Wat is het heftigste wat je hebt meegemaakt? #2

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 22:33 schreef FiveseveN het volgende:
We hebben die flarden onder leiding van een dokter bij elkaar proberen te vinden waarbij de dokter zei wat op welk hoopje moest.

Ieuw....

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 22:33 schreef FiveseveN het volgende:
De explosie van een droogvat van aluminium gevuld met twee ton buskruit op een afstand van een meter of tweehonderd bij Muiden Chemie oftewel de Kruitfabriek. We zaten in een kantoor waar alle wanden en het plafond naar binnen werden gedrukt. Twee mensen helemaal aan flarden gerukt en een derde levensgevaarlijk gewond. We hebben die flarden onder leiding van een dokter bij elkaar proberen te vinden waarbij de dokter zei wat op welk hoopje moest. Ik kan me een stukje bovenarm en een bovenlip met een snor herinneren.. Niet bloederig of zo, maar toch. Het is al een tijd geleden, 1972. Een week lang met fluitende oren en angst rondgelopen. Ik was een van de weinigen die totaal niets hadden opgelopen. Alle auto's die stonden geparkeerd waren ingedeukt, behalve de Volkswagen Kevers.

Jezus

quote:

Op dinsdag 18 januari 2011 22:33 schreef FiveseveN het volgende:
Alle auto's die stonden geparkeerd waren ingedeukt, behalve de Volkswagen Kevers.

Toch nog wel een ontroerend mooi einde aan dit verhaal.

quote:

Op maandag 17 januari 2011 17:35 schreef raptorix het volgende:

[..]

Nou, dat zou ik je niet aanraden zonder goede medische kennis, op die plek zitten namelijk ook je stembanden.

Eventjes afgezien van t feit dat t ff iets preciezer komt dan dat kuiltje tussen je sleutelbenderen, breek n pen door midden en stop een stuk in je mond. Probeer nu eens hoelang je het volhoud om daardoor te ademen. Ik geef je een paar minuuten....

Dat je dat wel eens ziet in films is een fabeltjes, voor zo'n ingreep heb je een flinke opening nodig.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 07:23 schreef Bouke-p het volgende:

[..]

Eventjes afgezien van t feit dat t ff iets preciezer komt dan dat kuiltje tussen je sleutelbenderen, breek n pen door midden en stop een stuk in je mond. Probeer nu eens hoelang je het volhoud om daardoor te ademen. Ik geef je een paar minuuten....

Dat je dat wel eens ziet in films is een fabeltjes, voor zo'n ingreep heb je een flinke opening nodig.

Maar die paar minuten kunnen net de tijd zijn die de ambulance nodig heeft.

Ik zeg niet dat we bij elke verslikking pennen in onze luchtpijp moeten knallen, maar in noodgevallen kan het net het verschil maken

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 09:08 schreef Guppyfriend het volgende:

[..]

Maar die paar minuten kunnen net de tijd zijn die de ambulance nodig heeft.

Ik zeg niet dat we bij elke verslikking pennen in onze luchtpijp moeten knallen, maar in noodgevallen kan het net het verschil maken

Toch kan ik niemand aanraden om dit te doen, tenzij je weet wat je doet.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 09:14 schreef kanovinnie het volgende:

[..]

Toch kan ik niemand aanraden om dit te doen, tenzij je weet wat je doet.

Daarom ook dat ik zeg dat we dat niet bij elke verslikking moeten gaan doen. Ikzelf zou het niet willen doen, want ik heb geen idee hoe of wat. Ik ben medisch gezien echt een no-no. Zou het dan toch zeker overlaten aan iemand met verstand van zaken.

je moet gewoon niet eens proberen als je niet weet wat je doet, bovendien doe je de ingreep niet in het kuiltje tussen de sleutelbeenderen maar ongeveer op de ademsappel. Zo'nnoodingreep heet trouwens een coniotomie.

Ik heb t tijdens mn PTLS(soort medic bij def) moeten oefenen en het is best lastig.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 12:58 schreef Bouke-p het volgende:
je moet gewoon niet eens proberen als je niet weet wat je doet, bovendien doe je de ingreep niet in het kuiltje tussen de sleutelbeenderen maar ongeveer op de ademsappel. Zo'nnoodingreep heet trouwens een coniotomie.

