OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Vorige deel
[ Bericht 20% gewijzigd door Moonah op 08-05-2008 11:21:33 ]
quote:Op donderdag 8 mei 2008 10:53 schreef k_i_m het volgende:
Ohja, hier moest ik ook nog wat posten!
Sinds ik mijn uitgerekende datum weet, roep ik dat ik op mijn verjaardag ga bevallen (uitgerekend 17 maart, jarig 21 maart) zodat ik mijn 30e verjaardag niet hoef te vieren. Ik heb dan ook niet ruim van tevoren het idee dat ik zou kunnen gaan bevallen. Twee dagen voor de daadwerkelijke bevalling lijkt het erop dat ik die enorm spannende slijmprop aan het verliezen ben, maar ik heb nog geen gevoel dat er wat gaat gebeuren.
De nacht van woensdag op donderdag (20 maart) word ik wakker rond een uur of half 5, en voel ik iets lopen. Aangezien ik geen matjes of andere dingen in mijn bed heb gelegd spring ik er gelijk uit (ja, dat lukte zowaar) en ren ik naar de wc om de schade te bekijken. Als ik op het toilet zit krijg ik ineens kramp in mijn buik en na daar een kwartier te hebben gezeten besluit ik mijn wederhelft op de hoogte te brengen dat ik onder de douche ga staan. Als ik een tijdje onder de douche sta komt hij kijken of het goed gaat en dat gaat het eigenlijk wel. Er zit nog geen 2 minuten tijd tussen de weeën, maar ik zeg tegen hem dat ie maar moet liegen tegen de verloskundige omdat ik wil dat ze komt omdat ik naar het ziekenhuis wil voordat alles in hevigheid gaat losbarsten.
De verloskundige komt met een stagiaire die ook gezellig mee komt kijken. Ze wil naar het hartje luisteren, maar op het moment dat ze gaat luisteren voel ik het kind omdraaien. Er is lichtelijke paniek omdat het hartje even kwijt was. Bij mij echter geen paniek. Ik voelde haar draaien en ik heb het idee dat ze overdrijven met de paniek.
In het ziekenhuis aangekomen (uur of 7) blijkt het nogal druk te zijn. Ik zie 5 verpleegsters, die na een half uur komen melden dat ze vrij zijn, en dat er nieuwe verpleegsters komen. Mij interesseert het niks, ik onthou toch niet wie er binnen is geweest
Ondertussen heeft het halve ziekenhuis totaan de elleboog in mijn onderkant gezeten en op het moment dat er verschillende mensen "het laatste randje meerdere malen wegduwen" ben ik al bijna door al mijn krachten heen en blijkt er ineens geen helder vruchtwater meer te zijn. Ze schroeven een electrode op het hoofd van het kind en ik krijg een infuus met wee opwekkers. Dit laatste doet echt helemaal niks en ik begin er een beetje sjagerijnig van te worden, dat ik daar voor jan lul lig. De verloskundige van het ziekenhuis zegt dat ik op mijn zij moet gaan liggen en op het moment dat ik vraag welke kant gilt ze tegen me dat ik naar haar moet luisteren. Toen was mijn geduld helemaal op. Ik gilde terug "IK VROEG WELKE KANT, DOVE". en aangezien ik verder niet op mijn zij kon liggen ben ik gewoon weer terug op mijn rug gaan liggen toen ze weg was
Ondertussen mocht ik ook persen (ojajoh? leuk) dus daar ging ik dan maar mee aan de slag. Persen zonder weeën is een hele dolle ervaring. Ik doe het dan ook steeds verkeerd volgens de verpleegsters en ik vraag me steeds af hoe het dan wel moet. Het infuus wordt nog maar eens opgeschroefd. Dan ben ik het zat. Die stomme klotemensen van het ziekenhuis die geen tijd voor me hebben, pijn, geen weeën, geen pijnstilling en ik vind het nog belachelijker dat ik daar tijd lig te verdoen zonder dat er iets concreets gebeurt
Dan gaat alles heel snel. Hij legt uit wat een vacuümpomp is en hoe het werkt, maar ik luister niet, ik kijk alleen maar vol angst of ik een schaar richting mijn onderkant zie gaan
Maar toen was ze er om 11.59. En alles was goed
quote:Op donderdag 8 mei 2008 11:01 schreef Vicky het volgende:
Oh Kim, wat een verhaal.. ik moet er wel een beetje om lachen hoor... Zo lekker nuchter
quote:
quote:Op donderdag 8 mei 2008 11:03 schreef k_i_m het volgende:
Achteraf gezien vond ik alles ook meevallen, maar dat komt ook alleen maar omdat ik me op het allerergste had voorbereid.
quote:Op donderdag 8 mei 2008 11:05 schreef k_i_m het volgende:
Zo was ik ook een beetje ingescheurd en moest ik een paar hechtingen. Na alle verhalen hier heb ik de verpleegster bijna geld geboden om er vanaf te blijven
quote:Op donderdag 8 mei 2008 11:13 schreef Moonah het volgende:
[KIM]Toen was mijn geduld helemaal op. Ik gilde terug "IK VROEG WELKE KANT, DOVE" . en aangezien ik verder niet op mijn zij kon liggen ben ik gewoon weer terug op mijn rug gaan liggen toen ze weg was .[/KIM]
[KIM]Ik zeg dan ook dat ik ermee ophou, dat ze het kunnen bekijken. Dat is de eerste keer dat ze wel naar me luisteren en de gyneacoloog wordt gehaald [/KIM]
Typisch is dat toch, ik had dat ook. Zo'n moment van "Doei, zoek het maar uit!". Toen werd er ook pas naar mij geluisterd.
Je hebt er weer een echt K_I_M-verhaal van gemaakt!
[ Bericht 20% gewijzigd door Moonah op 08-05-2008 11:21:33 ]
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:En dat ie kan verotten met zijn "kijk eens naar beneden".
Heerlijk verhaal k_i_m, hoewel ik me kan voorstellen dat het voor jou niet zo heerlijk was.
***
Nouja, het viel dus wel mee achteraf .
.
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Ik moet inene denken aan mijn zwangerschapsgymles. Dan vragen ze aan je hoe je je bevalling voor je ziet. En dan komen mensen met ideeën als kaarsjes neerzetten en je favoriete muziekje opzetten
Misschien handig als ze jouw verhaal ook even lezen Kim
Ik heb een blauw snoepje en ik heb een roze snoepje
Overigens is Remifentanil ook niet zaligmakend. Het ene ziekenhuis zweert erbij, terwijl het andere er niets van moet hebben. Een probleem is de bloeddrukdalingen: kan gevaarlijk zijn voor het kindje en moeder kan flauwvallen. Het ziekenhuis waar ik werkte, is er na 3 weken meegestopt.
Verder heeft het op de (linker-) zij liggen meestal wel een reden: als je op je rug ligt worden de grote vaten soms dichtgedrukt. Als het hartfilmpje van de baby minder mooi is, dan is dit de eerste stap.
K_i_m indrukwekkend verhaal, die verloskundige van het ziekenhuis had blijkbaar haar dag niet...
Verder heeft het op de (linker-) zij liggen meestal wel een reden: als je op je rug ligt worden de grote vaten soms dichtgedrukt. Als het hartfilmpje van de baby minder mooi is, dan is dit de eerste stap.
K_i_m indrukwekkend verhaal, die verloskundige van het ziekenhuis had blijkbaar haar dag niet...
Kaarsjes en muziek? Ik moet er niet aan denken
Het is geen romantisch dinertje voor het haardvuur
Het is geen romantisch dinertje voor het haardvuur
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
En je hoefde je 30ste verjaardag niet te vierenquote:
Ik heb een blauw snoepje en ik heb een roze snoepje
Ach, ik denk dat als ik iets aan pijnstilling had gehad en ze met hun klauwen van "mijn randje" afgebleven waren ik wellicht gewoon nog weeën had gehad, zodat die hele toestand aan het eind niet meer nodig was geweest. Maargoed, dat weet je toch niet, dat is alleen mijn gevoel zo achterafquote:Op donderdag 8 mei 2008 12:25 schreef Spankin het volgende:
Overigens is Remifentanil ook niet zaligmakend. Het ene ziekenhuis zweert erbij, terwijl het andere er niets van moet hebben. Een probleem is de bloeddrukdalingen: kan gevaarlijk zijn voor het kindje en moeder kan flauwvallen. Het ziekenhuis waar ik werkte, is er na 3 weken meegestopt.
Verder heeft het op de (linker-) zij liggen meestal wel een reden: als je op je rug ligt worden de grote vaten soms dichtgedrukt. Als het hartfilmpje van de baby minder mooi is, dan is dit de eerste stap.
K_i_m indrukwekkend verhaal, die verloskundige van het ziekenhuis had blijkbaar haar dag niet...
.Oja, dat op de zij liggen was inderdaad naar aanleiding van een veranderde waarneming van de hartslag. Toen bleek de electrode los te zijn gegaan, die lag tussen mijn benen
. Echt, die mensen hebben meer paniek gehad dan ik geloof ik 
.En die verloskundige ben ik helemaal niet over te spreken. Ze was met 3 bevallingen bezig, en omdat ik in het begin heel snel ging was het allemaal "prima, goedzo!" en weg was ze weer. En toen het langer duurde moest ze nog net niet zuchten als ze bij me binnen kwam, dat ik nóg niet bevallen was
.
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Goed verhaal om te lezen, k_i_m. Zo stel ik me ook ongeveer voor dat het zal gaan. Niet alleen maar dat gezever: 'het was wel even duwen, maar dat ben je meteen weer vergeten hoor' ja dag. daar geloof ik echt niets van.
Ik zou die verloskundige bij haar haar hebben gegerepen en waarschijnlijk iets niet zo aardigs geroepen hebben denk ik
Ik zou die verloskundige bij haar haar hebben gegerepen en waarschijnlijk iets niet zo aardigs geroepen hebben denk ik
Denk jij dan dat je bij d'r in de buurt kan komen? . .
. .
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Echt een k_i_m verhaal Nuchter, herkenbaar en ik moest er best om lachen hoewel ik me voor kan stellen dat je dat op dat moment nou net niet deed
Nuchter, herkenbaar en ik moest er best om lachen hoewel ik me voor kan stellen dat je dat op dat moment nou net niet deed
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
Eva ♥ en Iris ♥
K_I_M, klasse gedaan en klasse verhaal!
Vraag me ineens af hoeveel vrouwen dat roepen tijdens de bevalling: IK STOP ERMEE!
Vraag me ineens af hoeveel vrouwen dat roepen tijdens de bevalling: IK STOP ERMEE!
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
Meldt!
Kim, ik moet ook vreselijk lachen om je verhaal. Vooral dat Dove!! (Mijn tactiek was juist om ze te vriend te houden. Ik had een sneaky belgische co-assistente, die mij stiekem stripte, op het eind. Mijn liefde voor haar was bijna net zo groot als de liefde voor baby2.
)
Je omschrijft het lekker nuchter, en die hectiek is zo herkenbaar!
Had je vantevoren al aangegeven dat je pijnstilling wilde? Of vragen ze dat normaal standaard als je aangeeft in het ziekenhuis te willen bevallen?
Kim, ik moet ook vreselijk lachen om je verhaal. Vooral dat Dove!! (Mijn tactiek was juist om ze te vriend te houden. Ik had een sneaky belgische co-assistente, die mij stiekem stripte, op het eind. Mijn liefde voor haar was bijna net zo groot als de liefde voor baby2.
)Je omschrijft het lekker nuchter, en die hectiek is zo herkenbaar!
Had je vantevoren al aangegeven dat je pijnstilling wilde? Of vragen ze dat normaal standaard als je aangeeft in het ziekenhuis te willen bevallen?
Geluk zit in een klein Wolkje
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
quote:Op donderdag 8 mei 2008 21:46 schreef PM-girl het volgende:
K_I_M, klasse gedaan en klasse verhaal!
Vraag me ineens af hoeveel vrouwen dat roepen tijdens de bevalling: IK STOP ERMEE!
Goed omschreven, k_i_m! heb je het later nog een beetje een plek kunnen geven?
Nee, daar ben ik zelf over begonnen. Maar dat had ik dus net zo goed niet hoeven doen, achteraf gezienquote:Op donderdag 8 mei 2008 22:39 schreef Lishe het volgende:
Meldt!
Kim, ik moet ook vreselijk lachen om je verhaal. Vooral dat Dove!! (Mijn tactiek was juist om ze te vriend te houden. Ik had een sneaky belgische co-assistente, die mij stiekem stripte, op het eind. Mijn liefde voor haar was bijna net zo groot als de liefde voor baby2.
Je omschrijft het lekker nuchter, en die hectiek is zo herkenbaar!
Had je vantevoren al aangegeven dat je pijnstilling wilde? Of vragen ze dat normaal standaard als je aangeeft in het ziekenhuis te willen bevallen?
.
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Oh ja hoor, ik ben niet getraumatiseerd. Ik doe het alleen nooit meerquote:Op donderdag 8 mei 2008 23:15 schreef owlet het volgende:
[..]
Goed omschreven, k_i_m! heb je het later nog een beetje een plek kunnen geven?
. Serieus, die vent met die zuignap had van mij wel anderhalf uur eerder mogen komen. Achterafgezien heeft hij het zo netjes gedaan dat ik hem bijna nog een bedankje had willen sturen. Bijna .
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
M'n schoonzusquote:Op donderdag 8 mei 2008 21:46 schreef PM-girl het volgende:
K_I_M, klasse gedaan en klasse verhaal!
Vraag me ineens af hoeveel vrouwen dat roepen tijdens de bevalling: IK STOP ERMEE!
Die riep van ik ga naar huis ik doe het niet meer!
Ik denk best wel veelquote:Op donderdag 8 mei 2008 21:46 schreef PM-girl het volgende:Vraag me ineens af hoeveel vrouwen dat roepen tijdens de bevalling: IK STOP ERMEE!
Kan me er wel wat bij voorstellen in ieder geval!Ik snap alleen niet zo goed dat dat blijkbaar een teken voor artsen om het opeens allemaal veel serieuzer te nemen? Staken zit er niet echt in als je eenmaal aan het bevallen bent ofzo
Ik was er zelf ook een hoor! "Ik heb er geen zin meer iiiiiiiin!"
"Ik heb er geen zin meer iiiiiiiin!"
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
Als je geen persweeën hebt en je perst zelf ook niet, dan kan je heeeeel lang wachten voor er iets uitkomt hoorquote:Op vrijdag 9 mei 2008 06:52 schreef freecell het volgende:
[..]
Ik denk best wel veel
Ik snap alleen niet zo goed dat dat blijkbaar een teken voor artsen om het opeens allemaal veel serieuzer te nemen? Staken zit er niet echt in als je eenmaal aan het bevallen bent ofzo
.
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Ik zou ook eens mijn verhaal op moeten schrijven...
Het viel allemaal wel mee wat ik geroepen heb, maar nadat Floor geboren was zei ik wel : "OH k*t nog 1 ??? !!! ", maar na 7 minuten was Pien er al, dus dat is weer geen klagen.
Een vriendinnetje daarentegen : "OH hemel, het is een baby " , die wist echt niet meer waar ze mee bezig was....
Het viel allemaal wel mee wat ik geroepen heb, maar nadat Floor geboren was zei ik wel : "OH k*t nog 1 ??? !!! ", maar na 7 minuten was Pien er al, dus dat is weer geen klagen.
Een vriendinnetje daarentegen : "OH hemel, het is een baby "
, die wist echt niet meer waar ze mee bezig was....
quote:Op donderdag 8 mei 2008 21:46 schreef PM-girl het volgende:
K_I_M, klasse gedaan en klasse verhaal!
Vraag me ineens af hoeveel vrouwen dat roepen tijdens de bevalling: IK STOP ERMEE!
"Snij dat kind er nou maar uit!" 
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Je jat mijn zinnen!quote:
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
quote:Op vrijdag 9 mei 2008 13:39 schreef kapitein_pannekoek het volgende:
Een vriendinnetje daarentegen : "OH hemel, het is een baby "
Prachtig!Ik had geloof ik geen tijd om te roepen dat ik ermee wilde stoppen
Tijdens een weeenstorm heb ik wel geroepen: 'ik kan dit niet, ik hou dit nooit uren vol!' (dat was ongeveer 10 minuten na de eerste wee dus ik ging ervanuit dat ik nog minstens 6 uur te gaan had, en dat zag ik dus echt niet zitten)
She said you can paint your sky any colour
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
ik was 27 maart uitgerekend en riep al tegen mijn moeder als ik weer over tijd ga lopen wil ik zondag de 30 ste bevallen. ik wilde ook op de openverloskamer bevallen. prowl en mijn moeder zouden erbij zijn.
mijn vader zou bij de oudste blijven.
29 maart. ik had de hele dag nergens zin in. 's middags toch maar besloten om even wat boodschappen te halen. in de auto begon de eerste wee(16.45).
kreeg ze om de 10 min. in de winkel nog een bekende tegen gekomen die vroeg hoe lang ik nog moest.
nou ik loop al overtijd. dus ik maakte de opmerking nou hopelijk is ze er morgen. zei van ja nou dan mag je opschieten. ondertussen wee weg puffen.
we wilden ook nog even naar duitsland even wat eten halen. maar toch om gedraaid en naar huis gegaan. daar alles nog een beetje opgeruimd.
's avonds belde mijn moeder ik had niks laten merken. onder tussen kwamen de weeen toch heviger. dus na over leg met prowl heb ik ze opgebeld en gezegd dat ze mochten komen.
ik zei doe rustig aan want het duurt nog even. na 45 min. ging de bel, had mijn vader als een gek gereden.
om 23 uur toch maar de vk gebeld want het werd toch wel pijnlijker. nou ze kwam en ik had 3 cm.
ze begon al over thuis bevallen en ik zei nog nee dat wil ik niet, ik wil in het ziekenhuis.
prowl en mijn vader ging nog even snel tanken.
om 00.45 belde ze hoe het ging. heb een beetje gelogen want ik wilde weten hoe het er voor stond.
ze was om 1.00 uur weer hier en had toen maar 3/4cm dus vliezen gebroken.
ze wilde nog even wachten om naar het ziekenhuis te gaan.
de weeen kwamen nog niet snel genoeg en in 2 uur tijd had ik nog geen 1cm erbij.
nou oke dan. ik moest reken op de volgende middag/ avond.
de weeen kon ik niet opvangen op bed. dus als afleiding ben ik hier op fok gaan zitten en ondertussen staand gaan opvangen. op een gegeven moment kon ik alleen de weeen nog op de wc goed opvangen
nou ze kwamen maar om de 8/5 min. tot ong 4.20 toen moest mijn moeder heel snel de vk bellen. ik kon alleen maar op de wc zitten. toen kwam mijn angst dus thuis bevallen. de vk met slippende banden van het andere dorp hierheen. vk trok me letterlijk van de wc af en riep keihard kom van die wc af, je moet eraf. ze rende weer naar buiten en haalde snel haar spullen en trok me letterlijk mee de woonkamer binnen om me op bed te dumpen en 2 persweeen later was onze 2de dochtertje er.
prowl zei later dat hij mij 3 keer had horen schreeuwen oeps wat moesten de buren wel niet denken.
de kraamzorg was er pas na een half uur. mijn moeder moest als een gek alles onder de persween bij elkaar sprokkelen en ik moest alles zeggen waar ze het moest halen.
nou voor mij geen thuisbevalling meer, thuis is zo geweldig zeggen ze dan. nou echt niet! geef mij maar de open verloskamer. gelukkig geen ene scheur of wat dan ook.
voor diegene die zich afvragen waar mijn vader was, die hadden ze buiten opgesloten, zei mijn vader later pas
op de foto's kwamen we er ook pas achter dat de tv de hele tijd had aangestaan.
wat ik wel riep als ik een weee niet kon opvangen was lalalaa rot wee ga weg
geef mij maar mijn eerste bevalling
mijn vader zou bij de oudste blijven.
29 maart. ik had de hele dag nergens zin in. 's middags toch maar besloten om even wat boodschappen te halen. in de auto begon de eerste wee(16.45).
kreeg ze om de 10 min. in de winkel nog een bekende tegen gekomen die vroeg hoe lang ik nog moest.
nou ik loop al overtijd. dus ik maakte de opmerking nou hopelijk is ze er morgen. zei van ja nou dan mag je opschieten. ondertussen wee weg puffen.
we wilden ook nog even naar duitsland even wat eten halen. maar toch om gedraaid en naar huis gegaan. daar alles nog een beetje opgeruimd.
's avonds belde mijn moeder ik had niks laten merken. onder tussen kwamen de weeen toch heviger. dus na over leg met prowl heb ik ze opgebeld en gezegd dat ze mochten komen.
ik zei doe rustig aan want het duurt nog even. na 45 min. ging de bel, had mijn vader als een gek gereden.
om 23 uur toch maar de vk gebeld want het werd toch wel pijnlijker. nou ze kwam en ik had 3 cm.
ze begon al over thuis bevallen en ik zei nog nee dat wil ik niet, ik wil in het ziekenhuis.
prowl en mijn vader ging nog even snel tanken.
om 00.45 belde ze hoe het ging. heb een beetje gelogen want ik wilde weten hoe het er voor stond.
ze was om 1.00 uur weer hier en had toen maar 3/4cm dus vliezen gebroken.
ze wilde nog even wachten om naar het ziekenhuis te gaan.
de weeen kwamen nog niet snel genoeg en in 2 uur tijd had ik nog geen 1cm erbij.
nou oke dan. ik moest reken op de volgende middag/ avond.
de weeen kon ik niet opvangen op bed. dus als afleiding ben ik hier op fok gaan zitten en ondertussen staand gaan opvangen. op een gegeven moment kon ik alleen de weeen nog op de wc goed opvangen
nou ze kwamen maar om de 8/5 min. tot ong 4.20 toen moest mijn moeder heel snel de vk bellen. ik kon alleen maar op de wc zitten. toen kwam mijn angst dus thuis bevallen. de vk met slippende banden van het andere dorp hierheen. vk trok me letterlijk van de wc af en riep keihard kom van die wc af, je moet eraf. ze rende weer naar buiten en haalde snel haar spullen en trok me letterlijk mee de woonkamer binnen om me op bed te dumpen en 2 persweeen later was onze 2de dochtertje er.
prowl zei later dat hij mij 3 keer had horen schreeuwen
oeps wat moesten de buren wel niet denken.de kraamzorg was er pas na een half uur. mijn moeder moest als een gek alles onder de persween bij elkaar sprokkelen en ik moest alles zeggen waar ze het moest halen.
nou voor mij geen thuisbevalling meer, thuis is zo geweldig zeggen ze dan. nou echt niet! geef mij maar de open verloskamer. gelukkig geen ene scheur of wat dan ook.
voor diegene die zich afvragen waar mijn vader was, die hadden ze buiten opgesloten, zei mijn vader later pas
op de foto's kwamen we er ook pas achter dat de tv de hele tijd had aangestaan.
wat ik wel riep als ik een weee niet kon opvangen was lalalaa rot wee ga weg
geef mij maar mijn eerste bevalling
mama van 3 kids!
Maar wat was er nou uiteindelijk zo vervelend aan het feit dat je thuis bent bevallen dan? Dat je alles op het laatste moment bij elkaar moest zoeken? Of meer dat het niet ging zoals gepland en je angstig was om thuis te bevallen?
Als ik het zo lees komt het op mij niet over als een ontzettend vervelende bevaling eerlijk gezegd
Dat WC-zitten komt me bekend voor. Bij de eerste herkende ik het niet en heb ik dus ook een hele tijd op het toilet doorgebracht..met persdrang. Achteraf gezien echt niet slim want stel je voor dat dat kind zo in de toiletpot klettert...Bij de 2e riep m'n oma tijdens m'n zwangerschap al 'en je gaat *niet* op het toilet zitten!' en dat heb ik braaf ook maar niet gedaan
Als ik het zo lees komt het op mij niet over als een ontzettend vervelende bevaling eerlijk gezegd
Dat WC-zitten komt me bekend voor. Bij de eerste herkende ik het niet en heb ik dus ook een hele tijd op het toilet doorgebracht..met persdrang. Achteraf gezien echt niet slim want stel je voor dat dat kind zo in de toiletpot klettert...Bij de 2e riep m'n oma tijdens m'n zwangerschap al 'en je gaat *niet* op het toilet zitten!' en dat heb ik braaf ook maar niet gedaan
She said you can paint your sky any colour
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
tearsong wij wonen een half uur van beide ziekenhuizen af. dus ik wilde sowieso graag in het ziekenhuis bevallen net als bij de eerste. mijn oma heeft een dood geboren kindje gehad.
het was niet zo zeer het thuis bevallen opzich maar idd gewoon alles wat er op het laatste moment bij elkaar gesprokkeld moest worden. de vk had de vorige keer ook al die fout gemaakt in het ziekenhuis om dan bijna te laat te zijn bij de bevalling en nu heeft ze dus expres gewacht tot ik niet anders meer kon. ik was zo pissig.
maar goed de bevalling was prima te doen maar de kraamweek was erger.
het was niet zo zeer het thuis bevallen opzich maar idd gewoon alles wat er op het laatste moment bij elkaar gesprokkeld moest worden. de vk had de vorige keer ook al die fout gemaakt in het ziekenhuis om dan bijna te laat te zijn bij de bevalling en nu heeft ze dus expres gewacht tot ik niet anders meer kon. ik was zo pissig.
maar goed de bevalling was prima te doen maar de kraamweek was erger.
mama van 3 kids!
Belachelijk toch eigenlijk he, dat de mensen waar je op dat moment van afhankelijk bent gewoon zo een loopje met je nemen? Ik kan me goed voorstellen dat je pissig was! .
.
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Wel lekker dat je over de bevalling van de 2e maar 7 minuten hebt gedaanquote:Op vrijdag 9 mei 2008 13:39 schreef kapitein_pannekoek het volgende:
Ik zou ook eens mijn verhaal op moeten schrijven...
Het viel allemaal wel mee wat ik geroepen heb, maar nadat Floor geboren was zei ik wel : "OH k*t nog 1 ??? !!! ", maar na 7 minuten was Pien er al, dus dat is weer geen klagen.
Een vriendinnetje daarentegen : "OH hemel, het is een baby "
Dat moeten wij zo nog maar eens zien in te halen Ik was ook helemaal van de wereld en vroeg na de vacuumverlossing aan de gyneacoloog waar ie die baby vandaan haalde die hij op mijn buik neerlegde:"Waar haal je die nou vandaan???"
En de zuchtende verpleegster komt mij ook heel bekend voor. Alsof ik voor mijn lol nog even bijna 12 uur in dat ziekenhuisbed ga liggen bevallen na al anderhalve dag thuis weeen
Hahahaha, fantastisch!quote:
hoe kóm je er op he ?!
ik bleef in eerste instantie hangen in "kijk nou! kijk nou! kijk nou toch!! "
Bij mij deden ze dat na 3 uur zwoegen voor jan met de korte achternaam. Vind het toch nog steeds jammer want het ging hartstikke goed op de ligging van Isa na dan. Extra klote is dan dat je maanden later op tv een uitzending ziet over die bewuste gynaecoloog die loopt te verkondigen dat wanneer iemand een ks nodig heeft die niet onnodig weeen hoeft weg te puffen ja ja denk ik dan maar, mij zie je in dat ziekenhuis iig niet meer terug.quote:
Popples wat kl*te dat je uiteindelijk tegen je wil in thuis bevallen bent, ik wilde dat dus ook echt niet en gelukkig deed mijn vk daar niet moeilijk over uiteindelijk bij de gyn terecht gekomen en dan heb je geen keuze meer en hoef je ook niet te wachten tot een x aantal cm ontsluiting want ik moet er echt niet aan denken dat ik met die weeenstorm en bevalling die iets te snel ging in de auto had moeten kruipen.
Dat wc zitten herken ik wel toen ik de weenstorm kreeg wilde ik ook alleen op het toilet zitten, helaas kan dat dan weer niet in het ziekenhuis omdat je zo'n bandje om je buik heen krijgt om de weeen te meten, dat ding zat trouwens wel zo klote vond het vervelender dan de weeen an sich dat is dan weer minder van het ziekenhuis al dat medische gedoe en wisselingen van de wacht
Vind jou verhaal Kim ook best shocking zeker als je zo'n feeks aan je bedje hebt staan, lijkt me niet echt een pretje om dan nog zware arbeid te moeten verrichten.
[ Bericht 49% gewijzigd door marlieske op 11-05-2008 01:39:03 ]
popples, erg jammer dat je verloskundige je niet serrieus heeft genomen maar ik moet eerlijk zeggen, ik hoop juist zo erg dat ik wederom thuis kan bevallen, ik vond dat juist heerlijk dat ik de pijn in mijn eigen vertrouwde omgeving zonder vreemden kon doorbrengen.
Ja, checkquote:Op vrijdag 9 mei 2008 13:39 schreef kapitein_pannekoek het volgende:
Ik zou ook eens mijn verhaal op moeten schrijven...
Het viel allemaal wel mee wat ik geroepen heb, maar nadat Floor geboren was zei ik wel : "OH k*t nog 1 ??? !!! ", maar na 7 minuten was Pien er al, dus dat is weer geen klagen.
Een vriendinnetje daarentegen : "OH hemel, het is een baby "
Ik zei: "Oooo een BABY!" en hoorde mezelf dat echt zeggen en dacht: wat dacht je dan stomme trut, een sprinkhaan?
En tevens (bij wijze van "Ik stop ermee"):
-Ik wil dooooood
-Dit doe ik nooooooit meer
Bovenstaande allemaal bij de eerste, bij de tweede bleef het afgezien van "Jezus op een houten fiets" rustig
If you have a problem, if no-one else can help, and if you can find them, maybe you can hire the A-Team
kim het zou idd niet moeten. maar jij hebt het veel zwaarder gehad dan mij dan vind ik toch dat ze beter naar jou hadden moeten luisteren.
marlieske bij de eerste heb ik moeten wachten dat de weeen om de 3-4 min. kwam maar ze was toen al in het ziekenhuis. dus misschien dat het toen scheelde.
kd ik hoop voor jou dat je idd lekker thuis kunt blijven.
nu moet ik gewoon liegen over waar onze dochter geboren is want in onze familie is het niet gebruikelijk thuis te bevallen en vooral omdat mijn oma een doodgeboren kindje thuis heeft gekregen.
dat was een van de redenen dat ik dus ook bang was.
Mwanatabu
kp je hebt de 2de snel gedaan
marlieske bij de eerste heb ik moeten wachten dat de weeen om de 3-4 min. kwam maar ze was toen al in het ziekenhuis. dus misschien dat het toen scheelde.
kd ik hoop voor jou dat je idd lekker thuis kunt blijven.
nu moet ik gewoon liegen over waar onze dochter geboren is want in onze familie is het niet gebruikelijk thuis te bevallen en vooral omdat mijn oma een doodgeboren kindje thuis heeft gekregen.
dat was een van de redenen dat ik dus ook bang was.
Mwanatabu
kp je hebt de 2de snel gedaan
mama van 3 kids!
? Je zegt dus tegen je familie dat ze in het ziekenhuis geboren is omdat het niet gebruikelijk is om thuis te bevallen vanwege een doodgeboren kindje van je oma? Of lees ik het nou helemaal verkeerd?quote:Op zondag 11 mei 2008 19:00 schreef Popples het volgende:
kd ik hoop voor jou dat je idd lekker thuis kunt blijven.
nu moet ik gewoon liegen over waar onze dochter geboren is want in onze familie is het niet gebruikelijk thuis te bevallen en vooral omdat mijn oma een doodgeboren kindje thuis heeft gekregen.
dat was een van de redenen dat ik dus ook bang was.
Is dit juist niet een bewijs dat thuis bevallen ook goed kan gaan?
Ik wilde juist graag thuis bevallen van de eerste, maar ja...je hebt het niet altijd voor het kiezen en dus moest ik met persweeen naar het ziekenhuis. Levensgevaarlijk, maar wist ik veel, de vlos had ons overgedragen naar het ZH en voor zover ik wist moesten we daar dus naartoe. Achteraf zei hij ook 'was maar thuis gebleven
'
She said you can paint your sky any colour
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
Tja, doodgeboren kindje kan natuurlijk toch wel, statistisch gezien worden er meer kindjes dood geboren in het ziekenhuis dan thuis ( gemiddeld genomen zonder medische indicatie)
Ik zou daar niet om liegen hoor, ga je anders tegen je kindje ook liegen over waar ze geboren is?
Ik zou daar niet om liegen hoor, ga je anders tegen je kindje ook liegen over waar ze geboren is?
Dan hoop ik dat het ziekenhuis in dezelfde plaats is óf je tegen je dochter er niet over liegt.
Anders nog verekte lastig met de burgerlijke stand en je geboorteplaats moeten invullen
Anders nog verekte lastig met de burgerlijke stand en je geboorteplaats moeten invullen
tearsong dat is echt balen als ze dan achteraf zeggen van was maar thuisgebleven.
nee ik ga niet liegen dat zeker niet maar ik vertel gewoon niet waar ze geboren is als mensen er niet om vragen. tja en als ze het vragen krijgen ze wel antwoord maar meestal vragen ze het niet.
het is niet gewoonlijk in onze cultuur om thuis te bevallen vandaar dat je daar je mond over moet houden.
niet dat ik me daar wat van aantrek want ik begrijp het niet helemaal, maar goed.
ik zag zowiezo op tegen het thuis bevallen. misschien als het wat minder chaotischs was verlopen dat ik het anders vond maar nu dank je.
freecell beide ziekenhuizen liggen hier half uur rijden vandaan, dus dat zou knap lastig zijn ja
nee ik ga niet liegen dat zeker niet maar ik vertel gewoon niet waar ze geboren is als mensen er niet om vragen.
tja en als ze het vragen krijgen ze wel antwoord maar meestal vragen ze het niet. het is niet gewoonlijk in onze cultuur om thuis te bevallen vandaar dat je daar je mond over moet houden.
niet dat ik me daar wat van aantrek want ik begrijp het niet helemaal, maar goed.
ik zag zowiezo op tegen het thuis bevallen. misschien als het wat minder chaotischs was verlopen dat ik het anders vond maar nu
dank je.freecell beide ziekenhuizen liggen hier half uur rijden vandaan, dus dat zou knap lastig zijn ja
mama van 3 kids!
Het is gewoon vervelend als alles tijdens de bevalling anders loopt dan gedacht denk ik. Eigenlijk wil je alleen maar met bevallen bezig zijn en niet met wanneer je naar het ZH moet, wanneer nog niet en al dat soort dingen. En ja, ze wachten vaak erg lang met naar het ZH laten gaan dan, zowel de verloskundigen als de mensen in het ZH zelf overigens.quote:Op maandag 12 mei 2008 16:42 schreef Popples het volgende:
ik zag zowiezo op tegen het thuis bevallen. misschien als het wat minder chaotischs was verlopen dat ik het anders vond maar nu
She said you can paint your sky any colour
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
Ik heb overigens mijn dossier opgevraagd bij het ziekenhuis omdat ik wil zien welke aantekeningen er gemaakt zijn tijdens mijn bevalling. In ieder geval wil ik weten of er nog wat in staat over die Pethidineprik die ze toegediend hebben en mijn reactie daarop.
En ik heb ook aangegeven dat ik alsnog het blaadje met de poep en plas en drinktijden van Ruben wil hebben, dat wilden ze toen niet meegeven en ik mis dus dat gedeelte in het kraamgebeuren.
En ik heb ook aangegeven dat ik alsnog het blaadje met de poep en plas en drinktijden van Ruben wil hebben, dat wilden ze toen niet meegeven en ik mis dus dat gedeelte in het kraamgebeuren.
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Ik was vandaag weer in het ziekenhuis voor mijn schoonzusje, kom ik daar een verpleegster tegen die zegt me te herkennen van een paar weken geleden. Laat ik dat mens nou echt nog nooit van mijn leven gezien hebben 
, maar volgens mijn wederhelft dus wel, want die herkende haar ook . Gelukkig konden we snel doorlopen .
, maar volgens mijn wederhelft dus wel, want die herkende haar ook . Gelukkig konden we snel doorlopen .
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
hihi, ik schijn me eenmaal op de kraamafdeling ook weer voorgesteld te hebben aan mensen die al aan mijn bed gestaan hadden!
Zo hekenbaar, dat "geheugenverlies"
Toen ik na 6 weken voor controle naar het ziekenhuis ging stelde ik me voor aan de arts en ik vond het al raar dat het niet degene was van de bevalling.
Pas na een paar minuten, toen ze er zelf over begon, realiseerde ik me dat zij inderdaad de klus begonnen was. Om en nabij de 7 cm werd ze echter overgenomen door anderen, maar M. vertelde later dat hij gedurende de 5 uur dat ik onder haar hoede stond best veel met haar gepraat had...naast mijn bed
Wat een verhalen allemaal zeg....
Even een
voor ons allemaal.
Dat we het toch maar mooi geflikt hebben he? Een heus kindje op de wereld zetten, dat is en blijft toch een topprestatie!
Toen ik na 6 weken voor controle naar het ziekenhuis ging stelde ik me voor aan de arts en ik vond het al raar dat het niet degene was van de bevalling.
Pas na een paar minuten, toen ze er zelf over begon, realiseerde ik me dat zij inderdaad de klus begonnen was. Om en nabij de 7 cm werd ze echter overgenomen door anderen, maar M. vertelde later dat hij gedurende de 5 uur dat ik onder haar hoede stond best veel met haar gepraat had...naast mijn bed
Wat een verhalen allemaal zeg....
Even een
voor ons allemaal.Dat we het toch maar mooi geflikt hebben he? Een heus kindje op de wereld zetten, dat is en blijft toch een topprestatie!
.... met gevoel voor drama....
Dat is inderdaad zo Kersjes Iets om trots op te zijn!
Iets om trots op te zijn!
She said you can paint your sky any colour
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
Ik kon niet meer slapen, vandaar het rare tijdstip.
Zaterdag de 17de begon het eigenlijk al, alhoewel ik dat toen nog niet doorhad. Ik liep iedereen een beetje te pesten met het feit dat Yade wat vroeger geboren zou worden en of iedereen al zenuwachtig was, little did I know.
Ik kreeg die dag last van mijn rug, maar dat had ik wel vaker. Knut masseerde me wat en het wilde maar niet wegtrekken, maar goed, welke zwangere vrouw heeft er nou geen last van haar rug. De volgende ochtend had ik nog steeds last. Mijn ouders zouden we die dag ophalen zodat mijn moeder de babykleertjes kon strijken.
De rugpijn werd steeds vervelender. Hoe ik ook zat, het deed zeer en de pijn deed me denken aan de keer dat ik een nierbekkenontsteking had. Ik had ook al wat moeite gehad met plassen die dagen ervoor. Toen we weer in de auto zaten werd de pijn steeds erger. Een constate pijn die doortrok naar mijn buik en lies. Mijn moeder vroeg nog of het geen weeen waren, maar ik dacht van niet, de pijn was alleen rechts en was eigenlijk daar de hele tijd, maar golfde wel steeds. Toch werd de pijn zo erg dat ik overwoog om in Leiden al naar de huisartsenpost te gaan, maar het werd minder. Nog even wachten dus.
Eenmaal thuis ben ik gaan slapen en als ik op mijn zij lag, dan deed het geen pijn! Zie je wel, dat waren echt geen weeen. Na anderhalf uur was de pijn nog niet weg en belde we de HAP, ik kon om 19:40 langs komen en moesten wat urine meenemen. Zo gezegd zo gedaan, we aten nog wat en keken nog een aflevering van Heroes.
Bij de HAP duurde het en duurde het maar voor we aan de beurt waren. Ondertussen probeerde ik de pijn weg te zuchten, maar echt lukken deed het niet. De huisarts vertelde ons dat er geen blaasontsteking was en dat ondanks mijn ondertussen. erg hoge bloeddruk, zaten er ook geen eiwitten in. Zij dacht dan ook dat het indalingsweeen waren, wat niet vreemd is voor 35 weken. Toch vertrouwde ze de hoge bloeddruk niet, en de gynaecoloog blijkbaar ook niet, want die wilde me toch wel even zien.
We verhuisde naar boven en ik werd aan de CTG gelegd. Ondertussen belde we onze ouders en grapte we een beetje dat Yade wel erg vroeg was. Ik kreeg het steeds moeilijker omdat ik op mijn rug moest liggen, maar ze maten geen weeen. Er werd bloed afgenomen en om 21:00 kwam de gynaecoloog binnen, hij ging even toucheren en meldde terloops dat er nog een mevrouw was, die alleen erg ziek was dus ging hij eerst kijken of ik ontsluiting had en als dat zo was, dan zou deze avond onze baby nog geboren worden. Knut en ik keken elkaar nog even aan van "Huh, wat?!" voor hij zei dat ik inderdaad 4 centimeter ontsluiting had.
Toen ging alles enorm snel. We kregen te horen dat om 22:00 de keizersnede begon en belde snel snel onze ouders voordat ik werd afgevoerd om te worden geschoren, omgekleed en een katheter te krijgen, waarvan het laatste niet echt prettig is.
Toen werd ik naar de OK gebracht en kreeg ik een infuus terwijl mij werd uitgelegd wat er ging gebeuren. Knut ging met de kinderverpleegkundige mee om zich om te kleden en tegen de tijd dat de ruggenprik gezet was, was hij er ook weer in de grootste maat OK kleding, maar toen nog minstens twee maten te klein. Het was echt geen gezicht.
Even werd ik niet zo lekker, misselijk en wat duizelig, maar de ruggenprik en alles werkte goed. Er werd aan mijn schaamhaartjes geplukt om te zien of ik nog wat voelde
en op een gegeven moment reageerde ik blijkbaar daar niet meer op want hij was al begonnen toen ik zei "Hey, dat voel ik." Knut keek mij aan met een begrijpend lachje en kneep in mijn hand toen hij me toefluisterde dat ze al begonnen waren.
Na veel geduw en getrek werd mij gevraagd of ik de baby wilde zien. Duh, tuurliijk! En het gordijn werd weggetrokken. Daar lag ze dan, de benen in de lucht, het ruggetje ontbloot en...... het hoofd nog in mijn buik. Een eer bizar gezicht "Trekken!" hoorde ik nog en met een plop bungelde daar een babietje. Knut zei nog "Het is een meisje!" terwijl ik nog bezig was met het feit dat er uberhaupt een kind uit me was gekomen, alsof je toch wat anders verwachtte.
Knut ging met haar mee en ik was nog verbaasd. Zo ga je naar de huisarts met rugpijn en zo, amper 2 uur later, ben je bevallen. Ik hoorde haar keihard huilen en dacht nog "Nou de longen werken in ieder geval wel."
Na een half uurtje was ik weer dichtgenaaid en ondertussen rilde ik vreselijk erg. Ik werd naar de IC gebracht om "uit te slapen" want ik was klaar wakker. De uitslaapkamer was overigens dicht, vandaar de IC. Onze ouders waren onderhand al weer vertrokken en om half drie mochten we naar Yade toe. Dat duurde even want de zieke mevrouw had na mij een keizersnede gekregen en met haar kindje ging het wat minder. Wel "leuk" haar kindje is ongeveer net zo oud en ze ligt nu samen met Yade op de coeveuse afdeling.
Al met al was het absoluut niet wat ik had verwacht. We rekende op een geplande keizersnede met 39 weken, en het werd een ongeplande met 35 weken en drie dagen.
Ik heb het niet als vervelend of naar ervaren, alles is me juist reuze mee gevallen. Tijd om te piekeren hebben we niet gehad, alles ging zo enorm snel, en dat is ook wel lekker.
Voor alle vrouwen die voor een keizesnede moeten, gepland of ongepland, ik zou zeggen, maak je geen zorgen. Natuurlijk is de napijn wat vervelend, maar die wordt met de dag minder en hey, alles is beter dan rugweeen.
Zaterdag de 17de begon het eigenlijk al, alhoewel ik dat toen nog niet doorhad. Ik liep iedereen een beetje te pesten met het feit dat Yade wat vroeger geboren zou worden en of iedereen al zenuwachtig was, little did I know.
Ik kreeg die dag last van mijn rug, maar dat had ik wel vaker. Knut masseerde me wat en het wilde maar niet wegtrekken, maar goed, welke zwangere vrouw heeft er nou geen last van haar rug. De volgende ochtend had ik nog steeds last. Mijn ouders zouden we die dag ophalen zodat mijn moeder de babykleertjes kon strijken.
De rugpijn werd steeds vervelender. Hoe ik ook zat, het deed zeer en de pijn deed me denken aan de keer dat ik een nierbekkenontsteking had. Ik had ook al wat moeite gehad met plassen die dagen ervoor. Toen we weer in de auto zaten werd de pijn steeds erger. Een constate pijn die doortrok naar mijn buik en lies. Mijn moeder vroeg nog of het geen weeen waren, maar ik dacht van niet, de pijn was alleen rechts en was eigenlijk daar de hele tijd, maar golfde wel steeds. Toch werd de pijn zo erg dat ik overwoog om in Leiden al naar de huisartsenpost te gaan, maar het werd minder. Nog even wachten dus.
Eenmaal thuis ben ik gaan slapen en als ik op mijn zij lag, dan deed het geen pijn! Zie je wel, dat waren echt geen weeen. Na anderhalf uur was de pijn nog niet weg en belde we de HAP, ik kon om 19:40 langs komen en moesten wat urine meenemen. Zo gezegd zo gedaan, we aten nog wat en keken nog een aflevering van Heroes.
Bij de HAP duurde het en duurde het maar voor we aan de beurt waren. Ondertussen probeerde ik de pijn weg te zuchten, maar echt lukken deed het niet. De huisarts vertelde ons dat er geen blaasontsteking was en dat ondanks mijn ondertussen. erg hoge bloeddruk, zaten er ook geen eiwitten in. Zij dacht dan ook dat het indalingsweeen waren, wat niet vreemd is voor 35 weken. Toch vertrouwde ze de hoge bloeddruk niet, en de gynaecoloog blijkbaar ook niet, want die wilde me toch wel even zien.
We verhuisde naar boven en ik werd aan de CTG gelegd. Ondertussen belde we onze ouders en grapte we een beetje dat Yade wel erg vroeg was. Ik kreeg het steeds moeilijker omdat ik op mijn rug moest liggen, maar ze maten geen weeen. Er werd bloed afgenomen en om 21:00 kwam de gynaecoloog binnen, hij ging even toucheren en meldde terloops dat er nog een mevrouw was, die alleen erg ziek was dus ging hij eerst kijken of ik ontsluiting had en als dat zo was, dan zou deze avond onze baby nog geboren worden. Knut en ik keken elkaar nog even aan van "Huh, wat?!" voor hij zei dat ik inderdaad 4 centimeter ontsluiting had.
Toen ging alles enorm snel. We kregen te horen dat om 22:00 de keizersnede begon en belde snel snel onze ouders voordat ik werd afgevoerd om te worden geschoren, omgekleed en een katheter te krijgen, waarvan het laatste niet echt prettig is.
Toen werd ik naar de OK gebracht en kreeg ik een infuus terwijl mij werd uitgelegd wat er ging gebeuren. Knut ging met de kinderverpleegkundige mee om zich om te kleden en tegen de tijd dat de ruggenprik gezet was, was hij er ook weer in de grootste maat OK kleding, maar toen nog minstens twee maten te klein.
Het was echt geen gezicht.Even werd ik niet zo lekker, misselijk en wat duizelig, maar de ruggenprik en alles werkte goed. Er werd aan mijn schaamhaartjes geplukt om te zien of ik nog wat voelde
en op een gegeven moment reageerde ik blijkbaar daar niet meer op want hij was al begonnen toen ik zei "Hey, dat voel ik." Knut keek mij aan met een begrijpend lachje en kneep in mijn hand toen hij me toefluisterde dat ze al begonnen waren.Na veel geduw en getrek werd mij gevraagd of ik de baby wilde zien. Duh, tuurliijk! En het gordijn werd weggetrokken. Daar lag ze dan, de benen in de lucht, het ruggetje ontbloot en...... het hoofd nog in mijn buik. Een eer bizar gezicht "Trekken!" hoorde ik nog en met een plop bungelde daar een babietje. Knut zei nog "Het is een meisje!" terwijl ik nog bezig was met het feit dat er uberhaupt een kind uit me was gekomen, alsof je toch wat anders verwachtte.
Knut ging met haar mee en ik was nog verbaasd. Zo ga je naar de huisarts met rugpijn en zo, amper 2 uur later, ben je bevallen. Ik hoorde haar keihard huilen en dacht nog "Nou de longen werken in ieder geval wel."
Na een half uurtje was ik weer dichtgenaaid en ondertussen rilde ik vreselijk erg. Ik werd naar de IC gebracht om "uit te slapen" want ik was klaar wakker. De uitslaapkamer was overigens dicht, vandaar de IC. Onze ouders waren onderhand al weer vertrokken en om half drie mochten we naar Yade toe. Dat duurde even want de zieke mevrouw had na mij een keizersnede gekregen en met haar kindje ging het wat minder. Wel "leuk" haar kindje is ongeveer net zo oud en ze ligt nu samen met Yade op de coeveuse afdeling.
Al met al was het absoluut niet wat ik had verwacht. We rekende op een geplande keizersnede met 39 weken, en het werd een ongeplande met 35 weken en drie dagen.
Ik heb het niet als vervelend of naar ervaren, alles is me juist reuze mee gevallen. Tijd om te piekeren hebben we niet gehad, alles ging zo enorm snel, en dat is ook wel lekker.
Voor alle vrouwen die voor een keizesnede moeten, gepland of ongepland, ik zou zeggen, maak je geen zorgen. Natuurlijk is de napijn wat vervelend, maar die wordt met de dag minder en hey, alles is beter dan rugweeen.
Jij verwachtte dus ook al wat anders dan een kindje Mooi verhaal Sil
Mooi verhaal Sil
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Ow Silmarwen.... Da hek heulemaaaal gemist!! Wat schrikken, wat een snelheid.... En jah... rugweeën..Brrrr
Maar wat ontzettend gefeliciteerd!!
Maar wat ontzettend gefeliciteerd!!
No farewell could be the last one.
If you long to meet again...
If you long to meet again...
Een op zes vrouwen ongelukkig met bevalling
Uitgegeven: 2 juni 2008 14:05
DELFT - Een op de zes vrouwen die een kind ter wereld hebben gebracht, is drie jaar later niet gelukkig met de manier waarop de bevalling is verlopen. Dat blijkt uit een onderzoek van TNO onder ruim 1300 Nederlandse vrouwen.
De kans op een slechte ervaring is groter, als vrouwen naar een gynaecoloog zijn verwezen of in het ziekenhuis zijn bevallen. Ook vrouwen die een keizersnee of kunstverlossing hebben gehad of slecht met de baringspijn konden omgaan, zijn ontevredener.
Een slechte ervaring met een bevalling kan een vrouw langdurig een ongelukkig gevoel bezorgen. Ook kan die grote invloed hebben op de relatie met haar partner en met hun kind en op de beslissing om een volgend kind te willen.
De resultaten van het onderzoek zijn maandag gepubliceerd in het toonaangevende Amerikaanse tijdschrift Birth.
Uitgegeven: 2 juni 2008 14:05
DELFT - Een op de zes vrouwen die een kind ter wereld hebben gebracht, is drie jaar later niet gelukkig met de manier waarop de bevalling is verlopen. Dat blijkt uit een onderzoek van TNO onder ruim 1300 Nederlandse vrouwen.
De kans op een slechte ervaring is groter, als vrouwen naar een gynaecoloog zijn verwezen of in het ziekenhuis zijn bevallen. Ook vrouwen die een keizersnee of kunstverlossing hebben gehad of slecht met de baringspijn konden omgaan, zijn ontevredener.
Een slechte ervaring met een bevalling kan een vrouw langdurig een ongelukkig gevoel bezorgen. Ook kan die grote invloed hebben op de relatie met haar partner en met hun kind en op de beslissing om een volgend kind te willen.
De resultaten van het onderzoek zijn maandag gepubliceerd in het toonaangevende Amerikaanse tijdschrift Birth.
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Da`s best nog een hoop vind ik! Gaat het dan altijd zo verkeerd of hebben zwangere vrouwen een vertekend beeld van hoe bevallen 'moet'?
♫ Saartje ♫
Ik las gisteren een verhaal (in het AD geloof ik) over doula's en hun positieve effect op een bevalling.
Helaas kan ik het artikel niet meer vinden maar dat was toch wel interessant. Zeker als je het artikel hierboven leest...
Helaas kan ik het artikel niet meer vinden maar dat was toch wel interessant. Zeker als je het artikel hierboven leest...
Ik heb een blauw snoepje en ik heb een roze snoepje
Ik denk dat veel vrouwen toch een beeld hebben van de bevalling, een ideaal beeld en als het anders gaat dat het toch een beetje een tegenvaller is? En ook doen veel ziekenhuizen erg lastig met de pijnstilling.
Ikzelf heb dus een spoedkeizersnede gehad en toen werd er ook meerdere malen gezegd, en ook in folders stond het, dat als je negatieve gevoelens had over de keizersnede, dat heel normaal was en veel vrouwen het als falen zagen. Ik heb er overigens helemaal geen problemen mee en heb een heel tevreden gevoel over het hele verloop.
Ikzelf heb dus een spoedkeizersnede gehad en toen werd er ook meerdere malen gezegd, en ook in folders stond het, dat als je negatieve gevoelens had over de keizersnede, dat heel normaal was en veel vrouwen het als falen zagen. Ik heb er overigens helemaal geen problemen mee en heb een heel tevreden gevoel over het hele verloop.
Waar baseer je dat op?quote:Op dinsdag 3 juni 2008 16:48 schreef Silmarwen het volgende:
Ik denk dat veel vrouwen toch een beeld hebben van de bevalling, een ideaal beeld en als het anders gaat dat het toch een beetje een tegenvaller is?
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Verhalen die andere vrouwen je toch vertellen. Dat ze graag thuis wilde bevallen, toch naar het ziekenhuis moesten en daar een naar gevoel bij hadden. Hun eigen ervaringen dus. Ik zeg niet dat dat altijd zo is hoor, het zou me niet verbazen dat ziekenhuizen bijvoorbeeld, altijd een even prettige ervaring zijn. Ik toevallig wel, maar misschien had ik mazzel. Mijn beste vriendin absoluut niet, die moest uiteindelijk met spoed naar het ziekenhuis, moest lang wachten op pijnstilling en heeft onder andere daardoor een naar gevoel over haar bevalling. omdat ze zo lang weeen moest wegpuffen terwijl de bevalling verder niet opschoot. Dat kan ik me goed voorstellen.quote:
Iedereen wil toch het liefst een fijne, vlotte bevalling zonder scheuren, knippen et cetera.
Ik vind het overigens best ernstig dat dat cijfer zo hoog ligt. Een bevalling moet een mooie ervaring zijn waar je met, tja met plezier is misschien een beetje vreemd, maar waar je met een goed gevoel op terug moet kunnen kijken. Het lijkt mij zeker een onderzoek waard, waarom deze vrouwen er zo op terug kijken en hoe dat verbetert kan worden.
Ik heb vandaag per aangetekende post de kopieen van mijn dossier gekregen. Er staat echter nergens in het dossier vermeld dat ik bezwaar heb gemaakt tegen de Pethidine en dat ik achteraf hierover een klacht indiende. Ik vraag me af of die klacht dan wel daadwerkelijk ingediend is of dat ze dat maar even "hebben gelaten voor wat het was".
Overigens heb ik ondanks die Pethidine een goed gevoel over de bevalling (ook al klopt het dossier op meerdere punten niet)
Overigens heb ik ondanks die Pethidine een goed gevoel over de bevalling (ook al klopt het dossier op meerdere punten niet)
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Ik denk dat ook wel een beetje hoor.
Volgens mij hebben veel vrouwen het beeld in hun hoofd van gedimd licht, kaarsjes, fijne cd op de achtergrond en dan heel sereen puffen maar.
En dat blijkt in de praktijk toch vaker tegen dan mee te vallen dacht ik. En ik kan me zo voorstellen dat daar die gevoelens van ontevredenheid vandaan komen...
Overigens vind ik het een beetje 'onzin' dat een bevalling een 'mooie' ervaring moet zijn.
