Bevallingsverhalen deel 7

ha ha, ja sorry....
De gyn zei in mijn geval 'mevrouw, u heeft al eens 9 pond gebaard....' en aangezien ze uiteindelijk niks aan d'r schouder had en het gewoon een natuurlijke bevalling is geweest zag men geen noodzaak tot eerder inleiden....

Betekent wel dat er geen 3e komt. De vk zei tijdens de kraamweek (!!) wel dat ze een volgende bij 38 weken gaan inleiden, maar gezien het eerste stuk tekst denk ik dat ze dat echt niet doen! Dus we houden het hier maar bij

komt morgen wel.

[ Bericht 84% gewijzigd door _Ingrid_ op 22-12-2008 00:29:01 ]

Als het te lang is, zeg het dan, dan kort ik het wel in. Is behoorlijke lap tekst geworden, zie ik.

Het is zondagavond 7 december en ik voel me niet lekker. Ik ben alweer 36 weken en 6 dagen. Vanaf morgen mag ik thuis bevallen! Ik had ’s nachts al behoorlijk veel gespuugd en ik dacht dat ik buikgriep had. Ik kreeg steeds meer last van buik, het leek wel alsof er een strakke band omheen zat. Ook was ik benauwd en mijn vingers waren in de loop van de dag opgezwollen, net zoals mijn voeten. En ik kreeg hoofdpijn en zag af en toe sterretjes. Toch wel vreemd allemaal. Ik had het op FOK! verteld en er werd gezegd dat ik de verloskundige moest bellen. Djeez was het met ze eens. En toen belde ik toch maar. Al vond ik het niet echt nodig, het was vast een buikgriepje. De verloskundige kwam, controleerde me. Bloeddruk iets verhoogd, dat is normaal op het einde van de zwangerschap. Een beetje eiwit in de urine. Dit in combi met sterretjes zien/hoofdpijn en strakke band gevoel was reden om de gynaecoloog te bellen.

Ik moest meteen langskomen om een hartfilmpje te maken. Daar lag ik dan met 2 strakke banden om mijn buik. Zo moest ik een half uur blijven liggen. Ondertussen werd er bloed afgenomen. Na een half uur mochten de banden eraf. En even later kwam de gynaecoloog langs. Hij zag er wat bleek en geschrokken uit. De uitslagen van mijn bloed waren slecht. Ik moest meteen blijven en de volgende dag al bevallen. Ik had HELPP, zwangerschapsvergiftiging. Mijn lever hield ermee op en met mijn nieren ging het ook niet best. De enige remedie is dan de zwangerschap afbreken, werd gezegd. Dus de baby moet eruit voor mijn gezondheid.

De gyn was verbaasd, omdat ik er verder niet slecht uitzag en het meestal eerder in de zwangerschap gebeurt. En mijn bloeddruk is altijd laag en zelfs toen absoluut niet hoog. Dat komt bij HELLP niet vaak voor. Ik werd getoucheerd en bleek al 3 cm ontsluiting te hebben. Djeez ging met mijn vader, die ons had gebracht, naar huis om spullen te halen. Want ik had niks meegenomen, ik had immers alleen maar buikgriep. Not!

Ondertussen werd er van alle uitgelegd over HELLP. Ik kon alleen maar aan praktische dingen denken. De box moest nog worden opgezet, kleertjes gewassen, kerstboom opzetten, schuur opgeruimd, de was moest nodig gedaan worden etc. Raar dat zulke dingen dan door je hoofd gaan. Toen werd er een echo gemaakt om te kijken wat de conditie van Frummel was. Die was op zich goed. Goed ingedaald, voldoende vruchtwater, bloedtoevoer navelstreng goed. Wel wat te klein voor de zwangerschapsduur.

Er werd afgesproken dat ik de volgende dag zou worden ingeleid. Gelukkig hoef ik geen veter o.i.d. omdat ik al zelf ontsluiting heb. Alleen “maar” weeënopwekkers. Ik moest het maar over me heen laten komen. Ik smste snel 4 goede vriendinnen over wat er aan de hand was. Twee daarvan belden al snel terug. Ze waren geschrokken. Was wel lekker even met ze te praten.