Ik heb t tijdens mn PTLS(soort medic bij def) moeten oefenen en het is best lastig.

En zo te horen levensgevaarlijk.
Als je het fout doet heb je nog een rechtzaak tegen je lopen als je pech hebt.

Mijn vader en ik hadden een hele hechte band. Toen hij in 2006 erg ziek werd (hij was al een tijd aan het sukkelen met zijn nieren) en in het ziekenhuis lag, had hij een shunt in zijn pols, voor de nierdialyse. Dat is een soort verdikte ader, waarin ze makkelijk kunnen prikken. In die shunt voelde je zijn bloed stromen, heel apart gevoel.

Op vaderdag was hij erg ziek geworden en toen ik 's avonds een telefoontje kreeg van het ziekenhuis kwam dat eigenlijk niet onverwacht. Die nacht hebben we bij hem gewaakt en hem laten bedienen. Vreemd genoeg kwam hij na het bedienen weer min of meer bij kennis. In overleg met de artsen heb ik besloten om hem niet meer te laten dialyseren en er alleen voor te zorgen dat hij geen pijn had. De situatie was uitzichtloos en ik vond het onzin om hem nog lastig te vallen met verplaatsen, prikken en dergelijke. qltel en ik zijn zo vaak mogelijk bij hem geweest die week.

Donderdagochtend vroeg belde het ziekenhuis. Het ging nu heel slecht en of we zo snel mogelijk wilden komen. We kwamen de kamer binnen, ik kuste hem op zijn voorhoofd en zei dat we bij hem waren. Ik pakte een stoel, ging bij hem zitten en pakte zijn hand. De hand met de shunt. Op het moment dat ik zijn hand pakte, hield het bloed op met stromen. Hij heeft gewacht tot ik bij hem was, en toen is hij overleden. En ik vind dat nog steeds zo ongelooflijk mooi

Hoe verdrietig ik ook ben, hoezeer ik hem ook mis, als ik aan dat moment denk, word ik warm van binnen en voel ik hoeveel hij van me hield. En ik van hem

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 14:54 schreef Rewimo het volgende:
Hij heeft gewacht tot ik bij hem was, en toen is hij overleden. En ik vind dat nog steeds zo ongelooflijk mooi

Hoe verdrietig ik ook ben, hoezeer ik hem ook mis, als ik aan dat moment denk, word ik warm van binnen en voel ik hoeveel hij van me hield. En ik van hem

Mooi verhaal..

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 14:54 schreef Rewimo het volgende:
Mijn vader en ik hadden een hele hechte band. Toen hij in 2006 erg ziek werd (hij was al een tijd aan het sukkelen met zijn nieren) en in het ziekenhuis lag, had hij een shunt in zijn pols, voor de nierdialyse. Dat is een soort verdikte ader, waarin ze makkelijk kunnen prikken. In die shunt voelde je zijn bloed stromen, heel apart gevoel.

Op vaderdag was hij erg ziek geworden en toen ik 's avonds een telefoontje kreeg van het ziekenhuis kwam dat eigenlijk niet onverwacht. Die nacht hebben we bij hem gewaakt en hem laten bedienen. Vreemd genoeg kwam hij na het bedienen weer min of meer bij kennis. In overleg met de artsen heb ik besloten om hem niet meer te laten dialyseren en er alleen voor te zorgen dat hij geen pijn had. De situatie was uitzichtloos en ik vond het onzin om hem nog lastig te vallen met verplaatsen, prikken en dergelijke. qltel en ik zijn zo vaak mogelijk bij hem geweest die week.

