contacten, je afleiden van sores.
Maar ik probeer zegmaar te achterhalen of een baby'tje niet teveel tijd kost om uberhaupt te kunnen werken tot een bepaalde leeftijd?
Tuurlijk wel, meestal lopen die moeders op hun tandvleesquote:
[..]
Daar heb je ook wel gelijk in.
Maar ik probeer zegmaar te achterhalen of een baby'tje niet teveel tijd kost om uberhaupt te kunnen werken tot een bepaalde leeftijd?
Ben ik nou zo onduidelijk?quote:
[..]
Tuurlijk wel, meestal lopen die moeders op hun tandvlees
Tot welke leeftijd kan je dan niet aan werken denken als ouder?
Tot het kind 36 jaar isquote:
[..]
Ben ik nou zo onduidelijk?
Tot welke leeftijd kan je dan niet aan werken denken als ouder?
zoiets? quote:Op zondag 25 november 2012 14:37 schreef FANNvanhetlaatsteuur het volgende:
[..]
Tot het kind 36 jaar is
Nou, vind ik dus niet. Ik heb een baby waar ik grotendeels alleen voor zorg en een baan van vier dagen. Dat is af en toe bikkelen maar onmogelijk is het niet en ik heb ook genoeg tijd voor mezelf. Toen ik nog een partner had was het absoluut goed te doen.quote:
[..]
Daar heb je ook wel gelijk in.
Maar ik probeer zegmaar te achterhalen of een baby'tje niet teveel tijd kost om uberhaupt te kunnen werken tot een bepaalde leeftijd?
Oke, maar hoe doe je dat dan? Kindje heeft wel veel aandacht nodig toch?quote:
[..]
Nou, vind ik dus niet. Ik heb een baby waar ik grotendeels alleen voor zorg en een baan van vier dagen. Dat is af en toe bikkelen maar onmogelijk is het niet en ik heb ook genoeg tijd voor mezelf. Toen ik nog een partner had was het absoluut goed te doen.
Denk je dat het kind de hele dag alleen thuis is ofzo?quote:
[..]
Oke, maar hoe doe je dat dan? Kindje heeft wel veel aandacht nodig toch?
Die wordt echt wel opgevangen en verzorgd, ja ook qua aandacht.
Ik vind je vraagstelling wat onnozel. Hij krijgt meer dan voldoende aandacht, maar hij slaapt ook natuurlijk en dus zijn de avonden voor mij. Je hoeft niet 24/7 met je baby rond te sjouwen.Lijkt mij gewoon minder prettig om heel lang niet bij het kindje te zijn (Als je hele dagen werkt zogezegd)quote:
[..]
Denk je dat het kind de hele dag alleen thuis is ofzo?
Die wordt echt wel opgevangen en verzorgd, ja ook qua aandacht.
Ik ben een leek ik vraag me gewoon af hoe jij dat dan doet.quote:
Ja, wat denk je, dat ik 'm in de kast stop omdat ik tijd voor mezelf wil?
En degenen die dat geen probleem vinden? Daar kan iemand toch voor kiezen? Vaders gaan toch ook weer gewoon aan het werk voor het kind goed en wel z'n eerste boertje gelaten heeft?quote:
[..]
Lijkt mij gewoon minder prettig om heel lang niet bij het kindje te zijn (Als je hele dagen werkt zogezegd)
Vind ik ook wel, hoor. Wij werken allebei vier dagen en dat betekent dat we ieder drie dagen fulltime bij onze kinderen zijn. Ik merk heel goed het verschil tussen veel moeten reizen of dichtbij je werk wonen en veel thuis kunnen werken. Die paar uur op een dag maken voor mijn gevoel alle verschil. En daarom vind ik het prima zo. En daarom zoek ik nu ook werk in mijn woonplaats.quote:
[..]
Lijkt mij gewoon minder prettig om heel lang niet bij het kindje te zijn (Als je hele dagen werkt zogezegd)
ja, hoi! onze situatie. verhuisd voor het werk van sangdrax naar een plaats waar ik een carriere gewoon echt domweg wel kan vergeten. buitenland is ook lang ter sprake geweest. wij hebben dat opgelost door welbewust het geregistreerde partnerschap zonder voorwaarden te doen, met de afspraak dat we aan partneralimentatie gaan doen als we uit elkaar gaan.quote:
[..]
ghehe.. ik vroeg ooit eens in het KAA forum hoe anderen het deden mbt een soort van financiele compensatie bij scheiding als je met je partner naar het buitenland gaat en een van de partners, om die reden, niet zou kunnen blijven werken.. nou mijn "partner"werd echt verwenst, want je vraagt toh niet zomaar een tegemoetkoming ??
ik vind eigenlijk wel dat die tegemoetkoming er moet zijn.. want een partner doet toch een stapje terug in zijn/haar financiele onafhankelijkheid..
kijk, mochten we uit elkaar gaan zit daar aan vast dat ik werk zoek. verhuizen zit daar ook aan vast waarschijnlijk. dat is dan de keuze die we maken, zoals het nu onze keuze is om ons leven zo in te richten. net zoals dat ik heus wel een oogje blijf houden op relevant werk voor mij (wat er domweg niet is hier
) het is allemaal gewoon maar net waar je voor kiest. wel acht ik het erg verstandig om die keuzes vooraf te bedenken ). En ik heb een bijzonder flexibele baan en dat maakt ook dat het te doen is.daar ben ik het niet zomaar mee eens (of oneens hoor)quote:
nouja die partner allimentatie moet wel een beete in perspectief staan, want als het de partner wel lukt om een baan te vinden en prima in haar/zijn (!!) onderhoud te voorzien dan kan die partner allimentatie ook wel weer wat minder lijkt me..
wat anderen al zeggen: het gaat niet alleen om in je onderhoud voorzien. het gaat ook om het idee dat je domweg een flinke achterstand hebt. jarenlang niet gewerkt is ook jarenlang geen loonsverhogingen, promoties en pensioen enzo. daar is die partneralimentatie voor bedoeld. niet om standaard van de bijstand afgetrokken te worden (ja. als je in de bijstand zit wordt alimentatie van je uitkering afgetrokken)
en dat ookquote:
[..]
Absoluut! En daar komt dan weer m de hoek kijken wat Moonah postte: ik ken mezelf, en ik weet dat ik voor mezelf kan zorgen. Met veel of weinig geld. Ik heb mijn zelfstandigheid en onafhankelijkheid in het verleden vaak genoeg aan mezelf bewezen, om me daarover geen zorgen te maken. Mede daardoor vind ik het dus nu geen probleem meer om wel afhankelijk(er) te zijn van B dan ik ooit van een vorig vriendje ben geweest.
ik ben niet direct vanuit huis in deze relatie + kinderen gestapt. ik heb altijd prima voor mezelf gezorgd, dat kan ik heus wel weer
Idd, kinderalimentatie en partneralimentatie worden beiden met de bijstand verrekend.quote:
[..]
daar ben ik het niet zomaar mee eens (of oneens hoor)
wat anderen al zeggen: het gaat niet alleen om in je onderhoud voorzien. het gaat ook om het idee dat je domweg een flinke achterstand hebt. jarenlang niet gewerkt is ook jarenlang geen loonsverhogingen, promoties en pensioen enzo. daar is die partneralimentatie voor bedoeld. niet om standaard van de bijstand afgetrokken te worden (ja. als je in de bijstand zit wordt alimentatie van je uitkering afgetrokken)
Indien partner dus x 3 modaal verdient is het waarschijnlijk voordeliger om de alimentatie goed te regelen dan om dwars te liggen en de ander in de bijstand te laten belanden.
Daarbij verhaalt de bijstand ook op de ex-partner als je het alimentatie-technisch zo regelt dat er weinig te verrekenen valt voor de bijstand, en de sociale dienst verhaalt bruto
De neiging om elkaar het licht in de ogen niet te gunnen en het onderste uit te kan te willen halen bij een scheiding, ongeacht of de kinderen daar nu de dupe van worden, begrijp ik sowieso niet zo goed.maar hoeveel is dat dan? of.. hoe bereken/bepaal je hoeveel verlies je lijdtquote:
[..]
daar ben ik het niet zomaar mee eens (of oneens hoor)
wat anderen al zeggen: het gaat niet alleen om in je onderhoud voorzien. het gaat ook om het idee dat je domweg een flinke achterstand hebt. jarenlang niet gewerkt is ook jarenlang geen loonsverhogingen, promoties en pensioen enzo. daar is die partneralimentatie voor bedoeld. niet om standaard van de bijstand afgetrokken te worden (ja. als je in de bijstand zit wordt alimentatie van je uitkering afgetrokken)
ik heb verder geen verstand van allimentaties enzo hoor
Dat soort dingen zijn gewoon vaak onderdeel van de woede over de scheiding, van de scheidingen die ik in mijn omgeving heb meegemaakt is degene met de grootste problemen de scheiding tussen een stel wat samen nog geen goudvis had.quote:
Sowieso is het natuurlijk verstandig om de zaken een beetje goed te regelen en niet dwars te gaan liggen
De scheidingen van ouders met kinderen hebben in geen van de gevallen partneralimentatie gevraagd, en een van de moeders heeft zelfs nooit kinderalimentatie gevraagd.
Het mooie is juist dat haar ex-echtgenoot doet alsof hij haar "afgekocht" heeft qua alimentatie, terwijl hij haar alleen maar uitgekocht heeft.... en daar nog over klaagt, de droeftoeter
Je zou toch kunnen indexeren?quote:
[..]
maar hoeveel is dat dan? of.. hoe bereken/bepaal je hoeveel verlies je lijdt
ik heb verder geen verstand van allimentaties enzo hoor
Daar zou je de cijfers van het CBS voor kunnen gebruiken, maar je zou ook het salaris van de werkende partner als basis voor de indexering kunnen nemen, of gewoon een percentage van het salaris van de werkende partner.
Relaties van niks, tenminste zo lijkt het op mij over te komen.quote:
Sowieso is het natuurlijk verstandig om de zaken een beetje goed te regelen en niet dwars te gaan liggen
de precieze hoeveelheid zal je nooit weten, aangezien je nu eenmaal gekozen hebt voor optie b), plus dat partneralimentatie afhankelijk is van het salaris van degene die salaris heeft.quote:
[..]
maar hoeveel is dat dan? of.. hoe bereken/bepaal je hoeveel verlies je lijdt
ik heb verder geen verstand van allimentaties enzo hoor
tsja. wij vonden beiden dat gezien de bewuste keuzes die we hierin maakten partneralimentatie een gegeven is. we vinden dat een heel normale consequentie van die keuzes. we kiezen beide voor deze constructie (wat ik erken als zijnde een luxe trouwens)
Ja, oordeel maar vast zonder te weten wat er speelt.... hoppatee.quote:
[..]
Relaties van niks, tenminste zo lijkt het op mij over te komen.
quote:
[..]
Ja, oordeel maar vast zonder te weten wat er speelt.... hoppatee.
Even ter herhaling hoor, voor als je het niet gezien hebt.quote:
[..]
Relaties van niks, tenminste zo lijkt het op mij over te komen.
Oordeel maar zonder goed te lezen.
Ik ben weer weg, voel me niet heel welkom hier.
Woede of niet, het lijkt mij niet de manier om het zo uit te vechten. En er zijn natuurlijk zat scheidingen waarbij de kinderen worden ingezet als pressiemiddel, of ze uit het leven van (met name) de vader worden gehouden, of waarin één van beiden niet meer naar ze om kijkt. Geen partneralimentatie is in heel veel gevallen redelijk en dan moet je dat ook laten vind ik, in het kader van de goede verhoudingen.quote:
[..]
Dat soort dingen zijn gewoon vaak onderdeel van de woede over de scheiding, van de scheidingen die ik in mijn omgeving heb meegemaakt is degene met de grootste problemen de scheiding tussen een stel wat samen nog geen goudvis had.
De scheidingen van ouders met kinderen hebben in geen van de gevallen partneralimentatie gevraagd, en een van de moeders heeft zelfs nooit kinderalimentatie gevraagd.
Het mooie is juist dat haar ex-echtgenoot doet alsof hij haar "afgekocht" heeft qua alimentatie, terwijl hij haar alleen maar uitgekocht heeft.... en daar nog over klaagt, de droeftoeter
en dan voor de duur van de relatie of voor de duur van de rest van je werkende leven? ( tot 65/67/70 jaarquote:
[..]
Je zou toch kunnen indexeren?
Daar zou je de cijfers van het CBS voor kunnen gebruiken, maar je zou ook het salaris van de werkende partner als basis voor de indexering kunnen nemen, of gewoon een percentage van het salaris van de werkende partner.
Dat heb ik deze eerste periode dit schooljaar ook gemerkt zeg, poeh! Ik draaide meer lessen en heb dan nu twee relatief rustige perioden voor de boeg. Maar ik was dus alledrie de dagen een uur later thuis dan gewend en dat maakte alle verschil in mijn hele gevoel van rust en lekker met de kindjes zijn. Tegen vieren thuis zijn samen, of tegen vijven... net dat uur.quote:
[..]
Vind ik ook wel, hoor. Wij werken allebei vier dagen en dat betekent dat we ieder drie dagen fulltime bij onze kinderen zijn. Ik merk heel goed het verschil tussen veel moeten reizen of dichtbij je werk wonen en veel thuis kunnen werken. Die paar uur op een dag maken voor mijn gevoel alle verschil. En daarom vind ik het prima zo. En daarom zoek ik nu ook werk in mijn woonplaats.
Gelukkig gaan we nu dus twee relatief rustige periodes in.
Ik vind het ook fijn dat ik onafhankelijk ben, dat ik ons huisje heb kunnen kopen en behoorlijk naar mijn zin heb kunnen laten verbouwen. En dat allemaal op eigen kracht, dat ik alle boodschappen doe, de kleding verzorg en dan ook nog vrij veel thuis ben met de kinderen.
Ik zou graag iets minder werken (0,5 ipv 0,7 fte), maar het is nou eenmaal zo dat het dan niet haalbaar is. Mocht ik ooit een partner vinden nog dan zou ik dat graag wel doen, alsnog. Ik zou niet snel mijn hele baan opzeggen omdat ik ook wil meer wil kunnen werken mocht dat nodig zijn.
Het is hier die verrekte tropenreis die het zo spannend maakt
. Maar voor de komende zomer krijgen we de reis van mijn ouders. Supersupersuperlief! En het scheelt mij een hoop financiële stress. Want zonder dure vakanties komen we hier netjes rond van wat er is.Veel ruimte om te sparen heb ik niet. Daar zou ik mezelf nog wel meer toe willen dwingen. Discipline ;-).
[ Bericht 2% gewijzigd door groofskendezoveelste op 25-11-2012 15:56:50 ]
Dat ligt eraan wat je afspreekt, daarbij heeft de wetgever de duur van de partneralimentatie al behoorlijk beperkt.quote:
[..]
en dan voor de duur van de relatie of voor de duur van de rest van je werkende leven? ( tot 65/67/70 jaar
Het plan is nu voor mij om de eerste 5 á 6 jaar thuis te zijn voor het/de kind(eren), in die tijd ons gezin compleet te maken en te wachten tot de jongste ook op school zal zitten. Dan ben ik als het goed is begin 30 en kan ik met frisse moed beginnen met een parttime baan en/of extra opleiding. Naarmate de kinderen ouder worden kunnen mijn ouders ook vaker oppassen en kan ik uiteindelijk redelijk wat uren werken. Zowel mijn man als ik vinden het daarnaast belangrijk dat onze kinderen in ieder geval de eerste 1,5/2 jaar zoveel mogelijk door hun eigen ouder(s) op worden gevoed en niet naar een opvang hoeven. Dat speelt ook mee in onze keuze om het zo aan te pakken.
Deze keus maakt dingen mogelijk die wij belangrijk vinden (geen kinderopvang de eerste 2 jaar, relatief jong kinderen krijgen..) maar beperkt ons op andere manieren. Zo zouden we ondanks dat mijn man fulltime werkt, een vast contract heeft en iets boven modaal verdiend geen eigen huis kunnen kopen daar waar we eigenlijk graag willen wonen. Ook een eigen auto, dure vakanties, merkkleding, vaak uit eten gaan en dat soort zaken zullen er de eerst komende tijd bij in schieten. Gelukkig vinden we dat allebei niet belangrijk (nouja, behalve die auto dan die mijn man toch wel graag wil hebben) en hebben we een regeling getroffen met mijn ouders waardoor we naar ieders tevredenheid op een heel aantrekkelijk plekje met voldoende ruimte voor wel 4 kinderen kunnen wonen tegen lage kosten. Zo houden we ruimte over om voldoende te sparen om uiteindelijk op de plek en de manier te kunnen wonen waar we willen.
Ik geloof nou niet dat de gemiddelde modale man zoveel beter uit is op de huidige arbeidsmarkt. Ergo... het is een probleem dat niet bestaat en echt stamt uit de jaren 50.quote:
[..]
En dat is iets slechts?
Maar alle gekheid op een stokje: ik vermoed wel eens dat het een onderschat hedendaags probleem is. Het komt nog steeds vaak voor dat een vrouw volledig thuisblijft. Daar valt denk ik wel een mouw aan te passen, namelijk bijvoorbeeld dat beide partners een individuele bankrekening hebben met daarop een aanzienlijk geldbedrag om op terug te vallen. Maar dan zit je nog wel met het probleem van lange tijd afwezig geweest zijn van de arbeidsmarkt. In zekere mate bestaat dit probleem ook voor vrouwen die veel minder zijn gaan werken, maar voor hen is het minder groot en acuut, vermoed ik.
Nou ja, zomaar een gedachte, hoor. Het is voor mij wel een reden om bijvoorbeeld die bankrekeningen te hebben en om niet minder dan vier dagen te willen werken.
Meen je dat serieus? Jij denkt dat een man met een recent arbeidsverleden evenveel kansen heeft op de huidige arbeidsmarkt als een vrouw (of man) die van de afgelopen x nauwelijks iets anders op haar cv kan zetten dan 'zorgen voor de kinderen'? Dat haar salarisontwikkeling ook maar enigszins vergelijkbaar is met die van eerdergenoemde man?
Onvoorstelbaar.
Ik denk dat op een bepaalde leeftijd je arbeidsverleden in de huidige crisis geen flikker meer uitmaakt maar je gewoon fucked ben ja.quote:
Meen je dat serieus? Jij denkt dat een man met een recent arbeidsverleden evenveel kansen heeft op de huidige arbeidsmarkt als een vrouw (of man) die van de afgelopen x nauwelijks iets anders op haar cv kan zetten dan 'zorgen voor de kinderen'? Dat haar salarisontwikkeling ook maar enigszins vergelijkbaar is met die van eerdergenoemde man?
Onvoorstelbaar.
Zo onvoorstelbaar is dat niet. Daarnaast blijft het sowieso een gedrocht uit de jaren 50. Kom op zeg alsof een zichzelf respecterende vrouw niet voor zichzelf kan zorgen.
Dan nog even het feit dat het vaak helemaal geen KEUZE is. De man verdiende vaak al simpelweg meer en KON dus niet thuisblijven omdat er anders op de eerste plaats al niet genoeg geld binnen kwam voor het gezin.
Vervolgens wordt er bij partneralimentatie vol le dig voorbij gegaan aan de offers die de man in de voorgaande jaren heeft gedaan. Immers heeft die heel wat minder quality time met de kinderen doorgebracht.
En ja ik chargeer, maar zo zwart/wit als het door de VROUWELIJKE kant altijd wordt voorgespiegeld "Ow die vrouw is zo zielig want die heeft volledig altruïstisch haar héééle carrier verneukt" is het natuurlijk ook niet. Veel vrouwen vinden het maar wat prettig die jaren minder werken of zelfs volledig thuis blijven.
Het wordt toch als negatief ervaren, dat thuis blijven? Daarom moet er partneralimentatie betaald worden.quote:
"Maar wat prettig" klinkt erg negatief, maar ik denk wel dat nog steedsveel vrouwen graag de eerste jaren bij de kinderen zijn. Toch een stukje natuur, misschien? Ook een reden waarom er zo weinig vrouwen op topfuncties zitten.
Dat bedoel ik dus, het wordt altijd gebracht alsof die vrouwen verschrikkelijke offers gebracht hebben maar als we eerlijk zijn zouden we allemaal wel een jaar of 4 met jonge kinderen thuis willen blijven terwijl we zeker zijn van inkomen.
En de 'prijs' die daar tegenover staat is dat je een bepaalde achterstand oploopt op de arbeidsmarkt. Het lullige is dat bij een scheiding opeens verwacht wordt dat die prijs dan door de ex betaald moet worden.
dat is correct, maar niet waar vanyel het over heeft. die spreekt over gelijke ontwikkeling in gelijke functies.quote:
[..]
Ik denk dat op een bepaalde leeftijd je arbeidsverleden in de huidige crisis geen flikker meer uitmaakt maar je gewoon fucked ben ja.
iddquote:Zo onvoorstelbaar is dat niet. Daarnaast blijft het sowieso een gedrocht uit de jaren 50. Kom op zeg alsof een zichzelf respecterende vrouw niet voor zichzelf kan zorgen.
en toch begonnen beiden gelijkwaardig, als je kijkt naar algemeen opleidingsnivoquote:Dan nog even het feit dat het vaak helemaal geen KEUZE is. De man verdiende vaak al simpelweg meer en KON dus niet thuisblijven omdat er anders op de eerste plaats al niet genoeg geld binnen kwam voor het gezin.
die man koos daar toch ook zelf voor?quote:Vervolgens wordt er bij partneralimentatie vol le dig voorbij gegaan aan de offers die de man in de voorgaande jaren heeft gedaan. Immers heeft die heel wat minder quality time met de kinderen doorgebracht.
en vaak zat is dat niet het geval en doen ze dat omdatquote:En ja ik chargeer, maar zo zwart/wit als het door de VROUWELIJKE kant altijd wordt voorgespiegeld "Ow die vrouw is zo zielig want die heeft volledig altruïstisch haar héééle carrier verneukt" is het natuurlijk ook niet. Veel vrouwen vinden het maar wat prettig die jaren minder werken of zelfs volledig thuis blijven.
en de cirkel is rondquote:het vaak helemaal geen KEUZE is. De man verdiende vaak al simpelweg meer en KON dus niet thuisblijven omdat er anders op de eerste plaats al niet genoeg geld binnen kwam voor het gezin.
Precies, je hebt beide die keuze gemaakt. Degene die thuisblijft loopt een (onmeetbare) achterstand op in het bedrijfsleven en krijgt daar (onmeetbaar) meer qualitytime met de kinderen voor terug.quote:
[..]
dat is correct, maar niet waar vanyel het over heeft. die spreekt over gelijke ontwikkeling in gelijke functies.
[..]
idd
[..]
en toch begonnen beiden gelijkwaardig, als je kijkt naar algemeen opleidingsnivo
[..]
die man koos daar toch ook zelf voor?
[..]
en vaak zat is dat niet het geval en doen ze dat omdat
[..]
en de cirkel is rond
Dikke streep er dus onder als je gaat scheiden.
en dat mag ieder stel voor zichzelf beslissen. tis maar net hoe je erin stapt, hoe je vooraf afgesproken hebtquote:
[..]
Precies, je hebt beide die keuze gemaakt. Degene die thuisblijft loopt een (onmeetbare) achterstand op in het bedrijfsleven en krijgt daar (onmeetbaar) meer qualitytime met de kinderen voor terug.
Dikke streep er dus onder als je gaat scheiden.
Nee dat is dus juist het punt, het is verankerd in de wet.quote:
[..]
en dat mag ieder stel voor zichzelf beslissen. tis maar net hoe je erin stapt, hoe je vooraf afgesproken hebt
Als de keuze andersom was geweest moest de vrouw partneralimentatie betalen aan de man. Het is dus een privé keuze die iedereen zelf maakt.quote:
[..]
Nee dat is dus juist het punt, het is verankerd in de wet.
Ja dat begrijp ik, maar het al dan niet betalen van partneralimentatie is niet iets waar je als stel samen een beslissing over kan nemen.quote:
[..]
Als de keuze andersom was geweest moest de vrouw partneralimentatie betalen aan de man. Het is dus een privé keuze die iedereen zelf maakt.
En werkelijk... bij hoeveel procent van de echtparen betreft het de man die thuis is? En waarom is dat? Omdat al die mannen van die flitsende carrieretijgers zijn? Kom nou toch.
Best wel veel !quote:
[..]
Ja dat begrijp ik, maar het al dan niet betalen van partneralimentatie is niet iets waar je als stel samen een beslissing over kan nemen.
En werkelijk... bij hoeveel procent van de echtparen betreft het de man die thuis is? En waarom is dat? Omdat al die mannen van die flitsende carrieretijgers zijn? Kom nou toch.
Hoeveel zorgende vaders zijn er?
Begin juli 2010 publiceerde het CBS wederom nieuwe cijfers op het gebied van ouders en werken. Dit onderzoek betrof vorig jaar gezinnen met twee ouders.
In 2009 telde Nederland 1,6 miljoen ouderparen (3,2 miljoen mensen dus) met minstens één minderjarig kind. 62 procent van deze ouderparen is het de man die de meeste uren werkt. Ondanks het feit dat steeds meer vrouwen een baan hebben ligt de voornaamste tijdsbesteding voor 70 procent bij de moeder.
En 10 procent van het zorgen ligt de voornaamste tijdsbesteding bij de man. Waar ouders een baan hebben van gelijke omvang (2009 is dat 13 procent in vergelijking met 3 procent in 2002) zegt dat ook 10 procent van de vaders het meest zorgt. Je zou kunnen zeggen dat er zeker 160.000 vaders zijn, die fulltime of bijna fulltime zorgen.
http://www.huismannen.nl/site/artikel.php?id=2245
Dus 160.000 vaders van de 1.6 miljoen ouderparen... Ja, schokkend veelquote:
[..]
Best wel veel !
Hoeveel zorgende vaders zijn er?
Begin juli 2010 publiceerde het CBS wederom nieuwe cijfers op het gebied van ouders en werken. Dit onderzoek betrof vorig jaar gezinnen met twee ouders.
In 2009 telde Nederland 1,6 miljoen ouderparen (3,2 miljoen mensen dus) met minstens één minderjarig kind. 62 procent van deze ouderparen is het de man die de meeste uren werkt. Ondanks het feit dat steeds meer vrouwen een baan hebben ligt de voornaamste tijdsbesteding voor 70 procent bij de moeder.
En 10 procent van het zorgen ligt de voornaamste tijdsbesteding bij de man. Waar ouders een baan hebben van gelijke omvang (2009 is dat 13 procent in vergelijking met 3 procent in 2002) zegt dat ook 10 procent van de vaders het meest zorgt. Je zou kunnen zeggen dat er zeker 160.000 vaders zijn, die fulltime of bijna fulltime zorgen.
http://www.huismannen.nl/site/artikel.php?id=2245
Nou jah... valt me nog meequote:
[..]
Dus 160.000 vaders van de 1.6 miljoen ouderparen... Ja, schokkend veel
volgens mij staan mannen niet zo snel te springen om ''huisman''te worden.
zolang vrouwen minder verdienen dan mannen zal dit zo blijven. (En dan heb ik het over dezelfde functie) want degene die het meest verdient blijft langer werken denk ik.quote:
[..]
Ja dat begrijp ik, maar het al dan niet betalen van partneralimentatie is niet iets waar je als stel samen een beslissing over kan nemen.
En werkelijk... bij hoeveel procent van de echtparen betreft het de man die thuis is? En waarom is dat? Omdat al die mannen van die flitsende carrieretijgers zijn? Kom nou toch.
http://www.intermediair.n(...)verdienen-dan-mannen
En ja, dat is best veel de schuld van de vrouw
Ik denk dat je je daarin vergist. Het is alleen een maatschappelijk gegeven dat in gelijke functies mannen zich sneller ontwikkelen en derhalve vaker een hoger inkomen heeft. Daardoor kunnen mannen minder makkelijk thuis blijven. Daarnaast vinden veel vrouwen het heel prettig om bij de jonge kinderen te blijven, zoals miss_sly al aangeeft waarschijnlijk toch een stukje natuur.quote:
[..]
Nou jah... valt me nog mee
te worden.
Je kan je bij het maatschappelijk gegeven van mannen die zich in gelijke functies sneller ontwikkelen ook afvragen of dat nu een stukje stelselmatig maatschappelijk seksisme is of andere redenen heeft (zoals een onbewust minder carriere drang bij vrouwen).
Nou schuld... vaak wel een keuze. En ik vind partneralimentatie echt zo'n gedrocht dat achteraf de man nog even het gelag mag betalen.quote:
[..]
zolang vrouwen minder verdienen dan mannen zal dit zo blijven. (En dan heb ik het over dezelfde functie) want degene die het meest verdient blijft langer werken denk ik.
http://www.intermediair.n(...)verdienen-dan-mannen
En ja, dat is best veel de schuld van de vrouw
En nogmaals, ik chargeer ook het is natuurlijk niet altijd zo zwart/wit maar ik ik lees op internet regelmatig huilerige scheidingsverhalen waarbij alle vrouwen het maar heel normaal vinden om door die lul van een ex nog jaren onderhouden te worden met alle clichés als argumenten.
Ik zal dan wel geen echte vrouw of geen goede moeder zijn of zo... Moet er niet aan denken om een jaar of vier thuis te zijn voor/met kind. Maar goed, dat is dus heel persoonlijk...quote:
[..]
Het wordt toch als negatief ervaren, dat thuis blijven? Daarom moet er partneralimentatie betaald worden.
Dat bedoel ik dus, het wordt altijd gebracht alsof die vrouwen verschrikkelijke offers gebracht hebben maar als we eerlijk zijn zouden we allemaal wel een jaar of 4 met jonge kinderen thuis willen blijven terwijl we zeker zijn van inkomen.
En de 'prijs' die daar tegenover staat is dat je een bepaalde achterstand oploopt op de arbeidsmarkt. Het lullige is dat bij een scheiding opeens verwacht wordt dat die prijs dan door de ex betaald moet worden.
Dus 38% van de mannen werkt minder dat de vrouw en toch is er maar 10% die de zorg op zich neemt... Volgens mij valt het best wel mee met de zorgwens dan.quote:
[..]
Best wel veel !