Toen werd ik naar zaal gebracht. Daar lag nog een vrouw, we kletsten wat. Maar er werd besloten om me naar een aparte kamer te brengen, zodat ik nog een keer aan de ctg kon. En toen moest ik maar gaan slapen. Wat niet lukte. Ik besefte ineens dat ik de volgende dag ging bevallen. En nog met weeënopwekkers ook. Ik was toch wel bang dat ik het niet aankon.
En toen moest ik op een gegeven moment weer spugen en nog meer en nog meer. Bijna de hele nacht gespuugd en amper geslapen. Dat schijnt ook bij HELLP te horen.


8 december 7.15

Ik word gewekt, dat is niet nodig ik was al/nog wakker. Zo brak als wat. Ik mag gaan douchen/opfrissen. Ik kies voor douchen, je weet nooit wanneer het weer mag. Gelukkig is er een krukje waar je op kunt zitten. Daarna poets ik mn tanden, wel zo fris na al het spugen.
Ik krijg een infuus in mijn linkerarm. Dat doet zeer, ik vraag of dat normaal is. Ja hoor, je went er aan. Nou, zal wel. Nu is het wachten op Ronald en de inleiding. Eng!
Mijn arm begint zeer te doen en zwelt ineens op. Ik druk op de bel en ja hoor. Infuus zit niet goed. Infuus eruit en stukje verderop opnieuw erin. Die voelt meteen beter.
Ronald is er. Hij is ook wel zenuwachtig. Vandaag wordt ons mannetje geboren! Raar idee.
Ik krijg de banden weer om en lig dus weer aan de ctg. De tijd kruipt voorbij. En dan ineens is het tijd.

Ik ga naar de verloskamer. Ik krijg een automatische bloeddrukmeter om, om me goed in de gaten te houden. Dan breken ze de vliezen en er komt een enorme golf uit. Ze gaan dan elektrodes aanbrengen om de hartslag in de gaten te houden. Het lukt eerst niet best en ik krijg tijdelijk weer zo’n stomme strakke band om. Gelukkig hoeft dat niet lang. Het is 8.30 uur. Het infuus met weeënopwekkend spul wordt aangezet. Na 10 minuten komt de eerste wee al. Het begint met buikweeën. Al snel komen daar rugweeën bij. Ze worden al snel heftiger en ik moet al flink puffen. Ik word bang, ga ik dit wel volhouden?! De verloskundige, verpleegkundige en Djeez spreken me moed in. Ik doe mijn ogen dicht en dat helpt. Ik raak een beetje in een roes.

Na een tijdje komen de weeën steeds sneller nu ook steeds meer rugweeen. Op een gegeven moment krijg ik een kruik voor op mijn buik. Dat helpt een beetje. Ineens worden de weeën nog feller en pijnlijker, ik houd het niet meer en vraag om pijnstilling. Dat mag van de gynaecoloog. Ik krijg een pompje, dat Ronald bedient. Dat helpt al snel, ik word er zelfs een beetje high van. Het heel scherpe gaat er vanaf en ik kom weer in mijn roes. Djeez mag niet meer toedienen want ik reageer er wel erg heftig op. De gynaecoloog komt langs om te kijken en vraagt hoe het gaat. “Kut”! , zeg ik. Ik hoor ze lachen. Dan moet hij van Tylers hoofdje bloed afnemen, geen idee meer waarvoor. Ik moet in de stijgbeugels.Wat een gepruts in m’n muts! Ik houd mijn ogen stijf dicht en puf maar weer door. Ondertussen nog steeds knijpend in Djeez’ hand en het bed. De kruik is ondertussen verhuisd naar mijn rug. En dan druk ik mijn rug in de kruik tijdens een wee.

Iedereen zegt dat ik het goed doe en dat het al opschiet. Ik geloof er niks van.
Ze zijn nog een tijdje bezig met bloed afnemen, er komt een andere gynaecoloog meekijken. Als het gelukt is, krijg ik een beetje het gevoel dat ik moet poepen. Ik negeer het, dat kan nu nog niet denk ik. Maar de verpleegkundige merkt het en vraagt het aan me. De gynaecoloog is er nog en toucheert me, auw! En ja hoor, ik heb volledige ontsluiting. Huh, nu al?! “Bij de volgende wee mag je persen.” Dat is even wennen hoor. Hup, kin op de borst en benen vasthouden en persen maar. Dat gaat nog niet zo makkelijk denk ik. Ik pers uit alle macht en na een kwartier persen, wat meedrukken op mijn buik en een kleine vacuümpomp is hij er ineens! “Tyler Jeroen, wat een klein mannetje”, zeg ik. Hij geeft meteen een flinke brul. “Gelukkig, hij doet het.” Het is nu 12.15 uur. Dus erg snel gegaan allemaal. Ik kan het maar moeilijk bevatten en lig te rillen.

Ik ben alleen maar wat ingescheurd, wat valt me dat mee. Ik was zo bang dat ik ingeknipt zou worden. Ik vond het erg heftig allemaal. Het is zo snel gegaan.

Wow, wat snel en heftig Ingrid!
Hoe kijk je er achteraf op terug, naast het heftige?

Op zich wel goed. Ben wel trots dat ik het geflikt heb. Dat het goed is gegaan. Maar het heftige overheerst nu. En de nasleep in het ziekenhuis van mij en hem. En vooral ook dat hij nog niet thuis is.

Er ging even wat verkeerd.

[ Bericht 100% gewijzigd door _Ingrid_ op 04-01-2009 14:58:44 ]

Hier mijn lange verhaal over de snelle, maar heftige bevalling van Merel!

Bevallingsverhaal van Merel….
10-12-2008

Het is 9 december , ik ben 41 weken en 1 dag zwanger als ik op controle bij de gyn moet komen. Vorige week ben ik door een vervangende gyn gestript en dit heeft niets gedaan. Ik denk ook niet dat er snel iets gebeurt, ik voel nog niets gebeuren. Wel heb ik de hele week al het vermoeden dat ik de 10e ga bevallen. Deze zwangerschap was pittig tot nu toe, veel last van m’n bekken, de zorgen om de kleine, is alles wel goed, als ’t maar gezond is….
Mijn bloeddruk wordt door de assistente gemeten, 140/95, ’t blijft langzaam stijgen.
De wachtkamer zit propjevol, de verloskundige van het ziekenhuis draait mee om de wachtkamer leeg te krijgen. Ik mag bij de verlos komen in plaats van de gyn. Ik vertel haar dat ik absoluut niet meer gestript wil worden, het was erg pijnlijk en heeft niets gedaan. De verloskundige is het met me eens, het heeft niets gedaan en er is ook niet bewezen dat het effect zou hebben. Ze wil echter wel kijken hoe het ervoor staat, omdat mijn bloeddruk te hoog wordt en ik ons ukje niet goed voel. Erna wil ze een CTG maken. Het meten van de ontsluiting is erg pijnlijk, mijn baarmoedermond ligt ver naar achteren en ze kan er niet goed bij. Uiteindelijk blijkt dat er t.o.v. vorige week niets veranderd is. Ik zit op 2 cm, de vliezen zijn goed te voelen, ik ben matig inleidbaar. Het daaropvolgende CTG is niet optimaal, de hartslag van uk is eerst heel vlak, later wat minder, maar geweldig wordt het niet. Mijn eigen gyn komt kijken en ze zegt meteen dat ze morgen wil inleiden. Het heeft geen zin om zo langer door te lopen, de kleine maakt geen aanstalten om te komen en het is veiliger om in te leiden.
Ik had dit al verwacht, en toch schrik ik. De adrenaline golft even door me heen, morgen is het zover, morgen komt onze uk en is Sara niet meer ons enige kindje.
Ik bel Bjorn om te vertellen dat hij net zo goed naar huis kan gaan, en dat ik morgen ingeleid word. Ik mag gelukkig nog wel naar huis na het afnemen en goedkeuren van wat buisjes bloed.
Die avond brengen we Sara naar opa en oma. Ik heb het echt moeilijk als we weggaan. We hebben haar niets gezegd en ik voel me ineens zo vreselijk schuldig.
De volgende morgen om 7 uur moeten we ons melden in het ziekenhuis. Het is druk vanwege de overdracht en een andere bevalling, dus we wachten even op onze verloskamer. Om half 8 kom ik aan het CTG. Om kwart voor 8 komt de verloskundige om mijn vliezen te breken. Ook dit is helaas weer erg pijnlijk vanwege de baarmoeder die naar achteren ligt. Ik probeer goed door te zuchten, maar het is moeilijk. Wanneer ze er toch bij kan breken de vliezen vrij makkelijk en er komt echt heel veel vruchtwater uit (zoals voorspeld). De verloskundige is in ieder geval goed nat . Het vruchtwater is niet helder en het lijkt erop dat uk in het vruchtwater gepoept heeft. De verloskundige zegt nog dat het goed is dat we in het ziekenhuis zijn. Wanneer er nog meer vruchtwater uitstroomt is het ineens toch helder en waarschijnlijk was het troebel door het eerdere gewroet, waardoor er bloed bijzit.
Er wordt een infuus aangesloten. Hoewel ik vrijwel direct reageer op het breken van de vliezen sluiten ze toch een weeënopwekkend middel aan. Dit op de laagste stand. Het is inmiddels iets na 8 uur en ik krijg direct goede weeën. Eerst om de 3 minuten, ze zijn nog goed vol te houden. Bjorn zit naast mijn hoofd en ik houd hem stevig vast. Al snel komen de weeën sneller en sneller. En waar ik bang voor was, gebeurt. Ik raak in een weeënstorm. Ik krijg ze niet weg gepuft en raak in paniek. Ondertussen komt er ook nog iemand bloedprikken en als die vraagt of ik niet even stil kan liggen snauwt Bjorn dat ze moet wachten en ‘of ze niet kan zien dat ik aan het bevallen ben en weeën heb’, mijn lieve mannetje
Het is iets na half 10 als ze de ontsluiting komen meten, ik zit op 5 cm en bedenk me dat ik dus nog maar een uur hoef, zo snel als het gaat. Ik kan niet meer op mijn rug draaien door de pijn, daardoor daalt de hartslag van uk snel, dus ik wordt op mijn zij gedraaid en puf meteen een nieuwe wee weg. De hartslag herstelt zich meteen. De verloskundige en verpleegkundige gaan weer weg en vrijwel meteen voel ik een enorme persdrang. Ik herken het direct en moet ook meteen meeduwen, het is niet te stoppen. Bjorn drukt snel op de bel, en de verpleegkundige heeft direct door dat het echt persdrang is door de geluiden die ik inmiddels produceer.
Zij roept de verloskundige erbij en ik wordt op mijn rug gedraaid, voel meteen een perswee en voel het hoofdje zakken. In de wee worden mijn benen in de beugels gelegd waarop het hoofdje meteen staat. De pijn! Het staan van het hoofdje, ik voel het heel erg branden, ik ben zo in paniek door de kracht van alles, de snelheid, ik heb totaal geen focus en doe maar wat voor m’n gevoel. Ik moet zuchten, zuchten, zuchten hoor ik.. dus dat doe ik. Als er een nieuwe perswee komt moet ik weer zuchten, maar het wil niet, ik moet gewoon duwen en voor ik het weet voel ik 2 schoudertjes en een lijfje naar buiten glibberen…en een heel hard gehuil! De verloskundige is bezig met de baby tussen mijn benen en roept dat het een meisje is.. een Meisje! Nog een dochter! Geweldig! Merel is er!
Ik krijg haar op mijn buik, dat geurtje, meteen weer vertrouwd. Ze is prachtig en lijkt heel erg op Sara, geweldig om te zien! Ik kijk meteen of alles goed is, of er echt niets mis met haar is, maar ze is perfect… helemaal perfect….Ik ben zo opgelucht! De pijn is helemaal weg, ons meiske is er, ons tweede mooie meiske…

Haar navelstreng zat achter haar nekje langs onder haar schouders door weer terug. Daarom moest ik zuchten, ze wouden proberen het goed te doen zodat het niet kon knappen, maar toen was ze er al. Ze is net als Sara met een opgeklapt handje naast haar hoofdje geboren. Ze woog 4370 gram, flink dus! En ze was 52 cm lang.

Merel is geboren om 9:56, 2 uur na het breken van de vliezen. Ik vond het allemaal echt ontzettend heftig, maar omdat het gelukkig heel snel ging, ben ik ook snel weer hersteld. Grote nadeel vond ik de vele naweeen! Daar heb ik 5 dagen heel veel last van gehad.
Grappig detail: Toen Merel eruit kwam ging dat met zo;n vaart dat het resterende vruchtwater (en dat was aardig wat) met een golf over de verloskundige heenkwam, waardoor ze zich erna weer kon verkleden

Haha Fuente ik moest lachen om je laatste 2 regels maar de rest van je bevallingsverhaal vind ik behoorlijk heftig, maar zoals je erover schrijft leest het toch weg als een mooie maar pijnlijke gebeurtenis waarop je met tevreden gevoel kan terugkijken.

Mooi verhaal Fuente! Qua snelheid vergelijkbaar met mijn eigen tweede bevalling, alleen klinkt het bij jou iets heftiger.

Fuente, had je een eigen verloskundige of eentje van het ziekenhuis?

(ik ben toen geholpen door een topwijf, volgens mij van origine Duits ofzo)

Zeker mooi verhaal! Grappig ook als je dit leest, dat je het zelf weer helemaal meebeleeft

Mooi beschreven Fuente.

Troel, eentje van het ziekenhuis. Wel een hele lieverd, jong meiske nog!

Ja het was inderdaad heel erg heftig, maar achteraf gezien is het allemaal wel heel fijn gegaan. Dus ik ben er wel heel tevreden mee. Als ik ooit nog eens zou bevallen (en dat gebeurt niet waarschijnlijk ) zou ik wel weer liever thuis willen, dat vond ik toch fijner.

Fuente, wat een snelle bevalling! En de tranen kwamen toen je vertelde over Sara. Al die gevoelens als je bijna gaat bevallen, pfff, heftig is het. Maar mooi! Heel!

quote:

Op dinsdag 6 januari 2009 08:09 schreef Lishe het volgende:
Fuente, wat een snelle bevalling! En de tranen kwamen toen je vertelde over Sara. Al die gevoelens als je bijna gaat bevallen, pfff, heftig is het. Maar mooi! Heel!

Dank je wel!
Ja die gevoelens, dat ze niet meer mijn enige meiske is. Ook na de bevalling, toen ze voor het eerst kwam kijken (en zij was echt de eerste die kwam kijken, opa en oma bleven even op de gang) vond ik zo emotioneel! Sara en Merel ineens samen, met z'n 2!

mooi Fuente! Maarook heel heftig.

Jeetje Fuente, wat een heftige bevalling zeg! Snel enzo!

En Ingrid, ook jouw verhaal is natuurlijk heel bijzonder. Zo snel als het ineens moest gaan.

Dan ook mijn verhaal, wat natuurlijk al voor het grootste deel door Nixxx is gepost toen in Z&G, ik vermeng het dan ook een beetje .

Op donderdag 4 december werd ik 's ochtends voor de 2e keer gestript door de VK. Vanaf een uur of 16:00 krijg ik wat krampjes, die om 17:00 toch aangemerkt kunnen worden als weeen. Nog erg onregelmatig, maar al best wel pijnlijk. Vanaf een uur of 21:00 toch maar de tijd gaan bijhouden, en vanaf 23:00 uur kwamen de weeen om de 3-4minuten en hielden ze een minuut aan.Om 00:30 heb ik de VK gebeld. Ze wilt graag dat ik ga douchen, om te kijken of de weeen zouden aanhouden/afzwakken/versterken. Na een halfuurtje douchen bleven de weeen eigenlijk hetzelfde, dus de VK weer gebeld die vervolgens langs kwam. Ik bleek nog steeds heel weinig ontsluiting te hebben, zo'n 1,5 cm. Tijdens de weeen voelde ze ook, en leek de baarmoedermond niet echt mee te werken dus dacht de VK dat het indalingsweeen waren en dat Thomas zich weer uit en ingedaald had. Na een tijdje meegekeken te hebben overlegd wat wijsheid was, de pijn was zo heftig dat er van slaap echt niets terecht zou komen. Ik zou mijn energie nog hard nodig hebben voor de bevalling.
De VK belde alvast naar het ziekenhuis, terwijl ik me klaar maakte om te gaan.
In het ziekenhuis ben ik eerst aan de CTG gelegd en werd er weer inwendig gevoeld. Thomas deed het goed en de ontsluiting was niet gevorderd. Ik heb daarna een prik in m'n been gehad met Pethidine, wat de scherpe kantjes er af haalde maar waar ik vooral heel erg stoned van werd. Het was ondertussen al 04:00 uur.
Er werd een klapbed naast mijn bed gezet waar Nixxx mocht slapen en zo hebben we de nacht doorgebracht; Nixxx slapend en ik stoned, in-uit-in-uit slaap.

Vrijdagmorgen...
Eigenlijk had ik een afspraak met de gyn voor 's middags, maar omdat we er toch al waren werd dat wat naar voren verschoven.. slecht nieuws, omdat het niet doorzette en er nog zo weinig ontsluiting was werd ik weer naar huis gestuurd met een slaappiletje om de volgende nacht door te komen. Grote deceptie... het was weer niet begonnen, zoveel pijn en weinig resultaat.
dus... vrijdag aan het begin van de middag weer naar huis gestuurd.. weeen waren iets onregelmatiger geworden maar nog wel pijnlijk. Ik was ontzettend teleurgesteld en boos, en zei tegen Nixxx dat hij maar gewoon naar z'n werk moest gaan nog. Ik geloofde niet dat de baby ooit nog geboren zou worden, terwijl ik nog steeds weeen had. Maar omdat het volgens de VK geen echte weeen waren, verloor ik de moed.
Naarmate de middag vorderde, werden de weeen veel heftiger. Ik kon echt alleen nog maar puffen, kreunen, huilen. Het deed echt veel pijn, maar dit waren dus geen echte weeen? Hoe zouden echte weeen dan wel niet moeten voelen?!!!! Toen kwam Nixxx thuis, en die heeft na 10 minuten de VK gebeld. Die was er gelukkig heel snel. Na toucheren bleek dat er eigenlijk weer nauwelijks ontsluitng bij was, (2-2,5 cm) maar ze zag ook dat met zoveel pijn het niet te doen was, dus besluit genomen, we gaan naar het ziekenhuis voor een pijnbestrijdingsconsult, met keuze uit : weer een pethidine prik, een pca pomp waarbij je zelf kunt doseren of de ruggeprik. In het ziekenhuis eerst weer aan de ctg en daarna overleggen.. de verloskundige en arts vonden allebei de ruggeprik het meest verstandig omdat dat eigenlijk het enige is dat de pijn "bijna" volledig wegneemt en de gedachte was dat er nog lang te gaan was omdat de ontsluiting er nog steed niet echt was.. ja ondertussen ongeveer 3 cm.
Net als bij Nixxx is mijn herinnering op dit punt erg vaag, maar volgens mij hadden we de beslissing voor een ruggeprik al genomen, en moesten we wachten op de anesthesist. Ondertussen werden mijn vliezen gebroken, in de hoop dat de ontsluiting goed op gang zou komen. Toen de vliezen geprikt werden bleek dat het vruchtwater groen was en de gynaecoloog zei ook dat Thomas gepoept had. Hier schrok ik best wel van, maar de artsen leken zich niet echt zorgen te maken. Toen kwam de anesthesist, die de ruggeprik zette. Ik moest heel stil zitten, maar dat was nog best moeilijk... door de vermoeidheid, de weeen en alle emoties was ik ontzettend aan het trillen. Gelukkig trok dat vrij snel weer weg en de prik werd gezet.
Hallelujah wat een goed spul is dat zeg!! ik voelde wel licht krampjes maar niet echt erg.

Vrijdagavond, pakjesavond.. de verloskundige heeft gedag gezegd, ik lig in bed met de ruggeprik, en intern ctg en ondertussen ook een infuus met weeenopwekker, (infuus was voor de ruggeprik al gezet trouwens om vocht toe te dienen) en Nixxx ligt in een bed ernaast. Weeen komen heel regelmatig om de 5 minuten eigenlijk. De verpleegkundige komt af en toe kijken en de arts-assistente ook. Na een uur of 2 voel ik de pijn weer, dus de anesthesist werd weer opgepiept en de dosis werd verhoogd. (Hier had ik nog steeds maar 3 cm ontsluiting).
Na weer een uur of 2 trekken de pijnen van de weeen omhoog tot boven het stuk dat door de ruggeprik is verdoofd, vooral aan de rechterkant, want de ruggeprik zit scheef. Dit had ik eerder al gemerkt, omdat ik mijn linkerbeen niet meer kon bewegen en rechts wel.
Weer pijn dus, maar alleen rechts. Ik bel en de arts-assistente komt weer toucheren. Nu had ik 7 cm, yes! Eindelijk kwam er een beetje schot in de zaak!
Maar... probleem... als de weeenopwekkers snel druppelen dan rijgen de weeen zich aaneen en is er geen ademmogelijkheid meer tussen, en ook Thomas reageert daar slecht op door af en toe te stressen en lage hartslag. Maar wanneer de weeenopwekkers uit gezet werden, zwakten de weeen weer te veel af. De hele nacht gaan de opwekkers dus aan-uit-aan-uit. Gedurende de nacht heeft de arts-assistente twee keer wat bloed afgenomen van het hoofdje om de zuustofsaturatie te meten... die was wel telkens goed.
Het was echt een heel erg zware nacht, doordat ik rechts gewoon de weeen voelde heb ik alleen tussen de weeen door een beetje kunnen doezelen. Aan het eind van de nacht was de ontsluiting niet verder gevorderd, ik had nog steeds 7 cm.

Zaterdagochtend, half 9. De arts-assistente komt nog een keer toucheren, nog steeds 7 cm. Ze zegt dat ze de gynaecoloog op gaat piepen, om te overleggen hoe het verder moet.
Na een uur is de gyn er. Nog steeds hang ik op de 7 cm, en ik was ondertussen zo uitgeput dat er besloten werd tot een keizersnede; ook omdat Thomas het toch steeds minder lekker kreeg en sterk reageerde op weeen. Ik was zo opgelucht toen dat besluit eenmaal was genomen, want ik kon echt niet meer!
Nixxx en ik hebben nog samen de laatste weeen weggepuft en toen werd ik voorbereid.
De naald in mijn rug werd er 2 cm uitgehaald, en ik kreeg een flink hogere dosis. De anesthesist legde heel duidelijk uit wat ik wel en niet zou (moeten) voelen. Dat vond ik echt heel erg prettig, ik wist voor het eerst waar ik aan toe was!
Nixxx mocht ondertussen in een kantoortje met twee operatie assistenten wachten in zijn operatiepak met rode muts op. Ik werd naar de OK gereden en toen mocht Nixxx er weer bij. Hij kreeg een stoeltje bij mijn hoofd en de operatie begon. Ik voelde idd wat de anesthesist had gezegd, de eerste incisie en daarna niets. Toen ik toch wat pijn begon te voelen gaf ik een seintje en kreeg ik een extra shot.
En daar was ie dan, onze zoon! Het allermooiste geluid ter wereld was toen hij begon te huilen. Hij werd meteen weggehaald, en na 5 minuten kwamen ze hem even laten zien. Maar de handdoek waar hij in gewikkeld zat hing helemaal over zijn gezicht, dus ik zag alleen het puntje van zijn neus.

Na een halfuurtje werd ik meteen naar de zaal gereden, en ik hoopte dat ik Thomas eindelijk vast kon houden! Maar om onduidelijke redenen (Nixxx en Thomas zaten in de kamer ernaast!!! ) mochten ze pas 3 kwartier later naar mij toe . Ik voelde me zo leeg en alleen op die zaal, zonder mijn zoon.

Toen hij eindelijk bij me lag, voelde ik me zo raar... heel gelukkig, maar ook vreemd, was dit wel echt mijn kindje? Het voelde wel heel goed, maar ik was pas gerust gesteld toen ik de foto's gezien had die in de OK gemaakt waren.

Het herstel van de KS gaat langzaam, de wond is ontstoken geweest. Ook de herinnering aan deze lange, lange bevalling is nog erg vers... ik hoop echt dat bij een volgende het makkelijker gaat...
Ook bleek achteraf dat Thomas in aangezichtsligging (AAA) had gelegen, wat wsl de reden is geweest dat de ontsluiting zo langzaam vorderde.

Fuente, moi verhaal. Wel snel en heftig.
Wat doe je die arme vlos toch steeds aan Mss moeten de mensen ook maar in hun bevalkoffertje ook extra kleding voor de vlos meenemen
Jeumig, Reinhilde wat een verhaal! Wel een paar leuke details, "ik kreeg een extra shot "
Fijn dat de ontsteking van de wond is genezen!

Wat een lange aanloop zeg Reinhilde, en wat jammer dat het niet wilde vlotten. Maar ja, iig is nu duidelijk waarom en is er iig een goeie kans dat het de volgende keer niet zo'n drama hoeft te worden. Hoe het koppie ligt kan heel bepalend zijn ook voor het vorderen van de ontsluiting heb ik ooit eens begrepen.

quote:

Op dinsdag 6 januari 2009 11:24 schreef Brighteyes het volgende:
Wat een lange aanloop zeg Reinhilde, en wat jammer dat het niet wilde vlotten. Maar ja, iig is nu duidelijk waarom en is er iig een goeie kans dat het de volgende keer niet zo'n drama hoeft te worden. Hoe het koppie ligt kan heel bepalend zijn ook voor het vorderen van de ontsluiting heb ik ooit eens begrepen.

dat was bij ons ook een probleem idd. als ik nog eens zwanger geraak moeten we dan ook direct bij de gyn, en niet een vlos.

Reinhilde, jeetje, wat een lange, slepende bevalling zo! Kan me indenken dat je dat nog lang bijblijft zoiets!

Dat trillen herken ik ook wel, tijdens de weeen, Bjorn vond het heel eng omdat het oncontroleerbaar was en ik heel erg schudde. Raar dat dat soort dingen met je lijf gebeuren, zonder enige controle he?

Kunnen ze de volgende keer bepalen hoe het hoofdje ligt zodat je dan eventueel geen keizersnede hoeft?

waar zal ik eens beginnen.

op 7-8-2008, kreeg ik smorgens vreselijke buikpijn.
niets aan de hand dacht ik gewoon buikpijn gaat wel weer over.
misschien iets van de buikgriep ik werk in de zorg en dan heb je zulke dingen vrij snel te pakken.
dus ging ik smorgens gewoon aan het werk.
ik hoefde maar tot 12 uur dus dat was wel te doen.
s'midags toch maar even plat gegaan buikpijn was toch wel erger geworden, maar het trok weer weg.
s'avonds dansles gegeven en toen werd het toch weer erger.
toen ik thuis kwam ben ik op msn nog wat gaan chatten met men vriend,
die het boeldje niet helemaal vertrouwde maar ik dacht echt dat ik de buikgriep kreeg en ben rond 1 uur lekker men bedje in gekropen.
rond 4 uur op 08-08-08 hield ik het niet meer en ben op de bank gaan liggen.
de buikpijn werd alleen maar erger en ik kon niets anders dan op de wc zitten en op handen en knieen.
heb heb als een gek men vriend geprobeerd te bellen maar tot over maat van ramp had ik geen berijk op de badkamer met men gsm.
toen ben ik men ex man gaan roepen ( ben nu gescheiden woon samen met men vriend)
die werd na een kwartier hard roepen eindelijk wakker.
die heeft mijn vriend gebeld dat er iets niet goed was met me en dat ik naar het ziekenhuis moest.
maar op het moment dat hij dat zei voelde ik een hoofdje eruit komen...
wat is dit HELP!!!!
ik wist niet eens dat ik zwanger was!!!!!
112 gebeld, ik mocht niet persen maar dat ging niet ik kreeg de pers weeen niet tegen gehouden.
dus toen het hooftje eruit was moest ik als een gek gaan persen zodat hij eruit kwam omdat niemand wist of de navelstreng om zijn nekje zat.
daar lag ik dan een kindje van men ex man en men vriend die onderweg was.
mee dat mijn zoon geboren werd stond men vriend voor de deur.
hij heeft men zoon in een handdoek gewikkeld en op men buik gelegd.
toen was de ziekenwagen er.
dit alles heeft zich in nog geen 24 uur afgespeeld.
de bevalling heeft denk ik ongeveer 20 minuten geduurd...al had ik wel al de hele dag weeen blijkt achteraf..
gelukkig is alles goed en heb ik een gezonde zoon...
ik ben 38,5 week zwanger geweest en heb er niets van gemerkt..nu achteraf vallen dingen wel op zijn plaats maar door alles wat er speelde heb ik dit niet bewust gemerkt.

ik ben nu samen men men vriend super gelukkig met onze zoon en we willen hem nooit meer missen...
maar ik hoop dat me dit nooit meer overkomt.

quote:

Op dinsdag 6 januari 2009 13:36 schreef countrytammy het volgende:

bevallingsverhaal

wat een verhaal

ik kreeg wat weeen in de ochtend (7 uur) om half 11 kwam de vk..toen had ik een totaal van 4 cm ontsluiting. half 3 kwam ze weer..had ik maar 5 cm ontsluiting dus besloot ze mijn vliezen te breken..vruchtwater was ontzetted goor dus gelijk naar het ziekenhuis.. daar kwam ik rond half 4 / 4 uur

om half 6 bleek dat ik nog maar 7 cm had.en om kwart of 10 voor 6 lag ik plotseling te persen. na 8 persweeen was Elin er

geen knip trouwens, 2 kleine scheurtjes naar boven (schaamlippen hebben elk 3 hechtingen)
Alleen kwamen die paupers me pas 2.5 uur later hechten..en een uur daarna zat ik thuis