Het is een bijzondere ervaring, maar het is over het algemeen loei en loei zwaar dus of dat dan altijd in combinatie met 'mooi' gaat vraag ik me af...
Of nou ja... 'onzin'... dat is niet helemaal wat ik bedoel.
Maar het is meer dat ik niet vind dat het perse een mooie ervaring moet zijn...
[ Bericht 19% gewijzigd door BE op 03-06-2008 22:31:05 ]
Volgens mij hebben veel vrouwen het beeld in hun hoofd van gedimd licht, kaarsjes, fijne cd op de achtergrond en dan heel sereen puffen maar.
En dat blijkt in de praktijk toch vaker tegen dan mee te vallen dacht ik. En ik kan me zo voorstellen dat daar die gevoelens van ontevredenheid vandaan komen...
Overigens vind ik het een beetje 'onzin' dat een bevalling een 'mooie' ervaring moet zijn.
Het is een bijzondere ervaring, maar het is over het algemeen loei en loei zwaar dus of dat dan altijd in combinatie met 'mooi' gaat vraag ik me af...
Of nou ja... 'onzin'... dat is niet helemaal wat ik bedoel.
Maar het is meer dat ik niet vind dat het perse een mooie ervaring moet zijn...
[ Bericht 19% gewijzigd door BE op 03-06-2008 22:31:05 ]
***
Bijzonder is misschien een beter woord, maar de daadwerkelijke geboorte is toch wel mooi? Althans vond ik wel. Ik heb niet uren weeen weg te hoeven zuchten, voor mij was het erna zwaarder denk ik. Alhoewel ik wel ruim 24 uur weeen had maar dat meer zag als rugpijn.quote:Op dinsdag 3 juni 2008 22:23 schreef Brighteyes het volgende:
Ik denk dat ook wel een beetje hoor.
Volgens mij hebben veel vrouwen het beeld in hun hoofd van gedimd licht, kaarsjes, fijne cd op de achtergrond en dan heel sereen puffen maar.
En dat blijkt in de praktijk toch vaker tegen dan mee te vallen dacht ik. En ik kan me zo voorstellen dat daar die gevoelens van ontevredenheid vandaan komen...
Overigens vind ik het een beetje 'onzin' dat een bevalling een 'mooie' ervaring moet zijn.
Het is een bijzondere ervaring, maar het is over het algemeen loei en loei zwaar dus of dat dan altijd in combinatie met 'mooi' gaat vraag ik me af...
Of nou ja... 'onzin'... dat is niet helemaal wat ik bedoel.
Maar het is meer dat ik niet vind dat het perse een mooie ervaring moet zijn...
Wel vervelend maar niet zoals weeen tijdens een volledig natuurlijke bevalling, dus ik heb er denk ik een wat andere kijk op dan bij een "normale" bevalling.
De geboorte van een kind is een mooie ervaring, een bevalling hoeft dat niet te zijnquote:Op dinsdag 3 juni 2008 22:23 schreef Brighteyes het volgende:
Ik denk dat ook wel een beetje hoor.
Volgens mij hebben veel vrouwen het beeld in hun hoofd van gedimd licht, kaarsjes, fijne cd op de achtergrond en dan heel sereen puffen maar.
En dat blijkt in de praktijk toch vaker tegen dan mee te vallen dacht ik. En ik kan me zo voorstellen dat daar die gevoelens van ontevredenheid vandaan komen...
Overigens vind ik het een beetje 'onzin' dat een bevalling een 'mooie' ervaring moet zijn.
Het is een bijzondere ervaring, maar het is over het algemeen loei en loei zwaar dus of dat dan altijd in combinatie met 'mooi' gaat vraag ik me af...
Of nou ja... 'onzin'... dat is niet helemaal wat ik bedoel.
Maar het is meer dat ik niet vind dat het perse een mooie ervaring moet zijn...
Zoiets is het denk ik. Het is bijzonder om te zien dat een kindje van een klein zaadje en eitje is uitgegroeid tot een echt mensje
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Ja, ik denk dat die kijk sowieso verschilt.
Mijn bevalling was best heel heftig en de uiteindelijke geboorte had ook echt helemaal niets met 'mooi' te maken, na 5 kwartier persen, met mensen duwend op mijn buik, mijn benen in mijn nek en de vacuumpomp op volle kracht. En toch heb ik het niet als vervelend ervaren, het was 'gewoon' een bevalling in al zijn heftigheid zeg maar.
Mooi is dus niet het woord voor mij, bijzonder en heftig en bijzonder heftig, dat wel.
Mijn bevalling was best heel heftig en de uiteindelijke geboorte had ook echt helemaal niets met 'mooi' te maken, na 5 kwartier persen, met mensen duwend op mijn buik, mijn benen in mijn nek en de vacuumpomp op volle kracht.
En toch heb ik het niet als vervelend ervaren, het was 'gewoon' een bevalling in al zijn heftigheid zeg maar. Mooi is dus niet het woord voor mij, bijzonder en heftig en bijzonder heftig, dat wel.
***
Hihi, ik schaam me nog voor wat ik allemaal uitkraamde:quote:
- Het volgende kindje adopteren we! Nooit meer zoiets.
- Houdt het dan noooooooit op? (de weeen dus)
Yesterday is history, tomorrow is a mystery.
Dat riep ik al toen ik nog zwanger wasquote:Op woensdag 4 juni 2008 10:24 schreef flowerbox het volgende:
[..]
Hihi, ik schaam me nog voor wat ik allemaal uitkraamde:
- Het volgende kindje adopteren we! Nooit meer zoiets.
. .
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Als ik zo de verhalen hier lees dan krijg ik wel het idee dat bij de meeste bevallingen die als vervelend worden ervaren de nadruk vooral ligt op het niet begrepen worden en het niet serieus genomen worden. Veel meer dan op pijn of het feit dat bevallen zelf zwaar is. En ik kan me goed voorstellen dat deze groep alleen maar groter wordt door de jaren heen nu er steeds meer ingegrepen wordt in bevallingen.
Ik ben niet tegen dat ingrijpen hoor, maar hoe meer kunstgrepen (inleiden, bijstimuleren, verdoven, kunstverlossing, etc.) hoe meer medische handelingen, hoe minder eigen inituatief van de vrouw en hoe meer medisch personeel.
En dus meer kans op onbegrip, over hoofden heen praten/handelen en niet rekening houden met het feit dat er een mens ligt te bevallen en niet een patient.
Misschien is het de prijs die we betalen voor het steeds "veiliger" maken van het bevallen, ik weet het niet.
Ik ben niet tegen dat ingrijpen hoor, maar hoe meer kunstgrepen (inleiden, bijstimuleren, verdoven, kunstverlossing, etc.) hoe meer medische handelingen, hoe minder eigen inituatief van de vrouw en hoe meer medisch personeel.
En dus meer kans op onbegrip, over hoofden heen praten/handelen en niet rekening houden met het feit dat er een mens ligt te bevallen en niet een patient.
Misschien is het de prijs die we betalen voor het steeds "veiliger" maken van het bevallen, ik weet het niet.
Nou ik had een bevalling die dus thuis gepland was maar in het ziekenhuis eindigde met wee-opwekkers die niet echt werkten en uiteindelijk een vacuumpomp (maar gelukkig dus net geen keizersnee en niet geknipt/gescheurd) en ik ben toch niet echt teleurgesteld hoor Het was niet zoals ik hoopte (thuisbevallen), maar ja dat kon ook niet.
Wel was ik teleurgesteld in mensen rondom mijn bevalling:
Assistente die infuus met wee-opwekkers had aangelegd en niet oplette en dus een grote knak in de draad had zitten waardoor er niks gebeurde
Zelfde slapende assistente die precies tijdens een persmoment (ik had geen persweeen en da's erg lastig) een heel verhaal ging vertellen in plaats van mij te helpen (ze zou mijn ene been vasthouden)
Verpleegster die ik op de gang hoorde klagen tegen een collega dat het allemaal zo lang duurde - Hallo stom wijf ik had ook liever geen vacuumpomp gehad hoor Zit nog een beetje hoog geloof ik 
Verloskundige die toch wel heel zeker wist dat ik urineverlies had in plaats van gebroken vliezen waardoor ik 5 dagen emt gebroken vliezen heb gelopen. Op zich kan iedereen natuurlijk een fout maken, maar wees dan achteraf als je langskomt in mijn kraamtijd wel zo dapper om er over te beginnen in plaats van steeds het onderwerp te omzeilen
Nou ja dus niet echt moeite met mijn bevalling, meer op hoe mensen op zo'n moment waarop je heel kwetsbaar bent met je omgaan...
Het was niet zoals ik hoopte (thuisbevallen), maar ja dat kon ook niet.Wel was ik teleurgesteld in mensen rondom mijn bevalling:
Zit nog een beetje hoog geloof ik Nou ja dus niet echt moeite met mijn bevalling, meer op hoe mensen op zo'n moment waarop je heel kwetsbaar bent met je omgaan...
Het eerste deel ben ik met je eens, het tweede niet. Het probleem is idd denk ik niet begrepen worden, niet serieus genomen worden, dat men niet naar je luistert. Maar ik ben juist volledig in handen van al het medische gedoe geweest zover maar kan en ik heb juist het gevoel dat ze altijd hebben geluisterd en me heel serieus namen. Voor zover dat heb ik dan ook geen vervelend gevoel aan mijn bevalling over gehouden.quote:Op woensdag 4 juni 2008 11:39 schreef owlet het volgende:
Als ik zo de verhalen hier lees dan krijg ik wel het idee dat bij de meeste bevallingen die als vervelend worden ervaren de nadruk vooral ligt op het niet begrepen worden en het niet serieus genomen worden. Veel meer dan op pijn of het feit dat bevallen zelf zwaar is. En ik kan me goed voorstellen dat deze groep alleen maar groter wordt door de jaren heen nu er steeds meer ingegrepen wordt in bevallingen.
Ik ben niet tegen dat ingrijpen hoor, maar hoe meer kunstgrepen (inleiden, bijstimuleren, verdoven, kunstverlossing, etc.) hoe meer medische handelingen, hoe minder eigen inituatief van de vrouw en hoe meer medisch personeel.
En dus meer kans op onbegrip, over hoofden heen praten/handelen en niet rekening houden met het feit dat er een mens ligt te bevallen en niet een patient.
Misschien is het de prijs die we betalen voor het steeds "veiliger" maken van het bevallen, ik weet het niet.
Bij mij was het probleem dat ik weg viel en hallucineerde tussen de weeën door en de gruwelijke pijn van de vacuumpomp. En zo beleeft iedereen alles weer anders. Je weet natuurlijk nooit hoe een ander iets voelt en hoeveel pijn een ander had, maar ik lees met verbazing dat BE geen moeite heeft met haar bevalling terwijl het bij haar met vacuumpomp enz ook niet al te zachtzinning over komt.
Ik had ook een vacuumpomp-bevalling, maar ik moet zeggen dat dat deel voor mij erg meeviel. Dat was niet echt pijnlijk ofzo en viel me erg mee in verhouding tot de rest van de bevalling. Het niet serieus genomen worden vond ik stukken erger.
Ik heb dat zelf ook niet als vervelend ervaren. Héél eventjes wel, toen de eerste gyn. aan mijn bed pethidine voorstelde en niet leek te begrijpen dat ik dat niet wilde en dat ik heel moeilijk weeën op kon vangen met de band om mijn buik en het volgens haar noodzakelijke rugliggen. Gelukkig was mijn verloskundige er nog bij en die heeft gezorgd voor een ruggenprik en een electrode op het hoofdje van de baby.quote:Op woensdag 4 juni 2008 12:15 schreef cattie het volgende:
Maar ik ben juist volledig in handen van al het medische gedoe geweest zover maar kan en ik heb juist het gevoel dat ze altijd hebben geluisterd en me heel serieus namen. Voor zover dat heb ik dan ook geen vervelend gevoel aan mijn bevalling over gehouden.
Voor de rest voelde ik me juist heel goed begrepen en ik kijk met plezier terug op dat gedeelte van de bevalling.
Hele gedeeltes van je verhaal lijken mijn verhaal wel. Mocht ik ooit nog een keer bevallen scheld ik ze gewoon gelijk verrot heb ik met mezelf afgesproken. Dat schijnt te mogen, dus dan krijgen ze ook de volle lading als ze dan toch zo duidelijk laten merken dat ze er geen zin in hebben om mij te helpenquote:Op woensdag 4 juni 2008 12:38 schreef Stiemie het volgende:
Ik had ook een vacuumpomp-bevalling, maar ik moet zeggen dat dat deel voor mij erg meeviel. Dat was niet echt pijnlijk ofzo en viel me erg mee in verhouding tot de rest van de bevalling. Het niet serieus genomen worden vond ik stukken erger.
.
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Idd, dat valt me ook op, n de positieve zin, dat BE er geen naar gevoel aan heeft overgehouden. Des te beter.
Op zich ben ik het eens met owlet, hoe meer ingrepen (al dan niet in samenspraak, danwel overleg met bevallende) des te groter is de kans op miscommunicatie en daarmee onbegrip.
En nu niet om te gaan rellen of zo, maar ik lees hier soms wel dat mensen een slecht gevoel hebben overgehuden omdat de pijnbestrijding niet op tijd kwam. Of dat ze lang hebben moeten wachten erop. dan vraag ik me ook wel af of ze ook een slecht gevoel zouden hebben gehad als het geen optie was geweest...
Ik ben trouwens wel geknipt met fundus expressie en al, en geen slecht gevoel aan overgehouden. Vrekondigde zelfs tegen de vlos na een paar dagen dat het rueze was meegevallen, Was het ook.
Het is heel erg hoe je erin gaat. Als je een serene rustige (mss zelfs bloedloze) bevalling verwacht, tja, vind je het dan gek dat het tegenvalt! Als je uitgaat van het ergste, valt het bijna altijd mee.
Dus ongeacht hoe het medische personeel was, ligt er m.i. een hele grote taak bij de vlos op de verwachtingen van de hoogzwangere te managen om later teleurstellingen te voorkomen.
Maar dat cijfer 1 op 6 schrok ik wel van. Enorm veel!
Op zich ben ik het eens met owlet, hoe meer ingrepen (al dan niet in samenspraak, danwel overleg met bevallende) des te groter is de kans op miscommunicatie en daarmee onbegrip.
En nu niet om te gaan rellen of zo, maar ik lees hier soms wel dat mensen een slecht gevoel hebben overgehuden omdat de pijnbestrijding niet op tijd kwam. Of dat ze lang hebben moeten wachten erop. dan vraag ik me ook wel af of ze ook een slecht gevoel zouden hebben gehad als het geen optie was geweest...
Ik ben trouwens wel geknipt met fundus expressie en al, en geen slecht gevoel aan overgehouden. Vrekondigde zelfs tegen de vlos na een paar dagen dat het rueze was meegevallen, Was het ook.
Het is heel erg hoe je erin gaat. Als je een serene rustige (mss zelfs bloedloze) bevalling verwacht, tja, vind je het dan gek dat het tegenvalt! Als je uitgaat van het ergste, valt het bijna altijd mee.
Dus ongeacht hoe het medische personeel was, ligt er m.i. een hele grote taak bij de vlos op de verwachtingen van de hoogzwangere te managen om later teleurstellingen te voorkomen.
Maar dat cijfer 1 op 6 schrok ik wel van. Enorm veel!
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Davinia het ligt inderdaad ook heel erg aan wat je zelf voor voorstelling van je bevalling hebt. Iemand van zwangerschapsgym had een dvd ingepakt want dan konden ze tijdens het weeen opvangen in het ziekenhuis een filmpje kijken Volgens mij had ze niet helemaal door dat je als je alleen in het ziekenhuis gaat bevallen pas in een vrij laat stadium naar het ziekenhuis gaat en dat die film je dan waarschijnlijk gestolen kan worden.
Wachten op pijnbestrijding heb ik trouwens niet als vervelend ervaren. Ik wilde immers thuisbevallen en dan was pijnbestrijding ook niet echt mogelijk geweest. Misschien dat dat scheelde?
En k_i_m ik moet zeggen dat ik die optie ook wel wat vind Al waren er ook wel een aantal mensen die echt aardig deden en die doorhadden dat ik ook liever na een uurtje weer met baby naar huis was gegaan
Volgens mij had ze niet helemaal door dat je als je alleen in het ziekenhuis gaat bevallen pas in een vrij laat stadium naar het ziekenhuis gaat en dat die film je dan waarschijnlijk gestolen kan worden.Wachten op pijnbestrijding heb ik trouwens niet als vervelend ervaren. Ik wilde immers thuisbevallen en dan was pijnbestrijding ook niet echt mogelijk geweest. Misschien dat dat scheelde?
En k_i_m ik moet zeggen dat ik die optie ook wel wat vind
Al waren er ook wel een aantal mensen die echt aardig deden en die doorhadden dat ik ook liever na een uurtje weer met baby naar huis was gegaan
Ik vond de verpleegsters op de kraamafdeling superaardig. Echt een verschil van dag en nacht was dat. Dat maakte voor mij ook wel weer een hoop goed moet ik zeggen.
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
De verpleegsters maakten het voor mij juist weer slechter. Wat een verschil.
Bij mijn laatste bevalling had ik op een gegeven moment persweeën. Maar dat kon niet volgens de vpk. Dus moest ik maar even op zo'n skippybal zitten om de ontsluiting te laten vorderen. Mijn man zei nog: doe dat nou niet..... Want ja, die had me eerder zien bevallen en wist hoe snel het steeds ging. Hormonaal gestuurd als ik was zei ik: als de zuster zegt dat het niet kan dan is het zo. Want wie kent mijn lijf nu beter dan zij????
5 minuten later was zoonlief er ook. Gelukkig kon ik nog snel weer op het verlosbed springen.
Toen hij later een cephaal hematoom bleek te hebben zei dezelfde vpk: je had blijkbaar al wat langer persdrang. Waarom zei je dat niet??
Maar ook dat heeft niet geleid tot een trauma. Sterker, ik krijg liever een kind dan dat ik naar de tandarts ga
Bij mijn laatste bevalling had ik op een gegeven moment persweeën. Maar dat kon niet volgens de vpk. Dus moest ik maar even op zo'n skippybal zitten om de ontsluiting te laten vorderen. Mijn man zei nog: doe dat nou niet..... Want ja, die had me eerder zien bevallen en wist hoe snel het steeds ging. Hormonaal gestuurd als ik was zei ik: als de zuster zegt dat het niet kan dan is het zo. Want wie kent mijn lijf nu beter dan zij????
5 minuten later was zoonlief er ook. Gelukkig kon ik nog snel weer op het verlosbed springen. Toen hij later een cephaal hematoom bleek te hebben zei dezelfde vpk: je had blijkbaar al wat langer persdrang. Waarom zei je dat niet??
Maar ook dat heeft niet geleid tot een trauma. Sterker, ik krijg liever een kind dan dat ik naar de tandarts ga
Het maakt ook niet uit of je koopt, kraakt of huurt, buurvrouw is steeds in de buurt.
quote:Op dinsdag 3 juni 2008 16:48 schreef Silmarwen het volgende:
Ik denk dat veel vrouwen toch een beeld hebben van de bevalling, een ideaal beeld en als het anders gaat dat het toch een beetje een tegenvaller is? En ook doen veel ziekenhuizen erg lastig met de pijnstilling.
quote:Op dinsdag 3 juni 2008 22:23 schreef Brighteyes het volgende:
Ik denk dat ook wel een beetje hoor.
Volgens mij hebben veel vrouwen het beeld in hun hoofd van gedimd licht, kaarsjes, fijne cd op de achtergrond en dan heel sereen puffen maar.
En dat blijkt in de praktijk toch vaker tegen dan mee te vallen dacht ik. En ik kan me zo voorstellen dat daar die gevoelens van ontevredenheid vandaan komen...
Eerlijk gezegd vind ik dat er een beetje 'makkelijk' gedaan wordt over 'de instelling van de vrouw'. Waarom zou dat de belangrijkste oorzaak van ontevreden gevoelens zijn?quote:Op woensdag 4 juni 2008 12:47 schreef DaviniaHR het volgende:
Het is heel erg hoe je erin gaat. Als je een serene rustige (mss zelfs bloedloze) bevalling verwacht, tja, vind je het dan gek dat het tegenvalt! Als je uitgaat van het ergste, valt het bijna altijd mee.
Als ik zo de diverse verhalen in OUD lees, is dat ab-so-luut niet de belangrijkste oorzaak.
En jullie zullen het vást genuanceerder bedoelen, en ik zou me ook niet persoonlijk aangesproken moeten voelen, maar het lijkt nu net alsof 'de ziekenhuizen' geen deel hebben aan het feit dat één op de zes het als naar heeft ervaren. En dat lijkt me sterk.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ik heb juist helemaal niet het gevoel dat er iemand iets aan kon doen dat het zo erg was.
Het was gewoon verschrikkelijk pijnlijk, dat was niemands schuld verder.
Het was gewoon verschrikkelijk pijnlijk, dat was niemands schuld verder.
haha ja moonah, je had vast een veel te rooskleurig beeld van bevallen.
nee hoor, ik ben 't helemaal met je eens. érg link en lomp om alle ervaren problemen en frustraties op de instelling/verwachtingen van de vrouw af te schuiven.
ik ben enorm blij dat 't bij mij allemaal relatief makkelijk verliep. beide keren waren het wel spannende uren, vooral ook omdat beide kinderen in 't vruchtwater gepoept hadden en hun hartslag vaak wat al te diep daalde. maar al met al ben ik heel tevreden over de begeleiding en verzorging tijdens en na de bevalling (beide keren in 't ziekenhuis - begonnen als 'verplaatste thuisbevalling')
beeld van bevallen. nee hoor, ik ben 't helemaal met je eens. érg link en lomp om alle ervaren problemen en frustraties op de instelling/verwachtingen van de vrouw af te schuiven.
ik ben enorm blij dat 't bij mij allemaal relatief makkelijk verliep. beide keren waren het wel spannende uren, vooral ook omdat beide kinderen in 't vruchtwater gepoept hadden en hun hartslag vaak wat al te diep daalde. maar al met al ben ik heel tevreden over de begeleiding en verzorging tijdens en na de bevalling (beide keren in 't ziekenhuis - begonnen als 'verplaatste thuisbevalling')
Gij grapjas!quote:Op woensdag 4 juni 2008 14:28 schreef bixister het volgende:
haha ja moonah, je had vast een veel te rooskleurig
Ik heb je woordgrappen gemist toen je weg was.
Ah, ik ben dus niet de enige die er een wat rottig gevoel bij kreeg. Tnx.quote:nee hoor, ik ben 't helemaal met je eens. érg link en lomp om alle ervaren problemen en frustraties op de instelling/verwachtingen van de vrouw af te schuiven.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Eens, Moonah.
Ik snap ook niet goed dat er min gedaan wordt over vrouwen die kaarsjes, muziek en een dvd bij hun bevalling willen. Wat is er mis met hopen dat het op deze manier gaat?
Ik heb best wel veel thuisbevallingen mee gemaakt waarvan een heel groot deel inderdaad op een volledig zelfgekozen manier. Inclusief kaarsjes en weet ik veel hoe veel frutsels en dingen om de sfeer zo goed mogelijk te maken.
En ik weet wel dat je een bevalling voor geen meter kan plannen maar dat wil niet zeggen dat je niet kan streven naar een bepaalde manier van doen. Dan ben je niet meteen naief
Ik snap ook niet goed dat er min gedaan wordt over vrouwen die kaarsjes, muziek en een dvd bij hun bevalling willen. Wat is er mis met hopen dat het op deze manier gaat?
Ik heb best wel veel thuisbevallingen mee gemaakt waarvan een heel groot deel inderdaad op een volledig zelfgekozen manier. Inclusief kaarsjes en weet ik veel hoe veel frutsels en dingen om de sfeer zo goed mogelijk te maken.
En ik weet wel dat je een bevalling voor geen meter kan plannen maar dat wil niet zeggen dat je niet kan streven naar een bepaalde manier van doen. Dan ben je niet meteen naief
Ik had op een bevalling gerekend van 2 dagen en eindigend in een keizersnede. Gehoopt een bevalling van 3 uur lekker op mijn eigen bed met amper pijn.. En dan kun je nooit echt verrast worden
Dat het een weeenstorm, vacuumverlossing en totaal ruptuur is geworden is gewoon jammer. Maar ontevreden ben ik niet. Ok, 1 klein puntje, de verpleging in het ziekenhuis liet me telang wachten nadat ik binnen was gekomen. Maar dat was zo'n cliche gedachte: 1e baby, mevrouw zeurt, maar het gaat toch niet snel. Maar ik zat al wel mooi op 8 cm
Ik ben wel ontevreden over de verzorging daar op de kraamafdeling (teveel verschillende meningen over borstvoeding, maar 1 jongedame die even bij me op bed kwam zitten om te praten over het hele gebeuren. De rest had haast)
Dat het een weeenstorm, vacuumverlossing en totaal ruptuur is geworden is gewoon jammer. Maar ontevreden ben ik niet. Ok, 1 klein puntje, de verpleging in het ziekenhuis liet me telang wachten nadat ik binnen was gekomen. Maar dat was zo'n cliche gedachte: 1e baby, mevrouw zeurt, maar het gaat toch niet snel. Maar ik zat al wel mooi op 8 cm
Ik ben wel ontevreden over de verzorging daar op de kraamafdeling (teveel verschillende meningen over borstvoeding, maar 1 jongedame die even bij me op bed kwam zitten om te praten over het hele gebeuren. De rest had haast)
Sorry hoor, maar ik vind het behoorlijk naief als je denkt dat je zodra je in het ziekenhuis komt om daar alleen te bevallen eerst nog even een filmpje van 2,5 uur kan gaan kijken (het was overigens ook nog een oorlogsfilm want dat vond haar vriend leuker). Ze was op de terugkomdag van de gym trouwens ook vol van verbazing dat de bevalling veel pijn had gedaan (ze dacht dat je als je voor een ruggeprik koos helemaal niks van de bevalling zou merken), dat ze na de bevalling niet meteen haar bed uit kon springen en dat er bloed op het kindje had gezeten toen het geboren was. Dat was namelijk niet zoals je op tv altijd zag.quote:Op woensdag 4 juni 2008 14:34 schreef owlet het volgende:
Eens, Moonah.
Ik snap ook niet goed dat er min gedaan wordt over vrouwen die kaarsjes, muziek en een dvd bij hun bevalling willen. Wat is er mis met hopen dat het op deze manier gaat?
Ik heb best wel veel thuisbevallingen mee gemaakt waarvan een heel groot deel inderdaad op een volledig zelfgekozen manier. Inclusief kaarsjes en weet ik veel hoe veel frutsels en dingen om de sfeer zo goed mogelijk te maken.
En ik weet wel dat je een bevalling voor geen meter kan plannen maar dat wil niet zeggen dat je niet kan streven naar een bepaalde manier van doen. Dan ben je niet meteen naief
Ik snap best dat een bevalling niet alleen tegen hoeft te vallen als je er zelf een te mooi beeld van hebt en dat er heel veel andere redenen zijn waardoor het tegen kan vallen, maar in dit geval was er weinig anders mogelijk dan een flinke domper. Dat heeft niks te maken met min doen
bij michelle had ik absoluut geen beeld van hoe het zou gaan/moeten gaan. En toch was michelle enorm tegengevallen. Volgens iedereen(verlos inclusief) had ik een bevalling volgens het boekje. michelle was er 6 uur na de eerste wee. Wat mij vies tegenviel was het feit dat de verlos mij niet serieus nam toen ik melde dat ik persdrang had en in de loop van de ochtend wel zou komen, en ik dus 2 uur met persweeen op het toilet zat, en met een staand hoofdje de trap op moest.
Bij Dennis ging alles nog sneller, maar had ik wel een relaxt gevoel omdat ik een verlos had die me serieus nam, en ik dus gelijk met de eerste perswee mee mocht doen.
Bij Dennis ging alles nog sneller, maar had ik wel een relaxt gevoel omdat ik een verlos had die me serieus nam, en ik dus gelijk met de eerste perswee mee mocht doen.
Nee dta bedoel ik absoluut niet. Met instelling van de vrouw zou ik ook meer bedoelen bij thuisbevalling of de schrik van naar het ziekenhuis toe moeten.quote:Op woensdag 4 juni 2008 14:23 schreef Moonah het volgende:
[..]
[..]
[..]
Eerlijk gezegd vind ik dat er een beetje 'makkelijk' gedaan wordt over 'de instelling van de vrouw'. Waarom zou dat de belangrijkste oorzaak van ontevreden gevoelens zijn?
Als ik zo de diverse verhalen in OUD lees, is dat ab-so-luut niet de belangrijkste oorzaak.
En jullie zullen het vást genuanceerder bedoelen, en ik zou me ook niet persoonlijk aangesproken moeten voelen, maar het lijkt nu net alsof 'de ziekenhuizen' geen deel hebben aan het feit dat één op de zes het als naar heeft ervaren. En dat lijkt me sterk.
Nee, dat is toch ook niet goed verwoord.Ik weet niet precies hoe ik het moet verwoorden eigenlijk.
Laat ik het zo zeggen, de vrouwen die ik heb gesproken, dus buiten het internet want verder heb ik me eigenlijk nooit zo gemengd in die discussies omdat ik zelf nooit was bevallen, die hadden vaak, een in mijn ogen naief beeld. Even een ruggenprik, rustig weeenwegpuffen en een DVDtje kijken et cetera. Ik kan mij dan voorstellen dat het verdomd tegenvalt als je daadwerkelijk de pijn van weeen voelt of dat het ineens een keizersnede wordt.Maar ik bedoel het zeker niet op een manier dat iemand het negatief op kan vatten of er een negatief gevoel bij heeft. Ik vind het juist heel naar dat er vrouwen zijn die er een slecht gevoel aan over gehouden hebben en wil ze zeker niet afschuiven als zeurkousen.
Ik denk dat ziekenhuizen zeker wel een groot deel te maken hebben met het nare gevoel achteraf. Niet begrepen worden, mensen die niet naar je luisteren, dat lijkt me juist enorm frustrerend in een al hele moeilijke tijd.
En Owlet, ik denk dat het een erg naief beeld is, kaarsjes, dvd'tjes. Maar er is niets mis mee hoor, niet mijn ding, maar als iemand zich prettig voelt bij een donkere kamer met kaarsjes, een cd met geluidjes van de zee et cetera, dan denk ik dat je dat juist moet doen. Je moet kunnen bevallen op de manier wat jou het prettigste lijkt. Helaas gaat dat volgens mij meestal niet helemaal zo.
[ Bericht 16% gewijzigd door Silmarwen op 04-06-2008 16:12:44 ]
Dat bedoelde ik ook met mijn post een stukje terug.quote:Op woensdag 4 juni 2008 16:04 schreef Silmarwen het volgende:
[..]
Nee dta bedoel ik absoluut niet. Met instelling van de vrouw zou ik ook meer bedoelen bij thuisbevalling of de schrik van naar het ziekenhuis toe moeten.
Nee, dat is toch ook niet goed verwoord.Ik weet niet precies hoe ik het moet verwoorden eigenlijk.
Ik denk dat ziekenhuizen zeker wel een groot deel te maken hebben met het nare gevoel achteraf. Niet begrepen worden, mensen die niet naar je luisteren, dat lijkt me juist enorm frustrerend in een al hele moeilijke tijd.
En Owlet, ik denk dat het een erg naief beeld is, kaarsjes, dvd'tjes. Maar er is niets mis mee hoor, niet mijn ding, maar als iemand zich prettig voelt bij een donkere kamer met kaarsjes, een cd met geluidjes van de zee et cetera, dan denk ik dat je dat juist moet doen. Je moet kunnen bevallen op de manier wat jou het prettigste lijkt. Helaas gaat dat volgens mij meestal niet helemaal zo.
Wat ik bedoelde te zeggen is dat de kans dat mensen die denken hun kind er onder het genot van een hapje en een drankje uit te poepen, achteraf een slecht gevoel krijgn, groter is, dan wanneer je je grondig hebt voorbereid en weet (hebt gelezen) hoe een "standaard" bevalling gaat (0 tot 10cm, 1cm per uur, 3kwartier persen, wat bij niemand gebeurt, maar het is een soort van leidraad). dat geeft uiteraard niet de garantie dat het daarna niet tegenvalt, maar dan denk ik bij mezelf "ik heb me zo goed mogelijk voorbereid, daar kan mezelf niets over verwijten. Het is anders gelopen, en dat vind ik vervelend/jammer/... , maar de oorzaak daarvan ligt niet bij mezelf" Is een gevoel dat ik voor mezelf heb.
Ik had me heilig voorgenomen om precies te doen wat de vlos zei, zodat ik geen knip zou krijgen. Toch een knip gekregen, heb ik best wel even over gebaald, maar ja, Eli's hartslag zakte weg en hij moest er met spoed uit. Kan je niet voorzien, is niet mijn schuld, kan ik dus makkelijker accepteren. (Nogmaals, dit is mijn gevoel rond dit onderwerp.)
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Nou, alle 'nuances' ten spijt, ik kan me werkelijk niet voorstellen dat er vrouwen zijn die denken een kind te baren bij de koffie.
De vrouwen die ik ken (IRL of van hier) die ongelukkig zijn over hoe hun bevalling is verlopen (inclusief mijzelf) hebben daar álle reden toe. En die reden heeft niets maar dan ook niets te maken met van die suffe verwachtingen die hier worden geschetst.
Een week of wat voor mijn bevalling zag ik toevallig (nou ja, toevallig, ik heb even getwijfeld of het verstandig zou zijn om te kijken... ) een documentaire over bekkenbodemproblemen van vrouwen na een bevalling. Er werd daar door artsen ronduit toegegeven dat bij een bevalling de prioriteit als eerste bij het kind lag, daarna bij de arts en tot slot kwam het belang van de moeder.
Dan kun je als vrouw nóg zo'n geweldige instelling hebben, je tot uit den treure hebben voorbereid, als de arts geen tijd heeft, ze vinden dat je zeurt, eea wordt verkeerd ingeschat of whatever, dan heb je dus gewoon pech.
En ja, dan raak ik een beetje gepikeerd als er dan vanuit wordt gegaan dat 'de vrouw' te hoge verwachtingen zou hebben en daardoor niet gelukkig zou zijn met haar bevalling.
De vrouwen die ik ken (IRL of van hier) die ongelukkig zijn over hoe hun bevalling is verlopen (inclusief mijzelf) hebben daar álle reden toe. En die reden heeft niets maar dan ook niets te maken met van die suffe verwachtingen die hier worden geschetst.
Een week of wat voor mijn bevalling zag ik toevallig (nou ja, toevallig, ik heb even getwijfeld of het verstandig zou zijn om te kijken...
) een documentaire over bekkenbodemproblemen van vrouwen na een bevalling. Er werd daar door artsen ronduit toegegeven dat bij een bevalling de prioriteit als eerste bij het kind lag, daarna bij de arts en tot slot kwam het belang van de moeder. Dan kun je als vrouw nóg zo'n geweldige instelling hebben, je tot uit den treure hebben voorbereid, als de arts geen tijd heeft, ze vinden dat je zeurt, eea wordt verkeerd ingeschat of whatever, dan heb je dus gewoon pech.
En ja, dan raak ik een beetje gepikeerd als er dan vanuit wordt gegaan dat 'de vrouw' te hoge verwachtingen zou hebben en daardoor niet gelukkig zou zijn met haar bevalling.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ik denk dat er ergens ook een oorzaak in ligt dat er twee werelden zijn in nederland, itt het buitenland.
Hier heb je enerzijds de verloskundigen, die vaak koste wat kost thuis willen blijven (ok, niet koste wat kost, maar als het even kan wel, is mijn ervaring).
Anderzijds het ziekenhuis met soms wel, soms niet de toegang tot pijnstilling.
Daardoor is het sowieso lastig om van je bevalling iets voor te stellen of te hopen, er is zoveel mogelijk.
Ook kun je je daarom minder goed instellen op de gang van zaken die komen gaat (als je in het buitenland woont, weet je in principe dat het ruggenprik, ziekenhuis etc wordt).
Nu worden veel vrouwen van tevoren in principe voorbereid op thuis, waardoor de overgang naar ziekenhuis zo enorm kan zijn en schrik en onduidelijkheid kan veroorzaken.
Ik denk overigens niet dat dat dé oorzaak is, ik denk dat een grotere kern te vinden is in luisteren. Al denk ik ook, wat moet, dat moet, medisch gezien.
Hier heb je enerzijds de verloskundigen, die vaak koste wat kost thuis willen blijven (ok, niet koste wat kost, maar als het even kan wel, is mijn ervaring).
Anderzijds het ziekenhuis met soms wel, soms niet de toegang tot pijnstilling.
Daardoor is het sowieso lastig om van je bevalling iets voor te stellen of te hopen, er is zoveel mogelijk.
Ook kun je je daarom minder goed instellen op de gang van zaken die komen gaat (als je in het buitenland woont, weet je in principe dat het ruggenprik, ziekenhuis etc wordt).
Nu worden veel vrouwen van tevoren in principe voorbereid op thuis, waardoor de overgang naar ziekenhuis zo enorm kan zijn en schrik en onduidelijkheid kan veroorzaken.
Ik denk overigens niet dat dat dé oorzaak is, ik denk dat een grotere kern te vinden is in luisteren. Al denk ik ook, wat moet, dat moet, medisch gezien.
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
Hier heb je iig vwb mijn geval een heel goed punt.quote:Op woensdag 4 juni 2008 11:39 schreef owlet het volgende:
Als ik zo de verhalen hier lees dan krijg ik wel het idee dat bij de meeste bevallingen die als vervelend worden ervaren de nadruk vooral ligt op het niet begrepen worden en het niet serieus genomen worden. Veel meer dan op pijn of het feit dat bevallen zelf zwaar is. En ik kan me goed voorstellen dat deze groep alleen maar groter wordt door de jaren heen nu er steeds meer ingegrepen wordt in bevallingen.
Ik ben niet tegen dat ingrijpen hoor, maar hoe meer kunstgrepen (inleiden, bijstimuleren, verdoven, kunstverlossing, etc.) hoe meer medische handelingen, hoe minder eigen inituatief van de vrouw en hoe meer medisch personeel.
En dus meer kans op onbegrip, over hoofden heen praten/handelen en niet rekening houden met het feit dat er een mens ligt te bevallen en niet een patient.
Misschien is het de prijs die we betalen voor het steeds "veiliger" maken van het bevallen, ik weet het niet.
De vk heeft me steeds serieus genomen, ook in de persweeen die ik dus al met 3cm had etc. etc. Toen ze besloot dat we naar het ziekenhuis gingen vroeg ze 'ben je teleurgesteld' was mijn antwoord 'ik had graag thuis bevallen, maar als we nu toch gaan, dan maakt het me niet zo veel uit en kan ik tenminste pijnstelling krijgen' en haar reactie was daarop 'dat kan ik me goed voorstellen'.
Toen de ruggeprik na tig keer proberen mislukte en ze pethidine voorstelden, huilde ik 'snij het er maar uit, kan ik geen ks krijgen?'. Toen zijn ze gaan overleggen en toen ze terug kwam zeiden ze 'we doen nog geen ks, we gaan eerst iets anders proberen', het idee alleen al dat ze het wel serieus overwogen scheelde voor mij toen al heel veel. etc. etc.
[ Bericht 3% gewijzigd door BE op 04-06-2008 21:58:19 ]
***
Moonah
Ik had ook zeker geen rooskleurig beeld van de bevalling. Ik wist dat het pijnlijk zou zijn en dat het lang kon duren, complicaties met zich mee kon brengen, zeker toen bleek dat Eva in stuit lag.
Maar er valt niet voor te bereiden over hóe veel pijn het doet, hóe lang het duurt, hóe je er op zal reageren. En het stomme is dat je dat precieze gevoel toch ook weer kwijt raakt - meestal - zodat het een volgende keer toch weer overweldigend kan zijn.
Ik hoor zeker bij die 1 op de 6. Ik weet niet of dat anders was geweest als ik anders begeleid was. Ik denk het niet, ik kan - afgezien van wat kleine details - niet echt dingen noemen die ik van hen als vervelend ervaren heb.
Ik had ook zeker geen rooskleurig beeld van de bevalling. Ik wist dat het pijnlijk zou zijn en dat het lang kon duren, complicaties met zich mee kon brengen, zeker toen bleek dat Eva in stuit lag.
Maar er valt niet voor te bereiden over hóe veel pijn het doet, hóe lang het duurt, hóe je er op zal reageren. En het stomme is dat je dat precieze gevoel toch ook weer kwijt raakt - meestal - zodat het een volgende keer toch weer overweldigend kan zijn.
Ik hoor zeker bij die 1 op de 6. Ik weet niet of dat anders was geweest als ik anders begeleid was. Ik denk het niet, ik kan - afgezien van wat kleine details - niet echt dingen noemen die ik van hen als vervelend ervaren heb.
Jammer van je getikte post, als je hem toch niet post.quote:Op woensdag 4 juni 2008 21:51 schreef Brighteyes het volgende:
Ik had al een hele post getikt met uitleg en nuance, over hoe ik tot mijn post gekomen was, maar toen las ik nog een keer en ten eerste schreef ik 'veel vrouwen' en niet 'alle vrouwen' en ten tweede lees ik dat ondanks de nuances deze mening blijkbaar not done is...
Laat maar dan, als je je dan aangesproken voelt door wat ik geschreven heb, so be it, dan maakt het sowieso niet uit wat er staat blijkbaar, dan wil je je gewoon aangesproken voelen.
Ik had graag jouw nuancerineg gelezen. Ik was sowieso al verbaasd over jouw eerste reactie over dit onderwerp.
Het gaat mij er niet om dat 'die mening not-done' zou zijn. Er zullen vast vrouwen bestaan, die geloven dat een bevalling hetzelfde is als eens flink naar de WC gaan. Het kwam op mij over alsof het merendeel van de vrouwen die ongelukkig zijn over hun bevalling niet de juiste instelling hadden/zich niet goed hadden voorbereid/niet goed zouden zijn begeleid. En dat weiger ik te geloven.
Dat is voor mij net zoiets als zeggen: "Als je maar wil kun je écht beter worden van die kanker hoor!"
De orenmaffia noemt karin Spaink dat.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ik ben eigenlijk heel benieuwd hoe die cijfers in het buitenland zouden zijn. We zijn het enige land in de westerse wereld die zo ver gaat in het natuurlijk bevallen, en in mijn optiek komt juist daar heel veel "teleurstelling" uit voort.
Wat ik bedoel, volgens mij heb je nergens anders zo weinig controle op je eigen bevalling. In andere landen is een geboorteplan bv heel gewoon, hier hoor je het zelden.
Wat ik bedoel, volgens mij heb je nergens anders zo weinig controle op je eigen bevalling. In andere landen is een geboorteplan bv heel gewoon, hier hoor je het zelden.
Losing love is like a window in your hart,
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
Volgens mij heeft dat er ook zeker mee te maken Leah De verloskundige deed hier bijna alsof je abnormaal was als je vrijwillig en zonder medische reden in het ziekenhuis ging bevallen. Dat was onzin want het kon ook gewoon thuis.
Ze waren ook erg tegen pijnbestrijding. Mijn buurvrouw zat toen ze zwanger was van haar 1e kindje bij dezelfde verloskundigengroep en na de bevalling liet de verloskundige nogal duidelijk merken dat ze de pijnbestrijding die mijn buurvrouw had gekregen maar overdreven vond. Misschien overbodig om te zeggen dat ze bij de 2e een andere verloskundige heeft gezocht...
De verloskundige deed hier bijna alsof je abnormaal was als je vrijwillig en zonder medische reden in het ziekenhuis ging bevallen. Dat was onzin want het kon ook gewoon thuis.Ze waren ook erg tegen pijnbestrijding. Mijn buurvrouw zat toen ze zwanger was van haar 1e kindje bij dezelfde verloskundigengroep en na de bevalling liet de verloskundige nogal duidelijk merken dat ze de pijnbestrijding die mijn buurvrouw had gekregen maar overdreven vond. Misschien overbodig om te zeggen dat ze bij de 2e een andere verloskundige heeft gezocht...
Hear Hear Monnah, een kind baren tijdens een gezellig bakie koffie, nou doe mij dat maar ober
Verwachtingen die ik had voor de bevalling, met mijn tasje de geplande datum binnenlopen en een ks krijgen en mocht het eerder beginnen dan een beetje vaart erachter a.u.b.
Maar bij de laatste controle door de gyn werd ik niet serieus genomen, ik melde al dagen indalingsweeen te hebben en een trekkerig gevoel in mijn rug, nee niets aan de hand joh. Ze checkte niets .... ik moest niet zo zeuren.
(ik was inmiddels zo dik van het vocht dat ik niet meer kon lopen en had gruwelijke uitslag die enorm jeukte, dus dat aanstellen....vond ik wel meevallen)
Er werd dus een datum geprikt voor over 3 weken..... duh dat haal ik nooit zei ik meteen. Weer een gezicht van: mens stel je niet aan, dat kind komt echt nog niet. Nou dus wel hé wie kent mijn lichaam nou het beste?
Zondag ochtend om 7.00uur braken dus toch de vliezen..... Alles wat je je er dus bij voorstelt is het dus niet is mijn bevinding.
Pijnstilling moet gewoon altijd kunnen, wanneer de vrouw dat wil en in welke vorm dan ook.
Alleen het idee al dat het kan, en dat artsen naar je luisteren als je iets vraagt/opmerkt is voldoende dat noemen ze namelijk de vertrouwensband tussen art/patiënt en die vind ik persoonlijk erg belangrijk.
Ik heb overigens geen slecht gevoel over mijn bevalling, wel over hoe ik ben behandelt door de gyn en het medische personeel in het ziekenhuis, de nazorg was namelijk bedroevend.
Ze nemen je namelijk niet erg serieus onder het mom van : het zullen de hormonen wel zijn, en ook een goede : Tja dat hoort er allemaal bij. Nou niet dus.
Verwachtingen die ik had voor de bevalling, met mijn tasje de geplande datum binnenlopen en een ks krijgen en mocht het eerder beginnen dan een beetje vaart erachter a.u.b.
Maar bij de laatste controle door de gyn werd ik niet serieus genomen, ik melde al dagen indalingsweeen te hebben en een trekkerig gevoel in mijn rug, nee niets aan de hand joh. Ze checkte niets .... ik moest niet zo zeuren.
(ik was inmiddels zo dik van het vocht dat ik niet meer kon lopen en had gruwelijke uitslag die enorm jeukte, dus dat aanstellen....vond ik wel meevallen)
Er werd dus een datum geprikt voor over 3 weken..... duh dat haal ik nooit zei ik meteen. Weer een gezicht van: mens stel je niet aan, dat kind komt echt nog niet. Nou dus wel hé wie kent mijn lichaam nou het beste?
Zondag ochtend om 7.00uur braken dus toch de vliezen..... Alles wat je je er dus bij voorstelt is het dus niet is mijn bevinding.
Pijnstilling moet gewoon altijd kunnen, wanneer de vrouw dat wil en in welke vorm dan ook.
Alleen het idee al dat het kan, en dat artsen naar je luisteren als je iets vraagt/opmerkt is voldoende dat noemen ze namelijk de vertrouwensband tussen art/patiënt en die vind ik persoonlijk erg belangrijk.
Ik heb overigens geen slecht gevoel over mijn bevalling, wel over hoe ik ben behandelt door de gyn en het medische personeel in het ziekenhuis, de nazorg was namelijk bedroevend.
Ze nemen je namelijk niet erg serieus onder het mom van : het zullen de hormonen wel zijn, en ook een goede : Tja dat hoort er allemaal bij. Nou niet dus.
Tja, dat is ook nog zowat; ik had al eerder getikt dat ik de gyneacoloog nog wel wilde bedanken omdat hij het zo netjes gedaan had. Maar ik heb die hele man nooit meer gezien, behalve dan dat ie een keer voorbij liep op de gang. Dat kon ik nog net zien vanuit mijn ziekenhuisbed in de hoek van de kamer .
.
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Die van mij had ik gewoon zwaar pissig aan mijn bed, omdat een ander besloten had het kind eerder te halen (bij beide bevallingen dus hè!).
Verder was het wel een lieverd tijdens controles en andere narigheden, zo vreemd vond ik dat.
Verder was het wel een lieverd tijdens controles en andere narigheden, zo vreemd vond ik dat.
Losing love is like a window in your hart,
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
Mij ook!!quote:Op woensdag 4 juni 2008 14:23 schreef Moonah het volgende:
[..]
[..]
[..]
Eerlijk gezegd vind ik dat er een beetje 'makkelijk' gedaan wordt over 'de instelling van de vrouw'. Waarom zou dat de belangrijkste oorzaak van ontevreden gevoelens zijn?
Als ik zo de diverse verhalen in OUD lees, is dat ab-so-luut niet de belangrijkste oorzaak.
En jullie zullen het vást genuanceerder bedoelen, en ik zou me ook niet persoonlijk aangesproken moeten voelen, maar het lijkt nu net alsof 'de ziekenhuizen' geen deel hebben aan het feit dat één op de zes het als naar heeft ervaren. En dat lijkt me sterk.
Mijn eerste bevalling ging precies zoals werd beschreven, met kaarsjes, muziekje, sfeerverlichting, heel de mikmak. Deze heb ik als zeer bijzonder, ontspannen en prettig ervaren. Ik had zelf de regie in handen, en de VK was op de achtergrond aanwezig voor als het nodig was en kwam pas in actie toen het écht nodig was. Ze heeft zelfs nog een tijdje bij me in de douche gestaan om mijn rug te sproeien met heet water tegen de rugweeen. Vreselijk lief en bekwaam mens. Ik kwam haar 11 jaar na de eerste bevalling nog eens tegen, en ze wist verdomd nog wie ik was!! Zelfs het feit dat ik na de bevalling naar het ziekenhuis moest wegens een levensbedreigende nabloeding heb ik niet als storend ervaren omdat die bevalling op zich zo heerlijk was geweest.
De tweede was op medische indicatie in het ziekenhuis. Wat een hel! Er werd totaal niet naar mij geluisterd. Het gemak van het personeel én de gyn gingen ver boven dat van mij, en toen ik daar tegen protesteerde kreeg ik zelfs een klap op mijn hand en werd me verteld dat ik me niet zo aan moest stellen. En ik wilde alleen maar kunnen rondlopen zonder CTG banden om mijn lijf die me aan bed gekluisterd hielden. Het mocht niet, maar ik heb het toch gedaan. Mijn bevalling namelijk!!
Toen ik moest persen moest ik het maar even inhouden, want 'de dokter was nog bezig'. Ja, met lol maken op de gang, mijn man hoorde en zag hem lachen en hard praten. Dus ik ben gewoon gaan persen. Toen kon ie ineens wel komen.
Ik had vooraf gevraagd of ze de navelstreng wilden laten uitkloppen. Wederom werd er niet geluisterd en mijn zoon had mijn lichaam nog niet verlaten of de navelstreng was er al af. En dat was niet uit nood of iets dergelijks.
De nazorg vond ik ook erbarmelijk. Het heeft 5 uur geduurd eer ik een keer verzorgd werd. Ik kreeg mijn zoon niet naast mijn bed maar in een kamertje naast mijn kamer met een glazen ruitje ertussen
zodat ik net zijn bos haren kon zien als ik ging zitten in bed, en ik wilde hem gewoon vasthouden!! Ik heb in dat ziekenhuis constant last gehad van stress en paniek omdat ik het gevoel had de controle over en het vertrouwen in mijn lichaam volledig kwijt te zijn. 'Hun' hadden mijn lijf overgenomen en er een object van gemaakt in plaats van dat het een zelfregulerend en in staat tot baren zijnde lichaam was. En dat kan toch bij zoiets als een bevalling niet de bedoeling zijn!!Ik hoor bij de 5 voor wat mijn eerste bevalling betreft, en bij die ene van de zes voor de tweede. Ik zal ook iedereen fel afraden om in een ziekenhuis te bevallen als het niet absoluut noodzakelijk is op indicatie. En ik begrijp ook niet dat er mensen zijn die vrijwillig in een ziekenhuis gaan om een kind te baren. Maar dat ligt puur aan mij hoor. Ik zal er geen vrouw om veroordelen. Ieder zijn eigen keuze. Ik kan me niet voorstellen dat het aan mijn instelling gelegen heeft, dat ik die tweede bevalling zo traumatisch heb ervaren. Mijn instelling is juist pas ná die tweede bevalling enorm veranderd. Ik ging echt wel met het volste vertrouwen het ziekenhuis in toen mijn baby zich aankondigde.
Het wrange is dat achteraf bezien de medische indicatie niet eens nodig was aangezien ik bij de tweede bevalling nog geen 200cc bloed verloor.
Ik word nog wel eens emotioneel als ik terugdenk aan die tweede bevalling. En mijn zoon wordt over 2,5 maanden 17 jaar.
Remember all, if you don't sin, then Jesus died for nothing.
Samenzweringstheorieën behoren tot de wetenschap van onwetenden
Samenzweringstheorieën behoren tot de wetenschap van onwetenden
elizabethR, die tweede keer klinkt inderdaad allesbehalve prettig zeg. en wat bedoel je met het laten uitkloppen van de navelstreng?
en wat bedoel je met het laten uitkloppen van de navelstreng?
Na de geboorte klopt een navelstreng nog een tijdje door en voert nog bloed naar het kindje. Op gegeven moment na een minuut of 5 houdt dat kloppen op, en dan wilde ik hem pas laten afnavelen. Dat heeft te maken met de overgang voor de baby. Zolang hij nog bloed uit de navelstreng krijgt helpt hem dat met het zelfstandig leren ademen, meteen afnavelen geeft een schrikeffect voor de baby. Hij bepaalt als het ware zijn eigen tempo met ademhalen als je de navelstreng laat uitkloppen. Hij geeft uiteraard een flinke schreeuw na net geboren te zijn, maar zal verder niet heel hard huilen, maar juist zachtjes, en rustig kunnen wennen aan het leven buiten de baarmoeder.quote:Op woensdag 4 juni 2008 23:51 schreef bixister het volgende:
elizabethR, die tweede keer klinkt inderdaad allesbehalve prettig zeg.
-edit-
PS, ik weet dat dit erg linksegeitenwollesokkerig klinkt. Maar dat kan me niet schelen. Ik wilde ook gedempt licht als ie net geboren was, mocht ook al niet. Wegen en meten vond ik niet meteen nodig, hij lag binnen 10 minuten op de schaal in plaats van in zijn mama's armen. Allemaal zo traumatisch als je net een warme baarmoeder hebt verlaten lijkt me. Dat is mijn mening.
[ Bericht 7% gewijzigd door ElizabethR op 05-06-2008 00:11:13 ]
Remember all, if you don't sin, then Jesus died for nothing.
Samenzweringstheorieën behoren tot de wetenschap van onwetenden
Samenzweringstheorieën behoren tot de wetenschap van onwetenden
Ooh ik moest met MI bevallen in het ziekenhuis maar was dat niet zo geweest dan was ik ook in het ziekenhuis bevallen, ik voelde me bij dat idee veilig (over mijn man nog maar te zwijgen).
De begeleiding tijdens heel de bevalling was dus prima,.... tja de nazorg in de 5 dagen erna die gaven mij dat hele onplezierige gevoel en de wrange nasmaak.
Ik heb dus niets tegen thuis of in het ziekenhuis bevallen. Beide is prima zolang je er zelf achterstaat (of de noodzaak er van inziet). Ik hoor namelijk ook wel eens van verloskundigen die niet zo zorgzaam waren tijdens het hele gebeuren.
Maar jou verhaal vind ik wel heel erg triest ElizabethR, zeker als je kindje achter een raampje moet staan, een kindje hoort als het enigszins kan bij de moeder/vader te zijn.
De begeleiding tijdens heel de bevalling was dus prima,.... tja de nazorg in de 5 dagen erna die gaven mij dat hele onplezierige gevoel en de wrange nasmaak.
Ik heb dus niets tegen thuis of in het ziekenhuis bevallen. Beide is prima zolang je er zelf achterstaat (of de noodzaak er van inziet). Ik hoor namelijk ook wel eens van verloskundigen die niet zo zorgzaam waren tijdens het hele gebeuren.
Maar jou verhaal vind ik wel heel erg triest ElizabethR, zeker als je kindje achter een raampje moet staan, een kindje hoort als het enigszins kan bij de moeder/vader te zijn.
klinkt juist heel redelijk vind ik allemaal hoor! ik had de term uitkloppen anders gelezen, dacht dat ze erop gingen kloppen oid (quote:Op woensdag 4 juni 2008 23:59 schreef ElizabethR het volgende:
[..]
Na de geboorte klopt een navelstreng nog een tijdje door en voert nog bloed naar het kindje. Op gegeven moment na een minuut of 5 houdt dat kloppen op, en dan wilde ik hem pas laten afnavelen. Dat heeft te maken met de overgang voor de baby. Zolang hij nog bloed uit de navelstreng krijgt helpt hem dat met het zelfstandig leren ademen, meteen afnavelen geeft een schrikeffect voor de baby. Hij bepaalt als het ware zijn eigen tempo met ademhalen als je de navelstreng laat uitkloppen. Hij geeft uiteraard een flinke schreeuw na net geboren te zijn, maar zal verder niet heel hard huilen, maar juist zachtjes, en rustig kunnen wennen aan het leven buiten de baarmoeder.
-edit-
PS, ik weet dat dit erg linksegeitenwollesokkerig klinkt. Maar dat kan me niet schelen. Ik wilde ook gedempt licht als ie net geboren was, mocht ook al niet. Wegen en meten vond ik niet meteen nodig, hij lag binnen 10 minuten op de schaal in plaats van in zijn mama's armen. Allemaal zo traumatisch als je net een warme baarmoeder hebt verlaten lijkt me. Dat is mijn mening.
) . heel erg stom dat ze zo slecht naar je luisterden.
Overigens wilde ik ook gewoon dat gedimde licht en Jack Johnson op de achtergrond.
Mijn ervaring, als ik luister naar de mensen IRL om me heen, is dat heel veel vrouwen echt geen idee hebben van hoeveel 'geweld' er bij een bevalling komt kijken.
Hier lees je steeds maar dat het IRL nog steeds een taboe is om over dat soort dingen te praten 'Hoe ging het? Wel goed hoor.' Alleen tegen je aller, allerbeste vriendinnen vertel je mss hoe het was, maar velen doen zelfs dat niet'.
Ik denk dat de mensen die hier meelezen op FOK! mss aardig door de wol geverfd zijn, maar van de 6 meiden bij mij op de pufclub was ik zo'n beetje de enige die wist wat er allemaal kon gaan gebeuren.
Dat verbaasde mij hogelijk, maar het heeft wel deels de mening die ik hierboven schreef gevormd.
Ik heb er vanmorgen ook nog even over lopen sudderen en ik vind het eigenlijk heel vervelend (maar dan in de zin van irritant) dat mensen zich zo snel aangevallen hebben gevoeld door die mening (!!!) van sommige mensen. Jemig, als je van voor tot achter uitgescheurd, ingeknipt en weetikveel bent mag ik toch aannemen dat je wel begrijpt dat ik dat heus niet ga zitten bagatelliseren 'ach, je was wat naief met je verwachtingen'.
Of jullie moeten echt wel een heel raar beeld van me hebben.
Al die leuke 'De Bevalling' en 'De kraamafdeling'...
Dat duurt een half uurtje (ondanks de verspringende klok in beeld) en de knippen, scheuren, tangen, vacuums etc. komen daar niet in voorbij. En dat is wel waar veel mensen aan refereren als ze zich hun eigen bevalling in hun hoofd voorstellen.
En dan kan ik me voorstellen dat het een hele dikke teleurstelling is als je na 8 uur puffen de weg kwijt raakt...
En over 'min'... zo zie ik wel vaker posts voorbij komen, gevalletje takes one to know one denk ik dan maar.
[ Bericht 7% gewijzigd door BE op 05-06-2008 08:26:03 ]
Mijn ervaring, als ik luister naar de mensen IRL om me heen, is dat heel veel vrouwen echt geen idee hebben van hoeveel 'geweld' er bij een bevalling komt kijken.
Hier lees je steeds maar dat het IRL nog steeds een taboe is om over dat soort dingen te praten 'Hoe ging het? Wel goed hoor.' Alleen tegen je aller, allerbeste vriendinnen vertel je mss hoe het was, maar velen doen zelfs dat niet'.
Ik denk dat de mensen die hier meelezen op FOK! mss aardig door de wol geverfd zijn, maar van de 6 meiden bij mij op de pufclub was ik zo'n beetje de enige die wist wat er allemaal kon gaan gebeuren.
Dat verbaasde mij hogelijk, maar het heeft wel deels de mening die ik hierboven schreef gevormd.
Ik heb er vanmorgen ook nog even over lopen sudderen en ik vind het eigenlijk heel vervelend (maar dan in de zin van irritant) dat mensen zich zo snel aangevallen hebben gevoeld door die mening (!!!) van sommige mensen. Jemig, als je van voor tot achter uitgescheurd, ingeknipt en weetikveel bent mag ik toch aannemen dat je wel begrijpt dat ik dat heus niet ga zitten bagatelliseren 'ach, je was wat naief met je verwachtingen'.
Of jullie moeten echt wel een heel raar beeld van me hebben.
Al die leuke 'De Bevalling' en 'De kraamafdeling'...
Dat duurt een half uurtje (ondanks de verspringende klok in beeld) en de knippen, scheuren, tangen, vacuums etc. komen daar niet in voorbij. En dat is wel waar veel mensen aan refereren als ze zich hun eigen bevalling in hun hoofd voorstellen.
En dan kan ik me voorstellen dat het een hele dikke teleurstelling is als je na 8 uur puffen de weg kwijt raakt...
En over 'min'... zo zie ik wel vaker posts voorbij komen, gevalletje takes one to know one denk ik dan maar.
[ Bericht 7% gewijzigd door BE op 05-06-2008 08:26:03 ]
***
BE, ik ben blij met je nuancering.
Ook met die van Silmarwen en Davinia trouwens.
Ik zat er ook wel erg bovenop gisteren.
Tekenend voor het feit hoe diep het zit blijkbaar....
ER, ik kan me voorstellen dat jij dus ook één van die zes bent met je jongste.
Ook met die van Silmarwen en Davinia trouwens.
Ik zat er ook wel erg bovenop gisteren.
Tekenend voor het feit hoe diep het zit blijkbaar....
ER, ik kan me voorstellen dat jij dus ook één van die zes bent met je jongste.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Dat wilde ik dus ook nog ergens zetten 'als je je zo aangesproken voelt moet je mss eens bij jezelf te rade gaan' maar dat vond ik wel heel erg een open deur, en ook best vals.quote:Op donderdag 5 juni 2008 08:32 schreef Moonah het volgende:
Tekenend voor het feit hoe diep het zit blijkbaar....
Ik snap je wel, maar echt... ik bedoelde uiteraard niet de mensen met een zeer terecht naar gevoel over een horror-bevalling.
En trouwens... iedereen mag de bevalling zo naar vinden als het voor hen was... Het is, zoals iemand hierboven ergens zei, idd niet te beoordelen hoe iemand iets ervaart...
***
Klopt. Maar als ziekenhuizen zorgvuldiger met barende vrouwen omgaan zou het al heel wat leed schelen denk ik.quote:Op donderdag 5 juni 2008 08:38 schreef Brighteyes het volgende:
En trouwens... iedereen mag de bevalling zo naar vinden als het voor hen was... Het is, zoals iemand hierboven ergens zei, idd niet te beoordelen hoe iemand iets ervaart...
En nu stop ik er maar weer eens mee. Ik ga in kringetjes praten.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Dat zeker. Wat dat betreft waren ze bij mij echt helemaal super.
Goed voorbeeld was bijv. de verpleegster van de bevallingskamer naast mij. Daar renden ze met Sasha heen voor zuurstof etc. en toen kwam zij bij mij om het hoekje kijken en zei 'ik dacht al wel dat je alleen lag, het gaat goed met hem hoor, ik heb hem al horen huilen'. Dat soort dingen maken wel heel veel verschil denk ik.
Goed voorbeeld was bijv. de verpleegster van de bevallingskamer naast mij. Daar renden ze met Sasha heen voor zuurstof etc. en toen kwam zij bij mij om het hoekje kijken en zei 'ik dacht al wel dat je alleen lag, het gaat goed met hem hoor, ik heb hem al horen huilen'. Dat soort dingen maken wel heel veel verschil denk ik.
***
BE fijn dat jij het zo goed kan verwoorden. Ik zat al een paar keer klaar om iets te schrijven, maar op 1 of andere manier kreeg ik steeds niet op mijn scherm hoe ik het bedoelde zonder dat het nogal ehhm rottig overkwam
BE heeft het goed verwoord, wat ik ook bedoelde.
Bij mij waren de verpleegkundigen ook heel aardig. Toen Yade net geboren was hoorde ik een baby huilen en vroeg heel egschokt of dat mijn kindje was en toen zeiden ze ook dat alles goed was en ze kwamen nog even langs om haar te showen. Ook op de kraamafdeling werd er veel gevraagd aan me hoe het ging en zo en werd ik veel ingelicht over Yade. Ik had het idee dat de sfeer tussen de collega's ook heel goed was. Ik denk dat dit allemaal heel veel scheelt en dat je dan inderdaad minder snel een naar gevoel over houdt.
Bij mij waren de verpleegkundigen ook heel aardig. Toen Yade net geboren was hoorde ik een baby huilen en vroeg heel egschokt of dat mijn kindje was en toen zeiden ze ook dat alles goed was en ze kwamen nog even langs om haar te showen. Ook op de kraamafdeling werd er veel gevraagd aan me hoe het ging en zo en werd ik veel ingelicht over Yade. Ik had het idee dat de sfeer tussen de collega's ook heel goed was. Ik denk dat dit allemaal heel veel scheelt en dat je dan inderdaad minder snel een naar gevoel over houdt.
Echt wel daarom heb ik dus aan de bevalling zelf geen naar gevoel overgehouden, die mensen waren allemaal erg aardig. Tja dat was dan ook een andere gyn als die waar ik alle afspraken mee had gehad (ijskonijn was dat) en de verpleegster was super lief en pufte 1,5 uur met me mee, wat wil je dus nog meer.quote:Op donderdag 5 juni 2008 08:46 schreef Brighteyes het volgende:
*knip* Dat soort dingen maken wel heel veel verschil denk ik.
Alleen tja die nazorg in het ziekenhuis was bagger, volgde ronde als me zoiets nog mocht overkomen dan pak ik dus ook mijn spullen en ga dan naar huis. Douchen en liggen kan ik namelijk ook thuis.
Misschien heeft het er mee te maken gehad dat ik ben bevallen in de bouwvak vakantie?
Mijn laatste bevalling ging erg goed.
's Nachts begon bij mij gerommel, maar dat was niets bijzonders, want daar had ik al een aantal dagen last van. Alleen, dit keer zakte het niet af. Ik had een wat kramperig gevoel (nauwelijks voelbaar) en dat ongeveer 1 a 2 keer in het kwartier. Normaal gesproken geen reden om de verloskundige te bellen, maar omdat ik bij Judith de weeën ook nauwelijks voelde en daardoor de verloskundige kwam toen ik 6 cm. onstluiting had en omdat ik dit keer naar het ziekenhuis moest om te bevallen en omdat de verloskundige zei dat ik hun moest bellen als ik twijfelde (wat ik dus deed), besloot ik toch maar even te bellen. Om half 11 's ochtends belde ik dus de verloskundige en ze zou wel even langskomen. Toen zij er even later was, constateerde ze dat ik 3 cm. ontsluiting had en dat het zou kunnen duiden op een komende bevalling, maar dat dat nog niet het geval hoefde te zijn. Ze zou over 2 uur weer langskomen om te kijken hoe het er dan mee stond.
Twee uur later kwam ze weer, ondertussen had ik nog steeds last van 'krampjes', maar nog geen pijn. Ze was dan ook nogal verbaasd dat ik zo'n 5 of 6 cm. ontsluiting had! We spraken af de we elkaar een uur later in het ziekenhuis zouden zien. Zo konden we nog even regelen dat de kinderen uit school opgevangen zouden worden en nog een paar dingetjes. M'n man belde een paar mensen en ik ging even bij de buurvrouw langs, die ook nog wat dingetjes voor ons zou regelen.
Vervolgens naar het ziekenhuis, terwijl ik nog steeds geen pijn had en dus nauwelijks het besef had dat ik die dag zou gaan bevallen. Om 14.30 uur waren we in het ziekenhuis en liepen we naar de verloskamer. Daar even kennisgemaakt met deze en gene (naast de vk was er een co-assistente en een verpleegster aanwezig). Even later werden de vliezen gebroken en werden de weeën langzaam aan steeds een beetje aanweziger. Ondertussen heb ik een of ander oninteressant blad gelezen wat in de verloskamer lag en toen ik steeds meer moest puffen, hebben we de verloskundige erbij geroepen. Even later mocht ik meepersen en na 5 minuten persen, was Marlien om 16.55 uur geboren!
Rond 20.15 uur waren we weer thuis.
's Nachts begon bij mij gerommel, maar dat was niets bijzonders, want daar had ik al een aantal dagen last van. Alleen, dit keer zakte het niet af. Ik had een wat kramperig gevoel (nauwelijks voelbaar) en dat ongeveer 1 a 2 keer in het kwartier. Normaal gesproken geen reden om de verloskundige te bellen, maar omdat ik bij Judith de weeën ook nauwelijks voelde en daardoor de verloskundige kwam toen ik 6 cm. onstluiting had en omdat ik dit keer naar het ziekenhuis moest om te bevallen en omdat de verloskundige zei dat ik hun moest bellen als ik twijfelde (wat ik dus deed), besloot ik toch maar even te bellen. Om half 11 's ochtends belde ik dus de verloskundige en ze zou wel even langskomen. Toen zij er even later was, constateerde ze dat ik 3 cm. ontsluiting had en dat het zou kunnen duiden op een komende bevalling, maar dat dat nog niet het geval hoefde te zijn. Ze zou over 2 uur weer langskomen om te kijken hoe het er dan mee stond.
Twee uur later kwam ze weer, ondertussen had ik nog steeds last van 'krampjes', maar nog geen pijn. Ze was dan ook nogal verbaasd dat ik zo'n 5 of 6 cm. ontsluiting had! We spraken af de we elkaar een uur later in het ziekenhuis zouden zien. Zo konden we nog even regelen dat de kinderen uit school opgevangen zouden worden en nog een paar dingetjes. M'n man belde een paar mensen en ik ging even bij de buurvrouw langs, die ook nog wat dingetjes voor ons zou regelen.
Vervolgens naar het ziekenhuis, terwijl ik nog steeds geen pijn had en dus nauwelijks het besef had dat ik die dag zou gaan bevallen. Om 14.30 uur waren we in het ziekenhuis en liepen we naar de verloskamer. Daar even kennisgemaakt met deze en gene (naast de vk was er een co-assistente en een verpleegster aanwezig). Even later werden de vliezen gebroken en werden de weeën langzaam aan steeds een beetje aanweziger. Ondertussen heb ik een of ander oninteressant blad gelezen wat in de verloskamer lag en toen ik steeds meer moest puffen, hebben we de verloskundige erbij geroepen. Even later mocht ik meepersen en na 5 minuten persen, was Marlien om 16.55 uur geboren!
Rond 20.15 uur waren we weer thuis
.
"Het meeste werk is onbegonnen werk
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
wow grijs, wat een heerlijk verhaal!! geweldig zeg.
wat was nou ook weer de indicatie om naar het ziekenhuis te moeten?
wat was nou ook weer de indicatie om naar het ziekenhuis te moeten?
Na de geboorte van Judith heb ik veel bloed verloren en moest ik naar het ziekenhuis om bloed te krijgen. Daarom wilden ze nu dat ik vast in het ziekenhuis was, voor het geval dat weer nodig was. Ik heb in het ziekenhuis wel een infuusaansluiting (hoe heet dat eigenlijk?) gekregen, maar gelukkig hebben we die niet hoeven te gebruiken.
"Het meeste werk is onbegonnen werk
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
Jeutje Grijs!
Dat is nog eens een bevalling die je onder het genot van een kopje koffie doet!
Wat fijn dat het zo goed is gegaan.
Dat is nog eens een bevalling die je onder het genot van een kopje koffie doet!
Wat fijn dat het zo goed is gegaan.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Waakinfuus.quote:Op zondag 8 juni 2008 15:10 schreef Grijs het volgende:
Na de geboorte van Judith heb ik veel bloed verloren en moest ik naar het ziekenhuis om bloed te krijgen. Daarom wilden ze nu dat ik vast in het ziekenhuis was, voor het geval dat weer nodig was. Ik heb in het ziekenhuis wel een infuusaansluiting (hoe heet dat eigenlijk?) gekregen, maar gelukkig hebben we die niet hoeven te gebruiken.
*rent weer gauw weg uit Z&G*
Op donderdag 21 juli 2011 23:08 schreef Loveless85 het volgende:
Dan heb je safe = condoom
Double dutch = condoom en pil
quadruple Cat = pil, MAP, condoom, castratie, prikpil, spiraaltje, zaaddodende pasta en voor het jodelen de bergen uit
Dan heb je safe = condoom
Double dutch = condoom en pil
quadruple Cat = pil, MAP, condoom, castratie, prikpil, spiraaltje, zaaddodende pasta en voor het jodelen de bergen uit
Volgens mij hebben jullie mijn marathonbevalligmetspannendekeizersneeclimax nog tegoed. 
Hardloper.
IG @webkim
IG @webkim
Ik was uitgerekend op 20 februari 2008, maar die dag ging gewoon voorbij. Op zaterdagavond 23 februari (F. en ik keken Idols) kreeg ik weeen. Vervelend gevoel, maar goed te doen, vond ik. Daar zou ik nog wel op terugkomen!
Zaterdagnacht spookte ik puffend door het huis, zondag overdag puffend, steunend en kreunend en op zondagavond kon ik de weeen alleen nog opvangen als ik aan de stijlen van de zoldertrap ging hangen of onder de douche of in bad.
De verloskundige kwam tegen 21:00 uur voor het eerst kijken. Na al bijna twee dagen hard werken had ik nog maar 1 cm. ontsluiting... Dat schoot niet op! Toen ze weg was zetten de weeen ineens in alle hevigheid door; er kwam een hele stroom van die krengen. Tot over drieen 's nachts heb ik kermend in bad gelegen (F. heeft nog een paar uur geslapen). Steeds met mijn grote teen de stop open gedraaid, nieuw warm water erbij.
De vk kwam rond 03:15 uur weer terug. Drie centimeter. Drie! D r i e! 3! Dat schoot zo slecht op dat we besloten naar het ziekenhuis te gaan, zodat ik iets tegen de pijn kon krijgen. Ik was liever thuis gebleven, maar dat was geen optie.
F. en ik kregen na een pijnlijk autoritje naar het ziekenhuis met de vk in ons kielzog een verloskamer toebedeeld. Er was gelukkig nog een anesthesist in huis en ik kreeg onmiddellijk de keuze tussen een prik in mijn been of een ruggenprik. Ik koos voor het laatste, omdat ik gehoord had dat dat minder effect heeft op de baby.
Ik vond het doodeng toen de anesthesist z'n spullen klaarzette en ik een bolle rug moest maken zodat hij de epiduraal kon zetten. Maar het viel 100% mee en na een kwartier zag ik de weeen nog wel op de monitor, maar ik voelde ze niet meer. Ook de baby werd in de gaten gehouden met een elektrode op z'n koppie. Op de verloskamer hebben we toen nog een kleine twee uur kunnen doezelen: echt slapen wilde niet, veel te spannend.
Om 07:00 uur maandagochtend had ik ineens 7 cm. ontsluiting en zijn we onze ouders gaan bellen. Ik wilde mijn moeder heel graag bij de bevalling hebben en F,'s vader zou haar gaan ophalen. We vroegen ons af of ze op tijd zouden zijn.
"Volgens mij is m'n catheter eruit gefloept," zei ik tegen F., "ik heb geplast." Dus ik belde de verpleging en jawel hoor: de vliezen waren gebroken en de baby had in het vruchtwater gepoept.
Na lunchtijd: mijn moeder is er, ik heb 9 cm. ontsluiting en ondanks een infuus met weeenopwekkers blijft het hoofdje hoog staan. "Het spijt me," zegt de gynaecoloog, "maar dit gaat zo niet lukken." Waarmee hij bedoelt dat het een keizersnee wordt. Mijn moeder is geemotioneerd en vindt het heel erg voor me dat het weer niet gaat zoals ik hoopte ('zelf' zwanger worden lukte niet, het werd icsi en daarom wilde ik wel heel graag 'zelf' bevallen). Maar mijn teleurstelling valt op dat moment wel mee. Ik was nooit uit op zwanger zijn of bevallen. Mijn grootste wens en die van F was een lief, gezond kindje. Om 13.30 uur maandagmiddag heb ik een ruggenprik, infuus en heb ik een operatiejasje aan en word ik naar de OK gereden.
Heel raar om plat op je rug door een ziekenhuis te worden gereden door twee verpleegsters en F. in de wetenschap dat ik over minder dan drieuur moeder zal zijn. Onze ouders moeten wachten. F. mag zich verkleden in een steriel pak en mag met mij mee naar de OK om ons kindje geboren te zien worden.
Zelf zie ik niks van de ingreep: er hangt een doek voor. Ik ruik alleen maar een brandlucht en voel een boel onplezierig gewroet en gefroemel in mijn buik. Om 14 uur 25 een *plop* en een klein huiltje.
"Is er al een baby?!!" vraag ik F., maar daar zie ik al een paar bebloede billetjes boven het doek uit. "Een jongetje! Wat een flinkerd!" zegt iedereen in de OK. En dat hadden ze goed gezien. Thomas weegt 4740 gram en is 56 cm. lang.
Terwijl ik einnnnnndeloos lang gehecht en geniet word (7 lagen weefsel geloof ik) krijgen we hem eindelijk bij ons.
Vanaf dan zijn we een gezin!
[ Bericht 0% gewijzigd door Webkim op 09-06-2008 16:08:29 ]
Zaterdagnacht spookte ik puffend door het huis, zondag overdag puffend, steunend en kreunend en op zondagavond kon ik de weeen alleen nog opvangen als ik aan de stijlen van de zoldertrap ging hangen of onder de douche of in bad.
De verloskundige kwam tegen 21:00 uur voor het eerst kijken. Na al bijna twee dagen hard werken had ik nog maar 1 cm. ontsluiting... Dat schoot niet op! Toen ze weg was zetten de weeen ineens in alle hevigheid door; er kwam een hele stroom van die krengen. Tot over drieen 's nachts heb ik kermend in bad gelegen (F. heeft nog een paar uur geslapen). Steeds met mijn grote teen de stop open gedraaid, nieuw warm water erbij.
De vk kwam rond 03:15 uur weer terug. Drie centimeter. Drie! D r i e! 3! Dat schoot zo slecht op dat we besloten naar het ziekenhuis te gaan, zodat ik iets tegen de pijn kon krijgen. Ik was liever thuis gebleven, maar dat was geen optie.
F. en ik kregen na een pijnlijk autoritje naar het ziekenhuis met de vk in ons kielzog een verloskamer toebedeeld. Er was gelukkig nog een anesthesist in huis en ik kreeg onmiddellijk de keuze tussen een prik in mijn been of een ruggenprik. Ik koos voor het laatste, omdat ik gehoord had dat dat minder effect heeft op de baby.
Ik vond het doodeng toen de anesthesist z'n spullen klaarzette en ik een bolle rug moest maken zodat hij de epiduraal kon zetten. Maar het viel 100% mee en na een kwartier zag ik de weeen nog wel op de monitor, maar ik voelde ze niet meer. Ook de baby werd in de gaten gehouden met een elektrode op z'n koppie. Op de verloskamer hebben we toen nog een kleine twee uur kunnen doezelen: echt slapen wilde niet, veel te spannend.
Om 07:00 uur maandagochtend had ik ineens 7 cm. ontsluiting en zijn we onze ouders gaan bellen. Ik wilde mijn moeder heel graag bij de bevalling hebben en F,'s vader zou haar gaan ophalen. We vroegen ons af of ze op tijd zouden zijn.
"Volgens mij is m'n catheter eruit gefloept," zei ik tegen F., "ik heb geplast." Dus ik belde de verpleging en jawel hoor: de vliezen waren gebroken en de baby had in het vruchtwater gepoept.
Na lunchtijd: mijn moeder is er, ik heb 9 cm. ontsluiting en ondanks een infuus met weeenopwekkers blijft het hoofdje hoog staan. "Het spijt me," zegt de gynaecoloog, "maar dit gaat zo niet lukken." Waarmee hij bedoelt dat het een keizersnee wordt. Mijn moeder is geemotioneerd en vindt het heel erg voor me dat het weer niet gaat zoals ik hoopte ('zelf' zwanger worden lukte niet, het werd icsi en daarom wilde ik wel heel graag 'zelf' bevallen). Maar mijn teleurstelling valt op dat moment wel mee. Ik was nooit uit op zwanger zijn of bevallen. Mijn grootste wens en die van F was een lief, gezond kindje. Om 13.30 uur maandagmiddag heb ik een ruggenprik, infuus en heb ik een operatiejasje aan en word ik naar de OK gereden.
Heel raar om plat op je rug door een ziekenhuis te worden gereden door twee verpleegsters en F. in de wetenschap dat ik over minder dan drieuur moeder zal zijn. Onze ouders moeten wachten. F. mag zich verkleden in een steriel pak en mag met mij mee naar de OK om ons kindje geboren te zien worden.
Zelf zie ik niks van de ingreep: er hangt een doek voor. Ik ruik alleen maar een brandlucht en voel een boel onplezierig gewroet en gefroemel in mijn buik. Om 14 uur 25 een *plop* en een klein huiltje.
"Is er al een baby?!!" vraag ik F., maar daar zie ik al een paar bebloede billetjes boven het doek uit. "Een jongetje! Wat een flinkerd!" zegt iedereen in de OK. En dat hadden ze goed gezien. Thomas weegt 4740 gram en is 56 cm. lang.
Terwijl ik einnnnnndeloos lang gehecht en geniet word (7 lagen weefsel geloof ik) krijgen we hem eindelijk bij ons.
Vanaf dan zijn we een gezin!
[ Bericht 0% gewijzigd door Webkim op 09-06-2008 16:08:29 ]
Hardloper.
IG @webkim
IG @webkim
Prachtig verhaal! Maar wat een marathon idd!
Maakt het niet uit dat F's naam er af en toe voluit staat?
Maar wat een marathon idd! Maakt het niet uit dat F's naam er af en toe voluit staat?
***
Nee. Maar ik heb het toch nog even aangepast.
Ja, het heeft inderdaad even geduurd, zeg maar.
Maar ik heb het toch nog even aangepast. Ja, het heeft inderdaad even geduurd, zeg maar.
Hardloper.
IG @webkim
IG @webkim
ik zie zijn naam nog eens staan hoor!
Wat een lange bevalling zeg Mooie foto's! 
Wat een lange bevalling zeg
Mooie foto's!
Help, deel en doneer! Steun Liam in de strijd tegen SMA2! De tijd dringt!
https://steunliamtegensma2.nl/doneer/
https://steunliamtegensma2.nl/doneer/
Nou, het is maar goed dat ik al eens had opgeschreven hoe het allemaal gegaan was, anders zou ik het niet meer 1-2-3 kunnen terughalen. Verdrongen of vergeten door alle drukte erna; ik weet het niet.
De laatste weken krijg ik wel een beetje een kater door die ks. Toch nog... Ik wou ut selluf doen.
De laatste weken krijg ik wel een beetje een kater door die ks. Toch nog... Ik wou ut selluf doen.
Hardloper.
IG @webkim
IG @webkim
Wat een helse bevalling, kim Ik kan me nog herinneren dat je tijdens je zwangerschap al verzuchtte dat je geen ks wilde, omdat je je anders alleen maar broedstoof zou voelen.
Ik hoop echt, echt dat je daar overheen kunt/kan zetten. Na 3 dagen weeen, is een ks echt geen 'falen' hoor! je hebt er een hele bevalling opzitten, alleen het aller, aller, allerlaatste stukje wilde Thomas niet meewerken.
Ik kan me nog herinneren dat je tijdens je zwangerschap al verzuchtte dat je geen ks wilde, omdat je je anders alleen maar broedstoof zou voelen. Ik hoop echt, echt dat je daar overheen kunt/kan zetten. Na 3 dagen weeen, is een ks echt geen 'falen' hoor! je hebt er een hele bevalling opzitten, alleen het aller, aller, allerlaatste stukje wilde Thomas niet meewerken.
I can only please one person per day. Today is not your day. Tomorrow isn't looking too good either.
Jeetje wat een lange bevalling! Daar was ik dus altijd bang voor dat ik dat ook zou hebben. En inderdaad mooie foto's .
.
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Pfff Webkim, wat een heftige bevalling zeg! Petje af! En het is hoe dan ook nooit falen he! Dat weet je wel, maar wéét het ook!
Misschien een domme vraag (tsjonge, ben op dreef vandaag), maar waarom is het dat de vaders en het personeel in de ok allemaal een kapje voor moeten, maar de moeder niet?
Misschien een domme vraag (tsjonge, ben op dreef vandaag), maar waarom is het dat de vaders en het personeel in de ok allemaal een kapje voor moeten, maar de moeder niet?
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
Webkim, alleen het allerlaatste stukje heb je niet gedaan op de gebruikelijkste manier maar je hebt toch maar mooi een prestatie geleverd
Goede vraag, PM. Ik ben benieuwd!
Goede vraag, PM. Ik ben benieuwd!
Ik vind dit wel de belangrijkste zin uit je hele verhaal. Je hebt niet gefaald, je hebt hulp gehad van diverse medici, maar je hebt wel een prachtig gezond mannetje.quote:Op maandag 9 juni 2008 15:49 schreef Webkim het volgende:
Ik was nooit uit op zwanger zijn of bevallen. Mijn grootste wens en die van F was een lief, gezond kindje.
Mooi verhaal Webkim!
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
Eva ♥ en Iris ♥
Wat lois zegt idd! Jemig wat een heftige dagen zijn dat geweest! En je hebt een pracht van een ventje.
PM; omdat ik zelf ver van de open wond af was. Doek ertussen en alles. Personeel loopt vrij rond en kan er recht in niesen. En de vaders mogen ook staan. Zoiets zal het wel zijn.
Hardloper.
IG @webkim
IG @webkim
Webkim, (volgens mij was het in het Carolus dat ten eerste, ik meen namelijk de anesthesist te herkennen )
na 3 dagen weeen heb je stevig werk verricht hoor, en dan hoef je een ks echt niet als falen te zien.
Je kindje vond het gewoon te fijn bij jou en wilde er niet uit
Wat is je kereltje trouwens een mooi mannetje, vast een date plannen voor over een jaartje of 18 met isa ?
[ Bericht 18% gewijzigd door marlieske op 09-06-2008 22:23:06 ]
)na 3 dagen weeen heb je stevig werk verricht hoor, en dan hoef je een ks echt niet als falen te zien.
Je kindje vond het gewoon te fijn bij jou en wilde er niet uit
Wat is je kereltje trouwens een mooi mannetje, vast een date plannen voor over een jaartje of 18 met isa ?
[ Bericht 18% gewijzigd door marlieske op 09-06-2008 22:23:06 ]
Dankjewel voor je antwoord Webkim! Klinkt best logisch!
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
Jeu, Webkim, wat een lange aanloop had je zeg.
Heerlijk dat je dan eindelijk een ruggenprik krijgt he?
Ik hoop van harte dat je het 'falen'van 'het niet zelf doen' kunt relativeren in de (nabije) toekomst.
Heerlijk dat je dan eindelijk een ruggenprik krijgt he?
Ik hoop van harte dat je het 'falen'van 'het niet zelf doen' kunt relativeren in de (nabije) toekomst.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Even tussendoor vertellen dat ik heel erg blij ben met dit topic -en vooral de eerlijkheid-. Weinig vrouwen laten IRL los hoe zo'n bevalling nu echt gaat.
Ik probeer er natuurlijk zoveel mogelijk over te lezen, etc, maar denk dat je nooit echt helemaal weet wat je te wachten staat, toch?
Nu ga ik wel in België bevallen en daar hebben ze 'n "verloskwartier" waar elke bevallende vrouw een eigen kamer krijgt met badkamer waar je met licht, muziek, ... kan doen wat je wil, maar in België verklaren ze je nog vaak gek als je thuis wil bevallen. Dit is helemaal geen waardeoordeel, maar voor mij is het eigenlijk ook vrij vanzelfsprekend om in het ziekenhuis te gaan bevallen. Ik was eerst nog aan het twijfelen om in bad te bevallen, maar dan krijg je weer geen ruggeprik (die krijg je in België standaard, je moet echt expliciet zeggen dat je ze NIET wilt, als je ze niet wilt).
Ik probeer er natuurlijk zoveel mogelijk over te lezen, etc, maar denk dat je nooit echt helemaal weet wat je te wachten staat, toch?
Nu ga ik wel in België bevallen en daar hebben ze 'n "verloskwartier" waar elke bevallende vrouw een eigen kamer krijgt met badkamer waar je met licht, muziek, ... kan doen wat je wil, maar in België verklaren ze je nog vaak gek als je thuis wil bevallen. Dit is helemaal geen waardeoordeel, maar voor mij is het eigenlijk ook vrij vanzelfsprekend om in het ziekenhuis te gaan bevallen. Ik was eerst nog aan het twijfelen om in bad te bevallen, maar dan krijg je weer geen ruggeprik (die krijg je in België standaard, je moet echt expliciet zeggen dat je ze NIET wilt, als je ze niet wilt).
Nee hoor, dat zal misschien in jouw ziekenhuis zijn, maar is bij mijn weten niet de standaard.quote:Op dinsdag 10 juni 2008 15:01 schreef OooLizaooO het volgende:
(die krijg je in België standaard, je moet echt expliciet zeggen dat je ze NIET wilt, als je ze niet wilt).
Ik kreeg het niet meer...
Ik ga in het UZ in Gent, daar moet je het expliciet melden als je geen verdoving wil (wordt op voorhand besproken). Mijn moeder wou voor mij wel een ruggenprik, maar die kwam veel te laat (tijdens persweeën) en bij mijn broer wou ze het bewust zonder doen. Is nog uitgelachen geweest door de verpleegster die ernaar kwam informeren, maar ze heeft het toch maar lekker gedaan zonder .
.
Zondag 22 juni 2008
Ik ben vandaag 39 weken en 1 dag zwanger. Het is Aikens verjaardag. We hebben het hele huis mooi versierd en we wachten het bezoek af dat in de namiddag zou komen. Ik heb al een paar dagen ‘last’ van wat steekjes en krampjes, maar niets noemenswaardig. Wat ik ook al een paar dagen heb is dat ik bij bepaalde bewegingen door mijn lies zak. Ik herken dit niet van de vorige zwangerschappen, maar merk wel dat alles wat weker wordt, daar beneden.
Ik doe het dan ook heel rustig aan vandaag, want ik wil niet graag bevallen op de derde verjaardag van mijn oudste. Hij moet ongestoord van ‘zijn dagje’ kunnen genieten want het is de eerste verjaardag die hij écht bewust meemaakt.
’s Avonds als al het bezoek weg is, Aiken moe maar voldaan in zijn bedje ligt en Iben al lang in dromenland vertoeft, genieten wij nog wat na van een mooie dag.
Rond half 11 besluiten we te gaan slapen. Ik wil nog gauw even gaan plassen. Terwijl ik op het toilet zit, hoor ik ineens een knakje en voel wat stromen. “Is dit urine”, denk ik nog? Maar eigenlijk weet ik het al, mijn vliezen zijn gebroken. Zolang ik blijf zitten, valt het nog mee, maar van zodra ik rechtsta, loopt er wat vocht naar beneden.
Ik verwittig mijn vriend die besluit dat we meteen de babysit moeten bellen en naar het ziekenhuis moeten vertrekken. Ik twijfel nog, want ik voel nog niets. Maar we besluiten toch maar de babysit te bellen, want anders moeten we ze nog later uit hun (het is een koppel dat komt oppassen) bed bellen. Rond half 12 arriveren ze. Ik verlies nog steeds vruchtwater, maar heb nog geen weeën. We babbelen nog wat en om 0.05 uur (ik zie het uur op het dashbord (gek welke dingen je bijblijven)) stappen we in de auto.
Maandag 23 juni 2008
Na een rustige rit komen we om 0.30 aan in het ziekenhuis. We worden naar een arbeidskamer gebracht en om 0.40 lig ik aan de monitor. De krampjes zijn nu wel wat feller geworden, maar weeën kan ik het nog niet noemen.
De vroedvrouw besluit eens te kijken hoeveel ontsluiting ik heb. “Misschien al wel 10 cm”, grap ik. Ze moet lachen, maar na het onderzoek blijk ik toch al een krappe 7 cm te hebben! En dat zonder weeën! Wat ben ik blij.
Nu beginnen er wel wat weeën te komen, maar het zijn rugweeën. Dus de monitor registreert ze niet. Ik voel eigenlijk alleen maar felle rugpijn bij een wee. Wel fel genoeg dat ik even niets meer kan zeggen, maar nog helemaal niet zo erg als ik mij herinner van de vorige bevallingen.
Dat gaat zo een uurtje door. Met gemak vang ik de rugweetjes op.
Dan moet ik dringend plassen. Met recht te staan voel ik ineens een felle druk naar beneden. Ik ga gauw naar het toilet en ga dan weer in bed liggen.
Rond half 2 controleert de vroedvrouw nog eens. 9 cm al! “We gaan verhuizen naar de verloskamer”, zegt ze. “Nu al”, roep ik uit. “Ik heb nog geen echte weeën gehad”.
In de verloskamer wachten we rustig op de gynaecoloog die onderweg is. Nu voel ik wel dat de baby naar beneden duwt, maar écht pijn doet het niet.
Wanneer de gynaecoloog aangekomen is, mag ik zachtjes meepersen. Dan merkt ze dat de baby verkeerd ligt. Net als bij Aiken hebben we een sterrenkijkertje. “Oh nee”, denk ik, want ik herinner me nog van bij Aiken dat de gynaecoloog hem wou draaien en dat dat onnoemelijk veel pijn deed. En inderdaad, de gyn probeert de baby te draaien, maar dat doet toch wel heel erg veel pijn. Ze besluit niet verder te proberen en zegt dat ik even op mijn rechterzij moet gaan liggen, zodat de baby uit zichzelf kan draaien. Dat herinner ik me ook nog van Aiken, maar bij hem lukte dat niet. Twee persweeën vang ik zo liggend op mijn zij op en die doen wel serieus pijn. “Dit zijn échte weeën”, denk ik nog. Maar dan voel ik ineens zo’n geweldige druk naar beneden dat ik het niet meer houdt van de pijn. “De baby komt eruit”, roep ik. Ik mag me terugdraaien en inderdaad. De baby is gedraaid en na een drietal keer geperst te hebben, ligt er ineens een klein mensje op mijn buik.
“Het is een meisje”, zegt de gyn. “Wat is het?”, vraag ik, want ik ben er zeker van dat ik verkeerd gehoord heb. Ik was er wel 100 procent van overtuigd dat we weer een jongen gingen krijgen, maar het blijkt wel degelijk een meisje te zijn.
Na twee prachtige kereltjes, zijn we nu ook een prinsesje rijker! Een gevoel van geluk overvalt me en heeft me sindsdien niet meer verlaten.
Ik ben supergelukkig met mijn gezinnetje en geniet er nu met volle teugen van!
Ik ben vandaag 39 weken en 1 dag zwanger. Het is Aikens verjaardag. We hebben het hele huis mooi versierd en we wachten het bezoek af dat in de namiddag zou komen. Ik heb al een paar dagen ‘last’ van wat steekjes en krampjes, maar niets noemenswaardig. Wat ik ook al een paar dagen heb is dat ik bij bepaalde bewegingen door mijn lies zak. Ik herken dit niet van de vorige zwangerschappen, maar merk wel dat alles wat weker wordt, daar beneden.
Ik doe het dan ook heel rustig aan vandaag, want ik wil niet graag bevallen op de derde verjaardag van mijn oudste. Hij moet ongestoord van ‘zijn dagje’ kunnen genieten want het is de eerste verjaardag die hij écht bewust meemaakt.
’s Avonds als al het bezoek weg is, Aiken moe maar voldaan in zijn bedje ligt en Iben al lang in dromenland vertoeft, genieten wij nog wat na van een mooie dag.
Rond half 11 besluiten we te gaan slapen. Ik wil nog gauw even gaan plassen. Terwijl ik op het toilet zit, hoor ik ineens een knakje en voel wat stromen. “Is dit urine”, denk ik nog? Maar eigenlijk weet ik het al, mijn vliezen zijn gebroken. Zolang ik blijf zitten, valt het nog mee, maar van zodra ik rechtsta, loopt er wat vocht naar beneden.
Ik verwittig mijn vriend die besluit dat we meteen de babysit moeten bellen en naar het ziekenhuis moeten vertrekken. Ik twijfel nog, want ik voel nog niets. Maar we besluiten toch maar de babysit te bellen, want anders moeten we ze nog later uit hun (het is een koppel dat komt oppassen) bed bellen. Rond half 12 arriveren ze. Ik verlies nog steeds vruchtwater, maar heb nog geen weeën. We babbelen nog wat en om 0.05 uur (ik zie het uur op het dashbord (gek welke dingen je bijblijven)) stappen we in de auto.
Maandag 23 juni 2008
Na een rustige rit komen we om 0.30 aan in het ziekenhuis. We worden naar een arbeidskamer gebracht en om 0.40 lig ik aan de monitor. De krampjes zijn nu wel wat feller geworden, maar weeën kan ik het nog niet noemen.
De vroedvrouw besluit eens te kijken hoeveel ontsluiting ik heb. “Misschien al wel 10 cm”, grap ik. Ze moet lachen, maar na het onderzoek blijk ik toch al een krappe 7 cm te hebben! En dat zonder weeën! Wat ben ik blij.
Nu beginnen er wel wat weeën te komen, maar het zijn rugweeën. Dus de monitor registreert ze niet. Ik voel eigenlijk alleen maar felle rugpijn bij een wee. Wel fel genoeg dat ik even niets meer kan zeggen, maar nog helemaal niet zo erg als ik mij herinner van de vorige bevallingen.
Dat gaat zo een uurtje door. Met gemak vang ik de rugweetjes op.
Dan moet ik dringend plassen. Met recht te staan voel ik ineens een felle druk naar beneden. Ik ga gauw naar het toilet en ga dan weer in bed liggen.
Rond half 2 controleert de vroedvrouw nog eens. 9 cm al! “We gaan verhuizen naar de verloskamer”, zegt ze. “Nu al”, roep ik uit. “Ik heb nog geen echte weeën gehad”.
In de verloskamer wachten we rustig op de gynaecoloog die onderweg is. Nu voel ik wel dat de baby naar beneden duwt, maar écht pijn doet het niet.
Wanneer de gynaecoloog aangekomen is, mag ik zachtjes meepersen. Dan merkt ze dat de baby verkeerd ligt. Net als bij Aiken hebben we een sterrenkijkertje. “Oh nee”, denk ik, want ik herinner me nog van bij Aiken dat de gynaecoloog hem wou draaien en dat dat onnoemelijk veel pijn deed. En inderdaad, de gyn probeert de baby te draaien, maar dat doet toch wel heel erg veel pijn. Ze besluit niet verder te proberen en zegt dat ik even op mijn rechterzij moet gaan liggen, zodat de baby uit zichzelf kan draaien. Dat herinner ik me ook nog van Aiken, maar bij hem lukte dat niet. Twee persweeën vang ik zo liggend op mijn zij op en die doen wel serieus pijn. “Dit zijn échte weeën”, denk ik nog. Maar dan voel ik ineens zo’n geweldige druk naar beneden dat ik het niet meer houdt van de pijn. “De baby komt eruit”, roep ik. Ik mag me terugdraaien en inderdaad. De baby is gedraaid en na een drietal keer geperst te hebben, ligt er ineens een klein mensje op mijn buik.
“Het is een meisje”, zegt de gyn. “Wat is het?”, vraag ik, want ik ben er zeker van dat ik verkeerd gehoord heb. Ik was er wel 100 procent van overtuigd dat we weer een jongen gingen krijgen, maar het blijkt wel degelijk een meisje te zijn.
Na twee prachtige kereltjes, zijn we nu ook een prinsesje rijker! Een gevoel van geluk overvalt me en heeft me sindsdien niet meer verlaten.
Ik ben supergelukkig met mijn gezinnetje en geniet er nu met volle teugen van!
Wat een bevalling Libel! Het moet wel heel vreemd geweest zijn op deze manier
She said you can paint your sky any colour
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
Beetje lang geworden maar hier mijn bevallingsverhaal!
27 juni 2008
Het is 23.00 uur en het is flink aan het rommelen in mijn buik, maar toch twijfel ik of het doorzet, al een aantal weken rommelt het en iedere keer is het weer een teleurstelling.
Ik ben vandaag 41 weken en 8 dagen zwanger.
Ik ga maar gewoon naar bed en we zien wel wat er gebeurd.
28 juni 2008
Ik word wakker om ongeveer 3.00uur met krampen in mijn buik, toch weet ik het nog niet zeker en ga in bad, kijken of het dan wegtrekt.
Dat doet het niet en samen met Remco besluit ik toch de verloskundige te bellen aangezien de krampen nu wel erg heftig worden.
Om 4.30 is de verloskundige er, ze voelt en ik heb 2 cm ontsluiting, beetje een teleurstelling aangezien ik al langer met 2 cm loop.
De verloskundige zegt een beetje boos tegen me dat de pijn die ik nu voel een 2tje is in de graad van 0 tot 10,
toch prettig dat ze mij weet te vertellen hoeveel pijn ik heb.
Ik maak nog de opmerking dat als ik tot de 10 moet ik dood ga en ik pas weer bel als het hoofdje er uitkomt.
Ik laat Remco nog even slapen en ga zelf maar weer in bad zitten, dat werkt toch wel het beste tegen de pijn.
Het is ondertussen 7.00uur, ik moet de weeën nu echt weg puffen maar durf de verloskundige toch nog niet te bellen, bang dat ik weer op mijn donder krijg.
In plaats daarvan bellen we mijn schoonmoeder, die is kraamhulp geweest en ik vind dat toch een prettiger idee.
Om 9 uur worden de weeën wel erg heftig, ben al 5x in en uit bad gestapt om iedere keer toch tot de conclusie te komen dat in het bad echt wel het prettigste is.
Ik begin een soort van persweeën te krijgen, heel zachtjes maar toch voel ik wat drukken, mijn schoonmoeder belt de verloskundige, in eerste instantie wil ze niet komen maar na uitleg dat mijn schoonmoeder zelf kraamhulp is geweest en het nu toch echt menens is komt ze toch, het is ongeveer 10.00 uur.
10.30uur, de verloskundige voelt weer en ik heb 6 cm ontsluiting, alles wordt klaargemaakt voor de bevalling en de verloskundige geeft aan dat ze blij is dat ze toch is gekomen, anders ik wel...
13.20uur heb ik 8 cm ontsluiting, mijn vliezen worden gebroken en meteen krijg ik een flinke weeënstorm
13.35uur, 10 cm ontsluiting, ik mag gaan persen!!
13.44uur, Ik voel het hoofdje komen, na een flinke pers, en een kleine scheur, wordt haar hoofdje geboren en na nog een pers haar lijfje, ik wil haar meteen bij me pakken maar dat mag niet.
Nika ziet erg blauw en ze krijgt wat extra zuurstof, ondertussen wil mijn placenta niet komen, krijg een prik in mijn bovenbeen.
De placenta komt eindelijk los maar niet geheel zoals het hoort en ik verlies veel bloed, ongeveer 1 liter.
De kraamhulp overlegd met de gynaecoloog in het ziekenhuis en ik moet komen, niet alleen voor mij maar ook voor Nika die nog steeds blauw ziet
Om de een of andere reden wordt ik niet opgehaald met de ambulance maar moet Remco zelf rijden, de verloskundige kan niet mee ivm met een andere bevalling,
Op mijn billen met mijn vader en zwager voor me ga ik de trap af, ik voel me erg slap en duizelig.
De rit naar het ziekenhuis is niet prettig, gelukkig is mijn schoonmoeder mee en die houdt Nika en mij in de gaten zodat Remco zich op de weg kan concentreren.
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen moeten we eerst wachten in de wachtkamer, nogal verbaasd nemen we plaats maar na 5 min. gaat Remco toch een brancard regelen.
Een dokter ziet me liggen en regelt meteen infuus voor me, maar ik wil helemaal niet dat er naar mij wordt gekeken, er moet naar Nika worden gekeken.
Ongeveer een uur later komt er eindelijk een kinderarts, Nika en Remco gaan weg en ik blijf liggen met infuus in mijn arm en krijg ook wat onderzoeken.
Weer een uur later de uitslag, met Nika is niks aan de hand, ze is wat blauw omdat haar Hb wat hoog is en daardoor haar bloed wat stroperiger, maar dat kan geen kwaad.
Mijn hb is helaas te laag, ik moet een nacht in het ziekenhuis blijven.
Die nacht wordt er weinig geslapen, mis Remco en Demi maar al met al verloopt de nacht goed en mogen we de volgende dag naar huis toe.
Eenmaal thuis is het pas tot me doorgedrongen dat hoe de verloskundige heeft gehandeld niet correct is geweest, toch heb ik geen nare gevoelens over deze bevalling, het was snel en heftig maar 10x prettiger dan de bevalling van Demi, waar ik 30 uur over heb gedaan en 2.5 uur persweeën heb gehad.
Deze bevalling heeft ongeveer 5 uur geduurd, dat is genomen vanaf het moment dat het echt erg pijnlijk werd.
Het is jammer dat ik naar het ziekenhuis moest maar dat was helaas niet anders.
27 juni 2008
Het is 23.00 uur en het is flink aan het rommelen in mijn buik, maar toch twijfel ik of het doorzet, al een aantal weken rommelt het en iedere keer is het weer een teleurstelling.
Ik ben vandaag 41 weken en 8 dagen zwanger.
Ik ga maar gewoon naar bed en we zien wel wat er gebeurd.
28 juni 2008
Ik word wakker om ongeveer 3.00uur met krampen in mijn buik, toch weet ik het nog niet zeker en ga in bad, kijken of het dan wegtrekt.
Dat doet het niet en samen met Remco besluit ik toch de verloskundige te bellen aangezien de krampen nu wel erg heftig worden.
Om 4.30 is de verloskundige er, ze voelt en ik heb 2 cm ontsluiting, beetje een teleurstelling aangezien ik al langer met 2 cm loop.
De verloskundige zegt een beetje boos tegen me dat de pijn die ik nu voel een 2tje is in de graad van 0 tot 10,
toch prettig dat ze mij weet te vertellen hoeveel pijn ik heb.
Ik maak nog de opmerking dat als ik tot de 10 moet ik dood ga en ik pas weer bel als het hoofdje er uitkomt.
Ik laat Remco nog even slapen en ga zelf maar weer in bad zitten, dat werkt toch wel het beste tegen de pijn.
Het is ondertussen 7.00uur, ik moet de weeën nu echt weg puffen maar durf de verloskundige toch nog niet te bellen, bang dat ik weer op mijn donder krijg.
In plaats daarvan bellen we mijn schoonmoeder, die is kraamhulp geweest en ik vind dat toch een prettiger idee.
Om 9 uur worden de weeën wel erg heftig, ben al 5x in en uit bad gestapt om iedere keer toch tot de conclusie te komen dat in het bad echt wel het prettigste is.
Ik begin een soort van persweeën te krijgen, heel zachtjes maar toch voel ik wat drukken, mijn schoonmoeder belt de verloskundige, in eerste instantie wil ze niet komen maar na uitleg dat mijn schoonmoeder zelf kraamhulp is geweest en het nu toch echt menens is komt ze toch, het is ongeveer 10.00 uur.
10.30uur, de verloskundige voelt weer en ik heb 6 cm ontsluiting, alles wordt klaargemaakt voor de bevalling en de verloskundige geeft aan dat ze blij is dat ze toch is gekomen, anders ik wel...
13.20uur heb ik 8 cm ontsluiting, mijn vliezen worden gebroken en meteen krijg ik een flinke weeënstorm
13.35uur, 10 cm ontsluiting, ik mag gaan persen!!
13.44uur, Ik voel het hoofdje komen, na een flinke pers, en een kleine scheur, wordt haar hoofdje geboren en na nog een pers haar lijfje, ik wil haar meteen bij me pakken maar dat mag niet.
Nika ziet erg blauw en ze krijgt wat extra zuurstof, ondertussen wil mijn placenta niet komen, krijg een prik in mijn bovenbeen.
De placenta komt eindelijk los maar niet geheel zoals het hoort en ik verlies veel bloed, ongeveer 1 liter.
De kraamhulp overlegd met de gynaecoloog in het ziekenhuis en ik moet komen, niet alleen voor mij maar ook voor Nika die nog steeds blauw ziet
Om de een of andere reden wordt ik niet opgehaald met de ambulance maar moet Remco zelf rijden, de verloskundige kan niet mee ivm met een andere bevalling,
Op mijn billen met mijn vader en zwager voor me ga ik de trap af, ik voel me erg slap en duizelig.
De rit naar het ziekenhuis is niet prettig, gelukkig is mijn schoonmoeder mee en die houdt Nika en mij in de gaten zodat Remco zich op de weg kan concentreren.
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen moeten we eerst wachten in de wachtkamer, nogal verbaasd nemen we plaats maar na 5 min. gaat Remco toch een brancard regelen.
Een dokter ziet me liggen en regelt meteen infuus voor me, maar ik wil helemaal niet dat er naar mij wordt gekeken, er moet naar Nika worden gekeken.
Ongeveer een uur later komt er eindelijk een kinderarts, Nika en Remco gaan weg en ik blijf liggen met infuus in mijn arm en krijg ook wat onderzoeken.
Weer een uur later de uitslag, met Nika is niks aan de hand, ze is wat blauw omdat haar Hb wat hoog is en daardoor haar bloed wat stroperiger, maar dat kan geen kwaad.
Mijn hb is helaas te laag, ik moet een nacht in het ziekenhuis blijven.
Die nacht wordt er weinig geslapen, mis Remco en Demi maar al met al verloopt de nacht goed en mogen we de volgende dag naar huis toe.
Eenmaal thuis is het pas tot me doorgedrongen dat hoe de verloskundige heeft gehandeld niet correct is geweest, toch heb ik geen nare gevoelens over deze bevalling, het was snel en heftig maar 10x prettiger dan de bevalling van Demi, waar ik 30 uur over heb gedaan en 2.5 uur persweeën heb gehad.
Deze bevalling heeft ongeveer 5 uur geduurd, dat is genomen vanaf het moment dat het echt erg pijnlijk werd.
Het is jammer dat ik naar het ziekenhuis moest maar dat was helaas niet anders.
Poeh KD een heftig verhaal, je doet er nogal nuchter over maar ik vind het raar dat je niet met de ambulance bent gebracht als je zoveel bloed verliest en je kindje ziet blauw lijkt haast me wel geboden.
KD gefeliciteerd met je dochtertje, (ik heb helaas niet alles kunnen volgen de laatste weken vandaar nu pas)
geniet van je kraamtijd!
KD gefeliciteerd met je dochtertje, (ik heb helaas niet alles kunnen volgen de laatste weken vandaar nu pas)
geniet van je kraamtijd!
webkim, jeetje, heftig hoor!
Ik heb overigens de nacht in het groot moeten doorbrengen, wilde het carolus maar die ging 1 juli dicht en ze wisten nog niet hoelang ik moest blijven.
Libel, fijn dat het zo goed is bevallen.
Ik heb overigens de nacht in het groot moeten doorbrengen, wilde het carolus maar die ging 1 juli dicht en ze wisten nog niet hoelang ik moest blijven.
Libel, fijn dat het zo goed is bevallen.
Dank je wel.quote:Op dinsdag 15 juli 2008 23:57 schreef marlieske het volgende:
Poeh KD een heftig verhaal, je doet er nogal nuchter over maar ik vind het raar dat je niet met de ambulance bent gebracht als je zoveel bloed verliest en je kindje ziet blauw lijkt haast me wel geboden.
KD gefeliciteerd met je dochtertje, (ik heb helaas niet alles kunnen volgen de laatste weken vandaar nu pas)
geniet van je kraamtijd!
Dat klopte idd ook niet Ik maakte me enorm zorgen om Nika, Remco maakte zich zorgen om Nika en mij en we zijn niet echt prettig behandeld.
En ook dat ze mij vertelde dat de pijn maar een 2tje was maakt me enorm kwaad, dat was het namenlijk niet!
Zelf is ze nog nooit bevallen en daarnaast, iedereen ervaart pijn anders.
De bevallig opzich is me heel goed afgegaan, alleen is het daarna helaas misgegaan.
Jeetje KD, ik word gewoon plaatsvervangend boos als ik het lees! Wat een rotwijf!
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
KD, pijn kan je voor een ander ook niet een cijfer geven.
Mijn man bv dacht dat ik tijdens de weeenstorm pijn had, ik keek namelijk niet echt handig volgens hem
maar ik had geen pijn was juist enorm hard aan het werken om het allemaal op te vangen.
Mijn man en ik kennen elkaar al ruim 12 jaar en ik had verwacht dat hij toch wel kon zien waneer ik pijn had, en dan denkt een vk die je af en toe eens ff 10 minuten ziet en dan vaak nog 5 minuten van de tijd naar het pc scherm zitten te kijken in te kunnen schatten hoeveel pijn je ervaart.
Overigens ben blij dat je naar het Groot bent geweest, ik lag vorig jaar rond deze tijd in het Carolus en met de vakantieperiode is dat geen pretje, verzorging en er word amper naar je omgekeken door de gyn/vk op de afdeling heb nog een keer een appeltje te schillen met de gyn van toen mocht ik ooit weer eens zwanger raken.
Mijn man bv dacht dat ik tijdens de weeenstorm pijn had, ik keek namelijk niet echt handig volgens hem
maar ik had geen pijn was juist enorm hard aan het werken om het allemaal op te vangen.
Mijn man en ik kennen elkaar al ruim 12 jaar en ik had verwacht dat hij toch wel kon zien waneer ik pijn had, en dan denkt een vk die je af en toe eens ff 10 minuten ziet en dan vaak nog 5 minuten van de tijd naar het pc scherm zitten te kijken in te kunnen schatten hoeveel pijn je ervaart.
Overigens ben blij dat je naar het Groot bent geweest, ik lag vorig jaar rond deze tijd in het Carolus en met de vakantieperiode is dat geen pretje, verzorging en er word amper naar je omgekeken door de gyn/vk op de afdeling heb nog een keer een appeltje te schillen met de gyn van toen mocht ik ooit weer eens zwanger raken.
Over een paar weken heb ik weer een sfspraak met de verloskundige dus dan wordt er zeker over gepraat!
Mijn man gaat dan ook mee, die heeft het namnelijk nog bewuster meegemaakt dan ikzelf.
Marlieske, moet zeggen dat de meiden in het Groot hartstikke lief waren en als er iets was ze meteen kwamen helpen.
Mijn man gaat dan ook mee, die heeft het namnelijk nog bewuster meegemaakt dan ikzelf.
Marlieske, moet zeggen dat de meiden in het Groot hartstikke lief waren en als er iets was ze meteen kwamen helpen.
Jeetje zeg KD, ik lees je verhaal en ik kreeg het er gewoon benauwd van. Ik zou zeker nog even de vk op haar fout wijzen.
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
KD, fijn dat je terugkijkt op een pracht van een bevalling. (Maar die heks! Verdorie! Waaaarom is zo'n opmerking nou weer nodig. Pijn is pijn. Alsof je zelf niet weet dat het nog veel erger gaat worden. Bah. Heel kwalijk dat ze zoiets onderschat. Alsof je elke week bevalt en het eventjes zelf kan doen.) Ik vind het ook knap dat je zo rustig kunt vertellen over het ziekenhuisgebeuren erna, zo van een afstand vind ik het heel erg vreselijk overkomen.
Geluk zit in een klein Wolkje
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
KD fijn om te horen dat je de bevalling in elk geval prettiger hebt ervaren dan die van Demi! Maar wat een slechte behandeling door de VK zeg, bah bah!
En wat een doos dat ze voor jou wilt aangeven hoeveel pijn je hebt :S
En wat een doos dat ze voor jou wilt aangeven hoeveel pijn je hebt :S
Het stomme is dat als ik die pijn zelf een cijfer zou moeten geven het zeker een 6je zou zijn inplaats van een 2tje.
Het waren wel gewoon al echte weeën inplaats van voorweeën waar ze het over had.
Het waren wel gewoon al echte weeën inplaats van voorweeën waar ze het over had.
Heeeeel lang verhaal...opgepast dus!
Jeroen = mijn vriend.
Sanne = de verloskundige (VK)
Pa = pappie
Marian = de vrouw van mijn vader
Sander = mijn zoon, Jeroen is niet de vader van Sander.
De bevalling:
Het is maandag 30 juni rond middernacht. Jeroen heeft net het lampje uitgedaan en we doezelen allebei weg. Ineens krijg ik jeuk op me bovenbeen, zo tegen mijn heup aan, en als ik goed luister hoor ik de mug die net zijn slokje bloed uit mijn been heeft gehaald.
De mug komt dichterbij mijn oor en ik zwaai met mijn arm door de lucht, in de hoop dat ik hem zo van zijn vliegbaan mep en zijn oriëntatie dusdanig in de war raakt zodat ik eindelijk in mijn slaap kan terugkeren.
Niet dus, want ik bedacht me een seconde later dat ik nog wel even naar de wc kon gaan, misschien dat ik dan later niet meer hoefde en eens een keer kan door tukken.
Ik verplaats me richting het rand van het bed tot ik ineens iets warms tussen mijn benen voel.
Ik zeg gelijk tegen Jeroen: "Moppie mijn vliezen zijn gebroken."
Jeroen die nog geen enkele minuten geleden al volledig in coma lag, springt op en pakt voor mij een handdoek. Al schuivend met de handdoek onder mijn kont begeef ik me naar de rand van het bed. Ja ik moet nog steeds erg nodig plassen en dus begeef ik me met de handdoek tussen mijn benen naar beneden.
Ik bekijk het vruchtwater wat in de wc beland is. Dit ter controle of ons mannetje niet in het vruchtwater heeft gepoept en of alles mooi helder is. Niets aan de hand. Het is mooi helder, met een beetje bloedverlies.
Het besef dat ik binnen nu en 24 uur ons kindje vasthou maakt me even behoorlijk zenuwachtig. Ik bel de verloskundige op en vertel mijn verhaal, ik heb op dat moment geen weeën. De verloskundige vertelt me dat ik gewoon kan gaan slapen, als er niets gebeurt. Ze komt dan in principe de volgende ochtend even kijken. Als er wel weeën komen dan mag ik haar weer bellen.
Nog geen uur later, om 01:30, beginnen dan toch de weeën. Ze komen onregelmatig en ik bel de VK weer. Ze vertelt me dat als ik een uur lang weeën heb om de 5 minuten, ik weer contact met haar op kan nemen. Ondertussen zijn ook Pa en Marian onderweg, het is een prettig idee dat Sander straks met vertrouwde mensen is als ik in het ziekenhuis ben.
Om 02.45 bel ik nogmaals de VK, ik kan haar melden dat de weeën om de 5 a 6 minuten komen, het zijn nog geen heftige weeën, maar heftig genoeg om even diep te zuchten en vooral me mond te houden op dat moment.
Om even over 03:00 staat Sanne, de verloskundige, voor de deur. Ik ben zo blij dat zij mijn bevalling mag doen. Ze is een tof wijf en heb met haar zelfs toen ik in het ziekenhuis lag met behoorlijke weeën erg gelachen.
Tegen 03:30 doet ze even een inwendig onderzoekje, ze verteld me dat ik al 5 cm ontsluiting heb. WAT!? Tegek! Dit gaat lekker snel. Dus ik steek me beiden duimen op en ben behoorlijk opgelucht. Ondertussen tril ik met mijn hele lichaam alsof ik het koud heb, Sanne vertelt me dat dit komt door de hormonen die vrij komen bij de weeën.
Ik mag mijn spullen pakken en we mogen vertrekken naar het ziekenhuis.
Maar niet voordat ik eerst Sander nog even een kus gegeven heb. Ik open zijn kamerdeur en ik zie meneertje dwars in zijn bed liggen. Even gauw een aai over zijn bol en dan weer naar beneden.
Als ik helemaal klaar ben zeg ik Pa en Marian gedag en vertrekken Jeroen en ik naar het ziekenhuis.
4 uur 's ochtends, vierde verdieping, verloskamer nummer 5:
Sanne houdt mijn weeën bij door het opschrijven van de tijden op een briefje. Ik zit voorlopig nog op een stoel, en kan hierdoor mijn weeën aardig opvangen. Regelmatig moet ik naar de wc omdat ik aardig wat water drink. Voor mijn gevoel heb ik na 07:30 niets meer gedronken, maar niets is minder waar, ik heb door het puffen heen ook nog thee en water gedronken.
Jeroen wordt tegen 07:00 uur niet lekker, kort daarvoor heeft hij nog wel even wat gegeten. Hij wil zijn auto even in de parkeergarage gaan zetten, zodat hij wat frisse lucht krijgt. Ondertussen heeft hij ook nog even de stand van zaken doorgebeld met zijn moeder.
Om 07:30 krijg ik weer een inwendig onderzoek. Sanne vertelt me dat ik nog maar 6 cm ontsluiting heb. Dit gaat wel erg langzaam, en zij is het met me eens. De weeën worden wel steeds heftiger maar krap aan 1 cm erbij vanaf het eerste onderzoek gaat me te langzaam. Zeker ook omdat ik al zo ontzettend moe ben. We waren maandag al vroeg op en we hadden nog geen eens geslapen toen mijn vliezen braken.
In overleg met Sanne en de gynaecoloog krijg ik bijstimulatie en voor de pijn krijg ik pethidine.
Dit houdt in dat Sanne mij gaat verlaten en dat de verloskundige van het ziekenhuis haar taak gaat overnemen. Dit vond ik zo ontzettend kut dat ik nog begon te huilen ook toen ze zei dat ze weg moest en dat ze het graag samen met ons had willen doen.
Eerst komt de gynaecoloog nog langs om inwendig onderzoek te doen. Ik vond dit geen leuk mens, want ze zat al met haar hand in mijn muts terwijl ik eerst nog een wee moest wegpuffen. En bedankt!
Ik krijg een infuus met een bijstimulerend goedje, en een prik in mijn been. Nare prik maar hij bleef niet naar, zoals ik bij Sander toen ervaren had (ze hebben toen misschien een spiertje geraakt of iets dergelijks).
De weeën worden heftiger en ik krijg ook rugweeën erbij.
Met mijn ene hand hou ik Jeroen vast, met mijn andere hand dat stomme driehoekig geval wat boven een ziekenhuisbed hangt. Met mijn linkerbeen druk ik mijn voet in het matras van het bed en probeer op deze achterlijke mallotige manier de nare weeën op te vangen.
Het nadeel van de verloskamer is dat er een klok hangt die je kunt zien, en ik maar op de klok kijken wanneer ik nou eindelijk eens mocht gaan persen.
Voorlopig nog niet want om 10:30 heb ik nog maar 8 cm ontsluiting. "Nog maar" denk ik nu... achteraf gezien is het allemaal best snel gegaan. Op dat moment denk ik alleen maar: Nooit meer, wat een hel en dat ik dit niet ga overleven.
Jeroen vertelde me later dat ik zo'n beetje om de wee vroeg hoe het met hem ging.
Een uur later, om 11:30, weer een inwendig onderzoek, ruim 9 cm nu. Dus voor het laatste centimetertje moet ik op mijn linkerzij gaan liggen. Dit met ontzettend veel moeite. Wat een pijn, in mijn rug, en niet wetend hoe ik de sterke weeën moet opvangen.
Even later krijg ik echte persweeën en ik dacht echt: "Hoelang nog?!?!?! Fokking hel."
Op dat moment, het moment waarop je het niet meer houdt, je de weeën amper nog kan weg puffen (of eerder hijgen) raak je toch in een soort trance. Iets in je lichaam zegt dat je wel moet.
Dan ruim 25 minuten later is het eindelijk zover. Ik mag gaan persen, mijn benen gaan in de beugels want met mijn armen kan ik mijn benen niet vasthouden. Dit kost me teveel moeite en bovendien heb ik nog steeds mijn ene had vast aan het grijzige driehoekige geval boven me bed. Wie mij kan vertellen hoe dat ding heet mag wel even een emailtje sturen.
Na, voor mijn gevoel een uur, een klein kwartiertje persen wordt om 12:14 ons mooie kereltje geboren, die gelijk de hele boel bij elkaar krijst. Tranen van geluk lopen over mijn wangen en ik kijk Jeroen aan. Ik zie hem glunderen van geluk!
Een mooi moment, om nooit te vergeten. Ik ben trots op mezelf, dat ik dit doorstaan heb, en dat ik voor de 2e keer een prachtkereltje ter wereld heb mogen zetten. Ik ben trots op Jeroen die ondanks dat hij zich even niet lekker voelde, en een hekel heeft aan ziekenhuizen, bij me is gebleven tot het einde. Dat hij me heeft gesteund waar nodig, en zijn hand ter beschikking stelde. Ik geloof dat het achteraf alleen wat beurzig aanvoelde.
De naam luidt: Koen Jurriaan. Roepnaam: Koen
Jurriaan vernoemd naar de vader van Jeroen wiens 2e naam ook Jurriaan was.
Meneer wordt gewogen: 4610 gram. Lengte: 53 cm.
Hij wordt netjes aangekleed met de kleertjes die we hebben meegenomen.
Ondertussen wordt ik met een spray verdoofd om vervolgens een paar hechtingen te krijgen. Een klein beetje gescheurd, dus het valt me allemaal wel mee. Geen overmatig bloedverlies en door de adrenaline voel ik me behoorlijk goed.
Omdat Koen aan de zware kant is word hij extra gecontroleerd. Dit ook mede doordat ik die suikertesten heb gehad en dat zijn bloedsuikerspiegel niet te veel naar beneden keldert, houden ze dit goed in de gaten.
Koen ziet ook een beetje "rood" en hij heeft lichte koorts. De kans bestaat dat hij een infectie heeft, of een te hoog hemoglobine-gehalte. Het hele fijne weet ik er nog steeds niet van. Het is allemaal behoorlijk langs me heen gegaan. Eerst zouden voor die bloedsuikerspiegel 3 keer een prik worden afgenomen. Op zijn vroegst zouden we dan na 9 uur 's avonds naar huis mogen.
Helaas is dit niet het geval. De kinderarts neemt het zekere voor het onzekere en Koen moet voor minimaal 3 dagen aan de anti-biotica om in het geval van Streptocokken B de ziekte voor te zijn. Wow, dit klinkt toch behoorlijk dreigend allemaal.
Op dat moment weet je niet wat er door je heen gaat, blijdschap wordt wreed verstoord door verdriet, het feit dat je niet gelukkig met je gezinnetje thuis kan zijn.
Ook een hoop geregel, want je zit ook met Sander, de bezoektijden en regeltjes van de couveuse-afdeling. Gelukkig waren opa en oma er ook en die hebben Sander voor 2 dagen opgevangen, zodat Jeroen het een en ander kon regelen. Sander heeft zich prima vermaakt bij opa en oma, maar hij vond het ook wel weer lekker dat Jeroen hem op kwam halen. Een rommelig weekje dus.
Vrijdags kregen we nog niet een definitieve uitslag van de kweek, maar er lijkt vooralsnog weinig bijzonders aan de hand te zijn. De verhoogde bloedwaardes dalen en het gaat goed met Koen. Ondanks het geklooi met de borstvoeding. Wat een ge-emmer. Het komt gewoon niet op gang. Zelfs niet met een neusspray Syntocinon met het hormoon oxytocine.
Ik besluit om te gaan stoppen, met verschillende reacties van de afdeling. Maar het voelde goed om de beslissing te nemen. Hoe verwarrend en vermoeiend is het voor Koen dat hij eerst aan de borst mag, er vervolgens niets uitkomt en dan alsnog aan de fles moet?
Uiteindelijk ben ik vrijdagavond naar huis gegaan. Want voor de borstvoeding hoef ik niet te blijven en als alles goed gaat krijgt Koen zondagochtend de laatste dosis anti-biotica en mag hij maandag naar huis.
Sander had die vrijdagmiddag al bij de buren lekker gespeeld en 's avonds wilden de buren ook nog even oppassen. Je had het koppie van Sander moeten zien. Zo gaaf toen hij zag dat mama thuis kwam. Heerlijk om weer thuis te zijn, maar ook ronduit kut want je mist gewoon 1 banjer.
Die nacht heb ik echt als een blok geslapen, ben ik 's ochtends naar Koen geweest, en 's middags met opa en oma.
Het mooie er van is dat ze een tweetal kamers hebben die als "woonkamer" zijn ingericht. Je mag, als je kindje op de wiegenkamer ligt, daar gebruik van maken. En je zit daar best relaxed. Er is genoeg te doen voor Sander, kleurplaten, blokken, puzzels en er is zelfs een tv met tekenfilms die je kunt kijken.
Op zondag zou ik rond 09:30 weer naar Koen gaan, maar ik werd rond 08:45 gebeld door het ziekenhuis. Eerst schrik je wel even want je denk meteen dat er wat met die kleine aan de hand is. Niets is minder waar, meneer heeft gewoon honger. Ik spreek met de mevrouw af dat ik dan een voeding later kom, dus zo tegen 11 uur.
Nog een uur later belt het ziekenhuis weer, met het goede nieuws dat, als de zaal-arts geweest is en Koen zijn onderzoekjes heeft gehad, hij naar huis mag!
Ik hang op en de tranen blijven op dat moment natuurlijk niet zitten "Hij mag naar huis!" zeg ik tegen Jeroen.
's Middags even over 12-en zijn we thuis. Met zijn viertjes en kunnen we eindelijk genieten van ons gezinnetje!
Vanaf hier begint een nieuw leventje, alles is anders, maar ik voel me goed! Mijn 3 mannen waar ik zo ontzettend trots op ben. Sander die vol trots zegt dat hij de grote broer is. Af en toe de naam Koen nog wel eens verwisseld met Ties (mijn oppaskindje) maar zo ontzettend begaan is met Koen als hij krampjes heeft. Zachtjes over zijn bolletje aaiend en kusjes op zijn wang geeft.
Jeroen die vol trots zijn kind vast houdt, hem zien glunderen van zo'n klein wonder, en als ik te lang er over nadenkt krijg ik tranen van geluk. Iedere keer opnieuw. De liefde is overweldigend en ik ben een koningin te rijk dat ik van dit leven proeven mag.
Jeroen = mijn vriend.
Sanne = de verloskundige (VK)
Pa = pappie
Marian = de vrouw van mijn vader
Sander = mijn zoon, Jeroen is niet de vader van Sander.
De bevalling:
Het is maandag 30 juni rond middernacht. Jeroen heeft net het lampje uitgedaan en we doezelen allebei weg. Ineens krijg ik jeuk op me bovenbeen, zo tegen mijn heup aan, en als ik goed luister hoor ik de mug die net zijn slokje bloed uit mijn been heeft gehaald.
De mug komt dichterbij mijn oor en ik zwaai met mijn arm door de lucht, in de hoop dat ik hem zo van zijn vliegbaan mep en zijn oriëntatie dusdanig in de war raakt zodat ik eindelijk in mijn slaap kan terugkeren.
Niet dus, want ik bedacht me een seconde later dat ik nog wel even naar de wc kon gaan, misschien dat ik dan later niet meer hoefde en eens een keer kan door tukken.
Ik verplaats me richting het rand van het bed tot ik ineens iets warms tussen mijn benen voel.
Ik zeg gelijk tegen Jeroen: "Moppie mijn vliezen zijn gebroken."
Jeroen die nog geen enkele minuten geleden al volledig in coma lag, springt op en pakt voor mij een handdoek. Al schuivend met de handdoek onder mijn kont begeef ik me naar de rand van het bed. Ja ik moet nog steeds erg nodig plassen en dus begeef ik me met de handdoek tussen mijn benen naar beneden.
Ik bekijk het vruchtwater wat in de wc beland is. Dit ter controle of ons mannetje niet in het vruchtwater heeft gepoept en of alles mooi helder is. Niets aan de hand. Het is mooi helder, met een beetje bloedverlies.
Het besef dat ik binnen nu en 24 uur ons kindje vasthou maakt me even behoorlijk zenuwachtig. Ik bel de verloskundige op en vertel mijn verhaal, ik heb op dat moment geen weeën. De verloskundige vertelt me dat ik gewoon kan gaan slapen, als er niets gebeurt. Ze komt dan in principe de volgende ochtend even kijken. Als er wel weeën komen dan mag ik haar weer bellen.
Nog geen uur later, om 01:30, beginnen dan toch de weeën. Ze komen onregelmatig en ik bel de VK weer. Ze vertelt me dat als ik een uur lang weeën heb om de 5 minuten, ik weer contact met haar op kan nemen. Ondertussen zijn ook Pa en Marian onderweg, het is een prettig idee dat Sander straks met vertrouwde mensen is als ik in het ziekenhuis ben.
Om 02.45 bel ik nogmaals de VK, ik kan haar melden dat de weeën om de 5 a 6 minuten komen, het zijn nog geen heftige weeën, maar heftig genoeg om even diep te zuchten en vooral me mond te houden op dat moment.
Om even over 03:00 staat Sanne, de verloskundige, voor de deur. Ik ben zo blij dat zij mijn bevalling mag doen. Ze is een tof wijf en heb met haar zelfs toen ik in het ziekenhuis lag met behoorlijke weeën erg gelachen.
Tegen 03:30 doet ze even een inwendig onderzoekje, ze verteld me dat ik al 5 cm ontsluiting heb. WAT!? Tegek! Dit gaat lekker snel. Dus ik steek me beiden duimen op en ben behoorlijk opgelucht. Ondertussen tril ik met mijn hele lichaam alsof ik het koud heb, Sanne vertelt me dat dit komt door de hormonen die vrij komen bij de weeën.
Ik mag mijn spullen pakken en we mogen vertrekken naar het ziekenhuis.
Maar niet voordat ik eerst Sander nog even een kus gegeven heb. Ik open zijn kamerdeur en ik zie meneertje dwars in zijn bed liggen. Even gauw een aai over zijn bol en dan weer naar beneden.
Als ik helemaal klaar ben zeg ik Pa en Marian gedag en vertrekken Jeroen en ik naar het ziekenhuis.
4 uur 's ochtends, vierde verdieping, verloskamer nummer 5:
Sanne houdt mijn weeën bij door het opschrijven van de tijden op een briefje. Ik zit voorlopig nog op een stoel, en kan hierdoor mijn weeën aardig opvangen. Regelmatig moet ik naar de wc omdat ik aardig wat water drink. Voor mijn gevoel heb ik na 07:30 niets meer gedronken, maar niets is minder waar, ik heb door het puffen heen ook nog thee en water gedronken.
Jeroen wordt tegen 07:00 uur niet lekker, kort daarvoor heeft hij nog wel even wat gegeten. Hij wil zijn auto even in de parkeergarage gaan zetten, zodat hij wat frisse lucht krijgt. Ondertussen heeft hij ook nog even de stand van zaken doorgebeld met zijn moeder.
Om 07:30 krijg ik weer een inwendig onderzoek. Sanne vertelt me dat ik nog maar 6 cm ontsluiting heb. Dit gaat wel erg langzaam, en zij is het met me eens. De weeën worden wel steeds heftiger maar krap aan 1 cm erbij vanaf het eerste onderzoek gaat me te langzaam. Zeker ook omdat ik al zo ontzettend moe ben. We waren maandag al vroeg op en we hadden nog geen eens geslapen toen mijn vliezen braken.
In overleg met Sanne en de gynaecoloog krijg ik bijstimulatie en voor de pijn krijg ik pethidine.
Dit houdt in dat Sanne mij gaat verlaten en dat de verloskundige van het ziekenhuis haar taak gaat overnemen. Dit vond ik zo ontzettend kut dat ik nog begon te huilen ook toen ze zei dat ze weg moest en dat ze het graag samen met ons had willen doen.
Eerst komt de gynaecoloog nog langs om inwendig onderzoek te doen. Ik vond dit geen leuk mens, want ze zat al met haar hand in mijn muts terwijl ik eerst nog een wee moest wegpuffen. En bedankt!
Ik krijg een infuus met een bijstimulerend goedje, en een prik in mijn been. Nare prik maar hij bleef niet naar, zoals ik bij Sander toen ervaren had (ze hebben toen misschien een spiertje geraakt of iets dergelijks).
De weeën worden heftiger en ik krijg ook rugweeën erbij.
Met mijn ene hand hou ik Jeroen vast, met mijn andere hand dat stomme driehoekig geval wat boven een ziekenhuisbed hangt. Met mijn linkerbeen druk ik mijn voet in het matras van het bed en probeer op deze achterlijke mallotige manier de nare weeën op te vangen.
Het nadeel van de verloskamer is dat er een klok hangt die je kunt zien, en ik maar op de klok kijken wanneer ik nou eindelijk eens mocht gaan persen.
Voorlopig nog niet want om 10:30 heb ik nog maar 8 cm ontsluiting. "Nog maar" denk ik nu... achteraf gezien is het allemaal best snel gegaan. Op dat moment denk ik alleen maar: Nooit meer, wat een hel en dat ik dit niet ga overleven.
Jeroen vertelde me later dat ik zo'n beetje om de wee vroeg hoe het met hem ging.
Een uur later, om 11:30, weer een inwendig onderzoek, ruim 9 cm nu. Dus voor het laatste centimetertje moet ik op mijn linkerzij gaan liggen. Dit met ontzettend veel moeite. Wat een pijn, in mijn rug, en niet wetend hoe ik de sterke weeën moet opvangen.
Even later krijg ik echte persweeën en ik dacht echt: "Hoelang nog?!?!?! Fokking hel."
Op dat moment, het moment waarop je het niet meer houdt, je de weeën amper nog kan weg puffen (of eerder hijgen) raak je toch in een soort trance. Iets in je lichaam zegt dat je wel moet.
Dan ruim 25 minuten later is het eindelijk zover. Ik mag gaan persen, mijn benen gaan in de beugels want met mijn armen kan ik mijn benen niet vasthouden. Dit kost me teveel moeite en bovendien heb ik nog steeds mijn ene had vast aan het grijzige driehoekige geval boven me bed. Wie mij kan vertellen hoe dat ding heet mag wel even een emailtje sturen.
Na, voor mijn gevoel een uur, een klein kwartiertje persen wordt om 12:14 ons mooie kereltje geboren, die gelijk de hele boel bij elkaar krijst. Tranen van geluk lopen over mijn wangen en ik kijk Jeroen aan. Ik zie hem glunderen van geluk!
Een mooi moment, om nooit te vergeten. Ik ben trots op mezelf, dat ik dit doorstaan heb, en dat ik voor de 2e keer een prachtkereltje ter wereld heb mogen zetten. Ik ben trots op Jeroen die ondanks dat hij zich even niet lekker voelde, en een hekel heeft aan ziekenhuizen, bij me is gebleven tot het einde. Dat hij me heeft gesteund waar nodig, en zijn hand ter beschikking stelde. Ik geloof dat het achteraf alleen wat beurzig aanvoelde.
De naam luidt: Koen Jurriaan. Roepnaam: Koen
Jurriaan vernoemd naar de vader van Jeroen wiens 2e naam ook Jurriaan was.
Meneer wordt gewogen: 4610 gram. Lengte: 53 cm.
Hij wordt netjes aangekleed met de kleertjes die we hebben meegenomen.
Ondertussen wordt ik met een spray verdoofd om vervolgens een paar hechtingen te krijgen. Een klein beetje gescheurd, dus het valt me allemaal wel mee. Geen overmatig bloedverlies en door de adrenaline voel ik me behoorlijk goed.
Omdat Koen aan de zware kant is word hij extra gecontroleerd. Dit ook mede doordat ik die suikertesten heb gehad en dat zijn bloedsuikerspiegel niet te veel naar beneden keldert, houden ze dit goed in de gaten.
Koen ziet ook een beetje "rood" en hij heeft lichte koorts. De kans bestaat dat hij een infectie heeft, of een te hoog hemoglobine-gehalte. Het hele fijne weet ik er nog steeds niet van. Het is allemaal behoorlijk langs me heen gegaan. Eerst zouden voor die bloedsuikerspiegel 3 keer een prik worden afgenomen. Op zijn vroegst zouden we dan na 9 uur 's avonds naar huis mogen.
Helaas is dit niet het geval. De kinderarts neemt het zekere voor het onzekere en Koen moet voor minimaal 3 dagen aan de anti-biotica om in het geval van Streptocokken B de ziekte voor te zijn. Wow, dit klinkt toch behoorlijk dreigend allemaal.
Op dat moment weet je niet wat er door je heen gaat, blijdschap wordt wreed verstoord door verdriet, het feit dat je niet gelukkig met je gezinnetje thuis kan zijn.
Ook een hoop geregel, want je zit ook met Sander, de bezoektijden en regeltjes van de couveuse-afdeling. Gelukkig waren opa en oma er ook en die hebben Sander voor 2 dagen opgevangen, zodat Jeroen het een en ander kon regelen. Sander heeft zich prima vermaakt bij opa en oma, maar hij vond het ook wel weer lekker dat Jeroen hem op kwam halen. Een rommelig weekje dus.
Vrijdags kregen we nog niet een definitieve uitslag van de kweek, maar er lijkt vooralsnog weinig bijzonders aan de hand te zijn. De verhoogde bloedwaardes dalen en het gaat goed met Koen. Ondanks het geklooi met de borstvoeding. Wat een ge-emmer. Het komt gewoon niet op gang. Zelfs niet met een neusspray Syntocinon met het hormoon oxytocine.
Ik besluit om te gaan stoppen, met verschillende reacties van de afdeling. Maar het voelde goed om de beslissing te nemen. Hoe verwarrend en vermoeiend is het voor Koen dat hij eerst aan de borst mag, er vervolgens niets uitkomt en dan alsnog aan de fles moet?
Uiteindelijk ben ik vrijdagavond naar huis gegaan. Want voor de borstvoeding hoef ik niet te blijven en als alles goed gaat krijgt Koen zondagochtend de laatste dosis anti-biotica en mag hij maandag naar huis.
Sander had die vrijdagmiddag al bij de buren lekker gespeeld en 's avonds wilden de buren ook nog even oppassen. Je had het koppie van Sander moeten zien. Zo gaaf toen hij zag dat mama thuis kwam. Heerlijk om weer thuis te zijn, maar ook ronduit kut want je mist gewoon 1 banjer.
Die nacht heb ik echt als een blok geslapen, ben ik 's ochtends naar Koen geweest, en 's middags met opa en oma.
Het mooie er van is dat ze een tweetal kamers hebben die als "woonkamer" zijn ingericht. Je mag, als je kindje op de wiegenkamer ligt, daar gebruik van maken. En je zit daar best relaxed. Er is genoeg te doen voor Sander, kleurplaten, blokken, puzzels en er is zelfs een tv met tekenfilms die je kunt kijken.
Op zondag zou ik rond 09:30 weer naar Koen gaan, maar ik werd rond 08:45 gebeld door het ziekenhuis. Eerst schrik je wel even want je denk meteen dat er wat met die kleine aan de hand is. Niets is minder waar, meneer heeft gewoon honger. Ik spreek met de mevrouw af dat ik dan een voeding later kom, dus zo tegen 11 uur.
Nog een uur later belt het ziekenhuis weer, met het goede nieuws dat, als de zaal-arts geweest is en Koen zijn onderzoekjes heeft gehad, hij naar huis mag!
Ik hang op en de tranen blijven op dat moment natuurlijk niet zitten "Hij mag naar huis!" zeg ik tegen Jeroen.
's Middags even over 12-en zijn we thuis. Met zijn viertjes en kunnen we eindelijk genieten van ons gezinnetje!
Vanaf hier begint een nieuw leventje, alles is anders, maar ik voel me goed! Mijn 3 mannen waar ik zo ontzettend trots op ben. Sander die vol trots zegt dat hij de grote broer is. Af en toe de naam Koen nog wel eens verwisseld met Ties (mijn oppaskindje) maar zo ontzettend begaan is met Koen als hij krampjes heeft. Zachtjes over zijn bolletje aaiend en kusjes op zijn wang geeft.
Jeroen die vol trots zijn kind vast houdt, hem zien glunderen van zo'n klein wonder, en als ik te lang er over nadenkt krijg ik tranen van geluk. Iedere keer opnieuw. De liefde is overweldigend en ik ben een koningin te rijk dat ik van dit leven proeven mag.
LoverlyLady wat heb je dat laatste stukje mooi beschreven...
En wat fijn dat je er toch wel goed op terug kan kijken!
En wat fijn dat je er toch wel goed op terug kan kijken!
Dat ding heet papegaai
Heftig verhaal hoor, en wat schrijf je mooi!
Heftig verhaal hoor, en wat schrijf je mooi!
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
KD, wat een stomme opmerking van de VK over die pijnscore.. Jammer van het bezoek aan het zkh, maar gelukkig gaat alles nu goed..
LL, Dat driehoekige ding is een papegaai
En wat een mooi verhaal heb je geschreven, de liefde en trots spat van de laatste alinea af!
LL, Dat driehoekige ding is een papegaai
En wat een mooi verhaal heb je geschreven, de liefde en trots spat van de laatste alinea af!
Jeetje KD, wat een vervelende dingen die er gebeuren! Zo''n verloskundige, maar ook zelf moeten rijden en daarna de wachtkamer inmoeten
Ik ben erg blij voor je dat het dit keer geen urenlange marathon voor je is geweest in elk geval!
Ik ben erg blij voor je dat het dit keer geen urenlange marathon voor je is geweest in elk geval!
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
woei, mijn bevalling dan:
al vanaf zondag 'rommelde' het. veel buikpijn, beetje bloed, mijn hele lijf alsof ik ongesteld moest worden. de nacht van dinsdag op woensdag werd het weer wat erger, maar dat deed het wel vaker en zette niet door, dus ik dacht dat het weer voorweeen waren. deden wel erg veel pijn, dat wel. om 5 uur werd sangdrax wakker van mijn gekerm, die nam tijden op en had zoiets van "dit zijn geen voorweeen!". nog een uurtje tijden opgenomen, kwam zo rond de 4 minuten dus hebben we de verloskundige gebeld. die kwam om half 8 oid, en constateerde een kleine 4 cm ontsluiting. ik had weepijn totaal onderschat, en zat te jammeren als een klein kind (ik dacht altijd wel flink te zijn, niet dus ) tegen die tijd wilde ik dus al toch maar naar het ziekenhuis
de verloskundige (nja, een van de...) zou tussen 10 en 11 terugkomen, en riep dat alles heel goed ging, en dat ik het prima deed (ondanks het gejammer ) de ademhalingsdingen van de cursus hielpen voor geen meter, douchen ook niet (een uur geprobeerd!), rondlopen ook niet, hangen ook niet, en sangdrax mocht niet aan me komen (en zo'n weeendans wilde ik al helemaal niet!), dat kon ik ook al niet hebben. ik wilde **niks**. de vlos kwam met "in door de neus, 5 keer puffen door de mond" en dat hielp wel wat (waarom doen ze dan zo moeilijk op die cursus?)
enfin: om half 10 trok ik het niet meer, dus wij de vlos bellen dat ze op moest schieten: nam niet op. om half 11 wel, en toen kwam ze ook gelijk, en constateerde 4 a 5 cm ontsluiting. ik nog steeds aan het jammeren om ziekenhuis en ruggeprik dus (was enigszins in paniek aan het raken)! de vlos vond het niet zo vlotten, en had zoiets van: dan gaan we toch fijn naar het ziekenhuis, proberen we eerst wat andere pijnstilling, want dit is idd wel vrij heftig. dus ziekenhuis 1: vol, 2: geen bevallingen, en bij nr 3 (ons onbekend, nooit geweest) konden we dan komen. met weeen dus 7 trappen af, en per auto langs trambanen enzo (hobbelhobbel) en naar het ziekenhuis. daar waren we rond half 12 en begonnen ze dus eerst met de suggesties douchen, rondlopen, massage, etc...). wilde ik niet! iedereen bleef maar roepen hoe goed ik het wel niet deed, terwijl ik me een kinderachtige jankerd voelde. om 12 uur oid was de vlos er ook, en kreeg ik een prik in mijn been (geen idee zelfs wat het was, prikken tijdens een wee doet trouwens ook zeer) volgens sangrdrax kalmeerde ik wel, ik kreeg er weinig van mee. ik bleef maar jammeren om die ruggeprik ( ) toucheren ging dan weer goed trouwens, zelfs tijdens de weeen, maar ik had weliswaar redelijke weeen, maar de ontsluiting bleef hangen op die 5 cm. om half 4 oid had ook de vlos zoiets van "dit is niks, ze raakt echt uitgeput, ik ga jullie helemaal aan het ziekenhuis overdragen, dan kan die ruggeprik wellicht". maar dan moet eerst gekeken worden hoed de baby het doet. dus naar een andere verloskamer, met meer apparatuur, mij aanhaken, baby aanhaken (dingen op het hoofdje) en dat duurde nog tot half 6. toen bleek alles goed met de baby, en mocht ik mijn ruggeprik zodat ze weeenstimulerende dingen konden geven. om 6 uur de ruggeprik, kwart over 6 een ijsje (had de hele tijd niet kunnen eten of drinken, alles kwam eruit) en weeenstimulerend spul, toen vlotte alles goed, zo rond 8 uur volledige ontsluiting, en klon ik persen (ruggeprik ding ging eruit, ging precies goed: ik voelde wel *dat* ik een perswee kreeg, zonder de perswee zelf te voelen, dus ik kon goed meehelpen)
helaas kreeg de baby het toen moeilijk: elke keer als ik een perswee kreeg, ging haar hartslag omlaag, dus toen kwam de vacuumpomp en de schaar! om kwart voor 9 is ze geboren, met de navelstreng 3 x om haar nekje! (dat zouden ze donderdag gaan controleren)
ze was nog kleiner dan verwacht, mijn temp was niet goed (was al weken ziek zelf) dus die van selene ook niet. ik kreeg infuus antibiotica en we moesten allebei blijven tot zaterdag, maar het ging zo goed met ons allbei dat we vrijdag naar huis mochten. ik lig wel redelijk aan gort aan alle kanten, dat wel. maar alles herstelt goed.
ps: geheel zoals verwacht zijn de opa's en oma's kutirritant, weigeren zich aan onze rusttijden te houden, zijn jaloers op elkaar (ja serieus! er is gepiep over die-en-die is vaker geweest), en doen algeheel moeilijk. *zucht*. we hebben nu het beleid: "geen afspraak gemaakt: dan doen we ook niet open!" en de mobiele telefoons staan uit, ze bellen maar gewoon naar de vaste lijn, en spreken maar wat in als we bezig zijn.
al vanaf zondag 'rommelde' het. veel buikpijn, beetje bloed, mijn hele lijf alsof ik ongesteld moest worden. de nacht van dinsdag op woensdag werd het weer wat erger, maar dat deed het wel vaker en zette niet door, dus ik dacht dat het weer voorweeen waren. deden wel erg veel pijn, dat wel. om 5 uur werd sangdrax wakker van mijn gekerm, die nam tijden op en had zoiets van "dit zijn geen voorweeen!". nog een uurtje tijden opgenomen, kwam zo rond de 4 minuten dus hebben we de verloskundige gebeld. die kwam om half 8 oid, en constateerde een kleine 4 cm ontsluiting. ik had weepijn totaal onderschat, en zat te jammeren als een klein kind (ik dacht altijd wel flink te zijn, niet dus
) tegen die tijd wilde ik dus al toch maar naar het ziekenhuis de verloskundige (nja, een van de...) zou tussen 10 en 11 terugkomen, en riep dat alles heel goed ging, en dat ik het prima deed (ondanks het gejammer
) de ademhalingsdingen van de cursus hielpen voor geen meter, douchen ook niet (een uur geprobeerd!), rondlopen ook niet, hangen ook niet, en sangdrax mocht niet aan me komen (en zo'n weeendans wilde ik al helemaal niet!), dat kon ik ook al niet hebben. ik wilde **niks**. de vlos kwam met "in door de neus, 5 keer puffen door de mond" en dat hielp wel wat (waarom doen ze dan zo moeilijk op die cursus?) enfin: om half 10 trok ik het niet meer, dus wij de vlos bellen dat ze op moest schieten: nam niet op. om half 11 wel, en toen kwam ze ook gelijk, en constateerde 4 a 5 cm ontsluiting. ik nog steeds aan het jammeren om ziekenhuis en ruggeprik dus (was enigszins in paniek aan het raken)! de vlos vond het niet zo vlotten, en had zoiets van: dan gaan we toch fijn naar het ziekenhuis, proberen we eerst wat andere pijnstilling, want dit is idd wel vrij heftig. dus ziekenhuis 1: vol, 2: geen bevallingen, en bij nr 3 (ons onbekend, nooit geweest) konden we dan komen. met weeen dus 7 trappen af, en per auto langs trambanen enzo (hobbelhobbel) en naar het ziekenhuis. daar waren we rond half 12 en begonnen ze dus eerst met de suggesties douchen, rondlopen, massage, etc...). wilde ik niet! iedereen bleef maar roepen hoe goed ik het wel niet deed, terwijl ik me een kinderachtige jankerd voelde. om 12 uur oid was de vlos er ook, en kreeg ik een prik in mijn been (geen idee zelfs wat het was, prikken tijdens een wee doet trouwens ook zeer) volgens sangrdrax kalmeerde ik wel, ik kreeg er weinig van mee. ik bleef maar jammeren om die ruggeprik (
) toucheren ging dan weer goed trouwens, zelfs tijdens de weeen, maar ik had weliswaar redelijke weeen, maar de ontsluiting bleef hangen op die 5 cm. om half 4 oid had ook de vlos zoiets van "dit is niks, ze raakt echt uitgeput, ik ga jullie helemaal aan het ziekenhuis overdragen, dan kan die ruggeprik wellicht". maar dan moet eerst gekeken worden hoed de baby het doet. dus naar een andere verloskamer, met meer apparatuur, mij aanhaken, baby aanhaken (dingen op het hoofdje) en dat duurde nog tot half 6. toen bleek alles goed met de baby, en mocht ik mijn ruggeprik zodat ze weeenstimulerende dingen konden geven. om 6 uur de ruggeprik, kwart over 6 een ijsje (had de hele tijd niet kunnen eten of drinken, alles kwam eruit) en weeenstimulerend spul, toen vlotte alles goed, zo rond 8 uur volledige ontsluiting, en klon ik persen (ruggeprik ding ging eruit, ging precies goed: ik voelde wel *dat* ik een perswee kreeg, zonder de perswee zelf te voelen, dus ik kon goed meehelpen)helaas kreeg de baby het toen moeilijk: elke keer als ik een perswee kreeg, ging haar hartslag omlaag, dus toen kwam de vacuumpomp en de schaar! om kwart voor 9 is ze geboren, met de navelstreng 3 x om haar nekje! (dat zouden ze donderdag gaan controleren)
ze was nog kleiner dan verwacht, mijn temp was niet goed (was al weken ziek zelf) dus die van selene ook niet. ik kreeg infuus antibiotica en we moesten allebei blijven tot zaterdag, maar het ging zo goed met ons allbei dat we vrijdag naar huis mochten. ik lig wel redelijk aan gort aan alle kanten, dat wel. maar alles herstelt goed.
ps: geheel zoals verwacht zijn de opa's en oma's kutirritant, weigeren zich aan onze rusttijden te houden, zijn jaloers op elkaar (ja serieus! er is gepiep over die-en-die is vaker geweest), en doen algeheel moeilijk. *zucht*. we hebben nu het beleid: "geen afspraak gemaakt: dan doen we ook niet open!" en de mobiele telefoons staan uit, ze bellen maar gewoon naar de vaste lijn, en spreken maar wat in als we bezig zijn.
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
*uit lurkstand komt*
Jeetje Simmu wat een heftige bevalling
Hopelijk maak je het goed nu en kun je er toch al met al met een relatief positief gevoel op terug kijken.
En de ouders/schoonouders... sja, mijn grote nachtmerrie, ik heb geen kinders, ben nog niet eens zwanger, maar als ik me ergens al druk over kan maken dan is dit het. M.a.w. ik voel met je mee! Heel veel sterkte, en het lijkt me dat jullie oplossing voor dit moment de beste is.
En uiteraard een voor je mooie meisje
edit: moet die tags maar eens uit mijn hoofd leren...
Jeetje Simmu wat een heftige bevalling
Hopelijk maak je het goed nu en kun je er toch al met al met een relatief positief gevoel op terug kijken.
En de ouders/schoonouders... sja, mijn grote nachtmerrie, ik heb geen kinders, ben nog niet eens zwanger, maar als ik me ergens al druk over kan maken dan is dit het. M.a.w. ik voel met je mee! Heel veel sterkte, en het lijkt me dat jullie oplossing voor dit moment de beste is.
En uiteraard een
voor je mooie meisje edit: moet die tags maar eens uit mijn hoofd leren...
simmu, zware uren geweest zeg!
dat het nog zo lang moest duren voor je uitendelijk dan de ruggeprik kreeg !
Erger nog nu misschien het gezeik van de opa's / oma's
ongelooflijk. Slim om gewoon maar nog duidelijker te zijn in jullie aangegeven wensen rondom bezoek hoor!
dat het nog zo lang moest duren voor je uitendelijk dan de ruggeprik kreeg !
Erger nog nu misschien het gezeik van de opa's / oma's
ongelooflijk. Slim om gewoon maar nog duidelijker te zijn in jullie aangegeven wensen rondom bezoek hoor!
Simmu, klinkt als een heftige bevalling, gelukkig herstel je goed!
Wat erg zeg van de opa's en oma's, ben blij dat ze hier toch goed met elkaar overweg kunnen en er geen sprake is van jaloezie, ik had de telefoons ook uitgezet.
Wat erg zeg van de opa's en oma's, ben blij dat ze hier toch goed met elkaar overweg kunnen en er geen sprake is van jaloezie, ik had de telefoons ook uitgezet.
Klinkt heftig Simmu! En ik denk dat ik over een maand of 2 maar geen bevallingsverhalen meer moet lezen .
Wat ontzettend irritant, hoe de ouders/schoonouders doen... prima hoe jullie dat oplossen! En ik durf het bijna niet te vragen, maarre.. hoe staat het met de geboortekaartjes?
.Wat ontzettend irritant, hoe de ouders/schoonouders doen... prima hoe jullie dat oplossen! En ik durf het bijna niet te vragen, maarre.. hoe staat het met de geboortekaartjes?
vooruit: ik doe hier en in B&G een (geedit) plaatje van het kaartje, en dan ben ik weg
voorkant:
binnenkant:
en voor de volledigheid achterkant:
voorkant:
binnenkant:
en voor de volledigheid achterkant:
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
KD, ik lees nu pas je verhaal. Jeetje zeg... Wat lomp van je VK. heb je al een nagesprek gehad inmiddels?
En wat lijkt het me afschuwelijk dat jullie zo lang hebben moeten wachten in het zkh.
Jeetje zeg... Wat lomp van je VK. heb je al een nagesprek gehad inmiddels?En wat lijkt het me afschuwelijk dat jullie zo lang hebben moeten wachten in het zkh.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ach LovelyLady, wat jammer dat Koen nog in het zkh moest blijven.
Maar inmiddels zijn jullie alweer een poosje lekker samen thuis.
Verhaal Simmu zal ik later eens lezen.
Maar inmiddels zijn jullie alweer een poosje lekker samen thuis.
Verhaal Simmu zal ik later eens lezen.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
volgende week is het gesprek ( ze is momenteel op vakantie), kijk er erg naar uit.quote:Op zondag 10 augustus 2008 20:28 schreef Moonah het volgende:
KD, ik lees nu pas je verhaal.
En wat lijkt het me afschuwelijk dat jullie zo lang hebben moeten wachten in het zkh.
vandaag is de dag, het gesprek met de verloskundige, ben benieuwd hoe het gaat.
Om 14.45 moet ik er zijn.
Om 14.45 moet ik er zijn.
quote:Op dinsdag 19 augustus 2008 09:41 schreef KD-fotografie het volgende:
vandaag is de dag, het gesprek met de verloskundige, ben benieuwd hoe het gaat.
Om 14.45 moet ik er zijn.
Succes! ik ben stiekem ook wel benieuwd naar wat ze ervan te zeggen heeft. Zettum op meis
simmu, wat een heftige bevalling...
KD, ik ben ook benieuwd naar je gesprek!
KD, ik ben ook benieuwd naar je gesprek!
Deze user werd mede mogelijk gemaakt door Yvonne. Bedankt!
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
Ging zoals verwacht.
Ze heeft haar excusses aangeboden maar niet echt van harte, het liep een beetje over in een ja/nee spelletje dus heb het afgekapt en gezegd dat ik hoop dat ze in de toekomst meer respect zal hebben voor haar patienten.
Ze heeft haar excusses aangeboden maar niet echt van harte, het liep een beetje over in een ja/nee spelletje dus heb het afgekapt en gezegd dat ik hoop dat ze in de toekomst meer respect zal hebben voor haar patienten.
Hm, dat klinkt niet echt bevredigiend KD.
Goed dat je verder niet meeging in het ja/nee.
Kun je het nu wel laten 'rusten'?
Goed dat je verder niet meeging in het ja/nee.
Kun je het nu wel laten 'rusten'?
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
op het gevaar af dat ik weer te horen krijg dat ik zo'n zeur ben: mijn bevallingsverhaal is nog niet af. ik heb nu aan de onderkant een in- en uitwendige ontsteking. (de huisarts vroeg stomverbaast of ik geen kraamzorg gehad had, terwijl ikzelf al vanaf dag 7 aangaf aan zowel vlos als kraam als wijkzuster dat het toch wel erg pijn deed daarbeneden en de kraam en vlos zeiden dat ik te weinig bloot lag, de wijkzuster kwam met uitwendig wassen met dactalyt) en nee: ik was niet de hele tijd aan het jammeren, *alleen* over dat het daaronder wel erg zeer deed nog, dat de hechtingen niet verbeterden (zitten er nog in! handig, zelfoplossende hechtingen.....) en dat er rare uitslag zat wat ik kon voelen.
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
jezus simmu :S dat gaat helemaal niet goed zo!
Neem alsjeblieft je rust meid, leg desnoods de hele opa/oma situatie aan je dokter uit en laat hem je bedrust voorschrijven of iets. Want dit klinkt heel naar en ook wel alsof je er niet vanaf gaat komen als je zo door blijft gaan. Laat Sangdrax je maar lekker vertroetelen en laat je schoonmoeder maar zelf koffie maken... de doos
En voel je niet bezwaard om hier iets te plaatsen omdat men vindt dat je wel of niet zeurt; ik weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen maar het lijkt mij voor je sociale omgeving en met name voor sangdrax dus beter als je hier af en toe je gal spuwt en het dan kwijt bent dan dat je het continu tegen hem doet; want dat zal voor hem ook niet leuk zijn uiteindelijk. En dan zijn er vast mensen die vinden dat het te vaak gebeurd etc. nouja ach, je hoeft de berichten niet te lezen toch?
Heel erg veel succes. Wat heeft je dokter je nou voorgeschreven? Of ben je doorverwezen nu ofzo?
Neem alsjeblieft je rust meid, leg desnoods de hele opa/oma situatie aan je dokter uit en laat hem je bedrust voorschrijven of iets. Want dit klinkt heel naar en ook wel alsof je er niet vanaf gaat komen als je zo door blijft gaan. Laat Sangdrax je maar lekker vertroetelen en laat je schoonmoeder maar zelf koffie maken... de doos
En voel je niet bezwaard om hier iets te plaatsen omdat men vindt dat je wel of niet zeurt; ik weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen maar het lijkt mij voor je sociale omgeving en met name voor sangdrax dus beter als je hier af en toe je gal spuwt en het dan kwijt bent dan dat je het continu tegen hem doet; want dat zal voor hem ook niet leuk zijn uiteindelijk. En dan zijn er vast mensen die vinden dat het te vaak gebeurd etc. nouja ach, je hoeft de berichten niet te lezen toch?
Heel erg veel succes. Wat heeft je dokter je nou voorgeschreven? Of ben je doorverwezen nu ofzo?
*/uit lurkstand*
Gedver simmu wat onwijs verveledn dat naast niet luisterende familie, je ook nog eens de zware gevolgen moet ondervinden van niet luisterende verloskundigen en kraamzorgenden Ik hoop dat je alsnog gauw hersteld van je ontsteking(en) en misschien nog wel het belangrijkste, er niets aan overhoud
Verder aan alle dames hier, jullie hebben stuk voor stuk een geweldige prestatie geleverd!
*terug in lurkstand*
Gedver simmu wat onwijs verveledn dat naast niet luisterende familie, je ook nog eens de zware gevolgen moet ondervinden van niet luisterende verloskundigen en kraamzorgenden
Ik hoop dat je alsnog gauw hersteld van je ontsteking(en) en misschien nog wel het belangrijkste, er niets aan overhoud Verder aan alle dames hier, jullie hebben stuk voor stuk een geweldige prestatie geleverd!
*terug in lurkstand*
Gewoon n stuiterballetje
http://youtu.be/JI-o25K6B-E
http://youtu.be/JI-o25K6B-E
ik heb nu weer antibiotica (gelukkig had ik de laatste 10 jaar nooit nodig gehad) en een zalf voor de uitwendige ontsteking, over een week moet ik terugkomen.
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
simmu, wat vervelend voor je. ik vind helemaal niet dat je zeurt. maar misschien is dit meer iets voor
dit topic
dit topic
Deze user werd mede mogelijk gemaakt door Yvonne. Bedankt!
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
donequote:Op woensdag 20 augustus 2008 13:01 schreef Paradijsvogeltje het volgende:
simmu, wat vervelend voor je. ik vind helemaal niet dat je zeurt. maar misschien is dit meer iets voor
dit topic
nog wel een vraagje die ik denk ik beter hier kan stellen: heeft het nog zin om die verlospraktijk te bellen die de ontsteking niet herkende? ik moet er niet aan denken dat ze iemand anders ermee door laten lopen, want zo'n ontsteking kan nog best heel akelig worden en ze herkenden het (blijkbaar) gewoon niet. ik heb het nog opgezocht in het kraamzorgboekje, maar daar staat 2 x genoteerd dat ik aangaf veel pijn te hebben, en dat de verloskundige ernaar moest kijken.
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
KD, fijn dat je het voor jezelf hebt kunnen afronden nu. Al blijft de houding van de vk natuurlijk vreemd.
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
Zo, nou mijn verhaal maar eens...
Ik heb het maar gewoon met tijdstippen gedaan en tik gewoon wat er in mij opkomt.
Ik doe het even in 2 delen, omdat voor mijn gevoel de bevalling echt in 2 delen ging.
Deel 1:
16 augustus 23:00 : Lekker samen de maansverduistering kijken vanaf ons bed, met een dikke buik en heel mooi siervuurwerk van iemand in de straat achter ons. Perfect uitzicht op de maan en op het vuurwerk.
17 augustus Op de kop af 37 weken zwanger.
0:00: We gaan lekker slapen
2:00: Ik word wakker met een vreemd gevoel in mijn buik. Onaangenaam. Ik denk bij mezelf “was dat een wee?”
Het voelde raar. Het kriebelt een beetje in mijn buik bij het idee dat het wel eens een wee kan zijn. Spannend!
Ik ben in ieder geval klaarwakker en het gevoel herhaalt zich om kwart over 2, half 2 en kwart voor 2.
3:00: Ik besluit maar even te gaan plassen en ga op de rand van het bed zitten. Op dat moment voel ik ineens wat nats tussen mijn benen.
Ik rammel aan TARA en vraag om een handdoek.
TARA kijkt erg verbaasd, geeft me een handdoek aan en vraagt wat er is. "weet ik niet precies, ga ik nu bekijken" zeg ik terwijl ik met de handdoek tussen mijn benen via de keuken (om een glas te pakken) naar de wc loop. Ik ga op de wc zitten en vang wat op in het glas.
Roze, met witte vlokjes en het stinkt, een goor weeïg luchtje.
TARA roept me intussen en vraagt wat er nou aan de hand is. Ik zeg dat ik het niet weet, maar dat ik denk dat mijn vliezen gebroken zijn. TARA vraagt heel droog wat het anders kan zijn en dat maakt behoorlijk duidelijk aan ons allebei dat we nu écht bezig zijn om een kindje te gaan krijgen.
Ik ben kláárwakker en ga maar uit bed en zeg tegen TARA dat hij nog maar even moet gaan proberen te slapen, omdat het wel eens een kort nachtje kon worden.
4:00 ik heb af en toe een wee en surf achter mijn pc wat op internet rond. TARA komt aangekleed uit de slaapkamer, die kon dus ook niet meer slapen.
4:45: De weeën worden wat regelmatiger en TARA gaat maar eens aan het timen, intussen voeren we de adressen waar de geboortekaartjes heen moeten op internet in, zodat we die straks met één druk op de knop kunnen verzenden. Adressen invoeren hadden we ergens in de komende week willen doen, maar het is wel duidelijk dat we die tijd niet meer gaan hebben en we moeten toch wát doen.
TARA leest voor, ik voer ze in. Regelmatig met een pauze om een wee op te vangen (al hangend over de strijkplank )
6:15: De weeën komen nu een uur lang om de 4-5 minuten en duren bijna een minuut, TARA belt de verloskundige maar eens op.
6:30: De verloskundige arriveert. Het is een invalster, dus ik ken haar niet, maar ik mag haar eigenlijk meteen wel. Terwijl zij er is, zakken de weeën wat af en komen er flinke pauzes tussen. Ze voelt even en zegt dat ik 1-2 CM ontsluiting heb, maar dat de baarmoedermond nog wel heel ver naar achteren zit en dat het allemaal nog behoorlijk dik is en niet zo heel week.
Ik ben vol goede moed. Net begonnen en nu al 2 CM ontsluiting en als die weeën zo blijven, teken ik er voor De verloskundige gaat weer en zegt dat ze er aan het einde van de morgen weer zal zijn.
11:10: De verloskundige is er weer. In de tussentijd zijn de weeën regelmatig om de 5 minuten blijven komen. Weer zakken ze af zodra de verloskundige er is. Ze toucheert me weer en zegt dat de baarmoedermond wat weker is, maar nog steeds 2 CM ontsluiting. Lichtelijk ontmoedigend vind ik dat, maar ze zegt dat het, ondanks de CM's die niet verder zijn toch wel écht vooruitgang is.
We spreken af dat ze ergens 's middags weer terugkomt.
Ik tel de uren af tot ze er is. Elk uur is er één naar het volgende punt om naar toe te leven.
15:00: Daar is ze weer En daar gaan de weeën weer Mijn weeën houden niet van de verloskundige, dat is wel duidelijk. Intussen zijn de weeën om de 5 minuten blijven komen, maar ze worden wel steeds pijnlijker.
15:30 Ze toucheert maar weer eens: resultaat: 2 CM. Nu staat het huilen me wel nader dan het lachen, want de weeën doen goed pijn en zijn heel vermoeiend en in deze 9 uur regelmatige weeën dus geen centimetertje opgeschoten
Wel is de baarmoedermond inmiddels volledig verstreken en een stuk dunner geworden. Dat werkt bij mij niet opbeurend. Ik wil centimeters
De verloskundige stelt voor om me naar het ziekenhuis te sturen voor een infuus. Bijstimulatie om het verder op gang te brengen. Volgens haar zijn het goede, krachtige weeën, maar zouden ze om de 2 minuten moeten komen ipv om de 4 à 5 minuten. Ik vind het prima en ze belt het ziekenhuis dat we eraan komen. TARA pakt intussen de laatste dingen in de vluchttas.
TIjdens het inpakken komen de weeën opeens om de 3 minuten en worden ze nog net een tikkeltje heftiger. De verloskundige zegt dat we het nog wel iets van een uurtje kunnen aanzien en dat ze wel hoop heeft dat het nu op gaat schieten. Ze legt mij de keuze voor: naar het ziekenhuis of nog een uurtje aankijken en als het dan nog niet opschiet alsnog naar het ziekenhuis. Ik twijfel... dit duurt namelijk al wel erg lang. TARA zegt tegen me dat ik érg graag thuis wilde bevallen en dat ik dan lekker mijn gang kan gaan. Dat is ook zo. Ik besluit naar TARA te luisteren en het nog een uurtje aan te zien. Zo lang is een uur tenslotte niet. De verloskundige gaat nog even bij iemand anders kijken en belooft snel terug te zijn.
16:30 ze is terug Dat duurde inderdaad niet lang. De weeën zijn regelmatig om de drie minuten blijven komen! Ze zijn nog prima op te vangen al kan ik ze niet altijd weg puffen en heb ik nogal neiging tot gewoon snel ademen tijdens een wee. Gelukkig helpen tara of de vlos me dan snel weer in het ritme.
17:00: toucheren, spannend... 3 CM! hoi, een CM erbij! Ik had op iets meer gehoopt, maar toch, er zit vooruitgang in. Ik reken stiekem uit dat in dit tempo de beeb er toch in ieder geval morgenochtend wel moet zijn. Dat duurt nog lang, maar het ís te overzien!
17:30: De verloskundige gaat weg en geeft aan dat ze de dienst zal overdragen aan één van de andere verloskundigen. Dat vind ik wel fijn, want het is de vlos die bijna al mijn controles gedaan heeft! Er wordt afgesproken dat de nieuwe vlos om 20:00 even zal komen kijken hoe het gaat.
Deel 2....
De weeën worden nu toch wel heel erg heftig...
Ik stap nog maar weer eens onder de douche. De warme straal op mijn buik heeft al eerder heerlijk gevoeld en de weeën zijn daar veel makkelijker op te vangen. Lekker op een krukje onder de douche. Ik sta nog maar een minuut onder de douche als ik er weer onder vandaan stap. Niet meer lekker! Helemáál niet meer lekker. Ik ga naar de bank en hang daar wat rond. De weeën vang ik met vrij veel moeite op, het lukt allemaal maar net en tussen de weeën ben ik helemaal in mezelf gekeerd en onbereikbaar.
18:20: Ik voel een licht drukgevoel tijdens de wee, ik vertel het aan TARA. TARA kijkt mij wat verbaasd aan, drukgevoel? Is dat niet een beetje onhandig met nu wrs iets van 4 CM ontsluiting? Ik zeg dat hij maar wel de vlos moet bellen. Hij zegt het nog héél even aan te zien, misschien was het tijdelijk?
18:30 Vanaf hier mis ik een stukje info Voor mijn idee opeens was TARA aan het bellen met de vlos. TARA zegt dat hij bij de volgende 2 á 3 weeën echt aan me kon merken dat ik een drukgevoel had en dat ik onwillekeurig wat meeperste. Dus toen heeft hij toch maar snel gebeld
19:00 De verloskundige komt binnen, vraagt hoe het gaat, kijkt het eens wat aan en geeft aan dat ik wrs al wel op een CM of 8 zal zitten, maar dat ze even gaat toucheren. Ze geeft ook aan dat ik nog niet mag persen (dat mislukt een paar keer ) en de weeën goed moet wegzuchten.
Ik denk: wow 8 CM, dat schiet op!
De vlos trekt een handschoen aan, wil me toucheren, zit er met een halve vinger in en komt een hoofje tegen. Volledige onsluiting en baby al meer dan halverwege in het geboortekanaal dus, logisch dat ik het persen niet op kon houden
Ik had het lollige genoegen om op dat moment naar haar gezicht te kijken en ze keer ongeveer zo:
De verloskundige probeert intussen kraamzorg te regelen, maar die kunnen ons niet vinden in het systeem. TARA gooit de kat de slaapkamer uit en de verloskundige zegt tegen de kraamzorg dat ze maar iemand moeten sturen, dat we wél ingeschreven staan en dat we het later wel uitzoeken (bij later uitzoeken bleken we onder de letter O te staan, niet dat één van onze namen begint met een O, maargoed )
19:10: Ik mag actief gaan persen! Ik vraag nog aan de vlos of ze een baarkruk mee heeft. Ze zegt dat ze dat wel heeft, maar dat ze, als ze naar beneden loopt om hem te halen en hem dan in elkaar zet, dat de baby er dan al wel zal zijn, dus dat dat geen goed plan is. Ik wéét dat ze niet tegen me liegt, maar geloof er in mijn hart geen bal van (volgens de veroskundige was dat erg goed aan me te zien, haha)
Voor mij begint hier het prettige gedeelte van de bevalling. persen doet pijn, maar het is een heel plezierig soort pijn en ik kan zélf wat doen
Tussen de persweeën door ben ik weer helemaal helder en vrolijk en kan ik overleggen met de verloskundige. TARA zit bij mijn hoofd en houdt mijn schouders vast, hij kijkt heerlijk rustig mee en zegt af en toe iets bemoedigends.
19:25: Leander ligt op mijn buik! Na 4 persweeën! Een klein, bloot schreeuwend wezentje! TARA en ik zijn hem verwonderd aan het bekijken. Na 10 minuten volgt de placenta en daarna vraagt de vlos of we al weten wat het is. Nee dus Nog niet naar gekeken We waren nog veel te verwonderd dat het een échte baby was, haha.
Ondanks het enorm snelle einde van de bevalling ben ik niet geknipt of gehecht
Als ik erop terugkijk vond ik het eerste deel ronduit slopend, 14 uur weeën met nauwelijks resultaat.... en het tweede deel bijna prettig, omdat ik zelf wat kon doen!
Maar het was dan ook in 2 uur van 3 CM ontsluiting naar geboorte!
Een half uurtje na de geboorte is de kraamverzorgster er ook
En dat was een heel verhaal
[ Bericht 0% gewijzigd door freecell op 22-08-2008 19:01:00 ]
Ik heb het maar gewoon met tijdstippen gedaan en tik gewoon wat er in mij opkomt.
Ik doe het even in 2 delen, omdat voor mijn gevoel de bevalling echt in 2 delen ging.
Deel 1:
16 augustus 23:00 : Lekker samen de maansverduistering kijken vanaf ons bed, met een dikke buik en heel mooi siervuurwerk van iemand in de straat achter ons. Perfect uitzicht op de maan en op het vuurwerk.
17 augustus Op de kop af 37 weken zwanger.
0:00: We gaan lekker slapen
2:00: Ik word wakker met een vreemd gevoel in mijn buik. Onaangenaam. Ik denk bij mezelf “was dat een wee?”
Het voelde raar. Het kriebelt een beetje in mijn buik bij het idee dat het wel eens een wee kan zijn. Spannend!Ik ben in ieder geval klaarwakker en het gevoel herhaalt zich om kwart over 2, half 2 en kwart voor 2.
3:00: Ik besluit maar even te gaan plassen en ga op de rand van het bed zitten. Op dat moment voel ik ineens wat nats tussen mijn benen.
Ik rammel aan TARA en vraag om een handdoek.
TARA kijkt erg verbaasd, geeft me een handdoek aan en vraagt wat er is. "weet ik niet precies, ga ik nu bekijken" zeg ik terwijl ik met de handdoek tussen mijn benen via de keuken (om een glas te pakken) naar de wc loop. Ik ga op de wc zitten en vang wat op in het glas.
Roze, met witte vlokjes en het stinkt, een goor weeïg luchtje.
TARA roept me intussen en vraagt wat er nou aan de hand is. Ik zeg dat ik het niet weet, maar dat ik denk dat mijn vliezen gebroken zijn. TARA vraagt heel droog wat het anders kan zijn en dat maakt behoorlijk duidelijk aan ons allebei dat we nu écht bezig zijn om een kindje te gaan krijgen.
Ik ben kláárwakker en ga maar uit bed en zeg tegen TARA dat hij nog maar even moet gaan proberen te slapen, omdat het wel eens een kort nachtje kon worden.
4:00 ik heb af en toe een wee en surf achter mijn pc wat op internet rond. TARA komt aangekleed uit de slaapkamer, die kon dus ook niet meer slapen.
4:45: De weeën worden wat regelmatiger en TARA gaat maar eens aan het timen, intussen voeren we de adressen waar de geboortekaartjes heen moeten op internet in, zodat we die straks met één druk op de knop kunnen verzenden. Adressen invoeren hadden we ergens in de komende week willen doen, maar het is wel duidelijk dat we die tijd niet meer gaan hebben en we moeten toch wát doen.
TARA leest voor, ik voer ze in. Regelmatig met een pauze om een wee op te vangen (al hangend over de strijkplank
)6:15: De weeën komen nu een uur lang om de 4-5 minuten en duren bijna een minuut, TARA belt de verloskundige maar eens op.
6:30: De verloskundige arriveert. Het is een invalster, dus ik ken haar niet, maar ik mag haar eigenlijk meteen wel. Terwijl zij er is, zakken de weeën wat af en komen er flinke pauzes tussen. Ze voelt even en zegt dat ik 1-2 CM ontsluiting heb, maar dat de baarmoedermond nog wel heel ver naar achteren zit en dat het allemaal nog behoorlijk dik is en niet zo heel week.
Ik ben vol goede moed. Net begonnen en nu al 2 CM ontsluiting en als die weeën zo blijven, teken ik er voor
De verloskundige gaat weer en zegt dat ze er aan het einde van de morgen weer zal zijn.11:10: De verloskundige is er weer. In de tussentijd zijn de weeën regelmatig om de 5 minuten blijven komen. Weer zakken ze af zodra de verloskundige er is. Ze toucheert me weer en zegt dat de baarmoedermond wat weker is, maar nog steeds 2 CM ontsluiting. Lichtelijk ontmoedigend vind ik dat, maar ze zegt dat het, ondanks de CM's die niet verder zijn toch wel écht vooruitgang is.
We spreken af dat ze ergens 's middags weer terugkomt.
Ik tel de uren af tot ze er is. Elk uur is er één naar het volgende punt om naar toe te leven.
15:00: Daar is ze weer
En daar gaan de weeën weer Mijn weeën houden niet van de verloskundige, dat is wel duidelijk. Intussen zijn de weeën om de 5 minuten blijven komen, maar ze worden wel steeds pijnlijker. 15:30 Ze toucheert maar weer eens: resultaat: 2 CM. Nu staat het huilen me wel nader dan het lachen, want de weeën doen goed pijn en zijn heel vermoeiend en in deze 9 uur regelmatige weeën dus geen centimetertje opgeschoten
Wel is de baarmoedermond inmiddels volledig verstreken en een stuk dunner geworden. Dat werkt bij mij niet opbeurend. Ik wil centimeters De verloskundige stelt voor om me naar het ziekenhuis te sturen voor een infuus. Bijstimulatie om het verder op gang te brengen. Volgens haar zijn het goede, krachtige weeën, maar zouden ze om de 2 minuten moeten komen ipv om de 4 à 5 minuten. Ik vind het prima en ze belt het ziekenhuis dat we eraan komen. TARA pakt intussen de laatste dingen in de vluchttas.
TIjdens het inpakken komen de weeën opeens om de 3 minuten en worden ze nog net een tikkeltje heftiger. De verloskundige zegt dat we het nog wel iets van een uurtje kunnen aanzien en dat ze wel hoop heeft dat het nu op gaat schieten. Ze legt mij de keuze voor: naar het ziekenhuis of nog een uurtje aankijken en als het dan nog niet opschiet alsnog naar het ziekenhuis. Ik twijfel... dit duurt namelijk al wel erg lang. TARA zegt tegen me dat ik érg graag thuis wilde bevallen en dat ik dan lekker mijn gang kan gaan. Dat is ook zo. Ik besluit naar TARA te luisteren en het nog een uurtje aan te zien. Zo lang is een uur tenslotte niet. De verloskundige gaat nog even bij iemand anders kijken en belooft snel terug te zijn.
16:30 ze is terug
Dat duurde inderdaad niet lang. De weeën zijn regelmatig om de drie minuten blijven komen! Ze zijn nog prima op te vangen al kan ik ze niet altijd weg puffen en heb ik nogal neiging tot gewoon snel ademen tijdens een wee. Gelukkig helpen tara of de vlos me dan snel weer in het ritme.17:00: toucheren, spannend... 3 CM! hoi, een CM erbij!
Ik had op iets meer gehoopt, maar toch, er zit vooruitgang in. Ik reken stiekem uit dat in dit tempo de beeb er toch in ieder geval morgenochtend wel moet zijn. Dat duurt nog lang, maar het ís te overzien!17:30: De verloskundige gaat weg en geeft aan dat ze de dienst zal overdragen aan één van de andere verloskundigen. Dat vind ik wel fijn, want het is de vlos die bijna al mijn controles gedaan heeft!
Er wordt afgesproken dat de nieuwe vlos om 20:00 even zal komen kijken hoe het gaat.Deel 2....
De weeën worden nu toch wel heel erg heftig...
Ik stap nog maar weer eens onder de douche. De warme straal op mijn buik heeft al eerder heerlijk gevoeld en de weeën zijn daar veel makkelijker op te vangen. Lekker op een krukje onder de douche. Ik sta nog maar een minuut onder de douche als ik er weer onder vandaan stap. Niet meer lekker! Helemáál niet meer lekker.
Ik ga naar de bank en hang daar wat rond. De weeën vang ik met vrij veel moeite op, het lukt allemaal maar net en tussen de weeën ben ik helemaal in mezelf gekeerd en onbereikbaar. 18:20: Ik voel een licht drukgevoel tijdens de wee, ik vertel het aan TARA. TARA kijkt mij wat verbaasd aan, drukgevoel? Is dat niet een beetje onhandig met nu wrs iets van 4 CM ontsluiting? Ik zeg dat hij maar wel de vlos moet bellen. Hij zegt het nog héél even aan te zien, misschien was het tijdelijk?
18:30 Vanaf hier mis ik een stukje info
Voor mijn idee opeens was TARA aan het bellen met de vlos. TARA zegt dat hij bij de volgende 2 á 3 weeën echt aan me kon merken dat ik een drukgevoel had en dat ik onwillekeurig wat meeperste. Dus toen heeft hij toch maar snel gebeld 19:00 De verloskundige komt binnen, vraagt hoe het gaat, kijkt het eens wat aan en geeft aan dat ik wrs al wel op een CM of 8 zal zitten, maar dat ze even gaat toucheren. Ze geeft ook aan dat ik nog niet mag persen (dat mislukt een paar keer
) en de weeën goed moet wegzuchten.Ik denk: wow
8 CM, dat schiet op!De vlos trekt een handschoen aan, wil me toucheren, zit er met een halve vinger in en komt een hoofje tegen. Volledige onsluiting en baby al meer dan halverwege in het geboortekanaal dus, logisch dat ik het persen niet op kon houden
Ik had het lollige genoegen om op dat moment naar haar gezicht te kijken en ze keer ongeveer zo:
De verloskundige probeert intussen kraamzorg te regelen, maar die kunnen ons niet vinden in het systeem. TARA gooit de kat de slaapkamer uit en de verloskundige zegt tegen de kraamzorg dat ze maar iemand moeten sturen, dat we wél ingeschreven staan en dat we het later wel uitzoeken (bij later uitzoeken bleken we onder de letter O te staan, niet dat één van onze namen begint met een O, maargoed
) 19:10: Ik mag actief gaan persen! Ik vraag nog aan de vlos of ze een baarkruk mee heeft. Ze zegt dat ze dat wel heeft, maar dat ze, als ze naar beneden loopt om hem te halen en hem dan in elkaar zet, dat de baby er dan al wel zal zijn, dus dat dat geen goed plan is. Ik wéét dat ze niet tegen me liegt, maar geloof er in mijn hart geen bal van (volgens de veroskundige was dat erg goed aan me te zien, haha)
Voor mij begint hier het prettige gedeelte van de bevalling. persen doet pijn, maar het is een heel plezierig soort pijn en ik kan zélf wat doen
Tussen de persweeën door ben ik weer helemaal helder en vrolijk en kan ik overleggen met de verloskundige. TARA zit bij mijn hoofd en houdt mijn schouders vast, hij kijkt heerlijk rustig mee en zegt af en toe iets bemoedigends.
19:25: Leander ligt op mijn buik! Na 4 persweeën! Een klein, bloot schreeuwend wezentje! TARA en ik zijn hem verwonderd aan het bekijken. Na 10 minuten volgt de placenta en daarna vraagt de vlos of we al weten wat het is. Nee dus
Nog niet naar gekeken We waren nog veel te verwonderd dat het een échte baby was, haha.Ondanks het enorm snelle einde van de bevalling ben ik niet geknipt of gehecht
Als ik erop terugkijk vond ik het eerste deel ronduit slopend, 14 uur weeën met nauwelijks resultaat.... en het tweede deel bijna prettig, omdat ik zelf wat kon doen!
Maar het was dan ook in 2 uur van 3 CM ontsluiting naar geboorte!
Een half uurtje na de geboorte is de kraamverzorgster er ook
En dat was een heel verhaal
[ Bericht 0% gewijzigd door freecell op 22-08-2008 19:01:00 ]
Ik vind het een mooi verhaal, Freecell! Vooral van het halverwege tegenkomende babyhoofdje !
Het is ook een opbeurend verhaal tussen alle horrorverhalen die ik soms hoor
!Het is ook een opbeurend verhaal tussen alle horrorverhalen die ik soms hoor
De vlos was ook echt heel verbaasd, haha. Wij ook wel trouwens!quote:Op vrijdag 22 augustus 2008 18:50 schreef juttertje het volgende:
Ik vind het een mooi verhaal, Freecell! Vooral van het halverwege tegenkomende babyhoofdje
Het is ook een opbeurend verhaal tussen alle horrorverhalen die ik soms hoor
Of ik aanvullingen had werd er gevraagd. Nou, die ochtend moest ik achter de geluidstafel staan bij ons in de kerk. Ik heb om 8:15 maar even een goede vriend van ons gebeld die vroeger achter de knoppen stond, hem het uitgelegd. Ik hoor gemopper op de achtergrond van zijn vrouw, totdat hij iets tegen haar zegt over weeën, dan draait ze helemaal bij
Verder heb ik tussen de weeën door zo'n 500 personen aan mijn stamboom toegevoegd. Ik zat op ongeveer 49.500 personen, en ik wilde Leander graag als nr. 50.000 invoeren
Freecell vond het heerlijk. Tussen de weeën door had ik mijn hoofd bij iets anders, maar zodra een wee begon kon ik namen invoeren direct laten voor wat het is en freecell bijstaan/te hulp schieten.
Het is trouwens gelukt. Leander is nr. 50.000 in mijn bestand.
Tenslotte de tijd, de vlos heeft 19:25 staan. Echter had ik mijn horloge nog ergens tussendoor gelijk gezet met de atoomklok. Het was dus werkelijk 19:24 dat Leander is geboren
Verder heb ik tussen de weeën door zo'n 500 personen aan mijn stamboom toegevoegd. Ik zat op ongeveer 49.500 personen, en ik wilde Leander graag als nr. 50.000 invoeren
Freecell vond het heerlijk. Tussen de weeën door had ik mijn hoofd bij iets anders, maar zodra een wee begon kon ik namen invoeren direct laten voor wat het is en freecell bijstaan/te hulp schieten.
Het is trouwens gelukt. Leander is nr. 50.000 in mijn bestand.
Tenslotte de tijd, de vlos heeft 19:25 staan. Echter had ik mijn horloge nog ergens tussendoor gelijk gezet met de atoomklok. Het was dus werkelijk 19:24 dat Leander is geboren
In this world of evil and darkness I'm looking for the one girl that has the power to bring light into my heart. A light so pure that my evil thoughts about this world and the people living on it will vanish and I'll finally experience true love.
Freecell; wat een mooi bevallingsverhaal heb je geschreven
Precies wat ik ook dachtquote:Op vrijdag 22 augustus 2008 18:50 schreef juttertje het volgende:
Het is ook een opbeurend verhaal tussen alle horrorverhalen die ik soms hoor
Een mooi (en leuk en vrolijk) bevallingsverhaal Freecell. Precies zoals je eigenlijk altijd post, opgewekt enzo. Heel erg gefeliciteerd met jullie zoon!
Nou Freecell, dat klinkt als een bevalling om voor te tekenen!
En dat je vent ondertussen aan zijn stamboom gaat werken...
Simmu, jouw verhaal eindelijk ook gelezen. Jeetje zeg, 3x de navelstreng om haar nekje, Dát is schrikken.
En dat je vent ondertussen aan zijn stamboom gaat werken...
Simmu, jouw verhaal eindelijk ook gelezen. Jeetje zeg, 3x de navelstreng om haar nekje, Dát is schrikken.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Freecell, gek hoe het verloop ineens kan wisselen he, eerst heel traag en dan ineens op turbostand bevallen! Leuk geschreven ook!
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
Mja, haha, ik heb ook tijdens die laatste storm nog even flink gescholden.... Op Evaquote:Op zaterdag 23 augustus 2008 13:23 schreef PM-girl het volgende:
Freecell, gek hoe het verloop ineens kan wisselen he, eerst heel traag en dan ineens op turbostand bevallen! Leuk geschreven ook!
Normaal schelden mensen op hun man toch? Ik heb iets geroepen van: "kon dat mens die appel nou niet gewoon laten hangen?
TARA begreep meteen waar ik het over had en moest héél hard lachen
(voor de mensen die het niet weten, Eva eet een vrucht (waarschijnlijk geen appel
) en de eerste straf die ze krijgt is dat ze met pijn kinderen zal baren)Ik vond het trouwens heerlijk dat TARA zo met zijn stamboom bezig was! Als ik hem nodig had was hij er meteen, maar hij liep in ieder geval neit om me heen te drentelen tussen de weeën door.
Wat ook goed hielp bij weeën: TARA die me af ging leiden met knuffels en idote stemmetjes, hij deed echt heel idioot en leidde écht af
quote:Op zaterdag 23 augustus 2008 14:58 schreef freecell het volgende:
[..]
Wat ook goed hielp bij weeën: TARA die me af ging leiden met knuffels en idote stemmetjes, hij deed echt heel idioot en leidde écht af
quote:
Wij hebben tijdens die eerste 14 uur weeën ook echt heel erg veel lol gehad De verloskundige was ook al verbaasd over onze flauwe grappen.
Wat dat betreft moeten verloskundigen toch vaker rare dingen horen of zien, lijkt me. Die van mijn was in elk geval heel verbaasd dat ik met persweeën in de auto toch nog het vermogen bezat me met haar rijstijl en route te bemoeien!
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
Dat maakt echt zoveel goed, wij hebben in het ziekenhuis ook zoveel lol gehad met elkaar en met de verloskundige.quote:Op zaterdag 23 augustus 2008 15:25 schreef freecell het volgende:
De verloskundige was ook al verbaasd over onze flauwe grappen.
Het was echt een topwijf en met humor, dat maakt het allemaal een stuk relaxter dan dat je continu op de klok zit te kijken en elkaar niets te vertellen hebt.
Mooi verhaal freecell, en heerlijk dat je lekker thuis bevallen bent.
I*k had niet door dat het weeen waren, verwacht je ook niet echt met 35/34 weken. Maar toen ik aan de monitor lag en vlak voor de keizersnede hebben wij ook echt veel gelachen en grapjes gemaakt, bij de dokterspost eigenlijk ook wel. Heerlijk juist, beetje afleiden.
Maar toen ik aan de monitor lag en vlak voor de keizersnede hebben wij ook echt veel gelachen en grapjes gemaakt, bij de dokterspost eigenlijk ook wel. Heerlijk juist, beetje afleiden.
Het heeft bijna een maand geduurd maar hier dan toch een bevallingsverslag!
25 juli
10.00:
Mijn moeder komt langs om de kinderen op te halen.
Ik ben inmiddels ruim 38 weken zwanger en kom geen meter meer vooruit wat niet bevorderlijk is voor mijn humeur.
Ben blij dat mijn moeder ze komt ophalen, die is (ondanks haar 2 hernia’s) sneller dan ik op het ogenblik.
Wat zeg ik, zelfs mijn oma van 84 is sneller!
Ik neem me voor om er een ontspannings dagje van te maken maar mijn buik begint wat te rommelen.
Hmm, zal wel niks zijn, bij de jongens had ik meteen duidelijke weeën met regelmaat.
Dit zal dus wel niks zijn.
11.00:
Een vriendin komt langs...zat ik eigenlijk niet op te wachten, maar goed.
Een uurtje later is ze weer vertrokken.
Ze denkt dat de kleine er vandaag of morgen wel zal zijn...ehh....RIGHT.
Ondertussen rommelt het dus steeds, geen regelmaat te bekennen en tja, erg aanwezig is het eigenlijk niet,het is een soort ongesteld-zijn gevoel.
12.30:
Ik besluit even te gaan douchen want het is buiten vies warm en benauwd en ik zweet me een ongeluk.
Ben benieuwd of het gerommel afzakt of doorzet.
Na het douchen (oe, wat lekker fris) geen gerommel meer!
Het zal dus wel vals alarm zijn want ik had gehoord dat als het echte weeën zijn dat het dan juist heftiger wordt na een douche of bad.
Ik geniet even van de rust in mijn lijf en ga lekker even internetten en rommelen in huis (alles natuurlijk op slakkentempo want met dit weer moet je je niet te druk maken).
15.00:
Het gerommel is terug, en WOW...wel om het kwartier!
Dat hadden we nog niet eerder...even later zakt het weer terug naar om het half uur, om het kwartier, om de 10 minuten, om de 20 minuten, weer een klein uur niks.
Kortom: GEEN REGELMAAT en ik raak lichtelijk gefrustreerd!
17.00:
Hubbie maar even bellen dat het toch aardig aan het rommelen is.
Die neemt het niet echt serieus.
Niet dat dat veel zegt want bij de oudste 2 dacht hij ook dat het niet zo’n vaart zou lopen en die zijn in resp. 6 en 3 uur geboren!
Nou ja, om een uur of half 8 zal hij wel thuis zijn en van mij hoeft hij niet eerder weg, ik heb niet het gevoel dat er wat aan zit te komen.
20.00:
Hub inmiddels thuis en ik ben het gerommel inmiddels spuugzat.
Bah, ik wil goede ween of rust.
Dat halfbakken gedoe vind ik maar niks!
Om de situatie compleet te maken wil mijn oudste van 5 ook nog eens niet naar bed.
Normaal vind ik het wel gezellig zo samen op de bank maar vanavond hebben we meneer onder luid protest afgevoerd richting slaapkamer: RUST IN DE KEET (maar niet in mijn buik).
22.00:
Hubbie vertrekt naar bed, ik voel me onrustig en ga nog even internetten/forummen en ‘stiekem’ durf ik wat gegevens op de computer aan te passen.
Heb namelijk een geboorte-advertentie gemaakt met een fictieve datum...toch maar even aanpassen in 26 juli dan, misschien help ik het lot zo een handje!
Ondertussen schrijf ik krabbels aan jan en alleman en schrijf ik mijn frustraties van me af op het babybrabbel forum.
Nog steeds gaat het goed tekeer in mijn buik, ik begin het toch maar even bij te houden en het komt om de 7,10,3,8,5,4,15, 12,10,8,12 minuten of zo....wat een regelmaat zeg (not).
De kramp houdt ongeveer 30 seconden aan.
ik twijfel eigenlijk of ik de de Vlos moet bellen, die zal er op een vrijdagavond ook wel niet op zitten te wachten dus ik bel nog maar even niet.
Zul je zien dat ze hier straks voor jan met de korte achternaam staat, no. way!
23.45:
Toch maar proberen om te gaan slapen denk ik, wie weet zakt het af!
Iets na middernacht lig ik erin en mijn man ligt al lekker te snurken, wat een herrie!
Om 5 over 12 komt mijn gerommel zo ineens op de 3 minuten, wow, regelmaat?
Ik durf het bijna niet te geloven!
In mijn enthousiasme hubbie wakker geschud, die wil weten of hij de vlos voor me moet bellen: welnee joh, dit gaat nog wel even duren grap ik!
1 wee later piep ik wel anders: ‘ bel toch maar even’ anders moet je het zelf doen’.
Hub wist niet hoe snel hij moest bellen...
Ondertussen herinner ik me het gesprek met de vlos van een paar dagen eerder waarin ze me vraagt om toch echt op tijd te bellen, de andere jongens waren er zo snel, ze wil liever niet te laat komen.
Hubbie bellen, vlos besluit meteen te komen aangezien ze me daar inmiddels wel kennen, 10 minuutjes later is ze er dan ook al (het is inmiddels half 1).
Mijn man belt ook nog met mijn moeder die de oudste 2 op zal vangen, die liggen nu nog op bed (en de 2e wordt van iedere scheet wakker dus mijn moeder beneden lijkt me geen overbodige luxe, ik ben niet van plan om hem een livevoorstelling ‘bevallen’ te geven).
26 juli
00.30:
Ik grap wat over het weer en dat het me wel leuk leek om te bevallen in een hittegolf en dat ik toch best aardig was om haar s-nachts te bellen (niet zo heet als overdag).
Ik maak nog meer grappen want het is een gezelligheid van jewelste (weet alleen niet meer wat voor een grappen, zal het mijn man wel even navragen....normaal ben ik niet meer zo lollig na middernacht).
Ze meet de ontsluiting op: 5 cm en tijdens een wee is het al 7! dat gaat goed!
Ze belt meteen de kraamzorg op en ze komen er aan, het zou me verbazen als ze op tijd zijn...bij de andere 2 is ze dat namelijk niet gelukt!
Het toucheren tijdens een wee is trouwens wel een kutgevoel, letterlijk dus.
Intussen heeft mijn moeder ook nog gebeld met mijn zusje, die wil graag bij de bevalling zijn!
De vlos besluit straks de vliezen te gaan breken....ze denkt dat het dan in sneltreinvaart zal gaan.
01.00:
Bel gaat, vlos denkt dat het de kraamverzorgster is
Tja dat had ze gedacht, die komen nooit op tijd zeg ik, haha...
Ik kreeg gelijk want het was mijn zus die als een Speedy Gonzales onze kant op is geracet.
Ondertussen worden de ween heftig , ik heb een combinatie van heup en kont weeën en die hou ik alleen onder controle door met mijn handen hard in mijn zij te duwen en door me af te sluiten van de omgeving.
Om 10 over 1 worden mijn vliezen gebroken en meteen daarop is mijn ontsluiting volledig en mag ik meedrukken, komt mooi uit want ik heb al een minuut of wat persdrang die nauwelijks is op te houden.
Mijn man heeft het leuke idee opgevat om nog even te gaan plassen, die wordt door mijn zus en de vlos snel teruggeroepen, anders mist hij het moment supreme..mannen *rolleyes*....
Eenmaal terug zit hij naast me en is druk met een nat washandje in de weer.
Deze keer mag hij in ieder geval wat doen, bij de andere jongens mocht hij me niet aanraken, ook wel leuk voor de verandering dus.
Mijn zus zit aan het voeteneind en houdt zich rustig (wat een wonder op zich is ;-) ).
Ik heb nu niet het gevoel dat ik zelf wat doe, mijn lichaam neemt het geloof ik even over.
Na een kleine 10 minuten iets te doen wat op persen lijkt wordt onze kleine Sewdou de wereld in gelanceerd!
De tijd: 20 over 1 in de ochtend.
Een paar minuutjes later is de placenta er, de navelstreng wordt doorgeknipt door mijn man en ik we worden allebei even nagekeken.
Sewdou heeft een agpar van 9/10 en weegt 2980 gram, ook ik doe het goed: een klein scheurtje wat niet gehecht hoeft te worden HALLELUJA.
Inmiddels is de kraamverzorgster gearriveerd (haha, TE LAAT), worden we allebei een beetje opgelapt en wordt de boel weer een beetje in fatsoen gebracht.
Ik mag gaan douchen en doe dat het liefst alleen maar dat mag niet van de kraamverzorgster.
Ik heb daar toch zo’n hekel aan!Na alle poeha lijkt het me heerlijk om even alleen te douchen maar zij is verantwoordelijk natuurlijk en wil me niet alleen laten.
We hebben een compromis gesloten en ik mag alleen douchen mits ik de deur open laat en elke minuut even van me laat horen (weet zij dat ik nog niet ben flauwgevallen of wat dan ook).
Na het douchen vertrekt iedereen langzaam richting huis en gaan wij lekker ons nest in.
Ons lieve 3e kereltje slaapt gezellig bij ons op de kamer, wat een wonder is het weer!
De volgende ochtend (jawel, onze 2 oudste heren hebben door alles heengeslapen!) maken Moussa en Dialo kennis met hun prachtige broertje Sewdou.
[ Bericht 0% gewijzigd door Janena op 25-08-2008 17:44:06 ]
25 juli
10.00:
Mijn moeder komt langs om de kinderen op te halen.
Ik ben inmiddels ruim 38 weken zwanger en kom geen meter meer vooruit wat niet bevorderlijk is voor mijn humeur.
Ben blij dat mijn moeder ze komt ophalen, die is (ondanks haar 2 hernia’s) sneller dan ik op het ogenblik.
Wat zeg ik, zelfs mijn oma van 84 is sneller!
Ik neem me voor om er een ontspannings dagje van te maken maar mijn buik begint wat te rommelen.
Hmm, zal wel niks zijn, bij de jongens had ik meteen duidelijke weeën met regelmaat.
Dit zal dus wel niks zijn.
11.00:
Een vriendin komt langs...zat ik eigenlijk niet op te wachten, maar goed.
Een uurtje later is ze weer vertrokken.
Ze denkt dat de kleine er vandaag of morgen wel zal zijn...ehh....RIGHT.
Ondertussen rommelt het dus steeds, geen regelmaat te bekennen en tja, erg aanwezig is het eigenlijk niet,het is een soort ongesteld-zijn gevoel.
12.30:
Ik besluit even te gaan douchen want het is buiten vies warm en benauwd en ik zweet me een ongeluk.
Ben benieuwd of het gerommel afzakt of doorzet.
Na het douchen (oe, wat lekker fris) geen gerommel meer!
Het zal dus wel vals alarm zijn want ik had gehoord dat als het echte weeën zijn dat het dan juist heftiger wordt na een douche of bad.
Ik geniet even van de rust in mijn lijf en ga lekker even internetten en rommelen in huis (alles natuurlijk op slakkentempo want met dit weer moet je je niet te druk maken).
15.00:
Het gerommel is terug, en WOW...wel om het kwartier!
Dat hadden we nog niet eerder...even later zakt het weer terug naar om het half uur, om het kwartier, om de 10 minuten, om de 20 minuten, weer een klein uur niks.
Kortom: GEEN REGELMAAT en ik raak lichtelijk gefrustreerd!
17.00:
Hubbie maar even bellen dat het toch aardig aan het rommelen is.
Die neemt het niet echt serieus.
Niet dat dat veel zegt want bij de oudste 2 dacht hij ook dat het niet zo’n vaart zou lopen en die zijn in resp. 6 en 3 uur geboren!
Nou ja, om een uur of half 8 zal hij wel thuis zijn en van mij hoeft hij niet eerder weg, ik heb niet het gevoel dat er wat aan zit te komen.
20.00:
Hub inmiddels thuis en ik ben het gerommel inmiddels spuugzat.
Bah, ik wil goede ween of rust.
Dat halfbakken gedoe vind ik maar niks!
Om de situatie compleet te maken wil mijn oudste van 5 ook nog eens niet naar bed.
Normaal vind ik het wel gezellig zo samen op de bank maar vanavond hebben we meneer onder luid protest afgevoerd richting slaapkamer: RUST IN DE KEET (maar niet in mijn buik).
22.00:
Hubbie vertrekt naar bed, ik voel me onrustig en ga nog even internetten/forummen en ‘stiekem’ durf ik wat gegevens op de computer aan te passen.
Heb namelijk een geboorte-advertentie gemaakt met een fictieve datum...toch maar even aanpassen in 26 juli dan, misschien help ik het lot zo een handje!
Ondertussen schrijf ik krabbels aan jan en alleman en schrijf ik mijn frustraties van me af op het babybrabbel forum.
Nog steeds gaat het goed tekeer in mijn buik, ik begin het toch maar even bij te houden en het komt om de 7,10,3,8,5,4,15, 12,10,8,12 minuten of zo....wat een regelmaat zeg (not).
De kramp houdt ongeveer 30 seconden aan.
ik twijfel eigenlijk of ik de de Vlos moet bellen, die zal er op een vrijdagavond ook wel niet op zitten te wachten dus ik bel nog maar even niet.
Zul je zien dat ze hier straks voor jan met de korte achternaam staat, no. way!
23.45:
Toch maar proberen om te gaan slapen denk ik, wie weet zakt het af!
Iets na middernacht lig ik erin en mijn man ligt al lekker te snurken, wat een herrie!
Om 5 over 12 komt mijn gerommel zo ineens op de 3 minuten, wow, regelmaat?
Ik durf het bijna niet te geloven!
In mijn enthousiasme hubbie wakker geschud, die wil weten of hij de vlos voor me moet bellen: welnee joh, dit gaat nog wel even duren grap ik!
1 wee later piep ik wel anders: ‘ bel toch maar even’ anders moet je het zelf doen’.
Hub wist niet hoe snel hij moest bellen...
Ondertussen herinner ik me het gesprek met de vlos van een paar dagen eerder waarin ze me vraagt om toch echt op tijd te bellen, de andere jongens waren er zo snel, ze wil liever niet te laat komen.
Hubbie bellen, vlos besluit meteen te komen aangezien ze me daar inmiddels wel kennen, 10 minuutjes later is ze er dan ook al (het is inmiddels half 1).
Mijn man belt ook nog met mijn moeder die de oudste 2 op zal vangen, die liggen nu nog op bed (en de 2e wordt van iedere scheet wakker dus mijn moeder beneden lijkt me geen overbodige luxe, ik ben niet van plan om hem een livevoorstelling ‘bevallen’ te geven).
26 juli
00.30:
Ik grap wat over het weer en dat het me wel leuk leek om te bevallen in een hittegolf en dat ik toch best aardig was om haar s-nachts te bellen (niet zo heet als overdag).
Ik maak nog meer grappen want het is een gezelligheid van jewelste (weet alleen niet meer wat voor een grappen, zal het mijn man wel even navragen....normaal ben ik niet meer zo lollig na middernacht).
Ze meet de ontsluiting op: 5 cm en tijdens een wee is het al 7! dat gaat goed!
Ze belt meteen de kraamzorg op en ze komen er aan, het zou me verbazen als ze op tijd zijn...bij de andere 2 is ze dat namelijk niet gelukt!
Het toucheren tijdens een wee is trouwens wel een kutgevoel, letterlijk dus.
Intussen heeft mijn moeder ook nog gebeld met mijn zusje, die wil graag bij de bevalling zijn!
De vlos besluit straks de vliezen te gaan breken....ze denkt dat het dan in sneltreinvaart zal gaan.
01.00:
Bel gaat, vlos denkt dat het de kraamverzorgster is
Tja dat had ze gedacht, die komen nooit op tijd zeg ik, haha...
Ik kreeg gelijk want het was mijn zus die als een Speedy Gonzales onze kant op is geracet.
Ondertussen worden de ween heftig , ik heb een combinatie van heup en kont weeën en die hou ik alleen onder controle door met mijn handen hard in mijn zij te duwen en door me af te sluiten van de omgeving.
Om 10 over 1 worden mijn vliezen gebroken en meteen daarop is mijn ontsluiting volledig en mag ik meedrukken, komt mooi uit want ik heb al een minuut of wat persdrang die nauwelijks is op te houden.
Mijn man heeft het leuke idee opgevat om nog even te gaan plassen, die wordt door mijn zus en de vlos snel teruggeroepen, anders mist hij het moment supreme..mannen *rolleyes*....
Eenmaal terug zit hij naast me en is druk met een nat washandje in de weer.
Deze keer mag hij in ieder geval wat doen, bij de andere jongens mocht hij me niet aanraken, ook wel leuk voor de verandering dus.
Mijn zus zit aan het voeteneind en houdt zich rustig (wat een wonder op zich is ;-) ).
Ik heb nu niet het gevoel dat ik zelf wat doe, mijn lichaam neemt het geloof ik even over.
Na een kleine 10 minuten iets te doen wat op persen lijkt wordt onze kleine Sewdou de wereld in gelanceerd!
De tijd: 20 over 1 in de ochtend.
Een paar minuutjes later is de placenta er, de navelstreng wordt doorgeknipt door mijn man en ik we worden allebei even nagekeken.
Sewdou heeft een agpar van 9/10 en weegt 2980 gram, ook ik doe het goed: een klein scheurtje wat niet gehecht hoeft te worden HALLELUJA.
Inmiddels is de kraamverzorgster gearriveerd (haha, TE LAAT), worden we allebei een beetje opgelapt en wordt de boel weer een beetje in fatsoen gebracht.
Ik mag gaan douchen en doe dat het liefst alleen maar dat mag niet van de kraamverzorgster.
Ik heb daar toch zo’n hekel aan!Na alle poeha lijkt het me heerlijk om even alleen te douchen maar zij is verantwoordelijk natuurlijk en wil me niet alleen laten.
We hebben een compromis gesloten en ik mag alleen douchen mits ik de deur open laat en elke minuut even van me laat horen (weet zij dat ik nog niet ben flauwgevallen of wat dan ook).
Na het douchen vertrekt iedereen langzaam richting huis en gaan wij lekker ons nest in.
Ons lieve 3e kereltje slaapt gezellig bij ons op de kamer, wat een wonder is het weer!
De volgende ochtend (jawel, onze 2 oudste heren hebben door alles heengeslapen!) maken Moussa en Dialo kennis met hun prachtige broertje Sewdou.
[ Bericht 0% gewijzigd door Janena op 25-08-2008 17:44:06 ]
Live now. Make now always the most precious time. Now will never come again. JL Picard
Wat een onwijs fijne bevalling Janena
Hier kun je volgens mij vast wel met n goed gevoel op terug kijken.
En ook best wel fijn dat de 2 heren fijn hebben door geslapen zodat jij, hubbie en Sewdou lekker bij konden komen.
Hier kun je volgens mij vast wel met n goed gevoel op terug kijken.
En ook best wel fijn dat de 2 heren fijn hebben door geslapen zodat jij, hubbie en Sewdou lekker bij konden komen.
Gewoon n stuiterballetje
http://youtu.be/JI-o25K6B-E
http://youtu.be/JI-o25K6B-E
Ik had mijn bevallingsverhaal ook nog niet gepost, dus hier is ie;
Ik zal mijn bevallingsverhaal ook eens posten, ben nu al een paar details aan het vergeten, bijv wanneer nou de vliezen zijn gebroken.
Dinsdag 1 Juli begon het te rommelen; om 18:00 begon ik vocht te verliezen, in zulke hoeveelheden dat ik bijv de grond kon staan dweilen toen ik weer een scheutje verloor toen ik eten stond klaar te maken. Het leek zoetig te ruiken, en was wat stroperiger dan urine en een beetje oranje/rozig gekleurt. Ik vermoedde dus samen met mijn vriend dat het vruchtwater was en dat m'n vliezen waren gebroken.
Vervolgens de VK gebeld voor de zekerheid voordat ik de nacht in zou gaan.
Die stelde mij gerust, en pas als ik echt hele maandverbanden verloor, moest ik maar eens terugbellen. Naja gerustgesteld was ik nog niet, want ik vond de hoeveelheden toch best al aardig, evenals mijn vriend dat vond.
Ik ben daarop de maandverbanden gaan tellen, en al snel was ik ook al door de maandverband heen.
Woensdag 2 Juli heb ik eerst mijn vader 's ochtends vroeg gebeld of dat hij maandverband voor me wilde halen gezien mijn vriend eerder de deur uit moet, en de winkels dan nog niet open zijn.
Vervolgens heb ik ook de verloskundige gebeld met dat ik toch aardig wat had verloren.
Vriendlief had smiddags vrij genomen om me bij te komen staan voor het echte werk zou gaan beginnen.
's Middags is VK Minke langsgekomen om te testen of het vocht wat ik verloor vruchtwater was. Het was er erg tussenin; het zou vruchtwater kunnen zijn; maar was niet overduidelijk.
's Middags moest ik toch naar m'n wekelijkse afspraak dus daar zou dan nog een keer getest worden op de praktijk.
Ook daar werd het niet duidelijk; en ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis, inmiddels was er ook al 24 uur voorbij.
Terwijl ik bij de VK nog rustig een redelijk guts vocht verloor; gebeurde er in het ziekenhuis helemaal niets meer.
Maar ik moest wel wat vocht op zien te vangen; en met veel moeite heb ik een minimaal beetje mee kunnen geven voor onderzoek. Daarvoor had ik ook al geruime tijd aan de CTG gelegen (en wat duurt dat wachten lang dan!), en met de kleine was alles perfect, en ik had geen weeen iig.
Uitslag van de varentest was dat het geen vruchtwater was. Ik kon dus rustig weer naar huis; op naar de pizza waar ik me op zat te verheugen!
Donderdag 3 Juli begonnen de weeen 's ochtends, geen pittige weeen nog, maar wel duidelijk merkbaar, die dag ben ik redelijk goed doorgekomen, heb afentoe nog weg kunnen doezelen overdag tussen de weeen door, en 's avonds had ik een leuk spelletje ontdekt op de computer wat me een goede afleiding gaf, en wat ik dus de hele nacht door heb gespeelt tussen de weeen door, omdat slapen me niet meer lukte.
Tussendoor kwam VK Bert afentoe om te zien hoe het er voor stond; ik had 1 cm ontsluiting; en daar leek het bij te blijven. Vrijdagavond had VK Bert besloten om me naar het ziekenhuis te sturen om me te laten slapen, zodat ik weer energie kon opdoen voor de daadwerkelijke bevalling zou beginnen. Ik had te maken met een te vroege start; De boel was wel al in gang gezet; maar m'n lichaam was nog niet klaar voor de bevalling; waardoor het geheel allemaal wat lang duurde en niet goed doorzette. Mijn vader en stiefmoeder brachten ons naar het ziekenhuis.
In het ziekenhuis kregen mijn vriend en ik een kamer op de verlosafdeling en heb ik een cocktail gekregen van slaapmiddel en pijnstilling (ik kon overigens ook kiezen voor een lichter middel waarbij ik thuis kon blijven overigens, maar het leek ons allemaal verstandiger dat ik het zwaardere middel zou nemen omdat anders het risico er was dat ik alsnog niet kon slapen door de weeen).
De volgende ochtend waren de weeen redelijk afgezakt en mocht ik weer naar huis, ik had goed geslapen!
Tussendoor kwam er wel onregelmatig zo afentoe een wee. 's avonds zaten de weeen weer rond de 5 minuten, m'n vriend is toen nog rustig naar bed gegaan, tot ik het om 03.00 niet meer trok zondag ochtend vroeg (6 juli).
Na herhaalde malen geprobeerd m'n vriend wakker te maken door te bellen (mobiel naast zijn oor) zoals afgesproken; ben ik maar hard naar boven gaan brullen omdat hij niet wakker werd. Uiteindelijk toch wakker gekregen, met de vraag of hij de VK wilde bellen. Hij sputterde een beetje tegen omdat hij de VK niet voor de zoveelste keer voor niks wilde laten komen, waarop ik ontplofte door de pijn die ik had en 2 glazen door de kamer heb gegooid (Onze nieuwe salontafel die we net 2 weken eerder hadden gekocht heeft wat schade opgelopen doordat een glas erop stuiterde Mooi aandenken aan de bevalling ).
Ik liep te ijsberen tussen de weeen door, en kon alleen nog maar staan tijdens weeen; liggen en zitten werd ondragelijk tijdens weeen. Intussen kwam VK Bert om te kijken; en nog steeds had ik maar 1 cm ontsluiting; met een beetje optimisme was er misschien 2 van te maken. Dat was dus een redelijke teleurstelling.
Wel besloot VK Bert me weer naar het ziekenhuis te sturen voor dezelfde cocktail weer om me te laten slapen, en dat dan in de loop van de dag de bevalling ingeleid zou worden als het niet vanzelf allemaal goed op gang kwam.
Mijn vriend heeft mijn vader weer gebeld om me naar het ziekenhuis te brengen. Ik zag erg op tegen dat ritje gezien ik het erg moeilijk had al zittende tijdens de weeen. Maar de wilde autorijkunsten van mijn vader deden me wel goed; en ook de frisse lucht zo midden in de nacht. Op de rotonde zei ik; heej; dit is wel fijn; en ik dacht nog; zometeen gaat m'n vader nog een rondje, maar dat deed hij dus niet
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen in de rolstoel geschuifeld; en na weer een wee doorgereden naar de verlosafdeling. De baliemeneer begroette ons vrolijk zo midden in de nacht; want de meeste mensen kennen mijn vriend wel in het ziekenhuis gezien hij daar werkt en dagelijks door het hele ziekenhuis loopt.
En het autoritje bleek geholpen te hebben; ik zat inmiddels op 4 cm ontsluiting!
Die prik om me te laten slapen heb ik nooit meer gekregen, in de loop van de ochtend hebben ze m'n vliezen gebroken, en ik heb na lang overwegen toch een ruggeprik gevraagd.
Ik was erg bang voor de ruggeprik, vond dat altijd maar een eng iets, maar ik wilde eerst even op adem komen voor ik met de bevalling zou beginnen gezien ik inmiddels aardig op was van de weeen.
Die ruggeprik viel dus reuze mee! Voelde er niks van, zat meteen goed, en wat een verlichting!
M'n familie merkte het ook meteen toen ik weer terug kwam; ik begon weer praatjes te krijgen
De weeen voelde ik wel nog, maar de pijn niet meer; wat was ik blij dat ik die prik had gevraagd!
En toen maar weer eens voelen hoe ver de ontsluiting was. Een co-assistent mocht eerst voelen, 4 cm zei die, m'n teleurstelling was groot! Maar toen voelde een arts; en jawel; wel vrijwel volledige ontsluiting al! Dus tijd om de pomp met pijnstilling stil te zetten en de weeen wat op te wekken zodat het echte werk kon gaan beginnen.
Langzamerhand nam de pijn van de weeen weer toe, en ik mocht weer aan het werk.
Mijn vriend wilde me helpen, maar hij zat daar met zulke zielige puppy-ogen te kijken, dat het me afleidde; dus ik vroeg hem uit m'n zicht te gaan. Dus hij schoof wat weg verder de kamer in. Maar ik zag hem nog; dus of hij alsjeblieft nog verder weg wilde zitten. Ook heb ik nog het vriendelijke verzoek gedaan aan de familie stil te zijn, want ik hoorde ze achter me druk keuvelen (mijn ouders, m'n vriend, m'n schoonouders en schoonzus waren op dat moment nog in de verloskamer). M'n stiefmoeder heeft me nog geholpen met puffen zodat ik de weeen goed weg kon zuchten.
Op gegeven moment stak ik een wapperend handje de lucht in met de kreet; ik hou het niet meer!
Toen werden er toch maar weer zusters bijgehaald en de verloskundige; er werd vriendelijk verzocht of het teveel aan mensen de gang op wilden gaan. Eigenlijk was alleen m'n schoonzus 'teveel' want het was niet de afspraak dat zij erbij zou zijn, maar ook m'n schoonouders lieten zich verjagen door de zusters. Ik ben blij dat mijn vader en stiefmoeder naast vriendlief wel bleven!
M'n stiefmoeder hield m'n ene been vast, m'n vriend de andere, en m'n vader gaf me steun in me rug, ik had zelf die kracht niet meer en was blij dat ik me kon focussen op enkel het persen met alle figuurlijke en letterlijke steuntjes in me rug (het schijnt dat m'n vader nog harder heb staan meepersen ).
Als eerste verscheen er een plukje haar; en de verloskundige vroeg of ik het wilde zien; maar dat aanbod heb ik afgeslagen want ik wilde het niet langer laten duren dat nodig was, ik wilde haar helemaal zien!
En na 33 minuten kreeg ik d'r dan eindelijk in me handen; en wow; dat voelde flink! Geen klein iel babietje; ik voelde meteen al dat ze stevig en fors was, en ik had niet de angst die ik van te voren had van ik durf d'r niet vast te houden omdat ze nog zo breekbaar is.
Ik vroeg is het een meisje? En ja; gelukkig toch echt een meisje; dus we hoefden niet nog even snel de kamer van roze naar blauw te maken
De kersverse papa mocht de navelstreng doorknippen; eigenlijk is dat allemaal een beetje aan me voorbij gegaan omdat ik lag bij te komen, maar heb er wel nog vlagen van meegekregen gelukkig.
Toen werd Amber gechecked; gewogen en gemeten, en ze had een score van 10; ruim 9 pond (schrik! ) en 53 cm.
Amber werd al snel aan de borst gelegt, en ze hapte meteen aan en begon meteen goed te drinken, hetzij wel met wat ondersteuning van de zuster.
Maar toen moest de placenta er nog af; en na een aantal malen gepoogd te hebben leek het niet te lukken binnen het uur. Ik mocht dus naar de OK toe zodat de placenta eraf gehaald kon worden.
Onderweg naar de OK kreeg ik te horen dat Amber geprikt zou worden voor suiker ivm haar gewicht.
En na wat 'instructies' van mij kant eindelijk eens een goede pijnloze narcose; en achteraf bleek dat de placenta weldegelijk los zat en er zo uitkwam, maar voor het gemak ben ik dus wel onder narcose gehecht (ik had een knip gehad).
Na een uurtje OK en bijkomen kon ik eindelijk weer naar m'n kleine meid toe.
Vervolgens uitrusten, bijkomen, voeden, slapen
Na 2 dagen mocht ik naar huis nadat ik eindelijk had bewezen weer zelf te kunnen plassen en dat ik weer 'redelijk' kon 'lopen' (hetzij met rollator).
Het was een pittige, maar mooie bevalling! Gewoon alles was goed, want ik heb d'r een heel mooi meisje voor terug en ik ben er rustig doorheen gegaan ook al moest ik flink wat geduld hebben.
[ Bericht 0% gewijzigd door Llewella op 13-11-2008 17:15:24 ]
Ik zal mijn bevallingsverhaal ook eens posten, ben nu al een paar details aan het vergeten, bijv wanneer nou de vliezen zijn gebroken.
Dinsdag 1 Juli begon het te rommelen; om 18:00 begon ik vocht te verliezen, in zulke hoeveelheden dat ik bijv de grond kon staan dweilen toen ik weer een scheutje verloor toen ik eten stond klaar te maken. Het leek zoetig te ruiken, en was wat stroperiger dan urine en een beetje oranje/rozig gekleurt. Ik vermoedde dus samen met mijn vriend dat het vruchtwater was en dat m'n vliezen waren gebroken.
Vervolgens de VK gebeld voor de zekerheid voordat ik de nacht in zou gaan.
Die stelde mij gerust, en pas als ik echt hele maandverbanden verloor, moest ik maar eens terugbellen. Naja gerustgesteld was ik nog niet, want ik vond de hoeveelheden toch best al aardig, evenals mijn vriend dat vond.
Ik ben daarop de maandverbanden gaan tellen, en al snel was ik ook al door de maandverband heen.
Woensdag 2 Juli heb ik eerst mijn vader 's ochtends vroeg gebeld of dat hij maandverband voor me wilde halen gezien mijn vriend eerder de deur uit moet, en de winkels dan nog niet open zijn.
Vervolgens heb ik ook de verloskundige gebeld met dat ik toch aardig wat had verloren.
Vriendlief had smiddags vrij genomen om me bij te komen staan voor het echte werk zou gaan beginnen.
's Middags is VK Minke langsgekomen om te testen of het vocht wat ik verloor vruchtwater was. Het was er erg tussenin; het zou vruchtwater kunnen zijn; maar was niet overduidelijk.
's Middags moest ik toch naar m'n wekelijkse afspraak dus daar zou dan nog een keer getest worden op de praktijk.
Ook daar werd het niet duidelijk; en ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis, inmiddels was er ook al 24 uur voorbij.
Terwijl ik bij de VK nog rustig een redelijk guts vocht verloor; gebeurde er in het ziekenhuis helemaal niets meer.
Maar ik moest wel wat vocht op zien te vangen; en met veel moeite heb ik een minimaal beetje mee kunnen geven voor onderzoek. Daarvoor had ik ook al geruime tijd aan de CTG gelegen (en wat duurt dat wachten lang dan!), en met de kleine was alles perfect, en ik had geen weeen iig.
Uitslag van de varentest was dat het geen vruchtwater was. Ik kon dus rustig weer naar huis; op naar de pizza waar ik me op zat te verheugen!
Donderdag 3 Juli begonnen de weeen 's ochtends, geen pittige weeen nog, maar wel duidelijk merkbaar, die dag ben ik redelijk goed doorgekomen, heb afentoe nog weg kunnen doezelen overdag tussen de weeen door, en 's avonds had ik een leuk spelletje ontdekt op de computer wat me een goede afleiding gaf, en wat ik dus de hele nacht door heb gespeelt tussen de weeen door, omdat slapen me niet meer lukte.
Tussendoor kwam VK Bert afentoe om te zien hoe het er voor stond; ik had 1 cm ontsluiting; en daar leek het bij te blijven. Vrijdagavond had VK Bert besloten om me naar het ziekenhuis te sturen om me te laten slapen, zodat ik weer energie kon opdoen voor de daadwerkelijke bevalling zou beginnen. Ik had te maken met een te vroege start; De boel was wel al in gang gezet; maar m'n lichaam was nog niet klaar voor de bevalling; waardoor het geheel allemaal wat lang duurde en niet goed doorzette. Mijn vader en stiefmoeder brachten ons naar het ziekenhuis.
In het ziekenhuis kregen mijn vriend en ik een kamer op de verlosafdeling en heb ik een cocktail gekregen van slaapmiddel en pijnstilling (ik kon overigens ook kiezen voor een lichter middel waarbij ik thuis kon blijven overigens, maar het leek ons allemaal verstandiger dat ik het zwaardere middel zou nemen omdat anders het risico er was dat ik alsnog niet kon slapen door de weeen).
De volgende ochtend waren de weeen redelijk afgezakt en mocht ik weer naar huis, ik had goed geslapen!
Tussendoor kwam er wel onregelmatig zo afentoe een wee. 's avonds zaten de weeen weer rond de 5 minuten, m'n vriend is toen nog rustig naar bed gegaan, tot ik het om 03.00 niet meer trok zondag ochtend vroeg (6 juli).
Na herhaalde malen geprobeerd m'n vriend wakker te maken door te bellen (mobiel naast zijn oor) zoals afgesproken; ben ik maar hard naar boven gaan brullen omdat hij niet wakker werd. Uiteindelijk toch wakker gekregen, met de vraag of hij de VK wilde bellen. Hij sputterde een beetje tegen omdat hij de VK niet voor de zoveelste keer voor niks wilde laten komen, waarop ik ontplofte door de pijn die ik had en 2 glazen door de kamer heb gegooid
(Onze nieuwe salontafel die we net 2 weken eerder hadden gekocht heeft wat schade opgelopen doordat een glas erop stuiterde Mooi aandenken aan de bevalling ).Ik liep te ijsberen tussen de weeen door, en kon alleen nog maar staan tijdens weeen; liggen en zitten werd ondragelijk tijdens weeen. Intussen kwam VK Bert om te kijken; en nog steeds had ik maar 1 cm ontsluiting; met een beetje optimisme was er misschien 2 van te maken. Dat was dus een redelijke teleurstelling.
Wel besloot VK Bert me weer naar het ziekenhuis te sturen voor dezelfde cocktail weer om me te laten slapen, en dat dan in de loop van de dag de bevalling ingeleid zou worden als het niet vanzelf allemaal goed op gang kwam.
Mijn vriend heeft mijn vader weer gebeld om me naar het ziekenhuis te brengen. Ik zag erg op tegen dat ritje gezien ik het erg moeilijk had al zittende tijdens de weeen. Maar de wilde autorijkunsten van mijn vader deden me wel goed; en ook de frisse lucht zo midden in de nacht. Op de rotonde zei ik; heej; dit is wel fijn; en ik dacht nog; zometeen gaat m'n vader nog een rondje, maar dat deed hij dus niet
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen in de rolstoel geschuifeld; en na weer een wee doorgereden naar de verlosafdeling. De baliemeneer begroette ons vrolijk zo midden in de nacht; want de meeste mensen kennen mijn vriend wel in het ziekenhuis gezien hij daar werkt en dagelijks door het hele ziekenhuis loopt.
En het autoritje bleek geholpen te hebben; ik zat inmiddels op 4 cm ontsluiting!
Die prik om me te laten slapen heb ik nooit meer gekregen, in de loop van de ochtend hebben ze m'n vliezen gebroken, en ik heb na lang overwegen toch een ruggeprik gevraagd.
Ik was erg bang voor de ruggeprik, vond dat altijd maar een eng iets, maar ik wilde eerst even op adem komen voor ik met de bevalling zou beginnen gezien ik inmiddels aardig op was van de weeen.
Die ruggeprik viel dus reuze mee! Voelde er niks van, zat meteen goed, en wat een verlichting!
M'n familie merkte het ook meteen toen ik weer terug kwam; ik begon weer praatjes te krijgen
De weeen voelde ik wel nog, maar de pijn niet meer; wat was ik blij dat ik die prik had gevraagd!
En toen maar weer eens voelen hoe ver de ontsluiting was. Een co-assistent mocht eerst voelen, 4 cm zei die, m'n teleurstelling was groot! Maar toen voelde een arts; en jawel; wel vrijwel volledige ontsluiting al! Dus tijd om de pomp met pijnstilling stil te zetten en de weeen wat op te wekken zodat het echte werk kon gaan beginnen.
Langzamerhand nam de pijn van de weeen weer toe, en ik mocht weer aan het werk.
Mijn vriend wilde me helpen, maar hij zat daar met zulke zielige puppy-ogen te kijken, dat het me afleidde; dus ik vroeg hem uit m'n zicht te gaan. Dus hij schoof wat weg verder de kamer in. Maar ik zag hem nog; dus of hij alsjeblieft nog verder weg wilde zitten. Ook heb ik nog het vriendelijke verzoek gedaan aan de familie stil te zijn, want ik hoorde ze achter me druk keuvelen (mijn ouders, m'n vriend, m'n schoonouders en schoonzus waren op dat moment nog in de verloskamer). M'n stiefmoeder heeft me nog geholpen met puffen zodat ik de weeen goed weg kon zuchten.
Op gegeven moment stak ik een wapperend handje de lucht in met de kreet; ik hou het niet meer!
Toen werden er toch maar weer zusters bijgehaald en de verloskundige; er werd vriendelijk verzocht of het teveel aan mensen de gang op wilden gaan. Eigenlijk was alleen m'n schoonzus 'teveel' want het was niet de afspraak dat zij erbij zou zijn, maar ook m'n schoonouders lieten zich verjagen door de zusters. Ik ben blij dat mijn vader en stiefmoeder naast vriendlief wel bleven!
M'n stiefmoeder hield m'n ene been vast, m'n vriend de andere, en m'n vader gaf me steun in me rug, ik had zelf die kracht niet meer en was blij dat ik me kon focussen op enkel het persen met alle figuurlijke en letterlijke steuntjes in me rug (het schijnt dat m'n vader nog harder heb staan meepersen
).Als eerste verscheen er een plukje haar; en de verloskundige vroeg of ik het wilde zien; maar dat aanbod heb ik afgeslagen want ik wilde het niet langer laten duren dat nodig was, ik wilde haar helemaal zien!
En na 33 minuten kreeg ik d'r dan eindelijk in me handen; en wow; dat voelde flink! Geen klein iel babietje; ik voelde meteen al dat ze stevig en fors was, en ik had niet de angst die ik van te voren had van ik durf d'r niet vast te houden omdat ze nog zo breekbaar is.
Ik vroeg is het een meisje? En ja; gelukkig toch echt een meisje; dus we hoefden niet nog even snel de kamer van roze naar blauw te maken
De kersverse papa mocht de navelstreng doorknippen; eigenlijk is dat allemaal een beetje aan me voorbij gegaan omdat ik lag bij te komen, maar heb er wel nog vlagen van meegekregen gelukkig.
Toen werd Amber gechecked; gewogen en gemeten, en ze had een score van 10; ruim 9 pond (schrik!
) en 53 cm.Amber werd al snel aan de borst gelegt, en ze hapte meteen aan en begon meteen goed te drinken, hetzij wel met wat ondersteuning van de zuster.
Maar toen moest de placenta er nog af; en na een aantal malen gepoogd te hebben leek het niet te lukken binnen het uur. Ik mocht dus naar de OK toe zodat de placenta eraf gehaald kon worden.
Onderweg naar de OK kreeg ik te horen dat Amber geprikt zou worden voor suiker ivm haar gewicht.
En na wat 'instructies' van mij kant eindelijk eens een goede pijnloze narcose; en achteraf bleek dat de placenta weldegelijk los zat en er zo uitkwam, maar voor het gemak ben ik dus wel onder narcose gehecht (ik had een knip gehad).
Na een uurtje OK en bijkomen kon ik eindelijk weer naar m'n kleine meid toe.
Vervolgens uitrusten, bijkomen, voeden, slapen
Na 2 dagen mocht ik naar huis nadat ik eindelijk had bewezen weer zelf te kunnen plassen en dat ik weer 'redelijk' kon 'lopen' (hetzij met rollator).
Het was een pittige, maar mooie bevalling! Gewoon alles was goed, want ik heb d'r een heel mooi meisje voor terug en ik ben er rustig doorheen gegaan ook al moest ik flink wat geduld hebben.
[ Bericht 0% gewijzigd door Llewella op 13-11-2008 17:15:24 ]
"Next was Llewella, whose hair matched her jade-colored eyes. For some reason, I knew she was not like the rest of us."
Amber Mae
Amber Mae
Hehequote:
Was een goede reminder aan m'n bevallingsverhaal die in kladblok al een maandje of wat op m'n desktop stond te wachten
"Next was Llewella, whose hair matched her jade-colored eyes. For some reason, I knew she was not like the rest of us."
Amber Mae
Amber Mae
hier mijn bevallingsverhaal van Kevin
In de nacht van 19 op 20 oktober 2008 krijg ik om ongeveer 3.30 uur last van buikpijn. Omdat ik al een paar dagen last heb van moeizame ontlasting denk ik dat het daardoor komt. Nadat ik een aantal keren naar de wc ben geweest blijf ik de buikpijn houden.
Om 5.00 uur gaat de wekker van Michael, hij moet naar zijn werk. Ik vertel hem dat ik al een tijdje om de 10 á 15minuten buikpijn heb en dat ik niet weet wat het nou is. We denken allebei dat dit nog geen weeën zijn. Om 5.45 uur komt Michael weer om dag te zeggen. (dit doet hij altijd voordat hij weggaat). Ik heb nog steeds last van de buikpijn en zeg dat ik het echt niet weet. Misschien zijn het wel voorweeën? Michael vindt het toch een beetje eng om naar zijn werk te gaan en hij zegt dat hij deze ochtend eerst thuis blijft werken en als het toch niks is, kan hij rond de middag weer naar zijn werk. Ik vind dat een goed idee, want ik vond het ook geen fijn idee dat hij naar zijn werk ging.
Om 6.30 uur ga ik naar beneden omdat ik naar de wc moet. Ik loop daarna even naar Michael om te zeggen dat ik nog steeds buikpijn heb, maar echt puffen hoef ik niet.
Om 7.30 uur ga ik weer naar beneden omdat de buikpijn nu toch wel vaker en regelmatiger komt. Michael zoekt op internet wat voorweeën zijn. Het blijkt dat voorweeën niet pijnlijker worden en ook niet sneller achter elkaar komen. Nou, dit doet toch steeds meer en vaker pijn. Het is dus echt begonnen!
Ik wil niet meer naar boven, dus ik ga lekker beneden op de bank liggen. Michael haalt het bedzeiltje van boven en een deken.
Om 8.00 uur wil ik toch graag dat Michael de verloskundige belt, omdat we met Sarah op het laatst pas hadden gebeld en ik daardoor een kwartier de heftige persweeën weg moest zuchten. Dat wil ik niet weer! Ze vraagt hoe vaak de weeën komen en nog een paar vragen. Ze besluit niet direct te komen, maar pas rond 10.30 a 11.00 uur. Zo laat?! Gelukkig mogen we altijd eerder bellen.
Nadat de verloskundige is gebeld, belt Michael ook mijn ouders. Omdat die op Sarah gaan passen. Mijn moeder neemt op en komt gelijk. En omdat ik vandaag de klossen en po wilde halen maar dat nu dus te laat is, neemt mijn moeder ook 4 lege kratten bier mee om het bed mee te verhogen.
Om ongeveer 8.30 uur is mijn moeder er. Ze vraagt me hoe het gaat, en ik zeg dat het nog wel gaat. Ze helpt Michael met het bed te verhogen en daarna halen ze Sarah uit bed. Ze pakken nog wat spulletjes van haar. En nadat Sarah mij nog een paar dikke kussen en knuffels geeft (tussen de weeën door) gaat ze mee met oma (mijn moeder). Later hoorde ik dat ze steeds "mama auw" zei, ze weet dus dat ik pijn had. Probeerde het niet teveel te laten merken maar dat is dus niet gelukt.
Nadat ze weg zijn en Michael het bed klaar heeft gemaakt, ga ik weer naar boven. De weeën worden steeds heftiger en pijnlijker. Dit keer heb ik er ook rugweeën bij, maar erg pijnlijk zijn die gelukkig (nog) niet. De buikweeën wel!
Om 9.45 uur wil ik graag dat Michael weer de verloskundige belt, want het wordt nu toch wel erg zwaar en pijnlijk! Gelukkig was ze al onderweg en een kwartiertje later is ze er. Dezelfde verloskundige als met Sarah! Na een paar weeën toucheert ze mij onder een wee, oooow wat pijnlijk!!! 7 cm..
Dat is even een dip, omdat ik met Sarah gelijk al 10 cm had. Het idee dat ik nog 3 cm moet valt me zwaar. Het is al zo pijnlijk! De weeën komen nu steeds sneller achter elkaar, maar gelukkig heb ik na een paar weeën even de tijd om op adem te komen. Oooow wat doet het pijn! Ik heb een paar keer geroepen dat ik het niet meer aan kon.
Rond 11.00 uur heb ik ineens persweeën en ik kan ze moeilijk wegzuchten. Na 3 persweeën schreeuw ik het uit dat ik het niet meer kan tegenhouden en dat het zo'n pijn doet! Na deze wee moet ik weer op mijn rug liggen omdat de verloskundige me weer wil toucheren maar dat lukt me haast niet. Bijna gelijk komt er weer een perswee. Er zit nog een klein randje maar ik mag meepersen. Ondertussen breekt ze mijn vliezen wat ook weer ontzettend pijn doet!
Om 11.15 uur mag ik dan eindelijk persen! Wat een verschil als met Sarah, toen duurde het even voordat ik iets voelde. Maar nu voelde ik de baby gelijk zakken. Al heel snel staat het hoofdje.. En ik denk, ow ja, zo voelde het!! auw!!!! De perswee is weg en als ik mijn benen weer wil neerzetten zakt de baby weer wat terug. Na een paar keer flink persen zegt de verloskundige dat ze me weer gaat helpen dmv een knip. Onder een perswee voel ik dan een knip en niet veel later..
..wordt om 11.37 uur onze zoon Kevin geboren!!! Een zoon!!!!!
Michael en ik moeten allebei huilen, wat geweldig.. we zijn zo gelukkig. Eerst een dochter en nu een zoon!
En wat is hij mooi, en warm, en hij ruikt zo lekker..
Na een beetje te zijn bijgekomen mag Michael de navelstreng weer doorknippen, maar niet voordat ik de navelstreng nog even heb voelen kloppen. Met Sarah heb ik dat niet gedaan, en nu vroeg de verloskundige het of ik dat wilde.
Helaas wilde de placenta niet komen en daarvoor kreeg ik een injectie. Een half uur na de geboorte van Kevin kwam dan ook eindelijk, nadat de verloskundige op mijn buik heeft geduwd, de placenta. Ongelooflijk dat Kevin daarin heeft gezeten.
Na Kevin te hebben gewogen (3770 gram) en te hebben gecontroleerd (apgar na 5 minuten is een 10!) krijgt hij zijn eerste kleertjes aan die Michael heeft uitgezocht! En dan mag papa eindelijk zijn zoon vasthouden. Kevin doet zijn oogjes open en hij kijkt Michael aan. Zo mooi!
Ondertussen maakt de verloskundige alles klaar om me te hechten. Eerst krijg ik een verdoving en daarna word ik gehecht. Met Sarah kreeg ik, voordat ik de knip kreeg, ook al een verdoving, maar dit keer had de verloskundige daar al geen tijd meer voor. Gelukkig deed het geen extra pijn
Als alles klaar is mag ik dan eindelijk Kevin voor het eerst aanleggen en niet veel later drinkt hij heerlijk bij mij! Hopelijk gaat de borstvoeding dit keer goed..
In de nacht van 19 op 20 oktober 2008 krijg ik om ongeveer 3.30 uur last van buikpijn. Omdat ik al een paar dagen last heb van moeizame ontlasting denk ik dat het daardoor komt. Nadat ik een aantal keren naar de wc ben geweest blijf ik de buikpijn houden.
Om 5.00 uur gaat de wekker van Michael, hij moet naar zijn werk. Ik vertel hem dat ik al een tijdje om de 10 á 15minuten buikpijn heb en dat ik niet weet wat het nou is. We denken allebei dat dit nog geen weeën zijn. Om 5.45 uur komt Michael weer om dag te zeggen. (dit doet hij altijd voordat hij weggaat). Ik heb nog steeds last van de buikpijn en zeg dat ik het echt niet weet. Misschien zijn het wel voorweeën? Michael vindt het toch een beetje eng om naar zijn werk te gaan en hij zegt dat hij deze ochtend eerst thuis blijft werken en als het toch niks is, kan hij rond de middag weer naar zijn werk. Ik vind dat een goed idee, want ik vond het ook geen fijn idee dat hij naar zijn werk ging.
Om 6.30 uur ga ik naar beneden omdat ik naar de wc moet. Ik loop daarna even naar Michael om te zeggen dat ik nog steeds buikpijn heb, maar echt puffen hoef ik niet.
Om 7.30 uur ga ik weer naar beneden omdat de buikpijn nu toch wel vaker en regelmatiger komt. Michael zoekt op internet wat voorweeën zijn. Het blijkt dat voorweeën niet pijnlijker worden en ook niet sneller achter elkaar komen. Nou, dit doet toch steeds meer en vaker pijn. Het is dus echt begonnen!
Ik wil niet meer naar boven, dus ik ga lekker beneden op de bank liggen. Michael haalt het bedzeiltje van boven en een deken.
Om 8.00 uur wil ik toch graag dat Michael de verloskundige belt, omdat we met Sarah op het laatst pas hadden gebeld en ik daardoor een kwartier de heftige persweeën weg moest zuchten. Dat wil ik niet weer! Ze vraagt hoe vaak de weeën komen en nog een paar vragen. Ze besluit niet direct te komen, maar pas rond 10.30 a 11.00 uur. Zo laat?! Gelukkig mogen we altijd eerder bellen.
Nadat de verloskundige is gebeld, belt Michael ook mijn ouders. Omdat die op Sarah gaan passen. Mijn moeder neemt op en komt gelijk. En omdat ik vandaag de klossen en po wilde halen maar dat nu dus te laat is, neemt mijn moeder ook 4 lege kratten bier mee om het bed mee te verhogen.
Om ongeveer 8.30 uur is mijn moeder er. Ze vraagt me hoe het gaat, en ik zeg dat het nog wel gaat. Ze helpt Michael met het bed te verhogen en daarna halen ze Sarah uit bed. Ze pakken nog wat spulletjes van haar. En nadat Sarah mij nog een paar dikke kussen en knuffels geeft (tussen de weeën door) gaat ze mee met oma (mijn moeder). Later hoorde ik dat ze steeds "mama auw" zei, ze weet dus dat ik pijn had. Probeerde het niet teveel te laten merken maar dat is dus niet gelukt.
Nadat ze weg zijn en Michael het bed klaar heeft gemaakt, ga ik weer naar boven. De weeën worden steeds heftiger en pijnlijker. Dit keer heb ik er ook rugweeën bij, maar erg pijnlijk zijn die gelukkig (nog) niet. De buikweeën wel!
Om 9.45 uur wil ik graag dat Michael weer de verloskundige belt, want het wordt nu toch wel erg zwaar en pijnlijk! Gelukkig was ze al onderweg en een kwartiertje later is ze er. Dezelfde verloskundige als met Sarah! Na een paar weeën toucheert ze mij onder een wee, oooow wat pijnlijk!!! 7 cm..
Dat is even een dip, omdat ik met Sarah gelijk al 10 cm had. Het idee dat ik nog 3 cm moet valt me zwaar. Het is al zo pijnlijk! De weeën komen nu steeds sneller achter elkaar, maar gelukkig heb ik na een paar weeën even de tijd om op adem te komen. Oooow wat doet het pijn! Ik heb een paar keer geroepen dat ik het niet meer aan kon.
Rond 11.00 uur heb ik ineens persweeën en ik kan ze moeilijk wegzuchten. Na 3 persweeën schreeuw ik het uit dat ik het niet meer kan tegenhouden en dat het zo'n pijn doet! Na deze wee moet ik weer op mijn rug liggen omdat de verloskundige me weer wil toucheren maar dat lukt me haast niet. Bijna gelijk komt er weer een perswee. Er zit nog een klein randje maar ik mag meepersen. Ondertussen breekt ze mijn vliezen wat ook weer ontzettend pijn doet!
Om 11.15 uur mag ik dan eindelijk persen! Wat een verschil als met Sarah, toen duurde het even voordat ik iets voelde. Maar nu voelde ik de baby gelijk zakken. Al heel snel staat het hoofdje.. En ik denk, ow ja, zo voelde het!! auw!!!! De perswee is weg en als ik mijn benen weer wil neerzetten zakt de baby weer wat terug. Na een paar keer flink persen zegt de verloskundige dat ze me weer gaat helpen dmv een knip. Onder een perswee voel ik dan een knip en niet veel later..
..wordt om 11.37 uur onze zoon Kevin geboren!!! Een zoon!!!!!
Michael en ik moeten allebei huilen, wat geweldig.. we zijn zo gelukkig. Eerst een dochter en nu een zoon!
En wat is hij mooi, en warm, en hij ruikt zo lekker..
Na een beetje te zijn bijgekomen mag Michael de navelstreng weer doorknippen, maar niet voordat ik de navelstreng nog even heb voelen kloppen. Met Sarah heb ik dat niet gedaan, en nu vroeg de verloskundige het of ik dat wilde.
Helaas wilde de placenta niet komen en daarvoor kreeg ik een injectie. Een half uur na de geboorte van Kevin kwam dan ook eindelijk, nadat de verloskundige op mijn buik heeft geduwd, de placenta. Ongelooflijk dat Kevin daarin heeft gezeten.
Na Kevin te hebben gewogen (3770 gram) en te hebben gecontroleerd (apgar na 5 minuten is een 10!) krijgt hij zijn eerste kleertjes aan die Michael heeft uitgezocht! En dan mag papa eindelijk zijn zoon vasthouden. Kevin doet zijn oogjes open en hij kijkt Michael aan. Zo mooi!
Ondertussen maakt de verloskundige alles klaar om me te hechten. Eerst krijg ik een verdoving en daarna word ik gehecht. Met Sarah kreeg ik, voordat ik de knip kreeg, ook al een verdoving, maar dit keer had de verloskundige daar al geen tijd meer voor. Gelukkig deed het geen extra pijn
Als alles klaar is mag ik dan eindelijk Kevin voor het eerst aanleggen en niet veel later drinkt hij heerlijk bij mij! Hopelijk gaat de borstvoeding dit keer goed..
CM...jij bent sneller met je verhaal dan ik !
mooi geschreven hoor, wat een gebeurtenis he?!
Met de bevalling van Ilse nog erg vers in mijn gedachten was ik behoorlijk angstig voor weer een lange bevalling. Trage start, geen effectieve weeën . . ik zag het al weer helemaal voor me. Gelukkig heb ik dat bij alle drie de vk's aangegeven waardoor we een goed 'plan' besproken hadden en ik mijn angst (meestal) wel de baas was.
Dinsdag, 40+3wkn zwanger.. al een aantal uren krampende pijn, op en af .. toch wel heel erg herkenbaar als weeën! De zenuwen slaan toe en in plaats van ontspannen en het maar toelaten schiet ik in de stress en bedenk ik me na elke 10min. dat het wéér niet effectief kan zijn.
Na paar uur "weeën opvangen" ga ik toch maar naar bed omdat het niet doorzet, en word ik na paar uurtjes nogal teleurgesteld weer wakker. Het was gewoon niets !
Precies een week later; 41+3wkn zwanger.. naar het ziekenhuis voor ctgcontrole en gyn.afspraak ivm dreigend overtijd lopen. 's ochtends al wel vaag pijnlijke harde buiken, maar na verkeerde inschatting van de week ervoor durf ik nieteens echt te voelen wat ik nou echt voel.
Gewoon naar ziekenhuis dus, op ctg nieteens noemenswaardige krampen te zien en bij de gyn. vooral gesproken over de inleiding die 2dgn later zou volgen.
Het toucher leverde 2cm ontsluiting op, die ik week ervoor volgens de vk ook al had, dus echt hoopgevend was dat niet.
De 800mtr van poli naar auto duurde tóch wel wat langer dan normaal omdat ik tot 3x toe moest stoppen ivm kramp! V. vroeg zich nog af of het weeën waren, maar ik heb werkelijk waar NIET bedacht dat het serieus een wee zou kunnen zijn.
Eenmaal thuis met mijn ouders en V nog geluncht, waarna V. naar zijn werk is gegaan. "strippen" was immers al 2x eerder totaal niet van invloed geweest, dus waarom vandaag wel?
Nog geen 1,5uur later moest ik mezelf toch wel schrap zetten bij zo'n kramp en mijn moeder vroeg zich hardop af of dit nou niet toch misschien wel echt was ? welnee dacht ik nog!
Nog een uurtje later heb ik toch V. maar gebeld en zodra hij thuis was heb ik mijn ouders met Ilse de deur gewezen. Schoonouders zouden haar opvangen, maar konden pas 2uur later bij ons zijn. Dat zag ik toch niet zitten!
Op dat moment was het 15:00uur ongeveer. De middag hebben we besteed aan het 'negeren' van de krampen en het uitzoeken van foto's van ilse die we nog wilden laten afdrukken. Heel gek, maar ik durfde echt niet toe te laten in mijn hoofd dat het misschien tóch wel echt begonnen zou zijn !
Achteraf snap ik daar niets van, ik heb namelijk tot 20:00uur vooral rondgelopen omdat ik de weeën het beste staand op kon vangen. Zat ik? Was ik te laat met in goede houding staan en kon ik het dus echt niet opvangen! V vond het maar niets, omdat ik zo natuurlijk ook echt niet tot rust kwam.
Om 20:00uur had ik wel de vk gebeld, die is wel langsgeweest maar kon niet zo veel met "om de 8-10min. en soms een tijd om de 3min." en nogsteeds 2cm ontsluiting. Advies: 2paracetamol nemen en wat gaan slapen. We moesten maar een paar uur aankijken en zien of het wel/niet zou gaan doorzetten.
Toen sloeg bij mij wel even de wanhoop toe, want stel nou dat dit wéér niet echt zou zijn? Daarvoor voelde het veel te slopend! En veel te herkenbaar van bij ilse...zou dit wéér zo lang gaan duren !?
Afgesproken het niet "paar uur" aan te kijken, maar heel concreet: over 3uur bellen we weer!
...3uren die vreselijk lang duurden. De weeën bleven onverminderd maar pijnlijker komen, ik probeerde er echt positief in mee te gaan, maar de eerdere inschatting van de vk maakte dat wel moeilijk.
Toen ze hier om 23:30uur was bleek: bijna 3cm ontsluiting
Tja. Op dat moment heb ik na de nodige tranen heel duidelijk aangegeven echt naar het ziekenhuis te willen voor de ruggeprik. 1cm winst na zo'n 8uur voor mijn gevoel echt pijnlijke echte weeën ?!
Ze was het gelukkig helemaal met me eens; dit was scenario wat we al besproken hadden.
Ritje naar het ziekenhuis voelde als enorme opluchting. Het was begonnen, het ging gebeuren en ondanks dat het leek te gaan lopen zoals bij ilse, waren mijn wensen goed gehoord en voelde ik dat het 'onder controle' was.
0100uur in het ziekenhuis...30min ctg werden 1,5uur ctg omdat de gyn. nog op de ok stond.
Toen toucher; 4cm. en godzijdank snel ook de beslissing: ruggeprik.
Uiteraard wel besproken dat er ook de pethidine-optie was, maar gezien ervaring bij ilse was ik heel duidelijk: dát niet! Achteraf heeft de vk ook met de gyn. een gesprekje gehad op de gang.
Toen...wachten op de anaesthesist, die nog op de ok stond.
Ik weet nog zó goed hoe ik aan de ene kant elke wee met goede moed probeerde op te vangen, maar dat het zo om de 3weeën echt even niet meer ging. Er zaten nogsteeds zo'n 6-7min. tussen, dus ik kon tussendoor best helder blijven en goed ontspannen gelukkig!
Toen de anaesth.: wederom de opties besproken en snel overeengekomen: ruggeprik.
Maar, eerst moest het infuus er in en een hoeveelheid vocht al binnen zijn. Wéér wachten dus!
Uiteindelijk rond 04:00uur zat ie hoor! Heel vreemd, ik had het idee dat het einddoel bereikt was. Rust in dit geval. Kindje zou heus ook wel komen
Helaas kwam na een uur de gyn. eerder dan afgesproken en toch wat gehaast binnen lopen, op het ctg leek het toch niet goed te gaan met Sanne. Na toucheren bleek de ontsluiting echt niet op te schieten en wilde ze met weeënopwekkers in het infuus de boel wat versnellen.
05:00uur hebben ze de vliezen gebroken (gelukkig helder vruchtwater!) en werd het hormoon in infuus gedaan. Vanaf dat moment ben ik begonnen met braken, continue..lege maag of niet.
Vréselijk ellendig, maar ik kon me ook echt wel beseffen: godzijdank hoef ik die weeën niet meer op te vangen!
In afwachting van de verdere ontsluiting zijn we echt super fijn begeleid door de verpleging!
Er was constant iemand bij ons (oa om de kotsbakjes bij te vullen ) maar ook echt om mij moed in te praten en met me mee te leven.
Op een gegeven moment kwam de gyn. weer binnen gerend, het leek echt niet goed te zijn met conditie van Sanne, ze moesten proberen bloed van haar af te nemen om te kijken of het écht zo slecht ging dat ze moesten gaan ingrijpen (keizersnee werd genoemd)
Helaas was ze nog niet ingedaald en was ontsluiting niet ver genoeg om makkelijk bij haar hoofdje te kunnen voor wat bloed.
Wederom heel erg blij met de pijnstilling: ze konden dus zonder mij als belemmering hun best doen tóch wat bloed te verkrijgen! Ik durfde niet meer te kijken naar de instrumenten die er bij gebruikt werden, ik heb me op het braken geconcentreerd en lag af en toe op het bed mee te schudden van de krachten die ze uitoefenden.
Godzijdank konden ze wat bloed te pakken krijgen en bleek dat de conditie op het ctg slechter leek dan in werkelijkheid! Géén acute keizersnee nodig dus nog!
Achteraf vertelden ze dat ik zonder die ruggeprik dat gesjor nooit getrokken had, en dat ze dus voor keizersnee gekozen hadden omdat ze op ctg hadden moeten afgaan dan.
Wel weer verhoging van de weeënopwekkers en tegen 09:00 volledige ontsluiting.
Sanne alleen nog niet ver genoeg ingedaald. De verdoving wel vast stopgezet om tzt wel de persdrang te voelen.
Tegen 9:30 vond de gyn. het toch wel hoog tijd te gaan proberen te persen..Sanne kon er maar beter gewoon uit zijn! Ik voelde nog wel niets, maar wie weet kon ik toch wel effectief persen? Hihi, ik mocht het eens proberen...heel bizar gevoel!
Nouja, ik voelde dus echt niets en heb puur op verstand en herinnering van bij ilse wat gedaan! Na 2x proberen riep de gyn. dat ik moest stoppen, dat ze handschoenen en schort moest hebben en V. riep in tranen naar me dat ze er al aan kwam!
Ik begon euforisch te roepen: HUH? Maar ik voel niets! Ik voel niets! Ik voel niets!!!??
Toen gyn. klaar stond heb ik nog 2x geperst en daar was ze al ! 09:50uur …
Ongelooflijk. Ik heb nog wel 20x geroepen dat ik het niet kon geloven, dat ik niets voelde
En dat het zo snel was gegaan!
Er werd me fijntjes verteld dat ik toch al wel zo’n 20uur bezig was geweest, hahaha
Heel naar was wel dat het hormoon via infuus nog niet was uitgewerkt en dat ik dus nog zo’n uur door ben blijven braken..en eigenlijk dus van het eerste uur niet veel heb meegekregen. Gelukkig ging het daarna heel snel beter!
Ik mocht kiezen of ik al naar huis wilde of wilde blijven, we hebben voor het laatste gekozen. Even dagje/nachtje bijkomen daar. ’s Nachts Sanne ook op de babykamer laten slapen om zo zelf wat te slapen. Had kamer alleen, dus dat lukte best wel!
Ik vergeet voor het gemak maar even dat ik behoorlijk was ingescheurd, dat de hechtingen me toch wel dwars hebben gezeten maar dat ik zo’n 3wkn na dit gebeuren lichamelijk weer in orde ben. Op bekkenbodem na.. maar daar wordt aan gewerkt.
Ik ben er zó blij en dankbaar om dat mijn angst voor de bevalling gehoord is door de vk’s en dat ze ondanks hun instelling “bij 2e gaat het altijd sneller” toch een plan met me hebben gemaakt. Ook heel dankbaar voor de begeleiding door de verpleging op de verloskamer…. Die hebben me/ons er echt doorheen gesleept.
Ik zeg vooral mij, omdat er voor V. niet veel meer op zat dan het kotsbakje vasthouden en wachten. Deed hij goed hoor
mooi geschreven hoor, wat een gebeurtenis he?!
Met de bevalling van Ilse nog erg vers in mijn gedachten was ik behoorlijk angstig voor weer een lange bevalling. Trage start, geen effectieve weeën . . ik zag het al weer helemaal voor me. Gelukkig heb ik dat bij alle drie de vk's aangegeven waardoor we een goed 'plan' besproken hadden en ik mijn angst (meestal) wel de baas was.
Dinsdag, 40+3wkn zwanger.. al een aantal uren krampende pijn, op en af .. toch wel heel erg herkenbaar als weeën! De zenuwen slaan toe en in plaats van ontspannen en het maar toelaten schiet ik in de stress en bedenk ik me na elke 10min. dat het wéér niet effectief kan zijn.
Na paar uur "weeën opvangen" ga ik toch maar naar bed omdat het niet doorzet, en word ik na paar uurtjes nogal teleurgesteld weer wakker. Het was gewoon niets !
Precies een week later; 41+3wkn zwanger.. naar het ziekenhuis voor ctgcontrole en gyn.afspraak ivm dreigend overtijd lopen. 's ochtends al wel vaag pijnlijke harde buiken, maar na verkeerde inschatting van de week ervoor durf ik nieteens echt te voelen wat ik nou echt voel.
Gewoon naar ziekenhuis dus, op ctg nieteens noemenswaardige krampen te zien en bij de gyn. vooral gesproken over de inleiding die 2dgn later zou volgen.
Het toucher leverde 2cm ontsluiting op, die ik week ervoor volgens de vk ook al had, dus echt hoopgevend was dat niet.
De 800mtr van poli naar auto duurde tóch wel wat langer dan normaal omdat ik tot 3x toe moest stoppen ivm kramp! V. vroeg zich nog af of het weeën waren, maar ik heb werkelijk waar NIET bedacht dat het serieus een wee zou kunnen zijn.
Eenmaal thuis met mijn ouders en V nog geluncht, waarna V. naar zijn werk is gegaan. "strippen" was immers al 2x eerder totaal niet van invloed geweest, dus waarom vandaag wel?
Nog geen 1,5uur later moest ik mezelf toch wel schrap zetten bij zo'n kramp en mijn moeder vroeg zich hardop af of dit nou niet toch misschien wel echt was ?
welnee dacht ik nog!Nog een uurtje later heb ik toch V. maar gebeld en zodra hij thuis was heb ik mijn ouders met Ilse de deur gewezen. Schoonouders zouden haar opvangen, maar konden pas 2uur later bij ons zijn. Dat zag ik toch niet zitten!
Op dat moment was het 15:00uur ongeveer. De middag hebben we besteed aan het 'negeren' van de krampen en het uitzoeken van foto's van ilse die we nog wilden laten afdrukken. Heel gek, maar ik durfde echt niet toe te laten in mijn hoofd dat het misschien tóch wel echt begonnen zou zijn !
Achteraf snap ik daar niets van, ik heb namelijk tot 20:00uur vooral rondgelopen omdat ik de weeën het beste staand op kon vangen. Zat ik? Was ik te laat met in goede houding staan en kon ik het dus echt niet opvangen! V vond het maar niets, omdat ik zo natuurlijk ook echt niet tot rust kwam.
Om 20:00uur had ik wel de vk gebeld, die is wel langsgeweest maar kon niet zo veel met "om de 8-10min. en soms een tijd om de 3min." en nogsteeds 2cm ontsluiting. Advies: 2paracetamol nemen en wat gaan slapen.
We moesten maar een paar uur aankijken en zien of het wel/niet zou gaan doorzetten.Toen sloeg bij mij wel even de wanhoop toe, want stel nou dat dit wéér niet echt zou zijn? Daarvoor voelde het veel te slopend! En veel te herkenbaar van bij ilse...zou dit wéér zo lang gaan duren !?
Afgesproken het niet "paar uur" aan te kijken, maar heel concreet: over 3uur bellen we weer!
...3uren die vreselijk lang duurden. De weeën bleven onverminderd maar pijnlijker komen, ik probeerde er echt positief in mee te gaan, maar de eerdere inschatting van de vk maakte dat wel moeilijk.
Toen ze hier om 23:30uur was bleek: bijna 3cm ontsluiting
Tja. Op dat moment heb ik na de nodige tranen heel duidelijk aangegeven echt naar het ziekenhuis te willen voor de ruggeprik. 1cm winst na zo'n 8uur voor mijn gevoel echt pijnlijke echte weeën ?!
Ze was het gelukkig helemaal met me eens; dit was scenario wat we al besproken hadden.
Ritje naar het ziekenhuis voelde als enorme opluchting. Het was begonnen, het ging gebeuren en ondanks dat het leek te gaan lopen zoals bij ilse, waren mijn wensen goed gehoord en voelde ik dat het 'onder controle' was.
0100uur in het ziekenhuis...30min ctg werden 1,5uur ctg omdat de gyn. nog op de ok stond.
Toen toucher; 4cm. en godzijdank snel ook de beslissing: ruggeprik.
Uiteraard wel besproken dat er ook de pethidine-optie was, maar gezien ervaring bij ilse was ik heel duidelijk: dát niet! Achteraf heeft de vk ook met de gyn. een gesprekje gehad op de gang.
Toen...wachten op de anaesthesist, die nog op de ok stond.
Ik weet nog zó goed hoe ik aan de ene kant elke wee met goede moed probeerde op te vangen, maar dat het zo om de 3weeën echt even niet meer ging. Er zaten nogsteeds zo'n 6-7min. tussen, dus ik kon tussendoor best helder blijven en goed ontspannen gelukkig!
Toen de anaesth.: wederom de opties besproken en snel overeengekomen: ruggeprik.
Maar, eerst moest het infuus er in en een hoeveelheid vocht al binnen zijn. Wéér wachten dus!
Uiteindelijk rond 04:00uur zat ie hoor! Heel vreemd, ik had het idee dat het einddoel bereikt was. Rust in dit geval. Kindje zou heus ook wel komen
Helaas kwam na een uur de gyn. eerder dan afgesproken en toch wat gehaast binnen lopen, op het ctg leek het toch niet goed te gaan met Sanne. Na toucheren bleek de ontsluiting echt niet op te schieten en wilde ze met weeënopwekkers in het infuus de boel wat versnellen.
05:00uur hebben ze de vliezen gebroken (gelukkig helder vruchtwater!) en werd het hormoon in infuus gedaan. Vanaf dat moment ben ik begonnen met braken, continue..lege maag of niet.
Vréselijk ellendig, maar ik kon me ook echt wel beseffen: godzijdank hoef ik die weeën niet meer op te vangen!
In afwachting van de verdere ontsluiting zijn we echt super fijn begeleid door de verpleging!
Er was constant iemand bij ons (oa om de kotsbakjes bij te vullen ) maar ook echt om mij moed in te praten en met me mee te leven.
Op een gegeven moment kwam de gyn. weer binnen gerend, het leek echt niet goed te zijn met conditie van Sanne, ze moesten proberen bloed van haar af te nemen om te kijken of het écht zo slecht ging dat ze moesten gaan ingrijpen (keizersnee werd genoemd)
Helaas was ze nog niet ingedaald en was ontsluiting niet ver genoeg om makkelijk bij haar hoofdje te kunnen voor wat bloed.
Wederom heel erg blij met de pijnstilling: ze konden dus zonder mij als belemmering hun best doen tóch wat bloed te verkrijgen! Ik durfde niet meer te kijken naar de instrumenten die er bij gebruikt werden, ik heb me op het braken geconcentreerd en lag af en toe op het bed mee te schudden van de krachten die ze uitoefenden.
Godzijdank konden ze wat bloed te pakken krijgen en bleek dat de conditie op het ctg slechter leek dan in werkelijkheid! Géén acute keizersnee nodig dus nog!
Achteraf vertelden ze dat ik zonder die ruggeprik dat gesjor nooit getrokken had, en dat ze dus voor keizersnee gekozen hadden omdat ze op ctg hadden moeten afgaan dan.
Wel weer verhoging van de weeënopwekkers en tegen 09:00 volledige ontsluiting.
Sanne alleen nog niet ver genoeg ingedaald. De verdoving wel vast stopgezet om tzt wel de persdrang te voelen.
Tegen 9:30 vond de gyn. het toch wel hoog tijd te gaan proberen te persen..Sanne kon er maar beter gewoon uit zijn! Ik voelde nog wel niets, maar wie weet kon ik toch wel effectief persen? Hihi, ik mocht het eens proberen...heel bizar gevoel!
Nouja, ik voelde dus echt niets en heb puur op verstand en herinnering van bij ilse wat gedaan! Na 2x proberen riep de gyn. dat ik moest stoppen, dat ze handschoenen en schort moest hebben en V. riep in tranen naar me dat ze er al aan kwam!
Ik begon euforisch te roepen: HUH? Maar ik voel niets! Ik voel niets! Ik voel niets!!!??
Toen gyn. klaar stond heb ik nog 2x geperst en daar was ze al ! 09:50uur …
Ongelooflijk. Ik heb nog wel 20x geroepen dat ik het niet kon geloven, dat ik niets voelde
En dat het zo snel was gegaan!
Er werd me fijntjes verteld dat ik toch al wel zo’n 20uur bezig was geweest, hahaha
Heel naar was wel dat het hormoon via infuus nog niet was uitgewerkt en dat ik dus nog zo’n uur door ben blijven braken..en eigenlijk dus van het eerste uur niet veel heb meegekregen. Gelukkig ging het daarna heel snel beter!
Ik mocht kiezen of ik al naar huis wilde of wilde blijven, we hebben voor het laatste gekozen. Even dagje/nachtje bijkomen daar. ’s Nachts Sanne ook op de babykamer laten slapen om zo zelf wat te slapen. Had kamer alleen, dus dat lukte best wel!
Ik vergeet voor het gemak maar even dat ik behoorlijk was ingescheurd, dat de hechtingen me toch wel dwars hebben gezeten maar dat ik zo’n 3wkn na dit gebeuren lichamelijk weer in orde ben. Op bekkenbodem na.. maar daar wordt aan gewerkt.
Ik ben er zó blij en dankbaar om dat mijn angst voor de bevalling gehoord is door de vk’s en dat ze ondanks hun instelling “bij 2e gaat het altijd sneller” toch een plan met me hebben gemaakt. Ook heel dankbaar voor de begeleiding door de verpleging op de verloskamer…. Die hebben me/ons er echt doorheen gesleept.
Ik zeg vooral mij, omdat er voor V. niet veel meer op zat dan het kotsbakje vasthouden en wachten. Deed hij goed hoor
Heftig Marit!
Fijn dat je er nu beter op terug kan kijken!
Mooi geschreven Crazymoon!
Klinkt als een fijne thuisbevalling!
Verhaal van Llewella klinkt inderdaad als een pittige bevalling!
Jammer dat je toch naar de OK moest, maar gelukkig bleek dat mee te vallen!
Ik kan met een heel goed gevoel terugkijken op de bevalling!
Het is aardig snel gegaan, om 4:30 's morgens eerste echte weeen, om 12:45 naar ziekenhuis (vk had geen weekenddienst), we dachten eigenlijk dat het nog maar oefenweeen waren en namen de boel niet echt serieus
Toen had ik 7/8 cm ontsluiting en om 14:47 was Lotte geboren na een kwartier persen. Om 18:00 waren we weer thuis!
Heb het niet als echt pijnlijk of vervelend ervaren eigenlijk. Het lastigste was nog de persweeen weg werken toen ik 8 cm ontsluiting had en de vliezen gebroken waren, dat heeft ongeveer een half uur tot ene uur geduurd.
De bedoeling was een thuisbevalling, maar achteraf vond ik het geen probleem dat we naar het ziekenhuis moesten.
Fijn dat je er nu beter op terug kan kijken!
Mooi geschreven Crazymoon!
Klinkt als een fijne thuisbevalling!
Verhaal van Llewella klinkt inderdaad als een pittige bevalling!
Jammer dat je toch naar de OK moest, maar gelukkig bleek dat mee te vallen!
Ik kan met een heel goed gevoel terugkijken op de bevalling!
Het is aardig snel gegaan, om 4:30 's morgens eerste echte weeen, om 12:45 naar ziekenhuis (vk had geen weekenddienst), we dachten eigenlijk dat het nog maar oefenweeen waren en namen de boel niet echt serieus
Toen had ik 7/8 cm ontsluiting en om 14:47 was Lotte geboren na een kwartier persen. Om 18:00 waren we weer thuis!
Heb het niet als echt pijnlijk of vervelend ervaren eigenlijk. Het lastigste was nog de persweeen weg werken toen ik 8 cm ontsluiting had en de vliezen gebroken waren, dat heeft ongeveer een half uur tot ene uur geduurd.
De bedoeling was een thuisbevalling, maar achteraf vond ik het geen probleem dat we naar het ziekenhuis moesten.
Mrien, wegpuffen van persweeën.. dat vond ik bij ilse echt vréselijk !!
Gelukkig maar dat het ziekenhuisgebeuren toch niet als vervelend voelt nu!
Gelukkig maar dat het ziekenhuisgebeuren toch niet als vervelend voelt nu!
Ik heb net mijn bevallingsverhaal geschreven, dus plaats ik het ook even hier.
Maandagmiddag om 12.00 hadden we een controle afspraak in het ziekenhuis. Ik ben dan 40 weken en 1 dag zwanger. Ik voelde me twee dagen al minder lekker, af en toe last van krampen, mijn bekken wat zeer deed. Oftewel, ik was het echt goed zat aan het worden.
In het ziekenhuis de gebruikelijke gang van zaken, half uurtje aan de CTG met om de 5 minuten automatische bloeddrukmeting en urine inleveren. Deze keer hoefde er geen bloed afgenomen te worden, dat scheelde weer.
Bloeddruk was goed, urine klein beetje eiwit en de hartslag van de baby was goed, maar wel een beetje minder variatie dan normaal. De gynaecoloog kwam aan mijn bed om de uitslagen door te geven en te vragen hoe het ging. Ik vertelde haar dat ik de afgelopen dagen veel krampen had gehad. Ze stelde voor om eens te voelen hoe het met de verweking/ontsluiting stond. Als die er überhaupt al was. Ze voelde en zei dat het al helemaal verweekt aanvoelde en dat ik zo’n 3 á 4 cm ontsluiting had. Ze besloot me te strippen. Dat was wat gevoelig, maar niet heel pijnlijk en we mochten weer naar huis. Ze vertelde niet te lang te wachten met het ziekenhuis bellen, mocht ik weeën krijgen. Ze zei er ook bij, dat het best een paar dagen zou kunnen duren voor het aan zou slaan, maar dat ze natuurlijk hoopte dat ze me vanavond terug zou zien.
Dus wij weer naar huis. Rond 14.00 waren we thuis. Mijn verhaal gedaan aan m’n moeder, die bij ons thuis op Myhron pastte. L. was er direct van overtuigd dat we ’s avonds terug zouden gaan omdat hij het ‘aan mij kon zien’. Ik deed m’n best hem toch een beetje te temperen. M’n moeder ging naar huis en wij zijn met z’n drietjes even naar buiten gegaan. Even lopend boodschappen halen. De supermarkt is niet ver lopen, zo’n 500 meter dus dat ging prima. Nog steeds niks. Toen we terugkwamen, kwam de buurvrouw net aan met haar tweeling, die uit de PSZ kwamen. Ik even bijgekletst met de buurvrouw en de kindjes met elkaar buiten gespeeld. Om 16.15 gingen we weer naar binnen. Nog steeds niks. Ik ga even computeren, maar dat verveelt me eigenlijk al snel. Ik besluit lekker een heet bad te nemen, wie weet zet het nog het één en ander in gang. Nadat ik een half uurtje in bad zit voel ik ineens hele lichte krampen. Zoals een lichte menstruatiekramp. Mijn vorige bevalling begon ook met dit soort krampen, dus ik ben alert. Aan de andere kant heb ik deze krampen al eerder gehad de afgelopen dagen, dus het zegt ook weer weinig. Ze blijven echter wel komen en na een kramp of drie ga ik uit bad en ga naar beneden. Ik time de tijd die er tussen zit. Ze komen om de 5 minuten. L. belt zijn ouders of Myhron bij hen kan logeren, want hij denkt dat het echt gaat gebeuren. Ik ben nog niet zo zeker hiervan, maar vind het goed dat hij ze vast belt. De krampjes blijven komen en m’n schoonvader komt Myhron ophalen, wij bellen het ziekenhuis. Ik mag langskomen. Om 17.47 stappen we in de auto en nemen alle tassen en camera’s mee. Onderweg naar het ziekenhuis zijn de krampen nog niet veel heftiger geworden en soms twijfel ik of ze nog wel steeds komen. Ik moet me goed concentreren om ze te voelen.
Om 18.05 stappen we het ziekenhuis binnen en ik wil eerst langs het restaurant om even wat broodjes te halen, we hebben immers nog niet gegeten en misschien kan het voorlopig even niet. L. wil dit niet, die wil gelijk naar boven, maar ik drijf m’n zin door. Even later meld ik me bij de balie, de gynaecoloog van die middag staat er ook en het doet haar goed me te zien, zegt ze. We gaan naar de verloskamer en ik mag me uitkleden. Ik maak nog grapjes en praat volop, zo heftig is het allemaal immers niet. De ontsluiting is inmiddels 5 cm en ze wil mijn vliezen doorprikken. Hierna zullen de weeën heftiger worden zegt ze. Het is dan 18.30. Ik word weer aan de CTG gelegd en aan de bloeddrukmeter. Dit vind ik wel vervelend omdat ik nu verplicht ben in één houding op bed te blijven liggen. De weeën worden inderdaad heftiger, maar ik kan ze goed hebben. De weeën meter geeft niets aan, maar dat ben ik gewend, dat deed hij bij mijn vorige bevalling ook niet, tot op het moment van bevallen zelfs. De gyn zegt dat ze me veel te beheerst vind en denkt dat de weeën helemaal niet zo heftig zijn. Ze laat ons even alleen. Steeds worden ze iets heftiger en komen ze iets sneller, nu zo om de 3 minuten. Ik kijk steeds op de klok en op de timer van de bloeddrukmeter om op de hoogte te blijven van wat er wanneer gebeurt. De weeën worden nog iets heftiger en er lijkt wat druk bij te komen. Ik vraag of L. op het belletje wil drukken om de gyn te laten komen. Ze komt en voelt, de ontsluiting is 6 cm. Het is dan 19.30. Ik ben eigenlijk een beetje teleurgesteld dat het ineens toch niet zo hard lijkt te gaan. De gyn blijft voelen aan mijn baarmoedermond, dit doet vreselijk pijn. Ook krijg ik twee weeën terwijl zij aan het toucheren is. De pijn die ik voel is hels en ik weet even niet meer hoe ik het heb. De tranen springen zowat in m’n ogen en L. zegt later dat hij bang was dat ik out zou gaan. De gyn zegt steeds: “sorry, sorry mevrouw” terwijl ze bezig is.
Ik weet niet wat ze gedaan heeft, maar hierna volgt een weeënstorm. De weeën trekken niet echt meer weg en golven alleen nog maar. Door het toucheren was ik uit abrupt uit mijn heerlijke kalme concentratie gehaald en het kost me even moeite om er weer in te komen om dit op te vangen. Het enige wat ik denk is: “Als dit maar geen drie uur duurt”. En dat duurt het gelukkig niet. Rond 20.30 gaan de weeën steeds meer over naar persweeën en ik geef dit aan bij de gyn. Op mediterende wijze bijna, denk ik alleen maar “laat het 10 cm zijn, laat het 10 cm zijn, laat het 10 cm zijn”. En dit is zo, gelukkig. Ik moet nog even twee weeën wegpuffen en om 20.43 mag ik meepersen. Ik pers met volle kracht en na 1 keer persen zegt de gyn al dat er haartjes te zien zijn. Dit verbaast me, zo snel al. Ik moet even zuchten van haar omdat het anders te snel gaat. Dan mag ik weer verder persen. Na twee keer moet ik weer even een wee wegzuchten. Dan weer persen en ik voel mijn dochter geboren worden. Het is 20.49, dus na
6 minuten persen is ze er!
Ze wordt op mijn buik gelegd, maar laag want de navelstreng is wat aan de korte kant. Als deze uitgeklopt is mag papa de navelstreng doorknippen en krijg ik haar op mijn borst. Het is een perfect, klein, mooi, roze meisje en ik ben zó ontzettend blij en opgelucht dat het achter de rug is. Even later wordt de placenta geboren. Ik heb één minimaal scheurtje, de gyn twijfelt of ze het moet hechten. De zegt dat het toch beter is van wel, maar dan zonder verdoving omdat het echt minimaal is. L. is helemaal trots en blijft maar zeggen dat ik het zo goed gedaan heb.
Alle twijfels en spanning van de afgelopen tijd glijden (of bibberen) van me af terwijl ik haar vasthoud.
Van eerste krampje rond 16.45 tot geboorte om 20.49, is dit mijn nieuwe persoonlijke record
Maandagmiddag om 12.00 hadden we een controle afspraak in het ziekenhuis. Ik ben dan 40 weken en 1 dag zwanger. Ik voelde me twee dagen al minder lekker, af en toe last van krampen, mijn bekken wat zeer deed. Oftewel, ik was het echt goed zat aan het worden.
In het ziekenhuis de gebruikelijke gang van zaken, half uurtje aan de CTG met om de 5 minuten automatische bloeddrukmeting en urine inleveren. Deze keer hoefde er geen bloed afgenomen te worden, dat scheelde weer.
Bloeddruk was goed, urine klein beetje eiwit en de hartslag van de baby was goed, maar wel een beetje minder variatie dan normaal. De gynaecoloog kwam aan mijn bed om de uitslagen door te geven en te vragen hoe het ging. Ik vertelde haar dat ik de afgelopen dagen veel krampen had gehad. Ze stelde voor om eens te voelen hoe het met de verweking/ontsluiting stond. Als die er überhaupt al was. Ze voelde en zei dat het al helemaal verweekt aanvoelde en dat ik zo’n 3 á 4 cm ontsluiting had. Ze besloot me te strippen. Dat was wat gevoelig, maar niet heel pijnlijk en we mochten weer naar huis. Ze vertelde niet te lang te wachten met het ziekenhuis bellen, mocht ik weeën krijgen. Ze zei er ook bij, dat het best een paar dagen zou kunnen duren voor het aan zou slaan, maar dat ze natuurlijk hoopte dat ze me vanavond terug zou zien.
Dus wij weer naar huis. Rond 14.00 waren we thuis. Mijn verhaal gedaan aan m’n moeder, die bij ons thuis op Myhron pastte. L. was er direct van overtuigd dat we ’s avonds terug zouden gaan omdat hij het ‘aan mij kon zien’. Ik deed m’n best hem toch een beetje te temperen. M’n moeder ging naar huis en wij zijn met z’n drietjes even naar buiten gegaan. Even lopend boodschappen halen. De supermarkt is niet ver lopen, zo’n 500 meter dus dat ging prima. Nog steeds niks. Toen we terugkwamen, kwam de buurvrouw net aan met haar tweeling, die uit de PSZ kwamen. Ik even bijgekletst met de buurvrouw en de kindjes met elkaar buiten gespeeld. Om 16.15 gingen we weer naar binnen. Nog steeds niks. Ik ga even computeren, maar dat verveelt me eigenlijk al snel. Ik besluit lekker een heet bad te nemen, wie weet zet het nog het één en ander in gang. Nadat ik een half uurtje in bad zit voel ik ineens hele lichte krampen. Zoals een lichte menstruatiekramp. Mijn vorige bevalling begon ook met dit soort krampen, dus ik ben alert. Aan de andere kant heb ik deze krampen al eerder gehad de afgelopen dagen, dus het zegt ook weer weinig. Ze blijven echter wel komen en na een kramp of drie ga ik uit bad en ga naar beneden. Ik time de tijd die er tussen zit. Ze komen om de 5 minuten. L. belt zijn ouders of Myhron bij hen kan logeren, want hij denkt dat het echt gaat gebeuren. Ik ben nog niet zo zeker hiervan, maar vind het goed dat hij ze vast belt. De krampjes blijven komen en m’n schoonvader komt Myhron ophalen, wij bellen het ziekenhuis. Ik mag langskomen. Om 17.47 stappen we in de auto en nemen alle tassen en camera’s mee. Onderweg naar het ziekenhuis zijn de krampen nog niet veel heftiger geworden en soms twijfel ik of ze nog wel steeds komen. Ik moet me goed concentreren om ze te voelen.
Om 18.05 stappen we het ziekenhuis binnen en ik wil eerst langs het restaurant om even wat broodjes te halen, we hebben immers nog niet gegeten en misschien kan het voorlopig even niet. L. wil dit niet, die wil gelijk naar boven, maar ik drijf m’n zin door. Even later meld ik me bij de balie, de gynaecoloog van die middag staat er ook en het doet haar goed me te zien, zegt ze. We gaan naar de verloskamer en ik mag me uitkleden. Ik maak nog grapjes en praat volop, zo heftig is het allemaal immers niet. De ontsluiting is inmiddels 5 cm en ze wil mijn vliezen doorprikken. Hierna zullen de weeën heftiger worden zegt ze. Het is dan 18.30. Ik word weer aan de CTG gelegd en aan de bloeddrukmeter. Dit vind ik wel vervelend omdat ik nu verplicht ben in één houding op bed te blijven liggen. De weeën worden inderdaad heftiger, maar ik kan ze goed hebben. De weeën meter geeft niets aan, maar dat ben ik gewend, dat deed hij bij mijn vorige bevalling ook niet, tot op het moment van bevallen zelfs. De gyn zegt dat ze me veel te beheerst vind en denkt dat de weeën helemaal niet zo heftig zijn. Ze laat ons even alleen. Steeds worden ze iets heftiger en komen ze iets sneller, nu zo om de 3 minuten. Ik kijk steeds op de klok en op de timer van de bloeddrukmeter om op de hoogte te blijven van wat er wanneer gebeurt. De weeën worden nog iets heftiger en er lijkt wat druk bij te komen. Ik vraag of L. op het belletje wil drukken om de gyn te laten komen. Ze komt en voelt, de ontsluiting is 6 cm. Het is dan 19.30. Ik ben eigenlijk een beetje teleurgesteld dat het ineens toch niet zo hard lijkt te gaan. De gyn blijft voelen aan mijn baarmoedermond, dit doet vreselijk pijn. Ook krijg ik twee weeën terwijl zij aan het toucheren is. De pijn die ik voel is hels en ik weet even niet meer hoe ik het heb. De tranen springen zowat in m’n ogen en L. zegt later dat hij bang was dat ik out zou gaan. De gyn zegt steeds: “sorry, sorry mevrouw” terwijl ze bezig is.
Ik weet niet wat ze gedaan heeft, maar hierna volgt een weeënstorm. De weeën trekken niet echt meer weg en golven alleen nog maar. Door het toucheren was ik uit abrupt uit mijn heerlijke kalme concentratie gehaald en het kost me even moeite om er weer in te komen om dit op te vangen. Het enige wat ik denk is: “Als dit maar geen drie uur duurt”. En dat duurt het gelukkig niet. Rond 20.30 gaan de weeën steeds meer over naar persweeën en ik geef dit aan bij de gyn. Op mediterende wijze bijna, denk ik alleen maar “laat het 10 cm zijn, laat het 10 cm zijn, laat het 10 cm zijn”. En dit is zo, gelukkig. Ik moet nog even twee weeën wegpuffen en om 20.43 mag ik meepersen. Ik pers met volle kracht en na 1 keer persen zegt de gyn al dat er haartjes te zien zijn. Dit verbaast me, zo snel al. Ik moet even zuchten van haar omdat het anders te snel gaat. Dan mag ik weer verder persen. Na twee keer moet ik weer even een wee wegzuchten. Dan weer persen en ik voel mijn dochter geboren worden. Het is 20.49, dus na
6 minuten persen is ze er!
Ze wordt op mijn buik gelegd, maar laag want de navelstreng is wat aan de korte kant. Als deze uitgeklopt is mag papa de navelstreng doorknippen en krijg ik haar op mijn borst. Het is een perfect, klein, mooi, roze meisje en ik ben zó ontzettend blij en opgelucht dat het achter de rug is. Even later wordt de placenta geboren. Ik heb één minimaal scheurtje, de gyn twijfelt of ze het moet hechten. De zegt dat het toch beter is van wel, maar dan zonder verdoving omdat het echt minimaal is. L. is helemaal trots en blijft maar zeggen dat ik het zo goed gedaan heb.
Alle twijfels en spanning van de afgelopen tijd glijden (of bibberen) van me af terwijl ik haar vasthoud.
Van eerste krampje rond 16.45 tot geboorte om 20.49, is dit mijn nieuwe persoonlijke record
-If I know I'm going crazy, I must not be insane-!
quote:
Ik vind dat je het mooi opgeschreven hebt Igraine, echt een fijne bevalling zo te lezen. Echt zo'n verhaal waar je, als je zwanger bent van de 2e, moed van krijgt. Heel duidelijk is te lezen dat het pad al is geeffend door je 1e, dat de 2e eruit persen zoveel makkelijk kan gaan. Mooi!
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
Eva ♥ en Iris ♥
Jazeker, de eerste duurde van eerste krampje tot geboorte zo'n 7 uur. Waarvan 64 minuten persen. dit zag ik laatst op m'n kaart staan bij de vkquote:Op vrijdag 28 november 2008 19:55 schreef Lois het volgende:
[..]
Ik vind dat je het mooi opgeschreven hebt Igraine, echt een fijne bevalling zo te lezen. Echt zo'n verhaal waar je, als je zwanger bent van de 2e, moed van krijgt. Heel duidelijk is te lezen dat het pad al is geeffend door je 1e, dat de 2e eruit persen zoveel makkelijk kan gaan. Mooi!
Nu dus 4 uur, waarvan 6 minuten persen. Ik was ook erg blij moet ik zeggen
-If I know I'm going crazy, I must not be insane-!
Mooi en fijn verhaal Igraine! En wat goed dat je wederhelft het aan je zag!!
Geluk zit in een klein Wolkje
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
wow igraine. wat een superbevalling!
(dat "en krijg ik haar op m'n borst" moest ik wel even nog 2x lezen. ).
(dat "en krijg ik haar op m'n borst" moest ik wel even nog 2x lezen.
).
Bix, ik zie het nu ook. Nou ik laat het toch lekker staan.
-If I know I'm going crazy, I must not be insane-!
Het zal bixie weer niet wezenquote:Op vrijdag 28 november 2008 21:08 schreef bixister het volgende:
wow igraine. wat een superbevalling!
(dat "en toen kreeg ik haar op m'n borst" moest ik wel even nog 2x lezen.
Klinkt helemaal fijn Igraine
Ik heb een blauw snoepje en ik heb een roze snoepje
Ik heb net mijn bevallingsverhaal opgeschreven. Vooral voor mezelf, omdat ik merk dat ik dingen ga vergeten. Maar zin in inkorten heb ik niet, dus ik zet die hele lap tekst maar onder een spoiler om wat ruimte te besparen.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Reinhilde, weet je zeker dat je dit topic wilt lezen??
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
Ja, ik ben niet bang voor de bevalling op de een of andere manier. Het zal hoe het zal gaan, en ik ga me er niet druk over maken van te voren.
En door het lezen van dit topic, krijg ik wel een idee wat ik kan verwachten, hoe verschillend elke bevalling is.
En door het lezen van dit topic, krijg ik wel een idee wat ik kan verwachten, hoe verschillend elke bevalling is.
Heel mooi opgeschreven Owlet, heel indringend. Het klinkt heel heftig maar aan de andere kant weer heel beheerst. Een mooie bevalling denk ik? Jammer alleen dat Avalon niet bij je kon blijven, dat is wel vervelend. Gelukkig kun je nu dag en nacht, onbeperkt van haar genieten.
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
Eva ♥ en Iris ♥
Het was ook heel dubbel. Aan de ene kant heftig omdat het zo plotseling en zo vreselijk medisch was.
Maar aan de andere kant was de bevalling zelf er een die iedereen gun (voor zover je dat natuurlijk doet met een bevalling ) Keurig in zes uurtjes met weeën die eigenlijk altijd op te vangen waren. Kort persen, weinig schade en bijna geen bloedverlies.
Dat dubbele gevoel had ik helemaal bij Avalons nachtjes op de kinderafdeling. Aan de ene kant was het vreselijk om haar niet bij me te hebben maar aan de andere kant moest ik steeds maar weer denken aan mensen zoals Tan. Dán lig je pas alleen in je kraambed. Ik kon ten minste nog desnoods elk uur naar haar toe
En al die vreselijk kleine prematuren op de kamer naast Ronja... Aan al die toeters en bellen met ouders die hun kind misschien weken niet kunnen vast houden. Dan was het nog niet zo erg om een kerngezonde baby te hebben die alleen maar aan een plakkertje voor haar hartslag lag en na twee nachtjes al weer naar huis mocht.
En ik ben ontzettend blij met de kraamafdeling van het GHZ in Gouda. Een paar jaar terug kreeg ik steeds maar weer kindjes in de kraam die op het gebied van BV en hechting nou niet echt zo geweldig behandeld waren maar dat is nu echt totaal anders.
[ Bericht 16% gewijzigd door owlet op 01-12-2008 16:57:26 ]
Maar aan de andere kant was de bevalling zelf er een die iedereen gun (voor zover je dat natuurlijk doet met een bevalling
) Keurig in zes uurtjes met weeën die eigenlijk altijd op te vangen waren. Kort persen, weinig schade en bijna geen bloedverlies.Dat dubbele gevoel had ik helemaal bij Avalons nachtjes op de kinderafdeling. Aan de ene kant was het vreselijk om haar niet bij me te hebben maar aan de andere kant moest ik steeds maar weer denken aan mensen zoals Tan. Dán lig je pas alleen in je kraambed. Ik kon ten minste nog desnoods elk uur naar haar toe
En al die vreselijk kleine prematuren op de kamer naast Ronja... Aan al die toeters en bellen met ouders die hun kind misschien weken niet kunnen vast houden. Dan was het nog niet zo erg om een kerngezonde baby te hebben die alleen maar aan een plakkertje voor haar hartslag lag en na twee nachtjes al weer naar huis mocht.
En ik ben ontzettend blij met de kraamafdeling van het GHZ in Gouda. Een paar jaar terug kreeg ik steeds maar weer kindjes in de kraam die op het gebied van BV en hechting nou niet echt zo geweldig behandeld waren maar dat is nu echt totaal anders.
[ Bericht 16% gewijzigd door owlet op 01-12-2008 16:57:26 ]
Owlet ik sluit me er helemaal bij aan dat de GHZ zo verschrikkelijk veranderd is in twee jaar tijd. Ik ben in november 2006 bevallen en nu in augustus 2008 en ik had allerlei dingen in mijn hoofd zitten en als het nodig was om aan te geven wat er allemaal mis zou gaan maar nu zelfs op borstvoedingsgebied waren ze super en niet te vergelijken. Aangezien het met mezelf nog niet helemaal goed gaat kom ik de verpleegkundige die Eva aangepakt heeft regelmatig tegen en altijd voor een vriendelijk praatje in en ze waren zo lief dit jaar. Onvoorstelbaar dat ze een hele afdeling zou kunnen veranderen in 2 jaar tijd.
Wat een snelle bevalling Owlet!
En wat een verschil met de bevalling van Ronja!
Wel fijn dat ze in het ziekenhuis zo goed met de borstvoeding hielpen!
En wat een verschil met de bevalling van Ronja!
Wel fijn dat ze in het ziekenhuis zo goed met de borstvoeding hielpen!
Mooi verhaal Owlet.
in een spoiler is het nog net zo lang
in een spoiler is het nog net zo lang
Begin maar gewoon, op hoop van zegen.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Igraine, mooi verhaal! Echt eentje waar je voor zou willen tekenen.
En Owlet, bij jou verhaal moet ik echt even slikken. Ik heb er beeld bij, en dan is het nog net even heftiger.
Fijn dat het je achteraf dan toch meegevallen is.
En Owlet, bij jou verhaal moet ik echt even slikken. Ik heb er beeld bij, en dan is het nog net even heftiger.
Fijn dat het je achteraf dan toch meegevallen is.
***
huh, heb jij wel er beeld bij? zeker weer zo'n mod-knopje he!
pfoeh owlet, mooi maar inderdaad heftig. en wat rot dat ze niet meteen bij je mocht blijven. maar gelukkig allemaal met een hele goede afloop. nogmaals: veel geluk met Avalon!
pfoeh owlet, mooi maar inderdaad heftig. en wat rot dat ze niet meteen bij je mocht blijven. maar gelukkig allemaal met een hele goede afloop. nogmaals: veel geluk met Avalon!
Nee, niks modknopjes. Zelfde ziekenhuis.
En daar houdt het op hoor. De kamers enzo. Niet het beeld van Owlet zelf.
Maar het beeld van de schemering in die kamer enzo. Been there, done that. Geeft een extra'tje voor mij.
Zelfde ziekenhuis. En daar houdt het op hoor. De kamers enzo. Niet het beeld van Owlet zelf.
Maar het beeld van de schemering in die kamer enzo. Been there, done that. Geeft een extra'tje voor mij.
***
Me too en de goede ervaring en het lieve personeel in vergelijking met 2 jaar terug is zo'n ommezwaai dat het niet te volgen zou zijn als je er niet bij was. Dus wij hebben gewoon alledrie een goed gevoel bij het GHZ van tegenwoordig hihihi...
Owlet, wat fijn voor je dat het niet zo'n etmaal lang verhaal is geworden! En ik vind het mooi dat je je dochter zelf geboren hebt zien worden!
Igraine, het leest als een fijne bevalling!
Ik jullie beiden trouwens weer zo heerlijk nuchter en leuk aanwezig!
Igraine, het leest als een fijne bevalling!
Ik jullie beiden trouwens weer zo heerlijk nuchter en leuk aanwezig!
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
Hallo!! Wat een verhalen zeg!! Daarom plaats ik het mijne ook maar even.
Het is wel een lap tekst, maar ik weet niet hoe ik een 'spoiler' moet gebruiken. Dus ik ga dat eerst even proberen
Het is wel een lap tekst, maar ik weet niet hoe ik een 'spoiler' moet gebruiken. Dus ik ga dat eerst even proberen
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Volgens mij is het gelukt!! Het is wel een goed verhaal als je bang bent dat je een groot kind krijgt....
OMG! 5,6 kilo! Jemig wat een bevalling he!
Ik had er ook een van 4,5 (met gebroken sleutelbeentje) en tegen mij zeiden ze in mijn kraamtijd dat ze me bij de volgende niet meer zo lang (41w2) laten lopen vanwege de risico's.
En dan lees ik jouw verhaal. Blijkbaar doen ze dat dus wel! Oh mijn hemel!
Jemig wat een bevalling he! Ik had er ook een van 4,5 (met gebroken sleutelbeentje) en tegen mij zeiden ze in mijn kraamtijd dat ze me bij de volgende niet meer zo lang (41w2) laten lopen vanwege de risico's.
En dan lees ik jouw verhaal. Blijkbaar doen ze dat dus wel! Oh mijn hemel!
***
ha ha, ja sorry....
De gyn zei in mijn geval 'mevrouw, u heeft al eens 9 pond gebaard....' en aangezien ze uiteindelijk niks aan d'r schouder had en het gewoon een natuurlijke bevalling is geweest zag men geen noodzaak tot eerder inleiden....
Betekent wel dat er geen 3e komt. De vk zei tijdens de kraamweek (!!) wel dat ze een volgende bij 38 weken gaan inleiden, maar gezien het eerste stuk tekst denk ik dat ze dat echt niet doen! Dus we houden het hier maar bij
De gyn zei in mijn geval 'mevrouw, u heeft al eens 9 pond gebaard....' en aangezien ze uiteindelijk niks aan d'r schouder had en het gewoon een natuurlijke bevalling is geweest zag men geen noodzaak tot eerder inleiden....
Betekent wel dat er geen 3e komt. De vk zei tijdens de kraamweek (!!) wel dat ze een volgende bij 38 weken gaan inleiden, maar gezien het eerste stuk tekst denk ik dat ze dat echt niet doen! Dus we houden het hier maar bij
Als het te lang is, zeg het dan, dan kort ik het wel in. Is behoorlijke lap tekst geworden, zie ik.
Het is zondagavond 7 december en ik voel me niet lekker. Ik ben alweer 36 weken en 6 dagen. Vanaf morgen mag ik thuis bevallen! Ik had ’s nachts al behoorlijk veel gespuugd en ik dacht dat ik buikgriep had. Ik kreeg steeds meer last van buik, het leek wel alsof er een strakke band omheen zat. Ook was ik benauwd en mijn vingers waren in de loop van de dag opgezwollen, net zoals mijn voeten. En ik kreeg hoofdpijn en zag af en toe sterretjes. Toch wel vreemd allemaal. Ik had het op FOK! verteld en er werd gezegd dat ik de verloskundige moest bellen. Djeez was het met ze eens. En toen belde ik toch maar. Al vond ik het niet echt nodig, het was vast een buikgriepje. De verloskundige kwam, controleerde me. Bloeddruk iets verhoogd, dat is normaal op het einde van de zwangerschap. Een beetje eiwit in de urine. Dit in combi met sterretjes zien/hoofdpijn en strakke band gevoel was reden om de gynaecoloog te bellen.
Ik moest meteen langskomen om een hartfilmpje te maken. Daar lag ik dan met 2 strakke banden om mijn buik. Zo moest ik een half uur blijven liggen. Ondertussen werd er bloed afgenomen. Na een half uur mochten de banden eraf. En even later kwam de gynaecoloog langs. Hij zag er wat bleek en geschrokken uit. De uitslagen van mijn bloed waren slecht. Ik moest meteen blijven en de volgende dag al bevallen. Ik had HELPP, zwangerschapsvergiftiging. Mijn lever hield ermee op en met mijn nieren ging het ook niet best. De enige remedie is dan de zwangerschap afbreken, werd gezegd. Dus de baby moet eruit voor mijn gezondheid.
De gyn was verbaasd, omdat ik er verder niet slecht uitzag en het meestal eerder in de zwangerschap gebeurt. En mijn bloeddruk is altijd laag en zelfs toen absoluut niet hoog. Dat komt bij HELLP niet vaak voor. Ik werd getoucheerd en bleek al 3 cm ontsluiting te hebben. Djeez ging met mijn vader, die ons had gebracht, naar huis om spullen te halen. Want ik had niks meegenomen, ik had immers alleen maar buikgriep. Not!
Ondertussen werd er van alle uitgelegd over HELLP. Ik kon alleen maar aan praktische dingen denken. De box moest nog worden opgezet, kleertjes gewassen, kerstboom opzetten, schuur opgeruimd, de was moest nodig gedaan worden etc. Raar dat zulke dingen dan door je hoofd gaan. Toen werd er een echo gemaakt om te kijken wat de conditie van Frummel was. Die was op zich goed. Goed ingedaald, voldoende vruchtwater, bloedtoevoer navelstreng goed. Wel wat te klein voor de zwangerschapsduur.
Er werd afgesproken dat ik de volgende dag zou worden ingeleid. Gelukkig hoef ik geen veter o.i.d. omdat ik al zelf ontsluiting heb. Alleen “maar” weeënopwekkers. Ik moest het maar over me heen laten komen. Ik smste snel 4 goede vriendinnen over wat er aan de hand was. Twee daarvan belden al snel terug. Ze waren geschrokken. Was wel lekker even met ze te praten.
Toen werd ik naar zaal gebracht. Daar lag nog een vrouw, we kletsten wat. Maar er werd besloten om me naar een aparte kamer te brengen, zodat ik nog een keer aan de ctg kon. En toen moest ik maar gaan slapen. Wat niet lukte. Ik besefte ineens dat ik de volgende dag ging bevallen. En nog met weeënopwekkers ook. Ik was toch wel bang dat ik het niet aankon.
En toen moest ik op een gegeven moment weer spugen en nog meer en nog meer. Bijna de hele nacht gespuugd en amper geslapen. Dat schijnt ook bij HELLP te horen.
8 december 7.15
Ik word gewekt, dat is niet nodig ik was al/nog wakker. Zo brak als wat. Ik mag gaan douchen/opfrissen. Ik kies voor douchen, je weet nooit wanneer het weer mag. Gelukkig is er een krukje waar je op kunt zitten. Daarna poets ik mn tanden, wel zo fris na al het spugen.
Ik krijg een infuus in mijn linkerarm. Dat doet zeer, ik vraag of dat normaal is. Ja hoor, je went er aan. Nou, zal wel. Nu is het wachten op Ronald en de inleiding. Eng!
Mijn arm begint zeer te doen en zwelt ineens op. Ik druk op de bel en ja hoor. Infuus zit niet goed. Infuus eruit en stukje verderop opnieuw erin. Die voelt meteen beter.
Ronald is er. Hij is ook wel zenuwachtig. Vandaag wordt ons mannetje geboren! Raar idee.
Ik krijg de banden weer om en lig dus weer aan de ctg. De tijd kruipt voorbij. En dan ineens is het tijd.
Ik ga naar de verloskamer. Ik krijg een automatische bloeddrukmeter om, om me goed in de gaten te houden. Dan breken ze de vliezen en er komt een enorme golf uit. Ze gaan dan elektrodes aanbrengen om de hartslag in de gaten te houden. Het lukt eerst niet best en ik krijg tijdelijk weer zo’n stomme strakke band om. Gelukkig hoeft dat niet lang. Het is 8.30 uur. Het infuus met weeënopwekkend spul wordt aangezet. Na 10 minuten komt de eerste wee al. Het begint met buikweeën. Al snel komen daar rugweeën bij. Ze worden al snel heftiger en ik moet al flink puffen. Ik word bang, ga ik dit wel volhouden?! De verloskundige, verpleegkundige en Djeez spreken me moed in. Ik doe mijn ogen dicht en dat helpt. Ik raak een beetje in een roes.
Na een tijdje komen de weeën steeds sneller nu ook steeds meer rugweeen. Op een gegeven moment krijg ik een kruik voor op mijn buik. Dat helpt een beetje. Ineens worden de weeën nog feller en pijnlijker, ik houd het niet meer en vraag om pijnstilling. Dat mag van de gynaecoloog. Ik krijg een pompje, dat Ronald bedient. Dat helpt al snel, ik word er zelfs een beetje high van. Het heel scherpe gaat er vanaf en ik kom weer in mijn roes. Djeez mag niet meer toedienen want ik reageer er wel erg heftig op. De gynaecoloog komt langs om te kijken en vraagt hoe het gaat. “Kut”! , zeg ik. Ik hoor ze lachen. Dan moet hij van Tylers hoofdje bloed afnemen, geen idee meer waarvoor. Ik moet in de stijgbeugels.Wat een gepruts in m’n muts! Ik houd mijn ogen stijf dicht en puf maar weer door. Ondertussen nog steeds knijpend in Djeez’ hand en het bed. De kruik is ondertussen verhuisd naar mijn rug. En dan druk ik mijn rug in de kruik tijdens een wee.
Iedereen zegt dat ik het goed doe en dat het al opschiet. Ik geloof er niks van.
Ze zijn nog een tijdje bezig met bloed afnemen, er komt een andere gynaecoloog meekijken. Als het gelukt is, krijg ik een beetje het gevoel dat ik moet poepen. Ik negeer het, dat kan nu nog niet denk ik. Maar de verpleegkundige merkt het en vraagt het aan me. De gynaecoloog is er nog en toucheert me, auw! En ja hoor, ik heb volledige ontsluiting. Huh, nu al?! “Bij de volgende wee mag je persen.” Dat is even wennen hoor. Hup, kin op de borst en benen vasthouden en persen maar. Dat gaat nog niet zo makkelijk denk ik. Ik pers uit alle macht en na een kwartier persen, wat meedrukken op mijn buik en een kleine vacuümpomp is hij er ineens! “Tyler Jeroen, wat een klein mannetje”, zeg ik. Hij geeft meteen een flinke brul. “Gelukkig, hij doet het.” Het is nu 12.15 uur. Dus erg snel gegaan allemaal. Ik kan het maar moeilijk bevatten en lig te rillen.
Ik ben alleen maar wat ingescheurd, wat valt me dat mee. Ik was zo bang dat ik ingeknipt zou worden. Ik vond het erg heftig allemaal. Het is zo snel gegaan.
Het is zondagavond 7 december en ik voel me niet lekker. Ik ben alweer 36 weken en 6 dagen. Vanaf morgen mag ik thuis bevallen! Ik had ’s nachts al behoorlijk veel gespuugd en ik dacht dat ik buikgriep had. Ik kreeg steeds meer last van buik, het leek wel alsof er een strakke band omheen zat. Ook was ik benauwd en mijn vingers waren in de loop van de dag opgezwollen, net zoals mijn voeten. En ik kreeg hoofdpijn en zag af en toe sterretjes. Toch wel vreemd allemaal. Ik had het op FOK! verteld en er werd gezegd dat ik de verloskundige moest bellen. Djeez was het met ze eens. En toen belde ik toch maar. Al vond ik het niet echt nodig, het was vast een buikgriepje. De verloskundige kwam, controleerde me. Bloeddruk iets verhoogd, dat is normaal op het einde van de zwangerschap. Een beetje eiwit in de urine. Dit in combi met sterretjes zien/hoofdpijn en strakke band gevoel was reden om de gynaecoloog te bellen.
Ik moest meteen langskomen om een hartfilmpje te maken. Daar lag ik dan met 2 strakke banden om mijn buik. Zo moest ik een half uur blijven liggen. Ondertussen werd er bloed afgenomen. Na een half uur mochten de banden eraf. En even later kwam de gynaecoloog langs. Hij zag er wat bleek en geschrokken uit. De uitslagen van mijn bloed waren slecht. Ik moest meteen blijven en de volgende dag al bevallen. Ik had HELPP, zwangerschapsvergiftiging. Mijn lever hield ermee op en met mijn nieren ging het ook niet best. De enige remedie is dan de zwangerschap afbreken, werd gezegd. Dus de baby moet eruit voor mijn gezondheid.
De gyn was verbaasd, omdat ik er verder niet slecht uitzag en het meestal eerder in de zwangerschap gebeurt. En mijn bloeddruk is altijd laag en zelfs toen absoluut niet hoog. Dat komt bij HELLP niet vaak voor. Ik werd getoucheerd en bleek al 3 cm ontsluiting te hebben. Djeez ging met mijn vader, die ons had gebracht, naar huis om spullen te halen. Want ik had niks meegenomen, ik had immers alleen maar buikgriep. Not!
Ondertussen werd er van alle uitgelegd over HELLP. Ik kon alleen maar aan praktische dingen denken. De box moest nog worden opgezet, kleertjes gewassen, kerstboom opzetten, schuur opgeruimd, de was moest nodig gedaan worden etc. Raar dat zulke dingen dan door je hoofd gaan. Toen werd er een echo gemaakt om te kijken wat de conditie van Frummel was. Die was op zich goed. Goed ingedaald, voldoende vruchtwater, bloedtoevoer navelstreng goed. Wel wat te klein voor de zwangerschapsduur.
Er werd afgesproken dat ik de volgende dag zou worden ingeleid. Gelukkig hoef ik geen veter o.i.d. omdat ik al zelf ontsluiting heb. Alleen “maar” weeënopwekkers. Ik moest het maar over me heen laten komen. Ik smste snel 4 goede vriendinnen over wat er aan de hand was. Twee daarvan belden al snel terug. Ze waren geschrokken. Was wel lekker even met ze te praten.
Toen werd ik naar zaal gebracht. Daar lag nog een vrouw, we kletsten wat. Maar er werd besloten om me naar een aparte kamer te brengen, zodat ik nog een keer aan de ctg kon. En toen moest ik maar gaan slapen. Wat niet lukte. Ik besefte ineens dat ik de volgende dag ging bevallen. En nog met weeënopwekkers ook. Ik was toch wel bang dat ik het niet aankon.
En toen moest ik op een gegeven moment weer spugen en nog meer en nog meer. Bijna de hele nacht gespuugd en amper geslapen. Dat schijnt ook bij HELLP te horen.
8 december 7.15
Ik word gewekt, dat is niet nodig ik was al/nog wakker. Zo brak als wat. Ik mag gaan douchen/opfrissen. Ik kies voor douchen, je weet nooit wanneer het weer mag. Gelukkig is er een krukje waar je op kunt zitten. Daarna poets ik mn tanden, wel zo fris na al het spugen.
Ik krijg een infuus in mijn linkerarm. Dat doet zeer, ik vraag of dat normaal is. Ja hoor, je went er aan. Nou, zal wel. Nu is het wachten op Ronald en de inleiding. Eng!
Mijn arm begint zeer te doen en zwelt ineens op. Ik druk op de bel en ja hoor. Infuus zit niet goed. Infuus eruit en stukje verderop opnieuw erin. Die voelt meteen beter.
Ronald is er. Hij is ook wel zenuwachtig. Vandaag wordt ons mannetje geboren! Raar idee.
Ik krijg de banden weer om en lig dus weer aan de ctg. De tijd kruipt voorbij. En dan ineens is het tijd.
Ik ga naar de verloskamer. Ik krijg een automatische bloeddrukmeter om, om me goed in de gaten te houden. Dan breken ze de vliezen en er komt een enorme golf uit. Ze gaan dan elektrodes aanbrengen om de hartslag in de gaten te houden. Het lukt eerst niet best en ik krijg tijdelijk weer zo’n stomme strakke band om. Gelukkig hoeft dat niet lang. Het is 8.30 uur. Het infuus met weeënopwekkend spul wordt aangezet. Na 10 minuten komt de eerste wee al. Het begint met buikweeën. Al snel komen daar rugweeën bij. Ze worden al snel heftiger en ik moet al flink puffen. Ik word bang, ga ik dit wel volhouden?! De verloskundige, verpleegkundige en Djeez spreken me moed in. Ik doe mijn ogen dicht en dat helpt. Ik raak een beetje in een roes.
Na een tijdje komen de weeën steeds sneller nu ook steeds meer rugweeen. Op een gegeven moment krijg ik een kruik voor op mijn buik. Dat helpt een beetje. Ineens worden de weeën nog feller en pijnlijker, ik houd het niet meer en vraag om pijnstilling. Dat mag van de gynaecoloog. Ik krijg een pompje, dat Ronald bedient. Dat helpt al snel, ik word er zelfs een beetje high van. Het heel scherpe gaat er vanaf en ik kom weer in mijn roes. Djeez mag niet meer toedienen want ik reageer er wel erg heftig op. De gynaecoloog komt langs om te kijken en vraagt hoe het gaat. “Kut”! , zeg ik. Ik hoor ze lachen. Dan moet hij van Tylers hoofdje bloed afnemen, geen idee meer waarvoor. Ik moet in de stijgbeugels.Wat een gepruts in m’n muts! Ik houd mijn ogen stijf dicht en puf maar weer door. Ondertussen nog steeds knijpend in Djeez’ hand en het bed. De kruik is ondertussen verhuisd naar mijn rug. En dan druk ik mijn rug in de kruik tijdens een wee.
Iedereen zegt dat ik het goed doe en dat het al opschiet. Ik geloof er niks van.
Ze zijn nog een tijdje bezig met bloed afnemen, er komt een andere gynaecoloog meekijken. Als het gelukt is, krijg ik een beetje het gevoel dat ik moet poepen. Ik negeer het, dat kan nu nog niet denk ik. Maar de verpleegkundige merkt het en vraagt het aan me. De gynaecoloog is er nog en toucheert me, auw! En ja hoor, ik heb volledige ontsluiting. Huh, nu al?! “Bij de volgende wee mag je persen.” Dat is even wennen hoor. Hup, kin op de borst en benen vasthouden en persen maar. Dat gaat nog niet zo makkelijk denk ik. Ik pers uit alle macht en na een kwartier persen, wat meedrukken op mijn buik en een kleine vacuümpomp is hij er ineens! “Tyler Jeroen, wat een klein mannetje”, zeg ik. Hij geeft meteen een flinke brul. “Gelukkig, hij doet het.” Het is nu 12.15 uur. Dus erg snel gegaan allemaal. Ik kan het maar moeilijk bevatten en lig te rillen.
Ik ben alleen maar wat ingescheurd, wat valt me dat mee. Ik was zo bang dat ik ingeknipt zou worden. Ik vond het erg heftig allemaal. Het is zo snel gegaan.
Op zich wel goed. Ben wel trots dat ik het geflikt heb. Dat het goed is gegaan. Maar het heftige overheerst nu. En de nasleep in het ziekenhuis van mij en hem. En vooral ook dat hij nog niet thuis is.
Hier mijn lange verhaal over de snelle, maar heftige bevalling van Merel!
Bevallingsverhaal van Merel….
10-12-2008
Het is 9 december , ik ben 41 weken en 1 dag zwanger als ik op controle bij de gyn moet komen. Vorige week ben ik door een vervangende gyn gestript en dit heeft niets gedaan. Ik denk ook niet dat er snel iets gebeurt, ik voel nog niets gebeuren. Wel heb ik de hele week al het vermoeden dat ik de 10e ga bevallen. Deze zwangerschap was pittig tot nu toe, veel last van m’n bekken, de zorgen om de kleine, is alles wel goed, als ’t maar gezond is….
Mijn bloeddruk wordt door de assistente gemeten, 140/95, ’t blijft langzaam stijgen.
De wachtkamer zit propjevol, de verloskundige van het ziekenhuis draait mee om de wachtkamer leeg te krijgen. Ik mag bij de verlos komen in plaats van de gyn. Ik vertel haar dat ik absoluut niet meer gestript wil worden, het was erg pijnlijk en heeft niets gedaan. De verloskundige is het met me eens, het heeft niets gedaan en er is ook niet bewezen dat het effect zou hebben. Ze wil echter wel kijken hoe het ervoor staat, omdat mijn bloeddruk te hoog wordt en ik ons ukje niet goed voel. Erna wil ze een CTG maken. Het meten van de ontsluiting is erg pijnlijk, mijn baarmoedermond ligt ver naar achteren en ze kan er niet goed bij. Uiteindelijk blijkt dat er t.o.v. vorige week niets veranderd is. Ik zit op 2 cm, de vliezen zijn goed te voelen, ik ben matig inleidbaar. Het daaropvolgende CTG is niet optimaal, de hartslag van uk is eerst heel vlak, later wat minder, maar geweldig wordt het niet. Mijn eigen gyn komt kijken en ze zegt meteen dat ze morgen wil inleiden. Het heeft geen zin om zo langer door te lopen, de kleine maakt geen aanstalten om te komen en het is veiliger om in te leiden.
Ik had dit al verwacht, en toch schrik ik. De adrenaline golft even door me heen, morgen is het zover, morgen komt onze uk en is Sara niet meer ons enige kindje.
Ik bel Bjorn om te vertellen dat hij net zo goed naar huis kan gaan, en dat ik morgen ingeleid word. Ik mag gelukkig nog wel naar huis na het afnemen en goedkeuren van wat buisjes bloed.
Die avond brengen we Sara naar opa en oma. Ik heb het echt moeilijk als we weggaan. We hebben haar niets gezegd en ik voel me ineens zo vreselijk schuldig.
De volgende morgen om 7 uur moeten we ons melden in het ziekenhuis. Het is druk vanwege de overdracht en een andere bevalling, dus we wachten even op onze verloskamer. Om half 8 kom ik aan het CTG. Om kwart voor 8 komt de verloskundige om mijn vliezen te breken. Ook dit is helaas weer erg pijnlijk vanwege de baarmoeder die naar achteren ligt. Ik probeer goed door te zuchten, maar het is moeilijk. Wanneer ze er toch bij kan breken de vliezen vrij makkelijk en er komt echt heel veel vruchtwater uit (zoals voorspeld). De verloskundige is in ieder geval goed nat. Het vruchtwater is niet helder en het lijkt erop dat uk in het vruchtwater gepoept heeft. De verloskundige zegt nog dat het goed is dat we in het ziekenhuis zijn. Wanneer er nog meer vruchtwater uitstroomt is het ineens toch helder en waarschijnlijk was het troebel door het eerdere gewroet, waardoor er bloed bijzit.
Er wordt een infuus aangesloten. Hoewel ik vrijwel direct reageer op het breken van de vliezen sluiten ze toch een weeënopwekkend middel aan. Dit op de laagste stand. Het is inmiddels iets na 8 uur en ik krijg direct goede weeën. Eerst om de 3 minuten, ze zijn nog goed vol te houden. Bjorn zit naast mijn hoofd en ik houd hem stevig vast. Al snel komen de weeën sneller en sneller. En waar ik bang voor was, gebeurt. Ik raak in een weeënstorm. Ik krijg ze niet weg gepuft en raak in paniek. Ondertussen komt er ook nog iemand bloedprikken en als die vraagt of ik niet even stil kan liggen snauwt Bjorn dat ze moet wachten en ‘of ze niet kan zien dat ik aan het bevallen ben en weeën heb’, mijn lieve mannetje
Het is iets na half 10 als ze de ontsluiting komen meten, ik zit op 5 cm en bedenk me dat ik dus nog maar een uur hoef, zo snel als het gaat. Ik kan niet meer op mijn rug draaien door de pijn, daardoor daalt de hartslag van uk snel, dus ik wordt op mijn zij gedraaid en puf meteen een nieuwe wee weg. De hartslag herstelt zich meteen. De verloskundige en verpleegkundige gaan weer weg en vrijwel meteen voel ik een enorme persdrang. Ik herken het direct en moet ook meteen meeduwen, het is niet te stoppen. Bjorn drukt snel op de bel, en de verpleegkundige heeft direct door dat het echt persdrang is door de geluiden die ik inmiddels produceer.
Zij roept de verloskundige erbij en ik wordt op mijn rug gedraaid, voel meteen een perswee en voel het hoofdje zakken. In de wee worden mijn benen in de beugels gelegd waarop het hoofdje meteen staat. De pijn! Het staan van het hoofdje, ik voel het heel erg branden, ik ben zo in paniek door de kracht van alles, de snelheid, ik heb totaal geen focus en doe maar wat voor m’n gevoel. Ik moet zuchten, zuchten, zuchten hoor ik.. dus dat doe ik. Als er een nieuwe perswee komt moet ik weer zuchten, maar het wil niet, ik moet gewoon duwen en voor ik het weet voel ik 2 schoudertjes en een lijfje naar buiten glibberen…en een heel hard gehuil! De verloskundige is bezig met de baby tussen mijn benen en roept dat het een meisje is.. een Meisje! Nog een dochter! Geweldig! Merel is er!
Ik krijg haar op mijn buik, dat geurtje, meteen weer vertrouwd. Ze is prachtig en lijkt heel erg op Sara, geweldig om te zien! Ik kijk meteen of alles goed is, of er echt niets mis met haar is, maar ze is perfect… helemaal perfect….Ik ben zo opgelucht! De pijn is helemaal weg, ons meiske is er, ons tweede mooie meiske…
Haar navelstreng zat achter haar nekje langs onder haar schouders door weer terug. Daarom moest ik zuchten, ze wouden proberen het goed te doen zodat het niet kon knappen, maar toen was ze er al. Ze is net als Sara met een opgeklapt handje naast haar hoofdje geboren. Ze woog 4370 gram, flink dus! En ze was 52 cm lang.
Merel is geboren om 9:56, 2 uur na het breken van de vliezen. Ik vond het allemaal echt ontzettend heftig, maar omdat het gelukkig heel snel ging, ben ik ook snel weer hersteld. Grote nadeel vond ik de vele naweeen! Daar heb ik 5 dagen heel veel last van gehad.
Grappig detail: Toen Merel eruit kwam ging dat met zo;n vaart dat het resterende vruchtwater (en dat was aardig wat) met een golf over de verloskundige heenkwam, waardoor ze zich erna weer kon verkleden
Bevallingsverhaal van Merel….
10-12-2008
Het is 9 december , ik ben 41 weken en 1 dag zwanger als ik op controle bij de gyn moet komen. Vorige week ben ik door een vervangende gyn gestript en dit heeft niets gedaan. Ik denk ook niet dat er snel iets gebeurt, ik voel nog niets gebeuren. Wel heb ik de hele week al het vermoeden dat ik de 10e ga bevallen. Deze zwangerschap was pittig tot nu toe, veel last van m’n bekken, de zorgen om de kleine, is alles wel goed, als ’t maar gezond is….
Mijn bloeddruk wordt door de assistente gemeten, 140/95, ’t blijft langzaam stijgen.
De wachtkamer zit propjevol, de verloskundige van het ziekenhuis draait mee om de wachtkamer leeg te krijgen. Ik mag bij de verlos komen in plaats van de gyn. Ik vertel haar dat ik absoluut niet meer gestript wil worden, het was erg pijnlijk en heeft niets gedaan. De verloskundige is het met me eens, het heeft niets gedaan en er is ook niet bewezen dat het effect zou hebben. Ze wil echter wel kijken hoe het ervoor staat, omdat mijn bloeddruk te hoog wordt en ik ons ukje niet goed voel. Erna wil ze een CTG maken. Het meten van de ontsluiting is erg pijnlijk, mijn baarmoedermond ligt ver naar achteren en ze kan er niet goed bij. Uiteindelijk blijkt dat er t.o.v. vorige week niets veranderd is. Ik zit op 2 cm, de vliezen zijn goed te voelen, ik ben matig inleidbaar. Het daaropvolgende CTG is niet optimaal, de hartslag van uk is eerst heel vlak, later wat minder, maar geweldig wordt het niet. Mijn eigen gyn komt kijken en ze zegt meteen dat ze morgen wil inleiden. Het heeft geen zin om zo langer door te lopen, de kleine maakt geen aanstalten om te komen en het is veiliger om in te leiden.
Ik had dit al verwacht, en toch schrik ik. De adrenaline golft even door me heen, morgen is het zover, morgen komt onze uk en is Sara niet meer ons enige kindje.
Ik bel Bjorn om te vertellen dat hij net zo goed naar huis kan gaan, en dat ik morgen ingeleid word. Ik mag gelukkig nog wel naar huis na het afnemen en goedkeuren van wat buisjes bloed.
Die avond brengen we Sara naar opa en oma. Ik heb het echt moeilijk als we weggaan. We hebben haar niets gezegd en ik voel me ineens zo vreselijk schuldig.
De volgende morgen om 7 uur moeten we ons melden in het ziekenhuis. Het is druk vanwege de overdracht en een andere bevalling, dus we wachten even op onze verloskamer. Om half 8 kom ik aan het CTG. Om kwart voor 8 komt de verloskundige om mijn vliezen te breken. Ook dit is helaas weer erg pijnlijk vanwege de baarmoeder die naar achteren ligt. Ik probeer goed door te zuchten, maar het is moeilijk. Wanneer ze er toch bij kan breken de vliezen vrij makkelijk en er komt echt heel veel vruchtwater uit (zoals voorspeld). De verloskundige is in ieder geval goed nat
. Het vruchtwater is niet helder en het lijkt erop dat uk in het vruchtwater gepoept heeft. De verloskundige zegt nog dat het goed is dat we in het ziekenhuis zijn. Wanneer er nog meer vruchtwater uitstroomt is het ineens toch helder en waarschijnlijk was het troebel door het eerdere gewroet, waardoor er bloed bijzit.Er wordt een infuus aangesloten. Hoewel ik vrijwel direct reageer op het breken van de vliezen sluiten ze toch een weeënopwekkend middel aan. Dit op de laagste stand. Het is inmiddels iets na 8 uur en ik krijg direct goede weeën. Eerst om de 3 minuten, ze zijn nog goed vol te houden. Bjorn zit naast mijn hoofd en ik houd hem stevig vast. Al snel komen de weeën sneller en sneller. En waar ik bang voor was, gebeurt. Ik raak in een weeënstorm. Ik krijg ze niet weg gepuft en raak in paniek. Ondertussen komt er ook nog iemand bloedprikken en als die vraagt of ik niet even stil kan liggen snauwt Bjorn dat ze moet wachten en ‘of ze niet kan zien dat ik aan het bevallen ben en weeën heb’, mijn lieve mannetje
Het is iets na half 10 als ze de ontsluiting komen meten, ik zit op 5 cm en bedenk me dat ik dus nog maar een uur hoef, zo snel als het gaat. Ik kan niet meer op mijn rug draaien door de pijn, daardoor daalt de hartslag van uk snel, dus ik wordt op mijn zij gedraaid en puf meteen een nieuwe wee weg. De hartslag herstelt zich meteen. De verloskundige en verpleegkundige gaan weer weg en vrijwel meteen voel ik een enorme persdrang. Ik herken het direct en moet ook meteen meeduwen, het is niet te stoppen. Bjorn drukt snel op de bel, en de verpleegkundige heeft direct door dat het echt persdrang is door de geluiden die ik inmiddels produceer.
Zij roept de verloskundige erbij en ik wordt op mijn rug gedraaid, voel meteen een perswee en voel het hoofdje zakken. In de wee worden mijn benen in de beugels gelegd waarop het hoofdje meteen staat. De pijn! Het staan van het hoofdje, ik voel het heel erg branden, ik ben zo in paniek door de kracht van alles, de snelheid, ik heb totaal geen focus en doe maar wat voor m’n gevoel. Ik moet zuchten, zuchten, zuchten hoor ik.. dus dat doe ik. Als er een nieuwe perswee komt moet ik weer zuchten, maar het wil niet, ik moet gewoon duwen en voor ik het weet voel ik 2 schoudertjes en een lijfje naar buiten glibberen…en een heel hard gehuil! De verloskundige is bezig met de baby tussen mijn benen en roept dat het een meisje is.. een Meisje! Nog een dochter! Geweldig! Merel is er!
Ik krijg haar op mijn buik, dat geurtje, meteen weer vertrouwd. Ze is prachtig en lijkt heel erg op Sara, geweldig om te zien! Ik kijk meteen of alles goed is, of er echt niets mis met haar is, maar ze is perfect… helemaal perfect….Ik ben zo opgelucht! De pijn is helemaal weg, ons meiske is er, ons tweede mooie meiske…
Haar navelstreng zat achter haar nekje langs onder haar schouders door weer terug. Daarom moest ik zuchten, ze wouden proberen het goed te doen zodat het niet kon knappen, maar toen was ze er al. Ze is net als Sara met een opgeklapt handje naast haar hoofdje geboren. Ze woog 4370 gram, flink dus! En ze was 52 cm lang.
Merel is geboren om 9:56, 2 uur na het breken van de vliezen. Ik vond het allemaal echt ontzettend heftig, maar omdat het gelukkig heel snel ging, ben ik ook snel weer hersteld. Grote nadeel vond ik de vele naweeen! Daar heb ik 5 dagen heel veel last van gehad.
Grappig detail: Toen Merel eruit kwam ging dat met zo;n vaart dat het resterende vruchtwater (en dat was aardig wat) met een golf over de verloskundige heenkwam, waardoor ze zich erna weer kon verkleden
Mooi verhaal Fuente! Qua snelheid vergelijkbaar met mijn eigen tweede bevalling, alleen klinkt het bij jou iets heftiger.
-If I know I'm going crazy, I must not be insane-!
Fuente, had je een eigen verloskundige of eentje van het ziekenhuis?
(ik ben toen geholpen door een topwijf, volgens mij van origine Duits ofzo)
(ik ben toen geholpen door een topwijf, volgens mij van origine Duits ofzo)
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Troel, eentje van het ziekenhuis. Wel een hele lieverd, jong meiske nog!
Ja het was inderdaad heel erg heftig, maar achteraf gezien is het allemaal wel heel fijn gegaan. Dus ik ben er wel heel tevreden mee. Als ik ooit nog eens zou bevallen (en dat gebeurt niet waarschijnlijk) zou ik wel weer liever thuis willen, dat vond ik toch fijner.
Ja het was inderdaad heel erg heftig, maar achteraf gezien is het allemaal wel heel fijn gegaan. Dus ik ben er wel heel tevreden mee. Als ik ooit nog eens zou bevallen (en dat gebeurt niet waarschijnlijk
) zou ik wel weer liever thuis willen, dat vond ik toch fijner.
Fuente, wat een snelle bevalling! En de tranen kwamen toen je vertelde over Sara. Al die gevoelens als je bijna gaat bevallen, pfff, heftig is het. Maar mooi! Heel!
Geluk zit in een klein Wolkje
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
Dank je wel!quote:Op dinsdag 6 januari 2009 08:09 schreef Lishe het volgende:
Fuente, wat een snelle bevalling! En de tranen kwamen toen je vertelde over Sara. Al die gevoelens als je bijna gaat bevallen, pfff, heftig is het. Maar mooi! Heel!
Ja die gevoelens, dat ze niet meer mijn enige meiske is. Ook na de bevalling, toen ze voor het eerst kwam kijken (en zij was echt de eerste die kwam kijken, opa en oma bleven even op de gang) vond ik zo emotioneel! Sara en Merel ineens samen, met z'n 2!
Jeetje Fuente, wat een heftige bevalling zeg! Snel enzo!
En Ingrid, ook jouw verhaal is natuurlijk heel bijzonder. Zo snel als het ineens moest gaan.
En Ingrid, ook jouw verhaal is natuurlijk heel bijzonder. Zo snel als het ineens moest gaan.
***
Dan ook mijn verhaal, wat natuurlijk al voor het grootste deel door Nixxx is gepost toen in Z&G, ik vermeng het dan ook een beetje .
Op donderdag 4 december werd ik 's ochtends voor de 2e keer gestript door de VK. Vanaf een uur of 16:00 krijg ik wat krampjes, die om 17:00 toch aangemerkt kunnen worden als weeen. Nog erg onregelmatig, maar al best wel pijnlijk. Vanaf een uur of 21:00 toch maar de tijd gaan bijhouden, en vanaf 23:00 uur kwamen de weeen om de 3-4minuten en hielden ze een minuut aan.Om 00:30 heb ik de VK gebeld. Ze wilt graag dat ik ga douchen, om te kijken of de weeen zouden aanhouden/afzwakken/versterken. Na een halfuurtje douchen bleven de weeen eigenlijk hetzelfde, dus de VK weer gebeld die vervolgens langs kwam. Ik bleek nog steeds heel weinig ontsluiting te hebben, zo'n 1,5 cm. Tijdens de weeen voelde ze ook, en leek de baarmoedermond niet echt mee te werken dus dacht de VK dat het indalingsweeen waren en dat Thomas zich weer uit en ingedaald had. Na een tijdje meegekeken te hebben overlegd wat wijsheid was, de pijn was zo heftig dat er van slaap echt niets terecht zou komen. Ik zou mijn energie nog hard nodig hebben voor de bevalling.
De VK belde alvast naar het ziekenhuis, terwijl ik me klaar maakte om te gaan.
In het ziekenhuis ben ik eerst aan de CTG gelegd en werd er weer inwendig gevoeld. Thomas deed het goed en de ontsluiting was niet gevorderd. Ik heb daarna een prik in m'n been gehad met Pethidine, wat de scherpe kantjes er af haalde maar waar ik vooral heel erg stoned van werd. Het was ondertussen al 04:00 uur.
Er werd een klapbed naast mijn bed gezet waar Nixxx mocht slapen en zo hebben we de nacht doorgebracht; Nixxx slapend en ik stoned, in-uit-in-uit slaap.
Vrijdagmorgen...
Eigenlijk had ik een afspraak met de gyn voor 's middags, maar omdat we er toch al waren werd dat wat naar voren verschoven.. slecht nieuws, omdat het niet doorzette en er nog zo weinig ontsluiting was werd ik weer naar huis gestuurd met een slaappiletje om de volgende nacht door te komen. Grote deceptie... het was weer niet begonnen, zoveel pijn en weinig resultaat.
dus... vrijdag aan het begin van de middag weer naar huis gestuurd.. weeen waren iets onregelmatiger geworden maar nog wel pijnlijk. Ik was ontzettend teleurgesteld en boos, en zei tegen Nixxx dat hij maar gewoon naar z'n werk moest gaan nog. Ik geloofde niet dat de baby ooit nog geboren zou worden, terwijl ik nog steeds weeen had. Maar omdat het volgens de VK geen echte weeen waren, verloor ik de moed.
Naarmate de middag vorderde, werden de weeen veel heftiger. Ik kon echt alleen nog maar puffen, kreunen, huilen. Het deed echt veel pijn, maar dit waren dus geen echte weeen? Hoe zouden echte weeen dan wel niet moeten voelen?!!!! Toen kwam Nixxx thuis, en die heeft na 10 minuten de VK gebeld. Die was er gelukkig heel snel. Na toucheren bleek dat er eigenlijk weer nauwelijks ontsluitng bij was, (2-2,5 cm) maar ze zag ook dat met zoveel pijn het niet te doen was, dus besluit genomen, we gaan naar het ziekenhuis voor een pijnbestrijdingsconsult, met keuze uit : weer een pethidine prik, een pca pomp waarbij je zelf kunt doseren of de ruggeprik. In het ziekenhuis eerst weer aan de ctg en daarna overleggen.. de verloskundige en arts vonden allebei de ruggeprik het meest verstandig omdat dat eigenlijk het enige is dat de pijn "bijna" volledig wegneemt en de gedachte was dat er nog lang te gaan was omdat de ontsluiting er nog steed niet echt was.. ja ondertussen ongeveer 3 cm.
Net als bij Nixxx is mijn herinnering op dit punt erg vaag, maar volgens mij hadden we de beslissing voor een ruggeprik al genomen, en moesten we wachten op de anesthesist. Ondertussen werden mijn vliezen gebroken, in de hoop dat de ontsluiting goed op gang zou komen. Toen de vliezen geprikt werden bleek dat het vruchtwater groen was en de gynaecoloog zei ook dat Thomas gepoept had. Hier schrok ik best wel van, maar de artsen leken zich niet echt zorgen te maken. Toen kwam de anesthesist, die de ruggeprik zette. Ik moest heel stil zitten, maar dat was nog best moeilijk... door de vermoeidheid, de weeen en alle emoties was ik ontzettend aan het trillen. Gelukkig trok dat vrij snel weer weg en de prik werd gezet.
Hallelujah wat een goed spul is dat zeg!! ik voelde wel licht krampjes maar niet echt erg.
Vrijdagavond, pakjesavond.. de verloskundige heeft gedag gezegd, ik lig in bed met de ruggeprik, en intern ctg en ondertussen ook een infuus met weeenopwekker, (infuus was voor de ruggeprik al gezet trouwens om vocht toe te dienen) en Nixxx ligt in een bed ernaast. Weeen komen heel regelmatig om de 5 minuten eigenlijk. De verpleegkundige komt af en toe kijken en de arts-assistente ook. Na een uur of 2 voel ik de pijn weer, dus de anesthesist werd weer opgepiept en de dosis werd verhoogd. (Hier had ik nog steeds maar 3 cm ontsluiting).
Na weer een uur of 2 trekken de pijnen van de weeen omhoog tot boven het stuk dat door de ruggeprik is verdoofd, vooral aan de rechterkant, want de ruggeprik zit scheef. Dit had ik eerder al gemerkt, omdat ik mijn linkerbeen niet meer kon bewegen en rechts wel.
Weer pijn dus, maar alleen rechts. Ik bel en de arts-assistente komt weer toucheren. Nu had ik 7 cm, yes! Eindelijk kwam er een beetje schot in de zaak!
Maar... probleem... als de weeenopwekkers snel druppelen dan rijgen de weeen zich aaneen en is er geen ademmogelijkheid meer tussen, en ook Thomas reageert daar slecht op door af en toe te stressen en lage hartslag. Maar wanneer de weeenopwekkers uit gezet werden, zwakten de weeen weer te veel af. De hele nacht gaan de opwekkers dus aan-uit-aan-uit. Gedurende de nacht heeft de arts-assistente twee keer wat bloed afgenomen van het hoofdje om de zuustofsaturatie te meten... die was wel telkens goed.
Het was echt een heel erg zware nacht, doordat ik rechts gewoon de weeen voelde heb ik alleen tussen de weeen door een beetje kunnen doezelen. Aan het eind van de nacht was de ontsluiting niet verder gevorderd, ik had nog steeds 7 cm.
Zaterdagochtend, half 9. De arts-assistente komt nog een keer toucheren, nog steeds 7 cm. Ze zegt dat ze de gynaecoloog op gaat piepen, om te overleggen hoe het verder moet.
Na een uur is de gyn er. Nog steeds hang ik op de 7 cm, en ik was ondertussen zo uitgeput dat er besloten werd tot een keizersnede; ook omdat Thomas het toch steeds minder lekker kreeg en sterk reageerde op weeen. Ik was zo opgelucht toen dat besluit eenmaal was genomen, want ik kon echt niet meer!
Nixxx en ik hebben nog samen de laatste weeen weggepuft en toen werd ik voorbereid.
De naald in mijn rug werd er 2 cm uitgehaald, en ik kreeg een flink hogere dosis. De anesthesist legde heel duidelijk uit wat ik wel en niet zou (moeten) voelen. Dat vond ik echt heel erg prettig, ik wist voor het eerst waar ik aan toe was!
Nixxx mocht ondertussen in een kantoortje met twee operatie assistenten wachten in zijn operatiepak met rode muts op. Ik werd naar de OK gereden en toen mocht Nixxx er weer bij. Hij kreeg een stoeltje bij mijn hoofd en de operatie begon. Ik voelde idd wat de anesthesist had gezegd, de eerste incisie en daarna niets. Toen ik toch wat pijn begon te voelen gaf ik een seintje en kreeg ik een extra shot.
En daar was ie dan, onze zoon! Het allermooiste geluid ter wereld was toen hij begon te huilen. Hij werd meteen weggehaald, en na 5 minuten kwamen ze hem even laten zien. Maar de handdoek waar hij in gewikkeld zat hing helemaal over zijn gezicht, dus ik zag alleen het puntje van zijn neus.
Na een halfuurtje werd ik meteen naar de zaal gereden, en ik hoopte dat ik Thomas eindelijk vast kon houden! Maar om onduidelijke redenen (Nixxx en Thomas zaten in de kamer ernaast!!! ) mochten ze pas 3 kwartier later naar mij toe 
. Ik voelde me zo leeg en alleen op die zaal, zonder mijn zoon.
Toen hij eindelijk bij me lag, voelde ik me zo raar... heel gelukkig, maar ook vreemd, was dit wel echt mijn kindje? Het voelde wel heel goed, maar ik was pas gerust gesteld toen ik de foto's gezien had die in de OK gemaakt waren.
Het herstel van de KS gaat langzaam, de wond is ontstoken geweest. Ook de herinnering aan deze lange, lange bevalling is nog erg vers... ik hoop echt dat bij een volgende het makkelijker gaat...
Ook bleek achteraf dat Thomas in aangezichtsligging (AAA) had gelegen, wat wsl de reden is geweest dat de ontsluiting zo langzaam vorderde.
.Op donderdag 4 december werd ik 's ochtends voor de 2e keer gestript door de VK. Vanaf een uur of 16:00 krijg ik wat krampjes, die om 17:00 toch aangemerkt kunnen worden als weeen. Nog erg onregelmatig, maar al best wel pijnlijk. Vanaf een uur of 21:00 toch maar de tijd gaan bijhouden, en vanaf 23:00 uur kwamen de weeen om de 3-4minuten en hielden ze een minuut aan.Om 00:30 heb ik de VK gebeld. Ze wilt graag dat ik ga douchen, om te kijken of de weeen zouden aanhouden/afzwakken/versterken. Na een halfuurtje douchen bleven de weeen eigenlijk hetzelfde, dus de VK weer gebeld die vervolgens langs kwam. Ik bleek nog steeds heel weinig ontsluiting te hebben, zo'n 1,5 cm. Tijdens de weeen voelde ze ook, en leek de baarmoedermond niet echt mee te werken dus dacht de VK dat het indalingsweeen waren en dat Thomas zich weer uit en ingedaald had. Na een tijdje meegekeken te hebben overlegd wat wijsheid was, de pijn was zo heftig dat er van slaap echt niets terecht zou komen. Ik zou mijn energie nog hard nodig hebben voor de bevalling.
De VK belde alvast naar het ziekenhuis, terwijl ik me klaar maakte om te gaan.
In het ziekenhuis ben ik eerst aan de CTG gelegd en werd er weer inwendig gevoeld. Thomas deed het goed en de ontsluiting was niet gevorderd. Ik heb daarna een prik in m'n been gehad met Pethidine, wat de scherpe kantjes er af haalde maar waar ik vooral heel erg stoned van werd. Het was ondertussen al 04:00 uur.
Er werd een klapbed naast mijn bed gezet waar Nixxx mocht slapen en zo hebben we de nacht doorgebracht; Nixxx slapend en ik stoned, in-uit-in-uit slaap.
Vrijdagmorgen...
Eigenlijk had ik een afspraak met de gyn voor 's middags, maar omdat we er toch al waren werd dat wat naar voren verschoven.. slecht nieuws, omdat het niet doorzette en er nog zo weinig ontsluiting was werd ik weer naar huis gestuurd met een slaappiletje om de volgende nacht door te komen. Grote deceptie... het was weer niet begonnen, zoveel pijn en weinig resultaat.
dus... vrijdag aan het begin van de middag weer naar huis gestuurd.. weeen waren iets onregelmatiger geworden maar nog wel pijnlijk. Ik was ontzettend teleurgesteld en boos, en zei tegen Nixxx dat hij maar gewoon naar z'n werk moest gaan nog. Ik geloofde niet dat de baby ooit nog geboren zou worden, terwijl ik nog steeds weeen had. Maar omdat het volgens de VK geen echte weeen waren, verloor ik de moed.
Naarmate de middag vorderde, werden de weeen veel heftiger. Ik kon echt alleen nog maar puffen, kreunen, huilen. Het deed echt veel pijn, maar dit waren dus geen echte weeen? Hoe zouden echte weeen dan wel niet moeten voelen?!!!! Toen kwam Nixxx thuis, en die heeft na 10 minuten de VK gebeld. Die was er gelukkig heel snel. Na toucheren bleek dat er eigenlijk weer nauwelijks ontsluitng bij was, (2-2,5 cm) maar ze zag ook dat met zoveel pijn het niet te doen was, dus besluit genomen, we gaan naar het ziekenhuis voor een pijnbestrijdingsconsult, met keuze uit : weer een pethidine prik, een pca pomp waarbij je zelf kunt doseren of de ruggeprik. In het ziekenhuis eerst weer aan de ctg en daarna overleggen.. de verloskundige en arts vonden allebei de ruggeprik het meest verstandig omdat dat eigenlijk het enige is dat de pijn "bijna" volledig wegneemt en de gedachte was dat er nog lang te gaan was omdat de ontsluiting er nog steed niet echt was.. ja ondertussen ongeveer 3 cm.
Net als bij Nixxx is mijn herinnering op dit punt erg vaag, maar volgens mij hadden we de beslissing voor een ruggeprik al genomen, en moesten we wachten op de anesthesist. Ondertussen werden mijn vliezen gebroken, in de hoop dat de ontsluiting goed op gang zou komen. Toen de vliezen geprikt werden bleek dat het vruchtwater groen was en de gynaecoloog zei ook dat Thomas gepoept had. Hier schrok ik best wel van, maar de artsen leken zich niet echt zorgen te maken. Toen kwam de anesthesist, die de ruggeprik zette. Ik moest heel stil zitten, maar dat was nog best moeilijk... door de vermoeidheid, de weeen en alle emoties was ik ontzettend aan het trillen. Gelukkig trok dat vrij snel weer weg en de prik werd gezet.
Hallelujah wat een goed spul is dat zeg!! ik voelde wel licht krampjes maar niet echt erg.
Vrijdagavond, pakjesavond.. de verloskundige heeft gedag gezegd, ik lig in bed met de ruggeprik, en intern ctg en ondertussen ook een infuus met weeenopwekker, (infuus was voor de ruggeprik al gezet trouwens om vocht toe te dienen) en Nixxx ligt in een bed ernaast. Weeen komen heel regelmatig om de 5 minuten eigenlijk. De verpleegkundige komt af en toe kijken en de arts-assistente ook. Na een uur of 2 voel ik de pijn weer, dus de anesthesist werd weer opgepiept en de dosis werd verhoogd. (Hier had ik nog steeds maar 3 cm ontsluiting).
Na weer een uur of 2 trekken de pijnen van de weeen omhoog tot boven het stuk dat door de ruggeprik is verdoofd, vooral aan de rechterkant, want de ruggeprik zit scheef. Dit had ik eerder al gemerkt, omdat ik mijn linkerbeen niet meer kon bewegen en rechts wel.
Weer pijn dus, maar alleen rechts. Ik bel en de arts-assistente komt weer toucheren. Nu had ik 7 cm, yes! Eindelijk kwam er een beetje schot in de zaak!
Maar... probleem... als de weeenopwekkers snel druppelen dan rijgen de weeen zich aaneen en is er geen ademmogelijkheid meer tussen, en ook Thomas reageert daar slecht op door af en toe te stressen en lage hartslag. Maar wanneer de weeenopwekkers uit gezet werden, zwakten de weeen weer te veel af. De hele nacht gaan de opwekkers dus aan-uit-aan-uit. Gedurende de nacht heeft de arts-assistente twee keer wat bloed afgenomen van het hoofdje om de zuustofsaturatie te meten... die was wel telkens goed.
Het was echt een heel erg zware nacht, doordat ik rechts gewoon de weeen voelde heb ik alleen tussen de weeen door een beetje kunnen doezelen. Aan het eind van de nacht was de ontsluiting niet verder gevorderd, ik had nog steeds 7 cm.
Zaterdagochtend, half 9. De arts-assistente komt nog een keer toucheren, nog steeds 7 cm. Ze zegt dat ze de gynaecoloog op gaat piepen, om te overleggen hoe het verder moet.
Na een uur is de gyn er. Nog steeds hang ik op de 7 cm, en ik was ondertussen zo uitgeput dat er besloten werd tot een keizersnede; ook omdat Thomas het toch steeds minder lekker kreeg en sterk reageerde op weeen. Ik was zo opgelucht toen dat besluit eenmaal was genomen, want ik kon echt niet meer!
Nixxx en ik hebben nog samen de laatste weeen weggepuft en toen werd ik voorbereid.
De naald in mijn rug werd er 2 cm uitgehaald, en ik kreeg een flink hogere dosis. De anesthesist legde heel duidelijk uit wat ik wel en niet zou (moeten) voelen. Dat vond ik echt heel erg prettig, ik wist voor het eerst waar ik aan toe was!
Nixxx mocht ondertussen in een kantoortje met twee operatie assistenten wachten in zijn operatiepak met rode muts op. Ik werd naar de OK gereden en toen mocht Nixxx er weer bij. Hij kreeg een stoeltje bij mijn hoofd en de operatie begon. Ik voelde idd wat de anesthesist had gezegd, de eerste incisie en daarna niets. Toen ik toch wat pijn begon te voelen gaf ik een seintje en kreeg ik een extra shot.
En daar was ie dan, onze zoon!
Het allermooiste geluid ter wereld was toen hij begon te huilen. Hij werd meteen weggehaald, en na 5 minuten kwamen ze hem even laten zien. Maar de handdoek waar hij in gewikkeld zat hing helemaal over zijn gezicht, dus ik zag alleen het puntje van zijn neus. Na een halfuurtje werd ik meteen naar de zaal gereden, en ik hoopte dat ik Thomas eindelijk vast kon houden! Maar om onduidelijke redenen (Nixxx en Thomas zaten in de kamer ernaast!!!
) mochten ze pas 3 kwartier later naar mij toe . Ik voelde me zo leeg en alleen op die zaal, zonder mijn zoon.Toen hij eindelijk bij me lag, voelde ik me zo raar... heel gelukkig, maar ook vreemd, was dit wel echt mijn kindje? Het voelde wel heel goed, maar ik was pas gerust gesteld toen ik de foto's gezien had die in de OK gemaakt waren.
Het herstel van de KS gaat langzaam, de wond is ontstoken geweest. Ook de herinnering aan deze lange, lange bevalling is nog erg vers... ik hoop echt dat bij een volgende het makkelijker gaat...
Ook bleek achteraf dat Thomas in aangezichtsligging (AAA) had gelegen, wat wsl de reden is geweest dat de ontsluiting zo langzaam vorderde.
Fuente, moi verhaal. Wel snel en heftig.
Wat doe je die arme vlos toch steeds aan Mss moeten de mensen ook maar in hun bevalkoffertje ook extra kleding voor de vlos meenemen
Jeumig, Reinhilde wat een verhaal! Wel een paar leuke details, "ik kreeg een extra shot"
Fijn dat de ontsteking van de wond is genezen!
Wat doe je die arme vlos toch steeds aan
Mss moeten de mensen ook maar in hun bevalkoffertje ook extra kleding voor de vlos meenemen Jeumig, Reinhilde wat een verhaal! Wel een paar leuke details, "ik kreeg een extra shot
" Fijn dat de ontsteking van de wond is genezen!
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Wat een lange aanloop zeg Reinhilde, en wat jammer dat het niet wilde vlotten. Maar ja, iig is nu duidelijk waarom en is er iig een goeie kans dat het de volgende keer niet zo'n drama hoeft te worden. Hoe het koppie ligt kan heel bepalend zijn ook voor het vorderen van de ontsluiting heb ik ooit eens begrepen.
***
dat was bij ons ook een probleem idd. als ik nog eens zwanger geraak moeten we dan ook direct bij de gyn, en niet een vlos.quote:Op dinsdag 6 januari 2009 11:24 schreef Brighteyes het volgende:
Wat een lange aanloop zeg Reinhilde, en wat jammer dat het niet wilde vlotten. Maar ja, iig is nu duidelijk waarom en is er iig een goeie kans dat het de volgende keer niet zo'n drama hoeft te worden. Hoe het koppie ligt kan heel bepalend zijn ook voor het vorderen van de ontsluiting heb ik ooit eens begrepen.
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Reinhilde, jeetje, wat een lange, slepende bevalling zo! Kan me indenken dat je dat nog lang bijblijft zoiets!
Dat trillen herken ik ook wel, tijdens de weeen, Bjorn vond het heel eng omdat het oncontroleerbaar was en ik heel erg schudde. Raar dat dat soort dingen met je lijf gebeuren, zonder enige controle he?
Kunnen ze de volgende keer bepalen hoe het hoofdje ligt zodat je dan eventueel geen keizersnede hoeft?
Dat trillen herken ik ook wel, tijdens de weeen, Bjorn vond het heel eng omdat het oncontroleerbaar was en ik heel erg schudde. Raar dat dat soort dingen met je lijf gebeuren, zonder enige controle he?
Kunnen ze de volgende keer bepalen hoe het hoofdje ligt zodat je dan eventueel geen keizersnede hoeft?
waar zal ik eens beginnen.
op 7-8-2008, kreeg ik smorgens vreselijke buikpijn.
niets aan de hand dacht ik gewoon buikpijn gaat wel weer over.
misschien iets van de buikgriep ik werk in de zorg en dan heb je zulke dingen vrij snel te pakken.
dus ging ik smorgens gewoon aan het werk.
ik hoefde maar tot 12 uur dus dat was wel te doen.
s'midags toch maar even plat gegaan buikpijn was toch wel erger geworden, maar het trok weer weg.
s'avonds dansles gegeven en toen werd het toch weer erger.
toen ik thuis kwam ben ik op msn nog wat gaan chatten met men vriend,
die het boeldje niet helemaal vertrouwde maar ik dacht echt dat ik de buikgriep kreeg en ben rond 1 uur lekker men bedje in gekropen.
rond 4 uur op 08-08-08 hield ik het niet meer en ben op de bank gaan liggen.
de buikpijn werd alleen maar erger en ik kon niets anders dan op de wc zitten en op handen en knieen.
heb heb als een gek men vriend geprobeerd te bellen maar tot over maat van ramp had ik geen berijk op de badkamer met men gsm.
toen ben ik men ex man gaan roepen ( ben nu gescheiden woon samen met men vriend)
die werd na een kwartier hard roepen eindelijk wakker.
die heeft mijn vriend gebeld dat er iets niet goed was met me en dat ik naar het ziekenhuis moest.
maar op het moment dat hij dat zei voelde ik een hoofdje eruit komen...
wat is dit HELP!!!!
ik wist niet eens dat ik zwanger was!!!!!
112 gebeld, ik mocht niet persen maar dat ging niet ik kreeg de pers weeen niet tegen gehouden.
dus toen het hooftje eruit was moest ik als een gek gaan persen zodat hij eruit kwam omdat niemand wist of de navelstreng om zijn nekje zat.
daar lag ik dan een kindje van men ex man en men vriend die onderweg was.
mee dat mijn zoon geboren werd stond men vriend voor de deur.
hij heeft men zoon in een handdoek gewikkeld en op men buik gelegd.
toen was de ziekenwagen er.
dit alles heeft zich in nog geen 24 uur afgespeeld.
de bevalling heeft denk ik ongeveer 20 minuten geduurd...al had ik wel al de hele dag weeen blijkt achteraf..
gelukkig is alles goed en heb ik een gezonde zoon...
ik ben 38,5 week zwanger geweest en heb er niets van gemerkt..nu achteraf vallen dingen wel op zijn plaats maar door alles wat er speelde heb ik dit niet bewust gemerkt.
ik ben nu samen men men vriend super gelukkig met onze zoon en we willen hem nooit meer missen...
maar ik hoop dat me dit nooit meer overkomt.
op 7-8-2008, kreeg ik smorgens vreselijke buikpijn.
niets aan de hand dacht ik gewoon buikpijn gaat wel weer over.
misschien iets van de buikgriep ik werk in de zorg en dan heb je zulke dingen vrij snel te pakken.
dus ging ik smorgens gewoon aan het werk.
ik hoefde maar tot 12 uur dus dat was wel te doen.
s'midags toch maar even plat gegaan buikpijn was toch wel erger geworden, maar het trok weer weg.
s'avonds dansles gegeven en toen werd het toch weer erger.
toen ik thuis kwam ben ik op msn nog wat gaan chatten met men vriend,
die het boeldje niet helemaal vertrouwde maar ik dacht echt dat ik de buikgriep kreeg en ben rond 1 uur lekker men bedje in gekropen.
rond 4 uur op 08-08-08 hield ik het niet meer en ben op de bank gaan liggen.
de buikpijn werd alleen maar erger en ik kon niets anders dan op de wc zitten en op handen en knieen.
heb heb als een gek men vriend geprobeerd te bellen maar tot over maat van ramp had ik geen berijk op de badkamer met men gsm.
toen ben ik men ex man gaan roepen ( ben nu gescheiden woon samen met men vriend)
die werd na een kwartier hard roepen eindelijk wakker.
die heeft mijn vriend gebeld dat er iets niet goed was met me en dat ik naar het ziekenhuis moest.
maar op het moment dat hij dat zei voelde ik een hoofdje eruit komen...
wat is dit HELP!!!!
ik wist niet eens dat ik zwanger was!!!!!
112 gebeld, ik mocht niet persen maar dat ging niet ik kreeg de pers weeen niet tegen gehouden.
dus toen het hooftje eruit was moest ik als een gek gaan persen zodat hij eruit kwam omdat niemand wist of de navelstreng om zijn nekje zat.
daar lag ik dan een kindje van men ex man en men vriend die onderweg was.
mee dat mijn zoon geboren werd stond men vriend voor de deur.
hij heeft men zoon in een handdoek gewikkeld en op men buik gelegd.
toen was de ziekenwagen er.
dit alles heeft zich in nog geen 24 uur afgespeeld.
de bevalling heeft denk ik ongeveer 20 minuten geduurd...al had ik wel al de hele dag weeen blijkt achteraf..
gelukkig is alles goed en heb ik een gezonde zoon...
ik ben 38,5 week zwanger geweest en heb er niets van gemerkt..nu achteraf vallen dingen wel op zijn plaats maar door alles wat er speelde heb ik dit niet bewust gemerkt.
ik ben nu samen men men vriend super gelukkig met onze zoon en we willen hem nooit meer missen...
maar ik hoop dat me dit nooit meer overkomt.
leef nooit te ver vooruit je weet niet wat er komen gaat
ik kreeg wat weeen in de ochtend (7 uur) om half 11 kwam de vk..toen had ik een totaal van 4 cm ontsluiting. half 3 kwam ze weer..had ik maar 5 cm ontsluiting dus besloot ze mijn vliezen te breken..vruchtwater was ontzetted goor dus gelijk naar het ziekenhuis.. daar kwam ik rond half 4 / 4 uur
om half 6 bleek dat ik nog maar 7 cm had.en om kwart of 10 voor 6 lag ik plotseling te persen. na 8 persweeen was Elin er
geen knip trouwens, 2 kleine scheurtjes naar boven (schaamlippen hebben elk 3 hechtingen)
Alleen kwamen die paupers me pas 2.5 uur later hechten..en een uur daarna zat ik thuis
om half 6 bleek dat ik nog maar 7 cm had.en om kwart of 10 voor 6 lag ik plotseling te persen. na 8 persweeen was Elin er
geen knip trouwens, 2 kleine scheurtjes naar boven (schaamlippen hebben elk 3 hechtingen)
Alleen kwamen die paupers me pas 2.5 uur later hechten..en een uur daarna zat ik thuis
http://elinhuijboom.punt.nl/
wanna rub mah puppeh?!
wanna rub mah puppeh?!
countrytammy, jeetje wat ontzettend heftig! Zo ineens een kleintje... Fijn dat alles goed is gegaan!
Dakota, wat vertel je het toch heerlijk nuchter Stom dat je zo lang moest wachten joh, vind ik eigenlijk niet normaal
Wel fijn dat alles zo goed is gegaan
Dakota, wat vertel je het toch heerlijk nuchter
Stom dat je zo lang moest wachten joh, vind ik eigenlijk niet normaal Wel fijn dat alles zo goed is gegaan
Ik heb al langere tijd geleden mijn andere bevallingsverhalen gepost en omdat de laatste bijna een jaar geleden is, vond ik het wel een mooi moment om die ook nog even te "spammen"
Het was mijn 4e zwangerschap, 9 dagen na de uitgerekende datum en er was al 2 keer strippen aan vooraf gegaan (resp. 4 dagen en 1 dag vantevoren).
Zondag 27 januari eindigde rond 23:45 uur toen ik met niet noemenswaardig gerommel naar bed ging. "We zien wel wat de nacht brengt," zei ik tegen Manlief en het was voor het eerst dat ik met deze instelling naar bed ging. Ik wilde namelijk helemaal niet 's nachts bevallen omdat Bas ongeveer 6 van de 7 nachten wakker wordt en dan persé mij wil hebben en zich dan ook absoluut niet door Manlief laat troosten.
Het was dus mijn grote schrikbeeld dat ik moest bevallen met een Manlief die Bas moest zien te kalmeren. Maar dit keer was daar geen paniek over, wat dan achteraf wel weer bijzonder is.
Rond 01:45 uur word ik wakker en heb vervolgens 2 uur lang ongeveer iedere 7 minuten een wee die ik liggend op mijn zij (gewoon lekker in mijn favoriete slaapthouding) rustig wegblaas. Ik bedenk me dat dit, gezien de andere bevallingen, nog niet zoveel zegt. Het kan ook weer ophouden. Op een gegeven moment doezel ik ook weer wat weg maar dan worden de weeën wel scherper, al zit er dan wel weer wat meer tijd tussen. Tegen 04.00 uur ga ik even naar de wc en dan lukt het me niet meer om die weeën zo liggend op te vangen. Manlief wordt wakker, heeft al gemerkt wat er aan de hand is maar ik heb hem nog niet nodig. Ik ga uit bed en hij mag nog lekker blijven liggen. In de huiskamer rommel ik wat: ik zet een cd op, probeer wat te lezen, zet het kraampakket klaar, stuur mijn zusje een sms dat ze vandaag tante gaat worden. De weeën komen ongeveer elke 7 a 8 minuten en duren een goeie minuut.
Soms komt er tussendoor nog eentje maar die is dan kort. Ik kan ze lopend opvangen en mijmer wat ondertussen. Dat het er nu dan eindelijk van gaat komen, dat ik benieuwd ben hoelang het duren zal; of het er al zal zijn als Thijs en Sara om 07.00 uur op moeten staan en hoe het moet als dat niet het geval is.
Na ongeveer een uur vind ik het niet meer prettig alleen en haal Manlief uit bed. Op dat moment wordt Bas wakker en wil mama. Ik kruip maar even bij hem en ondertussen haalt Manlief het matras voor het "bevalbed" van boven. Er zit nog steeds een minuut of 8 tussen de weeën en die tijd is genoeg om Bas het vertrouwen te geven weer lekker verder te kunnen slapen.
Manlief vraagt of hij de verloskundige al moet bellen en zal die vraag het komende uur meerdere malen herhalen. En ik weet het steeds maar niet. Al doen deze weeën gemeen zeer; ik wacht er eigenlijk op dat er een minuut of 5 tussen de weeën zit, ipv de 8 van nu. Wat ik niet meekrijg is dat ze in korte tijd naar iedere 6 en dan iedere 5 gaan.
Uiteindelijk zegt Manlief dat hij om 06.00 uur zal bellen. Ondertussen zit ik op dat bevalbed. Omdat ons eigen bed niet op klossen kan, het staat ingebouwd tussen de bedden van Bas en Sara, hebben we een eenpersoonsbed op klossen in de huiskamer gezet. Dan kunnen daar de controles op uitgevoerd worden. Bij een wee ga ik op mijn knieën zitten en leun met mijn handen op de bank waar het bed achter staat. Ik vraag Manlief om tijdens een wee zijn hand op mijn rug te leggen. Het gevoel van zijn warme hand op mij tijdens een wee is prettig. Bij iedere wee piep ik dat het zo'n pijn doet. Ik vind mezelf eigenlijk een enorme aansteller, lijd liever in stilte maar dat kan ik niet nu.
Ik moet overgeven en dan hebben we het er samen over hoeveel ontsluiting er zal zijn. Ik heb ooit gehoord dat vrouwen vaak 2 keer overgeven tijdens de bevalling: 1 keer bij 3 en 1 keer bij 7 centimer ontsluiting. Manlief denkt dat ik op 7 centimeter zit. Ik kan het me niet voorstellen, hoewel ik er niet aan moet denken dat het er pas 3 zouden zijn. Ondertussen vraagt Manliefzich af of hij het kraamcentrum moet bellen. Ik zeg hem dat de verloskundige daar opdracht toe geeft.
"Straks is de kraamverzorgster er eerder dan de verloskundige", zeg ik, waarop Manlief notabene antwoordt: "Maar dan is er tenminste iemand."
Dan is het rond zessen en vindt hij het nu dus echt tijd om de verloskundige te bellen. We weten al dat Veerle dienst heeft, de verloskundige die er ook bij Sara's bevalling was. Als ik tijdens hun gesprekje een wee heb, meen ik al een klein beetje persdrang tevoelen. Manlief meldt het en krijgt als antwoord dat we vast wat warme doeken voor de baby moeten klaarleggen. Als hij ophangt vraag ik of ze direct komt. "Nou volgens mij niet, ze was in het ziekenhuis." Dat wilde ik eigenlijk niet horen, al weet ik dat thuisbevallingen voorgaan en ze er dus nooit de bevalling zal afmaken. Manlief hangt wat
hydrofiels op de verwarming en ik zeg hem dat hij zijn ouders maar vast moet bellen om stand-by te staan voor de kinderen. Het lijkt me niet zo handig dat ze nog uit bed moeten komen als hij belt dat ze de kinderen moeten komen halen. Na het telefoontje probeert hij vast wat kleren voor ons drietal klaar te leggen.
En dan ineens moet ik echt persen. Net zoals bij Sara en Bas overvalt het me totaal en moet ik er ook direct aan toegeven. Niks wegzuchten.
Manlief belt Veerle weer om te vragen of ze al onderweg is. Van dit gesprek ontgaat me veel. Ik pers, ik plas, ik geef weer over... Wat een geweld gaat er door mijn lichaam!!! Ik hoor Manlief zeggen dat Veerle zegt dat ik niet hoef in te houden. "Maar ik heb mijn onderbroek nog aan", piep ik. Hij probeert me eruit te helpen. Ik pers en plas. Heel veel. "Daar is het vruchtwater", hoor ik hem zeggen door
de telefoon. Duh! Dit is mijn vierde bevalling en ik denk dat ik zit te plassen! De druk is even weg. Even een beetje adempauze. En daar gaat het weer. Mijn onderbroek uit, ik hoor de mededeling dat ik nu ook bloed verlies. Met de telefoon aan zijn oor loopt Manlief rond. Hij haalt een washandje om mij wat schoon te vegen en ik hoor hem Veerle de weg wijzen. Dat laatste irriteert me mateloos. "Ze heeft toch wel een TomTom in de auto?" denk ik. Ik heb hem nodig! Hij loopt weer naar de badkamer en ik pers weer, schreeuw en daar is het hoofdje! Ik hou mijn hand erop en brul uit alle macht naar Manlief. Hij komt aangesneld, ik pers weer en floep...daar ligt een klein kindje met heel veel donkere haartjes onder me. Ik neem het bij me. "Wat klein! Kijk nou, wat een kleintje! Snel, doeken! Een doek op het hoofdje!" Terwijl Manlief heen en weer snelt met de doeken en Veerle meldt dat het geboren is, bedenk ik me dat ik moet kijken wat het is. Doeken een beetje opzij. "Een meisje! Het is een meisje, Liefje!" Het is 06:30 uur
Veerle komt binnen gerend. Ondanks het negeren van 2 rode stoplichten,werd Evi geboren op het moment dat zij de auto parkeerde. Dan horen we Bas door de babyfoon. Manlief haalt hem en verbouwereerd zit hij bij papa op de arm. Sara volgt. "Sara, je hebt een zusje gekregen!" roep ik zodra ik haar zie. Ze straalt en klimt op de bank waar ze gezeten op haar knietjes alles kan zien (ook de nageboorte even later). Met Bas op zijn knie belt Manlief het kraamcentrum. Veerle vraagt hem of hij de navelstreng wil doorknippen en hij reageert een beetje van "Mwoah, niet perse", dus ik besluit het dit keer zelf te doen. Doordat het nog steeds hectisch is, zijn daar jammergenoeg geen foto's van gemaakt.
Evi laat zich intussen goed horen. Al heel snel leg ik haar aan ze zuigt alsof ze in geen eeuwigheid te eten heeft gehad! Thijs wordt uit bed gehaald en algauw zitten er 3 glunderende kindertjes op hun knieën op de bank te kijken naar de gebeurtenissen.
Ons klaver is compleet!
En omdat ik hier eerder las dat jullie eerlijkheid over de bevallingsverhalen waarderen, zal ik vertellen wat de ware reden was dat Manlief zo met dat washandje liep te redderen (ik geloof dat alleen mijn schoonzusje dat weet): tijdens het persen met mijn onderbroek aan was ik eerst zachte ontlasting verloren. Ik zat dus helemaal onder en Manlief wilde mij zo niet aan de verloskundige overdragen
Veel mensen hebben verzucht "Oh wat romantisch, helemaal met z'n tweetjes" bij het horen van mijn verhaal. Nou geloof mij; er is niets romantisch aan vruchtwater, bloed, kots en poep Ik vond het wél bijzonder dat we samen waren omdat dat veel meer afleidde. Normaal komt de vk en die neemt alles uit handen en zorgt dat je helemaal op de bevalling gefocust bent. Ook goed, maar ik vond het prettig dat dat dit keer niet zo was.
Dat de baby door de vader opgevangen wordt schijnt echt wel een bijzonderheid te zijn, het kwam op alle formulieren te staan. Ik had op een gegeven moment iemand van het kraamcentrum aan de lijn en die vroeg of het klopte dat mijn man de bevalling had gedaan. "Uhm...nou nee. IK heb de bevalling gedaan en HIJ heeft haar opgevangen!" Kom nou, dat was me echt teveel eer voor hem na al die pijn van mij
[ Bericht 0% gewijzigd door Lovechild op 06-01-2009 16:45:58 ]
Het was mijn 4e zwangerschap, 9 dagen na de uitgerekende datum en er was al 2 keer strippen aan vooraf gegaan (resp. 4 dagen en 1 dag vantevoren).
Zondag 27 januari eindigde rond 23:45 uur toen ik met niet noemenswaardig gerommel naar bed ging. "We zien wel wat de nacht brengt," zei ik tegen Manlief en het was voor het eerst dat ik met deze instelling naar bed ging. Ik wilde namelijk helemaal niet 's nachts bevallen omdat Bas ongeveer 6 van de 7 nachten wakker wordt en dan persé mij wil hebben en zich dan ook absoluut niet door Manlief laat troosten.
Het was dus mijn grote schrikbeeld dat ik moest bevallen met een Manlief die Bas moest zien te kalmeren. Maar dit keer was daar geen paniek over, wat dan achteraf wel weer bijzonder is.
Rond 01:45 uur word ik wakker en heb vervolgens 2 uur lang ongeveer iedere 7 minuten een wee die ik liggend op mijn zij (gewoon lekker in mijn favoriete slaapthouding) rustig wegblaas. Ik bedenk me dat dit, gezien de andere bevallingen, nog niet zoveel zegt. Het kan ook weer ophouden. Op een gegeven moment doezel ik ook weer wat weg maar dan worden de weeën wel scherper, al zit er dan wel weer wat meer tijd tussen. Tegen 04.00 uur ga ik even naar de wc en dan lukt het me niet meer om die weeën zo liggend op te vangen. Manlief wordt wakker, heeft al gemerkt wat er aan de hand is maar ik heb hem nog niet nodig. Ik ga uit bed en hij mag nog lekker blijven liggen. In de huiskamer rommel ik wat: ik zet een cd op, probeer wat te lezen, zet het kraampakket klaar, stuur mijn zusje een sms dat ze vandaag tante gaat worden. De weeën komen ongeveer elke 7 a 8 minuten en duren een goeie minuut.
Soms komt er tussendoor nog eentje maar die is dan kort. Ik kan ze lopend opvangen en mijmer wat ondertussen. Dat het er nu dan eindelijk van gaat komen, dat ik benieuwd ben hoelang het duren zal; of het er al zal zijn als Thijs en Sara om 07.00 uur op moeten staan en hoe het moet als dat niet het geval is.
Na ongeveer een uur vind ik het niet meer prettig alleen en haal Manlief uit bed. Op dat moment wordt Bas wakker en wil mama. Ik kruip maar even bij hem en ondertussen haalt Manlief het matras voor het "bevalbed" van boven. Er zit nog steeds een minuut of 8 tussen de weeën en die tijd is genoeg om Bas het vertrouwen te geven weer lekker verder te kunnen slapen.
Manlief vraagt of hij de verloskundige al moet bellen en zal die vraag het komende uur meerdere malen herhalen. En ik weet het steeds maar niet. Al doen deze weeën gemeen zeer; ik wacht er eigenlijk op dat er een minuut of 5 tussen de weeën zit, ipv de 8 van nu. Wat ik niet meekrijg is dat ze in korte tijd naar iedere 6 en dan iedere 5 gaan.
Uiteindelijk zegt Manlief dat hij om 06.00 uur zal bellen. Ondertussen zit ik op dat bevalbed. Omdat ons eigen bed niet op klossen kan, het staat ingebouwd tussen de bedden van Bas en Sara, hebben we een eenpersoonsbed op klossen in de huiskamer gezet. Dan kunnen daar de controles op uitgevoerd worden. Bij een wee ga ik op mijn knieën zitten en leun met mijn handen op de bank waar het bed achter staat. Ik vraag Manlief om tijdens een wee zijn hand op mijn rug te leggen. Het gevoel van zijn warme hand op mij tijdens een wee is prettig. Bij iedere wee piep ik dat het zo'n pijn doet. Ik vind mezelf eigenlijk een enorme aansteller, lijd liever in stilte maar dat kan ik niet nu.
Ik moet overgeven en dan hebben we het er samen over hoeveel ontsluiting er zal zijn. Ik heb ooit gehoord dat vrouwen vaak 2 keer overgeven tijdens de bevalling: 1 keer bij 3 en 1 keer bij 7 centimer ontsluiting. Manlief denkt dat ik op 7 centimeter zit. Ik kan het me niet voorstellen, hoewel ik er niet aan moet denken dat het er pas 3 zouden zijn. Ondertussen vraagt Manliefzich af of hij het kraamcentrum moet bellen. Ik zeg hem dat de verloskundige daar opdracht toe geeft.
"Straks is de kraamverzorgster er eerder dan de verloskundige", zeg ik, waarop Manlief notabene antwoordt: "Maar dan is er tenminste iemand."
Dan is het rond zessen en vindt hij het nu dus echt tijd om de verloskundige te bellen. We weten al dat Veerle dienst heeft, de verloskundige die er ook bij Sara's bevalling was. Als ik tijdens hun gesprekje een wee heb, meen ik al een klein beetje persdrang tevoelen. Manlief meldt het en krijgt als antwoord dat we vast wat warme doeken voor de baby moeten klaarleggen. Als hij ophangt vraag ik of ze direct komt. "Nou volgens mij niet, ze was in het ziekenhuis." Dat wilde ik eigenlijk niet horen, al weet ik dat thuisbevallingen voorgaan en ze er dus nooit de bevalling zal afmaken. Manlief hangt wat
hydrofiels op de verwarming en ik zeg hem dat hij zijn ouders maar vast moet bellen om stand-by te staan voor de kinderen. Het lijkt me niet zo handig dat ze nog uit bed moeten komen als hij belt dat ze de kinderen moeten komen halen. Na het telefoontje probeert hij vast wat kleren voor ons drietal klaar te leggen.
En dan ineens moet ik echt persen. Net zoals bij Sara en Bas overvalt het me totaal en moet ik er ook direct aan toegeven. Niks wegzuchten.
Manlief belt Veerle weer om te vragen of ze al onderweg is. Van dit gesprek ontgaat me veel. Ik pers, ik plas, ik geef weer over... Wat een geweld gaat er door mijn lichaam!!! Ik hoor Manlief zeggen dat Veerle zegt dat ik niet hoef in te houden. "Maar ik heb mijn onderbroek nog aan", piep ik. Hij probeert me eruit te helpen. Ik pers en plas. Heel veel. "Daar is het vruchtwater", hoor ik hem zeggen door
de telefoon. Duh! Dit is mijn vierde bevalling en ik denk dat ik zit te plassen! De druk is even weg. Even een beetje adempauze. En daar gaat het weer. Mijn onderbroek uit, ik hoor de mededeling dat ik nu ook bloed verlies. Met de telefoon aan zijn oor loopt Manlief rond. Hij haalt een washandje om mij wat schoon te vegen en ik hoor hem Veerle de weg wijzen. Dat laatste irriteert me mateloos. "Ze heeft toch wel een TomTom in de auto?" denk ik. Ik heb hem nodig! Hij loopt weer naar de badkamer en ik pers weer, schreeuw en daar is het hoofdje! Ik hou mijn hand erop en brul uit alle macht naar Manlief. Hij komt aangesneld, ik pers weer en floep...daar ligt een klein kindje met heel veel donkere haartjes onder me. Ik neem het bij me. "Wat klein! Kijk nou, wat een kleintje! Snel, doeken! Een doek op het hoofdje!" Terwijl Manlief heen en weer snelt met de doeken en Veerle meldt dat het geboren is, bedenk ik me dat ik moet kijken wat het is. Doeken een beetje opzij. "Een meisje! Het is een meisje, Liefje!" Het is 06:30 uur
Veerle komt binnen gerend. Ondanks het negeren van 2 rode stoplichten,werd Evi geboren op het moment dat zij de auto parkeerde. Dan horen we Bas door de babyfoon. Manlief haalt hem en verbouwereerd zit hij bij papa op de arm. Sara volgt. "Sara, je hebt een zusje gekregen!" roep ik zodra ik haar zie. Ze straalt en klimt op de bank waar ze gezeten op haar knietjes alles kan zien (ook de nageboorte even later). Met Bas op zijn knie belt Manlief het kraamcentrum. Veerle vraagt hem of hij de navelstreng wil doorknippen en hij reageert een beetje van "Mwoah, niet perse", dus ik besluit het dit keer zelf te doen. Doordat het nog steeds hectisch is, zijn daar jammergenoeg geen foto's van gemaakt.
Evi laat zich intussen goed horen. Al heel snel leg ik haar aan ze zuigt alsof ze in geen eeuwigheid te eten heeft gehad! Thijs wordt uit bed gehaald en algauw zitten er 3 glunderende kindertjes op hun knieën op de bank te kijken naar de gebeurtenissen.
Ons klaver is compleet!
En omdat ik hier eerder las dat jullie eerlijkheid over de bevallingsverhalen waarderen, zal ik vertellen wat de ware reden was dat Manlief zo met dat washandje liep te redderen (ik geloof dat alleen mijn schoonzusje dat weet): tijdens het persen met mijn onderbroek aan was ik eerst zachte ontlasting verloren. Ik zat dus helemaal onder en Manlief wilde mij zo niet aan de verloskundige overdragen
Veel mensen hebben verzucht "Oh wat romantisch, helemaal met z'n tweetjes" bij het horen van mijn verhaal. Nou geloof mij; er is niets romantisch aan vruchtwater, bloed, kots en poep
Ik vond het wél bijzonder dat we samen waren omdat dat veel meer afleidde. Normaal komt de vk en die neemt alles uit handen en zorgt dat je helemaal op de bevalling gefocust bent. Ook goed, maar ik vond het prettig dat dat dit keer niet zo was. Dat de baby door de vader opgevangen wordt schijnt echt wel een bijzonderheid te zijn, het kwam op alle formulieren te staan. Ik had op een gegeven moment iemand van het kraamcentrum aan de lijn en die vroeg of het klopte dat mijn man de bevalling had gedaan. "Uhm...nou nee. IK heb de bevalling gedaan en HIJ heeft haar opgevangen!" Kom nou, dat was me echt teveel eer voor hem na al die pijn van mij
[ Bericht 0% gewijzigd door Lovechild op 06-01-2009 16:45:58 ]
Don't you love her madly?
[ Bericht 100% gewijzigd door Lovechild op 06-01-2009 16:44:02 (Foutje bij invoeren geboortetijd) ]
Don't you love her madly?
Pfff nooit fouten wijzigen als het onderwerp van verhaal aan je been staat te jammeren... 
Don't you love her madly?
Idd heel eng, ik kon het ook niet stoppen.quote:Op dinsdag 6 januari 2009 11:37 schreef Fuente het volgende:
Reinhilde, jeetje, wat een lange, slepende bevalling zo! Kan me indenken dat je dat nog lang bijblijft zoiets!
Dat trillen herken ik ook wel, tijdens de weeen, Bjorn vond het heel eng omdat het oncontroleerbaar was en ik heel erg schudde. Raar dat dat soort dingen met je lijf gebeuren, zonder enige controle he?
Kunnen ze de volgende keer bepalen hoe het hoofdje ligt zodat je dan eventueel geen keizersnede hoeft?
Ik weet niet of ze dat de volgende keer kunnen bepalen, ga het iig wel aankaarten!
Wow Lovechild, wat een verhaal!
En Countrytammy, Ik vraag me altij af bij dit soort verhalen hoe het komt dat je niet geweten hebt zwanger te zijn, niet vervelend bedoelt hoor!
En Countrytammy,
Ik vraag me altij af bij dit soort verhalen hoe het komt dat je niet geweten hebt zwanger te zijn, niet vervelend bedoelt hoor!
quote:Op dinsdag 6 januari 2009 16:38 schreef Lovechild het volgende:
Ik had op een gegeven moment iemand van het kraamcentrum aan de lijn en die vroeg of het klopte dat mijn man de bevalling had gedaan. "Uhm...nou nee. IK heb de bevalling gedaan en HIJ heeft haar opgevangen!" Kom nou, dat was me echt teveel eer voor hem na al die pijn van mij
Groot gelijk!
She said you can paint your sky any colour
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
Nou die persweeën, daar werd ik behoorlijk door overrompeld iedere keer. Als in: geen houden meer aan, ik móet persen. Bij mijn 3e was de uitdrijvingstijd 2 minuten en bij mijn 2e heb ik 10 minuten geperst.quote:Op dinsdag 6 januari 2009 17:54 schreef marit1978 het volgende:
Lovechild, erg leuk om te lezen!
Wát een verhaal zeg
Maar de eerste, dát was andere koek. Toen moest ik wegens hoge bloeddruk na de u.d. ingeleid worden en toen ik daar persweeën kreeg werd ik verzocht ze "even" in te houden omdat de artsen de dienst aan het overdragen waren. Dat heb ik keurig 1.5 uur gedaan
Uiteindelijk had dat zoveel van mijn kracht gevergd dat de vacuumpomp eraan te pas moest komen.
Ik heb dus vanaf de 2e bevalling met terugwerkende kracht versteld gestaan dat ik dat toentertijd 1.5 uur had weten vol te houden. Maar bij een van mijn andere zwangerschappen heeft de verloskundige me gezegd dat je dat alleen bij een 1e bevalling lukt.
Don't you love her madly?
Ik heb de bevallingsverhalen van de anderen in deel 4 gevonden. Herposten?
Don't you love her madly?
Jahaaa als je die ook zo beschreven hebt dan m ag dat wel hoor!
Vind het heel lief van je man.
Reminds mij om mijn tweede bevalling nog te posten.
Vind het heel lief van je man.
Reminds mij om mijn tweede bevalling nog te posten.
Als je op de datum van een post klikt met je rechtermuisknop dan kan je het linkje naar je post kopieren. En die kan je dan gewoon hier plakken. Hoef je verder niks meer mee te doen. Dan kunnen we ze ook lezen, maar staan ze niet meer herhaald.
***
Goed idee! Ik heb zulke linkjes natuurlijk al weleens zien staan, maar ik wist niet hoe dat werktquote:Op dinsdag 6 januari 2009 19:01 schreef Brighteyes het volgende:
Als je op de datum van een post klikt met je rechtermuisknop dan kan je het linkje naar je post kopieren. En die kan je dan gewoon hier plakken. Hoef je verder niks meer mee te doen. Dan kunnen we ze ook lezen, maar staan ze niet meer herhaald.
Ga ik proberen.Kan ik gelijk even aanmerken dat ik nu heb gelezen dat de uitdrijvingstijd van mijn 3e geen 2 minuten was maar 3 en dat ik bij mijn 1e niet 1.5 uur persweeen heb ingehouden maar "slechts" een uur
Tevens moet ik nog vertellen dat ik de naam van mijn man nu steeds had aangepast in Manlief maar ik zag dat ik dat in deel 4 niet had gedaan en ik ga het niet allemaal meer wijzigen. Hij heet dus Marco
Don't you love her madly?
Ja, die zijn ook zo beschreven!quote:Op dinsdag 6 januari 2009 19:01 schreef Mibos2 het volgende:
Jahaaa als je die ook zo beschreven hebt dan m ag dat wel hoor!
Bevallingsverhalen deel 4!
[ Bericht 2% gewijzigd door Lovechild op 06-01-2009 19:36:56 ]
Don't you love her madly?
Het moest gewijzigd en niet gequote
[ Bericht 96% gewijzigd door Lovechild op 06-01-2009 19:36:09 ]
[ Bericht 96% gewijzigd door Lovechild op 06-01-2009 19:36:09 ]
Don't you love her madly?
als ik het kom uit leggen hoe het kon gebeuren deed ik het maar ik kan het echt niet heb het echt niet gemerkt hoe graag ik ook zou willen
leef nooit te ver vooruit je weet niet wat er komen gaat
haar vrienden hadden ook niets door... er was echt niks aan haar te zien...quote:
Wow Lovechild, wat een verhaal!
En Countrytammy,
ik werd m'n bed uitgebeld door haar vriend "ja hoi.. we zitten in het ziekenhuis, countrytammy is net bevallen van een zoon"
ik ben nog nooit zo snel wakker geweest
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
toch even reagerenquote:Op dinsdag 6 januari 2009 17:09 schreef Reinhilde het volgende:
Wow Lovechild, wat een verhaal!
En Countrytammy,
Mijn moeder heeft op dezelfde manier mijn zusje gekregen dwars door de pil heen met normale menstruatie's etc en dacht dat ze te veel gesnoept had dus was ook gaan lijnen etc. tot op n zekere dag ze "aandrang kreeg om te moeten poepen" en ze dus voor ze er erg in had mn zusje op de wereld zette, zelfs de HA die 3 maanden daarvoor nog een pilcontrole had gedaan was niets opgevallen en wilde destijds niet eens komen toen ze bevallen was
Ik zelf had vanuit het ziekenhuis meegekregen dat tijdens mijn eerdere zwangerschap en curretage daarvan iets niet helemaal was goed gegaan en dat ik daardoor slechts 1% kans had om in verwachting te raken op de spontane manier. Toch gebruikte ik de Mirena voor de zekerheid. Al sinds de vorige zwangerschap onregelmatige tot slechte cyclus gehad soms n maand over soms zelfs n jaar dus dat was voor mij ook geen aandachtspunt, vervolgens in het begin (achteraf berekend dus) van mijn zwangerschap de griep + fikse buikgriep gehad dus vermoeidheid en misselijkheid viel niet op. aankomen deed ik practisch niet in totaal slechts 2 kilo aangekomen bij Rachel, kwam ik er pas in de 6e maand achter dat ik in verwachting was omdat mijn buik toch onmogelijk uitzichzelf kon bewegen dacht ik. toen dus pas een test gedaan en die was positief.
Its all in the family
Gewoon n stuiterballetje
http://youtu.be/JI-o25K6B-E
http://youtu.be/JI-o25K6B-E
Ik heb weleens gehoord/gelezen dat vrouwen het vaak wel weten, maar het verdringen. In het geval van Countrytammy zou ik me er iets bij voor kunnen stellen; zwanger van je ex-man waarbij je nog in huis woont (als ik het goed geïnterpreteerd heb hoor), ook een nieuwe relatie. Ik zou me zo kunnen indenken dat het dan niet handig is om zwanger te zijn en dat je het ook niet wilt wetenquote:Op dinsdag 6 januari 2009 17:09 schreef Reinhilde het volgende:
En Countrytammy,
Let wel, ik zeg hiermee niet dat dit bij Countrytammy zo was of dat ik haar verhaal niet geloof hoor!
Toen mijn oudste was geboren kwam er een dag later een 16-jarige bij mij op zaal. Ze was zwanger geraakt van een vakantievriendje en durfde dat niet te vertellen. Daardoor groeide haar buik niet. Toen ze uiteindelijk de moed had opgebracht, volgens mij was ze toen al 7 maanden of verder, was haar buik ook gelijk dik. En de striae sprong erin vertelde ze
Volgens mij kun je met je "mind" echt heel veel voorelkaar krijgen...
Don't you love her madly?
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |