OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Bevallingsverhalen Deel 1: 18-02-2003 t/m 07-07-2004
Bevallingsverhalen Deel 2: 08-07-2004 t/m 17-02-2005
Bevallingsverhalen Deel 3: 17-02-2005 t/m 06-07-2006
Bevallingsverhalen Deel 4: 06-07-2006 t/m 05-11-2006
Bevallingsverhalen Deel 5: 05-11-2006 t/m 26-07-2007
Bevallingsverhalen Deel 6: 26-07-2007 t/m 08-05-2008
Bevallingsverhalen Deel 7: 08-05-2008 t/m 07-01-2009
Bevallingsverhalen Deel 8: 07-01-2009 t/m 27-08-2009
Bevallingsverhalen Deel 9: 27-08-2009 t/m 20-12-2009
Bevallingsverhalen Deel 10: 20-12-2009 t/m 11-05-2010
Bevallingsverhalen Deel 11 11-05-2009 t/m 02-12-2010
Bevallingsverhalen Deel 2: 08-07-2004 t/m 17-02-2005
Bevallingsverhalen Deel 3: 17-02-2005 t/m 06-07-2006
Bevallingsverhalen Deel 4: 06-07-2006 t/m 05-11-2006
Bevallingsverhalen Deel 5: 05-11-2006 t/m 26-07-2007
Bevallingsverhalen Deel 6: 26-07-2007 t/m 08-05-2008
Bevallingsverhalen Deel 7: 08-05-2008 t/m 07-01-2009
Bevallingsverhalen Deel 8: 07-01-2009 t/m 27-08-2009
Bevallingsverhalen Deel 9: 27-08-2009 t/m 20-12-2009
Bevallingsverhalen Deel 10: 20-12-2009 t/m 11-05-2010
Bevallingsverhalen Deel 11 11-05-2009 t/m 02-12-2010
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
Shit, het is nummer 12!
Oh modjes...
Oh modjes...
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
Laatste verhalen:
quote:Op woensdag 1 december 2010 11:02 schreef kaatjejannie het volgende:
Vrijdag de 22ste had ik controle in het ziekenhuis. Toen ik daar was bleek mijn bloeddruk weer te hoog. De vk van het ziekenhuis had het erover om de komende dagen ergens in te leiden, maar ze moest nog wel even overleggen met de gynaecoloog. Toen ze die aan de lijn had bleek dat hij direct wilde opnemen, beginnen met medicatie en zaterdag te kijken of ik in te leiden bleek. Als dat nog niet zo was zou er begonnen worden met primen. Dit was voor ons wel even een schrik. Zo snel hadden we het niet verwacht. Gelukkig lag de tas achterin de auto. Wel heb ik N even naar huis laten gaan om nog wat spullen te halen. Ik had immers een bevaltas gepakt, en geen tas om te blijven in het ziekenhuis.
Mijn bloeddruk is weer gemeten, maar deze was nu gewoon goed. Ook een ctg gehad, maar daar waren geen bijzonderheden te zien. Die avond hebben N en ik een beetje tv gekeken in het ziekenhuis en gefantaseerd wanneer Ilse zou komen. s Nachts om 0.45 moest ik naar de wc, dacht ik. Maar toen ik uit bed opstond had ik het water langs mijn benen lopen. Mijn vliezen waren gebroken. Toch nog zelf iets begonnen. Die nacht geen oog dicht gedaan. Ik kreeg wat last van mijn rug, maar als ik op mijn zij in bed lag, ging het eigenlijk wel.
Die ochtend kwam er een vk kijken of ik al inleidbaar zou zijn. Ik bleek al 2 cm ontsluiting te hebben. Viel dat even mee.
Ik mocht gelijk naar een verloskamer. Daar werd ik aangesloten aan de wee opwekkers, en de ctg. Maar eerst mocht ik even douchen. De wee opwekkers werden steeds wat opgehoogd . Tegen 13 uur kreeg ik het lastig. Daarvoor kon ik de weeën nog wel wegpuffen en ondertussen een beetje op de laptop internetten. Toen de vk kwam kijken bleek dat ik 4 tot 5 cm had. Ik heb gevraagd om de pijnpomp, maar hier was het nog wat te vroeg voor. Ik mocht nog even los van de ctg en onder de douche. Dit hield ik maar kort vol. Ik kon de weeën niet opvangen onder de douche. Dus weer terug op bed en weer aangesloten op de ctg. Ik vond het steeds moeilijker om de weeën op te vangen. Gelukkig hielp N me erbij , ik keek hem aan en we puften ze samen weg. Als hij het niet samen met me deed wist ik niet meer hoe te puffen. Op een gegeven moment kwam de vk weer om te kijken hoever ik was. Ik bleek 7 tot 8 cm te hebben. Ik heb toen weer gevraagd om de pijnpomp. Deze mocht. Alleen moest er een nieuw infuus geprikt worden. De vk kreeg het niet voor elkaar. Er werd iemand bijgeroepen van de ok. Deze man probeerde het 2 keer, maar gaf het ook op. Zijn baas werd erbij geroepen. Ik heb tijdens de weeën nog aan de beste man gevraagd wat zijn werk nou inhield. Ik zou nu het antwoord niet meer weten
Hij kreeg het gelukkig voor elkaar. De held!! De pomp werd aangesloten en ik was blij. De vk had gezegd dat ik wel wat duizelig kon worden van de pomp, maar dat als het te erg werd hij uit werd gezet. Ik werd aardig duizelig, maar deed alsof het niet zo was. Als ik mijn ogen maar dicht hield dan ging het best. Ik wilde perse niet dat het uitgezet werd. N. hield in de gaten hoe het met de zuurstof in mijn bloed ging. Telkens als dat onder de 93% kwam vertelde hij me eens goed te ademen. Na een poosje werkte het niet meer als ik op het knopje drukte. N vertelde dat het niet werkte. Ik kon om de 2 minuten drukken, en ik had het op een gegeven moment om de 1 minuut 40 nodig. Ik kreeg ook andere weeën voor mijn gevoel. N moest voor mij op de bel drukken. Ik had nu iemand nodig. Toen de vk kwam en voelde, bleek dat ik volledige ontsluiting had. De laatste 2 cm waren in een uur weg. De vk schrok van mijn arm, die blauw/zwart geworden was van de misgeprikte infusen. Ik vertelde dat ik onderzocht was op mijn stolling, maar daar niks uit gekomen was. Ze heeft het nagekeken in de computer.
Het persen ging voor geen meter. Ik kon het niet. Ik wilde ermee stoppen. Deed alsof ik geen persweeën had zodat ik niet hoefde te persen. De verpleegkundige vertelde dat ik dan best mocht stoppen. Ze wilde dan wel eerder naar huis gaan. Ze heeft me een flinke trap onder mijn kont gegeven. Ik ben uit alle macht gaan persen. Kon 3 tot 4 keer persen op een wee. De tweede pers ging het beste. Voor mijn gevoel schoot het niks op. Tot ik in een spiegel keek en de haartjes van mijn meisje zag. Ze kreeg een hartslagdingetje op dr hoofdje geplakt. Hier kwam uit dat ze het moeilijk had tijdens mijn persen. Omdat de vk zich ook zorgen maakt over mijn bloeden besloten ze een knip te zetten. De verdoving hiervoor heb ik wel gevoeld, de daadwerkelijke knip niet. Ook wordt er een vacuümpomp gehaald. Deze blijkt niet te werken dus komt er een andere. Deze werkt ook al niet. Wat blijkt, het ligt aan het slangetje, en niet aan de pomp. De pomp wordt op het hoofdje gezet en ik moet weer persen. 2 persweeën later komt mijn meisje. Het is nu 18.37. Wat een raar gevoel zeg. Ze wordt op mijn buik gelegd en het eerste wat ik zie is dat ze het kinnetje van mijn familie heeft. Ze is zo mooi. Het is ons kindje. Ik ben helemaal moe, maar ook blij. Voor mijn gevoel komt de placenta gelijk hierna, maar volgens de verslagen duurde het 9 minuten. De verpleegkundige masseert mijn buik, en er wordt iets aangesloten op een infuus om de placenta te laten komen. Als die er is wordt uitgelegd hoe ons meisje erin gelegen heeft. Als de vk me wil hechten blijkt dat ik erg veel bloed verlies. Er wordt een aantal keer op de alarmknop gedrukt en staat voor mijn gevoel binnen no-time de kamer vol met mensen. Volgens N zijn het er een stuk of 5/6. Ik word plat gelegd , ons meisje wordt bij mijn man op de arm gelegd (ze plast gelijk maar even over hem heen ) en ik krijg een zuurstof kapje voor. De arts-assistent kijkt met een eendebek waar het bloed vandaan komt. De knip, mijn baarmoedermond, of mijn baarmoeder. Ze zien het niet en er wordt besloten dat ik naar de ok moet. Ik mag mijn man en meisje nog een kus geven en weg ben ik.
Ik vraag in de lift of ze alsjeblieft goed voor mijn man en kind willen zorgen. Ik ben bang ze niet meer te zien. Ik zie zo voor me dat mijn meisje zonder mij opgroeit. Op de ok is het heel erg koud. Ik beef als een rietje. Ik ben blij als ik onder narcose ga, dan heb ik het niet meer zo koud.
Als ik om 20.45 bij kom heb ik het nog steeds zo koud. Ik krijg 2 warmte dekens en een dekbed. Ik vraag gelijk naar mijn meisje. Ongeveer een kwartiertje later komt mijn man met mijn meisje. Ik ben erg blij ze te zien. Ik ben alleen nogal van de wereld. Onze Ilse wordt op mijn borst gelegd. N heeft de tijd van mijn operatie met Ilse op de verloskamer gezeten. Toen deze weer nodig was is hij naar een kraamkamer gebracht. Daar lag een vrouw met haar kindje en kraamvisite, en N zat daar met kind, en zonder vrouw. Zonder te weten wat er met mij aan de hand was.
Gelukkig mocht N deze nacht bij mij slapen. Ik dacht dat ik amper een oog dicht zou kunnen doen, maar tussen de pogingen tot voeden door heb ik als een blok geslapen. De gynaecoloog die me geopereerd heeft komt zondagochtend bij me langs. Hij verteld me dat ik 2.5 liter bloed verloren heb en dat ik 4 zakken bloed gekregen heb. Hoe het komt is nog niet duidelijk. Het heeft waarschijnlijk te maken met mijn stolling. Hij verteld me dat ik nog niet eens mag denken om ooit nog thuis te bevallen. Dit had ook heel anders af kunnen lopen.
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
quote:
Afgelopen zondag 21 november. Lekker even naar de stad geweest met vriendlief. Op ons gemakje wandelden we een beetje en mocht ik mezelf verwennen door wat lekker badspul te halen bij de Lush. Na wat boodschapjes gehaald te hebben besloten we naar huis te gaan. Eenmaal thuis zijn we samen in bad gegaan onder het mom van ''nu kan het nog'' Heel relaxed en van het één kwam het ander jullie weten vast wat ik bedoel
Daarna eten gaan maken en onder de afwas begon ik ineens een vreemde rugpijn te krijgen. Na wat gespeur op internet dacht ik dus aan voorwerk in de vorm van rugweeen. De rest van de avond nogal last gehad, kon mezelf geen houding meer geven. Eenmaal s'avonds in bed ging het wel. Had mezelf voorgenomen om de volgende dag lekker uit te slapen en m'n huishouden te doen, maar wel rustig aan mocht ik nog last van m'n rug hebben.
Maandag 22 november. Ik werd wakker om half 12 van m'n wekker en besloot nog even te doezelen voor ik op zou staan. 5 voor 12 schrok ik wakker van een *knap* en nattigheid. Ik wist het meteen, m'n vliezen waren gebroken. I
k jumpte uit bed richting badkamer en trok daar m'n broek en onderbroek uit..zeiknat natuurlijk. Meteen belde ik
Ik verloor zoveel vruchtwater dat ik besloot om handdoeken tussen m'n benen te dragen aangezien het kraamverband het niet hield. Rond 1 uur stond ineens m'n schoonmoeder voor de deur, die was gebeld door( Waar je al niet aan denkt op zo'n moment)
Om 14.00 kwam
Ik wist ze vrij makkelijk weg te puffen en heb nog een tijd in de woonkamer gezeten en vaak op de wc, op de één of andere manier leek ik op die manier het meest relaxed, want daar was ik alleen. Om half 4 was de vk er en bleek ik 2 cm ontsluiting te hebben. Om half 6 kwam ze weer, toen was het 4 cm. Toen ze daarna weg was, bleek er Chinees gehaald te zijn door m'n vader die er ook inmiddels was. Ik dacht, laat ik wat eten tussen de weeen door, heb ik toch wat op m'n maag. Na drie happen wist ik dat het niet verstandig was, en even later kwam het er net zo hard weer uit. Ik besloot even te gaan douchen, wat ik als erg prettig ervaarde, omdat het de pijn leek te onderdrukken.
Om half 8 zou de vk weer komen en even voor half 8 had ik ineens het gevoel te moeten poepen. Dat bleken dus al persweeen te zijn. Toen de vk er was, ben ik op bed gaan liggen en kwam m'n moeder erbij. Vanaf 19.40 mocht ik gaan persen, wat best moeilijk ging, ik hield mezelf nog in. De vk sprak me aan en toen m'n moeder zei dat ze al haartjes zag en ik moest opschieten omdat ik anders een knip kreeg, leek ik ineens oerkracht te krijgen.Dus na 4 persweeen en 2 flinke gillen van mij werd Julian om 20.01 geboren. Natuurlijk allemaal een traantje weggepinkt. Hij was meteen gaan huilen en mooi roze, al bleek ik wel uitgescheurd te zijn doordat ie met z'n handje naast z'n hoofdje eruit kwam. Dus terwijl ik bij lag te komen met Julian op m'n borst werd ik gehecht. Z'n Apgarscore was na 1 minuut 9 en na 5 min. 10.
Het is allemaal zo snel gegaan achteraf, dat ik me pas na 2 dagen besefte wat er nou precies gebeurd was. Achteraf kijk ik met een goed gevoel terug op de bevalling, en het schijnt er één uit het boekje te zijn, zoals ze dat zeggen.
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
Lieverd, ik denk dat alleen praten met de VK voor jou niet voldoende is. Als het je nog zo enorm raakt is het misschien wel goed om ook een keer met de huisarts of een psycholoog te praten...quote:
@ flugeltje: ja ik hoop ook wel dat ze nog belt. Ik heb nu wel mijn verhaal gedaan bij die andere VK, maar dat is toch anders.
@ pessie: ja, zeker goed! Ik heb er lang over getwijfeld of ik het zou doen, maar ik denk wel dat het beter is voor mijn verwerking. Ik bedoel: mijn zoontje is al zeven maanden en ik kan er nog steeds niet goed over praten (niet zonder te huilen in ieder geval).
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
ieder, tnx voor de reacties
Het gaat nu eigenlijk weer lekker met me, mijn hb is weer aan het stijgen (van 3.0 na de operatie naar nu 6.8) en ik krijg weer wat energie. Mijn conditie is nog steeds weg. Daar gaan we binnenkort maar weer eens aan werken.
Psychisch gaat het ook wel weer beter. Het opschrijven heeft een boel voor me gedaan. Ik heb nog wel wat gaten in mijn geheugen maar gelukkig kunnen N en ik elkaar aardig aanvullen. Ik heb twee weken geleden nog aan de telefoon gesproken met de verpleegkundige die er het laatste gedeelte bij was, maar daar had ik niet zoveel mee te bespreken. Ik wil alleen nog graag het verslag uit het ziekenhuis. Elke keer als er wat gebeurde dan werd dat in de computer van de ctg gezet. Die lijst wil ik graag hebben. Dan kan ik de puzzelstukjes plaatsen.
De rauwe randjes raken er nu wel vanaf. Niet dat ik nu direct weer zou willen, maar ooit misschien wel weer.
Ik kan er inmiddels over praten zonder direct vol te schieten. Merk wel dat ik het lastig vind dat ik de eerste paar uur van Ilse gemist heb. Ze heeft pas laat bij me gedronken en ik voel me ( ik weet dat het onterecht is) daar enorm schuldig over. Daarom wil ik nu zo graag dat de borstvoeding slaagt, misschien iets te graag...
Volgende week heb ik nog een afspraak met de gyn die me geopereerd heeft. Ook met een internist, want er zal wel uitgezocht moeten worden hoe dit nou heeft kunnen gebeuren..
Het gaat nu eigenlijk weer lekker met me, mijn hb is weer aan het stijgen (van 3.0 na de operatie naar nu 6.8) en ik krijg weer wat energie. Mijn conditie is nog steeds weg. Daar gaan we binnenkort maar weer eens aan werken.
Psychisch gaat het ook wel weer beter. Het opschrijven heeft een boel voor me gedaan. Ik heb nog wel wat gaten in mijn geheugen maar gelukkig kunnen N en ik elkaar aardig aanvullen. Ik heb twee weken geleden nog aan de telefoon gesproken met de verpleegkundige die er het laatste gedeelte bij was, maar daar had ik niet zoveel mee te bespreken. Ik wil alleen nog graag het verslag uit het ziekenhuis. Elke keer als er wat gebeurde dan werd dat in de computer van de ctg gezet. Die lijst wil ik graag hebben. Dan kan ik de puzzelstukjes plaatsen.
De rauwe randjes raken er nu wel vanaf. Niet dat ik nu direct weer zou willen, maar ooit misschien wel weer.
Ik kan er inmiddels over praten zonder direct vol te schieten. Merk wel dat ik het lastig vind dat ik de eerste paar uur van Ilse gemist heb. Ze heeft pas laat bij me gedronken en ik voel me ( ik weet dat het onterecht is) daar enorm schuldig over. Daarom wil ik nu zo graag dat de borstvoeding slaagt, misschien iets te graag...
Volgende week heb ik nog een afspraak met de gyn die me geopereerd heeft. Ook met een internist, want er zal wel uitgezocht moeten worden hoe dit nou heeft kunnen gebeuren..
*poef* nu is het weg
Ja, ik kijk er zeer positief op terug, en de complimenten die ik van de vk, en m'n moeder achteraf kreeg, deden me ook goed. En idd Fluug, het cliché van gedinges om op te wekken is dus toch waar, in ons geval dan.
KJ, fijn dat het iig beter nu gaat met je. Ik kan je schuldgevoel wel begrijpen, maar neem het jezelf niet kwalijk. Ilse krijgt alle liefde van je die ze nodig heeft en dat is wat telt. Hoop dat het gesprek volgende week een duidelijker beeld voor je zal scheppen.
en m'n moeder achteraf kreeg, deden me ook goed. En idd Fluug, het cliché van gedinges om op te wekken is dus toch waar, in ons geval dan.KJ, fijn dat het iig beter nu gaat met je. Ik kan je schuldgevoel wel begrijpen, maar neem het jezelf niet kwalijk. Ilse krijgt alle liefde van je die ze nodig heeft en dat is wat telt. Hoop dat het gesprek volgende week een duidelijker beeld voor je zal scheppen.
Back in business.
@ Flugeltje: ik ben ook druk met van alles bezig 
. Al vrij snel heb ik met de huisarts gepraat (maar dan met name over het fysieke aspect: dat ik nog steeds niet kan vrijen). Hij heeft me doorgestuurd naar een fysio. En nadat zij mijn verhaal had aangehoord vond ze het het beste als ik ook naar een seksuologe zou gaan. Dus die intake heb ik ook al gehad. Dan gaan we daar aan het psychische aspect werken... Krijg waarschijnlijk ook EMDR-therapie, schijnt goed te zijn bij trauma's. En daarnaast ben ik OOK NOG bij een natuurarts, haha. Dus het probleem wordt van alle kanten aangepakt. Het praten met de VK had ik het langst voor me uitgeschoven. Ik wilde dat eigenlijk doen als ik er weer een beetje normaal over kan praten. Ik vond haar verder namelijk helemaal niet vervelend tijdens mijn bevalling en ik wilde er dus geen super dramatisch gesprek van maken. Straks krijgt zij nog een trauma 
hihi. (Beetje domme reden, ik weet het). Maargoed.... t is dus een work in progress. Alleen is het super frustrerend dat het allemaal zo lang moet duren.
Sorry voor al dit off-topic-achtige geklets meiden...
@ kaatjejannie: ik heb ook het verslag van mijn bevalling opgevraagd een tijd geleden. Toch fijn om het allemaal na te lezen. Ik had niet zozeer last van gaten in mijn geheugen, maar vroeg me toch af of alles nou was gegaan zoals ik het me herinnerde. (en dat was zo) Ik denk dat het je inderdaad kan helpen als je dat opvraagt! (kan ook gewoon bij je huisarts he, als het goed is) Hoe meer puzzelstukjes er weer op hun plek vallen, hoe meer je het ook weer JOUW verhaal maakt. Alsof je er weer wat meer grip op krijgt....
. Al vrij snel heb ik met de huisarts gepraat (maar dan met name over het fysieke aspect: dat ik nog steeds niet kan vrijen). Hij heeft me doorgestuurd naar een fysio. En nadat zij mijn verhaal had aangehoord vond ze het het beste als ik ook naar een seksuologe zou gaan. Dus die intake heb ik ook al gehad. Dan gaan we daar aan het psychische aspect werken... Krijg waarschijnlijk ook EMDR-therapie, schijnt goed te zijn bij trauma's. En daarnaast ben ik OOK NOG bij een natuurarts, haha. Dus het probleem wordt van alle kanten aangepakt. Het praten met de VK had ik het langst voor me uitgeschoven. Ik wilde dat eigenlijk doen als ik er weer een beetje normaal over kan praten. Ik vond haar verder namelijk helemaal niet vervelend tijdens mijn bevalling en ik wilde er dus geen super dramatisch gesprek van maken. Straks krijgt zij nog een trauma hihi. (Beetje domme reden, ik weet het). Maargoed.... t is dus een work in progress. Alleen is het super frustrerend dat het allemaal zo lang moet duren.Sorry voor al dit off-topic-achtige geklets meiden...
@ kaatjejannie: ik heb ook het verslag van mijn bevalling opgevraagd een tijd geleden. Toch fijn om het allemaal na te lezen. Ik had niet zozeer last van gaten in mijn geheugen, maar vroeg me toch af of alles nou was gegaan zoals ik het me herinnerde. (en dat was zo) Ik denk dat het je inderdaad kan helpen als je dat opvraagt! (kan ook gewoon bij je huisarts he, als het goed is) Hoe meer puzzelstukjes er weer op hun plek vallen, hoe meer je het ook weer JOUW verhaal maakt. Alsof je er weer wat meer grip op krijgt....
Hier ookquote:
Ja, ik kijk er zeer positief op terug, en de complimenten die ik van de vk,
KJ, fijn dat het iig beter nu gaat met je. Ik kan je schuldgevoel wel begrijpen, maar neem het jezelf niet kwalijk. Ilse krijgt alle liefde van je die ze nodig heeft en dat is wat telt. Hoop dat het gesprek volgende week een duidelijker beeld voor je zal scheppen.
12 uur later was ie er al
En ik nog grappig doen die avond: ''Het zou zomaar kunnen dat de weeen zo opgewekt worden hé, zijn we ineens morgen papa en mama"quote:
[..]
Hier ook
12 uur later was ie er al
: ''Ja, stel je voor zeg...''En ziedaar!
Back in business.
Dit is toch een nasleep van de bevalling? Ik zie dan ook niet geheel het offtopic er van inquote:
@ Flugeltje: ik ben ook druk met van alles bezig
Sorry voor al dit off-topic-achtige geklets meiden...
Goed dat de hulp voor je klaarstaat, het zou heel vervelend zijn als dit nare gevoel je blijft achtervolgen.
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
Eens!quote:
[..]
Dit is toch een nasleep van de bevalling? Ik zie dan ook niet geheel het offtopic er van in
Goed dat de hulp voor je klaarstaat, het zou heel vervelend zijn als dit nare gevoel je blijft achtervolgen.
Nou oke, dan geen excuses hehehe. Maar het is natuurlijk niet echt meer een 'bevallingsverhaal', vandaar dat ik het zei.
hehehe. Maar het is natuurlijk niet echt meer een 'bevallingsverhaal', vandaar dat ik het zei.
KJ, ik moest huilen om het stukje dat je naar de ok ging!!
Shirley, het zitten opd e wc is zoooo herkenbaar! Ik heb bij Amber menig kwartier op de wc doorgebracht. Dat was de een van de weinige plekken waar ik de weeen redelijk kon opvangen
Mooie verhalen meiden!
Shirley, het zitten opd e wc is zoooo herkenbaar! Ik heb bij Amber menig kwartier op de wc doorgebracht. Dat was de een van de weinige plekken waar ik de weeen redelijk kon opvangen
Mooie verhalen meiden!
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
De WC is inderdaad een erg goede plek, lijkt wel alsof je de druk zo ook het beste kunt verdelen. Als ik de keus had gehad ( en helder genoeg was geweest ) had ik het bed eigenlijk in de 'baarkruk' stand moeten laten zetten...
) had ik het bed eigenlijk in de 'baarkruk' stand moeten laten zetten...
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
Eens kijken of dit een beetje kort maar krachtig neer te zetten is....
Dinsdag 30 november 2010 om 07.00 uur gemeld in het ziekenhuis, want inleidingsdatum (39+1, inleiding wegens hoge bloeddruk sinds week 33, en de oud-wijf-factor: 44 jaar).
In eerste instantie infuusloos aan CTG gelegd, en bij de eerste controle zowaar 1 cm ontsluiting, dus eerst eens zo kijken wat er ging gebeuren, ik was immers geen fan van een ingeleide bevalling en wilde het liefst een "normale" bevalling.
Een tijdje later bleek het zowaar 2 cm ontsluiting te zijn, en op de CTG was bij de weeënactiviteit af en toe een "hobbeltje" of "heuveltje" te zien... zou het dan toch nog??
Helaas bleek er na ieder "hobbeltje" op de weeënlijn ook een dipje op de hartslaglijn van de baby te komen, en dat was nou net het verkeerde moment voor zo'n dipje. Men kreeg dus wat meer haast; er wordt een ballon ingebracht, met de bedoeling de ontsluiting te vergroten.
Dit werkt... als de ballon verwijderd wordt is de ontsluiting 4 cm, en worden de vliezen gebroken, het is nu 12.45 uur, de artsen geven mijn lichaam nog steeds de kans zelf verder te gaan.
En inmiddels lig ik permanent op m'n zij, niet omdat ik dat zo graag wil maar omdat na ieder miniem hobbeltje op de weeënlijn telkens weer een hartslagdipje te zien is, op m'n zij is dat niet zo, maar als ik op m'n zij lig zijn er sowieso amper weeën te zien en/of voelen.
De sfeer is de hele dag al erg goed; zo tussen de serieuze gesprekken door (eventueel een keizersnede indien nodig) worden er over en weer grappen gemaakt en roept de gynaecoloog op een bepaald moment: Vroeger had je "fiets m erin", dit wordt "lach m eruit"
Ondanks de goede sfeer en een hoop lachen gebeurt er echter niet veel meer... mijn lichaam vond het kennelijk nog geen tijd voor de bevalling, en 4 cm ontsluiting en gebroken vliezen zijn kennelijk geen reden om het op te pakken, tijd voor het infuus.
Het infuus doet in eerste instantie niets, en wordt telkens wat hoger gezet, dan doet het nog steeds niets behalve mij misselijk maken, ik vind het geen succes, zeker niet wanneer er ineens wel weeën komen.
Vooral niet omdat het weeën zijn die bij zo'n 8 a 9 cm ontsluiting horen, het pittige werk dus, en ze duren bijna een minuut en komen met een minuut tussenpauze, maar omdat ze vrijwel vanuit het niets kwamen zijn ze niet te hanteren, en dat ik verplicht op m'n zij lig maakt het ook niet makkelijker.
Infuus wordt weer uitgezet, gynaecoloog komt zijn collega voorstellen want het is tijd voor de overdracht, het woord keizersnede valt nog een keer... ik hap nog niet.
Het infuus gaat een tijdje later weer aan maar al snel blijkt dat de weeën echt niet hanteerbaar zijn, en dus gaat het weer uit, ondertussen denkt mijn lichaam ook dat het normaal is om weeën te hebben en gaat daar vrolijk mee door.... alleen een beetje jammer dat mijn lichaam er niet aan gedacht heeft dat bij zulke weeën ook wat meer ontsluiting hoort, want die zit nog steeds op de 4 cm
Het gaat nog even zo door; ik probeer weeën op te vangen die niet bij de situatie horen en kan voor m'n gevoel geen kant op (en letterlijk, want ik mag alleen op m'n zij liggen), maar ik kan de weeën ook niet aan, ik heb al kramp in m'n handen van het in de hand van N. knijpen en ik weet niet hoe lang het nog moet gaan duren, want nog steeds maar 4 cm ontsluiting.... als dat betekent dat ik nog zo'n 6 uur zulke weeën moet "wegpuffen" terwijl ik alleen maar op m'n zij mag liggen dan weet ik zeker dat ik dat niet ga redden, en indien ik het wel zou redden met pijnstillers dan verg ik waarschijnlijk dusdanig veel van mijn lichaam dat ik 3 weken later nog amper een koffiekopje kan vasthouden, laat staan de baby uit de wieg tillen.
De gynaecoloog en ik zijn het heel snel eens dat dit het niet gaat worden, we besluiten tot een keizersnede, ze gaat richting OK en ondertussen zal ik in de verloskamer OK-klaar gemaakt worden.
Er wordt een katheter ingebracht om m'n blaas te legen, en ineens krijg ik een perswee.... de hartslag van de baby is ook onvindbaar, en blijft even onvindbaar.
Ineens is er een hoop activiteit, bellen, mensen die in en uit rennen, zelfs de verpleegkundige kijkt bezorgd terwijl ze op zoek is naar de hartslag van de baby....
De arts-assistent is de hoogste in rang en ze controleert de ontsluiting nog eens, en het is nog steeds 4 cm, ze zegt het bij de volgende wee ook in de wee te willen voelen...
En die wee laat ineens lang op zich wachten, maar het is wederom een perswee, en de hartslag van de baby dipt tot onder de 80.
Men kan de gynaecoloog niet bereiken en er is geen andere optie meer dan de baby op dat moment geboren laten worden, de arts-assistent is degene die besluit dat het dan dus ook gaat gebeuren, ze vertelt me dat ik in de volgende wee alles moet geven wat ik in me heb en moet blijven doorpersen tot hij eruit is, en ze zet vervolgens mijn voet in haar zij, en de verpleegkundige aan de andere kant krijgt m'n andere voet in haar zij.
De volgende wee komt en ik geef alles wat ik in me heb... ik voel zijn hoofdje geboren worden, zijn schouders en dan weet ik dat hij er is, hij wordt op mijn buik gelegd en ik zie zijn mondje bewegen; Hij doet het!!!!
De deur gaat open en de gynaecoloog komt binnen met de tekst: "Waarom duurt het allemaal.... oh...." waarop een verpleegster bijna verontschuldigend zegt dat ze probeerden haar te bereiken maar ze haar niet konden vinden. Gynaecoloog: Ja, we staan met negen man in de OK te wachten
We hebben beiden het idee dat de arts-assistent de bevalling gered heeft, er was nogal wat moed voor nodig om met slechts 4 cm ontsluiting over te gaan tot "alles geven wat je in je hebt en blijven persen tot hij eruit is", zeker gezien ze die 4 cm achteraf "pessimistisch" noemde.
Ik begreep later van de VK dat ze waarschijnlijk in de wee de ontsluiting met haar vingers wat geholpen heeft.
Uiteindelijk dus toch geen keizersnede, maar een "gewone" bevalling... qua herstel absoluut te prefereren, maar dat inleiden is bij mij geen succes zeg maar
Dinsdag 30 november 2010 om 07.00 uur gemeld in het ziekenhuis, want inleidingsdatum (39+1, inleiding wegens hoge bloeddruk sinds week 33, en de oud-wijf-factor: 44 jaar).
In eerste instantie infuusloos aan CTG gelegd, en bij de eerste controle zowaar 1 cm ontsluiting, dus eerst eens zo kijken wat er ging gebeuren, ik was immers geen fan van een ingeleide bevalling en wilde het liefst een "normale" bevalling.
Een tijdje later bleek het zowaar 2 cm ontsluiting te zijn, en op de CTG was bij de weeënactiviteit af en toe een "hobbeltje" of "heuveltje" te zien... zou het dan toch nog??
Helaas bleek er na ieder "hobbeltje" op de weeënlijn ook een dipje op de hartslaglijn van de baby te komen, en dat was nou net het verkeerde moment voor zo'n dipje. Men kreeg dus wat meer haast; er wordt een ballon ingebracht, met de bedoeling de ontsluiting te vergroten.
Dit werkt... als de ballon verwijderd wordt is de ontsluiting 4 cm, en worden de vliezen gebroken, het is nu 12.45 uur, de artsen geven mijn lichaam nog steeds de kans zelf verder te gaan.
En inmiddels lig ik permanent op m'n zij, niet omdat ik dat zo graag wil maar omdat na ieder miniem hobbeltje op de weeënlijn telkens weer een hartslagdipje te zien is, op m'n zij is dat niet zo, maar als ik op m'n zij lig zijn er sowieso amper weeën te zien en/of voelen.
De sfeer is de hele dag al erg goed; zo tussen de serieuze gesprekken door (eventueel een keizersnede indien nodig) worden er over en weer grappen gemaakt en roept de gynaecoloog op een bepaald moment: Vroeger had je "fiets m erin", dit wordt "lach m eruit"
Ondanks de goede sfeer en een hoop lachen gebeurt er echter niet veel meer... mijn lichaam vond het kennelijk nog geen tijd voor de bevalling, en 4 cm ontsluiting en gebroken vliezen zijn kennelijk geen reden om het op te pakken, tijd voor het infuus.
Het infuus doet in eerste instantie niets, en wordt telkens wat hoger gezet, dan doet het nog steeds niets behalve mij misselijk maken, ik vind het geen succes, zeker niet wanneer er ineens wel weeën komen.
Vooral niet omdat het weeën zijn die bij zo'n 8 a 9 cm ontsluiting horen, het pittige werk dus, en ze duren bijna een minuut en komen met een minuut tussenpauze, maar omdat ze vrijwel vanuit het niets kwamen zijn ze niet te hanteren, en dat ik verplicht op m'n zij lig maakt het ook niet makkelijker.
Infuus wordt weer uitgezet, gynaecoloog komt zijn collega voorstellen want het is tijd voor de overdracht, het woord keizersnede valt nog een keer... ik hap nog niet.
Het infuus gaat een tijdje later weer aan maar al snel blijkt dat de weeën echt niet hanteerbaar zijn, en dus gaat het weer uit, ondertussen denkt mijn lichaam ook dat het normaal is om weeën te hebben en gaat daar vrolijk mee door.... alleen een beetje jammer dat mijn lichaam er niet aan gedacht heeft dat bij zulke weeën ook wat meer ontsluiting hoort, want die zit nog steeds op de 4 cm
Het gaat nog even zo door; ik probeer weeën op te vangen die niet bij de situatie horen en kan voor m'n gevoel geen kant op (en letterlijk, want ik mag alleen op m'n zij liggen), maar ik kan de weeën ook niet aan, ik heb al kramp in m'n handen van het in de hand van N. knijpen en ik weet niet hoe lang het nog moet gaan duren, want nog steeds maar 4 cm ontsluiting.... als dat betekent dat ik nog zo'n 6 uur zulke weeën moet "wegpuffen" terwijl ik alleen maar op m'n zij mag liggen dan weet ik zeker dat ik dat niet ga redden, en indien ik het wel zou redden met pijnstillers dan verg ik waarschijnlijk dusdanig veel van mijn lichaam dat ik 3 weken later nog amper een koffiekopje kan vasthouden, laat staan de baby uit de wieg tillen.
De gynaecoloog en ik zijn het heel snel eens dat dit het niet gaat worden, we besluiten tot een keizersnede, ze gaat richting OK en ondertussen zal ik in de verloskamer OK-klaar gemaakt worden.
Er wordt een katheter ingebracht om m'n blaas te legen, en ineens krijg ik een perswee.... de hartslag van de baby is ook onvindbaar, en blijft even onvindbaar.
Ineens is er een hoop activiteit, bellen, mensen die in en uit rennen, zelfs de verpleegkundige kijkt bezorgd terwijl ze op zoek is naar de hartslag van de baby....
De arts-assistent is de hoogste in rang en ze controleert de ontsluiting nog eens, en het is nog steeds 4 cm, ze zegt het bij de volgende wee ook in de wee te willen voelen...
En die wee laat ineens lang op zich wachten, maar het is wederom een perswee, en de hartslag van de baby dipt tot onder de 80.
Men kan de gynaecoloog niet bereiken en er is geen andere optie meer dan de baby op dat moment geboren laten worden, de arts-assistent is degene die besluit dat het dan dus ook gaat gebeuren, ze vertelt me dat ik in de volgende wee alles moet geven wat ik in me heb en moet blijven doorpersen tot hij eruit is, en ze zet vervolgens mijn voet in haar zij, en de verpleegkundige aan de andere kant krijgt m'n andere voet in haar zij.
De volgende wee komt en ik geef alles wat ik in me heb... ik voel zijn hoofdje geboren worden, zijn schouders en dan weet ik dat hij er is, hij wordt op mijn buik gelegd en ik zie zijn mondje bewegen; Hij doet het!!!!
De deur gaat open en de gynaecoloog komt binnen met de tekst: "Waarom duurt het allemaal.... oh...." waarop een verpleegster bijna verontschuldigend zegt dat ze probeerden haar te bereiken maar ze haar niet konden vinden. Gynaecoloog: Ja, we staan met negen man in de OK te wachten
We hebben beiden het idee dat de arts-assistent de bevalling gered heeft, er was nogal wat moed voor nodig om met slechts 4 cm ontsluiting over te gaan tot "alles geven wat je in je hebt en blijven persen tot hij eruit is", zeker gezien ze die 4 cm achteraf "pessimistisch" noemde.
Ik begreep later van de VK dat ze waarschijnlijk in de wee de ontsluiting met haar vingers wat geholpen heeft.
Uiteindelijk dus toch geen keizersnede, maar een "gewone" bevalling... qua herstel absoluut te prefereren, maar dat inleiden is bij mij geen succes zeg maar
Heftig Leandra, pfff hopelijk ben je alweer een beetje op de been! staat de naam van jullie manneke ergens online?
29/10/'10 - 25/03/'13
Pfoeh Leandra...klinkt best heftig zeg! Maar wat een held jullie kereltje...door 4 cm ontsluiting heen!
Back in business.
Wow Leandra... heldin... met 4 cm gewoon een zoon op de wereld zetten!
ik hoop dat je weer goed opgeknapt bent en je zoon zelf uit zijn wieg kan halen...
Barbabientje, hier in deze post op Soneal klikken...
ik hoop dat je weer goed opgeknapt bent en je zoon zelf uit zijn wieg kan halen...
Barbabientje, hier in deze post op Soneal klikken...
@fee-nix weet je zeker dat je je bevallingsverslag kan opvragen via de huisarts? Want ik wil hem ook graag hebben.ik had het ziekenhuis gebeld er over 6 weken na mijn bevalling, maar de vrouw aan de telefoon zei serieus da dat teveel werk was en dat ik wel genoeg had aan het papiertje wat ik mee gekregen had.
Ik heb me laten afschepen,net als tijdens de bevalling.
Ze zei er nog wel bij dat je vanaf 1 december het verslag voortaan meekrijgt.....alsof ik het over kan doen ofzo
Ik heb nooit mijn ervaring opgeschreven hier,vind het knap dat jullie dat kunnen, maar ik zou met mijn vk bevallen in het ziekenhuis,maar ze moest plotseling weg en er was geen vervanger.
Ik kon ook niet overgedragen worden omdat ze er dus niet was om te tekenen en heb 2 uur gewacht op iemand die in mijn kraamverbandje wilde kijken of er meconium inzat. Dit was gelukkig niet zo.
Toen had ik al 9 cm, maar ben 6 uur later pas bevallen,heb weeenopwekkers gehad,maar heb ook heel lang pers weeen weggepuft en stiekem geperst en dat gedeelte snap ik niet en weet ik niet meer zo goed.
Persen ging ook dramatisch,maar weet wel dat Mex helemaal geen last had gelukkig.
Kortom,ik wil graag weten wat er gebeurd is en ook of hun het wel weten eigenlijk.
Zie hier wel verhalen waar de verpleging en de vk's wel geweldig waren,ben ik heel blij om maar het maakt me ook boos dat dat bij ons niet was en ik wil van die negatieve gevoelens af.
En Leandra ik vind je geweldig dat je het met 4 cm voor elkaar hebt gekregen!
Ik heb me laten afschepen,net als tijdens de bevalling.
Ze zei er nog wel bij dat je vanaf 1 december het verslag voortaan meekrijgt.....alsof ik het over kan doen ofzo
Ik heb nooit mijn ervaring opgeschreven hier,vind het knap dat jullie dat kunnen, maar ik zou met mijn vk bevallen in het ziekenhuis,maar ze moest plotseling weg en er was geen vervanger.
Ik kon ook niet overgedragen worden omdat ze er dus niet was om te tekenen en heb 2 uur gewacht op iemand die in mijn kraamverbandje wilde kijken of er meconium inzat. Dit was gelukkig niet zo.
Toen had ik al 9 cm, maar ben 6 uur later pas bevallen,heb weeenopwekkers gehad,maar heb ook heel lang pers weeen weggepuft en stiekem geperst en dat gedeelte snap ik niet en weet ik niet meer zo goed.
Persen ging ook dramatisch,maar weet wel dat Mex helemaal geen last had gelukkig.
Kortom,ik wil graag weten wat er gebeurd is en ook of hun het wel weten eigenlijk.
Zie hier wel verhalen waar de verpleging en de vk's wel geweldig waren,ben ik heel blij om maar het maakt me ook boos dat dat bij ons niet was en ik wil van die negatieve gevoelens af.
En Leandra ik vind je geweldig dat je het met 4 cm voor elkaar hebt gekregen!
Wow Leandra, tranen in mijn ogen bij het stukje dat hij op je buik gelegd wordt. Pffff, wat een bevalling zeg!
***
En daar kwamen de waterlanders.quote:' Hij doet het!!!!'
Wat een verhaal!
Hij weet alleen van lekker slapen, en ver daarbuiten lopen schapen.
De zon schijnt op zijn donk're haren, zo blijf ik heel lang naar hem staren.
Wie ben jij in dit leven om je droom op te geven?
Ylana
De zon schijnt op zijn donk're haren, zo blijf ik heel lang naar hem staren.
Wie ben jij in dit leven om je droom op te geven?
Ylana
Wow Leandra wat een verhaal zeg! En dan bevallen met 4 cm ontsluiting, ik wist niet eens dat dat kon!
Wow Leandra, wat heftig.. met 4 cm.. Ik heb je verhaal met open mond gelezen en bij "Hij doet het" kwamen de tranen..
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Ik ook nietquote:
Wow Leandra wat een verhaal zeg! En dan bevallen met 4 cm ontsluiting, ik wist niet eens dat dat kon!
Volgens de VK zouden ze het er ook niet op gewaagd hebben als het m'n eerste bevalling was geweest, maar ik ben blij dat ze die ontsluiting waarschijnlijk geholpen heeft, want het was allemaal erg spannend aan het worden.
Is het niet zo dat bij sommige dames de ontsluiting pas goed te voelen is als er een wee is? Dat ze daarom soms ook willen toucheren tijdens een wee?
Man, unlike the animals, has never learned that the sole purpose of life is to enjoy it. (Samuel Butler)
Jeetje Leandra, wat heftig! 
Wat heerlijk dat junior jr het goed doet!
Hopelijk knap je zelf ook snel op.
Wat heerlijk dat junior jr het goed doet!
Hopelijk knap je zelf ook snel op.
Leandra, wat een bevalling!!
Het eindresultaat mag er wezen, maar damn wat is de weg er naartoe soms toch heftig...
Het eindresultaat mag er wezen, maar damn wat is de weg er naartoe soms toch heftig...
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
Leandra, wow! Met 4 cm bevallen... had ook geen idee dat dat mogelijk is. Gelukkig is alles goed afgelopen.
@ Troeta: ja ik heb mijn verslag opgevraagd bij mijn huisarts. Als het goed is, stuurt het ziekenhuis jouw huisarts het verslag, zodat hij ook op de hoogte is van de bevalling en hoe alles is gegaan. Maarja... met 100% zekerheid kan ik dit natuurlijk niet zeggen, want ik weet niet of het overal in Nederland hetzelfde gaat. Aan de andere kant kan ik me niet voorstellen dat jouw huisarts niet zo'n verslag heeft. Het lijkt me toch wel iets belangrijks dat in je dossier hoort. Ik zou gewoon even bellen dus! En al helemaal als ik jouw beknopte versie lees... dan voel ik bij jou nog veel verdriet en boosheid hierover. Laat je niet afschepen hoor! Je hebt zeker het recht om te weten hoe je eigen bevalling precies is gegaan. Belachelijk van zo'n ziekenhuis dat ze het 'te veel werk vinden'...
@ Troeta: ja ik heb mijn verslag opgevraagd bij mijn huisarts. Als het goed is, stuurt het ziekenhuis jouw huisarts het verslag, zodat hij ook op de hoogte is van de bevalling en hoe alles is gegaan. Maarja... met 100% zekerheid kan ik dit natuurlijk niet zeggen, want ik weet niet of het overal in Nederland hetzelfde gaat. Aan de andere kant kan ik me niet voorstellen dat jouw huisarts niet zo'n verslag heeft. Het lijkt me toch wel iets belangrijks dat in je dossier hoort. Ik zou gewoon even bellen dus! En al helemaal als ik jouw beknopte versie lees... dan voel ik bij jou nog veel verdriet en boosheid hierover. Laat je niet afschepen hoor! Je hebt zeker het recht om te weten hoe je eigen bevalling precies is gegaan. Belachelijk van zo'n ziekenhuis dat ze het 'te veel werk vinden'...
ik kreeg de verslagen gewoon mee, 1 voor de kraam, 1 voor de verloskundige. Die van de kraam is nu van mij 
Bedankt Fee-nix, dan ga ik het van de week even vragen. En ik denk ook dat het me gaat helpen. De staigaire van de verloskundige belde me over de afsluiting zeg maar en die vertelde het toen.
Maar zelf konden ze het ook niet geven, beetje apart.
@Sonnetje Ik heb wel iets meegekregen, waarop staat hoe lang de uitdrijving duurde en hoe snel de placenta kwam en temperatuur enzo, bedoel je dat?
Want dat heb ik ook wel gekregen,maar het bevallingsverslag is met een tijdslijn en met opmerkingen erbij en wat er op de CTG gebeurde enzo, wat uitgebreider dus.
Maar zelf konden ze het ook niet geven, beetje apart.
@Sonnetje Ik heb wel iets meegekregen, waarop staat hoe lang de uitdrijving duurde en hoe snel de placenta kwam en temperatuur enzo, bedoel je dat?
Want dat heb ik ook wel gekregen,maar het bevallingsverslag is met een tijdslijn en met opmerkingen erbij en wat er op de CTG gebeurde enzo, wat uitgebreider dus.
nee he echt het verslag dat de gyn en de verpleegkundige geschreven hebben tijdens dr bevalling.
dat andere heb ik ook.
dat andere heb ik ook.
Nou ik vond t wel fijn om te lezen. Nou ja vooral omdat t wel heftiger was dan ik me herinner zeg maar.
Ze hadden volgens mij ook verwacht dat Floris er slechter aan toe zou zijn (ze hadden medicijnen klaarliggen om in t infuus te spuiten, volgens R waren t pepmiddelen zeg maar, voor Floris).
maar tis wel fijn om te lezen, omdat de bevalling gewoon snel ging en ik de helft amper meegekregen heb.
Maar goed heb ook geen nare herinneringen eraan hoor. Ze hebben alles mooi tussen de persweeën besproken, dus heb t niet meegekregen
T enige wat ik me herinner van t persgebeuren is dat ze vonden dat ie naar een voetballer vernoemd moest worden
Ze hadden volgens mij ook verwacht dat Floris er slechter aan toe zou zijn (ze hadden medicijnen klaarliggen om in t infuus te spuiten, volgens R waren t pepmiddelen zeg maar, voor Floris).
maar tis wel fijn om te lezen, omdat de bevalling gewoon snel ging en ik de helft amper meegekregen heb.
Maar goed heb ook geen nare herinneringen eraan hoor. Ze hebben alles mooi tussen de persweeën besproken, dus heb t niet meegekregen
T enige wat ik me herinner van t persgebeuren is dat ze vonden dat ie naar een voetballer vernoemd moest worden
Ik heb vorige week een gesprek gehad bij de gyn, wilde het verslag vragen, maar toch niet gedaan. Het was niet meer nodig. De gaten in mijn geheugen zijn opgevuld en ik weet nu wat ze in de ok bij me gedaan hebben. Voor mij is het op dit moment goed zo.
*poef* nu is het weg
Beetje laat en een beetje lang, maar ach, niemand is verplicht het hele verhaal te lezen, dus hierbij toch nog mijn bevallingsverhaal
Woensdag 15 september
Ik ben 39,5 week zwanger en ga voor een standaard controle naar de gynaecoloog. Daar blijkt mijn onderdruk voor het eerst sinds de verhoging van de medicijnen een week of 10 geleden wat hoger te zijn dan de “grens” van 90. Nog niets alarmerends, maar er blijkt ook weer wat eiwit in mijn urine te zitten. Ik geef ook aan dat ik het kleintje al een paar dagen wat minder actief vind en de gynaecoloog besluit me even aan het CTG apparaat te leggen om te kijken hoe het met de kleine gaat. Eerst voelt ze nog even of ik toevallig al ontsluiting heb en dit is nog zeer minimaal, een half vingertopje.
De hartslag van de kleine meid blijkt torenhoog te zijn, aan het begin echt boven de 200 en na een half uurtje is ‘ie wel wat rustiger, maar nog steeds boven de 160. De gynaecoloog besluit me dan toch maar door te sturen naar het andere ziekenhuis, want in dit ziekenhuis zit alleen nog een poli gynaecologie, je kunt er niet meer bevallen. Ik krijg wel toestemming om nog even snel langs huis te gaan om mijn ziekenhuiskoffertje op te halen.
Zo gezegd, zo gedaan. We rijden snel langs huis, pakken het koffertje (ik laad nog snel even wat extra dingetjes in) en rijden naar het andere ziekenhuis. Daar aangekomen word ik weer aan het CTG apparaat gelegd en de hartslag blijft zo tussen de 160 en 180. Ze besluiten me op te nemen en ik mag naar boven, naar de afdeling gynaecologie en tevens kraamafdeling.
Een paar uur later komt de dienstdoende gynaecoloog langs om te vertellen dat ze me vrijdag willen gaan inleiden vanwege pre-eclampsie. Ik moet voor de zekerheid nog even 24 uur urine opvangen, maar aangezien het eiwitgehalte nu 4x zo hoog was als “toegestaan” verwachten ze dat dat niet ineens goed zal zijn. Goed, ik krijg dus een po en verder moet ik me in ieder geval nog anderhalve dag vermaken in het ziekenhuis.
Donderdag 16 september
Na een rustig dagje in het ziekenhuis en 24 urine te hebben opgevangen komt de gynaecoloog
’s avonds weer langs. Ze is nogal verbaasd, het eiwitgehalte in mijn urine was nu gewoon acceptabel. Ik heb dus geen pre-eclampsie. Op zich fijn natuurlijk, maar ze weten nu niet zo goed wat ze met me aanmoeten, inleiden of niet. Er is nu namelijk geen acute reden meer voor. Eigenlijk had ik me de volgende ochtend om 7.00 uur in de verloskamer moeten melden, maar ze wil nu eerst even overleggen met andere gynaecologen wat ze gaan doen en dat overleg is pas tussen 8.30 en 9.00, dus ik kan in ieder geval “uitslapen”.
Hoewel ik blij ben dat de kleine niet in nood is, overvalt deze boodschap me behoorlijk en de tranen komen er ook uit. Ik had me er echt helemaal op ingesteld dat ik vrijdag of zaterdag een kindje zou hebben, en nu zouden ze me ook zomaar naar huis kunnen sturen! Maar goed, er zit niets anders op dan afwachten...
Vrijdag 17 september
Tot mijn eigen verbazing heb ik vannacht heel goed geslapen en ben ik weer vrij rustig. Ik ga er eigenlijk een beetje vanuit dat ze me naar huis gaan sturen. Maar rond negen uur staat de gynaecoloog weer aan mijn bed en zegt dat ze besloten hebben om me toch maar in te gaan leiden, omdat ik toch wel wat kwakkel met mijn waardes en morgen uitgerekend ben. Ik ben erg opgelucht en vijf minuten later ben ik met bed en al onderweg naar de verloskamer!
