Bevallingsverhalen deel 12

quote:

Op woensdag 1 december 2010 11:02 schreef kaatjejannie het volgende:
Vrijdag de 22ste had ik controle in het ziekenhuis. Toen ik daar was bleek mijn bloeddruk weer te hoog. De vk van het ziekenhuis had het erover om de komende dagen ergens in te leiden, maar ze moest nog wel even overleggen met de gynaecoloog. Toen ze die aan de lijn had bleek dat hij direct wilde opnemen, beginnen met medicatie en zaterdag te kijken of ik in te leiden bleek. Als dat nog niet zo was zou er begonnen worden met primen. Dit was voor ons wel even een schrik. Zo snel hadden we het niet verwacht. Gelukkig lag de tas achterin de auto. Wel heb ik N even naar huis laten gaan om nog wat spullen te halen. Ik had immers een bevaltas gepakt, en geen tas om te blijven in het ziekenhuis.
Mijn bloeddruk is weer gemeten, maar deze was nu gewoon goed. Ook een ctg gehad, maar daar waren geen bijzonderheden te zien. Die avond hebben N en ik een beetje tv gekeken in het ziekenhuis en gefantaseerd wanneer Ilse zou komen. s Nachts om 0.45 moest ik naar de wc, dacht ik. Maar toen ik uit bed opstond had ik het water langs mijn benen lopen. Mijn vliezen waren gebroken. Toch nog zelf iets begonnen. Die nacht geen oog dicht gedaan. Ik kreeg wat last van mijn rug, maar als ik op mijn zij in bed lag, ging het eigenlijk wel.
Die ochtend kwam er een vk kijken of ik al inleidbaar zou zijn. Ik bleek al 2 cm ontsluiting te hebben. Viel dat even mee.
Ik mocht gelijk naar een verloskamer. Daar werd ik aangesloten aan de wee opwekkers, en de ctg. Maar eerst mocht ik even douchen. De wee opwekkers werden steeds wat opgehoogd . Tegen 13 uur kreeg ik het lastig. Daarvoor kon ik de weeën nog wel wegpuffen en ondertussen een beetje op de laptop internetten. Toen de vk kwam kijken bleek dat ik 4 tot 5 cm had. Ik heb gevraagd om de pijnpomp, maar hier was het nog wat te vroeg voor. Ik mocht nog even los van de ctg en onder de douche. Dit hield ik maar kort vol. Ik kon de weeën niet opvangen onder de douche. Dus weer terug op bed en weer aangesloten op de ctg. Ik vond het steeds moeilijker om de weeën op te vangen. Gelukkig hielp N me erbij , ik keek hem aan en we puften ze samen weg. Als hij het niet samen met me deed wist ik niet meer hoe te puffen. Op een gegeven moment kwam de vk weer om te kijken hoever ik was. Ik bleek 7 tot 8 cm te hebben. Ik heb toen weer gevraagd om de pijnpomp. Deze mocht. Alleen moest er een nieuw infuus geprikt worden. De vk kreeg het niet voor elkaar. Er werd iemand bijgeroepen van de ok. Deze man probeerde het 2 keer, maar gaf het ook op. Zijn baas werd erbij geroepen. Ik heb tijdens de weeën nog aan de beste man gevraagd wat zijn werk nou inhield. Ik zou nu het antwoord niet meer weten
Hij kreeg het gelukkig voor elkaar. De held!! De pomp werd aangesloten en ik was blij. De vk had gezegd dat ik wel wat duizelig kon worden van de pomp, maar dat als het te erg werd hij uit werd gezet. Ik werd aardig duizelig, maar deed alsof het niet zo was. Als ik mijn ogen maar dicht hield dan ging het best. Ik wilde perse niet dat het uitgezet werd. N. hield in de gaten hoe het met de zuurstof in mijn bloed ging. Telkens als dat onder de 93% kwam vertelde hij me eens goed te ademen. Na een poosje werkte het niet meer als ik op het knopje drukte. N vertelde dat het niet werkte. Ik kon om de 2 minuten drukken, en ik had het op een gegeven moment om de 1 minuut 40 nodig. Ik kreeg ook andere weeën voor mijn gevoel. N moest voor mij op de bel drukken. Ik had nu iemand nodig. Toen de vk kwam en voelde, bleek dat ik volledige ontsluiting had. De laatste 2 cm waren in een uur weg. De vk schrok van mijn arm, die blauw/zwart geworden was van de misgeprikte infusen. Ik vertelde dat ik onderzocht was op mijn stolling, maar daar niks uit gekomen was. Ze heeft het nagekeken in de computer.
