Bevallingsverhalen deel 7

Ik had ook een vacuumpomp-bevalling, maar ik moet zeggen dat dat deel voor mij erg meeviel. Dat was niet echt pijnlijk ofzo en viel me erg mee in verhouding tot de rest van de bevalling. Het niet serieus genomen worden vond ik stukken erger.

quote:

Op woensdag 4 juni 2008 12:15 schreef cattie het volgende:
Maar ik ben juist volledig in handen van al het medische gedoe geweest zover maar kan en ik heb juist het gevoel dat ze altijd hebben geluisterd en me heel serieus namen. Voor zover dat heb ik dan ook geen vervelend gevoel aan mijn bevalling over gehouden.

Ik heb dat zelf ook niet als vervelend ervaren. Héél eventjes wel, toen de eerste gyn. aan mijn bed pethidine voorstelde en niet leek te begrijpen dat ik dat niet wilde en dat ik heel moeilijk weeën op kon vangen met de band om mijn buik en het volgens haar noodzakelijke rugliggen. Gelukkig was mijn verloskundige er nog bij en die heeft gezorgd voor een ruggenprik en een electrode op het hoofdje van de baby.
Voor de rest voelde ik me juist heel goed begrepen en ik kijk met plezier terug op dat gedeelte van de bevalling.

quote:

Op woensdag 4 juni 2008 12:38 schreef Stiemie het volgende:
Ik had ook een vacuumpomp-bevalling, maar ik moet zeggen dat dat deel voor mij erg meeviel. Dat was niet echt pijnlijk ofzo en viel me erg mee in verhouding tot de rest van de bevalling. Het niet serieus genomen worden vond ik stukken erger.

Hele gedeeltes van je verhaal lijken mijn verhaal wel. Mocht ik ooit nog een keer bevallen scheld ik ze gewoon gelijk verrot heb ik met mezelf afgesproken. Dat schijnt te mogen, dus dan krijgen ze ook de volle lading als ze dan toch zo duidelijk laten merken dat ze er geen zin in hebben om mij te helpen .

Idd, dat valt me ook op, n de positieve zin, dat BE er geen naar gevoel aan heeft overgehouden. Des te beter.
Op zich ben ik het eens met owlet, hoe meer ingrepen (al dan niet in samenspraak, danwel overleg met bevallende) des te groter is de kans op miscommunicatie en daarmee onbegrip.
En nu niet om te gaan rellen of zo, maar ik lees hier soms wel dat mensen een slecht gevoel hebben overgehuden omdat de pijnbestrijding niet op tijd kwam. Of dat ze lang hebben moeten wachten erop. dan vraag ik me ook wel af of ze ook een slecht gevoel zouden hebben gehad als het geen optie was geweest...

Ik ben trouwens wel geknipt met fundus expressie en al, en geen slecht gevoel aan overgehouden. Vrekondigde zelfs tegen de vlos na een paar dagen dat het rueze was meegevallen, Was het ook.

Het is heel erg hoe je erin gaat. Als je een serene rustige (mss zelfs bloedloze) bevalling verwacht, tja, vind je het dan gek dat het tegenvalt! Als je uitgaat van het ergste, valt het bijna altijd mee.
Dus ongeacht hoe het medische personeel was, ligt er m.i. een hele grote taak bij de vlos op de verwachtingen van de hoogzwangere te managen om later teleurstellingen te voorkomen.
Maar dat cijfer 1 op 6 schrok ik wel van. Enorm veel!

Davinia het ligt inderdaad ook heel erg aan wat je zelf voor voorstelling van je bevalling hebt. Iemand van zwangerschapsgym had een dvd ingepakt want dan konden ze tijdens het weeen opvangen in het ziekenhuis een filmpje kijken Volgens mij had ze niet helemaal door dat je als je alleen in het ziekenhuis gaat bevallen pas in een vrij laat stadium naar het ziekenhuis gaat en dat die film je dan waarschijnlijk gestolen kan worden.

Wachten op pijnbestrijding heb ik trouwens niet als vervelend ervaren. Ik wilde immers thuisbevallen en dan was pijnbestrijding ook niet echt mogelijk geweest. Misschien dat dat scheelde?