Daar aangekomen is het nog even wachten op de verloskundige, want het is erg druk: alle verloskamers liggen vol! Rond 10 uur komt ze samen met een gynaecoloog in opleiding een kijkje nemen en ik krijg het gevoel dat ze eerst nog probeert om me van het inleiden af te laten zien. Ze begint over alle risico’s, maar ik zeg dat ik hier nu ben om te bevallen en echt niet naar huis ga. Zodra ik dat gezegd heb, vertelt ze wat het plan is. Omdat ik woensdag nog zo weinig ontsluiting had, is de verwachting dat ze met gel de baarmoedermond rijp moeten maken. Die gel kan maximaal drie keer worden ingebracht en ik moet er dus vanuit gaan dat ik vandaag nog helemaal niet ga bevallen, maar alleen die gel ingebracht ga krijgen.
De gyn i.o. heeft de tube met gel al open gemaakt en de verloskundige gaat voelen. Tot haar en mijn verbazing blijk ik al drie centimeter ontsluiting te hebben en kan de dop dus weer op de tube gel! Ze kan meteen mijn vliezen breken en dat doet ze dus ook. Daarna word ik aangesloten op het infuus met weeënopwekkers, eerst met de laagst mogelijke dosis om te kijken of de weeën niet spontaan op gang komen. Dat gebeurt niet en de dosis wordt steeds wat opgehoogd. Ik voel langzamerhand wat lichte krampjes, maar de eerste “echte” wee voel ik pas rond half twee. Ik vind de pijn nog reuze meevallen als de verloskundige rond drie uur binnen komt om te voelen hoe ver ik ben. Op dat moment heb ik 5 cm ontsluiting en ik weet dat dit wel zo’n beetje de grens is om om een ruggenprik te vragen, maar eerlijk gezegd heb ik die nog helemaal niet nodig, dus ik zeg niets.
Daarna beginnen de weeën wel in heftigheid toe te nemen en dat gaat best snel. De weeën komen echt om de minuut. Rond vier uur heb ik wel echt veel pijn en besluit ik de verloskundige te laten halen, maar ze is net met een bevalling bezig en dus moet ik even geduld hebben. Tegen de tijd dat ze komt is het half vijf en ben ik echt toe aan pijnstilling. Dit ga ik echt geen uren meer volhouden!
De verloskundige gaat voelen (wat een vréééselijk gevoel, ik heb kennelijk een aantal keer geschreeuwd: “Eruit! Eruit!”) en ik blijk al 9 cm ontsluiting te hebben, dus uiteraard doen ze nu niets meer aan pijnstilling. Er “staat nog een randje” en daarom moet ik op mijn zij gaan liggen. Ik heb enorme persdrang, maar moet dat wegpuffen. Ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan! Dit gedeelte van de bevalling vind ik echt hels, ik heb zó het gevoel dat ik moet persen!
Net iets voor vijven is de verloskundige er weer (ofja, eigenlijk zijn het er twee, want ik zit precies in de wisseling van de wacht) en nu mag ik dan eindelijk gaan persen. Wat een opluchting!
De persfase vind ik eigenlijk helemaal niet erg, want nu kan het nooit meer lang duren. Na een klein kwartiertje persen zie ik een schaar voorbij komen en vertelt de verloskundige dat ze een knipje gaat zetten. Ik vind het allemaal best... na 22 minuten persen is het zover: Anne wordt geboren! Ze wordt op mijn buik gelegd en huilt meteen heel krachtig. Ik vraag meteen of het wel echt een meisje is, en dat is het! En wat is ze mooi... , ook al zit ze helemaal onder het huidsmeer! Anne ligt zeker een half uur bij me, terwijl de placenta komt en de verloskundige gaat hechten, behalve het knipje heb ik ook twee scheurtjes. Het zal allemaal best, ik heb er weinig van gevoeld! Ik zeg meteen al dat ik dit gerust nog een keer doe.
Uiteindelijk wordt Anne gewogen (3922 gram!) en een beetje gewassen en aangekleed en mag ik haar weer bij me houden. Ik voel me uitstekend en wil eigenlijk graag douchen, maar omdat ik toch aardig wat bloed ben verloren mag dat niet. De verpleegkundige wast me dan maar terwijl ik op bed lig. Anderhalf uur na haar geboorte bellen we familie om het grote nieuws te delen. Iedereen is verbaasd dat het zo snel is gegaan! Ik eet nog even een beschuit met muisjes en een boterham. Uiteindelijk duurt het nog even voordat we terug kunnen naar de afdeling vanwege personeelstekort ( ) maar drie uur na de bevalling liggen we weer op mijn “oude” kamer en kan de eerste visite ontvangen worden Die eerste uurtjes met Anne vond ik echt heel erg waardevol en ik heb dan ook met volle teugen genoten!
Ik heb mijn bevalling eigenlijk als heel gemakkelijk ervaren, maar vond het wel jammer dat er totaal geen tijd was voor persoonlijke aandacht. De verloskundige heb ik misschien in totaal drie kwartier aan mijn bed gehad en ze was ook nog eens erg onvriendelijk. Ik vond het achteraf ook belachelijk dat ze me terplekke nog probeerde om me van gedachten te laten veranderen wat betreft het inleiden.
Bij de nacontrole, zes weken na de bevalling, bleek er nog een stuk placenta te zijn achtergebleven in mijn baarmoeder en eerlijk gezegd wijt ik dat aan de haast van de verloskundige. Maar goed, dat kan ik natuurlijk nooit bewijzen, dus we laten het er maar bij.
Woensdag 15 september
Ik ben 39,5 week zwanger en ga voor een standaard controle naar de gynaecoloog. Daar blijkt mijn onderdruk voor het eerst sinds de verhoging van de medicijnen een week of 10 geleden wat hoger te zijn dan de “grens” van 90. Nog niets alarmerends, maar er blijkt ook weer wat eiwit in mijn urine te zitten. Ik geef ook aan dat ik het kleintje al een paar dagen wat minder actief vind en de gynaecoloog besluit me even aan het CTG apparaat te leggen om te kijken hoe het met de kleine gaat. Eerst voelt ze nog even of ik toevallig al ontsluiting heb en dit is nog zeer minimaal, een half vingertopje.
De hartslag van de kleine meid blijkt torenhoog te zijn, aan het begin echt boven de 200 en na een half uurtje is ‘ie wel wat rustiger, maar nog steeds boven de 160. De gynaecoloog besluit me dan toch maar door te sturen naar het andere ziekenhuis, want in dit ziekenhuis zit alleen nog een poli gynaecologie, je kunt er niet meer bevallen. Ik krijg wel toestemming om nog even snel langs huis te gaan om mijn ziekenhuiskoffertje op te halen.
Zo gezegd, zo gedaan. We rijden snel langs huis, pakken het koffertje (ik laad nog snel even wat extra dingetjes in) en rijden naar het andere ziekenhuis. Daar aangekomen word ik weer aan het CTG apparaat gelegd en de hartslag blijft zo tussen de 160 en 180. Ze besluiten me op te nemen en ik mag naar boven, naar de afdeling gynaecologie en tevens kraamafdeling.
Een paar uur later komt de dienstdoende gynaecoloog langs om te vertellen dat ze me vrijdag willen gaan inleiden vanwege pre-eclampsie. Ik moet voor de zekerheid nog even 24 uur urine opvangen, maar aangezien het eiwitgehalte nu 4x zo hoog was als “toegestaan” verwachten ze dat dat niet ineens goed zal zijn. Goed, ik krijg dus een po en verder moet ik me in ieder geval nog anderhalve dag vermaken in het ziekenhuis.
Donderdag 16 september
Na een rustig dagje in het ziekenhuis en 24 urine te hebben opgevangen komt de gynaecoloog
’s avonds weer langs. Ze is nogal verbaasd, het eiwitgehalte in mijn urine was nu gewoon acceptabel. Ik heb dus geen pre-eclampsie. Op zich fijn natuurlijk, maar ze weten nu niet zo goed wat ze met me aanmoeten, inleiden of niet. Er is nu namelijk geen acute reden meer voor. Eigenlijk had ik me de volgende ochtend om 7.00 uur in de verloskamer moeten melden, maar ze wil nu eerst even overleggen met andere gynaecologen wat ze gaan doen en dat overleg is pas tussen 8.30 en 9.00, dus ik kan in ieder geval “uitslapen”.
Hoewel ik blij ben dat de kleine niet in nood is, overvalt deze boodschap me behoorlijk en de tranen komen er ook uit. Ik had me er echt helemaal op ingesteld dat ik vrijdag of zaterdag een kindje zou hebben, en nu zouden ze me ook zomaar naar huis kunnen sturen! Maar goed, er zit niets anders op dan afwachten...
Vrijdag 17 september
Tot mijn eigen verbazing heb ik vannacht heel goed geslapen en ben ik weer vrij rustig. Ik ga er eigenlijk een beetje vanuit dat ze me naar huis gaan sturen. Maar rond negen uur staat de gynaecoloog weer aan mijn bed en zegt dat ze besloten hebben om me toch maar in te gaan leiden, omdat ik toch wel wat kwakkel met mijn waardes en morgen uitgerekend ben. Ik ben erg opgelucht en vijf minuten later ben ik met bed en al onderweg naar de verloskamer!
Daar aangekomen is het nog even wachten op de verloskundige, want het is erg druk: alle verloskamers liggen vol! Rond 10 uur komt ze samen met een gynaecoloog in opleiding een kijkje nemen en ik krijg het gevoel dat ze eerst nog probeert om me van het inleiden af te laten zien. Ze begint over alle risico’s, maar ik zeg dat ik hier nu ben om te bevallen en echt niet naar huis ga. Zodra ik dat gezegd heb, vertelt ze wat het plan is. Omdat ik woensdag nog zo weinig ontsluiting had, is de verwachting dat ze met gel de baarmoedermond rijp moeten maken. Die gel kan maximaal drie keer worden ingebracht en ik moet er dus vanuit gaan dat ik vandaag nog helemaal niet ga bevallen, maar alleen die gel ingebracht ga krijgen.
De gyn i.o. heeft de tube met gel al open gemaakt en de verloskundige gaat voelen. Tot haar en mijn verbazing blijk ik al drie centimeter ontsluiting te hebben en kan de dop dus weer op de tube gel!
Ze kan meteen mijn vliezen breken en dat doet ze dus ook. Daarna word ik aangesloten op het infuus met weeënopwekkers, eerst met de laagst mogelijke dosis om te kijken of de weeën niet spontaan op gang komen. Dat gebeurt niet en de dosis wordt steeds wat opgehoogd. Ik voel langzamerhand wat lichte krampjes, maar de eerste “echte” wee voel ik pas rond half twee. Ik vind de pijn nog reuze meevallen als de verloskundige rond drie uur binnen komt om te voelen hoe ver ik ben. Op dat moment heb ik 5 cm ontsluiting en ik weet dat dit wel zo’n beetje de grens is om om een ruggenprik te vragen, maar eerlijk gezegd heb ik die nog helemaal niet nodig, dus ik zeg niets. Daarna beginnen de weeën wel in heftigheid toe te nemen en dat gaat best snel. De weeën komen echt om de minuut. Rond vier uur heb ik wel echt veel pijn en besluit ik de verloskundige te laten halen, maar ze is net met een bevalling bezig en dus moet ik even geduld hebben. Tegen de tijd dat ze komt is het half vijf en ben ik echt toe aan pijnstilling. Dit ga ik echt geen uren meer volhouden!
De verloskundige gaat voelen (wat een vréééselijk gevoel, ik heb kennelijk een aantal keer geschreeuwd: “Eruit! Eruit!”
) en ik blijk al 9 cm ontsluiting te hebben, dus uiteraard doen ze nu niets meer aan pijnstilling. Er “staat nog een randje” en daarom moet ik op mijn zij gaan liggen. Ik heb enorme persdrang, maar moet dat wegpuffen. Ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan! Dit gedeelte van de bevalling vind ik echt hels, ik heb zó het gevoel dat ik moet persen!Net iets voor vijven is de verloskundige er weer (ofja, eigenlijk zijn het er twee, want ik zit precies in de wisseling van de wacht) en nu mag ik dan eindelijk gaan persen. Wat een opluchting!
De persfase vind ik eigenlijk helemaal niet erg, want nu kan het nooit meer lang duren. Na een klein kwartiertje persen zie ik een schaar voorbij komen en vertelt de verloskundige dat ze een knipje gaat zetten. Ik vind het allemaal best... na 22 minuten persen is het zover: Anne wordt geboren! Ze wordt op mijn buik gelegd en huilt meteen heel krachtig. Ik vraag meteen of het wel echt een meisje is, en dat is het! En wat is ze mooi...
, ook al zit ze helemaal onder het huidsmeer! Anne ligt zeker een half uur bij me, terwijl de placenta komt en de verloskundige gaat hechten, behalve het knipje heb ik ook twee scheurtjes. Het zal allemaal best, ik heb er weinig van gevoeld! Ik zeg meteen al dat ik dit gerust nog een keer doe. Uiteindelijk wordt Anne gewogen (3922 gram!) en een beetje gewassen en aangekleed en mag ik haar weer bij me houden. Ik voel me uitstekend en wil eigenlijk graag douchen, maar omdat ik toch aardig wat bloed ben verloren mag dat niet. De verpleegkundige wast me dan maar terwijl ik op bed lig. Anderhalf uur na haar geboorte bellen we familie om het grote nieuws te delen. Iedereen is verbaasd dat het zo snel is gegaan! Ik eet nog even een beschuit met muisjes en een boterham. Uiteindelijk duurt het nog even voordat we terug kunnen naar de afdeling vanwege personeelstekort (
) maar drie uur na de bevalling liggen we weer op mijn “oude” kamer en kan de eerste visite ontvangen worden Die eerste uurtjes met Anne vond ik echt heel erg waardevol en ik heb dan ook met volle teugen genoten! Ik heb mijn bevalling eigenlijk als heel gemakkelijk ervaren, maar vond het wel jammer dat er totaal geen tijd was voor persoonlijke aandacht. De verloskundige heb ik misschien in totaal drie kwartier aan mijn bed gehad en ze was ook nog eens erg onvriendelijk. Ik vond het achteraf ook belachelijk dat ze me terplekke nog probeerde om me van gedachten te laten veranderen wat betreft het inleiden.
Bij de nacontrole, zes weken na de bevalling, bleek er nog een stuk placenta te zijn achtergebleven in mijn baarmoeder en eerlijk gezegd wijt ik dat aan de haast van de verloskundige. Maar goed, dat kan ik natuurlijk nooit bewijzen, dus we laten het er maar bij.
Klinkt alsof je er wel goed op kan terugkijken! Ging nog best rap dus!
Ik zal mijn verhaal ook eens gaan opschrijven, nog niet gedaan namelijk
Ik zal mijn verhaal ook eens gaan opschrijven, nog niet gedaan namelijk
quote:Anne wordt geboren! Ze wordt op mijn buik gelegd en huilt meteen heel krachtig. Ik vraag meteen of het wel echt een meisje is, en dat is het! En wat is ze mooi... , ook al zit ze helemaal onder het huidsmeer!
zo vol liefde voor je prachtige dochter...
Mooi verhaal Fannetje! Ook al had ik het al eens gehoord blijft het altijd mooi om te lezen.
29/10/'10 - 25/03/'13
Fannetje wat een mooi verhaal! Heerlijk
Ik hoop zelf ook zo dat ik deze aankomende bevalling mijn kindje bij me kan houden. Dat lijkt me zo'n heerlijke ervaring!
Ik hoop zelf ook zo dat ik deze aankomende bevalling mijn kindje bij me kan houden. Dat lijkt me zo'n heerlijke ervaring!
Niet mieten! Door gieten!
Fannetje, fijn voor je dat je met zo'n goed gevoel terug kan kijken op je bevalling! (Ondanks de onaardige vk).
En goed om te horen dat inleiden dus niet altijd tot drama hoeft te leiden.
'Mijn' verloskundige heeft me trouwens nooit meer terug gebeld. (Nog ff korte samenvatting: zij had me getoucheerd tijdens een wee, ik in paniek, zij luisterde totaal niet naar me. Ik heb hier later over gebeld omdat ik haar nog wilde spreken. Zij werkt echter niet meer in het ziekenhuis en collega heeft mijn verhaal aangehoord (was heel meelevend) en zou vragen of ze me toch nog wilde bellen. Maar is dus niet meer gebeurd.) Maargoed, ik heb er nu ook wel vrede mee. Vrijen gaat al beter. Lukt nog niet helemaal, maar we zijn goed op weg!. En half februari krijg ik EMDR om eventueel laatste restje trauma weg te halen. Zou moeten helpen om de bekkenbodemspier nog meer te laten ontspannen.
En goed om te horen dat inleiden dus niet altijd tot drama hoeft te leiden
. 'Mijn' verloskundige heeft me trouwens nooit meer terug gebeld. (Nog ff korte samenvatting: zij had me getoucheerd tijdens een wee, ik in paniek, zij luisterde totaal niet naar me. Ik heb hier later over gebeld omdat ik haar nog wilde spreken. Zij werkt echter niet meer in het ziekenhuis en collega heeft mijn verhaal aangehoord (was heel meelevend) en zou vragen of ze me toch nog wilde bellen. Maar is dus niet meer gebeurd.) Maargoed, ik heb er nu ook wel vrede mee. Vrijen gaat al beter. Lukt nog niet helemaal, maar we zijn goed op weg!
. En half februari krijg ik EMDR om eventueel laatste restje trauma weg te halen. Zou moeten helpen om de bekkenbodemspier nog meer te laten ontspannen.
Fannetje, dat klinkt als een fijne bevalling! Wat heerlijk dat je al gelijk 3 centimeter had 
Wel een beetje jammer dat je maar zo weinig van de verloskundige had gezien. Het eindresultaat is in elk geval prachtig, Anne
Fee-nix, Wat stom dat die verloskundige nooit heeft teruggebeld. Dat is wel een gemiste kans. Fijn dat je weer op de goede weg bent en hopelijk werkt de EMDR goed!
Wel een beetje jammer dat je maar zo weinig van de verloskundige had gezien. Het eindresultaat is in elk geval prachtig, Anne Fee-nix, Wat stom dat die verloskundige nooit heeft teruggebeld. Dat is wel een gemiste kans. Fijn dat je weer op de goede weg bent en hopelijk werkt de EMDR goed!
Dank je Solagratia .
Ik denk zelf eigenlijk dat het trauma al grotendeels weg is, dus weet niet of EMDR nog per se nodig is. Maar de afspraak staat al. Dus ik zie wel!
.Ik denk zelf eigenlijk dat het trauma al grotendeels weg is, dus weet niet of EMDR nog per se nodig is. Maar de afspraak staat al
. Dus ik zie wel!
Op dinsdag 11 januari zit ik vrolijk en opgelucht tegenover de verloskundige. Al maanden voel ik me slecht, slaap ik amper en probeer ik ondanks de kwalen gelukkig te zijn met de zwangerschap. Op 11 januari ben ik dolblij dat ik de uitgerekende datum heb gehaald. Een weekje wachten op een inleiding lukt heus wel, denk ik, maar ik laat de verloskundige voor de zekerheid inwendig onderzoek doen en de vliezen losmaken van de baarmoederwand in de hoop dat dit de bevalling in gang zet. Ik heb 1-2 centimeter ontsluiting en ze voelt haartjes!
In de daarop volgende dagen verlies ik bloed en rommelt het flink in mijn buik. Ik heb het gevoel dat mijn lichaam zich klaar aan het maken is voor de bevalling. Op donderdag gaan we naar het consultatiebureau voor de 14 maanden-afspraak van Ivan en daar begin ik de slijmprop te verliezen. Vrijdags om 15:00 uur zitten we weer in het ziekenhuis en voel ik me vooral heel raar. Als de verloskundige nog een keer de vliezen bewerkt heb ik het gevoel dat ze mijn lichaam een laatste zet heeft gegeven. Ik verlies nog meer bloed en kan niet meer goed lopen. Mijn lief rijdt me in rolstoel naar de bloedafname waar ik, omdat ik een verhoogde bloeddruk heb, voor de zoveelste keer het een en ander aan lichaamssappen af moet geven om te controleren of ik zwangerschapsvergifiting heb. In de auto op weg naar huis voel ik de eerste wee.
Er komt meteen regelmaat in de weeën en we beleven een spannende maar fijne avond samen. We eten hutspot met Ivan die na het eten voor de zekerheid naar zijn opa en oma gaat om daar een nachtje te logeren. Later op de avond laat mijn lief ijs van Australian bezorgen omdat ik daar ineens naar hunker. Ik stap intussen nog eens onder de douche en kijk of de weeën daar heftiger door worden. Omdat de weeën goed te doen blijven - te goed te doen in mijn beleving - gaan we nog voor middernacht naar het ziekenhuis om te laten controleren of de weeën iets doen. Ik blijk 3-4 centimeter ontsluiting te hebben en we gaan weer naar huis.
Mijn lief slaapt die nacht op de bank en ik zak tussen de weeën door telkens even weg maar slaap niet echt. 's Ochtends bekruipt me het gevoel dat de weeën niet echt meer iets doen. Ze worden onregelmatiger en ik voel me niet fit genoeg om nog een dag en misschien wel nog een nacht af te wachten. Vroeg in de middag vertrekken we naar het ziekenhuis waar blijkt dat de weeën inderdaad niks meer gedaan hebben. Op dat moment concluderen we dat het genoeg is geweest. Ik heb voor mijn gevoel de ervaring van de spontaan op gang gekomen bevalling beleefd en ik wil fit genoeg zijn voor het misschien wel slopende vervolg. Op dat moment kan ik me nog niks voorstellen bij een bevalling die anders verloopt dan de bevalling van Ivan, dus ik bereid me voor op 17 uur hard werken.
We hebben ons voor twaalven gemeld bij de verloskamers en om 14:00 uur worden dan eindelijk de vliezen gebroken. De verpleegkundige belooft een uur later weeënopwekkers toe te dienen, maar dat gebeurt uiteindelijk pas om 16:00 uur. Al vrij snel worden de weeën heel naar en komen ze sneller dan ik aankan. Ineens weet ik het weer: bevallen is helemaal niet leuk! Van de bevalling van Ivan heb ik achteraf een mooi verhaal gemaakt, zie ik nu heel helder. Intussen zit ik op de rand van het bed en wieg ik mezelf heen en weer als er een wee komt terwijl ik me afzet tegen de handen van mijn lief. Ik voel dat ik me niet kan ontspannen. De verpleegkundige is nergens te bekennen en als ze binnenkomt doet ze wat ze moet doen, maar wacht ze niet een wee af en kijkt niet hoe ik die opvang. Mijn lief ergert zich al de hele dag aan het langzame handelen van het ziekenhuis en op dat moment besef ik dat hij gelijk heeft. Het is druk en ik heb geen prioriteit.
Ik voel me in de steek gelaten en besluit om een ruggenprik te vragen. Het is dan tussen 17:00 en 17:30 uur en de arts-assistent meldt ons dat de anesthetist pas om 20:00 uur tijd heeft. Ik toon daar begrip voor, maar eigenlijk geloof ik haar niet en verwacht ik dat 20:00 uur minstens 21:00 uur zal worden en weet ik niet hoe ik die tijd moet overbruggen. Ik leg me neer bij het alternatief dat de arts-assistent me biedt: pethidine. Ze zegt dat de pethidine kan helpen om de periode tot de ruggenprik te overbruggen, maar ze meldt er ook bij dat ze niet verwacht dat ik die nog nodig zal hebben. Wederom geloof ik haar niet; dat kind wordt écht niet geboren voor middernacht, want ik heb nog minstens 13 uur te gaan.
Om ongeveer 19:00 uur krijg ik bij 5 centimeter ontsluiting (hoewel later blijkt dat het 4 centimeter was) een spuit met pethidine toegediend. Bij de bevalling van Ivan is de ruggenprik tweemaal gezet en heb ik daarna nog pethidine gehad. Het deed allemaal niks. Ik durf deze keer nergens op te hopen, maar na een paar minuten al voel ik de effecten van de pethidine. Ik kan wel kijken maar ik zie niks, ik kan wel luisteren maar ik hoor niks. Ik beland in een soort trip waarin ik een visuele beleving van de bevalling heb in geometrische vormen. Een wee is een kubus en in het midden zit een soort bol waarvan ik niet weet waar die voor staat. Even later begrijp ik dat het persdrang is.
Tussen mijn ogenschijnlijke afwezigheid door - ik lijk afwezig maar ben me heel bewust van de situatie - word ik assertief en meld ik mijn lief dat de verpleegkundige absoluut niet weg mag gaan. Ik zeg dat ik moet persen en vraag aan de verpleegkundige wat ik moet doen. Ze zegt dat ik zo nu en dan zachtjes mee mag drukken. Ik begrijp haar instructie niet en vraag of het bed niet verbouwd moet worden en de beugels niet gemonteerd moeten worden zodat ik kan persen. In mijn beleving bestaat er geen persen zonder die voorbereidingen, zo ging het immers ook bij de bevalling van Ivan. Ik voel me weer aan mijn lot overgelaten en meld nog maar eens duidelijk dat ik moet persen en dat er iets moet gebeuren.
Ineens is de art-assistent er, blijk ik volledige ontsluiting te hebben, maak ik geluiden waarvan ik niet wist dat ze in me zaten en zegt de arts-assistent indringend dat ik moet zuchten, zuchten, zuchten. En dan is Lena er! Iemand zegt dat ik haar aan kan pakken en ik pak haar aan. Ik ben volkomen verbouwereerd. Ik zeg: "Oooohhh. Oooohhh. Oooohh." En daar stop ik minstens 10 minuten niet mee. Ik hoor mijn lief nog zeggen: "Ohja, fototoestel!"
Lena wordt samen met haar vader meegenomen naar een andere kamer en er wordt mij verteld dat ze er erg blauw uitziet en apathisch reageert. Ik hoor het wel maar het dringt niet echt tot me door. Ik maak me geen zorgen en wacht rustig af tot ze teruggebracht wordt terwijl de verloskundige me hecht en de placenta inspecteert. Pas achteraf begrijp ik de ernst van de situatie. Lena heeft Apgarscores van respectievelijk 5, 3 en 5 uit 10. Ze heeft een moeilijke start door de pethidine omdat die zo kort op de uitdrijving is toegediend. Ik weet niet wat ik moet denken. Domme pech dat het ineens zo snel ging?* Maar waarom zei de verloskundige dan dat ze dacht dat ik de ruggenprik om 20:00 uur niet meer nodig zou hebben? Ik voel me ineens heel ongelukkig met de begeleiding tijdens de bevalling en ook schuldgevoel begint naar boven te komen. Ik was vantevoren volledig op de hoogte van de (mogelijk) nadelige effecten van pethidine voor het kind en toch heb ik mijn welzijn boven dat van Lena verkozen. Ik ben blij dat het goed is afgelopen, maar ik weet niet hoe ik daar vrede mee ga krijgen. Een week na de bevalling zie ik een foto van Lena met zuurstofkapje op en voel ik me daar nog verdrietiger over.
Als Lena er goed genoeg aan toe is wordt ze naar me toegebracht en drinkt ze bij me. Mijn lief en ik eten beschuit met roze muisjes en praten wat na over de idiote snelheid waarmee Lena op de wereld kwam. We lachen er dan nog om, ik ga douchen en we maken ons op om naar huis te gaan. Als mijn lief net de MaxiCosi uit de auto heeft gehaald begint Lena wat vocht te spugen. Ik roep de verpleegkundige erbij omdat het me niet lekker zit en we spreken af dat we nog een uur in de verloskamer blijven om te zien of het dan beter gaat. Waarschijnlijk is het gewoon vruchtwater. Intussen maak ik met de mobiele telefoon foto's en filmpjes van Lena terwijl mijn lief op het bevallingsbed ligt en wat wegdoezelt. Dan vermoed ik dat Lena blauw aanloopt en binnen een paar tellen staan we op de gang en snelt er allerlei medisch personeel naar ons toe. Er wordt weer met een zuurstofkapje gerommeld en Lena wordt bijgebracht.
De kinderarts besluit dat Lena het beste een nachtje ter observatie kan blijven. Die ene nacht wordt uiteindelijk vier nachten. De registratie laat dipjes in haar saturatie zien en de kinderarts wil dat die dipjes in ieder geval 48 uur uitblijven voordat Lena naar huis mag. Dat is woensdagmiddag het geval en dan gaan we eindelijk huiswaarts! 14 maanden daarvoor zat ik huilend van geluk in een rolstoel met Ivan op schoot terwijl mijn lief me naar de parkeergarage duwde. Deze keer draagt mijn lief Lena bij zich in de MaxiCosi en loop ik achter de kinderwagen waar Ivan in zit, die vrolijk zwaait naar wildvreemden en daar enthousiast "Die! Die!" bij scandeert. Het is zó anders allemaal, maar weer even bijzonder en dezelfde tranen van geluk wellen op.
*Pethidine is na 4 uur afgebroken door het lichaam. Als er meer tijd had gezeten tussen de toediening van pethidine en de uitdrijving dan had Lena er niet zoveel last van gehad.
[ Bericht 0% gewijzigd door Claudia_x op 26-01-2011 22:12:13 ]
In de daarop volgende dagen verlies ik bloed en rommelt het flink in mijn buik. Ik heb het gevoel dat mijn lichaam zich klaar aan het maken is voor de bevalling. Op donderdag gaan we naar het consultatiebureau voor de 14 maanden-afspraak van Ivan en daar begin ik de slijmprop te verliezen. Vrijdags om 15:00 uur zitten we weer in het ziekenhuis en voel ik me vooral heel raar. Als de verloskundige nog een keer de vliezen bewerkt heb ik het gevoel dat ze mijn lichaam een laatste zet heeft gegeven. Ik verlies nog meer bloed en kan niet meer goed lopen. Mijn lief rijdt me in rolstoel naar de bloedafname waar ik, omdat ik een verhoogde bloeddruk heb, voor de zoveelste keer het een en ander aan lichaamssappen af moet geven om te controleren of ik zwangerschapsvergifiting heb. In de auto op weg naar huis voel ik de eerste wee.
Er komt meteen regelmaat in de weeën en we beleven een spannende maar fijne avond samen. We eten hutspot met Ivan die na het eten voor de zekerheid naar zijn opa en oma gaat om daar een nachtje te logeren. Later op de avond laat mijn lief ijs van Australian bezorgen omdat ik daar ineens naar hunker. Ik stap intussen nog eens onder de douche en kijk of de weeën daar heftiger door worden. Omdat de weeën goed te doen blijven - te goed te doen in mijn beleving - gaan we nog voor middernacht naar het ziekenhuis om te laten controleren of de weeën iets doen. Ik blijk 3-4 centimeter ontsluiting te hebben en we gaan weer naar huis.
Mijn lief slaapt die nacht op de bank en ik zak tussen de weeën door telkens even weg maar slaap niet echt. 's Ochtends bekruipt me het gevoel dat de weeën niet echt meer iets doen. Ze worden onregelmatiger en ik voel me niet fit genoeg om nog een dag en misschien wel nog een nacht af te wachten. Vroeg in de middag vertrekken we naar het ziekenhuis waar blijkt dat de weeën inderdaad niks meer gedaan hebben. Op dat moment concluderen we dat het genoeg is geweest. Ik heb voor mijn gevoel de ervaring van de spontaan op gang gekomen bevalling beleefd en ik wil fit genoeg zijn voor het misschien wel slopende vervolg. Op dat moment kan ik me nog niks voorstellen bij een bevalling die anders verloopt dan de bevalling van Ivan, dus ik bereid me voor op 17 uur hard werken.
We hebben ons voor twaalven gemeld bij de verloskamers en om 14:00 uur worden dan eindelijk de vliezen gebroken. De verpleegkundige belooft een uur later weeënopwekkers toe te dienen, maar dat gebeurt uiteindelijk pas om 16:00 uur. Al vrij snel worden de weeën heel naar en komen ze sneller dan ik aankan. Ineens weet ik het weer: bevallen is helemaal niet leuk! Van de bevalling van Ivan heb ik achteraf een mooi verhaal gemaakt, zie ik nu heel helder. Intussen zit ik op de rand van het bed en wieg ik mezelf heen en weer als er een wee komt terwijl ik me afzet tegen de handen van mijn lief. Ik voel dat ik me niet kan ontspannen. De verpleegkundige is nergens te bekennen en als ze binnenkomt doet ze wat ze moet doen, maar wacht ze niet een wee af en kijkt niet hoe ik die opvang. Mijn lief ergert zich al de hele dag aan het langzame handelen van het ziekenhuis en op dat moment besef ik dat hij gelijk heeft. Het is druk en ik heb geen prioriteit.
Ik voel me in de steek gelaten en besluit om een ruggenprik te vragen. Het is dan tussen 17:00 en 17:30 uur en de arts-assistent meldt ons dat de anesthetist pas om 20:00 uur tijd heeft. Ik toon daar begrip voor, maar eigenlijk geloof ik haar niet en verwacht ik dat 20:00 uur minstens 21:00 uur zal worden en weet ik niet hoe ik die tijd moet overbruggen. Ik leg me neer bij het alternatief dat de arts-assistent me biedt: pethidine. Ze zegt dat de pethidine kan helpen om de periode tot de ruggenprik te overbruggen, maar ze meldt er ook bij dat ze niet verwacht dat ik die nog nodig zal hebben. Wederom geloof ik haar niet; dat kind wordt écht niet geboren voor middernacht, want ik heb nog minstens 13 uur te gaan.
Om ongeveer 19:00 uur krijg ik bij 5 centimeter ontsluiting (hoewel later blijkt dat het 4 centimeter was) een spuit met pethidine toegediend. Bij de bevalling van Ivan is de ruggenprik tweemaal gezet en heb ik daarna nog pethidine gehad. Het deed allemaal niks. Ik durf deze keer nergens op te hopen, maar na een paar minuten al voel ik de effecten van de pethidine. Ik kan wel kijken maar ik zie niks, ik kan wel luisteren maar ik hoor niks. Ik beland in een soort trip waarin ik een visuele beleving van de bevalling heb in geometrische vormen. Een wee is een kubus en in het midden zit een soort bol waarvan ik niet weet waar die voor staat. Even later begrijp ik dat het persdrang is.
Tussen mijn ogenschijnlijke afwezigheid door - ik lijk afwezig maar ben me heel bewust van de situatie - word ik assertief en meld ik mijn lief dat de verpleegkundige absoluut niet weg mag gaan. Ik zeg dat ik moet persen en vraag aan de verpleegkundige wat ik moet doen. Ze zegt dat ik zo nu en dan zachtjes mee mag drukken. Ik begrijp haar instructie niet en vraag of het bed niet verbouwd moet worden en de beugels niet gemonteerd moeten worden zodat ik kan persen. In mijn beleving bestaat er geen persen zonder die voorbereidingen, zo ging het immers ook bij de bevalling van Ivan. Ik voel me weer aan mijn lot overgelaten en meld nog maar eens duidelijk dat ik moet persen en dat er iets moet gebeuren.
Ineens is de art-assistent er, blijk ik volledige ontsluiting te hebben, maak ik geluiden waarvan ik niet wist dat ze in me zaten en zegt de arts-assistent indringend dat ik moet zuchten, zuchten, zuchten. En dan is Lena er! Iemand zegt dat ik haar aan kan pakken en ik pak haar aan. Ik ben volkomen verbouwereerd. Ik zeg: "Oooohhh. Oooohhh. Oooohh." En daar stop ik minstens 10 minuten niet mee. Ik hoor mijn lief nog zeggen: "Ohja, fototoestel!"
Lena wordt samen met haar vader meegenomen naar een andere kamer en er wordt mij verteld dat ze er erg blauw uitziet en apathisch reageert. Ik hoor het wel maar het dringt niet echt tot me door. Ik maak me geen zorgen en wacht rustig af tot ze teruggebracht wordt terwijl de verloskundige me hecht en de placenta inspecteert. Pas achteraf begrijp ik de ernst van de situatie. Lena heeft Apgarscores van respectievelijk 5, 3 en 5 uit 10. Ze heeft een moeilijke start door de pethidine omdat die zo kort op de uitdrijving is toegediend. Ik weet niet wat ik moet denken. Domme pech dat het ineens zo snel ging?* Maar waarom zei de verloskundige dan dat ze dacht dat ik de ruggenprik om 20:00 uur niet meer nodig zou hebben? Ik voel me ineens heel ongelukkig met de begeleiding tijdens de bevalling en ook schuldgevoel begint naar boven te komen. Ik was vantevoren volledig op de hoogte van de (mogelijk) nadelige effecten van pethidine voor het kind en toch heb ik mijn welzijn boven dat van Lena verkozen. Ik ben blij dat het goed is afgelopen, maar ik weet niet hoe ik daar vrede mee ga krijgen. Een week na de bevalling zie ik een foto van Lena met zuurstofkapje op en voel ik me daar nog verdrietiger over.
Als Lena er goed genoeg aan toe is wordt ze naar me toegebracht en drinkt ze bij me. Mijn lief en ik eten beschuit met roze muisjes en praten wat na over de idiote snelheid waarmee Lena op de wereld kwam. We lachen er dan nog om, ik ga douchen en we maken ons op om naar huis te gaan. Als mijn lief net de MaxiCosi uit de auto heeft gehaald begint Lena wat vocht te spugen. Ik roep de verpleegkundige erbij omdat het me niet lekker zit en we spreken af dat we nog een uur in de verloskamer blijven om te zien of het dan beter gaat. Waarschijnlijk is het gewoon vruchtwater. Intussen maak ik met de mobiele telefoon foto's en filmpjes van Lena terwijl mijn lief op het bevallingsbed ligt en wat wegdoezelt. Dan vermoed ik dat Lena blauw aanloopt en binnen een paar tellen staan we op de gang en snelt er allerlei medisch personeel naar ons toe. Er wordt weer met een zuurstofkapje gerommeld en Lena wordt bijgebracht.
De kinderarts besluit dat Lena het beste een nachtje ter observatie kan blijven. Die ene nacht wordt uiteindelijk vier nachten. De registratie laat dipjes in haar saturatie zien en de kinderarts wil dat die dipjes in ieder geval 48 uur uitblijven voordat Lena naar huis mag. Dat is woensdagmiddag het geval en dan gaan we eindelijk huiswaarts! 14 maanden daarvoor zat ik huilend van geluk in een rolstoel met Ivan op schoot terwijl mijn lief me naar de parkeergarage duwde. Deze keer draagt mijn lief Lena bij zich in de MaxiCosi en loop ik achter de kinderwagen waar Ivan in zit, die vrolijk zwaait naar wildvreemden en daar enthousiast "Die! Die!" bij scandeert. Het is zó anders allemaal, maar weer even bijzonder en dezelfde tranen van geluk wellen op.
*Pethidine is na 4 uur afgebroken door het lichaam. Als er meer tijd had gezeten tussen de toediening van pethidine en de uitdrijving dan had Lena er niet zoveel last van gehad.
[ Bericht 0% gewijzigd door Claudia_x op 26-01-2011 22:12:13 ]
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Claudia, wat knap dat je het al hebt kunnen opschrijven. Ik kan me heel goed voorstellen dat die dingen je bezig houden die je beschrijft. Krijgen jullie een nagesprek om dat soort dingen nog te bespreken?
Oh, en ik herken zo wat je zegt, over dat je tijdens de bevalling weer weet hoe heftig en pijnlijk het was. Ik werd toen angstig bij de geboorte van R. Een angst die ik de hele bevallig van S niet gevoeld heb.
Maar ook dat gevoel van intens geluk. Heerlijk dat je lopend en wel het ziekenhuis hebt kunnen verlaten dit keer.
Oh, en ik herken zo wat je zegt, over dat je tijdens de bevalling weer weet hoe heftig en pijnlijk het was. Ik werd toen angstig bij de geboorte van R. Een angst die ik de hele bevallig van S niet gevoeld heb.
Maar ook dat gevoel van intens geluk. Heerlijk dat je lopend en wel het ziekenhuis hebt kunnen verlaten dit keer.
Ik was heel benieuwd en zou op elke zin willen reageren.
Één ding nog, wat lijkt het me heftig om je dochter zo blauw te zien worden. En wat fijn dat het n gewoon allemaal zo goed gaat met jullie allemaal.
Één ding nog, wat lijkt het me heftig om je dochter zo blauw te zien worden. En wat fijn dat het n gewoon allemaal zo goed gaat met jullie allemaal.
De verloskundige die in de kraamweek de nacontrole heeft gedaan heeft ons geadviseerd om na 6 weken een gesprek met de gynaecoloog te hebben en aan hem/haar de vragen te stellen die we nog hebben. Ik denk dat we daar verstandig aan doen. Ik moet zelf echt nog verwerken wat er allemaal is gebeurd, mijn eigen keuze accepteren en proberen te begrijpen waarom het ziekenhuis zo heeft gehandeld.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Fannetje, wat schrijf je liefdevol! En wat is het toch nog snel gegaan. Maar wat vreselijk vind ik het dat er zo weinig ruimte was voor persoonlijke aandacht door de drukte. Dat zou zo niet mogen gebeuren bij zo'n belangrijke gebeurtenis!!
Claudia.. wat heftig! Inderdaad, als ze vermeld dat ze verwacht dat je de ruggenprik om 20:00 niet meer nodig hebt, dan was pethidine op dat moment niet op zijn plaats. Dat geven ze, als het al nog gegeven wordt, vaak bij het begin van bevallingen. Vreselijk dat waarschijnlijk daardoor de start van Lena zo'n moeilijke is geweest!
Wat ik wel fijn voor je vind is dat het deze keer, toen het eenmaal losging, zo vlot is gegaan!
Ga je nog een gesprek aan in het ziekenhuis, op deze punten?
wat heerlijk om dit te gelezen. Jullie gezin gewoon!
Claudia.. wat heftig! Inderdaad, als ze vermeld dat ze verwacht dat je de ruggenprik om 20:00 niet meer nodig hebt, dan was pethidine op dat moment niet op zijn plaats. Dat geven ze, als het al nog gegeven wordt, vaak bij het begin van bevallingen. Vreselijk dat waarschijnlijk daardoor de start van Lena zo'n moeilijke is geweest!
Wat ik wel fijn voor je vind is dat het deze keer, toen het eenmaal losging, zo vlot is gegaan!
Ga je nog een gesprek aan in het ziekenhuis, op deze punten?
quote:Op woensdag 26 januari 2011 21:59 schreef Claudia_x het volgende:
Dat is woensdagmiddag het geval en dan gaan we eindelijk huiswaarts! 14 maanden daarvoor zat ik huilend van geluk in een rolstoel met Ivan op schoot terwijl mijn lief me naar de parkeergarage duwde. Deze keer draagt mijn lief Lena bij zich in de MaxiCosi en loop ik achter de kinderwagen waar Ivan in zit, die vrolijk zwaait naar wildvreemden en daar enthousiast "Die! Die!" bij scandeert. Het is zó anders allemaal, maar weer even bijzonder en dezelfde tranen van geluk wellen op.
wat heerlijk om dit te gelezen. Jullie gezin gewoon!
Claudia, wat is het heftig geweest allemaal! Wat goed dat je alles op hebt kunnen schrijven. En je laatste zin, zo waar... Tranen op m'n wangen hier
Het napraten met de verloskundige in de kraamweek heeft al veel geholpen. Zij heeft me op het hart gedrukt dat de dienstdoende arts-assistent me nooit pethidine zou hebben gegeven als ze had verwacht dat Lena zo snel geboren zou worden. En dat Lena zo'n moeilijke start had door de pethidine schijnt toch ook vrij uitzonderlijk te zijn. Kortom: ik denk dat het nagesprek heel belangrijk gaat zijn voor de verwerking.quote:
Claudia.. wat heftig! Inderdaad, als ze vermeld dat ze verwacht dat je de ruggenprik om 20:00 niet meer nodig hebt, dan was pethidine op dat moment niet op zijn plaats. Dat geven ze, als het al nog gegeven wordt, vaak bij het begin van bevallingen. Vreselijk dat waarschijnlijk daardoor de start van Lena zo'n moeilijke is geweest!
Een ander punt is wat er allemaal toegeschreven kan worden aan de pethidine. Het schijnt dat er intern een discussie over is geweest en dat sommigen denken dat zelfs die eerste moeizame dagen toe te schrijven zijn aan de pethidine, ookal is pethidine bij volwassenen na 4 uur uitgewerkt. Daar ben ik ook heel nieuwsgierig naar!
Hoe dan ook: ik had op het moment dat de pethidine werd gezet nog maar 4 centimter ontsluiting, wat marginale vooruitgang betekende. Ik denk dat mijn intuïtie juist was, dat ik me niet goed kon ontspannen en dat de ontsluiting daardoor niet vorderde. De pethidine heeft gemaakt dat ik in een uur tijd naar volledig ontsluiting ging. In die zin is het waarschijnljik ook wel op z'n plaats geweest om me pijnstilling te geven (al had ik liever intensievere begeleiding gehad).
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Claudia, prachtig verhaal! En een traan toen je schreef dat Lena blauw werd en een lach toen je schreef dat je achter de kinderwagen liep met Ivan der in. Jullie gezinnetje
29/10/'10 - 25/03/'13
Ik heb mijn bevallingsverhaal van Bram er nog even bijgezocht. Ben nu druk bezig met alles van Eline op te schrijven, maar deze is hier ook nog nooit geplaatst.
Bevallingsverhaal Bram
Zondagavond 30 maart 2009 gingen we vrij laat naar bed (0.00) na een drukke, maar fijne dag waarin we nog gewinkeld hebben en een aantal leuke dingetjes hebben gekocht. Jos sliep al na een paar minuten en ik kon de slaap wat moeilijker pakken. Om half één krijg ik ineens een kramp in mijn rug en buik die ik best pijnlijk vond, mijn eerste reactie was dan ook "ff in de gaten houden". Om half twee ben ik uit bed gestapt, want dit leek toch wel een begin te zijn, de krampen kwamen om de 10/12 min. Ik heb het me behagelijk gemaakt op de bank met mijn breiwerk, glas thee binnen handbereik en met rustig zuchten kon ik de weeën lekker opvangen. In de loop van de nacht werden ze steeds regelmatiger en kwamen ze steeds sneller op elkaar.
Om half zeven kwamen de weeën om de 6 minuten ongeveer en ben ik weer naar boven gegaan om ff lekker onder de douche te gaan staan. Daar werden ze heftiger en trokken door tot in mijn benen. Na ongeveer een half uurtje heb ik Jos wakker gemaakt en gemeld dat het begonnen was. Dit had ik beter niet kunnen doen want vanaf een uur of half acht werd het weer onregelmatiger tot er ongeveer een kwartier/half uur tussen zat. Jos is dan ook gewoon naar het werk gegaan, hij hoeft maar een kwartier te rijden en dan is hij weer thuis. De hele dag door bleef het komen en gaan en er was weinig regelmaat in te ontdekken. Rond 17 uur ben ik ff naar bed gegaan en heb liggen slapen/dommelen tot Jos thuis kwam om 18.45. We hebben nog lekker lasagna zitten eten en zijn toen tv gaan kijken.
Vanaf 20.00 werden de weeën weer heftiger en kwamen ze regelmatiger en vanaf 21.00 zelfs om de 4/5 minuten. Dit moet ongeveer 2 uur aanhouden en dan mochten we de verloskundige bellen. Dit hebben we dan ook rond 23 uur gedaan en ze zou snel ff langskomen. Een kwartier later was ze er. Na een controle bleek dat ik maar 1-2 centimeter ontsluiting had, maar ze hoorde een dip in Bram's hartslag die haar niet beviel. We moesten dan ook door naar het ziekenhuis voor een CTG.
Om goed 0.00 uur kwamen we aan bij het ziekenhuis en mochten meteen door naar de verloskamers. Daar werd ik aan de CTG gelegd, wat ongeveer drie kwartier duurde. Ondertussen werd mijn bloeddruk opgemeten. Uit de CTG kwam dat Bram's hartslag inderdaad dipte bij iedere wee, maar wel weer goed omhoog klom. Mijn bloeddruk bleek wel veel te hoog te zijn (onderdruk van 100). Dit in combinatie met het feit dat ik al meer dan 24 uur wakker was met weeën en dat de ontsluiting niet echt opschoot (om 2.00 uur slechts 2 centimeter) besloot de dienstdoende ziekenhuisverloskundige dat ik moest blijven en met een pethidineprik en een slaapmiddeltje. Wel zei hij erbij dat er een grote kans was dat hierdoor de weeën zouden wegblijven en er de volgende dag nog niet veel ging gebeuren. Er werd een gewoon bed voor me neergezet in de verloskamer en om half drie kreeg ik de prik en is Jos naar huis gegaan. Ik heb ongeveer 2 uur heerlijk liggen slapen
Om half vijf werk ik wakker van een heftige wee die door mijn rug en benen trok. Na goed 5 minuten kwam de volgende alweer. Ik heb de verpleegster gebeld en die raadde me aan om lekker ff te gaan douchen. Onder de douche gingen de weeën flink door. Om acht uur kwam de verloskundige om me te toucheren en vlak daarvoor braken mijn vliezen op de wc. Het vruchtwater kwam er met kleine scheutjes uit. De verloskundige bevestigde dat mijn vliezen waren gebroken en ik had ondertussen al 6 centimeter ontsluiting. Ze vond de weeën echter niet krachtig genoeg en besloot me aan het infuus met wee-versterkers te leggen.
Om negen uur kwam Jos, helemaal in de veronderstelling dat hij mij op kon halen en dat we het thuis verder zouden afwachten (ze zouden hem bellen als er veranderingen waren, maar dat is helaas niet gebeurd. Ikzelf had door de pethidine en slaapmiddel niet het besef om hem te bellen). Ik kon hem inmiddels vertellen dat ons kindje vandaag geboren zou worden. Op dat moment kwam de verpleegkundige die mijn infuus zou zetten. Er werd 2x misgeprikt waardoor ik nu nog grote blauwe plekken op mijn arm heb.
De weeën waren erg lastig op te vangen omdat ik voornamelijk beenweeën had. Deze kon ik hiervoor opvangen door in beweging te blijven, maar omdat ik weer aan de CTG moest, moest ik blijven liggen. Ondertussen werkte het slaapmiddeltje dat ik had gekregen, in combinatie met 2 nachten weinig slaap, nog steeds door. Tussen de weeën door kon ik heel even met Jos kletsen, maar viel al snel in slaap.
Tussen elf uur en half twaalf (weet de exacte tijd niet meer) hield ik het bijna niet meer uit en vroeg om pijnstilling. De verloskundige zou ff kijken hoe ver ik was en dan zou ik een pethidineprik krijgen. Het bleek dat ik al ruim negen centimeter ontsluiting had en dat er nog maar een klein randje stond. De verloskundige en ik hadden dit niet verwacht, omdat de weeën daarvoor eigenlijk niet zo heel krachtig waren geweest. Jos werd opgedragen om de tas met babykleertjes te halden die nog steeds in de auto stond en de verpleegkundige en de verloskundige zetten alles klaar. Terwijl Jos de tas aan het halen was heb ik 2 persweeën opgevangen en dat vond ik best lastig.
Toes Jos terug kwam, mocht ik ook al gaan persen. Na 2 persweeën kreeg Bram het moeilijk en werd er besloten dat er een handje geholpen werd met de vacuumpomp. De kinderarts was al op de hoogte gebracht en kwam ff snel binnen om me gerust te stellen. Op de derde perswee werd ik ingeknipt en werd het kapje erop gezet. Tussen de persweeën door viel ik nog steeds in slaap en tot grote hilariteit van de verloskundige en verpleegkundige snurkte ik er zelfs bij.
Na nog 2 persweeën glibberde om 12.17 het lichaampje van Bram eruit. Het bleek dat de navelstreng strak om zijn nekje zat en dat daarom zijn hartslag zo sterk gedaald was. Later hoorde ik van Jos dat er ook nog een reanimatiteam klaar had gestaan, voor de zekerheid. Maar gelukkig kleurde hij snel bij en slaakte een paar kreetjes. Ik moest wel drie keer kijken voordat ik geloofde dat we een zoon hadden gekregen, mijn gevoel had heel de zwangerschap aangegeven dat het een meid zou zijn. Ondertussen kwam de placenta en werd ik gehecht.
Nadat Jos de nodige foto's heeft gemaakt, heeft hij de familie op de hoogte gebracht. Mijn ouders waren in de buurt en kwamen ook al snel naar het ziekenhuis om kennis te maken met hun eerste kleinzoon. De trots was van hun gezicht af te lezen.
Om ongeveer half twee moest ik heel nodig plassen en wilde graag douchen. Daarna mochten we naar huis, dus met ons kostbare pakketje waren we om goed half drie al weer thuis waar mijn ouders al de boel aan het versieren waren. Thuis ben ik op aanraden van mijn moeder samen met Bram ff het bed ingekropen en heb ongeveer anderhalf uur liggen slapen, totdat de kraamhulp arriveerde. Toen kon het grote genieten pas echt beginnen, wij als klein gezinnetje, Nicole en Jos en onze grote trots Bram Teunis George...
Al met al was het best heftig omdat het uiteindelijk allemaal zo snel ging. Maar ik kijk er met een heel tevreden gevoel op terug. En ben keitrots op mijn twee mannen...
