Wat is het heftigste wat je hebt meegemaakt? #2

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 22:33 schreef FiveseveN het volgende:
We hebben die flarden onder leiding van een dokter bij elkaar proberen te vinden waarbij de dokter zei wat op welk hoopje moest.

Ieuw....

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 22:33 schreef FiveseveN het volgende:
De explosie van een droogvat van aluminium gevuld met twee ton buskruit op een afstand van een meter of tweehonderd bij Muiden Chemie oftewel de Kruitfabriek. We zaten in een kantoor waar alle wanden en het plafond naar binnen werden gedrukt. Twee mensen helemaal aan flarden gerukt en een derde levensgevaarlijk gewond. We hebben die flarden onder leiding van een dokter bij elkaar proberen te vinden waarbij de dokter zei wat op welk hoopje moest. Ik kan me een stukje bovenarm en een bovenlip met een snor herinneren.. Niet bloederig of zo, maar toch. Het is al een tijd geleden, 1972. Een week lang met fluitende oren en angst rondgelopen. Ik was een van de weinigen die totaal niets hadden opgelopen. Alle auto's die stonden geparkeerd waren ingedeukt, behalve de Volkswagen Kevers.

Jezus

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 22:33 schreef FiveseveN het volgende:
Alle auto's die stonden geparkeerd waren ingedeukt, behalve de Volkswagen Kevers.

Toch nog wel een ontroerend mooi einde aan dit verhaal.

quote:

Op maandag 17 januari 2011 17:35 schreef raptorix het volgende:

[..]

Nou, dat zou ik je niet aanraden zonder goede medische kennis, op die plek zitten namelijk ook je stembanden.

Eventjes afgezien van t feit dat t ff iets preciezer komt dan dat kuiltje tussen je sleutelbenderen, breek n pen door midden en stop een stuk in je mond. Probeer nu eens hoelang je het volhoud om daardoor te ademen. Ik geef je een paar minuuten....

Dat je dat wel eens ziet in films is een fabeltjes, voor zo'n ingreep heb je een flinke opening nodig.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 07:23 schreef Bouke-p het volgende:

[..]

Eventjes afgezien van t feit dat t ff iets preciezer komt dan dat kuiltje tussen je sleutelbenderen, breek n pen door midden en stop een stuk in je mond. Probeer nu eens hoelang je het volhoud om daardoor te ademen. Ik geef je een paar minuuten....

Dat je dat wel eens ziet in films is een fabeltjes, voor zo'n ingreep heb je een flinke opening nodig.

Maar die paar minuten kunnen net de tijd zijn die de ambulance nodig heeft.

Ik zeg niet dat we bij elke verslikking pennen in onze luchtpijp moeten knallen, maar in noodgevallen kan het net het verschil maken

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 09:08 schreef Guppyfriend het volgende:

[..]

Maar die paar minuten kunnen net de tijd zijn die de ambulance nodig heeft.

Ik zeg niet dat we bij elke verslikking pennen in onze luchtpijp moeten knallen, maar in noodgevallen kan het net het verschil maken

Toch kan ik niemand aanraden om dit te doen, tenzij je weet wat je doet.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 09:14 schreef kanovinnie het volgende:

[..]

Toch kan ik niemand aanraden om dit te doen, tenzij je weet wat je doet.

Daarom ook dat ik zeg dat we dat niet bij elke verslikking moeten gaan doen. Ikzelf zou het niet willen doen, want ik heb geen idee hoe of wat. Ik ben medisch gezien echt een no-no. Zou het dan toch zeker overlaten aan iemand met verstand van zaken.

je moet gewoon niet eens proberen als je niet weet wat je doet, bovendien doe je de ingreep niet in het kuiltje tussen de sleutelbeenderen maar ongeveer op de ademsappel. Zo'nnoodingreep heet trouwens een coniotomie.

Ik heb t tijdens mn PTLS(soort medic bij def) moeten oefenen en het is best lastig.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 12:58 schreef Bouke-p het volgende:
je moet gewoon niet eens proberen als je niet weet wat je doet, bovendien doe je de ingreep niet in het kuiltje tussen de sleutelbeenderen maar ongeveer op de ademsappel. Zo'nnoodingreep heet trouwens een coniotomie.

Ik heb t tijdens mn PTLS(soort medic bij def) moeten oefenen en het is best lastig.

En zo te horen levensgevaarlijk.
Als je het fout doet heb je nog een rechtzaak tegen je lopen als je pech hebt.

