OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Bevallingsverhalen Deel 1: 18-02-2003 t/m 07-07-2004
Bevallingsverhalen Deel 2: 08-07-2004 t/m 17-02-2005
Bevallingsverhalen Deel 3: 17-02-2005 t/m 06-07-2006
Bevallingsverhalen Deel 4: 06-07-2006 t/m 05-11-2006
Bevallingsverhalen Deel 5: 05-11-2006 t/m 26-07-2007
Bevallingsverhalen Deel 6: 26-07-2007 t/m 08-05-2008
Bevallingsverhalen Deel 7: 08-05-2008 t/m 07-01-2009
Bevallingsverhalen Deel 8: 07-01-2009 t/m 27-08-2009
Bevallingsverhalen Deel 9: 27-08-2009 t/m 20-12-2009
Bevallingsverhalen Deel 10: 20-12-2009 t/m 11-05-2010
Bevallingsverhalen Deel 11 11-05-2009 t/m 02-12-2010
Bevallingsverhalen Deel 2: 08-07-2004 t/m 17-02-2005
Bevallingsverhalen Deel 3: 17-02-2005 t/m 06-07-2006
Bevallingsverhalen Deel 4: 06-07-2006 t/m 05-11-2006
Bevallingsverhalen Deel 5: 05-11-2006 t/m 26-07-2007
Bevallingsverhalen Deel 6: 26-07-2007 t/m 08-05-2008
Bevallingsverhalen Deel 7: 08-05-2008 t/m 07-01-2009
Bevallingsverhalen Deel 8: 07-01-2009 t/m 27-08-2009
Bevallingsverhalen Deel 9: 27-08-2009 t/m 20-12-2009
Bevallingsverhalen Deel 10: 20-12-2009 t/m 11-05-2010
Bevallingsverhalen Deel 11 11-05-2009 t/m 02-12-2010
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
Shit, het is nummer 12!
Oh modjes...
Oh modjes...
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
Laatste verhalen:
quote:Op woensdag 1 december 2010 11:02 schreef kaatjejannie het volgende:
Vrijdag de 22ste had ik controle in het ziekenhuis. Toen ik daar was bleek mijn bloeddruk weer te hoog. De vk van het ziekenhuis had het erover om de komende dagen ergens in te leiden, maar ze moest nog wel even overleggen met de gynaecoloog. Toen ze die aan de lijn had bleek dat hij direct wilde opnemen, beginnen met medicatie en zaterdag te kijken of ik in te leiden bleek. Als dat nog niet zo was zou er begonnen worden met primen. Dit was voor ons wel even een schrik. Zo snel hadden we het niet verwacht. Gelukkig lag de tas achterin de auto. Wel heb ik N even naar huis laten gaan om nog wat spullen te halen. Ik had immers een bevaltas gepakt, en geen tas om te blijven in het ziekenhuis.
Mijn bloeddruk is weer gemeten, maar deze was nu gewoon goed. Ook een ctg gehad, maar daar waren geen bijzonderheden te zien. Die avond hebben N en ik een beetje tv gekeken in het ziekenhuis en gefantaseerd wanneer Ilse zou komen. s Nachts om 0.45 moest ik naar de wc, dacht ik. Maar toen ik uit bed opstond had ik het water langs mijn benen lopen. Mijn vliezen waren gebroken. Toch nog zelf iets begonnen. Die nacht geen oog dicht gedaan. Ik kreeg wat last van mijn rug, maar als ik op mijn zij in bed lag, ging het eigenlijk wel.
Die ochtend kwam er een vk kijken of ik al inleidbaar zou zijn. Ik bleek al 2 cm ontsluiting te hebben. Viel dat even mee.
Ik mocht gelijk naar een verloskamer. Daar werd ik aangesloten aan de wee opwekkers, en de ctg. Maar eerst mocht ik even douchen. De wee opwekkers werden steeds wat opgehoogd . Tegen 13 uur kreeg ik het lastig. Daarvoor kon ik de weeën nog wel wegpuffen en ondertussen een beetje op de laptop internetten. Toen de vk kwam kijken bleek dat ik 4 tot 5 cm had. Ik heb gevraagd om de pijnpomp, maar hier was het nog wat te vroeg voor. Ik mocht nog even los van de ctg en onder de douche. Dit hield ik maar kort vol. Ik kon de weeën niet opvangen onder de douche. Dus weer terug op bed en weer aangesloten op de ctg. Ik vond het steeds moeilijker om de weeën op te vangen. Gelukkig hielp N me erbij , ik keek hem aan en we puften ze samen weg. Als hij het niet samen met me deed wist ik niet meer hoe te puffen. Op een gegeven moment kwam de vk weer om te kijken hoever ik was. Ik bleek 7 tot 8 cm te hebben. Ik heb toen weer gevraagd om de pijnpomp. Deze mocht. Alleen moest er een nieuw infuus geprikt worden. De vk kreeg het niet voor elkaar. Er werd iemand bijgeroepen van de ok. Deze man probeerde het 2 keer, maar gaf het ook op. Zijn baas werd erbij geroepen. Ik heb tijdens de weeën nog aan de beste man gevraagd wat zijn werk nou inhield. Ik zou nu het antwoord niet meer weten
Hij kreeg het gelukkig voor elkaar. De held!! De pomp werd aangesloten en ik was blij. De vk had gezegd dat ik wel wat duizelig kon worden van de pomp, maar dat als het te erg werd hij uit werd gezet. Ik werd aardig duizelig, maar deed alsof het niet zo was. Als ik mijn ogen maar dicht hield dan ging het best. Ik wilde perse niet dat het uitgezet werd. N. hield in de gaten hoe het met de zuurstof in mijn bloed ging. Telkens als dat onder de 93% kwam vertelde hij me eens goed te ademen. Na een poosje werkte het niet meer als ik op het knopje drukte. N vertelde dat het niet werkte. Ik kon om de 2 minuten drukken, en ik had het op een gegeven moment om de 1 minuut 40 nodig. Ik kreeg ook andere weeën voor mijn gevoel. N moest voor mij op de bel drukken. Ik had nu iemand nodig. Toen de vk kwam en voelde, bleek dat ik volledige ontsluiting had. De laatste 2 cm waren in een uur weg. De vk schrok van mijn arm, die blauw/zwart geworden was van de misgeprikte infusen. Ik vertelde dat ik onderzocht was op mijn stolling, maar daar niks uit gekomen was. Ze heeft het nagekeken in de computer.
Het persen ging voor geen meter. Ik kon het niet. Ik wilde ermee stoppen. Deed alsof ik geen persweeën had zodat ik niet hoefde te persen. De verpleegkundige vertelde dat ik dan best mocht stoppen. Ze wilde dan wel eerder naar huis gaan. Ze heeft me een flinke trap onder mijn kont gegeven. Ik ben uit alle macht gaan persen. Kon 3 tot 4 keer persen op een wee. De tweede pers ging het beste. Voor mijn gevoel schoot het niks op. Tot ik in een spiegel keek en de haartjes van mijn meisje zag. Ze kreeg een hartslagdingetje op dr hoofdje geplakt. Hier kwam uit dat ze het moeilijk had tijdens mijn persen. Omdat de vk zich ook zorgen maakt over mijn bloeden besloten ze een knip te zetten. De verdoving hiervoor heb ik wel gevoeld, de daadwerkelijke knip niet. Ook wordt er een vacuümpomp gehaald. Deze blijkt niet te werken dus komt er een andere. Deze werkt ook al niet. Wat blijkt, het ligt aan het slangetje, en niet aan de pomp. De pomp wordt op het hoofdje gezet en ik moet weer persen. 2 persweeën later komt mijn meisje. Het is nu 18.37. Wat een raar gevoel zeg. Ze wordt op mijn buik gelegd en het eerste wat ik zie is dat ze het kinnetje van mijn familie heeft. Ze is zo mooi. Het is ons kindje. Ik ben helemaal moe, maar ook blij. Voor mijn gevoel komt de placenta gelijk hierna, maar volgens de verslagen duurde het 9 minuten. De verpleegkundige masseert mijn buik, en er wordt iets aangesloten op een infuus om de placenta te laten komen. Als die er is wordt uitgelegd hoe ons meisje erin gelegen heeft. Als de vk me wil hechten blijkt dat ik erg veel bloed verlies. Er wordt een aantal keer op de alarmknop gedrukt en staat voor mijn gevoel binnen no-time de kamer vol met mensen. Volgens N zijn het er een stuk of 5/6. Ik word plat gelegd , ons meisje wordt bij mijn man op de arm gelegd (ze plast gelijk maar even over hem heen ) en ik krijg een zuurstof kapje voor. De arts-assistent kijkt met een eendebek waar het bloed vandaan komt. De knip, mijn baarmoedermond, of mijn baarmoeder. Ze zien het niet en er wordt besloten dat ik naar de ok moet. Ik mag mijn man en meisje nog een kus geven en weg ben ik.
Ik vraag in de lift of ze alsjeblieft goed voor mijn man en kind willen zorgen. Ik ben bang ze niet meer te zien. Ik zie zo voor me dat mijn meisje zonder mij opgroeit. Op de ok is het heel erg koud. Ik beef als een rietje. Ik ben blij als ik onder narcose ga, dan heb ik het niet meer zo koud.
Als ik om 20.45 bij kom heb ik het nog steeds zo koud. Ik krijg 2 warmte dekens en een dekbed. Ik vraag gelijk naar mijn meisje. Ongeveer een kwartiertje later komt mijn man met mijn meisje. Ik ben erg blij ze te zien. Ik ben alleen nogal van de wereld. Onze Ilse wordt op mijn borst gelegd. N heeft de tijd van mijn operatie met Ilse op de verloskamer gezeten. Toen deze weer nodig was is hij naar een kraamkamer gebracht. Daar lag een vrouw met haar kindje en kraamvisite, en N zat daar met kind, en zonder vrouw. Zonder te weten wat er met mij aan de hand was.
Gelukkig mocht N deze nacht bij mij slapen. Ik dacht dat ik amper een oog dicht zou kunnen doen, maar tussen de pogingen tot voeden door heb ik als een blok geslapen. De gynaecoloog die me geopereerd heeft komt zondagochtend bij me langs. Hij verteld me dat ik 2.5 liter bloed verloren heb en dat ik 4 zakken bloed gekregen heb. Hoe het komt is nog niet duidelijk. Het heeft waarschijnlijk te maken met mijn stolling. Hij verteld me dat ik nog niet eens mag denken om ooit nog thuis te bevallen. Dit had ook heel anders af kunnen lopen.
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
quote:
Afgelopen zondag 21 november. Lekker even naar de stad geweest met vriendlief. Op ons gemakje wandelden we een beetje en mocht ik mezelf verwennen door wat lekker badspul te halen bij de Lush. Na wat boodschapjes gehaald te hebben besloten we naar huis te gaan. Eenmaal thuis zijn we samen in bad gegaan onder het mom van ''nu kan het nog'' Heel relaxed en van het één kwam het ander jullie weten vast wat ik bedoel
Daarna eten gaan maken en onder de afwas begon ik ineens een vreemde rugpijn te krijgen. Na wat gespeur op internet dacht ik dus aan voorwerk in de vorm van rugweeen. De rest van de avond nogal last gehad, kon mezelf geen houding meer geven. Eenmaal s'avonds in bed ging het wel. Had mezelf voorgenomen om de volgende dag lekker uit te slapen en m'n huishouden te doen, maar wel rustig aan mocht ik nog last van m'n rug hebben.
Maandag 22 november. Ik werd wakker om half 12 van m'n wekker en besloot nog even te doezelen voor ik op zou staan. 5 voor 12 schrok ik wakker van een *knap* en nattigheid. Ik wist het meteen, m'n vliezen waren gebroken. I
k jumpte uit bed richting badkamer en trok daar m'n broek en onderbroek uit..zeiknat natuurlijk. Meteen belde ik
Ik verloor zoveel vruchtwater dat ik besloot om handdoeken tussen m'n benen te dragen aangezien het kraamverband het niet hield. Rond 1 uur stond ineens m'n schoonmoeder voor de deur, die was gebeld door( Waar je al niet aan denkt op zo'n moment)
Om 14.00 kwam
Ik wist ze vrij makkelijk weg te puffen en heb nog een tijd in de woonkamer gezeten en vaak op de wc, op de één of andere manier leek ik op die manier het meest relaxed, want daar was ik alleen. Om half 4 was de vk er en bleek ik 2 cm ontsluiting te hebben. Om half 6 kwam ze weer, toen was het 4 cm. Toen ze daarna weg was, bleek er Chinees gehaald te zijn door m'n vader die er ook inmiddels was. Ik dacht, laat ik wat eten tussen de weeen door, heb ik toch wat op m'n maag. Na drie happen wist ik dat het niet verstandig was, en even later kwam het er net zo hard weer uit. Ik besloot even te gaan douchen, wat ik als erg prettig ervaarde, omdat het de pijn leek te onderdrukken.
Om half 8 zou de vk weer komen en even voor half 8 had ik ineens het gevoel te moeten poepen. Dat bleken dus al persweeen te zijn. Toen de vk er was, ben ik op bed gaan liggen en kwam m'n moeder erbij. Vanaf 19.40 mocht ik gaan persen, wat best moeilijk ging, ik hield mezelf nog in. De vk sprak me aan en toen m'n moeder zei dat ze al haartjes zag en ik moest opschieten omdat ik anders een knip kreeg, leek ik ineens oerkracht te krijgen.Dus na 4 persweeen en 2 flinke gillen van mij werd Julian om 20.01 geboren. Natuurlijk allemaal een traantje weggepinkt. Hij was meteen gaan huilen en mooi roze, al bleek ik wel uitgescheurd te zijn doordat ie met z'n handje naast z'n hoofdje eruit kwam. Dus terwijl ik bij lag te komen met Julian op m'n borst werd ik gehecht. Z'n Apgarscore was na 1 minuut 9 en na 5 min. 10.
Het is allemaal zo snel gegaan achteraf, dat ik me pas na 2 dagen besefte wat er nou precies gebeurd was. Achteraf kijk ik met een goed gevoel terug op de bevalling, en het schijnt er één uit het boekje te zijn, zoals ze dat zeggen.
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
Lieverd, ik denk dat alleen praten met de VK voor jou niet voldoende is. Als het je nog zo enorm raakt is het misschien wel goed om ook een keer met de huisarts of een psycholoog te praten...quote:
@ flugeltje: ja ik hoop ook wel dat ze nog belt. Ik heb nu wel mijn verhaal gedaan bij die andere VK, maar dat is toch anders.
@ pessie: ja, zeker goed! Ik heb er lang over getwijfeld of ik het zou doen, maar ik denk wel dat het beter is voor mijn verwerking. Ik bedoel: mijn zoontje is al zeven maanden en ik kan er nog steeds niet goed over praten (niet zonder te huilen in ieder geval).
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
ieder, tnx voor de reacties
Het gaat nu eigenlijk weer lekker met me, mijn hb is weer aan het stijgen (van 3.0 na de operatie naar nu 6.8) en ik krijg weer wat energie. Mijn conditie is nog steeds weg. Daar gaan we binnenkort maar weer eens aan werken.
Psychisch gaat het ook wel weer beter. Het opschrijven heeft een boel voor me gedaan. Ik heb nog wel wat gaten in mijn geheugen maar gelukkig kunnen N en ik elkaar aardig aanvullen. Ik heb twee weken geleden nog aan de telefoon gesproken met de verpleegkundige die er het laatste gedeelte bij was, maar daar had ik niet zoveel mee te bespreken. Ik wil alleen nog graag het verslag uit het ziekenhuis. Elke keer als er wat gebeurde dan werd dat in de computer van de ctg gezet. Die lijst wil ik graag hebben. Dan kan ik de puzzelstukjes plaatsen.
De rauwe randjes raken er nu wel vanaf. Niet dat ik nu direct weer zou willen, maar ooit misschien wel weer.
Ik kan er inmiddels over praten zonder direct vol te schieten. Merk wel dat ik het lastig vind dat ik de eerste paar uur van Ilse gemist heb. Ze heeft pas laat bij me gedronken en ik voel me ( ik weet dat het onterecht is) daar enorm schuldig over. Daarom wil ik nu zo graag dat de borstvoeding slaagt, misschien iets te graag...
Volgende week heb ik nog een afspraak met de gyn die me geopereerd heeft. Ook met een internist, want er zal wel uitgezocht moeten worden hoe dit nou heeft kunnen gebeuren..
Het gaat nu eigenlijk weer lekker met me, mijn hb is weer aan het stijgen (van 3.0 na de operatie naar nu 6.8) en ik krijg weer wat energie. Mijn conditie is nog steeds weg. Daar gaan we binnenkort maar weer eens aan werken.
Psychisch gaat het ook wel weer beter. Het opschrijven heeft een boel voor me gedaan. Ik heb nog wel wat gaten in mijn geheugen maar gelukkig kunnen N en ik elkaar aardig aanvullen. Ik heb twee weken geleden nog aan de telefoon gesproken met de verpleegkundige die er het laatste gedeelte bij was, maar daar had ik niet zoveel mee te bespreken. Ik wil alleen nog graag het verslag uit het ziekenhuis. Elke keer als er wat gebeurde dan werd dat in de computer van de ctg gezet. Die lijst wil ik graag hebben. Dan kan ik de puzzelstukjes plaatsen.
De rauwe randjes raken er nu wel vanaf. Niet dat ik nu direct weer zou willen, maar ooit misschien wel weer.
Ik kan er inmiddels over praten zonder direct vol te schieten. Merk wel dat ik het lastig vind dat ik de eerste paar uur van Ilse gemist heb. Ze heeft pas laat bij me gedronken en ik voel me ( ik weet dat het onterecht is) daar enorm schuldig over. Daarom wil ik nu zo graag dat de borstvoeding slaagt, misschien iets te graag...
Volgende week heb ik nog een afspraak met de gyn die me geopereerd heeft. Ook met een internist, want er zal wel uitgezocht moeten worden hoe dit nou heeft kunnen gebeuren..
*poef* nu is het weg
Ja, ik kijk er zeer positief op terug, en de complimenten die ik van de vk, en m'n moeder achteraf kreeg, deden me ook goed. En idd Fluug, het cliché van gedinges om op te wekken is dus toch waar, in ons geval dan.
KJ, fijn dat het iig beter nu gaat met je. Ik kan je schuldgevoel wel begrijpen, maar neem het jezelf niet kwalijk. Ilse krijgt alle liefde van je die ze nodig heeft en dat is wat telt. Hoop dat het gesprek volgende week een duidelijker beeld voor je zal scheppen.
en m'n moeder achteraf kreeg, deden me ook goed. En idd Fluug, het cliché van gedinges om op te wekken is dus toch waar, in ons geval dan.KJ, fijn dat het iig beter nu gaat met je. Ik kan je schuldgevoel wel begrijpen, maar neem het jezelf niet kwalijk. Ilse krijgt alle liefde van je die ze nodig heeft en dat is wat telt. Hoop dat het gesprek volgende week een duidelijker beeld voor je zal scheppen.
Back in business.
@ Flugeltje: ik ben ook druk met van alles bezig 
. Al vrij snel heb ik met de huisarts gepraat (maar dan met name over het fysieke aspect: dat ik nog steeds niet kan vrijen). Hij heeft me doorgestuurd naar een fysio. En nadat zij mijn verhaal had aangehoord vond ze het het beste als ik ook naar een seksuologe zou gaan. Dus die intake heb ik ook al gehad. Dan gaan we daar aan het psychische aspect werken... Krijg waarschijnlijk ook EMDR-therapie, schijnt goed te zijn bij trauma's. En daarnaast ben ik OOK NOG bij een natuurarts, haha. Dus het probleem wordt van alle kanten aangepakt. Het praten met de VK had ik het langst voor me uitgeschoven. Ik wilde dat eigenlijk doen als ik er weer een beetje normaal over kan praten. Ik vond haar verder namelijk helemaal niet vervelend tijdens mijn bevalling en ik wilde er dus geen super dramatisch gesprek van maken. Straks krijgt zij nog een trauma 
hihi. (Beetje domme reden, ik weet het). Maargoed.... t is dus een work in progress. Alleen is het super frustrerend dat het allemaal zo lang moet duren.
Sorry voor al dit off-topic-achtige geklets meiden...
@ kaatjejannie: ik heb ook het verslag van mijn bevalling opgevraagd een tijd geleden. Toch fijn om het allemaal na te lezen. Ik had niet zozeer last van gaten in mijn geheugen, maar vroeg me toch af of alles nou was gegaan zoals ik het me herinnerde. (en dat was zo) Ik denk dat het je inderdaad kan helpen als je dat opvraagt! (kan ook gewoon bij je huisarts he, als het goed is) Hoe meer puzzelstukjes er weer op hun plek vallen, hoe meer je het ook weer JOUW verhaal maakt. Alsof je er weer wat meer grip op krijgt....
. Al vrij snel heb ik met de huisarts gepraat (maar dan met name over het fysieke aspect: dat ik nog steeds niet kan vrijen). Hij heeft me doorgestuurd naar een fysio. En nadat zij mijn verhaal had aangehoord vond ze het het beste als ik ook naar een seksuologe zou gaan. Dus die intake heb ik ook al gehad. Dan gaan we daar aan het psychische aspect werken... Krijg waarschijnlijk ook EMDR-therapie, schijnt goed te zijn bij trauma's. En daarnaast ben ik OOK NOG bij een natuurarts, haha. Dus het probleem wordt van alle kanten aangepakt. Het praten met de VK had ik het langst voor me uitgeschoven. Ik wilde dat eigenlijk doen als ik er weer een beetje normaal over kan praten. Ik vond haar verder namelijk helemaal niet vervelend tijdens mijn bevalling en ik wilde er dus geen super dramatisch gesprek van maken. Straks krijgt zij nog een trauma hihi. (Beetje domme reden, ik weet het). Maargoed.... t is dus een work in progress. Alleen is het super frustrerend dat het allemaal zo lang moet duren.Sorry voor al dit off-topic-achtige geklets meiden...
@ kaatjejannie: ik heb ook het verslag van mijn bevalling opgevraagd een tijd geleden. Toch fijn om het allemaal na te lezen. Ik had niet zozeer last van gaten in mijn geheugen, maar vroeg me toch af of alles nou was gegaan zoals ik het me herinnerde. (en dat was zo) Ik denk dat het je inderdaad kan helpen als je dat opvraagt! (kan ook gewoon bij je huisarts he, als het goed is) Hoe meer puzzelstukjes er weer op hun plek vallen, hoe meer je het ook weer JOUW verhaal maakt. Alsof je er weer wat meer grip op krijgt....
Hier ookquote:
Ja, ik kijk er zeer positief op terug, en de complimenten die ik van de vk,
KJ, fijn dat het iig beter nu gaat met je. Ik kan je schuldgevoel wel begrijpen, maar neem het jezelf niet kwalijk. Ilse krijgt alle liefde van je die ze nodig heeft en dat is wat telt. Hoop dat het gesprek volgende week een duidelijker beeld voor je zal scheppen.
12 uur later was ie er al
En ik nog grappig doen die avond: ''Het zou zomaar kunnen dat de weeen zo opgewekt worden hé, zijn we ineens morgen papa en mama"quote:
[..]
Hier ook
12 uur later was ie er al
: ''Ja, stel je voor zeg...''En ziedaar!
Back in business.
Dit is toch een nasleep van de bevalling? Ik zie dan ook niet geheel het offtopic er van inquote:
@ Flugeltje: ik ben ook druk met van alles bezig
Sorry voor al dit off-topic-achtige geklets meiden...
Goed dat de hulp voor je klaarstaat, het zou heel vervelend zijn als dit nare gevoel je blijft achtervolgen.
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
Eens!quote:
[..]
Dit is toch een nasleep van de bevalling? Ik zie dan ook niet geheel het offtopic er van in
Goed dat de hulp voor je klaarstaat, het zou heel vervelend zijn als dit nare gevoel je blijft achtervolgen.
Nou oke, dan geen excuses hehehe. Maar het is natuurlijk niet echt meer een 'bevallingsverhaal', vandaar dat ik het zei.
hehehe. Maar het is natuurlijk niet echt meer een 'bevallingsverhaal', vandaar dat ik het zei.
KJ, ik moest huilen om het stukje dat je naar de ok ging!!
Shirley, het zitten opd e wc is zoooo herkenbaar! Ik heb bij Amber menig kwartier op de wc doorgebracht. Dat was de een van de weinige plekken waar ik de weeen redelijk kon opvangen
Mooie verhalen meiden!
Shirley, het zitten opd e wc is zoooo herkenbaar! Ik heb bij Amber menig kwartier op de wc doorgebracht. Dat was de een van de weinige plekken waar ik de weeen redelijk kon opvangen
Mooie verhalen meiden!
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
De WC is inderdaad een erg goede plek, lijkt wel alsof je de druk zo ook het beste kunt verdelen. Als ik de keus had gehad ( en helder genoeg was geweest ) had ik het bed eigenlijk in de 'baarkruk' stand moeten laten zetten...
) had ik het bed eigenlijk in de 'baarkruk' stand moeten laten zetten...
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
Eens kijken of dit een beetje kort maar krachtig neer te zetten is....
Dinsdag 30 november 2010 om 07.00 uur gemeld in het ziekenhuis, want inleidingsdatum (39+1, inleiding wegens hoge bloeddruk sinds week 33, en de oud-wijf-factor: 44 jaar).
In eerste instantie infuusloos aan CTG gelegd, en bij de eerste controle zowaar 1 cm ontsluiting, dus eerst eens zo kijken wat er ging gebeuren, ik was immers geen fan van een ingeleide bevalling en wilde het liefst een "normale" bevalling.
Een tijdje later bleek het zowaar 2 cm ontsluiting te zijn, en op de CTG was bij de weeënactiviteit af en toe een "hobbeltje" of "heuveltje" te zien... zou het dan toch nog??
Helaas bleek er na ieder "hobbeltje" op de weeënlijn ook een dipje op de hartslaglijn van de baby te komen, en dat was nou net het verkeerde moment voor zo'n dipje. Men kreeg dus wat meer haast; er wordt een ballon ingebracht, met de bedoeling de ontsluiting te vergroten.
Dit werkt... als de ballon verwijderd wordt is de ontsluiting 4 cm, en worden de vliezen gebroken, het is nu 12.45 uur, de artsen geven mijn lichaam nog steeds de kans zelf verder te gaan.
En inmiddels lig ik permanent op m'n zij, niet omdat ik dat zo graag wil maar omdat na ieder miniem hobbeltje op de weeënlijn telkens weer een hartslagdipje te zien is, op m'n zij is dat niet zo, maar als ik op m'n zij lig zijn er sowieso amper weeën te zien en/of voelen.
De sfeer is de hele dag al erg goed; zo tussen de serieuze gesprekken door (eventueel een keizersnede indien nodig) worden er over en weer grappen gemaakt en roept de gynaecoloog op een bepaald moment: Vroeger had je "fiets m erin", dit wordt "lach m eruit"
Ondanks de goede sfeer en een hoop lachen gebeurt er echter niet veel meer... mijn lichaam vond het kennelijk nog geen tijd voor de bevalling, en 4 cm ontsluiting en gebroken vliezen zijn kennelijk geen reden om het op te pakken, tijd voor het infuus.
Het infuus doet in eerste instantie niets, en wordt telkens wat hoger gezet, dan doet het nog steeds niets behalve mij misselijk maken, ik vind het geen succes, zeker niet wanneer er ineens wel weeën komen.
Vooral niet omdat het weeën zijn die bij zo'n 8 a 9 cm ontsluiting horen, het pittige werk dus, en ze duren bijna een minuut en komen met een minuut tussenpauze, maar omdat ze vrijwel vanuit het niets kwamen zijn ze niet te hanteren, en dat ik verplicht op m'n zij lig maakt het ook niet makkelijker.
Infuus wordt weer uitgezet, gynaecoloog komt zijn collega voorstellen want het is tijd voor de overdracht, het woord keizersnede valt nog een keer... ik hap nog niet.
Het infuus gaat een tijdje later weer aan maar al snel blijkt dat de weeën echt niet hanteerbaar zijn, en dus gaat het weer uit, ondertussen denkt mijn lichaam ook dat het normaal is om weeën te hebben en gaat daar vrolijk mee door.... alleen een beetje jammer dat mijn lichaam er niet aan gedacht heeft dat bij zulke weeën ook wat meer ontsluiting hoort, want die zit nog steeds op de 4 cm
Het gaat nog even zo door; ik probeer weeën op te vangen die niet bij de situatie horen en kan voor m'n gevoel geen kant op (en letterlijk, want ik mag alleen op m'n zij liggen), maar ik kan de weeën ook niet aan, ik heb al kramp in m'n handen van het in de hand van N. knijpen en ik weet niet hoe lang het nog moet gaan duren, want nog steeds maar 4 cm ontsluiting.... als dat betekent dat ik nog zo'n 6 uur zulke weeën moet "wegpuffen" terwijl ik alleen maar op m'n zij mag liggen dan weet ik zeker dat ik dat niet ga redden, en indien ik het wel zou redden met pijnstillers dan verg ik waarschijnlijk dusdanig veel van mijn lichaam dat ik 3 weken later nog amper een koffiekopje kan vasthouden, laat staan de baby uit de wieg tillen.
De gynaecoloog en ik zijn het heel snel eens dat dit het niet gaat worden, we besluiten tot een keizersnede, ze gaat richting OK en ondertussen zal ik in de verloskamer OK-klaar gemaakt worden.
Er wordt een katheter ingebracht om m'n blaas te legen, en ineens krijg ik een perswee.... de hartslag van de baby is ook onvindbaar, en blijft even onvindbaar.
Ineens is er een hoop activiteit, bellen, mensen die in en uit rennen, zelfs de verpleegkundige kijkt bezorgd terwijl ze op zoek is naar de hartslag van de baby....
De arts-assistent is de hoogste in rang en ze controleert de ontsluiting nog eens, en het is nog steeds 4 cm, ze zegt het bij de volgende wee ook in de wee te willen voelen...
En die wee laat ineens lang op zich wachten, maar het is wederom een perswee, en de hartslag van de baby dipt tot onder de 80.
Men kan de gynaecoloog niet bereiken en er is geen andere optie meer dan de baby op dat moment geboren laten worden, de arts-assistent is degene die besluit dat het dan dus ook gaat gebeuren, ze vertelt me dat ik in de volgende wee alles moet geven wat ik in me heb en moet blijven doorpersen tot hij eruit is, en ze zet vervolgens mijn voet in haar zij, en de verpleegkundige aan de andere kant krijgt m'n andere voet in haar zij.
De volgende wee komt en ik geef alles wat ik in me heb... ik voel zijn hoofdje geboren worden, zijn schouders en dan weet ik dat hij er is, hij wordt op mijn buik gelegd en ik zie zijn mondje bewegen; Hij doet het!!!!
De deur gaat open en de gynaecoloog komt binnen met de tekst: "Waarom duurt het allemaal.... oh...." waarop een verpleegster bijna verontschuldigend zegt dat ze probeerden haar te bereiken maar ze haar niet konden vinden. Gynaecoloog: Ja, we staan met negen man in de OK te wachten
We hebben beiden het idee dat de arts-assistent de bevalling gered heeft, er was nogal wat moed voor nodig om met slechts 4 cm ontsluiting over te gaan tot "alles geven wat je in je hebt en blijven persen tot hij eruit is", zeker gezien ze die 4 cm achteraf "pessimistisch" noemde.
Ik begreep later van de VK dat ze waarschijnlijk in de wee de ontsluiting met haar vingers wat geholpen heeft.
Uiteindelijk dus toch geen keizersnede, maar een "gewone" bevalling... qua herstel absoluut te prefereren, maar dat inleiden is bij mij geen succes zeg maar
Dinsdag 30 november 2010 om 07.00 uur gemeld in het ziekenhuis, want inleidingsdatum (39+1, inleiding wegens hoge bloeddruk sinds week 33, en de oud-wijf-factor: 44 jaar).
In eerste instantie infuusloos aan CTG gelegd, en bij de eerste controle zowaar 1 cm ontsluiting, dus eerst eens zo kijken wat er ging gebeuren, ik was immers geen fan van een ingeleide bevalling en wilde het liefst een "normale" bevalling.
Een tijdje later bleek het zowaar 2 cm ontsluiting te zijn, en op de CTG was bij de weeënactiviteit af en toe een "hobbeltje" of "heuveltje" te zien... zou het dan toch nog??
Helaas bleek er na ieder "hobbeltje" op de weeënlijn ook een dipje op de hartslaglijn van de baby te komen, en dat was nou net het verkeerde moment voor zo'n dipje. Men kreeg dus wat meer haast; er wordt een ballon ingebracht, met de bedoeling de ontsluiting te vergroten.
Dit werkt... als de ballon verwijderd wordt is de ontsluiting 4 cm, en worden de vliezen gebroken, het is nu 12.45 uur, de artsen geven mijn lichaam nog steeds de kans zelf verder te gaan.
En inmiddels lig ik permanent op m'n zij, niet omdat ik dat zo graag wil maar omdat na ieder miniem hobbeltje op de weeënlijn telkens weer een hartslagdipje te zien is, op m'n zij is dat niet zo, maar als ik op m'n zij lig zijn er sowieso amper weeën te zien en/of voelen.
De sfeer is de hele dag al erg goed; zo tussen de serieuze gesprekken door (eventueel een keizersnede indien nodig) worden er over en weer grappen gemaakt en roept de gynaecoloog op een bepaald moment: Vroeger had je "fiets m erin", dit wordt "lach m eruit"
Ondanks de goede sfeer en een hoop lachen gebeurt er echter niet veel meer... mijn lichaam vond het kennelijk nog geen tijd voor de bevalling, en 4 cm ontsluiting en gebroken vliezen zijn kennelijk geen reden om het op te pakken, tijd voor het infuus.
Het infuus doet in eerste instantie niets, en wordt telkens wat hoger gezet, dan doet het nog steeds niets behalve mij misselijk maken, ik vind het geen succes, zeker niet wanneer er ineens wel weeën komen.
Vooral niet omdat het weeën zijn die bij zo'n 8 a 9 cm ontsluiting horen, het pittige werk dus, en ze duren bijna een minuut en komen met een minuut tussenpauze, maar omdat ze vrijwel vanuit het niets kwamen zijn ze niet te hanteren, en dat ik verplicht op m'n zij lig maakt het ook niet makkelijker.
Infuus wordt weer uitgezet, gynaecoloog komt zijn collega voorstellen want het is tijd voor de overdracht, het woord keizersnede valt nog een keer... ik hap nog niet.
Het infuus gaat een tijdje later weer aan maar al snel blijkt dat de weeën echt niet hanteerbaar zijn, en dus gaat het weer uit, ondertussen denkt mijn lichaam ook dat het normaal is om weeën te hebben en gaat daar vrolijk mee door.... alleen een beetje jammer dat mijn lichaam er niet aan gedacht heeft dat bij zulke weeën ook wat meer ontsluiting hoort, want die zit nog steeds op de 4 cm
Het gaat nog even zo door; ik probeer weeën op te vangen die niet bij de situatie horen en kan voor m'n gevoel geen kant op (en letterlijk, want ik mag alleen op m'n zij liggen), maar ik kan de weeën ook niet aan, ik heb al kramp in m'n handen van het in de hand van N. knijpen en ik weet niet hoe lang het nog moet gaan duren, want nog steeds maar 4 cm ontsluiting.... als dat betekent dat ik nog zo'n 6 uur zulke weeën moet "wegpuffen" terwijl ik alleen maar op m'n zij mag liggen dan weet ik zeker dat ik dat niet ga redden, en indien ik het wel zou redden met pijnstillers dan verg ik waarschijnlijk dusdanig veel van mijn lichaam dat ik 3 weken later nog amper een koffiekopje kan vasthouden, laat staan de baby uit de wieg tillen.
De gynaecoloog en ik zijn het heel snel eens dat dit het niet gaat worden, we besluiten tot een keizersnede, ze gaat richting OK en ondertussen zal ik in de verloskamer OK-klaar gemaakt worden.
Er wordt een katheter ingebracht om m'n blaas te legen, en ineens krijg ik een perswee.... de hartslag van de baby is ook onvindbaar, en blijft even onvindbaar.
Ineens is er een hoop activiteit, bellen, mensen die in en uit rennen, zelfs de verpleegkundige kijkt bezorgd terwijl ze op zoek is naar de hartslag van de baby....
De arts-assistent is de hoogste in rang en ze controleert de ontsluiting nog eens, en het is nog steeds 4 cm, ze zegt het bij de volgende wee ook in de wee te willen voelen...
En die wee laat ineens lang op zich wachten, maar het is wederom een perswee, en de hartslag van de baby dipt tot onder de 80.
Men kan de gynaecoloog niet bereiken en er is geen andere optie meer dan de baby op dat moment geboren laten worden, de arts-assistent is degene die besluit dat het dan dus ook gaat gebeuren, ze vertelt me dat ik in de volgende wee alles moet geven wat ik in me heb en moet blijven doorpersen tot hij eruit is, en ze zet vervolgens mijn voet in haar zij, en de verpleegkundige aan de andere kant krijgt m'n andere voet in haar zij.
De volgende wee komt en ik geef alles wat ik in me heb... ik voel zijn hoofdje geboren worden, zijn schouders en dan weet ik dat hij er is, hij wordt op mijn buik gelegd en ik zie zijn mondje bewegen; Hij doet het!!!!
De deur gaat open en de gynaecoloog komt binnen met de tekst: "Waarom duurt het allemaal.... oh...." waarop een verpleegster bijna verontschuldigend zegt dat ze probeerden haar te bereiken maar ze haar niet konden vinden. Gynaecoloog: Ja, we staan met negen man in de OK te wachten
We hebben beiden het idee dat de arts-assistent de bevalling gered heeft, er was nogal wat moed voor nodig om met slechts 4 cm ontsluiting over te gaan tot "alles geven wat je in je hebt en blijven persen tot hij eruit is", zeker gezien ze die 4 cm achteraf "pessimistisch" noemde.
Ik begreep later van de VK dat ze waarschijnlijk in de wee de ontsluiting met haar vingers wat geholpen heeft.
Uiteindelijk dus toch geen keizersnede, maar een "gewone" bevalling... qua herstel absoluut te prefereren, maar dat inleiden is bij mij geen succes zeg maar
Heftig Leandra, pfff hopelijk ben je alweer een beetje op de been! staat de naam van jullie manneke ergens online?
29/10/'10 - 25/03/'13
Pfoeh Leandra...klinkt best heftig zeg! Maar wat een held jullie kereltje...door 4 cm ontsluiting heen!
Back in business.
Wow Leandra... heldin... met 4 cm gewoon een zoon op de wereld zetten!
ik hoop dat je weer goed opgeknapt bent en je zoon zelf uit zijn wieg kan halen...
Barbabientje, hier in deze post op Soneal klikken...
ik hoop dat je weer goed opgeknapt bent en je zoon zelf uit zijn wieg kan halen...
Barbabientje, hier in deze post op Soneal klikken...
@fee-nix weet je zeker dat je je bevallingsverslag kan opvragen via de huisarts? Want ik wil hem ook graag hebben.ik had het ziekenhuis gebeld er over 6 weken na mijn bevalling, maar de vrouw aan de telefoon zei serieus da dat teveel werk was en dat ik wel genoeg had aan het papiertje wat ik mee gekregen had.
Ik heb me laten afschepen,net als tijdens de bevalling.
Ze zei er nog wel bij dat je vanaf 1 december het verslag voortaan meekrijgt.....alsof ik het over kan doen ofzo
Ik heb nooit mijn ervaring opgeschreven hier,vind het knap dat jullie dat kunnen, maar ik zou met mijn vk bevallen in het ziekenhuis,maar ze moest plotseling weg en er was geen vervanger.
Ik kon ook niet overgedragen worden omdat ze er dus niet was om te tekenen en heb 2 uur gewacht op iemand die in mijn kraamverbandje wilde kijken of er meconium inzat. Dit was gelukkig niet zo.
Toen had ik al 9 cm, maar ben 6 uur later pas bevallen,heb weeenopwekkers gehad,maar heb ook heel lang pers weeen weggepuft en stiekem geperst en dat gedeelte snap ik niet en weet ik niet meer zo goed.
Persen ging ook dramatisch,maar weet wel dat Mex helemaal geen last had gelukkig.
Kortom,ik wil graag weten wat er gebeurd is en ook of hun het wel weten eigenlijk.
Zie hier wel verhalen waar de verpleging en de vk's wel geweldig waren,ben ik heel blij om maar het maakt me ook boos dat dat bij ons niet was en ik wil van die negatieve gevoelens af.
En Leandra ik vind je geweldig dat je het met 4 cm voor elkaar hebt gekregen!
Ik heb me laten afschepen,net als tijdens de bevalling.
Ze zei er nog wel bij dat je vanaf 1 december het verslag voortaan meekrijgt.....alsof ik het over kan doen ofzo
Ik heb nooit mijn ervaring opgeschreven hier,vind het knap dat jullie dat kunnen, maar ik zou met mijn vk bevallen in het ziekenhuis,maar ze moest plotseling weg en er was geen vervanger.
