Dit is trouwens het hele artikel, ik weet dat het veel tekst is, maar het is toegangkelijk geschreven en goed onderbouwd:
http://www.nieuwsfeit.nl/(...)ndse-extremisme.htmlIsraël kan de raketten van Hamas met gemak stoppen, bijvoorbeeld door minder VN-recht te schenden, of te voldoen aan enkele VN-resoluties of afspraken bij Annapolis, of door vrijwel elk teken waaruit een serieuze wil tot vrede blijkt; ontmanteling van illegale nederzettingen, stoppen met de uitbreidingen, verplaatsing van de Muur naar de grenzen van 1967, controle op de joodse extremisten op de Westbank, verlichting van de wurggreep op Gaza, erkenning van het democratisch gekozen Hamas, participatie in een serieus vredesproces, ontruiming van de bezette gebieden, of vele andere zaken die gesteund worden door de VN of diens beginselen. Hamas weigerde het staakt-het-vuren te verlengen vanwege het totaal ontbreken van elk teken van vrede over de hele linie. Geen Nederlands medium maakt dat duidelijk.
Israël’s wil tot vrede is al jaren dubieus, omdat het bij vrede nagenoeg de hele Westbank moet opgeven, inclusief een waslijst van enorme belangen daarbij. In 40 jaar tijd passeerde dan ook elk denkbaar excuus voor uitstel de revue, met in het kielzog allerlei uitlokkingen, inlijvingen, verdrijvingspraktijken, investeringen, en een PR-machine voor het westen, die elk Israëlisch geweld goedpraatte, geschiedenis vervalste, en Palestijns lijden aan het oog onttrok. Deze achtergrond wordt in Nederland vrijwel nergens belicht, en door de politiek geheel genegeerd.
Geen wonder dat Israël ook nu weer kiest voor een oorlog, die de vrede weer op de lange baan schuift. Die werd ook al maandenlang voorbereid na de mislukte poging om het democratisch gekozen Hamas met geweld te verdrijven via bewapening van Fatah. Door oorlog kan Israël nu zelf de grootste politieke partij vernietigen, waar de Palestijnen nog vertrouwen in hebben. Wel zo handig, voordat Obama besluit, dat de grootste vertegenwoordiger van de Palestijnen gesprekspartner bij de vrede dient te zijn. Elke vredesovereenkomst met Abbas zal nu door gebrek aan achterban voor nieuwe trammelant en uitstel zorgen. Tevens is oorlog een frisse upgrade van de uitstelmethode van Sharon.
Voor Israël is de Roadmap een veel ontzagwekkender gevaar dan de machteloze Palestijnen.
Tzipi, Olmert, of Netanyahu leerden dan ook van het succes van aartsvader Sharon. Die pleegde talloze provocaties en geweld achter de schermen, om vervolgens elke vorm van tegengeweld, hoe klein ook, op te voeren als excuus om niet aan vrede werken. Ook nu zijn er ‘precisiebombardementen’ op de universiteit, TV-station, regeringsgebouwen, politiebureaus, moskeeën, vrouwen, kinderen e.a. Een beproeft recept voor tegengeweld en zelfs voor een voorspelbare derde Intifada. Not really Israël’s problem, noch dat van de militaire industrie. Perfect getimed ook, nu de VS en de EU achter de kalkoen zaten, of skiën in de Alpen, en Nieuwjaar vieren. Pikant detail is, dat het geweld in Israël een populariteitswedstrijd is: hoe harder het geweld, hoe meer stemmen voor Barak en Livni bij de komende verkiezingen.
Israël doet wereldwijd een beroep op zelfverdediging. De VS, Europa en Nederland vallen graag voor het goedklinkende argument, dat de kindertjes in Sderot en Ashkelon veilig naar school moeten kunnen. (Dat mag kennelijk wat kosten, zoals 500 doden en 2400 gewonden.)
Er wordt een beeld bij geleverd, alsof er ‘normaal’ weinig aan de hand is, totdat Hamas weer gaat knallen. ‘Calm’ en ‘Quiet’ noemt Barak dat. Hij roept de Gazanen ook op om ‘calm’ te blijven, terwijl de glassplinters bij de gezinnen om de oren vliegen, en c.a.100.000 baby’s en kindertjes getraumatiseerd raken door de explosies en het terreurklimaat.
De Israëlische PR doet het goed, en wordt onverkort door vele media en politici doorgegeven. De universiteit was een raketwerkplaats, de moskeeën munitiedepots, politiebureaus terroristische organisaties, en de rest was ‘Hamaslid’ en dus legitiem doelwit. En terwijl Israël een hel van Gaza maakt, verklaart het zijn uiterste best te doen, om een humanitaire ramp te voorkomen. Kortom, de PR maakt de indruk van een uitgebreid “Auf der Flucht erschossen”.
Dit werkt. De internationale gemeenschap zwijgt, of doet hooguit zwakke, goedkope, en zinloze oproepen aan beide partijen om het geweld te staken. Dat geeft Israël minstens twee weken gelegenheid om flink huis te houden. Tot zover lijken de westerse politiek en media hooguit wat blind, eenzijdig, en inadequaat. Maar bij de manier waarop er omgegaan wordt met zelfverdedigingsrecht, beginnen de vragen over Amerikaans en Europees extremisme.
Wat is eigenlijk ‘normaal’ daar? Wat is ‘calm’?
Voor de Palestijnen? Israël levert al 41 jaar permanent een luxe kerstpakket vol schendingen van die VN-beginselen: Landrechten, Mensenrechten, 4e Conventie van Geneve, Rechten van het Kind, Burgerlijke en Politieke rechten, enz.. Verder belet Israël de vorming van een Palestijnse staat, ruïneert de Palestijnse economie, vernietigde Palestijnse infrastructuur, en maakt openluchtgevangenissen van de Palestijnse enclaves.
Er zijn zware vergeldingsacties, zware groepssancties, roadblocks, spertijden, checkpoints met mensonterende toestanden, onttrekking van water, verdrijving van boeren, en een dorre bureaucratie.
Israël geeft de zionistische extremisten onder de kolonisten en de politie en het leger volop de kans zich uit te leven in de Palestijnse gebieden, door moorden, mishandelingen, berovingen, verdrijvingen, grove intimidatie, geweld tegen demonstranten, hardhandige vernederingen, het in de fik steken van boomgaarden, doodsteken van ezels, en de overige wanstaltigheden die al jaren wekelijks in de rapporten en de nieuwsbrieven te lezen zijn.
Wat is ‘calm’ in Gaza? Dat dichtbevolkte vluchtelingenkamp met 1,5 miljoen Palestijn werd altijd al harder gepakt, gebombardeerd en afgesloten. En na de ‘ontruiming’ in 2005 was de gevangenneming van éen Israelische soldaat (Er zitten 11.000 Palestijnen in Israëlische gevangenissen) ook weer genoeg voor een oorlog van 5 maanden. Sindsdien continueert Israël het creëren van toestanden, die in Arabische dictaturen nauwelijks te vinden zijn. Transporten worden geblokkeerd, journalisten geweerd, VN-vertegenwoordiger niet toegelaten, westerse politici gedwongen er weg te blijven. Er is honger. De armsten eten al gras. Elektra en brandstof worden afgesneden. Medicijnen en apparatuur voor zieken en gewonden ontbreken. Geen enkel kind heeft er toekomst. Ouders zijn wanhopig. Israël maakt al jaren elke opbouw onmogelijk. De ellende beslaat boekdelen. De bezetting is allerminst opgeheven: Gaza is vergelijkbaar met het getto als Warschau. Aldus Barak’s en Tzipi’s ‘calm’.
Wat is ‘normaal’ voor Israël? Het reageert niet op VN-resoluties, of op Europese kritiek, of op de uitspraak van het Gerechtshof. Het maakt geen plannen voor ontruiming van de bezette gebieden. Het weigert een oplossing conform de VN-regels voor de vrede. Het voorkomt al 41 jaar dat er serieuze vredesbesprekingen komen, en weigert te praten met het met een absolute meerderheid democratisch gekozen Hamas. Israël noemt alle Palestijnse gebieden “betwist gebied” of “Beloofd Land”, en claimt alles, gesteund door een zionistische filosofie, religieuze extremisten, de militaire industrie, en wereldwijd door christenen en Joden, die een affiniteit met Joden hebben, en een afkeer van Arabische moslims.
Samengevat heeft Israël door de Nakba van 1948 en de praktijken van 41 jaar het leven van de Palestijnen met groot succes tot een hel gemaakt, met als de grote centrale boodschap, dat het beter is om elders een goed heenkomen te zoeken. Vijf miljoen Palestijnen wonen daarom ook al in het buitenland. En al 41 jaar is elk vredesproces een door Israël gedomineerde schijnvertoning, en heeft niet éen van de lange geweldloze perioden enig effect gehad.
Geen wonder dat Hamas afhaakte, en besloot tot de enige overgebleven optie: terugschieten.
Zelfverdediging? Dat is geen onderwerp voor naïeven, die opnieuw het wiel willen uitvinden, of voor pacifisten die tegen alle geweld zijn. Iedereen is tegen geweld. Maar sinds de wereld alles weet van oorlogen, kwam er een uitgebreid VN-systeem, dat aan volkeren een recht tot zelfbeschikking op eigen grond toekent, plus het recht om met grof geweld terug te slaan tegen buurvolkeren, die de vredesregels van de VN grof schenden.
Strak genormeerd is dat recht misschien niet, maar er zijn wel erkende beginselen. WO II spreekt boekdelen: de bezettingen gaven de Geallieerden een recht op zelfverdediging of verzet, maar aan de Duitse agressor niet meer. Er moeten grote inbreuken zijn. Het moet een laatste redmiddel zijn, of een middel tegen acute wantoestanden bij inbreuken. Vergelijk het strafrecht overal, dat voor de rechtvaardigingsgrond van de zelfverdediging eist, dat er geen énkele andere mogelijkheid meer open stond. Een partij, die zelf grote langdurige inbreuken maakt, kan daar geen beroep meer op doen, zeker niet als legitimatie van geweld tegen verzet.
Israël is een notoire misleider en vervuiler van dat recht. De hele bezetting en het totaalpakket van rigide maatregelen van 41 jaar, worden voortdurend verkocht als ‘veiligheidsmaatregel’, ofwel ‘gelegitimeerd’ als vorm van zelfverdediging. De gevangenneming van éen soldaat (nota bene een militair doel) zou via ‘zelfverdediging’ een legitimatie opleveren voor de oorlog in Gaza in 2006. Zo ook de grensincidenten rond Libanon in 2006 (nota bene na langdurige Israëlische bezetting.) Gezien het enorme geweld van oorlogen en de ontbrekende legitimatie, is hier sprake van extremisme. Dat verwijt treft ook alle Nederlandse politici, die daar bijval aan gaven, en mogelijk ook de Nederlandse regering, die haar beleid in de zaak absoluut niet richt op- of motiveert vanuit de VN-beginselen voor de vrede tussen volkeren.
Palestijns zelfverdedigingsrecht bestaat permanent, zonder een spoor van twijfel. Dat hangt niet af van ‘mening’. Naar onze normen, onze opvattingen, en ‘onze’ VN-regels, zouden Arabische landen te hulp mogen schieten, en alle strategische doelen mogen bombarderen: vliegvelden, haven, alle militaire doelen, depots, communicatiemiddelen, bruggen, wegen, elektriciteitscentrales, enz.
Twijfel is er slechts over burgerdoelen. Er is een absoluut verbod om die aan te vallen. Dat is een dwingende regel voor strijdende legers in het algemeen. Maar vergelijk wederom de Geallieerden, die de Duitse steden bombardeerden, met de vrouwen en de kinderen er in? Uitzonderingen blijven mogelijk, zeker als de nood écht aan de man is, en het een strategisch doel kan dienen bij de beëindiging van erbarmelijke en illegale praktijken, of het moreel van een sterke agressor ondermijnd kan worden, om die te dwingen aan vrede te werken.
Bij dit soort gevallen van menselijk lijden onder eenzijdig grof geweld zijn humanistische, christelijke of islamitische protesten tegen álle geweld niet meer erg realistisch en zeker geen basis voor het te voeren beleid. Veroordelingen van tegengeweld tegen burgerdoelen kunnen dan zelfs ontmenselijkend zijn voor de lijdenden, voor wie geen andere weg meer open staat.
Grote verontwaardiging daarover duidt dan hoe dan ook op een ivoren torenmoraal.
Ging dit op voor de Palestijnen of Hamas, nog voor de huidige oorlog? De lezer moge dat bepalen, maar na 41 jaar van bezetting scoren die bijzonder hoge ogen; ze zitten als ratten in de val, zonder enige vooruitzichten. Ze leefden onder wagonladingen schendingen van de VN-beginselen, en konden geen kant uit. Bedenk vooral ook dat Bush en Israël de lat rond burgerdoelen beduidend lager hebben liggen, en die als “collateral Damage” wegpoetsen.