En k_i_m ik moet zeggen dat ik die optie ook wel wat vind Al waren er ook wel een aantal mensen die echt aardig deden en die doorhadden dat ik ook liever na een uurtje weer met baby naar huis was gegaan

Ik vond de verpleegsters op de kraamafdeling superaardig. Echt een verschil van dag en nacht was dat. Dat maakte voor mij ook wel weer een hoop goed moet ik zeggen.

De verpleegsters maakten het voor mij juist weer slechter. Wat een verschil.
Bij mijn laatste bevalling had ik op een gegeven moment persweeën. Maar dat kon niet volgens de vpk. Dus moest ik maar even op zo'n skippybal zitten om de ontsluiting te laten vorderen. Mijn man zei nog: doe dat nou niet..... Want ja, die had me eerder zien bevallen en wist hoe snel het steeds ging. Hormonaal gestuurd als ik was zei ik: als de zuster zegt dat het niet kan dan is het zo. Want wie kent mijn lijf nu beter dan zij???? 5 minuten later was zoonlief er ook. Gelukkig kon ik nog snel weer op het verlosbed springen.

Toen hij later een cephaal hematoom bleek te hebben zei dezelfde vpk: je had blijkbaar al wat langer persdrang. Waarom zei je dat niet??
Maar ook dat heeft niet geleid tot een trauma. Sterker, ik krijg liever een kind dan dat ik naar de tandarts ga

Ik heb juist helemaal niet het gevoel dat er iemand iets aan kon doen dat het zo erg was.
Het was gewoon verschrikkelijk pijnlijk, dat was niemands schuld verder.

haha ja moonah, je had vast een veel te rooskleurig beeld van bevallen.
nee hoor, ik ben 't helemaal met je eens. érg link en lomp om alle ervaren problemen en frustraties op de instelling/verwachtingen van de vrouw af te schuiven.
ik ben enorm blij dat 't bij mij allemaal relatief makkelijk verliep. beide keren waren het wel spannende uren, vooral ook omdat beide kinderen in 't vruchtwater gepoept hadden en hun hartslag vaak wat al te diep daalde. maar al met al ben ik heel tevreden over de begeleiding en verzorging tijdens en na de bevalling (beide keren in 't ziekenhuis - begonnen als 'verplaatste thuisbevalling')

Eens, Moonah.
Ik snap ook niet goed dat er min gedaan wordt over vrouwen die kaarsjes, muziek en een dvd bij hun bevalling willen. Wat is er mis met hopen dat het op deze manier gaat?
Ik heb best wel veel thuisbevallingen mee gemaakt waarvan een heel groot deel inderdaad op een volledig zelfgekozen manier. Inclusief kaarsjes en weet ik veel hoe veel frutsels en dingen om de sfeer zo goed mogelijk te maken.

En ik weet wel dat je een bevalling voor geen meter kan plannen maar dat wil niet zeggen dat je niet kan streven naar een bepaalde manier van doen. Dan ben je niet meteen naief

Ik had op een bevalling gerekend van 2 dagen en eindigend in een keizersnede. Gehoopt een bevalling van 3 uur lekker op mijn eigen bed met amper pijn.. En dan kun je nooit echt verrast worden

Dat het een weeenstorm, vacuumverlossing en totaal ruptuur is geworden is gewoon jammer. Maar ontevreden ben ik niet. Ok, 1 klein puntje, de verpleging in het ziekenhuis liet me telang wachten nadat ik binnen was gekomen. Maar dat was zo'n cliche gedachte: 1e baby, mevrouw zeurt, maar het gaat toch niet snel. Maar ik zat al wel mooi op 8 cm
Ik ben wel ontevreden over de verzorging daar op de kraamafdeling (teveel verschillende meningen over borstvoeding, maar 1 jongedame die even bij me op bed kwam zitten om te praten over het hele gebeuren. De rest had haast)

quote:

Op woensdag 4 juni 2008 14:34 schreef owlet het volgende:
Eens, Moonah.
Ik snap ook niet goed dat er min gedaan wordt over vrouwen die kaarsjes, muziek en een dvd bij hun bevalling willen. Wat is er mis met hopen dat het op deze manier gaat?
Ik heb best wel veel thuisbevallingen mee gemaakt waarvan een heel groot deel inderdaad op een volledig zelfgekozen manier. Inclusief kaarsjes en weet ik veel hoe veel frutsels en dingen om de sfeer zo goed mogelijk te maken.