Het persen ging voor geen meter. Ik kon het niet. Ik wilde ermee stoppen. Deed alsof ik geen persweeën had zodat ik niet hoefde te persen. De verpleegkundige vertelde dat ik dan best mocht stoppen. Ze wilde dan wel eerder naar huis gaan. Ze heeft me een flinke trap onder mijn kont gegeven. Ik ben uit alle macht gaan persen. Kon 3 tot 4 keer persen op een wee. De tweede pers ging het beste. Voor mijn gevoel schoot het niks op. Tot ik in een spiegel keek en de haartjes van mijn meisje zag. Ze kreeg een hartslagdingetje op dr hoofdje geplakt. Hier kwam uit dat ze het moeilijk had tijdens mijn persen. Omdat de vk zich ook zorgen maakt over mijn bloeden besloten ze een knip te zetten. De verdoving hiervoor heb ik wel gevoeld, de daadwerkelijke knip niet. Ook wordt er een vacuümpomp gehaald. Deze blijkt niet te werken dus komt er een andere. Deze werkt ook al niet. Wat blijkt, het ligt aan het slangetje, en niet aan de pomp. De pomp wordt op het hoofdje gezet en ik moet weer persen. 2 persweeën later komt mijn meisje. Het is nu 18.37. Wat een raar gevoel zeg. Ze wordt op mijn buik gelegd en het eerste wat ik zie is dat ze het kinnetje van mijn familie heeft. Ze is zo mooi. Het is ons kindje. Ik ben helemaal moe, maar ook blij. Voor mijn gevoel komt de placenta gelijk hierna, maar volgens de verslagen duurde het 9 minuten. De verpleegkundige masseert mijn buik, en er wordt iets aangesloten op een infuus om de placenta te laten komen. Als die er is wordt uitgelegd hoe ons meisje erin gelegen heeft. Als de vk me wil hechten blijkt dat ik erg veel bloed verlies. Er wordt een aantal keer op de alarmknop gedrukt en staat voor mijn gevoel binnen no-time de kamer vol met mensen. Volgens N zijn het er een stuk of 5/6. Ik word plat gelegd , ons meisje wordt bij mijn man op de arm gelegd (ze plast gelijk maar even over hem heen ) en ik krijg een zuurstof kapje voor. De arts-assistent kijkt met een eendebek waar het bloed vandaan komt. De knip, mijn baarmoedermond, of mijn baarmoeder. Ze zien het niet en er wordt besloten dat ik naar de ok moet. Ik mag mijn man en meisje nog een kus geven en weg ben ik.
Ik vraag in de lift of ze alsjeblieft goed voor mijn man en kind willen zorgen. Ik ben bang ze niet meer te zien. Ik zie zo voor me dat mijn meisje zonder mij opgroeit. Op de ok is het heel erg koud. Ik beef als een rietje. Ik ben blij als ik onder narcose ga, dan heb ik het niet meer zo koud.
Als ik om 20.45 bij kom heb ik het nog steeds zo koud. Ik krijg 2 warmte dekens en een dekbed. Ik vraag gelijk naar mijn meisje. Ongeveer een kwartiertje later komt mijn man met mijn meisje. Ik ben erg blij ze te zien. Ik ben alleen nogal van de wereld. Onze Ilse wordt op mijn borst gelegd. N heeft de tijd van mijn operatie met Ilse op de verloskamer gezeten. Toen deze weer nodig was is hij naar een kraamkamer gebracht. Daar lag een vrouw met haar kindje en kraamvisite, en N zat daar met kind, en zonder vrouw. Zonder te weten wat er met mij aan de hand was.
Gelukkig mocht N deze nacht bij mij slapen. Ik dacht dat ik amper een oog dicht zou kunnen doen, maar tussen de pogingen tot voeden door heb ik als een blok geslapen. De gynaecoloog die me geopereerd heeft komt zondagochtend bij me langs. Hij verteld me dat ik 2.5 liter bloed verloren heb en dat ik 4 zakken bloed gekregen heb. Hoe het komt is nog niet duidelijk. Het heeft waarschijnlijk te maken met mijn stolling. Hij verteld me dat ik nog niet eens mag denken om ooit nog thuis te bevallen. Dit had ook heel anders af kunnen lopen.