Hoeveel zorgende vaders zijn er?
Begin juli 2010 publiceerde het CBS wederom nieuwe cijfers op het gebied van ouders en werken. Dit onderzoek betrof vorig jaar gezinnen met twee ouders.
In 2009 telde Nederland 1,6 miljoen ouderparen (3,2 miljoen mensen dus) met minstens één minderjarig kind. 62 procent van deze ouderparen is het de man die de meeste uren werkt. Ondanks het feit dat steeds meer vrouwen een baan hebben ligt de voornaamste tijdsbesteding voor 70 procent bij de moeder.
En 10 procent van het zorgen ligt de voornaamste tijdsbesteding bij de man. Waar ouders een baan hebben van gelijke omvang (2009 is dat 13 procent in vergelijking met 3 procent in 2002) zegt dat ook 10 procent van de vaders het meest zorgt. Je zou kunnen zeggen dat er zeker 160.000 vaders zijn, die fulltime of bijna fulltime zorgen.
http://www.huismannen.nl/site/artikel.php?id=2245
Ik ook niet. Ik ga terug van 36 naar 32 met 1 dag thuiswerk er nog bij, dus 24 op kantoor en vriendlief gaat van 40 naar 4x9. En ik wil echt die 32 uur houden. Het trekt mij persoonlijk echt niet om ft thuis te zijn en me alleen in kind-gerelateerde bezigheden nuttig te maken. Prima als andere dames dat wél prettig vinden, maar mij lijkt het niks.quote:
[..]
Ik zal dan wel geen echte vrouw of geen goede moeder zijn of zo... Moet er niet aan denken om een jaar of vier thuis te zijn voor/met kind. Maar goed, dat is dus heel persoonlijk...
Eeeeeeuh spreek voor jezelfquote:
Dat bedoel ik dus, het wordt altijd gebracht alsof die vrouwen verschrikkelijke offers gebracht hebben maar als we eerlijk zijn zouden we allemaal wel een jaar of 4 met jonge kinderen thuis willen blijven terwijl we zeker zijn van inkomen.
!!En parttime pleegouderen kan hier niet helaas.
Dilemma. Nu al.
Nee hoorquote:
Zijn wij dan echt de enigen waar, tot voor kort, we beiden ongeveer evenveel werkten? Mijn man is ook minder gaan werken toen er kinderen kwamen. Dat levert hem tot nu toe geen achterstand op, eerder bewondering omdat hij, ondanks die ene dag thuis, toch 36 uur werkt en ook gewoon zijn doelen haalt. En mij heeft het eigenlijk ook geen achterstand opgeleverd. Ja, ik werk nu minder dan eerst, maar dat is niet omdat ik zo graag meer thuis wil zijn bij de jongens, maar omdat ik nu nog niet meer kan werken bij deze baas.
Wij werken ook allebei 32 uur. Dus allebei 3 dagen thuis bij de kinderen. Ik ben het eerste jaar (onvrijwillig, door opheffing van het bedrijf waar ik werkte) na de geboorte van onze jongste thuis geweest en ik vloog tegen de muren op. Qua geld maakte het weinig uit, want door de verzekering die ik had, kreeg ik zelfs meer "salaris" dan toen ik werkte. Ik heb er gewoon de rust niet voor in mijn lijf. Miste de uitdaging van mijn werk. Mijn vriendenkring was er ook totaal niet op ingesteld (bijna al onze vrienden werken ook zo'n 32 uur dus afspreken overdag is dan toch lastig). Ik had soms echt het gevoel dat mijn hele uitdaging op een dag met een baby en een tweejarige bestond uit "hoe kan ik vandaag nog even buiten komen?" en "zal ik die banaan vandaag prakken of pureren?" Ik zou ook geen 4 dagen willen werken. Op dit.moment vind ik de 16 uur die ik werk prima.
Voldoende tijd voor/met de kinderen en ook nog contact met anderen.
Ik zou er maximaal 1 dag bij willen, maar nu nog niet. Wil de jongste nog niet naar het kdv brengen. Misschien over 2 jaar, ik zie wel hoe we er dan voorstaan.
Maar ieder kind is anders, natuurlijk.
Minder zou ik niet willen omdat ik me voor mijn gevoel wat buiten spel zou zetten qua werk. Zowel omdat ik dan weinig contact zou hebben met collega's als omdat ik dan minder (snel) ervaring zou opdoen, en dat laatste is wel belangrijk omdat ik nog redelijk aan het begin van mijn carriere sta. Meer zou ik niet willen omdat ik voor de kinderen 2 dagen KDV (en 1 dag oppas thuis) precies goed vind en het zelf fijn vind om nog wat dagen thuis te hebben. Mijn man heeft een drukke baan en daarom komt er vrij veel op mij neer. Met 4 dagen werken ben ik bang dat het mezelf wat teveel wordt, het moet ook nog leuk blijven (en ja, het is een luxe dat ik dat kan zeggen).
Zo eindelijk bijgelezen. Hier ben ik het ook mee eens. Ik ben zo blij dat ik op mezelf heb gewoond en geleerd heb om op eigen benen te staan. Ik weet dat ik mezelf wel ga redden. Geestelijk maar ook financieel gezien. En vooral dat eerste vind ik heel wat waard. Hoe vaak zie je niet van de meiden die vanuit huis gaan samen wonen, relatie gaat uit, terug naar ouders om vanuit daar weer een nieuwe relatie in te stappen en op het moment dat ze kinderen hebben en hun relatie gaat voorbij en paps en mams ze niet in huis kan nemen, er volledige paniek uitbreekt.quote:
[..]
en dat ook
ik ben niet direct vanuit huis in deze relatie + kinderen gestapt. ik heb altijd prima voor mezelf gezorgd, dat kan ik heus wel weer
Of dat ze vragen hoe je dat trekt zo 2 à 3 nachten per week alleen zo zonder man. Dat ze dat niet zouden zien zitten en ik maar erop moet gaan staan dat man dan geen overnachtingen meer heeft als er kinderen zijn. Ik weet niet beter, nu heb ik de luxe dat man in de buurt werkt. Maar die overnachtingen, ik heb toch ook op mezelf gewoond toen was ik s'nachts ook alleen. Het maakt me alleen maar sterker als ik de boel gewoon draaiende kan houden. En stiekem vond ik het wel lekker als man een overnachting had. Dan at ik dingen die hij niet lust en kon ik mijn eigen tijd s'avonds invullen. Deze manier van leven past gewoon bij ons. En mijn ouders leven ook al jaren zo. Mijn pa zit doordeweeks in München en is alleen de weekenden thuis. Broertje zit in België op school en ook alleen de weekenden thuis. En zusje woont samen. En mijn moeder redt zich prima en die redde zich ook prima toen alle kinderen doordeweeks wel nog thuis waren ook toen we klein waren.
En wat vooral belangrijk is, relatie, hoe is die basis. Die moet vooral sterk zijn. En samen hebben man en ik al heel wat meegemaakt en het maakt ons als man en vrouw zijnde alleen maar sterker. En het geeft geen garantie voor de toekomst, maar toch merk ik dat we ons niet snel uit het veld laten slaan en naar elkaar toe groeien.
Hahaha, hier precies zo!quote:
Of dat ze vragen hoe je dat trekt zo 2 à 3 nachten per week alleen zo zonder man. Dat ze dat niet zouden zien zitten en ik maar erop moet gaan staan dat man dan geen overnachtingen meer heeft als er kinderen zijn. Ik weet niet beter, nu heb ik de luxe dat man in de buurt werkt. Maar die overnachtingen, ik heb toch ook op mezelf gewoond toen was ik s'nachts ook alleen. Het maakt me alleen maar sterker als ik de boel gewoon draaiende kan houden. En stiekem vond ik het wel lekker als man een overnachting had. Dan at ik dingen die hij niet lust en kon ik mijn eigen tijd s'avonds invullen. Deze manier van leven past gewoon bij ons.
En dat gelukkig ook. Ook wij hebben, hoe jong ook, onze portie wel even gehad, maar weten daardoor ook dat we heel wat aankunnen. Ik vind het heel reëel en verstandig dat mensen nadenken over 'wat als we uit elkaar gaan'. Die manier van in je relatie staan, is mij alleen helemaal vreemd. Niet uit domheid, want ik wéét dat ik mezelf kan redden als het nodig is, maar ik ben daar totaal niet mee bezig. We waren niet aan kinderen begonnen als uit elkaar ook maar ergens een optie zou zijn. Als ik mijn kinderen íets wil bieden - en mijn man staat daar net zo in - dan is het een intact gezin met ouders die onvoorwaardelijk voor elkaar en de kinderen gekozen hebben.quote:En wat vooral belangrijk is, relatie, hoe is die basis. Die moet vooral sterk zijn. En samen hebben man en ik al heel wat meegemaakt en het maakt ons als man en vrouw zijnde alleen maar sterker. En het geeft geen garantie voor de toekomst, maar toch merk ik dat we ons niet snel uit het veld laten slaan en naar elkaar toe groeien.
Ik was het met je eens bij mn oudste, maar na mn tweede ben ik daar volledig van teruggekomen.quote:
De tweede had zó veel zorg nodig en ze had met zoveel medische ongein te kampen dat het bijna niet meer haalbaar was om er iets bij te doen. Vanaf mijn verlof ben ik zo einde-contract in gerold, was dat niet het geval geweest dan had ik zelf gestopt met werken. Ze huilde 10 uur op een dag, op een goeie dag, op een slechte dag zomaar 16 uur of meer.
Nu is ze bijna twee, hebben we een diagnose en gaat het eindelijk beter. Nu kan ik er weer makkelijk bij werken maar dat ging de eerste anderhalf jaar echt niet. En of je kind wel of niet gezond is weet je niet van tevoren. Natuurlijk is de kans erg klein dat er iets is, maar toch, dat is er ook nog wel een dingetje, het krijgen van een kind kan ook zomaar anders lopen dan het plaatje in je hoofd en hoe gaat het dan. Ook zoiets wat nauwelijks in te calculeren valt.
ik quote jou, maar ik heb ht niet per se tegen jou, meer algemeen
Wij zijn van beide 40 uur naar 36 (ik) en 34 (man) uur gegaan. Beide hebben zeker geen achterstand opgelopen. Ik heb zelfs promotie gemaakt. Ben ik als vrouw wel de kostwinner in huis en dat lijkt al helemaal minder voor te komen. Man zou nog wel een dag minder willen werken, ik op 32 uur na niet.quote:
Zijn wij dan echt de enigen waar, tot voor kort, we beiden ongeveer evenveel werkten? Mijn man is ook minder gaan werken toen er kinderen kwamen. Dat levert hem tot nu toe geen achterstand op, eerder bewondering omdat hij, ondanks die ene dag thuis, toch 36 uur werkt en ook gewoon zijn doelen haalt. En mij heeft het eigenlijk ook geen achterstand opgeleverd. Ja, ik werk nu minder dan eerst, maar dat is niet omdat ik zo graag meer thuis wil zijn bij de jongens, maar omdat ik nu nog niet meer kan werken bij deze baas.
Financieel zou het kunnen maar dan is het wel gedaan met veel luxe dingen. En dat willen we ook niet.
Welk deel van "ik chargeer" begreep je niet? Feit blijft dat veel mensen het best lekker vinden om NIET naar een baas te moeten als ze een gegarandeerd inkomen hebben.quote:
Dat ook ja. Ik ben redacteur / eindredacteur en dat gaat bij dit bedrijf niet lukken in minder dan 32 uur. Daarnaast heb ik ook een tijd maar 3 dagen bij een ander bedrijf gewerkt en ik merkte dat ik soms echt te weinig contact met mijn collega's had. Er gebeurde dan te veel in de dagen dat ik er niet was.quote:
Ik werk 24 uur en dat is voor mij zowel het minimum al het maximum op dit moment.
Minder zou ik niet willen omdat ik me voor mijn gevoel wat buiten spel zou zetten qua werk. Zowel omdat ik dan weinig contact zou hebben met collega's als omdat ik dan minder (snel) ervaring zou opdoen, en dat laatste is wel belangrijk omdat ik nog redelijk aan het begin van mijn carriere sta. Meer zou ik niet willen omdat ik voor de kinderen 2 dagen KDV (en 1 dag oppas thuis) precies goed vind en het zelf fijn vind om nog wat dagen thuis te hebben. Mijn man heeft een drukke baan en daarom komt er vrij veel op mij neer. Met 4 dagen werken ben ik bang dat het mezelf wat teveel wordt, het moet ook nog leuk blijven (en ja, het is een luxe dat ik dat kan zeggen).
En natuurlijk heb ik ook wel eens geen zin om naar mijn werk te gaan. maar over het algemeen vind ik het juist heerlijk. Komt misschien ook omdat ik over onderwerpen schrijf die ik heel leuk vind.
Je doet werk dat je leuk vindt, waar je voorgekomen hebt, misschien ook wel gestudeerd? Dat ken ik dus niet, en nu begin ik,na 25 jaar werken en een heel ander leven nu dan ik ooit gehad heb, dat dit werk meniet trekt. De luxe om dat te ontdekken, had ik eerder gewoonweg niet. Als ik dan ook thuis kan zijn om nog een te genieten van mijn kind voor ze naar school gaat, zou ik dat graag doen.quote:
[..]
Dat ook ja. Ik ben redacteur / eindredacteur en dat gaat bij dit bedrijf niet lukken in minder dan 32 uur. Daarnaast heb ik ook een tijd maar 3 dagen bij een ander bedrijf gewerkt en ik merkte dat ik soms echt te weinig contact met mijn collega's had. Er gebeurde dan te veel in de dagen dat ik er niet was.
En natuurlijk heb ik ook wel eens geen zin om naar mijn werk te gaan. maar over het algemeen vind ik het juist heerlijk. Komt misschien ook omdat ik over onderwerpen schrijf die ik heel leuk vind.
O, absoluut. Het moet natuurlijk primair goed gaan met je kind. De situatie met jullie jongste is erg zwaar en moeilijk, maar gelukkig wel een uitzonderlijk. Wij hebben het scenario wel doorgesproken, wat als ons kind niet gezond is en extra zorg nodig heeft, of als het niet gaat op het kdv om wat voor reden dan ook. Dan was ook één van ons gestopt met werken; in principe eerst hij omdat ik een promotie heb die eerst maar eens af moet en hij veel makkelijker freelance zou kunnen werken in de avonduren, en daarna ik omdat hij meer verdient. En gelukkig was dat allemaal niet nodig. En ik realiseer me terdege dat de keuzes die ik maak, zowel werk als privé, inherent zijn aan het feit dat ik een gezond, goed in zijn vel zittend kind heb.quote:
[..]
Ik was het met je eens bij mn oudste, maar na mn tweede ben ik daar volledig van teruggekomen.
De tweede had zó veel zorg nodig en ze had met zoveel medische ongein te kampen dat het bijna niet meer haalbaar was om er iets bij te doen. Vanaf mijn verlof ben ik zo einde-contract in gerold, was dat niet het geval geweest dan had ik zelf gestopt met werken. Ze huilde 10 uur op een dag, op een goeie dag, op een slechte dag zomaar 16 uur of meer.
Nu is ze bijna twee, hebben we een diagnose en gaat het eindelijk beter. Nu kan ik er weer makkelijk bij werken maar dat ging de eerste anderhalf jaar echt niet. En of je kind wel of niet gezond is weet je niet van tevoren. Natuurlijk is de kans erg klein dat er iets is, maar toch, dat is er ook nog wel een dingetje, het krijgen van een kind kan ook zomaar anders lopen dan het plaatje in je hoofd en hoe gaat het dan. Ook zoiets wat nauwelijks in te calculeren valt.
ik quote jou, maar ik heb ht niet per se tegen jou, meer algemeen
Wij hadden daar bij de oudste nauwelijks over nagedacht.quote:
[..]
O, absoluut. Het moet natuurlijk primair goed gaan met je kind. De situatie met jullie jongste is erg zwaar en moeilijk, maar gelukkig wel een uitzonderlijk. Wij hebben het scenario wel doorgesproken, wat als ons kind niet gezond is en extra zorg nodig heeft, of als het niet gaat op het kdv om wat voor reden dan ook. Dan was ook één van ons gestopt met werken; in principe eerst hij omdat ik een promotie heb die eerst maar eens af moet en hij veel makkelijker freelance zou kunnen werken in de avonduren, en daarna ik omdat hij meer verdient. En gelukkig was dat allemaal niet nodig. En ik realiseer me terdege dat de keuzes die ik maak, zowel werk als privé, inherent zijn aan het feit dat ik een gezond, goed in zijn vel zittend kind heb.
Wel het scenario wat als ze niet gezond is, maar het scenario wat als het niet gaat op een kdv of bij een oppas of weet ik het, dat kwam niet bij ons op. Om ons heen gingen tig kinderen naar een kdv en dat ging allemaal prima. Wat wist ik nou van baby's Nouja goed, het is idd wat je zegt, ht kan ook anders lopen met je kind. In ons geval zou ik gestopt zijn met werken omdat ik een baan had voor 16 tot 20 uur per week en mn vriend een fulltime baan. Had het andersom geweest of had ik meer verdiend, dan had mijn vriend heel graag gestopt. In de toekomst zit de kans er dik in dat hij parttime gaat werken en meer bij de kinderen zal zijn.
Ja ik wist vanaf dat ik leerde schrijven en lezen al dat ik iets met tekst wilde doen. Mijn studiekeuze was dan ook niet echt moeilijkquote:
[..]
Je doet werk dat je leuk vindt, waar je voorgekomen hebt, misschien ook wel gestudeerd? Dat ken ik dus niet, en nu begin ik,na 25 jaar werken en een heel ander leven nu dan ik ooit gehad heb, dat dit werk meniet trekt. De luxe om dat te ontdekken, had ik eerder gewoonweg niet. Als ik dan ook thuis kan zijn om nog een te genieten van mijn kind voor ze naar school gaat, zou ik dat graag doen.
En nu kan ik dat schrijven combineren met een ander favoriet onderwerp dus dat is helemaal leuk!Maar als je iets doet dat je niet helemaal leuk vindt, kan ik me voorstellen dat dat heel anders is
Ik hoorde een moeder met werkweken van rond de 70 uur verzuchten dat het toch wel vervelend was dat ze zulke vervelende kinderen heeft terwijl ze het zo druk heeft. ( haar man werkt ook meer dan fulltime)
Ik zou dat dus omgedraaid hebben
en minder zijn gaan werken, of een aupair gehuurd of weet ik wat. (En die kinderen zijn echt voorbij 'vervelend' wmb) elkaar de keel dichtknijpen, woedeaanvallen waarbij ze alles kort en klein slaan en waar ze in blijven hangen, pesten, treiteren, brutaal... The list is endless. Maar goed, zij (wil of kan) blijkbaar het verband niet leggen.En zo zijn er meer kinderen op school. En zo bizar dat t alleen die van twee fulltimers zijn. Ik mág de conclusie niet trekken maar hij ligt voor de hand.
Een vriendin heeft een oudere dame als oppas aan huis. Daar zou mijn voorkeur ook liggen.
) en dat onze jongste meer aandacht nodig had dan de oudste. Reflux en veel huilen zorgden ervoor dat het erg fijn was dat ik het 1e jaar zoveel thuis was. En als het nodig was geweest, was ik echt geen 32 uur per week gaan werken.En ik ken (helaas) ook wel wat thuisblijfmoeders die kinderen hebben die wel wat meer opvoeding zouden mogen genieten hoor
Mijn punt was meer dat de een iets wel als zorgelijk ervaart, of als invloed, maar een ander niet,
Ik zou denken: de kinderen zijn vervelend omdat ik het druk heb
Zij denkt de kinderen zijn vervelend net nu ik het zo druk heb.
Er zijn ook thuisblijfmoeders die thuis blijven omdat er een beperking is, waardoor die opvoeding misschien wat moeilijker gaat dan dan bij anderen. Zolang je niet in het huis van een ander kan kijken, vind ik dat linke uitspraken.quote:
En ik ken (helaas) ook wel wat thuisblijfmoeders die kinderen hebben die wel wat meer opvoeding zouden mogen genieten hoor
Al je iets minder selectief gelezen had, had je gezien dat mijn opmerking een reactie was op:quote:
[..]
