Bevallingsverhalen deel 12

Die pil gaat naar nr 11

quote:

Op dinsdag 1 februari 2011 13:51 schreef WupWup het volgende:
Die pil gaat naar nr 11
[ afbeelding ]

Die veter ook dan? Lijkt me wel hè? En waar smeren ze die gel dan?

quote:

Op dinsdag 1 februari 2011 13:48 schreef Vlindur het volgende:

Ent trouwens, ik las laatst ergens iets door jou toen je net was bevallen van Ivan. "Nooit weer" riep je toen

Haha, ja, dat riepen we allebei. We hadden er genoeg goede redenen voor, maar ik wilde al vrij snel toch een tweede en mijn lief was er na een maand of vier ook klaar voor.

quote:

Op dinsdag 1 februari 2011 13:51 schreef WupWup het volgende:
Die pil gaat naar nr 11
[ afbeelding ]

Ik vraag me af bij hoeveel van die nummers ik de juiste benaming in zou kunnen vullen.

Zie het als een uitdaging
De gel wordt in de baarmoedermond ingebracht. Tenzij je al gebroken vliezen hebt geloof ik, dan wordt (een ander soort gel) ook bij nr 11 gespoten. Maar dan spreek ik uit herinnering van inmiddels 4 jaar geleden, dus ik ben niet 100% zeker.

ballonkatheter wordt ook inde baarmoedermond gezet en de veter wordt bij mijn weten rondom de baarmoedermond geplaatst. Maar met die laatste heb ik helemaal geen ervaring.

quote:

Op dinsdag 1 februari 2011 13:53 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik vraag me af bij hoeveel van die nummers ik de juiste benaming in zou kunnen vullen.

Daar hebben we google voor

1.Eileider, 2.Blaas, 3.Schaambeen, 4.G-plek, 5.Clitoris,
6.Urinebuis, 7.Vagina, 8.Eierstok, 9.Dikke darm.
10.Baarmoeder, 11.Fornix Uteri, 12.Baarmoederhals, 13.Endeldarm, 14.Anus

quote:

Op dinsdag 1 februari 2011 13:52 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Haha, ja, dat riepen we allebei. We hadden er genoeg goede redenen voor, maar ik wilde al vrij snel toch een tweede en mijn lief was er na een maand of vier ook klaar voor.

Zouden jullie nog een 3e of een 4e willen? Of is het zo goed?

Wup, wat weet je een hoop!

Gelukkig, dan is m'n diploma toch terecht

quote:

Op dinsdag 1 februari 2011 13:59 schreef WupWup het volgende:
Gelukkig, dan is m'n diploma toch terecht

De G-spot is nog ietwat omstreden, toch?

Wel goed om dat gesprek te hebben inderdaad, Claudia, als je met nog zoveel vragen zit.
Ik heb nooit een gesprek gehad, is ook nooit sprake van geweest, maar goed, ik had een redelijke bevalling en hoef ook niets verklaard te zien voor een eventuele tweede

quote:

Op dinsdag 1 februari 2011 13:58 schreef Vlindur het volgende:

[..]

Zouden jullie nog een 3e of een 4e willen? Of is het zo goed?

Het is in principe goed zo en mijn lief wil absoluut geen derde, maar ik wil de optie wel openhouden. Ik weet nu hoe snel mijn gevoel over dit soort dingen kan veranderen en ik wil het mezelf ook toestaan om niet alles kapot te rationaliseren.

Ik zal nu wel iets minder snel gevolg geven aan gevoelens, want een derde zou wel heel onpraktisch zijn in veel opzichten, met name carrièretechnisch. Lena kwam wat dat betreft op een ideaal moment. Maar goed, dat zijn allemaal luxeproblemen. Ik ben dolblij met de twee kinderen die we hebben en ik prijs me gelukkig dat we hierin überhaupt iets te kiezen hebben.

quote:

Bij Lena ging de uitdrijving zo snel dat er geen tijd was om me een verdovingsspuit te geven tijdens een van de laatste weeen, dus ik heb het verdoofd en gehecht worden heel bewust meegekregen. Ik heb er echter weer geen centje pijn van gehad!

Hoe bedoel je dit? Verdoven ze normaal gesproken voordat een kind geboren is dan? Ik kreeg ook "pas" verdoving nadat Nathan geboren is voor het hechten, toen zagen ze pas hoe ik was gescheurd. Wel heeft ze eerst met de verdovingsvloeistof gedruppeld voor ze de naald erin zette.

quote:

Op dinsdag 1 februari 2011 13:42 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik heb echt geen flauw idee hoeveel schade ik opgelopen heb! Ik heb werkelijk nergens last van, dus ik steek m'n kop in het zand. De naweeen waren wel idioot heftig, maar ik heb ook het idee dat dat hoort bij mijn snelle herstel. De bloedingen zijn nu (na ruim 2 weken) al opgehouden en mijn baarmoeder zat al heel vroeg in de kraamweek flink laag.

[..]

Jep. Dat inwendige gerommel is natuurlijk niet leuk, maar pijnlijk was het ook niet.

En ik heb geen flauw idee waar ze die pil stoppen. Normaliter ben ik heel nieuwsgierig, maar ik merk dat er toch best veel is wat ik niet weet.

Volgens mij moeten we ook niet willen weten hoe dat hechten precies in elkaar steekt. Ze hadden eerst gezegd "2 hechtingen" en daarna waren het er ineens veel meer Ze tellen dus alleen de uitwendige hechtingen, van binnen werken ze in laagjes of ik weet niet wat. too much information

En naweeën zijn leuk, hè? PR vroeg toen het ergste voorbij was "ik wist niet dat er nog een kind in zat! " Het waren echt weeën, zoals de dag ervoor. Lekker, met een hongerige baby naast je om 2 uur 's nachts

quote:

Op dinsdag 1 februari 2011 15:20 schreef pessie het volgende:

[..]

Hoe bedoel je dit? Verdoven ze normaal gesproken voordat een kind geboren is dan? Ik kreeg ook "pas" verdoving nadat Nathan geboren is voor het hechten, toen zagen ze pas hoe ik was gescheurd. Wel heeft ze eerst met de verdovingsvloeistof gedruppeld voor ze de naald erin zette.

Ik weet niet wat normaal is, maar bij Ivan hebben ze de verdovingsspuit tijdens een van de laatste persweeen gezet. Ik heb het vaker gehoord. Misschien komt het doordat ik toen een knip heb gehad?

Had Neve's verhaal og niet eerder geplaatst, maar had het gelukkig al een poos geleden geschreven....

Dit verhaal begint op 12 oktober, om ongeveer 8 uur ‘s ochtends. D moest er vroeg uit om te gaan werken en ik was met hem opgestaan om even samen te douchen. Eigenlijk doen we dat niet zo vaak, en met die dikke buik was het ook niet erg makkelijk. Maar op de een of andere manier bedacht ik dat het er voorlopig misschien niet meer van zou komen.

Ik was die ochtend wakker geworden omdat ik heel nodig moest plassen en even dacht ik wat vruchtwater te verliezen. De verloskundige die ik na wat aarzelen wakker belde raadde aan om het even af te wachten en te kijken of er meer zou volgen. D was inmiddels gaan werken. Toen ik de telefoon ophing voelde ik voor het eerst een wat zeurende steken in mijn buik... zou het dan toch?! Omdat ik nog niet zeker was wát ik voelde rommelde ik eerst wat in huis, ik lakte zelfs nog mijn teennagels en ik besloot even naar de apotheek en de kiosk te lopen. Beneden aan de trap moest ik toch even diep zuchten en toen de dame in de kiosk enthousiast vroeg hoe lang ik nog moest, wist ik niet hoe snel ik naar buiten moest komen.