Donderdagochtend vroeg belde het ziekenhuis. Het ging nu heel slecht en of we zo snel mogelijk wilden komen. We kwamen de kamer binnen, ik kuste hem op zijn voorhoofd en zei dat we bij hem waren. Ik pakte een stoel, ging bij hem zitten en pakte zijn hand. De hand met de shunt. Op het moment dat ik zijn hand pakte, hield het bloed op met stromen. Hij heeft gewacht tot ik bij hem was, en toen is hij overleden. En ik vind dat nog steeds zo ongelooflijk mooi

Hoe verdrietig ik ook ben, hoezeer ik hem ook mis, als ik aan dat moment denk, word ik warm van binnen en voel ik hoeveel hij van me hield. En ik van hem

Ik moet even een traantje wegpinken hoor

Eh ja, ikzelf ook toen ik het schreef

toch wel de dood van mn oma, ook omdat ik die laatste week zo nauw betrokken ben geweest.

de week voor sinterklaas ging het steeds slechter met mn oma en ze gaf het op en het was ook goed zo.
was nog wel thuis met thuiszorg en we wilde ook nachtzorg en dat heeft ze uiteindelijk ook gekregen, 1 nachtje en toen was ze dood.
zelf werk in in de zorg en was toevallig woensdag vrij en omdat oma niet meer alleen kon en wilde zijn en de thuiszorg ook niet 24/7 er was ging ik maar.
ze was die dag ook voor mn komst al 2x op de grond aangetroffen dus ik ging er in de ochtend heen en zou er tot s middags zeker zijn want dan zou mn oom komen.
was een heftig dagje omdat mn oma nog tot 3x toe last had van diarree en ik haar dus alleen heb moeten verzorgen, thuiszorg is wel 2x geweest maar toen was het niet nodig..
moest wel slikken toen ik mn oma huilend in mn armen had, ze schaamde zich zo dat ik, kleindochter der billen moest schoonmaken..
later heb ik der nog lekker ingesmeert met bodylotion en geknuffelt.
omdat mn oma hard achteruit ging hebben we nachtzorg geregelt maar dat is niet op die woensdag al gelukt dus dan maar donderdag.

wat ik wel moeilijk vind was dat ze onrustig werd en dat werd steeds erger en ze wist ook wel dat ze dood ging.
donderdag naar mn werk(ja dat gaat ook door) en had vrijdag vrij dus zou weer naar mn oma gaan, samen met mn moeder, wel zo fijn.
mn oom en tante waren er toen ook.
heb nog met de thuiszorg mn oma verzorgt en een nieuwe schone pyjama aan gedaan.

ben bij oma gaan zitten, maar ze was zo onrustig en leek alsof ze nog allemaal dingen wilde zeggen maar ze kwam er niet meer uit, dronk ook slecht droge mond, onverstaanbaar want der tanden wilde ze ook uit..
zo bang als ze keek en echt zo n blik van: help mij!!!
heb huilend aan bed gezeten, nouwja bijna, tranen wegslikken en gezegt dat ze dapper was, mocht gaan en het gevecht niet meer kon winnen om beter te worden.
woensdag zei ze ook nog dat ze zo der best deed. en dat zagen we allemaal.
arts kwam gelukkig en besloot morfine te gaan geven en toen werd mn oma rustig gelukkig, ze kon slapen.
ondertussen de familie opgebeld dat het nu heel hard ging en oma slaapmiddel zou krijgen s middags zodat ze kon slapen en dan zou ze vanzelf wel wegzakken op een fijne manier maar was dan dus niet meer aanspreekbaar en dat slapen kon wel dagen duren.

half 5 was iedereen er, arts ook, maar iedereen was rond mn oma der bed.
en na een paar zuchten was het over, arts was niet meer nodig, ja om de dood vast te stellen.
was heftig om iemand gewoon te zien sterven en ook nog dat het familie was.
ben blij dat ik der heb verzorgt, ze was er ook dankbaar voor, ik was vertrouwd..
en tot op de dag van vandaag vraag ik me af wat ze me nou nog wilde zeggen of dat ze gewoon te erg aan het hallucineren was en niks wilde.
maar die blik in de ogen vergeet ik nooit meer..

Dat maakt indruk hč, zulke dingen. Fijn dat je er was voor je oma, dat is toch het allerbelangrijkste.

ja het lijkt niks als ik andere verhalen lees maar het maakt zeker indruk..

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 16:00 schreef Ellatjuh het volgende:
ja het lijkt niks als ik andere verhalen lees maar het maakt zeker indruk..

Andere verhalen scoren hoog op de 'bloederig' dimensie.
Maar als er iets met je familie gebeurt kan dat net zo indrukwekkend zijn.

Of je hebt een verhaal waar beide in zitten.

Met "heftig" kun je meerdere kanten op inderdaad.

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 14:54 schreef Rewimo het volgende:
Mijn vader en ik hadden een hele hechte band. Toen hij in 2006 erg ziek werd (hij was al een tijd aan het sukkelen met zijn nieren) en in het ziekenhuis lag, had hij een shunt in zijn pols, voor de nierdialyse. Dat is een soort verdikte ader, waarin ze makkelijk kunnen prikken. In die shunt voelde je zijn bloed stromen, heel apart gevoel.

Op vaderdag was hij erg ziek geworden en toen ik 's avonds een telefoontje kreeg van het ziekenhuis kwam dat eigenlijk niet onverwacht. Die nacht hebben we bij hem gewaakt en hem laten bedienen. Vreemd genoeg kwam hij na het bedienen weer min of meer bij kennis. In overleg met de artsen heb ik besloten om hem niet meer te laten dialyseren en er alleen voor te zorgen dat hij geen pijn had. De situatie was uitzichtloos en ik vond het onzin om hem nog lastig te vallen met verplaatsen, prikken en dergelijke. qltel en ik zijn zo vaak mogelijk bij hem geweest die week.

Donderdagochtend vroeg belde het ziekenhuis. Het ging nu heel slecht en of we zo snel mogelijk wilden komen. We kwamen de kamer binnen, ik kuste hem op zijn voorhoofd en zei dat we bij hem waren. Ik pakte een stoel, ging bij hem zitten en pakte zijn hand. De hand met de shunt. Op het moment dat ik zijn hand pakte, hield het bloed op met stromen. Hij heeft gewacht tot ik bij hem was, en toen is hij overleden. En ik vind dat nog steeds zo ongelooflijk mooi

Hoe verdrietig ik ook ben, hoezeer ik hem ook mis, als ik aan dat moment denk, word ik warm van binnen en voel ik hoeveel hij van me hield. En ik van hem

Pfff dikke brok in me keel en traantjes, heb ik echt bijna nooit van een verhaal hier op Fok.
Heb er ook geen benaming voor, vind het heel mooi voor je, dat als het toch gebeurd, dat het dan zo gebeurde. En de liefde zal altijd voort leven

Wat mij op mij veel indruk maakte is dat ik samen met een vriendinnetje (we zaten nog op de basisschool) op bezoek ging bij een kennis met kanker. Haar been was gedeeltelijk geamputeerd en haar voet zat omgedraaid aan haar knie vast. Ze had niet de moeite genomen om dat even te bedekken. Daar zijn we wel erg van geschrokken.

Verder was mijn vriend in het gat van de kruipruimte gevallen toen hij de voordeur open deed. Zijn vader en schoonbroer waren met de kruipruimte bezig. Mijn vriend had een grote diepe wond aan zijn been en je kon de spieren zien zitten. Ik ben toen even uit het zicht gaan zitten, want kon het niet aanzien.

Als laatste de ernstige salmonellabacterie die ik had opgelopen in Gran Canaria. Een week in het ziekenhuis moeten liggen met alleen maar infuus (geen eten en drinken). Wat een pijn heb ik gevoeld.

quote:

Op maandag 17 januari 2011 17:13 schreef Xantalien het volgende:
Oh nog iets dat ik niet snel zal vergeten,
de gedachte 'Dit is het, ik ga dood' door je hoofd laten spoken.
We waren aan het eten, en toen schoot er een stuk vlees in m'n keel. Ik kreeg het al mooi benauwd, pa en ma hard op m'n rug bonkend, ik dacht echt: 'Ik ga dood, ik ga dood, ik ga dood.' Uiteindelijk schoot het stuk uit m'n keel.

Hier precies hetzelfde verhaal.

Halloo ik ben nieuw op het forum dus ik mag best af en toe opp de vingers getikt worden voor dubbelposten of hoe het ook heet
Het ergste wat ik heb meegemaakt,pfffffff heb je ff.
ik wilde zeggen me hele leven maar dat klinkt weer zo depri
Het ergste vind ik me jeugd...ik ga het proberen kort te houden.
me vader is een alcoholist en heeft me hele jeugd verneukt.
ik kon niks goed doen en kreeg altijd slaag,ik kan dus zeggen dat ik alle hoeken van me kamer heb gezien.ik vid hetheel moeilijk om over mijn klote leven te praten mja soms moet je he.

Praten is goed, ook als je 'praat' op een forum

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 14:59 schreef sp00kje_ het volgende:
Halloo ik ben nieuw op het forum dus ik mag best af en toe opp de vingers getikt worden voor dubbelposten of hoe het ook heet
Het ergste wat ik heb meegemaakt,pfffffff heb je ff.
ik wilde zeggen me hele leven maar dat klinkt weer zo depri
Het ergste vind ik me jeugd...ik ga het proberen kort te houden.
me vader is een alcoholist en heeft me hele jeugd verneukt.
ik kon niks goed doen en kreeg altijd slaag,ik kan dus zeggen dat ik alle hoeken van me kamer heb gezien.ik vid hetheel moeilijk om over mijn klote leven te praten mja soms moet je he.

Dat klinkt allemaal niet fijn nee. En hoe gaat het nú met je?

quote:

Op woensdag 19 januari 2011 15:26 schreef Guppyfriend het volgende:

[..]

Ik moet even een traantje wegpinken hoor

Damn zeg, ik als grote vent op het werk houdt het ook haast niet droog..

En ook het verhaal van Ellatjuh trouwens.. Ik heb zelf alleen nog mn vader én mijn oma dusja.

_{Doet me stiekem wel goed, dat het jullie ook raakt}

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 15:27 schreef Rewimo het volgende:

[..]

Dat klinkt allemaal niet fijn nee. En hoe gaat het nú met je?

Leuk dat je het vraagt, ik heb zo me ups and downs
ik werk op een sw en heb maar weinig vrienden enzo..
veel mensen vinden em zielig maar dat ben ik niet!
ik ben veel bij psychiaters en psychologen geweest en die zaten ook met hun handen in et haar.
ik heb dus een zeldzame aandoening en daar kwamen ze achter toen ik 12 was (ben nu 33)
zkh in en uit om gek van te worden.
Na vele testen bleek dat ik een empty sella syndroom heb en panhypopiutarisme.
m.a.w mijn hypofyse werkt niet!!
dat heeft alleen al een impact op je hele leven, pillen slikken en spuiten dat is de enige manier om mij in leven te houden nog steeds.

sorry moet ff stoppen

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 15:36 schreef sp00kje_ het volgende:

[..]

Leuk dat je het vraagt, ik heb zo me ups and downs
ik werk op een sw en heb maar weinig vrienden enzo..
veel mensen vinden em zielig maar dat ben ik niet!
ik ben veel bij psychiaters en psychologen geweest en die zaten ook met hun handen in et haar.
ik heb dus een zeldzame aandoening en daar kwamen ze achter toen ik 12 was (ben nu 33)
zkh in en uit om gek van te worden.
Na vele testen bleek dat ik een empty sella syndroom heb en panhypopiutarisme.
m.a.w mijn hypofyse werkt niet!!
dat heeft alleen al een impact op je hele leven, pillen slikken en spuiten dat is de enige manier om mij in leven te houden nog steeds.

sorry moet ff stoppen

maakt niet uit! tof iig dat je het deelt.

Dat klinkt allemaal erg heftig, goed dat je jezelf niet zielig vindt! Jij komt er wel als ik het zo lees

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 15:39 schreef kanovinnie het volgende:

[..]

maakt niet uit! tof iig dat je het deelt.

ja ik zit nu met wild vreemde mensen te praten, iets wat ik normaal nooit doe mja
ik ben tog trots dat ik mijn ziekte heb weten te accepteren,3x vekracht ben,me ex me in elkaar sloeg,me vader me nog steeds haat
ik heb nu een hele lieve vriend die me tot dik en dun steunt.
ik wil jullie niet verder opzadelen met me eige gezeik
proest

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 15:42 schreef sp00kje_ het volgende:

[..]

ja ik zit nu met wild vreemde mensen te praten, iets wat ik normaal nooit doe mja
ik ben tog trots dat ik mijn ziekte heb weten te accepteren,3x vekracht ben,me ex me in elkaar sloeg,me vader me nog steeds haat
ik heb nu een hele lieve vriend die me tot dik en dun steunt.
ik wil jullie niet verder opzadelen met me eige gezeik
proest

Heb je mijn pm gezien? Klein envelopje helemaal bovenin.

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 15:41 schreef Rewimo het volgende:
Dat klinkt allemaal erg heftig, goed dat je jezelf niet zielig vindt! Jij komt er wel als ik het zo lees

Oja ik ben sterk ik kom dr zeker wel ::)
@ kanovinnie ja heb je beantwoord

Eén woord: nep

Hoe weet jij dat? Ik herken het verhaal van Spookje heel erg, mijn schoonmoeder heeft namelijk precies hetzelfde.

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 16:08 schreef Guppyfriend het volgende:
Hoe weet jij dat? Ik herken het verhaal van Spookje heel erg, mijn schoonmoeder heeft namelijk precies hetzelfde.

Als je wat aandacht wil, gewoon even een aandoening op internet opzoeken en hier rondbazuinen. Vertel er nog even bij dat je tien keer verkracht en in elkaar geslagen bent en voilā, ze hangen aan je lippen.
Klinkt erg ongeloofwaardig imho.

Dan geloof je het niet, je hoeft het niet te lezen.

_{We kunnen allemaal wel wat verzinnen, de echtheid is toch niet te controleren.}

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 16:12 schreef TheHappyPrince het volgende:

[..]

Als je wat aandacht wil, gewoon even een aandoening op internet opzoeken en hier rondbazuinen. Vertel er nog even bij dat je tien keer verkracht en in elkaar geslagen bent en voilā, ze hangen aan je lippen.
Klinkt erg ongeloofwaardig imho.

Of iemand is gewoon eerlijk. Sommige dingen gebeuren nou eenmaal in het echt. Buiten, dus niet op die zolderkamer van je.

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 16:06 schreef TheHappyPrince het volgende:
Eén woord: nep

Lijkt me stug dat iedereen die iets verteld een verhaal van een ander heeft gekopieerd van het grote internetz.. en als dat al zo is, is er tenminste een origineel verhaal wat wel waar is.
Ga er niet te snel van uit dat iedereen maar wat verzint om aandacht te krijgen, levens zijn rare dingen.

Eigenlijk wilde ik ook nog iets delen hier.. denk er de laatste tijd veel aan nav dit topic
Vlak voor mijn jongste dochter geboren werd, werd een goede vriendin van ons opgenomen in het ziekenhuis. Ze bleek kanker te hebben. Er is nog 1 operatie aan gewaagd,maar ze hebben de boel eigenlijk gelijk weer dichtgehecht, het zat inmiddels overal.
De maanden daarna gingen snel en raar.. we gingen zo vaak mogelijk naar haar toe en dat kwam er dus op neer dat ik vaak bij haar bed onze dochter borstvoeding zat te geven.. nieuw leven en leven wat snel zou stoppen zo dicht bij.
De dochters van mijn vriendin waren toen 11 en 16 en het ergste vond zij dat ze het moeder zijn niet af kon maken. Beide meiden hebben een andere vader en we hebben hemel en aarde bewogen om ze bij elkaar te houden. Er was zelfs even sprake dat ze bij ons zouden wonen.
Uiteindelijk is dit toch niet gelukt, de jongste is bij haar vader gaan wonen en de oudste bij haar opa en oma. Gelukkig zien ze elkaar nog wel heel vaak.

De laatste weken van haar leven heeft ze in het hospice gelegen. Ook daar zaten we vaak aan haar bed en misschien wel doordat het zo hard is, was het ook heel bijzonder om zo samen te zijn. Ze besloot euthanasie te plegen omdat ze herrinnerd wilde worden zoals ze was en haar dochters niet mee wilde laten maken dat ze op het laatst alleen nog maar een hoopje van pijn zou zijn. Die dag waren we er allemaal, we hebben een voor een afscheid van haar genomen en stonden buiten in een kring toen het moment daar was.
Op een gegeven moment werd het even helemaal stil, toen een windvlaag.. een paar minuten later kwam de arts vertellen dat het was gebeurd. We waren en zijn er allemaal van overtuigd dat we dat hebben gevoeld.. maar misschien is dat ook de troost die je zoekt op zo'n moment.

