Wat is het heftigste wat je hebt meegemaakt? #2

Ik ben er even stil van Goodluck_Charm...

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 11:28 schreef Goodluck_Charm het volgende:
Wat op mij het meest impact heeft gemaakt is dat we op vakantie gingen naar familie in Irak.
Iedereen weet dat het niet botert tussen Turken en Koerden. Afijn, wij reden met de auto in Oost Turkije op een pikdonker landweggetje zonder enige verlichting.
Wij waren ook echt de enige die daar reden. Vervolgens krijgen we een lekke band vanwege het slechte wegdek.
Gedwongen om te stoppen daar in het donker en niemand die ons kon helpen.

misschien beetje offtopic, maar gingen jullie dan met de auto van NL naar Irak?

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 13:43 schreef Palomar het volgende:

[..]

misschien beetje offtopic, maar gingen jullie dan met de auto van NL naar Irak?

Nee, met het vliegtuig kwam je toentertijd Irak niet in (nu inmiddels wel) dus we namen altijd het vliegtuig naar Turkije en vandaaruit met de auto naar Irak.

quote:

Op maandag 17 januari 2011 23:44 schreef Agiath het volgende:

[..]

Ligt er iemand te stikken: "even mijn pdfje laden "

Gewoon op je telefoon zetten, ja toch.

Verder: Toen ik klein was eens in een speeltuin. Een moeder van een kind viel van een schommel af en brak haar enkel. Niet zomaar gebroken, bot eruit stekend gebroken. Ik weet er verder niet meer zo veel van want ik was best klein, maar ik heb dat beeld wel onthouden.

Klasgenoot van me op de middelbare school werd in de tweede overreden door een vrachtwagen. Over z'n been heen. Daar was ik gelukkig niet bij. Maar een paar dagen later ben ik hem samen met een vriendin gaan opzoeken. Eerst leek dat een supergoed idee, kaart mee van de klas, dat soort dingen. Maar toen ik daar aan dat bed zat bij een huilende klasgenoot die misschien niet meer zou kunnen lopen was het een stukje zwaarder. Ik had ook geen idee wat ik moest zeggen. Wel kon hij zijn verhaal vertellen, misschien dat dat wel prettig was. Uiteindelijk is het nog best goed gekomen, met behulp van operaties en pinnen en oprekken e.d. was zijn ene been maar een stukje korter en kon hij dus weer lopen. Duurde wel een jaar ofzo.

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 13:35 schreef 2cv het volgende:

[..]

Je verhaal wordt er niet minder bizar etc. door, maar ik denk dat die mannen ook bang waren.

Bang voor een gezin? Het was m'n ouders, mijn 2 zussen, ik en nog een jonger zusje die toen anderhalf was.
Waarom moet je daar bang voor zijn?

Het was echt heel vreemd, die geweren op ons gericht, er werd tegen ons geschreeuwd.
Enige waar ik me zorgen om maakte was m'n zusje

laat maar.

Wow Goodluck_Charm.. :|

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 15:51 schreef Goodluck_Charm het volgende:

[..]

Bang voor een gezin? Het was m'n ouders, mijn 2 zussen, ik en nog een jonger zusje die toen anderhalf was.
Waarom moet je daar bang voor zijn?

Het was echt heel vreemd, die geweren op ons gericht, er werd tegen ons geschreeuwd.
Enige waar ik me zorgen om maakte was m'n zusje

Maar je hebt dus eigenlijk nog steeds geen idee wie die mannen waren en wat ze nou eigenlijk wilden?

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 16:41 schreef Kper_Norci het volgende:

[..]

Maar je hebt dus eigenlijk nog steeds geen idee wie die mannen waren en wat ze nou eigenlijk wilden?

Nee, ik heb zelf niet met ze gesproken

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 16:54 schreef Goodluck_Charm het volgende:

[..]

Nee, ik heb zelf niet met ze gesproken

En je praat er ook nooit meer over met je ouders?

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 17:21 schreef ATOMIC_FUUU het volgende:

[..]

En je praat er ook nooit meer over met je ouders?

Nee, dat was niets vergeleken met wat zij allemaal al hebben meegemaakt

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 17:24 schreef Goodluck_Charm het volgende:

[..]