Thuis was ik er nu behoorlijk van overtuigd dat het echt begonnen was. Ik belde D, die nog midden in een item zat, probeerde een douche en poogde te timen hoe ver de weeen apart kwamen. Tot mijn verbazing timede ik weeen om de minuut en hoewel me dat niet leek te kloppen, werd ik wel wat nerveuzer en belde D waar hij bleef. Hij vond me terwijl ik hangend over de rand van het bed rugweeen weg aan het zuchten was. Ook hij ging met de stopwatch aan de slag en omdat hij ook zag dat de weeen erg dicht opeen zaken belden we de verloskundige nog maar eens.

De eerste verloskundige kwam tegen twaalf uur. Ik wist niet zo goed meer hoe ik moest staan, dus raadde zij aan achterstevoren op een stoel te zitten. Dat maakte me iets comfortabeler, maar niet voor heel lang. Rond drie uur kwam Wendela, de verloskundige van mijn eigen praktijk. Zij keek voor het eerst hoe ver ik was, maar eigenlijk bleek er nog niet veel aan de hand: één centimeter. In overleg besloten we dat ze mijn vliezen zou breken, omdat ik met zulke snelle weeen niet heel lang zou kunnen blijven zitten. Het vruchtwater kwam met een enorme plons; ik moest een beetje lachen bij het idee dat ik eerder had gedacht dat die paar druppels ’s ochtends het echte werk al waren. Het water had wel een rare kleur en hoewel Wendela dacht dat er waarschijnlijk niet op dat moment in was gepoept, moesten we wel gelijk naar het ziekenhuis.

De rit naar het ziekenhuis was, zoals op de zwangerschapscursus al was aangekondigd, een rit om niet te vergeten. De weeen zetten nu echt hard door, dus hing ik afwisselend aan de handgreep boven de deur of ramde ik in op de deur zelf. D slaagde erin verkeersdrempels te vermijden, niet door rode lichten te rijden én met mij mee te zuchten. Ik heb geen idee hoe ik het ziekenhuis ben ingekomen, maar er stond gelukkig wel al iemand op ons te wachten die ons gelijk meenam naar een verloskamer.

Eigenlijk vroeg ik gelijk al om een ruggeprik. Ik vond dat het genoeg was geweest: niet alleen waren de weeen behoorlijk gemeen, ze kwamen zo snel dat ik geen tijd had om me te herstellen tussendoor. Helaas was het ontzettend druk in het ziekenhuis. Ik werd getoucheerd en bleek inmiddels drie centimeter ontsluiting te hebben, de baby en ik werden aangesloten op allerlei apparatuur, maar de anestesist liet op zich wachten. D probeerde van alles voor me te betekenen, maar ik wilde nergens van weten. Ik wilde geen massage en geen washandjes. De verloskundige en hij konden alleen maar helpen met ademhalen en het fijnste was dat hij er gewoon wás.

Na dik twee uur wachten, net voor zeven uur, was daar de anestesiste. Het zetten van de prik was even spannend, omdat je even heel stil moet zitten; bepaald niet makkelijk tussen de weeen door. Maar de ruggeprik zelf was een soort oase: binnen enkele minuten voelde ik geen weeen meer; ik kon eindelijk ontspannen. De sfeer veranderde onmiddellijk: ik kon een beetje kletsen met de verloskundige en met een half oog met D voetbal volgen. D heeft me nog uren voorgelezen. De rust leek z’n vruchten af te werpen: de tussenstand was zes centimeter.

Tegen tien uur was de wisseling van de wacht: Judith, de verloskundige ging naar huis en in plaats daarvan kwam een jonge nachtarts. Hij was bezig met een onderzoek naar de effectiviteit (of het gebrek daaraan) van weeen waarvan ik al eerder had gezegd dat ik eraan zou meewerken. De uren die zouden volgen zou hij nog vaak binnenkomen om me te checken, maar de ontsluiting leek te blijven hangen op 6 centimeter. We wisten al dat de baby een sterrenkijker zou zijn (met het hoofdje naar beneden, maar met het gezichtje naar voren gericht, in plaats van naar achteren) en dit leek de vordering van de ontsluiting in de weg te zitten. Ik lag inmiddels op mijn zij, om te kijken of de baby wilde draaien en ik kreeg wee-opwekkers, die langzaamaan boven het effect van de ruggeprik heen kwamen. Iedere keer wanneer de arts kwam kijken was ik weer benieuwd, maar het bleek iedere keer weer gewoon zes centimeter te zijn. Nou ja, één maal was het zesenhalf, maar ik had de indruk dat dat vooral werd gezegd om me niet de moed te doen verliezen. Ik was zo langzamerhand echt moe, heel moe.

Om half vier was de laatste check, en nog steeds was de ontsluiting niet meer dan zes centimeter. De arts was nu behoorlijk direct: eigenlijk hadden we alles geprobeerd en de enige andere optie was een keizersnee. Dat was toch wel even moeilijk: we hadden ons op veel dingen voorbereid, maar dit niet en dan na ruim 18 uur... We kregen een momentje om er even samen over te praten, maar direct daarna was de ok vrij en moest ik snel voorbereid worden.

Door alle hectiek waren D en ik vooral met de operatie bezig en niet met het feit dat we binnen hele korte tijd ouders zouden zijn. Gelukkig kon D bij me blijven tijdens de procedure en ook de fijne anestesiste van eerder die avond was erbij. Zij was geweldig in me geruststellen en legde uit wat er gebeurde. Bij mijn hoofd werd een tentje gemaakt en de ruggeprik werd zwaarder gemaakt. D zat naast me in een groene overall en mijn positietrui (die hij vervolgens nog dagen heeft gedragen) en alle ok medewerkers kwamen even kennismaken. Eén iemand bood zelfs aan het foto’s maken van D over te nemen. Toen de anestesiste kwam melden dat de operatie gaande was en mijn ergste zenuwen even weg waren realiseerde ik me ineens dat het zover was: nog een paar minuten en we zouden ons kleine meisje zien. Ik weet niet of ik nog de kans heb gehad dat tegen D te zeggen, want bijna op hetzelfde moment hoorden we haar; achteraf zei de gynaecologe dat, toen ze mijn baarmoeder openmaakte, ze recht aangekeken werd, alsof ze wilde zeggen: “waar bleven jullie nou?”. We hoorden een klein kreetje, toen een hardere en daar was ze... Neve.

Vanaf de tafel kon ik zien hoe ze haar droogwreven en hoe D de navelstreng doorknipte. Het was 4:15 uur en gewikkeld in een doek, met een roze mutsje op kon D haar dicht bij mij houden. Ze was zo mooi en gaaf en heel erg stil en ik kon alleen maar huilen van alle spanning en emotie.

Terwijl ze mij hechtten, ging D met Neve in de couveuse (het was heel koud op de gang) terug naar de verloskamer boven, samen met zuster Diane, die er de hele tijd was bijgeweest en die later zelfs als getuige op de geboorteacte zou komen.
Ik moest naar de verkoeverkamer, waar een strenge zuster mij alleen wilde laten gaan als mijn hartslag was gedaald. Pas na een half uur had ik haar er van overtuigd dat dat waaschijnlijk voorlopig niet ging gebeuren en wilde zij iemand bellen om mij naar boven te brengen. Ik wilde zó graag naar de verloskamer!

D had al die tijd stilletjes in de verloskamer gezeten met een mondkapje op voor de koortslip en kleine Neve in zijn armen. Ze hadden haar nog niet aangekleed, zodat ze bloot tegen mij aan kon liggen. Diane liet ons een poosje alleen om even alleen maar naar haar te kijken en haar warme lijfje te voelen. Zo ontzettend fijn. Daarna werden we geholpen om de eerste keer aan de borst te voeden, wat eigenlijk gelijk best goed ging. Pas na een aantal uur hebben we onze ouders gebeld: “Goedemorgen oma”. Oma moest ook huilen.

De eerste dagen in het ziekenhuis waren we gesloopt, veel pijn en een enorm gebrek aan slaap. Maar ik herinner me vooral de lieve en betrokken verpleging en artsen. De laborante die D hielp met de eerste luier, de kinderarts die mij naar het toilet hielp, en de schoonmaakster die Neve met graagte van me overnam toen ik even moeilijk lag. Ik herinner me het transparante wiegje dat vlak naast mijn bed kon staan, zodat ik midden in de nacht nog steeds verbaasd naar Neve kon kijken. En ik herinner me hoe D en ik, toen ik weer een beetje kon staan, samen heel lang gearmd in het wiegje hebben staan kijken. Mooi.

quote:

Op dinsdag 1 februari 2011 16:19 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Ik weet niet wat normaal is, maar bij Ivan hebben ze de verdovingsspuit tijdens een van de laatste persweeen gezet. Ik heb het vaker gehoord. Misschien komt het doordat ik toen een knip heb gehad?

bij een knip zetten ze volgens mij idd tijdens een perswee een verdoving. Had ik ook bij m'n eerste, bij Jan werd ik pas verdoofd na de bevalling voor het hechten van het ingescheurd zijn.

Ik heb idd ook bij Bram tijdens een perswee verdoving gekregen voor de knip en bij Eline erna voor het hechten.

Hik, wat bijzonder dat ze de artsen al zo aankeek. Dat vind ik echt een bijzonder verhaal

Hier ook een verdoving voor de knip tijdens de persweeën. En een ruggenprik voor het hechten. Dus ik denk niet dat ze verdoven zodat je het hoofdje niet voelt staan ofzo, maar echt voor de knip. Dat ik het hoofdje niet voelde staan wat een fijne bijkomstigheid

ik heb een verdoving gekregen ivm knip en vaccuumpomp enzo..
maar blijkbaar niet goed, want t hoofdje voelde k mooi wel staan

De verdoving zit alleen in je perineum, dat staan voel je natuurlijk rondom. Dat was wel hels. Ik wil best nog een keer bevallen, maar zullen we dat stukje even overslaan?

Is dat echt zo akelig? Ik kan me dat hele 'staan' niet herinneren moet ik zeggen. Alleen dat ik na wat achteraf de een na laatste wee was niet meer verder durfde te persen.

Hik, wat herkenbaar.
Het is net of ik mijn bevalling (op veel punten na dan ) terug lees!

Heftig hoor. Maar Neve is er..

Ik kreeg tranen in mijn ogen van het lezen van je verhaal. Mooi geschreven.

Lief ymme, dank je wel!

Mooi verhaal, Hik! Het klinkt alsof je zonder frustraties en complexen op de bevalling terugkijkt. Is dat zo? De verwondering en ontroering voeren de boventoon, heel mooi om te lezen.

Ja dat klopt wel. Het was wel heftig, maar we zijn zo goed begeleid. Na afloop werd er veel geïnformeerd naar hoe ik me voelde over de ks, maar ik kon echt in alle eerlijkheid zeggen dat het goed was zo.
Overigens scheelt het ook wel dat wij allebei niet van die "romantisch bevallen" mensen zijn, dus er was ook geen teleurstelling dat het niet natuurlijker was ofzo.

Hier nooit ná gepraat over de keizersnede.
En ik merk dat ik er nu ineens (nu mart bijna 1 is) steeds meer emoties boven komen om alles.

Mart heeft ook nog een week in het ziekenhuis gelegen en ik lag alleen op een kamer met de monitor waar ik mart dan op kon zien. Valt me nu ineens best zwaar allemaal.

Geen bloot kind op mijn borst gehad. Alles van wat ik hier terug lees, mis ik een hoop.

Hik, praat over je gevoelens echt! Dat is wat ik je mee wil geven!

Hik, mooi verwoord allemaal! Fijn dat je er met een goed gevoel op terug kijkt.

Zelf heb ik ook een keizersnede gehad en nog steeds (9 maanden later) wel gemengde gevoelens over. Op het moment zelf was ik heel opgelucht dat het nu klaar was. Maar ik was ook zo uitgeput dat ik van zijn eerste dagen amper wat heb meegekregen. En inderdaad ook geen bloot kind op mijn borst gehad. Ik hoop dat ik dat bij een volgende nog mee mag maken!

Hai
t zou zomaar kunnen dat het tikken van dit verhaal langer duurt dan de hele bevalling duurde maar we gaan t ns proberen. (ja dus, 2 dagen )

1 feb.; 39 weken, 2 dagen.
T is februari. Heel gek, heel definitief ineens. Eerst konden we nog of een januari- óf een februarikindje krijgen, nu staat het vast dat het sowieso februari wordt.Op de een of andere manier is het daarmee ineens heel concreet en dichtbij, waar het eerst nog allemaal ver weg leek.

Deze dag gaat voorbij als alle anderen de afgelopen tijd. Ik hang op de bank en verzorg en entertain Amélie zo goed en kwaad als t gaat. Deze zwangerschap heb ik erg last van mijn bekken en veel harde buiken en het frustreert me dat ik niet voor Amélie kan zorgen of met haar kan spelen zoals ik graag zou willen. Op dat vlak begin ik het best zat te worden.
B. komt een uurtje eerder naar huis om mij wat te ontzien <3 Hij kookt Mexicaans en we laten het ons alledrie goed smaken.
's avonds gaan we bijtijds slapen want we zijn allebei behoorlijk moe. Ik kan de slaap niet vatten en moet er voor mn gevoel 100 keer uit, om te plassen, voor Amélie enz. Na een tweede troost en fles-sessie van Amélie kijk ik op de klok 1:55 en ik voel mezelf eindelijk een beetje wegzakken

2:00
Pangknapplop au! huh? crap? waren dat de vliezen? *hand blaast* niks. Hmm. Vliezen breken doet geen zeer dus t zal wel wat anders zijn. Ik probeer weer te slapen. _{achteraf denk ik dat Elin zelf misschien toevallig net gek bewoog en dat ik dat voelde toen.}

2:10
ik krijg de zenuwen en ga er toch maar uit, onderweg blaas ik nog eens op mn hand. Weer niets. Of toch wel? En voel ik nou ook wat?? Naaah doe niet zo raar, 39 weken man, dakennooitnie!

2:25/2:30


weer een wee-gevoel, dit keer onmiskenbaar. Ik twijfel niet meer maar spring wel onder de douche om te zien wat er gebeurt.

