OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Bevallingsverhalen Deel 1: 18-02-2003 t/m 07-07-2004
Bevallingsverhalen Deel 2: 08-07-2004 t/m 17-02-2005
Bevallingsverhalen Deel 3: 17-02-2005 t/m 06-07-2006
Bevallingsverhalen Deel 4: 06-07-2006 t/m 05-11-2006
Bevallingsverhalen Deel 5: 05-11-2006 t/m 26-07-2007
Bevallingsverhalen Deel 6: 26-07-2007 t/m 08-05-2008
Bevallingsverhalen Deel 7: 08-05-2008 t/m 07-01-2009
Bevallingsverhalen Deel 8: 07-01-2009 t/m 27-08-2009
Bevallingsverhalen Deel 9: 27-08-2009 t/m 20-12-2009
Bevallingsverhalen Deel 10: 20-12-2009 t/m 11-05-2010
Bevallingsverhalen Deel 11 11-05-2009 t/m 02-12-2010
Bevallingsverhalen Deel 2: 08-07-2004 t/m 17-02-2005
Bevallingsverhalen Deel 3: 17-02-2005 t/m 06-07-2006
Bevallingsverhalen Deel 4: 06-07-2006 t/m 05-11-2006
Bevallingsverhalen Deel 5: 05-11-2006 t/m 26-07-2007
Bevallingsverhalen Deel 6: 26-07-2007 t/m 08-05-2008
Bevallingsverhalen Deel 7: 08-05-2008 t/m 07-01-2009
Bevallingsverhalen Deel 8: 07-01-2009 t/m 27-08-2009
Bevallingsverhalen Deel 9: 27-08-2009 t/m 20-12-2009
Bevallingsverhalen Deel 10: 20-12-2009 t/m 11-05-2010
Bevallingsverhalen Deel 11 11-05-2009 t/m 02-12-2010
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
Shit, het is nummer 12!
Oh modjes...
Oh modjes...
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
Laatste verhalen:
quote:Op woensdag 1 december 2010 11:02 schreef kaatjejannie het volgende:
Vrijdag de 22ste had ik controle in het ziekenhuis. Toen ik daar was bleek mijn bloeddruk weer te hoog. De vk van het ziekenhuis had het erover om de komende dagen ergens in te leiden, maar ze moest nog wel even overleggen met de gynaecoloog. Toen ze die aan de lijn had bleek dat hij direct wilde opnemen, beginnen met medicatie en zaterdag te kijken of ik in te leiden bleek. Als dat nog niet zo was zou er begonnen worden met primen. Dit was voor ons wel even een schrik. Zo snel hadden we het niet verwacht. Gelukkig lag de tas achterin de auto. Wel heb ik N even naar huis laten gaan om nog wat spullen te halen. Ik had immers een bevaltas gepakt, en geen tas om te blijven in het ziekenhuis.
Mijn bloeddruk is weer gemeten, maar deze was nu gewoon goed. Ook een ctg gehad, maar daar waren geen bijzonderheden te zien. Die avond hebben N en ik een beetje tv gekeken in het ziekenhuis en gefantaseerd wanneer Ilse zou komen. s Nachts om 0.45 moest ik naar de wc, dacht ik. Maar toen ik uit bed opstond had ik het water langs mijn benen lopen. Mijn vliezen waren gebroken. Toch nog zelf iets begonnen. Die nacht geen oog dicht gedaan. Ik kreeg wat last van mijn rug, maar als ik op mijn zij in bed lag, ging het eigenlijk wel.
Die ochtend kwam er een vk kijken of ik al inleidbaar zou zijn. Ik bleek al 2 cm ontsluiting te hebben. Viel dat even mee.
Ik mocht gelijk naar een verloskamer. Daar werd ik aangesloten aan de wee opwekkers, en de ctg. Maar eerst mocht ik even douchen. De wee opwekkers werden steeds wat opgehoogd . Tegen 13 uur kreeg ik het lastig. Daarvoor kon ik de weeën nog wel wegpuffen en ondertussen een beetje op de laptop internetten. Toen de vk kwam kijken bleek dat ik 4 tot 5 cm had. Ik heb gevraagd om de pijnpomp, maar hier was het nog wat te vroeg voor. Ik mocht nog even los van de ctg en onder de douche. Dit hield ik maar kort vol. Ik kon de weeën niet opvangen onder de douche. Dus weer terug op bed en weer aangesloten op de ctg. Ik vond het steeds moeilijker om de weeën op te vangen. Gelukkig hielp N me erbij , ik keek hem aan en we puften ze samen weg. Als hij het niet samen met me deed wist ik niet meer hoe te puffen. Op een gegeven moment kwam de vk weer om te kijken hoever ik was. Ik bleek 7 tot 8 cm te hebben. Ik heb toen weer gevraagd om de pijnpomp. Deze mocht. Alleen moest er een nieuw infuus geprikt worden. De vk kreeg het niet voor elkaar. Er werd iemand bijgeroepen van de ok. Deze man probeerde het 2 keer, maar gaf het ook op. Zijn baas werd erbij geroepen. Ik heb tijdens de weeën nog aan de beste man gevraagd wat zijn werk nou inhield. Ik zou nu het antwoord niet meer weten
Hij kreeg het gelukkig voor elkaar. De held!! De pomp werd aangesloten en ik was blij. De vk had gezegd dat ik wel wat duizelig kon worden van de pomp, maar dat als het te erg werd hij uit werd gezet. Ik werd aardig duizelig, maar deed alsof het niet zo was. Als ik mijn ogen maar dicht hield dan ging het best. Ik wilde perse niet dat het uitgezet werd. N. hield in de gaten hoe het met de zuurstof in mijn bloed ging. Telkens als dat onder de 93% kwam vertelde hij me eens goed te ademen. Na een poosje werkte het niet meer als ik op het knopje drukte. N vertelde dat het niet werkte. Ik kon om de 2 minuten drukken, en ik had het op een gegeven moment om de 1 minuut 40 nodig. Ik kreeg ook andere weeën voor mijn gevoel. N moest voor mij op de bel drukken. Ik had nu iemand nodig. Toen de vk kwam en voelde, bleek dat ik volledige ontsluiting had. De laatste 2 cm waren in een uur weg. De vk schrok van mijn arm, die blauw/zwart geworden was van de misgeprikte infusen. Ik vertelde dat ik onderzocht was op mijn stolling, maar daar niks uit gekomen was. Ze heeft het nagekeken in de computer.
Het persen ging voor geen meter. Ik kon het niet. Ik wilde ermee stoppen. Deed alsof ik geen persweeën had zodat ik niet hoefde te persen. De verpleegkundige vertelde dat ik dan best mocht stoppen. Ze wilde dan wel eerder naar huis gaan. Ze heeft me een flinke trap onder mijn kont gegeven. Ik ben uit alle macht gaan persen. Kon 3 tot 4 keer persen op een wee. De tweede pers ging het beste. Voor mijn gevoel schoot het niks op. Tot ik in een spiegel keek en de haartjes van mijn meisje zag. Ze kreeg een hartslagdingetje op dr hoofdje geplakt. Hier kwam uit dat ze het moeilijk had tijdens mijn persen. Omdat de vk zich ook zorgen maakt over mijn bloeden besloten ze een knip te zetten. De verdoving hiervoor heb ik wel gevoeld, de daadwerkelijke knip niet. Ook wordt er een vacuümpomp gehaald. Deze blijkt niet te werken dus komt er een andere. Deze werkt ook al niet. Wat blijkt, het ligt aan het slangetje, en niet aan de pomp. De pomp wordt op het hoofdje gezet en ik moet weer persen. 2 persweeën later komt mijn meisje. Het is nu 18.37. Wat een raar gevoel zeg. Ze wordt op mijn buik gelegd en het eerste wat ik zie is dat ze het kinnetje van mijn familie heeft. Ze is zo mooi. Het is ons kindje. Ik ben helemaal moe, maar ook blij. Voor mijn gevoel komt de placenta gelijk hierna, maar volgens de verslagen duurde het 9 minuten. De verpleegkundige masseert mijn buik, en er wordt iets aangesloten op een infuus om de placenta te laten komen. Als die er is wordt uitgelegd hoe ons meisje erin gelegen heeft. Als de vk me wil hechten blijkt dat ik erg veel bloed verlies. Er wordt een aantal keer op de alarmknop gedrukt en staat voor mijn gevoel binnen no-time de kamer vol met mensen. Volgens N zijn het er een stuk of 5/6. Ik word plat gelegd , ons meisje wordt bij mijn man op de arm gelegd (ze plast gelijk maar even over hem heen ) en ik krijg een zuurstof kapje voor. De arts-assistent kijkt met een eendebek waar het bloed vandaan komt. De knip, mijn baarmoedermond, of mijn baarmoeder. Ze zien het niet en er wordt besloten dat ik naar de ok moet. Ik mag mijn man en meisje nog een kus geven en weg ben ik.
Ik vraag in de lift of ze alsjeblieft goed voor mijn man en kind willen zorgen. Ik ben bang ze niet meer te zien. Ik zie zo voor me dat mijn meisje zonder mij opgroeit. Op de ok is het heel erg koud. Ik beef als een rietje. Ik ben blij als ik onder narcose ga, dan heb ik het niet meer zo koud.
Als ik om 20.45 bij kom heb ik het nog steeds zo koud. Ik krijg 2 warmte dekens en een dekbed. Ik vraag gelijk naar mijn meisje. Ongeveer een kwartiertje later komt mijn man met mijn meisje. Ik ben erg blij ze te zien. Ik ben alleen nogal van de wereld. Onze Ilse wordt op mijn borst gelegd. N heeft de tijd van mijn operatie met Ilse op de verloskamer gezeten. Toen deze weer nodig was is hij naar een kraamkamer gebracht. Daar lag een vrouw met haar kindje en kraamvisite, en N zat daar met kind, en zonder vrouw. Zonder te weten wat er met mij aan de hand was.
Gelukkig mocht N deze nacht bij mij slapen. Ik dacht dat ik amper een oog dicht zou kunnen doen, maar tussen de pogingen tot voeden door heb ik als een blok geslapen. De gynaecoloog die me geopereerd heeft komt zondagochtend bij me langs. Hij verteld me dat ik 2.5 liter bloed verloren heb en dat ik 4 zakken bloed gekregen heb. Hoe het komt is nog niet duidelijk. Het heeft waarschijnlijk te maken met mijn stolling. Hij verteld me dat ik nog niet eens mag denken om ooit nog thuis te bevallen. Dit had ook heel anders af kunnen lopen.
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
quote:
Afgelopen zondag 21 november. Lekker even naar de stad geweest met vriendlief. Op ons gemakje wandelden we een beetje en mocht ik mezelf verwennen door wat lekker badspul te halen bij de Lush. Na wat boodschapjes gehaald te hebben besloten we naar huis te gaan. Eenmaal thuis zijn we samen in bad gegaan onder het mom van ''nu kan het nog'' Heel relaxed en van het één kwam het ander jullie weten vast wat ik bedoel
Daarna eten gaan maken en onder de afwas begon ik ineens een vreemde rugpijn te krijgen. Na wat gespeur op internet dacht ik dus aan voorwerk in de vorm van rugweeen. De rest van de avond nogal last gehad, kon mezelf geen houding meer geven. Eenmaal s'avonds in bed ging het wel. Had mezelf voorgenomen om de volgende dag lekker uit te slapen en m'n huishouden te doen, maar wel rustig aan mocht ik nog last van m'n rug hebben.