Nee, dat was niets vergeleken met wat zij allemaal al hebben meegemaakt

Wtf

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 18:12 schreef Apotheose het volgende:

[..]

over zoiets heftigs doe je er in mijn ogen (met die smiley => ) er wel wat luchtig en 'lollig' over of ligt dat aan mij?

Manier van trauma verwerking misschien ;.)

quote:

Op maandag 17 januari 2011 20:24 schreef MOD het volgende:

[..]

Wtf Maar nu je het toch over een duif hebt

Ik stond in Arnhem op de bus te wachten bij het Centraal Station. Ik zie mijn bus aankomen en loop daar zo naar toe, over de baan en daarbij passeer ik een groepje duiven dat broodkruimels aan het pikken was. Ik moest even sprinten, want een andere bus kwam er aan. En ik dacht het al.. En in eens hoorde ik een harde "PATS" als of er een ballon klapte. Ik keek om en ja daar lag er één hoor.. Zo plat als wat met zn guts over de vloer mors dood.

Ik kon mijn lach amper inhouden maar het was absoluut niet grappig of zo. Ik zag het in cartoonstyle voor me hoe dat beest langzaam door het grote wiel van de bus overreden werd, waardoor de ene kant van zijn lichaam plat gedrukt werd en het andere deel zich langzaam opblies tot het formaat van een ballon tot dat zijn lichaam de druk niet meer aan kon en pats zei..

Arme duif..

hahaha bahhh wat vies. Ut wordt eens tijd dat die Arnhem station een keer af komt! Zelfs zielige duifjes lijden eraan

Tijdens mijn dienst op werk viel er een vrouw achterstevoren van de roltrap, om onderaan te blijven liggen met twee gebroken benen waar de botten uitstaken, en een nek die in een wel heel vreemde positie stond.
Haar haren waren vast komen te zitten tussen de treden van de roltrap, dus haar hoofd werd steeds met een ruk opzij getrokken terwijl het bloed uit haar mond stroomde.
Op dat moment van ik de enige beschikbare BHV-er in het hele pand.
De ambulance kwam helaas te laat, en ze bleek achteraf te zijn overleden aan een gebroken nek en een stevige hersenbeschadiging.

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 11:28 schreef Goodluck_Charm het volgende:
Ik ben Koerdisch van afkomst en mijn ouders zijn ook te voet van Irak naar Nederland gevlucht. Moeder hoogzwanger van mij, en 3 kleine kinderen erbij.
Zelf herinner ik me niets. Maar mijn zussen en ouders wel. Mijn zus herinnert zich nog dat we in een duits bos achterna werden gezeten door politie en zij de opdracht kreeg zich te verstoppen.
De politie vond haar uiteindelijk, en ze wist niet waar m'n ouders waren. Dat maakt op een kind van 6 erg veel indruk.
Mijn ouders herinneren zich uiteraard alles. Het moorden, in lege olievaten verstoppen met 3 kleine kinderen en je vrouw omdat Saddam's soldaten achter je aan zitten.
Vooral voor m'n moeder was het moeilijk. Zij had eerst een miskraam, daarna een zoon die na 2 jaar doodging. Vervolgens werd m'n andere broer ook dodelijk ziek tijdens de vlucht (hij was 2 jaar). Die heeft het wel overleeft.

Wat op mij het meest impact heeft gemaakt is dat we op vakantie gingen naar familie in Irak.
Iedereen weet dat het niet botert tussen Turken en Koerden. Afijn, wij reden met de auto in Oost Turkije op een pikdonker landweggetje zonder enige verlichting.
Wij waren ook echt de enige die daar reden. Vervolgens krijgen we een lekke band vanwege het slechte wegdek.
Gedwongen om te stoppen daar in het donker en niemand die ons kon helpen.

Opeens komt er een klein rood autootje voorbij scheuren. Die stopt opeens, en draait om.
Ik ben nog nooit ZO bang geweest. Er stappen 4 mannen met mitrailleurs uit en richten die op ons.
Mijn vader spreekt geen turks dus die moest wel uitleggen dat we koerdisch zijn. Toen begonnen ze de hele auto leeg te halen.
Mijn zussen en ik en m'n moeder moesten op een dekentje op de grond zitten met die geweren op ons gericht. Terwijl m'n vader in gesprek was met een van die mannen.
Toen dacht ik echt; dit is het. Wij worden hier allemaal doodgeschoten op een verlaten landweg en niemand die ons mist.
Ik had er zelfs al vrede mee dat we dood gingen.

Na een uur in de loop van dat geweer gestaard te hebben liep een van de mannen naar de auto en pakte zo'n ding waarmee je je band kunt verwisselen (die miste we)
In 5 minuten verwisselden ze onze band, laadden onze spullen in en scheurden weg.

Goed afgelopen dus, maar het was wel erg bizar

Waarschijnlijk zijn jullie van de weg gehaald door een stel militairen als ik het zo lees.

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 20:13 schreef henkde_j het volgende:

[..]

Waarschijnlijk zijn jullie van de weg gehaald door een stel militairen als ik het zo lees.

Dat weet ik niet. Ze waren wel in normale kleding

De explosie van een droogvat van aluminium gevuld met twee ton buskruit op een afstand van een meter of tweehonderd bij Muiden Chemie oftewel de Kruitfabriek. We zaten in een kantoor waar alle wanden en het plafond naar binnen werden gedrukt. Twee mensen helemaal aan flarden gerukt en een derde levensgevaarlijk gewond. We hebben die flarden onder leiding van een dokter bij elkaar proberen te vinden waarbij de dokter zei wat op welk hoopje moest. Ik kan me een stukje bovenarm en een bovenlip met een snor herinneren.. Niet bloederig of zo, maar toch. Het is al een tijd geleden, 1972. Een week lang met fluitende oren en angst rondgelopen. Ik was een van de weinigen die totaal niets hadden opgelopen. Alle auto's die stonden geparkeerd waren ingedeukt, behalve de Volkswagen Kevers.

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 22:33 schreef FiveseveN het volgende:
We hebben die flarden onder leiding van een dokter bij elkaar proberen te vinden waarbij de dokter zei wat op welk hoopje moest.

Ieuw....

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 22:33 schreef FiveseveN het volgende:
De explosie van een droogvat van aluminium gevuld met twee ton buskruit op een afstand van een meter of tweehonderd bij Muiden Chemie oftewel de Kruitfabriek. We zaten in een kantoor waar alle wanden en het plafond naar binnen werden gedrukt. Twee mensen helemaal aan flarden gerukt en een derde levensgevaarlijk gewond. We hebben die flarden onder leiding van een dokter bij elkaar proberen te vinden waarbij de dokter zei wat op welk hoopje moest. Ik kan me een stukje bovenarm en een bovenlip met een snor herinneren.. Niet bloederig of zo, maar toch. Het is al een tijd geleden, 1972. Een week lang met fluitende oren en angst rondgelopen. Ik was een van de weinigen die totaal niets hadden opgelopen. Alle auto's die stonden geparkeerd waren ingedeukt, behalve de Volkswagen Kevers.

Jezus

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 22:33 schreef FiveseveN het volgende:
Alle auto's die stonden geparkeerd waren ingedeukt, behalve de Volkswagen Kevers.

Toch nog wel een ontroerend mooi einde aan dit verhaal.

quote:

Op maandag 17 januari 2011 17:35 schreef raptorix het volgende:

[..]

Nou, dat zou ik je niet aanraden zonder goede medische kennis, op die plek zitten namelijk ook je stembanden.

Eventjes afgezien van t feit dat t ff iets preciezer komt dan dat kuiltje tussen je sleutelbenderen, breek n pen door midden en stop een stuk in je mond. Probeer nu eens hoelang je het volhoud om daardoor te ademen. Ik geef je een paar minuuten....

Dat je dat wel eens ziet in films is een fabeltjes, voor zo'n ingreep heb je een flinke opening nodig.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 07:23 schreef Bouke-p het volgende:

[..]

Eventjes afgezien van t feit dat t ff iets preciezer komt dan dat kuiltje tussen je sleutelbenderen, breek n pen door midden en stop een stuk in je mond. Probeer nu eens hoelang je het volhoud om daardoor te ademen. Ik geef je een paar minuuten....

Dat je dat wel eens ziet in films is een fabeltjes, voor zo'n ingreep heb je een flinke opening nodig.

Maar die paar minuten kunnen net de tijd zijn die de ambulance nodig heeft.

Ik zeg niet dat we bij elke verslikking pennen in onze luchtpijp moeten knallen, maar in noodgevallen kan het net het verschil maken

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 09:08 schreef Guppyfriend het volgende:

[..]

Maar die paar minuten kunnen net de tijd zijn die de ambulance nodig heeft.

Ik zeg niet dat we bij elke verslikking pennen in onze luchtpijp moeten knallen, maar in noodgevallen kan het net het verschil maken

Toch kan ik niemand aanraden om dit te doen, tenzij je weet wat je doet.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 09:14 schreef kanovinnie het volgende:

[..]

Toch kan ik niemand aanraden om dit te doen, tenzij je weet wat je doet.

Daarom ook dat ik zeg dat we dat niet bij elke verslikking moeten gaan doen. Ikzelf zou het niet willen doen, want ik heb geen idee hoe of wat. Ik ben medisch gezien echt een no-no. Zou het dan toch zeker overlaten aan iemand met verstand van zaken.

je moet gewoon niet eens proberen als je niet weet wat je doet, bovendien doe je de ingreep niet in het kuiltje tussen de sleutelbeenderen maar ongeveer op de ademsappel. Zo'nnoodingreep heet trouwens een coniotomie.

Ik heb t tijdens mn PTLS(soort medic bij def) moeten oefenen en het is best lastig.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 12:58 schreef Bouke-p het volgende:
je moet gewoon niet eens proberen als je niet weet wat je doet, bovendien doe je de ingreep niet in het kuiltje tussen de sleutelbeenderen maar ongeveer op de ademsappel. Zo'nnoodingreep heet trouwens een coniotomie.

Ik heb t tijdens mn PTLS(soort medic bij def) moeten oefenen en het is best lastig.

En zo te horen levensgevaarlijk.
Als je het fout doet heb je nog een rechtzaak tegen je lopen als je pech hebt.

Mijn vader en ik hadden een hele hechte band. Toen hij in 2006 erg ziek werd (hij was al een tijd aan het sukkelen met zijn nieren) en in het ziekenhuis lag, had hij een shunt in zijn pols, voor de nierdialyse. Dat is een soort verdikte ader, waarin ze makkelijk kunnen prikken. In die shunt voelde je zijn bloed stromen, heel apart gevoel.

Op vaderdag was hij erg ziek geworden en toen ik 's avonds een telefoontje kreeg van het ziekenhuis kwam dat eigenlijk niet onverwacht. Die nacht hebben we bij hem gewaakt en hem laten bedienen. Vreemd genoeg kwam hij na het bedienen weer min of meer bij kennis. In overleg met de artsen heb ik besloten om hem niet meer te laten dialyseren en er alleen voor te zorgen dat hij geen pijn had. De situatie was uitzichtloos en ik vond het onzin om hem nog lastig te vallen met verplaatsen, prikken en dergelijke. qltel en ik zijn zo vaak mogelijk bij hem geweest die week.

Donderdagochtend vroeg belde het ziekenhuis. Het ging nu heel slecht en of we zo snel mogelijk wilden komen. We kwamen de kamer binnen, ik kuste hem op zijn voorhoofd en zei dat we bij hem waren. Ik pakte een stoel, ging bij hem zitten en pakte zijn hand. De hand met de shunt. Op het moment dat ik zijn hand pakte, hield het bloed op met stromen. Hij heeft gewacht tot ik bij hem was, en toen is hij overleden. En ik vind dat nog steeds zo ongelooflijk mooi

Hoe verdrietig ik ook ben, hoezeer ik hem ook mis, als ik aan dat moment denk, word ik warm van binnen en voel ik hoeveel hij van me hield. En ik van hem

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 14:54 schreef Rewimo het volgende:
Hij heeft gewacht tot ik bij hem was, en toen is hij overleden. En ik vind dat nog steeds zo ongelooflijk mooi

Hoe verdrietig ik ook ben, hoezeer ik hem ook mis, als ik aan dat moment denk, word ik warm van binnen en voel ik hoeveel hij van me hield. En ik van hem

Mooi verhaal..

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 14:54 schreef Rewimo het volgende:
Mijn vader en ik hadden een hele hechte band. Toen hij in 2006 erg ziek werd (hij was al een tijd aan het sukkelen met zijn nieren) en in het ziekenhuis lag, had hij een shunt in zijn pols, voor de nierdialyse. Dat is een soort verdikte ader, waarin ze makkelijk kunnen prikken. In die shunt voelde je zijn bloed stromen, heel apart gevoel.

Op vaderdag was hij erg ziek geworden en toen ik 's avonds een telefoontje kreeg van het ziekenhuis kwam dat eigenlijk niet onverwacht. Die nacht hebben we bij hem gewaakt en hem laten bedienen. Vreemd genoeg kwam hij na het bedienen weer min of meer bij kennis. In overleg met de artsen heb ik besloten om hem niet meer te laten dialyseren en er alleen voor te zorgen dat hij geen pijn had. De situatie was uitzichtloos en ik vond het onzin om hem nog lastig te vallen met verplaatsen, prikken en dergelijke. qltel en ik zijn zo vaak mogelijk bij hem geweest die week.

Donderdagochtend vroeg belde het ziekenhuis. Het ging nu heel slecht en of we zo snel mogelijk wilden komen. We kwamen de kamer binnen, ik kuste hem op zijn voorhoofd en zei dat we bij hem waren. Ik pakte een stoel, ging bij hem zitten en pakte zijn hand. De hand met de shunt. Op het moment dat ik zijn hand pakte, hield het bloed op met stromen. Hij heeft gewacht tot ik bij hem was, en toen is hij overleden. En ik vind dat nog steeds zo ongelooflijk mooi

Hoe verdrietig ik ook ben, hoezeer ik hem ook mis, als ik aan dat moment denk, word ik warm van binnen en voel ik hoeveel hij van me hield. En ik van hem

Ik moet even een traantje wegpinken hoor

Eh ja, ikzelf ook toen ik het schreef

toch wel de dood van mn oma, ook omdat ik die laatste week zo nauw betrokken ben geweest.

de week voor sinterklaas ging het steeds slechter met mn oma en ze gaf het op en het was ook goed zo.
was nog wel thuis met thuiszorg en we wilde ook nachtzorg en dat heeft ze uiteindelijk ook gekregen, 1 nachtje en toen was ze dood.
zelf werk in in de zorg en was toevallig woensdag vrij en omdat oma niet meer alleen kon en wilde zijn en de thuiszorg ook niet 24/7 er was ging ik maar.
ze was die dag ook voor mn komst al 2x op de grond aangetroffen dus ik ging er in de ochtend heen en zou er tot s middags zeker zijn want dan zou mn oom komen.
was een heftig dagje omdat mn oma nog tot 3x toe last had van diarree en ik haar dus alleen heb moeten verzorgen, thuiszorg is wel 2x geweest maar toen was het niet nodig..
moest wel slikken toen ik mn oma huilend in mn armen had, ze schaamde zich zo dat ik, kleindochter der billen moest schoonmaken..
later heb ik der nog lekker ingesmeert met bodylotion en geknuffelt.
omdat mn oma hard achteruit ging hebben we nachtzorg geregelt maar dat is niet op die woensdag al gelukt dus dan maar donderdag.

wat ik wel moeilijk vind was dat ze onrustig werd en dat werd steeds erger en ze wist ook wel dat ze dood ging.
donderdag naar mn werk(ja dat gaat ook door) en had vrijdag vrij dus zou weer naar mn oma gaan, samen met mn moeder, wel zo fijn.
mn oom en tante waren er toen ook.
heb nog met de thuiszorg mn oma verzorgt en een nieuwe schone pyjama aan gedaan.