2:35/2.40/2.45
weer weeën, onder de douche, verrot pijnlijk ook zeg. Dit was mijn "ohja... waarom wilde ik dit ook weer?" momentje geloof ik. Ik ga snel onder de douche vandaan en hobbel de trap op en maak B. wakker. "T is begonnen! mn vliezen zijn gebroken en ik heb weeën, kom eruit." Ik doe het licht aan enzo. B. zit rechtop in bed, hij vraagt of ik het zeker weet maar precies dan moet ik een wee wegpuffen. Lijkt me duidelijke taal. Hij komt eraan zegt ie.

2:50
Ik hobbel weer terug en parkeer mezelf weer onder de douche. Na een wee of 3 besef ik dat ik B. nog niet van de trap heb horen komen, ik roep, en roep nog es, en nog es... *douche uit* GGNNRRRRRRRZZZZ komt er van boven. is ie weer in slaap gevallen ik ga weer naar boven en dit keer schrikt ie zich lam. Hij belt gelijk mijn vader die belooft asap te komen. Helaas is mijn pa wel op een ongunstige plek en moet hij een half uur rijden, ik baal want ik krijg de zenuwen wel een beetje. B. vraagt of ie de vk ook moet bellen aangezien ik nog geen uur weeën heb. Ik zeg dat ie moet bellen en zeggen dat ik het gevoel heb dat het hard gaat.
Verloskundige A. beloofd te komen, ik ben blij dat zij dienst heeft, ik weet dat zij als enige op de praktijk slaapt tijdens haar dienst, het gaat nergens over, maar dat zij hooguit een minuut met de auto hoeft stelt me gerust.

3:00
De verloskundige arriveert en meet een ruime 3 cm, ze wil gelijk naar het ziekenhuis met ons en helpt me de trap af. We moeten nog even op mn vader wachten die op Amélie zal passen en ik besluit om mezelf op de wc te parkeren aangezien douchen niet meer kan. Daar wordt het icky. Elin besluit de boel te verbouwen van binnen. Iedere draai en schop van haar levert me een wee op, ik kan alleen maar achterover en scheef gezakt zitten, overeind komen gaat niet meer.

3:15
Mn paps is er, we kunnen gaan. Zo goed en kwaad als het gaat kleed ik me aan en ik wacht in de serre op B. Dan hoor ik Amélie wakker worden. Timing...
B. besluit dat dit een okay moment is om haar nog even zelf een fles te geven zodat hij haar zelf weer terug in bed kan leggen. _{achteraf snap ik zijn redenering echt, en hij had niet door dat het zó snel ging, maar man... boh!}. Ik zie aan de verloskundige dat ze tempo wil gaan maken als ik nog 2 weeën weg moet zuchten in de serre. Ze roept B. en maakt behoorlijk duidelijk dat als ie nu niet komt dat we niet meer naar het ZH gaan. Duidelijk.

3:40
In de auto. aaaah. opluchting. afleiding. Wel aan de lopende band weeën die komen en gaan.
Bij de afslag Delft voel ik een beangstigend bekend gevoel. Het hoofdje zakt Benen over elkaar en net doen of je niets voelt... het is nog weg te zuchten.
Bij de laatste rotonde voor het ziekenhuis krijg ik een perswee, ik kan dan niet anders dan eraan toegeven. Of eigenlijk geef ik zelf helemaal nergens aan toe maar mijn lijf gaat er in mee, ik kan het niet meer tegenhouden. Parkeerplaats H-gebouw, weer een perswee, zelfde verhaal. Ik loop sneller dan goed voor mn bekken is naar de ingang, zo snel heb ik maanden niet meer gelopen
Vlak voor de deur krijg ik weer een perswee, ik slaak een of andere oerkreet en zeg tegen B. dat ik persweeën heb. Hij schrikt zich wezenloos en zegt dat ik het weg moet zuchten. Hij sleurt me mee naar binnen zodra het gaat en parkeert me in een rolstoel.

04:00
De portier belt de verloskamers en er komt een vk-studente naar beneden om ons op te halen. Ondertussen krijg ik weer een perswee en ik deel dat mee aan de portier. Hij zal wel denken. Meid... gefeliciteerd
In de lift weer een. Ik trek mijn schoenen en jas alvast uit in de lift. Hell no dat ik ga bevallen in mn lelijke H&M nep-uggs!
We rijden de verloskamer in waar de verpleegster al klaar staat. Het duurt een minuut of wat voordat ik overeind kan komen, weer een oerkreet van mijn kant genoeg om mijn eigen verloskundige als bij toverslag de kamer in te toveren.

4:14
Eindelijk ben ik in staat om me uit te kleden en op dat bed te gaan liggen. De studente zegt dat ze even gaat kijken hoe ver ik ben en of ik al mee mag gaan persen.

4:15
De studente krijgt de kans niet, ik begin met persen. Sorry
Het maakt niet uit ook, iedereen moedigt aan om vooral door te gaan. Ik voel het hoofdje zakken. Dan valt Elin's hartslag weg, de verloskundige pakt de schaar en knipt op het begin van de volgende wee. Ja hey hallo! Zo krijg ik de kans ook nie om t zonder kleerscheuren te doen he Wat doet dat enórm zeer zonder verdoving en zo helemaal aan t beginnetje van de perswee ook zeg Maar goed, ik ben blij dat ze ingegrepen heeft, t was nodig en anders had ze het nooit gedaan.

4:18
Elin wordt omhoog gehouden, ze is er! Mijn meisje Oooooh
de opluchting, we hebben het gered, we zijn in het ziekenhuis en we hebben de verloskamers gehaald! _{ik ben wat traag van begrip op dat moment} .
Ik hoor de verpleegster iets zeggen over oooh meid wat een bolletje! ik denk wel 4300 gram! Ik denk nog huh? zoveel? achteraf blijkt ze er heel dicht bij te zitten. Elin weegt 4270 gram.
Ik krijg uitgebreid de kans haar te bewonderen en op adem te komen. De commotie verder ontgaat me een beetje. Tot de vpk mn baarmoeder masseert de tranen springen in mn ogen #$^#!@ wat doet dat een zeer zeg!

5:00
Het bloeden is niet te stoppen en ik word overgedragen. Ondertussen heb ik wel zelf mn meisje al even aan mogen leggen waarna ze aangekleed is. Ik voel mezelf wel slapper worden nu.

5:30
Het bloeden stopt! yay! Na wat formaliteiten mogen we met zn drietjes lekker genieten van elkaar. Oooh ze is er de ontlading, de herkenning, dit is haar. Natúúrlijk! Hoe kon ze ook anders zijn? <3 Ze is niet langer "het zusje van" of "de tweede op komst". Ze is er, mijn dochter, een eigen persoontje, ik herken trekken van Amélie maar tegelijk heeft ze hele eigen dingetjes. Ze heeft een kuiltje in haar ene wang en haar haartjes zijn wat lichter dan die van Amélie in het begin. Ik kan niet stoppen met kijken.

Oh huup wat is dat spannend geweest zeg. Haha en B die nog een fles wil geven Kijk je er wel met een goed gevoel op terug? Gaat je herstel ook goed?

Ow Huup!

Mijn hemel Huup, wát een stortbevalling Maar ze is er! jullie Elin!
Hoe vind Amélie haar? Hoe voel je je nu? Heb je ijzerpillen? Of bloed gekregen?

oh huup, dat laatste stukje
en natuurlijk de vraag, had je onze verloskamer

Jemig, Huup, je bent eigenlijk gewoon de hele bevalling bezig geweest met onderweg zijn en allerlei praktische dingen! Niks rustig weeen opvangen bij kaarslicht en meditatieve muziek. Mooi en heftig verhaal, en zo anders dan de vorige keer.

Oh, en je 'waarom wilde ik dit ook alweer?-momentje is heel herkenbaar.

jemig Huup! Heftigheid! Volgens mij lag je besef nog ergens thuis terwijl jij in de lift je persww op stond te vangen..pffff! Dankjewel voor je verhaal! En je allerlaatste stukje, ohhh daar kreeg ik spontaan een harde buik van, wat kijk ik daar naar uit zeg en wat omschrijf je dat heerlijk levendig! Heel bijzonder!

huup, hoe herkenbaar dit zeg

Net zo snel als Lis kwam. En ook zo'n bolletje
Heb je een fijne kraamhulp? Laat je maar goed in de watten leggen want dat bloedverlies en het heftige van de bevalling zal je nog wel een poosje voelen

Huup wat een snelheid! 2 uur en 18 minuten! Das echt wel gigasnel!

Wow jeetje man! Huup. Jee zeg.

En dat laatste wat je beschrijft vind ik erg mooi. Ze is haar eigen persoontje. Elin .

Prachtig geschreven Huup. En moest wel een klein beetje lachen om struisvogeltje B. die nog even op zijn dooie gemakje naar Amélie ging.

Hoe kijk je nu terug op je bevalling? 't Was nog best heftig hè?

*traantje wegpinkt*
Wauw, wat een bevalling Huup!

huup heftig, maar zo mooi!

Wow, Huup! Ik kan me heel goed voorstellen dat je besef dat Elin er al was en dat het allemaal al achter de rug was wat trager kwam. Wat een snelheid!
Ik vind het zo bijzonder dat je zelf thuis al voelde dat het snel ging, ik snap ook heel goed dat B voor zijn gevoel nog wel rustig Amélie een flesje kon geven.
Auch, die knip zeg. Brr! En toen was ze er! Jullie Elin Wat heb je dat mooi beschreven <3
Ik ben nog steeds heel erg benieuwd hoe Amélie op haar zusje reageerde!
En nu lekker genieten van elkaar!

Mooi verhaal, Huup! En inderdaad het laatste stukje is prachtig

Huup, wat een verhaal! En je laatste stukje herken ik helemaal. Vooral omdat Eline ook zo ontzettend op Bram lijkt, maar toch hele eigen maniertjes heeft. Geniet van je 2e dochter en van je kraamweek.

quote:

In de lift weer een. Ik trek mijn schoenen en jas alvast uit in de lift. Hell no dat ik ga bevallen in mn lelijke H&M nep-uggs!

Ik moest hardop lachen...
Maar geweldig gedaan hoor, gefeliciteerd!

quote:

Op vrijdag 4 februari 2011 10:50 schreef Hik het volgende:

[..]


Ik moest hardop lachen...
Maar geweldig gedaan hoor, gefeliciteerd!

Ja dat dus ook
En wat ik ook nog wilde zeggen, maar wat op mn telefoon te lang duurde
Ik vind t ook zo leuk om je verhaal te lezen. want de herkenning van het ziekenhuis enzo
En ook nog midden in de nacht rond dezelfde tijd dat ik aankwam, brings back memories. (hoewel t verhaal verder totaal niet vergelijkbaar is dan, maar toch)

En ook nog: 8,5 pond! Respect .

quote:

Op vrijdag 4 februari 2011 11:52 schreef pessie het volgende:
En ook nog: 8,5 pond! Respect .

Met een knip van dit formaat weer had ik er nog wel een koelkast uitgekregen

Dank voor de reacties lief!
Het is prima gegaan verder hoor. Ik kreeg de zenuwen van het idee dat het zó snel ging, maar achteraf is het gewoon goed gekomen, t resultaat telt! Voor een volgende krijgen we een medische indicatie ivm het bloedverlies en daarnaast denk ik dat ik dan alvast 37 weken een kamertje boek in het ziekenhuis. Maar voorlopig eerst deze hechtingen maar eens overleven en genieten van de kraamtijd.

Amélie is er gelaten onder, ze vond de sliertjes op de cadeaus erg mooi en ze heeft het gezellig met de kraamzorg, samen spelen en liedjes zingen. Elin vindt ze niet zo heel interessant. Ze komt af en toe kijken, aait over een voetje en gaat dan weer verder met waar ze mee bezig was.
We hebben een ontzettend lieve kraam die goed voor ons zorgt en we genieten volop
Met mij gaat het ok. Met goed rusten en veel floradix enzo komen we er wel

En dan nu een enorme rib-eye steak dinges

Ik krijg helemaal een gejaagd gevoel bij het lezen (kom op B!!) enzo Jeetje Huup wat een stortbevalling!

*brok in keel*

mooi geschreven Huup; en heel herkenbaar die gevoelens onderweg.... Ik had ook persdrang en een weeenstorm...de VK die erbij was, gaf nu bij de intake ook aan, dat ze de volgende keer niet meer met me onderweg gaat.
(oftewel; Evie had maar zo in de auto geboren kunnen worden).

Wow Huup, wat een bevalling

quote:

Op vrijdag 4 februari 2011 08:35 schreef huuphuup het volgende:
Oooh ze is er de ontlading, de herkenning, dit is haar. Natúúrlijk! Hoe kon ze ook anders zijn? <3 Ze is niet langer "het zusje van" of "de tweede op komst". Ze is er, mijn dochter, een eigen persoontje, ik herken trekken van Amélie maar tegelijk heeft ze hele eigen dingetjes. Ze heeft een kuiltje in haar ene wang en haar haartjes zijn wat lichter dan die van Amélie in het begin. Ik kan niet stoppen met kijken.

ppfff, nu zit ik te janken!
Je bent trouwens in hetzelfde ziekenhuis bevallen als ik, Noortje is ook in Delft geboren

Wow Huup wat een mega snelle bevalling !

Huup wat heftig, maar wat beschrijf je het tegelijkertijd toch ook mooi. Rust lekker uit en geniet van die nieuwe samenstelling van je gezinnetje!

quote:

Op vrijdag 4 februari 2011 08:35 schreef huuphuup het volgende:
Oooh ze is er de ontlading, de herkenning, dit is haar. Natúúrlijk! Hoe kon ze ook anders zijn? <3 Ze is niet langer "het zusje van" of "de tweede op komst". Ze is er, mijn dochter, een eigen persoontje, ik herken trekken van Amélie maar tegelijk heeft ze hele eigen dingetjes. Ze heeft een kuiltje in haar ene wang en haar haartjes zijn wat lichter dan die van Amélie in het begin. Ik kan niet stoppen met kijken.

Aww huup bij dit stukje moest ik echt even janken. Hoe herkenbaar .... Maar ik heb ook gegrinnikt....B die weer in slaap valt, jij die denkt "waarom deden we dit ook alweer?"

Wat een enorme drukke bevalling. Onderweg, lopen tijdens persweeen, een gehaast, holy crap!!!

Was je bij Amelie ook zo snel? Laat maar al gevonden

[ Bericht 5% gewijzigd door Takkembah op 04-02-2011 21:07:43 ]

Huup! Wat heb je het zowel praktisch als emotioneel opgeschreven. Ik voelde me ook helemala gejaagd tijdens het lezen.

Mooi verhaal. Zucht...

Hihi ik dacht dat ik de enige was die dacht "schiet nou eens op B." maar daar hadden er dus meer last van. Tjemig Huup, volgende keer bij het breken van de vliezen echt meteen door naar het ziekenhuis, of niet?

Huup
Maar je hebt het gered! En hoe!

hee huup gefeliciteerd meis. Eind goed al goed. Ik ben blij dat alles goed is gegaan en dat jullie gezond zijn. Geniet er heerlijk van met zijn 4tjes !!

Wat een consternatie Huup, ik word er helemaal zenuwachtig van als ik het lees! Maar het resultaat mag er wezen. Goed gedaan!

_{Ohoh wat is het toch bijzonder, ik wil ook weer.}

Jeetje Huup wat een snelle bevalling. T was gewoon bijna spannend om te lezen. Leuke schrijfstijl er ook bij. Ik zie het bijna voor me gebeuren

Mooi verhaal Huup!

mooi Huup!!
en wat een vlotte zeg!!

quote:

Op vrijdag 4 februari 2011 08:35 schreef huuphuup het volgende:
In de lift weer een. Ik trek mijn schoenen en jas alvast uit in de lift. Hell no dat ik ga bevallen in mn lelijke H&M nep-uggs!

Hier moest ik hardop lachen

quote:

Oooh ze is er de ontlading, de herkenning, dit is haar. Natúúrlijk! Hoe kon ze ook anders zijn? <3 Ze is niet langer "het zusje van" of "de tweede op komst". Ze is er, mijn dochter, een eigen persoontje

Om dan hier een traan weg te pinken.

Wat een stortbevalling, Huup

Pfff, ik zit met de tranen in mijn ogen. Wat heb je dat beeldend geschreven Huup.

Ik kan me er ook alleen maar bij aansluiten. Mooi geschreven, en wat een verhaal zeg! Werd er ook een beetje zenuwachtig van, en zat ook echt zo van: B! Je gaat toch niet weer in slaap vallen! En een fles geven! En jee, wat ging het snel zeg! Heftig hoor.
Wat mooi dat jullie nu een gezin van 4 zijn
En hoe Amélie reageert, zo reageerde Graeme ook op Anna. Hij vond haar ook echt niet boeiend. Nu komt hij wel steeds vaker bij haar kijken en met haar knuffelen.

Haha ik had ook wel een pietsje een gejaagd gevoel
ik geloof dat ik nog tegen de vk geroepen heb van wat gaat ie in vredesnaam doen?!!

Nouja goed, in zijn defense, hij had dus écht niet door dat het zo snel ging. Wel dat het hard ging maar zo snel had ie gewoon niet in de gaten. Ik moet ook eerlijk zeggen dat op het moment dat ik in de serre stond ik zelf ook nog wel dacht dat ik in het ziekenhuis nog wel een uur bezig zou zijn voor ik zou mogen persen. Althans dat hoopte ik want ik was niet zo blij met de weeën toen

Al met al heus wel ideaal natuurlijk zo'n snelle bevalling, maar volgende keer bel ik de vk wel vanuit de auto ofzo en maak ik afspraken met mijn buurvrouw _{die wilde ik nu namelijk niet 's nachts lastig vallen vandaar dat mijn paps kwam...}, zodat we gelijk weg kunnen.

Een volgende bevalling moet op medische indicatie in het ziekenhuis vanwege de fluxus, ik geloof dat ik dan preventief een infuus met medicijnen krijg ofzo, maar gelukkig maakt het voor de zw.schap an sich niets uit, die mag gewoon bij de vk. Voor ons verandert er dus niet echt iets.

Oh en Son, ik zat in kamer 3 dit keer!
vraag me af hoeveel kamers ze hebben, misschien doe k ze gewoon allemaal een keer

Enneh...
de H&M uggs liggen bij het vuil inmiddels. Ik wil ze nie meer aan

so far so good, we kijken er allebei wederom goed op terug, dinsdag wordt het kraambed afgesloten _{en de hechtingen verwijdert!} maar ik krijg wel nog 2 extra dagen kraamzorg op indicatie omdat ik me nog wat wiebelig voel soms.

Wauw Huup, jémig wat een bevalling! Fijn dat jullie het ziekenhuis nog gehaald hebben! Super geschreven ook, net als velen kreeg ik ook een gehaast gevoel bij het lezen

Wat een verhaal Huup! En nu lekker genieten!

dus 7kinderen worden t huup
toch jammer dat je niet weer 2had

quote:

Op zondag 6 februari 2011 19:25 schreef huuphuup het volgende:
Een volgende bevalling moet op medische indicatie in het ziekenhuis vanwege de fluxus, ik geloof dat ik dan preventief een infuus met medicijnen krijg ofzo, maar gelukkig maakt het voor de zw.schap an sich niets uit, die mag gewoon bij de vk. Voor ons verandert er dus niet echt iets.

nee joh, je krijgt een waaknaaldje tijdens de bevalling (dus de infuusnaald zonder iets erop aangesloten) en sowieso een prikje syntocinon in je been na de geboorte van je baby. Als je het ziekenhuis gaat redden de volgende keer, that is

quote:

Op zondag 6 februari 2011 21:02 schreef WupWup het volgende:

[..]

nee joh, je krijgt een waaknaaldje tijdens de bevalling (dus de infuusnaald zonder iets erop aangesloten) en sowieso een prikje syntocinon in je been na de geboorte van je baby. Als je het ziekenhuis gaat redden de volgende keer, that is

ooooh!
dan heb ik mn kraam verkeerd begrepen, die had het over infuus en medicijn, heb ik er in mn hoofd infuus met medicijn van gemaakt. Goed om te weten, ondanks dat t nog heul ver weg is

Whoah snelle bevalling Huup! Heftig he, dat je lijf sneller gaat dan je hoofd bij kan benen?
Mooi geschreven, bijna alsof je aan de zijlijn meekijkt

wat een race is het geweest huup! Nu lekker rustig aan.

"Bij de volgende"

Mooie, bijna serene verhalen, schrijfsels van ervaringen. Mooi dat jullie het omschreven hebben. Ook voor later, zelf had ik ze nu wel willen hebben.

Huup! Tjeetje mina.

Ik vind dat nog steeds iets raars bij een bevalling.. ineens ben je aan het bevallen! En je doet het en je kunt het.

Wat is fluxus?

Ow Huup, je stukje over de herkenning van je dochter maakte me aan het huilen Het besef dat ik dat ook gewoon mee ga maken... Je beschrijft het zo mooi

Gefeliciteerd nog met je mooie dochter!

quote:

Op dinsdag 8 februari 2011 17:09 schreef seilram het volgende:
Huup! Tjeetje mina.

Ik vind dat nog steeds iets raars bij een bevalling.. ineens ben je aan het bevallen! En je doet het en je kunt het.

Wat is fluxus?

bloedverlies van meer dan 1 liter. Tot 1 l. wordt als normaal gezien geloof ik en daarboven niet. Grofweg.

quote:

Op dinsdag 8 februari 2011 20:38 schreef Mevr_Mus het volgende:
Ow Huup, je stukje over de herkenning van je dochter maakte me aan het huilen Het besef dat ik dat ook gewoon mee ga maken...

Even ter ontnuchtering: ik was dolblij dat mijn dochter er was en vond haar gelijk prachtig en geweldig, maar van herkenning was echt helemaal geen sprake.

Huup, heb je ook bloed toegediend gekregen?

Mooi verhaal trouwens, knap dat je het zo kan beschrijven! . Heel beeldend idd. En zow, je hebt het over een derde .

quote:

Op dinsdag 8 februari 2011 20:55 schreef Cantare het volgende:

[..]

