een kinderwens; je hart of verstand volgen. (of beide)

quote:

Op zondag 25 november 2012 10:02 schreef Leandra het volgende:

[..]

Ah, weer iemand die het niet snapt en het omdraait

Gelukkig leg jij het me even uit.

quote:

Op zondag 25 november 2012 10:07 schreef DevilsAndDust het volgende:

[..]

Gelukkig leg jij het me even uit.

Als er beweerd wordt dat het niet automatisch slecht is voor een kind om onder die omstandigheden op te groeien dan is dat niet hetzelfde als wat jij daar kennelijk in ziet; dat de werkende moeder haar kind tekort doet.

Maar je moet je misschien wel eens afvragen waarom je dat er zo graag in ziet.

quote:

Op zondag 25 november 2012 10:02 schreef Leandra het volgende:

[..]

Ah, weer iemand die het niet snapt en het omdraait

Nee veel hier lijken niet te snappen dat er mensen zijn die niet de wens voor alles laten gaan en een jaartje uitstel verkiezen boven jaren van net rond komen omdat je er uitgeknikkerd bent op je tijdelijke contract wegens zwanger terwijl je dicht bij dat vaste contract was.

Ik ben verbaasd hoe hier gepromoot wordt spring er maar in want pietje redt het ook dus jij ook wel.
En dan redt je het niet (ww rechten versoberen nogal binnenkort) en dan zijn we weer verbaasd dat men in de schuldsanering zit etc?

Ja vakanties etc zijn ondergeschikt maar als je het nu net redt vraag ik me af of de kosten van een kindje je niet over de rand pushen en wel degelijk dat dak boven je hoofd niet in het geding komt.

Ik geloof niet dat het zo "gepromoot" wordt er maar in te springen, naar ik zit dan ook alleen in dit topic, niet in het topic waar het allemaal begon.
En ik zie wel dat de huidige tendens toch is dat het leven eerst helemaal perfect moet zijn voor mensen aan kinderen beginnen, en dat het dan voor sommigen wat laat is, is kennelijk het bijbehorende risico.

Het is mooi als je alles voor elkaar hebt voor je eraan begint, maar ik denk niet dat het voor een kind automatisch drama betekent als de start minder ideaal is.

Ik denk dat je best je gevoel kan volgen, mits je er wel verstandig naar gekeken hebt.

Als jij voor jezelf op papier hebt staan dat je ook met ww nog makkelijk rondkomt, daarna het nog even uit kan zingen met spaargeld, ook als daar extra kosten bijkomen door nog een kindje, moet je dan perse wachten tot er weer een baan is? Of spring je er dan in, en als de partner/jijzelf weer een baan krijgt, dan is het mooi meegenomen..

quote:

Op zondag 25 november 2012 09:41 schreef Leandra het volgende:

Natuurlijk is het mooi als een kind een ruime kamer met fantastisch speelgoed heeft, en alles wat het maar wensen kan, maar dat wil niet zeggen dat een kind het beter heeft, want in de meeste gevallen zal daar ook iets tegenover moeten staan wat het kind graag anders zou zien.

hier wil ik graag even op reageren.
bij ons was het vroeger ook niet breed.. uit noodzaak maakte moeders de kleding zelf.. daar had ik zelf nioet zo veel problemen mee, maar de schoolvriendjes en vriendinnetjes wel.. ook het feit dat wij niet hetzelfde speelgoed hadden was reden voor een flink aantal treiterijen..

je hoort er dan niet bij.. DAT zijn de herrinerringen die ik heb uit mijn jeugd..

quote:

Op zondag 25 november 2012 10:24 schreef debuurvrouw het volgende:
Waar lees je spring er maar in? Ik lees alleen dat de (schijn) veiligheid van de vaste baan en t goede huis enzo ter discussie word gesteld. Ik zou eerst mijzelf op orde willen hebben en zeker wanneer onder 30 nog even wachten. Maar als je al een kind hebt en je wilt heel graag een tweede zou ' het onjuiste huis' of de verkeerde baan me niet tegenhouden. Of als je 38 bent ofzo.

Nou ik en wat anderen waren het niet eens met de situatie van Risu om er dan vol voor te gaan.
Ik had het enkel over hen situatie maar toen kreeg ik ook om mijn oren een baan is slechts schijnveiligheid.
Ik kreeg de indruk dat velen vonden dat die specifieke situatie ook geen probleem vormt en ze er gewoon maar voor moeten gaan.

Ik ben helemaal niet van mening dat je op een vast contract moet wachten perse. Ik had het nog steeds echt enkel over de 12 uur werk en ww als basis voor een kind.

Ik heb daar nooit zo'n last van gehad eigenlijk.

Maar ik denk ook dat het komt omdat ik op het platteland woonde, en daar denk ik wel meer kinderen in dezelfde situatie zaten. Pas later besefte ik mij eigenlijk dat wij het best krap hadden..

Volg je verstand. Je hart is onbetrouwbaar. Die leeft in de waan van de dag.

Ik (man 52) heb altijd gezegd c.q. de overtuiging gehad geen kinderen te willen.
Dit door de vooruitzichten van toen al verslechterende economie, scheidingsverhalen en er zijn er immers genoeg kinderen die ouderloos zijn en iemand nodig hebben.

Inmiddels mijn ex had echter een kinderwens en mijn hart zij dit gaat nooit voorbij heb bewust gekozen om toen kinderen te nemen.
Gewild en heel geliefd. Ik hou echt van mijn kinderen, heb de wereld voor ze over.. maar enerzijds zitten zij nu in de missere waar ik "bang" voor was.
Gescheiden ouders, slechte economie (heb geen nagel om mijn kont te krabben), en ver uiteen.
Een zoon 14 woont bij mij en de jongere andere bij mijn ex ruim 200km hier vandaan.
voor de kids echt geen ideale situatie.

Ik, maar eigenlijk mijn kinderen zitten dus nu in de situatie waarvan ik ooit dacht.. Daarom neem ik nooit geen kinderen.

Het was een ingeving van het hart.

Maar voor de zekerheid.. kwijt wil ik ze voor geen goud, maar heb er enigszins wel spijt van dat ik niet naar mijn eigen verstand heb geluisterd.

quote:

Op zondag 25 november 2012 10:37 schreef laziness het volgende:

[..]

Nou ik en wat anderen waren het niet eens met de situatie van Risu om er dan vol voor te gaan.
Ik had het enkel over hen situatie maar toen kreeg ik ook om mijn oren een baan is slechts schijnveiligheid.
Ik kreeg de indruk dat velen vonden dat die specifieke situatie ook geen probleem vormt en ze er gewoon maar voor moeten gaan.


Ik ben helemaal niet van mening dat je op een vast contract moet wachten perse. Ik had het nog steeds echt enkel over de 12 uur werk en ww als basis voor een kind.

Ik weet niet of je het nou ook precies over mij had, maar ik heb het weer breder getrokken, in hun situatie zou ik het ook niet zo snel aanraden...

_{ik vrees dat ik nu meer met mijn eigen situatie in mijn achterhoofd post. Dit is op dit moment wel actueel bij ons}

quote:

Op zondag 25 november 2012 10:32 schreef laiveneertiekje het volgende:
Ik denk dat je best je gevoel kan volgen, mits je er wel verstandig naar gekeken hebt.

Als jij voor jezelf op papier hebt staan dat je ook met ww nog makkelijk rondkomt, daarna het nog even uit kan zingen met spaargeld, ook als daar extra kosten bijkomen door nog een kindje, moet je dan perse wachten tot er weer een baan is? Of spring je er dan in, en als de partner/jijzelf weer een baan krijgt, dan is het mooi meegenomen..

Dat is niet hoe de situatie is bij Risu wat de hele discussie aanzwengelde meen ik te proeven uit haar woorden en op basis van enkel die situatie heb ik een aantal keer geroepen dat ik het onverstandig vind.

Dat dure kleren en vakanties en de hele ram bam niet belangrijk zijn ben ik het mee eens maar als je nu al net aan rond komt waarom nu direct een kind er bij?
Dat is wat ik steeds geroepen heb.

quote:

Op zondag 25 november 2012 10:39 schreef laiveneertiekje het volgende:

[..]

Ik weet niet of je het nou ook precies over mij had, maar ik heb het weer breder getrokken, in hun situatie zou ik het ook niet zo snel aanraden...

_{ik vrees dat ik nu meer met mijn eigen situatie in mijn achterhoofd post. Dit is op dit moment wel actueel bij ons}

Het probleem zit hem dat een aantal van ons specifiek op die situatie hun mening gaven en dat iedereen dat breder trok terwijl ik in een andere situatie een andere mening ben aan gedaan.

Ik vind dit een interessante discussie. Ik heb altijd geroepen dat ik alles op orde wilde hebben. Dus ander huis, goede baan. Ik werk al 10 jaar voor de zelfde werkgever. Mijn man daar en tegen is zelfstandig ondernemer. De eerste 2 jaar gingen super. Maar afgelopen half jaar zat hij op de bank. Geen werk is geen inkomen. En mijn loon is niet genoeg om alle lasten te kunnen dragen. En daar sta je dan, aan de vooravond van je ivf traject. We hebben er over nagedacht om te wachten. Maar hebben dat uiteindelijk niet gedaan, ten eerste als we stopte zouden we onderaan op de wachtlijst komen, ten tweede je weet niet hoe lang het duurt voordat je eindelijk zwanger bent. Ten derde als het zou lukken: familie en vrienden genoeg die bij zouden springen en 3 hoog op een flat met bijstand zouden we het ook redden (je word namelijk vanzelf goed met hoe je met geld om gaat, bewuster boodschappen doen. Andere keuzes maken en dat was ook nog eens worst case senario) ten vierde onze situatie zou net zo gauw ook weer positief kunnen veranderen. En dat klopte, de dag dat we hoorde dat ik een punctie kreeg, was de dag dat man weer een opdracht heeft. In onze situatie als zelfstandige zit wachten op er gewoonweg niet in. Daar is het allemaal te onzeker voor. Maar daar staat tegenover dat in goede tijden we kunnen sparen en bufferen. Want in ons geval is er altijd een risico dat inkomen wegvalt. Dan kan ik beter in de ogen van sommige nooit aan kinderen beginnen. Wij "springen" er dus wel in en zien wel waar het schip strandt

Ik vind dat het per situatie verschilt of het verstandig is om er in te springen en ik kreeg de indruk dat de meesten hier vinden dat het altijd wel kan.
Die mening deel ik niet.
En het is heel anders of je al weet dat je de molen in moet of 25 bent met naar je aan mag nemen een normale vruchtbaarheid. Die paar maanden wachten om te kijken of je uit de ww kunt komen zijn dan echt niet direct het einde van je kinderwens.

quote:

Op zondag 25 november 2012 10:36 schreef Barreltje het volgende:

[..]

hier wil ik graag even op reageren.
bij ons was het vroeger ook niet breed.. uit noodzaak maakte moeders de kleding zelf.. daar had ik zelf nioet zo veel problemen mee, maar de schoolvriendjes en vriendinnetjes wel.. ook het feit dat wij niet hetzelfde speelgoed hadden was reden voor een flink aantal treiterijen..

je hoort er dan niet bij.. DAT zijn de herrinerringen die ik heb uit mijn jeugd..

Of je het vervelend vindt om er niet bij te horen ligt aan het kind zelf en de opvoeding. Zo heb ik het altijd wel vervelend gevonden er niet bij te horen. In zekere zin dan, ik hoefde ook weer niet bij de popijopies. Ik werd ook gepest, ik kreeg bijv. veel te vaak nieuwe kleding waar ik zelf helemaal niet zo blij mee was en mijn klasgenootjes alleen jaloers.

Ook is mij niet geleerd om met gevoelens en meningen van mezelf en anderen om te gaan. Dus dat is een stukje opvoeding of dat een probleem is. Uiteindelijk heb ik mezelf er wel uitgevochten en care iik niet meer zo maar dat kostte jaren.

Mijn vriend hoorde er vroeger ook totaal niet bij maar dat deed hem niks. En nog steeds trekt hij niks aan van wat anderen vinden of zouden denken. Hij is dus nooit gepest.

quote:

Op zondag 25 november 2012 10:36 schreef Barreltje het volgende:

[..]

hier wil ik graag even op reageren.
bij ons was het vroeger ook niet breed.. uit noodzaak maakte moeders de kleding zelf.. daar had ik zelf nioet zo veel problemen mee, maar de schoolvriendjes en vriendinnetjes wel.. ook het feit dat wij niet hetzelfde speelgoed hadden was reden voor een flink aantal treiterijen..

je hoort er dan niet bij.. DAT zijn de herrinerringen die ik heb uit mijn jeugd..

Een kind wordt niet gepest omdat hij niet merk X draagt of speeltje Y heeft, een kind wordt gepest omdat pesters het kind als target zien, als je wel het juiste speelgoed had was je waarschijnlijk getreiterd om iets anders.

Ik snap je koppeling wel, maar ik denk dat het behoorlijk naïef is te denken dat je met het juiste speeltje niet gepest zou zijn.
Pesters pesten om het pesten, en pakken je daarbij op jouw zwakke punt.

Je wordt niet gepest om het speeltje of whatever maar omdat je de opmerkingen op jezelf betrekt. Pesters zoeken gewoon een zwakte en voelen dat feilloos aan.

Ja dat is waar. En zo'n medische malle molen neemt behoorlijk wat tijd in beslag. Een van de grootste redenen geweest om toch door te gaan. Anders hadden we echt nog wel gewacht tot dat er een opdracht binnen was.
Niet dat je kind niet groot krijgt als je in de bijstand zit. Maar man en ik komen beide uit een gezin waar ieder dubbeltje 10x moest worden omgedraaid. We zijn er niet slechter van geworden en de leuke herinneringen blijven, maar er zijn momenten geweest dat we het beide vreselijk vonden, dat je niet die leuke schoenen of die leuke trui kon hebben. En dat je gepest werd omdat je schoenen van de scapino droeg (wat ik nu dus echt niet snap, maar toen oeioei dat kon toch echt niet) We hopen ons kind dat enigszins te besparen. En nee het gaat niet alles krijgen wat z'n hartje begeerd maar iets van financiële vrijheid is wel lekker

Dat van die Scapinoschoenen inderdaad, dat soort dingen konden écht niet. Ik heb dat nooit gesnapt. Bij mij was het dus andersom, ik kreeg te veel en liep in Bennetonkleren en werd daarmee gepest. Kinderen zijn vaak een soort verlenging van de status van ouders.

Ik zie mijn gepestheid als een aanvulling op de opvoeding. Daarmee keur ik pesten niet goed, maar het heeft me wel degelijk sterker gemaakt. Het is alleen uiterst klote voor zij die zich er niet mee weten te redden.

_{Dwaal ik af?}

Ik had twee zussen alledrie zelfde opvoeding etc. En toch werd ik gepest puur omdat ik gevoeliger was..
De andere twee zijn nooit gepest .. En toch zelfde achtergrond

En je kan ook memorabele uitstapjes maken zonder veel geld! Arwen vond de paddestoelen en schatten jacht wandelingen leuker dan de Efteling
Oliver kwam ongepland , ik had zo de wens om het wat beter voor elkaar te hebben , en scheelt dat D. een baan had dat het makkelijker maakte.. Toch kocht ik bijna niks want vond het onzin of onnodig ik denk ook dat scheelt wat je eisen/wensen zijn qua materialistische spullen ?

quote:

Op zondag 25 november 2012 11:03 schreef Leandra het volgende:

[..]