Er zijn ook thuisblijfmoeders die thuis blijven omdat er een beperking is, waardoor die opvoeding misschien wat moeilijker gaat dan dan bij anderen. Zolang je niet in het huis van een ander kan kijken, vind ik dat linke uitspraken.
quote:
Maar dat je stopt of minder gaat werken omdat het met je kind niet goed gaat is ook niet een keuze die iedereen maakt. Want wat is niet goed?
Ik hoorde een moeder met werkweken van rond de 70 uur verzuchten dat het toch wel vervelend was dat ze zulke vervelende kinderen heeft terwijl ze het zo druk heeft. ( haar man werkt ook meer dan fulltime)
Ik zou dat dus omgedraaid hebben
En zo zijn er meer kinderen op school. En zo bizar dat t alleen die van twee fulltimers zijn. Ik mág de conclusie niet trekken maar hij ligt voor de hand.
Een vriendin heeft een oudere dame als oppas aan huis. Daar zou mijn voorkeur ook liggen.
Oh maar het feit dat je een thuisblijfmoeder bent, wil niet zeggen dat je kinderen wel altijd genoeg aandacht krijgen. Ik ken ook moeders die thuisblijven "voor de kinderen" maar er als de kinderen uit school komen er bijna nooit zijn omdat mams altijd bezig is, naar een van de vele clubjes is of een winkelsessie met vriendinnen heeft. Dat de kinderen dan maar naar een oma/ buurvrouw of speeltuin gaan en rondhangen. Dat je thuis bent wil dus niet zeggen dat je er ook echt BENT.quote:
Ik denk dat de kinderen in het voorbeeld van de Buuf niet alleen opvoeding tekortkomen, maar vooral aandacht
Kinderen zijn gewoon echt heel erg een gevalletje actie --> reactie
quote:
Ik zou denken: de kinderen zijn vervelend omdat ik het druk heb
Zij denkt de kinderen zijn vervelend net nu ik het zo druk heb.
Dat laatste is iets waar ik me de laatste tijd zo bewust van ben geworden...! Ik ben druk bezig voor mezelf de rust terug te krijgen en dan hopelijk uit te vinden hoe ik het allemaal concreet vorm kan gaan geven. Maar...dat is moeilijk.... De keuze om al dan niet thuis te boven of minder te gaan werken heeft gevolgen, positief en negatief, natuurlijkquote:
Oh ja, ik ook wel hoor.
Mijn punt was meer dat de een iets wel als zorgelijk ervaart, of als invloed, maar een ander niet,
Ik zou denken: de kinderen zijn vervelend omdat ik het druk heb
Zij denkt de kinderen zijn vervelend net nu ik het zo druk heb.
quote:
[..]
Oh maar het feit dat je een thuisblijfmoeder bent, wil niet zeggen dat je kinderen wel altijd genoeg aandacht krijgen.
Ik ben juist wel blij dat ik de oudste naar het KDV kan brengen en dat de oppas komt. Niet om van haar af te zijn, maar ze doen daar zoveel leuke dingen! Ik denk dat ik van 5 dagen thuisblijven heel lamlendig zou worden en relatief veel op de bank zou hangen in plaats van dingen met mijn kind te ondernemen. Ik merk het nu al in mijn verlof, de vaart gaat er gewoon een beetje uit.
Toen ik werkte, keek ik echt uit naar de dagen thuis en in die dagen wil ik ook echt quality time met de kinderen hebben. Niet de hele dag, want we hebben beiden ook andere dingen te doen (ik wat in huis, en E wil ook graag zelf spelen
) maar gewoon op ons gemakje naar de kinderboerderij, verven, naar de winkel... vooral op vrijdag zorg ik ervoor dat ik niks hoef (geen boodschappen, geen huishouden), die dag is voor ons.Zo kán werken ervoor zorgen dat jij en je kind meer plezier van elkaar hebben, op de dagen dat je wel thuis bent.
Trouwens, ik las nog iets over rekening houden met een kind dat veel meer zorg nodig heeft. Wij hebben daar wel rekening mee gehouden door een hypotheek op één salaris te nemen. Als het niet zou gaan met de kinderen of mij, zou ik kunnen stoppen met werken.
Ik heb altijd 3 a 4 dagen gewerkt waarvan ze er 3 op het kdv was en dat ging prima.
De jongste trekt het dus heel slecht. Hij is nu 2 en als het aan mij ligt gaat hij nooit meer terug.
Gelukkig zijn niet alle thuisblijfmoeders alleen bezig met kindgerelateerde dingen.quote:
[..]
Ik ook niet. Ik ga terug van 36 naar 32 met 1 dag thuiswerk er nog bij, dus 24 op kantoor en vriendlief gaat van 40 naar 4x9. En ik wil echt die 32 uur houden. Het trekt mij persoonlijk echt niet om ft thuis te zijn en me alleen in kind-gerelateerde bezigheden nuttig te maken. Prima als andere dames dat wél prettig vinden, maar mij lijkt het niks.
Wat jammer. Rot is dat he, als hij dan toch "moet"? Heb je een alternatief?quote:Op maandag 26 november 2012 10:56 schreef Pvoesss het volgende:
Dat is wel heel erg goed Cantare. Ik had de oudste die deed het echt heel goed op het kdv.
Ik heb altijd 3 a 4 dagen gewerkt waarvan ze er 3 op het kdv was en dat ging prima.
De jongste trekt het dus heel slecht. Hij is nu 2 en als het aan mij ligt gaat hij nooit meer terug.
Wij hebben wel een tijdje zorgen gehad over de oudste op het KDV. We wisten niet goed of ze de drukte van een groep wel zo goed trok. Ze trok zich nogal terug en was thuis zo moe. Daarentegen hebben we nooit echt de indruk gehad dat ze het niet leuk vond, ze vond het niet erg om weggebracht te worden en was altijd vrolijk als ik haar ophaalde. Ik hoopte wel dat het zou verbeteren want ik vond het juist wel leerzaam voor haar, júist vanaf de peuterleeftijd. Sinds haar tweede verjaardag gaat ze ineens met sprongen vooruit als het gaat om zich redden tussen de andere kinderen. Dat heeft volgens mij te maken met het feit dat ze veel meer praat. Maar in elk geval: gelukkig maar, want een kind brengen dat daar niet tot bloei komt, is echt heel vervelend.
Vanwege eigen medische problemen in combinatie met hem.
En moest hem van de opvang halen ivm kinderopvangregels bij ontslag etc
Op dit moment is er gewoon makkelijk weer aan nieuwe opvang te kopen.
Dit is dus zijn laatste week opvang en ik moet in juli weer verplicht solliciteren.
Maar ik trok het zelf dus ook niet meer dus dit is wel even heel erg fijn
Dat zeg ik ook nergens, maar in het geval van het gegeven voorbeeld is het gebrek aan aandacht wel duidelijk een probleem.quote:
[..]
Oh maar het feit dat je een thuisblijfmoeder bent, wil niet zeggen dat je kinderen wel altijd genoeg aandacht krijgen. Ik ken ook moeders die thuisblijven "voor de kinderen" maar er als de kinderen uit school komen er bijna nooit zijn omdat mams altijd bezig is, naar een van de vele clubjes is of een winkelsessie met vriendinnen heeft. Dat de kinderen dan maar naar een oma/ buurvrouw of speeltuin gaan en rondhangen. Dat je thuis bent wil dus niet zeggen dat je er ook echt BENT.
Ik denk dat je over de hele linie ouders hebben die weinig oog hebben voor wat hun kinderen nodig, en enorm blijven hangen het idee dat hun kinderen zo moeten functioneren als zij op voorhand bedacht hebben. Ik durf zelfs te stellen dat het probleem niet zozeer zit in 70+ uur werken, hoewel ik dat heel erg veel vind, maar meer in haar denkwijze. "Waarom is gedraagt mijn kind zich zo lastig en niet hoe ik zou willen dat het zich gedraagt" is een heel andere insteek dan "wat betekent dat mijn kind niet optimaal functioneert en wat kan ik daar aan doen". Het probleem in eerste instantie bij je kind zoeken is inderdaad heel tekenend.quote:
Oh ja, ik ook wel hoor.
Mijn punt was meer dat de een iets wel als zorgelijk ervaart, of als invloed, maar een ander niet,
Ik zou denken: de kinderen zijn vervelend omdat ik het druk heb
Zij denkt de kinderen zijn vervelend net nu ik het zo druk heb.
Écht naar je kind kijken, oog hebben voor wat het nodig heeft maar vooral wie het is, dat accepteren en stimuleren waar mogelijk en loslaten waar noodzakelijk en dat alles inpassen in wat je eigen wensen in mogelijkheden in het leven zijn, is denk ik toch wel één van de grote uitdagingen van het ouderschap.
Zo te lezen is deze rustperiode ook hard genoeg nodigquote:
Ik ben op dit moment mijn baan kwijt en ik krijg nu een halfjaar vrijstelling van sollicitatie.
Vanwege eigen medische problemen in combinatie met hem.
En moest hem van de opvang halen ivm kinderopvangregels bij ontslag etc
Op dit moment is er gewoon makkelijk weer aan nieuwe opvang te kopen.
Dit is dus zijn laatste week opvang en ik moet in juli weer verplicht solliciteren.
Maar ik trok het zelf dus ook niet meer dus dit is wel even heel erg fijn
Ik zou bijna zeggen "geniet ervan", maar als je zo tegen je eigen medische muren oploopt dat je het niet meer trekt dan is weer op orde raken weinig genieten.
quote:
Écht naar je kind kijken, oog hebben voor wat het nodig heeft maar vooral wie het is, dat accepteren en stimuleren waar mogelijk en loslaten waar noodzakelijk en dat alles inpassen in wat je eigen wensen in mogelijkheden in het leven zijn, is denk ik toch wel één van de grote uitdagingen van het ouderschap.
En tegelijk het mooiste ervan.
Precies zo ervaar ik het ook. Mijn dag thuis is echt voor ons, dan doen we leuke dingen. Of juist helemaal niets, want mijn zoon vindt het ook heerlijk om af en toe lekker zelf te spelen. Dan zit ik op de grond een boek te lezen en dan komt hij af en toe knuffels halen en weer gaanquote:
[..]