Even ter ontnuchtering: ik was dolblij dat mijn dochter er was en vond haar gelijk prachtig en geweldig, maar van herkenning was echt helemaal geen sprake.

En ik had dat juist weer wel niet eens zozeer herkenning van: ik heb je eerder gezien! Maar herkenning op een manier van: ja jíj bent het.. hoe had je anders kunnen zijn?

quote:

Op dinsdag 8 februari 2011 20:55 schreef Cantare het volgende:

[..]

Even ter ontnuchtering: ik was dolblij dat mijn dochter zoon er was en vond haar hem gelijk prachtig en geweldig, maar van herkenning was echt helemaal geen sprake.

Ik herken Lena nog steeds niet. Elke keer dat ik d'r zie denk ik: "Oh ja, zó zag je eruit!" En dat terwijl ze sprekend op Ivan lijkt.

Claudia

Ghehehe. Het komt bij mij misschien ook wel doordat ze helemaal niet op ons lijkt. Zelfs de opa's en oma's zagen er niet echt wat in. En ik dacht dat we een jongen zouden krijgen, dat ook.

Haha, Claudia.

Ik had ook bij beide een gevoel an herkenning. Niet letterlijk natuurlijk, maar wel dat ik het een soort van logisch vond hoe ze eruit zagen.

Maar dat steeds weer willen kijken hoe ze eruit zien herken ik ook. gewoon steeds weer die verwondering voelen.

Ja, het is vooral het laatste, hoor. Ze ligt dan ook zo'n beetje de hele dag tegen me aan geplakt.

Hier bij beide de 'herkenning'. Bij Bram was ik vooral verbaasd dat ik een jongen had gekregen (ik heb 9 maanden 'gedacht' dat ik een meisje kreeg), maar bij Eline was het een soort van normaal dat ze een meisje bleek te zijn.

quote:

Op dinsdag 8 februari 2011 21:56 schreef groofskendezoveelste het volgende:
Maar dat steeds weer willen kijken hoe ze eruit zien herken ik ook. gewoon steeds weer die verwondering voelen.

Ja, dat herken ik ook

ik herkende m ook niet. ik zat ook echt van: wat ben je mooi, wat ben je klein
wat is t toch ook een bijzonder iets

quote:

Op zondag 6 februari 2011 21:02 schreef WupWup het volgende:

[..]

nee joh, je krijgt een waaknaaldje tijdens de bevalling (dus de infuusnaald zonder iets erop aangesloten) en sowieso een prikje syntocinon in je been na de geboorte van je baby. Als je het ziekenhuis gaat redden de volgende keer, that is

Ja, dat heb ik ook gehad bij m'n derde. Na de bevalling is het vrij snel weer verwijderd, omdat ik het het niet nodig heb gehad .

Mooi verhaal, huup!

[ Bericht 1% gewijzigd door Grijs op 09-02-2011 00:14:31 ]

Herkenning of niet, wat jullie omschrijven klinkt bijzonder

En ik moet nog ruim een half jaar wachten

(copy paste van m'n eigen blog)

Nadat ik me op 2 maart om tien over half negen bij de verloskamers gemeld had, werd ik aan de ctg gelegd en er werd een infuus aangelegd. De ctg ontlokte de verpleegkundige al de opmerking dat Geert erg rustig was. Omdat de verloskundige het hoofdje nog omhoog kon duwen bij het toucheren moest ik wachten tot er minimaal één arts op de afdeling aanwezig was omdat de kans bestond dat bij het breken van de vliezen hij volledig in het geboortekanaal zou zakken met de navelstreng om zijn nek. Daar zit je dan met je infuus, je kunt geen kant meer op.

Toen de arts gearriveerd was, werden m’n vliezen gebroken en dat ging gelukkig goed. Rond half drie kreeg ik een ruggenprik bij vier cm ontsluiting. Vanaf dat moment ging het een stuk sneller; ik zat binnen notime op tien cm, maar Geert lag niet diep genoeg om al te kunnen gaan persen, dus ik heb eerst een kwartier tot twintig minuten op m’n zij moeten liggen voor ik mocht gaan persen. Voor ik mocht gaan persen werd ik ook nog gekatheteriseerd en bleek op dat moment een blaasinhoud van 700cc te hebben. Uiteindelijk werd hij om 17:22 geboren, maar hij kwam klem te zitten met z’n schouder waarop alle deuren open gingen en er drie artsen ofzo bij kwamen, en Geert werd vrijwel meteen naar de kinderarts gebracht. Gelukkig was alles in orde, hoewel hij flink blauw gezien heeft. Toen hij terugkwam heb ik ‘m meteen aan de borst gelegd, en waar Jan ruim 24 uur vrijwel weigerde te drinken, dronk Geert vrijwel probleemloos meteen aan de borst!

Ondertussen was gebleken dat Geert een knoop in de navelstreng had gezwommen, en dat mijn “voorgevoel” dat er iets niet goed was, dus juist was. Ik werd na ca. anderhalf uur naar de operatiekamer gereden omdat de placenta niet los wilde laten. Omdat ik tijdens de bevalling nog vier boterhammen en een kop soep + het nodige drinken had weggestouwd mocht ik niet, zoals gebruikelijk, onder volledige narcose gebracht worden. Ik kreeg een extra zware dosis verdoving via de ruggenprik toegediend en onder het genot van Sky Radio werd de placenta verwijderd.

Terwijl ik dit zit te typen, ligt Geert op mijn borst te slapen, zoals gezegd, hij is een heerlijk rustige baby, zijn grote broer Jan en grote zus Yolanda zijn helemaal weg van hem en hij regelt zich (tot nu toe ) perfect naar ons (dag)ritme wat we voor de bevalling hadden. Het enige wat hij wat beter zou mogen doen van mij is volle luiers produceren. Hij heeft bewezen te kunnen plassen en poepen, alleen doet hij het nog niet zoveel. De verloskundige maakt zich (nog) geen zorgen, hij is actief genoeg en ze vermoed dat hij alle stoffen uit de borstvoeding gebruikt om te groeien en dus heel weinig afvalstoffen heeft te lozen.

Klinkt heftig inderdaad, kun je er goed op terug kijken?

ik weet nog niet hoe ik er op terug kijk .. het is het iig allemaal dubbel en dwars waard geweest. aan het inleiden / de bevalling zelf denk ik niet echt meer aan, ik ben meer aan het genieten en wennen aan de nieuwe situatie dan dat ik stilsta bij de bevalling. Het is wel zo dat elke bevalling zwaarder lijkt te worden; m'n dochter was er binnen 8 uur, Jan heeft er ruim 14 uur over gedaan maar daar hoefde ik niet naar de OK, en nu ruim 10 uur zonder de OK.

quote:

Op dinsdag 8 februari 2011 20:55 schreef Cantare het volgende:

[..]

Even ter ontnuchtering: ik was dolblij dat mijn dochter er was en vond haar gelijk prachtig en geweldig, maar van herkenning was echt helemaal geen sprake.

Ik vond haar niet eens prachtig en geweldig. Ik was blij dat de bevalling voorbij was en wat beduusd dat ik opeens een kind op me had liggen. Het prachtige kwam later pas.

Wat een mooie verhalen. Ik had er nog geen zin en tijd voor gehad om ze te lezen na mijn (drama) bevalling. Heb ook erg lang getwijfeld of ik de mijne wel hier neer moet zetten. Maar ik ga het toch doen.