Een kind wordt niet gepest omdat hij niet merk X draagt of speeltje Y heeft, een kind wordt gepest omdat pesters het kind als target zien, als je wel het juiste speelgoed had was je waarschijnlijk getreiterd om iets anders.

Ik snap je koppeling wel, maar ik denk dat het behoorlijk naïef is te denken dat je met het juiste speeltje niet gepest zou zijn.
Pesters pesten om het pesten, en pakken je daarbij op jouw zwakke punt.

En zo is het mischien wel net zo naief om te denken dat het kind niks mist voor zijn of haar gevoel als hij maar genoeg liefde krijgt.

Wij hadden vroeger toen ik kleiner was niet zo veel geld thuis. En nu was ik geen kind dat over dingen zeurde of zo. Maar wat had ik toch graag die mooie pratende pop gehad, of wat was ik graag op paardrijles gegaan, of dat merk schoenen wat de hele klas droeg. Kinderen willen nu eenmaal graag dingen...

En nee ik ben er niet slechter van geworden en toen we ouder werden was er meer geld te besteden.

dus nee, ook al zou het mischien kunnen...wij blijven beide werken, juist om die extra luxe dingetjes.

Het maakt mij een betere mama voor mijn gevoel, ik wordt ook helemaal niet gelukkig van thuisblijf mama zijn...en ja dat heb ik geprobeerd

Wij gingen ook nooit op vakantie. En natuurlijk klaagde ik daar wel eens over, want veel andere kinderen gingen wel. Tot mijn ouders de beslissing bij ons legden: we hadden altijd heel veel broodbeleg (allerlei zoetigheid, kaas, vleeswaren en dan dus echt heel veel verschillende dingen), vierden regelmatig iets wat er te vieren wat met een lekker gebakje van de lekkerste banketbakker in het dorp, als het warm was, aten we regelmatig softijs of Italiaans ijs, gewoon omdat het kon. We gingen naar de Efteling en maakten andere uitstapjes. Dingen die ons leven vaker dan twee weken op een jaar een feestje maakten.

Als wij (mijn zusje, broertje en ik) dat echt wilden, konden we op vakantie, maar dan zou dat allemaal veel minder worden. Aan ons de keus....
Daar hoefden we niet lang over na te denken, want we wilden geen 50 weken op een houtje bijten om 2 weken op vakantie te gaan.

ja tuurlijk kun je een hoop materialistische dingen best missen. Je kunt ook overleven op water en brood...

Ik snap niet zo goed waarom mensen zich aangevallen voelen door de andere mening van een ander. Ik kan me voorstellen dat Risu zich aangevallen voelt omdat een aantal denkt dat ze zich zonder meer afkeurend uit kunnen spreken over hoe zij het ziet, maar de rest? Zoveel mensen, zoveel meningen. Thuisblijven, werken, veel geld, weinig geld, dat zijn toch de zaken waarover je het samen met je partner eens moet zijn, en wat de rest van de wereld vindt, is dan toch onbelangrijk?

Nou, het vervelende aan dat zogenaamde "met weinig geld doe je je kind tekort" mantra, is dat je een heleboel werkende alleenstaande moeders ook al neerzet als vrouwen wiens kinderen dus wel tekort zullen komen.

Het draait uiteindelijk niet om veel of weinig geld, het draait om wat werkt voor jouw gezin.
Een werkende alleenstaande moeder met amper minimumloon doet het misschien beter dan de thuisblijfmoeder wiens man 3 keer modaal verdient, en andersom zijn er ook legio mogelijkheden.

Hoeveel geld er binnenkomt, en of dat door 1 of 2 personen verdiend wordt zegt niets.

Wat me zo opvalt in deze discussie (maar ik heb het begin in het andere topic gemist...), is dat er zo gefocust wordt op het materiële aspect.