Haar dochters heb ik nog geregeld contact mee, al is het inmiddels het meest op internet. Vooral de oudste vraagt zo af en toe eens om advies en het voelt goed om de belofte waar te kunnen maken dat ik mijn best zou doen wat op haar kindjes te letten.
Haar laatste woorden tegen mij waren "Deze ervaring zal je ooit enorm veel aan hebben, dat weet ik zeker" en alleen al doordat ze dat gezegd heeft, is dat ook zo. Altijd als ik het even bijna niet meer zie zitten, hoor ik haar dat weer zeggen.

Ontroerend verhaal, MarMar

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 16:22 schreef kanovinnie het volgende:

[..]

Of iemand is gewoon eerlijk. Sommige dingen gebeuren nou eenmaal in het echt. Buiten, dus niet op die zolderkamer van je.

Het lijkt wel alsof ze opschept... Sorry hoor, mij houd je niet voor de gek! Ik lees hier genoeg nare dingen en ik leef zeker mee met degenen die het meegemaakt hebben, maar dat gaat er bij mij niet in.

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 18:04 schreef TheHappyPrince het volgende:

[..]

Het lijkt wel alsof ze opschept... Sorry hoor, mij houd je niet voor de gek! Ik lees hier genoeg nare dingen en ik leef zeker mee met degenen die het meegemaakt hebben, maar dat gaat er bij mij niet in.

Een aantal posts terug was er ook iemand die nogal luchtig deed over iets heel heftigs. Was er ook niemand die 'nep' begon te roepen. Het kan ook een manier van relativeren zijn natuurlijk. Of om ermee te dealen.

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 19:31 schreef Guppyfriend het volgende:

[..]

Een aantal posts terug was er ook iemand die nogal luchtig deed over iets heel heftigs. Was er ook niemand die 'nep' begon te roepen. Het kan ook een manier van relativeren zijn natuurlijk. Of om ermee te dealen.

True,, en als mensen er wel zielig over doen is het wéér niet goed...
Ieder z'n eigen manier om ergens mee om te gaan.

Mensen schrikken ook als ze me niet goed zien, half over mijn rolstoel struikelen, sorry zeggen en ik dan antwoord "Joh, geeft niet, ik zit toch al in een rolstoel"
Dat maakt die rolstoel niet opeens nep.

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 19:42 schreef MarMar het volgende:

Mensen schrikken ook als ze me niet goed zien, half over mijn rolstoel struikelen, sorry zeggen en ik dan antwoord "Joh, geeft niet, ik zit toch al in een rolstoel"

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 16:12 schreef TheHappyPrince het volgende:

[..]

Als je wat aandacht wil, gewoon even een aandoening op internet opzoeken en hier rondbazuinen. Vertel er nog even bij dat je tien keer verkracht en in elkaar geslagen bent en voilā, ze hangen aan je lippen.
Klinkt erg ongeloofwaardig imho.

Assumption is the main cause of most fuck-ups.

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 16:12 schreef TheHappyPrince het volgende:

[..]

Als je wat aandacht wil, gewoon even een aandoening op internet opzoeken en hier rondbazuinen. Vertel er nog even bij dat je tien keer verkracht en in elkaar geslagen bent en voilā, ze hangen aan je lippen.
Klinkt erg ongeloofwaardig imho.

Mwah, er zijn mensen met genoeg met een nog veel uitzonderlijker levensverhaal. Waarom zou iemand met wat meer pech en tegenslag dan een ander hier niet kunnen posten?

Laat ik mijn ervaring ook maar eens vertellen. Voor mijzelf was het niet zo heftig, maar voor m'n ouders des te meer.

In 2007, op m'n 15e brak ik de groeischijf boven m'n rechterknie. M'n moeder kwam net aanlopen op het voetbalveld, maar ze heeft de knal met een andere speler niet gezien. Gelijk was wel duidelijk dat ik even naar de huisarts zou moeten, omdat ik nogal last van m'n knie had. Het was op een zaterdag, dus we gingen naar de huisartsenpost. Daar werd geconstateerd dat het nog wel eens iets ernstigs zou kunnen zijn met m'n knie. De dokter zette even een pijltje op het slechte been(op de linker ipv de rechter zagen we iets later ).

Dus we gingen even naar het ziekenhuis. Gelijk een röntgenfoto gemaakt omdat ze al zagen dat het vrijwel zeker gebroken was. Na een uurtje hoorde ik dat m'n groeischijf in m'n knie gebroken was. De assistent-arts ging even met de hoofdarts overleggen over een eventuele operatie. Ik hopen van niet natuurlijk.

Toch opereren, dezelfde avond ging het nog gebeuren. M'n vader was ondertussen ook naar het ziekenhuis gekomen met m'n broers.

Om 8 uur 's avonds onder het mes. Een ruggenprik werd het. Op de röntgenschermen ernaast kon ik zien wat ze allemaal aan het doen waren. Ik zag een aantal 'stokken'. Dat bleken 10 cm lange pinnen die uit m'n knie staken, maar dat zag ik pas toen er een paar dagen later gips omheen kwam. Uiteindelijk heb ik 4 dagen in het ziekenhuis gelegen.

25 december 2007 waren we bij familie en begon ik heel moe uit m'n ogen te kijken. We zijn maar naar huis gegaan. Toen ik uit de auto kwam de hele oprit ondergekotst vanwege misselijkheid. 2e kerstdag de hele dag geslapen. De dag erna begon ik opeens dubbel te zien. Naar heel veel doktoren geweest, een stuk of 10 in totaal, waarna uiteindelijk besloten werd om een MRI-scan te doen.

Ondertussen hadden m'n ouders een documentaire gezien op TV waar werd verteld dat personen die dubbel beginnen te zien vrijwel altijd kanker hebben.

De uitslag van de MRI scan was dat ik een subduraal hematoom had. Een bloeding binnen de schedel, waardoor de hersenen aan de kant geduwd werden en dus ook de oogkassen. Daardoor begon ik scheel te kijken. Nog een operatie.

25 januari was het zover. Er gingen twee gaatjes in m'n schedel geboord worden, waardoor het bloed eruit zou lopen. Uiteindelijk heeft de operatie 2 uur geduurd. Daarna een nachtje op de Intensive Care doorgebracht. Dat doen ze altijd met dat soort operatie's. Hier 3 dagen in het ziekenhuis gelegen, waarna ik 2 weken helemaal niets mocht doen, niks tillen, maar een half uur achter de pc/tv.

Uiteindelijk is alles goedgekomen, nergens meer last van en ik ben helemaal genezen.

Dit alles is in het examenjaar van m'n VMBO gebeurd, een tentamenweek gemist en uiteindelijk met 1 onvoldoende m'n examens gehaald. M'n school werkte echt heel erg goed mee, ik kreeg alle ruimte om alles te doen wanneer ik het kon doen.

Wat een tering lang verhaal is dit geworden zeg

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 22:29 schreef ArnosL het volgende:

Dit alles is in het examenjaar van m'n VMBO gebeurd, een tentamenweek gemist en uiteindelijk met 1 onvoldoende m'n examens gehaald. M'n school werkte echt heel erg goed mee, ik kreeg alle ruimte om alles te doen wanneer ik het kon doen.

Wat een tering lang verhaal is dit geworden zeg

brrr. Nog iets aan overgehouden?

Alleen een paar littekens op m'n knie en op m'n hoofd.

Ohja, ik ben nu nog de enige thuis zonder bril of lenzen, maar ik weet niet of dat er mee te maken heeft

quote:

Op donderdag 20 januari 2011 22:37 schreef ArnosL het volgende:
Alleen een paar littekens op m'n knie en op m'n hoofd.

Ohja, ik ben nu nog de enige thuis zonder bril of lenzen, maar ik weet niet of dat er mee te maken heeft

Misschien wel