Mijn vader en ik hadden een hele hechte band. Toen hij in 2006 erg ziek werd (hij was al een tijd aan het sukkelen met zijn nieren) en in het ziekenhuis lag, had hij een shunt in zijn pols, voor de nierdialyse. Dat is een soort verdikte ader, waarin ze makkelijk kunnen prikken. In die shunt voelde je zijn bloed stromen, heel apart gevoel.

Op vaderdag was hij erg ziek geworden en toen ik 's avonds een telefoontje kreeg van het ziekenhuis kwam dat eigenlijk niet onverwacht. Die nacht hebben we bij hem gewaakt en hem laten bedienen. Vreemd genoeg kwam hij na het bedienen weer min of meer bij kennis. In overleg met de artsen heb ik besloten om hem niet meer te laten dialyseren en er alleen voor te zorgen dat hij geen pijn had. De situatie was uitzichtloos en ik vond het onzin om hem nog lastig te vallen met verplaatsen, prikken en dergelijke. qltel en ik zijn zo vaak mogelijk bij hem geweest die week.

Donderdagochtend vroeg belde het ziekenhuis. Het ging nu heel slecht en of we zo snel mogelijk wilden komen. We kwamen de kamer binnen, ik kuste hem op zijn voorhoofd en zei dat we bij hem waren. Ik pakte een stoel, ging bij hem zitten en pakte zijn hand. De hand met de shunt. Op het moment dat ik zijn hand pakte, hield het bloed op met stromen. Hij heeft gewacht tot ik bij hem was, en toen is hij overleden. En ik vind dat nog steeds zo ongelooflijk mooi

Hoe verdrietig ik ook ben, hoezeer ik hem ook mis, als ik aan dat moment denk, word ik warm van binnen en voel ik hoeveel hij van me hield. En ik van hem

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 14:54 schreef Rewimo het volgende:
Hij heeft gewacht tot ik bij hem was, en toen is hij overleden. En ik vind dat nog steeds zo ongelooflijk mooi

Hoe verdrietig ik ook ben, hoezeer ik hem ook mis, als ik aan dat moment denk, word ik warm van binnen en voel ik hoeveel hij van me hield. En ik van hem

Mooi verhaal..

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 14:54 schreef Rewimo het volgende:
Mijn vader en ik hadden een hele hechte band. Toen hij in 2006 erg ziek werd (hij was al een tijd aan het sukkelen met zijn nieren) en in het ziekenhuis lag, had hij een shunt in zijn pols, voor de nierdialyse. Dat is een soort verdikte ader, waarin ze makkelijk kunnen prikken. In die shunt voelde je zijn bloed stromen, heel apart gevoel.

Op vaderdag was hij erg ziek geworden en toen ik 's avonds een telefoontje kreeg van het ziekenhuis kwam dat eigenlijk niet onverwacht. Die nacht hebben we bij hem gewaakt en hem laten bedienen. Vreemd genoeg kwam hij na het bedienen weer min of meer bij kennis. In overleg met de artsen heb ik besloten om hem niet meer te laten dialyseren en er alleen voor te zorgen dat hij geen pijn had. De situatie was uitzichtloos en ik vond het onzin om hem nog lastig te vallen met verplaatsen, prikken en dergelijke. qltel en ik zijn zo vaak mogelijk bij hem geweest die week.

Donderdagochtend vroeg belde het ziekenhuis. Het ging nu heel slecht en of we zo snel mogelijk wilden komen. We kwamen de kamer binnen, ik kuste hem op zijn voorhoofd en zei dat we bij hem waren. Ik pakte een stoel, ging bij hem zitten en pakte zijn hand. De hand met de shunt. Op het moment dat ik zijn hand pakte, hield het bloed op met stromen. Hij heeft gewacht tot ik bij hem was, en toen is hij overleden. En ik vind dat nog steeds zo ongelooflijk mooi

Hoe verdrietig ik ook ben, hoezeer ik hem ook mis, als ik aan dat moment denk, word ik warm van binnen en voel ik hoeveel hij van me hield. En ik van hem

Ik moet even een traantje wegpinken hoor

Eh ja, ikzelf ook toen ik het schreef

toch wel de dood van mn oma, ook omdat ik die laatste week zo nauw betrokken ben geweest.