Ik vind het veel belangrijker dat aankomende ouders mentaal en relationeel stabiel zijn. Levenservaring hebben opgebouwd, weten wat er in de wereld speelt/ te halen valt, beetje hebben geëxperimenteerd met eea, geleerd hebben op te krabbelen uit moeilijke periodes, weten hoe het er aan toe gaat in het leven.

En over 'carrièreouders': Ik denk wel degelijk dat twee fulltime werkende ouders hun kind(eren) tekort doen.

quote:

Op zondag 25 november 2012 10:41 schreef laziness het volgende:

[..]

Dat is niet hoe de situatie is bij Risu wat de hele discussie aanzwengelde meen ik te proeven uit haar woorden en op basis van enkel die situatie heb ik een aantal keer geroepen dat ik het onverstandig vind.

Dat dure kleren en vakanties en de hele ram bam niet belangrijk zijn ben ik het mee eens maar als je nu al net aan rond komt waarom nu direct een kind er bij?
Dat is wat ik steeds geroepen heb.

dit was ook precies wat ik uit Risu haar post proefde. Ze had het over sparen en eerst een buffer opbouwen, want een kind kost zoveel en ze trokken het nu maar net. Op het moment dat je dan jong bent en verwacht dat je man zo weer werk heeft, zou ik ook zeggen wacht dan effe. Gewoon ook voor je eigen gemoedsrust, want het kwam op mij over of ze het wel lastig vond om in te schatten of ze het zouden redden.
Wat ik me ook afvraag, als er werkelijk snel weer werk te vinden is in haar/zijn werkgebied, waarom gaat zij dan zelf niet, eventueel tijdelijk, wat meer werken? Dan spaar je dat bedrag ook wat sneller bij elkaar.

En voor de rest, ieder zijn mening. Ik heb mijn redenen gehad om het op dat moment aan te durven, die zullen anderen vast belachelijk gevonden hebben, maar ik voelde me er fijn bij. Prima toch? Ik heb respect voor hoe bijvoorbeeld Mignonne en Oeke leven, dat ze hun dromen naleven en zich er goed bij voelen, maar het zou mijn leven niet zijn. Ik zou er ook niet gelukkig mee zijn. Andersom geldt voor hen waarschijnlijk precies hetzelfde.

quote:

Op zondag 25 november 2012 09:43 schreef laziness het volgende:
Nou de vakanties waren wel een van de geweldige ervaringen uit mijn jeugd hoor als we het er toch over hebben

Ongetwijfeld. Mijn vriend heeft ook prachtige verhalen over Indonesië bijvoorbeeld. Ik kwam uit een gezin waarin het vakantiegeld naar een nieuwe wasmachine ging, en er was altijd wel iets. Er was immers niet veel geld. Het familiebedrijf ging failliet toen mijn moeder zwanger bleek en mijn vader heeft er tot mijn 16e over gedaan om de schulden die daaruit voortvloeiden af te betalen.

En weet je, ik heb een geweldige jeugd gehad. Ik heb alle mooie plekjes in Nederland gezien en mijn vader maakte van elk uitje een feest. Ik ben dolblij met die tijd die we samen hebben gehad. Indonesië was ook mooi geweest, maar dat was niet echt waar het voor mij om draaide. Dat is nog steeds niet waar het voor mij om draait. Ik bezoek nu met mijn gezin alsnog alle mooie plekken, maar het samen zijn blijft waar het om draait.

En dat is al wat ik en enkelen met mij hebben geprobeerd over te brengen: het is maar net hoe je in het leven staat. Sommige mensen kunnen slecht met onzekere factoren omgaan, anderen hebben vooral vertrouwen in hun eigen kunnen en vermogen om het beste te maken van een rotsituatie. Gek genoeg heeft mijn vader nooit zo geleden onder zijn schulden. Wat al die jaren veel zwaarder voor hem is geweest is zijn vaste baan die voortdurend op de tocht stond vanwege een reorganisatie en nog een reorganisatie en nog een...