Maandag 22 november. Ik werd wakker om half 12 van m'n wekker en besloot nog even te doezelen voor ik op zou staan. 5 voor 12 schrok ik wakker van een *knap* en nattigheid. Ik wist het meteen, m'n vliezen waren gebroken. I
k jumpte uit bed richting badkamer en trok daar m'n broek en onderbroek uit..zeiknat natuurlijk. Meteen belde ik
Ik verloor zoveel vruchtwater dat ik besloot om handdoeken tussen m'n benen te dragen aangezien het kraamverband het niet hield. Rond 1 uur stond ineens m'n schoonmoeder voor de deur, die was gebeld door( Waar je al niet aan denkt op zo'n moment)
Om 14.00 kwam
Ik wist ze vrij makkelijk weg te puffen en heb nog een tijd in de woonkamer gezeten en vaak op de wc, op de één of andere manier leek ik op die manier het meest relaxed, want daar was ik alleen. Om half 4 was de vk er en bleek ik 2 cm ontsluiting te hebben. Om half 6 kwam ze weer, toen was het 4 cm. Toen ze daarna weg was, bleek er Chinees gehaald te zijn door m'n vader die er ook inmiddels was. Ik dacht, laat ik wat eten tussen de weeen door, heb ik toch wat op m'n maag. Na drie happen wist ik dat het niet verstandig was, en even later kwam het er net zo hard weer uit. Ik besloot even te gaan douchen, wat ik als erg prettig ervaarde, omdat het de pijn leek te onderdrukken.
Om half 8 zou de vk weer komen en even voor half 8 had ik ineens het gevoel te moeten poepen. Dat bleken dus al persweeen te zijn. Toen de vk er was, ben ik op bed gaan liggen en kwam m'n moeder erbij. Vanaf 19.40 mocht ik gaan persen, wat best moeilijk ging, ik hield mezelf nog in. De vk sprak me aan en toen m'n moeder zei dat ze al haartjes zag en ik moest opschieten omdat ik anders een knip kreeg, leek ik ineens oerkracht te krijgen.Dus na 4 persweeen en 2 flinke gillen van mij werd Julian om 20.01 geboren. Natuurlijk allemaal een traantje weggepinkt. Hij was meteen gaan huilen en mooi roze, al bleek ik wel uitgescheurd te zijn doordat ie met z'n handje naast z'n hoofdje eruit kwam. Dus terwijl ik bij lag te komen met Julian op m'n borst werd ik gehecht. Z'n Apgarscore was na 1 minuut 9 en na 5 min. 10.
Het is allemaal zo snel gegaan achteraf, dat ik me pas na 2 dagen besefte wat er nou precies gebeurd was. Achteraf kijk ik met een goed gevoel terug op de bevalling, en het schijnt er één uit het boekje te zijn, zoals ze dat zeggen.
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
Lieverd, ik denk dat alleen praten met de VK voor jou niet voldoende is. Als het je nog zo enorm raakt is het misschien wel goed om ook een keer met de huisarts of een psycholoog te praten...quote:
@ flugeltje: ja ik hoop ook wel dat ze nog belt. Ik heb nu wel mijn verhaal gedaan bij die andere VK, maar dat is toch anders.
@ pessie: ja, zeker goed! Ik heb er lang over getwijfeld of ik het zou doen, maar ik denk wel dat het beter is voor mijn verwerking. Ik bedoel: mijn zoontje is al zeven maanden en ik kan er nog steeds niet goed over praten (niet zonder te huilen in ieder geval).
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
ieder, tnx voor de reacties
Het gaat nu eigenlijk weer lekker met me, mijn hb is weer aan het stijgen (van 3.0 na de operatie naar nu 6.8) en ik krijg weer wat energie. Mijn conditie is nog steeds weg. Daar gaan we binnenkort maar weer eens aan werken.
Psychisch gaat het ook wel weer beter. Het opschrijven heeft een boel voor me gedaan. Ik heb nog wel wat gaten in mijn geheugen maar gelukkig kunnen N en ik elkaar aardig aanvullen. Ik heb twee weken geleden nog aan de telefoon gesproken met de verpleegkundige die er het laatste gedeelte bij was, maar daar had ik niet zoveel mee te bespreken. Ik wil alleen nog graag het verslag uit het ziekenhuis. Elke keer als er wat gebeurde dan werd dat in de computer van de ctg gezet. Die lijst wil ik graag hebben. Dan kan ik de puzzelstukjes plaatsen.
De rauwe randjes raken er nu wel vanaf. Niet dat ik nu direct weer zou willen, maar ooit misschien wel weer.
Ik kan er inmiddels over praten zonder direct vol te schieten. Merk wel dat ik het lastig vind dat ik de eerste paar uur van Ilse gemist heb. Ze heeft pas laat bij me gedronken en ik voel me ( ik weet dat het onterecht is) daar enorm schuldig over. Daarom wil ik nu zo graag dat de borstvoeding slaagt, misschien iets te graag...
Volgende week heb ik nog een afspraak met de gyn die me geopereerd heeft. Ook met een internist, want er zal wel uitgezocht moeten worden hoe dit nou heeft kunnen gebeuren..
Het gaat nu eigenlijk weer lekker met me, mijn hb is weer aan het stijgen (van 3.0 na de operatie naar nu 6.8) en ik krijg weer wat energie. Mijn conditie is nog steeds weg. Daar gaan we binnenkort maar weer eens aan werken.
Psychisch gaat het ook wel weer beter. Het opschrijven heeft een boel voor me gedaan. Ik heb nog wel wat gaten in mijn geheugen maar gelukkig kunnen N en ik elkaar aardig aanvullen. Ik heb twee weken geleden nog aan de telefoon gesproken met de verpleegkundige die er het laatste gedeelte bij was, maar daar had ik niet zoveel mee te bespreken. Ik wil alleen nog graag het verslag uit het ziekenhuis. Elke keer als er wat gebeurde dan werd dat in de computer van de ctg gezet. Die lijst wil ik graag hebben. Dan kan ik de puzzelstukjes plaatsen.
De rauwe randjes raken er nu wel vanaf. Niet dat ik nu direct weer zou willen, maar ooit misschien wel weer.
Ik kan er inmiddels over praten zonder direct vol te schieten. Merk wel dat ik het lastig vind dat ik de eerste paar uur van Ilse gemist heb. Ze heeft pas laat bij me gedronken en ik voel me ( ik weet dat het onterecht is) daar enorm schuldig over. Daarom wil ik nu zo graag dat de borstvoeding slaagt, misschien iets te graag...
Volgende week heb ik nog een afspraak met de gyn die me geopereerd heeft. Ook met een internist, want er zal wel uitgezocht moeten worden hoe dit nou heeft kunnen gebeuren..
*poef* nu is het weg
Ja, ik kijk er zeer positief op terug, en de complimenten die ik van de vk, en m'n moeder achteraf kreeg, deden me ook goed. En idd Fluug, het cliché van gedinges om op te wekken is dus toch waar, in ons geval dan.
KJ, fijn dat het iig beter nu gaat met je. Ik kan je schuldgevoel wel begrijpen, maar neem het jezelf niet kwalijk. Ilse krijgt alle liefde van je die ze nodig heeft en dat is wat telt. Hoop dat het gesprek volgende week een duidelijker beeld voor je zal scheppen.
en m'n moeder achteraf kreeg, deden me ook goed. En idd Fluug, het cliché van gedinges om op te wekken is dus toch waar, in ons geval dan.KJ, fijn dat het iig beter nu gaat met je. Ik kan je schuldgevoel wel begrijpen, maar neem het jezelf niet kwalijk. Ilse krijgt alle liefde van je die ze nodig heeft en dat is wat telt. Hoop dat het gesprek volgende week een duidelijker beeld voor je zal scheppen.
Back in business.
@ Flugeltje: ik ben ook druk met van alles bezig 
. Al vrij snel heb ik met de huisarts gepraat (maar dan met name over het fysieke aspect: dat ik nog steeds niet kan vrijen). Hij heeft me doorgestuurd naar een fysio. En nadat zij mijn verhaal had aangehoord vond ze het het beste als ik ook naar een seksuologe zou gaan. Dus die intake heb ik ook al gehad. Dan gaan we daar aan het psychische aspect werken... Krijg waarschijnlijk ook EMDR-therapie, schijnt goed te zijn bij trauma's. En daarnaast ben ik OOK NOG bij een natuurarts, haha. Dus het probleem wordt van alle kanten aangepakt. Het praten met de VK had ik het langst voor me uitgeschoven. Ik wilde dat eigenlijk doen als ik er weer een beetje normaal over kan praten. Ik vond haar verder namelijk helemaal niet vervelend tijdens mijn bevalling en ik wilde er dus geen super dramatisch gesprek van maken. Straks krijgt zij nog een trauma 
hihi. (Beetje domme reden, ik weet het). Maargoed.... t is dus een work in progress. Alleen is het super frustrerend dat het allemaal zo lang moet duren.
Sorry voor al dit off-topic-achtige geklets meiden...
@ kaatjejannie: ik heb ook het verslag van mijn bevalling opgevraagd een tijd geleden. Toch fijn om het allemaal na te lezen. Ik had niet zozeer last van gaten in mijn geheugen, maar vroeg me toch af of alles nou was gegaan zoals ik het me herinnerde. (en dat was zo) Ik denk dat het je inderdaad kan helpen als je dat opvraagt! (kan ook gewoon bij je huisarts he, als het goed is) Hoe meer puzzelstukjes er weer op hun plek vallen, hoe meer je het ook weer JOUW verhaal maakt. Alsof je er weer wat meer grip op krijgt....
. Al vrij snel heb ik met de huisarts gepraat (maar dan met name over het fysieke aspect: dat ik nog steeds niet kan vrijen). Hij heeft me doorgestuurd naar een fysio. En nadat zij mijn verhaal had aangehoord vond ze het het beste als ik ook naar een seksuologe zou gaan. Dus die intake heb ik ook al gehad. Dan gaan we daar aan het psychische aspect werken... Krijg waarschijnlijk ook EMDR-therapie, schijnt goed te zijn bij trauma's. En daarnaast ben ik OOK NOG bij een natuurarts, haha. Dus het probleem wordt van alle kanten aangepakt. Het praten met de VK had ik het langst voor me uitgeschoven. Ik wilde dat eigenlijk doen als ik er weer een beetje normaal over kan praten. Ik vond haar verder namelijk helemaal niet vervelend tijdens mijn bevalling en ik wilde er dus geen super dramatisch gesprek van maken. Straks krijgt zij nog een trauma hihi. (Beetje domme reden, ik weet het). Maargoed.... t is dus een work in progress. Alleen is het super frustrerend dat het allemaal zo lang moet duren.Sorry voor al dit off-topic-achtige geklets meiden...
@ kaatjejannie: ik heb ook het verslag van mijn bevalling opgevraagd een tijd geleden. Toch fijn om het allemaal na te lezen. Ik had niet zozeer last van gaten in mijn geheugen, maar vroeg me toch af of alles nou was gegaan zoals ik het me herinnerde. (en dat was zo) Ik denk dat het je inderdaad kan helpen als je dat opvraagt! (kan ook gewoon bij je huisarts he, als het goed is) Hoe meer puzzelstukjes er weer op hun plek vallen, hoe meer je het ook weer JOUW verhaal maakt. Alsof je er weer wat meer grip op krijgt....
Hier ookquote:
Ja, ik kijk er zeer positief op terug, en de complimenten die ik van de vk,
KJ, fijn dat het iig beter nu gaat met je. Ik kan je schuldgevoel wel begrijpen, maar neem het jezelf niet kwalijk. Ilse krijgt alle liefde van je die ze nodig heeft en dat is wat telt. Hoop dat het gesprek volgende week een duidelijker beeld voor je zal scheppen.
12 uur later was ie er al
En ik nog grappig doen die avond: ''Het zou zomaar kunnen dat de weeen zo opgewekt worden hé, zijn we ineens morgen papa en mama"quote:
[..]
Hier ook
12 uur later was ie er al
: ''Ja, stel je voor zeg...''En ziedaar!
Back in business.
