een kinderwens; je hart of verstand volgen. (of beide)

quote:

Op zondag 25 november 2012 13:30 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

In mijn geval werd het ongetwijfeld door anderen onverstandig gevonden dat ik zo snel na het overlijden van mijn vader aan een kind begon.

Ik kan heel slecht tegen zogenaamde vuistregels voor succesvol ouderschap.

Vuistregels voor succesvol ouderschap, je zou er een boek over kunnen schrijven, of een cursus over kunne geven. Een certificaat aan hangen dat toestemming geeft voor de start!

quote:

Op zondag 25 november 2012 13:30 schreef Leandra het volgende:

[..]

En als het schip zou stranden, dan zou je het toch ook prima voor je kind kunnen regelen?

Nou, dat!
Ik wilde pas 'aan een kind beginnen' als ik ervan overtuigd was dat ik het ook zou kunnen opvoeden als ik onverhoopt alleen zou komen te staan.
En dan bedoel ik dus niet zozeer financieel....

Wat verrassend genoeg nog niet naar voren is gekomen in deze discussie is ongelijkheid tussen partners. Dat is namelijk iets waar ik wel een gevaar in zie, dat de ene partner het inkomen garandeert en daarmee afhankelijkheid van de andere partner in de hand werkt. Vroeger gingen vrouwen veel minder eenvoudig van hun man af simpelweg omdat ze daartoe de financiële middelen niet hadden. Dat laatste is een succesrecept voor een hoop ellende binnen een gezin.

quote:

Op zondag 25 november 2012 13:35 schreef Claudia_x het volgende:
Wat verrassend genoeg nog niet naar voren is gekomen in deze discussie is ongelijkheid tussen partners. Dat is namelijk iets waar ik wel een gevaar in zie, dat de ene partner het inkomen garandeert en daarmee afhankelijkheid van de andere partner in de hand werkt. Vroeger gingen vrouwen veel minder eenvoudig van hun man af simpelweg omdat ze daartoe de financiële middelen niet hadden. Dat laatste is een succesrecept voor een hoop ellende binnen een gezin.

Aan de andere kant denk ik dat de toename van het aantal echtscheidingen juist te wijten is aan het feit dat vrouwen (financieel) wel voor zichzelf kunnen zorgen, en mannen tegenwoordig ook net zo makkelijk een luier verschonen.

Edit: waarmee ik niet zeg dat ik voorstander ben van financiële afhankelijkheid trouwens

Toch vind ik dat het heel mooi is om enkel van het innerlijke uit te gaan maar dat onze huidige maatschappij meer verwacht en dat je er niet aan ontkomt dat andere zaken wel degelijk ook van belang zijn tegenwoordig, hoe graag we het enkel op liefde en aandacht zouden willen baseren.

quote:

Op zondag 25 november 2012 13:37 schreef laziness het volgende:
Toch vind ik dat het heel mooi is om enkel van het innerlijke uit te gaan maar dat onze huidige maatschappij meer verwacht en dat je er niet aan ontkomt dat andere zaken wel degelijk ook van belang zijn tegenwoordig, hoe graag we het enkel op liefde en aandacht zouden willen baseren.

Ik ben wel benieuwd naar wat voorbeelden hiervan, eigenlijk.

quote:

Op zondag 25 november 2012 13:37 schreef laziness het volgende:
Toch vind ik dat het heel mooi is om enkel van het innerlijke uit te gaan maar dat onze huidige maatschappij meer verwacht en dat je er niet aan ontkomt dat andere zaken wel degelijk ook van belang zijn tegenwoordig, hoe graag we het enkel op liefde en aandacht zouden willen baseren.

wat vind jij dat de maatschappij dan verwacht?
daar ben je toch zelf bij of niet (de maatschappij dat ben jij)

quote:

Op zondag 25 november 2012 13:39 schreef Cooki het volgende:

[..]

wat vind jij dat de maatschappij dan verwacht?
daar ben je toch zelf bij of niet (de maatschappij dat ben jij)

de maatschappij, _{als zijnde IK} verwacht dat je zelf financieel voor je kind kan zorgen.. en dan bedoel ik eigenlijk dat Ik dan als belastingbetaler niet financieel voor jouw kind hoef te zorgen

quote:

Op zondag 25 november 2012 13:37 schreef Leandra het volgende:

[..]