Ik kon ook niet overgedragen worden omdat ze er dus niet was om te tekenen en heb 2 uur gewacht op iemand die in mijn kraamverbandje wilde kijken of er meconium inzat. Dit was gelukkig niet zo.
Toen had ik al 9 cm, maar ben 6 uur later pas bevallen,heb weeenopwekkers gehad,maar heb ook heel lang pers weeen weggepuft en stiekem geperst en dat gedeelte snap ik niet en weet ik niet meer zo goed.
Persen ging ook dramatisch,maar weet wel dat Mex helemaal geen last had gelukkig.
Kortom,ik wil graag weten wat er gebeurd is en ook of hun het wel weten eigenlijk.
Zie hier wel verhalen waar de verpleging en de vk's wel geweldig waren,ben ik heel blij om maar het maakt me ook boos dat dat bij ons niet was en ik wil van die negatieve gevoelens af.
En Leandra ik vind je geweldig dat je het met 4 cm voor elkaar hebt gekregen!
Wow Leandra, tranen in mijn ogen bij het stukje dat hij op je buik gelegd wordt. Pffff, wat een bevalling zeg!
***
En daar kwamen de waterlanders.quote:' Hij doet het!!!!'
Wat een verhaal!
Hij weet alleen van lekker slapen, en ver daarbuiten lopen schapen.
De zon schijnt op zijn donk're haren, zo blijf ik heel lang naar hem staren.
Wie ben jij in dit leven om je droom op te geven?
Ylana
De zon schijnt op zijn donk're haren, zo blijf ik heel lang naar hem staren.
Wie ben jij in dit leven om je droom op te geven?
Ylana
Wow Leandra wat een verhaal zeg! En dan bevallen met 4 cm ontsluiting, ik wist niet eens dat dat kon!
Wow Leandra, wat heftig.. met 4 cm.. Ik heb je verhaal met open mond gelezen en bij "Hij doet het" kwamen de tranen..
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Ik ook nietquote:
Wow Leandra wat een verhaal zeg! En dan bevallen met 4 cm ontsluiting, ik wist niet eens dat dat kon!
Volgens de VK zouden ze het er ook niet op gewaagd hebben als het m'n eerste bevalling was geweest, maar ik ben blij dat ze die ontsluiting waarschijnlijk geholpen heeft, want het was allemaal erg spannend aan het worden.
Is het niet zo dat bij sommige dames de ontsluiting pas goed te voelen is als er een wee is? Dat ze daarom soms ook willen toucheren tijdens een wee?
Man, unlike the animals, has never learned that the sole purpose of life is to enjoy it. (Samuel Butler)
Jeetje Leandra, wat heftig! 
Wat heerlijk dat junior jr het goed doet!
Hopelijk knap je zelf ook snel op.
Wat heerlijk dat junior jr het goed doet!
Hopelijk knap je zelf ook snel op.
Leandra, wat een bevalling!!
Het eindresultaat mag er wezen, maar damn wat is de weg er naartoe soms toch heftig...
Het eindresultaat mag er wezen, maar damn wat is de weg er naartoe soms toch heftig...
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
Leandra, wow! Met 4 cm bevallen... had ook geen idee dat dat mogelijk is. Gelukkig is alles goed afgelopen.
@ Troeta: ja ik heb mijn verslag opgevraagd bij mijn huisarts. Als het goed is, stuurt het ziekenhuis jouw huisarts het verslag, zodat hij ook op de hoogte is van de bevalling en hoe alles is gegaan. Maarja... met 100% zekerheid kan ik dit natuurlijk niet zeggen, want ik weet niet of het overal in Nederland hetzelfde gaat. Aan de andere kant kan ik me niet voorstellen dat jouw huisarts niet zo'n verslag heeft. Het lijkt me toch wel iets belangrijks dat in je dossier hoort. Ik zou gewoon even bellen dus! En al helemaal als ik jouw beknopte versie lees... dan voel ik bij jou nog veel verdriet en boosheid hierover. Laat je niet afschepen hoor! Je hebt zeker het recht om te weten hoe je eigen bevalling precies is gegaan. Belachelijk van zo'n ziekenhuis dat ze het 'te veel werk vinden'...
@ Troeta: ja ik heb mijn verslag opgevraagd bij mijn huisarts. Als het goed is, stuurt het ziekenhuis jouw huisarts het verslag, zodat hij ook op de hoogte is van de bevalling en hoe alles is gegaan. Maarja... met 100% zekerheid kan ik dit natuurlijk niet zeggen, want ik weet niet of het overal in Nederland hetzelfde gaat. Aan de andere kant kan ik me niet voorstellen dat jouw huisarts niet zo'n verslag heeft. Het lijkt me toch wel iets belangrijks dat in je dossier hoort. Ik zou gewoon even bellen dus! En al helemaal als ik jouw beknopte versie lees... dan voel ik bij jou nog veel verdriet en boosheid hierover. Laat je niet afschepen hoor! Je hebt zeker het recht om te weten hoe je eigen bevalling precies is gegaan. Belachelijk van zo'n ziekenhuis dat ze het 'te veel werk vinden'...
ik kreeg de verslagen gewoon mee, 1 voor de kraam, 1 voor de verloskundige. Die van de kraam is nu van mij 
Bedankt Fee-nix, dan ga ik het van de week even vragen. En ik denk ook dat het me gaat helpen. De staigaire van de verloskundige belde me over de afsluiting zeg maar en die vertelde het toen.
Maar zelf konden ze het ook niet geven, beetje apart.
@Sonnetje Ik heb wel iets meegekregen, waarop staat hoe lang de uitdrijving duurde en hoe snel de placenta kwam en temperatuur enzo, bedoel je dat?
Want dat heb ik ook wel gekregen,maar het bevallingsverslag is met een tijdslijn en met opmerkingen erbij en wat er op de CTG gebeurde enzo, wat uitgebreider dus.
Maar zelf konden ze het ook niet geven, beetje apart.
@Sonnetje Ik heb wel iets meegekregen, waarop staat hoe lang de uitdrijving duurde en hoe snel de placenta kwam en temperatuur enzo, bedoel je dat?
Want dat heb ik ook wel gekregen,maar het bevallingsverslag is met een tijdslijn en met opmerkingen erbij en wat er op de CTG gebeurde enzo, wat uitgebreider dus.
nee he echt het verslag dat de gyn en de verpleegkundige geschreven hebben tijdens dr bevalling.
dat andere heb ik ook.
dat andere heb ik ook.
Nou ik vond t wel fijn om te lezen. Nou ja vooral omdat t wel heftiger was dan ik me herinner zeg maar.
Ze hadden volgens mij ook verwacht dat Floris er slechter aan toe zou zijn (ze hadden medicijnen klaarliggen om in t infuus te spuiten, volgens R waren t pepmiddelen zeg maar, voor Floris).
maar tis wel fijn om te lezen, omdat de bevalling gewoon snel ging en ik de helft amper meegekregen heb.
Maar goed heb ook geen nare herinneringen eraan hoor. Ze hebben alles mooi tussen de persweeën besproken, dus heb t niet meegekregen
T enige wat ik me herinner van t persgebeuren is dat ze vonden dat ie naar een voetballer vernoemd moest worden
Ze hadden volgens mij ook verwacht dat Floris er slechter aan toe zou zijn (ze hadden medicijnen klaarliggen om in t infuus te spuiten, volgens R waren t pepmiddelen zeg maar, voor Floris).
maar tis wel fijn om te lezen, omdat de bevalling gewoon snel ging en ik de helft amper meegekregen heb.
Maar goed heb ook geen nare herinneringen eraan hoor. Ze hebben alles mooi tussen de persweeën besproken, dus heb t niet meegekregen
T enige wat ik me herinner van t persgebeuren is dat ze vonden dat ie naar een voetballer vernoemd moest worden
Ik heb vorige week een gesprek gehad bij de gyn, wilde het verslag vragen, maar toch niet gedaan. Het was niet meer nodig. De gaten in mijn geheugen zijn opgevuld en ik weet nu wat ze in de ok bij me gedaan hebben. Voor mij is het op dit moment goed zo.
*poef* nu is het weg
Beetje laat en een beetje lang, maar ach, niemand is verplicht het hele verhaal te lezen, dus hierbij toch nog mijn bevallingsverhaal
Woensdag 15 september
Ik ben 39,5 week zwanger en ga voor een standaard controle naar de gynaecoloog. Daar blijkt mijn onderdruk voor het eerst sinds de verhoging van de medicijnen een week of 10 geleden wat hoger te zijn dan de “grens” van 90. Nog niets alarmerends, maar er blijkt ook weer wat eiwit in mijn urine te zitten. Ik geef ook aan dat ik het kleintje al een paar dagen wat minder actief vind en de gynaecoloog besluit me even aan het CTG apparaat te leggen om te kijken hoe het met de kleine gaat. Eerst voelt ze nog even of ik toevallig al ontsluiting heb en dit is nog zeer minimaal, een half vingertopje.
De hartslag van de kleine meid blijkt torenhoog te zijn, aan het begin echt boven de 200 en na een half uurtje is ‘ie wel wat rustiger, maar nog steeds boven de 160. De gynaecoloog besluit me dan toch maar door te sturen naar het andere ziekenhuis, want in dit ziekenhuis zit alleen nog een poli gynaecologie, je kunt er niet meer bevallen. Ik krijg wel toestemming om nog even snel langs huis te gaan om mijn ziekenhuiskoffertje op te halen.
Zo gezegd, zo gedaan. We rijden snel langs huis, pakken het koffertje (ik laad nog snel even wat extra dingetjes in) en rijden naar het andere ziekenhuis. Daar aangekomen word ik weer aan het CTG apparaat gelegd en de hartslag blijft zo tussen de 160 en 180. Ze besluiten me op te nemen en ik mag naar boven, naar de afdeling gynaecologie en tevens kraamafdeling.
Een paar uur later komt de dienstdoende gynaecoloog langs om te vertellen dat ze me vrijdag willen gaan inleiden vanwege pre-eclampsie. Ik moet voor de zekerheid nog even 24 uur urine opvangen, maar aangezien het eiwitgehalte nu 4x zo hoog was als “toegestaan” verwachten ze dat dat niet ineens goed zal zijn. Goed, ik krijg dus een po en verder moet ik me in ieder geval nog anderhalve dag vermaken in het ziekenhuis.
Donderdag 16 september
Na een rustig dagje in het ziekenhuis en 24 urine te hebben opgevangen komt de gynaecoloog
’s avonds weer langs. Ze is nogal verbaasd, het eiwitgehalte in mijn urine was nu gewoon acceptabel. Ik heb dus geen pre-eclampsie. Op zich fijn natuurlijk, maar ze weten nu niet zo goed wat ze met me aanmoeten, inleiden of niet. Er is nu namelijk geen acute reden meer voor. Eigenlijk had ik me de volgende ochtend om 7.00 uur in de verloskamer moeten melden, maar ze wil nu eerst even overleggen met andere gynaecologen wat ze gaan doen en dat overleg is pas tussen 8.30 en 9.00, dus ik kan in ieder geval “uitslapen”.
Hoewel ik blij ben dat de kleine niet in nood is, overvalt deze boodschap me behoorlijk en de tranen komen er ook uit. Ik had me er echt helemaal op ingesteld dat ik vrijdag of zaterdag een kindje zou hebben, en nu zouden ze me ook zomaar naar huis kunnen sturen! Maar goed, er zit niets anders op dan afwachten...
Vrijdag 17 september
Tot mijn eigen verbazing heb ik vannacht heel goed geslapen en ben ik weer vrij rustig. Ik ga er eigenlijk een beetje vanuit dat ze me naar huis gaan sturen. Maar rond negen uur staat de gynaecoloog weer aan mijn bed en zegt dat ze besloten hebben om me toch maar in te gaan leiden, omdat ik toch wel wat kwakkel met mijn waardes en morgen uitgerekend ben. Ik ben erg opgelucht en vijf minuten later ben ik met bed en al onderweg naar de verloskamer!
Daar aangekomen is het nog even wachten op de verloskundige, want het is erg druk: alle verloskamers liggen vol! Rond 10 uur komt ze samen met een gynaecoloog in opleiding een kijkje nemen en ik krijg het gevoel dat ze eerst nog probeert om me van het inleiden af te laten zien. Ze begint over alle risico’s, maar ik zeg dat ik hier nu ben om te bevallen en echt niet naar huis ga. Zodra ik dat gezegd heb, vertelt ze wat het plan is. Omdat ik woensdag nog zo weinig ontsluiting had, is de verwachting dat ze met gel de baarmoedermond rijp moeten maken. Die gel kan maximaal drie keer worden ingebracht en ik moet er dus vanuit gaan dat ik vandaag nog helemaal niet ga bevallen, maar alleen die gel ingebracht ga krijgen.
De gyn i.o. heeft de tube met gel al open gemaakt en de verloskundige gaat voelen. Tot haar en mijn verbazing blijk ik al drie centimeter ontsluiting te hebben en kan de dop dus weer op de tube gel! Ze kan meteen mijn vliezen breken en dat doet ze dus ook. Daarna word ik aangesloten op het infuus met weeënopwekkers, eerst met de laagst mogelijke dosis om te kijken of de weeën niet spontaan op gang komen. Dat gebeurt niet en de dosis wordt steeds wat opgehoogd. Ik voel langzamerhand wat lichte krampjes, maar de eerste “echte” wee voel ik pas rond half twee. Ik vind de pijn nog reuze meevallen als de verloskundige rond drie uur binnen komt om te voelen hoe ver ik ben. Op dat moment heb ik 5 cm ontsluiting en ik weet dat dit wel zo’n beetje de grens is om om een ruggenprik te vragen, maar eerlijk gezegd heb ik die nog helemaal niet nodig, dus ik zeg niets.
Daarna beginnen de weeën wel in heftigheid toe te nemen en dat gaat best snel. De weeën komen echt om de minuut. Rond vier uur heb ik wel echt veel pijn en besluit ik de verloskundige te laten halen, maar ze is net met een bevalling bezig en dus moet ik even geduld hebben. Tegen de tijd dat ze komt is het half vijf en ben ik echt toe aan pijnstilling. Dit ga ik echt geen uren meer volhouden!
De verloskundige gaat voelen (wat een vréééselijk gevoel, ik heb kennelijk een aantal keer geschreeuwd: “Eruit! Eruit!”) en ik blijk al 9 cm ontsluiting te hebben, dus uiteraard doen ze nu niets meer aan pijnstilling. Er “staat nog een randje” en daarom moet ik op mijn zij gaan liggen. Ik heb enorme persdrang, maar moet dat wegpuffen. Ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan! Dit gedeelte van de bevalling vind ik echt hels, ik heb zó het gevoel dat ik moet persen!
Net iets voor vijven is de verloskundige er weer (ofja, eigenlijk zijn het er twee, want ik zit precies in de wisseling van de wacht) en nu mag ik dan eindelijk gaan persen. Wat een opluchting!
De persfase vind ik eigenlijk helemaal niet erg, want nu kan het nooit meer lang duren. Na een klein kwartiertje persen zie ik een schaar voorbij komen en vertelt de verloskundige dat ze een knipje gaat zetten. Ik vind het allemaal best... na 22 minuten persen is het zover: Anne wordt geboren! Ze wordt op mijn buik gelegd en huilt meteen heel krachtig. Ik vraag meteen of het wel echt een meisje is, en dat is het! En wat is ze mooi... , ook al zit ze helemaal onder het huidsmeer! Anne ligt zeker een half uur bij me, terwijl de placenta komt en de verloskundige gaat hechten, behalve het knipje heb ik ook twee scheurtjes. Het zal allemaal best, ik heb er weinig van gevoeld! Ik zeg meteen al dat ik dit gerust nog een keer doe.
Uiteindelijk wordt Anne gewogen (3922 gram!) en een beetje gewassen en aangekleed en mag ik haar weer bij me houden. Ik voel me uitstekend en wil eigenlijk graag douchen, maar omdat ik toch aardig wat bloed ben verloren mag dat niet. De verpleegkundige wast me dan maar terwijl ik op bed lig. Anderhalf uur na haar geboorte bellen we familie om het grote nieuws te delen. Iedereen is verbaasd dat het zo snel is gegaan! Ik eet nog even een beschuit met muisjes en een boterham. Uiteindelijk duurt het nog even voordat we terug kunnen naar de afdeling vanwege personeelstekort ( ) maar drie uur na de bevalling liggen we weer op mijn “oude” kamer en kan de eerste visite ontvangen worden Die eerste uurtjes met Anne vond ik echt heel erg waardevol en ik heb dan ook met volle teugen genoten!
Ik heb mijn bevalling eigenlijk als heel gemakkelijk ervaren, maar vond het wel jammer dat er totaal geen tijd was voor persoonlijke aandacht. De verloskundige heb ik misschien in totaal drie kwartier aan mijn bed gehad en ze was ook nog eens erg onvriendelijk. Ik vond het achteraf ook belachelijk dat ze me terplekke nog probeerde om me van gedachten te laten veranderen wat betreft het inleiden.
Bij de nacontrole, zes weken na de bevalling, bleek er nog een stuk placenta te zijn achtergebleven in mijn baarmoeder en eerlijk gezegd wijt ik dat aan de haast van de verloskundige. Maar goed, dat kan ik natuurlijk nooit bewijzen, dus we laten het er maar bij.
Woensdag 15 september
Ik ben 39,5 week zwanger en ga voor een standaard controle naar de gynaecoloog. Daar blijkt mijn onderdruk voor het eerst sinds de verhoging van de medicijnen een week of 10 geleden wat hoger te zijn dan de “grens” van 90. Nog niets alarmerends, maar er blijkt ook weer wat eiwit in mijn urine te zitten. Ik geef ook aan dat ik het kleintje al een paar dagen wat minder actief vind en de gynaecoloog besluit me even aan het CTG apparaat te leggen om te kijken hoe het met de kleine gaat. Eerst voelt ze nog even of ik toevallig al ontsluiting heb en dit is nog zeer minimaal, een half vingertopje.
De hartslag van de kleine meid blijkt torenhoog te zijn, aan het begin echt boven de 200 en na een half uurtje is ‘ie wel wat rustiger, maar nog steeds boven de 160. De gynaecoloog besluit me dan toch maar door te sturen naar het andere ziekenhuis, want in dit ziekenhuis zit alleen nog een poli gynaecologie, je kunt er niet meer bevallen. Ik krijg wel toestemming om nog even snel langs huis te gaan om mijn ziekenhuiskoffertje op te halen.
Zo gezegd, zo gedaan. We rijden snel langs huis, pakken het koffertje (ik laad nog snel even wat extra dingetjes in) en rijden naar het andere ziekenhuis. Daar aangekomen word ik weer aan het CTG apparaat gelegd en de hartslag blijft zo tussen de 160 en 180. Ze besluiten me op te nemen en ik mag naar boven, naar de afdeling gynaecologie en tevens kraamafdeling.
Een paar uur later komt de dienstdoende gynaecoloog langs om te vertellen dat ze me vrijdag willen gaan inleiden vanwege pre-eclampsie. Ik moet voor de zekerheid nog even 24 uur urine opvangen, maar aangezien het eiwitgehalte nu 4x zo hoog was als “toegestaan” verwachten ze dat dat niet ineens goed zal zijn. Goed, ik krijg dus een po en verder moet ik me in ieder geval nog anderhalve dag vermaken in het ziekenhuis.
Donderdag 16 september
Na een rustig dagje in het ziekenhuis en 24 urine te hebben opgevangen komt de gynaecoloog
’s avonds weer langs. Ze is nogal verbaasd, het eiwitgehalte in mijn urine was nu gewoon acceptabel. Ik heb dus geen pre-eclampsie. Op zich fijn natuurlijk, maar ze weten nu niet zo goed wat ze met me aanmoeten, inleiden of niet. Er is nu namelijk geen acute reden meer voor. Eigenlijk had ik me de volgende ochtend om 7.00 uur in de verloskamer moeten melden, maar ze wil nu eerst even overleggen met andere gynaecologen wat ze gaan doen en dat overleg is pas tussen 8.30 en 9.00, dus ik kan in ieder geval “uitslapen”.
Hoewel ik blij ben dat de kleine niet in nood is, overvalt deze boodschap me behoorlijk en de tranen komen er ook uit. Ik had me er echt helemaal op ingesteld dat ik vrijdag of zaterdag een kindje zou hebben, en nu zouden ze me ook zomaar naar huis kunnen sturen! Maar goed, er zit niets anders op dan afwachten...
Vrijdag 17 september
Tot mijn eigen verbazing heb ik vannacht heel goed geslapen en ben ik weer vrij rustig. Ik ga er eigenlijk een beetje vanuit dat ze me naar huis gaan sturen. Maar rond negen uur staat de gynaecoloog weer aan mijn bed en zegt dat ze besloten hebben om me toch maar in te gaan leiden, omdat ik toch wel wat kwakkel met mijn waardes en morgen uitgerekend ben. Ik ben erg opgelucht en vijf minuten later ben ik met bed en al onderweg naar de verloskamer!