quote:

Op woensdag 1 december 2010 16:25 schreef Shirley het volgende:
Afgelopen zondag 21 november. Lekker even naar de stad geweest met vriendlief . Op ons gemakje wandelden we een beetje en mocht ik mezelf verwennen door wat lekker badspul te halen bij de Lush. Na wat boodschapjes gehaald te hebben besloten we naar huis te gaan. Eenmaal thuis zijn we samen in bad gegaan onder het mom van ''nu kan het nog'' Heel relaxed en van het één kwam het ander _{jullie weten vast wat ik bedoel}
Daarna eten gaan maken en onder de afwas begon ik ineens een vreemde rugpijn te krijgen. Na wat gespeur op internet dacht ik dus aan voorwerk in de vorm van rugweeen. De rest van de avond nogal last gehad, kon mezelf geen houding meer geven. Eenmaal s'avonds in bed ging het wel. Had mezelf voorgenomen om de volgende dag lekker uit te slapen en m'n huishouden te doen, maar wel rustig aan mocht ik nog last van m'n rug hebben.
Maandag 22 november. Ik werd wakker om half 12 van m'n wekker en besloot nog even te doezelen voor ik op zou staan. 5 voor 12 schrok ik wakker van een *knap* en nattigheid. Ik wist het meteen, m'n vliezen waren gebroken. I
k jumpte uit bed richting badkamer en trok daar m'n broek en onderbroek uit..zeiknat natuurlijk. Meteen belde ik die op z'n werk was, die zou gelijk naar huis komen, maar moest nog zeker een uur rijden en daarna belde ik m'n moeder om te vragen wat ik nou moest doen. Die gaf het advies om de vk te bellen, wat ik vervolgens deed. Die zou zo snel mogelijk langskomen.
Ik verloor zoveel vruchtwater dat ik besloot om handdoeken tussen m'n benen te dragen aangezien het kraamverband het niet hield. Rond 1 uur stond ineens m'n schoonmoeder voor de deur, die was gebeld door zodat er in ieder geval iemand bij me was. M'n moeder was een kwartier later gearriveerd, want zij zou sowieso bij de bevalling zijn. Toen zij er eenmaal waren besloot ik nog even m'n gasfornuis schoon te maken, want die was vies. ( Waar je al niet aan denkt op zo'n moment)
Om 14.00 kwam thuis en alsof de kleine het wist, begonnen een kwartier later de weeen.
Ik wist ze vrij makkelijk weg te puffen en heb nog een tijd in de woonkamer gezeten en vaak op de wc, op de één of andere manier leek ik op die manier het meest relaxed, want daar was ik alleen. Om half 4 was de vk er en bleek ik 2 cm ontsluiting te hebben. Om half 6 kwam ze weer, toen was het 4 cm. Toen ze daarna weg was, bleek er Chinees gehaald te zijn door m'n vader die er ook inmiddels was. Ik dacht, laat ik wat eten tussen de weeen door, heb ik toch wat op m'n maag. Na drie happen wist ik dat het niet verstandig was, en even later kwam het er net zo hard weer uit. Ik besloot even te gaan douchen, wat ik als erg prettig ervaarde, omdat het de pijn leek te onderdrukken. was erbij en de arme ziel wist niet zo goed wat ik met me aanmoest. Ik was allang blij dat ie er was, en had zelfs een beetje medelijden met hem. Na die douche werden de weeen heftiger en pijnlijker en besloot ik weer onder de douche te gaan. Dit keer kon ik ze niet meer zo goed opvangen en wist mezelf geen houding meer te geven, alles deed pijn. Ik begon ook meer te kermen en besloot op bed te gaan liggen. Dat leek ook niet te helpen en wisselde liggen, staan en zitten af. was er al die tijd bij...
Om half 8 zou de vk weer komen en even voor half 8 had ik ineens het gevoel te moeten poepen. Dat bleken dus al persweeen te zijn. Toen de vk er was, ben ik op bed gaan liggen en kwam m'n moeder erbij. Vanaf 19.40 mocht ik gaan persen, wat best moeilijk ging, ik hield mezelf nog in. De vk sprak me aan en toen m'n moeder zei dat ze al haartjes zag en ik moest opschieten omdat ik anders een knip kreeg, leek ik ineens oerkracht te krijgen.Dus na 4 persweeen en 2 flinke gillen van mij werd Julian om 20.01 geboren. Natuurlijk allemaal een traantje weggepinkt. Hij was meteen gaan huilen en mooi roze, al bleek ik wel uitgescheurd te zijn doordat ie met z'n handje naast z'n hoofdje eruit kwam. Dus terwijl ik bij lag te komen met Julian op m'n borst werd ik gehecht. Z'n Apgarscore was na 1 minuut 9 en na 5 min. 10.
Het is allemaal zo snel gegaan achteraf, dat ik me pas na 2 dagen besefte wat er nou precies gebeurd was. Achteraf kijk ik met een goed gevoel terug op de bevalling, en het schijnt er één uit het boekje te zijn, zoals ze dat zeggen.

quote:

Op donderdag 2 december 2010 11:53 schreef Fee-nix het volgende:
@ flugeltje: ja ik hoop ook wel dat ze nog belt. Ik heb nu wel mijn verhaal gedaan bij die andere VK, maar dat is toch anders.

@ pessie: ja, zeker goed! Ik heb er lang over getwijfeld of ik het zou doen, maar ik denk wel dat het beter is voor mijn verwerking. Ik bedoel: mijn zoontje is al zeven maanden en ik kan er nog steeds niet goed over praten (niet zonder te huilen in ieder geval).

quote:

Op donderdag 2 december 2010 16:39 schreef Fee-nix het volgende:
@ Flugeltje: ik ben ook druk met van alles bezig . Al vrij snel heb ik met de huisarts gepraat (maar dan met name over het fysieke aspect: dat ik nog steeds niet kan vrijen). Hij heeft me doorgestuurd naar een fysio. En nadat zij mijn verhaal had aangehoord vond ze het het beste als ik ook naar een seksuologe zou gaan. Dus die intake heb ik ook al gehad. Dan gaan we daar aan het psychische aspect werken... Krijg waarschijnlijk ook EMDR-therapie, schijnt goed te zijn bij trauma's. En daarnaast ben ik OOK NOG bij een natuurarts, haha. Dus het probleem wordt van alle kanten aangepakt. Het praten met de VK had ik het langst voor me uitgeschoven. Ik wilde dat eigenlijk doen als ik er weer een beetje normaal over kan praten. Ik vond haar verder namelijk helemaal niet vervelend tijdens mijn bevalling en ik wilde er dus geen super dramatisch gesprek van maken. Straks krijgt zij nog een trauma hihi. (Beetje domme reden, ik weet het). Maargoed.... t is dus een work in progress. Alleen is het super frustrerend dat het allemaal zo lang moet duren.

Sorry voor al dit off-topic-achtige geklets meiden...