Aan de andere kant denk ik dat de toename van het aantal echtscheidingen juist te wijten is aan het feit dat vrouwen (financieel) wel voor zichzelf kunnen zorgen, en mannen tegenwoordig ook net zo makkelijk een luier verschonen.

En dat is iets slechts?

Maar alle gekheid op een stokje: ik vermoed wel eens dat het een onderschat hedendaags probleem is. Het komt nog steeds vaak voor dat een vrouw volledig thuisblijft. Daar valt denk ik wel een mouw aan te passen, namelijk bijvoorbeeld dat beide partners een individuele bankrekening hebben met daarop een aanzienlijk geldbedrag om op terug te vallen. Maar dan zit je nog wel met het probleem van lange tijd afwezig geweest zijn van de arbeidsmarkt. In zekere mate bestaat dit probleem ook voor vrouwen die veel minder zijn gaan werken, maar voor hen is het minder groot en acuut, vermoed ik.

Nou ja, zomaar een gedachte, hoor. Het is voor mij wel een reden om bijvoorbeeld die bankrekeningen te hebben en om niet minder dan vier dagen te willen werken.

quote:

Op zondag 25 november 2012 13:41 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

En dat is iets slechts?

Maar alle gekheid op een stokje: ik vermoed wel eens dat het een onderschat hedendaags probleem is. Het komt nog steeds vaak voor dat een vrouw volledig thuisblijft. Daar valt denk ik wel een mouw aan te passen, namelijk bijvoorbeeld dat beide partners een individuele bankrekening hebben met daarop een aanzienlijk geldbedrag om op terug te vallen. Maar dan zit je nog wel met het probleem van lange tijd afwezig geweest zijn van de arbeidsmarkt. In zekere mate bestaat dit probleem ook voor vrouwen die veel minder zijn gaan werken, maar voor hen is het minder groot en acuut, vermoed ik.

Nou ja, zomaar een gedachte, hoor. Het is voor mij wel een reden om bijvoorbeeld die bankrekeningen te hebben en om niet minder dan vier dagen te willen werken.

ghehe.. ik vroeg ooit eens in het KAA forum hoe anderen het deden mbt een soort van financiele compensatie bij scheiding als je met je partner naar het buitenland gaat en een van de partners, om die reden, niet zou kunnen blijven werken.. nou mijn "partner"werd echt verwenst, want je vraagt toh niet zomaar een tegemoetkoming ??
ik vind eigenlijk wel dat die tegemoetkoming er moet zijn.. want een partner doet toch een stapje terug in zijn/haar financiele onafhankelijkheid..

Er is geen ruilhandel meer en we bouwen niet meer zelf ons hutje van klei.
Geld is hoe je het went of keert wel een hele grote rol in het leven wat betreft enkel alleen al maar eten en onderdak.
En hoe lang is de sociale zekerheid er nog dat je bijstand krijgt en daar van het wel redt?

quote:

Op zondag 25 november 2012 13:45 schreef Barreltje het volgende:

[..]

ghehe.. ik vroeg ooit eens in het KAA forum hoe anderen het deden mbt een soort van financiele compensatie bij scheiding als je met je partner naar het buitenland gaat en een van de partners, om die reden, niet zou kunnen blijven werken.. nou mijn "partner"werd echt verwenst, want je vraagt toh niet zomaar een tegemoetkoming ??
ik vind eigenlijk wel dat die tegemoetkoming er moet zijn.. want een partner doet toch een stapje terug in zijn/haar financiele onafhankelijkheid..

Ja, dat vind ik wel een logische gedachtegang. Wij hebben toen we onze financiën nog gescheiden hadden bijvoorbeeld een compensatieregeling getroffen voor mijn reiskosten omdat mijn lief niet naar de plek wilde verhuizen waar ik mijn baan vond. Er moeten soms compromissen worden gesloten die in het nadeel zijn van één partner.