Bedenk ook nog, dat die “onschuldige Israëlische burgers” al 41 jaar lang de bezetting en alle praktijken democratisch legitimeren, en dat juist in de buurt van die Palestijnen de grootste
extremisten zitten, die er alles aan doen hen weg te krijgen.
Balkenende zal wel opmerken, dat er voor de Palestijnen nog wegen open staan, als Hamas aan de drie eisen voldoet. Maar die Palestijnen weten beter dan Balkenende, dat de vrede daar nauwelijks van dichterbij komt, en dat ze nog jaren onder de vele schendingen zullen leven.
Die burgerdoelen zijn ook de laatste overgebleven mogelijkheid tot gewelddadig verzet.
Een Palestijn merkte op, dat zonder de aanslagen of de raketten niemand meer een echt probleem had, en dat de zaak dan overal van de agenda ging. ‘Calm’ heeft nog nooit gewerkt.
U zegt het maar. Wat gaat u met onze eigen geallieerde geschiedenis onder de arm, plus de Nederlandse bijval voor de gebruikelijke zelfverdedigingsmoraal van de VS en Israël zeggen tegen een Palestijn, of Hamas? Gaat dat een geloofwaardig verhaal worden?
Het grootste verwijt dat de Nederlandse regering treft, is dat het niet behoorlijk onderzoekt of dat Palestijnse beroep op zelfverdediging terecht is, en maar wat meedrijft op ‘meningen van elders’, en vervolgens rustig een beleid voert, waarin dat recht volstrekt genegeerd wordt.
Ooit waren de VN-beginselen de normatieve matrix bij conflicten, gesteund door rechts, door links, de VS, Europa, en wereldwijd. Maar voor Israël zijn er altijd weer uitzonderingen.
Wie niet erkent, dat aan een volk na 40 jaren van bezetting en bijzonder zware onderdrukking een recht op verzet met grove middelen toekomt, is niet slechts immoreel of hypocriet, of een vertrapper van het Nederlandse gedachtegoed, dat nog jaarlijks op 4-5 mei herdacht wordt, of een notoire spijbelaar die alle lessen miste, die de wereld uit WO II trok, maar een verdachte van extremisme, die een ongebruikt soort NSB-jasje aan trok, en ontdekte dat daar goede sier mee gemaakt kan worden, mits opgekleurd met nieuw fris zondebokdenken over moslims.
Voor rechts is dit mechanisme traditioneel een verleiding. Van die dis wordt altijd smakelijk gesmuld door velen, die zichzelf als ‘verdediger en hoeder der beschaving’ aanmerken, en met dit filosofische glijmiddel alle tegengeluiden via de stortkoker op de vermeende boze buitenwereld dumpen, ter meerdere ere en glorie van de eigen zelfgenoegzaamheid en de deugdzaamheid van de eigen moraal.
In aanmerking komen o.a. Wilders, van Baalen, en Verhagen. Die kunnen niet meer gerekend worden tot de goedwillende naïeven, die geloven dat grootschalige conflicten direct geregeerd en genormeerd worden door de deugd van de geweldloosheid en het respect voor het leven. Die weten beter. Die zijn in Nederland overspoeld met gedachtegoed over bezetting en oorlog, en weten alles over de geweldspiralen na grote inbreuken op de VN-beginselen.
Israël komt bij de huidige oorlog absoluut geen beroep op zelfverdediging meer toe, omdat het zelf permanent gewelddadig is met een kolossale berg schendingen van VN-beginselen. En in weerwil van alle fraaie bewoordingen over vrede, is er in praktijk niets te zien waaruit een wil daartoe blijkt. Daarmee wordt het geweld uitgelokt. Ook is er geen sprake van een laatste middel of noodzaak, nu Hamas het staakt-het-vuren zeer waarschijnlijk verlengd had, als Israël enig begin gemaakt had met het voldoen aan diens verplichtingen.
Daarmee is de overblijvende discussie over een recht van Hamas om ook burgerdoelen te treffen, waarin Hamas niet eens kansloos is, eigenlijk al irrelevant.
Gezien al het bovenstaande is elke politicus, die de huidige ellende nog aan Hamas wijt, hetzij een extremist, hetzij dermate onwillig, oncapabel, en onverantwoordelijk, dat die Nederland en de wereld geen grotere dienst kan bewijzen, dan door de politiek te verlaten.
Door: Serge van Erkelens, Nijmegen, 3 jan 2009, mede namens Stop de Bezetting.