Bevallingsverhaal Bram
Zondagavond 30 maart 2009 gingen we vrij laat naar bed (0.00) na een drukke, maar fijne dag waarin we nog gewinkeld hebben en een aantal leuke dingetjes hebben gekocht. Jos sliep al na een paar minuten en ik kon de slaap wat moeilijker pakken. Om half één krijg ik ineens een kramp in mijn rug en buik die ik best pijnlijk vond, mijn eerste reactie was dan ook "ff in de gaten houden". Om half twee ben ik uit bed gestapt, want dit leek toch wel een begin te zijn, de krampen kwamen om de 10/12 min. Ik heb het me behagelijk gemaakt op de bank met mijn breiwerk, glas thee binnen handbereik en met rustig zuchten kon ik de weeën lekker opvangen. In de loop van de nacht werden ze steeds regelmatiger en kwamen ze steeds sneller op elkaar.
Om half zeven kwamen de weeën om de 6 minuten ongeveer en ben ik weer naar boven gegaan om ff lekker onder de douche te gaan staan. Daar werden ze heftiger en trokken door tot in mijn benen. Na ongeveer een half uurtje heb ik Jos wakker gemaakt en gemeld dat het begonnen was. Dit had ik beter niet kunnen doen want vanaf een uur of half acht werd het weer onregelmatiger tot er ongeveer een kwartier/half uur tussen zat. Jos is dan ook gewoon naar het werk gegaan, hij hoeft maar een kwartier te rijden en dan is hij weer thuis. De hele dag door bleef het komen en gaan en er was weinig regelmaat in te ontdekken. Rond 17 uur ben ik ff naar bed gegaan en heb liggen slapen/dommelen tot Jos thuis kwam om 18.45. We hebben nog lekker lasagna zitten eten en zijn toen tv gaan kijken.
Vanaf 20.00 werden de weeën weer heftiger en kwamen ze regelmatiger en vanaf 21.00 zelfs om de 4/5 minuten. Dit moet ongeveer 2 uur aanhouden en dan mochten we de verloskundige bellen. Dit hebben we dan ook rond 23 uur gedaan en ze zou snel ff langskomen. Een kwartier later was ze er. Na een controle bleek dat ik maar 1-2 centimeter ontsluiting had, maar ze hoorde een dip in Bram's hartslag die haar niet beviel. We moesten dan ook door naar het ziekenhuis voor een CTG.
Om goed 0.00 uur kwamen we aan bij het ziekenhuis en mochten meteen door naar de verloskamers. Daar werd ik aan de CTG gelegd, wat ongeveer drie kwartier duurde. Ondertussen werd mijn bloeddruk opgemeten. Uit de CTG kwam dat Bram's hartslag inderdaad dipte bij iedere wee, maar wel weer goed omhoog klom. Mijn bloeddruk bleek wel veel te hoog te zijn (onderdruk van 100). Dit in combinatie met het feit dat ik al meer dan 24 uur wakker was met weeën en dat de ontsluiting niet echt opschoot (om 2.00 uur slechts 2 centimeter) besloot de dienstdoende ziekenhuisverloskundige dat ik moest blijven en met een pethidineprik en een slaapmiddeltje. Wel zei hij erbij dat er een grote kans was dat hierdoor de weeën zouden wegblijven en er de volgende dag nog niet veel ging gebeuren. Er werd een gewoon bed voor me neergezet in de verloskamer en om half drie kreeg ik de prik en is Jos naar huis gegaan. Ik heb ongeveer 2 uur heerlijk liggen slapen
Om half vijf werk ik wakker van een heftige wee die door mijn rug en benen trok. Na goed 5 minuten kwam de volgende alweer. Ik heb de verpleegster gebeld en die raadde me aan om lekker ff te gaan douchen. Onder de douche gingen de weeën flink door. Om acht uur kwam de verloskundige om me te toucheren en vlak daarvoor braken mijn vliezen op de wc. Het vruchtwater kwam er met kleine scheutjes uit. De verloskundige bevestigde dat mijn vliezen waren gebroken en ik had ondertussen al 6 centimeter ontsluiting. Ze vond de weeën echter niet krachtig genoeg en besloot me aan het infuus met wee-versterkers te leggen.
Om negen uur kwam Jos, helemaal in de veronderstelling dat hij mij op kon halen en dat we het thuis verder zouden afwachten (ze zouden hem bellen als er veranderingen waren, maar dat is helaas niet gebeurd. Ikzelf had door de pethidine en slaapmiddel niet het besef om hem te bellen). Ik kon hem inmiddels vertellen dat ons kindje vandaag geboren zou worden. Op dat moment kwam de verpleegkundige die mijn infuus zou zetten. Er werd 2x misgeprikt waardoor ik nu nog grote blauwe plekken op mijn arm heb.
De weeën waren erg lastig op te vangen omdat ik voornamelijk beenweeën had. Deze kon ik hiervoor opvangen door in beweging te blijven, maar omdat ik weer aan de CTG moest, moest ik blijven liggen. Ondertussen werkte het slaapmiddeltje dat ik had gekregen, in combinatie met 2 nachten weinig slaap, nog steeds door. Tussen de weeën door kon ik heel even met Jos kletsen, maar viel al snel in slaap.
Tussen elf uur en half twaalf (weet de exacte tijd niet meer) hield ik het bijna niet meer uit en vroeg om pijnstilling. De verloskundige zou ff kijken hoe ver ik was en dan zou ik een pethidineprik krijgen. Het bleek dat ik al ruim negen centimeter ontsluiting had en dat er nog maar een klein randje stond. De verloskundige en ik hadden dit niet verwacht, omdat de weeën daarvoor eigenlijk niet zo heel krachtig waren geweest. Jos werd opgedragen om de tas met babykleertjes te halden die nog steeds in de auto stond en de verpleegkundige en de verloskundige zetten alles klaar. Terwijl Jos de tas aan het halen was heb ik 2 persweeën opgevangen en dat vond ik best lastig.
Toes Jos terug kwam, mocht ik ook al gaan persen. Na 2 persweeën kreeg Bram het moeilijk en werd er besloten dat er een handje geholpen werd met de vacuumpomp. De kinderarts was al op de hoogte gebracht en kwam ff snel binnen om me gerust te stellen. Op de derde perswee werd ik ingeknipt en werd het kapje erop gezet. Tussen de persweeën door viel ik nog steeds in slaap en tot grote hilariteit van de verloskundige en verpleegkundige snurkte ik er zelfs bij.
Na nog 2 persweeën glibberde om 12.17 het lichaampje van Bram eruit. Het bleek dat de navelstreng strak om zijn nekje zat en dat daarom zijn hartslag zo sterk gedaald was. Later hoorde ik van Jos dat er ook nog een reanimatiteam klaar had gestaan, voor de zekerheid. Maar gelukkig kleurde hij snel bij en slaakte een paar kreetjes. Ik moest wel drie keer kijken voordat ik geloofde dat we een zoon hadden gekregen, mijn gevoel had heel de zwangerschap aangegeven dat het een meid zou zijn. Ondertussen kwam de placenta en werd ik gehecht.
Nadat Jos de nodige foto's heeft gemaakt, heeft hij de familie op de hoogte gebracht. Mijn ouders waren in de buurt en kwamen ook al snel naar het ziekenhuis om kennis te maken met hun eerste kleinzoon. De trots was van hun gezicht af te lezen.
Om ongeveer half twee moest ik heel nodig plassen en wilde graag douchen. Daarna mochten we naar huis, dus met ons kostbare pakketje waren we om goed half drie al weer thuis waar mijn ouders al de boel aan het versieren waren. Thuis ben ik op aanraden van mijn moeder samen met Bram ff het bed ingekropen en heb ongeveer anderhalf uur liggen slapen, totdat de kraamhulp arriveerde. Toen kon het grote genieten pas echt beginnen, wij als klein gezinnetje, Nicole en Jos en onze grote trots Bram Teunis George...
Al met al was het best heftig omdat het uiteindelijk allemaal zo snel ging. Maar ik kijk er met een heel tevreden gevoel op terug. En ben keitrots op mijn twee mannen...
leandra persen met 4 cm! maar zo te lezen ook nodig!
hoe gaat het nu met je?
fannetje je schrijft echt heel mooi over anne ! wel echt balen van de onpersoonlijkheid en het blijven zitten van een stukje placenta
claudia lijkt me zeker heftig zo'n begin! hopelijk kan je het goed verwerken
maar hoe heerlijk om met je gezinnetje weer naar huis te kunnen
sugarsnap ben benieuwd naar je verhaal met eline, fijn dat je ondanks de heftigheid met bram er goed op terug kan kijken
hoe gaat het nu met je?
fannetje je schrijft echt heel mooi over anne
! wel echt balen van de onpersoonlijkheid en het blijven zitten van een stukje placenta claudia
lijkt me zeker heftig zo'n begin! hopelijk kan je het goed verwerkenmaar hoe heerlijk om met je gezinnetje weer naar huis te kunnen
sugarsnap ben benieuwd naar je verhaal met eline, fijn dat je ondanks de heftigheid met bram er goed op terug kan kijken
Claudia wat heftig zeg
Over de phetidine, bij mij heeft het na de prik ook exact een uur geduurd tot ik volledige ontsluiting had. En bij mij wisten ze prima dat het heel snel aan het gaan was, ik mocht daarom dus geen ruggeprik meer (want dat zou te lang duren), maar juist wél phetidine.. Timo had ook echt nergens last van.. Ik kan me niet voorstellen dat ze mij die prik gegeven hadden als de kans groot was dat Timo er erg last van zou hebben.. Ze zeiden tegen mij dat hij er wat suffig van zou kunnen zijn en dat er al een spuitje klaarlag voor hem als dat het geval was om de phetidine versneld uit te laten werken..
Ik kan me dus niet voorstellen dat je de verkeerde keuze gemaakt hebt door die prik te laten zetten..
Wat ik probeer te zeggen: probeer jezelf die keuze niet kwalijk te nemen, en inderdaad, dat napraten is erg belangrijk..
Over de phetidine, bij mij heeft het na de prik ook exact een uur geduurd tot ik volledige ontsluiting had. En bij mij wisten ze prima dat het heel snel aan het gaan was, ik mocht daarom dus geen ruggeprik meer (want dat zou te lang duren), maar juist wél phetidine.. Timo had ook echt nergens last van.. Ik kan me niet voorstellen dat ze mij die prik gegeven hadden als de kans groot was dat Timo er erg last van zou hebben.. Ze zeiden tegen mij dat hij er wat suffig van zou kunnen zijn en dat er al een spuitje klaarlag voor hem als dat het geval was om de phetidine versneld uit te laten werken..
Ik kan me dus niet voorstellen dat je de verkeerde keuze gemaakt hebt door die prik te laten zetten..
Wat ik probeer te zeggen: probeer jezelf die keuze niet kwalijk te nemen, en inderdaad, dat napraten is erg belangrijk..
Dat vind ik fijn om te lezen, Chan. Het is ook iets wat ik weer mee kan nemen in mijn vragenlijstje. Ik weet namelijk ook niet precies hoe het zit met dat anti-middel. Mijn lief heeft het daar wel even over gehad.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Claudia, ik schrik heel erg van je verhaal. Ook vooral omdat het heel erg veel op de bevalling van Mette lijkt (bijna identiek, alleen had ik wel een fatsoenlijke begeleiding).
Ik heb ook een pethidine prik gehad toen ik op 5 cm bleef steken en een ruggenprik ging ook nog anderhalf uur duren. Keuze was die prik die ik al de hele dag probeerde te ontwijken. Een trip van drie kwartier met op het eind die oerdrift om te persen. Mette is na een kwartier gehaald omdat haar hartslag te ver zakte. Ze heeft ook een slechte score gehad (niet zo slecht als Lena). Ook zuurstof, alleen trok Mette mooi bij.
Wat Chan zegt. Voel je niet schuldig!!!! Dat mag je echt niet doen. Het is een ongelukkige samenloop van omstandigheden en Lena heeft heftiger gereageerd op de pethidine. Ik vind het zeer kwalijk dat de begeleiding niet goed is geweest.
Meis een dikke kus en ga het gesprek en probeer het een plekje te geven. Jezelf niet schuldig meer voelen kost ook een hoop tijd, mij heeft het bijna een jaar gekost (het was mijn schuld dat Mette zo klein was en een moeilijke start heeft gehad).
Nogmaals een dikke virtuele knuffel.
Ik heb ook een pethidine prik gehad toen ik op 5 cm bleef steken en een ruggenprik ging ook nog anderhalf uur duren. Keuze was die prik die ik al de hele dag probeerde te ontwijken. Een trip van drie kwartier met op het eind die oerdrift om te persen. Mette is na een kwartier gehaald omdat haar hartslag te ver zakte. Ze heeft ook een slechte score gehad (niet zo slecht als Lena). Ook zuurstof, alleen trok Mette mooi bij.
Wat Chan zegt. Voel je niet schuldig!!!! Dat mag je echt niet doen. Het is een ongelukkige samenloop van omstandigheden en Lena heeft heftiger gereageerd op de pethidine. Ik vind het zeer kwalijk dat de begeleiding niet goed is geweest.
Meis een dikke kus en ga het gesprek en probeer het een plekje te geven. Jezelf niet schuldig meer voelen kost ook een hoop tijd, mij heeft het bijna een jaar gekost (het was mijn schuld dat Mette zo klein was en een moeilijke start heeft gehad).
Nogmaals een dikke virtuele knuffel.
Tijd voor wat anders.. maar wat dan..
Ik voel me zo stom over de bevalling omdat het achteraf een prima bevalling was en ik me voel alsof ik er niks aan overgehouden heb. Ik merk dat ik het moeilijk vind om uit te leggen aan anderen waarom ik dan voor pethidine heb gekozen, dus meestal verzwijg ik het maar.
De weeen die ik kreeg na toediening van de weeenopwekkers triggerden allerlei herinneringen aan de bevalling van Ivan en ik dacht ineens alleen maar: Néé, dit niet nog een keer! In die zin heeft het mij vooral in de weg gezeten dat ik al een bevallingservaring had. Maar goed, wie weet hoe de bevalling zou zijn gelopen als ik niet voor pethidine had gekozen. Misschien was het weer een lange lijdensweg geweest.
Dank voor de woorden van steun.
Hoe heb jij die trip eigenlijk ervaren, wickie?
De weeen die ik kreeg na toediening van de weeenopwekkers triggerden allerlei herinneringen aan de bevalling van Ivan en ik dacht ineens alleen maar: Néé, dit niet nog een keer! In die zin heeft het mij vooral in de weg gezeten dat ik al een bevallingservaring had. Maar goed, wie weet hoe de bevalling zou zijn gelopen als ik niet voor pethidine had gekozen. Misschien was het weer een lange lijdensweg geweest.
Dank voor de woorden van steun.
Hoe heb jij die trip eigenlijk ervaren, wickie?
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Ik begreep zojuist trouwens van mijn vriend dat Lena geen anti-middel heeft gehad omdat ze ook mooi bijtrok. Wat ik dan weer niet begrijp is waarom ze slechte apgar-scores bleef houden en ze toch een tijdje met haar bezig zijn geweest. Nou ja, dit zijn van die typische bevallingsgaten die in het gesprek met de gynaecoloog hopelijk opgevuld worden.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Claudia ik heb zelf trouwens wel dat anti-middel gekregen (Timo dus niet) toen ik volledige ontsluiting had hoorde ik máánden na de bevalling. Ik weet niet of jij dat gehad hebt? En of dat nog mee kan spelen? Ik heb een half uur of zo moeten persen dus misschien is het anti-middel in dat half uur ook al wel bij Timo gekomen..
Kom ik weer.
Ik vind jou Claudia, en bijna iedereen hier, zo verantwoord en doordacht in keuzes maken, afwegen enz. dat ik nog zou willen zeggen: Het zijn keuzes van het moment zelf. Je overdenkt ze, weegt ze af en maakt ze voor dat moment. Die keuzes was dan ook goed, is dan ook goed. Met kinderen heb je en krijg je bijna nooit een tweede kans. Kinderen opvoeden, kinderen opgroeien zijn aaneenschakelingen van eerste keuzes.
Dat is ook de drive dat ik hier zoveel mee lees. (En dat ik aan bed gekluisterd ben als ik niet werk) Het boeit me dat er ouders zijn die zo gemoeid zijn met het welzijn van hun kinderen. Ik had graag met jullie zwanger geweest in deze tijd. Vroeger was er maar een ieniemini kleine groep ouders die bewust(er) bezig was met de opvoeding, de opgroeiing van de kleinen.
[ Bericht 0% gewijzigd door -sabine- op 29-01-2011 20:18:59 ]
Ik vind jou Claudia, en bijna iedereen hier, zo verantwoord en doordacht in keuzes maken, afwegen enz. dat ik nog zou willen zeggen: Het zijn keuzes van het moment zelf. Je overdenkt ze, weegt ze af en maakt ze voor dat moment. Die keuzes was dan ook goed, is dan ook goed. Met kinderen heb je en krijg je bijna nooit een tweede kans. Kinderen opvoeden, kinderen opgroeien zijn aaneenschakelingen van eerste keuzes.
Dat is ook de drive dat ik hier zoveel mee lees. (En dat ik aan bed gekluisterd ben als ik niet werk) Het boeit me dat er ouders zijn die zo gemoeid zijn met het welzijn van hun kinderen. Ik had graag met jullie zwanger geweest in deze tijd. Vroeger was er maar een ieniemini kleine groep ouders die bewust(er) bezig was met de opvoeding, de opgroeiing van de kleinen.
[ Bericht 0% gewijzigd door -sabine- op 29-01-2011 20:18:59 ]
Die trip was vrij bizar, ik kon niks meer allen nog maar liggen, ik doezelde tussen de weeën steeds weg. Ik weet dat ik de lichtjes van Rotterdam zag die aan het dansen waren in mijn ogen. Maar ik voelde me vooral een steen. En toen kwam die druk, alsof iemand had besloten boven o m'n buik te gaan drukken. Voor mijn gevoel schreeuwde ik het uit, maar later vertelde R. dat het een soort van gemompel was. Het duurde ook 5 weeën voordat de zuster begreep wat er aan de hand was. En ineens waren er toen 5 mensen bij m'n bed en mocht ik persen. Dit heb ik dus met een absurdistische positieviteit gedaan maar ook erg verdoofd. Ook tijdens het hechten wat bijna een uur duurde en Mette die toen naast me lag in de couveuse was ik nog erg verdoofd. Misschien maar beter ook anders was ik denk ik enorm in de paniekstand geschoten.
Voor mijn gevoel is die spuit een soort van redding geweest anders had ik het waarschijnlijk als een ware hel ervaren. Maar aan de andere kant heb ik het er heel lang moeilijk mee gehad dat ik de boel niet bewust heb meegemaakt.
Mixed feelings dus.
Voor mijn gevoel is die spuit een soort van redding geweest anders had ik het waarschijnlijk als een ware hel ervaren. Maar aan de andere kant heb ik het er heel lang moeilijk mee gehad dat ik de boel niet bewust heb meegemaakt.
Mixed feelings dus.
Tijd voor wat anders.. maar wat dan..
Bevallingsverhaal Eline 08-01-2011
31 december 2010
Het zou een drukke dag voor me worden. 's Avonds kwamen onze beste vrienden langs om Oud en Nieuw te vieren, en ik zou voor lekkere hapjes zorgen. Ik voel me goed en sta 's morgens al lekker in de keuken. Tussen de middag moet ik op controle bij de verloskundige en ik verwacht dat het maar 10 minuten zou duren.
Daar bleek dat mijn bloeddruk veel te hoog is (onderdruk 97), maar urine is schoon. Toch moet ik 's middags naar het ziekenhuis voor een CTG. Daar gaat mijn planning... De CTG bleek goed te zijn en mijn bloeddruk is weer gezakt. Met een brief voor de de verloskundige mocht ik weer naar huis. 's Avonds hebben we het jaar met z'n zessen ingeluid en hopen dat er in het begin van 2011 twee gezonde kindjes worden geboren. Mijn beste vriendin is nl 2 weken na mij uitgerekend.
6 januari 2011
Bij de controle van de verloskundige was mijn bloeddruk nog steeds te hoog en omdat er andere klachten zijn die op zwangerschapsvergiftiging kunnen duiden (hoofdpijn en duizelligheid) stuurt de verloskundige me weer door naar het ziekenhuis voor CTG. Daar was wéér alles goed, maar van de gyn krijg ik de keuze om terug te gaan of daar onder controle te blijven. Ik kies ervoor om bij de gyn te blijven, omdat ik nog maar een week hoefde en er geen zin in had om weer heen en weer gestuurd te worden.
7 januari 2011
Jos is 's morgens zoals elke vrijdag om acht uur begonnen met werken en heeft mijn wekker om half 9 gezet. Ik wordt vlak daarvoor wakker met een onbestemd gevoel en pijn in mijn rug. Nadat ik Bram heb wakker gemaakt en naar het kdv heb gebracht worden de rugpijnen sterker en komen ze in golven. Dit gaat zo de hele dag door, terwijl ik wat in huis aanrommel en wat berichtjes tik op FOK. Ondertussen verlies ik wat bloed en veel slijm. Om 16 uur is Jos afgewerkt en komt hij thuis. Op dat moment komen de weeën ongeveer om de zes minuten en we bespreken wat we gaan doen. 's Avonds zouden we nl op verjaardag gaan van Jos' oma die die dag 82 is geworden. We besluiten dat Jos samen met Bram daar even naartoe gaat en Bram dan overdraagt aan zijn ouders. Er was afgesproken dat zij Bram zouden opvangen als er wat aan de hand zou zijn.
Jos heeft Bram opgehaald van het kdv en wat boodschapjes gedaan voor het avondeten. Thuis wil Bram erg weinig van mij weten en kan er slechts een heel zuinig kusje af. Bram en Jos eten lekker pannenkoeken en ik snoep er 1 mee, maar het smaakt me niet. Rond half 7 vertrekt Jos naar zijn opa en oma en kruip ik nog even in bed. Echt slapen lukt niet echt, maar ik kan wel een beetje wegdommelen. Om half 9 komt Jos thuis en ik kom uit bed. De weeën komen nu om de 5 minuten. Om half tien bellen we het ziekenhuis om te kijken hoe het ervoor staat. We mogen wel langskomen.
Om 22.00 uur zijn we daar aangekomen en worden we opgevangen door dezelfde verpleegkundige als donderdag, Sanne. Ze legt me aan de CTG en bloeddrukmeter. Mijn weeën zijn ondertussen helemaal stilgevallen. In de drie kwartier dat ik aan de CTG hang heb ik slechts 3 weeën gehad. Mijn bloeddruk is ook keurig netjes. De verloskundige komt me toucheren. Het blijkt dat ik nog maar krap een centimeter ontsluiting heb en de baarmoederhals is nog niet helemaal verstreken. Als dan blijkt dat de echo ook helemaal goed is, mogen we weer naar huis. Met de instructie om te bellen als de weeën om de 3-4 minuten komen voor een uur lang.
Eenmaal thuis komen de weeën lichtjes terug, het is dan 0.00 uur. We besluiten om naar bed te gaan en nog wat slaap te pakken. In bed worden de weeën heftiger en stap ik er maar weer uit. Beneden ga ik maar weer timen. Om 1 uur komen ze om de 3 min en worden steeds heftiger. Ik durf alleen niet weer het ziekenhuis te bellen, bang voor een teleurstelling. Ik kijk het nog aan tot half 3, en ga dan weer douchen. De weeën komen dan nog steeds om de 3 min, maar onder de douche zijn ze goed op te vangen. Jos wordt wakker als ik de slaapkamer binnenkom om me af te drogen. Hij ziet het een paar weeën aan en neemt dan het besluit voor me. Hij zegt me dat ik nu echt weer het ziekenhuis moet bellen. Dit doe ik dan ook weer om half 4 en we mogen natuurlijk meteen weer komen.
Om 4 uur staan we dan ook weer op de verlosafdeling. Verpleegkundige Femke sluit me aan op de CTG en verloskundige Ann toucheert me. Ik heb nu toch al wel 2-3 cm. We maken een plan van aanpak. Ik blijf nog even aan de CTG, ivm de bevalling van Bram en om half 6 gaan ze mijn vliezen breken. Het is rustig op de afdeling en dus blijven Femke en Ann gezellig kletsen. Ze vragen naar de geboorte van Bram en hoe we daar op terugkijken. We kunnen gelukkig vertellen dat het geen vervelende ervaring was. Maar wel wel spannend.
Om half 6 gaan ze mijn vliezen breken, ik heb dan 4 cm ontsluiting. Ze verwachten een behoorlijke golf vruchtwater, maar het koppie van ons kindje doet dienst als stop. Aan de paar druppels kunnen ze zien dat het helder is. Femke sluit een inwendige CTG aan en geeft me een netbroekje en kraamverband. Zo kan ik dan alsnog lekker rondlopen en bewegen om de weeën op te vangen. In het begin lukt het allemaal nog wel, maar al snel beland ik in een weeënstorm. De weeën zitten overal (buik, rug en benen) en komen zo snel achter elkaar aan dat ik amper op adem kan komen. Jos vertelt me tussen de weeën door dat ik het goed doe en dat hij trots op me is. Ook zegt hij dat het niet erg is om pijnstilling te vragen. Hij trekt me met deze opmerking over de streep. Ik druk op het belletje en al snel komt Femke binnen. Ik probeer het uit te leggen en Jos vult me aan waar nodig. Femke gaat Ann halen. Zij legt me uit welke keuzes ik heb nadat ze me getoucheerd heeft. Ik heb 5 cm en voor een ruggeprik is het dan te laat. Ik mag kiezen tussen een pethidineprik en een Remifentanilpomp. Ann raadt me de pomp aan. Hier kies ik dan ook voor.
Om kwart voor zeven krijg ik het infuus met de pomp aangeprikt. Ik krijg ook een saturatiemeter op mijn vinger en het knopje in mijn hand. Al snel begint het te werken. Ik word er high van , maar niet onprettig. De weeën voel ik nog wel, maar ze zijn nu een stuk beter te handelen. Jos zorgt ervoor dat ik blijf drinken en dat de saturatiemeter goed blijft zitten.
Om half 8 komen Femke en Ann afscheid nemen, hun dienst zit erop. Ann vraagt nog of ik al wat voel drukken aan het eind van de wee. Ik kan haar vertellen dat dit idd bij de laatste paar het geval is. Ann is de kamer nog niet uit of ik word overvallen door die oerkracht. Snel komt verloskunduge Ingrid eraan en zegt me dat ik zachtes mee mag drukken. Ondertussen toucheert ze me en blijk ik volledige ontsluiting te hebben. Verpleegkundige Sanne komt binnen en maakt in sneltreinvaart alles klaar. Na een paar keer persen voel ik dat het hoofdje al staat en moet ik zuchten. Nog een wee later glibbert er een klein lijfje uit me die ik uit reflex zelf aanpak. Het is dan 7.45. Het enige dat ik kan zeggen is "ik heb een meisje!" en dit meerdere keren. Ze is wel behoorlijk blauw, want onze dame had haar navelstreng in haar hand vast. Gelukkig huilt ze al en kleurt ze snel bij. Als ze op mijn buik ligt plast en poept ze me meteen onder. Al snel heeft ze zichzelf aangelegd en drinkt ze wel 10 min aan beide kanten! Ik ben al een tijdje een beetje verkouden en af en toe flink aan het hoesten. Dit moet ik ook na de geboorte van ons meisje. Na drie keer hoesten lanceer ik de placenta. Deze ligt dan nog op de tafel, maar het bloed zit tegen de muur tot grote hilariteit van Sanne en Ingrid. Ze maken het snel schoon en dan gaat Ingrid kijken of ik nog hechtingen moet hebben. Helaas moet ze er toch 2 zetten. Verder heb ik door de snelheid kleine schaafwondjes aan beide schaamlippen.
Alle testen worden goed uitgevoerd en ons meisje wordt gewogen. Ze weegt op de gram af 3000 gram. Als ze is aangekleed en in het wiegje ligt, gaat Jos iedereen bellen. De meesten belt hij wakker op deze zaterdagochtend. We krijgen beiden een ontbijtje en genieten van ons meisje. Na een poosje mag ik gaan douchen en aankleden. Er wordt nog overlegd of we nog moeten blijven ivm mijn bloeddruk. Deze wordt dan ook nog eens opgenomen. Weer is mijn bloeddruk helemaal in orde. Het oordeel is dan ook, lekker naar huis en daar genieten.
Helemaal trots lopen we het ziekenhuis weer uit met onze dochter en gaan gauw naar huis om Bram op te wachten. Helaas duurt het nog een tijdje voordat mijn schoonouders met hem komen. De kraamhulp arriveert om twaalf uur en een half uurtje later klimmen kleine voetjes de trap op naar boven. Ik lig met Eline lekker in bed en Bram klimt erop om eerst mij een dikke knuffel te geven. Daarna aait hij heel voorzichtig het handje van zijn kleine zusje, Eline Catharina Helena. Samen met Jos blijft Bram nog even boven op ons bed zitten. Daar zitten we dan, met ons vieren. Compleet gelukkig en gelukkig compleet (voor nu)...
Al met al ging het allemaal uiteindelijk supersnel. In een uur van 5 naar 10 cm en 7 minuten persen. Achteraf ging het mij te snel. Ik moest echt een paar dagen wennen aan het idee dat ik al bevallen was. Ik kon niet beseffen dat het allemaal al achter de rug is. Het ene moment lag ik nog high de weeën weg te puffen en het andere moment had ik mijn meisje al in mijn armen. De overgang ging mij veel te snel. Maar gelukkig is het besef nu helemaal daar. Ze is er eindelijk en ze maakt ons kleine gezinnetje helemaal compleet. Een koningskoppel, mijn Bram en Eline.
31 december 2010
Het zou een drukke dag voor me worden. 's Avonds kwamen onze beste vrienden langs om Oud en Nieuw te vieren, en ik zou voor lekkere hapjes zorgen. Ik voel me goed en sta 's morgens al lekker in de keuken. Tussen de middag moet ik op controle bij de verloskundige en ik verwacht dat het maar 10 minuten zou duren.
Daar bleek dat mijn bloeddruk veel te hoog is (onderdruk 97), maar urine is schoon. Toch moet ik 's middags naar het ziekenhuis voor een CTG. Daar gaat mijn planning... De CTG bleek goed te zijn en mijn bloeddruk is weer gezakt. Met een brief voor de de verloskundige mocht ik weer naar huis. 's Avonds hebben we het jaar met z'n zessen ingeluid en hopen dat er in het begin van 2011 twee gezonde kindjes worden geboren. Mijn beste vriendin is nl 2 weken na mij uitgerekend.
6 januari 2011
Bij de controle van de verloskundige was mijn bloeddruk nog steeds te hoog en omdat er andere klachten zijn die op zwangerschapsvergiftiging kunnen duiden (hoofdpijn en duizelligheid) stuurt de verloskundige me weer door naar het ziekenhuis voor CTG. Daar was wéér alles goed, maar van de gyn krijg ik de keuze om terug te gaan of daar onder controle te blijven. Ik kies ervoor om bij de gyn te blijven, omdat ik nog maar een week hoefde en er geen zin in had om weer heen en weer gestuurd te worden.
7 januari 2011
Jos is 's morgens zoals elke vrijdag om acht uur begonnen met werken en heeft mijn wekker om half 9 gezet. Ik wordt vlak daarvoor wakker met een onbestemd gevoel en pijn in mijn rug. Nadat ik Bram heb wakker gemaakt en naar het kdv heb gebracht worden de rugpijnen sterker en komen ze in golven. Dit gaat zo de hele dag door, terwijl ik wat in huis aanrommel en wat berichtjes tik op FOK. Ondertussen verlies ik wat bloed en veel slijm. Om 16 uur is Jos afgewerkt en komt hij thuis. Op dat moment komen de weeën ongeveer om de zes minuten en we bespreken wat we gaan doen. 's Avonds zouden we nl op verjaardag gaan van Jos' oma die die dag 82 is geworden. We besluiten dat Jos samen met Bram daar even naartoe gaat en Bram dan overdraagt aan zijn ouders. Er was afgesproken dat zij Bram zouden opvangen als er wat aan de hand zou zijn.
Jos heeft Bram opgehaald van het kdv en wat boodschapjes gedaan voor het avondeten. Thuis wil Bram erg weinig van mij weten en kan er slechts een heel zuinig kusje af. Bram en Jos eten lekker pannenkoeken en ik snoep er 1 mee, maar het smaakt me niet. Rond half 7 vertrekt Jos naar zijn opa en oma en kruip ik nog even in bed. Echt slapen lukt niet echt, maar ik kan wel een beetje wegdommelen. Om half 9 komt Jos thuis en ik kom uit bed. De weeën komen nu om de 5 minuten. Om half tien bellen we het ziekenhuis om te kijken hoe het ervoor staat. We mogen wel langskomen.
Om 22.00 uur zijn we daar aangekomen en worden we opgevangen door dezelfde verpleegkundige als donderdag, Sanne. Ze legt me aan de CTG en bloeddrukmeter. Mijn weeën zijn ondertussen helemaal stilgevallen. In de drie kwartier dat ik aan de CTG hang heb ik slechts 3 weeën gehad. Mijn bloeddruk is ook keurig netjes. De verloskundige komt me toucheren. Het blijkt dat ik nog maar krap een centimeter ontsluiting heb en de baarmoederhals is nog niet helemaal verstreken. Als dan blijkt dat de echo ook helemaal goed is, mogen we weer naar huis. Met de instructie om te bellen als de weeën om de 3-4 minuten komen voor een uur lang.
Eenmaal thuis komen de weeën lichtjes terug, het is dan 0.00 uur. We besluiten om naar bed te gaan en nog wat slaap te pakken. In bed worden de weeën heftiger en stap ik er maar weer uit. Beneden ga ik maar weer timen. Om 1 uur komen ze om de 3 min en worden steeds heftiger. Ik durf alleen niet weer het ziekenhuis te bellen, bang voor een teleurstelling. Ik kijk het nog aan tot half 3, en ga dan weer douchen. De weeën komen dan nog steeds om de 3 min, maar onder de douche zijn ze goed op te vangen. Jos wordt wakker als ik de slaapkamer binnenkom om me af te drogen. Hij ziet het een paar weeën aan en neemt dan het besluit voor me. Hij zegt me dat ik nu echt weer het ziekenhuis moet bellen. Dit doe ik dan ook weer om half 4 en we mogen natuurlijk meteen weer komen.
Om 4 uur staan we dan ook weer op de verlosafdeling. Verpleegkundige Femke sluit me aan op de CTG en verloskundige Ann toucheert me. Ik heb nu toch al wel 2-3 cm. We maken een plan van aanpak. Ik blijf nog even aan de CTG, ivm de bevalling van Bram en om half 6 gaan ze mijn vliezen breken. Het is rustig op de afdeling en dus blijven Femke en Ann gezellig kletsen. Ze vragen naar de geboorte van Bram en hoe we daar op terugkijken. We kunnen gelukkig vertellen dat het geen vervelende ervaring was. Maar wel wel spannend.
Om half 6 gaan ze mijn vliezen breken, ik heb dan 4 cm ontsluiting. Ze verwachten een behoorlijke golf vruchtwater, maar het koppie van ons kindje doet dienst als stop. Aan de paar druppels kunnen ze zien dat het helder is. Femke sluit een inwendige CTG aan en geeft me een netbroekje en kraamverband. Zo kan ik dan alsnog lekker rondlopen en bewegen om de weeën op te vangen. In het begin lukt het allemaal nog wel, maar al snel beland ik in een weeënstorm. De weeën zitten overal (buik, rug en benen) en komen zo snel achter elkaar aan dat ik amper op adem kan komen. Jos vertelt me tussen de weeën door dat ik het goed doe en dat hij trots op me is. Ook zegt hij dat het niet erg is om pijnstilling te vragen. Hij trekt me met deze opmerking over de streep. Ik druk op het belletje en al snel komt Femke binnen. Ik probeer het uit te leggen en Jos vult me aan waar nodig. Femke gaat Ann halen. Zij legt me uit welke keuzes ik heb nadat ze me getoucheerd heeft. Ik heb 5 cm en voor een ruggeprik is het dan te laat. Ik mag kiezen tussen een pethidineprik en een Remifentanilpomp. Ann raadt me de pomp aan. Hier kies ik dan ook voor.
Om kwart voor zeven krijg ik het infuus met de pomp aangeprikt. Ik krijg ook een saturatiemeter op mijn vinger en het knopje in mijn hand. Al snel begint het te werken. Ik word er high van , maar niet onprettig. De weeën voel ik nog wel, maar ze zijn nu een stuk beter te handelen. Jos zorgt ervoor dat ik blijf drinken en dat de saturatiemeter goed blijft zitten.
Om half 8 komen Femke en Ann afscheid nemen, hun dienst zit erop. Ann vraagt nog of ik al wat voel drukken aan het eind van de wee. Ik kan haar vertellen dat dit idd bij de laatste paar het geval is. Ann is de kamer nog niet uit of ik word overvallen door die oerkracht. Snel komt verloskunduge Ingrid eraan en zegt me dat ik zachtes mee mag drukken. Ondertussen toucheert ze me en blijk ik volledige ontsluiting te hebben. Verpleegkundige Sanne komt binnen en maakt in sneltreinvaart alles klaar. Na een paar keer persen voel ik dat het hoofdje al staat en moet ik zuchten. Nog een wee later glibbert er een klein lijfje uit me die ik uit reflex zelf aanpak. Het is dan 7.45. Het enige dat ik kan zeggen is "ik heb een meisje!" en dit meerdere keren. Ze is wel behoorlijk blauw, want onze dame had haar navelstreng in haar hand vast. Gelukkig huilt ze al en kleurt ze snel bij. Als ze op mijn buik ligt plast en poept ze me meteen onder. Al snel heeft ze zichzelf aangelegd en drinkt ze wel 10 min aan beide kanten! Ik ben al een tijdje een beetje verkouden en af en toe flink aan het hoesten. Dit moet ik ook na de geboorte van ons meisje. Na drie keer hoesten lanceer ik de placenta. Deze ligt dan nog op de tafel, maar het bloed zit tegen de muur tot grote hilariteit van Sanne en Ingrid. Ze maken het snel schoon en dan gaat Ingrid kijken of ik nog hechtingen moet hebben. Helaas moet ze er toch 2 zetten. Verder heb ik door de snelheid kleine schaafwondjes aan beide schaamlippen.
Alle testen worden goed uitgevoerd en ons meisje wordt gewogen. Ze weegt op de gram af 3000 gram. Als ze is aangekleed en in het wiegje ligt, gaat Jos iedereen bellen. De meesten belt hij wakker op deze zaterdagochtend. We krijgen beiden een ontbijtje en genieten van ons meisje. Na een poosje mag ik gaan douchen en aankleden. Er wordt nog overlegd of we nog moeten blijven ivm mijn bloeddruk. Deze wordt dan ook nog eens opgenomen. Weer is mijn bloeddruk helemaal in orde. Het oordeel is dan ook, lekker naar huis en daar genieten.
Helemaal trots lopen we het ziekenhuis weer uit met onze dochter en gaan gauw naar huis om Bram op te wachten. Helaas duurt het nog een tijdje voordat mijn schoonouders met hem komen. De kraamhulp arriveert om twaalf uur en een half uurtje later klimmen kleine voetjes de trap op naar boven. Ik lig met Eline lekker in bed en Bram klimt erop om eerst mij een dikke knuffel te geven. Daarna aait hij heel voorzichtig het handje van zijn kleine zusje, Eline Catharina Helena. Samen met Jos blijft Bram nog even boven op ons bed zitten. Daar zitten we dan, met ons vieren. Compleet gelukkig en gelukkig compleet (voor nu)...
Al met al ging het allemaal uiteindelijk supersnel. In een uur van 5 naar 10 cm en 7 minuten persen. Achteraf ging het mij te snel. Ik moest echt een paar dagen wennen aan het idee dat ik al bevallen was. Ik kon niet beseffen dat het allemaal al achter de rug is. Het ene moment lag ik nog high de weeën weg te puffen en het andere moment had ik mijn meisje al in mijn armen. De overgang ging mij veel te snel. Maar gelukkig is het besef nu helemaal daar. Ze is er eindelijk en ze maakt ons kleine gezinnetje helemaal compleet. Een koningskoppel, mijn Bram en Eline.
Mooi sugarsnap!
Dat wennen ken ik wel, ik was er totaal nog niet vanuit gegaan dat ik al zou gaan bevallen, moest toen ook echt even omschakelen dat hij er al was
Dat wennen ken ik wel, ik was er totaal nog niet vanuit gegaan dat ik al zou gaan bevallen, moest toen ook echt even omschakelen dat hij er al was
Pfoei Claudia, herkenbaar gevoel... Je kunt je ondanks dat je in het ziekenhuis bent soms toch heel erg alleen en in de steek gelaten voelen... Gelukkig gaat straks met deze bevalling ook gebeuren wat met die van Ivan gebeurde, het zakt allemaal weg...
Het gesprek moet je ook zeker aangaan, vond ik zelf heel erg prettig. Heeft zeker geholpen bij de verwerking van alles....
Mooi sugersnap, jammer dat het voor je gevoel te snel ging. Maar toch fijn dat het vrij voorspoedig verliep...
Het gesprek moet je ook zeker aangaan, vond ik zelf heel erg prettig. Heeft zeker geholpen bij de verwerking van alles....
Mooi sugersnap, jammer dat het voor je gevoel te snel ging. Maar toch fijn dat het vrij voorspoedig verliep...
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
Waarom hebben ze dan niet gekozen voor remifentanyl? Zeker als ze dachten dat het nog een hele tijd ging duren. En het is sneller uitgewerkt als het gestopt wordt...quote:
[..]
Het napraten met de verloskundige in de kraamweek heeft al veel geholpen. Zij heeft me op het hart gedrukt dat de dienstdoende arts-assistent me nooit pethidine zou hebben gegeven als ze had verwacht dat Lena zo snel geboren zou worden. En dat Lena zo'n moeilijke start had door de pethidine schijnt toch ook vrij uitzonderlijk te zijn. Kortom: ik denk dat het nagesprek heel belangrijk gaat zijn voor de verwerking.
Een ander punt is wat er allemaal toegeschreven kan worden aan de pethidine. Het schijnt dat er intern een discussie over is geweest en dat sommigen denken dat zelfs die eerste moeizame dagen toe te schrijven zijn aan de pethidine, ookal is pethidine bij volwassenen na 4 uur uitgewerkt. Daar ben ik ook heel nieuwsgierig naar!
Hoe dan ook: ik had op het moment dat de pethidine werd gezet nog maar 4 centimter ontsluiting, wat marginale vooruitgang betekende. Ik denk dat mijn intuïtie juist was, dat ik me niet goed kon ontspannen en dat de ontsluiting daardoor niet vorderde. De pethidine heeft gemaakt dat ik in een uur tijd naar volledig ontsluiting ging. In die zin is het waarschijnljik ook wel op z'n plaats geweest om me pijnstilling te geven (al had ik liever intensievere begeleiding gehad).
Sugarsnap, mooie verhalen
[ Bericht 6% gewijzigd door Asyniur op 30-01-2011 09:59:04 ]
Remifentanil wordt zo laat mogelijk gegeven, omdat er gewenning optreed.. dus als ze het idee hebben dat het nog wel even gaat duren zullen ze eerst pethidine overwegen!quote:
[..]
Waarom hebben ze dan niet gekozen voor remifentanyl? Zeker als ze dachten dat het nog een hele tijd ging duren. En het is sneller uitgewerkt als het gestopt wordt...
Sugarsnap, mooie verhalen
Ik had pas 4 cm ontsluiting toen ik remifentanyl kreeg. Althans toen gingen ze in een weeënstorm proberen een infuus aan te leggenquote:
[..]
Remifentanil wordt zo laat mogelijk gegeven, omdat er gewenning optreed.. dus als ze het idee hebben dat het nog wel even gaat duren zullen ze eerst pethidine overwegen!
Uiteindelijk zat de boel pas aangesloten bij 7-8 cm, maar toch.
En op het moment van het binnenslepen van de infuuspomp ed zag het er echt niet naar uit dat ik binnen een paar uurtjes een kind zou hebben (ik heb 3 uur gedaan over de cm van 3 naar 4)
In mijn ziekenhuis bieden ze Remifentanil niet aan.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Ik kreeg Remifentanil na 2 dagen weeën en bij 1.5 cm ontsluiting. 2 uur na de Remifentanil zat ik op 6 centimeter 
En toch vond ik het geen bijzonder spul, want mn weeën deden nog steeds verrekte zeer
En ik vind bevallingsverhalen zo bijzonder om te lezen, een traan en een lach in één verhaal. Ademloos lezen, soms even zuchten van ellende voor de ander. Heftig. Bedankt
En toch vond ik het geen bijzonder spul, want mn weeën deden nog steeds verrekte zeer En ik vind bevallingsverhalen zo bijzonder om te lezen, een traan en een lach in één verhaal. Ademloos lezen, soms even zuchten van ellende voor de ander. Heftig. Bedankt
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Ik zat op 5 maar ze hadden al het idee dat de laatste cm's hard konden gaan en dat klopte, binnen 2.5 uurquote:
[..]
Ik had pas 4 cm ontsluiting toen ik remifentanyl kreeg. Althans toen gingen ze in een weeënstorm proberen een infuus aan te leggen
Uiteindelijk zat de boel pas aangesloten bij 7-8 cm, maar toch.
En op het moment van het binnenslepen van de infuuspomp ed zag het er echt niet naar uit dat ik binnen een paar uurtjes een kind zou hebben (ik heb 3 uur gedaan over de cm van 3 naar 4)
En inderdaad Vlindur, het haalt net de hele scherpe randjes weg en laat je tussen de weeën door meer ontspannen... maar als ze het te vroeg geven werkt het op een gegeven moment amper nog...
bij mij hadden ze ook niet verwacht dat de laatste 5 cm zo hard zouden gaan, vandaar dat ik zelfs de keuze kreeg. Maar ik ben toch echt binnen een uur naar volledige ontsluiting gegaan
Ja, dat klopt wel, ik kon wat slapen had ik het idee. Nou ja, de nacht ervoor had ik ook al amper geslapen, dus ik was ook gewoon doodopquote:
[..]
Ik zat op 5 maar ze hadden al het idee dat de laatste cm's hard konden gaan en dat klopte, binnen 2.5 uur
En inderdaad Vlindur, het haalt net de hele scherpe randjes weg en laat je tussen de weeën door meer ontspannen... maar als ze het te vroeg geven werkt het op een gegeven moment amper nog...
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Dat is vreemd.quote:
In mijn ziekenhuis bieden ze Remifentanil niet aan.
Mijn helden: Mijn dochter Eline, Oprah Winfrey, Obama, Nederlandse hockeyploeg vrouwen.
Mijn favoriete TV programma's: DWDD, ATWT, Netwerk, Show Nieuws, VI.
Mijn favoriete shops: Hema, H&M shop online, Albert Heijn, IKEA.
Mijn favoriete TV programma's: DWDD, ATWT, Netwerk, Show Nieuws, VI.
Mijn favoriete shops: Hema, H&M shop online, Albert Heijn, IKEA.
Dat is opzich niet vreemd, elk ziekenhuis hanteert een eigen policy. In ons ziekenhuis is wordt het ook niet aangeboden (Erasmus mc/ Sophia kinderziekenhuis).quote:
Tijd voor wat anders.. maar wat dan..
ook niet als je er om vraagt? ('t is ook mijn z'huis)quote:
[..]
Dat is opzich niet vreemd, elk ziekenhuis hanteert een eigen policy. In ons ziekenhuis is wordt het ook niet aangeboden (Erasmus mc/ Sophia kinderziekenhuis).
Ik heb er één en ik ben er trots op
"Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren" "The needs of the many outweigh the needs of the crew"
Terugblik op tachtig kilometer lopen - Westerborkpad - My 5 minutes of fame - Heldin
DTS - Foto's en verslagen
"Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren" "The needs of the many outweigh the needs of the crew"
Terugblik op tachtig kilometer lopen - Westerborkpad - My 5 minutes of fame - Heldin
DTS - Foto's en verslagen
Ik weet niet of ze het beleid hebben aangepast, maar ten tijde van Mette's bevalling was het niet mogelijk. Alleen de keuze tussen pethidine of ruggenprik.
In het Sint Franciscus Gasthuis werkt men wel met Remifentanil.
In het Sint Franciscus Gasthuis werkt men wel met Remifentanil.
Tijd voor wat anders.. maar wat dan..
ik ben er in 98 en 08 bevallen en in maart weerquote:
Ik weet niet of ze het beleid hebben aangepast, maar ten tijde van Mette's bevalling was het niet mogelijk. Alleen de keuze tussen pethidine of ruggenprik.
In het Sint Franciscus Gasthuis werkt men wel met Remifentanil.
bij Jan heb ik beide gehad. was zo ongeveer van de wereld af door de pethidine.
Ik heb er één en ik ben er trots op
"Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren" "The needs of the many outweigh the needs of the crew"
Terugblik op tachtig kilometer lopen - Westerborkpad - My 5 minutes of fame - Heldin
DTS - Foto's en verslagen
"Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren" "The needs of the many outweigh the needs of the crew"
Terugblik op tachtig kilometer lopen - Westerborkpad - My 5 minutes of fame - Heldin
DTS - Foto's en verslagen
Ik weet niet waarom ze het niet aanbieden (daar wil ik nog wel naar vragen), maar is het niet een vrij nieuw middel? Ik heb wel eens een artikel gelezen (uit ik meen 2008) waarin stond dat de voor- en nadelen onvoldoende waren onderzocht. Ik stel me zo voor dat daarom niet elk ziekenhuis even gretig zo'n nieuw middel in huis neemt.quote:
Je ziet ook bij inleidingen dat niet elk ziekenhuis hetzelfde protocol heeft. Het ene ziekenhuis wil al bij 41 weken zwangerschap inleiden en het andere ziekenhuis wacht rustig de 42 weken af. Ook de manieren van inleiden willen nog wel eens verschillen: in het ene ziekenhuis krijg je pillen, in het andere ziekenhuis een gel, en zo zijn er nog wat methodes.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Was dat zo naar, Vlindur?
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
In het SFG in R'dam wordt er onderzoek naar gedaan door een van de arts-assistenten. Bij 'ons' wordt alleen de ruggenprik aangeboden en geen enkel ander middel.
Ik quote evenquote:
quote:na 3 kwartier werd ik getoucheerd om te kijken hoever ik al was. Dat bleek nog geen halve centimeter te wezen en werd er een veter met Prostaglandinen ingebracht. Dat was erg pijnlijk.
quote:Om 20.00 weer aan de ctg, dat kreng registreerde helemaal niks! Maar ik had toch echt pijn! Toen mocht de veter mocht er eindelijk uit. Wat had dat ding me zeer gedaan vanbinnen en van onderen. Het voelde helemaal beurs aan. Ik werd daarna weer getoucheerd, dat was nu helemaal pijnlijk. Ik verkrampte helemaal.
Bronquote:Woensdag 16 december;
Om half 8 lag ik weer aan de ctg, en na een half uur werd er weer een veter ingebracht. Deze werd wat netter weggestopt tussen de schaamlippen en ik voelde gelijk dat ik hier geen last van zou krijgen.
Echt, mocht er iemand ooit zo'n ding krijgen, vraag alsjeblieft of ze hem tussen de schaamlippen vouwen en niet proppen. Het voelt echt alsof er een dik stuk grof touw tussen zit. Ik voel de pijn nog als ik er aan denk
Maar het resultaat was er. 2 dagen een veter gekregen. Maar bij een volgende wil ik gel ofzo. Geen veters meer in mijn lijf!
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Ik ben wel benieuwd wat het voordeel is van een veter/gel/pillen. Ik heb pillen gehad en die waren helemaal niet pijnlijk.
Het suffe van dat soort dingen is vaak dat je afhankelijk bent van hoe goed ze gezet/ingebracht worden. Ik heb tijdens mijn voorlaatste ziekenhuisopname bijvoorbeeld behoorlijk last gehad van mijn infuus (mijn armen waren ook nog eens behoorlijk beurs vanwege steeds maar mis prikken) tot een verpleegkundige wat snoertjes verlegde en de boel anders vastplakte. En bij de bevalling was er een verpleegkundige die het infuus heel soepeltjes wist te prikken; daar heb ik geen moment last van gehad.
Het suffe van dat soort dingen is vaak dat je afhankelijk bent van hoe goed ze gezet/ingebracht worden. Ik heb tijdens mijn voorlaatste ziekenhuisopname bijvoorbeeld behoorlijk last gehad van mijn infuus (mijn armen waren ook nog eens behoorlijk beurs vanwege steeds maar mis prikken) tot een verpleegkundige wat snoertjes verlegde en de boel anders vastplakte. En bij de bevalling was er een verpleegkundige die het infuus heel soepeltjes wist te prikken; daar heb ik geen moment last van gehad.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Oh, waar ik vantevoren trouwens huiverig voor was, was of ik bij de geboorte van Lena erg last zou hebben van het gehecht worden. Ik heb hier vaak gelezen dat dat als behoorlijk pijnlijk wordt ervaren. Bij Lena ging de uitdrijving zo snel dat er geen tijd was om me een verdovingsspuit te geven tijdens een van de laatste weeen, dus ik heb het verdoofd en gehecht worden heel bewust meegekregen. Ik heb er echter weer geen centje pijn van gehad!
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Hechten heb ik dan geen ervaring mee, ik had enkel 'scheurtjes' en schaafplekken. Deed met plassen wel pijn, maar dat was verder prima te doen. Hoeveel hechtingen heb je gehad? en hoeveel plekken om te hechten?
En jouw pillen zijn vaginaal ingebracht lijkt me? en waar stoppen ze die dan? Want in de veter zit aan het einde een pil, die ze tussen de baarmoederwand stoppen volgens mij. (Oh, ik weet het niet eens zeker )
En jouw pillen zijn vaginaal ingebracht lijkt me? en waar stoppen ze die dan? Want in de veter zit aan het einde een pil, die ze tussen de baarmoederwand stoppen volgens mij. (Oh, ik weet het niet eens zeker
)
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Het ziekenhuis in Hilversum had het wel in het aanbod zitten, ik had er zelf ook om gevraagd. Na een uur of wat kwamen ze een keer met pethidine aanzetten die ik niet moest, dus toen kreeg ik helemaal niksquote:
[..]
Dat is opzich niet vreemd, elk ziekenhuis hanteert een eigen policy. In ons ziekenhuis is wordt het ook niet aangeboden (Erasmus mc/ Sophia kinderziekenhuis).
. Dat het aanwezig is zegt dus ook vrij weinig 
.
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Pfff Claudia, wat een verhaal. Ik snap het heel goed hoor, je gevoel tegenover Lena, aan de andere kant, wat geschied is, daar kun je alleen maar van leren. Ze is er, dat is het belangrijkste
Niet mieten! Door gieten!
Ik heb echt geen flauw idee hoeveel schade ik opgelopen heb! Ik heb werkelijk nergens last van, dus ik steek m'n kop in het zand.quote:
Hechten heb ik dan geen ervaring mee, ik had enkel 'scheurtjes' en schaafplekken. Deed met plassen wel pijn, maar dat was verder prima te doen. Hoeveel hechtingen heb je gehad? en hoeveel plekken om te hechten?
De naweeen waren wel idioot heftig, maar ik heb ook het idee dat dat hoort bij mijn snelle herstel. De bloedingen zijn nu (na ruim 2 weken) al opgehouden en mijn baarmoeder zat al heel vroeg in de kraamweek flink laag.Jep. Dat inwendige gerommel is natuurlijk niet leuk, maar pijnlijk was het ook niet.quote:En jouw pillen zijn vaginaal ingebracht lijkt me? en waar stoppen ze die dan? Want in de veter zit aan het einde een pil, die ze tussen de baarmoederwand stoppen volgens mij. (Oh, ik weet het niet eens zeker
En ik heb geen flauw idee waar ze die pil stoppen.
Normaliter ben ik heel nieuwsgierig, maar ik merk dat er toch best veel is wat ik niet weet.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Toen ik moest bevallen bleek het Lucas Andreas het enige ziekenhuis in Amsterdam dat de remifentanyl pomp aanbooed. De rest (nog) niet, idd ivm het feit dat het nog een vrij jong middel is, meen ik.
Wanneer is je gesprek, Claudia?
Wanneer is je gesprek, Claudia?
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ja: géén derde nemen.quote:
Pfff Claudia, wat een verhaal. Ik snap het heel goed hoor, je gevoel tegenover Lena, aan de andere kant, wat geschied is, daar kun je alleen maar van leren. Ze is er, dat is het belangrijkste
Even serieus: als ik nog een keer zwanger zou raken zou ik het toch anders aanpakken, denk ik. Ik ben er nu nog meer van overtuigd dat een inleiding voor mij te heftig is, dus ik zou het forceren van de bevalling echt proberen te voorkomen.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Oja, Claudia dat vroeg ik me nog af. Bloedverdunners en het bloeden na de bevalling, of dat dan langer en heftiger is. Maar schijnbaar niet dus.
Tijd voor wat anders.. maar wat dan..
Ik meen me ook te herinneren dat het er los van staat.quote:
Oja, Claudia dat vroeg ik me nog af. Bloedverdunners en het bloeden na de bevalling, of dat dan langer en heftiger is. Maar schijnbaar niet dus.
Miss: in principe 6 weken na de bevalling, maar ik moet de afspraak nog maken.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Oh ja, die bloedingen waardoor je met 2!! van die grote maandverbanden moet rondlopenquote:
[..]
Ik heb echt geen flauw idee hoeveel schade ik opgelopen heb! Ik heb werkelijk nergens last van, dus ik steek m'n kop in het zand.
Ikzelf bloedde niet lang, een goeie week maar en oh! Naweeën! Brings back memories 
Zit je daar met de kraamvisite die krengen weg te zuchten. En ze kijken je dan ook nog vreemd aan, want het meerendeel vind het maar raar dat je die hebt
Hihi, ben idd verbaast dat je dat niet weetquote:Jep. Dat inwendige gerommel is natuurlijk niet leuk, maar pijnlijk was het ook niet.
En ik heb geen flauw idee waar ze die pil stoppen.
Ent trouwens, ik las laatst ergens iets door jou toen je net was bevallen van Ivan. "Nooit weer" riep je toen
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Die veter ook dan? Lijkt me wel hè? En waar smeren ze die gel dan?quote:
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Haha, ja, dat riepen we allebei. We hadden er genoeg goede redenen voor, maar ik wilde al vrij snel toch een tweede en mijn lief was er na een maand of vier ook klaar voor.quote:
Ent trouwens, ik las laatst ergens iets door jou toen je net was bevallen van Ivan. "Nooit weer" riep je toen
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Ik vraag me af bij hoeveel van die nummers ik de juiste benaming in zou kunnen vullen.quote:
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Zie het als een uitdaging
De gel wordt in de baarmoedermond ingebracht. Tenzij je al gebroken vliezen hebt geloof ik, dan wordt (een ander soort gel) ook bij nr 11 gespoten. Maar dan spreek ik uit herinnering van inmiddels 4 jaar geleden, dus ik ben niet 100% zeker.
De gel wordt in de baarmoedermond ingebracht. Tenzij je al gebroken vliezen hebt geloof ik, dan wordt (een ander soort gel) ook bij nr 11 gespoten. Maar dan spreek ik uit herinnering van inmiddels 4 jaar geleden, dus ik ben niet 100% zeker.
ballonkatheter wordt ook inde baarmoedermond gezet en de veter wordt bij mijn weten rondom de baarmoedermond geplaatst. Maar met die laatste heb ik helemaal geen ervaring.
Daar hebben we google voorquote:Op dinsdag 1 februari 2011 13:53 schreef Claudia_x het volgende:
[..]
Ik vraag me af bij hoeveel van die nummers ik de juiste benaming in zou kunnen vullen.
1.Eileider, 2.Blaas, 3.Schaambeen, 4.G-plek, 5.Clitoris,
6.Urinebuis, 7.Vagina, 8.Eierstok, 9.Dikke darm.
10.Baarmoeder, 11.Fornix Uteri, 12.Baarmoederhals, 13.Endeldarm, 14.Anus
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Zouden jullie nog een 3e of een 4e willen? Of is het zo goed?quote:
[..]
Haha, ja, dat riepen we allebei. We hadden er genoeg goede redenen voor, maar ik wilde al vrij snel toch een tweede en mijn lief was er na een maand of vier ook klaar voor.
Wup, wat weet je een hoop!
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
quote:
Gelukkig, dan is m'n diploma toch terecht
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
De G-spot is nog ietwat omstreden, toch?
Wel goed om dat gesprek te hebben inderdaad, Claudia, als je met nog zoveel vragen zit.
Ik heb nooit een gesprek gehad, is ook nooit sprake van geweest, maar goed, ik had een redelijke bevalling en hoef ook niets verklaard te zien voor een eventuele tweede
Wel goed om dat gesprek te hebben inderdaad, Claudia, als je met nog zoveel vragen zit.
Ik heb nooit een gesprek gehad, is ook nooit sprake van geweest, maar goed, ik had een redelijke bevalling en hoef ook niets verklaard te zien voor een eventuele tweede
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Het is in principe goed zo en mijn lief wil absoluut geen derde, maar ik wil de optie wel openhouden. Ik weet nu hoe snel mijn gevoel over dit soort dingen kan veranderen en ik wil het mezelf ook toestaan om niet alles kapot te rationaliseren.quote:
[..]
Zouden jullie nog een 3e of een 4e willen? Of is het zo goed?
Ik zal nu wel iets minder snel gevolg geven aan gevoelens, want een derde zou wel heel onpraktisch zijn in veel opzichten, met name carrièretechnisch. Lena kwam wat dat betreft op een ideaal moment. Maar goed, dat zijn allemaal luxeproblemen. Ik ben dolblij met de twee kinderen die we hebben en ik prijs me gelukkig dat we hierin überhaupt iets te kiezen hebben.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Hoe bedoel je dit? Verdoven ze normaal gesproken voordat een kind geboren is dan? Ik kreeg ook "pas" verdoving nadat Nathan geboren is voor het hechten, toen zagen ze pas hoe ik was gescheurd. Wel heeft ze eerst met de verdovingsvloeistof gedruppeld voor ze de naald erin zette.quote:Bij Lena ging de uitdrijving zo snel dat er geen tijd was om me een verdovingsspuit te geven tijdens een van de laatste weeen, dus ik heb het verdoofd en gehecht worden heel bewust meegekregen. Ik heb er echter weer geen centje pijn van gehad!
Volgens mij moeten we ook niet willen weten hoe dat hechten precies in elkaar steekt. Ze hadden eerst gezegd "2 hechtingen" en daarna waren het er ineens veel meerquote:
[..]
Ik heb echt geen flauw idee hoeveel schade ik opgelopen heb! Ik heb werkelijk nergens last van, dus ik steek m'n kop in het zand.
[..]
Jep. Dat inwendige gerommel is natuurlijk niet leuk, maar pijnlijk was het ook niet.
En ik heb geen flauw idee waar ze die pil stoppen.
Ze tellen dus alleen de uitwendige hechtingen, van binnen werken ze in laagjes of ik weet niet wat. too much information En naweeën zijn leuk, hè? PR vroeg toen het ergste voorbij was "ik wist niet dat er nog een kind in zat!
" Het waren echt weeën, zoals de dag ervoor. Lekker, met een hongerige baby naast je om 2 uur 's nachts
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Ik weet niet wat normaal is, maar bij Ivan hebben ze de verdovingsspuit tijdens een van de laatste persweeen gezet. Ik heb het vaker gehoord. Misschien komt het doordat ik toen een knip heb gehad?quote:
[..]
Hoe bedoel je dit? Verdoven ze normaal gesproken voordat een kind geboren is dan? Ik kreeg ook "pas" verdoving nadat Nathan geboren is voor het hechten, toen zagen ze pas hoe ik was gescheurd. Wel heeft ze eerst met de verdovingsvloeistof gedruppeld voor ze de naald erin zette.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Had Neve's verhaal og niet eerder geplaatst, maar had het gelukkig al een poos geleden geschreven....
Dit verhaal begint op 12 oktober, om ongeveer 8 uur ‘s ochtends. D moest er vroeg uit om te gaan werken en ik was met hem opgestaan om even samen te douchen. Eigenlijk doen we dat niet zo vaak, en met die dikke buik was het ook niet erg makkelijk. Maar op de een of andere manier bedacht ik dat het er voorlopig misschien niet meer van zou komen.
Ik was die ochtend wakker geworden omdat ik heel nodig moest plassen en even dacht ik wat vruchtwater te verliezen. De verloskundige die ik na wat aarzelen wakker belde raadde aan om het even af te wachten en te kijken of er meer zou volgen. D was inmiddels gaan werken. Toen ik de telefoon ophing voelde ik voor het eerst een wat zeurende steken in mijn buik... zou het dan toch?! Omdat ik nog niet zeker was wát ik voelde rommelde ik eerst wat in huis, ik lakte zelfs nog mijn teennagels en ik besloot even naar de apotheek en de kiosk te lopen. Beneden aan de trap moest ik toch even diep zuchten en toen de dame in de kiosk enthousiast vroeg hoe lang ik nog moest, wist ik niet hoe snel ik naar buiten moest komen.
Thuis was ik er nu behoorlijk van overtuigd dat het echt begonnen was. Ik belde D, die nog midden in een item zat, probeerde een douche en poogde te timen hoe ver de weeen apart kwamen. Tot mijn verbazing timede ik weeen om de minuut en hoewel me dat niet leek te kloppen, werd ik wel wat nerveuzer en belde D waar hij bleef. Hij vond me terwijl ik hangend over de rand van het bed rugweeen weg aan het zuchten was. Ook hij ging met de stopwatch aan de slag en omdat hij ook zag dat de weeen erg dicht opeen zaken belden we de verloskundige nog maar eens.
De eerste verloskundige kwam tegen twaalf uur. Ik wist niet zo goed meer hoe ik moest staan, dus raadde zij aan achterstevoren op een stoel te zitten. Dat maakte me iets comfortabeler, maar niet voor heel lang. Rond drie uur kwam Wendela, de verloskundige van mijn eigen praktijk. Zij keek voor het eerst hoe ver ik was, maar eigenlijk bleek er nog niet veel aan de hand: één centimeter. In overleg besloten we dat ze mijn vliezen zou breken, omdat ik met zulke snelle weeen niet heel lang zou kunnen blijven zitten. Het vruchtwater kwam met een enorme plons; ik moest een beetje lachen bij het idee dat ik eerder had gedacht dat die paar druppels ’s ochtends het echte werk al waren. Het water had wel een rare kleur en hoewel Wendela dacht dat er waarschijnlijk niet op dat moment in was gepoept, moesten we wel gelijk naar het ziekenhuis.
De rit naar het ziekenhuis was, zoals op de zwangerschapscursus al was aangekondigd, een rit om niet te vergeten. De weeen zetten nu echt hard door, dus hing ik afwisselend aan de handgreep boven de deur of ramde ik in op de deur zelf. D slaagde erin verkeersdrempels te vermijden, niet door rode lichten te rijden én met mij mee te zuchten. Ik heb geen idee hoe ik het ziekenhuis ben ingekomen, maar er stond gelukkig wel al iemand op ons te wachten die ons gelijk meenam naar een verloskamer.
Eigenlijk vroeg ik gelijk al om een ruggeprik. Ik vond dat het genoeg was geweest: niet alleen waren de weeen behoorlijk gemeen, ze kwamen zo snel dat ik geen tijd had om me te herstellen tussendoor. Helaas was het ontzettend druk in het ziekenhuis. Ik werd getoucheerd en bleek inmiddels drie centimeter ontsluiting te hebben, de baby en ik werden aangesloten op allerlei apparatuur, maar de anestesist liet op zich wachten. D probeerde van alles voor me te betekenen, maar ik wilde nergens van weten. Ik wilde geen massage en geen washandjes. De verloskundige en hij konden alleen maar helpen met ademhalen en het fijnste was dat hij er gewoon wás.
Na dik twee uur wachten, net voor zeven uur, was daar de anestesiste. Het zetten van de prik was even spannend, omdat je even heel stil moet zitten; bepaald niet makkelijk tussen de weeen door. Maar de ruggeprik zelf was een soort oase: binnen enkele minuten voelde ik geen weeen meer; ik kon eindelijk ontspannen. De sfeer veranderde onmiddellijk: ik kon een beetje kletsen met de verloskundige en met een half oog met D voetbal volgen. D heeft me nog uren voorgelezen. De rust leek z’n vruchten af te werpen: de tussenstand was zes centimeter.
Tegen tien uur was de wisseling van de wacht: Judith, de verloskundige ging naar huis en in plaats daarvan kwam een jonge nachtarts. Hij was bezig met een onderzoek naar de effectiviteit (of het gebrek daaraan) van weeen waarvan ik al eerder had gezegd dat ik eraan zou meewerken. De uren die zouden volgen zou hij nog vaak binnenkomen om me te checken, maar de ontsluiting leek te blijven hangen op 6 centimeter. We wisten al dat de baby een sterrenkijker zou zijn (met het hoofdje naar beneden, maar met het gezichtje naar voren gericht, in plaats van naar achteren) en dit leek de vordering van de ontsluiting in de weg te zitten. Ik lag inmiddels op mijn zij, om te kijken of de baby wilde draaien en ik kreeg wee-opwekkers, die langzaamaan boven het effect van de ruggeprik heen kwamen. Iedere keer wanneer de arts kwam kijken was ik weer benieuwd, maar het bleek iedere keer weer gewoon zes centimeter te zijn. Nou ja, één maal was het zesenhalf, maar ik had de indruk dat dat vooral werd gezegd om me niet de moed te doen verliezen. Ik was zo langzamerhand echt moe, heel moe.
Om half vier was de laatste check, en nog steeds was de ontsluiting niet meer dan zes centimeter. De arts was nu behoorlijk direct: eigenlijk hadden we alles geprobeerd en de enige andere optie was een keizersnee. Dat was toch wel even moeilijk: we hadden ons op veel dingen voorbereid, maar dit niet en dan na ruim 18 uur... We kregen een momentje om er even samen over te praten, maar direct daarna was de ok vrij en moest ik snel voorbereid worden.
Door alle hectiek waren D en ik vooral met de operatie bezig en niet met het feit dat we binnen hele korte tijd ouders zouden zijn. Gelukkig kon D bij me blijven tijdens de procedure en ook de fijne anestesiste van eerder die avond was erbij. Zij was geweldig in me geruststellen en legde uit wat er gebeurde. Bij mijn hoofd werd een tentje gemaakt en de ruggeprik werd zwaarder gemaakt. D zat naast me in een groene overall en mijn positietrui (die hij vervolgens nog dagen heeft gedragen) en alle ok medewerkers kwamen even kennismaken. Eén iemand bood zelfs aan het foto’s maken van D over te nemen. Toen de anestesiste kwam melden dat de operatie gaande was en mijn ergste zenuwen even weg waren realiseerde ik me ineens dat het zover was: nog een paar minuten en we zouden ons kleine meisje zien. Ik weet niet of ik nog de kans heb gehad dat tegen D te zeggen, want bijna op hetzelfde moment hoorden we haar; achteraf zei de gynaecologe dat, toen ze mijn baarmoeder openmaakte, ze recht aangekeken werd, alsof ze wilde zeggen: “waar bleven jullie nou?”. We hoorden een klein kreetje, toen een hardere en daar was ze... Neve.
Vanaf de tafel kon ik zien hoe ze haar droogwreven en hoe D de navelstreng doorknipte. Het was 4:15 uur en gewikkeld in een doek, met een roze mutsje op kon D haar dicht bij mij houden. Ze was zo mooi en gaaf en heel erg stil en ik kon alleen maar huilen van alle spanning en emotie.
Terwijl ze mij hechtten, ging D met Neve in de couveuse (het was heel koud op de gang) terug naar de verloskamer boven, samen met zuster Diane, die er de hele tijd was bijgeweest en die later zelfs als getuige op de geboorteacte zou komen.
Ik moest naar de verkoeverkamer, waar een strenge zuster mij alleen wilde laten gaan als mijn hartslag was gedaald. Pas na een half uur had ik haar er van overtuigd dat dat waaschijnlijk voorlopig niet ging gebeuren en wilde zij iemand bellen om mij naar boven te brengen. Ik wilde zó graag naar de verloskamer!
D had al die tijd stilletjes in de verloskamer gezeten met een mondkapje op voor de koortslip en kleine Neve in zijn armen. Ze hadden haar nog niet aangekleed, zodat ze bloot tegen mij aan kon liggen. Diane liet ons een poosje alleen om even alleen maar naar haar te kijken en haar warme lijfje te voelen. Zo ontzettend fijn. Daarna werden we geholpen om de eerste keer aan de borst te voeden, wat eigenlijk gelijk best goed ging. Pas na een aantal uur hebben we onze ouders gebeld: “Goedemorgen oma”. Oma moest ook huilen.
De eerste dagen in het ziekenhuis waren we gesloopt, veel pijn en een enorm gebrek aan slaap. Maar ik herinner me vooral de lieve en betrokken verpleging en artsen. De laborante die D hielp met de eerste luier, de kinderarts die mij naar het toilet hielp, en de schoonmaakster die Neve met graagte van me overnam toen ik even moeilijk lag. Ik herinner me het transparante wiegje dat vlak naast mijn bed kon staan, zodat ik midden in de nacht nog steeds verbaasd naar Neve kon kijken. En ik herinner me hoe D en ik, toen ik weer een beetje kon staan, samen heel lang gearmd in het wiegje hebben staan kijken. Mooi.
Dit verhaal begint op 12 oktober, om ongeveer 8 uur ‘s ochtends. D moest er vroeg uit om te gaan werken en ik was met hem opgestaan om even samen te douchen. Eigenlijk doen we dat niet zo vaak, en met die dikke buik was het ook niet erg makkelijk. Maar op de een of andere manier bedacht ik dat het er voorlopig misschien niet meer van zou komen.
Ik was die ochtend wakker geworden omdat ik heel nodig moest plassen en even dacht ik wat vruchtwater te verliezen. De verloskundige die ik na wat aarzelen wakker belde raadde aan om het even af te wachten en te kijken of er meer zou volgen. D was inmiddels gaan werken. Toen ik de telefoon ophing voelde ik voor het eerst een wat zeurende steken in mijn buik... zou het dan toch?! Omdat ik nog niet zeker was wát ik voelde rommelde ik eerst wat in huis, ik lakte zelfs nog mijn teennagels en ik besloot even naar de apotheek en de kiosk te lopen. Beneden aan de trap moest ik toch even diep zuchten en toen de dame in de kiosk enthousiast vroeg hoe lang ik nog moest, wist ik niet hoe snel ik naar buiten moest komen.
Thuis was ik er nu behoorlijk van overtuigd dat het echt begonnen was. Ik belde D, die nog midden in een item zat, probeerde een douche en poogde te timen hoe ver de weeen apart kwamen. Tot mijn verbazing timede ik weeen om de minuut en hoewel me dat niet leek te kloppen, werd ik wel wat nerveuzer en belde D waar hij bleef. Hij vond me terwijl ik hangend over de rand van het bed rugweeen weg aan het zuchten was. Ook hij ging met de stopwatch aan de slag en omdat hij ook zag dat de weeen erg dicht opeen zaken belden we de verloskundige nog maar eens.
De eerste verloskundige kwam tegen twaalf uur. Ik wist niet zo goed meer hoe ik moest staan, dus raadde zij aan achterstevoren op een stoel te zitten. Dat maakte me iets comfortabeler, maar niet voor heel lang. Rond drie uur kwam Wendela, de verloskundige van mijn eigen praktijk. Zij keek voor het eerst hoe ver ik was, maar eigenlijk bleek er nog niet veel aan de hand: één centimeter. In overleg besloten we dat ze mijn vliezen zou breken, omdat ik met zulke snelle weeen niet heel lang zou kunnen blijven zitten. Het vruchtwater kwam met een enorme plons; ik moest een beetje lachen bij het idee dat ik eerder had gedacht dat die paar druppels ’s ochtends het echte werk al waren. Het water had wel een rare kleur en hoewel Wendela dacht dat er waarschijnlijk niet op dat moment in was gepoept, moesten we wel gelijk naar het ziekenhuis.
De rit naar het ziekenhuis was, zoals op de zwangerschapscursus al was aangekondigd, een rit om niet te vergeten. De weeen zetten nu echt hard door, dus hing ik afwisselend aan de handgreep boven de deur of ramde ik in op de deur zelf. D slaagde erin verkeersdrempels te vermijden, niet door rode lichten te rijden én met mij mee te zuchten. Ik heb geen idee hoe ik het ziekenhuis ben ingekomen, maar er stond gelukkig wel al iemand op ons te wachten die ons gelijk meenam naar een verloskamer.
Eigenlijk vroeg ik gelijk al om een ruggeprik. Ik vond dat het genoeg was geweest: niet alleen waren de weeen behoorlijk gemeen, ze kwamen zo snel dat ik geen tijd had om me te herstellen tussendoor. Helaas was het ontzettend druk in het ziekenhuis. Ik werd getoucheerd en bleek inmiddels drie centimeter ontsluiting te hebben, de baby en ik werden aangesloten op allerlei apparatuur, maar de anestesist liet op zich wachten. D probeerde van alles voor me te betekenen, maar ik wilde nergens van weten. Ik wilde geen massage en geen washandjes. De verloskundige en hij konden alleen maar helpen met ademhalen en het fijnste was dat hij er gewoon wás.
Na dik twee uur wachten, net voor zeven uur, was daar de anestesiste. Het zetten van de prik was even spannend, omdat je even heel stil moet zitten; bepaald niet makkelijk tussen de weeen door. Maar de ruggeprik zelf was een soort oase: binnen enkele minuten voelde ik geen weeen meer; ik kon eindelijk ontspannen. De sfeer veranderde onmiddellijk: ik kon een beetje kletsen met de verloskundige en met een half oog met D voetbal volgen. D heeft me nog uren voorgelezen. De rust leek z’n vruchten af te werpen: de tussenstand was zes centimeter.
Tegen tien uur was de wisseling van de wacht: Judith, de verloskundige ging naar huis en in plaats daarvan kwam een jonge nachtarts. Hij was bezig met een onderzoek naar de effectiviteit (of het gebrek daaraan) van weeen waarvan ik al eerder had gezegd dat ik eraan zou meewerken. De uren die zouden volgen zou hij nog vaak binnenkomen om me te checken, maar de ontsluiting leek te blijven hangen op 6 centimeter. We wisten al dat de baby een sterrenkijker zou zijn (met het hoofdje naar beneden, maar met het gezichtje naar voren gericht, in plaats van naar achteren) en dit leek de vordering van de ontsluiting in de weg te zitten. Ik lag inmiddels op mijn zij, om te kijken of de baby wilde draaien en ik kreeg wee-opwekkers, die langzaamaan boven het effect van de ruggeprik heen kwamen. Iedere keer wanneer de arts kwam kijken was ik weer benieuwd, maar het bleek iedere keer weer gewoon zes centimeter te zijn. Nou ja, één maal was het zesenhalf, maar ik had de indruk dat dat vooral werd gezegd om me niet de moed te doen verliezen. Ik was zo langzamerhand echt moe, heel moe.
Om half vier was de laatste check, en nog steeds was de ontsluiting niet meer dan zes centimeter. De arts was nu behoorlijk direct: eigenlijk hadden we alles geprobeerd en de enige andere optie was een keizersnee. Dat was toch wel even moeilijk: we hadden ons op veel dingen voorbereid, maar dit niet en dan na ruim 18 uur... We kregen een momentje om er even samen over te praten, maar direct daarna was de ok vrij en moest ik snel voorbereid worden.
Door alle hectiek waren D en ik vooral met de operatie bezig en niet met het feit dat we binnen hele korte tijd ouders zouden zijn. Gelukkig kon D bij me blijven tijdens de procedure en ook de fijne anestesiste van eerder die avond was erbij. Zij was geweldig in me geruststellen en legde uit wat er gebeurde. Bij mijn hoofd werd een tentje gemaakt en de ruggeprik werd zwaarder gemaakt. D zat naast me in een groene overall en mijn positietrui (die hij vervolgens nog dagen heeft gedragen) en alle ok medewerkers kwamen even kennismaken. Eén iemand bood zelfs aan het foto’s maken van D over te nemen. Toen de anestesiste kwam melden dat de operatie gaande was en mijn ergste zenuwen even weg waren realiseerde ik me ineens dat het zover was: nog een paar minuten en we zouden ons kleine meisje zien. Ik weet niet of ik nog de kans heb gehad dat tegen D te zeggen, want bijna op hetzelfde moment hoorden we haar; achteraf zei de gynaecologe dat, toen ze mijn baarmoeder openmaakte, ze recht aangekeken werd, alsof ze wilde zeggen: “waar bleven jullie nou?”. We hoorden een klein kreetje, toen een hardere en daar was ze... Neve.
Vanaf de tafel kon ik zien hoe ze haar droogwreven en hoe D de navelstreng doorknipte. Het was 4:15 uur en gewikkeld in een doek, met een roze mutsje op kon D haar dicht bij mij houden. Ze was zo mooi en gaaf en heel erg stil en ik kon alleen maar huilen van alle spanning en emotie.
Terwijl ze mij hechtten, ging D met Neve in de couveuse (het was heel koud op de gang) terug naar de verloskamer boven, samen met zuster Diane, die er de hele tijd was bijgeweest en die later zelfs als getuige op de geboorteacte zou komen.
Ik moest naar de verkoeverkamer, waar een strenge zuster mij alleen wilde laten gaan als mijn hartslag was gedaald. Pas na een half uur had ik haar er van overtuigd dat dat waaschijnlijk voorlopig niet ging gebeuren en wilde zij iemand bellen om mij naar boven te brengen. Ik wilde zó graag naar de verloskamer!
D had al die tijd stilletjes in de verloskamer gezeten met een mondkapje op voor de koortslip en kleine Neve in zijn armen. Ze hadden haar nog niet aangekleed, zodat ze bloot tegen mij aan kon liggen. Diane liet ons een poosje alleen om even alleen maar naar haar te kijken en haar warme lijfje te voelen. Zo ontzettend fijn. Daarna werden we geholpen om de eerste keer aan de borst te voeden, wat eigenlijk gelijk best goed ging. Pas na een aantal uur hebben we onze ouders gebeld: “Goedemorgen oma”. Oma moest ook huilen.
De eerste dagen in het ziekenhuis waren we gesloopt, veel pijn en een enorm gebrek aan slaap. Maar ik herinner me vooral de lieve en betrokken verpleging en artsen. De laborante die D hielp met de eerste luier, de kinderarts die mij naar het toilet hielp, en de schoonmaakster die Neve met graagte van me overnam toen ik even moeilijk lag. Ik herinner me het transparante wiegje dat vlak naast mijn bed kon staan, zodat ik midden in de nacht nog steeds verbaasd naar Neve kon kijken. En ik herinner me hoe D en ik, toen ik weer een beetje kon staan, samen heel lang gearmd in het wiegje hebben staan kijken. Mooi.
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
bij een knip zetten ze volgens mij idd tijdens een perswee een verdoving. Had ik ook bij m'n eerste, bij Jan werd ik pas verdoofd na de bevalling voor het hechten van het ingescheurd zijn.quote:
[..]
Ik weet niet wat normaal is, maar bij Ivan hebben ze de verdovingsspuit tijdens een van de laatste persweeen gezet. Ik heb het vaker gehoord. Misschien komt het doordat ik toen een knip heb gehad?
Ik heb er één en ik ben er trots op
"Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren" "The needs of the many outweigh the needs of the crew"
Terugblik op tachtig kilometer lopen - Westerborkpad - My 5 minutes of fame - Heldin
DTS - Foto's en verslagen
"Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren" "The needs of the many outweigh the needs of the crew"
Terugblik op tachtig kilometer lopen - Westerborkpad - My 5 minutes of fame - Heldin
DTS - Foto's en verslagen
Ik heb idd ook bij Bram tijdens een perswee verdoving gekregen voor de knip en bij Eline erna voor het hechten.
Hik, wat bijzonder dat ze de artsen al zo aankeek. Dat vind ik echt een bijzonder verhaal
Hier ook een verdoving voor de knip tijdens de persweeën. En een ruggenprik voor het hechten. Dus ik denk niet dat ze verdoven zodat je het hoofdje niet voelt staan ofzo, maar echt voor de knip. Dat ik het hoofdje niet voelde staan wat een fijne bijkomstigheid
Hier ook een verdoving voor de knip tijdens de persweeën. En een ruggenprik voor het hechten. Dus ik denk niet dat ze verdoven zodat je het hoofdje niet voelt staan ofzo, maar echt voor de knip. Dat ik het hoofdje niet voelde staan wat een fijne bijkomstigheid
ik heb een verdoving gekregen ivm knip en vaccuumpomp enzo..
maar blijkbaar niet goed, want t hoofdje voelde k mooi wel staan
maar blijkbaar niet goed, want t hoofdje voelde k mooi wel staan
De verdoving zit alleen in je perineum, dat staan voel je natuurlijk rondom. Dat was wel hels. Ik wil best nog een keer bevallen, maar zullen we dat stukje even overslaan?
Is dat echt zo akelig? Ik kan me dat hele 'staan' niet herinneren moet ik zeggen. Alleen dat ik na wat achteraf de een na laatste wee was niet meer verder durfde te persen.
Time is the quality of nature that keeps events from happening all at once. Lately, it doesn't seem to be working.
Hik, wat herkenbaar.
Het is net of ik mijn bevalling (op veel punten na dan ) terug lees!
Heftig hoor. Maar Neve is er..
Ik kreeg tranen in mijn ogen van het lezen van je verhaal. Mooi geschreven.
Het is net of ik mijn bevalling (op veel punten na dan
) terug lees!Heftig hoor. Maar Neve is er..
Ik kreeg tranen in mijn ogen van het lezen van je verhaal. Mooi geschreven.
Lief ymme, dank je wel!
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
Mooi verhaal, Hik! Het klinkt alsof je zonder frustraties en complexen op de bevalling terugkijkt. Is dat zo? De verwondering en ontroering voeren de boventoon, heel mooi om te lezen.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Ja dat klopt wel. Het was wel heftig, maar we zijn zo goed begeleid. Na afloop werd er veel geïnformeerd naar hoe ik me voelde over de ks, maar ik kon echt in alle eerlijkheid zeggen dat het goed was zo.
Overigens scheelt het ook wel dat wij allebei niet van die "romantisch bevallen" mensen zijn, dus er was ook geen teleurstelling dat het niet natuurlijker was ofzo.
Overigens scheelt het ook wel dat wij allebei niet van die "romantisch bevallen" mensen zijn, dus er was ook geen teleurstelling dat het niet natuurlijker was ofzo.
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
Hier nooit ná gepraat over de keizersnede.
En ik merk dat ik er nu ineens (nu mart bijna 1 is) steeds meer emoties boven komen om alles.
Mart heeft ook nog een week in het ziekenhuis gelegen en ik lag alleen op een kamer met de monitor waar ik mart dan op kon zien. Valt me nu ineens best zwaar allemaal.
Geen bloot kind op mijn borst gehad. Alles van wat ik hier terug lees, mis ik een hoop.
Hik, praat over je gevoelens echt! Dat is wat ik je mee wil geven!
En ik merk dat ik er nu ineens (nu mart bijna 1 is) steeds meer emoties boven komen om alles.
Mart heeft ook nog een week in het ziekenhuis gelegen en ik lag alleen op een kamer met de monitor waar ik mart dan op kon zien. Valt me nu ineens best zwaar allemaal.
Geen bloot kind op mijn borst gehad. Alles van wat ik hier terug lees, mis ik een hoop.
Hik, praat over je gevoelens echt! Dat is wat ik je mee wil geven!
Hik, mooi verwoord allemaal! Fijn dat je er met een goed gevoel op terug kijkt.
Zelf heb ik ook een keizersnede gehad en nog steeds (9 maanden later) wel gemengde gevoelens over. Op het moment zelf was ik heel opgelucht dat het nu klaar was. Maar ik was ook zo uitgeput dat ik van zijn eerste dagen amper wat heb meegekregen. En inderdaad ook geen bloot kind op mijn borst gehad. Ik hoop dat ik dat bij een volgende nog mee mag maken!
Zelf heb ik ook een keizersnede gehad en nog steeds (9 maanden later) wel gemengde gevoelens over. Op het moment zelf was ik heel opgelucht dat het nu klaar was. Maar ik was ook zo uitgeput dat ik van zijn eerste dagen amper wat heb meegekregen. En inderdaad ook geen bloot kind op mijn borst gehad. Ik hoop dat ik dat bij een volgende nog mee mag maken!
Hai
t zou zomaar kunnen dat het tikken van dit verhaal langer duurt dan de hele bevalling duurde maar we gaan t ns proberen. (ja dus, 2 dagen )
1 feb.; 39 weken, 2 dagen.
T is februari. Heel gek, heel definitief ineens. Eerst konden we nog of een januari- óf een februarikindje krijgen, nu staat het vast dat het sowieso februari wordt.Op de een of andere manier is het daarmee ineens heel concreet en dichtbij, waar het eerst nog allemaal ver weg leek.
Deze dag gaat voorbij als alle anderen de afgelopen tijd. Ik hang op de bank en verzorg en entertain Amélie zo goed en kwaad als t gaat. Deze zwangerschap heb ik erg last van mijn bekken en veel harde buiken en het frustreert me dat ik niet voor Amélie kan zorgen of met haar kan spelen zoals ik graag zou willen. Op dat vlak begin ik het best zat te worden.
B. komt een uurtje eerder naar huis om mij wat te ontzien <3 Hij kookt Mexicaans en we laten het ons alledrie goed smaken.
's avonds gaan we bijtijds slapen want we zijn allebei behoorlijk moe. Ik kan de slaap niet vatten en moet er voor mn gevoel 100 keer uit, om te plassen, voor Amélie enz. Na een tweede troost en fles-sessie van Amélie kijk ik op de klok 1:55 en ik voel mezelf eindelijk een beetje wegzakken
2:00
Pangknapplop au! huh? crap? waren dat de vliezen? *hand blaast* niks. Hmm. Vliezen breken doet geen zeer dus t zal wel wat anders zijn. Ik probeer weer te slapen. achteraf denk ik dat Elin zelf misschien toevallig net gek bewoog en dat ik dat voelde toen.
2:10
ik krijg de zenuwen en ga er toch maar uit, onderweg blaas ik nog eens op mn hand. Weer niets. Of toch wel? En voel ik nou ook wat?? Naaah doe niet zo raar, 39 weken man, dakennooitnie!
2:25/2:30
weer een wee-gevoel, dit keer onmiskenbaar. Ik twijfel niet meer maar spring wel onder de douche om te zien wat er gebeurt.
2:35/2.40/2.45
weer weeën, onder de douche, verrot pijnlijk ook zeg. Dit was mijn "ohja... waarom wilde ik dit ook weer?" momentje geloof ik. Ik ga snel onder de douche vandaan en hobbel de trap op en maak B. wakker. "T is begonnen! mn vliezen zijn gebroken en ik heb weeën, kom eruit." Ik doe het licht aan enzo. B. zit rechtop in bed, hij vraagt of ik het zeker weet maar precies dan moet ik een wee wegpuffen. Lijkt me duidelijke taal. Hij komt eraan zegt ie.
2:50
Ik hobbel weer terug en parkeer mezelf weer onder de douche. Na een wee of 3 besef ik dat ik B. nog niet van de trap heb horen komen, ik roep, en roep nog es, en nog es... *douche uit* GGNNRRRRRRRZZZZ komt er van boven. is ie weer in slaap gevallen ik ga weer naar boven en dit keer schrikt ie zich lam. Hij belt gelijk mijn vader die belooft asap te komen. Helaas is mijn pa wel op een ongunstige plek en moet hij een half uur rijden, ik baal want ik krijg de zenuwen wel een beetje. B. vraagt of ie de vk ook moet bellen aangezien ik nog geen uur weeën heb. Ik zeg dat ie moet bellen en zeggen dat ik het gevoel heb dat het hard gaat.
Verloskundige A. beloofd te komen, ik ben blij dat zij dienst heeft, ik weet dat zij als enige op de praktijk slaapt tijdens haar dienst, het gaat nergens over, maar dat zij hooguit een minuut met de auto hoeft stelt me gerust.
3:00
De verloskundige arriveert en meet een ruime 3 cm, ze wil gelijk naar het ziekenhuis met ons en helpt me de trap af. We moeten nog even op mn vader wachten die op Amélie zal passen en ik besluit om mezelf op de wc te parkeren aangezien douchen niet meer kan. Daar wordt het icky. Elin besluit de boel te verbouwen van binnen. Iedere draai en schop van haar levert me een wee op, ik kan alleen maar achterover en scheef gezakt zitten, overeind komen gaat niet meer.
3:15
Mn paps is er, we kunnen gaan. Zo goed en kwaad als het gaat kleed ik me aan en ik wacht in de serre op B. Dan hoor ik Amélie wakker worden. Timing...
B. besluit dat dit een okay moment is om haar nog even zelf een fles te geven zodat hij haar zelf weer terug in bed kan leggen. achteraf snap ik zijn redenering echt, en hij had niet door dat het zó snel ging, maar man... boh!. Ik zie aan de verloskundige dat ze tempo wil gaan maken als ik nog 2 weeën weg moet zuchten in de serre. Ze roept B. en maakt behoorlijk duidelijk dat als ie nu niet komt dat we niet meer naar het ZH gaan. Duidelijk.
3:40
In de auto. aaaah. opluchting. afleiding. Wel aan de lopende band weeën die komen en gaan.
Bij de afslag Delft voel ik een beangstigend bekend gevoel. Het hoofdje zakt Benen over elkaar en net doen of je niets voelt... het is nog weg te zuchten.
Bij de laatste rotonde voor het ziekenhuis krijg ik een perswee, ik kan dan niet anders dan eraan toegeven. Of eigenlijk geef ik zelf helemaal nergens aan toe maar mijn lijf gaat er in mee, ik kan het niet meer tegenhouden. Parkeerplaats H-gebouw, weer een perswee, zelfde verhaal. Ik loop sneller dan goed voor mn bekken is naar de ingang, zo snel heb ik maanden niet meer gelopen
Vlak voor de deur krijg ik weer een perswee, ik slaak een of andere oerkreet en zeg tegen B. dat ik persweeën heb. Hij schrikt zich wezenloos en zegt dat ik het weg moet zuchten. Hij sleurt me mee naar binnen zodra het gaat en parkeert me in een rolstoel.
04:00
De portier belt de verloskamers en er komt een vk-studente naar beneden om ons op te halen. Ondertussen krijg ik weer een perswee en ik deel dat mee aan de portier. Hij zal wel denken. Meid... gefeliciteerd
In de lift weer een. Ik trek mijn schoenen en jas alvast uit in de lift. Hell no dat ik ga bevallen in mn lelijke H&M nep-uggs!
We rijden de verloskamer in waar de verpleegster al klaar staat. Het duurt een minuut of wat voordat ik overeind kan komen, weer een oerkreet van mijn kant genoeg om mijn eigen verloskundige als bij toverslag de kamer in te toveren.
4:14
Eindelijk ben ik in staat om me uit te kleden en op dat bed te gaan liggen. De studente zegt dat ze even gaat kijken hoe ver ik ben en of ik al mee mag gaan persen.
4:15
De studente krijgt de kans niet, ik begin met persen. Sorry
Het maakt niet uit ook, iedereen moedigt aan om vooral door te gaan. Ik voel het hoofdje zakken. Dan valt Elin's hartslag weg, de verloskundige pakt de schaar en knipt op het begin van de volgende wee. Ja hey hallo! Zo krijg ik de kans ook nie om t zonder kleerscheuren te doen he Wat doet dat enórm zeer zonder verdoving en zo helemaal aan t beginnetje van de perswee ook zeg Maar goed, ik ben blij dat ze ingegrepen heeft, t was nodig en anders had ze het nooit gedaan.
4:18
Elin wordt omhoog gehouden, ze is er! Mijn meisje Oooooh
de opluchting, we hebben het gered, we zijn in het ziekenhuis en we hebben de verloskamers gehaald! ik ben wat traag van begrip op dat moment.
Ik hoor de verpleegster iets zeggen over oooh meid wat een bolletje! ik denk wel 4300 gram! Ik denk nog huh? zoveel? achteraf blijkt ze er heel dicht bij te zitten. Elin weegt 4270 gram.
Ik krijg uitgebreid de kans haar te bewonderen en op adem te komen. De commotie verder ontgaat me een beetje. Tot de vpk mn baarmoeder masseert de tranen springen in mn ogen #$^#!@ wat doet dat een zeer zeg!
5:00
Het bloeden is niet te stoppen en ik word overgedragen. Ondertussen heb ik wel zelf mn meisje al even aan mogen leggen waarna ze aangekleed is. Ik voel mezelf wel slapper worden nu.
5:30
Het bloeden stopt! yay! Na wat formaliteiten mogen we met zn drietjes lekker genieten van elkaar. Oooh ze is er de ontlading, de herkenning, dit is haar. Natúúrlijk! Hoe kon ze ook anders zijn? <3 Ze is niet langer "het zusje van" of "de tweede op komst". Ze is er, mijn dochter, een eigen persoontje, ik herken trekken van Amélie maar tegelijk heeft ze hele eigen dingetjes. Ze heeft een kuiltje in haar ene wang en haar haartjes zijn wat lichter dan die van Amélie in het begin. Ik kan niet stoppen met kijken.
t zou zomaar kunnen dat het tikken van dit verhaal langer duurt dan de hele bevalling duurde
maar we gaan t ns proberen. (ja dus, 2 dagen )1 feb.; 39 weken, 2 dagen.
T is februari. Heel gek, heel definitief ineens. Eerst konden we nog of een januari- óf een februarikindje krijgen, nu staat het vast dat het sowieso februari wordt.Op de een of andere manier is het daarmee ineens heel concreet en dichtbij, waar het eerst nog allemaal ver weg leek.
Deze dag gaat voorbij als alle anderen de afgelopen tijd. Ik hang op de bank en verzorg en entertain Amélie zo goed en kwaad als t gaat. Deze zwangerschap heb ik erg last van mijn bekken en veel harde buiken en het frustreert me dat ik niet voor Amélie kan zorgen of met haar kan spelen zoals ik graag zou willen. Op dat vlak begin ik het best zat te worden.
B. komt een uurtje eerder naar huis om mij wat te ontzien <3 Hij kookt Mexicaans en we laten het ons alledrie goed smaken.
's avonds gaan we bijtijds slapen want we zijn allebei behoorlijk moe. Ik kan de slaap niet vatten en moet er voor mn gevoel 100 keer uit, om te plassen, voor Amélie enz. Na een tweede troost en fles-sessie van Amélie kijk ik op de klok 1:55 en ik voel mezelf eindelijk een beetje wegzakken
2:00
Pangknapplop au! huh? crap? waren dat de vliezen? *hand blaast* niks. Hmm. Vliezen breken doet geen zeer dus t zal wel wat anders zijn. Ik probeer weer te slapen. achteraf denk ik dat Elin zelf misschien toevallig net gek bewoog en dat ik dat voelde toen.
2:10
ik krijg de zenuwen en ga er toch maar uit, onderweg blaas ik nog eens op mn hand. Weer niets. Of toch wel? En voel ik nou ook wat?? Naaah doe niet zo raar, 39 weken man, dakennooitnie!
2:25/2:30
weer een wee-gevoel, dit keer onmiskenbaar. Ik twijfel niet meer maar spring wel onder de douche om te zien wat er gebeurt.
2:35/2.40/2.45
weer weeën, onder de douche, verrot pijnlijk ook zeg. Dit was mijn "ohja...
waarom wilde ik dit ook weer?" momentje geloof ik. Ik ga snel onder de douche vandaan en hobbel de trap op en maak B. wakker. "T is begonnen! mn vliezen zijn gebroken en ik heb weeën, kom eruit." Ik doe het licht aan enzo. B. zit rechtop in bed, hij vraagt of ik het zeker weet maar precies dan moet ik een wee wegpuffen. Lijkt me duidelijke taal. Hij komt eraan zegt ie. 2:50
Ik hobbel weer terug en parkeer mezelf weer onder de douche. Na een wee of 3 besef ik dat ik B. nog niet van de trap heb horen komen, ik roep, en roep nog es, en nog es... *douche uit* GGNNRRRRRRRZZZZ komt er van boven.
is ie weer in slaap gevallen ik ga weer naar boven en dit keer schrikt ie zich lam. Hij belt gelijk mijn vader die belooft asap te komen. Helaas is mijn pa wel op een ongunstige plek en moet hij een half uur rijden, ik baal want ik krijg de zenuwen wel een beetje. B. vraagt of ie de vk ook moet bellen aangezien ik nog geen uur weeën heb. Ik zeg dat ie moet bellen en zeggen dat ik het gevoel heb dat het hard gaat. Verloskundige A. beloofd te komen, ik ben blij dat zij dienst heeft, ik weet dat zij als enige op de praktijk slaapt tijdens haar dienst, het gaat nergens over, maar dat zij hooguit een minuut met de auto hoeft stelt me gerust.
3:00
De verloskundige arriveert en meet een ruime 3 cm, ze wil gelijk naar het ziekenhuis met ons en helpt me de trap af. We moeten nog even op mn vader wachten die op Amélie zal passen en ik besluit om mezelf op de wc te parkeren aangezien douchen niet meer kan. Daar wordt het icky. Elin besluit de boel te verbouwen van binnen. Iedere draai en schop van haar levert me een wee op, ik kan alleen maar achterover en scheef gezakt zitten, overeind komen gaat niet meer.
3:15
Mn paps is er, we kunnen gaan. Zo goed en kwaad als het gaat kleed ik me aan en ik wacht in de serre op B. Dan hoor ik Amélie wakker worden. Timing...
B. besluit dat dit een okay moment is om haar nog even zelf een fles te geven zodat hij haar zelf weer terug in bed kan leggen. achteraf snap ik zijn redenering echt, en hij had niet door dat het zó snel ging, maar man...
boh!. Ik zie aan de verloskundige dat ze tempo wil gaan maken als ik nog 2 weeën weg moet zuchten in de serre. Ze roept B. en maakt behoorlijk duidelijk dat als ie nu niet komt dat we niet meer naar het ZH gaan. Duidelijk. 3:40
In de auto. aaaah. opluchting. afleiding. Wel aan de lopende band weeën die komen en gaan.
Bij de afslag Delft voel ik een beangstigend bekend gevoel. Het hoofdje zakt
Benen over elkaar en net doen of je niets voelt... het is nog weg te zuchten. Bij de laatste rotonde voor het ziekenhuis krijg ik een perswee, ik kan dan niet anders dan eraan toegeven. Of eigenlijk geef ik zelf helemaal nergens aan toe maar mijn lijf gaat er in mee, ik kan het niet meer tegenhouden. Parkeerplaats H-gebouw, weer een perswee, zelfde verhaal. Ik loop sneller dan goed voor mn bekken is naar de ingang, zo snel heb ik maanden niet meer gelopen
Vlak voor de deur krijg ik weer een perswee, ik slaak een of andere oerkreet en zeg tegen B. dat ik persweeën heb. Hij schrikt zich wezenloos en zegt dat ik het weg moet zuchten. Hij sleurt me mee naar binnen zodra het gaat en parkeert me in een rolstoel.
04:00
De portier belt de verloskamers en er komt een vk-studente naar beneden om ons op te halen. Ondertussen krijg ik weer een perswee en ik deel dat mee aan de portier. Hij zal wel denken. Meid... gefeliciteerd
In de lift weer een. Ik trek mijn schoenen en jas alvast uit in de lift. Hell no dat ik ga bevallen in mn lelijke H&M nep-uggs!
We rijden de verloskamer in waar de verpleegster al klaar staat. Het duurt een minuut of wat voordat ik overeind kan komen, weer een oerkreet van mijn kant
genoeg om mijn eigen verloskundige als bij toverslag de kamer in te toveren. 4:14
Eindelijk ben ik in staat om me uit te kleden en op dat bed te gaan liggen. De studente zegt dat ze even gaat kijken hoe ver ik ben en of ik al mee mag gaan persen.
4:15
De studente krijgt de kans niet, ik begin met persen. Sorry
Het maakt niet uit ook, iedereen moedigt aan om vooral door te gaan. Ik voel het hoofdje zakken. Dan valt Elin's hartslag weg, de verloskundige pakt de schaar en knipt op het begin van de volgende wee. Ja hey hallo! Zo krijg ik de kans ook nie om t zonder kleerscheuren te doen he
Wat doet dat enórm zeer zonder verdoving en zo helemaal aan t beginnetje van de perswee ook zeg Maar goed, ik ben blij dat ze ingegrepen heeft, t was nodig en anders had ze het nooit gedaan.4:18
Elin wordt omhoog gehouden, ze is er! Mijn meisje
Oooooh de opluchting, we hebben het gered, we zijn in het ziekenhuis en we hebben de verloskamers gehaald! ik ben wat traag van begrip op dat moment
. Ik hoor de verpleegster iets zeggen over oooh meid wat een bolletje! ik denk wel 4300 gram! Ik denk nog huh? zoveel? achteraf blijkt ze er heel dicht bij te zitten. Elin weegt 4270 gram.
Ik krijg uitgebreid de kans haar te bewonderen en op adem te komen. De commotie verder ontgaat me een beetje. Tot de vpk mn baarmoeder masseert
de tranen springen in mn ogen #$^#!@ wat doet dat een zeer zeg! 5:00
Het bloeden is niet te stoppen en ik word overgedragen. Ondertussen heb ik wel zelf mn meisje al even aan mogen leggen waarna ze aangekleed is. Ik voel mezelf wel slapper worden nu.