Pensioenregelingen fungeren op een soortgelijke manier. Toen mijn vader overleed kreeg mijn moeder een grote som geld om in haar pensioen te kunnen voorzien. Ze waren allang gescheiden, maar het ging om al die jaren dat zij getrouwd waren geweest (waarin hij wel werkte en zij veelal niet).

quote:

Op zondag 25 november 2012 13:49 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ja, dat vind ik wel een logische gedachtegang. Wij hebben toen we onze financiën nog gescheiden hadden bijvoorbeeld een compensatieregeling getroffen voor mijn reiskosten omdat mijn lief niet naar de plek wilde verhuizen waar ik mijn baan vond. Er moeten soms compromissen worden gesloten die in het nadeel zijn van één partner.

Pensioenregelingen fungeren op een soortgelijke manier. Toen mijn vader overleed kreeg mijn moeder een grote som geld om in haar pensioen te kunnen voorzien. Ze waren allang gescheiden, maar het ging om al die jaren dat zij getrouwd waren geweest (waarin hij wel werkte en zij veelal niet).

Ha, grappig dit, ik was het alweer vergeten, maar toen B en ik gingen samenwonen, vond een vriend van hem dat dat niet goed was, omdat B een koopwoning met wat overwaarde had. Hij vergat even dat ik alles wat ik had (huis, meubels, leven in het zuiden en zelfs mijn baan) op moest geven om in Amsterdam te gaan wonen.

laziness: ik vind dat een absolute voorwaarde, dat je in je eigen levensonderhoud moet kunnen voorzien (en belasting moet kunnen betalen). Ik denk alleen dat de beste manier daartoe is om op jezelf te bouwen en niet je baan. Maar dat heb ik nu al talloze malen betoogd.

quote:

Op zondag 25 november 2012 13:52 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Ha, grappig dit, ik was het alweer vergeten, maar toen B en ik gingen samenwonen, vond een vriend van hem dat dat niet goed was, omdat B een koopwoning met wat overwaarde had. Hij vergat even dat ik alles wat ik had (huis, meubels, leven in het zuiden en zelfs mijn baan) op moest geven om in Amsterdam te gaan wonen.

ohja.. zo had ik ook ooit een vriendje die vond dat ik maar naar een ander land moest verhuizen voor onze relatie, want hij had na zijn afstuderen in dat land daar een baan aangeboden gekregen... en die baan aannemen was toch veel belangrijker dan mijn leven in NL ..

ehm

Ja, en als die compensatie er na een echtscheiding komt in de vorm van partneralimentatie dan staan een hoop mensen op hun achterste benen, want foei, partneralimentatie, moest dat luie bankzitwijf niet eens gaan werken ofzo, en ze had er toch zelf voor gekozen haar loopbaan te onderbreken?

Waarbij het vaak niet alleen de buitenstaanders (en toetsenbordhelden op FOK! natuurlijk) zijn die er zo op reageren, maar vaak ook degene die nu alimentatie moet gaan betalen, alsof die het er nooit mee eens is geweest dat de thuisblijvende partner ook idd thuis bleef voor de kinderen.

quote:

Op zondag 25 november 2012 13:54 schreef Barreltje het volgende:

[..]

ohja.. zo had ik ook ooit een vriendje die vond dat ik maar naar een ander land moest verhuizen voor onze relatie, want hij had na zijn afstuderen in dat land daar een baan aangeboden gekregen... en die baan aannemen was toch veel belangrijker dan mijn leven in NL ..

ehm

Mijn vriendje vond het allemaal prima, hoor maar met de vriend in kwestie heb ik nog wel even een stevige discussie gevoerd

Grappige is dat hij inmiddels met zijn vriendin en hun dochtertje verhuisd is naar Turkije omdat hij daar aan de bak kon als piloot en zij dus alles hier in Nederland, inclusief goede baan die ze graag deed, achter heeft gaten. Geen idee hoe ze dam gecompenseerd hebben.

quote:

Op zondag 25 november 2012 13:52 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Ha, grappig dit, ik was het alweer vergeten, maar toen B en ik gingen samenwonen, vond een vriend van hem dat dat niet goed was, omdat B een koopwoning met wat overwaarde had. Hij vergat even dat ik alles wat ik had (huis, meubels, leven in het zuiden en zelfs mijn baan) op moest geven om in Amsterdam te gaan wonen.

En om dit soort redenen heb je natuurlijk zoiets als alimentatie, dat besef ik ook. Maar daarmee worden niet echt die jaren van afwezigheid van de arbeidsmarkt gecompenseerd. En bovendien zie ik het grootste deel van het probleem niet in de tijd na een eventuele scheiding maar meer in de periode die eraan vooraf gaat, namelijk dat het een enorm besluit moet zijn voor iemand om te scheiden als diegene geen financiële middelen daartoe heeft.

nouja die partner allimentatie moet wel een beete in perspectief staan, want als het de partner wel lukt om een baan te vinden en prima in haar/zijn (!!) onderhoud te voorzien dan kan die partner allimentatie ook wel weer wat minder lijkt me..

quote:

Op zondag 25 november 2012 13:56 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Mijn vriendje vond het allemaal prima, hoor maar met de vriend in kwestie heb ik nog wel even een stevige discussie gevoerd

Grappige is dat hij inmiddels met zijn vriendin en hun dochtertje verhuisd is naar Turkije omdat hij daar aan de bak kon als piloot en zij dus alles hier in Nederland, inclusief goede baan die ze graag deed, achter heeft gaten. Geen idee hoe ze dam gecompenseerd hebben.

Ze mag dagelijks van zijn sprankelende aanwezigheid genieten, wie heeft dan nog compensatie nodig?

quote:

Op zondag 25 november 2012 13:56 schreef debuurvrouw het volgende:
Ja, dat is nog het grootste strijdpunt hier geweest. Mijn zelfstandigheid. We hebben ook verschillende opties bekeken, ook met mijn man die mij salaris zou betalen. ( wat te denken van het pensioengat dat ik heb gecreëerd )

Nou, kan ik me voorstellen! Maar heb jij niet recht op een deel van zijn pensioen of zo? Weet je hoe dat werkt?

quote:

Op zondag 25 november 2012 13:56 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

En om dit soort redenen heb je natuurlijk zoiets als alimentatie, dat besef ik ook. Maar daarmee worden niet echt die jaren van afwezigheid van de arbeidsmarkt gecompenseerd. En bovendien zie ik het grootste deel van het probleem niet in de tijd na een eventuele scheiding maar meer in de periode die eraan vooraf gaat, namelijk dat het een enorm besluit moet zijn voor iemand om te scheiden als diegene geen financiële middelen daartoe heeft.

Absoluut! En daar komt dan weer m de hoek kijken wat Moonah postte: ik ken mezelf, en ik weet dat ik voor mezelf kan zorgen. Met veel of weinig geld. Ik heb mijn zelfstandigheid en onafhankelijkheid in het verleden vaak genoeg aan mezelf bewezen, om me daarover geen zorgen te maken. Mede daardoor vind ik het dus nu geen probleem meer om wel afhankelijk(er) te zijn van B dan ik ooit van een vorig vriendje ben geweest.

De keuze voor de zwangerschap van de 1e is met het hart genomen en te weinig met het verstand; we zaten een paar maanden in de verbouwing en we dachten dat we tegen de tijd van de bevalling wel in dat huis zouden wonen.
Ondertussen zitten we nog steeds in ons appartement en nog steeds bezig met verbouwen van het andere huis. De wens is dat we K zijn 2e verjaardag daar kunnen vieren, maar mijn verstand zegt nu al dat dat niet lukt.
Financieel redden we het hoor, wees daar niet bang voor. En ik houd met heel mn hart en ziel van mijn zoon. Maar achteraf kan ik wel bedenken dat we toen wat meer hadden moeten denken aan de praktische kanten en de planning van de verbouwing (maar ja toen we besloten om ook de garage plat te gooien en weer opnieuw neer te zetten bleek ik achteraf al zwanger).

