Bevallingsverhalen deel 7

Heeeeel lang verhaal...opgepast dus!

Jeroen = mijn vriend.
Sanne = de verloskundige (VK)
Pa = pappie
Marian = de vrouw van mijn vader
Sander = mijn zoon, Jeroen is niet de vader van Sander.

De bevalling:

Het is maandag 30 juni rond middernacht. Jeroen heeft net het lampje uitgedaan en we doezelen allebei weg. Ineens krijg ik jeuk op me bovenbeen, zo tegen mijn heup aan, en als ik goed luister hoor ik de mug die net zijn slokje bloed uit mijn been heeft gehaald.

De mug komt dichterbij mijn oor en ik zwaai met mijn arm door de lucht, in de hoop dat ik hem zo van zijn vliegbaan mep en zijn oriëntatie dusdanig in de war raakt zodat ik eindelijk in mijn slaap kan terugkeren.
Niet dus, want ik bedacht me een seconde later dat ik nog wel even naar de wc kon gaan, misschien dat ik dan later niet meer hoefde en eens een keer kan door tukken.
Ik verplaats me richting het rand van het bed tot ik ineens iets warms tussen mijn benen voel.
Ik zeg gelijk tegen Jeroen: "Moppie mijn vliezen zijn gebroken."

Jeroen die nog geen enkele minuten geleden al volledig in coma lag, springt op en pakt voor mij een handdoek. Al schuivend met de handdoek onder mijn kont begeef ik me naar de rand van het bed. Ja ik moet nog steeds erg nodig plassen en dus begeef ik me met de handdoek tussen mijn benen naar beneden.

Ik bekijk het vruchtwater wat in de wc beland is. Dit ter controle of ons mannetje niet in het vruchtwater heeft gepoept en of alles mooi helder is. Niets aan de hand. Het is mooi helder, met een beetje bloedverlies.
Het besef dat ik binnen nu en 24 uur ons kindje vasthou maakt me even behoorlijk zenuwachtig. Ik bel de verloskundige op en vertel mijn verhaal, ik heb op dat moment geen weeën. De verloskundige vertelt me dat ik gewoon kan gaan slapen, als er niets gebeurt. Ze komt dan in principe de volgende ochtend even kijken. Als er wel weeën komen dan mag ik haar weer bellen.

Nog geen uur later, om 01:30, beginnen dan toch de weeën. Ze komen onregelmatig en ik bel de VK weer. Ze vertelt me dat als ik een uur lang weeën heb om de 5 minuten, ik weer contact met haar op kan nemen. Ondertussen zijn ook Pa en Marian onderweg, het is een prettig idee dat Sander straks met vertrouwde mensen is als ik in het ziekenhuis ben.
Om 02.45 bel ik nogmaals de VK, ik kan haar melden dat de weeën om de 5 a 6 minuten komen, het zijn nog geen heftige weeën, maar heftig genoeg om even diep te zuchten en vooral me mond te houden op dat moment.

Om even over 03:00 staat Sanne, de verloskundige, voor de deur. Ik ben zo blij dat zij mijn bevalling mag doen. Ze is een tof wijf en heb met haar zelfs toen ik in het ziekenhuis lag met behoorlijke weeën erg gelachen.
Tegen 03:30 doet ze even een inwendig onderzoekje, ze verteld me dat ik al 5 cm ontsluiting heb. WAT!? Tegek! Dit gaat lekker snel. Dus ik steek me beiden duimen op en ben behoorlijk opgelucht. Ondertussen tril ik met mijn hele lichaam alsof ik het koud heb, Sanne vertelt me dat dit komt door de hormonen die vrij komen bij de weeën.

Ik mag mijn spullen pakken en we mogen vertrekken naar het ziekenhuis.
Maar niet voordat ik eerst Sander nog even een kus gegeven heb. Ik open zijn kamerdeur en ik zie meneertje dwars in zijn bed liggen. Even gauw een aai over zijn bol en dan weer naar beneden.
Als ik helemaal klaar ben zeg ik Pa en Marian gedag en vertrekken Jeroen en ik naar het ziekenhuis.

4 uur 's ochtends, vierde verdieping, verloskamer nummer 5:
Sanne houdt mijn weeën bij door het opschrijven van de tijden op een briefje. Ik zit voorlopig nog op een stoel, en kan hierdoor mijn weeën aardig opvangen. Regelmatig moet ik naar de wc omdat ik aardig wat water drink. Voor mijn gevoel heb ik na 07:30 niets meer gedronken, maar niets is minder waar, ik heb door het puffen heen ook nog thee en water gedronken.

Jeroen wordt tegen 07:00 uur niet lekker, kort daarvoor heeft hij nog wel even wat gegeten. Hij wil zijn auto even in de parkeergarage gaan zetten, zodat hij wat frisse lucht krijgt. Ondertussen heeft hij ook nog even de stand van zaken doorgebeld met zijn moeder.
Om 07:30 krijg ik weer een inwendig onderzoek. Sanne vertelt me dat ik nog maar 6 cm ontsluiting heb. Dit gaat wel erg langzaam, en zij is het met me eens. De weeën worden wel steeds heftiger maar krap aan 1 cm erbij vanaf het eerste onderzoek gaat me te langzaam. Zeker ook omdat ik al zo ontzettend moe ben. We waren maandag al vroeg op en we hadden nog geen eens geslapen toen mijn vliezen braken.

In overleg met Sanne en de gynaecoloog krijg ik bijstimulatie en voor de pijn krijg ik pethidine.
Dit houdt in dat Sanne mij gaat verlaten en dat de verloskundige van het ziekenhuis haar taak gaat overnemen. Dit vond ik zo ontzettend kut dat ik nog begon te huilen ook toen ze zei dat ze weg moest en dat ze het graag samen met ons had willen doen.

Eerst komt de gynaecoloog nog langs om inwendig onderzoek te doen. Ik vond dit geen leuk mens, want ze zat al met haar hand in mijn muts terwijl ik eerst nog een wee moest wegpuffen. En bedankt!
Ik krijg een infuus met een bijstimulerend goedje, en een prik in mijn been. Nare prik maar hij bleef niet naar, zoals ik bij Sander toen ervaren had (ze hebben toen misschien een spiertje geraakt of iets dergelijks).

De weeën worden heftiger en ik krijg ook rugweeën erbij.
Met mijn ene hand hou ik Jeroen vast, met mijn andere hand dat stomme driehoekig geval wat boven een ziekenhuisbed hangt. Met mijn linkerbeen druk ik mijn voet in het matras van het bed en probeer op deze achterlijke mallotige manier de nare weeën op te vangen.
Het nadeel van de verloskamer is dat er een klok hangt die je kunt zien, en ik maar op de klok kijken wanneer ik nou eindelijk eens mocht gaan persen.
Voorlopig nog niet want om 10:30 heb ik nog maar 8 cm ontsluiting. "Nog maar" denk ik nu... achteraf gezien is het allemaal best snel gegaan. Op dat moment denk ik alleen maar: Nooit meer, wat een hel en dat ik dit niet ga overleven.

Jeroen vertelde me later dat ik zo'n beetje om de wee vroeg hoe het met hem ging.
Een uur later, om 11:30, weer een inwendig onderzoek, ruim 9 cm nu. Dus voor het laatste centimetertje moet ik op mijn linkerzij gaan liggen. Dit met ontzettend veel moeite. Wat een pijn, in mijn rug, en niet wetend hoe ik de sterke weeën moet opvangen.
Even later krijg ik echte persweeën en ik dacht echt: "Hoelang nog?!?!?! Fokking hel."
Op dat moment, het moment waarop je het niet meer houdt, je de weeën amper nog kan weg puffen (of eerder hijgen) raak je toch in een soort trance. Iets in je lichaam zegt dat je wel moet.

Dan ruim 25 minuten later is het eindelijk zover. Ik mag gaan persen, mijn benen gaan in de beugels want met mijn armen kan ik mijn benen niet vasthouden. Dit kost me teveel moeite en bovendien heb ik nog steeds mijn ene had vast aan het grijzige driehoekige geval boven me bed. Wie mij kan vertellen hoe dat ding heet mag wel even een emailtje sturen.
Na, voor mijn gevoel een uur, een klein kwartiertje persen wordt om 12:14 ons mooie kereltje geboren, die gelijk de hele boel bij elkaar krijst. Tranen van geluk lopen over mijn wangen en ik kijk Jeroen aan. Ik zie hem glunderen van geluk!

Een mooi moment, om nooit te vergeten. Ik ben trots op mezelf, dat ik dit doorstaan heb, en dat ik voor de 2e keer een prachtkereltje ter wereld heb mogen zetten. Ik ben trots op Jeroen die ondanks dat hij zich even niet lekker voelde, en een hekel heeft aan ziekenhuizen, bij me is gebleven tot het einde. Dat hij me heeft gesteund waar nodig, en zijn hand ter beschikking stelde. Ik geloof dat het achteraf alleen wat beurzig aanvoelde.

De naam luidt: Koen Jurriaan. Roepnaam: Koen
Jurriaan vernoemd naar de vader van Jeroen wiens 2e naam ook Jurriaan was.
Meneer wordt gewogen: 4610 gram. Lengte: 53 cm.
Hij wordt netjes aangekleed met de kleertjes die we hebben meegenomen.

Ondertussen wordt ik met een spray verdoofd om vervolgens een paar hechtingen te krijgen. Een klein beetje gescheurd, dus het valt me allemaal wel mee. Geen overmatig bloedverlies en door de adrenaline voel ik me behoorlijk goed.

Omdat Koen aan de zware kant is word hij extra gecontroleerd. Dit ook mede doordat ik die suikertesten heb gehad en dat zijn bloedsuikerspiegel niet te veel naar beneden keldert, houden ze dit goed in de gaten.
Koen ziet ook een beetje "rood" en hij heeft lichte koorts. De kans bestaat dat hij een infectie heeft, of een te hoog hemoglobine-gehalte. Het hele fijne weet ik er nog steeds niet van. Het is allemaal behoorlijk langs me heen gegaan. Eerst zouden voor die bloedsuikerspiegel 3 keer een prik worden afgenomen. Op zijn vroegst zouden we dan na 9 uur 's avonds naar huis mogen.
Helaas is dit niet het geval. De kinderarts neemt het zekere voor het onzekere en Koen moet voor minimaal 3 dagen aan de anti-biotica om in het geval van Streptocokken B de ziekte voor te zijn. Wow, dit klinkt toch behoorlijk dreigend allemaal.
Op dat moment weet je niet wat er door je heen gaat, blijdschap wordt wreed verstoord door verdriet, het feit dat je niet gelukkig met je gezinnetje thuis kan zijn.

Ook een hoop geregel, want je zit ook met Sander, de bezoektijden en regeltjes van de couveuse-afdeling. Gelukkig waren opa en oma er ook en die hebben Sander voor 2 dagen opgevangen, zodat Jeroen het een en ander kon regelen. Sander heeft zich prima vermaakt bij opa en oma, maar hij vond het ook wel weer lekker dat Jeroen hem op kwam halen. Een rommelig weekje dus.

Vrijdags kregen we nog niet een definitieve uitslag van de kweek, maar er lijkt vooralsnog weinig bijzonders aan de hand te zijn. De verhoogde bloedwaardes dalen en het gaat goed met Koen. Ondanks het geklooi met de borstvoeding. Wat een ge-emmer. Het komt gewoon niet op gang. Zelfs niet met een neusspray Syntocinon met het hormoon oxytocine.

Ik besluit om te gaan stoppen, met verschillende reacties van de afdeling. Maar het voelde goed om de beslissing te nemen. Hoe verwarrend en vermoeiend is het voor Koen dat hij eerst aan de borst mag, er vervolgens niets uitkomt en dan alsnog aan de fles moet?
Uiteindelijk ben ik vrijdagavond naar huis gegaan. Want voor de borstvoeding hoef ik niet te blijven en als alles goed gaat krijgt Koen zondagochtend de laatste dosis anti-biotica en mag hij maandag naar huis.
Sander had die vrijdagmiddag al bij de buren lekker gespeeld en 's avonds wilden de buren ook nog even oppassen. Je had het koppie van Sander moeten zien. Zo gaaf toen hij zag dat mama thuis kwam. Heerlijk om weer thuis te zijn, maar ook ronduit kut want je mist gewoon 1 banjer.
Die nacht heb ik echt als een blok geslapen, ben ik 's ochtends naar Koen geweest, en 's middags met opa en oma.

Het mooie er van is dat ze een tweetal kamers hebben die als "woonkamer" zijn ingericht. Je mag, als je kindje op de wiegenkamer ligt, daar gebruik van maken. En je zit daar best relaxed. Er is genoeg te doen voor Sander, kleurplaten, blokken, puzzels en er is zelfs een tv met tekenfilms die je kunt kijken.
Op zondag zou ik rond 09:30 weer naar Koen gaan, maar ik werd rond 08:45 gebeld door het ziekenhuis. Eerst schrik je wel even want je denk meteen dat er wat met die kleine aan de hand is. Niets is minder waar, meneer heeft gewoon honger. Ik spreek met de mevrouw af dat ik dan een voeding later kom, dus zo tegen 11 uur.

Nog een uur later belt het ziekenhuis weer, met het goede nieuws dat, als de zaal-arts geweest is en Koen zijn onderzoekjes heeft gehad, hij naar huis mag!
Ik hang op en de tranen blijven op dat moment natuurlijk niet zitten "Hij mag naar huis!" zeg ik tegen Jeroen.
's Middags even over 12-en zijn we thuis. Met zijn viertjes en kunnen we eindelijk genieten van ons gezinnetje!

Vanaf hier begint een nieuw leventje, alles is anders, maar ik voel me goed! Mijn 3 mannen waar ik zo ontzettend trots op ben. Sander die vol trots zegt dat hij de grote broer is. Af en toe de naam Koen nog wel eens verwisseld met Ties (mijn oppaskindje) maar zo ontzettend begaan is met Koen als hij krampjes heeft. Zachtjes over zijn bolletje aaiend en kusjes op zijn wang geeft.
Jeroen die vol trots zijn kind vast houdt, hem zien glunderen van zo'n klein wonder, en als ik te lang er over nadenkt krijg ik tranen van geluk. Iedere keer opnieuw. De liefde is overweldigend en ik ben een koningin te rijk dat ik van dit leven proeven mag.