Daar aangekomen is het nog even wachten op de verloskundige, want het is erg druk: alle verloskamers liggen vol! Rond 10 uur komt ze samen met een gynaecoloog in opleiding een kijkje nemen en ik krijg het gevoel dat ze eerst nog probeert om me van het inleiden af te laten zien. Ze begint over alle risico’s, maar ik zeg dat ik hier nu ben om te bevallen en echt niet naar huis ga. Zodra ik dat gezegd heb, vertelt ze wat het plan is. Omdat ik woensdag nog zo weinig ontsluiting had, is de verwachting dat ze met gel de baarmoedermond rijp moeten maken. Die gel kan maximaal drie keer worden ingebracht en ik moet er dus vanuit gaan dat ik vandaag nog helemaal niet ga bevallen, maar alleen die gel ingebracht ga krijgen.
De gyn i.o. heeft de tube met gel al open gemaakt en de verloskundige gaat voelen. Tot haar en mijn verbazing blijk ik al drie centimeter ontsluiting te hebben en kan de dop dus weer op de tube gel!
Ze kan meteen mijn vliezen breken en dat doet ze dus ook. Daarna word ik aangesloten op het infuus met weeënopwekkers, eerst met de laagst mogelijke dosis om te kijken of de weeën niet spontaan op gang komen. Dat gebeurt niet en de dosis wordt steeds wat opgehoogd. Ik voel langzamerhand wat lichte krampjes, maar de eerste “echte” wee voel ik pas rond half twee. Ik vind de pijn nog reuze meevallen als de verloskundige rond drie uur binnen komt om te voelen hoe ver ik ben. Op dat moment heb ik 5 cm ontsluiting en ik weet dat dit wel zo’n beetje de grens is om om een ruggenprik te vragen, maar eerlijk gezegd heb ik die nog helemaal niet nodig, dus ik zeg niets. Daarna beginnen de weeën wel in heftigheid toe te nemen en dat gaat best snel. De weeën komen echt om de minuut. Rond vier uur heb ik wel echt veel pijn en besluit ik de verloskundige te laten halen, maar ze is net met een bevalling bezig en dus moet ik even geduld hebben. Tegen de tijd dat ze komt is het half vijf en ben ik echt toe aan pijnstilling. Dit ga ik echt geen uren meer volhouden!
De verloskundige gaat voelen (wat een vréééselijk gevoel, ik heb kennelijk een aantal keer geschreeuwd: “Eruit! Eruit!”
) en ik blijk al 9 cm ontsluiting te hebben, dus uiteraard doen ze nu niets meer aan pijnstilling. Er “staat nog een randje” en daarom moet ik op mijn zij gaan liggen. Ik heb enorme persdrang, maar moet dat wegpuffen. Ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan! Dit gedeelte van de bevalling vind ik echt hels, ik heb zó het gevoel dat ik moet persen!Net iets voor vijven is de verloskundige er weer (ofja, eigenlijk zijn het er twee, want ik zit precies in de wisseling van de wacht) en nu mag ik dan eindelijk gaan persen. Wat een opluchting!
De persfase vind ik eigenlijk helemaal niet erg, want nu kan het nooit meer lang duren. Na een klein kwartiertje persen zie ik een schaar voorbij komen en vertelt de verloskundige dat ze een knipje gaat zetten. Ik vind het allemaal best... na 22 minuten persen is het zover: Anne wordt geboren! Ze wordt op mijn buik gelegd en huilt meteen heel krachtig. Ik vraag meteen of het wel echt een meisje is, en dat is het! En wat is ze mooi...
, ook al zit ze helemaal onder het huidsmeer! Anne ligt zeker een half uur bij me, terwijl de placenta komt en de verloskundige gaat hechten, behalve het knipje heb ik ook twee scheurtjes. Het zal allemaal best, ik heb er weinig van gevoeld! Ik zeg meteen al dat ik dit gerust nog een keer doe. Uiteindelijk wordt Anne gewogen (3922 gram!) en een beetje gewassen en aangekleed en mag ik haar weer bij me houden. Ik voel me uitstekend en wil eigenlijk graag douchen, maar omdat ik toch aardig wat bloed ben verloren mag dat niet. De verpleegkundige wast me dan maar terwijl ik op bed lig. Anderhalf uur na haar geboorte bellen we familie om het grote nieuws te delen. Iedereen is verbaasd dat het zo snel is gegaan! Ik eet nog even een beschuit met muisjes en een boterham. Uiteindelijk duurt het nog even voordat we terug kunnen naar de afdeling vanwege personeelstekort (
) maar drie uur na de bevalling liggen we weer op mijn “oude” kamer en kan de eerste visite ontvangen worden Die eerste uurtjes met Anne vond ik echt heel erg waardevol en ik heb dan ook met volle teugen genoten! Ik heb mijn bevalling eigenlijk als heel gemakkelijk ervaren, maar vond het wel jammer dat er totaal geen tijd was voor persoonlijke aandacht. De verloskundige heb ik misschien in totaal drie kwartier aan mijn bed gehad en ze was ook nog eens erg onvriendelijk. Ik vond het achteraf ook belachelijk dat ze me terplekke nog probeerde om me van gedachten te laten veranderen wat betreft het inleiden.
Bij de nacontrole, zes weken na de bevalling, bleek er nog een stuk placenta te zijn achtergebleven in mijn baarmoeder en eerlijk gezegd wijt ik dat aan de haast van de verloskundige. Maar goed, dat kan ik natuurlijk nooit bewijzen, dus we laten het er maar bij.
Klinkt alsof je er wel goed op kan terugkijken! Ging nog best rap dus!
Ik zal mijn verhaal ook eens gaan opschrijven, nog niet gedaan namelijk
Ik zal mijn verhaal ook eens gaan opschrijven, nog niet gedaan namelijk
quote:Anne wordt geboren! Ze wordt op mijn buik gelegd en huilt meteen heel krachtig. Ik vraag meteen of het wel echt een meisje is, en dat is het! En wat is ze mooi... , ook al zit ze helemaal onder het huidsmeer!
zo vol liefde voor je prachtige dochter...
Mooi verhaal Fannetje! Ook al had ik het al eens gehoord blijft het altijd mooi om te lezen.
29/10/'10 - 25/03/'13
Fannetje wat een mooi verhaal! Heerlijk
Ik hoop zelf ook zo dat ik deze aankomende bevalling mijn kindje bij me kan houden. Dat lijkt me zo'n heerlijke ervaring!
Ik hoop zelf ook zo dat ik deze aankomende bevalling mijn kindje bij me kan houden. Dat lijkt me zo'n heerlijke ervaring!
Niet mieten! Door gieten!
Fannetje, fijn voor je dat je met zo'n goed gevoel terug kan kijken op je bevalling! (Ondanks de onaardige vk).
En goed om te horen dat inleiden dus niet altijd tot drama hoeft te leiden.
'Mijn' verloskundige heeft me trouwens nooit meer terug gebeld. (Nog ff korte samenvatting: zij had me getoucheerd tijdens een wee, ik in paniek, zij luisterde totaal niet naar me. Ik heb hier later over gebeld omdat ik haar nog wilde spreken. Zij werkt echter niet meer in het ziekenhuis en collega heeft mijn verhaal aangehoord (was heel meelevend) en zou vragen of ze me toch nog wilde bellen. Maar is dus niet meer gebeurd.) Maargoed, ik heb er nu ook wel vrede mee. Vrijen gaat al beter. Lukt nog niet helemaal, maar we zijn goed op weg!. En half februari krijg ik EMDR om eventueel laatste restje trauma weg te halen. Zou moeten helpen om de bekkenbodemspier nog meer te laten ontspannen.
En goed om te horen dat inleiden dus niet altijd tot drama hoeft te leiden
. 'Mijn' verloskundige heeft me trouwens nooit meer terug gebeld. (Nog ff korte samenvatting: zij had me getoucheerd tijdens een wee, ik in paniek, zij luisterde totaal niet naar me. Ik heb hier later over gebeld omdat ik haar nog wilde spreken. Zij werkt echter niet meer in het ziekenhuis en collega heeft mijn verhaal aangehoord (was heel meelevend) en zou vragen of ze me toch nog wilde bellen. Maar is dus niet meer gebeurd.) Maargoed, ik heb er nu ook wel vrede mee. Vrijen gaat al beter. Lukt nog niet helemaal, maar we zijn goed op weg!
. En half februari krijg ik EMDR om eventueel laatste restje trauma weg te halen. Zou moeten helpen om de bekkenbodemspier nog meer te laten ontspannen.
Fannetje, dat klinkt als een fijne bevalling! Wat heerlijk dat je al gelijk 3 centimeter had 
Wel een beetje jammer dat je maar zo weinig van de verloskundige had gezien. Het eindresultaat is in elk geval prachtig, Anne
Fee-nix, Wat stom dat die verloskundige nooit heeft teruggebeld. Dat is wel een gemiste kans. Fijn dat je weer op de goede weg bent en hopelijk werkt de EMDR goed!
Wel een beetje jammer dat je maar zo weinig van de verloskundige had gezien. Het eindresultaat is in elk geval prachtig, Anne Fee-nix, Wat stom dat die verloskundige nooit heeft teruggebeld. Dat is wel een gemiste kans. Fijn dat je weer op de goede weg bent en hopelijk werkt de EMDR goed!
Dank je Solagratia .
Ik denk zelf eigenlijk dat het trauma al grotendeels weg is, dus weet niet of EMDR nog per se nodig is. Maar de afspraak staat al. Dus ik zie wel!
.Ik denk zelf eigenlijk dat het trauma al grotendeels weg is, dus weet niet of EMDR nog per se nodig is. Maar de afspraak staat al
. Dus ik zie wel!
Op dinsdag 11 januari zit ik vrolijk en opgelucht tegenover de verloskundige. Al maanden voel ik me slecht, slaap ik amper en probeer ik ondanks de kwalen gelukkig te zijn met de zwangerschap. Op 11 januari ben ik dolblij dat ik de uitgerekende datum heb gehaald. Een weekje wachten op een inleiding lukt heus wel, denk ik, maar ik laat de verloskundige voor de zekerheid inwendig onderzoek doen en de vliezen losmaken van de baarmoederwand in de hoop dat dit de bevalling in gang zet. Ik heb 1-2 centimeter ontsluiting en ze voelt haartjes!
In de daarop volgende dagen verlies ik bloed en rommelt het flink in mijn buik. Ik heb het gevoel dat mijn lichaam zich klaar aan het maken is voor de bevalling. Op donderdag gaan we naar het consultatiebureau voor de 14 maanden-afspraak van Ivan en daar begin ik de slijmprop te verliezen. Vrijdags om 15:00 uur zitten we weer in het ziekenhuis en voel ik me vooral heel raar. Als de verloskundige nog een keer de vliezen bewerkt heb ik het gevoel dat ze mijn lichaam een laatste zet heeft gegeven. Ik verlies nog meer bloed en kan niet meer goed lopen. Mijn lief rijdt me in rolstoel naar de bloedafname waar ik, omdat ik een verhoogde bloeddruk heb, voor de zoveelste keer het een en ander aan lichaamssappen af moet geven om te controleren of ik zwangerschapsvergifiting heb. In de auto op weg naar huis voel ik de eerste wee.
Er komt meteen regelmaat in de weeën en we beleven een spannende maar fijne avond samen. We eten hutspot met Ivan die na het eten voor de zekerheid naar zijn opa en oma gaat om daar een nachtje te logeren. Later op de avond laat mijn lief ijs van Australian bezorgen omdat ik daar ineens naar hunker. Ik stap intussen nog eens onder de douche en kijk of de weeën daar heftiger door worden. Omdat de weeën goed te doen blijven - te goed te doen in mijn beleving - gaan we nog voor middernacht naar het ziekenhuis om te laten controleren of de weeën iets doen. Ik blijk 3-4 centimeter ontsluiting te hebben en we gaan weer naar huis.
Mijn lief slaapt die nacht op de bank en ik zak tussen de weeën door telkens even weg maar slaap niet echt. 's Ochtends bekruipt me het gevoel dat de weeën niet echt meer iets doen. Ze worden onregelmatiger en ik voel me niet fit genoeg om nog een dag en misschien wel nog een nacht af te wachten. Vroeg in de middag vertrekken we naar het ziekenhuis waar blijkt dat de weeën inderdaad niks meer gedaan hebben. Op dat moment concluderen we dat het genoeg is geweest. Ik heb voor mijn gevoel de ervaring van de spontaan op gang gekomen bevalling beleefd en ik wil fit genoeg zijn voor het misschien wel slopende vervolg. Op dat moment kan ik me nog niks voorstellen bij een bevalling die anders verloopt dan de bevalling van Ivan, dus ik bereid me voor op 17 uur hard werken.
We hebben ons voor twaalven gemeld bij de verloskamers en om 14:00 uur worden dan eindelijk de vliezen gebroken. De verpleegkundige belooft een uur later weeënopwekkers toe te dienen, maar dat gebeurt uiteindelijk pas om 16:00 uur. Al vrij snel worden de weeën heel naar en komen ze sneller dan ik aankan. Ineens weet ik het weer: bevallen is helemaal niet leuk! Van de bevalling van Ivan heb ik achteraf een mooi verhaal gemaakt, zie ik nu heel helder. Intussen zit ik op de rand van het bed en wieg ik mezelf heen en weer als er een wee komt terwijl ik me afzet tegen de handen van mijn lief. Ik voel dat ik me niet kan ontspannen. De verpleegkundige is nergens te bekennen en als ze binnenkomt doet ze wat ze moet doen, maar wacht ze niet een wee af en kijkt niet hoe ik die opvang. Mijn lief ergert zich al de hele dag aan het langzame handelen van het ziekenhuis en op dat moment besef ik dat hij gelijk heeft. Het is druk en ik heb geen prioriteit.
Ik voel me in de steek gelaten en besluit om een ruggenprik te vragen. Het is dan tussen 17:00 en 17:30 uur en de arts-assistent meldt ons dat de anesthetist pas om 20:00 uur tijd heeft. Ik toon daar begrip voor, maar eigenlijk geloof ik haar niet en verwacht ik dat 20:00 uur minstens 21:00 uur zal worden en weet ik niet hoe ik die tijd moet overbruggen. Ik leg me neer bij het alternatief dat de arts-assistent me biedt: pethidine. Ze zegt dat de pethidine kan helpen om de periode tot de ruggenprik te overbruggen, maar ze meldt er ook bij dat ze niet verwacht dat ik die nog nodig zal hebben. Wederom geloof ik haar niet; dat kind wordt écht niet geboren voor middernacht, want ik heb nog minstens 13 uur te gaan.
Om ongeveer 19:00 uur krijg ik bij 5 centimeter ontsluiting (hoewel later blijkt dat het 4 centimeter was) een spuit met pethidine toegediend. Bij de bevalling van Ivan is de ruggenprik tweemaal gezet en heb ik daarna nog pethidine gehad. Het deed allemaal niks. Ik durf deze keer nergens op te hopen, maar na een paar minuten al voel ik de effecten van de pethidine. Ik kan wel kijken maar ik zie niks, ik kan wel luisteren maar ik hoor niks. Ik beland in een soort trip waarin ik een visuele beleving van de bevalling heb in geometrische vormen. Een wee is een kubus en in het midden zit een soort bol waarvan ik niet weet waar die voor staat. Even later begrijp ik dat het persdrang is.
Tussen mijn ogenschijnlijke afwezigheid door - ik lijk afwezig maar ben me heel bewust van de situatie - word ik assertief en meld ik mijn lief dat de verpleegkundige absoluut niet weg mag gaan. Ik zeg dat ik moet persen en vraag aan de verpleegkundige wat ik moet doen. Ze zegt dat ik zo nu en dan zachtjes mee mag drukken. Ik begrijp haar instructie niet en vraag of het bed niet verbouwd moet worden en de beugels niet gemonteerd moeten worden zodat ik kan persen. In mijn beleving bestaat er geen persen zonder die voorbereidingen, zo ging het immers ook bij de bevalling van Ivan. Ik voel me weer aan mijn lot overgelaten en meld nog maar eens duidelijk dat ik moet persen en dat er iets moet gebeuren.
Ineens is de art-assistent er, blijk ik volledige ontsluiting te hebben, maak ik geluiden waarvan ik niet wist dat ze in me zaten en zegt de arts-assistent indringend dat ik moet zuchten, zuchten, zuchten. En dan is Lena er! Iemand zegt dat ik haar aan kan pakken en ik pak haar aan. Ik ben volkomen verbouwereerd. Ik zeg: "Oooohhh. Oooohhh. Oooohh." En daar stop ik minstens 10 minuten niet mee. Ik hoor mijn lief nog zeggen: "Ohja, fototoestel!"
Lena wordt samen met haar vader meegenomen naar een andere kamer en er wordt mij verteld dat ze er erg blauw uitziet en apathisch reageert. Ik hoor het wel maar het dringt niet echt tot me door. Ik maak me geen zorgen en wacht rustig af tot ze teruggebracht wordt terwijl de verloskundige me hecht en de placenta inspecteert. Pas achteraf begrijp ik de ernst van de situatie. Lena heeft Apgarscores van respectievelijk 5, 3 en 5 uit 10. Ze heeft een moeilijke start door de pethidine omdat die zo kort op de uitdrijving is toegediend. Ik weet niet wat ik moet denken. Domme pech dat het ineens zo snel ging?* Maar waarom zei de verloskundige dan dat ze dacht dat ik de ruggenprik om 20:00 uur niet meer nodig zou hebben? Ik voel me ineens heel ongelukkig met de begeleiding tijdens de bevalling en ook schuldgevoel begint naar boven te komen. Ik was vantevoren volledig op de hoogte van de (mogelijk) nadelige effecten van pethidine voor het kind en toch heb ik mijn welzijn boven dat van Lena verkozen. Ik ben blij dat het goed is afgelopen, maar ik weet niet hoe ik daar vrede mee ga krijgen. Een week na de bevalling zie ik een foto van Lena met zuurstofkapje op en voel ik me daar nog verdrietiger over.
Als Lena er goed genoeg aan toe is wordt ze naar me toegebracht en drinkt ze bij me. Mijn lief en ik eten beschuit met roze muisjes en praten wat na over de idiote snelheid waarmee Lena op de wereld kwam. We lachen er dan nog om, ik ga douchen en we maken ons op om naar huis te gaan. Als mijn lief net de MaxiCosi uit de auto heeft gehaald begint Lena wat vocht te spugen. Ik roep de verpleegkundige erbij omdat het me niet lekker zit en we spreken af dat we nog een uur in de verloskamer blijven om te zien of het dan beter gaat. Waarschijnlijk is het gewoon vruchtwater. Intussen maak ik met de mobiele telefoon foto's en filmpjes van Lena terwijl mijn lief op het bevallingsbed ligt en wat wegdoezelt. Dan vermoed ik dat Lena blauw aanloopt en binnen een paar tellen staan we op de gang en snelt er allerlei medisch personeel naar ons toe. Er wordt weer met een zuurstofkapje gerommeld en Lena wordt bijgebracht.
De kinderarts besluit dat Lena het beste een nachtje ter observatie kan blijven. Die ene nacht wordt uiteindelijk vier nachten. De registratie laat dipjes in haar saturatie zien en de kinderarts wil dat die dipjes in ieder geval 48 uur uitblijven voordat Lena naar huis mag. Dat is woensdagmiddag het geval en dan gaan we eindelijk huiswaarts! 14 maanden daarvoor zat ik huilend van geluk in een rolstoel met Ivan op schoot terwijl mijn lief me naar de parkeergarage duwde. Deze keer draagt mijn lief Lena bij zich in de MaxiCosi en loop ik achter de kinderwagen waar Ivan in zit, die vrolijk zwaait naar wildvreemden en daar enthousiast "Die! Die!" bij scandeert. Het is zó anders allemaal, maar weer even bijzonder en dezelfde tranen van geluk wellen op.
*Pethidine is na 4 uur afgebroken door het lichaam. Als er meer tijd had gezeten tussen de toediening van pethidine en de uitdrijving dan had Lena er niet zoveel last van gehad.