En ik weet wel dat je een bevalling voor geen meter kan plannen maar dat wil niet zeggen dat je niet kan streven naar een bepaalde manier van doen. Dan ben je niet meteen naief

Sorry hoor, maar ik vind het behoorlijk naief als je denkt dat je zodra je in het ziekenhuis komt om daar alleen te bevallen eerst nog even een filmpje van 2,5 uur kan gaan kijken (het was overigens ook nog een oorlogsfilm want dat vond haar vriend leuker). Ze was op de terugkomdag van de gym trouwens ook vol van verbazing dat de bevalling veel pijn had gedaan (ze dacht dat je als je voor een ruggeprik koos helemaal niks van de bevalling zou merken), dat ze na de bevalling niet meteen haar bed uit kon springen en dat er bloed op het kindje had gezeten toen het geboren was. Dat was namelijk niet zoals je op tv altijd zag.

Ik snap best dat een bevalling niet alleen tegen hoeft te vallen als je er zelf een te mooi beeld van hebt en dat er heel veel andere redenen zijn waardoor het tegen kan vallen, maar in dit geval was er weinig anders mogelijk dan een flinke domper. Dat heeft niks te maken met min doen

bij michelle had ik absoluut geen beeld van hoe het zou gaan/moeten gaan. En toch was michelle enorm tegengevallen. Volgens iedereen(verlos inclusief) had ik een bevalling volgens het boekje. michelle was er 6 uur na de eerste wee. Wat mij vies tegenviel was het feit dat de verlos mij niet serieus nam toen ik melde dat ik persdrang had en in de loop van de ochtend wel zou komen, en ik dus 2 uur met persweeen op het toilet zat, en met een staand hoofdje de trap op moest.

Bij Dennis ging alles nog sneller, maar had ik wel een relaxt gevoel omdat ik een verlos had die me serieus nam, en ik dus gelijk met de eerste perswee mee mocht doen.

Moonah, dat gevoel heb ik ook, ik kon het alleen niet zo onder woorden brengen.

quote:

Op woensdag 4 juni 2008 14:23 schreef Moonah het volgende:

[..]


[..]


[..]

Eerlijk gezegd vind ik dat er een beetje 'makkelijk' gedaan wordt over 'de instelling van de vrouw'. Waarom zou dat de belangrijkste oorzaak van ontevreden gevoelens zijn?
Als ik zo de diverse verhalen in OUD lees, is dat ab-so-luut niet de belangrijkste oorzaak.
En jullie zullen het vást genuanceerder bedoelen, en ik zou me ook niet persoonlijk aangesproken moeten voelen, maar het lijkt nu net alsof 'de ziekenhuizen' geen deel hebben aan het feit dat één op de zes het als naar heeft ervaren. En dat lijkt me sterk.

Nee dta bedoel ik absoluut niet. Met instelling van de vrouw zou ik ook meer bedoelen bij thuisbevalling of de schrik van naar het ziekenhuis toe moeten.
Nee, dat is toch ook niet goed verwoord.Ik weet niet precies hoe ik het moet verwoorden eigenlijk. Laat ik het zo zeggen, de vrouwen die ik heb gesproken, dus buiten het internet want verder heb ik me eigenlijk nooit zo gemengd in die discussies omdat ik zelf nooit was bevallen, die hadden vaak, een in mijn ogen naief beeld. Even een ruggenprik, rustig weeenwegpuffen en een DVDtje kijken et cetera. Ik kan mij dan voorstellen dat het verdomd tegenvalt als je daadwerkelijk de pijn van weeen voelt of dat het ineens een keizersnede wordt.
Maar ik bedoel het zeker niet op een manier dat iemand het negatief op kan vatten of er een negatief gevoel bij heeft. Ik vind het juist heel naar dat er vrouwen zijn die er een slecht gevoel aan over gehouden hebben en wil ze zeker niet afschuiven als zeurkousen.
Ik denk dat ziekenhuizen zeker wel een groot deel te maken hebben met het nare gevoel achteraf. Niet begrepen worden, mensen die niet naar je luisteren, dat lijkt me juist enorm frustrerend in een al hele moeilijke tijd.

