Bevallingsverhalen deel 7

Freecell; wat een mooi bevallingsverhaal heb je geschreven

quote:

Op vrijdag 22 augustus 2008 18:50 schreef juttertje het volgende:

Het is ook een opbeurend verhaal tussen alle horrorverhalen die ik soms hoor

Precies wat ik ook dacht

Een mooi (en leuk en vrolijk) bevallingsverhaal Freecell. Precies zoals je eigenlijk altijd post, opgewekt enzo. Heel erg gefeliciteerd met jullie zoon!

Mooi verhaal freecell en Tara. Echt helemaal jullie, heerlijk

Leuk om jullie verhaal te lezen. Ik vind het ook heel mooi verteld .

Freecell, gek hoe het verloop ineens kan wisselen he, eerst heel traag en dan ineens op turbostand bevallen! Leuk geschreven ook!

quote:

Op zaterdag 23 augustus 2008 13:23 schreef PM-girl het volgende:
Freecell, gek hoe het verloop ineens kan wisselen he, eerst heel traag en dan ineens op turbostand bevallen! Leuk geschreven ook!

Mja, haha, ik heb ook tijdens die laatste storm nog even flink gescholden.... Op Eva
Normaal schelden mensen op hun man toch? Ik heb iets geroepen van: "kon dat mens die appel nou niet gewoon laten hangen?

TARA begreep meteen waar ik het over had en moest héél hard lachen

(voor de mensen die het niet weten, Eva eet een vrucht (waarschijnlijk geen appel ) en de eerste straf die ze krijgt is dat ze met pijn kinderen zal baren)

Ik vond het trouwens heerlijk dat TARA zo met zijn stamboom bezig was! Als ik hem nodig had was hij er meteen, maar hij liep in ieder geval neit om me heen te drentelen tussen de weeën door.
Wat ook goed hielp bij weeën: TARA die me af ging leiden met knuffels en idote stemmetjes, hij deed echt heel idioot en leidde écht af

quote:

Op zaterdag 23 augustus 2008 14:58 schreef freecell het volgende:

[..]

Wat ook goed hielp bij weeën: TARA die me af ging leiden met knuffels en idote stemmetjes, hij deed echt heel idioot en leidde écht af

quote:

Op zaterdag 23 augustus 2008 15:21 schreef OooLizaooO het volgende:

[..]

Wij hebben tijdens die eerste 14 uur weeën ook echt heel erg veel lol gehad
De verloskundige was ook al verbaasd over onze flauwe grappen.

Wat dat betreft moeten verloskundigen toch vaker rare dingen horen of zien, lijkt me. Die van mijn was in elk geval heel verbaasd dat ik met persweeën in de auto toch nog het vermogen bezat me met haar rijstijl en route te bemoeien!

I*k had niet door dat het weeen waren, verwacht je ook niet echt met 35/34 weken. Maar toen ik aan de monitor lag en vlak voor de keizersnede hebben wij ook echt veel gelachen en grapjes gemaakt, bij de dokterspost eigenlijk ook wel. Heerlijk juist, beetje afleiden.

Het heeft bijna een maand geduurd maar hier dan toch een bevallingsverslag!


25 juli

10.00:

Mijn moeder komt langs om de kinderen op te halen.

Ik ben inmiddels ruim 38 weken zwanger en kom geen meter meer vooruit wat niet bevorderlijk is voor mijn humeur.
Ben blij dat mijn moeder ze komt ophalen, die is (ondanks haar 2 hernia’s) sneller dan ik op het ogenblik.
Wat zeg ik, zelfs mijn oma van 84 is sneller!
Ik neem me voor om er een ontspannings dagje van te maken maar mijn buik begint wat te rommelen.
Hmm, zal wel niks zijn, bij de jongens had ik meteen duidelijke weeën met regelmaat.
Dit zal dus wel niks zijn.

11.00:

Een vriendin komt langs...zat ik eigenlijk niet op te wachten, maar goed.
Een uurtje later is ze weer vertrokken.
Ze denkt dat de kleine er vandaag of morgen wel zal zijn...ehh....RIGHT.
Ondertussen rommelt het dus steeds, geen regelmaat te bekennen en tja, erg aanwezig is het eigenlijk niet,het is een soort ongesteld-zijn gevoel.

12.30:

Ik besluit even te gaan douchen want het is buiten vies warm en benauwd en ik zweet me een ongeluk.
Ben benieuwd of het gerommel afzakt of doorzet.
Na het douchen (oe, wat lekker fris) geen gerommel meer!
Het zal dus wel vals alarm zijn want ik had gehoord dat als het echte weeën zijn dat het dan juist heftiger wordt na een douche of bad.
Ik geniet even van de rust in mijn lijf en ga lekker even internetten en rommelen in huis (alles natuurlijk op slakkentempo want met dit weer moet je je niet te druk maken).

15.00:

Het gerommel is terug, en WOW...wel om het kwartier!
Dat hadden we nog niet eerder...even later zakt het weer terug naar om het half uur, om het kwartier, om de 10 minuten, om de 20 minuten, weer een klein uur niks.
Kortom: GEEN REGELMAAT en ik raak lichtelijk gefrustreerd!

17.00:

Hubbie maar even bellen dat het toch aardig aan het rommelen is.
Die neemt het niet echt serieus.
Niet dat dat veel zegt want bij de oudste 2 dacht hij ook dat het niet zo’n vaart zou lopen en die zijn in resp. 6 en 3 uur geboren!
Nou ja, om een uur of half 8 zal hij wel thuis zijn en van mij hoeft hij niet eerder weg, ik heb niet het gevoel dat er wat aan zit te komen.

20.00:

Hub inmiddels thuis en ik ben het gerommel inmiddels spuugzat.
Bah, ik wil goede ween of rust.
Dat halfbakken gedoe vind ik maar niks!
Om de situatie compleet te maken wil mijn oudste van 5 ook nog eens niet naar bed.
Normaal vind ik het wel gezellig zo samen op de bank maar vanavond hebben we meneer onder luid protest afgevoerd richting slaapkamer: RUST IN DE KEET (maar niet in mijn buik).

22.00:

Hubbie vertrekt naar bed, ik voel me onrustig en ga nog even internetten/forummen en ‘stiekem’ durf ik wat gegevens op de computer aan te passen.
Heb namelijk een geboorte-advertentie gemaakt met een fictieve datum...toch maar even aanpassen in 26 juli dan, misschien help ik het lot zo een handje!
Ondertussen schrijf ik krabbels aan jan en alleman en schrijf ik mijn frustraties van me af op het babybrabbel forum.
Nog steeds gaat het goed tekeer in mijn buik, ik begin het toch maar even bij te houden en het komt om de 7,10,3,8,5,4,15, 12,10,8,12 minuten of zo....wat een regelmaat zeg (not).
De kramp houdt ongeveer 30 seconden aan.
ik twijfel eigenlijk of ik de de Vlos moet bellen, die zal er op een vrijdagavond ook wel niet op zitten te wachten dus ik bel nog maar even niet.
Zul je zien dat ze hier straks voor jan met de korte achternaam staat, no. way!

23.45:

Toch maar proberen om te gaan slapen denk ik, wie weet zakt het af!
Iets na middernacht lig ik erin en mijn man ligt al lekker te snurken, wat een herrie!
Om 5 over 12 komt mijn gerommel zo ineens op de 3 minuten, wow, regelmaat?
Ik durf het bijna niet te geloven!
In mijn enthousiasme hubbie wakker geschud, die wil weten of hij de vlos voor me moet bellen: welnee joh, dit gaat nog wel even duren grap ik!
1 wee later piep ik wel anders: ‘ bel toch maar even’ anders moet je het zelf doen’.
Hub wist niet hoe snel hij moest bellen...
Ondertussen herinner ik me het gesprek met de vlos van een paar dagen eerder waarin ze me vraagt om toch echt op tijd te bellen, de andere jongens waren er zo snel, ze wil liever niet te laat komen.
Hubbie bellen, vlos besluit meteen te komen aangezien ze me daar inmiddels wel kennen, 10 minuutjes later is ze er dan ook al (het is inmiddels half 1).
Mijn man belt ook nog met mijn moeder die de oudste 2 op zal vangen, die liggen nu nog op bed (en de 2e wordt van iedere scheet wakker dus mijn moeder beneden lijkt me geen overbodige luxe, ik ben niet van plan om hem een livevoorstelling ‘bevallen’ te geven).

26 juli

00.30:

Ik grap wat over het weer en dat het me wel leuk leek om te bevallen in een hittegolf en dat ik toch best aardig was om haar s-nachts te bellen (niet zo heet als overdag).
Ik maak nog meer grappen want het is een gezelligheid van jewelste (weet alleen niet meer wat voor een grappen, zal het mijn man wel even navragen....normaal ben ik niet meer zo lollig na middernacht).
Ze meet de ontsluiting op: 5 cm en tijdens een wee is het al 7! dat gaat goed!
Ze belt meteen de kraamzorg op en ze komen er aan, het zou me verbazen als ze op tijd zijn...bij de andere 2 is ze dat namelijk niet gelukt!
Het toucheren tijdens een wee is trouwens wel een kutgevoel, letterlijk dus.
Intussen heeft mijn moeder ook nog gebeld met mijn zusje, die wil graag bij de bevalling zijn!
De vlos besluit straks de vliezen te gaan breken....ze denkt dat het dan in sneltreinvaart zal gaan.

01.00:

Bel gaat, vlos denkt dat het de kraamverzorgster is
Tja dat had ze gedacht, die komen nooit op tijd zeg ik, haha...
Ik kreeg gelijk want het was mijn zus die als een Speedy Gonzales onze kant op is geracet.
Ondertussen worden de ween heftig , ik heb een combinatie van heup en kont weeën en die hou ik alleen onder controle door met mijn handen hard in mijn zij te duwen en door me af te sluiten van de omgeving.
Om 10 over 1 worden mijn vliezen gebroken en meteen daarop is mijn ontsluiting volledig en mag ik meedrukken, komt mooi uit want ik heb al een minuut of wat persdrang die nauwelijks is op te houden.
Mijn man heeft het leuke idee opgevat om nog even te gaan plassen, die wordt door mijn zus en de vlos snel teruggeroepen, anders mist hij het moment supreme..mannen *rolleyes*....
Eenmaal terug zit hij naast me en is druk met een nat washandje in de weer.
Deze keer mag hij in ieder geval wat doen, bij de andere jongens mocht hij me niet aanraken, ook wel leuk voor de verandering dus.
Mijn zus zit aan het voeteneind en houdt zich rustig (wat een wonder op zich is ;-) ).

Ik heb nu niet het gevoel dat ik zelf wat doe, mijn lichaam neemt het geloof ik even over.
Na een kleine 10 minuten iets te doen wat op persen lijkt wordt onze kleine Sewdou de wereld in gelanceerd!

De tijd: 20 over 1 in de ochtend.

Een paar minuutjes later is de placenta er, de navelstreng wordt doorgeknipt door mijn man en ik we worden allebei even nagekeken.
Sewdou heeft een agpar van 9/10 en weegt 2980 gram, ook ik doe het goed: een klein scheurtje wat niet gehecht hoeft te worden HALLELUJA.
Inmiddels is de kraamverzorgster gearriveerd (haha, TE LAAT), worden we allebei een beetje opgelapt en wordt de boel weer een beetje in fatsoen gebracht.
Ik mag gaan douchen en doe dat het liefst alleen maar dat mag niet van de kraamverzorgster.
Ik heb daar toch zo’n hekel aan!Na alle poeha lijkt het me heerlijk om even alleen te douchen maar zij is verantwoordelijk natuurlijk en wil me niet alleen laten.
We hebben een compromis gesloten en ik mag alleen douchen mits ik de deur open laat en elke minuut even van me laat horen (weet zij dat ik nog niet ben flauwgevallen of wat dan ook).
Na het douchen vertrekt iedereen langzaam richting huis en gaan wij lekker ons nest in.
Ons lieve 3e kereltje slaapt gezellig bij ons op de kamer, wat een wonder is het weer!
De volgende ochtend (jawel, onze 2 oudste heren hebben door alles heengeslapen!) maken Moussa en Dialo kennis met hun prachtige broertje Sewdou.

[ Bericht 0% gewijzigd door Janena op 25-08-2008 17:44:06 ]

Wat een onwijs fijne bevalling Janena
Hier kun je volgens mij vast wel met n goed gevoel op terug kijken.
En ook best wel fijn dat de 2 heren fijn hebben door geslapen zodat jij, hubbie en Sewdou lekker bij konden komen.

Ik had mijn bevallingsverhaal ook nog niet gepost, dus hier is ie;

Ik zal mijn bevallingsverhaal ook eens posten, ben nu al een paar details aan het vergeten, bijv wanneer nou de vliezen zijn gebroken.

Dinsdag 1 Juli begon het te rommelen; om 18:00 begon ik vocht te verliezen, in zulke hoeveelheden dat ik bijv de grond kon staan dweilen toen ik weer een scheutje verloor toen ik eten stond klaar te maken. Het leek zoetig te ruiken, en was wat stroperiger dan urine en een beetje oranje/rozig gekleurt. Ik vermoedde dus samen met mijn vriend dat het vruchtwater was en dat m'n vliezen waren gebroken.
Vervolgens de VK gebeld voor de zekerheid voordat ik de nacht in zou gaan.
Die stelde mij gerust, en pas als ik echt hele maandverbanden verloor, moest ik maar eens terugbellen. Naja gerustgesteld was ik nog niet, want ik vond de hoeveelheden toch best al aardig, evenals mijn vriend dat vond.
Ik ben daarop de maandverbanden gaan tellen, en al snel was ik ook al door de maandverband heen.

