Begin kanker tot de dood.

tsja ....

Ja heb ik meegemaakt.

Ja, meegemaakt van dichtbij... niet prettig.

het ligt eraan welke soort kanker men heeft....

Ik heb longkanker van mijn oma meegemaakt wat overal uitgezaaid was. Het geheel heeft geloof ik 7 maanden geduurd. Je zag haar per week afzwakken en minder energie krijgen, aan het einde lag ze nog twee weken in het ziekenhuis omdat zo zo'n pijn had. Ze heeft ondanks de overmacht enorm geknokt tegen de ziekte, om toch iets langer met haar familie door te kunnen brengen.

Verder is mijn pa gestorven aan huidkanker, maar daar was ik toch iets te jong voor om het te kunnen begrijpen. Heb wel begrepen dat het een hoopje ellende was toen hij stierf...twee weken ervoor zat hij nog legotreintjes voor me in elkaar te zetten, terwijl hij verging van de pijn

Ze zijn er vaak tot aan het einde mentaal gezien nog wel helemaal bij (tenzij ze natuurlijk plat van de morfine liggen). Je kan ook weinig anders als je dood accepteren.

Het is een verschikkelijke ziekte, maar het is nou éénmaal zo. Life's a bitch!

mijn buurvrouw is paar weken geleden aan longkanker overleden na een ziekbed van een klein jaar. Zo ook mijn tante maar die overleed al na 3 maanden (ook longkanker). Bij mijn buuf was er ook nog uitzaaiingen naar de hersenen en idd beiden erg mager zeker op het laatst, maar op een gegeven moment berusting dat hun tijd is gekomen.

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:09 schreef hanskraaijjr het volgende:
Hoe pakten jullie de draad weer op, is het gewoon gevoelens wegdrukken en doorgaan?
Collega's zullen op een gegeven moment zoiets hebben van 'ben je er onderhand eens overheen?'

Waarom moet je het weg drukken? Moet je standaard veranderen in een hoopje ellende?
Prettig is anders maar je kan er weinig aan veranderen. Om dan als achterblijver te veranderen in een hoop ellende daar schiet niemand iets mee op.

Daar gaat iedereen op een andere manier mee om. Bij ons was het vooral een hele nieuwe invulling vinden... Mijn schoonmoeder is aan longkanker overleden, heeft al met al een jaar geduurd. Toevallig vandaag nog over gehad, het is alweer bijna tien jaar geleden.

Vanwaar je vraag? Een bekende van me kreeg 2.5 maand geleden de diagnose en kon niet meer worden behandeld. De verwachting is dat ze het eind van de maand niet haalt.

M'n oma, een oom, 2 tantes en m'n pa zijn aan kanker overleden.
M'n pa kreeg na meer dan 20 jaar weer kanker, en is daar binnen 3 maanden nadat hij klachten kreeg, aan overleden. De ziekte van de anderen duurde van een half jaar tot anderhalf jaar ongeveer.
Zwaar kut om dat mee te maken, maar ja, je moet verder.
Mij heeft het erg geholpen door er met m'n familie over te praten en de goede/mooie/leuke/lieve dingen van ze (en dan vooral m'n pa) te blijven herinneren, waardoor er, tussen het verdriet door, toch altijd weer een glimlach op m'n gezicht komt.

Hmmm je moet het zelf ook accepteren. Je gaat allemaal wel een keer en je moet er echt het best van maken! Bij mij was het echt de uitkomst om afleiding te zoeken, heb het een weekje moeilijk gehad, maar daarna ben ik verder gegaan. Ik denk er nog wel eens aan en dan kan ik me best kut voelen.

zou diegene willen dat jij je continue kut voelt?

Heb 't van redelijk dichtbij gemaakt en je ziet iemand gewoon wegkwijnen, vreselijk.

maak je plz niet te druk en leef gewoon!