Dit is toch een nasleep van de bevalling? Ik zie dan ook niet geheel het offtopic er van inquote:
@ Flugeltje: ik ben ook druk met van alles bezig
Sorry voor al dit off-topic-achtige geklets meiden...
Goed dat de hulp voor je klaarstaat, het zou heel vervelend zijn als dit nare gevoel je blijft achtervolgen.
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
Eens!quote:
[..]
Dit is toch een nasleep van de bevalling? Ik zie dan ook niet geheel het offtopic er van in
Goed dat de hulp voor je klaarstaat, het zou heel vervelend zijn als dit nare gevoel je blijft achtervolgen.
Nou oke, dan geen excuses hehehe. Maar het is natuurlijk niet echt meer een 'bevallingsverhaal', vandaar dat ik het zei.
hehehe. Maar het is natuurlijk niet echt meer een 'bevallingsverhaal', vandaar dat ik het zei.
KJ, ik moest huilen om het stukje dat je naar de ok ging!!
Shirley, het zitten opd e wc is zoooo herkenbaar! Ik heb bij Amber menig kwartier op de wc doorgebracht. Dat was de een van de weinige plekken waar ik de weeen redelijk kon opvangen
Mooie verhalen meiden!
Shirley, het zitten opd e wc is zoooo herkenbaar! Ik heb bij Amber menig kwartier op de wc doorgebracht. Dat was de een van de weinige plekken waar ik de weeen redelijk kon opvangen
Mooie verhalen meiden!
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
De WC is inderdaad een erg goede plek, lijkt wel alsof je de druk zo ook het beste kunt verdelen. Als ik de keus had gehad ( en helder genoeg was geweest ) had ik het bed eigenlijk in de 'baarkruk' stand moeten laten zetten...
) had ik het bed eigenlijk in de 'baarkruk' stand moeten laten zetten...
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
Eens kijken of dit een beetje kort maar krachtig neer te zetten is....
Dinsdag 30 november 2010 om 07.00 uur gemeld in het ziekenhuis, want inleidingsdatum (39+1, inleiding wegens hoge bloeddruk sinds week 33, en de oud-wijf-factor: 44 jaar).
In eerste instantie infuusloos aan CTG gelegd, en bij de eerste controle zowaar 1 cm ontsluiting, dus eerst eens zo kijken wat er ging gebeuren, ik was immers geen fan van een ingeleide bevalling en wilde het liefst een "normale" bevalling.
Een tijdje later bleek het zowaar 2 cm ontsluiting te zijn, en op de CTG was bij de weeënactiviteit af en toe een "hobbeltje" of "heuveltje" te zien... zou het dan toch nog??
Helaas bleek er na ieder "hobbeltje" op de weeënlijn ook een dipje op de hartslaglijn van de baby te komen, en dat was nou net het verkeerde moment voor zo'n dipje. Men kreeg dus wat meer haast; er wordt een ballon ingebracht, met de bedoeling de ontsluiting te vergroten.
Dit werkt... als de ballon verwijderd wordt is de ontsluiting 4 cm, en worden de vliezen gebroken, het is nu 12.45 uur, de artsen geven mijn lichaam nog steeds de kans zelf verder te gaan.
En inmiddels lig ik permanent op m'n zij, niet omdat ik dat zo graag wil maar omdat na ieder miniem hobbeltje op de weeënlijn telkens weer een hartslagdipje te zien is, op m'n zij is dat niet zo, maar als ik op m'n zij lig zijn er sowieso amper weeën te zien en/of voelen.
De sfeer is de hele dag al erg goed; zo tussen de serieuze gesprekken door (eventueel een keizersnede indien nodig) worden er over en weer grappen gemaakt en roept de gynaecoloog op een bepaald moment: Vroeger had je "fiets m erin", dit wordt "lach m eruit"
Ondanks de goede sfeer en een hoop lachen gebeurt er echter niet veel meer... mijn lichaam vond het kennelijk nog geen tijd voor de bevalling, en 4 cm ontsluiting en gebroken vliezen zijn kennelijk geen reden om het op te pakken, tijd voor het infuus.
Het infuus doet in eerste instantie niets, en wordt telkens wat hoger gezet, dan doet het nog steeds niets behalve mij misselijk maken, ik vind het geen succes, zeker niet wanneer er ineens wel weeën komen.
Vooral niet omdat het weeën zijn die bij zo'n 8 a 9 cm ontsluiting horen, het pittige werk dus, en ze duren bijna een minuut en komen met een minuut tussenpauze, maar omdat ze vrijwel vanuit het niets kwamen zijn ze niet te hanteren, en dat ik verplicht op m'n zij lig maakt het ook niet makkelijker.
Infuus wordt weer uitgezet, gynaecoloog komt zijn collega voorstellen want het is tijd voor de overdracht, het woord keizersnede valt nog een keer... ik hap nog niet.
Het infuus gaat een tijdje later weer aan maar al snel blijkt dat de weeën echt niet hanteerbaar zijn, en dus gaat het weer uit, ondertussen denkt mijn lichaam ook dat het normaal is om weeën te hebben en gaat daar vrolijk mee door.... alleen een beetje jammer dat mijn lichaam er niet aan gedacht heeft dat bij zulke weeën ook wat meer ontsluiting hoort, want die zit nog steeds op de 4 cm
Het gaat nog even zo door; ik probeer weeën op te vangen die niet bij de situatie horen en kan voor m'n gevoel geen kant op (en letterlijk, want ik mag alleen op m'n zij liggen), maar ik kan de weeën ook niet aan, ik heb al kramp in m'n handen van het in de hand van N. knijpen en ik weet niet hoe lang het nog moet gaan duren, want nog steeds maar 4 cm ontsluiting.... als dat betekent dat ik nog zo'n 6 uur zulke weeën moet "wegpuffen" terwijl ik alleen maar op m'n zij mag liggen dan weet ik zeker dat ik dat niet ga redden, en indien ik het wel zou redden met pijnstillers dan verg ik waarschijnlijk dusdanig veel van mijn lichaam dat ik 3 weken later nog amper een koffiekopje kan vasthouden, laat staan de baby uit de wieg tillen.
De gynaecoloog en ik zijn het heel snel eens dat dit het niet gaat worden, we besluiten tot een keizersnede, ze gaat richting OK en ondertussen zal ik in de verloskamer OK-klaar gemaakt worden.
Er wordt een katheter ingebracht om m'n blaas te legen, en ineens krijg ik een perswee.... de hartslag van de baby is ook onvindbaar, en blijft even onvindbaar.
Ineens is er een hoop activiteit, bellen, mensen die in en uit rennen, zelfs de verpleegkundige kijkt bezorgd terwijl ze op zoek is naar de hartslag van de baby....
De arts-assistent is de hoogste in rang en ze controleert de ontsluiting nog eens, en het is nog steeds 4 cm, ze zegt het bij de volgende wee ook in de wee te willen voelen...
En die wee laat ineens lang op zich wachten, maar het is wederom een perswee, en de hartslag van de baby dipt tot onder de 80.
Men kan de gynaecoloog niet bereiken en er is geen andere optie meer dan de baby op dat moment geboren laten worden, de arts-assistent is degene die besluit dat het dan dus ook gaat gebeuren, ze vertelt me dat ik in de volgende wee alles moet geven wat ik in me heb en moet blijven doorpersen tot hij eruit is, en ze zet vervolgens mijn voet in haar zij, en de verpleegkundige aan de andere kant krijgt m'n andere voet in haar zij.
De volgende wee komt en ik geef alles wat ik in me heb... ik voel zijn hoofdje geboren worden, zijn schouders en dan weet ik dat hij er is, hij wordt op mijn buik gelegd en ik zie zijn mondje bewegen; Hij doet het!!!!
De deur gaat open en de gynaecoloog komt binnen met de tekst: "Waarom duurt het allemaal.... oh...." waarop een verpleegster bijna verontschuldigend zegt dat ze probeerden haar te bereiken maar ze haar niet konden vinden. Gynaecoloog: Ja, we staan met negen man in de OK te wachten
We hebben beiden het idee dat de arts-assistent de bevalling gered heeft, er was nogal wat moed voor nodig om met slechts 4 cm ontsluiting over te gaan tot "alles geven wat je in je hebt en blijven persen tot hij eruit is", zeker gezien ze die 4 cm achteraf "pessimistisch" noemde.
Ik begreep later van de VK dat ze waarschijnlijk in de wee de ontsluiting met haar vingers wat geholpen heeft.
Uiteindelijk dus toch geen keizersnede, maar een "gewone" bevalling... qua herstel absoluut te prefereren, maar dat inleiden is bij mij geen succes zeg maar
Dinsdag 30 november 2010 om 07.00 uur gemeld in het ziekenhuis, want inleidingsdatum (39+1, inleiding wegens hoge bloeddruk sinds week 33, en de oud-wijf-factor: 44 jaar).
In eerste instantie infuusloos aan CTG gelegd, en bij de eerste controle zowaar 1 cm ontsluiting, dus eerst eens zo kijken wat er ging gebeuren, ik was immers geen fan van een ingeleide bevalling en wilde het liefst een "normale" bevalling.
Een tijdje later bleek het zowaar 2 cm ontsluiting te zijn, en op de CTG was bij de weeënactiviteit af en toe een "hobbeltje" of "heuveltje" te zien... zou het dan toch nog??
Helaas bleek er na ieder "hobbeltje" op de weeënlijn ook een dipje op de hartslaglijn van de baby te komen, en dat was nou net het verkeerde moment voor zo'n dipje. Men kreeg dus wat meer haast; er wordt een ballon ingebracht, met de bedoeling de ontsluiting te vergroten.
Dit werkt... als de ballon verwijderd wordt is de ontsluiting 4 cm, en worden de vliezen gebroken, het is nu 12.45 uur, de artsen geven mijn lichaam nog steeds de kans zelf verder te gaan.
En inmiddels lig ik permanent op m'n zij, niet omdat ik dat zo graag wil maar omdat na ieder miniem hobbeltje op de weeënlijn telkens weer een hartslagdipje te zien is, op m'n zij is dat niet zo, maar als ik op m'n zij lig zijn er sowieso amper weeën te zien en/of voelen.
De sfeer is de hele dag al erg goed; zo tussen de serieuze gesprekken door (eventueel een keizersnede indien nodig) worden er over en weer grappen gemaakt en roept de gynaecoloog op een bepaald moment: Vroeger had je "fiets m erin", dit wordt "lach m eruit"
Ondanks de goede sfeer en een hoop lachen gebeurt er echter niet veel meer... mijn lichaam vond het kennelijk nog geen tijd voor de bevalling, en 4 cm ontsluiting en gebroken vliezen zijn kennelijk geen reden om het op te pakken, tijd voor het infuus.
Het infuus doet in eerste instantie niets, en wordt telkens wat hoger gezet, dan doet het nog steeds niets behalve mij misselijk maken, ik vind het geen succes, zeker niet wanneer er ineens wel weeën komen.
Vooral niet omdat het weeën zijn die bij zo'n 8 a 9 cm ontsluiting horen, het pittige werk dus, en ze duren bijna een minuut en komen met een minuut tussenpauze, maar omdat ze vrijwel vanuit het niets kwamen zijn ze niet te hanteren, en dat ik verplicht op m'n zij lig maakt het ook niet makkelijker.
Infuus wordt weer uitgezet, gynaecoloog komt zijn collega voorstellen want het is tijd voor de overdracht, het woord keizersnede valt nog een keer... ik hap nog niet.