Woensdag 2 Juli heb ik eerst mijn vader 's ochtends vroeg gebeld of dat hij maandverband voor me wilde halen gezien mijn vriend eerder de deur uit moet, en de winkels dan nog niet open zijn.
Vervolgens heb ik ook de verloskundige gebeld met dat ik toch aardig wat had verloren.
Vriendlief had smiddags vrij genomen om me bij te komen staan voor het echte werk zou gaan beginnen.
's Middags is VK Minke langsgekomen om te testen of het vocht wat ik verloor vruchtwater was. Het was er erg tussenin; het zou vruchtwater kunnen zijn; maar was niet overduidelijk.
's Middags moest ik toch naar m'n wekelijkse afspraak dus daar zou dan nog een keer getest worden op de praktijk.
Ook daar werd het niet duidelijk; en ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis, inmiddels was er ook al 24 uur voorbij.

Terwijl ik bij de VK nog rustig een redelijk guts vocht verloor; gebeurde er in het ziekenhuis helemaal niets meer.
Maar ik moest wel wat vocht op zien te vangen; en met veel moeite heb ik een minimaal beetje mee kunnen geven voor onderzoek. Daarvoor had ik ook al geruime tijd aan de CTG gelegen (en wat duurt dat wachten lang dan!), en met de kleine was alles perfect, en ik had geen weeen iig.
Uitslag van de varentest was dat het geen vruchtwater was. Ik kon dus rustig weer naar huis; op naar de pizza waar ik me op zat te verheugen!

Donderdag 3 Juli begonnen de weeen 's ochtends, geen pittige weeen nog, maar wel duidelijk merkbaar, die dag ben ik redelijk goed doorgekomen, heb afentoe nog weg kunnen doezelen overdag tussen de weeen door, en 's avonds had ik een leuk spelletje ontdekt op de computer wat me een goede afleiding gaf, en wat ik dus de hele nacht door heb gespeelt tussen de weeen door, omdat slapen me niet meer lukte.
Tussendoor kwam VK Bert afentoe om te zien hoe het er voor stond; ik had 1 cm ontsluiting; en daar leek het bij te blijven. Vrijdagavond had VK Bert besloten om me naar het ziekenhuis te sturen om me te laten slapen, zodat ik weer energie kon opdoen voor de daadwerkelijke bevalling zou beginnen. Ik had te maken met een te vroege start; De boel was wel al in gang gezet; maar m'n lichaam was nog niet klaar voor de bevalling; waardoor het geheel allemaal wat lang duurde en niet goed doorzette. Mijn vader en stiefmoeder brachten ons naar het ziekenhuis.
In het ziekenhuis kregen mijn vriend en ik een kamer op de verlosafdeling en heb ik een cocktail gekregen van slaapmiddel en pijnstilling (ik kon overigens ook kiezen voor een lichter middel waarbij ik thuis kon blijven overigens, maar het leek ons allemaal verstandiger dat ik het zwaardere middel zou nemen omdat anders het risico er was dat ik alsnog niet kon slapen door de weeen).
De volgende ochtend waren de weeen redelijk afgezakt en mocht ik weer naar huis, ik had goed geslapen!
Tussendoor kwam er wel onregelmatig zo afentoe een wee. 's avonds zaten de weeen weer rond de 5 minuten, m'n vriend is toen nog rustig naar bed gegaan, tot ik het om 03.00 niet meer trok zondag ochtend vroeg (6 juli).
Na herhaalde malen geprobeerd m'n vriend wakker te maken door te bellen (mobiel naast zijn oor) zoals afgesproken; ben ik maar hard naar boven gaan brullen omdat hij niet wakker werd. Uiteindelijk toch wakker gekregen, met de vraag of hij de VK wilde bellen. Hij sputterde een beetje tegen omdat hij de VK niet voor de zoveelste keer voor niks wilde laten komen, waarop ik ontplofte door de pijn die ik had en 2 glazen door de kamer heb gegooid (Onze nieuwe salontafel die we net 2 weken eerder hadden gekocht heeft wat schade opgelopen doordat een glas erop stuiterde Mooi aandenken aan de bevalling ).
Ik liep te ijsberen tussen de weeen door, en kon alleen nog maar staan tijdens weeen; liggen en zitten werd ondragelijk tijdens weeen. Intussen kwam VK Bert om te kijken; en nog steeds had ik maar 1 cm ontsluiting; met een beetje optimisme was er misschien 2 van te maken. Dat was dus een redelijke teleurstelling.
Wel besloot VK Bert me weer naar het ziekenhuis te sturen voor dezelfde cocktail weer om me te laten slapen, en dat dan in de loop van de dag de bevalling ingeleid zou worden als het niet vanzelf allemaal goed op gang kwam.
Mijn vriend heeft mijn vader weer gebeld om me naar het ziekenhuis te brengen. Ik zag erg op tegen dat ritje gezien ik het erg moeilijk had al zittende tijdens de weeen. Maar de wilde autorijkunsten van mijn vader deden me wel goed; en ook de frisse lucht zo midden in de nacht. Op de rotonde zei ik; heej; dit is wel fijn; en ik dacht nog; zometeen gaat m'n vader nog een rondje, maar dat deed hij dus niet
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen in de rolstoel geschuifeld; en na weer een wee doorgereden naar de verlosafdeling. De baliemeneer begroette ons vrolijk zo midden in de nacht; want de meeste mensen kennen mijn vriend wel in het ziekenhuis gezien hij daar werkt en dagelijks door het hele ziekenhuis loopt.
En het autoritje bleek geholpen te hebben; ik zat inmiddels op 4 cm ontsluiting!

Die prik om me te laten slapen heb ik nooit meer gekregen, in de loop van de ochtend hebben ze m'n vliezen gebroken, en ik heb na lang overwegen toch een ruggeprik gevraagd.
Ik was erg bang voor de ruggeprik, vond dat altijd maar een eng iets, maar ik wilde eerst even op adem komen voor ik met de bevalling zou beginnen gezien ik inmiddels aardig op was van de weeen.
Die ruggeprik viel dus reuze mee! Voelde er niks van, zat meteen goed, en wat een verlichting!
M'n familie merkte het ook meteen toen ik weer terug kwam; ik begon weer praatjes te krijgen
De weeen voelde ik wel nog, maar de pijn niet meer; wat was ik blij dat ik die prik had gevraagd!
En toen maar weer eens voelen hoe ver de ontsluiting was. Een co-assistent mocht eerst voelen, 4 cm zei die, m'n teleurstelling was groot! Maar toen voelde een arts; en jawel; wel vrijwel volledige ontsluiting al! Dus tijd om de pomp met pijnstilling stil te zetten en de weeen wat op te wekken zodat het echte werk kon gaan beginnen.

Langzamerhand nam de pijn van de weeen weer toe, en ik mocht weer aan het werk.
Mijn vriend wilde me helpen, maar hij zat daar met zulke zielige puppy-ogen te kijken, dat het me afleidde; dus ik vroeg hem uit m'n zicht te gaan. Dus hij schoof wat weg verder de kamer in. Maar ik zag hem nog; dus of hij alsjeblieft nog verder weg wilde zitten. Ook heb ik nog het vriendelijke verzoek gedaan aan de familie stil te zijn, want ik hoorde ze achter me druk keuvelen (mijn ouders, m'n vriend, m'n schoonouders en schoonzus waren op dat moment nog in de verloskamer). M'n stiefmoeder heeft me nog geholpen met puffen zodat ik de weeen goed weg kon zuchten.
Op gegeven moment stak ik een wapperend handje de lucht in met de kreet; ik hou het niet meer!
Toen werden er toch maar weer zusters bijgehaald en de verloskundige; er werd vriendelijk verzocht of het teveel aan mensen de gang op wilden gaan. Eigenlijk was alleen m'n schoonzus 'teveel' want het was niet de afspraak dat zij erbij zou zijn, maar ook m'n schoonouders lieten zich verjagen door de zusters. Ik ben blij dat mijn vader en stiefmoeder naast vriendlief wel bleven!

M'n stiefmoeder hield m'n ene been vast, m'n vriend de andere, en m'n vader gaf me steun in me rug, ik had zelf die kracht niet meer en was blij dat ik me kon focussen op enkel het persen met alle figuurlijke en letterlijke steuntjes in me rug (het schijnt dat m'n vader nog harder heb staan meepersen ).
Als eerste verscheen er een plukje haar; en de verloskundige vroeg of ik het wilde zien; maar dat aanbod heb ik afgeslagen want ik wilde het niet langer laten duren dat nodig was, ik wilde haar helemaal zien!
En na 33 minuten kreeg ik d'r dan eindelijk in me handen; en wow; dat voelde flink! Geen klein iel babietje; ik voelde meteen al dat ze stevig en fors was, en ik had niet de angst die ik van te voren had van ik durf d'r niet vast te houden omdat ze nog zo breekbaar is.
Ik vroeg is het een meisje? En ja; gelukkig toch echt een meisje; dus we hoefden niet nog even snel de kamer van roze naar blauw te maken
De kersverse papa mocht de navelstreng doorknippen; eigenlijk is dat allemaal een beetje aan me voorbij gegaan omdat ik lag bij te komen, maar heb er wel nog vlagen van meegekregen gelukkig.
Toen werd Amber gechecked; gewogen en gemeten, en ze had een score van 10; ruim 9 pond (schrik! ) en 53 cm.
Amber werd al snel aan de borst gelegt, en ze hapte meteen aan en begon meteen goed te drinken, hetzij wel met wat ondersteuning van de zuster.
Maar toen moest de placenta er nog af; en na een aantal malen gepoogd te hebben leek het niet te lukken binnen het uur. Ik mocht dus naar de OK toe zodat de placenta eraf gehaald kon worden.
Onderweg naar de OK kreeg ik te horen dat Amber geprikt zou worden voor suiker ivm haar gewicht.
En na wat 'instructies' van mij kant eindelijk eens een goede pijnloze narcose; en achteraf bleek dat de placenta weldegelijk los zat en er zo uitkwam, maar voor het gemak ben ik dus wel onder narcose gehecht (ik had een knip gehad).
Na een uurtje OK en bijkomen kon ik eindelijk weer naar m'n kleine meid toe.
Vervolgens uitrusten, bijkomen, voeden, slapen

Na 2 dagen mocht ik naar huis nadat ik eindelijk had bewezen weer zelf te kunnen plassen en dat ik weer 'redelijk' kon 'lopen' (hetzij met rollator).

Het was een pittige, maar mooie bevalling! Gewoon alles was goed, want ik heb d'r een heel mooi meisje voor terug en ik ben er rustig doorheen gegaan ook al moest ik flink wat geduld hebben.

[ Bericht 0% gewijzigd door Llewella op 13-11-2008 17:15:24 ]

ah iemand wil een award

quote:

Op donderdag 13 november 2008 17:11 schreef Dakota het volgende:
ah iemand wil een award

Hehe

Was een goede reminder aan m'n bevallingsverhaal die in kladblok al een maandje of wat op m'n desktop stond te wachten

hier mijn bevallingsverhaal van Kevin

In de nacht van 19 op 20 oktober 2008 krijg ik om ongeveer 3.30 uur last van buikpijn. Omdat ik al een paar dagen last heb van moeizame ontlasting denk ik dat het daardoor komt. Nadat ik een aantal keren naar de wc ben geweest blijf ik de buikpijn houden.

Om 5.00 uur gaat de wekker van Michael, hij moet naar zijn werk. Ik vertel hem dat ik al een tijdje om de 10 á 15minuten buikpijn heb en dat ik niet weet wat het nou is. We denken allebei dat dit nog geen weeën zijn. Om 5.45 uur komt Michael weer om dag te zeggen. (dit doet hij altijd voordat hij weggaat). Ik heb nog steeds last van de buikpijn en zeg dat ik het echt niet weet. Misschien zijn het wel voorweeën? Michael vindt het toch een beetje eng om naar zijn werk te gaan en hij zegt dat hij deze ochtend eerst thuis blijft werken en als het toch niks is, kan hij rond de middag weer naar zijn werk. Ik vind dat een goed idee, want ik vond het ook geen fijn idee dat hij naar zijn werk ging.

Om 6.30 uur ga ik naar beneden omdat ik naar de wc moet. Ik loop daarna even naar Michael om te zeggen dat ik nog steeds buikpijn heb, maar echt puffen hoef ik niet.

Om 7.30 uur ga ik weer naar beneden omdat de buikpijn nu toch wel vaker en regelmatiger komt. Michael zoekt op internet wat voorweeën zijn. Het blijkt dat voorweeën niet pijnlijker worden en ook niet sneller achter elkaar komen. Nou, dit doet toch steeds meer en vaker pijn. Het is dus echt begonnen!
Ik wil niet meer naar boven, dus ik ga lekker beneden op de bank liggen. Michael haalt het bedzeiltje van boven en een deken.

Om 8.00 uur wil ik toch graag dat Michael de verloskundige belt, omdat we met Sarah op het laatst pas hadden gebeld en ik daardoor een kwartier de heftige persweeën weg moest zuchten. Dat wil ik niet weer! Ze vraagt hoe vaak de weeën komen en nog een paar vragen. Ze besluit niet direct te komen, maar pas rond 10.30 a 11.00 uur. Zo laat?! Gelukkig mogen we altijd eerder bellen.
Nadat de verloskundige is gebeld, belt Michael ook mijn ouders. Omdat die op Sarah gaan passen. Mijn moeder neemt op en komt gelijk. En omdat ik vandaag de klossen en po wilde halen maar dat nu dus te laat is, neemt mijn moeder ook 4 lege kratten bier mee om het bed mee te verhogen.

Om ongeveer 8.30 uur is mijn moeder er. Ze vraagt me hoe het gaat, en ik zeg dat het nog wel gaat. Ze helpt Michael met het bed te verhogen en daarna halen ze Sarah uit bed. Ze pakken nog wat spulletjes van haar. En nadat Sarah mij nog een paar dikke kussen en knuffels geeft (tussen de weeën door) gaat ze mee met oma (mijn moeder). Later hoorde ik dat ze steeds "mama auw" zei, ze weet dus dat ik pijn had. Probeerde het niet teveel te laten merken maar dat is dus niet gelukt.
Nadat ze weg zijn en Michael het bed klaar heeft gemaakt, ga ik weer naar boven. De weeën worden steeds heftiger en pijnlijker. Dit keer heb ik er ook rugweeën bij, maar erg pijnlijk zijn die gelukkig (nog) niet. De buikweeën wel!

Om 9.45 uur wil ik graag dat Michael weer de verloskundige belt, want het wordt nu toch wel erg zwaar en pijnlijk! Gelukkig was ze al onderweg en een kwartiertje later is ze er. Dezelfde verloskundige als met Sarah! Na een paar weeën toucheert ze mij onder een wee, oooow wat pijnlijk!!! 7 cm..
Dat is even een dip, omdat ik met Sarah gelijk al 10 cm had. Het idee dat ik nog 3 cm moet valt me zwaar. Het is al zo pijnlijk! De weeën komen nu steeds sneller achter elkaar, maar gelukkig heb ik na een paar weeën even de tijd om op adem te komen. Oooow wat doet het pijn! Ik heb een paar keer geroepen dat ik het niet meer aan kon.

Rond 11.00 uur heb ik ineens persweeën en ik kan ze moeilijk wegzuchten. Na 3 persweeën schreeuw ik het uit dat ik het niet meer kan tegenhouden en dat het zo'n pijn doet! Na deze wee moet ik weer op mijn rug liggen omdat de verloskundige me weer wil toucheren maar dat lukt me haast niet. Bijna gelijk komt er weer een perswee. Er zit nog een klein randje maar ik mag meepersen. Ondertussen breekt ze mijn vliezen wat ook weer ontzettend pijn doet!

Om 11.15 uur mag ik dan eindelijk persen! Wat een verschil als met Sarah, toen duurde het even voordat ik iets voelde. Maar nu voelde ik de baby gelijk zakken. Al heel snel staat het hoofdje.. En ik denk, ow ja, zo voelde het!! auw!!!! De perswee is weg en als ik mijn benen weer wil neerzetten zakt de baby weer wat terug. Na een paar keer flink persen zegt de verloskundige dat ze me weer gaat helpen dmv een knip. Onder een perswee voel ik dan een knip en niet veel later..

..wordt om 11.37 uur onze zoon Kevin geboren!!! Een zoon!!!!!

Michael en ik moeten allebei huilen, wat geweldig.. we zijn zo gelukkig. Eerst een dochter en nu een zoon!
En wat is hij mooi, en warm, en hij ruikt zo lekker..
Na een beetje te zijn bijgekomen mag Michael de navelstreng weer doorknippen, maar niet voordat ik de navelstreng nog even heb voelen kloppen. Met Sarah heb ik dat niet gedaan, en nu vroeg de verloskundige het of ik dat wilde.

Helaas wilde de placenta niet komen en daarvoor kreeg ik een injectie. Een half uur na de geboorte van Kevin kwam dan ook eindelijk, nadat de verloskundige op mijn buik heeft geduwd, de placenta. Ongelooflijk dat Kevin daarin heeft gezeten.

Na Kevin te hebben gewogen (3770 gram) en te hebben gecontroleerd (apgar na 5 minuten is een 10!) krijgt hij zijn eerste kleertjes aan die Michael heeft uitgezocht! En dan mag papa eindelijk zijn zoon vasthouden. Kevin doet zijn oogjes open en hij kijkt Michael aan. Zo mooi!
Ondertussen maakt de verloskundige alles klaar om me te hechten. Eerst krijg ik een verdoving en daarna word ik gehecht. Met Sarah kreeg ik, voordat ik de knip kreeg, ook al een verdoving, maar dit keer had de verloskundige daar al geen tijd meer voor. Gelukkig deed het geen extra pijn

Als alles klaar is mag ik dan eindelijk Kevin voor het eerst aanleggen en niet veel later drinkt hij heerlijk bij mij! Hopelijk gaat de borstvoeding dit keer goed..

CM...jij bent sneller met je verhaal dan ik !
mooi geschreven hoor, wat een gebeurtenis he?!

Met de bevalling van Ilse nog erg vers in mijn gedachten was ik behoorlijk angstig voor weer een lange bevalling. Trage start, geen effectieve weeën . . ik zag het al weer helemaal voor me. Gelukkig heb ik dat bij alle drie de vk's aangegeven waardoor we een goed 'plan' besproken hadden en ik mijn angst (meestal) wel de baas was.
Dinsdag, 40+3wkn zwanger.. al een aantal uren krampende pijn, op en af .. toch wel heel erg herkenbaar als weeën! De zenuwen slaan toe en in plaats van ontspannen en het maar toelaten schiet ik in de stress en bedenk ik me na elke 10min. dat het wéér niet effectief kan zijn.
Na paar uur "weeën opvangen" ga ik toch maar naar bed omdat het niet doorzet, en word ik na paar uurtjes nogal teleurgesteld weer wakker. Het was gewoon niets !

Precies een week later; 41+3wkn zwanger.. naar het ziekenhuis voor ctgcontrole en gyn.afspraak ivm dreigend overtijd lopen. 's ochtends al wel vaag pijnlijke harde buiken, maar na verkeerde inschatting van de week ervoor durf ik nieteens echt te voelen wat ik nou echt voel.
Gewoon naar ziekenhuis dus, op ctg nieteens noemenswaardige krampen te zien en bij de gyn. vooral gesproken over de inleiding die 2dgn later zou volgen.
Het toucher leverde 2cm ontsluiting op, die ik week ervoor volgens de vk ook al had, dus echt hoopgevend was dat niet.
De 800mtr van poli naar auto duurde tóch wel wat langer dan normaal omdat ik tot 3x toe moest stoppen ivm kramp! V. vroeg zich nog af of het weeën waren, maar ik heb werkelijk waar NIET bedacht dat het serieus een wee zou kunnen zijn.
Eenmaal thuis met mijn ouders en V nog geluncht, waarna V. naar zijn werk is gegaan. "strippen" was immers al 2x eerder totaal niet van invloed geweest, dus waarom vandaag wel?
Nog geen 1,5uur later moest ik mezelf toch wel schrap zetten bij zo'n kramp en mijn moeder vroeg zich hardop af of dit nou niet toch misschien wel echt was ? welnee dacht ik nog!
Nog een uurtje later heb ik toch V. maar gebeld en zodra hij thuis was heb ik mijn ouders met Ilse de deur gewezen. Schoonouders zouden haar opvangen, maar konden pas 2uur later bij ons zijn. Dat zag ik toch niet zitten!
Op dat moment was het 15:00uur ongeveer. De middag hebben we besteed aan het 'negeren' van de krampen en het uitzoeken van foto's van ilse die we nog wilden laten afdrukken. Heel gek, maar ik durfde echt niet toe te laten in mijn hoofd dat het misschien tóch wel echt begonnen zou zijn !
Achteraf snap ik daar niets van, ik heb namelijk tot 20:00uur vooral rondgelopen omdat ik de weeën het beste staand op kon vangen. Zat ik? Was ik te laat met in goede houding staan en kon ik het dus echt niet opvangen! V vond het maar niets, omdat ik zo natuurlijk ook echt niet tot rust kwam.
Om 20:00uur had ik wel de vk gebeld, die is wel langsgeweest maar kon niet zo veel met "om de 8-10min. en soms een tijd om de 3min." en nogsteeds 2cm ontsluiting. Advies: 2paracetamol nemen en wat gaan slapen. We moesten maar een paar uur aankijken en zien of het wel/niet zou gaan doorzetten.
Toen sloeg bij mij wel even de wanhoop toe, want stel nou dat dit wéér niet echt zou zijn? Daarvoor voelde het veel te slopend! En veel te herkenbaar van bij ilse...zou dit wéér zo lang gaan duren !?
Afgesproken het niet "paar uur" aan te kijken, maar heel concreet: over 3uur bellen we weer!
...3uren die vreselijk lang duurden. De weeën bleven onverminderd maar pijnlijker komen, ik probeerde er echt positief in mee te gaan, maar de eerdere inschatting van de vk maakte dat wel moeilijk.
Toen ze hier om 23:30uur was bleek: bijna 3cm ontsluiting
Tja. Op dat moment heb ik na de nodige tranen heel duidelijk aangegeven echt naar het ziekenhuis te willen voor de ruggeprik. 1cm winst na zo'n 8uur voor mijn gevoel echt pijnlijke echte weeën ?!
Ze was het gelukkig helemaal met me eens; dit was scenario wat we al besproken hadden.
Ritje naar het ziekenhuis voelde als enorme opluchting. Het was begonnen, het ging gebeuren en ondanks dat het leek te gaan lopen zoals bij ilse, waren mijn wensen goed gehoord en voelde ik dat het 'onder controle' was.
0100uur in het ziekenhuis...30min ctg werden 1,5uur ctg omdat de gyn. nog op de ok stond.
Toen toucher; 4cm. en godzijdank snel ook de beslissing: ruggeprik.
Uiteraard wel besproken dat er ook de pethidine-optie was, maar gezien ervaring bij ilse was ik heel duidelijk: dát niet! Achteraf heeft de vk ook met de gyn. een gesprekje gehad op de gang.
Toen...wachten op de anaesthesist, die nog op de ok stond.
Ik weet nog zó goed hoe ik aan de ene kant elke wee met goede moed probeerde op te vangen, maar dat het zo om de 3weeën echt even niet meer ging. Er zaten nogsteeds zo'n 6-7min. tussen, dus ik kon tussendoor best helder blijven en goed ontspannen gelukkig!
Toen de anaesth.: wederom de opties besproken en snel overeengekomen: ruggeprik.
Maar, eerst moest het infuus er in en een hoeveelheid vocht al binnen zijn. Wéér wachten dus!
Uiteindelijk rond 04:00uur zat ie hoor! Heel vreemd, ik had het idee dat het einddoel bereikt was. Rust in dit geval. Kindje zou heus ook wel komen

Helaas kwam na een uur de gyn. eerder dan afgesproken en toch wat gehaast binnen lopen, op het ctg leek het toch niet goed te gaan met Sanne. Na toucheren bleek de ontsluiting echt niet op te schieten en wilde ze met weeënopwekkers in het infuus de boel wat versnellen.
05:00uur hebben ze de vliezen gebroken (gelukkig helder vruchtwater!) en werd het hormoon in infuus gedaan. Vanaf dat moment ben ik begonnen met braken, continue..lege maag of niet.
Vréselijk ellendig, maar ik kon me ook echt wel beseffen: godzijdank hoef ik die weeën niet meer op te vangen!

In afwachting van de verdere ontsluiting zijn we echt super fijn begeleid door de verpleging!
Er was constant iemand bij ons (oa om de kotsbakjes bij te vullen ) maar ook echt om mij moed in te praten en met me mee te leven.
Op een gegeven moment kwam de gyn. weer binnen gerend, het leek echt niet goed te zijn met conditie van Sanne, ze moesten proberen bloed van haar af te nemen om te kijken of het écht zo slecht ging dat ze moesten gaan ingrijpen (keizersnee werd genoemd)
Helaas was ze nog niet ingedaald en was ontsluiting niet ver genoeg om makkelijk bij haar hoofdje te kunnen voor wat bloed.
Wederom heel erg blij met de pijnstilling: ze konden dus zonder mij als belemmering hun best doen tóch wat bloed te verkrijgen! Ik durfde niet meer te kijken naar de instrumenten die er bij gebruikt werden, ik heb me op het braken geconcentreerd en lag af en toe op het bed mee te schudden van de krachten die ze uitoefenden.
Godzijdank konden ze wat bloed te pakken krijgen en bleek dat de conditie op het ctg slechter leek dan in werkelijkheid! Géén acute keizersnee nodig dus nog!
Achteraf vertelden ze dat ik zonder die ruggeprik dat gesjor nooit getrokken had, en dat ze dus voor keizersnee gekozen hadden omdat ze op ctg hadden moeten afgaan dan.

Wel weer verhoging van de weeënopwekkers en tegen 09:00 volledige ontsluiting.
Sanne alleen nog niet ver genoeg ingedaald. De verdoving wel vast stopgezet om tzt wel de persdrang te voelen.
Tegen 9:30 vond de gyn. het toch wel hoog tijd te gaan proberen te persen..Sanne kon er maar beter gewoon uit zijn! Ik voelde nog wel niets, maar wie weet kon ik toch wel effectief persen? Hihi, ik mocht het eens proberen...heel bizar gevoel!
Nouja, ik voelde dus echt niets en heb puur op verstand en herinnering van bij ilse wat gedaan! Na 2x proberen riep de gyn. dat ik moest stoppen, dat ze handschoenen en schort moest hebben en V. riep in tranen naar me dat ze er al aan kwam!
Ik begon euforisch te roepen: HUH? Maar ik voel niets! Ik voel niets! Ik voel niets!!!??

Toen gyn. klaar stond heb ik nog 2x geperst en daar was ze al ! 09:50uur …
Ongelooflijk. Ik heb nog wel 20x geroepen dat ik het niet kon geloven, dat ik niets voelde
En dat het zo snel was gegaan!
Er werd me fijntjes verteld dat ik toch al wel zo’n 20uur bezig was geweest, hahaha

Heel naar was wel dat het hormoon via infuus nog niet was uitgewerkt en dat ik dus nog zo’n uur door ben blijven braken..en eigenlijk dus van het eerste uur niet veel heb meegekregen. Gelukkig ging het daarna heel snel beter!
Ik mocht kiezen of ik al naar huis wilde of wilde blijven, we hebben voor het laatste gekozen. Even dagje/nachtje bijkomen daar. ’s Nachts Sanne ook op de babykamer laten slapen om zo zelf wat te slapen. Had kamer alleen, dus dat lukte best wel!

Ik vergeet voor het gemak maar even dat ik behoorlijk was ingescheurd, dat de hechtingen me toch wel dwars hebben gezeten maar dat ik zo’n 3wkn na dit gebeuren lichamelijk weer in orde ben. Op bekkenbodem na.. maar daar wordt aan gewerkt.

Ik ben er zó blij en dankbaar om dat mijn angst voor de bevalling gehoord is door de vk’s en dat ze ondanks hun instelling “bij 2e gaat het altijd sneller” toch een plan met me hebben gemaakt. Ook heel dankbaar voor de begeleiding door de verpleging op de verloskamer…. Die hebben me/ons er echt doorheen gesleept.
Ik zeg vooral mij, omdat er voor V. niet veel meer op zat dan het kotsbakje vasthouden en wachten. Deed hij goed hoor

Heftig Marit!
Fijn dat je er nu beter op terug kan kijken!

Mooi geschreven Crazymoon!
Klinkt als een fijne thuisbevalling!

Verhaal van Llewella klinkt inderdaad als een pittige bevalling!
Jammer dat je toch naar de OK moest, maar gelukkig bleek dat mee te vallen!


Ik kan met een heel goed gevoel terugkijken op de bevalling!
Het is aardig snel gegaan, om 4:30 's morgens eerste echte weeen, om 12:45 naar ziekenhuis (vk had geen weekenddienst), we dachten eigenlijk dat het nog maar oefenweeen waren en namen de boel niet echt serieus
Toen had ik 7/8 cm ontsluiting en om 14:47 was Lotte geboren na een kwartier persen. Om 18:00 waren we weer thuis!
Heb het niet als echt pijnlijk of vervelend ervaren eigenlijk. Het lastigste was nog de persweeen weg werken toen ik 8 cm ontsluiting had en de vliezen gebroken waren, dat heeft ongeveer een half uur tot ene uur geduurd.
De bedoeling was een thuisbevalling, maar achteraf vond ik het geen probleem dat we naar het ziekenhuis moesten.

Mrien, wegpuffen van persweeën.. dat vond ik bij ilse echt vréselijk !!
Gelukkig maar dat het ziekenhuisgebeuren toch niet als vervelend voelt nu!

Ik heb net mijn bevallingsverhaal geschreven, dus plaats ik het ook even hier.


Maandagmiddag om 12.00 hadden we een controle afspraak in het ziekenhuis. Ik ben dan 40 weken en 1 dag zwanger. Ik voelde me twee dagen al minder lekker, af en toe last van krampen, mijn bekken wat zeer deed. Oftewel, ik was het echt goed zat aan het worden.

In het ziekenhuis de gebruikelijke gang van zaken, half uurtje aan de CTG met om de 5 minuten automatische bloeddrukmeting en urine inleveren. Deze keer hoefde er geen bloed afgenomen te worden, dat scheelde weer.

Bloeddruk was goed, urine klein beetje eiwit en de hartslag van de baby was goed, maar wel een beetje minder variatie dan normaal. De gynaecoloog kwam aan mijn bed om de uitslagen door te geven en te vragen hoe het ging. Ik vertelde haar dat ik de afgelopen dagen veel krampen had gehad. Ze stelde voor om eens te voelen hoe het met de verweking/ontsluiting stond. Als die er überhaupt al was. Ze voelde en zei dat het al helemaal verweekt aanvoelde en dat ik zo’n 3 á 4 cm ontsluiting had. Ze besloot me te strippen. Dat was wat gevoelig, maar niet heel pijnlijk en we mochten weer naar huis. Ze vertelde niet te lang te wachten met het ziekenhuis bellen, mocht ik weeën krijgen. Ze zei er ook bij, dat het best een paar dagen zou kunnen duren voor het aan zou slaan, maar dat ze natuurlijk hoopte dat ze me vanavond terug zou zien.

Dus wij weer naar huis. Rond 14.00 waren we thuis. Mijn verhaal gedaan aan m’n moeder, die bij ons thuis op Myhron pastte. L. was er direct van overtuigd dat we ’s avonds terug zouden gaan omdat hij het ‘aan mij kon zien’. Ik deed m’n best hem toch een beetje te temperen. M’n moeder ging naar huis en wij zijn met z’n drietjes even naar buiten gegaan. Even lopend boodschappen halen. De supermarkt is niet ver lopen, zo’n 500 meter dus dat ging prima. Nog steeds niks. Toen we terugkwamen, kwam de buurvrouw net aan met haar tweeling, die uit de PSZ kwamen. Ik even bijgekletst met de buurvrouw en de kindjes met elkaar buiten gespeeld. Om 16.15 gingen we weer naar binnen. Nog steeds niks. Ik ga even computeren, maar dat verveelt me eigenlijk al snel. Ik besluit lekker een heet bad te nemen, wie weet zet het nog het één en ander in gang. Nadat ik een half uurtje in bad zit voel ik ineens hele lichte krampen. Zoals een lichte menstruatiekramp. Mijn vorige bevalling begon ook met dit soort krampen, dus ik ben alert. Aan de andere kant heb ik deze krampen al eerder gehad de afgelopen dagen, dus het zegt ook weer weinig. Ze blijven echter wel komen en na een kramp of drie ga ik uit bad en ga naar beneden. Ik time de tijd die er tussen zit. Ze komen om de 5 minuten. L. belt zijn ouders of Myhron bij hen kan logeren, want hij denkt dat het echt gaat gebeuren. Ik ben nog niet zo zeker hiervan, maar vind het goed dat hij ze vast belt. De krampjes blijven komen en m’n schoonvader komt Myhron ophalen, wij bellen het ziekenhuis. Ik mag langskomen. Om 17.47 stappen we in de auto en nemen alle tassen en camera’s mee. Onderweg naar het ziekenhuis zijn de krampen nog niet veel heftiger geworden en soms twijfel ik of ze nog wel steeds komen. Ik moet me goed concentreren om ze te voelen.

Om 18.05 stappen we het ziekenhuis binnen en ik wil eerst langs het restaurant om even wat broodjes te halen, we hebben immers nog niet gegeten en misschien kan het voorlopig even niet. L. wil dit niet, die wil gelijk naar boven, maar ik drijf m’n zin door. Even later meld ik me bij de balie, de gynaecoloog van die middag staat er ook en het doet haar goed me te zien, zegt ze. We gaan naar de verloskamer en ik mag me uitkleden. Ik maak nog grapjes en praat volop, zo heftig is het allemaal immers niet. De ontsluiting is inmiddels 5 cm en ze wil mijn vliezen doorprikken. Hierna zullen de weeën heftiger worden zegt ze. Het is dan 18.30. Ik word weer aan de CTG gelegd en aan de bloeddrukmeter. Dit vind ik wel vervelend omdat ik nu verplicht ben in één houding op bed te blijven liggen. De weeën worden inderdaad heftiger, maar ik kan ze goed hebben. De weeën meter geeft niets aan, maar dat ben ik gewend, dat deed hij bij mijn vorige bevalling ook niet, tot op het moment van bevallen zelfs. De gyn zegt dat ze me veel te beheerst vind en denkt dat de weeën helemaal niet zo heftig zijn. Ze laat ons even alleen. Steeds worden ze iets heftiger en komen ze iets sneller, nu zo om de 3 minuten. Ik kijk steeds op de klok en op de timer van de bloeddrukmeter om op de hoogte te blijven van wat er wanneer gebeurt. De weeën worden nog iets heftiger en er lijkt wat druk bij te komen. Ik vraag of L. op het belletje wil drukken om de gyn te laten komen. Ze komt en voelt, de ontsluiting is 6 cm. Het is dan 19.30. Ik ben eigenlijk een beetje teleurgesteld dat het ineens toch niet zo hard lijkt te gaan. De gyn blijft voelen aan mijn baarmoedermond, dit doet vreselijk pijn. Ook krijg ik twee weeën terwijl zij aan het toucheren is. De pijn die ik voel is hels en ik weet even niet meer hoe ik het heb. De tranen springen zowat in m’n ogen en L. zegt later dat hij bang was dat ik out zou gaan. De gyn zegt steeds: “sorry, sorry mevrouw” terwijl ze bezig is.

Ik weet niet wat ze gedaan heeft, maar hierna volgt een weeënstorm. De weeën trekken niet echt meer weg en golven alleen nog maar. Door het toucheren was ik uit abrupt uit mijn heerlijke kalme concentratie gehaald en het kost me even moeite om er weer in te komen om dit op te vangen. Het enige wat ik denk is: “Als dit maar geen drie uur duurt”. En dat duurt het gelukkig niet. Rond 20.30 gaan de weeën steeds meer over naar persweeën en ik geef dit aan bij de gyn. Op mediterende wijze bijna, denk ik alleen maar “laat het 10 cm zijn, laat het 10 cm zijn, laat het 10 cm zijn”. En dit is zo, gelukkig. Ik moet nog even twee weeën wegpuffen en om 20.43 mag ik meepersen. Ik pers met volle kracht en na 1 keer persen zegt de gyn al dat er haartjes te zien zijn. Dit verbaast me, zo snel al. Ik moet even zuchten van haar omdat het anders te snel gaat. Dan mag ik weer verder persen. Na twee keer moet ik weer even een wee wegzuchten. Dan weer persen en ik voel mijn dochter geboren worden. Het is 20.49, dus na
6 minuten persen is ze er!

Ze wordt op mijn buik gelegd, maar laag want de navelstreng is wat aan de korte kant. Als deze uitgeklopt is mag papa de navelstreng doorknippen en krijg ik haar op mijn borst. Het is een perfect, klein, mooi, roze meisje en ik ben zó ontzettend blij en opgelucht dat het achter de rug is. Even later wordt de placenta geboren. Ik heb één minimaal scheurtje, de gyn twijfelt of ze het moet hechten. De zegt dat het toch beter is van wel, maar dan zonder verdoving omdat het echt minimaal is. L. is helemaal trots en blijft maar zeggen dat ik het zo goed gedaan heb.

Alle twijfels en spanning van de afgelopen tijd glijden (of bibberen) van me af terwijl ik haar vasthoud.

Van eerste krampje rond 16.45 tot geboorte om 20.49, is dit mijn nieuwe persoonlijke record

quote:

Op vrijdag 28 november 2008 19:47 schreef Igraine het volgende:
mijn nieuwe persoonlijke record

Ik vind dat je het mooi opgeschreven hebt Igraine, echt een fijne bevalling zo te lezen. Echt zo'n verhaal waar je, als je zwanger bent van de 2e, moed van krijgt. Heel duidelijk is te lezen dat het pad al is geeffend door je 1e, dat de 2e eruit persen zoveel makkelijk kan gaan. Mooi!

quote:

Op vrijdag 28 november 2008 19:55 schreef Lois het volgende:

[..]



Ik vind dat je het mooi opgeschreven hebt Igraine, echt een fijne bevalling zo te lezen. Echt zo'n verhaal waar je, als je zwanger bent van de 2e, moed van krijgt. Heel duidelijk is te lezen dat het pad al is geeffend door je 1e, dat de 2e eruit persen zoveel makkelijk kan gaan. Mooi!

Jazeker, de eerste duurde van eerste krampje tot geboorte zo'n 7 uur. Waarvan 64 minuten persen. _{dit zag ik laatst op m'n kaart staan bij de vk}
Nu dus 4 uur, waarvan 6 minuten persen. Ik was ook erg blij moet ik zeggen

Mooi en fijn verhaal Igraine! En wat goed dat je wederhelft het aan je zag!!

wow igraine. wat een superbevalling!

_{(dat "en krijg ik haar op m'n borst" moest ik wel even nog 2x lezen. ).}

Bix, ik zie het nu ook. Nou ik laat het toch lekker staan.

quote:

Op vrijdag 28 november 2008 21:08 schreef bixister het volgende:
wow igraine. wat een superbevalling!

_{(dat "en toen kreeg ik haar op m'n borst" moest ik wel even nog 2x lezen. ).}

_{Het zal bixie weer niet wezen}

Klinkt helemaal fijn Igraine

_{ik kon er niks aan doen, echtniet! sorry!}

Klinkt als een fijne bevalling Igraine!
En 6 minuten persen, da's snel

Dat klinkt super Igraine!

Wauw Igraine! Daar teken ik ook voor

Ik heb net mijn bevallingsverhaal opgeschreven. Vooral voor mezelf, omdat ik merk dat ik dingen ga vergeten. Maar zin in inkorten heb ik niet, dus ik zet die hele lap tekst maar onder een spoiler om wat ruimte te besparen.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wow Owlet, wat een verhaal. Heftig, maar je klinkt ook rustig.

Reinhilde, weet je zeker dat je dit topic wilt lezen??

Ja, ik ben niet bang voor de bevalling op de een of andere manier. Het zal hoe het zal gaan, en ik ga me er niet druk over maken van te voren.
En door het lezen van dit topic, krijg ik wel een idee wat ik kan verwachten, hoe verschillend elke bevalling is.

Heel mooi opgeschreven Owlet, heel indringend. Het klinkt heel heftig maar aan de andere kant weer heel beheerst. Een mooie bevalling denk ik? Jammer alleen dat Avalon niet bij je kon blijven, dat is wel vervelend. Gelukkig kun je nu dag en nacht, onbeperkt van haar genieten.

Het was ook heel dubbel. Aan de ene kant heftig omdat het zo plotseling en zo vreselijk medisch was.
Maar aan de andere kant was de bevalling zelf er een die iedereen gun (voor zover je dat natuurlijk doet met een bevalling ) Keurig in zes uurtjes met weeën die eigenlijk altijd op te vangen waren. Kort persen, weinig schade en bijna geen bloedverlies.

Dat dubbele gevoel had ik helemaal bij Avalons nachtjes op de kinderafdeling. Aan de ene kant was het vreselijk om haar niet bij me te hebben maar aan de andere kant moest ik steeds maar weer denken aan mensen zoals Tan. Dán lig je pas alleen in je kraambed. Ik kon ten minste nog desnoods elk uur naar haar toe
En al die vreselijk kleine prematuren op de kamer naast Ronja... Aan al die toeters en bellen met ouders die hun kind misschien weken niet kunnen vast houden. Dan was het nog niet zo erg om een kerngezonde baby te hebben die alleen maar aan een plakkertje voor haar hartslag lag en na twee nachtjes al weer naar huis mocht.

En ik ben ontzettend blij met de kraamafdeling van het GHZ in Gouda. Een paar jaar terug kreeg ik steeds maar weer kindjes in de kraam die op het gebied van BV en hechting nou niet echt zo geweldig behandeld waren maar dat is nu echt totaal anders.

[ Bericht 16% gewijzigd door owlet op 01-12-2008 16:57:26 ]

Owlet, wat een mooie bevalling! Wauw... Wat jammer dat het erna nog even anders liep allemaal, maar toch klink je er achteraf zo heerlijk rustig bij!

Owlet ik sluit me er helemaal bij aan dat de GHZ zo verschrikkelijk veranderd is in twee jaar tijd. Ik ben in november 2006 bevallen en nu in augustus 2008 en ik had allerlei dingen in mijn hoofd zitten en als het nodig was om aan te geven wat er allemaal mis zou gaan maar nu zelfs op borstvoedingsgebied waren ze super en niet te vergelijken. Aangezien het met mezelf nog niet helemaal goed gaat kom ik de verpleegkundige die Eva aangepakt heeft regelmatig tegen en altijd voor een vriendelijk praatje in en ze waren zo lief dit jaar. Onvoorstelbaar dat ze een hele afdeling zou kunnen veranderen in 2 jaar tijd.

Wat een snelle bevalling Owlet!
En wat een verschil met de bevalling van Ronja!
Wel fijn dat ze in het ziekenhuis zo goed met de borstvoeding hielpen!

Mooi verhaal Owlet.
_{in een spoiler is het nog net zo lang}

Igraine, mooi verhaal! Echt eentje waar je voor zou willen tekenen.

En Owlet, bij jou verhaal moet ik echt even slikken. Ik heb er beeld bij, en dan is het nog net even heftiger.
Fijn dat het je achteraf dan toch meegevallen is.

huh, heb jij wel er beeld bij? zeker weer zo'n mod-knopje he!

pfoeh owlet, mooi maar inderdaad heftig. en wat rot dat ze niet meteen bij je mocht blijven. maar gelukkig allemaal met een hele goede afloop. nogmaals: veel geluk met Avalon!

Nee, niks modknopjes. Zelfde ziekenhuis.
En daar houdt het op hoor. De kamers enzo. Niet het beeld van Owlet zelf.
Maar het beeld van de schemering in die kamer enzo. Been there, done that. Geeft een extra'tje voor mij.

oohzoo!

Me too en de goede ervaring en het lieve personeel in vergelijking met 2 jaar terug is zo'n ommezwaai dat het niet te volgen zou zijn als je er niet bij was. Dus wij hebben gewoon alledrie een goed gevoel bij het GHZ van tegenwoordig hihihi...

Owlet, wat fijn voor je dat het niet zo'n etmaal lang verhaal is geworden! En ik vind het mooi dat je je dochter zelf geboren hebt zien worden!

Igraine, het leest als een fijne bevalling!

_{Ik jullie beiden trouwens weer zo heerlijk nuchter en leuk aanwezig!}

Hallo!! Wat een verhalen zeg!! Daarom plaats ik het mijne ook maar even.

Het is wel een lap tekst, maar ik weet niet hoe ik een 'spoiler' moet gebruiken. Dus ik ga dat eerst even proberen

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Volgens mij is het gelukt!! Het is wel een goed verhaal als je bang bent dat je een groot kind krijgt....

OMG! 5,6 kilo! Jemig wat een bevalling he!

Ik had er ook een van 4,5 (met gebroken sleutelbeentje) en tegen mij zeiden ze in mijn kraamtijd dat ze me bij de volgende niet meer zo lang (41w2) laten lopen vanwege de risico's.
En dan lees ik jouw verhaal. Blijkbaar doen ze dat dus wel! Oh mijn hemel!

ha ha, ja sorry....
De gyn zei in mijn geval 'mevrouw, u heeft al eens 9 pond gebaard....' en aangezien ze uiteindelijk niks aan d'r schouder had en het gewoon een natuurlijke bevalling is geweest zag men geen noodzaak tot eerder inleiden....

Betekent wel dat er geen 3e komt. De vk zei tijdens de kraamweek (!!) wel dat ze een volgende bij 38 weken gaan inleiden, maar gezien het eerste stuk tekst denk ik dat ze dat echt niet doen! Dus we houden het hier maar bij

komt morgen wel.

[ Bericht 84% gewijzigd door _Ingrid_ op 22-12-2008 00:29:01 ]

Als het te lang is, zeg het dan, dan kort ik het wel in. Is behoorlijke lap tekst geworden, zie ik.

Het is zondagavond 7 december en ik voel me niet lekker. Ik ben alweer 36 weken en 6 dagen. Vanaf morgen mag ik thuis bevallen! Ik had ’s nachts al behoorlijk veel gespuugd en ik dacht dat ik buikgriep had. Ik kreeg steeds meer last van buik, het leek wel alsof er een strakke band omheen zat. Ook was ik benauwd en mijn vingers waren in de loop van de dag opgezwollen, net zoals mijn voeten. En ik kreeg hoofdpijn en zag af en toe sterretjes. Toch wel vreemd allemaal. Ik had het op FOK! verteld en er werd gezegd dat ik de verloskundige moest bellen. Djeez was het met ze eens. En toen belde ik toch maar. Al vond ik het niet echt nodig, het was vast een buikgriepje. De verloskundige kwam, controleerde me. Bloeddruk iets verhoogd, dat is normaal op het einde van de zwangerschap. Een beetje eiwit in de urine. Dit in combi met sterretjes zien/hoofdpijn en strakke band gevoel was reden om de gynaecoloog te bellen.

Ik moest meteen langskomen om een hartfilmpje te maken. Daar lag ik dan met 2 strakke banden om mijn buik. Zo moest ik een half uur blijven liggen. Ondertussen werd er bloed afgenomen. Na een half uur mochten de banden eraf. En even later kwam de gynaecoloog langs. Hij zag er wat bleek en geschrokken uit. De uitslagen van mijn bloed waren slecht. Ik moest meteen blijven en de volgende dag al bevallen. Ik had HELPP, zwangerschapsvergiftiging. Mijn lever hield ermee op en met mijn nieren ging het ook niet best. De enige remedie is dan de zwangerschap afbreken, werd gezegd. Dus de baby moet eruit voor mijn gezondheid.

De gyn was verbaasd, omdat ik er verder niet slecht uitzag en het meestal eerder in de zwangerschap gebeurt. En mijn bloeddruk is altijd laag en zelfs toen absoluut niet hoog. Dat komt bij HELLP niet vaak voor. Ik werd getoucheerd en bleek al 3 cm ontsluiting te hebben. Djeez ging met mijn vader, die ons had gebracht, naar huis om spullen te halen. Want ik had niks meegenomen, ik had immers alleen maar buikgriep. Not!

Ondertussen werd er van alle uitgelegd over HELLP. Ik kon alleen maar aan praktische dingen denken. De box moest nog worden opgezet, kleertjes gewassen, kerstboom opzetten, schuur opgeruimd, de was moest nodig gedaan worden etc. Raar dat zulke dingen dan door je hoofd gaan. Toen werd er een echo gemaakt om te kijken wat de conditie van Frummel was. Die was op zich goed. Goed ingedaald, voldoende vruchtwater, bloedtoevoer navelstreng goed. Wel wat te klein voor de zwangerschapsduur.

Er werd afgesproken dat ik de volgende dag zou worden ingeleid. Gelukkig hoef ik geen veter o.i.d. omdat ik al zelf ontsluiting heb. Alleen “maar” weeënopwekkers. Ik moest het maar over me heen laten komen. Ik smste snel 4 goede vriendinnen over wat er aan de hand was. Twee daarvan belden al snel terug. Ze waren geschrokken. Was wel lekker even met ze te praten.

Toen werd ik naar zaal gebracht. Daar lag nog een vrouw, we kletsten wat. Maar er werd besloten om me naar een aparte kamer te brengen, zodat ik nog een keer aan de ctg kon. En toen moest ik maar gaan slapen. Wat niet lukte. Ik besefte ineens dat ik de volgende dag ging bevallen. En nog met weeënopwekkers ook. Ik was toch wel bang dat ik het niet aankon.
En toen moest ik op een gegeven moment weer spugen en nog meer en nog meer. Bijna de hele nacht gespuugd en amper geslapen. Dat schijnt ook bij HELLP te horen.


8 december 7.15

Ik word gewekt, dat is niet nodig ik was al/nog wakker. Zo brak als wat. Ik mag gaan douchen/opfrissen. Ik kies voor douchen, je weet nooit wanneer het weer mag. Gelukkig is er een krukje waar je op kunt zitten. Daarna poets ik mn tanden, wel zo fris na al het spugen.
Ik krijg een infuus in mijn linkerarm. Dat doet zeer, ik vraag of dat normaal is. Ja hoor, je went er aan. Nou, zal wel. Nu is het wachten op Ronald en de inleiding. Eng!
Mijn arm begint zeer te doen en zwelt ineens op. Ik druk op de bel en ja hoor. Infuus zit niet goed. Infuus eruit en stukje verderop opnieuw erin. Die voelt meteen beter.
Ronald is er. Hij is ook wel zenuwachtig. Vandaag wordt ons mannetje geboren! Raar idee.
Ik krijg de banden weer om en lig dus weer aan de ctg. De tijd kruipt voorbij. En dan ineens is het tijd.

Ik ga naar de verloskamer. Ik krijg een automatische bloeddrukmeter om, om me goed in de gaten te houden. Dan breken ze de vliezen en er komt een enorme golf uit. Ze gaan dan elektrodes aanbrengen om de hartslag in de gaten te houden. Het lukt eerst niet best en ik krijg tijdelijk weer zo’n stomme strakke band om. Gelukkig hoeft dat niet lang. Het is 8.30 uur. Het infuus met weeënopwekkend spul wordt aangezet. Na 10 minuten komt de eerste wee al. Het begint met buikweeën. Al snel komen daar rugweeën bij. Ze worden al snel heftiger en ik moet al flink puffen. Ik word bang, ga ik dit wel volhouden?! De verloskundige, verpleegkundige en Djeez spreken me moed in. Ik doe mijn ogen dicht en dat helpt. Ik raak een beetje in een roes.

Na een tijdje komen de weeën steeds sneller nu ook steeds meer rugweeen. Op een gegeven moment krijg ik een kruik voor op mijn buik. Dat helpt een beetje. Ineens worden de weeën nog feller en pijnlijker, ik houd het niet meer en vraag om pijnstilling. Dat mag van de gynaecoloog. Ik krijg een pompje, dat Ronald bedient. Dat helpt al snel, ik word er zelfs een beetje high van. Het heel scherpe gaat er vanaf en ik kom weer in mijn roes. Djeez mag niet meer toedienen want ik reageer er wel erg heftig op. De gynaecoloog komt langs om te kijken en vraagt hoe het gaat. “Kut”! , zeg ik. Ik hoor ze lachen. Dan moet hij van Tylers hoofdje bloed afnemen, geen idee meer waarvoor. Ik moet in de stijgbeugels.Wat een gepruts in m’n muts! Ik houd mijn ogen stijf dicht en puf maar weer door. Ondertussen nog steeds knijpend in Djeez’ hand en het bed. De kruik is ondertussen verhuisd naar mijn rug. En dan druk ik mijn rug in de kruik tijdens een wee.

Iedereen zegt dat ik het goed doe en dat het al opschiet. Ik geloof er niks van.
Ze zijn nog een tijdje bezig met bloed afnemen, er komt een andere gynaecoloog meekijken. Als het gelukt is, krijg ik een beetje het gevoel dat ik moet poepen. Ik negeer het, dat kan nu nog niet denk ik. Maar de verpleegkundige merkt het en vraagt het aan me. De gynaecoloog is er nog en toucheert me, auw! En ja hoor, ik heb volledige ontsluiting. Huh, nu al?! “Bij de volgende wee mag je persen.” Dat is even wennen hoor. Hup, kin op de borst en benen vasthouden en persen maar. Dat gaat nog niet zo makkelijk denk ik. Ik pers uit alle macht en na een kwartier persen, wat meedrukken op mijn buik en een kleine vacuümpomp is hij er ineens! “Tyler Jeroen, wat een klein mannetje”, zeg ik. Hij geeft meteen een flinke brul. “Gelukkig, hij doet het.” Het is nu 12.15 uur. Dus erg snel gegaan allemaal. Ik kan het maar moeilijk bevatten en lig te rillen.

Ik ben alleen maar wat ingescheurd, wat valt me dat mee. Ik was zo bang dat ik ingeknipt zou worden. Ik vond het erg heftig allemaal. Het is zo snel gegaan.

Wow, wat snel en heftig Ingrid!
Hoe kijk je er achteraf op terug, naast het heftige?

Op zich wel goed. Ben wel trots dat ik het geflikt heb. Dat het goed is gegaan. Maar het heftige overheerst nu. En de nasleep in het ziekenhuis van mij en hem. En vooral ook dat hij nog niet thuis is.

Er ging even wat verkeerd.

[ Bericht 100% gewijzigd door _Ingrid_ op 04-01-2009 14:58:44 ]

Hier mijn lange verhaal over de snelle, maar heftige bevalling van Merel!

Bevallingsverhaal van Merel….
10-12-2008

Het is 9 december , ik ben 41 weken en 1 dag zwanger als ik op controle bij de gyn moet komen. Vorige week ben ik door een vervangende gyn gestript en dit heeft niets gedaan. Ik denk ook niet dat er snel iets gebeurt, ik voel nog niets gebeuren. Wel heb ik de hele week al het vermoeden dat ik de 10e ga bevallen. Deze zwangerschap was pittig tot nu toe, veel last van m’n bekken, de zorgen om de kleine, is alles wel goed, als ’t maar gezond is….
Mijn bloeddruk wordt door de assistente gemeten, 140/95, ’t blijft langzaam stijgen.
De wachtkamer zit propjevol, de verloskundige van het ziekenhuis draait mee om de wachtkamer leeg te krijgen. Ik mag bij de verlos komen in plaats van de gyn. Ik vertel haar dat ik absoluut niet meer gestript wil worden, het was erg pijnlijk en heeft niets gedaan. De verloskundige is het met me eens, het heeft niets gedaan en er is ook niet bewezen dat het effect zou hebben. Ze wil echter wel kijken hoe het ervoor staat, omdat mijn bloeddruk te hoog wordt en ik ons ukje niet goed voel. Erna wil ze een CTG maken. Het meten van de ontsluiting is erg pijnlijk, mijn baarmoedermond ligt ver naar achteren en ze kan er niet goed bij. Uiteindelijk blijkt dat er t.o.v. vorige week niets veranderd is. Ik zit op 2 cm, de vliezen zijn goed te voelen, ik ben matig inleidbaar. Het daaropvolgende CTG is niet optimaal, de hartslag van uk is eerst heel vlak, later wat minder, maar geweldig wordt het niet. Mijn eigen gyn komt kijken en ze zegt meteen dat ze morgen wil inleiden. Het heeft geen zin om zo langer door te lopen, de kleine maakt geen aanstalten om te komen en het is veiliger om in te leiden.
Ik had dit al verwacht, en toch schrik ik. De adrenaline golft even door me heen, morgen is het zover, morgen komt onze uk en is Sara niet meer ons enige kindje.
Ik bel Bjorn om te vertellen dat hij net zo goed naar huis kan gaan, en dat ik morgen ingeleid word. Ik mag gelukkig nog wel naar huis na het afnemen en goedkeuren van wat buisjes bloed.
Die avond brengen we Sara naar opa en oma. Ik heb het echt moeilijk als we weggaan. We hebben haar niets gezegd en ik voel me ineens zo vreselijk schuldig.
De volgende morgen om 7 uur moeten we ons melden in het ziekenhuis. Het is druk vanwege de overdracht en een andere bevalling, dus we wachten even op onze verloskamer. Om half 8 kom ik aan het CTG. Om kwart voor 8 komt de verloskundige om mijn vliezen te breken. Ook dit is helaas weer erg pijnlijk vanwege de baarmoeder die naar achteren ligt. Ik probeer goed door te zuchten, maar het is moeilijk. Wanneer ze er toch bij kan breken de vliezen vrij makkelijk en er komt echt heel veel vruchtwater uit (zoals voorspeld). De verloskundige is in ieder geval goed nat . Het vruchtwater is niet helder en het lijkt erop dat uk in het vruchtwater gepoept heeft. De verloskundige zegt nog dat het goed is dat we in het ziekenhuis zijn. Wanneer er nog meer vruchtwater uitstroomt is het ineens toch helder en waarschijnlijk was het troebel door het eerdere gewroet, waardoor er bloed bijzit.
Er wordt een infuus aangesloten. Hoewel ik vrijwel direct reageer op het breken van de vliezen sluiten ze toch een weeënopwekkend middel aan. Dit op de laagste stand. Het is inmiddels iets na 8 uur en ik krijg direct goede weeën. Eerst om de 3 minuten, ze zijn nog goed vol te houden. Bjorn zit naast mijn hoofd en ik houd hem stevig vast. Al snel komen de weeën sneller en sneller. En waar ik bang voor was, gebeurt. Ik raak in een weeënstorm. Ik krijg ze niet weg gepuft en raak in paniek. Ondertussen komt er ook nog iemand bloedprikken en als die vraagt of ik niet even stil kan liggen snauwt Bjorn dat ze moet wachten en ‘of ze niet kan zien dat ik aan het bevallen ben en weeën heb’, mijn lieve mannetje
Het is iets na half 10 als ze de ontsluiting komen meten, ik zit op 5 cm en bedenk me dat ik dus nog maar een uur hoef, zo snel als het gaat. Ik kan niet meer op mijn rug draaien door de pijn, daardoor daalt de hartslag van uk snel, dus ik wordt op mijn zij gedraaid en puf meteen een nieuwe wee weg. De hartslag herstelt zich meteen. De verloskundige en verpleegkundige gaan weer weg en vrijwel meteen voel ik een enorme persdrang. Ik herken het direct en moet ook meteen meeduwen, het is niet te stoppen. Bjorn drukt snel op de bel, en de verpleegkundige heeft direct door dat het echt persdrang is door de geluiden die ik inmiddels produceer.
Zij roept de verloskundige erbij en ik wordt op mijn rug gedraaid, voel meteen een perswee en voel het hoofdje zakken. In de wee worden mijn benen in de beugels gelegd waarop het hoofdje meteen staat. De pijn! Het staan van het hoofdje, ik voel het heel erg branden, ik ben zo in paniek door de kracht van alles, de snelheid, ik heb totaal geen focus en doe maar wat voor m’n gevoel. Ik moet zuchten, zuchten, zuchten hoor ik.. dus dat doe ik. Als er een nieuwe perswee komt moet ik weer zuchten, maar het wil niet, ik moet gewoon duwen en voor ik het weet voel ik 2 schoudertjes en een lijfje naar buiten glibberen…en een heel hard gehuil! De verloskundige is bezig met de baby tussen mijn benen en roept dat het een meisje is.. een Meisje! Nog een dochter! Geweldig! Merel is er!
Ik krijg haar op mijn buik, dat geurtje, meteen weer vertrouwd. Ze is prachtig en lijkt heel erg op Sara, geweldig om te zien! Ik kijk meteen of alles goed is, of er echt niets mis met haar is, maar ze is perfect… helemaal perfect….Ik ben zo opgelucht! De pijn is helemaal weg, ons meiske is er, ons tweede mooie meiske…

Haar navelstreng zat achter haar nekje langs onder haar schouders door weer terug. Daarom moest ik zuchten, ze wouden proberen het goed te doen zodat het niet kon knappen, maar toen was ze er al. Ze is net als Sara met een opgeklapt handje naast haar hoofdje geboren. Ze woog 4370 gram, flink dus! En ze was 52 cm lang.

Merel is geboren om 9:56, 2 uur na het breken van de vliezen. Ik vond het allemaal echt ontzettend heftig, maar omdat het gelukkig heel snel ging, ben ik ook snel weer hersteld. Grote nadeel vond ik de vele naweeen! Daar heb ik 5 dagen heel veel last van gehad.
Grappig detail: Toen Merel eruit kwam ging dat met zo;n vaart dat het resterende vruchtwater (en dat was aardig wat) met een golf over de verloskundige heenkwam, waardoor ze zich erna weer kon verkleden

Haha Fuente ik moest lachen om je laatste 2 regels maar de rest van je bevallingsverhaal vind ik behoorlijk heftig, maar zoals je erover schrijft leest het toch weg als een mooie maar pijnlijke gebeurtenis waarop je met tevreden gevoel kan terugkijken.

Mooi verhaal Fuente! Qua snelheid vergelijkbaar met mijn eigen tweede bevalling, alleen klinkt het bij jou iets heftiger.

Fuente, had je een eigen verloskundige of eentje van het ziekenhuis?

(ik ben toen geholpen door een topwijf, volgens mij van origine Duits ofzo)

Zeker mooi verhaal! Grappig ook als je dit leest, dat je het zelf weer helemaal meebeleeft

Mooi beschreven Fuente.

Troel, eentje van het ziekenhuis. Wel een hele lieverd, jong meiske nog!

Ja het was inderdaad heel erg heftig, maar achteraf gezien is het allemaal wel heel fijn gegaan. Dus ik ben er wel heel tevreden mee. Als ik ooit nog eens zou bevallen (en dat gebeurt niet waarschijnlijk ) zou ik wel weer liever thuis willen, dat vond ik toch fijner.

Fuente, wat een snelle bevalling! En de tranen kwamen toen je vertelde over Sara. Al die gevoelens als je bijna gaat bevallen, pfff, heftig is het. Maar mooi! Heel!

quote:

Op dinsdag 6 januari 2009 08:09 schreef Lishe het volgende:
Fuente, wat een snelle bevalling! En de tranen kwamen toen je vertelde over Sara. Al die gevoelens als je bijna gaat bevallen, pfff, heftig is het. Maar mooi! Heel!

Dank je wel!
Ja die gevoelens, dat ze niet meer mijn enige meiske is. Ook na de bevalling, toen ze voor het eerst kwam kijken (en zij was echt de eerste die kwam kijken, opa en oma bleven even op de gang) vond ik zo emotioneel! Sara en Merel ineens samen, met z'n 2!

mooi Fuente! Maarook heel heftig.

Jeetje Fuente, wat een heftige bevalling zeg! Snel enzo!

En Ingrid, ook jouw verhaal is natuurlijk heel bijzonder. Zo snel als het ineens moest gaan.

Dan ook mijn verhaal, wat natuurlijk al voor het grootste deel door Nixxx is gepost toen in Z&G, ik vermeng het dan ook een beetje .

Op donderdag 4 december werd ik 's ochtends voor de 2e keer gestript door de VK. Vanaf een uur of 16:00 krijg ik wat krampjes, die om 17:00 toch aangemerkt kunnen worden als weeen. Nog erg onregelmatig, maar al best wel pijnlijk. Vanaf een uur of 21:00 toch maar de tijd gaan bijhouden, en vanaf 23:00 uur kwamen de weeen om de 3-4minuten en hielden ze een minuut aan.Om 00:30 heb ik de VK gebeld. Ze wilt graag dat ik ga douchen, om te kijken of de weeen zouden aanhouden/afzwakken/versterken. Na een halfuurtje douchen bleven de weeen eigenlijk hetzelfde, dus de VK weer gebeld die vervolgens langs kwam. Ik bleek nog steeds heel weinig ontsluiting te hebben, zo'n 1,5 cm. Tijdens de weeen voelde ze ook, en leek de baarmoedermond niet echt mee te werken dus dacht de VK dat het indalingsweeen waren en dat Thomas zich weer uit en ingedaald had. Na een tijdje meegekeken te hebben overlegd wat wijsheid was, de pijn was zo heftig dat er van slaap echt niets terecht zou komen. Ik zou mijn energie nog hard nodig hebben voor de bevalling.
De VK belde alvast naar het ziekenhuis, terwijl ik me klaar maakte om te gaan.
In het ziekenhuis ben ik eerst aan de CTG gelegd en werd er weer inwendig gevoeld. Thomas deed het goed en de ontsluiting was niet gevorderd. Ik heb daarna een prik in m'n been gehad met Pethidine, wat de scherpe kantjes er af haalde maar waar ik vooral heel erg stoned van werd. Het was ondertussen al 04:00 uur.
Er werd een klapbed naast mijn bed gezet waar Nixxx mocht slapen en zo hebben we de nacht doorgebracht; Nixxx slapend en ik stoned, in-uit-in-uit slaap.

Vrijdagmorgen...
Eigenlijk had ik een afspraak met de gyn voor 's middags, maar omdat we er toch al waren werd dat wat naar voren verschoven.. slecht nieuws, omdat het niet doorzette en er nog zo weinig ontsluiting was werd ik weer naar huis gestuurd met een slaappiletje om de volgende nacht door te komen. Grote deceptie... het was weer niet begonnen, zoveel pijn en weinig resultaat.
dus... vrijdag aan het begin van de middag weer naar huis gestuurd.. weeen waren iets onregelmatiger geworden maar nog wel pijnlijk. Ik was ontzettend teleurgesteld en boos, en zei tegen Nixxx dat hij maar gewoon naar z'n werk moest gaan nog. Ik geloofde niet dat de baby ooit nog geboren zou worden, terwijl ik nog steeds weeen had. Maar omdat het volgens de VK geen echte weeen waren, verloor ik de moed.
Naarmate de middag vorderde, werden de weeen veel heftiger. Ik kon echt alleen nog maar puffen, kreunen, huilen. Het deed echt veel pijn, maar dit waren dus geen echte weeen? Hoe zouden echte weeen dan wel niet moeten voelen?!!!! Toen kwam Nixxx thuis, en die heeft na 10 minuten de VK gebeld. Die was er gelukkig heel snel. Na toucheren bleek dat er eigenlijk weer nauwelijks ontsluitng bij was, (2-2,5 cm) maar ze zag ook dat met zoveel pijn het niet te doen was, dus besluit genomen, we gaan naar het ziekenhuis voor een pijnbestrijdingsconsult, met keuze uit : weer een pethidine prik, een pca pomp waarbij je zelf kunt doseren of de ruggeprik. In het ziekenhuis eerst weer aan de ctg en daarna overleggen.. de verloskundige en arts vonden allebei de ruggeprik het meest verstandig omdat dat eigenlijk het enige is dat de pijn "bijna" volledig wegneemt en de gedachte was dat er nog lang te gaan was omdat de ontsluiting er nog steed niet echt was.. ja ondertussen ongeveer 3 cm.
Net als bij Nixxx is mijn herinnering op dit punt erg vaag, maar volgens mij hadden we de beslissing voor een ruggeprik al genomen, en moesten we wachten op de anesthesist. Ondertussen werden mijn vliezen gebroken, in de hoop dat de ontsluiting goed op gang zou komen. Toen de vliezen geprikt werden bleek dat het vruchtwater groen was en de gynaecoloog zei ook dat Thomas gepoept had. Hier schrok ik best wel van, maar de artsen leken zich niet echt zorgen te maken. Toen kwam de anesthesist, die de ruggeprik zette. Ik moest heel stil zitten, maar dat was nog best moeilijk... door de vermoeidheid, de weeen en alle emoties was ik ontzettend aan het trillen. Gelukkig trok dat vrij snel weer weg en de prik werd gezet.
Hallelujah wat een goed spul is dat zeg!! ik voelde wel licht krampjes maar niet echt erg.

Vrijdagavond, pakjesavond.. de verloskundige heeft gedag gezegd, ik lig in bed met de ruggeprik, en intern ctg en ondertussen ook een infuus met weeenopwekker, (infuus was voor de ruggeprik al gezet trouwens om vocht toe te dienen) en Nixxx ligt in een bed ernaast. Weeen komen heel regelmatig om de 5 minuten eigenlijk. De verpleegkundige komt af en toe kijken en de arts-assistente ook. Na een uur of 2 voel ik de pijn weer, dus de anesthesist werd weer opgepiept en de dosis werd verhoogd. (Hier had ik nog steeds maar 3 cm ontsluiting).
Na weer een uur of 2 trekken de pijnen van de weeen omhoog tot boven het stuk dat door de ruggeprik is verdoofd, vooral aan de rechterkant, want de ruggeprik zit scheef. Dit had ik eerder al gemerkt, omdat ik mijn linkerbeen niet meer kon bewegen en rechts wel.
Weer pijn dus, maar alleen rechts. Ik bel en de arts-assistente komt weer toucheren. Nu had ik 7 cm, yes! Eindelijk kwam er een beetje schot in de zaak!
Maar... probleem... als de weeenopwekkers snel druppelen dan rijgen de weeen zich aaneen en is er geen ademmogelijkheid meer tussen, en ook Thomas reageert daar slecht op door af en toe te stressen en lage hartslag. Maar wanneer de weeenopwekkers uit gezet werden, zwakten de weeen weer te veel af. De hele nacht gaan de opwekkers dus aan-uit-aan-uit. Gedurende de nacht heeft de arts-assistente twee keer wat bloed afgenomen van het hoofdje om de zuustofsaturatie te meten... die was wel telkens goed.
Het was echt een heel erg zware nacht, doordat ik rechts gewoon de weeen voelde heb ik alleen tussen de weeen door een beetje kunnen doezelen. Aan het eind van de nacht was de ontsluiting niet verder gevorderd, ik had nog steeds 7 cm.

Zaterdagochtend, half 9. De arts-assistente komt nog een keer toucheren, nog steeds 7 cm. Ze zegt dat ze de gynaecoloog op gaat piepen, om te overleggen hoe het verder moet.
Na een uur is de gyn er. Nog steeds hang ik op de 7 cm, en ik was ondertussen zo uitgeput dat er besloten werd tot een keizersnede; ook omdat Thomas het toch steeds minder lekker kreeg en sterk reageerde op weeen. Ik was zo opgelucht toen dat besluit eenmaal was genomen, want ik kon echt niet meer!
Nixxx en ik hebben nog samen de laatste weeen weggepuft en toen werd ik voorbereid.
De naald in mijn rug werd er 2 cm uitgehaald, en ik kreeg een flink hogere dosis. De anesthesist legde heel duidelijk uit wat ik wel en niet zou (moeten) voelen. Dat vond ik echt heel erg prettig, ik wist voor het eerst waar ik aan toe was!
Nixxx mocht ondertussen in een kantoortje met twee operatie assistenten wachten in zijn operatiepak met rode muts op. Ik werd naar de OK gereden en toen mocht Nixxx er weer bij. Hij kreeg een stoeltje bij mijn hoofd en de operatie begon. Ik voelde idd wat de anesthesist had gezegd, de eerste incisie en daarna niets. Toen ik toch wat pijn begon te voelen gaf ik een seintje en kreeg ik een extra shot.
En daar was ie dan, onze zoon! Het allermooiste geluid ter wereld was toen hij begon te huilen. Hij werd meteen weggehaald, en na 5 minuten kwamen ze hem even laten zien. Maar de handdoek waar hij in gewikkeld zat hing helemaal over zijn gezicht, dus ik zag alleen het puntje van zijn neus.

Na een halfuurtje werd ik meteen naar de zaal gereden, en ik hoopte dat ik Thomas eindelijk vast kon houden! Maar om onduidelijke redenen (Nixxx en Thomas zaten in de kamer ernaast!!! ) mochten ze pas 3 kwartier later naar mij toe . Ik voelde me zo leeg en alleen op die zaal, zonder mijn zoon.

Toen hij eindelijk bij me lag, voelde ik me zo raar... heel gelukkig, maar ook vreemd, was dit wel echt mijn kindje? Het voelde wel heel goed, maar ik was pas gerust gesteld toen ik de foto's gezien had die in de OK gemaakt waren.

Het herstel van de KS gaat langzaam, de wond is ontstoken geweest. Ook de herinnering aan deze lange, lange bevalling is nog erg vers... ik hoop echt dat bij een volgende het makkelijker gaat...
Ook bleek achteraf dat Thomas in aangezichtsligging (AAA) had gelegen, wat wsl de reden is geweest dat de ontsluiting zo langzaam vorderde.

Fuente, moi verhaal. Wel snel en heftig.
Wat doe je die arme vlos toch steeds aan Mss moeten de mensen ook maar in hun bevalkoffertje ook extra kleding voor de vlos meenemen
Jeumig, Reinhilde wat een verhaal! Wel een paar leuke details, "ik kreeg een extra shot "
Fijn dat de ontsteking van de wond is genezen!

Wat een lange aanloop zeg Reinhilde, en wat jammer dat het niet wilde vlotten. Maar ja, iig is nu duidelijk waarom en is er iig een goeie kans dat het de volgende keer niet zo'n drama hoeft te worden. Hoe het koppie ligt kan heel bepalend zijn ook voor het vorderen van de ontsluiting heb ik ooit eens begrepen.

quote:

Op dinsdag 6 januari 2009 11:24 schreef Brighteyes het volgende:
Wat een lange aanloop zeg Reinhilde, en wat jammer dat het niet wilde vlotten. Maar ja, iig is nu duidelijk waarom en is er iig een goeie kans dat het de volgende keer niet zo'n drama hoeft te worden. Hoe het koppie ligt kan heel bepalend zijn ook voor het vorderen van de ontsluiting heb ik ooit eens begrepen.

dat was bij ons ook een probleem idd. als ik nog eens zwanger geraak moeten we dan ook direct bij de gyn, en niet een vlos.

Reinhilde, jeetje, wat een lange, slepende bevalling zo! Kan me indenken dat je dat nog lang bijblijft zoiets!

Dat trillen herken ik ook wel, tijdens de weeen, Bjorn vond het heel eng omdat het oncontroleerbaar was en ik heel erg schudde. Raar dat dat soort dingen met je lijf gebeuren, zonder enige controle he?

Kunnen ze de volgende keer bepalen hoe het hoofdje ligt zodat je dan eventueel geen keizersnede hoeft?

waar zal ik eens beginnen.

op 7-8-2008, kreeg ik smorgens vreselijke buikpijn.
niets aan de hand dacht ik gewoon buikpijn gaat wel weer over.
misschien iets van de buikgriep ik werk in de zorg en dan heb je zulke dingen vrij snel te pakken.
dus ging ik smorgens gewoon aan het werk.
ik hoefde maar tot 12 uur dus dat was wel te doen.
s'midags toch maar even plat gegaan buikpijn was toch wel erger geworden, maar het trok weer weg.
s'avonds dansles gegeven en toen werd het toch weer erger.
toen ik thuis kwam ben ik op msn nog wat gaan chatten met men vriend,
die het boeldje niet helemaal vertrouwde maar ik dacht echt dat ik de buikgriep kreeg en ben rond 1 uur lekker men bedje in gekropen.
rond 4 uur op 08-08-08 hield ik het niet meer en ben op de bank gaan liggen.
de buikpijn werd alleen maar erger en ik kon niets anders dan op de wc zitten en op handen en knieen.
heb heb als een gek men vriend geprobeerd te bellen maar tot over maat van ramp had ik geen berijk op de badkamer met men gsm.
toen ben ik men ex man gaan roepen ( ben nu gescheiden woon samen met men vriend)
die werd na een kwartier hard roepen eindelijk wakker.
die heeft mijn vriend gebeld dat er iets niet goed was met me en dat ik naar het ziekenhuis moest.
maar op het moment dat hij dat zei voelde ik een hoofdje eruit komen...
wat is dit HELP!!!!
ik wist niet eens dat ik zwanger was!!!!!
112 gebeld, ik mocht niet persen maar dat ging niet ik kreeg de pers weeen niet tegen gehouden.
dus toen het hooftje eruit was moest ik als een gek gaan persen zodat hij eruit kwam omdat niemand wist of de navelstreng om zijn nekje zat.
daar lag ik dan een kindje van men ex man en men vriend die onderweg was.
mee dat mijn zoon geboren werd stond men vriend voor de deur.
hij heeft men zoon in een handdoek gewikkeld en op men buik gelegd.
toen was de ziekenwagen er.
dit alles heeft zich in nog geen 24 uur afgespeeld.
de bevalling heeft denk ik ongeveer 20 minuten geduurd...al had ik wel al de hele dag weeen blijkt achteraf..
gelukkig is alles goed en heb ik een gezonde zoon...
ik ben 38,5 week zwanger geweest en heb er niets van gemerkt..nu achteraf vallen dingen wel op zijn plaats maar door alles wat er speelde heb ik dit niet bewust gemerkt.

ik ben nu samen men men vriend super gelukkig met onze zoon en we willen hem nooit meer missen...
maar ik hoop dat me dit nooit meer overkomt.

quote:

Op dinsdag 6 januari 2009 13:36 schreef countrytammy het volgende:

bevallingsverhaal

wat een verhaal

ik kreeg wat weeen in de ochtend (7 uur) om half 11 kwam de vk..toen had ik een totaal van 4 cm ontsluiting. half 3 kwam ze weer..had ik maar 5 cm ontsluiting dus besloot ze mijn vliezen te breken..vruchtwater was ontzetted goor dus gelijk naar het ziekenhuis.. daar kwam ik rond half 4 / 4 uur

om half 6 bleek dat ik nog maar 7 cm had.en om kwart of 10 voor 6 lag ik plotseling te persen. na 8 persweeen was Elin er

geen knip trouwens, 2 kleine scheurtjes naar boven (schaamlippen hebben elk 3 hechtingen)
Alleen kwamen die paupers me pas 2.5 uur later hechten..en een uur daarna zat ik thuis

Zolang wachten voor het hechten! Oef! En lag jij al die tijd blij te zijn in de beugels?

countrytammy, jeetje wat ontzettend heftig! Zo ineens een kleintje... Fijn dat alles goed is gegaan!

Dakota, wat vertel je het toch heerlijk nuchter Stom dat je zo lang moest wachten joh, vind ik eigenlijk niet normaal
Wel fijn dat alles zo goed is gegaan

Ik heb al langere tijd geleden mijn andere bevallingsverhalen gepost en omdat de laatste bijna een jaar geleden is, vond ik het wel een mooi moment om die ook nog even te "spammen"
Het was mijn 4e zwangerschap, 9 dagen na de uitgerekende datum en er was al 2 keer strippen aan vooraf gegaan (resp. 4 dagen en 1 dag vantevoren).

Zondag 27 januari eindigde rond 23:45 uur toen ik met niet noemenswaardig gerommel naar bed ging. "We zien wel wat de nacht brengt," zei ik tegen Manlief en het was voor het eerst dat ik met deze instelling naar bed ging. Ik wilde namelijk helemaal niet 's nachts bevallen omdat Bas ongeveer 6 van de 7 nachten wakker wordt en dan persé mij wil hebben en zich dan ook absoluut niet door Manlief laat troosten.
Het was dus mijn grote schrikbeeld dat ik moest bevallen met een Manlief die Bas moest zien te kalmeren. Maar dit keer was daar geen paniek over, wat dan achteraf wel weer bijzonder is.

Rond 01:45 uur word ik wakker en heb vervolgens 2 uur lang ongeveer iedere 7 minuten een wee die ik liggend op mijn zij (gewoon lekker in mijn favoriete slaapthouding) rustig wegblaas. Ik bedenk me dat dit, gezien de andere bevallingen, nog niet zoveel zegt. Het kan ook weer ophouden. Op een gegeven moment doezel ik ook weer wat weg maar dan worden de weeën wel scherper, al zit er dan wel weer wat meer tijd tussen. Tegen 04.00 uur ga ik even naar de wc en dan lukt het me niet meer om die weeën zo liggend op te vangen. Manlief wordt wakker, heeft al gemerkt wat er aan de hand is maar ik heb hem nog niet nodig. Ik ga uit bed en hij mag nog lekker blijven liggen. In de huiskamer rommel ik wat: ik zet een cd op, probeer wat te lezen, zet het kraampakket klaar, stuur mijn zusje een sms dat ze vandaag tante gaat worden. De weeën komen ongeveer elke 7 a 8 minuten en duren een goeie minuut.
Soms komt er tussendoor nog eentje maar die is dan kort. Ik kan ze lopend opvangen en mijmer wat ondertussen. Dat het er nu dan eindelijk van gaat komen, dat ik benieuwd ben hoelang het duren zal; of het er al zal zijn als Thijs en Sara om 07.00 uur op moeten staan en hoe het moet als dat niet het geval is.

Na ongeveer een uur vind ik het niet meer prettig alleen en haal Manlief uit bed. Op dat moment wordt Bas wakker en wil mama. Ik kruip maar even bij hem en ondertussen haalt Manlief het matras voor het "bevalbed" van boven. Er zit nog steeds een minuut of 8 tussen de weeën en die tijd is genoeg om Bas het vertrouwen te geven weer lekker verder te kunnen slapen.
Manlief vraagt of hij de verloskundige al moet bellen en zal die vraag het komende uur meerdere malen herhalen. En ik weet het steeds maar niet. Al doen deze weeën gemeen zeer; ik wacht er eigenlijk op dat er een minuut of 5 tussen de weeën zit, ipv de 8 van nu. Wat ik niet meekrijg is dat ze in korte tijd naar iedere 6 en dan iedere 5 gaan.
Uiteindelijk zegt Manlief dat hij om 06.00 uur zal bellen. Ondertussen zit ik op dat bevalbed. Omdat ons eigen bed niet op klossen kan, het staat ingebouwd tussen de bedden van Bas en Sara, hebben we een eenpersoonsbed op klossen in de huiskamer gezet. Dan kunnen daar de controles op uitgevoerd worden. Bij een wee ga ik op mijn knieën zitten en leun met mijn handen op de bank waar het bed achter staat. Ik vraag Manlief om tijdens een wee zijn hand op mijn rug te leggen. Het gevoel van zijn warme hand op mij tijdens een wee is prettig. Bij iedere wee piep ik dat het zo'n pijn doet. Ik vind mezelf eigenlijk een enorme aansteller, lijd liever in stilte maar dat kan ik niet nu.

Ik moet overgeven en dan hebben we het er samen over hoeveel ontsluiting er zal zijn. Ik heb ooit gehoord dat vrouwen vaak 2 keer overgeven tijdens de bevalling: 1 keer bij 3 en 1 keer bij 7 centimer ontsluiting. Manlief denkt dat ik op 7 centimeter zit. Ik kan het me niet voorstellen, hoewel ik er niet aan moet denken dat het er pas 3 zouden zijn. Ondertussen vraagt Manliefzich af of hij het kraamcentrum moet bellen. Ik zeg hem dat de verloskundige daar opdracht toe geeft.
"Straks is de kraamverzorgster er eerder dan de verloskundige", zeg ik, waarop Manlief notabene antwoordt: "Maar dan is er tenminste iemand."
Dan is het rond zessen en vindt hij het nu dus echt tijd om de verloskundige te bellen. We weten al dat Veerle dienst heeft, de verloskundige die er ook bij Sara's bevalling was. Als ik tijdens hun gesprekje een wee heb, meen ik al een klein beetje persdrang tevoelen. Manlief meldt het en krijgt als antwoord dat we vast wat warme doeken voor de baby moeten klaarleggen. Als hij ophangt vraag ik of ze direct komt. "Nou volgens mij niet, ze was in het ziekenhuis." Dat wilde ik eigenlijk niet horen, al weet ik dat thuisbevallingen voorgaan en ze er dus nooit de bevalling zal afmaken. Manlief hangt wat
hydrofiels op de verwarming en ik zeg hem dat hij zijn ouders maar vast moet bellen om stand-by te staan voor de kinderen. Het lijkt me niet zo handig dat ze nog uit bed moeten komen als hij belt dat ze de kinderen moeten komen halen. Na het telefoontje probeert hij vast wat kleren voor ons drietal klaar te leggen.

En dan ineens moet ik echt persen. Net zoals bij Sara en Bas overvalt het me totaal en moet ik er ook direct aan toegeven. Niks wegzuchten.
Manlief belt Veerle weer om te vragen of ze al onderweg is. Van dit gesprek ontgaat me veel. Ik pers, ik plas, ik geef weer over... Wat een geweld gaat er door mijn lichaam!!! Ik hoor Manlief zeggen dat Veerle zegt dat ik niet hoef in te houden. "Maar ik heb mijn onderbroek nog aan", piep ik. Hij probeert me eruit te helpen. Ik pers en plas. Heel veel. "Daar is het vruchtwater", hoor ik hem zeggen door
de telefoon. Duh! Dit is mijn vierde bevalling en ik denk dat ik zit te plassen! De druk is even weg. Even een beetje adempauze. En daar gaat het weer. Mijn onderbroek uit, ik hoor de mededeling dat ik nu ook bloed verlies. Met de telefoon aan zijn oor loopt Manlief rond. Hij haalt een washandje om mij wat schoon te vegen en ik hoor hem Veerle de weg wijzen. Dat laatste irriteert me mateloos. "Ze heeft toch wel een TomTom in de auto?" denk ik. Ik heb hem nodig! Hij loopt weer naar de badkamer en ik pers weer, schreeuw en daar is het hoofdje! Ik hou mijn hand erop en brul uit alle macht naar Manlief. Hij komt aangesneld, ik pers weer en floep...daar ligt een klein kindje met heel veel donkere haartjes onder me. Ik neem het bij me. "Wat klein! Kijk nou, wat een kleintje! Snel, doeken! Een doek op het hoofdje!" Terwijl Manlief heen en weer snelt met de doeken en Veerle meldt dat het geboren is, bedenk ik me dat ik moet kijken wat het is. Doeken een beetje opzij. "Een meisje! Het is een meisje, Liefje!" Het is 06:30 uur

Veerle komt binnen gerend. Ondanks het negeren van 2 rode stoplichten,werd Evi geboren op het moment dat zij de auto parkeerde. Dan horen we Bas door de babyfoon. Manlief haalt hem en verbouwereerd zit hij bij papa op de arm. Sara volgt. "Sara, je hebt een zusje gekregen!" roep ik zodra ik haar zie. Ze straalt en klimt op de bank waar ze gezeten op haar knietjes alles kan zien (ook de nageboorte even later). Met Bas op zijn knie belt Manlief het kraamcentrum. Veerle vraagt hem of hij de navelstreng wil doorknippen en hij reageert een beetje van "Mwoah, niet perse", dus ik besluit het dit keer zelf te doen. Doordat het nog steeds hectisch is, zijn daar jammergenoeg geen foto's van gemaakt.

Evi laat zich intussen goed horen. Al heel snel leg ik haar aan ze zuigt alsof ze in geen eeuwigheid te eten heeft gehad! Thijs wordt uit bed gehaald en algauw zitten er 3 glunderende kindertjes op hun knieën op de bank te kijken naar de gebeurtenissen.
Ons klaver is compleet!

En omdat ik hier eerder las dat jullie eerlijkheid over de bevallingsverhalen waarderen, zal ik vertellen wat de ware reden was dat Manlief zo met dat washandje liep te redderen (ik geloof dat alleen mijn schoonzusje dat weet): tijdens het persen met mijn onderbroek aan was ik eerst zachte ontlasting verloren. Ik zat dus helemaal onder en Manlief wilde mij zo niet aan de verloskundige overdragen
Veel mensen hebben verzucht "Oh wat romantisch, helemaal met z'n tweetjes" bij het horen van mijn verhaal. Nou geloof mij; er is niets romantisch aan vruchtwater, bloed, kots en poep Ik vond het wél bijzonder dat we samen waren omdat dat veel meer afleidde. Normaal komt de vk en die neemt alles uit handen en zorgt dat je helemaal op de bevalling gefocust bent. Ook goed, maar ik vond het prettig dat dat dit keer niet zo was.

Dat de baby door de vader opgevangen wordt schijnt echt wel een bijzonderheid te zijn, het kwam op alle formulieren te staan. Ik had op een gegeven moment iemand van het kraamcentrum aan de lijn en die vroeg of het klopte dat mijn man de bevalling had gedaan. "Uhm...nou nee. IK heb de bevalling gedaan en HIJ heeft haar opgevangen!" Kom nou, dat was me echt teveel eer voor hem na al die pijn van mij

[ Bericht 0% gewijzigd door Lovechild op 06-01-2009 16:45:58 ]

[ Bericht 100% gewijzigd door Lovechild op 06-01-2009 16:44:02 (Foutje bij invoeren geboortetijd) ]

Pfff nooit fouten wijzigen als het onderwerp van verhaal aan je been staat te jammeren...

quote:

Op dinsdag 6 januari 2009 11:37 schreef Fuente het volgende:
Reinhilde, jeetje, wat een lange, slepende bevalling zo! Kan me indenken dat je dat nog lang bijblijft zoiets!

Dat trillen herken ik ook wel, tijdens de weeen, Bjorn vond het heel eng omdat het oncontroleerbaar was en ik heel erg schudde. Raar dat dat soort dingen met je lijf gebeuren, zonder enige controle he?

Kunnen ze de volgende keer bepalen hoe het hoofdje ligt zodat je dan eventueel geen keizersnede hoeft?

Idd heel eng, ik kon het ook niet stoppen.

Ik weet niet of ze dat de volgende keer kunnen bepalen, ga het iig wel aankaarten!

Lovechild, wat een prachtig verhaal

Wow Lovechild, wat een verhaal!
En Countrytammy, Ik vraag me altij af bij dit soort verhalen hoe het komt dat je niet geweten hebt zwanger te zijn, niet vervelend bedoelt hoor!

quote:

Op dinsdag 6 januari 2009 17:09 schreef Fuente het volgende:
Lovechild, wat een prachtig verhaal

Inderdaad! Leuk geschreven

Lovechild, erg leuk om te lezen!
Wát een verhaal zeg Erg overrompelend (voor jou dus ) !

1x is genoeg

quote:

Op dinsdag 6 januari 2009 16:38 schreef Lovechild het volgende:
Ik had op een gegeven moment iemand van het kraamcentrum aan de lijn en die vroeg of het klopte dat mijn man de bevalling had gedaan. "Uhm...nou nee. IK heb de bevalling gedaan en HIJ heeft haar opgevangen!" Kom nou, dat was me echt teveel eer voor hem na al die pijn van mij

Groot gelijk!

Dank voor de complimenten, dames. Leuk nog, bijna een jaar na dato

quote:

Op dinsdag 6 januari 2009 17:54 schreef marit1978 het volgende:
Lovechild, erg leuk om te lezen!
Wát een verhaal zeg Erg overrompelend (voor jou dus ) !

Nou die persweeën, daar werd ik behoorlijk door overrompeld iedere keer. Als in: geen houden meer aan, ik móet persen. Bij mijn 3e was de uitdrijvingstijd 2 minuten en bij mijn 2e heb ik 10 minuten geperst.
Maar de eerste, dát was andere koek. Toen moest ik wegens hoge bloeddruk na de u.d. ingeleid worden en toen ik daar persweeën kreeg werd ik verzocht ze "even" in te houden omdat de artsen de dienst aan het overdragen waren. Dat heb ik keurig 1.5 uur gedaan
Uiteindelijk had dat zoveel van mijn kracht gevergd dat de vacuumpomp eraan te pas moest komen.

Ik heb dus vanaf de 2e bevalling met terugwerkende kracht versteld gestaan dat ik dat toentertijd 1.5 uur had weten vol te houden. Maar bij een van mijn andere zwangerschappen heeft de verloskundige me gezegd dat je dat alleen bij een 1e bevalling lukt.

Ik heb de bevallingsverhalen van de anderen in deel 4 gevonden. Herposten?

Jahaaa als je die ook zo beschreven hebt dan m ag dat wel hoor!

Vind het heel lief van je man.

Reminds mij om mijn tweede bevalling nog te posten.

Als je op de datum van een post klikt met je rechtermuisknop dan kan je het linkje naar je post kopieren. En die kan je dan gewoon hier plakken. Hoef je verder niks meer mee te doen. Dan kunnen we ze ook lezen, maar staan ze niet meer herhaald.

Ik heb nu je verhaal pas gelezen Lovechild, wauw!

quote:

Op dinsdag 6 januari 2009 19:01 schreef Brighteyes het volgende:
Als je op de datum van een post klikt met je rechtermuisknop dan kan je het linkje naar je post kopieren. En die kan je dan gewoon hier plakken. Hoef je verder niks meer mee te doen. Dan kunnen we ze ook lezen, maar staan ze niet meer herhaald.

Goed idee! Ik heb zulke linkjes natuurlijk al weleens zien staan, maar ik wist niet hoe dat werkt Ga ik proberen.
Kan ik gelijk even aanmerken dat ik nu heb gelezen dat de uitdrijvingstijd van mijn 3e geen 2 minuten was maar 3 en dat ik bij mijn 1e niet 1.5 uur persweeen heb ingehouden maar "slechts" een uur Tevens moet ik nog vertellen dat ik de naam van mijn man nu steeds had aangepast in Manlief maar ik zag dat ik dat in deel 4 niet had gedaan en ik ga het niet allemaal meer wijzigen. Hij heet dus Marco

quote:

Op dinsdag 6 januari 2009 19:01 schreef Mibos2 het volgende:
Jahaaa als je die ook zo beschreven hebt dan m ag dat wel hoor!

Ja, die zijn ook zo beschreven!
Bevallingsverhalen deel 4!

[ Bericht 2% gewijzigd door Lovechild op 06-01-2009 19:36:56 ]

Het moest gewijzigd en niet gequote

[ Bericht 96% gewijzigd door Lovechild op 06-01-2009 19:36:09 ]

Klinken allemaal als heftige verhalen maar ze lezen heerlijk weg in ieder geval

als ik het kom uit leggen hoe het kon gebeuren deed ik het maar ik kan het echt niet heb het echt niet gemerkt hoe graag ik ook zou willen

quote:

Op dinsdag 6 januari 2009 17:09 schreef Reinhilde het volgende:
Wow Lovechild, wat een verhaal!
En Countrytammy, Ik vraag me altij af bij dit soort verhalen hoe het komt dat je niet geweten hebt zwanger te zijn, niet vervelend bedoelt hoor!

haar vrienden hadden ook niets door... er was echt niks aan haar te zien...
ik werd m'n bed uitgebeld door haar vriend "ja hoi.. we zitten in het ziekenhuis, countrytammy is net bevallen van een zoon"
ik ben nog nooit zo snel wakker geweest

quote:

Op dinsdag 6 januari 2009 17:09 schreef Reinhilde het volgende:
Wow Lovechild, wat een verhaal!
En Countrytammy, Ik vraag me altij af bij dit soort verhalen hoe het komt dat je niet geweten hebt zwanger te zijn, niet vervelend bedoelt hoor!

toch even reageren
Mijn moeder heeft op dezelfde manier mijn zusje gekregen dwars door de pil heen met normale menstruatie's etc en dacht dat ze te veel gesnoept had dus was ook gaan lijnen etc. tot op n zekere dag ze "aandrang kreeg om te moeten poepen" en ze dus voor ze er erg in had mn zusje op de wereld zette, zelfs de HA die 3 maanden daarvoor nog een pilcontrole had gedaan was niets opgevallen en wilde destijds niet eens komen toen ze bevallen was
Ik zelf had vanuit het ziekenhuis meegekregen dat tijdens mijn eerdere zwangerschap en curretage daarvan iets niet helemaal was goed gegaan en dat ik daardoor slechts 1% kans had om in verwachting te raken op de spontane manier. Toch gebruikte ik de Mirena voor de zekerheid. Al sinds de vorige zwangerschap onregelmatige tot slechte cyclus gehad soms n maand over soms zelfs n jaar dus dat was voor mij ook geen aandachtspunt, vervolgens in het begin (achteraf berekend dus) van mijn zwangerschap de griep + fikse buikgriep gehad dus vermoeidheid en misselijkheid viel niet op. aankomen deed ik practisch niet in totaal slechts 2 kilo aangekomen bij Rachel, kwam ik er pas in de 6e maand achter dat ik in verwachting was omdat mijn buik toch onmogelijk uitzichzelf kon bewegen dacht ik. toen dus pas een test gedaan en die was positief.
Its all in the family