Eerst even een korte inleiding/voorgeschiedenis:
Mijn eerste bevalling was een ingeleide met 16 dagen overtijd. Wel weeen, geen vorderende ontsluiting (blijft hangen bij 5-6 cm) waardoor ik een keizersnede heb gehad.

@Ymme: ook ik had er later pas 'last' van dat het zo gelopen is. Toen mijn schoonzusje lekker makkelijk thuis beviel en zat te stralen op haar bed heb ik wel een paar traantjes gelaten dat dat bij mij dus nooit zou gebeuren.
Dat was wel de reden voor mij om voor mijn tweede bevalling te kiezen om het op de natuurlijke manier te proberen, wat helaas dus niet gelukt is. Dit keer is het wel spontaan begonnen, maar het verliep niet volgens planning. Hieronder het bevallingsverhaal zoals ik dat als eerste gepost heb op internet (m'n hyves).

Op dinsdag 2 november is onze zoon Mikai geboren (4410 gram: weer groter dan ingeschat dus). Het ging alleen allemaal niet helemaal zoals gepland.
Maandagavond braken de vliezen en moesten we richting ziekenhuis. In de auto merkte ik al om de 3 minuten weeen te hebben. Dus we mochten meteen blijven (CTG zag ze ook ). Hele nacht weeen gehad, rond middernacht een ruggenprik gekregen. Deze werkte niet helemaal optimaal, maar maakte het wel draaglijk. In de ochten weeenopwekkers erbij. Dat werd op een gegeven moment wel weer erg heftig. Dus dat infuus weer op 0. Na even te zijn bijgekomen en een extra pijnstiller via de ruggenprik ging het weer en ging het infuus weer aan. Rond een uur of 11 vond ik het allemaal niet meer zo leuk en prettig, gevoel kwam aan een kant weer terug en ik wist me geen houding meer te geven. Na een paar keer draaien (heel moeizaam) lag ik op m'n rechterzij toen het misging. Tijdens een wee bewoog Mikai en is het litteken van de vorige keizersnede geknapt. Dat voelde echt niet prettig. Dus met spoed naar de ok waar Mikai onder volledige narcose is gehaald (apgar 0). Hij is gereanimeerd en geintubeerd en na 7 minuten had hij een apgar van 4, en na 10 minuten van 8. Hij heeft echt heel erg bij moeten komen van alles.

We hebben samen 6 dagen in het ziekenhuis gelegen, omdat Mikai moeite had om te gaan drinken. Pas toen hij voldoende dronk en zonder een glucose-infuus kon mochten we naar huis.
Ondertussen nog een echo gemaakt van zijn hoofdje waarbij er gelukkig geen vocht te zien was (vocht is een teken van schade).

Nu zijn we ruim 4 maanden verder en het ziet er allemaal wel ok uit. We hebben wel fysio voor het erge overstrekken wat hij doet/deed. Hierdoor drukt hij de achterkant van zijn hoofdje plat... Dit kan nog steds duiden op lichte hersenbeschadiging. Wat dat inhoud zal de toekomst ons leren. De therapie/oefeningen lijken goed te werken en we beginnen verschil te zien in zijn manier van bewegen (hij weet nu ook dat hij buikspieren heeft zeg maar).
Voor nu proberen we er niet te veel bij stil te staan (hoewel ik merk dat juist nu er interactie begint te komen ik me meer en meer realiseer dat we hem kwijt hadden kunnen zijn): het is gebeurd en als er schade door is gekomen zullen we dat moeten accepteren en het er mee moeten doen.

Een volgende zwangerschap zou mogelijk moeten zijn, maar dan moeten we iig een jaar wachten. Zelf neig ik er wel naar (Mikai is een ICSI kindje, we hebben nog wat embryo's in de vriezer zitten), maar mijn man heeft de bevalling veel beter meegekregen dan ik (hij heeft ruim 3 kwartier zitten wachten voor hij wat wist - en daarna nog 1,5 uur voordat hij mij weer zag: ik mis 2 uur en wist meteen waar ik aan toe was). Mochten we er voor gaan: een onbezorgde zwangerschap zal het nooit meer worden...

_{(ik ben ook nog op zoek naar lotgenoten / meiden die ook een scheuring hebben gehad van de baarmoeder tijdens de bevalling)}

Hobbesje wat een verhaal zeg... Ik ben er helemaal stil van. Brok in mijn keel tijdens het lezen. Eerste deel van je verhaal is ook erg herkenbaar. Zelf 14 dagen overtijd bevallen. Ingeleid, niet verder gekomen dan 3 cm en geëindigd in keizersnee.

En ik snap het zo dat je heel graag die ervaring van een 'normale' bevalling wilde hebben! En dat het dan zo moet gaan :-(. Dat scheuren lijkt me zo eng! Ik denk dat dat een grote angst is van alle keizersnede moeders...

Ik hoop dat er geen blijvend letsel is voor je zoontje. De tijd zal het leren inderdaad.

Goed van je dat je lotgenoten zoekt.

Dank je voor je lieve reactie Fee-nix.
Denk dat dit inderdaad de nachtmerrie is van elke vrouw die een keizersnede heeft gehad.
Wil deze dames echt geen trauma aanpraten (daarom twijfelde ik over het wel of niet plaatsen). Als ik het overnieuw mocht kiezen, zou ik nog weer kiezen om een poging te doen om zelf te bevallen! Je herstel verloopt dan zo anders.
_{Nu heb ik niets meer te kiezen, wat het in een mogelijke toekomstige zwangerschap voor mij makkelijker maakt.}

Nee juist plaatsen hoor. Het is goed voor jou om het van je af te schrijven. En ook al zijn dit soort verhalen natuurlijk nooit fijn om te horen, het zijn (gelukkig) wel de uitzonderingen. Dus ik denk niet dat een keizersnede moeder na dit gaat denken 'no way dat ik ooit nog natuurlijk ga proberen te bevallen'. Iedere bevalling is weer uniek. Het is alleen verschrikkelijke klote (excuse me) dat het voor jou zo is gelopen.

Mijn grootste angst is het inderdaad ook... je weet gewoon dat dit risico er in zit als je het 'normaal' gaat proberen. En aan de ene kant zou ik wel heel graag een 'gewone' bevalling meemaken, maar aan de andere kant heb ik al zo ontzettend veel nasleep gehad van deze bevalling (wat niks met het herstel van de keizersnee te maken had, want dat ging juist heel voorspoedig) dat ik er steeds meer naar neig om al bij voorbaat te vragen naar een keizersnee de volgende keer. Maargoed, dat is weer een heel ander verhaal .

Hobbesje en fee-nix, hier ook een ks gehad (spoed ivm foetale nood) en binnen 2-7 weken ga ik weer bevallen. Omdat de ks de vorige keer gedaan is omdat het met mijn dochter niet reageerde mag ik nu dan ook vaginaal proberen te bevallen. Ik zie er als hell tegen op, maar wil het zo graag een keer meemaken. Maar inderdaad ben ik wel bang voor het litteken. Ik weet niet wat ik me er bij voor moet stellen wat er precies gebeurt als het scheurt. Misschien is het ook wel veel beter als ik daar niet over nadenk. Zijn er trouwens fok!dames die na een ks een 'geslaagde' vaginale hebben gehad?

jeetjejom, ikzelf niet maar mn nichtje wel
en die is helemaal blij en trots dat het bij de 2de gelukt is zonder ks te bevallen
zover ik weet geen probleem gehad met het litteken