Het is wel dat we gezegd hebben zolang we nog op het appartement wonen hoeven we uberhaupt niet te denken over een tweede. Geeft onszelf duidelijke grenzen en zorgt ervoor dat we nog door kunnen verbouwen en we straks met zijn drietjes over gaan naar ons nieuwe huis.
En we weten nog niet eens of er wel een tweede komt. Voorlopig hebben we het super met zijn drietjes. Maar ach zoals afgesproken; daar hoef ik pas over na te denken als we gaan verhuizen naar het andere huis (wat dan nog niet klaar zijn zal, maar bewoonbaar is )

quote:

Op zondag 25 november 2012 13:56 schreef debuurvrouw het volgende:
Ja, dat is nog het grootste strijdpunt hier geweest. Mijn zelfstandigheid. We hebben ook verschillende opties bekeken, ook met mijn man die mij salaris zou betalen. ( wat te denken van het pensioengat dat ik heb gecreëerd )

Uiteindelijk zou t een ' kleine pauze zijn'

We hebben wel eea op papier, voor mocht het 'mis' gaan. In harmonie besloten enzo.

Vooralsnog niet nodig.

wij hebben om die reden huwelijkse voorwaarden waarin we op papier een gescheiden financiele administratie hebben.. met de mogelijkheid om alleen over het laatste jaar te vereffenen..
en jah.. we zijn nu wel aan het kijken hoe we onze pensieonsvoorzieningen op kunnen zetten om te zorgen dat we het allebei goed hebben tegen de tijd dat we met pensioen gaan ( want ook die zijn in de hv gescheiden )

quote:

Op zondag 25 november 2012 13:57 schreef Leandra het volgende:

[..]

Ze mag dagelijks van zijn sprankelende aanwezigheid genieten, wie heeft dan nog compensatie nodig?

De knappe piloot wat kan een vrouw nog meer wensen?

quote:

Op zondag 25 november 2012 13:59 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Absoluut! En daar komt dan weer m de hoek kijken wat Moonah postte: ik ken mezelf, en ik weet dat ik voor mezelf kan zorgen. Met veel of weinig geld. Ik heb mijn zelfstandigheid en onafhankelijkheid in het verleden vaak genoeg aan mezelf bewezen, om me daarover geen zorgen te maken. Mede daardoor vind ik het dus nu geen probleem meer om wel afhankelijk(er) te zijn van B dan ik ooit van een vorig vriendje ben geweest.

Helemaal mee eens. En dat komt ook weer neer op dat vertrouwen in jezelf. Maar het valt me wel op hoeveel accent er ligt op (financiële) garanties terwijl veel vrouwen (ja, het zijn nog steeds meestal vrouwen) veel minder nadenken over de consequenties (op korte en lange termijn) van het opgeven of op een lager pitje zetten van hun carrière.

quote:

Op zondag 25 november 2012 14:07 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Helemaal mee eens. En dat komt ook weer neer op dat vertrouwen in jezelf. Maar het valt me wel op hoeveel accent er ligt op (financiële) garanties terwijl veel vrouwen (ja, het zijn nog steeds meestal vrouwen) veel minder nadenken over de consequenties (op korte en lange termijn) van het opgeven of op een lager pitje zetten van hun carrière.

die vrouwen denken waarschijnlijk nog steeds dat :
1. een baas het "thuiszitten"als ervaring ziet -->
2. de banen nog steeds voor het opscheppen liggen _{want na een half jaarcontract krijg je vast wel een vast contract ....} -->

het is wel zuur voor de vrouwen die nu in de crisis terecht komen en ineens merken dat de situatie niet meer is zoals 10 jaar geleden toen ze de keuze maakten om een stapje "achteruit" te zetten..

als vrouw zou ik toch altijd wel proberen om een part-time baan te behouden, dan hou je nog een beetje aansluiting op een financiele onafhankelijkheid..

quote:

Op zondag 25 november 2012 14:11 schreef Barreltje het volgende:

[..]

die vrouwen denken waarschijnlijk nog steeds dat :
1. een baas het "thuiszitten"als ervaring ziet -->
2. de banen nog steeds voor het opscheppen liggen _{want na een half jaarcontract krijg je vast wel een vast contract ....} -->

Welnee, dat is veel te cynisch. Ze willen graag (zoveel mogelijk) thuis zijn bij hun kind. Dat begrijp ik wel. Ik heb niks tegen werkverdeling: doe waar je goed in bent en waar je hart ligt. Maar vanuit het garantiedenken is het misschien niet de slimste zet.

ohja.. ik bedoelde het ook vooral vanuit het oogpunt van financiele onafhankelijkheid..

quote:

Op zondag 25 november 2012 14:18 schreef Barreltje het volgende:
ohja.. ik bedoelde het ook vooral vanuit het oogpunt van financiele onafhankelijkheid..