En Owlet, ik denk dat het een erg naief beeld is, kaarsjes, dvd'tjes. Maar er is niets mis mee hoor, niet mijn ding, maar als iemand zich prettig voelt bij een donkere kamer met kaarsjes, een cd met geluidjes van de zee et cetera, dan denk ik dat je dat juist moet doen. Je moet kunnen bevallen op de manier wat jou het prettigste lijkt. Helaas gaat dat volgens mij meestal niet helemaal zo.

[ Bericht 16% gewijzigd door Silmarwen op 04-06-2008 16:12:44 ]

quote:

Op woensdag 4 juni 2008 16:04 schreef Silmarwen het volgende:

[..]

Nee dta bedoel ik absoluut niet. Met instelling van de vrouw zou ik ook meer bedoelen bij thuisbevalling of de schrik van naar het ziekenhuis toe moeten.
Nee, dat is toch ook niet goed verwoord.Ik weet niet precies hoe ik het moet verwoorden eigenlijk. Laat ik het zo zeggen, de vrouwen die ik heb gesproken, dus buiten het internet want verder heb ik me eigenlijk nooit zo gemengd in die discussies omdat ik zelf nooit was bevallen, die hadden vaak, een in mijn ogen naief beeld. Even een ruggenprik, rustig weeenwegpuffen en een DVDtje kijken et cetera. Ik kan mij dan voorstellen dat het verdomd tegenvalt als je daadwerkelijk de pijn van weeen voelt of dat het ineens een keizersnede wordt. Maar ik bedoel het zeker niet op een manier dat iemand het negatief op kan vatten of er een negatief gevoel bij heeft. Ik vind het juist heel naar dat er vrouwen zijn die er een slecht gevoel aan over gehouden hebben en wil ze zeker niet afschuiven als zeurkousen.
Ik denk dat ziekenhuizen zeker wel een groot deel te maken hebben met het nare gevoel achteraf. Niet begrepen worden, mensen die niet naar je luisteren, dat lijkt me juist enorm frustrerend in een al hele moeilijke tijd.

En Owlet, ik denk dat het een erg naief beeld is, kaarsjes, dvd'tjes. Maar er is niets mis mee hoor, niet mijn ding, maar als iemand zich prettig voelt bij een donkere kamer met kaarsjes, een cd met geluidjes van de zee et cetera, dan denk ik dat je dat juist moet doen. Je moet kunnen bevallen op de manier wat jou het prettigste lijkt. Helaas gaat dat volgens mij meestal niet helemaal zo.

Dat bedoelde ik ook met mijn post een stukje terug.
Wat ik bedoelde te zeggen is dat de kans dat mensen die denken hun kind er onder het genot van een hapje en een drankje uit te poepen, achteraf een slecht gevoel krijgn, groter is, dan wanneer je je grondig hebt voorbereid en weet (hebt gelezen) hoe een "standaard" bevalling gaat (0 tot 10cm, 1cm per uur, 3kwartier persen, wat bij niemand gebeurt, maar het is een soort van leidraad). dat geeft uiteraard niet de garantie dat het daarna niet tegenvalt, maar dan denk ik bij mezelf "ik heb me zo goed mogelijk voorbereid, daar kan mezelf niets over verwijten. Het is anders gelopen, en dat vind ik vervelend/jammer/... , maar de oorzaak daarvan ligt niet bij mezelf" Is een gevoel dat ik voor mezelf heb.

Ik had me heilig voorgenomen om precies te doen wat de vlos zei, zodat ik geen knip zou krijgen. Toch een knip gekregen, heb ik best wel even over gebaald, maar ja, Eli's hartslag zakte weg en hij moest er met spoed uit. Kan je niet voorzien, is niet mijn schuld, kan ik dus makkelijker accepteren. (Nogmaals, dit is mijn gevoel rond dit onderwerp.)

hear hear!

Ik denk dat er ergens ook een oorzaak in ligt dat er twee werelden zijn in nederland, itt het buitenland.
Hier heb je enerzijds de verloskundigen, die vaak koste wat kost thuis willen blijven (ok, niet koste wat kost, maar als het even kan wel, is mijn ervaring).
Anderzijds het ziekenhuis met soms wel, soms niet de toegang tot pijnstilling.