de week voor sinterklaas ging het steeds slechter met mn oma en ze gaf het op en het was ook goed zo.
was nog wel thuis met thuiszorg en we wilde ook nachtzorg en dat heeft ze uiteindelijk ook gekregen, 1 nachtje en toen was ze dood.
zelf werk in in de zorg en was toevallig woensdag vrij en omdat oma niet meer alleen kon en wilde zijn en de thuiszorg ook niet 24/7 er was ging ik maar.
ze was die dag ook voor mn komst al 2x op de grond aangetroffen dus ik ging er in de ochtend heen en zou er tot s middags zeker zijn want dan zou mn oom komen.
was een heftig dagje omdat mn oma nog tot 3x toe last had van diarree en ik haar dus alleen heb moeten verzorgen, thuiszorg is wel 2x geweest maar toen was het niet nodig..
moest wel slikken toen ik mn oma huilend in mn armen had, ze schaamde zich zo dat ik, kleindochter der billen moest schoonmaken..
later heb ik der nog lekker ingesmeert met bodylotion en geknuffelt.
omdat mn oma hard achteruit ging hebben we nachtzorg geregelt maar dat is niet op die woensdag al gelukt dus dan maar donderdag.

wat ik wel moeilijk vind was dat ze onrustig werd en dat werd steeds erger en ze wist ook wel dat ze dood ging.
donderdag naar mn werk(ja dat gaat ook door) en had vrijdag vrij dus zou weer naar mn oma gaan, samen met mn moeder, wel zo fijn.
mn oom en tante waren er toen ook.
heb nog met de thuiszorg mn oma verzorgt en een nieuwe schone pyjama aan gedaan.

ben bij oma gaan zitten, maar ze was zo onrustig en leek alsof ze nog allemaal dingen wilde zeggen maar ze kwam er niet meer uit, dronk ook slecht droge mond, onverstaanbaar want der tanden wilde ze ook uit..
zo bang als ze keek en echt zo n blik van: help mij!!!
heb huilend aan bed gezeten, nouwja bijna, tranen wegslikken en gezegt dat ze dapper was, mocht gaan en het gevecht niet meer kon winnen om beter te worden.
woensdag zei ze ook nog dat ze zo der best deed. en dat zagen we allemaal.
arts kwam gelukkig en besloot morfine te gaan geven en toen werd mn oma rustig gelukkig, ze kon slapen.
ondertussen de familie opgebeld dat het nu heel hard ging en oma slaapmiddel zou krijgen s middags zodat ze kon slapen en dan zou ze vanzelf wel wegzakken op een fijne manier maar was dan dus niet meer aanspreekbaar en dat slapen kon wel dagen duren.

half 5 was iedereen er, arts ook, maar iedereen was rond mn oma der bed.
en na een paar zuchten was het over, arts was niet meer nodig, ja om de dood vast te stellen.
was heftig om iemand gewoon te zien sterven en ook nog dat het familie was.
ben blij dat ik der heb verzorgt, ze was er ook dankbaar voor, ik was vertrouwd..
en tot op de dag van vandaag vraag ik me af wat ze me nou nog wilde zeggen of dat ze gewoon te erg aan het hallucineren was en niks wilde.
maar die blik in de ogen vergeet ik nooit meer..

Dat maakt indruk hè, zulke dingen. Fijn dat je er was voor je oma, dat is toch het allerbelangrijkste.

ja het lijkt niks als ik andere verhalen lees maar het maakt zeker indruk..

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 16:00 schreef Ellatjuh het volgende:
ja het lijkt niks als ik andere verhalen lees maar het maakt zeker indruk..

Andere verhalen scoren hoog op de 'bloederig' dimensie.
Maar als er iets met je familie gebeurt kan dat net zo indrukwekkend zijn.

Of je hebt een verhaal waar beide in zitten.

Met "heftig" kun je meerdere kanten op inderdaad.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 14:54 schreef Rewimo het volgende:
Mijn vader en ik hadden een hele hechte band. Toen hij in 2006 erg ziek werd (hij was al een tijd aan het sukkelen met zijn nieren) en in het ziekenhuis lag, had hij een shunt in zijn pols, voor de nierdialyse. Dat is een soort verdikte ader, waarin ze makkelijk kunnen prikken. In die shunt voelde je zijn bloed stromen, heel apart gevoel.

