OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Volgens mij heeft dat er ook zeker mee te maken Leah 
De verloskundige deed hier bijna alsof je abnormaal was als je vrijwillig en zonder medische reden in het ziekenhuis ging bevallen. Dat was onzin want het kon ook gewoon thuis.
Ze waren ook erg tegen pijnbestrijding. Mijn buurvrouw zat toen ze zwanger was van haar 1e kindje bij dezelfde verloskundigengroep en na de bevalling liet de verloskundige nogal duidelijk merken dat ze de pijnbestrijding die mijn buurvrouw had gekregen maar overdreven vond. Misschien overbodig om te zeggen dat ze bij de 2e een andere verloskundige heeft gezocht...
De verloskundige deed hier bijna alsof je abnormaal was als je vrijwillig en zonder medische reden in het ziekenhuis ging bevallen. Dat was onzin want het kon ook gewoon thuis.Ze waren ook erg tegen pijnbestrijding. Mijn buurvrouw zat toen ze zwanger was van haar 1e kindje bij dezelfde verloskundigengroep en na de bevalling liet de verloskundige nogal duidelijk merken dat ze de pijnbestrijding die mijn buurvrouw had gekregen maar overdreven vond. Misschien overbodig om te zeggen dat ze bij de 2e een andere verloskundige heeft gezocht...
Hear Hear Monnah, een kind baren tijdens een gezellig bakie koffie, nou doe mij dat maar ober 
Verwachtingen die ik had voor de bevalling, met mijn tasje de geplande datum binnenlopen en een ks krijgen en mocht het eerder beginnen dan een beetje vaart erachter a.u.b.
Maar bij de laatste controle door de gyn werd ik niet serieus genomen, ik melde al dagen indalingsweeen te hebben en een trekkerig gevoel in mijn rug, nee niets aan de hand joh. Ze checkte niets .... ik moest niet zo zeuren.
(ik was inmiddels zo dik van het vocht dat ik niet meer kon lopen en had gruwelijke uitslag die enorm jeukte, dus dat aanstellen....vond ik wel meevallen)
Er werd dus een datum geprikt voor over 3 weken..... duh dat haal ik nooit zei ik meteen. Weer een gezicht van: mens stel je niet aan, dat kind komt echt nog niet. Nou dus wel hé wie kent mijn lichaam nou het beste?
Zondag ochtend om 7.00uur braken dus toch de vliezen..... Alles wat je je er dus bij voorstelt is het dus niet is mijn bevinding.
Pijnstilling moet gewoon altijd kunnen, wanneer de vrouw dat wil en in welke vorm dan ook.
Alleen het idee al dat het kan, en dat artsen naar je luisteren als je iets vraagt/opmerkt is voldoende dat noemen ze namelijk de vertrouwensband tussen art/patiënt en die vind ik persoonlijk erg belangrijk.
Ik heb overigens geen slecht gevoel over mijn bevalling, wel over hoe ik ben behandelt door de gyn en het medische personeel in het ziekenhuis, de nazorg was namelijk bedroevend.
Ze nemen je namelijk niet erg serieus onder het mom van : het zullen de hormonen wel zijn, en ook een goede : Tja dat hoort er allemaal bij. Nou niet dus.
Verwachtingen die ik had voor de bevalling, met mijn tasje de geplande datum binnenlopen en een ks krijgen en mocht het eerder beginnen dan een beetje vaart erachter a.u.b.
Maar bij de laatste controle door de gyn werd ik niet serieus genomen, ik melde al dagen indalingsweeen te hebben en een trekkerig gevoel in mijn rug, nee niets aan de hand joh. Ze checkte niets .... ik moest niet zo zeuren.
(ik was inmiddels zo dik van het vocht dat ik niet meer kon lopen en had gruwelijke uitslag die enorm jeukte, dus dat aanstellen....vond ik wel meevallen)
Er werd dus een datum geprikt voor over 3 weken..... duh dat haal ik nooit zei ik meteen. Weer een gezicht van: mens stel je niet aan, dat kind komt echt nog niet. Nou dus wel hé wie kent mijn lichaam nou het beste?
Zondag ochtend om 7.00uur braken dus toch de vliezen..... Alles wat je je er dus bij voorstelt is het dus niet is mijn bevinding.
Pijnstilling moet gewoon altijd kunnen, wanneer de vrouw dat wil en in welke vorm dan ook.
Alleen het idee al dat het kan, en dat artsen naar je luisteren als je iets vraagt/opmerkt is voldoende dat noemen ze namelijk de vertrouwensband tussen art/patiënt en die vind ik persoonlijk erg belangrijk.
Ik heb overigens geen slecht gevoel over mijn bevalling, wel over hoe ik ben behandelt door de gyn en het medische personeel in het ziekenhuis, de nazorg was namelijk bedroevend.
Ze nemen je namelijk niet erg serieus onder het mom van : het zullen de hormonen wel zijn, en ook een goede : Tja dat hoort er allemaal bij. Nou niet dus.
Tja, dat is ook nog zowat; ik had al eerder getikt dat ik de gyneacoloog nog wel wilde bedanken omdat hij het zo netjes gedaan had. Maar ik heb die hele man nooit meer gezien, behalve dan dat ie een keer voorbij liep op de gang. Dat kon ik nog net zien vanuit mijn ziekenhuisbed in de hoek van de kamer 
.
.
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Die van mij had ik gewoon zwaar pissig aan mijn bed, omdat een ander besloten had het kind eerder te halen (bij beide bevallingen dus hè!).
Verder was het wel een lieverd tijdens controles en andere narigheden, zo vreemd vond ik dat.
Verder was het wel een lieverd tijdens controles en andere narigheden, zo vreemd vond ik dat.
Losing love is like a window in your hart,
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
Mij ook!!quote:Op woensdag 4 juni 2008 14:23 schreef Moonah het volgende:
[..]
[..]
[..]
Eerlijk gezegd vind ik dat er een beetje 'makkelijk' gedaan wordt over 'de instelling van de vrouw'. Waarom zou dat de belangrijkste oorzaak van ontevreden gevoelens zijn?
Als ik zo de diverse verhalen in OUD lees, is dat ab-so-luut niet de belangrijkste oorzaak.
En jullie zullen het vást genuanceerder bedoelen, en ik zou me ook niet persoonlijk aangesproken moeten voelen, maar het lijkt nu net alsof 'de ziekenhuizen' geen deel hebben aan het feit dat één op de zes het als naar heeft ervaren. En dat lijkt me sterk.
Mijn eerste bevalling ging precies zoals werd beschreven, met kaarsjes, muziekje, sfeerverlichting, heel de mikmak. Deze heb ik als zeer bijzonder, ontspannen en prettig ervaren. Ik had zelf de regie in handen, en de VK was op de achtergrond aanwezig voor als het nodig was en kwam pas in actie toen het écht nodig was. Ze heeft zelfs nog een tijdje bij me in de douche gestaan om mijn rug te sproeien met heet water tegen de rugweeen. Vreselijk lief en bekwaam mens. Ik kwam haar 11 jaar na de eerste bevalling nog eens tegen, en ze wist verdomd nog wie ik was!! Zelfs het feit dat ik na de bevalling naar het ziekenhuis moest wegens een levensbedreigende nabloeding heb ik niet als storend ervaren omdat die bevalling op zich zo heerlijk was geweest.
De tweede was op medische indicatie in het ziekenhuis. Wat een hel! Er werd totaal niet naar mij geluisterd. Het gemak van het personeel én de gyn gingen ver boven dat van mij, en toen ik daar tegen protesteerde kreeg ik zelfs een klap op mijn hand en werd me verteld dat ik me niet zo aan moest stellen. En ik wilde alleen maar kunnen rondlopen zonder CTG banden om mijn lijf die me aan bed gekluisterd hielden. Het mocht niet, maar ik heb het toch gedaan. Mijn bevalling namelijk!!
Toen ik moest persen moest ik het maar even inhouden, want 'de dokter was nog bezig'. Ja, met lol maken op de gang, mijn man hoorde en zag hem lachen en hard praten. Dus ik ben gewoon gaan persen. Toen kon ie ineens wel komen.
Ik had vooraf gevraagd of ze de navelstreng wilden laten uitkloppen. Wederom werd er niet geluisterd en mijn zoon had mijn lichaam nog niet verlaten of de navelstreng was er al af. En dat was niet uit nood of iets dergelijks.
De nazorg vond ik ook erbarmelijk. Het heeft 5 uur geduurd eer ik een keer verzorgd werd. Ik kreeg mijn zoon niet naast mijn bed maar in een kamertje naast mijn kamer met een glazen ruitje ertussen
zodat ik net zijn bos haren kon zien als ik ging zitten in bed, en ik wilde hem gewoon vasthouden!! Ik heb in dat ziekenhuis constant last gehad van stress en paniek omdat ik het gevoel had de controle over en het vertrouwen in mijn lichaam volledig kwijt te zijn. 'Hun' hadden mijn lijf overgenomen en er een object van gemaakt in plaats van dat het een zelfregulerend en in staat tot baren zijnde lichaam was. En dat kan toch bij zoiets als een bevalling niet de bedoeling zijn!!Ik hoor bij de 5 voor wat mijn eerste bevalling betreft, en bij die ene van de zes voor de tweede. Ik zal ook iedereen fel afraden om in een ziekenhuis te bevallen als het niet absoluut noodzakelijk is op indicatie. En ik begrijp ook niet dat er mensen zijn die vrijwillig in een ziekenhuis gaan om een kind te baren. Maar dat ligt puur aan mij hoor. Ik zal er geen vrouw om veroordelen. Ieder zijn eigen keuze. Ik kan me niet voorstellen dat het aan mijn instelling gelegen heeft, dat ik die tweede bevalling zo traumatisch heb ervaren. Mijn instelling is juist pas ná die tweede bevalling enorm veranderd. Ik ging echt wel met het volste vertrouwen het ziekenhuis in toen mijn baby zich aankondigde.
Het wrange is dat achteraf bezien de medische indicatie niet eens nodig was aangezien ik bij de tweede bevalling nog geen 200cc bloed verloor.
Ik word nog wel eens emotioneel als ik terugdenk aan die tweede bevalling. En mijn zoon wordt over 2,5 maanden 17 jaar.
Remember all, if you don't sin, then Jesus died for nothing.
Samenzweringstheorieën behoren tot de wetenschap van onwetenden
Samenzweringstheorieën behoren tot de wetenschap van onwetenden
elizabethR, die tweede keer klinkt inderdaad allesbehalve prettig zeg. 
en wat bedoel je met het laten uitkloppen van de navelstreng?
en wat bedoel je met het laten uitkloppen van de navelstreng?
Na de geboorte klopt een navelstreng nog een tijdje door en voert nog bloed naar het kindje. Op gegeven moment na een minuut of 5 houdt dat kloppen op, en dan wilde ik hem pas laten afnavelen. Dat heeft te maken met de overgang voor de baby. Zolang hij nog bloed uit de navelstreng krijgt helpt hem dat met het zelfstandig leren ademen, meteen afnavelen geeft een schrikeffect voor de baby. Hij bepaalt als het ware zijn eigen tempo met ademhalen als je de navelstreng laat uitkloppen. Hij geeft uiteraard een flinke schreeuw na net geboren te zijn, maar zal verder niet heel hard huilen, maar juist zachtjes, en rustig kunnen wennen aan het leven buiten de baarmoeder.quote:Op woensdag 4 juni 2008 23:51 schreef bixister het volgende:
elizabethR, die tweede keer klinkt inderdaad allesbehalve prettig zeg.
-edit-
PS, ik weet dat dit erg linksegeitenwollesokkerig klinkt. Maar dat kan me niet schelen. Ik wilde ook gedempt licht als ie net geboren was, mocht ook al niet. Wegen en meten vond ik niet meteen nodig, hij lag binnen 10 minuten op de schaal in plaats van in zijn mama's armen. Allemaal zo traumatisch als je net een warme baarmoeder hebt verlaten lijkt me. Dat is mijn mening.
[ Bericht 7% gewijzigd door ElizabethR op 05-06-2008 00:11:13 ]
Remember all, if you don't sin, then Jesus died for nothing.
Samenzweringstheorieën behoren tot de wetenschap van onwetenden
Samenzweringstheorieën behoren tot de wetenschap van onwetenden
Ooh ik moest met MI bevallen in het ziekenhuis maar was dat niet zo geweest dan was ik ook in het ziekenhuis bevallen, ik voelde me bij dat idee veilig (over mijn man nog maar te zwijgen).
De begeleiding tijdens heel de bevalling was dus prima,.... tja de nazorg in de 5 dagen erna die gaven mij dat hele onplezierige gevoel en de wrange nasmaak.
Ik heb dus niets tegen thuis of in het ziekenhuis bevallen. Beide is prima zolang je er zelf achterstaat (of de noodzaak er van inziet). Ik hoor namelijk ook wel eens van verloskundigen die niet zo zorgzaam waren tijdens het hele gebeuren.
Maar jou verhaal vind ik wel heel erg triest ElizabethR, zeker als je kindje achter een raampje moet staan, een kindje hoort als het enigszins kan bij de moeder/vader te zijn.
De begeleiding tijdens heel de bevalling was dus prima,.... tja de nazorg in de 5 dagen erna die gaven mij dat hele onplezierige gevoel en de wrange nasmaak.
Ik heb dus niets tegen thuis of in het ziekenhuis bevallen. Beide is prima zolang je er zelf achterstaat (of de noodzaak er van inziet). Ik hoor namelijk ook wel eens van verloskundigen die niet zo zorgzaam waren tijdens het hele gebeuren.
Maar jou verhaal vind ik wel heel erg triest ElizabethR, zeker als je kindje achter een raampje moet staan, een kindje hoort als het enigszins kan bij de moeder/vader te zijn.
klinkt juist heel redelijk vind ik allemaal hoor! ik had de term uitkloppen anders gelezen, dacht dat ze erop gingen kloppen oid (quote:Op woensdag 4 juni 2008 23:59 schreef ElizabethR het volgende:
[..]
Na de geboorte klopt een navelstreng nog een tijdje door en voert nog bloed naar het kindje. Op gegeven moment na een minuut of 5 houdt dat kloppen op, en dan wilde ik hem pas laten afnavelen. Dat heeft te maken met de overgang voor de baby. Zolang hij nog bloed uit de navelstreng krijgt helpt hem dat met het zelfstandig leren ademen, meteen afnavelen geeft een schrikeffect voor de baby. Hij bepaalt als het ware zijn eigen tempo met ademhalen als je de navelstreng laat uitkloppen. Hij geeft uiteraard een flinke schreeuw na net geboren te zijn, maar zal verder niet heel hard huilen, maar juist zachtjes, en rustig kunnen wennen aan het leven buiten de baarmoeder.
-edit-
PS, ik weet dat dit erg linksegeitenwollesokkerig klinkt. Maar dat kan me niet schelen. Ik wilde ook gedempt licht als ie net geboren was, mocht ook al niet. Wegen en meten vond ik niet meteen nodig, hij lag binnen 10 minuten op de schaal in plaats van in zijn mama's armen. Allemaal zo traumatisch als je net een warme baarmoeder hebt verlaten lijkt me. Dat is mijn mening.
) . heel erg stom dat ze zo slecht naar je luisterden.
Overigens wilde ik ook gewoon dat gedimde licht en Jack Johnson op de achtergrond.
Mijn ervaring, als ik luister naar de mensen IRL om me heen, is dat heel veel vrouwen echt geen idee hebben van hoeveel 'geweld' er bij een bevalling komt kijken.
Hier lees je steeds maar dat het IRL nog steeds een taboe is om over dat soort dingen te praten 'Hoe ging het? Wel goed hoor.' Alleen tegen je aller, allerbeste vriendinnen vertel je mss hoe het was, maar velen doen zelfs dat niet'.
Ik denk dat de mensen die hier meelezen op FOK! mss aardig door de wol geverfd zijn, maar van de 6 meiden bij mij op de pufclub was ik zo'n beetje de enige die wist wat er allemaal kon gaan gebeuren.
Dat verbaasde mij hogelijk, maar het heeft wel deels de mening die ik hierboven schreef gevormd.
Ik heb er vanmorgen ook nog even over lopen sudderen en ik vind het eigenlijk heel vervelend (maar dan in de zin van irritant) dat mensen zich zo snel aangevallen hebben gevoeld door die mening (!!!) van sommige mensen. Jemig, als je van voor tot achter uitgescheurd, ingeknipt en weetikveel bent mag ik toch aannemen dat je wel begrijpt dat ik dat heus niet ga zitten bagatelliseren 'ach, je was wat naief met je verwachtingen'.
Of jullie moeten echt wel een heel raar beeld van me hebben.
Al die leuke 'De Bevalling' en 'De kraamafdeling'...
Dat duurt een half uurtje (ondanks de verspringende klok in beeld) en de knippen, scheuren, tangen, vacuums etc. komen daar niet in voorbij. En dat is wel waar veel mensen aan refereren als ze zich hun eigen bevalling in hun hoofd voorstellen.
En dan kan ik me voorstellen dat het een hele dikke teleurstelling is als je na 8 uur puffen de weg kwijt raakt...
En over 'min'... zo zie ik wel vaker posts voorbij komen, gevalletje takes one to know one denk ik dan maar.
[ Bericht 7% gewijzigd door BE op 05-06-2008 08:26:03 ]
Mijn ervaring, als ik luister naar de mensen IRL om me heen, is dat heel veel vrouwen echt geen idee hebben van hoeveel 'geweld' er bij een bevalling komt kijken.
Hier lees je steeds maar dat het IRL nog steeds een taboe is om over dat soort dingen te praten 'Hoe ging het? Wel goed hoor.' Alleen tegen je aller, allerbeste vriendinnen vertel je mss hoe het was, maar velen doen zelfs dat niet'.
Ik denk dat de mensen die hier meelezen op FOK! mss aardig door de wol geverfd zijn, maar van de 6 meiden bij mij op de pufclub was ik zo'n beetje de enige die wist wat er allemaal kon gaan gebeuren.
Dat verbaasde mij hogelijk, maar het heeft wel deels de mening die ik hierboven schreef gevormd.
Ik heb er vanmorgen ook nog even over lopen sudderen en ik vind het eigenlijk heel vervelend (maar dan in de zin van irritant) dat mensen zich zo snel aangevallen hebben gevoeld door die mening (!!!) van sommige mensen. Jemig, als je van voor tot achter uitgescheurd, ingeknipt en weetikveel bent mag ik toch aannemen dat je wel begrijpt dat ik dat heus niet ga zitten bagatelliseren 'ach, je was wat naief met je verwachtingen'.
Of jullie moeten echt wel een heel raar beeld van me hebben.
Al die leuke 'De Bevalling' en 'De kraamafdeling'...
Dat duurt een half uurtje (ondanks de verspringende klok in beeld) en de knippen, scheuren, tangen, vacuums etc. komen daar niet in voorbij. En dat is wel waar veel mensen aan refereren als ze zich hun eigen bevalling in hun hoofd voorstellen.
En dan kan ik me voorstellen dat het een hele dikke teleurstelling is als je na 8 uur puffen de weg kwijt raakt...
En over 'min'... zo zie ik wel vaker posts voorbij komen, gevalletje takes one to know one denk ik dan maar.
[ Bericht 7% gewijzigd door BE op 05-06-2008 08:26:03 ]
***
BE, ik ben blij met je nuancering. 
Ook met die van Silmarwen en Davinia trouwens.
Ik zat er ook wel erg bovenop gisteren.
Tekenend voor het feit hoe diep het zit blijkbaar....
ER, ik kan me voorstellen dat jij dus ook één van die zes bent met je jongste.
Ook met die van Silmarwen en Davinia trouwens.
Ik zat er ook wel erg bovenop gisteren.
Tekenend voor het feit hoe diep het zit blijkbaar....
ER, ik kan me voorstellen dat jij dus ook één van die zes bent met je jongste.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Dat wilde ik dus ook nog ergens zetten 'als je je zo aangesproken voelt moet je mss eens bij jezelf te rade gaan' maar dat vond ik wel heel erg een open deur, en ook best vals.quote:Op donderdag 5 juni 2008 08:32 schreef Moonah het volgende:
Tekenend voor het feit hoe diep het zit blijkbaar....
Ik snap je wel, maar echt... ik bedoelde uiteraard niet de mensen met een zeer terecht naar gevoel over een horror-bevalling.
En trouwens... iedereen mag de bevalling zo naar vinden als het voor hen was... Het is, zoals iemand hierboven ergens zei, idd niet te beoordelen hoe iemand iets ervaart...
***
Klopt. Maar als ziekenhuizen zorgvuldiger met barende vrouwen omgaan zou het al heel wat leed schelen denk ik.quote:Op donderdag 5 juni 2008 08:38 schreef Brighteyes het volgende:
En trouwens... iedereen mag de bevalling zo naar vinden als het voor hen was... Het is, zoals iemand hierboven ergens zei, idd niet te beoordelen hoe iemand iets ervaart...
En nu stop ik er maar weer eens mee. Ik ga in kringetjes praten.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Dat zeker. Wat dat betreft waren ze bij mij echt helemaal super.
Goed voorbeeld was bijv. de verpleegster van de bevallingskamer naast mij. Daar renden ze met Sasha heen voor zuurstof etc. en toen kwam zij bij mij om het hoekje kijken en zei 'ik dacht al wel dat je alleen lag, het gaat goed met hem hoor, ik heb hem al horen huilen'. Dat soort dingen maken wel heel veel verschil denk ik.
Goed voorbeeld was bijv. de verpleegster van de bevallingskamer naast mij. Daar renden ze met Sasha heen voor zuurstof etc. en toen kwam zij bij mij om het hoekje kijken en zei 'ik dacht al wel dat je alleen lag, het gaat goed met hem hoor, ik heb hem al horen huilen'. Dat soort dingen maken wel heel veel verschil denk ik.
***
BE fijn dat jij het zo goed kan verwoorden. Ik zat al een paar keer klaar om iets te schrijven, maar op 1 of andere manier kreeg ik steeds niet op mijn scherm hoe ik het bedoelde zonder dat het nogal ehhm rottig overkwam
BE heeft het goed verwoord, wat ik ook bedoelde.
Bij mij waren de verpleegkundigen ook heel aardig. Toen Yade net geboren was hoorde ik een baby huilen en vroeg heel egschokt of dat mijn kindje was en toen zeiden ze ook dat alles goed was en ze kwamen nog even langs om haar te showen. Ook op de kraamafdeling werd er veel gevraagd aan me hoe het ging en zo en werd ik veel ingelicht over Yade. Ik had het idee dat de sfeer tussen de collega's ook heel goed was. Ik denk dat dit allemaal heel veel scheelt en dat je dan inderdaad minder snel een naar gevoel over houdt.
Bij mij waren de verpleegkundigen ook heel aardig. Toen Yade net geboren was hoorde ik een baby huilen en vroeg heel egschokt of dat mijn kindje was en toen zeiden ze ook dat alles goed was en ze kwamen nog even langs om haar te showen. Ook op de kraamafdeling werd er veel gevraagd aan me hoe het ging en zo en werd ik veel ingelicht over Yade. Ik had het idee dat de sfeer tussen de collega's ook heel goed was. Ik denk dat dit allemaal heel veel scheelt en dat je dan inderdaad minder snel een naar gevoel over houdt.
Echt wel daarom heb ik dus aan de bevalling zelf geen naar gevoel overgehouden, die mensen waren allemaal erg aardig. Tja dat was dan ook een andere gyn als die waar ik alle afspraken mee had gehad (ijskonijn was dat) en de verpleegster was super lief en pufte 1,5 uur met me mee, wat wil je dus nog meer.quote:Op donderdag 5 juni 2008 08:46 schreef Brighteyes het volgende:
*knip* Dat soort dingen maken wel heel veel verschil denk ik.
Alleen tja die nazorg in het ziekenhuis was bagger, volgde ronde als me zoiets nog mocht overkomen dan pak ik dus ook mijn spullen en ga dan naar huis. Douchen en liggen kan ik namelijk ook thuis.
Misschien heeft het er mee te maken gehad dat ik ben bevallen in de bouwvak vakantie?
Mijn laatste bevalling ging erg goed.
's Nachts begon bij mij gerommel, maar dat was niets bijzonders, want daar had ik al een aantal dagen last van. Alleen, dit keer zakte het niet af. Ik had een wat kramperig gevoel (nauwelijks voelbaar) en dat ongeveer 1 a 2 keer in het kwartier. Normaal gesproken geen reden om de verloskundige te bellen, maar omdat ik bij Judith de weeën ook nauwelijks voelde en daardoor de verloskundige kwam toen ik 6 cm. onstluiting had en omdat ik dit keer naar het ziekenhuis moest om te bevallen en omdat de verloskundige zei dat ik hun moest bellen als ik twijfelde (wat ik dus deed), besloot ik toch maar even te bellen. Om half 11 's ochtends belde ik dus de verloskundige en ze zou wel even langskomen. Toen zij er even later was, constateerde ze dat ik 3 cm. ontsluiting had en dat het zou kunnen duiden op een komende bevalling, maar dat dat nog niet het geval hoefde te zijn. Ze zou over 2 uur weer langskomen om te kijken hoe het er dan mee stond.
Twee uur later kwam ze weer, ondertussen had ik nog steeds last van 'krampjes', maar nog geen pijn. Ze was dan ook nogal verbaasd dat ik zo'n 5 of 6 cm. ontsluiting had! We spraken af de we elkaar een uur later in het ziekenhuis zouden zien. Zo konden we nog even regelen dat de kinderen uit school opgevangen zouden worden en nog een paar dingetjes. M'n man belde een paar mensen en ik ging even bij de buurvrouw langs, die ook nog wat dingetjes voor ons zou regelen.
Vervolgens naar het ziekenhuis, terwijl ik nog steeds geen pijn had en dus nauwelijks het besef had dat ik die dag zou gaan bevallen. Om 14.30 uur waren we in het ziekenhuis en liepen we naar de verloskamer. Daar even kennisgemaakt met deze en gene (naast de vk was er een co-assistente en een verpleegster aanwezig). Even later werden de vliezen gebroken en werden de weeën langzaam aan steeds een beetje aanweziger. Ondertussen heb ik een of ander oninteressant blad gelezen wat in de verloskamer lag en toen ik steeds meer moest puffen, hebben we de verloskundige erbij geroepen. Even later mocht ik meepersen en na 5 minuten persen, was Marlien om 16.55 uur geboren!
Rond 20.15 uur waren we weer thuis.
's Nachts begon bij mij gerommel, maar dat was niets bijzonders, want daar had ik al een aantal dagen last van. Alleen, dit keer zakte het niet af. Ik had een wat kramperig gevoel (nauwelijks voelbaar) en dat ongeveer 1 a 2 keer in het kwartier. Normaal gesproken geen reden om de verloskundige te bellen, maar omdat ik bij Judith de weeën ook nauwelijks voelde en daardoor de verloskundige kwam toen ik 6 cm. onstluiting had en omdat ik dit keer naar het ziekenhuis moest om te bevallen en omdat de verloskundige zei dat ik hun moest bellen als ik twijfelde (wat ik dus deed), besloot ik toch maar even te bellen. Om half 11 's ochtends belde ik dus de verloskundige en ze zou wel even langskomen. Toen zij er even later was, constateerde ze dat ik 3 cm. ontsluiting had en dat het zou kunnen duiden op een komende bevalling, maar dat dat nog niet het geval hoefde te zijn. Ze zou over 2 uur weer langskomen om te kijken hoe het er dan mee stond.
Twee uur later kwam ze weer, ondertussen had ik nog steeds last van 'krampjes', maar nog geen pijn. Ze was dan ook nogal verbaasd dat ik zo'n 5 of 6 cm. ontsluiting had! We spraken af de we elkaar een uur later in het ziekenhuis zouden zien. Zo konden we nog even regelen dat de kinderen uit school opgevangen zouden worden en nog een paar dingetjes. M'n man belde een paar mensen en ik ging even bij de buurvrouw langs, die ook nog wat dingetjes voor ons zou regelen.
Vervolgens naar het ziekenhuis, terwijl ik nog steeds geen pijn had en dus nauwelijks het besef had dat ik die dag zou gaan bevallen. Om 14.30 uur waren we in het ziekenhuis en liepen we naar de verloskamer. Daar even kennisgemaakt met deze en gene (naast de vk was er een co-assistente en een verpleegster aanwezig). Even later werden de vliezen gebroken en werden de weeën langzaam aan steeds een beetje aanweziger. Ondertussen heb ik een of ander oninteressant blad gelezen wat in de verloskamer lag en toen ik steeds meer moest puffen, hebben we de verloskundige erbij geroepen. Even later mocht ik meepersen en na 5 minuten persen, was Marlien om 16.55 uur geboren!
Rond 20.15 uur waren we weer thuis
.
"Het meeste werk is onbegonnen werk
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
wow grijs, wat een heerlijk verhaal!! geweldig zeg. 
wat was nou ook weer de indicatie om naar het ziekenhuis te moeten?
wat was nou ook weer de indicatie om naar het ziekenhuis te moeten?
Na de geboorte van Judith heb ik veel bloed verloren en moest ik naar het ziekenhuis om bloed te krijgen. Daarom wilden ze nu dat ik vast in het ziekenhuis was, voor het geval dat weer nodig was. Ik heb in het ziekenhuis wel een infuusaansluiting (hoe heet dat eigenlijk?) gekregen, maar gelukkig hebben we die niet hoeven te gebruiken.
"Het meeste werk is onbegonnen werk
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
Jeutje Grijs! 
Dat is nog eens een bevalling die je onder het genot van een kopje koffie doet!
Wat fijn dat het zo goed is gegaan.
Dat is nog eens een bevalling die je onder het genot van een kopje koffie doet!
Wat fijn dat het zo goed is gegaan.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Waakinfuus.quote:Op zondag 8 juni 2008 15:10 schreef Grijs het volgende:
Na de geboorte van Judith heb ik veel bloed verloren en moest ik naar het ziekenhuis om bloed te krijgen. Daarom wilden ze nu dat ik vast in het ziekenhuis was, voor het geval dat weer nodig was. Ik heb in het ziekenhuis wel een infuusaansluiting (hoe heet dat eigenlijk?) gekregen, maar gelukkig hebben we die niet hoeven te gebruiken.
*rent weer gauw weg uit Z&G*
Op donderdag 21 juli 2011 23:08 schreef Loveless85 het volgende:
Dan heb je safe = condoom
Double dutch = condoom en pil
quadruple Cat = pil, MAP, condoom, castratie, prikpil, spiraaltje, zaaddodende pasta en voor het jodelen de bergen uit
Dan heb je safe = condoom
Double dutch = condoom en pil
quadruple Cat = pil, MAP, condoom, castratie, prikpil, spiraaltje, zaaddodende pasta en voor het jodelen de bergen uit
Volgens mij hebben jullie mijn marathonbevalligmetspannendekeizersneeclimax nog tegoed. 
Hardloper.
IG @webkim
IG @webkim
Ik was uitgerekend op 20 februari 2008, maar die dag ging gewoon voorbij. Op zaterdagavond 23 februari (F. en ik keken Idols) kreeg ik weeen. Vervelend gevoel, maar goed te doen, vond ik. Daar zou ik nog wel op terugkomen!
Zaterdagnacht spookte ik puffend door het huis, zondag overdag puffend, steunend en kreunend en op zondagavond kon ik de weeen alleen nog opvangen als ik aan de stijlen van de zoldertrap ging hangen of onder de douche of in bad.
De verloskundige kwam tegen 21:00 uur voor het eerst kijken. Na al bijna twee dagen hard werken had ik nog maar 1 cm. ontsluiting... Dat schoot niet op! Toen ze weg was zetten de weeen ineens in alle hevigheid door; er kwam een hele stroom van die krengen. Tot over drieen 's nachts heb ik kermend in bad gelegen (F. heeft nog een paar uur geslapen). Steeds met mijn grote teen de stop open gedraaid, nieuw warm water erbij.
De vk kwam rond 03:15 uur weer terug. Drie centimeter. Drie! D r i e! 3! Dat schoot zo slecht op dat we besloten naar het ziekenhuis te gaan, zodat ik iets tegen de pijn kon krijgen. Ik was liever thuis gebleven, maar dat was geen optie.
F. en ik kregen na een pijnlijk autoritje naar het ziekenhuis met de vk in ons kielzog een verloskamer toebedeeld. Er was gelukkig nog een anesthesist in huis en ik kreeg onmiddellijk de keuze tussen een prik in mijn been of een ruggenprik. Ik koos voor het laatste, omdat ik gehoord had dat dat minder effect heeft op de baby.
Ik vond het doodeng toen de anesthesist z'n spullen klaarzette en ik een bolle rug moest maken zodat hij de epiduraal kon zetten. Maar het viel 100% mee en na een kwartier zag ik de weeen nog wel op de monitor, maar ik voelde ze niet meer. Ook de baby werd in de gaten gehouden met een elektrode op z'n koppie. Op de verloskamer hebben we toen nog een kleine twee uur kunnen doezelen: echt slapen wilde niet, veel te spannend.
Om 07:00 uur maandagochtend had ik ineens 7 cm. ontsluiting en zijn we onze ouders gaan bellen. Ik wilde mijn moeder heel graag bij de bevalling hebben en F,'s vader zou haar gaan ophalen. We vroegen ons af of ze op tijd zouden zijn.
"Volgens mij is m'n catheter eruit gefloept," zei ik tegen F., "ik heb geplast." Dus ik belde de verpleging en jawel hoor: de vliezen waren gebroken en de baby had in het vruchtwater gepoept.
Na lunchtijd: mijn moeder is er, ik heb 9 cm. ontsluiting en ondanks een infuus met weeenopwekkers blijft het hoofdje hoog staan. "Het spijt me," zegt de gynaecoloog, "maar dit gaat zo niet lukken." Waarmee hij bedoelt dat het een keizersnee wordt. Mijn moeder is geemotioneerd en vindt het heel erg voor me dat het weer niet gaat zoals ik hoopte ('zelf' zwanger worden lukte niet, het werd icsi en daarom wilde ik wel heel graag 'zelf' bevallen). Maar mijn teleurstelling valt op dat moment wel mee. Ik was nooit uit op zwanger zijn of bevallen. Mijn grootste wens en die van F was een lief, gezond kindje. Om 13.30 uur maandagmiddag heb ik een ruggenprik, infuus en heb ik een operatiejasje aan en word ik naar de OK gereden.
Heel raar om plat op je rug door een ziekenhuis te worden gereden door twee verpleegsters en F. in de wetenschap dat ik over minder dan drieuur moeder zal zijn. Onze ouders moeten wachten. F. mag zich verkleden in een steriel pak en mag met mij mee naar de OK om ons kindje geboren te zien worden.
Zelf zie ik niks van de ingreep: er hangt een doek voor. Ik ruik alleen maar een brandlucht en voel een boel onplezierig gewroet en gefroemel in mijn buik. Om 14 uur 25 een *plop* en een klein huiltje.
"Is er al een baby?!!" vraag ik F., maar daar zie ik al een paar bebloede billetjes boven het doek uit. "Een jongetje! Wat een flinkerd!" zegt iedereen in de OK. En dat hadden ze goed gezien. Thomas weegt 4740 gram en is 56 cm. lang.
Terwijl ik einnnnnndeloos lang gehecht en geniet word (7 lagen weefsel geloof ik) krijgen we hem eindelijk bij ons.
Vanaf dan zijn we een gezin!
[ Bericht 0% gewijzigd door Webkim op 09-06-2008 16:08:29 ]
Zaterdagnacht spookte ik puffend door het huis, zondag overdag puffend, steunend en kreunend en op zondagavond kon ik de weeen alleen nog opvangen als ik aan de stijlen van de zoldertrap ging hangen of onder de douche of in bad.
De verloskundige kwam tegen 21:00 uur voor het eerst kijken. Na al bijna twee dagen hard werken had ik nog maar 1 cm. ontsluiting... Dat schoot niet op! Toen ze weg was zetten de weeen ineens in alle hevigheid door; er kwam een hele stroom van die krengen. Tot over drieen 's nachts heb ik kermend in bad gelegen (F. heeft nog een paar uur geslapen). Steeds met mijn grote teen de stop open gedraaid, nieuw warm water erbij.
De vk kwam rond 03:15 uur weer terug. Drie centimeter. Drie! D r i e! 3! Dat schoot zo slecht op dat we besloten naar het ziekenhuis te gaan, zodat ik iets tegen de pijn kon krijgen. Ik was liever thuis gebleven, maar dat was geen optie.
F. en ik kregen na een pijnlijk autoritje naar het ziekenhuis met de vk in ons kielzog een verloskamer toebedeeld. Er was gelukkig nog een anesthesist in huis en ik kreeg onmiddellijk de keuze tussen een prik in mijn been of een ruggenprik. Ik koos voor het laatste, omdat ik gehoord had dat dat minder effect heeft op de baby.
Ik vond het doodeng toen de anesthesist z'n spullen klaarzette en ik een bolle rug moest maken zodat hij de epiduraal kon zetten. Maar het viel 100% mee en na een kwartier zag ik de weeen nog wel op de monitor, maar ik voelde ze niet meer. Ook de baby werd in de gaten gehouden met een elektrode op z'n koppie. Op de verloskamer hebben we toen nog een kleine twee uur kunnen doezelen: echt slapen wilde niet, veel te spannend.
Om 07:00 uur maandagochtend had ik ineens 7 cm. ontsluiting en zijn we onze ouders gaan bellen. Ik wilde mijn moeder heel graag bij de bevalling hebben en F,'s vader zou haar gaan ophalen. We vroegen ons af of ze op tijd zouden zijn.
"Volgens mij is m'n catheter eruit gefloept," zei ik tegen F., "ik heb geplast." Dus ik belde de verpleging en jawel hoor: de vliezen waren gebroken en de baby had in het vruchtwater gepoept.
Na lunchtijd: mijn moeder is er, ik heb 9 cm. ontsluiting en ondanks een infuus met weeenopwekkers blijft het hoofdje hoog staan. "Het spijt me," zegt de gynaecoloog, "maar dit gaat zo niet lukken." Waarmee hij bedoelt dat het een keizersnee wordt. Mijn moeder is geemotioneerd en vindt het heel erg voor me dat het weer niet gaat zoals ik hoopte ('zelf' zwanger worden lukte niet, het werd icsi en daarom wilde ik wel heel graag 'zelf' bevallen). Maar mijn teleurstelling valt op dat moment wel mee. Ik was nooit uit op zwanger zijn of bevallen. Mijn grootste wens en die van F was een lief, gezond kindje. Om 13.30 uur maandagmiddag heb ik een ruggenprik, infuus en heb ik een operatiejasje aan en word ik naar de OK gereden.
Heel raar om plat op je rug door een ziekenhuis te worden gereden door twee verpleegsters en F. in de wetenschap dat ik over minder dan drieuur moeder zal zijn. Onze ouders moeten wachten. F. mag zich verkleden in een steriel pak en mag met mij mee naar de OK om ons kindje geboren te zien worden.
Zelf zie ik niks van de ingreep: er hangt een doek voor. Ik ruik alleen maar een brandlucht en voel een boel onplezierig gewroet en gefroemel in mijn buik. Om 14 uur 25 een *plop* en een klein huiltje.
"Is er al een baby?!!" vraag ik F., maar daar zie ik al een paar bebloede billetjes boven het doek uit. "Een jongetje! Wat een flinkerd!" zegt iedereen in de OK. En dat hadden ze goed gezien. Thomas weegt 4740 gram en is 56 cm. lang.
Terwijl ik einnnnnndeloos lang gehecht en geniet word (7 lagen weefsel geloof ik) krijgen we hem eindelijk bij ons.
Vanaf dan zijn we een gezin!
[ Bericht 0% gewijzigd door Webkim op 09-06-2008 16:08:29 ]
Hardloper.
IG @webkim
IG @webkim
Prachtig verhaal! Maar wat een marathon idd!
Maakt het niet uit dat F's naam er af en toe voluit staat?
Maar wat een marathon idd! Maakt het niet uit dat F's naam er af en toe voluit staat?
***
Nee. 
Maar ik heb het toch nog even aangepast.
Ja, het heeft inderdaad even geduurd, zeg maar.
Maar ik heb het toch nog even aangepast. Ja, het heeft inderdaad even geduurd, zeg maar.
Hardloper.
IG @webkim
IG @webkim
Nou, het is maar goed dat ik al eens had opgeschreven hoe het allemaal gegaan was, anders zou ik het niet meer 1-2-3 kunnen terughalen. Verdrongen of vergeten door alle drukte erna; ik weet het niet.
De laatste weken krijg ik wel een beetje een kater door die ks. Toch nog... Ik wou ut selluf doen.
De laatste weken krijg ik wel een beetje een kater door die ks. Toch nog... Ik wou ut selluf doen.
Hardloper.
IG @webkim
IG @webkim
Wat een helse bevalling, kim Ik kan me nog herinneren dat je tijdens je zwangerschap al verzuchtte dat je geen ks wilde, omdat je je anders alleen maar broedstoof zou voelen.
Ik hoop echt, echt dat je daar overheen kunt/kan zetten. Na 3 dagen weeen, is een ks echt geen 'falen' hoor! je hebt er een hele bevalling opzitten, alleen het aller, aller, allerlaatste stukje wilde Thomas niet meewerken.
Ik kan me nog herinneren dat je tijdens je zwangerschap al verzuchtte dat je geen ks wilde, omdat je je anders alleen maar broedstoof zou voelen. Ik hoop echt, echt dat je daar overheen kunt/kan zetten. Na 3 dagen weeen, is een ks echt geen 'falen' hoor! je hebt er een hele bevalling opzitten, alleen het aller, aller, allerlaatste stukje wilde Thomas niet meewerken.
I can only please one person per day. Today is not your day. Tomorrow isn't looking too good either.
Jeetje wat een lange bevalling! Daar was ik dus altijd bang voor dat ik dat ook zou hebben. En inderdaad mooie foto's 
.
.
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Pfff Webkim, wat een heftige bevalling zeg! Petje af! En het is hoe dan ook nooit falen he! Dat weet je wel, maar wéét het ook!
Misschien een domme vraag (tsjonge, ben op dreef vandaag), maar waarom is het dat de vaders en het personeel in de ok allemaal een kapje voor moeten, maar de moeder niet?
Misschien een domme vraag (tsjonge, ben op dreef vandaag), maar waarom is het dat de vaders en het personeel in de ok allemaal een kapje voor moeten, maar de moeder niet?
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
Webkim, alleen het allerlaatste stukje heb je niet gedaan op de gebruikelijkste manier maar je hebt toch maar mooi een prestatie geleverd
Goede vraag, PM. Ik ben benieuwd!
Goede vraag, PM. Ik ben benieuwd!
Ik vind dit wel de belangrijkste zin uit je hele verhaal. Je hebt niet gefaald, je hebt hulp gehad van diverse medici, maar je hebt wel een prachtig gezond mannetje.quote:Op maandag 9 juni 2008 15:49 schreef Webkim het volgende:
Ik was nooit uit op zwanger zijn of bevallen. Mijn grootste wens en die van F was een lief, gezond kindje.
Mooi verhaal Webkim!
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
Eva ♥ en Iris ♥
Wat lois zegt idd! Jemig wat een heftige dagen zijn dat geweest! En je hebt een pracht van een ventje.
PM; omdat ik zelf ver van de open wond af was. Doek ertussen en alles. Personeel loopt vrij rond en kan er recht in niesen. En de vaders mogen ook staan. Zoiets zal het wel zijn.
Hardloper.
IG @webkim
IG @webkim
Webkim, (volgens mij was het in het Carolus dat ten eerste, ik meen namelijk de anesthesist te herkennen )
na 3 dagen weeen heb je stevig werk verricht hoor, en dan hoef je een ks echt niet als falen te zien.
Je kindje vond het gewoon te fijn bij jou en wilde er niet uit
Wat is je kereltje trouwens een mooi mannetje, vast een date plannen voor over een jaartje of 18 met isa ?
[ Bericht 18% gewijzigd door marlieske op 09-06-2008 22:23:06 ]
)na 3 dagen weeen heb je stevig werk verricht hoor, en dan hoef je een ks echt niet als falen te zien.
Je kindje vond het gewoon te fijn bij jou en wilde er niet uit
Wat is je kereltje trouwens een mooi mannetje, vast een date plannen voor over een jaartje of 18 met isa ?
[ Bericht 18% gewijzigd door marlieske op 09-06-2008 22:23:06 ]
Dankjewel voor je antwoord Webkim! Klinkt best logisch!
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
Jeu, Webkim, wat een lange aanloop had je zeg.
Heerlijk dat je dan eindelijk een ruggenprik krijgt he?
Ik hoop van harte dat je het 'falen'van 'het niet zelf doen' kunt relativeren in de (nabije) toekomst.
Heerlijk dat je dan eindelijk een ruggenprik krijgt he?
Ik hoop van harte dat je het 'falen'van 'het niet zelf doen' kunt relativeren in de (nabije) toekomst.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Even tussendoor vertellen dat ik heel erg blij ben met dit topic -en vooral de eerlijkheid-. Weinig vrouwen laten IRL los hoe zo'n bevalling nu echt gaat.
Ik probeer er natuurlijk zoveel mogelijk over te lezen, etc, maar denk dat je nooit echt helemaal weet wat je te wachten staat, toch?
Nu ga ik wel in België bevallen en daar hebben ze 'n "verloskwartier" waar elke bevallende vrouw een eigen kamer krijgt met badkamer waar je met licht, muziek, ... kan doen wat je wil, maar in België verklaren ze je nog vaak gek als je thuis wil bevallen. Dit is helemaal geen waardeoordeel, maar voor mij is het eigenlijk ook vrij vanzelfsprekend om in het ziekenhuis te gaan bevallen. Ik was eerst nog aan het twijfelen om in bad te bevallen, maar dan krijg je weer geen ruggeprik (die krijg je in België standaard, je moet echt expliciet zeggen dat je ze NIET wilt, als je ze niet wilt).
Ik probeer er natuurlijk zoveel mogelijk over te lezen, etc, maar denk dat je nooit echt helemaal weet wat je te wachten staat, toch?
Nu ga ik wel in België bevallen en daar hebben ze 'n "verloskwartier" waar elke bevallende vrouw een eigen kamer krijgt met badkamer waar je met licht, muziek, ... kan doen wat je wil, maar in België verklaren ze je nog vaak gek als je thuis wil bevallen. Dit is helemaal geen waardeoordeel, maar voor mij is het eigenlijk ook vrij vanzelfsprekend om in het ziekenhuis te gaan bevallen. Ik was eerst nog aan het twijfelen om in bad te bevallen, maar dan krijg je weer geen ruggeprik (die krijg je in België standaard, je moet echt expliciet zeggen dat je ze NIET wilt, als je ze niet wilt).
Nee hoor, dat zal misschien in jouw ziekenhuis zijn, maar is bij mijn weten niet de standaard.quote:Op dinsdag 10 juni 2008 15:01 schreef OooLizaooO het volgende:
(die krijg je in België standaard, je moet echt expliciet zeggen dat je ze NIET wilt, als je ze niet wilt).
Ik kreeg het niet meer...
Ik ga in het UZ in Gent, daar moet je het expliciet melden als je geen verdoving wil (wordt op voorhand besproken). Mijn moeder wou voor mij wel een ruggenprik, maar die kwam veel te laat (tijdens persweeën) en bij mijn broer wou ze het bewust zonder doen. Is nog uitgelachen geweest door de verpleegster die ernaar kwam informeren, maar ze heeft het toch maar lekker gedaan zonder .
.
Zondag 22 juni 2008
Ik ben vandaag 39 weken en 1 dag zwanger. Het is Aikens verjaardag. We hebben het hele huis mooi versierd en we wachten het bezoek af dat in de namiddag zou komen. Ik heb al een paar dagen ‘last’ van wat steekjes en krampjes, maar niets noemenswaardig. Wat ik ook al een paar dagen heb is dat ik bij bepaalde bewegingen door mijn lies zak. Ik herken dit niet van de vorige zwangerschappen, maar merk wel dat alles wat weker wordt, daar beneden.
Ik doe het dan ook heel rustig aan vandaag, want ik wil niet graag bevallen op de derde verjaardag van mijn oudste. Hij moet ongestoord van ‘zijn dagje’ kunnen genieten want het is de eerste verjaardag die hij écht bewust meemaakt.
’s Avonds als al het bezoek weg is, Aiken moe maar voldaan in zijn bedje ligt en Iben al lang in dromenland vertoeft, genieten wij nog wat na van een mooie dag.
Rond half 11 besluiten we te gaan slapen. Ik wil nog gauw even gaan plassen. Terwijl ik op het toilet zit, hoor ik ineens een knakje en voel wat stromen. “Is dit urine”, denk ik nog? Maar eigenlijk weet ik het al, mijn vliezen zijn gebroken. Zolang ik blijf zitten, valt het nog mee, maar van zodra ik rechtsta, loopt er wat vocht naar beneden.
Ik verwittig mijn vriend die besluit dat we meteen de babysit moeten bellen en naar het ziekenhuis moeten vertrekken. Ik twijfel nog, want ik voel nog niets. Maar we besluiten toch maar de babysit te bellen, want anders moeten we ze nog later uit hun (het is een koppel dat komt oppassen) bed bellen. Rond half 12 arriveren ze. Ik verlies nog steeds vruchtwater, maar heb nog geen weeën. We babbelen nog wat en om 0.05 uur (ik zie het uur op het dashbord (gek welke dingen je bijblijven)) stappen we in de auto.
Maandag 23 juni 2008
Na een rustige rit komen we om 0.30 aan in het ziekenhuis. We worden naar een arbeidskamer gebracht en om 0.40 lig ik aan de monitor. De krampjes zijn nu wel wat feller geworden, maar weeën kan ik het nog niet noemen.
De vroedvrouw besluit eens te kijken hoeveel ontsluiting ik heb. “Misschien al wel 10 cm”, grap ik. Ze moet lachen, maar na het onderzoek blijk ik toch al een krappe 7 cm te hebben! En dat zonder weeën! Wat ben ik blij.
Nu beginnen er wel wat weeën te komen, maar het zijn rugweeën. Dus de monitor registreert ze niet. Ik voel eigenlijk alleen maar felle rugpijn bij een wee. Wel fel genoeg dat ik even niets meer kan zeggen, maar nog helemaal niet zo erg als ik mij herinner van de vorige bevallingen.
Dat gaat zo een uurtje door. Met gemak vang ik de rugweetjes op.
Dan moet ik dringend plassen. Met recht te staan voel ik ineens een felle druk naar beneden. Ik ga gauw naar het toilet en ga dan weer in bed liggen.
Rond half 2 controleert de vroedvrouw nog eens. 9 cm al! “We gaan verhuizen naar de verloskamer”, zegt ze. “Nu al”, roep ik uit. “Ik heb nog geen echte weeën gehad”.
In de verloskamer wachten we rustig op de gynaecoloog die onderweg is. Nu voel ik wel dat de baby naar beneden duwt, maar écht pijn doet het niet.
Wanneer de gynaecoloog aangekomen is, mag ik zachtjes meepersen. Dan merkt ze dat de baby verkeerd ligt. Net als bij Aiken hebben we een sterrenkijkertje. “Oh nee”, denk ik, want ik herinner me nog van bij Aiken dat de gynaecoloog hem wou draaien en dat dat onnoemelijk veel pijn deed. En inderdaad, de gyn probeert de baby te draaien, maar dat doet toch wel heel erg veel pijn. Ze besluit niet verder te proberen en zegt dat ik even op mijn rechterzij moet gaan liggen, zodat de baby uit zichzelf kan draaien. Dat herinner ik me ook nog van Aiken, maar bij hem lukte dat niet. Twee persweeën vang ik zo liggend op mijn zij op en die doen wel serieus pijn. “Dit zijn échte weeën”, denk ik nog. Maar dan voel ik ineens zo’n geweldige druk naar beneden dat ik het niet meer houdt van de pijn. “De baby komt eruit”, roep ik. Ik mag me terugdraaien en inderdaad. De baby is gedraaid en na een drietal keer geperst te hebben, ligt er ineens een klein mensje op mijn buik.
“Het is een meisje”, zegt de gyn. “Wat is het?”, vraag ik, want ik ben er zeker van dat ik verkeerd gehoord heb. Ik was er wel 100 procent van overtuigd dat we weer een jongen gingen krijgen, maar het blijkt wel degelijk een meisje te zijn.
Na twee prachtige kereltjes, zijn we nu ook een prinsesje rijker! Een gevoel van geluk overvalt me en heeft me sindsdien niet meer verlaten.
Ik ben supergelukkig met mijn gezinnetje en geniet er nu met volle teugen van!
Ik ben vandaag 39 weken en 1 dag zwanger. Het is Aikens verjaardag. We hebben het hele huis mooi versierd en we wachten het bezoek af dat in de namiddag zou komen. Ik heb al een paar dagen ‘last’ van wat steekjes en krampjes, maar niets noemenswaardig. Wat ik ook al een paar dagen heb is dat ik bij bepaalde bewegingen door mijn lies zak. Ik herken dit niet van de vorige zwangerschappen, maar merk wel dat alles wat weker wordt, daar beneden.
Ik doe het dan ook heel rustig aan vandaag, want ik wil niet graag bevallen op de derde verjaardag van mijn oudste. Hij moet ongestoord van ‘zijn dagje’ kunnen genieten want het is de eerste verjaardag die hij écht bewust meemaakt.
’s Avonds als al het bezoek weg is, Aiken moe maar voldaan in zijn bedje ligt en Iben al lang in dromenland vertoeft, genieten wij nog wat na van een mooie dag.
Rond half 11 besluiten we te gaan slapen. Ik wil nog gauw even gaan plassen. Terwijl ik op het toilet zit, hoor ik ineens een knakje en voel wat stromen. “Is dit urine”, denk ik nog? Maar eigenlijk weet ik het al, mijn vliezen zijn gebroken. Zolang ik blijf zitten, valt het nog mee, maar van zodra ik rechtsta, loopt er wat vocht naar beneden.
Ik verwittig mijn vriend die besluit dat we meteen de babysit moeten bellen en naar het ziekenhuis moeten vertrekken. Ik twijfel nog, want ik voel nog niets. Maar we besluiten toch maar de babysit te bellen, want anders moeten we ze nog later uit hun (het is een koppel dat komt oppassen) bed bellen. Rond half 12 arriveren ze. Ik verlies nog steeds vruchtwater, maar heb nog geen weeën. We babbelen nog wat en om 0.05 uur (ik zie het uur op het dashbord (gek welke dingen je bijblijven)) stappen we in de auto.
Maandag 23 juni 2008
Na een rustige rit komen we om 0.30 aan in het ziekenhuis. We worden naar een arbeidskamer gebracht en om 0.40 lig ik aan de monitor. De krampjes zijn nu wel wat feller geworden, maar weeën kan ik het nog niet noemen.
De vroedvrouw besluit eens te kijken hoeveel ontsluiting ik heb. “Misschien al wel 10 cm”, grap ik. Ze moet lachen, maar na het onderzoek blijk ik toch al een krappe 7 cm te hebben! En dat zonder weeën! Wat ben ik blij.
Nu beginnen er wel wat weeën te komen, maar het zijn rugweeën. Dus de monitor registreert ze niet. Ik voel eigenlijk alleen maar felle rugpijn bij een wee. Wel fel genoeg dat ik even niets meer kan zeggen, maar nog helemaal niet zo erg als ik mij herinner van de vorige bevallingen.
Dat gaat zo een uurtje door. Met gemak vang ik de rugweetjes op.
Dan moet ik dringend plassen. Met recht te staan voel ik ineens een felle druk naar beneden. Ik ga gauw naar het toilet en ga dan weer in bed liggen.
Rond half 2 controleert de vroedvrouw nog eens. 9 cm al! “We gaan verhuizen naar de verloskamer”, zegt ze. “Nu al”, roep ik uit. “Ik heb nog geen echte weeën gehad”.
In de verloskamer wachten we rustig op de gynaecoloog die onderweg is. Nu voel ik wel dat de baby naar beneden duwt, maar écht pijn doet het niet.
Wanneer de gynaecoloog aangekomen is, mag ik zachtjes meepersen. Dan merkt ze dat de baby verkeerd ligt. Net als bij Aiken hebben we een sterrenkijkertje. “Oh nee”, denk ik, want ik herinner me nog van bij Aiken dat de gynaecoloog hem wou draaien en dat dat onnoemelijk veel pijn deed. En inderdaad, de gyn probeert de baby te draaien, maar dat doet toch wel heel erg veel pijn. Ze besluit niet verder te proberen en zegt dat ik even op mijn rechterzij moet gaan liggen, zodat de baby uit zichzelf kan draaien. Dat herinner ik me ook nog van Aiken, maar bij hem lukte dat niet. Twee persweeën vang ik zo liggend op mijn zij op en die doen wel serieus pijn. “Dit zijn échte weeën”, denk ik nog. Maar dan voel ik ineens zo’n geweldige druk naar beneden dat ik het niet meer houdt van de pijn. “De baby komt eruit”, roep ik. Ik mag me terugdraaien en inderdaad. De baby is gedraaid en na een drietal keer geperst te hebben, ligt er ineens een klein mensje op mijn buik.
“Het is een meisje”, zegt de gyn. “Wat is het?”, vraag ik, want ik ben er zeker van dat ik verkeerd gehoord heb. Ik was er wel 100 procent van overtuigd dat we weer een jongen gingen krijgen, maar het blijkt wel degelijk een meisje te zijn.
Na twee prachtige kereltjes, zijn we nu ook een prinsesje rijker! Een gevoel van geluk overvalt me en heeft me sindsdien niet meer verlaten.
Ik ben supergelukkig met mijn gezinnetje en geniet er nu met volle teugen van!