[ Bericht 0% gewijzigd door Claudia_x op 26-01-2011 22:12:13 ]
In de daarop volgende dagen verlies ik bloed en rommelt het flink in mijn buik. Ik heb het gevoel dat mijn lichaam zich klaar aan het maken is voor de bevalling. Op donderdag gaan we naar het consultatiebureau voor de 14 maanden-afspraak van Ivan en daar begin ik de slijmprop te verliezen. Vrijdags om 15:00 uur zitten we weer in het ziekenhuis en voel ik me vooral heel raar. Als de verloskundige nog een keer de vliezen bewerkt heb ik het gevoel dat ze mijn lichaam een laatste zet heeft gegeven. Ik verlies nog meer bloed en kan niet meer goed lopen. Mijn lief rijdt me in rolstoel naar de bloedafname waar ik, omdat ik een verhoogde bloeddruk heb, voor de zoveelste keer het een en ander aan lichaamssappen af moet geven om te controleren of ik zwangerschapsvergifiting heb. In de auto op weg naar huis voel ik de eerste wee.
Er komt meteen regelmaat in de weeën en we beleven een spannende maar fijne avond samen. We eten hutspot met Ivan die na het eten voor de zekerheid naar zijn opa en oma gaat om daar een nachtje te logeren. Later op de avond laat mijn lief ijs van Australian bezorgen omdat ik daar ineens naar hunker. Ik stap intussen nog eens onder de douche en kijk of de weeën daar heftiger door worden. Omdat de weeën goed te doen blijven - te goed te doen in mijn beleving - gaan we nog voor middernacht naar het ziekenhuis om te laten controleren of de weeën iets doen. Ik blijk 3-4 centimeter ontsluiting te hebben en we gaan weer naar huis.
Mijn lief slaapt die nacht op de bank en ik zak tussen de weeën door telkens even weg maar slaap niet echt. 's Ochtends bekruipt me het gevoel dat de weeën niet echt meer iets doen. Ze worden onregelmatiger en ik voel me niet fit genoeg om nog een dag en misschien wel nog een nacht af te wachten. Vroeg in de middag vertrekken we naar het ziekenhuis waar blijkt dat de weeën inderdaad niks meer gedaan hebben. Op dat moment concluderen we dat het genoeg is geweest. Ik heb voor mijn gevoel de ervaring van de spontaan op gang gekomen bevalling beleefd en ik wil fit genoeg zijn voor het misschien wel slopende vervolg. Op dat moment kan ik me nog niks voorstellen bij een bevalling die anders verloopt dan de bevalling van Ivan, dus ik bereid me voor op 17 uur hard werken.
We hebben ons voor twaalven gemeld bij de verloskamers en om 14:00 uur worden dan eindelijk de vliezen gebroken. De verpleegkundige belooft een uur later weeënopwekkers toe te dienen, maar dat gebeurt uiteindelijk pas om 16:00 uur. Al vrij snel worden de weeën heel naar en komen ze sneller dan ik aankan. Ineens weet ik het weer: bevallen is helemaal niet leuk! Van de bevalling van Ivan heb ik achteraf een mooi verhaal gemaakt, zie ik nu heel helder. Intussen zit ik op de rand van het bed en wieg ik mezelf heen en weer als er een wee komt terwijl ik me afzet tegen de handen van mijn lief. Ik voel dat ik me niet kan ontspannen. De verpleegkundige is nergens te bekennen en als ze binnenkomt doet ze wat ze moet doen, maar wacht ze niet een wee af en kijkt niet hoe ik die opvang. Mijn lief ergert zich al de hele dag aan het langzame handelen van het ziekenhuis en op dat moment besef ik dat hij gelijk heeft. Het is druk en ik heb geen prioriteit.
Ik voel me in de steek gelaten en besluit om een ruggenprik te vragen. Het is dan tussen 17:00 en 17:30 uur en de arts-assistent meldt ons dat de anesthetist pas om 20:00 uur tijd heeft. Ik toon daar begrip voor, maar eigenlijk geloof ik haar niet en verwacht ik dat 20:00 uur minstens 21:00 uur zal worden en weet ik niet hoe ik die tijd moet overbruggen. Ik leg me neer bij het alternatief dat de arts-assistent me biedt: pethidine. Ze zegt dat de pethidine kan helpen om de periode tot de ruggenprik te overbruggen, maar ze meldt er ook bij dat ze niet verwacht dat ik die nog nodig zal hebben. Wederom geloof ik haar niet; dat kind wordt écht niet geboren voor middernacht, want ik heb nog minstens 13 uur te gaan.
Om ongeveer 19:00 uur krijg ik bij 5 centimeter ontsluiting (hoewel later blijkt dat het 4 centimeter was) een spuit met pethidine toegediend. Bij de bevalling van Ivan is de ruggenprik tweemaal gezet en heb ik daarna nog pethidine gehad. Het deed allemaal niks. Ik durf deze keer nergens op te hopen, maar na een paar minuten al voel ik de effecten van de pethidine. Ik kan wel kijken maar ik zie niks, ik kan wel luisteren maar ik hoor niks. Ik beland in een soort trip waarin ik een visuele beleving van de bevalling heb in geometrische vormen. Een wee is een kubus en in het midden zit een soort bol waarvan ik niet weet waar die voor staat. Even later begrijp ik dat het persdrang is.
Tussen mijn ogenschijnlijke afwezigheid door - ik lijk afwezig maar ben me heel bewust van de situatie - word ik assertief en meld ik mijn lief dat de verpleegkundige absoluut niet weg mag gaan. Ik zeg dat ik moet persen en vraag aan de verpleegkundige wat ik moet doen. Ze zegt dat ik zo nu en dan zachtjes mee mag drukken. Ik begrijp haar instructie niet en vraag of het bed niet verbouwd moet worden en de beugels niet gemonteerd moeten worden zodat ik kan persen. In mijn beleving bestaat er geen persen zonder die voorbereidingen, zo ging het immers ook bij de bevalling van Ivan. Ik voel me weer aan mijn lot overgelaten en meld nog maar eens duidelijk dat ik moet persen en dat er iets moet gebeuren.
Ineens is de art-assistent er, blijk ik volledige ontsluiting te hebben, maak ik geluiden waarvan ik niet wist dat ze in me zaten en zegt de arts-assistent indringend dat ik moet zuchten, zuchten, zuchten. En dan is Lena er! Iemand zegt dat ik haar aan kan pakken en ik pak haar aan. Ik ben volkomen verbouwereerd. Ik zeg: "Oooohhh. Oooohhh. Oooohh." En daar stop ik minstens 10 minuten niet mee. Ik hoor mijn lief nog zeggen: "Ohja, fototoestel!"
Lena wordt samen met haar vader meegenomen naar een andere kamer en er wordt mij verteld dat ze er erg blauw uitziet en apathisch reageert. Ik hoor het wel maar het dringt niet echt tot me door. Ik maak me geen zorgen en wacht rustig af tot ze teruggebracht wordt terwijl de verloskundige me hecht en de placenta inspecteert. Pas achteraf begrijp ik de ernst van de situatie. Lena heeft Apgarscores van respectievelijk 5, 3 en 5 uit 10. Ze heeft een moeilijke start door de pethidine omdat die zo kort op de uitdrijving is toegediend. Ik weet niet wat ik moet denken. Domme pech dat het ineens zo snel ging?* Maar waarom zei de verloskundige dan dat ze dacht dat ik de ruggenprik om 20:00 uur niet meer nodig zou hebben? Ik voel me ineens heel ongelukkig met de begeleiding tijdens de bevalling en ook schuldgevoel begint naar boven te komen. Ik was vantevoren volledig op de hoogte van de (mogelijk) nadelige effecten van pethidine voor het kind en toch heb ik mijn welzijn boven dat van Lena verkozen. Ik ben blij dat het goed is afgelopen, maar ik weet niet hoe ik daar vrede mee ga krijgen. Een week na de bevalling zie ik een foto van Lena met zuurstofkapje op en voel ik me daar nog verdrietiger over.
Als Lena er goed genoeg aan toe is wordt ze naar me toegebracht en drinkt ze bij me. Mijn lief en ik eten beschuit met roze muisjes en praten wat na over de idiote snelheid waarmee Lena op de wereld kwam. We lachen er dan nog om, ik ga douchen en we maken ons op om naar huis te gaan. Als mijn lief net de MaxiCosi uit de auto heeft gehaald begint Lena wat vocht te spugen. Ik roep de verpleegkundige erbij omdat het me niet lekker zit en we spreken af dat we nog een uur in de verloskamer blijven om te zien of het dan beter gaat. Waarschijnlijk is het gewoon vruchtwater. Intussen maak ik met de mobiele telefoon foto's en filmpjes van Lena terwijl mijn lief op het bevallingsbed ligt en wat wegdoezelt. Dan vermoed ik dat Lena blauw aanloopt en binnen een paar tellen staan we op de gang en snelt er allerlei medisch personeel naar ons toe. Er wordt weer met een zuurstofkapje gerommeld en Lena wordt bijgebracht.
De kinderarts besluit dat Lena het beste een nachtje ter observatie kan blijven. Die ene nacht wordt uiteindelijk vier nachten. De registratie laat dipjes in haar saturatie zien en de kinderarts wil dat die dipjes in ieder geval 48 uur uitblijven voordat Lena naar huis mag. Dat is woensdagmiddag het geval en dan gaan we eindelijk huiswaarts! 14 maanden daarvoor zat ik huilend van geluk in een rolstoel met Ivan op schoot terwijl mijn lief me naar de parkeergarage duwde. Deze keer draagt mijn lief Lena bij zich in de MaxiCosi en loop ik achter de kinderwagen waar Ivan in zit, die vrolijk zwaait naar wildvreemden en daar enthousiast "Die! Die!" bij scandeert. Het is zó anders allemaal, maar weer even bijzonder en dezelfde tranen van geluk wellen op.
*Pethidine is na 4 uur afgebroken door het lichaam. Als er meer tijd had gezeten tussen de toediening van pethidine en de uitdrijving dan had Lena er niet zoveel last van gehad.
[ Bericht 0% gewijzigd door Claudia_x op 26-01-2011 22:12:13 ]
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Claudia, wat knap dat je het al hebt kunnen opschrijven. Ik kan me heel goed voorstellen dat die dingen je bezig houden die je beschrijft. Krijgen jullie een nagesprek om dat soort dingen nog te bespreken?
Oh, en ik herken zo wat je zegt, over dat je tijdens de bevalling weer weet hoe heftig en pijnlijk het was. Ik werd toen angstig bij de geboorte van R. Een angst die ik de hele bevallig van S niet gevoeld heb.
Maar ook dat gevoel van intens geluk. Heerlijk dat je lopend en wel het ziekenhuis hebt kunnen verlaten dit keer.
Oh, en ik herken zo wat je zegt, over dat je tijdens de bevalling weer weet hoe heftig en pijnlijk het was. Ik werd toen angstig bij de geboorte van R. Een angst die ik de hele bevallig van S niet gevoeld heb.
Maar ook dat gevoel van intens geluk. Heerlijk dat je lopend en wel het ziekenhuis hebt kunnen verlaten dit keer.
Ik was heel benieuwd en zou op elke zin willen reageren.
Één ding nog, wat lijkt het me heftig om je dochter zo blauw te zien worden. En wat fijn dat het n gewoon allemaal zo goed gaat met jullie allemaal.
Één ding nog, wat lijkt het me heftig om je dochter zo blauw te zien worden. En wat fijn dat het n gewoon allemaal zo goed gaat met jullie allemaal.
De verloskundige die in de kraamweek de nacontrole heeft gedaan heeft ons geadviseerd om na 6 weken een gesprek met de gynaecoloog te hebben en aan hem/haar de vragen te stellen die we nog hebben. Ik denk dat we daar verstandig aan doen. Ik moet zelf echt nog verwerken wat er allemaal is gebeurd, mijn eigen keuze accepteren en proberen te begrijpen waarom het ziekenhuis zo heeft gehandeld.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Fannetje, wat schrijf je liefdevol! En wat is het toch nog snel gegaan. Maar wat vreselijk vind ik het dat er zo weinig ruimte was voor persoonlijke aandacht door de drukte. Dat zou zo niet mogen gebeuren bij zo'n belangrijke gebeurtenis!!
Claudia.. wat heftig! Inderdaad, als ze vermeld dat ze verwacht dat je de ruggenprik om 20:00 niet meer nodig hebt, dan was pethidine op dat moment niet op zijn plaats. Dat geven ze, als het al nog gegeven wordt, vaak bij het begin van bevallingen. Vreselijk dat waarschijnlijk daardoor de start van Lena zo'n moeilijke is geweest!
Wat ik wel fijn voor je vind is dat het deze keer, toen het eenmaal losging, zo vlot is gegaan!
Ga je nog een gesprek aan in het ziekenhuis, op deze punten?
wat heerlijk om dit te gelezen. Jullie gezin gewoon!
Claudia.. wat heftig! Inderdaad, als ze vermeld dat ze verwacht dat je de ruggenprik om 20:00 niet meer nodig hebt, dan was pethidine op dat moment niet op zijn plaats. Dat geven ze, als het al nog gegeven wordt, vaak bij het begin van bevallingen. Vreselijk dat waarschijnlijk daardoor de start van Lena zo'n moeilijke is geweest!
Wat ik wel fijn voor je vind is dat het deze keer, toen het eenmaal losging, zo vlot is gegaan!
Ga je nog een gesprek aan in het ziekenhuis, op deze punten?
quote:Op woensdag 26 januari 2011 21:59 schreef Claudia_x het volgende:
Dat is woensdagmiddag het geval en dan gaan we eindelijk huiswaarts! 14 maanden daarvoor zat ik huilend van geluk in een rolstoel met Ivan op schoot terwijl mijn lief me naar de parkeergarage duwde. Deze keer draagt mijn lief Lena bij zich in de MaxiCosi en loop ik achter de kinderwagen waar Ivan in zit, die vrolijk zwaait naar wildvreemden en daar enthousiast "Die! Die!" bij scandeert. Het is zó anders allemaal, maar weer even bijzonder en dezelfde tranen van geluk wellen op.
wat heerlijk om dit te gelezen. Jullie gezin gewoon!
Claudia, wat is het heftig geweest allemaal! Wat goed dat je alles op hebt kunnen schrijven. En je laatste zin, zo waar... Tranen op m'n wangen hier
Het napraten met de verloskundige in de kraamweek heeft al veel geholpen. Zij heeft me op het hart gedrukt dat de dienstdoende arts-assistent me nooit pethidine zou hebben gegeven als ze had verwacht dat Lena zo snel geboren zou worden. En dat Lena zo'n moeilijke start had door de pethidine schijnt toch ook vrij uitzonderlijk te zijn. Kortom: ik denk dat het nagesprek heel belangrijk gaat zijn voor de verwerking.quote:
Claudia.. wat heftig! Inderdaad, als ze vermeld dat ze verwacht dat je de ruggenprik om 20:00 niet meer nodig hebt, dan was pethidine op dat moment niet op zijn plaats. Dat geven ze, als het al nog gegeven wordt, vaak bij het begin van bevallingen. Vreselijk dat waarschijnlijk daardoor de start van Lena zo'n moeilijke is geweest!
Een ander punt is wat er allemaal toegeschreven kan worden aan de pethidine. Het schijnt dat er intern een discussie over is geweest en dat sommigen denken dat zelfs die eerste moeizame dagen toe te schrijven zijn aan de pethidine, ookal is pethidine bij volwassenen na 4 uur uitgewerkt. Daar ben ik ook heel nieuwsgierig naar!
Hoe dan ook: ik had op het moment dat de pethidine werd gezet nog maar 4 centimter ontsluiting, wat marginale vooruitgang betekende. Ik denk dat mijn intuïtie juist was, dat ik me niet goed kon ontspannen en dat de ontsluiting daardoor niet vorderde. De pethidine heeft gemaakt dat ik in een uur tijd naar volledig ontsluiting ging. In die zin is het waarschijnljik ook wel op z'n plaats geweest om me pijnstilling te geven (al had ik liever intensievere begeleiding gehad).
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Claudia, prachtig verhaal! En een traan toen je schreef dat Lena blauw werd en een lach toen je schreef dat je achter de kinderwagen liep met Ivan der in. Jullie gezinnetje
29/10/'10 - 25/03/'13
Ik heb mijn bevallingsverhaal van Bram er nog even bijgezocht. Ben nu druk bezig met alles van Eline op te schrijven, maar deze is hier ook nog nooit geplaatst.
Bevallingsverhaal Bram
Zondagavond 30 maart 2009 gingen we vrij laat naar bed (0.00) na een drukke, maar fijne dag waarin we nog gewinkeld hebben en een aantal leuke dingetjes hebben gekocht. Jos sliep al na een paar minuten en ik kon de slaap wat moeilijker pakken. Om half één krijg ik ineens een kramp in mijn rug en buik die ik best pijnlijk vond, mijn eerste reactie was dan ook "ff in de gaten houden". Om half twee ben ik uit bed gestapt, want dit leek toch wel een begin te zijn, de krampen kwamen om de 10/12 min. Ik heb het me behagelijk gemaakt op de bank met mijn breiwerk, glas thee binnen handbereik en met rustig zuchten kon ik de weeën lekker opvangen. In de loop van de nacht werden ze steeds regelmatiger en kwamen ze steeds sneller op elkaar.
Om half zeven kwamen de weeën om de 6 minuten ongeveer en ben ik weer naar boven gegaan om ff lekker onder de douche te gaan staan. Daar werden ze heftiger en trokken door tot in mijn benen. Na ongeveer een half uurtje heb ik Jos wakker gemaakt en gemeld dat het begonnen was. Dit had ik beter niet kunnen doen want vanaf een uur of half acht werd het weer onregelmatiger tot er ongeveer een kwartier/half uur tussen zat. Jos is dan ook gewoon naar het werk gegaan, hij hoeft maar een kwartier te rijden en dan is hij weer thuis. De hele dag door bleef het komen en gaan en er was weinig regelmaat in te ontdekken. Rond 17 uur ben ik ff naar bed gegaan en heb liggen slapen/dommelen tot Jos thuis kwam om 18.45. We hebben nog lekker lasagna zitten eten en zijn toen tv gaan kijken.
Vanaf 20.00 werden de weeën weer heftiger en kwamen ze regelmatiger en vanaf 21.00 zelfs om de 4/5 minuten. Dit moet ongeveer 2 uur aanhouden en dan mochten we de verloskundige bellen. Dit hebben we dan ook rond 23 uur gedaan en ze zou snel ff langskomen. Een kwartier later was ze er. Na een controle bleek dat ik maar 1-2 centimeter ontsluiting had, maar ze hoorde een dip in Bram's hartslag die haar niet beviel. We moesten dan ook door naar het ziekenhuis voor een CTG.
Om goed 0.00 uur kwamen we aan bij het ziekenhuis en mochten meteen door naar de verloskamers. Daar werd ik aan de CTG gelegd, wat ongeveer drie kwartier duurde. Ondertussen werd mijn bloeddruk opgemeten. Uit de CTG kwam dat Bram's hartslag inderdaad dipte bij iedere wee, maar wel weer goed omhoog klom. Mijn bloeddruk bleek wel veel te hoog te zijn (onderdruk van 100). Dit in combinatie met het feit dat ik al meer dan 24 uur wakker was met weeën en dat de ontsluiting niet echt opschoot (om 2.00 uur slechts 2 centimeter) besloot de dienstdoende ziekenhuisverloskundige dat ik moest blijven en met een pethidineprik en een slaapmiddeltje. Wel zei hij erbij dat er een grote kans was dat hierdoor de weeën zouden wegblijven en er de volgende dag nog niet veel ging gebeuren. Er werd een gewoon bed voor me neergezet in de verloskamer en om half drie kreeg ik de prik en is Jos naar huis gegaan. Ik heb ongeveer 2 uur heerlijk liggen slapen
Om half vijf werk ik wakker van een heftige wee die door mijn rug en benen trok. Na goed 5 minuten kwam de volgende alweer. Ik heb de verpleegster gebeld en die raadde me aan om lekker ff te gaan douchen. Onder de douche gingen de weeën flink door. Om acht uur kwam de verloskundige om me te toucheren en vlak daarvoor braken mijn vliezen op de wc. Het vruchtwater kwam er met kleine scheutjes uit. De verloskundige bevestigde dat mijn vliezen waren gebroken en ik had ondertussen al 6 centimeter ontsluiting. Ze vond de weeën echter niet krachtig genoeg en besloot me aan het infuus met wee-versterkers te leggen.
Om negen uur kwam Jos, helemaal in de veronderstelling dat hij mij op kon halen en dat we het thuis verder zouden afwachten (ze zouden hem bellen als er veranderingen waren, maar dat is helaas niet gebeurd. Ikzelf had door de pethidine en slaapmiddel niet het besef om hem te bellen). Ik kon hem inmiddels vertellen dat ons kindje vandaag geboren zou worden. Op dat moment kwam de verpleegkundige die mijn infuus zou zetten. Er werd 2x misgeprikt waardoor ik nu nog grote blauwe plekken op mijn arm heb.
De weeën waren erg lastig op te vangen omdat ik voornamelijk beenweeën had. Deze kon ik hiervoor opvangen door in beweging te blijven, maar omdat ik weer aan de CTG moest, moest ik blijven liggen. Ondertussen werkte het slaapmiddeltje dat ik had gekregen, in combinatie met 2 nachten weinig slaap, nog steeds door. Tussen de weeën door kon ik heel even met Jos kletsen, maar viel al snel in slaap.
Tussen elf uur en half twaalf (weet de exacte tijd niet meer) hield ik het bijna niet meer uit en vroeg om pijnstilling. De verloskundige zou ff kijken hoe ver ik was en dan zou ik een pethidineprik krijgen. Het bleek dat ik al ruim negen centimeter ontsluiting had en dat er nog maar een klein randje stond. De verloskundige en ik hadden dit niet verwacht, omdat de weeën daarvoor eigenlijk niet zo heel krachtig waren geweest. Jos werd opgedragen om de tas met babykleertjes te halden die nog steeds in de auto stond en de verpleegkundige en de verloskundige zetten alles klaar. Terwijl Jos de tas aan het halen was heb ik 2 persweeën opgevangen en dat vond ik best lastig.
Toes Jos terug kwam, mocht ik ook al gaan persen. Na 2 persweeën kreeg Bram het moeilijk en werd er besloten dat er een handje geholpen werd met de vacuumpomp. De kinderarts was al op de hoogte gebracht en kwam ff snel binnen om me gerust te stellen. Op de derde perswee werd ik ingeknipt en werd het kapje erop gezet. Tussen de persweeën door viel ik nog steeds in slaap en tot grote hilariteit van de verloskundige en verpleegkundige snurkte ik er zelfs bij.
Na nog 2 persweeën glibberde om 12.17 het lichaampje van Bram eruit. Het bleek dat de navelstreng strak om zijn nekje zat en dat daarom zijn hartslag zo sterk gedaald was. Later hoorde ik van Jos dat er ook nog een reanimatiteam klaar had gestaan, voor de zekerheid. Maar gelukkig kleurde hij snel bij en slaakte een paar kreetjes. Ik moest wel drie keer kijken voordat ik geloofde dat we een zoon hadden gekregen, mijn gevoel had heel de zwangerschap aangegeven dat het een meid zou zijn. Ondertussen kwam de placenta en werd ik gehecht.
Nadat Jos de nodige foto's heeft gemaakt, heeft hij de familie op de hoogte gebracht. Mijn ouders waren in de buurt en kwamen ook al snel naar het ziekenhuis om kennis te maken met hun eerste kleinzoon. De trots was van hun gezicht af te lezen.
Om ongeveer half twee moest ik heel nodig plassen en wilde graag douchen. Daarna mochten we naar huis, dus met ons kostbare pakketje waren we om goed half drie al weer thuis waar mijn ouders al de boel aan het versieren waren. Thuis ben ik op aanraden van mijn moeder samen met Bram ff het bed ingekropen en heb ongeveer anderhalf uur liggen slapen, totdat de kraamhulp arriveerde. Toen kon het grote genieten pas echt beginnen, wij als klein gezinnetje, Nicole en Jos en onze grote trots Bram Teunis George...
Al met al was het best heftig omdat het uiteindelijk allemaal zo snel ging. Maar ik kijk er met een heel tevreden gevoel op terug. En ben keitrots op mijn twee mannen...
Bevallingsverhaal Bram
Zondagavond 30 maart 2009 gingen we vrij laat naar bed (0.00) na een drukke, maar fijne dag waarin we nog gewinkeld hebben en een aantal leuke dingetjes hebben gekocht. Jos sliep al na een paar minuten en ik kon de slaap wat moeilijker pakken. Om half één krijg ik ineens een kramp in mijn rug en buik die ik best pijnlijk vond, mijn eerste reactie was dan ook "ff in de gaten houden". Om half twee ben ik uit bed gestapt, want dit leek toch wel een begin te zijn, de krampen kwamen om de 10/12 min. Ik heb het me behagelijk gemaakt op de bank met mijn breiwerk, glas thee binnen handbereik en met rustig zuchten kon ik de weeën lekker opvangen. In de loop van de nacht werden ze steeds regelmatiger en kwamen ze steeds sneller op elkaar.
Om half zeven kwamen de weeën om de 6 minuten ongeveer en ben ik weer naar boven gegaan om ff lekker onder de douche te gaan staan. Daar werden ze heftiger en trokken door tot in mijn benen. Na ongeveer een half uurtje heb ik Jos wakker gemaakt en gemeld dat het begonnen was. Dit had ik beter niet kunnen doen want vanaf een uur of half acht werd het weer onregelmatiger tot er ongeveer een kwartier/half uur tussen zat. Jos is dan ook gewoon naar het werk gegaan, hij hoeft maar een kwartier te rijden en dan is hij weer thuis. De hele dag door bleef het komen en gaan en er was weinig regelmaat in te ontdekken. Rond 17 uur ben ik ff naar bed gegaan en heb liggen slapen/dommelen tot Jos thuis kwam om 18.45. We hebben nog lekker lasagna zitten eten en zijn toen tv gaan kijken.
Vanaf 20.00 werden de weeën weer heftiger en kwamen ze regelmatiger en vanaf 21.00 zelfs om de 4/5 minuten. Dit moet ongeveer 2 uur aanhouden en dan mochten we de verloskundige bellen. Dit hebben we dan ook rond 23 uur gedaan en ze zou snel ff langskomen. Een kwartier later was ze er. Na een controle bleek dat ik maar 1-2 centimeter ontsluiting had, maar ze hoorde een dip in Bram's hartslag die haar niet beviel. We moesten dan ook door naar het ziekenhuis voor een CTG.
Om goed 0.00 uur kwamen we aan bij het ziekenhuis en mochten meteen door naar de verloskamers. Daar werd ik aan de CTG gelegd, wat ongeveer drie kwartier duurde. Ondertussen werd mijn bloeddruk opgemeten. Uit de CTG kwam dat Bram's hartslag inderdaad dipte bij iedere wee, maar wel weer goed omhoog klom. Mijn bloeddruk bleek wel veel te hoog te zijn (onderdruk van 100). Dit in combinatie met het feit dat ik al meer dan 24 uur wakker was met weeën en dat de ontsluiting niet echt opschoot (om 2.00 uur slechts 2 centimeter) besloot de dienstdoende ziekenhuisverloskundige dat ik moest blijven en met een pethidineprik en een slaapmiddeltje. Wel zei hij erbij dat er een grote kans was dat hierdoor de weeën zouden wegblijven en er de volgende dag nog niet veel ging gebeuren. Er werd een gewoon bed voor me neergezet in de verloskamer en om half drie kreeg ik de prik en is Jos naar huis gegaan. Ik heb ongeveer 2 uur heerlijk liggen slapen
Om half vijf werk ik wakker van een heftige wee die door mijn rug en benen trok. Na goed 5 minuten kwam de volgende alweer. Ik heb de verpleegster gebeld en die raadde me aan om lekker ff te gaan douchen. Onder de douche gingen de weeën flink door. Om acht uur kwam de verloskundige om me te toucheren en vlak daarvoor braken mijn vliezen op de wc. Het vruchtwater kwam er met kleine scheutjes uit. De verloskundige bevestigde dat mijn vliezen waren gebroken en ik had ondertussen al 6 centimeter ontsluiting. Ze vond de weeën echter niet krachtig genoeg en besloot me aan het infuus met wee-versterkers te leggen.
Om negen uur kwam Jos, helemaal in de veronderstelling dat hij mij op kon halen en dat we het thuis verder zouden afwachten (ze zouden hem bellen als er veranderingen waren, maar dat is helaas niet gebeurd. Ikzelf had door de pethidine en slaapmiddel niet het besef om hem te bellen). Ik kon hem inmiddels vertellen dat ons kindje vandaag geboren zou worden. Op dat moment kwam de verpleegkundige die mijn infuus zou zetten. Er werd 2x misgeprikt waardoor ik nu nog grote blauwe plekken op mijn arm heb.
De weeën waren erg lastig op te vangen omdat ik voornamelijk beenweeën had. Deze kon ik hiervoor opvangen door in beweging te blijven, maar omdat ik weer aan de CTG moest, moest ik blijven liggen. Ondertussen werkte het slaapmiddeltje dat ik had gekregen, in combinatie met 2 nachten weinig slaap, nog steeds door. Tussen de weeën door kon ik heel even met Jos kletsen, maar viel al snel in slaap.
Tussen elf uur en half twaalf (weet de exacte tijd niet meer) hield ik het bijna niet meer uit en vroeg om pijnstilling. De verloskundige zou ff kijken hoe ver ik was en dan zou ik een pethidineprik krijgen. Het bleek dat ik al ruim negen centimeter ontsluiting had en dat er nog maar een klein randje stond. De verloskundige en ik hadden dit niet verwacht, omdat de weeën daarvoor eigenlijk niet zo heel krachtig waren geweest. Jos werd opgedragen om de tas met babykleertjes te halden die nog steeds in de auto stond en de verpleegkundige en de verloskundige zetten alles klaar. Terwijl Jos de tas aan het halen was heb ik 2 persweeën opgevangen en dat vond ik best lastig.
Toes Jos terug kwam, mocht ik ook al gaan persen. Na 2 persweeën kreeg Bram het moeilijk en werd er besloten dat er een handje geholpen werd met de vacuumpomp. De kinderarts was al op de hoogte gebracht en kwam ff snel binnen om me gerust te stellen. Op de derde perswee werd ik ingeknipt en werd het kapje erop gezet. Tussen de persweeën door viel ik nog steeds in slaap en tot grote hilariteit van de verloskundige en verpleegkundige snurkte ik er zelfs bij.
Na nog 2 persweeën glibberde om 12.17 het lichaampje van Bram eruit. Het bleek dat de navelstreng strak om zijn nekje zat en dat daarom zijn hartslag zo sterk gedaald was. Later hoorde ik van Jos dat er ook nog een reanimatiteam klaar had gestaan, voor de zekerheid. Maar gelukkig kleurde hij snel bij en slaakte een paar kreetjes. Ik moest wel drie keer kijken voordat ik geloofde dat we een zoon hadden gekregen, mijn gevoel had heel de zwangerschap aangegeven dat het een meid zou zijn. Ondertussen kwam de placenta en werd ik gehecht.
Nadat Jos de nodige foto's heeft gemaakt, heeft hij de familie op de hoogte gebracht. Mijn ouders waren in de buurt en kwamen ook al snel naar het ziekenhuis om kennis te maken met hun eerste kleinzoon. De trots was van hun gezicht af te lezen.
Om ongeveer half twee moest ik heel nodig plassen en wilde graag douchen. Daarna mochten we naar huis, dus met ons kostbare pakketje waren we om goed half drie al weer thuis waar mijn ouders al de boel aan het versieren waren. Thuis ben ik op aanraden van mijn moeder samen met Bram ff het bed ingekropen en heb ongeveer anderhalf uur liggen slapen, totdat de kraamhulp arriveerde. Toen kon het grote genieten pas echt beginnen, wij als klein gezinnetje, Nicole en Jos en onze grote trots Bram Teunis George...
Al met al was het best heftig omdat het uiteindelijk allemaal zo snel ging. Maar ik kijk er met een heel tevreden gevoel op terug. En ben keitrots op mijn twee mannen...
leandra persen met 4 cm! maar zo te lezen ook nodig!
hoe gaat het nu met je?
fannetje je schrijft echt heel mooi over anne ! wel echt balen van de onpersoonlijkheid en het blijven zitten van een stukje placenta
claudia lijkt me zeker heftig zo'n begin! hopelijk kan je het goed verwerken
maar hoe heerlijk om met je gezinnetje weer naar huis te kunnen
sugarsnap ben benieuwd naar je verhaal met eline, fijn dat je ondanks de heftigheid met bram er goed op terug kan kijken
hoe gaat het nu met je?
fannetje je schrijft echt heel mooi over anne
! wel echt balen van de onpersoonlijkheid en het blijven zitten van een stukje placenta claudia
lijkt me zeker heftig zo'n begin! hopelijk kan je het goed verwerkenmaar hoe heerlijk om met je gezinnetje weer naar huis te kunnen
sugarsnap ben benieuwd naar je verhaal met eline, fijn dat je ondanks de heftigheid met bram er goed op terug kan kijken
Claudia wat heftig zeg
Over de phetidine, bij mij heeft het na de prik ook exact een uur geduurd tot ik volledige ontsluiting had. En bij mij wisten ze prima dat het heel snel aan het gaan was, ik mocht daarom dus geen ruggeprik meer (want dat zou te lang duren), maar juist wél phetidine.. Timo had ook echt nergens last van.. Ik kan me niet voorstellen dat ze mij die prik gegeven hadden als de kans groot was dat Timo er erg last van zou hebben.. Ze zeiden tegen mij dat hij er wat suffig van zou kunnen zijn en dat er al een spuitje klaarlag voor hem als dat het geval was om de phetidine versneld uit te laten werken..
Ik kan me dus niet voorstellen dat je de verkeerde keuze gemaakt hebt door die prik te laten zetten..
Wat ik probeer te zeggen: probeer jezelf die keuze niet kwalijk te nemen, en inderdaad, dat napraten is erg belangrijk..
Over de phetidine, bij mij heeft het na de prik ook exact een uur geduurd tot ik volledige ontsluiting had. En bij mij wisten ze prima dat het heel snel aan het gaan was, ik mocht daarom dus geen ruggeprik meer (want dat zou te lang duren), maar juist wél phetidine.. Timo had ook echt nergens last van.. Ik kan me niet voorstellen dat ze mij die prik gegeven hadden als de kans groot was dat Timo er erg last van zou hebben.. Ze zeiden tegen mij dat hij er wat suffig van zou kunnen zijn en dat er al een spuitje klaarlag voor hem als dat het geval was om de phetidine versneld uit te laten werken..
Ik kan me dus niet voorstellen dat je de verkeerde keuze gemaakt hebt door die prik te laten zetten..
Wat ik probeer te zeggen: probeer jezelf die keuze niet kwalijk te nemen, en inderdaad, dat napraten is erg belangrijk..
Dat vind ik fijn om te lezen, Chan. Het is ook iets wat ik weer mee kan nemen in mijn vragenlijstje. Ik weet namelijk ook niet precies hoe het zit met dat anti-middel. Mijn lief heeft het daar wel even over gehad.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Claudia, ik schrik heel erg van je verhaal. Ook vooral omdat het heel erg veel op de bevalling van Mette lijkt (bijna identiek, alleen had ik wel een fatsoenlijke begeleiding).
Ik heb ook een pethidine prik gehad toen ik op 5 cm bleef steken en een ruggenprik ging ook nog anderhalf uur duren. Keuze was die prik die ik al de hele dag probeerde te ontwijken. Een trip van drie kwartier met op het eind die oerdrift om te persen. Mette is na een kwartier gehaald omdat haar hartslag te ver zakte. Ze heeft ook een slechte score gehad (niet zo slecht als Lena). Ook zuurstof, alleen trok Mette mooi bij.
Wat Chan zegt. Voel je niet schuldig!!!! Dat mag je echt niet doen. Het is een ongelukkige samenloop van omstandigheden en Lena heeft heftiger gereageerd op de pethidine. Ik vind het zeer kwalijk dat de begeleiding niet goed is geweest.
Meis een dikke kus en ga het gesprek en probeer het een plekje te geven. Jezelf niet schuldig meer voelen kost ook een hoop tijd, mij heeft het bijna een jaar gekost (het was mijn schuld dat Mette zo klein was en een moeilijke start heeft gehad).
Nogmaals een dikke virtuele knuffel.
Ik heb ook een pethidine prik gehad toen ik op 5 cm bleef steken en een ruggenprik ging ook nog anderhalf uur duren. Keuze was die prik die ik al de hele dag probeerde te ontwijken. Een trip van drie kwartier met op het eind die oerdrift om te persen. Mette is na een kwartier gehaald omdat haar hartslag te ver zakte. Ze heeft ook een slechte score gehad (niet zo slecht als Lena). Ook zuurstof, alleen trok Mette mooi bij.
Wat Chan zegt. Voel je niet schuldig!!!! Dat mag je echt niet doen. Het is een ongelukkige samenloop van omstandigheden en Lena heeft heftiger gereageerd op de pethidine. Ik vind het zeer kwalijk dat de begeleiding niet goed is geweest.
Meis een dikke kus en ga het gesprek en probeer het een plekje te geven. Jezelf niet schuldig meer voelen kost ook een hoop tijd, mij heeft het bijna een jaar gekost (het was mijn schuld dat Mette zo klein was en een moeilijke start heeft gehad).
Nogmaals een dikke virtuele knuffel.
Tijd voor wat anders.. maar wat dan..
Ik voel me zo stom over de bevalling omdat het achteraf een prima bevalling was en ik me voel alsof ik er niks aan overgehouden heb. Ik merk dat ik het moeilijk vind om uit te leggen aan anderen waarom ik dan voor pethidine heb gekozen, dus meestal verzwijg ik het maar.
De weeen die ik kreeg na toediening van de weeenopwekkers triggerden allerlei herinneringen aan de bevalling van Ivan en ik dacht ineens alleen maar: Néé, dit niet nog een keer! In die zin heeft het mij vooral in de weg gezeten dat ik al een bevallingservaring had. Maar goed, wie weet hoe de bevalling zou zijn gelopen als ik niet voor pethidine had gekozen. Misschien was het weer een lange lijdensweg geweest.
Dank voor de woorden van steun.
Hoe heb jij die trip eigenlijk ervaren, wickie?
De weeen die ik kreeg na toediening van de weeenopwekkers triggerden allerlei herinneringen aan de bevalling van Ivan en ik dacht ineens alleen maar: Néé, dit niet nog een keer! In die zin heeft het mij vooral in de weg gezeten dat ik al een bevallingservaring had. Maar goed, wie weet hoe de bevalling zou zijn gelopen als ik niet voor pethidine had gekozen. Misschien was het weer een lange lijdensweg geweest.
Dank voor de woorden van steun.
Hoe heb jij die trip eigenlijk ervaren, wickie?
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Ik begreep zojuist trouwens van mijn vriend dat Lena geen anti-middel heeft gehad omdat ze ook mooi bijtrok. Wat ik dan weer niet begrijp is waarom ze slechte apgar-scores bleef houden en ze toch een tijdje met haar bezig zijn geweest. Nou ja, dit zijn van die typische bevallingsgaten die in het gesprek met de gynaecoloog hopelijk opgevuld worden.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Claudia ik heb zelf trouwens wel dat anti-middel gekregen (Timo dus niet) toen ik volledige ontsluiting had hoorde ik máánden na de bevalling. Ik weet niet of jij dat gehad hebt? En of dat nog mee kan spelen? Ik heb een half uur of zo moeten persen dus misschien is het anti-middel in dat half uur ook al wel bij Timo gekomen..
Kom ik weer.
Ik vind jou Claudia, en bijna iedereen hier, zo verantwoord en doordacht in keuzes maken, afwegen enz. dat ik nog zou willen zeggen: Het zijn keuzes van het moment zelf. Je overdenkt ze, weegt ze af en maakt ze voor dat moment. Die keuzes was dan ook goed, is dan ook goed. Met kinderen heb je en krijg je bijna nooit een tweede kans. Kinderen opvoeden, kinderen opgroeien zijn aaneenschakelingen van eerste keuzes.
Dat is ook de drive dat ik hier zoveel mee lees. (En dat ik aan bed gekluisterd ben als ik niet werk) Het boeit me dat er ouders zijn die zo gemoeid zijn met het welzijn van hun kinderen. Ik had graag met jullie zwanger geweest in deze tijd. Vroeger was er maar een ieniemini kleine groep ouders die bewust(er) bezig was met de opvoeding, de opgroeiing van de kleinen.
[ Bericht 0% gewijzigd door -sabine- op 29-01-2011 20:18:59 ]
Ik vind jou Claudia, en bijna iedereen hier, zo verantwoord en doordacht in keuzes maken, afwegen enz. dat ik nog zou willen zeggen: Het zijn keuzes van het moment zelf. Je overdenkt ze, weegt ze af en maakt ze voor dat moment. Die keuzes was dan ook goed, is dan ook goed. Met kinderen heb je en krijg je bijna nooit een tweede kans. Kinderen opvoeden, kinderen opgroeien zijn aaneenschakelingen van eerste keuzes.
Dat is ook de drive dat ik hier zoveel mee lees. (En dat ik aan bed gekluisterd ben als ik niet werk) Het boeit me dat er ouders zijn die zo gemoeid zijn met het welzijn van hun kinderen. Ik had graag met jullie zwanger geweest in deze tijd. Vroeger was er maar een ieniemini kleine groep ouders die bewust(er) bezig was met de opvoeding, de opgroeiing van de kleinen.