Ik ben juist wel blij dat ik de oudste naar het KDV kan brengen en dat de oppas komt. Niet om van haar af te zijn, maar ze doen daar zoveel leuke dingen! Ik denk dat ik van 5 dagen thuisblijven heel lamlendig zou worden en relatief veel op de bank zou hangen in plaats van dingen met mijn kind te ondernemen. Ik merk het nu al in mijn verlof, de vaart gaat er gewoon een beetje uit.
Toen ik werkte, keek ik echt uit naar de dagen thuis en in die dagen wil ik ook echt quality time met de kinderen hebben. Niet de hele dag, want we hebben beiden ook andere dingen te doen (ik wat in huis, en E wil ook graag zelf spelen
Zo kán werken ervoor zorgen dat jij en je kind meer plezier van elkaar hebben, op de dagen dat je wel thuis bent.
Die rust had ik tijdens mijn verlof helemaal niet, die lege dagen vlogen me echt aan. Mijn knul heeft het ook heel erg naar zijn zin op het kdv. Hij is lichamelijk heel actief, en gedeit enorm bij de röring van het kdv. Hij heeft daar enorm veel ruimte om te kruipen, contact te maken met andere kindjes. Voor twee dagen in de week vind ik heel fijn en stimulerend voor hem en de andere dagen is hij rustig thuis bij ons of zijn opa en oma.
QFTquote:
[..]
Ik denk dat je over de hele linie ouders hebben die weinig oog hebben voor wat hun kinderen nodig, en enorm blijven hangen het idee dat hun kinderen zo moeten functioneren als zij op voorhand bedacht hebben. Ik durf zelfs te stellen dat het probleem niet zozeer zit in 70+ uur werken, hoewel ik dat heel erg veel vind, maar meer in haar denkwijze. "Waarom is gedraagt mijn kind zich zo lastig en niet hoe ik zou willen dat het zich gedraagt" is een heel andere insteek dan "wat betekent dat mijn kind niet optimaal functioneert en wat kan ik daar aan doen". Het probleem in eerste instantie bij je kind zoeken is inderdaad heel tekenend.
Écht naar je kind kijken, oog hebben voor wat het nodig heeft maar vooral wie het is, dat accepteren en stimuleren waar mogelijk en loslaten waar noodzakelijk en dat alles inpassen in wat je eigen wensen in mogelijkheden in het leven zijn, is denk ik toch wel één van de grote uitdagingen van het ouderschap.
Ja? Ik vind daar weinig moois aan.quote:
Ik vind het doodeng en het beneemt me regelmatig de adem...Hoe komt dat?quote:
[..]
Ja? Ik vind daar weinig moois aan.
Al vond ik het in de peutertijd stukken intensiever allemaal.En had ik het anders kunnen oplossen had ik dat zeker zo gedaan. Die baan opzeggen is echt het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb.
Het heeft me wel de mogelijkheid gegeven om mijn kind te zíen, anderen ook daarvan te doordringen en het zo voor hem in orde te maken. Of in ieder geval min of meer in orde. Hij zit eigenlijk nu pas, sinds 3 jaar lekker op z'n plek.
Ik ben gelukkig nog jong en ik hoop echt nog ergens kansen te vinden. Want ik heb echt wel veel van "mijzelf" ingeleverd.
Omdat ik daar vreselijk veel moeite mee heb, dat kijken naar wie het is en wat hij nodig heeft. Ik ben heb nogal snel de neiging zelf te bepalen wat ik vind dat nodig is. En dat open blijven en accepteren vind ik echt heel lastig.quote:
Ik kan heel goed zien hoe puur een kind is als het geboren is, maar ik heb intussen al heel wat uurtjes wakker gelegen uit angst dat ik ze al beschadigd heb in wie ze zijn.
Ok, daar zijn nog wel wat onderliggende issues bij geweest hoor, maar toch.
Inmiddels gaat het heel veel beter, maar dan nog vind ik dat wel echt zo vreselijk moeilijk en als ik het er dan zo zie staan zoals clubsoda het opschrijft krijg ik het op slag benauwd 'want zo ben ik niet, en zo doe ik niet, en nu doe ik het vast allemaal hardstikke fout en heb ik straks hele gefrustreerde kinderen'.
SPOILER*hello onzekerheid!
kijk, daar moet ik dan weer van huilen. over hallo onzekerheid gesproken. Nou BE, zo sta ik er ook in hoor.
Want ik heb mijnese ook lekker gedrilled. Want ik denk dat ze vanuit hun eigenste zelf met hun handen zouden willen eten, schreeuwen, boeren, scheten laten aan tafel, binnen voetballen, verstoppertje doen achter oma's antiek en ga nog maar even zo door.Dat mogen ze niet.
en mijn jongens zijn al iets ouder hè. En eerlijk: ouderschap heeft me echt heel veel soulsearching gebracht. Over waarom reageer ik zo? waarom wil ik dingen, waarom word ik boos om iets? Waarom irriteren sommige dingen me zo?
Je reinste therapie man!
tot nu toe werkt het dichtst bij mezelf blijven het beste. Maar ik ben echt hard vastgelopen toen ze klein waren hoor. tot het punt dat ik alleen nog maar boos en geirriteerd kon zijn.
[ Bericht 0% gewijzigd door debuurvrouw op 26-11-2012 12:31:41 ]
Ik ben alle dagen thuis sinds begin dit jaar en heb naast de zorg voor ons eigen mupke ook de zorg voor een dreumesmeisje 3 hele en twee halve dagen per week. Het afgelopen half jaar ook nog voor twee grote meiden 4 dagen per week na schooltijd, maar dat stopt nu.
Vanaf Jan komt er een klein babyjongetje bij voor drie hele dagen.
Ik hou per week twee middagen over waarop ik alleen Lientje heb, de ene middag is haar oma er en doet die veel met haar of gaan we op pad. De andere middag ga ik alleen met haar iets doen, kinderboerderij of zwemmen of spelen ergens anders of gewoon lekker wandelen.
Ik voorzie dus in mijn eigen inkomen en ik zorg voor Lientje, zoals ik het altijd heb bedacht en wat gelukkig ook kan en ik heb het idee dat dat het beste is wat ik voor mijn kind kan doen.
Ze gaat wel vanaf volgend jaar naar de peuterspeelzaal om ook zonder mij te socializen.
Ik zie ook de andere kant, de ouders van de oppasmeiden werkten altijd 40-50 uur per week en ik was altijd bij de kinderen thuis. Prima regeling en ze werden door mij goed verzorgd ook nog een beetje opgevoed. Maar was er een optreden op school dan was ik er, bij schoolreisje het uitzwaaien, dan was ik er...
Er waren serieus ouders die er na twee jaar achter kwamen dat ik de oppas was en niet hun moeder, want ja ik was er altijd. Ik vond dat reuze sneu voor de kindjes, en vind dus dat er een middagenweg moet zijn, werken is prima, maar een kind hoor meer tijd bij zijn ouder door te brengen dan bij/met opvang.
Oh, ik zeg het hier prachtig, maar het is ook maar een soort ideaal beeld natuurlijk. Zo zou ik willen zijn, maar zo ben ik vaak niet. Het zit ook in mijn aard om enorm kritisch te zijn, naar mezelf en naar anderen, maar bij mijn kind wil ik dat graag los kunnen laten. En dan nog, kijken naar wie je kind is, is één stap, hem te laten zien wie hij is is een tweede en nog veel moeilijk, want het moet inderdaad ook wel vallen binnen maatschappelijk verantwoord isquote:
[..]
Omdat ik daar vreselijk veel moeite mee heb, dat kijken naar wie het is en wat hij nodig heeft. Ik ben heb nogal snel de neiging zelf te bepalen wat ik vind dat nodig is. En dat open blijven en accepteren vind ik echt heel lastig.
Ik kan heel goed zien hoe puur een kind is als het geboren is, maar ik heb intussen al heel wat uurtjes wakker gelegen uit angst dat ik ze al beschadigd heb in wie ze zijn.
Ok, daar zijn nog wel wat onderliggende issues bij geweest hoor, maar toch.
Inmiddels gaat het heel veel beter, maar dan nog vind ik dat wel echt zo vreselijk moeilijk en als ik het er dan zo zie staan zoals clubsoda het opschrijft krijg ik het op slag benauwd 'want zo ben ik niet, en zo doe ik niet, en nu doe ik het vast allemaal hardstikke fout en heb ik straks hele gefrustreerde kinderen'.SPOILER*hello onzekerheid!
En ik heb heel makkelijk praten, want ik heb een baby, maar ik probeer het wel. Ik sta er bij stil en dat is denk ik het begin van alles. Bijvoorbeeld, ik hoor dan verhalen van kinderen van zijn leeftijd die al woorden herkennen. De mijne dus echt niet. En ik probeer dat wel te stimuleren, maar daar vind hij geen klap aan, beetje dingen benoemen. Hij wil kruipen, en met de bal spelen, en stappen. Niet stilzitten met mij. En voor ik het weet zit ik dan in een cirkel 'maar hij moet toch... kunnen?!' tot ik me bedenk dat hij vooral moet doen wat hij het liefste doet. Maar dat schipperen tussen stimuleren en ruimte geven... boh. Nou is het vast peanuts, met zo'n klein kind, maar je moet ergens beginnen Ik probeer altijd overal maar wijsheden en motto's vandaan te plukken. Ik las in een tijdschrift een artikel over je kind accepteren zoals het is, en dat sla ik ergens op als waardevolle gedachte. Wat Aventura zegt: "hij staat in de weg van wat ik moet doen", is ook een hele heldere valkuil wmb. Ik moet primair moeder zijn voor mijn kind, de rest komt daarna of daarbij. Ook een hele goede om te bedenken. Dankjewel
[ Bericht 3% gewijzigd door Clubsoda op 27-11-2012 09:21:42 ]
Ik weet niet hoe Clusoda het bedoelde, maar dit zijn niet echt de dingen waar ik zelf aan dacht.quote:
Want ik denk dat ze vanuit hun eigenste zelf met hun handen zouden willen eten, schreeuwen, boeren, scheten laten aan tafel, binnen voetballen, verstoppertje doen achter oma's antiek en ga nog maar even zo door.
Dat mogen ze niet.