Zijn de eerste (2?) jaren niet dermate intensief dat je eigenlijk geen part-time baan zou moeten willen hebben?

quote:

Op zondag 25 november 2012 14:20 schreef kingtoppie het volgende:

[..]

Zijn de eerste (2?) jaren niet dermate intensief dat je eigenlijk geen part-time baan zou moeten willen hebben?

ohh crap! hoe ga ik dat dan met mijn fulltime baan regelen

quote:

Op zondag 25 november 2012 14:22 schreef Barreltje het volgende:

[..]

ohh crap! hoe ga ik dat dan met mijn fulltime baan regelen

Ik stel een vraag.
Ik ben een leek, zou je misschien antwoord willen geven?

quote:

Op zondag 25 november 2012 14:11 schreef Barreltje het volgende:

[..]

die vrouwen denken waarschijnlijk nog steeds dat :
1. een baas het "thuiszitten"als ervaring ziet -->
2. de banen nog steeds voor het opscheppen liggen _{want na een half jaarcontract krijg je vast wel een vast contract ....} -->

het is wel zuur voor de vrouwen die nu in de crisis terecht komen en ineens merken dat de situatie niet meer is zoals 10 jaar geleden toen ze de keuze maakten om een stapje "achteruit" te zetten..

als vrouw zou ik toch altijd wel proberen om een part-time baan te behouden, dan hou je nog een beetje aansluiting op een financiele onafhankelijkheid..

Nou nee, ik geloof helemaal niet dat vrouwen dat denken, ik wist 21 jaar geleden (zwanger en alleenstaand met een uitzendbaan, dus automatisch in de bijstand kwam na mijn zwangerschapsverlof) al dat het onderbreken van mijn loopbaaan mijn mogelijkheden mijn gezin alleen te onderhouden behoorlijk zouden beperken, en dan hebben we het over een tijd waarin men het bij sociale dienst een rare vraag vond of er iets geregeld kon worden qua kinderopvang, want destijds DUUR, en alleen beschikbaar als je een baan had, had je een kind en geen opvang dan kreeg je dus geen baan, en zo bleef je rondgaan en kwam je geen stap vooruit.

De meeste vrouwen weten prima dat het onderbreken van hun loopbaan ten behoeve van hun gezin geen voordeel gaat opleveren op hun CV, sterker nog; ze zijn van het type dat hun baan opgeeft om te kunnen moederen, dus god verhoede dat een van hun kinderen eens ziek naar huis komt terwijl zij moet werken, dan zal ze wel weer vrij willen.... ze heeft immers al eens de prioriteiten bij haar gezin gelegd.

Aan de andere kant zul je ook gewoon moeten accepteren dat er vrouwen zijn voor wie het idd een keuze is de prioriteit bij haar gezin te leggen, ongeacht wat ze daarmee aan financiële zelfstandigheid opgeven.
Is dat dom? Naïef? Nee, dat denk ik niet, het is een keuze, net als anderen andere keuzes maken.
En soms is het een luxepositie, omdat het makkelijk kan.

quote:

Op zondag 25 november 2012 14:20 schreef kingtoppie het volgende:

[..]

Zijn de eerste (2?) jaren niet dermate intensief dat je eigenlijk geen part-time baan zou moeten willen hebben?

Nee, vind ik niet.

[ Bericht 37% gewijzigd door Clubsoda op 25-11-2012 22:17:24 ]

quote:

Op zondag 25 november 2012 14:23 schreef kingtoppie het volgende:

[..]

Ik stel een vraag.
Ik ben een leek, zou je misschien antwoord willen geven?

Ik denk wel dat het goed zou zijn als het zwangerschapsverlof in NL verruimd zou worden naar Scandinavische maatstaven.