ben bij oma gaan zitten, maar ze was zo onrustig en leek alsof ze nog allemaal dingen wilde zeggen maar ze kwam er niet meer uit, dronk ook slecht droge mond, onverstaanbaar want der tanden wilde ze ook uit..
zo bang als ze keek en echt zo n blik van: help mij!!!
heb huilend aan bed gezeten, nouwja bijna, tranen wegslikken en gezegt dat ze dapper was, mocht gaan en het gevecht niet meer kon winnen om beter te worden.
woensdag zei ze ook nog dat ze zo der best deed. en dat zagen we allemaal.
arts kwam gelukkig en besloot morfine te gaan geven en toen werd mn oma rustig gelukkig, ze kon slapen.
ondertussen de familie opgebeld dat het nu heel hard ging en oma slaapmiddel zou krijgen s middags zodat ze kon slapen en dan zou ze vanzelf wel wegzakken op een fijne manier maar was dan dus niet meer aanspreekbaar en dat slapen kon wel dagen duren.

half 5 was iedereen er, arts ook, maar iedereen was rond mn oma der bed.
en na een paar zuchten was het over, arts was niet meer nodig, ja om de dood vast te stellen.
was heftig om iemand gewoon te zien sterven en ook nog dat het familie was.
ben blij dat ik der heb verzorgt, ze was er ook dankbaar voor, ik was vertrouwd..
en tot op de dag van vandaag vraag ik me af wat ze me nou nog wilde zeggen of dat ze gewoon te erg aan het hallucineren was en niks wilde.
maar die blik in de ogen vergeet ik nooit meer..

Dat maakt indruk hè, zulke dingen. Fijn dat je er was voor je oma, dat is toch het allerbelangrijkste.

ja het lijkt niks als ik andere verhalen lees maar het maakt zeker indruk..

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 16:00 schreef Ellatjuh het volgende:
ja het lijkt niks als ik andere verhalen lees maar het maakt zeker indruk..

Andere verhalen scoren hoog op de 'bloederig' dimensie.
Maar als er iets met je familie gebeurt kan dat net zo indrukwekkend zijn.

Of je hebt een verhaal waar beide in zitten.

Met "heftig" kun je meerdere kanten op inderdaad.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 14:54 schreef Rewimo het volgende:
Mijn vader en ik hadden een hele hechte band. Toen hij in 2006 erg ziek werd (hij was al een tijd aan het sukkelen met zijn nieren) en in het ziekenhuis lag, had hij een shunt in zijn pols, voor de nierdialyse. Dat is een soort verdikte ader, waarin ze makkelijk kunnen prikken. In die shunt voelde je zijn bloed stromen, heel apart gevoel.

Op vaderdag was hij erg ziek geworden en toen ik 's avonds een telefoontje kreeg van het ziekenhuis kwam dat eigenlijk niet onverwacht. Die nacht hebben we bij hem gewaakt en hem laten bedienen. Vreemd genoeg kwam hij na het bedienen weer min of meer bij kennis. In overleg met de artsen heb ik besloten om hem niet meer te laten dialyseren en er alleen voor te zorgen dat hij geen pijn had. De situatie was uitzichtloos en ik vond het onzin om hem nog lastig te vallen met verplaatsen, prikken en dergelijke. qltel en ik zijn zo vaak mogelijk bij hem geweest die week.

Donderdagochtend vroeg belde het ziekenhuis. Het ging nu heel slecht en of we zo snel mogelijk wilden komen. We kwamen de kamer binnen, ik kuste hem op zijn voorhoofd en zei dat we bij hem waren. Ik pakte een stoel, ging bij hem zitten en pakte zijn hand. De hand met de shunt. Op het moment dat ik zijn hand pakte, hield het bloed op met stromen. Hij heeft gewacht tot ik bij hem was, en toen is hij overleden. En ik vind dat nog steeds zo ongelooflijk mooi

Hoe verdrietig ik ook ben, hoezeer ik hem ook mis, als ik aan dat moment denk, word ik warm van binnen en voel ik hoeveel hij van me hield. En ik van hem

Pfff dikke brok in me keel en traantjes, heb ik echt bijna nooit van een verhaal hier op Fok.
Heb er ook geen benaming voor, vind het heel mooi voor je, dat als het toch gebeurd, dat het dan zo gebeurde. En de liefde zal altijd voort leven