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:15 schreef hanskraaijjr het volgende:
mijn vraag komt gewoon uit het feit dat mijn ouders nog gezond zijn, al heeft mijn vader wel een schilferig plekje op zijn arm wat er al een tijd zit en ik mezelf een beetje wil voorbereiden op zware dingen in de toekomst.

Voordat je je druk gaat maken of het wel eens kanker zou kunnen zijn of niet, vraag hem eens of hij het wil laten onderzoeken. Wie weet kan een zalfje het ook oplossen.

Is je vader opgegeven dan?

Het verschilt per persoon. Ik ken een vrouw die heel positief is gebleven tijdens haar zieke periode en die bleef nog 6 jaar langer redelijk gelukkig leven dan de doktoren hadden gedacht.

Mijn eigen vader heeft 2 keer een aggressieve vorm van kanker gehad en die is nu al weer een hele tijd kankervrij. Dus kanker hoeft niet altijd acute dood en wegkwijnen te betekenen.

Ik ken ook de vader van een vriendinnetje die een tumor in zijn hoofd had en daardoor steeds gekker ging doen. Die heeft uiteindelijk ervoor gekozen om euthanasie te plegen omdat hij op een bepaalde manier herinnerde wilde worden en dat was niet als patient.

Het verschilt per persoon.

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:13 schreef spijkerbroek het volgende:
M'n oma, een oom, 2 tantes en m'n pa zijn aan kanker overleden.

Daarbij zou ik denken dat het sterk erfelijk is

Ja, meegemaakt met mijn vader. Geen zin om hier uitgebreid over te schrijven, maar in het kort: ja nog aanspreekbaar, inderdaad nog maar 40 kilo (of minder), acceptatie en uiteindelijk kiezen voor de dood in plaats voor een nog langere lijdensweg.

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:08 schreef Dj_unkie het volgende:
het ligt eraan welke soort kanker men heeft....

Ik heb longkanker van mijn oma meegemaakt wat overal uitgezaaid was. Het geheel heeft geloof ik 7 maanden geduurd. Je zag haar per week afzwakken en minder energie krijgen, aan het einde lag ze nog twee weken in het ziekenhuis omdat zo zo'n pijn had. Ze heeft ondanks de overmacht enorm geknokt tegen de ziekte, om toch iets langer met haar familie door te kunnen brengen.

Verder is mijn pa gestorven aan huidkanker, maar daar was ik toch iets te jong voor om het te kunnen begrijpen. Heb wel begrepen dat het een hoopje ellende was toen hij stierf...twee weken ervoor zat hij nog legotreintjes voor me in elkaar te zetten, terwijl hij verging van de pijn

Ze zijn er vaak tot aan het einde mentaal gezien nog wel helemaal bij (tenzij ze natuurlijk plat van de morfine liggen). Je kan ook weinig anders als je dood accepteren.

Het is een verschikkelijke ziekte, maar het is nou éénmaal zo. Life's a bitch!

Ik heb ook huidkanker gehad paar jaar geleden een melanoom heb er een groot litteken aan over gehouden. Mensen denken vaak dat huidkanker minder gevaarlijk is maar als het uitzaait dan ben je ook de klos.

Ja, van heel dichtbij meegemaakt.
Het is een smerige ziekte, die je van binnenuit helemaal opvreet.

Ja, meegemaakt van dichtbij met mijn moeder 6 weken geleden is ze overleden... moeilijke tijden...

Meerdere malen meegemaakt, sommigen kiezen ervoor om gewoon niet voor een behandeling te gaan. Wat heb je aan een levensverlengende behandeling waar je alleen maar ontzettend ziek en zwak van wordt? Kanker betekent lang niet altijd dat je niks meer kan, ga leven alsof iedere dag je laatste kan zijn, want tja..

Anderen kiezen wel voor een levensverlengende behandeling in de hoop dat ze het lang genoeg uithouden om gebruik te kunnen maken van die ene behandeling die net op tijd beschikbaar komt..