Kijken wat je kind nodig heeft is in mijn ogen iets heeeeel anders dan je kind altijd zijn of haar zin geven.Gelukkig verpest je je kinderen niet zo snel, ik denk dat dat echt een irreële angst is.quote:
[..]
Omdat ik daar vreselijk veel moeite mee heb, dat kijken naar wie het is en wat hij nodig heeft. Ik ben heb nogal snel de neiging zelf te bepalen wat ik vind dat nodig is. En dat open blijven en accepteren vind ik echt heel lastig.
Ik kan heel goed zien hoe puur een kind is als het geboren is, maar ik heb intussen al heel wat uurtjes wakker gelegen uit angst dat ik ze al beschadigd heb in wie ze zijn.
Ok, daar zijn nog wel wat onderliggende issues bij geweest hoor, maar toch.
Inmiddels gaat het heel veel beter, maar dan nog vind ik dat wel echt zo vreselijk moeilijk en als ik het er dan zo zie staan zoals clubsoda het opschrijft krijg ik het op slag benauwd 'want zo ben ik niet, en zo doe ik niet, en nu doe ik het vast allemaal hardstikke fout en heb ik straks hele gefrustreerde kinderen'.SPOILER*hello onzekerheid!
De reden - of een van de redenen - dat het goed is om 'te zien wat je kind nodig heeft', is in mijn ogen niet zozeer dat je kind anders ontspoort, maar met name dat het je gezamelijke leven wat makkelijker kan doen verlopen. Dat je een samenwerking aangaat in plaats van een strijd. Misschien kun je het ook vertalen als: 'erachter komen wat bij dit kind (en bij jouzelf!) werkt'. Dan klinkt het al wat minder als een onbereikbaar ideaal. Het zit uiteindelijk volgens mij echt in de kleine dingen. Simpel voorbeeld: we waren gisteren ergens en E was ontzettend aan het miepen (op de grond liggen, huilerig doen). Ik begon me wat te ergeren omdat ik weg wilde en E niet mee wilde. Ik interpreteerde haar gedrag als ongehoorzaamheid. Toen kwam ineens in me op dat er misschien wel iets was.
Ik: 'E, kijk eens naar mama. Wat wil jij?'
E: 'Melk!'
Ik: 'Wil je drinken?'
E: 'Ja, drinken pakken!'
Toen heeft ze een paar slokjes water gedronken en was het probleem opgelost en iedereen blij. Zo simpel is het blijkbaar soms. Ik moet er alleen aan denken het te vragen.
Ander voorbeeld: E speelt heel graag alleen. Ik vind dat moeilijk, want ik ben bang dat ze zich teveel terugtrekt en daardoor buiten de groep gaat vallen en later gepest gaat worden, ongelukkig wordt, etc... één en al projectie, dus. Dat komt, denk ik, doordat ik er wel wat in herken en ik wil niet dat zij dezelfde nadelen van dit karakter gaat ervaren als ik. Maar goed, ik moet mezelf vaak even voorhouden dat er niets mis is met 'op jezelf zijn', sterker nog, dat dat een kwaliteit is. Net zoals dat extravert zijn bij een ander kind een kwaliteit is, omdat dat kind weer anders is. Natuurlijk stuur ik bij als ik denk dat er iets niet goed gaat - ik wil bijvoorbeeld dat ze op het KDV aangemoedigd wordt om mee te doen met groepsactiviteiten, omdat ik wil dat ze leert zich staande te houden in een grote groep -, maar vaak is dat helemaal niet nodig, maar alleen een wens van mij. En die wens probeer ik een beetje los te laten.
[ Bericht 0% gewijzigd door Cantare op 26-11-2012 14:42:39 ]
Dat ik wil voelen dat mijn kind goed is zoals hij is, en dat hij dat ook voelt, en niet alleen maar goed is als hij is zoals ik zelf zou willen zijn, of zoals ik hoop dat hij zou kunnen zijn.Hoe weet je dat? Heb je bronnen?quote:Op maandag 26 november 2012 07:56 schreef Swetsenegger het volgende:
[..]
Welk deel van "ik chargeer" begreep je niet? Feit blijft dat veel mensen het best lekker vinden om NIET naar een baas te moeten als ze een gegarandeerd inkomen hebben.
Hier ook kostwinner. 3 dagen werk (met de nodige avonden...)(oh, en ook promotie gemaaktquote:
Wij zijn van beide 40 uur naar 36 (ik) en 34 (man) uur gegaan. Beide hebben zeker geen achterstand opgelopen. Ik heb zelfs promotie gemaakt. Ben ik als vrouw wel de kostwinner in huis en dat lijkt al helemaal minder voor te komen.
), dus zo'n 30 uur, en mijn man werkt 12 uur. Weet je BE, dat vind ik zo mooi aan jou, dat jij je zo kwetsbaar durft op te stellen hier.quote:
Hopelijk kun je wat met de reacties op je verhaal. Wat mij helpt als ik voel dat ik te sturend/dwingend ben naar Thies (of naar kinderen op school): Me proberen te verplaatsen in hem/hen. Ik zou het zelf ook niet prettig vinden als iemand zo veel voor mij zou bepalen.
Mijn man is daar een hele goede in, die kan Thies zó goed zien als individu met eigen behoeften en eigen'aardigheden'. Hij accepteert hem echt volledig zoals hij is (niet dat hij alles goed vindt hoor, zéker niet). Ik vind dat heel knap, en fijn.
En ik heb hartelijk gelachen om Buufs relativerende post!
Ik vind het doodeng, maar ik voel me ook zo vaak alsof ik me moet of wil verdedigen als ik al die zogeheten oermoeders dingen zie roepen die vanzelfsprekend zouden moeten zijn. Soms werkt dat nou eenmaal niet zo, ook niet als dat de rest van de wereld verbaast 'want BE is toch altijd zo goed met kinderen, daar laat ik de mijne zonder aarzelen achter'. Viel dat even vet tegen toen het om mijn eigen bloedjes ging. En ik heb hier nog niet de helft gepost van wat er werkelijk speelde soms hoor.
Maar lief, en ja, ik heb heel veel aan de dingen die ik hier lees. Scheelt ook dat het hier nu echt lekker gaat, waardoor we heel duidelijk in een spiraal omhoog zitten en ik steeds vaker mezelf kan remmen zodat ik idd hem ruimte kan geven zonder dat ik er bovenop zit, wat dan ook weer een positieve uitwerking heeft etc. etc.
Als de kinderen in de klas druk zijn, dan heb ik geleerd éérst eens even naar mezelf te kijken. Hoe zit ík vandaag in mijn vel?
Daarom vind ik het zo belangrijk, zoals ik in mijn eerste post in dit topic schreef, dat aankomende ouders mentaal en relationeel stabiel zijn, zichzelf kennen. Dát is denk ik de beste basis die je je kinderen kunt geven.
Oh, en fijn dat het nu bergopwaarts gaat!quote:
Scheelt ook dat het hier nu echt lekker gaat, waardoor we heel duidelijk in een spiraal omhoog zitten en ik steeds vaker mezelf kan remmen zodat ik idd hem ruimte kan geven zonder dat ik er bovenop zit, wat dan ook weer een positieve uitwerking heeft etc. etc.
Ik hoop niet dat ik je dat gevoel heb gegeven, een oermoeder te zijn die alles als vanzelfsprekend ziet! Zeer zeker niet, ik vind het ook keihard werken, nu al. Wat ik postte is louter mijn ideaalbeeld, hoe ik met mijn kind om zou willen gaan en de basis waar ik naar terug ga als ik het even niet meer weet. De praktijk is regelmatig anders en dat zal in de toekomst nog heel veel vaker gebeuren.quote:
En ik heb hier nog niet de helft gepost van wat er werkelijk speelde soms hoor.
Maar lief, en ja, ik heb heel veel aan de dingen die ik hier lees. Scheelt ook dat het hier nu echt lekker gaat, waardoor we heel duidelijk in een spiraal omhoog zitten en ik steeds vaker mezelf kan remmen zodat ik idd hem ruimte kan geven zonder dat ik er bovenop zit, wat dan ook weer een positieve uitwerking heeft etc. etc.
En ik bewonder je openheid ook, dat is toch niet 'hoe het hoort' toegeven dat je het even niet meer weet. Maar het geeft wel lucht, ook aan anderen, en het is enorm moedig. En ik ben blij dat het lekker gaat nu, dat heeft vast ook alles te maken met je kritische blik en het durven tonen van je 'zwaktes'
Tx mikoxx.
De drang om er aan toe te geven is een ander verhaal, en ik denk na het lezen van de andere posts in dit topic, er geen eenduidig antwoord op te geven is, voor de een telt leeftijd mee, voor een ander de sociale positie, en weer een ander financieel of een combinatie.
Voor onszelf is het een combinatie geweest (verrassingseffect, gewild maar gezondheidsproblemen, gewild niet zo mogen zijn etc) En het werkt voor ons.
Manlief werkt fulltime 4x9 zodat hij 1 vaste vrije dag heeft zonder nadelige gevolgen, ik werk fulltime in onregelmatigheidsdiensten en ben hierdoor minimaal 2,5 dag door de weeks thuis.
Als ik ooit de keuze had gehad had ik wellicht eerst dingen van het verleden opgelost/verwerkt, dat gaat nu dus 'tussendoor'
x 2quote:
En ik bewonder je openheid ook, dat is toch niet 'hoe het hoort' toegeven dat je het even niet meer weet. Maar het geeft wel lucht, ook aan anderen, en het is enorm moedig. En ik ben blij dat het lekker gaat nu, dat heeft vast ook alles te maken met je kritische blik en het durven tonen van je 'zwaktes'
Hoewel het ik het 'hoe het hoort'-stukje gelukkig niet zo herken, in mijn omgeving is het toch wel vrij normaal om ook open te zijn over dingen die niet lekker lopen. En da's érg fijn, want iedereen heeft zijn of haar onzekerheden en niemand doet het perfect.
. Krijg je dan ook opmerkingen in de trant van "maar je wilde het toch zelf zo graag?"Dat was vooral mijn eigen kritiek: Hoe kan ik in godsnaam zo slecht zijn in iets wat ik zo lang zo graag wilde...quote:
BE
Anderen hebben niet heel veel gemerkt, niet hoe slecht het soms echt ging zeg maar, dat was alleen voor mijn man.