Daardoor is het sowieso lastig om van je bevalling iets voor te stellen of te hopen, er is zoveel mogelijk.
Ook kun je je daarom minder goed instellen op de gang van zaken die komen gaat (als je in het buitenland woont, weet je in principe dat het ruggenprik, ziekenhuis etc wordt).
Nu worden veel vrouwen van tevoren in principe voorbereid op thuis, waardoor de overgang naar ziekenhuis zo enorm kan zijn en schrik en onduidelijkheid kan veroorzaken.

Ik denk overigens niet dat dat dé oorzaak is, ik denk dat een grotere kern te vinden is in luisteren. Al denk ik ook, wat moet, dat moet, medisch gezien.

quote:

Op woensdag 4 juni 2008 11:39 schreef owlet het volgende:
Als ik zo de verhalen hier lees dan krijg ik wel het idee dat bij de meeste bevallingen die als vervelend worden ervaren de nadruk vooral ligt op het niet begrepen worden en het niet serieus genomen worden. Veel meer dan op pijn of het feit dat bevallen zelf zwaar is. En ik kan me goed voorstellen dat deze groep alleen maar groter wordt door de jaren heen nu er steeds meer ingegrepen wordt in bevallingen.

Ik ben niet tegen dat ingrijpen hoor, maar hoe meer kunstgrepen (inleiden, bijstimuleren, verdoven, kunstverlossing, etc.) hoe meer medische handelingen, hoe minder eigen inituatief van de vrouw en hoe meer medisch personeel.
En dus meer kans op onbegrip, over hoofden heen praten/handelen en niet rekening houden met het feit dat er een mens ligt te bevallen en niet een patient.

Misschien is het de prijs die we betalen voor het steeds "veiliger" maken van het bevallen, ik weet het niet.

Hier heb je iig vwb mijn geval een heel goed punt.
De vk heeft me steeds serieus genomen, ook in de persweeen die ik dus al met 3cm had etc. etc. Toen ze besloot dat we naar het ziekenhuis gingen vroeg ze 'ben je teleurgesteld' was mijn antwoord 'ik had graag thuis bevallen, maar als we nu toch gaan, dan maakt het me niet zo veel uit en kan ik tenminste pijnstelling krijgen' en haar reactie was daarop 'dat kan ik me goed voorstellen'.
Toen de ruggeprik na tig keer proberen mislukte en ze pethidine voorstelden, huilde ik 'snij het er maar uit, kan ik geen ks krijgen?'. Toen zijn ze gaan overleggen en toen ze terug kwam zeiden ze 'we doen nog geen ks, we gaan eerst iets anders proberen', het idee alleen al dat ze het wel serieus overwogen scheelde voor mij toen al heel veel. etc. etc.

[ Bericht 3% gewijzigd door BE op 04-06-2008 21:58:19 ]

Moonah

Ik had ook zeker geen rooskleurig beeld van de bevalling. Ik wist dat het pijnlijk zou zijn en dat het lang kon duren, complicaties met zich mee kon brengen, zeker toen bleek dat Eva in stuit lag.
Maar er valt niet voor te bereiden over hóe veel pijn het doet, hóe lang het duurt, hóe je er op zal reageren. En het stomme is dat je dat precieze gevoel toch ook weer kwijt raakt - meestal - zodat het een volgende keer toch weer overweldigend kan zijn.
Ik hoor zeker bij die 1 op de 6. Ik weet niet of dat anders was geweest als ik anders begeleid was. Ik denk het niet, ik kan - afgezien van wat kleine details - niet echt dingen noemen die ik van hen als vervelend ervaren heb.

Ik ben eigenlijk heel benieuwd hoe die cijfers in het buitenland zouden zijn. We zijn het enige land in de westerse wereld die zo ver gaat in het natuurlijk bevallen, en in mijn optiek komt juist daar heel veel "teleurstelling" uit voort.
Wat ik bedoel, volgens mij heb je nergens anders zo weinig controle op je eigen bevalling. In andere landen is een geboorteplan bv heel gewoon, hier hoor je het zelden.