Op vaderdag was hij erg ziek geworden en toen ik 's avonds een telefoontje kreeg van het ziekenhuis kwam dat eigenlijk niet onverwacht. Die nacht hebben we bij hem gewaakt en hem laten bedienen. Vreemd genoeg kwam hij na het bedienen weer min of meer bij kennis. In overleg met de artsen heb ik besloten om hem niet meer te laten dialyseren en er alleen voor te zorgen dat hij geen pijn had. De situatie was uitzichtloos en ik vond het onzin om hem nog lastig te vallen met verplaatsen, prikken en dergelijke. qltel en ik zijn zo vaak mogelijk bij hem geweest die week.

Donderdagochtend vroeg belde het ziekenhuis. Het ging nu heel slecht en of we zo snel mogelijk wilden komen. We kwamen de kamer binnen, ik kuste hem op zijn voorhoofd en zei dat we bij hem waren. Ik pakte een stoel, ging bij hem zitten en pakte zijn hand. De hand met de shunt. Op het moment dat ik zijn hand pakte, hield het bloed op met stromen. Hij heeft gewacht tot ik bij hem was, en toen is hij overleden. En ik vind dat nog steeds zo ongelooflijk mooi

Hoe verdrietig ik ook ben, hoezeer ik hem ook mis, als ik aan dat moment denk, word ik warm van binnen en voel ik hoeveel hij van me hield. En ik van hem

Pfff dikke brok in me keel en traantjes, heb ik echt bijna nooit van een verhaal hier op Fok.
Heb er ook geen benaming voor, vind het heel mooi voor je, dat als het toch gebeurd, dat het dan zo gebeurde. En de liefde zal altijd voort leven

Wat mij op mij veel indruk maakte is dat ik samen met een vriendinnetje (we zaten nog op de basisschool) op bezoek ging bij een kennis met kanker. Haar been was gedeeltelijk geamputeerd en haar voet zat omgedraaid aan haar knie vast. Ze had niet de moeite genomen om dat even te bedekken. Daar zijn we wel erg van geschrokken.

Verder was mijn vriend in het gat van de kruipruimte gevallen toen hij de voordeur open deed. Zijn vader en schoonbroer waren met de kruipruimte bezig. Mijn vriend had een grote diepe wond aan zijn been en je kon de spieren zien zitten. Ik ben toen even uit het zicht gaan zitten, want kon het niet aanzien.

Als laatste de ernstige salmonellabacterie die ik had opgelopen in Gran Canaria. Een week in het ziekenhuis moeten liggen met alleen maar infuus (geen eten en drinken). Wat een pijn heb ik gevoeld.

quote:

Op maandag 17 januari 2011 17:13 schreef Xantalien het volgende:
Oh nog iets dat ik niet snel zal vergeten,
de gedachte 'Dit is het, ik ga dood' door je hoofd laten spoken.
We waren aan het eten, en toen schoot er een stuk vlees in m'n keel. Ik kreeg het al mooi benauwd, pa en ma hard op m'n rug bonkend, ik dacht echt: 'Ik ga dood, ik ga dood, ik ga dood.' Uiteindelijk schoot het stuk uit m'n keel.

Hier precies hetzelfde verhaal.

Halloo ik ben nieuw op het forum dus ik mag best af en toe opp de vingers getikt worden voor dubbelposten of hoe het ook heet
Het ergste wat ik heb meegemaakt,pfffffff heb je ff.
ik wilde zeggen me hele leven maar dat klinkt weer zo depri
Het ergste vind ik me jeugd...ik ga het proberen kort te houden.
me vader is een alcoholist en heeft me hele jeugd verneukt.
ik kon niks goed doen en kreeg altijd slaag,ik kan dus zeggen dat ik alle hoeken van me kamer heb gezien.ik vid hetheel moeilijk om over mijn klote leven te praten mja soms moet je he.

Praten is goed, ook als je 'praat' op een forum

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 14:59 schreef sp00kje_ het volgende:
Halloo ik ben nieuw op het forum dus ik mag best af en toe opp de vingers getikt worden voor dubbelposten of hoe het ook heet
Het ergste wat ik heb meegemaakt,pfffffff heb je ff.
ik wilde zeggen me hele leven maar dat klinkt weer zo depri
Het ergste vind ik me jeugd...ik ga het proberen kort te houden.
me vader is een alcoholist en heeft me hele jeugd verneukt.
ik kon niks goed doen en kreeg altijd slaag,ik kan dus zeggen dat ik alle hoeken van me kamer heb gezien.ik vid hetheel moeilijk om over mijn klote leven te praten mja soms moet je he.

Dat klinkt allemaal niet fijn nee. En hoe gaat het nú met je?