Het infuus gaat een tijdje later weer aan maar al snel blijkt dat de weeën echt niet hanteerbaar zijn, en dus gaat het weer uit, ondertussen denkt mijn lichaam ook dat het normaal is om weeën te hebben en gaat daar vrolijk mee door.... alleen een beetje jammer dat mijn lichaam er niet aan gedacht heeft dat bij zulke weeën ook wat meer ontsluiting hoort, want die zit nog steeds op de 4 cm
Het gaat nog even zo door; ik probeer weeën op te vangen die niet bij de situatie horen en kan voor m'n gevoel geen kant op (en letterlijk, want ik mag alleen op m'n zij liggen), maar ik kan de weeën ook niet aan, ik heb al kramp in m'n handen van het in de hand van N. knijpen en ik weet niet hoe lang het nog moet gaan duren, want nog steeds maar 4 cm ontsluiting.... als dat betekent dat ik nog zo'n 6 uur zulke weeën moet "wegpuffen" terwijl ik alleen maar op m'n zij mag liggen dan weet ik zeker dat ik dat niet ga redden, en indien ik het wel zou redden met pijnstillers dan verg ik waarschijnlijk dusdanig veel van mijn lichaam dat ik 3 weken later nog amper een koffiekopje kan vasthouden, laat staan de baby uit de wieg tillen.
De gynaecoloog en ik zijn het heel snel eens dat dit het niet gaat worden, we besluiten tot een keizersnede, ze gaat richting OK en ondertussen zal ik in de verloskamer OK-klaar gemaakt worden.
Er wordt een katheter ingebracht om m'n blaas te legen, en ineens krijg ik een perswee.... de hartslag van de baby is ook onvindbaar, en blijft even onvindbaar.
Ineens is er een hoop activiteit, bellen, mensen die in en uit rennen, zelfs de verpleegkundige kijkt bezorgd terwijl ze op zoek is naar de hartslag van de baby....
De arts-assistent is de hoogste in rang en ze controleert de ontsluiting nog eens, en het is nog steeds 4 cm, ze zegt het bij de volgende wee ook in de wee te willen voelen...
En die wee laat ineens lang op zich wachten, maar het is wederom een perswee, en de hartslag van de baby dipt tot onder de 80.
Men kan de gynaecoloog niet bereiken en er is geen andere optie meer dan de baby op dat moment geboren laten worden, de arts-assistent is degene die besluit dat het dan dus ook gaat gebeuren, ze vertelt me dat ik in de volgende wee alles moet geven wat ik in me heb en moet blijven doorpersen tot hij eruit is, en ze zet vervolgens mijn voet in haar zij, en de verpleegkundige aan de andere kant krijgt m'n andere voet in haar zij.
De volgende wee komt en ik geef alles wat ik in me heb... ik voel zijn hoofdje geboren worden, zijn schouders en dan weet ik dat hij er is, hij wordt op mijn buik gelegd en ik zie zijn mondje bewegen; Hij doet het!!!!
De deur gaat open en de gynaecoloog komt binnen met de tekst: "Waarom duurt het allemaal.... oh...." waarop een verpleegster bijna verontschuldigend zegt dat ze probeerden haar te bereiken maar ze haar niet konden vinden. Gynaecoloog: Ja, we staan met negen man in de OK te wachten
We hebben beiden het idee dat de arts-assistent de bevalling gered heeft, er was nogal wat moed voor nodig om met slechts 4 cm ontsluiting over te gaan tot "alles geven wat je in je hebt en blijven persen tot hij eruit is", zeker gezien ze die 4 cm achteraf "pessimistisch" noemde.
Ik begreep later van de VK dat ze waarschijnlijk in de wee de ontsluiting met haar vingers wat geholpen heeft.
Uiteindelijk dus toch geen keizersnede, maar een "gewone" bevalling... qua herstel absoluut te prefereren, maar dat inleiden is bij mij geen succes zeg maar
Heftig Leandra, pfff hopelijk ben je alweer een beetje op de been! staat de naam van jullie manneke ergens online?
29/10/'10 - 25/03/'13
Pfoeh Leandra...klinkt best heftig zeg! Maar wat een held jullie kereltje...door 4 cm ontsluiting heen!
Back in business.
Wow Leandra... heldin... met 4 cm gewoon een zoon op de wereld zetten!
ik hoop dat je weer goed opgeknapt bent en je zoon zelf uit zijn wieg kan halen...
Barbabientje, hier in deze post op Soneal klikken...
ik hoop dat je weer goed opgeknapt bent en je zoon zelf uit zijn wieg kan halen...
Barbabientje, hier in deze post op Soneal klikken...
@fee-nix weet je zeker dat je je bevallingsverslag kan opvragen via de huisarts? Want ik wil hem ook graag hebben.ik had het ziekenhuis gebeld er over 6 weken na mijn bevalling, maar de vrouw aan de telefoon zei serieus da dat teveel werk was en dat ik wel genoeg had aan het papiertje wat ik mee gekregen had.
Ik heb me laten afschepen,net als tijdens de bevalling.
Ze zei er nog wel bij dat je vanaf 1 december het verslag voortaan meekrijgt.....alsof ik het over kan doen ofzo
Ik heb nooit mijn ervaring opgeschreven hier,vind het knap dat jullie dat kunnen, maar ik zou met mijn vk bevallen in het ziekenhuis,maar ze moest plotseling weg en er was geen vervanger.
Ik kon ook niet overgedragen worden omdat ze er dus niet was om te tekenen en heb 2 uur gewacht op iemand die in mijn kraamverbandje wilde kijken of er meconium inzat. Dit was gelukkig niet zo.
Toen had ik al 9 cm, maar ben 6 uur later pas bevallen,heb weeenopwekkers gehad,maar heb ook heel lang pers weeen weggepuft en stiekem geperst en dat gedeelte snap ik niet en weet ik niet meer zo goed.
Persen ging ook dramatisch,maar weet wel dat Mex helemaal geen last had gelukkig.
Kortom,ik wil graag weten wat er gebeurd is en ook of hun het wel weten eigenlijk.
Zie hier wel verhalen waar de verpleging en de vk's wel geweldig waren,ben ik heel blij om maar het maakt me ook boos dat dat bij ons niet was en ik wil van die negatieve gevoelens af.
En Leandra ik vind je geweldig dat je het met 4 cm voor elkaar hebt gekregen!
Ik heb me laten afschepen,net als tijdens de bevalling.
Ze zei er nog wel bij dat je vanaf 1 december het verslag voortaan meekrijgt.....alsof ik het over kan doen ofzo
Ik heb nooit mijn ervaring opgeschreven hier,vind het knap dat jullie dat kunnen, maar ik zou met mijn vk bevallen in het ziekenhuis,maar ze moest plotseling weg en er was geen vervanger.
Ik kon ook niet overgedragen worden omdat ze er dus niet was om te tekenen en heb 2 uur gewacht op iemand die in mijn kraamverbandje wilde kijken of er meconium inzat. Dit was gelukkig niet zo.
Toen had ik al 9 cm, maar ben 6 uur later pas bevallen,heb weeenopwekkers gehad,maar heb ook heel lang pers weeen weggepuft en stiekem geperst en dat gedeelte snap ik niet en weet ik niet meer zo goed.
Persen ging ook dramatisch,maar weet wel dat Mex helemaal geen last had gelukkig.
Kortom,ik wil graag weten wat er gebeurd is en ook of hun het wel weten eigenlijk.
Zie hier wel verhalen waar de verpleging en de vk's wel geweldig waren,ben ik heel blij om maar het maakt me ook boos dat dat bij ons niet was en ik wil van die negatieve gevoelens af.
En Leandra ik vind je geweldig dat je het met 4 cm voor elkaar hebt gekregen!
Wow Leandra, tranen in mijn ogen bij het stukje dat hij op je buik gelegd wordt. Pffff, wat een bevalling zeg!
***
En daar kwamen de waterlanders.quote:' Hij doet het!!!!'
Wat een verhaal!
Hij weet alleen van lekker slapen, en ver daarbuiten lopen schapen.
De zon schijnt op zijn donk're haren, zo blijf ik heel lang naar hem staren.
Wie ben jij in dit leven om je droom op te geven?
Ylana
De zon schijnt op zijn donk're haren, zo blijf ik heel lang naar hem staren.
Wie ben jij in dit leven om je droom op te geven?
Ylana
Wow Leandra wat een verhaal zeg! En dan bevallen met 4 cm ontsluiting, ik wist niet eens dat dat kon!
Wow Leandra, wat heftig.. met 4 cm.. Ik heb je verhaal met open mond gelezen en bij "Hij doet het" kwamen de tranen..
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Ik ook nietquote:
Wow Leandra wat een verhaal zeg! En dan bevallen met 4 cm ontsluiting, ik wist niet eens dat dat kon!
Volgens de VK zouden ze het er ook niet op gewaagd hebben als het m'n eerste bevalling was geweest, maar ik ben blij dat ze die ontsluiting waarschijnlijk geholpen heeft, want het was allemaal erg spannend aan het worden.
Is het niet zo dat bij sommige dames de ontsluiting pas goed te voelen is als er een wee is? Dat ze daarom soms ook willen toucheren tijdens een wee?
Man, unlike the animals, has never learned that the sole purpose of life is to enjoy it. (Samuel Butler)
Jeetje Leandra, wat heftig! 
Wat heerlijk dat junior jr het goed doet!
Hopelijk knap je zelf ook snel op.
Wat heerlijk dat junior jr het goed doet!
Hopelijk knap je zelf ook snel op.
Leandra, wat een bevalling!!
Het eindresultaat mag er wezen, maar damn wat is de weg er naartoe soms toch heftig...
Het eindresultaat mag er wezen, maar damn wat is de weg er naartoe soms toch heftig...
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
Leandra, wow! Met 4 cm bevallen... had ook geen idee dat dat mogelijk is. Gelukkig is alles goed afgelopen.
@ Troeta: ja ik heb mijn verslag opgevraagd bij mijn huisarts. Als het goed is, stuurt het ziekenhuis jouw huisarts het verslag, zodat hij ook op de hoogte is van de bevalling en hoe alles is gegaan. Maarja... met 100% zekerheid kan ik dit natuurlijk niet zeggen, want ik weet niet of het overal in Nederland hetzelfde gaat. Aan de andere kant kan ik me niet voorstellen dat jouw huisarts niet zo'n verslag heeft. Het lijkt me toch wel iets belangrijks dat in je dossier hoort. Ik zou gewoon even bellen dus! En al helemaal als ik jouw beknopte versie lees... dan voel ik bij jou nog veel verdriet en boosheid hierover. Laat je niet afschepen hoor! Je hebt zeker het recht om te weten hoe je eigen bevalling precies is gegaan. Belachelijk van zo'n ziekenhuis dat ze het 'te veel werk vinden'...
@ Troeta: ja ik heb mijn verslag opgevraagd bij mijn huisarts. Als het goed is, stuurt het ziekenhuis jouw huisarts het verslag, zodat hij ook op de hoogte is van de bevalling en hoe alles is gegaan. Maarja... met 100% zekerheid kan ik dit natuurlijk niet zeggen, want ik weet niet of het overal in Nederland hetzelfde gaat. Aan de andere kant kan ik me niet voorstellen dat jouw huisarts niet zo'n verslag heeft. Het lijkt me toch wel iets belangrijks dat in je dossier hoort. Ik zou gewoon even bellen dus! En al helemaal als ik jouw beknopte versie lees... dan voel ik bij jou nog veel verdriet en boosheid hierover. Laat je niet afschepen hoor! Je hebt zeker het recht om te weten hoe je eigen bevalling precies is gegaan. Belachelijk van zo'n ziekenhuis dat ze het 'te veel werk vinden'...
ik kreeg de verslagen gewoon mee, 1 voor de kraam, 1 voor de verloskundige. Die van de kraam is nu van mij 
Bedankt Fee-nix, dan ga ik het van de week even vragen. En ik denk ook dat het me gaat helpen. De staigaire van de verloskundige belde me over de afsluiting zeg maar en die vertelde het toen.
Maar zelf konden ze het ook niet geven, beetje apart.
@Sonnetje Ik heb wel iets meegekregen, waarop staat hoe lang de uitdrijving duurde en hoe snel de placenta kwam en temperatuur enzo, bedoel je dat?
Want dat heb ik ook wel gekregen,maar het bevallingsverslag is met een tijdslijn en met opmerkingen erbij en wat er op de CTG gebeurde enzo, wat uitgebreider dus.
Maar zelf konden ze het ook niet geven, beetje apart.
@Sonnetje Ik heb wel iets meegekregen, waarop staat hoe lang de uitdrijving duurde en hoe snel de placenta kwam en temperatuur enzo, bedoel je dat?
Want dat heb ik ook wel gekregen,maar het bevallingsverslag is met een tijdslijn en met opmerkingen erbij en wat er op de CTG gebeurde enzo, wat uitgebreider dus.
nee he echt het verslag dat de gyn en de verpleegkundige geschreven hebben tijdens dr bevalling.
dat andere heb ik ook.
dat andere heb ik ook.
Nou ik vond t wel fijn om te lezen. Nou ja vooral omdat t wel heftiger was dan ik me herinner zeg maar.
Ze hadden volgens mij ook verwacht dat Floris er slechter aan toe zou zijn (ze hadden medicijnen klaarliggen om in t infuus te spuiten, volgens R waren t pepmiddelen zeg maar, voor Floris).
maar tis wel fijn om te lezen, omdat de bevalling gewoon snel ging en ik de helft amper meegekregen heb.
Maar goed heb ook geen nare herinneringen eraan hoor. Ze hebben alles mooi tussen de persweeën besproken, dus heb t niet meegekregen
T enige wat ik me herinner van t persgebeuren is dat ze vonden dat ie naar een voetballer vernoemd moest worden
Ze hadden volgens mij ook verwacht dat Floris er slechter aan toe zou zijn (ze hadden medicijnen klaarliggen om in t infuus te spuiten, volgens R waren t pepmiddelen zeg maar, voor Floris).
maar tis wel fijn om te lezen, omdat de bevalling gewoon snel ging en ik de helft amper meegekregen heb.
Maar goed heb ook geen nare herinneringen eraan hoor. Ze hebben alles mooi tussen de persweeën besproken, dus heb t niet meegekregen
T enige wat ik me herinner van t persgebeuren is dat ze vonden dat ie naar een voetballer vernoemd moest worden
Ik heb vorige week een gesprek gehad bij de gyn, wilde het verslag vragen, maar toch niet gedaan. Het was niet meer nodig. De gaten in mijn geheugen zijn opgevuld en ik weet nu wat ze in de ok bij me gedaan hebben. Voor mij is het op dit moment goed zo.
*poef* nu is het weg
Beetje laat en een beetje lang, maar ach, niemand is verplicht het hele verhaal te lezen, dus hierbij toch nog mijn bevallingsverhaal
Woensdag 15 september
Ik ben 39,5 week zwanger en ga voor een standaard controle naar de gynaecoloog. Daar blijkt mijn onderdruk voor het eerst sinds de verhoging van de medicijnen een week of 10 geleden wat hoger te zijn dan de “grens” van 90. Nog niets alarmerends, maar er blijkt ook weer wat eiwit in mijn urine te zitten. Ik geef ook aan dat ik het kleintje al een paar dagen wat minder actief vind en de gynaecoloog besluit me even aan het CTG apparaat te leggen om te kijken hoe het met de kleine gaat. Eerst voelt ze nog even of ik toevallig al ontsluiting heb en dit is nog zeer minimaal, een half vingertopje.
De hartslag van de kleine meid blijkt torenhoog te zijn, aan het begin echt boven de 200 en na een half uurtje is ‘ie wel wat rustiger, maar nog steeds boven de 160. De gynaecoloog besluit me dan toch maar door te sturen naar het andere ziekenhuis, want in dit ziekenhuis zit alleen nog een poli gynaecologie, je kunt er niet meer bevallen. Ik krijg wel toestemming om nog even snel langs huis te gaan om mijn ziekenhuiskoffertje op te halen.
Zo gezegd, zo gedaan. We rijden snel langs huis, pakken het koffertje (ik laad nog snel even wat extra dingetjes in) en rijden naar het andere ziekenhuis. Daar aangekomen word ik weer aan het CTG apparaat gelegd en de hartslag blijft zo tussen de 160 en 180. Ze besluiten me op te nemen en ik mag naar boven, naar de afdeling gynaecologie en tevens kraamafdeling.
Een paar uur later komt de dienstdoende gynaecoloog langs om te vertellen dat ze me vrijdag willen gaan inleiden vanwege pre-eclampsie. Ik moet voor de zekerheid nog even 24 uur urine opvangen, maar aangezien het eiwitgehalte nu 4x zo hoog was als “toegestaan” verwachten ze dat dat niet ineens goed zal zijn. Goed, ik krijg dus een po en verder moet ik me in ieder geval nog anderhalve dag vermaken in het ziekenhuis.
Donderdag 16 september
Na een rustig dagje in het ziekenhuis en 24 urine te hebben opgevangen komt de gynaecoloog
’s avonds weer langs. Ze is nogal verbaasd, het eiwitgehalte in mijn urine was nu gewoon acceptabel. Ik heb dus geen pre-eclampsie. Op zich fijn natuurlijk, maar ze weten nu niet zo goed wat ze met me aanmoeten, inleiden of niet. Er is nu namelijk geen acute reden meer voor. Eigenlijk had ik me de volgende ochtend om 7.00 uur in de verloskamer moeten melden, maar ze wil nu eerst even overleggen met andere gynaecologen wat ze gaan doen en dat overleg is pas tussen 8.30 en 9.00, dus ik kan in ieder geval “uitslapen”.
Hoewel ik blij ben dat de kleine niet in nood is, overvalt deze boodschap me behoorlijk en de tranen komen er ook uit. Ik had me er echt helemaal op ingesteld dat ik vrijdag of zaterdag een kindje zou hebben, en nu zouden ze me ook zomaar naar huis kunnen sturen! Maar goed, er zit niets anders op dan afwachten...
Vrijdag 17 september
Tot mijn eigen verbazing heb ik vannacht heel goed geslapen en ben ik weer vrij rustig. Ik ga er eigenlijk een beetje vanuit dat ze me naar huis gaan sturen. Maar rond negen uur staat de gynaecoloog weer aan mijn bed en zegt dat ze besloten hebben om me toch maar in te gaan leiden, omdat ik toch wel wat kwakkel met mijn waardes en morgen uitgerekend ben. Ik ben erg opgelucht en vijf minuten later ben ik met bed en al onderweg naar de verloskamer!
Daar aangekomen is het nog even wachten op de verloskundige, want het is erg druk: alle verloskamers liggen vol! Rond 10 uur komt ze samen met een gynaecoloog in opleiding een kijkje nemen en ik krijg het gevoel dat ze eerst nog probeert om me van het inleiden af te laten zien. Ze begint over alle risico’s, maar ik zeg dat ik hier nu ben om te bevallen en echt niet naar huis ga. Zodra ik dat gezegd heb, vertelt ze wat het plan is. Omdat ik woensdag nog zo weinig ontsluiting had, is de verwachting dat ze met gel de baarmoedermond rijp moeten maken. Die gel kan maximaal drie keer worden ingebracht en ik moet er dus vanuit gaan dat ik vandaag nog helemaal niet ga bevallen, maar alleen die gel ingebracht ga krijgen.
De gyn i.o. heeft de tube met gel al open gemaakt en de verloskundige gaat voelen. Tot haar en mijn verbazing blijk ik al drie centimeter ontsluiting te hebben en kan de dop dus weer op de tube gel! Ze kan meteen mijn vliezen breken en dat doet ze dus ook. Daarna word ik aangesloten op het infuus met weeënopwekkers, eerst met de laagst mogelijke dosis om te kijken of de weeën niet spontaan op gang komen. Dat gebeurt niet en de dosis wordt steeds wat opgehoogd. Ik voel langzamerhand wat lichte krampjes, maar de eerste “echte” wee voel ik pas rond half twee. Ik vind de pijn nog reuze meevallen als de verloskundige rond drie uur binnen komt om te voelen hoe ver ik ben. Op dat moment heb ik 5 cm ontsluiting en ik weet dat dit wel zo’n beetje de grens is om om een ruggenprik te vragen, maar eerlijk gezegd heb ik die nog helemaal niet nodig, dus ik zeg niets.
Daarna beginnen de weeën wel in heftigheid toe te nemen en dat gaat best snel. De weeën komen echt om de minuut. Rond vier uur heb ik wel echt veel pijn en besluit ik de verloskundige te laten halen, maar ze is net met een bevalling bezig en dus moet ik even geduld hebben. Tegen de tijd dat ze komt is het half vijf en ben ik echt toe aan pijnstilling. Dit ga ik echt geen uren meer volhouden!
De verloskundige gaat voelen (wat een vréééselijk gevoel, ik heb kennelijk een aantal keer geschreeuwd: “Eruit! Eruit!”) en ik blijk al 9 cm ontsluiting te hebben, dus uiteraard doen ze nu niets meer aan pijnstilling. Er “staat nog een randje” en daarom moet ik op mijn zij gaan liggen. Ik heb enorme persdrang, maar moet dat wegpuffen. Ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan! Dit gedeelte van de bevalling vind ik echt hels, ik heb zó het gevoel dat ik moet persen!
Net iets voor vijven is de verloskundige er weer (ofja, eigenlijk zijn het er twee, want ik zit precies in de wisseling van de wacht) en nu mag ik dan eindelijk gaan persen. Wat een opluchting!
De persfase vind ik eigenlijk helemaal niet erg, want nu kan het nooit meer lang duren. Na een klein kwartiertje persen zie ik een schaar voorbij komen en vertelt de verloskundige dat ze een knipje gaat zetten. Ik vind het allemaal best... na 22 minuten persen is het zover: Anne wordt geboren! Ze wordt op mijn buik gelegd en huilt meteen heel krachtig. Ik vraag meteen of het wel echt een meisje is, en dat is het! En wat is ze mooi... , ook al zit ze helemaal onder het huidsmeer! Anne ligt zeker een half uur bij me, terwijl de placenta komt en de verloskundige gaat hechten, behalve het knipje heb ik ook twee scheurtjes. Het zal allemaal best, ik heb er weinig van gevoeld! Ik zeg meteen al dat ik dit gerust nog een keer doe.
Uiteindelijk wordt Anne gewogen (3922 gram!) en een beetje gewassen en aangekleed en mag ik haar weer bij me houden. Ik voel me uitstekend en wil eigenlijk graag douchen, maar omdat ik toch aardig wat bloed ben verloren mag dat niet. De verpleegkundige wast me dan maar terwijl ik op bed lig. Anderhalf uur na haar geboorte bellen we familie om het grote nieuws te delen. Iedereen is verbaasd dat het zo snel is gegaan! Ik eet nog even een beschuit met muisjes en een boterham. Uiteindelijk duurt het nog even voordat we terug kunnen naar de afdeling vanwege personeelstekort ( ) maar drie uur na de bevalling liggen we weer op mijn “oude” kamer en kan de eerste visite ontvangen worden Die eerste uurtjes met Anne vond ik echt heel erg waardevol en ik heb dan ook met volle teugen genoten!
Ik heb mijn bevalling eigenlijk als heel gemakkelijk ervaren, maar vond het wel jammer dat er totaal geen tijd was voor persoonlijke aandacht. De verloskundige heb ik misschien in totaal drie kwartier aan mijn bed gehad en ze was ook nog eens erg onvriendelijk. Ik vond het achteraf ook belachelijk dat ze me terplekke nog probeerde om me van gedachten te laten veranderen wat betreft het inleiden.