[ Bericht 0% gewijzigd door -sabine- op 29-01-2011 20:18:59 ]
Die trip was vrij bizar, ik kon niks meer allen nog maar liggen, ik doezelde tussen de weeën steeds weg. Ik weet dat ik de lichtjes van Rotterdam zag die aan het dansen waren in mijn ogen. Maar ik voelde me vooral een steen. En toen kwam die druk, alsof iemand had besloten boven o m'n buik te gaan drukken. Voor mijn gevoel schreeuwde ik het uit, maar later vertelde R. dat het een soort van gemompel was. Het duurde ook 5 weeën voordat de zuster begreep wat er aan de hand was. En ineens waren er toen 5 mensen bij m'n bed en mocht ik persen. Dit heb ik dus met een absurdistische positieviteit gedaan maar ook erg verdoofd. Ook tijdens het hechten wat bijna een uur duurde en Mette die toen naast me lag in de couveuse was ik nog erg verdoofd. Misschien maar beter ook anders was ik denk ik enorm in de paniekstand geschoten.
Voor mijn gevoel is die spuit een soort van redding geweest anders had ik het waarschijnlijk als een ware hel ervaren. Maar aan de andere kant heb ik het er heel lang moeilijk mee gehad dat ik de boel niet bewust heb meegemaakt.
Mixed feelings dus.
Voor mijn gevoel is die spuit een soort van redding geweest anders had ik het waarschijnlijk als een ware hel ervaren. Maar aan de andere kant heb ik het er heel lang moeilijk mee gehad dat ik de boel niet bewust heb meegemaakt.
Mixed feelings dus.
Tijd voor wat anders.. maar wat dan..
Bevallingsverhaal Eline 08-01-2011
31 december 2010
Het zou een drukke dag voor me worden. 's Avonds kwamen onze beste vrienden langs om Oud en Nieuw te vieren, en ik zou voor lekkere hapjes zorgen. Ik voel me goed en sta 's morgens al lekker in de keuken. Tussen de middag moet ik op controle bij de verloskundige en ik verwacht dat het maar 10 minuten zou duren.
Daar bleek dat mijn bloeddruk veel te hoog is (onderdruk 97), maar urine is schoon. Toch moet ik 's middags naar het ziekenhuis voor een CTG. Daar gaat mijn planning... De CTG bleek goed te zijn en mijn bloeddruk is weer gezakt. Met een brief voor de de verloskundige mocht ik weer naar huis. 's Avonds hebben we het jaar met z'n zessen ingeluid en hopen dat er in het begin van 2011 twee gezonde kindjes worden geboren. Mijn beste vriendin is nl 2 weken na mij uitgerekend.
6 januari 2011
Bij de controle van de verloskundige was mijn bloeddruk nog steeds te hoog en omdat er andere klachten zijn die op zwangerschapsvergiftiging kunnen duiden (hoofdpijn en duizelligheid) stuurt de verloskundige me weer door naar het ziekenhuis voor CTG. Daar was wéér alles goed, maar van de gyn krijg ik de keuze om terug te gaan of daar onder controle te blijven. Ik kies ervoor om bij de gyn te blijven, omdat ik nog maar een week hoefde en er geen zin in had om weer heen en weer gestuurd te worden.
7 januari 2011
Jos is 's morgens zoals elke vrijdag om acht uur begonnen met werken en heeft mijn wekker om half 9 gezet. Ik wordt vlak daarvoor wakker met een onbestemd gevoel en pijn in mijn rug. Nadat ik Bram heb wakker gemaakt en naar het kdv heb gebracht worden de rugpijnen sterker en komen ze in golven. Dit gaat zo de hele dag door, terwijl ik wat in huis aanrommel en wat berichtjes tik op FOK. Ondertussen verlies ik wat bloed en veel slijm. Om 16 uur is Jos afgewerkt en komt hij thuis. Op dat moment komen de weeën ongeveer om de zes minuten en we bespreken wat we gaan doen. 's Avonds zouden we nl op verjaardag gaan van Jos' oma die die dag 82 is geworden. We besluiten dat Jos samen met Bram daar even naartoe gaat en Bram dan overdraagt aan zijn ouders. Er was afgesproken dat zij Bram zouden opvangen als er wat aan de hand zou zijn.
Jos heeft Bram opgehaald van het kdv en wat boodschapjes gedaan voor het avondeten. Thuis wil Bram erg weinig van mij weten en kan er slechts een heel zuinig kusje af. Bram en Jos eten lekker pannenkoeken en ik snoep er 1 mee, maar het smaakt me niet. Rond half 7 vertrekt Jos naar zijn opa en oma en kruip ik nog even in bed. Echt slapen lukt niet echt, maar ik kan wel een beetje wegdommelen. Om half 9 komt Jos thuis en ik kom uit bed. De weeën komen nu om de 5 minuten. Om half tien bellen we het ziekenhuis om te kijken hoe het ervoor staat. We mogen wel langskomen.
Om 22.00 uur zijn we daar aangekomen en worden we opgevangen door dezelfde verpleegkundige als donderdag, Sanne. Ze legt me aan de CTG en bloeddrukmeter. Mijn weeën zijn ondertussen helemaal stilgevallen. In de drie kwartier dat ik aan de CTG hang heb ik slechts 3 weeën gehad. Mijn bloeddruk is ook keurig netjes. De verloskundige komt me toucheren. Het blijkt dat ik nog maar krap een centimeter ontsluiting heb en de baarmoederhals is nog niet helemaal verstreken. Als dan blijkt dat de echo ook helemaal goed is, mogen we weer naar huis. Met de instructie om te bellen als de weeën om de 3-4 minuten komen voor een uur lang.
Eenmaal thuis komen de weeën lichtjes terug, het is dan 0.00 uur. We besluiten om naar bed te gaan en nog wat slaap te pakken. In bed worden de weeën heftiger en stap ik er maar weer uit. Beneden ga ik maar weer timen. Om 1 uur komen ze om de 3 min en worden steeds heftiger. Ik durf alleen niet weer het ziekenhuis te bellen, bang voor een teleurstelling. Ik kijk het nog aan tot half 3, en ga dan weer douchen. De weeën komen dan nog steeds om de 3 min, maar onder de douche zijn ze goed op te vangen. Jos wordt wakker als ik de slaapkamer binnenkom om me af te drogen. Hij ziet het een paar weeën aan en neemt dan het besluit voor me. Hij zegt me dat ik nu echt weer het ziekenhuis moet bellen. Dit doe ik dan ook weer om half 4 en we mogen natuurlijk meteen weer komen.
Om 4 uur staan we dan ook weer op de verlosafdeling. Verpleegkundige Femke sluit me aan op de CTG en verloskundige Ann toucheert me. Ik heb nu toch al wel 2-3 cm. We maken een plan van aanpak. Ik blijf nog even aan de CTG, ivm de bevalling van Bram en om half 6 gaan ze mijn vliezen breken. Het is rustig op de afdeling en dus blijven Femke en Ann gezellig kletsen. Ze vragen naar de geboorte van Bram en hoe we daar op terugkijken. We kunnen gelukkig vertellen dat het geen vervelende ervaring was. Maar wel wel spannend.
Om half 6 gaan ze mijn vliezen breken, ik heb dan 4 cm ontsluiting. Ze verwachten een behoorlijke golf vruchtwater, maar het koppie van ons kindje doet dienst als stop. Aan de paar druppels kunnen ze zien dat het helder is. Femke sluit een inwendige CTG aan en geeft me een netbroekje en kraamverband. Zo kan ik dan alsnog lekker rondlopen en bewegen om de weeën op te vangen. In het begin lukt het allemaal nog wel, maar al snel beland ik in een weeënstorm. De weeën zitten overal (buik, rug en benen) en komen zo snel achter elkaar aan dat ik amper op adem kan komen. Jos vertelt me tussen de weeën door dat ik het goed doe en dat hij trots op me is. Ook zegt hij dat het niet erg is om pijnstilling te vragen. Hij trekt me met deze opmerking over de streep. Ik druk op het belletje en al snel komt Femke binnen. Ik probeer het uit te leggen en Jos vult me aan waar nodig. Femke gaat Ann halen. Zij legt me uit welke keuzes ik heb nadat ze me getoucheerd heeft. Ik heb 5 cm en voor een ruggeprik is het dan te laat. Ik mag kiezen tussen een pethidineprik en een Remifentanilpomp. Ann raadt me de pomp aan. Hier kies ik dan ook voor.
Om kwart voor zeven krijg ik het infuus met de pomp aangeprikt. Ik krijg ook een saturatiemeter op mijn vinger en het knopje in mijn hand. Al snel begint het te werken. Ik word er high van , maar niet onprettig. De weeën voel ik nog wel, maar ze zijn nu een stuk beter te handelen. Jos zorgt ervoor dat ik blijf drinken en dat de saturatiemeter goed blijft zitten.
Om half 8 komen Femke en Ann afscheid nemen, hun dienst zit erop. Ann vraagt nog of ik al wat voel drukken aan het eind van de wee. Ik kan haar vertellen dat dit idd bij de laatste paar het geval is. Ann is de kamer nog niet uit of ik word overvallen door die oerkracht. Snel komt verloskunduge Ingrid eraan en zegt me dat ik zachtes mee mag drukken. Ondertussen toucheert ze me en blijk ik volledige ontsluiting te hebben. Verpleegkundige Sanne komt binnen en maakt in sneltreinvaart alles klaar. Na een paar keer persen voel ik dat het hoofdje al staat en moet ik zuchten. Nog een wee later glibbert er een klein lijfje uit me die ik uit reflex zelf aanpak. Het is dan 7.45. Het enige dat ik kan zeggen is "ik heb een meisje!" en dit meerdere keren. Ze is wel behoorlijk blauw, want onze dame had haar navelstreng in haar hand vast. Gelukkig huilt ze al en kleurt ze snel bij. Als ze op mijn buik ligt plast en poept ze me meteen onder. Al snel heeft ze zichzelf aangelegd en drinkt ze wel 10 min aan beide kanten! Ik ben al een tijdje een beetje verkouden en af en toe flink aan het hoesten. Dit moet ik ook na de geboorte van ons meisje. Na drie keer hoesten lanceer ik de placenta. Deze ligt dan nog op de tafel, maar het bloed zit tegen de muur tot grote hilariteit van Sanne en Ingrid. Ze maken het snel schoon en dan gaat Ingrid kijken of ik nog hechtingen moet hebben. Helaas moet ze er toch 2 zetten. Verder heb ik door de snelheid kleine schaafwondjes aan beide schaamlippen.
Alle testen worden goed uitgevoerd en ons meisje wordt gewogen. Ze weegt op de gram af 3000 gram. Als ze is aangekleed en in het wiegje ligt, gaat Jos iedereen bellen. De meesten belt hij wakker op deze zaterdagochtend. We krijgen beiden een ontbijtje en genieten van ons meisje. Na een poosje mag ik gaan douchen en aankleden. Er wordt nog overlegd of we nog moeten blijven ivm mijn bloeddruk. Deze wordt dan ook nog eens opgenomen. Weer is mijn bloeddruk helemaal in orde. Het oordeel is dan ook, lekker naar huis en daar genieten.
Helemaal trots lopen we het ziekenhuis weer uit met onze dochter en gaan gauw naar huis om Bram op te wachten. Helaas duurt het nog een tijdje voordat mijn schoonouders met hem komen. De kraamhulp arriveert om twaalf uur en een half uurtje later klimmen kleine voetjes de trap op naar boven. Ik lig met Eline lekker in bed en Bram klimt erop om eerst mij een dikke knuffel te geven. Daarna aait hij heel voorzichtig het handje van zijn kleine zusje, Eline Catharina Helena. Samen met Jos blijft Bram nog even boven op ons bed zitten. Daar zitten we dan, met ons vieren. Compleet gelukkig en gelukkig compleet (voor nu)...
Al met al ging het allemaal uiteindelijk supersnel. In een uur van 5 naar 10 cm en 7 minuten persen. Achteraf ging het mij te snel. Ik moest echt een paar dagen wennen aan het idee dat ik al bevallen was. Ik kon niet beseffen dat het allemaal al achter de rug is. Het ene moment lag ik nog high de weeën weg te puffen en het andere moment had ik mijn meisje al in mijn armen. De overgang ging mij veel te snel. Maar gelukkig is het besef nu helemaal daar. Ze is er eindelijk en ze maakt ons kleine gezinnetje helemaal compleet. Een koningskoppel, mijn Bram en Eline.
31 december 2010
Het zou een drukke dag voor me worden. 's Avonds kwamen onze beste vrienden langs om Oud en Nieuw te vieren, en ik zou voor lekkere hapjes zorgen. Ik voel me goed en sta 's morgens al lekker in de keuken. Tussen de middag moet ik op controle bij de verloskundige en ik verwacht dat het maar 10 minuten zou duren.
Daar bleek dat mijn bloeddruk veel te hoog is (onderdruk 97), maar urine is schoon. Toch moet ik 's middags naar het ziekenhuis voor een CTG. Daar gaat mijn planning... De CTG bleek goed te zijn en mijn bloeddruk is weer gezakt. Met een brief voor de de verloskundige mocht ik weer naar huis. 's Avonds hebben we het jaar met z'n zessen ingeluid en hopen dat er in het begin van 2011 twee gezonde kindjes worden geboren. Mijn beste vriendin is nl 2 weken na mij uitgerekend.
6 januari 2011
Bij de controle van de verloskundige was mijn bloeddruk nog steeds te hoog en omdat er andere klachten zijn die op zwangerschapsvergiftiging kunnen duiden (hoofdpijn en duizelligheid) stuurt de verloskundige me weer door naar het ziekenhuis voor CTG. Daar was wéér alles goed, maar van de gyn krijg ik de keuze om terug te gaan of daar onder controle te blijven. Ik kies ervoor om bij de gyn te blijven, omdat ik nog maar een week hoefde en er geen zin in had om weer heen en weer gestuurd te worden.
7 januari 2011
Jos is 's morgens zoals elke vrijdag om acht uur begonnen met werken en heeft mijn wekker om half 9 gezet. Ik wordt vlak daarvoor wakker met een onbestemd gevoel en pijn in mijn rug. Nadat ik Bram heb wakker gemaakt en naar het kdv heb gebracht worden de rugpijnen sterker en komen ze in golven. Dit gaat zo de hele dag door, terwijl ik wat in huis aanrommel en wat berichtjes tik op FOK. Ondertussen verlies ik wat bloed en veel slijm. Om 16 uur is Jos afgewerkt en komt hij thuis. Op dat moment komen de weeën ongeveer om de zes minuten en we bespreken wat we gaan doen. 's Avonds zouden we nl op verjaardag gaan van Jos' oma die die dag 82 is geworden. We besluiten dat Jos samen met Bram daar even naartoe gaat en Bram dan overdraagt aan zijn ouders. Er was afgesproken dat zij Bram zouden opvangen als er wat aan de hand zou zijn.
Jos heeft Bram opgehaald van het kdv en wat boodschapjes gedaan voor het avondeten. Thuis wil Bram erg weinig van mij weten en kan er slechts een heel zuinig kusje af. Bram en Jos eten lekker pannenkoeken en ik snoep er 1 mee, maar het smaakt me niet. Rond half 7 vertrekt Jos naar zijn opa en oma en kruip ik nog even in bed. Echt slapen lukt niet echt, maar ik kan wel een beetje wegdommelen. Om half 9 komt Jos thuis en ik kom uit bed. De weeën komen nu om de 5 minuten. Om half tien bellen we het ziekenhuis om te kijken hoe het ervoor staat. We mogen wel langskomen.
Om 22.00 uur zijn we daar aangekomen en worden we opgevangen door dezelfde verpleegkundige als donderdag, Sanne. Ze legt me aan de CTG en bloeddrukmeter. Mijn weeën zijn ondertussen helemaal stilgevallen. In de drie kwartier dat ik aan de CTG hang heb ik slechts 3 weeën gehad. Mijn bloeddruk is ook keurig netjes. De verloskundige komt me toucheren. Het blijkt dat ik nog maar krap een centimeter ontsluiting heb en de baarmoederhals is nog niet helemaal verstreken. Als dan blijkt dat de echo ook helemaal goed is, mogen we weer naar huis. Met de instructie om te bellen als de weeën om de 3-4 minuten komen voor een uur lang.
Eenmaal thuis komen de weeën lichtjes terug, het is dan 0.00 uur. We besluiten om naar bed te gaan en nog wat slaap te pakken. In bed worden de weeën heftiger en stap ik er maar weer uit. Beneden ga ik maar weer timen. Om 1 uur komen ze om de 3 min en worden steeds heftiger. Ik durf alleen niet weer het ziekenhuis te bellen, bang voor een teleurstelling. Ik kijk het nog aan tot half 3, en ga dan weer douchen. De weeën komen dan nog steeds om de 3 min, maar onder de douche zijn ze goed op te vangen. Jos wordt wakker als ik de slaapkamer binnenkom om me af te drogen. Hij ziet het een paar weeën aan en neemt dan het besluit voor me. Hij zegt me dat ik nu echt weer het ziekenhuis moet bellen. Dit doe ik dan ook weer om half 4 en we mogen natuurlijk meteen weer komen.
Om 4 uur staan we dan ook weer op de verlosafdeling. Verpleegkundige Femke sluit me aan op de CTG en verloskundige Ann toucheert me. Ik heb nu toch al wel 2-3 cm. We maken een plan van aanpak. Ik blijf nog even aan de CTG, ivm de bevalling van Bram en om half 6 gaan ze mijn vliezen breken. Het is rustig op de afdeling en dus blijven Femke en Ann gezellig kletsen. Ze vragen naar de geboorte van Bram en hoe we daar op terugkijken. We kunnen gelukkig vertellen dat het geen vervelende ervaring was. Maar wel wel spannend.
Om half 6 gaan ze mijn vliezen breken, ik heb dan 4 cm ontsluiting. Ze verwachten een behoorlijke golf vruchtwater, maar het koppie van ons kindje doet dienst als stop. Aan de paar druppels kunnen ze zien dat het helder is. Femke sluit een inwendige CTG aan en geeft me een netbroekje en kraamverband. Zo kan ik dan alsnog lekker rondlopen en bewegen om de weeën op te vangen. In het begin lukt het allemaal nog wel, maar al snel beland ik in een weeënstorm. De weeën zitten overal (buik, rug en benen) en komen zo snel achter elkaar aan dat ik amper op adem kan komen. Jos vertelt me tussen de weeën door dat ik het goed doe en dat hij trots op me is. Ook zegt hij dat het niet erg is om pijnstilling te vragen. Hij trekt me met deze opmerking over de streep. Ik druk op het belletje en al snel komt Femke binnen. Ik probeer het uit te leggen en Jos vult me aan waar nodig. Femke gaat Ann halen. Zij legt me uit welke keuzes ik heb nadat ze me getoucheerd heeft. Ik heb 5 cm en voor een ruggeprik is het dan te laat. Ik mag kiezen tussen een pethidineprik en een Remifentanilpomp. Ann raadt me de pomp aan. Hier kies ik dan ook voor.
Om kwart voor zeven krijg ik het infuus met de pomp aangeprikt. Ik krijg ook een saturatiemeter op mijn vinger en het knopje in mijn hand. Al snel begint het te werken. Ik word er high van , maar niet onprettig. De weeën voel ik nog wel, maar ze zijn nu een stuk beter te handelen. Jos zorgt ervoor dat ik blijf drinken en dat de saturatiemeter goed blijft zitten.
Om half 8 komen Femke en Ann afscheid nemen, hun dienst zit erop. Ann vraagt nog of ik al wat voel drukken aan het eind van de wee. Ik kan haar vertellen dat dit idd bij de laatste paar het geval is. Ann is de kamer nog niet uit of ik word overvallen door die oerkracht. Snel komt verloskunduge Ingrid eraan en zegt me dat ik zachtes mee mag drukken. Ondertussen toucheert ze me en blijk ik volledige ontsluiting te hebben. Verpleegkundige Sanne komt binnen en maakt in sneltreinvaart alles klaar. Na een paar keer persen voel ik dat het hoofdje al staat en moet ik zuchten. Nog een wee later glibbert er een klein lijfje uit me die ik uit reflex zelf aanpak. Het is dan 7.45. Het enige dat ik kan zeggen is "ik heb een meisje!" en dit meerdere keren. Ze is wel behoorlijk blauw, want onze dame had haar navelstreng in haar hand vast. Gelukkig huilt ze al en kleurt ze snel bij. Als ze op mijn buik ligt plast en poept ze me meteen onder. Al snel heeft ze zichzelf aangelegd en drinkt ze wel 10 min aan beide kanten! Ik ben al een tijdje een beetje verkouden en af en toe flink aan het hoesten. Dit moet ik ook na de geboorte van ons meisje. Na drie keer hoesten lanceer ik de placenta. Deze ligt dan nog op de tafel, maar het bloed zit tegen de muur tot grote hilariteit van Sanne en Ingrid. Ze maken het snel schoon en dan gaat Ingrid kijken of ik nog hechtingen moet hebben. Helaas moet ze er toch 2 zetten. Verder heb ik door de snelheid kleine schaafwondjes aan beide schaamlippen.
Alle testen worden goed uitgevoerd en ons meisje wordt gewogen. Ze weegt op de gram af 3000 gram. Als ze is aangekleed en in het wiegje ligt, gaat Jos iedereen bellen. De meesten belt hij wakker op deze zaterdagochtend. We krijgen beiden een ontbijtje en genieten van ons meisje. Na een poosje mag ik gaan douchen en aankleden. Er wordt nog overlegd of we nog moeten blijven ivm mijn bloeddruk. Deze wordt dan ook nog eens opgenomen. Weer is mijn bloeddruk helemaal in orde. Het oordeel is dan ook, lekker naar huis en daar genieten.
Helemaal trots lopen we het ziekenhuis weer uit met onze dochter en gaan gauw naar huis om Bram op te wachten. Helaas duurt het nog een tijdje voordat mijn schoonouders met hem komen. De kraamhulp arriveert om twaalf uur en een half uurtje later klimmen kleine voetjes de trap op naar boven. Ik lig met Eline lekker in bed en Bram klimt erop om eerst mij een dikke knuffel te geven. Daarna aait hij heel voorzichtig het handje van zijn kleine zusje, Eline Catharina Helena. Samen met Jos blijft Bram nog even boven op ons bed zitten. Daar zitten we dan, met ons vieren. Compleet gelukkig en gelukkig compleet (voor nu)...
Al met al ging het allemaal uiteindelijk supersnel. In een uur van 5 naar 10 cm en 7 minuten persen. Achteraf ging het mij te snel. Ik moest echt een paar dagen wennen aan het idee dat ik al bevallen was. Ik kon niet beseffen dat het allemaal al achter de rug is. Het ene moment lag ik nog high de weeën weg te puffen en het andere moment had ik mijn meisje al in mijn armen. De overgang ging mij veel te snel. Maar gelukkig is het besef nu helemaal daar. Ze is er eindelijk en ze maakt ons kleine gezinnetje helemaal compleet. Een koningskoppel, mijn Bram en Eline.
Mooi sugarsnap!
Dat wennen ken ik wel, ik was er totaal nog niet vanuit gegaan dat ik al zou gaan bevallen, moest toen ook echt even omschakelen dat hij er al was
Dat wennen ken ik wel, ik was er totaal nog niet vanuit gegaan dat ik al zou gaan bevallen, moest toen ook echt even omschakelen dat hij er al was
Pfoei Claudia, herkenbaar gevoel... Je kunt je ondanks dat je in het ziekenhuis bent soms toch heel erg alleen en in de steek gelaten voelen... Gelukkig gaat straks met deze bevalling ook gebeuren wat met die van Ivan gebeurde, het zakt allemaal weg...
Het gesprek moet je ook zeker aangaan, vond ik zelf heel erg prettig. Heeft zeker geholpen bij de verwerking van alles....
Mooi sugersnap, jammer dat het voor je gevoel te snel ging. Maar toch fijn dat het vrij voorspoedig verliep...
Het gesprek moet je ook zeker aangaan, vond ik zelf heel erg prettig. Heeft zeker geholpen bij de verwerking van alles....
Mooi sugersnap, jammer dat het voor je gevoel te snel ging. Maar toch fijn dat het vrij voorspoedig verliep...
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
flugeltje is een kloon van yvonne toch?
Waarom hebben ze dan niet gekozen voor remifentanyl? Zeker als ze dachten dat het nog een hele tijd ging duren. En het is sneller uitgewerkt als het gestopt wordt...quote:
[..]
Het napraten met de verloskundige in de kraamweek heeft al veel geholpen. Zij heeft me op het hart gedrukt dat de dienstdoende arts-assistent me nooit pethidine zou hebben gegeven als ze had verwacht dat Lena zo snel geboren zou worden. En dat Lena zo'n moeilijke start had door de pethidine schijnt toch ook vrij uitzonderlijk te zijn. Kortom: ik denk dat het nagesprek heel belangrijk gaat zijn voor de verwerking.
Een ander punt is wat er allemaal toegeschreven kan worden aan de pethidine. Het schijnt dat er intern een discussie over is geweest en dat sommigen denken dat zelfs die eerste moeizame dagen toe te schrijven zijn aan de pethidine, ookal is pethidine bij volwassenen na 4 uur uitgewerkt. Daar ben ik ook heel nieuwsgierig naar!
Hoe dan ook: ik had op het moment dat de pethidine werd gezet nog maar 4 centimter ontsluiting, wat marginale vooruitgang betekende. Ik denk dat mijn intuïtie juist was, dat ik me niet goed kon ontspannen en dat de ontsluiting daardoor niet vorderde. De pethidine heeft gemaakt dat ik in een uur tijd naar volledig ontsluiting ging. In die zin is het waarschijnljik ook wel op z'n plaats geweest om me pijnstilling te geven (al had ik liever intensievere begeleiding gehad).
Sugarsnap, mooie verhalen
[ Bericht 6% gewijzigd door Asyniur op 30-01-2011 09:59:04 ]
Remifentanil wordt zo laat mogelijk gegeven, omdat er gewenning optreed.. dus als ze het idee hebben dat het nog wel even gaat duren zullen ze eerst pethidine overwegen!quote:
[..]
Waarom hebben ze dan niet gekozen voor remifentanyl? Zeker als ze dachten dat het nog een hele tijd ging duren. En het is sneller uitgewerkt als het gestopt wordt...
Sugarsnap, mooie verhalen
Ik had pas 4 cm ontsluiting toen ik remifentanyl kreeg. Althans toen gingen ze in een weeënstorm proberen een infuus aan te leggenquote:
[..]
Remifentanil wordt zo laat mogelijk gegeven, omdat er gewenning optreed.. dus als ze het idee hebben dat het nog wel even gaat duren zullen ze eerst pethidine overwegen!
Uiteindelijk zat de boel pas aangesloten bij 7-8 cm, maar toch.
En op het moment van het binnenslepen van de infuuspomp ed zag het er echt niet naar uit dat ik binnen een paar uurtjes een kind zou hebben (ik heb 3 uur gedaan over de cm van 3 naar 4)
In mijn ziekenhuis bieden ze Remifentanil niet aan.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Ik kreeg Remifentanil na 2 dagen weeën en bij 1.5 cm ontsluiting. 2 uur na de Remifentanil zat ik op 6 centimeter 
En toch vond ik het geen bijzonder spul, want mn weeën deden nog steeds verrekte zeer
En ik vind bevallingsverhalen zo bijzonder om te lezen, een traan en een lach in één verhaal. Ademloos lezen, soms even zuchten van ellende voor de ander. Heftig. Bedankt
En toch vond ik het geen bijzonder spul, want mn weeën deden nog steeds verrekte zeer En ik vind bevallingsverhalen zo bijzonder om te lezen, een traan en een lach in één verhaal. Ademloos lezen, soms even zuchten van ellende voor de ander. Heftig. Bedankt
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Ik zat op 5 maar ze hadden al het idee dat de laatste cm's hard konden gaan en dat klopte, binnen 2.5 uurquote:
[..]
Ik had pas 4 cm ontsluiting toen ik remifentanyl kreeg. Althans toen gingen ze in een weeënstorm proberen een infuus aan te leggen
Uiteindelijk zat de boel pas aangesloten bij 7-8 cm, maar toch.
En op het moment van het binnenslepen van de infuuspomp ed zag het er echt niet naar uit dat ik binnen een paar uurtjes een kind zou hebben (ik heb 3 uur gedaan over de cm van 3 naar 4)
En inderdaad Vlindur, het haalt net de hele scherpe randjes weg en laat je tussen de weeën door meer ontspannen... maar als ze het te vroeg geven werkt het op een gegeven moment amper nog...
bij mij hadden ze ook niet verwacht dat de laatste 5 cm zo hard zouden gaan, vandaar dat ik zelfs de keuze kreeg. Maar ik ben toch echt binnen een uur naar volledige ontsluiting gegaan
Ja, dat klopt wel, ik kon wat slapen had ik het idee. Nou ja, de nacht ervoor had ik ook al amper geslapen, dus ik was ook gewoon doodopquote:
[..]
Ik zat op 5 maar ze hadden al het idee dat de laatste cm's hard konden gaan en dat klopte, binnen 2.5 uur
En inderdaad Vlindur, het haalt net de hele scherpe randjes weg en laat je tussen de weeën door meer ontspannen... maar als ze het te vroeg geven werkt het op een gegeven moment amper nog...
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Dat is vreemd.quote:
In mijn ziekenhuis bieden ze Remifentanil niet aan.
Mijn helden: Mijn dochter Eline, Oprah Winfrey, Obama, Nederlandse hockeyploeg vrouwen.
Mijn favoriete TV programma's: DWDD, ATWT, Netwerk, Show Nieuws, VI.
Mijn favoriete shops: Hema, H&M shop online, Albert Heijn, IKEA.
Mijn favoriete TV programma's: DWDD, ATWT, Netwerk, Show Nieuws, VI.
Mijn favoriete shops: Hema, H&M shop online, Albert Heijn, IKEA.
Dat is opzich niet vreemd, elk ziekenhuis hanteert een eigen policy. In ons ziekenhuis is wordt het ook niet aangeboden (Erasmus mc/ Sophia kinderziekenhuis).quote:
Tijd voor wat anders.. maar wat dan..
ook niet als je er om vraagt? ('t is ook mijn z'huis)quote:
[..]
Dat is opzich niet vreemd, elk ziekenhuis hanteert een eigen policy. In ons ziekenhuis is wordt het ook niet aangeboden (Erasmus mc/ Sophia kinderziekenhuis).
Ik heb er één en ik ben er trots op
"Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren" "The needs of the many outweigh the needs of the crew"
Terugblik op tachtig kilometer lopen - Westerborkpad - My 5 minutes of fame - Heldin
DTS - Foto's en verslagen
"Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren" "The needs of the many outweigh the needs of the crew"
Terugblik op tachtig kilometer lopen - Westerborkpad - My 5 minutes of fame - Heldin
DTS - Foto's en verslagen
Ik weet niet of ze het beleid hebben aangepast, maar ten tijde van Mette's bevalling was het niet mogelijk. Alleen de keuze tussen pethidine of ruggenprik.
In het Sint Franciscus Gasthuis werkt men wel met Remifentanil.
In het Sint Franciscus Gasthuis werkt men wel met Remifentanil.
Tijd voor wat anders.. maar wat dan..
ik ben er in 98 en 08 bevallen en in maart weerquote:
Ik weet niet of ze het beleid hebben aangepast, maar ten tijde van Mette's bevalling was het niet mogelijk. Alleen de keuze tussen pethidine of ruggenprik.
In het Sint Franciscus Gasthuis werkt men wel met Remifentanil.
bij Jan heb ik beide gehad. was zo ongeveer van de wereld af door de pethidine.
Ik heb er één en ik ben er trots op
"Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren" "The needs of the many outweigh the needs of the crew"
Terugblik op tachtig kilometer lopen - Westerborkpad - My 5 minutes of fame - Heldin
DTS - Foto's en verslagen
"Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren" "The needs of the many outweigh the needs of the crew"
Terugblik op tachtig kilometer lopen - Westerborkpad - My 5 minutes of fame - Heldin
DTS - Foto's en verslagen
Ik weet niet waarom ze het niet aanbieden (daar wil ik nog wel naar vragen), maar is het niet een vrij nieuw middel? Ik heb wel eens een artikel gelezen (uit ik meen 2008) waarin stond dat de voor- en nadelen onvoldoende waren onderzocht. Ik stel me zo voor dat daarom niet elk ziekenhuis even gretig zo'n nieuw middel in huis neemt.quote:
Je ziet ook bij inleidingen dat niet elk ziekenhuis hetzelfde protocol heeft. Het ene ziekenhuis wil al bij 41 weken zwangerschap inleiden en het andere ziekenhuis wacht rustig de 42 weken af. Ook de manieren van inleiden willen nog wel eens verschillen: in het ene ziekenhuis krijg je pillen, in het andere ziekenhuis een gel, en zo zijn er nog wat methodes.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Was dat zo naar, Vlindur?
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
In het SFG in R'dam wordt er onderzoek naar gedaan door een van de arts-assistenten. Bij 'ons' wordt alleen de ruggenprik aangeboden en geen enkel ander middel.
Ik quote evenquote:
quote:na 3 kwartier werd ik getoucheerd om te kijken hoever ik al was. Dat bleek nog geen halve centimeter te wezen en werd er een veter met Prostaglandinen ingebracht. Dat was erg pijnlijk.
quote:Om 20.00 weer aan de ctg, dat kreng registreerde helemaal niks! Maar ik had toch echt pijn! Toen mocht de veter mocht er eindelijk uit. Wat had dat ding me zeer gedaan vanbinnen en van onderen. Het voelde helemaal beurs aan. Ik werd daarna weer getoucheerd, dat was nu helemaal pijnlijk. Ik verkrampte helemaal.
Bronquote:Woensdag 16 december;
Om half 8 lag ik weer aan de ctg, en na een half uur werd er weer een veter ingebracht. Deze werd wat netter weggestopt tussen de schaamlippen en ik voelde gelijk dat ik hier geen last van zou krijgen.
Echt, mocht er iemand ooit zo'n ding krijgen, vraag alsjeblieft of ze hem tussen de schaamlippen vouwen en niet proppen. Het voelt echt alsof er een dik stuk grof touw tussen zit. Ik voel de pijn nog als ik er aan denk
Maar het resultaat was er. 2 dagen een veter gekregen. Maar bij een volgende wil ik gel ofzo. Geen veters meer in mijn lijf!
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Ik ben wel benieuwd wat het voordeel is van een veter/gel/pillen. Ik heb pillen gehad en die waren helemaal niet pijnlijk.
Het suffe van dat soort dingen is vaak dat je afhankelijk bent van hoe goed ze gezet/ingebracht worden. Ik heb tijdens mijn voorlaatste ziekenhuisopname bijvoorbeeld behoorlijk last gehad van mijn infuus (mijn armen waren ook nog eens behoorlijk beurs vanwege steeds maar mis prikken) tot een verpleegkundige wat snoertjes verlegde en de boel anders vastplakte. En bij de bevalling was er een verpleegkundige die het infuus heel soepeltjes wist te prikken; daar heb ik geen moment last van gehad.
Het suffe van dat soort dingen is vaak dat je afhankelijk bent van hoe goed ze gezet/ingebracht worden. Ik heb tijdens mijn voorlaatste ziekenhuisopname bijvoorbeeld behoorlijk last gehad van mijn infuus (mijn armen waren ook nog eens behoorlijk beurs vanwege steeds maar mis prikken) tot een verpleegkundige wat snoertjes verlegde en de boel anders vastplakte. En bij de bevalling was er een verpleegkundige die het infuus heel soepeltjes wist te prikken; daar heb ik geen moment last van gehad.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Oh, waar ik vantevoren trouwens huiverig voor was, was of ik bij de geboorte van Lena erg last zou hebben van het gehecht worden. Ik heb hier vaak gelezen dat dat als behoorlijk pijnlijk wordt ervaren. Bij Lena ging de uitdrijving zo snel dat er geen tijd was om me een verdovingsspuit te geven tijdens een van de laatste weeen, dus ik heb het verdoofd en gehecht worden heel bewust meegekregen. Ik heb er echter weer geen centje pijn van gehad!
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Hechten heb ik dan geen ervaring mee, ik had enkel 'scheurtjes' en schaafplekken. Deed met plassen wel pijn, maar dat was verder prima te doen. Hoeveel hechtingen heb je gehad? en hoeveel plekken om te hechten?
En jouw pillen zijn vaginaal ingebracht lijkt me? en waar stoppen ze die dan? Want in de veter zit aan het einde een pil, die ze tussen de baarmoederwand stoppen volgens mij. (Oh, ik weet het niet eens zeker )
En jouw pillen zijn vaginaal ingebracht lijkt me? en waar stoppen ze die dan? Want in de veter zit aan het einde een pil, die ze tussen de baarmoederwand stoppen volgens mij. (Oh, ik weet het niet eens zeker
)
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Het ziekenhuis in Hilversum had het wel in het aanbod zitten, ik had er zelf ook om gevraagd. Na een uur of wat kwamen ze een keer met pethidine aanzetten die ik niet moest, dus toen kreeg ik helemaal niksquote:
[..]
Dat is opzich niet vreemd, elk ziekenhuis hanteert een eigen policy. In ons ziekenhuis is wordt het ook niet aangeboden (Erasmus mc/ Sophia kinderziekenhuis).
. Dat het aanwezig is zegt dus ook vrij weinig 
.
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Pfff Claudia, wat een verhaal. Ik snap het heel goed hoor, je gevoel tegenover Lena, aan de andere kant, wat geschied is, daar kun je alleen maar van leren. Ze is er, dat is het belangrijkste
Niet mieten! Door gieten!
Ik heb echt geen flauw idee hoeveel schade ik opgelopen heb! Ik heb werkelijk nergens last van, dus ik steek m'n kop in het zand.quote:
Hechten heb ik dan geen ervaring mee, ik had enkel 'scheurtjes' en schaafplekken. Deed met plassen wel pijn, maar dat was verder prima te doen. Hoeveel hechtingen heb je gehad? en hoeveel plekken om te hechten?
De naweeen waren wel idioot heftig, maar ik heb ook het idee dat dat hoort bij mijn snelle herstel. De bloedingen zijn nu (na ruim 2 weken) al opgehouden en mijn baarmoeder zat al heel vroeg in de kraamweek flink laag.Jep. Dat inwendige gerommel is natuurlijk niet leuk, maar pijnlijk was het ook niet.quote:En jouw pillen zijn vaginaal ingebracht lijkt me? en waar stoppen ze die dan? Want in de veter zit aan het einde een pil, die ze tussen de baarmoederwand stoppen volgens mij. (Oh, ik weet het niet eens zeker
En ik heb geen flauw idee waar ze die pil stoppen.
Normaliter ben ik heel nieuwsgierig, maar ik merk dat er toch best veel is wat ik niet weet.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Toen ik moest bevallen bleek het Lucas Andreas het enige ziekenhuis in Amsterdam dat de remifentanyl pomp aanbooed. De rest (nog) niet, idd ivm het feit dat het nog een vrij jong middel is, meen ik.
Wanneer is je gesprek, Claudia?
Wanneer is je gesprek, Claudia?
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ja: géén derde nemen.quote:
Pfff Claudia, wat een verhaal. Ik snap het heel goed hoor, je gevoel tegenover Lena, aan de andere kant, wat geschied is, daar kun je alleen maar van leren. Ze is er, dat is het belangrijkste
Even serieus: als ik nog een keer zwanger zou raken zou ik het toch anders aanpakken, denk ik. Ik ben er nu nog meer van overtuigd dat een inleiding voor mij te heftig is, dus ik zou het forceren van de bevalling echt proberen te voorkomen.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Oja, Claudia dat vroeg ik me nog af. Bloedverdunners en het bloeden na de bevalling, of dat dan langer en heftiger is. Maar schijnbaar niet dus.
Tijd voor wat anders.. maar wat dan..
Ik meen me ook te herinneren dat het er los van staat.quote:
Oja, Claudia dat vroeg ik me nog af. Bloedverdunners en het bloeden na de bevalling, of dat dan langer en heftiger is. Maar schijnbaar niet dus.
Miss: in principe 6 weken na de bevalling, maar ik moet de afspraak nog maken.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Oh ja, die bloedingen waardoor je met 2!! van die grote maandverbanden moet rondlopenquote:
[..]
Ik heb echt geen flauw idee hoeveel schade ik opgelopen heb! Ik heb werkelijk nergens last van, dus ik steek m'n kop in het zand.
Ikzelf bloedde niet lang, een goeie week maar en oh! Naweeën! Brings back memories 
Zit je daar met de kraamvisite die krengen weg te zuchten. En ze kijken je dan ook nog vreemd aan, want het meerendeel vind het maar raar dat je die hebt
Hihi, ben idd verbaast dat je dat niet weetquote:Jep. Dat inwendige gerommel is natuurlijk niet leuk, maar pijnlijk was het ook niet.
En ik heb geen flauw idee waar ze die pil stoppen.
Ent trouwens, ik las laatst ergens iets door jou toen je net was bevallen van Ivan. "Nooit weer" riep je toen
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