5:30
Het bloeden stopt! yay! Na wat formaliteiten mogen we met zn drietjes lekker genieten van elkaar. Oooh ze is er
de ontlading, de herkenning, dit is haar. Natúúrlijk! Hoe kon ze ook anders zijn? <3 Ze is niet langer "het zusje van" of "de tweede op komst". Ze is er, mijn dochter, een eigen persoontje, ik herken trekken van Amélie maar tegelijk heeft ze hele eigen dingetjes. Ze heeft een kuiltje in haar ene wang en haar haartjes zijn wat lichter dan die van Amélie in het begin. Ik kan niet stoppen met kijken.
Oh huup wat is dat spannend geweest zeg. Haha en B die nog een fles wil geven Kijk je er wel met een goed gevoel op terug? Gaat je herstel ook goed?
Kijk je er wel met een goed gevoel op terug? Gaat je herstel ook goed?
Ow Huup!
Cavia's zijn geen varkentjes en ze komen niet uit Guinea. Waarom cavia's dan toch als 'biggetjes' werden betiteld is onzeker maar dit heeft waarschijnlijk te maken met de piepende en knorrende geluiden die ze frequent maken.
Mijn hemel Huup, wát een stortbevalling Maar ze is er! jullie Elin!
Hoe vind Amélie haar? Hoe voel je je nu? Heb je ijzerpillen? Of bloed gekregen?
Maar ze is er! jullie Elin! Hoe vind Amélie haar? Hoe voel je je nu? Heb je ijzerpillen? Of bloed gekregen?
Jemig, Huup, je bent eigenlijk gewoon de hele bevalling bezig geweest met onderweg zijn en allerlei praktische dingen! Niks rustig weeen opvangen bij kaarslicht en meditatieve muziek. Mooi en heftig verhaal, en zo anders dan de vorige keer.
Oh, en je 'waarom wilde ik dit ook alweer?-momentje is heel herkenbaar.
Niks rustig weeen opvangen bij kaarslicht en meditatieve muziek. Mooi en heftig verhaal, en zo anders dan de vorige keer.Oh, en je 'waarom wilde ik dit ook alweer?-momentje is heel herkenbaar.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
jemig Huup! Heftigheid! Volgens mij lag je besef nog ergens thuis terwijl jij in de lift je persww op stond te vangen..pffff! Dankjewel voor je verhaal! En je allerlaatste stukje, ohhh daar kreeg ik spontaan een harde buik van, wat kijk ik daar naar uit zeg en wat omschrijf je dat heerlijk levendig! Heel bijzonder!
* Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje...*
huup, hoe herkenbaar dit zeg
Net zo snel als Lis kwam. En ook zo'n bolletje
Heb je een fijne kraamhulp? Laat je maar goed in de watten leggen want dat bloedverlies en het heftige van de bevalling zal je nog wel een poosje voelen
Net zo snel als Lis kwam. En ook zo'n bolletje
Heb je een fijne kraamhulp? Laat je maar goed in de watten leggen want dat bloedverlies en het heftige van de bevalling zal je nog wel een poosje voelen
Ik heb een blauw snoepje en ik heb een roze snoepje
Wow jeetje man! Huup. Jee zeg.
En dat laatste wat je beschrijft vind ik erg mooi. Ze is haar eigen persoontje. Elin .
En dat laatste wat je beschrijft vind ik erg mooi. Ze is haar eigen persoontje. Elin
.
Prachtig geschreven Huup. En moest wel een klein beetje lachen om struisvogeltje B. die nog even op zijn dooie gemakje naar Amélie ging.
Hoe kijk je nu terug op je bevalling? 't Was nog best heftig hè?
Hoe kijk je nu terug op je bevalling? 't Was nog best heftig hè?
huup heftig, maar zo mooi!
heftig, maar zo mooi!
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Wow, Huup! Ik kan me heel goed voorstellen dat je besef dat Elin er al was en dat het allemaal al achter de rug was wat trager kwam. Wat een snelheid!
Ik vind het zo bijzonder dat je zelf thuis al voelde dat het snel ging, ik snap ook heel goed dat B voor zijn gevoel nog wel rustig Amélie een flesje kon geven.
Auch, die knip zeg. Brr! En toen was ze er! Jullie Elin Wat heb je dat mooi beschreven <3
Ik ben nog steeds heel erg benieuwd hoe Amélie op haar zusje reageerde!
En nu lekker genieten van elkaar!
Ik vind het zo bijzonder dat je zelf thuis al voelde dat het snel ging, ik snap ook heel goed dat B voor zijn gevoel nog wel rustig Amélie een flesje kon geven.
Auch, die knip zeg. Brr!
En toen was ze er! Jullie Elin Wat heb je dat mooi beschreven <3Ik ben nog steeds heel erg benieuwd hoe Amélie op haar zusje reageerde!
En nu lekker genieten van elkaar!
<a href="http://lb4m.lilypie.com/IMTfp1.png" rel="nofollow" target="_blank">Niels</a> en <a href="http://lb1m.lilypie.com/Aonnp2.png" rel="nofollow" target="_blank">Sam</a>
Huup, wat een verhaal! En je laatste stukje herken ik helemaal. Vooral omdat Eline ook zo ontzettend op Bram lijkt, maar toch hele eigen maniertjes heeft. Geniet van je 2e dochter en van je kraamweek.
quote:In de lift weer een. Ik trek mijn schoenen en jas alvast uit in de lift. Hell no dat ik ga bevallen in mn lelijke H&M nep-uggs!
Ik moest hardop lachen...
Maar geweldig gedaan hoor, gefeliciteerd!
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.
Ja dat dus ookquote:
[..]
Ik moest hardop lachen...
Maar geweldig gedaan hoor, gefeliciteerd!
En wat ik ook nog wilde zeggen, maar wat op mn telefoon te lang duurde
Ik vind t ook zo leuk om je verhaal te lezen. want de herkenning van het ziekenhuis enzo
En ook nog midden in de nacht rond dezelfde tijd dat ik aankwam, brings back memories. (hoewel t verhaal verder totaal niet vergelijkbaar is dan, maar toch)
Met een knip van dit formaat weer had ik er nog wel een koelkast uitgekregenquote:
Dank voor de reacties
lief! Het is prima gegaan verder hoor. Ik kreeg de zenuwen van het idee dat het zó snel ging, maar achteraf is het gewoon goed gekomen, t resultaat telt!
Voor een volgende krijgen we een medische indicatie ivm het bloedverlies en daarnaast denk ik dat ik dan alvast 37 weken een kamertje boek in het ziekenhuis. Maar voorlopig eerst deze hechtingen maar eens overleven en genieten van de kraamtijd.Amélie is er gelaten onder, ze vond de sliertjes op de cadeaus erg mooi en ze heeft het gezellig met de kraamzorg, samen spelen en liedjes zingen. Elin vindt ze niet zo heel interessant. Ze komt af en toe kijken, aait over een voetje en gaat dan weer verder met waar ze mee bezig was.
We hebben een ontzettend lieve kraam die goed voor ons zorgt en we genieten volop
Met mij gaat het ok. Met goed rusten en veel floradix enzo komen we er wel
En dan nu een enorme rib-eye steak dinges
Ik krijg helemaal een gejaagd gevoel bij het lezen (kom op B!!) enzo Jeetje Huup wat een stortbevalling!
Jeetje Huup wat een stortbevalling!
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
Eva ♥ en Iris ♥
*brok in keel*
mooi geschreven Huup; en heel herkenbaar die gevoelens onderweg.... Ik had ook persdrang en een weeenstorm...de VK die erbij was, gaf nu bij de intake ook aan, dat ze de volgende keer niet meer met me onderweg gaat.
(oftewel; Evie had maar zo in de auto geboren kunnen worden).
mooi geschreven Huup; en heel herkenbaar die gevoelens onderweg.... Ik had ook persdrang en een weeenstorm...de VK die erbij was, gaf nu bij de intake ook aan, dat ze de volgende keer niet meer met me onderweg gaat.
(oftewel; Evie had maar zo in de auto geboren kunnen worden).
05-12-2009 is ons lieve meisje geboren! Evie (L)
17-08-2011 Onze 2e prachtige meid maakt het gezinnetje compleet: Liene (L)
17-08-2011 Onze 2e prachtige meid maakt het gezinnetje compleet: Liene (L)
ppfff, nu zit ik te janken!quote:
Oooh ze is er
Je bent trouwens in hetzelfde ziekenhuis bevallen als ik, Noortje is ook in Delft geboren
Wow Huup wat een mega snelle bevalling !
soms moet je iets achter laten om verder te komen, soms moet je heel veel achter je laten om een ander mens te worden
Huup wat heftig, maar wat beschrijf je het tegelijkertijd toch ook mooi. Rust lekker uit en geniet van die nieuwe samenstelling van je gezinnetje!
Aww huup bij dit stukje moest ik echt even janken. Hoe herkenbaarquote:
Oooh ze is er
.... Maar ik heb ook gegrinnikt....B die weer in slaap valt, jij die denkt "waarom deden we dit ook alweer?" Wat een enorme drukke bevalling. Onderweg, lopen tijdens persweeen, een gehaast, holy crap!!!
Was je bij Amelie ook zo snel? Laat maar al gevonden
[ Bericht 5% gewijzigd door Takkembah op 04-02-2011 21:07:43 ]
Alexa en Seth zijn lief
See everything; overlook a great deal; correct a little
See everything; overlook a great deal; correct a little
Huup! Wat heb je het zowel praktisch als emotioneel opgeschreven. Ik voelde me ook helemala gejaagd tijdens het lezen.
Mooi verhaal. Zucht...
Mooi verhaal. Zucht...
Hihi ik dacht dat ik de enige was die dacht "schiet nou eens op B." maar daar hadden er dus meer last van. Tjemig Huup, volgende keer bij het breken van de vliezen echt meteen door naar het ziekenhuis, of niet?
* Mama van Driekus (0909) en Tienus (0611) *
*waarom hebben konijnen zulke grote oren als ze toch niet luisteren? *
*waarom hebben konijnen zulke grote oren als ze toch niet luisteren? *
hee huup gefeliciteerd meis. Eind goed al goed. Ik ben blij dat alles goed is gegaan en dat jullie gezond zijn. Geniet er heerlijk van met zijn 4tjes !!
Wat een consternatie Huup, ik word er helemaal zenuwachtig van als ik het lees! Maar het resultaat mag er wezen. Goed gedaan!
Ohoh wat is het toch bijzonder, ik wil ook weer.
Maar het resultaat mag er wezen. Goed gedaan!Ohoh wat is het toch bijzonder, ik wil ook weer.
Jeetje Huup wat een snelle bevalling. T was gewoon bijna spannend om te lezen. Leuke schrijfstijl er ook bij. Ik zie het bijna voor me gebeuren
~~~~~~Dream as if you 'll live forever, live like you 'll die today~~~~~
mooi Huup!! en wat een vlotte zeg!!
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Hier moest ik hardop lachenquote:
In de lift weer een. Ik trek mijn schoenen en jas alvast uit in de lift. Hell no dat ik ga bevallen in mn lelijke H&M nep-uggs!
Om dan hier een traan weg te pinken.quote:Oooh ze is er
Wat een stortbevalling, Huup
Pfff, ik zit met de tranen in mijn ogen. Wat heb je dat beeldend geschreven Huup.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ik kan me er ook alleen maar bij aansluiten. Mooi geschreven, en wat een verhaal zeg! Werd er ook een beetje zenuwachtig van, en zat ook echt zo van: B! Je gaat toch niet weer in slaap vallen! En een fles geven! En jee, wat ging het snel zeg! Heftig hoor.
Wat mooi dat jullie nu een gezin van 4 zijn
En hoe Amélie reageert, zo reageerde Graeme ook op Anna. Hij vond haar ook echt niet boeiend. Nu komt hij wel steeds vaker bij haar kijken en met haar knuffelen.
En jee, wat ging het snel zeg! Heftig hoor.Wat mooi dat jullie nu een gezin van 4 zijn
En hoe Amélie reageert, zo reageerde Graeme ook op Anna. Hij vond haar ook echt niet boeiend. Nu komt hij wel steeds vaker bij haar kijken en met haar knuffelen.
...and together we'll stand on the threshold of a dream[
Haha ik had ook wel een pietsje een gejaagd gevoel
ik geloof dat ik nog tegen de vk geroepen heb van wat gaat ie in vredesnaam doen?!!
Nouja goed, in zijn defense, hij had dus écht niet door dat het zo snel ging. Wel dat het hard ging maar zo snel had ie gewoon niet in de gaten. Ik moet ook eerlijk zeggen dat op het moment dat ik in de serre stond ik zelf ook nog wel dacht dat ik in het ziekenhuis nog wel een uur bezig zou zijn voor ik zou mogen persen. Althans dat hoopte ik want ik was niet zo blij met de weeën toen
Al met al heus wel ideaal natuurlijk zo'n snelle bevalling, maar volgende keer bel ik de vk wel vanuit de auto ofzo en maak ik afspraken met mijn buurvrouw die wilde ik nu namelijk niet 's nachts lastig vallen vandaar dat mijn paps kwam..., zodat we gelijk weg kunnen.
Een volgende bevalling moet op medische indicatie in het ziekenhuis vanwege de fluxus, ik geloof dat ik dan preventief een infuus met medicijnen krijg ofzo, maar gelukkig maakt het voor de zw.schap an sich niets uit, die mag gewoon bij de vk. Voor ons verandert er dus niet echt iets.
Oh en Son, ik zat in kamer 3 dit keer!
vraag me af hoeveel kamers ze hebben, misschien doe k ze gewoon allemaal een keer
Enneh...
de H&M uggs liggen bij het vuil inmiddels. Ik wil ze nie meer aan
so far so good, we kijken er allebei wederom goed op terug, dinsdag wordt het kraambed afgesloten en de hechtingen verwijdert!
maar ik krijg wel nog 2 extra dagen kraamzorg op indicatie omdat ik me nog wat wiebelig voel soms.
ik geloof dat ik nog tegen de vk geroepen heb van wat gaat ie in vredesnaam doen?!!
Nouja goed, in zijn defense, hij had dus écht niet door dat het zo snel ging. Wel dat het hard ging maar zo snel had ie gewoon niet in de gaten. Ik moet ook eerlijk zeggen dat op het moment dat ik in de serre stond ik zelf ook nog wel dacht dat ik in het ziekenhuis nog wel een uur bezig zou zijn voor ik zou mogen persen. Althans dat hoopte ik want ik was niet zo blij met de weeën toen
Al met al heus wel ideaal natuurlijk zo'n snelle bevalling, maar volgende keer bel ik de vk wel vanuit de auto ofzo en maak ik afspraken met mijn buurvrouw die wilde ik nu namelijk niet 's nachts lastig vallen vandaar dat mijn paps kwam..., zodat we gelijk weg kunnen.
Een volgende bevalling moet op medische indicatie in het ziekenhuis vanwege de fluxus, ik geloof dat ik dan preventief een infuus met medicijnen krijg ofzo, maar gelukkig maakt het voor de zw.schap an sich niets uit, die mag gewoon bij de vk. Voor ons verandert er dus niet echt iets.
Oh en Son, ik zat in kamer 3 dit keer!
vraag me af hoeveel kamers ze hebben, misschien doe k ze gewoon allemaal een keer
Enneh...
de H&M uggs liggen bij het vuil inmiddels. Ik wil ze nie meer aan
so far so good, we kijken er allebei wederom goed op terug, dinsdag wordt het kraambed afgesloten en de hechtingen verwijdert!
maar ik krijg wel nog 2 extra dagen kraamzorg op indicatie omdat ik me nog wat wiebelig voel soms.
Wauw Huup, jémig wat een bevalling! Fijn dat jullie het ziekenhuis nog gehaald hebben! Super geschreven ook, net als velen kreeg ik ook een gehaast gevoel bij het lezen
nee joh, je krijgt een waaknaaldje tijdens de bevalling (dus de infuusnaald zonder iets erop aangesloten) en sowieso een prikje syntocinon in je been na de geboorte van je baby. Als je het ziekenhuis gaat redden de volgende keer, that isquote:
Een volgende bevalling moet op medische indicatie in het ziekenhuis vanwege de fluxus, ik geloof dat ik dan preventief een infuus met medicijnen krijg ofzo, maar gelukkig maakt het voor de zw.schap an sich niets uit, die mag gewoon bij de vk. Voor ons verandert er dus niet echt iets.
ooooh!quote:
[..]
nee joh, je krijgt een waaknaaldje tijdens de bevalling (dus de infuusnaald zonder iets erop aangesloten) en sowieso een prikje syntocinon in je been na de geboorte van je baby. Als je het ziekenhuis gaat redden de volgende keer, that is
dan heb ik mn kraam verkeerd begrepen, die had het over infuus en medicijn, heb ik er in mn hoofd infuus met medicijn van gemaakt. Goed om te weten, ondanks dat t nog heul ver weg is
Whoah snelle bevalling Huup! Heftig he, dat je lijf sneller gaat dan je hoofd bij kan benen?
Mooi geschreven, bijna alsof je aan de zijlijn meekijkt
Mooi geschreven, bijna alsof je aan de zijlijn meekijkt
I`m not weird. I`m limited edition.
wat een race is het geweest huup! Nu lekker rustig aan.
Begin maar gewoon, op hoop van zegen.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
"Bij de volgende"
Mooie, bijna serene verhalen, schrijfsels van ervaringen. Mooi dat jullie het omschreven hebben. Ook voor later, zelf had ik ze nu wel willen hebben.
Mooie, bijna serene verhalen, schrijfsels van ervaringen. Mooi dat jullie het omschreven hebben. Ook voor later, zelf had ik ze nu wel willen hebben.
Huup! Tjeetje mina.
Ik vind dat nog steeds iets raars bij een bevalling.. ineens ben je aan het bevallen! En je doet het en je kunt het.
Wat is fluxus?
Ik vind dat nog steeds iets raars bij een bevalling.. ineens ben je aan het bevallen! En je doet het en je kunt het.
Wat is fluxus?
Niet mieten! Door gieten!
Ow Huup, je stukje over de herkenning van je dochter maakte me aan het huilen Het besef dat ik dat ook gewoon mee ga maken... Je beschrijft het zo mooi
Gefeliciteerd nog met je mooie dochter!
Het besef dat ik dat ook gewoon mee ga maken... Je beschrijft het zo mooi Gefeliciteerd nog met je mooie dochter!
Oude (on)bekende.
bloedverlies van meer dan 1 liter. Tot 1 l. wordt als normaal gezien geloof ik en daarboven niet. Grofweg.quote:
Huup! Tjeetje mina.
Ik vind dat nog steeds iets raars bij een bevalling.. ineens ben je aan het bevallen! En je doet het en je kunt het.
Wat is fluxus?
Even ter ontnuchtering: ik was dolblij dat mijn dochter er was en vond haar gelijk prachtig en geweldig, maar van herkenning was echt helemaal geen sprake.quote:
Ow Huup, je stukje over de herkenning van je dochter maakte me aan het huilen
Huup, heb je ook bloed toegediend gekregen?
Mooi verhaal trouwens, knap dat je het zo kan beschrijven! . Heel beeldend idd. En zow, je hebt het over een derde 
.
Mooi verhaal trouwens, knap dat je het zo kan beschrijven!
. Heel beeldend idd. En zow, je hebt het over een derde .
En ik had dat juist weer welquote:
[..]
Even ter ontnuchtering: ik was dolblij dat mijn dochter er was en vond haar gelijk prachtig en geweldig, maar van herkenning was echt helemaal geen sprake.
niet eens zozeer herkenning van: ik heb je eerder gezien! Maar herkenning op een manier van: ja jíj bent het.. hoe had je anders kunnen zijn?
quote:
[..]
Even ter ontnuchtering: ik was dolblij dat mijn dochter zoon er was en vond haar hem gelijk prachtig en geweldig, maar van herkenning was echt helemaal geen sprake.
Ik herken Lena nog steeds niet. Elke keer dat ik d'r zie denk ik: "Oh ja, zó zag je eruit!" En dat terwijl ze sprekend op Ivan lijkt.
En dat terwijl ze sprekend op Ivan lijkt.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Ghehehe. Het komt bij mij misschien ook wel doordat ze helemaal niet op ons lijkt. Zelfs de opa's en oma's zagen er niet echt wat in. En ik dacht dat we een jongen zouden krijgen, dat ook.
Zelfs de opa's en oma's zagen er niet echt wat in. En ik dacht dat we een jongen zouden krijgen, dat ook.
Haha, Claudia.
Ik had ook bij beide een gevoel an herkenning. Niet letterlijk natuurlijk, maar wel dat ik het een soort van logisch vond hoe ze eruit zagen.
Maar dat steeds weer willen kijken hoe ze eruit zien herken ik ook. gewoon steeds weer die verwondering voelen.
Ik had ook bij beide een gevoel an herkenning. Niet letterlijk natuurlijk, maar wel dat ik het een soort van logisch vond hoe ze eruit zagen.
Maar dat steeds weer willen kijken hoe ze eruit zien herken ik ook. gewoon steeds weer die verwondering voelen.
Ja, het is vooral het laatste, hoor. Ze ligt dan ook zo'n beetje de hele dag tegen me aan geplakt.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Hier bij beide de 'herkenning'. Bij Bram was ik vooral verbaasd dat ik een jongen had gekregen (ik heb 9 maanden 'gedacht' dat ik een meisje kreeg), maar bij Eline was het een soort van normaal dat ze een meisje bleek te zijn.
Ja, dat herken ik ookquote:
Maar dat steeds weer willen kijken hoe ze eruit zien herken ik ook. gewoon steeds weer die verwondering voelen.
ik herkende m ook niet. ik zat ook echt van: wat ben je mooi, wat ben je klein
wat is t toch ook een bijzonder iets
wat is t toch ook een bijzonder iets
Ja, dat heb ik ook gehad bij m'n derde. Na de bevalling is het vrij snel weer verwijderd, omdat ik het het niet nodig heb gehadquote:
[..]
nee joh, je krijgt een waaknaaldje tijdens de bevalling (dus de infuusnaald zonder iets erop aangesloten) en sowieso een prikje syntocinon in je been na de geboorte van je baby. Als je het ziekenhuis gaat redden de volgende keer, that is
.Mooi verhaal, huup!
[ Bericht 1% gewijzigd door Grijs op 09-02-2011 00:14:31 ]
"Het meeste werk is onbegonnen werk
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
Herkenning of niet, wat jullie omschrijven klinkt bijzonder
En ik moet nog ruim een half jaar wachten
En ik moet nog ruim een half jaar wachten
Oude (on)bekende.
(copy paste van m'n eigen blog)
Nadat ik me op 2 maart om tien over half negen bij de verloskamers gemeld had, werd ik aan de ctg gelegd en er werd een infuus aangelegd. De ctg ontlokte de verpleegkundige al de opmerking dat Geert erg rustig was. Omdat de verloskundige het hoofdje nog omhoog kon duwen bij het toucheren moest ik wachten tot er minimaal één arts op de afdeling aanwezig was omdat de kans bestond dat bij het breken van de vliezen hij volledig in het geboortekanaal zou zakken met de navelstreng om zijn nek. Daar zit je dan met je infuus, je kunt geen kant meer op.
Toen de arts gearriveerd was, werden m’n vliezen gebroken en dat ging gelukkig goed. Rond half drie kreeg ik een ruggenprik bij vier cm ontsluiting. Vanaf dat moment ging het een stuk sneller; ik zat binnen notime op tien cm, maar Geert lag niet diep genoeg om al te kunnen gaan persen, dus ik heb eerst een kwartier tot twintig minuten op m’n zij moeten liggen voor ik mocht gaan persen. Voor ik mocht gaan persen werd ik ook nog gekatheteriseerd en bleek op dat moment een blaasinhoud van 700cc te hebben. Uiteindelijk werd hij om 17:22 geboren, maar hij kwam klem te zitten met z’n schouder waarop alle deuren open gingen en er drie artsen ofzo bij kwamen, en Geert werd vrijwel meteen naar de kinderarts gebracht. Gelukkig was alles in orde, hoewel hij flink blauw gezien heeft. Toen hij terugkwam heb ik ‘m meteen aan de borst gelegd, en waar Jan ruim 24 uur vrijwel weigerde te drinken, dronk Geert vrijwel probleemloos meteen aan de borst!
Ondertussen was gebleken dat Geert een knoop in de navelstreng had gezwommen, en dat mijn “voorgevoel” dat er iets niet goed was, dus juist was. Ik werd na ca. anderhalf uur naar de operatiekamer gereden omdat de placenta niet los wilde laten. Omdat ik tijdens de bevalling nog vier boterhammen en een kop soep + het nodige drinken had weggestouwd mocht ik niet, zoals gebruikelijk, onder volledige narcose gebracht worden. Ik kreeg een extra zware dosis verdoving via de ruggenprik toegediend en onder het genot van Sky Radio werd de placenta verwijderd.
Terwijl ik dit zit te typen, ligt Geert op mijn borst te slapen, zoals gezegd, hij is een heerlijk rustige baby, zijn grote broer Jan en grote zus Yolanda zijn helemaal weg van hem en hij regelt zich (tot nu toe ) perfect naar ons (dag)ritme wat we voor de bevalling hadden. Het enige wat hij wat beter zou mogen doen van mij is volle luiers produceren. Hij heeft bewezen te kunnen plassen en poepen, alleen doet hij het nog niet zoveel. De verloskundige maakt zich (nog) geen zorgen, hij is actief genoeg en ze vermoed dat hij alle stoffen uit de borstvoeding gebruikt om te groeien en dus heel weinig afvalstoffen heeft te lozen.
Nadat ik me op 2 maart om tien over half negen bij de verloskamers gemeld had, werd ik aan de ctg gelegd en er werd een infuus aangelegd. De ctg ontlokte de verpleegkundige al de opmerking dat Geert erg rustig was. Omdat de verloskundige het hoofdje nog omhoog kon duwen bij het toucheren moest ik wachten tot er minimaal één arts op de afdeling aanwezig was omdat de kans bestond dat bij het breken van de vliezen hij volledig in het geboortekanaal zou zakken met de navelstreng om zijn nek. Daar zit je dan met je infuus, je kunt geen kant meer op.
Toen de arts gearriveerd was, werden m’n vliezen gebroken en dat ging gelukkig goed. Rond half drie kreeg ik een ruggenprik bij vier cm ontsluiting. Vanaf dat moment ging het een stuk sneller; ik zat binnen notime op tien cm, maar Geert lag niet diep genoeg om al te kunnen gaan persen, dus ik heb eerst een kwartier tot twintig minuten op m’n zij moeten liggen voor ik mocht gaan persen. Voor ik mocht gaan persen werd ik ook nog gekatheteriseerd en bleek op dat moment een blaasinhoud van 700cc te hebben. Uiteindelijk werd hij om 17:22 geboren, maar hij kwam klem te zitten met z’n schouder waarop alle deuren open gingen en er drie artsen ofzo bij kwamen, en Geert werd vrijwel meteen naar de kinderarts gebracht. Gelukkig was alles in orde, hoewel hij flink blauw gezien heeft. Toen hij terugkwam heb ik ‘m meteen aan de borst gelegd, en waar Jan ruim 24 uur vrijwel weigerde te drinken, dronk Geert vrijwel probleemloos meteen aan de borst!
Ondertussen was gebleken dat Geert een knoop in de navelstreng had gezwommen, en dat mijn “voorgevoel” dat er iets niet goed was, dus juist was. Ik werd na ca. anderhalf uur naar de operatiekamer gereden omdat de placenta niet los wilde laten. Omdat ik tijdens de bevalling nog vier boterhammen en een kop soep + het nodige drinken had weggestouwd mocht ik niet, zoals gebruikelijk, onder volledige narcose gebracht worden. Ik kreeg een extra zware dosis verdoving via de ruggenprik toegediend en onder het genot van Sky Radio werd de placenta verwijderd.
Terwijl ik dit zit te typen, ligt Geert op mijn borst te slapen, zoals gezegd, hij is een heerlijk rustige baby, zijn grote broer Jan en grote zus Yolanda zijn helemaal weg van hem en hij regelt zich (tot nu toe
) perfect naar ons (dag)ritme wat we voor de bevalling hadden. Het enige wat hij wat beter zou mogen doen van mij is volle luiers produceren. Hij heeft bewezen te kunnen plassen en poepen, alleen doet hij het nog niet zoveel. De verloskundige maakt zich (nog) geen zorgen, hij is actief genoeg en ze vermoed dat hij alle stoffen uit de borstvoeding gebruikt om te groeien en dus heel weinig afvalstoffen heeft te lozen.
Ik heb er één en ik ben er trots op
"Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren" "The needs of the many outweigh the needs of the crew"
Terugblik op tachtig kilometer lopen - Westerborkpad - My 5 minutes of fame - Heldin
DTS - Foto's en verslagen
"Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren" "The needs of the many outweigh the needs of the crew"
Terugblik op tachtig kilometer lopen - Westerborkpad - My 5 minutes of fame - Heldin
DTS - Foto's en verslagen
ik weet nog niet hoe ik er op terug kijk .. het is het iig allemaal dubbel en dwars waard geweest. aan het inleiden / de bevalling zelf denk ik niet echt meer aan, ik ben meer aan het genieten en wennen aan de nieuwe situatie dan dat ik stilsta bij de bevalling. Het is wel zo dat elke bevalling zwaarder lijkt te worden; m'n dochter was er binnen 8 uur, Jan heeft er ruim 14 uur over gedaan maar daar hoefde ik niet naar de OK, en nu ruim 10 uur zonder de OK.
Ik heb er één en ik ben er trots op
"Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren" "The needs of the many outweigh the needs of the crew"
Terugblik op tachtig kilometer lopen - Westerborkpad - My 5 minutes of fame - Heldin
DTS - Foto's en verslagen
"Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren" "The needs of the many outweigh the needs of the crew"
Terugblik op tachtig kilometer lopen - Westerborkpad - My 5 minutes of fame - Heldin
DTS - Foto's en verslagen
Ik vond haar niet eens prachtig en geweldig. Ik was blij dat de bevalling voorbij was en wat beduusd dat ik opeens een kind op me had liggen. Het prachtige kwam later pas.quote:
[..]
Even ter ontnuchtering: ik was dolblij dat mijn dochter er was en vond haar gelijk prachtig en geweldig, maar van herkenning was echt helemaal geen sprake.
Op zaterdag 24 februari 2024 16:25 schreef Claudia_x het volgende:
Sterker nog, als ik reacties als die van @:vanyel lees, dan vraag ik me af of ik niet op het verkeerde geslacht val. :Y)
Sterker nog, als ik reacties als die van @:vanyel lees, dan vraag ik me af of ik niet op het verkeerde geslacht val. :Y)
Wat een mooie verhalen. Ik had er nog geen zin en tijd voor gehad om ze te lezen na mijn (drama) bevalling. Heb ook erg lang getwijfeld of ik de mijne wel hier neer moet zetten. Maar ik ga het toch doen.
Eerst even een korte inleiding/voorgeschiedenis:
Mijn eerste bevalling was een ingeleide met 16 dagen overtijd. Wel weeen, geen vorderende ontsluiting (blijft hangen bij 5-6 cm) waardoor ik een keizersnede heb gehad.
@Ymme: ook ik had er later pas 'last' van dat het zo gelopen is. Toen mijn schoonzusje lekker makkelijk thuis beviel en zat te stralen op haar bed heb ik wel een paar traantjes gelaten dat dat bij mij dus nooit zou gebeuren.
Dat was wel de reden voor mij om voor mijn tweede bevalling te kiezen om het op de natuurlijke manier te proberen, wat helaas dus niet gelukt is. Dit keer is het wel spontaan begonnen, maar het verliep niet volgens planning. Hieronder het bevallingsverhaal zoals ik dat als eerste gepost heb op internet (m'n hyves).
Op dinsdag 2 november is onze zoon Mikai geboren (4410 gram: weer groter dan ingeschat dus). Het ging alleen allemaal niet helemaal zoals gepland.
Maandagavond braken de vliezen en moesten we richting ziekenhuis. In de auto merkte ik al om de 3 minuten weeen te hebben. Dus we mochten meteen blijven (CTG zag ze ook ). Hele nacht weeen gehad, rond middernacht een ruggenprik gekregen. Deze werkte niet helemaal optimaal, maar maakte het wel draaglijk. In de ochten weeenopwekkers erbij. Dat werd op een gegeven moment wel weer erg heftig. Dus dat infuus weer op 0. Na even te zijn bijgekomen en een extra pijnstiller via de ruggenprik ging het weer en ging het infuus weer aan. Rond een uur of 11 vond ik het allemaal niet meer zo leuk en prettig, gevoel kwam aan een kant weer terug en ik wist me geen houding meer te geven. Na een paar keer draaien (heel moeizaam) lag ik op m'n rechterzij toen het misging. Tijdens een wee bewoog Mikai en is het litteken van de vorige keizersnede geknapt. Dat voelde echt niet prettig. Dus met spoed naar de ok waar Mikai onder volledige narcose is gehaald (apgar 0). Hij is gereanimeerd en geintubeerd en na 7 minuten had hij een apgar van 4, en na 10 minuten van 8. Hij heeft echt heel erg bij moeten komen van alles.
We hebben samen 6 dagen in het ziekenhuis gelegen, omdat Mikai moeite had om te gaan drinken. Pas toen hij voldoende dronk en zonder een glucose-infuus kon mochten we naar huis.
Ondertussen nog een echo gemaakt van zijn hoofdje waarbij er gelukkig geen vocht te zien was (vocht is een teken van schade).
Nu zijn we ruim 4 maanden verder en het ziet er allemaal wel ok uit. We hebben wel fysio voor het erge overstrekken wat hij doet/deed. Hierdoor drukt hij de achterkant van zijn hoofdje plat... Dit kan nog steds duiden op lichte hersenbeschadiging. Wat dat inhoud zal de toekomst ons leren. De therapie/oefeningen lijken goed te werken en we beginnen verschil te zien in zijn manier van bewegen (hij weet nu ook dat hij buikspieren heeft zeg maar).
Voor nu proberen we er niet te veel bij stil te staan (hoewel ik merk dat juist nu er interactie begint te komen ik me meer en meer realiseer dat we hem kwijt hadden kunnen zijn): het is gebeurd en als er schade door is gekomen zullen we dat moeten accepteren en het er mee moeten doen.
Een volgende zwangerschap zou mogelijk moeten zijn, maar dan moeten we iig een jaar wachten. Zelf neig ik er wel naar (Mikai is een ICSI kindje, we hebben nog wat embryo's in de vriezer zitten), maar mijn man heeft de bevalling veel beter meegekregen dan ik (hij heeft ruim 3 kwartier zitten wachten voor hij wat wist - en daarna nog 1,5 uur voordat hij mij weer zag: ik mis 2 uur en wist meteen waar ik aan toe was). Mochten we er voor gaan: een onbezorgde zwangerschap zal het nooit meer worden...
(ik ben ook nog op zoek naar lotgenoten / meiden die ook een scheuring hebben gehad van de baarmoeder tijdens de bevalling)
Eerst even een korte inleiding/voorgeschiedenis:
Mijn eerste bevalling was een ingeleide met 16 dagen overtijd. Wel weeen, geen vorderende ontsluiting (blijft hangen bij 5-6 cm) waardoor ik een keizersnede heb gehad.
@Ymme: ook ik had er later pas 'last' van dat het zo gelopen is. Toen mijn schoonzusje lekker makkelijk thuis beviel en zat te stralen op haar bed heb ik wel een paar traantjes gelaten dat dat bij mij dus nooit zou gebeuren.
Dat was wel de reden voor mij om voor mijn tweede bevalling te kiezen om het op de natuurlijke manier te proberen, wat helaas dus niet gelukt is. Dit keer is het wel spontaan begonnen, maar het verliep niet volgens planning. Hieronder het bevallingsverhaal zoals ik dat als eerste gepost heb op internet (m'n hyves).
Op dinsdag 2 november is onze zoon Mikai geboren (4410 gram: weer groter dan ingeschat dus). Het ging alleen allemaal niet helemaal zoals gepland.
Maandagavond braken de vliezen en moesten we richting ziekenhuis. In de auto merkte ik al om de 3 minuten weeen te hebben. Dus we mochten meteen blijven (CTG zag ze ook ). Hele nacht weeen gehad, rond middernacht een ruggenprik gekregen. Deze werkte niet helemaal optimaal, maar maakte het wel draaglijk. In de ochten weeenopwekkers erbij. Dat werd op een gegeven moment wel weer erg heftig. Dus dat infuus weer op 0. Na even te zijn bijgekomen en een extra pijnstiller via de ruggenprik ging het weer en ging het infuus weer aan. Rond een uur of 11 vond ik het allemaal niet meer zo leuk en prettig, gevoel kwam aan een kant weer terug en ik wist me geen houding meer te geven. Na een paar keer draaien (heel moeizaam) lag ik op m'n rechterzij toen het misging. Tijdens een wee bewoog Mikai en is het litteken van de vorige keizersnede geknapt. Dat voelde echt niet prettig. Dus met spoed naar de ok waar Mikai onder volledige narcose is gehaald (apgar 0). Hij is gereanimeerd en geintubeerd en na 7 minuten had hij een apgar van 4, en na 10 minuten van 8. Hij heeft echt heel erg bij moeten komen van alles.
We hebben samen 6 dagen in het ziekenhuis gelegen, omdat Mikai moeite had om te gaan drinken. Pas toen hij voldoende dronk en zonder een glucose-infuus kon mochten we naar huis.
Ondertussen nog een echo gemaakt van zijn hoofdje waarbij er gelukkig geen vocht te zien was (vocht is een teken van schade).
Nu zijn we ruim 4 maanden verder en het ziet er allemaal wel ok uit. We hebben wel fysio voor het erge overstrekken wat hij doet/deed. Hierdoor drukt hij de achterkant van zijn hoofdje plat... Dit kan nog steds duiden op lichte hersenbeschadiging. Wat dat inhoud zal de toekomst ons leren. De therapie/oefeningen lijken goed te werken en we beginnen verschil te zien in zijn manier van bewegen (hij weet nu ook dat hij buikspieren heeft zeg maar).
Voor nu proberen we er niet te veel bij stil te staan (hoewel ik merk dat juist nu er interactie begint te komen ik me meer en meer realiseer dat we hem kwijt hadden kunnen zijn): het is gebeurd en als er schade door is gekomen zullen we dat moeten accepteren en het er mee moeten doen.
Een volgende zwangerschap zou mogelijk moeten zijn, maar dan moeten we iig een jaar wachten. Zelf neig ik er wel naar (Mikai is een ICSI kindje, we hebben nog wat embryo's in de vriezer zitten), maar mijn man heeft de bevalling veel beter meegekregen dan ik (hij heeft ruim 3 kwartier zitten wachten voor hij wat wist - en daarna nog 1,5 uur voordat hij mij weer zag: ik mis 2 uur en wist meteen waar ik aan toe was). Mochten we er voor gaan: een onbezorgde zwangerschap zal het nooit meer worden...
(ik ben ook nog op zoek naar lotgenoten / meiden die ook een scheuring hebben gehad van de baarmoeder tijdens de bevalling)
Hobbesje wat een verhaal zeg... Ik ben er helemaal stil van. Brok in mijn keel tijdens het lezen. Eerste deel van je verhaal is ook erg herkenbaar. Zelf 14 dagen overtijd bevallen. Ingeleid, niet verder gekomen dan 3 cm en geëindigd in keizersnee.
En ik snap het zo dat je heel graag die ervaring van een 'normale' bevalling wilde hebben! En dat het dan zo moet gaan :-(. Dat scheuren lijkt me zo eng! Ik denk dat dat een grote angst is van alle keizersnede moeders...
Ik hoop dat er geen blijvend letsel is voor je zoontje. De tijd zal het leren inderdaad.
Goed van je dat je lotgenoten zoekt.
En ik snap het zo dat je heel graag die ervaring van een 'normale' bevalling wilde hebben! En dat het dan zo moet gaan :-(. Dat scheuren lijkt me zo eng! Ik denk dat dat een grote angst is van alle keizersnede moeders...
Ik hoop dat er geen blijvend letsel is voor je zoontje. De tijd zal het leren inderdaad.
Goed van je dat je lotgenoten zoekt.
Dank je voor je lieve reactie Fee-nix.
Denk dat dit inderdaad de nachtmerrie is van elke vrouw die een keizersnede heeft gehad.
Wil deze dames echt geen trauma aanpraten (daarom twijfelde ik over het wel of niet plaatsen). Als ik het overnieuw mocht kiezen, zou ik nog weer kiezen om een poging te doen om zelf te bevallen! Je herstel verloopt dan zo anders.
Nu heb ik niets meer te kiezen, wat het in een mogelijke toekomstige zwangerschap voor mij makkelijker maakt.
Denk dat dit inderdaad de nachtmerrie is van elke vrouw die een keizersnede heeft gehad.
Wil deze dames echt geen trauma aanpraten (daarom twijfelde ik over het wel of niet plaatsen). Als ik het overnieuw mocht kiezen, zou ik nog weer kiezen om een poging te doen om zelf te bevallen! Je herstel verloopt dan zo anders.
Nu heb ik niets meer te kiezen, wat het in een mogelijke toekomstige zwangerschap voor mij makkelijker maakt.
Nee juist plaatsen hoor. Het is goed voor jou om het van je af te schrijven. En ook al zijn dit soort verhalen natuurlijk nooit fijn om te horen, het zijn (gelukkig) wel de uitzonderingen. Dus ik denk niet dat een keizersnede moeder na dit gaat denken 'no way dat ik ooit nog natuurlijk ga proberen te bevallen'. Iedere bevalling is weer uniek. Het is alleen verschrikkelijke klote (excuse me) dat het voor jou zo is gelopen.
Mijn grootste angst is het inderdaad ook... je weet gewoon dat dit risico er in zit als je het 'normaal' gaat proberen. En aan de ene kant zou ik wel heel graag een 'gewone' bevalling meemaken, maar aan de andere kant heb ik al zo ontzettend veel nasleep gehad van deze bevalling (wat niks met het herstel van de keizersnee te maken had, want dat ging juist heel voorspoedig) dat ik er steeds meer naar neig om al bij voorbaat te vragen naar een keizersnee de volgende keer. Maargoed, dat is weer een heel ander verhaal.
Mijn grootste angst is het inderdaad ook... je weet gewoon dat dit risico er in zit als je het 'normaal' gaat proberen. En aan de ene kant zou ik wel heel graag een 'gewone' bevalling meemaken, maar aan de andere kant heb ik al zo ontzettend veel nasleep gehad van deze bevalling (wat niks met het herstel van de keizersnee te maken had, want dat ging juist heel voorspoedig) dat ik er steeds meer naar neig om al bij voorbaat te vragen naar een keizersnee de volgende keer. Maargoed, dat is weer een heel ander verhaal
.
Hobbesje en fee-nix, hier ook een ks gehad (spoed ivm foetale nood) en binnen 2-7 weken ga ik weer bevallen. Omdat de ks de vorige keer gedaan is omdat het met mijn dochter niet reageerde mag ik nu dan ook vaginaal proberen te bevallen. Ik zie er als hell tegen op, maar wil het zo graag een keer meemaken. Maar inderdaad ben ik wel bang voor het litteken. Ik weet niet wat ik me er bij voor moet stellen wat er precies gebeurt als het scheurt. Misschien is het ook wel veel beter als ik daar niet over nadenk. Zijn er trouwens fok!dames die na een ks een 'geslaagde' vaginale hebben gehad?
Hou me gewoon maar even vast
Jouw warmte is genoeg
Jouw warmte is genoeg
jeetjejom, ikzelf niet maar mn nichtje wel
en die is helemaal blij en trots dat het bij de 2de gelukt is zonder ks te bevallen
zover ik weet geen probleem gehad met het litteken
en die is helemaal blij en trots dat het bij de 2de gelukt is zonder ks te bevallen
zover ik weet geen probleem gehad met het litteken
Maandag 7 februari
Ik slaap al weken s nachts slecht en haal dit overdag in.
Vandaag besluit ik overdag niet zoveel slaap in te halen in de hoop dat ik aankomende nacht wat beter slaap.
Dinsdag 8 februari
Zoals elke avond vraagt mijn lief 'wanneer ga je bevallen?' Ik antwoord dat ik het gevoel heb dat het niet spontaan gaat gebeuren en ik serieus rekening hou met inleiden.
Nog geen half uur later voel ik iets wat iets heftiger is dan de menstruatie achtige pijn die ik de afgelopen dagen had. Ook komt het mooi op, bereikt een hoogtepunt en neemt weer af.
Het is 01.00uur s nachts en ik besluit in de woonkamer op de bank met een dekentje tv te gaan kijken en af te wachten of dit wat wordt. Ik pak pen en papier er bij en hou bij hoe vaak ik iets voel. Dit is om het kwartier ongeveer en is goed te doen, al liggend op de bank.
Om half zes sta ik op om naar het toilet te gaan en voel de bekende knak. Op dat moment sta ik boven het tapijt in de woonkamer dus ik haast me naar het toilet alwaar ik mijn lief roep en hem vraag om een schone onderbroek. Hij doet dit braaf en vraagt dan waarom en als ik zeg dat mijn vliezen zijn gebroken vraagt hij wat dit betekent. Ach hij sliep nog half
We gaan samen in bed liggen en ik vertel hem van de weeën om het kwartier de hele nacht. Vanaf dat moment wordt het allemaal al wat serieuzer. De weeën worden wat heftiger en komen nu zo om de acht minuten.
Mijn lief biedt me zijn hand aan en ik vind het erg fijn om hier in te knijpen tijdens een wee. Zeker als ze nog sterker worden. Mijn lief vraagt of hij zijn werk af moet bellen. Ik zou het maar doen
In de tussentijd bel ik de verloskundige om te vertellen van mijn gebroken vliezen met helder vruchtwater. Ze vertelt me terug te bellen als de weeën om de drie a vier minuten komen en minstens een minuut aanhouden.
Eerst duurt de wee korter dan een minuut maar al gauw verandert dit. Ook kan ik niet meer liggen op bed en wordt het meer op de rand hangen. De intensiteit neemt toe maar de frequentie helaas niet. Het blijft rond de zeven minuten hangen.
Mijn lief gaat wat te eten maken en douchen maar bij elke wee roep ik hem om zijn hand fijn te knijpen. Dit geeft me meer controle om de wee op te vangen op één of andere manier.
Om 12.30uur vraag ik mijn lief om de verloskundige te bellen want er komt niet genoeg regelmaat in, soms zit er opeens wel 15 minuten tussen, maar ik vind het allemaal wel heftig. De verloskundige zegt onder de douche te gaan. Wel anderhalf tot twee uur.
Ik doe dit. We hadden zelfs speciaal een klapstoel klaar staan hier voor. Zittend de wee opvangen is echter niks. Dus bij elke wee sta ik op om op de rugleuning te hangen. Daarna ga ik weer zitten om het water over mijn onderrug te laten lopen. De wee drukt namelijk vooral op mijn onderrug en bekken.
Om 14.00uur heb ik het echt helemaal gehad en lopen de tranen over mijn wangen als mijn lief bij me komt kijken. Hij vraagt wat hij moet doen en ik draag m op wederom te bellen met de boodschap dat het zo niet gaat. De verloskundige zegt dan langs te komen.
Om 14.30uur is ze er en gaat voelen. 1cm ontsluiting is de ontmoedigende conclusie. Ze ziet onderwijl de heftigheid van mijn weeën en hoe moeilijk ik het heb en trekt de conclusie die ik ook al getrokken had. Thuis bevallen gaat zo niet lukken. Ze heeft het idee dat ik dit erg graag wilde en brengt heel voorzichtig de optie van een ruggenprik in het ziekenhuis. Ik vertel haar direct dat die thuisbevalling echt niet heilig is en dat ik helemaal voor ben om naar het ziekenhuis te gaan. Mijn lief vraagt nog of paracetamol niet nog kan helpen. De grapjas!
Gelukkig is er plaats in het ziekenhuis van keuze. We installeren ons in de verloskamer. Het gebruikelijke riedeltje van CTG e.d. gaan we af. De verpleegkundige boort nog wat hoop de grond in door te zeggen dat een ruggenprik met pas 1cm niet gegeven wordt en ze denkt dat ik ergens diep in de nacht of de volgende ochtend pas ga bevallen. De arts-assistent komt voelen en ik heb inmiddels 2cm en de anesthesist heeft tijd dus mag ik naar beneden.
Mijn lief hijst zich in een groene jas en ik word in een klein kamertje op de verkoever geparkeerd. Er wordt vanalles aangesloten en mijn lief besluit dat hij moet plassen. Verkoever weer af, jas weer uit etc. Maar ze wachten braaf tot hij weer terug is voordat ze iets doen. Ze vertellen hem wel zo ver voor mij te gaan zitten dat hij niet op mijn rug kan kijken. Ik voel eigenlijk helemaal niks van de ruggenprik zetten. Wel vragen ze daarna of mijn benen warm worden e.d. en dat gebeurt allemaal niet dus ik word al bang dat ik die ene ben waarbij het niet werkt.
We gaan terug naar boven en ik merk dat een wee minder intens voelt. Net als ik best rustig lig zonder pijn brengt de verpleegkundige een katheter in en dat ding voel ik dus de hele tijd zitten. Niet fijn. De verpleegkundige probeert er wel wat aan te doen maar het helpt niet. Ik voel ook weer pijn door de ruggenprik heen dus de wee opwekkers gaan naar beneden tijdelijk en de ruggenprik omhoog. Hier doezel ik wat terwijl mijn lief tv kijkt en een maaltijd krijgt aangeboden.
Als ik mij weer wat ongemakkelijker ga voelen komt de arts-assistent toucheren. Het is dan 20.00uur en we zitten op 7cm. Dit is meer dan verwacht en dus positief.
Al snel doet de ruggenprik helemaal niks meer en van de verpleegkundige mag ik niet in mijn liefs hand knijpen om de wee op te vangen. Ik moet me op de ademhaling richten om er door te komen. Dan heb ik persdrang en meld dit. De arts-assistent wordt opgeroepen en tot die tijd puft de verpleegkundige met me mee.
Eindelijk mag ik dan echt gaan persen. Ik verbaas me hoe je tijdens een perswee niks anders kan dan je over te geven en te persen maar dat ik best door wilde persen zonder wee maar dat dit gewoon onmogelijk bleek. Er wordt me vertelt dat er haartjes te zien zijn en hier verwonder ik me over want ik had een kale baby verwacht. Dan staat het hoofdje en precies op dat moment is de wee voorbij. Ik ben al die tijd stil geweest maar dit is het moment waarop ik auw auw auw jammer. En dan na een half uur persen om 21.23uur wordt er een jongetje op mijn buik gelegd wat meteen begint te huilen. Ik registreer dat het een goed teken is dat hij huilt maar voor de rest ben ik vooral heel erg moe en blij dat die druk beneden eindelijk weg is. Mijn lief haalt me weer een beetje naar de werkelijkheid en dan heb ik aandacht voor het mannetje op mijn buik. Zo op het oog ziet hij er gezond en compleet uit en dat is een geruststelling.
Nadat de placenta er uit is, wordt me vertelt dat ik inwendig gescheurd ben en best wel een eindje ook. Dit moet onder narcose gehecht worden. Ik vind het al lang best. Heb helemaal niet zo'n behoefte om daar nog wakker zijnde, van alles voelend, nog drie kwartier of zo te liggen terwijl ze hechten. Mijn lief is onbekend met narcose's en vindt het maar niks. Ze laten mijn kind met alleen een mutsje op al die tijd bij me liggen en ik leg 'm nog aan voordat ik naar de O.K. ga. Terwijl ik naar beneden ga wordt de kleine gewogen en aangekleed. Dit mis ik dus.
Na een uur kom ik weer terug in de verloskamer waar mijn lief met ons mannetje wacht. Hij meldt dat hij zich verschrikkelijk voelde. Ze hadden gezegd een half uurtje en het was ruim een uur. Ik leg nog een keer aan en mag dan naar de afdeling waar ik een éénspersoons kamer krijg. Het is uiteindelijk twee uur s nachts als mijn lief naar huis gaat en ik lig nog een hele tijd wakker om alles te laten bezinken en naar het bakje naast me te staren. De volgende ochtend mogen we naar huis.
Ondanks dat het eenmaal in het ziekenhuis best vlot ging en ik de begeleiding daar als prima heb ervaren, vind ik het, er op terugkijkend, ontzettend heftig. De 9 maanden zwangerschap waren al niet fijn, dan de bevalling en nu 4,5 week later heb ik nog steeds zoveel pijn dat zitten en lopen een opgave is. Rationeel gezien wil ik dus op dit moment geen tweede. Ik hoop dat het gevoel slijt met de tijd.
[ Bericht 0% gewijzigd door Dizzy-Miss-Lizzy op 12-03-2011 13:30:46 ]
Ik slaap al weken s nachts slecht en haal dit overdag in.
Vandaag besluit ik overdag niet zoveel slaap in te halen in de hoop dat ik aankomende nacht wat beter slaap.
Dinsdag 8 februari
Zoals elke avond vraagt mijn lief 'wanneer ga je bevallen?' Ik antwoord dat ik het gevoel heb dat het niet spontaan gaat gebeuren en ik serieus rekening hou met inleiden.
Nog geen half uur later voel ik iets wat iets heftiger is dan de menstruatie achtige pijn die ik de afgelopen dagen had. Ook komt het mooi op, bereikt een hoogtepunt en neemt weer af.
Het is 01.00uur s nachts en ik besluit in de woonkamer op de bank met een dekentje tv te gaan kijken en af te wachten of dit wat wordt. Ik pak pen en papier er bij en hou bij hoe vaak ik iets voel. Dit is om het kwartier ongeveer en is goed te doen, al liggend op de bank.
Om half zes sta ik op om naar het toilet te gaan en voel de bekende knak. Op dat moment sta ik boven het tapijt in de woonkamer dus ik haast me naar het toilet alwaar ik mijn lief roep en hem vraag om een schone onderbroek. Hij doet dit braaf en vraagt dan waarom en als ik zeg dat mijn vliezen zijn gebroken vraagt hij wat dit betekent. Ach hij sliep nog half
We gaan samen in bed liggen en ik vertel hem van de weeën om het kwartier de hele nacht. Vanaf dat moment wordt het allemaal al wat serieuzer. De weeën worden wat heftiger en komen nu zo om de acht minuten.
Mijn lief biedt me zijn hand aan en ik vind het erg fijn om hier in te knijpen tijdens een wee. Zeker als ze nog sterker worden. Mijn lief vraagt of hij zijn werk af moet bellen. Ik zou het maar doen
In de tussentijd bel ik de verloskundige om te vertellen van mijn gebroken vliezen met helder vruchtwater. Ze vertelt me terug te bellen als de weeën om de drie a vier minuten komen en minstens een minuut aanhouden.
Eerst duurt de wee korter dan een minuut maar al gauw verandert dit. Ook kan ik niet meer liggen op bed en wordt het meer op de rand hangen. De intensiteit neemt toe maar de frequentie helaas niet. Het blijft rond de zeven minuten hangen.
Mijn lief gaat wat te eten maken en douchen maar bij elke wee roep ik hem om zijn hand fijn te knijpen. Dit geeft me meer controle om de wee op te vangen op één of andere manier.
Om 12.30uur vraag ik mijn lief om de verloskundige te bellen want er komt niet genoeg regelmaat in, soms zit er opeens wel 15 minuten tussen, maar ik vind het allemaal wel heftig. De verloskundige zegt onder de douche te gaan. Wel anderhalf tot twee uur.
Ik doe dit. We hadden zelfs speciaal een klapstoel klaar staan hier voor. Zittend de wee opvangen is echter niks. Dus bij elke wee sta ik op om op de rugleuning te hangen. Daarna ga ik weer zitten om het water over mijn onderrug te laten lopen. De wee drukt namelijk vooral op mijn onderrug en bekken.
Om 14.00uur heb ik het echt helemaal gehad en lopen de tranen over mijn wangen als mijn lief bij me komt kijken. Hij vraagt wat hij moet doen en ik draag m op wederom te bellen met de boodschap dat het zo niet gaat. De verloskundige zegt dan langs te komen.
Om 14.30uur is ze er en gaat voelen. 1cm ontsluiting is de ontmoedigende conclusie. Ze ziet onderwijl de heftigheid van mijn weeën en hoe moeilijk ik het heb en trekt de conclusie die ik ook al getrokken had. Thuis bevallen gaat zo niet lukken. Ze heeft het idee dat ik dit erg graag wilde en brengt heel voorzichtig de optie van een ruggenprik in het ziekenhuis. Ik vertel haar direct dat die thuisbevalling echt niet heilig is en dat ik helemaal voor ben om naar het ziekenhuis te gaan. Mijn lief vraagt nog of paracetamol niet nog kan helpen. De grapjas!
Gelukkig is er plaats in het ziekenhuis van keuze. We installeren ons in de verloskamer. Het gebruikelijke riedeltje van CTG e.d. gaan we af. De verpleegkundige boort nog wat hoop de grond in door te zeggen dat een ruggenprik met pas 1cm niet gegeven wordt en ze denkt dat ik ergens diep in de nacht of de volgende ochtend pas ga bevallen. De arts-assistent komt voelen en ik heb inmiddels 2cm en de anesthesist heeft tijd dus mag ik naar beneden.
Mijn lief hijst zich in een groene jas en ik word in een klein kamertje op de verkoever geparkeerd. Er wordt vanalles aangesloten en mijn lief besluit dat hij moet plassen. Verkoever weer af, jas weer uit etc. Maar ze wachten braaf tot hij weer terug is voordat ze iets doen. Ze vertellen hem wel zo ver voor mij te gaan zitten dat hij niet op mijn rug kan kijken. Ik voel eigenlijk helemaal niks van de ruggenprik zetten. Wel vragen ze daarna of mijn benen warm worden e.d. en dat gebeurt allemaal niet dus ik word al bang dat ik die ene ben waarbij het niet werkt.
We gaan terug naar boven en ik merk dat een wee minder intens voelt. Net als ik best rustig lig zonder pijn brengt de verpleegkundige een katheter in en dat ding voel ik dus de hele tijd zitten. Niet fijn. De verpleegkundige probeert er wel wat aan te doen maar het helpt niet. Ik voel ook weer pijn door de ruggenprik heen dus de wee opwekkers gaan naar beneden tijdelijk en de ruggenprik omhoog. Hier doezel ik wat terwijl mijn lief tv kijkt en een maaltijd krijgt aangeboden.
Als ik mij weer wat ongemakkelijker ga voelen komt de arts-assistent toucheren. Het is dan 20.00uur en we zitten op 7cm. Dit is meer dan verwacht en dus positief.
Al snel doet de ruggenprik helemaal niks meer en van de verpleegkundige mag ik niet in mijn liefs hand knijpen om de wee op te vangen. Ik moet me op de ademhaling richten om er door te komen. Dan heb ik persdrang en meld dit. De arts-assistent wordt opgeroepen en tot die tijd puft de verpleegkundige met me mee.
Eindelijk mag ik dan echt gaan persen. Ik verbaas me hoe je tijdens een perswee niks anders kan dan je over te geven en te persen maar dat ik best door wilde persen zonder wee maar dat dit gewoon onmogelijk bleek. Er wordt me vertelt dat er haartjes te zien zijn en hier verwonder ik me over want ik had een kale baby verwacht. Dan staat het hoofdje en precies op dat moment is de wee voorbij. Ik ben al die tijd stil geweest maar dit is het moment waarop ik auw auw auw jammer. En dan na een half uur persen om 21.23uur wordt er een jongetje op mijn buik gelegd wat meteen begint te huilen. Ik registreer dat het een goed teken is dat hij huilt maar voor de rest ben ik vooral heel erg moe en blij dat die druk beneden eindelijk weg is. Mijn lief haalt me weer een beetje naar de werkelijkheid en dan heb ik aandacht voor het mannetje op mijn buik. Zo op het oog ziet hij er gezond en compleet uit en dat is een geruststelling.
Nadat de placenta er uit is, wordt me vertelt dat ik inwendig gescheurd ben en best wel een eindje ook. Dit moet onder narcose gehecht worden. Ik vind het al lang best. Heb helemaal niet zo'n behoefte om daar nog wakker zijnde, van alles voelend, nog drie kwartier of zo te liggen terwijl ze hechten. Mijn lief is onbekend met narcose's en vindt het maar niks. Ze laten mijn kind met alleen een mutsje op al die tijd bij me liggen en ik leg 'm nog aan voordat ik naar de O.K. ga. Terwijl ik naar beneden ga wordt de kleine gewogen en aangekleed. Dit mis ik dus.
Na een uur kom ik weer terug in de verloskamer waar mijn lief met ons mannetje wacht. Hij meldt dat hij zich verschrikkelijk voelde. Ze hadden gezegd een half uurtje en het was ruim een uur. Ik leg nog een keer aan en mag dan naar de afdeling waar ik een éénspersoons kamer krijg. Het is uiteindelijk twee uur s nachts als mijn lief naar huis gaat en ik lig nog een hele tijd wakker om alles te laten bezinken en naar het bakje naast me te staren. De volgende ochtend mogen we naar huis.
Ondanks dat het eenmaal in het ziekenhuis best vlot ging en ik de begeleiding daar als prima heb ervaren, vind ik het, er op terugkijkend, ontzettend heftig. De 9 maanden zwangerschap waren al niet fijn, dan de bevalling en nu 4,5 week later heb ik nog steeds zoveel pijn dat zitten en lopen een opgave is. Rationeel gezien wil ik dus op dit moment geen tweede. Ik hoop dat het gevoel slijt met de tijd.
[ Bericht 0% gewijzigd door Dizzy-Miss-Lizzy op 12-03-2011 13:30:46 ]
DML wat vertel je het mooi, vol emotie maar toch dicht bij de feiten! En wat een heftige nasleep zeg! Hopelijk slijt het allemaal (vooral voor jezelf) maar als het er maar bij eentje blijft is dat toch ook prima?
Hou me gewoon maar even vast
Jouw warmte is genoeg
Jouw warmte is genoeg
DML
Ik moest een beetje lachen om je lief die vraagt of pcm niet kan helpen. Zo schattig
Heftig na je zware zwangerschap en wat rot dat je fysiek nog niet in orde bent. Laat het bezinken, gelukkig hoef je neit nu te beslissen of je ooit ene tweede wil. En als je dat niet wil, is dat toch ook prima?
Ik moest een beetje lachen om je lief die vraagt of pcm niet kan helpen. Zo schattig
Heftig na je zware zwangerschap en wat rot dat je fysiek nog niet in orde bent. Laat het bezinken, gelukkig hoef je neit nu te beslissen of je ooit ene tweede wil. En als je dat niet wil, is dat toch ook prima?
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
DML, bikkel ben je zeg! Gefeliciteerd met je zoontje . Over al dan niet een tweede willen: ik denk dat heel veel vrouwen zo vlak na de bevalling hard gaan twijfelen of een tweede wel zo'n goed idee is! Had ik zelf ook. Bij mij veranderde dat gevoel na een maand of 2,3. Geniet eerst maar lekker van dit mannetje en dan merk je vanzelf wel of het weer gaat 'kriebelen'.
@ Jeetjejom: ik kan me voorstellen dat je er nu al als een berg tegen op ziet! Ik zie er al tegen op en ik ben nog niet eens zwanger :-p. Maarja, wat ik tijdens de zwangerschap van mijn zoontje ook altijd zei: hij moet er toch uit. Op een of andere manier... En hoe dat weet je natuurlijk nooit, maar ik denk in ieder geval dat als het niet gaat, ze je minder lang laten aanmodderen als je al een ks hebt gehad. Dat je bevalling maar zo mag verlopen dat je er achteraf met een goed gevoel op terug kan kijken!
. Over al dan niet een tweede willen: ik denk dat heel veel vrouwen zo vlak na de bevalling hard gaan twijfelen of een tweede wel zo'n goed idee is! Had ik zelf ook. Bij mij veranderde dat gevoel na een maand of 2,3. Geniet eerst maar lekker van dit mannetje en dan merk je vanzelf wel of het weer gaat 'kriebelen'. @ Jeetjejom: ik kan me voorstellen dat je er nu al als een berg tegen op ziet! Ik zie er al tegen op en ik ben nog niet eens zwanger :-p. Maarja, wat ik tijdens de zwangerschap van mijn zoontje ook altijd zei: hij moet er toch uit. Op een of andere manier... En hoe dat weet je natuurlijk nooit, maar ik denk in ieder geval dat als het niet gaat, ze je minder lang laten aanmodderen als je al een ks hebt gehad. Dat je bevalling maar zo mag verlopen dat je er achteraf met een goed gevoel op terug kan kijken!
Hoezo was dat onmogelijk? Ik heb alles bij elkaar misschien 2 persweetjes gehad in anderhalf uur, dus kan me hier niet echt een voorstelling bij maken.quote:
Ik verbaas me hoe je tijdens een perswee niks anders kan dan je over te geven en te persen maar dat ik best door wilde persen zonder wee maar dat dit gewoon onmogelijk bleek.
quote:
Over al dan niet een tweede willen: ik denk dat heel veel vrouwen zo vlak na de bevalling hard gaan twijfelen of een tweede wel zo'n goed idee is! Had ik zelf ook.
Dat ik er maar eentje zou baren wisten wij al, maar zelfs mijn Mrs. zei na mijn bevalling en de kraamweek dat ze niet meer wist of zij nog wel wilde..
Op zaterdag 24 februari 2024 16:25 schreef Claudia_x het volgende:
Sterker nog, als ik reacties als die van @:vanyel lees, dan vraag ik me af of ik niet op het verkeerde geslacht val. :Y)
Sterker nog, als ik reacties als die van @:vanyel lees, dan vraag ik me af of ik niet op het verkeerde geslacht val. :Y)
Wat vervelend dat je zo op de bevalling terugkijkt, DML. Heb je een idee waarom dat zo is? En wat naar dat je nu nog zo veel pijn hebt. Ik had je een fijnere kraamperiode gegund, vooral gezien je zware zwangerschap.
Ik kijk nu eigenlijk alweer met een goed gevoel terug op de bevalling. Ik kan alleen nog geen vrede hebben met de begeleiding in het ziekenhuis, of beter gezegd het gebrek eraan. Als ik de bevallingsverhalen hier lees vraag ik me af waarom ze mijn infuus met weeenopwekkers niet lager hebben gezet zodat ik de periode tot de ruggenprik beter kon overbruggen. De verpleegkundige en arts-assistent hebben gewoon totaal niet meegedacht. Daarvoor hadden ze misschien ook eens een paar minuten bij me moeten blijven.
Vanyel, ik heb de eerste keer ook niet die allesoverweldigende persdrang gehad. Bij Lena heb ik één zo'n wee gehad (en toen was ze er al). Dat was een ongelooflijk gevoel. Ik kon alleen een "WRROOAAHHH" uitbrengen, een diep en donker geluid waarbij ik geen idee had waar het vandaan kwam.
Ik kijk nu eigenlijk alweer met een goed gevoel terug op de bevalling. Ik kan alleen nog geen vrede hebben met de begeleiding in het ziekenhuis, of beter gezegd het gebrek eraan. Als ik de bevallingsverhalen hier lees vraag ik me af waarom ze mijn infuus met weeenopwekkers niet lager hebben gezet zodat ik de periode tot de ruggenprik beter kon overbruggen. De verpleegkundige en arts-assistent hebben gewoon totaal niet meegedacht. Daarvoor hadden ze misschien ook eens een paar minuten bij me moeten blijven.
Vanyel, ik heb de eerste keer ook niet die allesoverweldigende persdrang gehad. Bij Lena heb ik één zo'n wee gehad (en toen was ze er al
). Dat was een ongelooflijk gevoel. Ik kon alleen een "WRROOAAHHH" uitbrengen, een diep en donker geluid waarbij ik geen idee had waar het vandaan kwam.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
DML
Jeetje wat een verhaal, vervelend dat je zo terugkijkt. Je hoeft nu nog niet te beslissen over een eventuele tweede, herstel eerst maar eens fatsoenlijk van deze zwangerschap en bevalling
Neem je tijd om dit alles te verwerken, dat hoeft namelijk niet in een paar maanden of weken.
Ik heb er zeker een jaar voor nodig gehad voordat ik vrede kon hebben met alles wat er gebeurd was en alles een plakje kon geven.
Jeetje wat een verhaal, vervelend dat je zo terugkijkt. Je hoeft nu nog niet te beslissen over een eventuele tweede, herstel eerst maar eens fatsoenlijk van deze zwangerschap en bevalling
Neem je tijd om dit alles te verwerken, dat hoeft namelijk niet in een paar maanden of weken.
Ik heb er zeker een jaar voor nodig gehad voordat ik vrede kon hebben met alles wat er gebeurd was en alles een plakje kon geven.
Tijd voor wat anders.. maar wat dan..
DML, wat een heftige bevalling hier en daar. Je schrijft heel eerlijk en open vind ik, ook over de nasleep.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Claudia, ik vind het, ondanks dat het voor jou geen fijne ervaring is geweest met zkh personeel, toch fijn/nuttig om dat soort ervaringen te lezen. Mocht ik weer in het zkh moeten bevallen, neem ik mijn eigen ervaring, maar ook verhalen van hier mee ter voorbereiding zeg maarAlexa en Seth zijn lief
See everything; overlook a great deal; correct a little
och lieve dml wat een verhaal. wat heftig allemaal.
mooi opgeschreven en ik hoop dat de tijd het slijt.
wat een verhaal. wat heftig allemaal. mooi opgeschreven en ik hoop dat de tijd het slijt.
Takkembah, ik heb dat moment tijdens de tweede bevalling ook gehad. Maar dat gevoel is nu, na 8 weken, alweer volledig verdwenen. Ik denk dat ik bij Ivan rond deze periode ook serieus over een tweede na begon te denken. Het is dat er hier geen derde komt, want anders...
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Misschien is het anders als je niet van die overweldigende persweeën hebt maar door zo'n wee kon ik echt niet anders dan persen en toen ik probeerde te persen zonder wee had dit gewoon niet het effect als met wee merkte ik.quote:
[..]
Hoezo was dat onmogelijk? Ik heb alles bij elkaar misschien 2 persweetjes gehad in anderhalf uur, dus kan me hier niet echt een voorstelling bij maken.
Ik ben een watje met een lage pijngrens en als ik terug denk aan alle pijn dan denk ik alleen maar dat wil ik nooit meer! Ik vond het veel heftiger dan ik me ooit had voor kunnen stellen.quote:
Wat vervelend dat je zo op de bevalling terugkijkt, DML. Heb je een idee waarom dat zo is?
De halve aardbol doet het en nog meerdere keren ook dus waarschijnlijk ligt het aan mij maar ik vond het echt verschrikkelijk.
Ik heb tijdens de zwangerschap al geroepen dat er minstens vier jaar of zo overheen moest gaan omdat ik nog zo'n zwangerschap niet wil met een kind dat nog erg veel hulp nodig heeft met alles.
Nu met ook nog de nasleep van dit alles, ben ik blij dat ik het doorstaan heb en met een prachtig resultaat maar zie ik echt niet in waarom ik het mezelf nog een keer aan zou doen.
Ja, de halve wereld bevalt, maar je moet niet onderschatten wat voor tegenslagen je tijdens je bevalling hebt gehad. Als je veel pijn hebt en je ontsluiting vordert dan weet je tenminste dat je het ergens voor doet. Bij niet-vorderende ontsluiting is het op een bepaald moment héél moeilijk om de moed erin te houden. En ik ben er inmiddels ook wel van overtuigd dat de weeen die je krijgt door weeenopwekkers te idioot voor woorden kunnen zijn.
Wat ik trouwens herkende in je verhaal is dat de manier waarop je weeen opvangt ervoor zorgt dat je je misschien niet goed genoeg ontspant. Toen ik pethidine kreeg ging ik in een uur van 3-4 cm ontsluiting naar volledige ontsluiting, één perswee en Lena was er.
Voor een volgende bevalling weet je veel beter wat je wel en wat je niet wilt. Daar kun je je op instellen en daar kun je met je verloskundige afspraken over maken. Maar dat is niet iets waar je nu al over na hoeft te denken. Misschien komt het verlangen naar een kind ooit weer naar boven en misschien zal dat verlangen wel nooit sterker worden dan het opkijken tegen de zwangerschap, bevalling en het herstel van de bevalling. Ik hoef om die reden alleen al geen derde meer en mijn zwangerschap was niet zo heftig als die van jou.
Wat ik trouwens herkende in je verhaal is dat de manier waarop je weeen opvangt ervoor zorgt dat je je misschien niet goed genoeg ontspant. Toen ik pethidine kreeg ging ik in een uur van 3-4 cm ontsluiting naar volledige ontsluiting, één perswee en Lena was er.
Voor een volgende bevalling weet je veel beter wat je wel en wat je niet wilt. Daar kun je je op instellen en daar kun je met je verloskundige afspraken over maken. Maar dat is niet iets waar je nu al over na hoeft te denken. Misschien komt het verlangen naar een kind ooit weer naar boven en misschien zal dat verlangen wel nooit sterker worden dan het opkijken tegen de zwangerschap, bevalling en het herstel van de bevalling. Ik hoef om die reden alleen al geen derde meer en mijn zwangerschap was niet zo heftig als die van jou.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Dit vind ik altijd zo'n non-argument... Net alsof dat een reden is dat jij het niet als enorm onprettig zou kunnen ervaren. Er is niets zo persoonlijks als een bevalling, toch?quote:
[..]
De halve aardbol doet het en nog meerdere keren ook dus waarschijnlijk ligt het aan mij maar ik vond het echt verschrikkelijk.
En het geheel maakt je voor mij juist des te stoerder. Ikzelf had wat dat betreft maar een simpele bevalling. Ondanks alle heftigheid heb je jouw zoon maar mooi op deze aardbodem gezet
[ Bericht 1% gewijzigd door Takkembah op 12-03-2011 13:59:26 ]
Alexa en Seth zijn lief
See everything; overlook a great deal; correct a little
See everything; overlook a great deal; correct a little
Waarschijnlijk deed ik er daarom dan ook zo lang overquote:
Misschien is het anders als je niet van die overweldigende persweeën hebt maar door zo'n wee kon ik echt niet anders dan persen en toen ik probeerde te persen zonder wee had dit gewoon niet het effect als met wee merkte ik.
De halve aardbol heeft misschien wel stukken minder pijn gehad dan jij. Of is romantischer. Of weet ik wat nog meer. Ik ga in elk geval meteen met je mee: 1 keer was meer dan genoeg!quote:De halve aardbol doet het en nog meerdere keren ook dus waarschijnlijk ligt het aan mij maar ik vond het echt verschrikkelijk.
Claudia, ik was heel blij met mijn verloskundige die veel aandacht voor me had en ook echt meedacht maar bij mij is inderdaad ook het infuus niet lager gezet tijdens het wachten op de ruggeprik. Ik was extreem dankbaar dat het nog geen 20 minuten duurde tot de anesthesist er was, maar nu jij dit zo schrijft had dat waarschijnlijk ook wel gescheeld.
Op zaterdag 24 februari 2024 16:25 schreef Claudia_x het volgende:
Sterker nog, als ik reacties als die van @:vanyel lees, dan vraag ik me af of ik niet op het verkeerde geslacht val. :Y)
Sterker nog, als ik reacties als die van @:vanyel lees, dan vraag ik me af of ik niet op het verkeerde geslacht val. :Y)
DML, wat een heftige ervaring voor je!
Niks moet qua 2e. Je hoeft niet nu te beslissen. Hopelijk kun je dit op termijn een 'plekje' geven. Bedankt voor het delen!
Niks moet qua 2e. Je hoeft niet nu te beslissen. Hopelijk kun je dit op termijn een 'plekje' geven. Bedankt voor het delen!
dml lieverd toch
neem de tijd, hopelijk kun je deze bevalling een plekje geven
wat lijkt het me naar dat je alleen in ziekenhuis achter blijft eigenlijk
ben blij met de familie kamers hier in het ziekenhuis
neem de tijd, hopelijk kun je deze bevalling een plekje geven
wat lijkt het me naar dat je alleen in ziekenhuis achter blijft eigenlijk
ben blij met de familie kamers hier in het ziekenhuis
DML, wat heb je het mooi beschreven. Ik heb het echt in één ruk zitten lezen. Moest ook af en toe wel lachen om je man, de schat.
Voor wat betreft de keuze voor een tweede, sluit ik me aan bij de anderen: je bent net bevallen en je hoeft helemaal nog niet na te denken of je een tweede zou willen. Herstel eerst maar eens hier van en geniet van jullie mooie knul en dan kun je later altijd nog herzien.
Waar ik me wel over verbaasde, was dat je schreef dat je van de verpleegkundige niet in de hand van je man mocht knijpen tijdens een wee. Als dat voor jou toch goed werkt, waarom zou dat dan niet mogen/kunnen? Tis nou niet iets onhaalbaars lijkt me, hij zit gewoon naast je.
Voor wat betreft de keuze voor een tweede, sluit ik me aan bij de anderen: je bent net bevallen en je hoeft helemaal nog niet na te denken of je een tweede zou willen. Herstel eerst maar eens hier van en geniet van jullie mooie knul en dan kun je later altijd nog herzien.
Waar ik me wel over verbaasde, was dat je schreef dat je van de verpleegkundige niet in de hand van je man mocht knijpen tijdens een wee. Als dat voor jou toch goed werkt, waarom zou dat dan niet mogen/kunnen? Tis nou niet iets onhaalbaars lijkt me, hij zit gewoon naast je.
Och DML, wat goed en fijn dat je het opgeschreven hebt! Wat is het heftig geweest voor je. Ik hoop dat het met de tijd allemaal een plekje krijgt en dan leert diezelfde tijd vanzelf wat de toekomst brengt. Net verse ouders zijn is al heavy genoeg om al over vervolgstappen na te denken!
Je hebt trouwens de (prachtige!) naam van je kleine man voluit geschrevn in je verhaal
Je hebt trouwens de (prachtige!) naam van je kleine man voluit geschrevn in je verhaal
* Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje...*
Voor 25 euro schoven ze een bed bij hoor voor mijn lief maar hij sliep liever thuis. Hij heeft het niet zo op ziekenhuizen en heeft thuis nog op de bank een drankje genomen ter ontspanning. Voor hem wel zo fijn zo denk ik. En kind lag gewoon naast me in een bakjequote:
dml lieverd toch
neem de tijd, hopelijk kun je deze bevalling een plekje geven
wat lijkt het me naar dat je alleen in ziekenhuis achter blijft eigenlijk
ben blij met de familie kamers hier in het ziekenhuis
Volgens haar richtte ik me dan op het verkeerde. Je knijpt zo'n hand dan fijn en spant daardoor aan zeg maar terwijl je juist op je ademhaling moet letten en zoveel mogelijk ontspannen.quote:Op zaterdag 12 maart 2011 10:33 schreef danic het volgende:
Waar ik me wel over verbaasde, was dat je schreef dat je van de verpleegkundige niet in de hand van je man mocht knijpen tijdens een wee. Als dat voor jou toch goed werkt, waarom zou dat dan niet mogen/kunnen? Tis nou niet iets onhaalbaars lijkt me, hij zit gewoon naast je.
Het kwam er op neer dat ik of angstvallig de bedsteun beet pakte of toen deze omlaag was mijn vuisten balde dus mjah
Poppedein, bedankt, ik pas het aan!
Bedankt voor de lieve reacties allemaal
DML, wat een heftig verhaal. Wat ontzettend vervelend dat je het als zo vreselijk ervaren hebt. En wat betreft een evt. tweede: Daar hoef je nu toch nog helemaal niet over te beslissen?
Ik vond mijn bevalling heel erg meevallen, maar de kraamweek vond ik vreselijk en heb de eerste maanden echt geroepen dat ik geen tweede meer wilde. Maar nu, bijna 6 maanden na de bevalling, begint dat gevoel toch wel te slijten. Geef het gewoon de tijd, wie weet verandert je gevoel nog helemaal!
En wat een prachtige naam heeft jullie zoon, ben blij dat ik die nog even gelezen heb!
Ik vond mijn bevalling heel erg meevallen, maar de kraamweek vond ik vreselijk en heb de eerste maanden echt geroepen dat ik geen tweede meer wilde. Maar nu, bijna 6 maanden na de bevalling, begint dat gevoel toch wel te slijten. Geef het gewoon de tijd, wie weet verandert je gevoel nog helemaal!
En wat een prachtige naam heeft jullie zoon, ben blij dat ik die nog even gelezen heb!
Wow wat een verhalen hier, heb richting het eind van mijn zwangerschap bewust dit topic gemeden.. maakte me al druk genoeg.
Mijn vorige zwangerschap is geeindigd met een (on)geplande keizersnee. Tijdens deze zwangerscahp dachten ze op de echo's te zien dat er een vleesboom aan de buitenkant van mijn baarmoeder zat. Toen ik op controle kwam 39w4 en de gyn ging toucheren toen voelde hij iets voor mijn bmm wat er niet hoorde, ik bleek een cyste in mijn eileider te hebben en die was in de laatste week voor mijn bmm geschoven waardoor ik met volledige ontsluiting nog maar 4 cm zou hebben omdat deze cyste 6 cm was. Dus werd er besloten dat ik de volgende ochtend om 8.30 een ks zou hebben. Een onverwachte achteraf moeilijke wending, ik heb er best moeite mee gehad.
Maar deze zwangerschap mag ik gewoon vaginaal bevallen wel onder strenge controle ivm het litteken in mijn baarmoeder.
Deze zwangerschap verloopt goed! Beter als de vorige en in de eerste instantie bedenk ik voor mezelf dat ik liever weer een ks wil, dit is voor mij bekend en neemt risico's van scheuring ed weg.. Hier praat ik ook over met mijn vk en later met mijn gyn, maar beide zeggen dat de kans op scheuring klein is en dat een vaginale bevalling sneller herstel geeft enz. Ik wen goed aan dit idee en wil er ook vol voor gaan, helemaal omdat ik een dreumes rond heb lopen en een sneller herstel is dan toch wel handig en ben toch ook wel benieuwd hoe bevallen nou eigenlijk voelt.
met 39w ga ik op controle, er word mij tijdens deze controle vertelt dat ze me zeker niet tot 42w gaan laten doorlopen de max is 41 weken, hier ben ik erg blij mee, want ik begin het al aardig zat te worden. Een week later weer controle, getoucheerd maar alles zit nog potdicht. 40w5 weer controle nog steeds potdicht, dus ik vraag hoe nu verder omdat de 41 weken nadert, ik moet een afspraak maken voor het einde van de week en dan gaat er een plan gemaakt worden.
41w2 8.30 uur heb ik een afspraak bij een onbekende gyn, mijn eigen gyn zijn agenda zat vol. Deze man is echt een boer... Hij meet mijn bloeddruk, kijkt met de echo naar de hoeveelheid vruchtwater en toucheerd, dit alles met weinig woorden en uiteindelijk de opmerking, nou is nog weinig gebeurt en de kleine doet het goed. Waar op wij reageren ja en nu?? Nou hij wilde het eigenlijk over het weekend heen tillen, nou dat dacht ik niet, ik had al bedacht dat ik het ziekenhuis niet zo verlaten zonder kind in mijn armen.. Nou dan maar een CTG, die gyn vond na 10 minuten dat hij wel genoeg had gezien. Maar na aandringen van ons ging hij overleggen met de verlosafdeling en mochten wij naar boven. (de gyn heeft die ochtend letterlijk gezegd ze gaan proberen je in te leiden lukt dit niet heb je het eind van de dag een ks).
Op de afdeling een andere gyn, deze legt uit dat door mijn voorgeschiedenis (ks) er niet veel in te leiden valt, gel gebruiken ze niet omdat dit het litteken week kan maken. De enige optie die ze hebben is dat ze een katheter in mijn bmm schuiven en het ballonnetje vullen en daarmee de eerste ontsluiting creeëren. Nou ja prima alles beter dan niet! maar dit ballonnetje moet tot 's avonds blijven zitten, tenzij het er eerder vanzelf uitvalt en de volgende ochtend gaan ze pas toucheren om te kijken of het wat gedaan heeft. Nou ja neit helemaal wat de gyn beneden heeft gezegd maar prima er gebeurt in ieder geval iets.
's avonds is het ballonnetje verwijdert en ik heb een goede nacht geslapen!
zaterdag 5 maart, weer een andere gyn, een schat van een mens! Ze gaat toucheren en de ontsluiting is minimaal maar ze wil het wel een kasn geven en ze gaat proberen mijn vliezen te breken. Dit lukt! Nu geven ze het allemaal even 2 uurtjes de tijd om te kijken of mijn lichaam zelf gaat reageren. Er gebeurt wel wat maar minimaal. Ik word gedoseerd aan een wee opwekkend infuus gelegd. Er komen nu wel weeën maar heel onregelmatig. Het infuus word langzaam opgehoogd en de weeën blijven onregelmatig komen maar worden wel heftiger en gaan echt pijn doen. Na ongeveer 8 uur lang weeën wegpuffen en steeds een beetje ophoging van het infuus heb ik 3 cm ontsluiting. Hier blijft het een beetje steken en nog meer ophogen verhoogd weer de risico's op scheuring van het litteken, ze besluiten nog 1 keer op te hogen en dit 2 uur aan te kijken, is er dan nog niets gebeurt word het weer een ks.
Nu komen de weeën elke 2 minuten en zijn ze bijna niet meer weg te puffen ik word misselijk en weet niet waar ik het zoeken moet. Na 1 uur en 3 kwartier zeg ik dat ze maar even moeten kijken of het wat doet want zo hard werken voor niets daar heb ik geen zin in (ik heb op dit moment ook al pijnstilling via een infuus, maar heb het idee dat dit allang niet meer werkt).
Er word weer getoucheerd en die 1 uur en 3 kwartier hel is helemaal voor niets geweest, nog steeds 3 cm ontsluiting. Besluit, OK word klaar gemaakt, ik word klaargemaakt en daar gaan we!
Op de OK krijg ik een ruggeprik, de eerste keer gaat deze nog fout, weer pijn, daarna meteen een wee, maar de tweede poging slaagt en ik voel alle pijn ineens verdwijnen, zo fijn.
Ik heb het op dat moment alleen nog maar heel koud en ben alleen maar blij dat er een eind is gekomen aan de pijn. 21.15 uur viel het besluit ks, 21.40 waren we op de OK, 22.13 werd Sarah geboren! 23.00 was ik terug op de afdeling.
Ik ben heel blij dat ik het stuk weeën mee heb mogen maken ook al was het hel. Ik heb voor mezelf het idee dat ik nu een beetje een idee heb van wat bevallen is, dit had ik de vorige keer niet en dat frustreerde. Verder was de vorige keer een hele zakelijke ks, het was gepland, het kon niet anders. Deze keer heb ik het al s een hele persoonlijke ks ervaren. Sarah mocht op de OK veel langer bij mij liggen en ze hielden haar zo dichtbij dat ik haar kusjes kon geven (allemaal kleine dingetjes die de vorige keer heel anders waren). Het was ook fijn dat deze gyn 's middags al over onze vorige ks ervaring had gesproken en dus wist hoe wij het deze keer zeker niet wilden mocht het op een ks uitdraaien. En het is haar zeker gelukt om er nu een totaal andere ervaring van te maken
Mijn man is uiteraard de hele dag aanwezig geweest en de volgende dag had ik ook mijn andere dochtertje bij me en wat ben ik trots op mijn meiden
Nu is het herstel wel lastig, ik herstel goed maar je mag de eerste 6 weken gewoon weinig en das lastig met een dreumes van 20 maanden erbij, maar dat is nu nog maar 4 weken dus het schiet al op!
Al met al kijk ik terug op een mooie ervaring en is deze 2de onverwachtse ks me reuze mee gevallen!!
Mijn vorige zwangerschap is geeindigd met een (on)geplande keizersnee. Tijdens deze zwangerscahp dachten ze op de echo's te zien dat er een vleesboom aan de buitenkant van mijn baarmoeder zat. Toen ik op controle kwam 39w4 en de gyn ging toucheren toen voelde hij iets voor mijn bmm wat er niet hoorde, ik bleek een cyste in mijn eileider te hebben en die was in de laatste week voor mijn bmm geschoven waardoor ik met volledige ontsluiting nog maar 4 cm zou hebben omdat deze cyste 6 cm was. Dus werd er besloten dat ik de volgende ochtend om 8.30 een ks zou hebben. Een onverwachte achteraf moeilijke wending, ik heb er best moeite mee gehad.
Maar deze zwangerschap mag ik gewoon vaginaal bevallen wel onder strenge controle ivm het litteken in mijn baarmoeder.
Deze zwangerschap verloopt goed! Beter als de vorige en in de eerste instantie bedenk ik voor mezelf dat ik liever weer een ks wil, dit is voor mij bekend en neemt risico's van scheuring ed weg.. Hier praat ik ook over met mijn vk en later met mijn gyn, maar beide zeggen dat de kans op scheuring klein is en dat een vaginale bevalling sneller herstel geeft enz. Ik wen goed aan dit idee en wil er ook vol voor gaan, helemaal omdat ik een dreumes rond heb lopen en een sneller herstel is dan toch wel handig en ben toch ook wel benieuwd hoe bevallen nou eigenlijk voelt.
met 39w ga ik op controle, er word mij tijdens deze controle vertelt dat ze me zeker niet tot 42w gaan laten doorlopen de max is 41 weken, hier ben ik erg blij mee, want ik begin het al aardig zat te worden. Een week later weer controle, getoucheerd maar alles zit nog potdicht. 40w5 weer controle nog steeds potdicht, dus ik vraag hoe nu verder omdat de 41 weken nadert, ik moet een afspraak maken voor het einde van de week en dan gaat er een plan gemaakt worden.
41w2 8.30 uur heb ik een afspraak bij een onbekende gyn, mijn eigen gyn zijn agenda zat vol. Deze man is echt een boer... Hij meet mijn bloeddruk, kijkt met de echo naar de hoeveelheid vruchtwater en toucheerd, dit alles met weinig woorden en uiteindelijk de opmerking, nou is nog weinig gebeurt en de kleine doet het goed. Waar op wij reageren ja en nu?? Nou hij wilde het eigenlijk over het weekend heen tillen, nou dat dacht ik niet, ik had al bedacht dat ik het ziekenhuis niet zo verlaten zonder kind in mijn armen.. Nou dan maar een CTG, die gyn vond na 10 minuten dat hij wel genoeg had gezien. Maar na aandringen van ons ging hij overleggen met de verlosafdeling en mochten wij naar boven. (de gyn heeft die ochtend letterlijk gezegd ze gaan proberen je in te leiden lukt dit niet heb je het eind van de dag een ks).
Op de afdeling een andere gyn, deze legt uit dat door mijn voorgeschiedenis (ks) er niet veel in te leiden valt, gel gebruiken ze niet omdat dit het litteken week kan maken. De enige optie die ze hebben is dat ze een katheter in mijn bmm schuiven en het ballonnetje vullen en daarmee de eerste ontsluiting creeëren. Nou ja prima alles beter dan niet! maar dit ballonnetje moet tot 's avonds blijven zitten, tenzij het er eerder vanzelf uitvalt en de volgende ochtend gaan ze pas toucheren om te kijken of het wat gedaan heeft. Nou ja neit helemaal wat de gyn beneden heeft gezegd maar prima er gebeurt in ieder geval iets.
's avonds is het ballonnetje verwijdert en ik heb een goede nacht geslapen!
zaterdag 5 maart, weer een andere gyn, een schat van een mens! Ze gaat toucheren en de ontsluiting is minimaal maar ze wil het wel een kasn geven en ze gaat proberen mijn vliezen te breken. Dit lukt! Nu geven ze het allemaal even 2 uurtjes de tijd om te kijken of mijn lichaam zelf gaat reageren. Er gebeurt wel wat maar minimaal. Ik word gedoseerd aan een wee opwekkend infuus gelegd. Er komen nu wel weeën maar heel onregelmatig. Het infuus word langzaam opgehoogd en de weeën blijven onregelmatig komen maar worden wel heftiger en gaan echt pijn doen. Na ongeveer 8 uur lang weeën wegpuffen en steeds een beetje ophoging van het infuus heb ik 3 cm ontsluiting. Hier blijft het een beetje steken en nog meer ophogen verhoogd weer de risico's op scheuring van het litteken, ze besluiten nog 1 keer op te hogen en dit 2 uur aan te kijken, is er dan nog niets gebeurt word het weer een ks.
Nu komen de weeën elke 2 minuten en zijn ze bijna niet meer weg te puffen ik word misselijk en weet niet waar ik het zoeken moet. Na 1 uur en 3 kwartier zeg ik dat ze maar even moeten kijken of het wat doet want zo hard werken voor niets daar heb ik geen zin in (ik heb op dit moment ook al pijnstilling via een infuus, maar heb het idee dat dit allang niet meer werkt).
Er word weer getoucheerd en die 1 uur en 3 kwartier hel is helemaal voor niets geweest, nog steeds 3 cm ontsluiting. Besluit, OK word klaar gemaakt, ik word klaargemaakt en daar gaan we!
Op de OK krijg ik een ruggeprik, de eerste keer gaat deze nog fout, weer pijn, daarna meteen een wee, maar de tweede poging slaagt en ik voel alle pijn ineens verdwijnen, zo fijn.
Ik heb het op dat moment alleen nog maar heel koud en ben alleen maar blij dat er een eind is gekomen aan de pijn. 21.15 uur viel het besluit ks, 21.40 waren we op de OK, 22.13 werd Sarah geboren! 23.00 was ik terug op de afdeling.
Ik ben heel blij dat ik het stuk weeën mee heb mogen maken ook al was het hel. Ik heb voor mezelf het idee dat ik nu een beetje een idee heb van wat bevallen is, dit had ik de vorige keer niet en dat frustreerde. Verder was de vorige keer een hele zakelijke ks, het was gepland, het kon niet anders. Deze keer heb ik het al s een hele persoonlijke ks ervaren. Sarah mocht op de OK veel langer bij mij liggen en ze hielden haar zo dichtbij dat ik haar kusjes kon geven (allemaal kleine dingetjes die de vorige keer heel anders waren). Het was ook fijn dat deze gyn 's middags al over onze vorige ks ervaring had gesproken en dus wist hoe wij het deze keer zeker niet wilden mocht het op een ks uitdraaien. En het is haar zeker gelukt om er nu een totaal andere ervaring van te maken
Mijn man is uiteraard de hele dag aanwezig geweest en de volgende dag had ik ook mijn andere dochtertje bij me en wat ben ik trots op mijn meiden
Nu is het herstel wel lastig, ik herstel goed maar je mag de eerste 6 weken gewoon weinig en das lastig met een dreumes van 20 maanden erbij, maar dat is nu nog maar 4 weken dus het schiet al op!
Al met al kijk ik terug op een mooie ervaring en is deze 2de onverwachtse ks me reuze mee gevallen!!
Mama van Jaël (17-07-2009)
Mama van Sarah (05-03-2011)
Mama van Sarah (05-03-2011)
Goed beschreven MamaPurk!
En erg fijn dat de ervaring nu een stuk beter was dan de vorige keer bij je eerste dochter.
En erg fijn dat de ervaring nu een stuk beter was dan de vorige keer bij je eerste dochter.
~~~~~~Dream as if you 'll live forever, live like you 'll die today~~~~~
Dank je
Leuke woordspeling, deze dat ks beter is bevallen
Leuke woordspeling, deze dat ks beter is bevallen
Mama van Jaël (17-07-2009)
Mama van Sarah (05-03-2011)
Mama van Sarah (05-03-2011)
Dml, ik moest best ff lachen om je man met z'n paracetamol!
Ik denk zelf dat de herrinnering slijt en dat je vrij rap vergeet hoe het nu echt was. Gelukkig hoef je niet nu meteen aan een 2e te beginnen maar stel over 2,5 en het gaat kriebelen weet je nog wel dat het vervelend was en dat je een paar weken pijn aan de onderkant had... Maat als je echt rammelt maakt je dat geen reet meer uit. En gelukkig is niet elke bevalling hetzelfde.
Ik denk zelf dat de herrinnering slijt en dat je vrij rap vergeet hoe het nu echt was. Gelukkig hoef je niet nu meteen aan een 2e te beginnen
maar stel over 2,5 en het gaat kriebelen weet je nog wel dat het vervelend was en dat je een paar weken pijn aan de onderkant had... Maat als je echt rammelt maakt je dat geen reet meer uit. En gelukkig is niet elke bevalling hetzelfde.
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
MamaPurk: fijn dat je nu een mooie herinnering hebt aan je ks! Balen dat het er toch op uit is gedraaid. Hoop dat je net zo voorspoedig herstel krijgt als hier (de eerste keer is me veel slechter af gegaan dan de tweede keer). Geniet lekker van je meiden!
Het herstel verloopt hier ook zeer voorspoedig, helemaal in vergelijking met de vorige keer. Ik was eigenlijk na anderhalve week al zo goed als pijnvrij! En voor mijn gevoel kan ik nu de wereld wel weer aan, als ik dan vervolgens gewandeld heb ofzo dan blijkt dat dit nog wel tegen valt maar alleen al het idee dat ik het allemaal aan kan geeft me weer bergen energie
Mama van Jaël (17-07-2009)
Mama van Sarah (05-03-2011)
Mama van Sarah (05-03-2011)
Het heeft even geduurd, maar ik wilde toch ook nog graag mijn bevallingsverhaal met jullie delen.
Op 18 maart, 's morgens om ongeveer 5:15 uur word ik wakker omdat ik moet plassen. Ik ben dan 38 weken en 6 dagen zwanger. Op zich niks vreemds dat ik wakker word, dit gebeurt de laatste weken gemiddeld 3x per nacht. Nadat ik weer boven kom, blijf ik pijn in m'n buik houden. Een zeurende aanhoudende pijn die niet wegtrekt. Ik kan er niet van in slaap komen en lig een beetje te draaien. Na een minuut of twintig zeg ik tegen m'n man dat ik in bad ga omdat ik buikpijn heb. Hij vraagt of ik ga bevallen en ik zeg hem dat ik niet verwacht dat het nu gelijk gaat gebeuren.
Door alle rumoer van het bad vol laten lopen en ons gepraat wordt onze jongste dochter wakker. Als die ziet dat ik in bad zit, wil ze er ook bij. Zo gebeurt het dat ik om 5:45 uur in bad zit om te kijken of ik iets van weeën heb, terwijl mijn dochter erbij zit en met playmobil speelt.
Om 6:30 is de pijn nog niet weggetrokken en merk ik dat er een golfbeweging inzit. Het is dan nog te vergelijken met menstruatiekrampen, qua heftigheid. Ik zeg mijn man dat hij toch de vk maar even moet bellen omdat ik wel denk dat het begonnen is. Omdat mijn vorige twee bevallingen vrij snel gegaan zijn, moest ik nu al in een vroeg stadium de vk waarschuwen. Om 7 uur is ze er en blijk ik 3 cm ontsluiting te hebben. We overleggen wat te doen. Ik zeg graag in de loop van de ochtend naar het ziekenhuis te willen om er op tijd bij te zijn. Ze belt en alle verloskamers, op één na, blijken bezet. Deze is voor mij, op voorwaarde dat in het zkh direct mijn vliezen doorgeprikt worden. Ik stem hiermee in en zeg dat we onze dochters even onderbrengen en dan naar het ziekenhuis komen, zij rijdt alvast vooruit. We bellen mijn schoonouders en die komen onze meiden ophalen.
Om 8:10 uur zijn we in het ziekenhuis, ontsluiting nog steeds 3 cm en mijn vliezen worden doorgeprikt. De vk stelt voor dat zij visites gaat rijden en later terugkomt. Wij gaan buiten even wandelen. Dat mag, als ik maar niet het ziekenhuisterrein afga. We lopen een paar rondjes en gaan buiten op een bankje zitten. We kijken naar de mensen buiten en leveren commentaar op ieders parkeerkunsten. De krampen worden nog niet veel heftiger, ze komen zo ongeveer om de 5 minuten, maar tijdens een kramp kan ik gewoon doorlopen, praten en/of lachen. Ze zijn vervelend, maar niet echt pijnlijk. Toch voelt het wel als een ingezette bevalling voor mij. Om een uur of 10 gaan we weer naar boven. De vk blijkt in Rotterdam bij een andere bevalling aanwezig te zijn en komt dus nog even niet terug. De verpleegkundige vraagt hoe het gaat en zegt dat ze me erg rustig vindt. Even later gaan we maar weer naar beneden, drinken wat in het ziekenhuiscafé en lopen weer naar buiten. Maar weer een paar rondjes lopen en even buiten zitten. De frisse lucht vind ik prettig en het lopen ontspannend. Om een uur of één gaan we weer naar boven. Ik zeg de verpleegkundige dat ik wel graag zou willen dat er iemand zou kijken hoeveel ontsluiting ik heb. Ze zegt dat dit niet mag omdat ik bij de vk loop. Ze belt de vk om te vragen hoe het bij haar gaat. Zij is net klaar met de bevalling en komt onze kant op.
Om 14:00 uur is ze er en ze zegt direct dat ze vindt dat ik geen goede weeën heb. Ze toucheert me en de ontsluiting is inmiddels 6 cm. Er gebeurt dus wel iets, maar het gaat langzaam. Omdat het ook vrij pijnloos gaat, vind ik het wel best eigenlijk. We overleggen en zij stelt voor om om 16:00 uur terug te komen, heb ik dan minder dan 8 cm ontsluiting, wil ze een infuus met wee-opwekkers aanleggen. We spreken dit af. Dus wij gaan wéér naar buiten, rondjes lopen. Ik heb zomaar een paar kilometer afgelegd, vermoed ik, op die dag. De krampen komen nu wel iets vaker, zo om de drie minuten, maar heftiger worden ze niet. Het is nog allemaal gemakkelijk vol te houden. Om 16:00 uur heb ik 7 cm ontsluiting, niet genoeg dus. Ik stem in met het infuus en er komen twee dames aan mijn bed om dit aan te leggen. Tegelijkertijd word ik aan een CTG gelegd. Omdat deze niet goed registreert, moet L. deze op mijn buik aandrukken. En omdat er aan de andere kant twee dames met een naald in mijn arm proberen te prikken, ben ik dus verplicht om heel stil te blijven liggen. Dit irriteert me, vooral omdat de krampen nu ineens wel vaker komen, zo om de twee minuten. Ze lijken ook heftiger te worden, maar dit kan ook komen omdat ik ineens zo beperkt in mijn beweging ben. In ieder geval, om 16:30 is alles klaar en wordt het infuus opengezet. Ineens worden de weeën wel heftig en moet ik ze zowaar wegpuffen. De vk zegt dat ze nu wel aan me ziet dat ik het niet leuk meer vind en dat dit de bedoeling is. Ik ga recht op zitten om de weeën makkelijker op te kunnen vangen en hierdoor schiet de CTG weg. De vk zegt dat ze gaat vragen voor een elektrode om op het hoofdje te plaatsen. Ze loopt even weg en is na 2 tellen weer terug. Ik voel dat ik persdrang krijg en zeg dat ik het niet meer tegen kan houden. Het is 16:45 uur. Ik zie, als in een film, dat ze wegloopt en denk: "Wat ga je nou doen?" Even later is ze terug en zegt ze dat ik kan persen omdat het hoofdje al zichtbaar is. Na één perswee kan ik haar aanpakken en om 16:48 is onze dochter, Evan, geboren.
Later hoorde ik van mijn man dat er, tijdens het persen, nog twee tropenartsen binnenkwamen om te kijken hoe het ging. Maar toen ze zagen dat het al bijna gebeurd was, gingen ze weer weg. Ik heb dat zelf helemaal gemist
Uiteindelijk was het dus een lange aanloopfase, mede doordat we al zo vroeg in het ziekenhuis waren. Maar ik heb maar maximaal 20 minuten pijnlijke weeën gehad, dus dat was weer heel kort en snel. Al met al, kijk ik er heel positief op terug. Ook lichamelijk had ik bijna nergens last van en liep ik na drie dagen al op het schoolplein om mijn oudste naar school te brengen. Dus ik ben blij hoe het allemaal gegaan is.
Op 18 maart, 's morgens om ongeveer 5:15 uur word ik wakker omdat ik moet plassen. Ik ben dan 38 weken en 6 dagen zwanger. Op zich niks vreemds dat ik wakker word, dit gebeurt de laatste weken gemiddeld 3x per nacht.
Nadat ik weer boven kom, blijf ik pijn in m'n buik houden. Een zeurende aanhoudende pijn die niet wegtrekt. Ik kan er niet van in slaap komen en lig een beetje te draaien. Na een minuut of twintig zeg ik tegen m'n man dat ik in bad ga omdat ik buikpijn heb. Hij vraagt of ik ga bevallen en ik zeg hem dat ik niet verwacht dat het nu gelijk gaat gebeuren. Door alle rumoer van het bad vol laten lopen en ons gepraat wordt onze jongste dochter wakker. Als die ziet dat ik in bad zit, wil ze er ook bij. Zo gebeurt het dat ik om 5:45 uur in bad zit om te kijken of ik iets van weeën heb, terwijl mijn dochter erbij zit en met playmobil speelt.
Om 6:30 is de pijn nog niet weggetrokken en merk ik dat er een golfbeweging inzit. Het is dan nog te vergelijken met menstruatiekrampen, qua heftigheid. Ik zeg mijn man dat hij toch de vk maar even moet bellen omdat ik wel denk dat het begonnen is. Omdat mijn vorige twee bevallingen vrij snel gegaan zijn, moest ik nu al in een vroeg stadium de vk waarschuwen. Om 7 uur is ze er en blijk ik 3 cm ontsluiting te hebben. We overleggen wat te doen. Ik zeg graag in de loop van de ochtend naar het ziekenhuis te willen om er op tijd bij te zijn. Ze belt en alle verloskamers, op één na, blijken bezet. Deze is voor mij, op voorwaarde dat in het zkh direct mijn vliezen doorgeprikt worden. Ik stem hiermee in en zeg dat we onze dochters even onderbrengen en dan naar het ziekenhuis komen, zij rijdt alvast vooruit. We bellen mijn schoonouders en die komen onze meiden ophalen.