Bij de nacontrole, zes weken na de bevalling, bleek er nog een stuk placenta te zijn achtergebleven in mijn baarmoeder en eerlijk gezegd wijt ik dat aan de haast van de verloskundige. Maar goed, dat kan ik natuurlijk nooit bewijzen, dus we laten het er maar bij.
Woensdag 15 september
Ik ben 39,5 week zwanger en ga voor een standaard controle naar de gynaecoloog. Daar blijkt mijn onderdruk voor het eerst sinds de verhoging van de medicijnen een week of 10 geleden wat hoger te zijn dan de “grens” van 90. Nog niets alarmerends, maar er blijkt ook weer wat eiwit in mijn urine te zitten. Ik geef ook aan dat ik het kleintje al een paar dagen wat minder actief vind en de gynaecoloog besluit me even aan het CTG apparaat te leggen om te kijken hoe het met de kleine gaat. Eerst voelt ze nog even of ik toevallig al ontsluiting heb en dit is nog zeer minimaal, een half vingertopje.
De hartslag van de kleine meid blijkt torenhoog te zijn, aan het begin echt boven de 200 en na een half uurtje is ‘ie wel wat rustiger, maar nog steeds boven de 160. De gynaecoloog besluit me dan toch maar door te sturen naar het andere ziekenhuis, want in dit ziekenhuis zit alleen nog een poli gynaecologie, je kunt er niet meer bevallen. Ik krijg wel toestemming om nog even snel langs huis te gaan om mijn ziekenhuiskoffertje op te halen.
Zo gezegd, zo gedaan. We rijden snel langs huis, pakken het koffertje (ik laad nog snel even wat extra dingetjes in) en rijden naar het andere ziekenhuis. Daar aangekomen word ik weer aan het CTG apparaat gelegd en de hartslag blijft zo tussen de 160 en 180. Ze besluiten me op te nemen en ik mag naar boven, naar de afdeling gynaecologie en tevens kraamafdeling.
Een paar uur later komt de dienstdoende gynaecoloog langs om te vertellen dat ze me vrijdag willen gaan inleiden vanwege pre-eclampsie. Ik moet voor de zekerheid nog even 24 uur urine opvangen, maar aangezien het eiwitgehalte nu 4x zo hoog was als “toegestaan” verwachten ze dat dat niet ineens goed zal zijn. Goed, ik krijg dus een po en verder moet ik me in ieder geval nog anderhalve dag vermaken in het ziekenhuis.
Donderdag 16 september
Na een rustig dagje in het ziekenhuis en 24 urine te hebben opgevangen komt de gynaecoloog
’s avonds weer langs. Ze is nogal verbaasd, het eiwitgehalte in mijn urine was nu gewoon acceptabel. Ik heb dus geen pre-eclampsie. Op zich fijn natuurlijk, maar ze weten nu niet zo goed wat ze met me aanmoeten, inleiden of niet. Er is nu namelijk geen acute reden meer voor. Eigenlijk had ik me de volgende ochtend om 7.00 uur in de verloskamer moeten melden, maar ze wil nu eerst even overleggen met andere gynaecologen wat ze gaan doen en dat overleg is pas tussen 8.30 en 9.00, dus ik kan in ieder geval “uitslapen”.
Hoewel ik blij ben dat de kleine niet in nood is, overvalt deze boodschap me behoorlijk en de tranen komen er ook uit. Ik had me er echt helemaal op ingesteld dat ik vrijdag of zaterdag een kindje zou hebben, en nu zouden ze me ook zomaar naar huis kunnen sturen! Maar goed, er zit niets anders op dan afwachten...
Vrijdag 17 september
Tot mijn eigen verbazing heb ik vannacht heel goed geslapen en ben ik weer vrij rustig. Ik ga er eigenlijk een beetje vanuit dat ze me naar huis gaan sturen. Maar rond negen uur staat de gynaecoloog weer aan mijn bed en zegt dat ze besloten hebben om me toch maar in te gaan leiden, omdat ik toch wel wat kwakkel met mijn waardes en morgen uitgerekend ben. Ik ben erg opgelucht en vijf minuten later ben ik met bed en al onderweg naar de verloskamer!
Daar aangekomen is het nog even wachten op de verloskundige, want het is erg druk: alle verloskamers liggen vol! Rond 10 uur komt ze samen met een gynaecoloog in opleiding een kijkje nemen en ik krijg het gevoel dat ze eerst nog probeert om me van het inleiden af te laten zien. Ze begint over alle risico’s, maar ik zeg dat ik hier nu ben om te bevallen en echt niet naar huis ga. Zodra ik dat gezegd heb, vertelt ze wat het plan is. Omdat ik woensdag nog zo weinig ontsluiting had, is de verwachting dat ze met gel de baarmoedermond rijp moeten maken. Die gel kan maximaal drie keer worden ingebracht en ik moet er dus vanuit gaan dat ik vandaag nog helemaal niet ga bevallen, maar alleen die gel ingebracht ga krijgen.
De gyn i.o. heeft de tube met gel al open gemaakt en de verloskundige gaat voelen. Tot haar en mijn verbazing blijk ik al drie centimeter ontsluiting te hebben en kan de dop dus weer op de tube gel!
Ze kan meteen mijn vliezen breken en dat doet ze dus ook. Daarna word ik aangesloten op het infuus met weeënopwekkers, eerst met de laagst mogelijke dosis om te kijken of de weeën niet spontaan op gang komen. Dat gebeurt niet en de dosis wordt steeds wat opgehoogd. Ik voel langzamerhand wat lichte krampjes, maar de eerste “echte” wee voel ik pas rond half twee. Ik vind de pijn nog reuze meevallen als de verloskundige rond drie uur binnen komt om te voelen hoe ver ik ben. Op dat moment heb ik 5 cm ontsluiting en ik weet dat dit wel zo’n beetje de grens is om om een ruggenprik te vragen, maar eerlijk gezegd heb ik die nog helemaal niet nodig, dus ik zeg niets. Daarna beginnen de weeën wel in heftigheid toe te nemen en dat gaat best snel. De weeën komen echt om de minuut. Rond vier uur heb ik wel echt veel pijn en besluit ik de verloskundige te laten halen, maar ze is net met een bevalling bezig en dus moet ik even geduld hebben. Tegen de tijd dat ze komt is het half vijf en ben ik echt toe aan pijnstilling. Dit ga ik echt geen uren meer volhouden!
De verloskundige gaat voelen (wat een vréééselijk gevoel, ik heb kennelijk een aantal keer geschreeuwd: “Eruit! Eruit!”
) en ik blijk al 9 cm ontsluiting te hebben, dus uiteraard doen ze nu niets meer aan pijnstilling. Er “staat nog een randje” en daarom moet ik op mijn zij gaan liggen. Ik heb enorme persdrang, maar moet dat wegpuffen. Ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan! Dit gedeelte van de bevalling vind ik echt hels, ik heb zó het gevoel dat ik moet persen!Net iets voor vijven is de verloskundige er weer (ofja, eigenlijk zijn het er twee, want ik zit precies in de wisseling van de wacht) en nu mag ik dan eindelijk gaan persen. Wat een opluchting!
De persfase vind ik eigenlijk helemaal niet erg, want nu kan het nooit meer lang duren. Na een klein kwartiertje persen zie ik een schaar voorbij komen en vertelt de verloskundige dat ze een knipje gaat zetten. Ik vind het allemaal best... na 22 minuten persen is het zover: Anne wordt geboren! Ze wordt op mijn buik gelegd en huilt meteen heel krachtig. Ik vraag meteen of het wel echt een meisje is, en dat is het! En wat is ze mooi...
, ook al zit ze helemaal onder het huidsmeer! Anne ligt zeker een half uur bij me, terwijl de placenta komt en de verloskundige gaat hechten, behalve het knipje heb ik ook twee scheurtjes. Het zal allemaal best, ik heb er weinig van gevoeld! Ik zeg meteen al dat ik dit gerust nog een keer doe. Uiteindelijk wordt Anne gewogen (3922 gram!) en een beetje gewassen en aangekleed en mag ik haar weer bij me houden. Ik voel me uitstekend en wil eigenlijk graag douchen, maar omdat ik toch aardig wat bloed ben verloren mag dat niet. De verpleegkundige wast me dan maar terwijl ik op bed lig. Anderhalf uur na haar geboorte bellen we familie om het grote nieuws te delen. Iedereen is verbaasd dat het zo snel is gegaan! Ik eet nog even een beschuit met muisjes en een boterham. Uiteindelijk duurt het nog even voordat we terug kunnen naar de afdeling vanwege personeelstekort (
) maar drie uur na de bevalling liggen we weer op mijn “oude” kamer en kan de eerste visite ontvangen worden Die eerste uurtjes met Anne vond ik echt heel erg waardevol en ik heb dan ook met volle teugen genoten! Ik heb mijn bevalling eigenlijk als heel gemakkelijk ervaren, maar vond het wel jammer dat er totaal geen tijd was voor persoonlijke aandacht. De verloskundige heb ik misschien in totaal drie kwartier aan mijn bed gehad en ze was ook nog eens erg onvriendelijk. Ik vond het achteraf ook belachelijk dat ze me terplekke nog probeerde om me van gedachten te laten veranderen wat betreft het inleiden.
Bij de nacontrole, zes weken na de bevalling, bleek er nog een stuk placenta te zijn achtergebleven in mijn baarmoeder en eerlijk gezegd wijt ik dat aan de haast van de verloskundige. Maar goed, dat kan ik natuurlijk nooit bewijzen, dus we laten het er maar bij.
Klinkt alsof je er wel goed op kan terugkijken! Ging nog best rap dus!
Ik zal mijn verhaal ook eens gaan opschrijven, nog niet gedaan namelijk
Ik zal mijn verhaal ook eens gaan opschrijven, nog niet gedaan namelijk
quote:Anne wordt geboren! Ze wordt op mijn buik gelegd en huilt meteen heel krachtig. Ik vraag meteen of het wel echt een meisje is, en dat is het! En wat is ze mooi... , ook al zit ze helemaal onder het huidsmeer!
zo vol liefde voor je prachtige dochter...
Mooi verhaal Fannetje! Ook al had ik het al eens gehoord blijft het altijd mooi om te lezen.
29/10/'10 - 25/03/'13
Fannetje wat een mooi verhaal! Heerlijk
Ik hoop zelf ook zo dat ik deze aankomende bevalling mijn kindje bij me kan houden. Dat lijkt me zo'n heerlijke ervaring!
Ik hoop zelf ook zo dat ik deze aankomende bevalling mijn kindje bij me kan houden. Dat lijkt me zo'n heerlijke ervaring!
Niet mieten! Door gieten!
Fannetje, fijn voor je dat je met zo'n goed gevoel terug kan kijken op je bevalling! (Ondanks de onaardige vk).
En goed om te horen dat inleiden dus niet altijd tot drama hoeft te leiden.
'Mijn' verloskundige heeft me trouwens nooit meer terug gebeld. (Nog ff korte samenvatting: zij had me getoucheerd tijdens een wee, ik in paniek, zij luisterde totaal niet naar me. Ik heb hier later over gebeld omdat ik haar nog wilde spreken. Zij werkt echter niet meer in het ziekenhuis en collega heeft mijn verhaal aangehoord (was heel meelevend) en zou vragen of ze me toch nog wilde bellen. Maar is dus niet meer gebeurd.) Maargoed, ik heb er nu ook wel vrede mee. Vrijen gaat al beter. Lukt nog niet helemaal, maar we zijn goed op weg!. En half februari krijg ik EMDR om eventueel laatste restje trauma weg te halen. Zou moeten helpen om de bekkenbodemspier nog meer te laten ontspannen.
En goed om te horen dat inleiden dus niet altijd tot drama hoeft te leiden
. 'Mijn' verloskundige heeft me trouwens nooit meer terug gebeld. (Nog ff korte samenvatting: zij had me getoucheerd tijdens een wee, ik in paniek, zij luisterde totaal niet naar me. Ik heb hier later over gebeld omdat ik haar nog wilde spreken. Zij werkt echter niet meer in het ziekenhuis en collega heeft mijn verhaal aangehoord (was heel meelevend) en zou vragen of ze me toch nog wilde bellen. Maar is dus niet meer gebeurd.) Maargoed, ik heb er nu ook wel vrede mee. Vrijen gaat al beter. Lukt nog niet helemaal, maar we zijn goed op weg!
. En half februari krijg ik EMDR om eventueel laatste restje trauma weg te halen. Zou moeten helpen om de bekkenbodemspier nog meer te laten ontspannen.
Fannetje, dat klinkt als een fijne bevalling! Wat heerlijk dat je al gelijk 3 centimeter had 
Wel een beetje jammer dat je maar zo weinig van de verloskundige had gezien. Het eindresultaat is in elk geval prachtig, Anne
Fee-nix, Wat stom dat die verloskundige nooit heeft teruggebeld. Dat is wel een gemiste kans. Fijn dat je weer op de goede weg bent en hopelijk werkt de EMDR goed!
Wel een beetje jammer dat je maar zo weinig van de verloskundige had gezien. Het eindresultaat is in elk geval prachtig, Anne Fee-nix, Wat stom dat die verloskundige nooit heeft teruggebeld. Dat is wel een gemiste kans. Fijn dat je weer op de goede weg bent en hopelijk werkt de EMDR goed!
Dank je Solagratia .
Ik denk zelf eigenlijk dat het trauma al grotendeels weg is, dus weet niet of EMDR nog per se nodig is. Maar de afspraak staat al. Dus ik zie wel!
.Ik denk zelf eigenlijk dat het trauma al grotendeels weg is, dus weet niet of EMDR nog per se nodig is. Maar de afspraak staat al
. Dus ik zie wel!
Op dinsdag 11 januari zit ik vrolijk en opgelucht tegenover de verloskundige. Al maanden voel ik me slecht, slaap ik amper en probeer ik ondanks de kwalen gelukkig te zijn met de zwangerschap. Op 11 januari ben ik dolblij dat ik de uitgerekende datum heb gehaald. Een weekje wachten op een inleiding lukt heus wel, denk ik, maar ik laat de verloskundige voor de zekerheid inwendig onderzoek doen en de vliezen losmaken van de baarmoederwand in de hoop dat dit de bevalling in gang zet. Ik heb 1-2 centimeter ontsluiting en ze voelt haartjes!
In de daarop volgende dagen verlies ik bloed en rommelt het flink in mijn buik. Ik heb het gevoel dat mijn lichaam zich klaar aan het maken is voor de bevalling. Op donderdag gaan we naar het consultatiebureau voor de 14 maanden-afspraak van Ivan en daar begin ik de slijmprop te verliezen. Vrijdags om 15:00 uur zitten we weer in het ziekenhuis en voel ik me vooral heel raar. Als de verloskundige nog een keer de vliezen bewerkt heb ik het gevoel dat ze mijn lichaam een laatste zet heeft gegeven. Ik verlies nog meer bloed en kan niet meer goed lopen. Mijn lief rijdt me in rolstoel naar de bloedafname waar ik, omdat ik een verhoogde bloeddruk heb, voor de zoveelste keer het een en ander aan lichaamssappen af moet geven om te controleren of ik zwangerschapsvergifiting heb. In de auto op weg naar huis voel ik de eerste wee.
Er komt meteen regelmaat in de weeën en we beleven een spannende maar fijne avond samen. We eten hutspot met Ivan die na het eten voor de zekerheid naar zijn opa en oma gaat om daar een nachtje te logeren. Later op de avond laat mijn lief ijs van Australian bezorgen omdat ik daar ineens naar hunker. Ik stap intussen nog eens onder de douche en kijk of de weeën daar heftiger door worden. Omdat de weeën goed te doen blijven - te goed te doen in mijn beleving - gaan we nog voor middernacht naar het ziekenhuis om te laten controleren of de weeën iets doen. Ik blijk 3-4 centimeter ontsluiting te hebben en we gaan weer naar huis.
Mijn lief slaapt die nacht op de bank en ik zak tussen de weeën door telkens even weg maar slaap niet echt. 's Ochtends bekruipt me het gevoel dat de weeën niet echt meer iets doen. Ze worden onregelmatiger en ik voel me niet fit genoeg om nog een dag en misschien wel nog een nacht af te wachten. Vroeg in de middag vertrekken we naar het ziekenhuis waar blijkt dat de weeën inderdaad niks meer gedaan hebben. Op dat moment concluderen we dat het genoeg is geweest. Ik heb voor mijn gevoel de ervaring van de spontaan op gang gekomen bevalling beleefd en ik wil fit genoeg zijn voor het misschien wel slopende vervolg. Op dat moment kan ik me nog niks voorstellen bij een bevalling die anders verloopt dan de bevalling van Ivan, dus ik bereid me voor op 17 uur hard werken.
We hebben ons voor twaalven gemeld bij de verloskamers en om 14:00 uur worden dan eindelijk de vliezen gebroken. De verpleegkundige belooft een uur later weeënopwekkers toe te dienen, maar dat gebeurt uiteindelijk pas om 16:00 uur. Al vrij snel worden de weeën heel naar en komen ze sneller dan ik aankan. Ineens weet ik het weer: bevallen is helemaal niet leuk! Van de bevalling van Ivan heb ik achteraf een mooi verhaal gemaakt, zie ik nu heel helder. Intussen zit ik op de rand van het bed en wieg ik mezelf heen en weer als er een wee komt terwijl ik me afzet tegen de handen van mijn lief. Ik voel dat ik me niet kan ontspannen. De verpleegkundige is nergens te bekennen en als ze binnenkomt doet ze wat ze moet doen, maar wacht ze niet een wee af en kijkt niet hoe ik die opvang. Mijn lief ergert zich al de hele dag aan het langzame handelen van het ziekenhuis en op dat moment besef ik dat hij gelijk heeft. Het is druk en ik heb geen prioriteit.
Ik voel me in de steek gelaten en besluit om een ruggenprik te vragen. Het is dan tussen 17:00 en 17:30 uur en de arts-assistent meldt ons dat de anesthetist pas om 20:00 uur tijd heeft. Ik toon daar begrip voor, maar eigenlijk geloof ik haar niet en verwacht ik dat 20:00 uur minstens 21:00 uur zal worden en weet ik niet hoe ik die tijd moet overbruggen. Ik leg me neer bij het alternatief dat de arts-assistent me biedt: pethidine. Ze zegt dat de pethidine kan helpen om de periode tot de ruggenprik te overbruggen, maar ze meldt er ook bij dat ze niet verwacht dat ik die nog nodig zal hebben. Wederom geloof ik haar niet; dat kind wordt écht niet geboren voor middernacht, want ik heb nog minstens 13 uur te gaan.
Om ongeveer 19:00 uur krijg ik bij 5 centimeter ontsluiting (hoewel later blijkt dat het 4 centimeter was) een spuit met pethidine toegediend. Bij de bevalling van Ivan is de ruggenprik tweemaal gezet en heb ik daarna nog pethidine gehad. Het deed allemaal niks. Ik durf deze keer nergens op te hopen, maar na een paar minuten al voel ik de effecten van de pethidine. Ik kan wel kijken maar ik zie niks, ik kan wel luisteren maar ik hoor niks. Ik beland in een soort trip waarin ik een visuele beleving van de bevalling heb in geometrische vormen. Een wee is een kubus en in het midden zit een soort bol waarvan ik niet weet waar die voor staat. Even later begrijp ik dat het persdrang is.
Tussen mijn ogenschijnlijke afwezigheid door - ik lijk afwezig maar ben me heel bewust van de situatie - word ik assertief en meld ik mijn lief dat de verpleegkundige absoluut niet weg mag gaan. Ik zeg dat ik moet persen en vraag aan de verpleegkundige wat ik moet doen. Ze zegt dat ik zo nu en dan zachtjes mee mag drukken. Ik begrijp haar instructie niet en vraag of het bed niet verbouwd moet worden en de beugels niet gemonteerd moeten worden zodat ik kan persen. In mijn beleving bestaat er geen persen zonder die voorbereidingen, zo ging het immers ook bij de bevalling van Ivan. Ik voel me weer aan mijn lot overgelaten en meld nog maar eens duidelijk dat ik moet persen en dat er iets moet gebeuren.
Ineens is de art-assistent er, blijk ik volledige ontsluiting te hebben, maak ik geluiden waarvan ik niet wist dat ze in me zaten en zegt de arts-assistent indringend dat ik moet zuchten, zuchten, zuchten. En dan is Lena er! Iemand zegt dat ik haar aan kan pakken en ik pak haar aan. Ik ben volkomen verbouwereerd. Ik zeg: "Oooohhh. Oooohhh. Oooohh." En daar stop ik minstens 10 minuten niet mee. Ik hoor mijn lief nog zeggen: "Ohja, fototoestel!"
Lena wordt samen met haar vader meegenomen naar een andere kamer en er wordt mij verteld dat ze er erg blauw uitziet en apathisch reageert. Ik hoor het wel maar het dringt niet echt tot me door. Ik maak me geen zorgen en wacht rustig af tot ze teruggebracht wordt terwijl de verloskundige me hecht en de placenta inspecteert. Pas achteraf begrijp ik de ernst van de situatie. Lena heeft Apgarscores van respectievelijk 5, 3 en 5 uit 10. Ze heeft een moeilijke start door de pethidine omdat die zo kort op de uitdrijving is toegediend. Ik weet niet wat ik moet denken. Domme pech dat het ineens zo snel ging?* Maar waarom zei de verloskundige dan dat ze dacht dat ik de ruggenprik om 20:00 uur niet meer nodig zou hebben? Ik voel me ineens heel ongelukkig met de begeleiding tijdens de bevalling en ook schuldgevoel begint naar boven te komen. Ik was vantevoren volledig op de hoogte van de (mogelijk) nadelige effecten van pethidine voor het kind en toch heb ik mijn welzijn boven dat van Lena verkozen. Ik ben blij dat het goed is afgelopen, maar ik weet niet hoe ik daar vrede mee ga krijgen. Een week na de bevalling zie ik een foto van Lena met zuurstofkapje op en voel ik me daar nog verdrietiger over.
Als Lena er goed genoeg aan toe is wordt ze naar me toegebracht en drinkt ze bij me. Mijn lief en ik eten beschuit met roze muisjes en praten wat na over de idiote snelheid waarmee Lena op de wereld kwam. We lachen er dan nog om, ik ga douchen en we maken ons op om naar huis te gaan. Als mijn lief net de MaxiCosi uit de auto heeft gehaald begint Lena wat vocht te spugen. Ik roep de verpleegkundige erbij omdat het me niet lekker zit en we spreken af dat we nog een uur in de verloskamer blijven om te zien of het dan beter gaat. Waarschijnlijk is het gewoon vruchtwater. Intussen maak ik met de mobiele telefoon foto's en filmpjes van Lena terwijl mijn lief op het bevallingsbed ligt en wat wegdoezelt. Dan vermoed ik dat Lena blauw aanloopt en binnen een paar tellen staan we op de gang en snelt er allerlei medisch personeel naar ons toe. Er wordt weer met een zuurstofkapje gerommeld en Lena wordt bijgebracht.
De kinderarts besluit dat Lena het beste een nachtje ter observatie kan blijven. Die ene nacht wordt uiteindelijk vier nachten. De registratie laat dipjes in haar saturatie zien en de kinderarts wil dat die dipjes in ieder geval 48 uur uitblijven voordat Lena naar huis mag. Dat is woensdagmiddag het geval en dan gaan we eindelijk huiswaarts! 14 maanden daarvoor zat ik huilend van geluk in een rolstoel met Ivan op schoot terwijl mijn lief me naar de parkeergarage duwde. Deze keer draagt mijn lief Lena bij zich in de MaxiCosi en loop ik achter de kinderwagen waar Ivan in zit, die vrolijk zwaait naar wildvreemden en daar enthousiast "Die! Die!" bij scandeert. Het is zó anders allemaal, maar weer even bijzonder en dezelfde tranen van geluk wellen op.
*Pethidine is na 4 uur afgebroken door het lichaam. Als er meer tijd had gezeten tussen de toediening van pethidine en de uitdrijving dan had Lena er niet zoveel last van gehad.
[ Bericht 0% gewijzigd door Claudia_x op 26-01-2011 22:12:13 ]
In de daarop volgende dagen verlies ik bloed en rommelt het flink in mijn buik. Ik heb het gevoel dat mijn lichaam zich klaar aan het maken is voor de bevalling. Op donderdag gaan we naar het consultatiebureau voor de 14 maanden-afspraak van Ivan en daar begin ik de slijmprop te verliezen. Vrijdags om 15:00 uur zitten we weer in het ziekenhuis en voel ik me vooral heel raar. Als de verloskundige nog een keer de vliezen bewerkt heb ik het gevoel dat ze mijn lichaam een laatste zet heeft gegeven. Ik verlies nog meer bloed en kan niet meer goed lopen. Mijn lief rijdt me in rolstoel naar de bloedafname waar ik, omdat ik een verhoogde bloeddruk heb, voor de zoveelste keer het een en ander aan lichaamssappen af moet geven om te controleren of ik zwangerschapsvergifiting heb. In de auto op weg naar huis voel ik de eerste wee.
Er komt meteen regelmaat in de weeën en we beleven een spannende maar fijne avond samen. We eten hutspot met Ivan die na het eten voor de zekerheid naar zijn opa en oma gaat om daar een nachtje te logeren. Later op de avond laat mijn lief ijs van Australian bezorgen omdat ik daar ineens naar hunker. Ik stap intussen nog eens onder de douche en kijk of de weeën daar heftiger door worden. Omdat de weeën goed te doen blijven - te goed te doen in mijn beleving - gaan we nog voor middernacht naar het ziekenhuis om te laten controleren of de weeën iets doen. Ik blijk 3-4 centimeter ontsluiting te hebben en we gaan weer naar huis.
Mijn lief slaapt die nacht op de bank en ik zak tussen de weeën door telkens even weg maar slaap niet echt. 's Ochtends bekruipt me het gevoel dat de weeën niet echt meer iets doen. Ze worden onregelmatiger en ik voel me niet fit genoeg om nog een dag en misschien wel nog een nacht af te wachten. Vroeg in de middag vertrekken we naar het ziekenhuis waar blijkt dat de weeën inderdaad niks meer gedaan hebben. Op dat moment concluderen we dat het genoeg is geweest. Ik heb voor mijn gevoel de ervaring van de spontaan op gang gekomen bevalling beleefd en ik wil fit genoeg zijn voor het misschien wel slopende vervolg. Op dat moment kan ik me nog niks voorstellen bij een bevalling die anders verloopt dan de bevalling van Ivan, dus ik bereid me voor op 17 uur hard werken.
We hebben ons voor twaalven gemeld bij de verloskamers en om 14:00 uur worden dan eindelijk de vliezen gebroken. De verpleegkundige belooft een uur later weeënopwekkers toe te dienen, maar dat gebeurt uiteindelijk pas om 16:00 uur. Al vrij snel worden de weeën heel naar en komen ze sneller dan ik aankan. Ineens weet ik het weer: bevallen is helemaal niet leuk! Van de bevalling van Ivan heb ik achteraf een mooi verhaal gemaakt, zie ik nu heel helder. Intussen zit ik op de rand van het bed en wieg ik mezelf heen en weer als er een wee komt terwijl ik me afzet tegen de handen van mijn lief. Ik voel dat ik me niet kan ontspannen. De verpleegkundige is nergens te bekennen en als ze binnenkomt doet ze wat ze moet doen, maar wacht ze niet een wee af en kijkt niet hoe ik die opvang. Mijn lief ergert zich al de hele dag aan het langzame handelen van het ziekenhuis en op dat moment besef ik dat hij gelijk heeft. Het is druk en ik heb geen prioriteit.
Ik voel me in de steek gelaten en besluit om een ruggenprik te vragen. Het is dan tussen 17:00 en 17:30 uur en de arts-assistent meldt ons dat de anesthetist pas om 20:00 uur tijd heeft. Ik toon daar begrip voor, maar eigenlijk geloof ik haar niet en verwacht ik dat 20:00 uur minstens 21:00 uur zal worden en weet ik niet hoe ik die tijd moet overbruggen. Ik leg me neer bij het alternatief dat de arts-assistent me biedt: pethidine. Ze zegt dat de pethidine kan helpen om de periode tot de ruggenprik te overbruggen, maar ze meldt er ook bij dat ze niet verwacht dat ik die nog nodig zal hebben. Wederom geloof ik haar niet; dat kind wordt écht niet geboren voor middernacht, want ik heb nog minstens 13 uur te gaan.
Om ongeveer 19:00 uur krijg ik bij 5 centimeter ontsluiting (hoewel later blijkt dat het 4 centimeter was) een spuit met pethidine toegediend. Bij de bevalling van Ivan is de ruggenprik tweemaal gezet en heb ik daarna nog pethidine gehad. Het deed allemaal niks. Ik durf deze keer nergens op te hopen, maar na een paar minuten al voel ik de effecten van de pethidine. Ik kan wel kijken maar ik zie niks, ik kan wel luisteren maar ik hoor niks. Ik beland in een soort trip waarin ik een visuele beleving van de bevalling heb in geometrische vormen. Een wee is een kubus en in het midden zit een soort bol waarvan ik niet weet waar die voor staat. Even later begrijp ik dat het persdrang is.
Tussen mijn ogenschijnlijke afwezigheid door - ik lijk afwezig maar ben me heel bewust van de situatie - word ik assertief en meld ik mijn lief dat de verpleegkundige absoluut niet weg mag gaan. Ik zeg dat ik moet persen en vraag aan de verpleegkundige wat ik moet doen. Ze zegt dat ik zo nu en dan zachtjes mee mag drukken. Ik begrijp haar instructie niet en vraag of het bed niet verbouwd moet worden en de beugels niet gemonteerd moeten worden zodat ik kan persen. In mijn beleving bestaat er geen persen zonder die voorbereidingen, zo ging het immers ook bij de bevalling van Ivan. Ik voel me weer aan mijn lot overgelaten en meld nog maar eens duidelijk dat ik moet persen en dat er iets moet gebeuren.
Ineens is de art-assistent er, blijk ik volledige ontsluiting te hebben, maak ik geluiden waarvan ik niet wist dat ze in me zaten en zegt de arts-assistent indringend dat ik moet zuchten, zuchten, zuchten. En dan is Lena er! Iemand zegt dat ik haar aan kan pakken en ik pak haar aan. Ik ben volkomen verbouwereerd. Ik zeg: "Oooohhh. Oooohhh. Oooohh." En daar stop ik minstens 10 minuten niet mee. Ik hoor mijn lief nog zeggen: "Ohja, fototoestel!"
Lena wordt samen met haar vader meegenomen naar een andere kamer en er wordt mij verteld dat ze er erg blauw uitziet en apathisch reageert. Ik hoor het wel maar het dringt niet echt tot me door. Ik maak me geen zorgen en wacht rustig af tot ze teruggebracht wordt terwijl de verloskundige me hecht en de placenta inspecteert. Pas achteraf begrijp ik de ernst van de situatie. Lena heeft Apgarscores van respectievelijk 5, 3 en 5 uit 10. Ze heeft een moeilijke start door de pethidine omdat die zo kort op de uitdrijving is toegediend. Ik weet niet wat ik moet denken. Domme pech dat het ineens zo snel ging?* Maar waarom zei de verloskundige dan dat ze dacht dat ik de ruggenprik om 20:00 uur niet meer nodig zou hebben? Ik voel me ineens heel ongelukkig met de begeleiding tijdens de bevalling en ook schuldgevoel begint naar boven te komen. Ik was vantevoren volledig op de hoogte van de (mogelijk) nadelige effecten van pethidine voor het kind en toch heb ik mijn welzijn boven dat van Lena verkozen. Ik ben blij dat het goed is afgelopen, maar ik weet niet hoe ik daar vrede mee ga krijgen. Een week na de bevalling zie ik een foto van Lena met zuurstofkapje op en voel ik me daar nog verdrietiger over.
Als Lena er goed genoeg aan toe is wordt ze naar me toegebracht en drinkt ze bij me. Mijn lief en ik eten beschuit met roze muisjes en praten wat na over de idiote snelheid waarmee Lena op de wereld kwam. We lachen er dan nog om, ik ga douchen en we maken ons op om naar huis te gaan. Als mijn lief net de MaxiCosi uit de auto heeft gehaald begint Lena wat vocht te spugen. Ik roep de verpleegkundige erbij omdat het me niet lekker zit en we spreken af dat we nog een uur in de verloskamer blijven om te zien of het dan beter gaat. Waarschijnlijk is het gewoon vruchtwater. Intussen maak ik met de mobiele telefoon foto's en filmpjes van Lena terwijl mijn lief op het bevallingsbed ligt en wat wegdoezelt. Dan vermoed ik dat Lena blauw aanloopt en binnen een paar tellen staan we op de gang en snelt er allerlei medisch personeel naar ons toe. Er wordt weer met een zuurstofkapje gerommeld en Lena wordt bijgebracht.
De kinderarts besluit dat Lena het beste een nachtje ter observatie kan blijven. Die ene nacht wordt uiteindelijk vier nachten. De registratie laat dipjes in haar saturatie zien en de kinderarts wil dat die dipjes in ieder geval 48 uur uitblijven voordat Lena naar huis mag. Dat is woensdagmiddag het geval en dan gaan we eindelijk huiswaarts! 14 maanden daarvoor zat ik huilend van geluk in een rolstoel met Ivan op schoot terwijl mijn lief me naar de parkeergarage duwde. Deze keer draagt mijn lief Lena bij zich in de MaxiCosi en loop ik achter de kinderwagen waar Ivan in zit, die vrolijk zwaait naar wildvreemden en daar enthousiast "Die! Die!" bij scandeert. Het is zó anders allemaal, maar weer even bijzonder en dezelfde tranen van geluk wellen op.
*Pethidine is na 4 uur afgebroken door het lichaam. Als er meer tijd had gezeten tussen de toediening van pethidine en de uitdrijving dan had Lena er niet zoveel last van gehad.
[ Bericht 0% gewijzigd door Claudia_x op 26-01-2011 22:12:13 ]
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Claudia, wat knap dat je het al hebt kunnen opschrijven. Ik kan me heel goed voorstellen dat die dingen je bezig houden die je beschrijft. Krijgen jullie een nagesprek om dat soort dingen nog te bespreken?
Oh, en ik herken zo wat je zegt, over dat je tijdens de bevalling weer weet hoe heftig en pijnlijk het was. Ik werd toen angstig bij de geboorte van R. Een angst die ik de hele bevallig van S niet gevoeld heb.
Maar ook dat gevoel van intens geluk. Heerlijk dat je lopend en wel het ziekenhuis hebt kunnen verlaten dit keer.
Oh, en ik herken zo wat je zegt, over dat je tijdens de bevalling weer weet hoe heftig en pijnlijk het was. Ik werd toen angstig bij de geboorte van R. Een angst die ik de hele bevallig van S niet gevoeld heb.
Maar ook dat gevoel van intens geluk. Heerlijk dat je lopend en wel het ziekenhuis hebt kunnen verlaten dit keer.