Om 8:10 uur zijn we in het ziekenhuis, ontsluiting nog steeds 3 cm en mijn vliezen worden doorgeprikt. De vk stelt voor dat zij visites gaat rijden en later terugkomt. Wij gaan buiten even wandelen. Dat mag, als ik maar niet het ziekenhuisterrein afga. We lopen een paar rondjes en gaan buiten op een bankje zitten. We kijken naar de mensen buiten en leveren commentaar op ieders parkeerkunsten. De krampen worden nog niet veel heftiger, ze komen zo ongeveer om de 5 minuten, maar tijdens een kramp kan ik gewoon doorlopen, praten en/of lachen. Ze zijn vervelend, maar niet echt pijnlijk. Toch voelt het wel als een ingezette bevalling voor mij. Om een uur of 10 gaan we weer naar boven. De vk blijkt in Rotterdam bij een andere bevalling aanwezig te zijn en komt dus nog even niet terug. De verpleegkundige vraagt hoe het gaat en zegt dat ze me erg rustig vindt. Even later gaan we maar weer naar beneden, drinken wat in het ziekenhuiscafé en lopen weer naar buiten. Maar weer een paar rondjes lopen en even buiten zitten. De frisse lucht vind ik prettig en het lopen ontspannend. Om een uur of één gaan we weer naar boven. Ik zeg de verpleegkundige dat ik wel graag zou willen dat er iemand zou kijken hoeveel ontsluiting ik heb. Ze zegt dat dit niet mag omdat ik bij de vk loop.
Ze belt de vk om te vragen hoe het bij haar gaat. Zij is net klaar met de bevalling en komt onze kant op. Om 14:00 uur is ze er en ze zegt direct dat ze vindt dat ik geen goede weeën heb. Ze toucheert me en de ontsluiting is inmiddels 6 cm. Er gebeurt dus wel iets, maar het gaat langzaam. Omdat het ook vrij pijnloos gaat, vind ik het wel best eigenlijk. We overleggen en zij stelt voor om om 16:00 uur terug te komen, heb ik dan minder dan 8 cm ontsluiting, wil ze een infuus met wee-opwekkers aanleggen. We spreken dit af. Dus wij gaan wéér naar buiten, rondjes lopen. Ik heb zomaar een paar kilometer afgelegd, vermoed ik, op die dag.
De krampen komen nu wel iets vaker, zo om de drie minuten, maar heftiger worden ze niet. Het is nog allemaal gemakkelijk vol te houden. Om 16:00 uur heb ik 7 cm ontsluiting, niet genoeg dus. Ik stem in met het infuus en er komen twee dames aan mijn bed om dit aan te leggen. Tegelijkertijd word ik aan een CTG gelegd. Omdat deze niet goed registreert, moet L. deze op mijn buik aandrukken. En omdat er aan de andere kant twee dames met een naald in mijn arm proberen te prikken, ben ik dus verplicht om heel stil te blijven liggen. Dit irriteert me, vooral omdat de krampen nu ineens wel vaker komen, zo om de twee minuten. Ze lijken ook heftiger te worden, maar dit kan ook komen omdat ik ineens zo beperkt in mijn beweging ben. In ieder geval, om 16:30 is alles klaar en wordt het infuus opengezet. Ineens worden de weeën wel heftig en moet ik ze zowaar wegpuffen. De vk zegt dat ze nu wel aan me ziet dat ik het niet leuk meer vind en dat dit de bedoeling is. Ik ga recht op zitten om de weeën makkelijker op te kunnen vangen en hierdoor schiet de CTG weg. De vk zegt dat ze gaat vragen voor een elektrode om op het hoofdje te plaatsen. Ze loopt even weg en is na 2 tellen weer terug. Ik voel dat ik persdrang krijg en zeg dat ik het niet meer tegen kan houden. Het is 16:45 uur. Ik zie, als in een film, dat ze wegloopt en denk: "Wat ga je nou doen?" Even later is ze terug en zegt ze dat ik kan persen omdat het hoofdje al zichtbaar is. Na één perswee kan ik haar aanpakken en om 16:48 is onze dochter, Evan, geboren. Later hoorde ik van mijn man dat er, tijdens het persen, nog twee tropenartsen binnenkwamen om te kijken hoe het ging. Maar toen ze zagen dat het al bijna gebeurd was, gingen ze weer weg. Ik heb dat zelf helemaal gemist
Uiteindelijk was het dus een lange aanloopfase, mede doordat we al zo vroeg in het ziekenhuis waren. Maar ik heb maar maximaal 20 minuten pijnlijke weeën gehad, dus dat was weer heel kort en snel. Al met al, kijk ik er heel positief op terug. Ook lichamelijk had ik bijna nergens last van en liep ik na drie dagen al op het schoolplein om mijn oudste naar school te brengen. Dus ik ben blij hoe het allemaal gegaan is.
While you burn at the stake, I dance with the flames...
No more nights, of blood and fire...
No more nights, of blood and fire...
Wat goed dat je zo'n fijne bevalling hebt gehad She-Wolf . Dat lopen klonk wel relaxed, haha. Nog gefeliciteerd met je dochter!
. Dat lopen klonk wel relaxed, haha. Nog gefeliciteerd met je dochter!
She zo zou ik er ook nog wel een paar op de wereld willen zetten. Lekker relaxt rondhobbelen en buiten zitten en niet noemenswaardige pijnlijke weeën wegwerken.
Fijn dat het zo'n fijne bevalling is geweest en petje af hoor na drie dagen de oudste weer van school afhalen.
Fijn dat het zo'n fijne bevalling is geweest en petje af hoor na drie dagen de oudste weer van school afhalen.
Heb hem gelukkig al eens gemaild naar een vriendin, maar bij deze dus de aangepaste versie van mijn bevallingsverhaal van Espen...
Woensdag 13 april, 2 dagen voor de uitgerekende datum, merk ik dat ik minder leven voel. Heel stom, maar zo aan het einde van de middag begon ik me dat opeens te realiseren. Jorja moest nog in bad, en normaal is een baddersessie voldoende om een beweeglijk buikbaby'tje te krijgen. Dus maar samen met dochterlief in bad geweest, maar ook daar kwam amper reactie op. Ik besluit het ZH te bellen en zij vragen me langs te komen voor een CTG. Omdat ik niet echt verwacht dat er iets heel schokkends uit gaat komen ga ik alleen naar het ZH zodat B. Jorja lekker op haar gemak in bed kan leggen.
Ik word in het ZH aangesloten aan de CTG en na een half uur komt een verpleegster langs dat ze het toch niet helemaal oke vinden, maar dat het kan zijn dat ze mijn hartslag meten. Dus ik krijg ook een dingetje om mijn vinger en moet nog een half uur blijven liggen. Na een half uur komt ze weer terug en willen ze dat ik op mijn zij ga liggen, want het is nog altijd niet optimaal. Ze begint al voorzichtig over een nachtje observatie. Ik besluit dan B. te bellen dat het misschien toch wel handig is als hij even komt en dat hij maar wat spullen moet meenemen voor mij om te overnachten.
B. komt eraan (Jorja blijft bij mijn ouders, zij wonen op onze benedenverdieping, dus de babyfoon hoeft maar naar beneden gebracht te worden) en uiteindelijk lig ik al 2,5uur aan de CTG (en wat is mobiel fokken/twitteren moeilijk als je op je zij moet liggen met een hartmeter aan je vinger) De gyn komt en ik moet die nacht toch echt blijven. Tevens wil ze even kijken hoe de kleine ligt en ze ziet meteen al dat hij helemaal niet ingedaald is, terwijl de gyn waar ik die maandag nog was geweest had gevoeld dat hij vast lag. Óf zij heeft zich vergist, of hij is weer teruggesprongen, maar hij lag zelfs niet recht ervoor. Toen ik mijn blaas geleegd had, was dit alweer opgelost.
Ze wilde hoe dan ook een echo en daaruit bleek dat ik niet veel vruchtwater meer had. Haar conclusie, vannacht blijven, morgenvroeg CTG en gezien mijn termijn was de kans groot dat ze gingen inleiden. Na toucheren bleek dat ik nog potdicht zat.
Maar goed, mooie kamer gekregen in het AZM, eindelijk iets te drinken gekregen en zelfs nog een beker yoghurt van de lieve verpleegster. B. is naar huis gegaan om 12 uur en hij zou het met mijn ouders regelen dat zij donderdagmorgen iig Jorja zouden opvangen zodat hij om 7 uur weer kon komen als ze met de CTG zouden beginnen. Ik heb wel wat kunnen slapen, maar om 3 uur werd ik wakker van een kramp in mijn benen. Ik wist meteen wat dit zou betekenen, ik was weer gezegend met beenweeën. De weeën bleven komen en ik was me zelfs aan het bedenken of ik B. gewoon zou bellen dat hij me moest komen steunen. Heel raar, maar heb er geen seconde aan gedacht om de verpleging op de hoogte te stellen, maar ik wist dat er toch niets aan te doen was en wilde eigenlijk geen medisch gedoe op dat moment.
Om 6 uur werd ik wakker gemaakt en toen heb ik toch maar gezegd dat de weeën spontaan begonnen waren. Dit bleek ook duidelijk op de CTG, want er waren duidelijke pieken te zien bij de baarmoederactiviteit. Het nadeel van een (academisch?) ziekenhuis is dat alles 20x overlegd moet worden, want voordat we wisten wat ze nu wilden gaan doen was het 9 uur. Eerst overlegt het verplegend personeel, dan overleggen de gyn-assistenten en die overleggen dan weer met de gyn, pffff.
Maar goed, ik zou ingeleid worden. Om 9 uur werd een ballonkatheter ingebracht en moest ik maar rustig afwachten. Ondertussen bleven de beenweeën om de 5 minuten komen, moest ik ieder uur een half uur aan de CTG (wat dus inhoudt dat ik op mijn zij moest blijven liggen, terwijl ik eigenlijk alleen maar wou lopen om de pijn in mijn benen tegen te gaan). Om 11 uur kwamen mijn ouders even langs met Jorja zodat ik haar nog even kon knuffelen, wat deed dat me goed! Maar ontsluiting schoot niets op (ook wel logisch natuurlijk, want in mijn buik gebeurde niets, behalve dat die heel veel pijn doorstuurde naar mijn benen). Om 14 uur had ik 2 cm ontsluiting en dus kon de ballon verwijderd worden (jaja, na 11 uur had ik eindelijk 2 cm, ik was al 7 uur sneller dan bij Jorja). De gyn-ass wilde graag mijn vliezen breken, maar hij voelde dat het handje langs het hoofd lag. En omdat hij nog niet ingedaald was, durfde hij het risico niet aan. Hij besloot te kijken of hij hem niet verder terug kon duwen en dan hopen dat hij het handje terug zou trekken. DAMN wat deed dat pijn! Toen kwam er even snel een bevalling tussendoor en moest ik dus even (!) wachten. Om 17 uur kwam hij terug en bleek inderdaad het handje teruggetrokken te hebben. Dus vliezen gebroken (gelukkig helder vruchtwater), vochtinfuus en ook maar weeënopwekkers erbij. Die bleken geen nut te hebben na een uurtje, dus werd ie wat hoger gezet. En toen kwamen ze om de 3 minuten en kon ik het niet meer bijwerken. Er kwam een nieuwe gyn, die avonddienst had en mij dus de avond door zou helpen. Zij wilde weten hoeveel ontsluiting ik had, maar zij kon dat niet goed voelen (volgens haar was mijn baarmoeder iets gekanteld en had de vorige gyn grotere handen en kon hij het daarom wel goed voelen), maar ze schatte 3 cm. Ik heb toen gevraagd voor iets van pijnstilling. Ik wilde nog niet aan de ruggeprik dus werd er pethedine gebruikt. “Want dat zou de ergste pijn wegnemen, maar suffig wordt je er wel van”. Nou suffig is misschien nog wat zacht uitgedrukt want vanaf hetmoment dat dit begint te werken raak ik alle besef van tijd kwijt. Ik weet dat het allemaal niet opschiet, dat een van de verpleegkundigen de hele tijd bij me blijft om op mijn benen en rug te duwen tijdens een wee, want ik wil dat B. voor me blijft zitten. Na iedere wee val ik in slaap om 2 minuten later weer wakker te worden van de volgende. De CTG blijft ook aangesloten, maar we horen niets van wat daar nu de uitkomst van is. We hebben het geluid uitgezet omdat we er helemaal gek van worden, bij dipjes gaat er namelijk een hele irritante piep af en daar krijg ik het van op mijn zenuwen.
De gyn ziet dat het qua pijn voor mij niet meer vol te houden is, en wil dat ik een ruggeprik laat zetten. De anesthesist wordt erbij gehaald en vaag hoor ik haar een heel verhaal ophangen over de risico's e.d. (jaja, ik weet het, boeit me niet, zorg dat ik van de pijn afkom). Het enige wat ik me nog echt heel goed hiervan herinner is dat ik een wee krijg op het moment dat ze de ruggeprik gaat zetten. Ze waarschuwt dat ik stil moet blijven zitten en ik laat de wee over me heen komen zonder puffen of wat dan ook. Ik ben op en kan niet meer verder. Als de prik erin zit, vertelt de gyn dat ze het zuurstofgehalte wil controleren. Er staat me iets bij van een MBO-test, maar ik weet niet zeker of het zo heet. Ze willen iig krasjes op het hoofd gaan zetten en zo bloed afnemen.
Maar ook hiervoor ligt hij nog te hoog en lukt het niet om bloed af te nemen. Ik vervloek haar alleen maar omdat ze me pijn doet en tegen me zegt dat ik moet ontspannen. Maar dat kan niet met die pijn, zelfs met de ruggeprik voel ik nog iedere wee in alle heftigheid (maar hij zat ook gewoon pas net een halve minuut hoor!)
En dan weet ik het, het wordt weer een ks. Ik weet niet hoe ik het weet, maar ik hoop dat de gyn het ook snel beseft. Gelukkig is dat ook zo en om 23 uur wordt ik naar de OK gereden. Omdat de ruggeprik al zit, kan het allemaal nog sneller gaan dan de vorige keer. En weer heb ik een 'koninklijke bevalling'. Om 23 uur wisselt de dienst namelijk op de OK en dus heb ik dubbele bezetting. 4 chirurgen en een shitload andere mensen zijn op de OK. Allemaal komen ze zich voorstellen en ik moet zeggen dat dit het eerste moment van de dag is dat ik gezellig kan doen volgens mij. Ik weet dat het bijna over is, dat ik klaar ben en niet meer verder hoef. Dat ik wederom niet op de natuurlijke manier kan bevallen zal me aan mijn reet roesten, ik had dit niet verder kunnen doen. (Damn, waarom wordt ik altijd zo emotioneel bij het schrijven van dit verhaal!)
Om 23:33 wordt Espen geboren, we horen hem al huilen voordat hij uit de buik is. B. gaat met Espen mee naar de controles en Espen blijkt veel vruchtwater binnen te hebben, want ze moeten hem beademen. Dit heb ik ook pas later gehoord, maar verder is alles helemaal prima in orde gelukkig. In de OK krijg ik al van de gyn te horen dat ik nooit meer ook maar 1 wee mag krijgen, want als er geen ks was uitgevoerd zou binnen 3 uur het litteken zijn gescheurd. Ook bleek Espen de navelstreng 2x om zijn nek te hebben gedraaid. Al met al dus maar goed dat het zo is afgelopen.
Het blijft heel onwerkelijk om dan nog een uur op de uitslaapkamer te moeten blijven, maar gelukkig kon den B. en Espen nu wel bij me zijn. Met Jorja ging dat helaas niet.
En verder... Het is nu 3weken geleden, ik voel me ontzettend goed, liep een week na de operatie alweer met Espen in de draagdoek door de supermarkt en heb echt heel weinig last gehad van de wond.
Helaas ben ik niet zo goed in het onder woorden brengen van hoe compleet ons gezinnetje is en hoe gelukkig ik ben. Ik ben het zeer zeker, maar kan er geen mooie metafoor van maken zoals sommige dames dat wel kunnen. En hoe raar het ook klinkt, ik heb 2 bevallingen gehad die echt niet makkelijk waren (ik geloof niet dat ik de bevalling van Jorja hier ergens uitgebreid heb opgeschreven, maar eigenlijk was het precies hetzelfde, beenweeën, na uren nog geen ontsluiting, hartslag die niet optimaal was, dus ook KS) en toch zeg ik niet nee tegen een derde keer. B. wil er nog nix van weten, en ik wil sowieso een jaar of 3-4 wachten zou er een derde komen, maar omdat ik weet dat het dan hoe dan ook een KS gaat worden kan ik het gevoelsmatig veel beter verwerken. Denk ik.... (hoewel ik het er niet echt heel moeilijk mee heb, maar het gevoel van falen knaagt wel een beetje, want blijkbaar kan ik geen kinderen krijgen op de natuurlijke manier)
Dus dat is zo'n beetje mijn verhaal..... Beetje langer dan dat het naar mijn vriendin gemaild werd, maar goed, jullie kunnen makkelijk skippen natuurlijk!
Woensdag 13 april, 2 dagen voor de uitgerekende datum, merk ik dat ik minder leven voel. Heel stom, maar zo aan het einde van de middag begon ik me dat opeens te realiseren. Jorja moest nog in bad, en normaal is een baddersessie voldoende om een beweeglijk buikbaby'tje te krijgen. Dus maar samen met dochterlief in bad geweest, maar ook daar kwam amper reactie op. Ik besluit het ZH te bellen en zij vragen me langs te komen voor een CTG. Omdat ik niet echt verwacht dat er iets heel schokkends uit gaat komen ga ik alleen naar het ZH zodat B. Jorja lekker op haar gemak in bed kan leggen.
Ik word in het ZH aangesloten aan de CTG en na een half uur komt een verpleegster langs dat ze het toch niet helemaal oke vinden, maar dat het kan zijn dat ze mijn hartslag meten. Dus ik krijg ook een dingetje om mijn vinger en moet nog een half uur blijven liggen. Na een half uur komt ze weer terug en willen ze dat ik op mijn zij ga liggen, want het is nog altijd niet optimaal. Ze begint al voorzichtig over een nachtje observatie. Ik besluit dan B. te bellen dat het misschien toch wel handig is als hij even komt en dat hij maar wat spullen moet meenemen voor mij om te overnachten.
B. komt eraan (Jorja blijft bij mijn ouders, zij wonen op onze benedenverdieping, dus de babyfoon hoeft maar naar beneden gebracht te worden) en uiteindelijk lig ik al 2,5uur aan de CTG (en wat is mobiel fokken/twitteren moeilijk als je op je zij moet liggen met een hartmeter aan je vinger) De gyn komt en ik moet die nacht toch echt blijven. Tevens wil ze even kijken hoe de kleine ligt en ze ziet meteen al dat hij helemaal niet ingedaald is, terwijl de gyn waar ik die maandag nog was geweest had gevoeld dat hij vast lag. Óf zij heeft zich vergist, of hij is weer teruggesprongen, maar hij lag zelfs niet recht ervoor. Toen ik mijn blaas geleegd had, was dit alweer opgelost
.Ze wilde hoe dan ook een echo en daaruit bleek dat ik niet veel vruchtwater meer had. Haar conclusie, vannacht blijven, morgenvroeg CTG en gezien mijn termijn was de kans groot dat ze gingen inleiden. Na toucheren bleek dat ik nog potdicht zat.
Maar goed, mooie kamer gekregen in het AZM, eindelijk iets te drinken gekregen en zelfs nog een beker yoghurt van de lieve verpleegster. B. is naar huis gegaan om 12 uur en hij zou het met mijn ouders regelen dat zij donderdagmorgen iig Jorja zouden opvangen zodat hij om 7 uur weer kon komen als ze met de CTG zouden beginnen. Ik heb wel wat kunnen slapen, maar om 3 uur werd ik wakker van een kramp in mijn benen. Ik wist meteen wat dit zou betekenen, ik was weer gezegend met beenweeën. De weeën bleven komen en ik was me zelfs aan het bedenken of ik B. gewoon zou bellen dat hij me moest komen steunen. Heel raar, maar heb er geen seconde aan gedacht om de verpleging op de hoogte te stellen, maar ik wist dat er toch niets aan te doen was en wilde eigenlijk geen medisch gedoe op dat moment.
Om 6 uur werd ik wakker gemaakt en toen heb ik toch maar gezegd dat de weeën spontaan begonnen waren. Dit bleek ook duidelijk op de CTG, want er waren duidelijke pieken te zien bij de baarmoederactiviteit. Het nadeel van een (academisch?) ziekenhuis is dat alles 20x overlegd moet worden, want voordat we wisten wat ze nu wilden gaan doen was het 9 uur. Eerst overlegt het verplegend personeel, dan overleggen de gyn-assistenten en die overleggen dan weer met de gyn, pffff.
Maar goed, ik zou ingeleid worden. Om 9 uur werd een ballonkatheter ingebracht en moest ik maar rustig afwachten. Ondertussen bleven de beenweeën om de 5 minuten komen, moest ik ieder uur een half uur aan de CTG (wat dus inhoudt dat ik op mijn zij moest blijven liggen, terwijl ik eigenlijk alleen maar wou lopen om de pijn in mijn benen tegen te gaan). Om 11 uur kwamen mijn ouders even langs met Jorja zodat ik haar nog even kon knuffelen, wat deed dat me goed! Maar ontsluiting schoot niets op (ook wel logisch natuurlijk, want in mijn buik gebeurde niets, behalve dat die heel veel pijn doorstuurde naar mijn benen). Om 14 uur had ik 2 cm ontsluiting en dus kon de ballon verwijderd worden (jaja, na 11 uur had ik eindelijk 2 cm, ik was al 7 uur sneller dan bij Jorja
). De gyn-ass wilde graag mijn vliezen breken, maar hij voelde dat het handje langs het hoofd lag. En omdat hij nog niet ingedaald was, durfde hij het risico niet aan. Hij besloot te kijken of hij hem niet verder terug kon duwen en dan hopen dat hij het handje terug zou trekken. DAMN wat deed dat pijn! Toen kwam er even snel een bevalling tussendoor en moest ik dus even (!) wachten. Om 17 uur kwam hij terug en bleek inderdaad het handje teruggetrokken te hebben. Dus vliezen gebroken (gelukkig helder vruchtwater), vochtinfuus en ook maar weeënopwekkers erbij. Die bleken geen nut te hebben na een uurtje, dus werd ie wat hoger gezet. En toen kwamen ze om de 3 minuten en kon ik het niet meer bijwerken. Er kwam een nieuwe gyn, die avonddienst had en mij dus de avond door zou helpen. Zij wilde weten hoeveel ontsluiting ik had, maar zij kon dat niet goed voelen (volgens haar was mijn baarmoeder iets gekanteld en had de vorige gyn grotere handen en kon hij het daarom wel goed voelen), maar ze schatte 3 cm. Ik heb toen gevraagd voor iets van pijnstilling. Ik wilde nog niet aan de ruggeprik dus werd er pethedine gebruikt. “Want dat zou de ergste pijn wegnemen, maar suffig wordt je er wel van”. Nou suffig is misschien nog wat zacht uitgedrukt want vanaf hetmoment dat dit begint te werken raak ik alle besef van tijd kwijt. Ik weet dat het allemaal niet opschiet, dat een van de verpleegkundigen de hele tijd bij me blijft om op mijn benen en rug te duwen tijdens een wee, want ik wil dat B. voor me blijft zitten. Na iedere wee val ik in slaap om 2 minuten later weer wakker te worden van de volgende. De CTG blijft ook aangesloten, maar we horen niets van wat daar nu de uitkomst van is. We hebben het geluid uitgezet omdat we er helemaal gek van worden, bij dipjes gaat er namelijk een hele irritante piep af en daar krijg ik het van op mijn zenuwen.De gyn ziet dat het qua pijn voor mij niet meer vol te houden is, en wil dat ik een ruggeprik laat zetten. De anesthesist wordt erbij gehaald en vaag hoor ik haar een heel verhaal ophangen over de risico's e.d. (jaja, ik weet het, boeit me niet, zorg dat ik van de pijn afkom). Het enige wat ik me nog echt heel goed hiervan herinner is dat ik een wee krijg op het moment dat ze de ruggeprik gaat zetten. Ze waarschuwt dat ik stil moet blijven zitten en ik laat de wee over me heen komen zonder puffen of wat dan ook. Ik ben op en kan niet meer verder. Als de prik erin zit, vertelt de gyn dat ze het zuurstofgehalte wil controleren. Er staat me iets bij van een MBO-test, maar ik weet niet zeker of het zo heet. Ze willen iig krasjes op het hoofd gaan zetten en zo bloed afnemen.
Maar ook hiervoor ligt hij nog te hoog en lukt het niet om bloed af te nemen. Ik vervloek haar alleen maar omdat ze me pijn doet en tegen me zegt dat ik moet ontspannen. Maar dat kan niet met die pijn, zelfs met de ruggeprik voel ik nog iedere wee in alle heftigheid (maar hij zat ook gewoon pas net een halve minuut hoor!)
En dan weet ik het, het wordt weer een ks. Ik weet niet hoe ik het weet, maar ik hoop dat de gyn het ook snel beseft. Gelukkig is dat ook zo en om 23 uur wordt ik naar de OK gereden. Omdat de ruggeprik al zit, kan het allemaal nog sneller gaan dan de vorige keer. En weer heb ik een 'koninklijke bevalling'. Om 23 uur wisselt de dienst namelijk op de OK en dus heb ik dubbele bezetting. 4 chirurgen en een shitload andere mensen zijn op de OK. Allemaal komen ze zich voorstellen en ik moet zeggen dat dit het eerste moment van de dag is dat ik gezellig kan doen volgens mij. Ik weet dat het bijna over is, dat ik klaar ben en niet meer verder hoef. Dat ik wederom niet op de natuurlijke manier kan bevallen zal me aan mijn reet roesten, ik had dit niet verder kunnen doen. (Damn, waarom wordt ik altijd zo emotioneel bij het schrijven van dit verhaal!)
Om 23:33 wordt Espen geboren, we horen hem al huilen voordat hij uit de buik is. B. gaat met Espen mee naar de controles en Espen blijkt veel vruchtwater binnen te hebben, want ze moeten hem beademen. Dit heb ik ook pas later gehoord, maar verder is alles helemaal prima in orde gelukkig. In de OK krijg ik al van de gyn te horen dat ik nooit meer ook maar 1 wee mag krijgen, want als er geen ks was uitgevoerd zou binnen 3 uur het litteken zijn gescheurd. Ook bleek Espen de navelstreng 2x om zijn nek te hebben gedraaid. Al met al dus maar goed dat het zo is afgelopen.
Het blijft heel onwerkelijk om dan nog een uur op de uitslaapkamer te moeten blijven, maar gelukkig kon den B. en Espen nu wel bij me zijn. Met Jorja ging dat helaas niet.
En verder... Het is nu 3weken geleden, ik voel me ontzettend goed, liep een week na de operatie alweer met Espen in de draagdoek door de supermarkt en heb echt heel weinig last gehad van de wond.
Helaas ben ik niet zo goed in het onder woorden brengen van hoe compleet ons gezinnetje is en hoe gelukkig ik ben. Ik ben het zeer zeker, maar kan er geen mooie metafoor van maken zoals sommige dames dat wel kunnen. En hoe raar het ook klinkt, ik heb 2 bevallingen gehad die echt niet makkelijk waren (ik geloof niet dat ik de bevalling van Jorja hier ergens uitgebreid heb opgeschreven, maar eigenlijk was het precies hetzelfde, beenweeën, na uren nog geen ontsluiting, hartslag die niet optimaal was, dus ook KS) en toch zeg ik niet nee tegen een derde keer. B. wil er nog nix van weten, en ik wil sowieso een jaar of 3-4 wachten zou er een derde komen, maar omdat ik weet dat het dan hoe dan ook een KS gaat worden kan ik het gevoelsmatig veel beter verwerken. Denk ik.... (hoewel ik het er niet echt heel moeilijk mee heb, maar het gevoel van falen knaagt wel een beetje, want blijkbaar kan ik geen kinderen krijgen op de natuurlijke manier)
Dus dat is zo'n beetje mijn verhaal..... Beetje langer dan dat het naar mijn vriendin gemaild werd, maar goed, jullie kunnen makkelijk skippen natuurlijk!
Hou me gewoon maar even vast
Jouw warmte is genoeg
Jouw warmte is genoeg
Ow Jeetjejom, dit stukje komt me zo bekend voor...
.
En je hebt niet gefaald hoor, ik voelde dat in het begin ook wel zo maarja, het lukte gewoon niet op de normale manier.
Fijn dat je je goed voelt!
Wat kan je je dan hopeloos voelen hé, wel die pijn constant maar het zet geen zoden aan de dijkquote:na uren nog geen ontsluiting, hartslag die niet optimaal was, dus ook KS)
.En je hebt niet gefaald hoor, ik voelde dat in het begin ook wel zo maarja, het lukte gewoon niet op de normale manier.
Fijn dat je je goed voelt!
"I'm not expecting to grow flowers in a desert, but i can live and breathe and see the sun in wintertime"
https://www.youtube.com/watch?v=jbhtJh1LXHQRoll
https://www.youtube.com/watch?v=jbhtJh1LXHQRoll
PIttig zeg JJ!
En ik vind dat je het juist wel heel mooi onder woorden kan brengen hoor. Ik zie nu al uit naar onze uitbreiding door jouw woorden <3
En ik vind dat je het juist wel heel mooi onder woorden kan brengen hoor
. Ik zie nu al uit naar onze uitbreiding door jouw woorden <3
Alexa en Seth zijn lief
See everything; overlook a great deal; correct a little
See everything; overlook a great deal; correct a little
Jeetje (jom)! Wat een verhaal.. kende hem al, maar toch..! Hij is er, jullie zijn nu een gezin van 4
En ergens zal het inderdaad ook wel rust geven dat je weet, dat als er een 3e komt, dat dat sowieso een ks wordt.
En ergens zal het inderdaad ook wel rust geven dat je weet, dat als er een 3e komt, dat dat sowieso een ks wordt.
*uit lurkstand...
't Is inderdaad geen falen, maar ik weet uit ervaring dat het gevoel van falen af en toe zeer hardnekkig kan zijn. Maar geef er niet aan toe hoor, je hebt hartstikke hard gewerkt en beter dan je best kun je niet doen!
*terug in lurkstand...
[ Bericht 52% gewijzigd door Naturella op 05-05-2011 20:29:06 ]
't Is inderdaad geen falen, maar ik weet uit ervaring dat het gevoel van falen af en toe zeer hardnekkig kan zijn. Maar geef er niet aan toe hoor, je hebt hartstikke hard gewerkt en beter dan je best kun je niet doen!
*terug in lurkstand...
[ Bericht 52% gewijzigd door Naturella op 05-05-2011 20:29:06 ]
'I'm always here with me/and I'll know what yesterdays bring' (Lissie - Record Collector)
She wolf dat klinkt als een makkie.
En Jeetjejom, even wat traantjes weg gepinkt, komt allemaal zo herkenbaar binnen. Mooi beschreven! En idd dat gevoel van falen en dat je lichaam het dus blijkbaar niet kan.. maar ook hier geen gelijk nee tegen een derde hoor
En Jeetjejom, even wat traantjes weg gepinkt, komt allemaal zo herkenbaar binnen. Mooi beschreven! En idd dat gevoel van falen en dat je lichaam het dus blijkbaar niet kan.. maar ook hier geen gelijk nee tegen een derde hoor
Mama van Jaël (17-07-2009)
Mama van Sarah (05-03-2011)
Mama van Sarah (05-03-2011)
Jeetjejom, wat een heftig verhaal met een paar herkenbare punten. Ik moest stiekem lachen om je 'jaja, ik weet het, boeit me niet, zorg dat ik van de pijn afkom'. En ik schrik er wat van om te lezen hoe potentieel gevaarlijk de situatie was. Gelukkig weet je dat op het moment dat je aan het bevallen bent niet en is alles goed afgelopen! Je hebt een prachtig gezinnetje.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Heftig zeg, zeker als je weet hoe het ook had kunnen aflopen. Niet aan denken maar
Fijn dat je wel goed terug kan kijken op de keizersnede
Fijn dat je wel goed terug kan kijken op de keizersnede
Jj, wat een heftigheid en ik ben blij dat er op tijd ingegrepen is
Knap trouwens dat je die wee tijdens het zetten van de ruggenprik over je heen kon laten komen. Bij mij moesten ze echt wachten totdat de wee voorbij was. Ik kon echt niet stil voorover blijven zitten.
Geniet van je mooie mannetje nu
Knap trouwens dat je die wee tijdens het zetten van de ruggenprik over je heen kon laten komen. Bij mij moesten ze echt wachten totdat de wee voorbij was. Ik kon echt niet stil voorover blijven zitten.
Geniet van je mooie mannetje nu
Bij mij zat de naald er net in toen ik een wee kreeg. Wachten was geen optie dus lukte het om stil te zitten. Als ik de keus had gehad denk ik dat ik ook zeker had geweten dat ik niet stil kon zitten.quote:Op vrijdag 6 mei 2011 13:07 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:
Knap trouwens dat je die wee tijdens het zetten van de ruggenprik over je heen kon laten komen. Bij mij moesten ze echt wachten totdat de wee voorbij was. Ik kon echt niet stil voorover blijven zitten.
Op zaterdag 24 februari 2024 16:25 schreef Claudia_x het volgende:
Sterker nog, als ik reacties als die van @:vanyel lees, dan vraag ik me af of ik niet op het verkeerde geslacht val. :Y)
Sterker nog, als ik reacties als die van @:vanyel lees, dan vraag ik me af of ik niet op het verkeerde geslacht val. :Y)
Dml ik heb ook geen idee meer hoe ik het klaar heb gekregen om stil te blijven zitten. Misschien de wetenschap dat de pijn snel over zou zijn...
Hou me gewoon maar even vast
Jouw warmte is genoeg
Jouw warmte is genoeg
Het is niet heel kort geworden:
donderdag 7 april
Eerst ffies boodschappen gedaan met mn man en om 11.40 bij de VK zijn voor wekelijkse update. Mijn moeder heeft 2 van de 3 kinderen (eerste 2 waaronder ikzelf) op de uitgerekende datum op de wereld gezet, dus ik vertel de verloskundige dat ik morgen ga bevallen op de uitgerekende datum. Ze gelooft me niet, hoewel ze met (sarcastisch) wel veel succes wenst morgen.
We gaan lunchen bij de KFC (omdat de VK toch dacht dat het nog niet ging gebeuren) en ik moet moet moet frietjes hebben. Verder ben ik wat kribbig.
Mijn lichaam schreeuwt om een middagslaapje en die ga ik doen. Manlief gaat klussen in ons andere huis. Na mijn dutje komt het bericht dat mijn vriendin de volgende dag (op mijn datum) ingeleid gaat worden. Ik wil nog even op bezoek in Gouda en bel mn man. We eten vroeg en gaan op pad. Eerst nog op verkeerde lokatie van het ziekenhuis maar gelukkig zien we mn vriendin nog eventjes. Haar vader schrikt als hij hoort dat ik morgen ben uitgerekend. Haar moeder zegt nog dat het handig is er ongeveer een week tussen te hebben.
Man en ik gaan weer naar huis en ik voel wel wat krampjes, maar ja die voel ik al 2 weken en er is nog geen baby.
Thuis bellen een oom en tante uit Canada tussen 22 en 23 uur en wij nog vrolijk 'nee nix aan de hand'.
We gaan slapen. Ik ben wat onrustig maar wijd het aan het middagdutje want vaak na een middagdutje kan ik 's avonds slechter in slaap komen.
vrijdag 8 april
Ik heb wat kramp in mn buik en ga naar de wc omdat ik denk dat ik misschien moet poepen. Ik sta voor de WC en ja hoor daar breekt mn water om 1 uur.
Ik ga zitten op de wc en lek even uit. Ik roep toch mn man maar even, want het is wel handig dat hij het weet als ik ga douchen wat er aan de hand is. Ik ga douchen en eigenlijk zetten de weeen meteen aardig in. In het half uur douchen heb ik al 4 weeen gehad.
En na het douchen gaat het eigenlijk meteen goed door. Ik heb meteen al weeen die bijna een minuut aanhouden en al vrij snel om de 5 minuten.
Ik drink wat Aquarius wat een paar weeen later en een snelle wandeling nog net in de WC beland. Ook water houd ik niet binnen.
Om half vijf wordt het wat heftiger en ik geef aan manlief aan dat ik nog onder de douche ga en dat het tijd wordt om de verloskundige te bellen.
Om vijf uur belt manlief de verloskundige. Ondertussen hang ik weer boven de WC wat water er uit te gooien als de verloskundige komt om kwart over vijf. Ze gaat toucheren en ik blijk 6 centimeter ontsluiting te hebben. We mogen naar het ziekenhuis. Ze geeft aan dat ze vindt dat ik nog rustig ben onder de weeen en dat deze nog wel wat heftiger moeten worden. Daarnaast moet de baby nog iets verder indalen, deze zit nog wat hoog. Tussen half acht en acht komt ze naar het ziekenhuis voor een herbeoordeling.
Tussen de weeen in kleed ik me aan terwijl mn man de auto haalt. En dan tussen twee weeen door naar beneden naar de auto. Vlak voor we bij het ziekenhuis zijn voel ik dat er een nieuw level van weeen is bereikt. Nog steeds te doen, maar wel ffies lastig om daarmee naar de verlosafdeling te wandelen; die op de 2e verdieping is. Na 2 tussenstopts belanden we op de verlosafdeling.
Omdat het beter is als ik niet ga liggen (maar is toch niet fijn) ga ik maar weer onder de douche. Manlief gaat ffies de auto verplaatsen. Onder de douche worden de weeen heftiger en net na zevenen meld ik mijn man dat ik het idee krijg dat ik mee moet persen. De verloskundige wordt gebeld en om tien voor half acht is zij er al.
Ik ga op bed liggen en bij toucheren blijk ik 9 centimter ontsluiting te hebben. Nu komt het stuk wat ik het als het meest vervelend heb ervaren; het half uur van 9 naar 10 centimeter ontsluiting. Ik lig op het bed en knijp de zijkant van het bed fijn. Maar na ongeveer 4 lange heftige weeen gaat ze weer toucheren tegen achten en ja hoor volledige ontsluiting en ik mag mee gaan persen om 8.02 uur
Helaas werd mn grootste angst waarheid; poep. De verloskundige merkt dat ik het erg vind en daardoor niet goed pers. Ze geeft aan dat 9 van de 10 vrouwen dit hebben en dat het goed is dat het er uit is dat het betekent dat er beweging in de baby zit en deze richting uitgang komt.
Na elke wee gaat het CTG apparaat op mn buik om de hartslag van de baby te meten. Ik vind het eigenlijk een vervelend gevoel als ik juist ffies moet ontspannen dat ze met dat ding gaat zitten porren.
Voor de 5e (in mijn gedachte in ieder geval) perswee geeft ze aan dat ze een verdoving gaat zetten, puur voor het geval dat het nodig is (liever er mee verlegen dan erom verlegen is het motto). Ik vind het goed en bij de perswee zet ze hem. Ik merk er niks van. Na de wee weer de CTG. Wat oogcontact hier en daar tussen de verloskundige en de verpleegster. Voor de volgende perswee zegt de verloskundige dat ze een knip gaat zetten en dat ik moet persen en niet moet letten op wat zij daaronder doet (nou scheelt na het douchen heb ik mn bril (2x -5) in de douche laten liggen dus ik kan uberhaupt niet zoveel zien op afstand). Ik pers weer en voel niets van de knip. Na de wee weer CTG, weer blikken. Weer een wee en het hoofdje komt er een stukje uit; de bovenkant is te zien.
Naar wat later bleek nadat de perswee voorbij was schoot het hoofdje weer terug.
De verloskundige ziet de CTG en besluit dat er wat haast bij moet en ze geeft aan dat de verpleegster me gaat helpen door op mn buik te duwen. Ik vind het allemaal best. Het persen gaat best goed en het doet eigenlijk niet enorm pijn.
De verpleegster klimt op mn bed en duwt mee. Mijn man omschrijft het nog steeds als net zo hard duwen als bij reanimatie en ze duwt heel hard naar beneden; hij vond het er pijnlijk uitzien. Voor mij daarentegen was het echt geweldig; het gaf mij een enorme kracht en ik wilde per se de schouders gaan zetten in deze wee zodat met de volgende week de kleine er uit kon. Maar dat was niet meer nodig; deze week was de baby er al. En voor ik het weet ligt er een glibberig gladde baby op mn buik om 8.37 uur..
Ondertussen heeft de verloskundige de navelstreng van hem afgehaald; die zat rond zijn schouder en daarom schoot de baby steeds weg en naar wat later bleek daarom ging zijn hartslag omlaag. Hij moest er dus echt uit.
Nadat de verloskundige de baby er uit haalt bezorgt ze mn man nog even de schrik door te roepen ‘heb je het gezien heb je het gezien’…. ‘je hebt een zoon’. Het was dus een jongetje. Helemaal super.
Ondertussen was er nog iemand gekomen met weeen en na de placenta gaat de verloskundige naar die ander toe. Ze kwam alleen niet terug; ze zou alleen controleren maar deze bevalling gaat ook al snel. De tweede dienstdoende verloskundige komt om me te hechten. Ik heb alleen wel half uur lekker met benen wijd gelegen en een oorlogswond. Ik heb er zelf maar even een soort zeiltje voor gehangen zodat niet iedereen die de kamer binnenkomt midden in mijn oorlogswond kijkt.
De andere verloskundige komt en met 7 inwendige en 1 uitwendige hechting mag ik gaan douchen. Na het douchen wat duizelig; dus ik krijg een paar boterhammen te eten en dan om 11.30 mogen we naar huis met onze prachtige zoon.
De bevalling is me enorm meegevallen; het was best een turbobevalling van 7,5 uur met eigenlijk maar 1 pijnlijk half uur. Verder vond ik het goed te doen. De verloskundigen gaven ook aan dat ik een stoere mama was en dat ik erg rustig was. Schijnbaar maken ze het ook wel eens anders mee. K heb sowieso best een aardig hoge pijngrens, misschien scheelt het.
donderdag 7 april
Eerst ffies boodschappen gedaan met mn man en om 11.40 bij de VK zijn voor wekelijkse update. Mijn moeder heeft 2 van de 3 kinderen (eerste 2 waaronder ikzelf) op de uitgerekende datum op de wereld gezet, dus ik vertel de verloskundige dat ik morgen ga bevallen op de uitgerekende datum. Ze gelooft me niet, hoewel ze met (sarcastisch) wel veel succes wenst morgen.
We gaan lunchen bij de KFC (omdat de VK toch dacht dat het nog niet ging gebeuren) en ik moet moet moet frietjes hebben. Verder ben ik wat kribbig.
Mijn lichaam schreeuwt om een middagslaapje en die ga ik doen. Manlief gaat klussen in ons andere huis. Na mijn dutje komt het bericht dat mijn vriendin de volgende dag (op mijn datum) ingeleid gaat worden. Ik wil nog even op bezoek in Gouda en bel mn man. We eten vroeg en gaan op pad. Eerst nog op verkeerde lokatie van het ziekenhuis maar gelukkig zien we mn vriendin nog eventjes. Haar vader schrikt als hij hoort dat ik morgen ben uitgerekend. Haar moeder zegt nog dat het handig is er ongeveer een week tussen te hebben.
Man en ik gaan weer naar huis en ik voel wel wat krampjes, maar ja die voel ik al 2 weken en er is nog geen baby.
Thuis bellen een oom en tante uit Canada tussen 22 en 23 uur en wij nog vrolijk 'nee nix aan de hand'.
We gaan slapen. Ik ben wat onrustig maar wijd het aan het middagdutje want vaak na een middagdutje kan ik 's avonds slechter in slaap komen.
vrijdag 8 april
Ik heb wat kramp in mn buik en ga naar de wc omdat ik denk dat ik misschien moet poepen. Ik sta voor de WC en ja hoor daar breekt mn water om 1 uur.
Ik ga zitten op de wc en lek even uit. Ik roep toch mn man maar even, want het is wel handig dat hij het weet als ik ga douchen wat er aan de hand is. Ik ga douchen en eigenlijk zetten de weeen meteen aardig in. In het half uur douchen heb ik al 4 weeen gehad.
En na het douchen gaat het eigenlijk meteen goed door. Ik heb meteen al weeen die bijna een minuut aanhouden en al vrij snel om de 5 minuten.
Ik drink wat Aquarius wat een paar weeen later en een snelle wandeling nog net in de WC beland. Ook water houd ik niet binnen.
Om half vijf wordt het wat heftiger en ik geef aan manlief aan dat ik nog onder de douche ga en dat het tijd wordt om de verloskundige te bellen.
Om vijf uur belt manlief de verloskundige. Ondertussen hang ik weer boven de WC wat water er uit te gooien als de verloskundige komt om kwart over vijf. Ze gaat toucheren en ik blijk 6 centimeter ontsluiting te hebben. We mogen naar het ziekenhuis. Ze geeft aan dat ze vindt dat ik nog rustig ben onder de weeen en dat deze nog wel wat heftiger moeten worden. Daarnaast moet de baby nog iets verder indalen, deze zit nog wat hoog. Tussen half acht en acht komt ze naar het ziekenhuis voor een herbeoordeling.
Tussen de weeen in kleed ik me aan terwijl mn man de auto haalt. En dan tussen twee weeen door naar beneden naar de auto. Vlak voor we bij het ziekenhuis zijn voel ik dat er een nieuw level van weeen is bereikt. Nog steeds te doen, maar wel ffies lastig om daarmee naar de verlosafdeling te wandelen; die op de 2e verdieping is. Na 2 tussenstopts belanden we op de verlosafdeling.
Omdat het beter is als ik niet ga liggen (maar is toch niet fijn) ga ik maar weer onder de douche. Manlief gaat ffies de auto verplaatsen. Onder de douche worden de weeen heftiger en net na zevenen meld ik mijn man dat ik het idee krijg dat ik mee moet persen. De verloskundige wordt gebeld en om tien voor half acht is zij er al.
Ik ga op bed liggen en bij toucheren blijk ik 9 centimter ontsluiting te hebben. Nu komt het stuk wat ik het als het meest vervelend heb ervaren; het half uur van 9 naar 10 centimeter ontsluiting. Ik lig op het bed en knijp de zijkant van het bed fijn. Maar na ongeveer 4 lange heftige weeen gaat ze weer toucheren tegen achten en ja hoor volledige ontsluiting en ik mag mee gaan persen om 8.02 uur
Helaas werd mn grootste angst waarheid; poep. De verloskundige merkt dat ik het erg vind en daardoor niet goed pers. Ze geeft aan dat 9 van de 10 vrouwen dit hebben en dat het goed is dat het er uit is dat het betekent dat er beweging in de baby zit en deze richting uitgang komt.
Na elke wee gaat het CTG apparaat op mn buik om de hartslag van de baby te meten. Ik vind het eigenlijk een vervelend gevoel als ik juist ffies moet ontspannen dat ze met dat ding gaat zitten porren.
Voor de 5e (in mijn gedachte in ieder geval) perswee geeft ze aan dat ze een verdoving gaat zetten, puur voor het geval dat het nodig is (liever er mee verlegen dan erom verlegen is het motto). Ik vind het goed en bij de perswee zet ze hem. Ik merk er niks van. Na de wee weer de CTG. Wat oogcontact hier en daar tussen de verloskundige en de verpleegster. Voor de volgende perswee zegt de verloskundige dat ze een knip gaat zetten en dat ik moet persen en niet moet letten op wat zij daaronder doet (nou scheelt na het douchen heb ik mn bril (2x -5) in de douche laten liggen dus ik kan uberhaupt niet zoveel zien op afstand). Ik pers weer en voel niets van de knip. Na de wee weer CTG, weer blikken. Weer een wee en het hoofdje komt er een stukje uit; de bovenkant is te zien.
Naar wat later bleek nadat de perswee voorbij was schoot het hoofdje weer terug.
De verloskundige ziet de CTG en besluit dat er wat haast bij moet en ze geeft aan dat de verpleegster me gaat helpen door op mn buik te duwen. Ik vind het allemaal best. Het persen gaat best goed en het doet eigenlijk niet enorm pijn.
De verpleegster klimt op mn bed en duwt mee. Mijn man omschrijft het nog steeds als net zo hard duwen als bij reanimatie en ze duwt heel hard naar beneden; hij vond het er pijnlijk uitzien. Voor mij daarentegen was het echt geweldig; het gaf mij een enorme kracht en ik wilde per se de schouders gaan zetten in deze wee zodat met de volgende week de kleine er uit kon. Maar dat was niet meer nodig; deze week was de baby er al. En voor ik het weet ligt er een glibberig gladde baby op mn buik om 8.37 uur..
Ondertussen heeft de verloskundige de navelstreng van hem afgehaald; die zat rond zijn schouder en daarom schoot de baby steeds weg en naar wat later bleek daarom ging zijn hartslag omlaag. Hij moest er dus echt uit.
Nadat de verloskundige de baby er uit haalt bezorgt ze mn man nog even de schrik door te roepen ‘heb je het gezien heb je het gezien’…. ‘je hebt een zoon’. Het was dus een jongetje. Helemaal super.
Ondertussen was er nog iemand gekomen met weeen en na de placenta gaat de verloskundige naar die ander toe. Ze kwam alleen niet terug; ze zou alleen controleren maar deze bevalling gaat ook al snel. De tweede dienstdoende verloskundige komt om me te hechten. Ik heb alleen wel half uur lekker met benen wijd gelegen en een oorlogswond. Ik heb er zelf maar even een soort zeiltje voor gehangen zodat niet iedereen die de kamer binnenkomt midden in mijn oorlogswond kijkt.
De andere verloskundige komt en met 7 inwendige en 1 uitwendige hechting mag ik gaan douchen. Na het douchen wat duizelig; dus ik krijg een paar boterhammen te eten en dan om 11.30 mogen we naar huis met onze prachtige zoon.
De bevalling is me enorm meegevallen; het was best een turbobevalling van 7,5 uur met eigenlijk maar 1 pijnlijk half uur. Verder vond ik het goed te doen. De verloskundigen gaven ook aan dat ik een stoere mama was en dat ik erg rustig was. Schijnbaar maken ze het ook wel eens anders mee. K heb sowieso best een aardig hoge pijngrens, misschien scheelt het.
~~~~~~Dream as if you 'll live forever, live like you 'll die today~~~~~
Fijn j-net dat de bevalling je niet tegen is gevallen! En lekker dat jullie zo snel naar huis mochten!
Jeetjejom, wat een heftige bevalling zeg! Maar fijn dat je positief op de ks terug denkt! Enne Espen is een prachtige naam!
Jeetjejom, wat een heftige bevalling zeg! Maar fijn dat je positief op de ks terug denkt! Enne Espen is een prachtige naam!
29/10/'10 - 25/03/'13
Ik typ mijn bevallingsverhaal ook maar even hier
Donderdag 28 april ga ik naar het ziekenhuis voor een groeiecho en voor controle bij de gynaecoloog. Bij de groeiecho krijgen we te horen dat we een klein kindje hebben maar meer ook niet. Dus op naar de controle van te voren wordt mijn bloeddruk gemeten en deze is te hoog. Kan gebeuren denk ik en ik word naar boven gestuurd voor een ctg. Daar wordt een urine kweek gemaakt en ik blijk eitwitten in de urine te hebben dat icm de te hoge bloeddruk zorgt ervoor dat ik weer in het ziekenhuis mag blijven. Bloeddruk was 160/130.
Na een week en bloeddruk verlangen medicatie mag ik op woensdag 6 mei naar huis. Donderdagmiddag voel ik dat ik flauw en bel mijn vriend hij komt meteen en wil dat ik het ziekenhuis bel. In afwachting van hun reactie pak ik toch maar een koffertje in maar ga er vanuit gewoon weer naar huis te gaan. Bloeddruk is in het ziekenhuis goed maar er zit toch weer eiwit in de urine. Ik mag dus weer blijven de 6e keer inmiddels. 's Avonds moet ik veel overgeven maar aangezien ik dat al heel de zwangerschap doe maak ik mij er niet druk om. Ik vind de reactie van de arts-assistent dan ook nogal overdreven om mij apart te leggen. Ik ben dan ook helemaal boos al ze mij aan de magnesium en een katheter leggen. Aangezien ik mij andere keren niet echt serieus genomen voelde.
Zaterdag zit ik er dan ook lichtelijk doorheen omdat ik te horen krijgen nog tot week 37 zo te liggen. Ik ben suf van de medicatie en kan niet lezen maar te wakker om te slapen.
Zondag ben ik dan ook heel blij dat ik van de magnesium af mag en weer zelf kan douchen. Dit hou ik wel vol tot week 37. Jammer genoeg laat de ctg een verhoogde hartactiviteit van ons kindje zien. Hierop wordt besloten dat ze het deze week gaan halen donderdag of vrijdag. Daar moest ik even aan wennen want we hebben immers maar een klein kindje die ook nog in stuit ligt. De dienstdoende gynaecoloog zegt ook zo'n kleintje ga ik niet draaien dat wordt een keizersnede.
Tijd om het te beseffen hebben we amper want om 14:00 komen ze melden het vandaag al te halen de hartslag gaat verder achteruit en ook ik begin steeds meer op te zwellen van de zwangerschapsvergiftiging ze zijn bang voor de conditie van het kindje en mijn gezondheid.
Om 15:28 wordt onze dochter geboren die het meteen uitstekend doet ze is iets zwaarder dan geschat (1710gram waar ze 1400 a 1500 werd geschat).
Ik mag haar maar 5min in de couveuse zien en moet dan weer aan de magnesium. De volgende middag word ik daar van verlost en kan ik eindelijk zelf naar onze dochter toe die nog enkele weken in het ziekenhuis moet blijven,
[ Bericht 0% gewijzigd door F_r op 19-05-2011 16:29:11 ]
Donderdag 28 april ga ik naar het ziekenhuis voor een groeiecho en voor controle bij de gynaecoloog. Bij de groeiecho krijgen we te horen dat we een klein kindje hebben maar meer ook niet. Dus op naar de controle van te voren wordt mijn bloeddruk gemeten en deze is te hoog. Kan gebeuren denk ik en ik word naar boven gestuurd voor een ctg. Daar wordt een urine kweek gemaakt en ik blijk eitwitten in de urine te hebben dat icm de te hoge bloeddruk zorgt ervoor dat ik weer in het ziekenhuis mag blijven. Bloeddruk was 160/130.
Na een week en bloeddruk verlangen medicatie mag ik op woensdag 6 mei naar huis. Donderdagmiddag voel ik dat ik flauw en bel mijn vriend hij komt meteen en wil dat ik het ziekenhuis bel. In afwachting van hun reactie pak ik toch maar een koffertje in maar ga er vanuit gewoon weer naar huis te gaan. Bloeddruk is in het ziekenhuis goed maar er zit toch weer eiwit in de urine. Ik mag dus weer blijven de 6e keer inmiddels. 's Avonds moet ik veel overgeven maar aangezien ik dat al heel de zwangerschap doe maak ik mij er niet druk om. Ik vind de reactie van de arts-assistent dan ook nogal overdreven om mij apart te leggen. Ik ben dan ook helemaal boos al ze mij aan de magnesium en een katheter leggen. Aangezien ik mij andere keren niet echt serieus genomen voelde.
Zaterdag zit ik er dan ook lichtelijk doorheen omdat ik te horen krijgen nog tot week 37 zo te liggen. Ik ben suf van de medicatie en kan niet lezen maar te wakker om te slapen.
Zondag ben ik dan ook heel blij dat ik van de magnesium af mag en weer zelf kan douchen. Dit hou ik wel vol tot week 37. Jammer genoeg laat de ctg een verhoogde hartactiviteit van ons kindje zien. Hierop wordt besloten dat ze het deze week gaan halen donderdag of vrijdag. Daar moest ik even aan wennen want we hebben immers maar een klein kindje die ook nog in stuit ligt. De dienstdoende gynaecoloog zegt ook zo'n kleintje ga ik niet draaien dat wordt een keizersnede.
Tijd om het te beseffen hebben we amper want om 14:00 komen ze melden het vandaag al te halen de hartslag gaat verder achteruit en ook ik begin steeds meer op te zwellen van de zwangerschapsvergiftiging ze zijn bang voor de conditie van het kindje en mijn gezondheid.
Om 15:28 wordt onze dochter geboren die het meteen uitstekend doet ze is iets zwaarder dan geschat (1710gram waar ze 1400 a 1500 werd geschat).
Ik mag haar maar 5min in de couveuse zien en moet dan weer aan de magnesium. De volgende middag word ik daar van verlost en kan ik eindelijk zelf naar onze dochter toe die nog enkele weken in het ziekenhuis moet blijven,
[ Bericht 0% gewijzigd door F_r op 19-05-2011 16:29:11 ]
FR; wat een indrukwekkend verhaal blijft het toch. Zo ineens, plotsklaps ben je mama geworden!!
Hoe is het met je dochter? (kan niet alles volgen...) Hoop dat jullie meisje het goed doet; goed groeit en snel leert om zelf te drinken.....
en hoe is het met jouw misselijkheid?
Hoe is het met je dochter? (kan niet alles volgen...) Hoop dat jullie meisje het goed doet; goed groeit en snel leert om zelf te drinken.....
en hoe is het met jouw misselijkheid?
05-12-2009 is ons lieve meisje geboren! Evie (L)
17-08-2011 Onze 2e prachtige meid maakt het gezinnetje compleet: Liene (L)
17-08-2011 Onze 2e prachtige meid maakt het gezinnetje compleet: Liene (L)
F_R, je vertelt het hier wel kort en heftig, maar vergeet niet dat het niet nix is dat je hebt meegemaakt. Praat er vooral over als je dat nodig vindt, desnoods is het hier ofzo.
En hopelijk mag je snel met je meisje naar huis!
En hopelijk mag je snel met je meisje naar huis!
Hou me gewoon maar even vast
Jouw warmte is genoeg
Jouw warmte is genoeg
Het blijft een heftig verhaal F-R. Wanneer schatten ze in dat ze mee naar huis mag? En hoe is het nu met jou? Kunnen ze nog wat doen aan de misselijkheid of heeft dat gewoon tijd nodig?
Sorry voor de vele vragen eigenlijk, plaats je dit nog in een ander topic? Anders kijk ik daar gewoon even
Sorry voor de vele vragen eigenlijk, plaats je dit nog in een ander topic? Anders kijk ik daar gewoon even
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
Ik merk dat het verwerken echt begonnen is. Daardoor kon/kan ik dus ook niet slapen. Wel is het hele erg emotionele uit mijn stem.
Ze kunnen dus niks aan de misselijkheid doen maar als ik mijn afspraak bij de gyn heb ga ik het er wel over hebben.
Ze mag waarschijnlijk eerder mee naar huis als ze het zo goed blijft doen. Maar wanneer dat zeggen ze niet. En dan moet ze alle flessen zelf drinken en dat zie ik voorlopig nog niet gebeuren.
Maar ze doet het al zoveel beter dan verwacht ze heeft echt gevochten voor haar leven. En het knaagt af en toe wel dat ze het duidelijk beter uit mijn buik doet dan in mijn buik.
Ze kunnen dus niks aan de misselijkheid doen maar als ik mijn afspraak bij de gyn heb ga ik het er wel over hebben.
Ze mag waarschijnlijk eerder mee naar huis als ze het zo goed blijft doen. Maar wanneer dat zeggen ze niet. En dan moet ze alle flessen zelf drinken en dat zie ik voorlopig nog niet gebeuren.
Maar ze doet het al zoveel beter dan verwacht ze heeft echt gevochten voor haar leven. En het knaagt af en toe wel dat ze het duidelijk beter uit mijn buik doet dan in mijn buik.
FR, gefeliciteerd met je meisje!
Wat een heftig verhaal. Dat het zo onverwacht snel kan gaan ineens. Vreemd blijft dat.... je kunt je daar gewoon nooit op voorbereiden.
Wat een heftig verhaal. Dat het zo onverwacht snel kan gaan ineens. Vreemd blijft dat.... je kunt je daar gewoon nooit op voorbereiden.
Niet mieten! Door gieten!
FR, van harte met jullie dochter En wat vlugheid ineens, hopelijk snel met dochter naar huis
En wat vlugheid ineens, hopelijk snel met dochter naar huis
Herinnering is een vorm van ontmoeting.
Zooooooo, aangezien Seth helemaal Zen is, heb ik nu al tijd gehad om mijn verhaal op papier te knallen....
Dinsdag 17 mei is mijn D-Day. Laat in de middag heb ik een afspraak bij de VK voor controle en om eventueel gestript te worden. Ik had wel verwacht dat ik over tijd zou gaan, dat was ik met Alexa immers ook, maar sinds dat mijn vriendin die op dezelfde dag was uitgerekend al bevallen is, heb ik er aardig genoeg van . Een emotioneel wrak ben ik. Ik ben er klaar voor.
Om 16:30 zijn we bij de VK voor controle en ik kan gestript worden. De vorige keer was het minder gevoelig, maar de VK geeft aan extra flink gerommeld te hebben. En nu is het afwachten dus. Mijn zus is drie keer gestript zonder resultaat, mijn moeder had van mij op de terugweg al weeën. Het kan alle kanten op. Ik vraag me af of ik de weeën ga herkennen en of mijn Hypnobirthing boek vruchten gaat afwerpen.
Thuisgekomen krijg ik om 17:30 uur wel al wat buikpijn. Maar meer zo van: Ik moet poepen. Oh nee, toch niet. Oh wel. Oh niet. En dat om de tien minuten. Ik sms mijn pas bevallen vriendin om eens te vragen hoe het bij haar begon, maar ook zij kan zich enkel de ‘echte’ weeën herinneren. Crap. Manlief gaat Alexa halen van het KDV en haalt daarna lekker frietjes, die we met zijn allen opeten. Ik heb niet echt eetlust. Ondertussen voelt mijn buik nog steeds soms alsof ik moet poepen (excuse me, ik kan het niet anders omschrijven ).
Om 19:30 uur ga ik in bad, aangezien ik altijd overal lees dat echte weeën dan doorzetten en de nepweeën verdwijnen. Frappant is dat Alexa normaal altijd met mij in bad gaat liggen stuiterballen, maar daar nu niet zo’n trek in heeft. Alsof zij het al weet ofzo. In bad aangekomen lijkt er een regelmaat in te komen en pas ik mijn hypnobreathing dingetjes toe. Ondertussen twitter ik lekker door, je moet de mensen natuurlijk wel een beetje op de hoogte houden … Ik gok zonder goede tijdswaarneming dat er ongeveer tien minuten tussenzit en dat zo’n wee een 30 seconden duurt. Ik vraag Manlief of hij even de VK wil bellen, wanneer we ook alweer voor de echtes moeten bellen. Dat doet hij om 20:00 uur. De VK zegt: om de vier of vijf minuten, en ze moeten een minuut duren en dat ongeveer een uur. Allrighty then. Om 20:30 uur ga ik uit bad, met gescrubt gezicht en vers geschoren benen (hey, je weet nooit wie er aan je eventuele kraambed staat ). Op weg naar beneden kom ik Manlief tegen die Alexa naar bed brengt. We hebben besloten dat als het doorzet, Alexa gewoon thuisblijft en mocht ze wakker worden, dan kunnen Opa en Oma binnen vijf minuten er zijn om haar op te halen. Alexa kijkt me wederom met een blik aan alsof zij al weet wat er gaat komen. Bizar zeg ik je. Met een veel te wijze blik voor iemand van bijna 20 maanden krijg ik drie dikke kussen en ze is meteen vertrokken.
Beneden aangekomen zetten we een hele slechte film op (Sisterhood of Some Pants) en besluiten we om de weeën maar eens te timen. De vorige keer ben ik in het ziekenhuis bevallen en daar wordt dat voor je gedaan, dus we zijn best verwend. Dat hypnobreathing doet goed zijn werk. Ik kan gezellig ouwehoeren met Manlief en bij een wee ben ik ff met gesloten ogen weg, om vervolgens onze conversatie weer voort te zetten. Ik kan echt niet zeggen dat de weeën pijn doen ook. Manlief timet een viertal weeën en kijkt me met een grijns aan. Zijn ze anders dan in bad? Nee, zeg ik. Ze duren net zo lang en komen net zo snel. Manlief zegt dat deze weeën toch echt een minuut duren en ook gewoon om de vijf minuten komen. Holy crap, denk ik, dan is het dus echt begonnen. Dum, dum, dum!
Om 22:00 uur hebben we een uur getimed en bellen we zoals afspraak de VK (wat zijn we toch braaf), die om 22:15 uur arriveert. Ze kijkt een aantal weeën aan en vraagt aan Manlief of ik wel echt weeën heb. Ze gelooft in eerste instantie niet dat iemand zo kan ouwehoeren, dan haar ogen sluit, en paar keer ademhaalt, en weer doorgaat alsof er niks gebeurt is. Ik leg haar enthousiast dat hypnobreathing uit en zeg dat als ik mijn ogen sluit, het een wee is en er niet tegen me gepraat hoeft te worden. Ze vindt het cool. Om 23:00 uur checkt ze mijn ontsluiting en rapporteert een tussenstand van 4 centimeter. Samen met Manlief gaat ze boven de spullen klaarzetten. Alexa wordt er even wakker van, maar valt net zo snel weer in slaap.
Om 00:00 checkt ze wederom mijn ontsluiting, ik ben dan netjes een cm gevorderd (5 cm inmiddels), maar voor de VK niet goed genoeg. De weeën zouden nu sneller op elkaar moeten volgen. Ik vertel haar dat als ik ga staan, de weeën veel sneller komen, maar ik dat niet wil, want ik heb ook beenweeën. Die zijn niet zo relaxed als buikweeen kan ik je vertellen. Bovendien heb ik geen trek in een weeënstorm. Dan zegt ze: is prima, dan gaan we nu naar boven, kun je blijven liggen, breken we wel je vliezen.
Boven aangekomen (00:15) stokken de weeën, ik krijg er eentje en dan wachten we een kwartier op de volgende. Het is bizar ook dat thuisbevallen. Gezellig op bed liggen, met de VK, Manlief en de kraamhulp aan het praten over ditjes en datjes (hoe verloskundigen hun praktijk plannen, waar ik me tijdens mijn zwangerschap aan heb geïrriteerd, etc.), wat weeën opvangen, het lijkt wel een koffieuurtje, ware het niet dat ik dadelijk een kind moet uitpoepen.
Om 01:00 checkt de VK de tussenstand (nog steeds 5 cm) en breekt mijn vliezen. Het duurt haar te lang. Spannend moment natuurlijk, leg ik nog tijdens het breken uit aan Manlief. Volgens mij heeft hij er geen boodschap aan. Nog steeds komen de weeën niet hard op gang. Ik geef aan de VK aan dat ik wel wil staan dan, aangezien het dan sneller op gang komt. Dat doet het ook. Zodra ik langs het bed sta, komen ze weer om de vier, soms drie minuten. Ondanks dat ik die ervaring in het ziekenhuis wel had, voel ik nu de weeën niet veranderen. Wel begin ik tijdens mijn ‘afwezigheden’ geluiden te maken, volgens het hypnobirthing boek omdat je de baby dus naar beneden gaat sturen. Maar ik ben zo high van mijn eigen hormonen, ik voel bijna niks. Ik tintel. Ik zweef. De laatste keer dat ik me zo voelde, had ik een joint gerookt. De VK ziet echter aan mijn buik dat de weeën veranderen. Mijn buik danst, zegt ze. Of ik wil gaan liggen. Krijg ik dan al persweeën? Ik zat een drie kwartier geleden op 5 cm?
Om 01:50 wil ik op bed gaan liggen en terwijl ik bezig ben, krijg ik een perswee. Mijn hypnobreathing stand gaat direct uit. Ahhgrrrr. Weg natuurlijke pijnstillers. Holy crap. Manlief zit vol bewondering naar mijn buik te kijken. Hij golft helemaal, zegt ie. Ik word agressief. Zo Zen als ik een minuut geleden was, zo Hitler ben ik nu. Ik wil iemand slaan, en hard. En schoppen. En pijn doen. En veel pijn doen. De VK zegt dat ik gewoon mee kan helpen met de persweeën. Dat is dan wel weer een genot om te horen, aangezien ik toentertijd in het ziekenhuis persweeën heb moeten tegenhouden. Wat ze ook beschrijven in Hypnobirthing boek, het heeft me niet voorbereid op dit laatste stadium. Je kunt je niet voorbereiden op deze oerkrachten. Een perswee volgt en met al mijn kracht help ik mijn lichaam. En dan poep ik. Oh nee, ik poep, denk ik. En het stinkt. Door die paniekgedachten stopt de wee en schiet het hoofdje terug, vlak voordat het er is. Op dat moment denk ik: WAAROM WILDE IK DIT? Ik kijk om me heen, iedereen is helemaal relaxed en vraag aan de VK: Waarom doet iedereen zo rustig? Dit gaat mij niet lukken hoor. Ik snap er niets van. Iedereen doet net alsof er niks aan de hand is. De VK zegt: nog twee of drie persweeën en hij is er (terwijl ze tegen Manlief 1 vinger omhoog steekt).
Dan nog een perswee. Oerkracht ten top. Als ik naar voren ga hangen, zie ik zijn haartjes, zeg tegen Manlief dat hij donkere haren heeft en geef nog een oerduw aan mijn lichaam. Het hoofdje is er. De VK zegt: als je nu nog kracht heb, kun je doorgaan, en ik denk dat heb ik niet, jawel, niet, jawel, niet, jawel. Gas erop, denk ik. Ik ben stoer. Ik heb dit eerder gedaan. Ik ga dit zeker niet nog een keer doen. Nog een oerduw. Ook Seth zie ik de draai maken en *BAM*: hij is er. Ik pak hem aan en die kleine man ligt op mijn buik. Ik ben thuisbevallen, denk ik. Ik ben thuisbevallen en mijn dochter slaapt nog. En Seth is echt Seth. Alsof ik gedroomd heb van hem. Alsof hij er altijd is geweest. Wat bizar.
Dinsdag 17 mei is mijn D-Day. Laat in de middag heb ik een afspraak bij de VK voor controle en om eventueel gestript te worden. Ik had wel verwacht dat ik over tijd zou gaan, dat was ik met Alexa immers ook, maar sinds dat mijn vriendin die op dezelfde dag was uitgerekend al bevallen is, heb ik er aardig genoeg van
. Een emotioneel wrak ben ik. Ik ben er klaar voor. Om 16:30 zijn we bij de VK voor controle en ik kan gestript worden. De vorige keer was het minder gevoelig, maar de VK geeft aan extra flink gerommeld te hebben. En nu is het afwachten dus. Mijn zus is drie keer gestript zonder resultaat, mijn moeder had van mij op de terugweg al weeën. Het kan alle kanten op. Ik vraag me af of ik de weeën ga herkennen en of mijn Hypnobirthing boek vruchten gaat afwerpen.
Thuisgekomen krijg ik om 17:30 uur wel al wat buikpijn. Maar meer zo van: Ik moet poepen. Oh nee, toch niet. Oh wel. Oh niet. En dat om de tien minuten. Ik sms mijn pas bevallen vriendin om eens te vragen hoe het bij haar begon, maar ook zij kan zich enkel de ‘echte’ weeën herinneren. Crap. Manlief gaat Alexa halen van het KDV en haalt daarna lekker frietjes, die we met zijn allen opeten. Ik heb niet echt eetlust. Ondertussen voelt mijn buik nog steeds soms alsof ik moet poepen (excuse me, ik kan het niet anders omschrijven
). Om 19:30 uur ga ik in bad, aangezien ik altijd overal lees dat echte weeën dan doorzetten en de nepweeën verdwijnen. Frappant is dat Alexa normaal altijd met mij in bad gaat liggen stuiterballen, maar daar nu niet zo’n trek in heeft. Alsof zij het al weet ofzo. In bad aangekomen lijkt er een regelmaat in te komen en pas ik mijn hypnobreathing dingetjes toe. Ondertussen twitter ik lekker door, je moet de mensen natuurlijk wel een beetje op de hoogte houden
… Ik gok zonder goede tijdswaarneming dat er ongeveer tien minuten tussenzit en dat zo’n wee een 30 seconden duurt. Ik vraag Manlief of hij even de VK wil bellen, wanneer we ook alweer voor de echtes moeten bellen. Dat doet hij om 20:00 uur. De VK zegt: om de vier of vijf minuten, en ze moeten een minuut duren en dat ongeveer een uur. Allrighty then. Om 20:30 uur ga ik uit bad, met gescrubt gezicht en vers geschoren benen (hey, je weet nooit wie er aan je eventuele kraambed staat ). Op weg naar beneden kom ik Manlief tegen die Alexa naar bed brengt. We hebben besloten dat als het doorzet, Alexa gewoon thuisblijft en mocht ze wakker worden, dan kunnen Opa en Oma binnen vijf minuten er zijn om haar op te halen. Alexa kijkt me wederom met een blik aan alsof zij al weet wat er gaat komen. Bizar zeg ik je. Met een veel te wijze blik voor iemand van bijna 20 maanden krijg ik drie dikke kussen en ze is meteen vertrokken. Beneden aangekomen zetten we een hele slechte film op (Sisterhood of Some Pants) en besluiten we om de weeën maar eens te timen. De vorige keer ben ik in het ziekenhuis bevallen en daar wordt dat voor je gedaan, dus we zijn best verwend. Dat hypnobreathing doet goed zijn werk. Ik kan gezellig ouwehoeren met Manlief en bij een wee ben ik ff met gesloten ogen weg, om vervolgens onze conversatie weer voort te zetten. Ik kan echt niet zeggen dat de weeën pijn doen ook. Manlief timet een viertal weeën en kijkt me met een grijns aan. Zijn ze anders dan in bad? Nee, zeg ik. Ze duren net zo lang en komen net zo snel. Manlief zegt dat deze weeën toch echt een minuut duren en ook gewoon om de vijf minuten komen. Holy crap, denk ik, dan is het dus echt begonnen. Dum, dum, dum!
Om 22:00 uur hebben we een uur getimed en bellen we zoals afspraak de VK (wat zijn we toch braaf), die om 22:15 uur arriveert. Ze kijkt een aantal weeën aan en vraagt aan Manlief of ik wel echt weeën heb. Ze gelooft in eerste instantie niet dat iemand zo kan ouwehoeren, dan haar ogen sluit, en paar keer ademhaalt, en weer doorgaat alsof er niks gebeurt is. Ik leg haar enthousiast dat hypnobreathing uit en zeg dat als ik mijn ogen sluit, het een wee is en er niet tegen me gepraat hoeft te worden. Ze vindt het cool. Om 23:00 uur checkt ze mijn ontsluiting en rapporteert een tussenstand van 4 centimeter. Samen met Manlief gaat ze boven de spullen klaarzetten. Alexa wordt er even wakker van, maar valt net zo snel weer in slaap.
Om 00:00 checkt ze wederom mijn ontsluiting, ik ben dan netjes een cm gevorderd (5 cm inmiddels), maar voor de VK niet goed genoeg. De weeën zouden nu sneller op elkaar moeten volgen. Ik vertel haar dat als ik ga staan, de weeën veel sneller komen, maar ik dat niet wil, want ik heb ook beenweeën. Die zijn niet zo relaxed als buikweeen kan ik je vertellen. Bovendien heb ik geen trek in een weeënstorm. Dan zegt ze: is prima, dan gaan we nu naar boven, kun je blijven liggen, breken we wel je vliezen.
Boven aangekomen (00:15) stokken de weeën, ik krijg er eentje en dan wachten we een kwartier op de volgende. Het is bizar ook dat thuisbevallen. Gezellig op bed liggen, met de VK, Manlief en de kraamhulp aan het praten over ditjes en datjes (hoe verloskundigen hun praktijk plannen, waar ik me tijdens mijn zwangerschap aan heb geïrriteerd, etc.), wat weeën opvangen, het lijkt wel een koffieuurtje, ware het niet dat ik dadelijk een kind moet uitpoepen.
Om 01:00 checkt de VK de tussenstand (nog steeds 5 cm) en breekt mijn vliezen. Het duurt haar te lang. Spannend moment natuurlijk, leg ik nog tijdens het breken uit aan Manlief. Volgens mij heeft hij er geen boodschap aan. Nog steeds komen de weeën niet hard op gang. Ik geef aan de VK aan dat ik wel wil staan dan, aangezien het dan sneller op gang komt. Dat doet het ook. Zodra ik langs het bed sta, komen ze weer om de vier, soms drie minuten. Ondanks dat ik die ervaring in het ziekenhuis wel had, voel ik nu de weeën niet veranderen. Wel begin ik tijdens mijn ‘afwezigheden’ geluiden te maken, volgens het hypnobirthing boek omdat je de baby dus naar beneden gaat sturen. Maar ik ben zo high van mijn eigen hormonen, ik voel bijna niks. Ik tintel. Ik zweef. De laatste keer dat ik me zo voelde, had ik een joint gerookt. De VK ziet echter aan mijn buik dat de weeën veranderen. Mijn buik danst, zegt ze. Of ik wil gaan liggen. Krijg ik dan al persweeën? Ik zat een drie kwartier geleden op 5 cm?
Om 01:50 wil ik op bed gaan liggen en terwijl ik bezig ben, krijg ik een perswee. Mijn hypnobreathing stand gaat direct uit. Ahhgrrrr. Weg natuurlijke pijnstillers. Holy crap.
Manlief zit vol bewondering naar mijn buik te kijken. Hij golft helemaal, zegt ie. Ik word agressief. Zo Zen als ik een minuut geleden was, zo Hitler ben ik nu. Ik wil iemand slaan, en hard. En schoppen. En pijn doen. En veel pijn doen. De VK zegt dat ik gewoon mee kan helpen met de persweeën. Dat is dan wel weer een genot om te horen, aangezien ik toentertijd in het ziekenhuis persweeën heb moeten tegenhouden. Wat ze ook beschrijven in Hypnobirthing boek, het heeft me niet voorbereid op dit laatste stadium. Je kunt je niet voorbereiden op deze oerkrachten. Een perswee volgt en met al mijn kracht help ik mijn lichaam. En dan poep ik. Oh nee, ik poep, denk ik. En het stinkt. Door die paniekgedachten stopt de wee en schiet het hoofdje terug, vlak voordat het er is. Op dat moment denk ik: WAAROM WILDE IK DIT? Ik kijk om me heen, iedereen is helemaal relaxed en vraag aan de VK: Waarom doet iedereen zo rustig? Dit gaat mij niet lukken hoor. Ik snap er niets van. Iedereen doet net alsof er niks aan de hand is. De VK zegt: nog twee of drie persweeën en hij is er (terwijl ze tegen Manlief 1 vinger omhoog steekt). Dan nog een perswee. Oerkracht ten top. Als ik naar voren ga hangen, zie ik zijn haartjes, zeg tegen Manlief dat hij donkere haren heeft en geef nog een oerduw aan mijn lichaam. Het hoofdje is er. De VK zegt: als je nu nog kracht heb, kun je doorgaan, en ik denk dat heb ik niet, jawel, niet, jawel, niet, jawel. Gas erop, denk ik. Ik ben stoer. Ik heb dit eerder gedaan. Ik ga dit zeker niet nog een keer doen. Nog een oerduw. Ook Seth zie ik de draai maken en *BAM*: hij is er. Ik pak hem aan en die kleine man ligt op mijn buik. Ik ben thuisbevallen, denk ik. Ik ben thuisbevallen en mijn dochter slaapt nog. En Seth is echt Seth. Alsof ik gedroomd heb van hem. Alsof hij er altijd is geweest. Wat bizar.
Alexa en Seth zijn lief
See everything; overlook a great deal; correct a little
See everything; overlook a great deal; correct a little
Wow wat een mooie bevalling!
quote:
Ik ben thuisbevallen, denk ik. Ik ben thuisbevallen en mijn dochter slaapt nog. En Seth is echt Seth. Alsof ik gedroomd heb van hem. Alsof hij er altijd is geweest. Wat bizar.
WOW..................wat prachtig............
Hypnobirthing nog nooit van gehoord maar nu wel heel nieuwsgierig naar
Hypnobirthing nog nooit van gehoord maar nu wel heel nieuwsgierig naar
soms moet je iets achter laten om verder te komen, soms moet je heel veel achter je laten om een ander mens te worden
Gelezen met een lach en een traan, geweldig!! Wat een mooi beschreven Takkembah
Mama van Jaël (17-07-2009)
Mama van Sarah (05-03-2011)
Mama van Sarah (05-03-2011)
Heel mooi zeg Takkembah. Ik ben van plan om in voorbereiding op mijn tweede bevalling de cursus Hypnobirthing te gaan doen. Dus zeker goed om te lezen dat het werkt .
Van harte met Seth!
.Van harte met Seth!
Mooi geschreven Takkembah! En wat grappig dat de verloskundige het 'cool' vindt hoe jij je weeën opvangt. Terwijl ze toch zoveel bijzonders voorbij zal zien komen!
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
Takkembah wat mooi! En had ik maar eerder van hypnobirthing gehoord (of helpt dat ook niet een beetje tegen beenweeën?)
Geniet lekker van Zen-Seth!!!!
Geniet lekker van Zen-Seth!!!!
Hou me gewoon maar even vast
Jouw warmte is genoeg
Jouw warmte is genoeg
Wow Takkem!!
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Takkembah, heerlijk. Moest even een traantje weg pinken! Gefeliciteerd met jullie zoon!
Niet mieten! Door gieten!
Wow Takkembah!! Wat een ervaring! Ik heb het hypnobirthing boek ook gelezen en naar mijn idee ook heel veel aan gehad
Mooi, Takkembah! En wat was je stoer! 
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Wauw f-r wat een heftig verhaal. Ik hoop dat je meisje snel thuis is! Het klinkt uiteindelijk allemaal heel positief. Ik ben benieuwd of je snel van de misselijkheid af bent. Je zou toch verwachten dat je dat kwijt bent na een bevalling.
Takkembah, wat moet ik toch steeds lachen om jou manier van vertellen, geweldig. De hele ervaring klinkt ook heel positief. Super en nu lekker genieten van Seth.
Takkembah, wat moet ik toch steeds lachen om jou manier van vertellen, geweldig. De hele ervaring klinkt ook heel positief. Super en nu lekker genieten van Seth.
Dan zal ik gelijk ook maar mijn verhaal erbij vertellen.
Zaterdag 07 mei ben ik 40w5d zwanger. Voor maandag 09 mei staat een afspraak gepland met de gynaecoloog om een inleiding te bespreken. Heel spannend en ik hoop stiekem nog steeds dat ze zichzelf voor die tijd aandient, maar ik heb er een hard hoofd in.
Om de kans van slagen nog wat te bevorderen eten we 's avonds pannenkoeken en krijg ik eindelijk na een paar maanden vriendlief nog zover dat hij me een prostaglandinen donatie geeft
Rond 20.00 krijg ik wat buikpijn, maar het zeurt de hele tijd door en voelt meer alsof ik later op de avond eens even flink naar de wc moet. Om 22.00 vertrekt mijn vriend naar zijn werk voor zijn nachtdienst. Ik geef aan dat ik niet weet wat ik met die buikpijn moet en dat ie zijn telefoon maar in de gaten moet houden voor de zekerheid.
Rond 22.30 vertrek ik naar bed met de gedachte dat als er wel wat rommelt, ik nog even wat wil slapen. Uiteindelijk lig ik er toch pas om 23.30 in en schrik ik om 00.10 wakker van een wee. Dat leek me gelijk duidelijk, dus ben ik begonnen met timen en opschrijven. Als ik merk dat er 3 weeën elkaar opvolgen met 10 minuten ertussen, bel ik mijn vriend. Denkt hij nu al naar huis te moeten komen? Ik weet het niet. Hij wel en staat om 01.00 weer in de woonkamer, waar ik achter de laptop hang.
Na een uur komen de weeën om de 5 minuten en duren een minuut. Wij hoefden de verloskundige pas te bellen na 2 uur regelmatige weeën en om 03.15 bel ik haar op. Ze vraag wat ik wil. Wat ik wil? Weet ik veel! Ik moest toch bellen na 2 uur? We spreken af dat ze langskomt om de tussenstand te beoordelen.
Ze is er om 04.00 en ik blijk al op 4 cm te zitten .Ze is blij verrast. We spreken af dat ze rond 07.15 terugkomt en dat ik tussendoor een bad neem, want mijn weeën komen goed en vaak genoeg, maar ze mogen heftiger van haar. Fijn!
Ik wil eigenlijk niet in bad, maar ga om 05.00 toch maar, misschien is het wel fijn voor het opvangen van de weeën. Ik zit er tot 06.15 in en dan ben ik het echt zat in bad. Ik heb het loeiheet en zit met het raam wagenwijd open. Zodra ik uit bad stap wordt het feest! Een half uur later beveel ik mijn vriend de verloskundige te bellen met de vraag of ze al onderweg is, want het is niet leuk meer en ik wil nú pijnstilling.
Op het moment dat ze opneemt, blijkt ze al voor de deur te staan. Ze toucheert nog een keer en ik heb 6cm ontsluiting. Op naar het ziekenhuis.
We zijn er rond 07.30 en daar krijg ik al vrij snel een pethidineprik (waarom wordt er niet overlegt wat voor pijnstilling ik wil, denk ik nog, maar dat bespreek ik later wel met de verloskundige) en worden mijn vliezen gebroken. Waar blijft dat water? denk ik nog. Ik ga op mijn zij liggen en vang zo de weeën op. Tussen de weeën door wordt ik volledig van de wereld gevaagd door de pethidine. Ik praat over dingen die nergens over gaan wat zorgt voor hilariteit bij de verloskundige en mijn vriend. Ik merk soms ook dat ik wat zeg, maar besef dan ook dat niemand dat kan verstaan, omdat ik met een dubbele tong aan het mompelen ben. Heel raar om je daar bewust van te zijn.
2 uur later begin ik automatisch te persen en merk dat ik per perswee mijn vruchtwater verlies. Iedere keer een beetje.
Van de verloskundige moet ik op mijn rug gaan liggen en ze toucheert nog een keer. 10 cm en ik mag gaan persen. Ze legt met uit dat ik mijn benen moet vastpakken, diepe hap adem moet nemen en kin op de borst. Ik denk: wát moet ik doen? Dat kan ik toch helemaal niet joh! Houten klaas die ik ben. Het lukt me natuurlijk wel en met mijn voeten in de heupen van de verloskundige en verpleegkundige begin ik dapper aan mijn eerste perssessie.
Halverwege denk ik: daahaaag, bekijk et lekker. Dit duurt veel te lang, ik doe het niet goed en ik beval nooit! Ik negeer een perswee, maar wordt natuurlijk betrapt door de verloskundige. Ik herpak mezelf en we gaan weer verder.
Om inscheuren te voorkomen, moet ik helaas 2 a 3 weeën mezelf inhouden, omdat ze anders te snel geboren zou worden. Dit is hél! Het brand en het voelt alsof de hele onderkant 1 groot gapend gat is geworden.
Na een uur persen is ze er dan eindelijk! Ze glibbert in 1 perswee naar buiten en wordt gelijk op mijn buik gelegd. Wat is ze mooi! En klein! (oh nee, bij meten bleek ze 54 cm te zijn). We weten ook gelijk hoe ze moet heten, Eva (we hadden 2 opties).
Ik verlies nogal veel bloed en wordt gekatheteriseerd om ruimte te maken voor mijn baarmoeder om fatsoenlijk te krimpen. Dit gebeurt dan ook snel. Ik ben wel bijna een liter bloed kwijt en zie er uit als een vaatdoek.
We worden naar de kraamafdeling gebracht waar 4 trotse opa's en oma's al staan te wachten. Tranen met tuiten van alle kanten en veel oeh's en aah's volgen.
Door het bloedverlies duurt het tot de volgende dag voordat ik mijn bed uit kan zonder flauw te vallen. Dit, samen met het plasprobleem, zorgt voor een nasleep van ruim 2 weken.
Maar..........vanmorgen is de katheter verwijderd en is het plasprobleem eindelijk opgelost. Het grote genieten kan nu eindelijk beginnen
Gelukkig ging het met Eva vanaf dag 1 hartstikke super. Ze heeft een grote bos haar en groeit als kool. Wij zijn verliefd
Zaterdag 07 mei ben ik 40w5d zwanger. Voor maandag 09 mei staat een afspraak gepland met de gynaecoloog om een inleiding te bespreken. Heel spannend en ik hoop stiekem nog steeds dat ze zichzelf voor die tijd aandient, maar ik heb er een hard hoofd in.
Om de kans van slagen nog wat te bevorderen eten we 's avonds pannenkoeken en krijg ik eindelijk na een paar maanden vriendlief nog zover dat hij me een prostaglandinen donatie geeft
Rond 20.00 krijg ik wat buikpijn, maar het zeurt de hele tijd door en voelt meer alsof ik later op de avond eens even flink naar de wc moet. Om 22.00 vertrekt mijn vriend naar zijn werk voor zijn nachtdienst. Ik geef aan dat ik niet weet wat ik met die buikpijn moet en dat ie zijn telefoon maar in de gaten moet houden voor de zekerheid.
Rond 22.30 vertrek ik naar bed met de gedachte dat als er wel wat rommelt, ik nog even wat wil slapen. Uiteindelijk lig ik er toch pas om 23.30 in en schrik ik om 00.10 wakker van een wee. Dat leek me gelijk duidelijk, dus ben ik begonnen met timen en opschrijven. Als ik merk dat er 3 weeën elkaar opvolgen met 10 minuten ertussen, bel ik mijn vriend. Denkt hij nu al naar huis te moeten komen? Ik weet het niet. Hij wel en staat om 01.00 weer in de woonkamer, waar ik achter de laptop hang.
Na een uur komen de weeën om de 5 minuten en duren een minuut. Wij hoefden de verloskundige pas te bellen na 2 uur regelmatige weeën en om 03.15 bel ik haar op. Ze vraag wat ik wil. Wat ik wil? Weet ik veel! Ik moest toch bellen na 2 uur? We spreken af dat ze langskomt om de tussenstand te beoordelen.
Ze is er om 04.00 en ik blijk al op 4 cm te zitten .Ze is blij verrast. We spreken af dat ze rond 07.15 terugkomt en dat ik tussendoor een bad neem, want mijn weeën komen goed en vaak genoeg, maar ze mogen heftiger van haar. Fijn!
Ik wil eigenlijk niet in bad, maar ga om 05.00 toch maar, misschien is het wel fijn voor het opvangen van de weeën. Ik zit er tot 06.15 in
en dan ben ik het echt zat in bad. Ik heb het loeiheet en zit met het raam wagenwijd open. Zodra ik uit bad stap wordt het feest! Een half uur later beveel ik mijn vriend de verloskundige te bellen met de vraag of ze al onderweg is, want het is niet leuk meer en ik wil nú pijnstilling.Op het moment dat ze opneemt, blijkt ze al voor de deur te staan. Ze toucheert nog een keer en ik heb 6cm ontsluiting. Op naar het ziekenhuis.
We zijn er rond 07.30 en daar krijg ik al vrij snel een pethidineprik (waarom wordt er niet overlegt wat voor pijnstilling ik wil, denk ik nog, maar dat bespreek ik later wel met de verloskundige) en worden mijn vliezen gebroken. Waar blijft dat water? denk ik nog. Ik ga op mijn zij liggen en vang zo de weeën op. Tussen de weeën door wordt ik volledig van de wereld gevaagd door de pethidine. Ik praat over dingen die nergens over gaan wat zorgt voor hilariteit bij de verloskundige en mijn vriend. Ik merk soms ook dat ik wat zeg, maar besef dan ook dat niemand dat kan verstaan, omdat ik met een dubbele tong aan het mompelen ben. Heel raar om je daar bewust van te zijn.
2 uur later begin ik automatisch te persen en merk dat ik per perswee mijn vruchtwater verlies. Iedere keer een beetje.
Van de verloskundige moet ik op mijn rug gaan liggen en ze toucheert nog een keer. 10 cm en ik mag gaan persen. Ze legt met uit dat ik mijn benen moet vastpakken, diepe hap adem moet nemen en kin op de borst. Ik denk: wát moet ik doen? Dat kan ik toch helemaal niet joh! Houten klaas die ik ben. Het lukt me natuurlijk wel en met mijn voeten in de heupen van de verloskundige en verpleegkundige begin ik dapper aan mijn eerste perssessie.
Halverwege denk ik: daahaaag, bekijk et lekker. Dit duurt veel te lang, ik doe het niet goed en ik beval nooit! Ik negeer een perswee, maar wordt natuurlijk betrapt door de verloskundige. Ik herpak mezelf en we gaan weer verder.
Om inscheuren te voorkomen, moet ik helaas 2 a 3 weeën mezelf inhouden, omdat ze anders te snel geboren zou worden. Dit is hél! Het brand en het voelt alsof de hele onderkant 1 groot gapend gat is geworden.
Na een uur persen is ze er dan eindelijk! Ze glibbert in 1 perswee naar buiten en wordt gelijk op mijn buik gelegd. Wat is ze mooi! En klein! (oh nee, bij meten bleek ze 54 cm te zijn). We weten ook gelijk hoe ze moet heten, Eva
(we hadden 2 opties).Ik verlies nogal veel bloed en wordt gekatheteriseerd om ruimte te maken voor mijn baarmoeder om fatsoenlijk te krimpen. Dit gebeurt dan ook snel. Ik ben wel bijna een liter bloed kwijt en zie er uit als een vaatdoek.
We worden naar de kraamafdeling gebracht waar 4 trotse opa's en oma's al staan te wachten. Tranen met tuiten van alle kanten en veel oeh's en aah's volgen.
Door het bloedverlies duurt het tot de volgende dag voordat ik mijn bed uit kan zonder flauw te vallen. Dit, samen met het plasprobleem, zorgt voor een nasleep van ruim 2 weken.
Maar..........vanmorgen is de katheter verwijderd en is het plasprobleem eindelijk opgelost. Het grote genieten kan nu eindelijk beginnen
Gelukkig ging het met Eva vanaf dag 1 hartstikke super. Ze heeft een grote bos haar en groeit als kool. Wij zijn verliefd
wat een verhaal Danic en wat superfijn dat het plassen goed gaat!
genietze!
genietze!
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Danic, goed geschreven, het leest prettig weg. Jammer dat ze niet overlegd hebben qua pijnstilling en zo herkenbaar van het branden en een gapend gat
Was het geen optie om je wat bloed te geven zodat je sneller weer energie had?
Fijn dat je katheter er eindelijk uit is, wat een opluchting moet dat zijn.
Wat een langerd ook dat meisje van jou!
Was het geen optie om je wat bloed te geven zodat je sneller weer energie had?
Fijn dat je katheter er eindelijk uit is, wat een opluchting moet dat zijn.
Wat een langerd ook dat meisje van jou!
Mooi verhaal, danic! En fijn dat het nu goed gaat met jou.
Waarom hebben ze je nu pethidine gegeven zonder overleg?
Waarom hebben ze je nu pethidine gegeven zonder overleg?
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Ik de denk dat ze te laat voor een ruggeprik was als ik het zo lees.quote:
Mooi verhaal, danic! En fijn dat het nu goed gaat met jou.
Waarom hebben ze je nu pethidine gegeven zonder overleg?
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
Mooi opgeschreven Danic en de pethidine ervaring klinkt herkenbaar
Mama van Jaël (17-07-2009)
Mama van Sarah (05-03-2011)
Mama van Sarah (05-03-2011)
dat zat ik idd ook te denken.quote:
[..]
Ik de denk dat ze te laat voor een ruggeprik was als ik het zo lees.
Toen ik pijnstilling wilde (was ook rond de 6 cm) toen kon een ruggenprik niet meer. Heeft de gyn heel netjes uit zitten leggen
Mooie verhalen trouwens Danic en Takkembah!
Vind t altijd zo bijzonder om alle ervaringen te lezen enzo. Hoe verschillend bevallingen ook zijn he
Oh Danic wat goed
Takkem, ik moest lachen met een traan. Mooie bevalling
FR, wat een periode heb je toch zeg. Fijn dat ze er is en dat het goed is met haar. Maar ik hoop dat jij nu gauw eens opknapt!
Takkem, ik moest lachen met een traan. Mooie bevalling
FR, wat een periode heb je toch zeg. Fijn dat ze er is en dat het goed is met haar. Maar ik hoop dat jij nu gauw eens opknapt!
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Ja ik ging met 4cm naar t ziekenhuis, toen ik eenmaal lag aan de ctg om de toestand van leyla te kunnen inschatten en er een arts bij was om de ruggepriktoestand in werking te zetten zat ik al op 7. Te laat dus.
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
Danic, mooi geschreven en heel herkenbaar van de pethedine! Werkt echt als een tierelier als softdrugs (voor de pijn werkte het bij mij dan helaas niet)
(voor de pijn werkte het bij mij dan helaas niet)
Hou me gewoon maar even vast
Jouw warmte is genoeg
Jouw warmte is genoeg
Danic, je omschrijving van de pethedine is erg herkenbaar. Vooral het zelf zo goed weten dat je onzin verteld, maar er ook niets beters van kunnen maken.
* Mama van Driekus (0909) en Tienus (0611) *
*waarom hebben konijnen zulke grote oren als ze toch niet luisteren? *
*waarom hebben konijnen zulke grote oren als ze toch niet luisteren? *
Tja over die pijnstilling ga ik het nog even hebben met de verloskundige. Ik weet nog steeds niet waarom er nu voor pethidine is gekozen, maar ik verwacht inderdaad dat het iets te maken heeft met de vordering van de ontsluiting.
Als Eva 6 weken is moeten we op nacontrole bij de verloskundige en dan wil er naar vragen.
DML: het is even besproken dat als mijn ijzergehalte nog verder zou dalen door het bloedverlies, ik dan misschien een bloedtransfusie zou krijgen. Maar dat deden ze liever niet, omdat je dan schijnbaar een paar weken later alsnog een terugslag krijgt. Denk aan minder energie enzo. Ze hadden dus liever dat mijn lichaam het nu zelf oploste. En dat is gelukt!
Jeetjejom, die pethidine werkte bij mij ook niet als pijnstillend. Het hielp me vooral van de wereld tussen de weeën door, waardoor ik energie kon sparen en de weeën beter kon opvangen (tenminste, dat is de uitleg die ik kreeg).
Als Eva 6 weken is moeten we op nacontrole bij de verloskundige en dan wil er naar vragen.
DML: het is even besproken dat als mijn ijzergehalte nog verder zou dalen door het bloedverlies, ik dan misschien een bloedtransfusie zou krijgen. Maar dat deden ze liever niet, omdat je dan schijnbaar een paar weken later alsnog een terugslag krijgt. Denk aan minder energie enzo. Ze hadden dus liever dat mijn lichaam het nu zelf oploste. En dat is gelukt!
Jeetjejom, die pethidine werkte bij mij ook niet als pijnstillend. Het hielp me vooral van de wereld tussen de weeën door, waardoor ik energie kon sparen en de weeën beter kon opvangen (tenminste, dat is de uitleg die ik kreeg).
Ik vind het raar dat je niet zelf een stem hebt gehad in de keuze voor pethidine. Bij mij ging er beide keren een gesprekje aan vooraf waarin de voor- en nadelen werden uitgelegd, ookal was ik daar al van op de hoogte.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
niet om lullig te zijn, maar is dat niet iets wat je uitzoekt en bespreekt voordat je bevalt? Lijkt mij vrij logisch dat als je roept dat je pijnstilling wilt, je naar het ziekenhuis gaat en je bent al zo gevorderd dat ze je dan pethedine geven. Dat is immers waar je om vroeg, pijnstilling.
Ik heb bij de verloskundige goed duidelijk aangegeven een ruggeprik te willen en geen pethedine. Dus eenmaal in het ziekenhuis en het was te laat kreeg ik ook geen pethedine.. Het werd ook niet voorgesteld.. Dat was al besproken.
Geen aanvallend verhaal verder, maar voor de zwangeren die mee lezen misschien wel een eyeopener dat je dit soort dingen beter van te voren goed kunt bespreken.
Ik heb bij de verloskundige goed duidelijk aangegeven een ruggeprik te willen en geen pethedine. Dus eenmaal in het ziekenhuis en het was te laat kreeg ik ook geen pethedine.. Het werd ook niet voorgesteld.. Dat was al besproken.
Geen aanvallend verhaal verder, maar voor de zwangeren die mee lezen misschien wel een eyeopener dat je dit soort dingen beter van te voren goed kunt bespreken.
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
Het lijkt mij voor de meelezende zwangeren even belangrijk om te beseffen dat je gevoel tijdens de bevalling kan veranderen. Ik heb beide keren voorafgaand aan de bevalling aangegeven geen pethidine te willen en uiteindelijk heb ik er beide keren mee ingestemd. De eerste keer werkte de ruggenprik niet (dus dan maar pethidine!) en de tweede keer moest ik te lang wachten (dus dan maar pethidine!).
Ik vraag me overigens af hoeveel zwangeren voorafgaand aan de bevalling weten wat pethidine is en wat het kan doen.
Ik vraag me overigens af hoeveel zwangeren voorafgaand aan de bevalling weten wat pethidine is en wat het kan doen.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Ik ben drie keer bevallen en ik heb nog nooit vooraf over pijnbestrijding gesproken met mijn verloskundige, dus zo gek is het niet. Als ik bij mijn eerste bevalling pijnstilling nodig gehad had, had ik ook niet geweten wat pethidine was. Ik wist alleen van het bestaan van een ruggenprik af.
Bij de 2e en 3e wist ik het wel, maar verwachtte niet het nodig te hebben. Wat ook zo was, maar het had ook anders kunnen zijn.
Bij de 2e en 3e wist ik het wel, maar verwachtte niet het nodig te hebben. Wat ook zo was, maar het had ook anders kunnen zijn.
While you burn at the stake, I dance with the flames...
No more nights, of blood and fire...
No more nights, of blood and fire...
Bij jen wist ik het ook niet, ik wilde perse pijnstilling. Maar oh wat ben ik geschokken ervan. ik heb echt een zwart gat.. Ik voelde me zo raar. Terwijl ik ook pethedine heb gehad bij puncties, maar dat was half niet zo heftig.
Vandaar dat ik het echt niet nog eens wilde. Ik wilde perse deze bevalling bewust meemaken.
Vandaar dat ik het echt niet nog eens wilde. Ik wilde perse deze bevalling bewust meemaken.
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
Ik heb het idee dat ze bij mij in het ziekenhuis graag pethidine gebruiken. Zal wel minder gedoe zijn. Maar het lijkt me inderdaad heel rot als je er geen benul van hebt dat je flarden van je bevalling kwijt kunt raken.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
dat kan ik me ook wel voorstellen. Mn zus heeft t ook gehad en die had meer een gevoel van even bijkomen. Maar goed daar deden de weeen ook gewoon niks.quote:
Bij jen wist ik het ook niet, ik wilde perse pijnstilling. Maar oh wat ben ik geschokken ervan. ik heb echt een zwart gat.. Ik voelde me zo raar. Terwijl ik ook pethedine heb gehad bij puncties, maar dat was half niet zo heftig.
Vandaar dat ik het echt niet nog eens wilde. Ik wilde perse deze bevalling bewust meemaken.
Ik wilde ook geen pethidine idd ivm de bijwerkingen enzo. Op t moment zelf maakte t me niks meer uit, ik wilde iets tegen de pijn (althans zo is mijn ervaring, volgens R viel mijn eis om pijnstilling wel mee. En als ik er overna denk was dat ook wel zo. Volgens mij heb ik t hem ook laten zeggen dat ik t niet meer trok
)
Ik vond de pethidine echt fijn spul (i.c.m. slaapmiddel). Ik was wel vrij stoned, maar niet van de wereld, gewoon tevree en geïntrigeerd door de gekke gevoelens in mijn buik die ik daarvoor nog héél naar vond. Netjes voor het toedienen het effect uitgelegd gekregen, net als later bij de ruggeprik.
Op zaterdag 24 februari 2024 16:25 schreef Claudia_x het volgende:
Sterker nog, als ik reacties als die van @:vanyel lees, dan vraag ik me af of ik niet op het verkeerde geslacht val. :Y)
Sterker nog, als ik reacties als die van @:vanyel lees, dan vraag ik me af of ik niet op het verkeerde geslacht val. :Y)
Ik heb vantevoren met manlief besproken wat ik wilde. Hij was ervan op de hoogte (alleen ruggeprik als ik echt heeeeeeeel lang bezig ben en ziekenhuis noodzakelijk is, beslist geen pethidine).
Ik heb geroepen om een ruggeprik maar dat was 2 weeën voor mn persweeën begonnen. Dat was echt naar! Vooral omdat toen de persdrang kwam manlief de verloskundige pas belde
Ik heb geroepen om een ruggeprik maar dat was 2 weeën voor mn persweeën begonnen. Dat was echt naar! Vooral omdat toen de persdrang kwam manlief de verloskundige pas belde
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Dat is hier tijdens de voorlichtingsavond van het ziekenhuis wel uitgelegd. Ze hebben ook nog een kliksysteem waarbij je jezelf elke paar minuten iets pijnstillends kunt geven (wat dat precies is heb ik niet onthouden).
HIer verder: Bevallingsverhalen deel 13
HIer verder: Bevallingsverhalen deel 13
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |